Musika ng Pilipinas

Ang musikang Pilipino ay isang halo ng

Europeo, Amerikano at katutubong mga
tunog. Naimpluwensiyahan ang musika sa
Pilipinas ng 377 taong-haba ng pamanang
kolonyal ng Espanya, Kanluraning rock and
roll, hip-hop at popular na musika mula sa
Estados Unidos, ang katutubong musika
ng populasyong Austronesian at musikang
Indo-Malayan Gamelan.
Katutubong musika ng
Pilipinas
Ang katutubong Musika ng Pilipinas
katulad ng katutubong musika ng ibang
mga bansa ay sumasalamin sa buhay ng
mga karaniwang tao, na kalimitan ay
naninirahan sa mga bayan sa halip na mga
lungsod. Katulad ng ibang mga
katutubong musika sa Asya, karamihan sa
mga katutubong musika ng Pilipinas ay
mayroong kinalaman sa kapaligiran.
Taliwas naman rito, ginagamitan ang
karamihan nito ng diatonic scale sa halip
na pentatonic scale.
Pagsasama ng Silangan at Kanluran

Katulad ng kabihasnan ng bansa, ang

katutubong musika ng Pilipinas ay
produkto ng kaniyang makulay na
kasaysayan. Ang katutubong musika ng
Pilipinas ay naimpluwensiyahan ng uri ng
lahat ng kulturang nakaulayaw nito kaya
naman hindi nakapagtatakang maging
kasing-tunog ito ng mga musika sa Tsina o
Indiya, habang ito ay tunog Europeo.

Tulad ng mga taong gumagawa at

gumagamit rito, ang katutubong musika
ng Pilipinas ay maaaring ituring na
Kanluranin o di-Kanluranin, at bagamat
mayroong mga iba pang pagkakahati sa
bawat isang uri ay ipinakikita pa rin nito
ang kabihasnan ng isang pangkat. Sa
pamamagitan ng katutubong musika,
makikitang mabuti na ang mga Pilipino ay
may malalim na pananampalataya sa
Diyos, malalapit na mga pamilya, at
makakalikasan.

Musikang pantinig

Ang musikang pantinig pa rin ang

nananatiling pinakamahalagang anyo ng
katutubong musika ng kahit na aling
pangkat etniko sa Pilipinas. At bagamat
mayroon ring mga musika na ginawa para
sayawan, ang musikang pantinig pa rin
ang pinakamaayos na natipon ng mga
Akademikong Pilipino.

Ayon sa aklat na Philippine Literature: Folk

Songs ni Mauricia Borromeo, ang
katutubong awitin ng bansa ay maaaring
uriin bilang Kanluranin, Mala-Psalmo, at
mga awiting Sekular mula sa mga
katutubong pangkat.

Awiting Kanluranin

Ayon kay Borromeo, ang mga katutubong

awitin ng Pilipinas na mala-Kanluran ay
mayroong mga katangian:
 melodiyang madaling awitin,
silabiko at may taludtod,
payak na anyo,
nasa tunugang mayor o menor,
may palakumpasang dalawahan o
tatluhan,
at payak na saliw.

Melodiya

Naimpluwensiyahan ng Musikang
Kanluranin ang katutubong awit ng
Pilipinas sa pamamagitan ng España.
Dahil na rin sumailalim ang Pilipinas sa
pananakop ng mga Kastila sa loob ng
mahigit 300 taon, hindi na
nakapagtatakang makaririnig ang isang
tao ng pagkakapareho sa katutubong
Musika ng dalawang bansang ito.

Ang ganitong uri ng musika ay kalimitang

matatagpuan sa mga katutubong
tinanggap ang paniniwalang Kristiyano
sapagkat sila ang nagkaroon ng mas
matagal na ugnayan sa mga Kastila kaysa
sa mga di-Kristiyanong pangkat.

