Sejarah Asia Barat:

Empayar
Uthmaniyyah Hingga
Perang Dunia Kedua

LEE BIH NI

Edisi Pertama, 2013

Lee Bih Ni

Editor:
Edit Pad
Penterjemah:
Google Translate

Diterbitkan oleh:
Desktop Publisher
e mel: leeh_ni@yahoo.com

Bil
Surat

Kandungan

Muka

________________________________________________________
Bab 1

Latar Belakang Sejarah Geografi Timur Tengah

Bab 2

Sejarah Geografi Timur Tengah: Siri Perang Salib

Bab 3

Empayar Uthmaniyyah Sekitar Abad Ke-17 dan 18

Pengenalan
Tempat Lahir Tamadun (Cradle of Civilisation)
Empayar Assyria
Empayar Iran
Empayar Iran
Zaman pertengahan Di Timur
khalifah Islam
Turki, Tentera Salib dan Mongol
Era Uthmaniyyah
Timur Tengah Moden
Dominasi Eropah
Kontemporari Timur Tengah
Kesimpulan

20

Pengenalan
Perang Salib
1095: Permulaan Perang Salib
Asal-usul Perang Salib
Perang Salib PERTAMA
Perang-perang salib abad ke-12
Perang-perang salib abad ke-13
Perang Salib LAIN
AKIBAT DAN KESIMPULAN

Pengenalan
Empayar Uthmaniyyah pada abad ke-Ketujuh Belas
Zaman Kegemilangan Dan Kemerosotan
Kerajaan Uthmaniyyah
Empayar Uthmaniyyah (1301-1922)
Asal
Peraturan kuasa
Constantinople/ Istanbul
Ekonomi
Pengepungan Constantinople
Kesan kejatuhan Constantinople
Agama lain
Sistem sekoi / Millet System
Sistem Devshirme
Sistem devshirme berterusan sehingga akhir abad
ketujuh belas.
Kehidupan di bawah Mehmet
Selepas Mehmet

30

Pembunuh saudara
Sultan dan mahkamah
Kehidupan Sultan
Pengaruh dan Struktur
Suleiman - zaman kegemilangan
Zaman Keemasan Suleiman
Jangka Pendek/Short -Termism
Kemerosotan
Kesimpulan

Bab 4

Pemodenan dan Pembaharuan Empayar Uthmaniyyah:

Era Sultan Salim III dan Sultan Mahmud II

41

Polisi Barat di Kawasan Arabia di Sekitar Perang Dunia

Pertama

56

Selim III
Pemerintahan
Pembaharuan
Pemberontakan Janissary
Perang Austro-Turki (1787-1791)
Hubungan dengan Sultan Tipu
Kejatuhan dan Pembunuhan
Minat Dalam Puisi dan Seni
Pemusatan semasa Era Mahmud II
Pengenalan
Pemusatan
Ayan
Mahkamah Politik
Ulama
Vaka-YY Hayriyye (Event bertuah)
Latar Belakang
Projek Ekenci
Pemberontakan Janissary dan Vaka-YY Hayriyye
Asakir-i Mansure-i Muhammediyye
Struktur Tentera Berpusat
Redif
Pendidikan dan Peranan Ulama
Birokrasi F.
Kesimpulan

Bab 5

Pengenalan
Peristiwa Perang Dunia I dan kesannya terhadap politik dan wilayah
Uthmaniyyah
Empayar Uthmaniyyah
Reka Bentuk Rusia
Young Turks/Turki Muda
Perang-Perang Balkan (1911-1913)
Diplomasi Jerman
Tercetusnya Perang (Ogos 1914)
Tentera Uthmaniyyah
Pengisytiharan Perang (Oktober 1914)
Kepentingan

Bab 6

Sistem Mandat di Timur Tengah

Bab 7

Serangan Caucauses (wilayah geopolitik di sempadan Eropah dan

Asia)
Genosid Armenia/Pembunuhan Armenia (1915-1916)
Persetujuan Sharif Hussein berkaitan negara Arab merdeka
Persetujuan Sykes-Picot
Membuat Transjordan
Dasar perlindungan Barat
Perang Arab-Israel 1948
Legion Arab/Tentera Arab dan Pertahanan Jerusalem
Penyatuan Dua Tebing
Kesimpulan

Pembentukan Negara Kebangsaan Yahudi

78

Pengenalan
Semasa Perang Dunia I
Mandat British Palestin (1920-1948)
Lima Tahun
Awal 1930an
Pemberontakan Arab (1936-1939)
Perang Dunia Kedua dan Holocaust (1939-1945)
Tahun Selepas Perang (1945-1947)
Pelan Partisyen
Perang Saudara di Palestin 1948
Negara Israel (1948-kini)
Perang Kemerdekaan Israel, atau Pertama Perang Arab-Israel (19481949)
Perjanjian Gencatan Senjata (Mac-Jul 1949)
Kesimpulan

Bab 8 Mandat British di Palestin

70

Pengenalan
Kekalahan Tentera Empayar Uthmaniyyah
Musuh Wilayah Diduduki Pentadbiran
Rundingan
Asas undang-undang dan penggubalan mandat
Penubuhan di Palestin rumah nasional untuk orang Yahudi
Transjordan
Perkara 25 dan memorandum Transjordan
Sempadan Jordan
Sempadan utara
Sempadan Selatan
Sempadan Timur
Kelulusan dan Pengesahan
Kesimpulan

Pengenalan
Kekalahan Tentera Empayar Uthmaniyyah
Musuh Wilayah Diduduki Pentadbiran

90

Bab 9

Asas undang-undang dan penggubalan mandat

Penubuhan di Palestin rumah nasional untuk orang Yahudi
Transjordan
Perkara 25 dan memorandum Transjordan
Sempadan Jordan
Sempadan utara
Sempadan Selatan
Sempadan Timur
Kelulusan dan Pengesahan
Kesimpulan

Mandat British Di Iraq

101

Pengenalan
Sejarah Iraq Abad 20
Mandat British Di Mesopotamia (Iraq)
Kerajaan Iraq
Republik Iraq
Pembentukan
1960
Tahun 1970-an
Meningkat kepada kuasa Saddam Hussein
Perang Iran-Iraq
Penjajahan Kuwait dan Perang Teluk 1990
Iraq di bawah Sekatan PBB
Kesimpulan

Bab 10 Mesir: Kebangkitan Nasionalisme

110

Sejarah Moden Mesir

Mesir di bawah Muhammad Ali
Kempen Arab Pertama
Kempen Arab Kedua
Pembaharuan
Penjajahan British
Sejarah Mesir di bawah British dan Pemberontakan Urabi
Kerajaan Mesir
Revolusi Mesir tahun 1952
Gamal Abdel Nasser
Republik Arab Bersatu
Campur Tangan Serantau (Regional Intervention)
Kebangkitan Parti Wafd
Kebangkitan Pra Kemuliaan
Kehilangan sokongan popular
Masalah sosial di Mesir
Kegagalan Mobilisasi Belia
Penginapan Kehadiran British
Pemimpin
Parti Wafd Baru

Britain dan Ikhwan Muslimin: Kerjasama semasa 1940-an dan 1950an

Kesimpulan

Bab 11 Saudi Arabia: Beberapa Isu Utama Sehingga

Perang Dunia Kedua

Pengenalan
Etimologi (Ilmu Asal Kata)
Dari Zaman Terawal Untuk Asas Arab Saudi
Persaingan kuasa di antara Ibnu Saud dan Sharif Hussein
Ibnu Saud
Kehidupan awal
Kebangkitan kuasa
Minyak dan pemerintahan Ibnu Saud
Peperangan Asing
Tahun Kemudian
Sharif Hussein Bin Ali (1853-1931)
Kerajaan Moden Arab Saudi
King Abdul Aziz (1932-1953)
King Saud (1953-1964)
King Faisal (1964-1975)
King Khalid (1975-1982)
King Fahd (1982-2005)
Raja Abdullah (2005 -)
Putera Mahkota Putera Salman bin Abdulaziz
Wahhabism dan Keluarga Saud
Kesimpulan

127

Bab 1

Latar Belakang Sejarah Geografi Timur Tengah

Pengenalan
Tempat Lahir Tamadun (Cradle of Civilisation)
Tamadun terawal dalam sejarah telah ditubuhkan di rantau ini kini dikenali
sebagai Timur Tengah sekitar 3500 SM oleh Sumeria, di Mesopotamia (Iraq),
secara meluas dianggap sebagai buaian tamadun. Sumeria dan Akkadia
(kemudian dikenali sebagai Babilon dan Asyur) semua berkembang di rantau ini.
"Dalam kursus alaf keempat SM, bandar-negeri-negeri maju di selatan
Mesopotamia yang telah dikuasai oleh kuil-kuil yang imam mewakili dewa
penaung bandar. Yang paling menonjol bandar-negeri adalah Sumer, yang
memberikan bahasa ke kawasan itu dan menjadi tamadun besar yang pertama
manusia. Mengenai 2340 SM, Sargon besar (c. 2360-2305 SM) bersatu bandar
negeri-negeri di selatan dan mengasaskan dinasti Akkadia, empayar pertama di
dunia. "1
Tidak lama selepas tamadun Sumeria bermula, lembah Sungai Nil Mesir purba
telah bersatu di bawah Firaun di alaf ke-4 SM, dan tamadun cepat merebak
melalui Bulan Sabit Subur ke pantai barat Laut Mediterranean dan seluruh
Levant. Orang Elam, Het, Amori, Phoenicia, Israel dan lain-lain kemudian
membina negeri yang penting di rantau ini.
Empayar Assyria
Mesopotamia adalah rumah kepada beberapa empayar berkuasa yang datang
untuk memerintah hampir seluruh Timur Tengah, terutamanya empayar Assyria
1365-1076 SM dan Empayar Assyrian neo 911-605 SM. Empayar Assyria di
kemuncaknya adalah terbesar dunia masih belum dilihat, dan memerintah
semua apa yang kini moden hari Iraq, Syria, Lubnan, Israel, Palestin, Kuwait,
Jordan, Mesir, Cyprus dan Bahrain, bersama-sama dengan swathes besar Iran ,
Turki, Armenia, Georgia, Sudan dan Arab. "Empayar Assyria, terutamanya satu
1 Subhi Y. Labib (1969), "Capitalism in Medieval Islam", The Journal of Economic
History 29 (1), p. 7996 [80].

pertiga, mempunyai kesan yang mendalam dan berkekalan di Timur Dekat.

Sebelum hegemoni Assyria akan datang ke penghujungnya, Asyur akan
membawa tamadun tertinggi kepada dunia kemudian dikenali. Dari Caspian
untuk Cyprus, dari Anatolia ke Mesir, pengembangan empayar Assyria akan
membawa ke Assyria sfera masyarakat nomad dan kejam, dan akan
mengurniakan hadiah tamadun kepada mereka. "2
Empayar Iran
Mulai 6 SM abad, beberapa negeri Iran menguasai rantau ini, bermula dengan
Medo dan bukan-Iran Empayar Neo-Babylon, maka pengganti mereka Empayar
Achaemenid yang dikenali sebagai Empayar Parsi pertama, ditawan pada lewat
abad ke-4 SM. oleh Empayar yang sangat singkat Macedonia Alexander
pengganti kerajaan Besar, dan kemudian seperti Ptolemy Mesir dan negeri
Seleucid di Asia Barat.
Selepas satu abad hiatus idea Empayar Parsi telah dihidupkan semula oleh
Parthians Asia Tengah Iran di abad ke-3 SM. dan diteruskan oleh pengganti
mereka Sassanids dari abad ke-3 Masihi. Empayar ini akan menguasai bahagian
yang besar daripada apa yang kini dianggap bahagian Asia Timur Tengah dan
terus mempengaruhi seluruh rantau Timur Asia dan Afrika Tengah, sebenarnya
kebanyakannya di bawah Timur Empayar Rom-Byzantine Empayar pemerintahan
dan pengaruh, sehingga Arab penaklukan Islam Parsi di pertengahan abad ke-7
CE. Upacara Timur, Gereja Kristian Timur mengambil memegang dalam bahasa
Parsi memerintah Mesopotamia, terutamanya di Asyur dari 1hb AD abad
seterusnya, dan rantau ini menjadi pusat tradisi berkembang Syriac-Assyria
sastera.
Empayar Rom
Pada Abad ke-1 SM, Rom berkembang Republik menyerap seluruh kawasan
Mediterranean Timur (yang termasuk banyak Timur Dekat) dan di bawah
Empayar Rom rantau ini telah bersatu dengan kebanyakan Eropah dan Afrika
Utara dalam unit tunggal politik dan ekonomi. Malah kawasan yang tidak
langsung dilampirkan menjadi dipengaruhi oleh Empayar, yang menjadi entiti
yang paling berkuasa politik dan budaya selama berabad-abad. Walaupun
budaya Latin merebak di seluruh rantau ini, budaya dan bahasa Yunani mula
ditubuhkan di rantau ini oleh Empayar Macedonia akan terus menguasai seluruh
tempoh Rom. Bandar di Timur Tengah, terutama Alexandria, menjadi pusat
bandar utama bagi Empayar dan rantau pula menjadi "bakul roti" Empayar
sebagai pengeluar pertanian utama.
Sebagai agama Kristian merebak ke seluruh empayar Rom dan Parsi ia
mengambil akar di Timur Tengah, dan bandar-bandar seperti Alexandria dan
Edessa menjadi pusat penting biasiswa Kristian. Menjelang abad ke-5, Kristian
adalah agama yang dominan di Timur Tengah dengan agama lain (secara
beransur-ansur termasuk mazhab Kristian bidaah) yang aktif ditindas. Hubungan
di Timur Tengah ke kota Rom secara beransur-ansur akan terputus sebagai
Empayar berpecah kepada Timur dan Barat dengan Timur Tengah menjadi terikat
kepada modal baru Roman Constantinople. Kejatuhan seterusnya Rom dan
Empayar Rom Barat, oleh itu, mempunyai impak yang minimum langsung
kepada rantau ini. Empayar Rom Timur, hari ini dikenali sebagai Empayar
Byzantine, yang memerintah dari kawasan Balkan Efrat, menjadi semakin
ditakrifkan oleh dan dogmatik tentang agama Kristian, secara beransur-ansur
2 Dr. Tofallis, Kypros, A History of Cyprus, p.98 (2002)

mewujudkan perpecahan agama

pertubuhan itu di Constantinople
Tengah. Pada masa Yunani telah
walaupun etnik seperti Syriacs
pemerintahan Byzantine / Yunani
kemakmuran.

antara doktrin-doktrin yang ditentukan oleh

dan beriman dalam banyak bahagian Timur
beralih kepada 'lingua franca' di rantau ini,
dan bahasa Ibrani terus wujud. Di bawah
kawasan Levant bertemu era kestabilan dan

Zaman pertengahan Di Timur

khalifah Islam
Dari abad ke-7, satu kuasa baru yang semakin meningkat di Timur Tengah, iaitu
Islam, manakala empayar Rom Byzantine dan Sassanid Parsi telah dilemahkan
oleh kedua-dua abad peperangan jalan buntu semasa Perang Rom-Parsi. Dalam
satu siri penaklukan Islam yang pesat, tentera Arab, didorong oleh Islam dan
diketuai oleh khalifah dan mahir komander tentera seperti Khalid ibn al-Walid,
melanda kebanyakan Timur Tengah; mengurangkan tanah Byzantine oleh lebih
daripada separuh dan sepenuhnya menyelubungi tanah Parsi. Di Anatolia,
perkembangan mereka telah disekat oleh Byzantine masih mampu dengan
bantuan orang Bulgaria. Wilayah Byzantine Roman Syria, Afrika Utara, dan Sicily,
bagaimanapun, tidak boleh melancarkan apa-apa rintangan, dan penakluk Islam
melanda kawasan. Pada barat jauh, mereka menyeberangi laut mengambil
Hispania Visogoth sebelum dihentikan di selatan Perancis oleh Frank. Pada tahap
yang terbesar, Empayar Arab adalah empayar pertama untuk mengawal
keseluruhan Timur Tengah, serta 3/4 daripada rantau Mediterranean, empayar
hanya lain selain Empayar Rom untuk mengawal kebanyakan Laut
Mediterranean.3 Ia akan menjadi Kalifah Arab Zaman Pertengahan yang pertama
akan menyatukan Timur Tengah dan seluruh sebagai rantau yang berbeza dan
mewujudkan identiti dominan etnik yang berterusan hari ini. Empayar Seljuk juga
akan kemudiannya menguasai rantau ini.
Kebanyakan Afrika Utara menjadi sebuah kawasan periferal-pusat utama Islam di
Timur Tengah, tetapi Iberia (Al Andalus) dan Maghribi tidak lama lagi meletus
dari kawalan ini jauh dan mengasaskan salah satu masyarakat dunia yang paling
maju pada masa itu, bersama-sama dengan Baghdad dalam timur
Mediterranean.
Antara 831 dan 1071, Emiriyah Sicily adalah salah satu pusat utama kebudayaan
Islam di Mediterranean. Selepas penaklukan oleh Norman pulau membangunkan
budaya sendiri yang berbeza dengan gabungan Arab, pengaruh Barat dan
Byzantine. Palermo kekal pusat utama seni dan komersial telaga Mediterranean
ke Zaman Pertengahan.
Afrika telah menghidupkan semula, bagaimanapun, sebagai negeri yang lebih
tersusun dan berpusat mula membentuk di lewat Zaman Pertengahan selepas
Renaissance abad ke-12. Didorong oleh agama dan impian penaklukan, raja-raja
Eropah melancarkan beberapa Perang Salib untuk cuba untuk melancarkan
kuasa Islam kembali dan merebut kembali tanah suci. Perang Salib tidak berjaya
dalam matlamat ini, tetapi mereka jauh lebih berkesan dalam melemahkan
Empayar sudah goyah Byzantine yang mula kehilangan peningkatan jumlah
wilayah Turki Uthmaniyyah. Mereka juga disusun semula imbangan kuasa di
dunia Islam seperti Mesir sekali lagi muncul sebagai kuasa utama di
Mediterranean timur.
3 Subhi Y. Labib, op.cit, p. 7996 [80].

Turki, Tentera Salib dan Mongol

Dominasi Arab datang ke akhir tiba-tiba pada pertengahan abad ke-11 dengan
kedatangan orang Turki Seljuk, berhijrah ke selatan dari tanahair Turki di Asia
Tengah, yang menakluki Parsi, Iraq (menguasai Baghdad pada 1055), Syria,
Palestin, dan Hijaz. Mesir diadakan bawah Khalifah-khalifah Fatimid sehingga
1169, apabila ia terlalu jatuh kepada Turki.
Walaupun kerugian besar wilayah di abad ke-7 Empayar Byzantine Kristian telah
terus menjadi kuasa yang kuat ketenteraan dan ekonomi dalam pengembangan
Mediterranean mencegah Arab ke banyak negara Eropah. Kekalahan Seljuk
tentera Byzantine pada abad ke-11 dan menetap di Anatolia berkesan
menandakan akhir pengaruh Byzantine di rantau ini. Seljuk memerintah
kebanyakan rantau Timur Tengah untuk 200 tahun akan datang, tetapi empayar
mereka tidak lama lagi berpecah kepada beberapa institusi kesultanan yang
lebih kecil.
Christian Eropah Barat telah dipentaskan pemulihan ekonomi dan demografi
yang luar biasa dalam abad ke-11 sejak nadir kekayaannya dalam abad ke-7.
Pemecahan Timur Tengah dibenarkan bergabung, terutamanya dari England,
Perancis dan Empayar Rom Suci muncul untuk memasuki rantau ini. Pada tahun
1095, Paus Urban II, telah menyahut rayuan dari Empayar Byzantine lesu,
memanggil golongan bangsawan Eropah untuk menawan semula Tanah Suci bagi
agama Kristian, dan pada 1099 kesatria Salib Pertama ditangkap
Baitulmuqaddis. Mereka mengasaskan Kingdom of Jerusalem, yang terselamat
sehingga 1187, apabila Salahuddin ambil semula kota ini. Kecil Crusader
fiefdoms terselamat sehingga 1291.
Pada awal abad ke-13, satu gelombang baru penceroboh, tentera Mongol
Empayar Mongol, melanda rantau ini, pemecatan Baghdad pada 1258 dan mara
sejauh selatan sebagai sempadan Mesir. Mamluk Emir Baibars meninggalkan
Damsyik ke Kaherah di mana beliau telah disambut oleh Sultan Qutuz. Selepas
mengambil Damsyik, Ilkhanat ditubuhkan dan menuntut bahawa Sultan Qutuz
penyerahan Mesir tetapi Sultan Qutuz telah utusan Hulagu membunuh, dan
dengan bantuan Baibars Hulagu, menggerakkan tenteranya. Walaupun Hulagu
terpaksa meninggalkan Timur apabila besar Khan Mngke meninggal dunia
dalam tindakan terhadap Song Selatan, beliau meninggalkan leftenan, Kitbuqa
Kristian, yang bertanggungjawab. Sultan Qutuz menarik tentera Mongol ke
dalam serangan hendap berhampiran Sungai Orontes, dihalakan mereka pada
Pertempuran Ain Jalut dan ditangkap dan dilaksanakan Kitbuqa. Dengan
kemenangan ini Mamluk Turki menjadi Sultan Mesir dan kuasa sebenar di Timur
Tengah dan kawalan semakin Palestin dan Syria, manakala yang lain sultan Turki
dikawal Iraq dan Anatolia sehingga ketibaan Uthmaniyyah.
Era Uthmaniyyah
Menjelang awal abad ke-15, kuasa baru telah timbul di barat Anatolia,
Uthmaniyyah Emir, yang pada 1453 ditangkap Byzantine Kristian Tower
Constantinople dan menjadikan diri sultan. Mameluks diadakan Uthmaniyyah di
Timur Tengah selama satu abad, tetapi dalam 1514 Selim Grim memulakan
penaklukan sistematik Uthmaniyyah di rantau ini. Syria telah diduduki pada 1516
dan Mesir pada tahun 1517, memadamkan garis Mameluk. Iraq telah ditawan
hampir di 40 tahun dari Safavids, pengganti Aq Qoyunlu. Bersatu Uthmaniyyah
seluruh kawasan di bawah satu pemerintah untuk kali pertama sejak
pemerintahan khalifa Abbasid abad ke-10, dan mereka memelihara kawalan
selama 400 tahun. "Empayar Uthmaniyyah adalah salah satu yang terbesar,

paling banyak, dan tahan lama dalam Sejarah Dunia. Ia termasuk kebanyakan
wilayah Empayar Rom Timur (...) dan bahagian dipegang bahawa Byszantinians
pernah memerintah (.. ) Empayar Uthmaniyyah dilahirkan pada 1300 dan
bertahan sehingga Perang Dunia I-". 4
Pada masa ini Uthmaniyyah tewas kepada Greece, Balkan, dan kebanyakan
Hungary, menetapkan sempadan baru antara timur dan barat jauh ke utara
Danube. Tetapi di Eropah barat, mereka telah berkembang pesat, demografi,
ekonomi dan budaya, dengan kekayaan baru Amerika mengisi ledakan yang
meletakkan asas-asas bagi pertumbuhan kapitalisme dan revolusi perindustrian.
Menjelang abad ke-17, Eropah telah mengatasi dunia Islam di kalangan
penduduk kekayaan, dan yang paling penting teknologi.
Menjelang 1700, Uthmaniyyah telah dihalau keluar dari Hungary dan imbangan
kuasa di sepanjang sempadan telah beralih tegas dalam memihak kepada barat.
Walaupun beberapa kawasan Uthmaniyyah Eropah, seperti Albania dan Bosnia,
menyaksikan banyak penukaran kepada Islam, kawasan itu tidak pernah budaya
diserap ke dalam dunia Islam. Dari 1700-1918, Uthmaniyyah semakin berundur,
dan Timur Tengah jatuh lagi dan lagi di belakang Eropah, semakin masuk
hadapan dan pertahanan. Semasa abad ke-19, Greece, Serbia, Romania, dan
Bulgaria menegaskan kebebasan mereka, dan dalam Perang Balkan 1912-1913
Uthmaniyyah telah dihalau keluar Eropah sama sekali, kecuali untuk bandar
Constantinople dan pedalamannya.
Menjelang abad ke-19, Empayar Uthmaniyyah telah dikenali sebagai "lelaki sakit
Eropah", semakin bawah kawalan kewangan kuasa Eropah. Dominasi tidak lama
lagi berpaling kepada penaklukan secara terang-terangan. Perancis dilampirkan
Algeria pada tahun 1830 dan Tunisia pada tahun 1878. British menduduki Mesir
pada tahun 1882, walaupun ia kekal di bawah kedaulatan Uthmaniyyah nominal.
British juga menubuhkan kawalan berkesan Teluk Parsi, dan Perancis meluaskan
pengaruh mereka ke Lebanon dan Syria. Pada tahun 1912, Itali merampas Libya
dan pulau-pulau Dodecanese, hanya di luar pantai tengah Uthmaniyyah Anatolia.
Uthmaniyyah beralih ke Jerman untuk melindungi mereka dari kuasa barat, tetapi
hasilnya telah meningkat pergantungan kewangan dan ketenteraan ke atas
Jerman.
Dalam abad ke-19 dan awal lewat 20, pemerintah Timur Tengah cuba untuk
memodenkan negeri masing-masing untuk bersaing dengan lebih berkesan
dengan kuasa-kuasa Eropah. pemerintah reformis seperti Mehemet Ali di Mesir,
Uthmaniyyah Sultan Abdul Hamid II dan penulis revolusi tahun 1906 di Parsi
semua
berusaha
untuk
mengimport
versi
model
barat
kerajaan
berperlembagaan, undang-undang sivil, pendidikan sekular dan pembangunan
perindustrian ke negara-negara mereka. Merentasi keretapi rantau dan garis
telegraf telah dibina, sekolah dan universiti telah dibuka, dan kelas baru pegawai
tentera, peguam, guru dan pentadbir muncul, mencabar kepimpinan tradisional
ulama Islam.
Malangnya, dalam semua kes-kes wang untuk membayar pembaharuan dipinjam
dari barat dan hutang melumpuhkan ini melibatkan membawa kepada
4 Morton, Michael Quentin (December 2011). "Narrowing the Gulf: AngloAmerican Relations and Arabian Oil, 1928-74". Liwa Journal 3 (6): 39-54.
http://www.ncdr.ae/liwa/issues/LIWA06E.pdf. Retrieved 14 July 2012.

kebankrapan dan lebih besar dominasi barat, yang cenderung untuk

menjatuhkan pendamai. Mesir, sebagai contoh, jatuh di bawah kawalan British
kerana projek bercita-cita tinggi Muhammad Ali dan pengganti beliau muflis
negeri. Selain itu, pembaratan di dunia Islam mewujudkan tentera yang
profesional, yang diketuai oleh pegawai-pegawai yang sanggup dan mampu
untuk merampas kuasa untuk diri mereka sendiri-masalah yang telah melanda
Timur Tengah sejak. Terdapat juga masalah yang menjejaskan semua
pembaharuan pemerintah mutlak: mereka bersedia untuk mempertimbangkan
semua pembaharuan kecuali memberi kuasa mereka sendiri. Abdul Hamid,
sebagai contoh, meningkat pernah lebih autokratik kerana dia cuba untuk
mengenakan reformasi pada empayar beliau enggan. Reformasi menteri di Parsi
juga cuba untuk mengenakan pemodenan mengenai subjek mereka,
memprovokasi rintangan tajam.
Reformasi yang paling bercita-cita tinggi adalah Turki Young (secara rasmi
dipanggil Jawatankuasa Kesatuan dan Kemajuan), yang merampas kuasa di
Empayar Uthmaniyyah pada tahun 1908. Diketuai oleh pasangan yang bercitacita tinggi pegawai-pegawai tentera, Ismail Enver (Enver Pasha) dan Ahmed
Cemal (Cemal Pasha), dan seorang peguam yang radikal, Mehmed Talat (Talat
Pasha), Young Turks mulanya ditubuhkan raja berperlembagaan, tetapi tidak
lama lagi menjadi junta , dengan Talat sebagai Wazir Besar dan Enver sebagai
Perang Menteri, yang cuba untuk memaksa program pemodenan radikal ke
Empayar Uthmaniyyah.
Pelan ini mempunyai beberapa kelemahan. Pertama, ia melibatkan mengenakan
kerajaan Turki bahasa dan berpusat pada apa yang telah sehingga menjadi
sebuah empayar yang multi-bahasa dan longgar dikawal, yang berimilik rantau
Arab berbahasa empayar dan menyebabkan peningkatan dalam nasionalisme
Arab. Kedua ia memandu empayar yang semakin mendalam ke dalam hutang.
Dan ketiga, apabila Enver Bey membentuk satu pakatan dengan Jerman, yang
dia melihat sebagai kuasa tentera yang paling maju di Eropah, ia kos empayar
sokongan Britain, yang telah dilindungi Uthmaniyyah terhadap pencerobohan
Rusia sepanjang abad ke-19.
Timur Tengah Moden
Dominasi Eropah
Pada tahun 1914, pakatan Enver Bey dengan Jerman mengetuai Young Turks ke
langkah maut menyertai Jerman dan Austria-Hungary dalam Perang Dunia I,
terhadap Britain dan Perancis. British menyaksikan Uthmaniyyah sebagai pautan
lemah dalam pakatan musuh, dan tertumpu pada mengetuk mereka keluar
perang. Apabila serangan langsung gagal di Gallipoli pada tahun 1915, mereka
beralih kepada pencetus revolusi dalam domain Uthmaniyyah, mengeksploitasi
kuasa kebangkitan nasionalisme Arab (dan juga bahawa Armenia dan Asyur).
Orang Arab telah hidup lebih atau kurang gembira di bawah pemerintahan
Uthmaniyyah selama 400 tahun, sehingga Turki Young telah cuba untuk
"Turkicise" mereka dan menukar sistem tradisional kerajaan mereka. British
mendapati sekutu dalam Sharif Hussein, pemerintah keturunan Mekah (dan
dipercayai oleh umat Islam sebagai keturunan keluarga Nabi Muhammad), yang
mengetuai Pemberontakan Arab menentang pemerintahan Uthmaniyyah, setelah
menerima janji kemerdekaan Arab dalam pertukaran . Armenia dan Asyur, lama
dianiaya minoriti Kristian juga bersekutu kepada British, dan bangkit sebagai
tindak balas kepada Uthmaniyyah pembunuhan beramai-ramai penduduk
mereka.

Tetapi apabila Empayar Uthmaniyyah telah dikalahkan oleh kuasa Empayar

British selepas Kempen Sinai dan Palestin pada tahun 1918, penduduk Arab telah
bertemu dengan apa yang dilihat sebagai pengkhianatan oleh British. Kerajaan
British dan Perancis menyimpulkan perjanjian rahsia (Perjanjian Sykes-Picot) ke
partition antara mereka dan Timur Tengah, tambahan pula, British berjanji
melalui Deklarasi Balfour antarabangsa Zionis pergerakan sokongan mereka
dalam mewujudkan sebuah negara Yahudi di Palestin. Sejarah dikenali untuk
menjadi tapak Kerajaan kuno Yahudi Israel dan negara-negara pengganti Yahudi
selama 1,200 tahun antara kira-kira 1100BC-100AD, rantau ini kini mempunyai
penduduk Arab yang besar juga dari abad ke-7. Apabila Uthmaniyyah bertolak,
Arab mengisytiharkan sebuah negara yang merdeka di Damsyik, tetapi terlalu
lemah, ketenteraan dan ekonomi, untuk menentang kuasa-kuasa Eropah lama,
dan Britain dan Perancis tidak lama lagi menubuhkan kawalan dan disusun
semula Timur Tengah untuk themselves.Skyes saman Perjanjian Picot: Bahagian
Wilayah
Syria menjadi naungan Perancis yang nipis menyamar sebagai Mandat Liga
Bangsa-Bangsa. Kawasan-kawasan pantai yang Kristian telah berpecah menjadi
Lebanon, satu lagi naungan Perancis. Iraq dan Palestin menjadi British mandat
wilayah. Iraq menjadi "Kerajaan Iraq" dan salah satu daripada anak Sharif
Hussein, Faisal, telah dipasang sebagai Raja Iraq. Iraq diperbadankan populasi
besar Kurd, Asyur dan Turkmens, ramai daripada mereka telah dijanjikan negerinegeri bebas mereka sendiri. Palestin menjadi "Mandat British Palestin" dan telah
berpecah pada separuh. Separuh timur Palestin menjadi "Emiriyah Transjordan"
untuk menyediakan takhta untuk lain Husayn anak lelaki, Abdullah. Separuh
barat Palestin telah diletakkan di bawah pentadbiran British langsung. Penduduk
Yahudi yang sudah besar telah dibenarkan untuk meningkatkan. Mulanya
peningkatan ini telah dibenarkan di bawah perlindungan British. Kebanyakan
semenanjung Arab jatuh kepada sekutu lain British, Ibn Saud. Saud mencipta
Kerajaan Arab Saudi pada tahun 1932.
Pada tahun 1878, sebagai hasil daripada Konvensyen Cyprus, United Kingdom
mengambil alih kerajaan Cyprus naungan dari Empayar Uthmaniyyah. Walaupun
Cypriots pada mulanya mengalu-alukan pemerintahan British, dengan harapan
bahawa mereka secara beransur-ansur akan mencapai pembebasan
kemakmuran, demokrasi dan negara, mereka tidak lama lagi menjadi kecewa.
British mengenakan cukai yang berat untuk meliputi pampasan mereka dibayar
kepada Sultan untuk melepaskan Cyprus kepada mereka. Selain itu, rakyat tidak
diberikan hak untuk mengambil bahagian dalam pentadbiran pulau itu, kerana
semua kuasa telah dikhaskan kepada Pesuruhjaya Tinggi dan ke London. Pada
tahun 1931, Kerajaan Tuhan Liverpool mencipta Enam Akta, yang ditubuhkan
penapisan akhbar, mengharamkan parti-parti politik (terutamanya parti
komunis), pembubaran pilihan raya perbandaran, serta keluar-pemerintah
kesatuan sekerja, mesyuarat lebih daripada lima individu, dan tol loceng gereja
di luar perkhidmatan. 5
Sementara itu, kejatuhan Uthmaniyyah telah dibenarkan Atatrk Kemal untuk
merampas kuasa di Turki dan memulakan program pemodenan dan sekularism.
Beliau
menghapuskan
khalifah,
wanita
dibebaskan,
pakaian
barat
dikuatkuasakan dan penggunaan abjad baru Turki berdasarkan abjad Latin di
tempat abjad Arab, dan menghapuskan bidang kuasa mahkamah Islam. Pada
hakikatnya, Turki, setelah diberikan sehingga pemerintahan seluruh Dunia Arab,
5 Dr. Tofallis, Kypros, op.cit, p.98 (2002)

kini berazam untuk menarik diri dari Timur Tengah dan menjadi budaya
sebahagian daripada Eropah. Semenjak itu, Turki telah menegaskan bahawa ia
adalah sebuah negara Eropah dan bukan sebahagian daripada Timur Tengah.
Satu lagi titik perubahan dalam sejarah Timur Tengah datang apabila minyak
telah ditemui, pertama di Parsi pada tahun 1908 dan kemudian di Arab Saudi
(pada tahun 1938) dan Parsi negara Teluk yang lain, dan juga di Libya dan
Algeria. Timur Tengah, ia ternyata, mempunyai terbesar di dunia mudah diakses
rizab minyak mentah, komoditi yang paling penting dalam dunia perindustrian
abad ke-20. Walaupun syarikat-syarikat minyak barat telah dipam dan
mengeksport hampir semua minyak untuk menjana industri automobil
berkembang pesat dan lain-lain perkembangan perindustrian barat, raja-raja dan
Emir negeri minyak menjadi amat kaya, membolehkan mereka untuk
mengukuhkan cengkaman kuasa mereka dan memberikan mereka kepentingan
dalam memelihara hegemoni barat seluruh rantau ini. Pergantungan Barat ke
atas minyak Timur Tengah dan penurunan pengaruh British membawa kepada
kepentingan Amerika di rantau ini yang semakin meningkat. Pada mulanya,
syarikat-syarikat minyak Barat yang ditubuhkan penguasaan ke atas
pengeluaran minyak dan pengekstrakan. Walau bagaimanapun, pergerakan
pribumi terhadap aset minyak nasionalisasi, perkongsian minyak dan
kemunculan OPEC memastikan anjakan dalam imbangan kuasa ke arah negara
menghasilkan minyak Arab.6 Minyak kekayaan juga mempunyai kesan stultifying
apa pergerakan ke arah ekonomi, politik atau sosial reformasi mungkin telah
muncul di dunia Arab di bawah pengaruh revolusi Kemalist di Turki.
Pada tahun 1920-an, 1930-an, dan 1940-an, Syria dan Mesir dibuat bergerak ke
arah kemerdekaan. Dalam tahun 1919, Saad Zaghloul diatur demonstrasi besarbesaran di Mesir yang dikenali sebagai Revolusi Pertama. Walaupun Zaghloul
kemudian akan menjadi Perdana Menteri, penindasan British rusuhan anticolonial
membawa kepada kematian kira-kira 800 orang. Pada tahun 1920, tentera Syria
telah dikalahkan oleh Perancis dalam Pertempuran pasukan Maysalun dan Iraq
telah dikalahkan oleh British apabila mereka memberontak. Pada tahun 1922,
Kerajaan (nominal) bebas Mesir telah diwujudkan berikutan penerbitan kerajaan
British Pengisytiharan Unilateral Kemerdekaan Mesir. Walaupun Kerajaan Mesir
teknikal "neutral" semasa Perang Dunia II, Kaherah akan menjadi asas utama
tentera untuk tentera British dan negara telah diduduki. British dapat melakukan
ini kerana perjanjian 1936 oleh mana United Kingdom menegaskan bahawa ia
mempunyai hak untuk tentera stesen di tanah Mesir untuk melindungi Terusan
Suez. Pada tahun 1941, Rashid `Ali al-Gayln rampasan kuasa di Iraq membawa
kepada pencerobohan British di negara ini semasa Perang Anglo-Iraq.
Pencerobohan British Iraq diikuti oleh pencerobohan Bersekutu Syria-Lubnan dan
pencerobohan Anglo-Soviet Iran.
Di Palestin, angkatan bercanggah nasionalisme Arab dan Zionisme mencipta
situasi British tidak dapat menyelesaikan atau membebaskan diri daripada.
Kebangkitan kuasa diktator Jerman, Adolf Hitler di Jerman telah mencipta segera
baru dalam usaha Zionis untuk berhijrah ke Palestin dan mewujudkan sebuah
negara Yahudi di sana. Sebuah negara Palestin juga alternatif yang menarik
untuk pemimpin Arab dan Parsi Yahudi British, Perancis, dan dilihat kolonialisme
dan imperialisme di bawah logik "musuh musuh saya adalah kawan saya" (Lewis,
348-350).
6 Morton, Michael Quentin, op.cit, (39-54).

British, Perancis, dan Soviet berlepas banyak bahagian Timur Tengah semasa
dan selepas Perang Dunia II. Turki, Arab Saudi, dan negeri-negeri di
Semenanjung Arab Timur Tengah umumnya kekal tidak terjejas oleh World war II.
Walau bagaimanapun, selepas perang, Tengah berikut negeri telah kemerdekaan
dipulihkan atau menjadi bebas:
17 Oktober 1941 - Iran (kuasa United Kingdom dan Kesatuan Soviet ditarik balik)
22 November 1943 - Lebanon
1 Januari 1944 - Syria
22 Mei 1946 - Jordan (mandat British berakhir)
1947 - Iraq (kuasa United Kingdom ditarik balik)
1947 - Mesir (angkatan United Kingdom ditarik balik ke kawasan Terusan Suez)
1948 - Israel (tentera United Kingdom ditarik balik)
16 Ogos, 1960 - Cyprus
Perjuangan di antara orang-orang Arab dan Yahudi di Palestin memuncak dalam
pelan 1947 Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) ke partition Palestin. Pelan ini cuba
untuk mewujudkan sebuah negara Arab dan negara Yahudi di ruang sempit di
antara Sungai Jordan dan Laut Mediterranean. Walaupun pemimpin Yahudi
menerimanya, pemimpin Arab menolak pelan ini.
Pada 14 Mei 1948, apabila Mandat British tamat, kepimpinan Zionis
mengisytiharkan Negara Israel. Dalam Perang 1948 Arab-Israel yang segera
diikuti, tentera Mesir, Syria, Transjordan, Lebanon, Iraq, dan Arab Saudi campur
tangan dan telah dikalahkan oleh Israel. Kira-kira 800,000 rakyat Palestin
melarikan diri dari kawasan dirampas oleh Israel dan menjadi pelarian di negaranegara jiran, sekali gus mewujudkan "masalah Palestin," yang telah menghantui
rantau ini sejak. Kira-kira dua pertiga daripada 758,000-866,000 orang Yahudi
diusir atau yang lari dari tanah Arab selepas 1948 telah diserap dan kerakyatan
oleh Negara Israel.
Pada 16 Ogos 1960, Cyprus mencapai kemerdekaan dari United Kingdom.
Archbishop Makarios III, seorang pemimpin yang berkarisma agama dan politik,
telah dilantik sebagai presiden pertama bebas Cyprus, dan pada tahun 1961, ia
menjadi ahli 99 Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB).
Negara Moden
Pemergian kuasa Eropah daripada kawalan langsung di rantau ini, penubuhan
Israel, dan kepentingan yang semakin meningkat dalam industri minyak,
menandakan penciptaan moden Timur Tengah. Perkembangan ini membawa
kepada kehadiran yang semakin meningkat di Amerika Syarikat di Timur Tengah
hal ehwal. AS adalah penjamin utama kestabilan di rantau ini, dan dari tahun
1950-an kuasa dominan dalam industri minyak. Apabila revolusi radikal yang
dibawa radikal rejim anti-Barat kepada kuasa di Mesir pada tahun 1954, di Syria
pada tahun 1963, di Iraq pada tahun 1968 dan di Libya pada tahun 1969,
Kesatuan Soviet, mencari untuk membuka arena baru Perang Dingin di Timur
Tengah, bersekutu dirinya dengan pemerintah Arab sosialis seperti Gamal Abdel
Nasser Mesir dan Saddam Hussein Iraq. Rejim-rejim ini mendapat sokongan
popular melalui janji-janji mereka untuk memusnahkan negara Israel,
mengalahkan AS dan lain-lain "imperialis barat," dan untuk membawa
kemakmuran kepada rakyat jelata Arab. Apabila Perang Enam Hari 1967 antara
Israel dan neighburs berakhir dalam kerugian tegas sisi Islam, ramai di dunia
Islam melihat ini sebagai kegagalan sosialisme Arab. Ini merupakan titik

perubahan apabila "asas dan militan Islam mula mengisi vakum politik yang
dicipta". 7
Dalam respons kepada cabaran ini untuk kepentingan di rantau ini, AS
merasakan bertanggungjawab untuk mempertahankan sekutu selebihnya,
monarki konservatif Arab Saudi, Jordan, Iran dan Teluk Parsi amiriah, yang
kaedah pemerintahan hampir tidak menarik kepada mata barat sebagai orangrejim anti-barat. Iran khususnya menjadi sekutu utama AS, sehingga revolusi
yang diketuai oleh paderi Syiah menumbangkan pemerintahan beraja pada
tahun 1979 dan menubuhkan sebuah rejim teokratik yang lebih anti-barat
daripada rejim sekular di Iraq atau Syria. Ini memaksa AS ke pakatan rapat
dengan Arab Saudi. Senarai peperangan Arab-Israel termasuk sebilangan besar
peperangan utama seperti 1948 Perang Arab-Israel, 1956 Perang Suez, 1967
Perang Enam Hari, 1970 Perang pergeseran, 1973 Perang Yom Kippur, 1982
Perang Lubnan, serta nombor kurang konflik.
Menachem Begin, Jimmy Carter, dan Anwar Sadat menyimpulkan perjanjian
damai dalam 1978Between 1963 dan 1974, timbul konflik antara Cypriots Yunani
dan Cypriots Turki di Cyprus penjajah British membawa kepada Cyprus mangsa
keganasan dan pencerobohan Turki Cyprus. Pertikaian Cyprus yang berterusan
masih belum diselesaikan.
Pada pertengahan 1960-an hingga lewat, Parti Ba'ath Sosialis Arab yang diketuai
oleh Michel Aflaq dan Salah al-Din al-Bitar mengambil kuasa dalam kedua-dua
Iraq dan Syria. Iraq pertama kali diperintah oleh Ahmed Hassan al-Bakr, tetapi
telah digantikan oleh Saddam Hussein pada tahun 1979, dan Syria diperintah
pertama oleh Jawatankuasa Tentera yang diketuai oleh Salah Jadid, dan
kemudian Hafez al-Assad, sehingga 2000, apabila beliau telah digantikan oleh
anaknya , Bashar al-Assad.
Pada tahun 1979, Mesir di bawah pengganti, Nasser, Anwar Sadat,
menyimpulkan perjanjian damai dengan Israel, berakhir prospek depan tentera
Arab bersatu. Dari tahun 1970 Palestin, yang diketuai oleh Pertubuhan
Pembebasan Palestin Yasser Arafat, terpaksa kempen berpanjangan keganasan
terhadap Israel dan terhadap sasaran Amerika, Yahudi dan barat amnya, sebagai
satu cara melemahkan keazaman Israel dan melemahkan sokongan barat untuk
Israel. Palestin disokong dalam hal ini, untuk darjah yang berbeza-beza, dengan
rejim di Syria, Libya, Iran dan Iraq. Titik tinggi kempen ini datang dalam 1975
Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu Perhimpunan Agung Resolusi 3379 Zionisme
mengutuk sebagai satu bentuk perkauman dan penerimaan yang diberikan
kepada Arafat oleh Perhimpunan Agung PBB. Resolusi 3379 telah dibatalkan
pada tahun 1991 oleh Resolusi Bangsa-Bangsa Bersatu Perhimpunan Agung
4686.
Kejatuhan Kesatuan Soviet dan keruntuhan komunisme di awal 1990-an
mempunyai kesan-kesan beberapa Timur Tengah. Ia membenarkan sejumlah
besar Soviet Yahudi untuk berhijrah dari Rusia dan Ukraine ke Israel,
mengukuhkan lagi negara Yahudi. Ia memotong sumber yang paling mudah
kredit, persenjataan dan sokongan diplomatik kepada rejim Arab anti-barat,
melemahkan kedudukan mereka. Ia membuka prospek minyak murah dari Rusia,
memandu menurunkan harga minyak dan mengurangkan pergantungan barat
7 ^ Watson, Peter (2006). Ideas: A History of Thought and Invention, from Fire to
Freud. New York: Harper Perennial. p. 1096. ISBN 0-06-093564-2.

kepada minyak dari negara Arab. Ia diragui model pembangunan melalui

sosialisme kerajaan autoritarian, yang Mesir (bawah Nasser), Algeria, Syria dan
Iraq telah diikuti sejak tahun 1960-an, rejim-rejim ini meninggalkan politik dan
ekonomi terkandas. Raja-Raja seperti Saddam Hussein di Iraq semakin beralih
kepada nasionalisme Arab sebagai pengganti untuk sosialisme.
Saddam Hussein Iraq yang dipimpin ke dalam perang yang berpanjangan dan
sangat mahal dengan Iran pada 1980-an, dan kemudian ke malang
pencerobohan Kuwait pada tahun 1990. Kuwait telah menjadi sebahagian
daripada wilayah Uthmaniyyah Basra sebelum tahun 1918, dan dengan itu di
bahagian rasa Iraq, tetapi Iraq telah mengiktiraf kemerdekaan pada tahun 1960an. AS bertindak balas kepada pencerobohan dengan membentuk satu pakatan
sekutu yang termasuk Arab Saudi, Mesir dan Syria, mendapat kelulusan daripada
Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) dan kemudian mengusir Iraq dari
Kuwait oleh pasukan dalam Perang Teluk Parsi. Presiden George HW Bush tidak,
bagaimanapun, cuba untuk menggulingkan rejim Saddam Hussein, sesuatu AS
kemudiannya menyesal. Perang Teluk Parsi dan selepas itu dibawa tentang
kehadiran AS kekal tentera di rantau Teluk Parsi, khususnya di Arab Saudi,
sesuatu yang menyakitkan hati ramai muslim, sebab yang sering dipetik oleh
Osama Bin Laden sebagai justifikasi untuk Serangan 11 September.
Kontemporari Timur Tengah
Menjelang 1990-an, banyak pengulas barat (dan beberapa Timur Tengah yang)
melihat Timur Tengah sebagai tidak hanya zon konflik, tetapi juga merupakan
zon kemunduran. Penyebaran pesat demokrasi politik dan pembangunan
ekonomi pasaran di Eropah Timur, Amerika Latin, Asia Timur dan bahagian Afrika
lulus Timur Tengah oleh bot. Di rantau ini keseluruhannya, hanya Israel, Turki dan
setakat beberapa Lebanon dan wilayah Palestin adalah demokrasi. Negaranegara lain mempunyai badan perundangan, tetapi ini mempunyai kuasa yang
sedikit, dan di negeri-negeri Teluk Parsi majoriti penduduk tidak boleh mengundi
anyway, kerana mereka adalah tetamu dan pekerja bukan warganegara. Banyak
negara-negara Arab tuntutan balas bahawa, sebagai akibat langsung daripada
dasar Barat asing dan Israel terlalu kuat, telah dikeluarkan banyak kemajuan
yang akan datang secara semulajadi dari negara-negara ini.
Di negara-negara Timur Tengah yang paling, pertumbuhan ekonomi pasaran
telah direncat oleh sekatan politik, rasuah dan kronisme, berbelanja pada lengan
dan projek prestij, dan terlalu bergantung kepada hasil minyak. Ekonomi yang
berjaya di rantau ini adalah orang-orang yang kekayaan minyak digabungkan
dengan penduduk yang rendah, seperti Qatar, Bahrain, dan Emiriah Arab
Bersatu. Di negeri-negeri ini, Emir pemerintah dibenarkan beberapa liberalisasi
politik dan sosial, tetapi tanpa memberi apa-apa kuasa mereka sendiri. Lubnan,
selepas perang saudara yang berpanjangan dalam tahun 1980-an, juga
membina semula ekonomi yang agak berjaya.
Menjelang akhir tahun 1990-an, Timur Tengah secara keseluruhan telah jatuh di
belakang Eropah, India, China, dan lain-lain pasaran ekonomi pesat membangun,
dari segi pengeluaran, perdagangan, pendidikan, komunikasi dan hampir setiap
kriteria lain kemajuan ekonomi dan sosial. Dakwaan bahawa, jika minyak telah
ditolak, jumlah eksport seluruh dunia Arab adalah kurang daripada orang-orang
Finland sering dipetik. Teori penulis seperti David Pryce-Jones, bahawa orangorang Arab telah terperangkap dalam "kitaran kemunduran" dari mana budaya
mereka tidak akan membenarkan mereka untuk melarikan diri, telah diterima
secara meluas di barat dan timur.

Dalam tahun-tahun pembukaan abad ke-21 semua faktor-faktor ini digabungkan

untuk meningkatkan konflik Timur Tengah ke ketinggian baru, dan untuk
menyebarkan akibatnya seluruh dunia. Kegagalan percubaan oleh Bill Clinton
kepada broker perjanjian damai antara Israel dan Palestin di Camp David pada
tahun 2000 (2000 Sidang Kemuncak Camp David) yang diketuai secara langsung
kepada pemilihan Ariel Sharon sebagai Perdana Menteri Israel dan ke Intifada AlAqsa, dicirikan oleh pengeboman bunuh diri sasaran Israel awam. Ini adalah
wabak utama yang pertama keganasan sejak Perjanjian Oslo Keamanan tahun
1993.
Pada masa yang sama, kegagalan kebanyakan rejim Arab dan kebankrapan
radikal Arab sekular mengetuai seksyen berpendidikan Arab (dan orang Islam
yang lain) untuk memeluk Islamisme, dipromosikan oleh kedua-dua ulama Syiah
Iran dan oleh Wahhabist berkuasa mazhab Arab Saudi. Banyak militan Islam
mendapat latihan ketenteraan semasa menentang kuasa-kuasa Kesatuan Soviet
di Afghanistan.
Salah satunya ialah Arab Saudi kaya, Osama bin Laden. Selepas berjuang
menentang Soviet di Afghanistan, beliau menubuhkan organisasi al-Qaeda, yang
bertanggungjawab untuk 1998 kedutaan AS pengeboman, pengeboman USS
Cole dan September 11, 2001 serangan ke atas Amerika Syarikat. [Nama
diperlukan] The serangan 11 September mengetuai pentadbiran Presiden
Amerika Syarikat, George W. Bush untuk melancarkan serangan ke atas
Afghanistan pada tahun 2001 untuk menggulingkan rejim Taliban yang
melindungi Bin Laden dan organisasi. Amerika Syarikat dan sekutu-sekutunya
menyifatkan operasi ini sebagai sebahagian daripada global "Perang di
Keganasan."
Pada tahun 2002, pentadbiran, yang diketuai oleh Setiausaha Pertahanan Donald
Rumsfeld, membangunkan rancangan untuk menyerang Iraq, Saddam remove
dari kuasa, dan menjadikan Iraq ke negeri demokratik dengan ekonomi pasaran
bebas, yang mana, mereka berharap, akan berkhidmat sebagai model untuk
seluruh Timur Tengah. Apabila Amerika Syarikat dan sekutu utamanya, Britain,
Itali, Sepanyol dan Australia, tidak dapat menjamin kelulusan Amerika BangsaBangsa Bersatu bagi pelaksanaan Amerika pelbagai resolusi Bangsa-Bangsa,
mereka melancarkan serangan ke atas Iraq, menumbangkan Saddam dengan
kesukaran tidak besar pada bulan April 2003.
Kesimpulan
Kemunculan tentera baru barat pendudukan di Timur Tengah modal menandakan
titik perubahan dalam sejarah rantau ini. Walaupun pilihan raya berjaya
(walaupun diboikot oleh sebahagian besar penduduk Sunni Iraq) yang diadakan
pada bulan Januari 2005, lebih Iraq telah semua tetapi hancur disebabkan
pemberontakan pasca-perang. Satu pemberontakan selepas perang telah
berubah menjadi berterusan keganasan etnik tentera Amerika telah dapat untuk
memadamkan. Ramai elit intelektual dan perniagaan Iraq telah melarikan diri
dari negara ini, dan ramai pelarian Iraq telah ditinggalkan sebagai hasil
pemberontakan, terus menggugat kestabilan rantau ini. Satu lonjakan responsif
dalam tentera AS di Iraq baru-baru ini menjadi sebahagian besarnya berjaya
dalam mengawal pemberontakan dan menstabilkan Iraq.
Menjelang tahun 2005, juga, peta Road George W. Bush untuk keamanan antara
Israel dan Palestin telah terhenti, walaupun keadaan ini mula berubah dengan
kematian Yasser Arafat pada tahun 2004. Sebagai tindak balas, Israel berpindah
ke arah penyelesaian satu pihak, menolak ke hadapan dengan halangan West

Bank Israel untuk melindungi Israel dari pengebom berani mati Palestin dan
penarikan balik yang dicadangkan unilateral dari Gaza. Halangan jika siap akan
terjumlah kepada pengilhakan de facto kawasan Tebing Barat oleh Israel. Pada
tahun 2006 konflik baru meletus antara Israel dan Hizbullah militia Syiah di
selatan Lubnan, lagi menetapkan balik apa-apa "prospek untuk keamanan".
Bermula pada tahun 2010-an hingga sekarang, gelombang revolusi yang dikenali
sebagai Arab Spring telah membawa protes utama, pemberontakan, dan juga
revolusi kepada beberapa negara-negara Timur Tengah dan nampaknya berada
dalam proses ketara mengubah susunan sosial di Timur Tengah.

Rujukan
Alfred Schlicht. (2008). Die Araber und Europa (The Arabs and Europe). Stuttgart
(German)
Donald Quataert. (2000).The Ottoman Empire, 1700-1922. Cambridge University
Press, (4).
Dr. Tofallis, Kypros, A History of Cyprus, p.98 (2002)
Morton, Michael Quentin (December 2011). "Narrowing the Gulf: Anglo-American
Relations and Arabian Oil, 1928-74". Liwa Journal 3 (6): 39-54.
http://www.ncdr.ae/liwa/issues/LIWA06E.pdf. Retrieved 14 July 2012.
Subhi Y. Labib (1969), "Capitalism in Medieval Islam", The Journal of Economic
History 29 (1), p. 7996 [80].
Watson, Peter (2006). Ideas: A History of Thought and Invention, from Fire to
Freud. New York: Harper Perennial. p. 1096. ISBN 0-06-093564-2.

