Φθινοπωρινός κύκλος σεμιναρίων 2018

Εγκληματολογία - Ανακριτική

Εισηγήτρια: Έλενα Μπολονάση

Μαθήτρια: Αθανασία Βουλιέρη

1) Η θανατική ποινή παραβιάζει το δικαίωμα στη ζωή

Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αναγνωρίζει σε κάθε άνθρωπο το δικαίωμα στη
ζωή. Το Άρθρο 4 του Αφρικανικού Χάρτη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και των Λαών διακηρύσσει ότι «η
ανθρώπινη ύπαρξη είναι απαραβίαστη. Ο σεβασμός της ζωής, της σωματικής και της ψυχικής ακεραιότητας
είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης.» Η άποψη αυτή ενισχύεται από την ύπαρξη διεθνών και
περιφερειακών συνθηκών οι οποίες προβλέπουν την κατάργηση της θανατικής ποινής, με σημαντικότερο το
Δεύτερο Προαιρετικό Πρωτόκολλο του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, που
υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1989.

Βασικότερο καθήκον και πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας αποτελεί ο σεβασμός και η προστασία της
ανθρώπινης ζωής και της αξίας της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου (άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος
του 1975). Ο εγκληματίας παρόλη την παραβατική συμπεριφορά του δεν στερείται την ανθρώπινη ιδιότητά
του και η ζωή του δεν μπορεί να εξαιρεθεί αυτής της προστασίας. Σε κάθε δημοκρατικό καθεστώς η
ανθρώπινη ζωή οφείλει να προστατεύεται απόλυτα χωρίς να εξαρτάται από καμία παράμετρο. Μόνον σε
αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα συναντάται το φαινόμενο της περιφρόνησης της ανθρώπινης αξίας
σε άτομα που εγκλημάτησαν.

2) Η θανατική ποινή δεν έχει καμία αποτρεπτική επίδραση και αποτελεί όπλο πολιτικής καταπίεσης
Σύμφωνα με έρευνες τις Διεθνούς Αμνηστίας, τουλάχιστον το 10% των θανατοποινιτών είναι άτομα που
πάσχουν από σοβαρές πνευματικές ασθένειες και έχουν ιδιαίτερα διαταραγμένες προσωπικότητες με
αποτέλεσμα να μην κατανοούν την σοβαρότητα του εγκλήματος που έχουν διαπράξει αλλά ούτε και την
επικείμενη τιμωρία τους.

Επίσης, η θανατική ποινή δεν προλαμβάνει κανένα έγκλημα. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για καθ’ έξιν
εγκληματίες ή ψυχρούς και φανατισμένους δολοφόνους οι οποίοι δεν υπολογίζουν καθόλου τη θανατική
ποινή αφού πολλοί από αυτούς δεν διστάζουν να συμμετέχουν ακόμη και σε επιχειρήσεις αυτοκτονίας.
Άλλωστε και στατιστικές πολλών χωρών έδειξαν ότι μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής δεν αυξήθηκαν
τα κακουργήματα. Στη Δανία για παράδειγμα το 1944 όταν οι Γερμανικές αρχές κατοχής διέλυσαν τη δανική
αστυνομία επειδή τις σαμποτάριζε, αυξήθηκε ο αριθμός των εγκλημάτων γενικά, με εξαίρεση τις
ανθρωποκτονίες και τα βαριά σεξουαλικά εγκλήματα, που έμειναν ανεπηρέαστα από το φόβο της
αποκάλυψης και της τιμώρησης, παρ’ όλο που αυτά μπορούσαν να επισύρουν θανατική ποινή. Με άλλα
λόγια, η αύξηση ή μείωση της πιθανότητας επιβολής θανατικής ποινής δεν επηρεάζει τους δράστες βαριών
εγκλημάτων.

Τέλος, πολλές φορές η θανατική ποινή χρησιμοποιείται ως όπλο εναντίον αντιφρονούντων και πολιτικών
αντιπάλων, οι οποίοι συνήθως καταδικάζονται σε θάνατο μετά από μη δίκαιες δίκες.

