KUR’ÂN-I KERÎM OKUMA KURALLARI

(GİRİŞ+10 BÖLÜM)

Hazırlayan :
Yrd.Doç.Dr.Fatih Çollak

Giriş
I-KUR’ÂN-I KERÎM
Kur’ân-ı Kerîm ilâhî mesajların sonuncusu olarak Allah katından[1] Cebrâil
aracılığı[2] ile Hz. Peygamber’in kalbine indirilmiş[3] ilâhî kelâmın[4] özel adıdır. Klasik
hale gelmiş tanımıyla Kur’ân-ı Kerîm “Hz. Peygamber’e indirilen, Mushaflarda yazılı,
Peygamberimiz’den bize tevâtür[5] yoluyla nakledilmiş, okunmasıyla ibadet edilen,
insanlığın benzerini getirmekten âciz kaldığı ilâhî kelâm[6]” dır.
Hz. Peygamber’e kırk yaşında iken milâdi 610 yılı Ramazan ayının 27. gecesinde
inmeye başlayan Kur’ân-ı Kerîm, ihtiyaca göre çeşitli zaman dilimleri içinde parça parça
Hz. Peygamber’e vahyedilmiş ve bu süreç yaklaşık yirmi üç yıl sürmüştür[7]. Yazıya
geçirilmiş ve kitap haline gelmiş şekline ‘Mushaf’ denilen Kur’ân-ı Kerîm’in ‘Kur’an’ lafzı
dışında Kitap, Zikr, Nur, Ruh, Şifa, Kelâmullah vs. isim ve sıfatları da vardır.
Kur’ân-ı Kerîm çeşitli yönleriyle âyet ve hadislerde tanıtılmıştır. Bunlardan bazıları
şöyledir :
1-Âyetler :
Allah (cc) şöyle buyurmuştur :
-Kur’an insanlara doğru yolu gösteren bir rehberdir[8].
-Şüphesiz Kur’an, hak ile bâtılı ayıran bir sözdür[9].
-Kur’an mü’minlere müjde[10] ve rahmettir[11].
-Kur’an sözlerin en güzeli[12] ve en doğru yola iletendir[13].
-Kur’an kesin gerçektir[14].
-Kur’an mübârek bir zikirdir[15].
-Kur’an akıl sahiplerine ve özellikle içinizden dosdoğru gitmek isteyene bir öğüttür[16].
2-Hadisler :
Hz.Peygamber (sav)’den rivaye edildiğine göre o şöyle demiştir :
-Şüphesiz ki sözlerin en güzeli Allah’ın kitabı olan Kur’an’dır[17](…)
-Her peygambere geçmişte iman edilen mûcizelerin benzeri bir mûcize verilmiştir.
Bana verilen mûcize ise Allah’ın vahyettiği Kur’an’dır (…)[18]
-Kur’an’ın diğer sözlere üstünlüğü Allah’ın yarattıklarına olan üstünlüğü gibidir[19].
-Kur’an en doğru yol ve hak ile bâtılı ayıran kesin bir hükümdür. Allah’ın ipi ve hikmet
dolu sözleridir. Arzu ve isteklerin bozamadığı, dillerin karışıklığa düşüremediği, ilim
adamlarının kendisine doyamadığı, fazla tekrarlanmakla eskimeyen, ve bıkkınlık
vermeyen, hayranlık veren yönleri bitip tükenmeyen bir kitaptır. O şaka bir söz değildir.
Ona dayanarak konuşan doğru söylemiştir. Onunla amel eden sevap kazanır. Onunla
hüküm veren adaletli davranmıştır[20].
-Kur’an senin lehine veya aleyhine delildir (…)[21]
-Allah Kur’an’la bir kısım milletleri yükseltir, bir kısmını alçaltır.
-Kur’an Hz. Peygamber’in ümmetine bıraktığı iki emanetten biridir[22].

II-KUR’ÂN-I KERÎM’İN OKUNMASI :

Kur’ân-ı Kerîm’in isimleri arasında yer alan el-Kur’an lafzı onun ‘okunan bir kitap’
olduğuna işaret eder. Bunun bir göstergesi olarak Kur’ân-ı Kerîm ilk gelen âyetlerden
itibaren gerek vahiy sürecinde gerek daha sonraki dönemlerde her zaman ve
Müslümanların bulunduğu her mekânda okunmuş, okutulmuş ve ezberlenmiştir.
Bununla birlikte okunmasıyla ibadet edilmesi Kur’an’ın müslümanın hayatındaki
merkezi yerini ifade etmesi açısından önem taşımaktadır[23].
Kur’an’ın önemli özelliklerinden ikisi onun okunması ve dinlenmesidir. Bu yönden
Kur’an’ın bilhassa namazda okunması ve Kur’an okunduğunda dikkatle dinlenmesinin
emredilmesi[24], onun müslümanların hayatında edindiği tayin edici yerin esasını teşkil
ettiği gibi Kur’an okuma ve dinleme müslüman olmanın ayrılmaz bir parçası haline
gelmiştir. Kur’an müslümanın hayatında sadece anlamı araştırılan sıradan bir mevzu, bir
nesne, herhangi bir kitap değil kendisiyle Müslümanlığını okuma ve dinleme ilişkisi
içinde sürdürdüğü bir hitaptır[25].
Her müslümanın namazı câiz olacak miktarda Kur’ân-ı Kerîm’den âyet ve sûreler
ezberlemesi farz-ı ayındır. Fâtiha ile birlikte diğer bir sûreyi ezberlemesi ise, vâciptir ki,
bununla namazın bir rüknü olan kıraat farzı da yerine getirilmiş olur. Kur’ân-ı Kerîm’in
diğer kısımlarını ezberlemek de müslümanlar için bir farz-ı kifâyedir[26].
Kur’an’ı anlamını bilmeden okumak faziletli bir meşguliyet ve ibadet olmakla birlikte
anlam bütünlüğü içinde okumak daha uygundur. Zira düşünerek ve anlamı üzerinde
yoğunlaşarak okumak Kur’an’ın sıklıkla üzerinde durduğu bir husustur. Konuyla ilgili
âyet-i kerîmelerden bazıları şöyledir :
-Onlar Kur’an’ı okuyup düşünmüyorlar mı ?[27]
-(…) Sana da kendilerine gönderileni insanlara açıklaman, onların da üzerinde
düşünmeleri için bu Kur’an’ı indirdik[28].
-Allah’ın kitabını okuyan, namazlarını gerektiği şekilde kılan ve kendilerine rızık
olarak verdiğimiz şeylerden gizli ve açık bağışta bulunan kimseler, hiç ziyan ihtimali
olmayan bir ticareti ümit edebilirler. Çünkü Allah onların mükâfatlarını eksiksiz verecek,
hatta lütfundan onlara daha fazlasını da ihsan edecektir. Zira O, çok bağışlayan ve şükrün
karşılığını verendir[29].
 Kur’an okumanın önemi ve onunla meşgul olanların fazileti hakkında bir çok hadis-i
şerif vardır. Bir kısmını şöyle sıralamak mümkündür :
-Kur’an ilmine sahip olup onu gece gündüz okuyan ve onunla amel edene gıpta
edilir[30].
-Kur’an’ı okuyup ezberleyen kimseyi Allah cennete koyar, onun, ailesinden cehenneme
girmesi kesinleşen on kişi hakkında şefaat etmesini kabul eder[31].
-Evlerde toplanıp Allah’ın kitabını okuyan, onu öğrenip birbirlerine öğretenler mânevi
bir huzur ve sükun hali yaşarlar. Kendilerini ilâhi rahmet kuşatır, etraflarını melekler
sarar. Allah onları kendisiyle birlikte olanlarla anar[32].
-İçinde Kur’an okunmayan evden daha harâbe bir mekân yoktur. Ezberinde
Kur’an’dan bir âyet bulunmayan kime ise hiç oturanı olmayan boş ve yıkık ev gibidir[33].
-Allah’ın kitabından bir sûreyi okuyarak yatağına giren bir müslümana Allah vekil
olarak bir melek gönderir; melek onu korur, uyanıncaya kadar zarar verecek hiçbir şey
ona yaklaşamaz[34].

III-KUR’ÂN-I KERÎM’İN ÖĞRENİLMESİ :

Kur’an’ın iniş amacına uygun okunuşu üç aşamada gerçekleşir. Birincisi harf ve
kelimelerinin aslına uygun ve gereği üzere okunmasıdır ki buna okuma boyutu denir; her
müslüman için namazda asgari miktarda Kur’an’dan bir kaç âyet yahut sûre okumak
ibadetin temel rüknü olduğundan zorunludur. Bu çerçevede Kur’an’dan daha çok sûre
bilmek, okumak ve ezberlemek zorunlu olmaktan öte bir farz-ı kifâye olarak faziletli ve
sevabı çok olan bir ibâdettir. Kur’an okumada ikinci aşama ilâhî mesajları anlamaya
yönelik okumaktır ki bu da anlam boyutu olarak bilinir. Üçüncüsü Kur’an’ın iniş
amacının gerçekleştiği ahlâk boyutu’dur ki esas olan da budur. Zira okuma ve anlama
boyutu araç, ahlâk boyutu amaçtır. Hayata geçirilmeyen Kur’an anlam çerçevesine,
gerçekleri anlaşılmayan Kur’an okuma kalıplarına hapsedilmiş; lisan ve aklın payı ile
yetinilerek kısırlaştırılmış, bireysel ve toplumsal hayattan uzaklaştırılmıştır. Kur’an ile
gerçek iletişim onu harf ve kelime planında okumakla başlar, anlama ve yaşama süreciyle
devam eder. Bütün bunlar bir öğrenme hamlesi ve hayata taşıma çabasıyla gerçekleşir.
Kur’an öğrenimi ve öğretimiyle ilgili Hz. Peygamber (sav)’in teşvik edici bir çok hadîs-i
şerifi vardır ki bunlardan bazıları şöyledir :
-Sizin en hayırlınız Kur’an’ı öğrenen ve öğretendir[35].
-Evlerde toplanıp Allah’ın kitabını okuyan, onu öğrenip birbirlerine öğretenler mânevi
bir huzur ve sükun hali yaşarlar. Kendilerini ilâhi rahmet kuşatır, etraflarını melekler
sarar. Allah onları kendisiyle birlikte olanlarla anar[36].
-Hz.Peygamber (sav) mescitte Kur’an okuyan ve ilmî konuları müzâkere eden iki grup
hakkında : “Bunların hepsi hayır üzerindedirler. Şunlar Kur’an okuyorlar ve Allah’a dua
ediyorlar. Eğer Allah dilerse onlara isteklerini verir, dilerse vermez. Şunlara gelince,
bunlar da ilim öğrenip, ilim öğretiyorlar. Ben ancak muallim olarak gönderildim”
buyurduktan sonra ilmî konuları tartışan grubun yanına oturdu[37].

