"Edukasyong Bilinggwal"

Introduksyon

Ang edukasyong bilinggwal ay nangangahulugang magkahiwalay na paggamit ng Filipino at

Ingles bilang midyum ng pagtuturo ng mga tiyak na asignatura. Dapat masunod ang
magkahiwalay na gamit o paggamit ng Filipino at English sa pagtuturo. Ang Filipino at English ay
ituturo bilang mga asignaturang wika sa lahat ng antas upang matamo ang mga tunguhin ng
kahusayang bilingwal.

Ang bilinggwalismo ay isang fenomenong pangwika na tahasan at puspusang tinatalakay sa

larangan ng sosyolinggwistiks. Ipinapakita rito ang malaking ugnayan ng wika at lipunan at kung
papaano ang lipunan ay nakapag-aambag sa development ng wika. Higit pa, tinatanaw rin dito
kung paano na ang wika ay malayang tinatanggap ng mga taong gumagamit nito. Ang
bilinggwalismo rin ay tinataya na kakayahan ng isang lipunan sa paggamit ng dalawang wika.
Palagian nang balot ng isyu at mga kontrobersiya ang konsepto ng bilinggwalismo, isantabi na
ang pananaw ng purista sa wika. Gayumpaman, nabibigyan pa rin ito ng malaking puwang
partikular na ng mga aral sa wika dahil na rin sa benepisyong dulot nito hindi lamang sa
larangan ng komunikasyon bagkus sa demografikal, politikal, ekonomikal at pedagojikal na
tulong na naibibigay nito. Kung kaya naman, patuloy na lumalago ang mga pananaliksik kaugnay
sa konspeto ng bilinggwalismo.

Sa papel na ito, bibigyang puwang ang pagtalakay sa bilinggwalismo sa larangang pedagojikal.

Ayon nga kay Sibayan (1988), Ang idyomang pedagojikal ay ang kabuuan ng mga ginradong
teksto, mga sanggunian, patnubay at iba pang mga kagamitang panturo na magagamit mula sa
unang baytang sa elementarya hanggang antas tersyarya isinulat ng mga ekspertong manunulat
ng mga teksbuk at kagamitang pangkurikulum at mga iskolar at mga eksperto sa pamamaraan
ng pagtuturo. Nangangahulugan lamang na mahalagang madevelop muna ito bago tingnan sa
makrong perspektibo ang iba’t ibang gawaing pangwika, nang sa gayon, ang mga mag-aaral ay
magkaroon na ng sapat na kaalaman kaugnay sa mga gamit ng wika.

Ang pamanahong papel na ito ay naglalayong malaman ang pananaw ng mga guro at
estudyante ukol sa edukasyong bilinggwal. Malaki ang papel nila ukol sa usaping ito at mas
dapat na maibigay at maipahayag ang kanilang mga saloobin sa nasabing programa. Sa pagaaral
na ito, malalaman, masasagutan, at matutugunan ang mga katanungang hindi pa malalaman ng
karamihan.
Dito malalaman ang mga epekto ng edukasyon bilinggwal sa sisitema ng edukasyon ngayon at
sa hinaharap.

Kahalagahan ng Pag-aaral

Ang pag-aaral ay makatutulong sa mga sumusunod:

1.Guro-Makakatulong ang pag-aaral na ito sa mga guro na madagdagan ang abilidad nila sa
pagtuturo gamit ang Edukasyong Bilinggwal. Mapapataas ang kalidad ng edukasyon at
mahahasa sila sa paraan ng kanilang pagtuturo sa pamamagitan ng paggamit ng Edukasyong
Bilinggwal
2. Mag-aaral-Malaki ang maiaambag ng pag-aaral na ito sa mga mag-aaral dahil madaragdagan
ang kanilang kaalaman, mapagsisikapan pa nila ang kanilang pag-aaral. Mapagtitibay din ang
relasyon ng guro at estudyante. Mahahasa din ang kasanayan nila sa paggamit ng dalawang
salita; ang Ingles at ang Filipino.
3. Pamahalaan- Malaki ang maiaambag ng resulta ng pag-aaral na ito sa pamahalaan dahil
malalaman nila kung ano ang magiging resulta o bunga ng paksa. Bukod dito, mapag-aaralan
din nila ang pamamalakad ng Edukasyon Bilinggwal at dapat isaalang-alang sa bawat desisyon
na kanilang gagawin. At lalong mapapaunlad din nila ang kalidad ng edukasyon.
Ano ang Kasaysayan ng Edukasyong Bilinggwal?
Binigyan ni Bloomfield ng simpleng definisyon ang bilinggwalismo, aniya, ito ay ang
pagkakaroon ng magkasintulad na gamit at kontrol ng dalawang magkaibang wika na ginagamit
ng isang individwal. Samantala, ayon naman kay Diebold, inilarawan niya ang bilinggwalismo
bilang pangunahing mga yugto ng pagkakaroon ng kontak ng dalawang wika. Kung susuriin ang
dalawang konsepto, makikita ang kanilang common denominator, ito ay ang pagkakaroon ng
kontak ng dalawang wika na may tiyak na layunin kung bakit ito nangyayari.
Nangyayari ang bilinggwalismo dahil na rin sa kakayahan ng tao na makipag-interak partikular
na ang makipag-usap. Maaari ring maging dahilan nito ay ang tiyak na pangangailangan ng isang
individwal na gamitin ang pangalawang wika para makaadap sa panibagong lipunang kanyang
ginagalawan. Ito ngayon ang tinatawag na instrumental na pangangailangan ng tao sa paggamit
ng wika. Sa pangyayaring ito, hindi malay o konsyus ang isang tao na unti-unti niyang
nadedevelop ang pangalawang wika niya tungo sa tinatawag na bilinggwalismo. Batay pa sa
mga naisagawang pag-aaral, ang paulit-ulit na gamit ng isang wika at minimum na eksposyur ay
nagsisilbing malaking tulong para madevelop ang kakayahan ng isang tao para matuto ng isang
wika.

