Welke overeenkomsten en verschillen waren er met Wo1 en Wo2?

Deelvragen:

Welke landen deden mee in de Eerste Wereldoorlog en wat voor invloed hadden ze?

 Centralen: Duitsland en Ottomaanse Rijk

 Geallieerden: Frankrijk en Rusland

Welke landen deden mee in de Tweede Wereldoorlog en wat voor invloed hadden ze?

 Centralen: Duitsland en Ottomaanse Rijk

 Geallieerden: Frankrijk en Rusland

Welke militaire strategie hadden ze in de Eerst wereldoorlog?

 Centralen: Duitsland en Ottomaanse Rijk

 Geallieerden: Frankrijk en Rusland

Welke militaire strategie hadden ze in de Tweede wereldoorlog?

 Centralen: Duitsland en Ottomaanse Rijk

 Geallieerden: Frankrijk en Rusland
Voorwoord

Wij hebben voor dit onderwerp gekozen omdat we met dit onderzoek achter willen komen wat de
belangrijkste verschillen en overeenkomsten waren.

Inhoudsopgave:

Welke landen deden mee in de Eerste Wereldoorlog en wat voor invloed hadden ze?

Er deden veel landen mee aan de Eerste Wereldoorlog. In totaal waren er zo'n 70 landen betrokken bij
de oorlog, waaronder Rusland, Frankrijk, Duitsland en het Ottomaanse rijk. Het is lastig om precies te
zeggen hoeveel landen er precies meededen aan de oorlog, omdat er ook veel kleinere staten en
afhankelijke gebieden waren die betrokken waren bij de gevechten. Hierbij hebben wij samen besloten
om in totaal 4 landen te kiezen en daarmee aan de slag gaan.

Duitsland:

Duitsland had tijdens de Eerste Wereldoorlog een belangrijke invloed op het verloop van de oorlog. Het
land was lid van de Duitse Bond, een bondgenootschap van centrale Europese staten die tegenover de
geallieerde machten (waaronder Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Rusland) stonden. Duitsland was
vooral bekend om zijn effectieve legerstrategie en de gebruikmaking van nieuwe wapens, zoals de
zeppelin en de gaskamers. Ook speelde het een belangrijke rol in de Duitse U-boot oorlog, waarbij
Duitsland de geallieerde scheepvaart probeerden te verstoren door middel van aanvallen met
onderzeeërs. Met behulp van dit heeft Duitsland een aantal belangrijke slagen gewonnen in de oorlog,
zoals de Slag om de Marne en de Slag om Tannenberg.

Maar na verloop van tijd begonnen de geallieerden, onder leiding van landen zoals Frankrijk, het
Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten, terug te slaan tegen de Duitse offensieven. De geallieerden
begonnen ondertussen te profiteren van hun macht op zee, waardoor Duitsland steeds meer geïsoleerd
raakte. Dit leidde tot een vermindering van de Duitse invloed in de oorlog en uiteindelijk leidde het tot
een verlies voor het land en werden ze verslagen door de geallieerden.

Het Ottomaanse Rijk:

Het Ottomaanse Rijk was een belangrijk rijk tijdens de Eerste Wereldoorlog en had een aanzienlijk groot
invloed tijdens de Eerste wereldoorlog. Aanvankelijk verklaarde het Rijk zijn neutraliteit, maar in 1914
besloot het om aan de kant van de Centrale Mogendheden te vechten. Dit was vooral om te voorkomen
dat de geallieerde mogendheden hun invloed zouden uitbreiden in de gebieden die het Ottomaanse Rijk
beheerste. Het Ottomaanse rijk was dus een bondgenoot van Duitsland en Oostenrijk-Hongarije tegen
de geallieerden, waaronder Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Rusland.

