Συνέβη αύριο – Φράνκα Ράμε / Ντάριο Φο

Διασκευή: Τερέζα Λουίζου

Με μαχαιρώσαν στην καρδιά… τέσσερις φορές. Θέλαν να μου την ξεριζώσουνε.

Στην πρώτη μαχαιριά δεν κατάφερα να ξεφωνίσω. Έβγαλα μονάχα κάποιον ήχο…
κάτι σα ρόγχο.
Μου πετάξανε κάτι στο πρόσωπο που με ζάλισε, μπορεί να ήταν και αιθέρας,
πρόφτασα όμως και τους είδα. Ήτανε τρεις.!
Ο ένας με άδραξε από πίσω και τραβώντας με από τα μαλλιά μου έστριψε το χέρι πίσω από
την πλάτη.
Ο άλλος με υποχρέωσε να καθίσω. Ακινητοποίησε το αριστερό μου χέρι και σπρώχνοντάς
μου το ένα γόνατο στο μέρος ακριβώς κάτω απ’ την κοιλιά με ανάγκασε ν’ ανοίξω τα πόδια,
παίρνοντας μια στάση γέννας.
Αυτός που με κρατούσε απ’ τα μαλλιά, μου τα τράβηξε με δύναμη για να ρίξω το κεφάλι
προς τα πίσω.
Τότε ήταν που είδα ν’ αστράφτει η λάμα του μαχαιριού. Ένα απότομο χτύπημα με την
κόψη, σχεδόν απάνω στο αριστερό μου στήθος, και αμέσως μετά ένα βίαιο σπρώξιμο από
τ’ αριστερά προς τα δεξιά. Το μέταλλο ήταν έξω!
Το αίμα που ξεπήδησε απότομα μου έλουσε το στομάχι και την κοιλιά.
Άλλο ένα χτύπημα.
Ένας πόνος βουβός, μα πιο σουβλερός από τον πρώτο. Αυτή τη φορά ξεφώνησα!
Με το τράνταγμα, την ώρα που έβγαινε το μαχαίρι, αισθάνθηκα να κομματιάζονται τα
πλευρά μου κάτω από το στήθος κι έβγαλα ένα είδος ουρλιαχτού.
Μια καινούργια δίνη αίματος, αλλά όχι αμέσως. Κύλαγε πάνω στην κοιλιά και συνέχιζε να
τρέχει μέχρι που μου έβρεξε τα πόδια. Ένιωσα κάτι σαν εμετός να ξεπηδάει απ’ το στόμα
μου… ίσως και να ήταν αίμα… ίσως και σκέτο νερό.
Τις επόμενες δύο μαχαιριές δεν τις ένιωσα. Είχα ήδη λιποθυμήσει.
«Τελείωσε»!!! με ξύπνησε μια φωνή τραχιά. «Αφήστε την».
Το κορμί μου, βαρύ σα μολύβι, έπεσε στο πάτωμα. Το πρόσωπό μου, παραμορφωμένο απ’
τον σπαραγμό, είχε γίνει ένα με πλακάκια. Το αίμα εξακολουθούσε ν’ αναβλύζει με ορμή
προς τα έξω σε κάθε χτύπο της καρδιάς. Το αριστερό μου χέρι είχε μείνει διπλωμένο κάτω
απ’ το στήθος. Το ‘νιωθα μόνο κάθε τόσο να βρέχεται από το αίμα που κυλούσε για να
σκορπιστεί στο δάπεδο.
Είμαι παραλυμένη! Αυτό που μου ρίξανε στο πρόσωπο για να με ζαλίσει είχε κάνει τη
δουλειά του… ή μπορεί κιόλας ν’ αργοπεθαίνω…
Τέλειωσε!» άκουσα και τη δική μου φωνή να ψιθυρίζει… «τέλειωσε!»…
Κάποιο λεπτό ακόμα ίσως και θα ‘ταν αλήθεια.
