HIS BITTEN

BY VENTRECANARD

PROLOGUE

All I ever wanted was his unforgettable kisses under the beautiful falling snow.

Falling snow, falling tears and my tearing heart...

People believed that snow beautifies everything it covers. But I wonder how I look like everytime I saw a snow
falling soundlessly in the middle of the night.

I hate it that I am still hoping. I hate it that I am still hurting. I hate it that I am still crying endlessly. I just want to
walk in the middle of the snowstorm hoping that you'll be there waiting for me.

I love you so much Zen and it's killing me...

Pinahid ko ang takas na luha sa aking mga mata na siyang lagi kong ginagawa. I can always wipe my tears, but I can
never wipe the pain in my heart.

Limang taon na ang nakalipas nang muli akong nagbalik sa mundo ng mga tao. Sinubukan kong mamuhay katulad
ng dati pero sa tuwing mag iisa ako, tanging siya lamang ang tumatakbo sa puso at isipan ko. Ang prinsipeng aking
pinakamamahal na naglaho mismong harapan ko.

Totoo nga pa lang hindi marunong makalimot ang mga bampira, dahil hanggang ngayon ay sariwang sariwa pa rin
sa akin ang lahat. Ang sakit at hapdi ng nakaraan. Patuloy parin akong nanaginip na kasama ko siya, saglit na
ngumingiti sa tuwing nag aakalang boses niya ang naririnig, tinitiis ang lamig na umaasang may mga brasing muling
yayakap sa akin at patuloy na naghihintay sa mga kamay na muling maglalandas ang mga balat.

Maraming nangyari sa nakalipas ng limang taon, nakatapos ako ng pag aaral. Nagkatrabaho at pinilit mabuhay sa
kabila ng sakit na kailanman ay hindi ako iniwan.

Ginawa ko ang lahat, lumayo kami sa lugar na siyang nagpapaalala sa akin ng mundong aking tinatakbuhan. Iniwan
ko ang salamin at hinayaan itong mag isa sa kabundukan kung saan nagsimula ang lahat. Pinili naming mamuhay ni
lola sa ibang bansa para lamang mabawasan ang sakit na nararamdaman ko. Pero isa itong napakamaling
pagkakamali dahil sa tuwing pumpatak ang mga nyebe mula sa kalangitan, para na akong nawawala sa sarili kong
katinuan.

Habang hinihintay ko ang pagtigil ng ulan ay inilabas ko ang bagay na hanggang ngayon ay misteryo pa rin ang
pinagmulan. A beautiful snow globe. Sa loob nito ay may maliit na puno na kapareho ng punong sumisimbolo sa
aking prinsipe at sa tuwing hinahawakan ko ito ay kusa itong nagliliwanag na parang nakikilala nita ang mga kamay
ko. Alam kong hindi ito nagmula sa mundong ito.

"Claret!" nawala ako sa pagkakatulala nang may yumakap mula sa likuran ko. She's my classmate during college
and she owned this fitness gym.

"Escarnel, I told you. Ayaw na ayaw ko na ginugulat ako.." ngumuso siya sa akin bago niya sulyapan ang snow
globe na nakapatong sa may bintana.

"That snow globe again? Kanino na talaga nanggaling yan?" kahit ako ay hindi ko rin alam.

"Ang tagal tumila ng ulan.." pag iiba ko ng usapan. Naningkit ang mata niya sa sinabi ko.

"Hindi mo sinagot ang tanong ko.." may inilabas siyang susi at iniharap niya ito sa akin.

"Ikaw na ang magsarado ng gym, Claret. Susunduin ako ng boyfriend ko, gusto mong sumabay? Dadaan din naman
kami sa bahay nyo.." umuling ako sa sinabi niya bago ko kinuha ang susi.
"I am fine. Besides, maliligo pa ako.." tipid na sabi ko. Bumeso siya sa akin at nagpaalam na kami sa isa't isa.

"Ingat.."

"Ikaw rin Claret.." tumango ako dito.

Nang makaalis siya ay ibinalik ko na ang snow globe sa bag ko. Napansin ko na naiwan niya ang kanyang malaking
jacket. Ihahabol ko pa sana ito sa kanya nang makita kong papalayo na ang sasakyan nila. Nagkibit balikat na lang
ako at ipinatong ko na lang ito sa isang upuan.

