Ang pinaka magandang kuwento akda ni Rogue Mercado

Scene 1 Bahay
Ate: “Hoy Gising na diyan!!!”

Maria: Hindi niya na kailangang sumigaw dahil kagabi pa gising na gising ang
diwa ko. Kagabi pa ko nagmumukmok at sinisingil ang sarili kong luha dahil
sa aking katangahan. Kung alam ko lang sanang ganito ang kahihinatnan ng
lahat ay hindi na ko sumugal.
Kuya:“Oh anong nangyari sa mata mo?”
Maria: “Wala.”
Maria( sa isip): Ayaw kong magsalita. Ayaw kong makakita ng tao. Siguro
ganito talaga ang pakiramdam kapag nasa kalagayan ka na nung mga
artistang nakikita mo sa pelikula. Ganito talaga siguro ang pakiramdam kapag
nasaktan ka. Minsan ang corny dahil masyado ng gasgas yung ibang kwento
sa mga teleserye, pero sa totoo lang ganun na ganun ang drama natin sa
totoong buhay. Hindi lang natin minsan maamin dahil sa dalawang dahilan:
Una, hindi pa nangyayari satin. Pangalawa, nangyari na at masyadong masakt
para balikan.
Narrator 1: Nagtungo siya sa banyo para matingnan ang sarili sa kung ano
nga ba nangyari. Bahagya rin siyang nagulat... Magang maga nga na parang
pinagtulungan siyang bugbugin ng limang tao.
Maria: Pero masakit pa rin. Hindi yung magang-maga kong mga mata. Kundi
yung nasa kaliwang dibdib ko.

Narrator 1: Sunod siyang pumunta sa mesa kung saan nakahain ang pagkain,
Maria: Hindi yata maiibsan ng pagkain na to ang nararamdaman ko. Ayaw
kong kumilos. Gusto ko lang nakahiga lang ako.

Ate:“Wag kang iiyak iiyak diyan Maria ah... pag ako nairita sa iyo.. ako mismo
maglalagay ng pasa diyan sa mata mo”

Maria: Heto na naman tayo.

Maria( sa isip):Pero dapat naisip ko na makakarinig talaga ako ng salita dito

sa ate ko. Kasalanan ko naman talaga kung bakit ako nagkakaganito. Kung
sana nakinig ako sa mga paalala niya. Kung sana hindi ako nagtiwala agad.
Kung sana may bait ako sa sarili ko.

Ate:“Bilisan mo na diyan.. diba may sasalihan ka pang contest sa school niyo”

Maria: “Hindi ako pupunta”

Ate:“Anong sabi mo?”

Maria:“Hindi ako pupunta ate.. ayoko... sa totoo lang ayaw kong kumilos...
ayokong kumain.. ayaw kong lumabas.. ayaw kong kausapin mo ko.... ayaw
kong mabuhay!!!!”
(Hindi ko namalayan na sumisigaw na ako sa mesa. Napansin kong nakatulala
lang si ate habang pinagmamasdan niya akong umiiyak sa harapan niya.
Ngayon lang nangyari to. Dahil na rin sa katigasan ng ulo ko).

(Lumapit siya sa akin at niyakap niya ako. Hindi ko to inaasahan. Buong akala
ko eh makakatikim ako ng litanya mula sa kanya.)

Ate:“Shhhhhshhhh.. tahan na... lilipas din yan. Hay puppy love nga naman..”

Maria:“Ang tanga tanga ko ate.. akala ko kasi parehas kami ng

nararamdaman”

Ate:“Hindi yan ang magpapatumba sa iyo ah? Nandito ako.. nandito ang ate...
darating ang araw na darating din yung lalaking mamahalin ka at tutumbasan
ang pagmamahal mo”
Kuya: Pumunta ka sa paaralan para ituloy ang pagsali sa patimpalak ng
masining na pagkukwento. Maraming mga tao. Maraming mga nagaabang.
Maraming kalahok at marami ring nanonood. Huwag mong itigil ang mundo
mo dahil lang sa iniwan ka ng taong akala mong dahilan ng pag ikot nito.
Maria: Opo Kuya.
Scene 2 Satge
Maria:Nakasuot ako ng kulay puti. Parang isang lalaking takas sa mental.
Bigyan pa siguro ako ng ilang araw ay talagang pwede na kong bumagsak dun.
Hindi ko pa rin kasi maalis sa isip ko ang bilis ng mga pangyayari.

Ngayon nakatayo na ako sa harap ng maraming tao. Nagaabang sa kung ano

ang mamumutawi sa aking bibig. Patay nakalimutan ko ang piyesa. Wala
akong nagawa kundi banggitin ang tumatakbo sa aking isip.

