Ang aktibismo ay mga pagkilos na naghahangad na magkaroon ng pagbabago tungo sa ikabubuti ng

ating lipunan. This could be in form of rallies, campaign or other form of movement that aims to bring
change towards the perceived good. Ito ay karapatan ng mga mamamayan sa malayang pagpapahayag,
kabilang na rito ang magtipon-tipon at magpetisyon sa ating pamahalaan upang ilahad ang kanilang
kairingan. This is cited on Article 3, Section 4 of the 1987 Philippine Constitution.

Mahalaga ang aktibismo sa paglutas sa mga problemang hindi makita ng ating pamahalaan. Sa
katunayan, isa ang aktibismo sa pinakamabigat na rason sa pagiging malaya ng ating bansa. Ang ating
mga bayani ay itinuturing na aktibista’t rebelde noong kanilang kapanahunan. Bakit? Simple, kasi taliwas
sila sa pamumuno ng mga Espanyol sa ating bansa. Let’s have Andres Bonifacio for example, noong 1896
pinangunahan niya ang pagpunit ng sedula ng mga Katipunero bilang tanda na sila ay tutol sa kolonyal
na paghahari ng Espanya sa ating bansa. Ang aksyon na ito ay nagmitya sa paghangad ng mga Pilipino ng
kalayaan. Noong 1986 naman, naganap ang EDSA People’s Power Revolution kung saan nagtipon-tipon
ang milyon-milyong Pilipino pagkatapos makita ang problema sa pamamahala ng dating presidente at
diktador na si Ferdinand E. Marcos. Ang mapayapang kilos protestang ito ay nagresulta sa pagpapatalsik
sa naturang dating presidente. At ayon sa official gazette ng Pilipinas, “The EDSA People Power
Revolution began a new era marked by true freedom and democracy.” Kumbaga, ang EDSA People’s
Power Revolution ang tuluyang nakapagpalaya sa Pilipinas mula sa rehimeng Marcos.

Malaki ang tulong ng aktibismo lalo na sa mga minorya dahil sa pamamagitan ng mga pagkilos na
ito, nailalahad nila ang kanilang mga hinaing sa pag-asang mabigyang pansin at solusyon ang mga ito.
Noong 2014, nagkaroon ng #IceBucketChallenge kung saan magbubuhos ng isang timbang puno ng tubig
at yelo ang isang tao sa kaniyang sarili. This activity aims to promote awareness on the disease called
Amyotrophic Lateral Sclerosis or ALS and encourage donations to the research of the said disease. And
according to the official website of ALS organization, $115 Million was generated by the said challenge.
Ang perang ito ay nagresulta sa pagkakaroon ng mas maraming pagsasaliksik sa naturang sakit,
pagkadevelop ng mga assistive technologies at nadagdagan rin ang access sa pangangalaga at mga
serbisyong medikal para sa mga taong may ALS.

Noong 2020 naman, nagtrending sa twitter ang #BlackLivesMatter, isang pagkilos na hangad na
matuldukan ang racial discrimination na nararanasan ng Black people lalo na mula sa mga pulis. Ito ay
matapos ang mga di makatarungang pamamaril ng mga pulis sa iilang African-American. Nagtrend ang
hashtag na ito matapos mapatay si George Floyd ng isang police officer ng walang sapat na dahilan na
nakuhanan ng video ng isang bystander sa lugar. Ang hashtag na ito ay nagresulta sa mas pagiging aware
ng mga tao sa diskriminasyoong nararanasan ng mga Blacks at iba pang cultural related issues tulad ng
cultural appropriation. And for the first time ever, racism is being widely acknowledged as a public
health crisis. Ang pagkilos na ito ay nagresulta ng mga pagbabago sa lipunan at maging sa batas. Sa
Louisville, Ketucky ipinasa ang Breonna’s Law o ang pagbabawal sa ‘no-knock search warrant’. Isinunod
ito sa pangalan ni Breonna Taylor, isang Black na namatay matapos pasukin ang kaniyang bahay at siya’y
barilin ng mga pulis ng walang sapat na dahilan. The New York state legislature naman, repealed 50-a, a
former law that obscured police disciplinary records from the public. Ang mga paaralan din sa US ay
gumawa ng mga hakbang katulad na lamang ng pagpapatupad ng mga racial equity policies at
paglalayon na mawala ang racial gaps sa mga estudyante.

