Ang Babae sa Nam-Xuong

Ang Babae sa Nam- Xuong

Halaw sa Maikling Kwento ng Vietnam

May mag- asawang nasa kabataang gulang pa na maligayang naninirahan sa isang pook na
malapit sa Nam- Xuong. Kapiling nila sa kanilang maliit na tahanan ang isang taong gulang na
anak na lalaki. Ang mag-asawa ay kuntento na sa kanilang buhay kahit ano pa man ang
kalagayan ng panahon. Sa gabi'y magkapiling silang nauupo sa harap ng liwanag ng kanilang
ilawang langis. Tahimik ang babae at ibig niyang pakinggan ang tinig ng asawa. Habang
nagkukwento ang lalaki ay nananahi naman ang babae. Mahal na mahal nila ang kanilang anak
na lalaki. Saan man sila magtungo ay kasama nila ito at palagi rin nila itong nilalaro sa kanilang
maliit na tahanan.

Isang araw ay tinawag ng hukbo ang lalaki upang maglingkod na sundalo. Nagpaalam siya sa
asawa upang tumupad sa tungkulin at nagsabing lagi niyang babalitaan ang asawa ng kanyang
kalagayan.

Gayon na lamang ang kalungkutan ng babae nang magpaalam ang asawa. Nagtataka ang batang
lalaki kung bakit hindi siya maaaring sumama sa kanyang ama sa pag- alis nito. Labis na
nangungulila ang mag- ina sa pag- alis ng lalaki.

Lumipas ang mga araw at buwan ngunit walang balita mula sa lumisang lalaki. Tuwing gabi, sa
tuwing sisindihan ng babae ang ilawang langis ay nagugunita niya ang asawa at labis siyang
nalulumbay. Waring nakikita niya ang kabiyak ng puso na nakaupo sa silyang palagi nitong
inuupuan noong kapiling pa nila. Sa maikling panahon ay nakaliutan na ng batang lalaki ang
kaanyuan ng ama.

Lumipas ang tag- init.Sinundan ng taglagas, hindi pa rin bumabalik ang lalaki. Nang kalagitnaan
ng taglamig ay bumaba ang temperatura. Umulan ng yelo at lubhang lumalakas ng hangin.
Umuga ang kanilang maliit na tahanan, namatay ang langis at bumukas ang pinto sa lakas ng
hangin. "Ina, natatakot ako!" ang sigaw ng batang lalaki. Niyakap ng ina ang anak. Sinindihan
niya ang ilawang langis at isinara ang pinto. Ibinalik nang maayos sa higaan ang batang lalaki.
Naupo ang ina sa dulo ng kama ng anak at tiningnan ang lokasyon ng liwanag ng ilaw na
nakapatong sa ibabaw ng mesa. Inayos niya ang sarili na nakatalikod siya sa liwanag at sinabi sa
anak na tumigin sa dingding sa tabi nito. Tinignan niya ang anino at sinabi sa anak na, "Huwag
kang matakot. Tignan mo, narito ang iyong ama upang pangalagaan ka." Nakatulog nang
mahimbing ang batang lalaki.

Nang sumunod na gabi sa oras ng pagtulog ay nagtanong ang bata, "Darating bang muli si Ama
ngayong gabi?" Binalot ng blanket ng ina ang anak at sinabing "Narito na siya, tumingin ka sa
dingding." Ang natutuwang bata ay tumingin sa dingding, ipinikit nag mga mata at matiwasay na
natulog.

Nang sumunod na gabi ay sinabi ng bata sa ina na handa na siyang matulog. Binalot niya
ng blanket ang sarili at tinanong ang ina, "Darating ba si Ama?" "Narito na siya," ang sagot ng
ina. Ang anino ng babae ay nasa dingding na katabi ng bata. Ngumiti ang batang lalaki at natulog
na.

Ang ina ay nasiyahan na sa mga ganoong pangyayari. Tuwing gabi, mga ilang sandali kapag
tulog na ang anak, ay nananatili siya sa tabi ng anak na may anino sa dingding na sinabi niya sa
anak na ama nito. Sa mga ganoong pagkakataon ay nadarama niyang kapiling nilang mag- ina
ang kanyang asawa.

Sa wakas ay umuwi na rin ang ama ng tahanan. "Salamat sa ating mga ninuno sa Nam- Xuong at
nakauwi ka na," ang naibilas ng babae. "Kukuha ako ng ating pagkain habang inaayos mo ang
altar." Bagama't hindi nakikilala ng bata ang ama, siya'y masaya sa piling na lalaking bagong
dating. "Pakibantayan mo ang bata habang wala ako," ang patuloy ng babae.

Samantalang inaayos ng lalaki ang altar ay tinawag niya ang anak, "Halika, anak, umupo ka sa
tabi ng iyong ama." "Hindi ikaw ang aking ama," ang sagot ng bata. "Bakit mo nasabi iyan?" ang
tanong ng lalaki. "Sapagkat hindi ikaw ang lalaking nakikita ko gabi- gabi sa tabi ng aking
higaan," ang tugon ng bata.

Hindi nalaman ng ama ang isasagot. Naghinala siya na may lalaki ang kanyang asawa na
dumadating sa kanilang tahanan gabi- gabi. Inakala niya na mahal siya ng asawa at hinihintay
ang kanyang pagbabalik. Iyon pala ay nakatagpo na ito ng ibang lalaki na ipapalit sa kanya.
Sinakmal siya ng panigbuho at nanalaytay sa kanyang mga ugat ang matinding poot. Kumulo
ang kanyang dugo sa kanyang anak at sa nagpanggap na ama nito.

Nagmamadaling umuwi ang babae sa pananabik na makapiling ang asawa, gayon na lamang ang
kanyang pasasalamat at ligtas itong nakabalik. Nagtaka siya kung bakit hindi pa natatapos ayusin
ng lalaki ang altar at itinanong niya ang dahilan. Sa halip na sagutin ng lalaki ang tanong ng
asawa ay nagmamadali siyang lumabas at pabalagbag na sinara ang pinto. Dumaan ang mga
araw, hindi na bumalik ang lalaki.

Hindi nakayanan ng babae ang pangungulila sa asawa kaya binalot ng babae ang anak at
inihabilin sa isa nilang kapitbahay. Pagkatapos ay nagmamadali siyang lumisan bago dumaloy
ang mga luha sa kaniyang mga mata. Mabilis siyang tumakbo at nagtungo sa ilog. Lumundag
siya sa malamig na tubig at nalunod.

Nang nalaman ng lalaki ang ginawa ng asawa ay umuwi siya. Kumakatok sa pinto ng kapitbahay
na pinag- iwanan ng babae sa bata at ibinigay sa ama ang bata. Gabi na noon kaya hiniga na ng
lalaki ang anak sa kama nito. Umupo siya sa bahagi ng higaan na palaging inuupuan ng babae
noong buhay pa ito.

"Bumalik na ang aking ama," ang masayang- masayang wika ng bata habang nakatitig sa anino
ng dingding. Ang paghininala ng lalaki ay napalitan ng matinding kapighatian. Hindi na siya
nag- asawang muli at iniukol na lamang niya ang nalalabing panahin sa kanyang buhay sa
pagmamahal sa anak.
 WALANG MATUWID ANG DIGMAAN
Kuwento ni Percival Campoamor Cruz

Kung manunumbalik sa alaala ang mga pangyayaring naganap noong sumisiklab ang
Vietnam War, mapagkukuro na yaon ay isang digmaang walang katuturan. Biyak ang bansang
Vietnam noon. Ang Norte ay Komunista samantalang ang Timog ay isang Demokrasya. Dahil sa
pangangamba, ang Estados Unidos ay nasangkot sa hidwaan ng Norte at ng Timog. Naniwala
ang mga mga may kapangyarihan sa Washington na kung babagsak ang Timog-Vietnam sa
kamay ng mga Komunista ay isa-isa at sunud-sunod na babagsak rin ang mga karatig na bansa
gaya ng Cambodia, Laos, Thailand at iba pa, kawangis ng mga natutumbang tisa ng domino.
Ipinadala ng Estados Unidos ang kanyang sandatahang-lakas sa Vietnam upang tulungan ang
sandatahang-lakas ng Timog-Vietnam sa pagtatanggol sa Demokrasya, sa paghaharang sa pag-
usad ng mga Vietcong (sandatahang-lakas ng Komunista sa Norte) patungo sa Timog. Sa gayong
kaparaanan, ang maliit na sigalot sa pagitan ng dalawang panig ng Vietnam, dahilan sa
pangangamba, ang maliit na mitsa, ay sumabog at kumalat, naging pinakamalaking digmaan sa
mundo pagkatapos ng World War II. Nasangkot ang maraming bansa, pati na ang Pilipinas,
sapagkat ang mga itoy kumampi sa Estados Unidos at nagpadala ng contingent forces upang
tumulong sa pakikipaglaban sa Komunismo.

Naging mabangis at malupit ang digmaan. Hindi magapi ng Estados Unidos ang mga
Vietcong. Mainit, maalinsangan at magubat ang larangan; hindi sanay ang mga kawal ng Estados
Unidos sa ganoong kalagayan. Bihasa sa jungle warfare ang mga Vietcong at armado sila ng
mga sandatang malalakas galing sa Komunistang Rusya. Maraming sundalo ng Estados Unidos
ang nangamatay, nangapinsala at nangasira ang ulo dahilan sa tindi ng hirap.

Kung naging mabangis at malupit ang mga Vietcong ay ganoon din ang mga sundalo ng
Estados Unidos. Maraming nayon ang sinilab nila at napatay nila ang maraming mga walang
kamuwang-muwang na mga bata, babae, at matanda na hindi naman kasali sa labanan. Sa huli ay
gumamit pa ang Estados Unidos ng napalm bomb at agent orange na kasing-bagsik ng
atomic bomb ang hagupit na noong World War II ay ibinagsak sa Hiroshima at Nagasaki.

Nagimbal ang mundo. Naantig ang damdamin ng mga mamamayan. Sigaw ng mga
kontra sa Vietnam War:

Walang katuturan, walang katuwiran ang digmaan!

Estados Unidos, huwag maki-alam sa Vietnam!

Itigil ang pagpatay ng mga bata!

