Jose P.

Laurel Jose Paciano Laurel Ika-3 Pangulo ng Pilipinas Unang Pangulo ng Ikalawang Republika Panunungkulan Oktubre 14, 1943 Agosto 17, 1945 Pangulo Manuel L. Quezon (1941-1944) Sergio Osmea (1944-1946) Sinundan si Sergio Osmea Mahistrado ng Kataastaasang Hukuman ng Pilipinas Panunungkulan Pebrero 29, 1936 Pebrero 5, 1942 Sinundan si George A. Malcolm [1] Sinundan ni Wala Kapanganakan Marso 9, 1891 Tanauan, Batangas Kamatayan Nobyembre 6, 1959 Maynila Partidong politikal Kapisanan ng Paglilingkod sa Bagong [2] Pilipinas (KALIBAPI) Asawa Pacencia Hidalgo Hanapbuhay Abogado Relihiyon Katoliko Lagda Si Jos Paciano Laurel y Garca (Marso 9, 1891 - Nobyembre 6, 1959) ay ang ikatlong Pangulo ng Republika ng Pilipinas (Oktubre 14, 1943-Agosto 17, 1945) sa ilalim ng mga Hapon mula 1943 hanggang 1945. Isinilang si Laurel sa Tanauan, Batangas noong Marso 9, 1891 anak nina Sotero Laurel at Jacoba Garcia. Nagtapos siya ng abogasya sa U.P. noong1915. Pagkatapos ay, Hinirang na Kalihim Panloob ni Gob. Hen. Wood noong 1923 at naging Associate Justice noong 1935. Nanungkulan siya bilang Pangulo ng Kataas-taasang Hukuman nang sumiklab ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig at itinalaga siyang Kalihim ng Katarungan ni Quezon bago lumisan. Pinili si Laurel ng mga Hapon upang magsilbing pangulo ng Ikalawang Republika ng Pilipinas. Pinangalagaan niya ang kapakanan ng bansa sa gitna ng mga kalupitan ng mga Hapon. Ibinilanggo siya bilang "collaborator" pagkaraan ng digmaan ngunit pinalaya ni Pangulong Roxas noong 1948. NoongNobyembre 6, 1959, namatay si Laurel sa grabeng atake sa puso at istrok. Si Jose Paciano Laurel y Garcia (Marso 9, 1891 - Nobyembre 6, 1959) ay pangulo ng Republika ng Pilipinas sa ilalim ng mga Hapon mula 1943 hanggang 1945. Isinilang si Laurel sa Tanauan, Batangas noong Marso 9, 1891 anak nina Sotero Laurel at Jacoba Garcia. Nagtapos siya ng abogasya sa U.P. noong 1915. siya ay agad namatay. Pagkatapos ay, Hinirang na Kalihim Panloob ni Gob. Hen. Wood noong 1923 at naging Associate Justice noong 1935. Nanungkulan siya bilang Pangulo ng Kataas-taasang Hukuman nang sumiklab ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig at itinalaga siyang Kalihim ng Katarungan ni Quezon bago lumisan. Pinili si Laurel ng mga Hapon upang magsilbing pangulo ng Ikalawang Republika ng Pilipinas. Pinangalagaan niya ang kapakanan ng bansa sa gitna ng mga kalupitan ng mga Hapon. Ibinilanggo siya bilang "collaborator" pagkaraan ng digmaan ngunit pinalaya ni Pangulong Roxas noong 1948. Noong Nobyembre 6, 1959, namatay si Laurel sa grabeng atake sa puso at istrok.