Pinatotohanan rin ng Mala-Kanluraning

Musika ng Pilipinas ang pagsususri ni
Dorothy Scarborough kung saan sinabi
niyang:

(sa wikang Ingles)

 A song that starts out as sheet music,
duly credited to author and composer,
may be so altered as to words or music,
or both, by singers who learn and
transmit it orally, as to become a folk
song. The fact that that eleswhere it may
be known as published music makes no
difference. "... no genuine folk music is
ever the exact duplicate of any other
version even of the same song. Each
version or variant has its own value."
(Scarborough 1935: Foreword)

(sa wikang Tagalog)

Nagsisimula ang isang awitin bilang

isang piraso ng musika, na nasa may-
akda at kompositor ang papuri, na
maaaring palitan katulad ng mga salita o
musika, o pareho, sa pamamagitan ng
mga mang-aawit na natuto at naidala sa
pamamagitan ng bibig, na parang maging
isang katutubong awitin. Ang
katotohanan na kahit saan maaari itong
malaman bilang inilimbag na musika na
walang pagkakaiba. "... walang tunay na
katutubong musika na may tumpak na
kopya ng kahit anong bersiyon kahit na
ang kaparehong awitin. May sariling
kahalagaan ang bawat bersiyon o
pagkakaiba nito." (Scarborough 1935:
Paunang Salita)
Patunay rito, ang mga awit katulad ng
awiting-Bisaya tulad ng Matud Nila at
Usahay ay itinuturing na ring mga
katutubong awit kahit na ang ilang mga
sipi ay nagsasabing ginawa ang ang mga
ito nina Ben Zubiri at Nitoy Gonzales.

Sa usapin naman ng rehistro, madaling

awitin kahit na hindi naman matiim na
nag-aral ng musika ang isang mang-aawit.
Kalimitan sa mga awiting ito ay mayroon
lamang rehistrong nasa pagitan ng anim
hanggang labing-isang tono, samantalang
ang normal na rehistro ng karaniwang tinig
ay 14 na tono o isa at kalahating okataba.
Inaawit rin ang mga ito sa paraang hindi
hindi tensiyonado at bagamat maaari itong
awitin ng ginagamitan ng falsetto, tulad ng
nakagawian ng mga nakatatanda, maaari
rin naman itong hindi ginagamit. Kung
mayroon mang mga pagkakataong naisa-
plaka ang mga awiting ito, marami sa mga
ito ay ginamitan na rin ng tinig na
ginagamit sa pagsasalita, tulad ng
ginagamit sa popular na musika.

Palapantigan at taludturan

Karamihan sa mga mga Musikang Mala-

Kanluranin ay maaaring bigyan ng
klasipikasyong korido, iyong may apat na
linya na may tigwawalong pantig, o awit,
iyong may apat na linya may tig-12 pantig
bawat isa. At bagamat hindi ito
tumutugma, ang mga linya ay nagtatapos
naman sa assonance.

Sa kabila ng mga pagkakatulad sa

katutubong awit ng España, ang mga
Mala-Kanlurang katutubong musika ng
Pilipinas ay hindi gumagamit ng mga
mahahabang mellismas. Samakatuwid,
ang sinabing One Word for Every Note sa
pelikulang The Sound of Music ay
madaling makita sa katutubong awit ng
Pilipinas.
Sinasabi ring ang katangian ng Mala-
Kanluraning Katutubong Awit mula sa
Pilipinas ang pagiging istropiko, kung saan
iisa lamang ang ginagamit na melodiya sa
lahat ng taludtod. Makikita itong mabuti sa
mga Ballad, bagamat ang tinatawag na
modified strophic, katulad ng awit na
Irlandes na 'Red Is the Rose', ay mahirap
matagpuan. Ang Anyong Dalawahan ay
karaniwan ring ginagamit kung saan
bagamat may iisang tono sa lahat ng mga
taludtod ay mayroon namang refrain na iba
ang tono.
Payak na Anyo

Ayon kay Borromeo:

(sa Ingles)

The single-unit song are made up of

musical phrases (two or four) with an
internal relationship that could be
progressive, reverting, repetitive or
contrasting. The two unit song or binary
song form is common to haranas and
kundimans. Each unit is repeated as in
'Lulay'. A return to the first part changes
the form to a ternary or three repeated
design. The version of 'Sarong Banggi' is
one example. The verse and refrain type
 has been mention; i.e. 'Magtanim ay di
Biro'. A rare example of the leader-chorus
type is the Ivatan rowing song 'Un As
Kayaluhen'.

