Ako si

“Maria Christinna y Alonso Fernandez”

Isinulat ni Aeron Lepalem

Ako si Maria Christinna y Alonso Fernandez at ito ang kwento ko…..

Umpisahan natin kung saan ako nag simula,

Nung bata pa ako, nakatira kami ng aking nanay Isabella at ng aking dalawang
nakakabatang mga kapatid sa probinsya ng Batangas, ng ako ay sampu na taon
palamang ng mamayapa na ang aking ama dahil sa sakit sa bato, kung kaya’t
sinubukan ng aming ina na itaguyod kaming magkakapatid sa pagbebenta ng mga
kakanin at bibingka na hinahango namin sa kapital, inaalagaan ko ang aking mga
kapatid sa tuwing nag titinda ang aking nanay Isabella sa baryo, kung minsan ay iniiwan
ko ang aking mga kapatid kay aling Basing sa kadahilanang nais kong tulungan ang
aking ina sa pagtitinda kapag wala akong pasok sa eskwela o kaya kapag walang
ginagawa. Sa murang idad natuto na akong mag batak ng buto kung kaya ang mga
bata sa amin ay ginagawa akong katatawan kung minsan pa nga ay binabato nila ako
ng bolang papel, pero hindi ko nalang sila pinapansin at pinagpapatuloy ko nalamang
ang pagtulong sa aking ina sa paglalako ng kakanin at bibingka.
Sa tuwing kami ay dadaan sa parke dito sa kapital palagi akong tumitingin sa kalangitan
at sinasabing makakaahon din kami sa kahirapan, na matutupad ko din ang aking mga
pangarap sa buhay.
Pagkatapos ng ilang mga taon, ako ay naka tapos na sa pag aaral sa high school, ako
ay malapit ng mag kolehiyo at ang aking mga kapatid ay malapit ng mag high school at
aking ina naman ay patuloy parin sa pagbebenta ng mga kakanin at bibingka sa kapital
at parating umuuwing basa ang likoran, napapansin ko rin pahina na ng pahina ang
kaniyang katawan base sa nakikita kong palagi siyang umuubo. Dahil nga na malapit na
akong mag kolehiyo napapaisip akong huwag ng magpatuloy sapagkat sa kakulangan
sa perang pangbayad, sinabi ko ito sa aking ina ang sabi nya ay “gagawa ng paraan si
nanay upang makapag kolehiyo ka”, pagkaraan ng mga araw, napansin kong araw-gabi
syang nag tratrabaho, nagtitinda sya ng kakanin at bibingka sa umaga, daing sa hapon
at balot sa gabi. Makikita mo sa kaniyang mga mata na ito’y kulang sa tulog sa
kadahilanang namumugto ito. Isang araw, tinanong ko ang aking ina Isabella bago sya
umalis upang magtinda “Ina, pansin ko ang pag ubo mo ng madalas nitong mga
nakaraang araw, may nararamdaman kabang kakaiba?” pag tatanong ko sa kaniya,
tumingin lang sya sa akin sa mga mata at sinabing “Anak, Christinna wag kang mag
alala sa iyong ina, ayos lang ako saka para sa inyo rin naman itong ginagawa ko” saad
nya habang sya ay nakingiti at nag kukunwaring ayos lang, nang kukunin na nya ang
kaniyang bilao hinawakan ko ang kaniyang kamay “Ina wag ka nang magtinda ngayong
araw mag pahinga ka nalang dito sa bahay, bumawi ka ng tulog, wag kang mag alala
ako na ang bahala dito sa mga bibingka at kakanin mo ako na ang mag titinda nito” nais
ko talaga syang pigilin sa pagtitinda ngayon kaya nag boluntaryo nalang ako tutal
naman ay may karanasan ako sa pagbebenta nito dahil gawain kong tumulong nung
bata pa ako sa pagtitinda. Hindi na umimik si ina at hinayaan nalang nya akong kunin
ang kaniyang bilao laking tuwa ko ng mapapayag ko sya.
Nag punta na ko sa kapital at nag upisang magbenta at sumigaw ng “Bibingka, Kakanin
kayo dyan” habang ako ay naglalakad may isang ale ang lumapit sa akin si aling Basing
nagulat ako ng makita ko sya sa kadahilanang hindi ko sya nakita ng matagal dahil ako
ay nagging abala sa pag aaral sa high school “Ineng magkano ang kakanin mo?”
tanong nya sa akin “sampung piso lang po ang kakanin at bibingka kada piraso”
nakangiti kong sabi sa kanya habang pinag mamalaki ang aking binebenta “pagbilan
ako tag isa” binigyan ko sya ng kakanin at bibingka at inabot nya ang kaniyang bayad
na bente pesos. Nang ako ay papa alis na tinawa nya ako at kinausap “ikaw ba si
Christinna?” tanong ni aling basing, tumango na lamang ako “Ang laki laki mon a dati
maliit ka lang” gulat at nakangiting saad nya, natuwa ako sa ekspresyon nya “sya nga
pala, kamusta ang nanay mo? Kahapon kasi pumunta sya sa aming bahay at sinabi
ang kaniyang nararamdam.” Oo nga pala may kaalaman nga pala si aling Basing sa
mga sakit sakit “sa tingin ko dapat na syang mag pa konsulta sa espesyal na doctor,
dahil pakiramdam ko ay may pulmonya siya” nagulat nalamang ako sa sinabi ni aling
Basing kaya nag pasalamat ako sa kaniya at nag paalam, agad akong umuwi at nakita
ko ang aking ina na naka upo sa tapat ng aming bahay habang kumakain ng tinapay at
umiinom ng kape, tinanong ko sya kung anong masakit sa kaniya sabi nya ay “ayos
lang ako wag mo akong alalahanin” sinabi ko sa kaniya ang sinabi sa akin ni aling
Basing at ang sagot nya lamang ay “nako ehem… si Basing talaga
ehem…ehem…ehem… mapagbiro, wag mong paniwalaan si Basing binibiro ka lang
nun ehem…ehem…” hindi ko pinaniwalaan si Ina sa sinabi nya tungkol kay aling Basing
dahil kaylan pa man ay hindi nagging sinungaling sa amin si aling Basing “ina
kaylangan mo nang mag pa kosulta sa doktor hindi pwedeng ganyan” sabi ko sa kaniya
ng may pag aalala “anak kanina ko pa sinasabi sa iyo na ayos lang ako, ubo lang ito at
mawawala rin ito saka pa ay wala tayong sapat na pera para para mag pa konsulta sa
doktor ” hindi talaga ako mapalagay kay ina.
Kinabukasan….