3) Η θανατική ποινή είναι ένας βίαιος και απάνθρωπος θάνατος

Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου ορίζει κατηγορηματικά πως «κανείς δεν
επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη ή
ταπεινωτική». Κάθε μορφή εκτέλεσης είναι απάνθρωπη. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί έναν

-1-
αξιοπρεπή και ανώδυνο θάνατο σε φυλακισμένους που έχουν καταδικαστεί σε θάνατο, οι οποίοι επίσης
υφίστανται ψυχική οδύνη μέχρι την εκτέλεση της ποινής τους.

4) Η θανατική ποινή είναι φόνος εκ προμελέτης, εξευτελίζει το κράτος και κάνει την κοινωνία πιο βίαιη
Με την εκτέλεση ενός ανθρώπου, το κράτος διαπράττει φόνο και επιδεικνύει την ίδια ετοιμότητα να
χρησιμοποιήσει σωματική βία έναντι του θύματός του όπως και ο εγκληματίας. Επιπροσθέτως, μελέτες έχουν
δείξει ότι τα ποσοστά των δολοφονιών αυξάνονται αμέσως μετά τις εκτελέσεις. Ερευνητές έχουν υποστηρίξει
ότι η αύξηση είναι όμοια με αυτή που παρατηρείται μετά από άλλα βίαια δημόσια γεγονότα, όπως ομαδικές
σφαγές και δολοφονίες.

Η θανατική ποινή με το βάναυσο και απάνθρωπο χαρακτήρα της προκαλεί το κοινό αίσθημα, φανατίζει και
εξάπτει το μίσος διχάζοντας την κοινωνία. Γενικά η χαλάρωση ή η υπερβολική αυστηρότητα στην επιβολή των
ποινών μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά για την κοινωνική σταθερότητα, επιφέροντας αναταραχές,
συγκρούσεις, αναρχία και να οδηγήσει ακόμα και στην διάλυση της κοινωνίας. Όλα αυτά αποδεικνύουν την
αναποτελεσματικότητα του σωφρονιστικού συστήματος να διατηρήσει την έννομη τάξη με ηπιότερα
προληπτικά μέτρα και οδηγεί στην ηθική καταρράκωση της κοινωνίας.

Επίσης, Το σύστημα «οφθαλμός αντί οφθαλμού» είναι αναχρονιστικό και δεν μπορεί να εφαρμόζεται στις
σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες. Δεν μπορεί η κοινωνία να εφαρμόζει ως ποινή την ίδια η εγκληματική
πράξη για την οποία κατηγορεί και καταδικάζει το δράστη καθώς έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος
βίας. Με την επιβολή της θανατικής ποινής το κράτος μετατρέπεται σε ένα νομιμοποιημένο δολοφόνο με τη
δική μας συναίνεση. Αν λοιπόν δίνουμε στο κράτος το δικαίωμα να δολοφονεί τους πολίτες του, τότε του
δίνουμε το δικαίωμα να παραβιάσει και άλλα δικαιώματα.

Πώς γίνεται να δείχνουμε ότι η δολοφονία είναι ηθικά λανθασμένη μέσω της δολοφονίας; Είναι ακριβώς σαν
να πολεμάμε για χάρη της ειρήνης.

5) Η εφαρμογή της θανατικής ποινής εισάγει διακρίσεις

Σε όλο τον κόσμο, η θανατική ποινή επιβάλλεται δυσανάλογα εναντίον των μελών περιθωριοποιημένων
ομάδων ανθρώπων. Ορισμένοι θανατοποινίτες προερχόμενοι από τις φτωχότερες κοινωνικές τάξεις δεν θα
είχαν καταδικαστεί σε θάνατο αν προέρχονταν από πιο ευκατάστατα κοινωνικά στρώματα. Σε αυτές τις
περιπτώσεις, είτε οι κατηγορούμενοι δεν είναι σε θέση να βρουν τον δρόμο τους μέσα από το λαβύρινθο του
δικαστικού συστήματος (λόγω έλλειψης γνώσεων, εμπιστοσύνης ή οικονομικών μέσων), είτε το σύστημα
αντικατοπτρίζει την γενικά αρνητική στάση της κοινωνίας και των ισχυρών απέναντί τους. Έχει επίσης
αποδειχθεί ότι ορισμένοι εγκληματίες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να καταδικαστούν σε θάνατο αν τα
θύματά τους προέρχονταν από ανώτερες κοινωνικά τάξεις.

