1

2
 Autorzy dodatku:
Marcin Mortka, Marcin Blacha

Pomoc:
Mikołaj „MIKK” Winiewski,

Ilustracja na okładce:
Tomasz Jędruszek

Ilustracje:
Sebastian Mazur, Tomasz Jędruszek, Radosław Gruszewicz,
Tomasz Oracz, Michał Oracz, Adam Hammudeh

Redakcja i skład:
Michał Oracz

Ta książka w całości ani w żadnej części nie może być kopiowana lub powielana w jakikolwiek sposób mecha-
nicznie, chemicznie lub elektronicznie bez zgody wydawcy. Jakiekolwiek podobieństwo postaci przedstawionych
w tej książce do osób żyjących jest całkowicie przypadkowe.

Wydawca: Wydawnictwo Portal

ul. św. Urbana 15; 44-100 Gliwice
tel./fax. (032) 334 85 38
www.portalgames.pl
e-mail: portal@portalgames.pl
www.facebook.com/neuroshima

ISBN: 978-83-60525456

1
 Spis treści
Welcome to Miami 03
MIAMI 5
Okiem przybysza 11
Podział sił w Miami 15
Rada miejska 16
Hamilton 19
Bossowie 21
Miami vice 31
Inne organizacje 39
DZIELNICE MIAMI 47
Tereny podmiejskie 49
Tereny centrum 73
FLORYDA =107
Podział sił na Florydzie 113
Ciekawe miejsca na Florydzie 121
MIAMI HARD CORE 135
PAMIĄTKI Z MIAMI 161
SEKRETY MISTRZA GRY 167
Storylinia 168
4 kolory 171
Tajemnice Miami 175
Zadania dla graczy 181
Bestiariusz 185
Mapa miami 197
2
 miami

Welcome to Miami
Przybyłem do Miami w kilka lat po
katastrofie, jako jeden z pierwszych
naiwniaków z Północy, których po-
pchnął mit. Do dziś śmiech mnie bierze,
gdy sobie przypomnę, jak to wszystko
się zaczęło. Jeden koleś desperacko
potrzebował benzyny, więc opchnąłem
mu kanister w zamian za discmana,
kilka CD-ków i paczkę baterii. Wywa-
liłem kankę dobrej zupy na kulturę,
śmiechu warte, pomyślałem, przyglą-
dając się swemu trofeum. Kumple mnie
wyśmieją... Ale nałożyłem słuchawki i
włączyłem badziewie.
I mnie zatkało.
Facet podniecał się Miami, a wtóro-
wał mu chór lasek. Z rozdziawioną gębą
słuchałem, jak facio zawodzi, a przed
oczyma przesuwały mi się zapamiętane
z dawnych lat obrazy. Widziałem palmy,
piaszczyste plaże, białe hotele z tysią-
cami jasnych okien, opalonych facetów
i dziewczęta w skąpych szmatkach...
Wszystko widziałem, jak po tablecie
Tornado! Siedziałem w moim chevy’m, przypomniał mi o przylądku Cape Cana-
puszczałem piosenkę na okrągło i ry- veral i głównym Ośrodku Kosmicznym
czałem jak bóbr. Potem odpaliłem furę imienia JFK, skąd wystrzeliwano cały
i ruszyłem na południe. ten nasz kosmiczny bajzel, satelity,
Baterie wyczerpały się jakąś godzi- rakiety, naszą misję na Marsa w 2016 i
nę później, ale utwór znałem już na nawet Orbitala. To przecież z Canaveral
pamięć, a w głowie miałem jasną wizję. wylatywały te wszystkie cudeńka, któ-
Po cholerę ktoś miałby walić rakietami re z orbity namierzały ruskich, potem
w Miami, miasto plaż i hoteli? Po co? Chińczyków, Arabów i kogo tam jeszcze.
Waszyngton, Pentagon, Nowy Jork, Trudno o bardziej strategiczny cel.
duże ośrodki przemysłowe, bazy woj- A nawet jeśli ów zbuntowany, steru-
skowe, pewnie, ale Miami? Nie szkoda jący bombami i rakietami komputer,
głowicy na ośrodek wczasowy? Dusiłem poczuł nagły przypływ uczuć patrio-
pedał gazu, aż resory chevy’ego jęczały tycznych i ominął kosmiczną oborę
na wybojach US 1 - byłem pewien, że JFK, to przecież obok leżała Patric Air
dokonałem odkrycia. Byłem pewien, Force Base. Czegoś takiego nigdy by nie
że jestem pierwszym człowiekiem z przeoczył.
Północy, który uświadomił sobie, że I tak też się stało.
Floryda jest czysta. Że jest nietknięta O La Habanie również nie zapomniał.
i nieskażona. Że poza papuzim łajnem Nie wiadomo, ile głowic walnęło w tych
nic tam nie spadło. Że życie biegnie tam nieszczęsnych komunistów, ale star-
beztrosko jak przed wojną. czyło, by podmuch eksplozji zamienił
Dopiero później któryś z miejscowych Miami w...

3
miami
Powoli, ubiegam fakty. Chevy wy-
siadł mi gdzieś przy ruinach Jackso-
nville na północy Florydy. Opyliłem
go kilku miejscowym za amunicję do
Glocka, wodę i okulary przeciwsłonecz-
ne. Uśmiechali się dziwnie, jeden nawet
wprost spytał, czy nie chciałbym jakiejś
strzelby na słonie. Nie sądziłem, że to
konieczne, a poza tym miałem już nie-
wiele gambli. Ledwie starczyło na kilka
bateryjek do discmana.
Już po trzech dniach wędrówki
przez Florydę byłem pewien, że jeśli
kiedyś się dowiem, że Will Smith prze-
żył kataklizm, to bez namysłu jeszcze
raz zaryzykuję tę trasę, by osobiście
go rozszarpać na kawałki. Przez bite
trzy miesiące przedzierałem się przez
dżunglę i mokradła, uciekałem przed
aligatorami i mutkami i błądziłem
wśród resztek dawnych miast i miaste-
czek. Walczyłem z wszechogarniającym
upałem, zabójczą wilgotnością powietrza
i własną słabością. Moim największym
wrogiem okazała się jednak rozpacz -
wiedziałem już, że popełniłem potworny
błąd.
Z wolna przekonywałem się, że Mia-
mi sprzed kataklizmu nie mogło prze-
trwać. Widziałem to w oczach napotka-
nych ludzi, twardych, zahartowanych,
żyjących jedynie dniem dzisiejszym.
Uczyłem się tego każdego dnia, prze-
dzierając się przez gęstwinę dusznej,
florydzkiej dżungli, snując się poboczem
zniszczonej US 1, czy patrząc na kolejne,
porośnięte roślinnością ruiny Mc Donal-
d’s. Discmana oddałem małomównemu
tubylcowi, który zgodził się przewieźć
mnie na swej tratwie przez Everglades.
Okulary słoneczne i część amunicji da-
łem kilku ludziom z zagubionej we mgle
wioski na bagnach - zajęli się mną, gdy
opadła mnie gorączka bagienna, choć
nie musieli.
Dżungla też pobrała opłatę. Skalecze-
nie na lewej stopie szybko przerodziło
się w jątrzącą ranę, a potem... Nigdy
4
wcześniej nie miałem okazji poznać
smrodu gangreny, ale gdy któregoś
wieczoru nachyliłem się, by zmienić
opatrunek, rozpoznałem go od razu.
Glocka wziął miejscowy felczer w za-
mian za amputację.
Gdy w końcu dotarłem do Miami,
byłem wrakiem. Nie miałem broni ani
samochodu, moje ciało było zniszczone,
a nadzieja przepadła na zawsze. Gdy
jednak spojrzałem na wypalone, po-
rośnięte roślinnością hotele, krzywe,
osmolone drapacze chmur bez okien i
labirynty stojących w błocie chatynek,
uświadomiłem sobie, że droga przez
mękę odmieniła mnie całkowicie. Nie
byłem już obcy - byłem człowiekiem
stąd. Jednym z tych twardych gości,
co to pieszo po Florydzie wędrują.
Tylko że cholernie słono za to zapła-
ciłem.
W ślad za mną dotarli inni. Później
pojawili się też tacy, którzy stąd wyje-
chali i ponieśli w świat wieści o krainie
krokodyli, gorączki błotnej i twardych
sukinkotów. To dobrze. Niech ludzie wie-
dzą, że słoneczne Miami, takie, jakie wi-
dzi się na przedwojennych wideoklipach
czy pocztówkach, nie istnieje już dawno.
Niech nie pędzą tu na łeb na szyję w po-
szukiwaniu mitycznej krainy wiecznej
zabawy - niech już lepiej pędzą zwykłe
życie w szarych, zapylonych ruinach,
gdzie nie ma wody, lekarstw i nadziei, a
jedynym sąsiadem jest banda mutków.
Tak będzie dla nich lepiej.
Bo Miami, cóż. Jakby to ująć. Miami
stało się prawdziwym piekłem.
5
miami
Widok
z Intercontinental Miami
Często tu przychodzę, nawet bardzo czę-
sto. Gdy mam już dosyć tych tłustych
jamajskich kupców-złodziei, smrodu ich
cygar i widoku ich butnych twarzy,
po prostu czekam do końca transakcji,
odprawiam moich ochroniarzy i wcho-
dzę tu, na najwyższe piętro Intercon-
tinantal Miami, by popatrzeć sobie na
to wszystko. Tu, na tej wysokości, wiatr
jest już chłodny i studzi gniewne, pełne
żalu myśli.
Wiesz, w moich żyłach płynie meksy-
kańska krew - jako dziecko uciekłem z
rodziną z ogarniętej przez Neodżunglę
Gwadelupy - a Meksykanie to nostal-
giczny, lubujący się w rozmyślaniach
naród. Co więcej, ja i wielu moich
rodaków tu w Miami widzieliśmy już
zagładę, a to sprawia, że patrzysz na
ten świat z innego punktu widzenia.
Tak więc staję tutaj, na najwyższym
piętrze Intercontinantal, wpatruję się
w Miami z lotu ptaka i dumam.
Dumam o tym przeklętym mieście,
jego smutnym losie i durniach, którzy
nim rządzą.
Z lotu ptaka Miami przypomina
wielką dżunglę. Jak okiem sięgnąć,
ciągnie się zieleń, intensywna, zjadliwa,
okrutna, zalewająca ruiny, powalająca
domy i pożerająca całe dzielnice. Ko-
rony drzew pochylają się nad coraz
węższymi ulicami, pędy znajdują dla
siebie miejsce wśród zgliszczy i funda-
mentów, bluszcz i mech wspinają się
coraz wyżej, oplatają ściany, wślizgują
się do wnętrz przez okna, drzwi, same
wygryzają nowe dziury. Potem nad-
chodzi tornado, targa dżunglą i miasto
znowu oddaje mu kilka budynków w
ofierze. Dżungla znów zyskuje kilka
przecznic. Czy ktokolwiek z tych głup-
ców w Radzie zdaje sobie sprawę z tego,
że miasto przegrywa? Że jest z wolna
6
duszone przez nieubłaganą dżunglę?
Gdy patrzę na Śródmieście i wyspę
Miami Beach z jej hotelami i drapaczami
chmur, ogarnia mnie pusty śmiech. Czy
oni, wielcy bossowie, wiedzą o tym, że za
kilka lat ich dumne Wieżowce zamienią
się w stertę gruzów?
Ciekawe, gdzie wtedy zamieszkają?
Na koronach najwyższych drzew?
To nieprawda, że wysokość chroni
przed gorączką błotną. Przecież każdy
z nich od czasu do czasu musi zejść
na dół, jechać ulicami, załatwić jakiś
interes... Gorączka dopada ich tak samo
jak dopada zwykłych ludzi z Błota. To
co innego. Oni chcą być wyżej, chcą być
bezpieczniejsi i bardziej oddaleni od ta-
plającego się w błocie motłochu, którym
rządzą, któremu rzucają ochłapy. Nie
chcą wdychać wilgotnego powietrza
dżungli, żyć w ciemnych lepiankach i
grać w baseball w niedziele. Chcą być
ważniejsi, chcą być bogami!
Jakież to żałosne! Bogowie, którzy
panują nad kilkunastoma osmolonymi,
starymi hotelami i biurowcami, które
ledwie trzymają się kupy! Byłeś kiedyś
na Miami Beach, amigo? Widziałeś te
brudne ściany niegdyś luksusowych
hoteli, zarośnięte bagnem baseny, po-
obrywane balkony i osłonięte drutem
kolczastym plaże, na których gniją
wodorosty? Widziałeś te rozpaczliwe
próby podtrzymania własnego splen-
doru, tą żałosną zabawę w high life?
Wielkie imprezy przy muzyce z CD i
oświetleniu z zapasowych generato-
rów w piwnicach willi, turnieje piłki
plażowej, w których wielcy i tłuści na
moment przerywają kłótnie o kolejną
zarośniętą ruinę, by poskakać za piłką,
nasmarowani olejkiem chłopcy, którzy
ślizgają się po falach na wygrzebanych
skądś deskach surfingowych. Każdy
chwali się swym śmietnikiem, obstawia
bandami zarośniętych zbójów z AK-47,
a miasto wokół nich umiera.
Zabrałbym tu kiedyś któregoś z
nich, z tych słynnych członków Rady,

i pokazał zielone morze Miami. „Spójrz”
powiedziałbym. „Oto nasze miasto. Co w
nim widzisz?”. Boję się jednak, że znam
odpowiedź. Jeden z drugim potrząsnął-
by głową i powiedział: „Tak, wiem, co
masz na myśli. FIST opieprza się z
remontem dróg, a Hernandez znowu
łyknął dobry kawał Wynwood.” Tak
więc nie zabrałem tu nigdy nikogo.
Miami umiera. Zwija się w zielonych,
duszących splotach dżungli, wciąż
próbuje się opierać, ale przegrywa. A
ludzie... Cóż, ci z Wieżowców nie zwra-
cają na to uwagi, zajęci transportem
bananów czy pogonią za kolejną kupą
przedwojennych gratów, a ci z Błota
przyzwyczaili się. Zastraszeni przez
Wampiry i kapusiów, zmuszeni do cięż-
kiej pracy codzienne walczą o przeżycie
swoje i swoich rodzin. I tańczą, gdy im
się uda. Tańczą, śpiewają, palą zielsko
i dziękują dżungli za jej łaskę. Kiedyś
staną się jej podopiecznymi, tak jak
papugi, małpy czy oceloty, staną się
puszczańskimi plemionami, oddającymi
hołd wielkiej, chroniącej ich puszczy.
Jak zatem zatrzymać napór lasu? Jak
powiedzieć dość i zabrać się za odbudo-
wę?
Nie ma takiego sposobu. Współczuję
tym nieszczęśnikom Amerykanom - być
może kiedyś pokonają Radę i staną się
władcami miasta, lecz wtedy przejrzą
na oczy i zrozumieją, że walczyli o
nędzne rumowisko.
Cztery kierunki
Kiedy patrzę ku północy, za Wieżowce
i Śródmieście, widzę tylko zieleń. Mam
wrażenie, że dżungla atakuje miasto
właśnie z tego kierunku. Wciąż jest
kilka osiedli ludzkich w dzielnicach
Buena Vista i Allapattah, wciąż widać
nitki North South Expressway i Biscay-
ne Boulevard wraz z kilkoma innymi
drogami, nadal wznoszą się gmachy
Jackson Memorial Hospital i Bobby
miami
Maduro Baseball Stadium, ale to już
ostatnie pomniki działalności człowieka.
Są rejony miasta, gdzie ludzie wydeptu-
ją już ścieżki do sąsiednich osiedli czy
wodopojów, zupełnie jak Indianie w pra-
dawnych lasach. Są rejony, w których
wędrówka zupełnie nie ma już sensu...
Gdy patrzę na zachód, widzę pstro-
kaciznę. Setki barw nadbrzeża Bayside
aż kłuje w oczy - stragany z owocami,
tłumy ludzi w kolorowych strojach,
flagi na masztach, kołyszące się palmy
- ach, obrazek jak ze starych filmów
pirackich. Tak, ci ludzie żyją pełnią
życia, ale oni nie należą do Miami. To
ludzie morza, którzy wiodą gwałtowne,
niebezpieczne, acz wolne życie, z dala od
błota i wyświechtanego splendoru. Dalej
most Venetian Causeway wiedzie ku
Venetian Islands, gdzie gniazdka uwiło
sobie wielu pomniejszych magnatów, i
dalej ku Miami Beach, gdzie mieszkają
ci najważniejsi. Na południe od niego
ciągnie się McArthur Causeway, który
również wiedzie ku Miami Beach, ale po
drodze zahacza o Palm Island i Hibiscus
Island, największe dzielnice rozpusty w
Miami. To smutny widok, wiesz? Smut-
ny, gdyż owe burdele, kasyna, hotele dla
miejscowych bonzów i strzelające ku
niebu rezydencje jedynie z daleka wy-
glądają na wspaniałe. Starczy zauwa-
żyć, że wyłaniają się z gąszczy dzikiej
zieleni, by wyobrazić sobie resztę.
Patrzeć na południe lubię tylko wie-
czorem, gdy w Little Havana trwają
imprezy, dżungla rozbłyskuje setkami
ogni, a wieczorny wiatr przynosi rytmy
gorącej muzyki. Za dnia zbyt dobrze
widać choćby mroczną dżunglę Flore-
sa przy Bricknell, zbyt dobrze widać
ciągnące się daleko plantacje Tyrella
w South East czy pozostałości ongiś
pięknej dzielnicy Coral Gables, teraz
porośniętej gęstym, wilgotnym lasem.
Ratusz Miami, Coconut Exhibition Cen-
tre, budynki uniwersytetu czy inne,
kiedyś słynne budowle, dziś są jedynie
7
miami
wybrzuszeniami pośród bezkresnej
dżungli, zamieszkanymi przez bandy
dziczejących z wolna ludzi.
Nie lubię południa. Stamtąd nadciąga
mrok.
A wschód z kolei jest szary. Szare
są bagna Everglades, podchodzące
coraz bliżej miasta, szary jest asfalt
Airportu, największej giełdy miasta,
szare są również nawierzchnie drogi
międzystanowej 95 i skrzydła samolo-
tów, unoszących się znad lotniska Opa-
-Locka. Szarość to najbardziej neutralny
z kolorów, coś pomiędzy czernią i bielą,
między dobrem a złem. Szarość jest
obojętna. Być może kiedyś, gdy będę
uchodził z Miami, udam się właśnie na
wschód?
Szarość, zieleń, czerń i pstrokacizna.
Oto kolory tego przeklętego miasta.
Jest jeszcze jeden. Zaraz po wojnie na
brzegach miasta zamieszkały flamingi,
tysiące flamingów. Stada tych pięk-
nych, wdzięcznych ptaków pojawiły się
na plażach, w basenach portowych, a
nawet zarastających powoli miejskich
sadzawkach. Co je tu trzyma? Co je
8
przykuwa do tego przeklętego miasta?
Przecież są wolne!
Ale dziękuję Bogu, że tu są. Róż to
piękny kolor.
Wieżowce
Zabudowa przedwojennego Miami cią-
gnęła się ponoć na 24 kilometry, jeśli
wierzyć opowieściom. Dzisiaj większość
z tego i tak pochłonęła dżungla. W
upstrzonych żywą zielenią stertach
ruin, poprzecinanych błotnymi ulica-
mi, nikt nie dopatrzyłby się leżącego
w granicach Miami miasta Homestead
czy słynnej dzielnicy Coral Gables. Nic
dziwnego, tam wznosiły się głównie
budynki mieszkalne, sklepy i pomniej-
sze gmachy użyteczności publicznej,
nieprzygotowane na falę uderzeniową
z Kuby czy serię wściekłych tornad.
Zgromadzone bliżej centrum miasta
wielopiętrowe drapacze chmur oraz
zgromadzone na nadbrzeżu hotele
budowano tak, by takim warunkom
mogły sprostać. Wiele budowli nie wy-
trzymało i zawaliło się pod naporem

rozjuszonych żywiołów, ale inne wyszły
z konfrontacji zwycięsko. Przekrzywio-
ne, z wybitymi szybami i wymieciony-
mi wnętrzami, dumnie górowały nad
dymiącymi zgliszczami Miami. Tam w
kilka dni po kataklizmie schronili się
ci, którzy chcieli opanować sytuację w
zniszczonym mieście. Z początku wie-
żowce, niczym średniowieczny zamek,
miały jedynie pomagać w ewentualnej
obronie przed rozruchami w mieście, ale
prawdziwą swą użyteczność zdradziły
z chwilą nadejścia dżungli i pojawienia
się gorączki błotnej.
Na wysokie piętra drapaczy chmur
nie docierały roznoszące chorobę moski-
ty, a świeża, nadmorska bryza odpędza
duszne powietrze dżungli. To starczyło,
by wieżowce stały się ośrodkami wła-
dzy, a zamieszkiwane piętro wyznacz-
nikiem pozycji społecznej. Na najwyż-
szych piętrach zamieszkali członkowie
Rady, najbogatsi kupcy oraz szefowie
FIST-u, tu też swoje rezydencje mają
przedstawiciele Jamajczyków oraz
zwierzchnicy Miami Vice i Coastal Gu-
ard. Ich dalsze rodziny, bezpośredni pod-
władni i najlepsi ochroniarze mieszkają
niżej, rywalizując o jak najlepsze piętra
z drobniejszymi, niezależnymi kupcami,
armatorami morskimi lub protegowa-
nymi urzędnikami. Na najniższych
piętrach i w piwnicach urządzane są
garaże i magazyny magnatów, którzy
rezydują w wieżowcach, a dostępu do
nich broni strefa drutu kolczastego i
strażnic, obsadzona przez uzbrojonych
w broń maszynową i granaty ponurych
typów. Ich zadaniem jest oczywiście
pilnowanie dobytku pana i władcy, ale
też zwracanie bacznej uwagi na to, kto
do budynku wchodzi.
Niektóre z Wieżowców są tak pilnie
strzeżone, że jeśli tam nie mieszkasz,
nie masz pisemnej przepustki ani mel-
dunku do któregoś z jego mieszkańców,
zatrzymają cię na dwadzieścia kroków
przed wejściem i kopniakami odeślą w
miami
drogę powrotną. Nie próbuj się wtedy
upierać przy swoim - bossowie rzadko
pamiętają o obowiązku nakarmienia
swych ludzi, a co dopiero ich psów.
Tak więc gorączka błotna podzieliła
ludność Miami na władców i poddanych,
na ich w Wieżowcach i nas na ulicach.
Nie masz pojęcia, chłopie, ile lat musiał-
byś tyrać na plantacji, by kupić małe
mieszkanko na najniższym piętrze
jakiegoś osmolonego hotelu. Zresztą
szans na to wielkich nie ma, słyszałem
już niejedną opowieść o jakimś kolesiu z
Wieżowca, któremu padł interes i wolał
umrzeć z głodu na własnym piętrze niż
je sprzedać i zamieszkać gdzieś niżej,
broń Boże w chacie przy ulicy. Dla nas
jedyna szansa, by kiedykolwiek trafić
do Wieżowca, to załapać się na służbę
do któregoś z bossów. Goryle tych bogat-
szych czasem dostają pokoje, oczywiście
jeden na kilku drabów. Smród i niewy-
goda takiej nory przechodzi ludzkie
pojęcie, ale dopiero wtedy zaczynasz
coś znaczyć. Już nie jesteś kolesiem z
tłumu, ale facetem z Wieżowca. Jesteś
kimś.
A Wieżowców jest coraz mniej, nie-
stety. Budowali je łebscy faceci, chcąc
by wytrzymały nawet najsilniejsze hu-
ragany i odwalili kawał dobrej roboty,
ale konstrukcje kruszeją i rozpadają
się z wolna. Praży je słońce, płuczą
deszcze, smaga wiatr, ludzie wykuwają
nowe przejścia, budują wiszące mosty,
wyburzają ściany. Nie ma roku, by
drapacze chmur nie odparły przynaj-
mniej jednego tornada. Po tym, jak
pół roku temu ze starości zawalił się
Liberty Hotel, grzebiąc ponad setkę
osób z szefem plantacji mango na czele,
bossowie trochę się zaniepokoili. Przez
kilka sesji Rady Miejskiej gadano nawet
o wprowadzeniu specjalnych przepisów
ochronnych dla wieżowców Miami, ale
nic to nie dało. W tydzień po ostatniej
sesji ten debil od bananów, Tyrell
Martinez, wyburzył ostatnie piętro na
9
miami
lądowisko dla swego helikoptera.
Najwięcej Wieżowców wciąż stoi
w byłym centrum miasta - biurowce
ze słynnym Dade County Courthouse
na czele - oraz nieco na południe od
centrum, przy Bricknell Avenue. Tam
ocalało wiele budynków bankowych,
Hotel Intercontinental oraz Atlantis,
wielki biurowiec, którego centralnym
elementem jest kwadratowa dziura
na wylot. Fali uderzeniowej oparło się
również sporo hoteli w południowej
dzielnicy Miami Beach, zgromadzonych
przy przywróconej do użytku Ocean
Drive. Budynki wciąż stoją, ale jedyną
pewną rzeczą dla przyszłości Miami
jest to, że kiedyś, a być może już jutro,
rozpadną się w pył i wielcy bossowie
naraz znajdą się na ulicy. I w przenośni,
i dosłownie.
Ulice miasta
Fale uderzeniowe niezbyt odległych
wybuchów nuklearnych do spółki z
tornadami zmieniły miasto nie do po-
znania. Po większości istniejących przed
wojną budynków zostały po prostu
kupy gruzu, które porosła dżungla lub
oblepiły nędzne chatynki pospólstwa.
Kto tylko może, wznosi tu lepiankę
na jakimś wzniesieniu, choćby nawet
najmizerniejszym, bo ulice miasta to
dziś śmiertelne zagrożenie. Nie, nie
chodzi tu wcale o ludzi czy aligatory,
bynajmniej. Niegdyś szerokie, asfaltowe
arterie metropolii zamieniły się bowiem
w niekończące się błotne bajora. Podczas
dobrej pogody to zaledwie uciążliwość,
do której można się w końcu przyzwy-
czaić, ale podczas ulewnych deszczy
ulice stają się korytami rwących po-
toków, które wymiatają przed sobą
wszystko, co żyje lub zostało kiepsko
przymocowane.
Z tego względu Miami nie ma chodni-
ków i nigdy ich mieć nie będzie. Tu i ów-
dzie mieszkańcy położą kilka desek, by
10
móc względnie suchą nogą przedostać
się z jednego miejsca w drugie, czasem
sklecą też prowizoryczną kładkę, ale na
tym się kończy. Po co się wysilać, skoro
przyjdzie deszcz i wyrówna?
Goście z FIST-u, miejscowej organi-
zacji handlowej, oczyścili co prawda i
zabezpieczyli przed powodziami kilka
przedwojennych magistral, które pro-
wadzą do US 1 oraz baz przeładunko-
wych organizacji na północy miasta, ale
to wyjątek. Nikt nie liczył, ilu niewol-
ników, których zapędzono do kopania
rowów odpływowych i wałów przeciw-
powodziowych, udało się przeżyć robo-
tę. Po magistralach „fistaszków” suną
dzisiaj ciężarówki z towarami wyłado-
wanymi w porcie i do nich ogranicza
się w zasadzie ruch kołowy w Miami.
Zwykłych samochodów osobowych nie
uświadczysz. Co ważniejsze szychy
mają na stanie kilka jeepów czy hum-
merów, zdarzają się wśród nich też inne
typy, ale te z rzadka dają sobie radę w
typowych warunkach „miejskich”.
Jeśli chcesz zatem coś przewieźć w
Miami, a nie masz ochoty płacić myta
zdziercom „fistaszkom”, proponuję
bardziej tradycyjne metody. Konia,
chociażby.
W Miami naprawdę łatwo się zgubić, kolego. Nie licz na to, że znajdziesz tabliczki z nazwami ulic. Zamiast
budynków masz teraz sterty gruzu, zamiast placów dzikie zarośla, zamiast ulic mokradła, wszystko
zmieniło się do tego stopnia, że przedwojenny plan miasta przyda ci się jedynie w latrynie.
Najlepiej pytać dzieci o drogę. Pełno ich wszędzie, gonią się z psami, taplają w błocie, grają w piłkę.
Złap jednego i obiecaj, że mu coś dasz, jak cię zaprowadzi we wskazane miejsce. Bywa, że ci coś świśnie,
albo dla zabawy całą szajką obrzucą cię grudkami błota, ale to i tak lepsze niż spotkanie z kolesiem, dla
którego przedstawiasz po prostu wartość rynkową.
Często bywa jednak, że dzieciak okazuje się w porządku, a wtedy zdobywasz przyjaciela. To cholernie
ważne w Miami, wierz mi.

11
miami
Wjazd do Miami
Jeśli wybierasz się do Miami, posłuchaj
mnie uważnie. Dam ci kilka wskazówek
jak dotrzeć do miasta i nie zgubić się
po drodze. Załóżmy, że przybywasz z
północy, drogą lądową. Jak dotrzesz
do Florydy, to już twoja sprawa, pole-
całbym jednak trasę wzdłuż wybrzeża.
Nowy Jork do pewnego miejsca wysyła
tam swoje patrole, możesz też liczyć na
strażników z Federacji Appalachów.
Trasa nie jest zbyt skomplikowana i nie
należy do niebezpiecznych. Mutantów i
maszyn Molcha jest mało, gangi niezbyt
liczne. Jeśli ci się poszczęści, kawałek
możesz przejechać koleją FA-NJ. W mo-
mencie, w którym zaczniesz dostrzegać
coraz więcej zieleni, a słonko będzie
przyjemnie grzało w twarz, znaczy to,
że jesteś blisko Florydy.
W tym momencie powinieneś zjechać
na US1. To najlepiej zachowana droga
w rejonie, porządna przedwojenna au-
tostrada. Warto ją wybrać z kilku po-
wodów. Jest stosunkowo bezpieczna, bo
nawet jeśli ktoś chce urządzić zasadzkę
na podróżnych, na twardej i miejscami
tylko dziurawej nawierzchni zdołasz
rozwinąć „prędkość ucieczki” i oderwać
się od pościgu. US1 jest w dobrym stanie,
więc podróżuje się nią szybko. Prawie
na pewno dostaniesz po drodze paliwo
w umiarkowanej cenie i żywność na
dalszą drogę. No i jeżeli jesteś kom-
pletnym debilem, nie zabłądzisz tylko
jadąc cały czas po autostradzie. Oto po-
wody, dla których polecam starą dobrą
„Jedynkę”. Ona zawiedzie cię prosto do
centrum.
Po czym poznasz, że jesteś na Pół-
wyspie? Kiedy ostatnio sprawdzałem,
na granicy dawnego stanu stał znak
postawiony przez wesołków z miasta:
„Tutaj zaczyna się Miami. Intruzi
zostaną pożarci”, pod spodem ktoś na-
malował wystającą z krzaków głowę
krokodyla. Jeżeli tabliczki już nie ma,
12
albo będziesz zbyt zajęty ostrzeliwa-
niem się, by zwracać uwagę na to co na
drodze, zatrzyma cię pierwsze drzewo
albo krzak wyrastający z dziury w
nawierzchni. Rośliny wyrastające z
pęknięć w betonie i asfalcie to właśnie
pierwszy sygnał, że jesteś na Florydzie.
Drugi znak to zdradliwy teren. Zejdziesz
na pobocze za potrzebą i spostrzeżesz,
że niewinna z pozoru łączka to w istocie
grzęzawisko, w którym zostawisz buty.
Do zdradliwego terenu zaliczam również
lotne piaski i „niegroźną” dżunglę. Bez-
pośrednio przed Miami droga prowadzi
przez wilgotny las i najlepiej, gdybyś
w ogóle nie zatrzymywał się na tym
odcinku, a już pod żadnym pozorem
nie powinieneś zjeżdżać na boczne
dróżki. Słyszałem opowieści podróżnych,
którzy zdecydowali się ominąć auto-
stradę, ponieważ po huraganie została
zatarasowana połamanymi drzewami.
Chłopaki utopili samochód w czymś, co
zdawało się być płytką kałużą, a potem
błąkali się po dżungli przez cztery dni.
Dwóch z czwórki odnalazł przypadkiem
miejscowy tropiciel. Reszta posłużyła
pewnie za karmę dla krokodyli albo
potworów. Ocaleni opowiadali potem z
dumą, jak wydostali się z Neodżungli,
ale oczywiście to nie była Neodżungla,
tylko zwykły las deszczowy.
Będziesz zatem jechał starożytną
drogą, z asfaltem zielonym od pokry-
wających go pierwotniaków. Ze wszyst-
kich stron dżungla, również nad głową.
Co chwila trzeba wysiadać i wycinać
sobie drogę wśród zieleni. Lepiej nie
zapomnij maczety, albo lepiej siekiery.
Na wiszące nisko liany i gałęzie drzew
wystarczy, ale na sterty powalonych
pni lepszy jest dźwig na pickupie. Po-
ważnie mówię, dźwig oszczędzi ci dużo
kłopotu. I kolejna dobra rada - w czasie,
gdy ekipa odblokowuje drogę, przynaj-
mniej jedna osoba powinna zostać przy
samochodzie. Szczelnie zamkniętym sa-
mochodzie! W okolicy Miami żyją takie

małe, złodziejskie pokurcze, trochę po-
dobne do małp - wystarczy chwila nie-
uwagi i żegnasz się z ulubioną spluwą,
z której byłeś tak dumny. Zamknięte
okna i szyby, również w czasie jazdy,
uchronią cię przed innymi nieproszony-
mi gośćmi w samochodzie: jadowitymi
pająkami, wężami dusicielami i, nie
śmiej się, ptasim gównem. To nic, że
jest gorąco i parno - do pogody trzeba
się przyzwyczaić. W lesie okien się nie
otwiera! A właśnie, byłbym zapomniał.
Jeśli nie masz stuprocentowej pewno-
ści, że coś jest jadalne, nie uzupełniaj
zapasów leśnymi owocami. Szczególnie
wszelkiego rodzaju jagódki zazwyczaj
są silnie trujące. W porządku, sądzę, że
ten etap mamy już omówiony.
Jak wyglądają przedmieścia? Można
rzucić okiem na panoramę ruin z pagór-
ka przy metalowym znaku „Miami Vice
wita i ostrzega!”. Po pas przez bagno
(uważaj na pijawki i kleszcze), potem
wchodzisz na stały grunt i wdrapujesz
się na szczyt, a widok wart jest wysił-
ku. Piękna kompozycja rozwalonych
budynków, w kolorze rdzy i betonu oraz
zieleni. Kolonie krzewów rosną mię-
dzy pokruszonym budulcem, samotne
wysokie drzewa ocieniają pozostałości
domków i sklepów satelitarnej dzielnicy
miasta. Gdzieniegdzie słońce odbija się
od powierzchni wody wypełniającej dół.
Pomiędzy wysokimi budynkami ciągną
się smugi zieleni - to pnącza, ciężkie od
zwisających kępami liści i pasożytów.
W dali, na tle błękitnego nieba widać
majaczące zarysy wieżowców. Z bliska
przekonasz się, że to tylko kikuty
konstrukcji, oplecione zielenią niczym
bożonarodzeniowa choinka łańcuchem.
Ani żywej duszy w zasięgu wzroku,
ale niech cię nie zwiedzie pozorny spo-
kój. Na ziemi niczyjej czają się grupki
degeneratów, bandy łachmaniarzy i
drapieżne zwierzęta. Czekają na chwilę
nieuwagi i atakują.
Na wjeździe do centrum Miami, do
strefy zamieszkałej, nie ma komitetu
okiem przybysza
powitalnego, fanfar, ani czerwonego dy-
wanu. Co gorsza, nie ma również ozna-
kowania przejezdnych ulic, bo miejscowi
wiedzą, którędy chodzić i nie używają
samochodów. Najlepiej jedź trasami, na
których zobaczysz ludzi, nie ryzykujesz
wówczas zabrnięcia w ślepy zaułek i
rozwalenia opon o druty i rozbite szkło.
Zobaczysz, że budynki są w opłakanym
stanie. Klimat i uszkodzenia wojenne
doprowadziły miasto do ruiny, a wdzie-
rająca się do miasta dżungla dokańcza
dzieła. Gałęzie przebijające na wylot
stalowe szkielety budynków, porośnięte
trawami kikuty wysokościowców - to
typowe widoki. Charakterystyczne są
również kałuże mętnej wody po połu-
dniowych deszczach, i skapujące do
nich dosłownie ze wszystkiego krople
skondensowanej wilgoci. Przestronne
niegdyś bulwary, na których rosły ele-
ganckie rządki palm są teraz dzikimi
zagajnikami zieleni i skruszonego be-
tonu. Autostrady i wiadukty połamały
się tworząc surrealistyczne rzeźby, ze
sterczącymi wysoko w górę stalowymi
szynami. Mosty łączące miasto z Przy-
lądkiem wyglądają jak obcięte toporem
olbrzyma. Większa ich część utonęła w
odmętach słonej wody i leży na dnie.
Tory kolejki napowietrznej spoczywają
na ziemi, pokryte zwisającymi kępami
traw i przypominają drzemiące od lat
węże morskie, które fala wyrzuciła
na brzeg. Miami wygląda smutno,
cholernie smutno, mimo słonecznej
pogody i wszechobecnego życia. Widok
kolorowych ptaków i wszechobecnych
owadów wcale nie pomaga wyzwolić
się od przygnębiających myśli. Jako
miasto ludzi - Miami umiera. Przejmuje
je okrutna w swej bezmyślności, ale
potężna i dzika natura.
Miejscowi, mam tu na myśli normal-
nych ludzi, nie mają nic przeciw obcym
i chociaż będą cię bacznie obserwować i
obgadywać, nie powinni robić trudności.
Kłopoty zaczną się w momencie, gdy
13
 miami

postanowisz zapytać kogoś o drogę, albo nej cenie - możesz kupić dla świętego
o dobrą knajpkę. Usłyszysz wówczas spokoju, przynajmniej koleś nie przebije
półsłówka, mieszankę hiszpańskiego i ci kół z zemsty. Pustego mieszkania
angielskiego, oraz słynny południowy radzę poszukać z daleka od dawnego
akcent, niezrozumiały dla normalnych Downtown, bo tam wszystko jest już
ludzi. Mieszkańcy Miami są zamknięci „czyjeś”. Jeśli chodzi o rozrywki i je-
w sobie i nieufni. Większość to bura- dzenie - to już temat na zupełnie inną
ki, które uważają, że przez rozmowę opowieść.
z obcym można tylko sobie napytać
biedy. Jest szansa, że napotkasz kogoś
bardziej światowego - najlepiej szukaj
Latynosów. Drobne cwaniaczki wiecz-
nie kombinują, jak tu kogoś oszukać,
ale przynajmniej da się coś wydusić z
tych fałszywie uśmiechniętych dupków.
Będą ci chcieli coś sprzedać po zawyżo-

Uwięzieni w Miami
Floryda to dziś jedna wielka dżungla, poprzecinana tu i ówdzie pasmami bagien. Z przedwojennej siatki
dróg pozostała tu jedynie stara dobra autostrada US1 oraz garść dróg bocznych - tam kursują konwoje
FIST-u, a Miami Vice ma posterunki. Jeśli ktoś postanowi przedrzeć się na kontynent drogą lądową, z
reguły wpada w łapy jakiegoś gliny czy „fistaszka”, którzy tylko na to czekają. Za dorodnego niewolni-
ka Kubańcy czy Jamajczycy dają do stu gambli. Alternatywą jest wyprawa przez dżunglę i mokradła.
Najczęściej kończy się wtedy w żołądku jakiegoś przedsiębiorczego krokodyla.
Floryda to zabójcza kraina i mało kto myśli o stawieniu jej czoła tylko po to, by dostać się na znisz-
czone eksplozjami nuklearnymi pustkowia kontynentu. Po co, jeśli dżungla daje schronienie, a u któregoś
z lokalnych bossów zawsze można znaleźć pracę? Fakt, że trudno tu o łatwe i bezpieczne zajęcie, ale
czy gdzieś w Stanach można jeszcze taką robotę znaleźć? Na plantacjach bananów, mango czy trzciny
cukrowej zawsze są potrzebni robotnicy, podobnie jak przy karczowaniu lasów czy wyładunku w porcie.
Jak masz jaja, to możesz się zaciągnąć do ekip zbieraczy lub do jakiejś załogi, a jak się wyróżnisz, to
hoho! Nigdy nie wiadomo, jak wysoko zawędrujesz. Może „fistaszki” wezmą cię na kierownika ekipy
rozładunkowej, ochroniarza albo nawet na kierowcę, może załapiesz się do Miami Vice lub do ochrony
któregoś z bossów? Jak nie chcesz słuchać niczyich poleceń, to otwórz własny interes. Zapłać policji
za zezwolenie i wykombinuj coś zyskownego - gotuj chińskie żarcie przy nadbrzeżu, wyplataj liny czy
maty, zbieraj kauczuk, wypalaj garnki. Co ci szkodzi?
Co to za życie, spytasz? Jaki sens ma całodzienna harówka na plantacjach pod prażącym słońcem i
wieczorny powrót do dusznej lepianki? Na czym polega różnica między takim życiem a niewolnictwem?
Jak można co dzień snuć się w błocie bez nadziei na lepsze jutro i pokornie harować po dwanaście godzin
dla jakiegoś nadętego pyszałka, mieszkającego gdzieś w Wieżowcach? Jak można z uległością godzić się
na wszelakie, nierzadko bezmyślne decyzje Rady czy znosić obecność szpicli Miami Vice?
Wielu zadaje takie pytania. Proponuję, byś kiedyś zszedł między chatki po zmroku. Idź tam, gdzie
płoną pochodnie i skąd dobiega śpiew. Wsłuchaj się w gorącą muzykę bębnów i gitar, przyjrzyj się
pełnym uniesienia twarzom tancerzy, wychyl kubek rumu, a zaraz pochłonie cię magia nocy miasta-
-dżungli. Do upadłego będziesz pląsał w tanecznym korowodzie, śmiał się i śpiewał wraz z tysiącami
innych, upojonych zabawą i alkoholem. Ciekawe, czy będziesz potem dalej tęsknił za ryczącymi syrenami
Nowego Jorku czy sztywnymi zasadami Appalachów.
Ludzie wydają się pogodzeni z losem, wiedzą, że czeka ich najwyżej czterdzieści lat życia pełnego
ciężkiej pracy, a każdego dnia może ich zaatakować krokodyl czy tornado, dopaść gorączka błotna czy
aresztować okrutny żołdak Miami Vice. Wiedzą, że zawsze może być gorzej, dlatego dziękują losowi za
takie życie, a swą wdzięczność wyrażają po prostu w dzikiej, niczym nie skrępowanej zabawie. Bądź
jednak ostrożny - mimo wszystko są to Latynosi, ludzie o gorącej krwi, którzy nigdy nie rozstają się ze
swymi maczetami. Starczy urazić jednego z nich, by mieć na głowie całą nader liczną rodzinę, a jeśli w
nieodpowiednim miejscu zdradzisz się ze swym bogactwem, to tym bardziej po tobie. Wielu młodych ludzi
z Miami jest wysoce podirytowanych własnym ubóstwem i zrobią wszystko, by to zmienić... Absolutnie
wszystko.

14
Podział sił w miami

15
 miami

Rada miejska członkowie Rady przychodzą tylko na

Od czego tu zacząć... No, najlepiej od
początku, od tej słynnej Rady Miej-
skiej, dzięki której to ponoć w mieście
panuje nowy porządek. Bzdura, chłopie,
wierutna bzdura. Nie wierz w to, co
policja wciska do głów tym biedakom z
Błota. Porządek w mieście panuje tylko
dzięki temu, że poszczególni bossowie za
bardzo się szanują, by wszcząć otwartą
wojnę.
Widzisz ten wysoki budynek, ten
lekko przekrzywiony drapacz chmur
ze ściętym wierzchołkiem? To Dade
County Courthouse, gdzie ów cały nie-
wolniczo-tytoniowo-zbrojeniowy sabat
się spotyka na cotygodniowe piątkowe
kłótnie. W skład rady wchodzi rzecznik
Miami Vice, po jednym przedstawicielu
FIST-u i Coastal Guard, szef stalkerów
oraz dziesięciu największych bossów.
Wszystko to łotry bez krzty sumienia
i śladu skrupułów. Nie licz na to, że
wpuszczają na posiedzenia publiczność.
Nie, to szczwane bestie i wiedzą, jak
wielu wrogów sobie narobili. Dobrze
wiedzą, że starczyłby jeden zdesperowa-
ny Amerykanin ze Stingerem, by cała
Rada przeszła do historii. Przeważnie
najważniejsze posiedzenia, a na sesje
rady wysyłają swoich zaufanych se-
kretarzy, którzy wydzierają się w ich
imieniu, a po powrocie przedstawiają
bossowi sprawozdanie. W dużej mierze
Rada istnieje tylko na pokaz - i tak
większość spraw załatwia się za kulisa-
mi, dzięki prywatnym porozumieniom.
Czemu w ogóle nie zlikwidowano Rady?
Powody są dwa - po pierwsze, zawsze to
jakaś szopka na pokaz dla ludu, a po
drugie, jeśli dumni bossowie poróżnią
się i próbują znaleźć nić porozumienia,
która nie naruszałaby prestiżu żadnego
z nich, posiedzenie Rady jest doskonałą
okazją do niekrępującego spotkania i
odnowienia kontaktów.
Regulamin spotkań jest równie ubogi
jak zasady moralne członków Rady.
Obowiązuje całkowity zakaz wnoszenia
na obrady jakiejkolwiek broni palnej,
wprowadzania ochroniarzy czy osób
towarzyszących, a sala konferencyj-
na jest szczelnie zabezpieczona przez
Miami Vice. To wszystko - nie ma prze-
wodniczącego, ani porządku obrad. Rada
ma za zadanie rozwiązywać palące
problemy miasta. Wnioski na ogół nie
zabierają wiele czasu, gdyż mało kto

Kierowca mocno zakręcił kierownicą i samochód terenowy ostro wyhamował w błocie, smagając światła-
mi po betonowych płytach muru obronnego wokół Hotelu Imperial. Morris zaklął szpetnie, w ostatniej
chwili chwytając się barierki.
- Que pasa? - okrzyknął ich ktoś z muru. Morris usłyszał jeszcze szczęk repetowanego karabinu ma-
szynowego, a w tym samym momencie oślepił go blask szperaczy. Za murem psy ujadały z wściekłością.
- Pan Morris, sekretarz seniora Lopeza! - zawołał kierowca. - Wracamy z Rady! Wpuśćcie nas i to szybko!
Snop szperacza ześlizgnął się z twarzy Morrisa i pomknął w bok. Człowiek z karabinem wydał pośpiesz-
ne rozkazy i kilku innych ochroniarzy naparło na pusty wrak szkolnego autobusu, zastępujący bramę
do posiadłości jednego z największych bossów Miami, seniora Marcusa Lopeza. Koła jeepa zabuksowały
w błocie i samochód skoczył naprzód, opryskując zmagających się z wrakiem żołnierzy.
Morris zastał Lopeza dokładnie tam gdzie się spodziewał. Magnat stał na skraju dawnego basenu
hotelowego, rzucając skrawki mięsa kotłującym się u jego stóp aligatorom.
- Jest źle, seńor Lopez - Morris nie robił żadnych wstępów. - Nie mamy co marzyć o Surfside Beach.
Poparł nas tylko człowiek Hamiltona i ten czubek Flores. Pieprzony Rusek Michajew wyśmiał naszą
propozycję, a reszta milczała. Ciekawe, kto tym razem smaruje.
- Jamajcy - lśniąca od potu, pobrużdżona twarz Lopeza była nieruchoma, gdy kucał i spoglądał kroko-
dylowi prosto do rozchylonej paszczy. - Te jamajskie świnie podkupują z wolna każdego przeciwko nam.
Jakoś nie mogą zapomnieć, że rąbnęliśmy im ten statek z żywym towarem. Trza będzie powtórzyć ten
manewr. Umów mnie na jutro z naszym człowiekiem w Coast Guard.
- Jamajskie świnie - mruczał, wsuwając lufę shotguna między zęby najedzonego aligatora i naciskając
spust.

16
 podział sił w miami

ma cierpliwość uczciwie z urzędnikami

pogadać, a reszta bossów z kolei nie
ma wielkiej ochoty słuchać. Wierz mi,
decyzje zapadają tam w oka mgnieniu.
Zabezpieczyć port przed łupieżczymi
atakami piratów? Dobra, załatwi się.
FIST sugeruje wyłożenie płytami 17th
North West Avenue? Nie ma sprawy,
zarządzi się roboty publiczne. Główny
Poborca Podatkowy to oszust i malwer-
sant? Do bagna z nim, mało to mamy
ambitnych, lojalnych ludzi? Nowy
przedsiębiorca z Tampa chce otworzyć
punkt skupu dóbr znaleźnych na za-
rośniętym odcinku Claughton Island?
Ależ nie ma problemu, jeśli tylko uiści
stosowne opłaty do budżetu miasta i
wręczy zwyczajowe dary sąsiadom!
Jamajscy piraci zaatakowali frachto-
wiec seniora Pablo Rodrigeza, naszego
przyjaciela i partnera w interesach?
Nie może być! Podwyższymy zatem

Amerykanie
Są ich ponoć tysiące. Ukrywają się w tunelach pod miastem, w trudno dostępnych wioskach na bagnach,
w gęstwinie dżungli, śledzą, planują i niszczą. Nienawidzą Rady Miejskiej oraz nowego systemu i nie zmar-
nują żadnej szansy, by dokopać któremuś z bossów czy szefów Miami Vice. Nazywają się Amerykanami.
Trudno byłoby mi uwierzyć w istnienie ruchu oporu, który sprzeciwiałby się naszemu porządkowi.
Złote czasy Miami dawno minęły - teraz panuje tu dżungla, choroby, aligatory i piraci, zatem jakoś nie
wyobrażam sobie powrotu do demokracji i innych farmazonów. Jeśli miasto ma przetrwać, musi być
trzymane twardo przy pysku. I wiesz co? Śmiech mnie ogarnia, gdy słyszę te wrzaski o zdradzie ide-
ałów amerykańskich, o humanitaryzmie i prawach jednostki, wrzeszczą o niewolnictwie, karze śmierci.
Cholerni sekciarze.
Trudno byłoby mi w to uwierzyć, ale widziałem flagę amerykańską, która zawisła na Dade County
Courthouse zeszłego lata w Dniu Spalenia Flagi. Nie wiem, jak te świry się tam dostały. Widziałem
wściekłość bossów, którym tajemniczy bojówkarze uwalniali transporty niewolników lub rozkradali
magazyny żywności, widziałem samochody poszatkowane bombami domowej roboty, widziałem listy z
pogróżkami i nasłuchałem się wrzasków ulicznych kaznodziei, nim zgarnęła ich Miami Vice. Mówi się,
że organizują tajne komplety, gdzie uczą ludzi czytania i pisania oraz historii Stanów, że kontaktują
się z Nowym Jorkiem i mają gdzieś tajną bibliotekę z największymi dziełami literatury amerykańskiej
i że gromadzą arsenały na ostateczną rozprawę z Radą Miejską, którą nazywają „uzurpatorską bandą
krwiożerczych zwierząt w ludzkiej skórze”.
Uff, już myślałem, że nie spamiętam tego tekstu.
Nie wiem, ile z tego jest prawdą. Na pewno naprawdę istnieją, to nie ulega wątpliwości, ale po mojemu
to jedynie banda zdesperowanych durniów, z braku lepszego pomysłu na życie toczących walkę o jakieś
tam bzdurne ideały. Nie widzą przy tym, że sami stali się narzędziem ideologicznie wrogiej polityki.
Miami Vice z pewnością już dawno by rozwiązało ten problem kilkunastoma strzałami w tył głowy gdzieś
na bagnach, gdyby nie to, że Amerykanie są po prostu niezbędni. Miasto potrzebuje wygodnego kozła
ofiarnego na wypadek, gdyby ktoś przekroczył granice tej tam... zdrowej konkurencji. Zastanawiałeś się
może, ile z tych sabotaży Amerykanów to tak naprawdę echa porachunków między bossami lub akcji
MV, która wyrwała się spod kontroli?
Są nawet ludzie, którzy twierdzą, że Amerykanie to jedna wielka intryga MV. Być może, Hamilton
to łebski facet. Na wszelki wypadek nic nie mówię podczas rozmów na ten temat. Poczekam, dowiem się.

17
 miami

myto tym złodziejom z dreadlockami! Teoretycznie prawo do tego ma każdy z

Rzecznik Miami Vice grzmi o wy-
krytych sabotażach Amerykanów i
udowadnia przypadki złamania prawa
przez samych bossów, co ci muszą
okupić utratą reputacji i poważnym
odszkodowaniem na rzecz miasta.
Przedstawiciel Coastal Guard chwali się
schwytanymi przemytnikami i zatopio-
nymi jednostkami piratów, „fistaszki”
pomstują na niszczejące i źle strzeżone
drogi, ale to wszystko nic w porówna-
niu do jazgotu bossów. Och, chłopie...
Zarzucają sobie nieuczciwą konkuren-
cję, dumping i sabotowanie produkcji,
ustalają maksymalne ceny zbytu rumu,
tytoniu, cukru, niewolników i owoców,
nawzajem zapewniają się o swej dobrej
woli i nieustającej przyjaźni, kłócą się,
godzą i przepraszają... Istny „Ojciec
chrzestny”.
Emocje sięgają zenitu dopiero wtedy,
gdy któryś z sekretarzy w imieniu
swego bossa zgłosi wniosek o pozwolenie
na zajęcie nowych budowli w mieście.
członków Rady, ale taki manewr naru-
sza równowagę sił w mieście i przez to
rzadko kiedy podoba się reszcie. Aż wie-
rzyć się nie chce, ile czasu sekretarze
potrafią zaciekle się kłócić o rozmiary
porośniętego dżunglą spłachetka gru-
zów, które przejąć chce wnioskodawca.
Dla tych ludzi władza jest wszystkim,
czego pożądają i jeśli przed wysunię-
ciem wniosku nie zjednają sobie innych
bossów darami, lub nie przekonają ich
do pomysłu w rozmowie na boku, taka
dyskusja może doprowadzić do gwałtow-
nego ochłodzenia stosunków w mieście.
A stąd krok do wojny między bos-
sami, a te są jedynie odrobinę mniej
okrutne od ataków tornada.

Królewna Śnieżka
Królewna Śnieżka to miejscowa baśń. Ludzie powtarzają tę historię w czasach epidemii, a niektórzy obcy
przybywają do miasta tylko w poszukiwaniu Królewny. O co chodzi z jej wysokością? Słyszałeś pewnie,
że tu, w Miami, mamy przedwojenne centrum hibernacji. Lodówkowo, jak mówią niektórzy. Znajduje
się ono w podziemiach Kliniki Świętego Łazarza, a pieczę nad nim sprawuje Woods. W Lodówkowie śpi
podobno kilkadziesiąt osób, między innymi Królewna Śnieżka. Ponoć Woods odkrył ją przypadkiem,
kiedy jeden z jego najbliższych przyjaciół zapadł na nieznaną i jak się zdawało nieuleczalną chorobę.
Według legendy ta nieziemska piękność jest profesorem medycyny i wie o chorobach więcej, niż
wszyscy miejscy lekarze razem wzięci. Obudzona przez Woodsa, chcąc nie chcąc musiała służyć mu swoja
wiedzą, lecząc tego chorego przyjaciela. Od tamtego czasu parszywy mafiozo traktuje ją jak własność.
Wyciąga Królewnę z lodówki, kiedy zgłasza się do niego jakiś bogacz z nieuleczalną dla współczesnych
szarlatanów chorobą. Bierze za jej pomoc jakieś straszne gamble, a gdy nie jest już potrzebna, na powrót
pakuje ją do hibernatora. Wiedza i umiejętności Śnieżki są tak ogromne, że wielu zastanawia się, czy
to faktycznie nie bujda. Niektórzy sądzą, że Królewna nie może być człowiekiem. Ja tam nie wierzę w
bajki, chociaż lubię ich słuchać.

18
hamilton

19
miami
Andrew Hamilton
Po śmierci starego Hamiltona nikt nie
miał żadnych wątpliwości, że schedę po
nim obejmnie syn. Andrew od maleńkości
wychowywany był jako następca ojca
- wpajano mu, że stanie na czele Mi-
ami Vice, zostanie się bosem bossów.
Nic dziwnego że z młodego Ham-
iltona wyrósł młody, arogancki i
ambitny buc. Powiedzenie mówi,
że jaki pan taki kram, więc Mi-
ami Vice to rónież aroganckie buce.
Andrew posiada wiele cech ojca -
stanowczość, spryt, przedsiębiorczośc. Z
tego powodu zyskał sobie ksywę Młody.
Urodził się jednak po wojnie i brakuje
mu sentymentu jaki jego stary żywił do
minionego świata. Wszelakie skropuły,
o jakie można było podejrzewać Neda,
w przypadku syna są już nieaktualne -
równowaga sił i jakiekolwiek odwołania
do przedwojennych struktur władzy to
dla niego jedynie bełkot. Chłopak nie
może się nadziwić że ojciec nie zechciał
przejąć pełnej kontroli nad miastem,
chociaż miał ku temu możliwości .
Uważa tatę za tchórza, czym zraził
sobie większość dawnych przyjaciół
Neda. Stara ekipa wykrusza się coraz
bardziej, a w miejsce doświadczonych
doradców wchodzą i młode zapalczywe
głowy.
Młodemu Hamiltonowi trzeba
jednak przyznać to, że nosi się odpow-
iednio do swojej pozycji, ale skromniej
niż ci wszyscy szpanerscy bossowie.
Widać, że władza odbiłą się na jego
wyglądzie - ostre rysys twarzy, zde-
20
cydowane gesty, ubranie skromne, ale
zawsze wyróżniające z tłumu. Nikt
poważny, basowy głos sprawia, zę gdy
Młody się odezwie, wszyscy cichną i
słuchają z uwagą. Facet ma świetny
serwis medyczny -opiekują się nim
lekarze Woodsa, ale i tak wydaje się,
że żadna choroba się go nie ima. Z
wyjątkiem dwóch: po pierwsze, ma
wygląd starca, choć wcale nie cierpi
na żadern syndrom Matuzalema i
bynajmniej nie odbija się to na jego
sprawiedliwości. Po drugie, cierpi po-
dobno na poważna alergię, ale źródło
uczulenia nie jest powszechnie znane.
Człowiek z jego pozycją nie powinien
pochopnie zdradzać swoich słabości.
Większość czasu Hamilton
spędza w kwaterze Miami Vice.
Otocznowy swoimi pretorianami nie
obawia się tam niczego. Na posiedze-
nia Rady jeździ z niechęcią - ma coraz
mniej cierpliwości do napuszonych
i kłótliwych bossów. Powiedziałem
jeździ, ponieważ jest dumnym posia-
daczem czerwonego Porsche. Za jakąś
przysługę, albo z czystej spympa-
tii, otrzymał go w darze od Nowego
Jorku wraz z dużym zapasem paliwa.
W Miami nie ma zbyt wielu prawnych
samochodów, a wóz Hamiltona jest
jedynym autem tej klasy na Flory-
dzie, a być może na całym południu.
Ostatnio pojawiły się jakieś problemy
z silnikiem, więc jeśli znasz dobrego
fachowca, pchij go do Młodego - opłaci
się to wam obu.
bossowie

21
miami
Hannibal Woods
Podobno pochodzi z Atlanty i uciekł
stamtąd na kilka dni przed zagładą
miasta. Podobno był synem miejscowego
bossa, ale stracił całą fortunę na szwaj-
carskich kontach, jak również całą
siatkę rodzinnych powiązań. Mówią,
że zaczynał wszystko od początku i
wszystko zawdzięcza sobie. Jest jednym
z trzech najpotężniejszych bossów w
Miami, jeśli nie najpotężniejszym. Pa-
nem życia i śmierci setek ludzi. A przy
tym sukinsynem, jakich mało.
Woods ma grubo ponad sześćdziesiąt
lat i nie zanosi się, żeby skubaniec miał
zamiar umrzeć w najbliższym czasie.
Wciąż pojawiają się u niego nowe do-
legliwości i choroby, a ten ciągle daje
im odpór. Wygląda jak źle zasuszona
mumia, odziana w lekki biały garnitur
najlepszej jakości i koszulkę z szerokim
kołnierzem w stylu lat siedemdziesią-
tych. Na ręce zawsze nosi złotego ro-
leksa - podobno odebrał go pierwszemu
człowiekowi, którego osobiście zabił po
przybyciu do Miami i traktuje ten zega-
rek jak symbol całego swojego dorobku.
Nad Woodsem cały czas czuwa kilkoro
lekarzy. Część to niewolnicy, reszta to
wolni ludzie, ale w rzeczywistości nie
ma to żadnego znaczenia. Żaden nie
może odejść i każdy musi być gotowy na
najmniejsze skinienie Pana i Władcy.
Ten boss ma dostęp do lekarstw, naj-
lepszej aparatury medycznej, służą mu
znakomici fachowcy, ale ironicznie ciało
starca drwi z całego blichtru. Odrzuca
przeszczepy, nie reaguje na jedne lekar-
stwa, a na inne przeciwnie - odpowiada
reakcją uczuleniową. Wystarczy spoj-
rzeć na przeszczep włosów - najlepiej
dobrana niewolnicza czupryna wygląda
na Woodsie jak przerzedzona peruka na
lalce i zabiegi fryzjerskie w niczym nie
pomagają.
Hannibal Woods nie zamierza umie-
rać - przeciwnie, niczym stary i roz-
22
leniwiony pająk niespiesznie rozwija
pajęczynę powiązań. Słynie z opano-
wania i cierpliwości, nigdy nie okazuje
gniewu, chociaż jego zemsta zawsze
jest straszliwa. Pobożna i zastraszona
ludność Miami zalicza go do Trójcy
świętej i widzi w jego poczynaniach
przejaw działań bożych. Wo ods jest
bogiem surowym i karzącym. Jego
celem jest objęcie absolutnej władzy w
mieście przez podporządkowanie sobie
pozostałych członków rady i wyelimi-
nowanie opornych. Hannibalowi ciągle
wydaje się, że ma jeszcze czas, ale w
ostatnich miesiącach jego stan znacz-
nie się pogorszył. Kawałek po kawałku
ciało odmawia mu posłuszeństwa i
lekarze nic nie mogą na to poradzić.
Proces obumierania może skłonić Wo-
odsa do radykalnych, być może nawet
szalonych kroków. Starzec uporczywie
odmawia wyznaczenia następcy i praw-
dopodobnie chce rozkoszować się władzą
absolutną zanim umrze.
Niektórzy mówią, że to Woods na
nowo wymyślił niewolnictwo. Zazwy-
czaj nie wierzę w podobne rzeczy,
ale w tym przypadku sam nie wiem
co sądzić. Przynajmniej od dobrych
kilkunastu lat facet jest potentatem
w tej dziedzinie. Handluje z Teksasem
i praktycznie całym wybrzeżem nad
Zatoką. Na Karaibach stał się postacią
kultową - należący do niego niewolnicy
z Wysp są przestraszeni i potulni wobec
swojego pana. Chyba ma to związek
z ich wierzeniami. Do Woodsa należy
szmat ziemi uprawnej, a że z siłą robo-
czą nie ma problemów, Hannibal stał
się żywicielem Miami. Wymienia żarcie
za usługi i prawie każdy w mieście jest
pośrednio lub bezpośrednio z nim zwią-
zany. Podobnie jak inni wielcy bossowie,
zajmuje się wszystkim po trochu - pro-
dukuje rum z trzciny cukrowej, wysyła
na północ tytoń i bawełnę, handluje
usługami swoich niewolnych speców.

Miguel Cantano
Cantano należy właściwie do pokolenia
powojennego. Urodził się dwadzieścia
sześć lat temu i chociaż prawie nie pa-
mięta czasu zagłady, właśnie ów okres
najbardziej wpłynął na jego życie.
Cantano. Krótko i węzłowato - odbiło
mu już w dzieciństwie. Nie trzeba było
działania chemii, ani bomby B. Starczy-
ło popatrzeć, co się dzieje na ulicach.
Miguel Cantano lubi powtarzać, że
dorastał w ubóstwie, na ulicy i przez
to czuje szczególną więź z prostymi
ludźmi. Faktycznie, wychował się w
slumsach powojennego Miami, gdzie
przewodził bandzie wygłodniałych
dzieciaków okradających i zabijających
dla żałosnych resztek. Twierdzi, że
tamten okres nauczył go przeżywać
piękno i dostrzegać urodę nawet w
brzydocie. Swoją ostatnią dziewczynę
kazał okaleczyć na twarzy, by pomóc jej
przełamać iluzję fizycznej urody. Nikt
nie jest pewien, w jaki sposób Cantano
doszedł do majątku i władzy. Relacje
są sprzeczne, a ci, którzy znali go w
młodszych latach, nie żyją albo milczą.
Doskonale za to wiadomo, w jaki sposób
Miguel utrzymuje wpływy. Jest pierw-
szorzędnym psycholem ze skłonnościa-
mi sadystycznymi i ludzie zwyczajnie
się go boją. Nie chodzi tylko o to, że jest
nieprzewidywalny i miewa okrutne
kaprysy. Po prostu nie raz udowodnił,
że jest w stanie postawić na szali swoje
życie i przeżyć wielki ból, byleby tylko
dopiąć postanowienia, nawet najbar-
dziej błahego. Ubodzy mówią na niego
Duch, ponieważ ma zwyczaj nocami
zapuszczać się z obstawą do biednych
dzielnic i zarzynać ludzi we śnie jak
wieprze, a kiedy już wybuchnie panika,
urządzać krwawe jatki. Boją się go, ale
szanują i podziwiają tę wybuchową i
nieludzką osobowość.
Cantano jest przystojnym i bogatym
facetem. Może mieć każdą kobietę i ko-
podział sił w miami
rzysta z tego przywileju. Wielu sądzi, że
kobiety są jego jedyną pasją i słabością.
Każda nowa musi zmienić imię na Ma-
ria albo Dolores - zawsze jedno z tych
dwóch. Miguel wszystkie dziewczyny
traktuje jak trochę bardziej skompli-
kowane lalki i one jako pierwsze stają
się ofiarami jego gniewu i frustracji.
Rybacy i grzebiący w błocie nędzarze
znajdują czasami partacko utopione
piękne ciała i nie mają wątpliwości,
skąd wzięły się na brzegu morza lub
w bagnie. Zdaje się, że Cantano jest
typowym hedonistą. Nie pociąga go
polityka, a władza i bogactwo potrzeb-
ne są mu tylko do podtrzymania stylu
życia. Uwielbia otaczać się pięknymi
przedmiotami oraz ładnymi ludźmi i
nie czyni przy tym rozróżnienia. Należy
do najbliższych klientów miejscowych
łowców i handlarzy niewolnikami. Re-
putacja nie wynikająca z klasy i przy-
miotów ducha nic dla niego nie znaczy,
ale zwróci uwagę nawet na człowieka z
ulicy, jeśli ten ma swój styl.
Cantano w interesach nie skupia się
na jednej dziedzinie, jak narkotyki czy
niewolnictwo. Posiada zarówno planta-
cje, jak i manufaktury przetwarzające
płody rolne. Za granicą słynie jako
gorzelnik, ponieważ w jego posiadaniu
znajduje się przedwojenna wytwórnia
alkoholu. Chociaż nie udało się na nowo
uruchomić całej linii produkcyjnej, w
plastikowe beczki leje się sporo pierw-
szorzędnych alkoholi. Niewielki procent
pozostaje w mieście na potrzeby bossów,
reszta jedzie lub płynie na północ, w
dużej części do Federacji Appalachów.
Największym źródłem dochodów dla
Miguela jest jednak pośredniczenie w
handlu między północą - Nowym Jor-
kiem i Federacją, a Karaibami. Przez
jego ręce przechodzi masa doskonałych
gambli, a część zostaje w Miami jako
prowizja pośrednika. Z tego powodu
Cantano często spotkać można w porcie.
23
miami
Gabriel Perez
Wielka niewiadoma dla każdego, kto
próbuje znaleźć na człowieka hak,
grzebiąc w jego przeszłości. Wiadomo, że
przybył z Haiti na tyle dawno, by zała-
pać się na prowadzone przez Hamiltona
rokowania i wykroić dla siebie kawałek
Miami. Na poparcie roszczeń trzymał
przy brzegu małą flotę obsadzoną
bandytami z Karaibów i nawet dzisiaj
jest w stanie zmobilizować imponującą
zbieraninę typów spod ciemnej gwiaz-
dy, pływających na co dzień po zatoce
meksykańskiej. Sam Perez twierdzi,
że na wyżyny doszedł krocząc drogą
Jezusa, co wydaje się dziwne, bo nie
słyszałem, żeby Chrystus założył komuś
na głowę worek z głodnymi szczurami.
Gabriel Perez jest wariatem, ale
jego szaleństwo ma charakter łagod-
ny. Można wręcz rzec, że dużo bardziej
straszny staje się osiągając trzeźwość
umysłu. Ostentacyjna mania religijna
jest w Miami zjawiskiem częstym,
ale tylko bogaty i wpływowy czło-
wiek może zaprezentować ją z takim
przepychem. Pomijam długie szaty,
przypominające togę, brodę i fryzury
wyraźnie inspirowane wizerunkami
ze świętych obrazków. Chodzi przede
wszystkim o gadkę i zachowanie. Perez
gada jak cholerny kaznodzieja - jak
sam mówi: „naucza”. Szkopuł w tym, że
facet nie umie czytać i wszystko, co wie
na temat Pisma Świętego, zasłyszał w
kościele. Wyjąwszy interesy, nie jest
specjalnie bystry - nie wiem, jak to
robi, ale każde jego słowo z osobna to
jakiś straszliwy bełkot. Ale nikt nie
śmieje się z Gabriela Pereza, bo facet
nie przepada za żartownisiami. Jego
najbliższe otoczenie to ludzie śmiertel-
nie poważni, dobierani według trzech
zdolności: bezwzględność, religijność i
stopień, w jakim są w stanie zrozumieć
bełkot szefa. Gość jest narkomanem, nie
wiem co aktualnie bierze, ale prawdopo-
24
dobnie właśnie ta substancja wywołuje
„mistyczne wizje”. Prochy są jego hobby
i próbuje wszystkiego po kolei. Wydaje
się mieć przy tym silną wolę, ponieważ
słyszałem, że kiedy wygłaszał „kazanie
na górze” z drugiego piętra wieżowca,
wytrzymał trzy dni pijąc tylko wodę.
Zabrzmi to trochę śmiesznie, ale
wydaje mi się, że celem Pereza jest
stworzenie utopii. Faktycznie, Miami
mogłoby być rajem na ziemi, gdyby po-
prawić to i owo, ale trochę za dużo tego
poprawiania. Od czasu do czasu Perez
wychodzi do ludzi, przekazuje im „słowa
Ewangelii” i obiecuje rychłe nadejście
raju na ziemi. Łazi po plantacji, albo
wśród łachmaniarzy w otoczeniu ochro-
niarzy i gada natchnionym głosem.
Każe oczekiwać zbawienia i powtarza,
że to on jest zbawieniem. Co ciekawe,
część biedaków wierzy mu - czczą go jak
dobrotliwego pana i łażą (w rozsądnej
odległości) za Perezem i ochroniarzami,
co wygląda jak mała procesja. Osobiście
Gabriela spotkałem tylko raz. Zapytał
mnie: „synu, a czego ty oczekujesz od
Jezusa?”. „Mógłby trochę przesuszyć
te bagna” - odpowiedziałem wzruszając
ramionami i dopiero chwilę później
ugryzłem się w język. Perez odszedł nie
zwracając na mnie uwagi - stąd wiem,
że Bóg istnieje.
Niech cię nie zwiedzie religijne pitole-
nie - Perez jest cwany jak stara łasica.
Nigdy nie miał dużo ludzi pod bronią
(nie licząc zaprzyjaźnionych piratów),
ale potrafi użyć charyzmy do manipu-
lowania ludźmi. Zanim członkowie rady
zdążyli powiedzieć: „załatwił nas bez
mydła!”, Gabriel był już właścicielem
jedynego sprawnego źródła energii
elektrycznej. Bez dwóch zdań wiele
zawdzięcza kontaktom z Karaibami.
Stamtąd pochodzą prochy - główne
źródło bogactwa, oraz niewolnicy do
pracy w elektrowni i na dwóch planta-
cjach. Brzmi to dziwnie, ale Perez jest
również alfonsem. Osobiście wizytuje

swoje dziwki (chociaż zakłada wtedy
białe rękawiczki i maskę z gazy), każe
im regularnie czytywać Pismo Święte.
Kontroluje ich taką ilość, że dochody z
prostytucji można określić jako poważ-
ne.
Colonel Martinez
Colonel Martinez nie jest sympatycz-
nym człowiekiem. Niektórzy uważają
nawet, że w ogóle nie jest człowiekiem.
Istotnie, nosi mechaniczną protezę le-
wej dłoni i przedramienia, które stracił
podczas bitwy morskiej z jakimś ku-
trem rastafarianów, co dało podstawy
plotkom, że inne części ciała, w tym
umysł, są również wytworem cyber-
netyki. Na jego kamiennej twarzy po
prostu nie widać żadnych uczuć.
Martinez jest Jamajczykiem. To wy-
soki, szczupły facet o twarzy pokrytej
dziobami, który rzadko rozstaje się z
cygarem i okularami lustrzankami.
Każe się nazywać colonel - pułkow-
nikiem - gdyż w hierarchii grup rzą-
dzących Jamajką w istocie zajmował
wysoką, szanowaną pozycję, a każdy z
przybywających do Miami jamajskich
kupców składa mu kurtuazyjną wizytę.
Jak na pułkownika przystało, Martinez
zawsze ubrany jest w oficerskie buty,
wąskie bryczesy i kurtkę mundurową
bez żadnych dystynkcji, a u pasa nosi
lugera. Jego obstawa również przypomi-
na oddział wojskowy - to odziani w sza-
rozielone mundury ponure latynoskie
typy w czapkach z daszkiem i AK-47.
Jamajczyk jest jednym z najbar-
dziej znienawidzonych bossów Miami,
pewnie dlatego, że nie potrafi zama-
skować odrażającej osobowości fałszy-
wą kurtuazją i uśmiechem człowieka
sukcesu. Ludzie pracujący dla Marti-
neza na plantacjach, w fabryczkach,
czy w magazynach portowych są dość
dobrze opłacani, zazwyczaj w cyga-
rach i jedzeniu, ale też wyzyskiwani
podział sił w miami
do granic. Jeśli chcą pracę utrzymać,
muszą harować do upadłego tak długo,
póki nie wykonają swej normy. Nie
mają praw do przerw, żadnych szans
na łyk wody, czy choćby kęs jedzenia,
a nadzorcy pilnują ich nieustannie,
każde potknięcie czy oznakę zmęczenia
traktując jako lenistwo i nagradzając
kopniakami. Ochroniarze nie znają li-
tości - pracujących wolniej, mdlejących
lub kontuzjowanych podczas wykony-
wania zadań wyrzucają z pracy bez
namysłu, wiedząc, że za ogrodzeniem
czeka kilkunastu innych, gotowych
pechowca zastąpić. Colonela Martineza
zaś nie interesuje ludzkie cierpienie -
jego interesują wyniki pracy.
Martinez jest właścicielem kilku
wieżowców i willi na Miami Beach,
lecz tam mieszkają jedynie jego goście
i trochę ochrony. Właściwa część im-
perium Jamajczyka znajduje się na
zachodnim brzegu Biscayne Bay. Swoją
siedzibą uczynił on dawny biurowiec
Miami Herald. Należą do niego również
tereny Omni Interantional Mall, który
zamienił na targowisko konkurujące z
Miami Arena. Drobni kupcy z Karaibów
mogą tu wystawiać swoje towary za
niewielką opłatą, bez obawy kontaktu
z Miami Vice, często nieprzyjemnymi
dla cudzoziemskich handlarzy. Kup-
ców zachęca również tani dostęp do
przestrzeni magazynów portowych. Na
wykarczowanych terenach Coral Gables
znajdują się jego plantacje tytoniu, a
w ich sąsiedztwie fabryczka cygar. Jak
widzisz, nie ma tego dużo i Martinez
ciągle obawia się o utratę pozycji bossa.
Musiałby wtedy wracać na Jamajkę,
co z tajemniczych powodów wywołuje
u niego zdenerwowanie.
Stan Michajew
Tego otwartego, roześmianego i korpu-
lentnego faceta w sportowym garnitu-
rze na pierwszy rzut oka wziąłbyś za
25
miami
wesołka z północy. Wielu popełniło błąd
nie doceniając Czerwonego Bossa, biorąc
szeroki uśmiech albo pijackie rozrzew-
nienie za dobrą monetę. Michajew jest
rubaszny i gadatliwy, podczas rozmo-
wy co chwila poklepuje rozmówcę po
plecach i nazywa swoim przyjacielem,
lecz są to pozory. Ów sympatyczny
grubasek to potomek i spadkobierca on-
giś potężnej w Miami mafii rosyjskiej,
jedynej europejskiej grupy przestępczej,
która przetrwała kataklizm. Słysząc, że
jest Ruskiem, ludzie odruchowo trak-
towali go w stereotypowy sposób, więc
dostosował się, czyniąc ze stereotypu
maskę. „Dawaj, paznakomimsja!”, albo
„nu, riebiata, cheers!” - Michajew potrafi
zaprosić do siebie ludzi z ulicy, jeśli tyl-
ko uzna, że są wartościowi. Przekona ich
podczas balangi, że są jego najlepszymi
kumplami - pokaże zdjęcia zaginionej
w czasie wojny rodziny i wielką jak
bochen łapą obetrze wyimaginowane
łzy. Potem wykorzysta do jakiegoś
ryzykownego zadania , a gdy trzeba,
wbije im nóż w plecy, jak tej ostatniej
ekipie palantów z Detroit, którzy siedzą
teraz w kubańskim więzieniu.
Ze wszystkich bossów Miami, Rosja-
nin prowadzi najbardziej rozrywkowe
życie. Uwielbia zarówno golfa jak i polo-
wania, ale obwisłe policzki, przekrwione
oczy i popękane żyłki wokół nich zdra-
dzają, że jego prawdziwą miłością jest
alkohol. Swoich „przyjaciół” zaprasza,
żeby bawili się razem z nim.
Michajew zaopatruje w sprzęt po-
zostałych bossów Miami, a także FIST,
Miami Vice i Coastal Guard, przez co
jego pozycja w Radzie jest niezagrożona.
Rosjanin nigdy nie zapomina niespła-
conych długów, a o zaległą płatność
upomina się jedynie raz. Dłużnik otrzy-
muje tzw. „ruski tydzień” na zdobycie
zapłaty, a jeśli mu się nie uda, staje
się karmą dla krokodyli. Michajewa
rzadko można zastać w siedzibie na
Miami Beach, gdyż jego majątek i zna-
czenie opiera się na dobrych układach
26
ze stalkerami. W powojennym Miami
swą pozycję utrzymał tylko dzięki tzw.
„goodies” - dobrach sprzed wojny, skupo-
wanych od ludzi, którzy je odnajdowali
i wykopywali. Michajew oraz jego zaufa-
ni przedstawiciele w dobrze uzbrojonych
konwojach objeżdżają osady stalkerów
i odkupują odnalezione przez nich „go-
odies”, a nawet sami organizują nowe
grupy, które wysyłają w nowoodkryte,
gratonośne tereny. Jego magazyny
oraz warsztaty, gdzie reperuje się i
odnawia znalezione towary, mieszczą
się nad kanałem North Fork, skąd „go-
odies” są rozprowadzane do „składów”
(jak Michajew pieszczotliwe nazywa
swe punkty sprzedaży). Najważniejsze
stoją na Airporcie, w Port of Miami i
Little Havana, a drobniejsze towarzyszą
każdej ocalałej dzielnicy i bazie FIST-u.
Wydaje się, że jest tego dużo, ale każda
z własności przynosi tylko niewielkie
dochody i nawet po ich zsumowaniu
Michajew nie może się równać z takimi
szychami jak Woods czy Perez.
John Tyrell
W duszy Johna Tyrella nie ma cienia
litości ani współczucia. „Nie uprawiam
niewolnictwa” stwierdził raz, kiedy
oskarżono go o prowokowanie ludzi do
buntów. „Ja tym ludziom daję pracę, a
zarazem wybór. Jeśli im się nie podoba,
to niech sobie idą i umierają z głodu,
byle nie na mojej ziemi.”
Wielu cierpiących głód i niedolę
mieszkańców Błota wyboru jednak nie
ma i harują w żarze słońca, póki im sił
starcza. Nie starcza jednak na wiele -
aby otrzymać zapłatę, należy zanieść
na ciężarówki określoną ilość ciężkich
koszy z owocami, a to często okazuje się
ponad siły przeciętnego łachmaniarza.
Harówka jest tym cięższa, że odbywa
się pod lufami uzbrojonej po zęby ob-
stawy bossa. Za zjedzenie soczystego,
gaszącego pragnienie owocu obrywa

się batem. Mimo że „ekonomia” Tyrella
nie jest czymś wyjątkowym w Miami,
właśnie na jego plantacjach najczęściej
wybuchają bunty - zazwyczaj gdy
zamroczony upałem, doprowadzony
do ostateczności pracownik, rzuca pod
adresem pracodawcy grubsze słowo i
widząc naraz wznoszącego ratanową
laskę strażnika, uprzedza jego atak.
Zamieszki na plantacjach Tyrella nie
raz już rozprzestrzeniły się na całą
dzielnicę, a raz nawet rozwścieczony
tłum dotarł do śródmieścia. Inni bos-
sowie uważają to za przejaw słabości,
a sam Tyrell będący człowiekiem ma-
łostkowym i zakompleksionym, uważa,
że jedynym lekarstwem na problemy
jest utrzymywanie ostrej dyscypliny
i przez to wyrobienie sobie renomy
twardziela. Ten żałosny dupek jest
najmniej szanowanym z bossów. Widać
opinia przeniosła się z kręgów władzy
na ulice i może z tego powodu ludzie tak
często się buntują. W Miami pospólstwo
szanuje tylko panów z jajami, choćby
byli okrutnikami.
Tyrell zarabia na owocach - wielkie
tereny dawnej South Miami, odgruzo-
wane, wykarczowane i strzeżone przez
ludzi z miotaczami ognia, to dziś jego
plantacje bananów, pomarańcz, mango
i kawy. Sady zajmują duży obszar,
ogrodzony drutem kolczastym i strze-
żony przez uzbrojonych strażników.
Słyszałem, że poza sezonem dojrzewania
chronią się w nich zbiegli niewolnicy i
wolni ludzie, którzy narobili sobie kłopo-
tów. Naprawdę trudno ich tam znaleźć,
a niewyrośnięte owoce to zawsze lepsze
jedzenie niż nic.
Padre Jorge Flores
Padre Jorge Flores to jedyny członek
Rady, z którym żaden z pozostałych
bossów nie ma ochoty się spierać i to
bynajmniej nie ze względu na otaczają-
cą go ponurą sławę. Flores jest bowiem
podział sił w miami
przeświadczony, że jego ustami mówią
tajemnicze istoty, przez co jakiekolwiek
logiczne argumenty po prostu rozbijają
się o jego fanatyczny upór. Starczy raz
wejrzeć w jego wielkie, wytrzeszczone
oczy, którymi podejrzliwie mierzy każ-
dego rozmówcę, by wiedzieć, że ma się
do czynienia z szaleńcem. Jest to jed-
nak szaleniec sprytny i na tyle twardo
stąpający po ziemi, żeby utrzymać
pozycję bossa.
Flores to ciemnoskóry, przeraźliwie
chudy człowiek z długą brodą i dre-
adlockami, wyglądem przypominający
afrykańskiego szamana lub kapłana
voodoo. Jego ruchy są szybkie, ner-
wowe i przy lada okazji podnosi głos,
ciskając klątwy, albo powołując się
na mądrość pochodzącą od Czarnych
Duchów. Jest przekonany o tym, że
koniec świata nastąpił w dniu rozpoczę-
cia wojny, a ziemia stała się czyśćcem,
na którym jemu, Floresowi, Bóg zlecił
wstępne karanie grzeszników. Czarne
Duchy są mieszkańcami Neodżungli i
przyszłymi władcami całego rodzaju
ludzkiego, a Flores to ich prorok, po-
korny sługa, wypełniający wolę Potęg
gorliwie. Jak można się domyślać, Perez
i Flores są w życiu prywatnym i w
interesach zajadłymi wrogami - dzieli
ich fanatyczne przywiązanie do religii,
jednak u każdego innej. Perez widzi
we Floresie wcielonego diabła, ten zaś
nazywa adwersarza fałszywym pro-
rokiem. Paradoksalnie, o ile gorliwość
Pereza, chociaż wynikająca z szaleń-
stwa, wydaje się autentyczna, to Flores
prawdopodobnie udaje. Zresztą „udaje”
to złe słowo. Stwierdził, że religię da się
wykorzystać w interesach i tak zaan-
gażował się w realizację swojego planu,
że zaczął wierzyć w jego autentyczność.
W czym może pomóc ten dziwacz-
ny kult Czarnych Duchów? Sprawa
jest dosyć prosta - każdy niewolnik i
każdy pracownik musi przyjąć nową
religię. Ponieważ płace są dosyć dobre,
27
miami
a wyjątkowe zaangażowanie religijne
nagradzane, ludzi przeważnie nie trze-
ba zmuszać siłą. Mieszkańcy Miami po-
trzebują wierzyć w coś, co nie zawiodło,
więc mamy tutaj kilkudziesięciu auten-
tycznych czcicieli Czarnych Duchów i
przynajmniej dwa razy tyle wierzących
powierzchownie. Co ciekawe, Kościół
Czarnych Duchów nie czci Neodżungli -
to byłoby niemile widziane; w pewnym
sensie ignoruje ją, jako materialną
zasłonę duchowego świata. Wiesz co, nie
wnikajmy w te dyrdymały.
Niewolnicy i pracownicy mieszkają
razem, by wzajemnie podsycać wiarę.
To jeden z warunków zatrudnienia.
Żyją w ruderach Financial District,
przy Bricknell Street, gdzie obecność
dżungli jest szczególnie widoczna. Przy-
godnego wędrowca odstraszy zapewne
ponure zawodzenie wypaczonych pieśni
religijnych, przypominające rytualne
śpiewy kultów Czarnego Lądu. Prze-
wodnikami duchowymi są strażnicy i
słudzy padre Floresa. Zazwyczaj są nie
znającymi angielskiego Murzynami lub
Kreolami z Karaibów. To oni inicjują
nabożne pieśni w intencji przyjścia
Czarnych Duchów. Przyjrzyj się kiedyś
najbardziej zaufanym ludziom Floresa
- brodaci mężczyźni o surowych twa-
rzach, odziani w workowate, barwne
szaty, wyglądają bardziej na szamanów
niż speców od mokrej roboty. Ale boss
zatrudnia również normalnych zbirów,
nie tak wielu jak inni, bo utrzymując
interes w ryzach za pomocą religii, nie
potrzebuje aż tylu zbrojnych.
Dochody Floresa pochodzą z plantacji,
na których uprawia się wszystkiego
po trochu, przede wszystkim bawełnę.
Wystarczy, żeby zapewnić mu pozycję
bossa, ale w pierwszej lidze ze swoim
bogactwem nie jest.
28
Alexandro Juarez
Alexandro Juarez, zwany Kondorem,
zasiada w radzie od zaledwie dwóch lat.
Wprowadzenie go do grona najważniej-
szych osób w mieście wywołało wiele
zaciekłych kłótni w Radzie, która nie
życzy sobie nuworyszy. Poparcie Flo-
resa i Tyrella przeważyło jednak szalę
i chcąc nie chcąc pozostali powitali
nowego „kolegę”, a co więcej, zaprze-
stali torpedowania jego przedsięwzięć
handlowych.
Juarez jest klasycznym przykładem
magnata - w białej koszuli i takich
samych spodniach, z sygnetami na
palcach i złotym łańcuchem na odsłonię-
tym, owłosionym torsie. Co ciekawe, zna
się na teoretycznej ekonomii, chociaż
ma raptem trzydzieści pięć lat, i potrafi
swoja wiedzę wykorzystać w praktyce.
Można go czasami zobaczyć w Dzielnicy
Bogaczy, jak stojąc w cieniu ruin ze
szklaneczką wina cierpliwie tłumaczy
coś swoim zarządcom, posługując się
literackim hiszpańskim. Juarez bardzo
lubi rozmawiać z ludźmi wykształcony-
mi i chociaż jest człowiekiem zajętym,
nie odmówi zaszczytu zaproszenia
jakiegoś speca na wieczorny koktajl.
Wprowadzenie Juareza do Rady było
politycznym manewrem lobby mniej
znaczących bossów, którzy od kilku lat
obawiają się czystek i konsolidacji wła-
dzy w rękach najpotężniejszych. Raz
dostawszy się do elit władzy, zgodnie
z przewidywaniami Juarez okazał się
lojalnym sojusznikiem i cierniem w tył-
ku Woodsa - przez złośliwy charakter i
zainteresowanie rynkiem niewolników.
Woods oparł swój biznes na akcjach
bandyckich grup łowców niewolników,
którzy łapią co popadnie, czasami
łamiąc przy tym prawo, podczas gdy
Kondor, choć również kilka takich grup
posiada, postawił na dobrowolny skup
żywca. Ustalił dobre ceny za oddanie
się w niewolę i choć zakrawało to na

głupotę, pomysł okazał się niezły (choć
nie genialny). Natychmiast pojawili się
u niego ojcowie wielodzietnych rodzin,
gotowi sprzedać najmłodsze ze swych
dzieci, kacykowie wolnych plemion
dzikusów, wierzyciele prowadzący
dłużników aresztowanych za długi. W
porównaniu z niewolnikami od handla-
rzy, to chłopy silne i zdrowe jak konie.
Rynek zbytu Juarez również szybko
odnalazł - zamiast czekać na pojawienie
się jamajskich czy kubańskich kupców
w Miami, otworzył swe przedstawiciel-
stwa w Kingston i Guantanamo. Ofertę
swą skierował również w stronę bossów
i bogatych mieszkańców Miami - i wła-
śnie to wkurzyło Woodsa, bo okazało
się, że za stosunkowo nieduże pieniądze
można mieć posłusznego kierowcę, słu-
żącego albo nałożnicę pierwszego sortu,
o zupełnie innej mentalności. Co prawda,
nie zanosi się, żeby pod względem ob-
rotów Juarez kiedykolwiek podskoczył
Woodsowi powyżej kolan, ale zapew-
niam cię, że dzięki swoim dochodom
pozycję bossa ma zagwarantowaną.
Mercedes Dido
Mercedes Dido jest tęgą kobietą z buj-
nym biustem i niezwykle urodziwą twa-
rzą. Zazwyczaj nosi barwne suknie w
kwiaty i spina czarne włosy w wysoki
kok, a na spotkaniach Rady roztacza
wokół siebie subtelny zapach perfum.
Pojawia się tam zresztą zawsze jako
pierwsza - jest to jeden z przejawów jej
słynnej pedanterii. Mercedes to twarde
babsko, bez sentymentów i poczucia
humoru. Nie próbuje ukrywać swojego
parszywego charakteru - klnie strasz-
liwie, wali pięścią w stół, kiedy chce
podkreślić swoje zdanie, a kiedy ktoś
ją wyprowadzi z równowagi, wali go
pierwszym przedmiotem, który nawinie
się jej w rękę. Kiedyś sporo pływała po
oceanie i od morskich zbirów nauczyła
się, jak postępować z ludźmi. Wprost z
podział sił w miami
pirackiego pokładu trafiła na „salony”
Miami i choć dzisiaj utrzymuje się z
transportu, nigdy nie odżegnywała się
od przeszłości.
Marynarze nazywają Mer cedes
Diablicą, gdyż jest surowa dla swoich
załóg i spostrzeże każde uchybienie na
pokładzie. Nie da się jej okpić, jak byle
szczura lądowego. Kiedy ruga swych
kapitanów, samym wrzaskiem potrafi
spłoszyć najtwardszych bywalców
tawern. Mimo to na siedmiu frachtow-
cach, którym nadała nazwy grzechów
głównych, nigdy nie brakuje pełnej
obsady - ludzie morza szanują Diablicę
i traktują ją jako jedną ze swoich, za co
ta odpłaca im się godziwym zarobkiem
i matczyną opieką, jeśli popadną w
zatargi z ludźmi innych bossów.
Frachtowce mogą transportować
każdy towar, w tym i niewolników.
Pływają głównie do Nowego Jorku,
czasami do Teksasu. Szlaki do Wysp są
obsadzone przez drobnych ciułaczy, któ-
rzy zbijają ceny, więc frachtowanie na
nich nie przynosi dużych zysków. Jed-
nak gdy nadchodzi sezon huraganów
albo na szlakach pojawiają się piraci,
Mercedes przyjmuje zlecenia przewie-
zienia „gorącego towaru”, których nie
przyjąłby nikt inny. Liczy wówczas na
odwagę swoich załóg i siłę eskorty. I,
oczywiście, na duży zysk.
Ze wszystkich członków Rady, Mer-
cedes jest najbliżej zaprzyjaźniona z
Woodsem, z którym łączą ją interesy
(„Siedem Grzechów Głównych” dowozi
transporty niewolników na Kubę i
Jamajkę”). Może przyjaźń to zbyt duże
słowo, ale popierają się nawzajem i
krzywdy sobie nie zrobią. Jej najwięk-
szym wrogiem jest z kolei szef FIST-u,
Simon Eusebio, któremu marzy się
rozszerzenie działalności na transport
morski, gdzie niezaprzeczalnie króluje
flota Diablicy.
29
miami
Pablo Gomes
Podobnie jak Alexandro Juarez, Pablo
Gomes bardzo przypomina biznesmena
sprzed wojny. Mimo palącego słońca i
parnego powietrza zawsze porusza się
po Miami w czystym, dobrze skrojonym
garniturze sportowym, pali wonne, ga-
tunkowe cygara i z fantazją układa wło-
sy. Jako jedyny spośród bossów Miami
dorobił się na interesach, które przed
wojną uszłyby za całkowicie legalne.
Po prawdzie jest też najmniej zamoż-
ny i swoją pozycję wypracował przede
wszystkim eleganckim, prawdziwie
wielkopańskim stylem bycia, którego
tak zazdroszczą mu byli bandyci.
Podstawową działką Gomesa jest
handel luksusowymi gamblami, w tym
przefiltrowaną i oczyszczoną z wszel-
kiego świństwa wodą dla bogaczy. W
klimacie Florydy zużywają jej bardzo
dużo! Z pomocą zagranicznego speca
otworzył pomniejszą stację uzdatniania
i za pośrednictwem tragarzy ciągną-
cych wozy lub noszących plastikowe
baniaki rozprowadza ją wśród zama-
wiających. Oprócz tego posiada planta-
cję i niewielką hodowlę bydła.
Gomes jest człowiekiem obrotnym
i przedsiębiorczym, tak więc nie tra-
ci czasu na jałowe kłótnie w Radzie.
Wzorem przedwojennych biznesmenów
inwestuje w wiele różnych drobnych
przedsięwzięć, zarabiając w niewytłu-
maczalny dla innych sposób. Jedynym
30
kumplem Gomeza stał się Alexandro
Juarez - człowiek na takim samym
poziomie, z podobnym podejściem do
życia. Pozostali członkowie rady śledzą
rozwój jego imperium z rosnącą po-
dejrzliwością i niechęcią, a na obradach
krytykują go za to, że chce być „z jed-
ną dupą na dziesięciu jarmarkach”. W
gruncie rzeczy chodzi o to, że Pablo nie
kupuje niewolników i pracują dla niego
sami wolni ludzie. Nie wiem, czy wynika
to z przekonań, czy ze względów prak-
tycznych, bo niewolnicy zawsze pracują
gorzej, niż ci, którym się płaci. Kilku
„życzliwych” ostrzegło już Gomesa, że
czekają z niecierpliwością na odpowied-
ni moment, by podłożyć mu nogę.
Gomes pojawia się na spotkaniach
Rady tylko po to, by jakieś decyzje nie
zapadały za jego plecami. Większość jej
członków darzy go niechęcią, ale Pablo
stara się nie robić z nikogo śmiertelnego
wroga. Wciąż jeszcze jest na to zbyt
słaby. Boi się, by ktoś nie zarzucił mu
szerzenia przedwojennych idei wolno-
ściowych, lecz świadom jest tego, że
prędzej czy później i tak to nastąpi.
31
miami

