WYBRANE OSIĄGNIĘCIA W 

DZIEDZINIE FIZYKI W XX WIEKU

WYPRODUKOWANIE BOMBY
ATOMOWEJ

     Pierwsze
prace nad bombą atomową rozpoczęły się na
początku XX wieku, zaś pierwsza bomba powstała już w
1945 r. Ojcem bomby atomowej nazywany jest amerykański
fizyk Robert Oppenheimer, który był dyrektorem
naukowym Projektu Manhattan – trwającego w czasie II
wojny światowej przedsięwzięcia mającego na celu właśnie
opracowanie tej broni masowego rażenia. W projekt
budowy zaangażowany był też Albert Einstein. Działanie
broni można było obserwować w Hiroszimie i Nagasaki.
Dwie zrzucone bomby atomowe zabiły 120 tysięcy osób. Z
powierzchni ziemi w tym rejonie zniknęło wszystko:
obiekty, budynki, domy. 
     Zasada
działania bomby atomowej
polega na wytworzeniu w jak
najszybszym czasie masy krytycznej
ładunku jądrowego. Jądra atomowe,
rozszczepiając się, wywołują reakcję
łańcuchową: kolejne cząstki uranu lub
plutonu rozpadają się na mniejsze
cząstki, które zaczynają bombardować
się wzajemnie. Reakcja trwa moment
i wydziela olbrzymią dawkę energii.
Łańcuch rozszczepień zostaje
przerwany, materiał rozszczepiony i
następuje eksplozja.
TRZECIA ZASADA TERMODYNAMIKI

     Trzecia
zasada termodynamiki sformułowana została
przez W.H. Nernsta w 1906 r., zajmuje się zachowaniem
układu termodynamicznego w bardzo niskich
temperaturach.
     Według niej: Entropia zależna jest od temperatury oraz
od innych zmiennych parametrów układu, tzn.
S=S(T,X), gdzie parametr X określa fizyczna własność
układu, której zmiana w pewnych granicach pociąga za
sobą zmianę entropii. 
TRZECIA ZASADA TERMODYNAMIKI

Wszystkie substancje charakteryzuje pewien stopień

   

termicznego nieporządku w temperaturach

przekraczających T= 0 K. Wynika z tego, że entropia
jakiejkolwiek substancji w temperaturze pokojowej jest
większa od zera, tzn. wszystkie entropie bezwzględne są
dodatnie.
ŚWIATŁOWODY 
     Światłowód
to przezroczysta zamknięta struktura z
włókna szklanego wykorzystywana do propagacji
światła jako nośnika informacji. Zasada działania
światłowodu polega na użyciu dwóch materiałów
przewodzących światło o różnych współczynnikach
załamania. Medium transmisyjnym jest włókno
światłowodowe o średnicy nieco większej od
średnicy ludzkiego włosa.
     ZALETY ŚWIATŁOWODÓW:

 ogromna pojemność informacyjna każdego pojedynczego włókna i niesamowita szybkość

transferu,
 małe straty i zdolność przesyłania sygnałów na znaczne odległości,
 całkowita odporność na zakłócenia elektromagnetyczne jak również brak emisji jakichkolwiek
zakłóceń,
 mała waga i wymiary,
  tajność informacji przesyłanych przez światłowody,
 coraz bardziej opłacalne - utrzymuje się  tendencja spadkowa cen światłowodów,
 duża niezawodność
 prosta obsługa,
 coraz większa powszechność, również w sieciach lokalnych.
Przykładowe zastosowania:
 łącza telefoniczne,
 telekomunikacyjna sieć w elektrowniach,
 linie telekomunikacyjne wzdłuż linii energetycznych,
 telewizja kablowa,
 rozgłośnie telewizyjne,
 zdalna kontrola i ostrzeganie,
 medycyna: w chirurgii laserowej - optyczne prowadnice lasera; w endoskopii
- wzierniki,
 endoskopia przemysłowa - wzierniki do wyszukiwania wad urządzeń technicznych
- turbin, pomp, sprężarek itp.
 samochody: wyświetlacze, oświetlacze oraz inne nowoczesne systemy komputerowe
w samochodach.
 pociski sterowane światłowodami.
 komputery.
LICZNIK GEIGERA - MÜLLERA

    Licznik Geigera (licznik Geigera-

Müllera) – licznik promieniowania
jonizującego opracowany przez Hansa
Geigera wraz z Walterem Müllerem w
1928 roku, służący do wykrywania
promieniowania jądrowego. 
BUDOWA LICZNIKA 

