Professional Documents
Culture Documents
Ozeasz, Joel, Amos, Abdiasz, Jonasz, Micheasz, Nahum, Habakuk, Sofiniasz, Aggeusz,
Zachariasz, Malachiasz.
W Biblii hebrajskiej księgi tych proroków były razem połączone, może ze względów
liturgicznych. Rękopisy z Qumran i Masadu potwierdzały tę opinię.
Nazwę prorocy mniejsi użył pierwszy św. Augustyn. Zdaniem św. Hieronima słowo
„mniejsi” nie oznacza mniejszej wartości tych ksiąg, ale ich objętość.
Pierwsza wyraźna wzmianka o zbiorze 12 proroków pochodzi z ok. 200 r. BC (Syr 49,10).
Zdaniem egzegetów połączenie tych ksiąg dokonało się wcześniej. Według 2 Mch 2,13 zbioru
dokonał Nechemiasz. Być może już przed niewolą babilońską istniał niekompletny zbiór
proroków mniejszych, po niewoli zaś dołączono pisma późniejszych proroków mniejszych.
Hipotetycznie przyjmujemy, że z okresu izraelskiego, do zburzenia Samarii w 722r.,
pochodzą utwory Amosa i Ozeasza; z okresu judzkiego, do zburzenia Jerozolimy 587 r.,
pochodzą dzieła Nahuma i Habakuka oraz Sofroniasza. Pozostałe utwory pochodzą z czasów
po niewoli babilońskiej. Trudno ustalić czas powstania Joela, Abdiasza i Donasza, księgi te
nie zawierają bowiem żadnych danych historycznych.
Cały ten zbiór mógł już istnieć pod koniec IV w. BC, nie później jednak niż w II w.BC.
Tekst księgi proroków mniejszych zachował się w licznych przekładach, m.in. w greckim
(LXX), aramejskim (Targumy), łaciński przekład z IV w. – św. Hieronima.
1
K S I Ę GA O Z E A S Z A
Werset pierwszy zawiera dane historyczne, jakoby prorok działał w czasach 4 królów
judzkich: Ozjasza, Jotama, Achaza i Ezechiasza oraz za czasów króla izraelskiego Jerobama
II. Historycy dopatruję się jednak nieścisłości, gdyż Jerobam II nie był współczesny
Achazowii Ezechiaszowi, zmarł wcześniej. Ozeasz był zapewne świadkiem wojny
syroefraimskiej w 734 r. (Oz 5,8-6,6). Natomiast nie wiadomo czy dożył upadku Samarii, bo
nie ma wyraźnych wzmianek w Księdze. Na podstawie tych i innych danych, egzegeci sądzą,
że Ozeasz działał w latach 750–725 r. BC. Prorok pochodził z Królestwa Północnego (Oz
1,2), czyli Izraelskiego.
Księgę cechuje piękny język, pełen porównań i przenośni. Prorok nie należał do stanu
kapłańskiego, był członkiem zrzeszenia proroków. Księga zawiera niewiele danych
bibliograficznych, można sądzić jednak, że prorok pochodził ze wsi, pracował na roli (Oz 9,2;
13,3)
Treść Ozeasza
Teologia Ozeasza
Określenia Boga
Ozeasz w swym dziele poświęca wiele miejsca Bogu. Na określenie Boga używa
kilkadziesiąt razy :
- Jahwe (ok. 45x)
- Elohim (ok. 26x)
Tylko Bóg może być przedmiotem kultu ze strony narodu, bo z nim Pan Bóg zawarł
przymierze. Bóg przedstawiony jest jako wybawiciel o grożących niebezpieczeństw (Oz 12,
14-15). Ozeasz traktuje o Bogu, który objawił się w historii wybranego narodu. Prorok używa
tu takich określeń, jak: Jahwe jest twoim Bogiem (Oz 12,10), Jahwe jest waszym Bogiem (Oz
3,5;7,10), co wskazuje na bliskość i więź. Jahwe nie tylko objawił się Narodowi, ale jest jego
sędzią (Oz 4,1;12,3). Wyrazem zagniewania Bożego ze względu na niewdzięcznych
Izraelitów są surowe kary, łącznie z pozbawieniem ojczyzny, wolności, możliwości
oddawania czci w miejscu świętym. Ponad to Ozeasz przedstawia Boga jako nieskończoną
świętość. Bóg przeciwstawiony jest człowiekowi, sprawcy grzechu (Oz 11,9).Bóg gniewa się
antropopatyzm – przeniesienie uczuć autorów na Boga.
2
Jahwe jest ściśle związany ze swoim narodem. Prorok rzadko posługuje się terminem
„przymierze” (hebr.berit, gr.diateke), raczej używa alegorycznego sposobu ukazania tego
związku za pomocą obrazu małżeństwa. Jahwe jest mężem Izraela, a Izrael małżonką Jahwe..