Έχω τα μάτια ανοιγμένα διάπλατα. Δεν καταφέρνω όμως να τα κινήσω. Μπορώ και βλέπω
μονάχα το αίμα να τρέχει και να γεμίζει το αυλάκι μιας πλάκας. Με το ένα μάτι μόνο. Το
άλλο βρίσκεται στο σκοτάδι, καρφωμένο στο πάτωμα.
Με κείνο το ένστικτο που τέτοιες στιγμές δυναμώνει, δοκιμάζω σιγά-σιγά να κουνήσω τα
δάχτυλα του αριστερού χεριού που κρύβονται κάτω από το στήθος, στο ύψος του θώρακα.
Να που τα κατάφερα.
Μόλις άνοιξα την παλάμη, τα ένιωσα να βρέχονται από το αίμα που έβγαινε συνέχεια απ’
τα πλευρά μου.
Βρήκα το ορθάνοιχτο στόμιο μια πληγής… Έχει ένα πολύ βαθύ άνοιγμα.
Συνεχίζω το ψηλάφισμα. Να το μέρος απ’ όπου βγαίνει το περισσότερο αίμα.
Με τον δείχτη και τον μεσαίο πιέζω με δύναμη. Τώρα το αίμα μοιάζει να λιγοστεύει…
αναβλύζει όμως ακόμα σε μεγάλη ποσότητα από τα άλλα τραύματα… όλο και πιο ψηλά στο
στήθος.
Από τον δρόμο, πιο πέρα, έρχονται διάφοροι θόρυβοι. Θόρυβοι από βιαστικά βήματα… από
πόρτες αυτοκινήτων που ανοιγοκλείνουν…
Φωνές φτάνουν τώρα στ’ αυτιά μου. Λόγια… κάποιος μιλάει κοντά μου… «Χριστέ μου, πόσο
αίμα». Κι άλλες φωνές… «την μαχαίρωσαν»…. «Είναι νεκρή!»…
Ένας πόνος στο κεφάλι μου… τον νιώθω βαθιά μέσα στο μυαλό μου. Απ’ τον δρόμο
ακούγεται η σειρήνα κάποιου ασθενοφόρου… ξεμακραίνει… δεν είναι για μένα! Θέλω να
μιλήσω. Να φωνάξω πως είμαι ακόμα ζωντανή. Πρώτα όμως πρέπει ν’ ανασάνω… Δεν
αναπνέω… δεν μπορώ!!!!
«Να ειδοποιήσουμε την αστυνομία» ακούω μια γυναικεία φωνή. «Να κάνουμε κάτι… έτσι
θα μείνουμε να την κοιτάμε;;;» Θέλω να ουρλιάξω «βοήθεια»… Χάνω τις αισθήσεις μου.

Ξύπνησα από ένα τσούξιμο στο χέρι.

Κάποιος μου έχει καρφώσει μια βελόνα στον καρπό και πιέζει μια πλαστική φιάλη με αίμα
για να εισχωρήσει πιο γρήγορα στη φλέβα. Είναι ένας νοσοκόμος ή κάποιος νεαρός
γιατρός. Μόλις ανοίγω τα μάτια μου τον ακούω να μου λέει «Μάλλον πηγαίνεις καλύτερα.
Είχες χάσει τόσο πολύ αίμα που δεν ακουγόταν ο σφυγμός σου. Είναι η δεύτερη φιάλη που
σου βάζω. Ξέρεις… είσαι η τέταρτη γυναίκα που φέρνουν σ’ αυτή την κατάσταση τον
τελευταίο μήνα. Εσύ όμως τα κατάφερες» Τον κοιτάω με απορία. «Ναι. Εσύ τα κατάφερες!»
ξανάπε.
Προσπαθώ να σχηματίσω στα χείλη μου ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης, με δεν τα
καταφέρνω… δεν μπορώ. Νιώθω ένα βάρος, κάτι σαν πέτρα να μου πλακώνει το στήθος.
«Εγώ τα κατάφερα»!!!!