Talambuhay ni Jose P Laurel - Sikat ang Pinoy Si Jose P Laurel ay isa din sa mga sikat na Presidenteng Pinoy na dalubhasa sa batas, administrator, manunulat, abugado, estadista, at tagapagturo, Si Dr Jos P. Laurel ay ipinanganak noong ika 9 ng Marso 1891 sa Tanauan, Batangas. Siya ay natapos sa kanyang pag-aaral ng batas sa unibersidad ng Pilipinas at kinuha ang kanyang masteral ng batas sa Escuela de Derecho; at pagkatapos non ay doktor ng Philiosophy sa unibersidad ng Santo Tomas; at Doktor ng Batas sa mga unibersidad sa Tokyo imperyal. Bago ang ikalawang digmaan pandaigdig, ang pangulo noon na si Manuel Luis Quezon ay hinirang sa kanya kaugnay ng katarungan ng kataas-taasang hukuman. Noong Oktubre 14, 1943 siya ay naging pangulo ng Republika ng Pilipinas sa panahon ng pananakop ng hapon, ang digmaan ng Pilipino binansagan na siya ng mga tao sa kanyang gawain bilang isang "tagatulong." Si Jose P. Laurel at ang kanyang mga kasama pinangalanang sina Camilo Osias, Benigno S. Queno, SR at pangkalahatang Mateo Capinpin na nagtangkang makatakas ngunit bigo siya nakuha sa kanilang mga paraan ng mga hapon at ipinadala pabalik sa Pilipinas. Sila ay nabilanggo at sinubukan at hinusgahan sa taong hukuman. Si Lorenzo Taada ay kabilang sa pag-uusig na tagapamahala habang si Claro M. Recto Quintin Paredes, at Vicente Francisco umakto bilang kanyang mga legal counsels. Sa diwa ng pagkakasundo at upang makiisa sa bansa, si presidente Roxas na ipinagkaloob sa kanila absolute parol. Si Ginoong Jose. Laurel ay nalitaw ang kanyang sarili bilang isang mambabatas na advocated babae karapatan sa pagboto. Siya ay isa sa mga taong bumoto sa pabor ng Haremayroon-cutting Batas, at sponsored ang Bill of Rights sa saligang-batas ng Pilipinas. Noong taon 1951, siya ay muling nahalal bilang senador. Sa taon 1953, siya ay hinirang ni Ramon Magsaysay bilang Chairman ng Economics Mission sa Estados Unidos. Siya ay naka-sign ang kasunduan na tinatawag na ang Laurel-Langley kasunduan sa Enero 1, 1956. ito ay siya na itinatag sa Economics Nation Development Authority (NEDA) at ng Pilipinas Banking Corporation. Bilang isang tagapagturo, itinatag niya ang Lyceum ng Pilipinas at maging sa kanselor emeritus ng Nation guro College. Sa Nobyembre 6, 1956 Jos P. Laurel ay namatay ng pagpalya ng puso sa manila.

Si Marcelo Hilario del Pilar y Gatmaitan (Agosto 30, 1850 - Hulyo 4, 1896), kilala rin bilang ang "Dakilang Propagandista", ay isang ilustrado noong panahon ng Espanyol. Ang kanyang pangalan sa dyaryo ay Plaridel. Binili niya kay Graciano Lopez Jaena ang La Solidaridad at naging patnugot nito mula noong 1889 hanggang 1895. Dito niya isinulat ang kanyang pinakadakilang likha ang La Soberania Monacal en Filipinas at La Frailocracia Filipina. Isinulat rin niya ang Dasalan at Tuksuhan na tumitira sa mga mapang-abusong prayle.

