f(x - 0)

175K 6.8K 1.1K

byUndeniablyGorgeous
"A broken heart, a tragic fate, those tears and pain are the consequences of a
forbidden love"
-Our Asymptotic Love Story
*****************
Author's Note: "Our Asymptotic Love Story" ay Prequel ng I Love you since 1892
hehe! pero unahin niyo
po muna basahin ang I Love you since 1892 dahil hindi niyo po ito maiintindihan
hangga't hindi niyo pa
nababasa iyon. Votes and Comments are highly appreciated <3
Disclaimer:
Ang istoryang ito ay pawang kathang-isip lamang. Ang mga pangalan, tauhan, lugar at
pangyayari ay bahagi
lamang ng imahinasyon ng may akda. Ang ta
P 1-1
Prologo
46.3K 2.2K 278
byUndeniablyGorgeous
This story is dedicated to the guy who I think knew me froma thousand of lifetimes.
I hope that I will have
the courage to tell you everything. But fromthe bottomof my heart, I wish for your
happiness. Thank you for
inspiring me. And I wish you'll know through the rain that here I am... writing our
asymptotic love story.
Yours truly,
Binibining Mia (UndeniablyGorgeous)
*****************
Magandang Umaga/Gabi mga anak ?? Ang masasabi ko lang ay...
Tayo'y magsimula ng mag-ipon para sa "Our Asymptotic Love Story" #OALS ngunit wag
kayo mag-alala mga
anak dahil matagal-tagal pa ito baka sa bakasyon pa at asahan niyong hardbound din
ang OALS ?
Wala munang magsesend ng order sa "Watty online bookshoppe" o sa "Fairy Publishing
House" dahil hindi
pa po tatanggap ng order. Ang nais ko lang munang ipapaalamsa inyo ay mag-ipon na
tayo upang
mapaghandaan na natin ang OALS hihi. Maraming Salamat mga anak *Huuugs*
P 2-1
Kabanata f(x - 1)
222K 6.2K 5.6K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 1]
"And though the seasons change
Our love remains the same
You face the thunder
When the sunshine turns to rain"
-A1 (Like a rose)
Sabi nila, kaya raw umuulan ay dahil may isang diwata noon na naghintay ng
napakatagal sa muling
pagbabalik ng kaniyang kasintahan ngunit nabigo siya... nabigo siya sa pag-ibig.
"Kapag Hindi ka bumalik, iiyak ako at siguradong mababasa ka ng luha ko"
"Hoy! Aleeza! daig mo pa broken hearted sa pag-emo mo diyan ah" pang-asar sa'kin ni
Jen, nakasakay kami
ngayon sa bus pauwi galing school. Nandito ako nakaupo sa tabi ng bintana habang
pinagmamasdan ko ang
tuloy-tuloy na daloy ng tubig ulan sa bintana ng bus. Malakas ang ulan ngayon at
sobrang makulimlimang
langit kahit pa alas-kwatro pa lang ng hapon.
Buti na lang nakauwi kami ng maaga ni Jen kasi hindi na nakapasok yung prof namin
sa last subject.
Natatanaw ko ang mga tao sa kalsada na nakasilong sa mga establishments, ang iba
naman ay pilit sinalubong
ang ulan gamit ang payong na konti na lang ay liliparin na ng hangin, nag-aagawan
naman ang iba sa iilang
jeep na tumitigil upang magbaba ng pasahero. At sobrang dami ng tao ang stranded
ngayon dahil sa lakas ng
ulan na walang tigil na bumubuhos mula pa kahapon.
"Adik ka, pero ewan ko ba bakit parang may kakaiba akong nararamdaman sa tuwing
umuulan... di ko alam
kung bakit nalulungkot ako na ewan at ang sakit-sakit sa dibdib" sabi ko sabay turo
sa puso ko, binigyan
naman ako ni Jen ng yung-totoo-nagaadik-ka-ba-friend-look.
Natawa na lang ako at hinampas ko siya, nakakaloka talaga ang bff kong to' palagi
niya ako inaasar,
ineecheos at kinokontra pero kahit ganoon never kami nag-away. Siya nga pala si
Jenina Rodriguez or Jen,
bestfriends kami since High School at hanggang ngayon malapit na kami grumaduate sa
College ay
magkasama pa rin kami, kulang na lang itali kaming dalawa para hindi na
magkahiwalay pa.
P 3-1
Ako nga pala si Aleeza Mae Agcaoili, Nineteen and an incoming 4th year nursing
student. Magiging fourth
year lang ako kung makakapasa ako sa final exams namin bukas. At hindi pa ako
nakakapag-review sa ngayon
kasi naman si Jen nagdala ng laptop kahapon tapos ayan nanood na lang kami ng
nanood ng mga music video
at interviews ng favorite male groups namin na Westlife, A1 and Backstreet boys
haha! Oh diba lakas namin
maka-90s kahit pa year 2014 na ngayon.
"And drama mo ngets! Lahat ng bagay may dahilan noh, sabi nga nila Everything
Happens for a reason,
ikaw lang tong madramang palaka diyan, Dinaig mo pa ang iniwan ng jowa sa
pagdadrama mo diyan sa
bintana, feeling nasa music video pfft" pang-echeos niya pa at ang lakas-lakas ng
boses niya dahilan para
mapatingin sa amin yung ibang pasahero na nakatayo sa bus. Buti na lang immune na
talaga ako sa bespren
kong to haays. Oo nga pala 'Ngets' ang tawagan namin sa isa't-isa short-cut sa
panget haha!
"Pag ako nakuhang commercial model sa mcdo, Hu u ka talaga saken" banat ko naman at
hinampas ko ulit
siya, hindi ko alamnakasanayan ko na mang-hampas habang tumatawa. Bigla namang
napadaan yung
konduktor ng bus sa kinauupuan namin at paulit-ulit siya sa pagsasabi ng 'Oh yung
wala pang bayad diyan!
Oh yung wala pang bayad diyan! Oh yung wala pang bayad diyan'
"Seriously ngets, pansin ko lang din lagi kang napapatulala tuwing umuulan, feel ko
nga dati may Seasonal
Affective Disorder ka eh" sabi pa niya at dahil dun binigyan ko siya ng Salamat-sa-
tulong-friend-ah-look.
"Joke lang... feeling nga lang diba? Maka-react naman to... Guilty oh" pang-asar
niya pa. Haays, kung
sabagay naisip ko na rin yung dati, baka nga may S easonal Af ective Disroder is a
type of depression that's
related to changes in seasons. Oh diba lakas makapag-diagnose sa sarili.
P 3-2
Kabanata f(x - 2)
137K 4.8K 3K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 2]
"Baby, I know the story,
I've seen the picture,
It's written all over your face
Tell me, what's the secret that you've been hiding?
And who's gonna take my place?"
-Westlife (Fool Again)
"Ngets? Nakikinig ka ba? Kanina pa ko nagpapaturo dito oh" reklamo ni Jen dahilan
para matauhan ako.
Nandito na kami ngayon sa library at nagrereview kami para sa examnamin mamayang 3
pm. Kakatapos lang
din ng first class and second class namin at hanggang ngayon hindi pa rin ako maka-
get over sa nangyari
kanina.
Matapos ang nakakahiyang nangyari sa'kin kanina sa klase sa harapan ni Prof.
Nathan, hindi ako makapagconcentrate
ng maayos sa examlalong-lalo na kasi naglalakad palibot si Prof.Nathan para
siguraduhing
walang nangongopya. Hindi ko alampero sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko lalo na
nang mapadaan siya
sa gilid ko at mapatigil sandali. Muntik na ngang tuluan ng pawis ang test paper ko
dahil sa sobrang kaba ko.
Sobrang naweweirduhan na ako sa sarili ko, hindi naman ako ganito pagdating sa mga
lalaki. At hindi naman
ako ilag sa mga lalaki kasi may lalaki rin naman akong kapatid pero bakit pagdating
sa kaniya... kakaiba ang
nararamdaman ko?
Pagkalipas ng ilang oras natapos na ang iba kong blockmates sa examat isa-isa
silang tumayo para ipasa ang
test papers nila kay Prof.Nathan na nakaupo na sa teacher's desk sa harapan.
Patapos na rin ako at mas lalo
akong kinabahan kasi lalapit ako sa kaniya para ipasa yung test papers.
Buti na lang natapos na rin si Jen at tumayo na siya, hinulaan ko na lang yung last
three questions ng test
paper ko at dali-daling sumunod kay Jen para kahit papaano may kasabay ako sa
pagpasa. Pagdating sa
harapan sa tapat ni Prof.Nathan, inilagay ko na rin yung test paper ko habang
nakayuko lang, hindi ko rin
magawang tumingin ng diretso sa kaniya.
Pero hindi ko alamkung bakit parang may lungkot akong naramdaman noong palabas na
kami ni Jen sa
classroomna iyon. Parang may iniwan kang bagay na hindi mo dapat nilisan pero
alammo sa sarili mo na
P 4-1
kailangan.
"Ha? A-ano ba yun?" tanong ko na lang, napa-tsk tsk naman si Jen. "Nakasinghot ka
ba ng katol ngets? Kanina
ka pa tulala diyan parang wala ka sarili... may sakit ka ba?" tanong niya pa at
hinawakan niya ang noo ko at
napailing-iling. Wala naman akong sakit, sadyang hindi ko lang talaga mapaliwanag
kung anong nangyayari
sa'kin ngayon.
Hindi rin ako nakapag-focus sa second class namin kanina at hindi rin ako nakakain
ng maayos kaninang
lunch, hindi ko rin maintindihan kung bakit panay ang sulyap ko sa mga bintana sa
labas na kung saan patuloy
pa rin ang pagbuhos ng ulan.
"Haays... sana talaga ma-suspend na ang class may babasahin pa ko mamaya eh tsk"
narinig kong reklamo pa
ni Jen habang nilalagyan niya ng highlights yung mga key words sa notes niya.
Magsasalita na sana ako kaso biglang dumating sila Iryn at Leana, naki-upo sila sa
table namin dito sa
library. "Aly! Jen! Nakita niyo ba si Sir Nathan?" kinikilig na tugon ni Iryn,
kaibigan din namin sila at
madalas kaming magkakagrupo kapag may mga group works. Cute and chubby si Iryn,
medyo maliit din siya
pero maganda ang features ng mukha niya at masiyahin din siya. Samantalang,
matangkad at pang-super
model naman si Leana, may lahi siyang Indian kaya ang ganda-ganda ng mata niya.
"Sir Nathan? Ah! yung gwapong proctor natin kanina" tugon ni Jen at napatango-tango
naman na may halong
kilig si Iryn at Leana. Natawa na lang din ako sa kanila, parehong-pareho kasi ang
type nila kaya palagi
silang share sa crushes nila.
"Oo siya nga! Grabe! Alamniyo ba kaya pala ganun kagwapo si Sir Nathan kasi may
dugong Spanish siya!"
kinikilig na tugon ni Iryn at halos mamula na siya ngayon, hindi rin maawat sa
kakatango at tawa si Leana.
"Whoah? Kaya pala mestizo siya tingnan" pag-sang ayon ni Jen at mukhang nahahawa na
siya sa kilig nila
Iryn at Leana. "Paano niyo naman nalaman yan?" tanong ko naman sa kanila at dahil
dun nilabas ni Iryn yung
phone niya at pinakita sa'kin ang fb account ni Sir Nathan.
"Hindi naman kami nahirapan i-search si Sir kaya lang naka-private ang account niya
pero nagawan namin ng
paraan ni Leana" tugon pa ni Iryn at nag-evil laugh siya dahilan para mapalingon sa
amin yung iba pang mga
estudyante na seryosong nag-rereview dito sa library. Agad naman kaming napatahimik
at nagkumpulan pa
kami lalo.
"Oh? Ano pang nalaman niyo?" tanong pa ni Jen at halatang interesadong-interesado
siya, kung sabagay kahit
ako interesado rin sa chikahang ito. "27 years old na pala si sir, and last week
lang siya nagsimulang magturo
dito sa school natin" dagdag naman ni Leana, napatango-tango naman kami na parang
mga killers at
nagsasagawa ng plano ng palihimhaha.
"Eh anong tinuturo niya?" tanong pa ni Jen, magsasalita na sana si Iryn at Leana
kaso napatigil kami nang
biglang may napa-ehemsa likod namin. Nanlaki ang mga mata namin nang makita ang
librarian na si Ma'm
Diane na seryosong nakatayo sa likod namin at naka-crossed arms pa.
P 4-2
Sabay-sabay kaming napasandal sa upuan at parang natuod kami dahil sa pagkabigla.
"First Warning" sabi ni
Ma'mDiane at binigyan niya kami tig-iisa ng matalimna tingin saka umalis na matapos
niyang pagbantaan
ang buhay namin chos haha.
Ngayong araw na rin ang last day of second semester namin kaya nag-celebrate kaming
apat sa Seaside
dampa dito sa Pasay. Bumili kami ng fresh na mga seafoods gaya ng hipon, pusit at
crabs saka ipinaluto
namin sa isang restaurant dito. Malakas pa rin ang buhos ng ulan sa labas pero
walang makakapigil sa amin
gumala haha.
Nakaupo kami sa tabi ng glass window ng restaurant, nasa tabi ako ng bintana habang
katabi ko naman si Jen
at nasa tapat naman namin nakaupo si Iryn at Leana. Hinihintay pa namin ang order
namin at kanina pa
nagrereklamo si Jen at Iryn kasi natatakamna daw sila sa seafoods. Habang abala
naman si Leana sa
pagsusulat sa isang blue na notebook na mukhang pang-High School. Samantala,
nakatanaw naman ako sa
labas at pinagmamasdan ko ang buhos ng ulan. Halos lahat ng tao ay nakasilong
ngayon at ang ilan ay
nakitambay lang dito sa loob ng restaurant para magpatila ng ulan. Nakita ko rin
ang ilang mga batang
nanglilimos na nagtatampisaw sa ulan at naghahabulan pa. Buti pa sila saya ang
naidudulot sa kanila ng ulan
samantalang ako... Hindi ko alam.
"Leana! Ano ba yan? Tapos na ang sempero nag-aaral ka pa rin diyan" reklamo ni Iryn
at kinuha niya yung
notebook na sinusulatan ni Leana. Agad naman siyang binatukan ni Leana at inagaw sa
kaniya yung notebook
"Bruha! Sa kapatid ko to' kailangan niya kasing mapasa to para hindi siya mag-
summer class" buwelta naman
ni Leana sabay hampas ulit kay Iryn, at dahil dun naghampasan ulit silang dalawa.
Ewan ko ba natawa na
lang kami ni Jen, ang weird siguro talaga namin kasi ang brutal namin sa isa't-isa.
Biglang inagaw ni Jen yung notebook at binasa iyon habang hindi maawat sa hampasan
sa braso si Iryn at
Leana na sobrang kinasasaya naman nila. "Oh! Math pala to eh, bigay mo kay Aleeza
sisiw lang to sa kaniya"
tugon pa ni Jen at hinampas niya sa braso ko yung notebook. Napatigil naman si Iryn
at Leana sa
paghahampasan at napatingin sa akin "Omg! Oo nga pala! Math genius ang friend
nating to" pagmamalaki pa
ni Leana at invisible na pinasa niya sa akin ang korona. Natawa na lang ako mukha
kasi kaming shunga.
Kinuha ko na yung notebook at tiningnan iyon ng mabuti, Rational Expressions and
Equations of Algebra
pala ito. "Ayan na! kumapit na kayo magiging living calculator na yan!" pang-asar
pa ni Jen at naghawak
kamay silang tatlo habang ineecheos ako.
"Tigilan niyo nga ko, di ako makapag-focus" banat ko pa sa kanila pero mas lalo
lang nila akong inasar.
Kinuha ko na yung ballpen ni Leana at sinimulang sagutan iyon. Pero napapatigil ako
kasi nakikisilip sila sa
ginagawa ko at ang sarap punitin ng mga ngiti at mata nilang sobrang nakaka-echeos
haha.
"Aly! Kaya mo bang i-relate ang math sa totoong buhay?" echoes pa ni Leana at
pinakita niya sa amin yung
isang post sa fb na hugot lines.
P 4-3
Math tells us three of the saddest love story...
TANGENT- lines that had one chance to meet then parted forever.
PARALLEL- lines that will never meant to meet.
ASYMPTOTES- lines who can get closer and closer but it will never be together.
"Ouch! Ang saklap naman ng Asymptote!" buwelta ni Jen napahagalpak sila sa mesa, at
inasar na nila si Iryn
na hanggang ngayon ay friendzoned pa rin sa bestfriend nito mula elementary.
Maganda at cute naman talaga
si Iryn kaya lang hindi kasi siya napapansin ng besfriend niya na si Bryan kasi mas
prefer nito ang mga hot
and sexy chicks. Medyo chubby kasi si Iryn at sobrang gana kumain.
Ilang saglit pa dumating na ang order namin at nag-agawan na kami, mas gusto kasi
namin yung malutong na
calamares na nag-cucrunch sa tuwing kakagatin. Itinabi ko na muna yung notebook at
nakipagbakbakan sa
agawan sa kanila, ang bilis kasi kumain ni Iryn, samantala halos masuka naman na
kami nila Leana at Jen sa
sobrang dami ng sinasalpak namin sa bunganga namin. Napatanaw ulit ako sa bintana
habang kumakain kami,
Hindi pa rin tumitila ang malakas na buhos ng ulan pero kahit ganoon ay saglit kong
nakalimutan ang bigat ng
pakiramdamko dahil sa mga kalog na kaibigan ko kasalo ko ngayon.
Bakasyon na at abala naman kami ngayon ni Alexander sa pagtulong kay mama dito sa
palengke. Halos
dalawang linggo na ang lumipas nang hindi ko namamalayan kasi sobrang busy ngayon
dito, matapos dumaan
ang bagyong Nina, gumanda na muli ang panahon dahil summer na rin at lumakas na rin
ang bentahan ng mga
isda. Alas-siyete ng umaga na dito sa palengke at napakarami na ring taong
bumibili.
Pero makulimlimata ang kalangitan ngayon at mukhang uulan. Medyo mahangin din
kanina kaya nagliparan
yung ibang mga trapal sa labas ng palengke. Buti na lang dito sa loob ng wet market
area ng palengke
nakapwesto ang tindahan namin kaya kahit umulan nasa loob naman kami ng palengke.
Si Alexander ang taga-buhat ng banyera ng mga isda na dinedeliver, natatawa na lang
kami ni mama kasi
halos lahat ng mga inday na nagtitinda rin dito sa palengke ay may crush sa kaniya,
napapatulala sila kapag
pasan-pasan ni Alex yung mga banyera. "Tanggalin mo nga yung salamin mo" utos ko
kay Alex pero tinaasan
niya lang ako ng kilay. Paano ba naman kasi ang hot niya tingnan ngayon habang suot
ang sandong puti at
black shorts kaso naka-eye glasses naman siya. Lakas maka-nerd.
"Kung si superman at spiderman nga tinatagal ang salamin pag sasabak sa labanan...
dapat ikaw din!" pangasar
ko pa sa kaniya, pero napailing-iling lang siya, ang sungit talaga ng kapatid kong
to tsk. Sayang naman
gusto ko pa man din magsagawa ng pustahan na mapapatanggal yung eye glasses niya,
siguradong malaking
P 4-4
pera ang kikitain ko dahil mukhang madaming mga tindera rito ang kakagat sa raket
ko. haays.
Ilang saglit pa dumating na si papa at hinalikan niya sa pisngi si mama,
pinagmalaki niya sa amin na nakabili
siya ng sariwang karne ng manok para sa tanghalian namin. At sinabay na rin niya si
Alex pag-uwi sa bahay
dahil tapos na itong maghakot ng mga banyera. Ganito lagi kami araw-araw kapag
bakasyon. Gigising ng
maaga, magkakape at pandesal lang muna tsaka ihahatid kami ni papa sa palengke bago
siya magsimula
magpasada ng jeep.
Pagkatapos mabenta ng tatlong banyera ng isda na binibili ni mama tuwing umaga ay
uuwi na kami at
susunduin ulit kami ni papa para sa tanghalian. Mamayang hapon bago sumapit ang
gabi babalik kami ulit sa
palengke para magtinda naman ng mga isdang binilad sa araw katulad ng mga tuyo,
daing na tinuyo, dilis at
marami pang iba.
"Aleng, ayusin mo nga ang pagtanggal ng kaliskis" narinig kong suway ni mama at
dahil dun natauhan ako.
Napatingin ako sa bangus na tinatanggalan ko ng kaliskis, mukhang namurder ko yung
isda kasi nasama ko na
yung laman nito. "Ayos ka lang ba? Bakit bigla kang naging matamlay ngayon?" tanong
ni mama at kitang-kita
ko sa itsura niya na nag-aalala siya. hindi naman niya mahawakan ang noo o leeg ko
kasi malansa rin ang
kamay niya.
Napahinga na lang ako ng malalim, nagsisimula na naman kasing sumikip ang dibdib ko
"Ma... may history po
ba tayo ng sakit sa puso?" tanong ko sa kaniya, napaisip naman si mama. "Wala naman
anak, walang may
sakit sa puso sa side ng mga kamag-anak ko at sa papa mo naman ang pagkakaalamko ay
wala rin"
paliwanag ni mama, napayuko na lang ako. Alamko namang wala talaga sa lahi namin
ang sakit sa puso, pero
bakit ang kirot-kirot ng puso ko?
"Anak... tungkol na naman ba yan sa iniinda mong sakit sa dibdib?" tanong ni mama
at hinawakan niya ang
kamay ko, pareho namang malansa ang kamay namin ngayon. Napatango na lang ako
bilang sagot sa tanong
niya. Mula pagkabata ay iniinda ko na to lalo na kapag umuulan, hindi ko alamkung
bakit pero naninikip ang
dibdib ko sa tuwing nagbabadya umulan. Dalawang beses na rin ako napa-check up nila
mama, noong una ay
nung 5 years old ako, wala naman daw problema sabi ng doctor kulang lang daw ako sa
vitamins at pagkain
ng masusustansiyang pagkain na kailangan sa paglaki ko. Nag-pacheck up din kami
noong 9 years old ako
kung saan hindi ako nakapasok ng isang linggo kasi ang kirot-kirot ng puso ko. Buti
na lang suspended din ang
klase noon kasi may bagyong Milenyo. At sa dalawang beses na check up ay wala naman
akong problema sa
puso sabi ng doctor.
"Ayos lang po ako Mama" sabi ko na lang at pinilit kong ngumiti para hindi na siya
mag-alala pa. Kailangan
naming mapaubos ngayon ang mga paninda namin para hindi na kami bumalik mamayang
gabi kasi mukhang
uulan ngayon.
At heto dahil nagbabadya na naman ang pag-ulan... nagsisimula na namang kumirot ang
puso ko.
P 4-5
Kinagabihan, nakaupo ako ngayon sa study table dito sa kwarto namin habang
tinatapos ko yung requirement
na kailangang sagutan ng kapatid ni Leana, ipapasa na ito bukas pero hindi ko pa
natatapos nitong mga huling
araw kasi abala kami sa palengke. Suot ko ngayon yung black nerdy glass na lagi
kong sinusot kapag
napapasabak ako sa math, feel ko kasi madali kong naalala ang mga formulas at
maaayos kong natatapos ang
mga solutions kapag suot ko ang eye glass na iyon.
Napatitig ako sa last three questions... at biglang napukaw ng atensyon ko yung
salitang...
Asymptote
Naalala ko bigla yung hugot sa fb na pinabasa sa amin ni Leana, Lines who can get
closer and closer but it
will never be together.
Ito na ata ang pinaka-masaklap na pangyayari sa Mathematics. May mas sasaklap pa
kaya sa Asymptote?
Napatingin ulit ako sa bintana ng kwarto namin, umuulan pa rin ngayon. Kanina pang
tanghali bumuhos ang
ulan buti na lang napaubos na namin ni mama ang mga natirang isda at nakauwi na rin
kami kaya
makakapagpahinga na kami ngayong gabi. Alas-diyes na ng gabi at hindi pa umuuwi si
papa kaya hinihintay
namin siya, nagtext siya kanina kay mama na magpapasada siya hanggang hatinggabi
kasi malakas ang pasada
ngayon kasi kaunti lang ang mga jeep na bumyahe dahil malakas ang ulan kaya
madaming mga pasahero ang
nastranded at nakikipag-agawan para makauwi na.
Napatigil ako sa pag-iisip ng biglang bumukas yung pinto, napalingon ako sa likod
at nakita kong basangbasa
sa ulan si Alex at mukhang bad trip siya. "Saan ka galing? Bakit lumusong ka sa
ulan- " hindi ko na
natapos yung sasabihin ko kasi bigla niyang hinagis sa sahig yung dala niyang paper
bag na halos madurog na
dahil basa na rin ito. Hindi niya ako pinansin sa halip ay padabog niyang binuksan
yung cabinet namin at
nagpalit na siya ng t-shirt.
P 4-6
Dinampot ko naman yung basang paper bag na tinapon niya at kinuha ko ang laman
nito. Isang libro.
"Ano to? lumabas ka para bumili ng libro?" natatawa kong tanong sa kaniya pero
sinamaan niya lang ako ng
tingin "Ate! Sabihan mo nga yung epal na kapatid ni Ate Jen na tigilan na ko,
nabasa tuloy ako ng ulan dahil
sa kaniya" reklamo ni Alex, napataas naman yung kilay ko. Nabasa siya ng ulan dahil
kay Lily? Kaklase ni
Alex si Lily na kapatid ni Jen at matagal ko ng alamna patay na patay si Lily sa
masungit kong kapatid na
kung magalit ay parang si King Kong. Ano bang nagustuhan niya dito kay Alex? Tss.
"Teka! Taga-Bacoor pa sila Lily ah... ibig sabihin galing ka sa Bacoor?" gulat kong
tanong sa kaniya, hindi
naman siya nagsalita pero alamkong tama ako. "Anong ginawa mo dun? Bakit nakarating
ka pa doon?
Umuulan kaya at gabi na" sermon ko naman sa kaniya. Pinupunasan na niya ngayon yung
buhok niya gamit ang
tuwalya niya.
"Basta! Sabihin mo kay Ate Jen na lubayan na ko ng kapatid niya... naiirita na ko!
at Oo nga pala pakitapon
na lang din ang librong yan o kaya sunugin mo na lang kung gusto mo" pagsusungit pa
sa'kin ni Alex, tinanggal
ko na sa paper bag yung libro pero nakabalot pa rin ito ng see through na color red
na panyo at nanlaki yung
mga mata ko nang mabasa ko ang nakasulat doon sa harapan.
It's my Birthday pero kahit wala kang regalo sa'kin, mas gusto ko naman na ako ang
magreregalo sayo...
Please accept this - Lily
Omg! Iba talaga ang Charisma ng kapatid ko.
"Bakit mo itatapon? Bigay niya to sayo dapat nga magpasalamat ka eh" sabi ko pa
pero in-erapan lang niya
ako. "Love stories? I don't believe in love pang mga hopeless romantic lang ang mga
yan" tugon ni Alex at
dahil dun in-erapan ko siya. Yan ang problema kapag sobrang talino eh minsan
nakakalimutan na ang
magmahal.
Kinuha na niya yung mga damit na pamalit niya at padabog na sinara yung pinto, feel
ko mangangatog siya
mamaya sa lamig kasi mukhang balak niya pang maligo. Tsk
Humarap na ulit ako sa study table at tinanggal ko na yung pulang see through na
panyo na nakabalot doon sa
libro. Tinabi ko na rin yung note na iniwan ni Lily at dinikit iyon sa mirror ni
Alex na nakalagay sa gilid ng
study table namin.
Napatigil ako nang mabasa ko yung title nung libro...
P 4-7
Our Asymptotically Love Story
Isang graph at asymptotes ang book cover nito, habang nakasulat ang title sa
pinakagitna at kulay pula ang
font nito. Napataas naman yung kilay ko sa pangalan ng author na nakasulat sa
baba...
By f(x-1)
Seryoso? f(x-1) ang screen name ng author nito?
Parang may kung anong pwersa na nag-uudyok sa akin buksan ang librong iyon,
napatitig ako sandali sa title
ng libro, Nabasa ko pa lang ang salitang Asymptote ay parang may kung anong kirot
akong naramdaman sa
puso ko.
Nilakasan ko na ang loob ko at binuksan ang librong iyon, tumambad sa akin ang
linya sa unang pahina ng
aklat...
Saksi ang bawat patak ng ulan sa ating pagmamahalan
Ang ihip ng hangin ay naghahatid ng magkahalong pait at tamis na ating naranasan
Asahan mong ang pag-sinta ko sa iyo'y di mapaparam
Tanging ang pag-ibig mo lamang ang aking inaasam
Hindi ko namalayan na may luhang unti-unting namumun sa mga mata ko nang mabasa ko
ang mga linyang
iyon. Napahawak ako sa dibdib ko dahil parang unti-unting nadudurog ang puso ko at
hindi ko maintindihan
kung bakit nararamdaman ko ito...
P 4-8
Napasulyap ako sa bintana at napansin ko na mas lalong lumakas ang ulan sa labas.
Maging ang hangin ay
pilit na tinutumba ang mga punong nagsasayawan na ngayon. Napahinga na lang ako ng
malalimat muli kong
binaling ang mga mata ko sa aklat na nasa tapat ko ngayon.
Sinimulan ko nang ilipat ang pahina at binasa ko ang Unang Kabanata,
Ako si Salome, at ito ang kwento nating dalawa....
******************
Source of Math hugot: https://web.facebook.com/permalink.php?
story_fbid=425390157671336&id=408978055979213&_rdc=1&_rdr
HOYAUTHORI HAPPYENDINGMO TO PUHLEASEAleng,in theend ofthis story,alammo naang
storymo palasasinaunang panahon
ang binasa mo
P 4-9
Kabanata f(x - 3)
149K 4.4K 4.2K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 3]
Our Asymptotically Love Story
(page 1 � 11)
Unang Kabanata
Filipinas 1688
Ako si Salome, at ito ang kwento nating dalawa...
"Lumeng! Ano bang pinagkakaabalahan mo riyan? Bumaba ka na riyan at akayin mo
paakyat iyong ate upang
siya naman ang makapagpahinga" sambit ni Nay Delia, napatango na lamang si Salome,
isinara na niya ang
kaniyang kuwaderno at inilagay iyon sa loob ng isang bayong. Palundag na bumaba si
Salome sa ibabaw ng
kalabaw at pinagpagan niya ang kaniyang kamay at saya.
Nakasimangot siyang naglakad papunta sa likuran kung nasaan hinang-hinang
naglalakad ang kaniyang
nakatatandang kapatid na si Felicidad habang akay-akay ito ni Danilo na kanilang
ring kapatid. Masama ang
kaniyang loob dahil kasalukuyan siyang abala matuto mag-sulat ng alpabeto ngunit
naudlot iyon nang utusan
siya ng kaniyang ina. Bagama't nakasimangot siyang nagtungo sa kinaroroonan ng
kaniyang mga kapatid na si
Felicidad at Danilo na nahuhuli na sa paglalakad, animo'y unti-unting napawi ang
pagkakunot ng kaniyang
noo nang makita niya ang kalagayan ng kaniyang ate Felicidad, namumutla na ito at
patuloy ang pagtagaktak
ng mga butil ng malamig na pawis sa noo nito.
"Ika'y hapong-hapo na, sasabihin ko kay itay na tayo'y magpahinga muna kahit
saglit" tugon ni Salome, isang
tango lamang ang sagot ni Felicidad dahil hindi na nito kaya pang magsalita. Agad
tumakbo si Salome
papunta sa unahan kung saan nangunguna sa paglalakad si Tay Isko na kanilang ama at
kasabay nito ang lima
pang mga kalalakihan na kasama rin ang kanilang mga pamilya.
P 5-1
Alas-diyes pa lamang ng umaga ngunit matirik na ang sikat ng araw, Marahil ay
papalapit na ang panahon ng
tag-araw dahil malapit ng matapos ang buwan ng Marso. At ito ang napili nilang
panahon ng paglalakbay
patungo sa lalawigan ng San Alfonso. Ang pamilya ni Tay Isko katuwang ang lima pang
pamilya ay mula sa
Tondo, Maynila. Pinangunahan ni Tay Isko na lisanin ang Tondo dahil sa hindi nila
pagkakaunawaan ng
kaniyang kapatid na si Fernando na kasalukuyang cabeza de barangay ng nasabing
lugar.
Nagsimula ang kanilang paglalakbay sa pamamagitan ng paglalakad noong buwan pa ng
Enero sa tulong ng
kanilang mga alagang kalabaw na siyang taga-hila ng kanilang mga kagamitan. Isinama
rin nila ang ilang
alagang manok at mga kambing. Buong tapat na sumama kay Tay Isko ang lima pang
pamilya na kaniyang
matatalik na kaibigan na mga sambahayan ni Mang Islao, Mang Pedro, Mang Jose, Mang
Berto at Mang Kiko.
Sa kabuuan halos limampu silang naglalakbay ngayon at ito ay sa pamumuno ni Tay
Isko na bagama't medyo
may katandaan na ngunit malakas pa rin ang kaniyang pangangatawan, Payat ang
pangangatawan nito ngunit
maliksi pa rin kung kumilos. Kayumanggi ang kaniyang balat at bilugan ang kaniyang
mga mata, hindi ganoon
katangos ang kaniyang ilong at may manipis na labi. Ang pinakamapapansin kay Tay
Isko ay ang kilay nito sa
kaliwa na animo'y nabuhol.
Ang asawa naman ni Tay Isko ay si Nay Delia na may dugong Intsik. Ang ninuno ni Nay
Delia ay mula sa
Canton, Tsina. Ngunit pinili nilang manirahan dito sa Pilipinas dahil sa masiglang
kalakaran noon sa pagitan
ng mga Pilipino at Intsik bago man dumating ang mga mananakop na Kastila na halos
isang daang taon na ang
nakararaan. Sa Tondo nanirahan ang mga ninuno ng pamilya ni Nay Delia na kung saan
pinamumunuan ito
noon ng mga Rajah bago tuluyang magapi ng mga Kastila. Nang masakop ang kaharian ng
Maynila at Tondo
ang buong pamilya at sambahayan ng mga dugong bughaw ay walang awang pinatay at ang
iba ay pinatapon
sa iba't-ibang sulok ng Pilipinas.
Si Fernando Aguantar na nakatatandang kapatid ni Francisco Aguantar o mas kilala
bilang Tay Isko ang
kasalukuyang cabeza de barangay bilang pagkilala sa lahi ng mga maharlikang Indiyo
na sumapi sa mga
Kastila. Nagkaroon ng hidwaan at pagtatalo sa pagitan ni Fernando at Francisco kung
kaya't napagdesisyunan
ni Francisco na umalis na lamang sa Tondo kasama ang kaniyang buong pamilya. Sumama
naman
sa kaniya ang lima pang sambahayan patungo sa San Alfonso kung saan kasalukuyang
naninirahan ang
panganay na anak ni Francisco o Tay Isko na si Ernesto Aguantar. Si Ernesto ay nasa
dalawampu't limang
taong gulang lamang, isa siyang makisig na binata, kamukhang-kamukha siya ng
kaniyang ama at kilala rin
siya sa galing niya sa pangingisda at paglalakbay sa laot. Nakapangasawa ng isang
simpleng dalaga na anak
ng isang magsasaka si Ernesto at ito ay si Roselia na tubong San Alfonso.
Ito ang kanilang pakay ngayon ang manirahan na sa San Alfonso at kalimutan ang
kanilang kaugnayan kay
Fernando na namumuno sa Tondo. Si Tay Isko at Nay Delia ay nabiyayaan ng limang
anak, si Ernesto ang
panganay, sumunod naman sa kaniya ang dalagang nasa dalawampu't dalawang taong
gulang na si Felicidad
Aguantar, sunod naman ay si Salome Aguantar na nasa labing-siyamna taong gulang,
kasunod naman ay si
Danilo Aguantar na nasa labing-animna taong gulang at ang pinakabata sa kanila ay
si Julio Aguantar na
pitong-taong gulang lamang.
P 5-2
Si Felicidad Aguantar ay nagtataglay ng natatanging kagandahan, bilugan ang
kaniyang mukha, maputi ang
kaniyang balat na namana niya sa kaniyang ina na si Nay Delia na may lahing intsik,
bilugan ang kaniyang
mga mata at manipis ang kaniyang mga labi, ang kaniyang buhok ay mahaba at tuwid na
tuwid. Si Felicidad
ay magalang, mahinhin, mayumi at tunay na pinapangalagaan talaga ni Nay Delia dahil
naniniwala siya na si
Felicidad ang kanilang alas upang makaahon sa kahirapan. Nais ni Nay Delia na
maipakasal ito sa isang
mayamang binata, Kastila man o hindi.
Si Salome Aguantar naman ay nagtataglay rin ng kagandahan tulad ng kaniyang
nakatatandang kapatid na si
Felicidad, bilugan rin ang kaniyang mukha ngunit medyo singkit ang kaniyang mga
mata, maputi rin ang
kaniyang balat dahil may lahi silang intsik, tama lamang ang kaniyang ilong at
manipis rin ang kaniyang mga
labi, ngunit ang buhok niya ay medyo kulot at mahaba, katangian na pinaniniwalaan
ni Tay Isko na namana
niya sa kanilang lahing maharlika, dahil ang kanilang mga ninuno ay kabilang sa mga
dugong bughaw ng
Kaharian ng Tondo ngunit nang sakupin na ng mga Kastila ang Maynila, kasabay ng
pagkatalo ng kanilang
mga ninuno ay ang pagkawala rin ng Kaharian ng Tondo.
Taliwas naman sa karapat-dapat na ugali ang taglay ni Salome, kung kaya't palagi
siyang napupuna ng
kaniyang ina na si Nay Delia. Masiyahin at mapag-biro si Salome, palagi rin siyang
sumasama sa pagsasaka
at pangingisda noon ng kaniyang kuya Ernesto. Bihasa rin siya sa lahat ng gawaing
bahay dahil siya lamang
ang katuwang ni Nay Delia dahil palaging may sakit ang kaniyang ate na si
Felicidad. Sanay rin sa
pakikisama at pakikisalamuha si Salome kung kaya't madalas din siyang katuwang ni
Nay Delia sa paglalako
ng mga paninda nilang isda na nahuhuli ni Ernesto sa karagatan noong hindi pa nag-
aasawa si Ernesto. At
ngayon labis ang saya ni Salome dahil makikita na rin niya muli ang pinaka-paborito
niyang kapatid na si
Ernesto dahil maninirahan na rin sila sa San Alfonso.
Samantala, si Danilo Aguantar naman ay isang tahimik na binatilyo, siya ang pinaka-
matalino sa kanila.
Madalas siya noong tumatambay sa labas ng Simbahan ng San Agustin sa Intramuros
upang makinig sa mga
pangaral ng pari, nagtatrabaho rin siya bilang taga-buhat ng mga panindang gulay sa
palengke upang
magkaroon ng pera pambili ng mga papel, pluma, kuwaderno at talaarawan. Iniregalo
niya ang isang
kuwaderno sa kaniyang ate Salome noong isang taon dahil interesado rin itong matuto
magbasa at magsulat ng
alpabeto. Bukod sa katalinuhang taglay ni Danilo, may angking kagwapuhan at
kakisigan rin ito, matangkad
siya, maputi rin ang kaniyang balat, singkit ang kaniyang mga mata at may makisig
na pangangatawan. Mga
katangian na hinahangaan ng mga dalagita na nabibilang sa matataas na antas ngunit
hindi sila pinapatulan ni
Danilo.
Habang si Julio Aguantar naman ang pinaka-bata sa magkakapatid ay likas na makulit
at pilyo. Nahahawig
niya ang kaniyang kuya Danilo, bagama't paslit pa lamang si Julio ay sanay na rin
ito sa pagsasaka at
pagpapastol ng mga hayop. Pitong taong gulang na si Julio ngunit hindi pa rin it
nakakapagsalita, bagay na
labis na ikinababahala ng pamilya.
"Itay! Maaari po ba tayong magpahinga muna saglit dahil nanghihina na po si ate
Felicidad" paalamni
Salome sa kaniyang ama na si Tay Isko. Napalingon naman si Tay Isko at ang iba pang
mga ama ng tahanan
na kasamahan niya sa likod kung saan inaakay na ni Danilo si Felicidad paakyat sa
kalabaw.
P 5-3
"Sige... mas makabubuti nga kung magpahinga na muna tayo at dito na rin tayo
mananghalian" tugon ni Tay
Isko at nginitian niya si Salome. Nagpasalamat naman si Salome at kumaripas ng
takbo papunta kina
Felicidad at Danilo upang ipagbigay alamang mabuting balita. Sinuway pa ni Nay
Delia si Salome dahil sa
hindi kaibig-ibig nitong kilos nang kumaripas ito ng takbo, ngunit wala nang nagawa
pa si Nay Delia dahil
hindi rin naman siya pinakinggan ng kaniyang anak na si Salome.
"Saang barrio ba tayo maninirahan?" tanong ni Mang Pedro kay Tay Isko, kasalukuyang
nakasilong ang lahat
sa magkakatabing puno ng Narra na nasa gilid ng kalsadang lupa na pinakinis upang
madaanan ng mga kabayo
at calesa. Kumakain na rin sila ngayon ng kanilang tanghalian na inihaw na kamoteng
kahoy at tig-tatlo sila ng
saging na saba.
"Sa barrio Tagpi, doon naninirahan ang aking anak na si Ernesto, naalala mo noong
bumisita siya sa atin sa
Tondo noong Disyembre inilarawan niya sa akin ang daan at isinulat iyon sa
kuwaderno ni Danilo kung kaya't
naniniwala ako na matutunton na natin ang kanilang barrio bago magtakip-
silimngayong araw" paliwanag ni
Tay Isko, napatango-tango naman ang kaniyang mga kasamahan.
"Sino ba ang gobenadorcillo sa bayan na ito?" tanong naman ni Mang Kiko. Napaisip
naman si Tay Isko at
pilit na inaalala ang mga impormasyon na sinabi sa kaniya noon ni Ernesto bago sila
magsimulang
maglakbay.
"Ang pagkakaalamko ay si Tay Alfonso Silong ang unang naggapas ng mga kagubatan at
kabukiran dito sa
San Alfonso at nang dumating ang mga Kastila ay naging isa siyang encomiendero,
napalawig niya ang buong
lupain ng San Alfonso at isinunod ang lugar na ito sa pangalan niya, Samantala, ang
apo naman niya na si
Filimon Alfonso ang kasalukuyang gobernadorcillo ng lalawigang ito" paliwanag pa ni
Tay Isko, taimtimna
nakikinig naman si Salome sa kanilang usapan at nararamdaman na niya na isa siyang
dayuhan sa bagong
lupain na titirhan nila.
Pagkatapos ng tanghalian ay nagpatuloy na sila sa paglalakbay, si Felicidad na
ngayon ang nakasakay sa
kalabaw habang akay-akay ni Danilo ang kalabaw sa harapan. Hawak naman ni Salome sa
kamay si Julio na
halatang pagod na sa paglalakad at mukhang inaantok na dahil oras na rin ng
siyesta. Napansin ni Salome na
pumupungay na ang mga mata ng kapatid niyang si Julio kung kaya't pinasan na niya
ito sa kaniyang likod
upang makatulog na. Kinanta naman ni Salome ang awiting palagi niyang kinakanta sa
tuwing patutulugin niya
si Julio...
~Ang batang makulit
Siya ay pilyo at paslit
Ngiti ang sa amin ay hatid
At ang ngalan niya ay Juliong Paslit~
P 5-4
Nagpalitan na lang sa pag-pasan kay Julio si Salome at Danilo hanggang sa
makarating sila sa daungan ng
San Aflonso. Kasalukuyang ginagawa ang tulay na kahoy na daungan nito at may iilang
mga maliliit na bangka
na nasa tabi, alas-singko na ng hapon at abala pa rin ang mga trabahador sa pagpako
ng mga tabla para sa
daungan. May iilang mga Kastilang nag-mamatiyag at binabantayan ang mga manggagawa.
Ang ilan namang mga kababaihan ay nasa tabi at may hawak na mga tubig at pamunas
para sa mga asawa at
anak nilang gumagawa sa daungan. ilang saglit pa ay nakarating na rin sila sa
kabisera ng San Alfonso,
natanaw nila ang plaza at ang tulong-tulong na pagtatrabaho ng mga tao upang
maitayo ang simbahan ng San
Alfonso. Kasalukuyang pundasyon at mga haligi pa lamang ang nagagawa nila at
aabutin pa ito ng ilang
buwan bago matapos.
Napapalingon naman ang ilang mamamayan ng San Alfonso sa pagdating ng kanilang
grupo sa pamumuno ni
Tay Isko. Tinanong ni Tay Isko sa isang kutsero na nagpapahinga sa gilid ng plaza
ang direksyon papunta sa
barrio Tagpi, agad naman siyang itinuro nito at sinabing mga dalawang kilometro pa
ang layo nito sa bayan.
Nadaanan rin nila ang tulay ng San Alfonso na kung saan gawa pa lamang ito sa
kahoy, namangha si Salome
sa ganda ng ilog na umaagos sa ilalimnito. "Iyan ang Ilog Tangis" narinig ni Salome
na tugon ni Danilo na
nasa tabi na pala niya habang pasan-pasan na nito si Julio. Magtatanong pa sana si
Salome ngunit bigla nilang
narinig ang sigaw ng mga lalaking naka-uniporme na pang-guardia civil at pinapatabi
sila dahil dadaan ang
mga ito sa tulay. Mabuti na lamang dahil nakalagpas na sila sa tulay at tumigil
muna sandali sa gilid at
binigyan ng daan ang paparating na mga hukbong kastila habang kasunod nito ang
isang magarbong kalesa at
lulan nito ang isang binatang kastila na nagtataglay ng pambihirang kagwapuhan.
Nagtama ang mga mata ni Salome at ng binatang kastilang iyon, biglang napahawak si
Salome sa kaniyang
puso nang maramdaman niya ang biglaang pagpintig nito nang mapasulyap sa kaniya ang
binatang kastila.
Sandaling bumagal ang takbo ng paligid, animo'y ang bawat takbo ng segundo ay
naging minuto.
Mabilis lamang ang pangyayari agad nakalagpas ang magarbong kalesang sinasakyan ng
isang makisig na
binatang Kastila. Hindi naman nilubayan ni Salome ng tingin ang kalesang iyon
hanggang sa makalayo ito.
"Ipinagdarasal ko na walang sugapal na kastila dito sa San Alfonso, dahil kung
mayroon titira na lamang ako
sa isang isla" biro pa ni Mang Pedro at nagtawanan sila nila Tay Isko saka
nagpatuloy na muli sa
paglalakbay.
"Lumeng? Ayos ka lang?" tanong ni Nay Delia kay Salome dahil nagsimula na silang
maglakad pero naiwan
lang siya doong tulala at nakahawak sa kaniyang puso. "Ikaw ba'y pagod na rin?"
patuloy pa ni Nay Delia
dahilan para matauhan si Salome na kinakausap pala siya ng kaniyang ina.
"H-hindi po inay, ayos lang po ako" tugon na lamang ni Salome at nagsimula na rin
siyang maglakad habang
dala-dala pa rin sa kaniyang puso ang kakaibang pintig na naramdaman niya kani-
kanina lang.
P 5-5
Matapos ang dalawang kilometrong paglalakbay ay nakarating na rin sila sa barrio
Tagpi, ito ang unang
barrio pagkalagpas sa kabisera ng San Alfonso, napapalibutan ang buong barrio Tagpi
ng mga kabukiran at
palayan. May mga sampung kabahayan pa lamang dito at halos malalayo ang agwat ng
mga bahay kubo sa
bawat isa. Agad na natanaw ni Tay Isko ang anak niyang si Ernesto na nagbibilad ng
palay sa isang patag na
lugar sa di-kalayuan.
"Estong! Anak!" masiglang tawag ni Tay Isko kay Ernesto, nabitawan niya ang
kaniyang mga dala-dalahan at
dali-daling tumakbo papunta kay Ernesto na ngayon ay tumatakbo na rin papalapit sa
kaniya. Nagyakap ng
mahigpit ang mag-ama at bakas sa kanilang mga mukha ang labis na saya. Humabol
naman sa kanila si Nay
Delia at Salome, habang mabilis na akay-akay naman ni Danilo si Felicidad papalapit
sa kanilang kuya
Ernesto.
Isa-isa nilang niyakap si Ernesto at maluha-luha na sila dahil sa saya na
nararamdaman nila. "Maraming
Salamat sa Diyos dahil nakarating kayo rito ng matiwasay" tugon ni Ernesto sabay
yakap muli sa kaniyang ina
na si Nay Delia.
Sumunod naman sa kanila ang iba pang mga sambahayan na kasama nila Tay Isko sa
paglalakbay at buong
galang silang binati at sinalubong ni Ernesto. "Tayo'y magtungo na sa aming tahanan
upang makapagpahinga
na kayong lahat" patuloy pa ni Ernesto habang nakaakbay sa kaniyang ina at kay
Salome at masaya nilang
tinahak ang daan papunta sa bahay kubo nila Ernesto at ng asawa nitong si Roselia.
Sa gitna ng palayan nakatayo ang tahanan ni Ernesto at Roselia, maliit lamang ito
at gawa lamang sa kawayan
at pawid. "Kamusta na po kayo? Nagagalak po akong makita muli kayo" nakangiting
tugon ni Roselia at isaisa
niyang niyakap ang pamilya Aguantar. Naghain na rin siya ng hapunan, inihaw na isda
ang kaniyang
inihain habang sinamahan naman ni Ernesto ang iba pang pamilya na kasama ni Mang
Isko papunta sa
kabilang palayan na kung saan malinis na ito at nagapas na rin ang mga damo, maaari
na itong tayuan ng
bahay at tirhan. Ngunit ngayon gabi ay pansamantala muna silang lahat matutulog sa
tahanan nila Ernesto at
bukas na lamang nila sisimulang manguha ng mga kawayan at kahoy sa kagubatan para
magamit sa pagtatayo
ng kanilang mga bahay.
Kalat-kalat ang mga bisita, ang ibang mga bata ay tulog na sa papag at tabi-tabi na
ang mga kababaihan
habang nasa kabilang sulok naman ang mga kalalakihan. Isang gasera lamang ang
nagbibigay ng liwanag sa
buong bahay. kasalukuyang nasa labas ng bahay sila Ernesto, Roselia, Nay Delia,
Salome at Danilo habang
mahimbing ng natutulog si Tay Isko at Julio sa loob dahil na rin sa matinding
pagod.
"Ano po ang balak niyong hanapbuhay dito sa San Alfonso inay?" tanong ni Roselia
kay Nay Delia habang
nakasandal sa kaniya si Ernesto. Nakaupo sila sa palibot ng apoy na sinigaan sa
gitna. Malamig ang gabi
ngunit nagdudulot ng init ang apoy na nasa harapan nila ngayon. maingay rin ang
tunog ng mga kuliglig sa
buong paligid ngunit hindi nila ito alintana.
P 5-6
"Nais ko sanang magtinda ng mga isda sa palengke ngunit sa ngayon ay wala pa kaming
pampuhunan kung
kaya't mamasukan na lang muna kami ni Salome bilang katulong" tugon ni Nay Delia,
nagpaalamnaman na si
Danilo at pumasok na siya sa loob ng bahay upang matulog na. kung kaya't naiwan na
lang doon sa labas si
Ernesto, Roselia, Nay Delia at Salome.
"Maunlad na rin po ang bayang ito kung kaya't madali po kayong makakahanap ng
trabaho inay, may pitong
mayayamang pamilya po ang naninirahan ngayon dito sa San Alfonso at kabilang na rin
po ang
gobernadorcillo na si Don Filimon Alfonso" paliwanag ni Ernesto. Napatingin naman
si Salome sa malaking
tahanan na napapalibutan ng mga bulaklak na natatanaw niya sa di-kalayuan
pagkalagpas sa mga palayan.
"Maaari po ba kaming manilbihan doon?" tanong ni Salome sa kaniyang kuya Ernesto
sabay turo doon sa
malaking mansyon na natatanaw nila. Sabay namang napailing si Ernesto at Roselia.
"Ang pagkakaalamko ay bihira tumanggap ng mga indiyo na tagapagslibi si Don Antonio
Flores, isa siyang
heneral at may mataas na katungkulan mula pa sa Espanya, limang taon pa lamang siya
naninirahan dito
kasama ang kaniyang asawa at mga anak" sagot ni Ernesto. Napatango na lang si
Salome.
"Inay! Salome! Maaari ko kayong ipasok na tagapagsilbi sa hacienda Montecarlos, ang
aking tiya Estelita ay
tatlong taon nang mayor doma doon" tugon ni Roselia, napangiti naman si Salome
dahil sa magandang
balitang narinig niya.
"Hindi ba strikto ang padre de pamilya doon?" tanong ni Salome, napailing naman at
natawa si Roselia.
"Si Senor Patricio Montecarlos ay isang binatang kastila na nasa edad dalawampu't
apat pa lamang, apat na
taon pa lang siya naninirahan dito sa San Alfonso ngunit napaunlad na niya ang
ekonomiya dito, namuhunan
siya ng malaki sa pagtatanimng palay at mais at nakapagpatayo na rin siya ng mga
kuwadra, marami na
siyang natulungang mga mamamayan ng San Alfonso at marami rin siyang nabigyan ng
trabaho" paliwanag ni
Roselia, napangiti naman ng todo si Salome dahil sa malaking oportunidad na
magkakatrabaho agad sila ng
kaniyang ina.
"Hindi naman ba mata-pobre si Senor Patricio?" pag-usisa pa ni Salome, sabay namang
natawa si Ernesto at
Roselia.
"Ikaw talagang bata ka, hindi naman lahat ng Kastila ay mata-pobre, marami pa rin
sa kanila ang may
mabuting loob" paalala ni Nay Delia kay Salome.
"Huwag kang mag-alala Salome, madalas namang wala sa mansyon si Senor Patricio
dahil abala ito sa
kaniyang negosyo na balita ko ay lumalawak na at umabot na sa Maynila" dagdag pa ni
Roselia. Hindi naman
maalis ni Salome ang mga ngiti sa kaniyang labi dahil nararamdaman niyang may
magandang buhay ang
naghihintay sa kanila dito sa San Alfonso.
Kinabukasan, alas-kuwatro pa lang ng madaling araw ay gising na si Nay Delia,
Roselia at Salome.
Naghahanda na sila papunta sa hacienda Montecarlos na nasa pinakadulo ng San
Alfonso, medyo malayo ito
P 5-7
sa barrio Tagpi kung kaya't nagsimula na silang maglakad. Nasa apat na kilometro
ang layo nito at sinamahan
din sila ni Ernesto at ng iba pang mga kalalakihan na nais ding mamasukan bilang
trabahor sa hacienda
Montecarlos.
Pasado alas-siyete ng umaga nang makarating sila sa hacienda Montecarlos, namangha
si Salome dahil
natanaw niya na karugtong pala dito ang ilog tangis at natatanaw niya ang isang
malaki at napakagandang
lawa sa dulo nito. Hindi rin maitago ni Salome ang kaniyang pagkamangha nang
matanaw niya ang
napakalaking bakod na gawa sa ginto na bumungad sa harapan ng hacienda, nakasulat
sa itaas nito ang
dalawang salita na mabagal niyang binasa dahil nakasulat ito sa alpabeto at kaunti
pa lamang ang nalalaman
niya sa alpabeto.
Makalipas ang halos isang minuto ay nabasa na rin niyo ito...
Hacienda Montecarlos
Magiliw silang binati ng ilang mga magsasaka at manggagawa na papasok na rin sa
hacienda, hindi naman
mapigilan ni Salome ang pagkislap ng kaniyang mga mata lalo na nang matanaw niya
ang napakagandang
mansyon na kulay puti at kitang-kita ang karangyaan nito dahil sa mga nakaukit na
disenyo sa haligi nito.
"Magandang Umaga sa inyong lahat at Maligayang pagdating" bati ni Manang Estelita
na medyo may
katandaan na, nasa edad animnapu't apat na ito at medyo may katabaan habang ang
kaniyang buhok ay itimpa
rin ang kulay. Magiliw ang mga ngiti nito kahit pa kulubot na ang kaniyang balat.
"Magandang umaga Tiyang" bati ni Roselia at pinakilala niya isa-isa sila Nay Delia,
Salome, Danilo at ang
iba pang mga kasamahan nila na ibig mamasukan sa hacienda.
"Nagagalak akong makilala kayo... Siya nga pala, kasalukuyang nasa Maynila ngayon
si Senor Patricio
Montecarlos ngunit huwag kayong mag-alala iniwan naman niya sa kaniyang pinsan na
kakarating lang
kahapon mula sa Maynila ang pamumuno dito sa Hacienda" paliwanag ni Manang Estelita
at ilang saglit pa,
bumukas na ang magarang pintuan ng mansyon at bumungad sa harapan nila ang isang
binatang kastila na
nagtataglay ng pambihirang kagwapuhan at kakisigan nasa edad dalawampu't pito
lamang ito. Kulay brown
ang mata nito, matangos ang ilong, maputi at makinis ang balat, manipis ang mga
labi, matangkad at makisig
ang pangangatawan.
Naka-suot ito ng itimna coat at itimna sumbrero. Bakas na bakas sa kaniyang porma
ang kaniyang
karangyaan. "Magandang Umaga po Senor Fidel, Nais po nilang mamasukan dito sa
hacienda Montecarlos"
bati ni Manang Estelita, napangiti naman ng bahagya si Fidel at isa-isa silang
tiningnan hanggang sa mapatigil
P 5-8
ang kaniyang mga mata kay Salome na ngayon ay nakatingin din ng diretso sa kaniyang
mga mata.