Gayumpaman, bentaha para sa isang individwal na matatag ang kanyang unang wika para mas
mabilis niyang matutunan ang pangalawang wika.
Sa puntong ito, malaki naman ang maitutulong ng larangan ng saykolinggwistiks – ipinapakita
rito ang pagpoproseso ng pagkatuto ng isang tao sa wika at kung papaano niya ito tinatanggap
sa kanyang sarili. Sakaling pareho nang develop ang dalawang wika sa isang tao, maaari na
ngayon siyang matawag na equilingual o ambilingual. Ito ay nangangahulugan na sapat ang
kakayahan at kaalaman ng isang tao sa dalawang magkaibang wika.

Marami na ang nagbigay ng kuru-kuro at paliwanag kung bakit nagkakaroon ng bilinggwal. Ilan
dito ay ang mga sumusunod:

1. Geographical Proximity – ang pagkakaroon ng dalawang magkalapit na komunidad na may

magkaibang wika ay maaaring magdulot ng isang bilinggwal na lipunan. Ito ay dahil sa palipat-
lipat ng mga taong naninirahan dito, kung magkagayon, bitbit din nila ang kani-kanilang wikang
sinasalita.
2. Historical Factors – ito naman ay tumutukoy sa mga pangangailangan ng tao partikular na
sa gamit ng informasyon o mga gawaing pampananaliksik. Ito ay dahil sa kagustuhan ng tao na
makakuha ng mga informasyon, napipilitan silang pag-aralan ang ibang wika.
3. Migration – ang palipat-lipat na tirahan ay nagbubunsod din ng pagkatuto ng ibang wika.
Nagsisilbi itong survival para sa kanila.
4. Relihiyon – ang relihiyon ay nagtataglay rin ng malaking faktor tungo sa pagkatuto ng
ibang wika. May mga relihiyon kasi gaya ng Islam na mahigpit na pinananatili ang gamit ng
wikang kung saan nasusulat ang kanilang iskriptyur.
5. Public/International Relations – ito naman ay tumutukoy sa mga ugnayang-panlabas ng
isang bansa tungo sa ekonomikong pag-unlad nito. Dahil dito, nagkakaroon ng tiyak na
pangangailangan ang isang bansa na malaman ang iba’t ibang konsepto ng ibang bansa na
nasusulat sa wikang banyaga.

Kaugnay nito, hindi na bago sa Pilipinas ang konsepto ng bilinggwalismo. Sa katunayan, kung
babalikan ang kasaysayan, panahon pa lamang ng Kastila ay marami ng Pilipinong bilinggwal.
Hindi pa nga lamang ito ganap na formalisado. Mula sa mga pahayagan hanggang sa mga
maliliit na lathalain na naipalabas noon gamit ang mga wikang vernakular at wikang Kastila,
masasabing mayroon nang oryentasyon ang lipunang Pilipino noon pa man kaugnay sa
konsepto ng bilinggwalismo.

Naging formal lamang ang lahat nang ipatupad ng National Board of Education taong 1973, DO.
No. 25, 1974 na may pamagat na “Implementing Guidelines for the Policy on Bilingual
education.”
Layunin ng order na ito na makadevelop ng isang lipunang may sapat na kakayahan sa gamit ng
dalawang wikang malawakang nagagamit sa Pilipinas: Ingles at Filipino (na noon ay Pilipino).
Binigyan ang dalawang banggit na wika ng kani-kanilang papel sa larangan ng edukasyon sa
Pilipinas mula elementarya, hayskul hanggang sa level tersyarya. Batay sa order, anumang
aralin na tahasang tatalakay sa kultura ay nararapat na ituro sa Filipino. Samantala, ang
matematika at mga aralin sa natural sciences ay sa Ingles naman ituturo. Subalit, maaari pa rin
namang gamitin ang Filipino lalo na sa pagpapaliwanag ng mga aralin tungo sa lubos na pag-
unawa. Hindi na tatalakayin nang malalim sa papel na ito kung anu-anong mga sabjek pa ang
nararapat na ituro sa Filipino at Ingles sa tatlong nabanggit na antas. Bagkus, ipakikita rito ang
konsepto ng patakarang bilinggwal na ipinapatupad sa sistema ng edukasyon sa Pilipinas.

Suliranin ng Pag-aaral

Upang lubusang maunawaan ang pag-aaral kailangan sagutin ang mga sumusunod na
katanungan.

Pangunahing Suliranin

Ano ang dulot ng Edukasyong Bilinggwal sa sistema ng edukasyon sa Pilipinas?

1.Ano ang Edukasyong Bilinggwal?
2.Sino-sino ang mga apektado nito?
3.Ano ang mabuti at masamang maidudulot ng Edukasyong Bilinggwal sa mga mag-aaral?