32

C zasem sobie myślę, że świat ma pe-
cha do geniuszy, przyjacielu. Przy-
pominają mi się biografie takich ludzi,
jak Aleksander Macedoński, Czyngis
Chan, Hitler czy Napoleon, biografie
genialnych wodzów, którzy budowali
świetne armie, wedle własnej wizji od-
mieniali porządek społeczny i ruszali
na podbój imperiów. Po Apokalipsie
nowe czasy oczekują na nowych wo-
dzów.
Ned Hamilton idealnie pasuje do
tego obrazu. W ciągu raptem kilku dni
skrzyknął prywatną armię i nadał
płonącemu, stojącemu na krawędzi za-
głady Miami nowy porządek. Porządek
zbrodniczy i oparty na nieprawości, ale
stabilny i zawsze lepszy od wegetacji
jaskiniowca. A potem zbudował sobie
imperium, które nazwał Miami Vice.
Pewien znajomy stalker pokazał mi
kiedyś stary, bardzo stary plakat fil-
mowy, chyba jeszcze z ubiegłego wieku.
Na tle błękitnego nieba stoi smukły,
czarny samochód wyścigowy, a przed
nim dwóch facetów w sportowych ma-
rynarkach - biały przystojniak w ja-
snym garniturze i ciemnych okularach,
wpatrzony w niewidoczne słońce, oraz
stojący obok czarny z shotgunem, już
na pierwszy rzut oka kawał twardziela.
„Sonny Crocket i Ricardo Tubbs” - po-
wiedział mój kumpel stalker. „Policjanci
z Miami. Miami Vice, taka ich mać!”
Tego dnia poznałem nową cechę
Neda Hamiltona - ironię. Kumpel opo-
wiedział mi sporo o „Miami Vice” i jego
kryształowych bohaterach, twardych,
acz prawych gliniarzach z wydziału
antynarkotykowego. Zażarcie walczący
z przemytnikami i dealerami narkoty-
ków Crocket i Tubbs ponoć podbili serca
całej Ameryki i połowy Europy, a serial
dotarł nawet do Rosji. Na zakończenie
dorzucił anegdotę o negocjacjach Hamil-
tona z rosyjskim gangsterem Borisem
Michajewem, jednym z pierwszych,
który przyjął jego propozycję nowego
podział sił w miami
porządku społecznego w Miami. Ha-
milton przekonał go o upadku USA i
przedstawił mu wizję Miami jako repu-
bliki kupieckiej, w której policja będzie
stanowić niezależną siłę, zapewniającą
jej równowagę.
„Sieriozna!” zaśmiał się ponoć Rosja-
nin. „A ty będziesz szefem tego... nowego
Miami Vice, co?”
Ale przyjął propozycję Hamiltona, a
temu spodobał się pomysł na nazwę.
To oczywiście legenda i może jest w
niej trochę prawdy. Dziś ledwie garst-
ka ludzi domyśla się, jak paskudnym
żartem jest nazwa miejskiej policji
Miami, ale nie ma nikogo, kto by poddał
w wątpliwość jej skuteczność. Nikogo.
Hamilton to geniusz, mówiłem ci.
W ciągu pierwszych tygodni po woj-
nie w mieście panował zupełny chaos.
Zrozpaczeni, przytłoczeni zagładą mia-
sta ludzie ściągali do Hamiltona, który
wydawał się podówczas jedyną nadzie-
ją. Milczało radio i telewizja, telefony
były głuche, siadł Internet, wszelkie
władze się rozsypały. A Hamilton dzia-
łał. Zbierał lekarstwa i tworzył punkty
medyczne, uruchamiał generatory,
oczyszczał ulice, z zaciekłością ścigał
szabrowników i gangi młodocianych
przestępców. Ściągali do niego lekarze,
strażacy, inżynierowie, policjanci, żoł-
nierze, ochroniarze, a on przyjmował
wszystkich, którzy mogli mu się na coś
przydać. Resztę zaopatrywał w koce,
żywność, leki i odsyłał na poszukiwa-
nie nowego domu w bezpiecznych już
dzielnicach.
Któż mógł się wtedy spodziewać, że
zamiast odbudowywać z gruzów Miami,
Hamilton tworzy swe własne policyjne
imperium?
Na swą kwaterę główną wybrał bu-
dynki Miami Dade Community College
oraz przyległy campus. Teren otoczyły
ogrodzenia z drutu kolczastego, a w
oknach pojawiły się worki z piaskiem
i stanowiska karabinów maszynowych.
33
miami
Tak właśnie wygląda ten teren dzisiaj
- obwarowany na wypadek niespodzie-
wanego ataku i dobrze zabezpieczony
przed intruzami. Miami Vice wzbudza
szacunek, ale również nienawiść. W
oczach wielu ludzi jest organizacją
strzegącą niesprawiedliwego prawa i
wielu chciałoby położyć jej kres.
MSS - Municipal
Security Service
Wędrując po Miami, z pewnością nie
raz napotkasz na ponurych facetów w
jasnych koszulach bez rękawów, uzbro-
jonych w pistolety, pałki i maczety, z
których każdy ma na piersi obłą blachę
z wygrawerowanymi literami MSS. To
funkcjonariusze Municipal Security Se-
rvice - Miejskiej Służby Bezpieczeństwa,
podstawowej formacji policyjnej Miami
Vice. Nazywamy ich „mesesmanami”,
choć mało kto rozumie ten dowcip. MSS
zorganizowana jest na wzór dawnej po-
licji, chociaż odżegnuje się od wszystkie-
go co amerykańskie. Szeregowi funkcjo-
nariusze mają swoich zwierzchników,
ci z kolei swojego zwierzchnika, który
odpowiada tylko przed Hamiltonem.
Nie używa się stopni wojskowych - do
szefów mesesmani mówią po prostu
„szefie”, zwykli pracownicy są funkcjo-
nariuszami. Oprócz nich MSS dorywczo
zatrudnia tak zwanych ochotniczych
współpracowników. Każdy, kto wpisze
się na listę współpracowników, może
zostać powołany na pewien czas i bę-
dzie otrzymywał gamble tylko za ten
okres. Współpracownicy powoływani są
praktycznie tylko w czasie zamieszek
albo ataku na miasto. Każdy załatwia
sobie uzbrojenie we własnym zakresie
W całym Miami funkcjonariuszy
MSS jest około dwustu pięćdziesięciu
- w pięcio osobowych pododdziałach
patrolują dzielnice Miami, towarzyszą
poborcom haraczu, prowadzą obławy na
34
Amerykanów i gangi zwykłych złodzie-
jaszków, eskortują ważne transporty,
obsadzają posterunki i strategiczne bu-
dynki. Słyną z tępoty, kompletnego bra-
ku poczucia humoru i bardzo krótkiej
cierpliwości. Jest to prawdziwe mięso
armatnie Miami Vice. Co roku gorącz-
ka błotna, śmiertelne ciosy Seminolów,
grup przemytniczych i zbuntowanych
mieszkańców zbierają wśród nich żni-
wo, ale na brak rekruta Miami Vice jak
dotąd nie narzeka. Wielu młodych ludzi
stawia się w punktach werbunkowych,
chcąc zamienić długie, lecz szare i żmud-
ne życie na krótkie, lecz z bronią u pasa
i pryczą na piętrze byłego campusu.
Gregor Turner
Wszyscy zwracają się do niego po pro-
stu Turner. Dla odwiedzających miasto
podróżnych jest jednym z najbardziej
znanych funkcjonariuszy MSS. Z proste-
go powodu: zawsze wzywa się go, gdy
dochodzi do jakiegoś nieporozumienia
albo zatargu związanego z prawem lub
ze zwyczajami. Młode lata Turner spę-
dził na włóczędze z grupą znajomków.
Razem zawędrowali na daleki zachód -
widzieli Vegas i walczyli z maszynami
Molocha. Gdy prawie cała grupa została
wybita niemalże do nogi podczas na-
padu gangersów, Turner zawędrował
na wschód i przez jakiś czas pracował
jako kurier dla Wschód-Zachód. Podczas
realizowania jednego ze zleceń zawitał
do Miami i miasto przypadło mu do gu-
stu. Kiedy sześć miesięcy później dostał
kulkę, która nieusuwalnie utknęła mu
w kręgosłupie, postanowił osiedlić się i
spędzić resztę życia w spokoju.
Ten łysiejący i wąsaty czterdziesto-
latek jest raczej niski, ale szeroki w
barach i umięśniony. Spory brzuszek i
spokojny, cichy głos sprawiają, że wyda-
je się nieco podtatusiały. Turner to facet
niezwykle życzliwy i wyrozumiały. Zna
hiszpański i francuski, poznał również
zwyczaje Vegas i wschodniej części kon-

tynentu, będzie zatem cierpliwie tłuma-
czył bohaterom prawa Miami. Postara
się, żeby ich pierwsze przewinienie (o
ile będzie drobne) poszło w niepamięć.
Jeśli członkowie drużyny wydadzą mu
się sympatyczni, a szczególnie jeśli jest
wśród nich człowiek z Vegas lub Nowo-
jorczyk, zaprosi bohaterów do swojego
domu, gdzie ci spotkają uroczą żonę i
trójkę dzieciaków.
Strike Force
Strike Force to w przeciwieństwie do
MSS grupa nieliczna, ale zdecydowanie
lepiej wyszkolona i wyposażona. Wcią-
gnięcie drużyny MSS w pułapkę to
rzecz dziecinnie prosta, ale stosowanie
tych samych sztuczek wobec Strike
Force jest niewybaczalnym błędem. Ci
panowie to najemnicy, zabójcy, koman-
dosi, słowem diabły wcielone. To ci, co
widzą w ciemnościach, śpią na stojąco,
wchodzą na pionowe ściany, dławią ali-
gatory gilotynami i przed śniadaniem
zabijają przechodnia dla zaostrzenia
apetytu.
No dobra, z tym przechodniem to
przesadziłem.
W skład Miami Vice wchodzi ledwie
jeden pluton Strike Force - kilkudzie-
sięciu speców od wszelkiego rodzaju
walki, w tym saperzy, łącznościowcy,
włamywacze, snajperzy, technicy, a
nawet żeglarze. Pluton SF wkraczają
do akcji, gdy sytuacja przerasta „me-
sesmanów” - przechwytuje i eliminuje
zwiadowcze komanda Seminoli i gru-
py wypadowe mutantów, pod osłoną
ciemności wkradają się na pokłady
statków pirackich i urządzają rzezie
załogi, odbijają porwanych magnatów
i sami porywają, kiedy sobie tego Rada
zażyczy. W przeciwieństwie do MSS,
są raczej nieprzekupni. Lokalizacja ich
kwatery głównej objęta jest całkowitą
tajemnicą, a podczas akcji żołnierze SF
mają zawsze zamaskowane twarze.
podział sił w miami
Michael „Arrowhead”
Binks
Arrowhead, podobnie jak kilkunastu
członków Strike Force, żyje w Down-
town, wśród średniozamożnej ludności
Miami i nie chwali się przynależnością
do elitarnej grupy. Ten młody, bo dwu-
dziestoletni blondyn jest znakomitym
nożownikiem, specem od przeżycia w
dżungli i na bagnach. Chłopak nie jest
szczególnie bystry, ale ma przynaj-
mniej tyle oleju w głowie, by nie trąbić
na lewo i prawo o SF. Zbyt wielu już wy-
leciało na ulicę za podobne przechwałki.
Arrowhead mieszka w pozosta-
łościach przedwojennej szkoły. Jego
współlokatorami są dzieciaki, spośród
których najstarszy ma bodajże osiem-
naście lat. Wszyscy ślepo zapatrzeni
w Binksa, uważają go za przywódcę,
a samych siebie za członków gangu.
Arrowheadowi schlebia szacunek, z
jakim go traktują - uwielbia się popisy-
wać rzutami nożem albo pięściarskimi
sztuczkami - nie wyjawia im jednak
swojej prawdziwej tożsamości. Gang
Michaela Binksa to złodziejaszki, ale
Miami Vice toleruje ich postępki. Jest to
część zapłaty, którą Arrowhead otrzy-
muje za swoją służbę, a zarazem rodzaj
zabezpieczenia. Binks, niezależnie co
by twierdził, wydaje się przywiązany
do swoich podopiecznych i pewnie nie
chciałby, żeby trafili do miejscowego
pierdla.
Motorway Patrol
Motorway Patrol to trzecia znana
formacja Miami Vice i, o dziwo, dość
popularna. Wiesz, to tacy przedwojen-
ni komiksowi bohaterowie, twardziele
w zielonych mundurach, z opaskami
wokół głów i hardych, obrośniętych
gębach, nonszalancko trzymający
M-16. Kiedy ulicami przejeżdża pluton
MP, ludzie wylegają na ulice i pozdra-
35
 miami

wiają ich radośnie, kobiety rzucają im zbiegów. Usłyszysz historię o rozpasa-

kwiaty, a oni uśmiechają się szeroko i
przybierają jeszcze bardziej twardziel-
skie pozy. To są good guys, pozytywni
bohaterowie. „Mesesmani” zbyt doku-
czają ludziom, by być lubiani, a SF
służy tylko najważniejszym, tak więc
to MP skupia uśmiechy kobiet, podziw
mężczyzn i marzenia małych chłopców.
Fakt, to rangerzy, których żywiołem
są drogi i bezdroża Florydy. Jeśli kiedyś
ich ujrzysz, najpewniej pomykać będą
na motocyklach, jeepach, hummerach.
Znów pędzą do walki, pomyślisz. Tak,
to oni patrolują drogi na Florydzie
i oczyszczają je z band wszelakiego
tałatajstwa, od mutantów po czer-
wonoskórych. To oni są kawalerią,
która przybywa z odsieczą oblężonym
wioskom i napadniętym karawanom,
osłania większe konwoje i zabezpiecza
zasiedlone obszary bagien. To niełatwa
praca, trzeba przyznać, ale uwierz
mi - bohaterami są jedynie dla ludzi z
Miami i to głównie przez to, że w mieście
zazwyczaj ich nie ma. Zapytaj kogoś z
prowincji o MP, a dowiesz się prawdy...
Usłyszysz o tym, co wyczyniają bo-
haterowie w czasie wolnym. O mękach
wsi i osad, w których siedzą dłużej niż
tydzień, o zgwałconych dziewczynach i
pobitych mężczyznach, o domostwach
palonych pod pretekstem ukrywania
nych, wiecznie pijanych i naćpanych
żołdakach, którzy wymachują bronią
i zmuszają ludzi do spełnienia ich naj-
dzikszych zachcianek. Usłyszałbyś, kto
naprawdę broni nas przed złem.
Motorhead
Motorhead to knajpa leżąca przy drodze
27, za lotniskiem. Knajpa to właściwie
zbyt duże słowo - mam na myśli lokal
otwierany okresowo, kiedy pojawiają
się goście, czyli mniej więcej trzy razy
na tydzień. Motorhead, przerobiona z
dawnych garaży i warsztatu samocho-
dowego, należy do gościa, na którego
wołają Kid. To dudziestoparolatek, rudy,
piegowaty, prawie bezzębny, z ciałem
pokrytym plamami i krostami. Facet
na co dzień jest farmerem, z zaangażo-
waniem godnym lepszej sprawy próbuje
uprawiać gliniastą ziemię, mając do
pomocy tylko kobietę o podobnej uro-
dzie. Traf chciał, że jego dom stoi koło
przedwojennego zajazdu. Pewnego dnia
ludzie z Motorway Patrol rutynowo
przejeżdżali przez okolicę i stwierdzili,
że knajpkę można by odnowić i uru-
chomić na nowo. Kid został mianowany
karczmarzem.
Co by nie mówić o ludziach z MP, o

Człowiek powinien słuchać żony i to zawsze. Moja stara zwykła mówić, że jak na pustyni będzie jedno
jedyne gówno, to właśnie ja ollow0łem, klepałem ją po plecach i dziękowałem za wiarę w męża.
Nie dalej jak rok temu wracałem pustym truckiem z Tampa do Miami, gdy ni z tego ni z owego nawalił
mi gaźnik. Wymieniono mi go w przydrożnej bazie, ale reszta konwoju z eskortą pojechała już dalej. Nie
chciałem czekać w nieskończoność na kolejny konwój, tak więc ruszyłem dalej, sam i to jeszcze skrótem.
Prosto na spotkanie mojego gówna pośrodku pustyni.
Nie pamiętam, jak się nazywała ta dziura, gdzie mnie zatrzymano. Patrzę, a tu zasieki z drutu kol-
czastego i kilku smutnych kolesi z M16, jeden z przewiązanym ramieniem. Patrzę na mundury i aż mi
się zimno zrobiło. Motorway Patrol, a za nimi w tle dopala się kilka chat, z szopy dobiegają wrzaski i
krzyki, ktoś woła pomocy, ktoś strzela.... Wybałuszam gały, chcę cofać, a sierżant tych zbójów podchodzi
i mówi: „A ty dokąd, fistaszek? Nigdzie się nie wybierasz, koledzy w mundurach mają dla ciebie fuchę.
Co, nie podoba się? To chcesz wracać pieszo do Miami?”
Wolałem fuchę, choć gdybym wiedział, pewno wolałbym pieszo drałować. Kazali mi ładować truposzy
i wywozić ich na bagna. Postrzelani, zwęgleni, zmasakrowani... Ponoć czerwonoskórzy rebelianci, taka
ich mać, jak mnie jeden sierżant oświecił, ale ja tam na kolorach to się jeszcze wyznaję. Gówno czerwo-
noskórzy. Kobiet, które gwałcili podczas mojej fuchy, nie widziałem, ale darły się po angielsku.
W końcu pozwolili mi wyjechać, ale jeszcze przez tydzień nie mogłem po tym wszystkim zasnąć.
Pewnie już nigdy nie zapomnę tego dnia, psia mać. Słuchaj swej żony, dobrze ci radzę.

36

swoje potrafią zadbać. Bezproblemowo
płacą za wypity alkohol i żarcie, posta-
rali się o dobre meble, a nawet pianino,
na którym oczywiście nikt nie potrafi
zagrać. Chociaż Kid dostanie czasem
kuksaniec i czasami ktoś potraktuje
go grubszym słowem, nie ma powodów
do narzekań. Knajpa przynosi zyski, a
znajomości z Miami Vice przydały się
raz czy dwa i uczyniły zeń miejscowe-
go ważniaka. Niezadowoleni mogą być
jedynie podróżni. To miejsce należy
do Motorway Patrol i obcy są bardzo
niemile widziani, chyba, że zaprosi ich
ktoś z Miami Vice. Kid lojalnie ostrze-
ga wszystkich obcych, że nie powinni
zatrzymywać się w Motorhead, bo zwy-
czajnie dostaną po mordach i wylecą
za drzwi. Czasami ostrzeżenie działa, a
czasami tylko prowokuje.
podział sił w miami
Los Vampyros
W ramach MV funkcjonuje jeszcze jed-
na, czwarta formacja, znacznie bardziej
złowieszcza od SF, MP i MSS razem
wziętych. To przerażający twór, który
założył i rozwinął syn Neda Hamilto-
na, Andrew, kiedy przejął władzę nad
siłami porządkowymi. Formacja nie
ma oficjalnej nazwy, ale ludzie zwykli
nazywać ich Los Vampyros - Wampiry.
Zawsze, gdy usłyszysz tę nazwę,
będzie wysyczana jadowitym, pełnym
nienawiści głosem, gdyż ludzie boją się
jej w równym stopniu, co jej nie znoszą.
To siatka szpiegowska, przy pomocy
której Andrew Hamilton dowiaduje się,
co w błocie piszczy i poznaje nastroje
ludności, a kiedy trzeba, stara się je
zmienić. Oficjalnym celem, dla którego
powołano Los Vampyros, było wyłapy-
wanie elementów wywrotowych i Rada
37
miami
skwapliwie wyraziła nań zgodę, gdyż
niepokoje wśród ludności, czy bunty
na plantacjach niekorzystnie wpływa-
ły na interesy jej członków. Rada nie
wiedziała, że Los Vampyros są bronią
wymierzoną również przeciw niej. W
tajemnicy siatka Hamiltona sięgnęła
znacznie dalej i wkrótce jego agenci
zaczęli pozyskiwać informatorów nie
tylko w Błocie, ale i na piętrach Wie-
żowców.
Zaledwie kilka lat działalności
Wampirów zamieniło Miami w miejsce,
gdzie rodziny przyglądają się sobie
nieufnie, a ludzie wolą nie podejmować
poważniejszych tematów w rozmowie.
Wszystko bowiem może stać się pod-
stawą donosu - zarówno niezgodny z
prawem czyn, jak słowo znieważające
jednego z bossów - a w zamian za swój
raport fartowny kapuś dostaje przecież
kilkanaście gambli wynagrodzenia.
Takie właśnie „raporty” pomogły Mia-
mi Vice wyeliminować pewien odłam
Abolicjonistów, kubańskich szpiegów
i wielu przestępców, winnych choćby
ukrywania mutantów, nie płaceniu
haraczu czy sprzyjaniu Amerykanom.
Doprowadziły również do uwięzienia,
zesłania na tortury czy sprzedania w
niewolę wielu niewinnych ludzi, na któ-
rych zawistny sąsiad-informator złożył
fałszywy donos. Hamilton doprowadził
zatem do powstania zastraszonego, po-
tulnego społeczeństwa, które nie dość,
że z trudem wiązało koniec z końcem,
to jeszcze żyło ciągłym strachem przed
donosem i uwięzieniem.
Agenci i informatorzy Los Vampyros
dotarli już wszędzie w mieście i poza
nim, a ich meldunki zamieniły Ha-
miltona w najlepiej poinformowanego
człowieka w Miami. Szef Miami Vice
ma swych ludzi na giełdzie Airport i w
Port of Miami, jego szpiedzy działają w
obstawie wszystkich bossów, wchodzą
do załóg statków i grup kierowców FIST-
-u, bacznie śledzą jamajskie kartele,
38
kubańskie faktorie i ambasadę Little
Britain. Mówi się nawet, że Hamilton
dobrze wie, co się dzieje w Nowym
Jorku i w Federacji Appalachów, ale
tego potwierdzić nie umiem. Na pewno
natomiast Hamilton junior zamienił
dzieło swego ojca ze skutecznej siły po-
rządkowej w formację na dobrą sprawę
kontrolującą całe miasto.
Wierz mi, całe miasto.
Jose Sanchez
Mały Jose Sanachez jest sierotą, ale
mimo to może się czuć szczęściarzem.
Natura wyposażyła go w zdrowe ciało,
sympatyczną twarzyczkę i spryt nie-
zwykły jak na trzynastolatka, a Los
Vampyros starają się, by nie umarł z
głodu, a nawet dostał od czasu do czasu
coś słodkiego. Mały Sanchez zajmuje
się oprowadzaniem obcych po mieście.
Jako chłopaczek rezolutny i faktycznie
zaznajomiony z Miami bez problemu
znajduje zatrudnienie, tym bardziej,
że za całodniowe towarzyszenie w
charakterze przewodnika chce tylko
coś do jedzenia, albo jakiś tandetny
gambel w rodzaju nakręcanego robota.
Prowadzeni przez niego ludzie nie zdają
sobie jednak sprawy, że kiedy dzień
się skończy, Jose pobiegnie do swojego
kontaktu z Los Vampyros - starego
Meksa z siwymi wąsami - i opowie, z
kim się spotykali cudzoziemcy i o czym
rozmawiali. Mały kapuś ma świetny
słuch i nawet jeśli zostawi się go na
zewnątrz budynku, potrafi wspiąć się
po rynnie i gzymsach i nadstawić ucha
przy oknie. Jest przy tym na tyle cwa-
ny, że jeśli ktoś go złapie na gorącym
uczynku, zawsze potrafi znaleźć dobre
wytłumaczenie, zrobić słodką minę i
zbagatelizować sprawę.
39
miami
Coastal Guard
W błogich czasach przed wojną zada-
niem Straży Przybrzeżnej była walka
z dwiema plagami, które groziły Miami
- nielegalnymi imigrantami z Kuby oraz
przemytem narkotyków. Tak, wiem,
że dziś w mieście hiszpański dawno
już wyparł angielski, a o marihuanę
łatwiej niż o chleb. Wcale nie oznacza
to, że Coastal Guard spaprała sprawę
- po prostu po apokalipsie zmienił się
profil jej działania - zostali czarnymi
charakterami.
To nie do końca była ich wina. Całe
Stany Zjednoczone ogarnęła panika i
w kwaterze głównej policji zabrakło
opanowania, by właściwie odczytać
chaotyczne raporty CPSS. Nie dziwię
się. Na Florydę zewsząd waliły rakiety,
noc stała się dniem, a nad Kubą kwitły
grzybki atomowe, nie było prezydenta,
łączności, ani nadziei. Nie spanikował-
byś na widok monitora radaru, zalane-
go setkami drobnych punkcików? CPSS
nie miał wątpliwości.
„Dyrektywa Alfa Gamma 16/4. Sto-
pień tajności 6. Inwazja ludności Kuby,
wywołana bezpośrednim zagrożeniem
nuklearnym. Zagrożenie militarne zni-
kome, lecz przy obecnym stanie miasta
przewidziane ogromne problemy z
rozmieszczeniem, aprowizacją i opieką
medyczną. Powstrzymać do czasu wy-
jaśnienia sytuacji lub przekierować w
inne, bezpieczniejsze rejony”
Nie, nie mam pojęcia, czy takie słowa
padły, ale w sumie czemu nie? Do czasu,
gdy Hamilton i jego chłopaki wysadzili
centralę CPSS w powietrze, głupia bla-
szanka zdążyła wydać setki bezsen-
sownych rozkazów. „Powstrzymać lub
przekierować” armię zrozpaczonych,
odwodnionych i chorych rozbitków,
którzy właśnie utracili swą ojczyznę,
można tylko na papierze. Najwidocz-
niej któryś z dowódców naprawdę tak
myślał. Pewno okrzyczał przez głośniki
40
tych biedaków na starych kutrach ry-
backich, tratwach i żaglówkach, a gdy ci
nie wykazali chęci do „przegrupowania
się i udania w spokoju na obszar zastęp-
czego lądowania”, zapewne oddał strzał
ostrzegawczy. I któryś z uzbrojonych
Kubańczyków nie do końca zrozumiał
ów sygnał.
Nie wiemy, jak było i pewnie nigdy
się już nie dowiemy, ale tej nocy mo-
rze stanęło w płomieniach. Owładnięci
rozpaczliwym szałem Amerykanie
pruli z karabinów maszynowych i
broni krótkiej do uchodźców, a ich
kutry patrolowe taranowały kruche,
przeładowane ludźmi stateczki. Łodzie
wsparły helikoptery, a do masakry
dołączyło nawet kilka jednostek US
Navy, które wyszły z portu wojennego
Jacksonville na moment przed tym,
nim kilka zabłąkanych rakiet zamie-
niło port w stertę dymiących zgliszcz.
Wieści o masakrze szybko dostały się
na ląd - nawet najdokładniejsze radary
nie były przecież w stanie wychwycić
wszystkich rozbitków - a wtedy w Little
Havana zawrzało. Rozwścieczeni losem,
który spotkał ich rodaków i oszoło-
mieni zniszczeniem miasta Latynosi
naraz znaleźli sposób na ulżenie swej
frustracji. Nie namyślając się wiele,
porwali za kije baseballowe, maczety,
noże sprężynowe, rewolwery, shotguny
i wyszli na płonące ulice, by zemścić się
na tych cholernych gringos. Czyli na
nas, przyjacielu
Gdyby nie zdecydowanie Hamiltona i
szybkość reakcji bossów mafijnych, po
Miami nie zostałaby nawet kamień na
kamieniu. Szef Miami Vice wyszukał
oficera Coastal Guard, który wykazał
się najmniejszym brakiem skrupułów
wobec wykonywania rozkazów i prze-
kazał mu dowództwo nad flotyllą, a
właściwie już wówczas nad resztkami
flotylli. Świeżo upieczony dowódca,
komandor Frank Austin, przystąpił
do zadania z entuzjazmem i w ciągu
paru miesięcy Coastal Guard została

zreorganizowana. W jej skład weszło
kilkanaście szybkich łodzi patrolowych
różnych typów, trzy duże patrolowce
policyjne oraz zdezelowany niszczyciel
US Navy, przechrzczony przez Austina
na „Stockton”. Ten świat jest pełen pie-
przonych dowcipnisiów, zauważyłeś?
Austin, który kazał nazywać się
admirałem, wcale nie sprzeciwiał się no-
wemu porządkowi, narzuconemu przez
Hamiltona, i dość gorliwie wypełniał
jego wytyczne. Zginął jeszcze przed
Dniem Spalenia Flagi - jego kuter nie
wrócił z rejsu patrolowego. Wyglądało
to na wypadek, lecz najprawdopodobniej
było sabotażem grupki młodszych ofi-
cerów, którzy już domyślili się natury
przemian w mieście. W każdym razie
z takiego założenia wyszedł następca
Austina, komandor Matthew MacMorn
zwany Końskim Ryjem, oczyszczając
swą kadrę z ludzi, którzy lubią nieza-
leżnie myśleć.
Jednostki dawnej Straży Przybrzeż-
nej, dozbrojone po dotarciu do ruin
portu wojennego Jacksonville, podlegają
Hamiltonowi - podobnie jak Miami Vice.
Zadaniem okrętów MacMorna jest pa-
trolowanie wód wokół Miami, pobieranie
opłat od jednostek wchodzących do por-
tu, a także poszukiwanie piratów, prze-
mytników oraz spryciarzy, którzy nie
mają ochoty na płacenie za korzystanie
z kei Port of Miami. Prawo morskie jest
surowe, przyjacielu - przeprowadzenie
wyładunku poza Miami jest nielegalne
i jednostki Coastal Guard mają prawo
zarekwirować statek dopuszczający się
takiego wykroczenia. Okręty Straży
mogą również zatrzymywać napotkane
statki na pełnym morzu, by zrewido-
wać ich ładunek oraz sprawdzić, czy
uiściły wszystkie należne opłaty. Nie-
kiedy Rada zezwala któremuś z bossów
na wynajęcie jednostek Coastal Guard
do eskortowania szczególnie ważnego
ładunku, zdarza się też, że eskadry
floty wojennej Miami wyprawiają się
podział sił w miami
zniszczyć gniazdo pirackie.
Tyle informacji z foldera dla tury-
stów.
Coastal Guard to banda morskich
zbójów, jeszcze gorsza od Miami Vice,
bo skorumpowana ponad wszelkie gra-
nice. Ech, nawet nie chce mi się mówić
o tym, co ci ludzie wyprawiają. Wynik
rewizji ładowni czy kontroli papierów
zależy tylko i wyłącznie od wysokości
przygotowanej przez szypra łapówki, a
zawczasu wręczony podarunek potrafi
skutecznie zmienić trasę łodzi patrolo-
wej, tak by przypadkiem nie spłoszyć
przemytników próbujących przedostać
się z ładunkiem do Nowego Jorku. W
kwestii ścigania piratów Coastal Gu-
ard w istocie wykazuje się ogromnym
zapałem, niemniej nie zapomnij o tym,
że piraci raczej nie myślą o wręczaniu
łapówek. Coastal Guard dowiaduje się
o nowym, krwiożerczym i okrutnym
piracie jako pierwsza i zaraz pcha kilka
jednostek w pościg, by wyeliminować
nową groźbę dla bezpiecznej żeglugi i
zdrowej konkurencji - tym bardziej, że
fartownemu kapitanowi okrętu wojen-
nego przysługuje pryzowe w wysokości
10% wartości ładunku, a 15% idzie do
podziału między załogę. Koński Ryj
kładzie łapę na bodajże 20%... Wygląda
na to, że znowu zaczynam podawać
oficjalne informacje Rady Miasta...
Oczywiście, wiele lat już minęło,
odkąd pokłady kutrów patrolowych
lśniły czystością, a burty błyszczały
świeżą farbą. Palące słońce, słona woda i
tropikalne deszcze dawno już zamieniły
warstwy farby w pokłady rdzy, a ka-
dłuby noszą ślady wielu walk ze sztor-
mami i uzbrojonymi w broń maszynową
przeciwnikami. Choć dokerzy w Port of
Miami wypruwają sobie żyły, próbując
jakoś wzmocnić konstrukcję steranych
kutrów, większość z nich przypomina
już połatane, pospawane wiadra. Ich
motory to też kupa nieszczęścia - czasy,
gdy chyżo cięły fale dawno już należą do
przeszłości. W chwili obecnej najszybsze
41
 miami

z nich ledwie przekraczają 20 węzłów. cierpliwie na koniec całej zawieruchy.

Coastal Guard musi się liczyć z top-
niejącymi zapasami ropy do silników
okrętowych. Z wolna kończą się też
części zamienne - mechanicy okrętowi
są już zmuszeni rozbierać starsze okrę-
ty na części. CG coraz częściej zaczyna
wykorzystywać żaglowce i galery. Co
ciekawe, sprawdzają się one bardzo
dobrze.
Szczęśliwym trafem zamieszki
ominęły przedmieścia Miami, gdzie
znajdowała się większość baz zaopa-
trzeniowych, podziemnych garaży
i magazynów grup przewozowych.
Oblężeni w swych bazach kierowcy,
wraz z mechanikami, magazynierami
i przygodnymi towarzyszami niedoli
byli dobrze przygotowani do odparcia
ataków szabrowników, mutantów czy

FIST zdemoralizowanej policji. Napastników

witały koktajle Mołotowa, ogień z
W całym mieście kierowcy wielkich shotgunów, obrzynów i pistoletów, a w
ciężarówek najszybciej pokonali oszo- ostateczności noże, łomy i lewarki, bez
łomienie i rozpacz po katastrofie i to których prawdziwy „tirowiec” nigdy
wcale nie przez to, że byli twardymi, nie wypuszczał się na szlak. Przetrwać
zahartowanymi facetami z piekła ame- pomogły również CB-radia - bazy utrzy-
rykańskich autostrad międzystano- mywały ze sobą kontakt, wzajemnie
wych. Wielu z nich było niepozornymi ostrzegając się o kolejnych atakach
facetami w okularach lub brzuchatymi lub podtrzymując na duchu. Obrońcy
wąsaczami z Południa, żadni z nich niektórych z nich nie wytrzymali presji
bohaterowie. Choć to dziwne, uratowała oblężenia - pchnięci rozpaczą uciekali ze
ich świadomość tego, że są tu samotnie. stanowisk, poddawali się atakującym,
Większość była spoza Florydy, z dala od czasem dołączali do band grasantów
rodzin i domów, tak więc w poszukiwa- lub nawet popełniali samobójstwa.
niu towarzyszy niedoli jeden po drugim Były to jednak pojedyncze przypadki i
ściągali do baz przeładunkowych. Tam gdy Hamilton w końcu doprowadził do
się barykadowali przed szalejącą na wstrzymania ognia, kierowcy i obsługa
zewnątrz zawieruchą, wystraszeni i baz przeładunkowych wyszli spod ziemi
zdezorientowani, ale wciąż nie zdemo- jako zwarte i zahartowane w walce
ralizowani. Wokół szalały pożary, waliły grupy. Przetrwali wojnę jako jedyna
się domy, świstały kule, a oni czekali
Czy mamy coś na Eusebia? Och, senior Hamilton, pracujemy nad tym od dłuższego czasu, mieliśmy na-
wet kilku agentów blisko jego zarządu, ale odesłał ich wszystkich, senior. Wszystkich. Jeden poszedł do
Titusville, inny do Tampy, jeszcze jeden... Odesłał ich, jakby wiedział, że to nasi, senior.
Gdybym wiedział, że to niemożliwe, zacząłbym się zastanawiać, czy on przypadkiem jakiejś wtyki u
nas nie ma.
Si, senior. Przepraszam.
Osobiście uważam, że Eusebio może mieć jakieś kontakty z Amerykanami lub Nowym Jorkiem. Skoro
jego ciężarówki docierają do Federacji Appalachów, to czemu nie miałyby dotrzeć trochę dalej? Zresztą,
jeśli Eusebio naprawdę coś knuje, mógłby się spotkać z wysłannikami Big Apple tam, w Appalachach.
A Amerykanie, no... Eusebio wciąż hołduje tym przedwojennym zasadom, chce mieć równość, sowite
wynagrodzenie, 10-godzinny dzień pracy, diety dla kierowców i tak dalej. Sam pan wie, senior, do czego
to prowadzi. Ludzie coraz niechętnej pracują na plantacjach, chcą podwyżek, a w Błocie już się głośno
mówi o zdziercach-plantatorach. Amerykanom to pasuje i tylko dorzucają nowe argumenty do dyskusji!
Jestem przekonany, że jeśli w tym roku znowu dojdzie do buntu, to będzie on jeszcze gwałtowniejszy
niż poprzedni.
Koniecznie musimy zdobyć coś na Eusebia, rozumiem, ale wie pan, senior, jak ciężko się do niego
dostać? Nie wiemy, gdzie sypia, gdzie przebywa w ciągu dnia, gdzie jest jego centrala, a jeden z naszych
agentów nawet uważa, że ma przynajmniej jednego sobowtóra. Jak tak dalej pójdzie, ten cholerny „fi-
staszek” rozbije nam cały system!

42

organizacja i jako jedyna mieli się po-
stawić Hamiltonowi. I w tym momencie
wracamy do FIST-u.
Obroną jednej z baz dowodził niejako
Simon Eusebio, latynoskiego pochodze-
nia młody prawnik związku zawodo-
wego. Chłopak miał sporą charyzmę
i niezły talent organizacyjny - od po-
czątku oblężenia utrzymywał kontakt
z innymi bazami, ściągał do siebie inne,
rozproszone grupy, a nawet prowadził
odważne kontrataki. Od przywódców
innych punktów oporu odróżniało go
jedno - wizja. Eusebio nie skupiał się
na jutrze, ale sięgał myślą dalej, ku
chwilom, kiedy ucichną strzały i trzeba
będzie rzeczywistość uporządkować. Za-
pewne dlatego właśnie skontaktował się
z kilkoma bossami grup przestępczych.
Był prawnikiem związku zawodo-
wego przewoźników, a na transport
zawsze jest popyt. Być może przed
wojną tropił jakieś konszachty firm
przewozowych z mafią? Kto wie? W
każdym razie, owe kontakty wyszły
mu na dobre. Szybko się dowiedział, co
planuje Hamilton i wyszedł z własną
propozycją.
Postanowił utworzyć wielką firmę
handlowo-przewozową, całkowicie nieza-
leżną od Miami Vice i wielkich bossów,
lecz mającą wpływ na losy miasta.
Chciał, by jego ciężarówki obsługiwały
interesy największych rodzin Miami
i docierały daleko, aż do granic Flo-
rydy, nawiązując handel z lokalnymi
społecznościami. Magazyny, bronione
przez ludzi Eusebio pełne były towaru,
w garażach stały dziesiątki ciężarówek,
w ich zapleczach leżały stosy części
zamiennych, zaś baz broniło kilkuset
zdeterminowanych, doświadczonych w
walce i nieźle uzbrojonych ludzi, którzy
chcieli jakiejś gwarancji jutra. Bogactwo
baz przeładunkowych kusiło niejedne-
go, lecz nikt nie odważył się wystąpić
przeciwko takiej sile. Eusebio został
oficjalnie poparty przez Hamiltona, a
podział sił w miami
organizacja przewozowa, nazwana FIST
na pamiątkę związku zawodowego, na
stałe dołączyła do układu sił w mieście.
Eusebio sprawnie przeorganizował
firmę, na stanowiska kierownicze po-
wołując takich jak on sam - młodych,
gniewnych i pozbawionych skrupułów
- po czym nawiązał kontakty z wszyst-
kimi bossami Miami, a także ze stalke-
rami i kupcami spoza Florydy. I tak
firma zaczęła się rozrastać, by w końcu
ogarnąć cały stan i sięgnąć dalej. Kilku
z bossów próbowało również stworzyć
tabory przewozowe, ale Eusebio szybko
i sprawnie wydusił konkurencję.
Powiem ci jedno - ten facet odwa-
lił kawał dobrej roboty. Czegoś tam
nauczył się przed wojną o naturze
ludzkiej i wciąż o tym pamięta. Jego
kierowcy, mechanicy, magazynierzy,
ochroniarze czy sprzedawcy są dobrze
opłacanymi, zadowolonymi z życia
ludźmi, a takich to dzisiaj w Miami
ze świecą szukać. Eusebio wymaga od
nich dużo, ale wynagradza sowicie i
nie traktuje jak niewolników. Za jego
inicjatywą oczyszczono i przywrócono
do stanu używalności główne ulice
Miami oraz część autostrad wewnątrz-
stanowcyh, on też założył i wyposażył
leżące wzdłuż nich posterunki, gdzie
jego własna służba ochrony, Transit
Security, dzieli się obowiązkami z MP.
Bazy FIST-u i lokalne rynki na terenie
całej Florydy są dobrze zarządzane,
wyposażone i ochraniane, a konwoje
ciężarówek docierają już do Federacji
Appalachów. Organizacja ma dobre
układy ze stalkerami, umiejętnie wła-
zi w tyłek Brytolom, by skupywać od
nich ropę po jak najniższych cenach, a
miejscowi bossowie oraz Kubańczycy i
Jamajczycy z ochotą korzystają z jego
usług.
Spokój jednak długo nie potrwa.
Mówi się bowiem o tym, że Eusebio
marzy również o flocie handlowo-trans-
portowej, która mogłaby rozszerzyć
43
miami
działalność FIST-u na morza. Nie sądzę,
by bossom się to spodobało, ale to już
chyba nie mój interes.
Urzędnicy miejscy
Urzędnicy, uff... Jakoś mi to słowo przez
gardło przejść nie chce, kiedy sobie
pomyślę o tych kolesiach. Nazywanie
ich „urzędnikami” ma mniej więcej tyle
sensu, co zwanie tej bandy krwiopijców
bez krzty sumienia „Radą Miejską”, a
gangsterów Hamiltona „policją”. No ale
cóż, nie czepiajmy się słów. Słowa są
dobre, a jedynie rzeczywistość na opak.
Tylko nie skojarz hasła „urzędnik” z
postaciami z komiksów, przyjacielu. To
nie są niepozorne człeczyny w szarych
garniturkach, przykute do biurek i
maszyn do pisania. To nie ten świat
- w Miami garnitury nawet bossowie
rzadko noszą, blaty biurek dawno za-
mieniono na ściany lepianek, a niepo-
zornego człeczynę dzieciaki wdeptają
w błoto. Urzędnik w Miami to człowiek
o twardych pięściach, ostrym głosie i
spojrzeniu, które odbiera chęć do dys-
kusji. No, oprócz tego musi go cechować
całkowity brak skrupułów - na stano-
wisku państwowym litość to pierwszy
krok do bezrobocia, przyjacielu.
Naprawdę ważnych urzędników jest
tu raptem kilku, a największym sukin-
synem spośród nich jest zawsze Główny
Poborca Podatkowy. Na głowie tego
faceta i armii jego pomagierów, równie
bezdusznych jak sam zwierzchnik, jest
ściąganie z ludności haraczu, obłudnie
zwanego City Tax - Podatkiem Miej-
skim. Tak, zasadziliśmy się kilka razy
na tych skubańców i postrzelaliśmy
im furgonetki, przyznaję się bez bicia.
Za co? Wiesz, jak brzmi uproszczona
definicja podatku? Jest to przymusowe
świadczenie, nakładane z mocy prawa
przez państwo na obywateli, które jest
głównym źródłem dochodów budżetu
państwa i gwarantuje finansowanie
44
wydatków publicznych. Finansowanie
wydatków publicznych... Wymień jedną
rzecz, którą Rada finansuje dla ludno-
ści. Bieżąca woda? Opieka medyczna?
Dach nad głową? Dwa posiłki dziennie?
Bez jaj!!
Cały haracz - gamble zdzierane
w owocach, tytoniu, mięsie, żywicy,
wyrobach z drewna i wikliny, opium,
wykopanych bądź kupionych przedmio-
tach sprzed wojny, a nawet żywotnych
organach czy najmłodszych członkach
rodziny - wszystko idzie na zakup
sprzętu dla Miami Vice i Coastal Guard,
by tylko bossowie dalej mogli prowadzić
swe interesy w spokoju. Nie przewalają
ci się flaki z wściekłości?
Biuro Głównego Poborcy mieści się
na najniższych piętrach Dade County
Courthouse, tam też gnieżdżą się jego
najwyżsi rangą pomagierzy i umiesz-
czono kartoteki wszystkich rodzin
Miami. Rodzin, a jakże. Utrzymywanie
ewidencji wszystkich obywateli miasta
to nierealne zadanie, nie przy tak dużej
śmiertelności, ilości narodzin i przy
wciąż dużym napływie imigrantów,
znacznie łatwiej jest zatem rejestrować
rodziny i naliczać haracz w stosunku
do jej liczebności. Jeśli zdecydujesz się
na życie w samotności, przyjacielu,
unikniesz płacenia haraczu, ale... Nie
polecam. Mimo to nie polecam. W tym
cholernym mieście rodzina to naprawdę
jedyne, co masz.
A wszystko to, co miałeś, pójdzie do
skarbców Rady. Przyjrzyj się kiedyś
starym biurowcom przy South Miami
Avenue, przyjacielu, tym naprzeciw
Dade County Courthouse. Nigdy się nie
dziwiłeś, co tam robi tylu ochroniarzy?
To tam przechowują wszystko, co da się
upchnąć pod dachem. Gdzie jest reszta
łupów - po prostu nie wiem.
Wiem natomiast o innych sposobach
bogacenia się Rady. Gamble napływają
na South Miami z różnych stron mia-
sta, a o to dbają już kolejne urzędasy.

Ogromnym Port of Miami zarządza
Komendant Portu, który pobiera opła-
ty za cumowanie oraz przeprowadza
remonty. Wynajmowanie przestrzeni
magazynowej to z kolei działka Głów-
nego Magazyniera - nie mam pojęcia,
ile statków codziennie przybija do keji
Port of Miami i chyba nawet nie chcę
wiedzieć, ile gambli Rada zarabia na
tym interesie na czysto.
Dlaczego na czysto? Myślisz, że
bossowie muszą za cokolwiek płacić?
Magazyny mają własne, miejsca przy
keji również, a ich gamble idą jedynie
na części zamienne do statków. Lub jako
premia motywacyjna dla robotników.
Boss płaci tylko za miejsce na Air-
porcie. To największa giełda Miami,
ulokowana na płycie dawnego lotniska
międzynarodowego i tam spotkać moż-
na kupców ze wszystkich stron świata...
No, może przesadziłem. W poszukiwaniu
transakcji swego życia przybywają tam
handlarze z całej Florydy, jak i spoza
niej, tak więc trudno, by zabrakło tam
bossów z Miami. Większość z nich ma
tam swoje stałe placówki, za które Kie-
rownik Giełdy pobiera pewne opłaty,
dość skromne jednak w porównaniu z
tym, co zdziera z reszty handlujących.
Pomniejszymi giełdami Miami oraz
słynnym Błotnym Rynkiem stalkerów
również zarządzają pomniejsi Kierow-
nicy, którzy ściągają opłaty za wysta-
wienie towaru. Pewien dochód do khm...
khm... „budżetu miasta” odprowadza
również Jackson Memorial Hospital,
za który odpowiedzialny jest ostatni
z urzędników, Naczelnik Szpitala. Nie
miej złudzeń, przyjacielu. Tam się leczą
tylko ci najbogatsi.
Dostrzegasz już pewien wspólny
mianownik? Urzędnicy miasta Miami
to ludzie, których jutro zależy od łaska-
wości Rady. Ich zadaniem jest groma-
dzenie majątku miasta w ten sposób,
by jak najsłabiej, a najlepiej w ogóle nie
dotknęło to finansowo samych bossów.
podział sił w miami
Jeśli będą dobrze wypełniać swe obo-
wiązki, to Rada łaskawie przymknie
oko na to, że sami zdołali się świetnie
obłowić. W końcu bossowie robią dokład-
nie to samo.
Gangi Miami
Gangi w Miami? Bandy identycznie
poubieranych młokosów z kastetami?
Nie, czegoś takiego tu nie ma, przynaj-
mniej nie w dużej skali. Miami Vice
nigdy by na to nie pozwoliła, szyb-
ciorem wyłapaliby co butniejszych i
opchnęli Jamajcom na plantacje kawy.
Po problemach, jakie mieli dwa lata
temu z tłumem wkurzonych Haitańców,
który skandował o wyższe płace przed
jednym z Wieżowców, a potem urządził
lincz paru co obrotniejszych właścicieli
plantacji, drugi raz nie pozwolą zgroma-
dzić się grupie większej niż pięć osób.
Miami Vice ma nawet takie przysłowie:
„gdzie dwóch lub trzech zbiera się w
imię Jezusa, tam my jesteśmy”. Stary,
tu na ulicach co poniektórzy siedzą w
kieszeni glin i kapują. Ludzie łypią
na siebie podejrzliwie, ale na szczęście
MSS nie sprawdza każdego doniesienia.
Gdyby Miami Vice miało płacić za każdy
donos, to szybko poszłoby z torbami.
Płacą za każdy PEWNY donos, a jak ten
okaże się lipny, to czasem i wybatożą
pechowca. Cóż, donosić też trzeba umieć.
W mieście nie ma zatem dużych gan-
gów, które mogłyby mieć jakiś wpływ
na władzę, jest za to sporo grupek zło-
dziejaszków i bandytów, które można
nazwać gangami. W dużym stopniu
wpływają one na obraz miasta i decy-
dują o jego malowniczości. Gangi prawie
zawsze składają się z młodych ludzi -
dzieciaków, zbyt małych, żeby pracować
i pozostawionych przez pracujących
rodziców samopas, albo wyrostków,
którzy buntują się przeciwko Syste-
mowi i chcą zakosztować przyjemnego
życia w dostatku. Dzieciaki zajmują
45
 miami

się przeważnie przeszukiwaniem ruin co przejęli w sztafecie porwany łup.

albo kieszonkowstwem, czy innymi
drobnymi kradzieżami. Łażą po obrze-
żach miasta, wchodzą do dziur i jam,
do których nie zmieściłby się dorosły
człowiek. Czasami nawet uda się im
znaleźć coś interesującego i jeśli starsi
nie zabiorą im zdobyczy, udaje się ją
upchnąć u pasera za żarcie i słodycze.
Pamiętam chryję sprzed pół roku, kiedy
banda dzieciaków znalazła składzik bro-
ni i wymieniła ją u basureros za garść
komiksów. Miami Vice uwijała się jak
w ukropie, chłopaki koniecznie chcieli
przechwycić broń.
Małe złodziejaszki są odważne i
strasznie sprytne. Znają tysiąc sposo-
bów, by odwrócić uwagę okradanego
i dwa tysiące sposobów, żeby uciec z
pochwyconym łupem. To przecież ich
miasto, znają w nim każdą dziurę w
płocie, każdy schowek i przede wszyst-
kim zwyczaje miejscowych. Wiedzą,
że po przebiegnięciu kilometra funk-
cjonariusz MSS odpuści sobie pościg, a
miejscowych „niezależnych” twardzieli
nie warto okradać, bo uruchomią swoje
kontakty i dojdą, kto był złodziejem.
Dzieciaki potrafią również otwierać
zamki, przeciskać się między kratami
i wchodzić na ścianę po linie. Uciekając
często przekazują sobie łupy, tak że nie
wiesz, który z uciekających bachorów
ma akurat twojego Colta i zaczynasz
zdawać sobie sprawę, że nie dogonisz
wypoczętych biegaczy, którzy dopiero
Gangi złożone ze szczyli od szesnaste-
go do dwudziestego roku życia częściej
niż kradzieżą zajmują się rozbojem.
Charakterystyczne dla nich są groźnie
brzmiące nazwy, jak Los Lobos, czy Hu-
ragan. Dla dobrze uzbrojonej grupki nie
stanowią wielkiego zagrożenia, chyba
że zaatakują z zasadzki - posługują
się drągami i nożami i uciekają z byle
powodu - jednakże miejscowi cierpią
od ich działań. Generalnie młodociane
gangi nie napadają na ludzi ze swojej
enklawy, tylko idą zaczaić się na „ob-
cych”. Latynosi rabują białych, biali
murzynów i Kreoli, wszyscy nie lubią
Miami Vice i właśnie z tego powodu
patrole MSS są aż pięcioosobowe. Niektó-
rzy gangersi odczuwają coś w rodzaju
anarchistyczno-rewolucyjnego zapału
i popełnianie przestępstw uważają za
sposób walki z ustrojem.
Oczywiście, tak jak gdzie indziej na
kontynencie, są również gangi złożone z
dorosłych. Ale są to przeważnie zwykli
bandyci, tacy jak gdzie indziej i nawet
nie warto o nich wspominać.

Anakondy
Anakondy to ośmioosobowy gang dzieciaków w wieku od piętnastu do dziewiętnastu lat. Wszystko to
sieroty - ich rodzice poumierali od chorób, w czasie huraganów, albo zwyczajnie zapili się na śmierć.
Szefem Anakond jest rosły dziewiętnastolatek, który każe mówić na siebie Boss i wali pięściami każdego
z podwładnych, który nie stosuje się do zalecenia. Idolami Bossa są wielcy magnaci Miami w rodzaju
Woodsa czy Juareza.
Młodsze dzieciaki w grupie zajmują się penetracją podziemi - pomieszczeń i piwnic budynków zawa-
lonych podczas wojny, albo po przejściu trąby powietrznej. Starsi kradną na bazarze w Miami Arena
- miejscowi handlarze nie rozpoznają ich pośród setek podobnych twarzy. Anakondy nie mają dobrych
kontaktów z paserami, więc starają się sprzedawać znalezione i ukradzione gamble obcym - ludziom,
którzy przybyli do Miami z dalekich stron.

46
47
 miami

Pola golfowe
Nie uwierzyłbyś, ale przynajmniej raz na kilka miesięcy ktoś przyjeżdża do Miami
w poszukiwaniu Disneylandu. To jak ziemia obiecana. Myślisz sobie: świat się posy-
pał, nie mam już nic, nic dobrego mi się nie przytrafi, pojadę zobaczyć Disnayland,
może to mnie postawi na nogi. No, może nie myślisz dokładnie w ten sposób, ale tak
ci podpowiada instynkt. Disneyland jest nie z tego świata, nierealny jak obrazek z
aniołem stróżem, który prowadzi dzieci przez most. Niemożliwe, żeby wojna go dosięgła.
Otóż złe wieści, stary. Myszka Miki nie żyje.
Miejscem nie z tego świata są w Miami pola golfowe. Mamy tutaj dwa tereny do gry
w golfa, takie z prawdziwego zdarzenia, prawie nie zniszczone. Jeden znajduje się
pomiędzy Miami Beach i South Beach i zwykli śmiertelnicy nie mają do niego dostępu. Tam grają jedynie
bossowie. Kiedyś przeżyłem szok wkraczając spomiędzy drzew na taki teren z równo przystrzyżoną trawą,
gdzie, w otoczeniu ochroniarzy, trzech facetów ubranych w nienagannie białe stroje gibało biodrami nad
piłeczką. Tak, jakby wojny nigdy nie było, a Miami dalej słynęło jako raj na ziemi. Kiedy ochroniarze
gonili mnie przez las, nie mogłem otrząsnąć się z szoku, i prawie mnie dopadli, ale nie żałuję, bo to było
tak, jakbym zajrzał przez ramię Świętego Piotra.
Drugie pole golfowe, również przedwojenne, znajduje się na północny zachód od miasta, tuż za ruina-
mi. Dobrym punktem widokowym na cały obszar jest zburzona wieża lotniska. Tam przychodzi grać
motłoch - wszyscy ci, którzy chcieliby zaszpanować, udawać ważniaków. Pojawiają się także nieszkodliwe
świrusy; nie wiedzą co to golf, ale chcieliby spróbować, bo jakiś starzec im opowiedział. Albo wręcz prze-
ciwnie - wariaci, którzy uważają, że granie jest jedyną sensowną czynnością, jakiej można się podjąć po
wojnie. Pole golfowe jest w opłakanym stanie. Zarosły je drzewa i krzewy, zwierzęta rozkopały murawę,
potworzyły się zalane wodą doły. Nikomu to nie przeszkadza. Na wolnym terenie obok jacyś zapaleńcy
zbudowali nawet teren do mini golfa. Taki tor przeszkód, przez który trzeba przepchnąć piłeczkę. W ciągu
ostatnich lat chętnych zrobiło się więcej niż miejsca, więc od czasu do czasu wybuchają sprzeczki, a nawet
bójki. Warto przyjść i popatrzeć, jak grupy dorosłych ludzi biją się wśród lunaparkowych przeszkód na
terenach do minigolfa.

Nasza trójka trzymała się razem odkąd pamiętam. Wspólnie radziliśmy sobie z przeciwnościami, razem
chodziliśmy na dupy i szukaliśmy gambli. Nie wiodło nam się najlepiej, ale jakoś wiązaliśmy koniec z
końcem. Złe czasy przyszły rok temu - skończyło się zapotrzebowanie na elektronikę, którą wyszukiwali-
śmy w ruinach, na dodatek część gambli utopiliśmy w hazardzie. Kiedy kasa skończyła się, skończyli się
przyjaciele, na dodatek mieliśmy na karku wierzycieli i wierzcie mi, to nie byli ludzie, z którymi idzie się
dogadać. Nie chcę opowiadać o tamtym roku. To był jakiś koszmar, do którego nie mam ochoty wracać.
Otarłem się o śmierć w gorączce, z głodu jadaliśmy padlinę. Pewnego dnia wziąłem na kredyt trochę
eteru i podałem kumplom, gdy spali. Rano przyszli umówieni ludzie i kupili ich w niewolę. Powiedzieli,
że mam szczęście, bo podobny deal zaproponował im Harry.

Pewnego dnia chodziliśmy po okolicy, szukając w moczarach dobrych gambli. Kumpel zatrzymał się i powiedział:
„Pierdolę to. Pierdolę bagno, komary i was wszystkich. Pierdolę wojnę i zagładę. Idę stąd”.
I poszedł. Zniknął gdzieś za drzewami. Popatrzyliśmy po sobie, jeszcze raz spojrzeliśmy w kierunku, w
którym poszedł. Ściemniało się. Wróciliśmy do szukania dobrych gambli.

48
Buenos dias, senior! Mogę pana oprowadzić po mieście? Nie rozumie pan po hiszpańsku?
No, trochę szkoda, ale nie ma się czym martwić. Sporo ludzi wciąż tu mówi po angiel-
sku, da pan sobie radę. To co, da pan coś zarobić? Mogę pana oprowadzić, senior? Parę
gambli starczy, nie chcę dużo. Przysięgam, znam wszystkie ważne miejsca! Przysięgam!
No, proszę sprawdzić! Co pana interesuje? Chce pan iść do portu? Na dziwki? Na giełdę?
Czy może rumu się napić? Najlepszy rum podają...
Ile mam lat? Będzie z dziesięć, a co? Aaa, już rozumiem! Pan z Nowego Jorku, co? Tacy
jak ja pewnie chodzą do szkoły i nie wiedzą co to „dziwka” czy „bimber”. Cóż, senior, u
nas szkół nie ma, bo i po co? Kto by tam miał na to czas...

49
 miami

Falanga błotna kiju. Przez ten sam teren mogą przejść

Wy o b r a ź s o b i e
grupę ludzi tak
biedną, że nie ma
własnej nazwy.
Brudni, owrzo-
dzeni i odziani w
łachmany. Cha-
rakterystyczny
atrybut - długi
drąg. Niektórzy nazywają ich falangą
błotną, ale to nie jest żadne oficjalne
określenie. Chodzi o kilkanaście odręb-
nych grup zamieszkujących obrzeża
miasta. Ich mieszkańcy zajmują się
tym samym co Basureros, czyli poła-
wianiem przedwojennych gambli, tyle,
że robią to w bardziej amatorski sposób.
Są z reguły zbyt słabi, żeby przez cały
dzień pływać i nurkować. Aligatora
mogą odegnać tylko zbiorowo i z reguły
bestia i tak pociągnie któregoś za sobą.
Biedne gnojki, ciężkie mają życie.
Ludzie z falangi idą z reguły zwartą
ławą przez grzęzawiska na peryferiach
- tereny nie należące do żadnego z
bossów - dłubią tymi swoimi drągami
w mule pod wodą i szukają twardych
przedmiotów. Rzadko trafiają na jakieś,
a jeśli już - to z reguły przerdzewiałe
do cna puszki, fragmenty samochodów,
kawałki betonu. Czasami trafi się jakieś
popsute urządzenie, rzadziej zgrzewka
puszek albo pełna butelka. Takie zna-
leziska to prawdziwe święto. Metoda
falang błotnych nie jest dokładna, po-
mimo że przeczesują bagienka kij przy
po kilka razy i zawsze mogą znaleźć coś
nowego z takim samym szczęściem.
Z ludźmi z falangi się nie rozmawia.
W każdej społeczności muszą być jacyś
pariasi i w Miami trafiło właśnie na
nich. Handlarze, którzy kupują od
falangi, cieszą się jak najgorszą repu-
tacją. Dla bossów ci ludzie w ogóle nie
istnieją. Jeśli taki, powiedzmy, Perez,
postanowi wybrać się na polowanie w
okolice szałasów falangi, każe swoim
ludziom, żeby maczetami wycięli mu
drogę przez pierzchający na boki tłum.
Brak zainteresowania dla poczynań
nędzarzy wykorzystują czasami ludzie,
którzy są poszukiwani przez prawo
Miami. Banici kryją się wśród członków
falangi przez długie miesiące, z nadzieją,
że policja zapomni o ich przewinieniach.
Potem umierają od chorób albo z wy-
cieńczenia.
Kolonie chorych
Trudno właściwie powiedzieć, czy ci
ludzie są mieszkańcami Miami. Czasami
podchodzą bardzo
blisko rogatek, ale
właściwie żyją w
najdalej wysu-
niętych ruinach,
albo wręcz w le-
śnej gęstwinie.
Kolonie chorych
zrzeszają wyrzut-
ków jeszcze gorszych niż członkowie
falangi błotnej. Zarażeni nie mają pra-

Si, senior! Nie będzie problemu! Jose z ochotą zaprowadzi do Port of Miami! Jose zna drogę, zna drogę
doskonale, był w porcie wiele, wiele razy. Ojciec Jose, Hernan służy na wielkim statku seniory Dido i
Jose nie raz...
Si, Jose się pośpieszy, będzie się bardzo, bardzo śpieszył! Nie, Jose nie znajdzie panu taksówki, nie da
rady... Jose wie, co to taksówka, widział raz komiks, ale tu, w Miami taksówek nie ma, senior! Benzyna
jest droga, a riksze grzęzną w błocie. Tylko w centrum jest kilka lepszych dróg, ale tam jeżdżą bossowie i
policja. Oni mają własne samochody, nie potrzeba im taksówek Pieszo trzeba! Ale Jose poprowadzi dobrą,
suchą drogą!
Nie, skądże! Z Little Havana do Port of Miami wcale nie idzie się długo, senior, ostatnio Jose dotarł
tam w dwie godziny, naprawdę! A gdyby nie zatrzymali go na pół godziny na posterunku MSS na rogu
Flagler i 8th Avenue, byłoby jeszcze szybciej!

50

wa wstępu do miasta pod karą śmierci.
Hm... właściwie to kara śmierci grozi im
za pojawienie się na widoku mieszkańca
Miami.
Do kolonii wygania się każdego, kto
cierpi na chorobę zakaźną - malarię,
cholerę, trąd albo ospę. Słyszałem, że ist-
nieje nawet grupa zarażonych dżumą.
Domyślasz się pewnie, że zarażeni mrą
jak muchy, ale ich szeregi ciągle zasila-
ją nowi wygnańcy. Miami jest cholernie
niezdrową okolicą, a mieszkańcy miasta
boją się chorób zakaźnych jak ognia.
Wszyscy, również ci zarażeni. Większo-
ści z nich odbiło - stali się bełkocącymi
szaleńcami, agresywnymi, żeby nie
powiedzieć zdziczałymi. Żyją z dala od
miasta i są niebezpieczni głównie dla
podróżnych. Wędrowiec prędzej spodzie-
wałby się hiszpańskiej inkwizycji niż
kilkudziesięciu obszarpańców - pokry-
tych krostami, bez nosów i uszu, kuś-
tykających i broczących ropą i krwią z
pękających wrzodów. Jeśli masz dobry
refleks i w porę wyciągniesz broń,
pierwsze kilkanaście trupów powinno
ostudzić zapał grupy. Reszta pierzchnie
w popłochu i zaszyje się w zarośniętych
gąszczem ruinach.
Od czasu do czasu łowcy niewolni-
ków wyprawiają się, by zapolować
na zarażonych. Dzieje się tak tylko w
tygodniach złej koniunktury, bo pomoc-
nicy licytatora na giełdzie z reguły nie
dopuszczają chorego towaru. Ale na bez-
rybiu i rak ryba. Wybiera się jednego
na dziesięciu, takiego najzdrowszego.
Reszta dostaje nożem.
Pójdziemy ulicą. Nic, że błoto, na następnej ulicy są już deski, a potem kładka nad bajorem nad 5th Avenue
i już jesteśmy na Flagler. Mój siostrzeniec Pedro widział tam ostatnio aligatora, małego, ale zawsze... Pobiegł
na posterunek MSS, a te wielkie muły z pistoletami w śmiech! Jak mały, to go kijem przez łeb, wołają!
dzielnice w miami
Cocount Grove
Enklawa Basureros
Mianem Basureros (Rekinów) okre-
śla się grupa
ludzi żyjących
na wzgórzach w
okolicy Cocount
Grove. Mieszka-
ją w czterech
wioskach, wśród
ruin. Ich domy
to prowizorycz-
ne chaty z dykty, drewna i blachy,
kryte palmowymi liśćmi. Nie opłaca
się stawiać nic solidniejszego, bo przez
cały rok jest gorąco, a huragan i
tak wszystko zniszczy wcześniej niż
później. Basureros to w większości
ludzie z Karaibów. Jednoczy ich język
- specyficzna odmiana hiszpańskiego,
wspólna kultura i sposób zarabiania
na życie. Basureros są znakomitymi
nurkami. Mogą spędzić pod wodą długie
minuty i oczywiście świetnie pływają.
Utrzymują się z poławiania gambli, a
ostatnio coraz częściej - ze specjalnych
zleceń. Czym jest poławianie gambli?
To proste - po wojnie znaczna część
Miami znalazła się pod wodą na skutek
częstych deszczów, zalania przez tsu-
nami i zapadania się gruntów. Zresztą
wcześniej też nie brakowało tu bagien
i jeziorek. Tak czy owak po wojnie pod
wodą i błotem znalazła się spora połać
Miami, w tym duża część bogatego raju
turystów. Na dnie do dzisiaj spoczywają
przedwojenne gamble i właśnie ich wy-
dobywaniem zajmują się Rekiny. Rzecz
jasna, nie wszystko zachowało się w do-
brym stanie. Basureros wydobywają z
reguły niezbyt drogie rzeczy - biżuterię,
narzędzia z nierdzewnej stali, alkohol
51
 miami

oraz konserwy. Grupa dzieli obszar

Miami na łowiska - z tych gorszych, na
obrzeżach, korzysta za darmo, lepsze
dzierżawi od bossów, oddając za przy-
wilej łowienia część wydobytych gambli.
Basureros uważają się za lepszych
niż „ludzie z błota”. W kontaktach z
miejskimi biedakami zadzierają nosa, a
jeśli spotykają obcego, są pewni siebie.
Nie „twardzielują” przesadnie, czasami
nawet okazują się sympatyczni, ale
nigdy nie ufają nieznajomym. Świdrują
ludzi wzrokiem, tak jakby podejrzewali
ich o największe zbrodnie, równocześnie
prowadzą lekką i niezobowiązującą roz-
mowę. Z reguły chodzą tylko w luźnych
płóciennych spodniach, albo jedynie w
przepaskach na biodrach. Rzadko zakła-
dają buty. Lubią biżuterię, a ponieważ
w Miami złoto i platyna nie są w cenie,
więc nawet najbiedniejszy nurek może
mieć sygnet albo łańcuszek. Prawie ża-
den Basurero nie posiada broni palnej,
za to każdy nosi przy sobie długi nóż na
krokodyle i na inne plugastwo. Od czasu
do czasu arogancja Rekinów prowadzi
do bijatyk z biedakami i chociaż klan
nurków jest z reguły w mniejszości,
dzięki niezwykłej biegłości w posługi-
waniu się bronią jego członkowie prze-
ważnie wychodzą z walk zwycięsko.
Alejandro Diaz
Basureros uważają go za swojego
rzecznika - i faktycznie, Alejandro
Diaz mógłby godnie reprezentować
nawet angielską królową. Facet ma
iście cesarski wygląd, mimo szóstego
krzyżyka zachował młodzieńczą krze-
pę, a siwizna na głowie i piersiach
tylko dodają mu powagi. Jego rekord
w przebywaniu pod wodą nie został
jeszcze pobity przez nikogo w Miami.
Diaz mówi wolno i z namaszczeniem. Ma
niski, charakterystyczny głos, od czasu
do czasu wtrąca francuskie słowa. Mówi
się, że jest byłym Brytolem z Karaibów,
który przybył do Miami i ugruntował
swoją pozycję nie nożem, ale prawością
charakteru i niezwykłym opanowa-
niem. Rzecz to niezwykła, ale dobrze
świadczy o cholernej Ameryce. Diaz nie
jest dobrym wujkiem, ani dobrotliwym
opiekunem niesfornych Latynosów. Po
prostu nigdy nie okazał się fałszywą
świnią ani małostkową gnidą. Pewnie
zdarzyło mu się parę razy zrobić coś
nieprzyjemnego dla dobra społeczności.
Nie mniej jednak to prawdziwy autory-
tet, którego szanują nawet bossowie.
Przyjaźń z Dizem jest powodem do
dumy a nie wstydu, a dobierając sobie
przyjaciół Alejandro nie zwraca uwagi
na zamożność czy wykształcenie.

Nietoperze wampiry
Wraz z Neodżunglą w okolicy Miami pojawiły się nowe gatunki zwierząt. Niektóre
aż trudno nazwać zwierzętami - lepiej byłoby powiedzieć - potwory. Do tej grupy
zaliczam nietoperze wampiry. Pewnie słyszałeś tą nazwę - mówiono ci, że są
niegroźne dla ludzi, że nocą spijają krew zwierząt. Jeśli tak, to nie mówimy o
tych samych nietoperzach wampirach. Te moje normalnie atakują ludzi, prze-
płoszyć je można tylko ogniem i potrafią wyssać do cna. Na szczęście nie ma ich
w okolicy dużo. Poza tym na całe stado można trafić tylko w pobliżu legowiska
- kiedy ruszają na polowanie, rozdzielają się i jeden raczej nie wysiorbie cię do
końca. Chyba, że będzie wyjątkowo duży, albo bardzo głodny.
Taki wampir jest większy niż zwykły nietoperz i tak samo agresywny w
pojedynkę, jak w grupie. Chociaż woli cichaczem obsączyć śpiącego, zaatakuje
także przebudzonego człowieka. Porani pazurami, będzie się starał wczepić w ubranie albo we włosy,
zranić i wylizać krew. Może nie wydaje się to groźne, ale te diabelstwa przenoszą choroby. Wścieklizna
należy do tych mniej groźnych. Ja bardziej obawiam się różnych eboli z Neodżungli, czy jak tam nazy-
wają się te choróbska. Dlatego zawsze, gdy wybieram się gdzieś w nocy, zabieram ze sobą zapalniczkę i
dezodorant. Radzę robić to samo.

52

Słone bagna
Na południowy
wschód od Mia-
mi znajduje się
obszar bagien,
odgrodzony od
morza wąskim
pasem wydm. W
czasie przypły-
wu słona woda
przybiera i przedziera się przez pia-
skowe wzniesienia, zalewając bagnisko.
W tym miejscu rozwija się przyczółek
Neodżungli. Rośliny dostosowały się
do morskiej wody, ale stary, co to za
rośliny! Jeśli Neodżungla ma swój dom
wariatów, to znajduje się on właśnie
na słonych bagnach! W okolicy mieszka
kilkunastu ludzi, którzy nazwali nie-
które gatunki. Na przykład zdziwobuk
zawdzięcza swoją nazwę kształtom dziu-
pli, które układają się w twarz zasko-
czonego lub przestraszonego człowieka.
W dziuplach znajdują się kolonie owa-
dów, takich małych srebrnych żuków.
Robale żyją w symbiozie z drzewem,
ale nie wiem, na czym się opiera ta
współpraca. Wiadomo tylko, że jeśli się
je wytruje albo potraktuje miotaczem
ognia, to zdziwobuk umiera, co udo-
wodnił niestrudzony eksperymentator
Mike „Burn them out” Woodsworth. Są
jeszcze Spirale, które zwijają się ku nie-
bu jak sprężyny - mają mało gałęzi, ale
każda pokryta jest ostrymi igiełkami.
Są tropikalne kaktusy, które filtrują i
magazynują wodę - jeśli rozetniesz je w
odpowiednim miejscu, możesz napełnić
miskę i się napić. Poza tym cała masa
znanych drzew, tylko trochę odmienio-
nych, by mogły egzystować w słonym
środowisku. Wygląda to wszystko jak
krajobraz z obcej planety.
Co ciekawe, na Słonych bagnach nie
ma prawie żadnych zwierząt. Robale i
ptaki trafiają się wyjątkowo rzadko.
dzielnice w miami
Żadnych moskitów, stary! Gorzka woda
nie przeszkadza ludziom na łodziach,
więc moczary stały się stałym punktem
załatwiania interesów, tak zwanym
„neutralnym gruntem”. Szczególnie czę-
sto spotykają się tu mieszkańcy Mia-
mi i żeglarze z Karaibów. Na słonych
bagnach jest spokojnie, przeszkodzić
mogą co najwyżej inni randkowicze.
Trzeba tylko uważać na wieczorne
przypływy, bo niespodziewana fala
morska przedzierająca się przez wy-
dmy może czasami wywrócić łódź, albo
zatopić poruszających się pieszo. Zna-
łem przypadki, kiedy bossowie z Miami
specjalnie umawiali się na moczarach z
obcymi, żeby zaskoczyć ich w trakcie
przypływu. Ale jeśli wiesz, czego się
spodziewać, nie ma się czego obawiać.
Wieczorową porą, przy świetle księżyca,
możesz czekać na umówione spotkanie i
pogrążyć się w zadumie nad słabościami
natury ludzkiej, albo oddać się reflek-
sjom na temat wyższości Beretty nad
Magnum. I bez moskitów! Ja pierniczę,
jak ja nienawidzę komarów!
Kopalnia Mebli
Kilkanaście dni
temu Garry
Lindberg prze-
szukiwał zapo-
mniane tereny
ruin w poszu-
kiwaniu scala-
ków, czy jakichś
tranzystorów do
szpitalnej aparatury. Nie liczył raczej
na dobrą zdobycz, bo tamte rejony były
już wielokrotnie przeczesywane przez
poszukiwaczy amatorów. W pewnym
momencie ziemia pod nim się zapadła
i tylko cudem nie wpadł do ciemnej
dziury. Okazało się, że ma pod sobą
jakąś piwnicę z uszkodzonym stropem.
Podniecony przygotował linę i latarnię
olejową, zjechał na dół i wybuchnął
53
miami
śmiechem. Trafił na skład jakiejś fabry-
ki albo hurtowni plastikowych mebli.
Tysiące szafek, stoliczków i różnych
krzesełek.
Plastikowe meble to żadna zdobycz
dla złomiarza, więc zostawił wszystko w
spokoju i opowiedział kilku znajomym
o przygodzie. Faktycznie, plastikowe
mebelki raczej nie wywołują u nikogo
entuzjazmu, ale okazało się, że mogą
być przydatne. Od tamtego czasu ludzie
zaczęli robić wycieczki do Kopalni Me-
bli i po trochu wynosić sprzęty. Garry
nie rości sobie pretensji do zawartości
składu, więc stał się on publiczną wła-
snością. Każdy może zabrać, co chce.
Problem w tym, że Kopalnia leży w
trudno dostępnej części ruin Miami,
niebezpiecznej przez zdradliwy grunt,
lawiny gruzu i polujące tam bestie oraz
mutki. Nie każdy chce ryzykować ży-
ciem dla fotelika z tworzyw sztucznych.
Właściciele lokali i ludzie, którzy
chcieliby urządzić sobie mieszkanie,
płacą czasami „lajtowymi” gamblami
za przyniesienie kilku mebelków. Taką
fuchę opłaca się wziąć tylko jeśli nie
masz nic innego do roboty i nie prze-
szkadza ci, że za całodniową wyprawę
dostaniesz wyżywienie na dwa dni. A
może sam potrzebujesz krzesełek?
Kości dinozaurów
Wojenne eksplo-
zje sprawiły, że
w południowej
części miasta w
ziemi powstały
spore pęknięcia.
Masy błota prze-
waliły się z miej-
sca na miejsce,
tu i ówdzie wdarła się woda, odsłoniły
się stare kopalniane szyby i jakieś pod-
ziemia, o których istnieniu nikt nie wie-
dział. W jednym z gruzowisk ekipa trze-
ciorzędnych łowców odnalazła smocze
54
kości. Ci kolesie byli naprawdę żałośni,
bo nawet ja wiem, że smoki nigdy nie
istniały. Jako, że odkrywcy nie zgłosili
żadnych pretensji do znaleziska (czego
jak czego, ale kości mamy pod dostat-
kiem), poszukiwacze amatorzy zaczęli
urządzać wypady i po trochu wybierać
„smocze gnaty”. Potem jakiś dziadek z
przedmieścia przypadkiem usłyszał tą
historię i wyjaśnił o co chodzi. Dawniej
w tym miejscu stało muzeum historii
naturalnej. Prawdopodobnie, gdy uległo
zniszczeniu, wszystkie dinozaury roz-
sypały się i wymieszały w gruzowisku.
Cała sprawa nie byłaby warta
wzmianki i skończyłaby się szybko,
gdyby dinozaurami nie zainteresował
się Woods. Ktoś powiedział temu bosso-
wi i bogaczowi, że człowiek jego pokroju
powinien mieć lepsze trofea niż byle
chłystek, coś co odzwierciedla królew-
ską osobowość. A czy istnieje wspanial-
sza zdobycz niż tyranozaur rex? No i
zaczęło się. Woods grzecznie poprosił
wszystkich, którzy pozabierali jakieś
kości, żeby oddali je z powrotem. Opie-
szałych przykładnie ukarał, skłonnych
do współpracy nagrodził. Jednak rychło
okazało się, że sprawa jest skompliko-
wana. Po pierwsze, ukryte w podziem-
nych korytarzach i szczelinach gnaty
są trudno dostępne i nie każdy ma tyle
jaj, by zejść i ich szukać, ponieważ w
podziemiach rozgościł się jakiś potwór
(według niektórych żywy dinozaur).
Po drugie, reszta miejskich ważniaków
stwierdziła, że ma takie samo prawo do
gnatów jak Woods i potraktowała całą
sprawę bardzo prestiżowo. Cmentarz
dinozaurów znajduje się na terenie
niczyim, więc teoretycznie każdy może
z niego brać co dusza zapragnie. W
praktyce osiłki i ochroniarze bossów
pilnują, by motłoch nie dostał nic, a
pozostali mafiozi mieli utrudniony
dostęp do znalezisk. Oczywiście, faceci
z maczetami i w ciemnych okularach
nie stoją pod resztkami muzeum cały
 dzielnice w miami

czas. Kręcą się tam od czasu do czasu i

trzeba mieć trochę wprawy, by z miej-
sca rozpoznać, dla kogo pracują i nie
chlapnąć niczego głupiego. Ludzie ich
pokroju - zbiry wyższego szczebla - mają
swoje sposoby, by dowiedzieć się, kto w
mieście połakomił się na coś, co należy
do lepszych.
Trzecia sprawa... najzabawniejsza
rzecz w całej historii o dinozaurach.
Woods ma swoją stertę kości, podobno
nawet wyznaczył specjalnego człowieka
do jej pilnowania, ale nie wie, co z nią
zrobić. Nikt w Miami nie wie, jak złożyć
dinozaura i wierz mi, ale stare książki i
filmy nie pomagają. Nie pomógł nawet
program komputerowy „Niezwykła po-
dróż do plejstocenu i z powrotem”. Ostat-
ni pseudo-spec, który chciał spróbować
swoich sił, skończył jako karma w pry-
watnej hodowli aligatorów. Wyszło mu
coś pośredniego między foksterierem, a
Myszką Miki, w rozmiarach słoniątka.
Jeżeli znasz jakiegoś speca od staro-
żytności i dinozaurów, tylko takiego
prawdziwego, to przyślij go. Nagroda za
złożenie dinozaura wynosi 500 gambli
w lekarstwach i stale rośnie. Słyszałem,
że Grecy i Egipcjanie są dobrzy w te
klocki. W ostateczności może wystarczy
jeden z nich?
Little Havana
A jak się Little
Havana podobała,
senior? To dobre
miejsce, napraw-
dę. No, duszno
wśród tych drzew
i pełno komarów,
ale do wszyst-
kiego można się
przyzwyczaić. Ludzie ciężko pracują,
ale dobrzy są, serdeczni. Obcy są u nas
bezpieczni, nikt na nich z maczetą nie
skoczy, by z gambli obdzierać, nie... No,
chyba że pecha ma i na jakiegoś loco
trafi. No, zdarzają się tacy ostatnimi
czasy. Ni z tego, ni z owego uczciwy
człek w obłęd wpada, biega, wyje, pieni
się, aż przyjeżdża MSS z karabinami...
Mądrzy mówią, że to dżungla upomina
się o swoje, ale Jose w to nie wierzy. To
wszystko te narkotyki, senior, ludzie od
gęby sobie odejmą, ale zawsze coś tam
ćpać będą. Mierda.
Ale Jose mieszka w Little Havana
całe życie i wie, że nie ma lepszego
miejsca. Ech, senior, gdyby było więcej
czasu, Jose chętnie zaprowadziłby do
swego domu! To dobry, mocny dom, a
Jose mieszka w nim z babką, ojcem,
matką, trzema braćmi, siostrą, jej
mężem i dwójką jej dzieci, kuzynem i
bratem ojca, bardzo wesołym człowie-

Miami River
O, już widać Miami River. Ponoć kiedyś była węższa, ale tornada i powodzie pod-
myły brzegi, całkiem podmyły. Dziś sięga daleko i tworzy błotne jeziorka, to tu,
to tam... Trza dać pięć gambli przewoźnikowi na tratwie, inaczej nie przewiezie.
Senior ma jakieś gamble? Och, to dobrze, Jose będzie udawał niewolnika, jeden
przewożony niewolnik to jeden gambel. Pływać w tej rzece Jose nie chce, nie chce
zupełnie. Stary Billy, przyjaciel Josego, tylko nogi zamoczył, a zaraz mu jakieś
liszaje wyskoczyły... Niech się senior ludziom na tratwach przyjrzy, skóra znisz-
czona, jakby poparzona. To złe życie. Lepiej im dobrze zapłacić.
Śmierdzi rzeka, nie? Hehe, siarka przy tym to perfuma. Ludzie mówią, że cały
syf miasta do niej spływa, ale sama mierda to za mało, by tak śmierdziała. Jose
myśli, że tu coś więcej jest, jakieś skażenie, czy jak się to nazywa... Ponoć tu wielkie
aligatory widziano i ryby drapieżne, nawet macki jakieś czasem tratwę obmacują.
A ludzie chorują. Kaszlą, skóra im niszczeje, oczy wypływają, dzieci rodzą się
kalekie. To zła rzeka, zła. Jose nigdy nie widział jej w nocy, ale ponoć świeci jakoś tak, blado. To zła rzeka.