Jahwe wybrał sobie Izraela jeszcze w niewoli egipskiej (Oz 9,10;11,1). I jako bogaty
małżonek obdarzył swą żonę niezliczonymi darami (Oz 10,1). Po krótkim okresie wierności
(Oz 2,17;6,5), małżonka weszła na drogę zdrady i niewdzięczności (Oz 4,7;6,7). Ozeasz
przypomina Izraelowi szereg win i zbrodni przeciwko Dekalogowi (Oz 4,2), fałsz i kłamstwo
(Oz 7,1), cudzołóstwo, kradzież, wojny bratobójcze z winy królów (Oz 5,10). Prorok karci
Izraelitów za nierząd sakralny (Oz 4,13-14) i ubóstwianie cielców w Samarii i Betel. Jahwe
został zdradzony przez małżonkę, której udzielił wiele darów, którą ukochał, stąd jest pełen
goryczy. W całym dziele można zauważyć duży ładunek uczuciowy, począwszy od miłości aż
do groźb i gniewu. Dopiero pod koniec Księgi pojawiają się akcenty pojednania i nadziei.
Przymierze i warunki jego utrzymania
Przymierze jest wynikiem łaski Bożej. Wyboru dokonał sam Pan, bez jakiejkolwiek zasługi
ze strony narodu. Gdy Izrael zaczął błądzić, Bóg czynił wysiłki, aby go odwieść ze złej drogi
(Oz 2,8). Środkiem zapobiegawczym przeciwko złemu postępowaniu zdaniem proroka ma
być kara. Jahwe postanawia pozbawić Naród wybrany wolności politycznej Tekst Oz 11,1-4
wskazuje jednak na miłosierdzie i miłość Bożą (por. Rz 9,25). Bóg jest łaskawy i przychodzi
człowiekowi z pomocą. Przymierze zostało zerwane, bo zabrakło podstawowych wartości
etycznych, są nimi poznanie Boga (Oz 4,1), rozumiane w sensie etycznym, miłość i
życzliwość wobec Pana, sprawiedliwość (Oz 2,21;10,12), na mocy której naród powinien
okazywać posłuszeństwo przykazaniom i wierność wobec jedynego, prawdziwego Boga.
Pomimo ludzkich grzechów Bóg przeprowadzi swój plan zbawczy. Zerwana więź z Bogiem
zostanie przywrócona. Wzajemne kontakty z braćmi będą nacechowane miłością (Oz 2,1-3).
Kiedy ma to nastąpić Ozeasz nie podaje. Ale jest pewne, że Naród kiedyś „ponownie” pozna
Boga, już nie wróci do kultu Baala. Nastąpią nowe zaślubiny, tym razem trwałe i wieczne.
Między ludźmi zapanuje zgoda i pokój. Obfitość urodzajów będzie dowodem szczególnego
błogosławieństwa i łaski. Wtedy Pan, wprawdzie ukarze Izraelitów, pozbawiając ich królów i
kapłanów, ale potem nawrócą się i pod wodzą Dawida będą szukać Pana. Nastąpi to za dni
ostatcznych (Oz 3,4-5). Po licznych doświadczeniach czeka Izraelitów radosne życie, radosna
przyszłość (Oz 14,5-9). Ozeasz zapowiada zatem, w dalekiej perspektywie, szczęśliwą
przyszłość. Wtedy nastanie nowe przymierze oraz wieczne zaślubiny Jahwe z Narodem
Wybranym. I w tym nowym przymierzy zapanuje sprawiedliwość, miłość i poznanie Pana.
KSĘGA JOELA
Joel – hebr. – „Jahwe jest Bogiem”. Jest imieniem własny, które występuje dość często w
Starym Testamencie. Imiona miały charakter teoforyczny, czyli coś zawierały w sobie. Na
podstawie księgi nie wiemy nic o osobie, życiu i działalności proroka. Prawdopodobnie
pochodził z Judei, a być może mieszkał w samej Jerozolimie (Jl 2,1;2,9). Nic nie wskazuje na
to, że był kapłanem. Trudno ustalić czas napisania księgi, gdyż brak jest aluzji do wypadków
historycznych czy wydarzeń religijnych. Z dużym prawdopodobieństwem można wskazać na
lata 450 do roku 100 r BC, kiedy to pamiętano klęski i upokorzenia niewoli oraz odnowa
religii się dokonywała.
1. Kult Boży
Prorocy zwalczali przed niewola bałwochwalstwo i oczyszczali kult Jednego Boga z obcych
naleciałości. Księga Joela nie zawiera podobnych tendencji, kultowi nie zagraża żadne
3
niebezpieczeństwo bałwochwalstwa. Przed niewolą prorocy zwalczali wszelkie zewnętrzne
formy pozbawione ducha. Natomiast Joel ujmuje kult od strony pozytywnej. Ponad to, przed
niewola kultem, sprawą przewodzenia narodowi zajmowały się różne stany na przemian –
królowie, kapłani, prorocy. Za czasów Joela poszczególne funkcje są wyraźnie oddzielone.
