Journal Article: Kahalagahan ng pagbasa.

(arrogante, golla, & ballena, 2009)

“Hikayatin mo lahat ng kakilala mo na magkaroon ng kahit isa man lang paboritong libro sa buhay nila.
Dahil wala nang mas kawawa pa sa mga taong literado pero hindi nagbabasa.” – Bob Ong

Noong nagmulat ka ng mata at naghanda sa iyong gagawin ngayong araw, naisip mo bang
mabago man lamang ang paulit-ulit na ginagawa mo sa araw-araw? Sa totoo lang, hindi ito mahirap
gawin, at hindi rin nito kinakailangan ng mabigat na bulsa. Hindi mo rin kailangang kumausap ng ibang
tao at lumakbay sa kahit saang parte ng mundo. Ang kailangan mo lang ay ang iyong kuryosidad at isang
libro para mabago ang iyong buhay.

Sa bawat na pahina na iyong tinitignan, maaaring naiisip mo na ang pagbasa ay pagtingin lamang
sa mga teksto upang makita ang kasulatan ng tintang ginamit para rito—ngunit sa totoo lang, ang
pagbasa ay maaaring magpabago hindi lamang ng pananaw ngunit pati na ang buhay mo.

Ang pagbasa ay maaaring sinisimangutan ng iba dahil nakaugnay rito ang kawalan ng saktong
kahulugahan para maipaliwanag ang katunayan nito.

Ngunit sa bawat pagtingin mo ng letra na nakadikta ay nakakapagpabuhay ng iyong kuryosidad

sa buhay. Ang bawat pagtingin sa mga salita ay nagbibigay ng gasolina sa namamatay na dedikasyon sa
mundong kinatatayuan mo. Ang bawat pagtingin ng iyong mata sa pahina ay siyang magbibigay ng
katotohanan sa nabubulag na mata.

BAGONG PANANAW, BAGONG SOLUSYON

“Nagbabasa ako ng libro sa isang araw at doon nagbago ang buhay ko.”

Ito ang mga sinabi ni Orhan Pamuk mula sa

Maaaring ika’y nakakaharap ng mga hindi inaasahang suliranin sa buhay. Problema man sa
kakulangan ng pantustos sa tuition fee ng anak o sa babaeng nilingunan ng iyong asawa habang
naglalakad, ngunit kapag mayroon kang sapat na kaalaman mula sa iyong nabasa ay maaaring maiwasan
mo ang padagdag ng gasolina sa apoy na sisiklab. Ang pagbasa ay nakakapagpalawak ng pananaw at
paniniwala sa buhay—nakakapagpatatag ito sa tao na humarap sa mga suliraning hinaharap sa buhay.

Kapag nama’y nababagot sa buhay dahil nakakasawa ang paulit-ulit na ginagawa, ang pagbabasa
ang nagiging solusyon para mabawasan ang kabagutan lalo na’t hindi lamang napupukaw ang iyong
isipan, ngunit nagkakaroon rin ng ibang pagtutuunan-pansin ang sarili.

Minsan sa buhay ay nagkakaroon tayo ng iba’t ibang karanasan ng pagiging mangmang sa ating
paligid. Wala tayong kaalaman sa kultura ng isang bansa o sa kung papaano gumagalaw ang isang bagay.
Ngunit sa pamamgitan ng mga impormatibong artikulo na kalat sa ating paligid, nababasa natin at
nalalaman ang dapat na kaalamang taglay para malaman ang nais. Ang pagbibigay kaalaman ay isa sa
mga natural na kahalagahan kung bakit nagbabasa ang tao.

Ngunit ganoon na lang din sa buhay na maalala mong sawang-sawa ka na at nais mong malaman
ang nararansan ng ibang tao at kanilang mga pananaw. Sa pamamagitan ng pagbukas ng pahina ng
papel na mayroong tinta, makakapunta ka sa mga mundong gusto mong mapuntahan katulad ng
Hogwarts at makakalakbay ka sa pamamagitan ng pagbasa ng mga kaisipan ng karakter na tumatakbo
rito. Nagagawa ng pagbabasa ang paglalakbay-diwa para makatakas sa nakakabagot na mundo ng
katotohanan.

Ang pagbasa ay isang salitang hindi nabibigyan ng totoong kahalagahan ng isang tao. Maaaring
iba-iba ang depinisyon ngunit sa kasanayang ito ay nabibigyan ng iba’t ibang kahalagahan ang salitang
pagbasa. Nakakadiskubre ng iba’t ibang kaalaman, nakakapaglakbay ng nababagot na diwa, nagbibigay
libang, at nagpapabago ng pananaw ang simpleng pagtingin sa letrang nakasaad sa mga nakakalat na
babasahin. Tumatakbo man sa mabilis na pag-unlad ng tekonolohiya ang tao ngunit hindi pa rin maalis
sa kaniyang sarili ang pangangailangan ng pagbabasa sapagkat ito ay ang isa sa mga sikreto upang
maging matagumpay sa nanaising takbo ng buhay na gusting sundan.

DAGLI

Umiindayog ang nakakupabaw na kapareha sa kamang kinahihigaan. Naglalaro sa saliw ng

musikang gawa ng kanilang katawan. Basa ng pawis ang kaniyang noo habang namamasa ang pang-
ibabang nagbibigay-aliw sa kaniyang kapareha. Ungol ang lumalabas sa bibig habang naglalaplapan ng
dila at laway ng isa’t isa.

Nang makatulog ang kapareha ay siya namang pagtayo niya mula sa kama. Laking pasasalamat
na hindi man lamang nagising ang ina sa kanilang ginagawa. Umuugong na rin ang hilik ng kapareha sa
kama nilang mag-asawa.

Kahit masakit ang ibaba ay paika-ika siyang lumabas ng kwarto—nagpapasalamat na tapos na

ang paghihirap sa gabing iyon.

Pagsapit ng umaga, natitimpla siya ng kape para sa dalawang barako ng pamilya. Parehong
mapait at matapang. Para siyang asukal na nadadala sa dalawa kahit na kasing pait ng kaniyang
damdamin ang kapeng hinahanda.

Ibababa niya sana ang kutsarita nang makaramdam siya ng mainit na katawn sa likod—kasabay
nito ang umbok na tumutusok sa likuran. “Anong almusalan natin?” bulong nito sa kaniyang tainga.

Sinimulan niyang magpigil sa tukso ngunit kung parang kasalanang si Adan lang rin ang kaharap
ay walang salitang sinimulan niya ang apoy na binubuo ng kapatid sa kaniya.

Hindi man lamang niya napansin ang isang taong gulang na kapatid na nakahiga sa crib sa
kaniyang kwarto. Walang senyales na ito’y malusog ngunit hindi rin ito umiiyak—kahit na ito ang
pinagbabalingan ng kaniyang ama na siyang kaniyang katalik lamang noong nagdaang gabi.