55
miami
kiem, który umie robić łódki! Dobre
łódki z pnia drzewa! Wieczorami sia-
damy wszyscy przed domem, pijemy
rum z owocami, śpiewamy i tańczymy,
a dzieciaki biegają wokół z psami i
małpkami! Wszędzie pełno ognisk, gra
muzyka, słychać śpiewy... A w dni
świąteczne gramy w baseball. Senior
zna baseball? Och, to wielka gra, każda
rodzina ma swoją drużynę, mamy ligi,
turnieje, bukmacherów nawet mamy...
W życiu Josego najpierw jest matka,
a potem baseball, senior. Si, Jose nie
będzie gadał.
Taniec, boks i baseball
Nie musisz wcale rzucić koktajlem
Mołotowa w samochód Miami Vice czy
udusić krokodyla gołymi rękami, by
stać się sławnym. Są inne sposoby, o
wiele bezpieczniejsze i ciekawsze dla
publiczności.
Pierwszy z nich to merengue, bacha-
ta, a przede wszystkim salsa, gorące
tańce karaibskie, które do Miami przy-
nieśli Kubańczycy. W Little Havana nie
ma ani jednego człowieka, który by nie
znał choćby kilku podstawowych kro-
ków czy figur, nie ma też ani jednego
osiedla, gdzie nie funkcjonowałaby mała
szkółka tańca. Ludzie są w stanie oddać
wszystkie ciężko zarobione gamble, by
tylko szlifować swój taneczny talent.
Marcowe karnawały w Little Havana
są prawdziwą rewią tych spontanicz-
nych, gorących tańców, a konkursy
przyciągają tysiące ludzi. Nagrody za
zwycięstwo są skromne, ale sława nie-
sie się daleko... A nuż zasłyszy o tym
któryś z bossów i zapragnie tancerki
dla siebie?
Równie dużą popularnością cieszą
się baseball oraz tradycyjny kubański
sport - boks. W większych latynoskich
osiedlach Miami istnieją szkoły pięściar-
stwa, do których ustawiają się kolejki
marzących o sławie młodych ludzi. Naj-
56
lepsi z nich w istocie wiodą dostatnie
życie dzięki wpływom z zakładów po
wygranych walkach. Ci gorsi, ale nadal
zdolni, często dochodzą do wysokich
pozycji w MSS lub ochronach wielkich
bossów.
Tak, opłaca się inwestować w sławę...
Sieciarze
Od Dziadka
Edwarda słysza-
łem, że przed woj-
ną w sklepach
dostępne były
linki polimerowe
- bardzo cienkie
i wytrzymałe, a
przy tym niemal-
że przezroczyste. Grupa skupiona wokół
niejakiego Rafaela widocznie trafiła na
spory skład plastików, ponieważ od po-
nad roku handlują wiadrami i rurami,
ale przede wszystkim właśnie tą linką.
W Miami nazywają ich Sieciarzami,
ponieważ zajmują się głównie wyrobem
sieci na ptaki. Tworzą coś w rodzaju
sekty, ale zabij mnie, nie wiem o co cho-
dzi w ich religii. Może nie chodzi o nic,
tylko żeby trzymać się razem i nie dać
się stłamsić światu? Rafael, szef grupy,
jest małomównym i podejrzliwym typ-
kiem. Ma tyle uroku, co moje skarpety,
a Bóg jeden wie, jak rzadko je zmie-
niam. Taki tłumok z megalomanią, ale
na szczęście swoje - bez kaznodziejskich
aspiracji. W mieście traktują go jak psa,
ale wśród Sieciarzy jest bogiem. W jego
domu mieszka sześć rodzin, Rafael sam
ma żonę i czwórkę dzieciaków. Ludzie
lubią gadać, wiec mówią, że żony są
tam wspólne, że nikt oprócz Rafaela nie
ma prawa mieć nic na własność, sam
zresztą wiesz, że outsiderzy zawsze są
na językach.
Sieciarze nie wzbudzają nienawiści,
czasami niechęć, ale w gruncie rzeczy
są pożyteczni. Jak już wspomniałem,
 dzielnice w miami

kupisz u nich plastikowe przedmioty, wysokościowca, ale dopadli go dopiero

a ponadto, jeśli zagadasz z Rafaelem,
możesz im zlecić jakieś prace rzemieśl-
nicze. Jakie prace? No, sam nie wiem:
szycie, skręcanie zaworków, klejenie
pudełek, formowanie i wypalanie cegieł.
Słyszałem, że robią podobne rzeczy i
liczą sobie nędzne pięćdziesiąt gambli w
jedzeniu i lekach za dzień pracy kilku-
nastu osób. Fakt, że mają konkurencję
w postaci niewolników, których praca
nie kosztuje nic, ale jeśli chcesz mieć coś
zrobione dobrze, nie oddawaj roboty w
ręce niewolnika.
Wspomnę jeszcze o sieciach, bo to
ciekawy temat. Ludzie kupują je i roz-
pinają w dżungli między drzewami, ale
także w mieście, między budynkami, na
wysokości kilku lub kilkunastu pięter.
W ten sposób łapią ptaki - darmowe żar-
cie. Najlepsze miejsca w Miami zawsze
do kogoś należą, ale bossowie zawsze
sprzedają prawo do rozwieszenia sieci
między swoimi posiadłościami. Oni nie
jadają byle czego, a po co przestrzeń ma
się marnować? Słyszałem nawet cieka-
wą historyjkę na ten temat. Basureros
ścigali jakiegoś facecika po schodach
na dachu. Facet dostał kosą w brzuch,
poleciał w dół... i spadł na rozpiętą sieć.
Stoczył się z niej, spadł na rozwieszoną
niżej, i tak jeszcze dwa razy. To pewnie
bujda, ale przeczołgał się po ostatniej
do ruin budynku i zwiał po schodach
w dół. Nie dogonili go.
Anioły Miłosierdzia
W Miami prochy są stosunkowo ta-
nie, chorób mamy od zarąbania, więc
leczenie ma sens. Może z tego powodu
w ostatnim miesiącu pojawiły się tu
Anioły Miłosierdzia. Pewnie słyszałeś
o tej organizacji, to tacy frajerzy,
co leczą w zamian za trochę żarcia i
kilka gambli na zakup tanich leków.
Do Miami zawitały dwie babki i facet.
Na grzbiecie muła przywieźli namiot,
rozłożyli na uboczu i leczą biedaków.
Kolejka do namiotu ciągnie się na pół
kilometra. Nawet nie wiedziałem, że
tylu ludzi mieszka w tej zabitej de-
chami dziurze. Z początku zdawało się,
że dla miejscowych szpitali to żadna
konkurencja. W końcu biedni i tak nie

Czerwona Bridget
Jej imię stało się sławne niespełna dwa miesiące temu, kiedy w powietrze wyleciał prywatny magazyn
Woodsa. Zwykłe włamanie skończyło się z hukiem, kiedy złodzieje zostali przyłapani przez strażników.
Zagrozili, że jeśli ci nie odstąpią, zdetonowany zostanie ładunek wybuchowy. Strażnicy nie odstąpili
i potwierdziło się wówczas to, co powtarzali niektórzy - Czerwona Bridget zawsze dotrzymuje słowa.
Wcześniej nie było o niej głośno - ot, przywódczyni grupy bandytów z okolic miasta. Ksywka wzięta
od koloru włosów bynajmniej nie budziła skojarzeń z krwią. Zbiry od Bridget napadały na podróżu-
jących handlarzy, czasami wymuszały haracze od miejscowych farmerów. Słyszałem tu o nich kilka
razy, ale jakoś nie utkwiło mi w pamięci nic godnego uwagi, poza tym, że jeśli Czerwona coś obiecała, to
wywiązywała się z obietnicy. Słowność u rabusiów jest rzadka, ale nie sensacyjna. Wszystko zmieniło
się od pamiętnego wybuchu. Woods obiecał, że nie spocznie, dopóki się nie zemści, a banda Bridget nagle
w oczach ogółu stała się grupą romantycznych buntowników walczących z Systemem. Zdaje się, że
czerwonej spodobała się rola Robin Hooda w spódnicy, bo image grupy wyraźnie się zmienił. Przestali
nękać farmerów, obrabowanych handlarzy już zawsze puszczają wolno i co ciekawe, coraz częściej do-
konują spektakularnych akcji wymierzonych w bossów Miami. Ostatnio obrabowali spichlerz, a jeszcze
wcześniej porwali limuzynę z kierowcą i jeździli po ruinach, dopóki nie skończyło się paliwo. Co prawda,
nie słyszałem, żeby coś rozdawali biednym, ale, jak się zdaje, ludzie lubią takie błazenady. Nikt jeszcze
nie wsypał Bridget, a ponieważ jej ostatnia kryjówka w starej ciepłowni na bagnach jest już spalona,
na pewno ktoś z miasta pomagał jej znaleźć nową.
Za łeb każdego bandyty z grupy wyznaczono cenę 100 gambli. Ruda głowa Bridget warta jest 500
gambli w paliwie. Jesteś zainteresowany? Ja bym jeszcze poczekał, bo w ciągu ostatniego miesiąca
stawka wzrosła dwa razy.

57
 miami

mieliby gambli, żeby do nich pójść na
leczenie. Jednak wśród nędzarzy poja-
wili się też całkiem zamożni kolesie,
którzy postanowili trochę oszczędzić,
jak również ludzie, którzy nie ufają
miejscowym konowałom. Jak dotąd
nikt się nie czepiał Aniołów, przeciwnie
- jak wszędzie, tak i u nas cieszą się
sporym szacunkiem. Jest wśród nich
całkiem milutka laseczka, a miejscowi
chłopcy nie „przedstawili się” jej, co o
czymś świadczy. Zdaje mi się jednak, że
wkrótce możemy się spodziewać zady-
my. Właściciele szpitali w Miami ciągną
spore zyski z leczenia i pewnie nie w
smak im konkurencja. Mogą sprawę za-
łatwić po dobroci, przekupując aniołki
lekami i każąc im, żeby wynieśli się
do wszystkich diabłów. Albo załatwią
to po swojemu, dając odstraszający
innych samarytan przykład. W knaj-
pie u Barneya ktoś zaczął przyjmować
zakłady, w jaki dzień namiot Aniołów
zniknie w tajemniczych okolicznościach.
Obstawiłem termin za osiem dni, ale
po tej opowieści przemyślałem sprawę
i przejdę się, by zmienić na pięć dni.
Airport
Airport to wielkie
miejsce, amigo.
Wielkie miejsce
dla wielkich lu-
dzi, a nie takich
paździochów jak
ty. Jak masz do
sprzedania worek
małpich skórek
czy zderzak od
przedwojennego chryslera, to szkoda
twojego czasu. Idź do Omni, na Błotny
Rynek, na Bayside czy Express. Air-
port to giełda hurtowników, amigo, i
to takich sporych. Wyobraź sobie, że po-
trzebowali całej płyty lotniska na swoje
towary. To o czymś świadczy, no nie?
Coś ty, ja sam nigdy na Airporcie
nie byłem - za drogo zdzierają za wstęp,
a wokół pełno „mesesmanów”, przez
dziurę w płocie się nie wślizgniesz.
Paru kumpli robiło jako ochrona
przy jednym takim kupcu, to oni mi
wszystko opowiedzieli. Ponoć cała pły-
ta i dwa pasy to istne miasto zagród,
kontenerów i przyczep samochodowych
- idziesz, idziesz, a końca nie widać! To
jakiś koleś z Appalachów wystawia osły
i muły, to stłoczeni w zagrodzie niewol-
nicy, obok zwalone silniki samochodowe
wraz z częściami zamiennymi, skrzynie
z owocami, łodzie motorowe, ciuchy,
książki nawet... Ryczy muzyka, ludzie
się wydzierają, targują, przybijają
transakcję, ten i ów flachę odkręca,
inny złodzieja goni! Cuda-niewidy, ami-
go!

Flamingi
Niewiele rzeczy mnie rusza, ale zawsze najbardziej obrzydliwym widokiem w Miami
będzie dla mnie stado flamingów broczących w wodzie. Kojarzysz pewnie - takie duże
ptaki na długich nogach, z wygiętą szyją. Przed wojna były różowe, teraz na skutek
kontaktów z chemikaliami pokryły się żółtawymi i zielonkawymi plamami. Tak, jakby
ktoś wylał na nie rozwodniona farbę. Patrzę na te kolory i wydaje mi się, że ptaki są
chore, że miasto jest chore, cały świat jest chory. Jest coś obrzydliwego w tych nie-
naturalnych, barwnych plamach, pokrywających z wolna kroczące, wręcz słaniające
się ptaki. Rzygać mi się chce.

58

Terminal
Ale ponoć sama
giełda to nic w
porównaniu do
Terminalu. Je-
śli Airport jest
miejscem dla bo-
gatych, to Termi-
nal jest dla tych,
którzy kupują
bogatych. Ochrona cię tam nie wpu-
ści, choćbyś nawet zaklinał, że jesteś
nieślubnym synem Hamiltona. Coś ty,
nie mogą sobie pozwolić na to, by jakiś
paździoch przeszkadzał w negocjacjach
handlowych, no nie? Do Terminalu
wstępują najważniejsi z ważnych - by
zagrać w bilarda, wypić szkocką z
lodem, a w przerwach podpisać jakiś
ważny kontrakt. Nie sądzisz chyba, że
bossowie będą się na ulicach wykłócać,
no nie?
Maud Jonson
Babcia Maud, albo Stara Wiedźma - jak
na nią wołają niektórzy, jest miejscową
odpowiedzią na zachodnią medycynę.
Idzie jej chyba setny krzyżyk, a mimo
to krząta się po chałupie jak kotka w
rui, słyszy i widzi lepiej niż niejedno
dziecko zagłady atomowej. Babcia Maud
zajmuje się zielarstwem, ale również
rolnictwem. Wie chyba wszystko na
temat wegetacji. Jakie to nasionko i co
z niego wyrośnie, jakie zioło jest dobre
na bolące stawy, a jakie na zaparcia.
Rozpoznaje choroby roślin i ludzi, jak
człowiek z Detroit rozpoznaje marki
wozów. Mówią, że nawet powszechne
rośliny z Neodżungli nie są dla niej
tajemnicze, bo starzała się i zdobywała
wiedzę, kiedy Neodżungla dopiero poja-
wiała się na Florydzie.
Babcia praktycznie nie wychodzi z
domu, bo chociaż nadal ma siły, ludzie
boją się, żeby jej gdzieś na bagnach
nie trafił szlag. Jako znachorka dla
dzielnice w miami
ubogich jest wprost niezastąpiona,
szczególnie w Miami, gdzie rodzajów
chorób jest więcej niż mieszkańców.
Stara Wiedźma jest dobrem publicznym
i wszyscy o nią dbają. Nie pozwalają
jej robić nic męczącego ani groźnego
- nie może nawet zagotować wody! O
jej wygody i bezpieczeństwo dbają
czeladniczki. Każda matka chce, żeby
jej córka została uczennicą Wiedźmy,
jednak ta jest bardzo wybredna jeśli
chodzi o dobór czeladniczek, na dodatek
nikt nie wie, jakimi kryteriami się
kieruje. Uczennice pilnie wykonują jej
polecenia - robią wszystko, co wymaga
jakiegokolwiek wysiłku: gotują jedzenie
i lecznicze wywary, suszą zioła, noszą
do piwnicy słoiki i gliniane miseczki z
dobroczynnymi maściami. Stara wiedź-
ma truchta między nimi kołysząc się
na boki, utyskuje i bije je kijkiem po
plecach. Żadna z dziewczyn nie reaguje,
chociaż Babcia ma trochę krzepy. Może
wybiera je według klucza odporności na
ból?
Elektrownia Liberty
Jakby kto pytał,
to mamy w mie-
ście dużą elek-
trownię. Budynek
zajmuje spory
szmat przestrze-
ni, a jeśli doliczy
się do niego plac
na składowanie
drewna, pomieszczenia biurowe i maga-
zyny - wyjdzie, że to chyba największy
z używanych budynków w Miami. To
informacje dla turystów, a mówiąc mię-
dzy nami, jest to elektrownia ręczna.
Przeszło setka niewolników pracuje
w niej systemem zmianowym. Kręcą
korbami przy generatorach - poważnie!
Prądnice są ze sobą połączone, więc w
rezultacie otrzymuje się całkiem sporą
moc. Energia elektryczna jest własno-
59
 miami

ścią Pereza, który zapragnął korzystać
z luksusu przedwojennych urządzeń.
Czasami pozwala się komuś podpiąć na
krótki czas, w zamian za grube gamble
albo w dowód łaskawości, generalnie
jednak Perez jako jedyny w Miami ma
zapewnione stałe dostawy energii elek-
trycznej. Inni korzystają z generatorów
benzynowych albo ręcznych, jednak na
małą skalę.
Prąd z elektrowni nie jest zbyt dobry
i każdy spec wyjaśniłby ci przyczyny.
Dosyć często zdarza się, że podpięte do
sieci urządzenia po prostu ulegają spa-
leniu. Zresztą, co to za sieć - kilka kabli
na krzyż i tylko jeden odbiorca. Dawniej
to było co innego - jak w Dallas dupnął
blok, to w Atlancie mieliśmy blackout...
Stare, dobre czasy.
Praca przy generatorach przypomi-
na pracę na galerze. Jest męcząca, a
przede wszystkim jednostajna. Załoga
zmienia się kilka razy na dobę, ale i tak
śmiertelność na skutek wycieńczenia
jest duża. Zdarza się, że elektrownia
ma braki w personelu przed następną
dostawą niewolników i nadarza się wte-
dy okazja, by zarobić trochę gambli na
kręceniu korbą. Tylko pamiętaj, że cię
ostrzegałem - ciężka robota, a zarobek
marny.
Liberty City
Rancho Leonarda
Travisa
Leonard T ravis
przybył do Miami
trzy lata po roz-
poczęciu wojny.
Podobno miał tu
kiedyś rodzinę,
którą postano-
wił odszukać. Nie
znalazł żadnych
krewnych, ale ponieważ nie miał po
co wracać, został w mieście stając się
jednym z najbardziej charakterystycz-
nych mieszkańców. Uwagę przykuwają
kontrasty obecne w tym dziwnym czło-
wieku - budzącym zarazem sympatię i
obrzydzenie. Travis jest specem. Jak się
zdaje, jakimś przedwojennym doktorem
od gadów. Takie przynajmniej krążą
plotki, ponieważ on sam nigdy nie
wraca do życia sprzed wojny. Nie zdzi-
wiłbym się, gdyby miał coś do ukrycia.
A jeśli mieszkasz w Miami i pragniesz
zataić postępki, które innym mogłyby
wydawać się niecne, to znaczy, że są
one naprawdę paskudne. Kiedyś pod-
słuchałem ludzi jakiegoś bossa, którzy

Choroba pierworodnych
Odkąd w Miami pojawiła się choroba pierworodnych, i tak religijni mieszkańcy stali się jeszcze bardziej
pobożni i częściej sięgają po Biblię. Miejscowi lekarze mają swoją teorię, mówią, że to dziedzią, że to
dziedziogicznych i wszystko zależy od kobiety, a nie od dziecka, ale tutejsi ludzie i tak wiedzą swoje.
Choroba pierworodnych jest jedną z plag, karą za grzechy. Ktoś wyliczył, że istnieje lekko ponad 30%
szans, że pierwsze urodzone przez kobietę dziecko umrze w kilka tygodni po narodzeniu. Zwyczajnie
zgaśnie. Nie pomagają żadne antybiotyki, ani lekarstwa. Następne dzieci mogą być zdrowe albo chore,
ale już nigdy na tą straszliwą chorobę.
Po urodzeniu się pierwszego dziecka rodzina zawsze przeżywa trudne chwile. Wszyscy krewni zbie-
rają się na wspólnych modlitwach, palą świece w kościele, adorują święte obrazy. Ci, których na to stać,
możliwie często wzywają na wizytę lekarza i nie przyjmują do wiadomości, że to bezcelowe. Jeśli choroba
pierworodnych ujawni się, nie pomoże nic.
W Miami nie spotkasz zbyt wielu dzieciaków na ulicy. Rodzice trzymają je z dala od niebezpieczeństw.
Mimo to choroby zbierają straszliwe żniwo. Szczególnie narażone są niemowlęta. Ze starszych dzieci pra-
wie każde ma wypisane na twarzy ślady przebytych dolegliwości - strupy, blizny, plamy. Nie wiadomo
które dożyją do pełnoletności.
Miami umiera.

60

twierdzili, że Travis ma coś wspólnego
z powstawaniem mutantów, ale każdy
wie, że mutantów robi Moloch.
Żeby nie odbiegać zanadto od tematu
- Leonard mieszka na obrzeżach mia-
sta, w okolicach dawnej Liberty City,
razem z grupką swoich pomocników.
Zajmuje się głównie hodowlą różnych
zwierząt, oprócz tego prowadzi szpital
dla niewolników. Pomyślisz - oto Matka
Teresa reinkarnowała pośród krokodyli!
Odpowiem - nie do końca. Travis kupuje
za bezcen chorych niewolników i leczy
ich przeważnie z dobrym skutkiem.
Część ozdrowiałych wysprzedaje i to
jest jego źródło główne źródło dochodów.
A co z przypadkami, wobec których
medycyna okazała się bezsilna? Odpo-
wiadając na to pytanie płynnie przejdę
do drugiej części działalności Leonarda
Travisa. Hoduje on rozmaite zwierzęta:
aligatory, wielkie pająki, węże i mrów-
ki. Wszystkie trzeba czymś karmić.
Hodowla, właściwie rancho, jest duża i
raczej mało dochodowa. Ale Travis jest
hobbystą i naukowcem pełną gębą.
Jeśli znajdzie się kupiec na krokodyle
skórki, to je sprzedaje, podobnie jak
tresowane zwierzaki - psy dla tropicieli,
kolorowe papugi i jadowite pająki dla
zblazowanych bossów oraz ich kobiet.
Regularnie dostarcza aligatorów na
Wielki Wyścig, a także wielkich kotów
łownych dla tych, którym doskwierają
gryzonie i gady.
Nie znam tego faceta zbyt dobrze, ale
zdaje mi się, że jego pasją są badania
naukowe. Słyszałem, że w kilku przy-
padkach zaprosili go nawet do szpitala
na konsultację. Travis bada bowiem
wpływ, jaki wywierają na organizm
człowieka rozmaite toksyny i jady oraz
choroby. Obiektami doświadczalnymi są
niewolnicy. Skutkiem doświadczeń są
surowice i szczepionki. Prymitywne,
to prawda, i nie zawsze skuteczne, ale
Travis nie jest lekarzem, tylko ho-
dowcą. Facet nie ma skrupułów przed
dzielnice w miami
wykańczaniem niewolników, jednakże
wyprodukowane przez siebie medyka-
menty udostępnia innym po bardzo
przyzwoitych cenach. Nie mogą się one
równać z lekami przedwojennymi, ale
starych farmaceutyków jest przecież
niewiele. Na przykład odtrutki w Miami
skończyły się już dawno, więc Travis
jest jedynym źródłem antidotów na
jady węży i pająków. Bez względu na
to, czy popierasz jego badania, czy nie,
zanim wybierzesz się do Neodżungli
lepiej odwiedź jego rancho i zrób solidne
zakupy. Jeżeli dopiero co przyjechałeś
do miasta, możesz mu sprzedać nad-
wyżkę leków. Szczególnie chętnie kupi
prefabrykaty do produkcji farmaceuty-
ków.
Warsztat samochodowy
Chandlera
Opowiem, jak
po raz pierwszy
spotkałem Chan-
dlera. Mój stary
i wysłużony Old-
smobil zepsuł się
i za cholerę nie
mogłem znaleźć
do niego części.
Nie było mnie stać na wynajęcie Łow-
ców, więc miałem niezły zgryz. Kumple
mówili mi, że skoro ukradłem angielski
samochód, to teraz mam za swoje, co
wkurzało mnie jeszcze bardziej. Naj-
bardziej nienawidziłem tych, którzy
wysyłali mnie do tych monterów od
ślizgaczy. Miałbym oddać moje maleń-
stwo jakiemuś rzeźnikowi? Wtedy ktoś
mimochodem wspomniał o Chandlerze,
nie słuchałem nawet co to za facio, tylko
od razu wybrałem się do gościa poza
miasto. Domyślacie się, że nie byłem
w najlepszym nastroju, więc kiedy w
chacie na bagnach zobaczyłem jakie-
goś dwunastoletniego dzieciaka, który
61
 miami

chciał się dobrać do mojego wozu, po

prostu go opieprzyłem. A ten puścił mi
jeszcze bujniejszą wiązankę. O, ty taki
i owaki - myślę sobie - pies cię trącał
i wszystkie małe pieski, ale zerkam w
kierunku szopy, a tam stoi Alfa Romeo.
Mam słabość do europejskich bryczek,
więc ochłonąłem trochę i kazałem Chan-
dlerowi zbastować. Zapytałem, czy mogę
rzucić okiem na cudeńko w szopie i chło-
paczek po brzmieniu głosu zorientował
się, że stoi przed nim współwyznawca.
No a potem zaprzyjaźniliśmy się.
Chandler ma około trzydziestu lat,
tyle, że od trzynastego roku życia
fizycznie zmienia się bardzo wolno.
Wpływ jakiegoś świństwa z bomby, albo
coś w psychice, nie znam się na tym. W
każdym razie równy z niego gość. Pije
i pali, klnie jak stary, no i faktycznie
zna się na samochodach. Nie jest może
najlepszym specem w Stanach, ale jak
na Miami to ekstraklasa. Podobnie
jak ja, Chandler nie lubi ślizgaczy, na
europejskich wozach zna się lepiej niż
na amerykańskich i nie interesuje go
naprawianie bojlerów czy mikserów,
chociaż nie mam wątpliwości, że po-
trafiłby. W Miami nie ma zbyt wielu
sprawnych aut, więc jeśli odpowiednio
z nim zagadasz, być może zgodzi się
gdzieś cię zawieźć za kilka nędznych
gambli. Tylko pamiętaj, żeby się nie
śmiać z poduszek na fotelu i koturnów
pod podeszwami butów - pod tymi po-
duszkami Chandler trzyma łom.
Motel 2018
Z pewnością to
miejsce nazywało
się kiedyś inaczej,
ale nazwa ode-
szła w niepamięć
wraz z roztrza-
skanym szyldem.
Pozostały tylko
te cztery cyfry i
nikt, nawet obecny właściciel, nie wie,
częścią jakiej nazwy było „2018”. Joshua
jest niemłodym już, ale wciąż jeszcze
krzepkim mężczyzną z wyraźnymi
śladami choroby popromiennej. Podobno
przyjechał tutaj aż z zachodniego wy-
brzeża, uciekając przed wspomnieniami
i poszukując raju na ziemi. W przeci-
wieństwie do innych frajerów, którzy
po zobaczeniu prawdziwego oblicza
powojennego Miami załamali się, Josh
zacisnął tylko pięści, wycedził przez
zęby przekleństwo i zabrał się do robo-
ty. Zajął dawny internat, odgruzował go
i trochę posprzątał w środku, na koniec
zawiesił leżący w pobliżu kawałek szyl-
du. W ten sposób powstała noclegownia
dla przybyszów z daleka.
Miejscowi nie zaglądają tu prawe
nigdy, bo niby po co mają płacić za dach
nad głową. Podróżni rzadko, ponieważ
nie wszystkim podobają się ceny. Jo-
shua nie słynie również z uprzejmości
i raczej nie dba o wygody gości. Jest
szorstki w obyciu i małomówny, w żad-
nym razie chamski. Szczerze polecam
2018, bo śpiąc tam masz stuprocen-
tową gwarancję bezpieczeństwa. Nie

Kanały pod Miami

Ale Jose uczciwy człowiek, nie chodzi kanałami jak inni. Senior nie słyszał o kanałach
pod miastem? Hoho, Jose myślał, że wszyscy słyszeli... No, wojna i huragany zniszczyły
wiele z naszego pięknego Miami, ale kanały ocalały. A jest ich sporo, Jose sam nie
wie, jak daleko sięgają... Ludzie mówią, że można nimi dojść wszędzie, ale to ryzykow-
ne. Wielce ryzykowne, senior... Tam dziwni ludzie się kręcą, przemytnicy, handlarze
narkotyków, pewnie nawet mutanci. Oni wszędzie wlezą, senior, mutanci jedni. Ludzie
ciemne sprawki tam załatwiają, narkotyki, broń, może i Tornado. I Wampiry tam węszą,
a z nimi to, senior, Jose nie chce mieć nic wspólnego. Nic a nic.

62

dostaniesz nic do żarcia, będziesz spał
na starym sienniku pod śmierdzącym
kocem, ale możesz być pewien, że z
głowy nie spadnie ci nawet głos. Bez-
pieczeństwo gości Josh stawia sobie za
punkt honoru, nawet jeśli specjalnie ich
nie lubi. Jeśli ktoś nie podoba mu się na
pierwszy rzut oka, zostaje odprawiony z
kwitkiem, choćby nie wiadomo ile chciał
zapłacić. Ponadto żaden miejscowy gang
i żadna banda nie ma prawa przekro-
czyć progu 2018. W historii motelu były
dwa wydarzenia, które ugruntowały
reputację noclegowni. Pierwsze to pa-
miętne oblężenie Hell Angels sprzed
dwóch lat, kiedy to motocykliści próbo-
wali dostać jakąś laskę - uciekła im, czy
coś takiego. Wszyscy goście solidarnie
stanęli w obronie budynku i po pięciu
dniach Aniołki wycofały się z solidnymi
stratami. Za drugim razem jakiś miej-
scowy żulik oszukał Josha i próbował
się ukryć w 2018 przed ludźmi Pereza.
Mimo gróźb i obietnic wdzięczności po-
ścig odszedł z niczym, po czym Joshua
wyrzucił żulika za drzwi i osobiście skuł
mu mordę. Od tamtego czasu Perez ma
zamiar „odwdzięczyć się” właścicielowi
motelu. Czeka tylko na dogodną okazję,
żeby nie wyjść na małostkowego sukin-
syna.
Joshua trzyma dwa dobermany i
wpuszcza do budynku zwierzęta, więc
jeśli przywędrujesz z własnym psem,
nie będzie problemu. W podziemnym
garażu bezpieczne będzie również twoje
auto, a i koń dostanie przytulny pokoik.
Jeszcze raz polecam 2018 - lepiej wysko-
czyć z tych kilkudziesięciu gambli, niż
dać sobie poderżnąć gardło w jakiejś
ruinie po przebyciu kilku tysięcy kilo-
metrów.
dzielnice w miami
Miami Springs
Thomsville,
wioska trędowatych
Słyszałeś pewnie,
że na bagnach wo-
kół miasta żyje
sporo ludzi cho-
rych - zastawiają
sidła, napadają
na podróżnych
albo na żyjących
na peryferiach.
Mieszkańcy Miami nienawidzą wszel-
kich chorób zakaźnych, więc ekster-
minują plugastwo i traktują nieszczę-
śników na równi z mutkami. Z tego
powodu położenie Thomsville, wioski
trędowatych, trzymane jest w ukryciu.
Zresztą kto wie, może to legenda? Nikt
nie ma ochoty sprawdzać.
Jeśli wierzyć plotkom, w Thomsville
mieszka około pięćdziesięciu ludzi w
różnym stadium choroby. Ta liczba
waha się, ponieważ jedni umierają, a
drudzy przychodzą, by się osiedlić. Po-
dobno wieś przyjmuje nie tylko trędo-
watych, ale również wszelkiego rodzaju
wyrzutków, a nawet mutantów ucieka-
jących przed gniewem ludzi. Jeśli tylko
nie przeszkadza im życie z trędowaty-
mi, są mile widziani. Serdeczność nie
wynika z dobroci serca. Zdrowi mogą
pracować wydajniej, przez co właściwie
to oni utrzymują resztę mieszkańców.
Wyobrażam sobie, że ta sytuacja prowa-
dzi do konfliktów, ale jedni trzymają
drugich w szachu - wyrzutkowie są
w mniejszości, a na dodatek nie mają
gdzie się podziać, a chorzy potrzebują
pomocy.
Z tego co słyszałem wioska przędzie
cieniutko i właściwie nie ma niczego
na handel. Rzadkie kontakty ze świa-
tem zewnętrznym utrzymuje przez
63
miami

zaufanych ludzi, też chorych, tyle, że
nie na trąd. Zresztą, co to nas obchodzi.
Jesteśmy przecież zdrowi, racja? Nie
będziemy się kumali z półtrupami.
Diesla. Tyle, że wówczas będziesz ska-
zany na korzystanie z usług Magazynu,
bo na bazarze strasznie zawyżają ceny
ropy. Tuż obok dystrybutora taki koleś,
którego imienia ciągle zapominam, pro-
wadzi warsztat samochodowy, ale zde-

Little Haiti cydowanie odradzam. Tutejsza benzyna

zrobi wystarczająco duże spustoszenia
w silniku. Po co pogarszać sprawę?

Magazyn paliwa
W Miami ludzie
raczej nie używa-
Pasieka Andersonów
Na wschodnich
ją samochodów,
peryferiach mia-
to znaczy nie
sta mieszka ro-
używają ich do
dzina Anderso-
jeżdżenia. Brak
nów. Jest duża,
dobrych dróg i
ponieważ pod jed-
paliwa sprawia,
nym dachem żyją
że lepiej chodzić
wszyscy krewni,
piechotą, albo trzymać konia. Ciężary
jakich udało się
noszą niewolnicy i chociaż nie mają
zgromadzić po wojnie, a także „przyja-
wydajności ciężarówki, są z pewnością
ciele domu”, również uważani za człon-
tańsi w utrzymaniu. Z samochodów
ków rodziny. Andersonowie są bardzo
korzystają bogacze, przyjezdni i han-
sympatycznymi ludźmi i zupełnie nie
dlarze, którzy wywożą je na północ,
pasują do typków spod ciemnej gwiaz-
więc trochę paliwa w mieście jest
dy, którzy zamieszkują Miami. Lubi
potrzebne. Głównym dostarczycielem
ich chyba każdy, więc pomimo tego,
jest Colonel Martinez. Od czasu do czasu
że mieszkają w domku poza miastem,
chce zaszpanować poobijaną limuzyną,
raczej nie są niepokojeni. Ośmiu spośród
więc sprowadza je, chyba z Teksasu, a
trzydzieściorga to dorośli mężczyźni,
może środkowych stanów. Nadwyżki
którzy potrafią sobie poradzić z drobny-
sprzedaje w jednym z należących do
mi kłopotami. Praca na farmie dała im
niego składów, powszechnie zwanym
krzepę, a przywiązanie do ziemi upór,
Magazynem paliwa. Kiedyś była tam
dzięki któremu bronią tego, co do nich
zajezdnia autobusowa, więc paliwo jest
należy. Jednak gdyby byli zwykłymi
bezpieczne w podziemnych zbiornikach.
farmerami nawet nie strzępiłbym so-
Jakaś złota rączka naprawiła nawet je-
bie języka. Tymczasem Andersonowie
den z dystrybutorów i kiedy naciskasz
hodują pszczoły.
rączkę przy szlauchu, a zegarek poka-
Wytrawny tropiciel potrafi znaleźć
zuje, ile już nalałeś, możesz się poczuć
gniazdo dzikich pszczół w dżungli, ale
jak w trakcie sesji z Tornado.
miodu tam niewiele. Szkoda się nawet
Benzyna w Magazynie jest podła i
męczyć, bo dzikie pszczoły potrafią być
droga, ale gdzie indziej możesz dostać
bardzo nieprzyjemne. To prawdziwe
jeszcze gorszą, nawet jeśli opuszczą ci z
potwory - kilkanaście użądleń zabija
ceny. Martinez sprowadza również ropę
największego twardziela. Tymczasem u
do generatorów prądu, więc lepiej będzie
Andersonów miód można dostać tanio
odwiedzić Miami w aucie z silnikiem
i bez kłopotu. Kilkaset uli ustawionych

64

na podmokłej łące zrobili ze starych
skrzyń z portu, psich bud i tym podob-
nych rupieci. Potem było już z górki.
Opieka nad pasieką pochłania dużo
czasu: a to pszczoły się wyroją i trzeba
je zgarniać z gałęzi drzew, a to zapach
ściągnie niedźwiedzia czy inne bydlę.
Wybieranie miodu też nie jest proste,
bo te bzyczące diabełki strasznie tną żą-
dłami. Andersonowie już dawno nauczy-
li się, jak nie wkurzać pszczół, niewiele
też robią sobie z użądleń, więc czasami
miejscowi Łowcy biorą kogoś z rodziny
na wyprawę w okolice, gdzie gnieżdżą
się dzikie pszczoły. Normalny człowiek
nigdy by sobie tam nie poradził, więc
z reguły są to miejsca jeszcze nie splą-
drowane. To ciekawe, ale mnie bardziej
interesuje miód - w różnych gatunkach,
w tym mój ulubiony spadziowy! Mniam.
Wilcza Głowa
Wilcza Głowa to Indianin, który przy-
wędrował do miasta znad Missisipi. Nie
wiadomo nic o jego przeszłości i w sumie
nikogo ona nie interesuje. Ważne jest,
że głowa Wilka to najlepszy złodziej w
mieście. Nie przesłyszałeś się - złodziej,
o którym wszyscy wiedzą, że jest
złodziejem. Ma tylko kilku przyjaciół
i całą rzeszę wrogów. Także mnóstwo
klientów, ponieważ Wilcza Głowa krad-
nie na zamówienie.
Mieszka poza miastem, ale nie da się
powiedzieć, gdzie dokładnie - ma kilka
kryjówek, a jeśli jakaś zostanie odkry-
ta, szuka sobie nowej. Żyje jak Tropiciel,
miasto i ludzie nie są mu do niczego
potrzebni, bo sam znajduje jedzenie, a
gdy trzeba leczy się ziółkami. Mógłby
tak sobie żyć w spokoju, ale z jakiegoś
powodu ciągnie go do kradzieży. I to nie
byle jakich - facet najwyraźniej lubi
ryzyko, bo włamał się chyba do miesz-
kania każdego bossa w mieście. Czasami
wynosił cenne przedmioty, jak kompu-
ter Woodsa, wyposażony w sztuczną
dzielnice w miami
inteligencję. Innym razem zabierał po
prostu drobiazgi i właśnie wtedy wku-
rzał okradzionych szczególnie. Kto daje
Wilczej Głowie zlecenia? Z tym jest róż-
nie - czasami chodzi o uczciwą kradzież:
coś się komuś podoba, więc wynajmuje
specjalistę, który przynosi mu żądany
przedmiot. Na przykład w mieście plot-
kuje się, ze ten komputer został skra-
dziony na zlecenie Alluvacha. Bywa, że
jakiś człowiek chce zrobić drugiemu na
złość i pozbawić go przedmiotu, który
nie ma żadnej wartości. W ten sposób
bliżej niezidentyfikowany sekciarz, za
pośrednictwem Wilczej Głowy, wszedł w
posiadanie obrazu Naszej Najświętszej
Panienki z Guadelupe. Jak widzisz,
powody bywają różne. Ciekawsza jest
motywacja naszego złodzieja.
Lubi ryzyko, to już wiemy. Znam
jednak dużo ciekawszych zajęć dla lu-
dzi, którzy lubią ryzyko. Przecież ten
facet, pomimo kilkudziesięciu udanych
akcji, ciągle żyje na bagnach i jada ko-
rzonki! Co go do tego skłania - trudno
powiedzieć. Niektórzy sądzą, że bajka
z jego pochodzeniem to lipa, i że jest
Rastafarianem, który szkodzi Babilo-
nowi. Inni sądzą, że Wilcza Głowa jest
po prostu szurnięty - pokręcony jak
rollercoaster, walnięty jak ping-pong.
Gdybym naprawdę był zainteresowany
odpowiedzią, popytałbym u zleceniodaw-
ców, czego sobie życzy jako zapłaty. Z
tym może być jednak problem, ponie-
waż ludzie, którzy wynajmowali Wilczą
Głowę albo pozostają anonimowi, albo
już nie żyją, po tym, jak dopadły ich
ofiary kradzieży.
Na wypadek, gdybyś chciał wynająć
profesjonalnego złodzieja, wyjaśnię ci
jak można skontaktować się z Wilczą
Głową. Musisz iść na dawną Veronica
Boulvar - poznasz tą ulicę po drobnych
płytkach, którymi jest wybrukowana.
Po lewej stronie zobaczysz w pół rozwa-
lony pasaż handlowy - istny labirynt.
Wejdziesz do pomieszczenia, gdzie mie-
65
miami
ściła się restauracja i zobaczysz takie
dziury po systemie wentylacyjnym. W
którąkolwiek z nich wrzucasz wiado-
mość z propozycją spotkania i swoim
adresem. Jeśli w ciągu trzech dni Wilcza
Głowa się nie pojawi, to znaczy, że nie
jest zainteresowany. Gdyby się jednak
pojawił, dalej jesteś zdany sam na siebie.
Jeszcze jedno - podobno poza nor-
malnymi przejściami pasaż jest pełen
pułapek. Gdyby przyszło ci do głowy
zapolować na Wilczą Głowę, albo dowie-
dzieć się czegoś na temat jego zleceń,
możesz nie wyjść z budynku żywy.
Opa Locka
Lotnisko Opa Locka
Nazwa tego miej-
sca jest dłuższa
niż jego pas star-
towy. Opa Locka
nie imponuje i
zastanawiam się,
jakim cudem mo-
głaby tam wylą-
dować chociażby
awionetka. Widocznie jednak pilotom
jakoś się udaje, bo kilka razy do roku
ktoś przylatuje albo odlatuje. Czyn-
nikiem mobilizacyjnym jest pewnie
ściana dżungli, którą kończy się pas
startowy - jeśli nie jesteś dobrym pi-
lotem, skończysz między drzewami, o
czym świadczą szczątki maszyn, któ-
rych nie udało się poderwać do góry na
czas. Dlaczego lotnisko jest takie kijo-
we? Ponieważ nikt go nie potrzebuje i
nie ma zamiaru ładować gambli w jego
utrzymanie. Stary, bezimienny Irland-
czyk, który go pilnuje, więcej zarabia
na sprzedawaniu paliwa niż opłatach za
lądowania i starty. Aż mu się dziwie,
że chce jeszcze wychodzić z chorągiew-
66
kami lub pochodniami, kiedy na niebie
pojawia się jakiś czarny punkt. Podobno
sam był kiedyś lotnikiem, w co trudno
mi uwierzyć patrząc na jego mordę
kretyna.
Jeśli jakimś cudem trafisz tutaj na
pokładzie samolotu, na wszelki wy-
padek podam ceny. Za skorzystanie z
pasa startowego 60 gambli. Pilnowanie
samolotu - 3 gamble dziennie (Irland-
czyk ma psa). Paliwo - 20 gambli za litr,
czyli drogo.
Bar Dziadka Edwarda
Dziadek Edward
w pewnych krę-
gach jest osobą
kultową. Wyobra-
żasz sobie faceta,
który całą wojnę
spędził na węd-
kowaniu? A było
to tak. Edward
pokłócił się z żoną - nie pierwszy raz
zresztą, ale tym razem na poważnie.
Poszło o jakiś drobiazg, zdaje się, że mu
wyrzuciła stare i poplamione spodnie.
Wziął cały swój sprzęt wędkarski, ubrał
ogrodniczki i poszedł na łódź. Odcumo-
wał i dawaj na morze! Często zapuszczał
się na takie samotne rejsy, ale tym
razem rozpierała go złość. To były jego
ulubione spodnie! Dziadek miał kasy jak
lodu, więc motorowy jacht zaopatrzył
dobrze. Nie potrzebował przybijać do
brzegu. Gniew mu przechodził wolno,
więc dopiero po dwóch czy trzech ty-
godniach zawinął na powrót do portu.
Patrzy - a tu zamieszki. Ludzie szaleją,
krew się leje do rynsztoków, nad miasto
napływają smoliście czarne chmury.
Co zrobił dziadek? Poleciał po żonę i
domową apteczkę - i wrócił na łódź, po
drodze wybijając spiningiem oko jakie-
muś szabrownikowi. Znowu wypłynął w
rejs i przez kilka lat schodził na suchy
ląd tylko po to, żeby uzupełnić zapasy
 dzielnice w miami

wody. Trzy lub cztery razy wymienił
się na informacje i jedzenie, które nie
jest rybą z jakimiś Cubaneros. Poza tym
tkwił na morzu, w pobliżu bezludnych
wysepek i nie wychylał się. Dopiero
kiedy zmarła mu żona, wrócił do Miami
i wymienił jacht na knajpę i zaczął
prowadzić swój bar.
Bar Dziadka Edwarda to knajpa
dla specyficznych ludzi. Jego bywalcy
rozsławili Miami jako miasto twar-
dzieli - w nieodłącznych kapeluszach,
butach z krokodylej skóry, z długimi
nożami i flegmą, która zawstydziłaby
Brytola. Twardziele, którzy wymieniają
uwagi w tempie jednej na kilka minut,
koniecznie monosylabami. Dłubią w
zębach własnoręcznie wystruganymi
wykałaczkami, plują do spluwaczek
i wiedzą wszystko, ale to absolutnie
wszystko o życiu na Florydzie. Naj-
wyraźniej odpowiada im wystrój baru.
Wewnątrz jest ciemno, symboliczne
okienka wiecznie zastawiają jakieś
graty: nieczynna szafa grająca, flipper,
do którego wrzuca się tabletki, wiszące
pod sufitem i na ścianach trofea my-
śliwskie. Yup, dude, wielkie aligatory,
rogi bydląt, skóra pumy i czegoś co
wygląda jak skrzyżowanie kapibary z
ryjówką, a także dwie kurtki ganger-
sów. Większość bywalców przynosi ze
swoich wypraw nowe trofea i zawsze
znajduje się na nie miejsce. Bo musisz
wiedzieć, że rotacja klienteli wygląda
bardzo dziwnie. Jeśli ktoś zawita do
Edwarda, to zostaje przynajmniej na
kilka dni, czasami przez cały miesiąc
nie wychodzi na zewnątrz. Potem bez
słowa zbiera się i wychodzi na ten
słynny walkabout. Łazi po Florydzie
przez kilka miesięcy, w końcu jednak

Flagami Fiesta
Jedna z niewielu tradycji, które przetrwały wojnę, to Flagami Fiesta - impreza or-
ganizowana i przeznaczona dla ludności latynoskiej. Festiwal odbył się ponownie
już trzy lata po zakończeniu wojny, a dziesięć lat temu wchłonął Martin Luther
King’s Parade - największe święto ludności czarnej. Obecnie festiwal odbywa
się pierwszego grudnia i prawdopodobnie jest najhuczniejszą zabawą w mieście.
Biali nie są mile widziani i chociaż czasami zaprasza się najbliższych przyjaciół,
każdy białas powinien zostać tej nocy w domu. Pamiętam jak dwa lata temu
dwóch zalanych w trupa narwańców z Little Havana wpadło do dołu z wapnem.
Mieli szansę się wydostać, bo tuż obok bawiła się grupa ich ziomków, ale ktoś
nieopatrznie rzucił hasło „na dno, białasy!” i zaczęto ich przytapiać drągami.
Zasadniczo jest to wesołe święto. Ludzie śpiewają, grają na instrumentach
i tańczą. Dobry Boże! Jak oni potrafią tańczyć! Kobiety zakładają zwiewne spódnice i zrzucają buty.
Mężczyźni ubierają odświętne białe ubrania. Sześć czy siedem lat temu była wielka zrzutka na fajer-
werki i mieliśmy prawdziwe sztuczne ognie. Ale nawet bez nich co roku jest hucznie, bo każdy wyciąga
zakamuflowaną na czarną godzinę amunicję, ładuje broń i strzela na wiwat w powietrze. Impreza składa
się z kilku do kilkunastu niezależnych zabaw, które spontanicznie łączą się i rozdzielają na mniejsze.
Ich uczestnicy wędrują po całym mieście w korowodach, zatrzymują się w przygotowanych do tańca
miejscach na pół godziny lub godzinę, potem ruszają dalej. Na Flagami Fiesta przypływają ludzie z Wysp,
piraci, Kubańczycy, wolni żeglarze - święto jest naprawdę szeroko znane. Na kilka dni przed jego roz-
poczęciem i po jego zakończeniu w najlepsze kwitnie handel, bo wszyscy, którzy przybywają się bawić,
przywożą ze sobą towary z dalekich stron. W czasie festiwalu zapomina się o waśniach i niesnaskach.
Tylko ludzie o wyjątkowo złej reputacji są niemile widziani, ale i tak się wpraszają. Wszystkie te zasady
tyczą się tylko kolorowych.
Nie pamiętam jeszcze spokojnej Flagami Fiesta. Impreza zawsze na nowo rozdrapuje zadawnione waśnie
rasowe. W okolicach pierwszej, najpóźniej drugiej w nocy uczestnicy zabawy zaczynają rozrabiać. Biała
ludność Miami, która jest w mniejszości, doskonale o tym wie i woli przeczekać feralną dla niej noc w
kryjówkach. Trzeba być niespełna rozumu, żeby wyjść na ulicę i afiszować się białym kolorem skóry
w czasie Flagami Fiesta. Czasami ktoś chce zaszpanować i mówi, że idzie się zabawić z chicquitami, a
potem wraca nad ranem plując zębami, poturbowany i przemoczony po całej nocy spędzonej w jakimś
dole. Przez cały grudzień niesnaski stopniowo wygasają i chociaż w Miami nigdy nie będzie pełnej zgody
pomiędzy białymi i kolorowymi, przez jedenaście miesięcy do następnej imprezy da się jakoś żyć.

67
miami
wraca i bez słowa zajmuje swoje stare
miejsce. Gdy odwiedzisz bar, pamiętaj,
żeby wyczuć, które miejsce nie należy
do nikogo, bo tubylcy ostrzegają tylko
raz! Pamiętam jak ja tam poszedłem:
„Tu siedzi Tom” - słyszę. „Nie widzę
żadnego Toma” - odpowiadam, bo ławka
była pusta i siadam z groźną miną. Na-
kładli mi po ryju i wyrzucili przez okno.
Ech, knajpa z klasą, mówię ci. Żadnych
pokątnych interesów i nowomodnych
wynalazków, tylko prawdziwa męska
solidarność.
Sam Dziadek różni się od tego to-
warzystwa znacząco. W słomianym
kapeluszu, zbyt luźnych dżinsach i
pikowanej koszuli w kratę wygląda
jak farmer, który zabłądził na polu
buraków i zawędrował w obce strony.
Gdy Edward się rozochoci, opowiada jak
najęty, szczególnie o starych dobrych
czasach. Mówi, jak to było przed wojną,
co ludzie porabiali, jak żyli, jakie jedli
tabletki. Pięknie prawi ten dziadek,
a jego wierni twardziele słuchają, od
czasu do czasu wtrącając nieprzytomne
uwagi. Lubią to, oj stary, żaden się nie
przyzna, ale skoczyliby za dziadkiem w
ogień. Edward z reguły nie pije, ale jak
się go namówi na kubeczek pierdolca z
plasterkiem cytryny, to dopiero staje
się prawdziwym gawędziarzem. Podobno
wzdycha czasami, mieszając drinka pa-
tykiem i mówi sam do siebie: „Najlepsze
jest to, że wcale nie wyrzuciła tych
spodni. Dała je do pralni chemicznej, bo
chciała mi zrobić niespodziankę.”
68
Plac Papug
Wraz z Neodżun-
glą do Miami za-
witali nowi goście.
Papugi zadomowi-
ły się wśród ludzi
i nic nie można
na to poradzić.
Akurat co do pta-
ków mam mało
zastrzeżeń. Są pożyteczne, zjadają
robale i da się je upiec w glinie. Wielu
biedaków zdobywa żywność zastawiając
na nie sidła. Ale nawet nędzarze z fa-
langi błotnej nigdy nie polują na Placu
Papug. Głowica chemiczna uderzyła
tam przeszło dwadzieścia lat temu, ale
skutki jej działania trwają do dzisiaj.
Popękany grunt pokrywa warstwa
gleby i wilgoć swobodnie sączy się
między szczelinami kostki brukowej.
Wszystko zarasta rzadka trawka i
jakieś chwasty. Na placu leżą gruzy i
ruiny budynków, pozostałości jakichś
maszyn, kości zwierząt, które zatruły
się i nie zdołały już opuścić tego tery-
torium. Gdyby nie papugi, wrażenie
byłoby przygnębiające.
Ptaszyska są całkiem normalne,
no może trochę bardziej kolorowe, niż
przystało na papugę. Nie boją się ludzi,
bo ci nie chodzą po ich terenie. Plac
Papug jest ich ulubionym miejscem od-
poczynku w czasie migracji. Przylatują
z Neodżungli dwa razy do roku i kierują
się na zachód, cholera wie po co. Może to
jakieś zwyczaje godowe? Jakoś nigdy
mnie to specjalnie nie obchodziło. Nie
mniej jednak lubię chodzić w pobliże
Placu i patrzeć na papugi siedzące na
połamanych sprzętach i sterczących z
betonu drutach zbrojeniowych. Kiedy je
obserwuje, myślę sobie, że gdzieś tam
może istnieć jakiś lepszy świat.

Bagna Straceńców
Miami jest prze-
wrażliwione na
punkcie chorób.
Mnóstwo ludzi
umiera tutaj na
skutek zaraże-
nia jakimś świń-
stwem i chociaż
uodporniliśmy się
na większość zwyczajnych choróbsk,
bakterie i wirusy ciągle mutują i wciąż
musimy się mierzyć z nowym świń-
stwem. Zdrowi, szczególnie ci, którzy
mogą sobie pozwolić na luksusowe pro-
chy - czyli witaminy i leki uodparnia-
jące, boją się przebywać w sąsiedztwie
chorych. Nawet, jeśli choroba nie jest
zakaźna, nigdy nic nie wiadomo. Zara-
żonych wyrzuca się poza miasto, a jeśli
się stawiają, podrzyna się im gardła.
Niektórzy nie chcą żyć w ostracyzmie.
Są na tyle zdesperowani, że wolą cichą i
spokojną śmierć. Idą wówczas na Bagna
Straceńców.
Ten obszar moczarów to prawdziwe
cmentarzysko, tyle że nigdzie nie widać
grobów. Ludzie wchodzą w moczary po
kolana, potem po pas i są na tyle słabi,
że nawet jeśli chcą się wycofać, nie
dają rady. Bagno wciąga ich i umierają
uduszeni mułem. Przez moczary da się
przejść bezpiecznie, i jest to skrót do
Opa-Locka Airport. Drogę znają tylko
niektórzy Łowcy i Tropiciele, więc lepiej
wydać te kilka gambli więcej, niż na-
rażać się na niebezpieczeństwo. Śmierć
w Bagnach Straceńców jest wyjątkowo
nieprzyjemna, ponieważ wszystkie
utopione trupy są nieźle zakonserwo-
wane w torfie. Czasami wypływają na
powierzchnię, czasami masz wrażenie,
że ręka nieboszczyka łapie cię za nogę
albo próbuje wciągnąć głębiej. Parszywe
uczucie i paskudny widok.
dzielnice w miami
North Miami
Tartak Woodsa
Śmiesznie to
brzmi - tartak
Woodsa - ale miej-
sce bynajmniej
nie jest zabawne.
Zasadniczo przez
większość roku
tnie się tam drew-
no na deski, jak
to w tartaku. Miami ciągle potrzebuje
desek do budowy łodzi i naprawiania
starych, poza tym to podstawowy bu-
dulec w mieście, a wierz mi, nie każdy
ma ochotę żyć w gruzowisku. Szefem
tartaku jest niejaki Red Zigs, który,
jak przystało na zawodowca, nie ma
trzech palców u prawej ręki. Poza nim
w teorii nie ma stałych pracowników,
chociaż kiedy zbliża się sezon i tak za-
trudnia się tą samą starą wiarę. Boba
Świntucha, Patricka Beileya i Starego
Lou, który już się kończy i pewnie nie
dożyje następnej wiosny. Chłopaki zna-
ją się na rzeczy i chociaż piją na potęgę,
to przynajmniej potrafią prosto ciąć.
Drugie przeznaczenie tartaku jest
powszechnie znane, podobnie jak pierw-
sze. Służy on jako miejsce przesłuchań
i tortur. Jeśli ludzie Woodsa potrzebują
wydobyć od kogoś jakieś informacje albo
zmasakrować schwytanego nieszczęśni-
ka, zabierają go do leżącego na uboczu
budynku. Mówią Redowi, żeby poszedł
z chłopakami obalić flaszkę i zabierają
się za wszystkie maszynki do drewna.
Najwięksi twardziele puszczają farbę
przy akompaniamencie piły tarczowej.
Śpiewają jak włoscy tenorzy, a czasa-
mi ich głos przechodzi w falset. Jeśli
kiedykolwiek ludzie Woodsa zagrożą ci
tartakiem, mów od razu wszystko, co
wiesz. Uczyń ich szczęśliwymi i zapytaj,
czy mają jeszcze jakieś życzenia. Nie
chcesz trafić do tartaku - zaręczam ci.
69
miami
Aventura
Ludzie z Apahan
Każda większa osada ludzka ma swoje
ponure legendy, którymi straszy się
dzieci, i które opowiada się przy ogni-
sku. W Miami mamy Ludzi z Apahan,
tyle, że to nie jest żadna bujda, ale
najprawdziwsza prawda.
Apahan było podmiejskim osiedlem
domków dla bogatych ludzi. Mocno
ucierpiało w czasie wojny, potem
wchłonęło je bagno i w miejscu, gdzie
stały schludne białe chatki, pojawiły
się pierwsze oznaki Neodżungli. Wśród
mieszkańców Apahan broń bakterio-
logiczna zebrała szczególnie wielkie
żniwo. Nie było uchodźców ani powol-
nej agonii. Po prostu wszyscy umarli.
Wkrótce potem pojawiły się pierwsze
pogłoski o Ludziach z Apahan. Nie wiem,
skąd się wzięli, nie wierzę w bajkę, że
to dawni mieszkańcy odmienieni przez
wirusy. Prędzej przyznam, że to jakieś
stwory z Neodżungli, chociaż podobno
wyglądają bardzo ludzko. Zresztą, kto
to może wiedzieć na pewno?
Kiedy pojawili się po raz pierwszy,
braliśmy ich za zwykłych mutków.
Przychodzili nocą i zabijali przypad-
kowych ludzi, a ciała zostawiali. Ataki
zdarzały się bardzo rzadko i właściwie
lepiej mówić „pojawiali się” niż „atako-
wali”, bo nie było żadnej szarpaniny,
ani walki. Po prostu trup i koniec. Nikt
nie wie, kto pierwszy dowiedział się o
Znaku, ani skąd się dowiedział. Tego nie
można wymyślić tak po prostu, więc
Znak odkrył ktoś, kto interesował się
Ludźmi z Apahan. Może nawet to jeden
z morderców przekazał ta wiedzę? Kto
może wiedzieć na pewno?
Znak wygląda jak przekreślone z
prawa na lewo koło ze szprychami.
Najlepiej namalować go czerwoną far-
bą, ale z tego co wiem, nie robi to tak
70
wielkiej różnicy, czym będzie namalo-
wany. Musi być tylko dobrze widoczny
i najlepiej umiejscowiony na drzwiach.
Istnieje szansa, że do naznaczonego
domu przyjdą Ludzie z Apahan. Szan-
sa, nic więcej, ale sama myśl o tym, że
to możliwe, sprawia, że można posikać
się w spodnie. Nie zrozum mnie źle,
wiemy tutaj co to śmierć i widzieliśmy
niejedno, ale Ludzie z Apahan budzą u
każdego jakieś podświadome, dziecięce
lęki. Ich istnienie i zachowanie jest tak
nieracjonalne, że od razu kojarzą się z
dziecięcymi strachami. Tyle, że przy-
krycie głowy kocem przed niczym nie
chroni. Widok Znaku potrafi przerazić
nawet najtwardszych. Na widok tego
symbolu reagują różnie - prawie zawsze
zaczynają szukać osoby, która go na-
malowała. Poszukiwania zaczyna się od
ludzi, których ostatnio się wkurzyło i
z reguły nie trwają one długo. Nawet
kumple wydadzą człowieka, który na-
malował Znak. Nikt nie pogniewa się,
jeśli taki cwaniaczek dostanie nożem w
brzuch. Znak trzeba oczywiście zamazać
jak najszybciej (chociaż i to nie zawsze
pomaga), inaczej przyjdą po ciebie.
Pewnie można się bronić, założę się, że
niektórzy próbowali. Nikomu się nie
udało, ale ty możesz być pierwszym.
Lepiej już teraz sprawdź, czy na
drzwiach domu lub auta nikt nie na-
malował Znaku.

Surfside
Wioska Indian Creek
W północnej części
przylądka, w są-
siedztwie Miami
Beach, znajduje
się wioska Indian
Cre ek. Po praw-
dzie nie wszyscy
mieszkańcy są
czerwonoskórzy i
sądzę, że żaden nie należy do Creek. Ale
co tam, skoro w mieście istnieje Front
Wyzwolenia Zwierząt, który nie ma
nic wspólnego ze zwierzętami? Chyba
zbaczam z tematu. Wracamy do wioski.
Mówiąc o położeniu podałem aktual-
ną lokalizację, która najprawdopodob-
niej zmieni się w ciągu miesiąca lub
dwóch. Creek wędrują po Florydzie są
pasterzami, myśliwymi i rybakami. Kie-
dy zasoby w jednym miejscu wyczer-
pują się, zwijają wigwamy i szukają
nowych. Są całkowicie niezależni i nie
podporządkowują się nikomu. Miasto
nic do nich nie ma, wręcz przeciwnie. W
wiosce mieszka czterdziestu mężczyzn
zdolnych do walki. Każdy z nich jest tro-
picielem i myśliwym, więc taka grupka
jest dobrym buforem chroniącym Mia-
mi przed najazdami wędrownych gan-
gów. Nawet nie wiedziałbym, że Creek
walczyli kiedyś z gangersami, gdyby
pewnego dnia nie zawitali do miasta
z kilkoma zdobycznymi motocyklami,
wrzuconymi na przyczepę również zdo-
bycznej ciężarówki. Wymienili cały ten
złom za dwie garście lekarstw i odeszli
w swoją stronę. Indianie przychodzą
na gambling mniej więcej dwa razy do
roku, czasami częściej, jeśli mają pilną
potrzebę. Przynoszą zazwyczaj skóry,
różnorodną żywność, trochę rękodzie-
ła. Biorą w zamian prochy, narzędzia
i amunicję. Poradziliby sobie i bez tej
dzielnice w miami
wymiany, ale widocznie od czasu do
chcą mieć trochę luksusu. Handlowanie
z nimi to prawdziwa przyjemność, bo
Creek nie targują się i łatwo akceptują
naciągane ceny. W Miami szczególnie
ceniona jest wytwarzana przez nich
żywność - pemnikan, czyli proszek z
suszonego mięsa i warzyw, wędzone
ryby oraz marynowana i sprasowana
mieszanka dzikich warzyw - smaczna
i pożywna. Tropiciele i Łowcy kupują
indiańskie żarcie na pniu, bo jest łatwe
w transporcie, nie psuje się szybko i
zawiera wszystko, czego potrzeba zdro-
wemu organizmowi.
Słyszałem, że w wiosce tanio możesz
wynająć przewodników i zwiadowców.
Mieszkańcy odnoszą się do obcych
przyjaźnie - oczywiście, jeśli obcy mają
pokojowe zamiary. Chętnie goszczą w
namiotach podróżnych, wymieniają
gamble i informują o okolicy. Jeśli
znajdziesz Creek na drodze do Miami,
dobrym pomysłem będzie wynajęcie
kogoś, kto bezpiecznie przeprowadzi
cię przez najtrudniejszy etap podróży,
czyli bezpośrednie sąsiedztwo miasta.
Jeżeli zawitasz u nas po raz pierwszy,
radzę kupić dużo jedzenia. Od naszego
jedzenia tydzień lub dwa będzie cię
trzymała sraczka, dobrze wówczas za-
kąsić żarciem spoza miasta.
Wodzem Creek jest Gradowa Chmura,
mówią też na niego Chuck. Indiańcem
jest tylko w połowie, lecz jak zazna-
czyłem, nikomu nie robi to różnicy.
Gradowa Chmura nie jest zbyt spryt-
ny ani charyzmatyczny, imponuje za
to sylwetką atlety i wielką siłą. Tak
naprawdę w wiosce rządzi jego starsza
żona, Rzekotka, i mało komu nie robi
to różnicy, ponieważ rządzi mądrze. A
jeśli ktoś ma wątpliwości, zawsze może
je wyjaśnić na ubitej ziemi z Gradową
Chmurą.
71
miami

Miami a Moloch
Jeśli pochodzisz z północy, możesz być trochę zaszokowany, ale Moloch to dla
nas ponura legenda i nic więcej. Połowa moich kumpli w ogóle nie wierzy w
jego istnienie. Niektórzy twierdzą, że to wymysł ciotek z Nowego Jorku, które
przestraszyły się zdezelowanej fabryki. Ci, którzy wierzą w Molocha, w tym
ja, w ogóle się nim nie przejmują. Tu, na południu mamy własne problemy i
nie zaprzątamy sobie głowy jankeskimi kłopotami. Bóg nie chciał przegranej
Konfederatów i ukarał Unię zsyłając diabła wcielonego, jak mawia Frank Rybie
Oczy. Sam widzisz, że w batalii z Bestią nie ma co liczyć na Miami. To nie nasza
wojna i nie będziemy się do niej mieszali. Na froncie zobaczysz kilku twardzieli
w butach z krokodylej skóry, którzy chcą udowodnić swoją wartość, ale na
pewno nie zorganizowane odziały.
Maszyny Molocha nie docierają do nas prawie w ogóle. Chyba, że jacyś super
niewidzialni szpiedzy, o których nie wiem. Zabójców maszyn i skoperów nie
spotkasz w ogóle, podobnie jak speców znających się na zaawansowanej technice
(poza szpitalami, oczywiście). Czasami do miasta przyjeżdżają ludzie, którzy pa-
troszą maszyny. Opowiadają o polowaniach na automaty, miejscowi rewanżują
się opowieściami o polowaniach na potwory z dżungli i bagien. Wychodzi na to
samo, może techniki są inne. Rodowity mieszkaniec Miami nigdy nie wyobrazi
sobie walczącej maszyny, a co dopiero całego Molocha. W jego wyobraźni każdy
automat Bestii będzie aligatorem. Sam Moloch dla miejscowych to niezrozumiała
abstrakcja.
Inaczej jest z mutantami. Te widujemy często, choć nie uprzykrzają nam
życia, jak ludziom z Missisipi. Nikt nie kojarzy ich z Molochem, po prostu po-
wstały w wyniku wojny i już. Nie ma się co zastanawiać, w jaki sposób. Smutasy
przychodzą w pobliże miasta z kierunku ujścia Wielkiej Rzeki. To chyba jakieś
niedobitki, bo mało ich i gatunki nie są zbyt różnorodne. Najwięcej jest takich
żabowatych, pokrytych krostami. Kryje się to po bagnach i atakuje człowieka
znienacka. Sporo też Homarów, ale one unikają ludzi. Jeśli uda się jakiegoś
złapać, zostaje niewolnikiem.
W ostatnich tygodniach doszły do Miami pogłoski, że na zachodzie powstał
drugi Moloch. Kij im w ucho, cholernym Jankesom - na pewno roznieśli pluga-
stwo na butach. Słyszałem, że tamten Moloch jest bardzo mały, ale wszyscy i
tak się go boją. Chyba wybiorę się osobiście, żeby pokazać dzieciakom, co się
robi z zepsutą zabawką.

72
Jose też się cieszy, że jesteśmy na drugim brzegu. To już Śródmieście, my nazywamy je Wieżowcami,
tak prościej. Tak, to dzielnica bogatych ludzi, senior, bogatych i potężnych! Drogi oczyszczone, ogrodzone
wałami, gruz uprzątnięty, nawet dżungla przystrzyżona, czysta, hehehe! To inny świat, senior, całkiem
inny, ale nie zawsze przyjazny. Pełno tu ludzi, którzy chętnie za broń chwytają, ochroniarzy wielkich
bossów, którzy wiecznie węszą, wiecznie szukają niebezpieczeństwa. Jose źle się czuje, gdy śledzą go
wzrokiem... A nuż im Jose się nie spodoba? A nuż uznają go za złego człowieka, chcącego kogoś zabić,
pomścić? Nie lubią tu przybyszy z Błota. Rok temu jakiś Haitaniec cisnął granat pod koła samochodu
seniora Tyrella, ale była chryja.... Człowiek z Błota nie ma wielu przyjaciół wśród Wieżowców.

73
 miami

Downtown Hotel Astoria,

Buenos dias, se-
nior colonel. Dzi-
siaj policja w do-
brym humorze,
a ż p o d ej r z a n e .
No, to jesteśmy
w samym Śród-
mieściu. Ten wiel-
ki budynek naprzeciwko nas to Dade
County Courthouse, tam zasiada Rada,
wspaniały wieżowiec! To jedyny budy-
nek w Miami, który ma szyby i to nie
byle jakie szyby, senior! Ponoć zamó-
wiono je aż w Federacji Appalachów,
a są takie mocne, że odbiją każdą
kulę! Wieżowce wokół Dade też należą
do Rady, tam urzędują inni mądrzy,
ważni ludzie, tam trzyma się broń,
gamble, wszystko! A policji tam, hoho!
Nic dziwnego, kwatera główna Miami
Vice leży w Dade Community College,
a to nie daleko! Całkiem blisko. A ten
wysoki wieżowiec to Freedom Tower,
tam mieszkają szefowie Coast Guard,
a tamten to World Trade Centre, tam
siedzi FIST.
Targowisko niewolników
Przed wojną był
to jeden z luksu-
sowych, pięcio-
gwiazdkowych
hoteli. Słysza-
łem, że często
wynajmowano
tu sale na ban-
kiety, konferen-
cje fizyków, czy zjazdy miłośników
włoskiej opery. Po wojnie górne piętra
uległy całkowitemu zniszczeniu - po
ażurowych konstrukcjach biegają tylko
szczury i drobne drapieżniki. Natomiast
cały dół, z marmurowymi schodami,
przestronnymi salami balowymi i roz-
ległym hollem - ocalał. Co prawda, meble
i ozdoby wnętrz zostały rozszabrowane
już dawno temu, ale obecnie nie ma to
znaczenia.
Astoria jest giełdą niewolników,
czynną w każdy poniedziałek, środę
i sobotę. Dla niektórych mieszkańców
Miami funkcjonowanie tej instytucji
jest jedynym wyznacznikiem upływa-
jącego czasu, więc nie zdziw się, jeśli na
pytanie „kiedy?” ktoś odpowie „dzień
po środzie” zamiast „w czwartek”. Targ
otwarty jest od wschodu do zachodu
słońca - co prawda, pierwsza licytacja
ma miejsce w południe, a druga o czwar-
tej, ale w międzyczasie można przyjść
i rozeznać się w towarze, pogadać ze
znajomymi, umówić się co do cen.

Wiadukt Express
Chodźmy, senior, musimy przejść pod wiaduktem Express. Eee tam, tak po prawdzie to
mało z tego wiaduktu zostało. Kiedyś, przed wojną, biegła tędy Expressway, mnóstwo
pasów, samochody, ciężarówki, wszystko, hoho! No, ale huragany i padające wieżowce je
uszkodziły, a kilka odnóg to się nawet całkiem zapadło! Dziś działa tylko kilka pasów,
po których ciężarówki FIST-u mkną na południe, do Key West, ale wszyscy mówią, że
i tak się wkrótce zawalą. Ponoć przęsła ledwo wiszą i bossowie naciskają na FIST, by
wiadukt całkiem zamknąć, ale senior Eusebio upiera się i mówi, że wie, co robi. Eee
tam, Jose się na tym nie zna, ale nawet stąd, z dołu widać pęknięcia w asfalcie. Nawet
ciężarówki jadą wolno, jakby ze strachem.

74
 dzielnice w miami

Procedura wygląda następująco - na terenie giełdy i tak muszą zapłacić

przyprowadzasz swój towar, deklaru-
jesz jego kwalifikacje, orientujesz się
w aktualnych cenach wywoławczych.
Pomocnicy licytatora oglądają niewol-
ników, sprawdzają, czy wszystko z nimi
w porządku. Licytacja rozpoczyna się i
albo uda ci się ich opchnąć, albo nie. Je-
śli sprzedałeś, firma bierze 20% prowi-
zji od transakcji. W drugim przypadku
masz wybór - zabierasz towar i wracasz
kiedy indziej licząc na więcej szczęścia,
oddajesz niewolników na przechowa-
nie do czworaków w oczekiwaniu na
następne otwarcie giełdy, albo za psie
gamble sprzedajesz je właścicielowi
Astorii, czyli Woodsowi. Przechowanie
niewolnika w piwnicach pod hotelem
kosztuje 5 gambli za dzień, więc wielu
woli mieć problem z głowy. Jeśli chcesz
go sprzedać Woodsowi, dostaniesz jakieś
10-15 gambli, pod warunkiem, że nie jest
bardzo chory.
To, o czym mówię, to oczywiście pro-
cedura idealna. Jak wiadomo rzeczywi-
stość różni się od ideału. Ci, którzy żyją
z niewolnictwa, znają masę sztuczek.
Powszechne jest łączenie niewolników
w paczki - chcesz znachora? Musisz go
kupić z pięcioma robolami. Na sprze-
daży łączonej zarabia się więcej i nie
ma kłopotu z niechodliwym towarem.
Powszechne jest również załatwianie
interesów poza licytacją. Sprzedawca
i nabywca umawiają się co do ceny i
po kłopocie. Ale jeśli porozumieli się
prowizję. Zbiry Woodsa tropią i karzą
tych, którzy chcą załatwiać interesy po
cichu. W praktyce trudno udowodnić, że
do transakcji doszło na giełdzie, więc od
czasu do czasu wybuchają awantury.
Zadymy to dobry znak - biznes jest
zyskowny, więc miasto żyje i rośnie
w siłę. Dobra, dam jeszcze jeden przy-
kład szemranej praktyki, powiem o
podbijaniu. Wystawiasz na sprzedaż
niewolnika, płacisz kilku kolesiom -
nie znajomym, ale ludziom w miarę
godnym zaufania - i umawiasz się, że
będą podbijali cenę. Kiedy w ferworze
licytacji potencjalny nabywca zagalo-
puje się i da wysoką cenę, twoi kolesie
przestają podbijać i facet zostaje z ręką
w nocniku - kupuje za zawyżoną cenę.
Budynku stale pilnuje dwudziestka
ludzi uzbrojonych w karabiny, pistolety
maszynowe i drewniane pałki. Na ogół
niewolnicy nie rzucają się, to kupcy
częściej wszczynają burdy. Chłopaki z
ochrony strzelają tylko jeśli zrobi się
naprawdę gorąco, czyli niezmiernie
rzadko. Na ogół wolą posługiwać się
pałkami, żeby nie uszkodzić towaru.
Sancho Maria Espaniosa
Wszyscy wołają na niego po prostu
Espaniosa, chociaż sam zawsze przedsta-
wia się pełnym imieniem i nazwiskiem.
Sancho pracuje dla Woodsa i jest licy-
tatorem w Astorii. Kieruje przebiegiem

Szybkie gamble w Astorii

Jeśli przyjechałeś do Miami zupełnie spłukany, mam dla ciebie dwie oferty. Po pierwsze, możesz z
kumplami popracować jako podbijający. Przez trzy lub cztery posiedzenia giełdy będziesz sztucznie
zawyżał ceny dla jakiegoś sprzedawcy, a kiedy inni kupcy zaczną poznawać twoją twarz, grzecznie się
wycofasz. Za dzień spędzony na podbijaniu możesz dostać jakieś 10 gambli w żarciu albo alkoholu. Nie
jest to fortuna, ale praca nie należy do ciężkich. Wymagana jest pewność siebie i umiejętność blefowania.
Drugi sposób to właściwie nie zarobek, ale oprocentowana pożyczka. Taki lombard, tyle, że zastawiasz
kumpla. Wystawiasz go na licytację, sprzedajesz i wychodzisz z pilnie potrzebnymi gamblami z kieszeni.
Spłacasz na przykład dług hazardowy u jakiegoś mafioza, a potem ciułasz gamble na wykupienie kum-
pla. Jeśli zaoferujesz za niego przynajmniej o 20% więcej, nie będzie raczej problemu z wykupieniem.
W międzyczasie kumpel będzie pracował jako niewolnik, ale jeśli zna się na naprawach albo leczeniu,
będzie żył w dobrych warunkach.

75
 miami

licytacji, osobiście rozmawia z klientami, nie marnuj ich czasu, bo Espaniosa

jest zwierzchnikiem ochrony. Uwie-
rzyłbyś, że ten mały, śniady facecik z
lekkim wąsikiem jest odpowiedzialny
za to wszystko? Espaniosa wygląda jak
alfons trzeciej kategorii i stosownie się
ubiera. Ma to swoje zalety, bo kapelu-
sik i koszulę w jaskrawe kwiaty łatwo
wyłowić wzrokiem, a mistrz ceremonii
musi się wyróżniać. Zapytasz, dlaczego
taka łachudra została ważną szychą?
No cóż, podobno koleś jest super lojal-
ny wobec swojego szefa i kryształowo
uczciwy, pod warunkiem, że uczciwość
nie stoi na przeszkodzie w załatwianiu
interesów dla Woodsa. Trzeba mu też
przyznać, że jest urodzonym handla-
rzem - potrafiłby sprzedawać nawet
bojlery, cholernie niepopularne w tro-
pikalnym klimacie Miami.
Jeśli będziesz chciał kupić albo
sprzedać niewolnika, musisz rozmawiać
z Espaniosą. Płotkom poświęca kilkana-
ście sekund cennego czasu, z grubymi
rybami rozmawia dłużej, ale zawsze
chce mieć kontakt z klientem - to jego
niepodważalna zasada. Piątka przydu-
pasów licytatora charakteryzuje się
łatwo wypadającymi z głowy nazwiska-
mi i absolutnie przeciętnym wyglądem.
Pomocnicy oglądają wystawionych na
sprzedaż niewolników - nie czepiają się
byle czego, bo to w końcu twoja sprawa,
co chcesz opchnąć, ale zwracają uwagę
na choroby zakaźne, poważne kalectwo,
nakłucia narkomanów i inne cechy,
które całkowicie dyskwalifikują towar.
Jeśli próbujesz wcisnąć tandetę, nawet
się wkurzy. Co prawda, słyszałem, że
przydupasy są przekupne, ale przecież
nabywca szybko zorientuje się, że kupił
badziew i będziesz miał kłopoty.
Prywatnie Sancho jest zupełnie zwy-
czajnym mieszkańcem Miami, korzy-
stającym z uroku życia na środkowym
piętrze. Ani za wysoko, ani przy ziemi.
Łazi po dobrych barach, trzyma się z
dala od kłopotów. Gada tylko z ludźmi
na swoim poziomie, więc jeśli jesteś bo-
gaty i sławny, może uda ci się zamienić
z nim parę słów na stopie prywatnej.
Bazar w Miami Arena
Miami Arena było
kiedyś luksuso-
wym centrum
handlowym. Ale
po wojnie, sam
wiesz - nie będę
się już powta-
rzał. Mamy za-
tem piękne ruiny,
strach nawet do nich wchodzić, bo grożą
zawaleniem. Jednak ludzie przyzwy-
czaili się przychodzić w pobliże Miami
Arena na gambling i zanim ktokolwiek
zdążyłby powiedzieć „przydałby się w
Miami bazar”, powstało targowisko. Być
może jest to największy bazar na całym
kontynencie - handel kwitnie, ponieważ
wielu kupców przypływa z towarami
morzem. Nie powiem, że dostaniesz
tutaj wszystko, ale jeśli nie jesteś zbyt
upierdliwym kolesiem, na pewno wyj-

Rynek Express
Szkoda by było, jakby się zawalił, bo cały rynek Express by poszedł w diabły.
Tak, to ten rynek przed nami, senior. Wielkie buldożery FIST-u odgarnęły gruz i
wycięły większość krzaków pod posterunek MSS, by „mesesmani” mogli sprawdzać
ludzi, przebywających Miami River. Na szczęście szybko dotarli tu kupcy i plac pod
wiaduktem stał się ryneczkiem, bardzo przyjemnym ryneczkiem! Wszystko pan
tu kupi, senior! Kiść owoców, baryłkę rumu, solone mięso, starocie sprzed wojny,
marihuanę, a nawet papugę! Nawet kubek zimnej wody, wszystko!
Hola, Roberto! Co słychać?
To dobre miejsce do handlowania, dużo tu cienia i wielu ludzi z południa przybywa,
chętnie kupują, strudzeni. Może ma senior ochotę na dobre tacos? Jose zna tu
jednego człowieka...

76

dziesz z zakupów zadowolony. W Miami
Arena nie sprzedaje się na przykład
niewolników. Monopol ma Astoria i
nikt nie chce wojny o wpływy. W Miami
trudno również o Tornado. Może się to
wydać trochę dziwne, że w mieście re-
gularnie nawiedzanym przez huragany
i trąby powietrzne nigdy nie widziano
Tornado, ale taka jest prawda. Zapasy
przyjezdnych szybko się wyczerpują
i nie pokrywają potrzeb miejscowych,
przez co ten narkotyk jest bardzo drogi.
Zbaczam z tematu, a miało być o
bazarze. Cały plac zastawiony jest
kontenerami, prowizorycznymi bud-
kami z aluminiowych rurek, desek i
brezentu, stolikami wyniesionymi z
restauracji, nadwoziami samochodów
i podobnym złomem. To wszystko
stragany rozrzucone po placu w po-
zornym nieładzie. Chociaż każdy może
sprzedawać co chce i z czego chce, stali
sprzedawcy z zazdrością strzegą swoich
miejsc. Targowisko w Miami Arena to
miasteczko, które rządzi się swoimi
prawami. Ożywa przed wschodem słoń-
ca i pustoszeje wkrótce po zachodzie.
Niektórzy spośród sprzedających spę-
dzili tu całe życie, na przykład Śliski
Carl, który na noc zamyka się w swoim
kontenerze i śpi. Powinieneś go kiedyś
odwiedzić - sprzedaje ryby, świeże, bo
trzymane w beczkach ze słoną wodą.
Pobędziesz w Miami i dostrzeżesz, jaką
rzadkością jest świeże jedzenie. W tym
przedziwnym miasteczku można wy-
różnić dzielnice, w których sprzedaje
się poszczególne produkty, na przykład
prochy, czy części mechaniczne. Ma
ono swoich domokrążców, na przykład
ludzi, którzy sprzedają straganiarzom
ciepłe jedzenie i wodę. Nawet miejscowi
gubią się w labiryncie uliczek między
straganami i zaułków, co dopiero przy-
jezdni. Swoją drogą przy wejściu na
bazar opadnie cię zgraja chłopaczków,
którzy będą chcieli wynająć się jako
przewodnicy, albo wręcz wprost zapro-
wadzić cię do miejsca, gdzie dostaniesz
dzielnice w miami
najlepszy towar. Nie radzę korzystać z
ich usług, bo to przeważnie złodzieje, a
na dodatek są w zmowie z niektórymi
sprzedawcami, więc zechcą ci wcisnąć
jakiś bubel.
Targowisko, rzecz w Miami niespo-
tykana, nie należy do nikogo, a raczej
lepiej byłoby powiedzieć, że należy do
wszystkich. Żaden z bossów nie odważył
się położyć na nim łapy - to byłoby jak
obrabowanie kościoła. Większość miesz-
kańców Miami nie zna innej religii niż
handel, więc jakiekolwiek zmiany w
miejscowej tradycji od razu wywołałyby
bunt. Nikt nie pobiera opłat za wysta-
wienie stoiska, ale wszystkich opisują
te same prawa. Jeśli będziesz miał
ochotę spróbować sił jako sprzedający,
musisz przestrzegać zasad. Po pierwsze,
prawo pierwokupu każdego towaru
mają zawsze bossowie. Jeśli wystawisz
na sprzedaż coś naprawdę interesujące-
go, jak inkrustowany srebrem pistolet
z okresu wojny z Meksykiem, wróbelki
z bazaru doniosą komu trzeba. Jakiś
palant podejdzie i powie: zarezerwuj to
dla pana Woodsa. I musisz się do tego
zalecenia dostosować. Druga ważna
sprawa - jeśli jakieś miejsce zostało już
zajęte, jako nowy nie masz prawa się
na nie ładować. W skutek tego centrum
bazaru zajmują najstarsi stażem han-
dlarze, z najlepszymi gamblami, a po
brzegach stoją łachudry z byle czym.
Trzecie i ostatnie prawo mówi, że na
bazarze porządku pilnują Miami Vice
lub upoważnieni przez nich ludzie. W
praktyce są to zawsze najemnicy, bo
twardzielom z MV nie chce się łazić
w słońcu na śmierdzącym i tłocznym
bazarze. Wynajęcie się jako ochrona
bazaru to, nawiasem mówiąc, dobra
okazja do zarobienia kilku uczciwych
gambli. Trzecie prawo mówi, że ochrona
ma prawo wyrzucić na kopniakach każ-
dego, kto zakłóca spokój, albo dezorgani-
zuje handel. Niezła okazja do nadużyć,
co? Na szczęście trzecie prawo rzadko
kiedy wprowadzane jest w życie, bo
77
 miami

kupcy są dosyć solidarni i wstawiają MacLane’a, ale w końcu stanęło na

się jeden za drugiego. Proste zasady, Nakatomi Plaza. Nazwa przyjęła się i
nieprawdaż? Miłego kupowania i sprze- jest używana do dziś.
dawania. Wysokościowiec jest zamieszkały do
jedenastego piętra. Na górze jest trochę

Nakatomi Plaza niebezpiecznie, bo piętra miejscami sy-

Biurowiec został
u ko ń c z o n y t u ż
przed wojną. Bu-
dowali go Niem-
cy, więc miał w
nazwie dużo sze-
leszczących gło-
sek, ale nikt już
nie pamięta, o co
chodziło. Można się nieźle popluć, gdy
wypowiada się tą nazwę, ale kto mógł
przewidzieć, że po wojnie potracimy
zęby? Biedni Niemcy, nawet nie chcę
wiedzieć, co się tam teraz dzieje w Eu-
ropie. Flegma zalega chyba wszystkie
ruiny!
Bomby spadły niespełna tydzień
po oficjalnym otwarciu i podobno aż
przykro było patrzeć, jak fabrycznie
nowe szklane tafle topią się i pękają.
Ale niemiecka precyzja nie okazała się
przereklamowana - budynek przetrwał
całą wojnę. Nie jest piękny, to prawda,
ale stoi solidnie. Wspominam o nim,
ponieważ jest doskonałym przykładem
„warstwowego” życia w Miami - bogaci
na górze, biedni na dole. Tak jest od
czasu, kiedy ludzie zasiedlili wysoko-
ściowiec po raz wtóry. Jakiś mądrala
obejrzał w kinie film „Szklana pułapka”
i odkrył, że budynek jest identyczny.
Zaproponował nazwę Centrum Johna
pią się, dlatego stoją puste. Oczywiście,
nikomu nie wolno się tam wprowadzać,
nawet gdyby chciał. Trzy górne pozio-
my, czyli pięć lub sześć pomieszczeń
biurowych, zamieszkują faceci, którzy
dorobili się na piractwie. Mieszkają tam
ze swoimi laskami, dzieciakami, psami
oraz niewolnikami, nawet nie myślą
schodzić na dół. To znaczy czasami
schodzą, ale większość spraw załatwia-
ją za nich niewolnicy. Ludzie z trzech
górnych pięter mają własną klatkę
schodową i jeśli spotkają na nich kogoś
z dołu, to niewolnicy dają delikwentowi
po ryju i spuszczają go w dół po scho-
dach, żeby skorzystał z właściwej drogi.
Nie wiemy, ani ja, ani żaden z moich
znajomków, jak żyją ludzie z trzech
najwyższych pięter. Pewnie opływają
w dostatki, mają masę żarcia, w bród
lekarstw i całymi dniami chleją najlep-
szy bimber.
Cztery najniższe piętra zamieszkane
są przez zwykłych zbieraczy gambli. Ci
żyją w czymś na kształt komuny, to
znaczy ich pomieszczenia są połączone,
śpią koło siebie na podłodze, wspólnie
gotują żarcie, razem pracują. Słysza-
łem plotkę, że nawet kobiety są u nich
wspólne, ale to nieprawda. Na tych po-
ziomach panują bród, smród i ubóstwo.
Szczury biegają po korytarzach, na
zalegających po kątach stosach szmat

Przyprawy
Życie w Miami ma sporo wad, ale też przynajmniej jedną niepodważalną zaletę. Mo-
żesz tu dostać przyprawy do jedzenia, które są na dodatek tanie. Pod dostatkiem jest
cukru z trzciny cukrowej, a sól pozyskujemy z morskiej wody. Bardziej wyszukane
przyprawy pochodzą z wysp na Karaibach. Właśnie na transportujących je kupców
najczęściej zasadzają się piraci. Pieprz, gałka muszkatołowa, cynamon i inne. Nie
wyobrażam sobie grochówki bez odrobiny majeranku - lepiej smakuje, a na dodatek
zioło sprawia, że nie będziesz pierdział i cierpiał na wzdęcia. Przewożona przez Miami
kawa oraz herbata to ważne towary eksportowe.