Bab 2

Sejarah Geografi Timur Tengah: Siri Perang Salib

Pengenalan
Perang Salib adalah satu siri peperangan agama ekspedisi diberkati oleh Paus
Urban II dan Gereja Katolik, dengan matlamat yang dinyatakan memulihkan
akses Kristian ke tempat-tempat suci di dalam dan berhampiran Yerusalem.
Yerusalem dan merupakan sebuah bandar yang suci dan simbol ketiga-tiga
agama utama Ibrahim (Yahudi, Kristian dan Islam). 8 Latar belakang Perang Salib
telah ditetapkan apabila Turki Seljuk tegas mengalahkan tentera Byzantine pada
1071 dan memotong akses Kristian Yerusalem. Maharaja Byzantine, Alexis aku
takut bahawa semua Minor Asia akan ditakluki. Beliau menyeru kepada
pemimpin-pemimpin barat Kristian dan kepausan untuk datang ke bantuan
Constantinople dengan melaksanakan haji atau perang salib yang akan
membebaskan Baitulmuqaddis daripada pemerintahan Islam. 9 Satu lagi sebab
adalah kemusnahan tapak suci Kristian banyak dan penganiayaan Kristian di
bawah khalifah Fatimid Al-Hakim.
Tentera salib terdiri daripada unit tentera Roman Katolik dari seluruh Eropah
barat, dan tidak berada di bawah perintah bersatu. Siri utama Perang Salib,
terutamanya terhadap umat Islam di Levant, berlaku antara 1095 dan 1291.
Sejarah telah diberikan banyak nombor salib awal. Selepas beberapa kejayaan
awal, perang-perang salib kemudian gagal dan tentera salib telah dikalahkan dan
dipaksa untuk pulang ke rumah. Askar beberapa ratus ribu menjadi Salib dengan
mengambil ikrar;10 Paus diberikan mereka kepuasan pleno. Lambang mereka
adalah salib - istilah "perang salib" berasal dari istilah Perancis untuk mengambil
salib. Ramai yang datang dari Perancis dan menggelarkan diri mereka "Frank,"
yang menjadi istilah yang biasa digunakan oleh umat Islam. 11

8 Esposito What Everyone Needs to Know about Islam

9 Ibid, 87.
10 Asbridge Crusades p. 1
11 Ibid, 6.

Istilah "perang salib" juga digunakan untuk menggambarkan bermotifkan agama

kempen yang dijalankan antara 1100 dan 1600 di wilayah luar Levant [a]
biasanya terhadap orang-orang kafir, bidaah, dan orang-orang di bawah
pengharaman penguncilan untuk campuran sebab-sebab agama, ekonomi, dan
politik [b] Persaingan antara kedua-dua kuasa Kristian dan Islam membawa juga
kepada pakatan antara puak agama terhadap lawan mereka, seperti perikatan
Kristian dengan Kesultanan Rum Islam semasa Perang Salib Kelima.
Perang Salib mempunyai impak yang besar politik, ekonomi, dan sosial di Eropah
barat. Ia menyebabkan kelemahan besar Empayar Byzantine Kristian, yang jatuh
beberapa abad kemudian kepada umat Islam Turki. Reconquista, tempoh yang
panjang peperangan di Sepanyol dan Portugal (Iberia), di mana tentera Kristian
ditawan semula semenanjung dari umat Islam, berkait rapat dengan Perang
Salib.
Perang Salib
Pada tahun 1095 perhimpunan churchmen dipanggil oleh Paus Urban II bertemu
di Clermont, Perancis. Rasul-rasul dari Maharaja Byzantine Alexius Comnenus
telah menggesa paus untuk menghantar bantuan terhadap tentera Islam Turki.
On November 27 paus ditangani perhimpunan dan bertanya pahlawan Eropah
untuk membebaskan Tanah Suci dari umat Islam. Sambutan perhimpunan adalah
hangat dan menggalakkan. Oleh dilancarkan pertama dan paling berjaya
sekurang-kurangnya lapan perang salib terhadap Khalifah Islam di Timur.
Itu adalah laungan pertempuran beribu-ribu orang Kristian yang menyertai
perang salib untuk membebaskan Tanah Suci dari umat Islam. Dari 1096-1270,
terdapat lapan perang salib perang salib utama dan dua kanak-kanak, kedua-dua
dalam tahun 1212. Hanya Perang Salib Pertama dan Ketiga telah berjaya. Dalam
sejarah yang panjang Perang Salib, beribu-ribu kesatria, askar, pedagang, dan
petani kehilangan nyawa mereka pada perarakan atau dalam pertempuran.
1095: Permulaan Perang Salib
Perkataan "perang salib" bermaksud "pergi ke Salib." Oleh itu idea yang pada
masa itu ialah menggesa pahlawan Kristian untuk pergi ke Palestin dan Baitul
Maqdis dan lain-lain tempat-tempat suci dari penguasaan Islam. Perang salib
pertama adalah satu kejayaan besar bagi tentera Kristian; Jerusalem dan bandarbandar lain jatuh ke kesatria. Perang salib kedua, bagaimanapun, berakhir dalam
keadaan hina pada tahun 1148, apabila tentera Perancis dan Jerman gagal untuk
mengambil Damsyik. Ketiga berakhir pada tahun 1192 di kompromi antara
Bahasa Inggeris raja Richard Lion hati, England dan pemimpin Islam Salahuddin,
yang diberikan akses kepada Kristian untuk tempat-tempat suci. Perang salib
keempat membawa kepada pemecatan Constantinople, di mana Kerajaan Latin
Byzantium telah ditubuhkan pada tahun 1204 dan berlangsung selama kira-kira
60 tahun. Perang Salib Kanak-kanak 1212 berakhir dengan beribu-ribu kanakkanak yang dijual kepada perhambaan, hilang, atau dibunuh. Lain-lain salib
kurang bencana tetapi sama sia-sia berlaku sehingga hampir akhir abad ke-13.
Pelopor terakhir Latin dalam dunia Islam jatuh pada tahun 1291.
Sejarah telah melihat Perang Salib sebagai campuran manfaat dan kengerian.
Dari satu segi, terdapat pengetahuan baru di Timur dan kemungkinan
perdagangan akan ditemui di sana, apatah lagi penyebaran Kristian. Sebaliknya,
agama Kristian telah tersebar dalam cara yang ganas, ketenteraan, dan hasilnya
adalah bahawa kawasan baru perdagangan mungkin bertukar menjadi kawasan

baru penaklukan dan pertumpahan darah. Satu bilangan bukan Kristian

kehilangan nyawa mereka kepada tentera Kristian di era ini, dan trend ini akan
terus dalam penyiasatan abad akan datang.
Perang Salib siri peperangan oleh Kristian Eropah Barat untuk menawan semula
Tanah Suci dari umat Islam. Perang Salib bermula pada 1095 dan berakhir pada
abad ke-13 pertengahan atau lewat. Istilah Perang Salib pada asalnya digunakan
semata-mata kepada usaha Eropah untuk merebut kembali dari umat Islam di
bandar Baitulmuqaddis, yang adalah suci Kristian sebagai tapak penyaliban
Yesus Kristus. Ia kemudiannya digunakan untuk menetapkan mana-mana usaha
ketenteraan oleh orang Eropah terhadap orang bukan Kristian.
Tentera Salib mengukir negeri feudal di Timur Dekat. Oleh itu, Perang Salib
merupakan bahagian penting awal cerita pengembangan Eropah dan
kolonialisme. Mereka menandakan kali pertama Barat Kristian melaksanakan
inisiatif tentera jauh dari rumah, kali pertama bilangan signifikan kiri untuk
menjalankan budaya dan agama mereka di luar negara.
Di samping kempen di Timur, gerakan perang salib termasuk peperangan
terhadap umat Islam yang lain, orang-orang kafir, dan Kristian pembangkang
dan pengembangan umum Kristian Eropah. Dalam erti kata yang luas Perang
Salib adalah satu ungkapan Kristian militan dan pengembangan Eropah. Mereka
digabungkan kepentingan agama dengan perusahaan sekular dan tentera.
Kristian belajar untuk hidup dalam budaya yang berbeza, yang telah mereka
pelajari dan diserap; mereka juga dikenakan sesuatu ciri-ciri mereka sendiri ke
atas budaya. Perang Salib dipengaruhi imaginasi dan aspirasi orang pada masa
itu, dan hingga ke hari ini, mereka adalah antara bab-bab yang paling terkenal
sejarah zaman pertengahan.12
Asal-usul Perang Salib
Selepas kematian Charlemagne, raja orang Frank, pada tahun 814 dan
seterusnya keruntuhan empayar beliau, Kristian Eropah adalah di bawah
serangan dan pertahanan. Magyar, orang nomad dari Asia, menjarah timur dan
tengah Eropah sehingga abad ke-10. Bermula kira-kira 800, beberapa abad
serbuan Viking mengganggu kehidupan di utara Eropah dan walaupun diancam
bandar Mediterranean. Tetapi ancaman terbesar datang dari tentera Islam,
militan dan menang dalam abad berikutan kematian pemimpin mereka,
Muhammad, pada 632. Menjelang abad ke-8, tentera Islam telah menakluki
Afrika Utara, pantai timur Mediterranean, dan kebanyakan Sepanyol. Tentera
Islam menubuhkan pangkalan di Itali, dikurangkan saiz dan kuasa Empayar
Byzantine (Empayar Rom Timur) dan mengepung modal, Constantinople.
Empayar Byzantine, yang telah dipelihara banyak tamadun klasik Yunani dan
telah dipertahankan Mediterranean timur dari serangan dari semua pihak, adalah
hampir tidak mampu untuk memegang musuh. Islam menimbulkan ancaman
budaya saingan dan agama, yang tidak Viking serta Magyar telah dilakukan.
Dalam abad ke-11, keseimbangan kuasa mula swing ke arah Barat. Gereja
menjadi lebih berpusat dan kuat dari gerakan reformasi untuk menamatkan
amalan di mana raja-raja memasang paderi penting, seperti biskop, di pejabat.
Oleh itu, untuk pertama kalinya dalam bertahun-tahun, paus dapat menyatukan
sokongan Eropah popular di belakang mereka, satu faktor yang menyumbang
kepada rayuan popular Perang Salib pertama dengan berkesan.
12 http://history-world.org/crusades.htm

Tambahan pula, penduduk Eropah telah berkembang, kehidupan bandar telah

bermula untuk memulihkan, dan kedua-dua jarak jauh dan perdagangan
tempatan telah secara beransur-ansur meningkat. Sumber manusia dan ekonomi
Eropah kini boleh menyokong perusahaan baru pada skala Perang Salib. Seorang
penduduk yang semakin meningkat dan lebihan yang lebih kekayaan juga
bermakna permintaan yang lebih besar bagi barangan dari tempat lain.
Pedagang Eropah telah sentiasa melihat ke Mediterranean, kini mereka
mendapatkan kawalan yang lebih besar barangan, laluan, dan keuntungan. Oleh
itu kepentingan duniawi bertepatan dengan perasaan agama tentang Tanah Suci
dan kebolehan barunya paus untuk menggembleng dan tumpuan perusahaan
yang besar.13
Perang Salib PERTAMA
Ia adalah bertentangan dengan latar belakang ini bahawa Paus Urban II, dalam
satu ucapan di Clermont di Perancis pada November 1095, yang dipanggil untuk
ekspedisi besar Kristian untuk membebaskan Baitulmuqaddis daripada Turki
Seljuk, kuasa baru Islam yang baru-baru ini mula aktif mengganggu aman
Kristian jemaah perjalanan ke Yerusalem. Paus telah didorong oleh kedudukan
beliau sebagai ketua rohani Eropah Barat, oleh ketiadaan sementara pemerintah
yang kuat di Jerman (Empayar Rom Suci) atau Perancis yang boleh sama ada
menentang atau mengambil alih usaha, dan oleh panggilan bantuan dari
maharaja Byzantine, Alexius I. Ini pelbagai faktor adalah sebab-sebab yang tulen,
dan pada masa yang sama, justifikasi berguna untuk panggilan paus untuk
Perang Salib. Dalam mana-mana kes, Urban pertuturan juga dilaporkan di
beberapa kronik merayu kepada beribu-ribu rakyat semua kelas. Ia adalah mesej
yang betul pada masa yang tepat.
Perang Salib Pertama telah berjaya dalam matlamat yang jelas membebaskan
Yerusalem. Ia juga menubuhkan kehadiran Barat Kristian ketenteraan di Timur
Dekat yang berlangsung selama hampir 200 tahun. Tentera Salib dipanggil ini
Outremer kawasan, Perancis untuk "laut yang lebih jauh lagi." Perang Salib
Pertama adalah hairan hari. Ia menarik tiada raja-raja Eropah dan beberapa
bangsawan utama, lukisan terutamanya kurang baron dan pengikut mereka.
Mereka datang terutamanya daripada tanah budaya Perancis dan bahasa, itulah
sebabnya Barat di Outremer dirujuk sebagai Frank.
Tentera Salib menghadapi banyak halangan. Mereka tiada pemimpin yang jelas
atau diterima secara meluas, tidak konsensus mengenai hubungan dengan itu
churchmen yang pergi dengan mereka, tiada definisi peranan paus, dan tiada
perjanjian dengan maharaja yang Byzantine pada sama ada mereka adalah
sekutu beliau, penjawat, pesaing, atau mungkin musuh. Ketidakpastian ini
membahagikan tentera Salib ke dalam puak yang tidak sentiasa bergaul baik
dengan satu sama lain.
Pemimpin yang berbeza diikuti laluan yang berbeza ke Constantinople, di mana
mereka semua untuk bertemu. Kontinjen Robert Flanders dan Bohemond Taranto
pergi melalui jalan laut melalui Itali, manakala kumpulan utama yang lain,
mereka Godfrey Bouillon dan Raymond dari Toulouse, mengambil laluan tanah di
sekitar Laut Adriatik. Seperti tentera Salib berarak timur, mereka telah disertai
oleh beribu-ribu lelaki dan juga wanita terdiri dari kesatria kecil dan keluarga
13 Hindley, Geoffrey. The Crusades: Islam and Christianity in the Struggle for
World Supremacy. New York: Carrol & Graf. ISBN 0-7867-1344-5.

mereka, kepada petani mencari kebebasan dari hubungan mereka kepada

manor. Satu AMPAT besar orang dengan pelbagai motif dan sumbangan
menyertai perarakan. Mereka diikuti tuan-tuan tempatan atau bangsawan
terkenal atau hanyut ke arah timur ke atas mereka sendiri, berjalan kaki ke
bandar pelabuhan dan kemudian belayar ke Constantinople. Beberapa tahu apa
yang diharapkan. Mereka tahu sedikit tentang Empayar Byzantine atau agama,
Ortodoks Timur Kristian. Salib Beberapa difahami atau mempunyai simpati
banyak untuk agama Ortodoks Timur, yang tidak mengiktiraf paus,
menggunakan bahasa Yunani bukannya Latin, dan mempunyai bentuk yang
sangat berbeza seni dan seni bina. Mereka tahu lebih kurang tentang Islam atau
kehidupan Islam. Bagi sesetengah Perang Salib Pertama menjadi alasan untuk
melepaskan serangan ganas dalam nama Kristian kepada masyarakat Yahudi
sepanjang Rhine.
Para pemimpin bertemu di Constantinople dan memilih untuk menyeberang
dengan berjalan kaki landskap yang ganas dan berbahaya daripada apa yang
kini Turki, bukannya pergi melalui laut. Entah bagaimana, walaupun keputusan
ini dipersoalkan, angkatan asal mungkin 25,000 hingga 30,000 masih bertahan
dalam jumlah yang mencukupi untuk mengatasi negeri-negeri Islam dan
penguasa apa yang kini Syria, Lebanon, dan Israel. Seperti Kristian Barat, Islam
telah berpecah. Pemerintah gagal untuk menjangka keberkesanan musuh. Di
samping itu, Frank, sebagai kuasa menyerang, mempunyai sekurang-kurangnya
satu kelebihan yang sementara. Mereka dieksploitasi ini, mengambil bandar
utama Antioch dalam Jun 1098, di bawah memimpin Bohemond Taranto.
Kemudian, walaupun bahagian mereka dan berpuak-puak, mereka berpindah ke
Yerusalem. Pengepungan Jerusalem memuncak dalam kemenangan berdarah
dan membinasakan Kristian pada Julai 1099, di mana kebanyakan penduduk
telah dibunuh.
Dengan kemenangan datang masalah baru. Salib Ramai menyaksikan
pengambilan Baitulmuqaddis sebagai matlamat, mereka bersedia untuk pulang
ke rumah. Lain-lain, terutama golongan bangsawan kecil dan muda anak-anak
keluarga yang berkuasa mulia, menyaksikan langkah seterusnya sebagai
penciptaan kehadiran tetap Kristian di Tanah Suci. Mereka kelihatan untuk
membina negeri feudal seperti orang-orang Barat. Mereka berharap untuk
pemindahan budaya tentera mereka dan untuk mengukir keluar nasib pada
sempadan baru. Walaupun tentera Salib adalah lebih toleran daripada
pemahaman kehidupan Timur, mereka diiktiraf kekayaan. Mereka juga
menyaksikan negeri-negeri seperti cara untuk melindungi laluan ke Tanah Suci
dan laman Kristian. Hasilnya ialah penubuhan Kerajaan Latin Baitulmuqaddis,
pertama di bawah Godfrey Bouillon, yang mengambil gelaran Defender
Sepulchre Suci, dan kemudian di bawah saudaranya Baldwin, yang memerintah
sebagai raja. Di samping United Latin, yang berpusat di Jerusalem, tiga negeri
lain Salib telah diasaskan: County Tripoli, di Lubnan moden; Principality Antioch,
di Syria moden; dan County Edessa, di utara Syria moden dan selatan Turki. 14
Perang-perang salib abad ke-12
Perang Salib abad ke-12, melalui akhir Perang Salib Ketiga pada tahun 1192,
menggambarkan ketegangan dan masalah yang melanda perusahaan secara
keseluruhannya. Bagi tuan-tuan Outremer berkompromi dengan penduduk dan
kuasa Islam masuk akal, mereka tidak boleh hidup dalam peperangan yang
berterusan. Dan lagi kerana pemindahan Eropah mereka bergantung kepada
askar dan sumber dari Barat, yang biasanya hanya akan datang dalam masa
14 Ibid

konflik terbuka. Tambahan pula, persaingan di rumah telah diterjemahkan ke

dalam pertengkaran puak di Outremer yang terhad sebarang dasar yang biasa di
kalangan negeri. Nor keadaan dibantu oleh ketibaan raja Eropah dan pengikut
mereka, seperti yang berlaku ketika Perang Salib Kedua dan Ketiga datang Timur,
ketegangan Eropah dan perasaan cemburu terbukti hanya sebagai memecahbelahkan di Timur kerana mereka telah di rumah.
Terdapat sedikit sebab untuk berfikir penjajahan yang telah dijangkakan atau
digalakkan oleh paus, apatah lagi oleh maharaja Byzantine, namun ia seolaholah akibat logik kejayaan Perang Salib. Bangsawan Frank mengekalkan
hubungan dengan keluarga mereka di rumah, dan mereka membina kehidupan
dan kerjaya yang menjangkau Mediterranean. Selain itu, di bandar dan desa,
kehidupan harian di rantau ini tidak mengubah banyak, satu induk tentera
adalah sama seperti yang lain. Kristian tuan-tuan tidak mempunyai rancangan
untuk penukaran jisim orang asli atau untuk sebarang penganiayaan sistematik
setanding dengan pembunuhan beramai-ramai yang moden atau penghijrahan
dikuatkuasakan. Mereka mahu mengekalkan kedudukan istimewa mereka dan
untuk menikmati kehidupan bangsawan Eropah dalam suasana yang baru.
Memandangkan mereka menetap di, mereka secara beransur-ansur hilang minat
dalam mana-mana usaha paus meningkatkan ekspedisi ketenteraan yang baru.
Mereka sentiasa tidak pernah mencapai sebarang kompromi sebenar dengan
maharaja Byzantium mengenai ditawan semula wilayah yang pernah menjadi
beliau. Walaupun kedua-dua kumpulan Kristian mempunyai musuh yang sama,
ini bukanlah motif yang mencukupi untuk kerjasama antara dunia dengan
mengambil kira bersama sedikit.
Kepada pemerintah negara Islam usaha tentera bersepadu adalah penting. Frank
adalah satu penghinaan kepada agama serta untuk kepentingan politik dan
ekonomi. Sejat gabungan semangat dan nasib yang telah membolehkan tentera
Salib untuk kemenangan pada 1099 dalam menghadapi realiti itu sebagai
keperluan untuk merekrut dan mengekalkan askar yang setia dan berkesan.
Pemerintah Islam bertukar hampir sekali kepada serangan, walaupun satu
tamparan besar kepada kuasa Kristian tidak datang sehingga 1144, apabila
berjaya menawan semula Edessa Islam, di Sungai Euphrates. Bandar Edessa
telah menjaga pintu belakang pegangan Frank, yang kebanyakannya
berhampiran pantai. Kerugian ini menandakan permulaan akhir kubu tentera
Kristian terhadap Islam yang berdaya maju.
Berita kejatuhan Edessa bergema di seluruh Eropah, dan Perang Salib Kedua
dipanggil oleh Paus Eugenius III. Walaupun semangat 1095 telah tidak lagi
dipadankan, beberapa tokoh utama menyertai Perang Salib Kedua, termasuk
Maharaja Rom Holy Conrad III dan Perancis Raja Louis VII. Conrad membuat
kesilapan memilih jalan darat dari Constantinople ke Tanah Suci dan tenteranya
telah dihancurkan di Dorylaeum di Asia Minor. Tentera Perancis adalah lebih
bernasib baik, tetapi ia juga mengalami kecederaan serius semasa perjalanan,
dan hanya sebahagian daripada tenaga asal mencapai Yerusalem pada 1148.
Dalam berunding dengan Raja Baldwin III Jerusalem dan bangsawan, tentera
Salib memutuskan untuk menyerang Damsyik pada bulan Julai. Ekspedisi itu
gagal untuk mengambil bandar, dan sejurus selepas keruntuhan serangan ini,
raja Perancis dan tinggalan tenteranya pulang. Perang Salib Kedua menyebabkan
mangsa banyak Barat dan tiada keuntungan nilai dalam Outremer. Malah
keuntungan hanya tentera dalam tempoh ini telah dibuat dalam apa yang kini
Portugal, di mana tentera Inggeris, yang telah berpaling dari Perang Salib Kedua,
membantu percuma bandar Lisbon dari Moors.

Selepas kegagalan Perang Salib Kedua, ia tidak mudah untuk melihat di mana
pembangunan masa depan akan membawa. Dalam Perintah 1120-an dan 1130an Tentera Agama telah diwujudkan untuk melanjutkan perang salib yang ideal
dengan menggabungkan kerohanian dengan idea-idea mempertahankan diri
kesatriaan dan adab. Lelaki yang menyertai perintah mengambil nazar kesucian
dan ketaatan yang dicorakkan selepas mereka monastisisme. Pada masa yang
sama, mereka adalah askar profesional, sanggup untuk menghabiskan masa
yang lama di Timur. Yang paling terkenal adalah Knights of St John dari
Yerusalem, dipanggil Hospitalers, dan Kesatria Melarat Kristus dan Kuil Sulaiman,
dipanggil Templar. Kumpulan-kumpulan ini menghantar lelaki ke Outremer untuk
melindungi Kristian jemaah dan penempatan di timur. Ini bermakna bahawa rajaraja di Outremer tidak perlu hanya bergantung kepada tentera yang besar tetapi
sesat yang diketuai oleh putera. Ini pesanan kesatria perang salib cuba untuk
menjadi pengantara antara kebimbangan dan kepentingan yang lebih duniawi
putera yang menyaksikan Timur sebagai lanjutan cita-cita mereka sendiri dan
dasar dinasti Gereja.
Selepas Perang Salib Kedua pesanan ini bermula secara berterusan untuk
mendapatkan populariti dan sokongan. Memandangkan mereka menarik lelaki
dan kekayaan, dan sebagai gerakan perang salib menjadi sebahagian daripada
politik dilanjutkan di Eropah Barat, pesanan diri menjadi pemain dalam politik
Eropah. Mereka ditubuhkan bab di seluruh Barat, kedua-duanya sebagai asas
merekrut dan sebagai satu cara untuk corong wang ke Timur, mereka dibina dan
diperkukuhkan istana besar, mereka duduk di majlis-majlis raja-raja, dan mereka
juga menjadi kaya dan berakar.
Dalam tahun-tahun antara kegagalan Perang Salib Kedua dan 1170, apabila
putera Islam Salahuddin datang ke kuasa di Mesir, Amerika Latin pada
pertahanan tetapi mampu untuk mengekalkan diri. Tetapi pada 1187 Salahuddin
telah menimpakan kekalahan besar ke atas tentera digabungkan di Hattin dan
kemudiannya mengambil Baitulmuqaddis. Keadaan ini telah menjadi buruk.
Dalam tindak balas kepada panggilan Gereja untuk Perang Salib baru, utama,
tiga pemerintah Barat berusaha untuk memimpin pasukan mereka dalam orang.
Ini adalah Richard I, Lion Hearted England, Philip II dari Perancis, dan Frederick I,
dipanggil Frederick Barbarossa, Maharaja Rom Suci. Yang dikenali sebagai Perang
Salib Ketiga, ia telah menjadi mungkin yang paling terkenal daripada semua
Perang Salib selain daripada Perang Salib Pertama, walaupun peranannya dalam
legenda dan sastera amat melampaui kejayaan atau nilai.
Tiga pemerintah adalah saingan. Richard dan Philip telah lama berada dalam
konflik atas pegangan Bahasa Inggeris di Perancis. Walaupun raja-raja Inggeris
telah mewarisi fiefs besar di Perancis, penghormatan mereka kepada raja
Perancis adalah sumber berterusan masalah. Frederick Barbarossa, lama dan
terkenal, meninggal dunia pada 1189 dalam perjalanan ke Tanah Suci, dan
kebanyakan tenteranya kembali ke Jerman berikutan kematiannya. Philip II telah
didorong ke dalam mengambil Salib oleh keperluan untuk perlawanan saingan
beliau, dan beliau pulang pada tahun 1191 dengan kebimbangan sedikit untuk
kegemilangan Timur. Tetapi Richard, seorang askar yang hebat, adalah sangat
banyak dalam elemen beliau. Beliau melihat peluang untuk berkempen dalam
bidang ini, untuk menjalin hubungan dengan golongan bangsawan tempatan,
dan bercakap sebagai suara negeri-negeri Salib. Walaupun dia mendapat
kemuliaan banyak, tentera Salib telah dapat menawan semula Baitulmuqaddis
atau banyak bekas wilayah Kerajaan Latin. Mereka tidak berjaya, bagaimanapun,

dalam gusti dari kawalan Salahuddin rantaian bandar-bandar di sepanjang pantai

Mediterranean. Menjelang Oktober 1192, apabila Richard akhirnya meninggalkan
Tanah Suci, United Latin telah disusun semula. Lebih kecil daripada kerajaan asal
dan jauh lebih lemah ketenteraan dan ekonomi, kerajaan kedua berlangsung
precariously untuk abad lain.15
Perang-perang salib abad ke-13
Selepas kekecewaan Perang Salib Ketiga, kuasa-kuasa Barat akan tidak lagi
mengancam asas sebenar kuasa Islam. Dari sudut bahawa pada, mereka hanya
mampu untuk mendapatkan akses ke Jerusalem melalui diplomasi, bukan
senjata.
Pada 1199 Innocent III dipanggil untuk Perang Salib lain untuk menawan semula
Jerusalem. Dalam persediaan untuk Perang Salib ini, pemerintah Venice
bersetuju untuk mengangkut tentera Salib Perancis dan Bahasa Flemish ke Tanah
Suci. Walau bagaimanapun, tentera Salib tidak pernah memerangi umat Islam.
Tidak membayar Venice jumlah yang dipersetujui, mereka telah dipaksa untuk
tawar-menawar dengan Venice. Mereka bersetuju untuk mengambil bahagian
dalam serangan ke atas salah satu saingan Venice ', Zara, sebuah pelabuhan
perdagangan di Laut Adriatik, Kerajaan berdekatan Hungary. Apabila Innocent III
belajar ekspedisi, dia mengucilkan peserta, tetapi daya gabungan ditangkap
Zara dalam 1202. Venice kemudian memujuk tentera Salib menyerang modal
Byzantine Constantinople, yang jatuh pada April 13, 1204. Selama tiga hari
tentera Salib dipecat bandar. Venice kemudiannya mendapat monopoli ke atas
perdagangan Byzantine. Empayar Latin Constantinople ditubuhkan, yang
berlangsung sehingga menawan semula Constantinople oleh maharaja Byzantine
pada 1261. Di samping itu, beberapa negeri baru Salib membiak di Greece dan
di sepanjang Laut Hitam. Perang Salib Keempat tidak mengancam kuasa Islam.
Perdagangan dan perniagaan telah berjaya, sebagai Venice berharap, tetapi
pada kos diperbaiki meluaskan perselisihan di antara gereja-gereja Timur dan
Barat.
Perang Salib selepas Keempat tidak pergerakan massa. Mereka ialah perusahaan
ketenteraan yang diketuai oleh pemerintah yang digerakkan oleh motif peribadi.
Maharaja Suci Rom Frederick II berikrar untuk memimpin Perang Salib pada
1215, tetapi atas sebab-sebab politik tempatan menangguhkan pemergiannya.
Bawah tekanan daripada Paus Gregory IX, Frederick dan tenteranya akhirnya
belayar dari Itali pada Ogos 1227, tetapi kembali ke pelabuhan dalam masa
beberapa hari kerana Frederick telah jatuh sakit. Paus, marah pada kelewatan ini
dengan lebih lanjut, segera mengucilkan maharaja. Gentar, Frederick memulakan
Tanah Suci pada Jun 1228. Di sana, beliau menjalankan Perang Salib bukan
konvensional beliau hampir sepenuhnya oleh rundingan diplomatik dengan
sultan Mesir. Perundingan ini menghasilkan perjanjian damai Mesir dipulihkan
Baitulmuqaddis kepada tentera Salib dan dijamin penangguhan sepuluh tahun
dari permusuhan. Walau bagaimanapun, Frederick telah diejek di Eropah untuk
menggunakan diplomasi bukannya pedang.
Pada tahun 1248, Louis IX, Saint Louis Perancis, memutuskan bahawa
tanggungjawab beliau sebagai seorang anak Gereja outweighed takhtanya, dan
dia meninggalkan kerajaannya untuk pengembaraan enam tahun. Sejak asas
15 Housley, Norman (2006). Contesting the Crusades. Malden, MA: Blackwell Publishing.
ISBN 1-4051-1189-5.

kuasa Islam telah beralih ke Mesir, Louis tidak walaupun berarak di Tanah Suci,
mana-mana peperangan terhadap Islam sekarang patut definisi Perang Salib.
Louis dan pengikut-pengikutnya mendarat di Mesir pada 5 jun, 1249, dan pada
hari berikutnya ditangkap Damietta. Fasa seterusnya kempen mereka, serangan
ke atas Kaherah dalam musim bunga 1250, terbukti menjadi malapetaka.
Tentera Salib gagal untuk menjaga rusuk mereka, dan hasilnya Mesir
mengekalkan kawalan ke atas takungan air di sepanjang Sungai Nil. Dengan
membuka pintu sluis, mereka mencipta banjir yang terperangkap tentera perang
salib keseluruhan, dan Louis telah dipaksa untuk menyerahkan pada April 1250.
Selepas membayar wang tebusan besar dan menyerahkan Damietta, Louis
belayar ke Palestin, di mana dia menghabiskan empat tahun membina kubu dan
mengukuhkan pertahanan Kerajaan Latin. Pada musim bunga tahun 1254 beliau
dan tenteranya pulang ke Perancis.
Raja Louis juga menganjurkan Perang Salib utama yang terakhir, pada tahun
1270. Kali ini sambutan bangsawan Perancis adalah unenthusiastic, dan
ekspedisi telah diarahkan terhadap bandar Tunis bukannya Mesir. Ia berakhir
dengan tiba-tiba apabila Louis meninggal dunia di Tunisia pada musim panas
1270.
Kisah negeri-negeri Salib, selepas pertengahan abad ke-13, adalah satu sedih
dan pendek. Walaupun paus, termasuk beberapa putera-bersemangat Edward I
dari England dan pelbagai pemikir agama dan politik terus untuk memanggil
satu Perang Salib untuk menyatukan tentera berperang Eropah dan untuk
menyampaikan satu tamparan yang memecahkan kepada Islam, kemudian
usaha terlalu kecil dan terlalu sporadis untuk melakukan lebih daripada membeli
masa untuk negeri-negeri Salib. Dengan kejatuhan 'Akko (Ekar) dalam 1291,
kubu terakhir di tanah besar telah hilang, walaupun perintah tentera agama
disimpan garrisons di Cyprus dan Rhodes untuk beberapa abad. Walau
bagaimanapun, dorongan perang salib tidak mati. Sebagai lewat sebagai 1396
ekspedisi besar terhadap Turki Uthmaniyyah di Balkan, disaman oleh Sigismund
dari Hungary, menarik kesatria dari seluruh Barat. Tetapi kekalahan di Nicopolis
(Nikopol) di Sungai Danube juga menunjukkan bahawa rayuan ini usaha jauh
mengatasi sokongan politik dan ketenteraan yang diperlukan untuk kejayaan
mereka.16
Perang Salib LAIN
Ekspedisi ke Outremer dianggap sebagai Perang Salib. Perusahaan dan ekspedisi
tentera Kristian di tempat lain mudah berjenama sebagai Perang Salib tersilap
hantar atau sesat, tetapi sebenarnya tiada perbezaan yang signifikan di antara
mereka. Kristian zaman pertengahan dilihat dirinya sebagai mempunyai hak atau
kewajipan untuk berkembang, untuk menukar dan menguasai umat Islam dan
orang-orang kafir, dan untuk membawa Kristian pembangkang kembali ke
lipatan. Apabila angkatan Inggeris membantu mengambil Lisbon dari Moors
dalam 1147, mereka telah menjalankan apa yang seolah-olah tujuan sebenar
Perang Salib. Ini juga benar bagi askar Jerman di bawah panji-panji Kesatria
Teutonik apabila mereka dikenakan Kristian ke atas orang-orang kafir timur
Jerman dan Baltik di abad ke-12 dan 13.
Sejak Perang Salib telah menjadi cabang militan masyarakat Kristian, ia seolaholah hanya logik untuk melancarkan Perang Salib Albigensian (lihat Albigenses).
Ini adalah perang yang diperjuangkan oleh raja-raja Perancis dan pengikut
16 Ibid

mereka terhadap bidaah di selatan Perancis dari seluruh 1210 hingga 1229. Ini
menggunakan panji-panji perang salib seolah-olah skrin asap hipokrit, sebagai
kesatria Perancis mengambil tanah musuh-musuh mereka, savaged oleh rakyat,
dan menjadi tuan-tuan feudal yang baru. Tetapi perbezaan di antara apa yang
berlaku di Perancis, di Jerusalem, atau di Riga di Baltic adalah salah satu tempat
dan masa, tidak intipati.
Selewat abad ke-15, ini lanjutan daripada ideal perang salib ke kawasan-kawasan
di luar Tanah Suci adalah satu kuasa yang kuat apabila diarahkan terhadap lawan
tertentu. Apabila perasaan kebangsaan dan penerapan idea-idea agama yang
kemudiannya dikaitkan dengan Protestan dibuat Bohemia ancaman kepada
kestabilan Eropah, sekurang-kurangnya di mata Empayar Rom Suci dan paus,
Perang Salib telah diisytiharkan terhadap Hussites, yang telah dinamakan untuk
John Hus, pemimpin pertama mereka. Sesetengah decried ini sebagai Perang
Salib palsu, mengatakan bahawa ketamakan telah dikuduskan oleh sepanduk
gereja. Tetapi kebanyakan Eropah disahkan peperangan kejam dan reimposition
Katolikisme. Ini adalah, di mata mereka, Perang Salib untuk gereja dan Kristus
orang, sah seperti mana-mana ekspedisi ke Tanah Suci. 17
AKIBAT DAN KESIMPULAN
Apabila diadili oleh piawaian tentera sempit, Perang Salib adalah kegagalan. Apa
yang telah mendapat begitu cepat adalah perlahan-lahan tetapi semakin hilang.
Sebaliknya, untuk memegang wilayah di bawah panji-panji Kristian begitu jauh
dari rumah, memandangkan keadaan kontemporari pengangkutan dan
komunikasi, adalah menarik. Pengambilan Constantinople semasa Perang Salib
Keempat telah hanya pendek, maut kepada Empayar Byzantine, dan ia
campakkan cacat cela pada pergerakan di Barat, di mana terdapat pengkritik
konsep keseluruhan Perang Salib bersenjata. Walaupun Constantinople tidak
diambil oleh Turki sehingga 1453, Empayar Byzantine selepas Perang Salib
Keempat tetapi shell diri bekas.
Selama bertahun-tahun, ulama telah cenderung untuk memberi kredit Perang
Salib untuk membuat Eropah Barat lebih kosmopolitan. Mereka percaya Perang
Salib telah membawa Eropah Barat piawaian yang lebih tinggi perubatan Timur
dan pembelajaran, budaya Yunani dan Islam, dan kemewahan seperti sutera,
rempah, dan oren. Penyata melampau pandangan ini dipegang bahawa Perang
Salib membawa Eropah keluar daerahisme Zaman Gelap.
Ulama tidak lagi menerima penilaian ini. Ia adalah terlalu mudah. Ia
mengabaikan trend pertumbuhan penduduk yang lebih besar, mengembangkan
perdagangan dan pertukaran idea dan budaya yang wujud lama sebelum 1095.
Trend ini akan menggalakkan pertukaran Timur-Barat tanpa ekspedisi tentera
atau pengambilan Jerusalem. Perang Salib, manakala satu bahagian yang
menarik dan penting Zaman Pertengahan, semata-mata berkhidmat untuk
mempercepatkan perubahan yang tidak dapat dielakkan.
Kesan paling penting dalam Perang Salib adalah ekonomi. Bandar-bandar Itali
makmur dari pengangkutan tentera Salib dan digantikan Byzantine dan Islam
sebagai saudagar-peniaga di Mediterranean. Perdagangan diluluskan melalui
tangan Itali ke Eropah Barat pada keuntungan kacak. Ini kuasa komersial menjadi
asas ekonomi Renaissance Itali. Ia juga menimbulkan kuasa Atlantik seperti
Sepanyol dan Portugal untuk mencari laluan perdagangan ke India dan China.
17 http://history-world.org/crusades.htm

Usaha mereka, melalui peneroka seperti Vasco da Gama dan Christopher

Columbus, membantu untuk membuka kebanyakan dunia kepada dominasi
perdagangan dan penjajahan Eropah dan beralih pusat aktiviti komersial dari
Mediterranean ke Atlantik.
Rujukan
Asbridge, Thomas (2005). The First Crusade: A New History: The Roots of Conflict
between Christianity and Islam. Oxford University Press. ISBN 9780195189056.
Asbridge, Thomas (2011). The Crusades: The Authoritative History of the War for
the Holy Land. Ecco. ISBN 978-0060787295.
Esposito, John L.. What Everyone Needs to Know about Islam.
http://www.amazon.ca/What-Everyone-Needs-about-Islam/dp/0195157133.
Hindley, Geoffrey. The Crusades: Islam and Christianity in the Struggle for World
Supremacy. New York: Carrol & Graf. ISBN 0-7867-1344-5.
Housley, Norman (2006). Contesting the Crusades. Malden, MA: Blackwell
Publishing. ISBN 1-4051-1189-5.
The
Crusades. Retrieved
world.org/crusades.htm

September

28,

2012

from

http://history-

Bab 3

Empayar Uthmaniyyah Sekitar Abad Ke-17 dan 18

Pengenalan
Empayar Uthmaniyyah pada abad ke-Ketujuh Belas
Pada 1595, Mohammed (Mehemmed) III bersetuju takhta Uthmaniyyah dan
selaras dengan adat - telah saudara 19 dilaksanakan. Malangnya, dia meninggal
dunia tidak lama selepas (1603) meninggalkan hanya dua orang anak: Ahmed
berumur empat belas, dan Mustafa berumur 12. Sejak ia dikhuatiri bahawa
Ahmed akan mati tanpa waris, Mustafa tidak dibunuh. Ahmed memang mati
dalam 1617, apabila anak sulungnya (Osman) adalah masih hanya 13, dan
imbecilic, paranoid Mustafa memerintah selama tiga bulan sebelum
unceremoniously dipecat memihak Osman. Pemerintahan Osman II (1618-1622)
adalah begitu buruk bahawa tentera derhaka dibawa balik Mustafa. Osman telah
dicekik di dalam penjara. Mustafa sekali lagi membuktikan ketidakcekapan beliau
dan selepas lima belas bulan (1622-1623) telah digulingkan dalam memihak
kepada dua belas tahun Murad IV - salah satu anak-anak muda Ahmed. Murad IV
telah dimanipulasi dan dihina oleh istana tipu daya dan tentera yang berdisiplin
sehingga Mei 1632. Selepas itu Murad IV memerintah dengan penumbuk besi.
(Misogynistic, Murad beralkohol dilaksanakan kira-kira 25,000 subjek beliau,
antara yang paling remeh sebab). Pemerintahan psikotik itu gila seks Ibrahim I
(dia mempunyai 280 wanita lemas harem beliau kerana dia mendengar khabar
angin bahawa salah seorang daripada mereka telah setia) menandakan
pulangan kepada puak dan keganasan. Ibrahim telah ditumbangkan oleh
janissaries derhaka, dan dicekik di dalam penjara.
Mohammad (Mehmed) IV adalah terlalu muda untuk memerintah, tetapi
mujurlah pada 1656 Albania sangat dapat, Kprl Mehmed Pasha telah dilantik
Wazir Besar. Pemerintahannya kejam dan berdarah dipulihkan ijazah kawalan
pusat, dan anaknya, Kprl Fazil Ahmed Pasha berjaya beliau sebagai Wazir
Besar. Fazil Ahmed (Wazir Besar 1661-76) adalah seorang pentadbir yang
sederhana, adil, dan mampu, yang dibendung rasuah dan dipulihkan Empayar
untuk kesolvenan. Mohammad IV menghabiskan memburu zamannya. Kara
Mustafa Pasha, Grand seterusnya Wazir melancarkan serangan malang di Vienna
yang membawa kepada kekalahan tentera Turki di Eropah dan pelaksanaan
sendiri (Disember 1683). Mohammad IV hanya dijalankan memburu. Janissaries
jijik beliau memberontak, mengeluarkan saudara Mohammad yang lebih muda,
Sulaiman II, dan dikunci sehingga Mohammad dalam sangkar sebaliknya.
Sulaiman menunjukkan beberapa keupayaan sebagai pemerintah dan dilantik
Fazil dapat Mustafa sebagai Wazir Grand, tetapi meninggal dunia selepas hanya
empat tahun di atas takhta. Ahmed II, separuh saudaranya, begitu juga
memerintah hanya sebentar. Mustafa II adalah bertenaga dan komited untuk
mendapatkan semula nasib tentera Turki. Malangnya untuk pelan ini, beliau
dipandang ringan kedua-dua Peter the Great dan Eugene dari Savoy. Mustafa
berundur keseronokan Adrianople dan telah dipecat pada tahun 1703 oleh
janissaries derhaka.
Dalam awal abad ketujuh belas, Empayar Uthmaniyyah menghadapi peperangan
sekejap dengan Persia pada sempadan timur. Orang Persia telah merampas
Baghdad dari Uthmaniyyah kawalan, dan 1623-1639 tentera Turki yang dibuat
berulang kali cuba untuk mendapatkan kembali ia. Pada tahun 1639 selepas
akhirnya retaking Baghdad, Uthmaniyyah menyimpulkan Ketenangan Zuhab

dengan Persia menyelesaikan perbezaan wilayah mereka (dan kebetulan

mewujudkan sempadan hari ini antara Iraq dan Iran).
Empayar Uthmaniyyah melancarkan serangan ringkas dan tidak berjaya di
Poland pada 1620-21. Satu usaha tentera yang lebih besar telah dilancarkan
terhadap Venice pada tahun 1645 dengan pendaratan Uthmaniyyah di Crete.
Penduduk Yunani Ortodoks pulau ini tidak mempunyai cinta untuk pemerintah
Katholik Venice dan kebanyakan pulau tidak lama lagi jatuh. Venice mengekalkan
kubu Cretan Candia dan digunakan tentera laut mereka untuk mengganggu
kapal Uthmaniyyah membekalkan tentera mengepung. Tentera laut Venice
hampir musnah sepenuhnya tentera laut Uthmaniyyah di luar Dardanelles
(1656), tetapi Uthmaniyyah pesat membina lebih banyak kapal. Bagaimanapun,
ia tidak sehingga 1669 bahawa mereka akhirnya dapat mengatasi garrison di
Candia. Pada tahun 1661, tentera Uthmaniyyah telah dihantar untuk menindas
Gyrgy Rakoczi II Transylvania, yang telah cuba untuk melepaskan kawalan Turki.
Tentera Uthmaniyyah dilakukan kurang terhadap angkatan Hapsburg dihantar
untuk membantu Transylvanians, tetapi Leopold saya jauh lebih prihatin dengan
menewaskan Perancis daripada sultan, dan menyimpulkan Keamanan Vasvr
(1664) mengiktiraf kawalan Turki di Transylvania. Pada 1672 Turki bersekutu
dengan Cossack di bawah Petro Doroshenko dan menyerang Poland. Selepas
terbalik serius pada Pertempuran Chotin (1673), Turki mampu untuk berkumpul
semula dan memperolehi penyerahan Podolia dari Kutub di Peace Zorawno
(1676). Walaupun rintangan Cossack tempatan, Uthmaniyyah dapat
mengekalkan selatan Ukraine untuk sepanjang abad.
Leopold saya mahukan keamanan dengan Turki di hampir mana-mana harga,
tetapi Kara Mustafa mengumpulkan tentera besar-besaran dan menyerang tanah
Hapsburg pada tahun 1683. Memintas beberapa kubu utama, Mustafa bertujuan
secara langsung di Vienna, yakin bahawa selepas kejatuhan "semua orang
Kristian akan mematuhi Uthmaniyyah". Pengepungan Vienna telah dilepaskan
oleh tentera kecil Poland dan Jerman di bawah John Sobieski, yang benar-benar
dihalakan Turki, yang melarikan diri dalam keadaan panik. "Holy League" dari
Austria, Poland, Venice, dan Rusia meneruskan untuk mengalahkan Uthmaniyyah
dalam siri penglibatan daripada pemulihan kubu Nove Zamky (1685) dan Buda
Castle (1686) kepada pertempuran Slankamen (1691) dan Zenta (1697). Pada
tahun 1699 dalam Perjanjian Carlowitz (Karlovci), Uthmaniyyah menyerah kalah
Hungary, Croatia, dan Slovenia ke Hapsburg, banyak Greece ke Venice, dan
Moldova ke Poland. Pada tahun berikutnya dalam Perjanjian kawalan
Constantinople, Rusia Azov mengakui. Walaupun Turki kemudian dapat
sementara untuk mendapatkan semula beberapa wilayah hilang, mereka tidak
lagi menimbulkan ancaman yang serius kepada Eropah. 18
Zaman Kegemilangan Dan Kemerosotan Kerajaan Uthmaniyyah
Empayar Uthmaniyyah (1301-1922)
Empayar Uthmaniyyah adalah sebuah empayar yang diilhamkan dan dikekalkan
oleh Islam. Empayar Uthmaniyyah adalah salah satu empayar terbesar dan
paling lama tahan dalam sejarah. Ia merupakan sebuah empayar yang
diilhamkan dan dikekalkan oleh Islam, dan institusi Islam. Ia digantikan Empayar
Byzantine sebagai kuasa yang utama di Mediterranean Timur.

18 The Ottoman Empire in the Seventeenth Century. Retrieved September 30,

2012 from http://faculty.history.wisc.edu/sommerville/351/ottomans.htm

Empayar Uthmaniyyah mencapai ketinggian di bawah Suleiman Magnificent

(memerintah 1520-1566), apabila ia diperluaskan untuk merangkumi Balkan dan
Hungary, dan mencapai pintu Vienna. Empayar mula merosot selepas dikalahkan
di Pertempuran Lepanto (1571) dan kehilangan hampir keseluruhan tentera laut.
Ia menurun lagi pada abad seterusnya, dan berkesan selesai off oleh Perang
Dunia Pertama dan Perang Balkan. Salah satu legasi Empayar Uthmaniyyah
Islam adalah sekularisme yang teguh Turki moden.
Pada kemuncaknya ia termasuk: Turki, Mesir, Greece, Bulgaria, Romania,
Macedonia, Hungary, Palestin, Jordan, Lubnan, Syria, Bahagian Saudi,
Kebanyakan jalur pantai Afrika Utara.
Kenapa Empayar berjaya?
Faktor kejayaan
Terdapat banyak sebab mengapa Empayar Uthmaniyyah begitu berjaya:

Sangat berpusat
Kuasa sentiasa dipindahkan kepada orang tunggal, dan tidak berpecah
antara putera-putera saingan
Empayar Uthmaniyyah telah berjaya diperintah oleh keluarga tunggal
selama 7 abad.
Negeri-run sistem pendidikan
Agama telah diperbadankan dalam struktur negeri, dan Sultan telah
dianggap sebagai "pelindung Islam".
sistem kehakiman mengikut Pentadbiran Negeri
Kejam dalam berurusan dengan pemimpin-pemimpin tempatan
Kenaikan pangkat ke jawatan kuasa sebahagian besarnya bergantung
kepada merit
Mencipta pakatan merentasi kumpulan politik dan perkauman
Bersatu oleh ideologi Islam
Bersatu di bawah kod pahlawan Islam dengan ideal meningkatkan wilayah
Islam melalui Jihad
Bersatu di bawah struktur organisasi dan pentadbiran Islam
Amat pragmatik, mengambil idea-idea yang terbaik daripada budaya lain
dan membuat mereka sendiri
Kesetiaan digalakkan daripada kumpulan agama lain
Kuasa swasta dan kekayaan dikawal
Tentera yang sangat kuat
o tentera Kuat berasaskan hamba
o Pakar dalam ubat bedil membangun sebagai alat tentera
o Etos (budaya) ketenteraan diterap pentadbiran keseluruhan

Asal
Selepas Baghdad jatuh dengan Mongol, Seljuk mengisytiharkan Kesultanan
bebas di timur dan tengah Asia Kecil. Pada tahun 1301, Uthman, Uzbekistan
puak Uthmaniyyah, menumbangkan bangsawan Seljuk dan mengisytiharkan
dirinya sebagai Sultan di Asia Minor.
Peraturan kuasa
Pada mulanya pemerintahan Sultan Uthmaniyyah adalah tidak selamat. Untuk
menyatukan Empayar mereka Sultan Uthmaniyyah membentuk kumpulan

pejuang fanatik - pesanan daripada Janissaries, sekumpulan retak infantri hamba

dan Kristian memeluk Islam.
Uthmaniyyah dikenakan siri kekalahan pada kemerosotan Empayar Byzantine
Kristian dan kemudian dengan cepat berkembang ke arah barat.
Constantinople/ Istanbul
Constantinople adalah jantung Empayar Byzantine. Ia menjadi modal Empayar
Uthmaniyyah apabila ia telah ditawan pada 1453 oleh Sultan Mehmet II
Uthmaniyyah. Mehmet menyembelih ramai penduduk dan memaksa selebihnya
dalam buangan, kemudian menyusun bandar dengan mengimport orang dari
tempat lain di wilayah Uthmaniyyah.
Mehmet dinamakan Constantinople Istanbul - 'bandar Islam' - dan yang
ditetapkan tentang membina semula ia, kedua-dua fizikal dan politik, sebagai
modal beliau.
Ekonomi
Istanbul menjadi bukan sahaja modal politik dan ketenteraan, tetapi kerana
kedudukannya di persimpangan Eropah, Afrika, dan Asia, salah satu pusat
perdagangan yang besar di dunia. Lagi bandar penting ialah Bursa, yang
merupakan pusat perdagangan sutera. Sesetengah penaklukan Uthmaniyyah
kemudian telah jelas bertujuan untuk memberikan mereka mengawal laluan
perdagangan lain.
Antara barang-barang yang diniagakan adalah seperti berikut:
Sutera dan kain lain, Musk, Rhubarb, Porselin dari China, Rempah seperti lada,
Pewarna seperti nila.
Kekuatan ekonomi Empayar juga berhutang banyak kepada dasar Mehmet
meningkatkan bilangan peniaga dan tukang dalam empayar. Beliau mula
menggalakkan peniaga untuk bergerak ke Istanbul, dan kemudian secara paksa
ditempatkan semula pedagang dari wilayah ditangkap seperti Caffa. Beliau juga
menggalakkan pedagang Yahudi dari Eropah untuk berhijrah ke Istanbul dan
menubuhkan perniagaan di sana. Kemudian pemerintah meneruskan dasar-dasar
ini.
Pengepungan Constantinople
Apabila Sultan Mehmet II menunggang ke bandar Constantinople pada kuda
putih pada 1453, ia menandakan akhir seribu tahun Empayar Byzantine.
Percubaan awal untuk menangkap bandar telah sebahagian besarnya gagal - jadi
mengapa Uthmaniyyah berjaya kali ini? Apakah kesan kejatuhan Constantinople
mempunyai di seluruh dunia Kristian?
Roger Crowley, penulis dan sejarahwan; Judith Herrin, Profesor Pengajian Antik
dan Byzantine Lewat di King College London; dan Colin Imber, dahulunya Reader
di Turki di Universiti Manchester membincangkan soalan-soalan ini.
Kesan kejatuhan Constantinople
Penawanan Constantinople berakhir Empayar Byzantine selepas 1100 tahun.
Kesan ini pada Kristian Eropah adalah sangat besar.

Salah satu kesan yang tidak diduga adalah bahawa ramai sarjana melarikan diri
dari empayar baru dan pergi ke Itali, di mana mereka berpengaruh dalam
mencetuskan Renaissance, dan meningkatkan perdagangan dengan timur.
Walaupun Pope menuntut perang salib untuk menawan semula Istanbul dari
umat Islam, bangsa-bangsa Kristian gagal untuk menghasilkan tentera untuk dia,
dan tidak cuba untuk merebut kembali bandar telah dibuat.
Dominasi Islam pusat perdagangan Constantinople bekas meningkatkan tekanan
ke atas negara-negara Barat untuk mencari cara-cara baru ke Timur dengan
pergi ke arah barat. Ini akhirnya membawa kepada ekspedisi Columbus,
Magellan, dan Drake.
Agama lain
Sistem sekoi / Millet System
Gereja ditukar menjadi masjid. Masyarakat bukan Islam telah dianjurkan
mengikut sistem sekoi, yang memberikan minoriti komuniti agama / etnik /
geografi yang terhad kuasa untuk mengawal selia hal ehwal mereka sendiri - di
bawah ketuanan keseluruhan pentadbiran Uthmaniyyah.
Sekoi Kristian Ortodoks yang pertama telah ditubuhkan pada tahun 1454. Ini
membawa Kristian Ortodoks ke dalam satu komuniti di bawah pimpinan Patriarch
yang mempunyai kuasa besar yang diberikan kepadanya oleh Sultan. Armenian
millets Kristian, Yahudi dan lain-lain diikuti dalam masa terdekat.
Sesetengah millets dibayar cukai ke negeri ini sebagai golongan dhimmis,
manakala yang lain telah dikecualikan kerana mereka dilihat akan melaksanakan
perkhidmatan nilai ke negeri ini.
Sistem Devshirme
Bukan Islam di bahagian empayar terpaksa menyerahkan beberapa anak-anak
mereka sebagai cukai di bawah sistem Devshirme ('perhimpunan') yang
diperkenalkan pada abad ke-14. Menakluki masyarakat Kristian, terutama di
Balkan, terpaksa menyerahkan dua puluh peratus daripada anak-anak lelaki
mereka ke negeri ini.
Untuk seram ibu bapa mereka, dan pengulas Barat menggambarkan kanakkanak ini telah memeluk agama Islam dan berkhidmat sebagai hamba.
Walaupun penyingkiran dipaksa dari keluarga mereka dan penukaran adalah
pasti trauma dan selaras dengan idea-idea moden hak asasi manusia, sistem
devshirme adalah satu bentuk yang agak istimewa perhambaan untuk beberapa
(walaupun orang lain pasti sakit digunakan).
Beberapa anak-anak muda telah dilatih untuk perkhidmatan kerajaan, di mana
mereka dapat mencapai pangkat yang sangat tinggi, walaupun bahawa Grand
Vezir. Banyak yang lain berkhidmat dalam kor elit tentera Empayar Uthmaniyyah,
dipanggil Janissaries, yang telah hampir secara eksklusif terdiri daripada mualaf
yang dipaksa dari Kristian.
Devshirme memainkan peranan yang penting dalam penaklukan Mehmet
Constantinople, dan dari itu jawatan yang sangat kanan kerap diadakan dalam
pentadbiran kerajaan.

Walaupun ahli-ahli kelas devshirme teknikal hamba, mereka adalah kepentingan

besar kepada Sultan kerana mereka terhutang kepadanya kesetiaan mutlak
mereka dan menjadi penting kepada kuasanya. Status ini membolehkan
beberapa 'hamba' untuk menjadi kedua-dua berkuasa dan kaya. Status mereka
masih terhad, dan anak-anak mereka tidak dibenarkan mewarisi kekayaan
mereka atau mengikuti jejak mereka.
Sistem devshirme berterusan sehingga akhir abad ketujuh belas.
Kehidupan di bawah Mehmet
Selepas pertempuran antara Islam dan Kristian, gereja telah ditukar ke dalam
masjid dan masjid ke gereja mengikut yang merupakan pemenang.
Walaupun Mehmet ditukar banyak gereja ke masjid, dia tidak menindas agama
Kristian itu sendiri. Terdapat sebab-sebab praktikal untuk ini:
Kristian adalah kumpulan terbesar penduduk dan kewujudan bersama adalah
mungkin untuk menjadi lebih cekap daripada konflik Institusi gereja yang
disediakan mesin untuk melaksanakan pemerintahan Mehmet. Tetapi Mehmet
juga telah dipengaruhi oleh pemerintahan Islam bahawa umat Islam perlu
menunjukkan rasa hormat kepada semua agama.
Mehmet bukan sahaja di benarkan Kristian, dia telah membuat usaha khas untuk
menarik orang-orang Yahudi ke Istanbul. Ini adalah menarik kepada orang-orang
Yahudi, yang sebelum ini telah dianiaya oleh Gereja Kristian Ortodoks.
Masyarakat bukan Islam (millets) dikawal oleh Sultan yang bertindak melalui
pemimpin agama mereka. Komuniti-komuniti ini diberikan bahagian mereka
sendiri bandar-bandar di mana untuk hidup dan beribadat. Mereka telah
diberikan banyak kebebasan untuk menjalani kehidupan mereka mengikut
agama tertentu mereka, dan sebagainya adalah sebahagian besarnya
menyokong tuan-tuan mereka yang beragama Islam.
Selepas Mehmet
Mehmet II meninggal dunia pada tahun 1481, dan dia dicalonkan anak sulungnya
Bayezid sebagai Sultan baru. Umat Islam Syiah di Empayar Uthmaniyyah
memberontak memihak Bayezid abang Jem. The Janissaries menindas
pemberontakan dan selepas itu menjadi sangat penting dalam politik
Uthmaniyyah.
Dengan anak Janissary sokongan Bayezid Selim meletakkan asas-asas untuk
dunia Empayar Uthmaniyyah berdasarkan sepenuhnya kepada kezaliman Sultan.
Shi'as kejam telah ditindas dan mereka berundur ke Parsi, bergabung dengan
kumpulan tempatan Syiah dan akhirnya membentuk negara mereka sendiri di
bawah Shirvan Safavid.
Pembunuh saudara
Sultan Selim memperkenalkan dasar pembunuh saudara (pembunuhan saudara).
Di bawah sistem ini apabila seorang Sultan baru menaiki takhta saudarasaudaranya akan dikunci. Secepat Sultan telah menghasilkan anak pertama
saudara (dan anak-anak mereka) akan dibunuh. Anak-anak Sultan baru akan
kemudiannya terhad sehingga kematian bapa mereka dan keseluruhan sistem
akan bermula sekali lagi.

Ini selalunya bermakna bahawa berpuluh-puluh anak-anak akan dibunuh

manakala hanya satu akan menjadi Sultan.
Dalam abad kemudian pemerintahan Uthmaniyyah, saudara-saudara telah
dipenjara bukannya dilaksanakan.
Sultan dan mahkamah
Kehidupan Sultan
Pintu masuk utama ke Istana Topkapi, Istanbul, Turki Sultan-sultan tinggal di
Istana Topkapi di Istanbul.
Kehidupan Sultan telah dijalankan oleh ritual disalin dari mahkamah Byzantine.
Sebagai contoh, Sultan memakai jubah sutera sekali dan kemudian mereka telah
dibuang. (Ramai kini dipelihara di Muzium Topkapi.)
Istana Topkapi diadakan banyak objek yang telah digunakan untuk memberi
kesahihan kepada Uthmaniyyah dan mengukuhkan tuntutan Sultan untuk
menjadi pemimpin semua umat Islam. Yang paling penting ini adalah mantel
Nabi Muhammad dan standard dan jejak. Ini telah dibawa dari Mesir apabila
Kaherah jatuh kepada Uthmaniyyah.
Ia adalah di Harem bahawa Sultan menghabiskan hidupnya. Setiap penghuni 230
bilik-bilik kecil gelap di istana Topkapi adalah arahan untuk beliau. Bilangan
gundik sering melebihi seribu dan datang dari seluruh dunia. Kakitangan sahaja
lelaki tetap terdiri daripada sida-sida.
Akses kepada Sultan bermakna kuasa. Tetapi tiada siapa yang boleh dipercayai.
Sultan berpindah setiap malam untuk mengelakkan pembunuhan. Lelaki
Favoured telah dinaikkan pangkat untuk memerintah tempat jauh seperti Syria,
lelaki tidak memihak boleh dikunci di dalam istana.
Harem adalah paradoks, kerana ia adalah ciri-ciri Empayar Uthmaniyyah (dan
lain-lain negara Islam) belum terkandung banyak yang tidak dibenarkan dalam
Islam. Harem boros, picisan, dan kesat. Kepekatan kekayaan, penderitaan dan
ketidakadilan terhadap wanita adalah jauh dari cita-cita perkahwinan dan
kehidupan suami isteri di dalam Islam.
Walaupun ini, harem boleh membawa manfaat kepada keluarga yang
mempunyai seorang wanita dalam harem. Ia bermakna naungan, kekayaan dan
kuasa, ia bermakna akses kepada manusia yang paling berkuasa dalam Empayar
- Sultan.
Pengaruh dan Struktur
Walaupun Empayar Uthmaniyyah telah banyak dipengaruhi oleh agama dan adat
resam orang-orang yang ia diperbadankan, pengaruh yang paling penting
datang dari Islam.
Elit pemerintah bekerja cara mereka sehingga hierarki yang madrassahs negeri
(sekolah agama) dan sekolah istana. Mereka telah dilatih untuk menjadi prihatin
dengan keperluan kerajaan dan menjadi prihatin terhadap sekatan undangundang Islam.

Dalam struktur elit pemerintah mencerminkan dunia perintah dan hierarki di

mana promosi dan status diberikan ganjaran berdasarkan merit. Oleh itu
kelahiran dan keturunan, golongan bangsawan atau kaum menjadi hampir tidak
relevan kepada kejayaan di dalam sistem. Hanya satu pos, bahawa Sultan, telah
ditentukan oleh kelahiran.
Suleiman - zaman kegemilangan
Zaman Keemasan Suleiman
Empayar Uthmaniyyah mencapai kemuncak kuasanya semasa pemerintahan
anak Selim, Suleiman Magnificent (memerintah 1520 -66) dan Selim II cucunya
(1566-1574).
Suleiman datang kepada takhta sebagai salah satu daripada raja-raja terkaya di
dunia. Kekuatannya berhutang banyak kepada kerja Selim bapanya telah
dilakukan dalam menstabilkan kerajaan, menghapuskan pembangkang,
menakutkan (tetapi tidak berjaya menakluk) Empayar Safavid Iran ke
mengamalkan dasar bukan agresif, dan menakluk empayar Mamluk Mesir dan
Syria.
Ini penaklukan, yang bersatu tanah Eropah Timur dan Timur Mediterranean
bawah pemerintah tunggal, yang dibawa masa keamanan dan kestabilan, di
bawah mana Empayar berkembang.
Suleiman tidak mempunyai pesaing dalaman bagi kuasa. Bapanya telah melihat
bahawa dengan melaksanakan saudara sendiri dan anak-anak mereka, dan
semua 4 saudara Suleiman.
Empayar Uthmaniyyah sekarang termasuk begitu banyak wilayah di mana Islam
telah diamalkan, dan begitu banyak tempat-tempat suci Islam, yang Suleiman
telah meluas dianggap sebagai pemimpin agama Islam, serta pemerintah
duniawi kebanyakan orang Islam.
Empire menarik artis dan tukang Muslim. Kekayaan dan kestabilan Empayar
pada masa ini menarik otak atas Islam tempoh, dan tukang, artis, cendekiawan
dan penulis tidak sabar-sabar untuk berpindah ke Istanbul.
Suleiman dinamakan 'Magnificent'
memanggilnya 'Lawgiver'.

oleh

Eropah,

tetapi

rakyat

sendiri

Jangka Pendek/Short -Termism

Pemerintah Uthmaniyyah mempunyai dasar yang sangat jangka pendek. Mereka
menolak idea membangunkan wilayah dan melabur di dalamnya untuk
keuntungan pada masa tertentu di masa hadapan, tanah dan rakyat telah
dieksploitasi kepada titik keletihan dan kemudian lebih atau kurang terbengkalai
di memihak tanah baru.
Dasar ini bermakna bahawa Empayar Uthmaniyyah bergantung pada
pengembangan berterusan untuk kestabilan. Jika ia tidak berkembang, ia adalah
mungkin runtuh.
Kemerosotan
Kuasa empayar telah menyusut menjelang 1683 apabila percubaan kedua dan
terakhir telah dibuat untuk menakluk Vienna. Ia gagal. Tanpa penaklukan Eropah

dan pengambilalihan kekayaan baru yang penting Empayar hilang momentum

dan pergi ke dalam penurunan perlahan.
Beberapa faktor-faktor lain yang menyumbang kepada kemerosotan Empayar:

Kuasa-kuasa Eropah mahu mengembangkan

Masalah ekonomi
Persaingan daripada perdagangan dari Amerika
Persaingan daripada produk murah dari India dan Timur Jauh
Pembangunan laluan perdagangan lain
Peningkatan kadar pengangguran dalam Empayar
Empayar Uthmaniyyah menjadi kurang berpusat, dan kawalan pusat
lemah
Sultan menjadi kurang teruk dalam mengekalkan piawaian yang ketat
integriti dalam pentadbiran Empayar
Sultan menjadi kurang sensitif kepada pendapat awam
Kualiti Sultan rendah abad ke-17 dan ke-18
Pengakhiran pelaksanaan anak-anak Sultan dan saudara-saudara,
memenjarakan mereka sebaliknya
Ini proses yang nampaknya berperikemanusiaan menyebabkan lelaki
menjadi Sultan selepas menghabiskan tahun di dalam penjara - tidak
latihan terbaik untuk kuasa mutlak

Kemal Ataturk mencipta identiti baru moden. Tidak lama kemudian perkataan
sangat Turk menjadi sinonim dengan pengkhianatan dan kezaliman. Ini Turki
dipimpin seperti Kemal Ataturk, yang dilahirkan lewat dalam abad kesembilan
belas, akan ditolak oleh sistem politik Uthmaniyyah Turki dan budaya ia telah
berkembang. Melihat sedikit tetapi kerosakan dan rasuah, beliau mengetuai Turki
untuk mewujudkan satu identiti baru yang moden.
Empayar rasmi berakhir pada 1hb November 1922, apabila Kesultanan
Uthmaniyyah telah dimansuhkan dan Turki diisytiharkan sebagai sebuah
republik. Khilafah Uthmaniyyah terus sebagai sebuah institusi, dengan pihak
berkuasa dikurangkan, sehingga ia juga telah dimansuhkan pada 3 mac, 1924. 19
Kesimpulan
Apabila kuasa super, Empayar Uthmaniyyah jatuh kerana gabungan degenerasi
dalaman dan tekanan luaran. Kehilangan kecergasan ekonomi mengakibatkan
Eropah mengelilingi Afrika untuk perdagangan dan bergantung kepada Amerika
bukannya tengah Uthmaniyyah. Perindustrian Eropah tidak lama lagi melepasi
tradisi ketinggalan zaman Uthmaniyyah. Kepimpinan yang lemah memberi laluan
kepada kehilangan kawalan berpusat dan keruntuhan muktamad selepas
menyokong Jerman dalam Perang Dunia I.
Berhampiran permulaan abad keempat belas, Osman menubuhkan Empayar
Uthmaniyyah, yang telah ditakdirkan untuk menjadi salah satu empayar yang
paling berkuasa dalam sejarah. Pada kemuncak kuasanya ia menguasai kawasan
tanah besar, termasuk pegangan besar di Timur Tengah, Afrika Utara, dan
19BBC. (2009, Sep 4). Ottoman Empire (1301-1922). Retrieved 2012, September
2012.
http://www.bbc.co.uk/religion/religions/islam/history/ottomanempire_1.shtml

Eropah. Walaupun beliau tidak dapat tahu, Osman I adalah yang pertama dalam
barisan yang panjang Sultan yang akan memerintah empayar selama lebih 600
tahun. Sepanjang tempoh itu, empayar akan meningkat ke tahap yang luar
biasa, maka merosot, seperti orang lain begitu banyak sepanjang sejarah. Tetapi
mengapa ia jatuh? Kematian Empayar Uthmaniyyah adalah disebabkan oleh
gabungan degenerasi dalaman dan tekanan luaran.
Salah satu punca utama yang dipersalahkan kerana kejatuhan Empayar
Uthmaniyyah adalah penurunan Kesultanan. Originally Kesultanan adalah sebuah
institusi yang kuat, di mana Sultan akan memilih pengganti yang berwibawa dari
kalangan anak-anaknya sering ramai. (sesetengah Sultan yang mempunyai lebih
500 anak-anak). Sepanjang masa, bagaimanapun, Kesultanan lemah. Kelemahan
ini mungkin telah bermula lewat dalam pemerintahan Suleyman Magnificent.
Walaupun pemerintahannya menandakan ketinggian Golden Age Empayar
Uthmaniyyah, pada tahun-tahun kemudian beliau Suleyman menjadi kurang
terlibat secara aktif dalam hal ehwal negeri. Di samping itu, pengganti dua orang
yang paling layak diplotkan terhadapnya lewat dalam hidupnya, dan dia terpaksa
mereka. Hasilnya, Selim II (dikenali oleh sesetengah pihak sebagai "Selim
pemabuk"), menjadi Sultan seterusnya, walaupun hakikat bahawa dia telah
hidup kehidupan yang agak terpencil di istana dan tidak mempunyai
pengalaman dalam menjalankan government. Beliau adalah terlalu gemar
keseronokan fizikal dan tidak mengambil serius tanggungjawab mentadbir
beliau. Selepas beliau, Kesultanan terus merosot. Salah satu sebab-sebab ini
adalah bahawa pengganti yang mungkin Sultan, seperti saudara-saudara Sultan,
telah dikurung dalam harem, di mana mereka menjadi malas dan incompetent.4
punca lain adalah pembelotan Sultan 'tradisi melatih anak-anak mereka dalam
kerajaan dan hal-hal berkaitan. Dalam akhir, kemerosotan dalam Kesultanan
memainkan peranan penting dalam kejatuhan Empayar Uthmaniyyah.
Antara keputusan penurunan Kesultanan adalah kelemahan kawalan kerajaan
pusat ke atas empayar. Seksyen Penting empayar mula beroperasi dengan lebih
atau kurang autonomously.6 Dan kerajaan pusat sendiri menjadi penuh dengan
persengketaan dan konflik kerana pelbagai pihak yang berjuang untuk kuasa.
Menjelang 1808 ramai pegangan empayar di Afrika Utara condong ke arah
kemerdekaan, dan pada tahun 1826, Greece bermula dalam perjalanan kepada
sovereignty. Kerana kejatuhan Kesultanan Uthmaniyyah telah mula hilang
kawalan empayar mereka.
Di samping masalah dalam kerajaan, Empayar Uthmaniyyah mengalami
genangan ekonomi kerana mereka gagal untuk menyesuaikan diri dengan
perubahan dalam dunia di sekeliling mereka. Untuk masa yang panjang Empayar
Uthmaniyyah berkhidmat sebagai pintu masuk ke Timur, kerana ia duduk di
persimpangan antara Eropah dan Asia. Oleh itu, hasil daripada laluan
perdagangan membentuk sebahagian besar daripada ekonomi. Sebagai Eropah
mula untuk membangunkan laluan perdagangan baru yang dipintas Empayar
Uthmaniyyah, bagaimanapun, ekonomi Uthmaniyyah adalah teruk damaged.
Kemudian, pada abad kelapan belas, Uthmaniyyah gagal industrialisasi sebagai
negara-negara Eropah. Sememangnya ini menyebabkan mereka ketinggalan
dalam produktiviti dan kecekapan, membuat barangan mereka tidak kompetitif
dan terus merosakkan genangan economy. Ekonomi, oleh itu, juga melemahkan
empayar.
Faktor akhir utama dalam kejatuhan Uthmaniyyah adalah anjakan dalam
imbangan kuasa antarabangsa. Dibentuk semasa pemerintahan Orkhan, Sultan

kedua, bahagian Uthmaniyyah tentera dipanggil Janissaries telah kekal daya

pertempuran sengit di Eropah untuk years. banyak Pada hari Suleyman, Empayar
Uthmaniyyah telah menjadi negeri yang paling berkuasa di dunia, dan ia
menimbulkan ancaman yang serius kepada Eropah. Malah, pada 1529 Suleyman
membawa perang sejauh pintu Vienna. Walau bagaimanapun, seperti masa
berlalu, keadaan berubah. The Janissaries dan kaedah mereka peperangan
menjadi usang. Tiada lagi Uthmaniyyah mempunyai daya berjuang ditandingi. Di
atas ini, peperangan banyak dengan tanah-lapar Rusia, termasuk Perang
Crimean, melemahkan empayar, seperti peperangan banyak Uthmaniyyah
berjuang dengan negara-negara Eropah yang menceroboh. Di samping itu,
empayar terpaksa berurusan dengan Pemberontakan Balkan. Akhirnya,
Uthmaniyyah menjadi yang terlibat dalam Perang Dunia I dan berpihak dengan
Jerman. Pada akhir perang, empayar telah musnah sehingga semua yang kekal
adalah wilayah Turki moden.
Pada akhirnya, Empayar Uthmaniyyah jatuh kerana gabungan degenerasi
dalaman dan tekanan luaran. Kerajaan merosot dengan kemerosotan Kesultanan.
Ekonomi gerun apabila laluan perdagangan baru dipintas wilayah Uthmaniyyah
dan apabila Uthmaniyyah gagal industrialisasi. Dan empayar runtuh apabila
peperangan dan pemberontakan terharu semasa Perang Dunia I.
Apabila memeriksa kebangkitan dan kejatuhan empayar Uthmaniyyah, ia adalah
perlu untuk ingat bahawa ia akhirnya Allah yang mengawal nasib negara-negara,
kerajaan, dan empayar. Sebelum Empayar Uthmaniyyah memasuki penurunan
perlahan mereka, mereka telah berkhidmat sebagai agak selamat syurga bagi
orang Yahudi dianiaya bawah penyiasatan dan genocides di tangan Katolik
Eropah. Walau bagaimanapun, empayar Uthmaniyyah secara beransur-ansur
menjadi cemas oleh Protestan di England dan Amerika yang dipanggil
"Pemulihan Yahudi" sebagai awal abad ke-17. Oleh bahagian kedua abad ke-19,
sehingga kepada Deklarasi Balfour pada tahun 1917, Tuhan telah jelas dilakukan
dengan "lelaki sakit di Eropah". Empayar British juga mengalami banyak kerana
mereka beralih daripada menghormati Deklarasi Balfour dan bukannya
digunakan Mandat British mereka ke atas Palestin untuk bergabung tenaga
dengan negeri-negeri Arab yang baru ditubuhkan pada tahun 1948, dalam usaha
sia-sia untuk menyelesaikan apa yang Hitler telah bermula. Sebaliknya, Amerika
Syarikat pada tahun 1948, seperti Empayar Uthmaniyyah pada 1492, mengalualukan dan disokong Yahudi. Sebaliknya, negara-negara yang memberkati orangorang Yahudi telah diberkati oleh Tuhan. Rahmat Presiden Truman membawa
Amerika Syarikat untuk menjadi kuasa super di dunia selepas Perang Dunia II,
sebagai mempunyai ikrar Sultan Bayazid II untuk melindungi orang Yahudi
membawa Empayar Uthmaniyyah untuk menjadi kuasa super di dunia.
Rujukan
BBC. (2009, Sep 4). Ottoman Empire (1301-1922). Retrieved 2012, September 30
from
http://www.bbc.co.uk/religion/religions/islam/history/ottomanempire_1.sht
ml
Rit Nosotro. The Decline of the Ottoman Empire. Retrieved 2012, September 30
from
http://www.hyperhistory.net/apwh/essays/cot/t1w26ottomandecline.htm
The Ottoman Empire in the Seventeenth Century. Retrieved September 30, 2012
from http://faculty.history.wisc.edu/sommerville/351/ottomans.htm

Bab 4 Pemodenan dan Pembaharuan Empayar Uthmaniyyah:

Era Sultan Salim III dan Sultan Mahmud II
Selim III
Selim III (Turki Uthmaniyyah: Selim-i Salis) (24 Disember 1761 - Julai
28/29, 1808) adalah Sultan reformasi berfikiran Empayar Uthmaniyyah 1.7891.807. The Janissaries (Janissaries) akhirnya digulingkan dan beliau dipenjarakan,
dan diletakkan Mustafa sepupunya di atas takhta sebagai Mustafa IV. Selim telah
dibunuh oleh sekumpulan Assassins seterusnya selepas pemberontakan
Janissary.