Bumaba na sa tatlong baiting na hagdan si Fidel at dahan-dahang naglakad papalapit
sa kanila habang ang
kaniyang mga kamay ay nasa likod niya. "Buenas Dias, Ikinagagalak kong makilala
kayong lahat, Ako ang
pansamantalang namamahala ngayon dito sa Hacienda Montecarlos habang nasa
paglalakbay ang aking
pinsan na si Patricio, Maaari niyo akong tawaging Senor Fidel Montecarlos"
paliwanag ni Fidel at itinapat
niya ang kaniyang sumbrero sa kaniyang dibdib bilang pagbati. Ganoon rin naman ang
ginawa ng ilang
kalalakihan na kasama nila Roselia, Samantalang napahawak naman sa saya sila
Roselia, Nay Delia at
Salome at bahagyang yumuko upang magbigay pugay.
"Simple lamang ang nais ng aking pinsan na si Patricio, nais niyang maging masaya
kayo habang nagtatrabaho
rito sa hacienda- " patuloy pa ni Fidel ngunit hindi na ito masyadong naintindihan
ni Salome dahil
napatulala lamang siya kay Fidel habang nagsasalita ito. Namangha siya sa galing
nito sa pagsasalita ng
tagalog bagama't isa itong purong kastila, napatitig siya sa labi nito habang
nagsasalita at minememorya niya
ang mga tamang pagbigkas ng mga salita.
Napatigil lamang siya nang bigla hawakan ni Nay Delia ang kaniyang kamay at
napagtanto niya na nakatingin
na sa kaniya si Fidel at kinakausap siya nito. "May nais ka bang itanong Binibini?"
tanong ni Fidel kay
Salome, napaiwas naman siya ng tingin at napayuko, batid niya na hindi kaaya-aya
ang kaniyang inasal sa
harapan ng binata.
"W-wala po Senor" sagot niya at napahawak na lang siya sa kamay niya dahil sa kaba.
"Binibini, ikaw ba'y ayos lang?" pahabol na tanong pa ni Fidel, sandali siyang
napasulyap dito ngunit
napayuko ulit dahil nahihiya siyang tumingin ng diretso sa mga mata nito.
"O-opo Senor, A-ayos lang po ako" tugon pa ni Salome. Napatango naman si Fidel at
ibinaling na niya sa iba
pang mga trabahador ang kaniyang paningin.
"Kung gayon, Tayo'y magsimula na..." anunsyo pa ni Fidel, at sa huling pagkakataon
ay napasulyap muli si
Salome sa kaniya, hindi naman siya nabigo dahil napatingin din sa kaniya si Fidel
bago ito tumalikod.
At sa pagkakataong iyon, naalala ni Salome na ang binatang kastilang nakasakay sa
kalesa kanina noong
tinatahak nila ang tulay sa ilog tangis ay si Fidel Montecarlos.
Nang makapag-paalamna si Fidel at tumalikod na ay napahawak muli si Salome sa
kaniyang puso.
P 5-9
Katulad ng biglaang pagbuhos ng ulan nang hindi inaasahan... Ang pagdating ng aking
Unang Pag-ibig.
***************
Sources: History of The Philippines during the Spanish era Slide Share
SHETMEMORIES THO SALOME! IM WARNIN' YOU! WAGKASAMGAFLORES ANAK NGTINAPA!
SALOMEEEEE!!
P 5-10
Kabanata f(x - 4)
107K 3.5K 2.2K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 4]
"Just a smile and the rain is gone
Can hardly believe it (yeah)
There's an angel standing next to me
Reaching for my heart"
-Westlife (I Lay my Love on you)
"Seriously? Ngets! Okay ka lang ba? Bakit nag-aadik ka sa History?" narinig kong
reklamo ni Jen na halos
magkadugtong na ang kilay niya ngayon. Hindi ko na lang siya pinansin dahil
nakatutok talaga ako sa mga
history books na binabasa ko ngayon dito sa library sa University namin. Kahit
bakasyon ngayon pwede pa
rin makapasok dito basta related lang sa pagreresearch at pagkuha ng mga references
ang gagawin sa library.
White blouse and blue maong pants lang ang porma ko ngayon samantalang si Jen naman
ay naka-off shoulder
with matching high waist pants. May date pa daw kasi sila ni Arthur mamayang hapon.
1 pmpa lang naman
ngayon at kanina pang 10 amako nandito sa library samantalang kakarating lang ni
Jen kani-kanina lang.
Kakaunti lang ang tao ngayon dito sa library dahil wala namang pasok pero may
iilang mga nag-susummer
class. Akmang magrereklamo pa sana si Jen kaya lang biglang tumawag sa kaniya si
Arthur kaya ayun
sinapian na naman siya ng kalandian at kinikilig na lumabas muna sa library para
sagutin yung call ni Arthur.
Napailing na lang ako, Haays pag ako na-inlove sisiguraduhin kong hindi ako
magiging ganyan kabaliw tulad
ni Jen tss...
Ibinalik ko na lang yung tingin ko sa mga history textbooks na nakakalat ngayon sa
harapan ko. Nagdala rin
ako ng maliit na notebook kung saan ilalagay ko ang mga importanteng information
and details sa ginagawa
ko ngayon.
Nag-reresearch ako ngayon tungkol sa Kingdom of Tondo. Sa totoo lang narinig ko na
ito dati nung High
school pa ko pero hindi ko na matandaan kasi hindi naman ako interesado talaga noon
sa Kasaysayan ng
Pilipinas.
Pero ngayon hindi ko alamkung bakit interesadong-interesado ako sa Kingdom of
Tondo. Siguro dahil sa
nabasa kong historical novel kagabi na kung saan isang descendants ng royal blood
family ng Kaharian ng
Tondo ang pamilya ni Salome kaya lang nang dumating ang mga Kastila at nasakop na
nila ang Kingdom of
Manila at Kingdom of Tondo naglaho na ang kaharian ng ating mga ninuno...
P 6-1
Ang Tondo o mas kilala noon bilang Tundo, Tundun o Tundok ay isang kaharian na
matatagpuan sa
hilagang bahagi ng Pasig river na tumutuloy hanggang sa Manila Bay na bahagi ng
Luzon. Ang Tondo ay
isa sa pinaka-sinaunang nayon na nabanggit sa Laguna Copperplate Inscription na
naitala noon pang
900 AD.
Ang Kaharian ng Tondo ay kilala na noon pa man bilang isang diplomatikong ugnayan
sa bansang Tsina
sa kasagsagan ng Ming Dynasty (year 1368 - 1644). Noong taong 1373, nagpadala ng
mga
sugo/kinatawan ang Ming dynasty sa Luzon bilang bahagi ng kanilang malayang
pakikipagkalakaran sa
isa't-isa at pagiging magkaibigan ng bawat kaharian. Kinikilala rin ng Ming Dynasty
ang Tondo bilang
isang Kaharian na pinamumunuan ng Hari.
Kasabay nito ay ang pagdating ng mga unang intsik na nanirahan sa Pilipinas at
nagkaroon sila ng
magandang samahan.
Bukod dito ay ang Kaharian ng Tondo at kaharian ng Maynila ay may malalim rin na
koneksyon at
pakikipag-kaibigan sa bansang Brunei. Noong taong 1500 AD, si Sultan Bol-kiah, hari
ng Brunei ay nagproklama
ng kasal sa pagitan ni Gat Lontok (who later became Rajah Namayan) at Dayang Kay-
langitan,
isang dalagang nabibilang sa dugong bughaw sa Kaharian ng Maynila.
Ang namumuno sa Kaharian ng Tondo na si Lakandula ay napanatili ang kaniyang
posisyon ngunit ang
kapangyarihang pang-politikal ay napunta na sa kaharian ng Maynila na pinamumunuan
ni Rajah
Sulayman.
Ang Pilipinas ay hindi pa iisang bansa noon, hati-hati ang mga kaharian nito tulad
ng:
States in Luzon
Kingdom of Maynila
Kingdom of Tondo
Caboloan (Pangasinan)
States in Visayas
Kedatuan of Madja-as
Kedatuan of Dapitan
P 6-2
Rajahnate of Cebu
States in Mindanao
Rajahnate of Butuan
Sultanate of Sulu
Sultanate of Maguindanao
Sultanate of Lanao
Nang makarating si Ferdinand Magellan sa Homnhon island noong March 16, 1521.
Pinangalanan niya
ang Pilipinas na Isla De San Lazaro, at naging kaibigan niya si Rajah Humabon, ang
rajah ng Cebu at
nahikayat nya itong magpabinyag bilang Katoliko kasama ang asawa nito at halos 800
na Cebuanos.
Samantala si Datu Zula naman ay nais ring magpailalim sa kaharian ng Espanya ngunit
matindi itong
tinutulan ni Datu Lapu-Lapu na datu ng Mactan.
Milaiit ni Ferdinand Magellan ang kakayahan at hukbo na pinapangunahan ni Lapu-lapu
dahilan para
matalo sila sa labanan at namatay si Magellan. Ang battle of Mactan ay nadulot ng
pinsala sa panig nila
Magellan na kung saan ang tatlong barko ay hindi na kaya pang pamunuan ng
nalalabing mga tauhan
kung kaya't iniwan na nila ang barkong 'Concepcion'. Tanging ang barkong 'Trinidad'
at 'Victoria' na
lamang ang pinamahalaan nila pabalik sa Espanya. Ngunit sa kasamaang palad ang
barkong 'Trinidad'
na pinamumunuan ni Gomez de Espinoza na naglakbay sa dagat pasipiko ay hindi
nakaligtas dahil sa
mga sakit at bagyo. Samantala, ang barkong 'Victoria' naman na pinamumunuan ni Juan
Sebastian
Elcano na naglakbay pa-kanluran ay nakabalik sa Espanya noong 1522.
Nang dahil sa pagkatuklas sa Pilipinas, si Haring Charles I ng Espanya ay naglabas
ng utos upang
maglakbay at tuklasin muli ang spice island (Pilipinas). Nagpadala ito ng limang
barko sa pamumuno ni:
Loaisa (1525)
Cabot (1526)
Saavedra (1527)
Villalobos (1542)
Legazpi (1564)
P 6-3
Noong 1543, pinangalanan ni Ruy L�pez de Villalobos ang Leyte at Samar na Las Islas
Filipinas after
Philip II of Spain. At noong 1564, dumating na si Miguel Lopez de Legazpi sa
Pilipinas kasama ang 500
tauhan upang sakupin ang Cebu. Hindi naman siya nabigo dahil nasakop niya ito at
naipatayo niya ang
Fort San Pedro sa Cebu. Si Miguel Lopez de Legazpi rin ang kauna-unahang naging
gobernador-heneral
ng Pilipinas.
Sa tulong ni Juan de Salcedo (Apo ni Miguel Lopez de Legazpi) at ni Martin de Goiti
ay nasakop na rin
nila ang kaharian ng Maynila at kaharian ng Tondo. Sa panahong iyon ang namumuno sa
kaharian ng
Maynila ay si Rajah Matanda at Rajah Sulayman, Samantala sa kaharian naman ng Tondo
ay si
Lakandula ang namumuno. Ang digmaan sa pagitan ng mga Kastila at mga Pilipino sa
bahagi ng hilaga
ng Pilipinas sa Luzon ay tinawag na Battle of Bankusay nong 1571.
Ngunit sa kasamaang palad natalo ng mga Kastila ang mga Pilipino at nagsimula na
ang pananakop nito
sa Maynila at Tondo. Ang kaharian ng Maynila at Tondo ay tuluyan nang naglaho at
itinalaga ni Miguel
Lopez de Legazpi na kabisera ng Pilipinas ang Intramuros, Manila. Samantala, ang
Tondo naman ay
naging isang siyudad na lamang na bahagi ng Maynila.
Napatulala lang ako nang mabasa ko ang lahat ng iyon. Parang ang sikip sa dibdib,
sobrang nalulungkot ako
malaman na tuluyan nang naglaho ang kaharian ng Maynila at kaharian ng Tondo. Teka!
Anong nangyari sa
iba pang miyembro ng mga royal blood sa kaharian ng Maynila at Tondo?
Magbabasa pa sana ako kaso biglang dumating na si Jen at nakasimangot na siya. Tsk
nangangamoy LQ with
her mr-perfect-hottie-boyfie-Arthur na palagi niyang binibida tss.
"Kainis! Pinaasa niya lang ako! hindi raw matutuloy ang date namin ngayon!" reklamo
ni Jen at napadabog pa
siya sa pag-upo dahilan para umalingangaw sa buong library yung ingay nung upuan at
mapatingin sa amin si
Ma'mDiane. Agad namang nag-sorry si Jen at dinahilan niya na masakit lang paa niya.
"Ganyan kasi talaga kapag masyadong pinaghahandaan ang isang bagay... Hindi iyon
natutuloy" pang-asar ko
pa sa kaniya habang abala pa rin sa pagsusulat ng mahahalagang impormasyon na
nababasa ko ngayon sa
history book na hawak ko.
"Bwiset talaga siya! mamatay na lahat ng lalaking paasa!" reklamo niya pa at
umalingangaw na naman sa
buong paligid yung sigaw niya. Buti na lang hindi iyon napansin ni Ma'mDiane kasi
may kausap itong
estudyante.
"Look at me, No love life... No worries! At peaceful pa ang mind and heart ko"
pagmamalaki ko pa sa
kaniya, in-erapan niya lang ako. Gusto kong matawa sa itsura niya ngayon kasi naka-
porma talaga siya ng
bonggang-bongga pero hindi naman pala siya sisiputin ng boyfriend niya.
"Kapag ikaw na-inlove humanda ka ngets! Ikaw naman ang pagtatawanan ko diyan" banat
niya pa at dahil dun
binigyan ko siya ng isang mahabang sarcastic na tawa. Ha Ha Ha
"Never mangyayari yun noh! I'll make sure na sa right guy ako ma-fafall" buwelta ko
pa pero tinaasan niya
P 6-4
lang ako ng kilay.
"You'll never know, ang pag-ibig parang magnanakaw yan, hindi mo alamkung kelan
aatake, at kapag
napasok na nito ang puso mo magugulat ka na lang dahil wala itong tinira para sayo"
hugot niya pa. Nako!
Masyado kasi nag-aadik sa mga hugot lines ang babaeng to eh.
Napa-crossed arms naman ako at proud akong tumingin sa kaniya "I'll guard my heart
then, para walang
makapasok na magnanakaw"
"Kahit anong harang mo diyan, matitibag din yan pag nakilala mo na ang lalaking
magpapatibok ng puso mo
tss"
"If that happens I'll make sure na sa right guy pa rin ako ma-fafall" depensa ko
pa. napa-tsk tsk naman si Jen,
sesermonan pa niya dapat ako kaso biglang tumunog ulit yung phone niya, akala namin
si Arthur pero si Lily
pala yung kapatid niya ang nag-text.
Ate! Help me, I need to move on, gusto ko ng kalimutan si Alex :( -Lily
Napasandal naman si Jen sa upuan at mukhang nakaka-relate rin siya ngayon sa
kapatid niya, pareho kasi
silang broken hearted. Napa-iling-iling na lang ako.
"And that's the reason why I keep on avoiding... Love" banat ko pa, kaya ayoko ma-
engage sa relationships
dahil kakambal ng saya at kilig ang luha at lungkot. Hindi naman na nagsalita si
Jen, napatulala na lang din
siya sa phone niya kaya nagsulat na lang ulit ako sa mini notebook ko, pero
napatigil ako nang mabasa ko
yung nakasulat na quote sa front cover nito na dati ay hindi ko naman pinapansin...
Love will find you
What-the-heck!
Month of June na ngayon, First day of class. At sobrang saya ko dahil 4th year
college na ko! isang kembot na
P 6-5
lang Graduate na! Maaga akong nagising dahil sobrang excited akong pumasok, syempre
first day na first day
ayokong ma-late. Kasabay ko rin ngayon si Alexander dahil pareho na kami ng
University na papasukan. First
year college na siya, BS Biology ang kursong kinuha niya.
Nasa bus kami ngayon at pansin ko na makulimlimang kalangitan, pero hindi koi yon
masyadong napansin
dahil mas nangingibabaw ang saya na nararamdaman ko ngayon at hindi ko mapaliwanag
kung bakit.
"Ate, mukha kang sira kakangiti diyan" narinig kong reklamo ni Alex, katabi ko siya
ngayon dito sa bus, nasa
bintana ako. at dahil sa sinabi niya napawi tuloy yung ngiti ko at sinamaan ko siya
ng tingin.
"Ikaw naman mukha kang serial killer na hindi marunong ngumiti!" banat ko naman sa
kaniya, in-erapan niya
lang ako at nagsalpak na lang siya ng earphones sa tenga niya. Asar talo haha!
Pero dahil trip ko siyang asarin ngayon hinigit ko yung earphones niya dahilan para
mapakunot yung kilay
niya. "Hoy! Totoy di mo pa sinasabi samin kung bakit galit na galit sayo si Lily"
reklamo ko pa sa kaniya,
napa-erap naman siya nung marinig niya yung pangalan ni Lily.
"I just tell her the truth... na ayoko sa mga babaeng katulad niya" diretso niyang
sagot. Whuut?
"Ano ka ba! Bakit mo sinabi yun? siguradong na-hurt siya! kaya naman pala galit na
galit siya sayo eh"
pangaral ko pa sa kaniya. At napatingin sa'min yung mga nakatayong pasahero sa bus.
Mas mukha kasing
matanda tingnan sa'kin si Alex pero binubungangaan ko siya ngayon.
"I just don't get it, bakit kayong mga girls ayaw niyo ng paligoy-ligoy pa pero
kapag ni-real talk kayo
magwawala naman kayo" naiinis na tugon ni Alex at napailing-iling pa siya. napa-
crossed arms naman ako,
kung pwede ko lang sabunutan tong kapatid ko dito sa bus kanina ko pa nagawa kaso
nakakahiya naman sa
ibang pasahero.
"We prefer real talk naman pero as much as possible wag naman yung nakaka-degrade
ng pagkatao... duhh?
We're humans too" banat ko pa. napakunot lang lalo yung noo ni Alex at sinalpak na
niya ulit yung earphones
niya sa tenga niya.
Pareho kaming magkapatid na hindi pa tinatamaan ng pana ni kupido, pero parang mas
hopeless case siya
kasi ang bitter niya sa pag-ibig. Samantalang ako, I believe in Love naman yun nga
lang I do my best to avoid
it.
Napatingin ako sa makulimlimna kalangitan sa labas ng bintana ng bus, kaya lang
hindi ko pa rin alamkung
anong nararamdaman ko ngayon, parang naranasan ko ng umibig at masaktan at hindi ko
iyon matandaan.
Pagdating sa school, ihahatid ko pa sana si Alex sa classroomnila kaya lang
nagrereklamo siya hindi na raw
siya bata at tinakbuhan niya ako. Kaya dumiretso na lang ako sa first class ko kung
saan magiging alien kami
P 6-6
ni Jen kasi mga freshmen nursing students ang magiging classmates namin. Pareho
kasi kami ni Jen nag-first
year college noon sa isang kolehiyo sa Cavite pero hindi namin nagustuhan doon kaya
nag-tansfer kami
ngayon dito sa University na pinapasukan namin sa Manila, kaya lang three years din
namin hindi nakuha ang
subject na Algebra na pang-first year kasi palaging napupuno ang slots at hindi
kami nakakaabot ni Jen sa
enrollment. Kaya eto talagang nag-enroll na kami ng maaga para makuha ang subject
na Algebra.
Pagdating ko sa classroomsa third floor, tahimik lang ang lahat ng freshmen nursing
student at napalingon
silang lahat sa akin. Nag-hi naman ako sa kanila pero konti lang yung ngumiti halos
nahihiya pa nga eh at yung
iba naman ay busy sa mga cellphone nila.
Natanaw ko naman si Jen na nakaupo sa pinakasulok sa likuran at agad siyang kumaway
at napangiti sa akin
nang makita niya ako. dali-dali naman akong tumakbo papalapit sa kaniya at niyakap
siya kahit pa magkasama
lang kami last week kasi namili kami ng mga bagong notebooks at ballpen.
"Ngets! Buti dumating ka! at least dalawa na tayong gurang dito" tugon pa ni Jen
dahilan para matawa ako at
mahampas ko siya sa braso. napatingin naman ako sa mga freshmen na ka-blockmate
namin, Oo nga mukha pa
silang mga inosenteng estudyante... nako! Ganyan din naman ang itsura namin noon eh
pero paglipas ng apat
na taon sa college magiging ermitanyo rin ang itsura nila haha!
Halos kalahating minuto pa kami nagkwentuhan ni Jen, at kaming dalawa lang ang
nagsasalita sa loob ng
classroom, kinuwento niya sa akin na dito rind aw mag-aaral si Lily at BS Biology
din ang kinuha nitong
kurso.
"What? Akala ko ba gusto na niya mag-move on sa pabebe kong kapatid?"
"Nasasabi mo lang naman na gusto mo ng mag-move on kapag galit ka pero kapag
nginitian ka na ulit ni crush
na ko babalik ang diwa at kaharutan mo" natatawang tugon ni Jen, sinasabi ko na nga
ba eh may
pinagmanahan talaga si Lily tsk tsk. Nalaman ko rin na nagkabalikan na si Jen at
Arthur at pupusta ako ng 100
php na mag-break break din sila after a week haha.
Ilang saglit pa, napatigil kami sa pagdadaldalan ng biglang bumukas ang pinto at
umupo ng maayos ang mga
ka-blockmates namin. Nanlaki ang mga mata ko nang marealize kung sino yung pumasok
sa pintuan at
naglakad sa gitna ng platform.
"Goodmorning Class... I amProfessor Nathan Abrantes and I will be your Algebra
teacher in this semester"
panimula niya at inilapag na niya yung dala niyang laptop sa mesa sa gilid.
WHUUUUT?
P 6-7
BAKIT SIYAAAA?!
Nagulat ako nang biglang hawakan ni Jen ang braso ko at bumulong siya sa'kin
"Ngeets! For sure maiinggit si
Iryn at Leana pag nalaman nilang prof natin ang crush nila Hahaha" tuwang-tuwa na
tugon ni Jen, at agad
siyang nag-text kay Iryn at Leana para inggitin ito.
Kasabay nito ay natanaw ko ang unti-unting pagpatak ng ulan sa bintana ng
classroomna nasa tabi ko, hindi
nagtagal ay tuluyan nang bumuhos ang ulan, napahawak naman ako sa puso ko,
Nararamdaman kong hindi
magiging madali ang mga mangyayari sa susunod na araw at hindi pa ako handa sa mga
posibleng mangyari.
"Huy! Ayan ka na naman tulala ka na naman" suway sa'kin ni Jen dahilan para
mapatingin ako sa kaniya,
naaninag ko namang lumabas saglit si Sir Nathan dahil nakalimutan daw nitong kunin
yung book na gagamitin
niyang reference.
"Ngets! Hindi pwede to! magpalipat tayo ng class"
"Ha? Bakit naman? Mas enjoy nga dito eh ang gwapo ng prof natin!"
"Nooo! Parang may darating na panganib"
Tinawanan naman ako ni Jen ng todo dahil sa sinabi ko "Hoy Aly! Panganib talaga?
hindi naman mukhang
mapanganib si sir eh" echoes niya pa, Paano ba to? kailangan kong makumbinse si Jen
na lumipat kami ng
klase kasi hindi talaga maganda ang kutob ko.
"I mean... feel ko ibabagsak niya tayo! Baka di pa tayo maka-graduate kaya
magpalipat na tayo ng class now
na!" pagsusumamo ko pa sa kaniya pero puro tawa lang ang tugon niya sa'kin. mukha
na kasi akong
desperadang palaka ngayon.
"Mukha namang mabait si sir at hindi ka naman babagsak... Calculator ka kaya!"
pang-asar niya pa,
magsasalita pa sana ako kaso biglang bumukas ulit yung pinto, nakabalik na si Sir
Nathan. Hindi ko
namalayan na napatulala pala ako sa kaniya hanggang sa makaupo siya sa table sa
harapan, naka-button down
light green polo shirt siya, at naka-black pants. Messy hair din ang peg ng buhok
niya pero ang hot lang
tingnan, mas nakadagdag pa sa kagwapuhan niya ang suot niyang silver wristwatch.
P 6-8
"Ganyan ba ang itsura ng mapanganib sayo Aleeza?... pang-model ang tindig ni sir
oh" echoes pa ni Jen
dahilan para matauhan ako at mapatingin sa kaniya. Haays na-iistress na ko!
"Agcaoili, Aleeza Mae" napatigil ako nang bigla kong narinig na tinawag ni Sir
Nathan yung pangalan ko.
may hawak siya ngayong isang listahan ng mga enrolles, at nakatingin na siya ngayon
sa'kin. natulala ako sa
mala-hazelnut colored eyes niya, nakakatunaw"Ngets!
Kinakausap ka ni sir!" sagi pa sa'kin ni Jen dahilan para bigla akong mapatayo
dahil sa gulat.
Nakalingon din sa akin ngayon lahat ng blockmates namin.
"Y-yes sir" tugon ko at napahawak ako sa gilid ko dahil pinagpapawisan na talaga ng
malamig ang mga
kamay ko dahil sa kaba. Napatingin naman si Sir Nathan sa listahan na hawak niya
saka napatingin ulit sa
akin.
"You may seat here" sabi niya sabay turo doon sa armchair na nasa harapan na
malapit sa pintuan, sa tapat
ng teacher's table. WHAAAAT?
Nanlaki yung mga mata ko dahil balak niyang mag-set ng seating arrangement ngayon
alphabetically at sa
sobrang malas ko, ako pa ang pinaka-una at nasa tapat ng teacher's desk Gosh!
"Ms. Agcaoili? Ayaw mo?" tanong niya at hindi ko naman mabasa sa expression ng
mukha niya kung
natatawa ba siya o naiinis kasi nakatunganga pa din ako sa kinatatayuan ko.
"Ha? Ah-ehh Gusto ko po sir" sagot ko at bigla akong napahawak sa bibig ko dahil
narealize ko na parang
may double meaning yung sinabi ko. nakita ko namang natawa si Jen at yung iba
naming mga ka-blockmates
kasi ang landi pakinggan ng sinabi kong 'Gusto ko po sir'
My Goodness!
P 6-9
Nakita ko namang medyo umaliwalas ang itsura ni Sir Nathan at pinigilan niya ang
tawa niya dahil sa sinabi
ko. Haaays! Nakakahiya ka Aleeza!
Napahinga na lang ako ng malalimat napayuko saka ko kinuha yung mga gamit ko,
binitbit ko na rin yung
libro na Our Asymptotically Love Story na dinala ko ngayon para sana Ipadala ko kay
Jen at ibalik niya kay
Lily kaso ayaw ni Jen dalhin kasi maliit lang daw ang bag niya, hindi daw kasya
yung libro kaya kinuha ko na
lang ulit at nilagay iyon sa bag ko. binigyan ko naman si Jen ng lagot-ka-sakin-
mamaya-look kasi tinatawanan
pa rin niya ako sa na sinabi ko kanina kay Sir Nathan bago ako naglakad papunta sa
harapan, sa bagong upuan
ko.
"Armando, Bryan F." anunsyo naman ni Sir Nathan, tumayo naman yung isang lalaki na
mukhang gangster at
ngumunguya pa ng bubble gum, Nanlaki ang mga mata ko nang ma-realize ko na ang
lalaking yun ang
bestfriend ni Iryn na si Bryan na mahilig sa mga sexy chicks. Omg!
Sa picture ko pa lang nakikita si Bryan dahil kinukwento siya sa amin noon ni Iryn,
at hindi ko akalaing
magiging ka-blockmate rin namin siyani Jen. Tinuro ni Sir Nathan yung upuan na
katabi ko at doon umupo si
Bryan. Whuut-theGusto
kong kalbuhin at balatan ng buhay ngayon si Bryan dahil sa ginagawa niyang pang-
frifriendzone sa
tropa naming si Iryn. Kaya lang ayoko gumawa ng gulo ngayong first day of class.
Tinitigan ko siya hanggang
sa makaupo siya sa tabi ko, hindi naman niya ako pinansin at patuloy pa rin siya sa
pagnguya ng bubble gum.
Hindi naman siya naka-nursing uniformngayon kaya feel ko iba ang kurso niya at
alien din siya dito sa klase
na to.
Ano bang nangyayari?
Kailangan ko na bang magpatawas para lubayan na ako ng mga malign at kamalasan
ngayon? Nararamdaman
kong hindi ako makakapag-focus ng maayos sa klaseng ito, dahil kay Sir Nathan at sa
katabi kong asungot
ngayon. Ughh!
P 6-10
"Alverado, Mary ann" patuloy pa ni Sir Nathan habang abala na ngayon ang lahat sa
paglipat sa mga upuan.
Kainis! Bakit ba kasi pauso to si sir ng sitting arrangement. High school lang ang
peg? Haays!
Napatingin naman ako sa labas ng bintana na nasa kabilang dulo na dahil nasa gilid
ako ng pintuan. Umuulan
na ng malakas ngayon, kung pwede lang tamaan ng kidlat ang classroomna to para
hindi na matuloy ang klase
Ughh!
"Ngets! Una na ko babawi daw si Arthur ngayon! may date kami... bye!" dire-
diretsong tugon ni Jen, bago pa
ko maka-react at makapagsalita ay nakatakbo na siya papasakay sa elevator. Alas-
kwatro na ng hapon ngayon
at kakatapos lang ng last subject namin na research. Hindi naman pumasok si Iryn at
Leana dahil wala naman
daw gagawin sa first day of class kaya bukas na lang sila papasok.
Itetext ko na sana si Alex para sabihing sabay na kami umuwi kasi wala akong dalang
payong kaso nakita
kong bigla siyang nagtext.
Ate nandito na ko sa bahay, sorry di kita natext kanina lowbatt na kasi ako - Alex
Whuuut? Bwiset naman oh! Matapos ko siyang i-tour at samahan mag-enroll dito last
last week, iiwan niya
lang ako ngayon! Ughh!
Napatingin na lang ako sa hallway, halos hindi naman nagmamadali ang mga estudyante
ngayon umuwi dahil
sobrang lakas ng ulan sa labas. wala rin akong maupuan na bench sa gilid kasi halos
puno ito. Ang dami ring
nagaabang sa elevator kaya mas pinili ko na lang na mag-hagdan. Napaupo ako sa
pinakababang baiting ng
hagdan at napatulala na lang ako sa mga estudyanteng nakatayo sa lobby at
nagpapatila ng ulan.
Ilang saglit pa biglang tumunog ang phone ko, nag-text ulit si Alex.
P 6-11
Ate, kanina pa pala masakit ang ulo ni mama, wala ng gamot dito sa bahay, ayaw
naman na niya ako
palabasin kasi ang lakas ng ulan sa labas, natumba rin yung poste ng kuryente sa
kanto kaya wala tayong
kuryente ngayon dito, bumili ka ng gamot para kay mama pag-uwi mo ah -Alex
Bigla akong napatayo nang mabasa ko yung text ni Alex. Alamkong seryoso siya kapag
mahaba ang text
message niya. Agad akong pumunta sa clinic namin at nagpanggap na masakit ang ulo
para makahingi ng
gamot, humirit pa ako ng dalawang extra na gamot kasi sinabi kong wala kaming
kuryente sa bahay. buti na
lang mabait si ate nurse na in-charge sa clinic.
Tinali ko na ang buhok ko pa-bun at hinubad ko rin ang foot socks ko kasi lulusob
ako ngayon sa ulan.
Sinecure ko na rin lahat ng mga notebook ko at cellphone ko sa back-pack ko bago
lumabas sa main door ng
nursing building namin at lumusong sa ulan.
Wala na akong pakialamkahit mabasa ako ng ulan, kailangan makauwi na ko para
mainomna ni mama ang
gamot na dala ko. pagdating sa gate three ng University namin nagpahinga muna ako
doon sa silong nito saglit
kasi hiningal ako sa pagtakbo.
"Oh? Hija? Hintayin mo na tumila ang ulan" narinig kong tugon ni kuya guard, at
napailing siya nang makita
ang kalagayan ko na mukhang basing sisiw, nginitian ko na lang siya. "Okay lang po
ako kuya, hindi naman
ako mamatay sa ulan" biro ko pa pero tinawanan niya lang ako. tinap ko na yung id
ko at lumabas na, pero
bago ako makalabas narinig kong nagsalita pa ulit si kuya Guard.
"Hindi ka nga mamamtay sa ulan pero maaari naman itong magpabago sa buhay mo" tugon
niya, nginitian ko
na lang siya ulit kahit pa na-weirduhan ako sa sinabi niya. nagpaalamna ako sa
kaniya at huminga ng malalim
saka tumakbo papunta sa waiting shed na natatanaw ko na sa di-kalayuan.
Bawat hampas ng patak ng ulan ay nagdudulot ng hapdi sa balat ko, hindi ko rin
maimulat ng maayos ang mga
mata ko kasi papasalubong ako sa hangin at humahampas ang tubig ulan sa mukha ko.
Buti na lang wala akong
kasalubong at ako lang ang tumatakbo ngayon sa daan kaya hindi ako nangangamba nab
aka may mabunggo
ako.
P 6-12
Pagdating ko sa waiting shed, agad akong napasandal sa bakal sa gilid nito, at
kinuha ko ang bimpo ko na
nasa loob ng bag para punasan ko ang mukha ko, ang braso ko at ang ulo ko.
Hinihingal ko rin ako at
nanginginig na rin ako dahil basang-basa na ngayon ang uniformko. Pero inilagay ko
naman yung backpack
ko sa harapan ko para hindi bumakat ang bra ko.
Napaatras ako nang biglang tumalsik ang maduming tubig mula sa itaas ng LRT nang
mapadaan ang tren sa
taas at dahil dun dumulas ang isang laylayan ng bag ko, nahulog sa sahig ang bag ko
na hindi ko pa pala
nasasara kasi abala ako sa pagpunas sa sarili dahilan para matapon yung mga gamit
ko sa lapag.
"Bad trip!" naiinis kong tugon at napayuko na ko para damputin ang mga gamit ko
pero napatigil ako nang
biglang may sapatos na tumapat sa gamit ko at may kamay na tumulong sa akin para
damputin ang mga
notebook at ballpen ko na nagkalat na sa lapag.
Napatingala ako at parang naistatwa ako sa kinatatayuan ko nang tumambad sa harapan
ko si...
Sir Nathan!
What the heck!
Bakit nandito siyaaa?!
"You're in a hurry, I think may importante kang pupuntahan para magpabasa ka sa
ulan" tugon niya, at
tiningnan niya ako ng diretso sa mata, hindi naman siya nakangiti at hindi rin siya
nakasimangot. Parang
normal lang.
Napalunok na lang ako dahil hindi ko na maalis ang mga tingin ko sa kaniya, lalo na
sa mga mata niya. Sabi
nga nila, ang pagkakakilanlan ng tao ay nakasalalay sa mga mata nito. At ngayon
hindi ko alamkung bakit
parang pamilyar sa akin ang mga matang iyon.
P 6-13
"Ms. Agcaoili?" tugon pa ulit ni Sir Nathan dahilan para matauhan na ako, agad ko
namang kinuha sa kaniya
yung mga notebook at ballpen ko na nadampot na pala niya nang hindi ko namamalayan.
Dali-dali kong
inilagay ang mga iyon sa bag ko at zinipper ko na ito agad. Hindi ko alamkung bakit
nanginginig ang mga
kamay ko ngayon, siguro dahil nilalamig lang ako... pero bakit ang lakas ng kabog
ng dibdib ko?
Teka! Binanggit niya ang pangalan ko? Natatandaan niya ako?
At dahil dun bigla akong napatingala sa kaniya, nasa tapat ko pa rin siya ngayon at
nakatingin pa rin siya
sa'kin ng may pagtataka. Iniisip niya siguro kung bakit sumugod ako sa ulan kung
pwede naman akong
maghintay sa school at hinatayin na tumila ang ulan.
"S-sir... kilala niyo ko?" tanong ko sa kaniya, napangiti naman siya ng bahagya at
tinuro niya ang nakaburdang
pangalan ko sa uniformko na nakapwesto sa tapat ng puso ko. Natawa na lang ako kasi
nakalimutan kong
required talaga sa amin na nakaburda ang last name namin sa uniformnamin.
"Anyway... you can have this" narinig kong sabi pa ni Sir Nathan sabay abot sa akin
ng itimna payong niya
na de-folding.
"Ah-W-wag na po sir, okay lang po ako... may dadaan na bus na rin maya-maya, hindi
ko na po kailangan ng
payong" pagtanggi ko pa, at sinubukan kong ngumiti kahit parang sasabog na ang puso
ko ngayon sa kaba
dahil narealize ko na kaming dalaw lang pala ni Sir Nathan ang nandito sa waiting
shed.
Sa waiting shed na kung saan malaya kang maghintay at umasa na may darating na
sasakyan upang sunduin ka,
sa waiting shed na kung saan maaari kang mag-abang at maghintay ng kahit gaano
katagal, sa waiting shed na
kung saan nagsisimula at nagtatapos ang byahe ng bawat pasahero.
At ngayon nandito ako ngayon sa waiting shed kung saan hindi ko inaasahang
makakasama ko si Sir Nathan
na hindi ko alamkung bakit nakakaramdamako ng kaba at pangamba nang una ko pa
lamang siyang makita.
"Sige na, take this" sabi pa ni Sir Nathan at wala na akong nagawa kundi kunin na
sa kamay niya ang payong
niya na inaalok niya sa akin.
P 6-14
"T-thank you po sir"
Ngumiti naman ng bahagya si Sir Nathan at tumango, humarap na siya sa kalsada at
napatingala sa kalangitan.
Makulimlimang langit, malakas ang ihip ng hangin na nagdadala ng kakaibang lamig,
malaki rin ang bawat
patak ng ulan at animo'y tumatalon-talon ito pabalik sa tuwing tumatama sa
kalupaan.
Napasulyap ako kay Sir Nathan na ngayon ay nakapikit at ang dalawa niyang kamay ay
nakasuksok sa bulsa
niya. Parang taimtimniyang dinadama ang bawat patak ng ulan, maaliwalas rin ang
kaniyang mukha na parang
ang ulan ay nagdudulot ng ginhawa at saya sa kaniya.
Napatingin naman ako sa kalsada na ngayon ay puro kotse lamang ang dumadaan, kanina
pa kami dito at wala
pa ring dumadaan na bus o kahit jeep man lang. napatingala na lang din ako sa
kalangitan, at sa pagkakataong
ito hindi ko alamkung bakit parang hindi mabigat ang pakiramdamko, hindi ko
nararamdaman ang bigat sa
puso ko at hindi rin ako nababalisa.
Sa kauna-unahang pagkakataon, nagawa kong ngumiti habang umuulan na dati ay hindi
ko magawa. Hindi ko
alamkung bakit at paano ko nagawa iyon pero masaya akong maginhawa at masaya ko
ring sinasalubong ang
ulan ngayon.
Kaya lang bigla kaming napaatras ni Sir Nathan nang biglang may humaharurot na
motorsiklo ang napadaan
sa kalsada sa tapat namin at tumalsik ang maduming tubig ulan na dinaanan nito.
Nagkatinginan kami ni Sir
Nathan at hindi ko alamkung bakit sabay kaming natawa dahil natalsikan kami ngayong
ng baha.
Nagulat naman ako nang biglang mapayuko si Sir Nathan dahil may natapakan siya sa
likod niya, agad niya
iyong dinampot at nanlaki ang mga mata ko kasi iyon ang historical novel na
ibabalik ko dapat kay Jen
kanina.
Gosh! hindi ko napansin na nahulog din pala yun kanina dahil sa katangahan ko.
kukunin ko na sana sa kamay
ni Sir Nathan yung libro kaso pinagmasdan niya ito at may bahid ng pagtataka sa
itsura niya.
"Our Asymptotically Love Story" sambit niya, hindi naman iyon patanong dahil
mukhang binasa niya lang ang
title. Napatingin siya sa akin at nagsalita siya "Sayo ba to?"
P 6-15
Napatango naman ako, napatitig pa siya doon saglit bago niya iniabot iyon sa akin.
Dahan-dahan ko namang
kinuha iyon sa kaniya, at parang may kakaiba akong naramdaman nang muling magtama
ang mga paningin
namin...
~Tayo lang ang may alam Nando'n sa pagitan ng paalam at pahiram Tayo lang ang may
alam Tayo lang~
~Sige lang, sumayaw sa hinihingi ng pagkakataon Umindak sa kumpas ng kabog ng
dibdib na hindi
mahinahon 'Di niya mapapansin 'Di ka man tumingin Dinig ko ang bawat patak ng luha
mo~
~Pero tayo lang ang nakakaalam Nando'n sa pagitan ng paalam at pahiram Tayo lang
ang may alam
Tayo lang~
Sa mga oras na iyon, parang biglang bumagal ang paligid habang dahan-dahan ang
pagbagsak ng ulan,
animo'y mabibilang moa ng bawat patak nito, marahan din ang pag-ihip ng hangin
dahilan para mahawi ang
buhok ni Sir Nathan na tumatama sa kilay niya...
Kasabay nito ay ang unti-unting pagtila ng ulan...
At ang dahan-dahang pag-usbong ng liwanag, nanatili lang kaming nakatayo doon
habang nakatitig sa isa'tisa.
Alamkong nararamdaman niya rin ang kakaibang pakiramdamna hindi ko maipaliwanag.
Ilang saglit pa
ay naaninag ko na nagsilabasan na ang mga tao at nagpaatuloy na sa paglalakad
dahil... Tumila na ang ulan.
Napatigil naman ako nang marealize ko na hawak pa rin namin ni Sir Nathan pareho
ang librong iyon, nagitla
naman siya at napaiwas ng tingin at lumingon sa paligid na parang walang nangyari.
P 6-16
"Sa wakas tumila na ang ulan" tugon niya at napangiti siya ng kaunti, napatango
naman ako at sinubukan kong
ngumiti sa kaniya pabalik bilang pagsang-ayon. Agad na akong napaiwas ng tingin sa
kaniya at binuksan ko
na yung zipper ng bag ko para ilagay doon yung libro kaso hindi koi yon nalagay ng
maayos sa loob dahil
sumabit ito sa notebook ko dahilan para mabuklat ito...
Napatulala na lang ako nang mabasa ko ang pahina na nakatapat sa akin ngayon...
Our Asymptotically Love Story...
Ikalawang Kabanata...
**************
Featured Song:
'Tayo lang ang may Alam' by Peryodiko
Source of Kindomof Tondo:
https://thebulwaganfoundation.wordpress.com/2010/09/01/the-kingdomof-tondo
Sources: http://www.ancient-origins.net/history-famous-people/chief-lapu-lapu-
warrior-and-herophilippines-002800
History of the Philippines Slide Share [doc]
"Tayo lang ay may Alam" by Peryodiko
Awww?? Namiss ko itong story nato???? #rr Kungmakikilala nyo lang yung naging ap
teacher ko minsan hindi kayo magsisisi kasi kahit
mahigpitsyasa grade mabait naman syang guro tapos lagi pang nakikipagbiruan
P 6-17
Kabanata f(x - 5)
107K 3.6K 3K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 5]
Our Asymptotically Love Story
(page 11 - 28)
Ikalawang Kabanata
Filipinas 1688
Ingay mula sa dindikdik na bawang ang umaalingangaw sa buong kusina ng mansyon. Si
Nay Delia ang
nakatalaga sa pagluluto habang si Salome at ang tatlo pang babaeng tagapagsilbi na
sina Piyang, Susana at
Ising ang kaniyang naging mga katuwang sa pagluluto. Alas-Kuwatro pa lamang ng
umaga ay nagsimula na
silang maghanda ng agahan para kay Senor Fidel, Arroz caldo ang ihahain ngayon ni
Nay Delia at abala ito
sa pagdikdik ng bawang. Habang si Piyang at Susana naman ang nag-aasikaso sa hapag-
kainan, Nilinis din
nila ang buong salas, azotea at maging ang hagdan. Samantala, si Salome at Ising
naman ang nakatalaga sa
pag-papanitili ng apoy sa pugon habang ang malaking palayok ay nakaibabaw doon na
kung saan niluluto
ngayon ang arroz caldo.
Si Manang Estelita naman ay naglilibot upang obserbahan kung tama ba ang ginagawa
ng mga bagong
tagapagsilbi. Mabait si Manang Estelita ngunit may pagka-masinop nga lang ito sa
mga gawaing bahay. Ayaw
na ayaw niya ang makakita ng kalat o alikabok, kung kaya't puspusan talaga sa
paglilinis si Susana at Piyang
araw-araw.
Isang beses kada-linggo lamang maaaring umuwi ang mga tagapag-silbi sa kani-
kanilang tahanan at ito ay ang
araw ng Linggo. Ang silid naman na tinutuluyan ng mga tagapagslibi ay hiwalay sa
mansyon, nasa likod ng
hacienda malapit sa lawa ng luha nakatirik ang tatlong bahay kubo na gawa sa
kawayan at pawid para sa mga
tagapagsilbi. Samantala ang mga trabahador, magsasaka, hardinero at nagpapastol ng
mga hayop sa hacienda
Montecarlos ay nakakauwi nakakauwi gabi-gabi sa kani-kanilang tahanan at papasok
sila araw-araw bago
magbukang liwayway.
P 7-1
"Inay, mauubos kaya ni Senor Fidel ang lahat ng inihain niyo?" biro pa ni Salome,
sumabay naman si Ising sa
pagtawa dahil sa sinabi niya. bukod sa aruzcaldo ay naghanda rin si Nay Delia ng
dalawa pang putahe. Agad
naman sinuway ni Nay Delia ang pilyang si Salome dahil baka marinig ni Manang
Estelita ang sinabi nito.
"Mag-ingat ka sa iyong pananalita Lumeng, nasa ibang bahay tayo at hindi tama ang
pag-usapan ang ibang
tao" suway pa ni Nay Delia, hindi naman iyon dinibdib ni Salome, sa halip ay
pasimple pa silang tumawa ni
Ising.
Alas-sais na ng umaga nang matapos sila sa pagluluto, si Susana at Piyang na ang
bahala sa pagsasaayos ng
hapag, samantala nagtungo naman sa likod bahay si Salome at Ising upang maghugas ng
mga ginamit nila sa
pagluluto. "Ilang taon ka ng naninilbihan dito?" tanong ni Salome kay Ising na
masinop na binabanlawan ang
mga palyok habang si Salome naman ang nag-iigib ng tubig sa isang hinukay na balon
sa likod ng mansyon.
"Tatlong taon pa lamang akong naninilbihan dito, Dahil apat na taon pa lang naman
mula nang maipatayo ni
Senor Patricio ang hacienda Montecarlos" sagot ni Ising, napatango naman si Salome
at napagtanto niya na
kaya pala bagong-bago ang istraktura ng mansyon ay dahil apat na taon pa lang ito.
"Bakit nga pala kayo nagtungo dito sa San Alfonso? Hindi ba't taga Hilaga kayo?"
tanong ni Ising, napaupo
naman sa gilid ng batong tapakan sa pintuan si Salome, at inalapag niya sa kaniyang
gilid ang balde na gawa
sa kahoy na may bigat na dalawang kilo kahit wala naman itong lamang tubig.
????Jeydice??
P 7-2
Kabanata f(x - 6)
90.1K 3.1K 1.4K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 6]
"Sitting by the window
Singing songs of love
Wishing you were here
Because the memory's not enough"
-A1 (Walking in the rain)
Isinara ko na ang librong hawak ko at napatanaw na ako sa bintana ng bus. Alas-sais
na ng gabi ngayon, nasa
Imus na kami, hindi naman makausad ang bus na sinasakyan ko dahil sa traffic,
umuulan pa rin ngayon at
napatitig na lang ako sa pagdaloy ng tubig ulan sa bintana.
Natanaw ko ang repleksyon ko sa salamin at hindi ko namalayan na nakangiti na pala
ako kanina pa. hindi pa
rin kasi mawala sa isipan ko yung na-stranded kami ni Sir Nathan sa waiting shed
kanina. Napasulyap ako sa
itimna payong niya na hawak ko ngayon. Hindi naman niya kailangang ipahiramang
gamit niya sa isang
stranger na estudyante na tulad ko pero ginawa niya pa rin.
"Saan ka ba umuuwi? Nag-aabang ako ng taxi, sabay ka na" tugon ni Sir Nathan
dahilan para
mapatingin ako sa kaniya, kakalagay ko pa lang nung libro sa bag ko. At nagsimula
na ring maglakad
ang mga tao dahil tumila na ang ulan at mahinang ambon na lamang ang bumabagsak
ngayon mula sa
kalangitan.
Shocks! Parang ganito yung mga modus ng sindikato na napanood ko sa movie na Taken
starring Liam
Neeson. May poging kumausap sa anak niya tapos nakisabay sa taxi nila at nung
nalaman na nung
poging guy kung saang hotel tutuloy yung anak ni Liam Neeson sa movie, na-kidnap
sila!
Gosh! hindi kaya isang sindikato rin to si Sir Nathan? Ang weird niya kasi, bakit
ang bait-bait niya?
Hindi dapat ako papadala sa looks niya, baka may masama pang mangyare sa'ken"S-sa
Makati po" pagsisinunggaling ko, tama! Hindi mo dapat ibibigay ang real address mo
sa isang
stranger. Kahit pa teacher ko siya, bago pa lang siya sa school dahilan para hindi
pa maghinala ang mga
tao sa kaniya... pwes! Naiiba ako, nararamdaman kong miyembro siya ng sindikato.
P 8-1
Napatingin naman ako kay Sir Nathan na tumango lang habang ang mga kamay niya ay
nakasuksok pa
rin sa kaniyang bulsa. "Magkaiba pala tayo ng daan, isasabay na lang sana kita sa
taxi" sagot niya, at
napangiti siya nga kaunti, yung ngiting hindi lumalabas ang ngipin.
Magsasalita na sana ako kaso nagsalita ulit siya "Ayaw kasi umandar ng kotse ko,
kanina pa ako
naghihintay ng taxi dito at dito na rin ako inabutan ng ulan" patuloy niya pa. Aha!
Bakit nag-eexplain
siya? hindi ko naman tinatanong ah! may nabasa ako na kapag very detailed ang
kwento at sinasabi ng
kausap mo ang mga bagay na hindi mo naman tinatanong... ibig sabihin daw gusto ka
nitong paniwalain
sa mga sinasabi niya.
"Ahh... G-ganun po ba" iyon na lang ang nasagot ko. Gosh! bakit kinakabahan ako?
dahil ba sa presence
niya? o dahil feeling ko sindikato siya?!
Napansin ko na tumatayo ang mga balahibo ko sa braso kaya agad kong hinimas-himas
ang braso ko.
"Nilalamig ka ba? Bakit kasi lumusong ka sa ulan?" nagtatakang tanong pa ni Sir
Nathan pero medyo
natatawa siya. pinagtatawanan niya siguro ang itsura ko ngayon. Teka nga! Ano bang
itsura ko ngayon?
Waahhh!
At bakit ba kinakausap niya ko? feeling close ah.
"W-wala lang po... trip ko lang" sagot ko, Shems! Ano bang klaseng palusot yan
Aleeza! Nakita kong
medyo nagtaka naman yung itsura ni Sir Nathan pero may bahid ng tawa. "Really?
Ngayon lang ako
naka-encounter ng taong trip lang magpabasa sa ulan" tugon niya pa at medyo natawa
siya pero
pinipigilan niya.
Napalunok na lang ako, abnormal na ata ako, sobrang halo-halo na ang nararamdaman
ko ngayon...
hindi ko alam kung bakit parang kinakabahan, natatakot, naguguluhan at kinikilig
ako na ewan ngayon.
Ughh!
Teka nga! Bakit ang tumagal dumating ng bus!
Ilang saglit pa napa-usog naman ako papalapit sa kay Sir Nathan kasi may dalawang
ale na nakisilong
sa waiting shed at wagas magpapag ng payong nila dahilan para matalsikan kami ng
wisik ng tubig mula
sa payong, dumadami na rin ang mga taong nakisilong dito sa waiting shed.
Parang may kuryenteng dumaloy sa buong katawan ko nang magdikit ang mga braso namin
ni Sir
Nathan, agad akong napa-usog palayo dahil sa gulat. Napansin ko namang ganun rin
ang ginawa niya.
Magsasalita pa sana si Sir Nathan kaso biglang may dumating na bus na byaheng
Cavite at tumigil ito sa
tapat namin. "S-sige po sir, mauna na po ako... Thank you po" paalam ko, pero
napatigil ako kasi bigla
siyang nagsalita at napaturo doon sa bus.
P 8-2
"Pa-Cavite ang byahe ng bus na yan, hindi ba taga-Makati ka?" nagtataka niyang
tanong. Shocks! Oo
nga pala nagsinunggaling ako sa kaniya! Pano to?!
"P-po? Ah- eh... uuwi ako ngayon sa bahay ng parents ko sige-po-bye" diretso kong
tugon sa kaniya at
agad akong kumaripas ng takbo papunta sa bus at nakipag-unahan sa iba pang mga
pasahero. Hindi ko
naman na nilingon si sir kasi baka mahalata niya sa mukha ko na niloloko ko siya!
Gosh!
Pagdating sa loob, medyo tinted yung salamin ng bus kaya hindi masyado naaaninag
ang mga pasahero
sa loob. Napakapit ako sa hawakan sa itaas ng bus dahil nakatayo ako ngayon sa
gitna at siksikan na
kaming lahat dito sa loob. Pero hindi ko na iyon pinansin pa, iginala ko ang mga
mata ko sa bintana para
makita si sir, nakita ko namang nakatayo pa rin siya doon at nakatingin sa bus na
sinakyan ko. "Yung
mga bagong sakay umusog naman po kayo sa likod oh" paulit-ulit na anunsyo nung
konduktor dahilan
para mapausog pa ako ng mapausog papunta sa dulo ng bus.
Nanlaki ang mga mata ko nang biglang magtama ang mga mata namin ni Sir Nathan,
Imposible! Tinted
ang bintana ng bus na sinasakyan ko! Paano niya ako makikita dito sa loob? o baka
aksidente lang. Pero
parang... parang... hindi.
Nakatitig lang si Sir Nathan ng diretso sa mga mata ko habang ang mga kamay niya ay
nakasuksok pa rin
sa kaniyang bulsa, hindi ko naman alam kung bakit hindi ko maalis ang mga mata ko
sa kaniya,
nagsimula nang bumuhos muli ang ulan at sunod-sunod na pumatak ang mga butil ng
ulan sa bintana
pero kahit ganoon ay kitang-kita ko pa rin ang mga mata niya na nakatingin pa rin
sa akin ngayon.
Hindi ko mabasa ang expression ng mukha niya, pero parang pamilyar sa'kin ang
pangyayaring iyon.
Maging ang pagbigat ng dibdib ko ngayon ay sobrang pamilyar sa akin. Napahawak na
lamang ako sa
tapat ng puso ko, nagsisimula na namang umatake ang kakaibang kirot sa puso ko na
hindi ko
maintindihan.
Naramdaman kong nagsimula nang umandar ang bus, sa huling pagkakataon ay napatanaw
ulit ako kay
Sir Nathan, na biglang napayuko na lang, tumalikod na siya at nagsimulang maglakad
papunta sa
kabilang direksyon.
"Dasma!" anunsyo nung konduktor, agad kong sinuksok yung libro sa bag ko at gulat
na napatayo, hindi ko
namalayan na pababa na pala ako, bago ako bumaba sa pinto ng bus ay binuksan ko na
ang payong, malakas
pa rin ang buhos ng ulan ngayon at medyo baha na sa lugar namin, abot na sa sakong
ng paa ang taas ng baha
at pansin kong madilimrin ang buong paligid dahil walang kuryente.
Mabuti na lang dahil may kasabay akong manong na naglalakad sa unahan ko at may
dala itong flashlight,
sinundan ko siya para hindi ko na kailangang ilabas pa ang phone ko. habang
naglalakad kami natanaw ko na
ang posteng tinutukoy ni Alex na bumagsak daw dahilan para mawalan ng kuryente dito
sa lugar namin.
Napaliko naman sa isang kanto sa kaliwa yung manong kaya dali-dali akong naglakad
pa-diretso habang
P 8-3
malakas pa ang ilaw na dala niya, malapit naman na ang bahay namin, halos sampung
metro na lang. Natanaw
ko na rin yung jeep na pinapasada ni papa na naka-park sa tapat ng bahay namin at
nakahinga na ako ng
maluwag dahil nakauwi na rin siya.
Meron kaming maliit na gate na hanggang balikat ko lang, napangiti naman ako kasi
hindi pa nila ito nilolock.
Kung kaya't nakapasok ako agad. napakatok pa ako ng limang beses bago binuksan ni
Alex ang
pintuan. "Ano ba yan!" reklamo ko sa kaniya kasi tinutok niya sa mata ko yung
liwanag mula sa flashlight na
hawak niya.
"Akala ko magnanakaw" pang-asar niya pa, tinulak ko naman siya at padabog na inabot
ko ang bag ko sa
kaniya na basang-basa na. "ATE!" reklamo niya kasi nabasa ang t-shirt niya, inagaw
ko naman sa kamay niya
yung flashlight at nagmamadali akong pumunta sa kwarto nila mama at papa. Bukod
kasi sa ihahatid ko na
yung gamot kay mama eh natatakot ako na baka resbakan ako ni Alex haha!
"Damn!" sigaw pa ni Alex at padabog niyang binato yung bag ko sa sahig. Bwahaha!
Ang sarap talaga sa
feeling kapag nakakaganti ka sa kalokohan ng kapatid mo Haha!