Kultem zajmują się kapłani, natomiast kierowaniem narodu tzw. starcy. Joel wzywa kapłanów
do służby ołtarza (Jl 1,13-14;2,16-17)
Teologia Joela
Prorok wiele miejsca poświęca Bogu. Według Joela Jahwe jest Bogiem jest
Wszechmogącym (Jl 1,15), który jest najwyższym sędzią wobec Izraela (Jl 2,2) i innych
narodów (Jl 4,2). Chociaż Bóg jest sędzią to okazuje swoje miłosierdzie (Jl 2,18-19). Joel
ukazuje Boga jako miłosiernego Ojca, który wiernie spełnia obietnice (Jl 3,1-5), mimo
niewierności ludu. Pan nie jest głuchy na modlitwę, ale przebacza. Bóg jest wspomożycielem
uciśnionych i za wyrządzone krzywdy będzie karał (Jl 4,3-8). Bóg Joela jest źródłem radości
(Jl2, 41). Jest wiele określeń na radość
Inny temat teologiczny rozwinięty w księdze to modlitwa i pokuta. Joel akcentuje
szczególnie problem modlitwy przebłagalnej. Pokuta polega na umartwianiu, poście i
odwróceniu się od zła (Jl 1,12-14). W pokucie za grzech powinien brać udział cały naród i
wszyscy jego mieszkańcy. Główną rolę w powszechnym przebłaganiu Boga powinni odegrać
kapłani, którzy w Świątyni przed Świętym Przybytkiem mieli przepraszać Boga za winy
swoje i narodu.
Kolejnym tematem jest relacja Jahwe względem Izraela. W świetle proroctwa Joela naród
jest własnością Pana (segula Jahwe). Naród określany jest jako Synowie Syjonu (Jl 2,23).
Prorok nie nazywa relacji Boga do narodu przymierzem, ale z treści wynika, że naród ściśle
do Boga należy.
Postawę Joela wobec innych narodów cechuje pewna nieprzychylność. Wszystko, co złe
pochodzi od pogan, którzy są źródłem smutku i motywem zachęcającym do pokuty (Jl 2,17).
W perspektywie eschatologicznej zapowiada pełną sprawiedliwość, narody zostaną skazane
na zagładę.
4
W księdze można znaleźć niewyraźne zarysowane elementy mesjańskie. Losy Judy i
Jerozolimy zostaną przemienione (Jl 4,1). Jerozolima stanie się świętością nietykalną (Jl
4,17). Kraj cały spotka doczesne błogosławieństwo (Jl 4,18). Osoba Mesjasza nie została w
ogóle uwzględniona. Prorok stoi na stanowisku, że Jahwe w dalszym ciągu będzie panował z
Syjonu (Jl 4,16-17). Stąd też można powiedzieć, że idea mesjańska w księdze Joela jest mało
wyraźna i występują tylko pewne aluzje o charakterze mesjańskim.
KSIĘGAAMOSA
W mowie przeciwko Izraelowi prorok piętnuje sprawowanie obcego kultu (Am 3,13-15) oraz
przestępstwa przeciwko miłości bliźniego i zasadom sprawiedliwości społecznej.
Opis wizji, jakie Pan ukazał prorokowi, jako zapowiedź kar, którymi zostanie ukarany lud:
szarańcza, susza, ogień, upadek świątyni.
W zakończeniu księgi jest mowa o odbudowaniu zniszczonego domu Dawida (Am 9,11-
12) oraz nadejście ery niezwykłej obfitości, czasów nadzwyczajnych urodzajów (Am 9,13-
15).
Tekst księgi Amosa w niektórych miejscach został znacznie zniekształcony. Widoczne są
poprawki, wtórne recenzje czy też redakcje. Istnieje szereg problemów natury redakcyjnej.
Najważniejszy problem stanowi autorstwo księgi. Już same mowy prorockie wskazują na
odmienność styl i języka odnośnie do całej księgi. Zmiana przemawiania z pierwszej osoby
na osobę trzecią, itp. Większość egzegetów jednak nie kwestionuje autorstwa Amora,
rozumianego w sensie ogólnym. Prorok mógł posłużyć się uczniem lub ktoś inny mógł zebrać
mowy w całość. Trzeba pamiętać, że księga została bardzo wcześnie napisana i późniejsze
5
kilkakrotne redakcje mogły być przyczyną odejścia od oryginału. Na ogół przyjmuje się, że
księga Amosa została spisana po powrocie proroka do ojczystej Judei i po zakończeniu jego
działalności w Samarii.
Amos rozwija naukę o Bogu. Bóg przedstawiony jest jako Stwórca i Pan Wszechrzeczy
(Am 2,14-16;4,5-13;6,8;8,8-9), wie On wszystko, i jest wszędzie obecny. Wszystkie narody
Mu podlegają. Jest sprawiedliwy bez względu na osoby.
Prorok podkreśla znaczenie przymierza. Pan wybrał Izraela jako swój lud, który ma
świadczyć o Jego dobroci i sprawiedliwości (Am 3,1-2). Przywilej, który otrzymał Izrael jest
jednocześnie motywem surowego sądu. Miłosierdzie Boże jest jednak wyższe od Jego
sprawiedliwości. Dlatego w zakończeniu księgi, Amos kreśli wizję czasów pomyślnych, które
nastąpią po sądzie Bożym. Zapowiada odrodzenie Izraela i ukazuje nadzieje mesjańskie.
Wtedy ocaleje reszta sprawiedliwych (Am 9,8-10) i nastąpi odrodzenie wokół potomka
dawidowego (Am 9,11-12). Amos sprowadza obraz przyszłego szczęścia i pomyślności do
nadziei mesjańskich. Rozwija ideę sprawiedliwości w odniesieniu do kultu. Prorok krytykuje
praktyki religijne sprawowane jedynie w sposób zewnętrzny, bez wewnętrznego
zaangażowania. Taka postawa sprzeciwia się sprawiedliwości Bożej. Amos występuje
przeciwko tym, którzy składając ofiary Bogu popełniali jednocześnie przestępstwa moralne,
wśród nich pijaństwo, ucisk ubogich, bałwochwalstwo. Wzywa Naród do wiernego
zachowania Prawa, Dekalogu oraz spełnienia warunków Przymierza.
