Główne nurty wideoklipowego języka

- nurt komercyjny – wideoklipy muzyczne – reklamy – celem jest sprzedaż

- nurt artystyczny – wideoklipy muzyczne - impresje TV-art. – celem jest piękno, przeżycie estetyczne
- nurt refleksyjny – etiudy edukacyjno-wychowawcze – celem jest kształtowanie światopoglądu
odbiorców, propagowanie wartości charakterystycznych dla epoki ponowoczesnej i subkultury MTV
- nurt polityczny – audiowizualne plakaty wyborcze – propaganda polityczna w ramach walki o
władzę, część teledysków wykorzystuje materiały archiwalne z wojen i zamieszek ulicznych,
zamachów na mężów stanu. Polityczne motywy wizualne bywają wykorzystane niekonsekwentnie,
można mówić o efekcie „semiologicznej partyzantki”

Intertekstualność w teledyskach
W sztuce wideoklipu odnajdujemy : większość gatunków muzycznych (łącznie z cytatami z muzyki
klasycznej), wiele odniesień do dorobku sztuk plastycznych – grafiki, rzeźby, malarstwa, fotografii,
filmu, komiksu itd., zarówno w formie techniki realizacji warstwy wizualnej klipu, jak i jako dawne
dzieła wpisane w nowy kontekst i w nową materię sztuki.

Intertekstualność i jej rodzaje:

- stylistyczna – gdy tekst przywołuje właściwości stylistyczne, bądź jako rodzaj parodii, bądź jako
uczucie dla wielkiego i uznanego mistrza

Cytaty dosłowne – cytowanie znanych dzieł

- autotematyczność klipowych miniatur – jawnie i ironicznie wykorzystująca intertekstualność

Symbole w wideoklipach
Klipy tworzą pole możliwości interpretacyjnych.

Tylko w kontekstach obrazy, a do nich zalicza się również symbole wizualne, nabierają sensu; odnosi
się to także do składników przekazu audiowizualnego.

Obrazy są poliwalentne, sens nadaje im słowo – różne podpisy pod tym samym obrazkiem zmieniają
jego znaczenie

Niezgodność słów i obrazu – stosowanie tzw. Nożyc – powoduje odwracanie uwagi widza i ułatwa
perswazję.

Relacja między dwoma systemami znakowymi – obrazem i słowem – polega na zakłóceniu lub
odwracaniu uwagi, a nie na tym, że integrują się niejako automatycznie w superstrukturę.

DAWNE SYMBOLE:

-krzyż – głębia religijna, bądź symbol odarty z pierwotnego, sakralnego znaczenia

Ankh- śmiercionośne narzędzie, umożliwiające parze wampirów osiągnięcie nieśmiertelności kosztem

życia zwykłych ludzi
Oko – jest wszechwidzące, umieszczone ponad piramidą

666 – symbol szatana

Pacyfka – symbol pokoju

Gest OK – kciuk do góry

Gest up your’s – środkowy palec do góry

Telefon – zwiastujący np. koniec romansu, bądź zakończenie rozmowy

Metaforyka teledysku

Bohaterowie w wideoklipach
- Mitologiczne i baśniowe postacie – symbolizują określone postawy i problemy (np. Piękna i Bestia –
miłość wymagająca określonej zmiany wewnętrznej)
ZŁE

Intertekstualność w teledyskach

W latach 70. Zaczęto myśleć o teledyskach jako o odrębnych formach narracyjno-wizualnych, czyli
jako o czymś więcej niż o prostej ilustracji piosenki portretującej wykonawcę na scenie czy w studio
telewizyjnym.

Kiedy to prosta konwencja występu (na żywo czy telewizyjnego) przestałą wystarczać do
popularyzacji utworów, sięgnięto po bardziej zaawansowane metody, oderwane od naturalnej dla
wykonawcy sytuacji, jaką jest koncert.

Ilustrowanie piosenek osobnymi dziełami filmowymi stało się modą i – wraz z upowrzechnieniem się
owej mody – wymogiem sprawnego funkcjonowania na rynku muzycznym, a sam teledysk stał się
typową (często bardzo kosztowną) formą promocji działań artystycznych.

W latach 80. Nastąpiło rozpowrzechnienie się teledysków w telewizji jako osobnej formy wypowiedzi
artystycznej, nadanie im masowego charakteru oraz dywersyfikacji metod przekazu – część
wykonawców zaczęła traktować wideoklipy jako nowe i niezależne formy sztuki.

Nieistotne stało się promowanie utworu ze względu na jego wartość muzyczną, ale właśnie
dysponowanie ciekawym obrazem ilustrującym piosenkę.

Typologia formalno-jakościowa – Ann Kaplan dzieli klipy według zawartości treściowej przekazu na:

- romantyczne

- zaangażowanie społeczne

- nihilistyczne

- klasyczne

- postmodernistyczne

Wideoklip tworzy zupełnie nową jakość poprzez syntezę muzyki, słowa, obraz. Wideoklip to nowy
język, powstały dzięki zharmonizowaniu, dzięki doskonałej syntezie wymienionych elementów
przekazu.

Cechy formalne nowego języka, w tym środki do klipowej ekspresji:

1)) interpunkcja filmowa

2) intensywność przekazu

3) zmiana dla zmiany

4) pozostałe, dodatkowe cechy tzw. wynalazki nowego języka

Intertekstualność

W wielu przypadkach klipy zbudowane są z elementów charakterystycznych dla wszystkich trzech

rodzajów wyróżnionych przez Stachównę bądź mieszają konwencje (czy podgatunki) w obrębie
jednej z podanych kategorii :

VIDEOMOVIE – główną rolę w fabule nawiązującej do konwencji filmów gra wykonawca, zawierają
odnośniki do sytuacji filmowych (np. Sting, This Cowboy Song – elementy westernu)

VIDEODANCE – klip przeplatany jest scenami tanecznymi (np. Michael Jackson, Thriller)

Klasyfkacja ta jest próbą opisania teledysków w kategoriach kompozycyjnych, strukturalnych, bez

analizy treści przekazu i bez rozgraniczeń dokonanych na podstawie genezy – czy klip filmowy, czy
reklama wykonawcy lub piosenki, bez zwrócenia uwagi na czynnik pierwotny – muzykę lub piosenkę,
która determinuje niejako każdą z wyróżnionych konwencji

SYMBOLE:

Muzyczne wideo może nieść określone przez artystę przeslanie o naturze symbolicznej, wiodące do
generowania znaczenia i definiowania go w kategoriach pożądanych przez nadawcę przekazu – oraz
w strefie dekodowania – przyjmowanych lub odrzuconych w społecznym odbiorze.

Manifestacja w sferach realnej i symbolicznej, odzwierciedlana za pomocą znaczeń tworzonych

ikonicznie przez symbole użyte do opisu sytuacji w świecie realnym (teledysk obrazuje tu w pewnym
sensie zdeformowaną rzeczywistość)

Niektóre symbole składają się na próbę podważenia reprodukcji praktyk znaczących definiowanych
przez amerykańską kulturę o globalnych pretensjach uniwersalistycznych.