6) Η θανατική ποινή αμφισβητεί την ικανότητα των ανθρώπων να βελτιώσουν τον εαυτό τους
Οι υπέρμαχοι της θανατικής ποινής υποστηρίζουν ότι όποιος καταδικάζεται σε θάνατο αδυνατεί να βελτιωθεί
σαν άνθρωπος και μπορεί να διαπράξει αδίκημα οποιαδήποτε στιγμή εφόσον απελευθερωθεί. Ωστόσο,
υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι επανεντάχθηκαν και δεν διέπραξαν άλλο αδίκημα.
Ακόμη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αρκετές φορές βίαια εγκλήματα διαπράττονται εν βρασμώ ψυχής ή υπό την
επήρεια ναρκωτικών, πράγμα που σημαίνει ότι ο εγκληματίας είναι και ο ίδιος θύμα του εαυτού του, της
καταδικαστέας παρόρμησής του και της περιθωριοποίησης της κοινωνίας. Αντί να αυξάνεται ο αριθμός των
εκτελέσεων, η Διεθνής Αμνηστία υποστηρίζει ότι ο καταλληλότερος τρόπος για να προληφθεί η διάπραξη

-2-
αδικημάτων είναι η αναθεώρηση των διαδικασιών για την αποφυλάκιση υπό όρους και η ψυχολογική
παρακολούθηση των κρατουμένων κατά την κράτηση. Επιπλέον, η θανατική ποινή αφαιρεί από κάθε
καταδικασμένο άτομο τη δυνατότητα μεταμέλειας. Το σωφρονιστικό σύστημα δεν πρέπει να αποβλέπει στην
εκδίκηση αλλά να έχει σωφρονιστικό χαρακτήρα με τελική επιδίωξη την διόρθωση, επανένταξη και
επανακοινωνικοποίηση του εγκληματία. Η θανατική ποινή ακυρώνει τη λειτουργία αυτή του σωφρονιστικού
συστήματος και εξαλείφει κάθε πιθανότητα μετάνοιας και μεταμέλειας από τον εγκληματία καθώς «εν τω Άδη
ουκ έστι μετάνοια».

7) Η θανατική ποινή δεν παρέχει κοινωνική σταθερότητα ούτε φέρνει ειρήνη στα θύματα
Μία εκτέλεση δεν φέρνει πίσω το θύμα ούτε απαλύνει τον πόνο της οικογένειάς του. Αντί να μειώσει τον
πόνο, η διάρκεια της δίκης και της διαδικασίας έφεσης συχνά παρατείνουν τον πόνο της οικογένειας.

8) Η θανατική ποινή αρνείται την πιθανότητα οι θεσμοί που στελεχώνονται από ανθρώπους να κάνουν
λάθος
Ο κίνδυνος εκτέλεσης αθώων ανθρώπων παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένος με τη θανατική ποινή. Στις ΗΠΑ,
από το 1973, 116 άτομα που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο απελευθερώθηκαν αφού αποδείχθηκε η
αθωότητά τους. Μερικοί από αυτούς μόλις που γλίτωσαν την εκτέλεση ύστερα από πολύχρονη αναμονή. Αυτά
τα αλλεπάλληλα δικαστικά σφάλματα οφείλονται κυρίως στις παρατυπίες που διεπράχθησαν από τις
διωκτικές ή αστυνομικές αρχές, στη χρήση αμφιλεγόμενων στοιχείων, ουσιωδών πληροφοριών ή ομολογιών
στις δίκες, ή στην ανικανότητα των δικηγόρων υπεράσπισης. Άλλοι φυλακισμένοι οδηγήθηκαν στο θάνατο
ενώ υπήρχαν βάσιμες αμφιβολίες για την ενοχή τους. Κανένα πολιτειακό ή σωφρονιστικό σύστημα δεν είναι
αλάθητο και κανένα σύστημα δεν είναι σε θέση να αποφασίζει δικαίως, συνεπώς και με τρόπο αλάθητο, ποιος
μπορεί να ζει και ποιος πρέπει να πεθαίνει.