Iilan lamang ito sa mga pagbabagong idinulot ng aktibismo, hindi lamang sa ating bansa kundi
maging sa buong mundo. Dahil sa aktibismo, nagkaroon ng unti-unting pagbabago sa ating lipunan and
because of activists speaking up for those who chose to stay silent and blind to different sociopolitical
issues, they in return has the privilege to stay that way.

Ang aktibismo ay isang paraan sa pagkilala at pagkilatis sa mga problema ng isang bansa. Bawat isa
ay may layuning ipaglaban ang kani-kanilang mungkahing solusyon upang makamit ang kabutihang
panlahat.

Simula nang lumaganap ang sakit na CoVid-19 dito sa Pilipinas, ay nagpatupad ang pamahalaan ng
lockdown kung saan pansamantalang ipinasara ang mga establishment na nagdulot rin ng kawalan ng
mga trabaho ng ating kababayan.

During the lockdown, many Filipinos find it hard to make money for their food and other essentials.
Gayunpaman, ang ating gobyerno ay mas isinaalang-alang ang kaligtasan ng bawat mamamayan sa ating
komunidad. While this response helped to control the spread of the virus, it soon became apparent that
financial and food aid was necessary. As a developing country with 16.7% of the population living below
the national poverty line.

In response to this, private citizens have come together to bridge ever-present socio-economic gaps
through community aid, particularly in the form of community pantries. Noong April 14 sa isang maliit
na bamboo cart sa Maginhawa street sa Quezon nagsimula ang kauna-unahang community pantry. Dito
ay mayroong nakalagay ng mga canned goods, gulay, vitamins at ibang pang necessary goods. Ang
community pantry na iyo ay tinawag #MahigawaCommunityPantry na pinasinayaan ni Ana Patricia Non
upang makatulong sa kanyang kapwa kahit sa maliit lamang na paraan.

This pantry, created by Ana Patricia Non, had served approximately 2,000 families a day. These
include seniors and the disabled who have not been allowed much movement since the first lockdown.
Since its genesis, roughly 350 other community pantries have cropped up in the country. Hindi lamang
ito, marami rin ang nagsulputang volunteers and donations para makatulong sa mga community
pantries na ito.

With that, community pantries in the Philippines got structured. Nagtayo ang ibang mga aktibista ng
community pantry sa kani kanilang lugar. Kabilang na dito ang actress na si Angel Locsin. Meron ding
"Community Pawn-tries” para sa mga pangangailangan ng mga pet owners.

The community pantries essentially target these Filipino families who have gotten used to not
knowing when their next meals will be. Hangad ng aktibismong ito na mabigyan ng pagkain ang ating
mga kababayang nahihirapan sa pagtaguyod sa kanilang pang araw-araw dahil sa kawalan ng trabaho.
Ayon pa nga sa headline ng Daily Tribune, Community Pantry: Activism to feed people”.

Ito ay patunay na ang pagkakaroon ng aktibismo sa ating bansa ay mahalaga. Kagaya na lamang ng
aking nabanggit na pagkakaroon ng community pantries sa bansa, bagama’t hindi pangmatagalang
solusyon ang naibigay nito, nakatulong ito sa ating pamhalaan upang mabatid ang problemang
kinakaharap ng ating mga mamamayan magmula noong lockdown. Hindi lamang ito nakatulong sa mga
taong nasa baba, nakita rin natin kung paano nabuhay ang bayanihan sa ating lipunan. The activism that
the pioneers of community pantries had shown resulted to people from different walks of life to come
together to help those people in need.