 Sa Estados Unidos ay kumalat ang mga protesta. Sa Kent State University ay napatay ng
mga pulis ang anim na estudyante na nagpo-protesta laban sa pakikialam sa Vietnam. May mga
dating sundalo na sila mismo ay di sang-ayon sa gera. Binagabag sila ng kanilang mga
konsensiya sa dami ng mga walang malay na bata at civilians na kanilang napatay sa labanan
sa Vietnam. Ang mga Vietnam veterans na itoy sumanib sa mga protesta. Sa harap ng mga
TV news cameras ay itinapon nila ang kanilang mga medalya na nakamit sa pakikidigma,
bilang simbolo ng kanilang galit at pagkawala ng galang, sa gobyerno-militar ng Estados Unidos.

Sa maraming larawan ng digmaan na nakita ng buong mundo sa pahayagan at sa TV,

pinaka-tanyag at pinaka-nangungusap ang retrato ng isang batang babae na ang damit ay halos
nahubad na sanhi ng init na galing sa napalm bomb. Tumatakbo siya sa isang lansangan,
kasunod ang isang tila nakababatang kapatid na lalaki. Sa kanilang mga mukha ay makikita ang
sindak, ang hapdi, ang nabibinbing kamatayan.

Si Robert Thompson ay lumaban sa Vietnam. Magdadalawampung-taong gulang siya

nang mapa-destino sa nasabing gera sa Vietnam.

Minsang ang kanyang tropa ay nagmamanman sa kabukiran ay napalapit sila sa isang

pangkat ng mga magsasaka na nagtatanim ng palay. Sa kanilang kasuotan ay matitiyak na ang
mga nasa pitak ng palayan ay mga magsasaka nga, mga babaet lalaki, na ang mga ulo ay
natatakpan pa ng salakot sombrerong yari sa buli at kawayan. Nang ang mga sundalo ay
nakarating na sa may harapan ng mga taong nagtatanim, ang mga magsasaka ay naglabas ng mga
sandata at pinaputukan ng AK-47 at hinagisan ng granada ang mga sundalo. Sila palay mga
Vietcong! Nakipagpalitan ng putok si Thompson at ang kanyang pinamumunuang tropa. Nang
tumigil ang putukan at pinadpad na ng hangin ang usok ay tumambad sa paningin ni Thompson
ang sabog-sabog na katawan ng mga Vietcong; at ang kanyang mga kasamahang sundalo. . . sila
riy nagkaluray-luray sa tama ng bala. Siya lamang at ang isang kasamahan ang natira. Dumating
ang Huey helicopter ng Estados Unidos at inilikas ang dalawang nakaligtas sa kamatayan.
Dahilan sa kanyang kabayanihan at pagkakasalanta sa gera ay nakatanggap si Thompson ng
karangalang Purple Heart Medal.

Mahigit pitong-pung taong gulang na si Thompson. Nang iwan niya ang buhay-militar ay
nagpundar siya ng isang negosyo na sa tagal ng panahon ay lumaki naman at naging
matagumpay.

Kamakailan lamang ay nakaramdam si Thompson ng pananakit sa dibdib at tila

nahihirapan siyang huminga. Nagpatingin sa doktor si Thompson at ang kinalabasan ng
pagsusuri may kanser siya sa baga.
 Hindi nagsisigarilyo si Thompson. Hindi rin nagsisigarilyo ang kanyang asawa. Saan
kaya nanggaling ang kanser? tanong niya sa sarili.

Dahilan sa epekto ng lason na dala ng agent orange, di mabilang ang kaso ng kanser,
pagkabulag, pagkapilay at marami pang ibang kapansanan, ang naitala na dumapo sa mga
mamamayang Vietnamese. Lumipas na ang mga dekada ay nagpatuloy pa ang masamang epekto
ng nasabing lason sa mga tao; maraming bata ang isinilang na bulag, o di makalakad, o may
kapansanan o ang mga paa o ang mga braso ay hindi nabuo. Matindi ang epekto ng agent
orange.

Nakalanghap din ang mga sundalong-Estados Unidos, katulad ni Thompson, ng amoy,

usok at init ng agent orange. Malamang na ang kanyang kanser ay dulot ng pagkakabilad sa
agent orange.

May mga sundalo ng Estados Unidos na nahuli at ikinulong ng mga Vietcong. Ipiniit sila
na tila mga daga sa loob ng madidilim na lungga. Marumi at mainit ang mga lungga. Di sila
pinapayagang magsalita, mag-usap. Ang marami ay inilalagay sa mga torture chambers at
doon ay pinarurusahan sila. Halimbawa ng parusa ay ang paglalagay sa preso sa isang masikip na
silid na nakasindi ang ilaw maghapon at magdamag. Nakatali sa isang silya ang preso at sa
kanyang ulo ay paisa-isang pumapatak ang tulo ng tubig. Mahihibang ang sino mang ilalagay sa
ganyang katayuan. Walang pag-asang ang taong nasa ganyang kalagayan ay makapagpapahinga
o di kayay makatutulog.

Sa dakong wakas ng Vietnam War ay halos kalahating-milyong sundalo ng Estados

Unidos ang napadala sa bansang nasabi. Humigit-kumulang ay may tatlong milyung tao, sa
kapuwa panig, ang nasawi.

Libo ang taga-Timog-Vietnam na inilikas ng Estados Unidos patungo sa Pilipinas muna,

at pagkatapos, ay sa Estados Unidos, bago bumagsak ang Saigon, ang sentro ng Timog-Vietnam.
Isa sa mga mapalad na nilalang na nailigtas ay si Linh Ahn Duong: Walong-taong batang babae
na ang buong pamilya ay nasawi sa gera. May mag-asawang taga-Estados Unidos na umampon
kay Linh at siya ay nakapag-aral at nagkaroon ng magandang kinabukasan.

Maganda at matalino si Linh. Makinis ang kanyang balat at mababakas sa kanyang

mukha ang gandang magkahalong Vietnamese at French (ang Vietnam ay pinamahayan ng mga
Pranses nang mahigit sa isang daang taon; kung kayat nagkaroon ng dugong Pranses ang
marami sa kanila). Naging tigib ng trahedya ang kabataan ni Linh; salamat na lamang at ang
masasamang pangyayari, lalo na kung nangyayari sa edad ng kamusmusan, ay lumalabo sa
alaala.
 Naging doktor si Linh, sa awa ng Diyos, at sa tangkilik ng mga hiram na magulang. At
siyay naging hindi lamang isang doktor, kundi, isang pambihirang doktor. Siyay surgeon na
nakatuklas ng paraan kung papaano mahihiwa at lubusang maaalis ang kanser sa katawan. May
natuklasan siyang kulay na kapagka itinurok sa kanser ay umiilaw ito at sa gayon ay
nalalaman ng surgeon kung alin ang bahagi ng organ o tissue ang titistisin. Matagumpay
na naaalis ang kanser, buo at walang naiiwan, at ang pasyente ay nabubuhay at naililigtas sa
nasabing nakamamatay na sakit.

Nagsanga ang landas nina Thompson at Linh. Nagkadaupang-palad ang bayani ng

Vietnam at ang biktima ng Vietnam. Ang Imperyalista at ang Komunista. Ang pasyente at ang
doktor. Ang nasa bingit ng kamatayan at ang tagapagligtas.

Inoperahan si Thompson at, gaya ng inaasahan, matagumpay ang operasyon at nalinis at

natistis ang lahat ng kanser.

Isang linggo ang lumipas at maaari nang makalabas ng ospital si Thompson. Nang
lumipas na ang mga epekto ng gamot at luminaw na ang kanyang pag-iisip ay naunawaan niya
na sila pala ng doktor ay kapuwa may nakalipas sa Vietnam. Nagkaroon siya ng pananabik na
makausap ang doktor.

Dr. Linh, at ipinakita ni Thompson sa doktor ang kanyang Purple Heart Medal, heto
ang katibayan na dahil sa aking maliit na pagsasakit ay nagwagi ang Demokrasya sa Vietnam.

Mr. Thompson, sagot ng magandang doktor, walang nagwawagi sa ano mang

digmaan.

Ngunit ikaw ay isang halimbawa. Nailigtas ka sa Komunismo at naging doktor,

paliwanag ni Thompson.

Ang kabayaran, Mr. Thompson? Ilang milyong buhay ang nasawi, kasama na ang buhay
ng aking mga magulang at kapatid? Ilang bayan, ilang nayon ang nalimas? Ilang daang taon
umatras ang kaunlaran sa Vietnam, dahilan sa gera? May nagwagi ba? Umurong ang Estados
Unidos sa Vietnam at ang mga Vietnamese ay ipinagpatuloy ang buhay na kanilang nalalaman.
Ang Estados Unidos ay Estados Unidos pa rin. Ang Vietnam ay Vietnam pa rin. Nagpahirap
lamang tayo sa isat isa sa sampung mahahabang taon ng labanan, dala ng pakikialam sa buhay
ng may buhay, walang kagatol-gatol na winika ni Dr. Linh.

Idinagdag pa ng doktor: Mr. Thompson, tingnan mo ang retratong ito.

At tumambad sa mata ng dating sundalo ang retrato ng isang batang babae na ang damit
ay halos nahubad na sanhi ng init na galing sa napalm bomb. Tumatakbo siya sa isang
lansangan, kasunod ang isang tila nakababatang kapatid na lalaki. Sa kanilang mga mukha ay
makikita ang sindak, ang hapdi, ang nabibinbing kamatayan.

Ang sabi ng mga adopted parents ko, ako raw ang batang-babae na nasa retrato.
Maikling pahayag ng doktor.

Matagal na tiningnan ni Thompson ang retrato. Sinalat-salat ang kinis ng ibabaw nito at
tila natutuyo ang kanyang lalamunan. Dahan-dahang nangingilid ang luha sa kanyang mga mata.
Tumayo si Thompson mula sa pagkakahiga sa kama ng maysakit at lumakad patungo sa bintana.
Binuksan niya ang bintanang-salamin at nilanghap nang malalim ang sariwang hangin na
sumalubong sa kanyang mukha. Kipkip sa kanang kamay ang Purple Heart Medal, biglang
inihagis niya ang karangalan sa kalawakan sa labas ng bintana.

Bumaling sa doktor at sa tinig na nabibyak dahilan sa mabigat na damdamin ay sinabi

niya, Ikaw na naging biktima ng aking 'kabayanihan' ang nagligtas sa aking buhay. Ang sa akala
ay inililigtas ko ay siyang naging tagapagligtas. Ang naging ulila, sa halip na gumanti, ay
tinulungan ang kaaway. Tama ka, Dr. Linh. Walang matuwid ang digmaan.
 PARA SAYO
ni: Cindy Gonzales

Sa kaharian ng Olympus ay mayroong mag asawang nagngangalang Ops at Saturn.

