TEARS OF MOTHER EARTH

(Declamation Piece)

Listen everybody!
Eyes on me!
She visits me. She lets me see the future!
I thought the future shouts for progress but someone shed a tear for
development.

It’s on my head! Ahhh!

Please! Listen! Don’t walk away from her plea!
She needs us.
Our mother is crying.

Ahhh! (Shouts)
Typhoon! Flood! It’s shaking!
Storm surge! Strong wind! It’s so hot!
Hot like every grass starves for water.

We will die. I saw the future. WE WILL DIE!

We can’t blame her because we let ourselves die!
You! You throw your garbage everywhere! Don’t deny it.
You! You log trees without replacing them! How dare you!
You! You own factories that emit smokes! You have no conscience.
We! We let our mother nature suffer.

Suffer from our greed, laziness, unmanful things.

We let her dying!
Can’t we help her? She’s not gonna take it all. Please, join me!
Join me in saving her! We cannot let her die.
We can start now.
Stop being irresponsible, stop being greedy!
Our Mother needs us to cooperate.
Can we promise that to her?
LUHA
 Ni Rufino Alejandro
(Deklamasyon)

Walang unang pagsisisi, ito’y laging huli.

Daloy, aking luha... daloy aking luha sa gabing malalim, sa iyong pag-agos, inanod
mo lamang ang aking damdamin,
Hugasan mo ang puso—yaring abang puso’y luray sa hilahil,
Nang gumaan-gaan ang pinapasan kong libong tiisin!

Nang ako’y musmos pa at bagong nunukad yaring kaisipan,

May biling ganito si Ama’t si Ina bago sumahukay: “Bunso, kaiingat sa iyong
paglakad sa landas ng buhay.
Ang ikaw’y mabuyo sa gawang masama’y dapat mong iwasan.”

Nang ako’y lumaki, ang pahat kong isip ay biglang nagpakpak

Ng kapalalua’t ang aral ni Ama’t ni Ina’y hinamak;
Sa maalong dagat ng buhay sa mundo’y nag-isang lumayag,
Iniwan sa pampang ang timbulang baon na aking tinanggap!

Malayang tumungga sa sarong may lason ng kaligayahan na nitong huli na’y saka
nakilalang alak na nakamamatay!
Ang pinagbataya’y dapat magpasasa sa kasalukuya’t
Isang “Bahala na!” and tanging inyukol sa kinabukasan

Kaya naman ngayon, sa katandaan ko ay walang nalabi kundi ang lasapin ang dita
ng pagsisisi;
Tumangis sa labi ng sariling hukay ng pagkaduhagi’t iluha ang aking palad na nasapit
na napakaapi!

Daloy, aking luha... dumaloy ka ngayon at iyong hugasan ang pusong nabagbag sa
pakikibaka sa dagat ng buhay; inanod ang dusang dulot ng tinamong mga kabiguan,
Nang yaring hirap ko’t susun-susong sakit ay gumaan-gaan!

Daloy, aking luha... dumaloy ka... dumaloy ka!

Magsisi man ako ay huli na...
Ang panahong nawaglit ay di na maibabalik!
Kaya mga kabataan, huwag niyong tularan ang aking karanasang ang
kahahantungan ay kapighatian...
Kapighatiang patuloy kong pinagsisisihan!
Daloy, aking luha, dumaloy ka...