Jest to szklany cylinder w którym umieszczona

jest rura metalowa, która stanowi elektrodę
ujemną – katodę. Przez środek rury katody
przebiega cienki drut stanowiący elektrodę
dodatnią – anodę. Cylinder szklany
wypełniony jest mieszaniną gazów: ok. 90 %
argonu lub innego gazu szlachetnego i ok. 10
% par alkoholu. Ciśnienie mieszaniny gazów w
cylindrze wynosi kilkadziesiąt hektopaskali, a
zatem znacznie mniej od atmosferycznego.
DZIAŁANIE LICZNIKA

Gdy do szklanego cylindra wpada cząstka

promieniowania, jonizuje atomy
wypełniającego go gazu, umożliwiając
wyładowania – przepływ prądu między 
elektrodami. Zliczając wyładowania,
można zmierzyć liczbę cząstek
naładowanych trafiających w licznik, czyli
ocenić jak silne jest promieniowanie.
 OPRACOWANIE TECHNIKI REZONANSU
MAGNETYCZNEGO

     Spektroskopia magnetycznego rezonansu jądrowego, spektroskopia

NMR to jedna z najczęściej stosowanych obecnie
technik spektroskopowych w chemii i medycynie. Spektroskopia NMR
jest najważniejszą metodą identyfikacji związków organicznych, a także
jedną z ważniejszych metod określania ich struktury. Każdy związek
organiczny ma swoje charakterystyczne widmo NMR.
    Odkrycie zjawiska NMR w fazie skondensowanej miało miejsce w
latrach 1945-46. Wtedy fizycy Edward Mills Purcell i Felix
Bloch opracowali nowe metody precyzyjnych pomiarów jądrowego
rezonansu magnetycznego i odkrycia dokonane przy ich zastosowaniu,
za co zostali uhonorowani w roku 1952 Nagrodą Nobla.
  
    Spektroskopia ta polega na wzbudzaniu spinów jądrowych
(momentu pędu cząstki wynikającej z jej
natury kwantowej) znajdujących się w zewnętrznym polu
magnetycznym poprzez szybkie zmiany pola magnetycznego, a
następnie rejestrację promieniowania
elektromagnetycznego powstającego na skutek zjawisk relaksacji,
czyli  powrotu układu spinów jądrowych do stanu równowagi
termodynamicznej.
      Zastosowanie NMR
      Jedno z najbardziej zaskakujących zastosowań znalazł
jądrowy rezonans magnetyczny w medycynie. Zjawisko
rezonansu magnetycznego stosuje się w ramach jednej z
technik tomograficznych, którą nazywa się obrazowaniem
metodą rezonansu magnetycznego.
   W biochemii wykorzystuje się tę metodę do oznaczania
zawartości wody i suchej substancji w produktach
spożywczych. Wykorzystuje ona zjawisko pochłaniania
energii pola elektromagnetycznego w zakresie fal
radiowych przez jądra atomów wodoru (z wody)
znajdujących się w badanym materiale. Metoda NMR jest
jedną z dokładniejszych metod, dzięki której możemy
otrzymać najwięcej powtarzających się wyników. Nadaje się
ona do oznaczania zawartości wody w przedziale od 3 do
100%.
MODEL ATOMU BOHRA

W 1913 roku Niels Bohr przedstawił model

budowy atomu, który pozwolił wyjaśnić  jego
trwałość. W 1922 uczony za tę pracę dostał
nagrodę Nobla. Bohr przyjął wprowadzony przez
Ernesta Rutherforda model atomu, według
którego elektron krąży wokół jądra jako
naładowany punkt materialny, przyciągany przez
jądro siłami elektrycznymi.
MODEL ATOMU BOHRA - POSTULATY

Klasyczny obraz planetarnego atomu

zbudowanego z masywnego jądra i krążących
wokół niego pod wpływem siły kulombowskiej
elektronów Bohr rozszerzył o nowe kwantowe
postulaty:
 Zamiast nieskończonej liczby orbit
dozwolonych z punktu widzenia mechaniki
klasycznej, elektron może poruszać się tylko
po pewnych dozwolonych orbitach.
 Atom wodoru może znajdować się tylko w ściśle
określonych stacjonarnych stanach energetycznych, w
których, pomimo, że elektron doznaje przyspieszenia
(poruszając się po orbicie), nie wypromieniowuje energii.
Jego całkowita energia pozostaje stała.
 Elektron przeskakujący między dwiema orbitami emituje
lub pochłania foton, którego energia jest równa różnicy
energii elektronu na obu orbitach.
KONIEC