(sa Tagalog)

Ang isang-yunit na awitin ay binubuo ng

mga bariralang musikal (dalawa o apat)
kasama ang isang panloob na ugnayan
na progresibo, bumabalik, umuulit o
sumasalungat. Karaniwan ang dalawang-
yunit o binaryo na anyo sa mga harana o
kundiman. Inuulit ang bawat yunit katulad
sa 'Lulay'. Binabago ang anyo sa tatlong
inulit na disenyo o ternaryo sa pagbalik
sa unang bahagi. Isang halimbawa ang
 bersiyon ng 'Sarong Banggi'. Binanggit
ang uri ng taludtod at refrain; i.e.
'Magtanim ay di Biro'. Isang pambihirang
halimbawa ng namumunong-koro ang
awitin ng para sa pagsagwan ng mga
Ivatan, ang 'Un As Kayaluhen'.

Tunugang mayor o menor

Tulad ng nabanggit sa itaas, ang

katutubong awit ng Musika ay gumagamit
ng diatonic scale sa halip na pentatonic
scale, tulad ng nakagawiang sa mga
katutubong awit mula sa Silangan. Ibig
sabihin nitong ang mga awit ay maaaring
nasa tunugang mayor o tunugang menor.
Sa ilang mga pagkakataon, ang mga
dating Kundiman at iba pang mga dating
Awit-Sining na nakilala na bilang mga
katutubong awit ay nagsisimula sa
tunugang menor at magiging mayor sa
ikalawang hati.

Bunga nito, may mga ilang nagtuturing na

ang lahat ng mga nasa tunugang Mayor ay
masaya, mapayapa at maliksi,
samantalang malulungkot,
mapagdalamhati, at nananabik ang mga
nasa tunugang menor.

Palakumpasang dalawahan at tatluhan

Bagamat mayroong mga awiting nasa

palakumpasang apatan, iyong nasa
palakumpasang dalawahan at tatluhan pa
rin ang pinaka-karaniwan sa mga Mala-
Kanluraning katutubong awit. Ito ay
makikita mabuti sa mga awit na pansaliw
sa mga sayaw na tatalakayin ng mas
malaliman mamaya.

Payak na saliw

Kung ang lahat sa Gran Britania ay

marunong tumugtog ng recorder, ang lahat
naman sa Pilipinas ay marunong
tumugtog ng gitara. Kaya naman dapat
lamang asahan na ito ang pinaka-
karaniwang pansaliw sa mga katutubong
awitin ng Pilipinas. At dahil na rin sa ilang
sa mga katutubong awit ng Pilipinas ay
dating Awit-Sining, hindi matatawaran ang
kahalagahan ng saliw sa mga ito.

Bagamat mayroong mga awitin katulad ng

"Ti Ayat Ti Maysa Nga Ubing" mula sa
Rehiyon ng Ilocos na lubhang kromatiko,
maaari pa ring saliwan ito ng payak na I-IV-
V o ng Tonic-Subdominant-Dominant na
pagsulong ng akorde (chord progression).

Ang katutubong salmo

Ang mga katutubong Salmo, bagamat

hindi kasingdami ng mga Mala-Kanlurang
katutubong awit, ay isa pa rin sa mga
pinakamahahalagang bahagi ng mga
katutubong awitin na mula sa bansang
Pilipinas. At bagamat tinawag itong Salmo
ni Borromeo, inilagay niya sa
klasipikasyong ito ang mga awit na
gumagamit ng mahahabang mellismas.