Pagbibigay kahulugan sa mga Salita

Ang mga salita sa ibaba ay may kaugnay sa pag-aaral na maaaring hindi gaanong maunawaan
kayat kailangang bigyan ng malinaw na pakahulugan.
Bilinggwalismo -- ay isang fenomenong pangwika na tahasan at puspusang tinatalakay sa
larangan ng sosyolinggwistiks.
Saykolinggwistiks -- ugnayan ng wika at lipunan at kung papaano ang lipunan ay nakapag-
aambag sa development ng wika.
Geographical Proximity – ang pagkakaroon ng dalawang magkalapit na komunidad na may
magkaibang wika ay maaaring magdulot ng isang bilinggwal na lipunan. Ito ay dahil sa palipat-
lipat ng mga taong naninirahan dito, kung magkagayon, bitbit din nila ang kani-kanilang wikang
sinasalita.
Historical Factors – ito naman ay tumutukoy sa mga pangangailangan ng tao partikular na sa
gamit ng informasyon o mga gawaing pampananaliksik. Ito ay dahil sa kagustuhan ng tao na
makakuha ng mga informasyon, napipilitan silang pag-aralan ang ibang wika.
Migration – ang palipat-lipat na tirahan ay nagbubunsod din ng pagkatuto ng ibang wika.
Nagsisilbi itong survival para sa kanila.
Public/International Relations – ito naman ay tumutukoy sa mga ugnayang-panlabas ng isang
bansa tungo sa ekonomikong pag-unlad nito. Dahil dito, nagkakaroon ng tiyak na
pangangailangan ang isang bansa na malaman ang iba’t ibang konsepto ng ibang bansa na
nasusulat sa wikang banyaga
Pedagohikal -- ang kabuuan ng mga ginradong teksto, mga sanggunian, patnubay at iba pang
mga kagamitang panturo na magagamit mula sa unang baytang sa elementarya hanggang antas
tersyarya isinulat ng mga ekspertong manunulat ng mga teksbuk at kagamitang pangkurikulum
at mga iskolar at mga eksperto sa pamamaraan ng pagtuturo.
Relihiyon – ang relihiyon ay nagtataglay rin ng malaking faktor tungo sa pagkatuto ng ibang
wika. May mga relihiyon kasi gaya ng Islam na mahigpit na pinananatili ang gamit ng wikang
kung saan nasusulat ang kanilang iskriptyur.

Katawan

I. Upang lalong maunawaan ang pagaaral inilahad sa ibaba ang kahulugan at kasaysayan ng
Edukasyong Bilinggwal.
Ang edukasyong bilinggwal ay nangangahulugang magkahiwalay na paggamit ng Filipino at
Ingles bilang midyum ng pagtuturo ng mga tiyak na asignatura. Dapat masunod ang
magkahiwalay na gamit o paggamit ng Filipino at English sa pagtuturo. Ang Filipino at English ay
ituturo bilang mga asignaturang wika sa lahat ng antas upang matamo ang mga tunguhin ng
kahusayang bilingwal.

Ang pormula ng wikang Filipino.

T/I + EB = F (pagpapalit-koda, paghahalo-koda at pag-aasimila): Wika ng kasalukuyang
henerasyon.
T=TAGALOG
I=INGGLES
EB=Edukasyong Bilinggwal
F=Filipino
Isa-isang ipaliliwanag ang mga termino sa itaas: Una ang Tagalog, wika ng ilang lalawigan sa
Pilipinas – Laguna, Quezon, Batangas, Bulacan, Rizal, Mindoro, ilang bahagi ng Nueva Ecija at
Cavite. Sa katawagan noon, ito rin ang diyalektong pinagbatayan ng Wikang Pambansa noong
Nob. 9, 1937 sa bisa ng Kautusang Tagapagpaganap Blg. 134. Samantala, Ang Ingles ay isa sa
mga opisyal na wika ng Pilipinas at ginagamit nating mga Pilipino sa pakikipag-komunikasyon sa
mga dayuhan, dahil iginiit itong midyum ng instruksyon ng edukasyong Pilipino noong panahon
ng mga Amerikano at ng pumalit na mga elitistang edukador. Naging dominanteng wika ito sa
larangan ng edukasyon bago ipatupad ang Kautusang Pangkagawaran Blg. 25, s. 1974
Patakarang Edukasyong Bilinggwal noong 1972.
Pangalawa, ang Edukasyong Bilinggwal, ito ay naglalayong makalikha ng mamamayang
nakapagpapahayag ng saloobin, kaalaman, karanasan, atbp. sa dalawang wika (Filipino at
Ingles) sa magkahiwalay na gawain.
Ito rin ay ang paggamit ng Ingles sa mga tiyak na asignatura gaya ng Matematika, Siyensya at
Ingles. Samantala, ang mga asignaturang di nabanggit gaya ng Agham Panlipunan, Edukasyon sa
Pagpapahalaga, atbp. na may kinalaman sa kulturang Pilipino ay sa Filipino ituturo. Bunga ng
patakarang bilinggwal, nakalikha ang mga paaralan at media ng mga kabataang gumagamit ng
pagpapalit-koda (Taglish at Inggalog), paghahalo-koda (Filipino at Ingles), at pag-aasimila na
tinatawag nating mga barayti ng wikang Filipino s akasalukuyan. Ang paghahalo-koda (code
mixing) ay maaaring Taglish (paggamit ng mas maraming Tagalog kaysa Ingles) at maaari din
namang Inggalog(mas marami ang Ingles). Ang paghahalo-koda ay ang paggamit ng Tagalog at
Ingles nang sabay sa loob ng isang pangungusap.
Hal. 1. (Taglish) Maraming function ang wikang pambansa. Isa na rito ang development ng iba’t
ibang kultura sa ating bansa.