9) Η θανατική ποινή είναι μία συλλογική τιμωρία

Αυτή η τιμωρία επηρεάζει όλη την οικογένεια, τους φίλους και όσους αισθάνονται συμπάθεια για τον
καταδικασμένο. Οι στενοί συγγενείς ενός ανθρώπου που εκτελέστηκε, που γενικά δεν έχουν σχέση με το
έγκλημα, μπορούν να νιώσουν, ως αποτέλεσμα της θανατικής ποινής, το ίδιο τρομερό αίσθημα απώλειας που
είχαν νιώσει οι γονείς του θύματος λόγω του θανάτου του αγαπημένου τους προσώπου.

10) Η θανατική ποινή αντιτίθεται σε θρησκευτικές και ανθρωπιστικές αξίες που είναι κοινές σε όλο τον
κόσμο
Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι παγκόσμια, αδιαίρετα και αλληλένδετα. Βασίζονται σε πολλές παραδόσεις
που μπορούν να ανιχνευθούν σε όλους τους πολιτισμούς. Όλες οι θρησκείες συνηγορούν υπέρ της επιείκειας,
της συμπόνιας και της συγχώρεσης και σε αυτές ακριβώς τις αξίες στηρίζει η Διεθνής Αμνηστία την αντίθεσή
της στη θανατική ποινή.

11) Τα στοιχεία
Ένα από τα σημαντικότερα μείον της θανατικής ποινής είναι το μη αναστρέψιμο αυτής σε περίπτωση
δικαστικής πλάνης. Παρά την πρόοδο της εγκληματολογίας και της βιοϊατρικής οι οποίες έχουν ανακαλύψει
διάφορες επιστημονικές μεθόδους για την εξιχνίαση εγκλημάτων, με κυριότερη και πιο γνωστή τη μέθοδο
ανάλυσης DNA, η οποία εγγυάται υψηλά ποσοστά ακρίβειας, δεν λίγες οι περιπτώσεις που αυτές
αποδεικνύονται λανθασμένες και οδηγούν στην καταδίκη λάθος ανθρώπων. Ανάλογη είναι και η περίπτωση

-3-
όταν υπάρχουν ελαφρυντικά υπέρ του δράστη τα οποία δεν μπορούν να αποδειχθούν και αποδεικνύονται σε
χρόνο μεταγενέστερο της εκτελέσεως.

Άννα Νίνη, Vice

[…]ξεδιπλώνεται μια άλλη πλευρά, ζοφερή, απόλυτα και χαοτικά τρομακτική, που αποδεικνύει πως οι
άνθρωποι απορρίπτουν τη ζωή και συμπορεύονται με τον θάνατο, χωρίς να υπολογίσουν τις τρομακτικές
συνέπειες που μπορεί να έχει ένας τέτοιος κύκλος διαδικασιών, όπως αυτός της θανατικής ποινής.

Όταν ένας άνθρωπος εκτελεί έναν άλλο άνθρωπο, οποιοδήποτε έγκλημα κι αν έχει διαπράξει αυτός που έχει
δεχτεί τη θανατική ποινή, οι συνέπειες είναι τρομακτικές για τον εκτελεστή. Η μερίδα του κόσμου που ζητά να
βρεθεί ένας εγκληματίας δύο μέτρα κάτω από το χώμα, προφανώς δεν σκέφτεται πως μέσα σε αυτό τον κύκλο
θανάτων θρηνούμε περισσότερα θύματα απ' όσα μπορούμε να αντέξουμε. Στον τελικό απολογισμό, έχουμε το
αρχικό θύμα και την οδύνη της οικογένειας του, τον θάνατο του θύτη και την οδύνη της δικής του οικογένειας,
και ένα ακόμη κρυφό θύμα, τον άνθρωπο που μετατρέπεται σε σύγχρονο δήμιο για χρήματα.