Ang 'Huluna of Bauan' ang

pinakamagandang halimbawa ng ganitong
anyo ng awitin. Tunay nga, ang 'Huluna of
Bauan' ay may katangian ng mahahaba at
mahihirap na fioritures, kawalang ng
palakumpasan, modal ang melodiya,
mahahabang parirala at hindi malapad na
rehistro.
Ang ganitong uri ng musikang pantinig ay
hindi maikakailang may kahirapan para sa
isang karaniwang mang-aawit dahil
bagamat hindi naman lubhang malapad
ang rehistro ng mga ito ay punung-puno
naman ang mga ito ng mahahabang
mellismas at fioritures. Dahil dito,
kinakailangang huminga ng malalaim ng
isang mang-aawit upang maayos niyang
makanta ang susunod na parirala.

Ang mga sekular na awit mula sa mga

katutubong pangkat

Hindi tulad ng dalawang naunang uri ng

awitin, ang mga pumapaloob sa ganitong
anyo ay may mas malapit na pagkakatulad
sa ibang mga katutubong musika mula sa
Silangan. Pang-una na sa mga katangian
nito ang paggamit ng Esklang
Pentatonikong Intsik (Chinese Pentatonic
Scale). Ginagamitan rin ito ng paulit-ulit na
kumpas at mahabang rehistro.

Bagamat mahirap itong bigyan ng isang

palakumpasan, madali namang makita na
hindi ito kasing laya ng 'Huluna'. Mayroon
ring mga pagkakataon na ang tunay na
diin sa isang salita ay naiiba upang
tumugma sa pangangailangan ng
melodiya. Maririnig ang mga ito lalo na sa
mga Katutubong Awit mula sa Hilaga,
halimbawa na nito ang 'Salidumay' ng mga
Kalinga. Iisa rin lamang ang pantig sa
bawat isang nota at hindi rin nagtutugma
ang mga dulong panting kundi mayroon
lamang assonace.

At kahit na pa sinasabing malapad ang

rehistro ng mga ito, maituturing pa ring
madaling awitin ang mga napapaloob sa
ganitong pag-uuri.

Pagkakatulad ng mga melodiya

Sinabi rin ni Borromeo na isa sa mga

kapansin-pansin sa mga Mala-Kanlurang
katutubong musika ay may mga
melodiyang matatagpuan rin sa ibang mga
wika. Ibig sabihin nito, hindi lamang iisang
pangkat-wika ang nagmamay-ari ng isang
melodiya kundi ang buong bansa. Dapat
rin nating maalala na ang Pilipinas ay
isang kapuluan at ang paggamit ng
Filipino bilang pambansang wika ay
nangyari lamang nitong huling bahagi ng
ika-19 na siglo.

Sa kabila nito ang musika para sa awiting

Tagalog na 'Magtanim ay Di Biro' ay
ginagamit ring musika para sa awiting
Kapampangan na 'Deting Tanaman Pale' at
sa awiting Gaddang na 'So Payao'.
Ilan pang mga halimbawa ay ang musika
para sa awiting Bisaya na 'Ako Ining Kailu',
na ginagamit rin para sa awiting Ibanag na
'Melogo Ti Aya' at ang awiting
Kapampangan na 'Ing Manai'. Maririnig rin
ang pagkakatulad ng awiting Bikolano
'Mansi Pansi' at ng awiting Ilokano na
'Pamulinawen'.

Ang wikang ginagamit para sa mga

katutubong awit

Kapansin pansin rin ang katotohanang

bagamat halos 90% ng 80 milyong Pilipino
ang nagsasabing may iba't ibang
katatasan sila sa wikang Ingles, wala ni isa
man sa mga katutubong awit ang
gumagamit nito bilang orihinal na titik.
Ang karamihan pa rin ng mga katutubong
awit ay nasusulat sa mga wikang
vernacular lalo na iyong mga nasa
tinaguriang "walong pangunahing" wika ng
Pilipinas.

Sa kabila ng pagkakaroon ng mga salin sa

Filipino ng mga katutubong awiting ito,
marami sa mga umaawit at nag-aaral ng
katutubong wika ay hindi na ito binibigyan
pa ng pansin.