Pagpasok ko sa loob ng kwarto nila mama at papa, naabutan kong nakahiga si mama sa
kama habang
nagbibilang ng pera si papa at nakaupo ito sa tabi ng kama. May isang rechargeable
na flashlight ang nasa
tabi ni papa at iyon ang nagbibigay ng liwanag sa buong kwarto.
"Oh? Aleng andiyan ka na pala" tugon ni papa nang mapatingin siya sa akin, agad
naman akong lumapit sa
kaniya at nag-mano. Umupo na rin ako sa tabi ng kama nila. "Okay na po ba si mama?"
"Inaatake na naman ng migraine ang mama mo, masyado ata siyang napagod sa
pagtitinda kanina sa palengke,
matumal ang benta ng isda ngayong tag-ulan" sagot ni papa, napatingin naman ako sa
perang binibilang niya
ngayon na kinita niya sa pagpapasada. Kakaunti lang din ito at puro barya.
"Matumal din ang pasada kaya gumarahe na ko" patuloy pa ni papa. Malungkot ang
itsura niya ngayon, sa
totoo lang sobrang dinadakila ko ang trabaho ni papa bilang jeepney driver, umaraw
o umulan kasi
nagpapasada sila, ang buong oras nila ay ginugugol nila sa pagpapasada pero hindi
ganoon kalaki ang
kinikita nila kasi napakaraming jeep ang bumabyahe rin, kaya nga kapag bumabyahe
ako hindi ko na
ginagamit ang student discount privilege ko kasi yung mababawas sa pasahe ko ay
malaking tulong na iyon sa
kanila.
"Kumain ka na ba anak? Nagbukas ng sardinas si Alex kanina, nandoon sa mesa" tugon
pa ni papa, at tumayo
na siya para ayusin ang mga barya na kinita niya. Napatingin naman ako kay mama na
ngayon ay gumalaw at
dahan-dahan niyang iminulat ang kaniyang mga mata. "N-nandito ka na pala... k-
karating mo lang anak?"
tanong ni mama at sinubukan niyang bumangon pero pinigilan ko siya.
"Ma, inumin niyo na po to" sabi ko sabay abot sa kaniya ng biogesic na nahingi ko
kanina sa clinic. Napangiti
naman ng bahagya si mama "S-salamat anak, buti naman may bukas pang botika ngayon"
sabi pa niya,
tumawa-tawa na lang ako at tumango-tango dahil sa sinabi niya. hindi ko naman
masabi sa kaniya na
dumiskarte lang ako para makahingi ng gamot haha!
Inabot ko na sa kaniya yung isang baso ng tubig na nasa gilid ng kama nila,
ininomna ni mama yung gamot at
P 8-4
nahiga na muli sa kama "Salamat anak ah... mabuti na lang dahil dumating ka na
agad, hindi ko na kaya pang
tiisin ang sakit ng ulo ko, parang sasabog na ang utak ko kanina" tugon ni mama at
ngumiti siya ng bahagya sa
akin. Inayos ko na ang kumot niya at ipinatong iyon sa kaniya para makatulog na
siya ng mahimbing.
"Nagpapasalamat nga po ako kasi may mabuting tao na nagpahiramsa akin ng payong"
"Talaga? napakabait naman ng taong iyon... dapat din pala akong magpasalamat sa
kaniya" sabi pa ni mama
at natawa kaming dalawa, natutuwa ako na sumisigla na ulit si mama, senyales na
okay na ang pakiramdam
niya.
Ipinikit na ni mama ang mata niya at natulog na siya, napalingon naman ako sa
bintana sa labas, umuulan pa
rin.
Sigurado akong nabasa ng ulan si Sir Nathan pag-uwi niya kasi pinahiramniya sa'kin
ang payong niya. Naguguilty
tuloy ako kasi pinagisipan ko pa siya ng masama at pinagkamalan ko pa siyang
sindikato haays.
Alas-dose na ng hatinggabi, hindi pa rin ako makatulog. Wala pa rin kaming kuryente
ngayon at nakaupo ako
sa study table namin habang pinagmamasdan ko yung kandila na nakatayo sa study
table namin. Kalahating
dangkal na lang ang taas ng kandila at nagkalat na rin sa mesa ang mga natunaw na
wax nito.
"Ate! Patayin mo na yan, di ako makatulog... ang liwanag" narinig kong reklamo ni
Alex, nakahiga na siya
ngayon sa kama niya sa ibaba ng doucle deck namin. Sinamaan ko naman siya ng
tingin, Hindi raw
makatulog? Humihilik na kaya siya diyan kanina pa!
"Aswang ka kasi, takot sa apoy" banat ko pa, napakunot naman yung noo niya at
nagtaklob na lang ng unan sa
mukha.
"Seriously? Bakit ba tinititigan mo yan? It's just a candle" reklamo niya pa kahit
nakasubsob yung mukha niya
sa unan rinig na rinig ko pa rin yung sinabi niya.
"Hindi ka ba napapaisip na ganito pala ang feeling ng walang kuryente, I mean
during the pre-colonial period
at early Spanish colonial period... ganito sila" tugon ko, inalis naman ni Alex
yung unan na nakataklob sa
mukha niya at napatingin sa akin, kitang-kita ko na naiirita na siya.
"Nababaliw ka na" sabi niya sabay napailing pa.
"Para kasing familiar sa'kin ang feeling na'to, hindi ko lang maalala" sabi ko pa,
at napatitig ulit ako doon sa
apoy ng kandila. Napaka-pamilyar talaga nito.
Nagulat ako nang biglang bumangon si Alex at bigla niyang hinipan yung kandila na
nasa tapat ko. "Ayan!
Patay na! tapos na!" buwelta niya pa at agad siyang humiga sa kama niya, ginamit
naman niya yung ilaw ng
P 8-5
cellphone niya kaya hindi siya nabunggo kung saan-saan.
"Kainis ka talaga! Ugh!" reklamo ko pa pero hindi niya ako pinansin, nakakainis!
Kahit kelan panira talaga
tong kapatid ko! haaays!
Kinabukasan, hindi ako nakatulog ng maayos kaya eto tulala ako sa first class
namin, Every Monday, Wednesday at Friday lang ang schedule ng Algebra class namin
ni Jen. At kapag Tuesday at Thursday naman
Research I ang first subject namin.
"Omg! Ang swerte niyo naman! Prof niyo si Prince Charming! Eeek" sigaw pa ni Iryn
at Leana na galos
ikabasag na ng eardrums namin ni Jen. Magkaklase kami ngayon, kaya eto sabog na
naman kami, inutos ng
prof namin na mag-meeting kaming magkakagrupo sa research para pag-usapan na namin
ang mga gagawin
namin pero mukhang chikahan ang nangyari sa meeting naming apat "Sana binagsak ko
na lang yung Algebra
class ko dati para pwede akong maki-join sa class niyo!" tili naman ni Leana.
Tuwang-tuwa naman si Jen
kasi inggit na inggit sila. Samantalang ako napa-iling-iling lang, sa totoo lang
kinilig din naman ako kaso...
parang mas lamang yung pagiging kabado ko kapag nandiyan si Sir Nathan sa paligid.
"And guess what Iryn? Classmate din namin si Bryan sa Algebra class! Gosh! alammo
ba magkatabi sila ni
Aleeza" sumbong pa ni Jen, at nanlaki naman yung mga mata ni Iryn at Leana.
"Seryoso? Si Bryan Armando? Dito na siya nag-aaral?" gulat na gulat na tanong ni
Iryn at para na siya
ngayong pinagsakluban ng langit at lupa dahil sa pagkabigla niya.
"Huh? Bakit di mo alam? Diba bespren mo yun?" nagtatakang tanong ni Jen, bigla
naman nag-iba yung
expression ng mukha ni Iryn at napasimangot siya. lumaylay tuloy yung chubby cheeks
niya na ang sarap
pisilin.
"FO na kami, pinag-selosan kasi ako ng ka-one night stand niyang si Samantha,
sinabi ni Samantha na
magiging sila na ni Bryan kapag nilayuan niya ako" malungkot niyang tugon, agad
naman kaming napakumpolkumpol.
Hindi naman namin personally kilala si Bryan at hindi niya rin kami kilala kasi
sila lang naman ni
Iryn ang magkaklase nung High School at sa ibang University ito nag-aral ng college
pero ngayon nandito na
rin siya sa school ni Iryn.
"Anong sabi ni Bryan?"
"Si Samantha daw ang pipiliin niya"
P 8-6
"Huwaaat? Ang sama naman niya! Ugh!" hindi ko napigilan ang sarili ko na masabi
yun, nagulat naman ako
kasi napalakas pala yung pagkakasabi ko dahilan para mapatingin samin lahat ng ka-
blockmates namin,
maging ang prof namin sa research na si Prof. Cynthia ay napalingon din sa amin.
Malapit na mag-senior
citizen si Prof. Cynthia pero bata pa rin siya tingnan, mabait siya at pala-ngiti,
pero pinaka-ayaw niya sa
lahat ang maingay. Gosh!
"Ah-eh... Pag-SAMA-SAMAhin na natin ang mga ideas natin hehe" sabi ko na lang,
napilitan namang
tunawa-tawa sila Jen, Iryn at Leana at makisang-ayon sa palusot ko. at dahil dun
ibinalik na ng mga
blockmates namin at ng prof namin ang atensyon nila sa mga ginagawa nila. Whew!
Muntik na yun ah.
"Pero seryoso? Bakit naman niya pinagpalit ang friendship niyo sa isang babaeng
maharot?" reklamo ni Jen,
napayuko na lang ulit si Iryn.
"Kasi nga... mataba ako, mas gusto ni Bry ang mga sexy chicks"
"Eh diba matagal na kayong mag-bestfriends? Bakit naman ngayon niya lang narealize
na mataba ka?"
"As bestfriends wala kaming problema sa isa't-isa, pero sa tingin ko nagbago ang
lahat at nagsimula siyang
umiwas sa'kin nung umamin ako sa kaniya last April na may gusto ako sa kaniya"
patuloy pa ni Iryn, agad
niyang pinunasan ang mga luhang namumuo sa mata niya. Nanlaki naman ang mga mata
naming apat at gulat
na gulat kami kasi ngayon lang namin nalaman na nag-confess na pala si Iryn kay
Bryan!
"Baket ka umamin agad?!" reklamo naman ni Leana.
"Minsan kasi may mga bagay na hindi mo nakokontrol, lalo na ang bibig mo, hindi ko
nga makontrol ang
pagkain ko... pano na kaya ang nararamdaman ko kay Bryan diba" sabi pa ni Iryn.
Napatango-tango naman
kami. Tama siya, nakaka-relate ako sa kaniya, minsan talaga nag-tataksil ang bibig
natin sa sarili natin kasi
bigla-bigla na lang nitong sinasabi ang mga bagay na hindi dapat sabihin.
Kakatapos pa lang ng lunch time namin, hindi pa tapos kumain sina Jen, Iryn at
Leana kaya ako na lang ang
mag-isang pumunta sa research office para ipasa yung mga ideas ng study na ginawa
namin kanina. Pagpasok
ko sa loob, nakita kong may lalaking naka-talikod at nakaharap sa isang dektop
computer. May in-eencode ito
at mukhang tamad na tamad.
P 8-7
Napalingon naman ako sa paligid at siya lang ang tanging tao na nandoon kaya
lumapit na ako sa kaniya.
"Uhm... Excuse me, nasaan si Prof.Cynthia?" panimula ko, napalingon naman sa'kin
yung lalaki at laking gulat
ko nang marealize ko na siya si...
Bryan Armando.
Ang gungong na nagpaiyak sa bespren namin si Iryn!
"Can't you see? Wala siya dito" pagsusungit nito at nag-encode encode na ulit doon
sa desktop. Whaaat?
Gusto ko siyang sakalin ngayon! ang kapal talaga ng mukha niya!
Napa-ehemna lang ako at tinaasan ko siya ng kilay "Excuse me, kaya nga nagtatanong
ako kung nasaan siya
diba diba? Magtatanong ba ako kung nandito siya!" banat ko pa, bigla namang
napakunot yung kilay niya at
napatingin ulit sa akin.
Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa dahilan para mapaatras ako, Teka!
Minamanyak niya ba ako?!
Eh kung buhatin ko kaya yung monitor at keyboard at ihampas yun sa mukha niya para
tigilan na niya ang
pagtitig niya sa'kin!
"I don't know... wait! Have we met before?" tanong niya at parang bigla siyang
umamo ngayon. Aba!
Sinamaan ko naman siya ng tingin, Nilalandi niya ba ako? diba 'Have we met before'
ang pinakagasgas na tag
line ng mga malalanding palakang manyakis na nais makabingwit ng biktima.
"Nope... pero I know you, I know all your dirty jokes, I know what you did to your
bestfriend" pagtataray ko
pa sabay crossed arms. hindi naman talaga ako mataray, pero kapag nasa emergency
state na ko, kailangan ko
ng gamitin ito.
"Oww... so kinalat na pala niya, I never thought na magkakaroon agad ako ng issue
dito kahit pa second day
ko pa lang ngayon" natatawa niyang tugon, yung tawang pang chick boy. Eww!
Ngayon ko lang napansin na ngumunguya pala siya ng bubble gum, niluwa niya iyon at
diretsong dinura doon
sa trash can sa gilid niya. Yuck!
P 8-8
"Three points" proud niyang tugon kasi na-shoot niya yung dinura niyang bubble
gumdoon sa trash can. Ano
bang nakita ni Iryn sa lalaking to? may pagka-abnormal naman to eh.
"Diyan ka na nga! mukhang nakahithit ka ng drugs kuya" buwelta ko pa sa kaniya at
akmang aalis na pero
nagulat ako kasi bigla niyang hinawakan yung wrist ko. Whaat- thee!
"Hey! I remember you na, magkatabi tayo sa Algebra class" nakangisi niyang tugon,
kulay blue na ngayon ang
ngipin niya dahil sa bubble gumna nginunguya niya kanina. Ugh! Gross!
"And... So?" pagtataray ko pa sabay taas ng kilay. Aba! Sinong nagsabi na porket
seat mate ay dapat maging
mabait sa isa't-isa.
"P*ta kasi yung prof natin noh, pauso talaga, ginawa tayong high school may pa-
seating arrangement pang
nalalaman" tugon niya pa sabay tawa, siya lang ang tumawa sa sinabi niya. in-erapan
ko na lang siya sabay
talikod pero nagulat ako kasi bigla niyang hinawakan ang balikat ko. What-the-heck!
Agad kong inalis yung kamay niya sa balikat ko, Aba! Gugulpuhin ko na talaga to
"Hey hey hey! let's
introduce ourselves to each other, tutal seatmates naman tayo... right?" tugon niya
pa habang nakangisi, yung
ngisi na sobrang nakakaasar.
"Anyway, I'mBryan Armando... second year IT Student, kaka-transfer ko lang dito
kahapon and I need to do
extra service dito sa school dahil wala akong good moral certificate na mapasa sa
kanila kaya I'massisting
now dito sa research office for a month" panimula niya, tiningnan ko naman siya
mula ulo hanggang paa
habang naka-crossed arms pa din ako.
Sa totoo lang may itsura naman si Bryan kaya walang duda na na-truly-madly-deeply-
inlove sa kaniya si Iryn.
Matangkad ito, hanggang leeg lang ako sa kaniya, maganda ang mga mata niya pansin
ko na medyo dark
brown ang kulay niyon, kulay brown din ang buhok niya (I wonder kung natural yun o
nagpakulay lang siya ng
hair), matangos ang ilong niya at manipis ang mga labi niya, maganda rin ang ngiti
niya na aakalain mong
commercial model ng colgate.
In short gwapo naman siya pero yung mga datingan niya ay pang-womanizer type tss...
"I'm22 years old na and financially stable" dagdag niya pa. mas lalo tuloy napataas
yung kilay ko, Whut?
Kailangan pa bang sabihin na financially stable ka kapag nagpakilala ka sa isang
tao? adik talaga ang isang
to.
"Eh bakit second year college ka pa lang?"
P 8-9
Napa-smirk naman siya, mukhang proud pa siya na tumanada na siya sa kolehiyo "CozI
enjoy my life, hindi
dapat puro pag-aaral ang inaatupag, mas madali tayong tatandan niyan" sagot niya pa
at patawa-tawa pa siya
diyan. Napa-tsk tsk naman ako, "Kung yan ang gusto mo... edi mag-enjoy ka lang
hanggang sa tumanda ka na
sa college" buwelta ko pa, pero tinawanan niya lang ako. feeling niya siguro uubra
sa'kin ang kaharutan
niyang taglay. Haays! Hindi niya talaga deserve si Iryn, ang mga lalaking ganito
walang patutunguhan tss..
"I will... and no one can stop me... even you" banat niya pa sabay turo sa'kin at
humalakhak siya. Napakunot
naman yung kilay ko, Ano bang nangyayari? Binabantaan niya ako diba? Pero kung
tumawa naman siya daig
niya pa ang mga kontrabida sa pelikula.
"Sinong nagsabi na papakialaman ko ang buhay mo? Aber?" banat ko pa, hindi pa rin
mawala yung ngiti niya
na parang nanglalandi.
"No one... pero I can feel that you're interested in me" tugon niya pa at humakbang
siya papalapit sa'kiin
dahilan para mapaatras ako at binuksan ko na yung pinto sa research office.
Nakalabas na ako ngayon pero
nagulat ako kasi sumunod pa siya.
Gosh! ang creepy niya!
"Hey! I'mjust kidding, Ms. Agcaoili" narinig kong tugon niya at dahil dun gulat
akong napalingon sa kaniya. Whuuut? Paano niya nalaman ang pangalan ko?! napatingin
ako doon sa last name ko na nakaburda sa uniform
ko Ugh! pinahamak na naman ako ng uniformna to.
"See... you're interested in me" pang-asar niya pa sabay kindat sa'kin at bumalik
na siya doon sa loob ng
research office. Naiwan naman akong tulala doon at gulat na gulat sa mga
pangyayari...
Napahawak na lang ako sa tapat ng puso ko...
Bakit parang pamilyar yung ginawa niyang pag-kindat sa akin...
Napatanaw ako sa bintana sa gilid ng hallway... tumila na ang ulan at medyo maaraw
na ngayon. Kanina lang
akala namin ma-sususpend ang klase ngayon kasi ang lakas pa rin ng ulan pero...
mukhang wala ng suspension
of class na magaganap kasi sumisilip na ngayon ang liwanag ng araw.
P 8-10
Ano ba tong nararamdaman ko?
Kinahapunan, nagbalak manood ng sine sina Jen, Iryn at Leana para daw malibang si
Iryn at maka-move on
na kay Bryan. Hindi ko pa naikwento sa kanila yung nakakainis na tagpo namin ni
Bryan kanina sa research
office kasi sobrang busy ko kanina sa library habang nagreresearch pa rin tungkol
sa pre-colonial period ng
Pilipinas. Hindi naman ako sumama sa kanila kasi may importante akong pakay ngayon,
gusto kong ibalik
personally kay Sir Nathan yung payong niya at ibibigay ko rin yung ginawa ni mama
na maruya na saging
kaninang umaga, sinabi niyang ibigay ko daw iyon sa taong nagpahiramsa akin ng
payong. Wala namang
ideya si mama na lalaking teacher ko ang nagpahiramsa akin.
Nakatayo ako ngayon sa labas ng office ng mga Professors. Pwede ko namang ipaabot
kay Ma'mDel na nasa
information desk pero ayokong isipin nila na crush ko si Sir Nathan at nagpapa-cute
ako sa kaniya. Kaya eto
nakatayo lang ako ngayon sa labas ng office, napatingin naman ako sa labas ng
bintana, maaliwalas na rin ang
kalangitan, mukhang hindi ko naman na kailangan pa ng payong kasi hindi naman
uulan, at bukod doon ay
nagdala na rin akong sariling payong para mabalik ko na ngayon kay Sir Nathan yung
payong niya.
"Tulala? in-love ba?" nagulat ako nang biglang marinig ko ang pamilyar na boses
mula sa likuran ko. Agad
akong napangiti nang makita ko si Sir Albert na nakatayo sa likod ko,
"Goodafternoon po sir" bati ko sa
kaniya, ngumiti naman si Sir Albert at tumango-tango. Si Sir Albert ang ay naging
professor ko sa Rizal class
at Kasayasayan ng Bayan, magaling siyang magturo siguro dahil matanda na siya at
expert na talaga siya sa
mga tinuturo niya. Medyo may katabaan si Sir Albert at kulubot na rin ang kaniyang
balat, malago naman ang
buhok niya na kulay gray na.
"H-hindi po sir ah" pagtanggi ko pa pero natawa na lang ako kasi nakangiti lang
sa'kin si Sir Albert at
ineecheos niya ako. Naging close kami ni Sir Albert kasi hindi ako nakapag-pasa ng
last requirement niya
noon na reflection paper para sa novel na Noli Me Tangere at EL Filibusterismo kasi
nagkaroon ako ng
tigdas ng halos isang linggo. Binigyan na lang ako ni Sir Albert ng special
assignment na kung saan ginawan
ko ng collage pic ang mga bayani natin.
"Mukhang may bumabagabag sayo ah? Lagi mong tatandaan na- " hindi na natapos ni Sir
Albert yung
kasabihan na paulit-ulit niyang binibigkas sa klase dahil inunahan ko na siya
magsalita.
"Ang Nakaraan ang sagot sa mga katanungan sa Kasalukuyan" pagtuloy ko at sabay
kaming natawa. "Oh diba
sir memorize ko pa! Oha! Oha!" pagmamalaki ko pa, natawa naman si Sir Albert at
napatango-tango sa akin.
Papasok na sana si Sir Albert sa loob ng office nang mapansin ko ang librong hawak-
hawak niya. Omg!
"Sir Albert! Wait" tugon ko dahilan para mapalingon siya. "Bakit hija?"
"Yung libro po na hawak niyo, nakasulat din po ba diyan ang kasaysayan ng Kingdomof
Tondo and Kingdom
P 8-11
of Manila?" tanong ko, napatingin naman si Sir Albert doon sa history book na hawak
niya, "Ah! eto ba?
Hindi ito kumpleto eh, pero may libro akong kompleto ang pre-colonial period" tugon
ni Sir Albert, natawa
naman siya nang makita ako kasi kumikislap na ngayon ang mga mata ko na senyales na
gusto kong makarinig
ng kwento mula sa kaniya.
"Osige, tara na sumunod ka" natatawa niyang tugon, napatalon na lang ako sa tuwa at
sumunod sa loob ng
office nila. isa-isa kong binati yung ibang mga professor na nasa table nila at
abala sa pagrereview ng mga
ilelesson nila.
Napa-upo si Sir Albert sa isang mahabang mesa at sinenyasan niya ako na maupo doon,
ito ang conference
roomnila, tumungo na siya sa table niya na nasa gilid at kinuha niya yung isang
makapal na history book
doon.
"Ano ba ang gusto mong malaman?" tanong pa ni Sir Albert, natutuwa ako kasi parang
hindi na iba ang turing
niya sa akin, minsan na niyang sinabi noon sa akin na para raw akong apo niya na
nasa America na ngayon.
"Hmm... Ano pong nangyari sa mga royal blood ng kingdomof Manila and Tondo nang
matalo po sila ng mga
Kastila?" tanong ko, napatango-tango naman si Sir Albert at sinuot na niya yung
eyeglass niya na kulay gold.
Nang matalo ng mga Kastila ang kaharian ng Manila at kaharian ng Tondo, inilipat ni
Miguel Lopez de
Legazpi sa Manila ang lahat ng kapangyarihan at pamahalaan na dati ay nasa Cebu,
and Manila became
the capital of the entire Spanish East Indies. The colony was administered through
the Viceroyalty of New
Spain (now Mexico) until 1821 when Mexico achieved independence from Spain. After
1821, the colony
was governed directly from Spain.
Ang mga dugong bughaw na lahi ng mga Rajah, Lakan at Datu na kumalaban sa mga
Kastila ay
pinapatay at ang iba naman ay pinatapon sa iba't-ibang panig ng Pilipinas.
Samantala, ang mga dugong
bughaw naman na sumapi sa mga Kastila ay nagkaroon ng mga pwesto sa Sistema ng
pamahalaan noon,
ang iba ay naging mga cabeza de barangay, basta't bihasa ang mga ito sa pagsasalita
ng wikang
Espanyol at marunong din magsulat at magbasa.
"Posible po bang ma-trace ngayon ang descendents ng mga royal blood ng kingdomof
Manila and Tondo?"
tanong ko, natawa naman si Sir Albert sa'kin, hindi ko namalayan na sobrang
inaabsorb ko ngayon ang mga
information na sinasabi niya.
"Malabo nang mangyari iyon... halos limang daang siglo na ang lumipas, at karamihan
din sa mga
descendants ng mga dugong bughaw noon ay nagpalit na ng mga pangalan, marami rin
ang nagbago pa muli ng
pangalan nang sumiklab ang rebolusyon ng mga Pilipino sa mananakop na Kastila, at
hindi pa nagtapos doon
dahil marami rin ang nagpabago pa muli ng pangalan sa panahon ng pananakop ng mga
Amerikano at Hapon...
kung kaya't napakahirap nang matunton ang salinlahi ng mga dugong bughaw sa mga
kaharian noon sa
Pilipinas bago pa man dumating ang mga Kastila" paliwanang ni Sir Albert, napatango
na lang ako. Parang
ang komplikado at imposible nga ang bagay na yun.
P 8-12
Magsasalita pa sana ako kaso bigla akong napatigil nang matanaw kong napadaan sa
conference roomsi Sir
Nathan, dire-diretso lang siya at hindi niya kami napansin. Naupo siya sa pinaka-
dulong table na nasa tabi ng
bintana at napasandal siya sa upuan niya, pero ilang saglit lang may kinuha siyang
math book at binasa iyon.
"Oh? May gusto ka pa ba itanong Hija?" tanong sa'kin ni Sir Albert. At dahil dun
napatingin ako sa kaniya,
hindi ko namalayan na sinundan ko pala ng tingin si Sir Nathan hanggang sa makaupo
ito sa working table
niya.
"Ah-ehh... wala na po sir! Maraming Salamat po sa oras niyo" tugon ko, napatango-
tango naman si Sir Albert
at tumayo na siya. "Wala iyon Hija, parang apo na kita, at masaya akong malaman na
interesado ka sa ating
Kasaysayan" sagot ni Sir Albert at binuksan na niya yung pinto sa conference room.
Naistatwa naman ako sa
tapat ng pintuan ng conference roomnang mapatingin sa direksyon namin si Sir
Nathan. "Oh! Nathan akala ko
hindi ka pumasok" panimula ni Sir Albert at nagtungo na ito sa table niya na nasa
tabi lang pala ng table ni
Sir Nathan.
Napatingin naman si Sir Nathan kay Sir Albert at napangiti ito ng bahagya sa kaniya
"Nag-half day lang po
ako" sagot niya at nagulat ako kasi biglang napatingin sa'kin si Sir Nathan pero
saglit lang.
"Dapat nagpahinga ka na lang Hijo, baka lumala pa ang sipon mo" tugon pa ni Sir
Albert at naglakad na ito
papalabas sa office. "Sige hija, baka mahuli ka pa sa klase mo" tugon pa ni Sir
Albert at tinapik niya ang
balikat ko bago siya lumabas sa pinto.
May kalakihan ang office area nila, halos dalawang pinagsamang classroomang laki
nito, at nakahelera ang
halos 40 na table ng mga professors. Nasa gilid ang conference roommalapit sa table
ni Sir Albert at Sir
Nathan na nasa pinakadulo.
Parang natuod naman ako sa kinatatayuan ko kasi kaming dalawa lang ngayon ni Sir
Nathan dito sa left side
ng office nila. Aalis na lang sana ako kaso naalala ko ang pakay ko kanina kaya ako
naghihintay sa labas ng
office na ito.
Napahinga na lang ako ng malalimat sinulyapan ko saglit si Sir Nathan na ngayon ay
nagpatuloy na sa
pagbabasa sa librong hawak niya. Go Aleeza! Kaya mo to! kailangan mabalik mo na
yung payong niya, at
sayang naman ang nilutong maruya ni mama kapag hindi ko binigay yun sa kaniya.
Alamkong alamniya kung bakit ako nandito ngayon at baka umaasa siya na ibabalik ko
na yung payong niya,
ayoko naman paasahin siya kaya sige na nga lalapit na ko Gossshh!
Sinimulan ko ng humakbang papalapit sa kaniya at sa bawat pagtapak ko palakas ng
palakas ang kabog ng
dibdib ko, ibinaling ko na lang sa labas ng bintana ang paningin ko kasi baka mas
lalo akong sumabog kapag
tiningnan ko pa si Sir Nathan, napansin ko na makulimlimna ulit ang kalangitan sa
labas. mukhang uulan na
naman.
P 8-13
"G-goodafternoon po Sir" panimula ko, napatingala naman si Sir Nathan sa'kin. "Uh-
Eto na po pala yung
payong niyo s-sir... T-thank you po" patuloy ko pa, ngumiti naman si Sir Nathan,
yung ngiting hindi lumalabas
ang ngipin.
"You can have this for a while, mukhang uulan ulit" sagot niya sabay tingin sa
bintana na nasa tabi niya. hindi
ko mapigilang titigan ang ganda ng mga mata niya na mas lalong tumingkad ang pagka-
brown nang lumingon
siya sa bintana.
"O-okay lang po ako sir... m-may payong naman na po akong dala" sagot ko,
napatingin ulit sa'kin si Sir
Nathan at napatingin din siya doon sa payong niya na inaabot ko na sa kaniya.
Parang biglang may kuryenteng
dumaloy sa katawan ko nang magdikit ang mga daliri namin nang kunin na ni Sir
Nathan yung payong niya sa
kamay ko.
"I'mglad that you're now prepared" tugon niya pa at napangiti siya ng bahagya,
dahilan para mapatulala ako
sa kaniya. Hindi ko alampero sa pagkakataong iyon, parang may kakaibang galak na
naramdaman ang puso
ko. bihira lang ngumiti si Sir Nathan, at kapag ngumingiti siya bihira lang lumabas
ang ngipin niya kaya
sobrang nakakapagpatulala talaga kapag ngumiti siya na labas ang magaganda at
pantay-pantay niyang ngipin.
"Ah- S-sir, pinapabigay din po pala ni mama, gusto rin po niyang magpasalamat dahil
pinahiramniyo po
yung payong niyo sa'kin" tugon ko, at inabot ko na rin sa kaniya yung red
Tupperware na pinaglagyan ni
mama ng maruya. Napatitig lang doon si Sir Nathan at napangiti rin siya ulit.
"Actually, that umbrella was not mine, sa pinsan ko yan kaya nga nagalit siya
sa'kin kasi kinuha ko yung
payong niya" tugon ni Sir Nathan at natawa siya sa sarili niyang kwento. Sumabay
naman ako sa tawa niya.
"Pakisabi pala sa mama mo, Maraming Salamat" habol pa niya at ngumiti siya, yung
ngiting sincere dahilan
para mapansin ko na may dimples pala siya sa kaliwang pisngi. Gosh!
"W-wala po yun Sir... Maraming Salamat po talaga" tugon ko pa at akmang aalis na
pero nagulat ako kasi
bigla siyang nagsalita ulit. "Oo nga pala, muntik ko ng makalimutan, buti nandito
ka... Tomorrow after class
ko pa dapat sasabihin sayo ito pero dahil nandito ka na... Gusto ko malaman mo na
ikaw ang napili ng
Mathematics Department na representative for an incoming Academic Pasiklaban event
next month" tugon ni
Sir Nathan, nanlaki lang ang mga mata ko at napatulala sa kaniya, hindi ko alamkung
dahil ba sa sinabi niya
kaya ako napatulala ngayon sa kaniya o baka dahil hindi ko na naman mapigilang
tumitig sa kaniya ngayon.
"May one month pa naman para paghandaan natin ang competition" patuloy niya pa,
hindi ko namalayan na
napanganga na pala ako dahil sa gulat.
"N-natin?"
"Yup, I'll be your mentor" sagot niya, parang nabuhusan ako ng malamig na tubig
dahil sa nalaman ko.
P 8-14
WHAAAT? MAGIGING MENTOR KO SI SIR NATHAN?!
Hindi ako nakapagsalita agad, kasabay nito ay natanaw ko ang unti-unting pagbagsak
ng tubig ulan mula sa
makakapal na upal sa kalangitan. Hanggang makalipas lang ang limang segundo ay
bumuhos na muli ang
malakas na ulan.
"What's your decision? Do you want to learn fromme? or not?" habol niya pa at
nakatingin na siya ngayon ng
diretso sa mga mata ko. Gusto ko ng hawakan ngayon ang tapat ng puso ko dahil
nararamdaman ko na naman
ang sobrang pagbigat nito.
Bakit si Sir Nathan pa? Ang alamko hindi naman siya ang head ng Math Department,
Matagal ko ng pangarap
na maging representative sa isang Math competition. At baka ito na ang pagkakataong
iyon... pero bakit
parang pakiramdamko hindi magiging maganda ang resulta kapag pinilit ko ang
pangarap na to?
Magsasalita na sana ako kaso biglang dumating na si Sir Albert at binati niya ulit
kami. "May nakalimutan
lang ako, by the way Aleeza bakit nandito ka pa? wala ka na bang klase?" tanong pa
ni Sir Albert habang
abala siya sa paghalughog nung librong hinahanap niya sa dose-dosenang libro na
nasa mesa niya.
"W-wala na po Sir" sagot ko at napailing ako. Tumango naman si Sir Albert at
nagulat ako kasi biglang
nahulog yung kumpol ng libro na nasa mesa niya. Agad naman akong yumuko at
tinulungang magpulot ng mga
mga librong ng kasaysayan ni Sir Albert na nagkalat ngayon sa sahig, tumayo na rin
si Sir Nathan at
tinulungan niya rin si Sir Albert.
"Hindi ko pa nauuwi sa bahay yung ibang libro, mas gusto ko kasi magbasa dito"
tugon pa ni Sir Albert
habang tumatawa siya ng marahan. Napangit naman kami ni Sir Nathan sa kaniya, pero
parang bigla akong
nabuhusan ng napakalamig na yelo nang mapansin ko ang isang libro na nasa gilid ng
paa ng mesa ni Sir
Albert.
Napatingin naman ako kay Sir Albert at Sir Nathan na nagbiburuan na ngayon tungkol
sa mga librong
binabasa nila. ibinaling ko na ulit yung tingin ko doon sa libro na sobrang
nagdudulot ng kaba sa akin. Hindi
ko akalaing may kopya rin pala si Sir Albert ng librong ito.
Dahan-dahan ko nang pinulot iyon at nang buklatin ko ito, tumambad sa harapan ko
ang isang pahina nito,
Our Asymptotically Love Story... (page 28 - 46)
P 8-15
Ikatlong Kabanata: Pilipinas 1688
"Lumeng" tawag muli ni Fidel dahilan para mapatingin ng diretso sa kaniya si
Salome...
*****************
Sources: History of the Philippines during the pre-colonial period slide share.
Diyan ako! Hahasa SanAgustin 1 langmedj lagpas sa overpass Shookt! Nagteteleport
din yata yung book?? Kambal ba niya yung diary ng
Carmela??
P 8-16
Kabanata f(x - 7)
92K 3K 2.2K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 7]
Our Asymptotically Love Story
( page 28 - 46 )
Ikatlong Kabanata:
Filipinas 1688
"Lumeng" tawag ni Fidel dahilan para mapatingin muli sa kaniya si Salome.
"A-ano po iyon Senor?" maagap na tugon ni Salome, ginagawa niya ang lahat upang
hindi mahalata ni Fidel
ang kaba na pilit niyang tinatago sa kaniyang loob.
"Marahil ay mahalaga ang iyong patutunguhan dahilan upang magpabasa ka sa ulan ng
ganiyan" tugon niya,
Natauhan muli sa Salome nang maalala na kailangan na pala ng kaniyang ama ang gamot
na dala niya.
"I-ipahpaumanhin niyo po Senor ngunit kailangan ko na pong tumuloy- " hindi na
nagawa pang magsalita ni
Salome dahil biglang may payat na matandang lalaki ang kumakaripas ng takbo papunta
sa kanila. hawakhawak
nito ang sumbrerong nasa ulo na gawa sa banig.
"Senor Fidel! Senor Fidel! Pasensiya na ho, hindi na makakapagbiyahe pa ang aking
anak dahil inaatake na
naman ho siya ng hika kung kaya't ako na lamang po ang papalit muna sa kaniya
ngayon" ani ng matandang
lalaki. Agad namang nagbigay galang si Salome sa matanda at binati ito nang
makilala niya na ito ay si Mang
Berto.
"Magandang hapon po Mang Berto"
Gulat namang napatingin sa kaniya si Mang Berto at napatingin ito kay Senor Fidel,
"S-salome... Ano ang
P 9-1
iyong ginagawa rito sa labas? sa gitna ng ulan" nagtatakang tanong ni Mang Berto,
balak niya muling tingnan
si Fidel ngunit nangangamba siya na baka mahalata nito ang paghihinalang nabubuo sa
utak niya.
"N-nasugat daw po ang binti ni itay ngayon habang binabaybay nila ang ilog tangis,
kung kaya't ako po
paparoon sa kanila upang dalhin ang gamot na ito" nag-aalalang tugon ni Salome
habang yakap-yakap ng
mahigpit ang palayok na dala-dala niya, at ang coat na iniabot ni Fidel ay
nakasabit sa kaliwang braso niya.
Gulat namang napatingin si Fidel sa kaniya, "Mahalagang maihatid ang gamot na iyan
sa iyong ama" tugon
nito at bakas din sa mukha nito ang pagkabigla at pag-aalala. "Mang Berto, maaari
na bang makatakbo ang
kabayo?" tugon pa nito, agad namang nagtungo si Mang Berto sa kalesa na nakaparada
sa likod ng puno ng
Malabulak. Marahan niyang hinila ito, noong una'y pumiglas pa ang kabayo ngunit
nang maglaon ay sumunod
na rin ito.
"Maaari na ho Senor" tugon ni Mang Berto, Humakbang naman si Fidel papalapit kay
Salome "Maaari ba?"
tanong nito at akmang kukunin ang palayok sa yakap-yakap ni Salome, Nagitla naman
ang dalaga at napayuko
ito dahil sa hiya, marahan naman niyang iniabot ang palayok kay Fidel at nag-iingat
silang dalawa na hindi
magdikit ang kanilang mga daliri. Dahil hindi nararapat na magdikit ang kanilang
mga balat lalo na't sila'y
dalaga't - binata na, at bukod doon ay may ibang tao na nasa paligid nila.
Nang makuha na ni Fidel ang palayok kay Salome na naglalaman ng katas ng bayabas ay
inilagay niya ito sa
katapat na upuan ng kalesa. Bago pa makaangal si Salome ay nagsalita na ang
binatang Kastila. "Marapat
lamang na madala mo na ang gamot na ito sa iyong ama sa lalong madaling panahon"
tugon ni Fidel at
bumaba na ito sa kalesa nang mailagay na niya ng maayos ang palayok rito.
"N-ngunit S-senor- "
"Mang Berto, ihatid mo na muna si Lumeng sa kaniyang ama sa ilog tangis" patuloy pa
ni Fidel, "H-hindi ho
ba kayo sasama Senor?" gulat na tanong ni Mang Berto, napailing naman si Fidel.
"Ang kalesang ito ay maliit lamang, makakasikip lamang ako kung sasama pa ako"
sagot ni Fidel at ngumiti
ito ng bahagya. "Ngunit Senor, inyo ho ang kalesang ito, hindi po namin dapat
gamitin ito" patuloy pa ni Mang
Berto. Napatingin naman si Fidel sa kaniya saka nito ibinaling ang kaniyang mga
mata kay Salome, Napangiti
naman siya nang makita na yakap-yakap na ni Salome ng mahigpit ngayon ang coat na
pinahiramniya rito.
"Ang mahalaga ngayon ay malapatan ng lunas ang ama ni Salome" tugon nito sabay
sulyap kay Salome na
ngayon ay nakatitig sa kaniya "Hindi ba't kasama ng iyong ama ang iyong
nakatatandang kapatid? Hindi na
tayo magkakasiya lahat sa kalesang iyab kung kaya't kayo na lamang ang tumuloy"
patuloy pa ni Fidel.
Nanlaki naman ang mga mata ni Salome dahil sa sinabi ng binata.
Paano niya nalaman na magkasama ang aking itay at kuya?
Biglang naalala ni Salome na kaninang umaga lang ay nahuli niyang nakamasid si
Fidel sa kanila habang
nagpapahangin ito sa balkonahe sa ikalawang palapag ng mansyon. Hindi niya akalain
na maaalala pa ni
Fidel ang bagay na iyon.
P 9-2
"Ngunit paano po kayo Senor? Delikado- " Hindi na natapos ni Mang Berto ang
sasabihin pa niya dahik
agad nagsalita si Fidel.
"Ako'y ayos lamang... Malapit na ang hacienda mula rito" tugon ni Fidel, Napatingin
naman si Mang Berto at
Salome sa mansyon na natatanaw na, halos pitumpung metro na lamang ang layo ng
hacienda mula sa
kinatatayuan nila. Napagtanto ni Salome na hindi pa pala malayo ang kaniyang
itinakbo, at napakalayo pa ng
ilog tangis at aabuti pa siya ng halos isang oras bago makarating doon kung siya ay
tatakbo lamang
"Sige na, kayo'y humayo na" dagdag pa ni Fidel, humakbang naman si Salome papalapit
sa binatang kastila ay
nagbigay galang dito "M-maraming Salamat po Senor" tugon niya, sa pagkakataong iyon
ang salitang kaning
sinambit ay hinugot niya mula sa kaniyang puso, ang Pagpapasalamat na iyon ay
punong-puno ng sinseridad.
Sinseridad na naramdaman niya dahil sa kabutihang loob na pinamalas sa kanila ni
Fidel, na kung iisipin ay
isang purong kastila na dahilan ng kanilang paghihirap at pagkakagulo sa bayang
pinagmulan nila.
Tanging ngiti na puno rin ng sinseridad ang isinukli ni Fidel kay Salome. bagay na
para kay Salome ay isang
kayamanan. Tumango na si Mang Berto kay Fidel at inalalaya si Salome paakyat sa
kalesa. Nang makasakay
na sila roon ay biglang nakaramdamng ginaw si Salome dahil sa pagihip ng hangin
kung kaya't ipinatong na
niya sa kaniyang balikat ang coat na binigay ni Fidel.
"Sa wakas tumila na ang ulan" tugon ni Fidel at napangiti ito habang nakalahad ang
palad sa ere upang
saluhin ang tubig ulan na ambon na lamang ngayon. Napatingin muli si Mang Berto sa
kaniya, nagpaalammuli
ito at sinimulan nang patakbuhin ang kabayo.
Sa huling pagkakataon ay napalingon si Salome kay Fidel na ngayon ay nakatanaw sa
kaniya habang ang
kalesang sinasakyan niya ay papalayo ng papalayo, ilang sandali pa ay natanaw
niyang tumalikod na ang
binata at sinimulan na nitong maglakad patungo sa kabilang direksyon.
Mabilis na pinatakbo ni Mang Berto ang kalesa, isinuot na ni Salome ang coat upang
hindi ito liparin ng
hangin na sumasalubong sa kanila. Niyakap niya muli ang palayok dahil masyadong
maalog ang kalesa.
Lumipas lang ang dalawampung minuto ay narating na nila ang ilog tangis. Namataan
nila na nakasandal sa
isang malaking puno ng Mahogany si tay Isko habang hinihila ni Ernesto ang maliit
nilang bangka paakyat sa
damuhan sa gilid ng ilog. "Itay! Itay!" sigaw ni Salome, kahit pa hindi siya
sumigaw ay natanaw na sila ni tay
Isko at Ernesto malayo pa lang dahil umaalingangaw sa paligid ang yapak at hiyaw ng
kabayo.
"Salome!" sigaw pabalik ni Ernesto at agad itong kumaripas ng takbo papasalubong sa
kanila. Hanggang sa
tulay ng ilog tangis lang makakarating ang kalesa dahil bako-bako na ang daan
pababa sa gilid ng ilog.
"Kuya! ito ang gamot para kay itay" diretsong tugon ni Salome sabay abot ng palayok
na iyon kay Ernesto at
agad siyang lumundag pababa sa kalesa at sumunod sa kaniyang kuya na tumatakbo na
pabalik sa
kinaroroonan ni tay Isko upang dalhin ang gamot. agad namang itinali ni Mang Berto
ang kalesa sa gilid ng
tulay na gawa sa kahoy at sumunod sa kanila.
"Itay! Humanda po kayo, hihilahin ko na po kahoy" tugon ni Ernesto at bakas na
bakas sa mukha nito ang
P 9-3
matinding pangamba sa gagawin. Nanlaki naman ang mga mata ni Salome nang masaksihan
ang halos
dalawang dangkal na haba ng kahoy na bumaon sa binti ng kaniyang tatay. Halos
lumubo na ang balat nito sa
binti at nangingitimna rin dahil sa namumuong dugo sa loob. Hindi naman sumisirit
ang kaniyang dugo dahil
nakabaon pa ang kahoy sa kaniyang binti.
"G-gawin mo na anak" nanghihinang tugon ni tay Isko, at napasigaw ito sa sakit nang
hugutin na ni Ernesto
ang nakabaong kahoy sa kaniyang binti. Dahan-dahang ibinuhos ni Ernesto sa
dumudugong sugat ni tay isko sa
binti nito ang mainit pang katas ng bayabas. Agad hiubad ni Ernesto ang kaniyang
damit pang-itaas at ibinalot
niya iyon sa malaking sugat ni Mang Ernesto.
"Mas makabubuti kung dalhin na natin si Isko sa inyong tahanan at doon na lamang
ipagpatuloy ang
panggagamot, dahil nagbabadya muli ang pagbagsak ng malakas na ulan" tugon ni Mang
Berto, napatingala
naman si Salome sa kalangitan at agad sumang-ayon kay Mang Berto dahil sobrang
kulimlimng langit.
Agad na nagtulong-tulong sa pagbuhat kay tay Isko sina Mang Berto at Ernesto.
Samantala maluha-luhang
binitbit naman ni Salome ang balde, pamingwit at palayok na dala-dala nila. "Isa...
Dalawa... Tatlo" bilang
pa ni Ernesto at sabay nilang pinuwersa ang mga braso nila upang maisakay nila
paakyat sa kalesa si tay
Isko. Tama nga si Fidel, maliit lang espasyo ng kalesa na hanggang tatlong tao
lamang ang kakasya sa loob
bukod pa sa kutsero na nasa harap.
Napasigaw si tay Isko dahil naunat ang kaniyang binti, Agad namang hinigpitan ni
Ernesto ang pagkakatali ng
kaniyang damit sa binti ng kaniyang ama upang hindi na patuloy pang dumaloy ang
dugo nito. Iniabot naman ni
Ernesto ang kaniyang kamay at hinila papataas si Salome para makasakay na rin ito.
Nang maayos na ang
lahat, Agad pinakaripas ni Mang Berto ang pagpapatakbo sa kabayo.
Bawat segundong lumilipas habang sumasalubong ang matatalimna patak ng ulan at
malakas na hampas ng
hangin ay parang isang malaking balakid sa kanilang paroroonan.
Pagdating sa barrio Tagpi, napadungaw ang mga tao sa kani-kanilang bintana at
pintuan upang silipin kung
sino ang paparating, Bihira lamang sila makakita ng kalesa dahil halos lima lamang
ang bilang ng kalesa dito
sa San Alfonso sa panahong ito. Kung kaya't laking gulat nila nang makita na ang
pamilya Aguantar ang
nakasakat sa kalesang iyon na pag-mamayari ng mga Montecarlos. Agad na sinalubong
si Mang Berto ng
kaniyang asawa at takot na takot ito dahil noong una'y inakala nila na ninakaw nito
ang kalesa mula sa
hacienda. Mabuti na lamang dahil nakapag-paliwanag agad si Mang Berto habang ang
iba pa nilang
kababayan ay tulong-tulong na ibinaba si tay Isko sa kalesa.
Agad na ipinasok si tay Isko sa kanilang tahanan at inihiha siya sa papag na
malapit sa kusina na tinutulugan
ni Danilo. pilit na pinapatigil ni Ernesto ang pagdurugo ng malalimna sugat ng
kaniyang ama.
Napayakap na lamang si Salome sa kaniyang ate Felicidad, yumakap din sa kanila ang
umiiyak na si Julio
habang si Danilo naman ay hindi na mapakali sa pagbabalik panaog dahil sa mga
kailangang gamit na inuutos
ni Ernesto. Wala ngayon si Nay Delia, naiwan ito sa hacienda Montecarlos dahil
masama ang pakiramdam
nito. Sinabi ni Manang Estelita na papakiusapan na lamang niya bukas kay Senor
Fidel na mahiramang
kalesa upang makauwi muna si Nay Delia at maalagaan ang asawa nito.
Halos lahat ng kanilang ka-barrio ay nakadungaw ngayon sa kanilang mga bintana at
nagsisiksikan sa
P 9-4
kanilang pintuan upang mapasaksihan ang mga pangyayari. Sa huling pagkakataon ay
napasigaw muli si tay
Isko nang makuha na ni Ernesto ang pinakahuling maliit na kahoy na bumaon sa
kaniyang laman, matapos nito
ay unti-unti nang tumigil ang pagdurugo ng kaniyang sugat.
Agad namang lumapit si Julio sa kaniyang tatay Isko. Nakahinga naman ng maluwag ang
lahat nang mapangiti
na si tay Isko, senyales na nahimaamasan at maayos na ang pakiramdamnito.
Maluha-luha namang yumakap si Salome sa kaniyang itay at bunsong kapatid na
magkayakap na ngayon,
sumunod na yumakap na rin sa kanila sina Felicidad, Danilo at Ernesto. Doon lamang
nila napagtanto ang
kakaibang suot ni Salome, ang coat ni Fidel.
Mabuti na lamang dahil nag-alisan na ang kanilang mga ka-barrio na naki-usyuso
kanina, nagsimula na rin
kasing bumuhos ng malakas muli ang ulan kung kaya't patakbong nagsibalikan na ang
mga tao sa kani-kanilang
tahanan.
"Lumeng... Saan mo nakuha ang mamahaling kasuotang iyon?" nangangambang tanong ni
Felicidad kay
Salome sabay turo doon sa coat na maayos na nakatupi sa gilid ng mesa sa salas.
Hindi pa iyon nalalabhan
ngunit lubos na pinaka-iingat-ingatan ni Salome, kasaluluyan silang kumakain ngayon
ng hapunan, at nagiisang
gasera lamang ang nagbibigay liwanag sa kanilang munting tahanan. Hindi man sabihin
ni Felicidad ng
diretso ang nais niyang sabihin batid naman nilang lahat na nangangamba si
Felicidad dahil baka ninakaw ni
Salome ang coat na iyon sa hacienda.
"I-ipinahiramito sa akin ni Senor Fidel kanina" nakayukong sagot ni Salome at
naramdaman niya ang
biglaang pag-init ng kaniyang pisngi. Nanlaki naman ang mata nilanf lahat, mabuti
na lang dahil hindi nila
ngayon kasalo sa hapag si tay Isko dahil nagpapahinga na ito sa kwarto.
"B-bakit naman- " Hindi naman na natapos ni Danilo ang sasabihin niya dahil
nagsalita na si Roselia,
kasalo rin nila ngayong gabi sa hapag sina Ernesto at Roselia dahil wala si Nay
Delia na gagabay sa
magkakapatid na Aguantar.
"Si Senor Fidel ay sadyang napakabuting Ginoo, Pantay-pantay ang trato niya sa
lahat at kailanman ay hindi
iba ang tingin niya sa mga Pilipino" Tugon ni Roselia, dahilan para sandaling
maghari ang katahimikan sa
lahat.
"Madalas bumisita si Senor Fidel dito sa San Alfonso mula nang dumating siya dito
sa Pilipinas, kung kaya't
matagal na namin siyang kilala bilang isang matulungin at mapagmalasakit na
Kastila" patuloy pa ni Roselia
na naging sanhi ng mas lalong katahimikan.
"Nawa'y huwag niyo sanang pagdudahan ang kabutihang pinapakita ni Senor Fidel kay
Salome, naniniwala
ako na walang ibang ibig sabihin anv kabutihang pinapamalas niya kay Lumeng...
Hindi ba Lumeng?" tugon
pa ni Roselia, Nanlaki naman ang mga mata ni Salome nang tanungin siya ni Roselia.
Mas lalo pa siyang
kinabahan dahil nakatingin na silang lahat sa kaniya.
P 9-5
"T-tama ka po ate Roselia... S-sadyang mabait lang po si Senor Fidel sa lahat"
Tugon ni Salome, Ngunit
kakambal ng mga salitang binitiwan niya ay parang may kung anong kirot siyang
naramdaman sa kaniyang
puso.
Marahil ay likas lang talaga kay Senor Fidel ang pagiging mabait... at isa lamang
ako sa mga taong nais
niyang tulungan.
Hatinggabi na ngunit hindi pa rin makatulog si Salome kung kaya't bumangon siya sa
higaan nila ni Felicidad
at naupo sa maliit na mesa na nakaharap sa bintana ng kanilang silid. Sinindihan
niya ang isang kandila na
halos isang daliri na lamang ang laki at itinindig niya iyon sa gilid ng mesa.
Binuksan din niya ng kaunti ang
bintana at pinagmasdan ang pagbuhos ng ulan.
Malakas ang buhos ng ulan na naghahatid din ng kakaibang lamig. Naaninag niyang
nagtaklob ng kumot si
Felicidad dahil pumasok ang lamig sa kanilang silid. Napangiti na lamang si Salome
sa kaniyang sarili dahil
hindi nagreklamo sa kaniya ang kaniyang ate Felicidad at hinayaan lang siya nito.
Ibinaling na ni Salome ang kaniyang mga mata sa labas ng bintana at lumapit pa
doon, inilahad niya ang
kaniyang palad tulad nang ginawa ni Fidel upang saluhin ang patak ng mga ulan.
Hindi maipaliwanag na saya
at ligaya ang nararamdaman ngayon ni Salome habang ang sinasalo ang mga patak ng
ulan sa kaniyang palad.
Sa pagkakataong iyon, batid ni Salome na iyon ang unang beses na nakaramdamsiya ng
pambihirang ligaya
sa puso, Muli ay napatingala siya sa kalangitan habang patuloy pa rin ang pagbagsak
ng ulan.
Nagpapasalamat ako dahil umulan
Mula ngayon ang puso ko at ang ulan ay mayroon nang ugnayan
Kinabukasan, naalimpungatan sila nang marinig ang kalesang paparating at tumigil
ito sa tapat ng palayan na
patungo sa kanilang tahanan. Agad na napangiti si Salome nang makita na ang
kaniyang inay ang lulan ng
kalesang iyon, kasama si Manang Estelita at Mang Berto. May dala-dalang mga lutong
ulamat prutas sina
Manang Estelita, Agad naman silang tinulungan ni Danilo at batang si Julio sa
pagbitbit ng mga prutas at
pasalubong.
Samantala, inakay at inalalayan naman ni Felicidad at Salome sina Nay Delia at
Manang Estelita papunta sa
kanilang tahanan. Pagdating roo'y hindi na nag-aksaya pa ng oras si Nay Delia at
agad siyang nagtungo
P 9-6
papunta sa kanilang silid kung nasaan nagpapahinga ngayon si Tay Isko. naabutan
niyang tintulungan ni
Ernesto magbihis si Tay Isko ng pang-itaas na damit.
Agad na yumakap si Nay Delia at maluha-luhang nagpasalamat sa Diyos dahil maayos na
ang kalagayan ng
kaniyang asawa. Nasa tapat naman ng pinto nakatayo ang magkakapatid kasama si
Manang Estelita upang
magpasalamat sa kanila.
Naikwento rin ni Tay Isko kay Nay Delia ang buong pangyayari, Ayon kay Tay Isko
bigla raw lumakas ang
ulan habang nasa gitna sila ng lawa ng luha, hindi naman sila makasagwan papunta sa
gilid ng lawa dahil
humahampas ang mga tubig sa gilid nito. Kung kaya't sinundan na lang nila ang agos
sa ilog tangis hanggang
sa makadaan sila sa tulay ng San Alfonso, agad silang humawak sa isang bakawan sa
gilid ng ilog, nauna
namang bumaba si Ernesto upang itali ang bangka upang hindi ito tangayin ng agos
ngunit sa kasamaang palad
nang isampa na ni Tay Isko ang kaniyang paa sa pampang bigla namang lumakas ang
agos dahilan para
gumewang-gewang ang bangka at natumba si Tay Isko, tumama ang kaniyang binti sa
dulong bahagi ng bangka
na sira na at matalim.
Mabuti na lang dahil saktong napadaan si Manang Estelita kasama si Piyang, galing
sila sa bayan, at tanging
malalaking dahon lamang ng saging ang pinangtaklob nila sa kanilang ulo habang
tinatahak ang daan papunta
sa hacienda Montecarlos.
Matapos ang tanghalian, naatasan si Salome, Ernesto at Danilo na magtungo sa bayan
upang bumili ng gamot
na leblon para sa sugat ng kanilang ama. Mabisa raw ito upang madaling maghilomang
pamamaga ng sugat.
Bumalik naman na sa hacienda Montecarlos si Manang Estelita dahil baka kailanganin
ni Fidel ang kalesa,
inihatid ni Manang Estelita na pinahintulutan ni Fidel na manatili muna si Nay
Delia sa barrio Tagpi ng isang
linggo upang alagaan ang asawa nito. Ngunit si Salome ay kailangan nang bumalik sa
hacienda mamayang
hapon bago magtakipsilim.
