ANALIZA SWOT: RAPORT O OCHRONIE ZDROWIE W POLSCE

MOCNE STRONY:
1. Istnienie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.
2. Dobrze rozwinięte zakłady opieki zdrowotnej i instytucje publiczne.
3. Istnienie wieloletnich programów zdrowotnych i profilaktycznych.
4. Duża ilość poradni specjalistycznych.
5. Telefoniczna rejestracja pacjentów.
6. Wdrażanie nowych programów zdrowotnych i profilaktycznych.
7. Współpraca pomiędzy podmiotami zajmującymi się profilaktyką i promocją zdrowia.
8. Korzystne uwarunkowania środowiska naturalnego.
9. Dobra baza materialna opieki zdrowotnej.
10. Dostępna koncepcja tzw. „bonu edukacyjnego”.
11. Próba rozwiązania problemu źródła i sposobu finansowania systemów powszechnych
ubezpieczeń zdrowotnych przez Nową Szkołę Instytucjonalną.
12. Szybki rozwój technologii medycznych.
13. Kontrola i ograniczenie dostępu do rynku dla dostawców usług zdrowotnych.

SŁABE STRONY
1. Brak określonych relacji między Narodowym Funduszem Zdrowia, skarbem państwa, budżetem
państwa.
2. Świadczenia zdrowotne są jedynie formalnie dostępne dla wszystkich obywateli - ograniczony
dostęp do świadczeń zdrowotnych.
3. Brak rozwiązań prawnych gwarantujących pacjentom możliwość korzystania z ich
konstytucyjnych uprawnień.
4. Brak woli polityków do podjęcia niezbędnych reform systemu ochrony zdrowia.
5. Zbyt niskie nakłady na ochronę zdrowia ze środków publicznych.
6. Nie wprowadzenie rozwiązań prawnych umożliwiających uruchomienie dodatkowych
ubezpieczeń zdrowotnych.
7. Brak powszechnej wiedzy na temat koszyka gwarantowanych świadczeń.
8. Niskie zarobki większości obywateli.
9. Rozpowszechniona opinia publiczna odnosząca się do korupcji lekarzy.
10. Długi czas oczekiwania na realizacje planowanych zabiegów - niesprecyzowane zasady
oczekiwania na świadczenia zdrowotne.
11. Nieokreślone instrumenty do kontroli i nadzoru nad środkami publicznymi.
12. Brak ogólnopolskiego systemu monitorowania ordynacji lekarskiej oraz systemu zachęt dla
lekarzy i aptekarzy chroniącego pacjenta przed ponoszeniem nieuzasadnionych kosztów
farmakoterapii.
13. Pogłębiające się zadłużenie jednostek zdrowia.
14. Wadliwy system refundowania leków.
15. Nie wprowadzenie rozwiązań prawnych umożliwiających uruchomienie dodatkowych
ubezpieczeń zdrowotnych.
16. Drogie leki – dużo droższe niż w innych krajach Europy.
17. Brak rozwiązań prawnych regulujących działanie systemu.
18. Niedokończona sieć oddziałów ratownictwa medycznego, zgodna z wymogami ratownictwa i
zabezpieczająca potrzeby zdrowotne ludności w razie wypadku, urazu, porodu, nagłego
zachorowania lub nagłego pogorszenia stanu zdrowia i zagrożenia życia.
19. Niedostateczna promocja zdrowia.
20. Emigracja wielu zdolnych specjalistów z zakresu medycyny.
21. Brak norm zatrudnienia.
22. Brak katalogu świadczeń przysługujących obywatelom ze środków publicznych oraz warunków
ich udzielania.
 23. Nie uruchomienie, na mocy ustawy, instytucji Rzecznika Pacjenta
24. Zbyt niskie nakłady na ochronę zdrowia ze środków publicznych
25. Niejasna polityka państwa wobec przyszłości lecznictwa uzdrowiskowego w Polsce
26. Brak możliwości wpływania na wysokość środków przeznaczanych na ochronę zdrowia, a tym
samym ograniczenie możliwości decydowania o polityce zdrowotnej zgodnej z potrzebami
lokalnych i regionalnych społeczności.
27. Brak środków na promocję zdrowia.
28. Przenoszenie na ograny założycielskie odpowiedzialności za niedofinansowanie sytemu
ochrony zdrowia.
29. Brak regulacji prawnych umożliwiających restrukturyzację i przekształcanie samodzielnych
publicznych zakładów opieki zdrowotnej.
30. Brak ustawowych zasad przekształceń własnościowych placówek opieki zdrowotnej.
31. Nie rozwiązanie problemu zadłużenia szpitali, a przede wszystkim kwestii realizacji zapisów
„ustawy 203”.
32. Nierówność w zakresie praw i obowiązków sektorów niepublicznego i publicznego.
33. Niedoszacowanie wartości pieniężnej procedur.
34. Różnice w finansowaniu ochrony zdrowia pomiędzy regionami.
35. Nieprecyzyjny katalog świadczeń zdrowotnych.
36. Zbiurokratyzowanie sprawozdawczości.
37. Brak środków na prowadzenie działań z zakresu promocji zdrowia.
38. Brak przesądzenia w kwestii tworzenia ogólnopolskiej sieci szpitali.
39. Nierozstrzygnięte kwestie czasu pracy pracowników w ochronie zdrowia.
40. Brak precyzyjnych regulacji w zakresie obowiązków i uprawnień wynikających z wykonywania
zawodów medycznych.
41. Nie zrealizowanie wypłaty wynagrodzeń należnych z tytułu „ustawy 203”.
42. Niskie płace pracowników w placówkach ochrony zdrowia oraz zasad kształtowania i wzrostu
wynagrodzeń.