Tijdens de oorlog hielp het Ottomaanse Rijk mee met het voorzien van troepen en middelen om de
oorlog te voeren. Het Rijk stuurde bijvoorbeeld troepen naar het Midden-Oosten om de Britse en
Russische troepen daar te bestrijden die de zeehavens van het Rijk probeerde te bezetten. Het Rijk
leverde ook grondstoffen, zoals olie en voedsel, aan de Duitse Bondgenoten om hun
oorlogsinspanningen te ondersteunen.

De oorlog had uiteindelijk een zware impact voor het Ottomaanse Rijk, en het land leed zware verliezen
in termen van menselijk leven en materiële schade. De economie van het land kromp en er ontstonden
grote tekorten aan voedsel en andere levensmiddelen. De oorlog leidde ook tot grote sociale onrust
binnen het land.
Na de oorlog werd het Ottomaanse Rijk gedwongen om grote delen van zijn territorium af te staan, wat
uiteindelijk leidde tot zijn opheffing in 1923. De oorlog had dus een negatief effect op het Ottomaanse
Rijk. Visser, Y. (2022, 9 augustus).

 Anderson, M. S. (1991). The Eastern Question, 1774-1923: A Study in International Relations. St.
Martin's Press.
 Jelavich, B. (1991). Russia's Balkan Entanglements, 1806-1914. Cambridge University Press.
 Strachan, H. (2001). The First World War: Volume 1: To Arms. Oxford University Press.

Rusland:

Rusland had een belangrijke invloed op de Eerste Wereldoorlog. Rusland was een van de belangrijkste
machten in Europa en speelde een beslissende rol in de oorlog.

In de aanloop naar de oorlog had Rusland een aantal bondgenootschappen gesloten met andere
Europese landen. Deze bondgenootschappen beïnvloedden het conflict tussen de Central Powers
(waaronder Oostenrijk-Hongarije en het Duitse Rijk) en de Triple Entente (waaronder Frankrijk, het
Verenigd Koninkrijk en Rusland). Toen Oostenrijk-Hongarije de Servische stad Sarajevo bombardeerde in
juni 1914, volgde dat tot de mobilisatie van het Russische leger, wat vervolgens leidde tot de uitbreiding
van het conflict tot een wereldoorlog.

Volgens de Russische historicus Alexander Krylov: "Het mobiliseren van het Russische leger was een
directe oorzaak van de Eerste Wereldoorlog. Door deze actie werd de oorlog uitgebreid naar andere
Europese staten en vervolgens tot een wereldoorlog".

Tijdens de oorlog speelde Rusland een belangrijke rol. Het was de eerste overwinning van de Triple
Entente tegen de Central Powers, toen het Russische leger in augustus 1914 Tannenberg versnelde. Dit
was een beslissende overwinning voor de Triple Entente en gaf de Central Powers een ernstige
nederlaag.

Volgens de Russische historicus Dmitri Volkogonov: "Rusland heeft een essentiële bijdrage geleverd aan
de oorlogsinspanningen van de Triple Entente. Zonder de inzet van het Russische leger zou de Eerste
Wereldoorlog waarschijnlijk een veel ander verloop hebben gehad".
Dit heeft geleid tot een belangrijke overwinning voor de Triple Entente, wat uiteindelijk heeft geleid tot
het einde van de oorlog in 1918.

 Examenoverzicht.nl. (z.d.). De Eerste Wereldoorlog: Oorzaken, Aanleiding en Gevolgen

(Uitleg) .ExamenOverzicht.
Bronnen:

-Krylov, Alexander. "De rol van Rusland in de Eerste Wereldoorlog." Geschiedenis Vandaag, 3, 2009, blz.
54-60.

- Ferris, John. "Rusland in de Eerste Wereldoorlog." The Oxford Encoclopedia of the First World War,
2014.

Frankrijk:

Frankrijk speelde een belangrijke rol in de Eerste Wereldoorlog. Zijn invloed op het conflict was zowel op
politiek als militair gebied van groot belang.