78

aż czarno od wszy. Nawet ich jedzenie
zajeżdża szambem i zgnilizną.
W ten sposób doszliśmy do parte-
ru, ale to jeszcze nie koniec. Zostały
przecież piwnice i podziemne garaże.
One również są zamieszkałe, ale ich
rezydenci nie mają statusu ludzi. To
degeneraci, wszelkiej maści odmieńcy,
mutanci i zaślinieni wariaci. Od czasu do
czasu mieszkańcy Nakatomi Plaza robią
wielką deratyzację i tępią plugastwo,
ale, jak karaluchów, nigdy nie udaje
się ich wytłuc do końca.
Pomnik Jose Dixona
Na placu przy American Airlines
Arena, niedaleko bazaru, stoi pomnik
naszego narodowego bohatera, Dixona.
Jose jest chyba najbardziej znanym na
świecie obywatelem miasta - żywym
przykładem na to, że nawet chłopak z
biednej dzielnicy może się wybić i zrobić
karierę za granicą. Na pewno o nim
słyszałeś - ciężki karabin maszynowy
i piła motorowa na plecach, siwe włosy,
medalik ze świętym Krzysztofem na
szyi. Potężne chłopisko z twarzą usianą
bliznami. Wędruje po Pasie Śmierci i po-
luje na mutantów. Poluje? Co ja gadam!
Rzeza ich jak świnki przed Wielkanocą!
Od czasu do czasu Jose odwiedza swo-
je rodzinne miasto i z rozrzewnieniem
wspomina stare miejsca. Należący do
matki dom; kościół, w którym przyj-
mował Pierwszą Komunię, ulicę, na
której uczył się strzelać. Nasz bohater
wszędzie jest witany jak krewniak i
nigdy nie musi za nic płacić. Po jego
odwiedzinach wielu nowo narodzonych
chłopców nosi imię Jose, a dziewczęta
Przepustki Wschód-Zachód
Swoje przepustki Wschód-Zachód robi ze starych kart kredytowych Master Platinium. Są one niezwykle
rzadkie i raczej nie ma szans, żeby ktoś znalazł jakąś. Dodatkowym zabezpieczeniem są tłoczone na
karcie numery oraz natryskiwana warstwa powłoki w odpowiednim kolorze. Pasków magnetycznych
nie wykorzystuje się, ponieważ firma nie dysponuje odpowiednią technologią.
dzielnice w miami
przychodzą pod pomnik, plotą wianki
i chichoczą do siebie.
Wschód-Zachód
Najsłynniejsza
firma kurierska
na kontynencie
ma oczywiście
swoje przedsta-
wicielstwo w
Miami. Duży bu-
dynek banku,
częściowo odno-
wiony i pomalowany na biało, rzuca się
w oczy, a wielki szyld nie pozostawia
żadnych wątpliwości. Szefowa przed-
stawicielstwa, Betsheba Moor, pilnie
dba, żeby nikt nie przeoczył miejsca, z
którego może wysłać swoją przesyłkę
niemal wszędzie, za bardzo umiarko-
waną opłatą. Widzisz? Nawet na mnie
działa ich reklama!
Wschód-Zachód przynosi w Miami
spore zyski ze względu na obecność
Łowców i Handlarzy. Siedzibę Ligi
odwiedzają najlepsi złomiarze, wielu
mieszka tu na stałe, wiec jeśli znajdą
zamówione przedmioty, nie zawsze
chce im się osobiście dostarczać je zle-
ceniodawcy. Właśnie Liga najczęściej
korzysta z usług firmy kurierskiej. Na
drugim miejscu są miejscowi kupcy,
szczególnie ci, którzy handlują cenny-
mi i łatwymi w transporcie rzeczami,
jak papierosy i cygara, albo luksusowy
alkohol. Od czasu do czasu trafiają się
zwykli zjadacze chleba, którzy chcą coś
wysłać przyjaciołom albo krewnym. Ba,
zdarzało się, że Wschód-Zachód świad-
czył dyskretne usługi wielkim bossom.
79
 miami

Słyszałeś o tej chryi z uranem, który
udawał platynowe elektrody? Może i
dobrze dla ciebie - im mniej się wie, tym
dłużej się żyje.
W siedzibie pracuje jedenaście osób
personelu - sami biurokraci i stała
ochrona. Wszyscy Kurierzy firmy są
wolnymi strzelcami. Zgłaszają się po
zlecenia, przewożą towar i dostają za
niego zapłatę, z której Wschód-Zachód
potrąca sobie prowizję. Firma zajmuje
się wszystkimi finansami, a na życze-
nie swoich pracowników pełni również
funkcję banku, przechowując i pomna-
żając ich majątek. Jest jak u mamy i
jeszcze nie słyszałem, żeby jakikolwiek
z Kurierów się poskarżył.
Nie wiem, jak w innych miastach,
ale w Miami obowiązuje pewna hie-
rarchia. Najstarsi stażem Kurierzy
łapią lepsze fuchy niż żółtodzioby. W
budynku są trzy pokoje, ze ścianami
pomalowanymi na kolory - żółty, zielo-
ny i niebieski. W każdym wisi tablica
ze zleceniami - pracownicy mogą wejść
i oglądać je sobie do woli, zależnie od
statusu przepustki. Żółte przepustki
mają szczeniaki - nowozatrudnieni i ci,
którzy nie wykonali jeszcze więcej niż
dwóch zleceń. Zieloną dostaje Kurier,
który ma już za sobą przynajmniej dwa
kursy, ale nie zrobił jeszcze piętnastu.
Niebieska jest dla weteranów - podobno
w niebieskim pokoju nigdy nie ma tło-
ku. Kolor pokoju oznacza, jak zyskowne
są zlecenia. Na żółtych nie zarabia się
prawie nic - ich wykonanie jest tylko
przepustką do dalszych przywilejów.
Oblegane przez wszystkich zielone zle-
cenia pozwalają się utrzymać z nadzieją
na „niebieski awans”. Weterani są już
żywymi legendami i trafiają im się
najbardziej smakowite kąski. W każdej
kategorii koloru zdarzają się kontrak-
ty łatwiejsze i trudniejsze, więc cena
jest również wyznacznikiem ryzyka.
Podobno żółtodziobów można poznać
po tym, że wydzierają sobie najlepiej
płatne oferty, tymczasem weterani
nawet nie zwracają na nie uwagi. Oni
niczego nie muszą już udowadniać i
nie chcą głupio rozstawać się z życiem.
Słyszałem plotkę, jakoby istniał jeszcze
jeden pokój - biały. Wśród pracowników
Wschód-Zachód krążą o nim legendy. W
„Na sygnale”, knajpie dla Kurierów, od

Metromover i Metrorail
Ach, te szyny na betonowych słupach? To resztki Metromover i Metrorail, senior,
linii kolei nadziemnej. Ojciec Jose jeszcze widział, jak się poruszały nad miastem,
w kilka lat po wojnie, ale bossowie ich zakazali. Ktoś tam stwierdził, że z okna
wagonu można strzelić ze Stingera w któryś z wieżowców Rady i zdjęli całą li-
nię, ale to głupota, wielka głupota. Przecież zewsząd można strzelić ze Stingera...
Gadanie. Pewnie pokłócili się, który ma położyć łapę na kolei.
No, ale część linii zachowano. Wciąż kursuje pociąg z Miami Arena do Jackson
Memorial Hospital, FIST-owi go dali. Stację ciężko znaleźć, bo dosłownie tonie w
dżungli, ale „fistaszki” tam siedzą, oni o tory i pociąg dbają. Nic dziwnego, senior,
jak któryś z bossów nagle zachorzeje, to inaczej jak koleją do szpitala się nie
dostanie. Nie ma mowy. Między Areną a szpitalem rośnie bardzo gęsta dżungla,
senior, i tory biegną dosłownie tuż nad drzewami. Pociąg jest uzbrojony w karabiny maszynowe, bo ponoć
zdarzało się, że pantery leżały na torach. Jakby senior chciał kiedyś do szpitala lub...
Si, senior, wiem, że senior zdrowy jak koń. Si, pośpiech. Już, już, Jose pędzi. A czemu FIST czy bossowie
nie wykarczują tej dżungli? Tego Jose nie wie, ale słyszał, że dżungla w tym rejonie jest wyjątkowo zło-
śliwa. Jak się ją wypali, odrasta w ciągu paru tygodni, a pędy kruszą beton i asfalt. Biegnie tam również
Expressway i „fistaszki” mają urwanie głowy z utrzymaniem drogi. Walczą z dżunglą cały czas, ale las
się nie poddaje. Silny, uparty las... Jose słyszał, że FIST chce już porzucić Expressway i cały ruch puścić
przez Biscayne Boulevard, ale to tylko plotki. Porzucić Expressway?
Czegoś to ludzie nie wygadują, doprawdy. Jose słyszał nawet, że ktoś tam chce ofiary z ludzi składać,
by przebłagać duchy dżungli, hahaha!

80

czasu do czasu ktoś opowiada o spotka-
niu z posiadaczem białej przepustki,
ale wszyscy traktują gawędziarza z
przymrużeniem oka. Betsheba Moor
śmieje się z tych opowieści na równi
z pozostałymi, ale nie powiedziałbym,
żeby jej śmiech był do końca szczery. Po-
dobno o białą przepustkę nie można się
po prostu ubiegać. Jak twierdzi Frank
Rybie Oczy, w pewnym momencie ci
ją wręczają, a ty dobrze wiesz, za co.
No cóż, może w Nowym Jorku ktoś ma
taką?
Na sygnale
D o t ej k n a j p y
trafiłem zupełnie
przypadkiem. Na-
walony jak dzika
świnia zatacza-
łem się od budyn-
ku do budynku
na głównej ulicy
Miami. Kumpli,
mięczaków, zgubiłem gdzieś po drodze,
choć wtedy mi się zdawało, że idą koło
mnie, więc po krzywej balistycznej pró-
bowałem się władować w wieczornych
przechodniów i oprzeć się o nich. Na
szczęście nie trafiłem w żadnego - mogło
być ze mną źle, bo miejscowi raczej nie
znają się na żartach. W pewnym mo-
mencie biorąc ostry zakręt wpadałem
przez otwierające się drzwi do jakiegoś
lokalu. Ochroniarze chyba mnie z kimś
pomylili, ponieważ nie wylądowałem z
powrotem na ulicy, ale w wyniku dziw-
nego splotu nóg trafiłem na drewnianą
ławę. Siedzieli przy niej Frank Rybie
Oczy, Justin oraz Szybka Fanny, która
opowiadała reszcie ekipy, jak położyła
celnym strzałem gangersa. W chwili,
kiedy rzekła „łup!” wylądowałem na bla-
cie, co reszta towarzystwa skwitowała
głośnym brechtem. W ten sposób pierw-
sze lody zostały przełamane - podbiłem
serca trojga Kurierów.
dzielnice w miami
Do „Na sygnale” da się wejść tylko
dzięki przepustce z Wschód-Zachód, ale
posiadacz przepustki może przyprowa-
dzić ze sobą gości. Żebym nie musiał się
bez przerwy prosić, załatwili mi lewą
żółtą, która w gmachu firmy nie zda
się na nic, ale jak na knajpę wystar-
czy. Zaglądam więc od czasu do czasu
i poznaję nowych ludzi. Rotacja jest
spora, ponieważ ludzie bez przerwy
kursują po kontynencie. Na ich miej-
sce przyjeżdżają Kurierzy z innych
miast - szczególnie często Nowojorczycy.
Przyjezdni zawsze mają coś ciekawego
do opowiedzenia, czasami jakieś drobne
gamble na wymianę. Chociaż handel w
„Na sygnale” nie jest mile widziany (to
snobistyczna knajpa) ludzie często wy-
mieniają się drobiazgami. Tam właśnie
zdobyłem amunicję do mojego Ingrama i
breloczek z trójwymiarowym Nixonem,
który puszcza oko kiedy się nim poru-
sza.
Underground
„To z Undegroun-
du” szepnął mi
ostatnio znajo-
mek, pokazując
nową maczetę.
Wy g l ą d a ł a j a k
zwykła maczeta,
ale i tak zrobiłem
wielkie oczy. Un-
derground? Wypytałem więc kolesia o
szczegóły i szybko zaczął się plątać w
zeznaniach. W końcu stanęło na tym,
że odkupił ją od kogoś, kto ją nabył w
Undergroundzie. Byłem tego pewien od
samego początku. Takiego chomąta to
by nawet nie wpuścili do Undergroundu!
No bo to w końcu miejsce nie dla
byle cyca malinowego. To prawdziwe
targowisko, nielegalne że aż strach,
urządzone na dwóch najniższych pię-
trach podziemnego parkingu. Ludzie
gadają, że dostać się tam można tylko
81
 miami

kanałami, góra jest zawalona gruzami,
a o tym, co tam sprzedają lepiej nie
słuchać, bo zazdrość ino człowieka
strzyka! Chłopie, broń, części zamienne,
narkotyki, telewizory z DVD, laptopy,
a jak się uweźmiesz, to i traktor tam
kupisz. Albo lampkę do akwarium!
Istnieje tylko jeden problem, ale za
to techniczny. Nie bardzo wiadomo, jak
tam dotrzeć. Bo byle chomąta tam nie
wpuszczą.
karz, ale na pewno nie jak barczysty,
jednooki drab z zarośniętą gębą. Mówi
się, że el doctor tuż po wojnie spędził
wszystkich ocalałych lekarzy, denty-
stów i pielęgniarki w jedno miejsce i pod
lufami karabinów kazał im zapomnieć o
tej tam całej przysiędze, etyce i innych
takich, po czym otworzył lecznicę dla
bogatych. Doprawdy nie wiem, co się
stało z tymi, którzy się nie zgodzili.
Wiem natomiast, co się stało z resztą -
ostro zasuwają w tym szpitalu, to im

Jackson Memorial trzeba oddać.

Sądzę, że to jedyne takie miejsce

Hospital na całej Florydzie. Wciąż funkcjonu-

je tam sporo sprzętu medycznego, a
Jackson Memo- chorymi zajmują się profesjonaliści, a
rial Hospital to nie wioskowi szamani. Słyszałem też,
nie miejsce dla że w laboratoriach szpitala prowadzi
takich, jak ja czy się badania nad gorączką błotną, a w
ty, stary. Żeby jednym z budynków istnieje szkoła dla
tam się leczyć, młodych lekarzy, ale na własne oczy się
trzeba mieć po- o tym raczej nie przekonam. Nie mam
zycję. Mogę się wystarczająco dużo gambli, by się tam
założyć, że pierw- leczyć, nie mam też czołgu, by sforsować
szym pytaniem, które ci zadadzą, najeżone lufami mury tego przybytku.
będzie: „Masz czym zapłacić?”. Dopiero Słyszałem też jeszcze jedno - lekarze
drugim będzie „A co ci dolega?” to uparci, twardzi ludzie, oddani rato-
Choroba to naprawdę kosztowna waniu ludzkiego życia. Wcale bym się
sprawa. nie zdziwił, gdyby wielu z nich było
Słyszałem kiedyś, że szef tego in- równie oddanych ratowaniu demokra-
teresu, doktor Alberto Gonzales wcale cji.
nie jest doktorem, a zwykłym bandytą.
Jakoś mnie to nie dziwi - nie wiem,
jak powinien wyglądać zwyczajny le-

Posterunki w Śródmieściu
Si senior, Jose wie, pośpiech. Żeby wejść do lepszych dzielnic, trzeba przejść przez
posterunek MSS, senior, tam trza się dużo uśmiechać. Jose pokaże swoje ID, to
starczy, ale senior musi opowiedzieć, po co przybywa i skąd... Oni to zapiszą, oni
wszystko zapisują. Dobrze, że od północy nie idziemy, na skrzyżowaniu Biscayne
i McArthur też jest posterunek, ale większy! Tam sprawdzają każdego i to czasem
po kilka godzin, bardzo dokładnie sprawdzają, a niech no coś im się podejrzanego
wyda! W Miami nikt się nie kłóci z policją, senior.
A innej drogi właściwie nie ma. Można jeszcze jechać Expressway, ale to droga
FIST-u. Pieszego to tam rozjadą. Można też próbować przedrzeć się przez ruiny
na północny zachód od Miami Arena, ale tam gęsta dżungla, senior, tak gęsta,
że nawet mieszkać się nie da. Jeden przyjaciel Josego mówił, że tam mają swe
gniazdo florydzkie pantery, ale Jose wie, co to bujda.

82

Wypożyczalnia ślizgaczy
Pozwól, że przy-
pomnę po raz ko-
lejny, że Floryda
składa się z bagna
i pokrytych płyt-
ką wodą gruntów.
Przejezdne dla sa-
mochodów drogi
można policzyć
na palcach jednej ręki - wszystkie znaj-
dują się pod kontrolą albo obserwacją
szych z Miami. Wynika z tego, że jeśli
chcesz poruszać się po okolicy szybko
i swobodnie, a szczególnie jeśli chcesz
pozostać niezauważony, musisz znaleźć
sobie inny środek transportu niż samo-
chód. Gorąco polecam Wypożyczalnię
ślizgaczy Mortimera Muła.
Ślizgacze to takie motorówki z wiel-
kim wiatrakiem z tyłu. Lejesz paliwo,
odpalasz silnik i ziu... maszyna gna po
powierzchni moczarów. W ten sposób
możesz zwiedzić całą Florydę i obejrzeć
kawał dzikiej, nieokiełznanej przyro-
dy, a nawet zapoznać się z ludowym
rękodziełem Florydy, czyli dzirytami i
oszczepami zamieszkujących półwysep
dzikusów. Przed wojną ludzie płacili za
to fortunę. Teraz wystarczy 50 gambli
za cały dzień hulanek i swawoli w
akompaniamencie warkotu wentylato-
ra. Rzecz jasna, jeśli jesteś przybłędą
spoza miasta, musisz wpłacić kaucję -
równowartość ceny ślizgacza, czyli 800
gambli. Najpewniej nie będziesz miał ze
sobą paliwa, więc możesz zaopatrzyć się
u Mortimera. Paliwo kosztuje tu tyle,
co w mieście, a na dodatek jest wzboga-
cone domieszką, która oszczędza silnik
ślizgacza. Za litr płacisz 8 gambli, a jeśli
wypożyczyłeś ślizgacz, Muł napełni bak
(20l) za 130 gamli.
Co to za facet, ten Mortimer? Faj-
ny koleś. Przedwojenny, solidny. O ile
się nie mylę, płaci komuś haracz za
ochronę, ale poza tym jest niezależny.
dzielnice w miami
Zyskał sobie ksywkę Muł, ponieważ jest
bezpłodny, nad czym bardzo boleje. Błąd
w sztuce lekarskiej popełniony kilka
lat temu sprawił, że ten niski i brzyd-
ki jak noc facecik nienawidzi lekarzy.
Nigdy nie wynajmie ślizgacza facetowi,
którego podejrzewa o niecne praktyki
medyczne. Nie dziwi, że Mortimer jest
schorowany i pogięty przez artretyzm.
W jego krwi dziesiątki szczepów zaraz-
ków toczą zażarty bój o pierwszeństwo
i chyba tylko równowadze sił w tej
wojnie Muł zawdzięcza życie. Kiedy
będziesz z nim rozmawiał, uważaj, żeby
cię nie okaszlał wymieszaną ze śluzem
posoką.
Wyścigi aligatorów
Każdej niedzie-
li po mszy wie-
lu mieszkańców
miasta udaje się
na wyścigi aliga-
torów. To miejsco-
wy sport, tak jak
wyścigi lub hy-
perblade w Detro-
it. Tor wyścigowy mieści się na dawnym
Jose Marti Stadium. Wykorzystywany
jest tylko fragment bieżni, jakieś sto
metrów z okładem. Ludzie gromadzą
się tłumnie zarówno na starych trybu-
nach, a raczej fragmencie, który prze-
trwał wojenną zawieruchę i huragany,
jak i na ustawionym po przeciwnej
stronie rusztowaniu dla biedniejszych.
Wstęp kosztuje symbolicznego gambla,
prawdziwy dochód pochodzi z zakładów.
Pozwól, że przybliżę ci tą jakże
charakterystyczną dla Miami dyscy-
plinę. Wszystkie informacje cytuję na
podstawie „Oficjalnej historii Wyścigów
Aligatorów z Miami” wywieszonej na
jednym ze słupów ogłoszeniowych
razem z informacjami dotyczącymi
zbliżających się wyścigów. Mało kto po-
trafi czytać, więc z reguły w niedzielne
83
 miami

popołudnie jakiś mądrala wdrapuje się chody dzielone są pomiędzy członków

na ramiona zgromadzonego przy słupie
tłumu i głośno duka co napisano, a resz-
ta komentuje między sobą. Straszny
harmider. W każdym razie - według
oficjalnej legendy Wyścigi Aligatorów
zapoczątkował jakiś żałosny i anoni-
mowy dupek z Wisconsin, w ludowej
tradycji nazywany Haroldem. Harold
podpadł Miami Vice, twierdził mianowi-
cie, że przedstawiciele sił porządkowych
to złamane kutasy utaplane w gównie,
co świadczy zarówno o ich preferen-
cjach, jak i podporządkowanej gustom
aktywności. Wielokrotnie wzywany do
opamiętania się i zaprzestania, Harold
nie tylko nie przestał miotać kalumni,
ale skoncentrował swoją uwagę na
reszcie miasta. Zauważył, że Miami ma
więcej wspólnego z latryną niż kosmo-
polityczną metropolią, wygłosił również
uwagi na temat stanu umysłowego
mieszkańców, którym najwyraźniej
nie służy słońce. Sądy o rodzicielkach
mieszkańców Miami Harold wygłaszał
już stojąc po kolana w bagnie. Urwał
gwałtownie, dostrzegając zbliżające się
krokodyle. Funkcjonariusze zaczęli się
zakładać, który krokodyl wygra wyścig
(Harolda nie brano pod uwagę, jako
zwycięzcę). Kiedy impreza się skończy-
ła, stwierdzili, że warto rozpropagować
zabawę w mieście.
Do dzisiaj kontrola nad wyścigami
znajduje się w rękach Miami Vice. Do-
policji w zależności od rangi. Część idzie
na utrzymanie stadionu i opłacenie
ludzi opiekujących się aligatorami. No
i na zakup niewolnika. Każdej soboty
w Astorii wybiera się silnego draba,
takiego, który będzie żył wystarczająco
długo, by dostarczyć widzom zabawy. W
niedzielę delikwenta zawozi się na tor
i wraz z rozpoczęciem wyścigu otwiera
się drzwi do jego klatki. Facet ma trzy
sekundy przewagi nad krokodylami
- musi dobiec do ustawionej na mecie
bandy i wdrapać się po niewygodnych
szczeblach przybitych do drewnianej
ściany.
Kilka razy do roku, z reguły podczas
świąt, urządza się naprawdę wielki
wyścig. Kilku zawodników biegnie po
różnych torach, dystans jest zwiększo-
ny do 400 metrów albo 4km, aligatory
mogą biegać środkiem stadionu... Każ-
dego roku dochodzą dodatkowe reguły.
Mnóstwo dobrej zabawy i wysokie wy-
grane z zakładów. Polecam.

Kościół Gesu
Ech, senior, to inny świat, nie dla takich ludzi jak Jose. Nie mamy tu nic do szukania, ale... Ale przycho-
dzimy tu, bo jest tu kościół Gesu. Jose, jego rodzina, sąsiedzi, inne osiedla, całe Little Havana tu przy-
chodzi, senior. Zawsze tu przychodzimy, gdy padre Alvares odwiedza kościół Gesu. Słyszał senior o padre
Alvaresie? No, kto by nie słyszał... To święty człowiek i wielki kaznodzieja. Tłumy tu walą na samą wieść
o jego przybyciu. Nikt nas wtedy nie zatrzyma, ani MSS ani MP, ani sami bossowie. Handlarze usuwają
stragany, przewoźnicy przez rzekę nie biorą opłat, wszyscy idą słuchać słów świętego człowieka. A on
mówi o Bogu, o posłuszeństwie wobec jego nakazów, opowiada sceny z życia Jezusa, a my słuchamy, pła-
czemy, śpiewamy razem z nim, a w nocy rozpoczynają się Festyny Odkupienia. Proszę uwierzyć biednemu,
niemądremu Jose, ale słowa padre Alvaresa oczyszczają nasze dusze. Słuchamy go, a potem czujemy się
lekko jak ptaki, lżej nam się pracuje, lżej znosi cierpienia i choroby. Kochamy naszego padre, lecz ponoć
bossowie niezbyt go kochają. Ludzie opowiadają, że nawet chcieli go zabić, a sam kościół Gesu rozwalić w
pył, ale na szczęście ktoś ich od tego odwiódł. Chyba zrozumieli, że byłaby to ich ostatnia decyzja w Miami.

84

Moises Segundo
Kolejny dupek o imieniu i nazwisku
niewymawialnym dla uczciwego Jan-
kesa. Nie jestem rasistą, ale gdyby Bóg
chciał, żeby Latynosi rządzili światem,
o przynależności do elity władzy decy-
dowałyby mecze piłki nożnej. Wysoki
facet z twarzą zniszczoną przez ospę,
silny, chociaż nie ma postury kultury-
sty. Dredy, ciemne okulary, nosi się na
biało. Patrzysz i od razu wiesz, z kim
masz do czynienia. Ale do rzeczy - co
dobrego mogę powiedzieć o Segundo?
Nic, więc ku przestrodze parę niemi-
łych rzeczy. Facet pochodzi z Jamajki
i handluje żywym towarem. Zaczynał
jako detalista - z bandą podobnych
sobie zbirów napadał na małe wioski i
koczowników, łapał silnych i zdrowych,
a resztę zabijał. Stłoczonych jak bydło
niewolników transportował statkiem do
Miami na handel. Gamble wymieniał na
alkohol i lekarstwa i upłynniał towar
na Wyspach. Wreszcie wzbogacił się i
zdecydował osiąść w mieście. Kręcił się
tu może z rok, tak zupełnie bez sensu,
bo ani nie wydawał za dużo, ani nie
mieszał się w żadne interesy. Naresz-
cie pewnego pięknego dnia okazało się,
że gość za wszelką cenę chce zostać
przyjęty do Rady. Doszły cię pewnie
słuchy, że wkupił się już za jakieś
potworne gamble, ja też słyszałem te
plotki. Przemyślałem sprawę, i wiesz
co? Rozumiem, że musiał tutaj trochę
pomieszkać, żeby uchodzić za swojaka,
ale nie sądzę, żeby stać go było na
łapówkę w towarze, zdolną otworzyć
drzwi do Rady. Wydaje mi się, że facet
opchnął jakiś sekret - stałe źródło zy-
sku, na przykład informacje o enklawie
na jednej z zapomnianych wysepek, w
której ludzie żyją na przedwojennym
poziomie? Albo informacje o jakimś
porzuconym przedwojennym okręcie?.
Może nawet technologię medyczną, któ-
rej sam nie potrafił zakumać, ale która
w rękach lekarzy z Miami przedłuży
dzielnice w miami
życie mieszkańców najwyższych pięter
wieżowców. Śliski gość z tego Moisesa.
Wygląda na sprytniejszego, niż można
sądzić.
Siete Ciudades Oros
To miejsce pro-
wadzi rodowity
Peruwiańczyk.
Poważnie, urodził
się w Ameryce
Południowej, w
Peru, gdzie żyją
lamy i kondory.
Tyle, że rodzice
zabrali go stamtąd gdy był mały i nic
nie wie, co się teraz dzieje na południu.
Nie wierz jego ściemom, bo to łgarz
jakich mało. Facet ma imię, którego
nikt nie potrafi wymówić, więc wołają
na niego różnie, Cwaniak, Człowiek w
Kocyku, Indianin, Koleś. Zawsze wie, że
chodzi właśnie o niego. Widzisz, w Miami
znajdziesz przynajmniej kilkanaście
melin, w których można się napić tanio
a dobrze, więc trzeba czymś zachęcić
klientów. Cwaniak wpadł na pomysł
knajpy etnicznej. Zrobił scenografię,
która według niego ma imitować Inków,
czy innych Majów. Zrobił w kocu dziu-
rę i przeciągnął go przez głowę i tak
właśnie paraduje. Jak się domyślasz,
facet nie jest przesadnie szanowany w
mieście, ale nikt specjalnie nie krzywdzi
Kolesia, ponieważ stoi za nim Cantato.
Indianin zaopatruje się u tego bossa
w alkohol, jak zresztą każdy, kto chce
mieć święty spokój.
Po co w ogóle zawracam ci głowę tą
śmieszną knajpką? Ponieważ właśnie u
Cwaniaka można zjeść najlepszy posi-
łek w Miami. Trzy córki właściciela są
boskimi kucharkami i z najgorszych
śmieci potrafią zrobić fajne egzotycz-
ne jedzonko. Ogólna zasada brzmi, nie
pytaj co jesz, tylko wcinaj. Osoby o
słabych nerwach nie powinny się zasta-
85
miami
nawiać, z czego zrobione są potrawy. Na
przykład mój dobry kumpel wszedł do
kuchni, żeby zapytać i został schlasta-
ny po pysku żywym wężem, ale kogo
w dzisiejszych czasach brzydzi wąż albo
larwy żółtobrzucha zbierane o poranku
z powierzchni zastałej wody? Żeby
utrzymać klimat, Cwaniak pisze na ta-
blicy nazwy potraw w swoim ojczystym
języku, więc ni cholery nie wiadomo,
co to jest. Stali klienci, do których się
zaliczam, nauczyli się rozpoznawać po
kształcie literek, o co chodzi i powymy-
ślali własne nazwy dla dań. „Siewka,
Harry, co tam posuwasz? / Duszonego
pytonga. / Wygląda spoko, ale chyba
wsysnę zupkę-trupkę / O.K. słyszałem,
że dzisiaj dali dużo tego żółtego.”
Siete Ciudades Oros jest drogim
miejscem, ale przyznaj, gdzie indziej
zjesz prawdziwy ciepły posiłek? Oprócz
stałych klientów, których stać, przy-
chodzą tutaj przyjezdni, którym nie
przeszkadzają bariery językowe. Ludzie
z Karaibów, środka kontynentu, jacyś
Francuzi chyba też. Gdzie to się wszyst-
ko uchowało?
Liga Złomiarzy i Łowców
To chyba najbardziej znana organizacja
z Miami, ponieważ zdecydowana więk-
szość jej członków pochodzi z innych
zakątków kontynentu. Można powie-
dzieć, że Liga jest ponad podziałami
politycznymi, sympatiami i animozja-
mi. Należeć do niej może każdy, kto
zdobył sobie wystarczającą reputację
i zapłacił wpisowe. Organizacja skupia
ludzi, którzy wyszukują rzadkie gamble
i handlują nimi. Niewielu jej członków
zajmuje się handlem hurtowym i to-
warami powszechnie dostępnymi - w
końcu Łowca to nie byle handlarz! Po co
powstała Liga? Jej członkowie chronią
sobie nawzajem interesy, przekazują
zlecenia, wyłuskują czarne owce i oszu-
stów w biznesie poszukiwania gambli,
86
przede wszystkim zaś dążą do zmono-
polizowania rynku.
Łowcy Gambli to w większości samot-
nicy i outsiderzy, dlatego Liga nie jest
organizacją ścisłą i zbiurokratyzowaną.
Jej kwatera główna w Miami to nic
więcej jak prywatne lokum Perro Ar-
gento, aktualnego szefa. Dom jest duży,
a że mieszka w nim tylko Perro wraz
z dwoma pomocnikami i sekretarką,
znajdzie się w nim miejsce dla każdego
członka. Bezpieczne i wygodne miejsce
do spania to nie byle co, chociaż żarcie i
leki musisz sobie załatwić we własnym
zakresie. Liga nie jest organizacją cha-
rytatywną, tylko wspólnotą interesów.
Przystępując do niej możesz liczyć na
pomoc innych członków, ale musisz li-
czyć się z obowiązkami. Członkowie Ligi
są rozproszeni po całym kontynencie,
ale mogą się rozpoznać po charaktery-
stycznym szczególe - żółtej naszywce
na ramieniu, miedzianym pierścionku z
wygrawerowanymi literami N.O.M., albo
po amulecie obszytym borsuczym futer-
kiem. Ponieważ przedmiot może zmie-
nić właściciela, przynależność zawsze
potwierdza się hasłem i odpowiedzią
na hasło. Nie licz tylko, że dzięki mnie
będziesz mógł uchodzić za członka Ligii.
Na corocznym zlocie oznakowanie i ha-
sła zmieniają się, poza tym, jeśli jakiś
Łowca ma wątpliwości, nie przekona go
ani oznaka, ani prawidłowe hasło. Tacy
już są, ci złomiarze. Zero zaufania dla
ludzi.
Łowcy pomagają sobie na różne spo-
soby. Najczęściej po prostu wymieniają
informacje. Mówią o zmianach na kon-
tynencie, przestrzegają przed terenami
świeżo opanowanymi przez mutki albo
Molocha. Rysują sobie mapy wędrówek
gangów. Jeśli ktoś nie jest w stanie
wykonać zlecenia, za darmo przekazuje
je innemu członkowi organizacji, wraz
ze wszystkimi zgromadzonymi dotąd
danymi. Wśród osób należących do Ligii
krążą ostrzeżenia przed nieuczciwymi

pracodawcami, jak również plotki na
temat rzekomo gamblonośnych tere-
nów. Jeśli wymieniasz się z kumplem
z organizacji, możesz oczekiwać, że cię
nie oszuka, ponieważ straci szacunek
w oczach pozostałych. Organizacja nie
może ukarać nikogo niczym więcej niż
ostracyzmem, ale ten rodzaj kary w
zupełności wystarcza. Jeśli inni Łow-
cy odwrócą się od oszusta, będzie on
skazany sam na siebie. Na dodatek
pracodawcy zakumają, że coś z nim nie
tak i oleją gościa. Wśród wyrzutków z
falangi błotnej znajdziesz kilku byłych
członków Ligi, których organizacja wy-
kluczyła. Przyjrzyj się, jak skończyli.
Wspomniałem o corocznym zlocie.
Na pewno ktoś ci już o nim wspominał.
Każdego roku Liga organizuje spotkanie
w jednym z dużych miast, żeby nawet
członkowie z cholernej Kalifornii nie
byli pokrzywdzeni. Chociaż spotkania
organizacyjne są zamknięte dla po-
stronnych, zloty są okazją do zorgani-
zowania dużych targów. Nawet człowiek
z ulicy może zajrzeć na bazar Łowców
i znaleźć na nim przedmiot swoich ma-
rzeń. W czasie targów Łowcy przyjmują
zlecenia i sprzedają informacje o lokali-
zacji miast, które nie zostały złupione.
To nie lada gratka, więc na ostatni zlot
w Nowym Jorku przyjechali ludzie
z Federacji oraz Detroit. W tym roku
impreza wraca do domu - odbędzie się
w Miami.
Liga nie ma ambicji politycznych, nie
próbuje również zdominować handlu,
ale rządy wielkich miast muszą się z
nią liczyć. W ich oczach Liga to przecież
nic innego, jak zgromadzenie szpiegów,
które wszędzie ma swoich przedsta-
Źli ludzie i dobrzy ludzie
Kiedyś myślałem, że dobrzy ludzie to my, a źli są ci, którzy wywołali wojnę. Potem myślałem, że źli ludzie,
to ci, którzy chcą nam zabrać kobiety i żarcie, a dobrzy ludzie to my. Jeszcze później sądziłem, że tylko
ja jestem dobrym człowiekiem, w wszyscy inni są źli. Dzisiaj uważam, że nie ma dobrych ludzi, a źli są
ci, którzy wywołali wojnę. Spaprali robotę. Powinni byli zabić nas wszystkich.
dzielnice w miami
wicieli. Oficjalnie nic im nie można
zrobić, bo choć zbierają i wymieniają
informacje, to przecież tylko w celach
handlowych. Zamachy też nie bardzo
wchodzą w grę. Jeśli zabijesz Łowcę,
w jego miejsce przyjdzie węszyć drugi,
już ostrożniejszy. Na dodatek, co by nie
mówić o dociekliwości Złomiarzy, są oni
pożyteczni, bo dostarczają przedmioty
uszczęśliwiające ludzi. W kilku mia-
stach pojawił się pomysł wykorzystania
Ligii jako siatki szpiegowskiej, ale Perro
Argento bardzo dba o neutralność or-
ganizacji i pilnuje, by na jej członków
nie padł nawet cień podejrzeń. Stary nie
chce słyszeć o współpracy z Nowym Jor-
kiem czy Federacją, a nawet rodzinnym
Miami. Według niego dzień, w którym
Liga zacznie się mieszać do polityki, bę-
dzie początkiem końca organizacji. Jak
na razie wszyscy wierzą (albo udają,
że wierzą) w apolityczność Ligi. Ciągle
zdarza się, że jej przedstawiciele zosta-
ją mediatorami między zwaśnionymi
gangami i miastami.
Perro Argento
Perro Argento, jest aktualnym szefem
Ligi Złomiarzy i Łowców i ostatnim
żyjącym założycielem. Ludzie, którzy
współtworzyli organizację, pochodzili z
różnych części Stanów, ale łączyły ich
dwie rzeczy - cała piątka zajmowała
się poszukiwaniem rzadkich gambli i
pamiętała czasy sprzed wojny. Z począt-
ku Lidze miały przyświecać szczytne
cele - braterstwo między ludźmi, pomoc
potrzebującym, wolny handel i uszczę-
śliwianie ocalałych poprzez przedmioty,
z którymi wiążą się dobre wspomnie-
87
 miami

nia. Wzniosłe idee zweryfikowało jak przygodach z młodości - jednak przez

zwykle życie. Lata mijały, ludzie nie
stawali się lepsi, nowo przyjmowani
członkowie Ligi mieli bliźnich w dupie.
Założyciele kolejno umierali od chorób i
szponów mutków, aż został tylko Perro
Argento - starzec, któremu członkowie
Ligi zawdzięczają jedność i dobrą repu-
tację. Prawdopodobnie gdy on zginie, w
historii powojennych Stanów skończy
się cholernie pozytywny rozdział.
Perro Argento zawdzięcza swój przy-
domek towarzystwu wielkiego białego
psa, z którym zwykł podróżować tuż po
wojnie. Psa zastrzelili z kuszy gangersi,
ale imię przylgneło do niestrudzonego
Łowcy. W swoim czasie był najlepszy,
teraz zestarzał się i od pięciu lat z
okładem niemalże nie wychodzi z
domu. Trudno mu nawet podnieść się
z fotela. Facet cierpi na jakąś chorobę
pamięci i trochę miesza mu się już w
głowie. Są takie dni, kiedy da się z nim
pogadać - wówczas chętnie opowiada o
większość czasu po prostu gapi się w
zaciemnione okno i rytmicznie porusza
bezzębną szczęką. Mimo to dla wielu
jest symbolem Ligi i dopóki nie umrze,
nie ma szans na wybranie innego lide-
ra.
Perro Argento ma dwóch niewolnych
pomocników, których kocha jak synów,
z wzajemnością. Wydaje się pewne, że
wkrótce ich wyzwoli. Pomocą służy mu
również sekretarka Cherry O’Toole. Na
jej głowie znajdują się wszystkie spra-
wy związane z biurokracją Ligi Złomia-
rzy - pobieranie składek, prowadzenie
ewidencji członków i aktualizowanie
informacji o ich aktualnym pobycie. Od
pięciu lat uczestniczy w organizowaniu
zlotów i chociaż ma dopiero dwadzieścia
pięć wiosen, stała się sławna dzięki ta-
lentom organizacyjnym. Cherry ciężko
choruje na Syndrom Obcego i zwapnie-
nie płuc. Dzięki swojej pracy regularnie
otrzymuje lekarstwa, ale pomimo tego

Rdzawe Wesele
Ta tradycja narodziła się jakieś piętnaście lat temu, ale dla wszystkich mieszkańców miasta jest od-
wieczna. Nikt nie wyobraża sobie miesiąca bez Rdzawego Wesela. Zwyczaj narodził się, gdy ludzie byli
oszołomieni wojną i rządziły nimi zabobony i pierwotne lęki. Liczyli, że za pomocą rytuału odwrócą od
siebie nieszczęścia - przede wszystkim choroby i stopniową, ale nieubłaganą degenerację wszystkiego,
co powstało przed wojną.
Uroczystości rdzawego wesela mogą zaszokować przyjezdnych, więc opowiem ci w czym rzecz, żebyś
był przygotowany i nie zrobił czegoś głupiego. Ceremonia rozpoczyna się zawsze w pierwszą noc nowiu.
Już od wieczora ludzi ogarnia nastrój podniecenia - zaczynają gromadzić się, piją, jedzą i rozmawiają o
wszystkim, tylko nie o tym, co ma się wydarzyć. Tłumy z wolna gromadzą się na największym placu
w mieście i oczekują na pojawienie się kapłana. To dożywotnia funkcja, którą zawsze pełni duchowny,
ponieważ pierwszym kapłanem był właśnie ksiądz. Kapłan wychodzi na podwyższenie usypane z gruzów
i złomu, ubrany jest w łachmany ze starych ubrań, a na szyi wiesza wisiory i łańcuchy ze szlachet-
nych metali. Przemawia do zgromadzonych i odczynia klątwę rdzy. Oznajmia, że rdzawy król zostanie
przebłagany i odwróci swoje straszne oblicze od ludzi. Potem zrzuca wszystkie klątwy, uroki i możliwe
nieszczęścia na przyniesionego mu psa, którego zarzyna. Milczący dotąd tłum może od tej pory krzyczeć,
pić, grać na zaimprowizowanych instrumentach, ponieważ zaczyna się wesele.
Pomocnicy kapłana przynoszą lektykę ze zniszczonej karoserii samochodu. W środku siedzi panna
młoda ubrana w najlepsze ciuchy i ozdoby. Jest zamroczona narkotykiem, bo nie zniosłaby tego, co się
wydarzy. Do lektyki wnosi się Króla. To gnijący trup, przebrany w łachmany i zardzewiałe przedmioty.
Na szyi ma zawieszoną puszkę z czerwiami - symbol zarazy. Państwo młodzi są obnoszeni po mieście, a
za nimi ciągnie się korowód pogrążonych w transie ludzi. Krzyczą i śmieją się w ekstazie, pozdrawiają
Rdzawego Króla, tańczą, strzelają na wiwat. Pod koniec nocy ci, którzy wytrzymali kondycyjnie podą-
żają za kapłanem i nowożeńcami na bagna, gdzie gody dobiegają końca. Lektyka zostaje zatopiona w
trzęsawisku wśród histerycznych śmiechów i wiwatów. Wszyscy wracają do domów, by zacząć zwyczajny
dzień. Nazajutrz nikt nie wspomina Rdzawego Wesela.

88

choroby mocno dają się jej we znaki. Są
dni, gdy z powodu bólu ledwie chodzi i
oddycha.
Maria Ortega
Bez dwóch zdań najbardziej znana Łow-
czyni na Florydzie, z pochodzenia jest
Portorykanką. Ma osiemnaście lat, ale
już jest najlepsza. Podobno uczyła się od
mistrzów z Ligi Handlarzy i Łowców, ale
ich przerosła. Oczywiście, nie wszyscy
uznają jej wyższość, ale jeśli zapytasz
osobę postronną, nie zaangażowaną
w zbieractwo, na pewno przyzna mi
rację. Ortega jest najlepsza. Ta malut-
ka Latynoska pojawia się w Miami raz
na miesiąc - lub rzadziej, jeśli akurat
wykonuje jakąś robotę. Prześpi się parę
dni pod dachem, przejrzy zamówienia i
znowu rusza w drogę. Jej mieszkaniem
w jednym ze zrujnowanych budynków
opiekuje się brat, Manuel. Zbiera on
również zlecenia dla siostry. Jeśli po-
trzebujesz konkretnych gambli, przy-
chodzisz do niego i mówisz na przykład,
że chcesz „A Hard Day’s Night” na
analogu. Manuel wstępnie mówi, czy
zlecenie jest możliwe do zrealizowania
i ustala przybliżoną cenę. Kiedy Maria
pojawia się w mieście, z reguły potwier-
dza ustalenia brata, orientacyjnie mówi
też, ile czasu zajmą jej poszukiwania. A
potem rusza w trasę!
Ortega może odnaleźć dla ciebie prak-
tycznie wszystko, pod warunkiem, że
stać cię na opłacenie jej cennego czasu.
Jeśli nie potrafi czegoś przetransporto-
wać, po prostu poda ci dokładną lokali-
zację. Tak właśnie zrobiła, kiedy Woods
wynajął ją do szukania piętrowego au-
tobusu. Znalazła autobus, ale uszkodzo-
ny, więc zamaskowała go, obwarowała
kilkoma pułapkami i wróciła z namiara-
mi i instrukcją ominięcia zabezpieczeń.
Specjalnością Marii są jednak drobne
przedmioty luksusowe - płyty, gadżety,
książki. Konkurencja dziwi się, w jaki
dzielnice w miami
sposób tak młoda osoba wie tak dużo na
temat przedwojennych gambli. Chodzą
słuchy, że Ortega znalazła sposób na
komunikowanie się z hibernatusami
z Lodówkowa, ale zapewne są to tylko
plotki.
Człowiek z Australii
Jest tu w mieście taki facet, z którym
nie wiadomo co zrobić. Pojawił się na
wiosnę rok temu i wkrótce po mieście
rozeszła się plotka, że mamy kolesia
z Australii. Szybko zyskał sobie grono
fanów, którzy chcieli się dowiedzieć co
się dzieje poza kontynentem. Australij-
czyk opowiadał ze szczegółami, choć po
prawdzie nie były to jakieś pasjonujące
opowieści. Według jego słów Australia
oberwała bardzo mocno i to głównie
zabawkami z arsenału nuklearnego.
Jeśli kiedyś była głównie pustynią,
to teraz stała się pustynią całkowitą.
Ponieważ większość ludzi żyła w trzech
dużych miastach, prawie wszyscy
zginęli. Koleś uratował się na jakimś
kutrze, który został rozwalony przez
sztorm u brzegów Florydy. Trzymając
się drewnianych szczątków dopłynął
do brzegu.
Historyjka niby fajna, ale po dwóch
czy trzech miesiącach część słuchaczy
przestała wierzyć. Facet ma jakiś
dziwny akcent, ale skąd pewność, czy
australijski? Pojawił się nagle, ale nikt
nie widział, jak ocean wyrzucał go na
brzeg. Poza tym - sam przyznaj - gadka
o pustyni nie sprawia wrażenie szcze-
gólnie błyskotliwej, no i czemu na plaży
nie pojawiają się inni Australijczycy,
skoro prądy kierują rozbitków właśnie
do nas? Szalę nieufności przeważyło co
innego - facet nie zna Krokodyla Dundie.
Poważnie. Nie wiem, jak ci to wyjaśnić,
ale dla niektórych tutaj Krokodyl
Dundie jest symbolem Miami, wzorem
do naśladowania i esencją tego, co naj-
lepsze w człowieku. Trochę przesadzam,
89
miami
nikt się nie przyzna, że jego idolem jest
palant z miejskiego kina, ale serca nie
można okłamać. Australijczyk nie miał
zielonego pojęcia o filmie. Zero, null.
Stracił zaufanie.
Dzisiaj dorabia sobie jako tragarz
na przystani. Robota kiepska, bo dźwi-
ganiem zajmują się niewolnicy i na
dodatek robią to za darmo. Właściwie
dawno go nie widziałem, ale założę się,
że został degeneratem. Sprzedaje swoje
głodne kawałki innym żulom, którzy
nic już nie kumają. Witamy w Miami,
cholerny oszuście od kangurów!
, kto pierwszy ze sobą skończy. Szybki
Pub Barney s
Po prawdzie to
straszna dziura
- ciemna i wilgot-
na; w powietrzu
unosi się zapach
melasy, a cała
podłoga jest do-
kumentnie zaplu-
ta. Lubię jednak
wpadać od czasu do czasu do Pabu u
Barney’a, bo wiem, że zawsze będzie
tam gwarno i wesoło. Co tu dożo gadać
- żyjemy w przygnębiających czasach,
a wbrew słonecznej pogodzie i kolorowe-
mu otoczeniu, Miami nie należy do naj-
weselszych miejsc, jakie odwiedziłem.
W chwilach, kiedy mam wszystkiego
dosyć, kiedy poważnie się zastanawiam,
czy nie prościej byłoby skoczyć z wy-
sokościowca, idę właśnie do tej knajpy.
Myślę, że wszyscy przychodzą tam
mniej więcej w takim właśnie celu i z
niewyjaśnionych przyczyn porzucają
wisielczy nastrój po przekroczeniu
progu. Jakaś magia, albo zbawienny
wpływ Barney’a.
Barney Goodman zawsze zachowuje
pogodę ducha. Jest otyły, dawno już
wyłysiał, a kiedy się śmieje, policz-
ki podskakują mu jak jo-jo. Jakieś
cztery lata temu przyjechał tu z Salt
90
Lake razem z rodziną w poszukiwaniu
zdrowszej okolicy i lepszego życia. W pół
roku później żona uciekła z wędrownym
komiwojażerem, potem dzieciaki zmarły
od chorób, ale Barney nie załamał się.
Postanowił sobie, że zacznie prowadzić
lokal dla straceńców i udało mu się. Kto
powiedział, że marzenia się nie spełnia-
ją?
Poza kiepskim alkoholem i żarciem o
podejrzanym pochodzeniu, stałą atrak-
cją pubu są zakłady. Zaczęło się przy-
padkiem - rozochocone towarzystwo
przy barze zaczęło się zastanawiać,
Pete Mostovicz i Paolo przekomarzali
się tak zaciekle, że wkrótce wybuchła
między nimi bójka. Pete jak zwykle
dostał wciry, wściekły podniósł się spod
stołu, wyciągnął z kieszeni rewolwer i
wrzeszcząc „no i kto jest teraz górą!?”
strzelił sobie w łeb. Przez następne
dwa dni byliśmy w lekkim szoku, ale
potem zaczęliśmy dowcipkować na ten
temat, aż wreszcie Barney postawił
pięć kubańskich cygar przeciwko mo-
jej piersiówce z monogramami Bruca
Willisa, że ja będę następny. Oczywiście
przegrał, chociaż sprawa nie jest taka
jasna. Wątpię, czy Jack z własnej woli
utopił się w bagnie z rękami spiętymi
kajdankami. Mniejsza o to - od pamięt-
nego dnia zakładamy się o wszystko.
Na barze wisi szkolna tablica z aktu-
alnymi zakładami - możesz obstawić,
kiedy będzie huragan, albo najbliższa
karawana z północy; kto z bossów wy-
korkuje jako pierwszy; który aligator
wygra w nadchodzącym wyścigu.
Tylko ostrzegam, żadnych oszustw
i prowokowania wydarzeń. Strasznie
nas to wkurza i tak właściwie nigdy
nie wybaczyliśmy Szybkiemu Pete Mo-
stowiczowi kantowania.
 dzielnice w miami

Gene Ulrich cynkowane napisy, futerkowe podbicie.

Słynie w całym Miami jako najlepszy
wytwórca wyrobów skórzanych. To nie
byle jaki tytuł w mieście, w którym
każdy szczyci się kapeluszem i butami
na wysokim obcasie. Gene Ulrich, cho-
ciaż należy do pokolenia powojennego,
zyskał sobie szacunek, jaki przysługuje
starym mędrcom. Do jego warsztatu
wchodzi się jak do świątyni - z nabożną
czcią i uwielbieniem dla kapłana Sztuki.
Ulrich przede wszystkim robi buty,
ale nazwać go szewcem to bluźnierstwo.
Jego wyroby przerastają jakością
wszystko, co możesz dostać gdziekol-
wiek indziej. Swoje dzieła wykonuje tyl-
ko na zlecenie, z materiału klienta (jeśli
skóra jest dosyć dobra) albo z własnego.
U Gene’a możesz zamówić każdy fason
i dowolne bajery - metalowe okucia,
Wiem, że brzmi to bardzo dziwnie, ale
jeśli wdasz się w rozmowę z tym face-
tem, gość przekona cię nawet do tego,
że torebka na ramię jest bardzo męska.
Serio - Gene Ulrich jest miejscowym
dyktatorem mody, o czym świadczą
liczne podróbki jego dzieł. Wszyscy chcą
kopiować mistrza.
Na butach jednak świat się nie koń-
czy. W grę wchodzą również kapelusze
(modelowane w różne fasony) oraz skó-
rzane kurtki. Te ostatnie nie cieszą się
dużym wzięciem ze względu na ciepły
i wilgotny klimat, ale od czasu do cza-
su znajdują się amatorzy, przeważnie
przyjezdni. Słyszałem, że logo Ulricha
- skaczący srebrny pstrąg - jest rozpo-
znawalne nawet w odległych miastach.
Jeśli jesteś przyjezdnym, koniecznie
musisz coś u niego zamówić. Zobaczysz,

Abolicjoniści
Kilka lat temu w mieście narodziła się tajna organizacja, która postawiła sobie za cel zwalczanie i osta-
teczne zniesienie niewolnictwa. Oficjalnie nazywa się Ligą Abolicjonistów, ale ponieważ wszyscy tutaj
mówią Liga na zrzeszenie Łowców i Handlarzy, nawet sami abolicjoniści nazywają się po prostu Abolicjo-
nistami. Tak samo mówi na nich cała reszta. Zastanawiasz się pewnie, w jaki sposób ta organizacja może
być tajna, skoro wiedzą o niej inni? Stary, co ty wiesz o sekretnych stowarzyszeniach! Ludzie muszą coś
wiedzieć, bo inaczej istnienie tajnej organizacji nie miałoby sensu. Połowa satysfakcji z uczestniczenia w
tajemnicy, to świadomość, że inni wiedzą o jej istnieniu.
Członkostwo musi być jednak sekretne, ponieważ pogląd, że niewolnictwo jest nieetyczne i narusza
prawa człowieka nie jest na południu zbyt popularny. Ponieważ narusza panujący porządek, ludzie stojący
u sterów władzy zwalczają go i za głoszenie podobnych rzeczy można popaść w poważne tarapaty. W
rzeczywistości Abolicjoniści nie są takimi świętoszkami, jak mogłoby się wydawać. Nie kierują nimi tylko
i wyłącznie względy moralne. Przy okazji zniesienia niewolnictwa chcieliby całkowicie zmienić stosunki
panujące w Miami i zapewne dorwać się do władzy. Nie wiadomo, kto należy do organizacji, nie potrafię
też podać nazwiska przywódcy. Podczas pogaduszek w knajpach snujemy czasami domysły, od czasu do
czasu przez miasto przetacza się fala podejrzliwości i wówczas każdy, kto dziwnie się zachowuje, mówi
albo robi coś niezwykłego, jest podejrzany. Zasadniczo prości ludzie, jak ja lub moi kumple, nic nie mamy
do Abolicjonistów, ale ze względu na ich sekretne cele niczego nie można być pewnym. Poza tym, gdyby
się okazało, że jeden z nas jednak należy, pozostali mogliby mieć kłopoty jako wspólnicy. A bossowie
nie patyczkują się ze złapanymi Abolicjonistami. Ostre przesłuchanie, a potem na pożarcie aligatorom.
Mimo, że złapali już kilku, nie rozpracowali siatki, co dobrze świadczy o organizacji stowarzyszenia. Sam
przyznaj - czy można ufać tak dobrze zorganizowanej grupie ludzi?
Aktywność Abolicjonistów przejawia się w akcjach oswobadzania niewolników. Kilka razy zdarzyło
się, że brali szturmem plantację, albo napadali na konwój wiozący żywy towar. Scenariusz zawsze był
podobny - krótka walka, uwolnienie i rozpuszczenie niewolników. Szkoda tylko, że w krótkim czasie
prawie wszystkich zbiegów wyłapywano. No, ale liczą się intencje. Abolicjoniści zwykli wypisywać swoje
hasła na murach. Od czasu do czasu nad ranem można dostrzec nowe napisy wzywające do „zerwania z
brudnymi praktykami”, przypominające, że „Honest Abe żyje!” i tym podobne bzdury. Nikomu nie chce
się tego zamalowywać, poza tym niektóre grafitti są naprawdę ładne i kolorowe. Ostatnio widziałem taki
z orką: „Free Willy!”. Ciekawe kim jest ten Willy?

91
miami
że ludzie od razu zaczną patrzeć na
ciebie przychylniej. Problemem może
być jedynie bardzo wysoka cena, ale
co tam.
Gene skupuje skóry zwierząt. Za cie-
lęcą lub krokodylą nie zapłaci wiele, ale
za skóry rzadko spotykanych zwierząt
możesz zgarnąć ładne gamble. Ostatnio
bogacze składają u niego zamówienia na
futra dla swoich laseczek (tak, jakby
ktoś tu wytrzymał w futrze!). Polowanie
na jakieś sobole, czy inne lisy może ci
zwrócić koszta podróży z północy do
Miami.
R-Workshop
Budynki na
wschodniej ścia-
nie Biscayne Bo-
levard zachowały
się nieźle i nie
grożą rychłym za-
waleniem. W opu-
stoszałych skle-
pach, bez szyb w
witrynach mieści się kilka warsztatów,
między innymi R-Workshop. Taka
nazwa widnieje nad szyldem, który
kiedyś reklamował Adidasa, a po prze-
malowaniu inną wytwórnię odzieży.
Nie tak znaną, ale całkiem dobrą. R-
-Workshop wykonuje drogie podróbki
ubrań znanych marek. Musisz wiedzieć,
że w rejonie Miami nazwy dawnych
firm przeszły do legendy i stały się nie
tylko synonimem jakości, ale również
symbolem marzeń o lepszym miejscu. Co
i raz natrafiamy na zdjęcia z dawnych
lat, szczególnie reklamy. Dla większości
biednych ludzi z Miami przedstawiają
one raj i niejeden bogobojny mieszka-
niec miasta chciałby trafić po śmierci
do reklamy jogurtu.
Na sentymencie bazuje R-Workshop.
Czterech pracujących tam chłopaków,
których imiona wyleciały mi z głowy,
stara się naśladować dawny styl i
92
pracowicie dzierga charakterystyczne
obrazki skaczącego kota, albo rozje-
chanego plemnika, na płaszczach i
kurtkach. R-Workshop nie dysponuje
przedwojennym sprzętem, więc ich
podróbki są trochę toporne, ale mi to
nie robi różnicy. Gdyby nie były tak
drogie, może nawet czasami kupiłbym
coś od nich. Są co prawda ludzie, którzy
twierdzą, że żadna imitacja nie zastąpi
oryginału i klimat przedwojennych
marek bierze się właśnie stąd, że mar-
kowe przedmioty są właśnie stare, ale
ja nigdy nie byłem szczególnie senty-
mentalny. Przecież ludzie z Adidasa i
tak już nie żyją, więc czemu by się pod
nich nie podszyć?
Kino
Jedyne porządne
kino w mieście
należy do Vin-
centa Robbinsa,
ale nie mogłoby
istnieć, gdyby nie
pieniężne datki
od bossów, więc
tak naprawdę nie jest już jego własno-
ścią. W budynku przed wojną również
znajdowało się kameralne kino, ale
konstrukcja została uszkodzona przez
pobliskie wybuchy i odpadła cała tyl-
nia ściana, oraz część dachu. Jest więc
ekran, rzędy krzesełek, a za nimi pięk-
ny widok na rosnące wśród ruin palmy.
Filmy wyświetla się na różne spo-
soby, bo Robbins kupuje je na różnych
nośnikach. Płyty DVD, taśma filmowa,
jakieś takie małe dyski, których nazwy
nie pamiętam. Vincentowi udało się
zgromadzić trochę sprzętu - w Miami
pracują dobrzy Łowcy - więc z wyświe-
tlaniem nie ma większych problemów.
Co prawda, projektora nie da się umie-
ścić dokładnie naprzeciw ekranu, ale po
dwóch czy trzech seansach można się
przyzwyczaić do dziwnie rzutowanego
 dzielnice w miami

obrazu. Ja osobiście wolę oglądać filmy przypomniałem sobie, że lubi nieme

na dużym telewizorze. Robbins zrobił
do niego specjalny wózek na kółkach
- charakterystyczny turkot otwiera
każdy seans. Potem za ścianą włącza
się generator i przy charakterystycz-
nym pomruku oraz odgłosach ptaków
za plecami leci film.
Kino nie ma zbyt wielu klientów.
Na seansach zbiera się z reguły stara
gwardia - połowę z tych oberwańców
Robbins wpuszcza za darmo. Wstęp
na film kosztuje 10 gambli - i to uży-
tecznych gambli, typu żywność lub
lekarstwa, bo są one przeznaczone na
potrzeby Vincenta. Jeśli przyniesiesz
ze sobą nowy film, możesz go obejrzeć i
przyjść do kina jeszcze dwa razy. Proste
zasady, prawda? Reguły nie obowiązują
wielkich bossów. Ci przychodzą kiedy
chcą, razem ze swoją świtą, kobietami
i zaproszonymi gośćmi. Ochroniarze
wyrzucają wszystkich z wyjątkiem
Robbinsa za drzwi, bo to niedopuszczal-
ne, żeby na prywatnym seansie siedział
motłoch.
Vincent Robbins to jeden z ludzi,
których się zapomina po minucie. Mały,
chudy, przygarbiony i schorowany.
Cały rok, niezależnie od pogody, chodzi
w czymś w rodzaju palta, a czapkę z
pomponem zdejmuje tylko przed jedze-
niem i oglądaniem filmu. Vincent jest
cichy jak myszka, zawsze z każdym
się zgadza. Poza kilkoma kumplami
w tym samym typie nie ma żadnych
przyjaciół. Trudno powiedzieć o nim coś
konkretnego, bo trudno się z facetem
dogadać. Zaczyna odpowiadać na twoje
pytanie i mówi coraz ciszej i ciszej... Hm,
kino.
Kościół Biczowników
To miejsce właści-
wie nie jest już
kościołem, to zna-
czy nie ma tam
księdza, ale są
wierni. Słyszałeś
pewnie o Pątni-
kach, ludziach,
który przez cier-
pienie chcą odkupić grzechy swoje i
świata. Biczują się, poszczą, stronią
od wszelkich przyjemności. W Kościele
Ducha Świętego mieszka ich około dwu-
dziestu. Liczba się zmienia, ponieważ
szybko umierają, ale ciągle przychodzą
nowi. Ludzie z kościoła tworzą coś w
rodzaju sekty. Każdy nowy musi się
z miejsca dostosować do reszty lub
zostanie wyrzucony, albo wręcz zabity.
Za złamanie praw sekty również grożą
podobne kary - zatłuczenie na śmierć
lub wygnanie, zależnie od spontanicznej
reakcji tłumu. Sekta nie ma przywódcy,
wszyscy są jednym organizmem i nikt
nie próbuje zmieniać zasad ani przejmo-
wać kontroli nad pozostałymi.
Biczownicy prawie nie odzywają się
do siebie, mimo to żyją w harmonii. Od
czasu do czasu ktoś wychodzi na mia-
sto, żeby ukraść coś do jedzenia lub na
bagna, żeby zastawić sidła. Gdy jeden z
pątników umiera, osoba, która pierwsza
odkryła śmierć, bierze jego łachmany i
przedmioty codziennego użytku - drew-
nianą miskę, obity blaszany kubek,

Zielona pożywka
Miejscowy specjał - znajdziesz go w niemal każdej knajpie. Ponieważ jest tani i dobry, jedzą go wszyscy.
No, przynajmniej ci, których nie stać na lepsze jedzenie. Zależnie od kucharza przepis na zieloną pożywkę
jest inny, ale zawsze podstawowe składniki są trzy: siekany pies, siekany aligator i mnóstwo musztardy.
Właśnie miejscowej musztardzie jedzenie zawdzięcza kolor, konsystencję i zapach zielonych wymiocin.
Mnie smakuje, ale przyjezdni z reguły nie dają się przekonać.

93
 miami

nóż z naostrzonego kawałka metalu.

W sekcie czas wyznaczany jest przez
rytualne czynności - jednego dnia wy-
chodzą na dziedziniec przed kościołem
i chłoszczą się po plecach, odmawiając
głośno modlitwę. Następnego dnia leżą
plackiem na zimnej podłodze. Potem
stoją cały dzień na zewnątrz, nie zwa-
żając na upały i deszcze. Każdego dnia
co innego, i tak już od lat.
Ludzie z miasta brzydzą się biczow-
nikami, ale równocześnie odczuwają
przed nimi lęk. Łatwo ich poznać po
otwartych ranach wypełnionych bia-
łymi robakami, twarzach oszpeconych
przez wrzody i ugryzienia zwierząt,
łachmanach, w których gnieżdżą się
muchy. W Miami istnieje pewien zwy-
czaj. Jeśli odszedłeś do Biczowników,
to umarłeś dla świata i zostałeś po-
grzebany żywcem. Wrogowie przestają
cię ścigać, przyjaciele zapominają o
tobie. Kilku zagrożonych cwaniaczków
próbowało to wykorzystać, ale szybko
przekonali się, w co wdepnęli. Jedyną
ucieczką od Biczowników jest powolna
i brudna śmierć.
Zgoda Narodów
W powszechnej
opinii Miami nie
słynie z bystrza-
ków i jestem
skłonny się do
niej przychylić.
Mieliśmy tu jed-
nak kilku ludzi,
którym śmiało przyznałbym Postapo-
kaliptycznego Nobla. Jednym z nich był
Job Linard, taki niepozorny Murzyn w
poplamionej marynarce i wystrzępio-
nych tweedowych spodniach. Job był
chyba największym specem, jakiego
widziało to miasto, ale żył bardzo
skromnie, utrzymując się z drobnych
napraw. Po prawdzie w mieście nie
ma zbyt wielu rzeczy do naprawy, bo
od czasów wojny nie polegamy już na
technice. W wolnym czasie Job Linard
spełniał swoje marzenie - budował na
przystani parowiec. Facet miał taką
książkę z zatłuszczonymi stronicami
i patrząc w nią wiedział, jak działa
maszyna parowa, śruba i ster. O części
nie było trudno - stary kuter rybacki,
zbiornik i rury ze szkolnej kotłowni,
trochę części kupionych od falangi i
podrzędnych Łowców. Przede wszyst-
kim zaś całe serce włożone w realizację
marzenia życia.

Samantha Sharp
Właściwie nie wiem, dlaczego o niej wspominam. Nie jest żadną szychą, nikim niezwykłym. Niewielu w
ogóle ją rozpoznaje, ale nawet ci muszą się wysilić, zanim skojarzą twarz z imieniem.
W momencie wybuchu wojny Samantha miała dziewięć lat. Pamiętam dokładnie, ponieważ mieszkała
naprzeciw i jej matka często siadywała z sąsiadkami na ławce i plotkowała o dzieciach. Wojnę przeżyła
jako jedyna z czworga rodzeństwa. Matka straciła nogę, a ojciec pewnej nocy poszedł szukać jedzenia i
już nie wrócił. Zajęli się nią jacyś ludzie, a potem, gdy na Florydzie przyszła pamiętna epidemia i czas
głodu, porzucili ją. Samanthę przygarnął jakiś facet. Dobry człowiek, ale miał długi. Żyli razem niecały
rok, potem dorwała go miejscowa mafia. Samantha zwariowała.
Na ulicy nie odróżnisz jej od degeneratek. Nosi jakieś łachmany, przekrada się pod ścianami budynków,
unika ludzi. Niektórzy, tak jak ja, pamiętają ją z przeszłości i pomagają czasami. Ludzie zostawią na
drodze jej wędrówek resztki żarcia czy stary koc, ale nikt nie próbuje jej zabrać do siebie, bo to by było
bez sensu. Wydrapie oczy każdemu, kto się do niej zbliży. Poza tym dla niej życie już się skończyło, więc
czemu miałaby utrudniać cudze?

94

Parowiec został nazwany „Zgoda Na-
rodów”, nikt nie wie, dlaczego. Nikt też
nie wie, po co był potrzebny Jobowi. My-
ślę, że miał stać na przystani i cieszyć
oko. Facet nie skończył go, bo umarł
na gorączkę krwotoczną. Wcześniej
spisał prawdziwy testament, który
powierzył Perezowi. Stary mafiozo miał
słabość do Linarda i za punkt honoru
postawił sobie realizację testamentu.
Sprawa jest dosyć jasna - ten, komu
uda się ukończyć parowiec i sprawić,
żeby maszyny ruszyły, dostanie go na
własność. Zadanie nie jest tak proste,
jak by się zdawało. Po pierwsze, nie
ma w mieście Speca, który potrafiłby
się tego podjąć, a zatłuszczona książka
Joba zaginęła. Po drugie, Linard umie-
ścił w konstrukcji sporo nietypowych
rozwiązań i niespodzianek, które miały
uczynić ze Zgody Narodów coś lepszego,
niż zwykły statek. Jeśli znasz kogoś,
kto potrafi zbudować parowiec, przyślij
go do nas. Nie mogę się doczekać, kiedy
ta krypa ruszy.
Miami Beach
Katedra św. Jakuba
Katedra św. Ja-
kuba, albo Sant
Jago - jak mówi
większość miej-
scowych, to świą-
tynia, pod którą
co niedziela roi
się od facetów w
ciemnych okula-
rach oraz ubranych w białe garnitury
hombres prowadzących pod rękę dziew-
czyny w skromnych sukniach. Od czasu
do czasu trafia się nawet limuzyna.
Słusznie się domyślasz - to najważ-
niejszy kościół w mieście, ponieważ na
msze chodzą tu bossowie z najwyższych
dzielnice w miami
pięter wieżowców. A może jest na
odwrót? Może chodzą tu, ponieważ to
katedra? Nieistotne. Ważne jest, że w
Miami liczysz się dopiero od momentu,
w którym przychodzą do ciebie zapro-
szenia ma mszę. Ozdobny, perfumowa-
ny papier, senior Gonzales, zapraszamy
na uroczystość konsekrowania, i tak
dalej. Czytasz i masz wrażenie, że Jezus
zaprosił cię osobiście i bez ciebie po pro-
stu nic się nie odbędzie, wszyscy mogą
zwijać manatki i zbierać się do domu.
Wiem, bo znalazłem kiedyś takie na
ulicy po przejściu Tornado, ale na mszy
nigdy nie byłem. Nie wpuściliby mnie
ochroniarze grubych ryb. Słyszałem za
to mnóstwo plotek.
Na mszy w Sant Jago obowiązuje
oczywiście zawieszenie broni. Wszy-
scy są potulni jak baranki, synowie
największych zbirów służą do mszy, a
bossowie czytają Ewangelię z mównicy.
Dziewczyny machają wachlarzami,
chłopcy-niewolnicy noszą za nimi
miękkie poduszki pod kolana i opra-
wione w czerwone płótno modlitewniki.
Kościół i plac przed wejściem otoczone
są wysokim murem. Po mszy bossowie
zatrzymują się na placu i prowadzą nie-
zobowiązujące rozmowy. Wymieniają
grzeczne uwagi, czasami mówią o inte-
resach, ale nigdy nie zawierają umów.
To swobodne niedzielne spotkanie po
kościele, po którym wszyscy rozchodzą
się na obiad.
Katedra funkcjonuje dzięki datkom,
które są bardzo wysokie. Kiedy biskup
Andrew Bruce chodzi z tacą, zbiera złoto
i srebro na ozdobienie kościoła, ale praw-
dziwe gamble dostaje w nieregularnych
darowiznach. Wszystkiego po trochu, od
żarcia i lekarstw, po elektronikę.
Biskup Andrew Bruce
Biskup Andrew Bruce to jeden z naj-
większych oryginałów w Miami i cho-
ciaż mamy tu wielu spryciarzy, mało
95
miami
kto połapał się w cwaniactwie tego
duchownego. Facet utrzymuje, że jest
potomkiem jakiegoś szkockiego króla i
przez to arystokratą. Na dodatek ty-
tułuje się biskupem, a że jest lekko po
trzydziestce, można sądzić, iż pastorał
otrzymał będąc nastolatkiem. Andrew
Bruce uwielbia przepych i bogactwo. Ce-
remoniał kościelny kultywuje z wielką
pompą, zawsze dba o czystość swoich
wyszywanych złotem szat, nosi mnó-
stwo ozdób - sygnety, łańcuchy, brosze.
Muszę przyznać, że robi to wrażenie.
Kiedy idzie ulicami, dwóch małych
niewolników uderza w dzwoneczki, a
bogobojny lud Miami pada na kolana
w błoto.
Podobno kilka miesięcy temu w
mieście pojawił się jakiś człowiek, któ-
ry twierdził, że zna biskupa jeszcze z
czasów tuż po wojnie. Przybysz mówił
podobno, że razem byli zamieszani w
jakieś dziwne interesy, że to w ogóle
nie jest ksiądz. Nie miałem okazji
spotkać faceta osobiście, bo zniknął po
kilku dniach. Rozpłynął się jak senna
zjawa. Sądzę, że padł ofiarą wyjątkowo
żarłocznych w tym roku komarów. Tak,
to musiały być moskity.
Klinika Świętego Łazarza
Tak się jakoś zło-
żyło, że w Miami
zachowało się spo-
ro przedwojennej
technologii me-
dycznej i kilkuna-
stu fachowców z
różnych dziedzin
lekarskich. Tymi
dobrami podzielili się najwięksi bosso-
wie i chociaż miasto słynie na całym
kontynencie z cudów na operacyjnym
stole, w rzeczywistości cud mogą sobie
kupić tylko najbogatsi. Weźmy taką
Klinikę Świętego Łazarza. Zajmuje dwa
piętra lewego skrzydła przedwojennej
96
kliniki, a także podziemia. W sumie
około dziesięciu łóżek, z których stale
zajęte jest najwyżej pięć. Wszystkim
zajmuje się trzydziestoosobowy per-
sonel - przyznasz, że spory. Spośród
sześciu lekarzy czterej to niewolnicy.
Około dziesięciu uczniów stara się przy-
patrywać i uczyć od staruszków, którzy
mają przed sobą góra kilka lat. Dodaj do
tego parę pielęgniarek, techników oraz
salowych, spośród których wszyscy są
niewolnikami. Oto cała ekipa, nie licząc
ochrony.
Klinika specjalizuje się głównie w
zabiegach chirurgicznych. Od wyci-
nania wyrostków robaczkowych, po
przeszczepy serca. Sądzę, że ci faceci
potrafiliby nawet usunąć guza mózgu.
Są świetnymi fachowcami i dysponują
najlepszym sprzętem. Jak pozostałe
szpitale, tak i Święty Łazarz skupuje
lekarstwa i narkotyki po bardzo dobrej
cenie, stale korzysta również z usług
miejscowych aptekarzy.
Ceny za zabiegi różnią się. Naj-
prostsze operacje kosztują od 300 do
400 gambli, zależnie od tego, czy masz
własne lekarstwa. Transfuzja krwi to
jakieś 500 gambli. Przeszczep nerki to
1200 gambli, serce równe dwa tysiaki.
Trochę więcej za operacje na mózgu.
Do przeszczepów musisz jeszcze mieć
dawcę - możesz jakiegoś znaleźć w po-
niedziałek, środę albo sobotę na licytacji
w Astorii.
Lodówkowo
Taką dziwną na-
zwę ludność Mimi
nadała legendar-
nym podziemiom
pod Kliniką Świę-
tego Łazarza.
Legendarnym,
ponieważ żaden
zwykły śmiertelnik nigdy ich nie wi-
dział, a ci, którzy widzieli, mają obowią-
 dzielnice w miami

zek milczeć. Coś tam jednak przez lata

przeciekło do wiedzy ogółu, więc mogę
powtórzyć parę ploteczek. Lodówkowo
to kompleks hibernacyjny - jeden z
tych lepszych. Zamrażarki są najlep-
szej jakości i można się spodziewać, że
śpią w nich prawdziwe szychy. Jedni
twierdzą, że sami śmiertelnie chorzy
bogacze, drudzy utrzymują, że chodzi
o śmietankę naukowców, polityków i
mędrców, których zahibernowano w
czasie wojny. Mieli służyć zniszczone-
mu światu swoją wiedzą i odbudować
cywilizację. Piękne to i wzniosłe, szkoda
tylko, że łapę na hibernatorach trzyma
Woods. Kiedyś po mieście krążyła do-
kładna lista śpiochów, wraz z ich zbaw-
czymi specjalnościami. Gdyby skreślić
polityków i mędrców, zostałoby parę
ciekawych pozycji - fizycy, chemicy,
biolodzy, informatycy. Kto wie, może
wśród nich jest nawet ktoś, kto zna się
na Molochu?
Dobrych snów, moi fachowcy. Chyba
musicie jeszcze poczekać na drugą apo-
kalipsę.
Pralnie
Spodziewasz się
Chińczyków albo
filtrowania brud-
nych pieniędzy?
He, he od razu
widać, że widzia-
łeś jakiś film o
mafii. Rozczaruję
cię stary, bo cho-
dzi o najzwyklejsze w świecie pralnie.
Wyobraź sobie, że nawet szychy się
pocą! Pralnie to ciekawa sprawa - ni-
gdy nie zostały zdominowane przez
żadnego z bossów, nikt nie próbował
ich kontrolować, pewnie dlatego, że nie
przynoszą jakichś strasznych zysków.
Ale dochody są wystarczające, żeby
utrzymać rodzinę.
Każda pralnia to coś w rodzaju przed-
siębiorstwa, w którym każda pracowni-
ca ma jednakowy udział w zyskach. Bo-
gacze posyłają tam ciuchy, płacą z góry
za cały miesiąc, albo nawet kwartał
- głównie jedzeniem i alkoholem. Praczki
zbierają się każdego dnia przy jeziorku

Bajarz
Bajarz - jedna z żyjących legend Miami. Wieczny wędrowiec, ktoś, kto zgromadził całą należną człowiekowi
wiedzę. Na oko ma sześćdziesiąt lat, jest szpakowaty i krzepki jak młodzik. Zawsze nosi golf i strażacką
kurtkę, a przez ramię nonszalancko przerzuca marynarski worek. Jego jedyną bronią jest sękaty kostur.
Nikt nie wie, jak naprawdę nazywa się ten facet, który z niewiadomych powodów upodobał sobie na cel
włóczęgi Florydę. Powstały dziesiątki legend na temat jego przeszłości i celu, do którego zmierza. Założę
się, że żadna nie jest prawdziwa. Sam Bajarz nigdy nie mówi o sobie. Opowiada za to najlepsze historie
na świecie. Żadne tam babskie gadanie ani historyjki dla dzieci. Najwięksi hombres siadają i słuchają
go z rozdziawionymi ustami, ignorując pełne kubki z rumem.
Opowieści Bajarza są rozmaite, ale zawsze ciekawe i pouczające. Słuchacze szybko odkryli, że z każdej
wypływa nauka i lepiej ją wyłowić, gdyż w ten sposób można zapobiec mniejszej lub większej szkodzie.
Nikt inny jak Bajarz przestrzegł przed nowymi czerwonymi owocami, które, choć sycące, działały jak
trucizna z opóźnieniem. On też zapowiedział radioaktywny wiatr od morza, choć mógł go wykryć tylko
ktoś, kto żegluje po Atlantyku. Kiedyś zdarzyło się, że Bajarz opowiedział historię o zabójstwie i na
podstawie prostych analogii udało się zdemaskować psychola, który nocą polował z nożem na kobiety.
Nauki płynące z opowieści Bajarza są użyteczne, ale wielu uznaje je tylko za dodatek. Dzięki opowia-
danym historiom ludzie mogą się dowiedzieć, jak się żyje w odległych miejscach, posłuchać o Molochu
i zmaganiach ludzkości z mutkami. Niemożliwe, żeby ten człowiek zdążył obejść taki szmat kraju i w
tym samym sezonie wrócić na Florydę! A jednak nikt nie ma wątpliwości, że w opowieściach kryje się
prawda, pochodząca z dosyć bezpośredniego źródła.

97
 miami
albo strumyku, razem z nimi idzie jakiś
facet ze strzelbą i pilnuje kobiet przed
aligatorami. Trochę szarego mydła,
drewniana tarka i panowie Lopez czy
Woods na nowo mogą ubrać pachnącą
białą koszulę. Czasami zdaje mi się, że
pralnie istnieją po to, by kontrolować
motłoch. Bossowie odpalają biedocie
trochę gambli w zamian za zbędną w
gruncie rzeczy pracę. Biedni mają świa-
domość, że nie dostali chleba za darmo,
są wdzięczni i najedzeni. W niektórych
rodzinach kobieta utrzymuje z tej fu-
chy dzieciaki i chłopa, nie zarabia dużo,
ale na przeżycie zazwyczaj wystarcza.
Patrząc z drugiej strony, w tropikach
Miami świeże ubranie jest na prawdę
potrzebne, a nikt się nie spodziewa, że
to osiłki z obrzynami będą prały gacie
swoich szefów.
Pralnie są wylęgarnią plotek - złotą
żyłą informacji na temat wydarzeń
w mieście. Problem w tym, że faceci
nie lubią, kiedy ktoś obcy nagabuje
ich kobiety przy pracy (po pracy też).
Facet ze strzelbą ma przykazane uwa-
żać nie tylko na aligatory, więc lepiej
nie zagaduj praczek. Jeden strzał i po
kilku minutach będziesz miał na karku
kilkunastu wściekłych kolesi. Kobiety
pracują, a oni leżą do góry brzuchem
i tylko czekają, żeby zabłysnąć jako
wielki groźny samiec.
Teodor van Bielke
Facet nie należy do dwudziestki najbar-
dziej znanych mieszkańców Miami, ale
zyskał sobie pewną sławę, i to złą sławę.
Znany jest jako ekspert od wydajności,
co na nasze znaczy mniej więcej tyle,
że zatrudnia się na plantacjach, które
zaczynają przynosić mniejszy dochód.
Teodor von Bielke wygląda na jakieś
sześćdziesiąt lat, ale w rzeczywisto-
A posterunkiem niech się senior nie przejmuje, tam robi Fernando, kuzyn mojej matki, przejdziemy bez
przeszkód.
98
ści jest dużo młodszy. Ma paskudną
mordę, dodatkowo zmienioną przez
efekt Mount Rushmor. Poznasz go od
razu - kapelusz typu Panama, brudna
i przepocona koszula, rozpięta tak, że
odsłania owłosiony tors. Obcisłe dżinsy
i buty z wysokimi cholewami. Za pasem
rewolwer, w ręku pejcz. Zawsze w pobli-
żu butelka z podłą brandy.
Gość wie o ekonomii tyle, co ja o
zwyczajach godowych misiów koala, ale
doskonale zna się na niewolnikach. Na
sam jego widok przymusowi pracowni-
cy robią w gacie i pracują wydajniej.
Ale dla von Bielkego to nie wystarcza.
Facet jest sadystą i nie potrafi sobie
odmówić przyjemności zamęczenia
kilku biednych sukinsynów.
Tortury fizyczne to tylko przygryw-
ka. Owszem, von Bielke lubi sobie skato-
wać pejczem jakiegoś niemrawego nie-
wolnika, który akurat potknął się, albo
zatrzymał, żeby złapać oddech. Jednak
prawdziwej satysfakcji dostarcza mu
psychiczne znęcanie się nad ludźmi. Fa-
cet zawsze znajduje donosicieli, którzy
mówią mu o stosunkach panujących w
czworakach, kto kogo nienawidzi, kto
kogo nielegalnie „poślubił”. Z miejsca
rozpoznaje słabych i tych, którzy będą
się stawiali. Potem rozpoczyna się chora
zabawa. Grając na emocjach i znęcając
się psychicznie nad ludźmi von Bielke
robi z grupy niewolników ślepo posłusz-
ne roboty, które nie znają żadnych
emocji oprócz strachu i psiej wierności
wobec nadzorcy. Z reguły dwa lub trzy
miesiące wystarczają, na „polepszenie
wydajności”, ale von Bielke zatrudnia
się na trochę dłużej, bo rajcuje go oglą-
danie efektów własnej pracy. Kilka
trupów i paru czubków to nieodzowny
i wliczony w koszta skutek uboczny
sadystycznej „terapii grupowej”.
Teodor von Bielke jest wolnym
 dzielnice w miami

strzelcem, ale faktycznie pracuje na
zmianę dla tych samych bossów. Mniej
więcej co rok pojawia się na tej samej
plantacji, by nauczyć nowych niewol-
ników porządku. Gość zarabia dosyć
sporo, przeważnie w alkoholu. Pije na
umór i po pijanemu jest jeszcze gorszy,
niż na trzeźwo.
piej się dostać mostem Dodge, tuż obok
Freedom Tower i basenu jachtowego.
Świat taki brudny i tyle w nim zła, a
żaglówki dalej są piękne, takie pięk-
ne... Tym mostem dojdziemy na wyspy
Dodge Island i Lummus Island, główne
wyspy portu, gdzie cumują największe
statki i krążą barki rozładunkowe. Tam
możemy...
Si, senior. Oczywiście, że nie my,

Bayside tylko pan. Jose nie chciał się wydać

wścibski.
Pięć gambli się należy.

