Κατερίνα Πόθου Αρχαία Ελληνική Γλώσσα Β΄ Γυμνασίου

ΕΝΟΤΗΤΑ 7
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Α. Ένας στοργικός ηγέτης

Ἅπαντες ἐπιστάμεθα ὅτι Ἀγησίλαος,
ὅπου ᾤετο τὴν πατρίδα τι ὠφελήσειν,
οὐ πόνων ὑφίετο, οὐ κινδύνων ἀφίστατο,
οὐ χρημάτων ἐφείδετο, οὐ σῶμα, οὐ γῆρας
προὐφασίζετο,
ἀλλὰ καὶ βασιλέως ἀγαθοῦ τοῦτο ἔργον
ἐνόμιζε,
τὸ τοὺς ἀρχομένους ὡς πλεῖστα ἀγαθὰ ποιεῖν.
Ἐν τοῖς μεγίστοις δὲ ὠφελήμασι τῆς πατρίδος
καὶ τόδε ἐγὼ τίθημι αὐτοῦ,
ὅτι δυνατώτατος ὢν ἐν τῇ πόλει
φανερὸς ἦν μάλιστα τοῖς νόμοις λατρεύων.
Τὶς γὰρ ἂν ἠθέλησεν ἀπειθεῖν
ὁρῶν τὸν βασιλέα πειθόμενον; […]
Ὃς καὶ πρὸς τοὺς διαφόρους ἐν τῇ πόλει
ὥσπερ πατὴρ πρὸς παῖδας προσεφέρετο.
Ἐλοιδορεῖτο μὲν γὰρ ἐπὶ τοῖς ἁμαρτήμασιν,
ἐτίμα δ’ εἴ τι καλὸν πράττοιεν,
παρίστατο δ’ εἴ τις συμφορὰ συμβαίνοι,
ἐχθρὸν μὲν οὐδένα ἡγούμενος πολίτην,
ἐπαινεῖν δὲ πάντας ἐθέλων,
σῴζεσθαι δὲ πάντας κέρδος νομίζων,
ζημίαν δὲ τιθεὶς εἰ καὶ ὁ μικροῦ ἄξιος
ἀπόλοιτο.
Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Αγησίλαος,
όπου πίστευε ότι θα ωφελούσε σε κάτι την
πατρίδα,
δεν έπαυε να μοχθεί, ούτε απέφευγε τους
κινδύνους,
δε λυπόταν τα χρήματα, ούτε πρόβαλλε ως
δικαιολογία το σώμα ή τα γηρατειά,
αλλά πίστευε ότι καθήκον του καλού βασιλιά
είναι
να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερα καλά
στους υπηκόους του.
Στις μεγαλύτερες ωφέλειες της πατρίδας
κι αυτό εδώ του συγκαταλέγω
ότι, ενώ ήταν ο πιο δυνατός στην πόλη,
υπηρετούσε φανερά σε μεγάλο βαθμό τους
νόμους.
Γιατί ποιος θα ήθελε να μην υπακούει
όταν έβλεπε τον βασιλιά να υπακούει; [...]
Αυτός και τους πολιτικούς του αντιπάλους στην
πόλη
τους συμπεριφερόταν σαν πατέρας προς τα
παιδιά του.
Κακολογούσε βέβαια όσους έκαναν αδικίες,
τους τιμούσε όμως αν έκαναν κάτι καλό,
παραστεκόταν, αν παρουσιαζόταν κάποια
συμφορά,
επειδή δε θεωρούσε κανένα πολίτη εχθρό,
αλλά επειδή ήθελε να τους επαινεί όλους,
θεωρώντας κέρδος το να σώζονται όλοι
και θεωρώντας το ζημιά αν κάποιος, έστω και
ανάξιος, χανόταν.

Ξενοφῶν, Ἀγησίλαος 7.1-3

Διάρθρωση του κειμένου

Ο βασιλιάς Αγησίλαος: Υπόδειγμα ηγέτη
Έκανε τα πάντα για να ωφελήσει την πατρίδα του και
τους συμπατριώτες του.

Ο Αγησίλαος Ενώ ήταν πανίσχυρος στην πόλη, ήταν πάντοτε ευπειθής

στους νόμους ως παράδειγμα στους υπηκόους του.

Και προς τους πολιτικούς του αντιπάλους ήταν δίκαιος

και απροκατάληπτος.

I. Παράλληλο κείμενο
Υπήρξε λοιπόν κάποιος ονόματι Απολλοφάνης από την Κύζικο, ο οποίος ήταν από
παλιά κατά τύχη φίλος του Φαρναβάζου από φιλοξενία και έγινε φίλος του

1
Κατερίνα Πόθου Αρχαία Ελληνική Γλώσσα Β΄ Γυμνασίου

Αγησιλάου εκείνον τον καιρό. Αυτός λοιπόν είπε στον Αγησίλαο ότι νόμιζε πως θα
μπορούσε να φέρει τον Φαρνάβαζο σ’ αυτόν για συνομιλίες περί φιλίας (προς
σύναψη φιλίας). Μόλις τον άκουσε, αφού έκαναν συμφωνία και χειραψία,
εμφανίστηκε (ο Απολλοφάνης) οδηγώντας τον Φαρνάβαζο στον συμφωνημένο τόπο,
όπου βέβαια ο Αγησίλαος και οι τριάντα συνοδοί του καθισμένοι κάτω στο χορτάρι
περίμεναν· ο Φαρνάβαζος έφτασε φορώντας στολή που άξιζε πολύ χρυσάφι. Αφού οι
υπηρέτες τοποθέτησαν κάτω γι’ αυτόν κεντητά μαξιλάρια, πάνω στα οποία κάθονται
οι Πέρσες αναπαυτικά, ντράπηκε για τον τρυφηλό τρόπο της ζωής του, βλέποντας την
απλότητα του Αγησιλάου, κάθισε λοιπόν και αυτός όπως ήταν χάμω. Και πρώτα
βέβαια αντάλλαξαν χαιρετισμό, ύστερα, αφού πρότεινε το δεξί του χέρι ο
Φαρνάβαζος, αντιπρότεινε και το δικό του ο Αγησίλαος. Έπειτα απ’ αυτό, πήρε
πρώτος το λόγο ο Φαρνάβαζος· ήταν άλλωστε ο μεγαλύτερος στην ηλικία.
Ξενοφῶν, Ἑλληνικά 4.1.29-31