Malaki ang ginampanan ng aktibismo sa pagwawakas ng pang-aalipin, paghamon sa mga diktadura,

pagprotekta sa mga manggagawa mula sa pagsasamantala, pagprotekta sa kapaligiran, pagtataguyod ng
pantay na pag tingin sa mgakababaihan, pagsalungat sa rasismo, at marami pang mahahalagang isyu.

Maraming pwedeng magmitya ng aktibismo dito sa Pilipinas, isa na rito ay ang pagkakaroon ng
maliit na sahod ng mga ordinaryong manggawa sa ating bansa which won’t make ends meet as the
inflation rate continues to rise which means, mas mataas ang presyo ng mga bilihin. Ang minimum wage
ng isang Pilipino ay kukulangin sa pang araw-raw na gastusin ng isang pamilya kung kaya’t muling
itinutulak ng mga grupo ng manggagawa ang pambansang pagtaas ng minimum na sahod. Sinabi ng
labor group na SENTRO (Sentro ng mga Nagkakaisa at Progresibong Manggagawa) sa isang pahayag na
hindi sapat ang pagtaas ng sahod sa Metro Manila, at nanawagan na sa halip ay magtakda ng
pambansang minimum na sahod. Bagamat incremental at hindi sapat para sa pagtaas ng presyo ng mga
bilihin, ang pagtaas ng sahod sa Metro Manila at Western Visayas ay tagumpay ng mga manggagawang
nagpetisyon para sa kanila. Bunga ito ng tuluy-tuloy na diyalogo at protesta ng mga manggagawa.

Sinabi ng KMU na tumagal ng tatlong taon bago tumaas ang sahod, ngunit ang mga manggagawa
ay binibigyan pa rin ng "mumo (mumo)." “Tuloy ang laban ”sabi ng labor group. Sinabi ng KMU na ang
lahat ng regional wage board ay dapat maglabas ng wage order upang ang mga manggagawa sa buong
bansa ay mabigyan din ng pagtaas. Itinulak din ng grupo ang pagpasa ng P750-national minimum wage
sa papasok na 19th Congress. Noong Marso, nagsampa ng petisyon ang Solidarity of Unions in the
Philippines for Empowerment and Reforms (SUPER) sa Regional Tripartite Wage Production Board ng
Metro Manila para pataasin ang sahod sa kabisera na rehiyon mula P537 hanggang P750. Sinamahan ng
abogadong si Luke Espiritu ang mga petitioner noong Marso at nanawagan ng P750 na minimum wage
para sa Metro Manila at sa iba pang bahagi ng bansa. Ang NEDA mismo ang nagsabi na ang isang
pamilya na may limang miyembro ay nangangailangan ng P42,000 buwan-buwan para mamuhay ng
disente. Sa kasalukuyang P537 na minimum na sahod, hindi man lang kalahati nito ang kinikita ng mga
ordinaryong manggagawa sa NCR. Ano pa ba ang mga manggagawa natin sa probinsya, na may
minimum na sahod na mas mababa sa P537? Noong Abril 8, nagsagawa rin ng dayalogo ang Western
Visayas regional wage board kasama ang Fishta United Employees for Reform through Solidarity Action,
na naghahangad din ng P750 na minimum na sahod. Ang mga panawagan ng mga grupong manggagawa
para sa P750 na pambansang minimum na sahod ay umaabot sa ilang taon.

Isa lamang ito sa mga ipinaglalaban ng aktibismo sa ating lipunan. Hangad ng aktibismo na
magkaroong ng pantay at sapat na oportunidad ang lahat para mabuhay. Isa sa ipinaglalaban ng
aktibismo ang karapatan ng bawat manggagawang Pilipino sa maayos na pasahod kapalit ng kanilang
pagtatrabaho sa araw-araw. Aktibismo ang nagsisilbing boses ng ating mga manggagawa at sana sa mga
susunod na buwan o taon, pakinggan na sana ng pamahalaan ang kanilang kahilingang maging 750
pesos na ang minimum na pasahod ng bawat manggagawang Pilipino.

Activism aim to make the world a better place. Because they fight in accordance with political and
social issues. Ang mga aktibista ay nagpr-promote para sa ikakabuti ng bansa kung saan gumagawa sila
ng organisasyon na naglalayon na marinig ang kanilang ipinaglalaban at ang kanilang mga mungkahing
solusyon.

