On yedinci yüzyılda Fransa, Osmanlı İmparatorluğu ile siyasi, ekonomik ve kültürel

açıdan oldukça yakın ilişkiler kurmuştur. Bu bağlamda çok sayıda Fransız vatandaşı
Osmanlı toplumunda zaman geçirmiş ve deneyimlerini detaylı seyahatnamelerinde
belgelemiştir. Yirminci yüzyılın sonlarına kadar, bu seyahatnameler erken modern
Avrupa ve Osmanlı tarihi üzerine çalışan Batılı bilim insanları için önemli bir
kaynak oluşturmuştur. Ancak günümüz bilim insanları bu kaynakları büyük ölçüde
yanlış yorumlamakta, görmezden gelmekte veya yok saymaktadır. Bu değişimin sebebi,
Oryantalizm ile – hem olgu itself hem de Edward Said’in klasik eserinin
yayınlanmasıyla – yakından ilişkilidir. On dokuzuncu ve yirminci yüzyıl
Oryantalistleri, bu eserleri kendi kültürel önyargılarını yansıtan liberal
yorumlarla yeniden canlandırdılar. Aynı zamanda bu anlatıları yeterince
bağlamlandırmayı veya Osmanlı kaynaklarıyla birlikte değerlendirmeyi ihmal ettiler.
Sonuç olarak, on yedinci yüzyıl Fransız seyahatnameleri, asıl kaynaklar böyle bir
argümana neredeyse hiç dayanak sağlamamasına rağmen, Osmanlı İmparatorluğu'nun
zayıflığını ve aşağılığını desteklemek ve sürdürmek için kullanıldı. Said’in
Oryantalizm adlı eserinin 1978’de ortaya çıkması, bu çalışmayı çevreleyen sonraki
söylem ve 1989’dan sonra Osmanlı arşivlerinin yeniden düzenlenmesi birlikte
Oryantalizmin kalıntılarını tespit edip yok etmeye çalışan Osmanlı tarihçilerine
yardımcı oldu. Aynı zamanda, bu alan, erken modern Avrupa seyahatnamelerine
problemli gelenekle olan ilişkileri nedeniyle temkinli davranmaya devam etmektedir.
Ancak, bu tür kaynakların görünüşte ilham verdiği büyük anlatılarla
karşılaştırılması, on yedinci yüzyıl Fransız seyahatnameleriyle ilişkilendirilen
Oryantalist önyargıların, daha çok onları manipüle eden bilim insanlarından
kaynaklandığını göstermektedir. Bu çalışma, on yedinci yüzyıl Fransız gezginlerinin
Osmanlı İmparatorluğu hakkındaki anlatılarını, on dokuzuncu ve yirminci yüzyıl
bilimsel çalışmalarındaki temsil biçiminden ayırmayı amaçlamaktadır. Bu kaynakların
zaman içinde nasıl ve neden yanlış yorumlandığını inceliyor ve bunların Osmanlı
tarihi araştırmacıları için hala yeterince değerlendirilmeyen bir kaynak olmaya
devam ettiğini savunuyor.

On yedinci yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu'nu çok çeşitli Fransız vatandaşları

ziyaret etti. Bu dönemden kalma seyahatnamelerin çoğu diplomatlar ve tüccarlar
tarafından yazılmıştır, ancak esirler, hacılar ve gezginler de bu literatüre
katkıda bulunmuştur. Fransız gezginlerin deneyimleri ve izlenimleri, mesleklerine,
kişisel imkanlarına, kişiliklerine ve ilgi alanlarına, yolculuklarının uzunluğuna
ve imparatorluğu ziyaret ettikleri döneme göre önemli ölçüde değişmiştir. Bunlar
yalnızca seçkin gezginler değildi; çeşitli geçmişlerden geliyorlardı ve farklı
rollerde hizmet veriyorlardı. Çoğu durumda, seyahat anılarını yayınlamayı seçenler,
Osmanlı toplumunda önemli bir zaman geçirmişlerdi, bu da onları yalnızca turist
olmaktan öteye taşıyordu. En üretken on yedinci yüzyıl gezginlerinden ikisi olan
Şövalye Laurent d’Arvieux ve Antoine Galland, Fransız gezginlerin geçmişlerinin
genişliğini ve Osmanlı toplumu ile karşılaşmalarının derinliğini göstermektedir.
D’Arvieux, sınırlı imkânlara sahip asil bir aileden geliyordu ve başlangıçta
ticaret yapmak üzere Osmanlı limanı İzmir'e geldi. Bölge dillerinde ve Osmanlı
kültüründe ustalaştıktan sonra, İstanbul'daki Fransız büyükelçisine danışman
olarak, daha sonra da Halep'teki Fransız konsolosu olarak görev yaptı. Sonuç olarak
Osmanlı İmparatorluğu'nda otuz yılı aşkın bir süre kaldı ve yolculuğunu anlatan bir
dizi eser ile Yakındoğu dilleri üzerine çeviriler ve sözlükler yayımladı. Osmanlı
toplumu hakkındaki düşünceleri sıcak, derinlikli ve son derece ayrıntılıydı.
Özellikle birlikte önemli bir zaman geçirdiği Bedevileri çok sevdi. Bir keresinde
kendisinin "gerçek bir Bedevi" olarak tanımlandığıyla övünmüş ve Arapları "dünyanın
en iyi insanları" olarak övmüştü. Çağdaşı ve ortağı Antoine Galland, daha mütevazı
bir geçmişe sahipti. Yirmi dört yaşında Fransız Büyükelçisi Nointel'in sekreteri
olarak işe alındığında, dillere olan yeteneği onun İstanbul'a pasaportunu
sağlamıştı. D'Arvieux gibi, Galland'ın da Osmanlı İmparatorluğu'ndaki deneyimi
birçok yılları kapsıyordu ve çeşitli seyahatler ve roller içeriyordu. Galland'ın
çalışmaları da Osmanlı toplumu hakkında oldukça övgü dolu ama yurttaşınınkinden
farklı bir tat veriyor. Galland özellikle Osmanlı edebiyat kültürüyle ilgilendi ve
boş zamanlarının çoğunu bazıları sonradan çevirdiği nadir kitaplar edinmeye ayırdı.
Binbir Gece Masalları'nın ilk Fransızca çevirisini yaparak bunu Avrupalı okurların
erişimine sunmasıyla tanınır. On yedinci yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu ve İslam
dünyası üzerine yazılar yazan diğer kayda değer Fransız seyahat yazarları arasında
Jean de Thévenot, Jean Baptiste Tavernier, François Bernier, Jean Chardin, Jean du
Mont, Guillaume-Joseph Grelot, Joseph Pitton de Tournefort ve Michel Baudier
vardır.

Genel olarak, bu gezginler etkileyici derecede kültürlerarası yetkinlik ve

kozmopolitlik sergilemişlerdir. Osmanlı toplumunu zengin ve sempatik bir ışıkla
tasvir etmişler ve Osmanlı kültürü, dini ve idaresi hakkındaki yaygın Fransız
stereotiplerine aktif olarak karşı çıkmışlardır.