2. (Inggalog) Ma’am, are you giving us hand-outs para dito? Ang pagpapalit-koda (code
switching) ay ipinapalagay ring isang uri ng paghahalo-koda, ang pagkakaiba nga lamang ay
nagaganap ito sa isang talata na kung saan palitan ang paglalahad sa Ingles at Filipino.
Hal. Proclamation by President Quezon of Tagalog as the basis of the national language. Ipinag-
utos din ang pagpapalimbag ng diksyunaryo at Balarila ng Wikang Pambansa, two years after
the date of proclamation.Ang pag-aasimila naman ay ang panghihiram ng salita mula sa ibang
wika (Ingles) na binabaybay sa pamamagitan ng mga tuntunin sa Kautusang Tagapagpaganap
Blg. 81 s. 1987, Ang Alpabeto at Patnubay sa Ispeling, na isa sa mga proseso ay ang pagkakabit
ng mga panlapi.
Hal. 1. Ang talento ng bata sa pagkanta ay nadebelop sa tulong ng kanyang mga kapatid
(binaybay sa Filipino).
2. Isa siya sa mga nag-develop sa talento ko (pagkakabit ng panlapi).Ang mga ipinaliwanag ko sa
itaas ay mga wikang ginagamit ng bagong henerasyon. Wala na tayong magagawa rito sapagkat
sabi nga ni Lope K. Santos, “Ang wika ay walang panginoon kundi ang panahon.” Ito na ang
sinasalita ng panahon. Idagdag pa ang sinabi ni Hornedo, isang sikat na iskolar sa wika at
panitikan ng Ateneo University: “Ang wika ay namamatay sa daigdig ng sinauna (gaya ng Latin
at Griyego); sumusulong at yumayabong sa daigdig ng kabataan (Filipino). Kaya ang ibig
magpayaman ng wika ay dapat makinig nang mabuti sa winiwika ng mga bagong tao.
Sa kasalukuyan, ang wikang Filipino ay patuloy na yumayabong di lamang sa lansangan kundi
maging sa paaralan, riserts, mass media, atbp. Samakatwid, ang Filipino ay intelektwalisadong
wika na at darating ang Panahon, magiging istandardisado rin ito. Intelektwalisado ang wika,
ayon kay Dr. Sibayan, isang lingwista ng PNU, (1999) kung “language which can be used for
educating a person in any field of knowledge from kindergarten to the university and beyond.”
Ito ang nangyayari na sa kasalukuyan sa iba’t ibang pamantasan gaya ng UP at PNU.
Ayon naman kay Fortunato, isang linggwista ng DLSU-Manila (1996), “ang istandardisasyon ang
proseso ng pagiging magkakaanyo, magkakahawig o uniporme ng isang wika para sa higit na
malawakang pagtanggap at paggamit nito. Ang Filipino ay patuloy pa lamang sa pagiging
istandardisadong wika.”
II. Sa pag-aaral nailahad kung sino-sino ang mga apektado at kung ano ang mabuti at masamang
dulot ng Edukasyong Bilinggwal sa sistema ng eduksayon sa Pilipinas.
Ang patuloy na pagkilos tungo sa tinatawag na globalisasyon at habang umuunlad ang isang
global language ay lalong pinahahalagahan ng bawat bansa ang kani-kanilang ethnicity o sariling
pagkakakilanlan partikular na ang language and cultural identity. Lalo din namang
pinahahalagahan at kinikilala ng mga ahensyang pang-internasyonal tulad ng UNESCO, ang
tinatawag na cultural and linguistic diversity, kasunod ang pagkilala sa karapatan sa wika at
kultura ng bawat pangkat o bansa.
Ang Pilipinas ay isa sa mga bansang mayroong napakaraming wika. Sa listahan ni Grimes at
Grimes (2000) mayroong nakatalang 168 na buhay na wika sa bansa, samantalang sa sensus ng
NSO noong 2000 mayroon tayong 144 buhay na wika. Gayunpaman, ayon kay Sibayan (1974)
humigit-kumulang 90% ng populasyon sa bansa ay nagsasalita ng isa sa walong pangunahing
wika. Sa kabila ng pagiging linguistically diverse na bansa natin, mula pa 1974 ang ating
edukasyon ay nakatutok sa patakarang bilinggwal, paggamit ng Filipino at English bilang
midyum ng pagtuturo sa mga tiyak na asignatura.
Sa sektor ng pamahalaan, noon pang 1969 sa panahon ng Pangulong Marcos, hinikayat na ang
paggamit ng wikang pambansa sa mga opisyal na komunikasyon at korespondensya, sa
katunayan noon pa man ay nagkaroon na ng mga pagsasanay para dito sa pamumuno ng dating
Surian sa Wikang Pambansa na ngayon ay Komisyon sa Wikang Filipino. Sinundan ito ng E.O
335 noong 1988, na nag-aatas sa lahat ng ahensya ng pamahalaan na magsagawa ng mga
hakbang upang magamit ang Filipino sa mga opisyal na komunikasyon at korespondensya.
Subalit noong 2003, ang Pangulong Gloria Macapagal Arroyo ay nag-atas na ibalik ang English
bilang pangunahing wikang panturo. Kaugnay pa sa pakikilahok ng bansa sa pandaigdigang
pamilihan na sa ngayon ay English ang dominanteng wika ng pandaigdigang ekonomiya at
komersyo. Ayon pa sa Pangulo: “OurEnglish literacy,our aptitude and skills give us a
competitive edge in ICT. We must continue our English literacy which we are losing fast.”
Kasunod ng pahayag ng pangulo na ibalik ang English bilang pangunahing wikang panturo,
nagpalabas ang Malacañang ng Executive Order No. 210 noong Mayo, 2003 na may pamagat na
“Establishing the Policy to Strengthen the Use of the English language as a Medium of
Instruction in the Educational System”. Bilang patakaran, ayon sa kautusan, ituturo ang English
simula sa unang baitang at gagamitin itong wikang panturo sa English, Matematika, at Agham.
English ang magiging pangunahing wika ng pagtuturo sa lahat ng mga paaralang publiko at
pribado sa mataas na paaralan at hindi bababa sa 70% ng kabuuang panahong inilaan sa
pagtuturo ng lahat ng asignatura ang time allotment para sa paggamit ng naturang wika. Sa
mga institusyong pantersyarya man ay English ang gagamiting pangunahing wikang panturo,
ayon sa kautusan. Bunga parin, nalimitahan ang gamit ng Filipino at itinakda na lamang bilang
wikang panturo ng mga asignaturang Filipino at Araling Panlipunan. At sa mga nakaraang