Ang lalakey tinaguriang amat Diyos ng kalangitan, kung kayat hindi maikakaila ang di
matumbasang at maipintang kaligayahan sa mga mukha nang malamang ang pagmamahalan
nilay nagbunga ng mga naggagandahat nagkikisigang mga bata na pinangalanang hango sa
Romano ----- Juno, Vesta, Neptune, Jupiter at Pluto.
Ang mga nagpipitagang mga binatat dilag na ngayon ay mga Diyos at Diyosa kung turingin ng
kanilang henerasyot kaharian sapagkat, silay isa isang susunod sa yapak ng kanilang amat
ina, na kapway taglay ang mga kakaibang angking galling, talinot kakayahan. Nang biglang
pinatawag ang mga itot humarap sa di mahulugang karayom na bilang ng tao na dumalo sa
naturang pagpupulong. At dito na nga inanunsyo ng Amang Haring Saturn ang mga
katungkulang nakalaan sa kanyang mga anak na kanilang obligadong gawin sa patuloy nilang
pagtahak ng kanilang mga buhay buhay.

JUNO Goddess of Childbirth and Marriage

VESTA God of Home
NEPTUNE God of the sea
JUPITER Ruler of Gods
PLUTO God of Underworld
Sa pagdaan ng ilang mga araw mula ng silay bigyan ng mga katungkulan ay nagsimula na silang
sa isang madugong pagsasanay na kung saan ang kanilang tagapag sanay sa aspetong
pilosopiya ay si Aristotle, ang magiting na Siyentista. Layunin lamang ng mga magulang ng mga
Diyos at Diyosa na mas lalo pa nilang mapayabong, malinang ang kanilang mga abilidad at
masubok ang kani kanilang lakas at determinasyon sa buhay. At sa gitna ng kanilang
pagsasanay, ay pansamantalang pinatigil muna ang mga ito, para sa mahalagang bagay na
kanilang pagtutuunan muna ng kanilang pansin, hindi sa kanilang kaharian, kundi sa mundo ng
mga tinatawag na mortal. Nagtaka na lamang sila sa sinabi ng kanilang ama ngunit nang
dumating na nga si Mercury, ang dakilang Diyos ng mga mensahero, ay hawak hawak nito ang
isang kasulatan na nanggaling sa isang mortal na nagngangalang Eustaquio, isang Vietnamist na
ang tanging hangad nito ay matulungan ang kanilang bansa sa aspetong Agrikultura lalong lalo
na sa pamayanang Hanio na siyang kapital nito. Tinaas ni Haring Saturn ang kanyang kanang
kamay upang matunghayan kung gaano katotoo ang mga ito, at dooy nasilayan ang patuloy na
pagpapatatag ng mga tao sa kanilang sarilit loob sa walang hanggang pananalig sa kanilang mga
Diyos at Diyosa.
Sa kanilang patuloy na pagsubaybay sa bansang Vietnam ay kanilang nasaksihan ang mga hirap
na pinagdaanan ng mga ito, lao nat, tanging pagsasaka lamang ang karaniwang ikinabubuhay ng
mga karamihan dito. Walang nagawa ang mga tao, lao nat kaligtasan rin nilay kanilang
pinangalagahan sa araw ng delubyong iyon, kung kayat ang pagtanggap ng katotohanan na ang
tanging sumambay sa kanilang mga isipan tuwing naaalala nila ang sakit na dulot ng nakaraan na
sa kanilay para bang katapusan na ng lahat. Kung kayat hindi nag atubling tumulong ang mga
Diyos at Diyosa, sa kabila ng pagkakaiba ng kanilang mundong ginagalawan. Sa gitna nga ng
kanilang seryosong konversasyon, ay hindi paring maiwasan na magkaroon ng kaunting hindi
pagkakaunawaan ng mga magkakapatid na nagiging sanhi ng awayan ng bawat isa. Ngunit nang
dumating ang Inang Reyna na may hawak na gintong helmet ay nagsitigil ang lahat. Ang
debatehan ay pansamantalang naudlot at minabuti ni Ops na siya na lamang ang pipili kung sino
ang karap dapat na tutungo sa mundo ng mga mortal. Ngunit bago ng pagpiling iyon ay
pinagkaguluhan ang bagay na hawak ng ina. Tinaas ang kamay na kung saan ang bagay at sabay
pagtangos ng kanyang ngoso na tila bay tinuturo sa direksyon na kinatatayuan ng kanyang anak
na si Pluto, na may malalim na inaiisip ang binata. Tahimik itot para bang may kinikimkim.
Binalingan siya ng tingin ng lahat at sabay sinigaw ang kanyang pangalan, na doon lamang siya
nagising mula sa mahabang, day dreaming.
Pagkaraan ng ilang minutong pagdedesisyon ng kanilang amat ina, ay nakapili na rin sila at si
Pluto nga ang siyang susubok upang makuha ang attensyon ng mga mortal upang magbago.
Sapagkat kung tutumpukin natin ay sila o tayong mga tao ang siyang gumagawa n gating
kapamahakan, ang tinutukoy ko ay ang hindi wastong paggamit sa likas na yaman na siyang
kapahamakan, ang tinutukoy ko ay ang hindi wastong paggamit sa likas na yaman na siyang
dahilan ng kakapusan n gating mga pangangailangan sapagkat tayoy lubos nang umaabos sa
Inang kalikasan. Hanggang, dumating na nga oras ng paglalakbay patungo sa daigdig ng mga
mortal, kung kayat siyay ginawang mukhang tao na mas kilala sa pangalang Claudio upang
siyay di mahalatang isa sa mga Diyos ng Olympus. Kasama niya rin rito ang matalik na
kaibigang si Ceres, ang God of Grains, ngunit kaibahan lamang nit okay Pluto ay hindi siya
makikita ng mga mortal, kung baga ay guardian angel lamang siya ditto ngunit ang hindi
malilimutan ng anak ay ang pagpapabaon ng kanyang ina ng gintong helmet na tanging
gagamitin niya bilang gabay at dagdag kapangyarihan ng binata, ang pagiging invisible
Sa kalagitnaan ng gabiy sinimulan na nga ng dalawa ang pagpapanumbalik sa dating palayan ng
mga magsasaka. Ginawan nila ito ng mga ritwal at dasal sa tulong na rin ng mga ibat ibang
kontribusyon ng mga Diyos sa kabilang mundo. Mag u umaga na ng matapos ito. Sumisikat
na ang araw at abala na rin ang mga tao sa kanilang pang araw araw na Gawain, nang biglang
namataan ni Ceres ang isang batang mataba, maganda at maalon ang buhok ang umaaligid
aligid kay Pluto, nang biglang namukhaan nito na si Kupido, ang batang may hawak na panat
taglay ang napaka red rosy chicks, nang Makita ng binata ang isang bente anyos na dilag, simple
lamang siyat lagpas balikat ang haba ng buhok. Sa gitna ng pagkamanghat pasasalamat ng
mga taong bayan sa milagro ay gumawa na rin ng daan si Pluto na makilala ang dilag na ito,
kinausap nito ang dilag at napag alamang siyay si Cornelia. Sa tinig niyay muling
naramdaman ng binata ang bilis na pintig ng kanyang puso na para bang matutunaw na siya sa
malamyos at mala anghel niyang tinig, mala diyamanteng pagngiti, mula sa paglakad ng
isang batikang modelo, hanggang sa balangkinitan niyang katawan, mula sa malabituin niyang
mga mata hanggang sa wariy gabi niyang buhok, siguradong wala ka nang hahanapin pang
ibang katulad ni Cornelia. Kung kayat sa puntong yun ay hindi na pinakawalan ni Pluto ang
dilag ngunit nang dumating ang oras ng kanyang tuluyang pag alis ay hindi maipinta ang
pagkadismayang nararamdaman ng binata, ngunit nag iwan ito ng halik sa pisngi ng binata.
Kung kayat gumawa ng paraan si Pluto na masubaybayan ang bawat kilos at galaw ng dilag,
nang biglang naalala ang bigay ng kanyang ina, ang helmet6. Sinuot niya itot nag mistulang
stalker na siya ng itoy kanyang sinundan at pinagmamasdan araw araw, ngunit ayon nga sa
kanya, di balet akoy mapagod, maisakripisyo ko lahat ng akin, basatat Makita ko lang siya
makapiling para sa aking iniirog kaya kong gagawin ang lahat kahit buhay ko pa ang siyang
kapali
Hanggang ang gitna ng katuwaan at kasiyahan sa araw ng kapistahan ng bayang Hanoi ay
pansamantalang tumigil nang biglang sinugod ng mga grupong magsasakang ralehista ang
Alkalde de Mayor na si Eustaquio na ama pala ni Cornelia. Siya yung humiling noon sa kaharian
ng Olympus nung panahong silay nangangailangan. At sa puntong iyon, ay suot suot parin ni
Pluto ang helmet kayat anumang pilit na paghahanap at baling ng tingin sa ibat ibang direksyun
ni Cornelia ay di nito makikita ang binata, ngunit nang naisiwalat ang katotohanan sa taong
bayan, doon natanto ng lahat na ang kanilang alkalde ay likas na sinungaling. Ninanakawa at
kinukuha ang kaban ng bayan kung kayat anumang sakripisyot hirap na gawin ng mga
trabahador ay mapupundar lamang saw ala; mapupunta sa taong mukhang pera na walang inisip
kundi ang sariling karangyaan at sariling kapakanan. Nang biglang kinuha ng lalake ang baril
nitot tinutok saka pinutok sa Alkalde ngunit itoy tinakpan ni Cor nelia na agad din namang
sinaklolohan ni Pluto sa pamamagitan ng pagtanggal niya ng kanyang helmet kung kayat siya
ang natamaan ng bala at namataang nakahandusay sa kalsada na duguaan ang binata. Nagulat ni
Cornelia sa bilis ng pangyayari at walang nagawa ang dalaga kundi umiyak sabay paulit ulit na
sinasambit ang mga katagang, Claudio! Bakit? Mahal ko wag mo akong iwan. Tumigil ang
lahat ng makitang humahagulgol na si Cornelia na dulot ng sakit na kanyang nararamdaman sa
pagkawala ng kanyang iniirog.
Sa kanyang paghihinagpis ay yumakap sa kanya ang malakas na pagbugso ng ulan na sumabay
rin sa kanya. Iniabot ng batang paslit ang isang helmet na pagmamayari ni Claduio at ditto
linabas ni cornelia ang sakit na kanyang nararamdaman habang pinagmamasdan ang mga taong
nakapalibot sa kanyat Claudio. Tumayo siya sa gitna ng maraming taot ulan habang hawak
hawak ang helmet at sabay tinantong, Kayo! Ang kapangyarihan ay hindi sapat upang ikay
kilalaning pinuno ng anumang samahan o pamahalaan, kundi ang pagmamahal sa kapwa, sa
bayan at tunay na serbisyo ang dapat ilaan.. muling lumingon si Cornelia sa bangkay ng
kanyang iniiro ngunit biglang may lumabas na anong liwanag at nagin kaaya aya na ang
panahon, tumila ang ulan at unti unting naging abo na laman ang katawan ni Claudio. Ngunit
ang helmet ay nasa kanya parin, buot walang kupas. Ang bagay na ginamit upang maisiwalat
ang katotohanan na siyang gumising sa damdamin ng buong sambayanan at magsisilbing alaala
niya at nila kay Pluto o mas kilalang si Claudio sa mundo ng mortal.
 DAWLAWANG PASO NG ORCHIDS
ni Phan Du
Salin ni Buenaventura S. Medina Jr.