Being aware on the problems of our society is one benefit of activism. Ngayong panahon ng
pandemya, ang mga aktibista ay gumagamit din ng social media upang mapahayag ang kanilang mga
solusyon at mga opinyon ukol sa isang isyu.

To prove my claim here's a movement called #MoveTawiTawi movement kung saan merong 1,500
na Pilipinong aktibista ang nagtipon upang magbigay ng kanilang solusyon ukol sa pagpapaunlad sa
providence island of the Philippines, ang Tawi-tawi. Tinalakay ng mga aktibista ang problema ng basura
at ang tamang paraan ng pagtapon nito. Bawat isa sa kanila ay malayang nakapagpahayag ng sarili nilang
solusyun ukol sa ikakaunlad ng isla. Participating in these kind of events, the young generation of future
leaders will learn problem solving by tackling real life situation.

When it comes to real life situation problem, the Philippines also have an issue regarding on
sexism especially towards women. And in return, the term ‘Women Empowerment’ has been a wide
movement here in our country. Women empowerment is a movement wherein all women and activist
fight for the rights and aims to end gender stereotypes. Dito sa Pilipinas ay nagsagawa ng kilos-protesta
ang mga kababaihan laban sa kasalukuyang presidente na si Rodrigo Duterte. Some of the protesters’
main grievances against their president were his remarks about encouraging sexual assault between
soldiers and female rebels, and his unapologetic joking about violence against women.

Sa pamamagitan ng social media, ay pinalaganap nila ang #BabaeAko kung saan ibinabahagi nila
ang kanilang karanasan sa mga misogynist. However, these movements, were not a new trend, as many
advancements have been made in women’s rights in the Philippines in recent years. Sumala sa datos
noong 2015, Philippines moved up in the Global Gender Gap Index from ninth place to seventh place.
Out of 145 countries globally, the Philippines has the best ranking for gender equality. The World
Economic Forum reported that the recent progression of women’s rights in the Philippines is largely due
to higher female economic participation and opportunity. This was seen most influentially through its
rising number of female legislators, officials, and managers. These trends for women’s rights in the
Philippines seem to only increase in quantity and successfulness as the years go on. As women’s rights
move to the forefront in many nations across the globe, the Philippines continues to be a strong
advocate.

To make it simpler, activism is a great way of advocating and giving educating towards people who
are lack of awareness in regards with the issues. Kagaya ngayon, ang pandemya sa Pilipinas ay isang
problema sa ating bansa sapagkat hindi lamang ito nakaka apekto sa mga establisyemento at mga nag
tatrabaho kundi pati na rin sa pagrami ng mga batang nasa lansangan.

There are reports about neglected street children amid the pandemic while it continues to rage
on. While the government, both in local and national levels, has programs in place to address this
pressing issue; there are non-profit groups and foundations that make it their calling to advocate for the
children’s right to a better quality of life. Isa na rito ang binoung organisation ang Child Hopes
Philippines. Kung saan pinaglalaban nila ang karapatan ng mga street children na magkaroon ng
magandang kinabukasan at karapatan na mabuhay.
 Being a Filipino, one of our good traits is to help and to speak up for those people na walang
kapangyarihan na ipaglaban ang karapatan nila bilang mamamayan. Ang Occupy Bulacan Movement
kung saan masasabi na tagumpay ito ng mga aktibista dahil sa nabigyan na ng mga bahay ang mga
mahirap na pamilyang Pilipino. Sabi ng isang aktibista na si Simon "It was not a spontaneous event. It
was a successful campaign that gave poor Filipinos homes. It was a successful movement that gave
victory to poor Filipinos.” And now, 6,000 families has occupied resettlement areas of the National
Housing Authority (NHA) located in the municipality of Pandi. The government had failed to distribute
these housing units that had been unoccupied for at least 5 years.