-Bir müslümanın evinden çıkıp Kur’an’dan bir âyet öğrenmesi yüz rekat nafile
namazdan, yahut kendisiyle amel edilsin veya edilmesin ilimden bir konuyu
öğrenmesi bin rekat nafile namaz kılmasından daha hayırlıdır[38].
-Kur’an’ı öğrenin, devamlı okuyun ve dinlenin. Kur’an’ın ile onu öğrenip hakkını
ödemeye çalışan müminin durumu, içi misk dolu ve ağzı açık tuluğun durumuna benzer
ki miskin kokusu her tarafa yayılır. Kur’an’ı öğrendiği halde gaflete dalanın durumu da
içinde misk bulunup ağzı sıkıca bağlanmış olan tuluk gibidir (miskin kokusundan
yararlanılmaz)[39].
-İçinde Kur’an okunmayan evden daha harabe bir mekân yoktur. Hâfızasında
Kur’an’dan bir âyet bulunmayan kimse de hiç oturanı olmayan boş ve harabe ev
gibidir[40].
-Kur’an öğrenip onu okumanın karşılığında her harfine on sevap verilir[41]. Kur’ân’ı
dikkatle dinleyene ise iki sevap vardır[42].
-Ezberinde Kur’an olan kişinin hali bağlı deve gibidir; sahibi deveyi korursa onu
yanında tutar, salıverirse kaçıp gider[43].
-“Ümmetimin sevapları bana arzolundu, hatta bir insanın mescidi temiz tutmak için
çıkarıp attığı en ufak çöp parçasına varıncaya kadar... Onların günahları da bana arz edildi.
Bir insanın Kur’an’dan öğrenip te unuttuğu bir âyet veya bir sûreden daha büyük günah
görmedim[44].
-Şu Kur’an’ı öğrenin! Şüphesiz onu okumakla her harfine karşılık on sevapla
ödüllendirilirsiniz[45].

Birinci Bölüm
TECVİD İLMİ

I-Tecvid İlmi’nin Tanımı :

Sözlükte “bir şeyi güzel yapmak, süslemek” anlamına gelen tecvid kelimesi “sıfatlarına
uygun şekilde harfleri mahreçlerinden çıkarmak” demektir. Tecvid ilmi “Kur’ân-ı Kerîm’i
harflerin mahreç ve sıfatlarına riayet edip vakıf (duruş), vasıl (geçiş), sekte (nefes kesme)
vb. tilâvet kurallarına uyarak güzel ve hatasız okumayı öğreten ilim[46]” olarak
tanımlanmıştır.
Tecvid bir takım teorik bilgileri içermekle birlikte daha çok pratik yönü ön plana çıkan
bir ilimdir. Tecvid’e dair bilgiler kitaplardan elde edilebilirse de uygulama aşamasında
uzman hocaya ihtiyaç duyulur. Tecvid konuları ilim, uygulamaları sanattır. Sanat da
sanatkârdan öğrenilir. Bu nedenle Kur’an eğitiminde en önemli unsur işin uzmanı olan
hoca (sanatkâr) dır.
Kur’ân-ı Kerîm’de tecvid kelimesi bulunmamakla birlikte “Kur’an’ı yavaş yavaş, tane
tane, düşünerek okuma” anlamında “tertîl[47]” geçmektedir. Hz.Ali âyetlerde geçen tertîli
Kur’an harflerinin mahreç ve sıfatlarına uygun biçimde telaffuz edilmesi ve durulacak
yerlerin bilinmesi diye açıklamıştır[48].
II-Tecvid İlmi’nin Konusu :
Tecvid ilminin konusu Kur’ân-ı Kerîm’in harfleridir[49]. Bu çerçeve içinde harflerin
mahreç ve sıfatları, bağımsız ve birleşik ses özellikleri, med, kasır vs. konular tecvid
ilminin inceleme alanına girer.
III-Tecvid’in Gerekliliği :
Tecvid ilminin gerekliliği Kur’ân-ı Kerîm, sünnet ve icmâ delilleriyle sâbittir.
1.Kur’an :
ً ِ‫ } َوَرتَّلْنَاهُ تَ ْرت‬: “Biz onu (Kur’an’ı) tertil üzere okuduk[50].”
A) { ‫يل‬
ً ِ‫ } َوَرت ِِّل الْ ُقرأَ َن تَ ْرت‬: “Kur’an’ı tertil üzere oku![51]”
B) {‫يل‬
Tertîl kelimesi -daha önce de ifade edildiği üzere- tecvid anlamına geldiğinden, âyetler
bize Kur’an’ın tecvidli indirildiğini ve tecvid üzere okunması gerektiğini bildirmektedir.
2.Sünnet :
A)Hz. Peygamber (sav)’in hanımlarından Ümmü Seleme (r.ah.) peygamberimizin
kıraatinin nasıl olduğunu soranlara şu cevabı vermiştir : “O’nun kıraati harf harf, tane
tane açıklanan bir kıraat idi; kıraatini ayırırdı (tane tane, dura dura okurdu)[52].”
B) Peygamberimiz (sav)’in okuyuşuyla ilgili bilgi sahibi olmak isteyenlere Enes b.
Mâlik : “O’nun kıraati med’li idi, uzatılacak yerleri uzatırdı” demiş ve ardından
Besmele’yi örnek verip, “Peygamber (sav) Bismillâh’ı uzatır, er-Rahmân’ı uzatır ve er-
Rahîm’i uzatırdı” cümlesiyle sözlerine devam etmiştir[53].”
Bu rivayetler göstermektedir ki Hz. Peygamber (sav)’in kıraati tertîl çerçevesinde ağır
ağır, tane tane, yani tecvitli idi.
3.İcmâ :
Gerek sahâbîler gerekse tâbiîn neslinden olanlar Kur’ân-ı Kerîm’in tertîl (tecvid) ile
okunduğunu bildiren ve muhataplarına tertîl üzere Kur’an okumalarını emreden âyet-i
kerîmelerin hükmü gereği Allah’ın kelâmını tertîl çerçevesinde (tecvid kurallarına göre)
okumuş ve okutmuşlardır. Daha sonra gelen nesiller de aynı yolu takip etmiştir. Kur’an’ın
tecvitsiz okunabileceğine dair başta sahâbîler olmak üzere tâbiîn, tebe-i tâbiîn ve diğer
nesillerden bize intikal etmiş bir rivâyet yahut fiili bir uygulama söz konusu
olmadığından, tecvid üzere Kur’an okumanın gerekliliği icmâ delili ile de sâbit olmuştur.
IV-Tecvid İlmi’ni Öğrenme ve Uygulamanın Hükmü :
 Tecvidi teorik olarak öğrenmek ile Kur’an okurken uygulamak birbirinden farklı
hususlardır.
1.Tecvidi ilim olarak öğrenmek ve bilmek müslümanlar üzerine farz-ı kifâyedir. Bir
grup müslümanın tecvid ilmini öğrenip öğretmesi gereklidir. Aksi takdirde bütün
müslümanlar sorumlu olur[54].
2.Kur’an okuyan bir müslümanın kıraatini lahn-ı celî’den (açık hata) kurtaracak kadar
tecvîde riâyet ederek okuması[55], daha açık ifadeyle, herkesin okuyabildiği ve
öğrenebildiği sûre ve âyetlerde tecvid kaidelerine uyarak hareket etmesi farz-ı ayn’dır[56].
3.Lahn-ı hafî’den (gizli hata) kurtaracak kadar tecvîde riâyet etmesi ise farz-ı
kifâyedir[57].
4.Her müslümanın en azından namazda okuyacak kadar Kur’an’dan bir bölümü
düzgün bir şekilde okumayı öğrenmesi lâzımdır[58].
V-Tecvid İlmi’nin Gayesi :
1.Kur’ân-ı Kerîm’in tecvid ile okunması hususundaki ilâhi emri yerine getirmek,
2.Kur’an lafızlarını Hz. Peygamber (sav)’den öğrenildiği gibi okuyabilmeyi sağlamak,
3.Kur’an okurken dili hatadan korumak ve sorumluluktan kurtulmak,
4.Kur’ân’a karşı önemli bir sorumluluğumuzu yerine getirmenin mânevi hazzını ve
ahiret mutluluğunu yaşamak[59].
VI-Tecvid İlmi’nin Değeri :
Tecvid ilmi Kur’ân-ı Kerîm ile doğrudan meşgul olması bakımından dîni ilimlerin en
değerlilerinden birisidir.
Bilindiği gibi tecvid Kur’an’ı usûlüne uygun olarak doğru okumayı öğreten bir ilimdir.
Kur’ân-ı Kerîm ise Peygamberimiz (sav)’in ifadesiyle, Allah katında yerden, göklerden ve
onlarda bulunanlardan daha sevimlidir. Öyleyse, böyle seçkin ve yüce bir kelâmın
tilâvetiyle meşgul olması da tecvide seçkin bir yer kazandırmış olmaktadır[60].

İkinci Bölüm
HARFLER

I-Harfin Tanımı :
Solunum yoluyla vücuda giren ve aynı yolla dışarı çıkan havanın (nefes, soluk) bu
fonksiyonu bütünüyle irade dışıdır. Nefes alıp veren her canlı iradesi dışında cereyan
eden bu sistemle varlığını sürdürür. İnsanın isteği dışında içinden çıkan hava nefes’tir.
Nefes iradeyle ve işitilecek kıvamda olduğunda ses olur. İradeye dayalı ve ses olarak
duyulan nefesin belirli noktalara (mahreçlere) temasıyla da harf meydana gelir. Sonuç
olarak harf nefesin iradeye dayalı, işitilen ve belirli noktalardan çıkıp anlama katkıda
bulunan haline denir.
Harf “ağzın muayyen bir mahreç sahasından çıkan ve belli sıfatlara sahip bulunan ses”
olarak tarif edilmiştir Her harfin ismi, sesi ve resmi (yazı işareti, sembolü) vardır[61].
Örnek : Kur’an alfabesinin ikinci harfinin ismi bâ ( ‫با‬ ) dır. Sesi dudak içlerinden

çıkar ve kendine özgüdür. Harfin resmi ise ( ‫ ) ب‬işareti yahut sembolüdür. Harfler

isimleriyle anılır, sesleriyle okunur, resimleriyle yazılır. Bir istisna olarak bazı
sûrelerin başında bulunan mukattaa harfleri isimleriyle okunur : (Hâ-Mîm, Tâ-Sîn, Yâ-
Sîn, Elif-Lâm-Mîm vd.)
II-Harflerin Mahreçleri :
Mahreç sözlükte “çıkış yeri, çıkak” demektir. Harfin sesinin çıktığı, ona ait sesin
belirdiği yere mahreçdenir. Her harfin bir mahreci vardır. Beş bölgede toplanan ve her
biri ayrı harfe ait olan on yedi mahreç vardır :

A-Ağız Boşluğu Bölgesi (Cevf) :

Buradan med harfleri olan ‘vâv’ ‫ و‬, ‘yâ’ ‫ ي‬ve ‘elif’ ‫ ا‬harfleri çıkar.

B-Boğaz Bölgesi (Halk) :

1.Boğazın (göğse bitişik) alt kısmından “hemze” ‫ أ‬ile “he” ‫ ه‬çıkar.

2.Boğazın orta kısmından noktasız “hâ” ‫ ح‬ve “ayn” ‫ ع‬çıkar.