Pemerintahan
Pembaharuan
Dia adalah seorang anak Mustafa III (1757-1774) dan berjaya I Abdlhamid bapa
saudaranya (1774-1789). Beliau dilahirkan di Constantinople. Ibunya adalah
Valide Sultan Mihr-i shah.
Bakat dan tenaga yang Selim III telah dikurniakan telah mencintai beliau kepada
rakyat, dan harapan yang besar telah diasaskan pada kesertaan beliau. Beliau
telah dikaitkan dengan warga asing, dan telah benar-benar diyakinkan keperluan
pembaharuan negeri.
Walau bagaimanapun, Austria dan Rusia memberikan dia tiada masa untuk apaapa tetapi pertahanan, dan ia tidak adalah sehingga Perdamaian Iasi (1792)
bahawa sebuah ruang pernafasan telah dibenarkan kepadanya di Eropah,
manakala pencerobohan Napoleon Mesir dan Syria tidak lama lagi dipanggil
untuk usaha Turki kuat.
Selim III keuntungan oleh penangguhan untuk menghapuskan tempoh tentera
fiefs; beliau memperkenalkan pembaharuan menyihatkan ke dalam pentadbiran,
terutama dalam jabatan fiskal, dicari oleh dianggap baik rancangan untuk
melanjutkan penyebaran pendidikan, dan terlibat pegawai asing sebagai
pengajar, oleh siapa kor kecil tentera baru dipanggil nizam-i-jedid dikumpulkan
dan digerudi.
Begitu baik tentera ini dianjurkan bahawa mereka mampu untuk memegang
mereka sendiri terhadap Janissaries derhaka di wilayah Balkan seperti Sanjak
Smederevo terhadap Wazir dilantik Hadi Mustafa Pasha, di mana gabenor setia
dibuat tidak keberatan cuba untuk membuat penggunaan mereka terhadap
pembaharuan sultan.
Memberanikan oleh kejayaan ini, Selim III telah mengeluarkan suatu perintah di
kalangan lelaki masa depan dipetik perlu diambil setiap tahun dari Janissaries
untuk berkhidmat di nizam-i-jedid.20
Pemberontakan Janissary
The Janissaries dan lain-lain yang menentang pembaharuan memberontak di
Edirne, dan kerana bilangan mereka, melebihi 10,000, dan keganasan
pembangkang mereka, ia telah diputuskan bahawa reformasi mesti diberikan
sehingga sekarang. Serbia, Mesir dan ialah penguasa adalah berturut-turut di
tempat kejadian permusuhan di mana Uthmaniyyah mendapat tiada kejayaan,
dan pada tahun 1807 satu British armada muncul di Constantinople, pelik, untuk
menegaskan pada itu Turki menghasilkan tuntutan Rusia dan bahawa
Uthmaniyyah menolak itu duta Napoleon, Horace Sebastiani (lihat Operasi
Dardanelles).
Perang Austro-Turki (1787-1791)
Tentera Uthmaniyyah sangat cuba untuk menghentikan memajukan Rusia
semasa Pengepungan Ochakov (1788). Perang Austro-Turki 1787 adalah satu
20 Britannica, Istanbul:When the Republic of Turkey was founded in 1923, the
capital was moved to Ankara, and Constantinople was officially renamed Istanbul
in 1930.

perjuangan yang tidak meyakinkan antara Austria dan Empayar Uthmaniyyah. Ia

berlaku concomitantly dengan Perang Russo-Turki 1787-1792 semasa
pemerintahan Ottoman Sultan Selim III.
Hubungan dengan Sultan Tipu
Tipu Sultan adalah pemerintah bebas Kesultanan Mysore, dengan menyanjung
tinggi kesetiaan kepada Maharaja Mughal Shah Alam II. Beliau telah segera
meminta bantuan Uthmaniyyah semasa Ketiga Perang Anglo-Mysore, di mana
beliau telah mengalami kekalahan yang tidak dapat dipulihkan. Sultan Tipu
kemudian mula untuk mengukuhkan hubungan dengan Perancis. Dalam usaha
untuk simpang dengan Tipu Sultan, Napoleon menyerang Uthmaniyyah Mesir
pada tahun 1798, menyebabkan kemarahan di Istanbul.
British kemudian merayu kepada Selim III untuk menghantar surat kepada Sultan
Tipu meminta Kesultanan Mysore untuk menghentikan keadaan perang terhadap
Syarikat Hindia Timur British. Selim III kemudian menulis surat kepada Sultan
Tipu mengkritik Perancis, dan juga dimaklumkan Sultan Tipu Uthmaniyyah akan
bertindak sebagai perantara antara Kesultanan Mysore dan British. Sultan Tipu
menulis dua kali untuk Selim III, menolak nasihat Uthmaniyyah, malangnya
sebelum kebanyakan suratnya boleh tiba di Istanbul, Keempat Anglo-Mysore
Perang tercetus dan Sultan Tipu telah dibunuh semasa Pengepungan
Seringapatam (1799).21
Kejatuhan dan Pembunuhan
Selim III adalah, bagaimanapun, benar-benar di bawah pengaruh Sebastiani, dan
armada telah dipaksa untuk bersara tanpa melaksanakan tujuannya. Tetapi
anarki, yang nyata atau yang terpendam, yang sedia ada di seluruh wilayahwilayah terbukti terlalu besar untuk Selim III untuk menghadapi. The Janissaries
meningkat sekali lagi memberontak, disebabkan Sheikh-ul-Islam untuk
memberikan fetva terhadap pembaharuan, dethroned dan dipenjarakan Selim III,
dan diletakkan Mustafa sepupunya di atas takhta itu, sebagai Mustafa IV (18071808).
Pasha Rustchuk, Mustafa Bayrakdar, partisan kukuh pembaharuan, dikumpul
tentera sebanyak 40,000 lelaki dan berarak di Constantinople dengan tujuan
pengembalian semula Selim III, tetapi dia datang terlambat. The malang
pembaharuan Sultan telah ditikam dalam perempuan peliharaan yang oleh itu
Hitam Ketua Eunuch dan orang-orangnya. Apabila tiba di ibu negara, sumber
hanya Bairakdar ini adalah untuk melampiaskan dendamnya pada Mustafa IV
dan untuk meletakkan pada yang takhta Mahmud II (1808-1839), ahli tunggal
yang masih hidup rumah Osman.
Satu lagi versi tentang pembunuhan beliau menyatakan bahawa pada masa
pemendapan beliau, Selim telah tinggal di Harem. Pada malam Khamis, 28 Julai,
1808, beliau merupakan dengan wanita kegemaran beliau, Refet Kadin, dan
hamba perempuan atau mungkin satu lagi Kadin Pakize kegemaran hadir.
Alemdar Mustafa Pasha, setia Selim, telah menghampiri bandar dengan
tenteranya untuk mengembalikan Selim. Oleh itu Mustafa IV memberi arahan
untuk membunuh dia dan Putera saudaranya, Mahmud.
Pembunuh nampaknya sekumpulan lelaki, termasuk Master Wardrobe dipanggil
Fettah Georgia, Perbendaharaan pramugara Ebe Selim, dan sida hitam bernama
21 Selim III. Retrieved October 2, 2012 from http://en.wikipedia.org/wiki/Selim_III

Nezir Aga. Selim nampaknya tahu akhir beliau datang apabila dia melihat
pedang mereka dilukis. Pakize Kadin melemparkan dirinya di antara mereka dan
tuannya, beliau telah dipotong di tangannya. Refet Kadin mula menjerit dalam
ketakutan, satu lagi hamba perempuan yang bergegas dalam pengsan apabila
dia melihat apa yang akan berlaku. Perjuangan Satu tercetus dan bekas sultan
telah ditebang dan dibunuh, kata-kata terakhir beliau nampaknya menjadi
"Allahu Akbar" ("Allah adalah besar").
Refet Kadin melemparkan dirinya pada badan tetapi telah diheret jauh. Badan
cepat dibungkus dalam selimut. Pembunuh berpindah untuk mencari Prince
Mahmud dan cuba untuk membunuh dia juga, dia lebih bernasib baik walaupun
dan kemudian mengarahkan pembunuh yang akan dilaksanakan. Selim III akan
menjadi sultan Uthmaniyyah hanya boleh dibunuh oleh pedang.
Beliau
22
meninggal dunia di Constantinople.
Minat Dalam Puisi dan Seni
kekasih besar muzik, Sultan Selim III adalah seorang komposer dan pelaku bakat
yang ketara. Dia menciptakan empat belas Makam-s (jenis melodi), tiga
daripadanya adalah dalam penggunaan semasa hari ini. Enam puluh empat
komposisi oleh Selim III yang dikenali hari ini, yang sesetengahnya adalah
sebahagian daripada senarai lagu-lagu tetap performerance muzik klasik Turki.
Selain daripada mengarang muzik, Selim III juga dilakukan pada ney (seruling
buluh) dan tanbur (berleher panjang, seruling Misroskop).
Kepentingan Selim III dalam muzik bermula pada hari beliau sebagai seorang
putera (shahzade) apabila dia belajar di bawah Krml Kamil Ahmet Efendi dan
Tanburi zak Efendi. Beliau adalah terutamanya menghormati Tanburi zak Efendi,
dan ia menceritakan bahawa Sultan meningkat berkenaan apabila Tanburi zak
Efendi memasuki mahkamah.
Sebagai penaung seni, Selim III menggalakkan pemuzik hari itu, termasuk Balai
Efendi dan Hamparsum Baba. Sistem notasi Hamparsum bahawa Selim
ditauliahkan menjadi notasi dominan untuk muzik Turki dan Armenia. Namanya
dikaitkan dengan sekolah di Muzik Turki klasik kerana kebangkitan dan kelahiran
semula muzik di mahkamah. Selim III juga berminat dalam muzik barat dan pada
tahun 1797 dijemput rombongan opera untuk prestasi opera yang pertama di
Empayar Uthmaniyyah.
Penulisan di bawah nom de kepulan "Ilhami," puisi Selim dikumpulkan dalam
dipan. Antara hadirin tetap mahkamah eyh Galip, salah satu penyair terbesar
Uthmaniyyah.
Selim III adalah seorang ahli Perintah Mevlevi Dervishes Whirling Sufi, dan
dimasukkan ke dalam perintah di Mevlevihanesi Galata di bawah nama "Selim
Dede." Beliau adalah komposer terkenal, mewujudkan banyak penggubahan
muzik, termasuk ayin Mevlevi, panjang dan kompleks bentuk liturgi dilakukan
semasa SEMA (upacara keagamaan) Mevlana (Jalal ad-Din Muhammad BalkhiRumi) Tariqah Mistik Whirling Sufi, Makam Suzidilara.

22 Davis, Claire (1970). The Palace of Topkapi in Istanbul. New York: Charles
Scribner's Sons. pp. 213217. ASIN B000NP64Z2.

Beliau meluaskan naungan beliau Antoine Ignace Melling, dia dilantik sebagai
arkitek mahkamah pada tahun 1795. Melling dibina beberapa istana dan
bangunan lain untuk Sultan dan dicipta ukiran Constantinople kontemporari.
Pemusatan semasa Era Mahmud II
Pengenalan
Sejarah pemodenan di Turki tarikh kembali ke abad ke-18. Tentera kekalahan
menentang kuasa-kuasa Eropah satu demi satu semakin menggesa golongan elit
pemerintah keperluan untuk reformasi dalam cara Eropah. Perbahasan
pembaharuan telah memberi tumpuan kepada pemodenan tentera, terutamanya
Janissary kor. Dalam masa, keperluan membawa teknologi Eropah, inovasi dan
taktik ketenteraan baru dan sistem datang untuk diterima secara meluas, tetapi
Janissaries. Reaksi daripada Janissaries terhadap pemodenan dan disiplin
ternyata menjadi penghalang akut kepada kemajuan seluruh negara pada
mulanya, dan untuk survival empayar kemudian. Sejak kuasa tentera dalam
keadaan bermakna kuasa negeri, kelemahan dan semakin teruk disiplin dalam
kor Janissary bermakna kemerosotan empayar secara keseluruhannya, dan
kelemahan Sultan dan pihak berkuasa pusat khususnya. Pada masa yang sama,
pemberontakan berterusan Janissaries, yang telah dinamakan sebagai "hamba
Sultan" dan dengan itu telah sepatutnya menjadi yang paling setia kepada
Sultan, tidak henti-henti takut dan letih raja-raja. Ini imej tentera Janissary
menyebabkan dalam pembangunan idea pemansuhan dan penggantian dengan
yang baru.
Ini usaha kertas untuk menunjukkan bagaimana Mahmud II digunakan
pemusatan dalam pemansuhan tentera Uthmaniyyah lama dan penubuhan
tentera baru dan bagaimana birokrasi reformis sivil, yang membuka jalan untuk
tempoh Tanzimat telah diperkukuhkan dengan pembaharuan. Sultan Selim III,
pendahulu Mahmud II, semasa pemerintahan 16 tahun beliau menumpukan
kuasanya untuk perkembangan sihat tentera baru untuk menggantikan
Janissaries. Walau bagaimanapun, matlamat beliau akan direalisasikan oleh
Mahmud II, yang belajar dari pengalaman Selim III sangat baik, dan yang
bersabar cukup untuk menunggu sehingga masa yang tepat untuk
menghapuskan tentera.
Mahmud II adalah dapat menghapuskan terima kasih Janissaries kepada
kejayaan beliau dalam pemusatan. Permulaan pemerintahannya menyaksikan
perjanjian dengan golongan bangsawan tempatan, yang sesetengah ahli sejarah
diterima sebagai konsesi pihak berkuasa pusat ke pinggir. Mahmud II dalam
masa berjaya untuk mengurangkan kuasa golongan bangsawan, yang sekali gus
meningkatkan kuasa pusat. Beliau juga dimanipulasi politik mahkamah untuk
mendapatkan kuasa yang cukup institusi terhadap tentera. Beliau mempelopori
isu-isu pembaharuan dan reformis yang dilantik dalam jawatan penting dalam
badan pentadbiran dan tentera. Pada masa yang sama, menentang tentera,
beliau mendapat sokongan kelas agama, yang merupakan badan pentadbiran
kuat pada masa itu dan yang merupakan institusi kedua yang paling konservatif
selepas Janissaries. Selain itu, beliau membangkitkan unit-unit tentera yang
moden, setia kepada Sultan dan melatih mereka dengan cara Eropah. Unit-unit
ini adalah dalam tentera sedia ada, supaya tidak menyebabkan apa-apa reaksi
dari Janissaries, dan mereka akan digunakan dalam penghapusan daripada
Janissaries.

Setelah berjaya dalam pemansuhan tentera pada tahun 1826, Mahmud II

terutamanya diuruskan dengan penubuhan tentera baru, dan pengenalan
pembaharuan baru dalam pelbagai bidang. Dalam tempoh ini, beliau secara
tidak langsung mengurangkan kuasa kelas agama, yang masih berpengaruh di
kalangan rakyat melalui peranannya dalam kemudahan pendidikan dan agama.
Membentuk semula struktur pentadbiran, dia mengumpul kuasa dalam
tangannya, tetapi pada masa yang sama mengukuhkan birokrasi awam pada
perbelanjaan kelas agama. Penciptaan pelbagai kementerian, pejabat, dan
kedutaan asing berkembang dan dengan itu mengukuhkan birokrasi sivil. Pada
masa ini, beliau telah melantik pegawai-pegawai yang paling berorientasikan
barat dan berfikiran reformis perkhidmatan awam. Elit ini reformis akan
berkembang dalam masa, mencapai klimaks mereka semasa Tanzimat dan
menjadi kumpulan utama yang dominan sehingga akhir Empayar, kecuali bagi
pemerintahan Abdulhamid II.
Tempoh ini mempunyai peranan penting dalam transformasi daripada
pentadbiran konservatif didominasi satu reformis didominasi. Kebangkitan dan
pengembangan elit reformis dan lebih sekular (pada dasarnya dalam
perkhidmatan awam) Tanzimat pertama yang diciptakan dan kemudian
membentuk asas bagi Republik Turki yang baru. Jadi memahami perkembangan
dalam tempoh ini adalah penting untuk menilai tempoh kemudian, termasuk
pembaharuan Atatrk dan rampasan kuasa ketenteraan sepanjang sejarah Turki.
Kabakolu Mustafa Pemberontakan dan menakhtakan Sultan
Mahmud II
Sultan Selim III telah dipelajari daripada usaha gagal Sultan Osman II untuk
menghapuskan Janissaries dengan satu mogok. Sebaik sahaja dia menjadi sultan
pada tahun 1791, Selim III mencipta sebuah tentera baru, yang akan menjadi
alternatif kepada Janissaries dan menggantikannya di masa hadapan. Walau
bagaimanapun, penubuhan Nizam-y Cedit (New Order) tentera mencipta reaksi
kuat kebanyakannya di kalangan Janissaries yang meramalkan rancangan Selim
III. Pada tahun 1805, memberontak rejimen Janissary di Rumelia mengalahkan
Nizam-y Cedit tentera, yang Selim III telah menghantarkan kepada mereka dari
Anatolia. Sultan Selim III terpaksa tunduk kepada Janissaries dan menetapkan
kembali pembaharuan. Nizam-y Cedit tentera terus kewujudannya sehingga
pemberontakan Janissary yang tegas. Pada Mei 1807, Selim III mengarahkan
Yamaks (tambahan levi) untuk meletakkan pada pakaian seragam gaya-Eropah,
dan dahagi berikut yang diketuai oleh Kabakolu Mustafa membawa satu
pengakhiran kepada kehidupan tujuh belas pegawai tertinggi, kepada Nizam-y
Cedit tentera dan akhirnya pemerintahan Selim III. Mustafa IV ditabalkan dan
pemberontak Bayaran memilih Vezir Grand. Walau bagaimanapun seorang
reformis ayan (tempatan ketara), Alemdar Mustafa Paa, campur tangan dalam
perkembangan dan membawa tenteranya ke Istanbul untuk menyelamatkan
Selim III dan memulihkan reformasi beliau. Beliau berjaya terhadap Janissaries,
tetapi ia sudah terlambat untuk menyelamatkan Selim, sejak Mustafa IV
mengarahkan pembunuhan Selim III. Alemdar dipenjarakan Mustafa IV dan
ditabalkan Mahmud II yang telah melarikan diri percubaan pembunuhan atas
arahan Mustafa IV dengan bersembunyi di kalangan wanita pakaian. Antara Julai
dan November 1808, pemerintah sebenar adalah Alemdar Paa Mustafa, yang
menjadi Vezir Grand sebagai balasan untuk membawa Mahmud II kuasa.
Alemdar, dominasi pendek beliau dalam hal ehwal negeri, terutamanya ditangani
dengan Janissaries dan mengarahkan beberapa pembaharuan dan peraturan.
Janissaries tidak mengalu-alukan peraturan-peraturan ini dan pada November

1808, dia telah dibunuh dalam kebangkitan lain Janissary. Mustafa IV, Sultan
sebelumnya, telah dibunuh untuk menghalang pemberontak untuk menobatkan
dia dan pengganti hanya dinasti Uthmaniyyah kekal Mahmud II. Hakikat bahawa
tidak ada alternatif lain takhta memainkan peranan penting dalam kejayaan
Mahmud terhadap Janissaries, sebelah reaksi bersenjata dan pendirian yang
berkembang maju terhadap mereka.
Isu utama untuk menyebut pada ketika ini adalah bahawa Mahmud II mendapat
satu pengalaman yang tidak ternilai dalam tempoh ini pemerintahan yang
dicirikan oleh dominasi Alemdar. Disebabkan pengalaman ini, dia sudah menjadi
pemerintah yang berfikiran reformasi, akan mengikuti pendulunya, Selim III,
tetapi tidak akan mengulangi kesilapan yang beliau lakukan. Cara pertama di
mana beliau mendapat pengalaman adalah melalui peribadi Selim III
menasihatkan
kepadanya.
Perkongsian
dipenjarakan
istana
selepas
Pemberontakan Kabakolu, pada satu masa apabila dia boleh menilai
bagaimana dan mengapa reformasi beliau gagal, Selim III jelas memberitahu
Mahmud II mata sangat membantu tentang bagaimana untuk melaksanakan dan
merealisasikan pembaharuan dalam persekitaran politik kontemporari.
Satu lagi cara di mana Mahmud II memperolehi pengalaman adalah melalui
pemerhatian peribadi beliau. Semasa pemberontakan Mustafa Kabakolu dia
melihat bahawa memberi kepada pemberontak Bayaran tidak menyelamatkan
Selim III, dan itu Mahmud II dijalankan penentangan bersenjata menentang
pemberontak dalam pemberontakan, yang berakhir dalam kematian Alemdar.
Dalam penentangan ini dia menggunakan Sekban-y Cedit rejimen (yang telah
ditubuhkan oleh Alemdar sebagai kesinambungan Nizam-y Cedit) untuk
mempertahankan istana, dan tentera laut untuk mengebom berek Janissary. 23
Oleh itu, dia mengamalkan melawan yang Janissaries sebelum mogok kemudian
dan terakhir beliau pada tahun 1826, dan belajar bagaimana untuk menjalankan
apa-apa serangan terhadap Janissaries untuk mendapatkan kemenangan penuh
ke atas mereka.
Selain itu, semasa kemusnahan Nizam-y Cedit dan kemudian Cedit Sekban-y, dia
melihat bagaimana mewujudkan rejimen baru dan moden disebabkan
kebangkitan Janissary dan dengan itu gagal. Jadi, dia akan meneruskan strategi
yang sedikit berbeza dalam menyediakan sokongan ketenteraan terhadap
Janissaries, seperti yang akan dibincangkan kemudian.
Satu lagi pengalaman Sultan Mahmud adalah bahawa dominasi Alemdar dalam
tempoh ini berakhir dalam pemberontakan. Iaitu, penguasaan seseorang dalam
istana selain daripada Sultan menyebabkan pemberontakan. Oleh itu, satu cara
untuk mencegah pemberontakan akan untuk memperoleh kuasa pada Sultan,
iaitu sendiri, tangan. Pemerhatian ini pastinya mengukuhkan kecenderungan
untuk memperoleh kuasa di tangan dan pemodenan amalan melalui kuasa
berpusat.
Oleh itu, sebagai hasil daripada pengalaman awal, beliau memahami bahawa
untuk meneruskan pembaharuan, yang akan meliputi skop keseluruhan institusi
Uthmaniyyah dan masyarakat, beliau terpaksa melupuskan Janissaries dan untuk
23 A detailed description of the fights between the Sekban- Cedit regiments and
the Janissaries can be found in Ahmed Cevdet Paa, Tarih-i Cevdet (Istanbul:
dal N., 1974) v. 9 pp. 25-50

mencapai matlamat ini, dia telah mengumpul kuasa kepada pusat dan mendapat
sokongan daripada institusi lain.
Sened-i ttifak (Ikrar Perikatan)
Satu lagi contoh yang ketara tempoh Alemdar Paa Mustafa adalah ttifak
Sened-i. Ayan telah mendapat kuasa yang semakin besar di kawasan mereka.
Ada menjadi begitu kuat bahawa mereka kemudian akan menentang perintah
Sultan, melawan tentera Sultan dan kekalahan. Alemdar, dirinya seorang bekas
ayan di Rusuk, bertujuan untuk membawa ketegangan yang semakin
meningkat antara pusat dan ayan kepada beberapa jenis penyelesaian. Beliau
dipanggil ayan ke Istanbul dan menyediakan dokumen ini hendaklah
ditandatangani oleh ayan dan Sultan.
Tiada perjanjian antara sejarah pada matlamat dan implikasi ttifak Sened-i.
Beberapa berpendapat bahawa ia adalah satu usaha untuk memusatkan negeri
dan untuk memastikan ketaatan ayan itu kepada Sultan dan negeri, dan dengan
itu pakatan itu adalah satu langkah ke arah transformasi empayar Uthmaniyyah
ke negeri berpusat moden.24 Beberapa orang lain percaya bahawa ia termasuk
konsesi daripada Sultan kepada ayan, oleh itu ia adalah petunjuk penguasaan
ayan dalam pemerintahan Uthmaniyyah melalui Alemdar. Mereka berhujah
bahawa oleh Sened-i ttifak, ayans memperoleh hegemonies mereka dan
disahkan struktur dinasti yang sudah muncul di kawasan-kawasan. Jadi ia adalah
satu langkah tradisionalis dipaksa oleh ayan. 25
Menganalisis artikel dokumen itu, ia adalah sukar untuk mencari jawapan yang
jelas kepada soalan sama ada pakatan itu adalah konsesi Sultan kepada ayan
atau sandaran ayan ketaatan kepada Sultan. Terdapat bukti untuk menyokong
hujah-hujah kedua-dua. Dalam dokumen itu, ayan mengesahkan kesetiaan
kepada Sultan dan pengiktirafan Vezir Grand sebagai wakil mutlak beliau (artikel
1 dan 4). Mereka berjanji untuk membekalkan tentera dan untuk bekerjasama
dalam pengambilan rejimen baru apabila diperlukan. (Artikel 2), dan mereka
untuk memerintah dengan adil di wilayah mereka (artikel 5). Mereka juga berjanji
untuk menyokong pembaharuan Sultan dan melawan sebarang pemberontakan
terhadap Sultan dan pembaharuan beliau (artikel 6). Sebaliknya, Sultan berjanji
untuk mengenakan cukai yang adil dan saksama, dan untuk mengiktiraf dan
melindungi dinasti (perkara 7 dan 5). Selain itu, ayan telah diberi hak untuk
campur tangan sama sekali jika Vezir Grand melakukan perbuatan haram atau
menyalahgunakan kuasa mutlak beliau (artikel 5). 26 Kerana ia boleh diperhatikan
dalam pembentangan ini artikel, kedua-dua belah pihak terpaksa membuat
konsesi bersaling dan segi berat untuk kedua-dua Sultan dan ayan. Kesimpulan
ini menjelaskan mengapa Sultan dimeteraikan enggan 27 dan mengapa hanya
24 Ibid. p. 6, and erif Mardin, The Genesis of the Young Ottoman Thought,
(Princeton: Princeton University Press, 1962) p. 148.
25 Ibid.
26 Cevdet, pp. 314-324.
27 Stanford Shaw and Ezel K. Shaw, History of the Ottoman Empire and Modern
Turkey, (Cambridge: Cambridge University Press, 1977) v.2, p.14.

empat peserta ayan menandatangani dokumen itu. Ayan tidak perlu membuat
apa-apa konsesi untuk sesuatu yang mereka sudah memiliki, dan Sultan tidak
bersedia untuk membuat konsesi untuk sesuatu yang ayan sudah sepatutnya
lakukan.
Sened-i ttifak, walaupun penunjuk penting ciri-ciri tempoh masa dan hubungan
antara ayan dan Sultan, tidak mempunyai langsung keputusan jangka panjang.
Walau bagaimanapun, kuasa ayan untuk meminta konsesi berdoa reaksi Sultan.
Ia sudah tentu menambah kepada ketegasan Mahmud II untuk mengatasi pusat
lain kuasa dan komitmen beliau untuk menubuhkan sebuah negeri yang
berpusat moden.
Pemusatan
Ayan
Dalam usaha untuk memusatkan negeri ini, Mahmud II terpaksa berhadapan
dengan pelbagai pusat kuasa. Kuasa Ayan terpaksa dikurangkan untuk
mendapatkan kawalan penuh di seluruh negara. Di Balkan, apabila mungkin,
ayan yang telah dikurangkan dengan cara yang aman. Apabila ayan meninggal
dunia, kedudukan beliau tidak diberikan kepada waris-warisnya, tetapi kepada
pegawai baru dari Istanbul, dan warisnya telah dilantik ke tempat lain di dalam
empayar. Dengan cara ini, dinasti hilang kuasa tempatan mereka, dan kuasa
pusat telah diperkukuhkan. Oleh kaedah itu Thrace, Macedonia, pantai Denubian,
dan banyak Wallachia telah diletakkan di bawah kawalan langsung Sultan antara
1814 dan 1820. [6] Angkatan Tentera telah digunakan apabila langkah-langkah
ini gagal. Contoh yang paling terkenal penggunaan kekerasan terhadap sebuah
ayan adalah kes Ali Paa Janina. Dia hanya boleh dipecat selepas pengepungan
yang lama Janina (Ogos 1820-jan 1822). Pada masa yang sama, ayan Anatolia
juga meletakkan menggunakan taktik yang sama, yang bekerja dengan baik di
Balkan. Gabenor Trabzon dihapuskan ayan utama di sepanjang Laut Hitam pada
tahun 1812 dan 1813. Kematian apanolu Sleyman Bey pada tahun 1814
menyebabkan bahagian dinasti dan lain-lain gabenor tempatan menduduki
rantau beliau dalam masa yang sama, sekali gus melemahkan lagi kuasa
periferal. Kematian ayan lagi kuat, Karaosmanolu Huseyin ADA, pada tahun
1816, mempunyai hasil yang sama. Jadi, menjelang akhir 1817, pihak berkuasa
langsung Sultan di Anatolia telah banyak diperkukuhkan.
Mahkamah Politik
Walaupun meningkatkan kuasa pusat dengan melemahkan ayan, Mahmud II juga
dimanipulasi politik mahkamah untuk meningkatkan kuasa peribadi beliau. Satu
strategi kepimpinan yang berkesan untuk memperoleh kuasa berwibawa dalam
tangan pemimpin adalah untuk mengubah kedudukan pegawai-pegawai kerap,
supaya mereka tidak akan membina asas sokongan dalam unit tanggungjawab
mereka. Cara kedua ialah untuk menaikkan sendiri anak didik ke atas dalam
pangkat dan dalam masa meletakkan mereka dalam kedudukan yang utama.
Mahmud II menggunakan kedua-dua kaedah yang cemerlang untuk
mendapatkan kuasa dan pemusatan selanjutnya. Dia sempurna digunakan
perjuangan untuk kuasa di kalangan unit pentadbiran bagi matlamat ini. Satu
contoh bagaimana Mahmud II dimanipulasi politik mahkamah bagi pemusatan
adalah pelantikan Mehmet Sait Halet Efendi dan pemecatan. Walaupun dia
adalah seorang konservatif, Halet Efendi menjadi penasihat yang rapat
ketenteraan dan politik Mahmud II. Walaupun pembangkang kepada semua jenis
pembaharuan dan cubaan pemodenan, Mahmud II disimpan dia menutup
pendirian keras beliau terhadap ayan. Halet Efendi memainkan peranan yang

aktif dalam kempen menentang ayan dan memusatkan negeri. Walau

bagaimanapun, apabila dia sendiri mendapat terlalu banyak kuasa melalui
sambungan kalangan Janissaries dan dengan meletakkan kegemaran beliau
dalam kerajaan, beliau telah dipecat, dibuang dan kemudian dicekik (November
1822). Efendi Halet telah digantikan oleh salah satu pesaing beliau, Deli Abdullah
Paa, dengan tugas khas perakaran kegemaran Halet Efendi daripada kerajaan.
Apabila dia menyelesaikan misinya dalam tempoh lima bulan, Abdullah Paa
telah juga digantikan oleh Ali Silahtar Paa, yang akan berkhidmat kepada
kepentingan Sultan dengan meletakkan lelaki setia kepada barisan Janissary
kor. , Reformis liberal pada zamannya, Galip Paa akan mengikuti dia sehingga
dia meninggalkan tempat untuk Benderli Selim Mehmet Paa (September 1.8241.828).
Ini perubahan yang kerap ditambah kepada kuasa Sultan Mahmud II dalam
beberapa cara. Pertama, dengan cara ini beliau menghalang mana-mana
pegawai lain daripada menjadi cukup kuat untuk menentang terhadap
pembaharuan Sultan, dan pada dasarnya terhadap idea beliau untuk
memansuhkan kor Janissary. Kedua, seorang pegawai yang dilantik baru akan
melakukan yang terbaik untuk meletakkan kegemaran Sultan dalam pelbagai
jawatan utama, terutamanya di kalangan Janissary. Dengan cara ini reformis
digantikan konservatif apabila mungkin. Selain itu, Mahmud II, dengan cara ini,
boleh memilih personaliti yang terbaik untuk berkhidmat kepada idea-idea
pembaharuan.
Ulama
Satu lagi aspek penting pemusatan Mahmud II adalah bagaimana dia
mengendalikan ulama (kelas agama). Ulama, seperti Janissaries, tradisional
terhadap pembaharuan. Bersama-sama dengan arahan pendidikan, ulama
mempunyai kesan pada penduduk melalui pendakwah di masjid pusat. Oleh itu,
sokongan ulama itu adalah penting dalam apa-apa perbuatan yang utama dan
tindakan. Ia adalah ulama, yang memperoleh sokongan orang ramai mengenai
sampingan Janissaries 'dalam pemberontakan Kabakolu Mustafa terhadap
Nizam-y Cedit Selim III.28 Uriel Heyd membuat perbezaan antara ulama
bangsawan dan ulama kelas rendah. Avigdor Levi, berikutan perbezaan Heyd itu,
berhujah bahawa terutama yang ulama kelas rendah mempunyai-hubungan
langsung dengan orang ramai, dan mengapa ia adalah lebih kritikal untuk
mendapatkan sokongan ulama yang kelas rendah. Levi kemudian menerangkan
bagaimana Mahmud II berusaha untuk memenangi ulama kelas rendah serta
sebagai perlantikan reformis kepada kepimpinan ulama:
Menjelang cara dasar ini pelantikan ketat, yang kriteria utama adalah keupayaan
untuk menjalankan program Sultan, Mahmud berjaya menguasai tahap ketaatan
dari kepimpinan ulama.
Pada masa yang sama Sultan juga cuba untuk memenangi pendapat yang baik
dari ulama semua pangkat oleh dasar bertujuan untuk memujuk pandai. Beliau
kerap menghadiri upacara keagamaan dan doa awam, membina masjid dan
diasaskan amanah agama (evkaf). Pada tahun 1824, untuk mendapatkan
sokongan daripada semua ulama, beliau mengeluarkan perintah melarang ibu
28 For a detailed account on how Janissary and ulema collaboration dethroned
Selim III, and later on how Janissaries were influential in appointment of the new
eyhulislam (the head of ulema), see Cevdet, v. 8, pp. 214-273.

bapa untuk mengeluarkan anak-anak mereka dari sekolah rendah agama

(mekteb) sebelum mereka telah memperoleh kemahiran yang diperlukan dalam
prinsip-prinsip Islam.
Ia mungkin satu pendekatan yang terlalu pragmatik dan materialistik untuk
melampirkan Mahmud II semua amal agama kepada matlamat beliau mendapat
sokongan yang lebih rendah pangkat ulama. Walau bagaimanapun, ia adalah
tertentu bahawa perbuatan itu membantu beliau mendapat imej yang positif dan
kredit di kalangan seluruh ulama serta rakyat.
Oleh itu, Mahmud II, sebelum terus menghadapi Janissaries, berkumpul kuasa
penuh dan kuasa di tangan beliau, melalui dasar pandai terhadap ayan, ke atas
pegawai-pegawai mahkamah dan di kalangan ulama.
Vaka-YY Hayriyye (Event bertuah)
Latar Belakang
Pengalaman beliau dalam pemberontakan Mustafa Kabakolu mengajar
Mahmud II bahawa dia diperlukan setia kor untuk melawan terhadap Janissaries,
melebihi sokongan birokrasi dan popular. Selepas Pembubaran satu Sekbans,
Mahmut terpaksa cara, yang tidak akan mengganggu Janissaries dan membuat
mereka memberontak lagi. Sebaliknya mewujudkan rejimen baru, dia bertujuan
mendapat kesetiaan kor tertentu di kalangan yang sedia ada. Oleh itu, dia
membayar perhatian khusus untuk Cannon dan bersekutu Cannon-Wagon kor.
Pertama, beliau dilantik pegawai setia di kepala ini kor dan kemudian dalam
masa, peningkatan latihan dan disiplin mereka, dan diperkukuh mereka dengan
bayaran tambahan, gaji meningkat, dengan syarat mereka dengan peralatan
baru dan dua kali ganda bilangan mereka. 29 Langkah ini telah meningkatkan
status kor ini dalam tentera, dan dengan itu meningkatkan kesetiaan mereka
kepada Sultan. Menggunakan langkah-langkah sedemikian, menjelang 1926,
Mahmud II mendapat kesetiaan Humbarac (Bombardiers), Arabac (CannonWagon), Lamc (Pelombong), Topu (Artileri) dan Tersane (Dockyard) kor.
Bersama-sama dengan sokongan bersenjata, Mahmud II adalah bersedia untuk
berhadapan dan mengalahkan Janissaries dalam kes pemberontakan. Projek
Ekenci akan menjadi sebab untuk Janissaries untuk memberontak.

Projek Ekenci
Pada tahun 1926, untuk beberapa bulan Mahmud II mengadakan pertemuan
rahsia dengan pegawai tertinggi beliau. Perbincangan utama yang diadakan di
mesyuarat ini adalah bagaimana untuk memodenkan tentera Ottoman. Mereka
memutuskan untuk menubuhkan kor moden dan berdisiplin daripada Janissaries
di bawah label yang Janissary lama, iaitu Ekencis (Janissaries aktif). The ablest
150 lelaki dari setiap 51 Janissary kor di Istanbul akan dilatih hanya satu hari
berasingan dari Janissaries, dan di hari-hari baki minggu mereka akan melatih
dengan Janissaries lain, mereka akan tinggal di berek Janissary dan
diperintahkan oleh pegawai Janissary. Walau bagaimanapun, untuk menarik
tentera yang terbaik, mereka akan dibayar lebih.

29 While originally these two corps amounted to approximately six thousand

men, by 1826 their number reached to 14.400. See: Shaw, p.6.

Avigdor Levi berhujah bahawa The Projek Ekenci adalah satu sebahagian pelan
induk Mahmud II ini untuk secara beransur-ansur mengubah yang Janissaries ke
dalam tentera sebuah moden (bukannya memusnahkan mereka).
Walau
bagaimanapun, mengingati lalu Mahmud II ini 2 pengalaman di mana Janissaries
memberontak terhadap berasingan terlatih dan unit moden, ia adalah sukar
untuk bersetuju dengan Levi. Mahmud II, semasa tempoh antara 1808-1826,
dicari untuk meningkatkan kuasanya dan mengumpul cukup ketenteraan,
sokongan institusi dan popular terhadap Janissaries sebagai persediaan untuk
konfrontasi dengan mereka. Dia cuba untuk menubuhkan unit Ekenci hanya
apabila dia merasakan dirinya cukup kuat untuk mengalahkan Janissaries dalam
konflik bersenjata yang paling mungkin sebagai hasil pembentukan baru.
Rancangan itu diumumkan dengan teliti dan berhati-hati untuk mengelakkan
pembangkang langsung dari Janissaries. Pertama, jeneral berpangkat tinggi
diberitahu dan kelulusan mereka dan sokongan telah diperolehi. Kemudian di
hadapan majlis yang lebih luas yang terdiri daripada pegawai-pegawai yang
lebih rendah daripada tentera dan ulama, Vezir Grand dan eyhulislam membuat
ucapan dan yakin peserta keperluan pembaharuan dalam tentera dan
penubuhan unit baru, moden dan berdisiplin. Kemudian perintah Sultan telah
diumumkan dan semua orang telah diminta untuk bersetuju dengan ia. Seolaholah ada tiada reaksi, lebih-lebih lagi sokongan yang penting dan kuat daripada
barisan ulama. Hanya selepas semua kelulusan ini dan menyokong pelan
pembaharuan akan diumumkan kepada Janissaries. Walau bagaimanapun, tindak
balas Janissary akan membesar dan bertukar menjadi pemberontakan hanya dua
hari selepas Ekencis telah mula untuk melatih.
Pemberontakan Janissary dan Vaka-YY Hayriyye
Para Janissaries terbalik cauldrons mereka (cara tipikal Janissary untuk
memulakan pemberontakan) dan mula untuk memberontak pada malam Jun 14.
Ribuan Janissaries mula berkumpul di Meydan Et, di mana umumnya
pemberontakan mula. Walau bagaimanapun, rancangan untuk menangani
pemberontakan Janissary telah pun dibuat pada sebelah Istana. The Grand Vezir,
Selim Benderli Mehmet Paa, sebaik sahaja dia mendengar bahawa Janissaries
memberontak, dipanggil kor setia Istana Topkap. Topu, Humbarac, Lamc
dan Tersane segera bersiap sedia untuk melawan. Pada masa yang sama, dua
Pengawal dua belah Bosporus, ADA Huseyin Paa dan Mehmet zzet Paa, telah
diarahkan untuk membawa tentera mereka dengan kapal ke Kk Yal. Tentera
guardsmen berjumlah hingga 3,000 dan perkapalan mereka telah dirancang
terlebih dahulu.
Bahan ulama dan sokongan moral adalah besar. Semua ulama yang lebih rendah
pangkat, bersama-sama dengan pelajar-pelajar medreses datang ke Istana
Topkap untuk berjuang menentang Janissaries. Mereka menambah sehingga
kepada 3,500. Selain itu, pengumuman mereka di jalan-jalan Istanbul, dan
propaganda yang pendakwah 'untuk menggalakkan rakyat untuk mengambil
tempat di sebelah Sultan mengakibatkan sokongan seorang popular besar.
Selain itu, kerjasama ulama yang jelas dan memutuskan dengan Sultan dibuat
kebenarannya, maka tidak dapat dinafikan . Standard Nabi telah mengibarkan
dan ini menambah rasa "perang suci" dalam pertempuran. Untuk melihat
sokongan ulama yang kuat dan standard Nabi mempunyai impak yang kuat
dalam pembubaran daripada Janissaries dan menghalang mereka daripada
serangan yang kuat di Istana Topkap.

Dalam beberapa jam Janissaries telah dimasukkan di bawah pengepungan di

berek mereka di Et Meydan, dan ia tidak sukar untuk meriam untuk
memecahkan pintu berek dan memberi laluan kepada tentera untuk bergerak di
berek dan penyembelihan pemberontak. Berek telah ditetapkan pada api dan
banyak Janissaries musnah dalam kebakaran itu. Tiada rintangan yang lebih dan
Janissaries selebihnya berselerak di sekitar telah ditemui dan dilaksanakan di
tempat (15 JUN 1826). Kor Janissary rasminya dimansuhkan pada hari
berikutnya. Perintah Bektai, yang telah dikaitkan dengan Janissaries, juga telah
dimansuhkan, beberapa pemimpin telah dilaksanakan, dan harta telah diedarkan
kepada mazhab-mazhab lain. kumpulan aktif dan pegawai semasa pemansuhan
telah dinaikkan pangkat atau dikurniakan hadiah yang mulia.
Oleh itu, terima kasih kepada dasar pemusatan berjaya Mahmud II, kor Janissary
dan sekutu-sekutunya telah dimansuhkan. Acara ini mengambil tempat dalam
sejarah Turki sebagai Vaka-YY Hayriyye.
Asakir-i Mansure-i Muhammediyye
Struktur Tentera Berpusat
Dekri, yang dimansuhkan Janissaries, juga dinamakan tentera baru, Muallem
Asakir-i Mansure-i Muhammediyye (Askar Terlatih kemenangan Muhammad), dan
komander pertama ialah ADA Huseyin Paa, dilantik sebagai serasker (ketua
tentera) . Tentera baru pada mulanya terdiri daripada 120,000 askar,
dibahagikan kepada tertips (rejimen), dan setiap diperintahkan oleh binba
(kolonel). Promosi adalah mengikut kekananan, walaupun keupayaan juga akan
dipertimbangkan. Seorang imam dilantik untuk setiap syarikat untuk memimpin
solat dan mengajar prinsip-prinsip agama. Gaji adalah jauh tinggi untuk menarik
lelaki yang paling mampu. Pada Mei 1827, Mehmet Husrev Paa digantikan ADA
Huseyin Paa, yang tidak membuka cukup kepada idea-idea dan teknik baru.
Husrev Paa memperkenalkan beberapa ciri-ciri sistem tentera Perancis. Unit
asas menjadi tabur (batalion), yang terdiri daripada lapan blks (syarikat
Musket). Tiga blks dibuat Alay (rejimen), yang telah diperintahkan oleh
seorang miralay (kolonel). Tidak lama kemudian, terdapat kira-kira 27,000 askar
di sistem ini. Pegawai kebanyakannya terdiri daripada hamba Husrev Paa.
Bostanc kor telah disusun semula ke dalam Muallem Bostanc-YY Hassa (Dilatih
Pekebun Imperial). A baru gaya barat rejimen askar berkuda telah ditubuhkan di
Silistria, pada Denube. Oleh Feb 1827, satu lagi rejimen askar berkuda telah juga
ditubuhkan di Istanbul.
Matlamat Mahmud II adalah untuk membawa semua kor bebas di bawah satu
tentera struktur, iaitu di bawah Mansure. Unit berkuda, kedua-dua di Istanbul dan
dalam Silistria telah dilampirkan untuk Mansure. Beliau juga dilampirkan unit
meriam, yang mempunyai peranan aktif semasa Vaka-YY Hayriyye, kepada
tentera Mansury. Selain itu, Mahmud II dilantik sebagai anak didik Husrev Paa,
Topal zzet Paa, sebagai Admiral Grand. Kuasa serasker terus meningkat oleh
beberapa perubahan dalam struktur seyfiyye (tentera). Sebagai contoh pejabat
penguasa telah dibatalkan. Selain itu, anak didik Husrev Paa meningkat dengan
cepat dalam barisan tentera Mansure. Levi menganggarkan bahawa antara 70
dan 80 hamba Husrev Paa itu mencapai yang pangkat tertinggi dalam tentera.
Pemusatan tentera telah melengkapkan apabila Mac 1838 semua yang berjuang
bebas kor telah diperbadankan ke Mansure tentera dan semasa masih beberapa
kemudahan lain bebas telah dikumpulkan ke tiga jabatan di bawah kawalan

serasker:. Hassa (Pengawal Imperial), Tophane (Jabatan Ordinan) dan Mhimmaty Harbiye (Jabatan Bekalan Perang)30
Redif
Selepas pemansuhan sistem tmar pada tahun 1831, satu lagi pembaharuan
tentera, yang juga boleh dinilai sebagai satu langkah ke arah pemusatan, adalah
penubuhan redif (rizab militia) kor, dari 1834 ke atas. Dalam sistem redif, lelaki
di wilayah-wilayah akan ditayangkan dan dilatih terlebih dahulu, supaya hanya
mereka unit terlatih dan bersedia akan dipanggil dan dihantar ke hadapan dalam
masa perang. Batalion Redif telah ditubuhkan di hampir setiap wilayah. Sistem
cepat merebak dan dibangunkan. Sementara itu, pada tahun 1834, terdapat 40
batalion dengan beberapa 57.000 askar, pada September 1836, terdapat kirakira 100,000 orang di 120 batalion. Walaupun pada mulanya, ini batalion
diperintahkan oleh ayan, kemudian pegawai telah dihantar dari pusat untuk
melatih dan perintah rejimen, di bawah mana batalion berkumpul. Oleh itu, cara
di mana redif telah dianjurkan dan dibangunkan adalah sekatan ke atas pihak
berkuasa daripada ayan, dan merupakan satu langkah ke arah meningkatkan
kuasa pusat ke atas pihak berkuasa tempatan.
Pendidikan dan Peranan Ulama
Terima kasih kepada kesetiaan elit agama kepada Sultan dan konsesi kepada
ulama pangkat rendah, reformasi ketenteraan tidak memenuhi tentangan
banyak dari ulama. Bersama-sama dengan penubuhan itu rejimen Mansure, 1
imam syarikat per telah dilantik. Dalam contoh lain Mei 1827, Mahmud II
bersetuju untuk melantik 3 pendakwah berek-pusat 3 sebagai balasan bagi
kelulusan kepada perubahan topi itu daripada ulama ini askar tarbus.
Mahmud II juga mahu menubuhkan dan mengembangkan tinggi sekolah tentera
teknikal, dan kelulusan ulama untuk sekolah-sekolah ini secara umumnya
dicagar oleh pelantikan mderris (profesor dalam medrese) sebagai guru di
sekolah-sekolah. Mahmud II menubuhkan beberapa sekolah-sekolah perubatan:
Amire Tbhane-i (Sekolah Perubatan Tentera), Cerrahhane (Sekolah Pembedahan)
dan Mekteb-i ahane-i Tbbiye (Imperial Sekolah Perubatan). Selain itu, musik-i
Humayun Mektebi (Imperial Sekolah Muzik) telah ditubuhkan pada tahun 1836.
Pada masa yang sama Mahmud II berusaha untuk memulihkan Mhendishane-i
Berr-i Humayun (Tentera Kejuruteraan Sekolah) dan Mhendishane-i Bahr-i
Humayun (Tentera Laut Sekolah Kejuruteraan). Walau bagaimanapun, dominasi
ulama konservatif dalam struktur sekolah-sekolah terhad kejayaan percubaan
reformis.
Percubaan pertama Mahmud II untuk meningkatkan pegawai tentera Mansure
adalah penubuhan Humayun Enderun-u Aavat Oca, (Kor ADA Perkhidmatan
Imperial Palace) sejurus selepas pemansuhan daripada Janissaries. Walaupun
Mahmud II adalah sangat bersemangat tentang ini kor dan peribadi mengambil
bahagian dalam latihan tentera, disiplin dan kepakaran tidak boleh dikekalkan
dan ia terpaksa dimansuhkan Mei 1830. 31 Pada tahun 1834, Mehmet Namk
Paa mencadangkan penubuhan sekolah pegawai moden 'pada model Perancis.
Beliau dapat meyakinkan Sultan dan kemudian mengatasi pembangkang, dan
Mekteb-i Ulum-u Hayriyye (Sekolah Sains Tentera) telah ditubuhkan pada tahun
30 Shaw, op.cit., p. 41.
31 Shaw, p. 29; Levy, Sultan Mahmud IIs New Ottoman Army, p. 27.

1834. Walau bagaimanapun, penguasaan ulama di kalangan pengajar adalah

tidak dapat dielakkan. Pada tahun 1837, misalnya, daripada kakitangan 11
pengajaran, sepuluh adalah ulama. Atase tentera Perancis, Kapten Anselme,
yang melawat sekolah pada musim panas 1838, menyifatkan prospek sekolah
dengan cara yang berikut:
Sekolah tentera sepertimana ia adalah tidak penting pada masa kini, mesti
dianggap sebagai langkah besar pada pertumbuhan semula empayar dan
pencapaian sesuatu nilai. Lelaki muda belajar, sekurang-kurangnya untuk
membaca dan menulis, geografi yang kecil, sejarah dan aritmetik.
... Tetapi taksub agama ialah masih terlalu kuat berharap untuk pengubahsuaian
keadaan dalam jangka masa yang panjang akan datang.
Mahmud II usaha untuk menubuhkan satu sistem pendidikan selain daripada
struktur medrese tradisional adalah lebih jelas dalam rancangan untuk
penubuhan sekolah rdiye sekular (untuk remaja) untuk graduan sekolah
rendah yang tidak ingin meneruskan medrese. Rancangan Mahmud II akan
direalisasikan pada tahun 1840, setahun selepas kematiannya. Walau
bagaimanapun, dia mampu untuk menubuhkan dua buah sekolah lain pada
1838: Mekteb-i Maarif-i Adliye (Sekolah Pendidikan Sultan), dan Mekteb-i Maarif-i
Edebiyye (Sekolah Pengajian sastera), yang bertujuan pendidikan sekular.
Walaupun sekolah-sekolah ini adalah jauh di bawah tahap pendidikan moden
bahawa mereka dijangka untuk mencapai, mereka membentuk benih pendidikan
sekular dan moden. [36] penggajian guru Eropah, dan penyebaran sekular
seperti (kedua-dua tentera dan sivil) sekolah akan mengambil tempat hanya
selepas kematian Mahmud II, dalam tempoh Tanzimat. Mahmud II, dengan
menubuhkan sekolah-sekolah dan menghantar pelajar untuk permulaan Eropah
dari tahun 1827, telah membuka jalan bagi intelektual awam dan tentera masa
depan reformis elit Turki.
Birokrasi F.
Mahmud II, sebagai sebahagian dasar pemusatan beliau, membuat perubahan
yang serius dalam struktur kerajaan pusat. Beliau pada dasarnya disusun semula
ahli-ahli taurat dan pentadbir di istana dan di Porte Sublime. Hasilnya keperluan
yang semakin meningkat untuk pengkhususan, dia membahagikan kerajaan
pusat ke dalam kementerian. Beberapa unit lama telah bertukar ke kementerian.
Saadet kethdas (leftenan Vezir besar) menjadi Dahiliye Nazr (berlatih
dengan alat Negeri). Pada 1836 pejabat reisul kttap menjadi Kementerian Luar
Negeri. Selain itu, Nezaret-i Adliye (Kementerian Kehakiman) dan Nezaret-i Umuru Maliye (Kementerian Kewangan) telah ditubuhkan. Akhirnya, pada tahun 1838,
Vezir besar adalah tidak lebih Leftenan mutlak sultan, dan gelarannya telah
berubah menjadi Bath Vekil (perdana menteri).
Oleh itu, kabinet telah
ditubuhkan, yang terdiri daripada menteri-menteri dan diketuai oleh perdana
menteri, untuk membincangkan perkara-perkara eksekutif kerajaan. Dalam
usaha untuk mempertimbangkan setiap cadangan secara terperinci, tiga majlis
telah ditubuhkan pada tahun 1838, di syor Mustafa Reit Paa. Meclis-i Vala-YY
Ahkam-y Adliye (Majlis Tertinggi Ordinan Kehakiman) akan membincangkan
tanzimat-y hayriyye (reorderings pemurah), prinsip Tanzimat kemudian. Dua

majlis lain Dar-y ura-YY Bab-y Ali (Majlis biasanya Porte Yang Maha) dan Dar-y
ura-YY Askeri (Majlis biasanya Tentera).32
Pada masa yang sama, pembaharuan dalam sistem pendidikan meninggalkan
Tercme Odas (Terjemahan Pejabat) sebagai radas sahaja pendidikan sistem
jurutulis. Ini pejabat, yang ditubuhkan pertama di Kementerian Luar Negeri pada
tahun 1833, menjadi sumber intelek baru. Mustafa Reit Paa, Ali Paa dan Paa
Fuad, yang akan menjadi pelakon utama tempoh Tanzimat, berkhidmat dalam
Odas yang Tercme sebagai sebahagian daripada pendidikan mereka dalam
birokrasi.
Pembinaan semula kedutaan tetap merupakan satu lagi faktor, yang
mengukuhkan birokrasi sivil. Pada tahun 1834, Mahmud II ditugaskan Mustafa
Reit Bey (Paa selepas 1838) ke Paris. Kakitangan Odas Tercme amnya akan
dilantik kepada kedutaan-kedutaan, dan kemudian apabila mereka kembali,
mereka merupakan golongan elit yang memodenkan negeri ini. Mahmud II,
memahami kepentingan bakal Odas Tercme dan kakitangannya, diperkukuh
dan diperluas pejabat. Selain itu, pada 1836, beliau menubuhkan Nezareti
Hariciye (Kementerian Luar Negeri). Melalui badan ini birokrasi elit baru diplomat
muda akan bangkit dalam barisan sehingga ke mahkamah.
Sistem ini akan menyediakan Mahmud II dengan paling reformasi-orang yang
berfikiran, yang akan menggabungkan keperluan empayar, penilaian diplomat
asing dan idea-idea mereka sendiri. Malah, lelaki yang paling reformis akan
meningkat sepanjang garis ini birokrasi sivil yang Mahmud II ditubuhkan. Mustafa
Reit Paa adalah contoh yang paling menonjol. Semasa perkhidmatan pertama
sebagai Nazr Hariciye, dia adalah seperti banyak berpengaruh pada Sultan
sebagai Vezir utama.33 Oleh itu, pembaharuan memusatkan Sultan Mahmud II
dalam birokrasi awam mula untuk memberi buah-buahan walaupun sebelum
kematiannya. Ia akan mencapai kemuncaknya semasa tempoh Tanzimat, apabila
birokrat awam adalah pemerintah sebenar empayar.
Kesimpulan
Menggunakan pemerintahan panjang cekap terhadap mana-mana pusat lain
kuasa, Mahmud II berjaya dimodenkan Empayar Uthmaniyyah, dengan
mengubah ia ke negeri berpusat dan berorientasikan pembaharuan. Para
Janissaries telah menjadi satu kelas sosial, yang terlibat dalam perdagangan dan
lain-lain Ini membawa penghapusan daripada Janissaries. Pemansuhan kor
Janissary juga langkah dalam rancangan Mahmud II untuk memperolehi kuasa
berwibawa lengkap. Walaupun sesetengah daripada ayans tidak mencapai
pemodenan di kawasan mereka, Mahmud II, mereka semua halangan kepada
pemerintahannya ke atas rakyat. Jadi mereka juga dihapuskan.
Sesungguhnya, Mahmud II adalah Sultan pertama untuk mencapai pemerintahan
peribadi langsung. Negeri itu sentiasa melambangkan personaliti Sultan. Walau
bagaimanapun, lain-lain institusi pentadbiran sepanjang masa wujud untuk
mengawal perbuatan Sultan. Mahmud II mendapat kuasa yang begitu banyak
32 Ibid, 36-37
33 Reat Kaynar, Mustafa Reit Paa ve Tanzimat, (Ankara: TTK, 1991) pp. 105112

bahawa tiada institusi lain boleh menyekat kuasa peribadi beliau. Dalam
pengertian ini, Mahmud II adalah yang pertama di kalangan sultan Uthmaniyyah.
Selepas mendapat kuasa yang cukup untuk pergi mana-mana dengan reformasi,
Mahmud II meningkat kuasa struktur tentera dan birokrasi sivil. Dengan
menetapkan selain akar pendidikan kedua-dua institusi dari sistem medrese
tradisional, dia menaburkan benih elit reformis, sekular dalam kedua-dua tentera
dan dalam birokrasi awam.
Ia adalah perlu untuk ingat bahawa reformasi Mahmud II setiap berkhidmat dasar
pemusatan. Setiap bilik yang baru, institusi diperbaharui ditambah kepada pihak
berkuasa peribadinya. Berkes kagumi Mahmud II sebagai seorang pembaharu
sebenar, kerana Mahmud II mempunyai projek negeri di dalam fikirannya.
Penubuhan kabinet seperti institusi dan kebangkitan intelek baru, berfikiran
terbuka bahagian projek negeri Mahmud II, yang faktual melibatkan pemusatan
lanjut dan akhirnya kuasa mutlak peribadi Sultan. Terutama pemansuhan pejabat
Grand Vezir, dan menolak pejabat-ul eyh slam daripada skop aktiviti reformasi
meninggalkan personaliti Sultan sebagai kuasa hanya dominan dalam perlakuan
negeri.
Tanzimat adalah hasil semula jadi dasar Mahmud II, hanya sebagai Young Turks.
Mahmud II, sebagai hasil falsafah negeri berpusat, dipindahkan kuasa, dalam
usaha untuk memperbaharui dan memperbaiki keadaan dan rakyat, daripada
Sultan kepada segelintir elit progresif, dan elit ini telah memegang kuasa yang
sehingga hari ini
Rujukan
Britannica, Istanbul:When the Republic of Turkey was founded in 1923, the
capital was moved to Ankara, and Constantinople was officially renamed
Istanbul in 1930.
Davis, Claire (1970). The Palace of Topkapi in Istanbul. New York: Charles
Scribner's Sons. pp. 213217. ASIN B000NP64Z2.
Cevdet, Ahmet Paa. Tarih-i Cevdet. Istanbul: dal N., 1974.
Kaynar, Reat. Mustafa Reit Paa ve Tanzimat. Ankara:Trk Tarih Kurumu
Basmevi, 1991.
Mardin, erif. The Genesis of Young Ottoman Thought. Princeton: Princeton
University Press, 1962.
Shaw, Stanford and Ezel Kural Shaw. History of the Ottoman Empire and Modern
Turkey. Cambridge: Cambridge University Press, 1977.