Susunod sa bilang ay iyong mga nasusulat

sa wika ng mga Minoryang Pangkat Etniko
at kasunod nito ang mga nasusulat sa
wikang Kastila. Bagamat tinatawag na
Chavanacano ang Kastilang ginagamit sa
Pilipinas, nauunawaan pa rin ito ng mga
gumagamit ng Kastila na siyang ginagamit
ng Academia Española. Pinasikat sa mga
awiting ito ang 'No Te Vayas de
Zamboanga' at 'Viva! Señor Sto. Nino'.

Musikang pansaliw sa mga sayaw

Matapos ang mga musikang pantinig, ang

mga musikang pansaliw sa sayaw ang
pinakamahalagang uri ng katutubong
Musika sa Pilipinas. Tulad ng nabanggit
na, ang pagkakaroon ng titik ay
nangangahulugang maipapasa ito sa mga
susunod na salinlahi kaya naman kay mga
titik rin ang ganitong uri ng musika. Ayon
kay Francisca Reyes-Aquino, nakilala dahil
sa kaniyang koleksiyon ng mga
katutubong sayaw, habang sumasayaw
ang ilan ay sinasabayan naman ng mga
nanonood ang ito ito sa pamamagitan ng
pag-awit. Ito ay katulad ng ginagawa ng
isang cheerer samantalang nanonood ng
laro. Mamamalas ito sa pamamagitan ng
mga salitang tulad ng 'Ay!', 'Aruy-Aruy!', 'Uy!'
at 'Hmp!' sa mga ilang bahagi.

Ang mga musikang napapasailalim rito ay

maaaring uriin bilang iyong mula sa mga
pangkat Kristiyano, pangkat Muslim, at
ibang mga pangkat etniko.

Musikang pansaliw mula sa mga pangkat

Kristiyano

Dahil sa nakilala ng mga Pilipino ang

Kristiyanismo sa pamamagitan ng mga
mananakop mula sa Kanluran, ang mga
musikang pansaliw mula sa pangkat na ito
ay halos katulad rin ng mga musikang
pansaliw na matatagpuan sa Kanlurang
Hati ng Globo. Ang mga Musikang
Pansaliw tulad ng Habanera, Jota,
Pandango, Polka, Curacha, ay mayroon
ring mga katangian katulad ng kanilang
mga kapangalan sa Europa at America.
Mayroon rin namang mga katutubong
anyo katulad ng Balitao, Tinikling and
Cariñosa. At ayon sa pag-aaral ng
Pambansang Alagad ng Sining na si Dr.
Antonio Molina, ang Balitao, kilala sa mga
rehiyon ng Katagalugan at Kabisayan ay
gumagamit ng palakumpasang 3/4 kung
saan makikita ang kumpas na crotchet-
quaver-quaver-crotchet. Mayroon rin
namang gumagamit ng crotchet-minim,
samantalang mayroon pang ibang
ginagamitan naman ng tinuldikang quaver-
semi-quaver-chrotchet-quaver-quaver.

Ang ganitong uri ng musika ay karaniwang

ginagamit pampalipas ng oras, at tulad ng
mga katutubong awit mula sa Kanluran ay
ginagamit sa mga pagtitipon.

Musikang Pansaliw mula sa mga Pangkat

Muslim

Dahil ang Islam ay pumasok sa bansa sa

pamamagitan ng mga karatig bansa sa
Asya, ang koleksiyong ito ay may
pagkakahalintulad sa mga katutubong
musikang pansaliw ng mga bansa sa
rehiyong ASEAN. Mayroon itong mga
katulad na katangian sa Gamelan ng
Indonesia at maging sa musika ng
malayong sub-kontinenteng Indiyan.
Kalimitan ay may mga kuwento sa likod ng
mga sayaw na ito, halimbawa na lamang
ang Singkil, na itinuturing na
pinakakilalang nagmumula sa
kategoryang ito. Sa pagsasayaw ng
Singkil, ipinaaalala kung paanong nasagip
ni Prinsipe Bantugan si Prisesa
Gandinangan mula sa mga nag-
uumpugang bato. Iyon nga lamang ay
pinalitan ang mga bato ng kawayan para
sa sayaw na ito.