Kahit ngayon, basta makakita ako ng mga bulaklak sa malalaking pasong iyon, o
kapag napag-uusapan ang bulaklak at ang paraan para mag-enjoy sila, hindi malayong
maisip ko ang isang lalaking may edad, ang scholar na si Nguyen. Pinakamatalik na
kaibigan siya ng aking tatay. Pero ang ganyang pagkakaibigan nilay nitong huli ko na
lang napag-isipan, nang mag-mature ako at masanay nang makita ko kung ano ang
nasa ilalim ng mga bagay-bagay, nasa ibang salita, ngayon ko lang talaga naintindihan
nang husto ang pagiging matalik nilang magkaibigan.
Pagkat noon, hindi ko talaga nakita isang beses man lang ang matandang scholar
na kasama ng mga importanteng tao na pumaparoon sa malalaking handaan sa bahay
ng tatay ko. At bihira naman siyang dumalaw sa amin sa palasyo.
Pero may isang bagay akong napansin sa paraan ng pagtanggap ng mga
magulang ko sa matandang scholar. Simple lang ang pagtanggap na iyon, walang sere-
seremonya, at ibang-iba sa ginagawa para sa mga bisitang matataas ang ranggo. Pero
sa kasimplehang ito ay may katangiang nagpakilala ng isang naiibang pagpapahalaga
at matinding respeto sa nakatatanda.
Tuwing makikita ng tatay ko na dumarating na ang matandang scholar, siya na
mismo ang maghahanda ng tsaa, ng insenso, ng chessboard, ng brush, at ng lagayan ng
tinta. Bukod doon, ihahanda ng tatay ko para sa okasyong iyon ang pinakamasarap na
tsaa, at ang pinakamabango. At ang dalawang matandang lalakiy maglalaro ng chess,
iinom ng rice brandy, at mag-recite ng mga tula o kayay magdidiskusyon sa gitna ng
halimuyak ng mabangong santal. Ang ilang laro nilay tumatagal nang buong umaga,
o kayay maghapon, pero hindi pa rin nga malaman kung sino ang nanalo sa dalawang
naglalaro.
Binibisita naman ng tatay ko ang matandang scholar nang minsan, tuwing dalawa
o tatlong buwan. Pero basta may masarap na tsaa o mataas na klaseng cinnamon
ang tatay ko, ipinadadala niya sa kapatid ko o sa akin o kaya ang mga regalong ito sa
matandang scholar. Hindi niya kailanman inutusan ang isang alila para magdala niyon.
Sa ganyang paraan, dumami tuloy ang pagkakataong makapunta ako sa tinitirhan
ng matandang scholar. Sa mga okasyong ito ko simulang naintindihan ang mataas na
klaseng paghihirap ng matanda at ang karangalan ng kaniyang kalooban. Ang bahay
niyay isang kubong pawid na itinayo sa gitna ng isang hardin na hindi naman kalakihan,
na matatagpuan doon sa gitna ng lugar ng mahihirap. Pero nag-iwan iyon sa kaluluwa
ko ng maraming magagandat matutulaing alaala dala na rin pati ng hardin.
Ang hardin ng matandang scholar ay hardin ng mga bulaklak. Sa pagpasok
pa lang sa pinto, naramdaman kong nakapasok ako sa isang forest ng mga punong