Ang barrio Tagpi ay ang pinakamalapit na barrio sa bayan ng San Alfonso ngunit
dinala ni Ernesto ang
kaniyang alagang kalabaw upang may taga-hila ng kaniyang mga bibilhin sa palengke
para sa tahanan nila ni
Roselia.
Mabuti na lamang dahil tumila na ang ulan kanina pang umaga kung kaya't hindi na
sila mahihirapan pa sa
kanilang paglalakbay. Maaliwalas na ang kalangitan ngunit ang lupa at daan ay basa
pa rin. Bumababa sila sa
kalabaw sa tuwing dadaan ito sa putikan dahil nahihirapan ang kalabaw sa
paghakbang. Inabot rin ng isang
oras bago nila narating ang bayan.
Sinikap naman ni Salome na hindi marumihan ang kaniyang simple at walang kadating-
dating na baro't saya
dahil pagkatapos nila mamalengke ay diretsong ihahatid na siya ng kaniyang kuya
Ernesto sa hacienda
Montecarlos. Naka-pusod ang kaniyang buhok sa likod dahilan para lumitaw ang
makinis at maputi niyang
batok. Sa isang tingin ay mapagkakamalang anak ng mayaman si Salome ngunit ang
kaniyang baro't-saya na
simple lamang at walang kabuhay-buhay ay isang patunay na nabibilang siya sa mga
tagapagsilbi.
Agad na bumaba si Salome sa kalabaw nang marating na nila ang bayan, nakita na niya
ito noong nakaraang
araw ngunit ngayon niya lang napagtanto na sadyang napakaganda ng simbahan ng San
Alfonso na tinatayo pa
P 9-7
lamang ngayon. napakaraming trabahador na tulong-tulong sa pagtatayo ng simbahan
habang sa kabilang
banda naman ay matatanaw ang plaza na ginagawa rin, sa gitna nito ay may kumpulan
ng mga tao na nakatayo
palibot sa isang Padre na nakatuntong sa isang bato at nagpapangaral ng salita ng
Diyos.
Napatingin naman si Salome kay Danilo na hindi na maalis ngayon ang kaniyang tingin
at tenga sa mga
sermon ng prayle. "Siya si Padre Bernardo" bulong ni Danilo kay Salome sabay turo
doon sa padre na
nagsasalita sa gitna at may hawak-hawak na bibliya sa kaliwang kamay at sa kanang
kamay naman ay
rosaryo.
Pinagmasdan mabuti ni Salome ang Kastilang prayle, sa tingin niya ay nasa edad
limampu na ito, kulay gray
na ang buhok at medyo may katabaan. Bilugan ang mga nito at napakatangos ng ilong,
animo'y nakakatusok
ang ilong dahil sa sobrang tangos.
"Kailan ka magsisilbi sa simabahan?"
"Ayon kay Padre Bernardo, maaari na raw akong magsimula sa susunod na linggo"
Tango na lamang ang sinagot ni Salome kay Danilo, nang makalagpas sila sa plaza ay
natanaw na nila ang
palengke sa di kalayuan, maliit pa lamang ang palengke ng San Alfonso ngunit marami
na ang nagtitinda rito
lalo na dahil malapit lang ito sa daungan.
Tahimik lamang na sumunod si Salome at Danilo sa kanilang kuya Ernesto na
nangunguna sa paglalakad
habang hila-hila ang kanilang kalabaw. Napatigil sila sa bilihan ng mga sangkap sa
pagluluto, sunod naman
silang nagtungo sa bilihan ng mga gamot, nalaman ni Salome na mura lang pala ang
leblon na gamot na
bibilhin nila kung kaya't iminungkahi niya sa kaniyang kuya na dalawa na ang bilhin
nila para may madadala
siyang gamot sa tinutuluyan nilang silid sa hacienda Montecarlos.
Matapos makapamili ay uuwi na dapat sila ngunit nakilala ng isang Ale na ang
pangalan ay Manang Dolores
si Danilo na paminsan-minsan ay nagbubuhat ng mga sako ng paninda sa palengke upang
kumita, nakiusap si
Manang Dolores na buhatin ni Danilo at Ernesto ang kaniyang mga panamiling repolyo,
petsay at iba pang
mga gulay, ilalagay lang nila iyon sa kalesang nagaabang sa gilid ng palengke.
"Kayo po pala ang mayor
doma ng mansyon ng pamilya Flores" narinig ni Salome na tugon ni Ernesto kay Manang
Dolores habang
hinahakot nila ang mga pinamalengke nito.
"Oo hijo, tatlong beses kada linggo ako kung mamalengke para sa mga Flores"
nakangiti nitong saad. Nais
ding tumulong ni Salome sa pagbubuhat ngunit hindi siya pinayagan ng kaniyang kuya
Ernesto kung kaya't
nakatunganga lang siya sa isang gilid. Abala naman sa pagkwekwentuhan si Manang
Dolores at Ernesto.
Kung kaya't iginala na lang ni Salome ang kaniyang paningin sa buong paligid
hanggang sa mamataan niya ang
isang tindahan ng mga papel, kuwaderno, talaarawan, pluma at tinta.
Tatlong tindahan lang naman ang layo niyon sa kalesang kinakargahan nila Ernesto at
Danilo kung kaya't
walang paalamna nagtungo roon si Salome. Hindi niya mapigilang mapangit at mamangha
sa ganda ng mga
P 9-8
kuwaderno at talaarawan na nakabandera sa labas ng tindahan, hindi naman niya iyon
magawang hawakan
dahil natatakot siya na baka masira ito. Napatigil siya at mas lalong nanlaki ang
mga mata niya nang makita
ang isang napakagandang itimna pluma, dinampot niya iyon at pinagmasdan ng mabuti
habang dinadama ang
lambot at tibay nito. Naisip niya na iregalo iyon sa kaniyang kapatid na si Danilo
dahil sunog na kahoy
lamang ang ginagamit nito sa pagsulat, kung minsan naman ay uling na hinuhubog niya
pa pahaba.
Sa susunod na tatlong linggo pa bago sumapit ang kaarawan ni Danilo ngunit nais na
niyang mabili ang
panulat na iyon. May sapat naman siyang pera dahil inabot na ni Manang Estelita ang
unang pasweldo sa
kanila sa hacienda. Napalingon siya sa kinaroroonan nila Ernesto at Danilo at abala
pa rin ang mga ito sa
paghahakot.
Pumasok na si Salome sa loob ng tindahan upang makausap ang tindero o tindera ng
nasabing tindahan, nais
rin niyang tumawad upang makatipid siya. Pagpasok niya sa loob ay bumungad sa
kaniya ang samo't-saring
mga papel na iba-iba ang uri at kalidad. Hiwalay-hiwalay ang mga magagandang klase
sa hindi gaanong
magandang klase ng papel, nakalagay ang mga iyon sa mataas na aparador na may hati-
hati.
Napatigil siya nang mamataan ang grupo ng mga binatang kalalakihan na nagkukumpulan
sa isang mesa
habang nagtatawanan. Aalis na lamang siya ngunit nakita na siya ng isang binatang
kastila. "Buenas dias
Senorita" bati nito at agad sumilay ang ngiti sa kaniyang mukha.
Nanlaki lang ang mga mata ni Salome sa kanila dahil sa gulat lalo na nang lumapit
ang apat na binatang
kastilang iyon sa kaniya, hinubad nila ang kanilang sumbrero at itinapat iyon sa
kanilang dibdib bilang
pagbati.
Ilalahad sana nila ang palad nila sa tapat ni Salome kaya lang biglang napaatras si
Salome at lumabas sa
tindahang iyon. "Espere!" (Wait!) tawag pa ng binatang kastila na naunang kumausap
kay Salome. Napatigil
naman si Salome at ibinalik ang plumang hawak niya at inilagay iyon sa lagayan nito
kanina.
Napatingin muli siya sa binatang kastila, hindi naman niya maitatanggi na
napakagandang lalaki ng binatang
kaharap niya. Magaganda ang mga mata nito, pinaghalong itimat brown ang kulay ng
mga mata nito, matangos
rin ang ilong at maninipis ang mga labi. Makisig ang pangangatawan at matangkad rin
ang binata, nanliit
naman si Salome sa sarili dahil hanggang leeg lamang siya nito. Maputi rin ang
balat ng binata, kulay brown
ang buhok nito at may magagandang ngiti.
"Creo que no entiende espa�ol" (I think she can't understand Spanish) tugon pa ng
isang pandak na binatang
kastila na kasama nito. Nakangiti silang lahat kay Salome dahilan para siklaban
siya ng matinding kaba at
pagkailang dahil hindi siya sanay sa presensiya ng mga kalalakihang nasa mataas na
antas.
"Kung gayon... marapat lamang na ako'y magsalita sa inyong wika" tugon muli ng
binatang kastila na
kumakausap sa kaniya, nagulat naman si Salome dahil matatas din ito magtagalog.
"Maaari ba naming
malaman kung ano ang iyong pakay dito sa tindahan ng aking kaibigan?" tanong pa ng
binatang kastila,
napatango-tango naman ang kaniyang mga kasamahan.
"N-nasaan ba ang tagapamahal ng tindahang ito?" sa wakas ay nagawa ng magsalita ni
Salome, hindi rin
naman niya gustong magmukhang tanga sa harapan nila. "Kasalukuyang nasa plaza ang
may-ari ng tindahang
ito kung kaya't kami muna ang nagbabantay rito, ito nga pala si Geronimo ang anak
ng may-ari ng tindahan"
P 9-9
paliwanag ng binatang kastilang iyon at inakbayan niya ang isang binatang kastila
rin na pinaka-matangkad sa
kanila at pinakapayat din.
Nagtawanan naman sila at batid ni Salome na pinagkakatuwaan siya ng mga binatang
iyon. Noong una'y
nagbigay galang ang mga ito sa kaniya ngunit nang mabatid nila na ang pananamit
niya ay simple lamang
nagsimula na silang magmalaki.
"Creo que ella no va a comprar de todos modos, ella no puede pagar nada aqui...
mirarla" (I think she's not
going to buy anyway, she can't af ord anything here... look at her) pakutayng tugon
ng isa matabang
binatang kastila at nagtawanan sila, pero biglang napatigil ito nang makita si
Manang Dolores at nagtago ang
talong binata sa loob.
Naiwan naman si Salome sa labas at ang binatang kastilang unang kumausap sa kaniya
kanina. "Maaari ko
bang malaman ang iyong pangalan Binibini?" patuloy pa nito sabay ngisi. Napakunot
naman ang kilay ni
Salome batid niya mula sa tono ng pananalita ng lalaking iyon ay hindi ito seryoso
sa kaniya. Hindi na rin
bago sa bayan ng San Alfonso ang mga bahay aliwan, lalo na sa tuwing gabi ay
nagkalat ang mga babaeng
bayaran sa palengke.
Batid ni Salome na iniisip ng binatang iyon na isa siyang babaeng bayaran dahil
nag-iisa lamang siya sa
palengke at pagala-gala. Sinamaan niya lang ng tingin ang binatang kastilang iyon
dahilan para matawa na
lamang ang binata sa kaniya. "Nababasa ko sa iyong mga mata na ika'y interesado sa
akin" patuloy pa nito, at
binigyan ng ngiting nakakaloko si Salome.
"Kung gayon... Malabo ang mga mata mo dahil hindi tama ang nababasa mo sa mga mata
ko" banat ni Salome
dahilan para mas lalong sumilay ang malawak na ngiti sa binata. Ngayon lamang siya
nakatagpo ng isang
babaeng sumagot ng pabalang sa kaniya. Bukod doon ay hindi siya makapaniwala dahil
nagmula lang ito sa
mababang antas ngunit nagawa siyang sagutin ng ganoon.
"Ikaw ay kakaiba, batid ko na nais mo lamang itago ang pagkamangha mo sa akin upang
ika'y aking habulin"
panukso pa nito ngunit tinaasan lamang siya ng kilay ni Salome at napa-pamewang pa
ito.
"Iyong tandaan Ginoo, Hindi lahat ng nabibilang sa mababang uri ay magsusunod-
sunuran sa inyo, at
kailanman ay hindi ako yuyukod o luluhod sa mga katulad niyo na walang ginawa kundi
hamakin kaming mga
tunay na nagmamay-ari ng bansa- " hindi na natapos ni Salome ang kaniyang sasabihin
dahil biglang
dumating si Danilo at hinawakan ang braso niya para patahimikin siya.
"Ate Lumeng, saan ka ba nagsususuot? Kanina ka pa hinahanap ni Kuya Ernesto"
reklamo nito at nagbigay
galang sa binatang kastilang kausap ni Salome, kinurot naman ni Salome sa Danilo sa
tagiliran dahil
binanggit nito ang pangalan niya. kung kaya't agad na siyang tumalikod sa binata
dahilan para mas lalong
matawa sa kaniya ang binata dahil sa inasal nito. "Patyong! Ano pang ginagawa mo
riyan? Baka makita tayo
ni Manang Dolores! Halika rito!" sabay-sabay na tawag ng tatlong binatang kastila
na kasamahan niya na
nakasilip na ngayon sa pintuan ng tindahan.
"No me llames Patyong! sabes que odio eso" (Don't call me Patyong! You know I hate
that) reklamo ng
binatang kastilang iyon at naglakad na papasok sa tindahan. "Bien... Senor
Patricio" (Fine... Senor Patricio)
biro pa ng kaniyang mga kasamahan sabay tawanan.
Napalingon muli si Salome sa binatang kastilang iyon bago siya makalayo at nagulat
naman siya dahil
P 9-10
napalingon rin ito sa kaniya sabay kindat. Dahilan para biglang pumintig ang puso
niya ng biglaan dahil sa
ginawa ng binata.
Alas-sais na ng hapon ng makarating sila sa hacienda Montecarlos sakay ng kalabaw
ni Ernesto. Bago sila
tumuloy sa Hacienda ay dumaan muna sila kanina sa barrio Tagpi at ibinaba ang
kanilang mga pinamalengke.
Nagluto rin si Nay Delia ng espesyal na maruya at ibinalot iyon sa sariwang dahon
ng saging. Ibinilin ni Nay
Delia na ibigay iyon kay Senor Fidel bilang pasasalamat sa kabutihan nito sa
kanilang pamilya.
Dinala na rin ni Salome ang coat ni Fidel na maingat niyang nilabhan kaninang
umaga. Natuyo na rin ito agad
dahil sumikat na ang araw kanina. Maingat niyang binalot ang coat na iyon sa isang
malambot na puting tela.
At hindi niya rin mapigilang mapangiti habang hinimas-himas ang hibla ng tela nito,
sinigurado niya ring
sarado ang pintuan ng kanilang silid kanina bago niya inamoy-amoy ang coat na iyon.
Halos mamula naman
ang kaniyang mukha dahil sa kilig.
"Magpakabuti ka Lumeng, wala ngayon si inay upang bantayan ka kung kaya't huwag na
huwag kang gagawa
ng anumang gulo na makakasira sa pangalan ng ating pamilya" bilin pa ni Ernesto,
napatango naman sa kaniya
si Salome. Habang bitbit ang mga dalahin nito.
"Sandali nga lang, nagpahid ka ba ng asuete sa iyong labi? Bakit namumula iyan?"
puna ni Ernesto kay
Salome at tiningnan niya ito ng mabuti. At dahil doo'y agad napayuko si Salome,
nakaramdamsiya ng hiya
dahil napansin pala ng kaniyang kuya ang mapulang labi niya ngayon na palihimniyang
pinahiran ng asuete
kanina bago sila umalis. Ang kulerete at koleksyon ng pampagandang iyon ay
pagmamay-ari ng kaniyang ate
Felicidad at palihimniya ring ginamit iyon kanina dahil natatakot siya na baka
tuksuhin siya ng kaniyang ate
Felicidad kapag nalaman nitong nagpapaganda na siya, ayaw naman niyang aminin na
dahil iyon kay Fidel.
"H-hindi po kuya... kumain lamang ako ng pakwan kanina kung kaya't nagkaganito ang
aking labi" palusot
niya pa. napailing-iling naman si Ernesto, "Hindi naman nagdudulot ng pamumula ng
labia ng pakwan" tugon
pa nito sabay tawa. Mas lalong napayuko tuloy sa hiya si Salome, tinapik na lamang
ni Ernesto ang kaniyang
balikat at hindi na inasar pa dahil mukhang kakainin ng lupa si Salome dahil sa
hiya.
"Sige na... pumaroon ka na sa loob, at lagi mong tatandaan ang mga bilin ko"
patuloy pa nito sabay akap kay
Salome. "Maraming salamat kuya at mag-iingat ka rin" tugon naman ni Salome. Ngumiti
naman ang kaniyang
kuya Ernesto at tumango saka ito nagpaalamat umalis na.
Pagdating sa mansyon, inilapag muna ni Salome ang kaniyang mga dala-dalahan at agad
tumulong kina
P 9-11
Manang Estelita sa kusina. Abala sila ngayon sa paghahanda ng hapunan, si Manang
Estelita muna ang
mamamahala sa pagluluto habang wala pa si Nay Delia. Habang nagluluto sila ay
napakwento si Salome sa
nangyari sa kaniyang ama, taimtimnamang nakinig sa kaniya sila Piyang, Susana at
Ising.
Nang sumapit na ang oras ng hapunan, hindi lumabas si Salome sa kusina, kinakabahan
siya at pakiramdam
niya ay hindi pa siya handang makita muli si Fidel. Hindi niya rin alamkung paano
niya ibabalik ang coat
nito at kung paaano niya sisimulan ang mga sasabihin niya.
Hindi niya mawari kung bakit ganoon na lamang katindi ang kabang dinudulot sa
kaniya ni Fidel. At halos
mabaliw na siya kakalakad pabalik-balik sa loob ng kusina at nag-iisip kung anong
gagawin, kung paano
haharapin ng tama at maayos si Fidel.
Alas-otso na ng gabi, at nasa kusina pa rin siya tapos na silang maghugas ng plato
nila Ising at nagtungo na
ang mga ito sa kanilang munting bahay-kubo sa likod ng mansyon. Hinihintay naman
niya si Manang Estelita
na nag-aayos pa ng mga sangkap para sa lulutuin nilang agahan para bukas.
Sumilip naman si Salome sa hapag at wala na doon si Fidel na kanina pa nakatambay
doon at may sinusulat
sa isang papel, inakala niya kanina na kaya tumabay doon si Fidel matapos ang
hapunan ay dahil inaabangan
siya nitong lumabas sa kusina.
Dahan-dahan naman siyang naglakad at sumilip sa salas, wala rin doon sa Fidel.
Naiwan kasi ni Salome ang
coat at ang maruyang pinadala ng kaniyang ina sa isang mesa sa gilid ng salas kung
kaya't kanina niya pa
hinihintay na umakyat na sa kwarto si Fidel para makalabas na siya sa kusina.
Maingat siyang humakbang patungo sa mesang pinaglalagyan ng kaniyang mga dala-
dalahan at dali-daling
kinuha iyon, "Sus Maryusep!" gulat na sigaw ni Salome at nanlaki ang mga mata niya
nang makita si Fidel na
nakatayo sa likuran niya. nakatingin ito sa kaniya at may hawak itong baso ng
tubig.
"M-magandang gabi po S-senor" bati ni Salome at agad siyang nagbigay galang sa
binata. Napa-ehemnaman
si Fidel bago ito nagsalita, mababakas rin ang pagkabigla at kaba sa kilos ng
binata. "N-nandito ka na pala...
A-akala ko ay bukas ka pa babalik" tugon nito at agad napaiwas ng tingin kay
Salome. Hinawakan rin niya ng
mahigpit ang basong hawak niya dahil napansin niyang nanginginig siya dahil sa
kaba, dahil sa presensiya ni
Salome.
"P-pasensiya na po kung hindi ko kayo naharap kaagad k-kanina, abala po kami sa k-
kusina" paliwanag pa ni
Salome. Napatango naman si Fidel at pasimpleng sumulyap sa dalaga, kahit madilimay
napansin niya ang
mapupulang labi nito.
Akmang aalis na sana si Salome ngunit nagsalita muli si Fidel "M-may importante
pala akong sasabihin sa
iyo, mabuti dahil nandito ka na, sumunod ka sa akin sa itaas" tugon ni Fidel at
nagsimula na itong umakyat sa
hagdan.
P 9-12
Napapikit naman sa kaba si Salome, gusto na niyang umalis sa salas na iyon ngunit
hindi siya maaaring
tumanggi kay Fidel. Huminga na lang siya ng malalimat sumunod na rin paakyat. Pilit
niyang pinipigilan ang
pangangatog ng kaniyang binti, mas lalo siyang binabagabag dahil sila lamang ni
Fidel dito sa loob ng
opisina ng mansyon.
May isang mesa sa gitna at may dalawang upuan sa harapan nito. Napapalibutan rin
ang buong silid ng mga
libro na maayos na nakalagay sa mga shelves. Sa gilid naman ng silid sa kaliwa ay
may malaking bintana na
kung saan natanaw ni Salome na nagsimula nang pumatak muli ang ulan.
Napangiti naman siya dahil sa tuwing nakikita niya ang ulan ay naaalala niya ang
hindi inaasahang tagpo nila
ni Fidel kahapon sa ilalimng puno ng Malabulak. Napalingon si Salome kay Fidel nang
bigla itong
bumahing, agad namang humingi ng Pasensiya si Fidel dahil sa pagbahing niya.
Siya ba'y sinipon? hindi kaya nagkasakit siya dahil ibinigay niya ang kasuotan niya
sa akin kahapon at
tinahak niya mag-isa ang daan pauwi sa hacienda.
Naupo na si Fidel sa upuan nito at sineyasan niyang maupo si Salome pero naglakad
lamang ang dalaga
papalapit sa kaniya at inabot ang coat nito at ang maruyang nakabalot sa dahon ng
saging "M-maraming
Salamat po Senor... at tanggapin niyo rin po sana ang miryendang niluto po ni inay
bilang pasasalamat daw
po sa kabutihan niyo sa aming pamilya" tugon ni Salome, napangiti naman ng bahagya
si Fidel at kinuha niya
ang coat at maruya kay Salome.
"Ang totoo niyan, hindi ko pagmamay-ari ang kasuotang ito, sa pinsan ko ito" tugon
pa ni Fidel sabay tawa,
napasulyap naman sa kaniya si Salome at hindi na mapigilan ng dalaga na mapangiti
rin dahil sa ganda ng
ngiti ni Fidel, maputi at pantay-pantay ang mga ngipin nito.
Parang may kung anong ligaya na nararamdaman si Salome sa kaniyang puso, pala-ngiti
naman si Fidel ngunit
bihira lumabas ang ngipin nito kapag ngumingiti kung kaya't parang isang malaking
karangalan sa tuwing
nasisilayan ni Salome ang ngiti ni Fidel na labas ang ngipin nito.
Akmang aalis na sana si Salome nang biglang nagsalita muli si Fidel "Oo nga pala,
bago ko makalimutan... sa
iyo ang kuwadernong ito hindi ba?" tugon ni Fidel sabay abot ng nag-iisang
kuwaderno ni Salome. Nanlaki
ang mga mata ni Salome dahil sa kaniya nga ang kuwadernong iyon, nabasa niya pa ang
pangalan niya na
nakasulat sa letrang baybayin sa pinakaharap ng kuwaderno. Marunong magsulat at
magbasa ng baybayin si
Salome ngunit hindi masyado dahil nang mamatay ang kaniyang Lolo Pablo hindi na
sila naturuan pa ni
Danilo magsulat at mabasa ng baybayin.
"Nakuha ko iyan sa tapat ng pintuan sa likod ng kusina, noong una ay inakala kong
listahan lamang iyan ng ni
Manang Estelita ng mga sangkap ngunit nang binuklat ko na ay nabasa ko ang unang
pangungusap na nakasulat
diyan" paliwanag ni Fidel, naalala ni Salome na minememorya niya ang alpabeto sa
likod ng kusina nang
P 9-13
biglang dumating si Manang Estelita at ibinalita sa kaniya ang nangyari sa kaniyang
tatay Isko kung kaya't
nabitiwan niya ang kaniyang kuwaderno at marahil ay naiwan niya iyon sa likod ng
kusina.
Nanlaki naman ang mga mata ni Salome dahil naalala niyang may nakasulat sa unang
pahina nito,
Ako si Salome at ito ang kwento nating dalawa...
Iyon ang unang pangungusap na isinulat niya roon, balak niya kasing gumawa ng isang
maikling kwento
tungkol sa isang magkasintahan, pero iyon pa lamang ang nasisimulan niyang isulat
dahil kailangan niya pang
matuto ng mas malalimna kaalaman sa alpabeto.
Pangarap ni Salome makapagsulat ng isang maikling kwento o alamat at naisip niyang
ipangalan iyon sa sarili
niya para ang lahat ng makapabasa ay maaalala siya.
"Iyan ba ay iyong talaarawan? Humihingi ako ng pasensiya dahil nabasa ko ang unang
pangungusap" tugon ni
Fidel at parang may bahid ng lungkot sa mukha nito. Agad namang napailing si
Salome, "Kuwaderno ko
lamang po ito Senor, nais ko lang magsulat ng maikling kwento ngunit hindi ko
masimulan dahil hindi po ako
bihasa sa aplabeto" paliwanag ni Salome, napatango naman si Fidel at unti-unting
napangiti habang
nakatingin ng diretso kay Salome. Samantala, nakayuko naman si Salome dahil hindi
niya kayang makipagtitigan
kay Fidel.
Nagulat siya nang biglang matapik ni Fidel ang mesa at nang mapatingin siya kay
Fidel ay nakangiti na ito
"Tamang-tama... sa susunod na linggo ay mag-uumpisa na ang aking klase, nais kong
turuan ang mga bata
magbasa at magsulat sa alpabeto, tuturuan ko rin silang magbasa at magsulat sa
wikang Espanyol, dito lamang
sa hacienda Montecarlos sa hardin gaganapin ang klase, ikaw ba'y may mga kapatid na
nais ring matuto? Sa
ngayon ay may labindalawa na akong mag-aaral" paliwanag pa ni Fidel, napangiti
naman sa tuwa si Salome.
"Talaga po Senor? Ang akin pong kapatid na si Danilo at Julio ay nais matuto,
maaari ko po ba silang dalhin
dito?" tanong ni Salome at hindi na maitago ang saya sa kaniyang mga mata.
Napatango-tango at napangiti
naman si Fidel.
"Nagagalak akong makasama sila sa klase, dalhin mo sila rito sa susunod na linggo"
nakangiting tugon ni
Fidel, halos magtatatalon naman sa tuwa si Salome ngunit pinigilan lamang niya
dahil hindi iyon kaaya-ayang
kilos ng isang dalaga.
"Maraming Salamat po talaga Senor Fidel!" tugon pa ni Salome na ngayon ay halos
mapunit na ang mukha
dahil sa saya dahil makakapag-aral na ng libre sina Danilo at Julio.
Magpapaalamna sana si Salome kay Fidel ngunit nagsalita muli ang binata "Nais mo
rin bang matuto
Lumeng? Handa akong turuan ka" tugon pa ni Fidel habang nakangiti ito.
~Nag-iisang pag-ibig ang nais makamit yun ay ikaw
Nag-iisang pangako na di magbabago para sayo
P 9-14
San ka man sana'y maalala mo
Kailan man 'sahan di mag kalayo~
~Tanging ikaw lamang ang aking iibigin
Walang ibang hiling kundi ang yakap mo't halik~
~Hindi malilimutan mga araw natin kay sarap balikan
At lagi mong isipin walang ibang mahal kundi ikaw
Malayo ka man sana'y maalala mo
Kailan man pangako di mag kalayo~
Bigla namang napatulala sa kaniya si Salome, parang biglang bumagal ang paligid at
tanging ang mga ngiti
lamang ni Fidel ang nakikita ni Salome, kasabay nito ay ang hindi maawat na
pagkabog ng kaniyang puso.
Bakit ganito ang nararamdaman ko? bakit pakiramdam ko hindi lang pagbabasa at
pagsusulat ang
matututunan ko mula sa kaniya... Maaaring maraming bagay pa, mga bagay na ngayon pa
lang ay
naghahatid na sa akin ng ngiti at ligaya.
*****************
Featured Song:
'Hiling' by Jay-R Siaboc
"Hiling" by Jay-R Siaboc
Yun yung tanong niJuanito kayCarmela nung nagsayawsila ngCari�osasa kaarawan ng
gobernador henerao diba?"Maari ba?"Myghad lagi
kong binabanggit yan sa mgaclassmate ko Ahm, di niya ba nahahalata na yung
nangyayaresaknya parehas lang salbirong nababasa nya???
P 9-15
Kabanata f(x - 8)
75.6K 2.8K 3.3K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 8]
"And if there's no tomorrow
And all we have is here and now
I'm happy just to have you
You're all the love I need somehow"
-The Corrs (Breathless)
"What is a function in Algebraic equation?" tanong ni Sir Nathan, halos napayuko
naman ang lahat, ito yung
mga pagkakataon na hindi mo magagawang tumingin sa mata ng prof mo kasi baka
tawagin ka niya.
Kanina pa nag-didiscuss si Sir Nathan habang ako eto nag-dodoodle lang sa notebook
ko. Hindi ko kasi
magawang tumingin sa kaniya at sobrang nakakatulala kapag nagsasalita siya. sobrang
tahimik din ng klase
ngayon at halos lahat ng classmates ko tulala rin sa kaniya.
Siguro dapat hindi pinapayagan maging teacher ang mga ganito kagwapong nilalang,
Paano makakapag-focus
ang estudyante? Paano maiintindihan ang lesson?
Paano ako makakapag-focus? Paano ko maiintindihan yung lesson? Haaays.
"Ms. Agcaoili" narinig kong tawag ni Sir dahilan para mapatigil ako sa pag-dodoodle
at gulat na mapatingin
sa kaniya. Nasa tapat lang ako ng table niya kaya sobrang kabado na ko ngayon.
Gosh! baka nakita niya na
nag-dodoodle lang ako!
Naka-black polo shirt siya ngayon na ang manggas ay hanggang elbow. May hawak
siyang white board
marker at nakapatong ang isang kamay niya sa desk niya habang nakatingin sa akin.
"What is a function?"
tugon ni Sir Nathan sabay turo doon sa board.
Napatayo naman ako at napalingon ako sa likod kasi nakita ko si Jen na
pinagtatawanan na ako ngayon at
kinuhaan pa ako ng video. Haays!
Humarap na ulit ako kay Sir Nathan at finocus ko na lang yung tingin ko doon sa
board. Dahil sobrang
nakaka-distract talaga ang presence niya. lalo na ngayon na nasa harap lang ako ng
table niya.
"A function may be thought of as a rule which takes each member x of a set and
assigns, or maps it to the
same value y known at its image"
P 10-1
"Very good" sabi pa niya at sinenyasan na niya ako maupo. Nagpatuloy na ulit sa
pagdidiscuss si Sir Nathan.
Umupo na ulit ako sa upuan ko at napasandal doon. Grabe! Muntik na akong atakihin
sa puso kanina. Naalala
ko bigla yung conversation namin ni Sir Nathan kahapon sa teacher's office.
"Salamat... Salamat, siguro dapat na akong magbawas ng libro dito, magmumukha ng
library ang table
ko" biro pa ni Sir Albert matapos namin siyang tulungan ni Sir Nathan sa pagpulot
ng mga librong
nahulog sa mesa niya.
Nagbiro naman si Sir Nathan na one step away lang daw pala ang library sa kaniya
kapag nangolekta pa
si Sir Albert ng mga libro, hindi naman nakakatawa yung sinabi niya pero natawa
silang dalawa. Kaya
nakitawa na lang din ako.
"Oo nga pala! May klase pa ko... sige na mauna- " hindi natapos ni Sir Albert yung
pagpapaalam niya
kasi napatingin siya sa librong hawak ko. Our Asymptotically Love Story
"Oh? Aleeza Hija, gusto mo bang hiramin yan?" tanong ni Sir Albert dahilan para
marealize ko na hawak
ko pala yung librong iyon. Napailing naman ako agad at inabot sa kaniya yung libro.
"Hindi na po sir, may kopya din po ako sa bahay" sagot ko. Napatango-tango naman si
Sir Albert at
kinuha na niya yung libro sa akin, ipinatong na niya iyon sa mesa niya saka
nagpaalam na ulit umalis. At
dahil naiwan na naman kami ni Sir Nathan sa of ice nila nagpaalam na din ako agad
sa kaniya at dalidaling
lumabas sa of ice. Gosh! ayokong ma-trap na naman.
Paglabas ko sa of ice natanaw ko si Sir Albert na naglalakad papunta sa elevator.
Paika-ika na siya at
mabagal na siya maglakad dahil sa katandaan kaya madali ko siyang naabutan.
"Sir Albert Wait lang po!" habol ko pa sa kaniya, napatigil naman sa paglalakad si
Sir Albert at
napalingon sa akin. "Oh? Hija, Bakit? May itatanong ka pa ba tungkol sa History?"
Napailing naman ako bilang sagot sa tanong niya. "Sir.... Uh... Bakit may kopya
kayo ng Our
Asymptotically Love Story?" nagtataka kong tanong sa kaniya, natawa naman si Sir
Albert sa tanong ko.
nagsimula namang dumami yung mga estudyante na nag-aabang na sa elevator.
"Bakit hija? Hindi ko ba pwedeng basahin iyon?" natatawa niyang sagot at dahil dun
natawa na lang din
ako at napakamot sa ulo.
"Eh... kasi po sir parang romantic novel po yun"
"Kaya nga nagustuhan ko, Romantic novel with a touch of Historical fiction"
natatawa niyang sagot, at
P 10-2
napalingon siya sa elevator na hindi pa rin bumubukas. "Aleeza, ano bang iniisip
mo? hindi na ba
pwedeng magbasa ang senior citizen na katulad ko ng mga romantic novels?" patuloy
niya pa sabay
tawa. Natawa na lang din ako sa hiya, kung sabagay marami pa rin namang matatanda
ang tumatangkilik
sa mga pocket books na karamihan ay romance ang genre.
"Sorry po sir... akala ko po kasi hindi niyo type ang mga ganung genre"
Natatawa namang napailing-iling si Sir Albert, palagi ko napapansin yung ngipin
niya na buo pa rin
hanggang ngayon kahit matanda na siya. alagang-alaga niya siguro yun.
"Actually hija, natapos ko na basahin ang novel na iyon, at hindi lang siya tungkol
sa romance... marami
kang malalaman at matututunan sa mga bagay-bagay dito sa mundo, iyon nga lang
nakakalungkot kasi
hindi nagkatuluyan ang dalawang bida sa huli" sagot ni Sir Albert dahilan para
lumaki ang mga mata ko
dahil sa gulat.
WHAAAAT?
"HINDI NAGKATULUYAN SI FIDEL AT SALOME?" gulat kong tanong kay Sir Albert dahilan
para
mapatingin siya sa buong paligid kasi umalingangaw yung boses ko sa hallway,
pagkatapos ay natawa na
lang siya kasi mukhang na-spoil niya ako. Gosh! pinaka-ayoko pa naman sa lahat ay
ang mga spoilers!
"Hindi mo pa ba natatapos basahin iyon? Nako! Na-spoil na pala kita" tugon pa ni
Sir Albert at tawa na
siya ng tawa. Mukha na kasi akong binagsakan ng langit at lupa dahil nalaman ko na
ang ending! My
Gosh!
"Sir! Bakit hindi sila nagkatuluyan?" hindi ko maitatanggi na dismayadong-dismayado
ako ngayon.
bukod kasi na na-spoil na sakin ni Sir Albert yung ending ng novel na iyon, mas
dismayado ako kasi bakit
hindi nagkatuluyan si Fidel at Salome huhu.
Napailing-iling naman si Sir at halatang tuwang-tuwa siya kasi napapraning na ko
ngayon. iba talaga
yung feeling kapag masyado ko naatached sa isang story na naging part na ng buhay
mo at feeling mo
ikaw yung mga bida sa kwento tapos hindi mo nagustuhan yung ending Ugh!
"Ikaw na ang bahalang tumuklas kung bakit hindi nagkatuluyan si Fidel at Salome"
tugon pa ni Sir Albert
at hindi pa rin siya maawat sa pagtawa. Masaya naman talaga maging spoiler lalo na
kapag nakita mo
yung reaksyon ng mga nasabihan mo, pero mas masakit sa damdamin kapag na-spoil na
yung kwento
sayo.
Magsasalita pa sana ako kaso biglang bumukas na yung elevator at nagamamdaling
pumasok doon sa Sir
Albert. "Hanapin mo ang kasagutan kung bakit hindi sila nagkatuluyan" patuloy pa ni
Sir Albert pero sa
pagkakataong iyon hindi na siya nakangiti, nakatingin siya ng diretso sa mga mata
ko habang nakasiksik
sa iba pang mga tao sa loob ng elevator, sa mga tingin niya parang sinasabi niyang
'Hanapin ko ang
Tuklasin ko nga kung bakit hindi nagkatuluyan si Fidel at Salome'
P 10-3
Matapos niyang sabihin iyon ay dahan-dahan ng nagsara ang pinto ng elevator at
naiwan akong magisang
nakatayo doon sa tapat ng elevator. Napatingin ako sa gilid ng bintana, bumubuhos
na ulit ang
ulan, kasabay niyon ay nakaramdaman ako ng pamilyar na kalungkutan na palagi kong
nararamdaman sa
tuwing umuulan.
Kakambal ng kalungkutang nadarama ko ay ang paglalaro ng mga katanungan sa isipan
ko...
Bakit hindi sila nagkatuluyan?
"Okay, Class dismissed" tugon ni Sir Nathan, umingay na muli ang buong classroomat
nagsimulang
magsitayuan yung mga kaklase ko. nagtatawanan sila at nagkwekwentuhan habang
lumalabas ng classroom.
Samantalang, inaayos ko pa lang ang gamit ko at nilalagay iyon sa bag ko. Bigla
namang sumulpot si Jen sa
likod ko. "Ngets! CR lang ako ah, di ko na keri eh, kita na lang tayo sa next
class" sabi pa niya sabay takbo
papalabas ng classroomdahilan para maiwan ako doon.
Bigla akong kinabahan ng marealize ko na nakaalis na pala lahat ng mga classmates
ko at si Jen ang pinakahuling
lumabas ng classroom. Narinig ko ang pagliligpit ni Sir Nathan ng mga libro at
white board marker
niya. Nakatalikod ako sa kaniya kasi kausap ko si Jen kanina na sa likod ng pintuan
dumaan.
Napalunok na lang ako at kakaripas na sana ng takbo papalabas ng classroomna iyon
kaso narinig kong
biglang nagsalita si Sir Nathan "Ms.Agcaoili, please remain here"
GOSH!
BAKIT BA ANG SHUNGA MO ALEEZA?!
DAPAT KASI LUMABAS KA NA KANINA PA! UGHH!
AYAN NA-TRAP KA NA NAMAN TULOY!
Dahan-dahan akong napalingon sa kaniya at inilapag ka na ulit yung bag ko saka
umupo ulit doon sa upuan ko
na nasa tapat ng table niya, para akong natataeng ewan habang stiff na nakaupo.
Hindi naman siya nakatingin sa'kin kasi abala pa rin siya sa pagliligpit ng gamit
niya, at nang matapos na siya
para akong natuod sa kinauupuan ko kasi diretso siyang tumingin sa mga mata ko. My
Gosh!
P 10-4
Feeling ko nasa interrogation stage ako ngayon at may krimen akong ginawa!
Ganitong-ganito yung mga napapanood ko sa mga movies eh, may isang table sa gitna
pagkatapos nakaupo
ang suspek sa kabila nito habang ang investigator naman ay nakatayo sa kabila at
may isang ilaw sa pagitan
nila na gumegewang-gewang.
Napatingin ako sa kisame at narealize ko na iisang ilaw na lang pala ang nakabukas
at ang ilaw na iyon ay
nasa tapat namin ni Sir Nathan.
"Tatanungin kita ulit... gusto ko ng direct answer" tugon ni Sir Nathan, My Gosh!
ito na nga yun! kapag sinabi
kong 'Inosente po ako! wala akong kasalanan!' magagalit siya lalo hanggang sa
sigawan niya ako at
parusahan.
Baka kuryentihin niya ako o kaya tanggalin ang kuko ko, baka gamitan niya rin akong
latigo at baton at
sampal-sampalin hanggang sa mapaamin ako!
"WALA PO AKONG GUSTO SA INYO SIR!" sigaw ko habang nakapikit, Gosh! sobrang lakas
ng kabog ng
dibdib ko.
"What?" iyon lang ang narinig kong tugon niya, Shocks!
Dahan-dahan ko namang iminulat ang mga mata ko at laking gulat ko kasi maayos naman
ang buong paligid.
Bukas ang lahat ng ilaw, at normal lang na nakatayo si Sir Nathan sa kabilang side
ng mesa habang hawakhawak
ang mga libro niya.
OH MY GOODNESS!
Imagination ko lang ba yung kanina? Waaahh!
"I j-just want to know kung gusto mo bang sumali sa Academic Pasiklaban in Math
Catgeory?" patuloy ni Sir
Nathan at mukhang nagulat din siya dahil sa sinabi kong 'Wala akong gusto sa
kaniya' MY GOSH!
Nakakahiya ka Aleeza!
Oo nga pala hindi ko nasabi sa kaniya kahapon kung pumapayag ba ako maging
representative sa contest next
month kasi hinabol ko si Sir Albert sa labas ng office. Oh noes! Aleeza baka anong
isipin ni Sir Nathan dahil
sa sinabi mo!
Hindi naman ako makatingin ng diretso sa kaniya dahil sa kaba. Nanlalamig na rin
ang mga kamay ko, "Uh-pP
10-5
pag-iisipan ko po sir... at m-magpapaalampa ako sa parents ko" palusot ko na lang
at dali-daling tumayo
papunta sa pintuan pero napatigil ulit ako kasi nagsalita na naman siya.
"It's a great opportunity, mga sikat na international authors ng math textbooks ang
magiging judge sa contest,
malay mo ma-discover ka nila" patuloy pa ni Sir Nathan habang nakangiti ng kaunti.
Agad naman akong napaiwas ng tingin sa kaniya. My gosh! kayanin ko kaya maging
mentor at makasama si
Sir Nathan one-on-one? Eh kung sa klase pa nga lang namin halos mabaliw na ako.
Paano pa kaya kung
kaming dalawa lang? Nooo!
Tumango lang ako at binuksan ko na yung pinto para makalabas na at makahinga na ng
maluwag pero
nagsalita na naman si Sir Nathan, Hanubayan! "Also, what do you mean kanina na...
wala kang gusto sa'kin?"
tanong niya at bakas sa mukha niya na natatawa siya. Huwaaat?
Nanlaki naman ang mga mata ko sa kaniya, Bakit ko ba nasabi yun? ang taksil-taksil
talaga ng bibig ko huhu.
Kailangan mo umisip ng paraan para malusutan to! ughhh!
"Uh- a-ang ibig ko pong s-sabihin ay... WALA PO AKONG ibang GUSTONG makamit kundi
ang maging
bahagi ng contest... SIR" palusot ko pa at sinubukan kong ngumiti kahit pilit na
pilit lang kasi sobrang
kinakabahan na ako ngayon. nararamdaman ko din ang taksil na pawis ko na tumutulo
na ngayon sa noo ko
dahil sa kaba.
Bigla namang umaliwalas ang mukha ni Sir Nathan "So pumapayag ka na?"
My gosh! bakit parang may ibang meaning sakin yung sinabi niya? Hanubayan!
"O-opo sir"
"Well, so our session will start tomorrow by 4 pm" sabi pa niya sabay ngiti,
napatulala na lang ako kasi
naaninag ko ulit yung ngipin niya. Bumaba na siya sa platformat nagsimula ng
maglakad papapunta sa pintuan
kung saan ako naistatwa ngayon.
Napaatras naman ako at nakalabas na ako sa pinto, hinawakan naman niya yung door
knob kasi lalabas a siya
at isinara niya iyon "I'll wait for you tomorrow" sabi pa niya saka tuluyan nang
naglakad papalayo. Naiwan
naman akong tulala doon sa hallway habang pinagmamasdan ang likod niya na unti-
unting lumalayo.
Nagulat ako nang biglang may humawak sa braso ko "Ngets! Bakit nandito ka pa? sabi
ko magkita na lang
tayo sa next class natin, hinintay mo pa ko! ang sweet mo naman" pambobola pa ni
Jen sabay batok sa 'kin.
P 10-6
Whuut?
Pero dahil occupied ni Sir Nathan ang utak ko ngayon wala ako sa mood patulan ang
amazonang bespren
kong to. "Ngets! sapakin mo nga ko! mababaliw na ata ako! feel ko nangyari na
kanina ang pinakamaling
desisyon ko sa buong buhay ko!" reklamo ko pa, nagtaka naman yung itsura ni Jen,
mukha na kasi akong sisa
ngayon na nagtatuntrams sa gitna ng hallway. Buti na lang walang masyadong
estudyante ang napapadaan
dito.
"HUWAAAAT? SERYOSO BA YAN?" sabay-sabay na sigaw ni Jen, Iryn at Leana, aakalain
mong isang
choir sila ngayon. napatango-tango na lang ako at napayuko sabay subo ng kanin at
higop ng sabay ng munggo.
Nandito kami ngayon sa canteen dahil lunch time na namin, kanina pa ko tulala at
halos mabaliw na. Gusto
kong umatras sa contest.
Shemay! Bakit kasi yun ang naisip kong palusot kanina ugh!
"WOW! CONGRATS NGETS! Gosh! gagawa kami ng banner for you! At mag-checheer all the
way kami sa
araw mismo ng contest! Teka! Kelan ba yun?" excited na tugon ni Iryn kulang na lang
tumalong-talon at
tumambling na siya ngayon.
Mas lalo akong nalugmok nang maalala ko kung kelan gaganapin yung contest. "Sa
katapusan pa naman ng
July"
"Matagal pa pala! Pero mas okay na yun para mapaghandaan mo talaga ang contest yes
yes yes!" banat naman
ni Leana at napasuntok pa siya sa hangin dahil sa saya.
"Ngets! sino ba magiging mentor mo? diba parang teamup contest yun, kapag nanalo ka
panalo din ang
mentor mo" tugon naman ni Jen dahilan para muntik ko ng masubsob yung mukha ko sa
sabaw ng munggo.
Mas lalo akong nalugmok nang maalala ko na si Sir Nathan ang magiging mentor ko
Gosh!
Nakasanayan na kasi yearly na every end of July ginaganap ang 'Academics
Pasiklaban' kompleto ang iba'tibang
category, mula sa mga subject na Math, Science, English, Filipino, History at
madami pang iba. Kadacourse
dapat may representative at kung sinuman ang mapiling representative may naka-
assign na mentor.
Eh kung magpapalit na lang kaya ako ng mentor? Kaso baka ma-offend at ma-hurt si
Sir Nathan, hindi
magandang idea ang magpapalit ng mentor Ugh!
Eh kung tumanggi na lang kaya ulit ako? Ano namang idadahilan ko?
P 10-7
a. strict ang parents ko (Wow! mag-bebente anyos na ko imposible naman yun)
b. tinatamad ako (Acceptable reason ba'to?)
c. nerbyosa ako sa contest baka himatayin ako (Isa pa to? legit reason ba to?)
d. sakitin ako (Haays baka magkatotoo Noo!)
e. Hindi ko kaya (For sure i-checheer up lang ako ni Sir at pipilitin pa din haays)
Mukhang wala ng atrasan to ah...
"Ngets? okay ka lang ba? Bakit parang di ka masaya?" tanong pa ulit ni Jen dahilan
para matauhan ako, halohalo
na kasi ang tumatakbo ngayon sa isipan ko.
"Huh? s-syempre masaya ako" sabi ko at binigyan ko sila ng ngiti, yung ngiting
mukhang natatae lang.
"Diba matagal mo ng pangarap to? This is it na! grab the chance! Sayang naman kapag
pinakawalan mo, Once
in a lifetime lang mangyayari sayo to" sabi pa ni Iryn, gulat naman kaming
napatingin sa kaniya at
napapalakpak. "Whoah... wise words coming galing kay tandang Iryn Wow" pang-asar pa
ni Jen at Leana,
dahilan para batukan sila ni Iryn at nagsimula silang magkagntihan ng kurot at
hampasan.
Napaisip naman ako sa sinabi ni Iryn... Hmm... Tama nga naman siya, matagal ko ng
panagarap ang makasali
sa 'Academic Pasiklaban' na yearly ginaganap sa school. At ngayon lang ako napili
bilang representative
baka hindi na maulit ang chance na to kapag pinakawalan ko pa.
Pero kasi bakit kailangan si Sir Nathan pa ang maging mentor ko? pwede bang iba na
lang?
Shocks! Bakit ba ang choosy mo Aleeza! Ikaw lang naman ang nagbibigay ng malisya
kay Sir Nathan eh!
Tama! Tama! Tama!
Student lang ang tingin niya sayo, at isa lang siyang nagmamalasakit na teacher na
gustong hubugin ang math
skills mo! Agree!
Napatango ako at nahampas ko ng malakas ang mesa dahilan para mapatigil sila Jen,
Iryn at Leana sa
paghaharutan. Mukha akong determinadong isda ngayon na buo na ang loob na sumali sa
contest! Idagdag pa
ang graduation song sa background music ko.
"Sasali na ko sa contest! At Mananalo ako!" tugon ko, tibay ng loob lang ang
katapat nito at dapat bantay
sarado ang puso para hindi mapana na ni kupido.
Napapalakpak naman sa tuwa sila Jen, Iryn at Leana at sabay-sabay nila akong
sinunggaban ng yakap dahilan
para magkagulo kami sa canteen at mukha kaming shunga na nag-wrewrestlingan.
P 10-8
Gabi na at nandito ako ngayon sa study table ng kwarto namin habang suot-suot ang
favorite nerdy eye
glasses ko. Nagsusulat ako ngayon sa mini notebook ko ng mga kailangan kong gawin
para Manalo ako sa
contest:
1. Kailangan may bounderies, dapat teacher-student lang ang set-up namin ni Sir
Nathan hindi dapat lalagpas
doon. Mas makakabuti kung hindi namin pag-uusapan ang personal na buhay ng isa't-
isa. Kasi sabi nga nila,
kapag nasimulan mo raw malaman ang buhay ng isang tao mas nagiging malapit kayo sa
isa't-isa hanggang sa
mahulog na ang damdamin niyo sa isa't-isa at maging- (Erase! Erase! Erase! Wala
namang
mangyayaring ganito kaya wala dapat akong ipangamba)
2. Sa school lang dapat ang session namin, at hangga't maaari dapat sa mataong
lugar, mahirap na baka
matukso ako at hindi ko mapigilan ang sarili ko na- (What-the-heck! Ano ba tong
sinusulat ko? Gosh!
Erase!)
3. Ang conversation at communication sa pagitan namin ni Sir Nathan ay dapat
tungkol lang sa academics at
wala ng iba, hindi dapat mapunta ang usapan sa 'May girlfriend ka na ba?' 'May
nililigawan ka ba?' 'May
pag-asa ba ko sayo- (My Goodness! Ang awkward ng usapang ganito, hindi naman siguro
mangyayari
to kaya Erase!)
4. Kahit anong mangyari dapat professional lang ang pakikisama namin sa isa't-isa.
Dahil responsibility
naman niya na i-guide ako at responsibilidad ko ring makinig at matuto sa kaniya...
at dapat hanggang doon
lang yun, walang flirty flirty na mangyayari o banatan ng pick up lines- (Shocks!
Nag-pipick up line ba si
Sir Nathan? Tahimik at Gentleman ang peg niya, hindi naman siguro uso sa kaniya ang
galawang breezy
at pick up lines Erase!)
5. MOST IMPORTANT: kung may hihingiing kapalit si Sir Nathan sakin, Hinding-hindi
ko isusuko ang
bataan para sa utang na loob sa kaniya! Tama! Kailangang maging matatag ako kahit
anong mangyari(Wait!
Mukhang wala naman sa personality ni Sir Nathan ang pagiging f*ckboy, Gosh! ako
lang siguro
tong praning... Okay Erase!)
Napasandal na lang ako sa upuan ko at ginugulo-gulo ko ang buhok ko dahil sa inis,
pinunit ko na rin yung
guidelines na pinagsusulat ko dahil kahit anong gawin ko, kahit anong isipin ko
mukhang hindi na ako
makakatakas sa sitwasyong ito Haaays!
Bahala na nga!
P 10-9
Kinabukasan, naglalakad kami nila Jen, Iryn at Leana papunta sa third class namin
nang matanaw ko sa dikalayuan
si Bryan. Preskong-presko itong naglalakad habang nakasukok ang mga kamay niya sa
kaniyang
bulsa, naka- black leather jacket siya ngayon at naka-shades, lakas maka-Daniel
Padilla ang peg niya.
Kinakawayan at kinikinditan niya ang mga chicks na nakakasalubong niya na halos
mangisay naman sa kilig
dahil sa kaniya. Grabe! Ang hangin talaga!
Napatigil naman si Iryn sa paglalakad nang makita niya rin si Bryan at bigla siyang
lumiko sa kaliwa pababa
ng hagdan. Agad naman siyang sinundan ni Leana at Jen pababa. Kumaripas din ako ng
takbo at sumunod sa
kanila pababa ng hagdan dahil ayokong ma-encounter ngayon ang bagyong dala ni
Bryan. Buti na lang hindi
niya kami napansin kasi busy siya sa pagpapakilig ng mga girls at paghahatid ng
bagyo doon sa third floor.
Mabuti na lang nakalikas na kaming apat agad bago tamaan ng signal number 4 na
bagyong Bryan. Whew!
Nandito kami ngayon sa CR, umiiyak si Iryn dahil naalala niya ang friendship at ang
away nila ni Bryan. Tsk!
"You know ngets, hindi mo dapat iniiyakan ang mga lalaking tulad niya, look at
himhe doesn't deserve you"
sermon ni Leana habang hinimas-himas ang likod ni Iryn. Gusto ko rin lumapit ngayon
kay Iryn kaso binebraid
ni Jen ang buhok ko. French braid style.
Nalaman kasi nila na si Sir Nathan nga ang magiging mentor ko kaya eto inaayusan
nila ako ng bonggangbongga
para hindi naman daw ako magmukhang alalay sa tabi ni Sir. Ikwekwento ko sana sa
kanila yung
nakakainis na encounter ko noon kay Bryan last last day kaya lang biglang dumating
yung mga mean girls na
grupo ni Stacy Miranda, dire-diretso sila sa loob at sinakop ang buong salamin.
Dahilan para mapausog
kaming apat sa gilid.
Sikat ang grupo nila Stacy, mga tourismstudents sila at pang mga beauty queens
talaga ang peg nila. pero yun
nga lang mga mean and bully sila. Hindi pa naman nila kami na-bubully dahil feel ko
hindi naman sila
interested samin.
At bukod doon ay hindi naman namin sila madalas ma-encounter at wala rin kaming
pakialamsa isa't-isa.
Tiningnan kami ni Stacy ng masama kasi hindi pa rin kami umaalis doon sa loob ng
CR. Mukhang gagawin
kasi nilang salon ngayon ang CR at nakahanda na ang mga make up kits, blower,
pangkulot nila na nakalapag
na sa lababo.
Si Stacy ang pinakamaganda sa kanila, nakakatulala ang ganda niya, sobrang puti
niya at ang kinis ng balat
niya at ang sexy pa. nahahawig niya rin si Coleen Garcia pero mas maganda pa siya.
Agad naman kaming
lumabas sa banyo kasi mukhang papatayin na kami ni Stacy sa tingin.
Whew! Kami pa naman yung tipong lumalayo talaga sa gulo lalong-lalo na kung
pasiklaban nga kagandahan
P 10-10
sa grupo nila Stacy kasi talo talaga kami. Paglabas namin sa banyo nagulat kami
kasi makakasalubong na
naman namin si Bryan. Shemay! Anak ng tipaklong naman oh! Bakit ba rumuronda dito
sa buong school ang
Bryan na'to!
Napatakbo si Iryn papaakyat sa hagdan, at agad naman kaming sumunod sa kaniya,
mabuti na lang hindi kami
ulit napansin ni Bryan kasi kausap niya ang grupo ng mga kalalakihang mahangin din
tulad niya. Nako!
Mukhang dito pala nagsisimula sa school namin ang mga bagyo haays.
5 minutes bago mag-4pmnakatayo na ako dito sa tapat ng teacher's office,
kinakabahan pa akong pumasok
kasi hindi pa ako ready makaharap si Sir Nathan My gosh! bakit ba kasi nangyayari
sa'kin to?
Inhale... Exhale... kaya mo yan Aleeza! Hindi mo naman ikamamatay kapag tiningnan o
kinausap ka ni Sir
Nathan, pwedeng atakahin ka lang sa puso o hindi ka makahinga ng maaayos dahil sa
kaba. Grabe! Mukhang
mapapadali ang buhay ko nito.
Hahawakan ko na sana yung door knob kaso biglang bumukas iyon. At laking gulat ko
nang tumambad sa
harapan ko si Sir Nathan! Ayan na! Ayan na! Ayan na!
"Oh, Akala ko hindi ka dadating... Tara na" sabi niya sabay ngiti ng bahagya,
nagulat naman ako kasi lumabas
siya sa pintuan at nagsimulang maglakad. Huh? akala ko ba ngayon ang first session
namin? Bakit lumaba
siya ng office?
Bago makapagsalita ay napalingon na siya sa'kin, naistatwa lang ako ngayon sa
kinatatayuan ko dahil sa
pagkabigla. "We're going to get some books bago tayo magsimula" tugon niya, at
parang na-glow yung malahazel
nut eyes niya. Gosh! eto na nga ang sinasabi ko, nagsisimula na naman akong talaban
ng alindog niya!