3.Boğazın ağza açılan üst yerinden noktalı “hâ” ‫ خ‬ve “ğayn” ‫ غ‬harfleri çıkar.
C-Dil Bölgesi (Lisan) :
4.Dilin köküyle karşısındaki üst damaktan “kâf” ‫ ق‬harfi çıkar.
5.Dil kökünün (dil ucuna doğru) alt tarafı[62] ile karşısındaki üst damaktan
“kâf” ‫ ك‬çıkar.

6.Dilin ortasıyla karşısındaki üst damaktan “cîm” ‫ ج‬, “şîn” ‫ش‬ ve “yâ[63]” ‫ ي‬harfleri

çıkar.
7.Dilin sol veya sağ kenarıyla karşısındaki üst azı dişlerden hafif “dâd” ‫ض‬ çıkar.
8.Dil kenarının -dil ucuna uzanan- kavisli kısmı ile karşısındaki üst damaktan
‘lâm’ ‫ ل‬harfi çıkar.

9.Dilin uç kısmıyla iki üst ön dişlerden ‘nûn’ ‫ ن‬çıkar.

10.Dil ucunun üst yüzü (sırtı) ile karşısındaki iki üst ön dişlerin üstündeki damaktan
‘râ’ ‫ر‬ harfi çıkar.
 11.“Dil ucunun üst yüzü (sırtı) ile iki üst ön dişlerin üst yarısından ‘tâ’ ‫ط‬, ‘dâl’ ‫ د‬ve

‘tâ’ ‫ ت‬harfleri çıkar.

12.Dilin ucuyla iki alt ön dişlerin üst yarısından ‘sâd’ ‫ ص‬, ‘sîn’ ‫س‬ ve ‘zâ’ ‫ ز‬harfleri
çıkar.
13.Dilin ucunun üst yüzü (sırtı) ile üst ön dişlerin uçlarıdan ‘zâ ‫ظ‬, ‘zâl’ ‫ ذ‬ve

‘sâ’ ‫ ث‬harfleri çıkar. Dil ucu ‘zâ’ ‫ ظ‬harfinde az; ‘zâl’ ‫ ذ‬harfinde ondan bir miktar fazla;

‘sâ’ ‫ ث‬harfinde ise hepsinden fazla dışarı çıkar.

D-Dudak Bölgesi (Şefeteyn) :
14.Alt dudağın içi (karnı) ile iki üst ön dişlerin uçlarından ‘fâ’ ‫ ف‬harfi çıkar.

15.Dudak içlerinin birbirine kuvvetli (sıkıca) kapanmasıyla ‘bâ’ ‫ ب‬harfi çıkar.

16.İç kısımların dudak uçlarına yakın olan yerlerinin zayıf bir şekilde
kapanmasıyla ‘mîm’ ‫ م‬çıkar.
17.Dudaklar birbirine kapanmadan -aralık bırakarak- kenarların ileri uzatılıp
yumulmasıyla ‘vâv’ ‫و‬harfi çıkar.
E-Geniz Kovuğu Bölgesi (Hayşum) :
Geniz kovuğundan (burun boşluğu/hayşûm) ‘mîm’ ‫ م‬ve ‘nûn’ ‫ ن‬harflerine
ait gunne sesi çıkar[64].

III-Harflerin Sıfatları :
Sıfat sözlükte “bir varlığın tanınmasını sağlayan özellik yahut nitelik” demektir. Harfin
sıfatı ile kasıt “mahreçte seslendirilen harfe ait bir takım özellikler”dir. Mahreçleri aynı
olan harfleri birbirinden ayırmak, kuvvetli ve zayıf olan harfleri tanımak ve mahreçleri
farklı olan harfleri doğru seslendirmek için sıfatların bilinmesinde yarar vardır.
Her zaman harfle birlikte olan ve ondan hiç ayrılmayan (asıl, lâzım) sıfatlardan
bazıları şunlardır.
A- İsti’lâ Sıfatı : ( ‫) االستعلء‬
Harf seslendirilirken dilin üst damağa kalkması demektir. İsti’lâ sıfatlı harfler kalın
harflerdir. Bu sıfat ( ‫ ) خص ضغط قظ‬birleşiminde toplanan yedi harfte ( , ‫ ق‬, ‫ ط‬, ‫ غ‬, ‫ ض‬, ‫ ص‬, ‫خ‬
‫ ) ظ‬bulunur. Bunların dışında kalan harfler incedir.
B- Itbak Sıfatı : ( ‫) االطباق‬
Harf seslendirilirken dilin üst damağa kapanmasıdır. Bu sıfat ( ‫ ظ‬,‫ ط‬, ‫ ض‬, ‫) ص‬
harflerinde bulunur.
C- Kalkale Sıfatı : ( ‫) القلقلة‬
 Kuvvetli bir ses işitilinceye kadar sesin yahut mahrecin hareketlendirilmesi demektir.
Kalkale mahrecin sıkıştırılması ve buna bağlı olarak harfin asıl ve ilk sesinin ardından
mahreçte duyulan ikinci ve artı bir sestir. Bu sıfat ( ‫ ) قطب جد‬ifadesinde yer alan ( ,‫ ب‬,‫ ط‬,‫ق‬
‫ د‬,‫ ) ج‬harflerinde bulunur.
D- Tekrîr Sıfatı : ( ‫) التكرير‬
“Râ” ( ‫ ) ر‬harfinde görülen tekrîr sıfatı harf seslendirilirken dilin uç kısmının sürçmesi
veya titremesi şeklinde ortaya çıkar. Harf mahrecinden çıkarılırken dikkat edilmesi
gereken şey, tekrîr ile telaffuz edilmeye müsait olan “râ” ( ‫’) ر‬yı bu sıfat ile okumaktan
sakınmaktır. Harf tekrîr sıfatıyla seslendirildiğinde birden çok “râ” ( ‫ ) ر‬sesi ortaya çıkar
ki bu hatadır. Bundan sakınmanın yolu ise, telaffuz esnasında dil ucunu üst damağa
yapıştırmak ve onu damaktan ayırmadan sürçer gibi titretmektir.

E- İstitâle : ( ‫) االستطاله‬
‘Dâd’ ( ‫ ) ض‬harfinin sıfatı olan istitâle harfe ait sesin dil kenarının başladığı yerden
sonuna kadar uzaması demektir.
F- Cehr : ( ‫) الجهر‬
Cehr, harfin harekeli olarak telaffuzunda nefesin hapsolması” anlamına gelir. Cehr
sıfatlı harfler şunlardır : ( ‫ ) أ ب ج د ذ ر ز ض ط ظ ع غ ق ل م ن و ي‬Harflerin
mahreçlerine uygulanan güçlü baskı (mahrecin tam kapanması) sebebiyle sesle birlikte
nefes akışı söz konusu değildir. Harf mahrecinden kuvvetle ve ses halinde çıkar ki bu ses
kendisiyle birlikte nefesin akışına engel olur.
G- Hems : ( ‫) الهمس‬
Hems, harfin harekeli olarak telaffuzunda mahrece yapılan baskının zayıf olması
(mahrecin tam kapanmaması) sebebiyle nefesin akması demektir. Hems sıfatı ( ‫فحثه شخص‬
‫ ) سكت‬ifadesinde toplanan on harfte bulunur. Lâm-elif ‫ ال‬hariç harflerin on sekiz tanesi
cehr, on tanesi hems sıfatlıdır.
H- Şiddet : ( ‫) الشدة‬
( ‫ ) اجد قط بكت‬ifadesindeki sekiz harfte bulunan şiddet sıfatı, harfin sâkin olarak
telaffuzunda mahrece uygulanan baskının kuvvetli olması (mahrecin tam kapanması)
sebebiyle sesin hapsolup akmaması demektir.
I- Rihvet : ( ‫) الرحوة‬
Rihvet, harfin sâkin olarak telaffuzunda mahrece baskının zayıf olması sebebiyle sesin
akması anlamına gelir. Bu sıfat med harfleriyle birlikte on üç harfte ( ‫ث ح خ ذ ز س ش ص ض ظ‬
‫ ) غ ف ه‬bulunur.
İ- Safîr : ( ‫)الصفير‬
Safir, harfin seslendirilmesi esnasında iki dudak (iki ön diş ve dil ucu) arasından çıkan
ve kuş yahut ıslık sesine benzeyen artı sese denir. Bu sıfat ( ‫ ) ص س ز‬harflerinde bulunur.
J- Tefeşşî : ( ‫) التفشي‬
 “Şın” ( ‫ ) ش‬harfine ait olan tefeşşî sıfatı, harfin telaffuzu esnasında sesin ağızda
yayılması” anlamındadır. Bu sıfat “şın” ( ‫ ) ش‬harfinin mahrecinin akışındaki özel sestir.
K- Gunne : (‫ ) الغنة‬:
Gunne “Mîm” ve “nûn” ( ‫ ) م ن‬harflerine ait bir sıfattır. Genizde oluşan bu ses inilti,
güvercin yahut kumru sesine benzer.
L- Lîn : ( ‫) اللين‬
Lîn, “harfi sâkin olarak telaffuz ederken mahrecinden külfetsiz, yumuşak bir şekilde
çıkarmak demektir. Lîn sıfatı, üstün harekeli harften sonra sâkin (cezimli) halde bulunan
“vâv” ( ‫ ) و‬ve “yâ” ( ‫ ) ي‬harflerine aittir. Lîn harfleri kelime üzerinde yapılan vakıf (duruş)
sebebiyle son harf sâkin olduğundan med ile (uzatılarak) okunur. Vasılda (geçişte) med
söz konusu değildir.
Med, idgam, ihfâ, izhar, iklâb, sekte vb. bir takım sıfatlar da vardır ki, bunlar bir
sebebe bağlı olarak harflerde bulunan ve onun yapısına mahsus olmayan (ârız)
sıfatlardır[65].