Amos głosząc monoteizm i uniwersalizm przyczynia się jednocześnie do utrwalenia idei
mesjańskiej.
KSIĘGA ABDIASZA
Jest najmniejszą księgą ST liczącą zaledwie 21 wierszy, nosi tytuł „Widzenie Abdiasza”.
W księdze tej zawarte są groźby przeciwko Edomowi i zapowiedź triumfu Izraela. Edom
spotka kara Boża za wrogie ustosunkowanie się do Judy. Edomici, zdaniem proroka,
pomagali wrogom Izraela i z nimi spustoszyli Jerozolimę. Za to Pan sprowadzi zagładę na
Edom. Obce narody, pod wpływem Jahwe, wyrządzą Edomowi to samo zło, które najeźdźcy,
przy współudziale Edomitów, wyrządzili Judzie i Jerozolimie. Naród Wybrany ocaleje,
podbije Edom i narody sąsiednie i utworzy Królestwo Jahwe.
Treść księgi pokazuje jej ciągłość:
Prolog (wprowadzenie) Ab 1
Ogłoszenie wyroku Ab 2-4
Opis jego realizacji Ab 5-7
Zagłada Edomu Ab 8-10
Umotywowanie kary Bożej Ab 10-15
Związana z wyrokiem obietnica ocalenia i triumfu Izraela jako zadośćuczynienie za
doznane krzywdy Ab 16-21.
6
Prowadzone są dyskusje odnośnie czasu powstania. Opinie są podzielone, sięgają V w.
BC. Wydaje się jednak, że utwór powstał ok. 587 r. BC. Wskazywałyby na to wypadki
związane ze zburzeniem Jerozolimy przez Babilończyków, których wspierali Edomici (Ab
11-14).
O autorze księgi nic nie wiemy, brak tu danych biograficznych.
Tylko pozornie wydaje się, że księga jest przepojona wyłącznie uczuciem zemsty i nienawiści
w obliczu doznanych krzywd. Tymczasem spotykamy tu główne idee Starego Testamentu:
monoteizm, ideę wybrania i ideę mesjańską. Nieznany bliżej autor wyraża swoją głęboką
wiarę w Boga. Jahwe jest Jedynym Bogiem, który rozciąga swoją władzę nie tylko nad
Izraelem, ale też nad innymi narodami. Pan Bóg powołuje narody świata do wypełnienia swej
woli. Od Boga zależy los i pomyślność narodu. Bóg dokona ostatecznego rozrachunku ze
wszystkimi narodami. W Dniu Jahwe (Jon Jahwe) dopełni się sprawiedliwość na zasadzie
starotestamentalnego prawa odwetu. Narody pogańskie zostaną ukarane nie tyle za brak
poznania Pana, ile za ich występki. Zasadami sprawiedliwości kieruje się Pan również w
odniesieniu do Narodu Wybranego. Pomimo podkreślenia sprawiedliwości Boga Izrael cieszy
się szczególnymi względami u Jahwe. Prorok nie wspomina wprawdzie o wybraniu i
Przymierzu ani o obietnicach mesjańskich, ale podkreśla uprzywilejowaną pozycję narodu
wybranego. Świadectwem szczególnego upodobania Izraela są słowa z wersetu 16, w którym
Syjon został nazwany „Góra Moją Świętą”. Abdiasz ukazuje, że Jahwe roztacza nad Izraelem
swą przemożną opiekę. Jest obrońcą i „mścicielem” wobec innych narodów, które krzywdzą
Izrael. On sam będzie karał Edomitów. Jako wynagrodzenie za doznane krzywdy Izrael
otrzyma uczestnictwo w ostatecznym zwycięstwie Boga w Dniu Pańskim. Wówczas Syjon
będzie ośrodkiem ocalenia i świętości w Królestwie Bożym. Ta przepowiednia zbawienia
wskazuje na ideę mesjańską zarysowaną wprawdzie niewyraźnie w księdze, ale obecną.
Prorok kreśli obraz, wizję mesjańskiego Syjonu, kiedy to nastanie pełna sprawiedliwość i
czasy pomyślne dla Izraela.
KSIĘGA JONASZA
Ryba – symbol
Treść księgi wyróżnia się spośród innych utworów prorockich, nie ma w niej zbioru mów,
opisów czynności symbolicznych, przepowiedni. Jedynie w Jon 3,4b jest mowa o zburzeniu
w przyszłości miasta Niniwy. Faktycznie przepowiednia ta nie została spełniona. Księga
Jonasza przekazuje opis działalności proroka Jonasza a zasadzie tylko o określonej misja
względem pogańskiego miasta Niniwy. Zgodnie ze swoją funkcją, prorok ma wypełnić wolę
Pana. Księga kładzie nacisk na opis przeżyć proroka w związku z wypełnieniem Bożej woli.
Nie jest to więc dzieło, które traktuje o proroku, o jego czynach w sposób globalny.
