MOST ESSENTIAL LEARNING COMPETENCIES

Edukasyon sa Pagpapakatao 5
NAKASUSUNOD NG MAY MASUSUSI AT MATA-
LINONG PAGPAPASIYA PARA SA KALIGTASAN.—
Esp5PPP –IIIc-26
 Treasury of Storybooks
This storybook is a product of the National Competition on Storybook Writing 2022 of
the Department of Education.

Pursuant of the Intellectual Property Code of the Philippines, no copyright shall submit
in this work of Government of the Philippines. However, prior approval of the Depart-
ment of Education shall be necessary for exploitation of such work for profit. DepEd
may, among other things, impose as a condition the payment of royalties. No prior ap-
proval or conditions shall be required for the use for many purpose of statues, rules
and regulations, and speeches, lectures, sermons, addresses, and dissertations, pro-
nounced, read or rendered in courts of justice, before administrative agencies, in de-
liberative assemblies and in meetings of public character.
For the purpose of citation, the following is recommended:

DEVELOPMENT TEAM
 Bzzz..bzzz…Hissss…hiss...tskkk…tit…tit..tit..ug…ug..tsirp…tsirp…alingawngaw ng mga
insektong naglalaro sa likod – bahay, sa maliwanag na umaga ng tagsibol, sa isang maliit na
nayon ng mga insekto. Si Pong Salagubang ay ipinanganak. Walang kakaiba sa kaniya. Siya ay
masaya at mapagmahal.
 Sa loob ng mga buwan, buwan at bwan
pagkatapos ipanganak si Pong salagubang,
nakipaglaro siya sa iba pang mga insekto sa
nayon. Naglalaro sila ng tagu – taguan,

laku –lakuhan at magnanakaw.

Isang araw ay tinawag si Pong Salagubang sa harap ng Alkalde ng maliit
na nayon ng insekto. Pong, sabi niya, Nasa hustong gulang ka na
ngayon at kailangan mong magtrabaho tulad ng ginagawa ng ibang
nasa nayon. Dagdag pa ng Alkalde, “Pagkain para sa lahat ay dapat
tipunin ng lahat.”
“Akoooo?”, sabi ng hindi makapaniwalang Pong
Salagubang. “Pero ayoko. Gusto kong manatili
sa aking mga kaibigan. Gusto kong tumakbo
at maglaro sa ilalim ng sikat ng araw.”
 Mahigpit at matalim, tiningnan ng alkalde si Pong Salagubang at
sinabing, “Lahat ay dapat magtrabaho sa nayong ito, at ikaw at
walang sino man ang bubukod . Mangyaring simulan bukas ng
umaga. ‘Yun lang. Maaari ka ng pumunta saan mo gusto.”
“Pero huwag mong kakalimutan bukas ka na magsisimula!”
paghabol na sigaw ng Alkalde.
Nakalulungkot, ang maliit na salagubang ay naglakad pabalik sa kaniyang mga kalaro.
Pero dahil sa balita ng alkalde, hindi niya magawang sumama sa kaniyang mga kaibigan
at nawalan na siya nang gana sa pakikipaglaro. Kaya umupo si Pong sa isang sulok at
ngumuso. “Sabi niya. “Ang Alkalde ba ay nanggugulo o kaya nagbibiro sa akin dahil ako
ay maliit.”
Biglang may pumasok na ideya sa kaniya. Lalayas ako at mabubuhay mag-isa. Walang mang-
iistorbo sa akin. Dahil sa kaniyang naisip, dumiretso si Pong sa kwarto niya. Hinalungkat niya
ang kaniyang mga pakpak ng inang salagubang at mga lumang sungay ng mga matandang
salagubang hanggang sa matagpuan niya ang kaniyang dilaw na bandana. Maingat niyang
inilatag ito sa sahig at nagsimulang mag-impake.
 Inimpake niya ang kaniyang tinahi mga pampainit ng antena para sa
malamig na umaga ng taglamig. Inimpake niya ang kaniyang
paboritong pulang damit na may malaking letrang P na may gintong
kulay.