Masining na Pagkikuwento
Narrator 2: “Naranasan mo na ba yung magmahal ng walang kasiguruhan?
Yung tipong sigurado ka sa nararamdamn mo pero hindi ka sigurado sa
nararamdaman niya? Yun bang ang tanging pinanghahawakan mo lang ay
yaong mga salitang alam mong nagpatibok sa puso mo, gumising sa natutulog
mong diwa at nagbigay kulay sa buhay mo.”

Maria: Nakilala ko siya sa facebook. Arman ang pangalan niya. . Ang bait-bait
niya. Nagsimula lang sa isang simpleng chat hanggang sa araw-araw naguusap
na kami. Sa mga oras na iyon sobrang saya ko, kasi may nakakausap akong
taong mas matanda sa akin.

Narrator 3: “Naranasan mo na bang magmahal ng isang taong sobrang layo?

Na sa sobrang layo niya halos mahirapan kang mag-isip araw-araw kung ano
na ba ang nangyayari sa kaniya, kung may nananakit ba sa kaniya, kung
hindi ba siya nahihirapan dun o nagpapakalango siya sa alak habang may
kasama siyang iba.”

Maria:Medyo malayo-layo tinitirahan niya. Pero ayos lang dahil ang facebook
ang nagsisilbing tulay para paglapitin kami.

Narrator 4:“Naranasan mo na bang ibigay ang lahat sa isang taong alam mong
kailanman ay hindi magiging sa iyo habang buhay, yun bang ang alam mo
lang eh mula sa araw na nagkakilala kayo ay sa kaniya na lang umiikot ang
buhay mo? Wala ka ng itinira sa sarili mo kahit respeto, kahit indikasyon na
isa ka pa ring tao naghahanapp din ng pagmamahal mula sa taong mahal
niya.”

Maria: Dumating yung araw na hindi na nakukumpleto araw ko pag di ko siya

kausap sa facebook. Lahat ng ginagawa ko basta online siya ititigil ko maka-
chat ko lang siya. Nagrereklamo na nga yung ate ko na napapabayaan ko na
daw ang pagaaral ko kaka-facebook.

Narrator 5: “Naranasan mo na bang umiyak na lang sa isang sulok at di mo

namamalayan na unit-unti na palang tumutulo yung mga luha mo hindi dahil
sa inis kundi sa sobrang pagka-MISS mo sa taong iyon? Iyong tipong kung
nasa harapan mo lang siya gusto mo siyang yakapin ng sobrang higpit,
sobrang higpit na sana hindi na siya mawala sa tabi mo. Na sana ganun na
lang kayo habambuhay magkalapat ang katawan at nagmamahalan.”

Maria: Hanggang sa di na ako nakatiis. Hiningi ko na ang number niya at

regular na kaming nagtetext. Hindi ako nakuntento sa ganun. Sumunod na yung
pagtawag. Nararamdaman ko na umaapaw ang puso ko sa kaligayahan tuwing
naririnig ko boses niya.

Maria: “Ako kasi naranasan ko na....”(masaya na malungkot)

Maria :Isang araw habang nakadikit sa tainga ko ang telepono, bigla kong
natanong kung OK lang ba na magkita kami, sa isang lugar na kami lang. Sa
isang lugar kung saan aaminin ko sa kanya na masaya ako nakilala ko siya.
Na masaya ako na lagi ko siyang nakaka-chat sa facebook. Na masaya ako na
sa buong buhay ko ngayon lang ako nakaramdam ng ganito. Na mahal na
mahal ko siya.

Narrator 6: “Ganun pala yung pakiramdam parang walang kasiguruhan ang

LAHAT, parang hindi mo alam kung gigising ka isang araw na mahal ka pa rin
niya, kung itatrato ka pa rin niya kagaya ng dati matapos ka niyang
paniwalain sa mga kasinungalingang nagpatibok sa puso mo.”

Maria: Nasa isang restaurant ako.. Im patiently waiting habang hindi pa siya
dumarating. Kabadong kabado ako. Hindi ko alam ie-expect. Hindi ko alam
kung paano siya magre-react pag sinabi ko sa kanyang mahal ko na siya dahil
alam kong kaibigan lang ang turing niya sa akin. Pero sa loob ko, umaasa ako
na he will feel the same.

Narrator 7: “Ganun pala yung pakiramdam na hindi ka naaawa sa sarili mo

kahit sobrang pagod na ang puso mong umasa, sobrang pagod na magmahal,
sobrang pagod ng magisip sa isang tao sobrang layo ng distansiya sayo.”