Nagising ako sa ingay ng aking mga kapatid na tumatawag ng tulong, kaya naman
bumangon ako upang silipin ito, ng makapunta na ako sa mga kapatid ko nakita ko
silang humahagulgol sa iyak, tinanong ko sa kanila kung anong problema at sinabi nila
na “Ate si ina hindi na gumigising kahit yugyugin naming sya hindi sya gumagalaw”
nagulat ako kaya tumakbo ako sa silid ni ina at tinignan kung tama ba ang hinala ko,
tama nga napaiyak na lang ako at sumigaw ng tulong, buti na lamang ay may dumating
ka agad na mga tao at tinulungan ako.
Napansin kong may sulat sa lamesa at may nakalagay na pangalan ko hindi ko muna
ito binasa at itinuon ko ang aking pansin sa aking ina.
Pagkalipas ng mga ilang araw, nailibing na si nanay sa sementryo sa likod ng simbahan
malapit sa amin. Hindi ko pinapakita sa mga kapatid ko ang lungkot na nararamdaman
ko bagkus nais kong Makita nila na matagtag ako. Naalala ko ang sulat na nakalagay
sa lamesa hanggang ngayon hindi ko parin ito nababasa. Pumunta ako sa kwarto ko at
kinuha ang bag kung saan ko nilagay ang sulat ng makita ko ito sa lamesa.

Minamahal kong anak Christinna,

Anak ko, alam kong marami na tayong hinarap na
mahihirap sa ating buhay, kaya nais kong mag pasalamat sa iyong
kasipagan, salamat.
Anak, alam mo ba na labis labis ang aking pag katuwa sa tuwing ikaw ay
nakakakuha ng matataas na marka sa eskwela, napatuwa mo ako ng
lubusan ng ikaw ay nanguna sa iyong eskwelahan.
Gumawa ako ng liham dahil nararamdaman ko na ang aking pagpanaw,
Christinna alam ko na matagal na na mayroon akong sakit na malubha
kaya naman nag trabaho ako ng nag trabaho upang kahit sa huli ay may
natulong ako sa inyo. Tignan mo ang aking aparador, may makikiita kang
alkansya dyan, buksan mo yan at gamitin mo sa iyong pag aaral sa
kolehiyo. Pagkatapos ay pumunta ka sa iyong tiya Constacia at duon na
kayo mamalagi, wag kang mag alala nakausap ko na ang iyong tiya na sa
araw na pag panaw ko ay sya ang kukuha sa inyo. Mabait sya at
mapapagkatiwalaan.
Anak lagi mong tatandaan na mahal na mahal kita, hindi dahil sa iyong
mga nakukuhang gantimpala sa paaralan kundi bilang isang anak.

Ang iyong Ina, nagmamahal,

Isabella.

Mag kahalong emosyon ang aking naramdaman ng mabasa ko ang liham galling kay
ina, nakaramdam ako ng tuwa, lungkot at pagka awa sa sarili.