panahon, pinagtibay ng Kongreso ang House Bill 4701 na may pamagat na “An Act Prescribing
English as the Medium of Instruction in Philippine Schools.” Kaugnay parin, ilalahad ang ilang
mga pag-aaral kaugnay ng patakarang pangwika ng bansa Noong 1974, nagsimulang ipatupad
ang patakaran sa edukasyong bilinggwal bilang pagsuporta sa paglinang ng isang bilinggwal na
bansa. Nang mapagtibay ang 1987 Konstitusyon, nirebisa ng Kagawaran ng Edukasyon ang
patakarang ito at ipinalabas ang 1987 Patakaran sa Edukasyong Bilinggwal na halos katulad
lamang ng nakaraang patakaran maliban sa ilang dagdag na probisyon tulad ng pagbibigay sa
antas tersyarya ng gampaning pangunahan ang intelektwalisasyon ng Filipino. Nakasaad din na
kailangan ang regular na pag-evaluate sa naturangpatakaran. Kung kaya’t noong 1986,
isinagawa ng isang pangkat ng LSP ang unang summative evaluation sa pagpapatupad ng
patakaran ng edukasyong bilinggwal sa antas tersyarya na pinangunahan nina Sibayan at
Gonzalez (1987).
Ayon sa resulta ng pag-aaral nina Sibayan, hindi seryosong ipinatupad ng mga paaralan ang
programang edukasyong bilinggwal. Negatibo ang mga paaralan sa paggamit o paraan ng
paggamit ng Pilipino sa mga paaralan ngunit hindi sa Pilipino bilang pambansang wika. Inilahad
din ng resulta ng pag-aaral na ang mga mag-aaral sa buong bansa ay napakahina ang
performance, sa mga paaralang pampubliko o pampribado, magagaling o mahihina mang
paaralan. Ang dahilan ng malungkot na sitwasyong ito ay ang mga guro mismo na walang
sapat na kaalaman sa asignaturang kanilang itinuturo.
Ipinakita sa kinalabasan ng ebalwasyon na ang Edukasyong Bilinggwal ay hindi prayoridad sa
antas tersyarya. Sa karamihan ng mga institusyong pantersyarya, ang pagpapatupad ng
Edukasyong bilinggwal ay walang masusing disenyo, Bilang pagbubuod, ang pag-aaral ay
nagkaroon ng kongklusyon na ang pagbaba ng achievement scores ng mga mag-aaral sa
elementarya at sekondarya ay hindi dapat isisi sa Patakaran ng Edukasyong Bilinggwal kundi sa
kakulangan ng kakayahan ng mga guro, mahinang pamamahala ng mga paaralan at kakulangan
ng mga aklat at iba pang mga kagamitan sa pagkatuto – mga salik na iniuugnay sa mababang
sosyo-ekonomikong antas at kakulangan ng suportang pinansyal. Ang pag-aaral din ay
sinundan ng pag-aaral ni Fuentes (2000) sa istatus ng pagpapatupad ng 1987 patakarang
edukasyong bilinggwal, ngunit naging limitado lamang sa mga institusyong pantersyarya sa
Cebuano at Hiligaynon. Ayon sa pag-aaral, bigo ang implementasyon ng Patakarang Edukasyong
Bilinggwal sa mga institusyong pantersyarya ng Cebuano at Hiligaynon. Ang pagpapaunlad ng
kakayahan sa wikang English ang pangunahing layunin ng mga institusyong pantersyarya sa mga
nabanggit na lugar at ang Edukasyong Bilinggwal ay itinuturing na hadlang sa di pagtamo ng
layuning ito Ang pag-aaral din ay nagpapatunay na ang wikang Filipino ay tanggap na bilang
wika ng pagkakaisa at simbolo ng pambansang pagkakakilanlan maging sa mga Cebuano noon
pa ay nagpakita na ng matinding pagtutol. Gayunpaman, naniniwala ang karamihan na ang
pagiging angkop bilang wikang pambansa ay hindi nangangahulugang angkop dingwikang
panturo sa mga asignaturang science at math. Ipinaliwanag ni Fuentes na “Filipino is percieived
to have more of symbolic than functional purpose in the lives of Filipinos.” Idinagdag pa na
naniniwala ang karamihan na sila ay makabansa sa kabila ng kanilang kakulangan ng kakayahan
sa wikang pambansa. Ayon pa rin kay Fuentes, nangangahulugan na sa isang multilinggwal na
pamayanang tulad ng Pilipinas, ang damdaming makabansa ay nakakabit sa kanilang unang
wika (mother tongue) kung kaya’t ang kahinaan sa pambansang wika ay hindi
nangangahulugang nababawasaan ang kanilang pagiging makabansa. Sa kabilang banda, ang
kakayahan sa wikang English ay pangunahing kailangan sa pagtatamo ng ekonomikong
tagumpay dahil nananatili itong wika ng mahahalagang larangan partikular ng pamahalaan,
negosyo at mataas na edukasyon.
Mahalagang banggitin na ang pinakamadalas sabihing dahilan ng di pagpatupad ng patakaran
ay ang kakulangan ng suporta ng pamahalaan. Sa kabilang dako, mahalagang banggitin dito ang
naging resulta ng Trends in International Mathematics and Science Study (TIMMS) na ginawa
noong 1999, ang Pilipinas ay pang-38 sa Math at pang-40 sa Science sa kabuuang 41 na
lumahok na bansa. Dahil sa kabila ng pagtuturo ng science at math sa wikang English sa loob ng
mahigit na isang daang taon. Nangangahulugan na maaaring walang kinalaman sa wika o hindi
lamang tungkol sa wika ang dahilan kung bakit mahina ang mga Pilipino sa Math at Science?
Kung wika man ang dahilan, hindi kaya dahil sa wikang English na ginagamit na midyum ng
pagtuturo sa mga asignaturang Science at Math? Ang karanasan ng Tsina, Hapon at Rusya ay
sapat na patunay na maaaring maging mahusay sa science at math kahit ito’y itinuturo hindi sa
Ingles. Sa anong midyum nga ba mas madaling matuto ang ating mga estudyante?
Sa pagsagot ng mga katanungan, mahalagang talakayin ang papel na “Language and Culture
in the Pacific Region: Issues, Practices, and Alternatives” ni Dr. Ana Taufeulungaki, Direktor ng
Institute of Education ng Unibersidad ng South Pacific (2004) na naglarawan sa konteksto ng
wika sa Rehiyon Pasipiko. Tinalakay din ang mga karaniwang dahilan ng pagpili ng wika at
nagbigay nagmungkahi ng mga hakbang na maaaring isaalang–alang ng mga tagapanghanda