Musikang pansaliw mula sa mga iba pang

katutubong pangkat

Tulad ng mga awiting sekular ng pangkat

ring nabanggit, mayroong rin itong mga
kumpas bagamat mahirap mailagak kung
anong palakumpasan ito. Mga perkusyon
ang pangunahing ginagamit sa ganitong
uri ng musika kaya naman minsan ay
sapat na ang tunog ng gong.

At dahil sa ang pagiging malapit sa

kalikasan ay isa sa mga panguhaing
katangian ng mga pangkat na ito ay
maasahang panggaya ng mga kilos sa
Kalikasan ang mga pangunahing kilos
mula rito. Minsan ay tinatawag lamang
itong "Sayaw ng mga Unggoy" o "Sayaw ng
Maya" upang makilala.
Mayroon ring mga musika pa ginawa
upang gamitin sa mga sayaw pang-ritwal,
kaya may mga musikang para sa sayaw sa
kasal, pagsamba, at maging sa
paghahanda para sa digmaan.

Kasikatan

Hindi tulad ng mga bansang Irlanda,

Hungaria at ng Czech Republic, hinda
kailan man naging pambansa ang
pagkakakilanlan sa mga katutubong
musika mula sa Pilipinas. Ito marahil ay
bunga ng ang bawat isang rehiyon ay may
kanikaniyang sariling wika.
At bagamat mayroon na ring mga
nagtangkang magsagawa ng pagkalap
mula sa iba’t ibang mga pangkat-wika,
wala naman ni isa ang nagtagumpay na
maituro ito sa antas primarya ng paaralan.
Maliban sa mga awiting pambata, hindi
nabibigyan ng pansin ang mga katutubong
musika sa mga silid-aralan. Dahil dito ay
nagkakaroon tuloy ng kaisipang ang mga
katutubong awit ay mga awiting pambata
lamang.

Nakatulong rin ang pagpasok ng

telebisyon sa mabilis na pagkawala nito
ng popularidad, dahil sa pamamagitan nito
ay kaagad nang nakikita ng mga Pilipino
ang kabihasnang popular mula sa Europa
at Estados Unidos. At bagamat maraming
mga Europeo ang nagsasabing mahilig sa
musika ang mga Pilipino ay palagi pa ring
nanganganib na tuluyang mawala ang
katutubong musika.

Mga tangkang pagkalap

Mayroon mang mga naganap na pagkalap

sa Katutubong Musika ng Pilipinas ay
halos para lamang sa mga musikang
pantinig ang naging sentro ng mga ito. Sa
ilalim ng 300 taong pananakop ng mga
Kastila sa Pilipinas, wala ni isa mang
pagkalap ng mga katutubong musika ang
naganap. At bagamat may mga naganap
na pagkalap sa panahon ng mga
Amerikano, ito ay naganap lamang ng mga
huling taon ng ika-20 na siglo,
samantalang nakikita ng mga
Romantisista ng Europa ang kahalagahan
ng mga katutubong awit.

Sa panahon ng pananakop ng mga

Amerikano sa Pilipinas, may mga
nagtangkang mangalap ng katutubong
musika ngunit ito na lamang huling mga
taon. Maituturing na pinaka-una sa mga
nailathalang koleksiyon ang ginawa ni Fr.
Morice Vanoverberg noong 1919 na ukol
sa katutubong musika ng mga Lepanto
Igorot ng Hilaga. Iyon nga lamang ay mga
titik lamang ang kasama sa koleksiyong
ito ay hindi ang mga tono.

