24 lutego o godzinie 4:00 czasu polskiego (5:00 czasu wschodnioeuropejskiego) wojska zgromadzone

wzdłuż granic Ukrainy ruszyły do natarcia[8]. Pierwsze dni konfliktu nie przyniosły Rosjanom
spektakularnych sukcesów, za to w ogromnym stopniu zjednoczyły Ukraińców w oporze przeciw
najeźdźcom[9][10], natomiast opinię publiczną większości państw świata włączając w to rządy i organizacje
międzynarodowe, w proteście przeciw inwazji. Wobec Rosji zostały wdrożone znaczące sankcje
gospodarcze (a oprócz nich także działania symboliczne, m.in. wykluczenie rosyjskich reprezentacji z
ważnych sportowych imprez międzynarodowych), natomiast Ukraina otrzymała pomoc, włączając w to
zarówno wsparcie humanitarne, jak i wojskowe od między innymi Polski i Niemiec[11].

Kontekst[edytuj | edytuj kod]

Buforowa rola Ukrainy[edytuj | edytuj kod]
Osobne artykuły: Ugoda perejasławska, Obszar postradziecki, Memorandum budapeszteńskie,
Euromajdan, Rewolucja godności, Wojna rosyjsko-ukraińska, Aneksja Krymu przez Rosję i Prorosyjski
separatyzm na Ukrainie.
Z punktu widzenia władz Rosji Ukraina postrzegana jest geostrategicznie jako bufor oddzielający ją od
Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO). Również potencjał demograficzny i gospodarczy
Ukrainy sprawia, że Rosja wielokrotnie podejmowała próby włączenia jej do kontrolowanych przez siebie
eurazjatyckich struktur integracyjnych[12]. Natomiast ewentualny sukces demokratycznej transformacji
Ukrainy, poprzez przyjmowanie przez nią standardów europejskich i integrację polityczno-gospodarczą ze
strukturami zachodnimi, według Rosji stanowi zagrożenie zarówno dla bezpieczeństwa Federacji
Rosyjskiej, jak i dla stabilności rządzącego nią autorytarnego reżimu[12].

W 2014 roku Rosja, w odpowiedzi na obalenie prorosyjskiego prezydenta Ukrainy Wiktora Janukowycza,
doprowadziła do oderwania Krymu od Ukrainy, a następnie do zbrojnej secesji obwodów donieckiego i
ługańskiego, prowadzącej do faktycznej wojny rosyjsko-ukraińskiej na wschodzie kraju. Paradoksalnie z
punktu celów rosyjskich, doprowadziło to do dominacji wśród ludności Ukrainy nastrojów antyrosyjskich i
zacieśnienia relacji z Unią Europejską oraz współpracy wojskowej z NATO [13]. Jej armia, której
efektywność była krytykowana w 2014 roku, została zreorganizowana, lepiej wyszkolona z pomocą
państw NATO, oraz doposażona w nowsze uzbrojenie, w tym kupowane na Zachodzie[13]. Spowodowało
to też zwiększenie aktywności wojskowej USA w krajach wschodniej flanki NATO[13].