Przedstawia raczej jeden z wycinków jego działalności, gdzie przede wszystkim chodzi o
nakreślenie sylwetki duchowej proroka.
Prorok Jonasz otrzymuje od Boga polecenie udania się do Niniwy i przekazania
mieszkańcom, że w najbliższej przyszłości, z powodu ich grzechów miasto zostanie
zniszczone. Jednak Jonasz nie chce podjąć się misji, usiłuje uciec od Boga. W Jaffie wsiada
na statek do Tarszisz. Pan Bóg zsyła jednak sztorm, który w przekonaniu żeglarzy statku jest
wynikiem zagniewania bogów. Gdy niebezpieczeństwo wzrasta i grozi zatonięcie, robią
losowanie, by dowiedzieć się, kto jest przyczyną całego nieszczęścia. Los pada na Jonasza.
Na własną prośbę Jonasz został wrzucony do wody i morze się uspokoiło. Jonasz został
7
połknięty przez wielką rybę, w której wnętrzu wypowiada psalm dziękczynny, a po trzech
dniach zostaje cały i zdrowy wyrzucony na brzeg morski. Na ponowne polecenie Boga prorok
udaje się do Niniwy i przepowiada zagładę miasta. Słowa donasza sprawiły, że mieszkańcy
się przestraszyli i postanowili się nawrócić. Król Niniwy nakazał pokutę (Jon 3,1-9)
rozciągniętą nawet na zwierzęta. Gdy Bóg zobaczył prawdziwe nawrócenie Niniwy, ulitował
się nie zsyłając na nich kary.
8
Chrystusa, a pokutujący w Niniwie stają się oskarżycielami grzesznych Izraelitów. Pismo św.
używa takiego sposobu opisu, w którym osoby i wydarzenia fikcyjne przedstawia się jako
rzeczywiste. W sumie przeważa opinia, że ks. Jonasza należy traktować jako opowieść, której
celem jest pouczenie o powszechnej, zbawczej woli Bożej. Księga Jonasza nie jest biografią,
lecz fikcją dydaktyczną.
KSIĘGA MICHEASZA
Niewiele wiemy o osobie Micheasza, poza wzmianką u Jer 26,18. W innych księgach
ST nie ma informacji o proroku. Imię Micheasz, hebr. Mika znaczy, „Któż jest jak Jahwe?”,
było powszechnie znane w Izraelu. Pismo św. podaje kilkanaście osób, które nosiło to imię.
Micheasz pochodził z miejscowości Moreszet, i gdyby przyjąć wstęp księgi za autentyczny,
działał, nauczał za czasów Jotama, Achaza i Ezechiasza, królów judzkich (Mi 1,1). Były to
czasy wzrostu potęgi Asyrii, która podbiła północne Królestwo Izraela, a także zagroziła
Judzie. W 701 r. wojska asyryjskie oblegały Jerozolimę, ale jej nie zdobyły. Potęga Asyrii
wywierała jednak nadal wpływ na sytuację polityczną. Te i inne wydarzenia, współczesne
prorokowi, znalazły swe odbicie w Księdze.
Micheasz prawdopodobnie osobiście nauczał w Jerozolimie, chociaż pochodził,
podobnie jak Amos, ze wsi. Wypowiedzi Micheasza wykazują pewne podobieństwo do nauki
Izajasza. Podobnie jak Izajasz piętnował nadużycia społeczne w Samarii i w Jerozolimie.
9
Występował przeciwko bogaczom, kapłanom, fałszywym prorokom, przeciwko uleganiu
wpływom pogańskiego kultu.
Treść Micheasza
Tytuł księgi Mi 1,1 podaje przedmiot proroctwa, podkreśla charakter religijny dzieła. Podaje
też pochodzenie i czas działalności proroka. Przedmiotem proroctwa jest Samaria (stolica
Królestwa Północnego) i Jerozolima (stolica Królestwa Południowego – Judzkiego).
10
KSIĘGA NAHUMA
W żadnej księdze nie ma wzmianki o tym proroku. Imię proroka, hebr. Nachum, znaczy
„Jahwe jest pełen pocieszenia”. Św. Hieronim przetłumaczył to imię jako Pocieszyciel. Imię
Nahum odpowiada posłannictwu, jakie prorok miał od Boga, a mianowicie miał pocieszyć
swój naród, zapowiadając upadek potęgi asyryjskiej. Nie wiadomo skąd Nahum pochodził.
Strony rodzinne proroka nie są bliżej znane. W Na 1,1 wspomina o miejscowości Elkosz, ale
egzegeci mają poważne problemy z lokalizacją tego miasta. Bardziej dokładne dane przynosi
księga co do czasu działalności proroka i powstania proroctwa. Nahum (Na 3,8-10) wspomina
o upadku miasta Noamonu (???) czyli dzisiejszych Teb. W przybliżeniu można przyjąć, że
prorok nauczał w VII w. BC.
11
kultem, choćby przez fakt czytania Pisma Świętego na zgromadzeniach liturgicznych, to
jednak nie ma większych podstaw by twierdzić, ma jedyne i wyłączne swe źródło w kulcie.
Tekst hebrajski księgi zachował się dość dobrze. Po II Wojnie Światowej, w Qumran,
znaleziono komentarz do tego dzieła.
