NANG NAHABAG ANG HARI

Nakatutuwa ang kalangitan. Matapos ang malakas na pagbuhos ng ulan na

nagpaalala sa akin kung gaano kalungkot at kapanglaw nitong buhay lalo na
kung ikay nag-iisa, ay ang paglitaw naman sa kalangitan ng mga kulay na
animoy ipininta sa perpekto nitong hulma na ayon sa siyensiya ay isang
bilog, ngunit kung itoy tatanawin lamang sa malayo, kalahati lamang ang
iyong maaaninagan.

Kung may sariling paa lamang ang puso ko, marahil iniwan na ako at
sumayaw na ito nang kagalakan at kung may pakpak ito, lumipad na ito
upang damhin ang kalayaan.

Ngunit hindi lahat ay natutuwa sa dekorasyong ikinabit sa kaitaasan. Lalo na

pa sa mga taong nainiwalang ang puti ay para lamang sa puti at ang itim ay
para sa itim at ang iba pang mga kulay ay hindi dapat magkahalo sapagkat
itoy kahangalan. Kung kayat pinipilit nilang burahin ang katingkaran na
taglay ng mga ito hanggang sa magtagumpay silang itoy maipaglaho.
Pinanghahawakan nila ang kaisipang si Eden ay para lamang kay Adan at
kasuklam-suklamang pagasasamang romatiko ni Adan at isa pang Adan.

Minsan sumagi sa isipan kong baka nga tama sila. Wala nang patutunguhuan
ang relasyong hindi sinasang-ayunan ng iba. Baka nga kailanman, ang
lakambini ay inilaan para katagpuin ang lakan, Kung kayat minabuti kong
sayo ay akoy lumayo.

Sa pag-iisa, kinilala ko ang sarili ko. Tinanong ko kung ang paglayo sayo ay
tamang desisyon o binigyan ko lang ng dahilan ang mga satiy bumabatikos
nang ikaliligaya nila.

Hanggang sa isang araw, nakita kitang nakatingala sa kaitaasan.

Nakangiti at tila Masaya kahit na ilan buwan pa lamang ang nakalilipas mula
nang ikay aking iwan. Walang bahid ng kapaitan o nang kung anupaman na
aking inasahan.

Tinawag ko ang pangalan mo.

Nagtama ang ating paningin.

Dinala tayo ng ating mga paa papalapit sa isat isa.

Bakit? Tanong mo.

Bakit ano?

Bakit ka lumayo? At kasabay nito ay ang pagtulo ng mga luha ko. Natapos
man ang ulan, ngunit ang pagtangis kong ito yata ang magiging dahilan ng
pagbaha.

Galit ka ba sakin?

Hindi. Mabilis mong isinagot. At kailanman hindi ako magtatanim ng sama

ng loob gaano pa kasakit ang iniwan mong sugat sa puso ko, oo, hindi ko
makakalimutan yon, pero napatawad ko yon dahil alam ko na gaya mo,
nagduda ka. Nangamba ka, na ang pagmamahal natin ay isang malaking
biro lang. Na walang pupuntahan dahil pareho tayong may dalahin na mga
prutassaging at santol

Biglang umurong ang ang pagpatak ng mga luha ko, ngunit nahimasmasan
naman ako sa pagbibiro mong katotohanan rin.

Heto na, seryoso na. Wala akong pakielam kung tayo man ang maging
tampulan ng tukso. Wala akong pakielam kung tayo ang maging paksa ng
panlalait at panghahamak nila. Dahil pinili kong sundin ang tibok ng puso ko.
Sapagkat alam kong walang mali sa pagmamahal sa kapwa ko.

Unti-unti pang naglapit ang ating mukha. Inilahad ang mga damdaming
ninanais kong ibulalas mula nang tayoy magkatagpo.

Patawarin mo akong kung iniwan kita. Pero hindi ko na hahayaang maulit

yon dahil sa paglayo ko napagtanto ko na ang iyong mga kamay lamang
ang nais hagkan ng mga palad ko. Sayong bisig, sa tuwing akoy iyong
hinahagkan, higit kong nararamdaman ang kapayapaan mula sa sitwasyong
nating para sa kanila ay komplikado. At sa piling mo aking nadama ang
tunay na pagmamahal na hindi ipinadama ng mga taong idinidiktang
nararapat na mahalin ko. Na mahalin mo.