Bueno, senior, już

prawie jesteśmy
na miejscu. Już
U Długiego Johna Silvera
Witaj, dobrze cię
widać te kolory
znowu widzieć!
między domami,
Wy g l ą d a s z n a
senior, ach, Jose
znużonego. Cze-
kocha to miejsce!
go się napijesz?
To Bayside, nasze
Mam rum, whi-
nadbrzeże! Tu spo-
sky, szkocką, soki
tykają się wszyscy ci, którzy swe życie
owocowe, a nawet
związali z wodą! Ach, senior, wybaczy,
wodę! Jak dorzucisz z gambla, to i lód
ale dusza Jose śpiewa, gdy wchodzi na
się znajdzie.
Bayside! Ileż tu niezwykłości, ilu wspa-
Długo błądziłeś? Ach, wziąłeś prze-
niałych, twardych ludzi! Jose nie jest
wodnika? To dobry pomysł. Usiądźmy
młokosem, gdzież tam, ale czas Bayside
na zewnątrz, pod markizą. Jak sam
mocno łapie go za serce.
widzisz, nie ma dzisiaj wielkiego ruchu
Proszę tylko spojrzeć, senior. Oto, jak
u starego Johna Silvera, przynajmniej
okiem sięgnąć, główne nadbrzeże Port
na razie. Możemy spokojnie pogadać
of Miami, słynne Bayside. Tu znajdzie
o dawnych czasach, ludzie zaczną się
pan każdą tawernę, od najbardziej ob-
schodzić dopiero po zmroku.
skurnych dziur po wspaniałe kasyna z
Cieszę się, że mnie odnalazłeś, wiele
hotelami, gdzie bawią bogaci armatorzy!
mam ci do opowiedzenia. Gdy dżungla
Tu na barwnych straganach swe dobra
zabrała mi stopę, pomyślałem sobie
zachwalają rybacy, kupcy, morscy
„Cóż, John, twoja kariera dobiega końca.
stalkerzy, shipchandlerzy, tu znajdzie
Chciałeś Miami, to masz, stary durniu!”
senior dziewczęta swych marzeń i naj-
Gdyby nie jeden wędrowny konował,
dorodniejszych niewolników, tu zagra
który się mną zajął, pewnie stałby się
senior w kości, w bilard, obstawi walkę
tematem kłótni jakiejś rodzinki kroko-
psów, napije się rumu i posłucha opo-
dyli. Wykpiłem się drewnianą protezą
wieści. Tu...
tam, gdzie inni tracą życie, a nawet
Bueno, Jose przeprasza. Tak, Jose
dobytek!
wie, że senior poważny człowiek i inte-
Tawerna na Bayside to dobry interes,
resy go wiodą, oczywiście. Już idziemy,
przynajmniej dla takiego starego, jed-
to niedaleko. Do właściwego portu, naj-
nonogiego niezguły jak ja. Olśniło mnie,
większych magazynów i portów, najle-

99
miami
gdy znalazłem ten zarośnięty narożnik
domu z piwniczką - naraz miałem wi-
zję tej knajpki i przysięgam na Boga,
gdybym miał oba kolana, pewnie bym
na nie padł. A tak tylko zaćmiłem fajkę
i zacząłem się kręcić tu i tam. Trochę
drewna i suszone liście palmy starczyły
na dach, wyburzony i przykryty deską
fragment ścianki działowej stworzył
zgrabny kontuar, kilka regałów z miej-
scowej biblioteki zamiast półek, parę
krzeseł, beczek, jakiś stolik i już knajpa
urządzona. Na ścianie rozwiesiłem sieć
rybacką i koło sterowe, które przywiał
huragan, dla klimatu dokupiłem papu-
gę i mosiężny dzwon, a na słupie przy
wejściu napisałem „U Długiego Johna
Silvera”.
Hahaha! „U Długiego Johna Silvera”,
kapujesz? No, nie dziwi mnie to. Mało
kto to łapie.
No, pewnie, że interes jakoś się kręci!
Przecież Bayside pełne jest ludzi, któ-
rzy nie wiedzą, jak wydać swe ciężko
zrabowane gamble! Na szczęście to mała
knajpka i ludzie przychodzą jedynie
pogadać, napić się, czy pośmiać...
Shark Head
Jak ktoś szuka
rozróby, to wali
do „ Shark Head:
tuż nad basenem
portowym. Byłeś
tam kiedyś? Ho,
to ci dopiero miej-
sce - do knajpy
dobudowano sze-
roki taras, który wychodzi nad wodę i
wspiera się na słupach po dawnym po-
moście. Taras obwodzi balustrada, niska
na tyle, by ludzie po jednym sierpowym
wylatywali prosto do wody. Oszczędza
to roboty obsłudze, a miejscowe rekiny
są zachwycone.
100
Paradisa
Gorsza jest chy-
ba tylko „Para-
disa”, obskurna,
cuchnąca dziura,
gdzie siedzą naj-
parszywsze typy
tego świata. Tam
da się znaleźć
ludzi do każdej,
absolutnie każdej roboty - kubańscy
guearilla, płatni zabójcy, najemnicy,
łowcy krokodyli, a nawet wojownicy ra-
sta czy czerwonoskórzy! Gdybyś chciał
wykraść Molochowi CD z jego ulubio-
nymi pornolami, wal do „Paradisy”, ale
najpierw zastanów się, czy naprawdę
ci zależy. W tej knajpie prawdziwe bur-
dy wybuchają rzadko, wierz mi. Jeśli
ktoś postanowi cię zaszlachtować, to po
prostu to zrobi, a reszta nawet się nie
obejrzy. No, chyba, że umierając oblejesz
kogoś rumem.
Inne knajpy
Każdy ma tu własne miejsce. Żeglarze
szukający przydziału walą tłumnie do
„Georgetown”, gdzie wiszą ogłoszenia, a
zdarza się, że osobiście pofatyguje się
kapitan, by dobrać sobie załogę. Bogatsi
kupcy zasiadają do rozmów w piętrowej
„Cosmopolitanie”, a ubożsi tłoczą się
przy stolikach „Pod Kotwicą”. „Wheel
of Fortune” słynie tu jako najuczciw-
sze kasyno na Bayside, w „Trashyard”
spotykają się stalkersi, a w „Crocdick”
łowcy z Florydy. Jest tu kilka knajp
Jamajczyków, parę poślednich burdeli,
dwie małe areny gladiatorskie, trzy
jarmarki, sporo takich tawern jak
moja. Niektóre urządzono w resztkach
magazynów, inne na pokładach przycu-
mowanych kutrów, w latynoskiej cha-
cie z pali, na wychodzącym nad wodę
pomoście, a nawet w fundamentach po
wieżowcu.

Tłumy w Bayside
Chłopie, gdybyś
chciał tu zajrzeć
do każdej dziury,
i tydzień by nie
starczył! Baysi-
de to miasto w
mieście, to stolica
wszystkich tych,
którzy gdzieś
mają rozkosze harowania na plan-
tacjach czy taplania się w błocie, to
ojczyzna ludzi wolnych i niezależnych!
Starczy spojrzeć w oczy spacerują-
cym tu ludziom, przyjrzeć się, jak wy-
soko unoszą głowy, jak szeroko stawiają
stopy, z jakim lekceważeniem patrzą
na te odrapane wieżowce. Oni są ludźmi
morza - żeglują po morzach, handlują,
walczą, piją i śpiewają. Ich życie jest co
prawda pełne niebezpieczeństw i rzadko
dożywają starości, ale my na lądzie
mamy te same problemy, a oprócz tego
dżunglę, biedę, choroby i błoto. Chromolę
to, wolę morze.
Czy czujesz, jak gwałtowne i pełne
energii jest życie na Bayside? Rozejrzyj
się! Ludzie krzątają się na pokładach
swych statków, tragarze dźwigają
towary do magazynów, kramarze za-
chwalają swe dobra, słychać ryk osłów,
pokrzykiwanie woźniców, hałaśliwe
kłótnie i jeszcze bardziej hałaśliwe
powitania. Codziennie tym bulwarem
przechodzi tłum osób - doświadczonych,
zahartowanych żeglarzy o skórze spie-
czonej od słońca, cierpliwych rybaków z
koszami ryb, powroźników, nosiwodów,
tragarzy i shipchandlerów. Pojawiają
się też załogi Coastal Guard i patrole
MSS, ale przymykają bokiem, jakby
wiedzieli, że zbyt mocno należą do
miasta, by tu czuć się pewnie. Umykają
jakby raziła ich ta żeglarsko-kupiecka
wrzawa.
dzielnice w miami
Port Miami
Stąd świetnie
widać port. Nie
wielkie wyspy
Dodge, Lummus
i Fisher, gdzie cu-
mują frachtowce
najbogatszych
kupców - ale nasz
port Bayside, od
Watson Island aż po Brickell Key. To
nasza strefa, wolna od magazynów
wielkich bossów, ich praw i nakazów.
Tu przybijają niezależni ludzie i tu
chodzą swobodnie, obojętnie, czy są
kupcami, piratami czy przemytnikami,
a w basenach portowych aż tłoczno od
ich jednostek Spójrz na te stare kutry
rybackie, katamarany z połatanymi
żaglami i odrapane jachty, kiedyś
własność wielkich milionerów, a dziś
służące pomniejszym kupcom. Spójrz
na barki i lichtugi o łuszczących się
burtach, na małe, pordzewiałe frach-
towce, na żaglowe łodzie rybackie, na
przedpotopowe motorówki i łodzie wio-
słowe. To nasi.
Dalej zaczyna się już wielki świat.
Widzisz ten osmolony, przerdzewiały
frachtowiec przy Watson Island? To
kubański „Wojownik rewolucji”, jeden
z ostatnich statków Nowej Kuby, pew-
nie przypłynął po nowy transport
niewolników do wyzwolenia, hehe! Ta
krypa za nim to „Natividad” - widzisz,
jak głęboko zanurzona? Po tym można
poznać statki jamajskie. Nie dość, że
wyładowują je towarem aż po okrężni-
cę, to jeszcze obciążają uzbrojeniem, a
burty wzmacniają stalowymi płytami.
Czy strach przed piratami to dostatecz-
ny powód, by zamieniać własne okręty
na powolne, wywrotne trumny? Więcej
statków jamajskich tonie na skutek
swych kiepskich właściwości morskich
niż w rezultacie ataków piratów.
Hoho, warto się dziś wieczorem
101
miami
rozejrzeć za jamajskim tytoniem na
rynkach w Bayside. Każdy z tych hul-
tajów podprowadzi co nieco z głównego
ładunku na handelek.
A skoro już o piratach, to spójrz tyl-
ko na ten wodolot, który teraz wyłania
się zza Dodge Island. To „Miecz”, niegdyś
szybki prom pasażerski, a teraz statek
piracki, obsadzony przez bandę zeświro-
wanych Meksów. Dowodzi nimi Chybki
Jefe, o którym mówi się po knajpach,
że z morskim diabłem zawarł pakt i
śmierć się go nie ima. Lista zbrodni tego
faceta jest dłuższa niż główny deptak
Bayside. Widzisz ludzi na pokładzie
tego frachtowca z dziurą w burcie nad
linią wodną? Wygrażają pięściami, ci-
skają kamieniami, o, ktoś nawet działo
naprowadza na cel! Nic dziwnego - to
„Zazdrość”, jeden ze statków Mercedes
Dido. Mają długie porachunki z Jehe,
ale teraz są bezsilni. Nic mu nie zrobią.
Widzisz? „Miecz” wciągnął flagę które-
goś z bossów. Pewno dostał zlecenie od
któregoś z tych bandytów.
O, spójrz, to rzadki widok! Pod mo-
stem McArthur właśnie przepływa
statek padre Floresa, „Zbawiciel” w
asyście dwóch kutrów! Niegdyś tym
statkiem przewożono samochody, a
teraz jego wnętrze zamienione zostało
na gigantyczne więzienie. Ten czubek
przewozi tam niewolników i wierz mi,
nie chcesz wiedzieć, jakie warunki pa-
nują wewnątrz kadłuba. Dość rzec, że
smród nad wodą unosi się długo po tym,
jak „Zbawiciel” zniknie za horyzontem.
Sporo się dzisiaj dzieje na wodach
Port of Miami, doprawdy... Patrolowiec
Coastal Guard właśnie holuje jakiś lek-
ko przechylony kuter, po malowidłach
na burtach łatwo poznać, że to krypa
tych rastafariańskich głąbów. Nieźle
się upalili, skoro przypłynęli tak blisko!
Jeden mój znajomek opowiadał, że nie-
dawno opadli nawet „Wolność”, liniowiec
Miguela Santiago z Miami Beach, który
szedł na Haiti po ludzi. Santiago robi
102
niezłe interesy, wywożąc uciekinierów
z ogarniętego dżunglą Haiti, ale na
szczęście na broni maszynowej nie
oszczędza. O, a za nimi wchodzi jeszcze
jeden postrzelany statek... Nie rozpozna-
ję go... Czyżby nowa zdobycz któregoś z
bossów? Na burcie ślady jak po ciężkiej
artylerii!
Ten gigant wychodzący zza Star
Island to tankowiec z Little Britain,
jeden z ostatnich, jakie jeszcze pływają
po Karaibach. Wygląda na to, że wycho-
dzi w morze. To dziwne - bez eskorty?
Brytole pilnują swych tankowców jak
oczka w głowie, bez nich pozycja na
Morzu Karaibskim prysłaby jak sen
złoty. Czyżby rzeczywiście mieli takie
problemy na Kajmanach, jak ludzie
opowiadają?
O, do brzegu przybija „Wiking”! Wi-
dzisz? To ten pękaty holownik! Jego
szyprem jest mój dobry kumpel Rozdep-
tany Jim, pracuje dla zarządu Port of
Miami, a czasem przem... No, nieważne,
za dużo byś chciał wiedzieć. Czemu
Rozdeptany? Jak się podpije, to sam
ci opowie, bo to była naprawdę niezła
impreza!
Zobaczysz, jak się Bayside zmieni,
gdy tylko zajdzie słońce - naraz zgęst-
nieje tłum, pojawią się muzykanci i ku-
glarze, poleje się rum! Hej! Napatrzysz
się na piękne kobiety i krzepkich męż-
czyzn, wysłuchasz niejednej ciekawej
historii, będziesz się napawał gorącą
muzyką! Może zagrasz w karty czy
obstawisz w walce psów? Może spotkasz
jakąś piękną senioritę, która zapomni
się w twoich ramionach do tego stopnia,
że zaproponuje ci rabat? A może ktoś
cię namówi na rejs?

Łodzie Stanleya Rabbita
W Miami łódź
jest tak samo po-
trzebna, jak gdzie
indziej koń albo
samochód. Nie
każdy może sobie
pozwolić na moto-
rówkę, a już mało
kto na paliwo do niej, więc większość
ludzi używa łódek wiosłowych. W opinii
ogółu za najlepsze uchodzą łodzie wyra-
biane przez Stanleya Rabbita. Wysoki
i chudy, z brodą do pasa i kudłami na
głowie - nie da się go nie rozpoznać
w tłumie pracujących. Na orlim nosie
tkwią duże okulary, bez których jest
ślepy jak kret. Stanley mało się odzy-
wa, udziela jedynie suchych instrukcji
pracownikom i dogaduje z klientami
szczegóły. To porządny gość i uczciwy,
a niewielu znanych mi ludzi mogę tak
określić. Ci czterej gościarze, którzy
dla niego pracują, też sprawiają dobre
wrażenie. Zajmują się prostymi praca-
mi - gotowaniem smoły, cięciem drewna
na deski i heblowaniem, skupowaniem
gwoździ i metalowych okuć. Robieniem
łodzi zajmuje się sam mistrz.
Wyroby Stanleya są drogie, ale
płacisz za jakość i nie musisz od razu
zamawiać dużej jednostki. Jeśli zależy
ci na czasie i gamblach, Stanley w ciągu
kilku dni zrobi dłubankę, a w ciągu ty-
godnia porządne canoe z twardej skóry
jakiegoś bydlęcia. Musisz mieć tylko dar
przekonywania, ponieważ facet nie lubi
takiej roboty i jeśli tylko ma zlecenie
na coś większego, nie będzie się chciał
zajmować drobiazgami. Najlepiej zatem
zamawiać zawczasu i to najlepiej dużą
jednostkę - na przykład z żaglem. Mo-
żesz wówczas liczyć na zniżkę, a duża
łódź i tak okaże się lepsza niż czółno.
dzielnice w miami
Thomas Grif fin
Dla całego świata pan Griffin, bo facet
nie ma przyjaciół, więc nikt nie może
go nazywać wprost, albo przezwiskiem.
Przyjrzyj mu się uważnie - szerokie
bary, grube węzły mięśni, charakte-
rystyczny dla Miami kapelusz z szero-
kim rondem, czarny podkoszulek bez
rękawów, wystrzępione na nogawkach
jeansy. Zwróć uwagę na cygaro - le-
dwie się tli, nie wiem skąd on bierze
takie cygara, ale jedno starcza mu
na tydzień. Może dlatego, że jedynie
trzyma je w ustach? Nóż typu Rambo,
długa strzelba w ręku. Stoi oparty o
barierkę na pokładzie kutra i z charak-
terystycznym uśmiechem najgorszego
sukinsyna obserwuje, jak jego ludzie
pędzą niewolników. Nie jestem prze-
sadnie wrażliwy, ale kiedy patrzę na
tego gościa, przestaję wierzyć w Boga.
Pan Griffin jest jednym z najbar-
dziej znanych łowców niewolników.
Nie pracuje dla kogoś konkretnego, ale
jego najlepszym klientem jest Woods.
Pięcioosobowa ekipa Griffina to naj-
gorsze męty, jeśli chodzi o sadystyczne
skłonności ustępujące tylko szefowi.
Cała szóstka pływa kutrem „Kaligula”
w rejonie Karaibów. Lądują na wysep-
kach, napadają na wioski i łapią ludzi
w niewolę. Do większych akcji zatrud-
niają dodatkowych najemników, więc
w sile kilkunastu chłopa są w stanie
zaszkodzić nawet chłopakom z Jamajki
albo Kuby. Czym różni się pan Griffin
od innych łowców niewolników? Przede
wszystkim profesjonalizmem. Zna swój
fach znakomicie - wie, gdzie najlepiej
wyprawić się na polowanie o danej
porze roku, którędy płynąć, żeby nie
natrafić na piratów albo Rastów. Wy-
czuwa koniunkturę i potrafi doskonale
wyważyć stosunek ilości do przeży-
walności. Innymi słowy, jest w stanie
stłoczyć w ładowni kutra tłum niewol-
ników, przy czym po drodze umrze co
103
miami
najwyżej dziesięć procent. Metody pana
Griffina są znane w kręgach ludzi,
którzy interesują się handlem niewol-
nikami. Wiadomo, że jeśli ktokolwiek
ze zwierzyny spróbuje się postawić,
handlarz zastrzeli trzy najbliżej stojące
osoby, a zadziorny dostanie jedynie
kolbą w żołądek. W czasie polowania
Griffin nie jest bardziej brutalny, niż
wymagają tego okoliczności. Dopiero
kiedy zakończy załadunek, rozpoczyna
swoje sadystyczne gierki. W trakcie
rejsu powrotnego zamęczy trzech czy
czterech „pasażerów” tylko dla zabicia
czasu. Nawet zawodowcy mają swoje
słabostki.
HellGate
Bodajże najsłyn-
niejszy lokal Mia-
mi, ponoć znany
nawet poza mia-
stem. Łatwiej do
niego dopłynąć
niż trafić po lą-
dzie, ale nie zra-
ża to najbardziej
gorliwych gości. HellGate to po prostu
stara krypa przerobiona na knajpę.
Przerdzewiała, nie malowana od kil-
kudziesięciu lat, ale nadal utrzymuje
się na powierzchni. To miejsce słynie
przede wszystkim z muzyki. Generator
prądu produkuje wystarczająco dużo
energii, by obsłużyć potężny sprzęt
nagłaśniający, światła i lodówkę. Praw-
dziwą lodówkę, stary.
Na pokład HellGate nie można się
dostać tak po prostu. Musisz mieć za-
proszenie od właścicielki - najbardziej
rozrywkowej dziewczyny na południu.
Loretta Lee Valentino (naprawdę się
tak nazywa!) to młoda blondynka,
której natura nie poskąpiła urody.
Dziewczyna słynie na całą Florydę z
końskiego zdrowia i niespożytej energii.
Potrafi balować przez całą noc, nigdy
104
nawet się nie przeziębiła, nie mówiąc
już o malarii czy czerwonce. Niewiado-
mo, w jaki sposób HellGate trafił w jej
ręce. Na ten temat krąży sporo plotek.
Kiedyś Loretta była po prostu ładną
dziewczyną w mieście. Należała do ma-
łego gangu, który jakoś sobie radził, ale
nie miał raczej większych szans na wy-
bicie się. Podobno jakieś dwa lata temu
Lori wyprawiła się z grupką znajomych
na wycieczkę łodzią. Jako balast zabrali
ze sobą kilka flaszek alkoholu. Z wypra-
wy wróciła tylko ona, nie na łódce, ale
na pokładzie statku. Kumple znaleźli ją
na morzu i pomogli doholować krypę
do przystani. Loretta opowiedziała, że
jej grupka, mając już mocno w czubie,
odnalazła na pełnym morzu stary sta-
tek. Było już ciemno i o mały włos łódka
zostałaby staranowana przez masywny
kadłub. Rozochocona ekipa wdrapała
się na pokład i wszyscy rozleźli się
po zakamarkach. Lori została sama, i
kiedy po kilkunastu minutach zaczęła
szukać reszty, nie potrafiła znaleźć
nikogo. Towarzystwo znikło, podobnie
jak łódka. Na szczęście prądy morskie
skierowały statek do brzegu i został on
znaleziony.
Niesamowita opowieść Loretty zro-
biła wielkie wrażenie na członkach
jej gangu. Oczywiście, nikt ją o nic nie
podejrzewał. Nazwa HellGate nasunęła
się sama. Wszyscy zaczęli poważać
dziewczynę i chociaż statek jest wła-
snością wszystkich gangersów, nikt
nie ma wątpliwości, do kogo należy na
prawdę. Teraz, kiedy stał się imprezow-
nią, niesamowity klimat dodaje zabawie
dreszczyku emocji. Jeśli trafisz tam
kiedyś na jakiś raut, możesz oczekiwać
straszenia, głupich kawałów i niesamo-
witych opowieści. Poza tym techniawa,
transowe tańce, podobno jakieś dragi, w
tym grupowe sesje Tornado. Fajne miej-
sce, ale ktoś ze znajomych Lori musi
cię tam wprowadzić, bo wstęp nie jest
otwarty. Na wejściu płacisz 80 gambli
 dzielnice w miami

i możesz korzystać do woli z alkoholu warsztatu to prawdziwe kurioza. Nikt

i żarcia. Tylko nie zdziw się, jeśli obu-
dzisz się nazajutrz na pełnym morzu.
Bywalcy HellGate lubią głupie dowcipy
i czasami w środku nocy odcumowują
statek.
nie wie, jak naprawić komputery, więc
za pomocą samoróbek, rozmaitych
protez i „patentów usprawniających”
ominięto całą elektroniczną część, do-
budowując dwa razy tyle mechaniki.
W rezultacie maszyny wyglądają jak

Warsztat tkacki Mayday wehikuły czasu z niskobudżetowego

filmu SF. Ale działają dosyć dobrze,
Na wodach w choć może trochę wybiórczo i nie tak,
rejonie Florydy jak założyli to sobie projektanci.
pływa sporo stat- Wytwórnia skupuje od plantatorów
ków żaglowych. konopie i bawełnę. Z tych surowców
O problemach z kobiety robią płótno na ubrania i żagle,
paliwem wspo- a także liny. Wszystko bardzo dobrej
minałem nie raz, jakości.
więc oszczędzę ko-
lejnego wykładu.
Ważne, żebyś wiedział, że żaglówka Surf in U.S.A.
wcale nie jest takim złym rozwiąza- Dobra, jesienna
niem na wodach przybrzeżnych, nawet pogoda oznacza
jeśli miałaby to być tratwa z samotnym dobr e fale na
masztem. Zapotrzebowanie na żagle i morzu. A po-
liny jest tak duże, że w Miami powsta- mimo wojny i
ła niewielka fabryczka produkująca wszystkich póź-
płótno i powrozy. Na pomysł wpadła niejszych nie-
niejaka Mayday, dawna dziewczyna szczęść, wciąż
Stana Michajewa. Wytwórnia zosta- można znaleźć
ła w jej rękach
jako pamiątka po
znajomości i do
dzisiejszego dnia
ciągną się spory,
kto właściwie po-
winien czerpać z
niej zyski.
Fabryka za-
trudnia kilka-
naście kobiet, w
porywach nawet
lekko ponad dwa-
dzieścia. Część
pracuje na przed-
wojennych maszy-
nach, reszta robi
wszystko ręcznie.
N aw i a s e m m ó -
wiąc, maszyny z

105
 miami

amatorów surfowania na desce. W Mia-
mi mamy nawet coś w rodzaju gangu,
czy raczej nieformalnego klubu - luźne
stowarzyszenie złożone z amatorów
skakania po falach. Mówię o grupie
twardzieli określających się nazwą
Beach Boys. Ich logo to łowca Molocha
na fali, a jako że Bestia nie jest na Flo-
rydzie popularna, można się domyślić,
że faceci są nietutejsi. I rzeczywiście,
cała jedenastka to złomiarze, tropiciele
i handlarze z odległych zakątków kon-
tynentu, którzy przybywają do miasta
w interesach. Łącząc przyjemne z poży-
tecznym wykonują zlecenia, handlują
i prowadzą karawany, a po wykonanej
robocie zbierają się razem na plaży.
którzy chcą
Beach Boys są kumplami, którzy chcą
się razem bawić. Podczas spotkań nie
rozmawiają o interesach, ale jeśli za-
chodzi taka potrzeba, umawiają się,
że jeden pomoże drugiemu w robocie.
Wszyscy są profesjonalistami, więc jeśli
zbiorą się, żeby zrobić coś razem, mo-
żesz być pewien, że zrobią to dobrze. Za-
wodowców z prawdziwego zdarzenia nie
ma w Miami tak wielu, a ci w dodatku
nie są uwikłani w wewnętrzne układy.
Jeśli będziesz potrzebował przewodnika
albo Łowcy, próbuj zagadać Beach Boys.
Niestety, nie jest to proste - żeby w
ogóle pozwolili ci ze sobą porozmawiać,
musisz znać któregoś z nich, albo... do-
brze surfować. Życzę powodzenia.
Oprócz
OpróczBeach
Beach Boys
Boys -- zz różnym skut-
kiem - jeszcze kilku zapaleńców próbuje
swoich sił na desce. Są to najróżniejsi
ludzie i tworzą trzy lub czteroosobowe
grupki, które nie mają ze sobą wiele
wspólnego. Kilku samotnych strzelców
trzyma się z dala od całej reszty. Ci
przeważnie pochodzą z Karaibów i nikt
ich nie lubi.

Przeszłość
Miałem kiedyś dobrego kumpla, na imię miał Tunner. Twardy facet był, wszędzie razem chodziliśmy,
aż złapało go Tornado. Łykał tabletę za tabletą i robił się od tego coraz... Hmm, jak to ująć... Robił się
coraz mniejszy. Nie śmiał się już tyle, mniej mówił, chodził z nisko zwieszoną głową, a wszystkie gamble
wydawał na ten diabelski narkotyk. Nim zdołałem go powstrzymać, było już za późno. Jednego poranka
wszedłem do rudery, jaką zamieszkiwał niedaleko Błotnego Rynku, i ujrzałem jak siedzi z pistoletem
przystawionym do skroni. Na mój widok podniósł zalaną od łez twarz i powiedział: Spike, ty wiesz, jak
tu było przed wojną?
Byłem zbyt wolny. Zdążył nacisnąć spust.
Długo nie mogłem się pozbierać, a gdy to w końcu nastąpiło, zdecydowałem dowiedzieć się, jak tu
było wcześniej. Nie, nie przy pomocy Tornado. Być może nie należę do najbardziej rozgarniętych ludzi
na świecie, ale wiem, że od tego świństwa trzeba trzymać się z daleka. Postanowiłem odnaleźć jakiegoś
starego człowieka, który pamięta czasy sprzed wojny. Nie było to łatwe - tutejszy klimat jest zabójczy
i nawet najsilniejsi umierają po czterdziestce, góra pięćdziesiątce - ale udało mi się odnaleźć jednego ta-
kiego, byłego instruktora surfingu. Lubił gadać dziadek, zwłaszcza kiedy postawiło się przed nim flaszkę
rumu. Odwiedzałem go raz w tygodniu, aż nie kipnął na gorączkę błotną, i dowiedziałem się dużo za dużo.
Nawet jeśli połowa jego opowieści była zwykłym bajdurzeniem, to i tak wniosek jest jeden - z raju na
ziemi Miami zamieniło się w piekło.
To chyba nie był najlepszy pomysł.
Naraz uświadomiłem sobie, że te sterty porośniętego zielskiem gruzu, z którego sterczy tu i tam kawał
pogiętego żelastwa, wśród których brudne dzieciaki polują na wodne szczury, kiedyś były pysznymi
hotelami. Wiedziałem już, że wystające gdzieniegdzie spod warstw błota kawałki asfaltu to resztki dróg,
po których jeździły niegdyś wspaniałe porsche i ferrari, że te osmolone, wyszczerbione wieżowce były
tętniącymi życiem, dumnymi biurowcami, a znużone kobiety o zniszczonych cerach, które mijam co-
dziennie na kładkach, to wnuczki tych biuściastych piękności, które pięknie opalone grały w siatkówkę
plażową.
Poczułem smutek, lecz byłem w tym odosobniony. Ludzie na ogół dziwnie reagowali na zadawane im
pytania, machali ręką, zbywali mnie cynicznym uśmiechem. Zrozumiałem wtedy, że mieszkańcy Miami
po prostu nie chcą pamiętać, nie obchodzi ich przeszłość. Za bardzo pochłania ich zaciekła walka o bez-
pieczne dziś, ewentualnie jutro.
Miasto skryło swoją przeszłość pod grubą warstwą brudu.

106
Tak, mam buty z krokodylej skóry, porządny kapelusz, przepoconą flanelę i kosę długości zderzaka od
plymoutha. Tak, jestem prawdziwym twardzielem z Miami. Takim, co to ubija aligatory drewnianą chochlą
i sika spirytusem. Ależ ja jestem twardy, arrrgh! Chcesz sobie zdjęcie ze mną zrobić?

107
floryda

108
 floryda

Nasłuchałeś się o Florydzie zabijanie ludzi wcale nie jest

prawdziwych twar-
dzielach z Miami i
przyjechałeś tu, żeby
takich zobaczyć,
tak? I co, zacząłeś
od samego Miami?
Och, co za błąd... Hehe, słyszeliście,
chłopaki? Ten mocarz szukał takich
kolesi jak my w Miami! Co też wam do
łbów przychodzi, ludzie, by szukać nas
w mieście? Rozejrzyj się, młokosie. Wi-
dzisz tą bandę? Ten tu to Danny - nie
ma nazwiska, ale czasem nazywamy
go Shotgun. Tamten grubas to Chudy
Billy, typowy przykład zbyt wąskiej
klatki piersiowej i zbyt wielu mięśni na
czaszce, a dalej Ted Jąkała - jąka się,
bo ma naraz zbyt wiele przekleństw
do wyrzucenia. Tamten koleś w koszuli
„mesesmana” to Ricky, wielki człowiek
i kolekcjoner wszystkich możliwych
pamiątek po Miami Vice. Ostatnio ma
problemy z kręgosłupem i nie może
się schylać, tak więc nakłania napo-
tkanych funkcjonariuszy, by sami
mu oddawali fanty. A teraz zastanów
się - wyobrażasz sobie tych kolesi, jak
się kłaniają przed glinami, grzecznie
płacą City Tax i harują na plantacji czy
w fabryce jakiegoś nadzianego bonzo?
No, zacząłeś myśleć.
A ja? Ja mam na imię Sean, ale
chłopaki wołają na mnie Kaznodzieja.
Nie, nie jestem z tych, co to na chwilę
przed zabiciem człowieka wygłaszają
mu kazanie. Tak na marginesie, tu na
popularnym zajęciem. Raz, że za mało
nas tu żyje, byśmy się nawzajem wy-
rzynali, a dwa, zabijanie zawsze wcią-
gnie w jakąś biedę. Zabijany człowiek
drze się w niebogłosy, co może ściągnąć
jakieś paskudztwo na głowę, ucieka w
najgorszą młakę, czasem nawet odpo-
wiada ogniem, a po wszystkim nie da
się go zjeść. Eee tam, bardziej opłaca się
szlachtować krokodyle.
Nazywają mnie Kaznodzieją, bo
znam Biblię i potrafię wygłaszać ka-
zania. Nie masz pojęcia, jakie to ważne
tu, na Bagnach. Czasem wędruję cały-
mi dniami po Everglades, odwiedzam
wioski, wioseczki, a nawet pojedyncze
domostwa i mówię ludziom, że Bóg ich
kocha.
Bo kocha. Wątpisz w to? Czy gdyby
nas nie kochał, pozwoliłby nam prze-
żyć?
Mało wiesz o ludziach z Florydy,
młody. Często mawiamy, że doba dzieli
się na dzień i noc, dupa na prawy i
lewy pośladek, a Floryda na Miami i
Everglades. Sporo naszych przybywa
do miasta - każdy z nas od czasu do
czasu musi coś sprzedać czy kupić na
Błotnym Rynku, poszukać pracy u
któregoś z bossów czy wypić ze znajom-
kiem na Bayside, ale opuszczamy Miami
tak szybko jak to możliwe. Jesteśmy
wolnymi ludźmi i mierzi nas życie w
wielkim mieście. Mało kto z nas decy-
duje się na zamieszkanie w Miami - po
prostu nie potrafimy żyć pod butem

Ktoś kiedyś powiedział, że fortuna kołem się toczy i nie rozumiałem tego grypsu do chwili, gdy jakiś
stalker na Błotnym Rynku dorzucił mi kilka kolorowych pisemek do zapłaty za trzy nieuszkodzone
skóry z aligatora. Na okładce były piękne panie, więc capnąłem bez wahania - dopiero na motorówce
okazało się, że cwaniak wcisnął mi jakieś bzdurne poradniki dla nowoczesnej pani domu. Moja Maggie
przez trzy dni pokładała się ze śmiechu po tym, jak się dowiedziała, jakie to problemy miały baby
przed wojną. Znalazłem tam jednak jedną interesującą rzecz - na ostatniej stronie był artykuł z cyklu:
Ekolodzy biją na alarm.
Pismak był naprawdę łebskim facetem - używał takich długich wyrazów, że ledwie je doczytać do
końca mogłem, nie mówiąc o zrozumieniu. No, ale główny sens do mnie trafił. Gość w panice obwiesz-
czał, że tereny bagien Everglades się kurczą i że krokodyle są nieszczęśliwe. Wrzeszczał, że nie ma już
panter, żółwie nie mają gdzie jaj składać, a wszystko to wina człowieka, bo buduje autostrady i używa
dezodorantów.

109
floryda
spaśnych durniów z najwyższych pię-
ter wieżowców, nie umiemy szanować
tych złodziei z policji czy bandyckiego
prawa. Tu, na bagnach, panują inne, o
wiele nam bliższe zasady. Tu jesteśmy
naprawdę wolni. A Miami?
Pies trącał Miami.
Teraz już pewnie rozumiesz, dlaczego
w całych Stanach uchodzimy za zblazo-
wanych, znudzonych kolesiów. Gdyby
każdy napotkany człowiek patrzył
na twoje buty z krokodyla i mówił „O,
kolejny facet z Miami”, też byś taki był.
Inna sprawa, że nikt poza nami,
zwykłymi kolesiami z bagien, nigdy
w świat z Florydy nie ruszy. Na tych
nieszczęśników z plantacji nie licz - po-
łowa ginie na lęk przestrzeni już na
granicach dawnego Miami.
Buty z krokodyla... Symbol pozycji,
tak? „Tak długo jesteś w Miami nikim,
póki nie ubijesz pierwszego aligatora
i nie zeżresz jego flaków”, co? Kolej-
na bzdura. Nie szukaj w tym żadnej
filozofii czy tradycji. Jeśli wiesz, jak
rozwalić croca, to po prostu to robisz, a
z jego skóry szyjesz sobie buty. Jeśli nie
wiesz, jak się za to zabrać, to zostawiasz
to innym, a sam drałujesz na najbliższy
targ po znaleźne. Spójrz, Teddy Jąkała
chodzi w gumiakach. Nazwij go tylko
nikim, młody...
Takie buty są po prostu praktyczne
- nie żrą cię pijawki, nie marzną ci nogi
i nie skrobiesz wieczorami błota z pięt.
Podobnie jest z kapeluszem - upały,
młody! - i z długim nożem. Jak cię croc
dorwie w wodzie, masz jedną jedyną
szansę. Musisz dziabnąć go od dołu, w
miękką, spodnią część dolnej szczęki,
i przyszpilić ją go górnej, a wtedy nie
zeżre cię, żeby pękł. Do tego jednak
potrzebny jest dłuuuugi nóż. Kapujesz?
A przepocona flanela? To też prak-
tyczna rzecz. Możesz w niej chodzić
całymi miesiącami bez strachu, że się
pobrudzi.
No, to witamy na Florydzie. Na tej
prawdziwej Florydzie.
110
Pogoda na Florydzie
Jakoś nie może do mnie trafić, że przed
wojną ludzie naprawdę spędzali tu wa-
kacje. W mojej osadzie mieszka jeden
koleś - ma na imię Jack, ale nazywamy
go Przytupas, bo fajnie gra na har-
monijce. Kiedyś dostał od kogoś kilka
kolorowych prospektów ze zdjęciami,
na których widać ucieszone bandy gru-
basów w łódkach, fotografujących ali-
gatory i lasy mangrowe. Kurde, zawsze
wyciągamy te zdjęcia podczas popijawy,
ale nam się śmiać chce z tych baranów!
Czasem sobie myślę, że może wtedy
klimat był inny, czy coś, ale Łebski
Steve kręci głową i mówi, że tu zawsze
tak było. Inaczej nie powstałoby bagno.
No, wielkie dzięki.
Lato i zima na Florydzie
Ciekawe, kiedy te tłuste barany tu
przyjeżdżały. Pewnie zimą, gdyż to
jedyna pora, kiedy na Everglades
jeszcze da się wytrzymać. Hehe, tak,
dalej nazywamy to zimą, chociaż nie
spotkałem tu jeszcze nikogo, kto by w
Everglades kiedyś widział śnieg. Żeby
nie było nieporozumień - zima to u nas
po prostu pora sucha! Nie jest tu wcale
chłodniej, a jedynie nieco znośniej, ma-
leje bowiem wilgotność powietrza i nie
leje tak mocno. Poziom wód opada wtedy
znacznie i niektóre podmokłe tereny
na powrót stają się prerią. Aligatory
zaszywają się w wygrzebanych zawcza-
su wielkich norach w błocie, znikają
też roje komarów, a spod powierzchni
wody nagle wyłaniają się dawne drogi
- ludzie zaczynają więc wędrować. Tak,
zima to najlepsza pora, by wybrać się
na dłuższe polowanie, odwiedzić najbliż-
szy rynek stalkersów, poszukać sobie
jakiejś kobiety w sąsiednich wioskach,
albo zabrać się za wszelkie naprawy.
Nie oszukujmy się, każda chata po let-
nich ulewach wymaga napraw.

Często mawiamy, że zimą człowiek
szykuje się na lato, a latem z utęsk-
nieniem czeka na zimę. Nieraz jednak
bywa, że lata też się doczekać już nie
możemy. Widzisz, nie tylko ty chętnie
ruszasz na szlak, gdy opadną wody.
Równie skwapliwie uczynią to bandy
zdziczałych mutków, którym skończyły
się zapasy marynowanej ludziny, czy
kilka stukniętych gangów wodnych,
które raz rozbite, odradzają się równie
uporczywie jak rozwolnienie po zupie z
zielonego żółwia. Tu i ówdzie pojawią się
bandy łowców niewolników, a na szlak
wyjeżdżają plutony zmechanizowane
Motorway Patrol w poszukiwaniu mu-
tantów i dezo... Dozo... No, dysydentów.
Pies im mordy lizał. Trzymaj się po
prostu od nich z daleka, bo jeszcze i
ciebie za takiego uznają!
Deszcze
Tak, dopiero nadejście pory deszczowej
przepędzi tą całą hałastrę ze szlaków.
Nie myśl, że podczas pory suchej nie
pada, skąd. Deszcze się zdarzają, a
jakże, ale przy letnich ulewach to le-
dwie siąpiradełko. Po tym jak ujrzysz
pierwszą z nich, będziesz wiedział, o
czym mówię.
Letnie ulewy nadchodzą zazwyczaj
w południe - gdy nagle odniesiesz wra-
żenie, że powietrze staje się jeszcze
bardziej duszne, wręcz zastyga, świat
wokół ciebie milknie, a na niebie błyska-
wicznie zbierają się granatowe chmury,
to masz jakieś dziesięć, góra dwanaście
minut. Zaraz w ziemię wyrżną ciężkie
strugi wody, które cię oślepią i na pół
uduszą, a jak się w porę czegoś nie
chwycić, to wbiją cię w ziemię. Śmiejesz
się? Kumpel, możesz sobie być twardy
jak skała, ale florydzki deszcz powali
cię na kolana. Będziesz po omacku peł-
zał w błocie, krztusząc się i walcząc o
każdy oddech - nie dość, że huk ulewy
całkiem cię ogłuszy, to jeszcze niczego
floryda
nie będziesz widział. Letnie deszcze są
tak gęste, że w odległości kilkunastu
metrów nie będziesz widział kompletnie
nic.
Pamiętaj o jednym - jeśli ulewa do-
rwie cię poza chatą, zrób wszystko, by
wspiąć się jak najwyżej. Poziom wody
przybiera błyskawicznie i już po chwili
nawet najleniwsza struga zasuwa jak
szalona, zmiatając przed sobą wszystko.
Jeśli nie wyciągnąłeś na brzeg łodzi,
to już po niej. Szkoda nawet czasu na
szukanie.
Mgły
Ulewy są doprawdy zabójcze i niejedne-
go dobrego chłopaka już ze sobą wzięły,
ale przynajmniej trwają krótko. Mgły
potrafią wisieć tygodniami. Najczęściej
pojawiają się zimą i wiszą około godziny
aż do zapadnięcia ciemności, ale czasem
zostają na dłużej, a wtedy... Nie, kumpel,
nie znam chyba nic gorszego od mgieł.
Dlaczego? Widzisz, bagno pozostaje w
ciągłym ruchu i większość pieszych
ścieżek to kwestia w gruncie rzeczy
umowna. Za każdym razem, gdy wy-
bierasz się na szlak po jakimś czasie,
warto pogadać z kimś, kto tędy szedł
niedawno - być może dowiesz się, że na
przykład na grobli Eyebrow zamiesz-
kało stado aligatorów, a przy Rzemyku
otworzyły się nowe grząskie piaski.
Jeśli ruszasz bez konsultacji, zachowaj
największą możliwą ostrożność. Jeśli
wyruszasz we mgle, lepiej zawczasu
rozdaj majątek najbliższym.
Mgła na bagnach
Czasem mam wrażenie, że mgła nad
Everglades jest żywą istotą. Na ogół
jest żółtawa, ale zdarza się, że zmienia
odcień na trupiobłękitny, bądź mlecz-
nobiały. Naraz wszystko wygląda ina-
czej, a dobrze znana ci ścieżka staje się
skomplikowanym labiryntem. Wszelkie
111
floryda
punkty orientacyjne stają się obce
i mylące. Odległe odgłosy wydają się
rozbrzmiewać tuż za twymi plecami,
dobrze ci znajoma melodia bagna jest
zniekształcona i przeraża cię z każdą
chwilą coraz bardziej. Na mgłę nie ma
mocnych - w końcu ogarnie cię pani-
ka, a wtedy twoja zguba jest kwestią
chwili, tym bardziej, że wszelkie ba-
gienne paskudztwa zdają się wiedzieć,
że człowiek we mgle jest ślepy. Nie
zdziw się, jeśli nagle natkniesz się na
wygłodniałego aligatora lub jeśli nagle
z oparów wyłonią się grupki mutków.
Trzeba było zostać w domu.
Tak, Everglades nie rozpieszcza
człowieka. Okres lepszej pogody zimą
oznacza nieustanną walkę o przetrwa-
nie oraz ataki mgły, natomiast latem
ulewy zamieniają całe Everglades w
bezkresne mokradła. Wraz z wodą
wzrasta wilgotność powietrza, na nowo
wszędzie wpełza pleśń, piesze wędrówki
stają się marzeniem ściętej głowy, a
większość ruchu kołowego stanowią
ciężarówki FIST-u, brnące w błocie nie-
licznych autostrad. Znów jesteś sam na
sam z bagnem i krokodylami.
No i komarami. Uff, człowieku, jeśli
nie spędziłeś przynajmniej roku na
Everglades, nigdy nikomu nie mów,
że wiesz, co to komary. Tutaj są ich
po prostu miliardy, kumpel, miliardy.
Łebski Steve twierdzi co prawda, że
większość woli krew zwierząt, ale nie
przejmuj się tym zbyt mocno, co?
Tylko podwiń rękawy koszuli, a sam
się przekonasz, że ludzką
krwią też nie pogardzą.
Dobrze ci radzę -
gdy wyruszasz na
112
szlak, obojętnie latem czy zimą, zakryj
dokładnie każdy centymetr swego ciała,
a na dłonie naciągnij rękawicę, a na
twarz załóż siatkę. Możesz się spryskać
tymi dezodorantami, które czasem
sprzedają stalkersi czy kupcy z Mia-
mi, pewnie nie zawadzi, ale większość
z nich to zwykłe gówno. Nie wędruj o
wschodzie i zachodzie słońca, gdyż to
ulubiona pora tałatajstwa, unikaj też
przedzierania się przez wysokie trawy
lub postojów w cieniu, gdyż tam jest
ich najwięcej. Wędruj tylko otwartymi
przestrzeniami, gdyż wiatr utrudnia
komarom żerowanie, a jak już cię po-
dziabią, to się nie drap. W rozdrapane
ramki łatwo wdaje się infekcja, a to
może się bardzo źle skończyć.
A skoro już mówimy o zdrowiu, to
jednego jestem pewien. Komary nie
przenoszą żadnych chorób, gdyż gdyby
tak było, Floryda byłaby dziś martwym
miejscem. W Miami próbują tą słynną
gorączkę błotną zwalić na komary, ale
to błąd. To nie komary za tym stoją, to
jasna sprawa.
To co, wracasz do miasta? Bo ja nie
opowiedziałem ci jeszcze o wężach ani
o radiacji, niewiele wiesz o mutkach,
Indiańcach czy MP, nie mówiłem ani
słowa o jedzeniu, chorobach czy... Aha,
wolisz się najpierw napić? Dobra...
113
 floryda

Mieszkańcy Florydy Zjednoczonych, a nawet pokojowo nasta-

Też odniosłeś wrażenie, że to świry?
Wielu ludzi tak myśli, słuchając ich
opowieści przy mało rozcieńczonym
rumie. Pykając spokojnie fajeczkę,
opowiada ci taki o walce z krokodylem
i pokazuje rany na przedramieniu,
a reszta słucha, potakuje głowami i
wtrąca rzeczowe pytania. Inny opowie
o potyczce z mutantami, na co trzeci
dorzuci ziewając, że jego kuzyn też je
widział w tej okolicy, ale rozwalił chyba
tylko dwa. Bo na kolację się spieszył.
A kiedy już będziesz pewien, że prze-
bywasz w otoczeniu bandy brodatych
Munchausenów, ujrzysz, jak jeden z
nich staje z ramionami założonymi na
piersi i blokuje wjazd do wsi pojazdom
Motorway Patrol. „Szefa nie ma!” burk-
nie i charknie przeżutym tytoniem, ze
znudzeniem patrząc na skierowane w
niego lufy M-16. „Będzie w poniedziałek.
Albo w środę”.
Bądź, kim tam sobie chcesz, bylebyś
szanował nasze prawa i zwyczaje. Tu
na Florydzie gdzieś mamy kwestie po-
chodzenia, religii, pozycji społecznej czy
upodobań politycznych. Nasze osady są
pełne uciekinierów z transportu niewol-
ników, ludzi ściganych przez Los Vam-
pyros, czy mieszkańców Little Havana,
którym sprzykrzyła się harówka na
plantacjach. Są wśród nas dezerterzy z
MP, sekty religijne, grupy Ameryka-
nów, mieszkają tu także Kubańczycy z
pierwszych fal ucieczki oraz przybysze
z północy, z terenów dawnych Stanów
wieni mutanci. Nikt tu nikogo nie pyta
o pochodzenie, bo po co? Tu jesteśmy po
prostu Florydczykami, ludźmi z bagien
Everglades!
Stalkerzy
Stalkerzy to równe chłopaki, naprawdę.
Nie zazdroszczę im fachu, jaki sobie
wybrali - snują się po Everglades,
wśród ruin dawnych miast i miasteczek,
niuchają, szukają i kopią, a jak już co
wykopią, to jeszcze muszą to obronić
przed bandami ochotników łatwego
wzbogacenia się. Jeden mój koleś kopał
ze stalkerami dwa sezony i mówił, że
bandy „hien”, jak ich nazywali, snu-
ły się za nimi bez przerwy. „Hieny”
wietrzyły dobry i łatwy zarobek, tak
więc nie dały się zgubić. Przez trzy ty-
godnie w jednej ręce trzymał szpadel,
a w drugiej pistolet. Na szczęście tamci
zaatakowali bez głowy i gdy stalkerzy
sprzątnęli pierwszych kilku, reszta
uciekła w popłochu.
Warto mieć kumpli wśród stalkerów
i to nie tylko dlatego, że to twardzi,
odważni ludzie. Oni przecież odzyskują
„goodies” sprzed wojny, a dla „swojej
wiary” zawsze znajdą się jakieś lepsze
ceny. Co więcej, nikt tak dobrze jak
oni nie zna szlaków oraz kryjówek i
niebezpieczeństw. Ci ludzie to chodzące
mapy - jeśli wybierasz się w drogę,
a chcesz kogoś spytać o radę, przede
wszystkim szukaj stalkera.
Niestety, zdarzają się wśród nich

Emputados
Emputados to ponuraki, i to niebezpieczne ponuraki. W skład gangu wchodzą Latynosi, którym znudziło
się zasuwanie na plantacjach i nawiali z miasta, by się wyszumieć. Ich rumaki to łodzie motorowe i małe
poduszkowce, co do jednego pomalowane w krzykliwe grafitti. Sami również lubią stroić się w barwne
ciuchy, obwieszają się tandetną biżuterią i farbują sobie włosy. Wyglądają jak stado bażantów, mówię ci.
Niestety, nie jest to jedyny sposób na manifestowanie odzyskanej wolności. Emputados to kolesie,
którzy zbyt mocno wierzą we własną nieśmiertelność i tylko szukają okazji, by pochwycić za swoje
brzytwy, łańcuchy, włócznie i kije baseballowe. Najwyraźniej próbują zapomnieć o swojej poprzedniej
doli, pokazując całemu Everglades, jacy są twardzi.

114
 podział sił na florydzie

czubki. Sam znałem jednego człowieka,
który szukał tylko i wyłącznie części
zamiennych do cadillaców, ale ten był
niegroźny. Słyszałem bowiem o stalke-
rach, którzy byli owładnięci obsesjami
- jeden szukał przedwojennej bazy
Abramsów, inny był przekonany, że ma
mapę do hiszpańskiego skarbu, a jesz-
cze inny polował na bramę między wy-
miarami. Nie dalej niż rok temu ekipa
stalkerów Joe „Nochala” Sancheza wy-
strzelała mieszkańców osady Swamp-
smoke. Ponoć według przedwojennej
mapy na terenie wysepki znajdowało
się kiedyś małe lotnisko, a mieszkańcy
sprzeciwili się jakimkolwiek wykopom
w ich osadzie.
Są też tacy, którzy nie chcą się
babrać w błocie. Zakładają jakieś poła-
tane, skądś wygrzebane kombinezony
ochronne, i walą na Cape Canaveral.
Naprawdę. Dobrze wiedzą, że tylko
tam wybuchały bomby atomowe na
Florydzie, świetnie też pamiętają, że od
skażenia wariują tam liczniki Geigera,
a mutków jak mrówków. Ale idą. Nie-
którzy nawet wracają, niosąc jakieś
elektroniczne cacka. Całe Everglades
wychodzi wtedy przed domy, by przyj-
rzeć się powracającym desperados. Mało
kto rozpoznaje w tych bezzębnych,
łysych, powłóczących nogami żywych
trupach tych, z którymi przed wypra-
wą piło się bimber czy chadzało na
imprezy. Tak, to też szaleństwo.
FIST
Na „fistaszków” też nie ma co narze-
kać - mają wiele wspólnego z nami,
w końcu to ludzie drogi. Większość z
nich co prawda pochodzi z Miami, ale
nie zadzierają nosa. Ich domem też są
w końcu drogi i bezdroża Florydy, tak
więc szybko poznali zasady, jakie pa-
nują na Everglades i przestrzegają ich
bacznie. Dobrze wiedzą, że jeśli któryś
narazi się w jakiejś wiosce, ani on, ani
jego koledzy nie mają tam dłużej czego
szukać. A życie jest brutalne. Nigdy
nie wiadomo, kiedy złapie cię guma,
zabraknie benzyny, ugryzie wąż czy
napadnie gorączka.
Dobrze żyjemy z „fistaszkami” i
chętnie pomagamy im w biedzie, a oni
w zamian często przywożą nam coś
z miasta, zabierają nas na stopa, czy
przewożą nam ładunek. My zaś często
odwiedzamy ich bazy - robimy zakupy
w ich „składach”, sprzedajemy mięso i
skóry, pogadamy sobie przy flaszeczce,
czasem pomożemy im w jakiejś wypra-
wie. Obojętnie - kierowca, mechanik,
ochroniarz czy sprzedawca - „fistaszki”
to równa wiara.
No, tak długo póki spotykamy się
na lądzie. Cały problem polega na tym,

Crocs
Crocs to zbuntowane dzieciaki, ale nie aż tak stuknięte jak Emputados. To nasze dzieciaki z bagien,
które postanowiły pobawić się w dorosłych i tak im już zostało. Ich znakiem rozpoznawczym są buty ze
skóry krokodyla, kurtka bez rękawów z konturem krokodylego pyska naszytego na plecach, kapelusz i
rozkołysany, westernowy krok. Rozbijają się motorówkami, łodziami śmigłowymi i skuterami wodnymi,
obwieszają się ciężkimi giwerami, noszą lustrzanki i co chwila walą tekst w stylu: „Nie chce mi się z
tobą gadać!”
Są bardziej dorośli od dorosłych i całe szczęście, bo gdyby pozostali zbuntowanymi młodzikami, to
by sobie pewnie wymyślili ideologię. A tak żadnej ideologii nie ma, a Crocs po prostu szumią jak bagno
długie i szerokie. Organizują jakieś stuknięte wyścigi po bagnach, grają country, zaliczają panienki, piją
piwsko i tłuką się z Emputados. Od czasu do czasu postrzelają sobie do aligatorów, rozwalą jakąś budę
w sąsiedniej wsi na imprezie lub wybiorą się na mutkobranie, ale na tym się kończy. W zasadzie nie
mamy nic przeciwko Crocs - młodzi muszą się kiedyś wyszumieć i lepiej, żeby uganiali się po bagnach,
niż czytali książki czy coś tam. Kiedyś i tak jeden z drugim zamieni kurtkę na porządną flanelę, drzewo
zetnie, chatę wybuduje, spłodzi syna i sam kupi mu giwerę. Niech szumią, póki mogą! Czas leci szybko!

115
 floryda

że autostrady na Florydzie są w coraz przyjaciół wśród myśliwych - już za-

gorszym stanie. Nawet najlepsze z nich
grzęzną już miejscami w błocie, a na
suchych odcinkach pełno jest pęknięć i
dziur. Bagno bezlitośnie pochłania coraz
to kolejne odcinki, a ocalałe mosty i wia-
dukty grożą lada chwila zawaleniem.
Tak więc FIST z wolna przerzuca się na
transport wodny. Po szlakach wodnych
Everglades kursuje juś kilkanaście łodzi
i motorówek organizacji, przewożąc
towary do poszczególnych baz i dalej
na północ, co jednak nas irytuje jak
diabli. „Fistaszki” są diablo dobrzy na
drodze, ale wodę powinni zostawić tym,
którzy naprawdę wiedzą, jak i którędy
żeglować. Jeśli za stery siadają ludzie,
którzy nie rozumieją praw bagien, może
z tego wyniknąć niezła chryja.
Pół biedy, jeśli ich motorówki po pro-
stu zabłądzą wśród kanałów lub ugrzę-
zną na jakiejś łasze, choć to zazwyczaj
my ściągamy je wtedy do baz. Gorzej,
jak „fistaszki” przez przypadek naru-
szą czyjąś granicę wpływów. Gangerzy,
mutki czy czerwonoskórzy zazwyczaj
nie słyną z cierpliwości i w którymś
momencie zaatakują motorówkę, a po-
tem ruszą z rewizytą do sąsiadów, by
im przypomnieć o podziale terytoriów.
Zgadnij, kto wtedy obrywa - „fistasz-
ki” czy my, ludzie, którzy mieli pecha
mieszkać w pobliżu? Zdarza się też, że
motorówki FIST-u walą prosto przez
nasze tereny łowieckie, płosząc ptactwo
i jelenie przy wodopojach. Mam kilku
czynają narzekać, że jelenie zmieniają
ścieżki na bardziej niedostępne. Pięknie,
jeszcze przyjdzie nam głodem zapłacić
za głupotę tych kowbojów.
Ostatnio Eusebio, szef FIST-u, zapro-
ponował kilku ludziom z Everglades
pracę. Chciał, by pilotowali jego łodzie,
ale wyśmialiśmy go. Po to właśnie
mieszkamy na bagnach, by nikt nam
nie mówił, co mamy robić!
Motorway Patrol
Here comes the trouble. Bossowie Miami
za diabła nie chcą zrozumieć, że ich
rządy ograniczają się tylko i wyłącznie
do samego miasta. Nie potrafią pojąć,
zafajdane bufony, że tu, na Everglades,
ich problemy nikogo, absolutnie nikogo
nie interesują, a samo bagno i jego
mieszkańcy nigdy, przenigdy należeć
do nich nie będą. Najprawdopodobniej
ambicję niektórych z nich drażni odle-
gła panorama Everglades, widoczna z
okien wieżowców, gdyż jakoś nie chcą
się poddać.
I wysyłają żołnierzy.
Motorway Patrol to plutony dobrze
uzbrojonej i wyszkolonej brygady
zmotoryzowanej, której podstawowym
zadaniem miało być chronienie ludzi
od wszelkiego złego, amen. Faktycznie,
MP stoczyło kilka udanych bitew z
większymi grupami mutantów i rozbiła
też kilka maszerujących na południe

Gangi Everglades
O’Connors, Emputados i Crocs to trzy najbardziej znane gangi na Everglades, ale istnieją tylko dlatego, że
po prostu pozwalamy im istnieć. Nie podskakują za bardzo, bo wiedzą, że nikt na Everglades nie pozwoli
sobie bezkarnie pluć w mordę, a bagna są w sumie zbyt małe, by się schować przed bandą wkutych
Florydczyków. Rozbójnictwo czy żerowanie na czyimś nieszczęściu tutaj naprawdę nie popłaca, tak więc
jeśli gang ma zamiar złamać święte prawa gościnności o jeden raz za dużo, niech się lepiej poważnie
zastanowi. Raz czy dwa może się uda, ale prędzej czy później najbutniejszemu gangerowi ktoś bardzo
wk...wiony wepchnie lufę do gardła aż po przełyk i pociągnie za spust.
Niestety, nie każdy to pojmuje. Starcza przecież pięciu, sześciu kolesi z sieczką w głowach, kilkoma
lufami i urazą do całego świata, by założyć gang. Ostatnio dużo słychać o tych tam... Topielcach. Bandzie
durniów na skuterach wodnych, którzy malują sobie mordy na niebiesko i wyskakują spod wody z
kuszami. Naprzykrzają się ponoć FIST-owi, biedne gnojki. Przyjdzie czas i na nich.

116
 podział sił na florydzie
samozwańczych armii, lecz na bagnach
nikt w szlachetne intencje MP nie wie-
rzy. Żołnierze stają w obronie Florydy
tylko wtedy, gdy zagrożone są interesy
władz. Tylko i wyłącznie wtedy.
Nie licz na to, że przyjdą ci z pomocą,
gdy twoją wieś napadnie jakaś banda.
Powiem nawet tak: miej nadzieję, że się
o tym nie dowiedzą! Chłopie, oni zazwy-
czaj za pomoc każą sobie płacić - jedze-
niem i amunicją, ale przede wszystkim
alkoholem i kobietami - a jak się roz-
kręci impreza na cześć zwycięstwa, to
pożałujesz, że to nie mutantom udało
się podpalić twoją osadę.
Niestety, są niemalże bezkarni. W
Miami nie ma co się upominać o spra-
wiedliwość- jeśli już dopchasz się do któ-
regoś z dowódców ze skargą, to ochrzani
cię od góry do dołu! „Ci ludzie nadsta-
wiają za ciebie karku, niewdzięczniku!”
usłyszysz „A poza tym, czy ty zdajesz
sobie sprawę z tego, ile kosztuje amuni-
cja?”. Nie tędy droga... Był swego czasu
taki koleś na Eveglades, nazywaliśmy
go Sekwoja. Jego żonę i dwie dziew-
czynki zgwałciły empeki, tak więc nie
myślał wiele, skrzyknął bandę równie
wkutych jak on i rozwalił cały pluton
tych ścierwojadów. Jednego tylko pu-
ścił wolno, by przekazał w kwaterze,
że nie wolno zadzierać z chłopakami z
interioru, ale gość był tak przerażony,
że wlazł prosto w pysk aligatorowi. Na
szczęście FIST przekazał wieści.
Od tego czasu wyskoki zdarzają się
coraz rzadziej, ale wciąż się zdarzają.
Ludzie nabrali śmiałości i potrafią już
pokazać empekom „znak pokoju”, ale to
z kolei wkurza ich niepomiernie i nieraz
już dochodziło do gęstej strzelaniny.
Najbardziej wkurza nas to, że bossowie
z Miami próbują uparcie wywierać
jakiś wpływ na losy Everglades. Wciąż
szukają Sekwoji, podczas gdy wszyscy
już dawno wiedzą, że stary piernik
zachlał się na śmierć. Uganiają się
za Amerykanami, ich tajnymi radio-
stacjami i arsenałami, aresztując bez
wahania każdego, kogo uznają za współ-
winnego udziału w spisku przeciwko
tej ich Radzie. Tropią agentów Nowego
Jorku, szpiegów Indian, Jamajczyków
i kogo tam jeszcze popadnie, urządzają
obławy, blokady, łapanki i masowe
aresztowania, a takie bzdury, jak walkę
z mutkami czy gangerami, zostawiają
nam. Przecież mają ważne sprawy na
głowach.
Nienawidzimy MP. Zdarza się, że
walczymy ramię w ramię, ale to rzadkie
przypadki. Oni są stamtąd, z miasta,
przynoszą nikomu niepotrzebne proble-
my. Nigdy nie pomagaj komukolwiek z
MP, jesli chcesz mieć dalej kumpli na
Everglades.
Porucznik Alfredo „Pustak”
Valdeharo
Zdarza się czasami, że młody chłopak
z bagien, pozazdrościwszy empekom
maszynowych spluw i wyglancowanych
hełmów, zwieje z rodzinnej osady, unik-
nie nagonki na niewolników i zaciągnie
się do MP. Tam dadzą mu wymarzone
zabawki, ale przy okazji też wypiorą
mu móżdżek (choć z tym akurat pewno
roboty dużo nie będzie) i popchną z po-
wrotem na bagna. A człowiek z bagien,
wciśnięty w mundur i ideologię empeka,
to duuuże zagrożenie.
W to, że porucznik Motorway Patrol,
Alfredo „Pustak” Valdeharo, pochodzi z
Eveglades, nie wątpi nikt. Ten człowiek
przeżył trzy masakry swego pluto-
nu - kolejno z rąk komanda Seminoli,
sabotażystów Amerykanów i bandy
wściekłych Florydczyków - przetrwał
amputację dłoni w środku bagien, pieszo
pokonał drogę z Tampa do Fort Myers,
a także rozwalił trzynastometrowego
megatora, mając ledwie harpun i piłę
łańcuchową.
Niestety, nauka w kwaterze głównej
Miami Vice również nie poszła w las.
117
floryda
Ksywka „Pustak” wcale nie odnosi się
do zasobów intelektualnych poruczni-
ka - jest on bowiem człowiekiem dość
sprytnym i błyskotliwym - lecz do jego
serca. Jako typowy oficer terenowy MP
Valdeharo rzecz jasna nie zna pojęcia
litość czy współczucie, ale nie wie tak-
że, co to strach, zwątpienie czy radość.
Swych podwładnych czy towarzyszy
broni traktuje całkowicie obojętnie,
bez śladów przyjaźni, zażyłości czy
jakichkolwiek względów. Podobnie jest
ze schwytanymi bojownikami ruchu
oporu, których bez żadnych emocji pęta
i wiedzie do Miami, lub rozstrzeliwuje
na miejscu. Ponoć pod ogniem nieprzy-
jaciela twarz porucznika wygląda tak
samo, jak w środku najlepszej nawet
zabawy - patrzy wokół obojętnie, a na-
wet z lekkim znudzeniem.
Najgorsze jest to, że połowa miesz-
kańców Everglades już święcie wierzy
w to, że Valdeharo jest nieśmiertelny,
a owo przekonanie z wolna przenosi się
na jego przeciwników. Oddziały Amery-
kanów czy Seminoli tracą ducha walki
natychmiast po tym, jak się dowiedzą,
że żołnierzami wroga dowodzi Pustak.
Porucznik Valdeharo ma zatem coraz
większą swobodę działania na bagnach
- choć nie zalicza się do okrutników i
podpalaczy, otacza go aż nadto złowiesz-
cza sława.
Indianie
Na pewno już tyle słyszałeś o tych nie-
szczęsnych czerwonoskórych, że umie-
rasz z ciekawości, by się dowiedzieć, kto
to taki, no nie? Ech, chłopie, to smutna
historia. Słyszałem, że na północy, na
kontynencie, wyszli z rezerwatów i na
nowo objęli rządy na prerii? Zasłużyli
sobie na to, w końcu wrócili na swe
stare tereny łowieckie. Nasi Seminole
na Florydzie zdecydowanie sobie na ten
los nie zasłużyli.
Na długo przed wojną Seminole
118
zbuntowali się przeciwko swej doli. Nie
chcieli dłużej być atrakcją turystyczną
dla turystów na Eveglades, nie chcieli
pozować do zdjęć spasionym grubasom
w koszulach bahama, nie chcieli dłużej
poniżać siebie i swej tradycji. Władze
Florydy gotowe byly nawet podwyższyć
im pensje, by tylko Indianie zostali w
rezerwacie i dalej bawili się w prawdzi-
wych czerwonoskórych ku uciesze hord
bogaczy z „cyfrówkami”. Podobno sfru-
strowani Indianie nawet zorganizowali
kilka manifestacji w proteście, ale nikt
się nimi nie przejął.
Gdy pierwsze bomby przywaliły w
Cape Canaveral, nikt nawet nie pomy-
ślał o ewakuacji rezerwatu. Niestety,
jedna z chmur opadu radioaktywnego
przeszła w jego okolicy. Pozostawieni
sobie, głodujący Indianie zaczęli umie-
rać na chorobę popromienną, przeżyło
ich zaledwie kilka setek. W tym ich
przedwojenny przywódca, David Nocny
Ptak.
Upokorzenia sprzed wojny, głód i
pragnienie, widok umierających krew-
nych i przyjaciół i śmierć jego żony,
która urodziła kalekie dziecko-mutanta
wypaczyło psychikę Indianina. W na-
tchnionej mowie objawił swym ocalałym
ludziom, równie zdesperowanym jak on
sam, że to biały człowiek i jego chore
ambicje doprowadziły Seminoli do takie-
go upadku, po czym ogłosił nową wojnę.
Wojnę przeciwko białym.
Indianie szybko poznali sekrety
bagna, nauczyli się bezszelestnie
przemieszczać z miejsca na miejsce,
maskować i organizować zasadzki, po
czym nagle na Everglades pojawiły się
komanda cichych, diablo niebezpiecz-
nych mścicieli. Nastąpił czas wojny.
Seminole atakowali ciężarówki i bazy
FIST-u, palili osady w interiorze, a na-
wet zakradali na przedmieścia Miami.
Przez dobrych kilka lat na Florydzie
dochodziło do zaciętych walk - wtedy
to właśnie powstało Military Police, a
 podział sił na florydzie
ludzie na bagnach nauczyli się chodzić
dzień i noc pod bronią.
Przełom nastąpił dopiero po śmierci
Davida Nocnej Sowy. Zmęczeni wojną i
jej ofiarami Indianie wybrali na swego
woda Curta Płonącą Chmurę, zwolen-
nika życia w pokoju wedle starych,
indiańskich tradycji. I tak Seminole
oświadczyli całemu światu, że zakopują
topór wojenny, obiecując, że wykopią
go dopiero, gdy ktoś z ich plemienia
zostanie skrzywdzony. Wszyscy ode-
tchnęli z ulgą, lecz niestety za wcześnie.
Płonąca Chmura miał bowiem wrogów
w plemieniu, ludzi, którzy chcieli kon-
tynuować „szlachetną walkę” Davida
Nocnego Ptaka, a jeden z nich, Nathan
Krucze Skrzydło, wyzwał go od tchórzy
i zdrajców, skrzyknął wszystkich nie-
zadowolonych z polityki nowego wodza
i na nowo podjął walkę.
Niestety, wojna Nathana nie ma nic
wspólnego z kontynuowaniem świętej
zemsty. Krucze Skrzydło znalazł kilku
informatorów w bazach FIST-u, Miami
i największych osadach Florydy i za-
czął napadać na wybrane transporty
oraz magazyny. Co więcej, postanowił
powiększyć swój oddział, do tej pory
składający się z rodowitych Indian,
o wszystkich „prawych wojowników,
którzy rozumieją ideę wojny z bladymi
twarzami”. Współczujących dusz znala-
zło się dość sporo, głównie uzbrojonych
po zęby oprychów, którzy postanowili
na bladych twarzach zarobić.
Tak, Krucze Skrzydło to zwykły ban-
dyta, sadysta i okrutnik, a jego banda,
w której Indian pozostała już ledwie
garstka, rabuje na prawo i lewo pod
pretekstem wojny z białymi. Płonąca
Chmura odżegnał się od niego i zaszył
ze swymi ludźmi daleko na bagnach,
ale MP nie dostrzega różnic między
obiema grupami. Rozkazy z Miami są
wyraźne i nakazują rozstrzelać każ-
dego schwytanego Indianina, przez co
nieraz rozwala się kogoś z ludzi Płonącej
Chmury. Ten zaś, posłuszny świętemu
prawu zemsty, natychmiast atakuje
najbliższy oddział białych. Niestety, on
również nie dostrzega różnic.
Ludzie z Everglades nie przepadają
za Indianami, gdyż ich pojawienie się za-
wsze przyciaga kłopoty. Niektóre osady
jednak utrzymują potajemnie kontakt
z plemieniem Płonącej Chmury i zdarza
się, że ranny seminolski wojownik leczy
się w domostwie Florydczyka, lub rusza-
jące na wyprawę komando zaopatruje
się u białych w amunicję. Ci zaś nigdy
nie zmarnują okazji, by nakierować
swych czerwonoskórych przyjaciół na
najbliższe obozowisko MP.
Nicholas „Milczący Kojot”
Milczący Kojot to imię, które sam sobie
nadał. Ludzie z bagien nazywają go
Wściekłym Psem, a w kwaterze główniej
Miami Vice nazywa się go po prostu
nawiedzonym sukinsynem. I tak są to
raczej mało twórcze inwektywy, biorąc
pod uwagę fakt, iż rzeczony Nicholas
Milczący Kojot to prawa ręka Kruczego
Skrzydła i zdecydowanie największy
fanatyk sprawy indiańskiej, jakiego
kiedykolwiek bagna nosiły.
Ci, którzy mieli z nim do czynienia,
twierdzą, że Milczący Kojot dawno już
zakasował swego szefa i przywódcę, a
nawet, że dochodziło między nimi do
kłótni i walk o przywództwo. Nicholas
jest bowiem zwolennikiem wydania
wojny totalnej nie białym, lecz Miami,
Radzie i MP w szczególności. Jego od-
dział, składający się z doskonale wy-
szkolonych i uzbrojonych wojowników,
zarówno Indian jak i białych, dokonał
już kilkunastu udanych zasadzek
na konwoje Motorway Patrol, spalił
kilka ich posterunków oraz dokonał
egzekucji trzech dowódców plutonów,
pomniejszych sabotaży nie licząc. Sam
Nicholas, pojmany w niewolę przez kil-
ku indiańskich renegatów, zdołał zbiec
z podziemi kwatery głównej Miami Vice,
119
floryda
czym zdobył sobie ogromną sławę na
całych Everglades.
Niestety, Nicholasowi daleko do
kryształowego bohatera. Tortury,
którym został poddany przez specja-
listów Los Vampyros, wstrząsnęły
jego psychiką, po czym obrócił on swą
nienawiść przeciwko wszystkim, któ-
rzy jego zdaniem kolaborują z Miami.
Jego ludzie dokonali kilku napadów na
cieżarówki FIST-u oraz spaliły osadę
Mudpot, gdzie kilka dni wcześniej stacjo-
nował pluton MP. Po tym czynie ludzie
z bagien okrzyknęli Nicholasa zdrajcą
i wyznaczyli między sobą nagrodę za
jego zabicie.
Handlarze niewolników
Najgorszym świństwem, jakie bossowie
Miami mogli zrobić ludziom z interioru,
jest owo prawo zabraniające łowcom
niewolników działania na terenie
miasta Miami. Oznacza to bowiem, że
bez przeszkód mogą urządzać sobie
polowania na ludzi gdziekolwiek poza
terenem miasta. Nie trzeba mieć mapy
przed oczyma, by wiedzieć, że do osad
przybrzeżnych Florydy jest po prostu
najbliżej.
Dla zwykłego bandziora, którego
jedynym atutem jest jakaś łódka i
banda zbirów, łowy na niewolników na
Florydzie często są zatem sposobem na
rozwiązanie problemów finansowych.
Zdarza się, że na Everglades wypuści
się uzbrojona w lassa i kajdany banda
idiotów, nie mająca pojęcia o ścieżkach,
szlakach wodnych, wysokich murach i
systemach ostrzegawczych wokół osad,
a przede wszystkim o hardych duszach
Florydczyków. Przez dobrych kilka
tygodni aligatory czkają kajdanami.
Niestety, są też tacy, którzy handel
żywym towarem traktują jako poważ-
ny interes. Niewolników potrzebują
bowiem i Jamajcy, i Kubańczycy, cza-
sem piraci, a nawet niektórzy bossowie
Miami. Popyt jest duży, a że mało który
120
z potrzebujących ma czas i środki na sa-
modzielne łowy, handlarze niewolników
mają masę roboty. By zaś nie zawieść
swoich klientów, musza wypuścić w
teren jak najskuteczniejsze ekipy ło-
wieckie.
Rozumiesz, co to oznacza? Raz na
jakiś czas na Everglades spada plaga.
Dobrze uzbrojone i wyćwiczone oddziały
łowców niewolników pojawiają się zni-
kąd, pod osłoną ciemności, palą osadę i
wychwytują rozespanych, próbujących
się bronić mieszkańców. Jeńcy ładowa-
ni są na motorówki i łodzie śmigłowe i
nim kto zdąży ściągnąć pomoc, łowcy
znikają w ciemnościach. Zaalarmowane
okoliczne osady czuwają w pogotowiu
przez kilka nocy, ale zazwyczaj na
próżno. Rzadko się zdarza, by łowcy
zaatakowali kolejną osadę w pobliżu
- dobrze wiedzą, że nigdy nie wyłapią
wszystkich mieszkańców i zawsze ktoś
prześlizgnie się na zewnątrz. A z ekipą
ostrzeżonych, dobrze uzbrojonych i
odpowiednio zmotywowanych ludzi z
bagien wolą nie mieć do czynienia.
Główną bronią łowców niewolników
jest zaskoczenie, a ich atak poprzedza
staranne rozeznanie. Zawsze wiedzą, z
którego kierunku zaatakować, wiedzą,
gdzie kto śpi i jakiego oporu mogą się
spodziewać. Rzadko bo rzadko, ale zda-
rza się, że w porę zaalarmowana osada
wystawi lufy na powitanie - chłopie,
byś ty widział, co chłopaki z Moorville
zrobili z ekipą seńora Floresa! Nie było
co zbierać!
121
floryda
Floryda mułem pachnąca
Słyszałem, że przed wojną istniała
banda darmozjadów, którzy się zajmo-
wali badaniem opinii publicznej. Pytali
innych, co sądzą o tym czy o owym i
potem liczyli, kto jest za, kto przeciw,
a kto był sikać podczas głosowania.
Jasny gwint, przed wojną ludzie się
naprawdę nudzili! Ale mimo wszystko
przydałoby się kilku takich tutaj - sam
jestem ciekaw, jak odpowiedzieliby lu-
dzie na pytanie, gdzie mieszkają. Część
powiedziałaby pewnie, że na Florydzie.
Ale większość powiedziałaby Ever-
glades. Ja też.
Spójrz prawdzie w oczy - na tere-
nach dawnej Florydy poza bagnem
istnieje tylko to, co przez bagno zostało
litościwie oszczędzone. Wedle starych
przewodników turystycznych, żeby się
przedostać z Everglades do mokradeł
Apalachicola na północy półwyspu,
trzeba było drałować setki kilometrów
autostradami. Jeśli chcesz, możesz i
dzisiaj spróbować autostradami, ale
najpewniej dostaniesz się tam po prostu
kanałami wodnymi. Tak, bagno wycią-
gnęło swoje macki daleko, daleko... Nam,
ludziom, może się jedynie wydawać, że
walczymy tu o lepsze z gadami, mut-
kami czy Miami. Tak naprawdę nad
nami panuje wielkie, wszechpotężne i
absolutnie obojętne Everglades.
Te same przewodniki twierdzą, że
na terenach Everglades utworzono
park narodowy i to po to, by uchronić
je przed zniszczeniem. Ironia losu, do
ciężkiego licha!
Gigantyczne mokradła pracowicie
miażdżą resztki tego, co my ludzie
zbudowaliśmy przez kilkaset lat cięż-
kiej pracy. Niewiele tego pozostało.
Wciąż funkcjonuje kilka autostrad i
dróg stanowych, które prowadzą ku
Alabamie, a oprócz nich trochę lokal-
nych dróg gruntowych i asfaltowych.
Czasem natkniesz się na jakiś wciąż
122
istniejący odcinek, z którego korzysta
lokalna społeczność, lecz któregoś dnia
brudnozielona woda obmyje jego skraj,
potem powierzchnia drogi zapadnie
się to tu, to tam, w dziurach wypłynie
szlam, zakwitnie jakieś zielsko i tyleś
widział drogę.
To, czego pracowicie nie pochłonie ba-
gno, w jednej chwili gotowe jest roznieść
tornado. Kiedyś widziałem, jak „Naomi”
w jedną noc uporała się z kilkunastoma
kilometrami dwupasmówki.
Nie dziw się zatem, że na Florydzie
nie ma miast. Przecież w chwilach gro-
zy dziesiątki tysięcy spanikowanych
mieszkańców uciekło w panice, pozo-
stawiając je niemalże bez obrońców.
Pozostali ci najbardziej ślamazarni
lub najbardziej zdeterminowani. To
oni stawili czoła bandom grasantów,
pierwszym mutantom, krokodylom,
czerwonoskórym i wygrali, lecz batalii
o miasta wygrać nie mogli. Czy mogli
coś poradzić na cierpliwe, bezlitosne,
niszczące bagno lub szalejące tornada?
W środku półwyspu przetrwały
głównie malutkie osady, wzniesione
na zgliszczach istniejących kiedyś
miejscowości, lub całkiem nowe osiedla,
zbudowane na wyspach pośród bagien.
Miejscowości na brzegach Zatoki Mek-
sykańskiej mają się w sumie lepiej.
Większość z nich to niewielkie wioseczki
rybackie, choć w ruinach niektórych
miast powstały nawet dość liczne spo-
łeczności. Lecz nie łudź się, że napotkasz
chociaż cień dawnej świetności. Bagno
pożarło nas razem z całą cywilizacją.
Istnieje tylko jedna pozytywna stro-
na tego wszystkiego. Otóż mówili mi, że
tam daleko na Północy Moloch zbudował
swoją potęgę na machinach bojowych,
robotach, cyborgach i innych takich.
No, to teraz chciałbym zobaczyć, jak
ten skurczysyn przychodzi tutaj, na
Everglades, i rozwija swoją ofensywę.
Bagno dałoby mu popalić...
 ciekawe miejsca na florydzie
Trentville
Mieszkam w osa-
dzie o nazwie
Trentville. Ponoć
kiedyś było tu
miasteczko o tej
nazwie, ale za mo-
ich czasów nikt
się już do jego
pozostałości się
nie dokopał. Dzisiaj mamy tu niewiel-
ką wysepkę, na której stoi kilkanaście
chat, pomost z łodziami, trzy szopy, za-
groda ze świniami i knajpka Kudłatego
Eda. Do najbliższej osady na zachodzie,
tej cholernej dziury Gregtown, mamy
półtorej godziny zasuwania motorówką,
do najbliższej na wschodzie, Interstate
przy autostradzie nr. 75, jest około go-
dziny. Na północ nie ma sensu płynąć,
bo Blackhole dokumentnie rozpieprzył
hurgan, a na południu lęgną się kro-
kodyle.
Fortuna kołem się toczy, no nie? Za-
stanawiam się czasami, czy bagno też
nie ma duszy, tak jak ta cała dżungla
w Miami. Wszystko wygląda bowiem na
gównianą zemstę za to, że mój dziadek
chciał ładnie pachnieć dla mojej babci.
Ekolodzy, kij im w oko, byliby dzisiaj
szczęśliwi.
Bagna Everglades
Nikt nie ma wąt-
pliwości, że bagno
jest w natarciu.
Przed wojną
bagna Everglades
wraz z wysepka-
mi na Florida Bay
były parkiem na-
rodowym, obejmu-
jącym około 5600 kilometrów kwa-
dratowych. Dziś nikt już tej krainy
parkiem nie nazywa, gdyż nie przyroda
jest tu teraz zagrożona, ale człowiek. Ba-
gno rozrosło się bowiem, powiększając
niemal trzykrotnie swój teren. Namo-
rzyny, czyli wiecznie zielone drzewa,
rosnące w strefie pływów morskich i
co dobę zalewane cyklicznie aż po koro-
ny, sięgają dziś wiele mil w głąb lądu,
pozostawiając tu i ówdzie niewielkie
wysepki lądu stałego. Przycupnęły
tam niewielkie społeczności myśliwych
i rybaków, a także ludzi, którzy mają
powody skryć się przed prawem miasta
Miami.
Główna ofensywa Everglades trwa
bardziej na północy. Bagno rozlało
się tam na wielkich przestrzeniach
pochłaniając drogi, wsie i niewielkie
opuszczone miasteczka, dokładnie i sys-
tematycznie wymazując wszelkie pozo-
stałości cywilizacji ludzkiej. Pozostałe
obszary lądu stałego zajęły wilgotne
lasy cypryśnikowe i gaje palmowe, w
których dogodny teren do rozwoju zna-
lazły ogromne gatunki paproci, porośli i
orchidei. Końca jednak nie widać - rzeka
Shark, która przed wojną nawadniała
tereny parku, dziś znalazła sobie kilka
nowych koryt i sięga coraz dalej na pół-
noc. Większość terenu Florydy to dziś
zabagniona równina, gdzie masywne,
przedwojenne budynki po prostu zapa-
dają się pod własnym ciężarem.
Tak, bagno jest w natarciu, lecz
mało kto zdaje sobie sprawę z tego
zagrożenia. Do Molocha można strzelać,
Neodżunglę można wycinać, a co zrobić
z bagnem, które wyrywa ci ziemię spod
nóg? Kto ma się mu przeciwstawić, sko-
ro na Florydzie zostały jedynie garstki
ludzi?
Spytaj jednak kogokolwiek z Flory-
dy, co jest jego największym wrogiem.
Usłyszysz różne odpowiedzi. Miasto
Miami. Aligatory. Choroba. Mutki. Czer-
wonoskórzy. Ten kutas Rodriguez. Nikt
nie wymieni bagna, jako swego wroga.
Widzisz, przyczyna jest prosta - to lu-
dzie, którzy się na bagnie urodzili, tu
żyją i tu umrą. A jak można nienawi-
dzić własnego domu?
123
floryda

Osady Dzisiejsi mieszkańcy interioru to po-

tomkowie tych, którzy nie ulegli panice
Bagna idą przez podczas pierwszych dni wojny. Tłumy
Florydę jak wa- ludzi pędziły wtedy bezrozumnie ku
lec drogowy, większym osiedlom ludzkim jak Miami,
wgniatając coraz Tampa czy Fort Myers, dziesiątkowane
to kolejne mia- przez głód i chorobę popromienną i
sta i miasteczka. trzebione przez ataki band maruderów
Po wielu z nich i tornada. U celu ich wędrówki oczeki-
zostało tylko po- wała śmierć lub nędzny, pozbawiony
gięte, ciężkie od nadziei żywot w ruinach. Ci, którzy
mchów żelastwo lub pordzewiała ta- zostali, podkasali rękawy i zabrali się
bliczka z nazwą, zawieszona nad barem za budowanie lepszego jutra.
miejscowej knajpki, po jeszcze innych I wielu się udało. Zachodni brzeg
pamięć znikła całkiem. Ale ludzie Florydy usiany jest małymi osada-
przetrwali. mi rybaków, wybudowanymi wśród

,
Mark „Twitty” O Donell
Jestem nieufnym człowiekiem i zazwyczaj wszystko co usłyszę dzielę przez pół. O
O’Donellu słyszy się jednak bez przerwy i nie ma złudzeń - nawet jeśli większość
tych opowieści jest wyssana z palca, Twitty to wielki gość. Naprawdę wielki, nawet
zważywszy na to, w jak podłych czasach żyjemy.
Polubisz go z chwilą, kiedy go zobaczysz, jestem pewien. To wysoki, barczysty
facet z rudą grzywą, gęstą brodą i niebieskimi oczyma, których wzrok przeszyje cię
na wylot. Pewno uściśnie ci mocno dłoń, uśmiechnie się szeroko i powie tym swoim
chrapliwym głosem: „Cześć, jestem Twitty! A ciebie jak zwą?”. Twitty... Takie imię
nosił figlarny, piskliwy ptaszek z przedwojennych kreskówek, a głos O’Donella...
Cóż, od whisky przez całe życie najwyraźniej nie stronił.
Twitty... Gdyby to ode mnie zależało, nazwałbym go Lucky, czy jakoś podobnie.
To stalker, przyjacielu, i to najlepszy, jaki kiedykolwiek po bagnach się szwendał.
Zawsze rusza na szlak z dobrymi mapami i wiarygodnymi informacjami, ma dobre
łopaty, wykrywacz metalu i licznik Geigera, ale jego atutem jest przede wszyst-
kim niesamowita intuicja. Ten facet po prostu wie, gdzie kopać. Jego szósty zmysł,
legendarny instynkt stalkera, naprowadził go już na zagrzebany wrak Boeinga
pośrodku Everglades, magazyny broni pod Tampa i park maszyn jakiegoś batalionu
zmechanizowanego, nie mówiąc o licznych supermarketach i innych magazynach.
Na wyprawy Twitty’ego zawsze zgłaszają się dziesiątki ochotników, a wśród jego
klientów są najwięksi bossowie Miami.
Oprócz szczęścia i przyjaznego charakteru, Twitty ma jeszcze jedną ogromną
zaletę - jest szaleńczo odważny. Znany jest z tego, że zawsze rozbijał bandy rze-
zimieszków, które go śledziły w nadziei na łatwy zysk. Nigdy nie ograniczał się
do obrony, a po prostu wybierał odpowiedni moment i atakował gangerów, nim
ci zdołali zacieśnić wokół niego obławę. Mówi się, że żadnego ze schwytanych ban-
dziorów nigdy nie puścił żywym. I dobrze, twardym trza być!

