Lyle Ashton Harris o autoportretach i Making Man and

Woman # 1 , 1987
blogs.getty.edu/iris/lyle-ashton-harris-on-self-portraiture-and-making-man-and-woman-1-1987

Caitlin Shamberg 7 stycznia

2020

1/5
2/5
 Mężczyzna i kobieta nr 1, 1987, Lyle Ashton Harris.Żelatynowy srebrny wydruk, 29 1/4 × 19 1/4 cala.
Muzeum J. Paula Getty'ego, 2016.47.1. © Lyle Ashton Harris

Mężczyzna i kobieta nr 1 , 1987, jest centralnym punktem ściany galerii i wyróżnia się
wśród otaczających portretów i nagości. Na zdjęciu młody mężczyzna i kobieta, zarówno
Murzyni, nagi, jak i białej twarzy, stoją blisko siebie i patrzą na widza. Obraz jest częścią
serii Lyle Ashton Harris „ Americas” .

Fotografia, którą Harris wykonał w ramach projektu pracy dyplomowej na Uniwersytecie

Wesleyan po zmianie kierunku z ekonomii na fotografię, jest młodzieńczym portretem
artysty i kolegi z college'u. I choć rodzi pytania o płeć, seksualność i rasę, Harris twierdzi
również, że ukazuje siłę zabawy i samodoskonalenia.

Widoczny w ramach Unseen: 35 lat kolekcjonowania zdjęć, jest to pierwszy pokaz

fotografii od czasu, gdy Muzeum J. Paula Getty'ego uzyskało pracę w 2016 roku.

Asystent kuratora zdjęć Arpad Kovacs, który wybrał pracę na wystawę, mówi, że Harris
angażował się w Czarne ciało i niezwykłość w zupełnie nowy sposób. „Widzę to zdjęcie
jako prekursor rozmów, które teraz toczą się głośniej, ponieważ coraz więcej artystów
myśli o tych pomysłach i obawach” - mówi Kovacs.

Prace Harrisa były wystawiane na całym świecie. Tryptyk z obu Ameryk był ostatnio
oglądany w Guggenheim w ramach Implicit Tension: Mapplethorpe Now.

Poprosiłem Harrisa o rozważenie mężczyzny i kobiety nr 1 , 1987 w dzisiejszym kontekście,

i poprosiłem go o rozmowę o tym, co zainspirowało go do stworzenia tego dzieła jako
studenta.

Lyle Ashton Harris: W tym czasie uczyłem się u feministki Hazel Carby. Prowadziła kurs
literatury afroamerykańskiej z XIX wieku w Wesleyan i przyglądała się roli tragicznego
mulata. I w przeciwieństwie do stereotypowej relacji lub przedstawienia, jak ta postać,
która jest albo niepiśmienna, albo nieefektywna - można również spojrzeć na filmy takie
jak „Narodziny narodu” - Carby przeanalizował, w jaki sposób ta konkretna postać
odegrała potężną, potężną rolę w przekazywanie odporności na prawa niewolników.
Zrozumieliśmy, że postać mulata służyła jako czynnik transgresji historycznie i, w naszym
czytaniu, jednocześnie.

Byłem także zainteresowany i pod dużym wpływem twórczości Henry'ego Louisa Gatesa,
szczególnie gdy spojrzał na historyczną rolę postaci arlekina i innych tricksterów. Myślę,
że w tej pracy dzieje się kilka rzeczy.

CS: Czy zmieniło się od połowy lat 80., aby być przed kamerą w porównaniu z
dzisiejszymi?

LAH: Zawsze byłem autoportretem, autoportretem, artystą autobiograficznym, jeśli

chcesz, ale jako późny poeta i drogi przyjaciel Essex Hemphill mówili, że mniej chodziło o
autoportret lub autobiografię, ale bardziej o używanie autoportretu - reprezentacja i

3/5
postać jako sposób na wykonanie lub zastosowanie różnych eksperymentów. A co może
być bardziej znane lub wygodniejsze niż używanie siebie?

Ludzie często myślą o Cindy Sherman lub Roberta Mapplethorpe. Ale Ellen D'Oench,
która była szefową Davison Art Center w Wesleyan, gdzie internowałam i zostałam jej
uczennicą, zapoznała mnie z twórczością Franceski Woodman i pochłonęła mnie jej
praca. Ale najwyraźniej byłem narażony na historię autoportretu w sztuce od
niepamiętnych czasów.