ng patakaran at sistema ng edukasyon. Ayon sa naturang papel , ang Pasipiko ay sinasabing
“most linguistically complex region” sa mundo na mayroong mahigit sa isang libong
natatanging wikang bernakular na sinasalita ng kulang sa 10 milyong naninirahan. Maliban pa
ito sa mga wikang dayuhan na dala ng mga misyonaryo, negosyante at mga mananakop na
nanirahan sa Rehiyon Pasipiko tulad ng English, French, Spanish, Japanese, Chinese, Hidustani,
Filipino , Korean at German.
Sa layuning matulungan ang mga bansa sa Pasipiko na makabuo ng angkop na mga patakarang
panwika na magtataguyod ng pantay na edukasyon at mapabuti ang kalidad ng pagtuturo at
pagkatuto, ang World Bank ay nagkomisyon ng isang papel noong 1994 upang suriin ang
pandaigdigang karanasan sa “Paggamit ng Una at Pangalawang Wika sa Edukasyon”.
Natuklasan sa naturang pag-aaral ang mga sumusunod:
a. Ang mga bata ay nangangailangan ng pinakamababa nang 12 taon upang matutunan ang
kanilang unang wika. Ibig sabihin na ang unang 12 taon ng bata ay dapat nakalaan o bigyang
diin ang pagkatuto ng unang wika ng bata.
b. Ang mga bata ay hindi natututo ng pangalawang wika nang mas mabilis at madali kaysa mga
matatanda.
c. Ang may edad na bata ay may higit na kasanayan sa pagkatuto ng pangalawang wika .
d. Ang development ng unang wika ng bata na may kaugnayan sa kognitibong development ay
higit na mahalaga kaysa paghantad sa pangalawang wika. Kung gayon, pinabubulaanan ng
nturang pahayag na hangga’t maaga ay turuan na ng pangalawang wika o bigyan ng mahabang
oras ang pagkatuto ng L2 ang mga bata. Halimbawa: Sa mga sitwasyon sa paaralan, ang mga
bata ay dapat matuto ng akademikong kasanayan sa wika gayundin ng mga kasanayan sa sosyal
na komunikasyon. Matatamo lamang ito sa pamamagitan ng paggamit ng wika ng bata.
f. Ang mga bata ay natututo ng pangalawang wika sa iba’t ibang paraan, batay sa kanilang
kultura, sa kanilang pangkat at sa kanilang indibidwal na katauhan.
Sa rebyu ng literatura, sa nabanggit na papel ay nagkaroon ng konklusyon na:
a. Ang development ng unang wika ay kritikal sa kognitibong development at bilang batayan sa
pagkatuto ng pangalawang wika.
b. Ang mga guro ay dapat nakauunawa, nakapagsasalita at nakagagamit ng wika ng pagtuturo,
maging una man o pangalawang wika.
c. Ang suporta at pakikisangkot ng mga magulang at pamayanan ay mahalaga sa lahat ng
matagumpay na mga programa.
Bagamat kinikilala ng mga bansang Pasipiko ang kahalagahan ng unang wika bilang midyum ng
pagtuturo, sa katotohanan, iba-ibang mga patakaran at kaugalian ang matatagpuan. Sa halos
lahat ng bansa dito, ang unang wika ay ginagamit bilang midyum ng pagtuturo sa unang anim
na taon sa edukasyong primarya.
Kung gayon, kailangang matutunan ng mga mag-aaral sa Pasipiko na ang pangalawang wika
bilang midyum ng pagtuturo sa paaralan. Bunga ng ganitong sitwasyon, nagkakaroon ng ilang
suliranin: If the mother is not strong, students will have difficulty in acquiring the second
language, which will have negative impacts on their learning and educational achievement. A
language also is not learned in isolation. It comes with the cultural values, beliefs, rules and
conventions of its home culture.
Ipinaliwanag pa sa papel na ito na ang mga mag-aaral ay dapat matuto hindi lamang sa kanilang
wika kundi maging sa kultura ng wikang iyon. Idinagdag pa na kadalasan ang mga paaralan ay
ginagaya sa anyong kanlurang edukasyon, na nagmumula sa ibang mga sistema ng
pagpapahalaga at mayroong ibang sistema ng komunikasyon at nagtataguyod ng ibang
istratehiya sa pagtuturo at pagkatuto na naiiba sa kontekstong sosyo-kultural ng karamihan ng
mga mag-aaral sa Pasipiko. Ang resulta nito ay ang mahinang mga wika at mga pamayanan sa
pasipiko na maaaring dumanas ng pagkalipol at pagbagsak ng edukasyon para sa mga mag-aaral
sa Pasipiko.
Bilang konklusyon, ayon kay Taufeulungaki, ang pagpili at mga desisyon ng mga bansang
Pasipiko na magtatakda ng mga patakarang pangwika at mga kaugaliang pangedukasyon ay
ayon sa kanilang sariling mga bisyon at mga developmental na mithiin, ang internal na
pagkakaisa at eksternal na partisipasyon sa modernong global na pamayanan. Nagiging malinaw
na ang dalawang ito ay hindi diametrikal na magkasalungat. Sinabi ni Taufeulungaki: Language
can be both the tool to strengthen individual and group identity leading to high self-esteem and
self-confidence, the prerequisites to effective learning, and the acquisition of additive
education. By promoting and developing mother tongue education, cognitive development will
be enhanced and a sound basis will be provided for the acquisition of a second language, the
vehicle of modern development and participation in the world community.
Kaugnay ng isyu tungkol sa edukasyong multilinggwal sa Pilipinas, noon pang 1948 nagsagawa
na ng mga eksperimentong pagtuturo sa wikang bernakular. Simula noon nagkaroon na ng mga
pagtatangka at pagsisikap na isama ang wikang bernakular sa kurikulum ng edukasyong
elementarya. Noong Abril 2000, ang rekomendasyon ng Presidential Commission on
Educational Reform (PCER) ay nagsasaad ng paggamit ng ng lingua franca at mga bernakular. Sa
paunang salita ng mga tiyak na mungkahing pagbabago ay mababasa ang:
“While reaffirming the Bilingual Education Policy and the improvement in the teaching of
English and Filipino, this proposal aims to introduce the use of the regionallingua franca or
vernacular as the medium of instruction in Grade One.

