Alamat ng Tao At Sa Mundo At Kung Bakit Umiyak Ang Bata Nang Sila’y Isinilang

Nina: Sem.Babao at Sem.Mayol

Noong unang panahon, tanging walang bagay o anuman ang meron kundi ang

Diyos lamang. Dahil walang katuwaan ang Diyos, gumawa siya ng dalawang tao.

Kinuha niya ang parte ng kaniyang kamay, paa, buhok, at iba pang parte ng kaniyang

katawan. Nang matapos niyang gumawa sa unang tao ay kaniyang nabitawan ito.

Muntik itong nahulog nang kinapitan ng Diyos ang gitnang parte nitong katawan at

tinawag niya itong lalaki. Nang matapos niyang gumawa sa ikalawang tao ay siya ring

nabitawan. Kinapitan niya ang buhok ngunit ito ay tumaas at nabitawan muli. Sa

ikalawang pagsubok ay kaniyang kinuha sa kanyang pinakamaliit na daliri kaya

nabutasan ang gitnang parte ng tao. Nang kinapitan sa daliri ang tao, nahulog muli.

Nahulog ang tao na pauna ang dibdib kaya dalawang bukol ang nasa dibdib kaya

tinawag niya itong babae.

Nakita ng Diyos na palutang-lutang ang babae at lalaki dahil wala silang tirahan. Sa

pag-unawa sa Diyos ay siyang gumawa ng tirahan para sa kaniya at sa dalawang tao.

Ang kanilang tirahan ay maputing usok na tinawag na ulap pa. Hindi pa rin natuwa ang

Diyos sa kaniyang mga likha. Nakaisip ang Diyos na gumawa ng mas maganda at

kaya nagawa ang mundo. Gumawa rin ang Diyos ng mga hayop upang may mag-alaga

sa kalikasan sapagkat walang mag-aalaga sa mga hayop kaya inilipat ng Diyos ang

dalawang tao sa mundo.

Bago paman inilipat ang babae at lalaki, meron na silang mga maliliit na anak sa

ulap. Sa paraan ng paglilipat sa mga bata ay babalik muli sa tiyan ng kanilang ina.

Maraming bata ang hindi gustong lilipat sa mundo dahil maganda naman ang buhay sa

ulap. Ang unang bata ay inilipat sa mundo sapagkat bumalik ito sa ulap sa isang

segundo. Natuwa naman ang mga bata dahil akala nila’y babalik sila sa ulap. Sa

ikalawa at sa lahat ng mga bata maliban sa bumalik ay simulang inilipat ng Diyos. Sa

isip ng mga bata ay “Bakit hindi pa ako bumalik sa ulap?” nang sila’y lumabas sa tiyan
ng kanilang ina ay inisip nila muli na “Akala ko’y babalik naman ako sa ulap.” Dahil

hindi nakabalik ang mga bata sa ulap, umiyak sila ng sandal at pagkatapos nakalimutan

kung bakit sila umiyak. Hindi alam ng unang bata na siya ay patay pagkatapos siyang

isinilang at dito nagtapos ang alamat ng tao at sa mundo at kung bakit umiyak ang bata

nang sila’y isinilang.