Malikmata
ni Jose Corazon de Jesus
Pinakamalambot ang tubig sa tingin,
PInakamabait ang kilos ng hangin,
Ngunit hangi’t tubig, kung pagsasamahin,
Kung sa dagat, unos, kung sa langit, dilim.
Ang yantok tingnan mo’t pinakamalambot,
Ipalo mo’t anong pagkagayut-gayot;
Sa mundo ma’t may bagay na susunud-sunod,
Pasusunurin ka, paglatay sa likod.
Ang trumpo’y matigas, may pakong matulis,
Pising sakdal lambot ang nagpapaikit.
Gilingan man naman ay nakagigiik,
Gayong sunuran lang sa tulak ng bisig.
Ang tao ay parang hagdang hinahagdan,
Laging tumatapak saka tinatapakan;
Lupang tuntungan mo, araw-araw–daan
Masasabi mo bang lupa ang libingan?
Malikmata
ni Jose Corazon de Jesus
Pinakamalambot ang tubig sa tingin,
PInakamabait ang kilos ng hangin,
Ngunit hangi’t tubig, kung pagsasamahin,
Kung sa dagat, unos, kung sa langit, dilim.
Ang yantok tingnan mo’t pinakamalambot,
Ipalo mo’t anong pagkagayut-gayot;
Sa mundo ma’t may bagay na susunud-sunod,
Pasusunurin ka, paglatay sa likod.
Ang trumpo’y matigas, may pakong matulis,
Pising sakdal lambot ang nagpapaikit.
Gilingan man naman ay nakagigiik,
Gayong sunuran lang sa tulak ng bisig.
Ang tao ay parang hagdang hinahagdan,
Laging tumatapak saka tinatapakan;
Lupang tuntungan mo, araw-araw–daan
Masasabi mo bang lupa ang libingan?
Bawa’t isang bagay ayon sa panaho’y
Tila gumagamit ng pagkakataon.
Saging na nabanggal, nabuwal, gumulong,
May suwi sa tabing bagong sumisibol.
Nagputukan lamang ang bunga ng saga,
Ang binhi’y sumabog sa payat na lupa,
At nang mamatay na ang sagang nawala,
Nabubuhay naman ang sagang napunla.
Bigyan ng pagbigyan, sumunod nang sundin
Ang takbo ng buhay ay di mapipigil.
Katawan ng sawa’y malambot sa tingin.
Kalupit-lupitan kung tayo’y lingkisin.
Ang lupa, mabait; bulkan kung pumutok;
Ang tubig, mabait; pagbaha, panlunod;
Ang apoy, mabait; pagsiga, panunog–
Itong buong mundo pala’y gawang salot.
Hali-halili lang ang anyo ng bagay
At hali-halili ang tingkad ng kulay;
Kay rami ng ating inapi’t utusang
Sa paghihiganti — bukas sila naman.
Bawa’t isang bagay ayon sa panaho’y
Tila gumagamit ng pagkakataon.
Saging na nabanggal, nabuwal, gumulong,
May suwi sa tabing bagong sumisibol.
Nagputukan lamang ang bunga ng saga,
Ang binhi’y sumabog sa payat na lupa,
At nang mamatay na ang sagang nawala,
Nabubuhay naman ang sagang napunla.
Bigyan ng pagbigyan, sumunod nang sundin
Ang takbo ng buhay ay di mapipigil.
Katawan ng sawa’y malambot sa tingin.
Kalupit-lupitan kung tayo’y lingkisin.
Ang lupa, mabait; bulkan kung pumutok;
Ang tubig, mabait; pagbaha, panlunod;
Ang apoy, mabait; pagsiga, panunog–
Itong buong mundo pala’y gawang salot.
Hali-halili lang ang anyo ng bagay
At hali-halili ang tingkad ng kulay;
Kay rami ng ating inapi’t utusang
Sa paghihiganti — bukas sila naman.