"Ms.Agcaoili?" ulit niya pa dahilan para matauhan ako at sumunod na sa kaniya sa
paglalakad. Sling bag lang
ang dala ko ngayon kasi naisip ko kagabi na mukha akong elementary kapag nag-back
pack ako, at sobrang
nagpapasalamat ako kay Jen kasi inayusan niya ako ngayon at nagmukha akong tao.
Nakasunod lang ako sa likod ni Sir Nathan, ang bilis niya maglakad kaya binilisan
ko din ang paglalakad ko
para makahabol sa kaniya. Ang lalaki kasi ng hakbang niya kumpara sa dalawang binti
ko na parang paa ng
penguin.
Gusto ko sana itanong kay Sir Nathan kung saan kami pupunta kaso hindi ko siya
magawang kausapin habang
naglalakad kami kasi ang daming mga estudyante ang nakakasalubong namin na panay
ang bati sa kaniya.
Yung iba napapatili pa sa kilig at halos mangisay na sa tuwing tatango at ngingiti
sa kanila si Sir Nathan
pabalik.
Sinasabi ko na nga ba! Kailangan talaga ipagbawal na ang mga gwapo at magandang
teachers na pang super
model ang peg, nawawala na sa focus sa pag-aaral ang mga estudyante haays.
P 10-11
Bumaba sa hagdan si Sir Nathan at sumunod naman ako sa kaniya, napapansin kong
napapalingon siya ng
kaunti sa likod para tingnan kung nakasunod pa din ba ako. Nang makarating kami sa
lobby, dire-diretso siya
sa labas dahilan para mas binilisan ko ang lakad ko at sumabay na ako sa kaniya sa
paglalakad.
"Sir! Saan tayo pupunta? Diba dapat sa conference- " hindi ko na natapos yung
sasabihin ko kasi dirediretso
lang siya sa paglalakad at nginitian niya lang ako. What theTumigil
siya sa isang kotse na naka-park sa isang gilid at binuksan ang pinto niyon.
Omaygash! "Come on"
sabi niya sabay senyas sa'kin na sumakay na ako sa passenger seat ng kotse.
Naistatwa lang ako sa
kinatatayuan ko at hindi ko namalayan na nakanganga na pala ako habang gulat na
nakatingin sa kaniya.
"Bilisan mo, we only have two hours left para makaabot sa discount" sabi niya at
sumakay na siya sa loob.
ako naman si tanga na tulala pa rin sa labas at hindi ko maabsorb agad-agad ang mga
pangyayari. Gosh! hindi
ko akalaing first session pa lang aabot na sa ganito.
Naalaala ko bigla yung guidelines na sinusulat ko kagabi, Guideline #5 MOST
IMPORTANT: kung may
hihingiing kapalit si Sir Nathan sakin, Hinding-hindi ko isusuko ang bataan para sa
magiging utang na loob sa
kaniya!
Discount? May promo ba ngayon ang mga motel?
"Ms.Agcaoili, Tara na" narinig kong tugon niya pa, nakasilip na siya ngayon sa
bintana ng kotse niya at
mukhang nagmamadali na talaga siya. Mukhang determinado talaga siya na maabutan ang
discount ngayon ah!
Napaatras ako nang binuksan na niya ang makina ng kotse niya. Black Ford Ranger ang
kotse niya, pangadventurous
talaga. "Tara na baka abutan pa tayo ng traffic" sabi pa niya, napatulala lang ako
sa kaniya at
hindi ko namalayan na automatic na palang sumampa ang paa ko sa kotse niya at
nakaupo na ako sa loob sa
tabi niya. My Gosh!
Napahinga na lang ako ng malalim, masyado pang maaga para pag-isipan ko ng masama
si Sir Nathan, kung
dadalhin man niya ako sa motel o sa liblib na lugar sisiguraduhin kong lalabanan ko
siya, sasabunutan,
pipilayan at bubugbugin.
Nakita kong nag-suot na ng seat belt si Sir Nathan kaya sinuot ko na rin yung akin.
Hindi ko hahayaang
matulad ang eksenang ito sa mga kdrama na napapanood ko na pabebeng ilalagay ng guy
yung seatbelt sa girl
at magtititigan sila dahil sa sobrang lapit nila sa isa't-isa.
Binuksan naman ni Sir Nathan yung radio niya at nilagay iyon sa fm. Nagsimulang
tumugtog ang nakakaindak
na kanta ng The Corrs na 'Beathless'
At dahil sobrang nakakaindak yung music parang unti-unting napawi yung kaba ko,
naaninag ko namang
napapaindak din si Sir Nathan sa music at tinatango-tango niya ang ulo niya habang
nag-didrive siya. siguro
kung mag-isa lang siya ngayon nag-coconcert na siya dito sa loob ng kotse niya.
P 10-12
Hindi ko naman maibuka ang bibig ko para magtanong sa kaniya kung saan kami pupunta
at bakit kami
lumabas sa school. Para kasing natuyo na yung laway ko sa lalamunan ko at wala na
akong boses ngayon.
Nasa main highway na kami at nanlaki yung mga mata ko nang biglang itinigil ni Sir
Nathan yung kotse niya
sa tabi ng isang.... MOTEL!
SINASABI KO NA NGA BA!
Sinamaan ko siya ng tingin pero hindi siya nakatingin sa'kin kasi may kinukuha siya
sa bag niya na nasa gitna
namin. Nanlaki yung mga mata ko kasi nilabas niya yung credit card niya "Just wait
here" sabi niya sabay
labas sa kotse. Napahawak naman ako ng mahigpit sa belt ko, Grabe! Mama! Papa!
Akala ko po isang normal
school day lang to! hindi ko po akalain na ngayon na mawawala ang- Teka!
Natanaw kong naglakad si Sir Nathan sa gilid nung pintuan ng motel na kung saan may
matandang lalaking
naka-black polo ang nakatayo doon at may kausap sa phone. Nag-mano si Sir Nathan
doon sa matandang
lalaki at inabot niya dito ang credit card niya. at dahil dakila akong chismosa
binuksan ko yung bintana sa
gilid ko at dumungaw sa labas para marinig ko ang pag-uusap nila. "Sige po Pa!
sabihin niyo na lang kay
mama na bibisita ako sa inyo bukas" sabi ni Sir Nathan doon sa matandang lalaki na
naka-black polo at
nagpaalamna ito.
Agad ko namang sinara yung bintana ng kotse at parang tuod na hindi makagalaw sa
kinauupuan ko hanggang
sa makasakay na ulit sa kotse si Sir Nathan. "Sorry... ang kulit lang talaga ni
papa eh, so let's go" sabi niya,
dahilan para gulat akong mapatingin sa kaniya.
So bababa na kami ngayon dito sa kotse at papasok doon sa motel kung nasaan
nakatayo sa labas yung papa
niya? nahihibang na ba siya?
Shocks! Ako ata ang nahihibang! Bakit ako papayag? Lumaban ka Aleeza!
Magrereact na sana ako kaso pinaandar na ni Sir Nathan yung kotse niya at umalis na
kami sa lugar na iyon. Whew! Buti naman na-gets niya na hindi dapat kami mahuli ng
papa niya- NO! ANO BA YAN! BAKIT
NAWAWALA KA NA SA SARILI ALEEZA!
Napansin kong hindi mapakali si Sir Nathan at tingin siya ng tingin sa wrist watch
niya. Mukhang kuripot
talaga siya at gusto niya pa i-avail yung discount. Samantalang mukha naman akong
pigurin dito sa tabi niya
na halos hindi na gumagalaw at huminhinga dahil sa kaba. Ano bang unang gagawin
namin- What-the-heck!
Umayos ka nga Aleeza!
Ilang sandali pa iniliko na ni Sir Nathan yung kotse niya papasok sa parking lot
dito sa Robinsons Manila.
Omg! So sa mall pala kami pupunta?
May motel ba dito sa mall?
"Tara na... we only have 45 minutes para makaabot sa discount" sabi niya at dali-
dali niyang hinubad yung
seat belt niya at lumabas na siya sa kotse. Napalunok na lang ako at lumabas na rin
sa kotse. Naglakad na
P 10-13
siya papasok sa mall at sumunod naman ako sa kaniya. My Gosh! naguguilty ako, bakit
ang dumi-dumi ng utak
ko? hindi naman si Sir Nathan yung tipo ng lalaki na mananamantala ng babae. Whew!
Medyo matao sa loob ng mall, mukhang may sale sila ngayon. Nagulat ako nang biglang
pumasok si Sir
Nathan sa loob ng National Book Store. At tumamad sa harapan ko yung 20% discount
na mga tarpaulin na
nakakalat sa labas ng National Book Store. Omg! So ito pala ang discount na
hinahabol ni Sir Nathan! My
ghaawd Aleeza nakakahiya ka! pinag-isipan mo ng masama si Sir!
Dumiretso si Sir Nathan sa section ng Math textbooks, at nanlaki yung mga mata ko
dahil sa dami ng
makakapal na libro ng math na heaven para sa'kin. "You can choose three, nagbigay
ng allowance si Dean
para sa mga representative sa contest, gusto niyang maging mainit ang laban kaya
dapat daw nakapag-aral
kayong lahat, at ibibigay na rin niya sa inyo ang mga librong mapipili niyo"
paliwanag ni Sir Nathan,
napaatras naman ako ng kaunti nang marealize ko na ang lapit ko pala sa kaniya.
Paano ba naman kasi ang
daming mga tao ang nakikipagsiksikan din ngayon dito.
"Whoah, kahit ano po? Kahit magkano?"
Natawa naman si Sir Nathan sa sinabi ko, kanina pa ako hindi nagsasalita at mukhang
non-sense pa ang
pinagsasabi ko. "3500 lang ang binigay na allowance ni Dean" natatawang tugon ni
Sir Nathan, mukha na kasi
akong desperadang palaka ngayon.
Hindi ko naman mapigilang mapangiti ng wagas. "Keri na rin!"
Agad kong dinampot yung tatlong makakapal na math textbooks na matagal ko ng pinag-
iipunan at
pinapangarap. Kumuha naman si Sir Nathan ng basket para doon ko ilagay yung
makakapal na libro. Grabe!
Hindi ko na matago ang saya sa mukha ko, Mas bongga pa pala ang inaasahan ko sa
pagsali sa contest na to.
"Ang bilis mo naman makapili" biro pa ni Sir Nathan, kukunin ko na sana dapat sa
kaniya yung basket kasi
nakakahiya naman na siya ang magdadala niyon, "Ako na, baka hindi ka na tumangkad
pag binuhat mo to"
pang-asar niya pa. Whuuut? Teka! Kelan siya nagsimulang magbiro?
Hindi ko namalayan na napatulala ako sa kaniya dahil sa ngiti niya, Gosh! Erase!
Umiwas na lang ako ng tingin at dire-diretsong pumunta sa counter. Ang lakas na
ngayon ng kabog ng dibdib
ko. Nakapila na ako sa counter at naramdaman ko na sumunod na pala sa'kin si Sir
Nathan at nakatayo na siya
sa likod ko. kahit nasa likod ko siya amoy na amoy ko ang pabango niya. Bakit nag-
eexist ang mga lalaking
ganito kabango at kagwapo haays.
Hindi naman na kami nag-usap ulit ni Sir Nathan hanggang sa pangatlo na kami sa
pila. Biglang nanlaki yung
mga mata ko nang makita yung mga books na naka-display 'New Arrival Section' na
nasa tabi ng counter.
Our Asymptotically Love Story...
P 10-14
Isang kumpol ng kopya ng librong iyon ang naka-display doon sa New Arrival Section.
Hindi ko namalayan
na napahakbang na pala ako papalapit doon, may kakaiba talaga kong nararamdaman sa
librong iyon.
"I've already read that novel yesterday" narinig kong sabi ni Sir Nathan na nasa
likod ko na pala. Napatingala
ako sa kaniya at nakita kong nakatitig din siya doon sa mga librong iyon. "Na-
curious ako kasi madami akong
nakikitang mga estudyante na binabasa iyan, naalala ko na meron ka ding kopya niyan
nung na-stranded tayo
sa waiting shed, na-curious din ako kung bakit nagbabasa ng ganiyan si Sir Albert
na hindi naman mahilig sa
mga romantic novels kaya hiniramko sa kaniya yung kopya niya kahapon" tugon pa ni
Sir Nathan. At
dumampot siya ng isang kopya ng libro at binuklat iyon.
"Maganda ang librong ito, pero nakakalungkot nga lang kasi hindi sila nagkatuluyan"
sabi niya at bigla siyang
tumingin ng diretso sa mga mata ko.
"B-bakit hindi sila nagkatuluyan?" tanong ko, sa pagkakataong iyon sobrang lakas na
ng kabog ng puso ko.
hindi ko maipaliwanag ang biglaang pagkirot ng puso ko. Naalala ko bigla sinabi ni
Sir Albert kanina na
hindi nga nagkatuluyan ang dalawang bida sa kwento.
"Gusto mong malaman kung bakit hindi nagkatuluyan si Fidel at Salome?" tugon ni Sir
Nathan habang
nakatingin pa rin ng diretso sa mga mata ko. kitang-kita ko sa mga mata niya ang
lungkot na hindi ko rin
maipaliwanag.
~Sayang giliw ito ang sinapit
Akin lamang napag-alaman
Wala ang tindi ng poot at 'yong galit
Kung wala ring mababalikan~
~Bakit hindi kita mapigil at magawang kita'y habulin
Hindi makakibo't, paa'y kapwa aking di magalaw~
~Hanggang tingin na lamang ang akin hanggang maglaho sa abot tanaw
Hidwaan natin mananatili
Sayo ba'y meron katuturan
Di na batid na tatalikdan ang hinagap nating sumpaan
Hahantong din pala ang lahat sa kabiguan~
Kalungkutan mula sa kaniyang mga mata na kaprehong nararamdaman ko sa tuwing
bumubuhosang ulan. Sa
mga oras na iyon, parang bumagal ang buong paligid habang nakatingin din ako ng
diretso sa mga mata ni Sir
Nathan, at paulit-ulit na tumatakbo sa isipan ko ang tanong na...
Bakit hindi nagkatuluyan si Fidel at Salome?
P 10-15
***************
Featured Song:
'Coda' by Spongecola
Note: Kapit lang mga anak base kasi sa title pa lang ng OALS ay "Asymptote" na ito.
Ang main problemng
story na ito ay ang alamin ni Aleng ang dahilan kung bakit naging Asymptote ang
love story na ito. Hindi ba
kapag may katanungan tayo sa buhay inaalamnatin kung bakit naging ganoon ang
resulta ng lahat? Samahan
natin si Aleng sa pagtuklas ng dahilan kung bakit naging Asimptota ang pag-iibigan
ng kwentong ito.
Maraming Salamat mga anak ?
Source of function in algerbraic equation: https://revisionmaths.com/advanced-
level-maths-revision/puremaths/algebra/functions
"Coda" by Spongecola
Hindi pwede! Walang inspiration dalas naman umulan diyan ??
P 10-16
Kabanata f(x - 9)
76.3K 2.8K 1.7K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 9]
Our Asymptotically Love Story
(page 46 - 62 )
Ikaapat na Kabanata
Filipinas 1688
"Nais mo rin bang matuto Lumeng? Handa akong turuan ka"
Paulit-ulit na naglalaro ang mga katagang iyon sa isipan ni Salome habang nakahiga
sa papag at nakatulala sa
bubong ng kubong kanilang tinutuluyan na gawa sa pawid. Hindi niya rin maalis ang
mga ngiti sa kaniyang
labi habang inaalala ang tagpong iyon nila ni Fidel kani-kanina lamang.
Tango at walang humpay na pasasalamat ang paulit-ulit na namutawi sa labi ni Salome
dahil inalok din siya
ni Fidel na tuturuan siya nito magbasa at sumulat sa alpabeto, maging ang pagbabasa
at pagsusulat sa wikang
kastila ay ituturo rin sa kaniya.
Bukod sa hindi makapaniwala at nasasabik na si Salome na matuto ay hindi niya rin
maitago ang
katotohanang nasasabik din siyang makasama ng madalas si Fidel. At hindi nga niya
maitatanggi na
nagkakagusto na siya sa binata.
Napalingon siya kay Ising dahil napagalaw ito sa pagtulog habang humihilik ng
malakas, si Ising ang katabi
niya sa papag na may malaking banig na nakasapin. Nasa kabilang dulo naman si
Susana at Piyang. Samantala
sa isang maliit na kama na gawa sa kawayan naman natutulog si Manang Estelita.
Napatagilid na lamang si Salome at napatingin sa maliit na uwang ng bintana sa
gilid. Mahina lang ang
pagpatak ng ulan na animo'y nagdudulot ng magandang pakiramdamkay Salome. Ipinikit
na niya ang kaniyang
mga mata ng may ngiti sa kaniyang labi.
P 11-1
Kinabukasan, maagang ginising ni Manang Estelita ang mga tagapasilbi upang
makapaghanda na sila ng
agahan. Si Salome ang naatasan na magtungo sa kulungan ng mga manok upang kumuha ng
mga sariwang itlog.
Dahil likas ang pagiging pilya kay Salome naisip niyang habulin ang mga manok at
maglaro, tuwang-tuwa
siya nang magsitakbuhan ang mga manok dahil sa presensiya niya. Nagsusunggaban at
nagliliparan ang mga
ito dahilan para mapahalakhak sa tuwa si Salome ngunit bigla siyang napatigil nang
biglang may nagsalita sa
kaniyang likuran.
"Maari bang magtanong? nasaan ang mga guardia personal ng haciendang ito? hindi
kami makapasok dahil
nakasara ang daan" tanong ng isang lalaki na may edad na, may katabaan din ito at
mababakas agad ang
dugong kastila nito. Nakilala ni Salome ang matandang lalaki na iyon na naka-damit
pang prayle. si Padre
Bernardo.
May kasamang isang napaka-puti at napakagandang binbining Kastila si Padre
Bernardo, nakaharang ang
hawak nitong abaniko sa kaniyang mukha kung kaya't hindi masyado maaninag ni Salome
ang itsura ng
binibini ngunit sigurado siyang nagtataglay ito ng kagandahan.
"Sandali lang ho, tatawagin ko po ang- " hindi na natapos ni Salome ang kaniyang
sasabihin dahil nagsalita
na si Padre Bernardo at bakas ng pagkairita sat ono ng boses nito.
"Hindi na kailangan, ikaw na mismo ang magbukas ng daan para sa amin, naglalaro ka
lang naman riyan"
puna ni Padre Bernardo dahilan para mapayuko si Salome. Ramdamniya na hinahamak
siya ng kaniyang
kausap.
Mga pinagpatong-patong na bato lamang ang bakod ng hacienda at hanggang ilong
lamang ni Salome ang taas
ng bakod. nakasakay naman sa kalesa si Padre Bernardo at ang dalagang kasama niya
kung kaya't mas mataas
sila sa bakod.
tumango na lang si Salome at dali-daling tumakbo papunta sa gate ng hacienda, wala
nga roon ang dalawang
guardia civil na nagbabantay, mabuti na lang dahil hindi ito nakasara. Binuksan na
ni Salome ang gate at
napayuko siya nang pumasok na ang kalesang sinasakyan ng mga bisita.
ngunit napatigil ang kalesa sa tapat ni Salome dahil iniutos ito ng binibining
kasama ni Padre Bernardo.
ibinaba nito ang abanikong nakatakip sa kaniyang mukha, napatulala na lamang si
Salome sa kagandahang
taglay ng binibini. Ngunit hindi ito nakangiti sa kaniya, sa halip ay tinaasan pa
nito ang kilay niya.
"Cual es tu nombre?" (what is your name?)
hindi naman alamni Salome ang kaniyang sasabihin dahil hindi siya nakakaintindi ng
wikang Kastila.
"Florencia... Mi sobrina, No pierdas el tiempo hablando con Indiyos" (Florencia...
My niece, Don't waste
P 11-2
our time talking with Indiyos)
"La vimos jugando, creo que Patricio debe ser consciente de que trabajadores no
eran responasbles!" (We
saw her playing around, I think Patricio must be aware that his workers were not
responsible!)
"Que esperas? Indiyos son perezosos e irresponasables" (What do you expect? Indiyos
are lazy and
irresponsible)
Magsasalita pa sana muli ang kastilang dalaga ngunit inutusan na ni Padre Bernardo
ang kutsero na
patakbuhin na ang kabayo. Naiwan namang blanko si Salome sa kinatatayuan niya,
Kahit hindi niya
naintindihan ang pag-uusap ni Padre Bernardo at ng kastilang binibini na kasama
nito batid niyang hindi
maganda ang mga sinabi nila dahil sa ekspersyon ng mga mukha nila at kung paano
nila tingnan ng masama si
Salome. Isinara na lamang niya muli ang gate at nagtungo na sa kulungan ng mga
manok upang manguha ng
mga itlog.
Pagdating sa kusina, Hindi na magkamayaw si Manang Estelita dahil hindi pa rin sila
tapos sa pagluluto ng
paella na para sa agahan. Hindi rin nila akalain na magkakaroon ng biglaang bisita,
kung kaya't mas lalo
silang nagmadali sa pag-luluto.
"Bumaba na ba si Senor Fidel?" tanong ni Manang Estelita kay Ising na kakarating
lang din sa kusina. habang
si Susana at Piyang naman ay hindi na magmayaw sa paghahalo ng putahe at
pagpapanatili ng apoy sa pugon.
"Hindi pa ho Manang, mukhang tulog pa ho si Senor Fidel natatakot po ako na- "
"Ising, nakakahiya kay Padre Bernardo at sa pamangkin niyang si Senorita Florencia,
katukin mo muli si
Senor Fidel sa kaniyang silid" utos ni Manang Estelita at nasindak sila dahil
napalakas ang tono ni Manang
Estelita dulot na rin ng pagod at alalahanin sa kanilang niluluto na hindi pa rin
tapos hanggang ngayon.
"Dalhan mo ng maiinomsi Padre at ang pamangkin niya" utos pa ni Manang, magtutungo
na sana si Salome sa
lagayan ng mga baso ngunit biglang nanguna rin doon si Ising "Lumeng, Ako na ang
bahala rito, ikaw na lang
ang umakyat sa silid ni Senor Fidel" pakiusap ni Ising kay Salome, mahina lamang
ang bulungan nila dahil
baka marinig sila ni Manang Estelita. Nanlaki naman ang mga mata ni Salome dahil sa
panukala ni Ising.
"Ha? ngunit ikaw ang inutusan ni Manang na umakyat sa- " hindi na natapos ni Salome
ang kaniyang
sasabihin dahil napalingon siya sa gilid kung saan naaninag niya si Florencia na
nakatingin ng masama sa
kanila.
P 11-3
Bakit ba ang sama ng tingin sa akin ng babaeng iyon? ang sarap tusukin ng kaniyang
mga mata.
"Ano Lumeng? Ako na lang ang maghahatid ng inumin kay padre Bernardo at sa
pamangkin niya" patuloy pa
ni Ising. Napatango na lamang si Salome, mas makabubuti kung hindi na lang siya ang
maghahatid ng inumin
sa mga bisita dahil baka hindi siya makapagpigil sa inaasta ni Florencia sa kaniya.
"Oh siya, ako na ang tutungo kay Senor Fidel" tugon ni Salome dahilan para
mapayakap si Ising sa kaniya
dahil sa tuwa, agad naman silang sinaway ni Manang Estelita dahil sa ingay nila.
Napahinga na lamang ng malalimsi Salome bago lumabas sa kusina, isinuksok rin niya
ang nakalawit na
hibla ng kaniyang buhok sa gilid ng kaniyang tenga. Pinagpagan rin niya ang
kaniyang baro't saya saka
humakbang na papalabas sa kusina. Nagbigay galang naman siya kina Padre Bernardo at
Florencia na ngayon
ay nasa salas habang kinililatis ang mga mamahaling kagamitan sa loob ng mansyon na
nagmula pa sa iba'tibang
panig mg Europa. Dumiretso na si Salome paakyat sa ikalawang palapag ng mansyon
ngunit kahit siya
ay nakatalikod na nararamdaman pa rin niya ang masamang tingin ni Florencia sa
kaniya.
Napakatok siya ng tatlong beses sa silid ni Fidel at hindi niya maitatanggi na
sobrang lakas na ng kabog ng
kaniyang dibdib dahil makikita at makakaharap na naman niya ang binata. "S-senor
Fidel" tawag niya ngunit
hindi ito tumugon.
kumatok pa siya muli ng ilang beses sa pinto "Senor Fidel... K-kayo po ay mayroong
panauhin ngayon" tugon
pa ni Salome sabay katok muli sa pinto. Ngunit wala pa ring tugon mula kay Fidel
kung kaya't idinikit niya
ang kaniyang kaliwang tenga sa pinto upang pakinggan ang loob ng silid.
Bakit tahimik lang ang loob ng silid? Bakit wala akong marinig? o di kaya kanina pa
gising si Senor
Fidel at namamasyal na siya ngayon sa hardin?
inilayo na ni Salome ang kaniyang ulo sa pinto at akmang kakatok muli, sa
pagkakataong ito nilakasan niya
ang pagkatok ngunit nagulat siya nang biglang bumukas ang pinto at huli na ang
lahat dahil ang kaniyang
kamao ay tumama sa dibdib ni Senor Fidel na papalabas na sana sa pintuan.
Nanlaki rin ang mga mata ni Fidel dahil sa gulat at napatingin ito sa kamay ni
Salome na nakapatong na sa
kaniyang dibdib. Nang matauhan ay agad inialis ni Salome ang kaniyang kamay na nasa
dibdib ni Fidel at
napaatras na lamang siya sabay yuko "M-magandang umaga ho Senor, M-may panauhin po
kayong
naghihinatay sa ibaba" kinakabahang tugon ni Salome at napahawak na lamang siya ng
mahigpit sa kaniyanv
P 11-4
kamay, nararamdaman pa rin niya ang init mula sa dibdib ni Fidel.
"G-ganoon ba... Sige Maraming Salamat" sagot ni Fidel sabay hawak sa kaniyang
dibdib, nararamdaman
naman niya ang malambot na kamay ng dalaga. Isinuot na lamang niya ang kaniyang
sumbrero at isinara ang
pinto. Ngunit bago siya bumaba ng hagdan ay napalingon muli siya kay Salome na
naistatwa na sa gilid.
"Oo nga pala... bukas mo na lamang dalhin ang iyong mga kapatid na nais maging
bahagi ng aking klase,
paumanhin dahil may importanteng lakad ako mamayang hapon" saad ni Fidel, napatango
na lamang si
Salome at lumipas pa ang limang segundo bago tuluyang bumaba ng hagdan si Fidel.
Nang makaalis na ang binata agad napasandal si Salome sa dingding at napahawak sa
kaniyang puso, animo'y
nabunutan siya ng malaking tinik sa lalamunan at ngayon ay nakahinga na siya ng
maluwag.
Senor... paano mo nagagawang pakabugin ng ganito ang aking puso?
Sa mansyon na rin nag-agahan sina Padre Bernardo at Florencia. Nasa hapag silang
tatlo at abala sa
pagkwekwentuhan si Padre Bernardo at Fidel, Hindi naman maintindihan ng mga
tagapagsilbi kung ano ang
kanilang pinag-uusapan dahil wikang kastila ang kanilang gamit. Nakasilip lang sa
gilid ng pinto sa kusina si
Salome at Ising habang pinagmamasdan sila.
Hindi mapigilan ni Salome na humanga lalo kay Fidel dahil sa galing nito sa
pagsasalita lalo na sa pagbigkas
ng wikang Kastila. Samantala, mahinhin at palagi lang nakayuko si Florencia habang
kumakain sila.
Paminsan-minsan ay kinakausap siya ni Fidel ngunit madalas lamang ito magtakip ng
abaniko sa mukha
habang nagsasalita.
Anong mayroon dito sa babaeng ito? Bakit kanina halos masunog na ako dahil sa
matalim niyang tingin
sa akin ngunit ngayon parang isang anghel at pangiti-ngiti pa sa harap ni Fidel...
ni Senor Fidel!
"Lumeng, Hindi ako nagtitiwala sa babaeng iyan, Pagmasdan mo ang kaniyang kilos,
Nagbibigay motibo siya
kay Senor Fidel... bagaman nakatakda na siyang ikasal kay Senor Patricio" bulong ni
Ising dahilan para gulat
na mapatingin sa kaniya si Salome. Tatlong taon nang naninilbihan si Ising sa
hacienda Montecarlos kung
P 11-5
kaya't marami itong nalalaman.
"Talaga? kung gayon... bakit ganiyan na lamang siya kung makatingin kay Fidel"
reklamo pa ni Salome,
kulang na lang ay sumugod siya roon at ipalamon kay Florencia ang hawak nitong
abaniko.
"Lumeng! Bakit Fidel lang ang iyong tawag kay Senor Fidel?" puna ni Ising sabay
ngisi nito. Napaiwas
naman ng tingin si Salome sa kaniya at napapasigaw na lamang ito sa kaniyang utak
kung bakit hindi niya
tinawag na Senor si Fidel. Paano ba naman kasi nasanay na ang kaniyang utak na
tawaging 'Mahal kong Fidel'
ang binatang kastilang iyon.
"Sinasabi ko na nga ba... ikaw ay may pagtingin kay Senor Fidel" pang-asar pa ni
Ising dahilan para mas
lalong mamula sa hiya si Salome. Hindi niya akalain na ganoon kahalata sa kilos at
itsura niya ang paghanga
kay Fidel.
"Wala akong pagtingin kay- "
"Magsitigil kayong dalawa... Walang sinuman ang maaaring humanga sa mga Ginoong
Montecarlos, lalo na
kay Senor Fidel" suway ni Manang Estelita na kanina pa pala nasa likuran ni Salome
at Ising habang
nakasilip ito sa gilid ng pintuan.
Agad namang napatindig ng diretso si Salome at Ising, napayuko sila at humingi ng
paumanhin. "Magsibalik
na kayo sa inyong mga trabaho" patuloy pa ni Manang Estelita, agad namang kumaripas
ng takbo papalabas
sa likod ng mansyon si Salome at Ising. Napailing na lang si Manang Estelita,
nakukutuban niyang may hindi
magandang mangyayari kung sakaling magkapalagayan ng loob si Salome at Senor Fidel.
Hindi naman nagtagal ay umalis na rin si Padre Bernardo at Florencia, naaninag pa
ni Salome na tiningan
siya ni Florencia ng masama bago ito sumakay sa kalesa. Hindi niya maintindihan
kung bakit ganoon na
lamang ang sama ng tingin sa kaniya ni Florencia.
P 11-6
Matapos naman ang tanghalian, Nagulat si Salome nang ibinalita sa kaniya ni Manang
Estelita na nasa labas
ng hacienda si Felicidad. Ipinaalamni Felicidad si Salome kay Manang Estelita upang
may makasama ito sa
paghatid ng mga buto ng bulaklak na binili ng pamilya Flores sa kanilang kuya
Ernesto. Magaling kasi
magpatubo ng bulaklak si Ernesto.
Pinayagan naman ni Manang Estelita si Salome na makalabas sa hacienda dahil wala
namang problema kay
Fidel kahit umuwi muna sa tahanan ang mga tagapagsilbi sa oras ng siyesta. Ngunit
kailangan bumalik ni
Salome bago mag alas-kwatro ng hapon.
"Masayang-masaya ka ata ngayon ate, Anong mayroon?" puna ni Salome sa kaniyang ate
Felicidad na wagas
makangiti ngayon habang nakahawak ito sa kaniyang braso at naglalakad sila papunta
sa hacienda Flores.
bitbit nila ang dalawang bayong na naglalaman ng mga buto ng bulaklak. Maaliwalas
ang kalangitan ngayon
at tuyo na rin ang kalsadang lupa kung kaya't mas maginhawa maglakad dahil wala ng
mga putik sa daan.
napangiti lang lalo si Felicidad dahil sa tanong ni Salome, animo'y lumilipad siya
ngayon sa ere dahil sa saya
"Ate Fe, ikaw ba ay umiibig?" patuksong tanong pa ni Salome dahilan para mamula ang
pisngi ni Felicidad.
Napatango ito at napahawak ng mahigpit sa braso ni Salome dahil sa tuwa.
"Oo Lumeng! Ako'y umiibig nga" Pag-amin nito sabay bitaw sa braso ni Salome at
nagpaikot-ikot sa daan. Wala namang ibang taong naglalakad ngayon kung kaya't
malaya si Felicidad na magpaikot-ikot doon dahil sa
matinding galak na kaniyang nararamdaman.
"At sino naman ang maswerteng binata na bumihag ng puso mong pihikan?" panukso pa
ni Salome, natatawa
na lamang siya dahil ngayon na lang niya muling nakita na ganoon kasaya ang
kaniyang ate Felicidad.
Magmula kasi nang lisanin nila ang Tondo, naging malungkutin at sakitin na si
Felicidad kung kaya't
masayang-masaya si Salome dahil nakakangiti na muli ngayon ang kaniyang ate.
"Makikita natin siya ngayon"
Tugon ni Felicidad, nanlaki naman ang mga mata ni Salome.
"Talaga? nasa hacienda Flores ang binatang bumihag sa iyong puso?" tanong pa ni
Salome at hindi na rin niya
maitago ang saya sa kaniyang labi. Ang kaniyang ate Felicidad kasi ang sinasabi ng
kanilang ina na si Nay
Delia na mag-aahon sa kanila sa kahirapan sa oras na makasal ito sa mayamang
binata. Ang kagandahang
taglay ni Felicidad ay maipapantay sa mga senorita na nagtataglay ng dugong
Espanyol.
"Oo Lumeng kung kaya't tayo'y magmadali na upang masumpungan natin siya"
nakangiting tugon ni Felicidad
sabay kapit sa braso ni Salome at mabilis silang naglakad habang nagtatawanan.
Nang malapit na sila sa hacienda Flores, hindi mapigilan ni Salome na mamangha sa
ganda ng mansyon ng
mga Flores dahil napapaligiran ito ng samo't saring mga bulaklak. "Dito nakatira
ang binatang iyong iniibig
P 11-7
ate?"
"Hindi ako sigurado ngunit pang-apat na beses ko na siyang nakikita rito, madalas
siyang tumambay sa azotea
at magpalipas ng oras doon" tugon ni Felicidad at biglang namula ang pisngi nito
habang inaalala ang
binatang bumihag sa kaniyang puso.
"Nagkakilala na kayo ng binatang iyon?"
"Oo Lumeng... Kahapon nang ihatid ko ang mga buto ng bulaklak na pinadala sa akin
ni Kuya Ernesto...
Nilapitan ako ng binatang iyon at tinanong ang aking pangalan, batid ko na siya'y
interesado sa akin at
tinanong niya pa kung maaari raw ba akong ligawan" kinikilig na tugon ni Felicidad.
Nanlaki naman ang mga
mata ni Salome dahil sa sinabi ng kaniyang ate.
"Ano? Bakit ang bilis naman? Kakakilala niyo lamang ay balak ka na niyang ligawan
agad? Paano kung may
asawa na siya? Paano kung may nakatakda palang ikasal sa kaniya? Paano kung- "
hindi na natapos ni
Salome ang sermon niya dahil biglang bumukas na ang gate ng hacienda Flores, Hindi
niya namalayan na
nasa tapat na pala sila ng hacienda dahil abala sila sa pagkwekwentuhan. Tumango
naman ang dalawang
guardia personal sa kanila, kilala na nito si Felicidad kung kaya't hindi na sila
tinanong pa at agad na
pinapasok sa hacienda
"Bakit pa kailangang patagalin kung pareho niyo namang gusto ang isa't-isa? Bakit
kailangan pang idaan sa
mga nakaw na tingin kung maaari mo namang sabihin ng diretso sa kaniya na gusto mo
siya? Bakit pa
kailangang pahabain ang prusisyon kung sa simbahan din naman ang tuloy" wika pa ni
Felicidad, napailingiling
na lang si Salome dahil nagawa pa nitong gumamit ng kasabihan.
"Mukhang tinamaan ka talaga sa kaniya ate" tugon pa ni Salome at napailing-iling pa
rin ito. dahil hindi siya
sang-ayon sa pananaw nito sa pag-ibig. Ilang saglit pa biglang hinawakan ni
Felicidad ng mahigpit ang braso
ni Salome "Lumeng! Hayan na siya, patungo na siya sa azotea" kinikilig na tugon ni
Felicidad sabay turo sa
isang matangkad na binatang kastila na nakatayo sa azotea. nakatagilid ito sa
kanila habang tinatanaw ang
ganda at lawak ng hardin ng hacienda Flores.
Nanlaki naman ang mga mata ni Salome dahil sa gulat nang makilala niya kung sino
ang lalaking tinutukoy ng
kaniyang ate Felicidad...
Hindi ako Nagkakamali! Siya ang hambog na kastilang pinagkamalan akong babaeng
bayaran!
"Tinatawag siyang Patyong ng kaniyang mga kaibigan ngunit sinabi niya sa akin na
Patricio ang kaniyang
ngalan... Hindi ko nga lang nalaman kung ano ang kaniyang apelyido dahil sumingit
sa aming usapan si
Manang Dolores at pinauwi na ako" tugon pa ni Felicidad habang nakatitig kay
Patricio.
Naistatwa lamang si Salome sa kanilang kinatatayuan, Hindi siya makapaniwala na ang
lalaking hambog na
P 11-8
iyon ang napupusuan ng kaniyang ate Felicidad. Akmang palingon n asana si Patricio
sa kinaroroonan nila
nang biglang napatakbo si Salome sa likod ng isang puno upang magtago.
Nagtaka naman si Felicidad at akmang susunod sana kay Salome ngunit dumating na si
Manang Dolores at
dali-daling kinuha ang mga bayong kay Felicidad at inabot ang bayad dito "Hija, sa
susunod ang iyong kuya
Ernesto o si Danilo na lamang ang papuntahin niyo rito" pagsusungit ni Manang
Dolores, napayuko naman si
Felicidad at sinulyapan muli si Patricio na ngayon ay hindi sila nakita dahil
pumasok na muli ito sa mansyon.
Sinarhan na ni Manang Dolores ng pintuan si Felicidad at hindi naman mapigilan ni
Salome na maawa sa
kaniyang ate habang nakatago pa rin sa likod ng isang puno at nakasilip doon. Hindi
niya rin mapigilang
mainis dahil sa pangyayari.
Bakit ba kasi sa dinami-dami ng lalaki dito sa mundo sa isang hambog na binata pa
nahulog ang ate ko?!
Walang imik na naglalakad pauwi si Salome at Felicidad. Bakas sa mukha ni Felicidad
na labis nitong
ikinalungkot dahil hindi niya nakausap si Patricio. Hindi naman magawang ikwento ni
Salome na isang
hambog at masama ang pag-uugali ni Patricio dahil ayaw na niyang madagdagan pa ang
kalungkutan ng
kaniyang ate ngayon.
Mas mabuti siguro kung sa susunod na araw ko na lang ikwekwento kay ate na
nakadaupang palad ko na
rin ang binatang iyon.
Nag-presenta si Salome na huwag na siyang ihatid ng kaniyang ate Felicidad pabalik
sa hacienda dahil
malapit na lamang ito, at isa pa magkaiba ang direksyon ng daan papunta sa barrio
Tagpi at sa hacienda
Montecarlos.
Nagpaalamna sila sa isa't-isa at pinasabi rin niya na magtungo si Danilo at Julio
bukas sa hacienda
Montecarlos dahil makakasama sila sa klase ni Senor Fidel. Tango lamang ang
isinagot ni Felicidad kung
kaya't niyakap siya ni Salome. "Mag-iingat ka Lumeng, pasensiya na kung wala na
akong gana magkwento
ngayon" paliwanag pa ni Felicidad, hinimas-himas naman ni Salome ang likod ng
kaniyang ate habang yakapyakap
niya ito. "Ayos lamang iyon ate, sa Linggo ay makakauwi muli ako sa ating tahanan"
P 11-9
Habang naglalakad pauwi si Salome hindi niya mapigilang mapaisip ng malalim.
Kailangan niyang pigilan
ang nabubuong pag-ibig ng kaniyang ate Felicidad sa mayabang na Patricio na iyon.
Ngunit kailangan niyang
magdahan-dahan dahil baka hindi niya nais na masaktan ang kaniyang ate.
Napatigil lang sa paglalakad si Salome nang marinig niya ang paparating na kalesa,
Nanlaki ang kaniyang
mga mata nang makilala si Mang Berto na siyang kutsero ng kalesang iyon.
Ibig sabihin maaaring lulan niyon si Senor Fidel!
Dahil sa pagkabigla patakbong nagtungo si Salome sa likod ng isang puno upang
magtago sana ngunit huli na
ang lahat dahil nakita na siya ni Fidel. Agad pinatigil ni Fidel ang kalesa sa
tapat ng punong pinagtataguan ni
Salome "Lumeng... Lumabas ka na riyan, Wala ng saysay ang iyong pagtatago dahil
nasumpungan na kita"
saad ni Fidel at pareho silang natawa ni Mang Berto. Napapikit na lang sa inis si
Salome dahil nahuli siya.
Bakit ba kasi sa dinami-dami ng lugar dito sa San Alfonso dito pa ulit masasalubong
si Senor Fidel?
"Sige ka... Hindi kami aalis dito kahit abutin kami ng gabi hangga't hindi ka
lumalabas diyan" pang-asar pa ni
Fidel dahilan para mapahinga na lang ng malalimsi Salome at humakbang na papalabas
sa likod ng puno na
kaniyang pinagtataguan. Napatulala naman siya dahil nakatawa ngayon si Fidel,
animo'y sumingkit ang mga
mata nito at kitang-kita niya ang ganda ng mga ngipin nito.
"Natakot ata si Salome na abutin siya ng gabi sa likod ng punong iyan" kantyaw pa
ni Mang Berto at
nagtawanan muli sila ni Fidel. Gusto sanang magalit ni Salome dahil pinagtatawanan
siya ng mga ito ngunit
makita niya lang ang pagtawa ni Fidel ay nagsimula na namang matunaw ang kaniyang
puso.
"Bueno, Umangkas ka na rito Lumeng" tugon pa ni Fidel nang mahismasan na ito sa
pagtawa. Yumukod siya
at iniabot ang palad kay Salome upang hilahin ito paakyat sa kalesa. Nagulat naman
si Salome at napatitig sa
palad ng binata na nasa tapat niya. Nang dahil sa ginawa ni Fidel parang sasabog na
ngayon ang puso ni
Salome dahil sa kaba.
"Halika na" ulit pa ni Fidel dahilan para mapatingala sa kaniya si Salome at
mapatingin ito ng diretso sa
kaniyang mga mata. Sa pagkakataong iyon, dahan-dahang umihip ang hangin dahilan
para magsilaglagan ang
mga dahon ng puno ng Malabulak na kulay violet. Muli ay naramdaman na naman ni
Salome ang walang
humpay na pagtibok ng kaniyang puso sa binatang nakatingin rin ngayon ng diretso sa
kaniyang mga mata.
"Lumeng, umakyat ka na" napatigil lamang sila sa pagtitigan nang biglang magsalita
si Mang Berto, at dahil
doo'y humawak na si Salome sa nakalahad na palad ni Fidel at hinila siya paakyat sa
kalesa. "Tayo na, baka
abutin pa tayo ng gabi" patuloy pa ni Mang Berto at sinimulan na niyang patakbuhin
ang kabayo.
P 11-10
Napakapit naman si Salome sa gilid ng kalesa at napausog sa gilid. Napausog rin si
Fidel sa kabilang dulo
upang siguraduhin na may espasyo pa sa pagitan nilang dalawa.
Nang marating nila ang kabisera ng San Alfonso, dumiretso ang kalesang sinasakyan
nila sa palengke at
tumigil rito. "Senor, masyado pong maraming tao ngayon, makipot ang daan kung
kaya't hindi po
makakapasok ang kalesa" tugon ni Mang Berto. Napatango na lamang si Fidel at inayos
ang kaniyang
sumbrero sa kaniyang ulo.
"Ayos lang Mang Berto, maglalakad na lamang kami, Hintayin mo na lang kami rito"
tugon ni Fidel, nagulat
naman si Mang Berto at napatingin sa kanilang dalawa ni Salome.
"Ngunit Senor kayong dalawa lamang po ni Lumeng? Baka po kung anong isipin ng mga
tao kapag nakitang
wala kayong ibang kasama" mungkahi ni Mang Berto, napagtanto naman ito ni Fidel at
nahiya siya bigla.
Nawala sa kaniyang isipan na siya'y binata at si Salome ay dalaga, Hindi kaaya-
ayang tingnan sa panahon
nila na makitang silang dalawa lamang ang magkasama.
"G-gayon po ba? Sumama na rin po kayo Mang Berto" saad ni Fidel at bumaba na siya
sa kalesa. Ilalahad
niya sana ang kaniyang palad upang alalayan si Salome makababa sa kalesa ngunit
nakalundag na ito dahil sa
kaba. Itinali naman ni Mang Berto ang kalesa sa gilid ng isang tindahan at ibinilin
ito sa tindera doon na
kakilala niya.
Nagsimula na silang maglakad, nauuna si Fidel habang nasa likod naman niya si
Salome at nasa hulihan
naman si Mang Berto. Napapatingin ang mga tao kay Fidel at bumabati rito, lalo na
ang mga ina na may mga
anak na kasama ang kanilang mga dalagang anak. Panay ang sulyap ng mga dalaga sa
kaniya at pagtakip ng
kanilang mga abaniko sa kanilang mukha. Hindi naman mapigilan ni Salome na mailang
dahil sa kaniyang
mga nakikita lalo na sa mga kababaihan na nagnanakaw ng tingin kay Fidel. Nais niya
sanang kausapin at
tanungin si Fidel kung bakit siya isinama nito at kung anong gagawin nila sa
palengke ngunit inuunahan siya
ng kaba. Hindi rin siya makatyempo na magtanong kay Fidel dahil panay ang pagbati
sa kaniya ng mga
kababaihan. Magalang naman na binabati ni Fidel pabalik ang mga binibini.
Nagulat si Salome nang biglang tumigil sa paglalakad si Fidel at pumasok ito sa
tindahan, nanlaki ang mga
mata ni Salome nang mapagtanto niya na ang tindahang iyon ay ang tindahan ng mga
kuwaderno, talaaarwan
at pluma na tinigilan niya kahapon.
"Buenas tardes Senor Fidel, Puedo Ayudarlo?" (Goodafternoon Senor Fidel, May I help
you?) magiliw na
tanong ng isang kastilang negosyante na wala ng buhok sa ulo. Magiliw rin siyang
binati ni Fidel na animo'y
matalik silang magkaibigan. "Buenas tardes Don Antonio Flores, voy a abrir mi clase
manana y necesito
papel y tinta" (Goodafternoon Don Antonio Flores, I am going to open my class
tomorrow and I need some
P 11-11
paper and ink)
"Todos lo tenemos aqui, venimos adentro" (We all have it here, come inside)
Pumasok na sila sa loob, naiwan naman si Salome sa labas habang tinititigan ang
itimna plumang nais niyang
bilhin para kay Danilo. Ngunit hindi niya iyon nabili kahapon dahil sa pagkainis
niya sa mga binatang
kastilang nakasalamuha niya, at mukhang hindi niya rin mabibili iyon ngayon dahil
wala siyang dalang pera,
biglaan lamang siyang sinama dito sa palengke at hindi siya nakapagdala ng pera.
Dinampot muli ni Salome ang plumang iyon at pinagmasdan ito ng mabuti. Balang araw
ay mapapasaakin ka
rin.
Napasulyap siya sa loob ng tindahan at nakita niyang papalabas na si Fidel at Don
Antonio Flores, kinuha
naman ni Mang Berto ang mga kuwaderno, pluma at tinta na pinamili ni Fidel.
Ibinalik na ni Salome ang
plumang iyon sa lagayan nito at tumulong sa pagbubuhat ng mga pinamili. Nagpaalamna
si Fidel kay Don
Antonio at umalis na sila.
Habang naglalakad sila pabalik sa pinaradahan ng kalesa biglang napatigil sa
paglalakad si Fidel at kinuha
niya kay Salome ang bitbit nitong bayong na naglalaman ng mga kuwaderno "A-ako na
ho Senor, nnakakahiya
naman ho kung kayo pa ang magdadala ng mga ito" tugon ni Salome ngunit nakuha na ni
Fidel ang
kaniyang mga dalahan.
"Ako na lang, baka hindi ka na tumangkad niyan" biro pa ni Fidel sabay tawa, kahit
saglit lamang ang
pagtawa nito nagdulot naman ito ng matinding pagpintig sa puso ni Salome, hindi na
namalayan ni Salome na
napatitig siya sa napakagandang ngiti at pagtawa ni Fidel. Nang matauhan siya ay
bigla lamang siyang
naglakad ng diretso dahil naramdaman niyang nag-iinit na ngayon ang kaniyang pisngi
at baka mapansin ni
Fidel ang pamumula nito.
Nauna naman sa paglalakad si Mang Berto dahil bitbit nito ang napakaraming bayong
na naglalaman ng mga
samo't-saring mga kagamitan sa pag-aaral na pinamili ni Fidel. Hindi naman
makalakad ng mabilis si Salome
dahil napakadaming tao at mabagal ang used ng paglalakad mga tao na nasa unahan
nila. hindi naman
mapakali si Salome at animo'y mahihimatay na siya dahil sa kaba nang maramdaman
niyang nasa likod
lamang niya si Fidel, naamoy niya ang mabangong halimuyak ng binata at hindi niya
mapigilang madala sa
bango nito.
"May nais sana akong itanong sa iyo" narinig niyang tugon ni Fidel, nalamayan na
lang niya na awtomatikong
napalingon na siya sa binata "A-ano po iyon Senor?" tanong niya nang hindi
makatingin ng diretso sa mga
mata nito. Mabagal pa din ang used ng kanilang paglalakad.
P 11-12
"Ikaw ay bihasa sa baybayin hindi ba?" tanong ni Fidel, napatango naman si Salome.
"Napakaganda ng
inyong paraan sa pagsusulat, humanga ako sa ganda ng bawat detalye ng mga letra ng
baybayin, paumanhin
dahil nakita ko iyong nakasulat sa harapang bahagi ng iyong kuwaderno" patuloy pa
ni Fidel. Naalala ni
Salome na isinulat nga niya sa unang bahagi ng kaniyang kuwaderno ang kaniyang
pangalan sa paraang
baybayin.
(Salome)
"Ako'y nagtataka kung bakit nais mong matuto magsulat at magbasa sa wikang alpabeto
gayong magaling ka
sa baybayin" tanong ni Fidel, napangiti naman ng kaunti si Salome. At sumabay na
siya sa paglalakad ng
binata.
"Ang totoo pong dahilan kung bakit nais ko pong matuto magsulat at magbasa ng
alpabeto ay upang maisalin
ko po rito ang kwentong nais kong gawin, ang kulturang baybayin po ng aming mga
ninuno ay unti-unti ng
namamatay at sa panahon ngayon alpabeto na ang tinatangkilik ng mga tao kung kaya't
nais ko pong isulat rin
sa alpabeto ang aking gagawing akda" sagot ni Salome. Napatango at napangiti rin ng
bahagya si Fidel. Hindi
na nila ngayon napapansin ang madaming tao sa paligid dahil tanging silang dalawa
lamang ang
nagkakaunawaan at nagkakaintindihan sa lugar na iyon.
"Kung gayon... Ano ang nais mong maging wakas ng iyong kwento?" tanong pa muli ni
Fidel. Napaisip naman
si Salome. "Bakit wakas po agad ang kailangan kong isipin?" nagtatakang tanong ni
Salome dahilan para
matawa si Fidel at lumabas na naman ang napakagandang mga ngipin nito.
"Sa oras na ikaw ay gagawa ng isang nobela o maikling kwento, mahalagang unahin
mong isipin ang
magiging wakas nito" sagot ni Fidel dahil para lalong magtaka si Salome. Matalino
si Fidel at batid ni
Salome na hindi siya tuturuan ng mali nito.
"Dahil sa oras na napagdesisyunan mo na kung anong magiging kahihinatnan ng iyong
kwento, madali mo na
lang maisusulat ang daloy nito... Kung masaya ang magiging wakas ng iyong kwento
masaya rin ang daloy ng
bawat kabanata nito ngunit kung malungkot ang magiging wakas ng iyong kwento,
dalawa lang ang maaaring
mangyari, Una, malungkot ang daloy ng kwento, at Pangalawa, maaari namang malungkot
nga ang wakas
ngunit pareho namang masaya ang dalawang karakter nito" paliwanag ni Fidel,
napatango-tango naman si
Salome. Mahalagang impormasyon ang kaniyang nalaman at natutuwa siya dahil
ibinahagi iyon sa kaniya ni
Fidel.
"Kung gayon... Ano ang magiging kahihinatnan sa dulo ng iyong gagawing istorya?"
tanong pa ni Fidel,
napangiti naman si Salome sa kaniya. "Nais ko pong maging masaya ang wakas ng aking
akda" tugon nito,
napangiti naman si Fidel. Mas lalong sumikip ang daan dahil dumami ang mga taong
namamalengke ngayong
hapon dahil malapit ng magtakipsilim.
"Alammo bang hindi lahat ng istorya ay nagtatapos sa iyong kagustuhan? na kahit
anong pilit ay malungkot pa
rin ang kalalabasan" wika ni Fidel at tumigil ito sa paglalakad. Nagpatuloy naman
sa paglalakad si Salome
"A-ano pong ibig sabihin niyo Senor?" ngunit namalayan niya na hindi na niya
kasabay si Fidel sa paglalakad
ay napatigil din siya at napalingon sa likod kung saan nakatayo lang doon sa Fidel
habang hawak-hawak ang
P 11-13
bayong na bitbit niya.
Nawala na ang ngiti sa labi ni Fidel habang nakatingin lang ng diretso sa mga mata
ni Salome, mga isang dipa
ang layo nila ngayon sa isa't-isa. Nakatingin lang ng diretso si Fidel sa mga mata
ni Salome at hindi naman
maintindihan ni Salome kung bakit may bahid ng kalungkutan sa mga mata ni Fidel
habang nakatingin din siya
ng diretso sa mga mata nito.
~Libo-libo na ang nasabi
Parang wala namang narinig
'Di ba di ba usapan natin
Unti-unting susubukan natin~
~Kay tagal na, ganito na lamang ba
Pano ba't ako'y nasasaktan na~
~'Di ko alam san ka nanggagaling
At bakit ba tayo paulit-ulit
Sabihin mo nga, sabihin mo nga
Ano nga ba tayo? Ano nga ba tayo?
'Di ko alam ba't ganyan ka sa'kin
At bakit hindi mo naman maamin
Sabihin mo nga, sabihin mo nga
Ano nga ba tayo? Ano nga ba tayo?~
Nakatayo lamang sila doon, sa gitna ng palengke kung saan patuloy na naglalakad sa
iba't-ibang direksyon
ang mga tao. Biglang bumagal ang paligid, nagsimula namang umilaw ang mga gasera na
nakasabit sa itaas na
bahagi ng mga tindahan. Palubog na rin ang araw at nagsimula nang balutin ng
dilimang buong paligid.
"Gusto mo bang malaman kung bakit hindi lahat ng istorya ay nagtatapos ng masaya?"
tanong pa muli ni Fidel.
At sa pagkakataong iyon parang may kung anong kirot na naramdaman si Salome sa
kaniyang puso. Hindi niya
maintindihan kung bakit ang mga tingin ni Fidel ay nagdudulot ng matinding
kalungkutan sa kaniya...
Bakit hindi maaaring maging masaya ang wakas ng kwento nating dalawa?
P 11-14
*****************
Featured Song:
'Ano nga ba tayo?' by Jona
Lubos kong pinasasalamatan si Binibining
dahil siya ang nagsalit sa Baybayin ng mga pangalan ni Salome, Fidel, Aleeza,
Nathan at Danilo. Mabuhay
ka kapatid!
Marami pa kaming ibabahagi sa inyo tungkol sa pagsulat ng Baybayin kung kaya't
kapit lang mga bes! Ating
tutuklasin ang sinaunang paraan ng pagsusulat ng ating mga ninuno.
Ang pagsalin ng mga pangalan sa Baybayin ay hindi official, bukas kami ni
Binibining JoanaJoaquin
sa mga komento at koreksyon para sa tamang pagsulat ng Baybayin. Muli, Maraming
salamat sa inyong lahat!
votes and comments are highly appreciated hihi <3
"Ano nga ba tayo?" by Jona
Hahaha karamihan ng army'sakala bts nakasulatmygosh??????ako rin eh hahaha Kaiyaq
huhuhu ilys1892
P 11-15
Kabanata f(x - 10)
67.2K 2.6K 2K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 10]
"Night after night I hear myself say
Why don't this feeling just fade away
There's no one like you,
You speak to my heart,
It's such a a shame we're worlds apart"
-Westlife (If I let you go)
"Gusto mo bang malaman kung bakit hindi nagkatuluyan si Fidel at Salome?" tugon ni
Sir Nathan habang
nakatingin pa rin ng diretso sa mga mata ko. kitang-kita ko sa mga mata niya ang
lungkot na hindi ko rin
maipaliwanag. Kalungkutan na kaparehong nararamdaman ko sa tuwing bumubuhos ang
ulan.
"Hindi ko rin alam" patuloy pa ni Sir Nathan sabay ngiti. Yung ngiting nang-aasar.
What the- Grabe! Alam
niyo yung feeling na ang intense na ng pakiramdammo kasi malalaman mo na ang sagot
sa tanong na
bumabagabag sayo pero yung kausap mo ang lakas ng trip dahil pinakaba ka lang.