KSIĘGA HABAKUKA
Podobnie jak księga Nahuma, jest nieduża, ma 3 rozdziały. O życiu autora, czasie i
okolicznościach powstania dzieła nie ma żadnych innych wiadomości oprócz tych, jakie daje
analiza treści tekstu księgi. Oprócz legend brak jest wskazówek biograficznych. Analiza
tekstu księgi naprowadza na wniosek, że Habakuk był pod wielkim wpływem liturgii, być
może w samej świątyni w Jerozolimie, miał swe objawienia.
Księga stanowi zbiór perykop o charakterze liturgicznym. Aluzje do wydarzeń
historycznych, jakie jawią się szczególnie w dwóch pierwszych rozdziałach, gdzie w
dramatycznym dialogu z Bogiem prorok omawia aktualne zagadnienia, nie są przesądzające o
tożsamości wydarzeń historycznych. Autor przedstawia wewnętrzny zanik ładu moralnego,
sprawiedliwości, a najazd Chaldejczyków jako karę Bożą za niewierność narodu.
Na podstawie treści księgo można stwierdzić, że prorok Habakuk nauczał przy koncu VII
w. BC. Utwór jego skierowany jest przeciwko Asyrii i jej władzy. Musiał powstać przed
zdobyciem Niniwy w 612 r. BC. Niektórzy egzegecie twierdzą, że prorok nauczał między
rokiem 625 a 611 BC. Natomiast księga została napisana później, ok. r. 600. Na ogół
przyjmuje się, że Habakuk głosił swoje nauki w tym samym czasie co prorok Nahum.
Natomiast trudno jest dokładnie zdefiniować datę napisania księgi.
12
sprawiedliwości u Habakuka, że zginie ten, kto jest ducha nieprawego, a sprawiedliwy żyć
będzie dzięki swej wierności.
KSIĘGA SOFONIASZA
Sofoniasz – hebr Sefanjah – Jahwe ochroni – a więc Sofoniasz to człowiek, którego Bóg
ochroni.
Tytuł księgi zawiera krótkie informacje o autorze i epoce proroka. Jest wzmianka o
Ezechiaszu, ale być może chodzi o króla, który żył w latach 728-629 BC. Jednak nie ma
więcej informacji, które pozwoliłyby na identyfikację postaci i ustalenie związku z Dawidem.
Sofoniasz żył w Jerozolimie, stolicy Królestwa Judzkiego. Nawiązywał do Syjonu i
Jeruzalem So 3,1;3,4. Działał za czasów Jozjasza, przed reformą religijną 622 r. BC. Był to
czas wzrostu potęgi Medów, Persów, Scytów i upadku Asyrii i Niniwy (So 2,1-8). Wyrazem
zgubnych wpływów obcych na Izraelitów są stroje (So 1,5-9).
13
wyrażania dominuje prostota, jasność myśli. Na uwagę zasługuje rytmika, ironia i metafora.
Tekst hebrajski został dobrze zachowany.
K S I Ę G A A GG E U S Z A
14
IV mowa – Ag 2,20-23 – zawiera obietnicę dla Zorobabela, że Pan obdarzy go godnością
królewską
Księga Aggeusza napisana jest w 3. osobie, ma charakter zwięzły, skrótowy i zawiera ścisłe
dane historyczne. Niektórzy egzegeci na podstawie tych danych wysnuli wniosek, że księga
została napisana przez jakiegoś innego autora niż Aggeusz. Mógł on (Ag) wybrać
odpowiednią formę przekazu, by zwracać się do ludu. Wydaje się jednak, że księga została
napisana przez proroka Ag. Język jest prosty, arameizmy i zwroty występują z potocznego
języka.
Prorok Aggeusz akcentuje uniwersalizm w odniesieniu do Pana Boga. Tylko Jahwe jest
Bogiem i Panem Izraela. Bóg kieruje zjawiskami przyrody. Narody pogańskie (Ag 2,7) są
posłuszne Jego nakazom.
Występuje idea mesjańska – odbudowa świątyni utrwali dynastię Dawida, z której
wyjdzie Mesjasz. Natomiast Zorobabel odegra ważną rolę.
KSIĘGA ZACHARIASZA
15
Prorok nazywa Boga Jahwe – Panem Zastępów, Panem Wojska. Jahwe jest
zwierzchnikiem nad zastępami ziemskimi, jest Panem nieba i ziemi, jest wszechmocny.
Symboliczna wizja 4 rogów –ukazała Pana Zastępów jako zwierzchnika wszystkich ludów.
Róg –symbol mocy, potęgi. 7 oczu dozorujących ziemię ( Za 4,10) symbolizuje Bożą wiedzę,
czujną opatrzność. Liczne zastępy duchów niebiańskich, pośredników między Bogiem a
prorokiem podkreślają transcendencję Boga.
Świątynia
Proto – Zachariasz jako kapłan podkreślał znaczenie świątyni w oddawaniu czci Bogu,
akcentował kult, wiążące się z nim odrodzenie narodu. Księga Zachariasza jest przesiąknięta
miłością do świątyni, dlatego można przyrównać go do Ezechiela. Proto – Zachariasz
wielokrotnie nawiązuje do świątyni jako kultu akcentuje miłosierdzie Boga (Za 1,15). Proto –
Zachariasz podkreśla rolę, Zorobabela gdy idzie o odbudowę świątyni. Zorobabel był to
świecki gubernator, kierował on i miał doprowadzić do końca budowę świątyni (Za 4,9).
