Ang Karapat-dapat sa Trono

Noong unang panahon sa kaharian ng Veda, mayroong dalawang prinsipe na

nagngangalang Antonio at Rensyo. Magkapatid sila, ipinanganak ng isang taon ang
pagitan, at parehong nakatakdang maging hari balang araw. Gayunpaman, ang kanilang
ama, si Haring Henry, ay nagkasakit nang malubha, at ang trono ay naiwang bakante.
Ang kapus-palad na pagliko ng mga pangyayari ay nagpasiklab ng isang mahigpit at
mapait na tunggalian nila Antonio at Rensyo.
Naniniwala ang dalawang prinsipe na sila ang nararapat na tagapagmana ng
trono. Si Antonio ay palaging mas kaakit-akit at karismatik sa dalawa, habang si Rensyo
ay kilala sa kanyang katalinuhan at madiskarteng pag-iisip.
Ang kaharian ng Veda ay nahahati na ngayon, sumusuporta sa bawat isa sa mga
prinsipe. Kumalat ang mga alingawngaw na parang apoy, bumubulong ng mga lihim ng
panlilinlang at pagtataksil. Ang mga karaniwang tao ay napunit, hindi sigurado kung
kanino sila magtitiwala, at ang kaharian ay mapanganib na malapit sa kaguluhan.
Isang araw, Ipinatawag niya sila Antonio at Rensyo sa silid-aklatan ng palasyo,
isang malaking silid na puno ng mga aklat at sinaunang teksto. Naniniwala si Reyna
Isabel na ang mga sagot na hinahanap nila ay matatagpuan sa loob ng mga pahina ng
Banal na Bibliya. Inilagay ang dalawang Bibliya sa harap ng mga batang prinsipe, sinabi
niya sa kanila na ang kanilang kapalaran ay matutukoy ng mga aral na matutunan nila
mula sa mga banal na kasulatan.
Sa loob ng ilang linggo, ang magkapatid ay nagbabasa ng Bibliya, naghahanap ng
patnubay kung paano mamuno sa kanilang kaharian, ngunit ang kanilang mga
interpretasyon at mga konklusyon ay malaki ang pagkakaiba. Si Antonio ay nabihag ng
mga sipi na nagbibigay-diin sa pagkakawanggawa at pagkabukas-palad, sa paniniwalang
ang tungkulin ng isang hari ay tiyakin ang kapakanan ng kanyang mga mamamayan. Si
Rensyo, sa kabilang banda, ay nakahanap ng inspirasyon sa mga sipi na nakatuon sa
karunungan at katarungan. Naniniwala siya na ang pangunahing responsibilidad ng
isang pinuno ay panatilihin ang batas at kaayusan, tinitiyak ang pagkakapantay-pantay
at pagiging patas para sa lahat.
Nang malapit na ang araw ng huling desisyon, sa huling pagkakataon, tinawag ni
Reyna Isabel ang magkapatid. Naramdaman ng reyna ang kanilang poot at tensyon sa
isa’t isa, kaya’t determinado ang reyna na patnubayan sila tungo sa isang resolusyong
kapwa kapaki-pakinabang. Nakaupo sa silid-aklatan, tumingin siya sa kanyang mga
anak na may mga mata na puno ng pagmamahal at pag-aalala.
"Mahal kong mga anak, ang kaharian ay lubhang nangangailangan ng pagkakaisa.
Nasaksihan ko ang inyong pag-unlad, ang inyong mga kalakasan, at ang inyong mga
kapintasan nang kumuha kayo ng inspirasyon mula sa Bibliya. Ngunit tandaan, ang
pinakadakilang mga aral na itinuturo sa atin ng banal na kasulatan ay ang may habag,
pagpapatawad, at higit sa lahat, pagkakaisa."
Ang kanyang mga salita ay tinusok ang kalooban ng mga prinsipe. Napagtanto nila
na ang kanilang paghahangad ng kapangyarihan ay nagtulak sa kanila, na humantong
sa isang dibisyon sa Veda. Ilang sandali silang nag muni-muni sa kanilang indibidwal na
landas at kung paano ito nakaapekto sa kaharian at sa kanilang relasyon bilang
magkakapatid.
 Unang nagsalita si Antonio, "Inay, masyado akong natupok ng pagnanais na
maging hari, upang matupad ang mga inaasahan na itinakda sa harap ko. Sa paggawa
nito, nawala sa isip ko ang kahalagahan ng pagkakaisa at pagkakaisa sa loob ng aming
pamilya at sa aming kaharian. Patawarin mo ako.”
Tumango naman si Rensyo, "Tama ka, Ina. Masyado akong nakatuon sa
pagpapatupad ng hustisya kaya't nakalimutan ko ang kahalagahan ng pakikiramay at
pagpapatawad."
Mula sa araw na iyon, isinantabi nila Antonio at Rensyo ang kanilang tunggalian
at magkasamang pinamunuan ang kaharian ng Veda. Ang bawat isa ay nagdala ng
kanilang natatanging lakas, pinagsasama ang pakikiramay at karunungan upang
hubugin ang kanilang paghahari.
Gaya na lamang ng ayon sa Roma 13:1-5 – “Sapagkat ang mga namumuno sa
bayan ay mga lingkod ng Dios para sa ating ikabubuti. Pero kung gagawa ka ng
masama, dapat kang matakot dahil may kapangyarihan silang parusahan ka. Silaʼy mga
lingkod ng Dios na nagpaparusa sa mga gumagawa ng masama.” At sa gayon, ang
dalawang prinsipe, na dating magkatunggali, ay naging isang patunay sa mga aral na
natutunan mula sa Bibliya. Sa kanilang paglalakbay, hindi lamang nila natuklasan ang
tunay na kahulugan ng pamumuno, kundi pati na rin ang kapangyarihan ng
pagpapatawad, pagmamahalan, at pagkakaisa.