Volgens historicus Margaret MacMillan was Frankrijk een van de hoofdrolspelers in de oorlog.
Op politiek gebied was Frankrijk een van de eerste landen die aan de oorlog meededen, naast het Duitse
Keizerrijk. Het was een van de centrale mogendheden die de oorlog begon, en het was een van de
belangrijkste bondgenoten van het Britse Rijk. Frankrijk speelde een belangrijke rol bij de strijd tegen de
Centrale Mogendheden, de verkiezingen van 1917 en de vredesonderhandelingen na de oorlog.

Op militair gebied speelde Frankrijk ook een belangrijke rol in de Eerste Wereldoorlog. Het land was
verantwoordelijk voor het eerste grote offensief van de Alliantie in het westen, inclusief de Slag bij
Marne in september 1914. Hoewel dit offensief mislukte, was het van groot belang omdat de Duitse
opmars naar Parijs stopte. Frankrijk was ook een van de belangrijkste bondgenoten in de vele grote
offensieven van de Alliantie in het westen.

Frankrijk speelde een belangrijke rol in de Eerste Wereldoorlog, zowel op politiek als militair gebied. Zijn
invloed op het conflict was zeer beslissend.

Bronnen:

Liddle, P. (1998). Een beknopte geschiedenis van de Eerste Wereldoorlog. Londen: Casell.
Welke landen deden mee in de tweede wereldoorlog en wat voor invloed hadden
ze?

Duitsland:

Duitsland speelde een belangrijke rol bij het uitbreken en de uit de hand lopen van de Tweede
Wereldoorlog. Onder leiding van Adolf Hitler en de nazi-partij streefde Duitsland agressief naar
territoriale uitbreiding en de verwoesting van bepaalde etnische en religieuze groepen.

In september 1939 viel Duitsland Polen binnen, waarop Groot-Brittannië en Frankrijk de oorlog
verklaarden. Hiermee begon het Europese theather van de oorlog. Duitsland veroverde snel een groot
deel van Europa, waaronder Denemarken, Noorwegen, België, Nederland en Frankrijk. Ze sloten ook
bondgenootschap met Italië en Japan, die zich later aan de kant van de Asmogendheden ( hierbij zit
Duitsland ook in)bij de oorlog voegden.

De Duitse invasie van de Sovjet-Unie in juni 1941 markeerde het begin van de tweede werled oorlog.
Het Duitse leger viel de Sovjetgebied binnen, maar slaagde er uiteindelijk niet in de Sovjet-Unie te
verslaan vanwege een combinatie van winterse omstandigheden, Sovjetverzet en de omleiding van
Duitse middelen naar andere fronten. Deze invasie veranderde de oorlog van een Europeese conflict in
een wereldoorlog.

De nederlaag van Duitsland in de Slag om Stalingrad in 1943 betekende een keerpunt in de oorlog en
markeerde het begin van het einde voor de Asmogendheden. De geallieerden, geleid door de Verenigde
Staten, Groot-Brittannië en de Sovjet-Unie, begonnen op meerdere fronten terrein te winnen en
Duitsland werd gedwongen zich terug te trekken.

Naast Hitlers agressieve militaire acties was de vervolging en executie van Joden en andere
minderheidsgroepen zoals handicapten door Duitsland tijdens de Holocaust een belangrijke factor
hierbij zijn er bijna 6 miljoen joden om het even gekomen tijdens de oorlog en wordt het beschouwd als
een van de ergste wreedheden in de menselijke geschiedenis. Anne Frank Stichting. (2017, 11 april).

Rusland:

Rusland, officieel bekend als de Sovjet-Unie, speelde een belangrijke rol in de Tweede Wereldoorlog.
Het land ging in 1941 aan de partij van de geallieerden de oorlog in, na de verrassingsinvasie van
Duitsland in de Sovjet-Unie, bekend als Operatie Barbarossa. De Sovjet-Unie heeft een belangrijke
bijdrage geleverd aan de oorlogsinspanningen, waaronder het verstrekken van een groot deel van de
mankracht en middelen voor de geallieerden.