Bab 5

Polisi Barat di Kawasan Arabia di Sekitar Perang Dunia Pertama

Pengenalan
Peristiwa Perang Dunia I dan kesannya terhadap politik dan wilayah
Uthmaniyyah
Perang Dunia I: Empayar Uthmaniyyah
Empayar Uthmaniyyah yang telah banyak courted oleh Jerman telah keras
ditekan oleh Rusia melihat peluang untuk memenangi kembali wilayah hilang
dan menyertai Kuasa Pusat. Uthmaniyyah memasuki Perang selepas Barisan
Barat telah menetap untuk peperangan parit statik, tetapi Jerman telah
mencapai kemenangan besar menentang Rusia di Barisan Timur. The Ottomons
mengisytiharkan perang ke atas Rusia pada 29 Oktober, 1914. Operasi pertama
adalah gabungan Jerman-Turki pengeboman pelabuhan Laut Hitam Rusia. Rusia
dan Britain dan Perancis cepat mengisytiharkan perang ke atas Turki (November
2-5). Serangan Uthmaniyyah pertama bertujuan di Caucauses Rusia (Disember).
Selepas kejayaan awal, Russiand yang ambil semula tanah banyak hilang (Ogos
1915). Rusia rayuan untuk bantuan adalah salah satu faktor yang membawa
kepada Bersekutu serangan dusastrous di Galipoli (15 Februari). Tentera Turki di
Galipoli telah diperintahkan oleh Mustafa Kemal yang kemudian seperti Kemal
Attaturk adalah untuk mengasaskan Republik Turki. Selepas kerugian berat
kedua-dua kapal dan lelaki, Berikat berundur (Disember 1915). Beritish India
angkatan melancarkan serangan terhadap Mesopotamia Turki diadakan (lewat
1914). Kempen terdapat seasawed Kembali dan sebagainya (1915). Tentera
British telah destoyed, tetapi British akhirnya mengambil Bagdad dan berpindah
ke Mesopotamia utara. Kempen di Mesir dan Palesine bermula dengan serangan
Uthmaniyyah di Suez. Brirish melanda kembali dan akhirnya mengambil
Baitulmuqaddis. Pemberontakan Arab selanjutnya melemahkan poition
Uthmaniyyah. Serangan British akhir destoyed tiga Uthmaniyyah tentera.
Uthmaniyyah dengan tentera mereka dimusnahkan dalam bidang bersetuju
untuk gencatan senjata pada Mudros, endng pertempuran. Selepas empat abad
mendominasi Balkan dan Timur Tengah, Empayar Uthmaniyyah runtuh.
Empayar Uthmaniyyah
Imej Empayar diasaskan oleh Othman dalam abad ke-13 tidak adalah satu yang
popular dalam minda moden. Terdapat tiada imej romantis seperti mengelilingi

banyak empayar besar lain seperti orang-orang Yunani dan Rom. Imej-imej yang
paling dalam fikiran awam adalah orang-orang seperti peperangan, orang-orang
yang tidak bertamadun menakluk permata besar Kristian - Constaniople,
perhambaan kanak-kanak Kristian, asault pada Christain Eropah, dan supression
Yunani dalam ke-19 abad. Pembunuhan sultan baru saudara-saudaranya dan
cerita titilating harems melakukan apa-apa untuk memperbaiki imej
Uthmaniyyah. The geocide rakyat Armenia juga sering dipersalahkan pada
Uthmaniyyah, walaupun ia kelihatan lebih hasil daripada kebangkitan
nasionalisme Turki dan negara moden Turish sekular. Imej Uthmaniyyah
umumnya bahawa negeri menurun Uthmaniyyah abad ke-19 apabila ia telah
menjadi mundur, coruption ditunggang Sickman Eropah. Ini adalah sangat
berbeza daripada negeri Empayar pada ketinggian ia. Seni dan pendidikan
berbunga di bawah Uthmaniyyah pada satu-satu masa apabila ia adalah banyak
kerajaan Christain yang ke belakang. Kebanyakan penilaian neagative
Uthmaniyyah datang dari permohonan piawaian abad ke-20 yang sudah tentu
tidak sesuai. Uthmaniyyah adalah sebenarnya lebih terbuka dan toleran melalui
banyak sejarah mereka daripada contemporaty kerajaan Kristian. Ia adalah
benar bahawa terdapat amalan seperti perhimpunan kanak-kanak dan
penukaran paksa dan perhambaan kanak-kanak Kristian. Ia juga adalah benar
sebagai hamba Sultan keadaan hidup mereka sering terutamanya diperbaiki. Ia
juga perlu ambil perhatian apa yang telah berlaku kepada penduduk Yahudi dan
Islam di kerajaan Chistian. Tidak ada pemecatan dan penukaran massa dipaksa
selepas Reconquista di Sepanyol dan Portugal, tidak keterlaluan seperti PasitanQuran di negara-negara Katolik, tiada peperangan devestating agama, dan tiada
pembunuhan beramai-ramai yang menakutkan seperti St Barthomew Hari
Massacres di Perancis dan gettos dan berkala pembunuhan beramai-ramai untuk
orang-orang Yahudi througour Chrisendom. Malah, discenting komuniti Christain
biasanya berlangsung lebih baik di bawah Uthmaniyyah daripada Byzantine dan
soverigns Roman Katolik. Ini bukan untuk mengatakan bahawa orang-orang
subjek banyak tidak menderita di bawah pemerintahan Turki Uthmaniyyah.
Tertakluk orang biasanya lakukan. Bawah Uthmaniyyah beberapa menderita,
tetapi yang lain flouished. Ia adalah untuk mengatakan bahawa peranan Turki
Uthmaniyyah dalam sejarah Eropah sering tidak tepat atau adil dibentangkan.
Reka Bentuk Rusia
Rusia selepas Perang Napoleon mengadakan kempen abad ke-18 untuk merebut
wilayah Uthmaniyyah, menyamar dirinya sebagai pelindung Kristian di Balkan.
Kuasa-kuasa besar yang lain (kecuali Prussia) bimbang dengan perkembangan
Rusia dan disokong Uthmaniyyah dengan memerangi Perang Crimean (18531856). Kuasa-Kuasa Besar tidak begitu mych disokong Uthmaniyyah, tetapi tidak
dapat bersetuju mengenai bagaimana untuk partition Empayar. Perang RussiaTurki (1877-1878) menyebabkan dalam pelbagai darjah autonomi yang
bersempadan dengan kebebasan untuk Bulgaria, Romania, dan Serbia walaupun
masih terdapat bai'ah nominal kepada sultan.
Young Turks/Turki Muda
Kelemahan kronik Empayar Uthmaniyyah dan kepimpinan disolutory sultan
inspirasi pelajar universiti yang progresif dan kadet tentera untuk bersubahat
terhadap Kerajaan. Ini terpaksa dilakukan secara rahsia sebagai aktiviti politik
tidak dibenarkan. Oleh Young Turk "ini sahajalah yang berjaya telah dianjurkan
sebagai sebuah masyarakat rahsia dengan organisasi sel. The Young Turks
merampas kuasa dari Sultan Abdul Hamid II, tetapi mengekalkan beliau sebagai
boneka (1908). The Young Turks officislly dikenali sebagai Jawatankuasa
Kesatuan dan Kemajuan (CUP). CUP rasmi digulingkan dan dibuang Hmid pada

tahun 1909. Mereka digantikan dia dengan Mehmed V, pada asasnya sebuah
entiti bukan. The Young Turks mempunyai banyak cita-cita liberal. Mereka terus
proses Uthmaniyyah pembaharuan, Terutamanya ketara membuka sekolahsekolah untuk wanita dan bergerak pada perundangan untuk mengiktiraf hakhak wanita. Mereka memaksa Sultan Abdul Hamid untuk mengakhiri
pemerintahan absolutionist dan meluluskan perlembagaan serta memasang
kerajaan liberal. The Young Turks juga setia nationalsts Turki. Ramai yang
percaya dan yakin bahawa di negeri Turki lebih etnik tulen untuk menggantikan
pelbagai nsational Empayar Uthmaniyyah. Pembaharuan, bagaimanapun, hanya
mempunyai kesan yang terhad di negeri Uthmaniyyah dalam masa yang terhad
sebelum tercetusnya Perang Dunia I. ancaman Asing menghalang Young Turk "ini
sahajalah yang berjaya daripada memberi tumpuan kepada reforts domestik.
Uthmaniyyah mengalami kekalahan dalam peperangan dengan Itali (1911-1912)
dan Balkan Wars (1912-1913). CUP merampas kuasa di tengah-tengah Perang
Balkan Kedua (1913). Selepas meletusnya Perang Dunia I, CPU menjalankan
rundingan diplomatik rahsia weith Jerman dan decidfed untuk memasuki Perang
sebagai ahli Kuasa Pusat.
Perang-Perang Balkan (1911-1913)
Peperangan Balkan sangat rumit dan melibatkan serangan yang meluas dan
pembunuhan orang awam oleh semua pihak. Itali memulakan serangan ke atas
Empayar Ottomon dengan mengisytiharkan perang dalam kes ini untuk
mendapatkan tanah jajahan baru di Afrika Utara - Libya. Perang Italo-Turki (19111912) juga berperang dengan Ottomons, Walaupun berjuang luar Balkan, ia terus
weaked tentera Ottomon. Dalam kes ini Ottomons sebahagian besarnya ceeded
permintaan tan Itali kerana keadaan semakin buruk di Balkas. Perang Balkan
Pertama (1912) pada asasnya kesinambungan peperangan untuk kemerdekaan
daripada Empayar Uthmaniyyah. Ini bermakna menjelang abad ke-20 yang
membahagikan harta rampasan wilayah Ottomon di Eropah. Baru Balkan negeri
(Bulgaria, Greece, dan Serbia) digabungkan untuk memacu Uthmaniyyah dari
Timur Roumelia (Lower Thrace dan Macedonia). Malangnya bagi orang
Macedonia dan lain-lain tanah Balkan, tidak ada pelan yang dipersetujui
dibahagikan wilayah yang membebaskan dari Uthmaniyyah. Yang membawa
kepada Perang Balkan Kedua (1913). Kali ini sasaran utama adalah Bulgaria.
Romania menyertai peperangan ini untuk mendapatkan sepotong Bulgaria Southern Dobruda. Malah Ottomns menyerang Bulgaria yang mempunyai
kawasan yang diduduki yang diingini oleh jirannya. Perang Balkan Pertama telah
diperjuangkan oleh negeri-negeri Balkan obstensibly untuk membebaskan Orang
Cgristian dari pemerintahan Turkis Islam. Perang Balkan Kedua telah sebahagian
besarnya berjuang di kalangan negeri-negeri Kristian dan attrocities terlibat dan
pembersihan etnik yang masih mempengaruhi rakyat Balkan hari ini. Walaupun
tidak peserta aktif, Perang juga terlibat Rusia dan Austria-Hungary. Persaingan
yang terlibat adalah mungkin faktor dalam keupayaan dua Emoires untuk
mengandungi konflik yang semakin meningkat selepas pembunuhan Archduke
Franz Ferdinand yang akhirnya membawa tan Perang Dunia I. Pada akhir,
Bulgaria telah berasa marah dengan wilayah yang ia terpaksa menyerah kalah .
Secara khususnya, ia terpaksa meninggalkan tuntutan untuk Macedonia dan
menyerahkan Southern belakang Dobruda ke Romania. Ini meninggalkan
Bulgaria yg disakitkan hati, sekali Perang Dunia I (1914) meletus, bersedia untuk
menyertai Kuasa Pusat untuk mengembalikan wilayah-wilayah.
Diplomasi Jerman
Turki yang telah banyak courted oleh Jerman telah keras ditekan oleh Rusia
melihat peluang untuk memenangi kembali wilayah hilang dan menyertai Kuasa

Pusat. Jerman ditanam Uthmaniyyah semasa 19-an dan awal abad ke-20.
Selepas tentera kekalahan di tangan negeri Bakan dan Itali (1911-13), Turki
muda yang merampas kuasa meminta untuk bantuan military.
Tercetusnya Perang (Ogos 1914)
Perancis telah belajar pelajaran dalam Perang Perancis-Prusia (1870-1871).
Perancis akan cuba untuk melawan Jerman tanpa sekutu. Bismarck telah
berkesan disimpan Perancis terpencil. Dasar dihalang beliau berubah dengan
kesertaan belicose Wilhelm II (1883). Sebagai resuly dasar Wilhelm, Fance dapat
menandatangani allince satu dengan makna Rusia bahawa Jerman akan perlu
untuk melawan perang dua depan. Perancis adalah kurang berjaya dengan
Britain, tetapi dasar belicose Wilhelm dan decession untuk membina Armada
Laut Tinggi membuka jalan bagi kerjasama ketenteraan. Pelan perang Perancis
adalah Pelan XVII. Field Marshal Ferdinand Foch sendiri mencipta pelan. Ia telah
diterima pakai oleh Perancis Commander-in-Chief Yusuf Joffre pada tahun 1913.
Pelan ini ebtailed serangan untuk mengambil Alsace dan Lorraine, yang disita
oleh Jerman dalam Perang Perancis-Prusia. Jerman mempunyai peluang untuk
memenangi Perang dalam serangan besar-besaran menentang Perancis. Pihak
Berikat mempunyai kelebihan terhadap Jerman dalam populasi dan sumber.
Tetapi Jerman mempunyai tentera yang kuat pada permulaan Perang dan
Rancangan Schiliffen diarahkan sebahagian besar tentera itu di Perancis. Jerman
melancarkan serangan besar-besaran melalui Belgium (Ogos 1914).
Matlamatnya adalah untuk merebut Paris dan memaksa Perancis untuk
menerima terma Jerman, cepat berakhir Perang. Jika Perang adalah untuk
dimenangi oleh pihak Berikat, ia adalah Tentera Perancis yang akan mempunyai
untuk menghentikan pencerobohan Jerman. Russia boleh mengganggu Jerman di
Barisan Timur. The Belgian boleh memperlahankan Jerman dan British dapat
membantu di sayap kiri dan memegang Pelabuhan Channel, tetapi ia adalah
Tentera Perancis yang terpaksa berhenti Jerman. Ini berlaku pada Marne Keajaiban Marne. (September 1914). Perang kemudian buntu dalam perang
pergeseran dan peperangan parit maut.
Tentera Uthmaniyyah
Tentera Uthmaniyyah tidak bersedia untuk berperang. Ia berjumlah kira-kira 0.6
juta lelaki yang dibahagikan kepada 38 bahagian. Perintah Tinggi merancang
untuk mengembangkan Tentera kepada kira-kira 1 juta lelaki dalam masa
perang. (Subjek Kristian dikecualikan daripada perkhidmatan tentera dan
bukannya payed cukai.) Tentera telah mengalami kecederaan yang besar dalam
Perang Balkan. Tentera itu tidak menunjukkan prestasi yang baik dalam
pertempuran dengan tentera Balkan agak kurang lengkap. Prospek perang
dengan
kuasa-kuasa
besar
adalah
menakutkan.
Uthmaniyyah
tidak
menghasilkan meriam moden dan senjata seperti mesingan. Mereka dilengkapi
dengan kebanyakannya Jerman dan Austria-Hungary dan beberapa senjata
Perancis. Unit Uthmaniyyah kurang dilengkapi dengan senjata itu daripada
Russia British dan Perancis dan malah kurang dilengkapi. Lain-lain unit tentera
seperti bekalan dan perkhidmatan perubatan juga wowfully tidak mencukupi.
Walaupun melancarkan perang terhadap kuasa-kuasa besar Eropah nampaknya
kebodohan, pegawai utama Uthmaniyyah telah kagum dengan kuasa
ketenteraan dan industri Jerman. Kemenangan Jerman di Barisan Timur seolaholah untuk menawarkan prospek mendapatkan semula wilayah yang hilang ke
Russia. Ada juga yang bermimpi retaking Mesir (Suez) dan lain-lain bekas harta
benda Afrika Utara. Walaupun bahagian Turki adalah kualiti yang tidak menentu,
mereka mewakili ancaman yang serius kepada mata kritikal di Timur Tengah
(Parsi dan Suez medan minyak). Sejarawan tidak bersetuju kepada keberkesanan

Tentera Uthmaniyyah. Ramai sejarawan menggambarkan Tentera Uthmaniyyah

sebagai kurang dipimpin dan dianjurkan. Seorang ahli sejarah berpendapat
bahawa Perang Balkan (1912-1913) membawa kepada reformasi utama dan
meninggalkan Tentera Uthmaniyyah dengan kader veteran yang berpengalaman.
Ini bukan kes dengan tentera Komanwel British. Kejayaan kredit Sesetengah
penulis Turki kepada penasihat perubatan Jerman, tetapi ia adalah jelas hanya
apa impasct mereka. Sekurang-kurangnya seorang pemerhati percaya bahawa
mereka tiba terlalu lewat untuk mempunyai apa-apa kesan yang besar.
Pengisytiharan Perang (Oktober 1914)
Kedua-dua negara menandatangani satu pakatan rahsia tentera (Oktober 2).
Perikatan itu bertujuan di Rusia dan berjanji "tindakan bersama" jika Ruusia
campur tangan untuk melindungi Serbia dari Austria-Hungary. Uthmaniyyah
telah menggerakkan tentera mereka, tetapi tidak mengisytiharkan perang
(Oktober 3). Britain dan Perancis tidak bergerak ke disuade Uthmaniyyah
daripada memasuki Perang. Apabila Enver Pasha ditawarkan untuk kekal neutral
jika diberi pinjaman yang besar dan jika mereka bersetuju untuk menamatkan
konsesi kewangan sebelumnya. Britain berpindah ke memegang dua
dreadnoughts sedang dibina di kilometer British untuk Tentera Laut
Uthmaniyyah. Wang untuk kapal-kapal telah dikumpulkan daripada penjanaan
dana awam di Turki. Awam Turki marah. Jerman pada masa yang sama offerd
untuk memberi Ottomab Tentera Laut tweo kapal) pejuang cruiser Goeben dan
cruiser ringan Breslau, kedua-dua kapal telah dalam dia Mediterranean apabila
peperangan meletus keluar dan melarikan diri dari Tentera Laut Diraja dengan
mencari perlindungan di Dardanelles. Uthmaniyyah secara unilateral
dimansuhkan capitulastions kewangan (September 8). Penglibatan awal Perang
mencadangkan Jerman akan menang. Serangan Jerman Barat diduduki hampir
semua Belgium dan sebahagian besar utara Perancis. Malah yang lebih penting,
tentera Jerman menghancurkan Rusia di Barisan Timur. (Tannenburg telah
berlaku Augest 26-30) Kedua-dua kapal Jerman (dinamakan Yacuz Sultan dan
Midelli, tetapi di bawah pimpinan Jerman memulakan serangan di atas kapal
pelabuhan dan Rusia di Laut Hitam (Oktober 28). Ini adalah asasnya
pengisytiharan Perang. Rusia mengisytiharkan Perang (November 4), Britain dan
Perancis diikuti (5 November). Ottomand rasmi mengisytiharkan perang
(November 14). Mehmed yang hanya tokoh politik, tetapi mengekalkan kuasa
agamanya, mengisytiharkan jihad (perang suci). Empayar Uthmaniyyah adalah
kuasa hanya penting di dunia Islam. Sultan berharap untuk melahirkan
pemberontakan di Frech dan jajahan British (especilly Mesir) dan enthusiam
dalam perjuangan berabad-abad yang lama menentang Rusia. Berbeza dengan
keadaan itu di Eropah pada awal Perang, bagaimanapun, terdapat adalah tiada
enthusiam awam untuk Perang Operasi pertama adalah gabungan Jerman-Turki
pengeboman pelabuhan Laut Hitam Rusia (Odessa, Sevastopol, dan Theodosia).
Kepentingan
Kepentingan utama tindakan Turki ia ditutup Dardanelles kepada perkapalan
Bersekutu. Rusia terpencil, menjadikan ia amat sukar bagi pihak Berikat untuk
membekalkan Rusia keras ditekan. Rusia mempunyai tentera yang besar, tetapi
hanya sektor industri kecil. Mengasingkan Rusia bermakna bahawa sumber
atasan industri Britain dan Perancis tidak dapat membantu bekalan Rusia dalam
cara yang bermakna. Ini ketara akan melemahkan usaha perang Rusia dan
akhirnya membuktikan tegas di Barisan Timur. Empayar Uthmaniyyah juga
bersempadan di Mesir membawa ia berbahaya dekat dengan Terusan Suez.
Terusan adalah penting kepada usaha perang British dan Britain terpaksa

menggembleng tenaga untuk melindungi Terusan, kuasa-kuasa yang mungkin

telah dikerahkan di Barisan Barat.
Serangan Caucauses (wilayah geopolitik di sempadan Eropah dan Asia)
Serangan Uthmaniyyah pertama bertujuan di Caucauses Rusia (Disember). Enver
Pasha sebagai Menteri Perang adalah komander tertinggi angkatan bersenjata
Turki. Beliau mempunyai impian yang bercita-cita tinggi bukan sahaja retaking
yang Caucauses, tetapi menakluk Asia Tengah dan menyatukan semua bangsa
Turki. Beliau membuktikan untuk menjadi tidak sama rata kepada tugas. Beliau
telah melancarkan satu serangan ke atas Rusia di Caucasus (Disember 1914).
Beliau telah melancarkan kuasa 100,000 Uthmaniyyah tentera dalam serangan
frontal terhadap baik mempertahankan kedudukan Rusia di pergunungan. Lebih
buruk lagi serangan telah dilancarkan dalam keadaan sejuk beku. Ini
membuktikan untuk menjadi salah satu kempen yang paling disaterous dalam
sejarah tentera Uthmaniyyah. Selepas beberapa kejayaan awal, kerugian
Uthmaniyyah horendous. Enver hilang kira-kira 85 peratus tenaga di
Pertempuran Sarikamis (Disember 22, 1914 hingga 17 Januari, 1915). Pernah
Pasha devived strategi berdasarkan mobiliti dan jadual masa aigorous, banyak
sebagai Jerman dicipta untuk Rancangan Schiliffen di Barat. Ia adalah sesuatu
Uthmaniyyah tidak terlatih tentera akan mempunyai kesukaran dengan dalam
comditions terbaik. Enver dijangka mereka untuk mencapai matlamat yang
ditetapkan dalam conditiions sejuk lebih terrainer mencabar gunung Allahekber
[Erikson, Tertib, p.60] Ia adalah dari bermulanya rescipie untuk bencana.
Berpuluh-puluh ribu Uthmaniyyah trops terpaksa berundur dalam keadaan beku.
Ramai membekukan mati. Sejarawan berbeza kepada kematian. Anggaran
lossess Ramai berjumlah 90.000 lelaki. Russiand ambil semula tanah banyak
hilang (Ogos 1915). Turki dan Russia berjuang selama 3 tahun di Pergunungan
Caucasus. Russia menduduki penting Uthmaniyyah pelabuhan Laut Hitam, tetapi
selepas Revolusi dan keruntuhan Tentera Tsaris di Barisan Timur terpaksa
berundur.
Genosid Armenia/Pembunuhan Armenia (1915-1916)
Lebih daripada satu juta kebanyakannya Kristian Armenia telah dibunuh oleh
pihak berkuasa Uthmaniyyah semasa Perang Dunia I. Clara Barton membawa
bantuan Palang pertama usaha Merah yang dijalankan di luar Amerika Syarikat.
Walaupun kebanyakan pembunuhan berlaku semasa Perang, Uthmaniyyah
tindakan terhadap Armenia bermula dalam tahun 1890-an. Akhbar-akhbar Barat
yang dijalankan artikel tentang "Mohammad kejam" membunuh syahid Kristian
semasa 1894-1896. Pembunuhan menimbulkan luas pencemaran antarabangsa,
tetapi tiada negara campur tangan untuk menghentikan pembunuhan. Satu lagi
siri pembunuhan beramai-ramai berlaku pada tahun 1909. Uthmaniyyah
memasuki Perang Dunia I pada sebelah Kuasa Pusat (Jerman dan AustriaHungary) pada tahun 1914-an. Tersebar luas, pembunuhan beramai-ramai yang
dianjurkan terhadap bangsa Armenia bermula pada tahun 1915. Akaun atas
nombor Armenia berbeza. Anggaran 1.0 juta sering digunakan, tetapi beberapa
akaun adalah setinggi 1.5 juta. Uthmaniyyah digunakan perang Dunia I sebagai
Nazi digunakan Perang Dunia II sebagai penutup untuk pembunuhan. Kerajaan
Turki dinafikan pada masa dan Kerajaan Turki walaupun hari ini terus menafikan
bahawa pembunuhan itu berlaku dan telah diselaraskan oleh pihak berkuasa
Turki.34
34World War I: Ottoman Empire. Retrieved October 2, 2012 from
http://histclo.com/essay/war/ww1/cou/w1c-tur.html

Persetujuan Sharif Hussein berkaitan negara Arab merdeka

Pemberontakan Arab Besar
Banyak trauma dan gangguan yang dialami oleh orang-orang di Timur Tengah
pada abad ke-20 dapat dikesan kepada peristiwa-peristiwa sekitar Perang Dunia
I. Semasa konflik, Empayar Uthmaniyyah menyebelahi Kuasa Pusat terhadap
Berikat. Melihat peluang untuk membebaskan tanah Arab daripada penindasan
Turki, dan mempercayai bahawa penghormatan pegawai-pegawai British yang
menjanjikan sokongan mereka terhadap kerajaan yang bersatu untuk tanah
Arab, Sharif Hussein bin Ali, Emir Mekah dan Raja Arab (dan datuk besar Raja
Hussein), melancarkan Pemberontakan Arab Besar. Selepas tamatnya perang,
bagaimanapun, menang memungkiri janji mereka kepada orang Arab, ukiran dari
tanah Uthmaniyyah yang dikerat sistem campur aduk mandat dan naungan.
Walaupun kuasa penjajah dinafikan Arab negeri yang dijanjikan mereka bersatu
Arab tunggal, namun ia adalah bukti kepada keberkesanan Pemberontakan Besar
Arab yang Hashimiah keluarga dapat menjamin pemerintahan Arab lebih
Transjordan, Iraq dan Arab.
Dalam usaha untuk membezakan motif daripada Hashemites dalam menjalankan
pemberontakan, seseorang mesti memahami dasar-dasar yang dilaksanakan
oleh Empayar Uthmaniyyah pada tahun-tahun yang membawa kepada Perang
Dunia I. Berikutan rampasan kuasa Turk muda tahun 1908, Uthmaniyyah
terbengkalai majmuk mereka dan pan- dasar-dasar Islam, sebaliknya
meneruskan dasar nasionalisme Turki sekular. Empayar Uthmaniyyah yang
dahulunya kosmopolitan dan toleran mula secara terang-terangan diskriminasi
terhadap penduduk bukan-Turki. Arab khususnya berhadapan dengan
penganiayaan politik, budaya dan bahasa. Pada masa ini, kumpulan nasionalis
Arab di Syria, Iraq dan Saudi mula untuk perhimpunan di belakang panji-panji
Hashimiah Abdullah dan Faisal, anak-anak Sharif Hussein bin Ali, Raja Arab.
Apabila Uthmaniyyah memasuki Perang Dunia I di sisi Kuasa Tengah pada tahun
1914, mereka mengekalkan larangan penggunaan rasmi bahasa Arab dan
pengajaran di sekolah-sekolah, manakala menahan ramai tokoh-tokoh nasionalis
Arab di Damsyik dan Beirut. Arab selanjutnya diancam oleh pembinaan Keretapi
Hijaz, menghubungkan Damsyik dan Mekah, yang berjanji untuk memudahkan
mobiliti tentera Turki ke kawasan tengah Arab.
Oleh itu, pada bulan Jun 1916, sebagai ketua nasionalis Arab dan dalam pakatan
dengan Britain dan Perancis, Sharif Hussein memulakan Pemberontakan Besar
Arab menentang pemerintahan Turki Uthmaniyyah. Anak-anaknya, Emir Abdullah
dan Faisal, mengetuai angkatan Arab, dengan angkatan Emir Faisal
membebaskan Damsyik daripada pemerintahan Turki Uthmaniyyah pada tahun
1918. Pada akhir perang, pasukan Arab dikawal semua moden Jordan,
kebanyakan semenanjung Arab dan banyak selatan Syria.
Objektif Sharif Hussein ini dalam menjalankan yang Pemberontakan Arab Besar
untuk menubuhkan sebuah tunggal negeri bebas dan bersatu Arab yang
menjangkau dari Aleppo (Syria) Aden (Yaman), berdasarkan itu tradisi purba dan
budaya orang Arab, yang mendukung cita-cita Islam dan yang perlindungan
penuh dan rangkuman minoriti etnik dan agama. Nasionalis Arab di Bulan Sabit
Subur dan Semenanjung Arab ditemui di komander Hashimiah Pemberontakan
Besar Arab kepimpinan yang boleh merealisasikan aspirasi mereka. 35
35 The Great Arab Revolt. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

Persetujuan Sykes-Picot
Pertembungan Janji dan Minat
Cita-cita politik orang Arab tidak dapat direalisasikan, bagaimanapun, kerana
janji-janji yang bercanggah yang dibuat oleh British kepada sekutu perang
mereka. Yang pertama ini datang pada tahun 1915 dalam pertukaran sepuluh
surat antara Sir Henry McMahon, pesuruhjaya tinggi Britain di Mesir, dan Sharif
Hussein. Pada asasnya, Britain berjanji, dalam apa yang dikenali sebagai Surat
Menyurat Hussein-McMahon, untuk menyokong kemerdekaan Arab jika pasukan
Hussein memberontak terhadap Turki.
Tetapi perjanjian itu tidak termasuk tiga kawasan: yang wilayets (wilayah
Uthmaniyyah) Basra dan Baghdad, daerah Turki Alexandretta dan Mersin, dan
yang paling penting, "bahagian Syria berbohong kepada barat daerah Damsyik,
Homs, Hama, dan Aleppo. "Tafsiran seksyen terakhir adalah menjadi sumber
kontroversi yang besar. British kemudian mendakwa bahawa Palestin bertujuan
untuk dikecualikan daripada kawasan pemerintahan Arab, kerana ia secara
teknikal terletak di barat Damsyik: atas sebab-sebab yang jelas Zionis
mengambil kedudukan yang sama. Orang Arab mentafsirkan surat itu kerana ia
berbunyi: Lubnan, bukan Palestin, adalah untuk barat Damsyik dan kawasankawasan lain yang disebutkan.
Dalam mana-mana kes, kepentingan kuasa penjajah telah mengambil
keutamaan berbanding janji yang dibuat kepada orang Arab. Walaupun
menerima prinsip kemerdekaan Arab yang ditetapkan dalam Surat Menyurat
Hussein-McMahon, Perjanjian Sykes-Picot, yang ditandatangani oleh Britain,
Perancis dan Rusia pada tahun 1916, dibahagikan kawasan itu ke dalam zon
pengaruh penjajah kekal. Perjanjian itu mengiktiraf kepentingan Perancis di
Greater Syria dan utara Iraq, sambil mengakui reka bentuk British pada tali
pinggang pengaruh dari Mediterranean ke Teluk untuk melindungi perdagangan
dan hubungan komunikasi dengan benua kecil India. Perjanjian Sykes-Picot
dinyatakan bahawa kebanyakan Palestin adalah diamanahkan kepada
pentadbiran antarabangsa. Perjanjian itu jelas bercanggah dengan janji-janji
yang dibuat kepada Sharif Hussein dari Mekah.
Untuk merumitkan perkara, dalam satu langkah yang benar-benar menipu Luar
British Setiausaha Arthur James Balfour pada tahun 1917 mengeluarkan surat
kepada Yahudi terkemuka British, Lord Rothschild, menjanjikan komitmen Britain
dan sokongan untuk rumah Yahudi di Palestin. Yang dikenali sebagai Deklarasi
Balfour, surat panggilan bagi penubuhan "di Palestin Home Kebangsaan bagi
orang-orang Yahudi ... ia difahami dengan jelas bahawa tiada apa yang boleh
dilakukan yang boleh menjejaskan hak-hak sivil dan agama masyarakat bukan
Yahudi yang sedia ada dalam Palestin ... " 36
Membuat Transjordan
Transjordan ialah kawasan timur Sungai Jordan, dalam Asia: mandat British
(1921-1923); emiriah (1923-49); kini sebahagian besar kerajaan Jordan.
Walaupun Perjanjian Sykes-Picot telah diubahsuai ketara dalam amalan, ia
menubuhkan satu rangka kerja bagi sistem mandat yang telah dikenakan dalam
tahun-tahun selepas perang. Dekat akhir 1918, Hashimiah Emir Faisal
36 The Clash of Promises and Interests. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

menubuhkan sebuah kerajaan bebas di Damsyik. Walau bagaimanapun,

permintaan beliau pada Persidangan 1919 Keamanan Paris untuk kemerdekaan
di seluruh dunia Arab telah bertemu dengan penolakan daripada kuasa penjajah.
Pada tahun 1920 dan untuk tempoh yang singkat, Faisal memegang takhta Syria
dan saudara Abdullah tua beliau telah ditawarkan mahkota Iraq oleh wakil Iraq.
Walau bagaimanapun, kerajaan British diabaikan kehendak rakyat Iraq. Tidak
lama selepas itu, Liga baru diasaskan Bangsa dianugerahkan Britain mandat
lebih Transjordan, Palestin dan Iraq. Perancis telah diberi mandat ke atas Syria
dan Lebanon, tetapi terpaksa mengambil Damsyik dengan kekerasan,
menghapuskan Raja Faisal dari takhta yang dia telah dipilih oleh Kongres Am
Syria pada tahun 1920.
Pada bulan November 1920, Emir (kemudian Raja) Abdullah mengetuai pasukan
dari Hijaz untuk mengembalikan takhta saudaranya dalam Kerajaan Syria. Walau
bagaimanapun, mandat Perancis lebih Syria sudah ditanam, dan Emir Abdullah
bertanggungjawab untuk melambatkan matlamat pan-Arab dan memberi
tumpuan kepada membentuk kerajaan di Amman. Sejak akhir perang, British
telah membahagikan tanah Transjordan kepada tiga daerah pentadbiran
tempatan, dengan "penasihat" British dilantik untuk setiap. Rantau utara 'Ajloun
mempunyai pusat pentadbiran di Irbid, wilayah tengah Balqa adalah berdasarkan
di Salt, dan wilayah selatan telah dijalankan oleh "Kerajaan Moab Arab," yang
berpangkalan di Karak. Kawasan Ma'an dan Tabuk telah dimasukkan ke dalam
Kerajaan Hijaz, rumah nenek moyang daripada Hashemites. Berhadapan dengan
penentuan Emir Abdullah untuk menyatukan tanah Arab di bawah panji-panji
yang Hashimiah, pemerintah British mengisytiharkan Abdullah tiga daerah, yang
dikenali secara kolektif sebagai Transjordan. Yakin bahawa rancangan untuk
perpaduan negara Arab akhirnya akan datang membuahkan hasil, emir
menubuhkan sistem kerajaan berpusat yang pertama dalam apa yang kini
moden Jordan pada 11 April, 1921.
Sementara itu, Raja Faisal I mengambil alih takhta Kerajaan Iraq pada tahun
yang sama. Keluarga Hashimiah memerintah Iraq sehingga cucu Raja Faisal Raja
Faisal II dan keluarganya yang terdekat semua telah dibunuh dalam rampasan
kuasa berdarah oleh penyokong Nasserist diketuai oleh Kolonel Abdel Karim
Qassem pada 14 Julai 1958. The Hashemites mengalami satu lagi tamparan
utama pada tahun 1925, apabila Raja Ali bin al-Hussein, abang sulungnya
Abdullah dan Faisal, hilang takhta Kerajaan Hijaz Abdel Aziz bin Saud Najd.
Kerugian, yang telah dibawa oleh perkongsian antara Ibn Saud dan pengikut
gerakan Wahhabi, membawa kepada penubuhan Kerajaan Arab Saudi dan
dibawa ke penghujungnya lebih seribu tahun pemerintahan Hashimiah di Mekah.
Emir Abdullah segera berjaya dalam melonggarkan mandat British lebih
Transjordan dengan perjanjian Anglo-Transjordanian. Pada 15 Mei, 1923, Britain
secara rasmi diiktiraf Emiriyah Transjordan sebagai sebuah negara bawah
kepimpinan Abdullah Emir. Ini menimbulkan kemarahan Zionis, kerana ia
berkesan terputus Transjordan dari Palestin dan sebagainya mengurangkan
kawasan mana-mana rumah masa depan Yahudi kebangsaan di rantau ini.
Perjanjian yang ditetapkan bahawa Transjordan akan bersedia untuk
kemerdekaan di bawah pengawasan umum pesuruhjaya tinggi British di
Jerusalem, dan diiktiraf Emir Abdullah sebagai ketua negara. Pada bulan Mei
1925, daerah Aqaba dan Ma'an Hijaz menjadi sebahagian daripada Transjordan.
Tempoh antara dua perang dunia adalah salah satu penyatuan dan
institusionalisasi di Transjordan. Abdullah cuba untuk membina perpaduan politik

dengan perpaduan suku Badwi yang berbeza ke dalam kumpulan yang padu
mampu mengekalkan pemerintahan Arab dalam menghadapi pencerobohan
Barat meningkat. Abdullah menyedari keperluan untuk pasukan keselamatan
yang mampu untuk menubuhkan dan memastikan integriti negeri di pertahanan,
undang-undang, cukai, dan perkara-perkara lain. Sehubungan itu, beliau
menubuhkan Legion Arab dibuat-buat sebagai satu asas negeri yang baru
ditubuhkan. Legion Arab telah ditubuhkan dengan bantuan dari pegawai-pegawai
British, yang paling terkenal daripada mereka ialah Mejar JB Glubb.
Walaupun Legion Arab disediakan Emir Abdullah dengan cara-cara
menguatkuasakan pihak berkuasa negeri sepanjang Transjordan, dia sedar
bahawa kestabilan yang sebenar hanya boleh direalisasikan dengan mewujudkan
kesahihan melalui wakil institusi. Oleh itu, seawal April 1928, beliau
mengisytiharkan perlembagaan, yang disediakan bagi parlimen yang dikenali
sebagai Majlis Perundangan. Pilihanraya telah diadakan pada bulan Februari
1929, membawa kepada kuasa Undangan Majlis yang pertama 21 orang ahli.
Majlis Perundangan telah dijamin kuasa nasihat, dan tujuh anggota 21 telah
dilantik.
Antara tahun 1928 dan 1946, satu siri perjanjian Anglo-Transjordanian membawa
kepada kemerdekaan hampir penuh untuk Transjordan. Walaupun Britain
mengekalkan tahap kawalan ke atas hal ehwal luar negeri, tentera, komunikasi
dan kewangan negeri, Emir Abdullah diperintahkan jentera pentadbiran dan
tentera kerajaan biasa. Pada 22 Mac, 1946, Abdullah dirundingkan perjanjian
Anglo-Transjordanian baru, berakhir mandat British dan mencapai kemerdekaan
penuh bagi Transjordan. Dalam pertukaran untuk menyediakan kemudahan
ketenteraan dalam Transjordan, Britain terus membayar subsidi kewangan dan
disokong Legion Arab. Dua bulan kemudian, pada 25 Mei 1946, Parlimen
Transjordanian mengisytiharkan Abdullah raja, manakala secara rasmi menukar
nama negara dari Emiriyah Transjordan ke United Hashimiah Jordan. 37
Dasar perlindungan Barat
Tragedi Palestin
Komitmen Deklarasi Balfour ke rumah kebangsaan Yahudi dalam mandat British
Palestin tidak lama lagi datang kembali menghantui Britain dan Arab. Arab
marah dengan implikasi bahawa mereka adalah penceroboh di Palestin, apabila
sebenarnya pada akhir Perang Dunia II mereka menyumbang kira-kira 90%
daripada penduduk.
Walaupun imigresen Yahudi ke Palestin pada tahun 1920 yang menyebabkan
penggera sedikit, keadaan meningkat dengan ketara dengan peningkatan
penganiayaan Nazi di Eropah. Sejumlah besar Yahudi Eropah berpusu-pusu ke
Palestin, inflaming nafsu nasionalis di kalangan semua Arab, yang takut
penciptaan sebuah negara Yahudi di mana mereka akan menjadi orang-orang
yang rugi. Penentangan Palestin meletus ke dalam pemberontakan besarbesaran yang berlangsung 1936-39. Ini pemberontakan, yang dalam beberapa
hal menyerupai intifada akhir 1980-an, adalah wabak pertama utama
permusuhan Palestin-Zionis.
Walaupun syarat-syarat ketat yang dikenakan ke atas Transjordan sejak 1921
menghalang Emir Abdullah daripada menjalinkan hubungan rasmi dengan Arab
37 The Making of Transjordan. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

Palestin di bawah mandat British, beliau tetap memberi perlindungan kepada

pemimpin-pemimpin Palestin dan aktivis politik. Beliau sentiasa memberi amaran
kepada British menentang penguntukan tanah Arab untuk rumah kebangsaan
Yahudi dan membenarkan peningkatan imigresen Yahudi ke Palestin. Beliau juga
campur tangan di pelbagai peringkat bagi pihak rakyat Palestin, manakala
amaran bencana yang akan berlaku sekiranya penyelesaian diplomatik kepada
masalah ini tidak boleh didapati. Ramalannya jatuh pada telinga pekak, tetapi
menjadi kenyataan tetap.
Sebagai penduduk Yahudi di Palestin meningkat secara mendadak pada tahun
1930-an, berjuang antara Yahudi dan Arab meningkat juga. Kedua-dua pihak
menyalahkan British, yang gagal dalam percubaan mereka untuk mencapai satu
penyelesaian yang boleh diterima oleh semua. Konflik adalah disenyapkan oleh
bermulanya Perang Dunia II, di mana kedua-dua pihak bekerjasama dengan
British. Transjordan Arab Legion juga menyertai sampingan Berikat, membantu
British dan pemacu Perancis Percuma Vichy tentera dari Syria.
Krisis Palestin mencapai takat didih pada tahun-tahun serta-merta selepas
perang. Dengan simpati antarabangsa teguh di belakang orang-orang Yahudi di
tengah-Holocaust, pemimpin Zionis mendesak British untuk mengakui ribu
Yahudi pelarian. Pada masa yang sama, kumpulan bawah tanah Yahudi seperti
Irgun dan Stern Geng murtad memulakan kempen keganasan terhadap British.
Membasuh tangan huru-hara keseluruhan, Britain mengisytiharkan pada Februari
1947 bahawa mandat ke atas Palestin akan berakhir pada 14 Mei, 1948. Perkara
itu kemudian ditangani oleh Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB), yang mana, selepas
menolak pelbagai rancangan, mengundi untuk partition Palestin pada November
1947. Pelan dipanggil untuk partition Palestin ke negeri Arab dan negara Yahudi,
dengan al-Quds (Baitul Maqdis) diletakkan bawah peramanahan PBB. Lebih
daripada separuh wilayah, termasuk jalur pantai yang berharga, telah
diperuntukkan kepada orang-orang Yahudi, yang hanya dimiliki kira-kira 6%
daripada tanah. Orang Arab terkejut, dan konflik tidak dapat dielakkan.
Pada 14 Mei, 1948, British ditamatkan mandat mereka atas Palestin, dan orang
Yahudi segera mengisytiharkan kemerdekaan negara Israel. Kesatuan Soviet
adalah negara pertama yang mengiktiraf Israel, diikuti segera oleh Amerika
Syarikat. Tragedi Palestin dilahirkan.38
Perang Arab-Israel 1948
Sebelum keputusan November Perhimpunan Agung PBB tahun 1947 hingga
partition Palestin, Raja Abdullah telah mencadangkan menghantar Legion Arab
untuk mempertahankan Arab Palestin. Reaksi kepada kelulusan pelan partition,
beliau mengumumkan kesediaan Jordan untuk menggunakan kuasa penuh
Legion Arab di Palestin. Satu mesyuarat Liga Arab yang diadakan di Amman dua
hari sebelum tamat tempoh mandat British membuat kesimpulan bahawa
negara-negara Arab akan menghantar tentera ke Palestin untuk bergabung
dengan tentera Jordan.
Sejurus selepas pengisytiharan negeri Israel, Lubnan, Syria, Mesir dan Iraq
menghantar tentera untuk bergabung dengan tentera Jordan dalam usaha untuk
mempertahankan saudara-saudara mereka, penduduk asli Palestin. Walau
38 The Tragedy of Palestine. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

bagaimanapun, serangan adalah tidak selaras dan tentera masing-masing

mengambil pesanan dari komander sendiri. Tentera Yahudi itu dapat
mengeksploitasi perbezaan politik dan ketenteraan di kalangan tentera Arab.
Bertentangan salah faham yang popular, Israel juga mengadakan satu kelebihan
tenaga kerja yang berbeza ke atas musuh yang. Pada akhir Mei 1948, Israel
menurunkan tentera bimbit 25,000 barisan hadapan tentera, bilangan yang akan
berkembang kepada hampir 80,000 menjelang akhir tahun itu. Di samping itu,
ramai askar Israel telah melihat tindakan pertempuran semasa Perang Dunia II.
Militia
Yahudi
mengeksploitasi
kelebihan
ketenteraan
mereka
untuk
mengukuhkan kawalan ke atas kawasan mereka diperuntukkan, serta untuk
mengukuhkan diri dalam beberapa bidang strategik yang diperuntukkan kepada
orang-orang Arab Palestin.
Penubuhan ganas kerajaan Israel membawa lebih daripada 500,000 orang Arab
Palestin untuk melarikan diri rumah mereka, dengan banyak menetap dalam apa
yang dikenali sebagai "West Bank" (tebing barat Sungai Jordan). Ia adalah satu
fakta yang baik didokumenkan bahawa pembunuhan sistematik sekitar 245
rakyat Palestin berlaku pada April 9, 1948 di kampung Deir Yassin. Irgun dan
Stern sistematik dijalankan ini dan pembunuhan beramai-ramai yang lain, seperti
yang di Kafr Qassem, dalam usaha untuk mewujudkan iklim umum keganasan
yang menggalakkan rakyat Palestin yang tidak bersenjata dan tidak bersenjata
melarikan diri.
Daripada semua tentera Arab yang terlibat dalam pertahanan Palestin, satu yang
mempertahankan tanah Arab paling berjaya adalah Legion Arab Jordan. Dengan
bantuan beberapa dari Hashimiah Iraq, Legion berjaya dalam memelihara untuk
Arab sebahagian besar daripada mereka tanah-wilayah yang kemudiannya
dikenali sebagai Barat Bank bersama-sama dengan Old City of Jerusalem, yang
orang-orang Yahudi tidak dapat merebut. Dari awal, tentera Jordan menghadapi
perjuangan yang berat terhadap pasukan Yahudi yang jauh lebih tinggi dalam
bilangan dan persenjataan. Di samping itu, Jordan tidak mempunyai kuasa rizab
dan telah dihalang oleh sekatan senjata PBB yang meninggalkan mereka
sentiasa pendek peluru. Kejayaan relatif yang dinikmati oleh tentera Jordan
dalam menghadapi kemungkinan yang amat sangat adalah satu penghormatan
kepada kepahlawanan, disiplin dan kepimpinan Legion Arab. 39
Legion Arab/Tentera Arab dan Pertahanan Jerusalem
Kepahlawanan dan keberkesanan perbandingan yang dipaparkan oleh tentera
Jordan semasa pertahanan Palestin secara meluas diakui. Secara khususnya,
Battle of Jerusalem dicontohkan piawaian yang tinggi profesional Legion Arab
Jordan. Dikenali dalam bahasa Arab sebagai al-Quds al-Sharif, Baitulmuqaddis
adalah suci kepada umat Islam, kerana ia dianggap menjadi bandar ketiga paling
suci dalam Islam. Bersama-sama dengan bandar-bandar suci Mekah dan
Madinah, Jerusalem memegang tempat yang istimewa di tengah-tengah dunia
Islam. Dome of the Rock dibina di tempat dari mana Nabi Muhammad saw naik
ke syurga pada perjalanan malam beliau yang terkenal, dan umat Islam asalnya
dihadapi Jerusalem dalam solat (hari ini mereka berpaling ke Mekah). Kristian
juga memegang Jerusalem suci sebagai tapak penyaliban Yesus Kristus. Arab
Kristian dan Muslim berperang bersama-sama dalam pertahanan Yerusalem
terhadap pencerobohan Zionis.
39 The 1948 Arab-Israeli War. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

Battle of Jerusalem boleh dipecahkan kepada empat fasa yang berbeza.

Peringkat pertama adalah salah satu pertempuran jalanan antara orang Arab dan
Yahudi. Ia bermula pada bulan Disember 1947 dan berakhir dengan bermulanya
perang Mei 1948. Resolusi PBB partition mendorong fasa ini permusuhan, yang
dicirikan oleh rusuhan kerap dan pertempuran tempatan. Fasa kedua bermula
apabila militia Yahudi menyerang Kota Lama pada April 1948 dan berlangsung
sehingga kemasukan Legion Arab ke Jerusalem pada 18 Mei. Satu gencatan
senjata berkuat kuasa antara orang Arab dan Yahudi pada Mei 2, dan sepatutnya
kekal berkuatkuasa sehingga pemindahan British. Pada 7 Mei, gencatan senjata
yang sama telah dihuraikan termasuk penyingkiran tentera Yahudi, yang pada
masa itu diduduki sektor Arab bandar. Militia Yahudi tidak mematuhi gencatan
senjata, dan seterusnya dikawal banyak Yerusalem apabila mandat British tamat
pada 15 Mei. Ini adalah satu pelanggaran terang-terangan pelan partition, yang
ditetapkan Baitulmuqaddis sebagai pusat zon Bangsa-Bangsa khas Amerika.
Walaupun cabaran besar tentera operasi sedemikian dibentangkan, Raja
Abdullah berkeras menghantar Legion Arab untuk mempertahankan Yerusalem.
Apabila Legion Arab memasuki Kota Lama pada 18 Mei, 1948, bermula fasa
ketiga Pertempuran Jerusalem, Israel sudah berakar umbi. Malah, pada hari-hari
sebelumnya mereka telah menyerang poket rintangan Arab dalam usaha untuk
melengkapkan penyitaan mereka Baitulmuqaddis. Pertempuran sengit tercetus
apabila angkatan Hashimiah memasuki kota, lagi Legion Arab terlatih berjaya
mendapat kelebihan dengan cepat. Selepas sepuluh hari pertempuran berat,
Jordan dihalakan tentera Yahudi dari Kota Lama.
Jordan tentera juga mengambil kedudukan yang kukuh di Latrun, memotong
jalan utama yang menghubungkan Baitulmuqaddis dengan Jaffa dan Tel Aviv.
Semasa Pertempuran Latrun, kuasa Israel 6500 lelaki tidak mampu untuk
memecahkan melalui kuasa Jordan hanya 1200 mempertahankan akses barat ke
bandar. Israel, bagaimanapun, berjaya untuk membina dan mempertahankan
jalan menengah (Jalan Burma) ke bandar, sekali gus mendapatkan
Baitulmuqaddis Barat. Pada 11 Jun, gencatan senjata telah dipersetujui, dan
permusuhan terhenti selama hampir sebulan. Kebuntuan telah dicapai, dengan
orang-orang Yahudi mengawal Baitulmuqaddis Barat dan Legion Arab
mempertahankan Bandar Lama dan suku bersebelahan Arab di Baitulmuqaddis
Timur.
Pada awal bulan Julai, Israel melancarkan serangan yang ditentukan untuk
menguasai Jerusalem Timur, tetapi mereka tidak dapat menembusi pertahanan
degil Legion Arab. Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) mengenakan
gencatan senjata kedua pada 19 Julai, 1948. Angkatan Hashimiah telah berjaya
mempertahankan tapak suci dari Israel. Walaupun berjuang pertempuran sengit
untuk melindungi bandar, tentera Jordan membuat setiap usaha untuk
mencegah kerosakan kepada tempat-tempat suci, sekali gus memelihara mereka
untuk generasi akan datang. 1948 Perang Arab-Israel berakhir pada pertengahan
1949, sebagai satu siri perjanjian gencatan senjata telah ditandatangani antara
pihak Arab dan Israel di Rhodes. Jordan tidak mengambil bahagian dalam
Persidangan Rhodes, tetapi menyimpulkan gencatan senjata dengan Israel terus
di atas tanah.40
40 The Arab Legion and the Defense of Jerusalem. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

Penyatuan Dua Tebing

Hasilnya perang, ramai orang Arab Palestin dari kawasan yang dikawal oleh
Jordan mendapati bahawa kesatuan dengan Jordan adalah penting untuk
pemeliharaan kawalan Arab sejak "West Bank" wilayah yang telah tidak jatuh
kepada Israel. Oleh itu, pada bulan Disember 1948, sekumpulan pemimpin
ternama dan Palestin dari Tebing Barat mengadakan satu persidangan bersejarah
di Jericho, di mana mereka dipanggil untuk Raja Abdullah mengambil langkah
segera untuk menyatukan dua bank Yordan ke negeri tunggal di bawah
kepimpinan beliau.
Pada 11 April, 1950, pilihan raya diadakan untuk baru Jordan parlimen di mana
orang Arab Palestin di Tebing Barat telah sama-sama diwakili. Tiga belas hari
kemudian, Parlimen sebulat suara meluluskan usul untuk menyatukan kedua-dua
tebing Sungai Jordan, perlembagaan mengembangkan Kingdom Hashimiah
Jordan untuk melindungi apa yang telah meninggalkan wilayah Arab Palestin
daripada pengembangan lanjut Zionis.
United Hashimiah Jordan sekarang termasuk hampir satu dan setengah juta
orang, lebih daripada setengah juta daripada mereka adalah pelarian yang diusir
dari Yahudi diduduki Palestin. Semua secara automatik menjadi warganegara
Jordan, hak yang mula-mula ditawarkan pada bulan Disember 1949 kepada
semua rakyat Palestin yang ingin menuntut. Walaupun Liga Arab menentang
rancangan ini, dan tiada kerajaan Arab lain diikuti membawa Jordan, United
Hashimiah menawarkan kemungkinan kehidupan normal bagi ramai orang yang
akan sebaliknya kekal pelarian bernegara.41
Kesimpulan
Kandungan dan cadangan kedua-dua Deklarasi Balfour pada tahun 1917 dan
Persidangan Keamanan Paris, tahun 1919, yang kemudiannya diakhiri dengan
menandatangani Perjanjian Versailles, adalah subjek perbincangan intensif oleh
kedua-dua Zionis dan delegasi Arab, dan proses rundingan dilaporkan secara
meluas di kedua-dua komuniti. Khususnya, keruntuhan Empayar Uthmaniyyah,
membawa kepada akujanji oleh kuasa menang, kebanyakannya Great Britain dan
Perancis, untuk menganggap 'misi suci tamadun' dalam vakum kuasa di Timur
Tengah. Bawah Deklarasi Balfour, tanah air bagi orang-orang Yahudi itu akan
diwujudkan di Palestin. Prinsip penentuan sendiri disahkan oleh Liga Bangsabangsa tidak akan digunakan untuk Palestin, memandangkan penolakan yang
diramal oleh orang Zionisme, yang British ditaja. Ini perkiraan selepas WW1 bagi
kedua-dua masyarakat Arab Palestin dan lain-lain yang membawa kepada
'radikal' dunia Arab.
Pada 1 Mac, yang kematian di Tel Hai Yusuf Trumpeldor di tangan kumpulan satu
Syiah dari Lubnan Selatan, disebabkan kebimbangan yang mendalam di
kalangan pemimpin Zionis, yang dibuat banyak permintaan kepada pentadbiran
Mandat itu untuk menangani keselamatan yang Yishuv ini dan melarang seorang
awam pro-Syria perhimpunan. Kebimbangan mereka sebahagian besarnya
berdiskaun, bagaimanapun, oleh Ketua Pegawai Pentadbiran Ketua Louis Bols,
Gabenor Sir Ronald Storrs dan Ketua Edmund Allenby, walaupun amaran
41 Unification of the Two Banks. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

daripada Presiden Dunia Zionis Sedunia Dr Chaim Weizmann bahawa "Pogrom di

udara", disokong oleh penilaian disediakan untuk Storrs.
Communiqu telah dikeluarkan mengenai masalah diramalkan antara Arab, Arab
dan Yahudi. Untuk Weizmann ini mengingatkan arahan bahawa jeneral Rusia
telah dikeluarkan pada malam pembunuhan beramai-ramai. Dalam pada itu,
jangkaan tempatan telah dinaikkan ke padang oleh deklarasi Kongres Syria pada
7 Mac kemerdekaan Syria dan Palestin , dengan Faisal sebagai raja.
Storrs mengeluarkan amaran kepada pemimpin Arab, tetapi tenteranya
termasuk hanya 188 anggota polis. Turki Ottoman biasanya mengerahkan
beribu-ribu askar dan juga meriam untuk menjaga ketenteraman di jalan-jalan
sempit Baitulmuqaddis semasa Nabi Musa perarakan. Pemimpin Zionis meminta
bahawa pihak berkuasa British membenarkan mempersenjatai pembela Yahudi
untuk membentuk untuk kekurangan tentera yang mencukupi. Walaupun
permintaan ini telah ditolak, Ze'ev Jabotinsky, bersama-sama dengan Pinhas
Rutenberg, mengetuai satu usaha secara terbuka melatih sukarelawan Yahudi
dalam mempertahankan diri, satu usaha yang Suruhanjaya Zionis disimpan
dimaklumkan British. Ramai mereka ahli Maccabi kelab sukan dan sebahagian
daripada mereka veteran Legion Yahudi, bulan mereka latihan yang sebahagian
besarnya terdiri daripada kalistenik dan tangan untuk memerangi tangan dengan
batang. Pada akhir Mac, kira-kira 600 telah dikatakan melaksanakan latihan
ketenteraan setiap hari di Jerusalem. Jabotinsky dan Rutenberg juga mula
menganjurkan koleksi senjata.
Rujukan
World War I: Ottoman Empire. Retrieved October 2, 2012 from
http://histclo.com/essay/war/ww1/cou/w1c-tur.html
The Great Arab Revolt. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html
The Clash of Promises and Interests. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html
The Making of Transjordan. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html
The Tragedy of Palestine. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html
The 1948 Arab-Israeli War. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html
The Arab Legion and the Defense of Jerusalem. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html
Unification of the Two Banks. Retrieved October 2, 2012 from
http://www.kinghussein.gov.jo/his_arabrevolt.html

Bab 6 Sistem Mandat di Timur Tengah

Pengenalan
Pemisahan Empayar Uthmaniyyah
Pembahagian Empayar Uthmaniyyah (30 Oktober 1918 - 1 November 1922)
adalah satu peristiwa politik yang berlaku selepas Perang Dunia I. gagasan besar
wilayah dan rakyat yang dahulunya diperintah oleh Sultan Empayar
Uthmaniyyah telah dibahagikan kepada beberapa negara baru. 42
Pembahagian telah dirancang dari awal perang, 43 walaupun lawan itu Empayar
Uthmaniyyah itu, dipanggil pihak Berikat, tidak bersetuju lebih bercanggah
mereka selepas perang matlamat dan membuat beberapa perjanjian dua dan
tiga.44 Selepas pendudukan Istanbul oleh tentera British dan Perancis pada
November,
1918,
kerajaan
Uthmaniyyah
runtuh
sepenuhnya
dan
menandatangani Perjanjian Svres pada tahun 1920. Walau bagaimanapun,
Perang Kemerdekaan Turki memaksa bekas Berikat untuk kembali ke meja
rundingan sebelum perjanjian boleh diratifikasi. Pihak Berikat dan Grand
Perhimpunan Kebangsaan Turki menandatangani dan mengesahkan Perjanjian
baru Lausanne pada tahun 1923, menggantikan Perjanjian Svres dan solidifying
kebanyakan isu-isu wilayah. Salah satu isu yang tidak dapat diselesaikan
kemudian dirundingkan di bawah Liga Bangsa-bangsa (lihat Mosul (1925).
Pembahagian yang dibawa penciptaan dunia moden Arab dan Republik Turki.
Liga Bangsa-bangsa yang diberi mandat Perancis ke atas Syria dan Lubnan dan
42 Roderic H. Davison; Review "From Paris to Svres: The Partition of the
Ottoman Empire at the Peace Conference of 1919-1920" by Paul C. Helmreich in
Slavic Review, Vol. 34, No. 1 (Mar., 1975), pp. 186-187
43 Paul C. Helmreich, From Paris to Svres: The Partition of the Ottoman Empire
at the Peace Conference of 1919-1920 (Ohio University Press, 1974) ISBN 08142-0170-9
44 Herbert Henry Asquith, (1923) The Genesis of the War. p. 82

diberikan mandat United Kingdom seluruh Mesopotamia dan Palestin (yang

kemudiannya terbahagi kepada dua kawasan: Palestin dan Transjordan).
Sebahagian daripada Empayar Uthmaniyyah di Semenanjung Arab menjadi
bahagian apa hari ini Arab Saudi dan Yaman.
Gambaran keseluruhan
Empayar Uthmaniyyah telah menjadi negeri terkemuka Islam dari segi
geopolitik, budaya dan ideologi. Pembahagian Empayar Uthmaniyyah membawa
kepada peningkatan dalam "Timur Tengah" kuasa-kuasa Barat seperti Britain dan
Perancis. Rintangan terawal kepada pengaruh kuasa-kuasa ini datang dari
pergerakan kebangsaan Turki [petikan diperlukan], dan menjadi lebih meluas di
Timur Tengah selepas Uthmaniyyah selepas Perang Dunia II.
Partition telah dirancang oleh kuasa-kuasa Barat dalam beberapa perjanjian
mengenai Empayar Uthmaniyyah yang dibuat semasa perang oleh pihak Berikat.
The dibahagikan British dan Perancis bahagian timur Timur Tengah (juga
dipanggil "Greater Syria") di antara mereka dengan Perjanjian Sykes-Picot.
Perjanjian rahsia lain telah diakhiri dengan Itali dan Rusia (lihat peta). 45 Deklarasi
Balfour menggalakkan pergerakan Zionis antarabangsa untuk menolak tanah air
Yahudi di wilayah Palestin, yang merupakan tapak Kerajaan purba Israel dan
pada masa yang mempunyai penduduk minoriti yang signifikan Yahudi
berkenaan dengan majoriti penduduk Arab-Islam. Rejim tsaris juga mempunyai
perjanjian perang dengan kelulusan antara dua negara Triple pada pembahagian
Empayar Uthmaniyyah tetapi selepas Revolusi Rusia. Rusia tidak mengambil
bahagian dalam pembahagian sebenar.
Negeri Arab Moden
Perjanjian Svres secara rasmi mengakui Liga baru Bangsa mandat di Timur
Tengah, kebebasan Yaman, dan kedaulatan British ke atas Cyprus.
Mandat Perancis
Syria dan Lubnan menjadi naungan Perancis (nipis menyamar sebagai Mandat
Liga Bangsa-Bangsa).
Mandat Lubnan
Lubnan yang lebih besar (Greater Lebanon) adalah nama wilayah yang dicipta
oleh Perancis. Ia adalah pelopor moden Lebanon. Ia wujud antara 1 September
1920 dan 23 Mei 1926. Perancis mengukir wilayahnya dari jisim tanah Levantine
(mandat oleh Liga Bangsa-bangsa) dalam usaha untuk mewujudkan "syurga
selamat" untuk penduduk Kristian Maronite. Maronit mendapat pemerintahan
sendiri dan dijamin kedudukan mereka di Lubnan bebas pada tahun 1943.
Mandat British
Iraq dan Palestin menjadi British mandat wilayah, dengan salah satu daripada
anak-anak Sheriff Hussein, Faisal, dipasang sebagai Raja Iraq. Palestin telah
berpecah pada separuh, dengan separuh timur menjadi Transjordan untuk
menyediakan takhta untuk lain Hussein anak, Abdullah. Separuh barat Palestin
telah diletakkan di bawah pentadbiran British secara langsung, dan penduduk
Yahudi telah dibenarkan untuk meningkatkan, pada mulanya di bawah
perlindungan British. Kebanyakan semenanjung Arab jatuh kepada sekutu lain
British, Ibn Saud, yang menciptakan Kerajaan Arab Saudi pada tahun 1932.
45 P. Helmreich, From Paris to Svres (Ohio State University Press, 1974)

Mandat Mesopotamia
Kerajaan Iraq di bawah Pentadbiran British atau Mandatori Iraq (Bahasa Arab:
Al-Antidab Al-Britaniy 'Ala Al-' Iraq) telah diwujudkan di
bawah Liga Bangsa Kelas Satu mandat di bawah Perkara 22 dan diamanahkan
kepada Britain, apabilaEmpayar Uthmaniyyah telah dibahagikan pada bulan
Ogos 1920 oleh Perjanjian Svres, berikutan Perang Dunia I. anugerah ini telah
disediakan pada 25 April, 1920, di persidangan di San Remo Itali. Perancis
menguasai Mandat Syria dan Lubnan.
Faisal ibn Husayn, yang telah mengisytiharkan Raja Syria oleh Kongres
Kebangsaan Syria di Damsyik Mac 1920, telah diusir oleh Perancis pada Julai
tahun yang sama. Faisal kemudian diberikan oleh wilayah British ke atas Iraq,
untuk memerintah sebagai kerajaan, dengan RAF British mengekalkan kawalan
tentera yang tertentu, walaupun de facto; wilayah kekal di bawah Mandat British
sehingga tahun 1932.46
Kerajaan awam Iraq selepas perang diketuai asalnya oleh Pesuruhjaya Tinggi, Sir
Percy Cox, dan timbalannya, Kolonel Arnold Wilson. Balas dendam British selepas
pembunuhan seorang pegawai British di Najaf gagal untuk memulihkan
ketenteraman. British pentadbiran terpaksa lagi akan ditubuhkan di Wilayah
Kurdistan di Iraq. Masalah yang paling ketara yang dihadapi oleh British adalah
kemarahan yang semakin meningkat daripada nasionalis, yang merasa
dikhianati diberi status mandat. Dengan mandat ini, orang Kurd juga kehilangan
tanah pusaka mereka dan telah digabungkan untuk menampung kepentingan
British. Ini juga merupakan kes di Kurd Turki, Iran dan Syria.
Isu Mosul
Great Britain dan Turki mempertikaikan kawalan bekas Uthmaniyyah wilayah
Mosul pada tahun 1920-an. Di bawah Perjanjian 1923 Lausanne Mosul jatuh di
bawah Mandat British Mesopotamia, tetapi baru republik Turki mendakwa
wilayah sebagai sebahagian daripada kawasan tengah bersejarah. A-League tiga
orang Bangsa-Bangsa jawatankuasa pergi ke rantau ini pada tahun 1924 untuk
mengkaji kes itu dan pada tahun 1925 mengesyorkan rantau ini kekal
disambungkan ke Iraq, dan bahawa UK harus memegang mandat untuk 25 tahun
lagi, untuk memastikan hak autonomi Kurdis penduduk. Turki menolak keputusan
ini. Walau bagaimanapun, Britain, Iraq dan Turki membuat perjanjian pada 5 Jun
1926, yang kebanyakannya diikuti keputusan Majlis Liga. Mosul tinggal di bawah
Mandat British Mesopotamia sehingga Iraq telah diberikan kemerdekaan pada
tahun 1932 oleh menggesa Raja Faisal, walaupun British mengekalkan pengkalan
tentera dan hak transit untuk tentera mereka di negara ini.
Mandat Palestin
Penyerahan Baitulmuqaddis kepada British pada 9 Disember 1917 selepas
Pertempuran artikel Jerusalem.Main: Mandat British Palestin dan Pemberontakan
Arab. Semasa perang, Britain dibuat tiga janji yang bercanggah mengenai nasib
akhirnya Palestin. Britain telah berjanji, melalui pegawai perisikan British TE
Lawrence (aka: Lawrence of Arabia), kemerdekaan untuk negara Arab bersatu
yang meliputi kebanyakan Timur Tengah Arab dalam pertukaran untuk sokongan
Arab British semasa perang. Britain juga telah berjanji untuk mencipta dan
memupuk rumah kebangsaan Yahudi dalam Deklarasi Balfour pada tahun 1917.
Akhir sekali, British berjanji melalui Surat Menyurat Hussein-McMahon bahawa
46 Ethnicity, State Formation, and Conscription in Postcolonial Iraq: The Case of
the Yazidi Kurds of Jabal Sinjar. JSTOR

keluarga Hashimiah akan mempunyai ketuanan ke atas tanah yang paling di

rantau ini sebagai balasan untuk sokongan mereka dalam Pemberontakan Besar
Arab.
Pemberontakan
Arab,
yang
sebahagian
dirancang
oleh
Lawrence,
mengakibatkan angkatan tentera British bawah General Allenby mengalahkan
tentera Uthmaniyyah pada tahun 1917 dan menduduki Palestin dan Syria. Tanah
itu ditadbir oleh British bagi baki perang.
United Kingdom telah diberikan kawalan Palestin oleh Persidangan Damai
Versailles yang menubuhkan Liga Bangsa pada tahun 1919. Herbert Samuel,
Postmaster bekas Ketua dalam kabinet British yang memainkan peranan penting
dalam merangka Deklarasi Balfour, telah dilantik sebagai Pesuruhjaya Tinggi
pertama di Palestin. Pada tahun 1920 di persidangan San Remo, di Itali, mandat
Liga Bangsa-Bangsa atas Palestin telah ditugaskan ke Britain. Pada tahun 1923,
Britain memindahkan sebahagian daripada Bukit Golan Mandat Perancis Syria,
dalam pertukaran bagi rantau Metula.
Kemerdekaan Pergerakan
Apabila Uthmaniyyah bertolak, Arab mengisytiharkan sebuah negara yang
merdeka di Damsyik, tetapi terlalu lemah, ketenteraan dan ekonomi, untuk
menentang kuasa-kuasa Eropah lama, dan Britain dan Perancis sahaja
ditubuhkan semula kawalan.
Pada tahun 1920-an dan '30s Iraq, Syria dan Mesir berpindah ke arah
kemerdekaan, walaupun pihak British dan Perancis tidak rasmi berlepas rantau
ini sehingga selepas Perang Dunia II. Tetapi di Palestin, angkatan bercanggah
nasionalisme Arab dan Zionisme mencipta situasi di mana British tidak dapat
menyelesaikan atau membebaskan diri daripada. Kebangkitan kuasa Adolf Hitler
di Jerman mencipta segera baru dalam usaha Zionis untuk mewujudkan sebuah
negara Yahudi di Palestin. (Untuk akaun terperinci ini, lihat konflik Israel-Palestin
dan Sejarah Palestin).
Anatolia
Russia, British, Itali, Perancis, Greek, Armenia dan Turki semua membuat
tuntutan ke Anatolia, berdasarkan berkubang janji perang, tindakan ketenteraan,
perjanjian rahsia, dan perjanjian.
Rusia
Rejim tsaris mahu menggantikan penduduk Islam Anatolia Utara dan Istanbul
dengan peneroka Cossack. [Nama diperlukan] Pada bulan Mac, 1915, Menteri
Luar Sergey Sazonov memberitahu British Duta George Buchanan dan Perancis
Duta Maurice Palologue bahawa penyelesaian pascaperang berkekalan
menuntut pemilikan Rusia "bandar Constantinople, pantai barat Bosporus, Laut
Marmara, dan Dardanelles, serta Thrace selatan sehingga ke barisan EnosMidia", dan "sebahagian pantai Asiatic antara Bosphorus, Sungai Sakarya, dan
titik ditentukan di pantai Teluk Izmit. " 47 Perjanjian Constantinople telah dibuat
awam oleh Izvestiya akhbar Rusia pada bulan November 1917, untuk

47 Armenia on the Road to Independence, 1967, pg. 59

mendapatkan sokongan ramai Armenia bagi revolusi. 48 Walau bagaimanapun ,

revolusi Rusia mengambil Rusia keluar pelan rahsia.
United Kingdom
British kawalan dicari sepanjang selat Marmara, dan menduduki Istanbul
(bersama-sama dengan Perancis) dari November 13, 1918 September 23, 1923.
Selepas Perang Turki Kemerdekaan dan menandatangani Perjanjian Lausanne,
tentera meninggalkan bandar.
Itali
Di bawah Perjanjian 1917 Saint-Jean-de-Maurienne antara Perancis, Itali dan
United Kingdom, Itali adalah untuk menerima semua Anatolia barat daya kecuali
rantau Adana, termasuk zmir. Walau bagaimanapun, pada tahun 1919 Perdana
Menteri Yunani Eleftherios Venizelos, memperolehi kebenaran Persidangan
Keamanan Paris, 1919 untuk menduduki zmir, mengatasi peruntukan perjanjian.
Perancis
Askar penjajah Perancis bergambar dengan tahanan Turki Antep.Under Perjanjian
rahsia Sykes-Picot 1916, Hatay Perancis yang diperolehi, Lebanon dan Syria dan
menyatakan keinginan untuk bahagian Selatan-Timur Anatolia. Perjanjian 1917
St-Jean-de-Maurienne antara Perancis, Itali dan United Kingdom diperuntukkan
Perancis rantau Adana.
Tentera Perancis bahagian diduduki Anatolia 1919-1921, termasuk lombong
arang batu, landasan keretapi, pelabuhan Laut Hitam Zonguldak dan Karadeniz
Ereli, stanbul (bersama-sama dengan British), Uzunkpr di Timur Thrace dan
rantau Cilicia. Perancis akhirnya berundur dari semua kawasan-kawasan ini,
selepas Accord Ankara, Gencatan Senjata Mudanya, Perjanjian Ankara dan
Perjanjian Lausanne. Konflik-konflik ini juga dipanggil perang Cilicia (Perancis: La
guerre en Cilicie, Turki: Gney Cephesi - depan selatan).

