ANG STORYANG ITO AY PAGMAMAY-ARI NI HYSTG.

MAGKAKABUNI, BULUTONG AT PIGSA SA ILON

G, SA PWET,
SA KILI KILI, SA SINGIT AT SA MATA ANG SINUMANG MAGKAKALAT O MANGAAGAW O MAGTATA
NGGAL NG
COPYRIGHT NG STORYANG ITO.
ANDITO NA RIN NAMAN AKO AT NAGSASALITA, BAGO KAYO MAGBASA MAGPA-PLUG MUNA AKO.
BWAHAHA. BISITAHIN PO NAWA NINYO ANG AKING WEBSITE(haveyouseenthisgirl.yolasite.
com) O ANG
AKING WATTPAD ACCOUNT(http://www.wattpad.com/user/HaveYouSeenThisGirL )
Ikatutuwa ng kaluluwa ko kung susubukan niyo rin po basahin ang iba ko pang mga
storyang isinulat online. Salamat po. :)
- Denny (HYSTG)
***
AND THIS LOVE WAITS
this is a compilation of ONESHOT (1chapter) stories that are all written
originally by HaveYouSeenThisGirL.
Love, no matter how long, waits.
Each and everyone of us is meant for someone. One of the hardest challenge in li
fe is finding that
someone. Some found theirs already, some are still searching and some doesn't kn
ow or does not
care that they're meant for another person. Love is indeed a very complicated wo
rd.
ONESHOT #1:
WAITING FOR THE TRAIN
Dugdugdug.
Kahit gaano pa kalakas ang tibok ng puso mo at gaano man sya kalapit sayo, basta
may dumaang tren, hindi
nya 'to maririnig. Sinubukan kong ibulong kaso nakaheadset sya, hindi nya narini
g.Dadaanin ko sana sa sulat
kaso nilipad ng hangin ng tren. Nung isinigaw ko, nakasakay na sya sa tren at na
gsara na ang pinto nito at
nakaandar na bale hindi nya rin narinig....
Wag mong sabihing torpe ako, ilang beses kong sinubukan sabihin sa kanya pero la
gi akong pinipigilan ng tren
kahit hanggang sa dulo ng hininga nya.
5yrs na yung nakakaraan nung unang beses ko syang nakita sa may LRT. Naka-unifor
m sya ng ibang
eskwelahan, lagi ko syang napapansin kasi lagi syang nakatayo sa isang certain p
oint sa train tuwing umaga.
Parehas kaming nagco-commute papuntang school gamit ang tren, ang cute nya kasi
kaya kapansin pansin sya.
Wala naman akong balak na lumapit sa kanya o maging close sa kanya, I was alread
y contented sa pagtingin
tingin sa kanya sa malayo. Kaso...
Nalaglag yung panyo ko nung isang araw, nagmamadali kasi ako nun makababa ng tre
n dahil sa may dadaanan
pa ako bago pumuntang school at dahil sa pagmamadali ko hindi ko napansing nalag
lag yung panyo ko. Buong
araw hinanap ko sa school ko yung panyo ko, akala ko kasi sa school ko nawala. K
aya naman nung uwian na,
habang nagaantay ako sa may isang bench dun sa tapat ng rails biglang may tumabi
sakin at pagtingin ko kung
sino, nakita ko siya.
"Miss, sa tingin ko iyo 'tong panyo na ito?" inabot nya sakin yung panyo, "Nakit
a ko kasing nalaglag sayo
kaninang umaga nung paglabas mo ng train, tatawagin sana kita kaso nakatakbo ka
na eh."
Inabot ko yung panyo ko, "Ah thank you. Buti alam mong sumasakay din ako pauwi d
ito sa train na 'to."
Inaasahan kong napapansin nya rin ako sa tuwing nasakay ako sa tren sa umaga at
sa hapon.
"Ah, hindi. Nagkataon lang, nakita kasi kitang umupo dito eh kaya ayun binigay k
o sayo yan. Ayaw ko naman
itapon kanina, nagbabakasakali kasi akong makita ka ulit at maisauli sayo."
Kahit hindi nya alam na lagi akong nasakay sa train na yun eh natuwa pa rin ako
kasi, hindi nya tinapon yung
panyo ko at nagbakasakali syang makita ako. He's a gentlemen at dahil dun, mas l
along lumalim ang pagtingin
ko sa kanya.
After that incident, hindi na ulit kami nagkaroon ng chance magusap. I was too s
hy to approach him pero ang
nakakatuwa lang eh, madalas kaming nagkakatabi sa bench sa tuwing magiintay kami
sa train pauwi. Magha-hi
o ngingiti lang sya sakin at ganun din ako pero pagkatapos nun, katahimikan na l
ang ang namamagitan samin.
Ano pa ba aasahan ko diba? Hindi naman kami close.
Pero pag patagal talaga ng patagal, lalong lumalaki talaga ang nararamdaman mo s
a isang tao. Isang beses
nga, sumakay kami sa train at yung time na yun sobrang dami ng tao sa tren at so
brang sikip kaya naman nung
sumakay kami sa tren eh katabi ko sya pero... as in KATABI ko sya kung saan wala
ng space. Nakasandal na
kasi ako sa pinto at nasa harapan ko naman sya, yung kamay nya nakapatong na lan
g sa may pintuan din sa
pagitan ng ulo ko.
"Pasensya na ah, ang sikip talaga eh." bulong nya sakin. Hindi ko sya masisisi,
sobrang sikip talaga na halos
hindi ka na makagalaw.
Nakatingin sya sa ibang direksyon kaya naman libreng libre akong pagmasdan ang m
ukha nya ng sobrang lapit.
Narinig ko pa syang bumulong sa sarili nya, "Ang init."
Tumatagagtak na nga ang pawis nya sa init pero kahit ganun, hindi ko naaamoy ang
pawis nya. Hindi sya amoy
pawis, infact amoy na amoy ko pa nga ang mabango nyang pabango. Bagay rin sa kan
ya ang pawisang itsura,
lalong dumadagdag sa pagkamasculine nya.
Pero nabigla na lang ako ng mahuli nya akong nakatingin sa kanya, ngumiti lang s
ya at dahil sa hiya ko eh
nginitian ko lang din sya pabalik at yumuko na, ewan ko kung pagkatapos nun ay i
nalis nya na ang tingin nya
sakin. Sobrang lakas ng dibdib ko at sa sobrang lapit namin sa isa't isa, ewan k
o kung naririnig nya ito. Pero sa
tingin ko hindi din naman, kasi maingay ang train... Mas maingay ang train sa ti
bok ng puso ko kaya malabong
marinig nya yun.
Nung nagstop ang tren sa first stop nito at nagbukas ang pinto, kamuntik na akon
g ma-out of balance pero buti
na lang nahawakan nya agad ako sa likod at hinila pabalik sa loob.
"Kamuntik ka na dun ah," alam ko ginawa nya yun para tulungan ako at hindi malag
lag pero kung titignan mo
yung situation, parang niyakap nya ako when infact eh hinila nya lang talaga ako
pabalik.
"Oo nga eh, thank you ah." nahihiya kong sabi.
"Wala yun, move a little bit here," binitawan nya na ako at tinuro nya ako sa is
ang maliit pero safe na space sa
may likod nya, medyo nabawasan na kasi ang mga tao dahil nagbabaan na yung iba s
o meron ng space kahit
konti para magalawan.
"Ah sige, thank you." pumunta ako sa space na tinuro nya. Nginitian nya lang ako
at nginitian ko lang din sya
pero inalis ko din agad ang tingin ko dahil sobrang nahihiya ako at ang lakas ta
laga ng kabog ng dibdib ko.
Pagkatapos nun, wala na ulit. Tahimik na ulit.
Hanggang sa umalis na sya at nagwave sakin. Una kasi syang bumababa sakin.
Nagpatuloy nanaman yung ganung routine namin, na mag-ha-hi at magngi-ngitian lan
g at pagkatapos wala ng
imikan. Hanggang dun lang lagi kami.
Bawat araw na dumadaan, talagang lumalaki ang nararamdaman ko sa kanya kaya nama
n isang araw
napagdesisyunan kong magtapat sa kanya.
"Hi!" dumating na sya.
"Hi!" bumati din ako sa kanya at yumuko na ulit. Sa gilid ng mata ko nakita kong
umupo na sya sa tabi ko.
Nakayuko lang ako nun at sobrang nagiipon ng lakas para sabihin sa kanya ang nar
aramdaman ko.
Hinigpitan ko ang fist ko at ibinulong pero sa isang bulong na sigurado kong mar
irinig ng sinumang nasa tabi ko,
"I like you."
Nagintay ako ng reaction nya at narinig kong sinabi nya, "Ha? May sinabi ka ba?"
Pagtingin ko sa kanya, nadisappoint ako kasi nakita kong tinatanggal nya yung he
adset nya. Alam ko may narinig
sya kaya nagtanong sya pero siguro hindi nya narinig ng ayos since nakikinig sya
kanina ng music.
Ngumiti lang ako sa kanya kahit sa loob loob ko ay disappointed ako, "Ah wala, k
ausap ko sarili ko."
"Ah ganun ba," ngumiti lang din sya at ibinalik sa tenga nya yung headset nya. Y
umuko na lang ulit ako.
Ayaw ko ng ulitin pa yung mga salitang yun, baka kasi hindi nya nanaman marinig.