Üçüncü Bölüm
MED ve ÇEŞİTLERİ

I-Meddin Tanımı :
Med kelimesi sözlükte “arttırmak, ziyade etmek, uzatmak” demektir. Terim olarak
meddin anlamı “harfin sesini med harflerinden biriyle uzatmak[66]”tır.
“Kısaltmak, hapsetmek” mânasına gelen kasr ise “harfin med harfi olmaksızın asıl
sesiyle okunması yahut yalnız med harfinin isbat edilmesi” şeklinde tanımlanmıştır[67].
Med harfi, kendinden önceki harfin sesini, harekesi doğrultusunda uzatan harfe denir.
II-Med Harfleri :
Med harfleri üçtür :
1.Kendisinden önceki harf (mâ kabli) üstün harekeli olduğunda daima med harfi
olan elif ( ‫ نا‬gibi);
2.Kendisi sâkin, bir önceki harf ötre harekeli vav (‫ قولوا‬gibi);
3.Kendisi sâkin, bir önceki harf esre harekeli yâ (‫ في‬gibi)[68].
Med harfleri çoğu yerde yazıda görülmekle birlikte bazı drumlarda yalnız telaffuzda
vardır ( ‫ به‬, ‫ له‬gibi)[69].
Mushaf’ın yazısına mahsus olmak üzere bazı kelimelerin sonunda bulunan elif’ler
“vav” veya “yâ” şeklinde yazılmıştır ( ‫ زلفي‬, ‫ كفي‬, ‫ الزكوة‬, ‫ الصلوة‬gibi)[70].
Kendilerinden önceki harfi harekesi doğrultusunda uzatan med harfleri kendileri
okunmadığı gibi, sâkin olmalarına rağmen bunlar üzerinde cezm işareti de bulunmaz[71].
 III-Meddin Sebepleri :
Harfin sesini tabiî med ölçüsünün üzerinde uzatan sebepler ikidir :
1.Hemze :
Aslî harflerden olan hemze med harfinden sonra geldiğinde med sebebi olur ve ilgili
harfin sesini tabiî med ölçüsünden daha fazla uzatır. Med sebebi olan hemze geçiş
halinde (vasılda) okunmayan vasıl hemzesi değil, her durumda
okunan katı’ hemzesidir[72].
2.Sükûn :
Harfin harekesizlik halidir. Sükûn cezm ( ْْ ) işaretiyle gösterilir. Üzerinde cezm işareti
bulunan harfe sâkin harf denir.
Sükûn iki kısma ayrılır :
A)Lâzımî Sükûn : Duruş (vakıf) ve geçiş halinde varlığını koruyan, her durumda
َّ ‫ْج‬
mevcut olan sükundur (el-Cânne ‫ان‬ َ ‫ اَل‬kelimesinin ilk nûnu - ‫ْجانْ َن‬
َ ‫ – اَل‬ile Âl-
âne ‫ آآل َن‬edatının lâmındaki ‫آآل َن‬
ْ sükûn gibi) .
B)Ârızî Sükûn : Duruş halinde mevcut olup geçişte ortadan kalkan sükundur. Bu
sükûn kelime üzerinde duruş sebebiyle geçici olarak var olan sükundur ( ‫يَ ْعلَ ُمو َن ْْ يَ ْوِم‬
ِ
ُ ‫ الدِّي ِن ْْ نَ ْستَع‬gibi)[73].
ْْ ‫ين‬
IV-Meddin Kısımları :
Medler aslî ve fer’î olmak üzere ikiye ayrılır :
1.Aslî Med :
Aslî med tecvid ve kıraat kitaplarında daha çok tabiî med (medd-i tabiî) olarak geçer.
Tabiî med sadece med harflerinden biriyle yapılan uzatmaya denir[74]. Med harfinin
varlığı (zâtı) ancak bu med ile oluşur[75].
Tabiî med “hemze veya sükûn gibi sebeplere bağlı olmaksızın yalnız med harfleriyle
ِ َ َ‫ ق‬, ‫وحيها‬
ِ ِ
oluşan med” olarak tanımlanır. Örnek : ‫ ُكونُوا‬, ‫يض‬
َ ‫ غ‬, ‫ال‬ َ ُ‫ ن‬, ‫ اُوتِينَا‬, ‫ طه‬, ‫ بِه‬, ُ‫ لَه‬, ‫آم َن‬
َ vs.
Tabiî medlerin uzatılma süresi özellikle Kur’ân-ı Kerîm tilâveti sırasında hassasiyet
isteyen bir konu olur. Bu süre için birim olarak elif ölçüsü kullanılır. Bu ise elif diyecek
veya elif (‫ )ا‬yazacak kadar bir süredir.”Bir parmak kaldırılacak kadar” ifadesi, öngörülen
bu sürenin Kur’an’ı güzel okuyan üstatların ağzından onları dinleyerek tesbit edilmesi
gerektiğini belirtir[76].
2.Fer’î Med :
Fer’î medler tabiî medden türeyen medlerdir. Fer’î med, med harfiyle med
sebeplerinden birinin ortaklaşa meydana getirdiği mede denir. Bununla harfin sesi
harekesi doğrultusunda bir miktar uzar ki, bu, tabiî med ölçüsünün üzerindedir.
Fer’î medlerin kısımları :
A) Muttasıl Med (Medd-i Muttasıl) :
Med harfiyle med sebebi olan hemzenin aynı kelimede yan yana bulunmasıyla
meydana gelen meddir ( ‫وء‬ ِ
َ ‫ ُس‬, ‫يئ‬
َ ‫ ج‬, ‫ َشاء‬gibi).
 Muttasıl meddin tabiî med üzerine bir miktar med ilâve etmek suretiyle bir elif
ölçüsünden fazla miktarda med edilmesi vâciptir. Kıraat imamları med ilâve edilmesi
hususunda ittifak, meddin miktarında ihtilâf etmiştir. Muttasıl medde sadece bir elif
(kasr) mertebesi yoktur.
Bağlı olduğumuz Âsım kıraatinin Hafs rivâyetinde muttasıl med ağırlıklı olarak tabiî
med üzerine üç elif ilâveyle dört elif miktarı med edilir.
B) Munfasıl Med (Medd-i Munfasıl) :
Med harfiyle med sebebi olan hemzenin ayrı kelimede yan yana bulunmasıyla
ِ ‫ يا اَب‬, ‫اف‬ ِ ِ ِ
meydana gelen meddir ( ‫ت‬ َ َ ُ ‫ انِّي اَ َخ‬, ‫ تُوبُوا الَي الَّله‬gibi).
Munfasıl med câiz meddir. Kıraat imamlarına göre bir, iki, üç, dört ve beş elif
mertebeleriyle icrâ edilir. Âsım kıraatinin Hafs rivâyetinde munfasıl med genel olarak
dört elif med edilir.

C) Lâzım Med (Medd-i Lâzım) :

Med harfiyle med sebebi olan lâzımî (geçiş ve duruş hallerinde değişmeyen) sükûnun
aynı kelimede yan yana gelmesiyle oluşan meddir. Kıraat imamları lâzımî meddin dört
elif miktarı olduğu hususunda ittifak etmiştir.
Lâzımî med dört gruba ayrılır :
a.Medd-i Lâzım Kelime-i Musakkale :
( ُ‫ْحاقَّة‬
َ ‫ ) اَل‬örneğinde görüleceği üzere, med harfi (olan elif ‫ ) ا‬ile med sebebi olan (ve
idgam sebebiyle şeddeli okunan ilk “kâf” ‫ ق‬harfindeki) lâzımî sükûn aynı kelimede yan
yana gelmiştir ( ُ‫ْحا قْ َقة‬
َ ‫) اَل‬.
Bu gruba dahil olan medd-i lâzım örnekleri, kelimede meydana gelmesi ve idgamdan
dolayı şeddeli okumanın telaffuzdaki ağırlığı sebebiyle kelime-i musakkale diye
nitelendirilmiştir.
b.Medd-i Lâzım Kelime-i Muhaffefe :
( ‫آالَن‬
ْ ) örneğinde ilk hemzeden sonra gelen med harfi ile med sebebi olan “lâm”ın
lâzımî sükûnu aynı kelimede yan yana gelmiştir. Bir kelimede bulunması ve lâzımî
sükûnun cezimli olmasından ötürü telaffuzunun hafif olması sebebiyle bu gruba giren
medd-i lâzım örnekleri kelime-i muhaffefe olarak isimlendirilmiştir.
c.Medd-i Lâzım Harf-i Musakkal :
( ‫ المص‬, ‫ المر‬, ‫ ) الم‬mukataa harflerinde yer alan (‫ ) َال ْم‬ile (‫ )طسم‬deki (‫ين‬ ِ
ْ ‫ ) س‬lafızlarında med
harfi ile med sebebi olan lâzımî sükûn yan yana geldiği ve sâkin “mîm” ile sâkin “nûn”
idgam ile okunduğu için bu tür medd-i lâzımlar harf-i musakkal olark vasıflandırılmıştır.
d.Medd-i Lâzım Harf-i Muhaffef :
(‫)الم‬, (‫ ) المر‬ve (‫ )طسم‬deki ‫ ِم ْيم‬,
( ‫ ) الر‬daki (‫ ) َال ْم‬ve
( ‫ )حم‬deki ‫ِم ْيم‬
 lafızlarında med harfi ile med sebebi olan lâzımî sükûn yan yana geldiği ve idgam
edilmeden kolayca telaffuz edildiği için bu gruptaki medd-i lâzımlar harf-i muhaffef diye
nitelendirilmiştir.
Med harfiyle lâzımî sükûn ayrı kelimelerde bulunursa o taktirde medd-i lâzım söz
konusu değildir( ‫س‬ َّ َ‫ اِذا‬, ِ‫لوة‬
ُ ‫الش ْم‬ َ ‫الص‬
ِ ‫ والْم ِق‬, ُ‫ قَالُوا اتَّ َخ َذالَّله‬gibi)[77].
َّ ‫ىمي‬ ُ َ
D) Ârız Med (Medd-i Ârız) :
Med harfiyle med sebebi olan ârızî (duruşta telaffuzda var olan, geçişte düşen)
sükûnun aynı kelimede yan yana bulunmasıyla meydana gelen meddir. Medd-i ârız duruş
(vakıf) haline mahsus bir meddidir. Vakıf sebebiyle kelimenin son harfi ârızî (geçici)
ِ ِ
ُ ‫ يَ ْعلَ ُمو َن ْْ يَ ْوم الدِّي ِن ْْ نَ ْستَع‬gibi). Verilen
olarak sükûn ile okunduğundan bu ismi almıştır (ْْ ‫ين‬
örneklerde kelimelerin son harfi olan “nûn” duruş halinde sâkindir, sükûn ile okunur.
Aynı harf geçişte (vasılda) hareke alır.
Ârızî med hüküm olarak câizdir. Kelimenin son harfinin harekesi üstün ise ( ‫ )يَ ْعلَ ُمو َن‬ise
üç vecih câizdir:
-Tul (4 Elif )
-Tevassut (2-3 Elif)
-Kasr (1 Elif)
Kelimenin son harfinin harekesi esre ise ( ‫ ) يَ ْوِم الدِّي ِن‬ise dört vecih câizdir :
-Tul,
-Tevassut,
-Kasr,
-Revm.
Revm “harekeyi gizli/hafif sesle belirtmek” demektir ve sadece kasr vechiyle uygulanır.
Kelimenin son harfinin harekesi ötre ise ( ‫ين‬ ِ
ُ ‫ ) نَ ْستَع‬ise yedi vecih câizdir :
-Tul,
-Tevassut,
-Kasr,
-Tûl ile işmâm,
-Tevassut ile işmâm,
-Kasr ile işmâm,
-Revm.
İşmâm, “sükundan sonra dudakları yummak” demektir. Tul, tevassut ve kasr
vecihlerinin üçüyle de câiz olan işmam, harfin sükûnundan sonra dudakları ileri uzatarak
ötre harekeye işaret etmek suretiyle yapılır[78].
İşmâmın bir çeşidi de ‫ الَ تَأ َْمنَّا‬kelimesinde[79] görülür. Buradaki işmâm ilk “nûn”
harfinin harekesine işaret etmek üzere sâkin ile hareke arasında harekeyi
gizleyerek[80] (harekeyi sükûna karıştırmak suretiyle) icrâ edilir.
E) Lîn Med (Medd-i Lîn) :
 Lîn “yumuşaklık” demektir. “Lîn harfleri” denilen vav ( ‫ ) و‬ve yâ ( ‫ ) ي‬mahreçlerinin
uzatılması kolay ve yumuşak olduğundan (mahreçlerinde meddi kolay kabul
ettiklerinden) bunların sebep olduğu medde yumuşak med anlamında medd-i lîn
denilmiştir.
Üstün harekeli harften sonra sâkin (cezimli) olarak gelen vav ( ‫ ) و‬ve yâ ( ‫ ) ي‬lîn
harfidir. Buna göre lîn harfiyle med sebebi olan sükûnun meydana getirdiği med, medd-i
lîn’dir.
Medd-i lîn’de med sebebi olan sükûn ârızı ve lâzımî olmak üzere iki kısma ayrılır :
ْ ‫ َخ ْو‬, ‫ َع ِقبَ ْي ْه‬, ‫ك‬
a. ( ‫ف‬ ْ ‫ ) َعلَْي‬örneklerinde lîn harfinden sonra gelen harflerin sükûnu
ârızî (duruş halinde mevcut olup geçişte ortadan kalkan sükun) olduğundan, bu
kelimelerde vakıf esnasında meydana gelen vecihler -medd-i ârızda- olduğu gibi son
harfin harekesine göre ortaya çıkar.
Kelimenin son harfinin harekesi üstün ise (‫ك‬
َ ْ‫ ) َعلَي‬ise üç vecih câizdir :
-Tul (3 Elif )
-Tevassut (2 Elif)
-Kasr (1 Elif)