Greece
Cadangan Yunani ke Persidangan Keamanan Paris
Greece mengikut Perjanjian Berikat SvresThe barat, terutamanya British
Perdana Menteri David Lloyd George, yang dijanjikan Greece keuntungan wilayah
pada perbelanjaan Empayar Uthmaniyyah jika Greece memasuki peperangan di
sebelah Bersekutu. Wilayah-wilayah yang dijanjikan termasuk timur Thrace,pulau Imbros (Gkeada) dan Tenedos (Bozcaada), dan bahagian barat Anatolia
sekitar bandar zmir.
Pada bulan Mei 1917, selepas buangan Constantine, Greek perdana menteri
Eleuthrios Venizelos kembali ke Athens dan bersekutu dengan kelulusan antara
dua negara itu. Angkatan tentera Yunani (walaupun dibahagikan antara
penyokong pemerintahan beraja dan penyokong Venizelos) mula untuk
mengambil bahagian dalam operasi ketenteraan terhadap tentera Bulgaria di
sempadan. Tahun yang sama, zmir telah berjanji untuk Itali di bawah Perjanjian
Saint-Jean-de-Maurienne antara Perancis, Itali dan United Kingdom.

48 Richard G. Hovannisian, The Republic of Armenia.

Pada Persidangan 1918 Keamanan Paris, berdasarkan janji-janji perang, Venizelos

melobi keras untuk Hellas diperluas (Idea Megali) yang akan merangkumi
komuniti besar Yunani di Utara Epirus, Thrace (termasuk Constantinople) dan
Asia Minor. Dalam tahun 1919, walaupun pembangkang Itali, beliau mendapat
kebenaran Persidangan Keamanan Paris, 1919 untuk Greece untuk menduduki
zmir.
Republik Kaukasia Barat Selatan
Republik Kaukasia Barat Selatan adalah sebuah entiti yang ditubuhkan di wilayah
Rusia pada tahun 1918, selepas pengunduran tentera Uthmaniyyah kepada
Perang Dunia I sempadan pra-akibat Gencatan Senjata Mudros. Ia telah kerajaan
sementara nominal bebas yang diketuai oleh Fakhr al-Din Pirioghlu dan
berpangkalan di Kars.
Selepas berjuang tercetus antara ia dan kedua-dua Georgia dan Armenia,
Pesuruhjaya Tinggi British, Laksamana Somerset Arthur Gough-Calthorpe Kars
diduduki pada April 19, 1919, menghapuskan parlimen dan menangkap 30
anggota kerajaan. Beliau diletakkan wilayah Kars di bawah pemerintahan
Armenia.
Armenia
Cadangan Armenia untuk Persidangan Keamanan Paris
Armenia Wilsonian mengikut Perjanjian SvresIn tahun kemudian perang,
Armenia menubuhkan sebuah kerajaan sementara, maka sebuah republik.
Konflik ketenteraan antara Turki dan Armenia kedua-dua semasa dan selepas
perang akhirnya menentukan sempadan negeri Armenia.
Pentadbiran Armenia Barat dan Tentera Armenia
Pada bulan April, 1915, Rusia menyokong penubuhan kerajaan sementara
Armenia bawah gabenor Aram Manukian, pemimpin Rintangan Van. Gerakan
pembebasan kebangsaan Armenia berharap Armenia boleh dibebaskan daripada
rejim Uthmaniyyah dalam pertukaran untuk membantu tentera Rusia. Walau
bagaimanapun, rejim tsaris mempunyai perang perjanjian rahsia dengan
kelulusan antara dua negara Triple tentang nasib akhirnya wilayah Anatolia
beberapa.49 Rancangan-rancangan ini telah dibuat awam oleh revolusioner pada
tahun 1917 untuk mendapatkan sokongan ramai Armenia. 50
Sementara itu, kerajaan sementara telah menjadi lebih stabil, sebagai lebih
Armenia berpindah ke wilayahnya. Pada tahun 1917, 150,000 Armenia berpindah
ke wilayah-wilayah Erzurum, Bitlis, mus dan Van. 51 Dan Armen Garo (dikenali
sebagai Karekin Pastirmaciyan) dan lain-lain pemimpin Armenia meminta
sepenuh Armenia di teater Eropah akan dipindahkan ke hadapan Kaukasia .
Revolusi Rusia kiri depan di timur Turki dalam keadaan fluks. Pada Disember
1917, gencatan senjata telah ditandatangani oleh wakil daripada Empayar
49 Armenia on the Road to Independence, 1967, p. 59.
50 Richard G. Hovannisian, The Republic of Armenia.
51 Richard G. Hovannisian, The Armenian People from Ancient to Modern Times:
Foreign Dominion to Statehood: The Fifteenth...

Uthmaniyyah dan Transcaucasian Commissariat. Walau bagaimanapun, Empayar

Uthmaniyyah mula untuk mengukuhkan Tentera Ketiga di hadapan timur.
Pertempuran bermula pada pertengahan bulan Februari 1918. Armenia, di bawah
tekanan berat dari tentera Uthmaniyyah dan irregulars Kurdish, telah dipaksa
untuk menarik balik dari Erzincan ke Erzurum dan kemudian ke Kars, akhirnya
memindahkan walaupun bahawa bandar pada 25 April. Sebagai tindak balas
kepada kemajuan Uthmaniyyah, Commissariat Transcaucasian berkembang
menjadi singkat Transcaucasian Persekutuan; disintigration mengakibatkan
Armenia membentuk Republik Demokratik Armenia pada mei 30, 1918.
Perjanjian Batum, yang ditandatangani pada 4 Jun, mengurangkan republik
Armenia ke kawasan hanya 11.000 km persegi.
Wilsonian Armenia
Pada Persidangan Keamanan Paris, 1919, Diaspora Armenia dan Persekutuan
Armenia Revolusi berhujah bahawa Sejarah Armenia, rantau yang kekal di luar
kawalan Empayar Uthmaniyyah 1915-1918, perlu menjadi sebahagian daripada
Republik Demokratik Armenia. Bertengkar dari prinsip di Woodrow Wilson "Empat
belas Tempat" ucapan, Diaspora Armenia berhujah Armenia mempunyai
"keupayaan untuk mengawal rantau ini", berdasarkan kawalan Armenia
ditubuhkan selepas Revolusi Rusia. Armenia juga berhujah bahawa penduduk
dominan di rantau ini telah menjadi lebih Armenia sebagai penduduk Turki telah
berpindah ke wilayah-wilayah barat. Tambah Boghos Nubar, presiden Perwakilan
Kebangsaan Armenia: "Di Caucasus, di mana, tanpa menyebut Armenia 150,000
dalam Tentera Imperial Rusia, lebih daripada 40,000 sukarelawan mereka
menyumbang kepada pembebasan sebahagian daripada vilayets Armenia, dan
di mana , di bawah arahan pemimpin mereka, Antranik dan Nazerbekoff, mereka,
semata-mata di kalangan orang-orang Caucasus, yang ditawarkan penentangan
terhadap tentera Turki, dari awal penarikan balik Bolshevist kanan sehingga
menandatangani gencatan senjata. "52
President Wilson diterima hujah Armenia untuk melukis sempadan dan menulis:
"dunia menjangka mereka (Armenia), bahawa mereka memberi galakan setiap
dan membantu dalam kuasa mereka kepada orang-orang pelarian Turki yang
mungkin keinginan untuk kembali ke bekas rumah mereka di daerah-daerah of
Trebizond, Erzerum, Van dan Bitlis mengingat bahawa orang-orang ini, juga, telah
mengalami banyak. "53 persidangan bersetuju dengan cadangan beliau bahawa
Republik Demokratik Armenia harus berkembang ke hari ini timur Turki.
Republik Turki
Antara 1918 dan 1923, pergerakan rintangan Turki yang dipimpin oleh Mustafa
Kemal Atatrk memaksa Greek dan Armenia daripada Anatolia, manakala Itali
tidak pernah menubuhkan kehadiran. Revolusioner Turki juga ditindas Kurdish
cuba untuk menjadi bebas dalam tahun 1920-an. Selepas rintangan Turki
mendapat kawalan ke atas Anatolia, tidak ada harapan memenuhi syarat-syarat
Perjanjian Svres.
Sebelum
menyertai
Kesatuan
Soviet,
Republik
Demokratik
Armenia
menandatangani Perjanjian Alexandropol, pada 2 Disember 1920, bersetuju
52 letter to French Foreign Office - December 3, 1918
53 President Wilson's Acceptance letter for drawing the frontier given to the Paris
Peace Conference, Washington, November 22, 1920.

untuk sempadan semasa antara kedua-dua negara. Selepas itu Armenia menjadi
merupakan sebahagian daripada Kesatuan Soviet. Sempadan ini telah diratifikasi
lagi dengan Perjanjian Moscow (1921) yang Bolshevik diserah wilayah-wilayah
yang telah diduduki Kars, Idr, Ardahan, dan Artvin Turki ke Turki sebagai
pertukaran untuk rantau Adjara dengan modal Batumi.
Turki dan Kesatuan Soviet yang baru ditubuhkan, bersama-sama dengan Armenia
Republik Sosialis Soviet dan Republik Sosialis Soviet Georgia mengesahkan
Perjanjian Kars pada September 11, 1922, mewujudkan sempadan utara-timur
Turki dan membawa keamanan ke rantau ini. Akhirnya, Perjanjian Lausanne,
yang ditandatangani pada tahun 1923, secara rasmi berakhir semua
permusuhan dan membawa kepada penciptaan republik Turki moden.
Kesimpulan
Tempoh di bawah fokus dalam bab ini, yang telah berakhir dengan mengeluarkan
Kertas Putih MacDonald adalah titik perubahan dalam konflik Arab-Israel. Ia
bermula dengan menutup tirai pada politik gagal kerjasama dengan British dan
mencemar nama baik kepimpinan tradisional. Insiden Al-Buraq pada 1929
memuncak rasa tidak puas hati dan kekecewaan rakyat Palestin. Mereka juga
merupakan titik perubahan dalam sejarah Perjuangan Palestin dan pergerakan
kebangsaan. Insiden yang ditimbulkan cabaran yang serius kepada kepimpinan
tradisional dan politik. Mereka, lebih penting lagi, ditentukan terma baru
menentang dan menghadapi kedua-dua British dan Zionis. Tempoh berikutan AlBuraq yang dijalankan proses polarisasi politik dan kumpulan dalam kem Negara
Palestin. Pendekatan kepada isu perjuangan dan berurusan dengan British dan
Zionis umumnya. Pengucapan menjadi semakin konfrontasi dan melibatkan
orang ramai. Pembentukan Parti politik, seperti tempoh menjadi watak utama,
dicerminkan pelbagai politik dan ideologi berdiri dalam kem Palestin. Ia
ditubuhkan kenderaan utama melalui mana politik pelbagai kumpulan disalurkan
aktivisme mereka dan menggambarkan identiti politik mereka. Lebih penting
lagi, pihak-pihak yang dibantu dalam merentasi peranan utama dan aktivisme
pemimpin tradisional era pemberontakan kebangsaan. Kemudian, di sebalik
kesangsian awal politik mereka dan peranan mereka dalam mengetuai
perjuangan kebangsaan.
Insiden Al-Buraq pada 1929 menetapkan contoh untuk orang ramai
merintis perjuangan kebangsaan, yang menyerupai kebangkitan kebangsaan
1936-1939. Walau bagaimanapun pada skala yang lebih luas. Perkembangan
sebelum dan selepas insiden Al-Buraq ditanam benih bagi wabak
pemberontakan. Pengumpulan Kuantitatif biasanya membawa kepada lompatan
kualitatif. Rintangan Palestin dalam tempoh kebimbangan sentiasa dipengaruhi
oleh hubungan Palestin dengan rantau Arab melalui hakikat bahawa Pergerakan
Kebangsaan Palestin meningkat dan berkembang sebagai satu cabang Arab
gerakan pembebasan. Kegagalan itu Hashemites kedua-dua Iraq dan Transjordan
untuk mengekalkan Pergerakan Nasionalis Arab sebagai platform yang kukuh
untuk pergantungan Palestin dalam perjuangan mereka akan mempunyai kesan
yang serius.
Palestin mendapati diri mereka semakin terpaksa bergantung pada diri
mereka sendiri. Realiti ini dimanifestasikan sendiri jelas dalam wabak
pemberontakan kebangsaan yang terkenal. Palestin melaksanakan cara baru
perjuangan antara tahun 1936 dan 1939. kegagalan Palestin bergantung kepada
Gerakan Pembebasan Arab seolah-olah telah terganggu pemimpin Arab di
negara-negara jiran dan sekutu mereka dalam kepimpinan di Palestin. Angkaangka ini, yang bersama-sama bertindak dalam membawa kebangkitan di
peringkat dua berakhir, tidak membenarkan kebangkitan untuk mengenakan

terma aduan penyelesaian dengan British dasar. Dalam erti kata lain,
kebangkitan nasional, yang bertujuan untuk mencapai kemerdekaan, enggan
untuk membawa lebih daripada pelan sebuah partisyen pada tahun 1937 dan
Perbincangan Meja Bulat serta Kertas Putih pada tahun 1939. Mereka semua
telah ditentukan oleh kepentingan British dan direka untuk berkhidmat
kemusykilan British dan dasar Zionis.
Rujukan
Armenia on the Road to Independence, 1967, pg. 59
Herbert Henry Asquith, (1923) The Genesis of the War. p. 82
letter to French Foreign Office - December 3, 1918
P. Helmreich, From Paris to Svres (Ohio State University Press, 1974)
Paul C. Helmreich, From Paris to Svres: The Partition of the Ottoman Empire at
the Peace Conference of 1919-1920 (Ohio University Press, 1974) ISBN 08142-0170-9
President Wilson's Acceptance letter for drawing the frontier given to the Paris
Peace Conference, Washington, November 22, 1920.
Richard G. Hovannisian, The Armenian People from Ancient to Modern Times:
Foreign Dominion to Statehood: The Fifteenth...
Richard G. Hovannisian, The Republic of Armenia.
Roderic H. Davison; Review "From Paris to Svres: The Partition of the Ottoman
Empire at the Peace Conference of 1919-1920" by Paul C. Helmreich in
Slavic Review, Vol. 34, No. 1 (Mar., 1975), pp. 186-187

Bab 7 Pembentukan Negara Kebangsaan Yahudi

Pengenalan
Semasa Perang Dunia I
Pengaruh Perancis dan British dan kawalan (Perjanjian Sykes-Picot,
1916)
Deklarasi Balfour tahun 1917, yang menyokong penubuhan tanah air Yahudi
dalam Palestine.During Perang Dunia I, kebanyakan Yahudi menyokong Jerman
kerana mereka telah berjuang Russia yang dianggap sebagai musuh utama
orang-orang Yahudi '. Di Britain, kerajaan mencari sokongan Yahudi untuk usaha
perang untuk pelbagai sebab termasuk persepsi salah antisemitik "kuasa Yahudi"
atas pergerakan Young Empayar Uthmaniyyah Turki, 54 dan keinginan untuk
mendapatkan sokongan Amerika Yahudi untuk campur tangan Amerika Syarikat
(AS) bagi pihak Britain.
Terdapat sudah simpati untuk matlamat Zionisme dalam kerajaan British,
termasuk Perdana Menteri Lloyd George. 55 Pada lewat 1917, sebagai Tentera
British termasuk Legion Yahudi memandu Turki Selatan Syria. menteri Luar
British, Lord Balfour telah menghantar surat kepada Lord Rothschild. Surat
tersebut kemudiannya dikenali sebagai Deklarasi Balfour pada tahun 1917. Ia
menyatakan bahawa Kerajaan British "Pandangan dengan memihak penubuhan
di Palestin rumah nasional untuk orang Yahudi".
Pada tahun 1918 Chaim Weizmann, presiden Persekutuan Zionis British,
membentuk Suruhanjaya Zionis, yang pergi ke Palestin untuk menggalakkan
matlamat Zionis di sana.
Mandat British Palestin (1920-1948)
Lima Tahun
Mandat British (dalam pemerintahan kesan, British) Palestin, termasuk Deklarasi
Balfour, telah disahkan oleh Liga Bangsa-bangsa pada tahun 1922 dan berkuat
kuasa pada tahun 1923. Sempadan Palestin telah disediakan oleh British dan
pertama termasuk Jordan moden, yang telah dikeluarkan dari wilayah oleh
Churchill beberapa tahun kemudian. Britain menandatangani perjanjian
tambahan dengan Amerika Syarikat (yang tidak menyertai Liga Bangsa) di mana
Amerika Syarikat mengesahkan terma Mandat.
Pada tahun 1921, Suruhanjaya Zionis telah diberikan status rasmi sebagai Agensi
Yahudi untuk Palestin dalam Perkara 4 Mandat. Suatu tawaran untuk
mewujudkan Agensi Arab yang serupa telah ditolak oleh pemimpin-pemimpin
Arab Palestin.
Mandat dibenarkan Agensi Yahudi untuk menyelia imigresen Yahudi ke Palestin
dan pembelian tanah daripada Arab tempatan. Agensi Yahudi tidak lama lagi
beroperasi sebagai lengan kepimpinan Zionis. Ia berlari sekolah dan hospital, dan
kemudian membentuk sebuah militia, Haganah. Chaim Weizmann adalah
54 David Fromkin, A Peace to End All Peace, part VI pp. 253305
55 God, Guns and Israel, Jill Hamilton, UK 2004, Especially chapter 14.

pemimpin kedua-dua Pertubuhan Zionis dan Agensi Yahudi sehingga tahun 1929.
Agensi Yahudi diedarkan permit masuk kepada pendatang baru (nombor telah
ditetapkan oleh British) dan dana yang didermakan oleh orang Yahudi di luar
negara.
Dari tahun 1920, Leumi Va'ad (atau Yahudi Majlis Kebangsaan, atau JNC) adalah
institusi utama masyarakat Yahudi ("Yishuv") dalam Mandat British Palestin. Ia
telah dipilih secara demokratik dan dimasukkan bukan-Yahudi Zionis. Badan ini
berfungsi sebagai kerajaan maya bagi orang-orang Yahudi di Palestin. Jabatan
Politik JNC yang bertanggungjawab untuk hubungan dengan orang-orang Arab,
hubungan dengan Agensi Yahudi dan rundingan dengan pihak British. Sebagai
Yishuv meningkat, JNC yang pakai lebih banyak fungsi, seperti perkhidmatan
pendidikan, penjagaan kesihatan dan kebajikan, pertahanan dalaman dan hal
ehwal keselamatan.
Kebanyakan hasil yang dibangkitkan oleh Mandat datang dari minoriti Yahudi
tetapi telah dibelanjakan untuk membiayai pentadbiran British. Oleh itu, dengan
kebenaran British, Va'ad menaikkan cukai sendiri dan berlari perkhidmatan
bebas untuk penduduk Yahudi Pendidikan dan penjagaan kesihatan untuk orangorang Yahudi di Palestin berada dalam tangan pihak Zionis politik utama: Ketua
Zionis, Mizrahi dan Zionis Sosialis, dengan setiap perkhidmatan operasi bebas
dan (kecuali untuk Mizrahi) organisasi sukan yang dibiayai oleh cukai derma,
tempatan dan yuran. Pergerakan Zionis juga menubuhkan Universiti Hebrew di
Jerusalem dan Technion (universiti teknologi) di Haifa (kedua-dua 1925).
Dalam tempoh antara perang keseluruhannya, British, merayu kepada terma
Mandat, menolak prinsip pemerintahan majoriti atau apa-apa langkah lain yang
akan memberikan kawalan majoriti Arab ke atas kerajaan Palestin.
Antara tahun 1919 dan 1923, 40,000 Yahudi tiba di Palestin, terutamanya
melarikan diri kekacauan selepas revolusi Rusia (3 Aliyah). Banyak pendatang
menjadi dikenali sebagai "perintis" (halutzim), berpengalaman atau terlatih
dalam bidang pertanian dan mampu mewujudkan ekonomi berdikari. Lembah
Yizreel dan Hefer paya Plain telah dikeringkan dan ditukar kepada kegunaan
pertanian.
Kemunculan Nasionalisme Palestin dan sentimen anti-Yahudi, disuap oleh
keruntuhan kerajaan Arab Syria dan meningkat imigresen Yahudi membawa
kepada rusuhan Arab pada tahun 1920 dan 1921. Sebagai tindak balas, pihak
berkuasa British menggubal sistem kuota imigresen ke atas kaum Yahudi.
Pengecualian telah dibuat untuk orang-orang Yahudi dengan lebih 1,000 pound
tunai (kira-kira 100,000 pound pada kadar tahun 2000) atau profesional Yahudi
dengan lebih 500 pound. Serangan Arab di penempatan terpencil Yahudi dan
kegagalan British untuk melindungi mereka membawa kepada penciptaan
Haganah ("Pertahanan"), sebuah militia terutamanya sosialis Yahudi bawah
tanah khusus untuk mempertahankan penempatan Yahudi.
Menjelang 1923 bilangan Yahudi di Palestin telah mencapai 90,000. Antara tahun
1924 dan 1929, 82.000 lebih ramai orang Yahudi tiba (4 Aliyah), melarikan diri
antisemitism di Poland dan Hungary dan kerana Amerika Syarikat Akta Imigresen
1924 Yahudi yang kini disimpan di luar. Ketibaan baru termasuk banyak keluarga
kelas pertengahan yang berpindah ke bandar-bandar dan menubuhkan
perniagaan kecil dan bengkel walaupun kekurangan peluang ekonomi bermakna
bahawa kira-kira satu perempat kemudian meninggalkan Palestin.

1929 Palestin rusuhan (lihat juga Pembunuhan Hebron), yang diketuai Ze'ev
Jabotinsky untuk mewujudkan kumpulan sayap kanan militia dipanggil Irgun
Tzvai Leumi (Pertubuhan Kebangsaan Tentera, yang dikenali dalam bahasa Ibrani
oleh akronim "Etzel").56
Awal 1930an
Dengan imigresen buruh Arab ke Palestin Mandatori memuncak melalui tahun
1930-an, penganiayaan meningkat Yahudi Eropah membawa kepada
peningkatan yang ketara dalam imigresen Yahudi juga. Dengan kemunculan
rejim fasis seluruh Eropah, Yahudi kembali kepada yang bukan warganegara,
dilucutkan semua hak-hak sivil dan ekonomi dan tertakluk kepada penganiayaan
sewenang-wenangnya. Sebagai negara datang di bawah pemerintahan Nazi atau
menjadi sekutu Nazi (Bulgaria, Hungary, Romania, Croatia, Slovakia dan Slovenia
adalah sekutu Nazi) bilangan mereka yang ingin melarikan diri meningkat lebih.
Antara 1929 dan 1939, 250,000 orang-orang Yahudi tiba di Palestin (5 Aliyah).
Majoriti ini, 174,000, tiba antara tahun 1933 dan 1936, selepas mana imigresen
British semakin terhad. Migrasi sekali lagi kebanyakannya dari Eropah dan
termasuk profesional, doktor, peguam dan profesor dari Jerman.
Pada tahun 1933, pihak Nazi dirundingkan Perjanjian Ha'avara, di mana 50,000
orang Yahudi dan $ 100 juta aset mereka akan berpindah ke Palestin. Di Palestin,
Yahudi imigresen membantu ekonomi untuk berkembang. Dengan siapnya
pelabuhan di Haifa dan penapisan minyak, industri yang ketara telah ditambah
kepada ekonomi Palestin yang kebanyakannya pertanian. Dengan kuota
menguatkuasakan British dan keadaan di Eropah yang semakin terdesak, Yahudi
telah dipaksa untuk mengambil pendatang tanpa izin. Pendatang tanpa izin,
(Aliyah Bet atau "Ha'apalah") telah dianjurkan oleh Bet Le'aliyah Mossad, dan
Irgun. Pelarian Yahudi tiba secara rahsia oleh laut, atau, sebahagian kecilnya,
darat melalui Syria. Sebagai tindak balas, satu siri rusuhan ganas Arab tercetus
pada tahun 1933.
Pemberontakan Arab (1936-1939)
Peningkatan imigresen Yahudi menyumbang kepada Pemberontakan besarbesaran Arab di Palestin (1936-1939), kebangkitan sebahagian besarnya
nasionalis yang diarahkan di menamatkan pemerintahan British. British
bertindak balas dengan Suruhanjaya Peel (1936-1937), yang mencadangkan
bahawa wilayah eksklusif Yahudi diwujudkan di Galilee dan bersama-sama
banyak pantai barat (memerlukan pengusiran seramai 200,000 orang Arab)
selebihnya menjadi kawasan yang eksklusif Arab. Pendapat Yahudi telah
dibahagikan kepada merit skim ini, tetapi ia telah ditolak sekeras-kerasnya oleh
orang Arab Palestin dan, dalam ketiadaan sokongan Yahudi yang kukuh, akhirnya
ditinggalkan oleh British sebagai tidak boleh dilaksanakan. 57
Suruhanjaya Woodhead (1938) melaporkan bahawa Suruhanjaya Peel adalah
tidak boleh dilaksanakan dan disyorkan menubuhkan kecil zon Arab dan Yahudi,
tetapi rancangan ini telah ditolak oleh kedua-dua orang Arab dan Yahudi. 20
tahun kemudian, pemimpin Agensi Yahudi, David Ben-Gurion menulis: "Kalaulah
56 Palestine Royal Commission, (Peel report) p. 172
57 Palestine: Retreat from the Mandate, The making of British Policy, 19361945
by Michael Cohen, New York 1979 Chapter 3

partition (merujuk kepada pelan Suruhanjaya Peel partition) telah dijalankan,

sejarah orang-orang kita akan telah berbeza dan enam juta orang Yahudi di
Eropah tidak akan telah membunuh kebanyakan mereka akan berada di Israel." 58
Ben-Gurion menyahut Pemberontakan Arab dengan dasar" Havlagah
"pengekangan diri dan keengganan sebarang provokasi oleh serangan Arab
dalam usaha untuk mencegah polarisasi. Kumpulan Etzel memutuskan dari
Haganah dalam menentang dasar ini.
Dengan perang di Eropah semakin mungkin, British cuba untuk menenangkan
penduduk Arab Palestin. Kertas Putih 1939, menyatakan bahawa dengan lebih
450,000 orang-orang Yahudi setelah kini tiba di Palestin, [petikan diperlukan]
matlamat Deklarasi Balfour "rumah kebangsaan bagi orang Yahudi" telah dicapai.
Kertas Putih mengesyorkan bebas Palestin, yang ditadbir bersama oleh Arab dan
Yahudi, akan ditubuhkan dalam tempoh 10 tahun. Kertas Putih ini bersetuju
untuk membenarkan 75.000 pendatang Yahudi ke Palestin sepanjang tempoh
1940-44, selepas penghijrahan yang akan memerlukan (tidak mungkin)
kelulusan Arab. Kedua-dua kepimpinan Arab dan Yahudi menolak Kertas Putih.
Pada bulan Mac 1940, Pesuruhjaya Tinggi British untuk Palestin mengeluarkan
fatwa mengharamkan orang Yahudi dari membeli tanah di 95% daripada Palestin.
Perang Dunia Kedua dan Holocaust (1939-1945)
Semasa Perang Dunia 2, Agensi Yahudi bekerja untuk menubuhkan tentera
Yahudi yang akan berjuang bersama tentera British. Churchill menyokong
rancangan itu tetapi Tentera British dan pembangkang kerajaan membawa
kepada penolakan. British menuntut bahawa bilangan rekrut Yahudi sepadan
dengan bilangan rekrut Palestin Arab tetapi sangat sedikit orang Arab bersedia
untuk berjuang untuk Britain. The keengganan untuk menyediakan senjata
kepada orang-orang Yahudi, walaupun apabila tentera Rommel telah memajukan
melalui Mesir pada Jun 1942 (berniat menduduki Palestin) dan yang Kertas 1939
Putih, membawa kepada kemunculan kepimpinan Zionis seorang di Palestin yang
percaya konflik dengan Britain adalah tidak dapat dielakkan. Sementara Agensi
Yahudi yang dipanggil belia Yahudi Palestin untuk sukarelawan untuk Tentera
British (kedua-dua lelaki dan wanita). Pada bulan Jun 1944, British bersetuju
untuk mewujudkan Briged Yahudi, yang akan berjuang di Eropah.
Lebih satu juta orang Yahudi berkhidmat dalam setiap cabang tentera bersekutu,
terutamanya di Soviet dan tentera AS. 200,000 orang-orang Yahudi mati
berkhidmat dalam tentera Soviet sahaja.
Satu kumpulan kecil (dengan kira-kira 200 aktivis), khusus untuk rintangan
Yahudi dengan pentadbiran British di Palestin, yang berpecah dari Etzel (yang
menyokong sokongan untuk Britain semasa perang) dan membentuk "Lehi"
(Geng Stern), yang diketuai oleh Avraham Stern. Pada tahun 1943 USSR
dikeluarkan Revisionis pemimpin Zionis, Menachem Begin dari Gulag dan dia
pergi ke Palestin, mengambil arahan organisasi Etzel dengan dasar konflik
meningkat terhadap British. Pada masa yang sama Yitzhak Shamir melarikan diri
dari kem di Eritrea di mana British telah memegang aktivis Lehi tanpa
perbicaraan, mengambil perintah Lehi (Stern Gang).
Yahudi di Timur Tengah turut terjejas oleh peperangan. Kebanyakan Afrika Utara
datang di bawah kawalan Nazi dan Yahudi ramai telah digunakan sebagai
58 Tom Segev, One Palestine Complete: Jews and Arabs Under the British
Mandate, 2001, p. 414)

hamba. 1941 pro-Paksi rampasan kuasa di Iraq telah disertai oleh pembunuhan
beramai-ramai Yahudi. Agensi Yahudi meletakkan bersama-sama rancangan
untuk pendirian terakhir dalam acara Rommel menyerang Palestin (Nazi
merancang untuk menghapuskan Yahudi Palestin).
Antara 1939 dan 1945, kira-kira 6 juta orang Yahudi di Eropah yang diduduki Nazi
dibunuh. Hampir satu perempat daripada mereka yang terbunuh adalah kanakkanak. Holocaust mempunyai kesan yang overwhelmingly tegas di dunia Yahudi
(dan seterusnya). Komuniti Yahudi Poland dan Jerman, yang telah memainkan
peranan penting dalam menentukan dunia Yahudi pra-1945, kini hampir tidak
wujud lagi. Di Amerika Syarikat dan Palestin, orang-orang Yahudi berasal dari
Eropah menjadi terputus daripada keluarga dan akar mereka. Sephardi Yahudi,
yang telah menjadi minoriti, menjadi faktor yang lebih penting dalam dunia
Yahudi. Perang Dunia Kedua meninggalkan sisa yang masih hidup Yahudi di
tengah-tengah Eropah sebagai orang-orang pelarian (pelarian); Anglo-Amerika
Jawatankuasa Siasatan, yang ditubuhkan untuk mengkaji isu Palestin, ditinjau
cita-cita mereka dan mendapati bahawa 97% mahu berhijrah ke Palestin.
Dalam gerakan Zionis Pro-British yang sederhana (dan warganegara British)
Weizmann, yang anak mati terbang di RAF, telah dilemahkan oleh dasar-dasar
anti-Zionis Britain. 59 Kepimpinan gerakan diluluskan kepada Agensi-Yahudi di
Palestin, kini dipimpin oleh anti-British parti Sosialis-Zionis (Mapai) dan diketuai
oleh David Ben-Gurion. Dalam diaspora, AS Yahudi kini menguasai pergerakan
Zionis.
Tahun Selepas Perang (1945-1947)
Empayar British telah teruk dilemahkan oleh peperangan. Di Timur Tengah,
perang telah dibuat Britain sedar pergantungan pada minyak Arab dan ia
dilampirkan lebih penting untuk hubungan yang baik dengan orang-orang Arab
daripada membantu orang-orang Yahudi menubuhkan tanah air. Sejurus selepas
Hari VE, Parti Buruh memenangi pilihan raya umum di Britain. Walaupun
persidangan Parti Buruh telah selama bertahun-tahun yang dipanggil untuk
penubuhan negara Yahudi di Palestin, kerajaan Buruh sekarang memutuskan
untuk mengekalkan tahun 1939 sekatan Kertas Putih.
Penghijrahan haram (Bet Aliyah) menjadi bentuk utama kemasukan Yahudi ke
Palestin. Seluruh Eropah Bricha ("penerbangan"), sebuah organisasi partisan dan
bekas pejuang ghetto, diseludup mangsa holocaust Yahudi dari Eropah Timur ke
Itali, di mana bot-bot kecil yang cuba untuk melanggar sekatan British Palestin.
Sementara itu, orang-orang Yahudi dari negara Arab mula bergerak ke Palestin
darat. Walaupun usaha-usaha British untuk membendung imigresen, semasa 14
tahun Bet Aliyah, lebih 110,000 orang-orang Yahudi rahsia memasuki Palestin.
Dalam usaha untuk memenangi kemerdekaan, Zionis kini melancarkan perang
gerila pahit terhadap British. Militia bawah tanah Yahudi, Haganah, membentuk
satu pakatan yang dipanggil Gerakan Penentangan Yahudi dengan Geng Etzel
dan Stern untuk melawan British. Pada bulan Jun 1946, berikutan kejadian
sabotaj Yahudi, British melancarkan Operasi Agatha, menangkap 2700 orangorang Yahudi, termasuk kepimpinan Agensi Yahudi, yang ibu pejabat diserbu.
Mereka yang ditahan telah diadakan tanpa perbicaraan.
59 Palestine: Retreat from the Mandate, The making of British Policy, 19361945
by Michael Cohen, New York 1979 pp. 125135

Di Poland, Pogrom Kielce (Julai 1946) membawa kepada gelombang mangsa

Holocaust melarikan diri Eropah dan British bertindak balas dengan
memenjarakan semakin ramai orang-orang Yahudi yang cuba untuk haram
memasuki Palestin oleh laut di kem penginterniran Cyprus. Mereka yang ditahan
terutamanya mangsa Holocaust, termasuk sejumlah besar kanak-kanak dan
anak-anak yatim. Dalam respons kepada Cyprus kebimbangan bahawa orangorang Yahudi tidak akan meninggalkan (kerana mereka tidak mempunyai negeri
atau dokumentasi) British kemudiannya dibenarkan pelarian untuk memasuki
Palestin pada kadar 750 sebulan.
Gerakan penentangan Yahudi bersatu berpecah pada bulan Julai 1946, selepas
Etzel mengebom Markas Tentera British di King David Hotel membunuh 92 orang.
Pada hari-hari yang berikutan pengeboman, Tel Aviv telah diletakkan di bawah
perintah berkurung dan lebih 120,000 orang-orang Yahudi, hampir 20% daripada
penduduk Yahudi di Palestin, telah disoal siasat oleh polis. Di Amerika Syarikat,
Kongres mengkritik pengendalian British situasi dan pinjaman lambat yang
penting untuk pemulihan British selepas perang. Menjelang tahun 1947 Kerajaan
Buruh adalah bersedia untuk merujuk masalah Palestin kepada Pertubuhan
Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB).
Pelan Partisyen
Pada 15 Mei 1947, Perhimpunan Agung Bangsa-Bangsa Bersatu yang baru
ditubuhkan diselesaikan (Resolusi 106) bahawa jawatankuasa, Amerika BangsaBangsa Jawatankuasa Khas mengenai Palestin (UNSCOP), akan diwujudkan
"bersedia untuk pertimbangan pada sesi seterusnya tetap Perhimpunan laporan
mengenai persoalan Palestin ".
Ini dilakukan sebagai tindak balas kepada permintaan Amerika kerajaan Kingdom
bahawa Perhimpunan Agung "membuat syor di bawah artikel 10 Piagam,
mengenai kerajaan masa depan Palestin". Pada bulan Julai 1947 UNSCOP
melawat Palestin dan bertemu dengan delegasi Yahudi dan Zionis. Jawatankuasa
Arab Tinggi memulaukan mesyuarat. Pada masa ini, terdapat kontroversi lagi
apabila Setiausaha Luar British Ernest Bevin mengarahkan sebuah kapal
pendatang haram, Keluaran 1947, akan dihantar pulang ke Eropah. Pendatang di
atas kapal tersebut dipaksa dikeluarkan oleh tentera British di Hamburg selepas
tempoh yang panjang dalam kapal penjara.
Ibu bukan-Zionis Ortodoks Yahudi (atau Haredi) pihak, Agudat Israel, disyorkan
untuk UNSCOP bahawa sebuah negara Yahudi ditubuhkan selepas mencapai
perjanjian status quo agama dengan Ben-Gurion mengenai negara Yahudi masa
depan. Perjanjian itu akan memberikan pengecualian kuota Yeshiva (agama
seminari) pelajar dan kepada semua wanita ortodoks daripada perkhidmatan
tentera, akan membuat Sabat hujung minggu kebangsaan, berjanji makanan
Kosher dalam institusi kerajaan dan akan membolehkan mereka untuk
mengekalkan sistem pendidikan yang berasingan.
Dalam Laporan Jawatankuasa yang bertarikh 3 September 1947 kepada
Perhimpunan Agung PBB, majoriti Jawatankuasa dalam Bab VI mencadangkan
rancangan untuk menggantikan Mandat British dengan "Negeri bebas Arab,
Negara Yahudi yang bebas, dan Bandar Jerusalem "..., lepas untuk berada di
bawah" Sistem peramanahan Antarabangsa ".

Pada 29 November 1947, Perhimpunan Agung pakai resolusi mencadangkan

penggunaan dan pelaksanaan "Pelan Partition dengan Kesatuan Ekonomi"
sebagai Resolusi 181 (II). Rancangan dilampirkan resolusi pada dasarnya yang
dicadangkan oleh majoriti Jawatankuasa dalam Laporan 3 September 1947.
Rancangan itu adalah untuk menggantikan Mandat British dengan "Negeri-negeri
Arab dan Yahudi Bebas" dan "Rejim Khas Antarabangsa bagi City of Jerusalem
yang ditadbir oleh Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu".
Pelan Partition dalam Bahagian 1 A. Fasal 2 disediakan bahawa Britain "harus
menggunakan usaha yang terbaik untuk memastikan daripada kawasan yang
terletak di dalam wilayah Negara Yahudi, termasuk pelabuhan dan kawasan
pedalaman yang mencukupi untuk menyediakan kemudahan untuk imigresen
besar, hendaklah dipindahkan pada tarikh yang terawal mungkin dan dalam apa
jua keadaan tidak lewat daripada 1 Februari 1948 ". Fasal 3. memperuntukkan
bahawa "Bebas Arab dan Yahudi Syarikat dan Rejim Khas Antarabangsa bagi City
of Jerusalem ... hendaklah wujud di Palestin dua bulan selepas pemindahan
angkatan tentera Kuasa mandatori telah pun siap tetapi dalam apa-apa hal tidak
lewat daripada 1 Oktober 1948. "
Sama ada Britain serta Majlis Keselamatan PBB bertindak untuk melaksanakan
resolusi dan Britain terus menahan orang-orang Yahudi yang cuba untuk
memasuki Palestin. Prihatin bahawa partition teruk akan merosakkan hubungan
Anglo-Arab, Britain enggan untuk bekerjasama dengan PBB, menafikan akses
PBB untuk Palestin semasa tempoh antara penerimaan Resolusi 181 (II) dan
penamatan Mandat British. Pengeluaran British akhirnya siap Mei 1948. Walau
bagaimanapun, Britain terus memegang Yahudi "umur berjuang" dan keluarga
mereka di Cyprus sehingga Mac 1949. 60
Perang Saudara di Palestin 1948
Dalam selepas terdekat undi Perhimpunan Agung mengenai pelan Partition,
letupan kegembiraan di kalangan masyarakat Yahudi telah diimbangi oleh
ungkapan rasa tidak puas hati di kalangan masyarakat Arab. Lama selepas itu,
keganasan tercetus dan menjadi lebih dan lebih meluas. Pembunuhan, balas
dendam, dan kaunter-balas dendam datang berpuasa pada tumit antara satu
sama lain, menyebabkan berpuluh-puluh mangsa yang terbunuh di kedua-dua
belah pihak dalam proses. Kebuntuan berterusan sebagai kuasa tidak campur
tangan untuk menghentikan peningkatan kitaran keganasan. Pada akhir Mac,
terdapat sejumlah 2,000 mati dan 4,000 cedera. Angka-angka ini sesuai dengan
purata lebih daripada 100 kematian dan 200 mangsa seminggu dalam populasi
2,000,000.
Mulai Januari, operasi menjadi semakin ketenteraan, dengan campur tangan
beberapa rejimen Tentera Pembebasan Arab di dalam Palestin, masing-masing
aktif dalam pelbagai sektor yang berbeza di sekitar bandar-bandar pantai yang
berbeza. Mereka disatukan kehadiran mereka di Galilea dan Samaria. Abd alQadir al-Husayni datang dari Mesir dengan lelaki beberapa ratus Tentera Perang
Suci. Setelah direkrut beberapa ribu sukarelawan, beliau menganjurkan sekatan
daripada 100,000 penduduk Yahudi Jerusalem. Untuk mengatasi masalah ini,
pihak berkuasa Yishuv cuba untuk membekalkan bandar dengan konvoi sehingga
100 kenderaan berperisai, tetapi operasi menjadi lebih dan lebih praktikal kerana
bilangan mangsa dalam konvoi bantuan melonjak. Menjelang Mac, taktik Al60 Morris Laub, Last barrier to freedom: internment of Jewish holocaust survivors
on Cyprus 19461949, Berkeley 1985

Hussayni telah berhasil. Hampir semua kenderaan berperisai Haganah telah

dimusnahkan, sekatan adalah dalam operasi penuh, dan ratusan ahli Haganah
yang telah cuba untuk membawa bekalan ke bandar terbunuh.
Manakala penduduk Yahudi telah menerima arahan ketat yang memerlukan
mereka untuk memegang tanah mereka di mana-mana di semua kos, penduduk
Arab adalah lebih dipengaruhi oleh keadaan umum tidak selamat yang negara
telah didedahkan. Sehingga kepada 100,000 orang Arab, dari kelas atasan dan
pertengahan bandar di Haifa, Jaffa dan Baitulmaqdis, atau kawasan-kawasan
yang didominasi Yahudi, dipindahkan ke luar negara atau ke arah timur pusat
Arab.
Keadaan ini menyebabkan Amerika Syarikat untuk menarik balik sokongan
mereka untuk pelan Partition, sekali gus menggalakkan Liga Arab untuk
mempercayai bahawa orang-orang Arab Palestin, diperkukuh oleh Tentera
Pembebasan Arab, boleh meletakkan satu pengakhiran kepada pelan untuk
partition. British, di sisi lain, memutuskan pada 7 Februari 1948, untuk
menyokong pengilhakan sebahagian Arab Palestin oleh Transjordan.
Walaupun tahap tertentu keraguan memegang kalangan penyokong Yishuv, jelas
mereka kekalahan adalah disebabkan lebih kepada tunggu dan lihat dasar
mereka daripada kelemahan. David Ben-Gurion disusun semula Haganah dan
membuat pengerahan wajib. Setiap lelaki Yahudi dan wanita di negara ini telah
menerima latihan ketenteraan. Terima kasih kepada dana yang dibangkitkan oleh
Golda Meir dari bersimpati di Amerika Syarikat, dan keputusan Stalin untuk
menyokong punca Zionis, wakil Yahudi Palestin dapat menandatangani kontrak
persenjataan yang sangat penting di Timur. Lain-lain agen Haganah recuperated
penimbal dari Perang Dunia Kedua, yang membantu meningkatkan peralatan
dan logistik tentera. Operasi Balak dibenarkan senjata dan kelengkapan lain
yang akan diangkut bagi kali pertama oleh akhir Mac.
Ben-Gurion melabur Yigael Yadin dengan tanggungjawab untuk tampil dengan
pelan persediaan untuk campur tangan diumumkan negara Arab. Hasil daripada
analisis beliau adalah Pelan Dalet, yang telah dimasukkan ke dalam tempat dari
awal bulan April dan seterusnya. Penggunaan Dalet Rancangan menandakan
peringkat kedua perang, di mana Haganah diluluskan dari pertahanan untuk
serangan. Dalam rangka penubuhan kesinambungan Yahudi wilayah yang
diramalkan oleh Dalet Rancangan, angkatan Haganah, Palmach dan Irgun
bertujuan untuk menakluk zon campuran. Masyarakat Arab Palestin telah goyah.
Tiberias, Haifa, Safed, Beisan, Jaffa dan Acre jatuh, mengakibatkan dalam
penerbangan lebih daripada 250,000 orang Arab Palestin.
British telah, pada masa itu, pada dasarnya menarik balik tentera mereka.
Keadaan menolak pemimpin-pemimpin negara jiran Arab untuk campur tangan,
tetapi persediaan mereka tidak dimuktamadkan, dan mereka tidak dapat
mengumpulkan kuasa mencukupi untuk menghidupkan arus perang. Majoriti
harapan Palestin Arab meletakkan dengan Legion yang Arab raja, Transjordan itu
Raja Abdullah I, tetapi dia tiada niat mewujudkan sebuah Palestin Arab-run
negeri, sejak beliau berharap untuk menggabungkan seberapa banyak wilayah
Mandat British Palestin sebagai dia dapat. Beliau bermain permainan dua, iaitu
hanya sebanyak hubungan dengan pihak berkuasa Yahudi seperti Liga Arab.
Pada MEI 14, 1948, pada hari di mana yang Mandat British atas Palestin tamat,
Majlis-Orang Yahudi itu berkumpul di di Tel Aviv Museum, dan meluluskan satu

pengisytiharan mengisytiharkan penubuhan negeri seorang Yahudi di Eretz

Israel, untuk akan dikenali sebagai Negeri Israel. Pada tahun 1948 Palestin
perang memasuki fasa kedua dengan campur tangan tentera negeri Arab dan
permulaan Perang 1948 Arab-Israel.61
Negara Israel (1948-kini)
Pada 14 Mei, 1948, angkatan terakhir British meninggalkan melalui Haifa.
Keesokan harinya, dalam satu majlis awam di Tel-Aviv, Ben-Gurion membaca
Deklarasi Kemerdekaan Israel, menamakan negara baru, Israel.
Kedua-dua pemimpin kuasa besar, Presiden Amerika Syarikat, Harry S. Truman
(de facto) dan pemimpin Soviet Joseph Stalin, segera mengiktiraf kerajaan baru.
Perang Kemerdekaan Israel, atau Pertama Perang Arab-Israel (19481949)
Liga Arab ahli-ahli Mesir, Transjordan, Syria, Lubnan dan Iraq enggan menerima
pelan partition PBB dan mengisytiharkan hak penentuan nasib sendiri bagi
orang-orang Arab di seluruh Palestin. Negara Arab berarak angkatan mereka ke
dalam apa yang telah, sehingga hari sebelumnya, menjadi Mandat British
Palestin.
Negeri baru Israel mempunyai tentera yang teratur dan cekap, Haganah, di
bawah pimpinan Israel Galili. Angkatan Arab yang berbeza-beza kualiti, tetapi
negara-negara Arab mempunyai peralatan ketenteraan yang berat di pelupusan
mereka. Tentera menyerang Arab pada mulanya serangan tetapi Israel tidak
lama lagi pulih daripada kejutan awal yang menyerang pada semua pihak. Pada
29 Mei, 1948, pihak British memulakan Majlis Keselamatan PBB Resolusi 50 dan
mengisytiharkan sekatan senjata di rantau ini. Czechoslovakia melanggar
resolusi membekalkan negara Yahudi dengan perkakasan kritikal tentera untuk
menandingi peralatan (terutamanya British) berat dan pesawat yang dimiliki oleh
negara-negara Arab yang menyerang. Pada 11 Jun, gencatan senjata PBB selama
sebulan telah dimasukkan ke dalam kuasa.
Berikutan pengumuman kemerdekaan, Haganah menjadi Angkatan Pertahanan
Israel (IDF). Palmach, Etzel dan Lehi dikehendaki untuk berhenti operasi bebas
dan menyertai IDF. Semasa gencatan senjata itu, Etzel cuba untuk membawa
dalam penghantaran senjata swasta di atas kapal dipanggil "Altalena". Apabila
mereka enggan menyerahkan
senjata kepada kerajaan, Ben-Gurion
mengarahkan bahawa kapal akan tenggelam. Beberapa Etzel ahli terbunuh
dalam pertempuran.
Sejumlah besar pendatang Yahudi, ramai di antara mereka Perang Dunia II
veteran dan mangsa Holocaust kini mula tiba di negeri baru Israel, dan banyak
menyertai IDF.62

61 Declaration of Establishment of State of Israel: 14 May 1948: Retrieved 2 June

2012
62 "Recruitment except to Israel". hagana.co.il.
http://www.hagana.co.il/show_item.asp?
levelId=59798&itemId=47310&itemType=3. Retrieved 2007-12-11.

Selepas kerugian awal wilayah oleh kerajaan Yahudi dan pendudukan Arab
Palestin oleh tentera Arab, dari Julai air pasang secara beransur-ansur bertukar di
Israel memihak dan mereka menolak tentera Arab di luar dan menduduki
beberapa wilayah yang telah diperuntukkan kepada Palestin Arab.
Pada akhir November, renggang ceasefires tempatan telah diatur di antara
Israel, Syria dan Lebanon. Pada 1 Disember, Raja Abdullah mengumumkan
kesatuan Transjordan dengan Arab Palestin barat Yordan, nyatakan nama baru
United Hashimiah Jordan. Dia pakai gelaran "Raja Arab Palestin", banyak yang
jijik negeri-negeri lain kebanyakan negara Arab.
Perjanjian Gencatan Senjata (Mac-Jul 1949)
Rundingan damai telah diadakan di Rhodes, di bawah pengerusi PBB pengantara
Dr Ralph Bunche. Israel menandatangani armistices dengan Mesir (24 Februari),
Lebanon (23 Mac), Jordan (April 3) dan Syria (Julai 20). Tiada perjanjian damai
sebenar telah ditandatangani. Dengan gencatan senjata kekal mula berkuat
kuasa, sempadan baru Israel, yang kemudiannya dikenali sebagai Garisan Hijau,
telah ditubuhkan. [Petikan diperlukan] IDF telah ditakluki Galilee dan Negev.
Syria kekal dalam kawalan jalur wilayah sepanjang Laut Galilee asalnya
diperuntukkan kepada negara Yahudi, Lubnan menduduki kawasan kecil di Rosh
Hanikra dan Mesir mengekalkan jalur Gaza dan masih mempunyai beberapa
kuasa-kuasa yang dikelilingi di dalam wilayah Israel. Tentera Jordan kekal dalam
pendudukan Tebing Barat dan Baitulmuqaddis Timur, betul-betul di mana British
telah ditempatkan mereka sebelum perang. Jordan merampas kawasan ia
diduduki manakala Mesir memelihara Gaza sebagai zon diduduki.
Berikutan perisytiharan gencatan senjata, Britain mengeluarkan lebih 2,000
tahanan Yahudi ia masih memegang di Cyprus dan mengiktiraf negara Israel.
Pada 11 Mei, 1949, Israel telah diterima sebagai ahli Pertubuhan Bangsa-Bangsa
Bersatu (PBB). Daripada penduduk Israel 650,000, kira-kira 6,000 lelaki dan
wanita terbunuh dalam pertempuran, termasuk 4,000 askar di IDF.
Menurut Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu angka, 726,000 rakyat Palestin
melarikan diri atau diusir oleh Israel di antara tahun 1947 dan 1949. 63Kecuali di
Jordan, pelarian Palestin telah menetap di kem-kem pelarian yang besar dalam
keadaan miskin, penuh sesak. Pada Disember 1949, PBB (dalam tindak balas
kepada cadangan British) telah menubuhkan sebuah agensi United Nations
Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East (UNRWA) untuk
memberikan bantuan kepada pelarian Palestin.
Kesimpulan
Sebuah parlimen 120-kerusi, Knesset, bertemu pertama di Tel Aviv kemudian
berpindah ke Yerusalem selepas gencatan senjata 1949. Pada Januari 1949,
Israel mengadakan pilihan raya pertama. Sosialis-Zionis pihak Mapai dan Mapam
memenangi kerusi terbanyak (46 dan 19 masing-masing), tetapi bukan majoriti
yang secara terang-terangan. Pemimpin Mapai, David Ben-Gurion telah dilantik
sebagai Perdana Menteri. Knesset dipilih Chaim Weizmann sebagai Presiden
pertama (sebahagian besarnya istiadat) Israel. Ibrani dan Arab telah dijadikan
bahasa rasmi negeri baru.

63 Morris Laub. (2004). Last barrier to freedom: internment of Jewish holocaust

survivors on Cyprus 19461949, Berkeley 1985, 604.

Semua kerajaan telah pakatan-parti tidak pernah memenangi majoriti dalam

Knesset. Dari 1948 sehingga 1977 semua kerajaan telah diketuai oleh Mapai dan
Penjajaran, pendahulunya Parti Buruh.
Dalam tahun-tahun Buruh Zionis, pada mulanya diketuai oleh David Ben-Gurion,
menguasai politik dan ekonomi Israel telah dijalankan pada garisan terutamanya
sosialis.
Dalam tempoh tiga tahun (1948 hingga 1951), imigresen dua kali ganda
penduduk Yahudi Israel dan meninggalkan kesan yang mendalam kepada
masyarakat Israel [81] Kebanyakan pendatang adalah mangsa Holocaust sama
ada atau orang-orang Yahudi yang melarikan diri tanah Arab; kumpulan terbesar
(lebih 100,000 setiap satu) adalah dari Iraq, Romania dan Poland, walaupun
pendatang yang tiba dari seluruh Eropah, Timur Tengah dan Afrika Utara. [82]
Pada 1949-1951, 30,000 orang Yahudi melarikan diri dari Libya dan kira-kira
50,000 dipindahkan dari Yaman.
Pada tahun 1950, Knesset meluluskan Hukum Pulangan, yang diberikan kepada
semua orang-orang Yahudi dan orang-orang berketurunan Yahudi, dan isteri-isteri
mereka, hak untuk menetap di Israel dan mendapat kewarganegaraan. Tahun itu,
50,000 Yaman Yahudi (99%) telah diam-diam diterbangkan ke Israel. Pada tahun
1951 orang Yahudi Iraq telah diberikan kebenaran sementara untuk
meninggalkan negara dan 120,000 (lebih 90%) memilih untuk berpindah ke
Israel. Yahudi yang juga melarikan diri dari Lubnan, Syria dan Mesir. Menjelang
tahun enam puluhan lewat, kira-kira 500,000 orang-orang Yahudi telah
meninggalkan Algeria, Maghribi dan Tunisia. Sepanjang dua puluh tahun, kirakira 850,000 orang Yahudi dari negara-negara Arab (hampir seluruh penduduk
Yahudi tanah Arab) dipindahkan kepada Israel. [83] tanah dan harta yang
ditinggalkan orang Yahudi (banyak di pusat-pusat bandar Arab) masih satu
perkara pertikaian beberapa. Hari ini, terdapat kira-kira 9,000 orang-orang
Yahudi yang tinggal di negeri-negeri Arab, yang mana 75% hidup di Maghribi dan
15% di Tunisia.
Antara 1948 dan 1958, penduduk Israel meningkat daripada 800,000 kepada dua
juta. Dalam tempoh ini, makanan, pakaian dan perabot terpaksa dicatu dalam
apa yang dikenali sebagai Tempoh berhemat (Tkufat haTsena). Pendatang
kebanyakannya pelarian dengan tiada wang atau harta benda dan banyak telah
ditempatkan di kem-kem sementara yang dikenali sebagai ma'abarot.

Rujukan
David Fromkin, A Peace to End All Peace, part VI pp. 253305
Declaration of Establishment of State of Israel: 14 May 1948: Retrieved 2 June
2012
God, Guns and Israel, Jill Hamilton, UK 2004, Especially chapter 14.
Morris Laub. (2004). Last barrier to freedom: internment of Jewish holocaust
survivors on Cyprus 19461949, Berkeley 1985, 604.
Palestine Royal Commission, (Peel report) p. 172
Palestine: Retreat from the Mandate, The making of British Policy, 19361945 by
Michael Cohen, New York 1979 Chapter 3

Palestine: Retreat from the Mandate, The making of British Policy, 19361945 by
Michael Cohen, New York 1979 pp. 125135
"Recruitment except to Israel". hagana.co.il.
http://www.hagana.co.il/show_item.asp?
levelId=59798&itemId=47310&itemType=3. Retrieved 2007-12-11.
Tom Segev, One Palestine Complete: Jews and Arabs Under the British Mandate,
2001, p. 414)

Bab 8

Mandat British di Palestin

Pengenalan
Kekalahan Tentera Empayar Uthmaniyyah
Zon pengaruh Perancis, British dan Rusia dan kawalan yang dicadangkan dalam
Perjanjian Sykes-Picot. Apabila Empayar Uthmaniyyah menyertai Kuasa Pusat
dalam Perang Dunia Pertama pada bulan April 1915, ia mengancam komunikasi
Britain dengan India melalui Terusan Suez, selain kepentingan strategik yang lain
sekutu. Penaklukan Palestin menjadi sebahagian daripada strategi British yang
bertujuan untuk mewujudkan sebuah jambatan tanah di antara Mediterranean

dan Teluk Parsi. Ini akan membolehkan penempatan pesat tentera ke Teluk, maka
barisan pertahanan hadapan bagi kepentingan British di India, dan melindungi
terhadap serangan dari utara oleh Rusia. Sebuah jambatan tanah juga
merupakan alternatif kepada Terusan Suez.64
Dalam respons kepada inisiatif Perancis, United Kingdom menubuhkan
Jawatankuasa Bunsen de pada tahun 1915 untuk mempertimbangkan sifat
objektif British di Turki dan Asia dalam acara kesimpulan yang berjaya perang.
Jawatankuasa itu dianggap pelbagai senario dan menyediakan garis panduan
bagi rundingan dengan Perancis, Itali, dan Rusia mengenai pembahagian
Empayar Uthmaniyyah. Jawatankuasa disyorkan dalam memihak kepada
penciptaan Uthmaniyyah terpencar dan persekutuan negeri di Asia. 65
Pada masa yang sama, pihak British dan Perancis juga membuka bidang di luar
negara dengan Gallipoli (1915) dan kempen Mesopotamia. Di Gallipoli, Turki
berjaya menghindarkan British, Perancis dan Australia dan New Zealand Army
Corps (ANZACs).
Dari tahun 1915, Zionis pemimpin dan anglophile Ze'ev Jabotinsky menekan
British bersetuju untuk pembentukan Zionis sukarelawan kor yang akan
berkhidmat di bawah naungan tentera British. British akhirnya bersetuju untuk
menubuhkan Kor Zion Mule, yang dibantu dalam serangan gagal Gallipoli.
Selepas Lloyd George telah dibuat perdana menteri semasa perang, British
melancarkan Kempen Sinai dan Palestin di bawah General Allenby. Kali ini British
bersetuju untuk "Legion Yahudi", yang mengambil bahagian dalam
pencerobohan. Yahudi Rusia menganggap tentera Jerman sebagai pembebas dan
penciptaan Legion telah direka untuk menggalakkan mereka mengambil
bahagian dalam perang di sebelah Britain.
Pada masa yang sama, pegawai perisikan British TE Lawrence ("Lawrence of
Arabia") telah menggalakkan Pemberontakan Arab yang diketuai oleh Sharif
Mekah.
British mengalahkan pasukan Turki Uthmaniyyah pada tahun 1917 dan
menduduki Uthmaniyyah Syria, yang kemudiannya akan dibahagikan kepada
British Palestin dan Transjordan dan Perancis Syria dan Lubnan. Tanah kekal di
bawah pentadbiran tentera British bagi baki perang, dan seterusnya.