Sobrang dami ng lakas ng
loob na inipon ko ang nasayang lang. Pero ayaw kong sumuko... ayaw kong hindi ny
a malaman ang
nararamdaman ko. Ayaw kong ikimkim lang 'tong nararamdaman ko.
Kaya naman napagdesisyunan kong gumawa ng sulat sa kanya. Isang sulat na naglala
man ng nararamdaman
ko sa kanya at kung papaano ko syang pinagmamasdan noon ng patago sa umaga at pa
uwi sa may tren.
"Hi!" ito na ulit sya at kumaway sakin.
"Hello." at ito nanaman ulit akong sumasagot sa kanyang bati. Katulad ng nakagaw
ian, umupo sya sa tabi ko at
nakita ko ang pagkakataon ng pagaabot ng sulat ko sa kanya. May dala kasi syang
isang libro sa kamay at sa
pagupo nya ay pinatong nya ito sa kanan nya kung saan ay sa kaliwa ko naman. Hab
ang nakatingin sya sa
malayo at nakikinig ng musika, pasimple kong isiningit sa libro nya ang sulat ko
. Kinakabahan pa nga ako nun
kasi baka mahuli nya ako pero nagtagumpay naman ako.
"Ayan na ang tren," narinig kong sabi nya habang tumayo sya at hinawakan yung li
bro pero sa pagkuha nya ng
libro nalaglag yung sulat ko at nagdiretso ito sa ilalim ng riles ng tren, napan
sin nya ito, "Hala may nalaglag na
papel kaso nasa ilalim ng riles! Ano kayang papel yun? Hala, hindi naman siguro
importante yun mabuti pang
hayaan ko na lang yun."
Tumayo na din ako sa upuan ko, nakita ng dalwang mata ko kung papaano nalaglag a
ng sulat ko sa libro nya at
kung paano ito dinala ng hangin sa ilalim ng tren,sa may riles, "Ah, hindi nga y
un importante, wag mo na lang
kunin."
Napalingon sya sakin ng may pagtataka pero nilagpasan ko lang sya at pumasok na
ako sa loob ng tren,
sumunod din naman sya pagkatapos. Umiyak ako paguwi ko nun, sobrang disappointed
talaga ako sa
kinahinatnan ng sulat ko sa kanya. Ayaw ba talaga ng tadhana na malaman nya ang
nararamdaman ko?
Pagkatapos nung incident na yun, 2weeks ko rin syang hindi nakita. Hindi ko alam
kung bakit, kung anu ano na
nga ang pumasok sa isip ko.
Mga pumasok sa isip ko:
A. Nagkokotse na sya
B. Nagkasakit sya
C. Drop out na sya
D. Nagbago schedule ng class nya
E. Wala syang pamasahe
F. Nagpalit na sya ng school
G. Namatay na sya
Makiki-erase nung letter G. Ayaw ko nun. Nakakainis kasi eh, ni hindi ko alam na
me nya ni wala akong contacts
nya. 2weeks akong walang balita sa kanya. Minsan tuloy nawawalan na ako ng ganan
g gumising sa umaga, kasi
sya yung motivation ko sa tuwing papasok ako sa umaga at sasakay ng train. Yung
paghapon naman, nung
nawala sya, dun ko lang narealize kung gaano pala kahaba ang pagiintay ko... dun
ko lang narealize kung gaano
pala katagal magintay ng 20minutes. Nung andun kasi sya, parang ang bilis lang n
g oras.
Namimiss ko sya. Akala ko talaga hinding hindi ko na sya makikita pero nung nagi
intay na ako ng train pauwi at
biglang may nag-hi sakin, sobrang bumilis ang tibok ng puso ko.
"Hi!" hindi ako nagkakamali, boses nya yun. Lumingon agad ako sa kanya para maco
nfirm ang mga ngiti nya.
Nginitian ko din sya, "Hello!"
Umupo sya sa tabi ko, "Long time no see."
Natutuwa ako dahil nakita ko ulit sya at kinakausap nya ako ngayon.
"Oo nga eh..."
"Nagkasakit kasi ako nung isang isang linggo tapos nung isa pang linggo, nagcamp
ako sa malayong city kaya
hindi na ako nakakasakay dito sa tren."
"Ah ganun ba." yun lang yung nasabi ko kahit ang totoo andami kong gustong itano
ng sa kanya at gusto ko pa
syang makausap ng mas mahaba.
Pero inaatake kasi ako ng hiya eh pero sa totoo lang, natutuwa ako at nagkwento
sya sakin kahit hindi kami
close. Iniisip ko tuloy na ang pagkikita namin palagi sa tren ay hindi lang part
e ng buhay ko kundi parte na rin ng
buhay nya. Umaasa akong ganun nga.
Lumakas ang loob ko sa isipang yun kaya naman humarap ako sa kanya, "Ano!"
Lumingin sya sakin nung nagsalita ako, pumikit ako at sinabi sa kanya ang narara
mdaman ko, "I like you!"
*TUUUUUUUUUUN!*
"Ha?" hindi nya narinig yung sinabi ko kasi sabay sa pagsalita ko ng mga katagan
g yun ay dumating na ang tren
at sa tuwing dumadating ang tren, gumagawa ito ng malakas na ingay... Bakit ganu
n? Bakit sa tuwing may
sasabihin ako pinipigilan ako ng tren?
"Ah wala. Sabi ko ayan na yung tren, tara na."
"Ah ganun ba." ngumiti sya at tumayo na para lumapit sa may riles. Ako tumayo na
rin ako pero nanatili ako
malapit sa bench at hindi ako naglakad papalapit sa riles ng tren, nadidisappoin
t kasi ako kaya ayaw kong
gumalaw.
Napansin nya ata akong hindi gumagalaw kaya lumingon sya sakin, "Uy, ito na yung
tren. Hindi ka ba sasakay?"
Habang nakayuko ay umiling lang ako.
"Ganun ba..." sumakay na sya dun sa loob, tumingala ako, nakita kong nasa may ta
pat sya ng pinto since puno
na sa loob, bukas pa yung pinto ng tren, nakatingin lang sya sakin nun ng may pa
gtataka.
Naisip ko na hahayaan ko na lang bang pigilan ng tren ang nararamdaman ko? Kaya
naman lumapit ako, nilagay
ko ang mga kamay ko sa paligid ng bibig ko at sumigaw, "GUSTO KITA!"
Pero sabay sa pagsigaw ko, nagsarado yung pinto at umandar na yung tren. Alam ko
hindi nya narinig kasi
nakita kong nagtaka lang yung expression nya na para bang nagtatanong, 'anong si
nabi mo'?
Kahit gaano kalakas yung sigaw ko, mas malakas pa rin ang ingay ng tren at idagd
ag mo pang pag nakasara
ang pinto, hindi mo na maririnig ang nasa labas.
Ayaw talaga. Hindi talaga. Tama na talaga. Hindi sumasang-ayon ang tren sa narar
amdaman ko at kaya naman
simula nun, hindi ko na sinubukan pang magtapat muli. Pero yung desisyon kong yu
n na hindi na talaga ulit
magtapat ay pinagsisisihan ko hanggang ngayon kasi kung hindi ako nagpatalo sa p
agpipigil ng tren at patuloy
sana akong nagtapat sa kanya kahit anumang sagabal ang pumigil sakin edi sana ba
go sya nawala... narinig nya
man lang kahit isang beses ang nararamdaman ko. Kahit isang beses lang... pero h
uli na eh...
March nun... papasok pa lang ako nun at katulad ng dati, andun din sya. Nagnging
itian lang kami at patago ko
lang syang pinagmamasdan. Wala na talaga akong balak magconfess sa kanya nun dah
il pinanghinaan na ako
ng loob. Akala ko ordinary day lang yun, yung alam mo bang... papasok ka sa scho
ol, makikita ko sya, makikita
ko yung mga classmates ko, magsasabi ako ng "present" pag tinawag ako sa rollcal
l, yung hindi ako
makakasagot sa recitation tapos mabibigla ako sa isang surprise quiz... yung mga
ganun. Akala ko talaga ganun
yung mangyayari sa araw na yun... Pero hindi, hindi yun yung nangyari... Nangyar
i ang isang bagay na hindi ko
inaasahan sa buong buhay ko, isang pangyayaring nakakatakot...
Nasa subway pa nun yung train ng biglang nagkaroon ng malakas na pag-alog at mar
irinig mo ang isang
malakas na SCREEECH at pagkatapos tumigil ng biglaan yung train with a very stro
ng impact kaya naman
napasubsob kaming halos lahat sa sahig ng tren, namatay ang ilaw. Dahil sa malak
as na pag-alog bago tumigil
ang tren, may mga salamin na nabasag at dahil dun may mga nasugatan. May mga bat
o rin na pumasok sa loob
ng tren at maraming natamaan. Yung iba nauntog sa kung saan, basta maraming nasu
gatan at hindi ko alam
kung yung iba buhay pa. Masyadong madilim at maririnig mo ang maraming iyak at h
umihingi ng tulong, ako
walang nangyari sakin kundi nauntog lang ako sa may semento ng tren, yun lang yu
ng pinagpapasalamat ko
pero nung binuksan ko yung cellphone ko para magkaliwanag, nakita ko kung anong
nangyari sa mga tao sa
loob ng tren. Sobrang nakakatakot, puro dugo, puro sugatan. At sa tingin ko mero
ng mga patay. Pinanindigan
ako ng balahibo.