Ughh!
"Sabihin niyo na sir! Ganun din naman eh malalaman ko din naman" reklamo ko pa pero
tinawanan lang ako
ni Sir Nathan. Abaaa! ang saya niya ah!
"I was just kidding, Hindi ko pa nababasa to, narinig ko lang yung pag-uusap niyo
ni Sir Albert sa tapat ng
elevator kahapon, your reaction was so epic when Sir Albert spoiled the story" tawa
pa ni Sir Nathan, So
nakita niya pala yung reaksyon ko na windang na windang nang inispoil sakin ni Sir
Albert yung kwento.
Teka! Bakit niya kami sinundan sa labas?
Magrereact pa sana ako kaso kami na pala ang next sa counter, inilapag na ni Sir
Nathan yung basket at
binayaran iyon. "Oh? Agcaoili, bakit nakasimangot ka na diyan?" narinig kong bulong
pa ni Sir Nathan at
nandun pa rin yung ngiti niya na nakakasar. Tuwang-tuwa siya ngayon kasi mukhang
naisahan niya ko. "Kasi
naman sir feeling close ka" bulong ko para sa sarili ko pero hindi ko akalaing
narinig niya pala, kasi mas
lalong lumaki yung ngiti niya. Waaahh! Ang hina ng pagkakasabi ko nun ah!
Magsasalita na sana siya kaso biglang nagsalita yung cashier "Hi sir! I'mJulie nga
pala" panimula nung
cashier na wagas makangiti ngayon kay Sir Nathan at may pa-pungay-pungay pa ng mata
na nalalaman, lagyan
ko ng toothpick yan eh!
inilahad niya pa ang palad niya, ngumiti naman si Sir Nathan at nakipag-shake hands
din doon sa malanding
tahong na babaeng yun. "Nathan" tipid na sagot ni Sir at ngumiti siya yung ngiting
hindi labas ang ngipin.
P 12-1
Samantalang ako natauod lang doon sa gilid nila sa tabi ng mga giftwrappers, mukha
na tuloy akong giftwrap.
"Anyway, can i get your number?" habol pa nung cashier, maganda naman si ate crabs,
maputi siya at maliit
lang din. in-erapan ko na lang sila at napalingon sa likod ko, nagulat ako nang
makita ko yung new edition ng
calligraphy pen na matagal ko ng pinapangarap bilhin para kay Alex at para sa'kin.
tig-isa kami, mahilig kasi
kami sa calligraphy at perfect ang pen na yun pang-regalo ko sa nalalapit na
birthday ni Alex. Kahit naman
palagi kami nagbabangayan mahal na mahal ko pa din ang little brother kong yun.
Nagulat ako at napalingon kay Sir Nathan kasi bigla niyang hinawakan yung wrist ko.
"Actually,
nagmamadali na kasi kami eh... Sige bye" paalamni Sir Nathan sabay dampot nung
paper bag na mabagal na
binalot nung echeoserang cashier na yun at hinila na niya ako. Whoahhh!
Pero bago pa kami makalayo biglang nagsalita ulit yung cashier na mukhang tahong.
"O-okay... Bye! Nathan..
Anyway, Ang cute niyong magkapatid" puri pa nung cashier at nakangiti din yung isa
pang cashier na katabi
niya at bakas sa mukha nila na na-kyukyutan sila samin Whuuuut? Anong Sabe niya?!
napalingon naman ako bigla dun sa palakang cashier na yun at mag-aala lion king
sana ako at susunggaban ko
siya kaso ngumiti lang si Sir Nathan at tumango. "Thanks" sagot niya, Mag-rereact
pa sana ako kaso
nakalabas na kami sa bookstore. What the heck! Bakit kami pinagkamalang
magkapatid?! Ughh!
Napalingon naman ako sa mga glass window ng mga store habang hawak-hawak pa din ni
Sir Nathan ang
wrist ko, nakita ko ang reflection naming dalawa sa salamin. Oh My Goodness! Mukha
akong kabute!
Dahil sa pagiging praning ko kanina hindi na ko nakapag-ayos pa. At eto ang gulo-
gulo ng buhok ko na
brinaid ni Jen. At hindi rin maayos ang uniformko. Mukha akong dugyot na elementary
na nagpapabili ng
cotton candy sa parents pagkatapos ng klase.
Habang si Sir Nathan naman ay fresh na fresh all the way, at ngayong magkatabi kami
mukha akong spoiled
na kinder na dinala ng kuya niya sa mall! Waaahh!
Napatigil naman sa paglalakad si Sir Nathan at naramdaman kong binitawan na niya
ang wrist ko.
"Magkamukha pala tayo" natatawa niyang tugon. Tss, for sure ang saya saya niya kasi
ako ang mukhang
muchacha at dehado pag pinagtabi kaming dalawa. Ugh.
Sabi nga nila, para lumabas ang iyong kagandahan at kagwapuhan tumabi ka sa panget
para mag-shine ka. at
eto mukhang effective pala, di naman ako aware na ako yung magiging dehado saming
dalawa.
"Let's eat, nagugutomna ko" sabi pa niya, Whaaat? Wala akong dalang extrang pera!
Mag-rereact na sana ako
kaso natangay na niya ako. My gosh! ang taksil din ng mga paa ko, bakit sumunod
agad dito kay Sir Nathan.
P 12-2
"Don't worry, may natira pa sa allowance na binigay ni Dean, pang-kain na lang
natin yun" sabi pa niya
habang nakatayo kami dito sa counter para pumili ng oorderin. Nasa isang caf� kami,
dalawang cappuccino
ang inorder ni Sir Nathan at tig-isa din kami ng slice ng blueberry cake.
Nakaupo na kami ngayon sa isang table na may 2 seats lang. nasa tabi din kami ng
bintana kung saan kitangkita
ang view sa baba, nasa second floor kami ngayon. Papalubog na ang araw at
nagsisimula nang dumilim
ang kalangitan.
"Akala ko ba sir nagugutomka, eh bakit dito tayo kumain" reklamo ko, ang liit lang
kasi nung slice ng cake,
hanggang lalamunan ko lang ata aabot yun. at isa pa tong kape, baka hindi na naman
ako makatulog mamayang
gabi.
Habang tumatagal din hindi ko alamkung bakit nagiging komportable na ko kay Sir
Nathan, magaan kasi siya
kasama, yun nga lang may times talaga na nagloloko ang puso ko kapag ngumingiti
siya. isa pa tong puso ko
taksil din. Wala na ba akong kakampi sa mga organs ko?
Ngumiti lang si Sir sabay inomsa cappuccino niya. My Goodness! ganito yung mga
nakikita ko sa mga
movies, may maiiwang mark ng cappuccino sa nguso ng bida tapos pupunasan iyon ng
ka-date niya o kaya
hahalikan.
Anong gagawin ko? pupunasan ko ba yung nguso ni Sir? O hahalikan?
Saan ko ba napanood yungNagulat
ako kasi pinunasan naman agad ni Sir yung naiwang cappuccino sa nguso niya bago
siya nagsalita. Whew! Buti na lang hindi siguro nanonood ng mga cheesy movies to si
Sir kaya hindi siya napapraning tulad
ko. "If I told you, baka isipin mong feeling close na naman ako" tawa pa niya.
Haays, narinig nga pala niya
yung bulong ko sa sarili ko kanina. Bakit ba kasi kinakausap ko sarili ko ayan
napahamak tuloy ako.
Ininomko na lang yung cappuccino ko at agad kong pinunasan yung nguso ko kasi baka
halikan niya ko charr!
"When I think of it, you're right... kaya siguro medyo naiilang ka pa sa'kin, hindi
naman tayo magkakilala and
lately niyo lang ako naging professor" patuloy niya pa at chill na chill siyang
nakaupo sa upuan niya,
samantalang ako eh mukhang tokneneng na hindi gumagalaw sa upuan.
"Let me share some details of myself- "
"I know you sir, 27 years old ka na, may lahi kang Spanish, kaka-aapply mo lang
bilang prof sa school, and
you're single and ready to mingle"
P 12-3
Bigla akong napatakip sa bibig ko dahil sa huling sinabi ko.... Omg! Aleeza saan mo
napulot ang 'MingleMingle'
na yan!
Gosh! lumalabag ako ngayon sa mga guidelines na ginawa ko...
#1. Kailangan may bounderies, dapat teacher-student lang ang set-up namin ni Sir
Nathan hindi dapat
lalagpas doon. Mas makakabuti kung hindi namin pag-uusapan ang personal na buhay ng
isa't-isa.
#2. Sa school lang dapat ang session namin, at hangga't maaari dapat sa mataong
lugar.
My goodness! Aleeza pinapahamak mo na ang sarili mo! hindi ka marunong sumunod sa
sariling guidelines
na ginawa mo!
"How did you know that?" natatawang tanong ni Sir at bakas sa mukha niya na amaze
na amaze siya. Omg!
Isa pa tong dila ko napakataksil! Putulin ko na kaya to!
Napaiwas naman ako ng tingin kay Sir Nathan, hindi ko naman masabi sa kaniya na
ginawan na siya ni Iryn at
Leana ng facebook page, at nilagay pa nila akong isa sa mga admin doon. Nasa 200
likes na yung page na
kakagawa pa lang nila Iryn at Leana noong isang araw.
"Uh- sir wala lang po, narinig ko lang sa mga classmates ko na deads na deads sa
inyo" tama yan! wag kang
magpahalata Aleeza na malapit ka na din ma-deads sa kaniya.
Natawa naman si Sir at napailing-iling. Mukhang sanay na sanay na siya na maraming
nagkaka-crush at nagfafan
girl sa kaniya. Artistahin kasi talaga ang peg niya. "You're right, I'm27, my
mother is pure-blooded
Spanish and my father is a Filipino, I have an elder brother and a younger sister,
my uncle recommended me
na magturo sa school niyo... and also, yes I'msingle but I'mnot ready to mingle"
halakhak niya pa lalo na
yung huling sinabi niya na... 'I'msingle but I'mnot ready to mingle'
Napatango-tango na lang ako at pinilit kong makitawa kahit nagmukha akong natatae
na ewan sa pagtawa.
Nakakahiya bakit pati status niya sinabi ko pa!
Kinabukasan, magsisimula na ang first real tutorial session namin ni Sir Nathan
mamayang 4 pmsa
conference roomsa office nila. at syempre dahil OA sa pagka-excite ang lola niyo
nag-aadvance study na
ako ng bonggang-bongga, 6 ampa lang ng umaga nandito na ko sa school para basahin
yung math textbooks na
binili namin ni Sir kahapon. Mamayang 8 ampa ang class ko at ganito ako ka-advance
sa oras haha!
P 12-4
Mag-isa pa lang ako sa classroomat research I ang first subject namin dahil
Thursday ngayon. busy ako
ngayon sa pag-sosolve ng Rational Expressions in Algebra nang makaramdamako ng
uhaw. Hindi na ako
nakadala pa ng bottled water kaninang umaga kasi nagmamadali ako makapasok ng maaga
ngayon.
Isinara ko na muna yung mga libro at lumabas ng classroom. Tahimik ang buong
hallway, wala pang mga
maiingay na estudyante. Nasa third floor ako ngayon at nasa lobby pa nakapwesto
yung vendo machine.
Naghagdan na lang ako pababa kasi ayokong mag-isa sa elevator baka ma-stock pa ko
dun at lumabas si
Shomba. At dahil nerbyosa at praning ako napatakbo din ako pababa ng hagdan. Medyo
madilimpa kasi
ngayon dahil hindi pa sumisikat ng bongga ang araw.
Pagdating ko sa lobby natanaw ko si Manong guard na nasa labas ng main door,
nakatalikod siya at may
sinusulat sa log book. Kaming dalawa pa lang ang tao dito, Whew! Buti na lang kahit
papaano may tao na rin
dito.
Naglakad na ako papunta sa Vendo machine na nasa gilid ng pabilog na bench dito sa
lobby. Kaso napatigil
ako kasi bigla kong naalala na hindi ko pala nadala yung coin purse ko! My Gosh!
ang shunga ko talaga!
Bad trip! Babalik na naman ako paakyat sa third floor at kakabahan na naman ng
bongga kasi ang dilim-dilim
pa doon. Eh kung mangutang kaya muna ako ng sampung piso kay manong guard?
Paglingon ko kay Manong
guard wala na siya doon. Anu ba yan!
"Heyy, ikaw na naman ang una kong nakita, lagi na lang tayo pinagtatagpo ng
tadhana... I think we're meant to
be" narinig kong may nagsalita mula sa gilid ko at napanganga na lang ako sa gulat
kasi nasa tabi ko na pala
ang mayabang at pa-cool na si... Bryan Armando!
Nakangisi siya sa'kin ngayon at ginagamitan niya ko ng bulok niyang pick up lines.
Tiningnan ko naman siya
mula ulo hanggang paa, mala-Enrique Gil naman ngayon ang porma niya. messy style
din ang brown hair niya
habang nakasabit sa isang balikat niya yung bag pack niya.
"Tsk tsk... Malala ka na talaga" banat ko sabay crossed arms at napailing-iling pa.
akala ko sa movies lanng
nag-eexist ang mga mahahanging lalaking ganito. "Malalang magmahal" patuloy niya
sabay smirk. Nag-insert
na siya ng coin doon sa vendo at kinuha na niya yung soda niya.
"At sa sobrang malala magmahal nagagawang pagsabay-sabayin ang mga kawawang babae"
buwelta ka pa,
pero tinawanan niya lang ako. Aba! Enjoy na enjoy ah.
"Pag ikaw na-inlove sa'kin hu u ka" banat niya pa sabay tawa. Ang yabang talaga!
Binuksan na niya yung soda in can at nagawa pang inumin iyon sa harapan ko. Mukha
tuloy akong nanonood
ng commercial ngayon na kung saan feel na feel niya yung pag-tungga doon sa soda
drink.
Okay siya na model, samantalang ako naman yung nanonood sa TV na walang pambili ng
soda na iniinom
niya.
Naubos niya yung soda sa isang laklakan lang, niyupi niya iyon gamit ang isang
kamay niya at shinoot sa
basurahan na nasa tabi ng vendo machine. "Three points!" sabi pa niya at proud na
proud siya. siguro
frustrated basketball player ang lalaking to kaya hanggang basurahan na lang ang
basketball ring niya.
P 12-5
Ngumisi pa siya sa'kin at akmang aalis na pero napatigil siya at napalingon ulit
sa'kin. "Oh? Don't be shy,
bumili ka na, aalis na ako para hindi ka na kabahan dahil sa presence ko" sabi niya
sabay smirk. Ang K-A-PA-L
talaga!
In-erapan ko na lang siya at tinalikuran ko na siya para magtungo na lang ulit
paakyat sa hagdan kaso
napatigil ako kasi bigla siyang nagsalita "Hey wait! Ms.Agcaoili" tawag niya pa.
umalingangaw sa buong
lobby yung boses niya dahil kaming dalawa pa lang ang tao dito.
Nilingon ko na lang siya with matching taas kilay. Nako! Babanat na naman siguro
siya ng pickup lines.
Ngumisi lang siya sa'kin at nagulat ako kasi bigla siyang may hinagis na barya at
ang shunga ko naman kasi
awtomatikong sinalo ko iyon.
"I know you're in trouble before you say so" hirit niya pa habang nakangiti ng todo
sabay kindat ulit sa'kin,
tumalikod na siya at naglakad na papalayo. Naiwan naman akong tulala doon habang
nakanganga with
matching tulo laway dahil sa pagkabigla sa mga pangyayari. Omg! So nahalata niya
pala na nangangailangan
ako ng pera kanina.
Napatingin naman ako doon sa inihagis niyang barya sa'kin, 10 peso coin.
Ewan ko pero parang biglang pumintig saglit ang puso ko. Gosh! mukhang magkakautang
na loob ako nito sa
yabang na yun!
"Iryn ngets... okay lang yan, wag mo na lang intindihin si Bryan" narinig kong
tugon ni Jen, hinihimas-himas
niya ngayon ang likod ni Iryn. Habang si Leana naman ay niyayakap siya. kakarating
ko lang ngayon sa
canteen kung nasaan sila, tumambay kasi muna ako sa library kanina para mag-review
para sa quiz namin
mamaya.
Inilapag ko na yung gamit ko sa bakanteng upuan sa tapat nila "Anong nangyari?"
napatingin naman silang
lahat sa'kin. gusto kong yumakap din kay Iryn ngayon kasi namamaga na ang mga mata
niya kakaiyak.
"Sinubukan niya kasing batiin si Bryan kanina nung nakasalubong namin siya sa
hallway pero dineadma lang
siya" sumbong ni Leana at dahil dun parang umakyat lahat ng dugo ko sa utak ko.
WHAT THE"ANO?
ANG KAPAL TALAGA NG MUKHA NG MAYABANG NA LALAKING YUN! ANG SARAP
GILITAN NG LEEG NIYA" nagulat naman ako kasi bigla akong hinila ni Jen paupo,
napanganga na lang ako
kasi hindi ko namalayan na nadala pala ako sa emosyon ko kaya hindi ko namalayan na
napalakas pala yung
boses ko dahilan para mapalingon sa'kin yung iba pang mga estudyante dito sa
canteen.
P 12-6
Nag-peace sign na lang kami at nag-kumpulan na ulit. "Over naman ang reaction mo
Aleeza, may
pinanghuhugutan ka ba?" reklamo sa'kin ni Leana. Napahinga na lang ako ng malalim,
hindi ko pa pala
nakwekwento sa kanila ang kayabangan ni Bryan.
"Mga Ngets listen to me... Alamniyo bang- " hindi ko na natapos yung sasabihin ko
kasi biglang sumulpot
yung kaklase naming si Angela.
"Aleeza! Andito ka lang pala, pinapatawag ka ni Sir Albert sa library" tugon niya
at hinihingal siya. mukhang
nagtatakbo siya at kanina pa ko hinahanap.
"Bakit daw?"
"Ewan ko basta pumunta ka na raw doon" sabi ni Angela sabay talikod na, nako! Yan
ang mahirap kapag
kilala ka ng prof mo eh, mauutusan ka.
Nagpaalaamnaman na muna ako kina Jen, Iryn at Leana at iniwan ko na rin muna ang
mga gamit ko sa kanila
at tumungo na sa library.
Pagdating ko doon, natanaw ko na agad si Sir Albert na abalang-abala sa pagbabasa
ng libro sa pinakadulong
table, ang dami ring mga libro na magkakapatong sa mesa niya. "Hi! Tatang" panimula
ko, napangiti at
natawa naman si Sir Albert. Minsan ko lang kasi siya tawaging tatang lalo na kapag
masaya ako.
"Oh anak, maupo ka" sabi niya, excited naman akong umupo sa katapat na upuan niya.
tinatawag niya rin
akong anak lalo na kapag nag-fefeeling daddy siya.
"Bakit niyo po pala ako pinatawag- " hindi ko na natapos yung sasabihin ko kasi
biglang inilapag ni Sir
Albert yung librong binabasa niya sa tapat ko.
Omg! Isa yung aklat tungkol sa Baybayin!
"Binabasa mo yung nobelang Our Asymtotically Love Story hindi ba? Si Salome ay
marunong magBaybayin"
panimula ni Sir Albert, napatango-tango naman ako at napangiti ng todo. Grabe!
Sobrang naamaze
talaga ako sa Baybayin. Napaka-detailed at ang ganda ng contruction ng mga letra ng
Baybayin.
"Wow! Sir kwentuhan niyo naman po ako tungkol sa History ng Baybayin" pakiusap ko,
napangiti naman si
Sir Albert dahil alamkong gusto rin naman niya ang mabahagi ang mga nalalaman niya.
P 12-7
isang paraan ng pagsulat na ginagamit bago pa dumating ang mga Kastila. Ang
salitang baybayin ay
nangangahulugang "to spell" o pagbaybay. Ang iba pa nga ay nagkakamali sa pagtawag
nito at
sinasabing ito ay "Alibata" pero mali iyon dahil "Baybayin" ang tawag talaga dito.
Ang baybayin ay isang mabisang paraan ng mga ninuno ng pagsusulat 'di lamang upang
makipagusap sa
isa't isa kundi makita rin nila ang kanilang mga paniniwala sa pamamagitan ng
pagbaybay sa mga salita.
Ang Baybayin ay may labing-pitong simbolo.
?
Gumamit ng iba't-ibang sulatan ang ating mga ninuno noong unang panahon, kabilang
na dito ay ang
dahon ng saging, balat ng puno at iba pa. Ang mga panulat naman nila ay ang mga
matutulis na mga bato
at pinatulis na kawayan.
Ayon kay Miguel Lopez de Legazpi, ang mga Bisaya ay nagsusulat ng katulad sa ating
ninunong Malay
kung saan nila ito unang natutunan. Pinalitan ng mga Kastila ang baybayin ng
dumating sila at
ipinakilala ang alpabeto.
Ngunit unti-unting nawala ang paggamit ng baybayin noong 16th century kahit
tinangka ito ng iilang
paring Kastila na gamitin sa panrelihiyong panunulat. Ang mga Pilipino noong 17th
century at 18th
century ay pumipirma pa rin gamit ang Baybayin kahit na karamihan na sa mga
dokumento ay nakasulat
sa paraang gusto ng mga Kastila. Pinapaniwalaang kaya nawala ang paggamit ng
Baybayin ay dahil na
rin sa kumplikadong paraan ng pagsulat nito. Sinasabing mas madali ang paraan ng
pagsulat na
ipinakilala ng mga Kastila sapagkat mas naayon ito sa pagbabago ng panahon at may
mga iba na ring
mga salitang hindi na kayang ibaybay pa ng Baybayin dahil na rin sa kulang ang
pantig nito.
Hindi nakikilala ang kaibahan ng e at i, o at u, maging ng d at r; at higit sa
lahat walang paraan upang
matanggal ang mga patinig sa bawat letra sapagkat ang Baybayin ay nasa anyo ng
papantig kaya ang
mga katinig ay hindi pwedeng ipagsama at ang mga huling papantig ng mga katinig ay
hindi maaaring
isulat. Kung wala ang mga katitikan na ito, ang salitang Espanyol ay magkakaroon ng
ibang kahulugan
at maaari ring mawala. Para na rin sa sariling kapakanan ng mga Pilipino kung
kaya't pinili nilang itigil
na ang pagsulat gamit ang Baybayin. Mas pinili nila ang alpabeto sapagkat mas
madali ito aralin at
matutunan at nagiging paraan din ito upang makasabay sila sa pag-unlad ng mga
mamamayang Kastila
na sumakop sa bansa.
"Pero ayaw po turuan ng mga Kastila noon ang mga Pilipino na matuto ng wika nila?"
nagtataka kong tanong,
naalala ko bigla si Fidel, isa siyang mabait na kastila kasi gusto niyang turuan
ang mga Pilipino.
Ayaw turuan ng mga Kastila sa Pilipinas ang mga indio dahil alam nilang matatalino
ang mga ito at
kapag tinuruan ng wikang Espanyol ay maiintindihan ang ginagawang panloloko sa
kanila. Pilipinas
lang ang dating kolonya ng Espanya na di natutong magsalita ng Espanyol maliban sa
mga intelektwal
na nasa alta sociedad at gitnang uri/middle class.
P 12-8
Napatulala lang ako habang naglalakad pabalik sa canteen, Grabe! Hindi ko
maintindihan kung bakit
apektadong-apketado ako sa panahon ng mga Kastila. Siguro ganito talaga ang lakas
ng impact sa'kin ng
History.
"Oh? Baka mahulog ka" nagitla ako nang biglang narinig ko ang pamilyar na boses sa
likuran ko. paglingon
ko nanlaki ang mga mata ko nang tumambad sa harapan ko si... Sir Nathan. Ngumiti
siya sa'kin at pababa na
din siya ng hagdan, may mga hawak siyang libro. "See you later" dagdag pa niya at
nauna na siyang bumaba
sa hagdan.
Samantalang, naistatwa naman ako sa kinatatayuan ko at amoy na amoy ko pa rin yung
pabango ni Sir Nathan
kahit lumagpas na siya sa'kin. My goodness!
"I believe in you, memorize mo naman na lahat ng mathematical formula, right?"
tugon ni Sir Nathan, nandito
kami ngayon sa conference room. Buong akala ko ay hindi ako pagtataksilan ng puso
ko at magiging kalmado
lang ito ngayon pero nagkamali ako kasi sobrang lakas na ng kabog nito. Gosh!
dukutin ko na rin kaya itong
puso ko at itapon sa bintana sa labas Ugh!
Napailing naman ako "H-hindi po lahat sir" magkatabi kami ngayon at ang dami ring
mga math textbooks na
dinala si Sir at nakakalat ang mga iyon sa mahabang mesa ng conference room. Ang
liwanag dito sa loob ng
conference roomat sorbrang nakaka-stress kasi puting-puti ang pintura ng bawat
sulok ng dingding. May
malaking projector screen din sa harapan. at nasa kaliwa namin ang malalaking
bintana na gawa sa makapal
na glass at wala itong kurtina.
Napasandal naman si Sir sa upuan niya at may kinuha siyang isang makapal na
textbook. "How about the
three rules of horizontal asymptote?"
Napangiti naman ako "The three rules that horizontal asymptotes follow is based on
the degree of the
numerator, n, and the degree of the denominator, m. If n < m, the horizontal
asymptote is y = 0. If n = m, the
horizontal asymptote is y = a/b. If n > m, there is no horizontal asymptote" sagot
ko, napangiti naman si Sir at
napatango-tango siya habang pinapa-ikot-ikot niya sa daliri niya yung ballpen na
hawak niya.
"Very good... Hmm... Another question, how to find a horizontal asymptote?" tanong
pa ni sir at parang
sinusubukan niya ko. at dahil nag-advance study ng bongga ang lola niyo kanina game
na game ako haha!
P 12-9
Kinuha ko naman yung notebook ko at gumawa ako ng illustration ng sasabihin ko "To
find horizontal
asymptotes: First, if the degree of the denominator is bigger than the degree of
the numerator, the horizontal
asymptote is the x-axis (y = 0). Second, if the degree of the numerator is bigger
than the denominator, there is
no horizontal asymptote. And Third, If the degrees of the numerator and denominator
are the same, the
horizontal asymptote equals the leading coefficient of the numerator divided by the
leading coefficient of the
denominator" sagot ko, mas lalo namang napalaki yung ngiti ni Sir.
"Very Good... Okay so now find the horizontal asymptote of the following" sabi niya
sabay sulat ng dalawang
equation doon sa notebook ko.
?
tumango naman ako at nagsimulang mag-solve. Suot ko din ngayon yung black nerdy eye
glasses ko na lucky
charmko kapag nag-sosolve ng math problems. Hindi naman ako makapag-concentrate
kasi nakatingin din si
Sir sa sinusulatan kong notebook. Gosh!
mas lalo pa kong napapraning kasi tic tok lang ng wall clock dito sa conference
roomang umaalingawngaw
sa buong kwarto. Naaninag kong napangiti si Sir at napasandal, nahalata niya
sigurong nanginginig yung
kamay ko kasi nakakailang talaga kapag may nagmamatyag sa ginagawa mo lalo na kapag
nag-sosolve ka.
kinuha ni sir yung phone niya at nagpaka-busy na lang siya sa pagkalikot doon.
Napahinga naman ako ng
malalim. Whew! Buti naman na-gets niya na hindi ako makapag-focus dahil sa ginagawa
niyang pagtitig
diyan.
Pero bigla akong napatigil sa pagsosolve at napatingin sa kaniya kasi nag-play siya
ng music sa phone niya.
"It will help you to think properly and relax" sabi niya habang nakangiti, inilapag
na niya yung phone niya sa
table. Napatingin naman ako sa phone niya sabay tingin ulit sa kaniya. Hindi ako
makapaniwala na favorite
niya rin pala ang Canon in D by Johann Pachelbel.
Hindi ko namalayan na napatitig na pala ako sa kaniya habang nagpa-play sa paligid
ang nakaka-relax na
instrumental music na Canon in D. Matagal ko ng gustong-gusto ang music na iyon,
mula nang marinig ko siya
na tinugtog sa piano ng isang lalaki noon sa isang mall sa Alabang na kung saan may
piano sa gitna at
pwedeng tumugtog kahit sino, 8 years old pa lang ako noon pero sobrang tumatak ang
pangyayaring iyon sa
buhay ko.
At mula nang araw na iyon sa tuwing nalulungkot ako nang walang dahilan lalo na
kapag umuulan palagi kong
pinapakinggan ang Canon in D, dahil sa tuwing naririnig ko ang musikang iyon parang
napapawi ang
kalungkutan ko na hindi ko mapaliwanag.
P 12-10
Napalingon ako sa kaliwa kung nasaan ang bintana, makulimlimang kalangitan at
biglang pumatak ang ulan
hanggang sa tuluyan na itong bumuhos ng dahan-dahan.
"Is there a problem?" narinig kong tanong ni Sir Nathan at dahil dun bigla akong
natauhan at napatingin ulit sa
kaniya. "W-wala po sir" sabi ko na lang at ibinalik ko na ulit ang atensyon ko sa
pagsosolve nung math
problem.
Ilang saglit pa, natapos ko na isolve yung binigay niyang equation, inabot ko na
yung notebook ko sa kaniya at
tiningnan niya iyon ng mabuti. Napatango-tango naman siya habang chine-chek iyon.
"You're really good. I
think we should move on to the next level, which is the difficult stage" sabi pa ni
sir, para naman akong ewan
na napaisip pa ng three seconds dahil doon sa sinabi niyang 'We should move on to
the next level' My
Goodness! Kung ano-ano na namang kabaliwan ang pumapasok sa utak ko!
Magsasalita pa sana si Sir Nathan kaso biglang nag-ring yung phone niya, nanlaki
naman yung mga mata ko
kasi kakaibang number yung naka-register na number doon sa phone niya. as in pang-
ibang bansa na number.
"Just a moment" sabi niya sa'kin at tumayo siya sabay answer nung call.
"Oh? �S�, Honey?" (Oh? Yes honey?)
Whaaat? Anong sabi niya? Honey daw?
"Est�s bien? De todos modos, te llamar� m�s tarde cuando llegue a casa" (Are you
alright? Anyway, I'll call
you later when I get home)
Ano daw? Honey lang yung naintindihan ko sa pinagsasabi niya. Gosh! hindi ko
alamkung maamaze ba ko
kay Sir Nathan kasi ang galing niyang mag-Spanish o maloloka ako kasi binaggit
siyang Honey!
Ibinulsa naman na ni Sir yung phone niya at bumalik na ulit siya sa upuan niya, sa
tabi ko. "Okay... saan na
nga pala tayo?" patuloy pa ni Sir Nathan, hindi ko naman namalayan na dismayadong
nakatingin na pala ako
sa kaniya ngayon. ito kasi ang kahinaan ko, hindi ko kayang itago ang expression ng
mukha ko lalo na kapag
disappointed ako at pag nalulungkot.
"Why? Bakit ganiyang itsura mo?" nagtatakang tanong ni Sir pero may halong tawa sa
labi niya. at dahil dun
napaiwas ako ng tingin sa kaniya at napatingin na lang ulit sa notebook ko. "W-wala
po sir"
Napasandal naman si sir sa upuan niya at napa-crossed arms habang nakangiting
inoobserbahan ako.
"Really? Parang may gusto kang itanong sa'kin" pang-asar niya pa dahilan para
mapatingin ako sa kaniya.
P 12-11
May pagka-maloko rin pala to si Sir.
Kinuha ko na lang ulit yung notebook ko at nagkunwaring nagsusulat doon "Uh-S-sino
po si Honey?"
kinakabahan kong tanong, hindi kasi ako mapapanatag hangga't hindi ko nalalaman
kung sino ba yung Honey
na yun, o kaya baka naman mali lang ang pagkarinig ko.
Tumawa naman si Sir saglit at kinuha niya ulit yung phone niya "She's my sister"
narinig kong sabi niya sabay
pakita sa'kin nung picture ng isang gorgeous na girl na sa tingin ko ay seventeen
years old na. nanlaki yung
mga mata ko ang ganda ng kapatid niya, hawig ni Marian Rivera na pinabatang
version.
"Her name is Honey, like a honey bee" patuloy niya ni Sir habang nakangiti pa rin.
Pinatugtog na niya ulit
yung Canon in D. napatango-tango naman ako dahil sa sobrang mangha. Wow! ang ganda
pala talaga ng lahi
nila.
"Edi Sir nasa Spain siya?"
Tumango naman si Sir bilang sagot sa tanong ko, at sa pagkakataong iyon napansin ko
na biglang nawala yung
ngiti sa labi niya at nagbuklat na lang ulit siya ng isang libro. Bakit biglang
nagbago yung expression ng
mukha niya nung nabanggit ko yung Spain?
At dahil makulit na echeoserang chismosa ang lola niyo hindi ko mapigilang
magtanong pa ulit kay Sir
Nathan. Pero syempre gusto kong hind imaging awkward ang pagtatanong ko at ang
pagsagot niya "Uhm... Sir,
ibig sabihin nakarating na kayo sa Spain? Wow, pangarap ko rin makapunta doon,
balak ko po kasi pagkagraduate
ko mag-totour ako around the world" sabi ko pa sabay tinaas ko pa ang dalawang
kamay ko para iemphasize
ang 'Around the world'
Napangiti naman si Sir at tumango pero bigla siyang napalingon sa bintana na nasa
tabi namin. Dumadaloy na
ngayon ang tubig ulan sa glass window ng conference room. Sobrang lakas buhos ng
ulan parang nakikisabay
ito sa biglaang paghari ng kalungkutan sa paligid namin.
"I was born there, doon na rin ako lumaki, but when my parents separated sumunod
ako kay dad pabalik dito
sa Manila, I was thirteen that time and up until now hindi na ako bumalik doon"
sagot niya habang
pinagmamasdan ang bintana na patuloy na dinadaluyan ng malamig na ulan.
"B-bakit hindi na po kayo bumalik sa Spain?" tanong ko, hindi ko alampero sa
pagkakataong iyon
nagsimulang bumigat na naman ang dibdib ko.
Napatingin naman si Sir Nathan ng diretso sa mga mata ko "Because of a promise"
P 12-12
~Minsan 'di ko maiwasang isipin ka
Lalo na sa t'wing nag-iisa
Ano na kayang balita sayo
Naiisip mo rin kaya ako~
~At hihiling sa mga bituin
Na minsan pa sana ako'y iyong mahalin
Hihiling kahit dumilim
Ang aking daan na tatahakin
Patungo sa iyo~
Parang biglang tumigil ang pag-ikot ng mundo, habang nakatingin ako ng diretso sa
mga mata niya at ganoon
rin siya sa'kin... kasabay ng malakas na pagbuhos ng ulan, ng pagihip ng malakas na
hangin sa labas, ng
malamig na temperatura dito sa loob ng conference room, at ng tuloy-tuloy na
pagalingawngaw ng musikang
Canon in D sa paligid. Hindi ko alampero biglang nagdulot ng kirot sa puso ko ang
sagot ni Sir Nathan sa
katanungan ko...
Because of a Promise
********************
Featured Song:
'Hiling' by Silent Sanctuary
Source of baybayin: https://nasyonalistikpinoy.wordpress.com/2013/01/22/pagaaral-
ng-baybayin
https://teksbok.blogspot.com/2013/01/kasaysayan-ng-alpabeto.html
The evolution of Philippine Alpabhet by Elyka Marisse Agan, Project Development
Analyst
https://www.slideshare.net/lykamarizzobeldeayala/term-14486274
Source of Asymptote: http://study.com/academy/lesson/horizontal-asymptotes-
definition-rules-quiz.html
"Hiling" by Silent Sanctuary
WHAHAHAHAHAHCarmela 2.0 hahaha mas malala??????
P 12-13
Kabanata f(x - 11)
70.5K 2.5K 1.7K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 11]
Our Asymptotically Love Story
(page 62 - 80)
Ika-Limang Kabanata
Filipinas 1688
"Gusto mo bang malaman kung bakit hindi lahat ng istorya ay nagtatapos ng
masaya?"tanong pa muli ni Fidel.
At sa pagkakataong iyon parang may kung anong kirot nanaramdaman si Salome sa
kaniyang puso. Hindi niya
maintindihan kung bakit angmga tingin ni Fidel ay nagdudulot ng matinding
kalungkutan sa kaniyang puso.
Bakit may kalungkutan akong nababasa sa iyong mga mata... Fidel?
Magsasalita pa sana si Fidel ngunit biglang pumatak ang ulan. Napatingala sa
kalangitan si Salome at agad
sumilay ang mga ngiti sa kaniyang labi. "Senor Fidel! Tayo'y sumilong sandali"
sigaw ni Mang Berto, agad
niyang inihagis ang mga pinamiling kuwaderno, talaarawan at pluma sa kalesa at
patakbo siyang nagtungo
kina Fidel at Salome na nakatayo pa rin sa gitna ng palengke habang ang mga tao ay
nagtatakbuhan na upang
maghanap ng kani-kaniyang masisilungan.
"Kayo po'y magkakasakit dahil sa ginagawa niyo" paalala pa ni Mang Berto at agad
niyang hinawakan sa
braso si Fidel at hinila na rin niya si Salome na hindi nila maintindihan kung
bakit nakangiti ito upang
pinagmamasdan at dinadama ang pagpatak ng ulan.
Sa isang panciteria sila nakisilong, mabuti na lamang dahil nakarating na sila doon
bago tuluyang lumakas
ang ulan. Kani-kaniyang pagpag ang mga taong nabasa ng ulan sa kanilang mga
kasuotan.Maging sina Fidel,
Salome at Mang Berto ay nagpapagpag na rin. "Senor Fidel? Kayo ho pala iyan, maupo
ho kayo" tugon ng
isang ale na nasa edad kuwarenta, singkit ito at medyo may katabaan.
"Maraming Salamat po Aling Teodora" tugon ni Fidel at nagbigay galang ito sa ale at
naupo na. "Maupo ka
na rin Hija" anyaya pa ni Aling Teodora kay Salome habang nakangiti ito. Ngumiti
naman si Salome at naupo
P 13-1
na sa katapat na upuan ni Fidel, napapagitnaan sila ng isabg mesa na gawa sa
matibay na puno ng narra.
"Mang Berto kayo po pala iyan, maupo na rin ho muna kayo" patuloy pa ni Aling
Teodora, ngumiti at
tumango naman si Mang Berto at naupo na sa tabi ni Salome. Habang nasa tapat naman
nila nakaupo si Fidel.
"Mabuti naman ho ay nagawi kayo rito sa aming kainan Senor Fidel, may nais ho ba
kayong kainin?
Nalulugod ho akong paglutuan kayo" nakangiting wika ni Aling Teodora, napangiti
naman si Fidel at inilapag
na niya ang kaniyang sumbrero sa mesa.
Hindi mapigilan ni Salome na mapatitig sa buhok ni Fidel na medyo basa na ngayon,
mas lalong tumingkad
ang kulay brown na buhok nito. "Maraming Salamat na po Aling Teodora, kami po ay
magpapalipas lamang
ng ulan dito kung maaari lamang" wika ni Fidel, napangiti naman si Aling Teodora at
tumango-tango ito.
"Wala hong problema Senor Fidel, maaari ho kayong manatili rito hanggang anong oras
at hanggang kailan
niyo naisin" magiliw na sagot ni Aling Teodora at bigla niya naibaling ang tingin
niya kay Salome at ibinalik
niya ang tingin niya kay Fidel.
"Mawalang galang na po Senor, ngayon ko lamang nakita rito ang binibining inyong
kasama ngayon, Siya po
ba'y kapatid niyo?" tanong ni Aling Teodora dahilan para mapangiti si Fidel at
nagitla naman si Salome sa
kaniyang narinig dahil kanina pa siya nakatitig sa buhok ni Fidel.
"Nagkakamali po kay Aling Teodora, siya po si Salome- " hindi na natapos ni Fidel
ang kaniyang sasabihin
dahil nagsalita na si Salome.
"Ang ngalan ko po'y Salome, Ako po ay isa sa mga tagapagsilbi sa haciebda
Montecarlos, Mag-dadalawang
linggo pa lang ho kami rito, ang pamilya po namin ay kasama rin nila Mang Berto na
dumayo po dito sa San
Alfonso upang manirahan, gaya po nila Mang Berto kami po ay nagmula sa hilaga, sa
Tondo" sagot ni
Salome, hindi naman mawala ang ngiti sa labi ni Aling Teodora habang nagsasalita si
Salome, lalo na ng
malaman niya na nagmula rin ito sa hilaga at nagsisilbi sa mga Montecarlos.
"Nako, pasensiya na Hija, sa ganda mong taglay napagkamalan ko pa kayong magkapatid
ni Senor Fidel"
natatawang tugon ni Aling Teodora at humingi rin siya ng paumanhin kay Fidel, wala
naman iyong problema
kay Fidel sa katanuyan nga ay natawa pa siya.
"Kung gayon, marahil ay magkakilala na rin kayo ng aking anak na si Ising"
"Talaga ho? kayo ang inay ni Ising? Nagagalak po akong makilala kayo" gulat na
tugon ni Salome at
nababakas din sa kaniyang mukha ang saya.
"Oo Hija, si Ising ang aking bunsong anak, at tatlong taon na mula nang tanggapin
siya ni Senor Fidel at Senor
Patricio sa hacienda Montecarlos" tugon pa ni Aling Teodora at nagpasalamat muli
kay Senor Fidel, ngiti
naman ang isinagot ni Fidel. Nagpatuloy pa ang usapan at naupo na rin si Aling
Teodora sa mesa nila.
"Salome Hija, magkababayan pala tayo, Ako ay nagmula rin sa hilaga sa kalakhan ng
Maynila, ngunit nang
makilala ko ang aking asawa na taga-rito sa San Alfonso ay nanirahan na rin ako
rito... Sandali lamang hija,
ikaw ba ay may lahi ring intsik tulad ko?" mas lalong lumaki ang ngiti ni Aling
Teodora habang
pinagmamasdan ang dalagang si Salome.
"O-opo, ang akin pong inay ay may lahing intsik"
P 13-2
"Nakakatuwa naman, nais kong makilala ang iyong ina upang magkaroon ako ng
kakwentuhan ukol sa bagaybagay
sa ating kultura" tugon pa ni Aling Teodora, magsasalita pa sana siya ngunit
naalala niyang nasa
harapan din pala nila si Fidel na isang kastila. Bagaman matagal na niyang kilala
si Fidel na isang mabuting
Kastila, kailangan niya pa ring mag-ingat sa mga salitang bibitiwan niya. Nais kasi
niyang banggitin kay
Salome ang mga kasiraan na sinasabi ng mga Kastila tungkol sa kanilang mga intsik,
dahil ang mga intsik ay
may ibang kultura at pinaniniwalaang diyos kung kaya't sila ay ibinilng sa
pinakamababang uri ng estado ng
pamumuhay, mas mababa pa sa mga indio o purong pilipino.
naputol naman ang kanilang usapan ng napansin nilang mas lalong lumakas ang ulan,
nasa tabi ng bintana sila
nakapwesto ngunit wala namang hangin kung kaya't hindi sila natatalsikan ng tubig
ulan. "Nako! Senor Fidel
kailangan ko pong isilong ang kabayo sa mas maayos na lugar, baka may masama pong
mangyari kay Carisa"
nag-aalalang tugon ni Mang Berto at agad na itong napatayo sabay suot sa kaniyang
sumbrero na gawa sa
banig.
"Ngunit malakas pa ang ulan Mang Berto baka maglasakit po kayo- " hindi na natapos
ni Fidel ang
sasabihib niya dahil dali-dali ng lumabas sa panciteria si Mang Berto. "Ayos lang
ho ako Senor, mas
nagaalala ho ako sa kalagayan ni Carisa" sagot ni Mang Berto habang tinatahak na
nito ang daan papalabas at
lumusob na ito sa ulan.
Wala naman ng nagawa si Fidel dahil nakatakbo na papalabas si Mang Berto "S-sino po
si Carisa? Senor"
nagtatakang tanong ni Salome, napatingin naman sa kaniya si Fidel at natawa ito
dahil mukhang gulong-gulo
si Salome sa ngalan ng babae na tinutukoy ni Mang Berto at Fidel.
"Carisa ang ngalan ng kabayo" natatawang sagot ni Fidel, magkahalong saya naman at
kilig ang naramdaman
ni Salomr dahil nasilayan na naman muli niya ang tawa ni Fidel na labas ang mga
ngipin nito, mas lalo pa
siyang namangha dahil may dimple pala ang binata sa kaliwang pisngi.
natawa rin si Aling Teodora dahil may sariling pangalan pala ang kabayo ng mga
Montecarlos "Sino naman
po ang nagpangalan sa inyong kabayo? kay gandang babae pa ang napiling pangalan"
"Si Patricio ang nagpangalan sa kabayo, Hindi ko rin mawari kung bakit
pinapangalanan niya ang mga
alagang hayop sa hacienda, Sinabi rin niya noon sa akin na pagbalik niya galing
Maynila ay bibili siya ng
lima pang kabayo... siguradong may kani-kaniyang pangalan na ang mga kabayong iyon
bago pa makarating
dito sa San Alfonso" tugon pa ni Fidel, animo'y tuwang-tuwa siya sa kalokohan ng
kaniyang pinsan.
"Kailan ba ang dating ni Senor Patricio rito? tatlong buwan na siya sa Maynila
hindi po ba Senor" wika pa ni
Aling Teodora.
"Kamakailan lang nitong Linggo nagpadala si Patricio sa akin ng sulat mula sa
Maynila, baka raw abutin pa
siya hanggang Agosto sa Maynila dahil hinihintay niya ang pagdating ng barkong
Galleon mula Acapulco at
makapamili ng mga bagong buto ng iba't-ibang uri ng prutas na kayang mabuhay dito
sa tropikal na klima ng
Pilipinas" sagot ni Fidel, napatango naman si Aling Teodora samantalang
taimtimnaman na nakikinig sa
kanila si Salome. Hindi niya akalain na ang kaniyang amo ay kabilang sa mayayamang
negosyante na
nakikipagkalakalan sa galleon trade.
Makikibalita pa sana si Aling Teodora ngunit tinawag na siya ng kaniyang asawa
dahil nagsimula ng
magpaluto ng makakain ang mga taong nakisilong din sa kanilang kainan. "Sandali
lang, ako'y papanhik
lamang sa kusina, Dadalhan ko na rin kayo ng kapeng bigas upang mainitan ang inyong
mga sikmura" tugon ni
P 13-3
Aling Teodora at umalis na ito.
Naiwan nang mag-isa si Fidel at Salome sa mesa kung kaya't agad nakaramdamang
dalawa ng pagkailang sa
isa't-isa. Isinuot na lang muli ni Fidel ang kaniyang sumbrero upang paglaruan ito
at mawasan ang tensyon sa
pagitan nila. Kung kaya't si Fidel na ang naunang bumasag sa katahimikan nilang
dalawa "N-nasabihan mo na
ba ang iyong mga kapatid na nais sumali sa aking klase?"
gulat namang napatingin sa kaniya si Salome at napayuko rin ito bigla dahil
nakatingin pala si Fidel sa kaniya
"O-opo Senor, ang akin pong kapatid na si Danilo at Julio ang nais pong lumahok sa
inyong klase"
"Hindi na ako makapaghintay na makilala sila" tugon ni Fidel at hindi na iyon
nasundan pa muli dahil hindi
na niya alamang susunod niya pang sasabihin. kung kaya't binalot naman sila ng
katahimikan.
"Senor- "
"Lumeng- "
pareho silang nagitla sa hindi sinasadyang pagkakasabay ng kanilang sasabihin sa
isa't-isa. "S-sige ikaw na
ang mauna, Ano ang iyong sasabihin?" tugon ni Fidel sabay hubad muli sa sumrerong
suot niya at ipinatong
ulit iyon sa mesa.
"Uhh- K-kayo na po ang mauna Senor, hindi naman po mahalaga ang aking sasabihin"
sagot ni Salome at
hindi na siya mapakali sa kaniyang kinuupuan, paulit-ulit din niyang hinahawi ang
hibla ng buhok na
tumatama sa kaniyang mata dahil maka-ilang ulit itong nahuhulog sa pagkakatali sa
kaniyang buhok dahil
magalaw siya at hindi mapalagay dulot na rin ng matinding kaba na nararamdaman niya
dahil sa presensiya
ni Fidel.
"Marapat lamang na mauna magsalita ang babae hindi ba? Binibini" sagot ni Fidel
dahilan para biglang
lumakas ang kabog ng puso ni Salome. Magsasalita na sana siya ngunit biglang
dumating si Aling Teodora
dala ang dalawang tasa ng kapeng bigas.
"Ang kapeng ito ay gawa sa magandang klase ng bigas na sinunog ng mainamat
pinakuluan" wika ni Aling
Teodora habang inalalapag ang dalawang tasa ng kape sa mesa. Napangiti naman si
Salome habang nakapikit
na inamoy ang napakabangong amoy ng kapeng bigas. Naalala niya bigla na ginagawa
rin ito noon ng
kaniyang lolo Pablo at palihimsilang pinapainomng kape ni Danilo kahit pa mga bata
pa sila, gustong-gusto
kasi ni Salome at Danilo ang matapang na lasa ng kape.
Matapos amuyin ang kape agad na itong tinikman ni Salome. Animo'y para siyang bata
na nasasabik sa
paboritong pagkain, hindi naman mapigilan ni Fidel na mapangiti habang
pinagmamasdan ang ginagawa ni
Salome. "Napakasarap po nito Aling Teodora, Maraming Salamat po" tugon ni Salome
lalong lumawak
naman ang ngiti ni Aling Teodora.
"Nawa'y mapadalas ang pagbisita mo rito hija, ipaghahain kita ng kapeng bigas"
magiliw na tugon ni Aling
Teodora. Ininomnaman na ni Fidel ang kape at napatango rin siya dahil sa sarap
nito.
"Sige na maiwan ko na muli kayo" paalamni Aling Trinidad at nagtungo na muli ito sa
kusina. Napayuko
naman si Salome at binagalan niya ang pag-inomsa kaniyang kape upang magpanggap na
abala. "Ano nga
pala ang iyong sasabihin? Binibini" patuloy ni Fidel, bigla namang nasamid si
Salome.
P 13-4
"Ayos ka lang ba? Binibini" ulit pa ni Fidel, tatayo na sana siya upang kumuha ng
tubig para kay Salome
ngunit agad namang nahimasmasan na si Salome sa pagkakasamid. "A-ayos na po ako
Senor, Huwag na po
kayong mag-abala" sagot ni Salome habanv hawak-hawak ang kaniyang lalamunan. Hindi
na rin niya
magawang tumingin pa kay Fidel dahil sa hiya. Lalo pa't nasamid siya sa harapan
nito.
"May nasabi ba akong hindi mo nagustuhan?" tanong pa ni Fidel, animo'y mahihimatay
naman si Salome dahil
sa pagkakatitig ni Fidel sa kaniya. Napailing naman si Salome habang nakatitig lang
sa tasa na nasa harapan
niya. "Hindi ka naman masasamid ng ganiyan kung wala akong nasabing hindi mo
nagustuhan" patuloy pa ni
Fidel. Napahinga na lamang ng malalimsi Salome at nilakasan niya ang kaniyang loob
upang tumingin kay
Fidel.
"H-hindi po ako nararapat na tawagin niyong Binibini... Senor" pag-amin ni Salome,
napangiti naman si
Fidel at sumandal sa kaniyang upuan. Sumulyap naman saglit si Salome kay Fidel pero
agad rin siyang
napaiwas ng tingin.
Senor! tama na, sasabog na ang puso ko dahil sa ginagawa mo.
"Lahat naman ng dalaga ay nararapat lamang na tawaging Binibini, tinawag na rin
naman kitang Binibini
noong una tayong magkita" sagot ni Fidel habang nakangiti pa rin ito. Mas lalong
napayuko sa hiya si Salome
nang maalala niya na tinawag nga siyang Binibini ni Fidel noong una silang
makarating sa hacienda
Montecarlos at pinakilala sila ni Manang Estelita kay Fidel.
"Batid ko na naiilang ka sa akin dahil hindi mo pa ako ganoon kakilala, bago pa
lamang kayo rito sa San
Alfonso at kakapasok mo pa lamang sa hacienda kung kaya't naiintindihan ko na hindi
ka pa komportable sa
akin" patuloy pa ni Fidel. Napatango naman si Salome bilang sagot. Ininommuli ni
Fidel ang kaniyang kape
at napatingin ito sa gilid, sa bintana na nasa tabi nila. Umuulan pa rin ng malakas
sa labas.
"Hayaan mong ibahagi ko sa iyo ang ilang detalye ng buhay ko- "
"Alamko na po Senor, Dalawampu't-pitong taong gulang na kayo, Kayo po ay Kastila na
naparito sa
Pilipinas kasama ang inyong pinsan na may-ari ng hacienda, at kayo rin po ay binata
pa na naghahanap ng
mapapangasawa" tuloy ni Salome at agad siyang napahawak sa kaniyang bibig dahil sa
huling sinabi niya.
Baka kung anong isipin ni Senor Fidel sa huling sinabi ko na naghahanap siya ng
mapapangasawa!
Magkahalong gulat at tawa ang reaksyon ni Fidel dahil sa sinabi ni Salome. Nilaklak
na lang ni Salome ang
kape hanggang sa huling patak nito dahil labis na siyang kinakabahan. "P-paano mo
naman nalaman ang mga
bagay na iyon tungkol sa akin?" nagtatakang tanong ni Fidel pero nababakas sa mukha
nito na natatawa na
siya.
Hindi naman masabi ni Salome na si Ising at Piyang ang nagkwento sa kaniya ng lahat
tungkol kay Senor
Fidel. "H-hula ko lang po Senor"
Mas lalong napangiti si Fidel dahil sa palusot ni Salome "Kung gayon... siguro
nahulaan mo na rin na ang
aking ina ay purong Kastila samantalang ang aking ama ay may dugong Pilipino, At
Tama rin ang hula mo na
ako'y binata pa na nagbabakasakali na makahanap ng mapapangasawa" natatawang tugon
ni Fidel, halos
mangamatis naman sa pula ang kulay ng pisngi ni Salome.
P 13-5
"Biro lang" bawi ni Fidel upang hindi na lalong mailang si Salome. "Kalimutan mo na
iyon... Tingnan mo
tumitila na ang ulan" habol pa ni Fidel, dahan-dahan namang napalingon si Salome sa
bintana. Palihim
namang napangiti si Fidel habang tinitingnan ang dalaga dahil unti-unti nang
umaliwalas muli ang mukha nito.
Kinabukasan, bago sumikat ang araw ay nagtungo na sa palengke si Manang Estelita,
Salome at Piyang.
Habang naiwan naman sa mansyon si Susana at Ising upang asikasuhin ang mga
panggatong para sa pugon.
Inihatid ni Mang Berto gamit ang kalesa sila Manang Estelita dahil tuwing
Miyerkules namamalengke ang
mayor doma.
"Ano po bang putahe ang ihahain natin mamayang tanghalian?" tanong ni Piyang kay
Manang Estelita,
kasalukuyan silang nasa bagsakan ng isda sa palengke. Nakasunod naman sa kanila sa
likuran si Salome. Si
Piyang ay payat at matangkad, mahaba rin ang buhok nito na hanggang balakang.
Morena ang kulay ng balat ni
Piyang ngunit ang kaniyang mga mata ay may pagkasingkit.
"Sinabawang isdang tulingan hija" sagot ni Manang Estelita habang abala sa pagpili
ng sariwang isdang
tulingan. Tumulong naman sa pagpili ng isda si Piyang at Salome.
Ngunit habang nasa kalagitnaan sila ng pagpili sa mga isda biglang napatigil si
Manang Estelita at napatingin
sa bayong na hawak niya. "Sus maryusep! Nakalimutan kong bumili ng luya... Lumeng!
Bumalik ka sa
tindahan ng mga luya sa unahan, bumili ka ng tatlong kilong luya" utos ni Manang
Estelita kay Salome, agad
namang tumango si Salome at sumunod sa utos. Dali-dali siyang bumalik sa unahang
bahagi ng palengke kung
saan nakapwesto ang mga tindahan ng gulay. Medyo malayo ito kung kaya't binilisan
ni Salome ang
paglalakad. mabuti na lamang dahil kakaunti pa lang ang namamalengke bago magbukang
liwayway.
Pagdating ni Salome sa tindahan ng luya, wala doon ang tindera nito. Ang tindahan
ay punong-puno ng iba'tibang
kalidad ng luya, may magandang klase at may mumurahin lamang, ang iba ay galing pa
sa ibang bansa
at ang iba naman ay napatuyo na rin at dinikdik ng mabuti upang gawing salabat.
Napatigil din siya ng
maalala niya na nakalimutan pala siyang bigyan ni Manang Estelita ng pera, pilak na
pambili ng luya, at
naainis din siya sa sarili niya dahil nakalimutan din niyang humingi ng pambili.
Napapadyak na lang siya sa
inis dahil babalik na naman siya sa bagsakan ng isda at nasa kabilang dulo pa iyon
ng palengke. Bigla naman
siyang nanghinaan ng loob nang maalala niya ang layo ng nilakad niya papunta sa
tindahan ng gulay.
"Magandag umaga, ano ang iyong hanap Hija?" tanong ng tindera na medyo may
katandaan na. maputi na ang
buhok nito at kulubot na rin ang balat. Naisip ni Salome na makiusap na lang sa
tindera at sasabihin niyang
para iyon sa hacienda Montecarlos para pautangin siya, saka na lamang niya
babayaran sa susunod na
Miyerkules. Magsasalita na sana si Salome nang biglang sumingit ang isang binatang
kastila na posturangpostura.