Studies have shown that this change will make students stay in rather than drop out of school,
learn better, quicker and more permanently and will, in fact, be able to use the first language as
a bridge to more effective learning in English and Filipino as well as facilitate the development
of their cognitive maturity.”(PCER, 2000).
Noong 1999 sa panahon ng panunungkulan ni dating kalihim ng Kagawaran ng Edukasyon Bro.
Andrew Gonzalez, nagkaroon ng proyektong Lingua Franca Education. Sa 16 na rehiyon sa
bansa , nagkaroon ng experimental class sa grade one na gumamit ng lingua franca bilang
midyum ng pagtuturo sa lahat ng asignatura, at ang control class ay ang bilingual education.
Kaugnay pa rin ng isyu sa edukasyong multilinggwal, mababanggit na ang resulta ng 2006 NAT
Grade 3 reading test sa dibisyon ng Kalinga. Sa sampung distrito, tanging ang Lubuagan lamang
ang may First Language Component, ibig sabihin, ang unang wika ang ginamit na midyum ng
pagtuturo sa lahat ng asignatura maging sa science at math. Ang natitirang siyam na distrito ay
sumailalim sa regular ng edukasyong bilinggwal.
Ipinakita sa resulta ng reading test na ang distrito ng Lubuagan ang nakapagtala ng
pinakamataas na marka sa English (76.5%) at Filipino (76.44%). Ang pumangalawa na distrito
ay ang Tinglayan na nakaiskor ng 64.5% sa English at 61.4% sa Filipino. Ang pumangatlo naman
ay ang Pasil, na nakaiskor ng 51.9% sa English at 47.7% sa Filipino.
Ang mga programang katulad ng Lubuagan First Langauge Component ay nagpapahiwatig na
ang mga pagbabagong ibinatay sa pamayanan gamit ang unang wika ng mga mag-aaral ay
matagumpay na maisasakatuparan. Mahalaga sa ganitong programa ay ang pagkakaroon ng
konsultasyon sa pamayanan na maaaring pasimulan ng pakikiisa ng mga miyembro ng
pamayanan sa pagpaplano, pagbuo, pagpapatupad at pagtaya ng programa.
Sa Pilipinas, ang isyu sa pagbuo at pagpapatupad ng mga patakarang pangwika sa bansa ay
patuloy na nababahiran ng pulitika. Kayang-kayang dalhin ng nakapangyayaring uri ang wika sa
direksyong naaayon sa kanilang preperensya at paniniwalang pangwika. Naaayon din ito sa
kanilang adyendang nais isulong para sa bansa. Sa sitwasyong waring higit na pinapaboran ang
English dahil sa tinatawag na globalisasyon, higit din namang lumalakas ang tawag sa
lokalisasyon para sa lokal na panlasa at kapakinabangan. Batay sa inilahad na mga pag-aaral,
ang globalisasyon at lokalisasyon ay maaaring magkatuwang na maisakatuparan sa
pamamagitan ng maaayos, tama at angkop na patakarang pangwika sa bansa.