Ang koleksiyong pinamagatang Filipino

Folk Songs ni Emilia Cavan ang itinuturing
na unang koleksiyon na mayroong
kasamang tono. Nailathala ito noong
1942. Ngunit ang koleksiyon na ginawa ni
Norberto Romualdez noong dekada 1950
ang nananatiling pinakamahalaga sa
disiplinang ito. Pinamagatan itong
Philippine Progressive Music Series at
minsan na ring naging batayang aklat sa
pagtuturo ng Musika para sa mga
paaralan.
Sa kasamaang palad, mga Amerikano ang
mga naging katulong ni Romualdez at
isinalin ang titik ng mga awiting ito mula
sa mga orihinal na wika patungong Filipino
at Ingles. Ito ay dahil sa nais ng
koleksiyong ito na mamulat ang
damdaming makabayan ng mga Pilipino.
Katunayan nito ang pagsasama ng
Pambansang Awit ng Pilipinas, Philippines
Our Native Land at maging ang Philippines,
the Beautiful, isang adaptasyon ng America
the Beautiful sa listahan ng mga awit.
Mayroon rin itong ilang mga awit mula sa
katutubong awit ng ibang mga bansa.
Sa ngayon, ito pa rin ang
pinakamahalagang koleksiyon at ilang
mga sipi nito ay matatagpuan pa rin sa
mga pangunahing aklatan sa iba’t ibang
mga lalawigan, bayan at lungsod sa buong
bansa.

Ilan pang mga koleksiyon ang ginawa ni

Emilia Reysio-Cruz na pinamagatang
Filipino Folk Songs kung saan ang mga
koleksiyon ay mula sa walong
pangunahing wika ng Pilipinas.

Mayroon ring sariling koleksiyon si Dr.

Jose Maceda, ang dating Tagapangulo ng
Department of Asian Music Research of the
College of Music ng Unibersidad ng
Pilipinas, na nagsimula noong 1953 at
nagpatuloy hanggang. Mayroon rin
ginawang sariling koleksiyon ang kanitang
mga mag-aaral.

Sa huling bahagi ng ika-20 siglo at unang

mga taong ng ika-21 siglo, gumawa rin ng
isang koleksiyon si Raul Sunico, Dekano
ng Conservatory of Music ng Unibersidad
ng Santo Tomas. Sinimulan niya ang
paglalathala ng mga oyayi, matapos ay
siundan niya ng mga awit ukol sa pag-ibig,
at matapos iyon ay mga awit ukol sa iba’t
ibang mga hanap-buhay ng mga Pilipino.
Sa ikaapat na bahagi, inilathala niya ang
mga awitin ukol sa kababaihang Pilipino.

Sa koleksiyong ito, ginamit ang mga

orihinal na titik ng mga awitin, kasama na
rin ang salin nito sa Ingles at ilang
paliwanag ukol sa mga pangkat etniko na
pinagmulan ng awitin.

Para naman sa katutbong musikang

pansaliw, tanging ang pitong aklat lamang
ni Francisca Reyes-Aquino ang nagawang
koleksiyon at hindi pa ito nasusundan
hanggang sa ngayon.
Gamit sa komersiyo

May ilang mga mang-aawit ng rock na

nagtangkang isa-plaka ang mga
katutubong awit noong dekada 1970
katulad ng nagaganap noon ring panahong
iyon sa Estados Unidos. Kabilang sa mga
ito ang mga mang-aawit na sina Joey
Ayala, Bayang Barrios, Freddie Aguilar at
ang grupong Asin.

Marami ring sa mga seryosong musikero

ang nagsa-plaka nito ngunit walang
nagtagumpay na mailagay ito sa mga tsart
katulad ng naganap sa Estados Unidos. Sa
ngayon, hindi na ito nabibiyan ng sapat na
pansin ng mga popular na mang-aawit at
tanging iyon na lamang mga nag-aaral ng
musika sa mga pamantasan ang nag-
papalaganap nito.

Sanggunian
Nasa wikang Ingles:

1. Philippine Literature: Folk Music by

Mauricia Borromeo
2. Philippine Progressive Music Series
by Norberto Romualdez.
3. The Encyclopedia of Philippine Art,
Volume 7: Philippine Music by the
Cultural Centre of the Philippines
 4. Himig: A Collection of Traditonal
Songs from the Philippines by Raul
Sunico

Kinuha sa "https://tl.wikipedia.org/w/index.php?
title=Musika_ng_Pilipinas&oldid=2041459"

Huling pagbabago: 10:19, 4 Setyembre 2023. •

Maaaring gamitin ang nilalaman sa ilalim ng CC
BY-SA 4.0 maliban kung nabanggit.