Professional Documents
Culture Documents
AM1 Ćwiczenia 04 L1.15-19 - prezTG
AM1 Ćwiczenia 04 L1.15-19 - prezTG
1
¢wiczenia 04 - lista 1: 15-19
eNauczanie
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) ≤ 0 ≤ 1,
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) ≤ 0 ≤ 1,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z góry przez np. M = 1.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) ≤ 0 ≤ 1,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z góry przez np. M = 1.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z doªu, tzn.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) ≤ 0 ≤ 1,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z góry przez np. M = 1.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z doªu, tzn.
Ustalmy m > 0.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) ≤ 0 ≤ 1,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z góry przez np. M = 1.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z doªu, tzn.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) ≤ 0 ≤ 1,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z góry przez np. M = 1.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z doªu, tzn.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) ≤ 0 ≤ 1,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z góry przez np. M = 1.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z doªu, tzn.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) ≤ 0 ≤ 1,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z góry przez np. M = 1.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z doªu, tzn.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) ≤ 0 ≤ 1,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z góry przez np. M = 1.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z doªu, tzn.
Bez utraty
√
ogólno±ci mo»emy zaªo»y¢, √
»e x0 > 0. √
Wtedy
x0 > m, wi¦c wystarczy przyj¡¢ x0 = m + 1 > m, x0 ∈ Df
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) ≤ 0 ≤ 1,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z góry przez np. M = 1.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z doªu, tzn.
Bez utraty
√
ogólno±ci mo»emy zaªo»y¢, √»e x0 > 0. √
Wtedy
x0 > m, wi¦c wystarczy przyj¡¢ x0 = m + 1 > m, x0 ∈ Df
co ko«czy dowód, »e f nie jest ograniczona z doªu.
Tomasz Gzella, Politechnika Gda«ska Analiza matematyczna sem. 1
Zestaw 1 zadanie 15.
Zbada¢ ograniczono±¢ funkcji:
b') f (x) = tg (arctg (x))
Zauwa»my, »e
∀x∈Df =R tg (arctg (x)) = x,
Zauwa»my, »e
∀x∈Df =R tg (arctg (x)) = x,
zatem f nie jest ograniczona.
Zauwa»my, »e
∀x∈Df =R tg (arctg (x)) = x,
zatem f nie jest ograniczona.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
Zauwa»my, »e
∀x∈Df =R tg (arctg (x)) = x,
zatem f nie jest ograniczona.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
Ustalmy M > 0.
Zauwa»my, »e
∀x∈Df =R tg (arctg (x)) = x,
zatem f nie jest ograniczona.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
f (x1 ) = x1 > M.
Zauwa»my, »e
∀x∈Df =R tg (arctg (x)) = x,
zatem f nie jest ograniczona.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
f (x1 ) = x1 > M.
Zauwa»my, »e
∀x∈Df =R tg (arctg (x)) = x,
zatem f nie jest ograniczona.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
f (x1 ) = x1 > M.
Zauwa»my, »e
∀x∈Df =R tg (arctg (x)) = x,
zatem f nie jest ograniczona.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
f (x1 ) = x1 > M.
Ustalmy M > 0.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) = e x ≥ 0,
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) = e x ≥ 0,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z doªu przez np. m = 0.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) = e x ≥ 0,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z doªu przez np. m = 0.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) = e x ≥ 0,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z doªu przez np. m = 0.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
Ustalmy M > 0.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) = e x ≥ 0,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z doªu przez np. m = 0.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
f (x0 ) = e x0 > M
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) = e x ≥ 0,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z doªu przez np. m = 0.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) = e x ≥ 0,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z doªu przez np. m = 0.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) = e x ≥ 0,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z doªu przez np. m = 0.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) = e x ≥ 0,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z doªu przez np. m = 0.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
Zauwa»my, »e
∀x∈R f (x) = e x ≥ 0,
wi¦c funkcja f jest ograniczona z doªu przez np. m = 0.
Poka»emy, »e f nie jest ograniczona z góry, tzn.
Denicja
Niech T (n) oznacza form¦ zdaniow¡ zmiennej n okre±lon¡ w
dziedzinie N. Je»eli:
istnieje taka liczba naturalna n0 , »e T (n0 ) jest zdaniem
prawdziwym,
dla ka»dej liczby naturalnej n ≥ n0 prawdziwa jest implikacja
T (n) ⇒ T (n + 1),
to T (n) jest zdaniem prawdziwym dla ka»dej liczby naturalnej
n ≥ n0 .