SZANSE:
1. Możliwość finansowania przedsięwzięć modernizujących bazę zdrowotną ze środków
zewnętrznych.
2. Optymalizacja kosztów funkcjonowania systemu ochrony zdrowia.
3. Wprowadzenie konkurencji między ubezpieczycielami, świadczeniobiorcami a pacjentami.
4. Zbudowanie międzynarodowego systemu ochrony zdrowia dostępnego dla wszystkich.
5. Idea „bonu edukacyjnego” może stać się podstawą do prywatyzacji usług edukacyjnych oraz do
prywatyzacji zarządzania środkami publicznymi.
6. Osiągnięcie sukcesu po wprowadzeniu „bonu zdrowotnego”
7. Wdrożenie w życie projektów: „Wzrost nakładów inwestycyjnych, mierzony wzrostem udziału
inwestycji w PKB” i „Wzrost udziału produkcji i usług o wysokiej wartości dodanej w PKB,
świadczący o innowacyjności i modernizacji gospodarki”.
8. Wprowadzenie i realizacja działań wprowadzonych przez Konferencje Pracodawców Polskich w
odpowiedzi na projekty z pkt.7.
9. Wcielenie projektu pod nazwą „Planowanie i zrównoważony rozwój w ochronie zdrowia” i
odniesienie zamierzonego celu, którym jest m.in. poprawienie stanu infrastruktury, jakości i
bezpieczeństwa usług medycznych, równomierny rozwój infrastruktury.
10. Poprawienie zadowolenia z publicznej opieki medycznej.
11. Wzrost zarobków
12. Zwiększenie limitów ilości przyjmowanych pacjentów w ramach umów z NFZ
13. Możliwość poszerzenia zakresu usług medycznych,
14. Możliwość nawiązania kontaktów i współpracy z innymi poradniami specjalistycznymi,
15. Reklama w masowych środkach przekazu,
16. Organizowanie otwartych dni profilaktyki zachorowań,
17. Rosnące zapotrzebowanie na lekarzy specjalistów,
 18. Pozyskanie nowych lekarzy specjalistów i lekarzy pierwszego kontaktu,
19. Stałe zapotrzebowanie na opiekę zdrowotną,
20. Osłabienie konkurencji,
21. Korzystne zmiany w służbie zdrowia

ZAGROŻENIA:
1. Kryzys w służbie zdrowia.
2. Osiągnięcie porażki po wprowadzeniu „bonu zdrowotnego”
3. Wyjazdy chorych na leczenie za granicą.
4. Opłacanie przez NFZ zagranicznych zabiegów coraz to większej ilości pacjentów.
5. Niewystarczające finansowanie świadczeń zdrowotnych.
6. Obniżenie jeszcze bardziej świadomości zdrowotnej społeczeństwa.
7. Niekorzystne zmiany w służbie zdrowia.
8. Częste zmiany przepisów prawnych
9. Niekorzystna reforma zdrowia
10. Rosnące koszty utrzymania przychodni
11. Rosnące zainteresowanie niekonwencjonalnymi metodami leczenia i medycyną
niekonwencjonalną
12. Duże bezrobocie,
13. Niski poziom zarobków mieszkańców,
14. Wzrastające cenny sprzętu medycznego,
15. Spadek liczby mieszkańców
16. Poprawa pozycji konkurencji na rynku,
17. Zmniejszenie limitu przyjmowanych pacjentów w ramach umów z NFZ,
18. Brak zainteresowania pracą w małej miejscowości przez lekarzy specjalistów
19. Spadek zaufania pacjentów do lekarzy w wyniku potencjalnego błędu lekarskiego