namumulaklak nang husto. Lalong kumislap ang buong hardin hindi lang sa sikat ng
araw kundi dahil sa mga petal ng bulaklak na iba-iba ang kulay. Isang mundong tahimik
iyon, masyadong iba sa napakaingay na mundo sa labas.
Mas madalas kong nakikita ang matandang scholar sa hardin kaysa sa kanyang
bahay. At hindi ko kailanman malilimot ang image ng matandang lalaking ito, putingputi
ang buhok at ang balbas, pero parang hari dahil sa kaniyang mataas na noo, sa kaniyang
maamong mata sa likod ng salaming may silver frame, sa kaniyang mataas at slim na
katawang nababalutan ng barong brown na suot niya sa bawat okasyon; sa gitna ng
hardin, nakatayo sa tabi ng kaniyang apong babae at nakangiti pagkakita sa akin. Ang
image na ito, kahit ngayon, para sa akin ang simbolo ng isang buhay na lagi nang malinis,
marangal, at palaisip. Nagbabalik iyon sa isip o sa mga sandaling ang di makontrol na
agos ng pagnanasa ay pilit na sumisira sa anumang paniwala sa marangal na kabuluhan
ng buhay.
Namumuhay sa ganitong katahimikan ang matandang scholar, kasama ang
kaniyang apong babae at ang isang matandang utusan. Ang totoo, mas madalas siyang
kasama ng kaniyang mga bulaklak. Pagkat gustung-gusto niyang asikasuhin iyon,
alagaan iyon; ang sundan ang buhay niyon ang pinakamalalaki niyang katuwaan, bukod
sa pagtula-tula at sa pagbabasa ng mga libro.
Noong una, palagay koy napaka-common ng ganitong katuwaan. Pagkat ang
mag-alaga ng mga halamang namumulaklak sa malalaking paso ay karaniwan lang
para sa mga lalaki sa lugar na ito. Isang katuwaan na sa edad na 16 ay nadiskubre kong
masyadong complicated at boring pa nga. At saka, dahil nga sa tradisyonal na pag-uugali
ng scholar, wala man lang maaaring ikapagkapareho kami ng matandang ginoo. Kaya
noong una, ang pumunta sa bahay niyay isang trabahong hindi ko ikinasiya. Pero dahil
nga sa maraming beses ko siyang pinupuntahan, sa huli, nakita ko rin sa tradisyonal na
scholar na ito ang isang napakabatang kaluluwa, ang isang simplet masayahing puso.
Habang madalas kong napupuntahan ang kanyang lugar, lalo namang lumalaki ang
respeto at pagtingin ko sa kanya at ang dating pagkatakot koy nawala. Ang tingin sa
akin ng matandang scholar ay parang kapamilya na rin, gaya ni Boi-Lan, ang kaniyang
apong babae.
Mas naaakit ako ng hardin ng mga bulaklak kaysa alin pa man. Talagang tuwang-
tuwa ako sa pagsunud-sunod sa matandang scholar sa kaniyang hardin, tinutulungan
ko siya sa pagdidilig ng halaman, pag-aalis ng mga caterpillar, paglalagay ng tukod
at paggawa ng libu-libo pang ibang maliliit na bagay. Sa mga paglalakad na ito,
nakikipagkuwentuhan ang matandang scholar sa amin ni Boi-Lan nang para kaming
may edad na rin. Magsasalita siya tungkol sa mga bulaklak, sa mga katangian ng
bawat isang klase, at magsasabi ng nakatutuwang bagay tungkol doon. Sa mga
pagkukuwentong ito na ginawa sa gitna ng mga bulaklak mga pagsasalitang hindi
ko lagi nang naiintindihang buo, dito ko nagawang makilala na ang katuwaan ng
matandang scholar sa pag-aalaga ng mga bulaklak ay isang bagay na napakataas at
masyadong pambihira. Hindi iyon kasiyahan para lang sa sarili. Nang matagal na,
matapos ang isang pangyayaring may kinalaman sa kinauwian ng ilang paso ng mahal
na bulaklak sa harding ito, saka ko naisip na para sa matandang scholar na ito ang pag-
aalagang ito ay nagawa niyang maging isang uri ng relihiyon, ang relihiyon ng mga
5
bulaklak. Natatandaan ko isang araw, na samantalang naglilipat ng krisantemo sa
isang basket ang matandang scholar, sabi niya sa akin:
Kaya kailangang maglipat ako, kung hindi mababalik ang mga halamang ito sa
buhay sa kuweba.
Sir, ano pong ibig sabihin ng buhay sa kuweba? Ang tanong na ito, na
napakasimple para doon sa sanay na sa pag-aalaga ng halaman, ay nakapagpatawa sa
charming na si Boi-Lan.
Sagot ng matanda:
Ang kahulugan ng pagbabalik ng halaman sa buhay sa kuweba ay ang mawalan
ng lahat ng dahon. Kahit na punung-puno ng bulaklak at buko ang isang halaman, pag
nagbalik iyon sa buhay sa kuweba, wala na iyong halaga. Sa pag-aalaga ng krisantemo,
isang malaking kasalanan ito. Pero hindi huhusto kung basta papalitan ang basket o
kaya magdaragdag ng bagong lupa. Malaki ang kinalaman ng uri ng lupa, ng abonong
ilalagay, at ng paraan ng paglalagay niyon sa halaman. Mahinang sabi sa matandang
scholar ni Boi-Lan, habang nakayukong naglalagay ng lupa sa isang basket:
Ang importantey marami ang bulaklak; kahit na magbalik sa buhay sa kuweba
ang halaman, hindi naman masyadong importante ito. Napakahigpit mo naman,
Lolo, mahihirapang bumili ng kahit isang paso ng bulaklak sa iyo. Sabi ng matandang
scholar na nakangiti sa apo.
Oo. Kaya nga hindi ako bumibili ng bulaklak at ayoko rin namang magbili
ng bulaklak. Ang isang paso ng bulaklak na ikaw na mismo ang nag-alaga ay hindi
pwedeng mabigyan ng presyo. Ang mayayamang gamit ay pera para bumili ng
bulaklak ay hindi naman laging natututong matuwa doon. Pagkat ang katuwaan ay
wala sa pagkagusto sa kulay niyon o sa bango kaya kundi sa pag-aalaga doon para
lumago. Ang isang bukong bumukadkad, ang isang dahong bumuka, ang bagay na
ito ay husto na para masiyahan ang mga mata at siguro ang mga kasiyahang ito ay mas
nakatutuwa kaysa pag-isipan ang mga bulaklak. Pagkat silay mga gawa ng Diyos na
delikadot proud din naman! Hindi naman nila hinihingi ang ating kayamanan kundi
ang ating pagmamahal. Ang mga naguukol lang ng panahon sa kanila, nag-aalaga sa
kanila nang buong puso, ang talagang maka-e-enjoy ng ganda nila, ng kagandahan
nilang natatago sa kanilang kaluluwa. Pagkat ang mga bulaklak ay may kaluluwa;
walang magsasabing hindi tama iyan. Pero hindi makikita ng tao ang kaluluwang iyan
habang gumagasta sila ng pera para bumili niyon.
Sa pagmamahal na ibinibigay ng matandang scholar sa kaniyang bulaklak, pihong
iilan lang ang makapapantay doon. Sa mga bulaklak, mas gusto niya ang orchids, at
sa mga orchids, ang pinakagusto niya ay ang klaseng pusong walang dumi. Si Boi-
Lan ang nagsabi niyon sa akin. At nagkuwento siya nang buong detalyado tungkol sa
mamahaling orchids ng matandang scholar.
Medyo kakaiba ang Lolo. Mas mahal niya ang kaniyang orchids kaysa sa akin.
Puwersado akong alagaan iyon nang higit pa sa maliliit na bata. Pag didiligan iyon,
gusto niyang idilig ko doon ay tubig na ipinanghilamos ko. Tuwing umaga, kailangang
hugasan ko iyon, bawat isang dahon, at talaga naman, para gumanda nang husto ang
orchids kailangan nito ang malaking pagmamahal.
Nagulat ako. Bakit kailangan pang ipandilig diyan, e, ipinanghilamos mo ng iyong
mukha?
Sabi ng Lolo na ang orchids ay parang babae at dalaginding. Sabi rin niya na
magagandang nilikha ang orchids, pero tahimik at magagandang nilikha. Ano ba ang
kahulugan ng magagandang nilikha?
At tinutukso ko siya: Ang isang magandang nilikha ay isang magandang babae,
isang magandang kabataang babae na gaya mo, halimbawa. At tahimik iyong hindi
madaldal. Palagay ko iyan ang gusto niyang sabihin... Biglang napatawa nang malakas
si Boi-Lan.
Natandaan ko pang sinabi iyon nang buong kainonsentehan ng isang bata, nang
walang naiisip na may iba pang maibibigay na kahulugan. Noon, palagay ko bay
kasingganda ni Boi-Lan ang agagandang bulaklak doon sa hardin. Kapag kasama ko
siya, pakiramdam ko ba kasama ko ang matatalik kong kaibigan. Iyon ay isang bagay na
naintindihan ko nang tumagal na lamang nang magmature na ako at mapag-isipan at
ma-analyze ang mga di-maintindihang nakatago sa mga masasaya at malulungkot na
dapat tandaan sa mga nagdaang araw. Noon ako umpisang nagkainteres sa mga mahal
na orchids, buhat nang matutuhan ko ang istorya ng halamang iyon, at nang malaman
kong si Boi-Lan mismo ang nag-aalaga ng mga iyon. At lalo na nang malaman kong
napaliliguan iyon ng tubig na ipinanghilamos ni Boi-Lan. Nakadiskubre ako ng tulain sa
sining ng pag-aalaga ng mga bulaklak at mas nabigyan ko ng halaga ang orchids nang
ibalita ni Boi-Lan sa akin kung ano ang napag-usapan ng matandang scholar at ng isang
mamang dumating para mamili ng mga bulaklak na ito:
Nag-alok siya ng isang bunton ng mga piaster para sa dalawang paso ng orchids
na pusong walang dumi. Pero hindi pumayag ang Lolo na ipagbili iyon. Bukod dito,
nakakita siya ng magandang dahilan para mapaalis ang bumibili.
Isang bunton ng mga piaster para sa dalawang paso ng orchids! Hindi ako halos
makapaniwala. Noon ang isang piaster ay nakabibili na ng sandaang takal ng bigas, May
taong kayang bumayad ng isang bunton ng piaster para sa dalawang paso ng orchids.
Talaga sigurong mataos magmahal ng mga orchids ang mamimiling ito. Nang makitang
nagulat ako, ang matandang utusan na nag-aalaga ng hardin ay tumigil sa pag-aasarol
at nagbuntong hininga.
Isang bunton ng piaster a, walang kwenta yan. Pwedeng bumayad iyon ng higit
pa, basta makuha lang niya ang orchids. Hindi sa gusto niya ang mga bulaklak na iyon,
pero gusto lang niyang makilala na siya ang taong nakabili ng orchids ng harding ito,
at para nga masiyahan ang kanyang protector. Ang anak niya, sa palagay ko ay lihim
na nasa cabinet ng Gobernador o sa cabinet ng Alkalde. Pero talagang loko lang niya
para alukin ang matandang maestro na bilhin ang mga bulaklak nito. Kung nahingi
lang niya iyon, baka nakapag-asa pa siyang bibigyan ng matandang maestro ng mga
orchids na ito nang libre. Kalokohan iyong mag-alok ng pera sa matandang maestro.
Pinakamagandang paraan iyan para siya tanggihan nito. Mabuti na lang at nataon iyon
nang wala nang maiinom ang matandang scholar! Kung nagkataon, baka nakatikim siya
ng hambalos ng baston niyon, na nakapagpabukas ng kanyang mga mata!
7
Tumindi pa ang respeto ko sa matandang scholar nang marinig ko ang kuwentong
ito. Umpisa ko nang maintindihan kung bakit napakalaki ng respeto ng tatay ko sa
matandang scholar, at kung bakit, sa relasyon nilang dalawa, kinalimutan na niya
ang anumang seremonya na karaniwang ginagawa sa mundo ng mga mandarin.
Pagtinatanggap niya ang matandang scholar o pag binisita niya ang tahanan nito
parang ibang tao na ang tatay ko. Wala nang natira sa dakilang mandarin na siya nga. At
mas maligaya siya, sa bahay, kapag kasama ng matandang scholar kaysa sa kung sinong
iba pa. Iyan ang talagang naka-impres na mabuti sa akin.
Habang lumalaki ang respeto ko sa matandang scholar, lumalaki rin ang pagtingin
ko sa mga paso ng orchids. Ibinigay namin ni Boi-Lan ang lalong malaking pagtingin
sa mga orchids, na siya namang ikinalapit namin nang mabuti sa isat isa. Magkatulong
naming inaalis ang mga caterpillar, hinuhugasan ang mga dahon, dinidiligan ang
mga halaman, at nagtatayo ng mga tukod sa mga paso. Natatandaan kong nabuo sa
isip ko, habang nakatingin sa basat kumikinang na mga dahon ng orchids, ang isang
inosentet delicate na mukha, nakukuwadruhan ng maitim na buhok kung kaya lalong
kuminang ang kaniyang complexion. At sa magandang mukhang ito, dalawang matang
malakalapati ang kumikinang sa liwanag na kumikislap sa mga tulo ng tubig na nakabitin
sa dulo ng dahon, kumikinang sa araw sa umaga. Halos makita ko ngayon gaya rin noon
ang dalawang maninipis na labi, madalas na pinagdikit na mabuti, na parang nag-iiwan
ng isang ngiti. At ang mga labing iyon ang nagsabi sa akin sa pagitan ng mga dahon ng
orchids.
Pinakagusto ng Lolo ang dalawang orchids na pusong walang dumi na ito pagkat
namumulaklak ito nang tamang-tama sa Tet Saka niya ipahahanda ang sumisibol na
barley sugar, na amoy-orchids sa magdamag, para isabay sa pag-inom ng rice brandy.
At bibigyan kami ng Lolo ng gantimpala para sa ginagawa naming pag-aalaga. Isang
buwan pa, at magiging napakaganda niyon, mas maganda pa sa orchid na white Jade.
At titingnan ng mga matang iyon na parang sa kalapati ang mga dahon ng
orchids nang may pagmamahal na paminsan-minsan ko ring nahuhuli sa mga mata
ng matandang scholar kapag iniinom niya ang mabangong tsa sa lilim ng balag ng
gumagapang na halamang Ivy sa bakuran sa likuran, habang nakatingin sa bagong
bumubukadkad na bulaklak.
Matao ang kabisera pag nalalapit na ang Tet. Lilimang araw na lamang ang natitira
at hindi pa alagang tumitigil ang pag-ulan. Pero ang kalungkutan ng langit at lupa ay
parang pinaunti ng delikadot kumikinang na kaberdehan ng mga dahon, gayundin ang
kasiglahan sa mga daan, punung-puno ng kulay ng spring.
Pumunta ako sa bahay ng matandang scholar nang maggagabi na. Nakita ko ang
dalawang paso ng orchids na ang paglakiy sinusubaybayan namin ni Boi-Lan arawaraw.
Walang anumang pagbabago, gaano man kaliit ang nakaligtas sa amin. Kung wala
ako sa isang araw, kinabukasan pagbabalik ko, nagkuwento si Boi-Lan nang buong
detalyado sa akin ng lahat ng pagbabago sa mga halamang ito. At ang matandang
scholar ay makikinig nang walang kibo, buong pagmamahal na nakangiti nang gaya ng
isang mapagpalayaw na lolong nag-iispoil ng kanyang apo.
8
Ngayon naman, makaraan ang dalawang araw na pag-aabsent ko, napipiho kong
napakaraming sasabihin sa akin si Boi-Lan ang mga namumuong bagong buko,
ang kabubukang dahon o natutuyo kaya, paglipad-lipad ng iba-ibang paruparo na
nagsusuri sa mga bulaklak, at ang iba pang maraming bagong napakaliit, napaka-
original, napakapoetic. Pumasok ako sa gate, natutuwang pumipintig ang puso ko
dahil sa nalalapit na Tet, at dahil sa maraming bagay na irereport sa akin ni Boi-Lan.
Pero halos hindi pa ako nakapapasok ng courtyard nang tumigil ako, gulat na
gulat. Sa bukana nakasandig sa isang poste, dumungaw si Boi-Lan na malungkot ang
mukha. Hindi ko pa nakikitang ganoong kaputla ang mukha niya kundi noon lamang.
Ipinaalala sa akin niyon ang bulaklak ng gumamela na bugbog sa sikat ng araw sa
katanghalian.
Bigla kong nasabi:
Boi-Lan! Anong problema? Anong nangyari? Bumaba ng hagdanan si Boi-Lan,
at malungkot na sumagot habang nakahilig sa puno ng mansanas:
Ipinagbili ng Lolo ang ...
Ang ano?
Mabilis na kumurap ang mata ni Boi-Lan. Nakita kong ibig niyang umiyak. Inulit
ko:
Ipinagbili ng Lolo ang ano?
Ang dalawang paso ng orchids.
Gulat, nasabi ko: Hindi totoo yan. Nahihilo ka lang o kayay binibiro ka lang ni Lolo.
Hindi niya kailanman ipinagbibili ang mga orchids na ito. Kung gusto niyang ipagbili
iyon, ginawa na sana niya iyon noon pang isang araw. Pero bakit nya ipinagbibili iyon?
Umiling si Boi-Lan.
Oo. Ipinagbili niya iyon sa mamang naparito noon isang araw. Kung ayaw mong
maniwala, punta ka sa likuran at malalaman mo.
Mabilis akong pumunta sa bakuran sa likuran. Kahit na nga serious ang pagsasabi
ni Boi-Lan, hindi ako makapaniwala sa isang napakaimposibleng bagay na iyon pagkat
naiintindihan ko ang ugali ng matandang scholar at ang pagmamahal niya sa mga
bulaklak na iyon. Kahit na malaki ang kagustuhan niyang magkapera, balewala pa
rin ito sa pride ng isang taong malaki ang pagtingin sa buhay na espirituwal. Para sa
matandang scholar, ang magbili ng bulaklak ay nakahihiya gaya rin naman para sa
sinuman na ang pag-aalaga ng mga bulaklak ay halos isa ng relihiyon. At ang mga
bulaklak na ito ang pinakamaganda sa kaniyang hardin. Malaki nang atensiyon ang
ibinibigay ng maglolo sa pag-aalaga sa mga iyon para sa Tet. Naisalin ng Lolo ang parte
ng kaniyang kaluluwa sa mga bulaklak at minahal niya ito nang parang isang inang
nagmamahal sa kanyang mga anak.
Bukod doon, kahit na nga
mahirap, salamat sa pagtitipid at sa pag-aayos na
nagawa ng matandang scholar sa mga gastos sa bahay, hindi siya kinukulang sa mga
talagang unang kailanga
n puwera na lang kung magkaroon ng emergency. Pero sa
9
loob ng maraming buwan, wala namang kasamaang-palad ang inaabot ng pamilya ng
matandang scholar. Akala koy nagkamali lang sa pag-intindi si Boi-Lan, o kayay binibiro
nga ng matandang scholar ang kaniyang apo. Pero nang pumunta ako sa bakuran sa
likuran, lalo akong naguluhan nang marinig ko ang usapan ng matandang scholar at
ang isang di-kilalang tao. Itong huliy maaaring mga singkuwenta anyos at dahil sa at
ang mukha, nagparang isang baboy siya. Nakabalot siya sa damit na satin na napakasikip
para sa kaniya, ang mga pinagtahian ay mukhang anumang oras ay bubuka. Malaki
ang tiyan niya na bagay sa kaniyang makapal na mukha at ang gilid ng mga mata ay
malangis.