Een van de belangrijkste veldslagen van de oorlog aan het oostfront was de slag om Stalingrad, waar de
Sovjet-Unie het tegen het Duitse leger kon keren en uiteindelijk kon verslaan. Dit was een cruciaal
keerpunt in de oorlog, aangezien het het begin van het einde betekende voor Duitsland aan het
oostfront. (Het is vermeldenswaard dat de Sovjet-Unie voor de oorlog een niet-aanvalsverdrag had met
nazi-Duitsland, waardoor Hitler Polen kon binnenvallen zonder angst voor Sovjetinterventie.)

Naast hun bijdragen op het slagveld speelde de Sovjet-Unie ook een belangerijk rol bij de strategische
planning van de oorlog. Sovjetleider Joseph Stalin ontmoette de Britse premier Winston Churchill en de
Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt op de conferentie van Teheran in 1943, waar ze de
algemene strategie voor de oorlog bespraken en belangrijke beslissingen namen over de toekomst van
Europa na de oorlog.

Kortom, de Sovjet-Unie speelde een cruciale rol in de Tweede Wereldoorlog en leverde belangrijke
bijdragen op het slagveld en bij de strategische planning. Hun offers en inspanningen speelden een
belangrijk rol bij de uiteindelijke nederlaag van Duitsland, en de Sovjet-Unie kwam uit de oorlog
tevoorschijn als een grote wereldmacht.

( nog apa methode gebruiken)

Frankrijk

Frankrijk had een grote invloed op het verloop van de Tweede Wereldoorlog. Het land was een
belangrijke bondgenoot van de geallieerden, waardoor het een van de grootste militaire krachten van
de geallieerden was. Vanuit Frankrijk werd er een aantal belangrijke offensieven gelanceerd die een
grote invloed hadden op het verloop van de oorlog.

De geallieerde invasie in Normandië, waarbij Frankrijk een belangrijke rol speelde, was een van de
belangrijkste offensieven van de oorlog. Na de invasie in Normandië werd Frankrijk een belangrijk
centrum van geallieerde operaties. Frankrijk speelde ook een belangrijke rol bij de bevrijding van andere
delen van Europa, waaronder Nederland, België en Luxemburg. Frankrijk speelde een belangrijke rol in
de Tweede Wereldoorlog.

Na de D-Day landing in Normandië in juni 1944, begonnen de geallieerden hun terugtocht door
Frankrijk, waarbij ze steun kregen van Franse verzetsgroepen. Na de bevrijding van Parijs in augustus
1944, werd Frankrijk voor goed bevrijd van Duitsland. Frankrijk heeft ook een belangrijke bijdrage
geleverd door de geallieerde luchtaanvallen op Duitse steden en de door de Franse regering na de
oorlog toegezegde compensatie voor de oorlogsschade.
Ottomaanse Rijk

Het Ottomaanse Rijk had een grote invloed op de Midden-Oosten en het Oost-Europa, waar het de
macht had over veel strategische grondstoffen. De Ottomaanse regering had de geallieerden beloofd
ondersteuning te bieden in de oorlog tegen Nazi-Duitsland, en het hield zich aan die belofte.

Veel Turken vochten in de Tweede Wereldoorlog aan de kant van de geallieerden. De Turkse luchtmacht
vloog meerdere luchtgevechten en bood ook ondersteuning aan de geallieerden in het verdedigen van
het Midden-Oosten tegen de nazi's. Het Ottomaanse Rijk had ook een invloed op de economie van de
Tweede Wereldoorlog. De Turkse regering bood de geallieerden een speciale lening aan om hun
oorlogsinspanningen te financieren. Deze lening had een grote invloed op het vermogen van de
geallieerden om de oorlog te financieren. Het Ottomaanse Rijk speelde ook een belangrijke rol in de
diplomatieke inspanningen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was een belangrijke bron van
informatie en diplomatieke steun voor het geallieerde kamp. Het was ook een belangrijke mediator in
de vredesonderhandelingen tussen de geallieerden en de nazi's.
Welke militaire strategie hadden ze in de Eerst wereldoorlog?