May isa akong taong unang hinanap... at yun ay sya.
Pero nagimbal ako nung makita ko sya. Nakahiga sya dun sa may semento, sugatan a
t duguan. Nilapitan ko
kaagad sya.
"A-ayos ka lang ba?" hinawakan ko ng marahan ang balikat nya para matapik sya.
Binuksan nya yung mga mata nya, "A-ansakit."
Hindi ko alam ang gagawin ko, kitang kita ko kung paano nadamage ang katawan nya
kaya sa taranta ko,
sumigaw ako, "Tulong! Tulong!"
Pero walang nakakarinig sakin, walang sumasagot sa tulong ko. Kinuha ko yung cel
lphone ko pero walang
signal. Hindi ko alam ang gagawin ko.
"M-mamatay na a-ata ako." narinig ko yung sinabi nya.
Napaiyak ako at sinigawan sya, "Ano ba sinasabi mo?!! Wag ka ngang ganyan! Hahan
ap ako ng tulong, wag
kang mamamatay!"
Tumayo na ako nun para sana maghanap sa ibang part ng tren pero bigla nya akong
hinawakan sa kamay,
naramdaman ko pa nga ang dugo nya sa balat ko, "D-dito ka lang."
Lumingon ako sa kanya, "Pero kelangan kong humanap ng tulong. Hindi pedeng pagma
sdan lang kitang
nakahiga dyan at nauubusan ng dugo!"
"W-wag kang umalis." hindi ko na talaga alam ang gagawin ko, napaluhod na lang a
ko sa tabi nya at umiyak.
"Please, wag kang mamamatay. Please."
"K-kung sakali man," napatingin ako sa kanya, may inaabot sya bulsa nya, "B-basa
hin mo sana 'to."
May inabot sya saking sulat, pinagmasdan ko lang sya ng may pagtataka pero inabo
t ko din ito.
"A-ano 'to?"
"M-matagal tagal ko na rin g-gustong ibigay yan s-sayo...a-aray!" nataranta nana
man ako ng marinig kong
umaray sya.
"Saan ang masakit? Anong pede kong gawin?" sobrang nagaalala ako kasi sobrang da
mi na ng dugong
nawawala sa kanya tapos umuubo ubo na sya.
"S-sana basahin mo..." pagkatapos nun, pumikit sya.
Natakot ako sa pagpikit nyang ginawang yun kaya tinapik ko ulit sya ng mahina sa
balikat, "H-huy! Wag kang
pumikit!"
Pero hindi sya namulat, hinawakan yung balikan nya at niyugyog sya, "Uy! Mumulat
ka naman oh!"
Wala pa rin nasagot, iyak na iyak na ako dahil alam ko na kung bakit sya pumikit
.
"Uy! Mumulat ka please! Wag kang ganyan! Sino na lang babati sakin sa tuwing sas
akay ako ng tren? Sino na
lang makakatabi ko sa bench habang nagiintay sa pagdating ng tren? Huy! Mumulat
ka naman oh! Parang awa
mo na... Don't leave me... Wake up... please oh... please.." nakabaon na yung mu
kha ko sa chest nya habang
tuloy tuloy sa pagtulo ang mga luha ko, "Alam mo ba, I wasn't actually waiting f
or the train... I was actually waiting
for you... Kung hindi ka mumulat, sino na lang iintayin ko sa umaga at sa hapon?
Magmulat ka naman oh... Alam
mo bang mahal na kita? Mahal kita. Mahal na mahal kita."
Pero sa nakapatong kong ulo sa dibdib nya, wala akong marinig na tibok ng puso..
.. Hindi na sya mumulat. He
already arrived at his final destination, he won't be waiting for the train anym
ore. Wala na akong kasabay...
magisa na lang akong magiintay sa tren. Ni hindi nya man lang narinig yung narar
amdaman ko...
Hindi ko na matandaan kung anong oras dumating ang mga rescuers non basta ang na
tatandaan ko na lang ang
kung gaano kasakit yung mawala sya. Mga nasa higit 10 ang namatay at maraming su
gatan, lahat kaming
sugatan ay dinala sa ospital. Napagalaman na lang na nagkaroon daw pala ng probl
ema sa isang part ng tren
kaya nawalan ito ng control at nagcrash sa kabilang area. Buti na lang daw talag
a nabalitaan agad yung
pagcrash nito kundi baka hindi nawarningan yung kabilang tren at kung hindi yung
nawarningan, baka sila
madamay sa insidente.
Nung nasa ospital na ako at halos hindi na kayang umiyak ng mga mata ko, kinuha
ko sa bulsa ko yung sulat na
inabot nya, may mga dugo nya pa ito..
"DEAR Train Girl,
Pasensya na kung train girl ang tawag ko sa'yo ah, hanggang ngayon kasi hindi ko
pa rin alam ang pangalan mo
eh. Wala kasi akong sapat na lakas ng loob eh. Hanggang hi at hello lang ang kay
a kong gawin. Nakakatorpe
kasi eh. Pero alam mo ba, noon pa lang pinagmamasdan na kita, ang cute mo kasi e
h. Natuwa nga ako nung
malaglag yung panyo mo, dun ako nakakita ng chance para mapansin mo. Nakita kita
umupo ka nun sa bench,
lumapit ako at nagpasimple pero nakakainis nga, yun na yung chance ko pero hindi
ko man lang natanong ang
pangalan mo. Napipi kasi ako eh. Pag nasa harap na kasi kita, hanggang hi at hel
lo lang ang kaya kong gawin.
Sinubukan ko na ring magtapat sayo ng ilang beses pero lagi akong nasablay, isan
g beses gusto ko sanang
maglagay ng letter sa bag mo nung kasagsagan ng kasikipan sa train. Katabi kita
nun at pasimple kong ilalagay
sana yung letter ko sa bag mo kaso dahil sa pagandar ng train at naitulak ng isa
ng ale ang kamay ko, sa ibang
bag ko naishoot yung letter ko. Hindi ko na nagawang mabawi yun dun sa mayari ng
bag kasi baka iba isipin nun
sakin.
Minsan naman, nagpapasimple ako sa pagtatapat... Sa tuwing nakaupo tayo sa bench
at nagiintay sa train,
naglalagay ako ng headset sa tenga ko at nakikinig ng musika, pinipili ko yung i
sang musika na sumasakto sa
nararamdaman ko sayo at kinakanta ko yung ng malakas, yung lakas na sapat lang n
a maririnig mo. Hindi ko
alam kung napapansin mo yun pero siguro iniisip mo lang na normal na nakanta lan
g ako magisa pero ang totoo
talaga, sa mga panahong naririnig mo akong kumakanta habang nagiintay ng train,
lahat yung dinededicate sayo
ng torpe kong puso.
Sinubukan ko pa ulit sanang magtapat sayo nun kaso nung pagkasabi ko ng mga kata
gang 'gusto kita' at
paglingon ko sayo, nakita ko tulog ka na pala. Hinalikan pa nga kita sa pisngi n
un, wag ka sanang magagalit.
Ang ganda mo kasi nung natutulog ka hindi ko na napigilan ang sarili ko. Ginisin
g na nga lang kita nung
dumating na yung tren eh.
Naulit ulit yun, nung nasa loob na tayo ng tren. Magkatabi tayong nakaupo nun, s
inasabi ko ulit sayo yung
nararamdaman ko habang nakatingin ako sa kisame dahil nahihiya nga ako pero nati
gil na lang ako sa
pagsasalita ng maramdaman kong bumagsak ang ulo mo sa balikat ko, dun ko lang na
pagtanto na tulog ka pala.
Lagi mo na lang akong tinutulugan sa tuwing nagtatapat ako.
Nawala ako ng 2linggo since nagkasakit ako at nagkaroon ako ng camping. Dun ko n
aramdaman kung gaano
kita gustong makita, sobrang namiss kita. Nasanay na kasi akong nakikita ka pala
gi at nagha-hi sayo. Yun bang,
marinig ko lang ang "hello" mo at ngingitian mo ako, kumpleto na yung araw ko. K
aya naman napagdesisyunan
kong sumulat ulit sayo pero this time sisiguraduhin kong ibibigay ko ito sayo pa
gkita natin sa bench.
Alam mo kasi, sa tingin ko mahal na ata kita. Ok lang kung hindi ganun ang narar
amdaman mo sakin, basta
sana pagkabasa mo nito ngingitian mo pa rin ako bukas at maghehello ka pa rin. S
ana magpatuloy itong routine
natin, masaya ako sa ganto.
Sige, magkita na lang ulit tayo bukas. :)
- Train Guy"
Sige, magkita na lang ulit tayo bukas.
Naiyak ako pagkabasa ko nung mga huling kataga. Magkita na lang ulit tayo bukas?
Hindi na... hindi na tayo
magkikita... Hindi tayo umabot sa bukas.
Kahit 5taon na nakalipas, hindi ko pa rin sya nakakalimutan. Naaalala ko pa rin
yung sulat nya, at sa tuwing
nagiintay ako sa bench na yun na lagi naming pinagaantayan, umiiyak ako minsan d
ahil umaasa akong maririnig
ko ulit yun "hi" nya tapos uupo sya sa tabi ko. Pero malabo na talaga yun... mal
abo na. Wala na sya eh.
Isang beses nga, nakita ko dun sa bench ang isang vandal na sadyang nagpaiyak pa
sakin ng sobra...
Train guy: "hi!"