"Magandang umaga Aling Diday, kukunin ko na po ang salabat na pinareserba ko noong
nakaraang linggo"
panimula ng binata habang nakangiti kay Aling Diday. Nanlaki naman ang mga mata ni
Salome sa gulat nang
makilala niya kung sino ang binatang kastilang nasa tabi niya.
"Kahapon ko pa inaasahan ang pagdating mo Senor Patricio, Sandali lamang kukunin ko
lang sa loo bang
salabat" tugon ni Aling Diday. Dahan-dahan namang iniangat ni Salome ang bayong
kapantay sa kaniyang
P 13-6
mukha at humakbang na rin siya paatras upang pasimpleng umalis na sa lugar na iyon
nang hindi napapansin
ni Patricio ngunit huli na ang lahat dahil biglang napalingon sa kaniya si
Patricio, agad sumilay ang malaking
ngiti sa labi ng binata.
"Palagi na lang tayong pinagtatagpo ng tadhana... hindi kaya tayo ay para sa isa't-
isa Binibini?" tugon ni
Patricio. Napatigil naman sa paglalakad si Salome at inis niyang nilingon ang
binata. Naalala niya bigla na
nagawa nitong utuin ang kaniyang ate Felicidad.
Ang lalaking ito! Dapat matuto siya ng leksiyon!
"Paumanhin Ginoo ngunit sa tingin ko ay kailangan mo ng magpatingin sa manggagamot
dahil malala na ang
sayad ng iyong utak" banat ni Salome habang nakapamewang pa, mahabang halakhak
naman ang naging
reaksyon ni Patrcio sa kaniya.
"Nagkakamali ka Binibini ngunit hindi utak ang malala sa akin... kundi ang puso ko
ang tunay na malala kung
magmahal" buwelta ni Patricio at napahawak pa ito sa kaniyang tiyan dahil sa
kakatawa.
Nais sanang sigawan ni Salome ang binatang kausap niya ngunit biglang dumating na
si Aling Diday at
iniabot na kay Patricio ang maliit na sako ng salabat at isang mainit ng tasa ng
salabat "Tanggapin niyo po ito
Senor Patricio, nagpakulo po ako ng salabat upang mainitan ang sikmura niyo" tugon
ni Aling Diday. Agad
namang nagpasalamat si Patricio at ininomna niya ang mainit na salabat na binigay
ng matanda.
Ininomna ito ni Patricio sa harapan ni Salome, at nang matapos siya ay ibinalik na
niya ang tasa kay ALing
Diday. Napangiti siya kay Salome, hinubad niya ang kaniyang sumbrero at itinapat
ito sa kaniyang dibdib
bilang pagbigay galang sa dalaga.
Napakunot lamang ang noo ni Salome at napailing-iling sa kahambugang inaasta ng
binata. Tumalikod na siya
at babalik na lang sa bagsakan ng isda nang biglang magsalita si Patricio mula sa
likuran niya. "Sandali...
Lumeng!" tawag nito dahilan para gulat na mapalingon si Salome sa binata na ngayon
ay binigyan siya ng
ngiting nakakaloko.
May inihagis itong maliit na bagay sa kaniya na agad naman niyang sinalo "Batid ko
na kailangan mo iyan
kahit di mo pa sabihin" wika ni Patricio sabay kindat kay Salome at tuluyan na
itong naglakad papalayo.
Naistatwa naman si Salome sa kinatatayuan niya habang tinatanaw si Patricio na
naglalakad papalayo, sinilip
niya ang bagay na inihagis nito sa kaniya at laking gulat niya nang makita ang
isang piraso ng pilak ang nasa
palad niya.
"Hija, may bibilhin ka ba?" tanong ni Aling Diday, napatingin naman si Salome sa
matanda at bumili na siya
ng tatlong kilo ng luya na pinapabili sa kaniya ni Manang Estelita gamit ang
pambayad na binigay sa kaniya ni
Patricio.
"Narito na sila!" sigaw ni Ising, agad namang napatakbo papalabas si Salome at
sinalubong sina Danilo at
Julio na papasok na sa gate ng Hacienda Montecarlos. Kasabay nila ang pagdating din
ng sampu pang mga
mag-aaral na pawang kalalakihan na nasa edad pito hanggang labing-apat. Naka-suot
sila ng puting pangP
13-7
itaas at may dala-dala silang kani-kaniyang kuwaderno.
"Maraming Salamat Kuya" tugon ni Salome nang makalapit na siya sa kanila. kasama
rin si Ernesto na siyang
naghatid kay Danilo at Julio. May dala rin itong pinakuluang saba ng saging.
"Pinapaabot din pala ni inay ang
miryendang ito bilang pasasalamat kay Senor Fidel sa kaniyang kabutihan" tugon ni
Ernesto sabay abot ng
miryenda kay Salome na nakabalot sa dahon ng saging.
Agad namang nagpasalamat si Salome at yumakap sa kaniyang kuya Ernesto, tatlong
oras din ang itatagal ng
klase kung kaya't babalikan na lamang ni Ernesto si Danilo at Julio para ihatid
pauwi. "Mga bata tara na!"
magiliw na tugon ni Salome at hinawakan niya sa magkabilang kamay si Danilo at
Julio habang nakasunod
naman sa kanila ang iba pang mga mag-aaral.
Alas-nuwebe pa lamang ng umaga kung kaya't hindi pa ganoon kataas ang sikat ng
araw. sa malawak ng
lupain ng hacienda sa tabi ng lawa ng luha gaganapin ang klase dahil presko ang
klima doon dahil sa lawa.
Malayo pa lang ay natanaw na nila si Fidel na inaayos ang kumpol ng mga kuwaderno
at pluma sa ibaba ng
pisara na pinagawa niya kay Mang Berto. Isang malaki at mahaba ang parisukat na
pisara na nakadikit sa
isang malaking puno. Napatulala naman si Salome habang papalapit sila ng papalapit
kay Fidel dahil
napakaganda ng tindig at bihis nito. May hawak rin itong mahabang baston.
"Bumati kayo mga bata" hikayat ni Salome sa mga bata nang makalapit na sila kay
Fidel. Napangiti naman
ang mga bata at sabay-sabay na hinubad ang kanilang mga sumbrero at itinapat iyon
sa kanilang dibdib at
bumati kay Fidel.
"Magandang umaga po Senor Fidel" sabay-sabay nilang bati nang may mga ngiti sa
kanilang labi. Hindi
naman mapigilan ni Salome na pagkagigil sa kaniyang kapatid na si Julio kung kaya't
pasimple niyang kinurot
ang pisngi nito.
"Magandang umaga rin mga bata... handa na ba kayo sa unang araw ng ating klase?"
panimula ni Fidel at
bakas din sa kaniyang mukha ang saya na nararamdaman niya dahil matutulungan niya
ang mga bata
magkaroon ng bagong kaalaman.
"Opo Senor" sabay-sabay nilang sagot. Agad namang ginabayan ni Salome ang mga bata
na maupo na sa
damuhan, magkatulong naman sila ni Fidel sa pag-aabot ng mga bagong kuwaderno at
pluma sa kanila.
binigyan din sila ng tig-iisang tinta. Labis naman ang saya ng mga bata dahil sa
mga bagong gamit sa pagaaral
na binigay sa kanila ni Fidel.
"Ako nga pala Si Maestro Fidel Montecarlos" pakilala ni Fidel at isinulat niya ang
pangalan niya sa pisara.
Napaupo naman si Salome sa pinakalikod sa gilid at manghang-mangha siya habang
tinititigan ang pangalan
ni Fidel na nakasulat sa pisara. Sinubukan niyang basahin iyon sa kaniyang isipan
ng dahan-dahan, kahit
papaano ay may kakaunti naman na siyang nalalaman sa alpabeto.
"Sa wikang Kastila... Mi Nombre es Fidel Montecarlos" (My name is Fidel
Montecarlos)
Bakas sa mga mukha ng mga bata na nasasabik silang matuto. Maging si Salome ay
nakikinig din ng mabuti
P 13-8
habang nakaupo sa gilid. hindi nga lang niya dala ang kaniyang kuwaderno kung
kaya't minemorya na lang
niya ang mga naunang itinuro ni Fidel. Nag-umpisa sila sa pagkakabisado muna ng
bawat letra ng alpabeto.
Makalipas ang tatlong oras, alas-dose na ng tanghali. Dumating sina Manang Estelita
kasama sila Ising,
Piyang at Susana bitbit ang kanin at ulamna niluto nila para sa tanghalian.
Naglatag sila sa damuhan ng
dalawang malalaking dahon ng saging at doon nila nilagay ang mga pagkain. Tuwang-
tuwa naman ang mga
bata at nag-unahan sila umupo sa tabi ni Maestro Fidel. Nagulat naman si Salome
nang lumapit si Julio kay
Fidel at kumandong ito sa binata.
Agad siyang tumakbo papalapit sa kanila at akmang kukunin sana si Julio dahil
nakakahiya na
magpapakandong pa ito sa kanilang amo pero binuhat ni Fidel si Julio at iniayos ito
ng upo sa kaniyang binti.
"Hayaan mo na nagagalak akong malapit na agada ng loob nila sa akin" tugon ni Fidel
habang kalong-kalong
si Julio na animo'y anak niya ito.
"Maupo ka na rin at saluhan mo kaming kumain" wika pa ni Fidel at sinenyasan niya
si Salome na maupo sa
kaniyang tabi. Napalunok na lamang si Salome dahil sa pagkabigla. Inayos na lamang
niya ang kaniyang saya
at naupo na sa tabi ni Fidel. Malinis naman ang damuhan kung kaya't hindi na
kailangan pang pagpagan.
"Tayo'y manalangin na" wika ni Manang Estelita at ang lahat ay tumahimik na. si
Manang Estelita ang
nanguna sa pagdadasal, habang nakapikit ang lahat at taimtimna sumusunod sa
kaniyang pagdadasal.
"Amen"
"Maraming Salamat po sa pagkain" sabay-sabay na wika ng mga bata at nagsimula na
silang kumain.
inasikaso na muna ni Salome ang mga bata sa pagkain, habang si Manang Estelita,
Ising at Piyang ay bumalik
muna sa mansyon upang kumuha ng tubig at ng panghimagas nila.
"Hindi ka ba kakain? Ako na muna ang bahala sa kanila" bulong ni Fidel kay Salome
dahilan para mabigla si
Salome dahil nagdikit ang balikat nilang dalawa. "A-ayos lang po ako Senor, mauna
na po kayong kumain"
tugon ni Salome at napausog siya ng kaunti dahil halos makuryente na ang buo niyang
katawan sa tuwing
magdidikit ang katawan nila ni Fidel. "J-julio halika rito sa akin para makakain na
si Senor" patuloy pa ni
Salome at akmang bubuhatin na niya si Julio na nasa kandungan pa rin ni Fidel pero
biglang hinawakan ni
Fidel si Julio dahilan para aksidenteng mahawakan ni Fidel ang kamay ni Salome na
nasa tagiliran ni Julio
dahil bubuhatin na niya ito.
"A-ayos lang din ako, huwag mo akong alalahanin... at isa pa ang makita kong ganito
kasaya ang lahat ay
isang kabusugan na sa akin" tugon pa ni Fidel, agad namang inalis ni Salome ang
kamay niya na hawak ni
Fidel dahil sa pagkabigla at napayuko na lamang siya dahil nag-iinit na ang
kaniyang mga pisngi.
"Bukod doon ay hindi mo man lang sa akin nasabi na may kapatid ka na ubod ng bait
at talino" patuloy pa ni
Fidel at ginulo-gulo niya ang buhok ni Julio na kalong-kalong niya. nakiliti naman
si Julio dahil sa ginawa ni
Fidel at nagtawanan sila.
Hindi naman mapigilan ni Salome na mapangiti habang pinagmamasdan ang lalaking
kaniyang hinahangaan at
P 13-9
ang pinakamamahal niyang bunsong kapatid na nagkakatuwaan at nagkakasundo ngayon.
Mas lalo mo akong pinapa-ibig dahil sa ginagawa mo Fidel...
"Ate Lumeng!" natauhan lang siya nang bigla siyang tapikin sa balikat ni Danilo na
noo'y nakaupo pala sa
tapat nila "Kanina pa kita tinatawag ate" reklamo pa ni Danilo sabay tingin kay
Fidel at ibinalik niya ulit ang
tingin sa kaniyang ate Salome.
Bigla namang kinabahan si Salome dahil nararamdaman niyang may kakaibang iniisip si
Danilo "A-ano ba
iyon Danilo?" tanong ni Salome, napailing-iling naman si Danilo at bigla itong
ngumiti na nakaasar. "Wala...
asikasuhin mo na lang ate ang pagtitig mo- " hindi na natapos ni Danilo ang
sasabihin niya dahil biglang
dinampot ni Salome ang kumpol ng kanin at agad na sinubo iyon sa bunganga ni
Danilo.
"Danilo hindi namin akalain na nagpapasubo ka pa gayong ang laki-laki mo na" biro
pa ng isa niyang kaklase
dahilan para magtawanan ang lahat. sinamaan na lang ni Danilo ng tingin ang
kaniyang ate Salome dahil sa
ginawa nito. Sinenyasan naman ni Salome si Danilo na manahimik ito.
Kailangan kong mag-ingat... mukhang nakakahalata na si Danilo
Matapos ang tanghalian ay tumulong ang mga bata sa pagliligpit ng mga gamit sa
kanilang klase, tumulong din
sila sa paghuhugas ng mga pinagkainan at sa pagtatapon ng basura bago sila
nagpaalamkay Maestro Fidel.
"Aasahan kong mabibigkas niyo na sa akin ang pagkakasunod ng letra ng alpabeto
bukas mga bata" bilin ni
Fidel. Sabay-sabay namang napatango ang mga bata at nagbigay galang kay Fidel bago
sila nag-unahan sa
pagtakbo papalabas sa hacienda kung saan nag-aabang ang kanilang mga magulang upang
sunduin sila.
Napakaway naman si Salome sa kaniyang kuya Ernesto na noo'y buhat-buhat na si Julio
at hawak na rin si
Danilo bago ito umalis. Nang makaalis na ang lahat, dinampot na ni Salome ang
iilang kuwaderno na sobra
na nakalagay sa gilid ng puno, "Senor saan kop o ilalalgay ito?" tanong niya kay
Fidel na noo'y naupo na muli
sa damuhan at nagsimulang magbasa ng libro.
Mukhang mananatili pa rito si Fidel upang magbasa-basa ng aklat.
"Hayaan mo lang muna iyan, kumuha ka ng isang kuwaderno at maupo ka rito sa tabi
ko" wika ni Fidel
habang nakatuon ang pansin niya sa librong binabasa niya. nagulat naman si Salome
at biglang kumabog ng
malakas ang puso niya, iniisip pa lang niya na makakatabi niya muli si Fidel ay
halos himatayin na siya dahil
sa kaba.
Nagitla si Salome at aksidente niyang nabitawan ang mga kuwadernong hawak niya nang
biglang lumingon sa
kaniya si Fidel "Halika na rito... tuturuan din kita upang matulungan kita sa
istoryang nais mong isulat"
patuloy pa ni Fidel sabay ngiti kay Salome dahilan para mas lalong magwala ang puso
ng dalaga.
Nang bumalik sa ulirat ay agad na dinampot ni Salome ang nabitawan niyang mga
kuwaderno at inilagay iyon
P 13-10
sa gilid ng puno, kumuha siya ng isa at dali-daling naupo sa tabi ni Fidel ngunit
sinigurado niya na may isang
dipa ang layo nila sa isa't-isa.
Napatingin muli sa kaniya si Fidel at natawa na lamang ito dahil ang layo ni Salome
sa kaniya "Paano kita
matuturuan ng maayos kung ganiyan ka kalayo sa akin?" natatawang usisa ng binata.
Tumawa na lang din si
Salome kahit pilit upang hindi siya mapahiya sa harapan ng binata. Tumayo siya at
naupo na malapit kay
Fidel, ngunit sinigurado niya pa rin na may dalawang dangkal na layo sila sa isa't-
isa.
Kinuha ni Fidel ang kuwaderno na hawak ni Salome at nagsimula siyang magsulat doon.
Nasa kabilang gilid
ni Fidel nakalagay ang kaniyang pluma at ang tinta nito. "Isusulat ko ngayon dito
ang sunod-sunod na letra ng
alpabeto" wika ni Fidel habang sinusulat ang a, b, c, d, e... sa kuwaderno.
"Batid kong nakakabasa ka na rin ng alpabeto hindi ba?" patuloy pa ni Fidel sabay
tingin sa dalaga. Nanlaki
naman ang mga mata ni Salome dahil nahuli siya ni Fidel na tinititigan niya ang
mukha nito. Ayaw palagpasin
ni Salome ang pagkakataon na matitigan ng ganoon kalapit ang mukha ni Fidel.
"AHH! O-opo Senor" sagot ni Salome at bigla siyang napatingin sa kuwadernong
sinusulatan ni Fidel.
"Pamilyar sa akin ang mga letrang iyan.. at iyon rin po... maging ang letrang ito"
patuloy pa ni Salome habang
tinuturo ang mga letra na naisulat na ni Fidel sa kuwaderno. Nais niyang ibahin ang
usapan lituhin si Fidel at
hindi na nito maaalala na nahuli niyang nakakatitig sa kaniya si Salome.
Napangiti na lamang si Fidel at nagsulat na muli sa kuwaderno. "Bukod sa pagbabasa
at pagsusulat... nais mo
rin bang matuto magbilang?" tanong pa ni Fidel, napatango naman si Salome nang
hindi tumitingin sa binata
dahil hindi na niya magawang harapin ito sa sobrang kahihiyan.
"O-opo Senor hanggang milyon lamang ang kaya kong bilangin" sagot ni Salome,
napangiti naman si Fidel at
isinara na niya ang kuwaderno at hinarap si Salome. "Kung gayon ikaw pala ay
magaling sa matematika"
tugon ni Fidel. Nagtataka namang napatingin sa kaniya si Salome.
"Pagbibilang lang po ang kaya ko at simpleng aritmetik" sagot ni Salome. Mas lalong
namangha sa kaniya si
Fidel. "Kung kaya mo magbilang hanggang sampu kaya mo ring magbilang hanggang
milyon... ang numero ay
hindi natatapos, ang numero ay walang katapusan at paulit-ulit na nangyayari"
paliwanag ni Fidel, napatingin
naman sa kaniya si Salome at pilit na iniintindi ang nais ipabatid ni Fidel.
"Kung mapapansin mo, ang numero ay paulit-ulit lamang ang ikot nito, mag-uumpisa ka
sa 0 at magtatapos sa
numero na may 0 din sa huli, ang sampu, dalawampu, tatlumpu, isang daan, isang libo
hanggang sa isang
milyon ay nagtatapos sa 0 at maguumpisa muli sa bilang na 1,2,3,4,5,6,7,8,9 at
magtatapos muli sa 0"
paliwanag ni Fidel, napangiti naman si Salome nang maunawaan niya ang sinasabi ng
binata.
"Tama nga... paulit-ulit lang" sambit ni Salome, at hindi na niya maikubli ang saya
na nararamdaman niya
dahil sa panibagong kaalaman na kaniyang natutunan kay Fidel.
~Kay sarap ng may minamahal
Ang daigdig ay may kulay at buhay
At kahit na may pagkukulang ka
Isang halik mo lang limot ko na~
P 13-11
~Sa tuwina'y naaalala ka
Sa pangarap laging kasama ka
Ikaw ang ala-ala sa 'king pag-iisa
Wala nang iibigin pang iba~
"Ang numero ay parang isang masaklap na katotohanan na paulit-ulit na nangyayari
at... hindi maaaring
magbago" patuloy pa ni Fidel habang nakatingin ng diretso sa mga mata ni Salome. Sa
pagkakataong iyon,
biglang umihip ng marahan ang hangin, habang ang mga dahon sa ilalimng puno na
kanilang kinauupuan ay
unti-unting humahalik sa lupa.
Ang kwento ba nating dalawa ay katulad ng numero na paulit-ulit na nangyayari at
hindi maaaring
magbago?
******************
Featured Song:
'Naaalala ka' by Shamrock
"Naalala ka" by Shamrock
medyo may pinagkaiba kay nathan hahaha Hahahhaaleeeeng
P 13-12
Kabanata f(x - 12)
73.8K 2.9K 3.3K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 12]
"Maybe it's intuition
But some things you just don't question
Like in your eyes, I see my future in an instant"
-Savage Garden (I knew I loved you)
"Time's up!"
"Huwaaat? Wait lang sir di pa ko tapos!" reklamo ko pa habang nagmamadaling
tinatapos ang solution ko
para makuha ko ang final answer sa equation na binigay ni Sir Nathan. "Your time is
over" habol pa ni Sir
habang nakangiti ng nakakaloko sabay kuha sa tatlong piraso ng yellow pad kung saan
ko sinosolve ang
solution back to back.
"Pero matatapos ko na po... waaaait!" habol ko pa sabay agaw sa kaniya nung papel,
isa ito sa mga kahinaan
ko. kapag nasimulan ko ng i-solve ang isang math problemkahit anong mangyari
hinding-hindi ko iyon
tatantanan hangga't hindi ko nakukuha ang tamang sagot.
"It's over" sabi pa ni Sir Nathan sabay agaw ulit nung papel ko, at parang nang-
aasar siya kasi hindi ko
natapos yung solution. Ugh! Itinaas niya pa yung papel para hindi ko maagaw sa
kaniya. Nakakainis talaga!
Napasabunot na lang ako sa sarili ko at napasandal sa upuan ko. My gosh! hindi ako
mapakali! Hindi ako
mapapanatag hangga't hindi ko natatapos yung solution ko!
Inilapag na ni Sir Nathan yung phone niya sa mesa na naka-timer at pinag-aralan
mabuti yung solution na
ginawa ko. gusto kong hablutin sa kaniya yung papel at magtatatakbo papalayo na
parang snatcher maitakas
ko lang yung papel.
"You're almost there" sabi pa niya habang pinag-aaralan mabuti yung solution ko at
may binilugan pa siyang
mga numbers doon. "But you didn't find the answer" patuloy niya pa sabay turo doon
sa pinakadulo ng
solution ko kung saan hahanapin ko na lang ang square root ng 117 ay hindi ko pa
nagawa kasi 2 minutes lang
ang binigay na time ni Sir Nathan para ma-solve ko ang tatlong math problems na
binigay niya.
"Akin na sir tatapusin ko" reklamo ko pa, naiirita na ko. pinaka-ayoko kasi talaga
sa lahat yung nabibitin ako
P 14-1
at hindi ko nahahanap yung final answer sa mga equations na sino-solve ko. nagulat
naman ako kasi napangiti
lang si Sir Nathan at tinawanan ako. Kaazar! Halos mabaliw na ko dito at nangangati
na ko tapusin yung
equation na yun! tapos tinatawanan lang niya ako.
"You didn't make it in two minutes" asar niya pa. Nakakaloko talaga to. napakamot
na lang ako sa ulo dahil
sa matinding pagka-irita. Feel ko forever ako huhuntingin ng equation na yun kasi
hindi ko siya na-solve!
"Sir! Okay Okay, pero please let me solve it" pagmamakaawa ko pa sa kaniya. Hindi
ako marunong magpacute
o mag-puppy eyes kasi nagmumukha lang akong desperadang butiki at ayokong mawalan
ng gana si Sir
Nathan sa kinakain niya ngayong La Sagna kapag nakita niya ang pag-aanyong butiki
ko.
Nandito kami ngayon sa Greenwich, at halos dalawang linggo na ang lumipas mula
noong nagsimula ang pagmementor
sa akin ni Sir Nathan para sa nalalapit na competition. Araw-araw niya akong
tinuturuan, every
4pmpagkatapos ng klase ko at vacant time niya, may last class pa kasi siya ng 6 pm.
Masasabi kong mas
naging comfortable na ako kay Sir Nathan, nauna siyang nagkwento ng mga bagay-bagay
tungkol sa kaniya.
Nalaman ko na mahilig pala siya sa cheese at kahit anong pagkain basta may cheese
kakainin niya.
Last week habang nasa conference roomkami...
"First love ko talaga ang cheese" pagmamalaki pa ni Sir Nathan at mukhang inlababo
talaga sa cheese
cake na kinakain niya, inalok pa nga niya ako pero isa lang ang tinidor na dala
niya. Ano yun? share
kami sa isang tinidor? Swerte naman niya charr haha!
"Kaya pala ang cheesy niyo eh" bulong ko pa sa sarili ko pero biglang humalakhak si
Sir, yung parang
tawa ni Hagrid sa Harry Potter. Na-creepyhan tuloy ako kasi tumawa siya na parang
higante. "I heard
that... hindi ako nagpipick-up line pero dahil hinahamon mo ako, pagbibigyan kita"
tawa pa ni Sir at
kitang-kita ko ngayon sa bibig niya yung piraso ng cheese cake na kakasubo lang
niya.
Bigla naman akong napahawak ng mahigpit sa pencil na hawak ko dahil bigla akong
nakaramdam ng
kaba! My Goodness! Mag-pipick up line si Sir! , pansamantala kong nakalimutan na
nag-sosolve ako
ngayon ng isang equation tungkol sa Trigonometry.
"Cheese cake ka ba?" banat ni Sir habang nakangiti ng todo sa'kin ngayon. Whuut?
Hanggang sa pick up
line kadamay pa rin ang cheese? magsasalita pa sana ako kaso napansin kong nilunok
na ni Sir yung
piraso ng cheese cake na nasa bunganga niya kanina, nakita ko pang dumaloy iyon sa
lalamunan niya at
napadaan sa adam's apple niya. Gosh! ang Hot tingnan!
"Agcaoili? Sabihin mo... Bakit" patuloy niya pa at dahil dun natauhan ako. My Gosh!
Oo nga pala magpipick
up line si Sir, kainis! Masyado kasi akong na-distract sa adam's apple niya.
"B-bakit?"
P 14-2
"Kasi ikaw ang First Love ko..." banat niya pa sabay ngiti. At ako naman ay parang
tinamaan ng kanyon
ni Kupido na naistatwa lang sa kanauupuan ko at gulat na napatulala sa kaniya. MY
GOODNESS!
"Ang corny ng pick up line ko... J-just forget it, mag-aral ka na lang diyan" sabi
pa niya at parang bigla
siyang na-ilang, natawa na lang ako kasi siya naman nag-volunteer mag-pickupline
diyan tapos ngayon
nang marealize niya na ang baduy ng sinabi niya bigla siyang mahihiya tss...
Nalaman ko din na sa isang condo sa Quezon City siya nakatira na kasalukuyan niyang
hinuhulog-hulugan
ngayon. nagtuturo din sa ibang University si Sir Nathan pero sa school namin siya
nag-fufull time. Kaya ko
nalaman iyon kasi binanggit niya iyon sa akin kahapon.
"Saturday bukas, hindi tayo pwede sa conference room" tugon ni Sir, habang
chinecheck ang 1 - 20 na
math problems na pina-assignment niya sa'kin noong isang araw. Nasa classroom kami
ngayon at
nagpapa-seat work si Sir Nathan, lumapit naman ako sa table niya at pinasa ko yung
assignment ko para
ma-check na niya ng maaga.
Medyo maingay ang klase kasi group seatwork ang pinagawa niya. ka-grupo ko naman si
Jen at may
nahikayat pa siyang isang barangay para mabahaginan ng sagot ko. Hindi na naman
pumasok si Bryan,
kaya wala akong katabi. Kaya etong si Jen ay feel na feel tumabi sa akin at para
siyang nangangampanya
ngayon sa ingay niya.
"Sa condo ko na lang" sabi ni Sir at ibinalik na niya sa akin yung assignment ko.
Nanlaki naman yung
mga mata ko dahil sa gulat. Huwaaaat? Ano daw? Sa condo pala nakatira si Sir!
Magsasalita pa sana ako kaso nagdagsaan na yung mga kaklase ko na nakinabang sa
sagot ko, sunodsunod
silang tumayo at ipinasa kay Sir Nathan yung mga papel nila. parang kakatapos lang
ng eleksyon
at ipapasa na nila yung balota nila. Habang ito naman si Jen ay nakangisi na parang
kandidato sa
eleksyon na nanuhol.
Ilang saglit pa dinimiss na ni Sir ang klase, agad namang naglabasan ang mga
kaklase ko at nag-CR
muna si Jen. Naiwan ulit kami ni Sir Nathan sa classroom, nililigpit na niya ang
mga gamit niya
samantalang parang tuod pa din akong tulala na nakatayo doon sa tapat ng desk niya.
"Oo nga pala, we can't meet later may seminar akong pupuntahan... See you tomorrow,
I'll email you my
address" diretsong tugon ni Sir at lumabas na siya ng classroom. Bigla naman akong
napabagsak sa
P 14-3
upuan ko dahil hindi pa rin ako makapaniwala na... MAKAKAPUNTA AKO SA CONDO NIYA
BUKAS!
Itanong ko ba sa kaniya kung magdadala ako ng foods? chos!
Alamko na din ang phone number ni Sir Nathan dahil may nagtext sa akin kagabi na
unknown number...
11 pm na at hindi pa din ako makatulog nakahiga lang ako sa kama habang tulala sa
kisame at
pinagammasdan ang mga glow in the darks na moon at stars na dinikit ko doon, ang
daming gumugulo
ngayon sa isipan ko hindi ko kasi alam kung anong mangyayari bukas? Pinunit ko na
din yung guidelines
na ginawa ko kasi todo todo ako makalabag sa mga sinulat ko doon.
Kanina pa pagkatapos ng hapunan inaantay kong dumating yung email ni Sir pero...
wala. Paasa talaga
eh. Kaya humiga na ako sa kama.
Ilang sandali pa biglang nag-vibrate ang phone ko na nasa ilalim ng unan ko, kinuha
ko iyon at may
nakita akong isang text message:
Agcaoili, sa Greenwich na lang ang session natin tomorrow, 4pm
Waaaaahhh!
At dahil sa gulat nabitawan ko yung phone ko at diretso itong bumagsak sa mukha ko.
Ouch!
Napahawak na lang ako sa ilong ko dahil sapul na sapul ng phone ko ang ilong ko.
agad akong
nagpaikot-ikot sa kama dahil sa sakit. Grabe! Ang shunga! Shunga! Ko talaga!
Nagulat at napatigil naman ako nang biglang sinipa-sipa ni Alex yung higaan ko.
nasa taas kasi ako ng
double deck namin at nasa ibaba naman siya. "Panget! Magpatulog ka naman oh!"
reklamo niya pa, at
dahil sa inis ko kinuha ko yung unan ko at binato ko yun sa mukha niya sa ibaba.
Sapul!
"Anak ng- Bwiset!" reklamo niya pa sabay yakap doon sa unan ko dahil mukhang hindi
na niya iyon
ibabalik sa akin. Bababa sana ako para kunin yun sa kaniya kaso natakot ako kasi
baka ma-ambush niya
ko. humiga na lang ulit ako sa kama dahil sa inis, wala na tuloy akong unan. Kaazar
talaga!
Nag-vibrate ulit yung phone ko at sa pagkakataong ito, napatagilid ako ng higa para
hindi tumama sa
P 14-4
mukha ko yung phone ko kung sakaling mabitawan ko iyon.
Anyway, it's Sir Nathan I got your number from Sir Albert
Sabi ko na nga ba!
Oo nga pala, alam ni Sir Albert yung number ko kasi siya yung tumulong sa akin noon
na magpasa ng
mga requirements nung nagka-tigdas ako.
Napatulala na lang ulit ako sa mga glow in the darks stars and moon ko na nakadikit
sa kisame. Haays
sayang akala ko pa naman makakapunta na ko sa bahay ni Sir Nathan.
"Okay... Okay... you may solve it" sabi pa ni Sir Nathan at ibinalik na niya sa'kin
yung papel ko. napansin
niya sigurong nasa peligro ang buhay niya kapag hindi niya sa'kin binalik yung
papel ko. napangiti na lang
ako at agad kong hinablot sa kaniya yung papel para ituloy yung solutions ko.
Oh yes! Madadaan naman pala sa pamatay ng tingin to si Sir eh. Haha!
Natapos na rin ni Sir kainin yung La Sagna niya samantalang hindi ko pa rin
nagagalaw yung pagkain ko.
medyo matao ngayon dito sa Greenwich kaya hindi ko ma-gets kung bakit dito pa kami
mag-tututorial session.
Ahh! Siguro kasi nag-cacrave siya ngayon sa cheese kaya gusto niya ng La Sagna.
"Yes! Tapos na!" excited kong sabi sabay abot sa kaniya nung papel ko na may final
answer na. The Square
root of 117 is 10.8166538
Kinuha naman iyon ni Sir at napatango-tango siya. bigla tuloy akong nahiya naalala
ko kasi na nabeast mode
ako kanina, hindi ko kasi mapigilang hindi mairita lalo na kapag hindi ko nahahanap
yung sagot sa sinosolve
ko.
"At least you find the answer" nakangiting tugon ni Sir Nathan. Kinuha ko naman na
yung spaghetti at one
piece chicken na inorder ko at nagsimula na akong kumain. "Ewan ko po ba Sir,
nawawala po ako sa sarili
kapag hindi ko nahahanap yung final answer sa lahat ng math problemna sinosolve ko"
paliwanag ko sa
kaniya. Napasandal naman si Sir sa upuan niya at napatingin siya sa akin. At dahil
dun hindi ko tuloy
magawang lunukin yung mahabang hibla ng spaghetti na nasa bunganga ko na.
"Normal lang naman sa tao na madismaya kapag hindi niya nahanap ang kasagutan sa
mga katanungan niya sa
buhay" tugon ni Sir Nathan at dahil dun napatingin ako sa kaniya. Whoah? Tama ba
narinig ko? nag-straight
tagalog si Sir!
P 14-5
Bigla namang nagtaka yung itsura ni Sir at naweweirduhan siyang napatingin sa akin.
"What's with that look?"
Agad ko namang nilunok yung spaghetti, hindi ko na nga nanguya ng mabuti at parang
hinigop ko lang kasi
kinakausap niya ako.
"Kasi sir ngayon lang kita narinig na nag-tagalog ng diretso at infairness medyo
malalimpa ah... nakakaamaze,
nakakadagdag pogi points yan" pang-asar ko pa dahilan para matawa lang si Sir at
napailing-iling
siya.
"I think I should speak in tagalog more often" sabi pa niya at parang na-flatter
siya. Aba! Di ko akaling nafaflatter
din pala to si sir. Napangiti na lang ako, nakakadagdag pogi points naman talaga
kapag malalim
magtaglog ang isang lalaki. Kyaahh!
"How about the Sin, Cos, Tan of Trigonometry?" tanong ni Sir Nathan, nandito naman
kami ngayon sa
bakanteng classroom. Ginagamit kasi ngayon yung conference roomdahil nagpa-meeting
si Dean.
"To better understand when to use the forms Sin-Cos-Tan you can use SOH CAH TOA:
SOH:Sin is used when given the opposite and the hypotenuse
CAH:Cos is used when given the adjacent and the hypotenuse
TOA:Tan is used when given the opposite and adjacent" sagot ko, napatango-tango
naman si Sir. Mukhang
kumbinsido na siya. Samantalang mukha naman akong echeoserang palaka na tuwang-tuwa
kasi palaging tama
ang sagot ko sa mga tanong ni Sir.
"Did you know that... Math is a SIN that can COS a TAN of problem" banat pa ni Sir
at siya mismo ang
natawa sa sarili niyang joke. Teka! Wait! Nag-jojoke na naman siya oh. At humuhugot
pa. sa fb lang din
naman niya kinuha joke na yan eh.
Napa-taas naman yung kilay ko, First love ko ang math at mukhang ineecheos niya
ito. "I disagree sir, Math is
not a SIN but... yeah it can COS a TAN of problems" sagot ko at dahil dun tumawa si
Sir, nakita ko na naman
yung tawa niya na labas ang ngipin. Kyaaahh!
P 14-6
"Physics is more complicated" habol ko pa, si Sir Nathan naman ngayon yung biglang
na-challenge. Nalaman
ko kasi na Physics pala ang totoong major niya, at minor lang niya ang Mathematics.
"Really? How about the Law of Attraction in Physics?" hamon pa sa'kin ni Sir
Nathan. Napaisip naman ako,
favorite law yun ni Alex bukod sa law of gravity at motion.
"According to Albert Einstein, everything is energy and that's all there is to it.
Match the frequency of the
reality you want and cannot help but get that reality. It can be no other way. This
is not philosophy, this is
physics" sagot ko, napatango-tango naman si Sir Nathan habang naglalakad-lakad sa
platform. Kinuha niya
yung whiteboard marker niya at nagsulat siya sa board.
"Quantumphysics shows us that the world is not the hard and unchangeable thing it
may appear to be.
Instead, it is a very fluid place continuously built up using our individual and
collective thoughts" paliwanag
ni Sir at nag-drawing siya ng malaking bilog sa board.
"Everything you see in our physical world started as an idea, an idea that grew as
it was shared and
expressed, until it grew enough into a physical object through a number of steps"
patuloy niya pa at nilagyan
niya ng maliliit nabilog yung loob nung malaking bilog na drinawing niya hanggang
sa mapuno iyon.
"You literally become what you think about most... Your life becomes what you have
imagined and believed
in most" dagdag pa ni Sir Nathan habang nakatingin ng diretso sa mga mata ko.
Tapos may sinulat ulit siya sa board... at sa pagkakataong iyon parang may kung
anong kirot akong
naramdaman sa puso ko habang isa-isa kong binasa yung sinulat niya.
Karma
The Law of Attraction
Quantum Physics
The Golden Rule
P 14-7
Prayer
Are All part of the same concept:
We Create Our Reality!
And what is that reality Sir?
Nandito kami ngayon sa conference room, two weeks na lang bago sumapit ang Academic
Pasiklaban. Sa
totoo lang, naeexcite ako na ewan, kinakabahan din ako kasi masyadong mataas ang
expectation ng math
department at natatakot ako na baka mabigo ko sila.
Paano kung matalo ako? anong mukhang ihaharap ko sa math department? Sa mga kaklase
ko? sa pamilya ko?
kay Sir Nathan"Agcaoili"
natauhan lang ako nang marinig kong magsalita si Sir Nathan, Grabe! Nakalimutan
kong nasa tapat
ko lang pala siya ngayon at may tinuturo siya sa'king short cut sa pagkuha ng
solutions. Masyado kasi naoccupy
ng stress ang brain ko.
"A-ano po yun sir?"
"I said, Using the given point, what is the equation of this straight line in
Point-Slope Form?" tanong ni Sir
sabay turo sa'kin nung graph na hawak niya.
"Okay Sir hehe"
"Is there something bothering you?" tanong niya pa na ikina-gitla ko. Gosh!
"P-po? W-wala naman sir" tanggi ko pa at ibinalik ko na yung tingin ko doon sa
notebook ko. napatingkayad
P 14-8
naman si Sir at sinilip ang mukha ko dahilan para mapaatras ako at mapasandal sa
upuan ko. napalunok na
lang ako dahil sa kaba. Gosh! parang napanood ko na'to. pasimpleng lalapit yung guy
para tingnan mabuti
yung reaksyon ng mukha ng girl tapos mapapatras yung girl hanggang sa ma-corner
siya sa dulo ng dingding,
ipapatong nung guy yung kamay niya doon sa pader para makulong sa bisig niya yung
girl.
Tapos sasabihin nung guy na 'Tingnan mo ko ng diretso sa mata' syempre mabibigla
yung girl at
magpapabebe, mapapaiwas ng tingin yung girl pero biglang hahawakan nung guy yung
chin nito at pilit na
papatinginin ng diretso sa mata niya.
'Ang iyong mga mata ay kasingganda ng bituin sa langit' sasabihin nung guy, at
mapapatulala sila sa isa'tisa
hanggang sa maglapit ang kanilang mga labi"What
are you doing?... Agcaoili"
"Ang mga titig mo naman ay tulad ng sikat ng araw na nakakasilaw"
"What...do...you... m-mean?" narinig kong tugon pa ni Sir at bigla akong napabagsak
sa kinauupuan ko dahil
narealize ko na... NAKANGUSO PALA AKO SA TAPAT NI SIR! KYAAAAH!
"AY PUSANG PALAKA!"
"Are you alright?" tanong niya pa at napatayo siya para tulungan akong tumayo. Agad
naman akong tumayo at
naupo ulit sa upuan ko, inayos ko rin ang sarili ko at hindi na ako ngayon
makatingin ng diretso sa mga mata
niya. Halaaa! Nakakainis! Nawala na naman ako sa sarili ko! My Gosh! baka kung
anong isipin ni Sir!
Baka isipin niya na hahalikan ko siya!
"Anyway, bakit ka nakapikit at nakanguso kanina?" nagtatakang tanong ni Sir at
medyo natatawa siya. AYAN
NA! ALEEZA TAKBO NA!
P 14-9
"Hala! Mali yung formula ko! wait lang sir... kukunin ko lang yung lists ng formula
na- "
"The point slope formof a linear equation is written as (y-y1)=m(x-x1)" sagot ni
Sir. Omg!
"Bumalik ka na ulit sa upuan mo... and please answer my question" sambit pa ni Sir
habang iniikot-ikot niya
yung ballpen sa kamay niya. para siyang prosecutor ngayon at pilit na pinapaamin
ako sa pagkakasala ko.
"Ayy! Mapurol na yung lapis ko, wait lang sir kukunin ko lang yung sharpener- "
"Here" sabi ni Sir sabay abot sa'kin nung sharpener na nakalagay sa pencil holder
na dala niya. "Maupo ka na
and- "
"Hala! mali pala yung notebook na nadala ko, naiwan ko sa locker yung math notebook
ko, wait lang sir
kukunin- "
"It's okay, pwede mo namang kopyahin yung formula pagdating mo sa bahay" sabi pa ni
Sir habang nakatingin
pa din ng diretso sa'kin at mas lalo akong naiirita sa ginagawa niyang pagpapaikot
nung ballpen niya sa
kamay niya.
"Uhmm... na-CCR na ko sir, wait lang talaga!" palusot ko pa at dali-dali na akong
tumakbo papalabas ng
conference room. Narinig ko pang tinawag ni Sir ang pangalan ko pero hindi ko na
iyon pinansin at
nagtatakbo ako papalabas sa teacher's office. My Gosh!
Kumaripas pa ko ng takbo papunta sa CR at nagkulong sa pinakadulong cubicle.
Napasandal na lang ako sa
pinto at napahawak sa puso ko. Gosh! nakakahiya talaga! nahuli ako ni sir!
Anong sasabihin ko? nababaliw na ko!
P 14-10
Kinuha ko na yung phone ko sa bulsa, buti na lang palaging nasa bulsa ko yung phone
ko. agad kong tinext sila
Alex na sabay kaming umuwi kahit pa mamayang 6 pmpa ang uwi niya. hindi ko kasi
kayang harapin ngayon
si Sir Nathan. Buti na lang nilagay ko sa locker ko yung bag ko kaya yung notebook
at math textbooks lang
yung dala ko kanina sa conference room.
Ten minutes na lang naman bago mag 5 pm, matatapos na din ang session namin ni Sir
Nathan. Napahinga na
lang ako ng malalimat nilakasan ko ang loob ko at tinext siya.
Sir I need to go home, hinihintay na po ako ng kapatid ko, sige po bye.
Napapadyak ako sa kaba nang pinindot ko na yung send button. Napaupo na lang ako sa
cubicle at napapanic
doon. Ilang saglit pa biglang nag-vibrate na yung phone ko. Gosh! NAG-REPLY NA SI
SIR NATHAN!
Okay, ingat sa pag-uwi :)
Napatulala lang ako ng mga 10 seconds doon sa message ni sir. Baka ako lang tong
napapraning? Hindi
naman siguro naisip ni Sir na ikikiss ko siya kanina?
Whew! Grabe! Syempre naman Aleeza pollution free ang utak ni Sir Nathan noh, di
tulad mo na polluted na.
Ibinulsa ko na yung phone ko at lumabas na sa cubicle, nagtungo ako sa tapat ng
salamin at naghilamos ng
muhka para pakalmahin ko ang sarili ko. sabi nga nila kapag kinakabahan ka
nakakatulong yung paghilamos
sa mukha para mabawasan ang kaba mo.
Ilang saglit pa biglang dumating yung grupo nila Stacy Miranda, at mukhang
sasakupin na naman nila yung
CR. Tinaasan ako ng kilay ni Stacy kasi hindi pa din ako umaalis doon sa tapat ng
salamin. Umiwas na lang
ako ng tingin sa kaniya at lumabas na doon sa CR. Ugh! Dukutin ko eyeballs niya
diyan eh.
Dumiretso na ako sa locker at kinuha ko na yung bag ko, para akong kriminal na
napapraning kasi baka
bigang sumulpot si Sir Nathan at makasalubong ko siya. buti na lang nasa first
floor ang locker ko kaya
madali akong makakalabas sa building namin.
Pagkalabas ko doon, dire-diretso akong naglakad sa labas, buti na lang hindi
umuulan ngayon kaya mas
madali akong nakarating sa gate 3. Habang naglalakad ako nag-vibrate ulit ang phone
ko, nagtext si Alex.
P 14-11
6 pm pa ang uwian ko, wala ka ng pamasahe noh? Tsk tsk.
Narating ko na yung waiting shed at naupo na ako doon. Nakakainis hanggang sa text
talaga tinatarayan ako
nito.
Oo wala na kong pamasahe kaya hihintayin kita dito sa waiting shed sa labas ng gate
3
Okay na yun, bukod sa nakatakas na ako kay Sir Nathan mukhang makakalibre pa akong
ng pamasahe ngayon
haha!
Naupo na ako sa mahabang diretsong bakal na upuan sa waiting shed, may iilang mga
estudyante na
naghihintay ng masasakyan. Napatakip na lang ako sa ilong ko kasi ang usok ng
paligid dahil sa mga usok ng
sasakyan na dumadaan.
Medyo naiinip na din ako kasi wala akong kausap, kanina pa umuwi sila Iryn at Leana
dahil inaatupag nila
ngayon yung facebook fanpage na ginawa nila para kay Sir Nathan at ako ang main
source nila kasi palagi ko
nakakasama si Sir. Samantalang, sinundo naman ni Arthur si Jen kanina dahil mukhang
nag-LQ na naman sila.
Pinagmamasdan ko lang ang mga taong dumaraan sa tapat ko, maging ang mga nakatambay
at nagtatawanan ay
pinagmamasdan ko rin. Ang mga sasakyang dumaraan, ang mga nagtitinda ng fishball,
kwek-kwek, banana
que at marami pang iba, ang dumadagungdong na pagdaan ng LRT sa itaas ay hindi rin
nakaligtas sa paningin
ko.
Naaalala ko bigla yung introduction line noon ni John Lloyd Cruzsa My Amnesia Girl
na movie nila ni Toni
Gonzaga, "Sabi sa census, mahigit 11 milyon na tao sa Metro Manila. Sa dami ng tao
na 'yun, paano mo
kaya malalaman kung sino sa kanila ang para sa'yo? Paano kung nakasalubong mo na
siya, kaya lang
hindi mo pinansin. Dumaan na pala sa harap mo, nang yumuko ka para magsintas ng
sapatos mo.
Nakatabi mo na pala, kaya lang lumingon ka para tingnan ang traf ic light. Baka
andoon na siya,
humarang lang 'yung pedicab. Sa dinami-dami ng tao, may masusuwerte na nakahanap
na, may mga
naghahanap pa, may iba sumuko na. Pero ang pinakamasaklap sa lahat, 'yung nasa iyo
na, pinakawalan
mo pa. Pero paano nga kaya kung isang beses lang dumadating ang para sa'yo?
Palalampasin mo pa?
Kahit nasa harap mo na?"
Sa dinami-dami ng tao sa mundo, hindi mo aakalain na isang araw ay makakadaupang
palad mo ang taong
nakatadhana pala para sayo, parang isang line sa graph na pagtatagpuin kayo sa di
niyo inaasahang
pagkakataon"AYY
ANAK NG TOKNENENG!" napasigaw ako sa gulat kasi biglang may bumisina ng malakas sa
tapat
P 14-12
ko. nanlaki ang mga mata ko nang makita si...
Bryan Armando!
Ang gunggong na bisugo na pinaglihi sa kayabangan!
"Wanna ride?" sabi niya, habang nakasuot ng mamahaling sunglass, napalingon naman
ako sa kaliwa't kanan
ko baka hindi naman ako yung kinakausap niya. pero lahat ng estudyante ngayon na
nakatayo sa gilid ng
waiting shed ay nakatingin sa akin. Halaaa!
"I'mtalking to you! Bottled water girl" sabi niya sabay tanggal nung shades niya at
kumindat pa sa'kin. Eww!
Nakasakay siya sa isang mamahaling red sports car na natatanggal yung bubong, hindi
ko matandaan kung
anong brand ng kotse yun. "Come on!" sabi pa niya sabay tapik doon sa passenger
seat na nasa tabi niya.
Napatayo na lang ako at naglakad papalayo, nagpanggap na lang ako na hindi ko siya
kilala at kunwaring may
katext. "After all I've done for you... this is what I've got?" reklamo niya pa,
yung tipong ang hangin hangin
lang.
Napapatingin sa akin ngayon yung mga ka-schoolmates ko, hindi pa rin kasi maawat si
Bryan sa pagdadakdak
"Hey! how about my ten peso coin?" narinig kong reklamo niya pa. at dahil dun
nagpantig tuloy yung tenga
ko. Whuuut?
ANO?
DINADAMDAM NIYA YUNG SAMPUNG PISO NIYA? ABA NAMAN!
Naramdaman kong parang umakyat yung dugo ko sa ulo ko at dahil sa inis nilingon ko
na siya with matching
napa-pamewang pa "Hoy! Kung ang hinihimutok ng bunbunan mo ay ang sampung piso
mo... Heto na! lunukin
mo yan nang bumara sa apdo mo na nuknukan ng itim!" sigaw ko pa sa kaniya sabay
kuha ng ten peso coin sa
purse ko at inihagis ko sa kaniya.
P 14-13
Nasalo naman niya iyon "W-what do you mean by... hinihimutok ng bunbunan at apdo na
nuknukan?"
nagtataka niyang tanong per may halong pagkabilib at tawa. Nakita ko namang natawa
din yung mga taong
nakarinig ng sinabi ko.
"Ewan ko sayo" banat ko pa kay Bryan at dali-dali na akong umalis doon. Nakakainis,
mukhang pag-uusapan
ako nito sa school dahil sa pinagagawa ng yabang na yun. ang sarap hugutin ng buhok
niya na parang mais at
ilublob siya sa kumukulong tubig! Ughh!
Kinagabihan, nagreklamo si Alex kay mama kasi naubos yung pera niya kasi siya ang
nagbayad ng pamasahe
namin kanina pag-uwi at nagpabili pa ko sa kaniya ng miryenda na mais pagbaba namin
sa bus kanina. Kaya
ngayon sinisingil na ko ni Alex pero di ko siya babayaran bwaahahha!
"Totoy hayaan mo na, minsan mo lang naman ilibre ang ate mo" sermon ni mama at
binelatan ko naman siya.
nasa hapag kami ngayon at kaming tatlo lang ang naghahapunan kasi wala pa si papa
nagpapasada pa siya.
"Wala na kasi siyang pang-date kay Lily eh" pang-asar ko pa, sinamaan naman ako ng
tingin ni Alex. Pero
tinawanan ko lang siya. "May bibilhin akong importante" depensa pa ni Alex pero
natawa lang din si mama.
Iwas kasi sa babae to si Alex minsan nga naiisip namin na baka pusong babae din
siya eh.
"Rosas at tsokolate para kay Lily" banat ko pa, babatuhin sana ako ni Alex ng
kutsara pero nasumbong ko na
agad siya kay mama kaya ayun siya ang napukpok ng kutsara na hawak ni mama Hahaha!
Kinabukasan, nakaharap ako ngayon sa salamin dito sa banyo namin habang kinakausap
ko ang sarili ko.
Kaya mo yan Aleeza! Siguradong nakalimutan naman na ni Sir Nathan yung nangyari
kahapon.
Tama! Isang edukado at maginoo si Sir Nathan, wala siyang panahon para magpaka-
cheesy at galawang
breezy na usong-uso na ngayon sa mga kalalakihang millenials. Kahit nga pick-up-
line eh sablay na sablay si
Sir Nathan... pero aaminin kong kinilig pa din ako sa pick-up-line niya noong isang
araw.
Kaya Aleeza harapin mo siya ng buong tapat at dapat normal lang ang kilos mo,
neutral lang kumbaga na
P 14-14
parang walang nangyari. Agree? Agree!
Pagdating sa school, namataan ko agad sila Iryn, Leana at Jen na nakatambay sa
pabilog na bench sa lobby.
Nagtatawanan sila at may pinapanood sila sa phone ni Jen. "Hey wassup mga ngets"
bati ko, agad naman nila
akong hinila at muntikan pa kong masubsob sa phone na hawak ni Jen.
"Ngets tingnan mo to! naging confession page na yung facebook page na ginawa namin!
Ang dami pa lang
inlababo kay Sir Nathan!" kinikilig na tugon ni Leana sabay hampas pa sa amin.
Iniscroll ni Jen pababa yung mga posts doon sa facebook page, Grabe! Nag-uumapaw sa
puso ang nakikita
kong mga posts. Ang sakit sa mata!
"Gumawa na kaya tayo ng mga notebook, mugs, ballpen at unan na may mukha ni Sir
Nathan noh? Siguradong
mabenta yun!" sabi pa ni Jen, binatukan naman namin siya, mukha talagang pera to si
Jen.
"Magandang idea yan!" pag-sangayon ni Iryn at Leana dahilan para gulat akong
mapatingin sa kanila. Whuuuut?
"Seryoso ba kayo? Siguradong magagalit si Sir Nathan" reklamo ko pa pero
nagkatinginan silang tatlo at
binigyan ako ng ngiting nakaka-echeos.
"Hindi naman siya magagalit kasi ipapaalammo naman sa kaniya" sagot ni Iryn at
mukha na silang minions
ngayon na todo makangiti. Anooo?
"Ayoko! Hindi pwede! Hindi yun papayag!" saad ko sabay crossed arms with matching
iling-iling pa pero
nagulat kami kasi biglang may nagsalita sa likod namin.
"Sinong di papapayag?" tanong ni Sir Nathan na nakatayo na pala sa likod namin.
Omg! Mukhang kakadating
lang niya at nakatayo siya ngayon sa tapat ng vendo machine.
At dahil sa gulat sabay-sabay kaming napatayong apat at bumati sa kaniya "G-
goodmorning sir" bati namin,
tumango naman si Sir at kinuha na niya yung coffee in can sa ilalimng vendo habang
ang isang kamay niya ay
nakasuksok sa bulsa niya at nakasabit naman yung laptop bag niya sa kanang balikat
niya.
"Wow! sir ang aga aga ang blooming niyo na" pambobla pa ni Leana at dahil dun
natawa na lang si Sir.
Tuwang-tuwa naman si Iryn at Jen at kung ano-ano ding mga compliments ang
pinagsasabi nila kay Sir
Nathan.
P 14-15
"Ang ganda ng porma niyo sir ah!"
"Ang bango niyo sir amoy downy"
"Ang shiney ng shoes niyo sir wow!"
Napatingin tuloy kami sa sapatos ni Sir, at mukhang natameme si Jen kasi naka-
rubber shoes naman si Sir.
"Asan yung shine sa rubber shoes Jen?" bulong ni Leana kay Jen, mukha kasi silang
shunga na todo makabola
kay Sir Nathan pero biglang naging fail dahil sa sinabi ni Jen.
"Kayo talaga... mag-aral na lang kayo ng mabuti at huwag niyo muna atupagin ang mga
manliligaw niyo na
nais masungkit ang inyong mga puso" sabi ni Sir Nathan at dahil dun gulat akong
napatingin sa kaniya.
Omaygash! Nagtagalog ulit siya ng dire-diretso!
Maging sila Jen, Iryn at Leana ay nagulat din dahil sa pagpapaka-balagtas ni Sir
Nathan, "Wow Sir ang astig
niyo pala magtagalog" sabay-sabay na tugon ni Jen, Iryn at Leana at bakas na bakas
sa mukha nila na amaze
na amaze sila.
Nagulat naman ako kasi biglang napangiti si Sir at tumingin siya sa'kin "Someone
told me na nakakadagdag
pogi points daw ang magsalita ng purong tagalog" natatawang tugon ni Sir Nathan.
Parang mga tuta naman na
sabay-sabay napatango sila Jen, Iryn at Leana may after shocks pa rin sila.
"Anyway, I need to go, mag-aral kayong mabuti" bilin pa ni Sir, napatango pa siya
sa'kin bago tuluyang
umalis. My Goodness! Yung puso ko abnormal na naman.
"Ngets! pano tong assignment? Pa-help naman kami" pangungulit sa'kin ni Jen, Iryn
at Leana. Nandito kami
ngayon sa canteen. Tulala lang ako sa labas ng bintana kasi nagsisimula na namang
pumatak ang ulan. Habang
P 14-16
itong tatlong sisiw na kasama ko eh kanina pa reklamo ng reklamo sa pina-assignment
sa amin ni Sir Nathan.
"Nasa locker yung assignment ko, kopyahin niyo na lang" sabi ko sabay abot sa
kanila nung susi. Para naman
silang nanalo sa lotto at nag-agawan pa sa pagkuha nung susi at nag-unahan pa
papalabas sa canteen para
kunin yung assignment ko sa locker.
Naiwan naman ako doon habang nakatitig pa din sa labas ng bintana, bakit kaya
umuulan na naman ngayon?
hindi ko na naman mapigilang malungkot nang walang dahilan.