Kelimenin son harfinin harekesi esre ise (‫ ) َع ِقبَ يْ ِه‬ise dört vecih câizdir :
-Tul,
-Tevassut,
-Kasr,
-Revm.
Kelimenin son harfinin harekesi ötre ise (‫ ) َخ ْوف‬ise yedi vecih câizdir :
-Tul,
-Tevassut,
-Kasr,
-Tûl ile işmâm,
-Tevassut ile işmâm,
-Kasr ile işmâm,
-Revm.
b. Kur’ân-ı Kerîm’de sadece iki yerde med sebebi lâzımî sükun olan medd-i lîn
bulunur. Birisi Meryem Sûresi’nin evvelinde geçen ‫ كهيعص‬, diğeri Şûrâ Sûresi’nin
başlangıcındaki ‫ عسق‬mukattaa harfleri içinde yer alan ‫ َع ْي ْن‬lafzıdır. Burada lîn harfinden
sonra gelen ve med sebebi olan “nûn” harfinin sükunu lâzımî sükun olduğundan tûl (3
Elif ) ve tevassut ( 2 Elif ) olmak üzere iki vecih vardır.
Medd-i lîn’in hükmü de –medd-i ârız da olduğu gibi- câizdir[81].

Dördüncü Bölüm
 İDGAM ve HÜKÜMLERİ

Kur’ân-ı Kerîm’in lafızları yirmi dokuz sessiz harften oluşur. Harekelerle seslendirilen
bu harflerden bir kısmı kendilerine ait ses ve sıfatlarla bağımsız, bir kısmı bazı sebeplere
bağlı olarak kendisinden sonra gelen harfle birleşik olarak okunur.
İdgam dilin aynı veya yakın mahrece iki yerine bir defa gitmesiyle telaffuza kolaylık ve
akıcılık kazandırmak için yapılır[82].
I-İdgam’ın Tanımı :
İdgam sözlükte “bir şeyi diğer bir şeyin içine katmak” demektir. İdgam’ın terim anlamı
ise “iki harften ilkini ikinciye katarak telaffuz etmek”tir. Bu harflerden
birincisine müdgam, ikincisine müdgamün fîhdenir[83]. İdgam uygulamasında iki
harf şeddeli tek harf olarak okunur.
II-İdgam’ın Sebepleri :
Aynı veya ayrı kelimede yan yana gelen iki harf arasındaki idgamın üç sebebi vardır :
1) Temâsül :
İki harfin mahreç ve sıfatta bir olması demektir :
ِ ‫مااتَّح َدا م ْخرجأ و‬
ً‫ص َفة‬ َ ًَ َ َ َ
2) Tecânüs :
İki harfin mahreçte bir, sıfatta farklı olmasıdır :
ِ ‫ماَاتَّ َف َقا م ْخرجا وا ْختَ لَ َفا‬
ً‫ص َفة‬ َ ًَ َ
3) Tekârüb :
İki harfin mahreç ve/ veya sıfatta birbirine yakın olması demektir[84] :
‫ماتقاربا مخرجا او صفة‬
III-İdgam’ın Unsurları :
İdgam’ın iki unsuru vardır :
1.Müdgam : İdgam edilecek (kendisinden sonraki harfe katılacak) birinci sâkin harftir.
2.Müdgamün fîh : İdgam’ın kendisinde gerçekleştiği (sâkin olan birinci harfin
kendisine katıldığı) harekeli ikinci harftir.
IV-İdgam’ın Şartları :
1.İdgam edilecek harfler arasında idgam sebeplerinden biri olmalıdır.
2.Müdgam ile müdgamün fîh yan yana olmalı; ikisinin arasına idgama engel olacak
başka bir harf girmemelidir.
3.Müdgam sâkin (idgâm-ı kebir hariç) müdgamün fîh harekeli olmalıdır. Mesela,
(‫ص‬
ْ ‫ص‬
ُ ‫ ) الَتَ ْق‬kelimesinde bu şart bulunmadığından idgam söz konusu değildir[85].
4.Müdgam med harfi olmamalıdır.
‫ اَ َمنُوا َو َع ِملُوا‬gibi…[86]
V-İdgam’ın Çeşitleri :
 1) İdgâm-ı Misleyn :
Mahreç ve sıfatları aynı olup ilki sâkin, ikincisi harekeli iki harf
arasındaki idgama, idgam-ı misleyn (iki aynı harfin idgamı) denir ve bu çeşit idgam
vâciptir.
Örnek :
ِ
‫صاك‬ َ ‫ب بِ َع‬
ْ ‫ض ِر‬ ْ ‫ َربِ َح‬, ‫ قَ ْد َد َخلُوا‬, ‫ تَ ْستَ ِط ْع َعلَْي ِه‬, ‫ْح َّق‬
ْ ‫ ا‬, ‫ت تِ َج َارتُ ُه ْم‬ َ ‫ ال‬, ‫ اَفَّاك‬, ‫اَقُ ْل لَ ُك ْم‬
Misleyn olan harfler aynı kelimede tek ( ‫ْحر‬ ِ
ُ ‫ اَل‬, ُ‫ ُك ْرسيه‬, ‫) ُحبًّا‬, ayrı kelimelerde çift harfle
( ‫ َع ْن نَ ْفس‬, ‫َه ْم‬ُ ‫ قُ ْل ل‬,‫ ) قَ ْد َد َخلُوا‬yazılır.
İlki harekeli ikincisi sâkin olan misleyn (birbirinin aynı) harfler arasında idgam câiz
değildir :
Örnek : ( ‫تُ ْت لَي‬ , ‫) تَ ْم َس ْسه‬.
İdgâm-ı misleyn biri maa’l-gunne, diğeri bilâ gunne olmak üzere ikiye ayrılır. İdgâm-ı
misleyn maa’l-gunne (gunneli idgâm-ı misleyn) “mîm” ve “nûn” ( ‫ ) م ن‬harflerinde
yapılır. Buna göre sâkin “mîm”den sonra harekeli “mîm” veya sâkin “nûn” dan sonra
harekeli “nûn” geldiğinde bunlar kendi aralarında idgam edilirler : ( ُ‫) َو ُه ْم ِم ْن \ َوَم ْن نُ َع ِّم ْره‬.
İdgâm-ı misleyn bilâ gunne (gunnesiz idgâm-ı misleyn) ise “mîm” ve “nûn” dışında
ِ
ْ ‫ض ِر‬
kalan ve birincisi sâkin ikincisi harekeli iki harf arasında uygulanan idgamdır : ( ‫ب‬ ْ‫ا‬
ِ ْ ‫) ربِح‬.
َ ‫ بِ َع‬, ‫ت ت َج َارتُ ُه ْم‬
‫صاك‬ َ َ
2) İdgâm-ı Mütecâniseyn :
Mahreçleri bir, sıfatları farklı olan ve birincisi sâkin ikincisi harekeli iki harf
arasındaki idgama, idgam-ı mütecâniseyn denir.
Âsım kıraatinin Hafs rivayetinde idgâm-ı mütecâniseyn harfleri sekiz tane olup üç
grupta toplanmıştır :
A) Tâ ( ‫ ) ط‬Dâl ( ‫ ) د‬ve Tâ ( ‫ ) ت‬Grubu :

‫َّت طَائَِفة‬
ْ ‫ َود‬, ‫ َو َع ْدتَ ُه ْم‬, ‫ت َد َع َوا اللَّ َه‬
ْ َ‫ اَثْ َقل‬, ‫ْت‬
َ ‫سط‬
َ َ‫ب‬
Bu ve benzer örneklerde ilgili harf grubu arasında idgam vâciptir.
Kur’ân-ı Kerîm’de sâkin dâl ( ‫ ) د‬harfiyle harekeli tâ ( ‫’) ط‬nın veya sâkin tâ ( ‫ ) ط‬ile
harekeli dâl ( ‫ ) د‬harfinin yan yana geldiğinin örneği yoktur.
B) Sâ ( ‫ ) ث‬Zâl ( ‫ ) ذ‬ve Zâ ( ‫ ) ظ‬Grubu :

‫ اِ ْذ ظَلَ ُموا‬, ‫ث ذَلِك‬

ْ ‫يَل َْه‬
Zâl ( ‫ ) ذ‬ile zâ ( ‫ ) ظ‬arasında idgam vâcip, sâ ( ‫ ) ث‬ile ( ‫ ) ذ‬arasında câizdir. Bizim
kıraatimizde idgam uygulaması ağırlıklıdır. Kur’ân-ı Kerîm’de sâkin zâl ( ‫ ) ذ‬harfinin
harekeli sâ ( ‫ ) ث‬ile yan yana geldiğinin örneği yoktur.
C- Bâ’ ( ‫ ) ب‬ve Mîm ( ‫ ) م‬Grubu :
 Kur’ân-ı Kerîm’de sâkin olan ‘bâ’ ( ‫ ) ب‬harfiyle harekeli mîm’ ( ‫’) م‬in yan yana geldiği

tek örnek ( ‫َم َعنَا‬ ‫ب‬

ْ ‫ ) ياَ بُنَ َّي ْارَك‬âyetidir.
Bir kısım kıraat imam ve râvileri izhar ederek, aralarında Âsım’ın da bulunduğu bir
kısım imam ve râvi ise idgam ile okuduğundan bu harfler arasında her iki uygulama
câizdir.
3) İdgâm-ı Mütekâribeyn :
Mahreç ve/veya sıfatları birbirine yakın olup ilki sâkin ikincisi harekeli iki harf
arasındaki idgama, idgam-ı mütekâribeyn denir.
Âsım kıraatinin Hafs rivâyetinde bu idgama dahil olan harf grubu şunlardır :
A) Kâf ( ‫ ) ق‬ve Kâf ( ‫ )ك‬Harfleri :
Örnek : ‫َم نَ ْخلُ ْق ُك ْم‬
ْ ‫اَل‬
Kıraat imamları sâkin olan ‘kâf’ ( ‫ ) ق‬harfinin, kendisinden sonra gelen

harekeli ‘kâf’ ( ‫ )ك‬harfine idgamında ittifak etmiştir.

