Irmandades da Fala

¡Alma nacional e ardente que xa se escupe ós caciques

canta anque che custe bágoas! e fai ruxir a inxusticia!
!Teus cantares son semente!
¡Xa o novo día alumea!
¡Astra que os ladróns enxorden, ¡Xa a Sociedá dos Labregos
entre as cantigas que bican ten chouza de seu na aldea!
pon as que feren e morden!
¡A noite é fría e escura
Está cativa a roseira, pro, ó fin, o amañecer
mais, despois de tanto inverno... tráenos co sol a
¡Galicia ha ter primaveira! quentura!
¡Xa sei, xa sei que fan falla ¡Patriano, o meu rogo escoita!
moitas fouces, moitos mistos ¡Eu quero un posto á túa beira
e moitos feixes de palla! o roxo día da loita!
¡Axiña esperta Galicia Ramón Cabanillas, No desterro

1. Contextualiza este poema na época e na obra de Cabanillas.

2. Despois de ler o poema anterior, resume en poucas liñas o seu contido.

3. A que liña da lírica de Cabanillas se insere este poema?

4. Comenta razoadamente o sentido dos seguintes recursos literarios da

composición.

Metáfora: ¡Teus cantares son

semente! Personificación: as cantigas
que bican Símbolos: inverno
/primaveira noite/amañecer

5 Sinala outros recursos que che parezan relevantes e coméntaos.