Nagsimula na akong humakbang papunta sa shower room. Lugar kung saan tanging salamin at tubig lamang ang
makikita.

Sinimulan ko nang tanggalin ang aking mga damit hanggang tuluyan ko nang makita ang aking buong kahubaranp
sa sarili kong repleksyon. Hindi ko maiwasang hawakan ang mahaba kong buhok na kahit anong gawin kong
pagputol dito ay bumabalik pa rin sa dati.

Binuksan ko na ang shower kasabay ng pagpikit ng aking mga mata. Unti unting nanulay ang mainit na tubig sa
bawat parte ng aking katawan at hinayaan ko ang sarili kong damhin ito nang napakatagal na oras. Sa kabila nang
katahimikan at tanging lagaslas lamang ng tubig ang aking naririnig hindi ko maintindihan kung bakit bigla na
lamang bumulis ang pagtibok ng puso ko na parang may kung anuman hindi magandang mangyayari.

At nang sandaling imumulat ko na ang aking mga mata ay bigla na lamang namatay ang ilaw, maging ang pagpatak
ng mainit na tubig ay tumigil din.

"Claret.." agad akong kinilabutan nang makarinig ako ng boses ng babae.

"Whose there?" kinakabahang tanong ko.

"Claret.." nangangatal na ang mga tuhod ko nang muli kong marinig ang boses niya. Wala akong makita, saan
nanggagaling ang boses? Kahit gamitin ko ang matang bampira ko ay hindi pa rin ako makakita.
Tuluyan na akong nawalan ng panimbang dahilan para mapaupo ako. At sandaling lumapat ang katawan ko sa
sahig, ramdam kong may kung anong likidong patuloy na umaagos.

"What's this..." nangangatal na sabi ko. Sinubukan kong tumayo pero agad nagliwanag ang napakalaking banyo
hindi dahil sa liwanag mula sa ilaw kundi sa sunod sunod na pagsindi ng asul na apoy sa bawat salaming nakikita
ko.

At dito ko nakumpirma ang hinala ko, kasalukuyan akong nakalugmok sa ilog ng dugong patuloy na umaagos mula
sa mga salamin. Halos manigas ang katawan ko sa mga nakikita ko, papaanong nakatawid ang asuka na apoy sa
mundo ng mga tao?

Wala man lang akong lakas para makagaw ng kilos. Natatakot ako sa nakikita ko, natatakot ako sa dahilan kung
bakit siya nandito. Pero ang higit na gumimbal sa buong pagkatao ko ay nang makakita ako ng pigura ng isang
babae mula sa asul na apoy. Kusa na lamang natuluan ang mga luha ko nang makita ang babaeng kamukahang
kamukha ko na mariing nakatitig sa akin.

Pareho kami ng mga mata. Mga matang punong puno ng lungkot, hinagpis at sakit. Siya ba ang totoong anyo ng
asul na apoy?

Nagtaasan ang mga balahibo ko sa mga katawan nang humawak sa salamin ang babae habang hindi niya inaalis
ang kang mga mata sa akin. Nangangatal na ang buong katawan ko habang nakikitang unti unting nang
nagkakabitak ang salamin na parang anumang oras ay lalabas ang babae muka dito. Pinilit ko ang sarili kong
tumayo sa kabila ng takot, gulat, pagtataka at matinding pagkalito sa mga nangyayari.

Who is she? Bakit kamukhang kamukha ko siya?

Halos gumapang ako para lamang makalabas sa napakalaking banyong napupuno ng dugo, pinilit kong makatayo
para lamang makatakbo. Gusto ko nang makaalis dito!

Sa pagmamadali ko ay muli akong nadulas at napadaing ako sa lakas ng pagbagsak ko. Sa lumipas na mga taon ito
ay muli na namang naligo sa dugo ang buong katawan ko.
Nang muli kong lingunin ang pinanggalingan ko ay tuluyan na akong nabalot ng takot. Kasalukuyan nang nilamon
ng asul na apoy ang banyong pinanggalingan ko at nagsisimula na itong kumalat sa buong gym. Agad lumipad ang
mga mata ko sa jacket na iniwan ko kanina at isinuot ko ito.