Het Ottomaanse rijk:

Tijdens de Eerste Wereldoorlog had het Ottomaanse rijk een lastige militaire strategie die tot doel had
hun territorium in het Midden-Oosten, de Balkan en de Kaukasus (gebied in Azië) te verdedigen tegen
de binnenvallende troepen van de geallieerden. (Howard, M, 2007)

Een van de belangrijkste doelstellingen van het Ottomaanse rijk was het veiligstellen van hun positie in
het Midden-Oosten en het beschermen van olievelden in de regio. Om dit te doen, lanceerden de
Ottomanen een 'staking' om het Suezkanaal in Egypte te veroveren, dat een belangrijke aanvoerroute
was voor de Britten. De Ottomaanse troepen vielen ook de Britten aan in Mesopotamië (nu Irak) en
vochten tegen de Russen in de Kaukasus.

Een andere belangrijke strategie van het Ottomaanse rijk was om guerrillatactieken (gewapend conflict)
te gebruiken om tegen de geallieerden te vechten.(Noble, T.F.X. e.a, 2011) De Ottomaanse troepen
waren in staat verzet op te bouwen tegen de binnenvallende troepen door gebruik te maken van het
moeilijke terrein en de steun van de bevolking. Ze gebruikten ook technieken voor asymmetrische
oorlogsvoering, zoals hinderlagen, sabotage en invallen, om de aanvoerlijnen en communicatie van de
vijand te verstoren.

Het Ottomaanse rijk leunde ook sterk op zijn alliantie met Duitsland om tijdens de oorlog militaire en
financiële steun te verlenen. De Ottomanen ontvingen wapens, munitie en militaire adviseurs uit
Duitsland, wat hen hielp hun leger in orde te brengen en hun gevechtsvermogen te verbeteren.

Ondanks hun inspanningen werd het Ottomaanse rijk uiteindelijk echter verslagen in de Eerste
Wereldoorlog en begon het rijk in de gevolg van de oorlog in te storten. (Stone, N. 2007)

Duitsland:
Tijdens de Eerste Wereldoorlog had Duitsland een militaire strategie die tot doel had een snelle
overwinning aan het westfront te behalen en tegelijkertijd het Russische rijk in het oosten tegen te
houden.

De Duitse strategie was grotendeels gebaseerd op het concept van het "Schlieffenplan", dat in 1905
door het Duitse leger werd ontwikkeld. Het plan had tot doel Frankrijk snel te verslaan door een massale
invasie van België te lanceren, het Franse leger te omsingelen en verslaan zodat ze vervolgens omkeren
naar het oosten om het Russische leger te confronteren. (Limbach, 2009)

Om dit te bereiken, vertrouwden de Duitsers sterk op snelheid en mobiliteit en gebruikten ze hun beste
spoorwegnet om troepen snel naar de frontlinies te vervoeren. Het Duitse leger vertrouwde ook op het
gebruik van nieuwe technologieën, zoals machinegeweren en zware artillerie (soort kanon), om de
vijandelijke verdediging te doorbreken. Het Duitse leger gebruikte ook tactieken zoals "infiltratie" en
"stormtrooper" -tactieken, waarbij kleine groepen hoogopgeleide soldaten vijandige posities aanvielen,
hun communicatielijnen verstoorden en chaos achter de vijandelijke kant veroorzaakten.

In het Oosten gebruikten de Duitsers een strategie van defensieve aanval, die tot doel had te
voortzetten tegen het Russische leger terwijl ze tegenaanvallen lanceerden om hen in de verdediging te
houden. (Notten, 2003)

Ondanks enkele successen mislukte de Duitse strategie uiteindelijk, omdat de oorlog een doodlopende
einde was voor Duitsland . De deelname van de Verenigde Staten tot de oorlog in 1917 en de
ineenstorting van de bondgenoten van Duitsland; het Oostenrijks-Hongaarse rijk en het Ottomaanse rijk,
leidden tot de uiteindelijke nederlaag van het Duitse rijk in november 1918.

