Geneza Biblii:

Nazwa wywodzi się z języka greckiego. Uznana jest za

zbiór ksiąg świętych żydowskich i chrześcijańskich
natchnionych przez Boga. Składa się z: ST i NT. Słowo
testament oznacza ‘przymierze’. Księgi ST oparte są na
przymierzu między Bogiem, a ludem wybranym na górze
Synaj. Księgi NT oparte na przymierzu zawartym na
Golgocie.

Czas powstania:
ST- od XIII do II wieku p. n. e
NT- od 51 do 96 roku n. e

Autorstwo Biblii:
Prawie żadna księga ST nie została napisana przez jednego
człowieka. Większość autorów pozostała anonimowa, ale
księgi prawne przypisuje się Mojżeszowi, mądrościowe
królowi Salomonowi, a psalmy królowi Dawidowi.
Ewangelie przypisuje się uczniom Chrystusa.

Budowa Biblii:
W skład ST wchodzi 46 ksiąg. Dzielimy je na trzy rodzaje;
- księgi historyczne np. pięcioksiąg mojżeszowy,
- księgi mądrościowe np. księga przysłów, księga Hioba,
-księgi prorockie np. księga Daniela,
W skład NT wchodzi 27 ksiąg m. in. cztery Ewangelie, listy,
Apokalipsa św. Jana.

Język Biblii:
ST napisany w języku hebrajskim, a także język armeński i
grecki. NT w języku greckim (oprócz Ewangelii św.
Mateusza, która powstała w języku armeńskim).

Przekłady Biblii:
SEPTUAGINTA najstarszy przekład ST na język grecki
dokonany na przełomie III i II w. p.n.e. Pierwotne
chrześcijaństwo posługiwało się tym przekładem.
WULGATA to przekład całej Biblii na język łaciński
dokonany przez św. Hieronima w IV w

Księga Hioba

Hiob- postać biblijna, bohater starotestamentowej księgi

Hioba powstałej ok. V w. p.n.e. Człowiek majętny,
sprawiedliwy i unikający zła.
Życie Hioba stało się zakładem między Bogiem, a
szatanem. W wyniku zakładu Hiob został pozbawiony
majątku i rodziny oraz dotknięty trądem, co miało wystawić
jego wiarę na próbę. Mimo dotykających go nieszczęść i
wątpliwości Hiob pozostał wierny Bogu, który nagrodził go
za to przywróceniem i pomnożeniem zdrowia, mienia i
dzieci.
Hiob to archetyp cierpienia niezawinionego, a także
symbolem wiary w dobroć i sprawiedliwość. Jego
cierpienia nie da się zrozumieć, można je przyjąć lub
odrzucić. Hiob umiał przyjąć cierpienie nie rozumiejąc go,
ale ufając Bogu, że tak musi być. Nie przyznając się do
winy zachował swoją godność i to jego wielki heroizm.

Cechy stylu biblijnego:

- szyk przestawny
- mowa o cudzie
- bohaterowie nie mają cech indywidualnych
- imiesłowowy równoważnik zdania,
- funkcja moralistyczna,
- archaizmy
- adresat zbiorowy
- numerowanie wypowiedzi
- charakter metaforyczny
- anafory
- paralelizm składniowy

Psalm 130:

Ma charakter błagalny. Mowa w nim o człowieku, który

prosi tego, kto odkupi Izrael z grzechu, o wysłuchanie jego
modlitwy i prosi o ubłaganie.

Psalm 23

Ma charakter dziękczynny. Opisuje Boga jako dobrego

pasterza. Autor wyraża ufność w opiekę Boga, a także
ufność w życie wieczne. W psalmie zawarta jest głęboka
nauka o zaufaniu i miłosierdziu Boga. Utwór wyraża radość
z opieki, troski i dobrobytu jakiego doświadcza wierny od
Boga.

Motywy biblijne

Samson
Salomon
Sodoma i Gomora
Kain i Abel
Potop (arka Noego)

Apokalipsa

Słowo z języka greckiego oznaczające objawienie,

odsłonięcie. Autorem tej części Biblii jest św. Jan, który
zesłany na wyspę Patmos doznaje objawienia. Apokalipsa
pokazuje świat w wymiarze eschatologicznym, czyli mówi
o losach pośmiertnych człowieka i tzw. końcu świata. Czas
zesłania św. Jana to czas prześladowań chrześcijan.
Symbole:
- liczba 7 (7 kościołów, 7 pieczęci, 7 trąb, 7 listów, 7 wizji
znaków)
- baranek (Chrystus)
- Alfa i Omega
- czterej jeźdźcy (pierwszy na białym koniu z łukiem, drugi
na ognistym z mieczem symbol niepokoju, trzeci na
czarnym z wagą symbol głodu, czwarty na siwym czyli
śmierć.