Afarowie

Dzicy, niebezpieczni, bezwględni, wojowniczy, mściwi... to chyba

najczęściej spotykane określenia tego ludu, zamieszkującego północno-
zachodnie tereny Etiopii, a także południową część Erytrei oraz
praktycznie całe Dżibuti. Kim są? Czy naprawdę są tacy straszni, jak się o
nich mówi? A jeśli są, to dlaczego? Jaka jest ich historia?
W tej prezentacji dowiesz sie :
.

➔ Kim są Afarowie

➔ Informacje na jakich ziemiach żyją

Afar -położenie i kilka najważniejszych informacji.

➔ Ich codzienne życie

Jak Afarowie żyją w obecnych czasach ?
 Kim są Afarowie?

Afarowie– afrykańska rdzenna

ludność kuszycka, zamieszkująca
tereny tzw. Rogu Afrykańskiego –
północno-wschodnią Etiopię,
Dżibuti i Erytreę o ponad
milionowej populacji. Język
Afarów, afar-saho, należy do
kuszyckiej grupy językowej.Są
muzułmanami . Mówią językiem
afar .Występuje u nich
poligynia; struktura społ.
hierarchiczna, oparta na rodach
patrylinearnych.
 Społeczeństwo
Afarowie rozróżniają w swoim społeczeństwie dwie grupy: klasę wyższą, szlechecką, zwaną Asaemara
(w języku afar: czerwony), zamieszkującą okolice Assayita, oraz klasę niższą, żyjącą w sercu pustyni,
zwaną Adaemara (w języku afar: biały).W swych koczowniczych wędrówkach przez pustynie zakładają
tymczasowe osady otoczone płotem cierniowym dla ochrony przed nocnymi zwierzętami i
nieoczekiwaną napaścią członków wrogich plemion. Z palmowych plecionek budują okrągłe domki
zwane ari.Podstawą ich diety jest mleko i mięso kóz i wielbłądów. Mleko w ich kulturze jest też
symbolem gościnności. Jeśli gość zostanie poczęstowany ciepłym mlekiem, oznacza to, że jest przez
gospodarzy traktowany jak członek rodziny. Gdyby coś mu się stało, zostanie pomszczony tak samo jak
zostaliby pomszczeni wszyscy inni członkowie rodu.Afarowie wyznają głównie islam (są sunnitami),
żyją jednak przeważnie w związkach monogamicznych. Ma to pewnie też swoje uzasadnienie
praktyczne – w ekstremalnie trudnych warunkach życia na pustyni utrzymanie kilku żon to rzecz
niemal niemożliwa. Łączą się w pary przeważnie ze swoimi kuzynami, i to już w bardzo młodym wieku,
np. mając 10 lat.Ich religijność nie jest jednakże pozbawiona niektórych pradawnych wierzeń, sprzed
przyjęcia wiary w jednego Boga. Przykładem może być animistyczne przekonanie o istnieniu
potężnych duchów drzew i krzewów.Niektórzy Afarowie są chrześcijanami, zwłaszcza ci z ziem
należących do Etiopii i Erytrei.
Pochodzenie Afarów

Afarowie zamieszkują swoje obecne terytorium od co

najmniej 2800 lat i uważają się za jednych z najstarszych
mieszkańców tej części Afryki. Mogą mieć rację, w końcu to
na ich ziemiach znaleziono najstarsze szczątki
prapraczłowieka, czyli australopiteka Lucy (więcej w dziale
Ciekawostki), po amharsku zwaną Dynk'nesz (co znaczy
'jesteś cudem').

Na przestrzeni wieków Afarowie stopniowo mieszali się z

innymi grupami z tych rejonów, aż do osiągnięcia obecnego
stanu etnicznego. Należą do kuszyckiej grupy ludności Rogu
Afryki. Ich liczbę szacuje się na ponad półtora miliona osób, z
czego w samej Etiopii żyje około miliona.
Znani są także jako Danakilowie, jednak oni sami tej nazwy
nie akceptują. Pochodzi z języka arabskiego i ma wydźwięk
pejoratywny, pogardliwy. Oprócz tego w języku amharskim
Afarowie zwani są ludem Adal.
Gdzie głównie zamieszkują
Afarowie ?