124
 ciekawe miejsca na florydzie
ruin dawnych wiosek rybackich lub
wzniesionych od podstaw nad morze.
Inni odbudowali swe osiedla wewnątrz
półwyspu - nad rzekami lub jeziorami,
przy autostradach lub zgoła na bagien-
nych wyspach. Szybko nauczono się, jak
wznosić masywne chaty na palach lub
jak odbudowywać zniszczone budynki,
by nadal nadawały się do zamieszkania.
Tu i tam przerzucono mostek, założono
prymitywny prom czy wydeptano
nową ścieżkę, a następnie, nauczeni
przykrym doświadczeniem, ludzie za-
częli sypać wały obronne.
Gdy na drogi Florydy wyjechały
pierwsze konwoje FIST-u, lokalne spo-
łeczności trzymały już mocne przy-
czółki w najbardziej strategicznych
miejscach półwyspu. Z początku witano
„fistaszki” nieufnie, bardziej jako agre-
sorów niż sojuszników, ale z czasem obie
grupy zwarły szeregi. FIST przywrócił
kilka najważniejszych dróg do stanu
używalności, z grubsza oczyścił kilka
innych i założył kilkanaście dobrze
umocnionych baz na terenie całej Flo-
rydy.
W chwili obecnej największe miejsco-
wości Florydy poza Miami to Tampa,
tętniąca życiem przystań kupców i pi-
ratów na zachodnim wybrzeżu, główna
osada stalkerów Titusville, Baza FIST-
-u w Fort Myers oraz Daytona Beach.
Prawdziwe życie krainy kwitnie jednak
w mniejszych osadach - w pilnie strze-
żonych, otoczonych wałami wioskach
przy głównych drogach i w zaszytych
na bagnach osadach na palach, na
wiejskich targach i przystaniach łodzi,
wśród nieustępliwych kierowców, ryba-
ków, łowców i poszukiwaczy złomu.
Dziś Floryda nie jest miejscem
bezludnym. Jeśli dobrze znasz szlaki,
lub masz szybką łódź, rzadko kiedy
będziesz wędrował z jednej osady do
drugiej dłużej niż pół dnia. Jeśli nie
znasz szlaków, a mimo to decydujesz
się na wyruszenie... Bądź świadom, że
bagno nie wybacza.
Titusville
Czasem mawia-
my, że wszystkie
drogi prowadzą
do Titusville. To
stare porzekadło,
bo drogi do Titu-
sville prowadzą
tylko trzy, a poza
tym wydaje mi
się, że mogło w nim chodzić o jakieś
inne miasto, ale sprawdza się jak mało
które. Jeśli szukasz na Everglades
kogoś, to wal do Titusa. Zaufaj mi, nie-
zależnie od tego, co chcesz zacząć, Titus
to najlepsze miejsce.
Zostaw łódź w przystani (nie pożałuj
gambli dla pana Warrena, a jego chło-
paki zajmą się nią przyzwoicie) i wal
na główny plac. Tylko nie wyobrażaj
sobie za dużo, dobra? Nam, ludziom z
bagna, Titus wydaje się metropolią,
ale tak naprawdę to zwykła kaciapa.
Przystań, kilkadziesiąt chat i szop,
parę knajp, kilka sklepów i warszta-
tów, obowiązkowa gorzelnia, miejscowy
felczer i stodoła do potańcówek, oto całe
Titusville. Miasto ma jednak w sobie coś
szczególnego, ale odkryjesz to dopiero,
gdy zagłębisz się w tłum na Library
Square.
Tak, to główny plac. Nazwą się nie
przejmuj, nie ma tam żadnej biblioteki
- jest natomiast olbrzymi, zadaszony
płot, na którym ludzie przybijają ogło-
szenia. Hoho, czego tam nie ma... Oferty
kupna i sprzedaży, propozycje współ-
pracy, zapytania o zaginionych, ulotki
werbunkowe do tajemniczych wypraw,
wieści dla przyjaciół, całymi dniami
można stać i studiować! Nie umiesz
czytać? Tym też się nie masz co przej-
mować, po prostu wal do „Suck’rates”.
To najlepsza knajpa przy Library Squ-
are i jak sama nazwa wskazuje, pełno
tam łebskich kolesi. Znajdziesz tam też
125
floryda

na pewno brainerów, łebskich kolesiów To znaczy biją, bo biją wszędzie gdzie

na pensyjce rady miejskiej, których
jedynym zafajdanym obowiązkiem jest
odczytywać nowoprzybyłym zawieszo-
ne ulotki. Za symboliczną opłatą, rzecz
jasna.
„ Suck’rates” to jednak raczej nie
miejsce dla ciebie - tam chleją ci, co
się liczą. Tacy, co na coś liczą, mają
na szczęście kilka innych spelun do
wyboru. Jest „Desperado”, gdzie siedzą
kolesie, którzy uważają się za twar-
dzieli, jest też „Weener”, gdzie siedzą
ci, których inni uważają za twardzieli,
jest też „Arsenal”, gdzie można pograć
w darty i bilard. Ja sam najbardziej
lubię „Dolly”, bo tam jest bez przerwy
muzyka na żywo i nikt nie sika do go-
rzały. Nad barem wisi portret cycatej
gwiazdy country z zeszłego wieku oraz
wypchana owieczka. Nikt nie wie, co
oznacza owieczka, ale muzyka jest w
dechę, więc nie ma co dużo myśleć.
Jest jeszcze „Błękitna Ostryga”, ale
tam nie radzę wchodzić. Nie, nie biją.
się człowiek narazi, ale tam... A zresz-
tą, nieważne. Powiem ci tylko tyle, że
niektórym ludziom zbyt doskwiera na
bagnach samotność.
Tak, Titusville słynie z tego, że
tu znajdziesz każdego, kogo szukasz.
Dawno nie widzianego kumpla, łowcę
krokodyli do obrony twojej osady, paru
krzepkich chłopaków do ochrony trans-
portu, stalkera do szalonego przedsię-
wzięcia, a jak się uweźmiesz, to nawet
czwartego do brydża. Nie myśl jednak,
że sława Titusa opiera się na zawartości
knajp wokół Library Square.
Na zamglonej wysepce o milę na
północ od Titusville mieści się bowiem
Stal-ket, najlepsze targowisko „goodies”,
jakie w życiu widziałem. Uwierz mi,
połowa z towarów idących do Miami po
drodze znika. Nie wiem, co się z nimi
dzieje, krokodyle je żrą czy co, ale po
drodze na Mud Market czy do skła-
dów Michajewa trafiają ledwo nędzne
resztki. Dopiero tu, na Stal-ket widzisz

Tony Hoax and the Hotheads

Czym by było życie na bagnach, gdyby nie te rzadkie chwile, gdy człowiek może
posłuchać dobrej muzyki! Tony Hoax, gruby, długowłosy amant z zabójczym
wąsikiem i melodyjnym, ciepłym głosem wie o tym doskonale. On i jego zespół,
trzech muzyków-zabijaków i cztery dziewczątka (chórek), od trzech lat jeździ z
koncertami po Everglades. Ich trupa, wojskowy jeep i podrasowany pick-up, oba z
wymalowanymi logo zespołu na burtach, są wszędzie serdecznie witane, a muzycy
przyjmowani są jak królowie.
Bo chłopaki zasługują na miano równych gości. Co prawda trochę zadzierają
nosa (zwłaszcza Hoax), ale potrafią porządnie wypić, chwycić za broń kiedy trze-
ba, a koncert zagrają zawsze, nawet gdy osada nie zbierze tylu gambli co trzeba.
Najwyżej będą grali krócej, wielkie mi rzeczy. W końcu to artyści.
W świecie zbyt wilgotnym, by odtwarzacze CD długo działały, ich utwory są bardzo
dobrze znane, a wielu młodych ludzi marzy, by usłyszeć je na żywo. O wyjątkowości
zespołu świadczy również to, że na pick-upie wożą generator, który zasila prosty
system nagłaśniający, syntezator, gitarę elektryczną i skromne oświetlenie sceny.
Nic dziwnego, że Tony Hoax and the Hotheads naprawdę dają czadu na koncertach!

126
 ciekawe miejsca na florydzie
prawdziwe cuda, jakie wygrzebują
stalkerzy na Florydzie. Mówi się, że
terenów gratonośnych coraz mniej, a
ci wciąż znajdują niesamowite cacka.
Jeśli szukasz czegoś naprawdę ekstra,
to wal na Stal-ket. Może nie znajdziesz
tego za pierwszą wizytą, ale cierpliwość
to dobra cecha na Everglades. A jak
masz czas i gamble, to zatrzymaj się u
„Miss Tracy”, gdzie sypiają niektórzy
stalkerzy oraz ich goście. Właścicielka
ma oswojonego kota. Naprawdę! Że też
ludzie mają czas na takie idiotyzmy...
Tallahassee
Gdy wspomnisz
komukolwiek w
Miami nazwę tego
miasta, przedwo-
j e n n ej s t o l i c y
stanu Floryda,
zapewne otwo-
rzy szeroko oczy
i przyzna się, że
nigdy jej nie słyszał, ewentualnie na-
pomknie ostrożnie, że słyszał o takiej
miejscowości w Georgii czy Alabamie.
No, nic dziwnego. Władze Miami zrobiły
wszystko, by wieści o losie Tallahessee
nie dotarły do ludzi i wątpię, czy ktoś
z Błota jeszcze skojarzy nazwę miasta
z Florydą.
Nam natomiast, ludziom z bagien,
nikt umysłów nie prał. My pamiętamy
smutną historię Tallahessee i dobrze
wiemy, że odrodziło się po wojnie.
Jako stolicy stanu, miastu prze-
znaczony był specjalny dar - rakieta
z głowicą biologiczną, wystrzelona
najprawdopodobniej przez ruskich. Kto
ją naprawdę odpalił, nigdy się już nie
dowiemy, ale epidemię, która wybuchła
zaraz po ataku, nazwano ruską gorącz-
ką. Była to wirusowa choroba nieco po-
dobna do grypy, ale wywołująca znacz-
nie wyższą temperaturę. Lekarstwa na
nią długo nie udawało się znaleźć, aż
epidemia wygasła sama, pozostawiając
przy życiu tylko najsilniejsze osobniki,
w tym głównie kobiety.
Już podczas trwania epidemii pró-
bowano na nowo zreorganizować życie
w mieście. Ocaleli urzędnicy zorgani-
zowali szpitale, punkty wydawania
wody i żywności, wyznaczono patrole
do palenia zwłok i obrony miasta przed
bandami szabrowników i wykolejeńców.
Duch przedsiębiorczości przetrwał
także w sercach garstki ocalałych z
epidemii - pamiętali o tradycjach Tal-
lahessee jako stolicy i z tym większym
entuzjazmem zabrali się za jego odbu-
dowę. Misja nie wydawała się specjalnie
trudna, gdyż poza trafieniem pojedyn-
czym pociskiem miasto było niemalże
nietknięte. Niestety, nowo wybrane
władze skontaktowały się z Miami w
celu nawiązania współpracy.
Tak, niestety. Sądzisz, że tym zbójom
z Rady Miejskiej na rękę było powsta-
nie silnego ośrodka demokracji na tere-
nie Florydy? Na razie jednak nie byli
gotowi na rozprawę z byłą stolicą, do
której ściągało coraz więcej ludzi i cier-
pliwie czekali na uśmiech paskudnego
losu. I doczekali się.
Jakoś dwanaście lat temu na tereny
północnej Florydy spadła armia mutan-
tów pod wodzą tak zwanego Wujaszka
z Alabamy, która obległa między in-
nymi Tallahessee. Mieszkańcy miasta
zorganizowali rozpaczliwą obronę, ale
brakowało im zarówno broni, jak i
doświadczonych żołnierzy - wezwali
więc na pomoc Motorway Patrol. Miami
odpowiedziało na wezwanie z udawaną
powagą, ale Trzeci Batalion Zmotoryzo-
wany przybył na miejsce walk dopiero
po tygodniu, gdy opór obrońców stolicy
był już na wyczerpaniu. Na wszelki
wypadek żołnierze poczekali jeszcze
dzień, czy dwa, po czym wtargnęli do
Tallahessee i rozwalili wszystkich, tak
mieszkańców jak i mutantów.
Pamiętamy los tych dzielnych ludzi,
dlatego nie odwiedzamy Tallahessee. Nie
127
floryda

chcemy oglądać postrzelanych ścian do-

mów, budynków spalonych miotaczami Tampa
ognia, czy ulic wysadzonych minami. No, problemu
Miasto jest dziś wymarłe i ciche ni- Tampy Rada Miej-
czym marzenie ducha. Stacjonuje tam ska raczej nie roz-
batalion MP, ale sądzę, że nawet oni nie wiąże tak jak to
cierpią tego miejsca. było w przypad-
Ponoć na bombie, która w zeszłym ku Tallahessee -
roku wybuchła pod Dade w centrum już jest o wiele
Miami, ktoś kredą napisał „Za Tallahes- za późno. Rządy
see, zdrajcy!” nad tym miastem
przejął ktoś o wiele groźniejszy od
garstki słabo uzbrojonych marzycieli i
od tej pory Tampa jest solą w oku bos-
sów Miami. Tym miastem zawładnęły
bowiem gangi uciekinierów z Meksyku,
które szybko zbudowały pirackie impe-

Walker
Nikt nie zna jego prawdziwego imienia. Ktoś kiedyś powiedział, że za młodych lat
nosił indiańskie imię „Chodzący wśród Mgieł” i był seminolskim szamanem, lecz
on sam za każdym razem, gdy zostanie o to spytany, kręci głową i uśmiecha się
ciepło: Niepotrzebnie pytacie o to, co było kiedyś. Zacznijcie zadawać pytania o to,
co dzieje się teraz. A nazywajcie mnie po prostu Walker.
Walker, czyli Wędrowiec, to stary człowiek o indiańskich rysach twarzy, dobro-
tliwym uśmiechu i zamglonym spojrzeniu. Nie ma swego domu, a sypia u ludzi,
którzy przygarną go pod swój dach. Je to, co znajdzie, upoluje lub dostanie, ale
chętnych do tego nigdy nie brak. Walker darzy bowiem miłością cały świat, a w
jego sercu nigdy nie zagościła zazdrość czy zawiść. Jego pojawienie się leczy żal i
rozpacz, jego słowa łagodzą konflikty, a jego uśmiech przywraca nadzieję.
Często w deszczowe wieczory opowiada się na bagnach historię, jak to Miami
Vice uznało Walkera za groźnego dysydenta i postanowiło go aresztować za dzia-
łalność wywrotową. Ten zaś nie miał zamiaru się skrywać czy uciekać, tak więc
żołnierze MP otoczyli go na szlaku z zamiarem skrępowania. Walker usiadł jednak
na ziemi, zapalił fajkę i powiedział: Przyszliście po to, żeby mnie zabrać? Dobrze, ale
nie spieszmy się. Zapalmy najpierw fajkę i cieszmy się tym dniem. Ponoć usiedli
wszyscy, choć kilku próbowało go poszturchiwać i wyśmiewać, a ten wciągnął ich
w rozmowę. Nie żeby chciał ich zagadać, by odzyskać wolność - patrzył na nich
tymi swoimi wielkimi, starymi oczyma i pytał o ich sekrety, marzenia i lęki, a
oni, jeden za drugim, oddawali mu swe serca. Ich dowódca ponoć porzucił służbę i
zamieszkał gdzieś na bagnach.
Wierzysz w to? Kiedy poznasz Walkera, uwierzysz we wszystko.

128
 ciekawe miejsca na florydzie
rium, zbyt słabe, by militarnie zagrozić
Miami, lecz wystarczająco silne, by
śmiać się z bezsilnej, zarastanej przez
dżunglę metropolii.
O życiu w Tampa wiem wystarcza-
jąco dużo, by nigdy w życiu nie chcieć
się tam wybrać. Wygląda bowiem na to,
że przy Tampa Miami może spokojnie
uchodzić za wzór demokracji i swobód
obywatelskich. Miastem rządzi kilku
tamtejszych bossów, którzy w przeci-
wieństwie tych z Miami dzielą się nie
źródłami dochodu, ale dzielnicami, któ-
re stanowią ich dziedziczną własność
razem z mieszkańcami. Ludzie zaś już
dawno zapomnieli, co to wolność - haru-
ją na plantacjach oraz w fabryczkach
papierosów i cygar, lecz najczęściej
trafiają na targ niewolników. Tamtejsi
bossowie traktują ich gorzej niż bydło.
Dziesiątki ludzi ginie podczas ustawicz-
nych wojen o wpływy, kiedy to zbrojne
bandy ostrzeliwują się bez pardonu
na ulicach. Jeszcze krwawsze są dzikie
karnawały i festiwale, podczas których
bossowie zmuszają tłumy do tańczenia
na ulicach, a potem strzelają wokół bez
opamiętania, odurzeni narkotykami
i pijani uniesieniem. Zdarza się też,
że od fajerwerków i sztucznych ogni
płoną wtedy całe segmenty Tampa, ale
pozostaje dziękować losowi, że tak się
dzieje. Przynajmniej płomienie wyba-
wiają tamtejszych ludzi od męki życia
w hodowli ludzkiego bydła.
Tak, Tampa to miejsce dla bezwzględ-
nych ludzi. Reda portu jest pełna okrę-
tów pirackich i przemytniczych, tawer-
ny aż kipią od paskudnych typów, a
mury wokół miasta najeżone są lufami.
Te czubki wybudowały wokół Tampa
mur, najprawdziwszy sześciometrowy
mur ze stali i betonu, a przestrzeń
poza nim w promieniu pięciu kilome-
trów wypalili do cna. Poza plantacjami
tytoniu, nawet źdźbło trawki tam nie
rośnie. Mówi się, że to efekty panicz-
nego strachu przed Neodżunglą, która
ponoć wypędziła Meksów z ich kraju,
ale są jeszcze inne przyczyny. Na nagiej
przestrzeni po prostu znacznie łatwiej
jest dostrzec wozy MP czy uciekającego
niewolnika.
Jedno muszę tym skubańcom przy-
znać - udało im się odpalić fabryczki
papierosów, z których Tampa przed
wojną słynęła, a dzięki temu przywró-
cić jedną z nielicznych, błogich codzien-
ności. Embargo, jakie Miami nałożyła
na Tampa, wszyscy mają głęboko w
poszanowaniu. W tym świecie nie ma
miejsca na politykę antynikotynową, a
palą wszyscy ci, którzy mają co palić,
taka jest prosta zasada. Cała Floryda
kopci wonne, meksykańskie papierochy
z Tampa, nawet bossowie, choć ci nawet
na mękach by się do tego nie przyznali.
Orlando
Pewno wydaje
ci się, że jak raz
byłeś w Orlando
to wiesz o tym
miejscu wszystko,
co? Dajże spokój.
Ja sam odwie-
dziłem Orlando z
dobrych dziesięć
razy i zawsze będę powtarzał, że jedyna
rzecz, która pozostaje wciąż ta sama, to
warsztaty i magazyny „fistaszków”. Za
każdą wizytą znajdziesz w osadzie coś
nowego, coś, co cię powali na kolana.
Nigdy nie zapomnę dnia, gdy na moją
ciężarówkę napadła banda mutków.
Postrzelali mi samochód i ranili mnie
w ramię, ledwie zdołałem uciec. Miałem
przebitą oponę resztkę benzyny, pusty
żołądek, a ze zmęczenia latały mi ciem-
ne plamy przed oczyma. Marzyłem już
tylko o łóżku w bezpiecznym Orlando,
ale gdy dostrzegłem tłumy ludzi przed
bramami oraz dziesiątki ciężarówek i
łodzi, momentalnie zmęczenie odeszło
na plan dalszy. Naraz przypomnia-
129
floryda

łem sobie o Graspcomp, o corocznych wypiłem z tym czy z tamtym, załatwi-

zawodach w siłowaniu się na rękę, na
które ściągają setki pakerów z całego
Everglades!
Wziąłem udział i przegrałem dopiero
w trzeciej rundzie, ale nie to było naj-
ważniejsze. Człowieku, lepszej atmos-
fery nie widziałem jak żyję! Twarde
draby zasiadały po przeciwnych stro-
nach stołu, groźnie popatrywały sobie
w oczy, po czym miażdżyły sobie dłonie,
stękały, mocowały się, purpurowiały i
pierdziały z wysiłku aż do zwycięstwa
lub przegranej. I możesz mi wierzyć,
przegrany pierwszy gratulował zwy-
cięzcy. Poznałem kilku fajnych kolesi,
łem nową oponę, a jeden z ochroniarzy
Bazy pomógł mi zreperować przewód
płynu hamulcowego. Fajnie było i za
rok na pewno przyjadę znowu, choćby
mi się niebo na głowę zwaliło.
Ale to nie wszystko. Najmocniej wy-
ryła mi się w pamięci scena rozpoczęcia
polowania. Nie wiem dokładnie, kim byli
ci goście, ale po wypucowanych giwe-
rach, nowiutkich łodziach i podejściu
do usługujących im Latynosów od razu
można było poznać nadętych, nadzia-
nych facetów z Miami. Wybierali się na
polowanie do Disneyworldu. Zachciało
im się postrzelać do ludzi. Śmiali się gło-
śno, poklepywali po plecach, zakładali o

Douglas Kent
Twoją wioskę napastuje pięciometrowy aligator-ludojad? Podpadłeś swojemu szefowi
i szukasz sposobu, by go ubłagać, najlepiej modnymi butami z krokodylej skóry?
Słyszałeś o panterach florydzkich i marzysz o nowych wyzwaniach? Jeśli potra-
fisz odpowiedzieć „tak” na choć jedno z tych pytań, Douglas Kent jest człowiekiem,
którego szukasz.
W dawnych, lepszych czasach tak najprawdopodobniej brzmiałaby ulotka rekla-
mowa najlepszego łowcy krokodyli na Florydzie. Niestety, Douglas Kent, tykowaty
olbrzym o długich rękach i rzadkiej, ciemnej brodzie, czytać nie umie, a co dopiero
pisać. Ma za to inne, niecodzienne zalety - jeden z rodziców tego człowieka musiał
bowiem być krokodylem, gdyż trudno w inny sposób wytłumaczyć jego nadnatural-
ną wprost biegłość w łowieniu tych gadów. Starczy mu wysłuchać kilku opowieści
o zwyczajach prześladowcy, obejrzeć jego odchody czy zbadać dokładnie okolicę,
by dokładnie wiedział jak się z nim rozprawić. A jego skuteczność nie pozostawia
cienia podejrzeń - za odpowiednią opłatą Douglas wytropi i rozwałkuje wszystko, co
zimnokrwiste, od krokoświra po megatora, czasem podejmując się również polowa-
nia na panterę-ludojada, gigantycznego węża lub inny osobliwy wytwór bagien. W
wolnych chwilach poluje zaś na zwykłe aligatory lub krokodyle i to tylko z nożem
w ręku - by nie uszkodzić skóry.
Pisać i czytać doskonale za to umie Mario Pereiro, niski, pucułowaty człowieczek o
zaaferowanej twarzy i wiecznie zaparowanych okularach. Mario jest zafascynowany
gadami, i dawno temu dołączył do Douglasa, by móc u jego boku je badać. Okazało
się przy tym, że Mario ma głowę do interesów, tak więc został jego agentem. Jego
pomysłem było na przykład uruchomienie niewielkiej manufaktury przy Błotnym
Rynku w Miami, gdzie kilku latynoskich krawców szyje buty, torby i kamizele z
krokodylich skór.

130
 ciekawe miejsca na florydzie
ilość trofeów, a cała Baza patrzyła na to
w milczeniu, z kamiennymi twarzami.
Niby rzeczywiście jechali polować na
tych, których inni odrzucili z konkret-
nych powodów, ale wciąż byli to ludzie.
Nie wiem, czy wrócili w komplecie.
Mam to gdzieś.
Disneyworld
Z a s t a n aw i a ł e ś
się kiedyś, co się
dzieje z tymi, któ-
rzy utracą swe
miejsce w Mia-
mi? Na przykład
z takim bossem,
który podpadł
Radzie Miejskiej
czy pyskatym robotnikiem z Błota?
Albo z marzycielem, który uwierzył
w propagandę Amerykanów, z wysta-
wionym przemytnikiem lub pechowym
ochroniarzem? Oczywiście, z chwilą, gdy
nie mają już po co pokazywać swych
twarzy w mieście, od razu uciekają na
bagna.
Niektórym jednak ciężko dopasować
się do naszych zasad i próbują tu prze-
nieść swój własny świat. Wydają innym
rozkazy, poniżają ich, przywłaszczają
sobie ich dobytek, a co więcej, część z
nich ściąga uwagę agentów MP, a w
końcu pluton tych chędożonych pacy-
fikatorów. Nie lubimy tu takich. Nie
chcemy, by wśród nas mieszkali.
Takich, co zabijają innych bez po-
wodu, też nie chcemy. Nie będziemy
tolerować psychopatów, gwałcicieli,
podpalaczy czy innych sukinsynów.
Oni dobrze o tym wiedzą, pamiętają
również, że nie ma u nas szeryfów z
błyszczącymi gwiazdami i sprawiedli-
wość zwykliśmy sami wymierzać, a to
boli jak cholera. Tak więc prędzej czy
później jeden z drugim sam daje dyla.
Disneyworld... Jeśli nie jest to naj-
dziwniejsze miejsce na ziemi, to ja nie
nazywam się Jack Kuternoga. Przed
wojną był to gigantyczny park roz-
rywki, niekończące się miasto atrakcji,
gdzie ponoć cały worek gambli nie
starczał, by wszystko obejrzeć. Ludzie,
którzy wybudowali ten cały interes,
na pewno zadali sobie wiele trudu,
by kompletnie oszołomić dzieciaki i
całkiem wycyckać ich starych. Ponoć
wszystko wyglądało dokładnie jak na
filmach DVD, a to o czymś świadczy!
Ponoć w Disneyworldzie wszystko
było możliwe. Można było spacerować
po wielkiej atrapie Orbitala i przeży-
wać deszcz meteorytów, można było
płynąć łodzią na tropikalną wyspę-raj
i odpierać ataki piratów, można było
spacerować po nawiedzonym domu,
jechać w tunelu strachu, uczestniczyć
w kosmicznej podróży w Space Moun-
tain, czy odwiedzić samego Piotrusia
Pana! Na znużonych atrakcjami czekały
baseny, sztuczne laguny z palmami i
krystalicznie czystą wodą, restauracje
w pałacach z bajek, pola golfowe lub
tory do jazdy konnej. W ostateczności
można było klepnąć w tyłek Myszkę
Miki.
Po wojnie ludzie jednak mieli większe
zmartwienia, niż wydawanie kasy w
parkach rozrywki, tak więc wszyscy
zapomnieli o tym interesie - za wyjąt-
kiem tych, którzy mieli powody, by
się chować. Ktoś puścił bowiem głupią
plotkę, że Disneyworld nie poddał się
wojnie, a kraina-raj dalej tętni życiem,
przygarniając tych, którzy są skłóceni
ze światem.
I tak świat rozrywki stał się azy-
lem dla uciekinierów, a także jedną z
największych legend Florydy. Są tacy,
którzy utrzymują, że park dalej działa,
bez końca zabawiając tych, którzy w
nim mieszkają, lecz na ogół wszyscy
to wyśmiewają. Faktem jednak jest,
że dostać się tam jest w chwili obecnej
niezwykle trudno, pomimo że park leży
blisko Orlando - gdy nie ma mgły nawet
131
floryda
widać tą wielką kopułę, która mieściła
w sobie Future World, ludzie nazywają
ją Purchawą. Niestety, bagno wchłonęło
wszystkie prowadzące tam drogi i nie-
podzielnie włada okolicznymi terenami.
Ponadto sami mieszkańcy Disneyworl-
du umiejętnie bronią przystępu do
swego królestwa magii. Słyszałem o
niewidzialnych snajperach, pułapkach,
zatrutych strzałach, a nawet tresowa-
nych panterach, ale pamiętaj, wszystko
to może być jedynie częścią legendy.
Mówi się też, że każdy, kto przybywa
do Disneyworldu, by w nim zamiesz-
kać, zostaje poddanym kilku próbom.
Mieszkańcy ponoć żyją w strachu
przed mieszkańcami Miami i chcą w
ten sposób potwierdzić szczerość inten-
cji przybysza, ale trudno tu zawierzyć
opowieściom.
Co ja o tym sądzę? Myślę, że dżun-
gla oraz bagno nie zrobiły dla Disney-
worldu wyjątku i pochłonęły go tak
samo, jak uczyniły to z każdym innym
miejscem na Florydzie. Pałac Piotrusia
Pana porasta bluszcz, w mętnej wodzie
sztucznych lagun żyją krokodyle, a
cacka w Future World rozkradziono już
dawno. A ludzie? W to akurat wierzę.
Wierzę, że mieszkają tam gangi byłych
uciekinierów, których życie polega
na odtwarzaniu dawnych legend. Na
wyspie karaibskiej mieszkają „Poli-
nezyjczycy”, na pokładzie żaglowca
„piraci”, w wiosce z Dzikiego Zachodu
„kowboje”, a szefem całego interesu jest
pewno koleś w pocerowanych drelichu
Kaczora Donalda. Ich życie pewnie bajki
nie przypomina, bo przecież żyją wśród
nich oszuści, maniakalni mordercy,
zdrajcy, bojownicy o wolność czy mu-
tanci, ale społeczność ma surowe zasady
i rzeczywiście jest bezpiecznym schro-
nieniem dla bezdomnych i ściganych.
I wszyscy są tam pewno szczęśliwi.
Mocno w to wierzę.
Są na to dowody. Czasem w pogodną
noc widać fajerwerki nad Purchawą.
132
St Augustine
Tuż po wojnie St
Augustine, naj-
starsze miasto
Stanów Zjedno-
czonych, podzie-
liło los innych
miast na wschod-
nim wybrzeży -
najpierw w pani-
ce opuściła go większość mieszkańców,
a potem zrujnowały huragany. Przez
długie, długie lata było to jedynie
miasto duchów, po którym hulał mor-
ski wiatr i snuły się milczące grupki
mieszkańców, trwające w mieście tylko
dlatego, że czasem fale wyrzucały na St
Augustine Beach szczątki zatopionych
statków.
Potem pojawił się pewien człowiek.
Nazywał się... Eee... Kazał się nazywać
Don Pedro Menendez de Aviles, lecz nikt
się z niego nie śmiał, ponieważ facet
miał ogromną charyzmę, a co więcej -
miał wizję. W ciągu kilku lat zniszczo-
ne, niemal wyludnione miasto duchów
stało się tętniącym życiem ośrodkiem
handlowym.
To, co powiem, może zabrzmieć dziw-
nie, ale to jedyne miasto na Florydzie,
któremu huragany nie zaszkodziły, a
pomogły. De Aviles z pogardą machnął
ręką na spustoszone dzielnice miesz-
kalne, biurowe i handlowe, po czym z
iskrą w oku zabrał się za odbudowę
Starego Miasta, które szczęśliwie mało
ucierpiało w wyniku działalności sil-
nych wiatrów. Ze szczególną pieczoło-
witością odnowił górujące nad miastem
zamczysko Castillo de San Marcos, które
uczynił swoją siedzibą, strzegące wód
zatoki Fort Matanzas oraz budowle
wokół Plaza de La Constitucion, w tym
przepiękną i oszczędzoną przez tornada
bazylikę. De Aviles obiecał schronienie
i prawo do prowadzenia interesów
 ciekawe miejsca na florydzie

wszystkim, którzy zdecydują się praco-
wać nad odbudową Starego Miasta i już
po kilku miesiącach zaczęło ono przy-
pominać to, czym było wcześniej - kolo-
nialne miasto hiszpańskie. Nad główną
ulicą St George zakołysały się palmy,
na Plaza de La Constitucion pojawił się
barwny, krzykliwy targ, a w labiryncie
uliczek pojawiły się tawerny, warsztaty
i składy. Ostatnim krokiem, jaki podjął
De Aviles, było wykorzystanie gruzów
ze zrujnowanych biurowców i domów
mieszkalnych do budowy wysokich
murów wokół St Augustine.
Dzisiaj to niewielkie, ale naprawdę
urocze miejsce, a człowiek ma tu wraże-
nie, że czas zatrzymał się kilkaset lat
temu. Co prawda zamiast bruku wciąż
mamy asfalt, strażnicy De Avilesa
noszą broń maszynową zamiast szpad
i halabard, a w przystani zatrzymują
się nie żaglowce, a kutry motorowe,
ale mało kto z odwiedzających zdaje
sobie sprawę z tego rodzaju niuansów.
A owych gości jest naprawdę sporo,
gdyż St Augustine stało się znaczącym
ośrodkiem rzemiosła. Na wykarczo-
wanych polach poza miastem ludzie
hodują bydło i konie, a także sadzą len,
kukurydzę oraz trzcinę cukrową. Len
idzie do produkcji koszul, skóry do wy-
robu pasów i kurtek, a trzcinę cukrową
wykorzystuje się przy wytwarzaniu
rumu, ponoć jeszcze smaczniejszego niż
ten z Miami. W St Augustine wyrabia
się też świeczki, liny i płótno żaglowe,
jest paru kowali i bednarzy, nie brakuje
też nowoczesnych rusznikarzy.
A sam De Aviles? Dziwny to człowiek
i na pewno nie stąd - ludzie na Florydzie
nie zwracają się do siebie per „dobry
panie”, ani nie mianują swych pomoc-
ników „szambelanami: i „koniuszymi”
- ale rządzi sprawiedliwie i lud go lubi.
Jest dziwakiem, to pewne, ale swych
obietnic dotrzymał i wielu ludzi, którzy
harowali w pocie i pyle przy odbudowie
„jakiegoś cholernego zamku”, wiedzie
dziś wygodny żywot właścicieli tawern,
warsztatów czy składów.
A to rzadkość w tych czasach.
Cape Canaveral
Dobrze, opowiem ci o tym miejscu, ale
czynię to niechętnie. Cape Canaveral to
smutne miejsce i niewielu znajdziesz
Florydczyków, którzy będą chcieli o

Zwierzaki
Smutne jest to, że zwierzaki dalej wyglądają jak ludzie i są ludźmi. No, może mają nieco cofnięte czoło
i wiecznie rozchylone usta, a w ich oczach nie znajdziesz nawet cienia sprytu, ale tak przecież wygląda
większość ochroniarzy w Miami. Różnica leży w zachowaniu i trybie życia Zwierzaków - są to bowiem
potomkowie tych z ofiar mutagenów Neodżungli, których ciała nie uległy przemianom, lecz skurczyły
się za to ich mózgi. Nazwijmy to po imieniu - Zwierzaki to współcześni ludzie pierwotni.
A zatem energia atomowa wymierzyła ewolucji kopa i to całkiem potężnego kopa. Zwierzaki potrafią
rozpalić ogień, umieją machać zdobyczną maczetą czy znaleźną maczugą, ale na tym się kończą ich
umiejętności. Nie umieją budować łodzi czy nawet łuków, nie znają się na budowaniu (zajmują znalezione
budowle), nie potrafią gotować, poza przepaskami biodrowymi nie noszą ubrań a ich komunikacja ogra-
nicza się do warknięć i pomruków, w niczym nie przypominających ludzkiej mowy. O wszelkich próbach
resocjalizacji też zapomnij - bywało, że człowiek z bagien znajdował dziecko (szczenię?) zwierzaków i
próbował sam wychować, lecz szczytem osiągnięć intelektualnych wychowanka zazwyczaj było ledwie
kilka prostych słów i umiejętność sikania w krzaki, a nie w kąt izby.
Omijaj ich. Napotkani na szlaku, zazwyczaj zachowują się nieufnie, lecz dość przyjaźnie, nawet
czasem dają się przekupić błyskotkami. Pechowcy, którzy jednak mieli pecha przekroczyć granice ich
terytorium, zazwyczaj przekonywali się boleśnie na własnej skórze, że całkiem sprawnie działają jako
grupa. Kamień w dłoni silnego, podirytowanego małpoluda to broń równie groźna jak kula z pistoletu
maszynowego, a jeśli takich małpoludów osaczy cię całe plemię, to może być już za późno nawet na
okrzyk „Jestem zbyt młody na śmierć!”.

133
floryda
tym gadać, tym bardziej na trzeźwo.
Jak zapewne sam wiesz, przed wojną
znajdowało się tam Centrum Lotów Ko-
smicznych imienia JFK, które ulepsza-
ło, testowało i wysyłało w Kosmos nasze
statki kosmiczne. Jeszcze w ubiegłym
wieku przeniesiono główną bazę na wy-
spę Merritt między Canaveral a lądem,
a z samego przylądka wystrzeliwano
głównie satelity bezzałogowe. Dla tego,
kto wymierzył w Canaveral nuke’a,
było to jednak bez znaczenia.
Dzisiaj nie dojdziemy już do tego,
czy to rząd rzeczywiście instalował na
orbicie jakieś świństwa rodem z Gwiezd-
nych Wojen, czy ktoś z czerwonym
guzikiem w zasięgu ręki uległ zbiorowej
paranoi. W każdym razie w przylądek
wypieprzyła jedyna na Florydzie głowi-
ca atomowa, a leżąca nieopodal Patrick
Air Force Base dostała z kolei głowicami
chemicznymi.
Na pewno słyszałeś, że tysiące ludzi
oślepło, uległo ciężkim poparzeniom
lub zmarło na chorobę popromienną,
gdy chmura radioaktywna poszła nad
półwysep. Nie wiesz jednak o tym, że
na Cape Canaveral nadal żyją ludzie.
Rzadko się o tym mówi, najczęściej
podczas ponurych, deszczowych nocy,
gdy jedyną pociechą jest flaszka miej-
scowego bimbru, a twoi kumple przy
stole są równie zdołowani jak ty sam.
Opowiada się wtedy dziwne historie,
zasłyszane od ludzi, którzy tam byli,
lub znali tych, którzy byli. Opowiada
się o grupach ślepych ludzi, którzy
widzą przez skórę, po prostu dotykając
obiektów, o bandach dzieci o starych
oczach, dzieci, które nigdy nie doro-
sną, o całych plemionach ludzi, którzy
utracili zdolność mowy i powrócili do
życia z epoki kamienia łupanego. Sam
już nie wiem, w co wierzyć, a w co
nie, przyznam się szczerze. Uwierzę
w gangi zarośniętych, uzbrojonych w
noże i maczugi szaleńców, którzy nie
znają innych uczuć poza nienawiścią
134
i agresją, ale w ludzi zmutowanych do
tego stopnia, by przenikali przez ściany
czy czytali w myślach?
Niech to będzie nawet łgarstwo,
ale przylądek Canaveral i tak jest
upiornym miejscem. Ponoć nigdy nie
ustępuje tam mgła, brudna, żółtawa i
złowroga, a bagniska rozbrzmiewają
setkami upiornych odgłosów. To nawo-
łują się potwory. Nie wiem i nie chcę
wiedzieć, co żyje pośród tej mgły. Star-
czy, że kiedyś widziałem czaszkę rysia z
kłami długości czternastu centymetrów
i skórę z łba oposa, który najwyraźniej
miał sześć par oczu. Wyspa Merritt była
kiedyś bardzo bogatym rezerwatem
przyrody i jeśli wszystko tam teraz
stanęło na głowie, to ja dziękuję.
Czasem jakiś pieprznięty stalker
zgarnia grupę wariatów i rusza na
poszukiwania świętego Graala. Niektó-
rzy dają radę wrócić - na wpół oszaleli,
rozdygotani, o trzęsących się rękach
i rozbieganych oczach. Śmiejąc się
szyderczo, opowiadają o kilometrach
czarnego, zeszklonego piasku na Cape
Canaveral i trującym powietrzu nad
Patrick, ale zawsze znajdzie się kolejny,
który wie lepiej i ruszy w ślad za nimi.
Cape Canaveral to miejsce, które
przyciąga czubków jak magnes. Proszę,
bądź normalny.
135
miami
Niewolnictwo
Miami słynie jako centrum handlu ludź-
mi. Niektórzy twierdzą, że to właśnie
na Florydzie niewolnictwo odrodziło
się i na nowo rozprzestrzeniło na połu-
dniu kontynentu. Miejscowi potentaci
twierdzą, że ludność Karaibów zawsze
miała niewolniczą mentalność - potrze-
bowała pana, który mówiłby, jak się
zachowywać i co robić, dawał jedzenie
i miejsce do spania. Jak dla mnie to
kwestia dyskusyjna, ale wolałbym nie
sprzeczać się na ten temat z wielkimi
bossami albo łowcami niewolników. Moje
zdanie i tak nie zmieni faktów.
Trudno powiedzieć, ilu niewolników
żyje w samym Miami i w okolicy. Nikt
nigdy ich nie liczył, ale podejrzewam,
że o połowę mniej niż wolnych ludzi,
może trochę więcej. Na początku byli to
ludzie porywani z Wysp, potem również
z północy Ameryki. Zasady są dosyć
proste - jeśli jesteś miejscowym, nic
ci nie grozi; jeśli jesteś przyjezdnym,
również możesz czuć się bezpiecznie.
Łowcy niewolników nie urządzają po-
lowań na mieszkańców miasta, starają
się również nie zrażać ludzi, od których
zależy dobre imię i handel Miami. Za-
grożeni są zatem ci, z których opinią
nikt się nie liczy, szczególnie, jeśli nie
uprawiają gamblingu. Jednym słowem,
jak zwykle w dupę dostają biedni. Pory-
wane są całe rodziny z farm i wiosek,
degeneraci, czasami nawet wędrowni
spece ze wschodniego wybrzeża. Ale
uprowadzenie to nie jedyny sposób. W
niewolę można sprzedać kogoś, lub od-
dać się samemu, na przykład w zamian
za umorzenie długu. To powszechnie
akceptowane prawo, którego przestrze-
gania pilnują najbogatsi i najmożniejsi.
Ojciec rodziny może zatem sprzedać
swoje dzieci albo żonę i sprzeciw nie jest
brany pod uwagę. Jeśli napadli cię ban-
dyci, udało ci się ich rozbroić i pokonać,
możesz ich opchnąć, zamiast zabijać.
136
Jeśli facet wisi ci kasę i nie oddaje, a
ty masz porządnych świadków, idzie
pod młotek. Takich kruczków jest sporo.
Na pierwszy rzut oka Miami uchodzi
za miasto bezprawia, ale zdziwiłbyś
się, jak rygorystycznie rozstrzygane
są „prawa niewolnicze”. Gdybyś próbo-
wał zrobić jakiś przekręt, na przykład
skłamał, próbując wystawić na aukcję
wolnego człowieka bez powodu, już je-
steś trupem. Ludzie władzy nie życzą
sobie żadnych zamieszek wywołanych
niesprawiedliwością, ani zmiany obecne-
go porządku. Lubią pokazywać, jakimi
są dobrymi tatusiami i surowo karzą
wszelkich oszustów.
Z czystego wyrachowania niewolnic-
two w Miami jest dosyć humanitarne.
Co prawda, zniewolonych nie traktuje
się aż tak dobrze, jak w Teksasie, ale
generalnie nie jest źle. Niewolników nie
trzyma się z okrucieństwa, czy dla sa-
dystycznej satysfakcji. Mają pracować
wydajnie, więc nie ma sensu ich uniesz-
częśliwiać. Chociaż małżeństwa między
nimi są nielegalne, mogą żyć razem i
mieć dzieci (automatycznie niewolne i
należące do właściciela). Poza ubrania-
mi nie mogą mieć nic na własność, ale
ten zakaz nie jest przestrzegany zbyt
rygorystycznie. Nadzorcy przymykają
oko na amulety, maskotki lub pamiątki
rodzinne, ale zakatują na śmierć każ-
dego, kto ukrywa nóż. Po skończonej
pracy niewolnicy mogą zajmować się
własnymi sprawami, nie wolno im tyl-
ko opuszczać wyznaczonego obszaru.
Wolnego czasu nie mają zbyt wiele,
wiec przeważnie śpią, ale czasami na
peryferiach miasta słyszy się przy
ogniskach „Nad rzekami Babilonu...”.
Nieśmiertelny klasyk.
Miami jest miastem kontrastów
i hierarchii - ta prawda odnosi się
również do społeczności niewolników.
Wśród nich są tacy, którym powodzi się
dobrze i tacy, którzy mają przerąbane.
Najgorzej mają galernicy, potem ludzie

pracujący na plantacjach. Pracują bez
maszyn i zwierząt pociągowych, od
świtu do zmierzchu. Są w większości
niewykwalifikowani, a więc tani. Nikt
się nie przejmie, gdy któryś umrze z
niedożywienia albo od nie leczonej cho-
roby. Dużo lepiej powodzi się wszelkiego
rodzaju specjalistom. Nie muszą być
nawet specami, wystarczy, że opano-
wali jakąś potrzebną umiejętność, na
przykład gotowanie. Specjaliści są trak-
towani bardzo przyzwoicie, trzyma się
ich z dala od hołoty i dopóki wykonują
swoje obowiązki dobrze i sprawnie, nikt
się ich o nic nie czepia. Królami wśród
specjalistów są lekarze. Ci żyją lepiej niż
wolni ludzie. Muszą się opiekować jakąś
szychą, w zamian dostają wszystko
czego dusza zapragnie - panienki, dobre
żarcie, lekarstwa na własne potrzeby,
nawet cygara. Niejeden wolny lekarz
z północy Ameryki chętnie by się
zamienił. Osobną grupę niewolników
stanowią osobiści służący. Generalnie
powodzi im się całkiem dobrze, bo z
pańskiego stołu zawsze coś tam skapnie.
W Miami jest ich niewielu, bo służący
to w gruncie rzeczy bezproduktywna
gęba do wykarmienia. Tylko najbo-
gatsi mogą sobie pozwolić na zbytki.
miami hard core
Żywność
Na Miami można narzekać z wielu
powodów, ale zaopatrzenie w żywność
jest zupełnie w porządku. Gdyby wo-
kół miasta było więcej nadającej się
do uprawy ziemi, wszystkie kłopoty
znikłyby zupełnie. Tymczasem nikt
nie zna dobrego sposobu na osuszanie
podmokłych terenów, a proste metody z
kopaniem rowów nie zawsze okazują się
wystarczająco dobre. Ziemia uprawna
jest więc bardzo cenna i już dawno tere-
ny rozdzielili między siebie najsilniejsi.
Na plantacjach bogaczy pracują nie-
wolnicy - dla tak taniej i wydajnej siły
roboczej farmerzy nie są żadną konku-
rencją, więc poza ludźmi uprawiającymi
niewielkie poletka w obrębie miasta nie
mamy tutaj zbyt wielu rolników. Zie-
mia należy do magnatów, obszarników,
jak to mówią na Kubie. Pracują dla nich
niewolnicy, z rzadka tylko zatrudnia
się wolnych specjalistów-nadzorców.
Tylko jeśli populacja niewolników zo-
stała przetrzebiona przez jakąś zarazę,
a na najbliższe dostawy trzeba czekać,
bossowie zatrudniają u siebie ludzi
wolnych do roboty fizycznej. Biedaków
pracujących za jakieś śmieszne gamble.
Na dłuższą metę nie sprawdza się to,
ponieważ nawet jeśli mafiozo oszuku-
je, to i tak coś tam musi im zapłacić
(przeważnie w żywności). Poza tym
niewolnicy gorzej pracują wespół z
ludźmi wolnymi i są bardziej skłonni
do buntów. Stary, nawet nie wiesz, jaka
to harówka. Brodzisz po łydki w wodzie,
schylony sadzisz ryż, łażą po tobie
robale, pijawy ssą, komary tną, a jak
zrobisz gwałtowny ruch, to dostajesz
prewencyjnie batem po głowie. Szkoda
gadać. Niewolnicy mieszkają w czwo-
rakach poza miastem, przy polu, albo
na obrzeżach w budynku należącym do
właściciela. Chyba nie muszę opisywać
jak nędzne wiodą życie. Dostają jakieś
parszywe żarcie, harują jak dzikie
137
miami
woły, no i w każdej chwili mogą zostać
zabici przez właściciela. Robota w polu
uważana jest wśród nich za najgorszą,
no, może poza wiosłowaniem na galerze.
Na potrzeby miasta hoduje się
wszystkie tradycyjne amerykańskie
rośliny, za wyjątkiem tych, które wy-
magają dobrych gruntów lub suchego
klimatu. Nie zdziw się zatem, że chleb
to dla nas placki z mąki kukurydzia-
nej, a piwo jest droższe niż bimber.
Zwykły mieszkaniec miasta kupuje. W
pobliżu Miami hoduje się głównie ryż,
trzcinę cukrową, tytoń, trochę bawełny
i kukurydzy, a innych zbóż i warzyw
tyle, co kot napłakał. Sporo sadzonek i
zasiewów gnije, albo zostaje stłamszo-
nych przez chwasty. Nasiona chwastów
wiatr przywiewa z neodżungli, więc nie
są to takie sobie zwyczajne roślinki.
Praca niewolników jest niekończąca się
harówką - zasiej, wyplew kilka razy,
zbierz żniwo, przetwórz na jadalne.
Klimat dla rolnictwa na Florydzie
jest korzystny, więc zbiory odbywają
się dwa razy do roku. Nie ma miesiąca
przerwy w pracach na polu. Nikomu
też nie opłaca się hodować zwierząt,
jak w Teksasie, ponieważ choróbska
i pasożyty szybko trzebią stada, więc
mięso stało się prawdziwym rarytasem.
Pochodzi praktycznie tylko z polowań,
bo mało kto decyduje się założyć hodow-
lę. Jedzenia jest na tyle, by wyżywić
całe miasto, ale przecież nikt nie będzie
rozdawał go za darmo. Na szczęście nie
ma monopolu na handel żywnością,
więc można kupować od tego bossa, od
którego się chce. Zgodnie z tradycją, za-
płatą za żywność zazwyczaj są usługi.
Dzięki temu nawet najbiedniejszy może
dostać coś do żarcia, pracując okazyjnie
lub na stałe dla lepszego od siebie. Może
donosić, robić jako ochroniarz, ponapra-
wiać łodzie należące do mafioza - zależy
na czym się zna. Wielu ludzi dostaje
bezsensowne i bezproduktywne zaję-
138
cia, byleby tylko nie dostawiali żarcia
za darmo. Wiadomo, że jeśli zajmujesz
się głupią i nie przynoszącą pożytku
pracą, popadasz w apatię, więc może z
tego powodu mieszkańcy Miami są tacy
przygnębieni?
W czasie epidemii pierwsi padają
niewolnicy. Nic dziwnego - są przemę-
czeni i niedożywieni, na dodatek żyją
ściśnięci w małej przestrzeni czwora-
ków. Kiedy niewolnicy giną dziesiąt-
kami, nie ma nikogo, kto mógłby się
zajmować uprawą żywności. W Miami
zaczyna panować głód. Ludzie nauczyli
się przeczuwać czasy głodu lepiej niż
szczury. Zawczasu zaczynają gromadzić
zapasy, ceny żywności idą w górę, część
mieszkańców zamyka się na głucho
w domach i bez ostrzeżenia strzela do
każdego nieznajomego, który próbuje
wejść na terytorium. Potem jest jeszcze
gorzej. Wygłodzeni szaleńcy na ulicach.
Morderstwa i kanibalizm, masowe
eksodusy poza miasto w poszukiwaniu
jadalnych owoców i dziczyzny. Epidemie
powodują głód, a głód wywołuje epide-
mie. Cholerne perpetum mobile, ale taki
już nasz los.
Wszechobecna roślinność
Dżungla na trwale zagościła w Miami
już w kilka lat po wojnie. Z początku
ludzie wydali jej wojnę, zazdrośni o
pochłonięte przez roślinność tereny
miasta, lecz była to próżna walka.
Agresywnie napierająca zieleń nie
bała się ani siekier, ani ognia i nowe
pędy żarłocznie wspinały się na ludzkie
konstrukcje, zarówno te zrujnowane,
jak i jeszcze stojące. Rośliny rosły bły-
skawicznie - starczało kilka miesięcy,
by ruiny fundamentów wieżowca pora-
stały wysoką na metr gęstwiną krze-
wów. Wkrótce dzikie palmy zakołysały
się nad dachami nędznych lepianek,
wzdłuż ulic pojawiły się połacie tropi-
kalnych paproci, a na ścianach jeszcze
 miami hard core

istniejących domów pojawiły się rośliny
pnące i bujne mchy. Mieszkańcy Mia-
mi musieli się pogodzić z faktem - ich
miasto stało się prawdziwie zielonym
miastem.
Tuż po wojnie Neodżungla ratowała
życie wielu ludziom z Miami, dostar-
czając w porę schronienia, a także
zaopatrując we wszystko, co do życia
potrzebne. Dzięki wszechobecności tro-
pikalnego lasu, biedacy nigdy nie muszą
spać w błocie pod gołym niebem. Z pni
ściętych drzew buduje się tu tratwy
rybackie lub chaty, kryte później szero-
kimi liśćmi palmowymi, a wiele rodzin
utrzymuje się z wyplatania koszyków
i mat z łyka, także naczyń z tykwy i
powrozów. Gęstwina okazała się prze-
kleństwem dla Rady Miejskiej i Miami
Vice. Porośnięte tu i ówdzie gąszczem
tropikalnej roślinności ruiny stworzyły
istny labirynt ścieżek i kryjówek dla
mutków, przemytników, zbiegłych nie-
wolników czy indiańskich guerilla. W
istocie władze miasta nawet nie zdają
sobie sprawy, jak daleko ten labirynt
sięga. Dziesiątki trudnych do zauwa-
żenia, tajemnych ścieżek prowadzą w
głąb dżungli do ukrytych podziemnych
schronień, gdzie kryją się nie tylko
ludzie na bakier z prawem. Na czas
łapanek do robót publicznych chowają
się tu również w porę ostrzeżeni miesz-
kańcy miasta.
Po knajpach krąży dowcip o gościu,
który przejechał przez miasto i prze-
gapił je, bo nie wiedział, gdzie kończy
się dżungla, a gdzie zaczyna Miami.
Mówiąc między nami - miejscowi mają
podobne problemy i mówię zupełnie po-
ważnie. Wychodzisz rano z domu, żeby
się odlać i nagle szok. Widzisz jakieś
krzaki, których jeszcze wczoraj tu nie
było. Zaczynasz się zastanawiać, czy nie
zalałeś pały i nie wylądowałeś na chacie
u kumpla, ale patrzysz - znajomy komin
starej ciepłowni, zburzona szkoła imie-
nia Stonewall’a Jacksona, na wpół roze-
brane blaszane baraki... kurcze, jesteś u
siebie. Tu i ówdzie przybyło zieleni, tam
i kawałek dalej trochę ubyło. Pobłądzić
można! Ech, co tu dużo mówić - nie dalej
jak wczoraj rozbiłem się o rosnący na
środku drogi buk. Definitywnie rzucam
jazdę samochodem. Za drogo wychodzi
i jest szkodliwa dla zdrowia.
Roślinność w Miami jest wszech-
obecna i różnorodna. Zieleń rośnie na
ulicach, na ścianach budynków, we-
wnątrz mieszkań, a nawet w samocho-
dach. Okrzemki, mchy, grzyby, trawy,
kwiaty, krzaki, bluszcze, drzewa i coś,
co jeszcze nie ma nazwy - w różnych
rodzajach, odcieniach i kształtach. Jest

Kult Neodżungli
Jestem pewien, że ludzie w Miami czczą dżunglę. Oczywiście, ci prawdziwi ludzie z Miami, ci z ulic i
lepianek, a nie te nadęte dupki na najwyższych piętrach Wieżowców. Wiesz, oni gdzieś mają to, że las
tropikalny przyniósł do miasta parne powietrze, pająki czy błotną gorączkę. Przyzwyczaili się, bo las
zmienił ich filozofię. Dziś wierzą, że stanowią jego element i gdy kogoś zabierze jad węża czy utopi
gwałtowna ulewa, nikt się mocno nie martwi. Owszem, rodzina uroni kilka łez, ale na tym się skończy.
Oni, ludzie z błota, wierzą, że kiedy las zabiera człowieka, ma ku temu prawo - podobnie jak ma prawo
zabrać ocelota, aligatora czy stuletni cyprys.
Chyba nawet Miami Vice już wie, że coroczne festiwale hawańskie nie są tym, czym kiedyś. Choćby
lały ulewne deszcze, szalały tornada, czy któryś z bossów wystawił karabiny maszynowe na ulice, na
kilka dni w Miami zamiera wtedy wszelka praca, a daleko nad Florydę niesie się drżenie bębnów. Tłumy
odurzonych alkoholem i narkotykami ludzi o szklistych oczach tańczą na ulicach i śpiewają pieśni bez
słów. Pieśni, w których dziękują dżungli za opiekę, schronienie i żywność, w których oddają jej cześć i
zapraszają do wzięcia należytej ofiary.
Nie rozmawiaj z nimi o Neodżungli. Bądź pewien, że do głównej ulicy, którą kroczysz, dochodzi mnóstwo
niewidocznych ścieżek, z których może nagle wybiec kara. Zresztą, Neodżungla... Chłopie, ty naprawdę
w to wierzysz?

139
miami
taka chińska zagadka: gdy drzewo się
przewraca, a nie ma nikogo, kto by to
słyszał, czy wydaje ono dźwięk? My
mamy własną zagadkę i gotową od-
powiedź - roślinność w mieście rośnie,
gdy nikt nie patrzy. I rośnie szybko.
Umawiasz się z kimś pod Dwiema
Skrzyżowanymi Palmami na Placu,
przychodzisz na spotkanie i widzisz, że
wkrótce będą to Trzy Skrzyżowane Pal-
my na Placu. Z tego powodu na punkty
orientacyjne wybiera się zawsze miej-
sca odporne na zarastanie - kratownice,
kryte blachą budynki, ocalałe maszty.
Jeszcze pięć czy sześć lat temu można
było powiedzieć „przy jeziorze skręć w
lewo”, ale odkąd pojawiło się to nowe
świństwo porastające wodne powierzch-
nie, nie wiadomo, gdzie kończy się
trawnik, a gdzie zaczyna staw. Zresztą,
nie dalej jak tydzień temu jakieś laski
z Detroit utonęły w nocy razem z au-
tem, bo zachciało im się jechać równą
powierzchnią między ruinami.
Kiedy mówię o roślinności w Miami,
używam słowa „zieleń” i możesz wy-
ciągnąć złe wnioski. W rzeczywistości
chodzi mi o całą gammę barw, wśród
których odmiany zieleni są dominują-
ce. Przez okrągły rok miasto pokryte
jest kwiatami przy ziemi, na pnączach,
krzewach i drzewach. Rozpiętość kolo-
rów oszałamia, ale wierz mi, wiecznie
okrywająca Miami tęcza wcale nie jest
radosna. Może zachwycić przyjezdnych,
szczególnie Nowojorczyków i ludzi znad
Wielkiej Rzeki, ale u miejscowych budzi
raczej odrazę. Spędzisz tu kilka tygodni
i pewnego dnia stwierdzisz, że ktoś
puścił pawia na smętne, stare kikuty
budynków. Miami jest miastem rdzy
- nie zmienią tego faktu kwiaty, różno-
barwne ptaki i owady. Rośliny śmierdzą
- kwiatek pachnie, drzewo pachnie, ale
dżungla jako całość zwyczajnie cuchnie.
Woń zgnilizny miesza się z bagiennymi
wyziewami, egzotyczne aromaty mie-
szają się ze sobą, nakładają na smród
140
rozkładu i degeneracji, tworząc słod-
kawy zapach śmierci. Miami cuchnie
śmiercią, jest miastem umierającym
i chociaż pozory mogą temu przeczyć,
prawda jest okrutna: mieszkamy w gro-
bowcu ludzkości, a już niedługo jedyna
pamiątka naszego istnienia - pomnik
ze stali i betonu - przestanie istnieć,
przykryty coraz grubszą warstwą gle-
by i kompostu. Zielone piekło - oto, na
co zasłużyła sobie ludzkość.
Byłeś kiedyś w Federacji Appala-
chów? To hałaśliwe miejsce, pełne od-
głosów pracujących maszyn górniczych
i fabrycznych. Warkot silników, nawo-
ływania ludzi przy kopalni. Czasami
pracują także nocą, ale da się usnąć. W
Miami, jeżeli jesteś nowoprzybyłym, nie
uśniesz przynajmniej przez pierwszy
tydzień. To dźwięki wydawane przez
mieszkające wśród roślin owady i ptaki
- w dzień się ich nie słyszy, są po prostu
tłem, które ignorujesz. Ale kiedy chcesz
odpocząć - mordęga. Wśród zieleni bez
przerwy coś świergoce, cyka, gwiżdże i
stuka. Szlag może człowieka trafić, nie
ma chwili spokoju! Zastrzelisz jedną
papugę, potem drugą, ale to niczego nie
zmieni. Świerszcze, cykady i cholerne
nocne drozdy i tak nie pozwolą ci usnąć.
Przez jednostajny i nieustający hałas
dżungli, Miami jest najgłośniejszym
miastem w Stanach.
Ciekawostką jest to, że na pewnym
etapie Neodżungla wstrzymała swoją
ekspansję. Drzewa i krzewy porastające
rumowiska nie tworzą zbitej gęstwiny,
nie zarastają też wydeptanych ścieżek,
ulic, ani odgarniętych placów targo-
wych. Choć roślinność w mieście jest
bujna, wciąż pozostawia ludziom wiele
miejsca do życia. Kilku jajogłowych pró-
bowało to wytłumaczyć kiepską glebą,
na którą w znacznej mierze składa się
gruz, odłamki cegieł i inny bajzel, ale
mało kto przyjął to wytłumaczenie. Dla
ludzi z Miami, zwłaszcza czarnoskórych
i Latynosów, oczywiste jest, że to dżun-

gla łaskawie wstrzymała ofensywę, by
pozwolić ludziom żyć. Można powiedzieć,
że zalążki lasu tropikalnego na obszarze
miasta nie mają żadnych dziwnych
właściwości, które przypisuje się Neo-
dżungli. Słyszałeś na pewno, że jest ona
źródłem mutacji, nowych gatunków i
niejako rewolucją w królestwie flory.
Owszem, w Miami da się zauważyć
niespotykane rośliny o dziwnym wy-
glądzie i nienaturalnym zachowaniu
- jak mięsożerne bluszcze na ścianach
budynków, polujące na owady i małe
ptaki, czy brązowy mech odradzający
się w ciągu jednej nocy, nawet jeśli
usuniesz go chemikaliami. Chcę jednak
zaznaczyć, że na terenie Miami ledwie
da się zauważyć dynamiczne zmiany,
które są przecież najbardziej charak-
terystyczną cechą Neodżungli. Podobno
poza miastem to istna magia - z nasion
jednej rośliny wyrasta całkowicie inna,
a miejsca, w których absolutnie nic nie
powinno się uchować, na przykład słone
jeziorka, są gęsto porośnięte. Gdybym
miał scharakteryzować dżunglę jak
osobę, powiedziałbym, że spokojnie bada
teren i bierze nas pod włos. Zmienia
się w sposób niedostrzegalny dla ludzi,
według innego rytmu niż poza miastem.
Niezmącony spokój tych zielonych ot-
chłani przeraża mnie.
Zwierzęta
Sąsiedztwo Neodżungli oznacza nie
tylko istnienie dziwacznych roślin - z
zielonej gęstwiny wychodzą zwierzęta,
jakich człowiek nie oglądał nigdy wcze-
śniej. Pewne nowości w tym względzie
dało się obserwować zaraz po wojnie -
zmutowane psy, alahamy, szczękowije,
ale dopiero Neodżungla pokazała, jak
bardzo można namieszać z genetyką.
Być może część tych potworków to dzie-
ła Molocha, ale nikogo to nie obchodzi.
Ludzie przywykają do niezwykłości,
nikogo nie obchodzi ich pochodzenie, bo
miami hard core
i tak nie da się zniszczyć źródła tych
wszystkich osobliwości.
Starcy twierdzą, że jako pierwsze
pojawiły się duże, niemrawe żuki z
odwłokami przypominającymi szklane,
tęczowe bańki. Żerowały na gównie
i padlinie, a martwego mięsa zawsze
było tu pod dostatkiem. Składały ja-
jeczka w niezabezpieczonym jedzeniu i
młode rozwijały się w świeżym łajnie.
Nadmiar żuków sprowadził istną plagę
mrówek - takich dużych i czarnych.
Ukąszenia większej ilości mrówek były
jadowite, więc ludzie walczyli z nimi za
pomocą ognia i chemii. W końcu wygrali
wojnę, ale jeszcze dzisiaj zdarzają się
wielkie migracje tych owadów. Przez
miasto ciągnie wówczas szeroka na
kilka metrów czarna rzeka, unosząca ze
sobą wszystko, co żywe - martwe zwie-
rzęta, kawałki owoców, ludzkie szczątki.
Mrówczy zwiadowcy rozpraszają się po
bokach kolumny, więc lepiej obserwo-
wać zjawisko z daleka. Mniej więcej w
tym samym czasie co mrówki pojawiły
się również pszczoły-zabójcy. Dopóki ich
nie wkurzyłeś, było git, brzęczały sobie
i zbierały nektar z kwiatków. Tylko od
czasu do czasu roiły się, albo dostawały
napadu szału i robiły w okolicy gniaz-
da masakrę na zwierzętach i ludziach.
Dziewięć użądleń - tyle przyjął na siebie
największy twardziel, zanim skonał.
Był kłopot, bo nieforemny balon trud-
no zmieścić do zwykłej trumny, więc
ludzie owinęli ciało brezentem i utopili
w bagnie. Pszczoły zakładają gniazda
do dzisiaj - szczególnie na wieżach i na
najwyższych piętrach budynków. Nikt
tam nie zagląda, więc mają spokój. Lata-
ją co prawda po mieście, ale pojedyncze
sztuki można zignorować.
To tylko dwa rodzaje insektów, ale
istnieją miliony gatunków. Małe ro-
bale, duże robale, robale obrzydliwe i
wkurzające wydawanymi dźwiękami.
Paskudztwo w jedzeniu i pod skórą.
Niesione wiatrem, pełzające po ścianach
i drepcące na kilku nóżkach po ziemi.
141
miami
Podnieś kamień, zobaczysz dziesiątki
stonóg, wijów i żuków. Przejdź przez
krzaki - będziesz musiał otrzepać się z
kleszczy i bagiennego świerzbu. A koma-
ry i muchy? Nie musisz ich specjalnie
szukać. To cholerstwo jest wszędzie i
miejscowi twardziele nie zwracają na
nie uwagi. Ale gaza i firanki z drobnymi
oczkami idą jak woda - robi się z nich
moskitiery dla kobiet i ciotek z północy.
W moim rankingu „ulubionego” peł-
zającego paskudztwa pierwsze miejsce
zajmują pająki. Opowiem ci historię o
pewnym facecie. Przyjechał do miasta z
Hegemonii, ścigany przez miejscowych,
nawet nie wiem za co (on sam twierdził,
że za figlowanie z kobietą Abrahama).
Chłop jak góra, z miejsca zadarł z miej-
scowymi twardzielami, ale okazało się,
że ma na tyle jaj, żeby trzymać ich na
dystans. Kilku próbowało szczęścia z
nożami, ale Hegemonista znalazł sobie
dwóch kumpli i dał nauczkę zamachow-
com. Meksykańska morda, ręce jak
dębowe pniaki - gość zapowiadał się
na wschodzącą gwiazdę. Pewnego dnia
siadł na kiblu nie sprawdzając deski i
już nie wstał. Ukąsił go jadowity pająk.
Ta historia ma morał - w Miami zanim
gdzieś usiądziesz, zanim założysz buty
albo wsadzisz rękę do dziury, zawsze,
ale to zawsze musisz sprawdzić, czy nie
siedzi tam coś jadowitego. W mieście
żyją różne rodzaje groźnych pająków,
ale nie będę już nudził wyliczaniem.
Pamiętaj, że nie wszystkie rozpinają
pajęczynę. W istocie te duże wyskakują
z ukrycia, gdy rozglądasz się za siecia-
mi. O olbrzymich nawet nie mówię - te
żyją w ruinach na obrzeżach metropolii
albo w dziczy.
Rozgadałem się o robalach, ponie-
waż, oprócz krokodyli, są wizytówką
Miami. Nigdzie indziej nie znajdziesz
takiego wyboru wszelkiego rodzaju
paskudztwa. Ale mamy tutaj również
inne zwierzęta - mniej lub bardziej po-
żyteczne i na pewno nie tak odrażające
142
jak robactwo. Wśród gadów i płazów
niepodzielnie królują węże - na resztę
obślizgłych potworów zwyczajnie nie
zwracasz uwagi, ale węży trzeba się
wystrzegać. Te małe i jadowite za-
zwyczaj uciekają przed człowiekiem
i zaatakują tylko jeśli przypadkiem
zastąpiłeś któremuś drogę. Zdradliwe
bywają wodne żmije - takie małe,
błyszczące i niesamowicie zwinne. Nie
wiem, jak się nazywają fachowo, ale są
złośliwe. Dla człowieka najgroźniejsze są
chyba dusiciele - najróżniejsze gatunki,
wyhodowane w Neodżungli. Na długość
osiągają kilkanaście metrów i pewnie
są w stanie łyknąć gigamuta. Czytałem
kiedyś instrukcję, jak radzić sobie z
dusicielem - nie wolno walczyć, trzeba
się odpowiednio ustawić i wbić nóż we
właściwe miejsce. Tonny Lewis ekspery-
mentował, jak to działa i poświęcił życie
na ołtarzu nauki. Ja nie mam zamiaru
próbować. Zapomniałbym! Są jeszcze
jadowite ropuchy!... Wiesz co, jedziemy
dalej z tym koksem.
O cholernych ptakach napomkną-
łem to i owo, więc nie będę powtarzał,
jak wkurzają mnie świergotaniem,
stukaniem, klekotaniem i krakaniem.
To jakiś obłęd - wszędzie ich pełno, a
przynajmniej połowa niejadalna przez
zgromadzone w mięsie skażenie. Ogólna
zasada mówi, że im bardziej coś kolo-
rowe, tym bardziej toksyczne. Stosuje
się ją do pająków, węży, ale również
ptaków. Pierzaste cudaki wylatują z
Neodżungli, część od pokoleń mieszka na
skażonych obszarach Miami. Niektóre
zadziwiają tylko tęczowym upierze-
niem, inne pokracznymi kształtami.
Dziwię się, że coś takiego jest w stanie
w ogóle latać - dziób wielki jak u tuka-
na, tyle że czerwony, albo długie cieniut-
kie nogi, na których chwieje się ciężki
korpus, mała główka z ostrym jak
szpikulec cieniutkim dziobem. Niektóre
latają stadami i żywią się robactwem,
inne pojedynczo wybierają nektar z
 miami hard core

kwiatów. Takie małe, wróbelkowate, Krokodyle, czy też aligatory - jak je

sprytnie odbierają zdobycz padlinożer-
com. Oczywiście, padlinożercy są, jak
wszędzie - mogą być groźni nawet dla
ludzi. Ciekawostka to ptaki biesiadują-
ce wespół z dużymi zwierzakami - na
przykład z krokodylami. Siedzą im w
paszczy i wydłubują kąski spomiędzy
zębów.
Wraz z roślinnością pojawiły się też
małpki. Chyba po to, by wbić jeszcze
jeden gwóźdź do trumny Miami. Zostaw
koszyk z owocami na widoku i odwróć
się na pięć sekund, a przekonasz się,
ile mango taki małpiszon jest w stanie
udźwignąć. Jak spróbujesz odebrać
swoje, cholerne pokurcze obrzucą cię
kamieniami i gównem, drąc się przy
tym z oburzenia tak, że ogłuchniesz.
Ptaki raczej nie kradną, za to zatykają
kominy gniazdami i przysięgam na
wszystko co święte, że celują podczas
srania.
Ludzie klną je na czym świat stoi,
ale mimo to nie ma chatynki, wokół
której nie błąkałby się jakiś oswojony
małpiszon. Najczęściej przygarniają je
dzieciaki, wabiąc owocami. Raz oswojo-
na małpka przyzwyczaja się szybko i
nie odstępuje brzdąca ani o krok, ni-
czym piesek, póki dzieciak nie skończy
dziesięciu lat, by mógł wreszcie iść do
roboty. Wtedy zwierzak zostaje przy
chacie - bossowie nie lubią, jak coś im
się wałęsa po plantacji i każą strzelać
do małpiszonów z łuku albo kuszy, bo
kul szkoda na pokurcze
zwał, tak zwał, każdy wie, że chodzi o
jaszczura z ostrymi zębiskami - stały
się godłem Miami. Mają oszczędne
ruchy, ale gdy trzeba, potrafią poru-
szać się błyskawicznie. Gruboskórne, z
ostrymi zębiskami i ogonem, którego
siła łamie ludzkie kości - tacy właśnie
chcieliby być miejscy twardziele. No,
może za wyjątkiem tej części o ogonie.
Krokodyl nie jest zbyt smaczny - do
jedzenia nadają się odpowiednio przy-
rządzone ogon i łapy, ale i tak ktoś
nie przyzwyczajony od dzieciństwa
może nie przełknąć mięsa aligatora. Na
krokodyle poluje się głównie dla skóry,
albo żeby chronić własność - bydło i
niewolników. Miami zna dziesiątki
zastosowań dla skóry aligatora lub
aligatora-mutka. Szczególnie twarda
jest ta ostatnia. Chociaż trudno się na
niej pracuje, efekty są warte wysiłku.
Kamizelka, chociaż ciężka, blokuje cios
nożem, a bez pokrytych łuskami butów
nie masz nawet co myśleć o zaistnieniu
jako Ktoś. Oczywiście, każdy właściciel
krokodylej skóry opowiada, że własno-
ręcznie ubił gada i to tylko z pomocą
noża. Prawda jest taka, że z mutkami
z bagien radzą sobie tylko wyszkoleni
tropiciele. I wierz mi, nie polują posłu-
gując się nożem. Bez strzelby na słonia
nie masz się po co wyprawiać na naj-
większe sztuki.
Krokodyle okazały się pożyteczne
podczas zimy i na wiosnę, tuż po znisz-
czeniu miasta. Wśród ruin rozpleniła się
wówczas plaga zdziczałych psów oraz

Pasożyty
Nie od dzisiaj wiadomo, że najgorszy wróg to wróg niewidzialny. Pasożyty nie wydają się tak groźne,
jak aligatory, bo nie zawsze zabijają, ale wolałbym chyba zniknąć w zębatej paszczy, niż wolno umierać
z mózgiem dziurawionym przez jakieś larwy. W Miami wielu ludzi nosi tasiemca, glisty, motylicę wątro-
bową, albo przynajmniej owsiki. Wszechobecny brud, byle jakie jedzenie i parszywy klimat sprzyjają
rozwojowi wszelkiego rodzaju świństwa. Obecność pasożyta w ciele raczej nie zabija, ale utrudnia życie.
Swędzenie albo uszkodzenia narządów wewnętrznych - to najczęstsze, co się zdarza.
Dziewczyny i Chłopcy - przebywając w Miami myjcie ręce przed jedzeniem i po każdej bójce! I nie
żryjcie byle czego.

143
miami
szczurów. Były groźne same w sobie, a
dodatkowo przenosiły choroby. Aligato-
ry uporały się z hordami w ciągu roku -
być może właśnie wówczas narodziła się
sympatia dla krokodyli. Psy i szczury
oczywiście istnieją do dzisiaj, ale pod
tym względem Miami nie wyróżnia się
wśród innych miast kontynentu - ich
populacja utrzymuje się na stałym,
przeciętnym poziomie. Nawet nie warto
się rozwodzić. Na koniec nadmienię tyl-
ko, że w mieście pojawiają się również
prawdziwe bestie z Neodżungli. Są to
jednak pojedyncze osobniki i częściej
stają się obiektem polowania niż myśli-
wymi. Starczy, że po knajpach pójdzie
fama, że coś zjadło paru szmaciarzy z
falangi błotnej albo kilku niewolników -
i tropiciele na wyścigi ruszają na łów. Z
takich bestii pochodzą najlepsze trofea,
jak chociażby to chitynowe futro nad
piecykiem w Bloomingdales.
Epidemie
Mamy w mieście takie powiedzenie:
„jeśli nigdy nie chorowałeś, nie masz
prawa nazywać się mieszkańcem Mia-
mi”. Co prawda, ci, którzy przeżyli woj-
nę, są i tak uodpornieni na większość
franc w powietrzu, ziemi i wodzie, ale
Matka Natura ciągle potrafi zaskoczyć
nas czymś nowym. Najbardziej banal-
ne choroby to tężec, czerwonka i inne
dolegliwości bebechów wywoływane
przez pierwotniaki. Chyba każdy tu-
taj hoduje jakiegoś pasożyta. Mówiąc
między nami, to jam mam owsiki. Ta-
kich chorób akurat Miami obawia się
najmniej. Jeśli pacjenta stać na leki
i medyka, to się jakoś wykuruje. W
najgorszym przypadku umrze i będzie
święty spokój. Dużo gorsze są choroby
zakaźne, które zabijają szybko i łatwo
się roznoszą.
Aktualne Top 5 epidemii, które
dziesiątkują Miami to malaria, gorącz-
ka błotna, dżuma, trąd i ospa. Dżuma
144
występuje w wersji dymienicznej i
płucnej, więc de facto liczy się jako dwie
choroby, ale nie bądźmy drobiazgowi.
Nauczeni doświadczeniem mieszkańcy
miasta nauczyli się dusić epidemie w
zarodku, ale brak służby zdrowia, czy
jakiegokolwiek kierownictwa koordy-
nującego zwalczanie chorób zakaźnych
osłabia starania. Lekarstwa nie są takie
drogie, ale cóż, skoro nie można z nimi
dotrzeć do potrzebujących. Ludzie boją
się pokazać z chorobą - słusznie zresztą,
bo kulka jest tańsza od tabletki, ma
krótszy czas działania i definityw-
nie sprawia, że delikwent nie będzie
roznosił swoich prątków. Ci spośród
zarażonych, którzy mają dosyć oleju
w głowie i sił w nogach, uciekają z
miasta. Dołączają do sławetnych band
banitów napadających na podróżnych.
Pozostałymi zajmuje się ochotnicza mi-
licja, czyli sotnie złożone z uzbrojonych
fanatyków. Zaprawdę, lepiej wpełzać do
jakiejś dziury i przeczekać epidemię,
niż narazić się na spotkanie z tymi
prawomyślnymi zwolennikami czysto-
ści cielesnej, o czym mogę zaświadczyć
jako ofiara niemal śmiertelnego pobicia,
z dźganiem bagnetem włącznie.
Kiedy szaleje śmierć, w Miami pło-
ną stosy, na których pali się ciała
zarażonych. Wielkie czarne szczury są
wszechobecne, podobnie jak robactwo.
Ulicami włóczą się degeneraci z obłędem
w oczach. Częściej niż ludzką mowę
słyszy się wystrzały i odgłosy walki.
Gospodarka umiera wraz z ludźmi - nie
ma handlu, bo do brzegów nie przypły-
wają żadne statki, a podróżujący lądem
również wolą przeczekać i trzymają
się z daleka od ogarniętego czarnym
szaleństwem Miami. Miasto traci za-
zwyczaj jedną piątą mieszkańców, a
jeśli epidemia jest wyjątkowo ciężka,
nawet i jedną trzecią. Wkrótce potem
w poszukiwaniu łatwiejszego życia
przybywają ludzie z Karaibów. Stło-
czeni na kutrach, na prowizorycznie

skleconych tratwach, czasami wpław,
bo tratwa rozwaliła się przy brzegu.
Miami wchłania ich, nadwyżkę odrzuca
na drodze naturalnego doboru. I tak w
kółko, od czasów wojny.
Pogoda
Znałem kiedyś jednego kolesia, który
bardzo ekscytował się książkami.
Skupywał je skąd tylko mógł i nim
go pożarł krokodyl, miał ich chyba z
dziesięć. Opowiedział mi raz, że przed
wojną Floryda - jako jedyny fragment
Stanów - objęta była subtropikalną
strefą klimatyczno-roślinną, a teraz,
wedle jego pomiarów, strefa przeszła
w równikową. Jedyne, co się nie
zmieniło, to prądy morskie. Po wojnie
klimat rozregulował się: jest trochę
bardziej wilgotno i ciepło, pojawiły się
gatunki charakterystyczne raczej dla
amazońskiej dżungli, ale młodzi miesz-
kańcy miasta i tak nie pamiętają, jak
było wcześniej. W mieście przez cały
rok jest ciepło, odpada zatem problem
przetrwania zimy. Zamiast zabójczych
mrozów, jakie występują na północy,
mamy groźne choroby, więc można po-
wiedzieć, że jeśli chodzi o śmiertelność,
równowaga została utrzymana.
Ponoć Miami uratowały morskie wia-
try. Północno-zachodni pasat przywiał
co prawda radioaktywną chmurę znad
La Habany, ale jednak szybko przepę-
dził ją dalej, nad Zatokę Meksykańską.
Dzięki temu w samym mieście przy-
trafiło się naprawdę niewiele ciężkich
przypadków choroby popromiennej.
Na północy było gorzej - wiatry roz-
pędziły co prawda grzybki nad Cape
Canaveral, ale nawet najsilniejszy pasat
nigdy nie wywieje skażenia. Stąd jest
jak jest, czyli źle. Jeżeli masz zamiar
pomieszkać w Miami, lepiej przyzwy-
czaj się, że od morza wieje. To chyba
główna wada mieszkania na wysokich
piętrach - wiatry wyją jak potępieńcy.
miami hard core
Niektórzy miejscy szamani twierdzą,
że to w istocie wyją duchy wszystkich
pomordowanych w czasie wojny, którzy
nie znaleźli drogi w zaświaty i teraz
tułają się po mieście targani wichura-
mi. Jest to wszakże fakt nienaukowy
i przejdziemy nad nim do porządku
dziennego, jak to mówią w Nowym
Jorku. Opowiem ci jeszcze o wiatrach,
ale tych prawdziwych.
Sezon huraganów rozpoczyna się w
czerwcu i trwa do listopada. Oczywiście,
huragany nie wieją przez bite sześć
miesięcy, ale właśnie w tym czasie
można się ich spodziewać. To, czego nie
rozwaliła wojna, przez wszystkie te lata
zostało zniszczone przez wiatry. Z tego
powodu Miami jest miastem rdzawym,
w którym nikomu nie chce się repe-
rować zniszczeń i budować od nowa.
Letnie huragany dają się we znaki
wszystkim - i biednym, i bogatym. Już
przy pierwszych oznakach silnego wia-
tru ludzie ewakuują się do przygotowa-
nych zawczasu podziemnych kryjówek,
unosząc ze sobą co cenniejszą własność,
a resztę pozostawiając na pastwę losu.
Tuż po huraganie z reguły w mieście
wybuchają zamieszki - biedni buntują
się przeciw bogatym wykorzystując
zamieszanie. W zeszłym sezonie doszło
niemal do wojny domowej i rewolucji, a
bogacze cudem wyszli cało, uratowani
przez jakichś przybłędów z północy.
Oprócz huraganów we znaki dają się
nam również inne anomalie atmosfe-
ryczne. Czasami z plaży można dostrzec
sunące po powierzchni morza trąby
powietrzne. Innym razem w środku
upalnego dnia zbierają się chmury bu-
rzowe i spada grad wielkości kurzych
jaj. Tradycją stały się również południo-
we ulewy. Codziennie, w środku dnia,
pada rzęsisty deszcz, a przez resztę
dnia ziemia paruje. W zimie jest ciepło
- można chodzić w letnich ubraniach.
Mroźne zimy zdarzają się raz na cztery,
pięć lat. Tylko wówczas można w Miami
145
 miami
zobaczyć śnieg. W czasie upalnego lata
temperatura przekracza czterdzieści
stopni, a przy dużej wilgotności powie-
trza jest to nie do zniesienia. Można się
udusić powietrzem! Ponoć już przed woj-
ną lato w Miami było nie do zniesienia,
a duchota i upały skutecznie przepła-
szały większość turystów. Wygląda na
to, że teraz temperatury podskoczyły
o kilka, w porywach nawet kilkanaście
stopni, a wilgotność powietrza stała
się wprost zabójcza. Miły, przynoszący
ulgę chłód wieczoru i łagodne mżawki
przeszły do legendy.
Tak oto Miami stało się dusznym,
stęchłym miastem błota i dżungli, w
którym podmuchy morskiej bryzy za-
mierały już po kilkunastu metrach, a
najpaskudniejsze choroby mogły rozwi-
jać się bez przeszkód. Ale przyzwycza-
iliśmy się, wiesz? Człowiek to w końcu
twarda bestia, nie ma co. Przetrwał
wojnę, przeżyje i te tam strefy subpie-
prznięte. Wszechobecna wilgoć to chyba
największa uciążliwość mieszkania w
mieście. Ubranie lepi się do ciała, koło
południa powietrze staje się ciężkie. W
Miami zawsze jest mokro i może z tego
powodu mało kto się myje. Smród potu i
uryny oraz odór gnijących ciał przepeł-
niają każde miejsce, w którym groma-
dzą się ludzie. Od wilgoci szybko psuje
się jedzenie - magazynowanie żywności
jest prawie niemożliwe, bo tylko kilku
ma dostęp do zasilanych prądem zamra-
żarek i klimatyzowanych spichlerzy.
Stąd właśnie uzależnienie od sprzeda-
jących żywność bogaczy. Miałem kiedyś
takiego kumpla, miał na imię Dick i
hodował pleśnie. Miał takie specjalne
spodeczki, na których trzymał padlinę
pokrytą swoimi ulubieńcami. Dick był
porąbany, to nie ulega wątpliwości, ale
trzeba mu przyznać, że podchodził do
Zawodność nieskomplikowanych rodzajów broni, jak rewolwery czy strzelby wzrasta o jedno oczko na
kostce. W przypadku bardziej skomplikowanego sprzętu - karabinów i pistoletów maszynowych - o dwa
oczka na kostce. Jeśli nigdy nie używałeś reguł zawodności - najwyższy czas zacząć.
146
swojego hobby z wielkim profesjonali-
zmem i naukową powagą. Katalogował
te pleśnie, sprawdzał, na czym dobrze
rosną i robił inne rzeczy, które świry
robią z pleśniami. Pewnego dnia udało
mu się wyhodować coś z Neodżungli.
Strasznie się ucieszył, ale radość trwała
niecały dzień. Zatruł się zarodnikami,
ciało zbrązowiało i zaczęły się na nim
pojawiać bąble. Musiałem go spalić ra-
zem z całym laboratorium.
Jeszcze jedna sprawa dotycząca
klimatu. Zastanawiałeś się pewnie,
dlaczego ludzie w Miami prawie w ogó-
le nie używają broni palnej? Jedną z
przyczyn jest bieda - nikogo nie stać
na trudno dostępną amunicję, a rząd
niechętnie patrzy na posiadających
nawet pojedynczą sztukę broni. Dru-
ga przyczyna to właśnie klimat. Na
Florydzie pistolety i karabiny szybko
rdzewieją, zacinają się i ogólnie stają
się cholernie zawodne.
Navigare necces est
Bardziej niż z resztą kontynentu,
Miami jest powiązane z Wyspami
Karaibskimi. Nic dziwnego, że żegluga
morska rozwinęła się i rozwija nadal.
Na statkach przede wszystkim prze-
wozi się towary, a podróże pasażerskie
praktycznie nie istnieją, bo jaki jest
sens podróżowania między wyspami
dla zwykłego człowieka? Nie istnieje
turystyka, szukanie lepszego miejsca
do życia nie ma większego sensu, a
co najważniejsze, ocalałych po wojnie
jest zbyt mało, by ktoś mógł utrzymać
się z wożenia pasażerów. Ludzie rzecz
jasna pływają, ale nie często i na
pewno nie grupami. Od czasu do czasu
kapitanowie biorą pasażera na pokład,
 miami hard core

ale liczą sobie za przysługę sporo. W a właściwie potrójny napęd: rzadko

dzisiejszych czasach nieznajomy na
pokładzie statku może wywołać więcej
szkody niż pożytku.
Jeśli masz zamiar popływać sobie,
albo czujesz silną potrzebę dostania
się, dajmy na to, na Jamajkę, lepiej
kupić albo ukraść łódź, wziąć kogoś
z miejscowych do pomocy i ruszyć w
morze. Mieszkańcy Miami z reguły nie
boją się łódek i znają się na żeglowaniu
w stopniu przynajmniej podstawowym.
Prawdziwymi mistrzami są jednak
wyspiarze. Co prawda, nawet oni po-
ruszają się tyko wzdłuż brzegów, albo
sprawdzonymi trasami, ale ja odwagi
im nie odmówię. Wybierz się kiedyś na
przystań i przypatrz się, czym pływa-
my na południu. Większość jednostek
pływających zalicza się do klasy „Chcę
utonąć na czymś zabawnym”. Tratwa
zrobiona z drewnianych bali zdaje się
być w pełni profesjonalna, gdy patrzy
się na niektóre plastikowo-metalowe
konstrukcje. Na czymś takim pływają
jednak najbiedniejsi i najbardziej zde-
sperowani. Zdecydowana większość uży-
wa starych, przedwojennych kryp, wie-
lokrotne łatanych i przerdzewiałych w
miejscach, gdzie farba poodpadała wiel-
kimi płatami - to przedwojenne jachty,
kutry rybackie i łodzie wycieczkowe.
Prawie wszystkie posiadają podwójny,
wykorzystywany silnik spalinowy,
żagle, oraz wiosła, kiedy wiatr zawodzi,
a paliwa do motoru brakuje. W okolicy
Miami pływają galery z wolną załogą
lub niewolnikami przy wiosłach. Są to
zbyt duże jednostki, by opłacało się na-
pędzać je silnikiem spalinowym. Lepiej
zdać się na tanich galerników i jeden
lub dwa żagle. W razie bitwy morskiej
galernicy mogą odpierać przeciwnika
i chociaż nie walczą zbyt dobrze, dają
przewagę liczebną. Galery zabierają
na pokład o wiele więcej towaru, ale
są wolne. Opłaca się nimi przewozić w
dużych ilościach rzeczy tanie, nie psu-
jące się, na przykład niewolników. Do
transportu innych gambli lepiej nadają
się mniejsze i szybsze jednostki.
Miami jest najważniejszym portem
w rejonie. Pośredniczy w wymianie to-
warów między kontynentem a wyspa-
mi, poza tym tylko tutaj można dostać
cukier z trzciny, herbatę, kawę, najlep-
szy tytoń i inne dobra, tak poszukiwane
wewnątrz kontynentu. Nic dziwnego,
że mamy tutaj chyba największy port
w całej Ameryce. Mnóstwo ludzi żyje z
pracy na przystani, zaopatrując i na-
prawiając statki, dostarczając dzielnym
marynarzom wszelkiego rodzaju usług i
rozrywek, oraz robiąc z nimi interesy.