Buod

Ang pag-aaral ay may layuning malaman kung ano ba ang epekto ng Edukasyong Bilinggwal sa
sistema ng edukasyon ng Pilinas. Sa pag-aaral, nalaman din ang mga masama at mabuting dulot
ng Edukasyong Bilinggwal sa sistema ng edukasyon ng bansang Pilipinas maging kung sino sino
ang mga apektado ng naturang programa.
Ang edukasyong bilinggwal ay nangangahulugang magkahiwalay na paggamit ng Filipino at
Ingles bilang midyum ng pagtuturo ng mga tiyak na asignatura. Dapat masunod ang
magkahiwalay na gamit o paggamit ng Filipino at English sa pagtuturo. Ang Filipino at English ay
ituturo bilang mga asignaturang wika sa lahat ng antas upang matamo ang mga tunguhin ng
kahusayang bilinggwal.
Sa kasalukuyan,ayon sa mga pagsasaliksik ta pag-aaral wala pa ring follow – up ang ebalwasyon
na isinagawa noong taong 1974 hanggang 1985. Subalit, may mga paaralan na hindi ito
sinusunod bagkus patuloy pa rin na nababalewala ang kautusang ito. Pangalawa, malaki ang
pondong kakailanganin tungo sa panibagong pambansang ebalwasyong isasagawa. Nakalilikha
pa ng kalituhan at kaguluhan hindi lamang sa mga paaralan isama pa rito ang pagbagsak ng
pagkatuto ng mga mag-aaral.
Kadalasan, hindi nabibigyang pansin ng mga nasa akademiya ang halaga ng gamit ng unang
wika sa pagkatuto. Ang papel ng programa ay masasabing krusyal dahil na rin ang wikang
Filipino ang wika na kanilang nauunawaan. Dalawang bagay tuloy ang nasasakripisyo, hindi na
natuto sa wika, hindi pa rin natutunan ang isang partikular na aralin na nagreresulta sa pagbaba
ng literasi reyt ng mga kabataang mag-aaral. Ito ang isa sa mga problemang hindi nakikita ng
pamahalaan na patuloy pa ring sinususugan ang pagpapalakas ng gamit ng Ingles bilang
midyum ng instruksyon kahit na mahina pa sa unang wika ang mga mag-aaral.
Bilang pangwakas, hindi pinagsasabong sa papel o pag-aaral ang Filipino at Ingles. Bagkus,
bawat isa sa kanila ay may kani-kaniyang papel at kontribusyon sa pagkatuto ng mga mag-
aaral. Nais lamang na ipakita sa pag-aaral na bawat isa sa kanila ay may oportunidad na hatid sa
atin sa larangan ng pagkatuto. Ang tunay na mithiin lang naman ng mga akademisyan ay
matuto ang mag-aaral gamit ang wikang alam salitain at unawain ng mga gumagamit nito. Mula
dito, makikita ang unti-unting pag-angat hindi lamang sa buhay akademiko bagkus pag-angat sa
kamalayan ng bawat mag-aaral na Pilipino.

Bibliyograpiya

Mga Sanggunian

Castillo, Emma S. Language-Related Recommendations from the Presidential Commission on

Educational Reform. Philippine Journal of Linguistics, Volume 31, Number 2,
December, 2000. LSP.
Congressional Commission on Education. 1991. Making Education Work, An Agenda for
Reform. Congress of the Republic of the Philippines, Manila. 1991.

Dekker, Dianne and Young, Catherine. 2005. Bridging the Gap: the Development of
Appropriate Educational Strategies for Minority Language Communities in the
Philippines. Current Issues in Language Planning. Vol. 6, No. 2, 2005.

Espiritu, Clemencia C. 2004. Ang Politika sa pagbuo at Pagpaptupad ng mga patakarang

Pangwika sa Pilipinas. Sangguni, Volume XIV No. 1, PNU.

Fuentes, Gloria G. 2000. The Status of Implemetation of the 1987 Policy on Bilingual Education
in Cebuano and Hiligaynon Tertiary Institutions. Philippine Journal of Linguistics,
Volume 31, Number 2, December, 2000. LSP.

Gonzalez, Andrew and Bonifacio Sibayan. Evaluating Bilingual Education in the Phlippines
(1974-1985). Linguistic Society of the Philippines, Manila 1988.

Maminta Rosario E. Program Design and Implementation of Philippine language Education:

Research and Theoretical Perspectives. Linguistics and Language Education in the
Phlippines and Beyond. LSP, Manila, 2005
Martin, Isabel P. 2005. Conflicts and Complications in Phlippine Education: Implications for
ELT. Linguistics and Language Education in the Phlippines and Beyond. LSP, Manila,
2005.

Taufeulungaki, Ana. 2004. Language and Culture in the Pacific Region: Issues, Practices and
Alternatives. Pacific Islands Forum Secretariat. Apia, Samoa, 2004.

UNESCO (2003) Education in a Multilingual World. (Education Position Paper). On www at

http://unesdoc.inesco.org/images/0012/00129728e.pdf.