CS: Co nowi odbiorcy muszą wiedzieć, kiedy zbliżają się do obrazu takiego jak
Mężczyzna i Kobieta nr 1?

LAH: Z tej mało licencjackiej pracy są fotografie, które stały się dziś bardzo wpływowe. Na
przykład tryptyk z tej serii, zwany Amerykanami, jest obecnie oglądany w Guggenheimie
w Implikowanych napięciach (część II) z Mapplethorpe i jego kręgiem, w tym Catherine
Opie, Paul Mpagi Sepuya, Zanele Muholi i innymi.

Interesujące jest to, że najwcześniejsze autoportrety na tej wystawie - w tym moje -

pochodzą z tego wczesnego, pierwotnego, eksploracyjnego stanu artysty i tego, jak w
ciągu ostatnich trzydziestu lat autoportretów (lub portretów artysty) przyjęli inny poziom
agencyjności lub potencji. Ciekawe, jak widzenie kogoś, kto urodził się w erze selfie i
mediów społecznościowych, odnosi się do zdjęć i ich samych.

Mój udział w Biennale Whitney w 2017 r. Obejmował pracę na nowo odkrytym moim
archiwum, Ektachrome Archive , które zostało nakręcone w połowie lat 80. - 2000.
Patrząc wstecz, tak wiele nieformalnych gestów, które można dziś zobaczyć w mediach
społecznościowych, zostało wyraźnie udowodnionych 30 Lata temu. W tym sensie wielu
młodych ludzi odczuwało historyczne poczucie wspólnoty, które zrobiła nasza wczesna
praca, bez korzystania z mediów społecznościowych.

CS: Ten kawałek po raz pierwszy będzie wyświetlany w Getty. Co o tym myślisz?

LAH: Getty głęboko zagłębia się w ich archiwum i kolekcję, i myślę, że to świetnie, że
instytucja jest w stanie czerpać z zasobów i oferować świeże, nigdy wcześniej nie
widziane obrazy ze swojego zbiornika. Podobnie wiele instytucji, których przykładem jest
Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku, odświeżyło się, zagłębiając się w swoje
ogromne zbiory i archiwa, aby przedstawić inne narracje modernizmu. Moje dzieło
znajduje się w ich kolekcji i obecnie wisi w nowo zainstalowanych galeriach kolekcji. Po
tym, jak mi pogratulował, mój przyjaciel, który jest krytykiem, powiedział mi w 2013 r.,
Kiedy MoMA nabył moją pracę, że może nigdy nie ujrzeć światła dziennego.

Pytanie jest podzielone między Getty, MoMA i The Met: co to jest za ten szczególny czas
społeczno-polityczny, w którym instytucje takiej postawy remiksują i przeprojektowują
oraz stają się nowe i świeże? Myślę, że był to przykładny czas i świętowanie dla instytucji,
ale także dla zaangażowanych artystów. To ogólnie pytanie o kulturę.

4/5
CS: Czy jest coś jeszcze, co chciałbyś, aby nowa publiczność wiedziała o Twojej
pracy?

LAH: Sposób, w jaki to młode pokolenie wykorzystuje element zabawy i modelowania

siebie - myślę, że praca, którą oferuje im Mężczyzna i Kobieta nr 1, polega na obejrzeniu
dzieła wykonanego 32 lata temu, które miało podobny element zabawy , inscenizacja itp.
Myślę, że podkreśla to siłę gry.

CS: Powiedziałeś o rozpoczęciu pracy, że nie masz głosu, a głos to kamera. Czy
nadal tak się czujesz?

LAH: Wyobrażam sobie, że dla pisarza jest podobnie. Mój robi zdjęcie lub robi kolaż…
jest coś w tym - bez względu na to, gdzie jesteś, jeśli chodzi o twoje życie, wiek lub karierę
- jest coś w tym impulsie. Nie chodzi o to, że nie mam głosu, ale w pewien sposób
kamera łączy mnie z tą esencją. Łączy mnie ze źródłem.

Niewidzialne: 35 lat kolekcjonowania zdjęć można oglądać w Getty Center w dniach 17

grudnia 2019 r. - 8 marca 2020 r.

5/5