1. spr. n = 1: L = a1 , P = a1 + r · 0 = a1 = L
1. spr. n = 1: L = a1 , P = a1 + r · 0 = a1 = L
2. zaª. n = k : ak = a1 + r (k − 1)
1. spr. n = 1: L = a1 , P = a1 + r · 0 = a1 = L
2. zaª. n = k : ak = a1 + r (k − 1)
3. teza n = k + 1: ak+1 = a1 + rk
4. dowód: skorzystamy z wªasno±ci, »e
ak+1 = ak + r .
1. spr. n = 1: L = a1 , P = a1 + r · 0 = a1 = L
2. zaª. n = k : ak = a1 + r (k − 1)
3. teza n = k + 1: ak+1 = a1 + rk
4. dowód: skorzystamy z wªasno±ci, »e
ak+1 = ak + r .
L = ak+1 =
1. spr. n = 1: L = a1 , P = a1 + r · 0 = a1 = L
2. zaª. n = k : ak = a1 + r (k − 1)
3. teza n = k + 1: ak+1 = a1 + rk
4. dowód: skorzystamy z wªasno±ci, »e
ak+1 = ak + r .
L = ak+1 =
zaª.ind.
= ak + r =
1. spr. n = 1: L = a1 , P = a1 + r · 0 = a1 = L
2. zaª. n = k : ak = a1 + r (k − 1)
3. teza n = k + 1: ak+1 = a1 + rk
4. dowód: skorzystamy z wªasno±ci, »e
ak+1 = ak + r .
L = ak+1 =
zaª.ind.
= ak + r =
= a1 + r (k − 1) + r =
1. spr. n = 1: L = a1 , P = a1 + r · 0 = a1 = L
2. zaª. n = k : ak = a1 + r (k − 1)
3. teza n = k + 1: ak+1 = a1 + rk
4. dowód: skorzystamy z wªasno±ci, »e
ak+1 = ak + r .
L = ak+1 =
zaª.ind.
= ak + r =
= a1 + r (k − 1) + r =
= a1 + rk = P
Na mocy zasady indukcji matematycznej wzór na ci¡g arytmetyczny
jest prawdziwy.
Tomasz Gzella, Politechnika Gda«ska Analiza matematyczna sem. 1
Zestaw 1 zadanie 17.
Wykaza¢ metod¡ indukcji matematycznej prawdziwo±¢ poni»szych
równo±ci i nierówno±ci:
n(1+n)
a) 1 + 2 + ... + n =
2
1. spr. n = 1: L = 1, P = 1·2
2
=1=L
1. spr. n = 1: L = 1, P = 1·2
2
=1=L
k(1+k)
2. zaª. n = k : 1 + 2 + ... + k = 2
1. spr. n = 1: L = 1, P = 1·2
2
=1=L
k(1+k)
2. zaª. n = k : 1 + 2 + ... + k = 2
(k+1)(2+k)
3. teza n = k + 1: 1 + 2 + ... + (k + 1) = 2
4. dowód:
1. spr. n = 1: L = 1, P = 1·2
2
=1=L
k(1+k)
2. zaª. n = k : 1 + 2 + ... + k = 2
(k+1)(2+k)
3. teza n = k + 1: 1 + 2 + ... + (k + 1) = 2
4. dowód:
L = 1 + 2 + ... + k + (k + 1) =
1. spr. n = 1: L = 1, P = 1·2
2
=1=L
k(1+k)
2. zaª. n = k : 1 + 2 + ... + k = 2
(k+1)(2+k)
3. teza n = k + 1: 1 + 2 + ... + (k + 1) = 2
4. dowód:
L = 1 + 2 + ... + k + (k + 1) =
= [1 + 2 + ... + k] + (k + 1)
zaª.ind.
=
1. spr. n = 1: L = 1, P = 1·2
2
=1=L
k(1+k)
2. zaª. n = k : 1 + 2 + ... + k = 2
(k+1)(2+k)
3. teza n = k + 1: 1 + 2 + ... + (k + 1) = 2
4. dowód:
L = 1 + 2 + ... + k + (k + 1) =
= [1 + 2 + ... + k] + (k + 1)
zaª.ind.
=
k(1+k)
= 2
+ (k + 1) =
1. spr. n = 1: L = 1, P = 1·2
2
=1=L
k(1+k)
2. zaª. n = k : 1 + 2 + ... + k = 2
(k+1)(2+k)
3. teza n = k + 1: 1 + 2 + ... + (k + 1) = 2
4. dowód:
L = 1 + 2 + ... + k + (k + 1) =
= [1 + 2 + ... + k] + (k + 1)
zaª.ind.