Train girl: "Hello!"
<3
Isang dialogue yung vandal dun at may puso sa dulo. Matagal na sigurong nakasula
t dun yun kasi medyo nagfefade
na yung kulay ng pentelpen na pinangsulat dun. Medyo blurred na nga yung sulat e
h. Antagal na talaga
siguro nito pero ngayon ko lang talaga napansin, lagi kasi akong nakayuko sa tuw
ing katabi ko sya dito sa bench
kaya ni minsan hindi ko napansin 'tong vandal na 'to.
Alam ko naman sya lang nagsulat nito.
*TUUUUUN! TUUUUN!*
Ayan na pala ang tren, sasakay na ako.
- FIN -
PROPERTY OF haveyouseenthisgirl.yolasite.com
Oneshot #2:
WAITING FOR THE TRAFFIC
written by HaveYouSeenThisGirL
Dictionary.com
Search: Traffic
Results:
traffic
noun, verb, -ficked, -ficking.
1. the movement of vehicles, ships, persons, etc., in an area,along a street, th
rough
an air lane, over a water route, etc.
2. mutual exchange or communication
Traffic? Yes, I hate traffics... it's annoying, boring, annoying and boring. Spe
cially at noon time wherein the sun
strikes at the highest level that it's like you'll be roasted in no time, traffi
cs are such nuisance. Well, I did like the
traffic once.
That was a week ago when my family and I were on our way home to Manila after a
week vacation in our
province. Our movement was very slow 'coz of the traffic. I was really bored, I
tried to sleep but I wasn't able to
since the heat was killing me eventhough it's already airconditioned inside the
car, the ray of the sun was just so
unbearable. The radio of the car was playing some ugly songs so I just searched
for my iphone and stuck my
earphones to their places and selected a bunch of good songs in it to listen to.
When I was already comfortable
to the song I was listening to, I leaned my head to the window of the car and ga
zed outside. Beside us was a
white car and their windows, like ours, were not tinted and because of that I wa
s able to see a guy at the
backseat of that car... He has black messy hair and the rest I can't describe si
nce he was wearing a black shades
but the thing is, he had his hands leaned on the window and I don't know if he w
as looking at me or in our car or
to my mom or to my dad or to whoever since like what I've told you before, he wa
s wearing black shades.
Because I thought he was cute, I gazed at him longer than I should had and to my
surprise he stopped leaning on
the window and turned his back which seemed like he was getting something from t
he other side. I thought that
maybe he was getting something to eat from the backpack beside him.
After some minutes, he turned to me and he was already holding a notebook and th
ere was something written
there, I read it...
"WHAT ARE YOU STARING AT?"
Of course I was shocked after reading it. I just raised an eyebrow to him, he ag
ain turned his back to me and I
thought that he was starting to write something again. When he was finished, he
showed me again the
notebook...
"AM I THAT HANDSOME?"
I swear I choked after reading that, I turned my back to him and searched for a
notebook in my bag like what he
also did. I scribbled something and showed it to him,
"IN YOUR FACE."
He replied, "YES, MY FACE IS HANDSOME."
I scribbled again, "THE NERVE, YOU LOOK LIKE A BEE IN YOUR SHADES. BZZZZ. BZZZ."
He laughed and started to write again something, "YOU LOOK LIKE A RETARDED EMO W
ITH EARPHONES
STUCK IN YOUR EARS. I BET YOU'RE DREAMING TO BE IN SOME MUSIC VID WHILE LEANING
AT THE
WINDOW BEFORE!"
I retorted, "YOU'RE THE ONE WHO'S RETARTED."
He actually laughed after that and wrote something again but this time it wasn't
an insult, "Are you annoyed?
Sorry, I just don't have anything to do."
I wrote back, "A bit but nah, it's not important."
He smiled, "Can we be friends?"
"Sure." since I thought there's nothing bad to be friends with someone while wai
ting for the traffic to make some
movements.
"TY. Where are you going right now?"
I thought it was really weird not to ask for someone's name first but then I als
o thought that it's ok not to tell each
other's name since we're still strangers in the road and it's safe to keep the i
dentity,"I'm heading back to Manila."
"Me too. Where in Manila d'you live?"
"In Ortigas. You?"
"Pasay. Where d'you study?"
"In ****, you?"
"Same here."
"Really?! Then we're schoolmates!" I don't know, I actually thought that the wor
ld was that small 'coz I actually
talked to a schoolmate in the middle of a traffic.
"Yes, infact I have the feeling that I saw you before."
"Really? Where?"
"Wait. Lemme think." he actually thinked after that message since he stopped fro
m writing. After some minutes he
wrote something again, "I know! You're that girl from accounting!"
"Hey how did you know? Awesome." I was really getting amused by our notebook cha
t.
"Well you see, I like someone from your class and because of that I always look
secretly in your class to have a
glance of the girl I like. And sometimes, I see you there."
"Woah! You like someone in my class? Who? Who?"
"Err... It's a secret."
"C'mon, it's not like I'm gonna tell it to everyone."
"Well... Let's play a guessing game, I'll describe her and you take a guess." he
even wrote a smiley.
"Sure!" a moment there, I felt an excitement. Little by little, my boredom and i
rritation was swifting away.
"She's a girl."
"Obvious." I even gave him the "are-you-kidding-me" look.
He laughed while writing, "She has 2 eyes, 1 nose, 2 ears."
"Sure, she's not a three-dimensional living creature that eats human poops." I d
rew an annoyed emoticon.
"Just kidding. Well, she has long black hair..."
"About what length?"
"Shoulder length."
I tried thinking who has a shoulder length black hair in our class and the ff ca
me up in my mind: Shay, Kaye,
Anne, Laila, Marie, Cony and well, me... Oops, I should exclude myself. Hahaha!
"Ok, next clue?"
"She's tall." I tried deleting the short girls in my lists before which means, S
hay&Anne are out of the list.
"And then?"
"She's not good in math." well, that sounded like a bit insulting. Well, I elimi
nated Laila in the list since she's a
math geek.
"Next."
"She's sporty." Kaye has asthma so she's out.
"A little more and I think I'm getting it." there's only mary, cony and well...
uhh... me? Well, I'm excluded! hahaha!
"She sings." well they both sing so I did not have a chance to elimate someone.
"Ok, then? What else?"
"She loves reading manga..." I'm pretty sure that Mary is not an otaku which mea
ns...
"IT'S CONY! CONY MENDEZ!" I smiled as if I won a quizbee. I looked ridiculous.
He shook his head while smiling which actually got me confused so I wrote to him
,
"It must be Cony? She has black shoulder length hair, she's tall, she's not good
in math 'coz she often gets
average scores in the tests, she always flunk in it and then she's a volleyball
player, she also joins singing
contests, I even competed to her once though she's so good that it was hard to b
eat her, and she totally love
manga, infact she's the one whom I talk to with my manga craze. "
He replied, "No."
I was really confused so I wrote, "Then who is it?"
By then, the traffic was making a progress but we still can see each other so I
waited for his response...
"Don't you have black shoulder length hair?" I gave him a WHAT look.
He wrote again, "You're 5'5 right? That's tall, well for a girl."
I wrote back this time, "Err... how did you know how tall I am?"
"Last exam, you had 72 in your math exam."
"Woah. How did you know? Did you see it in the school's trashcan? Gosh. I should
have torn it first, atleast that
way no one will see my name in the paper."
He laughed and wrote again, "You play tennis. You sing and you like manga."
I felt goosebumps all of a sudden.
"Hi Urie, I like you." when he showed me what he wrote in his notebook, their ca
r started to move fast because
the traffic was making a big progress on their side. I watched him as their car
move slowly away from ours until I
did not see him anymore.
And eventhough a week has already passed, I still can't help myself but to think
of that guy in the traffic road.
Everytime I passby in our corridors, I make sure to look around hoping to atleas
t see and recognize him but I
always fail. Was he really serious? Well, he knew me... he knew my name, my hobb
ies ang some things about
me. After that confession, why isn't he showing his self?
*BUMP*
Because I am thinking too much I did not notice the guy in front of me therefore
I bumped into him and fell on the
floor, my books are in a mess.
"Oh, sorry." we both said at the same time.
"Are you okay?" he stretches out his hand and as I look at him, he is smiling an
d all of a sudden, I felt something
familiar.
I took his hand and stood up, "Thanks."
He picks my books and handed it to me, "Nothing. Take care, bye."
He went off. I am a little bit uneasy and I don't know why. I went to my class a
fterwards and place my books on
my table.
"Ok class, open your books to page 76."
I open my book and to my surprise, a paper flew out of the pages of the book. I
pick it up on the floor and saw a
note,
-----------------------------------
Hi Urie. I really like you, you know. Can you meet me at the rooftop after your
class?
-----------------------------------
Without any hesitations, I went to the rooftop after my class to hear his confes
sion. We had a traffic of kept
feelings. Not all traffics are annoying, sometimes it's sweet. <3
- FIN -
PROPERTY OF haveyouseenthisgirl.yolasite.com
ONESHOT #3:
WAITING FOR THE BUS
written by HaveYouSeenThisGirL
"I'll be going." when he said that, he actually meant it.
5yrs I go, I missed the bus and I met a guy...
"Oh gosh, I'll be late for my bus." I was running like it was a matter of life a
nd death situation when infact, I was
only running for the bus. It was already 4.38pm and my bus was to arrive 2minute
s after, at 4.40pm. I knew I
wouldn't make it but I tried and run for my life, I mean bus.