Lakad takbo ako hanggang sa makarating ako sa harap ng pintuan at halos manlambot ang katawan ko nang hindi
ko ito mabuksan. I have a goddamn vampire strength! Kaya ko itong sirain pero walang nangyayari!

Tuluyan na akong inatake ng ubo dahil sa kapal ng usok na nalalanghap ko, sinubukan kong muling sirain ang
pintuan pero hindi man lang ito natitibag. Lalo nang sumusikip ang dibdib ko at maging ang panghihina ng katawan
ko ay nagsisimula ko na rin maramdaman. Nangangatal na ang mga tuhod ko at anumang oras ay bibigay na ito.

"Claret.."

"Leave me alone!" malakas na sigaw ko.

Napasandal na ako sa pintuan habang pinagmamasdan ang apoy na papalapit na sa akin. Nagtutuluan na ang mga
luha ko.

"No, no...no. Huwag muna, huwag muna. Huwag mo muna akong singilin.." nagmamakaawang sabi ko.
Nagsisimula nang manlabo ang aking mga mata habang nararamdaman ko na init ng apoy na lalamon sa buong
katawan ko.

"Zen, Zen...Zen.." ilang beses kong inuusal ang pangalan niya habang unti unti nang bumababa ang talukap ng
aking mga mata.

"Zen..."

"I got her.." naramdaman kong may brasong pumupulot sa akin. Who is he?

Sa kabila nang panghihina ko ay pinipilit ko ang sarili kong panatilihing gising, lalo na at nasa kamay ako ng
estrangherong lalaki.
"Oh holy cow, she's literally a goddess.." pakinig ko mula sa panibagong boses ng lalaki.

"She's already mated. Back off Tres.." matigas na sagot ng unang boses ng lalaki.

"Woah, pinupuri ko lang siya Dos.." bahagya pa siyang natawa.

"Ganito pala sa mundo ng mga tao.." nagtatakang sabi ng panibagong boses.

"What do you mean Nueve?" tanong ng kaninang boses.

"Why do we need to dress up like this, anyway?" panibagong boses muli. Who are these vampires? Nararamdaman
ko ang kakaibang lakas ng mga presensiya niya.

"Ito ang kasuotan ng mga tao Doce.." sagot ng isa sa kanila. Pinilit kong imulat ang aking mga mata hanggang sa
bahagya kong maaninaw ang apat na lalaking nakadungaw sa akin.

Anong ginagawa ng mga bampirang ito sa mundo ng mga tao? Sino silang apat? Marahas kong tinakpan ang sarili
ko. Laking pasasalamat ko at naizipper ko pa ng maayos ang jacket na suot ko. Buhat ako ng isa sa kanila.

"Ibaba mo na ako.." mahinang sabi ko na sinunod ng lalaki. At nang sandaling ibinaba niya ako ay napatulala na
lang ako sa gym na kasalukuyan nang natutupok ng asul na apoy. Sinusubukan itong patayin ng mga bumbero.

"Hindi nila tayo nakikita, hindi ba?" mahinang tanong ko.

"Yes. Tayo lamang ang nakakakitang asul na apoy ang lumalamon sa gusaling ito.." sagit sa akin ng lalaking
bumuhat sa akin.
"Who are you?" tanong ko sa kanilang apat. Kumunot ang noo ko sa kanilang mg kasuotan. What are those?
Disguise as humans? Can't they wear casual attire? Mas paghihinalaan sila sa suot nila ngayon.

"Dos Viardellon.." sagot na lalaking nakasuot ng puting coat at stethoscope.

"Tres Viardellon.." sagot namn ng lalaking nakasuot ng pansundalo.

"Nueve Viardellon.." nakasuot naman siya ng damit ng mga bumbero.

"Doce Viardellon, pinasusundo ka na ni Trese.." samantalang ito naman ay nakasutanang itim na parang isang pari.

"Trese?" tanong ko.

"Pinasusundo ka na ni Seth.." sagot ng lalaking may pangalang Tres.