=
k(1+k)
= 2
+ (k + 1) =
k(k+1)+2(k+1)
= 2
=
1. spr. n = 1: L = 1, P = 1·2
2
=1=L
k(1+k)
2. zaª. n = k : 1 + 2 + ... + k = 2
(k+1)(2+k)
3. teza n = k + 1: 1 + 2 + ... + (k + 1) = 2
4. dowód:
L = 1 + 2 + ... + k + (k + 1) =
= [1 + 2 + ... + k] + (k + 1)
zaª.ind.
=
k(1+k)
= 2
+ (k + 1) =
k(k+1)+2(k+1)
= 2
=
(k+1)k+2
= 2
= P
1. spr. n = 1: L = 4, P = 1 < L
1. spr. n = 1: L = 4, P = 1 < L
2. zaª. n = k : 4k > k 3
1. spr. n = 1: L = 4, P = 1 < L
2. zaª. n = k : 4k > k 3
3. teza n = k + 1: 4k+1 > (k + 1)3
4. dowód:
1. spr. n = 1: L = 4, P = 1 < L
2. zaª. n = k : 4k > k 3
3. teza n = k + 1: 4k+1 > (k + 1)3
4. dowód:
L = 4k+1 =
1. spr. n = 1: L = 4, P = 1 < L
2. zaª. n = k : 4k > k 3
3. teza n = k + 1: 4k+1 > (k + 1)3
4. dowód:
L = 4k+1 =
zaª.ind.
= 4k · 4 >
1. spr. n = 1: L = 4, P = 1 < L
2. zaª. n = k : 4k > k 3
3. teza n = k + 1: 4k+1 > (k + 1)3
4. dowód:
L = 4k+1 =
zaª.ind.
= 4k · 4 >
> k3 · 4 =
1. spr. n = 1: L = 4, P = 1 < L
2. zaª. n = k : 4k > k 3
3. teza n = k + 1: 4k+1 > (k + 1)3
4. dowód:
L = 4k+1 =
zaª.ind.
= 4k · 4 >
> k3 · 4 =
= k3 + k3 + k3 + k3 =
1. spr. n = 1: L = 4, P = 1 < L
2. zaª. n = k : 4k > k 3
3. teza n = k + 1: 4k+1 > (k + 1)3
4. dowód:
L = 4k+1 =
zaª.ind.
= 4k · 4 >
> k3 · 4 =
= k3 + k3 + k3 + k3 =
k≥3
= k3 + k · k2 + k2 · k + k3 ≥
1. spr. n = 1: L = 4, P = 1 < L
2. zaª. n = k : 4k > k 3
3. teza n = k + 1: 4k+1 > (k + 1)3
4. dowód:
L = 4k+1 =
zaª.ind.
= 4k · 4 >
> k3 · 4 =
= k3 + k3 + k3 + k3 =
k≥3
= k3 + k · k2 + k2 · k + k3 ≥
≥ k 3 + 3k 2 + 3k + 1 = P
1. spr. n = 1: L = 4, P = 1 < L
2. zaª. n = k : 4k > k 3
3. teza n = k + 1: 4k+1 > (k + 1)3
4. dowód:
L = 4k+1 =
zaª.ind.
= 4k · 4 >
> k3 · 4 =
= k3 + k3 + k3 + k3 =
k≥3
= k3 + k · k2 + k2 · k + k3 ≥
≥ k 3 + 3k 2 + 3k + 1 = P
Natomiast dla n = 2 trzeba sprawdzi¢ osobno.
1. spr. n = 1: L = 4, P = 1 < L
2. zaª. n = k : 4k > k 3
3. teza n = k + 1: 4k+1 > (k + 1)3
4. dowód:
L = 4k+1 =
zaª.ind.
= 4k · 4 >
> k3 · 4 =
= k3 + k3 + k3 + k3 =
k≥3
= k3 + k · k2 + k2 · k + k3 ≥
≥ k 3 + 3k 2 + 3k + 1 = P
Natomiast dla n = 2 trzeba sprawdzi¢ osobno. Na mocy zasady
indukcji matematycznej wzór (a0 ) jest prawdziwy.
Tomasz Gzella, Politechnika Gda«ska Analiza matematyczna sem. 1
Zestaw 1 zadanie 18.