"Huff! Huff!" when I arrived the bus stop I was already running out of breath an
d I had my hands on my knees.
"It just left." I was a bit surprised when someone talked, I raised my head and
saw a guy sitting on the bench of
the shed, he was reading a book.
"Ah." I was a bit disappointed, I went to the same bench and sat at the other en
d, "Did you missed the bus too?"
He raised his head and smiled at me, "Sort of."
After that, he continued reading and I kept silent. I think the silence lasted f
or about 5minutes or so, if you think I
was the one who broke the silence then you're wrong, it was him...
"I guess we'll need to wait for another half hour, right? It's really boring to
wait for the bus." the bus always comes
every 30minutes.
"Ah, yeah... right. It's really boring." I kicked the floor and some scattered r
ocks on it, "What are you reading?"
"This?" he raised the book, "It's Now or Never by HaveYouSeenThisGirl."
"Huh? What's that about? And what a weird screen name for an author." I felt tha
t the atmosphere was a bit
becoming friendly. The guy seemed nice and he was really nice.
"The author's actually weird but the story is really cool. It's a love story but
still a guy like me is enjoying reading
such story. I can feel through it." he brushed his hair with complexed expressio
n.
"Really? What is it about?"
"It's about a guy who fell inlove with a girl from afar and he never had the cou
rage to confess it to her. The title is
Now and Never because there is a part wherein the guy has to decide if he should
confess it or not in that day
because if he does not confess that day, there wouldn't be any chance for his fe
elings to be heard."
"Uhh... Why so?" suddenly I became curious with the story's plot and I had the u
rge to actually borrow it from him
because I'm actually a fan of lovestories.
"Who knows..."
"Huh?"
"I've not reached the ending yet so I don't know... haha!"
"Ahh... But you said before that you can feel through it, is it because you're t
he same with the guy protagonist?"
He looked at me as if I hit the jackpot and then he looked away, "Yeah... I actu
ally like a girl but she doesn't know
what I feel."
"Oh, but why don't you confess it?"
"I don't have the guts."
"Oh c'mon."
"Really," he sounded troubled, "I'm really afraid."
"Of what?"
"That she might reject me... She doesn't even know me & I don't even know if she
's got a boyfriend..."
"If you like someone you'll have the courage to take the risks. If I were you, I
'll confess right away."
"D'you think she will like me too? Do I look awful or what? Am I ugly? Or am I t
oo stereotypical? If you approve of
me, I'll confess my feelings to that girl right away."
I don't even know why we had such topic, we were merely strangers but I felt lik
e I wanted to help him so I patted
his shoulder, "What are you saying! You're goodlooking and I'm pretty sure that
that girl will accept you! Just have
courage! If you don't confess your feelings, she'll never know and are you conte
nted with that? You'll live your life
with 'what ifs' if you don't let her know."
He looked convinced with my words that he nodded, "You're right, I'll confess ri
ght away."
He searched something in his pocket and pulled out his phone and dialed a number
. I waited in silence as he
waited for the other line to respond, he kept on tapping his fingers on the benc
h. The only thing I was unsure of
was he kept on looking at me all the time he was waiting for the other line to r
espond.
After some minutes, he placed back the phone inside his pocket.
"So?" I asked, a bit worried.
"I don't know, no one answered the phone."
"Are you sure you dialled her number?"
"Yes, I'm pretty sure. I asked a friend of hers for her number."
"Maybe she's busy right now, why don't you try it later?"
"I will."
Another 5minutes of silenced followed after that.
"How about you, d'you like someone?"
"Hmm... Nah..." I actually did not have someone to like before.
"Why?"
"I dunno, maybe I've not found a guy to like yet. Well, I'm not really in a hurr
y so I'm not troubled with it."
"Oh, but what is your ideal guy?"
"Someone... uhh..." I tried thinking for a minute, "Umm... A guy who has black h
air with blonde highlights...
umm..."
"Isn't that a bit foreign-ish?"
"Haha! But I think it's cute! I also like guys who have a piercing in the ear! T
hen, then! I also like a guy with blue
eyes! It's so hot! Oh, please add hot figure!"
"You're ideal guy is non existent." he had this weird expression after he commen
ted and because of that I actually
laughed hard.
"Don't be so mean! I mean.. atleast the guy should be sincere and loving, I'm fi
ne with it."
"Ah, it's hard."
"What is?"
"Ah nothing," he shook his head, "It's arriving."
"What is?" I saw him looked at his wristwatch.
"The bus."
I stood up and looked if the bus was actually arriving but I saw the other bus w
hich goes another way.
"Huh? Are you gonna take this bus and not the other one?"
"Nope. I'm taking this one."
"Oh, I thought we'll be riding the same bus."
"We always do." he said something that I did not hear because the sound of the a
rriving bus was too loud.
"Well," he stood up, "I'll be going."
"Oh, and I thought we could still talk some more, I was actually enjoying. Anywa
y, you always wait in this shed
right? I guess, we'll be seeing each other tomorrow."
"I don't think so." before I could ask him, he already entered the bus and waved
goodbye to me. From the
windows of the bus, I saw him crying... The bus left and I stood there for some
minutes confused of what just
happened.
"I don't think so." when he said that and I saw him crying, I did not have a sin
gle idea why.
But when I sat back on the bench, I saw the book he was reading.
"Oh, he forgot." I took it and placed it on my bag, "Maybe I can give it back to
him tomorrow."
After some minutes, may bus arrived. I went home, changed my clothes, had my din
ner and did some stuff.
It was 8pm when I decided to check my phone.
"Oh, where is it?" I had already undone my bag, I've already scattered all the t
hings in it on my bed but I still
wasn't able to find it. I went to my check my drawers and I found it inside my s
tudytable's drawer. That day, I
forgot my phone in my house.
When I checked it, I had 5missed calls... All from the same anonymous number, th
e first call was 4:53 and I
already had the feeling that it was the call from the shed...
I checked my messages after, I ignored all messages except a message from that a
nonymous number.
From: +63************
Message: I never had the courage, I love you. Thank you for today, goodbye.
Out of shock, I cried. I sat down in my bed and saw the book he was reading, I t
ook it and opened it. But I was
again surprised by the thing I saw in the book...
It was a handwritten book and I had my picture pasted on the first page with the
caption,
"And this is all about my feelings for her."
I started reading it, I could not believe everything that was written there.
"I don't even know if she had ever noticed me or if she knows that I go with the
same bus with her. I never seat
and wait in the waiting shed because I was afraid to get near her or she might h
ear my noisy heartbeat. I always
make sure I seat at the back of her so I can smell her fragrance and hear her vo
ice everytime she speaks with
her friend or with her family on the phone. I felt a bit of a stalker myself but
that was the only thing I can do, to just
watch her. I don't have the courage but I do really like her."
The book wasn't finished, out of 200pages, it only reached 157.
"I don't even know how things will be... Today, I'll be going to California and
study there. My flight's at 7pm. This is
the last day and I've decided to wait at the shed for the first time, I do hope
she'll take the bus today. If she does,
I might confess my feelings to her... But I don't really know if I could confess
, in the end I'm a big coward. Maybe
if I fail to confess to her, atleast I'll try to have a small chitchat with her.
.. I want to have a memory with her even
for a second. Argh, I'm really troubled. It's now or never..."
After finishing the book, I looked at the clock... 8.57pm.
His flight was 7pm, he already left.
---
Even 5yrs had already passed, I still can't forget that guy whom I don't even kn
ow the name. Everytime I wait for
the bus, the memory I first&last talked to him plays. It must be weird to say, b
ut that day I actually fell inlove...
love for me went in fast and the one I love went away fast.
I'm now working as a writer in a publishing company, he had been my inspiration
with my love stories. I even
made him as one of my characters and a lot of my readers actually liked his char
acter. I always hoped that one
day I'll see him again waiting for the bus in that same bench.
"Oh gosh! I'll be late for my bus!" I am running for my life, nah kidding, I am
running for the bus. I only have
2minutes until the bus arrives. Like always, I knew it's impossible to catch up
for the bus having only 2minutes but
I always have my hopes in me so I'm trying my best to run.
"Huff! Huff!" as soon as I reached the bus stop, I have sweats falling and I'm r
unning out of breath. I placed my
hands on my knees and trying to inhale and exhale properly.
"It just left." Hearing the same voice and remembering the same scene, I felt li
ke I am having a dejavu. I lifted my
head to see who it is but I felt disappointment as soon as I saw his hair and ea
r. I can't see his face 'coz it is
covered with a book. But I'm 100% sure that it's not him, as far as I remember h
e's not as muscular as this guy in
front of me and he doesn't have blonde highlights and a double piercing on the r
ight ear.
"Ah, okay." I said disappointed and sat at the other end of the bench.
"I like your book." I am surprised when he spoke but he still has the book cover
ed in his face. Just then, I saw
what he's reading... it's my story, "Now and Never".
"Ah, really? Thanks. How did you know I'm the author?"
"'Coz you're famous. Your work was even made into a film." right, it was actuall
y filmed and was even adopted
into a korean & american film. That book is a great hit, I think it's because I
wrote it with my heart.
"But you're not original." I am taken aback when he said that.
"Excuse me?"
"I thought Now & Never was written by HaveYouSeenThisGirl?"