Uygulamada ‘kâf’ ( ‫ ) ق‬harfindeki isti’lâ sıfatının belirtilerek eksik idgam yapılması

câiz olmakla birlikte söz konusu sıfatın belirtilmeden tam idgam yapılması rivayet
olarak daha sahihtir.
B) Lâm ( ‫ ) ل‬ve Râ’ ( ‫ ) ر‬Harfleri :
Örnek : ‫ب‬
ِّ ‫َر‬ ‫قُ ْل‬
Sâkin ‘lâm’ ( ‫ ) ل‬harfinin kendisinden sonra harekeli olarak gelen ‘râ’ ( ‫’) ر‬ya

idgamında kıraat imamları ittifak etmiştir[87].

Bu çerçevede bütün kıraat imamları el-Mutaffifîn sûresinin 14. âyetinde yer alan ( ‫بَ ْل‬
‫ ) َرا َن‬kelimesini de idgam ile okurken, bir istisna olarak imam Âsım’ın râvilerinden Hafs
‘lâm’ ( ‫’) ل‬ın sükûnu üzerinde sekte yapar.
Bu harflerden ’râ’ ( ‫’) ر‬nın önce ve sâkin, ‘lâm’ ( ‫’) ل‬ın ise sonra ve harekeli olarak

geldiği âyetlerde bizim kıraatimizde idgam yoktur :

Örnek : ( ‫اصبِ ْر لِ ُح ْك ِم‬ ِ
ْ ‫) يَغْف ْر لَ ُك ْم َو‬.
Bir idgamda müdgam ve müdgamün fîh harekeli olursa büyük idgam -idgâm-ı
kebîr- ( ‫س ْم ِع ِهم‬ِ ‫) لَ َذ َه‬,müdgam sâkin müdgamün fîh harekeli ise küçük idgam-idgâm-ı
َ‫بب‬
َ
sağir- (‫ب‬
ِّ ‫َر‬ ‫ قُ ْل‬, ‫ ) َوَم ْن نُ َع ِّم ْره‬adını alır.
Yine bir idgamda müdgam, zât ve sıfatıyla müdgamün fîh içinde bütünüyle
kaybolursa tam idgam (‫ظَلَ ُموا‬ ‫ اِ ْذ‬, ‫َو َع ْدتَ ُه ْم‬ ); müdgam zâtı itibariyle müdgamün fîh’in

içinde kayboluyor, fakat herhangi bir sıfatıyla kendini hissettiriyorsa eksik idgam’dır.
( ‫ْت‬
َ ‫سط‬
َ َ‫ ب‬, ‫يَ ْع َم ْل‬ ‫ ) َمن‬gibi…[88]
 Beşinci Bölüm
TENVİN ve SÂKİN NÛN’A AİT HALLER

Tenvin, isimlerle isim asıllı kelimelerin sonuna gelen ve çift hareke (iki üstün, iki esre,
iki ötre) ile gösterilen sâkin nûn olup isimlik belirtisidir[89]. Sâkin nûn ise harekesi
olmayan ve üzerinde cezim işareti bulunan nûn’dur.
Kur’an kıraatinde sâkin nûn ve onun hükmünde olan tenvinde bunları izleyen harflere
göre bazı değişim ve dönüşümler olur[90]. Tenvin ve sâkin nûn’a ait bu değişim ve
dönüşüm dört halde bulunur :
1.İzhâr :
Sözlükte “bir şeyi açıklamak, ortaya çıkarmak; açıktan okumak” mânalarına gelir.
Tecvid ilminde “iki harfin arasını ayırma” (harfi mahrecinde okuma) demektir.
Sâkin nûn veya tenvinden sonra ( ‫ ه‬, ‫ غ‬, ‫ ع‬, ‫ خ‬, ‫ ح‬, ‫ ) أ‬harflerinden birinin gelmesi
halinde sâkin nûn veya tenvin bu harflerin önünde idgam, iklâb veya ihfâ edilmeden
izharla okunur (gerçek sesleriyle telaffuz edilir). Burada izhar yapmaya sebep, sâkin nûn
veya tenvinle izhar harflerinin mahreçlerinin birbirine olan uzaklığıdır.
Örnek : ( ُ‫ ِم ْنه‬, ً‫كيما‬
ِ ‫[) َعلِيماً ح‬91].
َ
2.İdgam :
Sâkin nûn veya tenvinden sonra “yermilûne” ( ‫ ) يرملون‬kelimesini oluşturan harflerden
biri bulunduğunda sâkin nûn veya tenvin bu harflere katılarak okunur (idgam). Bu
harflerle yapılan idgam iki kısma ayrılır :
A) İdgam Maa’l-Gunne (gunneli idgam) :
( ‫ ) يرملون‬ifadesinde yer alan “yâ”, “nûn”, “mîm” ve “vav” harflerinden önce gelen sâkin
nûn veya tenvinin hafifçe uzatılan geniz sesi eşliğinde bu harflere katılarak
seslendirilmesine denir.
Örnek : ( ‫ب‬ِ َ‫ َم ْه ُزوم ِم َن ْاالَ ْحزا‬, ‫اديأً يُناَ ِدي‬
ِ َ‫ من‬,
ُ ‫ َوِم ْن َوراَئِ ِه ْم‬, ‫ َوَم ْن يَ ْبتَ ِغ‬, ‫ َملِكاً نُقاَتِ ُل‬, ‫) ِم ْن نَ ِذير‬
B) İdgam Bilâ-Gunne (gunnesiz idgam) :
Sâkin nûn veya tenvinin aynı ifade içinde geçen “lâm” veya “râ” harfine bütünüyle
katılarak okunmasına denir.
Örnek : ( ‫ ِم ْن َربِّ ِه ْم‬, ‫ ِم ْن لَ ُدنَّا‬, ‫َه ْم‬
ُ ‫َخ ْيراً ل‬ , ‫)غَ ُفور َرِحيم‬.
Sâkin nûn ile ( ‫ ) ينمو‬harflerinden “vav” veya “yâ” aynı kelimede bulunursa idgam değil
ِ , ‫قِ ْن وان‬
izhar geçerlidir ( ‫ص ْنوأن‬ ‫ بُ ْن يَان‬, ‫[) ُدنْ يَا‬92].
َ
3.İklâb :
 Sözlükte “döndürmek, çevirmek” anlamlarına gelen iklâb, tecvid terimi olarak bâ ( ‫)ب‬
harfinin önünde bulunan sâkin nûn veya tenvinin idgam yapılmaksızın”mîm”e
dönüşmesini ifade eder[93]. Uygulamada sâkin nûn veya tenvin tam bir “mîm”e çevrilir,
“mîm” ihfâ edilerek okunur.
Örnek : ‫ ِم ْم بَ ْع ِد‬: ‫ِم ْن بَ ْع ِد‬ ِ ‫ س ِميعم ب‬: ‫صير‬
‫صير‬ َ ُْ َ
ِ ‫س ِميع ب‬
َ َ
İklâb uygulamasının sebebi, yan yana gelen sâkin nûn ile “bâ”nın mahreçlerinin idgam
edilecek kadar yakın ve izhar edilecek kadar uzak olmayışı şeklinde açıklanmıştır[94].

4. İhfâ:
İhfâ “gizlemek” demektir. Tecvid ilminde ihfâ “tenvîn veya sâkin nûn’un zâtını
gizleyip, gunne sıfatını belirtmek” şeklinde açıklanmıştır. Zâtını gizlemekten kasıt, nûn’u
mahrecinden ayırıp gunne sıfatıyla seslendirmektir.
İhfâ harfleri şunlardır :
‫ك‬,‫ق‬,‫ف‬,‫ظ‬,‫ط‬,‫ض‬,‫ص‬,‫ش‬,‫س‬,‫ز‬,‫ذ‬,‫د‬,‫ج‬,‫ث‬,‫ت‬
Örnek : ‫ اُنْ ِز َل‬, ‫ك َر‬
َ ‫ َم ْن َش‬, ‫فَ ْتح قَ ِريب‬
Tenvinle sâkin “nûn”un ihfâ harflerinden önce gelmesi durumunda ihfâ yapılır ve
buna dil ihfâsı denir. İhfâ uygulamasına gerekçe olarak, “nûn”un bu harflere idgam
edilecek kadar yakın, izhar edilecek kadar uzak bulunmaması gösterilmiştir[95].

Altıncı Bölüm
SÂKİN MÎM’E AİT HALLER

Sâkin mîm harfine ait üç hal vardır:

a) İdgâm-ı Misleyn Maa’l Gunne:

Sâkin mîm’in, kendisinden sonra gelen harekeli mîm’e katılarak (idgam edilerek)
okunmasına idgâm-ı misleyn maa’l gunne denir. Bu idgam uygulamasında şeddeli
olarak okunan “mîm”in gunnesi belirtilir.Süresi okuyuş seyrine göre 1, yahut 1,5 elif
miktarıdır.

Örnek:
( ‫) َوَما بِ ُك ْم ِم ْن ْنع َمة‬ ( ‫الحق‬ ِ
َ ‫اء ُك ْم م َن‬
َ ‫) َج‬
b) İhfâ-ı Şefevi (Dudak İhfası, Sâkin Mîm’in İhfâsı):
Sâkin mîm ile harekeli bâ (‫ )ب‬harfi arasında geçerli olan uygulamadır. İhfâ edilen mîm
dudak harfi olduğundan “şefevî” denilmiştir. Süresi okuyuş seyrine göre 1, yahut 1,5 elif
miktarıdır.
Örnek:
 ِ ِ ‫ أن ُفس‬- ‫بصحاف‬
ِ
ُ ‫كم باتِّ َخاذ‬
( ‫كم‬ ْ َ َ ‫)ع ْليهم‬
َ
c) İzhâr-ı Şefevi ( Dudak İzharı, Sâkin Mîm’in İzhârı):

Sakin mîm ile mîm ve bâ dışında kalan harekeli harfler arasında geçerli olan
uygulamadır. Sâkin mîm kendisinden sonra gelen harfe katılmadan, mahrecinde kendine
ait ses ve sıfatla bağımsız olarak okunur. Örnek : ( ‫نتم‬ ِ
ْ ‫طرنا ( ) ْأم أم‬
ْ ‫[) َو ْأم‬96].