Huminga siya nang malalim at nagsalita:
Sir, kung ipinagbili ninyo iyan sa akin noon huling tumawad ako, mabuti sana ang
nangyari. Nasa inyo na sana ang pera, at ako... ang sadya koy tapos na sana. Pero ngayon
po, hindi po mauulit ang alok ko noong isang araw.
Napakunot ang noo ng matandang scholar.
Ngayon, anong pwede mong ibayad?
Sir, ang totoo po, kung ipinagbibili ninyo iyan nang mura... mapipilitan po lang
akong bilhin iyan. Kung iyong dating presyo pa po, iiwan ko na lang po sa inyo.
Matapos magsalita, natawa ang taong di-kilala, kaya nakita ang dalawang hanay
ng mga ngiping hindi pantay-pantay at panay ginto. Ang kaniyang hitsura, ang kaniyang
pagsasalita ang ikinagalit ko sa kaniya. Alam kong Opo siya nang Opo madalas dahil
ugali na, sa mga taong iyon na pumapasok sa bakuran ng mga dakilang tao sa likuran
at talagang wala naman siyang respeto sa matandang scholar. Sa mukha ng lalaking
iyon nakita ko ang kasiyahan at kahit ng nga bata, naramdaman kong nagsasabi siya
ng matamis-maasim na kung anu-ano sa matandang scholar para mapagtakpan ang
katotohanang itinaboy siya sa bahay noong isang araw. Natatakot akong baka magalit
ang matandang scholar. Pero maganda pa rin ang pakiharap ng matanda. Nakita kong
kinagat niya ang labi sa baba at saka mabagal na sumagot:
Sabihin mo na ang tawad na gusto mo. Ipinagbibili ko sa iyo.
Itinaas ng lalaki ang mukha niya at idinilat ang singkit niyang mata at tiningnan
ang matandang scholar.
Opo, opo, sir... Baka makabubuting i-- x price nyo na. Masyadong delikado ho
para sa akin yan.
Nilaro ng matandang scholar ang kanyang balbas, tiningnan ang dalawang paso
ng orchids at nagsabi:
Ibababa ko ng limang piaster ang presyo. Mababa na iyon. Pero may dapat pa
akong gawin agad, at kailangan ko... kung hindi...
Tumawa muli ang bumibili, kaya nakita ang lahat ng kanyang ngipin.
Opo, iyan na nga ho... Ang tao nga namang katulad ninyo, na masyadong mahal
ang bulaklak, ay hindi kailanman nag-iisip na magbili niyan. Aba, opo, tama lang
magan
da nga po para sa akin na may gagawin pa kayo agad-agad. Kaya nga po ba sir,
karangalan ko nga po ang ipatawag ninyo ako. Pero ang totoo po sir, napakataas pa rin
ng presyong ito, at kung tatawad pa ako sa inyo, hindi na po yata maganda. Kaya nga
po sir, ipagpatawad ninyong huwag ko nang bilhin.
Tiningnan ng matandang scholar ang lalaki, hindi makapaniwala. Namula nang
kaunti ang kaniyang mukha at mariing kinagat pa ang labi sa ibaba, nang para bang
ayaw na niyang makipag-usap sa lalaki. Pero nang yumukong mabuti ang mama sa
pagpapaalam, umubo ang matandang scholar para ayusin ang boses at nagsabi.
Ibababa ko pa ng sampung piaster ang presyo.
Tumigil ang lalaki at sabi nito: Opo, sir, magbabayad po ako ng tatlumpung
piaster kung payag kayo... sir.
Namutla ang matandang scholar. Sa kaniyang mga mata, na medyo napadilat,
sa likod ng salamin, nakita ko ang galit, ang pagkondena, at ang pagdurusang
dumudurog sa kaniyang puso. Masyadong sinugatan ng walang modong pakikiharap
ng mababang klaseng lalaking iyon ang kaniyang pride. Nanginginig ang kaniyang
kamay nang iunat niya ito para abutin ang isang bahay ng posporo sa tabi. Narinig
kong sagot niya, sabay ang malalim na buntong-hininga.
O, sige, kunin mo na ang mga bulaklak. Sa malapit sa akin, bumulong nang hindi
nasisiyahan ang matandang utusan.
Talagang magnanakaw yan! Talaga namang gusto pa niya ng mga bulaklak na
ito.
Noong huling beses nga, pinipilit niyangnakaluhod pana makuha ang
bulaklak.
Ngayong may oportunidad na siya, saka siya magmamatigas. Alam niyang hindi
papayag ang matandang scholar sa iba pang hihingin niya, kung hindi, tatawad pa
siya.
Matapos mailabas ng mamimili ang dalawang paso ng orchids, sumandal sa isang
kutson ang matandang scholar, walang kagalaw-galaw na gaya ng isang estatuwa.
Tiningnan niya ang isang paldo ng mga papel de bangko sa isang tray ng nganga,
saka tumingin sa ibang dako, nasa noo ang mga kamay. Nagbuntunghininga siya nang
malalim. Akala koy babagsak siya. Buhat sa labas, madaling tumabi sa matandang
scholar si Boi-Lan. Tiningnan niya ang matanda, tiningnan ang mga papel de bangko
at saka ang lugar na pinagkunan sa dalawang paso ng orchids.
Sira na ang Tet. Wala nang tamang orchids para sa Tet ang Lolo. Bakit ba ninyo
ipinagbili iyon? May biglang kumislap sa mga mata ng matandang scholar. Ang buong
nayon ay naghihirap dahil sa sunog. Isay nawalan ng ama, ang kabilay asawa. Naging
abo ang mga bahay. Paano mo pa kasisiyahan ang mga bulaklak? Ganyang naghihirap
na mabuti ang kapwa, kasisiyahan mo pa ba ang mga bulaklak? Tumindig siya nang
makita niya ako.
A, ikaw nga iyan, Mr. Ngoc. Sige, sumama ka sa akin. Boi-Lan, akin na ang payong
at ang baston ko. H
uwag ka nang umiyak.
Kumuha ang matandang scholar ng isang panyo, ibinalot doon ang mga papel
de bangko at nakatangang mabuti sa kanyang baston, nagtuloy siya sa pintuan.
Sinundan ko siya. Malamig na ang hapong iyon. Hindi nga umuulan pero walang
tigil sa pagbuga ang malamig na hangin. Makitid na daan ang nilakaran namin hanggang
sa dulo ng nayon. At saka ko naintindihan kung bakit niya ipinagbili ang kanyang mga
bulaklak. May tatlong araw ang nakaraan, nilamon ng apoy ang isang parte ng nayon.
Dalawa ang namatay at apat o limang pamilya ang nawalan ng kanilang tahanan at
ariarian.
Sa daan, sabi ng matandang scholar sa akin:
Kawawang Boi-Lan! Tama ngang umiyak siya. Pero ano pang magagawa ko? Ang
matuwa sa mga bulaklak ay isang kasiyahang kumakalma at nagtataas sa kaluluwa, at
hindi dapat na maging para sa sarili lamang. Tinuturuan ng relihiyon ng mga bulaklak
ang mga tunay na naniniwala na mahalin ang kanilang kapwa. Hindi naman makasarili
ang mga bulaklak. Bango, kulay, lahat ay ibinibigay nila sa buong mundo bago sila
mamatay. Inilagay ng Lumikha ang malalim na kahulugan ng buhay bilang nakatagong
simbolo ng pagkabulaklak ng mga bulaklak. Ang magmahal sa mga bulaklak nang hindi
nagmamahal sa kapwa ay totoong terible.
Yumuko ang matanda para damputin ang isang sangang matinik na nahulog sa
daanan. Itinapon niya ito sa tabi at nagpatuloy:
Sa mga araw na ito, dahil sa mga biktima ng sunog, hindi ako makatulog.
Pinaghihirap ako ng kanilang masamang kapalaran. Gaya ng alam ninyo, mahirap ang
pera sa unang buwan. Saan ako kukuha, nang tama sa oras, ng kailangang pera kung
hindi ako magbibili ng dalawang paso ng bulaklak na iyon? Ang magbili ng bulaklak ay
nakahihiya. At ang makiharap sa taong nagsasamantala para maipilit ang kanilang gusto
sa atin ay lalong nakahihiya. Pero kailangang isuko natin ang ating pride at ipagbili ang
mga bulaklak na iyon. Madali sanang itaboy ang mga taong mapagsamantalang ito,
pero ang mga biyudat mga ulila, ano ang kanilang kakanin? Ang magbili ng dalawang
paso ng bulaklak na iyon ay dumudurog sa puso ko, nang para bang namatay ang isang
pinakamamahal. Tama namang umiyak si Boi-Lan. Pero paano natin kasisiyahan ang
mga bulaklak kung ang mga tao sa paligid natin ay naghihirap.
Madaling lumipas ang mahigit na sampung taon. Ang matandang scholar
na si Nguyen ay lumipat na rin sa ibang mundo. Si Boi-Lan man. Ang makalangit na
mabangong sangang ito ay nabali sa kalagitnaan ng kaniyang ikalabingwalong spring.
At ang matandang utusan, walang duda, ay sumunod sa kaniyang panginoon sa
kanilang buhay.
Makaraan ang mahabang pagkawala, sa pagbisita kong muli sa mga dating lugar,
hindi ko na malaman kung nasaan ang mga tao noong nagdaang panahon. Nawala na
silang lahat, at para bang nagkaisa silang umalis nang sabay-sabay.
Ang lumang kubo na hindi na gaya ng dati ang itsura, ang hardin ng mga bulaklak
na natutuyo na ay mahirap nang makilala. Pero bago tuluyang napalitan ang lahat, bago
ang lahat ng mga bagay na itoy sumama na sa nakaraan, may nararamdaman ako sa
aking kalooban na nalalabi at hindi mawawala kailanman.
At ang di-mawawalang bagay na ito ang nagtutulak sa akin na huwag matulog sa
magdamag para sulatin ang istorya ng dalawang pasong iyon ng orchids sa isang hardin
sa nagdaang panah
 Nguyen Minh Chau at ang kanyang pagsusulat