Before, I have understood why that guy had a screen name of HaveYouSeenThisGirL,
it was because he was
referring to me... he was always looking for me from afar... I have always been
touched with the idea, I always
read the book until now and it never fails to warm my heart.
"Copycat." he takes off the book away from his face and I think I am imagining..
.
It's not him, he doesn't even have blue eyes... but it looks like him....
"You said your ideal guy is someone who has hot body and a blonde-highlighted ha
ir with piercings on the ear
and also with blue eyes. I did it all though I had to put contacts for the eyes,
I'm not foreign." he scratches the
back of his neck as he smiles awkwardly, "I have the courage now."
- FIN -
PROPERTY OF haveyouseenthisgirl.yolasite.com
ONESHOT #4:
WAITING IN VAIN
written by HaveYouSeenThisGirL
Yung mahal mo may mahal na iba. Clich?
Ganun naman ata ang motto dito sa earth eh,
"MAHAL MO, IBA MAHAL."
Worst plot ever ang mahalin mo ang taong hindi ka mahal. Ay ano ba yan, paulit u
lit na ako na iba ang mahal ng
taong mahal ko. Kasalanan ko ba kung nasasaktan ako ng ganto, para na nga akong
tanga... tatawa, iiyak,
tatawa.
Mahal ko bestfriend ko. Tae, clich nanaman.
Oo, sabihin mo ng sira akong plaka pero ang mahal ko ay ang bestfriend kong lala
ki na may ibang mahal -- yung
bestfriend kong babae.
Walanjo naman. Nung nagpatama si kupido ng arrow nya, napayuko ako at nagtali ng
sintas ng sapatos kaya
ang natamaan ng arrow nya ay ang bestfriend kong babae na lagi kong kasama. Badt
rip, bakit hindi na lang ako?
Bakit sya? BAKIT?
Pero tanggap ko na sana na hindi nya ako mahal, na bestfriend kong babae ang mah
al nya... tanggap ko na
sana pero hindi pala sya mahal ng taong mahal nya.
Hindi mo nagets? Ganto yun,
YUNG TAONG MAHAL KO MAY IBANG MAHAL AT YUNG MAHAL NYA MAY IBA RIN NA MAHAL.
Same kami diba? Sabi ko sa inyo, motto na sa mundo na:
"MAHAL MO, IBA MAHAL."
Mahirap tanggapin na yung taong minamahal mo, binabasura lang ng iba. At ikaw na
nagpapahalaga sa kanya
ay binabasura lang din nya. Linchak na pag-ibig yan, nagtatapunan lang ng mga na
raramdaman? Ganun ba yun
ha?!
Pero ang mas masakit, ang bestfriend kong babae pinapaniwalang mahal nya ang bes
tfriend kong lalaki. At ito
namang bestfriend kong lalaki na mahal ko, tatanga tanga naniwala naman kay best
friend na babae. Tinu-two
time lang sya nito.
Sinabi ko ito sa kanya, hindi sya naniwala. Pinagalitan at pinagsabihan ko ang b
estfriend kong babae, sabi ko sa
kanya,
"WAG MONG PAGLARUAN ANG NARARAMDAMAN NG MGA TAO, HINDI KA NA BATA PARA MAGLARO."
Pero matigas ang bestfriend kong babae, patuloy nya pa ring niloloko ang bestfri
end kong lalaki. At patuloy na
nagpapaloko pa rin ang mahal ko sa taong mahal nya.
Ansaklap naman ng kapalaran na ito, bakit ba kasi hindi na lang tayo mahalin ng
mga taong mahal natin? Hindi
ba para balance? Bakit kelangang may "nanghahabol" at "tumatakbo"?
"Tigilan mo na itong katangahan na ito! Hindi ka nya mahal! Niloloko ka lang nya
, may iba pa syang lalaki! Hindi
ka nagiisa! Hindi ka nya sineseryoso!"
"HINDI MO ALAM MGA PINAGSASASABI MO, WAG MO SYANG SIRAAN!"
"Hindi ko sya sinisiraan, nagsasabi lang ako ng totoo. Ayokong manloko sya at ma
nakit ng kapwa ang bestfriend
kong babae at ayokong masaktan ang bestfriend kong lalaki. Parehas ko kayong mah
al pero ikaw alam mo ba,
mahal kita hindi lang bilang bestfriend?"
"WALA AKONG PAKELAM! GET LOST!"
Yun na yun, wala daw syang pakelam sa nararamdaman ko. Get lost daw. Get lost...
Kung pede lang ngang mawala na lang ako edi nawala na ako... hindi ko na matagal
an ito eh, lalo na nang sya
na mismo ang nakakita ng panlolokong ginagawa sa kanya ng taong mahal nya.
"Ano?! Susumbatan mo ako? O sige ikaw ng tama! Tama ka nga niloloko nya ako! Nag
mukha akong tanga lang!
Sige sumbutan mo ako! Sabihan mo akong tanga!!!"
Umiiyak sya nun. niyakap ko sya, "Tama na. Ako yung nasasaktan pag nakikita kita
ng ganyan."
Alam mo yung masakit? Umiiyak sya.
Iisa lang ibig sabihin nun, umiiyak sya kasi mahal nya talaga ang bestfriend kon
g babae. Nasasaktan talaga sya,
pruweba ang mga luha nya.
"Bakit ka kasi nagmamahal ng taong hindi ka naman mahal!!!" sumbat ko sa kanya p
ero sinusumbat ko rin ito sa
sarili ko kasi parehas lang naman kaming nagmamahal sa taong hindi naman kayang
suklian ang mga
nararamdaman namin.
"Bakit, bawal ba?" humarap sya sakin, "Bawal bang magmahal ng taong hindi ka mah
al?!"
"Hindi bawal," napayuko ako, "Masakit."
"Ang gusto ko lang naman mahalin nya ako..."
"Ang gusto ko lang naman... ako na lang ang mahalin mo." tinitigan nya muna ako
sandali bago sya muling
nakaimik.
"Hindi kita mahal, sya ang mahal ko."
Napangiti na lang ako ng mapait, "Alam ko naman eh. Nagbabaka sakali lang."
Yung storya namin ng bestfriend kong lalaki, hindi katulad ng mga love stories n
a nababasa sa fictions o
napapanuod sa drama series sa tv... hindi eh, hindi ako yung leading lady sa sto
rya nya. Hindi kami ang love
team. Hindi kami ang para sa isa't isa. Kahit anong pilit ko, sa huli... sya at
sya pa rin ang mahal nya. Ako?
Hanggang kaibigan lang talaga ako. Hanggang dun lang, dead end. Finish line. Wal
a na. Bawal na akong
lumagpas pa dun.
Badtrip, tumutulo nanaman mga luha ko. Tutusukin ko na mga mata ko ee, nakakaasa
r na. Sinabi ko ng tumigil
sa pag-iyak, eto pa rin iyak ng iyak.
Kung itatanong nyo kung kamusta na "sya"?
Ayun... nagpapakatanga pa rin sa bestfriend kong babae na kahit kelan hindi masu
klian ang nararamdaman nya.
Ako na lang kasi eh, antanga mo! Gago ka, sabi kong AKO NA LANG EH! Ang tigas ng
ulo mo, ayaw mo
makinig sakin. Kung ako na lang edi sana hindi ka nagpapakatanga? Sana hindi rin
ako parang tanga?
Kung ako na lang... edi sana wala ng iiyak? Wala ng malulungkot? Edi sana pareha
s tayong masaya.
Asa.
Hindi mo naman ako mapapansin, ah mali... hindi mo naman ako pinapansin. :(
Hanggang sa lumaki kaming tatlo, nakagraduate, nagkaroon ng mga trabaho...
at dumating yung araw na yun...
Nagkasakit sa puso ang bestfriend kong babae. Kelangan nya ng heart donor pero w
alang mahanap na donor...
Critical condition na sya.
Pero hanggang sa huli, nasa tabi ka pa rin nya at umiiyak.
Mahal na mahal mo talaga sya noh?
Buti pa sya.
Asar lang talaga kasi hindi ka nya minamahal tulad ng pagmamahal mo.
Ganto na lang,
kanya na lang ang puso ko...
para mahalin ka na rin nya sa wakas.
So you won't wait in vain anymore.
Para masuklian na rin ang nararamdaman mo, para mahalin ka na rin ng mahal mo.
Yung puso ko lang naman ang nagmamahal sayo eh...
Ibibigay ko na lang sa kanya para may pakinabang.
Nilabas ko yung "donor card" na hiningi ko sa ospital, sinulatan at pinirmahan i
to.
---------------------------------------------------------------------------
I wish to donate my organs and tissues. I wish to give:
- MY HEART
Donor Signature: XXXXXX
Date: September 4, 2011
---------------------------------------------------------------------------
Matapos pirmahan, nilagay ko ito sa bulsa ng aking pantalon at tumalon mula sa b
uilding.
Mamahalin ka na nya.
-FINProperty
of haveyouseenthisgirl.yolasite.com
ONESHOT # 5:
Waiting for my Valentine
written by HaveYouSeenThisGirL
(A story dedicated for FEB 14, 2012)
This is just a very simple story that popped out of my mind that day, it's reall
y really simple and very clich but still I hope
you guys would like it. :) <3
"Pardz, feb 14 na bukas."
"Oo nga eh, independence day na! Hahaha!" nagtawanan kami ni PJ sa laspag na jok
e na ginamit ko.