Η εξομολόγηση ενός εκτελεστή

Ο Ντόναλντ Καμπάνα, πρώην διευθυντής αμερικανικών φυλακών υψίστης ασφαλείας, που παραιτήθηκε για
να γράψει το βιβλίο «Θάνατος τα μεσάνυχτα: Η εξομολόγηση ενός εκτελεστή» και για να αφιερώσει τη ζωή
του στη μάχη για την κατάργηση της θανατικής ποινής, σε μια από τις συνεντεύξεις του, έλεγε πως: «Στις 12 το
βράδυ, όταν όλοι υπόλοιποι στην Πολιτεία του Μισισίπι έπεφταν για ύπνο, εγώ εκτελούσα κάποιον. Όλοι
ξυπνούσαν το πρωί σαν να μην συνέβη τίποτα περίεργο. Σε κάθε άνδρα που πατούσα το κουμπί και ήξερα
πως επρόκειτο να πεθάνει σκεφτόμουν μέσα μου "Τι γνώμη θα έχουν τα παιδιά μου για τον πατέρα τους; Τι
σκέφτεται η γυναίκα μου;". Και αυτό συνεχώς με βάραινε. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι αρχίσουν να
αναπτύσσουν τη συνείδηση πως όσοι εκτελούνται είναι ένοχοι για να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν στη
διαδικασία».

Παράλληλα υποστήριζε πως οι πιθανότητες η Πολιτεία να εκτελέσει κάποιον αθώο είναι τεράστιες: «Ανάμεσα
στους αθώους που έχουν εκτελεστεί, ο ένας ήταν στη δική μου φυλακή. Το ίδιο διάστημα κάποιοι βρήκαν από
τη λίστα της θανατικής ποινής γιατί αποδείχθηκε πως είναι αθώοι. Κι άλλοι αθώοι πιθανότατα έχουν πεθάνει
με αυτό τον τρόπο, και θα υπάρξουν κι άλλοι. Αυτό από μόνο του θα πρέπει να κάνει κάθε Κυβέρνηση να
σταματήσει αυτή την ποινή. Η ερώτηση που πάντα προκύπτει είναι το κατά πόσο ηθικό είναι αυτό που
συμβαίνει σε πολλά επίπεδα. Η Πολιτεία δεν έχει το δικαίωμα να ζητάει από μένα ή από ανθρώπους σαν κι
εμένα να σκοτώνω γι' αυτή και παράλληλα να μην ξέρει καν με βεβαιότητα αν ο άνθρωπος αυτός είναι
ένοχος. Και δεν έχει το δικαίωμα να περιμένει να το κάνω επαναλαμβανόμενα χωρίς συνέπειες. Όσοι πολίτες
ζητούν τη θανατική ποινή δεν ζουν με αυτές τις συνέπειες». Στο βιβλίο του, ο Καμπάνα επίσης τόνιζε πως οι
πιθανότητες να υποστείς τη θανατική ποινή εξαρτώνται όχι μόνο από τη γεωγραφική θέση και τους ενόρκους,
αλλά και από το αν κάποιος είναι μαύρος, από την κοινωνική τάξη και το επίπεδο μόρφωσης του
κρατούμενου. Είναι ένα ζήτημα εν μέρει ταξικό και φυλετικό, δηλαδή εκ των πραγμάτων άδικο.

Περιμένοντας την εκτέλεση

Το έγκλημα συνδέεται περισσότερο με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας, παρά με τους νόμους
περί θανατικής ποινής που υπάρχουν. Αν κάποιος κάνει τον κόπο να ασχοληθεί με τις προεκτάσεις αυτής της
τιμωρίας, παρατηρεί πως για παρόμοια εγκλήματα οι άνθρωποι καταδικάζονται με διαφορετικές ποινές.
Συνήθως οι πολίτες των φτωχότερων τάξεων, λαμβάνουν μεγαλύτερες ποινές από την έδρα των δικαστηρίων,
κυρίως λόγω των δικηγόρων ή της έλλειψης νομικής υποστήριξης. Οι δολοφονίες ποινικοποιούνται