"Naghihintay na sa labas ng salamin ang tatlong itinakdang prinsipe para salubungin ka. Kami ang naatasang
sumundo sa'yo dyosa mula sa salamin.." paliwanag ng lalaking may pangalang Dos.

"Mga Viardellon.." mahinang sabi ko habang pinagmamasdan ko silang apat. Sabay sabay nagningas ang kanilang
mga mata at kapwa bumaba ang kanilang mga ulo para gumalang sa akin.

"Paumanhin pero ayoko nang bumalik.." malumanay na sagot ko. Muli sa na akong haharap sa natutupok na gusali
nang marinig ko ang sinabi ng isa sa kanila.

"Ito ang bagay na hindi namin mapagbibigyan dyosa.." bigla akong nanghina sa hindi ko maintindihang dahilan. At
sa pagkakataong ito muli nang bumagsak ang talukap ng mga mata ko maging ang buong pakiramdam ko.

Bumalik lamang ako sa aking malay nang maramdaman ko ang apat na kamay na tumulak sa aking likuran at alam
kong sa pagkakataong ito pabalik na akong muli sa mundong tinakasan ko.
Hindi ko man gustong humakbang pabalik ay wala akong pagpipilian, sa nangangatal kong mga tuhod ay tuluyan ko
nang itinapak ang aking mga paa sa labas ng aking salamin. Dalawang palad ng mga prinsipe ang sumalubong sa
akin para alalayan ako.

"Maligayang pagbabalik Claret.." ngiting sabi sa akin ni Rosh.

"Kamusta?" nakangiti rin sa akin si Seth.

Sa halip na abutin ko ang kanilang mga kamay ay lumipad ang mga mata ko sa trono ng pamilyang
pinakahahalagahan ko na siyang inaasahan ko nang sasalubong sa akin. Parang piniga ang aking puso nang
pagmasdan ko ang ilang Gazellian na pilit sumalubong ng ngiti sa akin.

"A--nong nang--yari sa Sartorias kamaha--lan?" nanghihinang tanong ko.

Napansin ko na lang ang pagtulo ng aking maiinit na luha nang muli kong sulyapan na hindi lamang trono ng aking
prinsipe ang blangko sa mga oras na ito.

-VENTRECANARD

CHAPTER 1

35 years ago - Vampire World

5 years ago - Human World

Zen's kiss was a like a snowflake, beautiful, unique and pure yet slowly fading away.

Hinayaan ko ang sarili kong lumuha habang patuloy ang pagbuhod ng mga nyebe sa aking katawan. Wala akong
ibang kayang gawin sa mga oras na ito kundi lumuha at damhin ang mga nyebeng nagpapaalala sa akin ng lalaking
pinakamamahal ko.

Sa kabila ng mga nyebeng pumapatak ay unti unti akong nakakaaninaw ng maliit na liwanag mula sa kalangitan,
mga bituin.

I can't help but to smile bitterly. Between snow and stars are my broken pieces and no matter how beautiful it is, it
will always scream all my pain and loneliness.

Inangat ko ang aking kanang kamay habang pilit sinasalubong ang pagpatak ng mga nyebe.

"Zen, where are you baby?"

Simula nang dumating ako sa mundong ito kahit minsan hindi ko sinubukang tumakbo, kahit alam kong mahina
ako at walang magagawa hinding hindi pumasok sa isipan kong tumalikod at iwan ang lahat. Pero sa pagkakataong
ito na muli na naman silang isasampal sa akin na wala na sa tabi ko ang lalaking pinakamamahal ko, kusa na
lamang gumalaw ang mga paa ko para tumakbo nang napakabilis palayo sa kanilang lahat.

Hindi ko makakayang panuorin ang pagkaputol at pagkasunog ng kahuli huling bagay na sumisimbolo nang
pananatiling buhay sa mundong ito ng aking prinsipe. Tuluyan nang madudurog ang puso ko.

Sinubukan ko nang tumayo sa kabila nang bigat ng pakiramdam ko, hinang hina na ako sa mga nangyayari. Nang
makatayo na ako ay bigla na lamang nanlambot ang tuhod ko dahilan kung bakit muli akong bumagsak sa lupang
malapit nang lamunin ng mga nyebe.

