ISAAC NEWTON

ur. 25 grudnia 1642/4 stycznia 1643 w Woolsthorpe-by-Colsterworth, brytyjski naukowiec, fizyk,

astronom i matematyk.

zm. 20 marca/31 marca 1727 w Kensington

Swoją edukację rozpoczynał w lokalnej wiejskiej szkole, gdzie już wtedy dawała o sobie znać jego
inteligencja i uzdolnienia. Został przeniesiony do Grantham Grammar School, gdzie uczył się łaciny
oraz w pewnym stopniu hebrajskiego i greki. W trakcie nauki mieszkał w domu miejscowego
aptekarza. W 1661 roku Newton rozpoczął edukację w Trinity College w Cambridge. W tamtych
czasach programy nauczania w College’u oparte były na dziełach Arystotelesa, ale Newton wolał
poznawać dzieła współczesnych sobie uczonych, takich jak Kartezjusz, Galileusz, Kopernik i Kepler.
Wkrótce po tym, jak uzyskał stopień naukowy w 1665, uniwersytet został zamknięty z powodu
wielkiej zarazy, a studenci odesłani do domów. Powrócił wtedy na dwa lata do domu, gdzie nie
poprzestawał w pracy naukowej. Po powrocie do Cambridge studiował jeszcze do 1668 roku, a rok
później zaczął wykładać matematykę.

Jedno z największych osiągnięć Newtona to prawo powszechnego ciążenia – czasem nazywane

jego nazwiskiem – i zastosowanie go w opisie Układu Słonecznego. Poprawnie przewidział, że te
same prawa rządzą ruchem ciał na Ziemi, jak i ruchem ciał niebieskich. Podał matematyczne
uzasadnienie dla praw Keplera i rozszerzył je - dowodząc, że orbity (zwłaszcza komet) mogą być nie
tylko eliptyczne, ale też hiperboliczne lub paraboliczne.

W 1665 roku Newton zaczął rozwijać teorię matematyczną, która później stała się matematycznym
badaniem zmian. Rachunek różniczkowy dał matematykom po raz pierwszy potężną formę analizy
w celu znalezienia zboczy krzywych i obszarów pod krzywymi.

W dniu 5 lipca 1687 roku została opublikowana Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica. W
nim, ze swoją teorią rachunku różniczkowego, praw ruchu i uniwersalnej grawitacji, Newton
dostarczył rewolucyjny nowy matematyczny opis wszechświata. Oprócz innych rzeczy połączył swoje
prawa, aby wyjaśnić prawa Keplera dotyczące ruchu planet.

Newton po raz pierwszy sformułował swoje trzy zasady dynamiki opublikowane w Philosophiae
Naturalis Principia Mathematica w 1687 roku. Zasady dynamiki określają związki między ruchem
ciała a siłami działającymi na nie, dlatego zwane są też prawami ruchu. Położyły podwaliny pod
mechanikę klasyczną, dzięki czemu jest ona również powszechnie znana jako mechanika
Newtonowska. Mechanika klasyczna opisuje ruch ciał pod wpływem układu sił i od czasów Newtona
pozostaje główną dziedziną nauki zarówno w matematyce, jak i fizyce.

Isaacowi Newtonowi przypisuje się odkrycie uogólnionego twierdzenia dwumianowego, ważnego

dla dowolnego wykładnika wymiernego. Pozostaje on szeroko stosowany w matematyce.

W optyce Newton wykonał ważne doświadczenie z dwoma pryzmatami. Udowodnił, że widmo barw
obserwowane podczas padania białego światła na pryzmat jest cechą padającego światła, a nie
pryzmatu, jak głosił 400 lat wcześniej Roger Bacon. Tym sposobem Newton poprawnie wyjaśnił
dyspersję światła i aberrację chromatyczną jako zależność współczynnika załamania od barwy.
Odkrycie to pozwoliło później zastosować pryzmat jako spektroskop optyczny.

Isaac Newton skonstruował też pierwszy teleskop zwierciadlany, używający zwierciadeł, zamiast
soczewek, do skupiania światła.