Αρχικά, θα πρέπει να ορίσουμε ότι ο Αυτισμός είναι ένας ευρύς όρος, ο οποίος

χρησιμοποιείται για την περιγραφή μιας ομάδας νευροαναπτυξιακών διαταραχών.

Οπότε, με βάση αυτόν τον ορισμό, καλό θα ήταν αρχικά ο μαθητής να αξιολογηθεί
από την επιστημονική ομάδα, ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί ένα εκπαιδευτικό
πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις δυνατότητες και τις αδυναμίες του. Κάποια από τα
κοινά χαρακτηριστικά των ατόμων σε αυτή τη διαταραχή μπορεί να είναι η δυσκολία
στην κοινωνική αλληλεπίδραση, οι δυσκολίες στη έκφραση και επικοινωνία, η
έλλειψη ενδιαφερόντων, αισθητηριακά προβλήματα, καθυστέρηση ή απουσία
γλωσσικής ανάπτυξης, νοητική υστέρηση , φτωχός κινητικός συντονισμός,
ελλειμματική προσοχή κ.α. Θα μπορούσαν, λοιπόν, να οργανωθούν δράσεις με στόχο
την βελτίωση των παραπάνω χαρακτηριστικών.
Ιδιαίτερα σημαντικό είναι, επίσης να οργανωθούν δράσεις με σκοπό την
ευαισθητοποίηση και την ενεργοποίηση της σχολικής κοινότητας προς την αποδοχή
της διαφορετικότητας. Άλλωστε, αυτός είναι και ο σκοπός της συμπεριληπτικής
εκπαίδευσης. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να οργανωθούν δράσεις, όπως :
o Προβολή του ντοκιμαντέρ με τίτλο «Who is the last one?»του Διεθνούς
Φεστιβάλ «H αντανάκλαση της αναπηρίας στην τέχνη» – RoDi του
Πανεπιστημίου Μακεδονίας και συζήτηση γύρω από αυτό με σκοπό την
αποβολή στερεότυπων και αναθεώρηση των ήδη υπαρχουσών συμπεριφορών.
o Συμμετοχή του σχολείου σε σχετικά προγράμματα με διαδραστικές και
βιωματικές ενημερώσεις.
o Οργάνωση δράσεων συν-άθλησης νευροτυπικών παιδιών και παιδιών στο
Φάσμα του Αυτισμού.
o Ένας διαπολιτισμικός προσανατολισμός δράσεων με την εμπλοκή όλων των
μελών (εκπαιδευτικών, γονέων, δήμου κ.α.) θα ήταν ιδιαίτερα ωφέλιμος. Η
δημιουργία με την εθελοντική προσφορά εκπαιδευτικών, συλλόγων, γονέων
και φορέων, τάξεων εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας στις οικογένειες
των αλλοδαπών μαθητών ή η οργάνωση δράσεων με στόχο την ανταλλαγή
πολιτισμικών πληροφοριών των διαφορετικών χωρών προέλευσης των
μαθητών είναι κάποια παραδείγματα.
o Ένας ξεκάθαρα οργανωμένος, με ευδιάκριτους τρόπους, χώρος όπου ο
μαθητής θα γνωρίζει που ακριβώς συμβαίνει κάθε δραστηριότητα θα
μπορούσε να βοηθήσει στην διατήρηση της προσοχής και του ενδιαφέροντος
του., όπως και η χρήση ειδικών κατασκευασμένων προγραμμάτων με στόχο
την κατάκτηση βασικών δεξιοτήτων της καθημερινής ζωής (π.χ. TEACCH).
o Ψυχολογική υποστήριξη/ συμβουλευτική των παιδιών και των γονέων τους
είτε σε ατομικό είτε σε ομαδικό επίπεδο.
Συνοπτικά πέρα από τις παραπάνω δράσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικό να
οργανώνονται καθημερινές δράσεις από τον εκπαιδευτικό με στόχο την «αίσθηση
κοινότητας», με στόχο δηλαδή να αισθάνονται συνδεδεμένοι δάσκαλοι και
μαθητές με οφέλη, την αλληλεπίδραση, την αλληλοαποδοχή, την ισότητα και
τελικά την βελτίωση της ποιότητας της ίδιας της εκπαίδευσης.