Maria: Nang dumating siya.. just what I expected.. Gwapong gwapo pa rin. Ang
saya niyang kausap, may sense kumbaga. Naikwento ko sa kanya na may
sasalihan akong patimpalak, isang masining na pagkukuwento. Tinanong ko
siya kung sa tingin niya mananalo ako Ang sabi niya, kaya ko daw iyon dahil
inspired daw ako. Tinanong ko naman siya paano niya nalaman na inspired
ako, sabi niya, halata naman daw pag naguusap kami sabay kindat sakin.

Narrator 8: “Ganun pala yung pakiramdam na maghintay ng ISANG TEXT sa

isang araw at biglang manamlay kung hindi siya magtext man lang. Yung
parang isumpa mo na ang daigdig sa sobrang galit dahil iyon lang yung
kaligayahang ayaw yatang ibigay sa iyo ng kapalaran.”

Maria: Niyaya niya ko sa isang pribadong lugar. Yung kaming dalawa lang.
Doon ko inamin sa kanya na mahal ko siya. Hindi siya nagsalita. Hinalikan
niya lang ako. At iyon na ang pinaka masaya kong gabi. Hanggang sa…..

Narrator 9: “Ganun pala yung pakiramdam na mainis ka sa sarili mo dahil

HINDI NIYA SINASAGOT MGA TAWAG MO, yung parang iniiwasan ka niya
pero hindi mo kayang mainis o magalit dahil nga sa mahal mo siya at ikaw
lang yung tangang umiibig ng husto.”

Maria: Nagising ako ng umagang iyon ng wala na siya sa tabi ko. Tinawagan
ko siya pero hindi siya sumasagot. Tinext dko rin siya pero wala siyang reply.
Hanggang sa may nakita akong note sa side table... Sabi niya, dont
misunderstood everything

Narrator 10: “Ganun pala yung pakiramdam na humiga na lang sa kama mo

tapos magisip ng magisip kung ano ng gagawin mo, anong gagawin mo
ngayong wala na siyang pakialam sayo, ngayong nalaman mong isa ka lang
palang basura na kaya niyang itapon kung saan-saan, ngayong nalantad na
ang katotohanang ikaw lang pala yung nagmahal, ikaw lang yung
nagsakripisyo, ikaw yung biktima ng panlilinlang.”

Maria: Umuwi ako sa bahay na hindi alam ang gagawin. God knows ilang
beses akong nag-attempt na tawagn ka pero nakapatay na ang linya mo.
Hinintay ko pang sumakit ang daliri ko para sumuko akong magtext sa iyo.

Narrator 11: “Ganun pala yung pakiramdam na halikan mo yung larawan

niya, iyakan mo iyong larawan niya dahil kahit sinaksak ka na niya ng paulit-
ulit alam mo sa sarili mo ang katotohanang ang dugong umaagos sa bawat
sugat na ginawa niya ay siya pa rin ang magpapahilom”

Maria: “Hindi ako tanga... hindi ako baliw... hindi ako nawalan ng
ulirat...nagmahal lang ako”

(Dumagundong ang palakpakan sa loob ng bulwagan. May mga taong tumayo.

Nakita ko sa mga mata nila ang butil ng luha. Hindi ko alam kung nagkwento
ba ako o naglabas lang ng hinanakit.)

Narrator 1: Sa susunod sunod na palakpak ay bumalik sa reyalidad si

Maria.Pinigil niya ang kaniyang iyak at muling nagsalita.
Maria: Ang pinkamagandang kuwento. Muli po ako si Maria mula sa ikawalong
baitang.(bow)

Host: Ang nagwagi para sa masining na pagkikwento ay si Maria mula sa

ikawalong baiting “May we call on Mr. Arman Paredes, one of the judge to
award the cash prize to our winner”

Maria (sa isip): Nakita ko uli siya sa ikalawang pagkakataon. Lumapit siya sa
akin at ibinigay ang premyo. Kinamayan niya ako at narinig ko siyang
nagsalita.

Mr. Arman Paredes:“Ang galing mo congratulations.”

Maria: “Salamat po”

Mr. Arman Paredes: “Tinanong mo rin sa akin kung paano ka mananalo sa

contest na to, minsan kailangan mong sirain ang huling tsansa mo sa
kaligayahan para makapagsalaysay ng pinakamagandang kuwento”
Kaklase ni Maria: Binabati ka naming Maria. Nakuha mo na ang premyong
pinapangarap mo.
Narrator 1: Nagkislapan ang mga kamera. Nang matapos ito ay lumakad si
Maria palayo.
Maria: Nakuha ko ang premyong inaasam ko pero hindi ang taong mahal ko.

WAKAS