Musuh Wilayah Diduduki Pentadbiran

64
[http://www.jewishagency.org/JewishAgency/English/Jewish+Education/Education
al+Resources/More+Educational+Resources/Azure/9/9-porat.html.htm Tom
Segev's New Mandate, Yehoshua Porath
65 The Middle East and North Africa in World Politics: A Documentary Record, by
J. C. Hurewitz, 1979, Yale University Press; 2nd edition, ISBN 0-300-02203-4, page
26, BRITISH WAR AIMS IN OTTOMAN ASIA: REPORT OF THE DE BUNSEN
COMMITTEE 30 June 1915

Musuh Pentadbiran Wilayah Diduduki, 1918 Syria. Empayar Uthmaniyyah

menyerah pada 30 Oktober tahun 1918, dan pada 23 November 1918, satu
fatwa tentera telah dikeluarkan membahagikan wilayah Uthmaniyyah ke dalam
"pentadbiran wilayah diduduki musuh" (OETAs). Timur Tengah telah dibahagikan
kepada tiga OETAs. Diduduki Musuh Wilayah Pentadbiran Selatan dilanjutkan dari
sempadan Sinai Mesir ke Palestin dan Lubnan jauh ke utara seperti Acre dan
Nablus dan sejauh ke timur seperti Sungai Jordan. Seorang gabenor British
sementara tentera (Mejar Jeneral Sir Arthur Wigram Wang) akan mentadbir
sektor ini. Pada masa itu, Jeneral Allenby meyakinkan Amir Faisal "bahawa pihak
Berikat dalam penghormatan terikat berusaha untuk mencapai penyelesaian
selaras dengan kehendak orang-orang yang berkenaan dan menggesa beliau
meletakkan kepercayaan sepenuh hati dalam niat baik mereka. " 66
Pada oktober 1919, tentera British di Syria dan terakhir tentera British
ditempatkan di timur Yordan telah ditarik balik dan rantau ini datang di bawah
kawalan eksklusif Faisal bin Hussein dari Damsyik.
Rundingan
Pada tahun 1916, Britain dan Perancis menyimpulkan Perjanjian Sykes-Picot,
yang dicadangkan untuk membahagikan Timur Tengah di antara mereka ke
dalam sfera pengaruh, dengan "Palestin" sebagai enklaf antarabangsa.
British membuat dua berpotensi bercanggah janji mengenai wilayah ia
menjangkakan untuk memperoleh. [Petikan diperlukan] Dalam Kesepadanan
McMahon-Hussein tahun 1915 Britain telah berjanji Hussein bin Ali, Sharif Mekah,
melalui TE Lawrence, kemerdekaan bagi sebuah negara Arab yang meliputi
kebanyakan Timur Tengah Arab dalam pertukaran untuk sokongan beliau,
manakala juga berjanji untuk mencipta dan memupuk rumah Yahudi kebangsaan
di Palestin dalam Deklarasi Balfour pada tahun 1917, sebagai balasan atas
sokongan Yahudi.
Perjanjian Sykes-Picot tidak memanggil kedaulatan Arab, tetapi untuk
"kekuasaan ketua Arab" dan "pentadbiran antarabangsa, borang yang hendaklah
diputuskan selepas berunding dengan Rusia, dan kemudiannya berunding
dengan sekutu lain , dan wakil-wakil Sherif Mekah. " Di bawah terma perjanjian
itu, Pertubuhan Zionis yang diperlukan untuk mendapatkan perjanjian sepanjang
garis Perjanjian Faisal-Weizmann dengan Sherif Mekah.
Pada Persidangan Keamanan pada tahun 1919, Emir Faisal, bercakap bagi pihak
Raja Hussein, meminta untuk kemerdekaan Arab, atau pada minimum hak untuk
memilih mandatori. Akhirnya, beliau mencadangkan sebuah negara Arab di
bawah mandat British. Pertubuhan Zionis Dunia juga meminta mandat British,
dan menegaskan 'tajuk bersejarah orang-orang Yahudi ke Palestin'.
Satu lampiran sulit kepada laporan 1919 King-Crane Suruhanjaya diperhatikan
bahawa "Orang-orang Yahudi adalah jelas untuk Britain sebagai kuasa
mandatori, kerana perisytiharan Balfour 'dan bahawa Perancis' membenci
pembayaran oleh Inggeris kepada Faisal Emir besar subsidi bulanan, yang
mereka dakwa meliputi pelbagai rasuah, dan membolehkan British untuk berdiri
66 Report of a Committee Set up to Consider Certain Correspondence Between
[[Sir Henry McMahon and the Sharif of Mecca in 1915 and 1916], UNISPAL, Annex
H.

di luar dan menunjukkan tangan yang bersih manakala ejen Arab melakukan
kerja-kerja kotor demi kepentingan mereka. "[16] Perjanjian Faisal-Weizmann
dipanggil untuk pengantaraan British sebarang pertikaian. Ia juga dipanggil bagi
penubuhan sempadan, selepas persidangan damai Versailles, oleh suruhanjaya
yang akan ditubuhkan bagi maksud. Organisasi Zionis Dunia kemudiannya
diserahkan ke persidangan keamanan peta cadangan wilayah yang tidak
termasuk kawasan timur Keretapi Hedjaz, termasuk kebanyakan Transjordan.
Dalam Persidangan Sanremo (24 April 1920) Mandat Palestin telah
diperuntukkan kepada Great Britain. Perancis memerlukan kesinambungan
naungan agama di Palestin tetapi Itali dan Great Britain menentangnya. Perancis
kehilangan naungan agama tetapi terima kasih kepada Suci Lihat terus
menikmati penghormatan liturgi Mandatori di Palestin sehingga tahun 1924
apabila penghormatan telah dimansuhkan (lihat: Perlindungan Suci Lihat).
Semasa dan selepas Perang Dunia I, Britain dibuat bercanggah dan beralih
komitmen mengenai pembahagian masa depan dan tadbir urus di rantau ini,
termasuk yang diumumkan dalam Deklarasi Balfour pada tahun 1917, Perjanjian
Sykes-Picot, Surat Menyurat McMahon-Hussein, dan White Kertas Churchill tahun
1922. Pada persidangan San Remo, sempadan wilayah mandat tidak tepat
ditakrifkan.
Dalam mesyuarat di Deauville pada tahun 1919, David Lloyd George
Clemenceau UK dan Georges Perancis dimuktamadkan Penyelesaian AngloPerancis 1-4 Disember 1918. Perjanjian baru yang diperuntukkan Palestin dan
Vilayet Mosul kepada British dalam pertukaran untuk sokongan British pengaruh
Perancis di Syria dan Lubnan.
Pada Persidangan Keamanan Paris, Perdana Menteri Lloyd George memberitahu
Georges Clemenceau dan sekutu lain bahawa surat-menyurat McMahon-Hussein
adalah obligasi perjanjian. Beliau menjelaskan bahawa perjanjian dengan
Hussein sebenarnya telah menjadi asas bagi Perjanjian Sykes-Picot, dan bahawa
Perancis tidak boleh menggunakan cadangan Liga Bangsa Daripada sistem
Mandat untuk memecahkan terma perjanjian. Beliau menegaskan bahawa
Perancis telah bersetuju untuk tidak menduduki kawasan negeri Arab bebas,
atau penggabungan negeri-negeri, dengan angkatan tentera mereka, termasuk
kawasan Damsyik, Homs, Hama dan Aleppo. Arthur Balfour (kemudiannya Lord
Balfour, Setiausaha Luar British pada masa itu) dan Presiden Woodrow Wilson
telah hadir pada mesyuarat itu.
Rundingan terbuka bermula pada Persidangan Keamanan Paris, diteruskan pada
Persidangan London dan mengambil bentuk yang jelas hanya selepas
persidangan San Remo pada bulan April 1920. Terdapat Bersekutu Majlis
Tertinggi diberi mandat untuk Palestin dan Mesopotamia ke Britain, dan orangorang Syria dan Lubnan ke Perancis. Pada bulan Ogos 1920, ini telah diiktirafkan
secara rasmi dalam Perjanjian Svres. Kedua-dua Zionis dan Arab wakil
menghadiri persidangan, di mana mereka menandatangani Perjanjian FaisalWeizmann. Perjanjian itu tidak pernah dilaksanakan.
Persidangan San Remo67 diberikan mandat untuk Palestin ke United Kingdom di
bawah Perkara 22 Perjanjian Liga Bangsa-bangsa. Pihak Berikat juga
memutuskan untuk membuat UK bertanggungjawab untuk meletakkan berkuat
kuasa Deklarasi Balfour sendiri pada tahun 1917.
67 San Remo Convention

Asas undang-undang dan penggubalan mandat

Mandat adalah instrumen undang-undang dan pentadbiran, bukan sebuah
wilayah geografi.
Bidang kuasa wilayah mandat adalah tertakluk kepada
perubahan oleh triti, menyerah diri, pemberian, penggunaan, izin tanpa atau
lain-lain cara yang sah.
Dokumen itu berdasarkan prinsip-prinsip yang terkandung dalam Perkara 22
Perjanjian draf Liga Bangsa-bangsa dan San Remo Resolusi 25 April 1920 oleh
Bersekutu utama dan dikaitkan kuasa selepas Perang Dunia Pertama.
Mandat memformalkan pemerintahan British di bahagian selatan Uthmaniyyah
Syria 1923-1948.
Setiap satu daripada kuasa Bersekutu ibu mempunyai tangan dalam merangka
mandat yang dicadangkan walaupun sesetengah orang, termasuk Amerika
Syarikat, tidak pernah mengisytiharkan perang ke atas Empayar Uthmaniyyah
dan tidak menjadi ahli Liga Bangsa-bangsa.
Penubuhan di Palestin rumah nasional untuk orang Yahudi
Emir Feisal I (kanan) dan Chaim Weizmann (juga memakai pakaian Arab sebagai
tanda persahabatan) di Syria, 1918
Mukadimah dokumen mandat diisytiharkan:
Manakala Kuasa Bersekutu Utama juga telah bersetuju bahawa Mandatori harus
bertanggungjawab untuk meletakkan berkuat kuasa perisytiharan itu asalnya
dibuat pada 2hb November, 1917, oleh Kerajaan Kebawah Duli Yang Maha Mulia
Paduka Seri Britannic-Nya, dan yang diguna pakai oleh Kuasa berkata, dalam
memihak kepada penubuhan di Palestin rumah kebangsaan bagi orang-orang
Yahudi, ia jelas difahami bahawa tiada apa yang perlu dilakukan yang mungkin
menjejaskan hak sivil dan agama masyarakat bukan Yahudi yang sedia ada di
Palestin, atau hak dan status politik yang dinikmati oleh orang-orang Yahudi di
mana-mana negara lain.
Setiausaha Luar British, Lord Curzon, bersama-sama dengan kerajaan Itali dan
Perancis menolak draf awal mandat kerana ia telah terkandung laluan yang
berbunyi: "Menyedari, lebih-lebih lagi, sambungan sejarah orang Yahudi dengan
Palestin dan tuntutan yang ini memberikan mereka menyusun semula rumah
negara mereka ... "
Jawatankuasa Palestin menubuhkan oleh Pejabat Luar disyorkan bahawa rujukan
kepada 'tuntutan' ditinggalkan. Pihak Berikat telah menyatakan sambungan
sejarah dalam Perjanjian Svres, tetapi mereka tidak mengakui tuntutan undangundang. Lord Balfour mencadangkan alternatif yang telah diterima:
Bahawasanya pengiktirafan mempunyai sekali gus [iaitu oleh Perjanjian Svres]
diberikan kepada sambungan sejarah bangsa Yahudi dengan Palestin, dan untuk
alasan untuk rekonstitusi Rumah Kebangsaan mereka di negara itu ...
Vatican, Itali, dan kerajaan Perancis terus menekan tuntutan undang-undang
mereka sendiri berdasarkan Jabatan Perlindungan bekas Holy See dan
Perlindungan Perancis Jerusalem. Idea Suruhanjaya Antarabangsa untuk
menyelesaikan tuntutan ke atas Tempat Suci telah dirasmikan dalam Artikel 95
Perjanjian Svres, dan diambil sekali lagi pada 14 artikel Mandat Palestin.

Rundingan mengenai pembentukan dan peranan suruhanjaya itu sebahagiannya

bertanggungjawab untuk kelewatan dalam mengesahkan mandat. UK memikul
tanggungjawab untuk Tempat Suci di bawah Perkara 13 mandat. Walau
bagaimanapun, ia tidak pernah mencipta Suruhanjaya di Tempat Suci untuk
menyelesaikan tuntutan lain selaras dengan Perkara 14 mandat.
Pesuruhjaya Tinggi menubuhkan pihak berkuasa Rabai Ortodoks ke atas ahli-ahli
masyarakat Yahudi dan mengekalkan versi diubah suai sistem Millet lama
Uthmaniyyah. Pengiktirafan rasmi telah dilanjutkan kepada sebelas komuniti
agama, yang tidak termasuk bukan-Ortodoks Yahudi atau Protestan mazhab
Kristian.
Transjordan
Emir Faisal delegasi di Versailles, semasa Persidangan Keamanan Paris pada
tahun 1919. Pengisytiharan Herbert Samuel di Es-Salt, Ogos tahun 1920, yang
mana beliau telah diperingatkan oleh Curzon. Latar belakang dan Transjordan
negotiationsThe masa depan telah sebahagian unit pentadbiran Syria di bawah
Uthmaniyyah. Ia adalah sebahagian wilayah yang ditangkap diletakkan di bawah
Musuh Wilayah Diduduki Bersekutu Pentadbiran (OETA). Berikutan penyerahan
akhir Uthmaniyyah, British menarik balik tentera mereka daripada rantau
meninggalkan ia hendaklah ditadbirkan oleh Faisal sebagai wilayah Syria.
Di bawah terma surat-menyurat McMahon-Hussein dan perjanjian Sykes-Picot,
tanah timur Yordan adalah untuk menjadi sebahagian daripada sebuah negara
Arab atau penggabungan negeri Arab sebahagian daripada tujuan yang adalah
untuk mewujudkan timur wilayah Arab Jordan sungai. Cadangan negeri Arab dan
rumah kebangsaan Yahudi dipanggil untuk sempadan berasingan dan rejim
pentadbiran di daerah sub-Palestin yang bersejarah (barat Sungai Jordan) dan
Transjordan (timur Sungai Jordan). Ramai pemerhati ia kelihatan seolah-olah
sempadan mandat Britain untuk Palestin adalah untuk melanjutkan ke timur
sempadan yang barat mandatnya untuk Mesopotamia [Walau bagaimanapun,
kawasan timur garis dari Damsyik, Homs, Hamma, dan Aleppo . Termasuk
kebanyakan Transjordan - telah dicagarkan pada tahun 1915 sebagai sebahagian
daripada aku janji antara UK dan Sharif Hussein dari Mekah. Kawasan timur
Sungai Yordan 'telah dimasukkan ke dalam kawasan yang Great Britain berikrar
sendiri bahawa mereka harus Arab dan bebas pada masa depan'. Pada
Persidangan Keamanan 1919, tuntutan Pertubuhan Zionis tidak termasuk apaapa timur wilayah Keretapi Hedjaz. Perjanjian Faisal-Weizmann syarat bahawa
sempadan antara negeri Arab dan Palestin perlu ditentukan oleh suruhanjaya
selepas Persidangan Keamanan Paris.
Pada 13 September 1919, satu memorandum telah diserahkan daripada Lloyd
George Georges Clemenceau yang menyatakan bahawa British Palestin akan
"ditakrifkan dalam selaras dengan sempadan purba Dan untuk Beersheba".
Timur wilayah Jordan antara Damsyik dan Ma'an telah diperintah sebagai
sebahagian Faisal Kerajaan Syria sejak akhir perang. British adalah kandungan
dengan susunan itu kerana Faisal adalah sekutu British dan rantau ini jatuh
dalam bidang tidak langsung pengaruh British mengikut perjanjian Sykes-Picot.
Mereka digemari pemerintahan Arab di kawasan pedalaman, kerana mereka
tidak mempunyai cukup tentera untuk garisonkan wilayah. Damsyik terletak
dalam bidang Perancis tidak langsung pengaruh, dan perjanjian Sykes-Picot
dipanggil untuk pemerintahan Arab di sana juga.

Sempadan Mandat Palestin tidak ditakrifkan apabila ia telah dianugerahkan pada

April 1920 pada persidangan San Remo. Dalam telegram kepada Pejabat Asing
ringkasan kesimpulan persidangan San Remo, Setiausaha Luar, Lord Curzon,
menyatakan: "Sempadan tidak akan ditakrifkan dalam Perjanjian Keamanan
tetapi akan ditentukan pada satu tarikh kemudian oleh Kuasa Bersekutu ibu".
Apabila Samuel menubuhkan kerajaan mandatori awam di pertengahan 1920,
beliau telah jelas diarahkan oleh Curzon bahawa bidang kuasa tidak termasuk
Transjordan. Berikutan pendudukan Perancis di Damsyik pada bulan Julai 1920,
Perancis, bertindak selaras dengan perjanjian perang mereka dengan Britain
menahan diri daripada melanjutkan selatan pemerintahan mereka ke
Transjordan. Itu abang musim luruh Emir Faisal, Abdullah, telah membawa band
lelaki bersenjata utara dari Hedjaz ke Transjordan dan mengancam untuk
menyerang Syria dan mempertahankan hak Hashemites 'ketuanan sana. Pada
bulan Mac 1921 Setiausaha Kolonial, Winston Churchill, mengadakan
Persidangan Kaherah yang mengesahkan perkiraan mana Transjordan akan
ditambah kepada mandat Palestin, dengan Abdullah sebagai amir di bawah
kuasa Pesuruhjaya Tinggi, dan dengan syarat bahawa Yahudi Home Kebangsaan
peruntukan mandat Palestin tidak akan memohon di sana. [36] Apabila Perancis
menduduki Damsyik pada bulan Julai 1920, keadaan telah berubah secara
dramatik. British tiba-tiba mahu tahu 'apakah "Syria" mana Perancis menerima
mandat di San Remo?' dan "tidak ia termasuk Transjordania?". Menteri Luar
British Curzon akhirnya memutuskan bahawa ia tidak dan bahawa Transjordan
akan kekal bebas, tetapi dalam hubungan yang paling dekat dengan Palestin.
Pada Pertempuran Maysalun pada 23 Julai 1920, Perancis dikeluarkan kerajaan
yang baru diisytiharkan nasionalis Hashim al-Atassi dan diusir Raja Faisal dari
Syria. Perancis membentuk sebuah negeri Damsyik baru selepas Pertempuran
Maysalun dan kawasan Transjordan menjadi tanah tiada manusia-itu. Sebagai
hasilnya, Curzon mengarahkan Vansittart pada persidangan di Paris
meninggalkan di sempadan timur Palestin undefined, menyatakan " Kerajaan
Kebawah Duli Yang Maha Mulia yang sudah merawat 'Trans-Jordan' sebagai
berasingan dari Negeri Damsyik itu, manakala pada masa yang sama
mengelakkan sebarang sambungan pasti antara ia dan Palestin, sekali gus
meninggalkan cara yang terbuka bagi penubuhan sana, ia harus menjadi
dinasihatkan, beberapa bentuk kerajaan Arab bebas, mungkin melalui perkiraan
dengan Raja Hussein atau lain-lain ketua Arab berkenaan. " Setiausaha Luar
British Earl Curzon menulis kepada Pesuruhjaya Tinggi, Herbert Samuel, pada
bulan Ogos 1920, yang menyatakan," Saya mencadangkan bahawa anda harus
biarkan ia menjadi dikenali dengan serta-merta bahawa di selatan kawasan garis
Sykes-Picot, kita tidak akan mengakui kuasa Perancis dan bahawa dasar kita bagi
kawasan ini untuk menjadi bebas tetapi dalam hubungan yang paling dekat
dengan Palestin." Samuel menjawab Curzon," Selepas kejatuhan Damsyik dua
minggu lalu ... Sheiks dan puak-puak timur Jordan benar-benar berpuas hati
dengan Kerajaan Shareefian paling tidak mungkin akan menerima kebangkitan."
Beliau kemudiannya mengumumkan bahawa Transjordan di bawah Mandat
British.
Tanpa kuasa dari London, Samuel kemudian melawat Transjordan dan pada
mesyuarat dengan 600 pemimpin di Salt, mengumumkan kemerdekaan kawasan
dari Damsyik dan penyerapan ke dalam mandat, empat kali ganda kawasan di
bawah kawalan dengan menyerah diri tersirat. Samuel meyakinkan
pendengarnya bahawa Transjordan tidak akan akan bergabung dengan Palestin.
Setiausaha asing, Lord Curzon, menolak tindakan Samuel. Dua bulan kemudian,

pada 21 November, Abdullah, yang adik-baru-baru ini digulingkan Raja Faisal ,

mara ke Ma'an di kepala tentera 300 orang.
Awal pada tahun 1921, sebelum mengadakan Persidangan Kaherah, Timur
Tengah Jabatan Pejabat Tanah Jajahan yang dibentangkan keadaan seperti
berikut:
Perbezaan perlu dibuat antara Palestin dan Trans-Jordan di bawah Mandat.
Kerajaan Kebawah Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Baginda adalah
bertanggungjawab di bawah terma Mandat untuk mewujudkan di Palestin rumah
kebangsaan bagi orang Yahudi. Mereka juga dicagarkan oleh jaminan yang
diberikan kepada Sherif Mekah dalam tahun 1915 untuk mengiktiraf dan
menyokong kemerdekaan Arab dalam orang-orang bahagian vilayet (Turki)
Damsyik di mana mereka bebas untuk bertindak tanpa menjejaskan kepentingan
Perancis. Sempadan barat vilayet Turki Damsyik sebelum perang adalah Sungai
Jordan. Palestin dan Trans-Jordan tidak, oleh itu, berdiri di atas landasan yang
agak sama. Pada masa yang sama, kedua-dua kawasan adalah saling
bergantung ekonomi, dan perkembangan mereka mesti dianggap sebagai
masalah tunggal. Di samping itu, Kerajaan Kebawah Duli Yang Maha Mulia
Paduka Seri Baginda telah diamanahkan dengan Mandat bagi "Palestin." Jika
mereka ingin menegaskan tuntutan mereka kepada Trans-Jordan dan untuk
mengelakkan meningkatkan dengan Kuasa lain status undang-undang daripada
kawasan itu, mereka hanya boleh berbuat demikian dengan meneruskan atas
andaian bahawa Trans-Jordan membentuk sebahagian daripada kawasan yang
diliputi oleh Mandat Palestin. Dalam lalai andaian ini akan Trans-Jordan kiri, di
bawah Artikel 132 Perjanjian Sevres, untuk pelupusan Kuasa Berikat ibu.
Beberapa cara mesti didapati memberi kesan dalam Trans-Jordan untuk terma
Mandat konsisten dengan "pengiktirafan dan sokongan kemerdekaan Arab". 68
Persidangan Kaherah Mac 1921 telah diadakan oleh Winston Churchill, maka
Setiausaha Tanah Jajahan di Britain. Dengan mandat Palestin dan Iraq
dianugerahkan kepada Britain, Churchill ingin untuk berunding dengan pakarpakar Timur Tengah. Pada permintaannya, Gertrude Bell, Sir Percy Cox, TE
Lawrence, Sir Kinahan Cornwallis, Sir Arnold T. Wilson, menteri Iraq perang Ja
jauh alAskari, menteri Iraq kewangan Sasun Effendi (Sasson Heskayl), dan yang
lain berkumpul di Kaherah, Mesir. Satu soalan tambahan yang tertunggak adalah
dasar yang diguna pakai dalam Transjordan untuk mencegah anti-Perancis
tindakan ketenteraan daripada yang dilancarkan dalam zon bersekutu British
pengaruh. Hashemites The telah Bersekutu Kuasa semasa perang, dan
penyelesaian yang aman amat diperlukan. Kedua-dua yang paling penting
keputusan persidangan untuk menawarkan takhta Iraq Emir Faisal ibn Hussein
(yang menjadi Faisal I dari Iraq) dan emiriah Transjordan (kini Jordan) saudaranya
Abdullah ibn Hussein (yang menjadi Abdullah I dari Jordan ). Persidangan
disediakan itu pelan tindakan politik untuk pentadbiran British di kedua-dua Iraq
dan Transjordan, dan dalam menawarkan dua rantau ini kepada anak-anak Sharif
Hussein ibn Ali ke Hedjaz, Churchill menyatakan bahawa semangat, jika tidak itu
surat, perang Britain menjanjikan kepada Arab mungkin dipenuhi. Selepas
perbincangan lanjut antara Churchill dan Abdullah di Yerusalem, ia telah
dipersetujui bersama bahawa Transjordan telah diterima masuk ke kawasan
68 [Appendix 2, Memorandum drawn up in London by Middle East Department
Prior to Palestine Conference, p30, Report on Middle East Conference held in
Cairo and Jerusalem, 12 March 1921, CO935/1/1]

mandatori sebagai wilayah Arab Palestin dengan proviso bahawa ia akan, pada
mulanya selama enam bulan, di bawah pemerintahan nominal Abdullah Emir dan
bahawa ia tidak akan membentuk sebahagian rumah kebangsaan Yahudi akan
ditubuhkan di barat Sungai Jordan.
Pada 21 Mac 1921, penasihat pejabat Asing dan Jajahan undang-undang telah
memutuskan untuk memperkenalkan Perkara 25 ke dalam Mandat Palestin. Ia
telah diluluskan oleh Curzon pada Mac 31, 1921, dan draf disemak akhir mandat
(termasuk Transjordan) telah dikemukakan kepada Liga Bangsa pada 22 Julai
1922.69
Perkara 25 dan memorandum Transjordan
Perkara 25 mandat diiktiraf surat-menyurat McMahon-Hussein. Ia membenarkan
wajib untuk "menangguhkan atau menahan permohonan peruntukan sedemikian
mandat sebagaimana yang difikirkannya tidak terpakai kepada syarat-syarat
yang sedia ada tempatan" di rantau itu.
Teks terakhir Mandat termasuk Perkara 25 yang menyatakan:
"Dalam wilayah yang terletak di antara Jordan [sungai] dan sempadan timur
Palestin sebagai yang ditentukan akhirnya, Mandatori hendaklah berhak, dengan
persetujuan Majlis Liga Bangsa-bangsa, untuk menangguhkan atau menahan
permohonan peruntukan itu mandat ini sebagaimana yang difikirkannya tidak
berkenaan untuk keadaan tempatan yang sedia ada, dan untuk membuat apaapa peruntukan bagi pentadbiran wilayah sebagaimana yang difikirkannya
sesuai untuk syarat-syarat "
Pada penyerahan memorandum kepada Majlis Liga Bangsa-bangsa, Balfour
menjelaskan latar belakang seperti yang direkodkan dalam minit: "Lord Balfour
mengingatkan rakan-rakannya bahawa Perkara 25 mandat untuk Palestin seperti
yang diluluskan oleh Majlis di London pada Julai 24, 1922 , memperuntukkan
bahawa wilayah-wilayah di Palestin yang terletak di timur Yordan harus di bawah
rejim yang agak berbeza dari seluruh Palestin .... Kerajaan British kini hanya
dicadangkan untuk menjalankan artikel ini. Ia telah sentiasa menjadi sebahagian
daripada dasar dicadangkan oleh Liga dan diterima oleh Kerajaan British, dan
kedua kini dikehendaki untuk menjalankan ia berkuat kuasa. menurut dasar,
terkandung dalam Perkara 25, Lord Balfour menjemput Majlis untuk lulus satu siri
resolusi yang diubahsuai mandat berkenaan mereka wilayah. objek resolusi ini
adalah untuk menarik diri daripada Trans-Jordan peruntukan khas yang bertujuan
untuk menyediakan rumah kebangsaan bagi Yahudi barat Yordan.
Apabila Persidangan Inter Bersekutu di San Remo ditangguhkan pada April 1920,
definisi Palestin tidak pernah dibincangkan. Dalam esei baru-baru ini, Sanford
Silverburg menyatakan bahawa "Palestin" dalam pemahaman politik barat istilah
semata-mata tidak pernah wujud. "Beliau memerhatikan bahawa kegagalan
untuk mewujudkan elemen barat berasaskan wilayah atau bingkai rujukan
mengadakan perbincangan dahan dan dipetik tuntutan yang Transjordan telah
terpisah dari Palestin sebagai bukan sequitur.

69 "Foundations of British Policy In The Arab World: The Cairo Conference of

1921", Aaron S. Klieman, Johns Hopkins, 1970, ISBN 0-8018-1125-2, pages 228
234

Perjanjian yang telah dimeterai sebelum mandat rasmi pergi berkuat kuasa.
Sebuah artikel telah dimasukkan ke dalam Mandat Palestin yang dibenarkan UK
untuk menangguhkan atau menahan peruntukan yang tidak ditentukan dari
tanah yang terletak kepada timur Sungai Jordan. Pada 16 September 1922, Liga
Bangsa telah meluluskan memorandum British memperincikan bertujuan
pelaksanaan fasal itu, iaitu untuk mengecualikan Transjordan dari artikel yang
berkaitan untuk penyelesaian Yahudi.
Dengan Liga persetujuan Bangsa 'pada 16 September 1922, UK dibahagikan
wilayah Mandat kepada dua kawasan pentadbiran, Palestin, di bawah
pemerintahan British secara langsung, dan autonomi Transjordan, di bawah
pemerintahan keluarga Hashimiah dari Kerajaan Hijaz dalam masa hari Arab
Saudi, dalam selaras dengan Kesepadanan McMahon tahun 1915. Berikutan
memorandum 1922 Transjordan, kawasan di timur sungai Jordan menjadi
dikecualikan daripada peruntukan Mandat mengenai Home Negara Yahudi.
Pejabat Luar Negeri British mengesahkan kedudukan pada tahun 1946, dalam
perbincangan atas kemerdekaan Transjordan, menyatakan bahawa "fasal Mandat
Palestin yang berhubungan dengan penubuhan rumah kebangsaan Yahudi,
dengan kelulusan daripada Liga Bangsa-bangsa, tidak pernah digunakan dalam
Transjordan. Kerajaan Kebawah Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Baginda telah
oleh itu tidak menganggap diri mereka di bawah apa-apa obligasi untuk
memohon mereka di sana ".
Tadbir TransjordanTransfer kuasa kepada kerajaan satu Arab berlaku secara
beransur-ansur dalam Transjordan, bermula dengan pelantikan sebagai Emir dari
Transjordan Abdullah pada 1 April tahun 1921, dan itu pembentukan kerajaan 1
beliau April 1921 pada 11. Pentadbiran bebas telah diiktiraf dalam pernyataan
yang dibuat di Amman pada 25 April 1923: "Tertakluk kepada kelulusan daripada
Liga Bangsa-bangsa, maka Kebawah Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Britannic
Nya akan mengiktiraf kewujudan Kerajaan bebas Trans-Jordan di bawah
pemerintahan Duli Yang Maha Mulia Amir Abdullah, dengan syarat bahawa
Kerajaan itu perlembagaan dan meletakkan Britannic Majesty beliau dalam
kedudukan untuk memenuhi obligasi antarabangsa beliau berkenaan wilayah
melalui Perjanjian disimpulkan dengan Duli Yang Maha Mulia " 70
Semasa sesi kesebelas Liga Suruhanjaya Tetap Bangsa Mandat pada tahun 1927,
Sir John Shuckburgh diringkaskan status Transjordan:
Ia bukan sebahagian daripada Palestin tetapi ia adalah sebahagian daripada
kawasan yang ditadbir oleh Kerajaan British di bawah kuasa Mandat Palestin.
Perkiraan khas di sana benar-benar kembali kepada kontroversi lama mengenai
masa perang kami janji kepada orang-orang Arab yang saya telah tidak ingin
untuk memulihkan. Pokoknya adalah bahawa pada tafsiran kita sendiri daripada
mereka janji Timur negara Jordan - walaupun bukan Barat negara Jordan - jatuh
dalam kawasan di mana kami janjikan semasa perang untuk mengiktiraf dan
menyokong kemerdekaan Arab. Transjordan adalah dalam kedudukan milik
berbeza dari Palestin dan ia dianggap perlu bahawa perkiraan khas perlu dibuat.
Pemindahan fungsi yang paling pentadbiran yang berlaku pada tahun 1928,
termasuk penciptaan jawatan Pesuruhjaya Tinggi bagi Transjordan. Status
70 REPORT BY HIS BRITANNIC MAJESTY'S GOVERNMENT ON THE ADMINISTRATION
UNDER MANDATE OF PALESTINE AND TRANSJORDAN FOR THE YEAR 1924.

mandat tidak diubah oleh perjanjian antara United Kingdom dan Emiriyah
menyimpulkan pada 20 Februari tahun 1928. Ia mengiktiraf kewujudan kerajaan
yang bebas di Transjordan dan ditakrifkan dan terhad kuasanya. Ratifikasi telah
ditukar pada 31 Oktober 1929. "
Britain mengekalkan kuasa mandatori seluruh rantau sehingga ia menjadi bebas
sebagai Kingdom Hashimiah Transjordan pada tahun 1946. Status juridikal
mandat di bawah Konvensyen Mandat Palestin kekal tidak berubah sementara
menunggu keputusan mengenai persoalan Palestin oleh Pertubuhan BangsaBangsa Bersatu atau kemasukan Transjordan ke Pertubuhan Bangsa-Bangsa
Bersatu (PBB) sebagai sebuah negara merdeka. Isu agama dan kaum
Perkara 14 Mandat diperlukan Britain untuk menubuhkan sebuah suruhanjaya
untuk mengkaji, menentukan, dan menentukan hak dan tuntutan yang berkaitan
dengan komuniti agama yang berbeza di Palestin. Peruntukan ini, yang dipanggil
untuk mewujudkan sebuah suruhanjaya untuk mengkaji semula status quo
agama antara komuniti agama, tidak pernah diwujudkan.
Perkara 15 memerlukan pentadbiran mandatori melihat bahawa kebebasan hati
nurani dan menjalankan bebas daripada semua bentuk ibadat dibenarkan.
Proviso kepada objektif mandat adalah bahawa "tiada apa yang perlu dilakukan
yang mungkin menjejaskan hak sivil dan agama masyarakat bukan Yahudi yang
sedia ada di Palestin".
Sempadan Jordan
Sempadan utara
Sempadan Utara antara mandat British dan Perancis telah ditakrifkan dari segi
luas oleh Perjanjian Perancis-British Sempadan Disember 1920. Itulah perjanjian
diletakkan pukal Bukit Golan dalam bidang Perancis. Perjanjian ini juga
menubuhkan sebuah suruhanjaya bersama untuk menyelesaikan sempadan
yang tepat dan tandakan ia di atas tanah. Suruhanjaya itu mengemukakan
laporan akhir pada 3 Februari tahun 1922, dan ia telah diluluskan dengan
beberapa kaveat oleh kerajaan British dan Perancis pada 7 Mac 1923, beberapa
bulan sebelum Britain dan Perancis menganggap tanggungjawab Mandatori pada
29 September 1923. Di bawah perjanjian itu, penduduk Syria dan Lebanon akan
mempunyai memancing yang sama dan hak navigasi di Tasik Hula, Tasik
Tiberias, dan Sungai Jordan sebagai rakyat Mandat Palestin, tetapi kerajaan
Palestin akan menjadi bertanggungjawab untuk kepolisan tasik. Pergerakan
Zionis mendesak Perancis dan British termasuk sebagai sumber air sebanyak
mungkin untuk Palestin semasa rundingan demarcating Tuntutan-tuntutan ini
berterusan dipengaruhi perunding dan akhirnya membawa kepada kemasukan
seluruh Laut Galilea, kedua-dua belah sungai Jordan, Tasik Hula, Dan musim
bunga, dan sebahagian Yarmouk. Pesuruhjaya Tinggi Palestin, Herbert Samuel,
telah menuntut kawalan penuh Laut Galilee. Sempadan baru diikuti jalur 10
meter lebar di sepanjang pantai timur laut.
Berikutan penyelesaian isu sempadan Utara, kerajaan British dan Perancis yang
ditandatangani pada 2 Februari tahun 1926 Perjanjian Perhubungan yang baik
kejiranan antara wilayah mandat Palestin, Syria dan Lebanon. 71
Sempadan Selatan
71 Text in League of Nations Treaty Series, vol. 56, pp. 8087.

Sempadan Selatan antara Palestin dan Mesir telah dibiarkan tidak berubah dari
sempadan ditubuhkan antara Mesir dan Empayar Uthmaniyyah pada tahun 1906.
Sempadan Selatan antara Transjordan dan Saudi ditinggalkan undefined
manakala bapa Abdullah kekal dalam kuasa dalam Kerajaan Hijaz. Walau
bagaimanapun, berikutan penaklukan 1924-25 Saudi Hijaz, tentera Hashimiah
melarikan diri ke Ma'an utara wilayah Hejaz, yang kemudiannya dirampas oleh
Transjordan. Ini telah dirasmikan oleh perjanjian 1925 Hadda, dengan
mengakibatkan zig-zag menjadi sempadan dikenali sebagai sedu Winston.
Sempadan Timur
Sempadan Timur antara Transjordan dan Iraq tidak bersetuju sehingga tahun
1922, dan tidak secara rasmi didokumenkan sehingga 1932.
Pentadbiran Sub-unit dalam PalestineThe Ogos 1922 Palestin Perintah dalam
Majlis, yang tidak memohon untuk Transjordan, dengan syarat bahawa:
Pesuruhjaya Tinggi boleh, dengan kelulusan Setiausaha Negara, dengan
Pemasyhuran yang membahagikan Palestin ke bahagian pentadbiran daerah
atau dalam apa-apa cara dan dengan subdivisi itu sebagai mudah untuk tujuan
pentadbiran menerangkan sempadan itu dan memberi nama kepadanya.
Kelulusan dan Pengesahan
Uthmaniyyah / Turki ratificationThe keputusan yang diambil oleh Majlis Tertinggi
Bersekutu di persidangan San Remo telah didokumenkan dalam Perjanjian
Svres, yang ditandatangani bagi pihak Empayar Uthmaniyyah dan Berikat pada
10 Ogos, 1920. Walau bagaimanapun, perjanjian itu tidak pernah disahkan oleh
kerajaan Uthmaniyyah, kerana ia memerlukan persetujuan Mustafa Kemal
Atatrk. Ataturk menyatakan penghinaan bagi perjanjian itu, dan meneruskan
perjuangan yang dikenali sebagai Perang Kemerdekaan Turki.
Pada bulan November 1922, Persidangan Lausanne bermula, dengan niat untuk
berunding perjanjian untuk menggantikan Perjanjian gagal Svres. Pada
Perjanjian Lausanne, ditandatangani pada 24 Julai 1923 dan disahkan pada 28
September 1923, kerajaan Turki akhirnya diiktiraf detasmen selatan kawasan
sempadan yang dipersetujui dalam Perjanjian Ankara (1921), sekali gus
menjadikannya penolakan umum kedaulatan ke atas Palestin. 72
Kesimpulan
Liga kelulusan Pertubuhan Bangsa-Bangsa: teks Mandat untuk Palestin telah
diluluskan oleh Majlis Liga Bangsa pada 24 Julai 1922.However, ini tidak akan
berkuat kuasa sehingga perjanjian antara kerajaan Turki dan Berikat telah
disahkan dan pertikaian antara Perancis dan Itali lebih Mandat Syria telah
diselesaikan. Keperluan kedua adalah disebabkan oleh keperluan dilihat untuk
rejim undang-undang bermula pada masa yang sama sebagai Mandat Perancis
Syria dan Lubnan
Berikutan ratifikasi Perjanjian Lausanne pada 28 September 1923, pertikaian
antara Perancis dan Itali telah dilaporkan sebagai Majlis settled.The Liga Bangsa
ditentukan bahawa kedua-dua mandat telah berkuat kuasa pada mesyuarat 29
September 1923.
72

a b c d

The basic equities of the Palestine problem, Simon Hirsch Rifkind

Jurnal Rasmi Liga Bangsa-bangsa, bertarikh Jun 1922, mengandungi temu bual
dengan Tuhan Balfour di mana beliau berpendapat bahawa pihak berkuasa Liga
ketat terhad. Menurut Balfour,
Mandat tidak penciptaan Liga, dan mereka tidak boleh dalam bahan diubah oleh
Liga. Tugas The Liga ini telah terbatas untuk melihat bahawa-terma khusus dan
terperinci mandat adalah selaras dengan itu keputusan yang diambil oleh yang
Bersekutu dan Kuasa Associated, dan bahawa dalam menjalankan mandat yang
Kuasa Mandatori harus menjadi di bawah pengawasan tidak di bawah kawalan
Liga. Mandat A ialah batasan diri yang dikenakan oleh penakluk pada kedaulatan
yang mereka dijalankan ke atas wilayah ditawan.
Amerika Syarikat penerimaan: Amerika Syarikat tidak adalah ahli Liga Bangsabangsa, dan seterusnya tidak diperlukan untuk secara rasmi menyatakan
kedudukannya di atas kesahihan Mandat Palestin. Walau bagaimanapun,
kerajaan AS diterima de facto, jika tidak de jure, status mandat dan memeterai
perjanjian individu dengan kuasa mandatori untuk menjamin hak-hak undangundang untuk rakyat dan untuk melindungi hak harta dan kepentingan
perniagaan di mandat. Dalam kes Palestin, pada 3 Disember tahun 1924, ia telah
memeterai perjanjian dua hala dengan Britain dalam Konvensyen Mandat
Palestin, di mana Amerika Syarikat "bersetuju dengan pentadbiran" (Perkara 1)
dan yang diuruskan dengan lapan isu-isu yang membimbangkan kepada Amerika
Syarikat.
Rujukan
a b c d

The basic equities of the Palestine problem, Simon Hirsch Rifkind

Appendix 2, Memorandum drawn up in London by Middle East Department Prior

to Palestine Conference, p30, Report on Middle East Conference held in Cairo and
Jerusalem, 12 March 1921, CO935/1/1
"Foundations of British Policy In The Arab World: The Cairo Conference of 1921",
Aaron S. Klieman, Johns Hopkins, 1970, ISBN 0-8018-1125-2, pages 228234
http://www.jewishagency.org/JewishAgency/English/Jewish+Education/Educational
+Resources/More+Educational+Resources/Azure/9/9-porat.html.htm Tom
Segev's New Mandate, Yehoshua Porath
The Middle East and North Africa in World Politics: A Documentary Record, by J. C.
Hurewitz, 1979, Yale University Press; 2nd edition, ISBN 0-300-02203-4, page 26,
BRITISH WAR AIMS IN OTTOMAN ASIA: REPORT OF THE DE BUNSEN COMMITTEE
30 June 1915
REPORT BY HIS BRITANNIC MAJESTY'S GOVERNMENT ON THE ADMINISTRATION
UNDER MANDATE OF PALESTINE AND TRANSJORDAN FOR THE YEAR 1924.
Report of a Committee Set up to Consider Certain Correspondence Between [[Sir
Henry McMahon and the Sharif of Mecca in 1915 and 1916], UNISPAL, Annex H.
San Remo Convention

Text in League of Nations Treaty Series, vol. 56, pp. 8087

Bab 9 Mandat British Di Iraq

Pengenalan
Sejarah Iraq Abad 20
Selepas Perang Dunia I, Iraq diluluskan dari Empayar Uthmaniyyah gagal untuk
kawalan British. Britain menubuhkan Kerajaan Iraq pada tahun 1932. Pada 14
Revolusi Julai 1958, raja telah digulingkan dan Republik Iraq telah diisytiharkan.
Pada tahun 1963, Parti Ba'ath dipentaskan coup d'etat dan adalah seterusnya
yang ditumbangkan oleh rampasan kuasa yang lain dalam tahun yang sama,
tetapi berjaya untuk merebut kembali kuasa pada tahun 1968. Saddam Hussein
mula berkuasa pada tahun 1979 dan memerintah Iraq bagi baki abad, semasa
Perang Iran-Iraq tahun 1980-an, Penjajahan Kuwait dan Perang Teluk tahun 1990
hingga 1991 dan sanksi PBB pada tahun 1990-an. Saddam telah dikeluarkan dari
kuasa dalam serangan 2003 Iraq.
Mandat British Di Mesopotamia (Iraq)
Uthmaniyyah memerintah ke atas Iraq berlangsung sehingga Perang Dunia I
apabila Uthmaniyyah berpihak dengan Jerman dan Kuasa Pusat. Dalam kempen
Mesopotamia terhadap Kuasa Pusat, angkatan tentera British menyerang negara

dan mengalami kekalahan besar di tangan tentera Turki semasa Pengepungan

Kut (1915-16). Angkatan tentera British berkumpul semula dan menawan
Baghdad pada tahun 1917. Gencatan senjata telah ditandatangani pada tahun
1918.
Iraq telah diukir daripada Empayar Uthmaniyyah oleh Perancis dan British seperti
yang dipersetujui dalam Perjanjian Sykes-Picot. Perjanjian Sykes-Picot perjanjian
rahsia antara UK dan Perancis dengan persetujuan Imperial Rusia, menentukan
bidang masing-masing pengaruh dan kawalan di Asia Barat selepas kejatuhan
dijangka Empayar Uthmaniyyah semasa Perang Dunia I. Perjanjian ini telah
dimeterai pada 16 Mei 1916. 73 Pada 11 November tahun 1920 ia menjadi mandat
Liga Bangsa-Bangsa bawah kawalan British dengan "Negeri Iraq" nama.
Britain mengenakan monarki Hshimite atas Iraq dan ditakrifkan had wilayah
Iraq tanpa mengambil kira politik daripada kumpulan etnik dan agama yang
berbeza di negara ini, khususnya orang-orang Kurd dan orang Asyur ke utara.
Semasa pendudukan British, Syiah dan Kurdis berjuang untuk kemerdekaan.
Berhadapan dengan kos yang semakin meningkat dan dipengaruhi oleh
protestations awam wira perang TE Lawrence dalam The Times, Britain
menggantikan Arnold Wilson pada bulan Oktober 1920 dengan baru Civil
Pesuruhjaya Sir Percy Cox. Cox berjaya memadamkan pemberontakan, namun
juga bertanggungjawab untuk melaksanakan dasar yang malang kerjasama
rapat dengan minoriti Sunni Iraq. 74
Dalam tempoh Mandat dan seterusnya, British menyokong tradisional, Sunni
kepimpinan (seperti puak ulama) lebih berkembang, pergerakan bandar
berasaskan nasionalis. Akta Penyelesaian Tanah memberikan ulama puak hak
untuk mendaftarkan tanah komunal puak dalam nama mereka sendiri. Pertikaian
Tribal Peraturan memberikan mereka hak kehakiman, sedangkan Petani Akta Hak
dan Kewajipan 1933 teruk mengurangkan penyewa ', melarang mereka untuk
meninggalkan tanah melainkan jika semua hutang mereka kepada tuan rumah
telah diselesaikan. British terpaksa kuasa tentera apabila kepentingan mereka
terancam, seperti dalam Rashid 1941 `Ali al-Gayln rampasan. Rampasan kuasa
ini membawa kepada pencerobohan British Iraq yang menggunakan kuasa
daripada Tentera British India dan Legion Arab dari Jordan.
Kerajaan Iraq
Emir Faisal, pemimpin pemberontakan Arab menentang Sultan Uthmaniyyah
semasa Perang Besar, dan ahli keluarga Sunni Hashimite dari Mekah, menjadi
raja pertama negeri baru. Beliau memperolehi takhta sebahagiannya oleh
pengaruh TE Lawrence. Walaupun raja telah disahkan dan diisytiharkan Raja oleh
plebisit pada tahun 1921, kemerdekaan nominal hanya dicapai pada tahun 1932,
apabila Mandat British secara rasmi berakhir.

73 http://www.law.fsu.edu/library/collection/limitsinSeas/IBSo94.pdf. p.8
74 "Sunni control over the levels of power and the distribution of the spoils of
office has had predictable consequences- a simmering resentment on the part of
the Shi'a..." Anderson & Stansfield The Future of Iraq: Dictatorship, Democracy
or Division?, page 6.

Pada tahun 1927, telaga minyak yang besar telah ditemui berhampiran Kirkuk
dan membawa peningkatan ekonomi. Hak penerokaan telah diberikan kepada
Syarikat Petroleum Iraq, yang walaupun nama, adalah syarikat minyak British.
King Faisal saya telah digantikan oleh Ghazi anaknya pada bulan Disember 1933.
Pemerintahan Raja Ghazi berlangsung selama lima setengah tahun. Beliau
mendakwa kedaulatan Iraq ke atas Kuwait. Pelumba amatur gemar, raja
memandu kereta ke dalam tiang Lentera dan meninggal dunia pada 3 April 1939.
Faisal anaknya mengikuti beliau ke takhta.
Raja Faisal II (1935-1958) merupakan satu-satunya anak Raja Ghazi I dan Queen
`Aliyah. Raja baru adalah empat apabila bapanya meninggal dunia. Bapa
saudaranya 'Abd al-Ilah menjadi pemangku (April 1939 - Mei 1953). Pelantikan
Abd al-llah mengubah keseimbangan antara istana, pegawai kor, elit politik
awam dan British. Abd al-llah berbeza dari akhir adik iparnya bahawa dia adalah
lebih toleran terhadap kehadiran British di Iraq. Malah, beliau adalah berkenaan
beberapa positif bersemangat tentang hubungan dengan Great Britain, melihat
ia sebagai salah satu penjamin utama dinasti Hashimiah. Ini bermakna bahawa
dia mempunyai sedikit persamaan dengan pegawai tentera Arab nasionalis dia
cenderung untuk menganggap sebagai upstarts sosial, tidak layak penanaman. 75
Pada tahun 1945, Iraq menyertai Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) dan
menjadi anggota pengasas Liga Arab. Pada masa yang sama, pemimpin Mustafa
Barzani Kurdish mengetuai pemberontakan terhadap kerajaan pusat di Baghdad.
Selepas kegagalan Barzani pemberontakan dan pengikut-pengikutnya melarikan
diri ke Soviet Union.
Pada tahun 1948, Iraq memasuki tahun 1948 Perang Arab-Israel bersama-sama
dengan ahli-ahli lain Liga Arab dalam usaha untuk mempertahankan hak-hak
Palestin. Iraq bukan merupakan satu pihak kepada perjanjian gencatan senjata
yang ditandatangani Mei 1949. Perang mempunyai kesan negatif ke atas
ekonomi Iraq. Kerajaan terpaksa memperuntukkan 40 peratus daripada dana
yang ada kepada tentera dan bagi pelarian Palestin. Royalti minyak dibayar
kepada Iraq telah separuh apabila saluran paip ke Haifa dipotong.
Iraq menandatangani Pakatan Baghdad pada tahun 1956. Ia bersekutu Iraq,
Turki, Iran, Pakistan, dan United Kingdom. Ibu pejabatnya di Baghdad. Pakatan
yang ditubuhkan cabaran langsung kepada Presiden Mesir Gamal Nasser Abdal.
Sebagai tindak balas, Nasser melancarkan kempen media yang mencabar
kesahihan monarki Iraq.
Pada bulan Februari 1958, Raja Hussein dari Jordan dan `Abd al-ilah yang
dicadangkan kesatuan monarki Hshimite untuk menentang kesatuan-Syria
Mesir yang baru-baru ini ditubuhkan. Perdana Menteri Nuri as-Said mahu Kuwait
untuk menjadi sebahagian daripada cadangan Kesatuan Arab-Hshimite. Shaykh
`Abd Allh sebagai Salim, pemerintah Kuwait, telah dijemput ke Baghdad untuk
membincangkan masa depan Kuwait. Dasar ini membawa kerajaan Iraq ke dalam
konflik secara langsung dengan Britain, yang tidak mahu memberikan
kemerdekaan ke Kuwait. Pada ketika itu, monarki mendapati dirinya sepenuhnya
terpencil. Nuri as-Said mampu untuk membendung rasa tidak puas hati yang
semakin meningkat hanya dengan melawat penindasan politik yang pernah lebih
besar.
75 Tripp, Charles. "A History of Iraq" Cambridge University Press, Cambridge,
2007, p.96.

Republik Iraq
Pembentukan
Diilhamkan oleh Nasser, pegawai dari Briged kesembilan belas yang dikenali
sebagai "Pegawai Percuma", di bawah kepimpinan Brigadier Abd al-Karim Qasim
(yang dikenali sebagai "az-Za` im ", 'pemimpin') dan Kolonel Abdul Salam Arif
menggulingkan Hashimite monarki pada 14 Julai 1958. Raja Faisal II dan `Abd alilah telah dilaksanakan di taman ar-Rihab Palace. Badan mereka (dan lain-lain
lagi dalam keluarga diraja) telah dipamerkan di khalayak ramai. Nuri as-Said
menangkap dielak untuk satu hari, tetapi selepas cuba untuk melarikan diri yang
menyamar sebagai seorang wanita bertudung, beliau telah ditangkap dan
ditembak.
Kerajaan baru mengisytiharkan Iraq untuk menjadi sebuah republik dan menolak
idea kesatuan dengan Jordan. Aktiviti dalam Pakatan Baghdad Iraq berhenti.
Apabila Qasim menjauhkan dirinya daripada `Abd an-Nasir, beliau menghadapi
pembangkang yang semakin meningkat daripada pegawai pro-Mesir dalam
tentera Iraq. `Arif, yang mahukan kerjasama lebih rapat dengan Mesir, telah
dilucutkan tanggungjawab beliau dan dibuang ke dalam penjara.
Apabila garrison di Mosul memberontak terhadap dasar Qasim, beliau
membenarkan Kurdish pemimpin Barzani kembali dari buangan di Kesatuan
Soviet untuk membantu menyekat pemberontak pro-Nasir.
1960
Pada tahun 1961, Kuwait mendapat kemerdekaan dari Britain dan Iraq
mendakwa kedaulatan ke atas Kuwait. Seperti tahun-tahun 1930-an, tuntutan
Qasim berasaskan Iraq itu atas dakwaan bahawa Kuwait telah menjadi sebuah
daerah di wilayah Uthmaniyyah Basra, zalim terputus oleh British dari badan
yang utama negeri Iraq apabila ia telah telah dicipta pada tahun 1920-an. Britain
reaksi kuat kepada tuntutan Iraq dan menghantar tentera ke Kuwait untuk
menghalang Iraq. Qasim telah dipaksa untuk berundur dan pada bulan Oktober
1963, Iraq diiktiraf kedaulatan Kuwait.
Satu tempoh ketidakstabilan yang besar diikuti. Qasim telah dibunuh pada bulan
Februari 1963, apabila Parti Ba'ath mengambil kuasa di bawah kepimpinan Ketua
Ahmed Hasan al-Bakr (perdana menteri) dan Kolonel Abdul Salam Arif (Presiden).
Sembilan bulan kemudian `Abd as-Salam Muhammad` Arif mengetuai rampasan
kuasa berjaya menentang kerajaan Ba'ath. Pada 13 April 1966, Presiden Abdul
Salam Arif meninggal dunia dalam nahas helikopter dan telah digantikan oleh
adiknya, Jeneral Abdul Rahman Arif. Berikutan Perang Enam Hari 1967, Parti
Ba'ath merasakan cukup kuat untuk merebut kembali kuasa (17 Julai 1968).
Ahmad Hasan al-Bakr menjadi presiden dan pengerusi Perintah Majlis Revolusi
(RCC).
Dalam komunis 1967-1968 Iraq melancarkan pemberontakan di selatan Iraq. 76
Barzani dan Kurd yang telah memulakan pemberontakan pada tahun 1961 masih
menyebabkan masalah pada tahun 1969. Setiausaha agung Ba `ke parti,
Saddam Hussein, telah diberi tanggungjawab untuk mencari penyelesaian. Ia
76 Tripp, Charles (2005). A History of Iraq. Cambridge University Press. pp. 188
189,196. ISBN 978-0-521-70247-8.

adalah jelas bahawa ia adalah mustahil untuk mengalahkan Kurdish dengan cara
ketenteraan dan pada tahun 1970 satu perjanjian politik telah dicapai antara
pemberontak dan kerajaan Iraq.
Ekonomi Iraq pulih mendadak selepas revolusi 1968. Saudara-saudara Arif telah
membelanjakan hampir 90% daripada bajet negara pada tentera tetapi Ba'ath
kerajaan memberi keutamaan kepada pertanian dan industri. British Iraq
Petroleum Company monopoli telah dipecahkan apabila kontrak baru telah
ditandatangani dengan ERAP, syarikat minyak Perancis utama. Kemudian IPC
telah negarakan. Sebagai hasil daripada dasar-dasar Iraq mengalami
pertumbuhan ekonomi yang pesat.
Tahun 1970-an
Pada tahun 1970-an, pertikaian sempadan dengan Iran dan Kuwait menyebabkan
banyak masalah. Keengganan Kuwait untuk membenarkan Iraq untuk membina
pelabuhan di Shatt al-Arab delta mengukuhkan kepercayaan Iraq bahawa kuasa
konservatif di rantau ini telah cuba untuk mengawal Teluk Parsi. Pendudukan Iran
banyak pulau di Selat Hormuz tidak membantu mengubah kebimbangan Iraq.
Pertikaian sempadan antara Iraq dan Iran sementara diselesaikan dengan
menandatangani Accord Algiers pada 6 mac 1975.
Pada tahun 1972 delegasi Iraq melawat Moscow. Hubungan tahun yang sama
diplomatik dengan Amerika Syarikat telah dipulihkan. Hubungan dengan Jordan
dan Syria yang baik. Tentera Iraq telah ditempatkan di kedua-dua negara.
Semasa Perang Oktober 1973, bahagian Iraq terlibat tentera Israel.
Ditinjau kembali, tahun 1970-an boleh dilihat sebagai titik yang tinggi dalam
sejarah moden Iraq. A baru, muda, elit teknokrat mentadbir negara dan ekonomi
yang berkembang pesat membawa kemakmuran dan kestabilan. Ramai
masyarakat Arab di luar Iraq dianggap contoh. Walau bagaimanapun, dekad
yang berikut tidak akan menggalakkan bagi negara yang baru ditubuhkan.
Meningkat kepada kuasa Saddam Hussein
Menggalakkan pendidikan wanita di Julai 1970an. Pada tahun 1979, Presiden
Ahmed Hassan al-Bakr meletak jawatan, dan penggantinya dipilih, Saddam
Hussein, mengambil alih pejabat Presiden dan Pengerusi Majlis Perintah Revolusi.
Beliau adalah pemerintah de facto Iraq selama beberapa tahun sebelum dia
secara rasmi datang ke kuasa. Parti Baath kini sebuah organisasi di seluruh
negara, sampai ke kampung terkecil dan kejiranan yang paling sederhana dalam
satu cara yang tidak pernah berlaku sebelum ini. Di samping itu, tentera Popular
dan organisasi belia membawa pernah lebih besar nombor ke dalam formasi
tentera yang ditubuhkan oleh rejim. Akhirnya, Saddam Hussein menubuhkan
Majlis Kebangsaan Mac 1980, penubuhan parlimen pertama sejak penggulingan
Monarki pada tahun 1958. Ia bertujuan untuk mewujudkan gambaran perpaduan
nasional dan untuk memberi Saddam Hussain forum lain untuk menyampaikan
dirinya sebagai pemimpin kebangsaan.
Rejim baru dimodenkan kawasan desa dan luar bandar di Iraq, mechanizing
pertanian dan mewujudkan koperasi ladang. 77

77 Batatu, Hanna (1979). The Old Social Classes & The Revolutionary Movement
In Iraq. Princeton University Press. ISBN 0-691-05241-7.

Kehebatan
organisasi
Saddam
telah
dikreditkan
dengan
kepesatan
pembangunan Iraq pada tahun 1970-an; pembangunan pergi ke hadapan pada
padang hangat bahawa dua juta orang dari negara-negara Arab yang lain dan
juga Yugoslavia bekerja di Iraq untuk memenuhi permintaan yang semakin
meningkat bagi buruh.
Walau bagaimanapun, cita-cita Hussein tidak lama lagi membawa beliau untuk
terlibat dalam pelbagai konflik, dengan keputusan yang buruk kepada
infrastruktur Iraq.
Perang Iran-Iraq
Pertikaian wilayah dengan Iran membawa kepada perang lapan tahun tidak
meyakinkan dan mahal, Perang Iran-Iraq (1980-1988, dipanggil QdisiyyatSaddam - 'Saddam Qadisiyyah'), yang melanda ekonomi. Iraq mengisytiharkan
kemenangan pada tahun 1988 tetapi sebenarnya mencapai pulangan letih
kepada status quo ante bellum. Perang meninggalkan Iraq dengan penubuhan
terbesar tentera di rantau Teluk Parsi tetapi dengan hutang yang besar dan
pemberontakan berterusan oleh Kurd elemen di pergunungan utara. Kerajaan
menindas pemberontakan yang menggunakan senjata kimia ke atas
pemberontak. Lapan tahun perang telah mengambil tol dahsyat daripada
penduduk Iraq: perang telah kos Iraq suku anggaran mereka yang telah mangsa
Kurdis Iraq, lebih daripada 60,000 rakyat Iraq kekal banduan Iran, hampir satu
juta rakyat Iraq kini berkhidmat dalam angkatan pasukan.
Antara 1986 dan 1989, Kempen Hussein Al-Anfal dikatakan telah membunuh
kira-kira 100,000 hingga 200,000 Kurdish awam.
A kimia massa senjata serangan di bandar Halabja Mac 1988 semasa itu Perang
Iran-Iraq adalah biasanya disebabkan rejim Saddam, walaupun tanggungjawab
untuk serangan adalah perkara pertikaian beberapa. Saddam mengekalkan dia
tidak bersalah dalam perkara ini sehingga pelaksanaan beliau pada Disember
2006. Hampir semua akaun semasa, dipengaruhi oleh kepentingan khas,
kejadian menganggap rejim Iraq sebagai pihak yang bertanggungjawab untuk
serangan gas (seperti menentang Iran), dan acara ini telah menjadi ikon dalam
gambaran kekejaman Saddam. Anggaran mangsa terdiri daripada beberapa
ratus untuk sekurang-kurangnya 7,000 orang. Kerajaan Iraq terus disokong oleh
komuniti yang luas antarabangsa termasuk kebanyakan Barat, Kesatuan Soviet,
dan Republik Rakyat China, yang terus menghantar penghantaran senjata untuk
memerangi Iran. Malah, penghantaran dari AS (walaupun sentiasa minoriti)
meningkat selepas tarikh ini, dan UK dianugerahkan 400,000,000 dalam kredit
perdagangan ke Iraq sepuluh hari selepas mengutuk pembunuhan beramairamai. 78
Dalam tahun 1970-an, Iraq dibeli Perancis reaktor nuklear, yang digelar Osirak
atau Tammuz 1. Pembinaan bermula pada tahun 1979. Pada tahun 1980, tapak
reaktor mengalami kerosakan kecil akibat serangan udara Iran, dan pada tahun

78 The US Defense Intelligence Agency reported that the attack was carried out
by Iran, a version of events supported by the CIA during the early 1990s. See
also an opinion piece by CIA analyst Stephen C Pelletiere, in which he concludes
that there is no basis for a judgement as to whether Iran or Iraq was responsible
for the attack.

1981, sebelum reaktor dapat disiapkan, ia adalah melanggar Undang-Undang

Antarabangsa, dimusnahkan oleh Tentera Udara Israel (lihat Opera Operasi ).
Penjajahan Kuwait dan Perang Teluk 1990
Sesuatu pertikaian wilayah lama membawa kepada pencerobohan Kuwait pada
tahun 1990. Iraq menuduh Kuwait melanggar sempadan Iraq untuk
mendapatkan sumber minyak, dan menuntut bahawa pembayaran hutang perlu
diketepikan. Rundingan secara langsung bermula pada Julai 1990, tetapi mereka
akan gagal. Saddam Hussein mempunyai mesyuarat tergempar April Glaspie,
Amerika Syarikat Duta ke Iraq, pada 25 Julai 1990, siaran kebimbangan beliau
tetapi menyatakan hasratnya untuk meneruskan ceramah. April Glaspie
dimaklumkan Saddam bahawa Amerika Syarikat tidak mempunyai kepentingan
dalam pertikaian sempadan antara Iraq dan Kuwait, seperti nada rasmi kerajaan
AS mengenai subjek ini pada masa itu. Peristiwa susulan akan membuktikan
sebaliknya, namun ini dikatakan Saddam dengan harapan bahawa ia akan
menghalangnya daripada menyerang.
Mediator Arab yakin Iraq dan Kuwait untuk berunding perbezaan mereka di
Jiddah, Arab Saudi, pada 1 Ogos 1990, tetapi sesi itu menyebabkan hanya di caj
dan kaunter-caj. Satu sesi kedua telah dijadualkan untuk mengambil tempat di
Baghdad, tetapi Iraq menyerang Kuwait pada hari berikutnya. Tentera Iraq
menakluki negara sejurus selepas tengah malam pada 2 Ogos 1990. Majlis
Keselamatan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu dan Liga Arab serta-merta
mengutuk pencerobohan Iraq. Empat hari kemudian, Majlis Keselamatan
mengenakan sekatan ekonomi ke atas Iraq yang dilarang hampir semua
perdagangan dengan Iraq.
Iraq balas kepada sekatan dengan merampas Kuwait sebagai "Wilayah ke-19"
Iraq pada 8 Ogos, menyebabkan keluarga dibuang Sabah untuk memanggil
tindak balas antarabangsa yang lebih kukuh. Sejak beberapa bulan berikutnya,
Majlis Keselamatan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu telah meluluskan satu
siri resolusi yang mengutuk pendudukan Iraq ke atas Kuwait dan dilaksanakan
jumlah mandatori sekatan ekonomi terhadap Iraq. Negara lain kemudiannya
memberikan sokongan untuk "Operasi Desert Shield". Bertindak atas dasar
Doktrin Carter, dan daripada ketakutan Tentera Iraq cauld melancarkan
pencerobohan Arab Saudi, Presiden Amerika Syarikat, George HW Bush cepat
mengumumkan bahawa Amerika Syarikat akan melancarkan "milik pertahanan"
misi untuk mengelakkan Iraq daripada menyerang Arab Saudi. Operasi Desert
Shield adalah apabila tentera AS telah berpindah ke Arab Saudi pada 7 Ogos
1990. Pada bulan November 1990, Majlis Keselamatan PBB menerima Resolusi
678, membenarkan negara anggota untuk menggunakan segala cara yang perlu,
yang membenarkan tindakan ketenteraan terhadap pasukan Iraq menduduki
Kuwait dan menuntut pengunduran lengkap sebanyak 15 Januari 1991.
Apabila Saddam Hussein gagal untuk mematuhi permintaan ini, Perang Teluk
(Operasi "Desert Storm") telah berlaku pada 17 Januari 1991 (03:00 masa Iraq),
dengan tentera bersekutu 28 negara, yang diketuai oleh AS melancarkan
pengeboman udara di Baghdad. Peperangan, yang terbukti buruk terhadap Iraq,
bertahan hanya enam minggu. Seratus empat puluh ribu tan peluru telah
menghujani ke atas negara, bersamaan tujuh Hiroshima bom. Mungkin seberapa
banyak 100,000 askar Iraq dan puluhan ribu orang awam terbunuh.

Allied serangan udara memusnahkan jalan raya, jambatan, kilang, dan

kemudahan-industri minyak (menutup penapisan kebangsaan dan sistem
pengedaran) dan gangguan elektrik, telefon, dan perkhidmatan air. Pusat-pusat
persidangan dan kawasan membeli-belah dan kediaman telah melanda. Pada 13
Februari 1991, beratus-ratus rakyat Iraq terbunuh dalam serangan ke atas
perlindungan Al-Amiriyah bom. Penyakit merebak melalui air minuman yang
tercemar kerana pembersihan air dan kemudahan rawatan kumbahan tidak
dapat beroperasi tanpa elektrik.
Satu gencatan senjata diumumkan oleh Amerika Syarikat pada 28 Februari 1991.
Setiausaha Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu (PBB) Javier Prez de
Cuellar bertemu dengan Saddam Hussein untuk membincangkan jadual Majlis
Keselamatan untuk mengeluarkan tentera dari Kuwait. Iraq bersetuju untuk
terma PBB untuk gencatan senjata kekal pada April 1991, dan syarat-syarat yang
ketat telah dikenakan, menuntut pendedahan dan kemusnahan semua stok
simpanan senjata.
Pada bulan Mac 1991 pemberontakan di selatan Iraq yang didominasi Syiah mula
melibatkan askar Tentera Iraq lemah semangat dan anti-kerajaan Syiah pihak.
Satu lagi gelombang pemberontakan meletus tidak lama selepas itu di penduduk
Kurdis utara Iraq (lihat 1991 kebangkitan di Iraq). Walaupun mereka
menyampaikan ancaman yang serius kepada rejim Parti Ba'ath Iraq, Saddam
Hussein berjaya menindas pemberontakan dengan kuasa besar dan kuasa
sewenang-wenangnya dan dikekalkan. Mereka kejam dihancurkan oleh angkatan
loyalis yang diterajui oleh Pengawal Republikan Iraq dan penduduk telah berjaya
diganasi. Sepanjang beberapa minggu pergolakan puluhan ribu orang terbunuh.
Ramai lagi mati semasa bulan-bulan berikutnya, manakala hampir dua juta
rakyat Iraq melarikan diri untuk hidup mereka. Selepas, kerajaan
memperhebatkan berpindah dipaksa Arab Marsh dan penyaliran daripada paya
Iraq, manakala pihak Berikat menubuhkan zon larangan terbang Iraq
Iraq di bawah Sekatan PBB
Pada 6 Ogos 1990, selepas pencerobohan Iraq ke atas Kuwait, Majlis
Keselamatan PBB menerima Resolusi 661 yang mengenakan sekatan ekonomi ke
atas Iraq, menyediakan penuh sekatan perdagangan, tidak termasuk bekalan
perubatan, makanan dan barangan lain keperluan kemanusiaan, ini akan
ditentukan oleh jawatankuasa sekatan Majlis Keselamatan. Selepas akhir Perang
Teluk dan selepas pengeluaran Iraq dari Kuwait, sekatan telah dikaitkan dengan
penghapusan senjata pemusnah besar-besaran oleh Resolusi 687. Dari tahun
1991 hingga 2003 kesan dasar kerajaan dan sekatan rejim membawa kepada
kemiskinan hyperinflation, meluas dan malnutrisi. Keadaan sejarah pemurah
peruntukan kebajikan yang telah penting kepada strategi mengawal rejim hilang
dalam sekelip mata. Kelas pertengahan yang besar dan berpendidikan tinggi
yang telah berkembang dalam tahun-tahun yang banyak untuk membentuk batu
hampar masyarakat Iraq telah melarat. Kisah Iraq dari tahun 1991 sehingga
2003 adalah negara mengalami kejutan makroekonomi yang mendalam. 79
Amerika Syarikat, memetik satu keperluan untuk mencegah pembunuhan
beramai-ramai orang-orang Arab Marsh di selatan Iraq dan orang Kurd ke utara,
diisytiharkan "zon penyisihan udara" utara selari ke-36 dan selatan selari ke-32.
Pentadbiran Clinton diadili dakwaan cubaan membunuh pada bekas Presiden
79 Fawn, Rick. and Hinnebusch, Raymond. "The Iraq War: Causes and
Consequences" Lynne Rienner Publishers, London, 2006, p.212.