With that, it proves that activism is important in a country in order to fight for their rights to the
officials. Giving officials a wake-up call from the people like I've mentioned by doing campaign in public
in order to do their responsibility in their country. As Harry Roque stated about activism, " “I want to
make activism not only as a tool for the parliament of the streets, but as a main weapon in crafting
legislation to fight poverty. I want to bring activism to the chambers of the Philippines Senate,” With
activists occupying Senate seats and a population of young, motivated individuals, the Philippines could
see a great deal of positive change in its future.

Marahil 'di madali para sa ibang intindihin 'yung kahalagahan ng aktibismo at kongkretong
pagkilos lalo na sa ganitong panahon, pero 'di biro ang ipaglaban ang karapatan ng bawat mamamayan
kahit na ikaw mismo ay isang hamak na mamamayan lang rin naman. 'Di biro ang pakikibaka lalo na
kung buhay ang nakataya. Maaring hindi pa nakikita ng lahat ng mamamayan kung ano ang kahalagahan
ng aktibismo sa buong mundo. Pero dapat maunawaan nila na ang mga pag-iingay, pag ra-rally nila ay
para sa kapakanan ng lahat, para sa batayang karapatan ng lahat, para sa lahat. Para sakin kung hindi
ngayon kikilos ang tao kailan pa? Kung wala na ang kaayusan ng bansa?

Activism produced change in government policies. Not only in education but also in many other
areas of governance. Like for example in justice, maraming isyung panlipunan na saklaw ng batas ang
nabigyan ng pansin dahil sa aktibismo. Aktibismo na minsan ay sa pamahalaan mismo nag-uumpisa.
Halimbawa na lamang nito ay ang judicial activism na naganap noong 2007 sa ilalim ng pamumuno ng
dating pangulong Gloria Macapagal Arroyo. Ang judicial activism ay pagkilos ng Korte na higit pa sa legal
precedence o anumang desisyong legal noong nakaraan, para tugunan ang mas malawak na interes ng
mga mamamayan. Ito ay matapos ang pagtaas ng mga nawawala at mga extra judicial killings noong
panahong iyon. Judicial activism ang naging tugon ng dating chief justice na si Reynato Puno sa isyu
human rights abuses na talamak sa panahon ni Arroyo. And only months later, the Supreme
Court promulgated the rules on the writs of amparo and habeas data, extraordinary remedies that
would give protection to activists and other government targets.

Marami pa ang mga halimbawa ng mabuting resulta ng aktibismo tulad na lamang ng free tuition
sa mga state universities. Noong 2017 naipasa ang The Universal Access to Quality Tertiary Education
Act o ang Republic Act 10931, isang batas na nagsasaad ng libreng tuition fee at iba pang mga bayarin sa
mga state universities, mga local universities at mga pangkolehiyong paaralan sa Pilipinas. Ito ang naging
tugon ng gobyerno sa ilang taong pakikibaka at pagrarally ng mga kabataan sa mga nakalipas na taon
para sa libreng access sa tertiary education sa ating bansa. At nito lamang Oktobre ng nakaraang taon,
ibinalita ng Commission on Higher Education o CHED na close to 1.6 million students na ang hindi
nagbabayad ng tuition and miscellaneous fees. The breakdown of that is about 1.3 million in the 112
state universities and colleges. And about 300,000 in the local universities and colleges. Ito ay ayon sa
ulat ng chairperson ng CHED na si de Vera.

Malaki ang mga pagbabagong naidudulot ng aktibismo sa lipunan, lalong-lalo na sa mga

ordinaryong mamamayan. Hangad lamang ng aktibismo na matulungan ang pamahalaan sa pagtugon ng
mga problemang nararanasan ng mga ordinaryong mamamayan. Dahil kung walang aktibismo, paano
mabibigyan ng pansin at aksyon ang mga hinaing nga kapwa nating Pilipino? After all, a democratic
government is a government of the people, by the people, and for the people. Ibig sabihin, nakasentro
ang ating pamahalaan sa tao kaya’t marapat lamang na matugunan at malaman ng pmahalaan ang mga
problemang kinakaharap ng bawat mamamayang Pilipino.