Frankrijk

Frankrijk gebruikte een verdedigende strategie tijdens de Eerste

Wereldoorlog. Het leger van Frankrijk probeerde te voorkomen dat het door
de Duitse troepen werd overwonnen door te verdedigen achter de
zogenaamde 'Versterkte Zone van Verdun', een lange linie van bunkers,
tunnels en andere verdedigingswerken die de Duitse aanvallen moesten
weerstaan. In plaats van directe offensieve operaties tegen de Duitsers,
concentreerde Frankrijk zich op het versterken van de verdediging.

De centrale mogendheden gebruikten een defensieve strategie in de Eerste Wereldoorlog, waarbij ze

hun strijdkrachten geconcentreerd hielden achter stevige verdedigingslinies. Onder leiding van de Duitse
generaal Erich von Falkenhayn richtten de centrale mogendheden hun aanvallcentramogendheden een
verdedigingslinie vast die bekend staat als de Westelijke Frontlieën te concentreren. De centrale
mogendheden gebruikten ook verschillende tactieken om hun verdediging te versterken, zoals het
gebruik van mijnenvelden, bunkers, loopgrave en andere verdedigingswerken.

(De geallieerden)

In de Eerste Wereldoorlog een strategie die gericht was op het veroveren van een militaire overwinning.
Om dit te bereiken, gebruikten de Alliantie-mogendheden een combinatie van offensieve en defensieve
tactieken, waaronder het inzetten van massale landoffensieven, het blokkeren van zeehavens en het
opbouwen van een sterke verdediging.

De Alliantie-mogendheden gebruikten ook economische sancties om hun vijanden te beperken. De

Britse en Franse troepen voerden de meeste offensieve operaties uit, terwijl de Russische troepen een
groot deel van de verdedigingsoperaties uitvoerden. Door deze combinatie van tactieken slaagden de
Alliantie-mogendheden er uiteindelijk in om de Duitse troepen terug te dringen en de oorlog te winnen.
Hoofdstuk 4: Welke militaire strategie hadden ze in de Tweede
wereldoorlog?

Het Ottomaanse rijk:

Het Ottomaanse rijk bestond niet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het rijk hield op te bestaan na het
einde van de Eerste Wereldoorlog en in 1923 ontstond het huidige Turkije als een republiek. Daarom
had het Ottomaanse rijk tijdens de Tweede Wereldoorlog geen militaire strategie, aangezien het op dat
moment niet als politieke eenheid bestond en dus ga ik hierbij verder op in over Turkije en hun
militairen strategieën.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef Turkije een neutrale republiek en nam het niet deel aan de
oorlog. Turkije was gelegen tussen Europa en Azië. De militaire strategie van het republiek tijdens de
oorlog was vooral gericht op het verdedigen van zijn grenzen en het handhaven van zijn neutraliteit.
Daarbij versterkte Turkije zijn militaire verdediging, bouwde het vestingwerken ( een land verdedigen
tegen vijandelijke aanvallen) langs zijn grenzen en onderhield een groot leger. Ondanks de druk van
zowel de asmogendheden als de geallieerde mogendheden om zich bij de oorlog aan te sluiten, bleef
Turkije het hele conflict neutraal, voornamelijk dankzij het leiderschap van president Ismet Inonu, die
een verwoestende oorlog zoals bij de Eerste Wereldoorlog ( waarin Turkije/het Ottomaanse rijk veel
leed) , wilde vermijden. (Politieke geschiedenis van de Republiek Turkije, 2022)

hoewel Turkije zich niet wilde bemoeien met de oorlog, hebben ze de geallieerden echter wel enige hulp
geboden, onder meer door het gebruik van de vliegvelden en havens toe te staan, en door wat kennis
en logistieke ondersteuning (soort boekhouding) te bieden. Het land stond tijdens de oorlog ook voor
enkele uitdagingen, zoals een tekort aan noodzakelijke voorraden als gevolg van handelsstoringen en
bedreigingen van buurlanden.

