ლიბერალური დემოკრატიის კრიზისი, მიზეზები და ახალი

სოციალური კონფლიქტების გაჩენა.

ლიბერალური დემოკრატია, თავისი აქცენტით ინდივიდუალურ თავისუფლებებზე , ადამიანის
უფლებებსა და წარმომადგენლობით მმართველობაზე, დიდი ხანია განიხილება
პოლიტიკური სისტემების მწვერვალად. თუმცა, ბოლო წლებში ლიბერალური დემოკრატიები
მთელს მსოფლიოში განიცდიან კრიზისს. ეს კრიზისი ხასიათდება ახალი სოციალური
კონფლიქტების გაჩენით, რომლებიც ეჭვქვეშ აყენებენ ლიბერალური დემოკრატიის
საფუძვლებს. ამ სტატიაში ჩვენ გამოვიკვლევთ ლიბერალური დემოკრატიის კრიზისის
მიზეზებს და განვიხილავთ ფაქტორებს, რომლებიც ხელს უწყობენ ამ ახალი სოციალური
კონფლიქტების გაჩენას.

I. ლიბერალური დემოკრატიის კრიზისის მიზეზები:

ეკონომიკური უთანასწორობა: ლიბერალური დემოკრატიის კრიზისის ერთ -ერთი

მნიშვნელოვანი მიზეზი არის მდიდრებსა და ღარიბებს შორის არსებული უფსკრული .
ეკონომიკურმა უთანასწორობამ ბევრ ქვეყანაში უპრეცედენტო დონეს მიაღწია , რამაც
საზოგადოების მარგინალიზებულ ფენებში უუფლებო გრძნობა გამოიწვია . ეს უთანასწორობა
ძირს უთხრის ლიბერალური დემოკრატიის ძირითად პრინციპებს , როგორიცაა თანაბარი
შესაძლებლობები და სოციალური სამართლიანობა, და ხელს უწყობს უკმაყოფილებას და
გაუცხოებას.

გლობალიზაცია და ნეოლიბერალიზმი: გლობალიზაციის ძალებმა და ნეოლიბერალურმა

ეკონომიკურმა პოლიტიკამ ღრმა გავლენა მოახდინა ლიბერალურ დემოკრატიებზე .
მიუხედავად იმისა, რომ გლობალიზაციამ მოიტანა ეკონომიკური სარგებელი , მან ასევე
გამოიწვია ეროვნული სუვერენიტეტის ეროზია და ძალაუფლების კონცენტრაცია
მრავალეროვნული კორპორაციების ხელში. ნეოლიბერალურმა პოლიტიკამ , თავისი
აქცენტით დერეგულაციასა და საბაზრო ძალებზე, კიდევ უფრო გაამძაფრა ეკონომიკური
უთანასწორობა და შესუსტდა სოციალური უსაფრთხოების ქსელები , რამაც გამოიწვია
უკმაყოფილება და სოციალური არეულობა.

პოპულისტური რეაქცია: პოპულიზმის ზრდა მნიშვნელოვან გამოწვევას უქმნის ლიბერალურ

დემოკრატიას. პოპულისტი ლიდერები ხშირად იყენებენ საზოგადოების წყენას და
სარგებლობენ მათი იმედგაცრუებით, ვინც თავს მიტოვებულად გრძნობს არსებული
პოლიტიკური ისტებლიშმენტისგან. ისინი ახდენენ მხარდაჭერის მობილიზებას
მარგინალიზებული ჯგუფების გაძარცვის გზით, ძირს უთხრის დემოკრატიულ ინსტიტუტებს და
ხელს უწყობენ „ჩვენ მათ წინააღმდეგ“ მენტალიტეტს. პოპულიზმი ვითარდება სოციალური და
ეკონომიკური დაუცველობის ატმოსფეროში, რაც ანადგურებს ლიბერალური
დემოკრატიული სისტემების ნდობასა და ლეგიტიმურობას.

II. ახალი სოციალური კონფლიქტების გაჩენა:

იდენტობის პოლიტიკა: ლიბერალური დემოკრატიის კრიზისი აღინიშნა ახალი სოციალური
კონფლიქტების გაჩენით, ორიენტირებული იდენტობის გარშემო. რასასთან , გენდერთან ,
რელიგიასთან და კულტურასთან დაკავშირებული საკითხები სულ უფრო აქტუალური ხდება ,
რამაც გამოიწვია ღრმა განხეთქილება საზოგადოებებში. იდენტობის პოლიტიკა ხშირად
აყენებს სხვადასხვა ჯგუფებს ერთმანეთის წინააღმდეგ, აყენებს გამოწვევას ერთიანი
ეროვნული იდენტობის ცნებას და ქმნის საზოგადოების ფრაგმენტაციას .

პოლარიზაცია და პოლიტიკური ტრიბალიზმი: ბოლო წლებში ლიბერალური დემოკრატიები

მოწმენი არიან პოლიტიკური პოლარიზაციისა და კონსენსუსის მშენებლობის ეროზიაში .
ხალხი სულ უფრო და უფრო იხევს ექო პალატებში, სადაც მათი შეხედულებები მყარდება და
ოპოზიციის ხმები შორდება. ეს ტომობრივი მენტალიტეტი აფერხებს კონსტრუქციულ
დიალოგს და კომპრომისებს, რომლებიც აუცილებელია ლიბერალური დემოკრატიული
ინსტიტუტების ფუნქციონირებისთვის.

დეზინფორმაცია და ციფრული მედია: ციფრული მედიის პლატფორმების გავრცელებამ და

დეზინფორმაციის გავრცელებამ მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ახალი სოციალური
კონფლიქტების გაღვივებაში. სოციალური მედიის ალგორითმები ხშირად აძლიერებს
მომხმარებლების არსებულ რწმენას, რაც იწვევს ექო კამერების შექმნას და ექსტრემალური
შეხედულებების გაძლიერებას. დეზინფორმაციულმა კამპანიებმა შეიძლება მოახდინოს
საზოგადოებრივი აზრის მანიპულირება, ძირი გამოუთხაროს ნდობას დემოკრატიული
ინსტიტუტების მიმართ და ხელი შეუწყოს საზოგადოების განხეთქილებას .

ლიბერალური დემოკრატიის კრიზისი რთული ფენომენია, რომელიც მრავალ ფაქტორზეა

დაფუძნებული. ეკონომიკურმა უთანასწორობამ, გლობალიზაციამ და პოპულიზმის ზრდამ
შეარყია ლიბერალური დემოკრატიის საფუძვლები და გამოიწვია უკმაყოფილება
მოქალაქეებში. ამან, თავის მხრივ, გამოიწვია ახალი სოციალური კონფლიქტების გაჩენა ,
რომლებიც ორიენტირებულია იდენტობის, პოლარიზაციისა და დეზინფორმაციის
გავრცელების გარშემო. ამ კრიზისის მოგვარება მოითხოვს ყოვლისმომცველ მიდგომას ,
რომელიც ებრძვის ეკონომიკურ უთანასწორობას, ხელს უწყობს ინკლუზიურ მმართველობას
და იცავს დემოკრატიულ ინსტიტუტებს პოპულიზმისა და დეზინფორმაციის საფრთხისგან .
მხოლოდ ასეთი ძალისხმევით შეიძლება ლიბერალური დემოკრატია დაიბრუნოს
სიცოცხლისუნარიანობა და ეფექტურად უპასუხოს 21-ე საუკუნის გამოწვევებს .