Alamat ng Ulan

Noong unang panahon, merong isang napakaganda at mabait na

Diyosa nga nag ngangalang Ula. Sya ay isang makapangyarihan na
Diyosa at kaya niyang gawin ang lahat. Ngunit, sya ay nag-iisa lamang
at ang kaniyang puso ay nalulungkot. Isang araw, napagisipan niya na
lumikha ng mundo. Ang kulay ng mundo ay asul at berde na
napupuno nang masagana na mga puno, halaman at tubig. Lumikha
din sya nang mababait at matatalino na mga tao upang mapabuti ang
paligiran. Nakita niya na ang mga tao at hayop ay nagkakasundo at
napamabuti ang mundo. Ang puso ng Diyosa ay masayang masaya sa
nagawa niya ngunit pagod na pagod ang Diyosa dahil sa
kapangyarihan na napalabas niya upang makalikha ng payapa at
masaganang mundo. Nag desisyon ang Diyosa na magpahinga upang
mabawi niya ang kanyang lakas.

Pagkagising ng Diyosa, siya ay nagulat sa kanyang nakita. Ang

kanyang nilikha nga payapa at masaganang mundo ngayon ay
madumi at puno na ng polusyon. Nakatulog pala siya ng tatlong
dekada at napabayan ang mundo. Dahil sa mga tao, hindi nila
binigyan halaga ang kalikasan at nag resulta sa maraming kamatayan.
Ang puso ng Diyosa ay nadurog at puno puno ng sama ng loob. Dahil
nakatulog siya ng mahaba, mas lumakas ang kapangyarihan niya.
Kaya ngalang, ang kapangyarihan niya ay inubos niya sa pag-iyak.
Unang pagkakataon ito na nakita ng mga tao nga ang kanilang Diyosa
nga si Ula ay umiyak at nag resulta sa pagbaha ng tatlumpung araw.
Ilan lamang ang nakaligtas at sila lumikha ng salitang “ULAN”