Afar – region administracyjny we wschodniej

Etiopii, z siedzibą władz w mieście Asajta.
Sąsiaduje z Erytreą na północnym wschodzie,
Dżibuti na wschodzie, z regionami: Tigraj na
północnym zachodzie, Amharą na zachodzie,
Dyrie Daua na południowym wschodzie, Somali
na południowym wschodzie i z Oromią na
południu.
Region ma powierzchnię 96 256 km² i w roku
2012 liczył ok. 1 mln 412 tys. mieszkańców.
● Skład etniczny: Afarowie 91,8%,
 Codzienność Afarów
Od zawsze byli i są nomadami. Żyją w jednym z najmniej “gościnnych” miejsc na Ziemi - na Pustyni Danakilskiej i w jej okolicach. Nie ma
tu pod dostatkiem wody ani żywności, a jutro jest zawsze niepewne. Danakil nie jest tylko zwykłą pustynią, czyli piaszczystym bądź
kamienistym pustkowiem. To także teren o dużej aktywności sejsmicznej i wulkanicznej. W wielu miejscach wydobywają się z popękanej
ziemi różne, często szkodliwe dla zdrowia wyziewy, np. związki siarki. Część tego regionu znajduje się poniżej poziomu morza (Depresja
Danakilska). Jest to najgorętsze miejsce na Ziemi, deszcz pada tu niezwykle rzadko. Często wieją potwornie gorące wiatry, a gdy nagle
ustają, robi się jeszcze goręcej. Jednak ze względu na to, że nie zajmuje bardzo rozległego obszaru, Danakil nie jest tak znany jak inne
pustynie świata, np. Sahara czy Gobi.

Aby przeżyć w takim miejscu, trzeba być niewątpliwie odważnym i twardym człowiekiem. Tacy też są Afarowie.

Prawie wszyscy prowadzą koczowniczy tryb życia, nie wszyscy jednak trudnią się tym samym. Można wyróżnić dwa główne zajęcia tego
ludu: wypasanie stad kóz i wielbłądów oraz wydobywanie soli. To drugie jest ściśle związane ze specyfiką Danakilu: w okolicach słonego
jeziora Asele, znajdującego się ponad 100 m poniżej poziomu morza, pełno jest odkrywkowych kopalni soli. Sól po prostu pokrywa tam
ziemię grubą warstwą. Jest największym skarbem Afarów i jednym z powodów, dla których strzegą zazdrośnie swojej pustyni. Po
wydobyciu soli transportują ją w stronę Wyżyny Abisyńskiej, gdzie zawsze znajdują kupców. Wartość soli w gorącym klimacie jest duża: sól
zatrzymuje wodę w organizmie, bez niej przeżycie jest bardzo trudne. Sól to białe złoto pustyni. W dawnych czasach w Etiopii bryły soli,
zwane amolie, były nawet ogólnokrajowym środkiem płatniczym6. Pozostają nim zresztą do dzisiaj w niektórych regionach, choćby właśnie
na ziemi Afarów.
Tylko Afarowie poruszają się po niej swobodnie, tylko oni znają jej sekrety. I kontrolują ruch wszystkich pozostałych. Są nieufni, bo wiedzą,
że część przybyszów chce ich soli. To dlatego w przeszłości – i w czasach dzisiejszych jest tak nadal – było tak ciężko przebyć te regiony. Z
jednej strony niezwykle trudne warunki klimatyczne, z drugiej – Afarowie, którzy albo nie pozwalali przejechać swoich ziem, albo wręcz
napadali na różne karawany, rabując i mordując. To właśnie Afarowie swoimi brutalnymi napaściami na ekipy budujące pierwszą w Etiopii
kolej przyczynili się do tego, że budowa trwała niezwykle długo i okazała się bardzo droga.
 Codzienność Afarów cn.

Życie na pustyni jest surowe i dla jej mieszkańców jest oczywiste, że tylko najsilniejsi mogą
przetrwać. Ta walka o przetrwanie przenosi się też na grunt wewnętrzny – od wieków różne
rody Afarów walczą pomiędzy sobą, podkradając sobie zwierzęta, porywając kobiety, szukając
wody. Słynny stał się danakilski zwyczaj ślubny: młody mężczyzna nie mógł poślubić swej
wybranki, dopóki nie zabił swojego wroga. Jako dowód musiał dostarczyć jego genitalia.
Podobno w ostatnich latach udało się tę tradycję osłabić i coraz więcej młodych pobiera się bez
przelewu krwi. Do niedawna jednak zdarzały się jeszcze starannie planowane rzezie między
walczącymi ze sobą rodami. Zwycięzcy, jeśli szanowali pokonanych jako dzielnych i pełnych
odwagi, zjadali ich serca. Miało to sprawić, że odwaga zabitego zostanie przeniesiona na tego,
kto go pokonał.

Owo twarde, bezlitosne pustynne życie, pełne przemocy i walki o przetrwanie, przysporzyło
Afarom złej sławy. Nie ma osoby, która wjeżdżałaby do ich krainy zupełnie bez obaw. Nawet
jeżeli ostatnio coraz mniej ze strony Afarów napaści na przejezdnych, trwogę wywołuje często
sama ich postawa, pełna dystansu do świata zewnętrznego, dumy i godności.
Dziękuje za obejrzenie !

Myślę że tą prezentacją rozjaniłam

trochę temat ludu Afarów i teraz już
dokładnie wiesz kim są Afarowie