Yedinci Bölüm
‘RÂ’ HARFİNE AİT HÜKÜMLER
‘Ra’ harfine ait üç hüküm vardır:

I) ‘Râ’ Harfinin Kalın Okunduğu Yerler:

1- ‘Râ’ harfi, üstün harekeli olduğunda : ً‫َر ْح َمة‬

2- ‘Râ’ harfi, ötre harekeli olduğunda : ‫ُع ُربًا‬
3- ‘Râ’ harfi, üstün harekeli harften sonra sâkin (cezimli) olarak geldiğinde : ‫تَ ْرفَ ُع‬
4- ‘Râ’ harfi, ötre harekeli harften sonra sakin (cezimli) olarak geldiğinde : ‫نُ ْر ِس ُل‬
5- ‘Râ’ harfi, üstün harekeli harfi izleyen ve sâkin (cezimli) olan bir harften sonra -vakıf
sebebiyle- sâkin (cezimli) halde bulunduğunda : ‫ص ْر‬ ْ ‫َوال َْع‬
6- ‘Râ’ harfi, ötre harekeli harfi izleyen ve sâkin olan bir harften sonra –vakıf
sebebiyle- sâkin (cezimli) halde bulunduğunda : ‫ص ْر‬ ْ ‫ ُع‬, ‫ور‬
ْ ُ‫ن‬
7- ‘Râ’ harfi, ârızî (geçici) kesreli harften (hemze-i vasıldan) sonra sâkin olarak geldiğinde
َ َ‫لِ َم ِن ْارت‬
ْ ‫ اَِم‬, ‫ضي‬
: ‫ارتَابُوا‬
8- ‘Râ’ harfi, esre harekeli harf ile üstün harekeli ve isti’la (kalın) sıfatlı bir harf arasında
sâkin olarak bulunduğunda : ‫ قِ ْرطَاس‬,‫صا ْد‬ ِ
َ ‫م ْر‬

II) ‘Râ’ Harfinin İnce Okunduğu Yerler:

َ ‫ِر‬
1- ‘Râ’ harfi, esre harekeli olduğunda : ‫جال‬
2- ‘Râ’ harfi, esre harekeli harften sonra sâkin olarak geldiğinde : ‫اصبِ ْر‬
ْ َ‫ف‬
3- ‘Râ’ harfi, esre harekeli harfi izleyen ve sâkin (cezimli) olan bir harften sonra-vakıf
sebebiyle- sâkin (cezimli) halde bulunduğunda : ‫ح ْر‬ ْ ‫لس‬
ِّ َ‫ا‬
4- ‘Râ’ harfi, esre harekeli harfi izleyen ve sâkin olan yâ dan sonra -vakıf sebebiyle- sâkin
(cezimli) olarak bulunduğunda : ‫ير‬ ِ
ْ ‫اَل َقد‬
5- ‘Râ’ harfi, üstün harekeli harfi izleyen ve sâkin (cezimli) olan yâ dan (lîn harfinden)
sonra -vakıf sebebiyle-sâkin halde bulunduğunda : ‫ْخي ْر‬ْ ‫اَل‬
III) ‘Râ’ Harfinin Hem Kalın Hem İnce Okunuşunun Câiz Olduğu Yerler:
1- ‘Râ’ harfi, esre harekeli harf ile yine esre harekeli ve isti’la (kalın) sıfatlı bir harfi
arasında sâkin olarak bulunduğunda : ‫فِ ْرق‬
2- ‘Râ’ harfi, esre harekeli harfi izleyen ve sakin (cezimli) olan isti’la (kalın) sıfatlı bir
harften sonra –vakıf sebebiyle- sâkin halde bulunduğunda :‫ص ْر‬ ِ
ْ ‫م‬
3- ‫ اِذَا يَ ْس ِر‬, ‫اَ ْن اَ ْس ِر‬, ‫ فَا اَ ْس ِر‬kelimelerinin vakıf halindeki ‘râ’ harfi :
Bu örneklerde ‘râ’ harfinin, harekesinin aslî esre olması itibariyle ince, üstün harekeli
harfi izleyen ve sâkin (cezimli) olan bir harften sonra sâkin halde bulunması itibariyle de
kalın okunması câizdir.

Not:

‘Râ’ harfi idgamlı veya şeddeli halde ise, müdgamun fîh (idgamın kendisinde
gerçekleştiği ikinci harf) olan ikinci ‘râ’ ya bakılır. İkincisi kalın ise birincisi de kalın,
ikincisi ince ise birincisi de ince okunur.

Örnek : (şerri) ‫ َش ِّر‬kelimesinde her iki ‘râ’ ince, (yefirru) ‫ يَِفر‬kelimesinde her iki ‘râ’ kalın
okunur[97].

Sekizinci Bölüm
ZAMİR

Zamir kısaca cümle içinde ismin yerine kullanılan harfe denir. Tecvid ilminde
müfred (tekil), müzekker (eril) ve gâip (üçüncü şahıs) formunda kullanılan ve hâ-ı
kinâye denilen zamire ait hükümler şunlardır :
1- Vakıf halinde (duruşta) harekesiz (cezimli) olan zamir med’siz (uzatılmadan, sâkin )
olarak bir şekilde okunur.
Örnek : ( ‫ ِم ْن ْه‬- ‫ َع ْن ْه‬-‫)لَ ْه – بِ ْه‬
2-Vasıl halinde (geçişte) harekeli olan zamir kendinden önceki harfin konumuna göre iki
şekilde okunur :
a) Üstün, ötre veya esre harekeli bir harften sonra gelen zamir med ile (uzatılarak)
okunur.
Örnek :( ُ‫يَ ْعلَ َمه‬-ُ‫ َربه‬-‫) بِ ِه‬
Harekeli harfi izleyen zamirden sonra bir sebeb-i med bulunmazsa zamir bir elif miktarı
med edilerek okunur : ( ‫) َوالَ يَ ُؤ ُدهُ ِح ْفظُ ُه َما‬
Harekeli harfi izleyen zamirden sonra sebeb-i med olan hemze bulunursa, bu takdirde
zamir munfasıl med hükmünce 4 elif miktarı uzatılır. Örnek :(‫ايمانًا – ِع ْن َدهُ اِالِّ بِِا ْذنِِه‬ ِِ
َ ‫) به‬
Âsım kıraatinde Zümer suresinin 7.ayetinde geçen ( ُْ‫ضه‬
َ ‫ ) يَ ْر‬fiilindeki zamir kasr ile
(med edilmeden) okunur. Zira yazıda görülmeyip fiilin aslında mevcut olan “elif”
sâkindir, sâkinden sonra gelen zamir de med’siz (tabiî harekesiyle) okunur.

b) Sakin bir harften sonra gelen zamir med edilmeden (tabiî harekesiyle) okunur. ( – ُ‫ِم ْنه‬
‫ َعلَ ِيه‬- ُ‫اجتَبَاه‬
ْ ‫) َو‬
ِ ِ‫ )ف‬lafzındaki
Âsım kıraatinin Hafs rivâyetinde Furkan suresinin 69. ayetinde geçen (‫يه ُم َهانًا‬
zamir, sâkin harften sonra gelmesine rağmen uzatılarak okunur.
c) Kendisinden sonra sâkin harfin bulunduğu zamir de med’siz (tabiî
harekesiyle) okunur.(‫ين‬ ِ َّ ِ ِ ‫) لَهُ الْمل‬
َ ‫ل ََعل َمهُ الذ‬ – ‫ْك‬ ُ
d) İki sakin arasında bulunan zamir de uzatılmadan (tabiî harekesiyle) okunur ( ُ‫يَ ْعلَ ْمه‬
ِ ِ
َ‫[)اهلل – م ْنهُ ابْتغَاء‬98].

DokuzuncuBölüm
LAFZATULLÂH

Lafzatullâh diye ifade edilen Allah (‫ )اهلل‬kelimesinin lâm’ıyla ilgili üç hüküm vardır:
1) Üstün harekeli harften sonra gelen Allah (‫ )هللا‬kelimesinin lâm’ı kalın okunur.
Örnek :(‫ َواهلل‬- ‫)اِ َّن اهلل‬
2) Ötre harekeli harften sonra gelen Allah (‫ )هللا‬kelimesinin lâm’ı kalın okunur.
Örnek : (‫ل اهلل‬
ُ‫ض‬ْ َ‫ف‬ – ‫ص ُراهلل‬
ْ َ‫)ن‬.
3) Esre harekeli harften sonra gelen Allah (‫ )هللا‬kelimesinin lâm’ı ince okunur.
Örnek : (‫ِهلل‬ – ‫( بِا هلل‬
Aynı hükümler “‫ ”اَللَّ ُه َّم‬lâfzı için de geçerlidir.
Örnek : (‫اللَّ ُه َّم‬ ‫ك اللَّ ُه َّم – قُ ِل‬
َ َ‫[) ُس ْب َحان‬99].

Onuncu Bölüm
LÂM-I TA’RÎFE AİT HÜKÜMLER

İsimlerin başına gelen ve onlara belirlilik kazandıran “el” ( ‫ ) اَ ْل‬takısı lâm-ı ta’rîf
(harf-i ta’rîf) diye nitelendirilmiştir. Bu takı “elif” ve “lâm” dan oluşur.
Lâm-ı ta’rîfe ait iki hüküm vardır :
1) Lâm-ı Ta’rîfin İzhârı (İzhâr-ı Kameriyye) :
Lâm-ı ta’rîf onu izleyen 14 harften önce izhâr kuralıyla okunur ki buna lâm-ı ta’rîfin
izhârı (izhâr-ı kameriyye) denir. Lâm-ı ta’rîf bu harflere katılmadan (mahrecinde
kendine ait ses ve sıfatla) okunur. 14 harf şu cümlede toplanmıştır : ( ُ‫يمه‬ ِ ْ ‫ك و َخ‬
َ ‫ف َعق‬ َ َ ‫َح َّج‬ ‫) اَبْ ِغ‬
Örnek : (‫ض‬
ُ ‫ ْاالَ ْر‬- ‫) اليَ ْو ُم – ال َق َم ُر‬
2) Lâm-ı Ta’rîfin İdgâmı (İdgâm-ı Şemsiyye) :
Lâm-ı ta’rîf bu harflerin dışında kalan diğer 14 harfe idgam edilerek okunur ki buna lâm-ı
ta’rîfin idgâmı(idgâm-ı şemsiyye) denir.
Örnek : (‫َّار‬
ُ ‫ الن‬- ‫س‬ َّ – ‫الصالِ ُحو َن‬
ُ ‫الش ْم‬ َّ )
Lâm-ı ta’rîf’ten sonra “nûn” geldiğinde gunneli lâm-ı ta’rîf idgâmı (İdgâm-ı Şemsiyye
Maa’l-gunne) olur.
Örnek :
ُ َّ‫ اَلنا‬, ‫َّار‬
(‫س‬ ُ ‫) اَلن‬
Lâm-ı ta’rîf’ten sonra “nûn” dan başka diğer 13 harften biri geldiğinde gunnesiz lâm-ı
ta’rîf İdgâmı (İdgâm-ı Şemsiyye Bilâ-gunne) olur.
Örnek :
( ‫س‬ َّ – ‫الصالِ ُحو َن‬
ُ ‫الش ْم‬ َّ )[100]

Kaynaklar :
1. Ahmed b. Hanbel, el-Müsned, Beyrut, ts.

