W czasach wczesnochrzescijanskich to święte miasto, wzgórze łączące sferę sacrum i profanum. W utworze pojawiają się też inne symbole biblijne. To miejsce odosobnienia. To miejsce cierpienia. 2. Kompozycja
Opowiadanie Herlinga-Grudzińskiego Wieża ma oryginalną,
ciekawą kompozycję szkatułkową (obrazowo można to przedstawić jako skrzynię kryjącą wiele skarbów), ponieważ rozgrywa się na dwóch planach, na różnych płaszczyznach czasowych i dotyczy dwóch różnych bohaterów.
Wyjściową sytuacją jest narracja żołnierza (bohatera pierwszego planu
będącego narratorem w planie drugim), który po męczącej służbie wojennej i misji wojskowej w Mediolanie wyjeżdża na urlop do Piemontu, do małego domku u stóp Przedalp, gdzie poznaje dwie historie.
Pierwsza dotyczy emerytowanego nauczyciela gimnazjum w Turynie, który
stracił rodzinę w czasie trzęsienia ziemi na Sycylii, a druga Lebrosso (i jego siostry), zamkniętego na ponad ćwierć wieku w Wieży Strachu. Losy Sycylijczyka oraz Trędowatego pozwalają na ukazanie wielu wątków i problemów, które stopniowa wykłada nam narrator, który w miarę posuwanie się akcji sam wplątuje się w opowieść o dwóch samotnych i cierpiących mężczyznach, stając się poniekąd przedstawiciele trzeciego rodzaju odosobnienia - emigracyjnego.
Poza kompozycją szkatułkową, cechą formalną utworu Herlinga-
Grudzińskiego jest niechronologiczny układ wydarzeń, który został podporządkowany ładowi logicznemu i związkom przyczynowo-skutkowym, co widać, gdy najpierw poznajemy historię narratora (postój między Bolonią a Rawenną, misja wojskowa w Mediolanie, urlop), a dopiero później losy żyjącego kilkaset lat wcześniej Lebrosso.
Jakby tego było mało, autor urozmaicił lekturę Wieży przepleceniem
narracji pierwszoosobowej z trzecioosobową. W utworze głos ma narrator główny, narrator książeczki De Maistre’a, emerytowany nauczyciel oraz Lebrosso, co jeszcze bardziej zwraca uwagę na problem samotności i cierpienia bohaterów.
Innymi elementami kompozycyjnymi, na które warto zwrócił uwagę, jest
fragment będący opisem kamiennego pielgrzyma - rzeźby usytuowanej u stóp góry świętego Krzyża w Kieleckiem, który pełni funkcję komentarza (w oparciu o nawiązanie do legendy świętokrzyskiej) oraz symbolu (zwraca uwagę na samotność i tragizm człowieka).
Reasumując rozważania o kompozycji szkatułkowej opowiadania, splatają
się w nim losy trzech samotnych i cierpiących bohaterów: trędowatego, Sycylijczyka oraz narratora.