Egzegeci stwierdzają, że Zachariasz niejako wyolbrzymia rolę, Zorobabela w swojej księdze,
gdy idzie o odbudowę świątyni. Wyolbrzymia znaczenie odbudowy samej świątyni. Prorok
mówi o stałej obecności Boga wśród ludu w świątyni (Za 2,9;2,16-17) Proto- Zachariasz
mówi na temat kultu liturgicznego w świątyni, zaangażowanie ludu w świątyni. Zaznacza, że
sam Pan będzie czuwał nad świętym miastem oraz świątynią. Nawiązuje do tradycji praojców
– Wj 14,19-20. Zdaniem Zachariasza sam Pan będzie chwałą świątyni (kabot). Chwała Boża
przybiera charakter materialny. Jerozolima otrzyma nowe imię: Miasto Wierności, Góra
Święta ( por., Iz 56,7; Iz 57, 13)
Kult
Proto – Zachariasz wielokrotnie mówi liturgii i kulcie. Nawiązuje do składanych ofiar (Za
7,2). Prorok niemów nic wprost o świętach, uroczystościach poza proroctwem ogólnej natury,
że uroczystości liturgiczne będą coraz liczniejsze przyszłości, a dni postu w czas radości i
chwały się zmienią. Zewnętrznym przejawem życia religijnego, o jakim wspomina prorok,
jest post, przestrzegany w określonych dniach. Prorok wskazuje na różne formy postu (np. 10
miesiąc, 4miesiąc – Za 8,19). Post sam w sobie nie ma sensu, jeśli nie ożywia go autentyczne
życie religijne.
Życie religijne
16
Zapowiadając przyszłą świątynię Jerozolimską w czasach eschatologicznych Proto –
Zachariasz zapowiada, że stanie się ona centrum zainteresowania wszystkich narodów.
Pojawia się tutaj idea uniwersalizmu zbawienia.
Arcykapłan i Książe
Za 1-8 wymienia cały szereg postaci duchów niebiańskich, które nie są nazwane wprost
aniołami. Niekiedy traktuje o mężu, który jest synonimem anioła Pańskiego. Prorok wyobraża
sobie Boga jako potężnego wschodniego monarchę, który z głębi swojego pałacu, nie
pokazując się poddanym, za pośrednictwem różnych dostojników wydaje rozkazy, rządzi
całym światem. Anioł Jahwe pełni funkcję najwyższego dostojnika. Jemu podlegają
aniołowie (Za 1,8;2,7;3,4). Inną postacią niebiańską występującą w wizjach proroka
Zachariasza jest Anioł-tłumacz, (Za 7,16;8,16), który interpretuje słowa Boga, udziela
wyjaśnień. Dwór niebiańskich duchów miał podkreślać majestat, wszechmoc, wszechwiedzę
transcendencję Boga. Poza Aniołem-tłumaczem Zachariasz wymienia szereg innych aniołów
stojących na usługach czujnej Opatrzności Bożej.
W czwartej wizji pojawia się postać szatana (Za 3,1-7). Pełni on rolę oskarżyciela przed
sędzią. Nazwa szatan występuje 26 razy w ST, w tym 2 razy u Zachariasza. Oznacza
przeciwnika w ogóle, prześladowcę, oskarżyciela, zwłaszcza w przewodzie sądowym –
chodzi o złe nastawienie, a nie zwykłą funkcję. Kiedy występuje z rodzajnikiem określonym
można rozumieć to, że autor mówi o kimś znajomym, znanym.
Mesjanizm
17
mesjański, aby wyrazić rzeczywistość przyszłego potomka Dawida. Prawdziwy król, Mesjasz,
zrealizuje zapowiedzi ST, zjednoczy w swej osobie władzę królewską i mesjańską. Obraz
Mesjasza proroka Zachariasza jest niekompletny, a z drugiej strony Mesjasz Zachariasza
posiada rysy zgodne z sylwetką tych proroctw, które wyraźnie skupiają w Mesjaszu godność
króla i kapłana.
Za 6,11-12 – Zachariasz dostrzegł w Jozuem typ przyszłego Mesjasza, a w wydarzeniach
jego okresu początek tych znaków, jakie będą towarzyszyć przyjściu Królestwa Bożego.
Tekst Za 6,15 zawiera zapowiedź przybycia pogan z daleka. Będą oni wraz z
Judejczykami, pracować przy budowie świątyni. To wskazuje, że chodzi tu o czasy
eschatologiczne, przyszłe, mesjańskie odległe wydarzeniom teraźniejszym.
U niego jest mniejsza różnorodność tematyczna. Nie ma wzmianki o aniołach. Pojawia się
tu transcendencja Boga, ale ten atrybut nie jest rozwinięty. Pan Bóg jest ukazany jako Pan
całego świata, Bóg opatrzności, ukazany jako Ktoś, kto kieruje losami świata. Poganie
poniosą straszliwą klęskę, a ci którzy ocaleję z pogromu staną się czcicielami jedynego Boga.