Over het algemeen was de militaire strategie van Turkije tijdens de Tweede Wereldoorlog gericht op het
behouden van zijn onafhankelijkheid en het beschermen van zijn grenzen, terwijl betrokkenheid bij de
oorlog werd vermeden.
Duitsland:

Tijdens de Tweede Wereldoorlog had Duitsland een militaire strategie waarbij de bedoeling was een
snelle en beslissende overwinning in Europa te behalen door middel van een aantal snelle aanvallen,
gevolgd door de oprichting van een nazi's beheerste Europa en de uiteindelijke vernietiging van de
Sovjet-Unie. (Visser, 2021)

De Duitse militaire strategie werd in elkaar gezet door de nazileider: Adolf Hitler, en zijn belangrijkste
militaire commandanten. De strategie was gebaseerd op het concept van "Blitzkrieg", die berustte op
het gebruik van snel bewegende eenheden, ondersteund door luchtmacht om de verdediging van de
vijand snel te overvallen. Het Duitse leger gebruikte deze tactiek met succes bij de aanvallen van Polen,
Denemarken, Noorwegen, België, Nederland, Luxemburg en Frankrijk. De snelheid en grofheid van de
Duitse offensieven verrasten hun vijanden vaak en konden de Duitsers grote delen van het grondgebied
snel onder controle krijgen.

De Duitse strategie begon echter te instabiel te raken na het mislukte invasie van de Sovjet-Unie in
1941. De genadeloze gevechten aan het oostfront, samen met de deelname van de Verenigde Staten
aan de oorlog en de geallieerde bombardementen, verzwakten het Duitse leger en industriële
vermogens. (Operatie Barbarossa: het falen van de Blitzkrieg, 2022)

In de latere fase van de oorlog veranderde de militaire strategie van Duitsland naar een
verdedigingsstrategie, terwijl het Duitse leger vocht om de geallieerde troepen tegen te houden.
Ondanks hun verzet werd Duitsland uiteindelijk verslagen en eindigde de oorlog met de overgave van
het Duitse leger in mei 1945.

Frankrijk
Duitsland

Conclusie
(gealieerden)

De Eerste Wereldoorlog was een langdurige, bloedige campagne, waarbij de geallieerden een
schokkende tol hebben betaald om de vijand te overwinnen. Na vier lange jaren van oorlogvoering
stonden de geallieerden aan het einde met de overwinning, maar het was een zware, pijnlijke prijs. De
warme bloedbaden, verwoestende slagen en verlies aan levens maakten de prijs van de overwinning
voor de geallieerden duidelijk en benadrukten de noodzaak van vrede en verzoening. De geallieerden
begonnen de oorlog met een plan om een einde te maken aan de Duitse invloed in Europa. Ze benutten
hun verenigde militaire kracht om een oorlogsstrategie te ontwikkelen en de vijand terug te dringen. Ze
gebruikten tactieken zoals luchtaanvallen, artilleriebombardementen en infanterieaanvallen om de
Duitse lijnen te doorbreken. De geallieerden versterkten hun linies door troepen uit andere landen in te
zetten, waardoor ze meer soldaten en middelen hadden om hun oorlogsdoelen te bereiken. Tegen het
einde van de oorlog hadden de geallieerden de vijand teruggedrongen tot hun laatste standpunten en
gaven ze de Duitsers geen andere keuze dan de wapenstilstand te accepteren. De overwinning van de
geallieerden betekende een einde aan de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog en de komst van
de vrede na een lange, harde strijd. De geallieerden hebben hun leven geriskeerd, dapper gevochten en
uiteindelijk gewonnen. Hun overwinning heeft een blijvende erfenis van vrede en verzoening
achtergelaten.