2. Altıkulaç, Tayyar, Tecvidu’l-Kur’an, Ankara, 1983.

3. Birışık, Abdülhamit, “Kur’an (Tarihi)”, DİA, Ankara, 2002.

4. Buhârî, el-Câmiu’s-sahîh, İstanbul, ts.

5. Çetin, Abdurrahman, “İhfâ”, DİA, İstanbul, 2000; amlf., “İzhar”, DİA, İstanbul, 2001.
amlf., “Tecvid”,DİA, İstanbul, 2011. amlf., Kur’an Okuma Esasları, Bursa, 2007.
6. Dârimî, Abdullah b. Abdurrahman, es-Sünen, İstanbul, 1981.
7. Durmuş, İsmail, “Harf”, DİA , İstanbul, 1997.
8. Durmuş, İsmail-Gündüzöz, Soner, “Nûn”, DİA, İstanbul, 2007.
9. Ebû Dâvûd, Süleyman b. Eş’as es-Sicistânî, Sünen, İstanbul, 1981.

10. eş-Şeyh Muhammed Mekkî Nasr el-Cerîsî, Nihâyetü’l-Kavli’l-Müfîd fî İlm-i

Tecvîdi’l-Kur’âni’l-Mecîd, (thk. Abdullah Mahmud Muhammed Ömer), Beyrut,
1424/2003.
11. Görgün, Tahsin, “Kur’an (Mahiyeti)”, DİA, Ankara, 2002.

12. Heyet, İlmihal, İSAM, İstanbul, 1998, (I-II).

13. Heyet, İslâm İlmihali, İFAV, İstanbul, 2010.

14. İbn Mâce, Muhammed b. Yezîd el-Kazvînî, es-Sünen, İstanbul, 1981.

15. Kandemir, Mehmet Yaşar-Zavalsız Halit-Şimşek Ümit, Âyet ve Hadislerle
Açıklamalı Kur’ân-ı Kerîm Meâli, İFAV, İstanbul,2010, (I-II).
16. Karaçam, İsmail, Kur’ân-ı Kerîm’in Faziletleri ve Okunma
Kaideleri, İstanbul, 2008.
17. Madazlı, Ahmet, “İklâb”, DİA, İstanbul, 2000.
18. Müslim, Ebü’l-Hüseyin Müslim b. Haccâc el-Kuşeyrî, el-Câmiu’s-sahîh, İstanbul,
1981.
19. Sarı, Mehmet Ali, “İdgam”, DİA, İstanbul, 2000; amlf., “Med”, DİA, Ankara, 2003.
20. Tirmizî, Muhammed b. Îsâ, el-Câmiu’s-sahîh, İstanbul, 1981.

21.Ünlü, Demirhan-Aydoğan, İlyas, Tecvid Bilgisi ve Kur’ân-ı Kerîm’in Kırâatı,

Milli Eğitim Gençlik ve Spor Bakanlığı Yayınları, Ankara.

Dipnotlar :
[1] el-Vâkıa 56/80.
[2] eş-Şuarâ 26/193.
[3] el-Bakara 2/97
[4] et-Tevbe 9/6
[5] Her devirde yalan üzerine birleşmelerini aklın imkânsız gördüğü bir topluluk tarafından
aktarılması ile. Bk., Heyet, İlmihal, İSAM, İstanbul, 1998, (I-II), I, 103.
[6] A.y.
[7] Birışık, Abdülhamit, “Kur’an (Tarihi), DİA, Ankara, 2002, XXVI, 384.
[8] el-Bakara 2/185.
[9] et-Târık 86/13.
[10] en-Neml 27/2.
[11] en-Neml 27/77.
[12] ez-Zümer /39/23.
[13] el-İsrâ 17/9.
[14] el-Hâkka 69/51.
[15] el-Enbiyâ 21/50.
[16] et-Tekvîr 81/27,28.
[17] Buhârî, “İ’tisâm”, 2.
[18] Buhârî, “İ’tisâm”, 1.
[19] Tirmizî, “Fezâilü’l-Kur’an”, 25.
[20] Tirmizî, “Fezâilü’l-Kur’an”, 14.
[21] İbn Mâce, “Tahâret”, 5.
[22] Ahmed b. Hanbel, Müsned, IV,366.
[23] Görgün, Tahsin, “Kur’an (Mahiyeti)”, DİA, Ankara, 2002, XXVI, 388.
[24] el-A’râf 7/204.
[25] “Kur’an (Mahiyeti)”, DİA, XXVI, 389.
[26] Heyet, İslâm İlmihali, İFAV, İstanbul, 2010, s.354.
[27] en-Nisâ 4/82.
[28] en-Nahl 16/44.
[29] el-Fâtır 35/29.
[30] Buhârî, “İlim”, 15; “Temennî”, 5.
[31] İbn Mâce, “Sünnet”, 16.
[32] Ebû Dâvûd, Sünen, “Vitr”, 14.
[33] Dârimî, “Fezâlü’l-Kur’an”, 1.
[34] Tirmizî, “Daavât”, 23.
[35] Buhârî, “Fezâlü’l-Kur’an”, 21.
[36] Ebû Dâvûd, Sünen, “Vitr”, 14.
[37] İbn Mâce, “Sünnet”, 17.
[38] İbn Mâce, Sünnet, 16.
[39] İbn Mâce, Sünnet, 16.
[40] Dârimî, Fezâilü’l-Kur’ân, 1.
[41] Dârimî, Fezâilü’l-Kur’ân, 1.
[42] Dârimî, Fezâilü’l-Kur’ân, 10.
[43] Müslim, Salâtü’l-Müsâfirîn, 226.
[44] Tirmizî, Fezâil’ül-Kur’ân,19.
[45] Dârimî, Fezâilü’l-Kur’ân, 1.
[46] Çetin, Abdurrahman, “Tecvid”, DİA, İstanbul, 2011, XL, 253.
[47] el-Furkân, 25/32; el-Müzzemmil 73/4.
[48] “Tecvid”, DİA, XL, 253.
[49] Çetin, Abdurrahman, Kur’an Okuma Esasları, Bursa, 2007, s.76.
[50] el-Furkân, 25/32.
[51] el-Müzzemmil 73/4.
[52] Tirmizî, “Fezâil’ül-Kur’ân”, 23; Ebû Dâvûd, Sünen, “Vitr”, 20.
[53] Buhârî, “Fezâlü’l-Kur’an”, 29.
[54] Kur’an Okuma Esasları, s.81.
[55] Ay.
[56] Altıkulaç, Tayyar, Tecvidu’l-Kur’an, Ankara, 1983, s.4.
[57] Kur’an Okuma Esasları, s.82.
[58] Ay.
[59] Bkz., Karaçam, İsmail, Kur’ân-ı Kerîm’in Faziletleri ve Okunma Kaideleri, İstanbul, 2008,
s. 166; Tecvidu’l-Kur’an, s. 3; Kur’an Okuma Esasları, s.77.
[60] Kur’an Okuma Esasları, s.77.
[61] Durmuş, İsmail, “Harf”, DİA , İstanbul, 1997, XVI, 158.
[62] “kâf” [ ‫ ] ق‬mahrecinin bir miktar alt tarafı. (F.Ç)

[63] Med harfi olmayan “yâ” ‫ ي‬. (F.Ç.)

[64] eş-Şeyh Muhammed Mekkî Nasr el-Cerîsî, Nihâyetü’l-Kavli’l-Müfîd fî İlm-i Tecvîdi’l-
Kur’âni’l-Mecîd, (thk. Abdullah Mahmud Muhammed Ömer), Beyrut, 1424/2003, s. 35-41.
[65] Age., s.45-59.
[66] Age., s. 129.
[67] Age., s. 129; Kur’an Okuma Esasları, s.194.
[68] Sarı, Mehmet Ali, “Med”, DİA, Ankara, 2003, XXVIII, s. 288.
[69] “Med”, DİA, XXVIII, s. 288.
[70] Kur’an Okuma Esasları, s.195.
[71] Kur’an Okuma Esasları, s.195.
[72] Nihâyetü’l-Kavli’l-Müfîd fî İlm-i Tecvîdi’l-Kur’âni’l-Mecîd, s.130; Kur’an Okuma
Esasları, s.196.
[73] Kur’an Okuma Esasları, s.196.
[74] “Med”, DİA, XXVIII, s. 288.
[75] Nihâyetü’l-Kavli’l-Müfîd fî İlm-i Tecvîdi’l-Kur’âni’l-Mecîd, s.129.
[76] “Med”, DİA, XXVIII, s. 288.
[77] Kur’an Okuma Esasları, s.207; Nihâyetü’l-Kavli’l-Müfîd fî İlm-i Tecvîdi’l-Kur’âni’l-Mecîd,
s.132 vd.
[78] Ünlü, Demirhan-Aydoğan, İlyas, Tecvid Bilgisi ve Kur’ân-ı Kerîm’in Kırâatı, Milli Eğitim
Gençlik ve Spor Bakanlığı Yayınları, Ankara, 1985, s.133 vd.
[79] Yûsuf, 12/11.
[80] Kur’ân-ı Kerîm’in Faziletleri ve Okunma Kaideleri, s. 271.
[81] Kur’ân-ı Kerîm’in Faziletleri ve Okunma Kaideleri, s. 273 vd; Kur’an Okuma Esasları,
s.217 vd; Tecvid Bilgisi ve Kur’ân-ı Kerîm’in Kırâatı, 136 vd.
[82] Sarı, Mehmet Ali, “İdgam”, DİA, İstanbul, 2000, XXI, 471.
[83] Ay.
[84] Kur’an Okuma Esasları, s.223.
[85] Kur’an Okuma Esasları, s. 222,223.
[86] Kur’an Okuma Esasları, s.223.
[87] İdgam çeşitleri için bk., Kur’an Okuma Esasları, s.227 vd.
[88] Kur’an Okuma Esasları, s.223-226.
[89] Durmuş, İsmail-Gündüzöz, Soner, “Nûn”, DİA, İstanbul, 2007, XXXIII, 242.
[90] Ay.
[91] Çetin, Abdurrahman, “İzhar”, DİA, İstanbul, 2001, XXIII, 506; Durmuş, İsmail-
Gündüzöz, Soner, “Nûn”,DİA, XXXIII, 242.
[92] Bkz., “İdgam”, DİA, XXI, 472; “Nûn”, DİA, XXXIII, 242.
[93] Madazlı, Ahmet, “İklâb”, DİA, İstanbul, 2000, XXII, 27.
[94] Ay.
[95] Çetin, Abdurrahman, “İhfâ”, DİA, İstanbul, 2000, XXI, 532.
[96] Bu konu için bkz. Kur’an Okuma Esasları, s.174 vd; Tecvid Bilgisi ve Kur’ân-ı Kerîm’in
Kırâatı, s. 141.
[97] Bu konu için bkz., Kur’ân-ı Kerîm’in Faziletleri ve Okunma Kaideleri, s. 243 vd.
[98] Kur’an Okuma Esasları, 187 vd.
[99] Bkz., Kur’an Okuma Esasları, 191 vd.
[100] Bkz., Kur’an Okuma Esasları, 233 vd.