Ktoś miał naprawdę niezły pomysł, by ten czarny stuff nazwać Tornado. Nie trzeba być poetą, by sobie
uświadomić, że zarówno narkotyk jak i huragany znad Karaibów to dzieci tego samego diabła. Jedyna
różnica polega na tym, że ten pierwszy miesza ludziom w głowach, a ten drugi zrywa znad nich dach.
Są ludzie, którzy mówią, że eksplozje na Cape Canaveral i na Kubie wcale nie zaszkodziły mocno
miastu. No, podmuch rozwalił wiele domów i instalacji, nie pozostawił też ani jednej szyby całej, ale tak
na dobrą sprawę Miami dobiły te cholerne trąby powietrzne. Jeśli masz barometr, to lepiej porządnie
go strzeż i śledź nitkę rtęci co rano. Jak opadnie zbyt nisko, pakuj klamoty i zwiewaj. Jak najdalej.
Tak, wiem, ciężko o barometr w mieście, o które porządne tornado zahacza raz na pół roku. Ulicznym
prorokom, którzy zawodzą o Ojcu Wszystkich Huraganów, który przyniesie koniec świata, również nie
warto wierzyć - jakoś nie ufam kolesiom, którzy opowiadają o Apokalipsie, podczas gdy ta już dawno
miała miejsce. Skoro przewidywanie huraganów przy pomocy techniki i metafizyki odpada, proponuję
bardziej tradycyjne sposoby, jak na przykład stare, dobre łupanie w kościach. To nie żart. Wiele rodzin
ma na wyposażeniu dziadka-barometra, którego co wieczór skrupulatnie wypytują o zdrowie. Jeśli za-
tem któregoś dnia kilka razy wpadnie ci w oko przestraszony człowieczek, który chyłkiem przemyka
uliczkami z chudobą na plecach lub znika z rodziną w jakiejś norze, lepiej zrób to samo co on. Tornado
to naprawdę paskudna sprawa.
I nie zdziw się, jeśli kiedyś znajdziesz trucka fistaszków w środku bagna lub kuter rybacki w środku
lasu mangrowego.

147
miami
Do portu przypływają nawet statki z
Nowego Jorku i Teksasu. Mieliśmy raz
nawet gościa, który twierdził, że jest
z Europy, ale zanim zdążył cokolwiek
opowiedzieć, przejechało go auto.
Ocean, to prawda, nie jest przyja-
znym miejscem, ale dla wprawnego
żeglarza to i tak najszybsza możliwa
droga choćby z Miami do Nowego
Jorku. Pomijając morskich piratów,
olbrzymie anomalie oceanicznej fauny,
największym zagrożeniem dla statków
są sztormy, które po wojnie rozszala-
ły się jak nigdy. Doświadczony wilk
morski z reguły wcześniej dostrzeże
niebezpieczeństwo i zawinie do brzegu.
Niestety, nie wszędzie da się przybić i
zabezpieczyć statek, a poza tym cały
ten proceder znacznie spowalnia po-
dróż. Zwykle wygląda to tak, że statek
płynie dzień lub dwa, po czym musi
schronić się na dwa, trzy dni, po czym
znowu płynie - i tak w kółko. W sezonie
huraganów właściwie pływać nie da
się wcale. Kto pamięta, ten przyzna,
że przed wojną było znacznie lepiej. W
rezultacie podróż morska - chociażby
do Nowego Jorku - okazuje się często
wielokroć bardziej uciążliwa niż doga
lądowa.
Szlaki lądowe
Najważniejszą - żeby nie powiedzieć
jedyną przejezdną - drogą lądową łą-
czącą Miami z resztą cywilizacji jest
autostrada na Jacksonville - US1. Od
początku wybuchu wojny nikt nie
zadał sobie trudu, by zadbać o nią, czy
choćby zepchnąć na bok wszystkie
stojące na nawierzchni wraki, więc po-
dróż przez Florydę przypomina bieg z
przeszkodami. Trzeba uprawiać slalom
między złomem, unikać wyrastającej
przez dziury w asfalcie zieleni, nie
dać się paskudnej pogodzie i uważać
na bandytów. Generalnie podróże to
katastrofa, przynajmniej dla ludzi nie
148
zaznajomionych z tutejszymi warun-
kami. Nie dalej jak wczoraj gadałem
z nowoprzybyłym handlarzem. Facet
opowiedział, jak jego kumpel poszedł się
odlać na pobocze i coś go wciągnęło w
gęstwinę, a potem wypluło na drogę gło-
wę. Żywy przykład na to, co powtarzam
od dawna - Miami nie jest miastem dla
ludzi ze skrupułami.
Chyba jednak nie jest tak źle, sko-
ro zdarzają się nam goście z dalekich
stron - handlarze i włóczędzy. Niektórzy
nawet docierają tu innymi drogami,
wychodząc ze słusznego poniekąd zało-
żenia, że najbardziej oczywista droga
musi być obsadzona przez bandytów. Co
prawda, miejscowi rabusie to zazwyczaj
ludzkie wraki, wyniszczeni przez cho-
roby, wygłodzeni i uzbrojeni w drągi,
ale nagły i gwałtowny atak kilkunastu
takich obszarpańców może zaskoczyć
nawet największego twardziela. Gdy
przychodzi się mierzyć z zagrożeniami
ze strony dzikiej przyrody lub ludzi,
niektórzy wybierają dziką przyrodę i
podążają do Miami mało uczęszczanymi
dróżkami. Szczególnie, jeśli nie mają
samochodu albo konia. Jeśli zdecydu-
jesz się pójść w ich ślady, koniecznie
weź ze sobą doświadczonego tropiciela.
Najlepiej takiego, który zna Florydę,
bo inaczej może być ciężko. Gdybyś
zdecydował się jednak na podróż auto-
stradą, na zachętę dodam, że znajdziesz
po drodze kilka miejsc, gdzie można
się bezpiecznie zatrzymać na noc,
zjeść coś ciepłego, a nawet zatankować.
Nie wszyscy właściciele zajazdów byli
super uczciwi i zdarzały się motele,
w których goście zasypiali na wieki,
ale wszystko zmieniło się ponad rok
temu. Miejscowa mafia stwierdziła, że
„krwawi oberżyści” psują miastu reno-
mę i zrobiła z nimi porządek. Co by nie
mówić o naszych bossach, trzeba ich
pochwalić za starania, jakich dokładają,
by utrzymać monopol na bandytyzm.

Przemysł
Przemysł to imię miejscowego Polaka.
W Miami innego znaczenia to słowo nie
ma. Zero kopalni, hut, zakładów pro-
dukcyjnych z prawdziwego zdarzenia,
istnieje jedynie rękodzieło i domowe
przetwórnie. Miasto produkuje sporo
towarów, ale są to półprodukty albo do-
bra nie zaawansowane technologicznie.
Największy biznes robi się na luk-
susowym żarciu i używkach. Cukier,
kawa, herbata, liście koki, tytoń i moc-
ny alkohol. Wystarcza na miejscowe
potrzeby i na eksport. Nigdy nie do-
równamy Teksasowi w produkcji mięsa
i zboża, ponieważ w naszym klimacie
nie ma warunków do przechowywania
tego wszystkiego. Za mokro i za gorąco,
a obrót na dużą skalę wymaga niestety
magazynowania. Sprzedajemy trochę
tych rzeczy, ale nie tak wiele, żeby było
się czym pochwalić.
Drugie miejsce na liście najczęściej
wywożonych towarów zajmują tkani-
ny. Pośród przeciętnych mieszkańców w
co drugiej rodzinie kobiety przędą i jeśli
chcesz nazwać plotkarskie spotkania
przy bawełnie zakładem tekstylnym,
to owszem, mamy fabryki włókiennicze.
Tkaniny idą lepiej niż gotowe ubrania,
bo Jankesom nie podoba się nasza
moda, ale idę o zakład, że już niedługo
jakieś przedsiębiorcze kobiety zaczną
szyć na ich modłę. Zastanawiasz się,
kto by chciał tracić gamble na ubranie,
skoro tony ciuchów można znaleźć w
opustoszałych sklepach i w przedwo-
jennych hurtowniach? Pewnie moja
odpowiedź cię zdziwi, ale ludzie potrze-
bują normalności, a gdy ubierzesz nowe
i czyste ubranie, czujesz się prawie tak,
jakbyś zażył Tornado. Poza tym wspo-
minałem już o klimacie, więc domyślasz
się, że stare ubrania nie zachowały się
u nas dobrze, a nawet noszona przez
tydzień koszula wygląda jakby wyjęto
miami hard core
ją ze starożytnego grobowca.
Miami słynie z papierosów, cygar
i alkoholu. Każdy z tych produktów
wyrabiany jest w różnych gatunkach.
Najtańsze fajki, nazywane potocznie
Sieczką, pali się przez fifkę. Naprawdę
nazywają się Big Red, ponieważ wy-
wołują największego raka na świecie.
Oczywiście, nikt w Miami nie umiera na
raka, ponieważ ta choroba potrzebuje
czasu, żeby się rozwinąć, a inne są szyb-
sze. Dzięki temu i niskiej cenie Sieczka
jest niezwykle popularna i pełni rolę
drobnego pieniądza - centa. Najlepsze
fajki, Sony & Crocket, są niedostępne
dla zwykłych śmiertelników i nie cho-
dzi o cenę. Po prostu gdyby pospólstwo
paliło to, co palą bogacze, marka zosta-
łaby zbrukana. Tak samo rzecz się ma
z cygarami. Podobnie jak przed wojną,
tak i teraz są one symbolem zamoż-
ności i potęgi. He he, ludzie naprawdę
wierzą, że młode kubańskie dziewczęta
skręcają je na udach... Cholera, może to
faktycznie prawda?
Jeśli chodzi o alkohole, wybór jest
jeszcze większy: rum, brandy, wódka i
koniaki. Do wyboru i do koloru. Gatunki
dla biednych i dla bogatych, butelkowa-
ne albo nalewane. A jeśli potrzebujesz
plasterka cytryny, to zrywasz ją z
drzewa i kroisz swoim nożem. Oto
powód, dla którego mieszkam w tym
cholernym mieście.
Eksport leków, niegdyś podstawa
bogactwa większości kupców, stopniowo
zamiera. Po prostu kończą się zapasy
i każdy, kto ma dostęp do przedwo-
jennych magazynów, chce resztki
zatrzymać dla siebie. Niewyczerpane
zdawałoby się złoża prochów po latach
skończyły się, czynione są więc próby
uruchomienia produkcji farmaceuty-
ków. Póki co, wszystko rozbija się o
brak speców. Zarówno techników od
maszyn, jak chemików. Znasz jakiegoś?
Przyślij go do Miami, zostanie przywi-
tany jak mesjasz.
149
miami
Może speców od hi-tech w mieście nie
ma, ale za to zwykłych i solidnych rze-
mieślników znajdzie się sporo. Przede
wszystkim trzeba wymienić cieśli i
szkutników pracujących w porcie, tak-
że ludzi, którzy robią liny i żagle. Poza
tym garbarze, wytwórcy noży i strzał
do łuków, tkaczki i krawcowe, kaletnicy
i szewcy. Każdy coś tam robi w domu
na handel, żeby wymienić na wyroby
z zagranicy. Najbardziej wykwalifiko-
wanymi specjalistami są jednak nasze
dziwki. Ta dziedzina sektora usług jest
powodem do dumy każdego miejscowego
patrioty.
Co Miami dostaje w zamian za te
wszystkie dobra? Wszystko, czego nie
może wytworzyć na miejscu. Maszyny i
części zamienne, paliwo, środki chemicz-
ne i tak dalej. Bogaci sprowadzają też
dla siebie różne luksusy. Pewną wartość
mają tutaj kamienie szlachetne, złoto,
srebro oraz platyna. Miejscowi opylają
je bossom ze sporym zyskiem. Za garść
złota dostaniesz dobry obiad, a piękna
jubilerska robota warta jest na dokład-
kę parę flaszek dobrego alkoholu. Tylko
nie obnoś się z kosztownymi ozdobami
na sobie, bo jeszcze ktoś pomyśli, że
aspirujesz do elitarnego grona bossów
i postanowi sprawdzić, co masz na po-
parcie swoich roszczeń.
Paliwo
W Miami z paliwem jest marnie. Mówię
tu zarówno o ropie i benzynie, jak i wę-
glu. Generalnie, jeśli chodzi o jakiekol-
wiek wydobycie, to raczej nie ma o czym
mówić, a dostawy z północy przychodzą
nieregularnie. Przy tak ryzykownym
i drogim transporcie do miasta opłaca
się sprowadzać tylko benzynę, którą
na pniu kupują bogaci. Każdy, kto chce
się liczyć, musi mieć własne zapasy
na czarną godzinę, bo jeśli dostawy się
urwą, a mafiozo nie będzie miał czego
wlać do limuzyny, to będzie straszny
150
obciach i prestiżowa porażka. A repu-
tacja jest w mieście cholernie ważna.
Jeśli przyjedziesz do Miami bryczką i
złapiesz jakąś fuchę, której nie podej-
mie się nikt z miejscowych, jeśli okaże
się, że jesteś w ogóle bardzo potrzebny,
każ sobie płacić w paliwie. Nawet jak
nie zużyjesz, to korzystnie sprzedasz.
Wszystko, co ropopochodne, trafia w
pierwszej kolejności do silników łodzi i
ślizgaczy, potem do generatorów prądu,
a na końcu dopiero do silników aut. Już
chyba załapałeś, dlaczego rzadko widuje
się tu ekipy z Detroit?
Nie śmiej się, stary, ale podstawo-
wym paliwem w Miami jest drewno
i węgiel drzewny. Poważnie mówię.
Słonko grzeje nawet w zimie, więc piece
nam niepotrzebne. Wodę na herbatkę
gotuje się nad paleniskiem, tylko trzeba
dobrze zabezpieczyć drewno, żeby nie
zawilgło. Jak na potrzeby zwykłych
ludzi w zupełności wystarcza. Podobno
w Detroit zabijają się za benzynę, a w
Federacji za węgiel kamienny. Frajerzy
- bez paliwa można żyć. W Miami bijemy
się o kobiety albo dla prestiżu.
Prawo
Prawo w Miami, śmiechu warte. Ja
nazwałbym to raczej „Wielkim spisem
tego, o czym człowiek może pomarzyć,
a boss może zrobić”. Inne prawo jest dla
miejscowych, inne dla przyjezdnych,
jeszcze inne dla bossów i Miami Vice. W
Dniu Spalenia Flagi pożegnaliśmy się z
konstytucją i jakoś nikt nie wpadł na
to, by napisać nową. Zaraz za nią do
kosza poszła reszta amerykańskiego
prawa. To, czym żyjemy dzisiaj, po-
wstało jako dziwna mieszanka moral-
ności katolickiej i praw zwyczajowych
mających źródło w przedwojennych
kodeksach, pochodzących od Hamiltona
albo od bossów.
Doprawdy, żyjemy w dziwnym miej-

scu i w dziwnych czasach. Prawo nie
znaczy nic, a wędrujący z ust do ust
nakaz nabiera mocy prawnej, podobnie
jak czyn możnego człowieka. Nikt nie
pamięta, że tak fundamentalne zasady,
jak niewolnictwo czy obowiązek zdej-
mowania nakrycia głowy w obecności
bogacza, zostały zapoczątkowane przez
czyn jednego człowieka.
Prawo dla miejscowych
Chcesz się dowiedzieć, na czym polega
prawo w Miami? Wystarczy, że razem
z innymi wybiegniesz na ulicę, gdy
usłyszysz z oddali wzmocniony głośni-
kami odczyt. Po chwili zobaczysz kilku
mesesmanów z maczetami i pałkami,
stojących obok wozu z wielkimi głośni-
kami, ryczącymi na przykład, że „Rada
miasta Miami ustaliła podniesienie
podatku do 10 gambli od rodziny trzy-
osobowej, 15 od rodziny czterosobowej,
20 od...” Albo: „Rada miasta Miami wpro-
wadza zakaz pracowania dla seniora
Williama Blackwooda, oskarżonego o
spisek przeciwko Miastu Miami..” I tak
dalej. Rada zarządza, Rada przypomina,
Rada zakazuje.
Zwykły obywatel teoretycznie ma
wiele praw. Po pierwsze, jesteśmy wol-
ni. Rodzimy się, żyjemy i umieramy
wolni. Nie można nas zmusić do pracy,
nie można nam zakazać opuszczania
domu, ukarać nas może tylko sędzia. Z
drugiej jednak strony, wolność w Mia-
mi to bardzo iluzoryczna sprawa, gdyż
niewiele możemy z tą naszą wolnością
zrobić. Podam ci przykład - jako czło-
wiek wolny teoretycznie mam prawo
zmienić pracę, no nie? Mam prawo
porzucić dziesięciogodzinną harówkę
pod batem nadzorcy w fabryce czy na
plantacji - tylko gdzie ja pójdę? Na inną
plantację, leżącą zbyt daleko, by dotrzeć
do pracy na rano? Mogę ostatecznie
otworzyć własny warsztacik czy kram,
ale na to muszę mieć gamble, tymcza-
miami hard core
sem bossowie bardzo pilnują, byśmy
się nie wzbogacili. Niektórzy płacą
nam jedzeniem, dokładnie taką ilością,
jaka starczy na dzień dla niewielkiej
rodziny. Nie musimy się nazywać nie-
wolnikami, by tak naprawdę nimi być.
Niektórzy z nas urywają się z rodzin-
nych dzielnic, zostają ochroniarzami
bossów, kierowcami lub żołnierzami
FIST-u, wstępują do stalkerów lub zacią-
gają się na statki. Tak, to chyba jedyny
sposób na wykorzystanie naszej wolno-
ści. Ale jeśli zdecydujesz się samemu
opuścić Miami (do czego teoretycznie
również masz prawo), automatycznie
przestają cię chronić prawa miejskie.
Nie jesteś już obywatelem Miami. Jeśli
cię ktoś schwyta, stajesz się jego wła-
snością. Niewolnikiem.
Sam się wtedy przekonasz, czy w
Miami istnieje różnica między życiem
w niewoli a na wolności.
Co tam jeszcze... W skrócie, my,
mieszkańcy Błota, mamy prawo do
wszystkiego, z czego Rada Miasta nie
będzie mogła wyciągnąć jakichś tam
korzyści materialnych. Przykładowo,
nie musimy starać się o zezwolenie na
wybudowanie chaty - miejsca jest dużo,
drzew też, a czym więcej ludzi, tym
więcej siły roboczej. Możemy też bez
przeszkód handlować między sobą czy
wykonywać dla siebie usługi. Nikogo w
Wieżowcach nie interesuje to, że seniora
Rupio uplotła kosz dla swej sąsiadki.
Jeśli natomiast wyplecie ich dziesięć i
wystawi przy chacie na sprzedaż, ktoś
z Wieżowców pojawi się w tej sprawie,
żeby pobrać podatek od handlu. Z po-
datkami w Miami jest śmieszna sprawa.
Dochód z nich jest śmiesznie niski,
drożej wychodzi opłacanie poborców.
Mimo to dla zwykłych ludzi byłyby
dużym obciążeniem, gdyby zbierano je
regularnie. Faktycznie jest tak, że jeśli
żądają od ciebie za podatku, to znaczy,
że coś przeskrobałeś i otrzymałeś swo-
je pierwsze ostrzeżenie. Na przykład
151
miami
chciałeś nadmiernie się wzbogacić.
Jak odnajdzie seniorę Rupio od
Koszy wśród tysięcy innych senior i
seniorit? Nie martw się, ktoś go na-
prowadzi. Tu, w Miami, każda enklawa,
amigo, ma ludzi, którzy wiedzą wszyst-
ko - kapusiów donoszących władzom
o przedsięwzięciach. Każdy interes
mieszkańca Miami to jakiś tam dochód
dla Rady Miasta i każdy, obojętnie czy
rybak, powroźnik, garncarz, rymarz
czy nosiwoda, musi opłacić swą „firmę”.
Miejscowy poborca inkasuje złodziejsko
wysoką opłatę wstępną i wystawia mu
odpowiednie zaświadczenie, zezwalające
na daną działalność i wzywające do
uiszczania comiesięcznych opłat. Tylko
lepiej trzymaj je w suchym miejscu - po-
wietrze Miami jest cholernie wilgotne,
a nieczytelny dokument to dla policji
żaden dokument.
W mieście wolno również nosić broń
- noże i maczety - co bynajmniej nie
jest aktem szczególnej łaski Rady, ale
kolejnym przejawem pragmatycznego
myślenia. Gdyby zakazano noszenia
broni w mieście rojącym się od jado-
witych gadów i mięsożernych roślin,
szybko zabrakłoby rąk do pracy. Nie
ma przepisów odnośnie broni palnej z
prostego powodu - nikt z Błota nie jest
w stanie pozwolić sobie na pistolet albo
strzelbę. Nawet jeśli znajdzie gdzieś ja-
kiś egzemplarz, to skąd niby ma wziąć
amunicję?
Prawo dla przyjezdnych
Każdy, kto przybył do miasta z ze-
wnątrz, pozostaje wyłączony spod
opiekuńczego parasola Rady Miejskiej.
Nawet jeśli urodziłeś się w Miami i
wracasz tu po latach, nie jesteś już dłu-
żej obywatelem, bo każdy, kto opuścił
granice miasta, automatycznie zrzeka
się obywatelstwa, chyba, że ma papie-
ry na działalność kupiecką, kurierską,
albo coś w tym guście. Skoro nie jesteś
152
obywatelem, mogą być dwie możliwo-
ści - albo jesteś cholernym wrogiem
systemu, jakimś karaibskim Rastem,
przemytnikiem, piratem lub włóczęgą,
albo człowiekiem interesu, który chce
się przyczynić do rozwoju miasta.
Pierwszą ewentualność pomijamy, bo
w tym przypadku prawo nie ma nic do
rzeczy. W drugim przypadku... witamy
w mieście, chłopcze!
Miami jest miastem handlu i nie
utrzymałoby nigdy tej pozycji, gdyby
odnosiło się źle do obcych. Nie lubi się
tu tylko darmozjadów i Miami Vice
wykształciła u swoich funkcjonariu-
szy nadnaturalny dar rozpoznawania
zamożności przybyszów. Bogatych obo-
wiązuje taryfa ulgowa i mogą oni liczyć
na pomoc sił porządkowych. Biedni są
ledwie tolerowani. Stąd zapewne dużo
plotek na temat niegościnności miasta
poza granicami.
Co ci zatem wolno, przybyszu, a czego
nie możesz robić? Dziesięć Przykazań
znasz? To podstawa - generalne zasady,
które uznaje każda cywilizowana reli-
gia i bez których trudno by się żyło. Nie
do wszystkich stosujemy się tu ściśle,
ale dają generalne pojęcie. Druga waż-
na sprawa to kwestia niewolnictwa, do
której możesz nie być przyzwyczajony.
Niewolnicy są własnością, więc jeśli za-
bierzesz jakiegoś na przejażdżkę, to tak
jakbyś go ukradł. Jeśli zabijesz kolesia,
to zniszczyłeś cenny przedmiot - musisz
zwrócić jego wartość i powetować inne
szkody, bo kto wie, może właściciel miał
wobec niewolnika jakieś plany? Jeśli
spróbujesz kogoś uwolnić, to jest więcej
niż kradzież. To ugodzenie w podstawy
funkcjonowania Miami i automatycz-
nie stajesz się podejrzany politycznie
-podpadasz pod Los Vampyros. Legalnie
wyzwolić niewolnika możesz tylko wów-
czas, jeśli jest on twoją własnością.

Zbrodnia i Kara
Jeśli istnieje podejrzenie, że popełniłeś
przestępstwo, praworządni obywatele
lub funkcjonariusze Miami Vice odda-
ją cię pod sąd. Sąd jest jednoosobowy
- stajesz przed jednym z kilkunastu
urzędników, który akurat dyżuruje
w ratuszu. Sędziowie, podobnie jak
poborcy podatków lub kapitan portu,
mianowani są przez Radę Miasta i
nie trudno odgadnąć, że bossowie nie
mianują swoich zagorzałych przeciw-
ników. Każdy sędzia polega na Biblii
i swoim poczuciu sprawiedliwości, co
oznacza, że wyrok zawsze będzie su-
biektywny i odzwierciedli panujące w
Miami porządki. Jeśli dalej nie łapiesz
o co chodzi - zamożność i sprzyjanie
bossom jest okolicznością łagodzącą, a
wszelka szeroko rozumiana działalność
wywrotowa i czyny bezbożne proszą się
o surową karę.
Sąd jest łaskawy i prawie zawsze
orzeka grzywny. Publiczne egzekucje
są rzadkością. Na tym nie da się zaro-
bić, a nie daj Boże męczeńska śmierć
podburzy tłum. Lepiej będzie, jeśli ska-
zany zapłaci karę grzywny, a jeśli nie
ma tylu gambli, zawsze może sprzedać
siebie. Więzienie w Miami jest raczej
niepopularną karą - po co utrzymywać
i pilnować więźniów, skoro można ich
sprzedać z zyskiem? Skazani zostają
wystawieni na publiczną aukcję i wpły-
wy z ich sprzedaży trafiają do kasy
miasta. Jeśli skazaniec zalazł za skórę
jakiemuś bossowi, jest prawie pewne, że
ten go kupi, albo sprawi, że delikwent
wyląduje na galerze. Do więzień trafia-
ją oskarżeni o działalność polityczną
lub przemyt, albo ci, z którymi nie
wiadomo co zrobić, jak ten ambasa-
dor z Federacji, którego oskarżono o
szpiegostwo, bo nie potrafił udowodnić,
że ma pełnomocnictwo swoich władz.
Pod kategorię „działalność polityczna”
podpadają wszyscy ci, którym udowod-
miami hard core
niono (lub wmówiono) organizowanie
lub uczestnictwo w spiskach przeciwko
Radzie. Takowym spiskiem jest cho-
ciażby urządzanie nielegalnych (czyt.
nieopłaconych) walk gladiatorskich,
przechowywanie wyjętych spod prawa,
odmawianie zapłaty podatku, atak na
funkcjonariusza policji lub - co się rzad-
ko zdarza - prawdziwa działalność wy-
wrotowa. Wiesz, te sprawy z komiksów
- eliminowanie Wampirów, podkładanie
bomb, machanie flagą amerykańską i
inne takie. Tak tylko mówię, dla przy-
kładu. Przecież nie zamierzasz robić nic
z tych rzeczy?
„Przemyt” to kolejna szeroka kate-
goria, która obejmuje wszystkich ludzi
handlujących nie tak, jak to sobie Rada
wymyśliła. Wedle prawa, całość handlu
morskiego skierowanego do Miami
ma przechodzić przez Port of Miami,
a handel lądowy przez autostrady do-
chodzące do miasta. Patrolujące redę
jednostki Coastal Guard oraz policja na
posterunkach autostradowych ma za
zadanie pobieranie ceł - opłat za wpro-
wadzenie towarów do miasta. Każdy
kontrolowany przez policję lub Coastal
Guard przedsiębiorca, który nie może
przedstawić kwitku o uiszczonej opłacie,
zostaje uznany za przemytnika i traci
ładunek na rzecz Rady.
Rzecz jasna, taki jegomość do wię-
zienia już nie idzie, albo idzie na krót-
ko, dopóki się nie wykupi dodatkową
grzywną. Miami nie chce zniechęcać
przedsiębiorczych kupców. Cele pod
Sądem Federalnym przeznaczone są
dla tych przemytników, którzy han-
dlują trzema towarami pod specjalnym
nadzorem - Tornado, hi-tech i bronią.
Obcokrajowcy mogą je sprzedawać tyl-
ko bossom. Miejscowi w ogóle nie mają
prawa do obracania nimi na dużą skalę.
O ile Miami Vice przymknie oko, jeśli na
bazarze ktoś wystawi stary rewolwer,
to sprzedaż skrzynki amunicji jest
bezprawiem. Rada tak boi się rewolucji,
153
miami
że nie próbuje nawet załatwić sprawy
absurdalnie wysokim podatkiem. Po
prostu obrót bronią, cyborgizacjami i
tym podobnymi towarami jest zastrze-
żony dla pewnej grupy ludzi.
Skoro zaś do więzienia trafiłeś i za-
bierasz cenny czas panów policjantów,
wierz mi, że postarają się, żeby czas
odbywania kary nie upłynął ci na
przyjemnościach. Więzienie jest ciemną
i wilgotną dziurą w piwnicach dawnego
komisariatu policji. O ucieczce nie masz
co marzyć, po jakimś czasie ślepniesz od
przebywania w egipskich ciemnościach.
Przez cały czas nie możesz nawet zoba-
czyć, z kim siedzisz i nie wiesz nawet,
czy to, co cię smyra po nodze to szczur,
czy nazbyt przyjacielski towarzysz
niedoli. Masz szczęście, jeśli naprawdę
jesteś polityczny. Od czasu do czasu wy-
prowadzą cię na zewnątrz i będą chcieli
wiedzieć, z kim pracujesz, dlaczego, w
jaki sposób i od jak dawna. Oberwiesz, i
to nieźle, ale przynajmniej odetchniesz
świeżym powietrzem i zobaczysz świa-
tło.
Daj sobie spokój z buntem czy prze-
mytem, amigo. Zostań z nami i pracuj,
albo idź przed siebie, ale wtedy nikt
ci już nie pomoże. Tu, w Miami, wielu
możliwości nie masz, ale... Ale zawsze
jest jeszcze taniec, pochodnie, gorąca
muzyka, rum. I świeże owoce. Zawsze
znajdziesz sposób, by zapomnieć choć
na chwilę.
Ludzie
Miami, miasto kolorowych
Tu, w błocie Miami, Ameryka to puste
hasło. Jeśli spytasz któregoś z tutej-
szych o Nowy Jork, wzruszy jedynie
ramionami, lub w najlepszym razie
przypomni sobie jakiegoś przybysza,
który, nim umarł na gorączkę błotną,
zadawał dziwne pytania. Jeśli opowiesz
154
o Molochu, chętnie posłucha, lecz nie
przejmie się ani trochę. Pytanie o
Neodżunglę może mu się nie spodobać,
natomiast bardzo chętnie pogawędzi o
ostatnich atakach Kubańczyków, tych
fagasach z Jamajki, czy pieprzonych
czerwonoskórych.
O ile, rzecz jasna, znasz hiszpański w
stopniu przynajmniej podstawowym. W
przeciwnym razie możecie się w ogóle
nie dogadać.
Nie zdziw się, chłopie, ale od wojny
minęło już mnóstwo czasu - wystarcza-
jąco dużo, by Florydę porosła dżungla, a
Miami zapomniało o swych związkach
z tym dziwnym tworem, o którym
bajdurzą Nowojorczycy. Zapomniało,
lub skrzętnie ukrywa to, że pamięta.
Zdarza się, że gdy wspomnisz o Stanach,
w oczach swego rozmówcy dostrzeżesz
zrozumienie, najprawdopodobniej przy-
pomni ci jednak o skażonych, jałowych
pustkowiach, o mutacjach i hordach
wyrzutków. I dorzuci jakieś szpetne
przekleństwo po hiszpańsku.
Za kilka, kilkanaście lat po angiel-
sku pewno będą już mówić tylko ci,
co robią interesy z kolesiami spoza
Florydy. Mówi się, że już przed wojną
w Miami pełno było takich, co tu całe
życie przeżyli, słowa po angielsku nie
znając. Dzisiaj po błotnych ulicach
miasta wędrują tłumy kolorowych
- znajdziesz tu śniadych Latynosów,
czarnych i żółtych, są Meksy, Jamaj-
cy, Kubańczycy, Haitańczycy i pewno
też garstka białych, choć ci zazwyczaj
kręcą się bardziej przy Wieżowcach. Ję-
zykiem miasta jest hiszpański. Dawne
latynoskie osiedla, jak Little Haiti czy
Little Havana skupiają dzisiaj więk-
szość populacji - huragany regularnie je
niszczą, a mieszkańcy budują wszystko
od nowa. Przez kilka miesięcy po wojnie
do obu miejsc dotarła fala uchodźców,
nieszczęsnych, wyniszczonych chorobą
popromienną komuchów i Haitańców,
którzy z rozpaczą szukali jakiejkol-

wiek, najgorszej nawet ziemi obiecanej.
Niewielu przeżyło w konfrontacji z
warunkami wymarzonej krainy szczę-
śliwości, ale ich dzieci nazywają już
Miami domem. Na nowych uchodźców
czekają jamajscy łowcy niewolników i
piraci.
Mentalność
Miami jest miastem kontrastów - nędza
sąsiaduje z ogromnymi bogactwami,
piękno z brzydotą, a nikczemność i
hart ducha to dwie strony tej samej
monety. Zachowanie i sposób myślenia
są ściśle związane z pozycją, jaką czło-
wiek zajmuje w postapokaliptycznym
społeczeństwie. Nędzarze z Błota - fa-
langa, degeneraci i żebracy uważani są
za gorszych od zwierząt i dostosowują
się do swojej roli, zachowując się podle.
Przeciętny łachmaniarz sprzeda kum-
pla za duży bochen chleba, a za niewiele
więcej zabije go. Jednak jeśli przyjdzie
mu stanąć oko w oko z nadzianym, ale
zdrowym i odważnym stalkerem albo
funkcjonariuszem Miami Vice, da nogę,
choćby był w grupie przeciw samotne-
mu. Po ludziach z Błota zawsze trzeba
się spodziewać wszystkiego, co naj-
gorsze i jeśli jeden na dziesięciu pozy-
tywnie cię zadziwi, będziesz miał miłą
niespodziankę. Traktuj łachmaniarzy
jak rodzaj zwierzęcia - obrzydliwego,
ponieważ przypomina człowieka, ale
nie jest w stanie zdobyć się na godne
zachowanie.
Klasa średnia, jak basureros, ludzie
pracujący na własny rachunek lub
dla bossów, to trochę co innego. Dalej
wydają się podobni, ale przynajmniej
można u nich znaleźć jakieś pozytywne
cechy. Na pierwszy rzut oka wydają
się pewni siebie, przyjaźni i twardzi.
Szczerzą zęby w uśmiechu tak samo
do swoich, jak i do obcych. Lubią się
przechwalać i są tak samo skorzy do
zabawy, jak do odpowiedzi za najmniej-
miami hard core
szą zniewagę. W zemście przeciętnego
człowieka z Miami nie ma nic z ponurej
nieuchronności, o jakiej można mówić
w przypadku Hegemonistów lub Tek-
sańczyków. To raczej zapalczywa chęć
zmycia hańby, czasami wręcz śmieszna
w swej bezmyślności. Tych ludzi łatwo
sprowokować - dobywają wówczas noża,
przewracają oczami i grożą, ale peszą
się widząc nieustępliwość i odwagę, a
nawet rzucają się do ucieczki, jeżeli
przeciwnik góruje nad nimi charakte-
rem.
Trzecią kategorię ludzi stanowią bos-
sowie i ci, którzy pretendują do miana
bossów. W ich przypadku charaktery-
styczne dla Miami pozerstwo widoczne
jest najbardziej. W tym mieście władza
zobowiązuje do utrzymania pewnego
stylu, którego oczekują malutcy. Jeśli
posiadasz bogactwa, a nie zachowujesz
się władczo, możesz kupować ludzi,
lecz nie oczekuj szacunku. Hamil-
ton, Woods, Cantano i Perez stali się
wzorem do naśladowania i nakreślili
sposób, w jaki powinien żyć człowiek
władzy. Inni w mig to podchwycili i
naśladują w lepszy lub gorszy sposób.
W oczach zwykłych ludzi są władcami
absolutnymi i półbogami. W dziwaczny
sposób ich wizerunki mieszają się z
obrazami świętych kościoła i bohaterów
z legend. Ponieważ nikt z prostaczków
tak naprawdę nie wie, jak żyje boss, po
mieście krążą niestworzone historie bę-
dące odpowiednikami przedwojennych
oper mydlanych. Każdy wie, że Perez
odwrócił kiedyś modlitwą kierunek
huraganu, a kobieta Tyrella kąpie się
w wodzie różanej i mleku. Wszyscy sły-
szeli, że w dzień pełnoletności swojego
syna Michajew pozwolił mu zarżnąć
pięćdziesięciu niewolników. Czasami te
opowiastki wyrosły z jakiegoś ziarna
prawdy, ale stugębna plotka uczyniła
z nich ludowe legendy.
Ostatnią grupą ludzi są tak zwani
„niezależni”, wolne duchy, które czu-
155
miami
ją się związane z Miami z różnych
powodów. Niektórzy urodzili się w
mieście, inni mają tu swoje interesy.
Niezależni wędrują poza Miami i stąd
stali się wizytówką miasta. Kurierzy,
tropiciele, łowcy, eskorta karawan, że-
glarze - jeśli usłyszysz gdzieś opowieści
o twardzielach mordujących krokodyle
za pomocą noża, mowa właśnie o takich
ludziach. Prawie wszyscy są rangera-
mi, wytrzymałymi na trudy podróży,
czujnymi i zawziętymi. Wychowani w
ciężkich warunkach, w sąsiedztwie ba-
gien i Neodżungli, wykształcili w sobie
instynkt przetrwania i niezłomność.
Nauczyli się umiejętności przydatnych
na pustkowiu i nabyli odporności na
choroby i organiczne trucizny. To cechy
wspólne, ale charaktery są różne. Grupa
niezależnych jest bardzo zróżnicowana
i spotkasz w niej zarówno łotrów jak i
bohaterów.
Religijność
W Miami obowiązuje ciekawe prawo - im
kto biedniejszy, tym bardziej religijny.
Ponieważ biedota to jakieś osiemdzie-
siąt procent mieszkańców, śmiało
można powiedzieć, że pod względem
zapału religijnego Miami ustępuje tylko
Salt Lake.
W mieście żyją głównie latynoscy
katolicy, potomków anglosaskich pro-
testantów jest bardzo mało. Wiara jest
zatem bardzo żarliwa, egzaltowana i
ostentacyjna, w myśl zasady: Panu
Bogu świeczkę, a diabłu ogarek. Prze-
ciętny mieszkaniec Miami co niedzielę
chodzi na mszę do kościoła i bierze
udział w świętach, co nie przeszkadza
mu okraść albo pobić kogoś chwilę
potem. W przypadku najbiedniejszych
można jednak powiedzieć, że religijność
- dla kogoś z zewnątrz dziwaczna - jest
szczera. Bogatsi są bardziej cyniczni i
podchodzą do spraw wiary z większym
dystansem. Bossowie robią wręcz z reli-
gii show i wykorzystują ją do własnych
156
celów.
Inne kulty, chociaż istnieją, nie są
mile widziane. Ze szczególną nieufno-
ścią podchodzi się do wszelkich nowinek
z Karaibów, jak wiara Rastów, która
uchodzi za straszliwą herezję, czy do
wierzeń czarnoskórej ludności. Stare,
przedwojenne religie są tolerowane z
obojętnością albo sympatią, bo w grun-
cie rzeczy Miami nie jest miastem fa-
natyków religijnych, ale ludzi, którym
żyje się tak źle, że szukają pocieszenia
w religii.
Wielkim poważaniem cieszą się w
mieście księża. Wszystkie parafie utrzy-
mywane są przez bossów, ale przynależ-
na do nich ludność również ofiarowuje
swoje datki - chociażby symboliczne,
jak kwiaty, czy znalezione w ruinach
świece. Objęcie funkcji księdza to jedna
z niewielu dróg, po których dziecko
biedaków może dojść do lepszego świata,
zasmakować luksusu i szacunku. Ksiądz
w Miami nie musi być szczególną osobo-
wością - wystarczy, że potrafi czytać i
odnosi się z właściwym szacunkiem do
bossów.
Historia
Prehistoria
Niewiele osób potrafi opowiedzieć o apo-
kalipsie w Miami. Tutejszy klimat jest
zabójczy dla starców, dlatego w całym
mieście żyje ich zaledwie kilkunastu,
a z tego grona większość pochorowała
się albo ześwirowała i nic z nich nie
wyciągniesz. Poza tym młodzi jakoś
niechętnie podejmują temat wojny. Nie
żyjemy w Nowym Jorku, gdzie czci się
pamięć poległych, a w szkole historia
wojny jest jednym z przedmiotów,
na którym nauczyciele mówią, jak to
Big Apple podnosiło się z gruzów. Nie,
Miami odcina się od dawnych dziejów.
Nikt nic nie pamięta. Nikt nie stara

się pamiętać.
Za wyjątkiem nas, stalkerów.
Większość stalkerów ma ledwie
dwadzieścia, trzydzieści lat, bo to fach
o dość dużej eee... płynności kadr, ale
wiemy sporo, brachu. Naprawdę dużo.
Wojna pozostawiła po sobie wiele śladów,
a dobry stalker musi umieć nie tylko
je odnaleźć, ale i odczytać. Nasi prze-
mierzyli już Florydę wzdłuż i wszerz,
i odnaleźli wiele ponurych pamiątek,
wystarczająco dużo, by móc teraz
szczegółowo opowiedzieć, jak apokalipsa
odbyła się w Miami.
Mamy paczki gazet sprzed wojny, w
nienajlepszym stanie, ale cieszymy się i
z tego. Papier to żaden gambel - można
zrobić podłego skręta i to wszystko.
Rzecz w tym, że żaden stalker nie
zbiera gazet dla papieru. Podobnie jest
z książkami i nośnikami elektroniczny-
mi. W naszym fachu najważniejsza jest
informacja, a stare papiery są pełne
wskazówek, gdzie szukać interesują-
cych gambli. Jeśli znajdziesz reklamę
sklepu z bronią, wraz z dokładnym
adresem, a masz przedwojenny plan
miasta, szpadel, linę i dobrego nosa,
dorobisz się w jedną noc, he he! Po części
z ciekawości, a po części z obawy, by nie
przegapić czegoś naprawdę istotnego,
wiadomości z pierwszych stron gazet
też nie pomijamy. Cóż, przynajmniej ci
z nas, którzy jeszcze umieją czytać po
angielsku i obywają się bez Słownika
Poprawnego Języka. Czytamy newsy
sprzed dziesiątek lat, składamy do
kupy układankę i odkrywamy prawdę.
Z tego, co wiemy, Florydzie nie
oberwało się mocno. Bomba atomowa
grzmotnęła w Centrum Lotów Kosmicz-
nych, a pobliska baza lotnicza Patrick
Air Force Base dostała jedynie gazami
oraz rakietami konwencjonalnymi. Po-
nadto przez Miami przetoczyła się fala
uderzeniowa od głowic, które walnęły
w Kubę. Not a big deal, w porównaniu
z tym, co się stało na przykład z nie-
miami hard core
szczęsnym Waszyngtonem.
W Miami bezpośrednio nie trafiło nic.
W znacznej części miasto było zniszczo-
ne, w gruzach legły zwłaszcza dzielnice
biedoty i tanie, szybko budowane domy
wielorodzinne, ale drapacze chmur dalej
dumnie stały. W gazetach piszą, że od-
nalazł się burmistrz, szef policji i kilku
notabli, działała część sieci telefonicznej,
a nawet kilka miejskich elektrowni.
Wydawało się, że starczy kilka dni na
oczyszczenie ulic, uruchomienie szpitali,
przywrócenie pełnego zasięgu działania
policji, straży pożarnej i Coastal Guard.
Ludzie byli naiwni.
Pod rządami CPSS
Na rok przed wojną władze miasta
Miami ogłosiły powodzenie wszelkich
prób z najnowocześniejszą wersją CPSS
- Computerised Police Supervisory Sys-
tem - i wprowadzenie owego systemu do
normalnych procedur działania policji.
CPSS wydawało się cholernie pomysło-
wą zabawką, mam nawet kilka czaso-
pism technicznych z artykułami na ten
temat. Z tego, co pozwolono zwykłym
zjadaczom chleba poznać, wynikało, że
system ma nadzorować i ułatwiać pracę
policji, miejscami podejmując decyzję
zamiast policyjnego operatora. Założe-
nie było słuszne - przedwojenne Miami
było ogromnym molochem, który gościł
samą śmietankę świata przestępczego,
od ruskiej mafii po jamajskich Posse’s,
i policja ledwie zipała. Gdyby władze
miasta nie wprowadziły czegoś takiego
jak CPSS, gliniarze prędzej czy później
zagubiliby się i ponieśliby sromotną
klęskę.
Nie wiemy o nim wiele, ale ponoć
ustrojstwo nie myliło się wcale, a wcale.
Z perfekcyjną skutecznością organizo-
wało obławy i sterowało ruchem radio-
wozów, a innych funkcji możemy się
tylko domyślać. Dość rzec, że w dzień
czy dwa po atakach, CPSS zbzikowało
157
miami
kompletnie.
Znajomy stalker, twierdzi, że twór-
cy CPSS zaprojektowali algorytm po-
stępowania na okoliczność wybuchu
wojny. Nikt jednak nie przewidział
wojny totalnej, tak więc komputer dał
z siebie wszystko i na nieszczęście prze-
prowadził kilka własnych przemyśleń.
Inteligentny, myślący CPSS w ciągu
tygodnia rozpieprzył połowę Miami,
zanim oberwał w czerep z elektro-ma-
gnetycznego obrzyna.
Decyzje komputera miały jedną
wspólną cechę - ludzie odbierali je jako
chaotyczne aż do bólu. Gliniarzy w
Miami nie zostało wielu, a opanowanie
rozpierduchy daleko wykraczało poza
ich siły. Durny scalak z entuzjazmem
wysyłał pododdziały policji przeciwko
bandom szabrowników, którzy najczę-
ściej okazywali się bezdomnymi, próbu-
jącymi jakoś urządzić się w zrujnowa-
nych budynkach. Wygłupieni policjanci
otwierali ogień, aż kogoś kiedyś szlag
trafił i ogniem odpowiedział.
Rozpierducha w mieście nie miała
granic. Tymczasem prawdziwi prze-
stępcy, kilku kubańskich narcotrafi-
kantes, jamajskich posse’s i włoskich
mafioso, wyrwało się na wolność ze
słabo pilnowanych już więzień i zaczęło
wykrawać dla siebie strefy wpływów.
Miasto Miami przestało istnieć jako
część Stanów Zjednoczonych Ameryki.
Nieliczne zawezwane oddziały Gwardii
Narodowej, przekierowane do ochrony
szpitali i elektrowni, rozpłynęły się -
poborowi dołączali do rosnących orga-
nizacji przestępczych lub do szalejących
band grabieżców. Władze miasta znikły
jak kamień w wodę, a niedobitki policji
ostrzeliwały się już w samoobronie
przed wściekłymi, głodnymi i cierpią-
cymi na chorobę popromienną ludźmi.
Wyobrażam sobie, że rozgorzało pie-
kło.
Na szczęście w tym całym chaosie
znalazł się ktoś, kto poszedł po rozum
158
do głowy i rozwalił CPSS. Podobno miał
powiedzieć: „przechodzimy na sterowa-
nie ręczne”. To był twardy skubaniec i
nie raz jeszcze usłyszysz jego imię: Ted
Hamilton, ojciec obecnego szefa Miami
Vice, Andrew Hamiltona.
Układ Hamiltona
O Hamiltonie wiemy niewiele. Nasze
źródła są niedoskonałe i więcej w tej
opowieści domysłów niż popartych
źródłami faktów. Przed wojną facet
najprawdopodobniej był jednym z tych
ambitnych, lecz wrednych sukinsynów,
którzy pną się po szczeblach kariery
po trupach kolegów. Któryś z moich
kumpli znalazł wskazówki sugerujące,
że Hamilton pracował jako wysoki
funkcjonariusz FBI. Osobiście sądzę, że
był po prostu gliniarzem na wysokim
stanowisku. Szefem wydziału do zwal-
czania przestępczości zorganizowanej...
O.K., wiem, że nie każdego interesują
dociekania stalkerów. Będzie krótko i
zwięźle.
Hamilton był kimś wyjątkowym, bo
potrafił się znaleźć we właściwym miej-
scu o właściwym czasie, ale co najważ-
niejsze, ludzie słuchali go. Skrzyknął
wokół siebie silną grupę - kilkunastu
gliniarzy, paru agentów federalnych,
Gwardzistów, a nawet drużynę S.W.A-
.T. - i zakończył „projekt CPSS”. Od tego
dnia kilka opancerzonych wozów poli-
cji objeżdżało miasto, wzywając przez
megafony walczących do wstrzymania
ognia, a policję i wojsko, odpierającą
dotąd ataki rozwścieczonych Kubańczy-
ków, do gromadzenia się w oznaczonych
punktach. Jego działania miały więcej
sensu niż rozkazy komputera i uświa-
domiły największym spośród bossów,
że jest istnieje jeszcze ktoś, kto chce,
by w mieście zapanował porządek.
Zastanawiam się, dlaczego go nie
rozwalili. Sądzę, że facet miał diabła po
swojej stronie, a ten podsunął mu kilka

naprawdę dobrych pomysłów. Zamiast
czekać na ruch bossów, Hamilton sam
wystąpił z inicjatywą. Nie wiemy, czy
urządził spotkanie całej tej bandy, czy
też gadał z każdym z osobna, w każdym
razie dał im wszystkim do zrozumienia,
że świat, jaki znali do tej pory skończył
się. Nie ma już Wuja Sama, amery-
kańskiego snu, czy wszechwładnego
dolara, a po legalnej władzy zostały
tylko zakrwawione krawaty. Wyobra-
żam sobie, co powiedział: wojna zabiła
wielu i zmieniła wszystko; nie ma sensu
wykrwawiać się w bezsensownych wal-
kach; pozostały tylko pieprzone ruiny,
które można podzielić wśród tych, któ-
rzy mają jaja. Hamilton zaproponował
szefom gangów podział stref wpływów,
w który sam mieszać się nie chciał.
Postanowił pozostać neutralny i strzec
równowagi sił na czele organizacji po-
rządkowej, którą nazwał Miami Vice.
Hehe, Miami Vice, kapujesz? To mu-
siał być niezły gość, ten cały Hamilton.
Nie oglądałeś Miami Vice? Och, brachu,
łamiesz mi serce.
Wiemy, że bossowie zgodzili się na
Układ Hamiltona. Najprawdopodobniej
facet miał solidną kartę przetargową
w postaci uzbrojonych i wyszkolonych
sił policyjnych. Oto grupy przestępcze
zaczęły działać legalnie i współtworzyć
władze w zniszczonym Miami. Bosso-
wie mafijni, do niedawna wrogowie
publiczni całego narodu, teraz zarzą-
dzali wstrzymanie niepotrzebnych
walk, dogadywali się co do podziału
pozostałego majątku państwowego,
debatowali nad nowym prawem Miami
i organizowali swe siatki. Oczywiście,
nie przebiegało to zupełnie pokojowo,
można nawet przypuszczać, że sporo
krwi popłynęło ulicami zanim ustalił
się obecny stan. Ale waśnie stopnio-
wo cichły, a właściwie przechodziły
na inny, bardziej kulturalny poziom.
Można rzec, że krwawe rozróby stały
się morderstwami politycznymi, a o
miami hard core
facecie w betonowych butach mówiono,
że znalazł się w impasie. Nasi Ojcowie
Założyciele byli gwałtownymi ludźmi,
ale nie pozbawionymi specyficznego
poczucia humoru.
Dzień Spalenia Flagi
Najwięksi bossowie,
Najwięksi bossowie,z zHamiltonem
Hamiltonem
wciąż utrzymującym się na wysokiej
pozycji, powołali z wielką pompą Radę
Miejską i zatwierdzili nowe prawo. Czy
surowsze od poprzedniego? Pewnie tak,
bo poprzednie nie uznawało niewolnic-
twa, obywatele mieli też więcej swobód,
ale to był inny świat, brachu, łatwiej-
szy, weselszy. Jak chcesz, to sobie po-
czytaj, mam kilka kodeksów prawnych
sprzed wojny, ale ja sam niewiele z
nich rozumiem. W każdym razie starzy
stalkerzy powtarzają, że Miami wcale
się nie zmieniło. Zawsze było wielkim
bagnem, którym zarządzali bandyci,
wcześniej w drogich garniturach, a te-
raz w przewiewnych koszulach.
Do Rady
Do Rady Miejskiej dołączyło jeszcze
kilku kolesi, którzy najszybciej odna-
leźli się w nowym świecie. Jednym z
nich był Michael Diarez - przed wojną
jeden z lokalnych prezesów FIST-u.
Wygląda na to, że miał dobre układy
z którymś z bossów, bo podejrzanie
szybko zorientował się w sytuacji i nim
Rada Miejska ogłosiła podział majątku
byłego Stanu Floryda, Diarez wystąpił o
uznanie FIST-u jako niezależnej organi-
zacji przewozowo-handlowej, z istnienia
której wszyscy mogliby czerpać zyski.
Nie podobało się to tym z bossów, którzy
chcieli położyć (lub już położyli) łapę
na taborze firmy, ale wniosek Diareza
poparła reszta, w tym sam Hamilton,
popierający neutralne, nie-mafijne
organizacje.
FIST był ostatnim
IST był ostatnim zz wielkich,
wielkich, który
załapał się na podział łupów. Powsta-
wały jeszcze inne organizacje, ale
nie zyskiwały na znaczeniu i szybko
159
 miami
były wchłaniane albo rozbijane przez
możnych. Warto wspomnieć o Coastal
Guard - Hamilton szybko przejął nad
nią nieoficjalną kontrolę. Kilka miejsc
w radzie otrzymali też przedstawiciele
Jamajki oraz zarząd Głównej Giełdy
Miasta Miami, a na końcu do tej całej
bandy wepchnęliśmy się i my, stal-
kerzy. To wszystko nastąpiło jednak
długo po Dniu Spalenia Flagi.
Wiesz,
Wiesz,gdybym
gdybym byłbył jednym
jednym zz tych
naiwnych Latynosów i wierzył w ist-
nienie Boga, uznałbym ten dzień za
dowód Jego istnienia. Miał to być pokaz
siły, a skończyło się na potwornym
nieszczęściu. Był to czwarty lipca w rok
po kataklizmie, centrum miasta było
już odgruzowane i uprzątnięte, a ludzie
przyzwyczaili się do nowych rządów.
Tysiące ludzi zgromadziło się w cen-
trum miasta, by wysłuchać uroczystej
deklaracji Rady Miejskiej o rozpoczęciu
Nowej Ery w Dziejach Miasta Miami.
Było wszystko jak się należy - muzyka,
dekoracje z kwiatów, wyczyszczone gu-
ziki na mundurach Miami Vice i butne
przemówienia. Hamilton szydził ze
Stanów Zjednoczonych jako państwa,
które się poddało i rozsypało niczym
domek z kart i chwalił hardego ducha
mieszkańców Miami, którzy przetrwa-
li najtrudniejsze chwile i przystąpili
do budowania swej nowej, niezależnej
Napisane jest, że trąby powietrzne to dzieci Neodżungli, prostujące ścieżki przed Jej nadejściem. Tam, gdzie
przeszło tornado, ziemia z niecierpliwym drżeniem oczekuje oblubienicy. Przyobleka się w szatę gruzów i
ruin, przywołuje na wesele zwierzęcych braci. Napisane jest, że wiatr niesie ze sobą błogosławione ziarna,
nieubłagane dla domów, mostów i wież. Trąby powietrzne zwiastują, że gdy nadejdzie dzień, Neodżungla
pokryje cały świat, a my, jej orędownicy, zamieszkamy w zielonym raju.
160
ojczyzny. Symbolicznym gestem odże-
gnania się od historii USA miało być
spalenie flagi. Kilku funkcjonariuszy
MV umieściło ją na stosie, na który każ-
dy z członków Rady Miejskiej z dumną
miną rzucał pochodnię. Gdy stos gorzał
już w najlepsze, ktoś zauważył ciemną
kreskę na horyzoncie, od strony Morza
Karaibskiego.
Dziwnesię
Dziwne sięwydaje,
wydaje,że
że nikt
nikt tego dnia
dnia
nie patrzył na barometr.
Ktośpotem,
Ktoś potem, zgodnie
zgodnie ze
ze starą trady-
cją, nazwał to tornado „Cecylia”. Dobre
imię. Cissy skrupulatnie przeorała cen-
trum miasta, powalając kilka wieżow-
ców i doszczętnie rujnując fragmenty
dwóch dzielnic mieszkalnych. „Martha”
w pół roku później pastwiła się mściwie
nad dzielnicą Coral Gables, a to nie był
koniec. Odkąd żyję, nie pamiętam roku
bez tornada, a długo żyję - podejrzanie
długo, rzekłbym nawet. Może doczekam
lepszych czasów.
161
 miami
Mnożniki gamblingu dla Miami
Żebyś w razie potrzeby nie musiał wertować pod-
ręcznika głównego, oto wyjęte z tabeli handlowej
mnożniki gamblingu dla Miami: paliwo 100%, elek-
tronika 100%, mechanika 100%, prochy 25%, broń
150%, żywność 50%, usługi speców 100%.
Prochy są tanie, a z Karaibów co rusz przypły-
wają całe łajby załadowane haszyszem i marihuaną.
Jedynie o Tornado jest w Miami trudno i draństwo
osiąga tu wysokie ceny.
Jeśli idzie o broń, musisz pamiętać o koszmarnej
wilgotności, typowej dla bagiennej krainy Miami -
wszystko rdzewieje błyskawicznie, broń palna zacina
się co chwila i trzeba ją cały czas smarować, a i
tak niewiele to pomaga. Stąd działającej broni jest
jak na lekarstwo, handlarze bronią też nie spieszą
się z przywożeniem tu swojego towaru, bo może i
zarobiliby trochę gambli, ale co z tego, skoro resztę
towaru mogliby po kilku dniach wyrzucić do bagna.
Broń palna nie jest tu zbyt popularna, bo też kto
wyda kupę gambli na cacko, które być może już po
miesiącu będzie zwykłym kawałkiem złomu? No, a
gdy w końcu kogoś najdzie jednak potrzeba, okaże
się że przez to wszystko znaleźć porządną spluwę
nie jest łatwo (w sumie można sprawę uprościć - Do-
stępność pukawek nie przekroczy tu 5%) i na pewno
nie będzie ona tania.
Podobnie rzecz wygląda z elektroniką. Tyle, że
o komputerach jakoś nikt tu nie marzy, o elektro-
nicznych cackach mało kto słyszał, więc i nikt nie
odczuwa zbytnio ich braku.
Za to w okolicach Miami jest w bród żywności. Oko-
lica z pewnością nie przypomina północnych pustyni.
Zielsko zarasta każdy skrawek ziemi. Odpowiednia
wilgoć, może dla ludzi nawet „zbyt odpowiednia”,
dobra gleba - po prostu raj dla przyrody. Tutejsi
nauczyli się już, co można zjeść, a czego lepiej unikać
i głód im póki co nie grozi.
Niewolnicy
Oto trzeci, po owocach i ciuchach, najważniejszy
towar, jakim obraca się w Miami i jaki eksportuje
się do innych stanów. Ceny niewolników w innych
stanach wahają się od 30 do 100 gambli, no, chyba
że ktoś handluje pogodzonym z losem, posłusznym
i potulnym specem - taki może kosztować i 500
czy 600g.
W Miami nikt nie bawi się w sprzedaż detaliczną,
tu niewolnicy to towar hurtowy. Ceny również są
niższe niż gdzie indziej. Oto przykłady:
Silny - 70g (około 100g w innych stanach), Do-
stępność 70%
Słaby - 15g (około 30g w innych stanach), Dostęp-
ność 100%
Chory - 10g (np. do karmienia krokodyli lub te-
stowania owoców z Neodżungli), Dostępność 90%
Urodziwa niewolnica - 200g (około 300g w innych
stanach), Dostępność 10%
Z umiejętnością - 100 do 600g, Dostępność: - (nie-
zwykle rzadki okaz)
Cena waha się również w zależności o charakteru
niewolnika. Jeśli został poskromiony, lub po prostu
nie sprawia problemów (bywa, że nawet cieszy się
162
z nowej „pracy”), można żądać o połowę więcej, za
to taki, co sprawia problemy (najczęściej to złapa-
ni podróżni), jako że wymaga większej obróbki,
większej uwagi strażników, a i tak zawsze może
spowodować szkody, pójdzie za pół ceny, albo wcale.
Przechowanie niewolnika w piwnicach Astorii
to 5 gambli za dzień.
Jeśli handlarz się spieszy, zawsze może sprzedać
towar Woodsowi, za 10-15 gambli od niewolnika, pod
warunkiem, że ten nie będzie chory
Prowizja dla Astorii, którą pobiera od wszelkich
transakcji zawartych na jej terenie wynosi 10%.
Skóry (skup)
Kolejna ważna działka w Miami, czy w ogóle na
Florydzie. Neodżungla blisko, zwierząt zatrzęsienie,
no i wszędzie te krokodyle. W każdej chwili, jeśli
tylko zabraknie ci gambli, możesz zabrać mocną
sieć, nóż i ruszyć na łowy. He he, wielu takich
frajerów spoczywa na bagnach...
Skóra węża: powszechnie spotykany - 1g, rzad-
ko spotykany - 10g, unikat o skórze w pięknych,
barwnych wzorach - 20g
Skóra krokodyla: mały - 5g, duży - 15g
Skóra psa, kota - 3g
Sobol, gronotaj - 30g
Kości dinozaurów
To zupełny absurd, ale bossowie Miami, a przede
wszystkim Woods, skupują kości dinozaurów, które
wydobyć można z niebezpiecznych terenów dawne-
go muzeum historii naturalnej.
Za pięciokilogramowy worek kości dostaniesz
jakieś 10g, a za czaszkę to nawet i 50g. Tylko niech
ci do głowy nie przyjdzie, żeby na tym interesie
kantować!
Usługi transportowe
Odszkodowanie za nieudany kurs i zaginiony towar
wynosi niecałe 10% wartości przewożonego towaru,
zarówno w przypadku Wschód-Zachód, jak i FIST-u.
Ale jak nie chcesz, to nie korzystaj z ich usług i
wieź sobie swoje graty sam.
Firma kurierska Wschód-Zachód
Za bardzo umiarkowaną opłatą możesz wysłać
swoją przesyłkę niemal wszędzie!
Prywatne małe przesyłki i listy: 15g za każde
100km (dodatkowe 10g za każdy kilogram)
Towary kupców:
- skrzynia (1m3) - 40g za każde 100km (dodat-
kowe 10g za każde 50kg)
- ciężarówka (naczepa, cysterna) - 150g za każde
100km, Dostępność 60%
Dodatkowa opłata dotyczy ryzyka i wymaganej
ochrony. Przy większych zleceniach można oczywi-
ście z firmą negocjować.
 pamiątki z miami
Ciężarówki FIST-u
Konkurencja dla Wschód-Zachód, choć FIST specjali-
zuje się w kursach dla handlarzy hurtowników na
mniejsze odległości - w okolicach Florydy i rzadziej
Federacji Appalachów.
skrzynia (1m3) - 35g za każde 100km (dodatkowe
10g za każde 50kg)
ciężarówka (naczepa, cysterna) - 140g za każde
100km, Dostępność 90%
Podobnie jak w przypadku Wschód-Zachód,
dodatkowa opłata za ryzyko i ochronę, i również
można negocjować. Warto dodać, że FIST ma nieco
gorszą renomę od Wschód-Zachód, częściej ich kursy
kończyły się fiaskiem, a towar i załoga przepadały.
Wynajęcie łodzi z załogą
Bywa, że trzeba dostać się na jakąś zakichaną wy-
sepkę, albo też czasem okazuje się, że jedyna możli-
wa droga przez dżunglę to rzeka. Możesz sobie wtedy
zafundować canoe i łopatkę do wiosłowania, jeśli cię
stać to może i porządną łódź z żaglem i wiosłami,
albo pójść na całość - wynająć rybacki kuter razem
z doświadczoną załogą. To jednak kosztuje. Gość ze
szmalem może sobie wybierać: motorówki, żaglówki,
kutry rybackie, jachty, frachtowce...
Frachtowiec (20 węzłów) z załogą (20 marynarzy)
- 1000g za każdy dzień rejsu lub za każde 300km,
Dostępność 20%
Kuter rybacki (15 węzłów) z załogą (6 żeglarzy)
- 400g za każdy dzień rejsu lub za każde 300km,
Dostępność 60%
Żaglowiec (10 węzłów) z załogą (10 marynarzy),
300g za każdy dzień rejsu lub za każde 300km,
Dostępność 40%
Galera (5 węzłów) z załogą (20 wioślarzy) - 200g
za każdy dzień rejsu lub za każde 300km, Dostępność
50%
Zła pogoda
Jeśli rzeka wylała, deszcze zacinają tak, że nic nie
widać, szaleją burze i wiatry, nikt nie zaryzykuje
wypłynięcia - ani na rzekę, ani tym bardziej na mo-
rze. Nikt... to za mocno powiedziane. Nikt rozsądny.
Ale jak wiadomo, gamble odpowiednio zmniejszają
rozsądek do wymaganego poziomu. Gdy powiesz:
„dam dwa razy tyle”, niejeden wypłynie w porę
deszczową. A jeśli powiesz „pięć razy tyle”, to i w
sezonie huraganów.
Dalekie wyprawy
Jeśli lubisz ryzyko lub bardzo zależy ci na czasie, a
chcesz wysłać swój towar do oddalonego miasta na
Wschodnim Wybrzeżu lub południowych wybrzeżach
stanów, popytaj w porcie. Zawsze znajdziesz jakie-
goś szaleńca, który podejmie się takiego zadania. Z
Miami do NJ szybkim statkiem popłyniesz jakiś
tydzień. Pamiętaj, że za paliwo na taką podróż też
płacisz ty sam.
Frachtowce Mercedes Dido
Transportem towarów drogą morską zajmuje się
w Miami przede wszystkim była piratka, Mercedes
Dido. Jej opancerzone, dobrze uzbrojone i nieco po-
łatane frachtowce są do twojej dyspozycji.
Frachtowiec z załogą - 600g za każdy dzień rejsu
lub za każde 300km. Bezpieczeństwo gwarantowa-
ne. Dostępność 70% - frachtowce często kursują, ale
w razie czego poczekasz dzień i na pewno któryś
będzie wolny i na chodzie.
Usługi speców
Przewodnik
To gość, który zamortyzuje szok kulturowy każdego
przyjezdnego. Będzie rzucał wkurzające gadki typu
„tu nie siadaj”, „tego nie jedz”, „tam nie wchodź”,
„tutaj cicho”, ale w efekcie uratuje twój tyłek od
wielu niepotrzebnych kłopotów.
Miejscowy byle łachudra - 10 na dzień, Dostęp-
ność 80%
Zawodowiec - 20g na dzień, Dostępność 30%
Warsztaty
Jeśli przyjechałeś do Miami i zepsuł ci się tu sa-
mochód, to dam ci radę: bierz go na plecy i wracaj
do cywilizowanego świata. Jeśli miejscowy spec
zabierze się za naprawę, na pewno nigdy już nie
ruszy. Ale jeśli masz szukasz kogoś od nieskompli-
kowanej roboty, możesz zaryzykować:
20g za 1h pracy, drogie części we własnym
zakresie, Dostępność 15%
Stalkerzy i Łowcy
U jednych i drugich możesz zrobić zakupy, ale
nie o tym mowa. Najważniejsze, że możesz u nich
zamówić konkretną rzecz, jaką mają dla ciebie
znaleźć. Jeśli nie zależy ci aż tak bardzo, po pro-
stu rozpowiedz, że szukasz tego czy tamtego i ile
jesteś w stanie za to dać - wtedy rozejrzą się przy
okazji. Jeśli jednak cholernie ci zależy, możesz
opłacić Stalkera albo Łowcę, żeby poświęcił swój
czas i przekopał całe Stany w poszukiwaniach. To
jednak kosztuje. Za czas płacisz z góry, więc wy-
bierz kolesia z dobrą reputacją - to i nie wyrzucisz
gambli w błoto.
Jeśli wynajmiesz przeciętnego Łowcę, zapłacisz
jakieś 300g za miesiąc intensywnych poszukiwań
(Dostępność 50%). Jeśli chcesz naprawdę dobrego -
600g (Dostępność 15%). A Maria Ortega, najlepsza
łowczyni na Florydzie, zainkasuje nie mniej niż
1000g - i tak ci się opłaci. Byle łachudra połaszczy
się nawet na stówkę, ale nie polecam, szkoda stówki
(Dostępność 90%).
Tyle za sam czas. Osobna sprawa to wycena za-
dania - zależy od przedmiotu, którego poszukujesz,
jego wartości, a także stopnia ryzyka i długości
podróży. Nie ma stałych cen, więc musisz negocjo-
wać, ale tak dla orientacji: odszukanie unikalnej
163
 miami
książki to dla przeciętnego łowcy miesiąc roboty i
ani gambla dodatkowo. Chcesz czołg? Miesiąc - dwa
i dodatkowy tysiak.
Cena może podskoczyć, jeśli okaże się, że łowca
musiał przejść przez piekło, żeby zdobyć to coś. Ale
dobrzy łowcy nie mają w zwyczaju podbijać cen na
końcu, bo to najbardziej psuje reputację.
Douglas Kent
„Za odpowiednią opłatą Douglas wytropi i rozwał-
kuje wszystko, co zimnokrwiste, od krokoświra po
megatora, a także inne ścierwo” - oto slogan rekla-
mowy, całkiem trafny zresztą.
Odpowiednia opłata to na przykład 200g za
konkretnego krokoświra albo 300g za megatora. Ty
pokazujesz, gdzie podobno był, a Douglas przynosi
ci za parę dni jego łeb na kiju. Może też przyłączyć
się do wyprawy lub zorganizować polowanie, ale nie
bierze odpowiedzialności za nikogo. Douglas to nie
jest niańka.
Wilcza Głowa
Wilcza Głowa to mistrz w swoim fachu, najlepszy
złodziej w Miami. Kradzieże to dla niego sport, ale dla
zasady pobiera opłatę za spełnianie życzeń. Inaczej
nie opędziłby się od klientów.
Jeśli pragniesz jakiejś drobnostki, która należy
do zamożniejszego mieszkańca Wieżowca, szykuj co
najmniej 200g. Jednak naprawdę zainteresujesz Wil-
czą Głowę, gdy poprosisz o coś należącego do Bossa.
600g jak nic. Jeśli jest to coś, o co Boss naprawdę
się wkurzy, to i dwa tysiące będzie na miejscu.
Wilcza Głowa sam zdecyduje, czy się za to zabrać,
czy nie i gamblami go nie przekonasz - i tak ma
wszystko, co zechce. A czasem nawet nie weźmie za
robotę nic, ale to rzadkość. Wiesz, chodzi o reputację.
Nie chce zostać pieprzonym Robin Hoodem.
Klinika Świętego Łazarza
Szpital nie jest dla biednych, to pewne. Najprostsze
operacje kosztują od 300 do 400 gambli, zależnie od
tego, czy masz własne lekarstwa. Jeśli złapałeś wred-
ne miejscowe choróbsko, za troskę lekarzy zapłacisz
500g, a za prawdziwą troskę - i 1000g. Transfuzja
krwi - 500g. Przeszczep nerki -1200g.
Lekarze od siedmiu boleści
Dla mniej zamożnych pozostaje wizyta podejrzanych
typków, podających się za lekarzy. Coś tam czasem
wiedzą, coś czytali i słyszeli, a niektórzy to nawet
gadali z prawdziwymi lekarzami.
Wizyta takiego znachora kosztuje około 5 - 10g,,
nie licząc oczywiście leków. Dostępność 15%
Noclegi i mieszkania
Wynajęcie „apartamentu” w Wieżowcu
W ten sposób od razu ściągasz na siebie uwagę.
Ale co tam, to w końcu twoja sprawa.
Nisko, tuż nad błotem, razem z motłochem: pokój
164
- 10g na miesiąc, Dostępność 30%
W zatłoczonych, środkowych piętrach: jeden
pokój - 50g na miesiąc (Dostępność 15%), mieszka-
nie - 200g na miesiąc (Dostępność 10%)
Wyższe, strzeżone piętra: jeden pokój - 400g na
miesiąc (Dostępność 10%), mieszkanie - 1000g na
miesiąc (Dostępność 5%)
Motel 2118
Idealna sprawa dla przyjezdnych albo dla ludzi,
którzy zbyt szybko znajdują sobie wrogów. 100%
gwarancji bezpieczeństwa. Dodatkowo schludna
„cela”. Wszystko w cenie 10g za noc. Drogo jak cho-
lera, ale cóż, przynajmniej bezpiecznie.
Inne usługi
Burdel
Duma całego Miami. Za wstęp - 5g, za godzinne zwie-
dzanie piętra z przewodniczką - 50g, a za naprawdę
ciekawą lekcję - 200g.
Pranie
Bogacze płacą za miesiąc z góry, ale można zanieść
swoje szmaty także do jednorazowego prania. Mó-
wię ci, tak to w życiu sam byś nie wyprał!
Jedno pranie kompletu ciuchów - 2g.
Kino Vincenta Robbinsa
Wstęp na film kosztuje 10 gambli - i to użytecznych
gambli, typu żywność lub lekarstwa, bo są one prze-
znaczone na potrzeby Vincenta. Jeśli przyniesiesz
ze sobą nowy film, możesz go obejrzeć i przyjść do
kina jeszcze dwa razy.
Opłaty
City Tax
Dotyczy mieszkańców Miami. Podatek Miejski,
płacony od rodziny w zależności od jej liczebności:
5 gambli od rodziny trzyosobowej, 10 od rodziny
czterosobowej, 15 od ośmioosobowej. Mniej więcej.
Szczegóły ustala się indywidualnie - to zadanie
Urzędników.
Cło na towary
Wioząc towary do Miami powinieneś uiścić opłatę
celną. Urzędnicy pobierają ją na autostradzie,
jeśli wędrujesz lądem, lub w porcie, jeśli płyniesz
morzem. A jeśli ominąłeś autostradę albo port, to
znaczy żeś przemytnik.
Cło wynosi 5% wartości towarów. A wartość oce-
niają oczywiście Urzędnicy. Czasem (a w zasadzie
zawsze) warto odpalić trochę gambli Urzędnikowi,
wtedy jakoś korzystniej tę wartość policzy.
 pamiątki z miami
Opłata w Port of Miami
Przycumowanie do portu kosztuje 2 gamble od
kutra lub małej łodzi, 8g od większej jednostki, 20
od frachtowca.
A jeśli jesteś tutejszy i co chwila kręcisz się w
tę i z powrotem, załatw sobie odpowiedni papier.
Pomachasz nim i nie musisz płacić nic. Na kuter
kosztuje to 100g, na większą łódź 200g, na frach-
towiec - 600g.
Oczywiście, możesz zapłacić gamblami w postaci
usług transportowych lub dobrą informacją, w
końcu gambel to gambel.
Opłata w Opa-Locka
Nie mów, że przyleciałeś do Miami samolotem!
Chłopie, sensacja! Wreszcie ktoś sypnie gamblem
staremu Irlandczykowi z Opa-Locka.
Za skorzystanie z pasa startowego 60 gambli.
Pilnowanie samolotu - 3 gamble dziennie (Irland-
czyk ma psa).
Liga Złomiarzy i Łowców (wpisowe)
Do Ligi należeć może każdy, kto zdobył sobie wy-
starczającą reputację i zapłacił wpisowe. To ostatnie
- w wysokości 100g.
Pojazdy
W Miami łódź to podstawa, jeśli chcesz się jakoś po-
ruszać po tych wszystkich rozlewiskach i bagnach.
Gdzie indziej ludzie jeżdżą samochodami albo konno,
tutaj pływa się łódkami.
Canoe, mała indiańska łodka wystrugana z pnia-
ka na jedną lub dwie osoby, a do wiosłowania masz
kawał kija albo rakietkę tenisową - 30g, Dostępność
60%
Łódka wiosłowa, szalupa - zmieści się do tego z
pięć osób, a od biedy postawisz mały maszt i żagiel
z jakiejś szmaty - 50-100g, Dostępność 40%
Motorówka, ślizgacz - prawdziwy luksus, szybka,
ładna i żre paliwo jak wściekła, pomieści nawet i 8
osób - 800g, Dostępność 15%
Kuter rybacki - o ho ho, to droga sprawa i
ostatnio coraz większa rzadkość! O części toczy
się zażarta walka, a to co pływa połatane jest z
rozmaitych gratów. Jeśli chcesz, żeby ktoś ci za-
łatwił wrak, znalazł części, połatał to wszystko i
uruchomił, przygotuj coś wartego... bo ja wiem... 5,
albo i 10 tysiaków! Dostępność: 2%
Łodzie Stanleya Rabbita
W opinii ogółu to najlepsze łodzie w Miami. Drogie,
ale dobre.
Kosztują o jakieś 30% więcej niż te, o których
pisałem przed chwilą - ale za to u Stanleya zawsze
się coś znajdzie i nie musisz szukać, a w dodatku
cię nie oszuka, ani nie wciśnie bubla. Jeśli akurat
czegoś nie ma, poczekasz trochę i zrobi. Canoe - w
ciągu dwóch, trzech dni, łódź wiosłową lub żaglową
znajdzie ci w tydzień, a motorówkę - może w miesiąc.
Wypożyczalnia u Mortimera
Nie chcesz kupować motorówki? Ie ma problemu,
pożycz ślizgacz od Mortimera - 50 gambli za dzień
Jeśli jesteś przybłędą spoza miasta, musisz wpłacić
kaucję - 800 gambli. Dostępność 60%.
Paliwo
W Miami z paliwem jest marnie. Mówię tu zarówno
o ropie i benzynie, jak i węglu.
Paliwo z Opa-Locka: 1 litr - 20 gambli (szmelc),
Dostępność 10%
Paliwo z magazynów Colonela Martineza: 1 litr - 25
gambli (trochę lepsze niż w Opa-Locka), Dostępność
5%.
Ropa do motorówek: 8 gambli za 1 litr, Dostępność
30%.
Żywność, używki i prochy
Oto, z czego Miami może być dumne. Owoców jest za-
trzęsienie, choć w kilka godzin po zerwaniu z drzewa
można je wyrzucić - tak szybko gniją. Mięso pochodzi
tylko z polowań, bo wszelkie hodowle szybko trzebią
zarazy. Przypraw, tytoniu, kawy, herbaty - po prostu
mamy w bród! Alkohol to również specjalność Miami
i okolic, sławny towar eksportowy Florydy.
Owoce - 5g za 1kg, Dostępność 100%
Solone mięso - 12g za 1kg, Dostępność 60%
Świeże ryby z beczki - 12g za 1kg, Dostępność 80%
Ryż - 5g za 1kg, Dostępność 40%
Kukurydza - 4g za 1kg, Dostępność 60%
Cukier z trzciny - 20g za 1kg, Dostępność 80%
Sól z morskiej wody - 25g za 1kg, Dostępność 40%
Herbata - 12g za 1kg, Dostępność 100%
Kawa - 16g za 1kg, Dostępność 100%
Miód z pasieki Andersonów - 20g za 1 litr
Przyprawy (pieprz, gałka muszkatołowa, cyna-
mon) - 15g za 1kg, Dostępność 90%
Czysta, przefiltrowana woda do picia - 1g za 1 litr,
Dostępność 70%
Samogon z owoców - 3g za 1 litr (nalewany), Do-
stępność 100%
Rum - 6g za litrową butelkę (także w baryłkach),
Dostępność 90%
Rum z St Augustine - 8g za litrową butelkę, Do-
stępność 20%
Wódka - 10g za litrową butelkę, Dostępność 40%
Brandy z gorzelni Cantano - 12g za litrową butel-
kę, Dostępność 20%
Koniak z gorzelni Cantano - 12g za litrową butelkę,
Dostępność 20%
Tytoń do żucia - 1g za 3 porcje, Dostępność 100%
Papierosy - 1g za 5 Sieczek (Big Red), lub za 3
zwykłe, Dostępność 100%
Papierosy z Tampa - 1g za 2 sztuki
Papieros Sony & Crocket - 2g za sztukę, Dostęp-
ność 5%
Kubańskie cygaro - 2g, Dostępność 10%
Marihuana - 10g za wagon (pudełko po zapałkach),
165
 miami
Dostępność 50%
Liście koki - 5g za porcję, Dostępność 70%
Tornado - 100g za porcję, Dostępność 2%
Medykamenty Leonarda Travisa
Gorsze od przedwojennych, ale w przystępnych
cenach. Niektóre w wersji eksperymentalnej, mogą
nie zadziałać, lub co gorsza, zadziałać inaczej. Z cie-
kawszych rzeczy dostaniesz tu antidotum na jady
węży i pająków - 20g za porcję.
Knajpy
W knajpach, wiadomo, wszystko droższe, ale za to
przyrządzone i na miejscu.
Kawa - 3g za kubek
Herbata - 3g za kubek
Piwo - 10g za kubek, Dostępność 30%
Samogon z owoców - 1g za kubek, Dostępność
100%
Rum - 4g za kubek, Dostępność 90%
Rum z St Augustine - 5g za kubek, Dostępność
10%
Wódka - 6g za kubek, Dostępność 40%
Brandy z gorzelni Cantano - 8g za kubek, Dostęp-
ność 5%
Koniak z gorzelni Cantano - 8g za kubek, Dostęp-
ność 5%
Placek z mąki kukurydzianej - 5g
Ryba - 3g
Czysta woda 1g za kubek
kotlet z niewiadomoczego (pies, zwierzęta z Neo-
dżungli itp.) - 5-20g
Kotlet z krokodyla - 10g
Pieczony wąż - 10g za porcję
Pieczony ptak - 10-20g za porcję
Pieczone owady (mrówki, szarańcza) - 10g za
porcję
Orzeszki ziemne - 20g za porcję
Gotowana kukurydza - 4g za porcję
Zielona pożywka - 12g za porcję
Siete Ciudades Oros
Drogie i ekskluzywne miejsce - jak na Miami
oczywiście. Oto przykładowe potrawy w slangu
miejscowych:
Duszony Pytąg - 25g
Gęścina - 15g
Zły Nastrój - 10g
Czwórka - 12g
Polewa - 22g
Ciuchy
Drugie miejsce na liście towarów eksportowych
Miami zajmują tkaniny i ciuchy. Tu, na miejscu,
wszystko kupisz po okazyjnej cenie!
166
Warsztat tkacki Mayday
Czysta koszula i garnitur, czyli ciuchy Bossa -
40-100g
Lekkie ciuchy (koszulki, skarpetki) - 3g
Koszula, spodnie - 15g
Buty z krokodyla - 40g
Lekki pancerz z krokodyla (kamizelka) - 40g
Płaszcz przeciwdeszczowy - 15g
Kapelusz skórzany - 15g
Kapelusz słomkowy - 2g
Lina - 1g za 5m
Wiszący namiot - 20g
Wyroby skórzane Gene Ulricha
Logo mistrza Ulricha - skaczący srebrny pstrąg -
jest rozpoznawalne nawet w odległych miastach.
Opłaca się wybulić kupę gambli, bo staniesz się
dzięki temu w Miami swojakiem, a twoja reputacja
wzrośnie znacząco.
Kapelusz skórzany - 50g
Kamizelka / kurtka skórzana - 100g
Buty - 50g
Jeśli klient przyniesie własną skórę, cena będzie
mniejsza o jakieś 20%. Dodatkowe metalowe okucia,
cynkowane napisy itd. to 10g za każdy.
R-Workshop
R-Workshop wykonuje drogie podróbki ubrań zna-
nych marek, stara się naśladować dawny styl i
dodaje loga przedwojennych firm. Dostajesz ciuch,
który zwraca uwagę i podnosi prestiż, ale za to cena
skacze dwukrotnie w porównaniu z normalnymi,
dostępnymi w Miami.
Inne
Linka polimerowa (u Sieciarzy) - 1g za 5m
Polimerowa sieć na ptaki (u Sieciarzy) - 1g za
1m kwadratowy
Sprzęt do nurkowania - 40g, Dostępność 25%
Szmelcowata maczeta - 5g, Dostępność 100%
Dobra maczeta - 20g, Dostępność 50%
Szmelcowaty nóż - 5g, Dostępność 100%
Dobry nóż - 10g, Dostępność 50%
Smar - 1g za porcję (jednorazowe smarowanie
broni)
Zarobki
Dzień jako ochroniarz targowiska w Miami
Arena - 8g
„Niewolnicza” praca na plantacjach - nędzne
wyżywienie + 2g
167
miami
Storylinia
Miami umiera, choć nie wszyscy zdają
sobie sprawę ze śmierci miasta. Przy-
czyn śmierci jest wiele - zabójczy klimat
i drakońskie prawa, które wykańczają
ludzi; Neodżungla nieubłaganie zagar-
niająca coraz to nowe tereny, brak
jakiejkolwiek nadziei i perspektyw
dotyczących jutra. Wydaje się, że Miami
utknęło w marazmie i utonie w nim,
niczym w bagnie. Jednak zanim do tego
dojdzie, nastąpią pewne zmiany.
Andrew Hamilton, syn człowieka,
który zbudował to miasto od nowa,
przejął po swoim ojcu wiele cech, ale na
pewno nie ma wśród nich cierpliwości
i poczucia zadowolenia z utrzymującej
się równowagi sił. Andrew dochodzi do
coraz mocniejszego przekonania, że jest
jedynym człowiekiem, który potrafi
pokierować miastem i właśnie w jego
rękach powinna spoczywać cała władza.
„Jałmużna”, jaką otrzymuje od każdego
z bossów za kierowanie Miami Wice
i zachowanie neutralności to nędzne
gamble w porównaniu z fortunami, do
których doszli bossowie. Dosyć! Czas to
zmienić!
Już wkrótce funkcjonariusze Miami
Vice - tępawi i przekupni gliniarze -
będą musieli zamienić się w żołnierzy, a
Coastal Guard przestanie wypatrywać
piratów i skupi się na problemach mia-
sta. Hamilton przygotował już grunt
pod przewrót - Wampiry pracują z coraz
większym zaangażowaniem, nie tylko
obserwują, ale próbują wkręcić się w
szeregi bossów. Wojna domowa jest kwe-
stią tygodni, może miesięcy, tymczasem
nad miastem wciąż wisi fatum ataku od
strony Karaibów. Mieszkające na Wy-
spach społeczności z zazdrością patrzą
na bogactwa zgromadzone w rękach
kilkunastu raptem ludzi i odwiedzając
port w celach handlowych dostrzegają
168
wszystkie słabości i bolączki trapiące
Miami. Jeżeli Hamilton nie będzie roz-
sądny, inwazja piratów zbiegnie się z
przeprowadzoną przez niego rewolucją
i to może być zbyt wiele dla osłabionego
miasta.
Miami umiera, ale bossowie zdają
się tego nie dostrzegać. Żyją w zu-
pełnie innym świecie i z wysokości
wieżowców mają inną perspektywę.
Chcą pomnożyć swoje majątki, szuka-
ją więc kontaktów z innymi ostojami
cywilizacji. Oferują żywność, narkoty-
ki niewolników i stojącą na wysokim
poziomie medycynę, w zamian chcą
wszystkiego, czego im brakuje - wy-
kształconych techników i produktów
przemysłu. Głównymi partnerami
handlowymi miasta są Nowy Jork i
Teksas. Wzajemna współpraca będzie
się pogłębiała, ale można się spodziewać,
że Nowy Jork chce za pomocą handlu
osiągnąć własne cele - w Miami trzeba
zaprowadzić demokrację i włączyć je w
obręb odradzających się Stanów Zjedno-
czonych. Nie wiadomo, jak szybko Rada
Miasta odkryje plany Nowego Jorku,
nie wiadomo również, czy w miejscu,
gdzie niewolnictwo i poddaństwo jest
silnie zakorzenione, da się wprowadzić
nowojorskie ide e. Jednak wszystko
wskazuje na to, że kiedyś może dojść
do drugiej wojny między Północą i Po-
łudniem.
Znaczący wpływ na przyszłość mia-
sta z pewnością będzie miała Neodżun-
gla. Tempo jej rozwoju jest zmienne,
trudno więc określić, jak szybko miasto
zostanie wchłonięte przez zieleń, jednak
niewątpliwie postęp Neodżungli zagraża
istnieniu Miami. Coraz wyraźniejszy
wpływ lasu tropikalnego i jego muta-
cji nie pozostaje bez wpływu na ludzi.
Część mieszkańców zaczyna zasilać
powstające wśród biedoty kulty Neo-
dżungli, zwalczające siebie nawzajem
 sekrety mistrza gry
i tradycyjną religię katolicką. Strach,
ciemnota i zabobon mogą doprowadzić
do umocnienia się tych dziwacznych
sekt, popularnych szczególnie wśród
niewolników, i być może już niedługo
spróbują one sięgnąć po władzę w
mieście, albo przynajmniej będą się
domagały uznania ich religii za ofi-
cjalną. Rozszerzenie się wpływu sekt
wyrwałoby niewolników spod władzy
bossów, co z punktu widzenia magna-
tów jest oczywiście niedopuszczalne.
Do batalii o zniesienie niewolnictwa
na pewno włączyłby się Nowy Jork -
mógłby nawet dostarczyć kultom broni
i doświadczonych żołnierzy z frontu,
którzy szkoliliby masy do walki.
Rozszerzanie się Neodżungli z pew-
nością odwróci część uwagi Północy od
Molocha. Nowy Jork, Posterunek i do
pewnego stopnia Federacja Appalachów
dysponują specami, których wiedza
może się równać z wiedzą przedwojen-
nych profesorów. Ci z pewnością będą
zainteresowani dziwnym lasem - mogą
w nim dostrzegać wielkie zagrożenie,
ale także wybawienie - arsenał zawie-
rający środki zwiększające możliwości
człowieka i broń do bezpośredniej walki
z Molochem. Pojawienie się speców w
Miami na pewno wpłynie na rozwój
miasta, a odkrycia wyniesione z Neo-
dżungli mogą odmienić losy świata.
Nie wolno jednak zapomnieć, że
nawet jeśli Neodżungla odsłoni swoje
sekrety, wciąż jest śmiertelnym wro-
giem dla Miami. Przynajmniej takiego
Miami, jakie znamy obecnie, bo kto wie,
co narodzi się w miejscu wchłoniętym
przez zieleń definitywnie i całkowicie
odgrodzonym od cywilizowanego świa-
ta?
169
miami