Kasama ko ngayon sa canteen ang bestfriend slash kababata kong si Paul John or P
J for short, Pardz ang tawagan
namin ewan ko nga ba kung paano kami nauwi sa tawagang Pardz ee.
"Wala kang kadate?"
Tinaasan ko siya ng kilay at sarcastic slash pabirong sinabi ko, "Wala ee, break
na kami ng refridgerator namin."
"Hahaha! Baliw ka talaga Pardz. Bakit wala kang kadate, wala bang nagyaya?"
"Sus parang may magyaya sa pagmumukha kong ito."
"Oh anong problema sa mukha mo? Cute ka naman ah?"
Kung hindi ko lang siguro siya bestfriend baka kinilig na ako at napangiti pero
hindi ee, napasimangot ako kasi syempre
sinasabi niya lang yun kasi nga bestfriend ko siya, "Sows, palibhasa bestfriend
kita kaya binobola mo ako.
Pinapagaan mo lang loob ko ee." -___-
Hindi naman kasi ako cute, maganda o kung anu pa man tipo ng babae na mapapansin
ng mga lalaki. Ako yung may
tomboyish style, yung laging naka-tshirt at never mong mapapasuot ng palda pwera
na lang sa school uniform. Ako yung
babaeng laging nakarubber shoes at mahahalikan ang sahig pag pinasuot mo ng sapa
tos na may heels. At ponytail girl
ako, simpleng simple lang ang pagmumukha ko na walang magtatangkang pumansin.
Hindi naman problema sakin na hindi ako kagandahan o anupaman, ang tanging hilin
g ko lang na sa kabila ng sobrang
kasimplehan ko ay mapansin ako ng kaisa isahang taong gusto ko... pero sa tingin
ko malabo yun.
Yung tao kasing gusto ko ay gwapo, varsity player ng campus, matalino at higit s
a lahat, maraming nagkaka-crush
ditong mga babae mapa-ano mang division. In short maraming magagandang babaeng n
akapaligid palagi sa kanya
kaya ang tomboying tulad ko ay hindi niya matutuunan ng pansin kelanman.
Pero okay lang, kuntento na rin naman akong mapunta sa tabi niya bilang bestfrie
nd niya eh.
Yup, ang tinutukoy ko ay si PJ. Inlove ako sa bestfriend ko, how clich right? Wel
l, ano pa ba magagawa ko, kahit ilang
beses na akong nakapanuod ng mga palabas sa tv o nakabasa sa mga fiction stories
ng tungkol sa hirap na dinadanas
pag naiinlove sa bestfriend ay sa huli ay nainlove pa rin ako sa bestfriend ko.
Siguro isa lang din ako dun sa mga
hopeless romantic na umaasang baka sakaling makaalis ako sa friend zone na ito.
Haaay.
"Huy! Natulala ka nanaman diyan Pardz!" nabalik lang ang thoughts ko sa lupang i
babaw ng hampasin ako ng
mahina ni PJ sa may likod ko.
"H-ha? Ah wala," ano ba yan lutang nanaman ang isip ko -__- Ini-switch ko na lan
g yung usapan sa kanya para hindi
ako mapahiya sa pagkatulala ko kanina, "Ikaw ba pardz, ano balak mo bukas sa val
entines?"
"Hmm... I want to date someone."
"Ayeeeeeeeeeeee!!! Dume-date na si bestfriend, dalaga na siya bilog na utot! Bwa
haha!"
"Baliw!!!"
Inaasar ko siya para matakpan yung selos na nararamdaman ko. May ide-date daw si
ya... Haay. Sino naman kaya? For
sure maganda yung kadate niya, baka yung isa dun sa mga cheerleader ng school na
sumali din sa school pageant last
year... balita ko kasi may crush yun kay PJ at madalas nagkakatext silang dalwa.
Haay. Ang gaganda naman kasi ng
mga nali-link sa kanya, nanliliit tuloy ako. :(
"Ahaha! Joke lang pardz, oh ano ba balak mo sa date na yan? Paano ba ang gagawin
mo?"
"Actually pardz, wala akong idea. Nahihirapan nga akong mag-isip ee, hindi ko al
am kung ano ba ang gusto ng
isang babae na gagawin ng isang lalaki para sa kanya sa araw ng mga puso. Haay.
Pardz, pwede magpatulong
sayo?"
"Ha? Paanong patulong?"
"Kunwari ikaw yung special girl ko tomorrow."
"Ehhhhhhhhhh? Joke ka ba! Kadiri lang ha! Eeew! Not in my dreams!" sabay hampas
ko ng pabiro sa kanya...
kunwari nandidiri ako sa idea pero ang tunay niyan ay kinikilig ako ng sobra. Sa
na nga ako na lang diba? Kaso "kunwari"
nga lang daw eh. >__>
"Ang arte nito! Kung maka-yuck ka naman pardz eh! Kunwari nga lang!"
"Psh. Osige na nga," pagiinarte ko pero kinikilig talaga ako, nagpipigil lang ak
o, "Oh kunwari ako nga, anong
gagawin ko?"
"Kung bibigyan ba kita ng chocolates at flowers, kikiligin ka ba?"
"Pwede na din."
"Anong pwede na din? Ano ba namang klaseng sagot yan pardz!" naguguluhan niyang
tanong.
"I mean... yeah, sweet yung chocolate pero kulang sa kasweetan yung action mo. I
mean kung special sayo
yung girl you need to do something special for her on a special day like tomorro
w diba? Eh yung chocolates
and flowers, I don't think ganun sila kaspecial since walang ka-effort effort yu
n... ang dali daling bumili. Sus."
"Eh anong gagawin ko?"
"Hmm... kung ako siguro yung special girl na yun, kikiligin ako kung bibigyan mo
ako ng mga rosas... kahit wag
na yung chocolates, patatabain mo lang ako eh. Tapos mas nakakakilig din kung pa
gkatapos ng klase, sa oras
ng uwian ng lahat ay susurpresahin mo ako sa pamamagitan ng pagaalay mo sakin ng
kanta sa may quadrangle
with matching banners pa na nagsasabi ng mga nararamdaman mo sakin."
Pinipigilan kong wag mapangiti habang iniisip ko yung mga eksena sa aking isipan
... ang tunay niyan, hinihiling ko na
sana ako na lang talaga yung special girl niya at sakin niya gawin yun pero mala
bo ee, may iba na ata siyang mahal.
"So ibig sabihin mo ba dyan na haranahin ko siya?"
Nginitian ko siya, "Pardz, isa sa mga bagay na pedeng gawin ng lalaki na sobrang
nakakakilig ay haranahin ang
isang babae ng buong puso niya. Trust me, walang babae ang hindi kikiligin kung
saka sakali."
"Wow... nice idea pardz kaso..." napakamot siya ng ulo niya, "Sintunado ako. HAH
AHAHA!"
"Problema mo na yan pardz! Sayawan mo na lang ng "Sorry Sorry" ng superjuniors!"
"Mag-isa ka!!!"
"Behlat! Goodluck na lang sayo bukas! Hahahaha!"
Nagbuntong hininga siya, "Haay, goodluck na lang talaga. Pero balik tayo sayo pa
rdz, di nga seryoso ka wala
kang kadate?"
"Walaaaaaaaaaaaa."
"Ako na lang, gusto mo?"
Kamuntik ng tumalon yung puso ko sa kilig pero syempre pinigilan ko sarili ko. -
___-
"Che. Inaasar mo lang ako ee. May special girl ka pang ide-date tomorrow, rememb
er?"
"Eh..." napakamot ulit siya ng ulo, "Parang ayaw ko na ee, magba-back out na lan
g siguro ako... baka kasi mareject
lang ako."
"Nyeee! You're so gay pardz!" hinampas ko siya sa may balikat niya, "If she's re
ally special to you, gagawa ka ng
paraan para mapalapit sa kanya. You're the guy here pardz, you need to make a mo
ve before everything's too
late. Eh ano kung may posibilidad na ireject ka ng babaeng ito, atleast nagtry k
a diba? Malay mo same rin pala
nararamdaman niya sayo. Sige ka, habang nagaalinlangan ka diyan baka nakuha na s
iya ng iba. Magpakalalaki
ka nga pardz!"
"Siguro nga tama ka pardz... haay ewan."
Haaay. Masokistang tunay, ayan si Yvee. Ayan ako. Ang tae ko lang nuh? Ine-encou
rage ko pa siya dun sa babaeng
gusto niya kahit may gusto ako sa kanya. Ito lang naman ang role ko bilang bestf
riend niya eh, ang makita siyang
masaya sa babaeng gusto niya kahit mamatay pa ako sa selos.
"Bahala na nga si batman, o sige pardz magta-time na. Balik na ako sa classroom,
kita na lang tayo mamayang
uwian. Sabay tayo pag-uwi?" sabay tayo niya sa upuan niya.
"Sure."
***
Tuesday. Feb. 14.
Independence day.
Joke lang, Valentines day na nga at papasok ako ng school kung saan maraming "re
d" at "hearts", kung saan maraming
"roses" na tinitinda sa may labas ng school. Dadaan ako sa hallway na may mga ba
baeng kinikilig dahil may mga
nagpadala sa kanila ng roses, chocolates, letters at may ilang nanghaharana sa k
anila.
Ako? Eto nililigawan ang project ko. Bukas na kasi ang due date nito at konti na
lang ay matatapos na ako.