Napahawak na lamang sa lupa ang aking mga kamay para suportahan ang aking sarili, muli na namang umaagis ang
aking mga luha at nakikita ko ang bawat patak nito sa binabasa nitong lupa.
Muli na naman akong napahagulgol habang sinisimulan kong ihampas ang aking kamao sa lupa. I am so weak, I am
damn worthless.

Sinasabing ako na ang maaaring pinakamalakas na babaylan sa mundong ito pero bakit hinayaan kong mawala sa
aking harapan ang lalaking pinakamamahal ko?

Patuloy sa paghampas ang aking mga kamao sa lupa at hindi ko pinapansin ang pagkirot nito at maging ang dugong
nagsisimulang mamuo dito.

"Wala ka man lang nagawa! Wala, wala, wala Claret. " panay ang paghagulgol ko at pagsuntol sa lupa. Kung pwede
lang lahat malipat sa mga kamao ko ang sakit sa dibdib ko, kung pwede lang sumama sa mga luha ang lahat ng
kalungkutan ko.

Natigil sa ere ang dumudugo kong kamay nang may pumigil sa akin.

"Tama na." mahigpit niya hinawakan ang braso ka nang manlaban ako.

"Please stop, you're hurting yourself." sa nanlalbo kong mga mata ay pilit kong inaninaw ang lalaking hindi
pamilyar sa akin.

"Who are you?" ibinaba niya na ang mga kamay ko bago niya ako binitawan. Marahan siyang yumuko sa akin
bilang paggalang bago niya ako sinagot.

"I am Prince Blairrient Phoenix Thundillior, I am the fourth Prince from the prophecy. Sorry for being late Claret."
Pilit kong pinahid ang mga luha sa aking mga mata para mas mapagmasdan ang ika apat na prinsipe sa propesiya.

Sa wakas ay nakilala ko na silang lahat. From Zen, Rosh, Tobias, Seth and now him. From short tempered
unreasonable Zen, overconfident Rosh, a good and serious leader like Tobias, a happy go lucky with dual
personality Seth and nlw the fourth. What is he like?

"Humihingi ako ng patawad mahal na dyosa mula sa salamin." Hindi ko magawang makasagot sa kanya.
Nagsimula na siyang humakbang papalapit sa akin at dahan dahan niya akong binuhat. Marahan na siyang
nagsimulang maglakad habang nakatitig lamang ako sa kanya. Katulad ng presenya ng iba pang itinakdang prinsipe,
banayad ang pakiramdam ko sa kanya.

"Ihahatid kita sa 'yong salamin. Hindi ko maipapangakong isa ako sa mga sasalubong sa'yo muli mong pagbabalik
pero ipinangako kong hindi ako mawawala sa susunod mong laban." Nanatili lamang akong nakakatitig sa kanya,
ganito pala talaga ang mga itinakdang prinsipe. May sarli silang angking kakisigan.

Sinimulan kong hanapin ang kanyang maliit na nunal katulad ng sa mga naunang prinsipe. I found his small mole
on his right cheeckbone.

"Pang ilan ka sa mga ñrinsipe ng Trafadore?" nagtatakang tanong ko.

"Wala akong posisyon, anak ako sa labas. At hanggang ngayon ay nagtataka pa rin ako kung bakit akl ang napiling
iyinakdang prinsipe ng asul na apoy. Hindi ako purong maharlika at ang pagiging isang prinsipe mula sa propesiya
ang isang dahilan kung bakit tumindi ang galit ng mga kapatid ko para sa akin." seryosong sabi nito.

"Prince Blairrient.."

"Call me Blair." tipid na sabi nito.

"Hanngang ngayon ay hindi ko pa rin tanggap ang ibinigay sa akin ng asul na apoy." ito ang huli niyang sinabi bago
ito tumakbo nang napakabilis para madala ako sa palasyo ng Sartorias.

Sa isang iglap ay nasa harapan na ako ng aking salamin. Nakikita ko ang repleksyon namin dalawa dito. Humarap
ako sa kanya at pilit akong ngumiti.