170
171
miami
Cztery kolory
Podręcznik podstawowy do Neuroshimy
sugeruje, że grę można prowadzić w
czterech podstawowych konwencjach.
Rdza, Rtęć, Stal i Chrom to także cztery
różne spojrzenia na Miami. Zależnie od
tego, jaki typ przygód lubicie, możecie
patrzeć na zawarty w tym dodatku ma-
teriał z odmiennej perspektywy. Rdza
to Miami konające i biedne, całkowicie
pozbawione nadziei. Rtęć jest kolorem
grozy czającej się w gęstwinie Neodżun-
gli. Stal to Miami twardzieli walczących
z aligatorami za pomocą noża. Chrom
narzuca konwencję scenariuszy przygo-
dowych, w stylu Indiany Jonesa.
Rdza
Wystarczy spędzić dzień na włóczędze
po mieście, żeby nie mieć żadnych
złudzeń co do przyszłości tego miej-
sca. Niewolnicy harujący od świtu do
zmierzchu, w palącym słońcu - ich
ciała pokryte są bąblami od oparzeń
oraz plamami i wrzodami po choro-
bach. Wśród ruin i zgliszczy pięknego
niegdyś miasta ludzie w łachmanach
grzebią w błocie, na próżno poszukując
śladów dawnej świetności - przedmiotów,
które mogliby wymienić za butelkę
alkoholu albo działkę narkotyku. Temu
wszystkiemu przyglądają się bossowie
i ich sługusy - cynicznie uśmiechnięci,
zachowujący pozory klasy i opanowa-
nia. Ale nawet po nich widać, że nie
wszystko jest tak, jak powinno być.
Niektórych chorób nie wyleczy nawet
najlepszy powojenny medyk, nie da
się cofnąć urazów psychicznych, któ-
re wywołała wojna. A życie w Miami,
umierającym mieście, nikogo nie uczyni
szczęśliwszym.
Miasto toczy wewnętrzny rak -
172
okrucieństwo, degeneracja, zanikanie
podstawowych ludzkich wartości. Ale
wrogowie nadchodzą również z ze-
wnątrz. Coroczne huragany bezlitośnie
niweczą każdą próbę odbudowania
miasta, lub chociażby stworzenia iluzji
normalności. Neodżungla również nie
pozostawia żadnych złudzeń - czas ludzi
się skończył, teraz miasto obejmie we
władanie wybryk natury. Ludzie nie
pasują do świata Neodżungli i myślą o
niej z obrzydzeniem. Nie reprezentuje
ona życiodajnej potęgi lasu, nie karmi
i nie daje schronienia. Neodżungla to
ślepy kolos, nieludzki jak mutanci, kie-
rowany ohydnym instynktem wzrostu
i przeżycia, nie mającym nic wspólnego
z doborem naturalnym. Nie można na-
wet podporządkować się zieleni - można
jedynie umrzeć, zgnić i nakarmić rośli-
ny wijące się wokół ruin betonowego
miasta.
Miami umiera - lekarstw jest coraz
mniej, wszystko rdzewieje i gnije, kar-
miąc Neodżunglę. Po długiej i bolesnej
agonii miasto w końcu zejdzie z po-
wierzchni ziemi.
Stal
Witamy w Miami! Jesteś może z He-
gemoni? Słyszeliśmy, że to ostatnie
miejsce na ziemi oprócz naszego miasta,
gdzie jeszcze żyją prawdziwi mężczyźni.
Chętnie dowiedzielibyśmy się, jak sobie
chłopaki radzą w kurorcie Arizona. No,
nie ważne, z ciebie też zrobimy człowie-
ka. Na początek dobra rada - załatw
sobie nóż. Tutaj każdy facet nosi ostrze,
więc łatwo pomylić cię z niewolnikiem.
Rozejrzyj się dookoła - zieleń, bagna,
ruiny - trzeba jakoś sobie radzić, ale
przecież życie jest ciągłą walką o prze-
trwanie, nieprawdaż? Jak skończysz
swój kubek rumu, weźmiemy cię na
 sekrety mistrza gry
mały walkabout. Pokażemy, jak się
poluje na aligatora i co można uszyć z
jego skóry. Sprowokujemy paru kmiot-
ków z Miami Vice do bójki, wrócimy za
dwa tygodnie, może trzy. Nie ma się co
dziwić - w dżungli i na bagnach da się
żyć nie gorzej niż w mieście. Trzeba
mieć tylko jaja i doświadczenie rangera.
Doszły cię pewnie słuchy, że mamy
przejściowe braki w dostawach broni
palnej i amunicji. To prawda, dlatego
świetnie radzimy sobie z maczetami i
pięściami. To nie pustynia, gdzie prze-
ciwnika zdejmujesz celnym strzałem
z dwóch kilometrów. Tutaj można się
skradać między drzewami, ukrywać we
wszechobecnej zieleni i podejść wroga
na zasięg ramienia. Do polowania nie
potrzebujemy karabinów, bo zwierzyna
sama przychodzi, żeby cię zjeść - kro-
kodyle, dusiciele, wszelkie dziwadła
z Neodżungli. A kiedy są blisko, wy-
ciągasz nóż i załatwiasz sprawę. Co z
jadowitymi pająkami i wężami? Lepiej
naucz się zakładać nogę na kark, żebyś
mógł sobie wyssać toksyny z rany na
łydce.
Jak widzisz, Miami to raj dla twar-
dzieli - nie trzeba robić w polu, bo owoce
rosną wszędzie i są za darmo. Polujesz
dla przyjemności, a zwierzyny też jest
w bród. Jeśli bossowie cię wkurzają,
zaszywasz się w dziczy i dla sportu
możesz szukać potopionych w bagnie
gambli. Nie odpowiada ci zieleń? Pre-
ferujesz otwarte przestrzenie? Co w
takim razie powiesz na mały rejs po
Karaibach? Będzie okazja, żeby nastu-
kać piratom, przejąć ich krypy i zająć
się morskim rozbojem. Możesz też zająć
się handlem, wożąc towary między
wysepkami. Musisz tylko mieć jaja ze
stali.
Rtęć
Po wojnie Neodżungla stała się najwięk-
szym koszmarem ludzkości. Moloch jest
przewidywalny i nawet swojski, z tymi
śmiesznymi robocikami i zachowaniem
zdziwaczałego komputera. Neodżungli
nie poznał jeszcze nikt - nikt nawet nie
próbował, bo jak zbadać coś, co ciągle
się zmienia i bezustannie rozszerza?
Na pewno wiemy tylko tyle, że w Zie-
leni czai się groza, której rodzaj ludzki
jeszcze nigdy nie doświadczył.
Całe Miami jest oplątane wegetacją.
Neodżungla drwi z ludzi, mówi: „przy-
czaiłam się na progu waszego śmiesz-
nego miasta z gruzu i nic nie możecie
z tym zrobić; boicie się patrząc na
rośliny, a przecież tak naprawdę nie
zobaczyliście jeszcze nic strasznego;
najlepsze wciąż czeka w ukryciu”. Lu-
dzie boją się myśleć o przyszłości. Nie
wymawiają na głos słowa „Neodżungla”
– mówią: puszcza, las, zieleń. Ignorują
dziką roślinność, tak, jakby nie istniała.
Dziwne zniknięcia mieszkańców Little
Haiti? To na pewno chorzy wreszcie się
skończyli. Nowy kult rekrutuje człon-
ków w Downtown? Pewnie nic groźnego,
dzieciaki się zabawiają. Nieznana cho-
roba zaczyna zmieniać ludzi w zombie,
poddane woli z gęstwiny? Znowu jakaś
plotka rodem z Błota. Nie ma się co za-
stanawiać, nie ma się co rozglądać. W
nocy trzeba zostać w domu.
Neodżungla już podbiła Miami. Jest
władczynią umysłów i czynów. Teraz,
z wolną i nieubłaganą, iście roślinną
konsekwencją upomina się o swoje. Je-
śli przybyłeś z daleka, jesteś intruzem
w mieście. Otaczają cię kukiełki, a ty
jesteś jedynym człowiekiem. I pewnej
nocy przekonasz się, co to samotność.
173
miami
Słyszałeś może o kultach z Kara-
ibów? Voodoo, Baron Samedi, zombie
i ofiary z ludzi. Wielu niewolników w
Miami przywiozło ze sobą wierzenia
z ojczyzny. Można w nie nie wierzyć,
we wszystkie te klątwy i nakłuwanie
laleczek, ale wiesz co, słyszałem, że jak
się nie wierzy, to i tak działają.
Chrom
Wojenne zniszczenia, huragany i zmia-
ny klimatyczne pogrążyły całą Florydę
w bagnie. Jakby tego było mało, nie
wiadomo skąd nadeszła Neodżungla, za-
rosła ruiny i odcięła drogę do dawnych
osiedli ludzkich. W ten sposób powstały
legendarne Zaginione Miasta - pełne
przedwojennych skarbów, ale bronione
przez groźne zwierzęta i bestie, pułapki
i ludzi. Któż wie, co może się kryć w ta-
kich miejscach? Uniwersalne lekarstwo
sprzed wojny, zdolne uleczyć każdą cho-
robę? Rozwiązanie zagadki Molocha?
Broń Ostateczna, wobec której każda
174
inna broń jest jak dziecięca zabawka?
Wszystkie te skarby czekają właśnie
na ciebie, doktorze Jones!
Chromowane Miami to niekończąca
się przygoda rodem z filmu awanturni-
czego. Bohaterowie, tajemnice, zagadki,
piękne kobiety, źli ludzie, skarby
ludzkości czekające na odkrycie. Rolę
budowli postawionych przez starożyt-
ne cywilizacje pełnią tutaj powojenne
ruiny, a pułapki powstały na skutek
zniszczeń albo zostały wykonane celowo
(najlepiej ze złomu). Do rozwiązywania
zagadek potrzebna jest nie wiedza o
starożytnych mitologiach, ale o świecie
przedwojennym - o kulturze i technice.
Są nawet dzikie plemiona - złożone ze
zdegenerowanych po wojnie ludzi!
W chromowanym Miami nie zwraca
się uwagi na biedę i różnice majątkowe.
Tutaj zwykli mieszkańcy są tragarza-
mi, lojalnymi sojusznikami, albo zausz-
nikami przeciwnika drużyny. Świat
nie umiera - może co najwyżej ulec
ponownej zagładzie, jeśli bohaterowie
nie powstrzymają Złego.
175
miami
Sekrety bossów
Colonel Martinez
Kamienna twarz i brak emocji u Mar-
tineza jest wynikiem źle założonej
protezy dłoni i przedramienia. Orga-
nizm Martineza nie przyjął dobrze
cyberwszczepów, a choć funkcjonują
one prawidłowo, wywołują ciągły, na-
tarczywy ból, który już dawno wyplenił
resztki serdeczności z duszy colonela.
Ataki bólu to jego pilnie skrywany se-
kret, a jeszcze bardziej strzeże innego
- jest trwale uzależniony od morfiny,
która wciąż przynosi ulgę jego męce,
a którą zażywa tylko w prywatności
swej rezydencji, na najwyższym piętrze
Miami Herald.
Miami Vice od dawna już podejrzewa,
że Martinez jest agentem jamajskim,
który po kryjomu reprezentuje intere-
sy wyspy w Miami. Dowodem na to jest
choćby jego plantacja tytoniu i fabrycz-
ki cygar - jego pozycja jest wystarcza-
jąco silna, by nikt z lokalnych bossów
nie próbował konkurencji, lecz na tyle
mało znacząca, by potężne jamajskie
kartele tytoniowe znajdowały swój ry-
nek zbytu. Miami Vice nie ma jednak
pojęcia o szczegółach działalności Mar-
tineza - jest on bowiem szefem siatki
szpiegowskiej, która bardzo dokładnie
śledzi koniunkturę na rynku i posunię-
cia pozostałych bossów. W podzięce za
„powitalne dary” colonel radzi, z kim
dokonywać transakcji, kogo unikać,
które szlaki są bezpieczne, a zdarza się,
że zdradza, którego z kupców nie stać
na dobrą ochronę. Nierzadko bywa i tak,
że rękami swych rodaków z Jamajki
Martinez załatwia własne interesy...
176
Stan Michajew
Spośród wszystkich towarów, ściąga-
nych przez Michajewa, najważniejszą
rolę odegrała broń, na którą w takim
mieście jak Miami nigdy nie słabnie
popyt. U Michajewa zaopatruje się
kilku bossów oraz sporo pomniejszych
handlarzy, a czasem nawet Miami Vice,
lecz na nich lista klientów Michajewa
się nie kończy. Istnieją pogłoski, że
ostatnio opchnął kilka transportów bro-
ni Jamajczykom i bojownikom z Cuba
Nuevo, co w świetle ustaleń Rady jest
przestępstwem. Rada bowiem zdecydo-
wanie zakazuje sprzedawać broń pira-
tom, jak i podejrzanym grupom, które
kiedyś mogą przeciw Miami wystąpić.
W otoczeniu Michajewa mówi się
generalnie po rosyjsku, a choć zarówno
on jak i jego ochrona znają angielski
i hiszpański, mówią z wyraźnym sło-
wiańskim akcentem. Choć Michajew
nigdy nie widział kraju swych przod-
ków, jest rosyjskim patriotą i w salach
Miami Beach High Scho ol stworzył
muzeum Mateczki Rosji, gdzie bezkry-
tycznie gromadzi wszystkie pamiątki
po ojczyźnie. Znajdują się tam futrzane
czapy czerwonoarmistów i marmurowe
popiersie Lenina, zdjęcia Moskwy i
kolekcja dzieł Dostojewskiego i Tołstoja.
Mówi się, że Michajew odda fortunę za
każdą pamiątkę z Rosji lub za informa-
cję o losie kraju, mówi się też, że każdy
Rosjanin, Polak czy Ukrainiec znający
język bez problemów znajdzie u niego
pracę.
Są dowody na to, że Michajew sku-
puje od stalkerów nie tylko broń i „go-
odies”. W podziemiach jego rezydencji
znajduje się ciąg klatek, w których
Rosjanin trzyma mutantów schwyta-
nych żywcem. Kilku jego przyjaciół
odwiedza go głównie po to, by poczuć
dreszczyk emocji podczas polowania na
prawdziwych, żywych mutantów na
Bayshore Golf Course.
 sekrety mistrza gry
John Tyrell
Tyrell uwielbia adrenalinę i wciąż szu-
ka nowych sposobów, by przynaglić
krew do szybszego bicia. Jego ostatnim
odkryciem są walki gladiatorskie w
uboższych dzielnicach, w których bierze
udział pod pseudonimem Lawnmower
- Kosiarka do Trawy, skrywając swą
twarz pod żelazną maską. Uzbrojony
jest w maczetę, a na pięściach ma
kastety. Wygrał już kilkanaście walk
i zdobywa sobie wolno sławę jako bez-
litosny i niezwykle okrutny zawodnik.
Niespokojny duch i ryzykancka na-
tura Tyrella są wynikiem jego znużenia
życiem. Magnat jest bowiem trwale
uzależniony od Tornado i dobrze zdaje
sobie sprawę z tego, w jak ponurej rze-
czywistości przyszło mu żyć - ujrzał
Miami przed wojną, a to starczyło, by
znienawidził wszystko, co go otacza.
Jego egzystencja jest pusta, pozbawio-
na celów i marzeń, a cierpienia setek
pracujących dla niego ludzi po prostu
nie dostrzega. Życie wraca do niego
na powrót jedynie gdy staje o włos od
śmierci, a krew aż kipi od adrenaliny
- tak więc rzuca się w wir coraz więk-
szych niebezpieczeństw.
Padre Jorge Flores
Religijny fanatyzm Floresa już dawno
wymknął się spod kontroli i jego pasje z
wolna, lecz nieubłaganie przesuwają się
w kierunku voodoo. Choć dla pozosta-
łych bossów Flores nadal jest ciężką do
zniesienia, czarnoskórą wersją starote-
stamentowego proroka, sam padre staje
się kimś naprawdę niebezpiecznym. Są
dowody na to, że część jego ochrony to
zombie, wskrzeszeni dzięki jakimś za-
kazanym eksperymentom chemicznym.
Ogarnięci fanatyzmem religijnym
łowcy niewolników Flor esa robią
wszystko, by jak najszybciej napełnić
ładownię swych statków niewolnikami
i wrócić do „czyśćca” - Miami. Jako że
ostatnio o niewolników na Florydzie co-
raz trudniej, łowcy organizują zasadzki
na szosach międzystanowych, napa-
dają na niezależne osady, zatrzymują
ciężarówki FIST-u, a nawet atakują
posterunki organizacji. Zdarza się, że
i w samym Miami, miejscu, gdzie polo-
wanie na niewolników jest zabronione,
ludzie nikną bez wieści w okolicach
Financial District. Bossowie są coraz
bardziej oburzeni czynami Floresa, a
szef FIST-u, Simon Eusebio, na spotka-
niach Rady otwarcie domaga się uka-
rania „tego pieprzniętego szamana”, jak
go nazywa. W ciągu ostatnich dwóch
miesięcy dzielnicę Floresa atakowały
dobrze wyszkolone i uzbrojone oddzia-
ły partyzanckie, zabijając wielu jego
strażników i uwalniając całe segmenty
niewolników. Winą za ataki obarczono
Amerykanów, ale wiele wskazuje na to,
że dokonały tego plutony Strike Force.
Alexandro Juarez
W rodzinie Alexandro Juareza doszło
ostatnio do poważnego rozłamu. Jego
najstarszy syn Raul oświadczył, że nie
ma zamiaru dłużej tolerować hańbiące-
go handlu niewolnikami i przyglądać
upokarzaniu ludzkiej godności, po czym
uciekł z rezydencji. Zabrał ze sobą mi-
łość swego życia, śliczną kreolską nie-
wolnicę Margot, którą otrzymał od ojca
na dwudzieste urodziny. Po młodym
Raulu i wybrance jego serca zaginął
wszelki ślad - po jego ostatnich sło-
wach można by się domyślić, że przejął
demokratyczne ideały Amerykanów,
lecz bynajmniej nie pomaga to w poszu-
kiwaniach. Ojciec poszukuje Raula na
wszystkie możliwe sposoby, rozsyłając
grupy swych ludzi po całej Florydzie,
przekupując pracowników Miami Vice i
obiecując wielką nagrodę każdemu, kto
naprowadzi go na ślad syna.
177
miami

Miguel Cantano szkoły dla latynoskich dzieci czeka

Dystans Cantano wobec świata i ludzi
opiera się w gruncie rzeczy na tym, że
znalazł on dla siebie ideę przewodnią
życia. Cantano uwierzył bowiem w
ideały komunizmu i postanowił wspie-
rać walkę Kubańczyków z Neodżunglą.
na odpowiedni moment, lecz nie żywi
wielkich nadziei, że ten kiedykolwiek
nadejdzie. W istocie Gomes jeszcze tego
nie wie, ale wśród jego najbliższych
współpracowników jest już dwóch
agentów Miami Vice.

Sekrety
Niejednokrotnie gościł w swojej willi
przedstawicieli najwyższych kręgów
wojskowych Nuevo Cuba i przekazywał

bohaterów Florydy
im pewne fakty na temat posunięć
Rady Miami, wielokrotnie też przekazy-
wał im duże ilości gambli, zaopatrzenia,
a nawet broni. Zafascynowany komu-
nizmem Cantano zaczął krytycznie
patrzeć na przepychanki bossów Miami,
Nicholas
gardząc ich walką o wpływy i bogactwo.
Jego współpraca z Kubańczykami sta-
„Milczący Kojot”
Krucze Skrzydło dawno już się zorien-
nowi pilnie strzeżoną tajemnicę i jak
tował, że ślepą nienawiścią Nicholasa
na razie ani Miami Vice ani Coastal
można sterować tak, by wyciągać z tego
Guard niczego nie podejrzewają.
jak największe korzyści. Wszczyna z
W podziemiach willi Cantano znajdu-
nim zatem sztuczne kłótnie, po czym za
je się rząd cel, w których boss „kolekcjo-
pośrednictwem swych ludzi w oddziale
nuje” ludzi o ciekawych osobowościach
Milczącego Kojota podsuwa mu pomysły
- artystów, buntowników, degeneratów,
na akcje, najczęściej na odbicie jakiegoś
przybyszów z innych krain, ludzi nie-
transportu latynoskich niewolników
rzadko porwanych prosto z ulicy. Na
z rąk MP. Nicholas rozbija ochronę
schwytanych ludziach przeprowadza
transportu, a samych jeńców puszcza
następnie szeregi eksperymentów,
wolno gdzieś na bagnach, gdzie później
wykorzystując przy tym również różne
wyłapuje ich po cichu oddział Kruczego
narkotyki oraz chirurgię mózgową, a
Skrzydła i sprzedaje z zyskiem zaprzy-
ich wyniki zapisuje w pamięci przeno-
jaźnionym piratom.
śnego komputera.
Nienawiść Nicholasa dawno już
wymknęła się spod kontroli i dumny

Pablo Gomes wojownik Seminoli nie kontroluje już

Gomes ma wizję. Jako jedyny z bossów
Miami wie, że miasto stoi na krawędzi
zagłady i wkrótce zostanie zniszczone
przez dżunglę, tornada i ludzką głupotę.
Powoli i wytrwale szykuje zatem ekipę
ludzi, przy pomocy których będzie mógł
odbudować cywilizację. Jego kolejnym
pomysłem jest założenie parku maszyn
budowlanych oraz tartaku, chce też
zacząć wypalać cegły. Z otworzeniem
niewielkiego, prywatnego szpitala oraz
swoich poczynań. Ostatnio w poszuki-
waniu nowych sprzymierzeńców zawarł
pakt z plemieniem mutantów z okolic
Patrick Air Force Base, których nazwał
swymi „braćmi w chorobie”. Szykuje się
zatem do kilku najazdów na szerszą
skalę, jednakże ich cel jest jak dotąd
nieznany.

178
 sekrety mistrza gry
Tony Hoax
and the Hotheads
Rok temu Tony został zwerbowany
przez Miami Vice i służy policji jako
agent w terenie. Jego niekończące się
tournee koncertowe nie jest zatem do
końca podyktowane chęcią dotarcia do
jak największej liczby fanów - Tony
pracowicie zbiera informacje o wszyst-
kich odwiedzanych przez siebie osa-
dach Everglades, poszukując dowodów
działalności ruchu oporu. Jak dotad
jego działalność przyniosła już pewne
efekty. Kilku z jego najzagorzalszych
fanów zostało aresztowanych w kilka
dni po wizycie zespołu, lecz nikt jeszcze
nie powiązał tych dwóch faktów ze sobą.
Walker
Walker jest jednym z ostatnich ludzi
na Everglades, którzy pamiętają świat
przed kataklizmem. Wie, do czego dopro-
wadziła wojna i niezgoda między ludź-
mi, tak więc postanowił poświęcić swe
życie walce o pokój. Jeśli wejrzysz mu
głęboko w oczy, dostrzeżesz niebiański
wprost spokój i niezwruszoną niczym
wiarę. Walker jest bowiem świętym,
człowiekiem natchnionym przez Boga,
jednym z ostatnich reliktów wiary
niegdyś tak potężnej.
Walker zasłyszał ostatnio o nieszczę-
ściach ludzi w Miami i zamierza wyru-
szyć do miasta, by przynieść im ulgę.
W Little Havana i innych latynoskich
dzielnicach w jakiś sposób się o tym
dowiedziano - wielu Latynosów otwarcie
modli się o zdrowie świętego ojca i z na-
dzieją oczekuje jego przybycia. Inaczej
zapatruje się na sprawę Rada miejska,
która spodziewa się wielkich zamieszek
i rozmyśla nad sposobem ich uniknięcia.
Porucznik Alfredo
„Pustak” Valdeharo
Sekret nadludzkiej siły u porucznika
Valdeharo najprawdopodobniej leży w
cyberwszczepach, które otrzymał po
odniesieniu kilku dotkliwych ran na
bagnach. Porucznik ma cyborgizowane
prawe przedramię, a w niektórych
miejscach na ciele jego skóra została
zastąpiona elastycznymi płytkami ze
specjalne wzmocnionego tworzywa.
Uczucia budzą się jednak gwałtownie
w sercu porucznika, lecz nie są to dobre
uczucia. Valdeharo dopuścił się już trzy-
krotnie złamania rozkazów kwatery
głównej - zamiast przyprowadzić ska-
zańców do Miami, przeprowadził krótką
egezkucję na miejscu. Pojawiły się już
głosy, mówiące o rychłym aresztowaniu
porucznika, ale póki co nadal działa w
terenie. Jak by na to nie spojrzeć, lep-
szego fachowca od wojny na bagnach
Motorway Patrol nie ma i szybko mieć
nie będzie, tak więc drobna niesubor-
dynacja na razie nikomu specjalnie nie
wadzi.
Horror w czworakach
Wraz z niewolnikami z Kara-
ibów do Miami trafiły dziwaczne kul-
ty, a wśród niech Voo Doo. Ponieważ
nikt nie interesuje się niewolnikami,
wolni ludzie nie mają pojęcia, co się
dzieje nocami w czwarakach. Bossowie
nie interesują się plantacjami, dopóki
przynoszą one zysk. Tymczasem
rozwijające się sekty są zagrożeniem
dla całego miasta. NA jednej plantacji
doszło do znaczących zmian. Jeden z
nowych niewolników z Haiti zaczął
się cieszyć wsród krajanów wielkim
179
miami
poważaniem. Oczywiście nadzorcy nie
zwrócili na to uwagi , chociaż zdziwił
ich wzrost wydajności w czasie prac
na polu. Pewnego pięknego dnia ów
człowiek kazał się nazywać Ojcem i
odmówił wyjścia wraz z innymi do
pracy. Bardziej zdziwieni niż wku-
rzeni poganiacze w pierwszej chwili
zaniemówili. Później nie mieli już
czasu na reakcję.
Położna z dala od miasta
plantacja jest zamkniętym światem,
więc zmiany przeszły nie zauważone.
Niewolnicy zachowują się jak zahip-
notyznowani pracują jak pracowali,
ale nie męczą się, nie przejmują się
głodem, ukąszeniami owadów, nawet
okaleczeniami. Wszyscy nadzorcy
porzucili swoje obowiązki i cały
czas poświęcają na służbę jednemu
człowiekowi - Ojcu Główny zarządca
znikł gdzieś w dżungli - błąka się
180
po bagnach szalony, z posiwiałymi
włosami. Jedzenie, alkohl i wszelkie
luksusy piętrzą się przed chatą Ojca,
który stał się dyktatorem i kapłanem
społeczności podobno służy mu jakiś
nędzarz zbłota, który zakradł się, by
zdobyć trochę jedzenia i został zabity
dwa dni temu.
Ludzi z falangi błotnej i
łachmaniarze zaczynają plotkować
o ożywionych ciałach, które pojawi-
ły się na granicy miasta. Na razie
widziano tylko dwa i prawdopodobnie
byli to żywi, a widział ich jakiś pijak,
ale przecież nigdy nic nie wiadomo.
W końcu wszyscy wiedzą, że zombie
istnieją... Now narkotyk albo ekpe-
rymenty medyczne z cybernetyką?
Daj spokój, zawsze trzeba szukać
najprosztrzego rozwiązania. W Miami
śmierć kroczy po ulicach.
181
miami
Atak na Miami
Miami w gruncie rzeczy jest słabe.
Bossom zależy tylko na bogaceniu się,
zwykli ludzie myślą tylko o tym, jak
przeżyć kolejny dzień. Zgromadzone w
Wieżowcach bogactwa nęcą piratów z
Karaibów. Być może już niedługo mia-
sto stanie się celem wielkiego ataku od
strony morza!
Na pierwszy ślad bohaterowie mogą
wpaść podczas wizyty w jednej z dziel-
nic zamieszkanych głównie przez kolo-
rowych - Little Havana lub Little Haiti.
Niektórzy ich mieszkańcy są związani
z piratami przez więzy pokrewieństwa,
albo po prostu pracują dla nich, przy-
gotowując grunt pod inwazję. Następne
tropy zawiodą drużynę do wyższych
sfer - okaże się, że jeden z bossów nie
tylko wie o ataku, ale wręcz sprzyja
piratom. Sam dyskretnie zabezpiecza
swój majątek i liczy, że po chaosie
wywołanym walkami w mieście zdoła
przejąć władzę i zapanować jako el
president - dyktator, który nie musi
się układać z żadną Radą.
Podczas takiej przygody zadania
bohaterów mogą być rozmaite - jeśli
zdecydują się zapobiec inwazji, niełatwo
będzie im dotrzeć do ludzi władzy (na
przykład pojawić się na posiedzeniu
Rady Miasta) i wzbudzić u nich za-
ufanie. Kiedy to już się uda, przyjdzie
kolej na pracowite zbieranie informacji
i wyłapywanie tych, którzy pomagają
piratom, a w finale wielkie przygo-
towania do obrony Miami. I wreszcie
obrona, podczas której będą odgrywali
ważną rolę, może nawet współdowodzili!
Żeby nie było łatwo, w przygodzie mogą
się pojawić zdrajcy i podwójni agenci -
wśród Coastal Guard albo w szeregach
Miami Vice.
Wybierając stronę piratów bohatero-
wie zamienią się w szpiegów infiltru-
jących obronę miasta. To, czy posłużą
się zabójstwami, przekupstwami, czy
182
po prostu wiedzą techniczną (np.
uszkadzając silniki okrętów) zależy od
rozwoju akcji przygody. Potem nastąpi
atak, w trakcie którego drużyna będzie
miała okazję splądrować bogatą dziel-
nicę miasta. Ale być może nie chodzi
tylko o zwykłą grabież? Co, jeśli atak
piratów posłuży bohaterom jedynie
jako zasłona dymna do przeprowadze-
nia własnej akcji? Może drużyna chce
dostać się do więzienia i wyciągnąć
przyjaciół, albo wyzwolić hibernatusów
z Lodówkowa? Może trzeba dostać się
na wysokie piętra wieżowca i zdobyć
unikalne urządzenie lub technologię?
Piraci zaatakują i zanim uderzenie
straci impet, wycofają się z łupami.
Po ich inwazji Miami zacznie powoli
stawać na nogi, tyle, że miasto będzie
już inne - jedni bossowie zginą, Mia-
mi Vice zostanie rozbite, z Karaibów
przywleczone zostaną nowe nasiona
Neodżungli. Odbudowywanie miasta to
również znakomity temat na przygody.
Zaginione Miasta
Bliższa i dalsza okolica Miami - niegdyś
zurbanizowana i nowoczesna - popadła
w ruinę w czasie wojny i po przejściu
związanych z nią katastrof żywioło-
wych, a potem huraganów. Następnie
tereny wokół miasta zamieniły się w
bagna, albo zostały ogarnięte przez Neo-
dżunglę. W rezultacie na całym terenie
Florydy powstały obszary nazywane
Zaginionymi Miastami. Wszyscy ich
mieszkańcy zginęli i od czasu zakoń-
czenia wojny na terenie wielu z nich
nie postała na terenie noga człowieka.
Zaginione miasta są pełne skarbów
i tajemnic. W niektórych gnieżdżą się
potwory, inne zostały zajęte przez dzi-
waczne kulty wyznające Neodżunglę,
albo przez rządzące się dziwacznymi
prawami społeczności. Ze względu na
ciekawą scenografię (odosobnienie,
dżungla, bagna i potwory), zaginione
 sekrety mistrza gry
miasta doskonale nadają się do roz-
grywania scenariuszy przygodowych.
Postapokaliptyczny Indianana Jones
może okazać się świetną rozrywką i
odskocznią od typowych przygód z mut-
kami i Molochem. Ponieważ istnienie
Neodżungli otwiera niemalże nieograni-
czone pole do popisu dla wyobraźni, w
trakcie rozgrywania scenariusza mogą
się pojawić najbardziej fantastyczne
stworzenia i przedmioty.
Hibernatory
Miami stoi na zadziwiająco wysokim
poziomie medycznym. To dziwne, zwa-
żywszy, że w mieście nie ma praktycz-
nie Speców z innych dziedzin, natomiast
lekarzy - niewolników i wolnych - jest
stosunkowo sporo. Jak dotąd nikt nie
zastanawiał się, dlaczego akurat Mia-
mi stało się centrum leczenia chorób
i aplikowania cyborgizacji. Być może
bohaterowie będą pierwszymi, którzy
wyjaśnią tą zagadkę?
W ruinach miasta znajduje się legen-
darne Lodówkowo - schron, w którym
tuż przed wybuchem wojny umiesz-
czono grupę pracowników naukowych
związanych z miejskim uniwersytetem
- w większości są to profesorowie me-
dycyny i ich rodziny. Lodówkowo jest
własnością Woodsa, który zazdrośnie
strzeże swojego sekretu. Udało mu się
obudzić kilkoro spośród naukowców
- są oni odizolowani i pozbawieni moż-
liwości skontaktowania się ze światem
zewnętrznym. Zdani na łaskę i nieła-
skę bossa, w zamian za utrzymanie
i obietnicę bezpieczeństwa dla nadal
zamrożonych rodzin, szkolą co bardziej
inteligentnych niewolników Woodsa.
Naukowcy przekazują niewolnikom
wiedzę, której nikt oprócz nich już
nie pamięta - sposoby leczenia chorób
tropikalnych, umiejętność wszczepiania
biocybernetyki i metody wytwarzania
farmaceutyków.
Jeżeli z jakiegoś powodu jeden z bo-
haterów - Spec o dużej wiedzy - dostanie
się w niewolę, być może Woods pozna się
na nim i wyśle postać na „kurs szkole-
niowy” do jednego ze swoich profesorów.
Gdyby bohaterowie znaleźli sposób na
odbicie kumpla, a wraz z nim przynaj-
mniej jednego z naukowców, mogliby
wprowadzić sporo zamieszania w sto-
sunkach panujących w mieście. Pozo-
stali bossowie na pewno zainteresowa-
liby się Lodówkowem, a gdyby wyszło
na jaw, że Rada ukrywa lekarstwa na
powszechne choroby, wśród prostych lu-
dzi mogłoby dojść do zamieszek. Z kolei
zamieszki mogą się przerodzić w rewo-
lucję, a w nagrodę za dokonane czyny,
bohaterowie - chcąc nie chcąc - zostaną
wyniesieni na czoło powstania biedoty.
Zaginiony świat
W ruinach dawnego Muzeum His-
torii Naturalnej znajdują się obec-
nie słynne podziemia z kośćmi
dinozaurów. Bossowie sporo płacą za
przyniesienie jaszczurzych gnatów,
ale poniewż lochy są niebezpieczne
i trudno dostępne dla amatorów,
chętnych do poszukiwań brakuje. Na
wyprawę skusiła się trójka młokosó,
świeżo przyjętych do Ligi Złomiarzy
- grupa zeszła na dół i nie powróciła.
Najprawdopodobniej niefortunni
poszukiwacze już nie żyją, ale Liga
chce pokazać że troszczy się o swoich
członków i wynajmuje drużynę któa
odnajdzie zaginioną ekspedycję.
Gdzie tkwi haczyk? Otóż w
podziemiach nie zagineła żadna ek-
spedycja Ligi. Szpieguijąc konkurencję
organizacja poznała lokalizację
czaszki tyranozaura. Dowiedziała
się również, że czasza jest strzeżona
przez jakiegoś nieznanego potwora
= być może bestię, która przypełzła z
Neodżungli, albo - jak chcą niektórzy
- zywego dinozaura. Konkurencja
to Wschód-Zachód, firma kurierska,
183
miami
która nie ma żadnego doświadczenia
w poszukiwaniu gambli, ale
postanowiła odnaleźć czaszkę dla
Nowego Jorku, który zapłaci całkiem
sporo. Amatostwo poszukiwaczy ze
Wchód-Zachów zamieściło się trzy
dni temu to oni pobłądzili w korytar-
zach podziemnych ruin ogromnego
kompleksu(chociaż liga o tym nie
wie!). Po co naprawdę wunajęto bo-
haterów? Ich prawdziwym zadaniem
będzie zabicie potwora stojącego na
straży czaszki (oczywiście drużynie
nie powiedziono o nim!). W ślad za
naszymi śmiałkami pójdzie grupka
Łowców, którzy cichaczem zabiorą
czaszkę z legowiska stwora przec co
oszustwo nie wyjdzie na jaw, a Liga
nie będzie musiałą z nich płacić.
Ta przygoda to prawdzi-
wy dugngeon crawl, zmieszany z
opowieścią przygodową. W poszuki-
waniu zagubionej ekspedycji bohater-
owie muszą stawić czoła okropnościom
i dziwom podziemniego świata. Wlące
się korytarze potwory w których nie
widział podsłoneczny świat i wreszcie
dwie konkurujące ze sobą ekipy
- wycieńczeni9 kurierzy i Łowcy
podążający śladem bohaterów.
Bez skrupułów
Niedawno do miasta przybyła trójka
Aniołów Miłosierdzia. Rozbili na-
miot i za darmo leczą biedaków,
utrzymhając się z dobrowolnych dat-
ków. Popyt na miejskich konowałów
spadł, a ponieważ większośc to
niewolnicy, zyski z paktyki czerpią
bossowie. Nic dziwnego, że są za-
niepokojeni całą sprawą. Nie chodzi
nawet o gamble, bo straty nie
są poważne, ale o zasady - byle
przybłędy nie powinny zaburzać
panujących w mieście porządków i
prowadzić działalności wywrotowej,
184
ucząc ludzi że można coś dostać za
darmo. Ten procedens to kamyc-
zek, który może wywołać lawinę.
Jeśli bohaterowie szykają pracy,
chcą się wkupić w łaski miejscowej
szychy albo jeśli jednen z bosów
chce spawdzić ich kompetycje przed
powierzeniem jej ważnego zadania,
dryżyna może się podjąc rozwiązania
problemu. Sęk w tym że Anioły
Miłosierdzia wyraźnie cierpią na
syndrom męczennika i nie dadzą się
łatwo przekonać, że robią źle. Zadani-
em Bohaterów będzie rozstrzygnięcie
konfliku - jak to zrobią, zależy tylko
od nich. Zastraszanie nie pomoże na
pewno. Podobnie przekupstwo nawet,
jeśli bossowie zaoferują Aniołom leki
w zamian za odejście. Dar przeko-
nywania załatwi sprawę tylko jeśli
zostanie poparty dobrymi argumen-
tami, a i wówczas Anioły przedstawią
swoje warunki. Zgodzą się odejść tylko
jeśli bossowie decydują się zwiększyć
dostępność lekarstw i zmiejszyć ich
ceny.
Bohaterowie bedą musieli
podjąć negocjacje między bossami i
pracującymi za darmo lekarzami.
Kiedy wyda się im że osiągneli
kompromis, treść zlercenia ul-
egnie drobnej zmianie. Bossowie
zorientują się, że oni - władcy Mami
- zostali wplątani w rozmowy z
jakimś wędrowczymi znachorami,
co jest, wkurzające. Teraz bohater-
owie muszą po prostu zabić Anioły
Miłosiedzia. Ponieważ jednak śmierć
lekarzy doprowadziłaby do wybuchu
zamieszek ( i wtedy ściagnęła na Mi-
ami uwagę tej ogólnokrajowej organi-
zacji), trzeba ich zlikiwodać po cichu,
ale tak żeby ciała trójka wiedziałą iż
ginie za sprzeciwstawienie się woli
bossów. Zleceniodawcy żądają również
dowodu wykonania misji.
Drużyna nie może wycofać
się ze zlecenia.
185
miami
E verglades wciąż pozostaje w ruchu.
Licz się z tym, że po zakończeniu
pory deszczowej twój ulubiony kanał
wodny będzie płynął inaczej. Bądź
gotowy na to, że wygodne betonowe
nadbrzeże w Orlando mogło już zapaść
się w błoto, międzystanowa 41 na
długim odcinku zamieniła się w basen
pływacki, a osada, w której nie było
cię przez trzy lata, jest już posępnym
gajem bagiennych drzew.
Niestety, zwierzęta też się zmieniają
- to wina Neodżungli, która miesza w
genach jakby sobie przyrządzała kogel-
-mogel. Jedyną pewną rzeczą odnośnie
fauny na Florydzie jest to, by niczego
nie zakładać z góry. Możesz byś w stu
procentach pewien, że oglądany przez
ciebie wąż jest znanym ci gatunkiem,
a jeleń na celowniku wygląda normal-
nie i zdrowo, ale nigdy nie wiesz, czy
przypadkiem nie wylazł z Neodżungli.
Niekoniecznie oznacza to jakiekolwiek
poważniejsze mutacje - nie zakładaj od
razu, że wąż plunie ci jadem w oczy,
a jeleń zaszarżuje na ciebie z agresją!
Może po prostu ich mięso stało się
śmiertelną trucizną?
Polowanie na bagnach to koniecz-
ność, bo jeść coś trzeba, ale jest to też
ogromne ryzyko. Tropiąc zwierzęta
bądź rozważny i zawsze zostaw sobie
jakąś drogę ucieczki, bo natura stała
się tu naprawdę nieprzewidywalna.
A teraz opowiem ci pokrótce o najczę-
ściej spotykanych tu dziwadłach, takich
co to już się nawet dorobiły nazwy.
Węże
Całe szczęście, że gady nie myślą.
Czasem, gdy siedzę sobie na mojej
Betty i łowię okonie, nachodzą mnie
jakieś głupie myśli. Raz mi przyszło
do głowy, że gdyby te zimnokrwiste
paskudztwa potrafiły pogłówkować,
pewno szybko by się zorientowały, że
jest ich tu ze sto razy więcej niż nas,
186
ludzi. Pochłonęły by nas w tydzień.
I co z tego, że nie mają karabinów,
ani nawet rąk, by za nie chwycić?
Popatrz tam, między kępami zarośli...
Widzisz, jak toto zasuwa? To regina,
najszybszy wodny wąż na Florydzie.
Nie jest jadowity, ale za to dwa razy
szybszy od jakiegokolwiek pływaka.
Dzieciaki czasem łapią takiego do worka
i puszczają na wodę, żeby się z nim
ścigać. Chłopie, nie mają szans! To tak
jakbyś próbował swego własnego pierda
pochwycić czerpakiem!
Ale reginka to ładny wąż, ciemno-
brązowy na grzbiecie, jaśniejszy na
podbrzuszu. Ma około pół metra i jak
płynie przy burcie to warto chwycić w
siatkę, bo jest dość smaczny. Ale jak
płynie daleko, to zapomnij. Zbyt szybki,
skubaniec.
Nerodia, którego nazywamy czasem
wężem brązowym, nie jest tak szybki,
ale znacznie większy, ma do półtora
metra długości. Jest jeszcze ładniejszy
od reginki - jasnobrązowa skóra z ciem-
nymi plamami, chłopie, za kilkanaście
takich każdy buc z Miami otworzy
przed tobą drzwi do magazynu. Ale
lepiej z takimi uważać, dobrze ci radzę.
Z bucami z Miami też, jasna sprawa,
ale przede wszystkim z wężami. To wo-
jownicze bydlę i jak go zdenerwujesz,
to cię dziabnie, a wtedy...
Cóż, nie wiem, co wtedy. Bydlę nie
jest jadowite, ale skąd wiesz, co wcze-
śniej żarło? Skąd wiesz, co się dostanie
do twojej krwi? Tak więc - jeśli nie
umiesz łapać węży, to lepiej zostaw to
innym.
Jest jeszcze inna sprawa - węża brą-
zowego czasem myli się z mokasynem
błotnym. Jak zobaczysz oba wynurzone,
to w czoło się pukniesz. Jak takiego
można pomylić, co? Przecież mokasyn
jest prawie czarny, z ciemnozielony-
mi zygzakami! Jasna sprawa, kolego,
ale oba węże najczęściej spotkasz w
zanurzeniu, a wtedy nie ma mocnych.
 sekrety mistrza gry
A mokasyn jest jadowity. Cholernie
jadowity.
Co więcej, większość węży toleruje
tylko słodką wodę, ale ten pływa rów-
nież w słonej. Pełno ich w estuariach
namorzynowych, chociażby.
Na lądzie zaś można spotkać węża
koralowego. Jak wygląda? No, jestem
pewien, że kiedy już go zobaczysz, od
razu będziesz wiedział, że to ten. Jest
po prostu bajecznie kolorowy, ale te
kolory to tylko ostrzeżenie: „Nie doty-
kaj mnie! Nic ci nie zrobię, ale idź sobie
w cholerę!”. I szczerze powiedziawszy,
lepiej tak zrobić.
To dobry system, no nie? Węże też
o tym wiedzą - tu, na Florydzie, są
jeszcze dwa inne, niejadowite gatunki,
które naśladują go barwą i żerują sobie
na jego reputacji. Rozróżnienie ich to
nie problem - ten jadowity ma czarny
pysk, a dwa pozostałe, niegroźne, mają
czerwone, ale nie radzę ci bawić się w
eksperta. Po prostu nie dotykaj niczego,
co jest kolorowe i syczy, OK.?
Jedyny minus jest taki, że koralowce
zagrzebują się pod stertami suchych
liści lub w norach między korzeniami
drzew. Czasem po prostu na niego na-
depniesz.
Są tu też i węże, które znajdziesz
na drzewach, na przykład prześliczny
wąż zbożowy. Nie mam pojęcia, skąd ta
nazwa - nigdy nie widziałem zboża na
Florydzie, prócz tego butelkowanego -
ale wielokrotnie widziałem, jak sunął
po pniu drzewa czy wślizgiwał się w
dziuplę. Na pewno go rozpoznasz, to ja-
snobrązowa ślicznotka, pokryta rudymi
lub żółtymi plamami w czarnej obwódce.
Skóry stoją diablo wysoko w Miami, a
że wąż jest niejadowity i niegroźny dla
człowieka, tak więc tutejsi łapią je na
potęgę.
Ja tam się jednak w to nie bawię. To
dusiciel i sięga dwóch metrów. Kumpel
widział, jak raz miażdżył psa. A szyja
człowieka nie jest grubsza od szyi psa.
Powiem ci tak - Everglades to miej-
sce, w którym niczego nie możesz być
pewien. Sam rozpoznaję kilkanaście
gatunków węży, potrafię je tropić, a
nawet łapać, ale na wszelki wypadek
tego nie robię. Dlaczego? Może dlatego,
że te stworzenia nie znają ludzkiego
lęku przed terenami skażonymi, nie
ucieka od Neodżungli? Wąż nie wystra-
szy się miejsca pełnego bulgoczącej breji
albo rozsianych w powietrzu pyłków, od
których człowiek by się szybko udusił.
Uwije sobie tam norę i czasem faktycz-
nie szybko zginie, ale jeśli przeżyje? Co
będzie, jeśli następnego ranka wypeł-
znie silniejszy, szybszy, sprytniejszy?
Nie rozumiem, jak to się dzieje, ale
gady przed kilkadziesiąt milionów lat
opierały się ewolucji, a teraz mutują jak
szalone. Mądrale gadają, że to Neodżun-
gla zmienia wszystko, czego dotknie.
Tak czy inaczej, skąd mam pewność,
czy obserwowany przeze mnie wąż to
naprawdę reginka? A może to mutant,
który owinie mi się wokół szyi i wpije
w oczy?
Hehe, żartuję, ale temat w sumie
jest mało śmieszny. Posłuchaj opowieści
ludzi, którzy je łowią. Włos się jeży, gdy
jeden z drugim się rozgada. Pokazują
blizny po ugryzieniach podwójnego
szeregu zębów, siniaki po splotach sze-
rokości opony samochodowej, a nawet
oparzenia! Kiedyś widziałem skórę grze-
chotnika z wybrzuszeniami w miejscu,
gdzie gad ma łapy. Co tu dużo mówić,
strach mnie obleciał.
I cieszę się, że gady nie myślą.
Mokasyn błotny
Starzy Seminole opowiadają legendę o
tym, jak to młody Indianin wędrował
kiedyś po bagnie, kiedy nagle usły-
szał nad sobą krakanie kruka. Nie
przerywając wędrówki uniósł głowę,
by przyjrzeć się ptakowi, lecz w tym
momencie poczuł bolesne ukłucie. Gdy
187
miami
spojrzał w dół, czarny wąż już chował
się w zaroślach. Kruk odleciał, wrzesz-
cząc z radością.
To tylko opowiastka, która ma cię
przestrzec... Nie, nie przed wężami, ale
przed brakiem ostrożności. Poza tym
nie do końca jest prawdziwa. Moka-
syny są dość płochliwymi wężami i
człowieka same z siebie nie zaatakują.
Co więcej, w istocie są dość trujące, ale
śmiertelnego niebezpieczeństwa dla
życia czy zdrowia nie stanowią. Ich jad
bez trudu zabije dziecko, lecz nie sądzę,
by poważnie zagroził dorosłemu. Rzecz
jasna, kilka dni gorączki, dreszczy i
majaków po ukąszeniu mokasyna masz
jak w banku, ale twoje życie nie jest w
niebezpieczeństwie.
REGUŁY
Aby zauważyć w porę skrytego w trawie
węża, trzeba zdać Problematyczny lub Trud-
ny test Percepcji (ustala MG, zależnie od
warunków). Jeśli test nie wyjdzie, depczący
węża pechowiec zostaje ukąszony.
Współczynniki spadają w wyniku zatrucia
jadem o tyle, ile zdecyduje MG (natychmia-
stowa pomoc, wyssanie jadu itp. - utrata 3
punktów z każdego Współczynnika; nieudolna
pomoc lub jej brak - utrata około 6 punktów;
postać nie przerywa marszu - utrata do 12
punktów). Jad zaczyna działać po kilku mi-
nutach - co godzinę zwiększając karę o 1 aż
do ustalonego przez MG poziomu. Działanie
jadu zaczyna mijać po 12 godzinach, wtedy
podobnie co godzinę kara maleje o 1.
Pijawka nadrzewna
Na pewno wiesz, co to pijawka, no nie?
Świetnie, to teraz wyobraź sobie coś
takiego powiększone kilkanaście razy,
jak ci spada na szyję. Nie, to nie głupie
żarty. Takie bydlaki naprawdę na Flo-
rydzie mieszkają, a co gorsza, jest ich
tu coraz więcej. No, nie jest to wąż, ale
świństwo bywa równie groźne.
Pijawki wydają się być pozbawione
jakichkolwiek zmysłów, lecz zdaje się,
że wyczuwają ciepło. Całe dnie spędza-
ją na drzewach, ciasno przylegając do
kory, by w odpowiednim momencie
188
skoczyć na przechodzące niżej zwierzę
lub człowieka. W tej samej chwili pi-
jawka zaczyna ssać i wierz mi - masz
jakieś dziesięć do piętnastu sekund, by
w jakikolwiek sposób zareagować. Po
upływie tego czasu zaczyna ci się kręcić
w głowie, uginają się pod tobą kolana i
nagle tracisz przytomność.
Pijawka rzadko zabija, ale tak po-
ważny ubytek krwi bardzo osłabia
człowieka, a wiadomo, jakie szanse
na przeżycie masz na Everglades, gdy
nawet pełzać szybko nie możesz. Co
gorsza, te świństwa przenoszą również
naprawdę paskudne choroby, tak więc
wystrzegaj się ich ponad wszystko.
Nie przechodź pod rozłożystymi, nisko
wiszącymi konarami drzew, a kiedy już
toto spadnie ci na kark, musisz odkroić
ją nożem. Boli jak jasna cholera, naj-
prawdopodobniej pociachasz sobie kark,
ale być może unikniesz wyssania lub
zakażenia. Pewniejszym sposobem jest
ogień, ale nie sądzę, byś nosił przy sobie
płonąca pochodnię, prawda?
REGUŁY
Aby zauważyć w porę spadającą pijawkę,
trzeba zdać Problematyczny lub Trudny test
Percepcji (ustala MG, zależnie od warunków).
Jeśli test nie wyjdzie, pijawka uczepia się
ofiary.
W każdej turze ofiara słabnie (otrzymuje
karę -1 do wszystkich Współczynników) i
ma prawo do jednej próby uwolnienia: musi
w tym celu zdać test Pierwszej pomocy lub
Zwinnych dłoni. Test może przeprowadzić
sama ofiara (test Bardzo trudny) lub któryś
z jej towarzyszy (test Problematyczny).
Oderwana pijawka oczywiście nie walczy w
żaden sposób.
Pantery
Widziałeś tą wielką, nadgryzioną przez
mole, którą Jackie Wrzodas rozwiesił
nad barem. Tak, ta bez głowy. To pante-
ra, prawdziwa florydzka pantera.
Gdzie się podział łeb? A widziałeś
giwerę, którą się Wrzodas podpiera,
jak idzie przymknąć drzwi? No, swego
czasu, jak był jeszcze młody i piękny,
 sekrety mistrza gry
strzelba jeszcze działała i to działała
świetnie. Jednego wieczoru stanął sobie
na progu, by się z kulturą odlać na ze-
wnątrz, kiedy nagle bydlę pojawiło się
na podwórzu. Szło na nisko ugiętych
łapach, wbijając w Jackiego nienawist-
ne spojrzenie, od którego ponoć mu się
aż zimno zrobiło. Zwierzak musiał być
zdesperowany, gdyż pantery rzadko
zbliżają się do ludzi - na szczęście Jac-
kie miał spluwę tuż przy drzwiach.
Wymierzył i jak nie walnie z dwóch
rur! Gościu, smark i woda! Z dziesięciu
metrów nie można chybić!
Wtedy Wrzodas był młody i piękny,
teraz, jak ksywka podpowiada, jest
tylko piękny, ale latka lecą, a dla mnie
dalej jest to jedyna pantera, jaką kie-
dykolwiek widziałem. A żałuję, wiesz?
Może się zdziwisz, ale dla mnie pantera
to prawdziwa królowa bagna, cicha,
dumna i zabójcza. Aligator to tylko
głupie bydlę, leży w błocie z rozdzia-
wioną paszczą i czeka, aż mu co w nią
wlezie, ale pantera to piękne i sprytne
zwierzę...
To znaczy, tak sobie ją wyobrażam.
Tak naprawdę to niewielu ludzi
widziało panterę. Ponoć przed wojną
gatunek ogłoszono za wymarły, ale
chyba skorzystała na tym, że Florydę
zarosła życiodajna Neodżungla, a ludzi
ubyło, hehe... Dobrze, że chociaż ktoś.
Po wojnie ludzie zaczęli tu i ówdzie
dostrzegać ślady łap, potem znajdować
obżarte zwłoki jeleni, ktoś potem uj-
rzał z oddali matkę z młodymi i krok
po kroku przyzwyczajaliśmy się do
myśli, że koty wróciły. Nie ma się jed-
nak czego bać - pantery trzymają się
najgłębszych mateczników, a ścieżki z
człowiekiem krzyżują z rzadka.
A Wrzodas? Że niby wyjątek po-
twierdza regułę? Nie sądzę, tym bar-
dziej, że na Everglades nie ma reguł.
No, uczciwie ci się z gęby patrzy,
tak więc polej jeszcze, to opowiem ci
do końca. Spotkałem kiedyś jednego
starego myśliwego, który nie mówił o
panterach inaczej, jak „tych pieprzo-
nych ogoniastych popierdzielstwach”.
Facet opowiadał, że znajdował gniazda
panter, pełne ludzkich szczątków, a
raz nawet trafił do małej osady, którą
pantery wyczyściły do cna. Próbowałem
się z nim kłócić, ale zwymyślał mnie.
„Znam się na śladach!” ryknął „Lepiej
niż ty na ciągnięciu bimbru z butelki! A
nawet gdybym nigdy żadnego śladu pie-
przonego, ogoniastego popierdzielstwa
nie widział, to mogłem sobie obejrzeć
ścierwo samego popierdzielstwa! Leżało
rozprute czyjąś kosą na środku wioski!”
Pół roku później jeden „fistaszek” mi
opowiedział, że „mesesmani” ustrzelili
panterę w środku Miami. Nie wiem, co
o tym myśleć, naprawdę. Być może to
szlachetne zwierzę naprawdę zasmako-
wało w ludzkiej krwi?
Pantera florydzka
Pantery boją się ludzi i niechętnie prze-
bywają w ich otoczeniu. Choć są to stwo-
rzenia szybkie i silne, wolą unikać bez-
pośredniego kontaktu z człowiekiem i
napotkawszy go na szlaku, ulatniają się
bezszelestnie. Są natomiast przesłanki
ku temu, że pantery są człowiekiem
zainteresowane - osoby wrażliwsze na
bodźce z zewnątrz nieraz opowiadały, że
odnajdowały ślady panter po tym, jak
przez jakiś czas dręczyło je wrażenie
bycia obserwowanym.
Niestety, zdarza się ostatnio, że śle-
dzenie ludzi jest rozpoznaniem przed
atakiem - niektóre pantery, zwłaszcza
samice, zaczęły gustować w mięsie
ludzkim i wygląda na to, że ich młode
odziedziczyły upodobania matek. Z dru-
giej strony, szczenięta panter stają się
obiektem zainteresowania bossów Mia-
mi, którzy nakazują je łapać i tresować
na zwierzęta obronne. Nie dziwię się, że
się mamy wkurzyły.
189
miami
REGUŁY
Agresja: głodna = 15 / najedzona = 9, Spryt: od
13, Zręczność: 12, Ruch: 1 segment = 2 metry,
Limit obrażeń: 1 Ciężka i 2 Lekkie
Akcje: 3-metrowy skok i powalenie na
ziemię (2 segmenty); Ugryzienie (1 segment,
obrażenia lekkie); Blok (1 segment)
Dzikie koty
Znacznie groźniejsze od panter, bo częst-
sze, są jednak dzikie psy i koty. Ciężko
w to uwierzyć, ale przed wojną ludzie
naprawdę woleli trzymać po domach
koty niż małpy. Właściciele wyginęli,
ale zwierzaki przetrwały i to na nasze
nieszczęście, gdyż nigdy nie spotkałem
paskudztwa bardziej podstępnego od
kota. Chłopie, nie dalej jak zeszłej pory
suchej wytruliśmy stado trzydziestu
tych choler - potrafiły bezszelestnie
wkraść się do zagrody ze świniami,
ubić najtłustszą, wychłeptać jej krew,
pożreć mięso i zniknąć bez śladu! Tom-
my Łysa Pała opowiadał mi raz, jak go
powaliło choróbsko i zległ w szałasie,
który zostawili stalkerzy. Obudził się z
gorączki, patrzy, a tu kot mu siedzi na
klacie. Zrobiło mu się ciepło, to zasnął
znowu, a gdy się obudził, kotów było już
z dziesięć. I tak jakoś dziwnie na nie-
go patrzyły, miauczały. Dał radę dwa
zastrzelić, to reszta zwiała, ale powrót
do zdrowia kosztował go sporo zdrowia.
Daj spokój, koty to paskudztwa.
I nikt mi nie wmówi, że przed wojną
były inne.
Dzikie psy
Z psami jest jeszcze gorzej - czym głod-
niejsze, tym silniejsze, sprytniejsze i
odważniejsze. Kiedy na szlaku stanie
wataha wychudłych, poznaczonych
bliznami, warczących głucho bestii,
podawaj tyły - i to szybko, zanim cię
osaczą. Zasuwaj na drzewo, do chaty, do
wraku samochodu, wszędzie, gdzie tylko
masz szansę zmniejszyć ich pole ataku.
190
I lepiej miej przy sobie dużo amunicji.
Są ludzie, którzy polują na psy dla
ich szczeniąt. A to chyba największy z
dziwów Everglades - przygarnięty mały
piesek staje się twoim przyjacielem na
całe życie, nawet kiedy sam się stanie
wychudłym, pobliźnionym, warczącym
potworem. Za miskę żarcia i potarga-
nie za uszami pies będzie czuwał przy
tobie dzień i noc, w twojej obronie rzuci
się na bandę mutantów, wyholuje cię
z grząskich piasków, a nawet obsika
transporter MP. Stary Greg Kulas bar-
dziej rozpaczał po tym, jak mu krokodyl
wciągnął Lessy’ego, niż po tym, jak mu
starą stuknął ganger.
REGUŁY
Agresja: głodny = 12 / najedzony = 5, Spryt:
od 10 do 12, Zręczność: 8, Ruch: 1 segment =
2 metry, Limit obrażeń: 1 Ciężka i 2 Lekkie
Akcje: 2-metrowy skok (1 segment); Ugry-
zienie (1 segment, obrażenia Lekkie); Blok (1
segment)
Ugryzienie: Udane ugryzienie oznacza, że
pies trzyma ofiarę, zadając w każdej turze
Lekką ranę. Aby uwolnić się od pochwycenia
trzeba zadać psu minimum Lekką ranę. Pies
trzymający zębami ofiarę nie może używać
Bloku.
Chodząca żywność
Tak, tu na bagnach człowiek dawno
już nie jest panem sytuacji i musi się
dzielić z innymi myśliwymi. Na szczę-
ście terenów łowieckich tu w bród i tak
długo, póki masz głowę na karku i ciut
farta, z głodu nie umrzesz, nawet jeśli
nie umiesz celnie strzelać. Wystarczy
wiedzieć co nieco o zastawianiu wny-
ków, by nasze mokradła podzieliły się
z tobą kilkoma smakowitymi stworzon-
kami. Jadłeś kiedyś pieczeń z oposa na
ostro? Palce lizać! Przy brzegach stawów
i rzeczułek nietrudno o szopy, w wodzie
uwijają się wydry, a na lądzie lisy,
borsuki i nornice. Nie ma co wzgardzić
też prostą wędką, siatką czy nieskom-
plikowanym harpunem - nie ma to jak
okoń z rusztu czy dobrze przyprawiona
 sekrety mistrza gry
zupa żółwiowa.
Jelenie
Z dobrą giwerą i garścią nabojów
możesz się pokusić o inne zdobycze,
jak na przykład jeleń wirgiński. To
ostrożne zwierzę, które dawno już się
nauczyło, że czujność jest kluczem do
przeżycia. Nawet mistrzowie skradania
rzadko są w stanie podejść stada, a
jeśli spotkasz jelenia na szlaku, masz
dosłownie sekundę na oddanie strzału.
Tym zwierzętom starczy cień cienia
podejrzenia, że człowiek jest w pobliżu,
by natychmiast znikły.
Najłatwiej zaczaić się na nie wcze-
snym świtem przy którymś z ulu-
bionych wodopojów jeleni. Nie jest
to jednak proste zadanie, nawet gdy
znajdziesz dla siebie dobrą kryjówkę
pod wiatr - nigdy nie wiadomo, czy
jelenie do tego wodopoju przyjdą, a o
świcie szaleją chmary spragnionych
krwi komarów. A jak już tego jelenia
ustrzelisz, to i tak nie ma gwarancji, że
doniesiesz zdobycz do domu. Jeśli przy
wodopoju czai się aligator, to nie masz
szans na obiad.
Ptaki
No, chyba że wybierzesz się na ptaki.
I tu muszę cię pocieszyć - ptaków na
Everglades jest po prostu zatrzęsienie i
na szczęście nie mają takiego instynk-
tu samozachowawczego jak jelenie. Na
rzece Shark i właściwie na każdym
kanale wodnym możesz natknąć się
na ibisy białe czy dławigady, a przy
wysepkach wzdłuż wybrzeża Florydy
znajdziesz całe stada warzęch różo-
wych, flamingów, czapli i pelikanów.
Tam nie grozi ci już konkurencja ze
strony tych cholernych jaszczurów,
ale uważaj, do czego strzelasz. Mięso
pelikana to żylaste, łykowate badziewie,
którego nie przełkniesz nawet w obliczu
śmierci głodowej. Wystrzegaj się także
strzelania do ptaków, które wyglądają
na chore lub ociężałe. Niewykluczone,
że najadły się skażonych ryb lub zbyt
długo przebywały w jakiejś skażonej
strefie, a to oznacza, że ich mięso może
być śmiertelną trucizną. Pamiętaj, by
głód nigdy nie popchnął cię do zjedzenia
byle czego, jeśli nie chcesz sam stać się
pokarmem dla aligatorów. One są mało
wybredne. Wsuną cię razem z butami
z ich kuzyna.
Aligatory i krokodyle
Widzę po minie, że z Robalem już gada-
łeś? I co, powiedział ci, że aligatory to
głupie bydlaki? I zasuwał jakieś pier-
doły o panterach? Cały Robal. Nakładli
mu do łba fantastycznych historyjek
raz i drugi, to sam je zaczął powtarzać.
Ech, tam.
Powiem ci prawdę, brachu - aligatory
to nie bydlaki. A co więcej, to nie głupie
bydlaki. No, braćmi też bym ich nie na-
zwał, ale to na pewno nasi partnerzy.
Nie rób takiej zdziwionej miny. Jakby
na to nie patrzeć, Everglades jest po-
dzielone równo między nas i gady. One
rządzą wodą, a my lądem - jakże zatem
nie nazwać ich partnerami? A szkoda
jakoś partnera bydlakiem nazwać, a
zwłaszcza takiego, co ci nigdy krzywdy
nie zrobił...
Co, patrzysz na moją rękę i dziwisz
się, jak mogę takie rzeczy wygadywać?
Tak, to ślad po szczęce krokodyla. Po-
chwycił mnie, gdy wpadłem do wody
podczas pościgu za gangerem - na
szczęście miałem pod ręką nóż i jakoś
rozwarłem jego szczęki... Hehe, przez
tydzień nie mogłem kufla unieść!
Ale wracając do tematu, połowa ludzi
na Everglades ma na sobie pamiątki
po walce z krokodylem czy aligatorem,
ale niewielu żywi do nich nienawiść.
Gady to po prostu część naszego świata,
podobnie jak muł, deszcz czy bimber. Po-
191
 miami
trafiłbyś nienawidzić muł? Pewnie tak,
ale po co? Jeśli denerwuje cię coś tak
powszedniego jak muł, to pakuj manat-
ki i zjeżdżaj z Everglades, zanim ktoś
ci spuści łomot za marudzenie. Zdarza
się, że krokodyl czy aligator poszarpie
kogoś z naszych, ale przecież to nie jego
wina. Jest przecież tylko wygłodniałym
gadem, który od tysiącleci poluje na
biegające mięso, hehehe!
REGUŁY
Agresja: głodny = 14 / najedzony = 8, Spryt:
12, Zręczność: 7, Ruch: 1 segment = 1 metr,
Limit obrażeń: 1 Krytyczna i 1 Ciężka, Pan-
cerz: Lekki
Akcje: Ugryzienie (2 segmenty, obrażenia
Ciężkie)
Powyższe statystyki dotyczą krokodyla /
aligatora w wodzie.
Krokoświry
No, tu trochę przesadziłem, przyznaję.
Poluję na krokodyle od wielu, wielu lat,
brachu, i napotkałem już wiele takich,
które przedkładały ludzką krew nad
cokolwiek innego. W fachu nazywamy
je „psychocrocs” - krokoświry, ale to
niebezpieczne bestie. Czyhają przy
ścieżkach na nieostrożnych przechod-
niów, wdzierają się na groble i promy
i terroryzują całą okolicę. Niby to tyl-
ko gady, zimnokrwiste i ociężałe, ale
perfidia niektórych psychocrocs już
nie raz mnie zszokowała. Brachu, raz
ubiłem jednego, który regularnie co
tydzień czy dwa wkradał się do osady i
urządzał masakrę w losowo wybranym
domu. Wyobrażasz sobie to? Kumpel
zaś mi opowiadał, że słyszał o jednym
starym samcu, który wślizgiwał się na
pakę ciężarówki i atakował kierowcę
Krokoświry żyją głównie w pobliżu osad ludzkich lub uczęszczanych szlaków, a żywią się głównie ludzkim
mięsem. Działają zawsze w pojedynkę, czając się w mętnej wodzie, we wrakach starych samochodów lub w
opuszczonych budynkach i atakując ludzi dopiero wtedy, gdy ci się tego najmniej spodziewają. Sprytniejsze
potrafią ścigać samotnych wędrowców i wywracać ich łodzie, a także bezszelestnie wkradać się do wsi i
zabijać we śnie. Ich inteligencja objawia się w pełni dopiero wtedy, gdy organizuje się na nie polowania.
192
podczas jazdy. To się aż w głowie nie
mieści, no nie?
Nie wiem, skąd się takie dranie
biorą i chyba nie chcę wiedzieć. Stal-
kerzy twierdzą, że ich inteligencja jest
efektem wpływu Neodżungli. Ale jak to
jest, że oni też się tam włóczą, a wcale
mądrzejsi się od tego nie stają? W każ-
dym razie, załatwienie takiego złośli-
wego, sprytnego ludojada to naprawdę
trudna sztuka. Jeśli taki potwór terro-
ryzuje okolicę przez długie tygodnie, z
pewnością nauczy się skrywać przed
łowcami, tym bardziej, że wszędzie ro-
sną zarośla, a woda jest mętna. Hehe,
trudno o więcej adrenaliny niż podczas
tropienia takiego krokoświra, kiedy to
brodzisz w bajorze z myślą, że sukinsyn
właśnie cię obserwuje z ukrycia, a już
może spina mięśnie do skoku... Aż mnie
strach na myśl ogarnia!
REGUŁY
Agresja: głodny = 14 / najedzony = 8, Spryt:
15, Zręczność: 7, Ruch: 1 segment = 1 metr,
Limit obrażeń: 1 Krytyczna i 1 Ciężka, Pan-
cerz: Lekki
Akcje: Ugryzienie (2 segmenty, obrażenia
Ciężkie)
Powyższe statystyki dotyczą krokodyla /
aligatora w wodzie.
Jeszcze o krokodylach
i aligatorach
Krokoświry to wyjątki, możesz mi wie-
rzyć. Zazwyczaj krokodyl czy aligator
czyha na inną dietę, taką jak ryby i
kraby, nieostrożne szopy czy wydry,
psy, wodne ptactwo oraz jelenie. Wyko-
rzystuje to, że pod wodą jest całkiem
niewidoczny i znienacka podpływa do
niczego nie spodziewającej się zdoby-
 sekrety mistrza gry
czy lub nieruchomo czeka, aż ofiara
znajdzie się blisko. Jego atak polega
na zatrzaśnięciu szczęk wokół zdoby-
czy i jak najszybszym wciągnięciu jej
pod wodę. Jeśli ofiara jest niewielka,
gad połyka ją w całości, a jeśli nie da
się tego zrobić, miażdży ją i rozdziera
swymi szczękami, może też uderzać
ciałem swej ofiary o powierzchnię wody,
by ułatwić rozrywanie na mniejsze
kawałki. Kręci się tam jak beczka, a
ostre zęby i potężne szczęki to nader
potężna kombinacja!
Gady są chyba świadome, że człowiek
jest dla nich zaskoczeniem, gdyż zazwy-
czaj wolą usunąć mu się z drogi. Nie-
które osobniki są jednak człowiekiem
bardzo zainteresowane, podchodzą dość
blisko i rozwierają szczęki. Nie mam
pojęcia, skąd to się bierze - znajomy
łowca powiedział mi kiedyś, że to pa-
miątka tego, że przed wojną aligatory
na Everglades były często karmione
przez turystów, ale jakoś nie chce mi
się w to wierzyć. Nikt nie jest chyba
na tyle głupi, by karmić czterometrową,
opancerzoną maszynę do zabijania, co?
Aż tyle było wtedy jedzenia, czy jak?
Ty w każdym razie nie próbuj tej
sztuczki. Gad to gad i nie wchodź mu
w drogę, nawet na lądzie. Bezpieczna
odległość to pięć metrów i nie radzę jej
przekraczać - jeśli gad otworzy paszczę
i zasyczy, to lepiej wycofaj się na z
góry upatrzoną pozycję i to szybko. W
wodzie aligator zasuwa jak torpeda, ale
na lądzie też potrafi dać czadu - unosi
wysoko tułów i ogon i zasuwa jak po-
pieprzony samochodzik. Na szczęście
gad traci zainteresowanie pościgiem już
po kilkunastu metrach i jeśli odbiegłeś
wystarczająco daleko, lub wspiąłeś się
na drzewo, to jesteś bezpieczny.
W wodzie z kolei szans masz niewiele,
gdyż w tym środowisku gad jest znacz-
nie szybszy od ciebie. Przede wszyst-
kim musisz spróbować unieruchomić
mu szczęki, a do tego najlepiej nadaje
się żelazna linka lub długi nóż. Linka
to zabawa dla ekspertów, brachu, tak
więc po prostu dziabnij gada nożem
od dołu! Przebij mu dolną szczękę do
górnej, wtedy cię nie pochwyci i naj-
prawdopodobniej zrezygnuje z ataku. A
jeśli już cię pochwyci, to uuu... Szanse
spadają niemalże do zera. Pamiętasz, co
mówiłem przed chwilą? Jeśli aligator
ucapi cię za kończynę, będzie starał się
natychmiast wciągnąć cię pod wodę, a
wtedy masz dosłownie kilka sekund, by
go do tego zniechęcić. Zrób cokolwiek,
co go zaboli - wypal mu między oczy,
dziabnij go włócznią, wbij gdzieś kosę,
spróbuj rozewrzeć mu szczęki nożem,
cokolwiek, ale i tak, jeśli się wykpisz
złamaniem nogi i pogruchotaniem kości,
możesz się uważać za szczęściarza.
Dlaczego raz mówię aligator, a raz
krokodyl? Ha, dobre, sensowne pytanie
- bo to po prostu dwa różne gatunki. Te
oliwkowo-brązowe, z węższymi pyska-
mi i zębami widocznymi nawet przy
zaciśniętych szczękach, to krokodyl.
Samice tego gatunku składają jaja w
gniazdach z piasku i mułu w słonej
wodzie. Aligatory spotyka się znacznie
częściej - są ciemniejsze, mają szersze
pyski i przy zamknięciu szczęk widać
tylko przednie zęby górnej szczęki.
Ich samice składają jaja w gniazdach
z roślinności powyżej poziomu wody,
zawsze słodkiej. To miło, że pytasz, ale
gdy cię toto za nogę chwyci, nie będzie
ci sprawiało wielkiej różnicy, czy to
krokodyl, czy aligator.
Megatory
A gigantyczne krokodyle? Wiedziałem,
że o to spytasz. Cholera, nie wiem, co
ci tak naprawdę powiedzieć. To nie jest
żaden nowy gatunek, gdyż gatunki
były, są i będą dwa - krokodyle i aliga-
tory. Ale tak jak czasem pojawiają się
krokoświry, spotyka się też te wielgusy,
które w fachu nazywamy megatory.
193
miami
Szczęście w nieszczęściu polega na
tym, że wydają się nieco głupsze od
standartowych gadów. Zanim się zo-
rientują, że grozi im niebezpieczeństwo,
trochę czasu mija, wystarczająco, byś
zdołał uciec na odpowiednią odległość.
Jeśli masz ambicję na trofeum, to lepiej
zabierz się do tego odpowiednio. Pamię-
taj o tym, że zwykła kula nie rozbije
czaszki takiego potwora, pierwszy
lepszy harpun ześlizgnie się po jego
łuskach, szczęki rozerwą stalową linkę,
a burtę twojej łodzi zmiażdżą z łatwo-
ścią, choćby i była z metalu. Polowanie
na megatory to zadanie dla fachowców,
brachu. Lub samobójców.
A najdłuższy napotkany? Brachu,
ich długość zależy od ilości wypitego
bimbru, ale warto byś wiedział, że
normalnie oba gatunki na ogół nie
przekraczają pięciu metrów od czubka
pyska po koniuszek ogona. Sam zaś ubi-
łem już kilku dziesięciometrowych, raz
jedenastometrowego, a widziałem też
jednego osobnika, który spokojnie mógł
mierzyć piętnaście metrów, ale szybko
zniknął mi z pola widzenia. Daj spokój,
nie będę się bawił w zgadywanki. Bagna
są niezmierzone i wcale się nie zdziwię,
jak kiedyś znajdę takiego, co mierzy
trzydzieści metrów. Co najwyżej będę
odpowiednio szybko nawiewał.
Krokodyle zwariowały do reszty,
mówię ci. Gdzieś mają to, że przez
kilkanaście milionów lat wyglądały i
zachowywały się dokładnie tak samo
- w ciągu ostatnich dwudziestu lat
utłukliśmy już tyle wybryków natury,
że należy spojrzeć w prawdzie w oczy i
oznajmić wprost: krokodyle mają dosyć
ewolucji.
Megator to skrót od „mega aligator”,
a tak mówi się na wszystkie gigantycz-
ne gady, nie tylko aligatory, ale również
krokodyle amerykańskie. Ich cechą
wspólną są olbrzymie rozmiary (od
sześciu metrów w górę), bardzo twarda
skóra oraz niezwykle grube kości czasz-
ki. Niestety, megatory są zazwyczaj
194
głodne - pokarm ich mniejszych kuzy-
nów, taki jak ryby, żółwie czy płazy,
co większym osobnikom zwyczajnie nie
starcza. Jelenie, a nawet niektóre ptaki
brodzące są dla nich zbyt szybkie, tak
więc zmuszone są polować na te stuk-
nięte, powolne dwunogi z grzmiącymi
kijami. A wtedy ratuj się kto może!
Był jeden taki, co to próbował „wyko-
nać pracę od podstaw” i szukał gniazd
aligatorów w okolicach, w których
megatorów widziano najwięcej. Chciał
spalić wszystkie gigantyczne jaja -
kiepsko mu szło, bo gady pilnują swoich
gniazd, ale wiele z nich rozkopał i nigdy
żadnych wielkich jaj nie znalazł. Mega-
tory zaś jak się rodziły, tak rodzą...
Łuskacze
Oglądałem kiedyś na DVD taki głupko-
waty film o człowieku, którego moleku-
ły zmieszały się z molekułami muchy
podczas teleportacji czy czegoś tam i tak
oto powstał pół człowiek - pół mucha. Po
tym, co się tutaj, na Florydzie, ogląda
na co dzień, taki film to nawet śmiechu
nie wzbudza, ale wtedy jakoś dał mi do
myślenia.
Bo kilka dni wcześniej wywaliłem
cały magazynek w kierunku czegoś, co
było pół człowiekiem, pół krokodylem.
Z początku rozwiązaniem zagadki
wydawała się podejrzana konsystencja
miejscowego bimbru, ale opieprzany
przeze mnie barman osadził mnie jed-
nym tekstem. „To był łuskacz!” powie-
dział, rozprowadzając szmatką brud po
kontuarze. „Lub człowiek-krokodyl, jak
wolisz. Sporo ich latoś obrodziło.”
Gdy taki mignie ci między drzewami,
wydaje się, że to krokodyl w pozycji
pionowej - zielonkawe, przygarbione
monstrum o krótkich łapach, biegną-
ce na szeroko rozstawionych nogach.
Dopiero z bliska widać, że to dalej hu-
manoidalna postać, a ludzkie proporcje
kończyn w stosunku do tułowia nie
 sekrety mistrza gry
uległy wielkim zmianom. Ręce wydają
się krótkie przez to, że są przyciśnięte
do tułowia, a ich nadgarstki zwisają luź-
no, natomiast nogi są mocno ugięte w
kolanach. Na tym jednak podobieństwa
się kończą - człowieka ze skórą krytą
łuską to jeszcze nie widziałeś, nie?
No, nie ma tej łuski wszędzie - naj-
grubsza jest w okolicy karku, skąd
schodzi na ramiona i plecy, pojawia się
jeszcze na łokciach i kolanach. Czoło
łuskacz ma cofnięte, oczy wąskie i
zapadnięte, nos spłaszczony, siekacze
bardzo ostre, a obie szczęki niezwykle
mocne. Najdziwniejsze jest jednak to,
że mutki po gadach odziedziczyły też
zachowanie. Potrafią godzinami leżeć
w błocie lub tkwić po oczy w wodzie i
patrzeć nieruchomo na świat, polują
również na sposób krokodyli, wciągając
zdobycz pod wodę.
Od tego czasu widziałem je już kilka
razy i sądzę, że są już bardziej gadami
niż ludźmi. Niektóre z nich potrafią
jeszcze rozmawiać pojedynczymi, chra-
pliwie wymawianymi słowami i czasem
widuje się je z jakimiś prymitywny-
mi narzędziami, ale kiedyś pewnie
zapomną i tego. Jeśli spotkasz zatem
łuskacza, to lepiej z nim nie rozmawiaj.
Po prostu zejdź mu z drogi i przyśpiesz
kroku. Na pewno nie są one tak silne
jak krokodyle, ale na pewno szybsze,
zwinniejsze i bardziej wyrachowane.
Jeśli napotkany łuskacz będzie akurat
głodny, to na pewno nie przepuści swej
zdobyczy.
Niektórzy gadają, że to zmienieni
przez Neodżunglę ludzie, którzy zbyt
głęboko się zapuścili i zbyt długo się po
niej szwendali. Kto wie...
REGUŁY
Agresja: głodny = 14 / najedzony = 6, Spryt:
12, Zręczność: 10, Ruch: 1 segment = 1 metr,
Limit obrażeń: 1 Krytyczna, Pancerz: Lekki
Akcje: Cios łapą (2 segmenty, obrażenia
Lekkie); Ugryzienie (2 segmenty, obrażenia
Lekkie); Blok (1 segment), Złapanie (2 seg-
menty)
Złapanie: Udane złapanie oznacza, że
ofiara została unieruchomiona (+40% utrud-
nienia, dopóki nie zostanie uwolniona).
Aby Łuskacz zwolnił uchwyt, trzeba mu
zadać 1 Ciężką ranę.
Wyjce bagienne
Nie ma co się tu wdawać w szczegóły.
Jeśli będziesz kiedykolwiek wędrował
samotnie bagnami i nagle dobiegnie cię
bliskie, ochrypłe wycie z kilku gardeł,
urywane głośnym bulgotem, to lepiej
znajdź suchy odcinek lądu, naładuj
wszystko co masz, sprawdź czy kosa
wychodzi gładko z pochwy i zacznij
się modlić.
Wyjce bagienne to diablo niebezpiecz-
ny przeciwnik. Wiele wskazuje na to,
że jeszcze niedawno były ludźmi - ot,
choćby humanoidalna budowa ciała lub
pyski, wciąż przypominające ludzkie
twarze. Niestety, błona między długimi
palcami u wszystkich kończyn, skrzela
na szyi i wielkie, niebieskawe oczy noc-
nego stworzenia stanowczo zaprzeczają
przynależności do rodzaju ludzkiego.
Ostre zęby, oślizgła, pokryta śluzem
skóra i syk, dobywający się z pyska
zamiast słów, dopełnia obrazu.
Wyjce bagienne to jeden z najgroź-
niejszych drapieżników Everglades.
Doskonale pływają, wspinają się po
drzewach, skaczą, a na dodatek dyspo-
nują szczątkami ludzkiej inteligencji,
przez co potrafią zastawić przemyślną
pułapkę. Zdarzało się, że wskakiwały
na łódź z konarów drzew rosnących
nad wodą, wynurzały się nagle przy
burcie i wywracały ją, lub nawet wśli-
zgiwały się przez okna do domów. Ata-
kują zawsze watahą, lecz na szczęście
z reguły odstępują po śmierci dwóch,
trzech osobników - ci, którzy mieli wy-
starczająco hartu ducha, by pozostać
na polu walki, mówili potem, że ocalałe
wyjce wracały, by pożreć ciała zabitych
pobratymców.
195
miami

Jeśli cię zaatakują, nie stój blisko to za obrazę, lecz niestety, większość
wody, bo cię wciągną, a wtedy jesteś bez świata zewnętrznego - tzn. Miami - tego
szans. Nie mocuj się z nimi, gdyż nawet rozróżnienia nie rozumie. Myślenie, że
młode są o wiele silniejsze od człowieka. dobry mutant to martwy mutant, nie-
Po prostu siecz, siecz, aż uciekną. A stety ma przyszłość i wioski rybackie
wtedy kolej na ciebie. skrzelaków są co rusz napastowane
przez grupy myśliwych, szukających
REGUŁY łatwych trofeów, poszukiwaczy or-
Agresja: 16, Spryt: 10, Zręczność: 13, Ruch: 1 ganów do transplantacji lub łowców
segment = 1 metr, Limit obrażeń: 1 Krytyczna niewolników.
Akcje: Cios łapą (1 segment, obrażenia
Lekkie); Ugryzienie (2 segmenty, obrażenia
Lekkie); Blok (1 segment); Złapanie (2 seg-
menty)
Złapanie: Udane złapanie oznacza, że
ofiara została unieruchomiona (+30% utrud-
nienia, dopóki nie zostanie uwolniona).
Aby Wyjec zwolnił uchwyt, trzeba mu
zadać 1 Ciężką ranę.

Skrzelaki
Intryguje mnie to, że mutacje jakby
przyśpieszają bieg ewolucji. Przysto-
sowują człowieka do funkcjonowania
w nowych, ekstremalnych warunkach
z niezwykłą wprost prędkością, jakby
Matka Natura, a raczej Matka Neo-
dżungla, dobrze wiedziała, że już nie
ma towarzystw ubezpieczeniowych,
przedszkoli i aut zastępczych. Miesz-
kańcy zachodniego wybrzeża rodzą się
z pojemniejszymi, mocniejszymi płuca-
mi lub z oczyma bardziej odpornymi
na słoną wodę. Inni mają błonę między
palcami, są też tacy, którzy mają skrze-
la i od nich pochodzi nazwa całej grupy.
Na zachodzie Florydy dzieli się
wszystkie anomalie genetyczne na „mu-
tacje” i „dary”. Rybak z błoną między
palcami, nazwany „mutantem”, poczyta

196
mapa miami

197
198
notatki

199
notatki

200
notatki

202