At ang pinakahuling gamit, inimpake niya ang kaniyang bagong kulay kahel na
sapatos para sa mga espesyal na okasyon.
Pagkatapos ay itinali ni Pong Salagubang ang kaniyang bandana sa isang
malaki at matibay na buhol, kinarga niya ito sa kaniyang balikat at
umalis palayo sa nayon.
 Habang lumalayo siya sa kaniyang na pupuntahan, mas naging masaya
si Pong.
May mga magagandang bulaklak sa paligid. Nakita niya ang kagubatan na
may kulay-pilak, asul na damo, at isang asul na asul na kalangitan.
 “Bakit ko pa kailangan ang lumang nayon na iyon?” Tumawa siya ng may pagma-
mayabang. “Narito na ang lahat ng kailangan ko.” At, tumatawa, dagdag pa niya:
“Walang magsasabi o mag –uutos sa akin kung ano ang dapat kong gawin.”
 Minsan o dalawang beses ay nadatnan niya ang ilan sa kaniyang
kasamahang insekto na kumukuha ng pagkain para sa nayon. Habang
nakikita niya sila, mabilis siyang tumalon sa likod ng matataas na damo.
Mula roon ay pinagtawanan niya sila at nginisian, dahil hindi nila naisip na
lumayas.
 Pagkaraan ng ilang oras, nakarating si Pong sa pataas na
daan. Dahan-dahan siyang gumagapang sa tuktok, nakita niya ang
isang mabalahibong uod na gumagapang. Sa ibaba nito ay natanaw
niya ang bahay ng isang higante. “Wooooooooow!” bulalas ni Pong.
Tiyak na magiging masaya ang pagpunta roon.
Sakto namang lumingon si Ginoong higad at kumunot ang noo’ng umalis.
Kung iniisip mong bumaba diyan, bumulong-bulong siya, Hmmp….
nagdadalawang isip ako.
Natatawang pinaikot ni Pong ang antena ni Ginoong Higad.
Pagkatapos ay tumakbo siya pababa ng burol patungo sa ma-
laking bahay sa ibaba. Hindi alam ng piping higad na iyon ang
sinasabi niya.

“Walang makapagsasabi sa akin kung ano ang gagawin!”

 Tumakbo siya, tumalon at humagikgik sa
damuhan, at doon niya nakita ang
nakahahangang mga laruan na nakita niya
sa buong buhay niya. May mga
naglalakihang

pumulandit na baril, at malaki’t malambot na

mga guwantes sa baseball na may sapat na
laki para tirahan kung gusto niya. Nakakita
siya ng bolang pandagat na hindi bababa
sa isang daang milya ang taas.

Pakiramdam ni Pong ay parang natagpuan niya

ang langit sa lugar na iyon.
Umakyat si Pong sa tuktok ng bola at nagsimulang tumalon pataas at
pababa. Pumitik at tumatalon siya sa sobrang taas hindi niya
napansin na nakabukas na pala ang pinto ng bahay. Pumitik at
tumatalon siya sa sobrang taas hindi niya napansin na nakabukas na
pala ang pinto ng bahay. Ilang higanteng bata ang lumalabas
upang maglaro.
Lumipad ang bolang pandagat! Lumipad si Pong! Naglalaro ng sipaan
ng bola ang mga bata. Bumangon si Pong mula sa malamig na damo.
Ano iyon? tanong niya. Dahan-dahan siyang lumingon, at sa unang
pagkakataon, nakita niya ang mga higante. “WOW! Malalaki sila, pero
baka pwede pa rin akong maglaro.”
Kasabay nito ay tumakbo siya
para sumali sa kanilang kasiyahan,
ngunit hindi siya nakita ng mga
higante. Umiwas si Pong sa bawat
gilid. Naiwasan niyang mapiga ng
sapatos na kasing laki ng bahay
niya sa nayon ng insekto.

