Hiszpania, Królestwo Hiszpanii (hiszp.

España, Reino de España) – państwo w zachodniej części

Europy Południowej, położone głównie na Półwyspie Iberyjskim, obejmujące także Baleary na Morzu
Śródziemnym, Wyspy Kanaryjskie na Oceanie Atlantyckim oraz mniejsze wysepki i tereny w północnej
Afryce.

Składa się z 17 regionów autonomicznych i dwóch miast autonomicznych. Stolicą i największym

miastem jest Madryt, duże znaczenie mają również Barcelona i Walencja. Państwo ma powierzchnię
505 944 km²[1], będąc czwartym co do wielkości państwem w Europie, po Rosji, Ukrainie i Francji.
Ludność oscyluje na poziomie 50 mln. Dominuje w nim klimat subtropikalny. Na zachodzie Hiszpania
graniczy z Portugalią, na południu z należącym do Wielkiej Brytanii Gibraltarem, oraz przez plazas de
soberanía z Marokiem. Na północnym wschodzie, przez Pireneje, państwo graniczy z Francją i
Andorą. Północno-zachodnia i południowo-zachodnia część leży nad Oceanem Atlantyckim, pozostała
część wybrzeża leży nad Morzem Śródziemnym.

Hiszpania ma długą historię i bogate dziedzictwo kulturowe. Przez setki lat była częścią Starożytnego
Rzymu, w XV wieku stworzyła własne Imperium Hiszpańskie, jedne z największych imperiów w
historii świata – imperium, nad którym nigdy nie zachodzi słońce. Dzisiejsza Hiszpania jest krajem
rozwiniętym o bardzo wysokim wskaźniku rozwoju społecznego[5] i dobrej jakości życia (10. miejsce
na świecie)[6]. Jest członkiem Unii Europejskiej (od 1986 roku) oraz kilkudziesięciu organizacji
międzynarodowych, w tym ONZ, NATO, OBWE, WTO, OEI i Unii Łacińskiej. Obowiązującą walutą jest
euro. Znajduje się tu 47 obiektów wpisanych na listę światowego dziedzictwa UNESCO (3. miejsce na
świecie). Jest drugim najczęściej odwiedzanym państwem na świecie, w 2017 roku Hiszpanię
odwiedziło 82 mln turystów[7][8].

Etymologia

Nazwa Hiszpania (hiszp. España) wywodzi się od nazwy Hispania, którą Rzymianie nadali części
Półwyspu Iberyjskiego. Alternatywną nazwą była Iberia – nazwa preferowana przez greckich pisarzy
w odniesieniu do tej samej przestrzeni, wywodziła się ona od rzeki Iber (hiszp. Ebro) lub od słowa,
które Grecy słyszeli od miejscowych ludów, również na południu półwyspu. Jednakże łacińskie
pochodzenie terminu Hispania doprowadziło do sformułowania kilku teorii na temat jego
pochodzenia.

«Hispania» wywodzi się od fenickiej nazwy i-spn-ja, terminu którego stosowanie jest odnotowane w
dokumentach dopiero począwszy od drugiego tysiąclecia p.n.e. Fenicjanie byli przedstawicielami
pierwszej wyższej cywilizacji zamieszkującej Półwysep Iberyjski, przybyli tu z terenów dzisiejszej Syrii.
To oni założyli na terenie dzisiejszej Hiszpanii miasto Gadir (dzisiejszy Kadyks), najstarsze miasto
Europy Zachodniej[9]. Po pokonaniu Kartagińczyków przez Rzymian, osadnicy nazwali te tereny
wyspą góralków/góralkową, gdyż po przypłynięciu zobaczyli tu mnóstwo królików i pomylili je z
góralkami, które znali z Afryki, wówczas to wzięli je za znane z Palestyny góralki, które w języku
fenickim, należącym do grupy języków semickich, musiały nazywać się, podobnie jak w biblijnym
języku hebrajskim właśnie ‫( אי שפנים‬ʾÎ-šəpānîm/Hi-szfanim), w liczbie mnogiej szaphanim. Określili oni
wówczas tereny te jako tierra abundante en conejos – ziemia bogata w króliki. Na monecie z Galby
widnieje uosobienie Hiszpanii z królikiem u stóp. Fenickie Iszaphanim zlatynizowało się do Hispania
już w czasach starożytnych. Stąd współczesne określenia Hiszpanii, które wyewoluowały od tej
właśnie nazwy. Inna teoria pochodzenia nazwy wskazuje na preromańską nazwę Sewilli – Hispalis.
Inne hipotezy zakładają, że zarówno nazwy Hispalis, jak Hispania pochodzą od nazw dwóch
legendarnych królów Hiszpanii – Hispalo i jego syna Hispano lub Hispan[10], odpowiednio syna i
wnuka Heraklesa[11].

W kat. i wal. Królestwo Hiszpanii to Regne d’Espanya, arag. Reino d’España, bask. Espainiako
Erresuma, okc. Regne d’Espanha, ast. Reinu d’España, est. Réinu d’España.