George HW Bush oleh ejen Iraq rahsia untuk menjadi layak tindak balas
ketenteraan pada Jun 27, 1993. Ibu Pejabat Perisikan Iraq di Baghdad telah
disasarkan oleh peluru berpandu Tomahawk cruise.
Sepanjang masa sekatan PBB, dalaman dan pembangkang luar kepada kerajaan
Ba'ath adalah lemah dan dibahagikan. Pada bulan Mei 1995, Saddam dipecat
setengah saudara, Wathban, sebagai Menteri Dalam Negeri dan pada bulan Julai
diturunkan Menteri Pertahanan, Ali Hassan al-Majid. Perubahan ini kakitangan
adalah hasil daripada pertumbuhan dalam kuasa dua anak lelaki Saddam
Hussein, Hussein Uday dan Qusay Hussein, yang diberi kuasa berkesan naib
presiden Mei 1995. Pada bulan Ogos Mejar Jeneral Husayn Kamil Hasan al-Majid,
Menteri Industri Tentera dan satu sekutu politik Saddam, berpaling tadah ke
Jordan, bersama-sama dengan isteri (salah satu anak perempuan Saddam) dan
adiknya, Saddam, yang telah berkahwin lain presiden anak-anak perempuan,
kedua-duanya dipanggil untuk menggulingkan kerajaan Iraq. Selepas beberapa
minggu di Jordan, diberi janji untuk keselamatan mereka, kedua-dua adik-beradik
kembali ke Iraq di mana mereka terbunuh.
Pada bahagian kedua tahun 1990-an PBB dianggap melonggarkan sekatan yang
dikenakan kerana kesusahan yang dialami oleh rakyat Iraq biasa. Menurut
anggaran PBB, antara 500,000 dan 1.2 juta kanak-kanak meninggal dunia pada
tahun sekatan. Amerika Syarikat menggunakan kuasa veto dalam Majlis
Keselamatan PBB untuk menghalang cadangan untuk mengangkat sekatan
kerana kegagalan berterusan Iraq untuk mengesahkan pelucutan senjata. Walau
bagaimanapun, minyak untuk program makanan ditubuhkan pada tahun 1996
untuk meringankan kesan sekatan.
Iraq kerjasama dengan pasukan pemeriksaan senjata PBB telah dipersoalkan
atas beberapa kali pada tahun 1990-an. UNSCOM ketua senjata inspektor
Richard Butler menarik pasukannya dari Iraq pada November 1998 kerana
kekurangan Iraq kerjasama. Pasukan itu kembali pada bulan Disember. 80 Butler
menyediakan laporan untuk Majlis Keselamatan PBB selepas itu di mana beliau
melahirkan rasa tidak puas hati dengan tahap pematuhan. Pada bulan yang
sama, Presiden Amerika Syarikat Bill Clinton dibenarkan serangan udara ke atas
sasaran kerajaan dan kemudahan ketenteraan. Serangan udara terhadap
kemudahan tentera dan didakwa WMD laman berterusan ke tahun 2002.
Kesimpulan
Selepas Perang Dunia I idea Liga Bangsa mewujudkan Mandat bagi wilayah
Kuasa dikalahkan Central mula mengambil bentuk selepas Perjanjian Perdamaian
Versailles pada tahun 1919. Idea ini adalah berdasarkan prinsip bahawa wilayah
akhirnya akan menjadibebas tetapi di bawah didikan salah satu negara kelulusan
antara dua negara menang. Orang di wilayah Uthmaniyyah mula takut konsep
Mandat kerana "ia seolah-olah mencadangkan pemerintahan imperialis Eropah
dengan nama lain."
Pada Persidangan San Remo pada bulan April 1920, Great Britain telah
dianugerahkan Mandat untuk Iraq, (dipanggil Mesopotamia di dunia Barat pada
masa itu) serta Mandat untuk Palestin. Di Iraq British mendapat menghapuskan
kebanyakan pegawai Uthmaniyyah bekas dan pentadbiran baru terdiri daripada
80 Richard BUTLER, Saddam Defiant, Weidenfeld & Nicolson, London, 2000, p.
224

terutamanya pegawai British. Ramai orang di Iraq mula takut menjadi

sebahagian daripada Empayar British. Ia adalah pada ketika ini bahawa salah
satu Syiah yang paling terkenal mujtahid, Ayatollah Muhammad Taqi al-Shirazi,
mengeluarkan fatwa "mengisytiharkan bahawa perkhidmatan dalam pentadbiran
British adalah menyalahi undang-undang." Terdapat kemarahan yang semakin
meningkat untuk dasar-dasar baru British seperti baru undang-undang pemilikan
tanah, yang kecewa pemimpin puak, dan terutama untuk cukai baru yang rakyat
terpaksa membayar untuk dikebumikan di Najaf, di mana Syiah dari seluruh
dunia datang hendak dikebumikan. Mesyuarat antara ulama shia dan pemimpin
puak membincangkan strategi bantahan aman tetapi mereka tidak
mempertimbangkan tindakan ganas jika demonstrasi secara aman gagal untuk
mendapatkan keputusan.
Tidak puas hati dengan pemerintahan British kenyataan Mei 1920 dengan wabak
mesyuarat dan demonstrasi besar-besaran di Baghdad. Permulaan revolusi telah
tertumpu kepada protes aman menentang pemerintahan British. Ada
perhimpunan besar di masjid Sunni dan Syiah yang memberikan bukti kerjasama
antara kedua-dua mazhab utama masyarakat Iraq. Pada satu mesyuarat yang
lebih besar 15 orang wakil telah dicalonkan untuk membentangkan kes untuk
kemerdekaan Iraq untuk pegawai-pegawai British. Pemangku Pesuruhjaya Awam,
Sir Arnold Wilson, menolak tuntutan mereka sebagai unpractical.
Pemberontakan bersenjata tercetus pada akhir bulan Jun 1920. Ayatollah alShirazi mengeluarkan satu lagi fatwa yang seolah-olah menggalakkan
pemberontakan bersenjata. Pihak berkuasa British berharap untuk mengelakkan
ini dan mereka menahan seorang sheikh Zawalim kaum. Kemudian band
bersenjata pahlawan setia puak menyerbu penjara itu dan menetapkan dia
bebas. Pemberontakan tidak lama lagi mendapat momentum sebagai garrisons
British di rantau ini pertengahan Euphrates lemah dan puak-puak bersenjata
lebih kuat. Menjelang akhir bulan Julai, pemberontak bersenjata puak dikawal
kebanyakan rantau pertengahan Euphrates. Kejayaan suku-suku menyebabkan
pemberontakan untuk menyebarkan kepada Efrat yang lebih rendah dan seluruh
Baghdad.
Menteri British, Winston Churchill, yang diberi kuasa bala bantuan segera dari
Iran yang termasuk dua skuadron Tentera Udara Diraja. Penggunaan pesawat
beralih kelebihan kepada British dan memainkan peranan besar dalam
menamatkan pemberontakan. Terdapat juga suku kaum yang bekerja terhadap
pemberontakan sejak mereka telah diiktiraf oleh pihak berkuasa British dan
keuntungan daripada pengakuan ini. Akhirnya pemberontak mula untuk
menjalankan rendah pada bekalan dan pembiayaan dan tidak boleh menyokong
pemberontakan untuk lebih lama manakala tentera British telah menjadi lebih
berkesan. Pemberontakan berakhir pada Oktober 1920 apabila pemberontak
menyerah diri Najaf dan Karbala kepada pihak berkuasa British.
Rujukan
Batatu, Hanna (1979). The Old Social Classes & The Revolutionary Movement In
Iraq. Princeton University Press. ISBN 0-691-05241-7.
Fawn, Rick. and Hinnebusch, Raymond. "The Iraq War: Causes and
Consequences" Lynne Rienner Publishers, London, 2006, p.212.
http://www.law.fsu.edu/library/collection/limitsinSeas/IBSo94.pdf. p.8

Richard BUTLER, Saddam Defiant, Weidenfeld & Nicolson, London, 2000, p. 224
Tripp, Charles. "A History of Iraq" Cambridge University Press, Cambridge, 2007,
p.96.
Tripp, Charles (2005). A History of Iraq. Cambridge University Press. pp. 188
189,196. ISBN 978-0-521-70247-8.

Bab 10 Mesir: Kebangkitan Nasionalisme

Sejarah Moden Mesir
Menurut ulamak paling sejarah rentang Mesir moden sejak kemunculan
pemerintahan Muhammad Ali pada awal abad ke-19 dan pelancaran projek
pemodenan Mesir yang terlibat membina sebuah tentera baru dan
mencadangkan peta baru untuk Mesir.
Definisi sejarah moden Mesir telah diubah mengikut definisi yang berbeza
Kemodenan. Sebahagian ulama tarikh seawal 1517 dengan kekalahan Mamluk
Uthmaniyyah dalam 1516-1517.
Dinasti Muhammad Ali menjadi hampir bebas daripada pemerintahan
Uthmaniyyah, berikutan kempen peperangan menentang Empayar dan
kebolehan beliau untuk mendapatkan tentera secara besar-besaran,
membenarkan untuk mengawal Mesir serta bahagian Afrika Utara dan Timur
Tengah. Pada 1882, Khedivate Mesir menjadi sebahagian daripada sfera
pengaruh British di rantau ini, situasi yang bertentangan dengan kedudukannya
sebagai sebuah negara autonomi taklukan Empayar Uthmaniyyah. Negara
menjadi naungan British pada tahun 1915 dan mencapai kemerdekaan penuh
pada tahun 1922, menjadi sebuah kerajaan di bawah pemerintahan dinasti
Muhammad Ali, berpanjangan sehingga 1952.
Gamal Abdel Nasser menubuhkan sebuah negara satu parti, dikenali sebagai
Republik Mesir, berikutan revolusi Mesir 1952. Mesir diperintah autocratically
oleh tiga presiden sejak enam dekad yang berikut, oleh Nasser dari tahun 1954
sehingga kematiannya pada tahun 1970, oleh Anwar Sadat dari tahun 1971
sehingga pembunuhan beliau 1981, dan oleh Hosni Mubarak dari tahun 1981
sehingga peletakan jawatannya dalam menghadapi revolusi Mesir daripada 2011
.
Sehingga Mei 2012, negara ini adalah di bawah pemerintahan tentera interim;
pilihanraya telah dilakukan pada 28 November 2011, negara kini memilih
presiden baru.

Mesir di bawah Muhammad Ali

Kempen Arab Pertama
Muhammad Ali Pasha menghargai kedaulatan Sultan Uthmaniyyah, dan pada
arahan kerajaan Uthmaniyyah, pada tahun 1811 Muhammad Ali menghantar
tentera 20,000 lelaki (termasuk 2,000 kuda) di bawah arahan anaknya Tusun,
belia enam belas, menentang Arab Saudi dalam perang Uthmaniyyah-Arab.
Selepas berjaya pendahuluan kuasa ini bertemu dengan serius menangkis pada
Pas Jedeida berhampiran Al-Safra, dan berundur ke Yanbu. Dalam akhir Tusun
tahun, mempunyai bala bantuan yang diterima, sekali lagi mengambil alih
serangan dan menawan Madinah selepas pengepungan yang berpanjangan.
Beliau kemudiannya mengambil Jeddah dan Mekah, mengalahkan Arab Saudi
selepas kedua dan menangkap mereka secara umum.
Tetapi beberapa kemalangan diikuti, dan Muhammad Ali, yang telah ditentukan
untuk menjalankan perang di orang, meninggalkan Mesir pada musim panas
tahun 1813 - meninggalkan anak Ibrahim yang lain dalam menjaga negara.
Beliau menghadapi halangan-halangan yang serius dalam Saudi, kebanyakannya
berpunca dari sifat negara dan mengganggu mod peperangan yang diguna pakai
oleh musuh beliau, tetapi pada keseluruhannya tenteranya terbukti unggul
kepada mereka musuh. Beliau digulingkan dan dibuang Sharif Mekah dan
selepas kematian pemimpin Arab Saud beliau menyimpulkan satu perjanjian
dengan anak dan pengganti Saud, Abdullah I pada tahun 1815.
Berikutan laporan bahawa Turki, yang menyebabkan dia menegakkan di Saudi,
setia merancang pencerobohan Mesir, dan pendengaran melarikan diri Napoleon
dari Elba dan takut bahaya ke Mesir dari Perancis atau Britain, Muhammad Ali
kembali ke Kaherah oleh cara Kosseir dan Kena, mencapai modal pada hari
Pertempuran Waterloo.
Kempen Arab Kedua
Tusun kembali ke Mesir pada pendengaran pemberontakan tentera di Kaherah,
tetapi meninggal dunia pada tahun 1816 pada usia awal dua puluh. Muhammad
Ali, yang tidak berpuas hati dengan perjanjian menyimpulkan dengan Arab
Saudi, dan dengan pencapaian bukan fasal tertentu, bertekad untuk menghantar
tentera lain ke Saudi, dan termasuk di dalamnya tentera yang baru-baru ini
membuktikan terkawal.
Ekspedisi ini, di bawah anak sulung beliau Ibrahim Pasha, kiri pada musim luruh
1816. Perang adalah panjang dan sukar, tetapi pada tahun 1818, Ibrahim
ditangkap modal Saudi Diriyah. Abdullah I, ketua mereka, banduan dan dengan
bendahari beliau dan setiausaha telah dihantar ke Istanbul (dalam beberapa
rujukan beliau telah dihantar ke Kaherah), di mana, walaupun janji daripada
keselamatan dan syafaat Muhammad Ali memihak kepada mereka Ibrahim,
mereka telah dibunuh. Pada penutup tahun 1819 Ibrahim kembali ke Kaherah,
setelah lemah semua pembangkang di Saudi.
Pembaharuan
Semasa ketiadaan Muhammad Ali di Saudi wakilnya di Kaherah telah
menamatkan rampasan, yang bermula pada tahun 1808, hampir semua tanah
yang dimiliki oleh individu swasta, yang dipaksa untuk menerima pencen
bukannya tidak mencukupi. Melalui kaedah ini revolusioner tanah nasionalisasi
Muhammad Ali menjadi tuan punya hampir semua tanah Mesir, satu daripada
langkah zalim terhadap orang-orang Mesir tidak mempunyai remedi.

Pasha juga cuba untuk menyusun semula tenteranya pada garis Eropah, tetapi
ini membawa kepada pemberontakan yang hebat di Kaherah. Kehidupan
Muhammad Ali telah terancam, dan dia meminta perlindungan malam di
benteng, manakala askar melakukan perbuatan banyak merompak.
Pemberontakan telah dikurangkan oleh hadiah kepada ketua-ketua pemberontak,
dan Muhammad Ali mengarahkan bahawa penghidap oleh gangguan harus
menerima pampasan dari perbendaharaan. Projek Gedid Nizam (Sistem Baru),
berbangkit mengenai dahagi ini, ditinggalkan untuk satu masa.
Walaupun Ibrahim telah terlibat dalam kempen Arab kedua Pasha mengalihkan
perhatian kepada pengukuhan ekonomi Mesir. Dia menciptakan monopoli negeri
lebih produk ketua negara. Beliau menubuhkan beberapa kilang-kilang dan mula
menggali pada tahun 1819 terusan baru ke Alexandria, dipanggil Mahmudiya
(selepas sultan bertahan Turki). Terusan lama telah lama jatuh ke dalam
pereputan, dan keperluan saluran yang selamat antara Alexandria dan Sungai Nil
telah banyak dirasai. Kesimpulan pada 1838 perjanjian komersial dengan Turki,
yang dirundingkan oleh Sir Henry Bulwer (Tuhan Darling), melanda deathblow
satu sistem monopoli, walaupun permohonan triti ke Mesir telah ditangguhkan
selama beberapa tahun.
Satu lagi fakta yang ketara dalam kemajuan ekonomi negara ialah pembangunan
penanaman kapas di Delta pada tahun 1822 dan seterusnya. Kapas ditanam
telah dibawa dari Sudan oleh Maho Bey, dan organisasi industri baru daripada
yang dalam beberapa tahun Muhammad Ali untuk mengeluarkan hasil yang
besar.
Usaha telah dibuat untuk menggalakkan pendidikan dan kajian perubatan.
Kepada pedagang Eropah, pada siapa dia bergantung untuk jualan eksport,
Muhammad Ali menunjukkan nikmat yang banyak, dan di bawah pengaruh
beliau pelabuhan Alexandria sekali lagi meningkat kepada kepentingan. Ia
adalah juga di bawah galakan Muhammad Ali bahawa transit barangan darat dari
Eropah ke India melalui Mesir telah disambung semula.
Penjajahan British
Sejarah Mesir di bawah British dan Pemberontakan Urabi
Pada tahun 1882, pembangkang kepada kawalan Eropah yang membawa kepada
ketegangan yang semakin meningkat di kalangan pribumi ketara, pembangkang
yang paling berbahaya yang datang dari tentera. Satu demonstrasi besar tentera
pada September 1881 memaksa Tewfiq Khedive untuk memecat Perdana
Menteri. Pada April 1882, Perancis dan Great Britain menghantar kapal perang ke
Alexandria untuk menyokong Khedive di tengah-tengah iklim yang bergelora,
menyebarkan takut pencerobohan di seluruh negara.
Tawfiq berpindah ke Alexandria untuk takut keselamatan sendiri sebagai pegawai
tentera yang diketuai oleh Ahmed Urabi mula mengambil kawalan kerajaan.
Menjelang Jun Mesir adalah dalam tangan nasionalis menentang dominasi
negara Eropah. Satu pengeboman tentera laut British dari Alexandria
mempunyai sedikit kesan kepada pembangkang yang membawa kepada
pendaratan daya ekspedisi British di kedua-dua hujung Terusan Suez pada Ogos
1882.
British berjaya mengalahkan Tentera Mesir di Tel El Kebir pada bulan September
dan mengambil kawalan negara meletakkan Tawfiq kembali dalam kawalan.
Tujuan pencerobohan telah untuk mengembalikan kestabilan politik kepada Mesir

di bawah kerajaan kawalan Khedive dan antarabangsa yang berada di tempat

untuk menyelaraskan pembiayaan Mesir sejak tahun 1876. Ia adalah tidak
mungkin bahawa British dijangka pekerjaan jangka panjang dari awal lagi,
bagaimanapun Lord Cromer, Ketua Wakil Britain di Mesir pada masa itu, dilihat
reformasi kewangan Mesir sebagai sebahagian daripada objektif jangka panjang.
Cromer mengambil pandangan bahawa kestabilan politik memerlukan kestabilan
kewangan, dan memulakan satu program pelaburan jangka panjang dalam
sumber produktif Mesir, atas semua dalam ekonomi kapas, utama pendapatan
eksport negara.
Pada tahun 1906, insiden Denshawai menimbulkan mempersoalkan
pemerintahan British di Mesir. Penjajahan British berakhir nominal dengan
penubuhan naungan dan pemasangan sultan Hussein Kamel pada tahun 1914,
tetapi kehadiran tentera British di Mesir berlanjutan sehingga tahun 1954.
Kesultanan Mesir
Pada tahun 1914, akibat daripada pengisytiharan perang dengan Empayar
Uthmaniyyah, yang Mesir adalah nominal sebahagian, Britain mengisytiharkan
Perlindungan atas Mesir dan digulingkan Khedive, menggantikan dia dengan ahli
keluarga, Fuad, yang telah dibuat Sultan Mesir oleh British. Satu kumpulan yang
dikenali sebagai Perwakilan Wafd menghadiri Persidangan Keamanan Paris pada
tahun 1919 untuk menuntut kemerdekaan Mesir. Termasuk dalam kumpulan
adalah pemimpin politik, Saad Zaghlul, yang kemudiannya akan menjadi Perdana
Menteri. Apabila kumpulan itu telah ditangkap dan dihantar pulang ke pulau
Malta, pemberontakan besar berlaku di Mesir.
Perempuan nasionalis berdemonstrasi di Kaherah, 1919. Dari Mac hingga April
1919, terdapat demonstrasi massa yang menjadi kebangkitan. Ini dikenali di
Mesir sebagai Revolusi 1919. Demonstrasi dan rusuhan hampir setiap hari terus
di seluruh Mesir bagi baki Spring. Untuk mengejutkan pihak berkuasa British,
wanita Mesir juga menunjukkan, dipimpin oleh Huda Sha'rawi (1879-1947), yang
akan menjadi suara terkemuka feminis di Mesir pada separuh pertama abad
kedua puluh. Demonstrasi wanita pertama telah diadakan pada hari Ahad, 16
Mac, 1919, dan telah diikuti oleh lagi satu sama lain pada hari Khamis, March 20,
1919. Wanita Mesir akan terus memainkan peranan nasionalis penting dan
semakin awam sepanjang musim bunga dan musim panas tahun 1919 dan
seterusnya.
Penindasan British rusuhan anticolonial membawa kepada kematian kira-kira 800
orang. Pada November 1919, Suruhanjaya Milner telah dihantar ke Mesir oleh
British untuk cuba menyelesaikan keadaan. Pada tahun 1920, Lord Milner telah
mengemukakan laporannya kepada Lord Curzon, Setiausaha Luar British,
mencadangkan bahawa naungan perlu digantikan dengan perjanjian perikatan.
Hasilnya, Curzon bersetuju untuk menerima misi Mesir yang diketuai oleh
Zaghlul dan Adli Pasha untuk membincangkan cadangan. Misi tiba di London
pada bulan Jun 1920 dan perjanjian itu telah diakhiri pada bulan Ogos 1920.
Pada bulan Februari 1921, Parlimen British telah meluluskan perjanjian dan Mesir
telah diminta untuk menghantar misi lain ke London dengan kuasa penuh untuk
memuktamadkan perjanjian muktamad. Adli Pasha mengetuai misi ini, yang tiba
pada bulan Jun 1921. Walau bagaimanapun, perwakilan Dominion pada
Persidangan Imperial 1921 telah menekankan kepentingan mengekalkan
kawalan ke atas Terusan Suez Zone dan Curzon tidak dapat memujuk rakan-

rakan Kabinet beliau bersetuju kepada apa-apa terma bahawa Adli Pasha telah
bersedia untuk menerima. Misi kembali ke Mesir dalam jijik.
Kerajaan Mesir
Pada Disember 1921, pihak berkuasa British di Kaherah yang dikenakan undangundang mempertahankan diri dan sekali lagi dihantar pulang Zaghlul.
Demonstrasi sekali lagi membawa kepada keganasan. Dalam penghormatan
kepada nasionalisme yang semakin meningkat dan pada cadangan Pesuruhjaya
Tinggi, Lord Allenby, UK secara unilateral mengisytiharkan kemerdekaan Mesir
pada 28 Februari tahun 1922, menghapuskan naungan dan menubuhkan
Kerajaan bebas Mesir.
Sarwat Pasha menjadi perdana menteri. Pengaruh British, bagaimanapun, terus
menguasai kehidupan politik Mesir dan memupuk pembaharuan fiskal,
pentadbiran, dan kerajaan. Britain mengekalkan kawalan Zon Terusan, Sudan
dan perlindungan luar Mesir.
Raja Fuad meninggal dunia pada tahun 1936 dan Farouk mewarisi takhta pada
usia enam belas. Bimbang dengan serangan baru-baru ini Itali Ethiopia, dia
menandatangani
Perjanjian
Anglo-Mesir,
memerlukan
Britain
untuk
mengeluarkan semua tentera dari Mesir, kecuali di Terusan Suez (dipersetujui
untuk dipindahkan oleh 1949).
Semasa Perang Dunia II, tentera British yang digunakan Mesir sebagai pangkalan
bagi operasi Bersekutu di seluruh rantau ini. Tentera British telah ditarik balik ke
kawasan Terusan Suez pada tahun 1947, tetapi nasionalis, perasaan anti-British
terus berkembang selepas perang.
Revolusi Mesir tahun 1952
Pada 23 Julai 1952, Revolusi Mesir 1952 (Bahasa Arab: 1952 23 ), juga
dikenali sebagai Revolusi 23 Julai, bermula dengan sebuah rampasan kuasa
tentera d'etat oleh Pergerakan Pegawai Percuma, sekumpulan pegawai-pegawai
tentera yang diketuai oleh Muhammad Naguib dan Gamal Abdel Nasser. Revolusi
pada mulanya bertujuan untuk menumbangkan Raja Farouk. Walau
bagaimanapun, pergerakan itu mempunyai cita-cita politik yang lebih, dan tidak
lama lagi berpindah untuk menghapuskan raja berperlembagaan dan bangsawan
Mesir dan Sudan, menubuhkan sebuah republik, menamatkan pentadbiran
British di negara ini, dan menjamin kebebasan Sudan (sehingga kini ditadbir
sebagai Anglo-Mesir kondominium). Kerajaan revolusioner pakai staunchly
nasionalis, anti-imperialis agenda, yang datang untuk diungkapkan terutamanya
melalui nasionalisme Arab, dan antarabangsa bukan penjajaran.
Revolusi telah berhadapan dengan ancaman segera dari kuasa-kuasa imperialis
Barat, terutamanya United Kingdom, yang telah ditadbir Mesir sejak 1882, dan
Perancis, kedua-duanya adalah berhati-hati dengan peningkatan sentimen
nasionalis di wilayah-wilayah di bawah kawalan mereka di seluruh Dunia Arab
dan Afrika. Negeri berterusan perang dengan Israel juga menimbulkan cabaran
yang serius, sebagai Pegawai Percuma meningkat sokongan Mesir sudah kuat
rakyat Palestin. Kedua-dua isu conflated empat tahun selepas revolusi apabila
Mesir telah diceroboh oleh Britain, Perancis, dan Israel dalam Pencerobohan Tiga
Pihak tahun 1956. Walaupun kerugian besar tentera, peperangan telah dilihat
sebagai kemenangan politik bagi Mesir, terutamanya kerana ia meninggalkan
Terusan Suez dalam kawalan Mesir tanpa bertanding buat kali pertama sejak

1875, memadam apa yang dilihat sebagai tanda penghinaan nasional. Ini
mengukuhkan rayuan revolusi di negara-negara Arab dan Afrika yang lain.
Borong reformasi pertanian, dan program perindustrian yang besar telah
dimulakan pada dekad pertama dan separuh daripada revolusi, yang membawa
kepada tempoh yang tidak disangka bangunan infrastruktur, dan pembandaran.
Menjelang 1960-an, sosialisme Arab telah menjadi tema dominan, mengubah
Mesir ke dalam ekonomi terancang secara terpusat. Takut Rasmi ekstremisme
kontra-revolusi yang ditaja oleh Barat, domestik agama, penyusupan komunis
potensi, dan konflik dengan Israel semua dinamakan sebagai sebab sekatan
teruk dan lamanya menarik pada parti politik pembangkang, dan larangan
terhadap sistem multi-parti. Ini sekatan ke atas aktiviti politik akan kekal di
tempat sehingga presiden Anwar Al-Sadat dari tahun 1970 dan seterusnya, di
mana banyak dasar-dasar revolusi telah turunkan atau diterbalikkan.
Kejayaan awal revolusi digalakkan banyak pergerakan nasionalis lain di negaranegara Arab dan Afrika yang lain, seperti Algeria, dan Kenya, yang telah terlibat
dalam perjuangan anti-kolonial terhadap empayar Eropah. Ia juga diilhamkan
menggulingkan monarki pro-Barat yang sedia ada dan kerajaan-kerajaan di
rantau ini dan benua.
Revolusi diperingati setiap tahun pada hari kebangsaan Mesir, Hari Revolusi,
pada 23 Julai.
Gamal Abdel Nasser
Gamal Abdel Nasser Hussein (Bahasa Arab: 15 , Januari 191828 September 1970) adalah Presiden kedua Mesir dari tahun 1956 sehingga
kematiannya. Kolonel dalam tentera Mesir, Nasser mengetuai Revolusi Mesir
1952 bersama-sama dengan Muhammad Naguib, presiden pertama, yang
menggulingkan pemerintahan beraja Mesir dan Sudan, dan menandakan satu
tempoh baru pemodenan dan pembaharuan sosialis di Mesir bersama-sama
dengan kemajuan yang mendalam nasionalisme pan-Arab, termasuk kesatuan
yang singkat dengan Syria.
Nasser dilihat sebagai salah seorang tokoh politik yang paling penting dalam
sejarah kedua-dua moden dan politik Arab dalam abad ke-20. Di bawah
kepimpinan beliau, Mesir negarakan Terusan Suez Syarikat dan datang untuk
memainkan peranan penting dalam usaha-usaha anti-imperialis di Dunia Arab
dan Afrika. Yang dikenakan berakhir Krisis Suez menjadikan beliau seorang wira
di seluruh dunia Arab. Beliau juga memainkan peranan penting dalam
penubuhan Pergerakan antarabangsa-Negara Berkecuali (NAM). Beliau terkenal
dengan dasar nasionalis dan versi kuali Arabism, juga dirujuk sebagai Nasserism,
yang memenangi berikut besar di Dunia Arab pada tahun 1950-an dan 1960-an.
Walaupun status beliau sebagai "pemimpin Arab" telah teruk rosak oleh
kemenangan yang Israel lebih-tentera Arab dalam Perang yang Enam Hari, serta
kegagalan Mesir untuk memenangi yang Perang berikutnya daripada pergeseran
terhadap Israel, ramai penduduk yang umum Arab masih melihat Nasser sebagai
simbol maruah Arab dan kebebasan.
Republik Arab Bersatu
Pada tahun 1958 Mesir bergabung dengan Republik Syria dan merampas
Semenanjung Gaza, yang diperintah oleh Kerajaan All-Palestin, untuk
membentuk sebuah negeri yang dipanggil Republik Arab Bersatu. Ia wujud

sehingga berpisah Syria pada tahun 1961, walaupun Mesir terus dikenali sebagai
UAR (United Arab Republic) itu sehingga tahun 1971.
Nasser membantu menubuhkan dengan India dan Yugoslavia Pergerakan
Negara-negara Berkecuali negara-negara membangun pada September 1961,
dan terus menjadi kuasa utama dalam pergerakan itu sehingga kematiannya.
Campur Tangan Serantau (Regional Intervention)
Nasser telah melihat kepada perubahan rejim di Yaman sejak 1957 dan akhirnya
meletakkan nafsunya ke dalam amalan pada bulan Januari 1962 dengan
memberi Yaman Percuma Pergerakan ruang pejabat, sokongan kewangan, dan
masa siaran radio. Biografi Anthony Nutting Gamal Abdel-Nasser mengenal pasti
beberapa faktor yang membawa Presiden Mesir untuk menghantar pasukan
ekspedisi ke Yaman. Ini termasuk unraveling kesatuan dengan Syria pada tahun
1961, yang dibubarkan Republik Arab Amerika (UAR), merosakkan prestij beliau.
Kemenangan yang cepat tegas di Yaman boleh membantu dia pulih kepimpinan
dunia Arab. Nasser juga mempunyai reputasi beliau sebagai kuasa anti-kolonial,
menetapkan tempat beliau di memerangkap Selatan Yaman, dan pelabuhan
bandar strategik Aden, angkatan tentera British.
Nasser memerintah sebagai autocrat tetapi kekal sangat popular di Mesir dan di
seluruh dunia Arab. Kesediaannya untuk berdiri kepada kuasa-kuasa Barat dan
Israel memenangi dia menyokong di seluruh rantau ini. Walau bagaimanapun,
dasar luar dan tentera Nasser utama dalam memprovokasi Perang Enam Hari
pada tahun 1967. Konflik ini menyaksikan pasukan bersenjata Mesir, Syria dan
Jordan yang dilalukan oleh Israel.
Israel kemudian menduduki Semenanjung Sinai dan Gaza dari Mesir, Bukit Golan
dari Syria, dan Tebing Barat dan Baitulmuqaddis Timur dari Jordan. Kekalahan ini
adalah satu tamparan teruk kepada prestij Nasser kedua-dua di rumah dan di
luar negara. Berikutan kekalahan itu, Nasser membuat tawaran yang dramatik
untuk meletakkan jawatan, yang hanya ditarik balik dalam menghadapi
demonstrasi besar-besaran mendesak beliau untuk tinggal. Tiga tahun terakhir
kawalan ke atas Mesir adalah jauh lebih lemah. 81
Kebangkitan Parti Wafd
Parti Wafd merupakan pergerakan nasionalis Mesir yang wujud selepas Perang
Dunia I. Walaupun ia tidak adalah kumpulan pertama nasionalis di Mesir, ia
mempunyai kesan berpanjangan terpanjang. Ia telah didahului dan dipengaruhi
oleh pergerakan yang lebih kecil dan kurang penting yang berkembang dari
masa ke semasa ke dalam Parti Wafd nasionalis yang lebih moden dan kuat.
Salah satu gerakan-gerakan awal adalah Pemberontakan Urabi diketuai oleh
Ahmed Orabi pada awal tahun 1880-an. Revolusi ini telah menentang kuasa
pemerintah gangguan Mesir Khedive dan Eropah dengan hal ehwal Mesir. Saad
Zaghloul, pencipta dan pemimpin masa depan Parti Wafd, adalah seorang
pengikut Orabi, dan mengambil bahagian dalam revolusi.
Parti sebenar mula mengambil bentuk semasa Perang Dunia I. Saad Zaghloul
mula membentuk satu kumpulan individu yang berkongsi pandangan beliau, dan
tidak termasuk bantuan rakyat. Saad Zaghloul dan sezaman dengan beliau
membentuk Wafd (yang bermaksud "delegasi") berhampiran akhir perang.
81 Ziad Fahmy, Ordinary Egyptians: Creating the Modern Nation through Popular
Culture (Stanford, CA: Stanford University Press, 2011)

Mereka menampilkan diri dengan Zaghloul sebagai wakil mereka Reginald

Wingate, gabenor British di Mesir. Mereka memberitahu Wingate bahawa
matlamat utama Wafd itu adalah penamatan serta-merta pendudukan British
Mesir. Ini adalah apa yang pada asalnya diceritakan kepada gabenor tetapi
beliau tidak dimaklumkan mengenai niat untuk menggunakan persidangan Paris
Keamanan untuk merayu kes mereka kepada kuasa dunia mereka. Zaghloul telah
mencipta satu delegasi yang terlibat wakil kebanyakan kumpulan politik dan
sosial Mesir. Sejak ia adalah penuh kumpulan begitu banyak berbeza, ia boleh
belum benar-benar boleh dianggap sebagai sebuah parti politik tetapi lebih
gabungan. Wafd telah membentuk perlembagaan yang menggariskan cara yang
mereka mahu untuk mentadbir Mesir.
Wafd telah menafikan permintaan untuk pergi ke London dan bercakap dengan
kerajaan rumah. Mereka tidak dibenarkan untuk menghadiri persidangan Paris
keamanan sama ada. Mereka terlawan ini oleh memo penerbitan dan memberi
ucapan memastikan bahawa delegasi di Paris akan tahu apa delegasi Mesir yang
sebenar yang dikehendaki. Kemudian bantahan dan kenyataan yang membawa
kepada deportasi Saad Zaghloul angka dan lain-lain utama Wafd pulau Malta.
Deportations ini menyebabkan kesan yang sebaliknya bahawa British berharap.
Walaupun mereka cuba untuk memastikan ia tenang, perkataan merebak dan
akhirnya membawa kepada mogok pelajar undang-undang. Mogok ini menjadi
demonstrasi dengan dikir termasuk "Kemerdekaan Long live Saad ... Long live".
Ini memulakan revolusi 1919 dan pada hari-hari berikut banyak lagi mula untuk
menyerang dan kerajaan dan gelanggang ditutup sepenuhnya. British kemudian
dibebaskan Saad Zaghloul dan pengikut-pengikutnya untuk mewujudkan
perpecahan dalam kepimpinan Wafd. Dalam reaksi mereka terus menyatukan
parti dan serangan terus.
Wafd itu kini menjadi sebuah parti yang benar dan salah dengan sokongan yang
lengkap rakyat. Delegasi itu dibuat cara ke Paris hanya untuk mendengar
bahawa Presiden Amerika Syarikat Woodrow Wilson menyokong Perlindungan
British Mesir. Walaupun pada ketika ini British masih dalam kawalan, Wafd telah
berkesan memimpin rakyat Mesir. Pada tahun 1920, naungan British berakhir
dan Wafd telah diletakkan dalam kawalan Mesir. Parti yang pesat menjadi
organisasi politik yang dominan di negara ini dan adalah parti yang mentadbir
(walaupun dalam peranan subordinat kepada kuasa eksekutif raja) melalui
kebanyakan tempoh liberal yang berakhir dengan kebangkitan Gamal Abdel
Nasser.
Kebangkitan Pra Kemuliaan
The tempoh tiga dekad antara keluar nominal Britain pada tahun 1922 dan yang
revolusi nasionalis tahun 1952 menyaksikan pendirian kira-kira satu gelisah
kuasa antara Raja itu, yang Residensi British, dan yang kepimpinan Wafd, yang
Wafd itu adalah yang kurangnya berkuasa
Dalam kestabilan yang rapuh
segitiga, Wafd yang menjadi organisasi cemerlang Mesir politik diperihalkan oleh
sejarawan kontemporari sebagai "yang 1 dalam bidang," "yang dianjurkan
terbaik," dan "kuat berangka."
Dalam pilihan raya 1924 parlimen Wafd
memenangi 179 211 kerusi parlimen. Pada tahun 1936, ia memenangi 89% undi
dan 157 kerusi di Parlimen.
Walau bagaimanapun, hubungan antara Wafd dan dua paksi lain kuasa - Raja
dan Residency - telah tegang oleh parti itu raison d'tre menentang campur
tangan British di Mesir dan pakatan sulit Raja di dalamnya. Hubungan Raja Fuad
saya ini dengan Wafd yang telah digambarkan sebagai "sejuk," dan hubungan

antara raja yang tidak dilantik dan-parti politik terbesar terus merosot selepas
Farouk Fuad anak, yang berjaya bapanya dengan kesultanan, menandatangani
satu perjanjian terlalu mendiamkan diri dengan British pada tahun 1936. Ini beri
hakmilik pihak yang telah timbul terutamanya daripada kebencian popular
kawalan British Mesir dan diperintahkan sokongan popular dengan mengaitkan
dirinya paling rapat dengan perjuangan nasionalis untuk kemerdekaan penuh
Mesir.
Kehilangan sokongan popular
Keruntuhan sokongan meluas popular sekali diperintahkan oleh Wafd yang telah
sejarah dikaitkan kepada embattlements gabungan tiga trend yang berbeza
dalam politik Mesir era pra-revolusioner. Parti itu, bersama-sama dengan semua
pihak Mesir politik yang lain, telah diharamkan pada Januari 1953 oleh Gamal
Abdel Nasser berikutan Revolusi Pegawai Percuma 1952.
Masalah sosial di Mesir
Kekosongan kuasa yang terhasil dari akhir mandat British ke atas Mesir juga
dicetuskan peruntukan kebajikan vakum teruk yang kerajaan baru gagal untuk
mengisi. Menjelang 1930-an, Mesir telah menjadi destinasi utama bagi
pertubuhan mubaligh Kristian, yang dibiayai dan dilaksanakan perkhidmatan
sosial yang amat diperlukan untuk Mesir pertengahan dan bawahan. Konsortium
pendakyahan agama Barat beseeched penaja mereka "untuk membuat
pengorbanan berat supaya anak-anak Mesir boleh mempunyai pendidikan yang
lebih baik daripada ibu bapa mereka sendiri mampu "; begitu juga,
perkembangan hospital dakwah yang dikendalikan terdedah ketidakcukupan
yang disediakan oleh kerajaan penjagaan kesihatan.
Pergolakan sosial selanjutnya mengakibatkan daripada ketidakupayaan kerajaan
untuk menyelesaikan metastasizing pertikaian buruh mengancam ekonomi
Mesir. The kejadian berkembar kemelesetan itu di seluruh dunia digesa oleh
Kemurungan yang Besar dan satu krisis kapas serantau perlahan pertumbuhan
KDNK Mesir melalui tahun 1920-an dan kebanyakan yang 2 dekad yang berikut.
Ketidakstabilan berbangkit dalam pasaran buruh bermotivasi cubaan awal
penubuhan kesatuan sekerja meluas. Sensing ancaman kepada kuasa yang tiada
tandingan, Wafd dilaksanakan pelbagai tempatan pendamaian papan buruh,
yang pada dasarnya oleh bertaring kekurangan undang-undang buruh di
peringkat kebangsaan. Walaupun jaminan bercagar Wafd negara kekal buruh
majlis, tiada undang-undang buruh yang penting telah digubal, mereka yang
melakukan laluan keuntungan tidak dikuatkuasakan; dan Wafd yang tidak dapat
untuk melaksanakan apa-apa perubahan besar dalam dasar garang antikesatuan kerajaan.
Kegagalan Mobilisasi Belia
Pada tahun 1920-an, kepimpinan parti telah diletakkan sangat rendah
penekanan pada pengambilan itu dan penggemblengan belia. Leka dalam
kedudukan dominan parlimen itu, yang Wafd tidak meneruskan kaedah inovatif
organisasi belia sehingga sekurang-kurangnya di tahun 1930-pertengahan,
meninggalkan begitu bercampur di belakang pesaing masa depan seperti
Persaudaraan Islam Mesir, yang telah bekerja jauh lebih berkesan tempatan
francais sistem sejak penubuhannya pada tahun 1928.
Selepas demonstrasi pelajar terhadap Perjanjian Anglo-Mesir dan dasar-dasar
anti-buruh kerajaan mula mendedahkan retak dalam gabungan Wafd yang
sebelum ini sukar sekali dirubah, pemimpin parti yang dicipta sayap pemuda

yang digelar "Baju Biru."

Walau bagaimanapun, bukannya mengambil
kesempatan pada sifat akar umbi pergerakan belia, parti dan bukannya cuba
untuk slot Baju Biru ke anak tangga mereka sendiri dalam hierarki dari atas ke
bawah Wafd, menyampaikan anggota dengan pakaian seragam, lencana, dan
tabik seragam - semua di bawah Taat moto "& Perjuangan ". Demi Jun 1937,
Wafd takut bahawa Baju Biru telah menjadi terlalu militan, dan selepas itu lagi
terhad keistimewaan mereka. Setelah tidak pernah sepenuhnya memeluk
mobilisasi belia, oleh penutupan tahun 1930-an kepimpinan Wafd gelisah
mempunyai asasnya ditinggalkan sebarang usaha gabungan bangunan-antara
generasi.
Penginapan Kehadiran British
Mudah faktor terbesar yang menyumbang kepada kekecewaan popular dengan
Wafd adalah kegagalan parti itu untuk memboikot kerajaan Farouk selepas ia
bersetuju dengan Perjanjian Anglo-Mesir tahun 1936. Dasar-dasar yang diikuti
oleh parti semasa krisis Anglo-Mesir 1930-an pertengahan berimilik nasionalis
Mesir banyak - yang sebelum ini sokongan tunggal yang paling dipercayai blok
untuk Wafd - dan terputus parti antara minoriti yang kecil tetapi berkuasa
penyesuaian dan tahan yang besar tetapi tak bersuara majoriti. Kegagalan Wafd
yang lebih agresif menentang kesinambungan kehadiran British "meninggalkan
politik Mesir tanpa pemimpin popular disahkan atau parti. 82
Pemimpin
Saad Zaghlul Pasha 1919-1927
Mustafa el-Nahhas Pasha 1927-1952
Parti Wafd Baru
Pada tahun 1983 New Wafd Party (Bahasa Arab: Hizb al-Wafd al-Jadid
). Telah ditubuhkan, berikutan garis liberal, nasionalis serupa dengan parti
Wafd asal.
Britain dan Ikhwan Muslimin: Kerjasama semasa 1940-an dan 1950-an
Perang Dunia Kedua menyaksikan pertumbuhan berterusan Ikhwan Muslimin,
yang dibangunkan di bawah kepimpinan Hassan al-Banna ke dalam gerakan
Islam yang. Ia telah menjadi masyarakat Islam terbesar di Mesir dan telah
menubuhkan gabungan di Sudan, Jordan, Syria, Palestin dan Afrika Utara.
Bertujuan untuk mewujudkan sebuah negara Islam di bawah slogan 'Al-Quran
adalah perlembagaan kami, Ikhwan mengajar pematuhan ketat ajaran Islam dan
menawarkan alternatif agama kepada kedua-dua pergerakan nasionalis sekular
dan parti-parti komunis di Mesir dan Timur Tengah - kuasa yang telah menjadi
dua pencabar utama kepada British, dan AS, kuasa di rantau ini.
Britain telah dianggap Mesir sebagai pasaknya pd as roda kedudukannya di
Timur Tengah sejak ia mengisytiharkan 'naungan' seluruh negara pada
82 Deeb, Marius. "Labour and Politics in Egypt, 1919-1939." International Journal
of Middle East Studies, Vol. 10, No. 2 (May 1979), pp. 203. Jankowski, James P.
"The Egyptian Blue Shirts and the Egyptian Wafd, 1935-1938." Middle Eastern
Studies, Vol. 6, No. 1 (January 1970), pp. 77-95
Munson, Ziad. "Islamic Mobilization: Social Movement Theory and the Egyptian
Muslim Brotherhood." The Sociological Quarterly, Vol. 42, No. 4 (Autumn 2001),
p. 501

permulaan Perang Dunia Pertama. Firma-firma British menguasai pelaburan

asing dan kehidupan komersial negara, manakala pangkalan tentera British di
Zon Terusan Suez telah menjadi yang terbesar di dunia pada masa Perang Dunia
Kedua. Penguasaan British di negara ini, bagaimanapun, semakin dicabar oleh
kedua-dua pergerakan nasionalis berkembang dan oleh angkatan agama Ikhwan
Muslimin, manakala sekutu utama London di negara ini adalah pemerintahnya,
Raja Farouk, yang memegang takhta pada tahun 1936.
Ikhwan telah dipanggil untuk jihad terhadap Yahudi dalam Pemberontakan 19369 Arab di Palestin, dan telah menghantar sukarelawan di sana selepas rayuan
dari mufti, ia juga telah dibantu oleh pegawai-pegawai Jerman dalam membina
sayap ketenteraan. Organisasi menganggap British sebagai penindas imperialis
di Mesir, dan gelisah menentang penjajahan tentera British di negara ini,
terutama selepas pemberontakan Palestin. Semasa tahun-tahun awal strategi
Perang Dunia Kedua, British ke arah Ikhwan di Mesir percubaan terlibat
terutamanya untuk menindas. Namun pada masa ini Ikhwan, yang bersekutu
dengan hak politik, juga menikmati naungan monarki pro-British Mesir, yang
telah mula membiayai Ikhwan pada tahun 1940. Raja Farouk menyaksikan
Brothers sebagai kaunter yang berguna kepada kuasa parti politik utama di
negara ini - sekular, Parti Wafd nasionalis dan komunis. Satu laporan perisikan
British tahun 1942 menyatakan bahawa 'Istana telah mula untuk mencari Ikhwan
berguna dan telah dibuang naungan ke atas mereka.' Pada masa ini, banyak
masyarakat Islam di Mesir telah ditaja oleh pihak berkuasa untuk menentang
pesaing atau meningkatkan kepentingan British, istana atau lain-lain kumpulan
berpengaruh.
Yang pertama dikenali hubungan secara langsung antara pegawai-pegawai
British dan Ikhwan datang pada tahun 1941, pada masa apabila perisikan British
menganggap berikut massa organisasi dan rancangan sabotaj terhadap British
sebagai 'bahaya paling serius kepada keselamatan awam' di Mesir. Bahawa pada
tahun al-Banna telah dipenjara oleh pihak berkuasa Mesir yang bertindak di
bawah tekanan British, tetapi ia adalah pada dia dibebaskan kemudian pada
tahun yang sama bahawa kenalan British yang dibuat dengan Ikhwan. Menurut
beberapa akaun, pegawai-pegawai British yang ditawarkan untuk membantu
organisasi, untuk 'membeli' sokongan. Teori melimpah ruah sama ada al-Banna
mengambil atau menolak tawaran sokongan British, tetapi mengingati tenang
relatif Ikhwan untuk beberapa masa selepas tempoh ini, ia adalah mungkin
bahawa bantuan British telah diterima.
Menjelang 1942, Britain telah pasti mula untuk membiayai Ikhwan. Pada 18 Mei
pegawai kedutaan British mengadakan pertemuan dengan Perdana Menteri Mesir
Amin Osman Pacha, di mana hubungan dengan Ikhwanul Muslimin telah
dibincangkan dan beberapa perkara telah dipersetujui. Satu adalah bahawa
'subsidi dari Wafd [Parti] Ikhwani el Muslimin [Ikhwan Muslimin] akan berhati
dibayar oleh kerajaan [Mesir] dan mereka akan memerlukan beberapa bantuan
kewangan dalam perkara ini daripada [British] Kedutaan.' Di samping , kerajaan
Mesir 'akan memperkenalkan ejen dipercayai ke Ikhwani untuk menjaga
menonton ditutup pada aktiviti dan akan membiarkan kita [kedutaan British]
mempunyai maklumat yang diperoleh daripada ejen itu. Kami, bagi sebahagian
kita, akan memastikan kerajaan berhubung dengan maklumat yang diperolehi
daripada sumber-sumber British. '
Ia telah juga bersetuju bahawa 'usaha akan dibuat untuk mewujudkan
perpecahan dalam parti dengan mengeksploitasi apa-apa perbezaan yang

mungkin berlaku antara Hassan al-Banna dan Ahmed Sukkari,' kedua-dua

pemimpin. British juga akan menyerahkan kepada kerajaan senarai Ikhwan ahli
mereka dianggap sebagai berbahaya, tetapi tidak akan ada langkah agresif
terhadap organisasi. Sebaliknya, strategi yang diputuskan ialah 'membunuh oleh
kebaikan'. Al-Banna akan dibenarkan untuk memulakan akhbar dan menyiarkan
'menyokong prinsip demokrasi' artikel - ini akan menjadi satu cara yang baik,
sebagai salah satu daripada atendan meletakkan ia, 'membantu untuk
menghancurkan Ikhwani'.
Mesyuarat juga membincangkan bagaimana Ikhwan membentuk pertubuhan
sabotaj 'dan mengintip bagi pihak Nazi. Ia telah digambarkan sebagai 'organisasi
yang sempit agama dan obscurantist', tetapi salah satu yang 'boleh membawa
keluar tentera kejutan dalam masa gangguan', termasuk 'skuad berani mati'.
Dengan anggaran 100-200,000 penyokong, Ikhwan adalah 'tersirat anti-Eropah
dan khususnya anti-British, akaun kedudukan yang luar biasa kami di Mesir',
dengan itu, ia 'diharapkan untuk kemenangan Paksi, yang mereka bayangkan
akan menjadikan mereka dominan pengaruh politik di Mesir. '
Menjelang 1944, Jawatankuasa Perisikan Politik Britain telah menerangkan
Ikhwan sebagai bahaya yang berpotensi, tetapi dengan kepimpinan yang lemah:
al-Banna, dirasai, ia adalah 'satu-satunya personaliti cemerlang', tanpa mereka
'ia mudah mungkin hancur bersepai'. Ini analisis agak mengetepikan Ikhwan
akan disemak semula dalam tahun-tahun akan datang, sebagai British ditanam
dan bekerjasama dengannya dalam menghadapi penanaman anti-penjajahan di
Mesir.
Oleh itu, dengan akhir Perang Dunia Kedua, Britain sudah mempunyai
pengalaman yang besar colluding dengan tentera Islam untuk mencapai objektif
tertentu, manakala pegawai juga sedar bahawa kuasa-kuasa yang sama
umumnya menentang dasar imperialis British dan objektif strategik: mereka
sementara, ad-hoc penyumbang untuk mencapai matlamat tertentu apabila
Britain tidak mempunyai sekutu lain atau kuasa yang mencukupi tersendiri untuk
mengenakan keutamaan. Ini dasar kesesuaian British ketara akan mendalamkan
di dunia selepas perang sebagai keperluan untuk kolaborator meningkat dalam
persekitaran global yang lebih mencabar.
Selepas akhir Perang Dunia Kedua, Ikhwan adalah salah satu daripada dua besarbesaran berasaskan parti-parti politik di Mesir, bersama-sama Parti Wafd
nasionalis yang sederhana, dan Raja Farouk terus mencari Ikhwan berguna
sebagai kubu menentang idea-idea ekonomi dan sosial yang radikal. Ikhwan
dikenali telah lulus maklumat kepada kerajaan untuk membantu dalam
berterusan bulat-up komunis sebenar dan disyaki, terutama dalam kesatuan dan
universiti. Ia adalah, bagaimanapun, sentiasa gelisah kewujudan bersama di
tengah-tengah pembangkang meningkat kepada kehadiran British dan aliran
keganasan yang menggegarkan Mesir selepas 1945.
Konfrontasi meningkat tidak lama lagi antara Ikhwan bengkok membuang asing
'penghuni' dan akhirnya mencari penubuhan sebuah negara Islam - dan British
dan istana. Di Zon Terusan Suez, serangan bom terhadap tentera British adalah
biasa, dan pihak berkuasa kerap mendakwa telah menemui Ikhwan senjata
cache. Brothers juga cuba pembunuhan pelbagai: antara 1945 dan 1948, dua
perdana menteri, ketua polis dan menteri Kabinet adalah antara orang-orang
yang meninggal dunia di tangan mereka. Pada Disember 1948, berikutan
penemuan yang didakwa pihak berkuasa 'Ikhwan senjata cache dan plot untuk

menggulingkan rejim, organisasi telah dibubarkan, keputusan British nampaknya

telah meminta kerajaan Mesir untuk mengambil dalam usaha untuk
mengetatkan kawalan ke atas aktiviti-aktiviti anti-British mereka . Tiga minggu
kemudian, Perdana Menteri Mahmud al-Nuqrashi, yang telah diberikan itu
perintah pembubaran, telah dibunuh oleh ahli sebuah 'alat rahsia' yang Muslim
itu Ikhwan, separa tentera, dan pengganas itu, unit yang dibawa keluar serangan
bom terhadap British di terusan zon.
Menjelang Januari 1949, kedutaan British di Kaherah telah melaporkan bahawa
Raja Farouk 'akan semua keluar untuk menghancurkan' Ikhwan, dengan
pembundaran menyapu baru-baru ini sehingga dan menangkap lebih 100 orang
ahli. Bulan berikut Ikhwan pengasas Hassan al-Banna sendiri telah dibunuh.
Walaupun pembunuh itu tidak pernah dijumpai, ia secara meluas dipercayai
bahawa pembunuhan itu telah dijalankan oleh anggota polis politik, dan sama
ada dibiarkan atau dirancang oleh istana. Satu laporan MI6 adalah tidak berbelah
bagi, yang menyatakan bahawa:
Pembunuhan telah diilhamkan oleh kerajaan, dengan kelulusan Palace ... Ia telah
memutuskan bahawa Hassan el Banna perlu dihapuskan dari tempat kejadian
aktiviti beliau dengan cara ini sejak, selagi dia adalah bebas, beliau
berkemungkinan untuk membuktikan malu untuk kerajaan, sedangkan dia
ditangkap hampir pasti akan membawa kepada masalah lagi dengan pengikutpengikutnya, yang akan mempunyai syak lagi dianggap beliau sebagai syahid
untuk perjuangan mereka.
Namun alibis sudah diputar. Tiga hari selepas pembunuhan itu, yang duta British,
Sir Ronald Campbell, bertemu Raja Farouk dan direkodkan bahawa 'Saya berkata
saya fikir pembunuhan mungkin telah telah dilakukan oleh pengikut sendiri
Hassan al-Banna yang melampau keluar takut atau syak wasangka bahawa dia
telah memberikan perkara jauhnya '. Raja Farouk, bagi pihaknya, juga palsu
kisah tanggungjawab berbaring dengan 'Saadists' (kumpulan pemisahan dari
Parti Wafd, dinamakan selepas Zaghoul Saad, bekas pemimpin parti dan Perdana
Menteri). Diplomat kanan Britain di Mesir jelas kerang-keroh dengan pembunuh
al-Banna untuk menutupinya.
Pada bulan Oktober 1951, Ikhwan yang dipilih sebagai pemimpin baru bekas
hakim, Hassan al-Hodeibi, seorang tokoh yang tidak terbuka dikaitkan dengan
keganasan, yang dimaklumkan penentangan beliau kepada keganasan 1945-9.
Hodeibi tidak, bagaimanapun, untuk menegaskan kawalan ke atas puak
organisasi yang kadang-kadang bersaing. Ikhwan memperbaharui panggilan
untuk jihad menentang British, memanggil untuk serangan ke atas Britain dan
harta mereka, demonstrasi dianjurkan menentang penjajahan dan cuba untuk
menolak kerajaan Mesir untuk mengisytiharkan keadaan perang dengan Britain.
Satu laporan British kedutaan dari Kaherah pada tahun 1951-an menyatakan
bahawa Ikhwan 'mempunyai [es] sebuah organisasi pengganas lama yang tidak
pernah dipecahkan oleh tindakan polis', walaupun tangkapan baru-baru ini.
Walau bagaimanapun, laporan itu sebaliknya memandang ringan 'niat ke arah
British, yang menyatakan bahawa mereka telah' Brothers merancang untuk
menghantar pengganas ke Zon Terusan 'tetapi' mereka tidak berniat untuk
meletakkan organisasi mereka seperti itu ke dalam tindakan terhadap pasukan
Kebawah Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Baginda '. Laporan lain menyatakan
bahawa walaupun Ikhwan telah bertanggungjawab untuk beberapa serangan
terhadap British, ini adalah mungkin disebabkan 'berdisiplin', dan ia kelihatan
bercanggah dengan dasar pemimpin '.

Pada masa yang sama, pada Disember 1951, fail menunjukkan bahawa pegawaipegawai British telah cuba untuk mengaturkan pertemuan langsung dengan
Hodeibi. Beberapa mesyuarat telah diadakan dengan salah satu penasihat
beliau, satu Farkhani Bey, mengenai siapa sedikit yang diketahui, walaupun dia
nampaknya tidak dirinya ahli Ikhwan. Tanda-tanda dari fail mendedahkan laporan
British adalah bahawa pemimpin Ikhwan, walaupun panggilan awam mereka
untuk serangan ke atas British, telah sempurna bersedia untuk bertemu dengan
mereka secara peribadi. Pada masa ini, kerajaan Mesir telah menawarkan
'rasuah besar' Hodeibi untuk menjaga Ikhwan daripada terlibat dalam keganasan
lanjut terhadap rejim, menurut kepada Pejabat Luar Negeri.
Kemudian, pada bulan Julai 1952, sekumpulan pegawai tentera muda nasionalis
komited untuk menumbangkan pemerintahan beraja Mesir dan penasihat British
merampas kuasa dalam rampasan kuasa, dan mengisytiharkan diri mereka Majlis
bagi Perintah Revolusi (CRC), dengan General Muhammad Naguib sebagai
pengerusi dan Kolonel Gamal Nasser Abdal sebagai naib pengerusi. The 'Pegawai
Bebas' yang dipanggil hapuskan Farouk yang pro-British dan diketepikan
pengawal lama, menjanjikan dasar bebas asing dan perubahan dalaman yang
meluas, terutamanya reformasi tanah. Konflik antara Naguib dan Nasser secara
beransur-ansur membawa kepada pemendapan Naguib pada tahun 1954-an dan
andaian Nasser kuasa penuh. Ikhwan Muslimin, gembira melihat belakang rejim
pro-Barat Raja, pada mulanya menyokong rampasan kuasa, dan sememangnya
mempunyai hubungan secara langsung dengan Pegawai Percuma. Salah seorang
daripada mereka, Anwar Sadat, kemudian menyifatkan peranan sebagai
perantara pra-rampasan kuasa antara Pegawai Percuma dan Hassan al-Banna.
'Beliau adalah jelas salah Pegawai Percuma yang persatuan dengan mereka
Persaudaraan yang dikira untuk membantu matlamat politik mereka lagi,' duta
Britain ke Kaherah, Sir Richard Beaumont, kemudian menulis, selepas Sadat
telah berjaya Nasser sebagai presiden pada tahun 1970. Leant Ikhwan sokongan
pemimpin revolusioner domestik penting, dan hubungan baik dikekalkan untuk
sepanjang tahun 1952 dan sepanjang tahun berikutnya.
Awal pada tahun 1953, pegawai-pegawai British bertemu langsung dengan
Hodeibi, kononnya untuk bunyi dia keluar pada kedudukan mengenai rundingan
yang akan datang antara Britain dan kerajaan Mesir yang baru pada pemindahan
angkatan tentera British dari Mesir; perjanjian dua puluh tahun yang
ditandatangani pada tahun 1936 adalah tidak lama tamat tempohnya. Sejak
beberapa fail British kekal ditapis, ia tidak diketahui dengan tepat apa yang
berlaku di mesyuarat ini, tetapi Richard Mitchell, penganalisis utama Barat
Ikhwan Muslimin Mesir, telah didokumenkan apa pelbagai pihak - British,
kerajaan Mesir dan Ikhwan - kemudiannya berkata tentang mereka. Mitchell
menyimpulkan bahawa Ikhwan masuk ke dalam rundingan ini adalah pada
permintaan kesukaran British dan dibentangkan untuk perunding kerajaan Mesir,
menyediakan 'leverage untuk sebelah British'. British, dalam mencari pandangan
Brothers Muslim, berada dalam kuasa mengiktiraf suara mereka dalam hal-ehwal
negara, dan Hodeibi, bersetuju untuk rundingan, telah mengekalkan bahawa
tanggapan dan dengan itu melemahkan tangan kerajaan. Rejim Nasser
mengutuk mesyuarat antara British dan Ikhwan sebagai 'rundingan rahsia ... di
belakang revolusi', dan pegawai dituduh awam British kerang-keroh dengan
Brothers. Mereka juga dikenakan Hodeibi dengan setelah menerima syaratsyarat tertentu bagi pemindahan British dari Mesir yang diikat tangan perunding
kerajaan.