Dumaan na ang recess at lunch pero hindi ko nakita si PJ. Siguro busy na yun dun
sa special girl niya, ewan ko kung
anong plano niya. Kung susundin niya ba yung sinabi ko or magi-stick pa rin siya
sa simpleng roses at chocolates lang.
Wala pa akong natatanggap na text sa kanya eh.
Pero siguro okay na rin itong ganto na hindi muna mage-exist ngayon sa araw na i
to sa buhay ko si PJ dahil sobrang
malulungkot lang ako pag binalita niya sakin yung mga bagay na ginawa niya para
sa special girl niya. Baka mamatay
lang ako sa selos.
Nagpaka-busy na nga lang ako sa project ko at ilang mga school works para hindi
ko maisip na Valentines day ngayon.
Nakaka-bitter lang ee. Bakit ba kasi hindi na lang ginawang official holiday ang
Valentines day para walang pasok,
atleast hindi ko nakikita yang mga PDA na mga taong iyan. Atleast hindi ako napa
paligiran ng mga red and heart shape
stuff. Nakakabitteeeeeer. Achuchu.
"Maam excuse me lang po may aarestuhin lang po kami," nabigla kaming lahat kasi
patapos na yung klase namin,
last period na at mga 5minutes na lang ay magbe-bell na nang biglang may grupo n
g mga lalaking studyante ang
kumatok sa may classroom namin.
"Ha?" nagtataka yung teacher namin.
"Si Yvee Mendoza po, may ginawa po siyang malupit na krimen."
Nanlaki naman yung mga mata ko. Ha? Anong ginawa ko? Nanahimik kaluluwa ko tapos
biglang may magsasabing may
ginawa akong krimen? Baliw ba sila? O__O
"Ha? Anong ginawa ni Ms. Mendoza?" nagtataka pa rin yung teacher ko, pati yung m
ga classmates ko
nagbubulungan na.
Yung mga seatmate at kalapit ko nga sa upuan ay nililingon ako at tinatanong, "A
nong ginawa mo Yvee?"
"Aba malay ko," nagkikibit balikat lang ako.
"Maam, nagkasala po si Yvee Mendoza sa pagnanakaw ng puso ng isang binata kaya n
aman po humihingi kami
ng pahintulot sa inyo na maaresto na namin si Yvee Mendoza upang makulong na siy
a ng panghabambuhay sa
piling ng binatang iyon."
"AYEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!" yun na, BOOM, nakakabingi na yung m
ga kaklase ko
pati yung teacher ko na parang kinilig din at tinawag ako.
"Ahaha! Mga kabataan talaga, osya Yvee Mendoza arestado ka daw. Sumama ka na sa
mga ito bago ka pa
pwersahang dakipin."
Medyo naguguluhan at nabibigla pa rin ako sa mga pangyayari pero sa huli nagawa
ko rin ligpitin ang mga gamit ko at
ilagay sa bag ko at sumunod dun sa mga lalaki sa may pintuan.
Actually kilala ko sila, yung iba kilala ko sa pangalan yung iba ay sa mukha lan
g. Mga varsity player sila ng school.
Habang sumusunod ako sa kanila ay panay ang tanong ko kung sino ba itong lesheng
lalaking inaaresto daw ako. Ay
ang korni niya ha, ninakaw ko daw puso niya? Asows, ano ako murderer at nagnanak
aw ng organs ng tao? Lels, ang
korni ko din. -___-
Pero di lang talaga ako maka-get over na may lalaking nagpapaaresto sakin... at
sinabing ninakaw ko daw ang puso
niya. That means may gusto siya sakin diba? Wow... sino kayang abnormal na lalak
ing panget ang taste ang nagkagusto
sa isang tulad kong tomboyin ang itsura? -___-
Ayaw naman sabihin sakin ng mga lalaking ito kung sino iyon, panay ang sabi nila
na "malalaman mo din". Ampotek,
pasuspense effect pa eh. -___-
Dinala lang naman nila ako sa may gitna ng quadrangle tapos iniwan dun, sabi tum
ayo lang daw ako dun... yikes.
Nakakahiya kaya nagsisilabasan na yung mga studyante sa kani-kaniyang classroom
at andito ako sa may gitna ng
quadrangle at parang tuod na nakatayo.
Yung mga lalaki ay nagpunta dun sa may chapel ng school namin na nasa tapat ko,
mga ilang meters ang layo sakin.
Lahat sila nakapila in a row at lahat sila mga varsity players ng campus at may
mga hawak silang tig-iisang red roses
tapos sa dulo may isang lalaking nakatalikod na parang may hawak na gitara.
NOW PLAYING: HARANA BY PAROKYA NI EDGAR
"Uso pa ba ang harana?
Marahil ikaw ay nagtataka
Sino ba tong mukhang gagong
Nagkandarapa sa pagkanta
At nasisintunado sa kaba."
Biglang nagsimulang tumugtog yung gitara at narinig kong may kumakantang lalaki.
.. na... umm... sintunado.
At habang kumakanta ito ay yung mga lalaking nakapila ay isa isang pumupunta sak
in sa may gitna at nagaabot ng
rosas.
Pagkaabot sakin ng rosas ay ngingitian lang nila ako tapos aalis na sila. Napans
in ko na sa bawat rosas ay may
nakapulupot na papel.
Everytime inaabutan nila ako ay sinusubukan kong tanggalin yung papel sa may ros
as at binabasa ang nakasulat dun.
Every rose is a word.
"Hi" ayan yung nakalagay sa first rose. Nasundan pa ito ng mga ilan at binasa ko
silang lahat forming into a sentence
that almost made me cry.
"YVEE"
"ALAM"
"MO"
"BA"
"NA"
"MATAGAL"
"NA"
"KITANG"
"MAHAL"
"Meron pang dalang mga rosas
Suot nama'y maong na kupas
At nariyan pa ang barkada
Nakaporma't nakabarong
Sa awiting daig pa'ng minus one at sing-along
Puno ang langit ng bituwin
At kay lamig pa ng hangin
Sa'yong tingin ako'y nababaliw, giliw
At sa awiting kong ito
Sana'y maibigan mo
Ibubuhos ko ang buong puso ko
Sa isang munting harana para sa 'yo..."
Habang hawak ko yung mga rosas at mga papel ay halos mapaupo ako sa may sahig ha
bang nakatakip ng isang kamay
ko ang bibig ko dahil nagpipigil ako ng saya at pagkabigla habang dire diretso a
ng tulo ng luha ko. Tears of joy.
Dahil di rin nagtagal nung naubos na ang mga lalaki sa unahan, yung kaisa-isahan
g lalaki na nakatalikod kanina ay
humarap sakin.
"Hindi ba't parang isang sine
Isang pelikulang romantiko
Hindi ba't ikaw ang bidang artista
At ako ang iyong leading man
Sa istoryang nagwawakas sa pag-ibig na wagas
Puno ang langit ng bituwin
At kay lamig pa ng hangin
Sa'yong tingin ako'y nababaliw, giliw
At sa awiting kong ito
Sana'y maibigan mo
Ibubuhos ko ang buong puso ko
Sa isang munting harana para sa 'yo..."
Si pardz, ginawa niya yung sinabi ko para sa special girl niya.
At hindi ko akalaing... ako pala iyon.
Buong akala ko isang magandang babae ang special girl na tinutukoy niya, akala k
o yung cheerleader na nakasali sa
may pageant last year... akala ko magandang babae pero... isang tomboying tulad
ko lang pala...
Kung ito ay panaginip, pedeng wag muna akong magising? Pedeng pa-extend pa ng il
ang hours ang tulog ko? Ang
sarap kasi sa pakiramdam eh.
"Pardz..." nung matapos na ang kanta ay lumapit siya sakin at medyo nakatungo at
kinakamot ang bandang batok
niya, "Pasensya ka na ah kung ang panget kong kumanta, sabi ko naman kasi sayo e
h sintunado ako. Ang kulet
mo."
"Pardz naman eh," naiiyak pa rin ako at hinampas ko siya ng mahina sa balikat ni
ya kasi hindi talaga ako
makapaniwala, "Jino-joke time mo nanaman ako eh. Sasapakin kita tamo."
"Yvee, tumatawa ba ako?" this time tinignan niya ako ng mataman sa mga mata, "Se
ryoso ako. Matagal na akong
may gusto sayo, ewan ko kung kelan ko simulang naramdaman ito pero basta tuwing
kasama kasi kita napakakomportable
ko sayo at lagi mo akong napapangiti. Pag absent ka, pag hindi kita nakakasama o
nakikita ay
hinahanap hanap ko ang presensya mo."
"Akala ko yung cheerleader yung special girl mo... yung maganda..." pinupunasan
ko na yung mga luha ko at
nararamdaman ko na lang na napapa-pout ako sa mga pinagsasabi ko, "Bakit ako? An
g panget ko eh..."
"Maganda ka kaya... sa loob at labas. Yvee, maniwala ka sakin... mahal kita. Pwe
de bang more than friends na
lang tayo?"
"AYEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE." hindi ko na namalayan na andami na palang stud
yante sa paligid namin
ang nananuod. Halos mamula na ako sa mga nangyayari.
Pero sa kabila ng maingay na panunukso ng mga tao sa paligid namin nangibabaw pa
rin sa aking tenga ang mga sinabi
niya.
"Yvee Mendoza, will you be my valentine from this day onwards?"
- FIN -
PROPERTY OF haveyouseenthisgirl.yolasite.com