Wzmianki na temat kultu i świątyni są nieliczne. Autor wprawdzie nawiązuje do
odbudowy świątyni Zorobabela, ale w mniejszym stopniu traktuje o życiu religijnym. Płynęło
ono zwykłym trybem. Nie ma wzmianki o arcykapłanach czy kapłanach. Pomimo tego,
kapłaństwo zyskuje na znaczeniu, profetyzm zaczyna powoli zanikać.
Autor biblijny traktuje na temat grzechu, bałwochwalstwa, kładzie nacisk na oczyszczenie
wewnętrzne. Grzech przekreśla nadziej Izraela, prowadzi do katastrofy. Sporo uwago
poświęca nawróceniu. Zbawienie może się dokonać tylko przez wiarę.
Cechą charakterystyczną doktryny Deutero-Zachariasza są obietnice mesjańskie i
eschatologiczne. Odrodzenie narodowe i wspaniała przyszłość mesjańska nastąpi po długich
walkach, poganie oblegną Jerozolimę (Za 13,3), nastaną dni trwogi (Za 12,4), nastąpi Dzień
Pański. Stanowią one istotny element posłannictwa proroka. Wyrocznie Zachariasza 9-14
dorzucają kilka szczególnych rysów do obrazów postaci Mesjasza. W wersie Za 9,9-10
przedstawiono Go jako Króla Pokoju, pokornego i zwycięskiego, wjeżdżającego na osiołku,
zwierzęciu, którym, zwyczajem wschodu, w czasach pokoju posługiwali się zamożni, jak i
ubodzy (Sdz 5,10;12,4). Przywołując tym samym na pamięć obraz Króla Pokoju (Iz 9,5; Iz
11,1-9 i Mi 5,1-14). Kojarzy się z Mt 21,5.
Za 12,10 – „spoglądać będą na mnie, którego przebodli” – można tę wyrocznię rozumieć
w kontekście Pieśni o Słudze Jahwe. Charakter pokojowy Królestwa Mesjańskiego podkreśla
zapowiadane zniszczenie narzędzi wojny (Za 9,10), nawiązujące do innych proroctw
mesjańskich (Oz 1,7).
KSIĘGAMALACHIASZA
18
Księga liczy trzy rozdziały. Werset pierwszy stanowi wprowadzenie. Następnie jest mowa
na temat miłości (heset) Boga względem Izraela.
Heset Boga łaska, życzliwość, miłość
Pan Bóg zapewnia Izraelowi swoją opiekę. Kapłani, zdaniem proroka, są opieszali w
sprawach kultu, składają tylko materialne ofiary. Malachiasz zapowiada tylko jedną, czystą
ofiarę.
W Ml 2,10-16 prorok gani Judejczyków za rozwody i za lekkomyślne zwieranie małżeństw z
cudzoziemcami.
Dalej pojawia się zapowiedź Sądu Pańskiego. Bóg sam przyjdzie na Sąd by odpłacić
wszystkim za ich czyny.
Przy końcu księgi Malachiasz akcentuje sprawiedliwość Bożą. Ludzie sprawiedliwi,
prawdziwie pobożni otrzymają nagrodę w dniu Sądu Jahwe, a grzeszników,
niesprawiedliwych i bezbożnych spotka kara i zagłada.
Księga Malachiasza jest utworem jednolitym, krótkim. Autentyczności dzieła w zasadzie
nigdy nie kwestionowano. Większość egzegetów uważa, że powstała w pierwszej połowie V
w. BC za czasów Ezdrasza i Nehemiasza. Świadczą o tym fragmenty mówiące o istnieniu
świątyni, w której sprawuje się normalny kult ofiarniczy (Ml 1,10; Ml 2,11; Ml 3,10).
Niektórzy egzegeci uściślają rok powstania Księgi między 515 a 458 r. BC.
Malachiasz w swej księdze wyraża wielką cześć względem Boga, którego królestwo
obejmuje cały świat. Prorok podkreśla sprawę etycznych wymagań wobec małżeństwa,
wierności oraz religijne tego uzasadnienie. Ml 1,5 akcentuje monoteizm.
Jednym z głównych występków Izraelitów jest według Malachiasza nie oddawanie czci
Bogu i lekceważenie ofiar. Przypomina on motywy, które powinny zachęcać Naród Wybrany
do prawdziwej pobożności: są nimi idea wybrania Izraela, jego przymierza z Panem oraz
wzniosłość i potęga Jahwe, który jest Panem i sędzią całego świata.
Prorok zapowiada, że nadejdą czasy mesjańskie, gdy na całym świecie zostanie złozona
ofiara czysta (Ml 1,11). Ml traktuje na temat sprawiedliwości Bożej i odpowiedzialności
indywidualnej człowieka. Pan Bóg nie zapomina o nikim i we właściwym czasie okaże
sprawiedliwość. Malachiasz podobnie jak Zachariasz zapowiada Mesjasza, którego nazywa
Panem i Aniołem Przymiera. Mesjasz oczyści wszystkich lewitów, aby mogli mieć udział w
dobrach mesjańskich (Ml 3,4).
Kanoniczność księgi Malachiasza jest potwierdzona przez cytowanie jej w ST i w NT:
Syr 48,10; Mt 11,10; Mk 1,2; Łk 1,17; Rz 9,13.
19