Wykaza¢ metod¡ indukcji matematycznej prawdziwo±¢ poni»szych
faktów dotycz¡cych podzielno±ci:
a') 3|(n + 2n)
3
1. spr. n = 1: 3|P = 1 + 2 = 3
1. spr. n = 1: 3|P = 1 + 2 = 3
2. zaª. n = k : 3|(k 3 + 2k), k 3 + 2k = 3l, l ∈ N
1. spr. n = 1: 3|P = 1 + 2 = 3
2. zaª. n = k : 3|(k 3 + 2k), k 3 + 2k = 3l, l ∈ N
3. teza n = k + 1: 3|((k + 1)3 + 2(k + 1))
4. dowód:
1. spr. n = 1: 3|P = 1 + 2 = 3
2. zaª. n = k : 3|(k 3 + 2k), k 3 + 2k = 3l, l ∈ N
3. teza n = k + 1: 3|((k + 1)3 + 2(k + 1))
4. dowód:
P = (k + 1)3 + 2(k + 1) =
1. spr. n = 1: 3|P = 1 + 2 = 3
2. zaª. n = k : 3|(k 3 + 2k), k 3 + 2k = 3l, l ∈ N
3. teza n = k + 1: 3|((k + 1)3 + 2(k + 1))
4. dowód:
P = (k + 1)3 + 2(k + 1) =
= k 3 + 3k 2 + 3k + 1 + 2k + 2 =
1. spr. n = 1: 3|P = 1 + 2 = 3
2. zaª. n = k : 3|(k 3 + 2k), k 3 + 2k = 3l, l ∈ N
3. teza n = k + 1: 3|((k + 1)3 + 2(k + 1))
4. dowód:
P = (k + 1)3 + 2(k + 1) =
= k 3 + 3k 2 + 3k + 1 + 2k + 2 =
[k 3 + 2k] + 3k 2 + 3k + 3
zaª.ind.
= =
1. spr. n = 1: 3|P = 1 + 2 = 3
2. zaª. n = k : 3|(k 3 + 2k), k 3 + 2k = 3l, l ∈ N
3. teza n = k + 1: 3|((k + 1)3 + 2(k + 1))
4. dowód:
P = (k + 1)3 + 2(k + 1) =
= k 3 + 3k 2 + 3k + 1 + 2k + 2 =
[k 3 + 2k] + 3k 2 + 3k + 3
zaª.ind.
= =
= 3l + 3k 2 + 3k + 3 =
1. spr. n = 1: 3|P = 1 + 2 = 3
2. zaª. n = k : 3|(k 3 + 2k), k 3 + 2k = 3l, l ∈ N
3. teza n = k + 1: 3|((k + 1)3 + 2(k + 1))
4. dowód:
P = (k + 1)3 + 2(k + 1) =
= k 3 + 3k 2 + 3k + 1 + 2k + 2 =
[k 3 + 2k] + 3k 2 + 3k + 3
zaª.ind.
= =
= 3l + 3k 2 + 3k + 3 =
= 3(l + k 2 + k + 1) = 3m, m ∈ N
f (x) = tg (x), x ∈ − π2 , π
a) f (x) = 4 − 3cos(x), h) ,
2
b) f (x) = log3 (x), i) f (x) = 2x , x ∈ (0, ∞),
c) 1
f (x) = √x+ , j) f (x) = 2x , x ∈ (−∞, 0],
1
d) f (x) = 1
, x ∈ (−1, 1), k) f (x) = 1 + 3x ,
|x|+1
2 1
l) f (x) = 2 − 3x − x 2 ,
e) f (x) = xx 2−
+1
,
m) f (x) = log3 x, x ∈ (0, ∞),
12
f) f (x) = xx4 +1 , n) f (x) = 1 − |x|,
g) f (x) = x 21+1 , o) f (x) = x 2 , x ∈ [2, ∞).
b) 2 2 2 n(1+n)(2n+1)
1 + 2 + ... + n = 6
,
2
n(1+n)
c) 13 + 23 + ... + n3 = 2
,
n(1+n)(2n+1)(3n2 +3n−1)
d) 14 + 24 + ... + n4 = 30
,
e) 2
1 + 3 + 5 + ... + 2n −1=n ,
n(4n2 −1)
f) 12 + 32 + 52 + ... + (2n − 1)2 = 3
,
g) 3 3 3 3 2 2
1 + 3 + 5 + ... + (2n − 1) = n (2n − 1),
4 n(4n2 −1)(12n2 −7)
h) 1 + 34 + 54 + ... + (2n − 1)4 = 15
,
i) 1 1 1 (3n+2)(n−1)
+ 32 −1 + ... + n2 −1 = , dla n ≥ 2,
22 −1 4n(n+1)
j) 13 + 33 + ... + (2n + 1)3 = 2(n + 1)4 − (n + 1)2 , dla n ≥ 1,
k) 23 + 43 + ... + (2n)3 = 2(2 + 4 + ... + 2n)2 , dla n ≥ 1,
l) 2n > 2n, dla n ≥ 3,
√ √ √ √
m) 2 3 n
1
+ 2
+ ... + n−1
> n − 1, dla n ≥ 2,
n) (1 + 2 + ... + n)( 11 + 1
2
+ ... + 1n ) ≥ n2 , dla n ≥ 1,
o) nn+1 > (n + 1)n , dla n > 4.