"Mga bataaaaa!" sigaw niya, "pwede ba akong maglaro rin?" Ang mga
higante ay abala sa pagtawa at paghagikgik na hindi siya naririnig.
Nagkataon lang, namataan ng isa sa mga higan-
teng lalaki si Pong na nakatayo sa damuhan.
Maingat siyang lumapit at tumingin kay Pong sa
mata.” Isang nakatutuwang salagubang ,” sabi
niya. At tumatawang: Bwah...hahaha…
haha...Pagkatapos ay tinawag niya ang kaniyang
mga kaibigan na pumunta at tingnan si Pong.
Ngayon sabihin ko sa iyo, medyo natakot si Pong. Sa totoo lang, sobra
siyang natakot. Gusto niyang tumakas, ngunit hinarangan siya ng
mga higante.
May pilyong ngiti, itinutok ng isa sa mga higanteng lalaki ang kaniyang pumulandit na baril
kay Pong. Bawat puwesto niya ay may isang higanteng sumusubok na tapakan siya o
saluhin. Nataranta na siya. Tulonggggg!, sigaw niya. Nagawan niya ng paraan na
makagapang sa isang dahon at sa ilalim ng isang sanga, lumuluhang tumakas si Pong sa
kanila.
Humihingal at nanginginig sa takot, nakita niya ang daan pabalik sa
tuktok ng burol. Pilit pa ring kinakalag ng Ginoong Higad ang
kaniyang antena, kaya kinalagan ni Pong ang mga ito para sa kani-
ya.
"Tama ka, Ginoong Higad," sabi ni Pong. Hindi na sana ako bumaba
roon. Nalilito ako, at hindi ko alam ang gagawin. Maling-mali ang
lumayas sa bahay. "Ngayon nahihiya akong bumalik." Natuto si
Pong laban sa isang kabuting -lason at nagsimulang umiyak nang
malakas, lilang luha ng insektong nayon.
Ang matalino at matandang Ginoong Higad ay ngumiti at sinabi, "Munting
salagubang, kung ikaw ay natuto sa iyong pagkakamali, ito ay hindi isang
pagkakamali, ngunit isang aral. Sa iyong pagtanda ay gagawa ka ng iba pang
mga pagkakamali, ngunit huwag matakot na aminin ang mga ito. Umuwi ka na
at gawin ang dapat gawin. Laging tandaan ang aral na natutuhan mo ngayon.
Pinunasan ni Pong ang luha sa
kaniyang mata. Pagkatapos,
nagpapasalamat sa Ginoong
Higad sa kaniyang kabaitan,
umuwi siya sa nayon ng mga
insekto.
Nilakad niya ang magagandang bulaklak at kagubatan ng pilak - asul na
damo. Pagpasok sa nayon, buong tapang siyang nagmartsa patungo sa
alkalde at sinabing, “Ginoong Mayor, pasensya na po sa paglayas. Natuto
ako sa aking pagkakamali, at ito ay isang aral na lagi kong tatandaan.
Ipinapangako ko na hindi na ako maglalayas muli."
Tinapik ng alkalde si Pong sa ulo at sinabing pinatawad na siya. Dahil naglayas
siya, bagaman, kailangan niyang magtrabaho ng dagdag na araw bilang parusa.
Pagkatapos ay ngumiti ang mabait na alkalde at sinabihan si Pong na maglaro sa
buong araw.
Tuwang-tuwang tumalon si Pong Salagubang
at lumaktaw - laktaw upang sumama sa
kaniyang mga kaibigan ...sa bahay.
Nakasandal sa isang
kabute at nakatingin sa
langit…” Ang mga
pagkakamali ay palaging
pagkakamali, o kaya'y
narinig kong sinabi
nila...ngunit kung ito ay
nagtuturo ng isang aral,
ang pagkakamali ay
mawawala.”
 Gumagawa tayo ng maraming desisyon araw –
araw.
Anong nangyari tungkol sa karaniwang desisyon na
ginawa mo?
Nasusunod ba lahat ng gusto mo? Kasiyahan at puro
laro ang iyong gusto?
Gusto kasing magpasiya ng bagay para sa kanilang
sarili dahi sa mga gustong gawin.

Halina at samahan mo ako at alamin kung

bakit may mga pagkakamaling laging
pagkakamali.