Group 4

Isang paruparo na may katandaan,

Sa lakad sa mundo ay sanay na sanay;
Palibhasa’y di nasisilaw sa ilaw
Binigyan ang anak ng ganitong aral:

Ang ilaw na iyang maganda sa mata

Na may liwanag nang kahali-halina
Dapat mong layuan, iyo’y palamara,
Pinapatay bawat malapit sa kaniya.

“Ako na rin itong sa pagiging sabik!

Pinangahasan kong sa kaniya’y lumapit,
ang aking napala’y palad ko pang tikis
nasunog ang aking pakpak na lumiit.”
 “At kung ako’y itong nahambing sa
iba
na di nagkaisip na layuan siya,
disin ako ngayo’y katulad na nila,
nawalan ng buhay at isang patay na.”
Ang pinangaralang anak ay natakot isang bagay na hindi dapat layuan,
at pinangako ang kaniyang
pagsunod;
ngunit sandali lang. Sa sariling loob
ibinulong-bulong ang ganitong
kutob;
Diwa’y ibig niyang ikait sa akin
ang sa buong mundo’y ilaw na pang-
aliw.”
“Anong pagkaganda ng
kaliwanagan!
itong matanda ay totoo nga namang
sukdulan ng lahat nitong
karuwagan!”

“Bakit gayon na lang kahigpit ang

bilin
ng ina ko upang lumayo sa
ningning?
 Akala’y isa nang elepanteng ganid
ang alin mang langaw na lubhang maliit,
at kung ang paningin nila ang manaig
magiging higante ang unanong paslit.”

“Kung ako’y lumapit na nananagano

ay ano ang sama ng mapapala ko?
Kahit na nga niya murahin pa ako
ay sa hindi naman hangal na totoo.”

“Iyang mga iba’y bibigyan ng matwid

sa kanilang gawa ang aking paglapit,
sa pananakali’y di magsisigasig
 Nang unang sandaliy’ walang Nang unang sandali’y walang
naramdaman naramdaman
kundi munting init na wari’y kundi munting init na wari’y
pambuhay, pambuhay,
ito’y siyang nagpapabuyo pang ito’y siya pa ngang nagpabuyong
tunay tunay
upang magtiwala’t lumapit sa ilaw. upang magtiwala’t lumapit sa ilaw.

Natutuwa pa nga’t habang naglalaro At siya’y hindi na muling makalipad

ay lapit nang lapit na di nahihinto hanggang sa mamatay ang kahabag-
sa isang pag-iwas ay biglang nasulo habag,
tuloy-tuloy siyang sa ningas ang ganyang parusa’y siyang
nalikmo. nararapat
sa hindi marunong sumunod na
anak.