1967 mga kuwento ay lumitaw kamakailan sa pamamagitan ng Nguyen Minh Chau

Estuary, isulat ang tungkol sa mga tao sa isang maliit na village sa kahabaan ng ilog, tungkol sa
digmaan ng US air laban North Vietnam ay nagbago ang mga buhay ng mga tagabaryo at star
center Kanilang Kalagayan: Sa oras ng matinding hamon para sa bansa , at ang mga binata,
kapwa sundalo ay demobilized at muling pag-ranggo.
Kahit 80-taon gulang na Lin instrumento ikinalulungkot na hindi ko maaaring humawak ng isang
baril tulad ng kanyang apo Alternative para sa mga lalaking naghahanap ng digmaan, ang
mga kababaihan ay ipinapalagay ng mga patlang. Nobelang Ang ay galing sa mga mainit-init na
hitsura ng ang may-akda, sa pamamagitan ng lyricism ng salaysay. Basahin ang aklat na ito
ngayon US sasakyang panghimpapawid din bombed Hanoi. Nguyen Dinh Thi sinabi:
Naiintindihan ko na ito ay ang kapanganakan ng isang halata talent People ng mga ito mahusay
na master sa kanyang nakasulat na materyal:. Alam mo ang buhay ng sundalo, ang buhay ng mga
domain Central ay, mahigpit na nagsasalita, ang strip ay kabilang ang walang laman na stretches
ng buhangin na namamalagi sa pagitan ng mga burol at sa dagat ay ang tunay na buhay na kung
saan ang kahirapan, kung saan tanging ang pagkain ay patatas at isda pagsasaka ng mga tao, din
tahanan ay naibigay sa ating bansa maraming mga natitirang mga isipan .
May inspirasyon ng mga gawa ng Nguyen Minh Chau, tulad ng sinabi niya sa kanyang sarili, una
sa lahat subukan upang hanapin ang nakatagong perlas malalalim na puso ng tao. At doon pa
rin ang tunog ng pagiging malikhain sa pamamagitan ng Nguyen Minh Chau, na may sa
pagtatayo kalaban. Ang bawat tao ay naglalaman ng isang magandang stroke puso, kaya
mapaghimalang isang panghabang buhay ay hindi sapat upang malasahan, galugarin ang lahat ng
ito sinabi niya.
Ang ganitong mga nagbibigay-malay na mga mithiin, marahil ang panimulang punto ng
pagtatanong, optimismo ay ang pinagmulan, tumingin hinihimok kanyang post para sa buhay, ay
maaaring makaramdam ng malinaw sa kanyang pagsusulat expression romantikong kagandahan.
Manunulat ay tila upang pumunta sa kabila ng araw-araw at patungo sa kagandahan ng buhay;
beauty anyong liberated mula sa pasanin ng kasamaan, nagsakay ng maaga mula sa araw-araw.
Maikling Kwento moon huling piraso ng gubat ay nakasulat higit sa lahat sa pamamagitan ng
key na bagay. Ang karakter ng kuwento isang militar truck driver, isang propesyon na sa
panahon ng digmaan romantiko, lamang peligrosong: Amerikanong eroplano sa shoot ang lahat
ng mga target ng paglipat sa kalsada sa Vietnam. Kaso ay inilalarawan sa kuwento ay lubos na
espesyal: Sa kalsada, ang driver ng nakilala ang babae talaga Kaka-pansin sa kanyang kawalan.
Fiancee hindi kailanman isang beses alam kasintahan, ngunit pa rin tapat sa kaniya. Ang tema ng
katapangan ay invaded pangkaraniwang love story ng digmaan na ito. Ang batang babae na may
pangalang Yue (moon) at dito doon ay isang malinaw na ugong na may mga pamagat ng serye
ay manifest lakas ng loob kapag ang lalaking ikakasal sa sasakyan. boy Ang tanging vaguely
hulaan na siya ay nasa parehong lugar sa kanyang kasintahan e, pagkatapos nila sinira up, ay
hindi sabihin kahit ano sa bawat isa, ngunit sa pagitan ng mga ito ay may blossomed isang
marangal na damdamin at kaliwanagan.
Manunulat ng oras ay medyo masinsinang sa patula goods character. Ito ang parehong kaniyang
katibayan, ang medium ay ang mahina spot: Ang paniniwala sa nanalong ang hindi
ikapangyayari ng espirituwal na kagandahan, ng kabutihan ay refracted sa na siya ay
mahugasang malinis ng kanyang katangian ang gusto nila nababalot ng isang baog na
kapaligiran: Ngunit ang convention, pati na rin siyempre lamang, ay nakapanghiganti sa
pamamagitan ng manunulat upang magtapon ng bomba down kaaway ay hindi maaaring tila
upang patayin ang sinuman. Sa katunayan shrapnel scrapes lamang basta-basta sa balikat
Anyway heroine buong tapang-akda justifies kanyang punto ng view, kung paano siya
nararamdaman patungo sa buhay sa pamamagitan ng mga may-akda na kinomisyon driver na ito
ay napaka-masaya na tumayo sa ang papel na ginagampanan unang tao na humantong ang
kuwento.
Buhay ng panahon ng digmaan manunulat ay nagbigay sa mga kalahok sa mga pinaka-matinding
laban. Backpack sa kanyang mga balikat, siya nagpunta sa, Ho Chi Minh Trail ay sikat na
1972 nobela ng kanyang mga sundalo Footprint ipinanganak. Sa aklat na ito doon nagmamartsa
yapak ng division pumunta sa Ho Chi Minh Trail, na may mga sikat na Labanan ng Khe Sanh,
kabilang ang tala ng isang celestial maasahin trahedya talagang sa kwento ang kamatayan ng
kawal ni romantic at teammate Lu.
Spring 1975, Nguyen Minh Chau sa iyong notebook ay nasa Hue, Saigon at marami katimugang
lungsod na oras ay napalaya. Kapayapaan sa lupa pabalik sa Vietnam. Ito ay oras para sa
pagpuno sa mga butas bomb plowed hindi matamnan na patlang, pag-aalis ng landmines malinis,
ibalik ang mga bayan at mga nayon sa mga labi, pag-order upang bumuo ng isang mapayapang
buhay. Hard upang sabihin sa lahat ng mga seryosong kahihinatnan ng digmaan taon. Ngunit ang
isa sa mga kahihinatnan ay: Ang pagkahati ng bansa sa pagitan ng dalawang magkasalungat
Kailangang ma-nang paunti-unti pagtagumpayan. At ito ay isang mahirap na proseso,
kumplikado. Humanism ng bagong rehimen sosyalista kahit ipinahayag kahit na sa saloobin
patungo sa mga dating kaaway. Sa kanyang mga nobelang Fire Region, inilathala sa 1977,
Nguyen Minh Chau mapapansin ang oras paglipat mula sa panahon ng digmaan sa panahon ng
kapayapaan. Ang kalidad ng mga tao malalim na panlipunan pagbabago na nagaganap sa timog
ay ipinapakita sa pamamagitan ng kapalaran ng mga batang lalaki Ipinanganak ang anak ng
killer, isang opisyal ng dating Saigon rehimen; conceived anak na dating lihim na operasyon, ang
mga para kanino, ito lang ang kanyang ama na gumawa ng masama.
Sa harap ng mga mata ng mga manunulat Vietnam itataas ang kumplikadong gawain, hindi
madaling pagtagumpayan. At sila resorted sa karanasan ng Sobiyet panitikan. Natatandaan ko
ang oras ko pa nakikilala sa kanya kamakailan sa Ha Noi, Nguyen Minh Chau ay nagkaroon ng
kasiyahan at katuwaan tulad ng kapag ang pakikipag-usap tungkol sa mga walang-hanggang
alituntunin ng N. Dumbatze at Palakasan ng A. paghahalo formula. Ang trabaho ay masyadong
malapit sa akin siya sinabi, dahil ang mga ito ay gumagalaw sa isang bagay malalim sa loob
ako.
Ang bagong yugto sa pag-unlad ng Vietnam panitikan ngayon kabilang ang paglikha ng
Nguyen Minh Chau naka-attach mas direkta sa pagtaas ng epekto ng Sobiyet panitikan.
Nguyen Minh Chau sa 1983-publish ng isang bagong libro ng maikling kuwento at isama ang
ilang mga kwento lang ang babae sa express train, ito ay nagsagawa ng pangalan series bilang
ang karaniwang pangalan ng aklat. Ang libro ay naging sanhi ng isang makabuluhang tugon. Sa
panahon ng isang roundtable discussion sa editorial board ng lingguhang Arts, manunulat at sikat
na kritiko dinala up para sa talakayan. Pagkatapos ng digmaan, nagpunta ako sa pagsasanay
paulit-ulit na nakilala ni Kasamang pinuno at dating sundalo, naghahanda para sa isang nobela na
itinakda sa kabayanihan labanan sa Quang Tri sinaunang kuta 1972 Nguyen Minh Chau sinabi
sa diskusyon ngunit kapag ito ay nagsimulang magtrabaho sa parallel may mga problema sa
American war, ang buhay ng araw na ito, ito sapilitang sa akin upang bigyang-pansin Siguro
ang comrades nakita ang expression ng pamumuhay, etika at kahit na ang kuru-kuro ng mga
taong naninirahan sa paligid sa amin -. lalo na ang mga kabataan na hindi namin Maaari hindi
interesado at sabik .
Nagkaroon alalahanin na ang manunulat, aspirations maprotektahan ang lahat ng positive,
pagtataboy kasamaan, ay nagsiwalat ng malinaw sa kanyang bagong libro. Kahit dito siya
mananatili ng isang paniniwala hindi nagalinlangan sa kagandahan ng kaluluwa ng tao. Sa
maikling kuwento, ang kuwento ng kanyang medium, ang mga tao ay hahatulan ayon sa kanilang
konsensiya walang mas mahigpit at patas ang hatol na ito. Minsan konsensiya bilang
personified sa anyo ng ibang tao, halimbawa representante pampulitika komisar ng Beijing, na
nagkaroon na magsuot ng prosthetic leg (maikling kuwento klase). Former pampulitikang klase
ng taong inilipat sa sibilyan, skillfully inangkop sa buhay, hindi nawawala ang iyong punong-
guro, ngunit upang tiyakin sa, siya kahit na devised ang konsepto pilosopiya simpleng kung
saan ang lipunan ng tao tulad ng lipunang urchin, kung nakatira magkatabi sa ibabaw ng
paboreal feathers Gusto sundutin ang isa. Kaya mga tao na kailangan upang mabuhay katabi layo
. Ang pag-iwan sa klase upang matulungan kaniyang pagkabao comrade at anak na lalaki ng
kanyang kaibigan, ngunit Beijing ay hindi naniningil ng klase kumilos siya, ay ipinapakita ang
pasensya ng kanyang tiyaga, klase ay kaliwa nag-iisa na may konsensiya kanyang sarili.
Sumasakop ng isang gitnang posisyon sa comic book daluyan babae sa express train. Ang
kuwento ay tungkol sa isang paksa na ay hindi madali, pampanitikan tema na Vietnam ay
nagsisimula pa lang upang mangibabaw ang tema ng mga kababaihan sa digmaan at ang
kanilang kapalaran pagkatapos ng digmaan, ang ilang bahagi ay hindi simple, hindi matamis
matamis, sa pamamagitan ng trahedya ng digmaan taon pa rin na natitira hanggang sa huling
buhay ng tao. Siya ay maganda sa digmaan Lumuluhod nawala lover Hoa, disiplinahin
kumander; paghihirap ng isang belated pagsisisi; may mga beses gusto niyang makita sa Hoa
isang tiyak na romantikong ideal na, lilinisin dahil sa lahat ng dati, ngunit siya ay isang
makinang tao na ay pa rin walang taong hindi kilala sa tao: Siguro nagsasaya sapagkat ang
pagkakataas, sapagkat ito ay masarap. .. Nakaluhod paghihirap na kalungkutan at kahinaan.
Nang ikasal ay isang lumang kaibigan ng Hoa ay isang pagkilala pumanaw at pagnanais na
makatulong sa mga tao, hindi nilayon upang mahanap ang mga personal na kaligayahan. Stories
makipag-usap sa ang pagnanais upang mapanatili ang kalinawan ng etika, ay nagsasalita
marangal sentiments at damdamin pagkakasala sa harap ng mga taong nagdala ng buhay
magpaganda ni Vietnam tagumpay sa brutal na labanan sa mga digmaan kasangkapan ng
imperyalismong US.
Ang isyu ng moral na responsibilidad sa harap ng mga sundalo ng mga nakaraang mga digmaan
ay isang manunulat ng maikling kwento na binanggit sa napaka-matagumpay na painting. Ang
karakter ng kuwento, isang mahuhusay na artist, ay hindi pinansin ang kanyang pangako sa
mapagpakumbaba kawal, ay nakatulong sa kanya na lampas sa panganib. artist ay hindi itinatago
ang kanyang salita, at isa kapus-palad ay hindi ayusin ang mga ina ang nangyari sa mga kawal.
Hanggang sa oras na kapayapaan, hindi makuha ang pakiramdam ng kawalan ng kapanatagan
dahil sa pagsisisi, siya ay masyadong impressed sa pamamagitan ng mga dakilang tao sa
kaluluwa at paggamot ng mga dating sundalo, ngayon siya ay lamang ng isang normal na barber.
Tungkol Nguyen Minh Chau, ang mga tao ang pinag-uusapan siya bilang isang manunulat na
lumikha ng imahen ng tao pagkakaiba bilyong bilang siya Lumuluhod, nabalisa sa
pamamagitan ng kanyang biglaang pagkilos, tulad ng mga lumang sundalo billion, malayo
hayaan ang mga recriminations makakalimutin artist pero hindi pamilyar sa kanya. Properties sa
kategoryang ito isama rin ang maikling kuwento, ang pangunahing tauhang babae ng mga linya
war party, dekada na ang nakakaraan, ang digmaan divides kanyang katipan, ngunit sa loob ng
isang panghabang buhay ay naroon ang kanyang mga damdamin sa loob, o ng character Bakas
pangunahing hanapbuhay gulang keeper bago ang kanyang kamatayan pa rin matandaan ang
maluwalhating sandali ng kanyang kabataan.
Romance of the iconic character na dinala Nguyen Minh Chau residente laban sa mga
makamundong pag-uugali. Manunulat talagang hindi tumatanggap na ang mga ritwal, kung
lumilitaw ang mga ito bilang maraming mga identities, kahangalan o bilang isang modernong
babae, tissue-Disyembre.
Moral pagkakasala bago ang isang babae, namatay sa panganganak, ngunit ito ay paninirang-puri
at pinsala, maging kasing simple ng hindi sadya at malisyosong, dahil sa isang tiyak na hanay
standard oso landlady magkakasama Iyon ay ang tema ng maikling kwento Ang mga babae sa
aming bahay (ie ihatid ninakaw ND). Filisteong saloobin kawalan ng damdamin at pag-iintindi
sa mga taong nakatira sa tabi ng pinto, talagang hindi naka-out na maging hindi nakakapinsala.
Role-play ng kuwento para sa pag-unawa sa mga mapanganib na kahihinatnan ng pagsuko sa Uri
ng pamumuhay consumer, pilistino. Ang karakter ng serye, isang nasa katanghaliang-gulang
manunulat, magpakasawa pilistino maganda ang asawa, ay talagang isuko ang araw-araw na
gawain ng parehong kanilang mga sarili, ang kanilang kakanyahan, at iyon ay upang bigyan up
sa parehong pagkamalikhain. Ngunit ang mga character na magkaroon ng lakas upang talikuran
ang kanyang kamangmangan.
Problema pagtagumpayan patriarchal gawi ay hindi kailanman nawala ang pag-aalala para
Vietnam, kung saan may mga pa rin ang mga labi ng pyudal na linya sa loob ng pamilya.
Maikling Kwento Eve leave nagtatanghal ng mga tradisyon ng pamilya ay hindi makatiis ang
pagsubok ng panahon. Sa halip ng mga bagong panuntunan, hindi masira softer pagkakaisa ng
pamilya. Siya Thua simulan out na, kapag siya ay binuo sa sinaunang estilo ng relasyon sa mga
anak ay lumago up. Gayunpaman, hindi luma lahat ng dako umatras nang mapayapa. Maikling
Kwento malalayong bangka palayasin romantic smoke-overlay mga imahe ay naging pamilyar sa
isang mangingisda sa ilalim ng dim maglayag sa malalayong lugar sa espasyo ng dagat. Ang mga
may-ari ng bangka naging marahas sapagkat ang buhay ay walang laman at pagbubutas, palaging
matalo ang asawa. Ngunit ang kuwento ay mayroon ding isang mas malawak na kahulugan: Ito
ay hindi pukawin na ang isa ay dapat tingnang mabuti kung ano ang nakatago sa likod ng mga
beauty belies ang baga sa memorya ng responsibilidad ang artist bago buhay, sa harapan ng tao.
Sa komposisyon ng Nguyen Minh Chau, maikling kwento naghahayag sa pagkatao ng honors
Vietnam, binuksan sa pampanitikan mga tema at mga isyu sa mga tao sa buhay, ang iconic na
bagong character. Ang maikling kuwento sa pamamagitan ng Nguyen Minh Chau pagpapalalim
ng ating mga kuru-kuro ng Vietnam araw na ito, ang mga potensyal na ng mga tao espiritu
construction sa sosyalista Republika ng Vietnam sosyalista.