ΕΛΠ 30/ ΓPAMMATA II

NEOEΛΛHNIKH ΦIΛOΛOΓIA (19ος και 20ός αιώνας)

Ακαδημαϊκό έτος 2023-2024
Συντονίστρια: Αναπλ. Καθηγήτρια Γεωργία Πατερίδου

Θέμα πρώτης γραπτής εργασίας

1. Διαβάστε από το Ανθολόγιο νεοελληνικών λογοτεχνικών κειμένων τα αποσπάσματα

από τον Διάλογο του Διονύσιου Σολωμού και από τον Φωτεινό του Αριστοτέλη
Βαλαωρίτη. Λαμβάνοντας υπόψη τα δύο πρώτα κεφάλαια του Εγχειριδίου μελέτης
και τις σχετικές σελίδες από τις Ιστορίες του Λ. Πολίτη και του R. Beaton, εξετάστε
πώς αποτυπώνονται βασικά θεματικά χαρακτηριστικά της επτανησιακής
λογοτεχνίας (600 λέξεις).

2. Διαβάστε από το Ανθολόγιο νεοελληνικών λογοτεχνικών κειμένων το ποίημα «Το

πλάσμα τη φαντασίας» του Ιούλιου Τυπάλδου και το ποίημα «Παράπονο
πεθαμένης» του Γεράσιμου Μαρκορά (επισυνάπτεται εδώ). Λαμβάνοντας υπόψη
τα δύο πρώτα κεφάλαια του Εγχειριδίου μελέτης και τις σχετικές σελίδες από τις
Ιστορίες του Λ. Πολίτη και του R. Beaton, να εντοπίσετε ρομαντικά στοιχεία στα δύο
ποιήματα και να τα συγκρίνετε ως προς αυτά (600 λέξεις).

Ημερομηνία παράδοσης της εργασίας: Δευτέρα, 27.11.2023.

Καλή επιτυχία!

ΟΔΗΓΙΕΣ
1. Όσον αφορά τη βιβλιογραφική τεκμηρίωση τηρήστε πιστά τις σχετικές οδηγίες που θα βρείτε στον
σύνδεσμο https://study.eap.gr/mod/folder/view.php?id=2491. (Θα συνδεθείτε με όνομα χρήστη και
κωδικό πρόσβασης και θα επισκεφτείτε την ενότητα «Συμπληρωματικό υλικό»/«Βιβλιογραφική
τεκμηρίωση στις γραπτές εργασίες.doc»).
2. Μη χρησιμοποιείτε πρόλογο και επίλογο, αλλά απαντήστε στα συγκεκριμένα ζητούμενα.
3. Αποφύγετε την παράφραση (=αναλυτική παράθεση του «νοήματος») των λογοτεχνικών κειμένων
και επικεντρωθείτε στα ζητούμενα της εργασίας.
4. Αποφύγετε την παρουσίαση της ζωής και του έργου των λογοτεχνών και επικεντρωθείτε στα
συγκεκριμένα κείμενα.
5. Ο σχολιασμός σας θα πρέπει πάντα να τεκμηριώνεται με αναφορές σε συγκεκριμένα
αποσπάσματα ή στοιχεία των κειμένων.
6. Η υπέρβαση του ορίου των λέξεων αξιολογείται αρνητικά.
 Γεράσιμος Μαρκοράς, «Παράπονο πεθαμένης»

Κόσμε ὡραῖε, μὲ τόση λάβρα θὲ νὰ πάω κ’ ἐγὼ ψηλά!

σ’ ἔχω τώρα στὴν καρδιά!
Τ’ Ἀπριλιοῦ σου ἀκούω τὴν αὖρα
καὶ στὸ λάκκο μου βαθυά.
Μ’ ὅσα ὁλοῦθε ἡ γῆ φυτρώνει
νά ’ταν, Θέ μου, βολετὸ
ἀπ’ τὸ χῶμα ποὺ μὲ ζώνει
σὰ τραντάφυλλο νὰ βγῶ!
Ὤ, Χριστέ μου, ἂς ξαναζήσω
μόνον ὅσο εἶν’ ἀρκετὸ
τῆς καρδιᾶς μου νὰ γνωρίσω
τὸ μεγάλο μυστικό!
(Γεράσιμου Μαρκορά, Ποιητικά έργα,
Κέρκυρα 1890, σσ. 263-266)

Πρὶν ὁ Θάνατος μὲ σύρῃ

σὲ ἀλουλούδιαστες ἐρμιές,
εἶδα τέτοιο πανηγύρι
δεκατέσσερες φορές.

Μόλις εἶχα ἡ μαύρη άρχίσῃ

άνταπόκριση γλυκειὰ
μὲ τ’ ἀέρι, μὲ τὴ βρύση,
μὲ τὰ πράσινα κλαριά.

Τὰ λουλούδια, ἡ χλόη, τὸ πλῆθος

ἀπὸ τ’ ἄστρα τ’ οὐρανοῦ
κάτι μὤλεγαν στὸ στῆθος,
ποὺ δὲν ἔφτανε στὸ νοῦ.

Νέα στὰ μάτια μου εἶχαν πάρῃ

τὰ χαράματα ὀμορφιά,
καὶ μοῦ ξύπναε τὸ φεγγάρι
χίλια αἰσθήματα κρυφά.

Σ’ ἀνθισμένα ἢ σ’ ἄγρια μέρη

περπατώντας μοναχή,
ποιός, ἐρώτουνα, ποιὸς ξέρει
τὸ τί αἰσθάνομαι νὰ πῇ;

Σὲ θωριὰ χαριτωμένη,
σ’ ἕνα μάτι ἀγγελικὸ
τὴν ἀπόκριση γραμμένη
κάπως ἔφτασα νὰ ἰδῶ.

Προτοῦ ξάστερα, μὲ θάρρος

μοῦ τὴ δώση κ’ ἡ φωνή,
σὰ γεράκι ἐχύθη ὁ Χάρος
κ’ ἐδῶ μ’ ἔρριξε νεκρή.

Μνήμη τέτοια μὲ πλακώνει

σὰν τὸ χῶμα μου βαρειά.
Τ’ ἄλλου κόσμου χελιδόνι