-4-
διαφορετικά σαν να ορίζει η Πολιτεία πως οι ζωές των θυμάτων δεν έχουν την ίδια αξία. Υπάρχει ένα
καταπληκτικό ντοκιμαντέρ, για παράδειγμα, στο οποίο ένας δημοσιογράφος περνάει δύο εβδομάδες σε μια
από τις μεγαλύτερες φυλακές της Αμερικής. Ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν καταδικαστεί σε θάνατο
είναι και κάποιος ο οποίος σε ένοπλη ληστεία σκότωσε έναν αστυνομικό. Τη στιγμή που και άλλοι
κρατούμενοι έχουν διαπράξει δολοφονίες, στην περίπτωση του καταδικάστηκε να φοράει τη στολή με το
χαρακτηριστικό "Death Row" και να περιμένει το θάνατο του επειδή σκότωσε έναν αστυνομικό.

Στο 14 Days in May, ένα ντοκιμαντέρ του BBC, καταγράφονται επίσης οι τελευταίες ημέρες ενός
θανατοποινίτη αλλά και της οικογένειας του. Παράλληλα ξεδιπλώνονται όλες οι διακρίσεις που υφίστανται οι
μαύροι της Αμερικής, αφού επισημαίνεται πολλάκις πως καταδικάζονται σε θάνατο πολύ πιο εύκολα από το
λευκό πληθυσμό της χώρας.

Πόσοι απ' αυτούς που την επικροτούν ή επιζητούν τη θανατική ποινή, θα ήθελαν να ζουν σε ένα κράτος που
κάνει φόνους εκ προμελέτης χρησιμοποιώντας βασανιστήρια; Ακόμη και αν με κάποιο τρόπο υποτίθεται πως
διασφαλίζεται «αξιοπρεπής θάνατος», η διαδικασία στην οποία υπόκειται κάποιος ο οποίος γνωρίζει πως
πηγαίνει να καθίσει σε μια καρέκλα ή σε ένα κρεβάτι για να πεθάνει είναι ένα απερίγραπτο βασανιστήριο. Σε
μια προσομοίωση της διαδικασίας, μπορεί κανείς να δει πως βάζουν τέλος στη ζωή ενός θανατοποινίτη με
θανάσιμη ένεση, καθώς και το τι συμβαίνει όταν δεν υπάρχει κατευθείαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Είναι μια
διαδικασία, τουλάχιστον σοκαριστική, ακόμη και όταν ξέρεις πως στο γύρισμα πήραν μέρος ηθοποιοί:

https://www.youtube.com/watch?v=LOwcyNTsaZ4

Ο Αλμπέρ Καμύ είχε γράψει πως : «η εσχάτη των ποινών είναι ο προμελετημένος φόνος και δεν συγκρίνεται
με κανένα έγκλημα, όσο προμελετημένο και αν είναι αυτό. Αν θέλαμε να τηρήσουμε τις αναλογίες, η θανατική
ποινή θα έπρεπε να χρησιμοποιείται για να τιμωρήσουμε τους εγκληματίες που είχαν προειδοποιήσει το
θύμα τους για την ημερομηνία του θανάτου του ώστε να γνωρίζει ότι από εκείνη τη στιγμή και μετά βρίσκεται
στο έλεος του δολοφόνου του. Τέτοιο τέρας όμως δεν συναντάται στον κόσμο».

Ρόζα Εδιάρογλου

Σημασία για να τοποθετεί κάποιος απέναντι στη θανατική ποινή δεν πρέπει να έχει το ποιος δικάζεται.
Σημασία έχει αν η κάθε κοινωνία θα μπορούσε να δικάσει το ίδιο δίκαια το Σωκράτη με το Χίτλερ και να βρει
τρόπους να προστατευθεί αποτελεσματικά από το έγκλημα χωρίς να εγκληματήσει η ίδια. Κάποτε ήταν
κώνειο, μετά αποκεφαλισμός στη συνέχεια καύση στην πυρά, απαγχονισμός, θάλαμος αερίων, τουφεκισμός,
ηλεκτρική καρέκλα… 2500 χρόνια η ανθρωπότητα επινοεί τρόπους για να καταδικάζει ανθρώπους σε θάνατο…
Κατάφερε τελικά να καταπολεμήσει το έγκλημα;

-5-