The Ifugao people, an indigenous group in the Cordillera region of the Philippines, have a rich tradition of

textile weaving. They are known for their centuries-old rice terraces, recognized as a UNESCO World
Heritage site, as well as their cultural practices such as chants and harvest rituals. Alongside other
indigenous communities in the country, the Ifugao continue to practice hand weaving and utilize the ikat
technique for dyeing and creating patterns. They employ traditional methods such as back-strap and
pedal looms, while also incorporating modern conveniences. The process involves purchasing cotton
thread, which is currently sourced from Baguio or Manila, and winding it into balls before warping it for
weaving. Dyeing is done using commercially available dyes, although some weavers still use traditional
vegetable dyes. For ikat, mud dyeing is performed, and various natural materials like turmeric, cogon,
mayana, betel nut, and hawili are used to achieve different colors.

In the forest, we search for the rare blu-blu, which we use for weaving and dyeing thread. Mud is used as
a mordant in the dyeing process, a technique passed down through generations in traditional weaving
communities in the Philippines. The Ifugao, Mandaya, Maguindanao, and Bontoc peoples all use mud for
dyeing. Mud dyeing was previously declining, but we have revived it.

Ang mga Ifugao, isang katutubong grupo sa rehiyon ng Cordillera ng Pilipinas, ay may mayamang
tradisyon ng paghabi ng tela. Kilala ang mga ito sa kanilang mga siglong gulang na rice terraces, na
kinikilala bilang isang UNESCO World Heritage site, pati na rin sa kanilang mga kultural na kasanayan
tulad ng mga pag-awit at mga ritwal ng pag-aani. Kasama ng iba pang mga katutubong komunidad sa
bansa, ang mga Ifugao ay patuloy na nagsasanay sa paghabi ng kamay at ginagamit ang pamamaraan ng
ikat para sa pagtitina at paglikha ng mga pattern. Gumagamit sila ng mga tradisyonal na pamamaraan
tulad ng back-strap at pedal looms, habang isinasama rin ang mga modernong kaginhawahan. Ang
proseso ay kinabibilangan ng pagbili ng cotton thread, na kasalukuyang galing sa Baguio o Manila, at
paikot-ikot ito sa mga bola bago ito i-warping para sa paghabi. Ginagawa ang pagtitina gamit ang mga
pangkomersyal na tina, bagama't ang ilang mga manghahabi ay gumagamit pa rin ng mga tradisyonal na
tina ng gulay. Para sa ikat, ginagawa ang pagtitina ng putik, at ginagamit ang iba't ibang likas na
materyales tulad ng turmeric, cogon, mayana, betel nut, at hawili para magkaroon ng iba't ibang kulay.

Sa kagubatan, hinahanap namin ang bihirang blu-blu, na ginagamit namin para sa paghabi at pagtitina ng
sinulid. Ang putik ay ginagamit bilang mordant sa proseso ng pagtitina, isang pamamaraan na ipinasa sa
mga henerasyon sa mga tradisyonal na komunidad ng paghabi sa Pilipinas. Ang mga Ifugao, Mandaya,
Maguindanao, at Bontoc ay gumagamit ng putik para sa pagtitina. Ang pagtitina ng putik ay dating
bumababa, ngunit muli namin itong binuhay.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The Akeanon people in the central Philippines weave piña textile from fibers extracted from pineapple
leaves. This delicate yet durable fabric is highly prized for its beauty and is often used in formal attire and
passed down as heirlooms, representing the ethnic, community, and national identity of Filipinos. Piña
textile is an ancient craft that is a part of the intangible cultural heritage of humanity, passed down
through generations.

Piña weaving is a family and community heritage in several places in the Philippines, including Kalibo,
Makato, Tangalan, Balete, Banga, and Lezo. Women of the community are traditionally weavers, but
other members are also involved in the production process. Master weavers pass on their knowledge
and skills to younger generations, ensuring that the process remains unchanged. The process involves
different communities and sectors, with farmers, scrapers, knotters, warpers, weavers, traders, and
designers all playing a part. The fibers used for handloom weaving come from the mature leaves of the
Anonas comosus pineapple variety, providing both rough and fine fibers. The fibers are stripped and
degummed before being washed, dried, bundled, and sold by weight and local measurement. Before
weaving, the fibers are knotted together and put into a warp wheel.

Ang mga Akeanon sa gitnang Pilipinas ay naghahabi ng tela ng piña mula sa mga hibla na kinuha mula sa
dahon ng pinya. Ang pino ngunit matibay na tela na ito ay lubos na pinahahalagahan para sa kagandahan
nito at kadalasang ginagamit sa pormal na kasuotan at ipinapasa bilang mga pamana, na kumakatawan
sa etniko, komunidad, at pambansang pagkakakilanlan ng mga Pilipino. Ang piña textile ay isang
sinaunang craft na bahagi ng hindi nasasalat na pamana ng kultura ng sangkatauhan, na ipinasa sa mga
henerasyon.

Ang paghabi ng piña ay isang pamana ng pamilya at komunidad sa ilang lugar sa Pilipinas, kabilang ang
Kalibo, Makato, Tangalan, Balete, Banga, at Lezo. Ang mga kababaihan ng komunidad ay tradisyunal na
manghahabi, ngunit ang ibang miyembro ay kasangkot din sa proseso ng produksyon. Ipinapasa ng mga
dalubhasang manghahabi ang kanilang kaalaman at kasanayan sa mga nakababatang henerasyon, na
tinitiyak na ang proseso ay nananatiling hindi nagbabago. Ang proseso ay nagsasangkot ng iba't ibang
mga komunidad at sektor, kung saan ang mga magsasaka, scraper, knotters, warpers, weaver,
mangangalakal, at designer ay lahat ay gumaganap ng isang bahagi. Ang mga hibla na ginagamit para sa
paghabi ng handloom ay nagmula sa mga mature na dahon ng Anonas comosus pineapple variety, na
nagbibigay ng parehong magaspang at pinong mga hibla. Ang mga hibla ay hinuhubaran at degummed
bago hugasan, tuyo, bundle, at ibenta ayon sa timbang at lokal na sukat. Bago ang paghabi, ang mga
hibla ay pinagsama-sama at inilalagay sa isang warp wheel.

------------------------------------