Sinunod ko ang sinabi ni ina, nag punta kami sa bahay ni tiya Constacia, mabait sina
tiya tinanggap nya kami ng buong-buo na para bang tunay nya kaming anak, nag iisa
lamang si tiya Constacia gawa ng hindi sya nakapag asawa. Sinabi ko sa kaniya kung
anong mga kagustuhan ni ina.
Ilang buwan nalang ay papasok na ako sa kolehiyo at nakapag desisyon na ko kung
saan at kursong pagtuturo ang kukunin ko. Papasok ako sa Unibeersidad ng Pilipinas
sa Manila, alam kong mapapalayo ako sa aking mga kapatid ngunit para sa kanila ang
gagawin ko.
Pagkalipas ng tatlong buwan mamaalam na ako sa aking mga kapatid ko dahil papasok
na ako sa paaralan, hindi ko pinapahalata sa mga kapatid ko ang pag luha. Namaalam
na ako at sumakay na sa bus at nag bigay ng konting habilin.

………………………………………………………..
Apat na taon ng lumipas ng mag umpisa akong mag aral dito sa Manila, nagging
maayos naman ang kalagayan ko dito, nakakakuha lagi ako ng mga papuri galing sa
aking mga guro sa aking matataas na marka. Sa una nahirapan akong sanayin ang
aking sarili sa lugar na ito sa kadahilanang ako ay laking probinsya. Nakakausap ko ang
aking mga kapatid sa pamamagitan ng pag sulat buwan-buwan.
Nananabik na ako, sapagkat ngayon ang aral ng aking pag tatapos at makikita ko na
ang aking mga kapatid at si tiya Constacia. Hindi katagalan ay natatanaw ko na sila
kaya naman ay sinalubong ko sila na may abot tainga ang ngiti. Nang magkita kami ay
niyakap ko kaagad si tiya Constacia at ang mga kapatid ko ng mahigpit at niyaya ko na
silang magtungo na sa paggaganapan ng pagsabit ng medalya. Oo nga pala,
magtatapos akong Valedictorian na may 5 medalya. Ina kung nakikita mo man ito para
sa iyo ito.
Nagumpisa na ang programa at hindi na nagtagal ay tinawag na ang aking pangalan.
“Please welcome our valedictorian Maria Christinna y Alonso Fernandez to give her
inspiring speech” sa una kinabahan ako nung tatayo na ako pero nawala rin ito kaagad
ng papunta na ako sa stage, taas noo akong naglakad, ng makarating ako sa stage ay
nag umpisa na akong mag salita.
“Hi…uhmm hello, I’m Cristinna Alonso I just want to share my experience growing up,
my life was not perfect like others, when I was a child I lost and grew up without my
father, to survive, me and my mother used to sell bibingka and kakanin in Batangas. I
have two little brothers that are in elementary school back then, after school or if I have
free time I helped my mother to repack some bibingka and kakaninin. Iniiwan ko sila kila
aling basing…blah..blah…blah….blah” sinabi ko sakanila lahat ng pinag daan ko sa
buhay.
Nang matapos ang aking graduation ay umuwi na ako sa boarding house kung saan
ako tumutuloy kasama sila tiya Constacia. Nang makapasok kami sinabi ko sa kanila na
ditto na sila tumira pag nakahanap na ako ng trabaho at pumayag naman si tiya lalo na
ang mga kapatid ko. Kinabukasan na iyon ay naghanap na ko ng tabaho.
Pagkaraan ng mga ilang linggong pag aapply ay nakahanap na ako ng trabaho.
Natanggap ako sa isa sa eskwelahan ditto sa manila. Nagging maayos ang aking
pagtuturo sa mga bata natutuwa nga ako sa pagka pilyo ng ibang mga estudyante,
maayos ang swelduhan dito, at mag kokolehiyo na ang aking mga kapatid. Sa
pagtuturo ko sa eskwelahan nakahanap ako ng pag-ibig, sya si Jonathan, mabait sya
maasahan, maparaan at higit sa lahat para sa akin sya ay perpekto, botong boto dito
ang aking tiya Constacia at ang aking mga kapatid.
Ngayon… isa parin akong guro, pamilyado na may tatlong anak na mapagmahal, ang
aking mga kapatid naman ay naka pag tapos na sa kolehiyo ang isa kong kapatid ay
nakapagtapos ng doctor at ang isa naman ay isang accountant. Hindi ako
makapaniwala na nakaya kong tustusan ang pag aaral ng mga kapatid ko medjo
masakit lang sa bulsa pero nakaka proud at hindi nakakapanghinayang. Si tiya
Constacia naman ay nasa bahay lamang kasama ang mga kapatid ko, pero hindi ako
naniniwalang lagi lang sya nasa bahay may nababalitaan kasi akong may
nakakaintidihan sya ng loob, hinahayaan ko na lamang sya sa kaniyang kasiyahan.
Lagi kong sinasabi sa mga anak ko na “kung ano mang gustuhin nyo ay sususportahan
ko kayo”

Sa mga nakakabasa ng istorya kong ito, nais kong sabihin sa inyo na kung may gusto
kang makamit o gusto mong mangyari sa buhay mo o gusto mong maging successful,
magsikap ka guwa ka ng paraan upang makamit ito, huwag kang susuko, sa una
mahihirapan kang buuin ito ngunit sa huli ay worth it ito.

………………………………………..…wakas………………………………………………..