Daripada maklumat yang ada terhad, strategi British muncul untuk menjadi
jurang tradisional dan pemerintahan, yang bertujuan mendapat 'leverage' atas
rejim baru dalam mengejar kepentingan sendiri. Penanaman British Ikhwan
hanya boleh meningkatkan ketegangan antara rejim dan Persaudaraan dan
mengukuhkan kedudukan kedua. Dalaman memo British menunjukkan bahawa
pegawai-pegawai British memberitahu Nasser mengenai beberapa mesyuarat
mereka dengan Hodeibi dan ahli Ikhwan yang lain, secara semulajadi menjamin
dia bahawa London telah melakukan apa-apa curang. Walau bagaimanapun,
hakikat bahawa mereka telah mengambil tempat pasti keraguan diterapkan
dalam minda Nasser lebih amanah Ikhwan. Pada masa ini, pegawai-pegawai
British percaya bahawa Ikhwan dan kumpulan separa tentera adalah 'pada
pelupusan pihak berkuasa ketenteraan' dan bahawa Ikhwan mahu membuat
rejim membayar beberapa jenis harga bagi sokongan untuk itu, seperti
memperkenalkan Islam ' perlembagaan '.
Fail-fail juga mengandungi nota mesyuarat satu antara British dan pegawai
Ikhwan pada 7 Februari 1953, di mana individu dengan nama Abu Ruqayak
memberitahu kedutaan British timur kaunselor, Trefor Evans, bahawa 'jika Mesir
searched seluruh dunia untuk rakan dia akan mendapati tidak lain daripada
'Britain. Para kedutaan British di Kaherah komen ini ditafsirkan sebagai
menunjukkan 'kewujudan kumpulan dalam pemimpin Ikhwan yang telah bersedia
bekerjasama dengan Britain, walaupun tidak dengan yang Barat (mereka tidak
dipercayai pengaruh Amerika).' Satu nota tulisan tangan pada bahagian ini
memo kedutaan berbunyi: 'Potongan ... seolah-olah dibenarkan dan yang
menghairankan.' memo tersebut juga menyatakan bahawa kesediaan untuk
bekerjasama 'mungkin berpunca dari yang pertengahan yang semakin
meningkat kelas pengaruh Ikhwan, berbanding dengan kepimpinan yang
kebanyakannya popular pergerakan itu pada hari-hari Hassan al-Banna. '
Kesanggupan jelas British dan Ikhwan untuk bekerjasama dengan satu sama lain
akan menjadi lebih penting oleh lewat 1953, yang mana masa rejim Nasser telah
menuduh Ikhwan menentang reformasi tanah dan subverting tentera walaupun
'radas rahsia'. Pada Januari 1954, kerajaan dan penyokong Ikhwan bertempur di
Universiti Kaherah, berpuluh-puluh orang cedera dan jip tentera telah dibakar. Ini
mendorong Nasser untuk membubarkan organisasi. Antara senarai panjang
tuduhan terhadap Ikhwan dalam dekri pembubaran mesyuarat Ikhwan telah
diadakan dengan kerajaan British, yang rejim kemudian dinaikkan berjumlah
'perjanjian rahsia'.
Pada bulan Oktober 1954, oleh yang masa Ikhwan telah berusaha untuk
menggalakkan pemberontakan yang popular, 'radas rahsia' cuba membunuh
Nasser semasa beliau memberikan ucapan di Alexandria. Selepas itu, beratusratus ahli Ikhwan telah ditangkap dan diseksa banyak, manakala orang-orang
yang melarikan diri pergi ke pengasingan asing. Pada bulan Disember, enam
Brothers telah digantung. Organisasi telah dihancurkan berkesan. Salah satu
daripada mereka yang ditahan, dan teruk diseksa, adalah Sayyid Qutb, ahli Majlis
Bimbingan Ikhwan, yang dijatuhi hukuman kepada 25 tahun kerja keras, dan
yang akan oleh tahun 1960-an menjadi salah satu teori radikal Islam yang
terkemuka, bertulis dari penjara Nasser .
Selepas percubaan pembunuhan gagal terhadap Nasser, Perdana Menteri
Winston Churchill menghantar mesej peribadi kepadanya berkata: 'Saya
mengucapkan tahniah kepada anda melarikan diri anda dari serangan pengecut
yang dibuat dalam kehidupan anda di Alexandria petang semalam' Tidak lama

kemudian, bagaimanapun, British sekali lagi berkonspirasi dengan orang yang

sama untuk mencapai akhir yang sama.
Tiga tahun ke rejim baru, pembaharuan domestik Nasser termasuk pengagihan
semula tanah yang meluas yang memberi manfaat kepada golongan miskin di
luar bandar, dan bergerak ke arah mengabadikan satu bentuk perlembagaan
kerajaan untuk menggantikan peraturan sewenang-wenangnya. Pada bulan Julai
1955, duta keluar British ke Kaherah, Sir Ralph Stevenson, berkata bahawa rejim
itu 'sebagai baik sebagai mana-mana kerajaan Mesir sebelumnya sejak 1922 dan
dalam satu segi lebih baik daripada mana-mana, bahawa ia cuba untuk
melakukan sesuatu untuk rakyat Mesir dan bukannya semata-mata bercakap
tentang ia. 'Stevenson berhujah untuk Harold Macmillan, asing setiausaha dalam
kerajaan baru Anthony Eden, bahawa' mereka [pemimpin Mesir] layak, pada
pandangan saya, semua bantuan yang Great Britain betul boleh memberi
mereka '. Sembilan bulan selepas memo ini ditulis, pihak British memutuskan
untuk membuang Nasser.
British dan Amerika kini terlibat dalam pelbagai plot rampasan kuasa terhadap
Syria dan Arab Saudi, serta Mesir, sebagai sebahagian daripada penyusunan
semula yang lebih besar dirancang di Timur Tengah untuk melawan 'virus
nasionalisme Arab'. Menurut Pejabat rahsia memo Asing, Presiden Eisenhower AS
menyifatkan keperluan British untuk '"kelas tinggi Machiavelli rancangan untuk
mencapai keadaan di Timur Tengah yang menggalakkan untuk kepentingan kita"
yang boleh berpecah Arab dan mengalahkan matlamat kami musuh '.
Pada bulan Mac 1956, Raja Jordan, Raja Hussein dikeluarkan Ketua British John
Bagot Glubb sebagai komander Legion Arab, satu langkah yang Eden dan
sesetengah pegawai British meletakkan pengaruh Nasser. Ia kemudiannya
bahawa kerajaan British membuat kesimpulan bahawa ia tidak lagi boleh bekerja
dengan Nasser dan serius bahawa British dan AS merancang untuk
menggulingkan rejim bermula; Eden memberitahu baru setiausaha asing,
Anthony Nutting, bahawa beliau mahu Nasser 'dibunuh'. Ini sebelum keputusan
untuk menasionalkan di Terusan Suez pada Julai 1956, suatu perbuatan yang
yang kedua itu 'tidak dapat dielakkan akan membawa kepada kerugian yang 1
oleh salah satu daripada semua kepentingan dan aset kami di Timur Tengah,'
Eden menjelaskan dalam memoirnya, takut itu domino mungkin kesan tindakan
Mesir. 'Jika kita dibenarkan Nasser untuk mendapatkan jauh dengan rampasan
kuasa Terusan Suez beliau akibat akan meletakkan satu pengakhiran ... kepada
monarki di Arab Saudi,' menerangkan kekal di bawah-setiausaha di Pejabat Luar
Negeri, Ivone Kirkpatrick, takut bahawa angkatan nasionalis akan ada diilhamkan
oleh alasan berjaya Nasser Barat di Mesir.
Banyak fail British pada 'krisis Suez' kekal ditapis tetapi beberapa maklumat
telah merangkak keluar sejak bertahun-tahun pada pelbagai percubaan British
untuk menggulingkan atau pembunuhan Nasser. Sekurang-kurangnya salah satu
daripada rancangan-rancangan ini melibatkan kerang-keroh dengan Ikhwanul
Muslimin. Stephen Dorril nota yang ejen Eksekutif Operasi Khas bekas dan
Konservatif MP, McLean Neil 'Billy', setiausaha 'Suez kumpulan Ahli Parlimen,
Julian Amery, dan ketua stesen MI6 di Geneva, Norman Darbyshire, semua
kenalan yang dibuat dengan Ikhwan di Switzerland sekitar masa ini sebagai
sebahagian daripada hubungan haram mereka dengan pembangkang untuk
Nasser. Butiran lanjut mengenai mesyuarat ini Geneva tidak pernah muncul,
tetapi mereka juga mungkin telah terlibat cubaan membunuh atau pembinaan
kerajaan dalam buangan untuk menggantikan Nasser selepas Perang Suez. Pada

September 1956, Ivone Kirkpatrick dalam hubungan dengan pegawai Saudi di

Geneva yang memberitahu dia daripada 'pembangkang besar bawah tanah
untuk Nasser sana'; sesungguhnya, beliau takut adalah bahawa Nasser itu
mengambil-lebih Terusan Suez 'akan meletakkan satu pengakhiran kepada
rintangan yang Mesir ', mungkin bermakna Ikhwan Muslimin.
Sudah tentu, pegawai British telah berhati-hati memantau aktiviti anti-rejim
Ikhwan, dan diiktiraf sebagai mampu pelekap cabaran yang serius kepada
Nasser. Terdapat juga bukti bahawa British mempunyai hubungan dengan
organisasi pada tahun 1955-an, apabila beberapa Brothers melawat Raja Farouk,
kini dalam buangan di Itali, untuk meneroka kerjasama terhadap Nasser. Rejim
Raja Hussein di Jordan memberikan pemimpin Ikhwan pasport diplomatik untuk
memudahkan pergerakan mereka untuk menganjurkan terhadap Nasser,
manakala Arab Saudi menyediakan dana. CIA juga meluluskan pembiayaan Arab
Saudi Ikhwan Muslimin untuk bertindak terhadap Nasser, menurut bekas
pegawai CIA, Robert Baer.
Pada bulan Ogos 1956, pihak berkuasa Mesir menemui cincin pengintip British di
negara ini dan menahan empat Briton, termasuk James Swinburn, pengurus
perniagaan Agensi Berita Arab, depan MI6 yang berpangkalan di Kaherah. Dua
diplomat British terlibat dalam perisikan perhimpunan telah juga dibuang.
Mereka mempunyai, sebagai nota Dorril, nampaknya berada dalam hubungan
dengan 'unsur-unsur pelajar kecenderungan agama' dengan idea 'menggalakkan
rusuhan fundamentalis yang boleh memberi alasan untuk campur tangan
tentera untuk melindungi nyawa Eropah'.
Pada bulan Oktober, Britain, dalam pakatan rahsia dengan Perancis dan Israel,
melancarkan pencerobohan Mesir untuk menggulingkan Nasser, tetapi telah
dihentikan sebahagian besarnya oleh keengganan AS untuk menyokong campur
tangan. Serangan itu dijalankan dalam pengetahuan British bahawa
Persaudaraan Islam mungkin menjadi benefisiari utama dan membentuk sebuah
kerajaan pasca-Nasser; memo menunjukkan bahawa pegawai-pegawai British
percaya senario ini 'kemungkinan' atau 'mungkin'. Namun, dalam gema penilaian
mereka potensi Kashani sebagai pemimpin di Iran, pegawai British takut bahawa
pengambilalihan Ikhwan Muslimin akan menghasilkan 'satu bentuk masih lebih
melampau kerajaan' di Mesir. Sekali lagi, ini tidak menghalang mereka
menggunakan kuasa-kuasa ini.
Beberapa bulan selepas kekalahan British oleh Nasser, awal tahun 1957, Trefor
Evans, pegawai yang mengetuai kenalan British dengan Ikhwan empat tahun
sebelumnya, telah menulis memo mencadangkan bahawa 'kehilangan rejim
Nasser ... haruslah menjadi objektif utama kami'. Pegawai-pegawai lain
menyatakan bahawa Ikhwan kekal aktif terhadap Nasser kedua-dua di dalam dan
di luar Mesir, terutamanya di Jordan, dari mana 'kempen kuat propaganda'
sedang dipasang. Memorandum ini mencadangkan bahawa Britain akan terus
menggunakan kuasa-kuasa dalam masa terdekat - dan sesungguhnya mereka
akan berbuat demikian.83

83 Curtis, M. (2010). Secret Affairs: Britains Collusion with Radical Islam

(Serpents Tail, 2010). Retrieved October 7, 2012 from
http://markcurtis.wordpress.com/2010/12/18/britain-and-the-muslimbrotherhood-collaboration-during-the-1940s-and-1950s/

Kesimpulan
Persatuan Ikhwan Muslimin sering hanya disebut: "Persaudaraan Islam",
ditransliterasi: al- iwn al-muslimn) adalah yang paling berpengaruh di dunia
Arab dan salah satu yang Islam terbesar pergerakan, dan adalah organisasi
pembangkang politik terbesar di negeri-negeri Arab. Ditubuhkan di Mesir pada
tahun 1928 sebagai Pan-Islam, pergerakan agama, politik, dan sosial oleh ulama
Islam dan guru sekolah Hassan al-Banna, oleh akhir Perang Dunia II MB
mempunyai kira-kira dua juta ahli. Idea Its telah mendapat penyokong di seluruh
dunia Arab dan dipengaruhi kumpulan Islam lain dengan model " aktivisme
politik digabungkan dengan kerja amal Islam ". Paham Para Ikhwan ini adalah
dan," Allah adalah objektif kami; al-Quran adalah undang-undang kita, Nabi
pemimpin kita; Jihad adalah cara kita; dan kematian demi Allah tertinggi aspirasi
kami. " slogan yang paling terkenal, yang digunakan di seluruh dunia, adalah"
Islam adalah penyelesaian ".
Matlamat Ikhwan dinyatakan adalah untuk memupuk Al-Quran dan As-Sunnah
sebagai "titik rujukan tunggal untuk pesanan kehidupan keluarga Islam, individu,
masyarakat dan negeri". Pergerakan secara rasmi menentang cara ganas untuk
mencapai matlamat, walaupun ia pada satu-satu masa meliputi satu sayap
separa tentera dan ahli-ahlinya telah terlibat dalam pembunuhan beramai-ramai,
pengeboman dan pembunuhan musuh-musuh politik; terutamanya Mesir
Perdana Menteri Mahmoud an-Nukrashi Pasha dan sendiri pengasas gerakan
Hassan al-Banna Ikhwan Muslimin bermula sebagai organisasi sosial agama;
dakwah Islam, pengajaran yang buta huruf, menubuhkan hospital dan juga
melancarkan perusahaan komersial. Kerana ia terus meningkat dalam pengaruh,
bermula pada tahun 1936, ia mula menentang pemerintahan British di Mesir.
Banyak nasionalis Mesir menuduh MB pembunuhan ganas dalam tempoh ini.
Selepas kekalahan Arab di Arab-Israel Pertama perang, kerajaan Mesir
dibubarkan organisasi dan menahan ahli-ahlinya. Ia menyokong itu Revolusi
Mesir tahun 1952, tetapi selepas pembunuhan seorang cuba presiden Mesir ia
telah sekali lagi diharamkan dan ditindas. MB telah telah ditindas di lain-lain
negara serta, terutama sekali di Syria pada tahun 1982 semasa pembunuhan
beramai-ramai Hama.
MB dibiayai oleh sumbangan daripada ahli-ahlinya, yang dikehendaki
memperuntukkan sebahagian daripada pendapatan mereka kepada pergerakan
itu. Sebahagian daripada sumbangan ini adalah daripada ahli-ahli yang bekerja
di Arab Saudi dan lain-lain negara-negara yang kaya dengan minyak.
Rujukan
Curtis, M. (2010). Secret Affairs: Britains Collusion with Radical Islam (Serpents
Tail, 2010). Retrieved October 7, 2012 from
http://markcurtis.wordpress.com/2010/12/18/britain-and-the-muslimbrotherhood-collaboration-during-the-1940s-and-1950s/
Deeb, Marius. "Labour and Politics in Egypt, 1919-1939." International Journal of
Middle East Studies, Vol. 10, No. 2 (May 1979), pp. 203.
Jankowski, James P. "The Egyptian Blue Shirts and the Egyptian Wafd, 19351938." Middle Eastern Studies, Vol. 6, No. 1 (January 1970), pp. 77-95

Munson, Ziad. "Islamic Mobilization: Social Movement Theory and the Egyptian
Muslim Brotherhood." The Sociological Quarterly, Vol. 42, No. 4 (Autumn 2001),
p. 501
Ziad Fahmy, Ordinary Egyptians: Creating the Modern Nation through Popular
Culture (Stanford, CA: Stanford University Press, 2011)

Bab 11

Saudi Arabia: Beberapa Isu Utama Sehingga Perang Dunia

Kedua

Pengenalan
Kerajaan Arab Saudi diasaskan oleh Abdul-Aziz bin Saud (dikenali bagi
kebanyakan kerjayanya sebagai Ibn Saud) pada tahun 1932, walaupun
penaklukan yang akhirnya membawa kepada penciptaan Kerajaan bermula pada
tahun 1902 apabila beliau ditangkap Riyadh, rumah nenek moyangkeluarganya,
House of Saud, yang disebut dalam bahasa Arab sebagai Al Saud. Kerajaan Arab
Saudi, yang telah menjadi monarki mutlak sejak penubuhannya, merujuk kepada
sistem kerajaan sebagai Islam, walaupun ini dipertandingkan oleh ramai kerana
asas yang kukuh dalam Wahhabism dan Salafisme, yang minoriti sekolah
pemikiran dalam Islam. Kerajaan kadang-kadang dipanggil "Tanah Dua Masjid

Suci" dalam rujukan kepada Al-Masjid al-Haram (di Mekah), dan Al-Masjid alNabawi (di Madinah), dua suci tempat dalam Islam.
Arab Saudi mempunyai rizab minyak kedua terbesar di dunia yang tertumpu
sebahagian besarnya di Wilayah Timur dan akaun minyak selama lebih daripada
95% daripada eksport dan 70% daripada pendapatan kerajaan. Ini memudahkan
penciptaan negeri kebajikan walaupun bahagian ekonomi bukan minyak yang
semakin meningkat baru-baru ini. Ia juga mempunyai keenam di dunia gas
terbesar rizab semulajadi.
Etimologi (Ilmu Asal Kata)
Berikutan penyatuan Kerajaan Hijaz dan Nejd, kerajaan baru dinamakan alMamlakah al-Arabyah sebagai Sudyah (transliterasi
dalam bahasa Arab) dengan dekri diraja pada 23 September 1932 oleh
pengasas, Raja Abdul Aziz AlSaud. Ini biasanya diterjemahkan sebagai "Kerajaan
Arab Saudi" dalam bahasa Inggeris, walaupun ia bermaksud "Arab Saudi
Kingdom".
Perkataan "Arab" berasal dari unsur sebagai Sudyah dalam nama Arab di
negara ini, yang merupakan jenis adjektif yang dikenali sebagai nisba, dibentuk
dari nama dinasti Al Saud () . Kemasukan menunjukkan bahawa
pemerintah negara melihat ia sebagai milik yang peribadi keluarga diraja. Al
Saud adalah satu nama Arab terbentuk dengan menambah-Al perkataan,
bermakna "keluarga daripada" atau "House of", untuk nama peribadi nenek
moyang. Dalam kes daripada Al Saud, ini adalah bapa pengasas abad ke-18
dinasti, Muhammad bin Saud (Muhammad Ibni Saud). 84 Bagi etimologi Saudi,
lihat Semenanjung Arab dan Arab (etimologi).
Dari Zaman Terawal Untuk Asas Arab Saudi
Selain daripada sebilangan kecil penempatan perdagangan bandar, seperti
Mekah dan Madinah, yang terletak di Hijaz di barat Semenanjung Arab,
kebanyakan apa yang akan menjadi Arab Saudi telah dihuni oleh masyarakat
nomad puak di padang pasir ganas. Nabi Islam, Muhammad, dilahirkan di Mekah
dalam kira-kira 571. Pada awal abad ke-7, Muhammad bersatu pelbagai suku
kaum semenanjung dan mencipta tatanegara tunggal agama Islam. Berikutan
kematiannya pada 632, pengikut-pengikutnya berkembang pesat wilayah di
bawah pemerintahan Islam di luar Saudi, menakluk swathes besar wilayah (dari
Semenanjung Iberia di barat moden hari Pakistan di timur) dalam masa beberapa
dekad. Dalam berbuat demikian, Saudi tidak lama lagi menjadi sebuah rantau
politik pinggir dunia Islam sebagai tumpuan beralih kepada tanah yang ditawan
lebih maju. Dari abad ke-10 hingga awal abad ke-20 Mekah dan Madinah adalah
di bawah kawalan pemerintah Arab tempatan dikenali sebagai Sharif Mekah,
tetapi pada masa-masa yang paling Sharif berhutang setia kepada pemerintah
salah satu daripada empayar utama Islam yang berpusat di Baghdad, Kaherah
atau Istanbul. Kebanyakan baki apa menjadi Arab Saudi kembali kepada
pemerintahan puak tradisional.
Dalam abad ke-16, Uthmaniyyah menambah Laut Merah dan pantai Teluk Parsi
(Hejaz, Asir dan Al-Hasa) kepada Empayar mereka dan mendakwa kekuasaan
atas pedalaman. Tahap kawalan ke atas tanah ini diubah sejak itu 4 abad
seterusnya dengan kekuatan yang berubah-ubah atau kelemahan pihak
84 Hariri-Rifai, Wahbi; Hariri-Rifai, Mokhless (1990). The heritage of the Kingdom
of Saudi Arabia. p. 26. ISBN 978-0-9624483-0-0.

berkuasa pusat Empayar. Kemunculan apa yang adalah untuk menjadi yang
keluarga diraja Saudi, yang dikenali sebagai yang Saud Al, bermula Nejd di
tengah-tengah Saudi pada 1744, apabila Muhammad bin Saud, pengasas dinasti,
bergabung dengan pemimpin agama Muhammad ibn Abd al-Wahhab, pengasas
gerakan Wahabi, satu bentuk yang ketat puritanical Sunni Islam. Pakatan yang
dibentuk dalam abad ke-18 ini menyediakan dorongan ideologi pengembangan
Arab dan kekal asas pemerintahan Arab Saudi dinasti hari ini. 'Negeri Arab'
pertama ditubuhkan pada 1744 di kawasan sekitar Riyadh, berkembang pesat
dan secara ringkas dikawal paling wilayah hari ini Arab Saudi, tetapi telah
dimusnahkan oleh 1818 oleh wizurai Uthmaniyyah Mesir, Mohammed Ali Pasha.
'negeri Arab' yang kedua yang lebih kecil, terletak terutamanya di Nejd, telah
ditubuhkan pada tahun 1824 . Sepanjang seluruh abad ke-19, Saud Al
dipertandingkan kawalan dalaman apa yang akan menjadi Arab Saudi dengan
keluarga pemerintah lain Arab, Al Rashid. Menjelang tahun 1891, Rashid Al
menang dan Al Saud telah didorong ke pengasingan.
Pada awal abad ke-20, Empayar Uthmaniyyah terus untuk mengawal atau
mempunyai kekuasaan (walaupun nominal) atas sebahagian semenanjung.
Tertakluk kepada kekuasaan ini, Saudi diperintah oleh campur aduk pemerintah
puak (termasuk Dewan Saud yang telah kembali dari buangan pada tahun 1902)
dengan Sharif Mekah mempunyai keunggulan dan memerintah Hijaz. Pada tahun
1916, dengan galakan dan sokongan Britain (yang berjuang Uthmaniyyah dalam
Perang Dunia I), Sharif Mekah, Hussein bin Ali, mengetuai pemberontakan panArab terhadap Empayar Uthmaniyyah untuk mewujudkan Arab bersatu negeri.
Walaupun Pemberontakan Arab 1916-1918 gagal dalam objektif, kemenangan
Bersekutu dalam Perang Dunia I menyebabkan akhir kekuasaan Uthmaniyyah
dan kawalan di Saudi.
Saudi kira-kira 1923. Peta diperkembangkan: domain Abdul Aziz adalah dalam
biru dengan tarikh penaklukan. Kerajaan Hijaz, yang ditawan pada tahun 1925,
adalah dalam cahaya hijau. (Kerajaan Hashimiah lain Iraq dan Transjordan juga
dalam warna hijau) Pada tahun 1902, Abdul Aziz bin Saud, pemimpin House of
Saud, telah merampas Riyadh di Nejd dari Al Rashid - pertama siri penaklukan
akhirnya yang membawa kepada pembentukan negara moden Arab Saudi pada
tahun 1932. senjata utama untuk mencapai penaklukan adalah Ikhwan, Badwi
Wahhabist-puak tentera yang diketuai oleh Sultan ibn Bijad dan Faisal Al-Dawish.
Daripada teras Arab di Nejd, dan dibantu oleh kejatuhan Empayar Uthmaniyah
selepas Perang Dunia I, Ikhwan telah menyempurnakan penaklukan wilayah yang
menjadi Arab Saudi menjelang akhir 1925. Pada 10 Januari tahun 1926 Abdul
Aziz mengisytiharkan dirinya sebagai Raja yang Hijaz dan, kemudian, pada 27
Januari tahun 1927 beliau mengambil gelaran Raja Nejd (tajuk sebelumnya dia
telah menjadi 'Sultan').85 Selepas penaklukan daripada Hijaz, pemimpin Ikhwan
mahu meneruskan pengembangan alam Wahhabist ke naungan British
Transjordan, Iraq dan Kuwait, dan mula menyerang wilayah-wilayah. Abdul Aziz,
bagaimanapun, enggan bersetuju untuk ini, menyedari bahaya konflik langsung
dengan British. Ikhwan itu memberontak tetapi telah dikalahkan di Pertempuran
Sabilla pada tahun 1930, di mana kepimpinan Ikhwan telah dibunuh. 86
85 Hourani, Albert (2005). A History of the Arab Peoples. pp. 315319. ISBN 978-0-57122664-1. Dekmejian, R. Hrair (1994). Islam in revolution: fundamentalism in the Arab
world. p. 131. ISBN 978-0-8156-2635-0.

Pada tahun 1932, kedua-dua kerajaan Hijaz dan Nejd telah bersatu sebagai
Kerajaan Arab Saudi.
Persaingan kuasa di antara Ibnu Saud dan Sharif Hussein
Ibnu Saud
King Abdulaziz (26 November 1876 - 9 November 1953) (Arabic:
'Abd al-' Aziz al Su'd) adalah raja pertama Arab Saudi, Negeri Saudi yang ketiga.
Beliau Biasanya Dipanggil Ibn Saud adalah dalam Bahasa Negara-negara
berbahasa Inggeris.
Bermula dengan penawanan bandar rumah Leluhur keluarganya Riyadh pada
tahun 1902, beliau disatukan kawalan lebih Najd pada tahun 1922, menakluki
Hijaz Kemudian pada tahun 1925. Setelah menakluki hampir semua pusat Saudi,
beliau bersatu dominannya beliau ke dalam Kerajaan Arab Saudi pada tahun
1932. Sebagai Raja, beliau mempengerusikan penemuan petroleum di Arab
Saudi pada tahun 1938 dan permulaan besar-besaran eksploitasi minyak selepas
Perang Dunia II. Dia adalah bapa Kanak-kanak banyak Mempunyai 45 Anak-anak,
termasuk semua raja-raja Arab Saudi berikutnya.
Kehidupan awal
King Abdul Aziz dilahirkan pada 26 November 1876 (9 Dhu al-Qi'da 1293 Hijrah)
di Riyadh, di rantau Najd di tengah-tengah Saudi. Ibu Ibn Saud adalah Sudairi,
Sarah al Sudairi (meninggal dunia 1910). Pada tahun 1890, Rashid Al menakluki
Riyadh. Abdulaziz adalah 15 pada masa itu. Beliau dan keluarga beliau pada
mulanya telah mengambil perlindungan dengan Al-Murrah, satu suku Badwi di
padang pasir selatan Arab Saudi. Kemudian, Sauds Al berpindah ke Kuwait.
Abdul Aziz tinggal bersama keluarganya di kediaman yang mudah. Pekerjaan
utama beliau, dan satunya sumber pendapatan keluarga, telah menjalankan
serbuan di Najd itu. Beliau juga menghadiri majlis harian emir Kuwait, Mubarak
Al-Sabah, dari mana dia belajar seni tataurus negara.
Pada musim bunga 1901, beliau dan beberapa saudara-mara termasuk saudara
separuh, Mohammed, dan sepupu beberapa dibentangkan pada ekspedisi
menyerang ke Najd, mensasarkan untuk puak-puak bahagian yang paling
dikaitkan dengan Rashidis. Sebagai serbuan itu terbukti menguntungkan, ia
menarik lebih ramai peserta. Nombor perompak 'memuncak di lebih daripada
200, walaupun nombor-nombor ini telah berkurangan sejak beberapa bulan
berikutnya.
Pada musim gugur, kumpulan itu dibuat kem di oasis Yabrin. Walaupun
memerhatikan bulan Ramadan, beliau memutuskan untuk menyerang Riyadh
dan merebut kembali dari Al Rashidi. Pada malam 15 Januari tahun 1902, beliau
mengetuai 40 orang lelaki lebih dinding bandar di atas pokok kelapa condong
dan mengambil gabenor Rashidi city.The bandar, Ajlan, telah dibunuh di hadapan
kubu sendiri. Saudi menawan semula bandar menandakan permulaan Negeri
Saudi Ketiga.

Kebangkitan kuasa
86 Lacey, Robert (2009). Inside the Kingdom. pp. 1516. ISBN 978-0-09-9539056.

Berikutan penawanan Riyadh, banyak penyokong bekas House of Saud bangkit

untuk panggilan ke tangan Ibn Saud. Dia adalah seorang pemimpin yang
berkarisma dan memelihara orang-orangnya dibekalkan dengan senjata. Sejak
dua tahun akan datang, beliau dan tenteranya berjaya menawan semula hampir
separuh daripada Najd dari Rashidis.
Pada tahun 1904, Ibn Rashid merayu kepada Empayar Uthmaniyyah untuk
perlindungan dan bantuan ketenteraan. Uthmaniyyah balas dengan menghantar
tentera ke Saudi. Pada 15 Jun 1904, angkatan Ibn Saud mengalami kekalahan
utama di tangan gabungan Uthmaniyyah dan angkatan Rashidi. Tenteranya
berkumpul semula dan mula melancarkan perang gerila terhadap Uthmaniyyah.
Sejak dua tahun akan datang dia mampu untuk mengganggu laluan bekalan
mereka, memaksa mereka berundur.
Beliau menamatkan penaklukan Najd dan pantai timur Arab pada tahun 1912.
Beliau kemudian mengasaskan Ikhwan, persaudaraan tentera-agama yang
adalah untuk membantu dalam penaklukan kemudian, dengan kelulusan Salafi
ulama tempatan. Pada tahun yang sama, beliau dimulakan dasar pertanian
untuk menyelesaikan Badwi gembala nomad ke jajahan, dan hapus organisasi
puak mereka dalam memihak kepada bai'ah kepada Ikhwan yang.
Semasa Perang Dunia I, kerajaan British menubuhkan hubungan diplomatik
dengan Ibn Saud. Ejen British, Kapten William Shakespear, telah diterima baik
oleh misi diplomatik Bedouin.Similar telah ditubuhkan dengan apa-apa kuasa
Arab yang mungkin telah menjadi mampu untuk menyatukan dan menstabilkan
rantau ini. British memasuki ke dalam perjanjian pada Disember 1915
("Perjanjian Darin") yang dibuat tanah Dewan Saud naungan British dan cuba
untuk menentukan sempadan negeri Arab membangun. Sebagai pertukaran, Ibn
Saud berikrar sekali lagi untuk membuat perang terhadap Ibn Rashid, yang
merupakan sekutu Uthmaniyyah.
Pejabat Luar British sebelum ini telah mula menyokong Sharif Hussein bin Ali,
Emir yang Hijaz dengan seconding Lawrence of Arabia kepadanya pada tahun
1915. Ikhwan Saudi mula konflik dengan Emir Feisal juga pada tahun 1917 hanya
sebagai Abdullah anak-anaknya dan Feisal memasuki Damsyik. Perjanjian Darin
kekal di kesan sehingga digantikan oleh persidangan Jeddah 1927 dan Dammam
persidangan tahun 1952 semasa kedua-duanya Abdul Aziz Ibn Saud dilanjutkan
sempadan beliau lalu Talian Anglo-Uthmaniyyah Blue. Selepas Darin, dia
simpanan senjata dan bekalan yang British memberinya, termasuk
'penghormatan' 5,000 sebulan. [Nama diperlukan] Selepas Perang Dunia Satu
beliau terus menerima sokongan daripada British, termasuk lebihan lebihan
senjata. Beliau melancarkan kempen beliau terhadap Al Rashidi pada tahun
1920; menjelang 1922 mereka telah semua tetapi dimusnahkan.
Kekalahan daripada Al Rashidi dua kali ganda saiz wilayah Saudi. Ini dibenarkan
Ibn Saud leverage untuk berunding perjanjian yang baru dan lebih baik dengan
British. Perjanjian mereka, yang ditandatangani di Uqair pada tahun 1922,
menyaksikan Britain mengiktiraf banyak keuntungan wilayah beliau. Sebagai
pertukaran, Ibn Saud bersetuju untuk mengiktiraf wilayah British di kawasan itu,
terutamanya di sepanjang pantai Teluk Parsi dan di Iraq. Bekas ini adalah penting
kepada British, sebagai trafik saudagar antara British India dan England
bergantung kepada coaling stesen pada pendekatan ke Terusan Suez.

Pada tahun 1925, angkatan Ibnu Saud menawan kota suci Mekah dari Sharif
Hussein bin Ali, berakhir 700 tahun pemerintahan Hashimiah. Pada 8 Januari
1926, tokoh-tokoh di Mekah, Madinah dan Jeddah mengisytiharkan Ibn Saud Raja
Hijaz. Pada 20 Mei 1927, kerajaan British telah menandatangani Perjanjian
Jeddah, yang memansuhkan perjanjian perlindungan Darin dan mengakui
kemerdekaan Hijaz dan Najd dengan Ibn Saud sebagai pemerintah.
Dengan pengiktirafan antarabangsa dan sokongan, Ibn Saud terus mengukuhkan
kuasa beliau, akhirnya menakluk hampir semua Semenanjung Arab pusat. Walau
bagaimanapun, perikatan antara Ikhwan dan Al Saud runtuh apabila Ibn Saud
melarang menyerang lagi; baki wilayah semua mempunyai perjanjian dengan
London. Ini tidak duduk baik dengan Ikwhan, yang telah diajar bahawa semua
Wahhabisme bukan kafir. Ketegangan akhirnya direbus atas apabila Ikwhan yang
memberontak pada tahun 1927. Selepas dua tahun berjuang, mereka telah
ditindas oleh Ibn Saud dalam Pertempuran Sabilla Mac 1929.
Pada 18 September 1932, Ibn Saud bersatu dominannya ke dalam Kerajaan Arab
Saudi, dengan dirinya sebagai raja.
Ibnu Saud telah terlebih dahulu menghapuskan hak bapanya sendiri dalam
usaha untuk memerintah, dan kemudian jarak dan mengandungi cita-cita
daripada lima orang adik-beradik - terutamanya tertua Muhammad saudaranya
yang berjuang dengan beliau semasa peperangan dan penaklukan yang telah
melahirkan negeri .
Minyak dan pemerintahan Ibnu Saud
Minyak telah ditemui di Arab Saudi pada tahun 1938 oleh ahli-ahli geologi
Amerika bekerja untuk Minyak Standard California dalam kerjasama dengan
pegawai-pegawai Arab Saudi. Melalui penasihat beliau St John Philby dan Ameen
Rihani, beliau memberi kuasa yang besar atas medan minyak Saudi kepada
syarikat-syarikat minyak Amerika pada tahun 1944, banyak mengecewakan
British yang telah melabur dalam Rumah peningkatan Saud untuk kuasa dengan
harapan akses terbuka kepada mana-mana rizab minyak yang perlu ditinjau.
Bermula pada tahun 1915, Ibnu Saud menandatangani "persahabatan dan
kerjasama" pakatan dengan Britain untuk menjaga militia dalam barisan dan
menghentikan sebarang serangan selanjutnya terhadap naungan mereka untuk
siapa mereka bertanggungjawab. Bukan sahaja British membayar elaun bulanan
pemurah bagi kerjasama beliau, pada tahun 1935 beliau telah kesatria ke dalam
Perintah Bath.
Baru minyak itu ditemui kekayaan membawa bersamanya banyak kuasa dan
pengaruh itu, secara semula jadi, Ibn Saud akan menggunakan kelebihan dalam
Hijaz. Dia memaksa banyak puak-puak nomad untuk menetap dan meninggalkan
"perang kecil" dan dendam. Beliau juga mula penguatkuasaan meluas ideologi
baru kerajaan, berdasarkan ajaran Muhammad ibn Abd al-Wahhab. Ini termasuk
satu pengakhiran kepada upacara tradisional yang dibenarkan haji, yang diiktiraf
oleh sekolah-sekolah ortodoks perundangan, tetapi bertentangan dengan yang
dipersetujui oleh Abd al Wahhab. Pada tahun 1926, selepas kafilah Mesir dalam
perjalanan ke Mekah telah dipukul untuk bermain bugles oleh tenteranya, beliau
terdorong untuk mengeluarkan kenyataan pendamai kepada kerajaan Mesir.
Malah, beberapa kenyataan seperti itu telah dikeluarkan kepada kerajaan Islam
di seluruh dunia akibat dipukul yang dialami oleh jemaah melawat bandar suci
Mekah dan Madinah. Dengan pemberontakan dan pembunuhan yang berikutnya
selepas itu-Ikhwan pada tahun 1929, melalui kuasa udara British, tahun 1930

menandakan titik perubahan. Dengan pesaing dihapuskan, ideologi Ibn Saud

adalah berkuat kuasa sepenuhnya, yang berakhir hampir 1400 tahun amalan
diterima agama sekitar Haji, majoriti yang telah dipersetujui oleh beribu
biasiswa.
Abdul Aziz menubuhkan Majlis Syura Hijaz seawal tahun 1927. Majlis ini
kemudiannya berkembang kepada 20 ahli, dan telah dipengerusikan oleh anak,
raja Faisal.
Peperangan Asing
Ibnu Saud mampu untuk mendapatkan kesetiaan dari puak walaupun berdekatan
Arab Saudi, puak-puak seperti mereka yang berada di Jordan. Sebagai contoh,
beliau membina hubungan yang sangat kuat dengan Putera Sheikh Rashed AlKhuzai dari Al Fraihat kaum, salah satu keluarga akar yang paling berpengaruh
dan diraja semasa Empayar Uthmaniyyah. Prince Rashed Al-Khuzai dan kaumnya
telah dikuasai timur Jordan sebelum ketibaan Sharif Hussein. Ibn Saud disokong
Prince Rashed Al-Khuzai dan pengikut-pengikutnya dalam pemberontakan
terhadap Hussein.
Prince Rashed revolusi Palestin yang disokong Izz ad-Din al-Qassam pada tahun
1935 yang membawa beliau dan pengikut-pengikutnya dalam pemberontakan
menentang Raja Abdullah dari Jordan. Dan kemudian pada tahun 1937, apabila
mereka dipaksa untuk meninggalkan Jordan, Putera Rashed Al Khuzai,
keluarganya, dan kumpulan pengikutnya memilih untuk berpindah ke Arab Saudi,
di mana Putera Al Khuzai tinggal selama beberapa tahun dalam hospitaliti Raja
Abdul- Aziz Al Saud.
Beliau meletakkan Arab Saudi sebagai neutral dalam Perang Dunia II, tetapi
umumnya dianggap untuk memihak kepada pihak Berikat. Walau bagaimanapun,
pada tahun 1938, apabila serangan ke atas saluran paip utama British di United
Iraq telah didapati disambungkan kepada Duta Jerman, Dr Fritz Grobba, Ibn Saud
yang disediakan Grobba dengan berlindung. Ia telah dilaporkan bahawa beliau
telah "di luar" dengan British sejak tahun 1937.
Pada tahun 1948, beliau mengambil bahagian dalam Perang Arab-Israel.
Sumbangan Arab Saudi pada umumnya dianggap token.
Tahun Kemudian
Walaupun ahli-ahli keluarga diraja mahu taman-taman syurga, kereta indah, dan
istana konkrit, King Abdulaziz mahu diraja keretapi dari Teluk Parsi ke Riyadh dan
kemudian lanjutan ke Jeddah. Kuil itu dianggap oleh semua penasihat yang
tinggal di negara ini sebagai kebodohan seorang lelaki tua. Akhirnya, Aramco
membina keretapi, pada kos sebanyak $ 70 juta, yang diambil daripada royalti
minyak Raja. Ia telah siap pada tahun 1951 dan telah digunakan secara
komersial selepas kematian raja. Ia membolehkan Riyadh untuk berkembang
menjadi sebuah bandar yang agak moden. Tetapi apabila jalan berturap telah
dibina pada tahun 1962, keretapi hilang lalu lintas. 87
Sharif Hussein Bin Ali (1853-1931)
Emir Mekah dan Raja Arab, beliau adalah yang terakhir daripada Sharifians
Hashimiah yang memerintah Mekah, Madinah dan Hijaz berturut-turut terputus
1201-1925. Sharif Hussein yang terbaik dikenali untuk melancarkan
87 Nehme, Michel G. (1994). "Saudi Arabia 195080: Between Nationalism and
Religion". Middle Eastern Studies 30 (4): 930943. JSTOR 4283682.

Pemberontakan Besar Arab pada bulan Jun 1916 terhadap tentera Uthmaniyyah.
Semasa Perang Dunia Pertama, Empayar Uthmaniyyah Turki didominasi
menyebelahi Kuasa Pusat terhadap Berikat, membenarkan Emir Mekah untuk
merebut peluang untuk membebaskan tanah Arab dari pemerintahan Turki
dengan allying dirinya dengan British dan Perancis. Objektif beliau dalam
menjalankan Pemberontakan Arab Besar adalah untuk menubuhkan satu negara
yang merdeka dan bersatu Arab regangan dari Aleppo (Syria) untuk Aden
(Yaman), berdasarkan tradisi purba dan budaya orang-orang Arab, mendukung
cita-cita Islam dan penuh perlindungan dan kemasukan etnik minoriti agama.
Nasionalis Arab ditemui di komander Hashimiah Pemberontakan Besar Arab
kepimpinan yang boleh merealisasikan aspirasi mereka, dan dengan itu
coalesced sekeliling mereka. Anak Sharif Hussein Emir Ali, Emir Abdullah (datuk
Raja Hussein), Emir Faisal dan angkatan Emir Iman Zeid mengetuai Tentera Arab
menentang Turki. Walaupun kuasa kolonial seperti Britain dan Perancis
menafikan Arab negeri yang dijanjikan mereka bersatu Arab tunggal, namun ia
adalah bukti kepada keberkesanan Pemberontakan Besar Arab bahawa keluarga
Hashimiah mendapat pemerintahan Arab atas semua moden Jordan, kebanyakan
semenanjung Arab dan Syria.
Kerajaan Moden Arab Saudi
Abdul Aziz muda ini bertekad untuk mendapatkan semula warisan dari keluarga
Al-Rashid, yang telah diambil alih Riyadh dan menubuhkan gabenor dan
garisonkan sana. Pada tahun 1902, Abdul Aziz, - diiringi oleh hanya 40 pengikut dipentaskan malam berani berarak ke Riyadh untuk merebut kembali bandar
garrison, yang dikenali sebagai Fortress Masmak. Acara ini legenda menandakan
permulaan pembentukan negeri Arab moden.
Selepas mewujudkan Riyadh sebagai ibu pejabat, Abdul Aziz ditangkap semua
Hijaz, termasuk Mekah dan Madinah, pada 1924-1925. Dalam proses itu, beliau
Amerika berperang puak ke satu negara.
Pada September 23, 1932, negara ini telah dinamakan sebagai Kerajaan Arab
Saudi, sebuah negara Islam dengan bahasa Arab sebagai bahasa kebangsaan
dan Al-Quran sebagai perlembagaan.
King Abdul Aziz (1932-1953)
Legenda Raja Abdulaziz adalah seorang pemimpin yang luar biasa imaginasi dan
visi yang ditetapkan Arab Saudi di jalan raya untuk pemodenan. Semasa
pemerintahan beliau, King Abdulaziz mula membina infrastruktur negara. Beliau
menubuhkan asas jalan raya dan sistem komunikasi, memperkenalkan teknologi
moden, dan pendidikan yang lebih baik, penjagaan kesihatan dan pertanian.
Walaupun Raja Abdulaziz tidak pernah mengembara di luar dunia Arab, beliau
adalah seorang negarawan yang sangat canggih. Pemimpin dan diplomat asing
yang bertemu dengan dia datang jauh kagum dengan integriti dan kejujuran.
Beliau adalah terkenal untuk mendispens dengan niceties diplomatik memihak
berterus terang dan perbincangan terang. Beliau seperti juga dikenali untuk
menjaga janjinya, sama ada diberikan kepada Badwi yang mudah atau kepada
pemimpin dunia. Kualiti ini meningkatkan kedudukan beliau sebagai pemimpin
yang boleh dipercayai dan bertanggungjawab khusus untuk keamanan dan
keadilan.
King Saud (1953-1964)

Anak lelaki sulung Abdulaziz 'Saud bersetuju dengan takhta selepas kematian
bapanya pada tahun 1953. Beliau meneruskan legasi King Abdulaziz,
mewujudkan Majlis Menteri-menteri dan mewujudkan Kementerian Kesihatan,
Pendidikan dan Perdagangan. Salah satu kejayaan terbesar di King Saud adalah
pembangunan pendidikan - di bawah pemerintahan beliau banyak sekolah telah
ditubuhkan di negara itu, termasuk institut pertama pendidikan tinggi, King Saud
University, pada tahun 1957.
King Saud juga dibuat tanda di seluruh dunia. Pada tahun 1957, beliau menjadi
raja Arab pertama untuk melawat Amerika Syarikat. Pada tahun 1962, beliau
telah menaja satu persidangan antarabangsa Islam yang akan menjadi Liga
Dunia Islam, yang beribu pejabat di Makkah.
King Faisal (1964-1975)
King Faisal bin Abdulaziz adalah inovator berwawasan dengan rasa hormat yang
besar bagi tradisi. Beliau memulakan pertama siri rancangan pembangunan
ekonomi dan sosial yang akan mengubah infrastruktur Arab Saudi, terutama
industri, dan menetapkan Kingdom pada laluan pertumbuhan yang pesat. Beliau
juga menubuhkan sekolah-sekolah awam pertama untuk kanak-kanak
perempuan.
Dalam dasar luar, Raja Faisal menunjukkan komitmen untuk dunia Islam. Beliau
merupakan kuasa utama di sebalik penubuhan di Jeddah pada tahun 1971
Pertubuhan Kerjasama Islam (OIC), kumpulan 57 negara-negara Islam yang
menggalakkan perpaduan dan kerjasama Islam.
Sepanjang tempoh yang bergelora 1960-an dan 1970-an, yang termasuk dua
Arab-Israel peperangan dan krisis minyak tahun 1973, Raja Faisal adalah suara
kesederhanaan, untuk keamanan dan kestabilan.
King Khalid (1975-1982)
Khalid bin Abdulaziz berjaya Raja Faisal pada tahun 1975. Raja Khalid juga
menekankan pembangunan, dan pemerintahannya telah ditandakan oleh
pertumbuhan hampir letupan dalam infrastruktur fizikal negara. Ia merupakan
satu tempoh kekayaan yang besar dan kemakmuran Arab Saudi.
Di peringkat antarabangsa, Raja Khalid adalah penggerak utama dalam
membentuk Majlis Kerjasama Teluk (GCC) pada tahun 1981, sebuah pertubuhan
yang menggalakkan ekonomi dan kerjasama keselamatan di kalangan negaranegara anggota enam: Bahrain, Kuwait, Oman, Qatar, Emiriah Arab Bersatu dan
Arab Saudi.
King Fahd (1982-2005)
Di bawah Raja Fahd bin Abdulaziz, yang pakai tajuk Penjaga Dua Masjid Suci,
Arab Saudi terus besar pembangunan sosioekonomi dan muncul sebagai kuasa
utama politik dan ekonomi.
Raja Fahd adalah pusat kepada usaha-usaha Arab Saudi untuk mempelbagaikan
ekonominya dan menggalakkan perusahaan dan pelaburan swasta. Beliau
menyusun semula kerajaan Saudi dan pertama pilihan raya perbandaran di
seluruh negara, yang berlaku pada tahun 2005 yang diluluskan.

Salah satu daripada pencapaian terbesar di Arab Saudi Raja Fahd adalah satu siri
projek untuk mengembangkan kemudahan Kerajaan untuk menampung berjutajuta jemaah haji yang datang ke negara ini setiap tahun. Projek-projek ini
melibatkan pengembangan utama dua Islam tapak suci, Masjidil Haram di
Makkah dan Masjid Nabi di Madinah, serta lapangan terbang dan pelabuhan.
Dalam arena antarabangsa, Raja Fahd bekerja secara aktif untuk menyelesaikan
krisis serantau dan global. Krisis ini termasuk konflik Arab-Palestin,
pencerobohan Iraq ke atas Kuwait, Lubnan perang sivil di samping konflik di
Bosnia-Herzegovina, Kosovo, Chechnya, Afghanistan, Somalia dan Kashmir.
Sebagai Putera Mahkota pada tahun 1981, beliau mencadangkan pelan lapan
mata untuk menyelesaikan konflik Arab-Israel dan memberi Palestin sebuah
negara yang merdeka. Pelan ini telah dianggap sebagai salah satu percubaan
pertama untuk mencari penyelesaian yang adil dan berkekalan yang mengambil
kira keperluan kedua-dua Arab dan Israel. Ia telah diterima sebulat suara oleh
Liga Arab pada sidang kemuncak di Fez, Maghribi pada tahun 1982.
King Fahd juga didedikasikan tahun diplomasi untuk menyelesaikan perang
saudara di Lubnan. Beliau menjadi tuan rumah mesyuarat ahli parlimen Lubnan
di Taif, Arab Saudi pada tahun 1989. Hasil dari mesyuarat tersebut dalam
perjanjian perdamaian kebangsaan yang ditandatangani di Taif yang berakhir
pertempuran dan membuka jalan bagi pembinaan semula dengan bantuan dari
Arab Saudi dan negara-negara Arab yang lain.
Mungkin krisis terbesar antarabangsa pemerintahan Raja Fahd berlaku apabila
Iraq menyerang Kuwait pada 2 Ogos 1990. Raja memainkan peranan penting
dalam meletakkan bersama-sama pakatan antarabangsa yang mendorong
tentera Iraq keluar dari Kuwait.
King Fahd juga prihatin dengan isu-isu kemanusiaan. Di bawah pemerintahannya,
Arab Saudi memberikan bantuan kecemasan kemanusiaan kepada banyak
negara, termasuk Somalia, Bosnia dan Afghanistan, serta negara-negara yang
mengalami bencana alam, seperti gempa bumi (Turki pada tahun 1999, Iran
pada tahun 2003) dan tsunami yang melanda Asia Tenggara pada Disember
2004.
Raja Abdullah (2005 -)
Penjaga itu Dua Masjid Suci Raja Abdullah bin Abdulaziz bersetuju takhta selepas
kematian Raja Fahd pada 1 Ogos 2005.
Raja Abdullah dilahirkan di Riyadh pada tahun 1924, dan menerima pendidikan
awal di mahkamah diraja. Dipengaruhi oleh Raja Abdulaziz bapanya, beliau
membangunkan rasa hormat yang mendalam untuk agama, sejarah dan warisan
Arab. Tahun beliau menghabiskan hidup di padang pasir dengan suku Badwi
mengajarnya nilai-nilai mereka kehormatan, kesederhanaan, kemurahan hati,
dan keberanian, dan dipupuk dalam dirinya keinginan untuk membantu dalam
pembangunan kaumnya.
Sebagai Putera Mahkota, beliau mengembara secara meluas di United dan
dirasmikan beberapa projek di seluruh negara. Pada tahun 2005 beliau rapat
memantau proses pilihan raya untuk majlis perbandaran di negara ini.

Lawatan rasmi pertama Putera ke Amerika Syarikat adalah pada tahun 1976
apabila dia bertemu dengan Presiden Gerald Ford. Sejak itu, beliau telah
membuat beberapa lawatan ke Amerika Syarikat, termasuk baru-baru ini yang
paling beliau pada 25 April, 2005 ke ladang Presiden George W. Bush di
Crawford, Texas.
Diplomasi antarabangsa beliau mencerminkan peranan kepimpinan Arab Saudi
dalam mempertahankan isu Arab dan Islam dan untuk pencapaian keamanan,
kestabilan dan keselamatan dunia. Keamanan di Timur Tengah dan nasib rakyat
Palestin adalah kebimbangan tertentu kepada Raja Abdullah. Cadangan beliau
untuk keamanan menyeluruh Arab-Israel, yang dibentangkan pada Sidang
Kemuncak Arab Beirut pada tahun 2002, telah diterima pakai oleh Liga Negara
Arab dan dikenali sebagai Inisiatif Keamanan Arab.
Raja Abdullah telah tidak berbelah bahagi dalam kutukannya keganasan. Pada
Persidangan Counterterrorism Antarabangsa di Riyadh pada bulan Februari,
2005, beliau dipanggil untuk kerjasama antarabangsa yang lebih besar untuk
melawan masalah global ini.
Putera Mahkota Putera Salman bin Abdulaziz
Duli Yang Teramat Mulia Putera Salman bin Abdulaziz telah dilantik Putera
Mahkota Kerajaan Arab Saudi, dan dilantik sebagai Timbalan Perdana Menteri,
oleh Penjaga yang Dua Masjid Suci Raja Abdullah bin Abdulaziz pada 18 Jun,
2012, atas kematian Putera Mahkota Nayef bin Abdulaziz . Putera Mahkota
Salman juga berfungsi sebagai Menteri Pertahanan.
Prince Salman dilahirkan di Riyadh pada Dec 31, 1935, dan mendapat pendidikan
di Sekolah Putera di Riyadh. Beliau pernah berkhidmat sebagai Timbalan
Gabenor Riyadh dari Mac 1954 hingga April 1955, dan Gabenor Riyadh dari April
1955 hingga Disember 1960 dan sekali lagi dari Februari 1963 hingga November
5, 2011, apabila beliau dilantik sebagai Menteri Pertahanan.
Sejak tahun 1956, Putera Salman telah dipengerusikan pelbagai kemanusiaan
dan perkhidmatan jawatankuasa yang menyediakan bantuan dari bencana alam
dan buatan manusia. Untuk perkhidmatan kemanusiaan beliau, beliau telah
dianugerahkan banyak pingat dan hiasan, termasuk anugerah daripada Bahrain,
Bosnia dan Herzegovina, Perancis, Maghribi, Palestin, Filipina, Senegal,
Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu, Yaman, dan King Abdulaziz Pingat - Kelas
Pertama.
Beliau adalah penerima beberapa darjah kehormat dan anugerah akademik,
termasuk doktor falsafah kehormat dari Universiti Islam Madinah, anugerah
Prince Salman akademik, dan Pingat Kant oleh Akademi Berlin-Brandenburg
Sains dan Kemanusiaan penghargaan sumbangan beliau kepada bidang sains.
Semasa lawatan rasmi ke Amerika Syarikat pada April 2012, Putera Salman
bertemu dengan Presiden Barack Obama dan beberapa pegawai AS. 88
Wahhabism dan Keluarga Saud
88 Royal Embassy of Saudi Arabia. (2012). Saudi Arabia, History of A Civilization.
Retrieved October 7, 2012 from http://www.saudiembassy.net/about/countryinformation/history.aspx

Dalam tahun 1700, Islam Sunni yang bernama Muhammad Wahhab (1703-1791)
mengembara mengenai Empayar Uthmaniyyah, membandingkan apa yang dia
lihat dengan apa yang Islam sepatutnya mengikut Al-Quran. Beliau memulakan
satu pergerakan baru yang mengecam semua pengaruh dalam Islam yang telah
dibangunkan selepas penulisan Al-Quran: hidup mewah, pengaruh Sufi,
rasionalisme, melawat makam para wali dan meminta syafaat Nabi atau Imam.
Wahhab melihat pemberian kuasa ketuhanan untuk Muhammad dan lain-lain
sebagai pencabulan monoteisme ketat Islam. Pergerakan Wahhab dilabel semua
umat Islam yang lain sebagai politeis. Mereka menggelarkan diri mereka
"Unitarian," atau hanya Islam. Lain memanggil mereka Wahabi (WAHABI).
Wahhab terpaksa melarikan diri dari Madinah, dan di kawasan pedalaman luar
bandar - di Nejd - dia telah diterima pakai oleh keluarga Saud. Dengan gabungan
unta menunggang kuasa pahlawan dan semangat agama Wahabi, rejim Saud
tersebar di seluruh Saudi. Pada tahun 1802, tentera sebanyak 12,000 Wahabi
pahlawan menyerang Syiah di bandar Karbala, membunuh 4,000 penduduk di
bandar ini dan menghancurkan Syiah suci laman. Pada tahun 1803, mereka
menyerang Mekah dan, sedar penyembelihan dalam Kabala, Mekah membuka
bandar mereka kepada Saud pemerintahan. Terhadap imej, pahlawan Wahabi
menghancurkan kubur mewah, dan mereka melarang merokok. Selepas
mengambil kuasa di Madinah, mereka menghancurkan kubur-laman web lagi,
termasuk makam Nabi Muhammad. Pada tahun 1813, sultan Uthmaniyyah
menghantar ekspedisi menentang fahaman Wahabi. Kepala dikalahkan keluarga
Saud telah diambil dalam sangkar ke Istanbul dan dipancung.
Menjelang tahun 1800-an ahli keluarga Saud adalah pelarian di Kuwait. Pada
akhir 1901, ahli berusia dua puluh tahun keluarga Saud, Abd al-Aziz ibn Saud
adalah tanpa sebuah kerajaan di Kuwait tetapi dengan sekutu. Pada usia 28
tahun beliau menunggang dari Kuwait dengan 40-60 saudara-mara dan
retainers, bersedia untuk pertempuran. Pada malam moonless, January 15-16,
ibn Saud dan beberapa orang-orangnya pergi ke dinding kompaun di Riyadh dan
bersedia untuk serangan di pintu utama pada waktu subuh. Ibn Saud dan orangorangnya membunuh pembela kompaun. Keluarga Rashid, yang telah dihalau
keluar Sauds dan membunuh saudara bapanya, tidak lagi berada dalam milikan
Riyadh. Ibn Saud kini dalam memiliki tempat lahir - sebuah kerajaan yang
mengukur 700 oleh 700 meters.
Ibn Saud telah bersekutu dengan Wahabi pahlawan, dengan Badwi dipanggil
Ikhwan - dalam bahasa Arab Ikhwan. Dipasang pada unta mereka membantu Ibn
Saud menjamin kedudukan beliau di Riyadh. Ibn Saud adalah seorang tokoh yang
menarik dan kuat. Terdapat keselamatan dalam pakatan, bertentangan dengan
apa nabi Ibrani Yesaya mendakwa. Perkahwinan membantu dalam membuat
pakatan, dan Ibn Saud dibuat pakatan.
Pada tahun 1914, sebelum perang, Ibn Saud bersekutu dirinya dengan Turki,
bersetuju bahawa dia harus mempunyai hubungan dengan tidak ada kuasa asing
yang lain dan komited untuk menyertai tentera Turki dalam menentang
pencerobohan mana-mana. Apabila perang datang Saud memilih untuk
berkecuali dan disimpan pilihan beliau terbuka. Kemudian dia bersekutu dirinya
dengan British, yang ditawarkan pengiktirafan tengah-tengah Semenanjung Arab
(iaitu Nejd dan Hasa) dan bapanya sebelum dia dan keturunannya selepas dia dengan proviso bahawa beliau dan warisnya tidak menjadi bermusuhan ke arah
Britain. Ibn Saud bersetuju untuk tidak memasuki hubungan-hubungan dengan
kuasa asing yang lain dan berjanji untuk datang ke bantuan Ibn Saud dia harus

menjadi mangsa pencerobohan. Britain lent Ibn Saud 20.000, 1,000 senjata
dan 200,000 butir peluru. Ditambah ke ini adalah subsidi sebanyak 5,000
sebulan. Ini diperkukuhkan Saud terhadap saingan wilayah, Hashim (Hashimite)
keluarga, yang pada tahun 1915 telah bersekutu dengan musuh, Britain Turki.
Perkara-perkara yang menjadi lebih rumit untuk Saud pada tahun 1916, apabila
keluarga Hashim memecah dengan Turki dan pergi ke sebelah British - apa yang
menjadi dikenali sebagai pemberontakan Arab. Britain mula menjaga
kepentingan kedua-dua ibn Saud dan musuhnya, dan British akan menarik garis
wilayah yang tidak disukai - terutama mengenai Kuwait. Keluarga Rashid,
bagaimanapun, kekal bersekutu dengan Turki dan dibekalkan oleh Turki dan
kuasa dominan di Semenanjung Arab. Pada bulan Mei tahun 1919 dan pada
tahun 1920, Ibn Saud berarak menentang Rashids. Dia mengalahkan mereka
pada bulan November 1921, menunjukkan mereka pengampunan dan berdamai
dengan mereka, mengahwini balu pemerintah kini sudah mati mereka. Wilayah
kini dilanjutkan utara ke wilayah bahawa British telah diberikan kepada saudarasaudara Hashimiah yang mereka telah dibuat raja-raja Transjordan dan Iraq.
British bertindak balas kepada satu serbuan oleh Ikhwan ke Transjordan dengan
serangan darat dan udara yang membunuh semua tetapi 8 1,500 Ikhwan. Ibn
Saud disimpan sejuk dan diserahkan kepada keputusan British mengenai
sempadan. British memberinya tangan percuma di Hijaz dan Nejd. Pada 1924-25,
Ibn Saud dan Wahabi pahlawan beliau memandu Sharif Hussein ibn Ali, bapa
saudara Hashimite di Iraq dan Transjordan, dari kota suci Mekah dan Madinah.
Dengan akhir Khalifah di Turki, Hussein mahukan pengiktirafan sebagai Khalifah
semua umat Islam, keluarga beliau, Hashim, mendakwa sebagai keturunan Nabi
Muhammad, Tetapi pada 8 Januari, 1926, ibn Saud diisytiharkan sebagai RajaHijaz dan Sultan Nejd. Hussein melarikan diri ke Cyprus dan kemudian pergi ke
Transjordan mana anaknya adalah raja.
Tempat-tempat suci di Mekah dan Madinah yang disediakan ibn Saud dengan
pendapatan sederhana. Pada tahun 1926, beliau dipanggil persidangan di
Mekah, dan delegasi umat Islam dari pelbagai bidang dunia Islam datang. Beliau
memperkenalkan perwakilan kepada ulama Wahhabi beliau. Dia terpesona
perwakilan, dan, selepas itu, ziarah ke Mekah tetap dan berkembang dalam saiz.
Keluarga Saud dipulihkan bai'ah sekitarnya puak-puak melalui perkahwinan.
Untuk menjaga kerajaan bersatu barunya, dia berkahwin dengan seorang anak
perempuan dari setiap suku serta dari keluarga berpengaruh perkeranian - lebih
daripada dua puluh isteri, walaupun tidak lebih daripada empat pada satu-satu
masa. Sementara itu, pahlawan Ikhwan mahu melanjutkan Wahhabism mereka
di luar Saudi, dan ibn Saud melihat ini sebagai masalah dan cuba untuk
menghalang mereka. Ikhwan tidak berpuas hati dengan ibn Saud. Mereka
percaya bahawa mereka telah cukup ganjaran untuk sumbangan mereka kepada
penaklukan ibn Saud. Ikhwan Tiada telah dibuat pengelola mana-mana di bandar
Hijaz. Ikhwan serbuan merentasi sempadan ibn Saud telah malu ibn Saud, dan
British bertindak balas lagi dengan tentera udara mereka, mengikuti belakang
Ikhwan ke wilayah ibn Saud. Ikhwan telah dicipta gangguan di Mekah. Mereka
tidak suka persatuan ibn Saud dengan Inggeris Kristian dan pengimportan
peranti jahat seperti telefon. Pada tahun 1929, Ikhwan memberontak. Ulama
menjalankan kuasa moral mereka dan berpihak dengan Saud bukannya Ikhwan,
yang mereka diisytiharkan sebagai melanggar pengetua Islam. Ibn Saud
dihancurkan Ikhwan rintangan dan membina Pengawal Kebangsaan.

Pada tahun 1932 ibn Saud memberikan namanya kepada kawasan di Saudi
bahawa dia telah bersatu, ia memanggil Arab Saudi, dan beliau mengisytiharkan
dirinya sebagai Raja Arab Saudi. Wahhabism kekal doktrin negeri dibenarkan,
dan, kerana Mekah, Wahhabism mendapat pengaruh dari India dan Sumatera ke
Afrika Utara dan Sudan. Wahabi (atau Salifi kerana mereka lebih suka dipanggil)
terus mematuhi solat, mudah pendek, undecorated masjid, dan mencabut
daripada batu nisan untuk mengelakkan apa yang mereka lihat sebagai
pemujaan berhala. Mereka dielakkan jenis kerohanian yg suka pamer yang telah
menjadi sebahagian daripada Kristian apabila Kristian bersatu dengan Empayar
Rom. Selain itu, mereka melarang nama Nabi Muhammad akan tertulis di masjidmasjid, dan mereka melarang sambutan hari lahir Nabi. Mohammed mendakwa
tidak ada kuasa ketuhanan. Pengikut asal beliau telah tidak melihat dia sebagai
tuhan, dan Wahabi tidak mahu dia disambut seperti tuhan. Muhammad, kerana
dia sendiri dilaporkan berkata, adalah hanya seorang Rasul. 89
Kesimpulan
Pada tahun 1932 yang baru ditubuhkan United Arab Saudi adalah sederhana dan
dalam hutang. Pendapatan utamanya adalah cukai pada jemaah ke Mekah, dan
ini adalah penurunan kerana Kemelesetan Besar. Pada tahun 1933, Arab Saudi
dan Amerika Syarikat menjalinkan hubungan diplomatik, dan tahun itu kerajaan
memberikan konsesi kepada Minyak Standard California (kini Chevron) untuk
meneroka dan menghasilkan minyak. Satu jumlah yang komersial penting
minyak telah ditemui di Iran kira-kira 25 tahun lebih awal dan di Iraq empat
tahun sebelumnya. The Saudi tidak sangat berharap, tetapi mereka telah
membuat perjanjian mereka dengan syarikat AS, yang mempunyai kelebihan
tidak British - Britain menjadi kuasa dominan di rantau ini dan tidak disukai oleh
Saud. Sebuah syarikat AS juga telah dipilih kerana tanggapan King Saud rakyat
Amerika, meningkat daripada doktor dakwah dari Amerika Syarikat yang
cenderung rakyat di kawasan itu, termasuk Raja Saud dan segelintir rakyat
Amerika lain yang dia temui di dalam kerajaannya.
Pada tahun 1938, semasa mencari air, ahli geologi Amerika Syarikat di Arab
Saudi mendapati minyak sebaliknya - banyak ia. Sumber terbesar diketahui
minyak di dunia telah ditemui. Memerlukan orang-orang yang tahu bagaimana
untuk membangun dan mengendalikan medan minyak, ibn Saud menjemput
syarikat-syarikat minyak AS kepada kerajaannya, kritikan kerajaan raja yang
dihadapi oleh beberapa orang yang percaya bahawa warga asing mengundang
kepada kerajaan adalah un-Islam. Ramai di Arab Saudi kekal bermusuhan kepada
orang asing. Monarki berpaut kepada praktikal dan menubuhkan sebuah syarikat
bersama dengan beberapa syarikat minyak AS. Pada tahun 1939 Raja Saud
membuka injap untuk aliran pertama minyak Saudi tanker minyak kepada
tentera laut, dan pada tahun 1944 perusahaan bersama telah ditukar nama Arab
American Oil Company (Aramco).
Rujukan
Dekmejian, R. Hrair (1994). Islam in revolution: fundamentalism in the Arab
world. p. 131. ISBN 978-0-8156-2635-0.

89 Ibn Saud, Wahhabis, and Oil, to 1945. Retrieved October 7, 2012 from
http://www.fsmitha.com/h2/ch17arab.html

Hariri-Rifai, Wahbi; Hariri-Rifai, Mokhless (1990). The heritage of the Kingdom of

Saudi Arabia. p. 26. ISBN 978-0-9624483-0-0.
Hourani, Albert (2005). A History of the Arab Peoples. pp. 315319. ISBN 978-0571-22664-1.
Ibn Saud, Wahhabis, and Oil, to 1945. Retrieved October 7, 2012 from
http://www.fsmitha.com/h2/ch17arab.html
Lacey, Robert (2009). Inside the Kingdom. pp. 1516. ISBN 978-0-09-953905-6
Royal Embassy of Saudi Arabia. (2012). Saudi Arabia, History of A Civilization.
Retrieved October 7, 2012 from
http://www.saudiembassy.net/about/country-information/history.aspx