De Tweede Wereldoorlog begon in 1939 en eindigde in 1945. De Geallieerden bestonden uit de Sovjet-
Unie, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten, die samenwerkten om de nazi's te verslaan. De
Geallieerden gebruikten verschillende strategieën om de oorlog te winnen, waaronder offensieve
militaire offensieven, het bombarderen van strategische doelen, het blokkeren van de nazi-invoer en het
verkrijgen van steun van andere naties. De Geallieerden waren in staat om verschillende strategische
overwinningen te behalen, waaronder de Slag om Normandië, waarbij de geallieerden erin slaagden om
de Duitse bezetting uit het westen van Frankrijk te verdrijven. Dit was het begin van het einde van de
Duitse bezetting in West-Europa. In de zomer van 1945 vielen de Sovjettroepen Berlijn binnen, wat het
einde van de oorlog in Europa markeerde. De Geallieerden waren ook in staat om de Japanse bezetting
in Azië te verslaan. In augustus 1945 lanceerden de Geallieerden twee atoombommen op Japan, wat de
Japanse overgave tot gevolg had. De Tweede Wereldoorlog werd uiteindelijk gewonnen door de
Geallieerden met behulp van hun strategieën, technologie en militaire macht. De overwinning van de
Geallieerden markeerde het einde van de Tweede Wereldoorlog en het begin van een nieuwe
wereldorde.
Centralen:

Ottomaanse rijk:

Het Ottomaanse rijk hield op te bestaan na het einde van de Eerste Wereldoorlog en Turkije ontstond in
1923 als een republiek. Daarom was er tijdens de Tweede Wereldoorlog geen Ottomaans rijk en dus ook
geen militaire strategie.
Turkije bleef neutraal tijdens de tweede wereldoorlog, het land handhaafde zijn neutraliteit in de
tweede wereldoorlog in tegenstelling tot de Eerste wereldoorlog waarbij ze landen juist aanvielen.
Tijdens de Tweede wereldoorlog ondanks Turkije zijn neutraliteit, verleende het republiek zijn steun aan
de geallieerde, onder meer door het gebruik van de vliegvelden en havens toe te staan en door kennis
en logistieke ondersteuning (soort boekhouding) aan te bieden. Dit blijkt dus ook nog een verschil te
zijn, namelijk tussen de militaire bondgenootschappen. Tijdens de Eerste wereldoorlog maakte het
Ottomaanse rijk deel uit van de centralen Mogendheden (waaronder Duitsland, Oostenrijk-Hongarije en
Bulgarije) en in de Tweede wereldoorlog bleven ze neutraal, maar hielpen de geallieerden.

Over het algemeen onderging het Ottomaanse rijk veranderingen tussen de Eerste en de Tweede
Wereldoorlog, waaronder het verlies van grondgebied, de oprichting van een nieuw politiek systeem en
veranderingen in militaire allianties.

Duitsland:

Duitsland kreeg te maken met ingrijpende veranderingen tussen de Eerste en de Tweede Wereldoorlog,
met gevolgen voor het politieke, sociale en economisch deel. Voor de Eerste Wereldoorlog was
Duitsland een rijk bestuurd door een monarchie (koning/koningin) en tijdens de Tweede Wereldoorlog
was het onder de controle van het naziregime, een dictatuur onder de leiding van Adolf Hitler die
agressieve militaire acties uitvoerde.

Duitsland had tijdens de Eerste en de Tweede Wereldoorlog beide dezelfde militaire strategie, hun doel
was een snelle overwinning te behalen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was het grotendeels gebaseerd
op het concept van het 'Von Schlieffenplan' dat in 1905 door het Duitse leger werd ontwikkeld en tijdens
de Tweede Wereldoorlog was de militaire strategie gebaseerd op het concept van "Blitzkrieg", die
berustte op het gebruik van snel bewegende eenheden.