Talambuhay
Isinilang si del Pilar sa isang nayon sa Cupang, San Nicolas, Bulacan noong Agosto 30, 1850. Siya ang bunso sa sampung magkakapatid ng mayamang pamilya nina Don Julian del Pilar, isang gobernadorcillo at Doa Blasa Gatmaitan. Hilario ang dating apelyido ng pamilya niya. Ang apelyido ng pamilya nila'y isina-Kastila bilang pagsunod sa kautusan ng Gobernador-heneral Narciso Claveria noong 1849. Ang kanyang kapatid na si Padre Toribio H. del Pilar ay isang pari na ipinatapon ng mga Kastila sa Guam noong 1872. Si del Pilar ay nagsimulang mag-aral sa kolehiyong paaralan ni Ginoong Jose A. Flores at lumipat sa Colegio de San Juan de Letran at muling lumipat saUnibersidad ng Santo Tomas kung saan huminto siya ng walong taon sa pagaaral pero natapos din sa kursong abogasya noong 1880. Noong Hulyo 1, 1882, itinatag niya ang Diariong Tagalog (ayon kay Wenceslao Retana, isang Kastilang manunulat, ang unang labas ay inilathala noong Hunyo 1, 1882) kung saan binatikos niya ang pang-aabuso ng mga prayle at kalupitan ng pamahalaan. Humingi siya ng mga kaukulang pagbabago. Ilan pa sa kanyang mga isinulat ay ang mga sumusunod: Dudas, Caiingat Cayo, Kadakilaan ng Diyos, Dasalan at Tuksuhan, Sagot ng Espanya sa Hibik ng Pilipinas,Pasyong Dapat Ipag-alab nang Puso ng Taong Babasa, La Soberania Monacal en Filipinas, at La Frailocracia Filipina. Nakipag tulungan si Marcelo sa kaniyang mga kakampi upang mapatalsik nila ang mga kalaban. Noong 1888, sumulat siya ng manipesto na naglalayong patalsikin ang mga prayle sa Pilipinas, na nilagdaan ng 810 katao sa isang pambayang demonstrasyon at iniharap sa Gobernador ng Maynila. Ipinagtanggol din niya ang mga sinulat ni Jos Rizal kagaya ng Noli Me Tangere laban sa mga prayleng sumasalakay rito. Nang pinag-uusig siya ng mga Kastila at noong 1888, tumakas siya patungo ng Espanya sanhi ng kanyang panawagang pagpapatapon sa Dominikanong Arsobispo Pedro P. Payo.

Pagdating sa Espanya, pinanguluhan niya ang pangkat pampulitika ng La Asociacion Hispano-Filipino (Ang Samahang Kastila-Pilipino) noong Enero 12, 1889, isang samahang pambayan na binubuo ng mga Pilipinong propagandista at mga kaibigang Kastila sa Madrid upang manawagan sa pagkakaroon ng pagbabago sa Pilipinas. Pagkatapos, pinalitan niya si Graciano Lopez Jaena bilang editor ng La Solidaridad noong Disyembre 15, 1889, isang pahayagang pampulitika na inilathala minsan tuwing ikalawang linggo na siyang nagsilbi bilang tinig ng Kilusang Propaganda. Naglathala din siya ng mga liberal at progresibong artikulo at sanaysay na nagbunyag sa kalagayan ng Pilipinas. Labis na naghirap si del Pilar sa pagpapalimbag ng La Solidaridad. May panahong hindi kumakain at may panahong hindi natutulog ang manunulat. Upang makalimutan ang gutom, may panahong namumulot siya ng mga nahithit na sigarilyo sa mga daan. Ang pondo para sa pag-papalimbag ng pahayagan ay paubos na. Malaking suliranin sa kanya ang walang tulong pinansyal na dumarating mula sa Pilipinas dahilan kung bakit huminto ang paglalathala ng pahayagan noong Nobyembre 15, 1895 sanhi ng kakulangan sa pondo. Kahit gaano ang hirap na dinadanas niya, nagpatuloy pa rin siya sa pagsusulat para sa ikalalaya ng Pilipinas. Katulad ni Andres Bonifacio, naniwala siya sa paghihimagsik. Dahil dito, nagpasya siyang umuwi ng Pilipinas upang tumulong kay Bonifacio. Sa Barcelona ay nagkasakit siya ng tuberkulosis. Malubha man ang kalagayan ay tinangka pa ring magtungo sa Hong Kong upang doon man lang ay mapakilos niya ang kanyang mga kababayan. Ito'y di na niya naisagawa sapagkat namatay siya sa isang maliit na ospital sa Barcelona, Espanya noong Hulyo 4, 1896 sa gulang na 45.