"Siya ba?" narinig kong may kumpulan ng mga palaka na nagchichismisan sa katabing
table namin.
Napalingon ako at nagulat ako nang makita na ang grupo pa nila Stacy Miranda ang
nandoon at nakatingin
silang lahat ng masama ngayon sa akin.
Bigla namang tumayo si Stacy at sumunod sa kaniya yung dalawa niyang alapures
habang naiwan naman yung
iba doon sa table nila. "I see... itsura pa lang may pagkamalandi na ang babaeng
to" mataray na tugon ni Stacy
habang naka-crossed arms pa. napatulala naman ako sa kanila lalo na kay Stacy
grabe! Parang living goddess
talaga siya.
Nagulat naman ako dahil sa sinabi niya. Sinong malandi? Ako?
Magrereact na sana ako kaso nagulat ako kasi pinalibutan nila akong tatlo habang
naka-crossed arms pa sila
with matching taas kilay sa akin. "Leave... My... Boyfriend... Alone..." tugon ni
Stacy at natameme lang ako
dahil sa sinabi niya. Whuut? Sino bang latest boyfriend ni Stacy ngayon?
nangongolekta din kasi ng lalaki ang
isang to eh.
"S-sinong boyfriend?"
"What the? Seriously? Huli ka ba sa balita or talagang Eng Eng ka lang?" buwelta pa
sa'kin ni Stacy. At
napatango-tango naman yung dalawang ipis na kasama niya. tapakan ko sila diyan eh.
Napakunot na lang yung noo ko, wala naman kasi kaming pakialamsa buhay ng mga ipis
na'to kaya hindi sila
nassasali sa chikahan ng tropa namin. "Duhh si Bryan Armando... Btich" habol pa ni
Stacy dahilan para
muntikan ng lumuwa yung mga mata ko dahil sa gulat.
"Stay away fromhim... or else..." banta niya pa sa'kin sabay senyas na gigilitan
yung leeg ko. hindi ko alam
pero bigla na lang akong natawa dahil sa pinagsasabi nila, mukhang threaten na
threaten sila diyan.
"Seryoso? Pinatulan mo si Bryan? I mean... Stacy bakit ka nagpaloko sa bakulaw na
yun?" natatawa kong
tugon. hindi ko naman mapigilan ang tawa ko. like Omg!
"Tama nga sila, may pagka-weirdo at baliw ka" kutya pa ni Stacy sa'kin, magrereact
pa sana ako kaso
tinalikuran na niya ako with matching flipped hair pa, tumama pa yung buhok niya sa
mukha ko. Ouch!
"Come on girls! There's no need to worry, she's just a rug compare to us" banat pa
ni Stacy habang nakatingin
sa'kin at nagtawanan sila ng tropa niyang mga mukhang ipis din. Ano daw? Mukha
akong basahan?! Ilampaso
ko sila diyan eh!
P 14-17
"Okay class dismissed" announce nung prof namin sa last subject. dali-dali namang
nagpaalamsi Iryn, Leana
at Jen dahil may kani-kaniya silang lakad. Samantalang ako ay didiretso naman sa
conference roomdahil
oras na ng tutorial session namin ni Sir Nathan. My Gosh! kinakabahan ako.
Paano kung naaalala pa din niya yung kahihiyang nangyari kahapon? Paano kung bigla
niyang tanungin ulit
sa'kin kung bakit unconsciously akong nakapikit at nakanguso sa kaniya kahapon?
Ugh! Haaays wala na! wala
na akong dignidad!
Naglalakad na ako papunta sa professor's office nang biglang mag-vibrate yung phone
ko. muntikan ko pang
mabitawan yung mga librong hawak ko kasi si Sir Nathan yung nag-text. Omg!
I'm here in the library- Sir Nathan
And so?...
Ano naman? Anong paki ko kung nasa library siya? Omg! Diba ganito yung mga ginagawa
ng mga mag-jowa,
palagi iniinformang isa't-isa kung nasaang sulok na sila ng Pilipinas.
Napangiti naman ako, itetext ko sana kay Sir Nathan na 'I'mhere naman sa conference
room, waiting for you
hihi' kaso nagkamali ako ng pindot at hindi ko nabura yung nauna kong tinype na
'And So?'
Waaahh! Napasigaw ako sa panic kasi 'And So?' yung nasend ko kay Sir Nathan
HALAAAAAA!
Hindi ko naman na maka-cancel kasi nagsend na agad. Nooo!
Agad akong kumaripas ng takbo papunta sa library, kailangang makapunta ako doon
bago mabasa ni Sir
Nathan yung message ko. My Gosh!
Tinahak ko kaagad pababa ng hagdan at wala na akong pakialamkahit nagmukha na akong
shunga kakatakbo,
pagdating ko sa library, napatigil pa ako sa pintuan kasi ang daming tao doon,
naalala kong mahilig si Sir
Nathan maupo sa pinakadulo sa tabi ng bintana. Napansin ko kasi na sa tuwing
tutorial session namin kahit
saang lugar palaging sa dulo nauupo si Sir Nathan.
P 14-18
Napatingin naman ako sa dulo at hindi nga ako nagkakamali kasi nakita ko siya doon.
May binabasa siyang
libro habang ang phone niya ay nasa mesa niya. Gosh! nabasa na kaya niya?
Dali-dali akong pumunta sa kinaroroonan ni Sir at hindi ko pa sinasadyang mabagsak
ng medyo malakas yung
mga librong dala ko sa mesa niya. gulat naman siyang napatingin sa akin. "Ang bilis
mo naman" nakangiti
niyang tugon. napatingin naman ako sa phone niya at nagulat ako kasi kakapasok pa
lang ng text ko, whew!
Mukhang natraffic yung message ko ah.
Napatingin si Sir Nathan sa phone niya na tumunog, "Nauna ka pa sa reply mo"
natatawa niyang tugon at
akmang bubuksan na niya yung message pero agad ko siyang pinigilan at kinuha ko
yung phone niya. binura ko
agad yung message na 'And So?' at binalik iyon sa kaniya. Whew! Grabe!
"B-bakit mo- "
"Wala yun sir, tara aral na tayo" sabi ko sabay upo doon sa katapat na upuan.
Tiningnan naman ni Sir yung
phone niya "Binura mo yung text mo?" nagtataka niyang tanong. Gosh! nakita nga pala
niya na may nareceive
siyang message sa akin.
"Ahh... k-kasi nawrong send po ako sir, nasend ko sa inyo yung chismisan namin nila
Jen" palusot ko na lang.
medyo nagtaka naman si Sir pero tumango na lang siya. whew!
Napangiti lang si Sir at sinimulan na niya akong turuan ulit. Mas naintindihan ko
naman ngayon yung tinuturo
niya kasi madaming tao sa paligid, at hindi na ako masyadong naiilang sa kaniya.
"Sir what is your favorite law in physics?" tanong ko sa kaniya, inabot kami ng 7
pmngayon, isang linggo na
lang kasi bago ang competition kaya dapat mas mag-aral pa ako ng mabuti. naglalakad
na kami ngayon sa
hallway papalabas sa gate 3.
Napatingin naman sa akin si Sir at napangiti, kaming dalawa lang ngayon ang
naglalakad sa mahabang
hallway, bukas naman ang ilaw sa buong helera ng hallway kaya maliwanag ang paligid
kahit gabi na. tanging
ang ingay lang din ng patak ng ulan ang umaalingangaw sa paligid. Open area ang
hallway na dinadaanan
namin kaya ramdamna ramdamnamin ang lamig ng ihip ng hangin na dulot ng ulan sa
labas.
"Law of Motion" sagot ni Sir Nathan habang dahan-dahan kaming naglalakad. Hindi ko
rin alamkung bakit
ang bagal namin maglakad ngayon.
P 14-19
"Alin po doon sa tatlo ang favorite law niyo?" sagot ko, naalala ko bigla si Isaac
Newton.
"All of them" sagot ni Sir sabay ngiti dahilan para mapangiti din ako.
"The first law of motion, An object at rest will remain at rest unless acted on by
an unbalanced force" saad
ko, napangiti naman si Sir.
"Parang buhay lang din yan, tahimik ang mundo mo, payapa ang isipan mo, walang
gumugulo sa iyo pero sa
di inaasahang pagkakataon ay biglang ay darating sa buhay mo... darating ang pag-
ibig na gugulo sa payapa
mong mundo" tugon ni Sir, natawa naman ako, ang astig talaga nito ni Sir Haha!
"Bakit anong nakakatawa?" nagtataka niyang tanong pero kahit siya mismo ay natatawa
din.
"Ang lakas niyo humugot sir eh, at wagas pa kayo makatagalog, dinamay mo pa yung
nananahimik na first law
of motion" banat ko pa, tumawa lang si Sir, hindi ko naman mapigilan ang ngiti sa
labi ko dahil nakita ko na
naman yung ngiti niyang labas ngipin.
"The second law of motion, states that acceleration is produced when a force acts
on a mass. The greater the
mass of the object being accelerated the greater the amount of force needed to
accelerate the object" tugon ko
pa. napatango naman si Sir Nathan at napangiti ulit ng todo, oh! Mukhang huhugot na
naman siya oh!
"Kapag ang isang tao ay mas matimbang para sayo... pahahalagahan mo siya ng sobra"
sabi pa ni Sir, at
natawa na naman ako.
"Tsk, pang-martyr lang ang line na yan eh..." reklamo ko pa, ngumiti lang naman si
Sir Nathan at napayuko.
Bakit parang may pinagdadaanan siya? martyr din ba to si Sir?
At dahil medyo naging awkward ang paligid, nagsalita ulit ako "And Lastly, The
third law of motion states
that, For every action there is an equal and opposite reaction" tugon ko sabay
ngiti sa kaniya pero nagulat ako
P 14-20
kasi bigla siyang napatigil sa paglalakad at napatingin sa ulan na bumubuhos na
ngayon ng malakas sa gilid
namin.
"May mga bagay sa mundo na kahit anong gawin mo, kahit anong pilit mo... lalayo at
lalayo pa rin siya sayo"
tugon ni Sir Nathan at bigla siyang tumingin ng diretso sa mga mata ko. hindi ko
naman nagawa pang tumawa,
hindi ko alamkung tama bang tumawa ako kung ang kausap ko ngayon ay may bahid ng
kalungkutan sa
kaniyang mga mata. "Naiintindihan mo ba Aleeza?" tanong niya pa, dahilan para
matigilan ako. First time
niyang tawagin ako sa pangalan ko mismo.
"P-po? Ang alin po dun sir?"
"Lahat"
"H-hindi ko po kayo maintindihan" tugon ko at sa pagkakataong iyon hindi ko
alamkung bakit bigla na
namang tumibok ng mabilis ang puso ko habang nakatingin ng diretso sa mga mata
niya. napatigil na kami sa
paglalakad at nakatayo kami ngayon sa gitna ng hallway na kung saan kaming dalawa
lang ang tao rito habang
ang ulan ay patuloy na bumubuhos sa gilid namin.
~Nadarama ko pa
Ang iyong mga halik na hindi ko mabura
Sa isip at diwa
Tila naririto ka pa~
~Naririnig mo ba
Mga patak ng aking luha
Mananatili nang sugatan
Ang damdamin sinta~
~Sa bawat araw
Bawat tibok ng puso
Ikaw ang nasa isip ko~
~Ala-ala mo sa akin ay gumugulo
Bakit 'di na lang bawiin
Ang hapdi sa aking puso
Pipilitin ko limutin ang pag-ibig mo
Kung panaginip lang ito sana'y
Gisingin ang aking puso~
P 14-21
"May isang bagay ka pang hindi maiintindihan..." sabi pa niya at humarap siya sa
akin habang nakatitig ng
diretso sa mga mata ko.
"Oro para que nos encontremos en una situaci�n diferente, Donde no hay nadie que
pueda detenernos...De
enamorarse" tugon ni Sir Nathan at sa pagkakataong iyon, hindi ko alamkung bakit
parang pamilyar sa akin
ang mga katagang iyon, ang mga salitang binitiwan niya sa wikang Espanyol ay parang
nagdudulot ng
matinding kalungkutan sa akin.
Sadyang may mga bagay talaga sa mundo na hindi natin maintindihan... tulad na
lamang ng sinabi ni Sir
Nathan sa wikang Espanyol.
At hindi ko rin maintindihan ang sarili ko ngayon, hindi man maintindihan ng utak
ko ang sinabi niya ngunit
bakit parang ang puso ko ay nagawang maintindihan ang bawat salitang binitiwan
niya.
**************
Featured Song:
'Gisingin ang puso' by Liezel Garcia
Don't forget to vote and comment hihi :) Thank you so much! <3
Source of math hugot SIN-COS-TAN:
https://web.facebook.com/HUGOTinhinyero/posts/1355484887824377?_rdc=1&_rdr
Source of SOH-CAH-TOA: https://www.khanacademy.org/questions/when-i-should-
usecos/kafb_4807470
Source of Law of attraction andQuantumphysics: http://johnassaraf.com/law-of-
attraction/why-youshould-be-aware-of-quantum-physics-2
Source of law of motion hugot:
http://captainwhogoat.tumblr.com/post/105835951730/newtons-law-ofmotion
P 14-22
"Gisingin ang Puso" by Liezel Garcia
"I pray that we willfind ourselves in a differentsituation, wherethereis nobody to
stop us ... to fallin love."And this is what he means. Aww, i
cri???? Your first loveisn't thefirst person you give your heart to; it's thefirst
one who breaks it. Dijokelang????
P 14-23
Kabanata f(x - 13)
81.5K 2.6K 3K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 13]
Our Asymptotically Love Story
(page 80 - 103)
Ika-Animna Kabanata
Filipinas 1688
"Kadalasan ang ating nararamdaman ay nailalabas sa lasa ng pagkain" panimula ni
Manang Estelita habang
marahan pinapakuluan ang karne ng baka sa malaking palayok.
"Ano po ba ang ihahain natin ngayong tanghalian Manang?" tanong ni Ising habang
abala sila ni Salome sa
paghihiwa ng mga patatas, carrots, red bell pepper, green bell pepper, sibuyas at
bawang. Binawasan naman
ni Manang Estelita ang panggatong sa pugon upang hinaan ang apoy.
"Kaldereta" nakangiting sagot ni Manang Estelita at umaawit-awit pa ito.
"Kaldereta ho ulit? Hindi po ba kakahain lang natin ng kaldereta noong isang
linggo?" tanong pa muli ni
Ising. Napatango naman si Salome dahil kasama pa siya noong mamalengke ng karne ng
baka sa palengke.
"Ang ating Senor Fidel ay mahilig sa mga pagkaing ma-sarsa" tugon pa ni Manang
Estelita sabay kuha ng
panapin sa kamay at buong pwersa niyang binuhat ang malaking palayok paalis sa
pugon, tutulungan sana siya
ni Ising at Salome ngunit naibaba na niya ito agad.
"Manang kami na ho"
"Malakas pa ako, kaya ko ito... atupagin niyo na lang ang ginagawa niyo riyan" saad
pa ni Manang Estelita,
napailing-iling na lang ang dalawang dalaga dahil ginigiit na naman ni Manang
Estelita na siya'y malakas pa
sa kabila ng iniinda nitong rayuma gabi-gabi.
Si Salome ang madalas na taga-hilot ng tuhod ni Manang Estelita dahil sanay ito sa
paghihilot na itnuro sa
kanila ng kaniyang ina na si Nay Delia. Sa susunod na linggo pa makakabalik sa
trabaho si Nay Delia dahil
hinihintay pa nitong gumaling ng tuluyan ang sugat na tinamo ni Tay Isko sa binti.
P 15-1
"Manang kung patuloy kayong magpapasaway... si Ising na ho ang maghihilot ng inyong
tuhod" panakot pa ni
Salome kay Manang Estelita at natawa naman sila. Napangiti na lang si Manang
Estelita at naupo na siya sa
isang bangkito sa gilid upang magpahinga.
"Sige na, Sige na ako'y mauupo na rito at gagabayan ko na lamang kayo sa pagluluto,
natatakot ako na baka
mabali ang buto ko kung sakaling si Ising ang maghihilot nito" biro pa ni Manang
Estelita sabay halakhak nila
ni Salome, animo'y pinagkakaisahan ang kawawang si Ising.
"Biro lang Isabela" habol pa ni Salome dahil napabusangot ang mukha ni Ising lalo
nang tawagin niya ito sa
totoong pangalan nito. "Lumeng, ilagay mo na ang panibagong palayok at ilagay mo na
ang mga rekados at
karne, dahan-dahan lang ang paghalo at pagbuhos ng sarsa" bilin pa ni Manang
Estelita agad namang sinunod
ni Salome ang utos ng matanda at halos mapunit naman ang mga mukha nila ni Ising
dahil sa sobrang ngiti
habang inaamoy ang mabangong halimuyak ng kaldereta.
"Ganyan nga... marahan lang ang paghalo, hindi dapat mabilis at hindi rin malamya"
patuloy pa ni Manang
Estelita habang hinahalo ni Salome ang mga rekados.
Ilang sandali pa dumating si Susana at Piyang sa kusina, si Susana ay dalawampu't
tatlong taong gulang na
kung kaya't siya ang pinakamatanda sa kanilang apat nila Salome, Ising at Piyang.
Bilugan ang mga mata nito
at pa-hugis puso ang mukha. Kayumanggi rin ang balat at manipis lamang ang mahabang
buhok nito.
Si Susana ang pinaka-mailap sa kanila, hindi ito gaano nagsasalita kumpara sa
kadaldalan ni Salome at Ising,
paminsan naman ay sumasali si Piyang ngunit madalas itong kasama ni Manang
Estelita. "Manang, ipinaabot
po ni Mang Berto na mula sa palengke, dumating na raw po ang pina-reserbang keso ni
Senor Fidel mula sa
Maynila" tugon ni Susana habang magka-tulong nilang buhat-buhat ni Piyang ang isang
kahon ng keso.
Nanlaki naman ang mga mata ni Salome at Ising at agad inusisa ang kahong inilapag
ni Susana at Piyang sa
tambakan ng rekados sa kusina. "Ang keso bang iyan ay mula pa sa Europa?" tanong ni
Salome at hindi na
maitago sa kaniyang mga mata ang pagkamangha.
"Oo Lumeng, dala-dala ito ng barkong Galleon na kamakailan lang ay dumaong na sa
Maynila" sagot ni
Piyang, agad namang umalis si Susana at bumalik na sa paglilinis ng bahay. "Kung
gayon, siguradong
napakalaki talaga ng impluwensiya ni Senor Fidel dahil ipinadala pa rito sa San
Alfonso ang pinareserba
niyang keso" wika ni Salome habang hinihipo-hipo ang malaking kahon na gawa sa
tabla.
"Oo naman, kilala ang pangalang Montecarlos lalo na sa Maynila dahil kay Senor
Fidel, Samantala dito
naman sa San Alfonso tanyag si Senor Patricio" nakangiting saad ni Piyang at
mukhang ginanahan pa ito
magsalita dahil mag-uumpisa na naman ang pagkwekwento niya. hindi naman lingid sa
kanilang kaalaman na
sadyang mahilig sa tsismis si Piyang.
"Senor Patricio? Hindi ba't siya ang pinsan ni Senor Fidel?" tanong ni Salome, mag-
iisang buwan na rin kasi
siyang naninilbihan sa hacienda ngunit hindi pa rin niya nakikilala ang sinasabi
nilang Senor Patricio.
"Oo, si Senor Patricio rin ang siyang may ari ng hacienda Montecarlos, kasalukuyang
nasa Maynila pa si
Senor Patricio bihira lang kasi iyon magawi dito sa San Alfonso lalo na nang
lumawig ang kaniyang negosyo
at koneksyon sa Ka-Maynilaan" paliwanag pa ni Piyang, napatango-tango na lang si
Salome, sisilipin pa sana
niya ang kesong nasa loob ng kahon ngunit biglang nagsalita si Manang Estelita na
noo'y nakaupo pa rin sa
bangkito sa gilid.
P 15-2
"Lumeng, ang iyong niluluto" paalala nito dahilan para biglang maging alerto si
Salome at dali-daling kinuha
ang sandok at hinalo muli ang kalderetang nasa palayok. "Hindi dapat iniiwan ang
niluluto kahit pa gaano ito
katagal, dapat ay matuto kang maghintay hanggang sa maluto na ito ng tuluyan" bilin
pa ni Manang Estelita,
napatango sabay ngiti na lamang si Salome. Habang si Ising ang siyang patuloy na
umuusisa doon sa kahon ng
keso.
"Manang Estelita, kakasya pa ho ba ang limang bariles ng alak sa tambakan?" tanong
ni Mang Berto na noo'y
kakasulpot lamang sa kusina habang pasan-pasan sa balikat ang isang malaking
bariles ng alak. Nanlaki
naman ang mga mata ni Salome. "Maluwag pa naman ata ang imbakan, tingnan mo na
lamang Mang Berto"
sagot ni Manang Estelita at napatango naman si Mang Berto.
"Ang alak po bang iyan ay mula rin sa Europa?" tanong pa ni Salome at muntikan na
niyang maiwan ang
niluluto niya upang usisain din ang bariles na dala ni Mang Berto ngunit agad
siyang tinawag ni Manang
Estelita.
"Oo Hija, kay Senor Patricio ang lahat ng ito na binili niya pa sa bagsakan ng mga
produkto at kalakal sa
daungan ng Maynila" sagot ni Mang Berto at naglakad na ito pababa sa tambakan,
"Sandali lang po Manang!"
paalampa ni Salome upang sundan si Mang Berto na noo'y binuksan ang isang lagusan
sa sahig at may
hagdan ito pababa.
"Lumeng ano ang sinabi ko ukol sa pagluluto?" tawag pa muli ni Manang Estelita kung
kaya't natigilan si
Salome at bumalik na lang sa kusina "Hindi dapat iniiwan ang pagluluto" sagot ni
Salome at napabusangot ito
ng mukha, nananabik kasi siya makita ang imbakan na nasa ilalimng mansyon.
"Ngumiti ka na hija baka maging mapakla ang iyong niluluto... Ano muli ang sinabi
ko kanina ukol din sa
pagluluto?" hirit pa ni Manang Estelita. Napahinga naman ng malalimsi Salome at
sinubukang ngumiti kahit
medyo labag pa ito sa kalooban niya.
"Ang ating nararamdaman ay nailalabas sa lasa ng putaheng ating niluluto" sagot ni
Salome, napangiti naman
si Manang Estelita at dahil doo'y napangiti na si Salome. Hindi niya magawang
matiis ang matanda. "Ikaw
talagang bata ka, huwag kang masyadong mausisa dahil kung minsan ang pagiging
mausisa ay nakakasama"
paalala pa ng matanda. Nagtataka namang napatingin sa kaniya si Salome habang si
Piyang at Ising ay
nagtungo sa lawa ng luha kung saan ginaganap ngayon ang klase ni Fidel.
"Kadalasan naman po ang pagiging mausisa ay nakakatulong upang makatuklas tayo ng
mga bagay" saad
naman ni Salome, natawa naman si Manang Estelita dahil kahit kailan ay hindi talaga
nagpapatalo si Salome
sa paglalabas ng kaniyang mga opinyon at paniniwala.
"Tama ka hija ngunit may mga bagay na hindi na dapat tinutuklas pa... dahil sa oras
na malaman mo ay baka
sisihin mo ang iyong sarili kung bakit inalammo pa" paliwanag pa ni Manang
Estelita, napangiti naman si
Salome at napailing naman ang matanda dahil mukhang hindi pa rin titigil sa
pangangatwiran ang dalaga.
"Hindi po mangyayari iyon Manang... lahat po ng tutuklasin ko at aalamin ko sa
mundong ito ay hindi ko
pagsisihan kailanman" tugon pa ni Salome dahilan para sumuko na lang sa pakikipag-
paliwanagan si Manang
Estelita at tumawa na lang dahil sa likas na kakulitan ng dalaga.
"Tulad na lang po Manang ng mga Kastila, hindi po ba pagtuklas ang kanilang pakay
sa paglalayag pasilangan
at hindi nila sinasadyang matuklasan ang Pilipinas" wika pa ni Salome habang
nakatingin sa
P 15-3
hinahalong kaldereta. Tumango-tango naman si Manang Estelita, "Tama ka Hija, kung
sabagay mas marami
namang magandang naidudulot ang pagtuklas sa bagay bagay... tanging mga sangkap sa
pagluluto (spices)
lamang ang kanilang pakay ngunit mas malaki pa roon ang natuklasan nila, sa hindi
inaasahang pagkakataon
ay natuklasan nila ang napakaganda nating bansa" dagdag pa ni Manang Estelita.
Napangiti naman si Salome sabay lapit kay Manang Estelita upang ipatikimang lasa ng
ulamna niluluto niya.
"Masarap..." tugon ni Manang Estelita, napangiti naman si Salome kahit pa mukhang
napilitan lang si Manang
Estelita na sabihin iyon upang hindi sumama ang kaniyang loob.
"Manang kasi hindi talaga ako bihasa magluto, si inay at ate Felicidad lang ang
magaling sa pagluluto sa
amin" reklamo pa ni Salome pero tinawanan lang siya ng matanda. "Kaya nga sinasanay
kita eh, lahat naman
ng bagay ay natutunan Hija" saad pa ng matanda dahilan para matawa na lang silang
dalawa.
Ilang sandali pa nagmamadaling dumating si Ising at Piyang, "Manang! Ipinagutos po
ni Senor Fidel na
buksan ang kahon ng keso, at kunin namin ang kalahati dahil nais pong ipatikimito
ni Senor Fidel sa mga
bata" paalamni Ising, tumango naman si Manang Estelita. Hindi naman mapigilan ni
Salome na usisain ang
kahon nang buksan nila iyon, hiniwa ni Piyang sa apat na hati ang hugis bilog na
keso na halos kasing laki ng
unan.
"Hindi pa ako nakakatikimnito" saad ni Piyang, tumango-tango naman si Salome "Ako
rin, hindi pa ako
nakakatikimng keso" tugon ni Salome, gulat namang napatingin si Ising sa kanilang
dalawa.
"Hayaan niyo sa oras na magawi kayo sa aming panciteria sa palengke ay patitikimko
sa inyo ang keso na
pinaka-tago-tago ni inay" pilyang tugon ni Ising at nagtawanan silang tatlo.
"Hawakan mo muna Lumeng" wika pa ni Piyang sabay abot kay Salome ng plato na
naglalaman ng keso na
kasing-laki ng kamao. Kinuha naman iyon ni Salome dahil magkatulong na bubuhatin ni
Piyang at Ising ang
mabigat na takip ng kahon na gawa sa tabla.
Ngunit malakas na naibagsak ni Piyang at Ising ang pantakip sa kahon dahilan para
mapaatras si Salome at
aksidenteng matabig ng plato na hawak niya ang kalderetang nasa palayok na nasa
likuran nila, kung kaya't
nahulog ang keso sa loob ng palayok at unti-unti itong nalusaw sa init ng
kaldereta.
"Sus Maryusep! Paano na?" gulat na sigaw ni Salome at pilit na sinasalba ang
natutunaw na keso sa kaldereta
ngunit sa halip na makuha niya iyon ng buo humalo pa ito ng tuluyan sa ulam. "Nako!
Lumeng mag-iiba ang
lasa ng kalderetang iyan!" gulat na tugon ni Ising at Piyang napalingon naman sila
kay Manang Estelita na
hindi napansin ang nangyari dahil nagtungo na ito papalabas sa pintuan sa likod ng
kusina.
"Magluluto na lang ulit ako ng bago" kinakabahang tugon ni Salome sabay hawak sa
palayok, napasigaw siya
dahil nakalimutan niyang mainit pa nga pala iyon at dahil doo'y napaso ang kaniyang
daliri. "Wala ng karne
ng baka Lumeng" saad ni Ising at siya na ang kumuha sa palayok gamit ang sapin sa
kamay.
"At isa pa malapit na magsimula ang tanghalian" wika naman ni Piyang, hindi naman
sumuko si Salome at
agad siyang naghiwa ng mga rekados. "Maisasalba pa natin ang karne ngunit ang
sarsa- " hindi na natapos
P 15-4
ni Salome ang kaniyang sasabihin dahil narinig nila ang hiyawan ng mga bata mula sa
salas.
"Narito sila?" tanong ni Ising sabay takbo papapunta sa salas. Sumunod naman si
Salome ngunit sumulip
lamang siya sa pintuan. Nakita niya ang mga batang mag-aaral ni Fidel na tuwang-
tuwa nang makapasok sa
mansyon. naka-pila rin sila ng maayos habang nakasunod kay Fidel, "Pakihanda ang
hapag dito kami
magsasalo-salo sa tanghalian" tugon ni Fidel kay Susana na noo'y napatigil din sa
paglilinis.
Agad nagtungo si Susana sa hapag at inayos ang mga plato, baso at kubyertos. Nasa
sampung bata rin ang
kasama ni Fidel, buti na lang dahil mahaba at malaki ang mesa sa hapag. "Ni�os,
s�gueme" (Children, follow
me) tugon pa ni Fidel, sabay-sabay namang tumayo ng tuwid ang mga bata habang
maayos itong nakapila
mula sa pinakamaliit hanggang sa pinakamatangkad.
Hindi naman mapigilan ni Salome na mapangiti ng makita ang bunsong kapatid niyang
si Julio na pusturangpustura
at disiplinadong nasa unahan ng pila dahil ito ang pinakabata. Napangiti rin siya
nang makita si
Danilo na nasa hulihan naman ng pila. Sinitsitan niya pa ito ngunit seryoso itong
nakasunod sa pila.
Lagot ka sa'kin mamaya Danilo.
Hindi naman magkanda-ugaga si Susana, Piyang at Ising sa pag-hahanda ng hapag.
Maayos ng nakaupo
ngayon ang mga bata sa hapag, habang si Fidel ay nasa pinaka-dulo sa gitna. Hindi
rin mapigilan ni Salome
na mapangiti habang nakatitig kay Fidel na ngayon ay tuwang-tuwa na kausap ang
kaniyang mga estudyante.
Nasa tabi ni Fidel si Julio, at inaasikaso niya pa ito na parang anak niya.
Bakit maging sa pamilya ko ay napakabait mo Fidel...
Nagsimula na silang magdasal, habang nakatayo sa gilid sila Piyang, Ising at
Susana. Naihain na rin nila ang
kanin, ulam, prutas at panghimagas. "Tayo'y kumain na" tugon ni Fidel at masayang
silang nagkainan. Nanlaki
naman ang mga mata ni Salome dahil sa gulat nang mapagtanto niya na ang putaheng
nakahain sa mesa na
sinasandok na ngayon ni Fidel ay ang kalderetang niluluto niya kanina na
aksidenteng nalagyan ng keso.
Napalingon siya doon sa pugon at laking gulat niya na wala na nga roon ang palayok
na pinag-lutuan niya.
"SANDALI! SENOR!" sigaw ni Salome habang kumakaripas ng takbo papunta kay Fidel na
ngayon ay
isusubo na ang ulam, pero huli na ang lahat dahil naisubo na ito ni Fidel.
"Salome!" suway ni Susana dahil biglang hinawakan ni Salome ang kamay ni Fidel na
kung saan ay hawakhawak
niya ang kutsara. Nagulat naman si Salome at bigla niyang binitiwan ang kamay ni
Fidel, maging si
Fidel ay nagulat din dahil sa paghawak sa kaniya ng dalaga kung kaya't nabitawan
niya ang kutsarang hawak
niya.
Bumagsak sa sahig ang kutsara at umalingangaw ang matinis na tunog ng metal nito.
"Lumeng! Anong
ginagawa mo?" gulat na tanong ni Manang Estelita na noo'y kakarating lang sa hapag
kainan. Napahawak
naman sa bibig si Salome dahil sa gulat, habang ang lahat ay nakatingin sa kanilang
dalawa ni Fidel. Ang mga
P 15-5
bata naman ay inosenteng nakatingin din sa kanila.
Naistatwa naman si Fidel dahil sa matinding pagkabigla, hindi niya inaasahan na
magagawang hawakan ng
ganoon ni Salome ang kaniyang kamay. Sa kadahilanang nais sanang pigilan ni Salome
na maisubo ni Fidel
ang ulam. "Patay! Sino ang nagdala ng kaldereta dito sa hapag?" gulat na tanong ni
Ising sabay tingin kay
Piyang. Gulat namang napatingin si Piyang sa kalderetang nasa hapag at napailing-
iling ito. Ngayon lang din
nila napagtanto na naroon na sa hapag ang kalderetang niluto ni Salome dahil
masyado silang nawindang sa
pagmamadaling maayos ang hapag kanina.
"Ako ang nagdala... bakit ba?" wika ni Susana, napahawak na lang sa noo si Ising at
Piyang. "May problema
ba? Kaldereta naman ang putahe natin ngayon" singit naman ni Manang Estelita at
naglakad siya papalapit
kina Salome at Fidel na parehong naistatwa na.
"K-kasi nalagyan po ng keso... a-ang kalderetang- "
"Kaya po pala masarap!" anunsyo ng isang batang magana kumain dahilan para
mapatingin ang lahat sa
kaniya, natauhan naman na si Fidel at nagawa na niyang manguya ang kalderetang
naisubo niya. Umaliwalas
ang kaniyang itsura at napatango-tango habang nginunguya ang pagkain "Mas masarap
nga ang kalderetang
nakahain ngayon" pag-sangayon ni Fidel dahilan para mapangiti si Manang Estelita.
"Si Salome ang nagluto niyan" tugon pa ni Manang Estelita dahilan para mas lalong
mawindang si Salome
dahil napatingin ulit ang lahat sa kaniya ngunit sa pagkakataong iyon ay nakangiti
na sila. "T-talaga? Nnapakasarap
ng iyong niluto... Lumeng" saad ni Fidel at agad itong napaiwas ng tingin dahil sa
hiya, hindi pa
rin mawala sa kaniyang isipan ang paghawak ng dalaga sa kaniyang kamay kanina.
"S-salamat po Senor" sagot ni Salome at yumukod na ito bilang pagbibigay galang,
akmang aalis na si
Salome nang biglang magsalita muli si Fidel "M-mula ngayon aasahan kong matitikman
ko muli ang
kalderetang ito" habol pa ng binata. Napalingon naman si Salome sa kaniya at
nahihiyang napatango sa
binata.
"A-ano ang gusto mong itawag sa iyong bersyon ng kaldereta?" tanong pa ni Fidel,
habang ang lahat ng mata
ay nasa kanilang dalawa ni Salome. Nagitla naman si Salome at napatingin kay Ising,
Piyang at Manang
Estelita pero bakas sa mga mukha nito na kinikilig sila sa tagpo ng dalawa.
"K-kayo po ang bahala Senor Fidel" saad ni Salome. Napaisip naman si Fidel.
"Kung gayon... ipapangalan ko na lang sa iyo, kaldereta ala Salome" wika ni Fidel
sabay ngiti. Napangiti
naman si Salome ngunit hindi nito magawang makatingin ng diretso sa mata ng binata
kung kaya't madalas ang
tingin niya sa sahig o kaya kina Piyang at Ising.
"M-maraming Salamat po Senor... ngunit masyado pong mataas ang pribileheyong
ibinibigay niyo sa akin, sa
katunayan po aksidente lamang po ang pagkakahalo ng keso sa kaldereta kanina,
kasama ko rin po sila sa
pagluluto kanina" wika ni Salome sabay turo kina Manang Estelita at sa mga
kasamahan niyang tagapagsilbi.
Napatango-tango naman si Fidel, "kung gayon... Ano ang nais mong itawag sa putaheng
ito Lumeng?" tanong
pa muli ni Fidel, para namang may kung anong kuryenteng dumadaloy sa katawan ni
Salome sa tuwing
naririnig niyang binibigkas ni Fidel ang pangalan niya.
P 15-6
"K-kayo pa rin po ang bahala Senor"
"Sige kung gayon, tatawagin na lang natin itong Kaldereta ala Montecarlos" wika ni
Fidel at nagpatuloy na
sila sa pagkain. Halos maglulundag naman ang puso ni Salome dahil sa sobrang saya
habang tinatahak ang
daan patungo sa kusina.
Ikaw ang bahala Fidel... Magmula ngayon ikaw na ang bahala sa puso ko...
"Nakabisado mo na ba ang alpabeto?" tanong ni Fidel sabay upo sa damuhan, naging
ganito ang palagi nilang
gawi. Pagkatapos ng klase si Salome naman ang tuturuan niya, halos isang linggo na
rin ang lumipas mula
nang magsimula ang pagtuturo ni Fidel sa dalaga.
Mahinahong naupo naman si Salome sa tabi ni Fidel, nakaharap sila ngayon sa lawa ng
luha. "O-opo Senor"
sagot ni Salome, mabuti na lamang dahil ang mga mata ni Fidel ay nakagawi sa lawa
kung kaya't hindi
napansin ng binata ang pamumula ng pisngi ng dalagang kakaupo lamang sa tabi niya.
"Mag-uumpisa naman tayo ngayon sa pagbabasa ng patinig at katinig, mahalagang
maging pamilyar ka sa mga
letra hanggang sa mabuo ang salita mula rito" panimula ni Fidel at napatigil ito ng
makita ang kuwaderno ni
Salome na kung saan nakasulat ang pangalan nito sa letrang baybayin.
"B-bakit po Senor?" nagtatakang tanong ni Salome dahil tinititigan mabuti ni Fidel
ang nakaguhit na baybayin
sa kuwadernong hawak niya.
"Maaari mo rin ba akong turuan mag-baybay?" tanong ni Fidel kay Salome dahilan para
gulat na mapatingin
sa kaniya ang dalaga. "T-talaga po Senor? Interesado po kayong matuto mag-baybay?"
Napangiti naman ang binata dahilan para mapangiti na rin si Salome dahil naaninag
na naman niya ang
magagandang ngipin nito. "Bago ako magtungo dito sa Pilipinas, interesadong-
interesado na ako sa bansang
ito, noong nasa Espanya pa ako marami akong naririnig tungkol sa bansang ito at
hindi nga ako nagkamali
dahil sadyang napakaganda nga ng bansang Pilipinas, lalo na ang makulay ninyong
kultura" wika ni Fidel
habang nakatanaw sa lawa ng luha na ngayon ay kumikinang-kinang dahil sa tama ng
sinag ng araw.
Napayuko naman si Salome nang maalala niya ang kwento sa kanila noon ni Lolo Pablo
na napakaganda nga
ng bansang Pilipinas lalo na noong ang namumuno pa sa kanilang bayan ay sina Rajah
Soliman, Rajah
Matanda at Lakandula.
Sina Rajah Soliman, Rajah Matanda at Lakandula ang namumuno noon sa Maynila at
Tondo nang dumating
P 15-7
ang mga Kastila at sakupin ito. Nang sumanib si Lakandula sa mga kastila at maging
Kristiyano, bininyagan
siya sa pangalang Carlos Lakandula na hinango sa hari ng Espanya na si Haring
Charles I. Si Lakandula rin
ay tumulong sa pagpapatayo ng mga kastila ng gusali at simbahan sa Maynila.
Hindi man iyon naabutan ni Salome ngunit ang kaniyang Lolo Pablo ay isa sa mga
lumaban sa mga kastila
ngunit tumakas din ito dahil pinagpapatay ang mga dugong bughaw na katulad nila.
Kahit pa si Lakandula na
hari ng Tondo ay sumanib sa mga Kastila, ang iba pang mga kamag-anakan ng dugong
bughaw ay hindi
umayon, isa na rito si Lolo Pablo na kamag-anakan ng lahi ni Lakandula, malayong
pinsan rin ito ni Agustin
de Legaspi na tagapag-mana ni Lakandula. Si Lolo Pablo ay tiyo nila...
Dionisio Capulong - datu ng Candawe/Candaba, Pampanga
Magat Salamat - na namuno sa Tondo kasama si Agustin de Legaspi matapos mamatay ni
Lakandula ngunit
nahatulan sila ng kamatayan nang mag-alsa sila laban sa Espanya noong 1588 (na mas
kilala bilang Revolt
of Lakans; 1588)
Phelipe Salonga - datu ng Pulu/Valenzuela
Martin Lakandula - na umanib sa samahan ng mga paring Augustinian bilang lay
brother noong 1590.
Luis Taclocmao/Salugmoc - na namatay rin noong 1603 nang magrebelde ang mga intsik.
"Lumeng?" tawag pa muli ni Fidel dahilan para matauhan si Salome. Kanina pa siya
tinatawag ni Fidel
subalit dahil sa lalimng kaniyang iniisip pansamantala siyang nawala sa sarili.
"May bumabagabag ba sa
iyo?" tanong pa ni Fidel at inilapit nito ang kaniyang mukha upang usisain mabuti
ang mukha ng dalaga.
Nanlaki naman ang mga mata ni Salome at naisandig niya ang kaniyang kamay sa
likuran upang hindi siya
matumba dahil sa pagkaatras.
"W-wala po Senor..." sagot ni Salome ngunit nakatitig pa rin sa kaniya ang binata
kung kaya't bigla siyang
napatayo dahil sa kaba. Dugdugdugdugdugdug!
"Ah-Senor nakalimutan ko pong dalhin ang aking pluma kukunin ko- "
"Narito ang pluma mo" sagot ni Fidel sabay dampot sa plumang nasa gitna nila.
"Ah! Tama! Ang akin po palang tinutukoy ay ang tinta na hindi ko nadala, kukunin ko
lang- "
P 15-8
"Mayroon akong tinta dito, ito na lang muna ang gamitin mo" sagot pa ni Fidel sabay
abot ng bote ng tinta na
nasa tabi niya.
"Nako! Senor! Nakalimutan ko po palang pakainin si ChingChing, sandali lang po- "
"Sino si C-ching-ching?" nagtatakang tanong ni Fidel na may halong ngiti sa
kaniyang labi, hindi niya
mapigilang mapangiti lalo na sa mga pinagsasabi at kilos ni Salome ngayon sa
harapan niya.
"Ang paborito ko pong manok na nasa likod ng inyong bakuran" diretsong tugon ni
Salome dahilan para
biglang matawa si Fidel, hinubad pa nito ang kaniyang sumbrero habang tumatawa.
"Pinangalanan mo na rin ang mga manok dito sa hacienda? Mukhang magkakasundo kayo
ni Patricio niyan"
saad pa ni Fidel at hindi pa rin siya maawat sa pagtawa. "Chingching...
napakagandang pangalan" habol pa ni
Fidel sabay tingin sa lawa.
Isang pagkakataon na iyon upang makatakas doon si Salome, hindi na kasi maaawat ang
malakas napagkabog
ng kaniyang puso lalo na nang titigan siya ni Fidel ng malapitan kanina. Animo'y
nilamon na siya ng
napakagandang mata nito.
"Maupo ka na rito... Lumeng" wika pa ni Fidel sabay tingin sa kaniya at sumenyas
ito na maupo na siya ulit sa
kinauupuan niya kanina. Umihip naman ang marahan na hangin kung kaya't ang buhok ni
Fidel ay animo'y
sumasayaw. Napalunok na lamang si Salome dahil sa kaba lalo na dahil napakalinaw ng
kagwapuhan ng
binata na nasa harapan niya. naistatwa lamang siya doon habang nakatitig din sa mga
mata ni Fidel. At dahil
nagwawala na ang kaniyang puso napatakbo siya papalayo.
"Senor! Magtutungo lang ako sa palikuran! Babalik ho ako" sigaw ni Salome habang
kumakaripas ng takbo
papalayo. Ito ang kauna-unahang beses na nakakaramdamsiya ng ganito sa isang ginoo
kung kaya't naninibago
siya sa nararamdaman. Wala pa siyang karanasang umibig di tulad ng kaniyang ate
Felicidad.
Natawa na lamang si Fidel at napailing-iling habang ang ngiti ay hindi na mapawi sa
kaniyang labi
"Hihintayin kita... Lumeng" wika ni Fidel sa sarili habang pinagmamasdan si Lumeng
na tumatakbo papalayo.
"Hihintayin kita"
P 15-9
"Senor Fidel, pinapasabi po pala ni Lumeng na hindi na siya makakabalik ngayon
dahil isinama po siya ni
Manang Estelita sa bayan, inatake po muli si Manang ng rayuma at dinala po siya
ngayon ni Lumeng sa
manghihilot sa bayan" panimula ni Piyang nang marating niya ang lilimng puno kung
saan nakaupo doon si
Fidel at naghihintay kay Salome habang tinatanaw ang lawa ng luha.
Higit isang oras din siya naghintay doon ngunit nito lang nasabi ni Piyang dahil
inasikaso niya pa ang mga
naiwang gawain ni Manang Estelita kanina. Tumango na lamang si Fidel "Gayon ba?
Sige papanhik na ako sa
loob, Salamat Piyang" sagot ni Fidel ngunit nanatili lang itong nakatingin sa lawa.
Nagtataka namang umalis doon si Piyang dahil mukhang malalimang iniisip ng Senor.
"Ito ang langis ng alovera, ilagay lang ito sa masakit na bahagi ng katawan at
paulit-ulit na haplusin upang
mabawasan ang pagsumpong ng rayuma ni Manang" bilin ng matandang babaeng
manggagamot. Inay Laya ang
tawag sa kaniya ng lahat. ang kaniyang tahanan ay malapit sa bayan at dinaragsa rin
ito ng mga taong nais
magpahilot lalo na ng mga mahihirap na hindi kayang sumangguni sa doktor.
pag talaga mgafidel kakaibaang kamandagWahahahhah????
P 15-10
Kabanata f(x - 14)
59.6K 2.3K 1.8K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 14]
"I can't breathe
When my heart is broke in two
There's no beat
Without you"
-Westlife (I don't wanna fight no more)
Seriously Ngets? ipagpapalit mo ang gala natin diyan sa sir nathan mo?
"Anong Sir Nathan? Para to sa tutorial session noh, Wag ka ngang ano diyan" reklamo
ko pa habang sinusuot
ang sneakers ko at eto si Jen hanggang sa phone hindi pa din ako tinatantanan. "Si
Arthur na lang yayain mo
mag-sine, gagawin niyo lang naman akong third wheel eh" habol ko pa at inilapag ko
na yung phone sa study
table namin ni Alex dito sa kwarto at ni-loud speaker ko na lang yung phone ko para
hindi ko na kailangan
pang itapat sa tenga ko.
Wala na kami! as in W-A-L-A na...
"Pupusta ako ng isang libo magkakabilikan din kayo... mamaya, tsaka si Iryn at
Leana na lang ang yayain mo"
pang-asar ko pa at inayos ko na ang buhok ko at itinali ito pagilid. nakasuot ako
ngayon ng jumper dress with
white shirt sa loob. pinartneran ko din ng sneakers na kulay white.
It's all over na! ayoko na pagod na kong intindihin at patawarin siya ng paulit-
ulit... Teka nga! bakit
napunta sa'kin ang usapan? ikaw talaga palagi mo na lang iniiba ang usapan pag
napupunta sayo...
tinext ko na si Iryn at Leana, busy daw sila eh
"Ewan ko sayo panget, aalis na ko, di ako makakareply hanggang hapon" sabi ko pa
sabay kuha nung salamin
sa gilid at naglagay ako ng kaunting pulbos at lip tint. Hindi ako marunong mag-
make up at kapag nilagyan
ako ng make-up nagmumukha lang akong clown kaya hanggang polbo at lip tint na lang
ako. Ito lang ang
kaagapay ko para magmukhang tao.
Hanggang hapon? Ang tagal niyo namang magkasama ni Sir Nathan! Iba na yan ah! Hoy
ngets baka
kung anong- Wag mong isuko ang Bataan!
P 16-1
"Adik ka talaga! Tigilan mo na nga ako" reklamo ko pa pero hindi ko mapigilan ang
tawa ko kasi nakakainis
talaga to si Jen dinudumihan ang utak ko! Hay nako!
Saan ba kayo pupunta?
"Sa Bataan- Ayy Este! basta secret, baka sundan mo pa kami" pang-asar ko pa sa
kaniya, narinig ko namang
napasigaw siya sa inis sa kabilang linya haha! tumayo na ako at kinuha ko na rin
yung sling bag ko. "Bye na,
aalis na ko"
Hoy ngets kilala kita wag kang bibigay diyan kay Sir Nathan ah!
"Opo Opo Nay" tugon ko sabay end nung call. Kahit kelan dinaig pa talaga ni Jen si
mama sa kakasermon
sa'kin. Inilagay ko na sa bag ko yung phone ko at humarap muli sa salamin.
Ayan mukha na akong... tao.
Lumabas na ako sa kwarto, naabutan ko namang nakaupo si Alex sa sofa na parang hari
habang nanonood ng
NBA at kumakain pa ng popcorn. nagtungo na ako sa kusina para mag-paalamkay mama.
naabutan ko namang
naglilinis siya ng ref. "Ma alis na ko" paalamko sabay halik sa pisngi niya.
"Saan nga ulit ang lakad mo anak?" nagtataka niyang tanong at tiningnan pa ako mula
ulo hanggang paa. "Sa
school ma, last session na namin ngayon para sa competition sa wednesday" paliwanag
ko pa, pinaalamko
naman na ito kay mama last week pa pero nakalimutan na pala niya.
"Ahh... Yun bang kay Sir Ethan- "
"Nathan po Ma, Sir Nathan" ulit ko, napangiti naman si mama yung parang nang-
eecheos. Teka! bakit
ganiyang makatingin at makangiti si mama?
nagulat naman ako nang biglang nilapag ni Alex yung mangkok ng popcorn sa mesa dito
sa kusina. nagtalsikan
pa yung mga popcorn dahil sa lakas ng pagkakalapag niya nung mangkok. "Sa school ba
talaga ate? Sunday
kaya ngayon" banat pa ni Alex at mukha siyang tsonggo na lawyer na pinagdududahan
ang sinasabi ko.
"Nag-paalamsi Sir Nathan kay Dean kung pwede gamitin yung conference roomduhh"
buwelta ko pa,
nagpatuloy naman na sa paglilinis ng ref si mama. habang nguya naman ng nguyasi
tsonggo.
"Eh Bakit ganiyang ang bihis mo? daig mo pa ang makikipag-date sa Luneta eh" pang-
asar pa ni Alex sabay
bato sa'kin nung popcorn na hawak niya, tumama iyon sa noo ko. Shemay talaga tong
batang to!
P 16-2
"Makikipag-date ka lang eh! Bulok na yang palusot na yan ate!" pang-asar niya pa at
sunod-sunod niya akong
pinagbabato ng popcorn. Napasigaw naman ako sa inis at akmang hahabulin siya para
isuksok sa ilong niya
yung mga sinayang niyang popcorn pero agad na kaming sinuway ni mama. At ayun si
loko nakatakbo
papasok sa kwarto at ni-lock na niya yung pinto. Lagot talaga sa'kin ang totoy
na'to!
"Aleng... hayaan mo na si totoy, paminsan lang yan magsaya ng ganiyan kaya
pagbigyan mo na" bilin pa ni
mama, napahinga na lang ako ng malalim, palibhasa nerd kasi tong si Alex at
masyadong grade conscious
kaya ayan kinatakutan ng mga kaklase, pero patok na patok naman siya sa mga girls
yun nga lang pa-snob ang
peg ni mokong feeling gwapitong apo ng CEO sa mga koreanovela.
"Sige po Ma alis na ko" baka matiris ko pa na parang kuto yang kapatid ko.
"Mag-iingat ka anak, at umuwi ka na bago magdilim" paalala pa ni mama, napatango
naman ako at dirediretsong
lumabas na sa bahay. Naglakad ako sa street namin with confidence itaas ang kamay
Rexona!
Hindi ko din maintindihan kung bakit ang ganda-ganda ng sikat ng araw ngayon, ang
aliwalas ng kapaligiran
at sobrang sarap sa balat ng sinag ng araw. Nakakatuwa rin tingnan ang mga batang
musmos na naglalaro ng
tumbang preso sa makitid naming kalye, Parang ang fresh din ng air kahit pa
kakadaan lang sa gilid ko ng
isang tricycle na wagas makabuga ng itimna usok. Ang saya-saya rin maglakad kahit
pa yung kapitbahay
naming Ale ay wagas makawalis sa harapan ng bahay nila dahilan para magtalsikan
yung mga alikabok sa
kalsada at mga napigtal na damo "Oh! Aleeza pasabi pala sa mama mo yung utang
niyong sardinas at
dalawang kilo ng bigas noong lunes hindi niyo pa din nababayaran!" reklamo ni Aling
Cynthia na naka-daster
at nakapang-kulot ang buhok. nakadungaw siya ngayon sa sari-sari store niya habang
ang mga tambay ay nagiinuman
sa tapat ng tindahan niya. "Sure Aling Cynthia" swabe kong sagot at nag-okay sign
pa ko sa kaniya,
bakas naman sa mukha niya ang pagtataka dahil sa inasta ko.
Nakasanayan na kasi ni Aling Cynthia ipagsigawan ang mga may utang sa tindahan niya
kapag napapadaan
ang mga ito sa tapat ng tindahan niya. Madalas na din niya akong nabibiktima pero
palaging tango lang noon
ang sagot ko, ewan ko ba kung bakit ngayon hindi ako affected sa sinabi niya.
Siguro kasi ang ganda-ganda talaga ng gising ko ngayon, feeling ko ako yung bidang
commercial model sa
tide na confident na confident at wagas makangiti na naka-suot ng puting-puti na
damit habang naglalakad sa
magulong kalye.
Pagdating ko sa labasan, fresh na fresh akong tumawid sa highway, pinasalamatan ko
pa ang mga tumigil na
sasakyan para makatawid kami. What a bright and wonderful morning...
Cool na cool din akong sumakay sa bus at kahit nakatayo ako sa gitna ng bus kasi
punuan na, Ewan ko kung
bakit hindi ako nakaramdamng pagkairita. Pagdating sa school, naabutan ko si Manong
guard na naglalaro sa
phone niya. "Hija, walang pasok ngayon ah" bungad ni Manong guard habang tinatapik-
tapik ang phone niya.
magsasalita na sana ako kaso nagsalita ulit si Manong guard "Ikaw ba yung babae ni
Sir Abrantes?--- Ayy
P 16-3
Ang ibig kong sabihin ay babaeng estudyante" pag-correct ni Manong Guard tapos
tumawa-tawa siya, yung
akward na tawa. Tumawa na lang din ako ng awkward tulad ng ginagawa niya. Binuksan
na niya yung gate at
pinapasok ako habang pareho kaming tumatawa in awkward way.
"S-sige po Manong... bye!" paalamko pa sabay tawa ulit. tumawa lang din siya at
puro tawa lang kami
hanggang makalayo ako, at mukha kaming mga palakang nag-paplastikan kakatawa.
dumaan muna ako sa vendo at bumili ng maiinomna tubig. sumakit yung lalamunan dahil
sa pahabaan at
palakasan namin ng tawa kanina ni Manong Guard. Nang maka-inomna ako umakyat na ako
sa third floor.
nandoon kasi yung conference roomsa loob ng professor's office. Pagdating ko doon,
nakabukas yung pinto
pero walang tao.
Shems! parang napanood ko na to ah!
Papasok yung inosenteng biktima doon sa roomna walang katao-tao tapos magtataka
siya at paulit na
sasabihin ang linya na "Hello! Yohoo! May tao ba diyan?" mga tatlong beses niya yun
sasabihin pero walang
sasagot at mag-eecho lang yung boses niya sa loob ng room.
Matatakot ang bida at lalabas na lang ng pinto pero kusa itong magsasara at hindi
na mabubuksan pa.
Syempre mawiwindang ang bida at kakabugin niya paulit-ulit ang pinto habang
nagpapanic na siya at
tumagaktak na rin ang pawis niya.
Pero ilang sandi lang biglang matatahimik ang bida dahil may maririnig siyanv yapak
mula sa likuran niya,
maaaninag din niya ang kumikinang na patalimna hawak ng taong nasa likod niya.
dahan-dahan siyang
mapapalingon at bubungad sa harapan niya ang isang malaking lalaking naka-suot ng
creepy na maskara at
nay hawak na dalawang mahahabang patalim. "Katapusan mo na!" isisgaw ng killer
sabay taas ng patalimat
mapapasigaw ang bida ng"AAAAHHHHHHH!"
"Agcaoili? Are you alright?"
"SHEMAY! LUMAYO KA SAKEN!"
"What? hey! si Sir Nathan to" narinig kong sabi nung killer na naka-maskara. "Ano
bang ginagawa mo diyan?
hindi mo ba na-receive ang text ko?" ulit pa ni Sir Nathan at napadilat ako nang
bigla kong maramdaman na
hinawakan niya yung balikat ko. Kyaahh!
"Sa football field na lang tayo mag-rereview, nakalimutan ni Dean mag-issue ng
letter of permission kahapon
para magamit sana natin ang conference roomngayon" paliwanag pa ni Sir. Napalingon-
lingon naman ako sa
paligid. ngayon ko lang narealize na nandito pa pala ako sa labas ng pintuan ng
professor's office kasi nakaP
16-4
lock ito at hindi kami makakapasok. Gosh! Nilamon na naman ako ng mga movies na
napapanood ko haays.
"Anyway, buti na lang umakyat ako dito to check if you're here, tama nga ang gut
feelings ko" tawa pa ni Sir
Nathan at isuksok niya ulit yung mga kamay niya sa bulsa niya. Napatulala naman ako
sa kaniya at in-xray ko
siya mula ulo hanggang paa... at pabalik, mula paa hanggang ulo.
My Gosh! napalunok na lang ako, mala-TomCruise ang porma ni Sir Nathan ngayon.
Napatingin naman ako
sa suot ko, mukha kaming bibida sa action movie. "What's with that look?" takang
tanong ni Sir Nathan
dahilan para matauhan ako at matigil sa pagpapantasya na naman.
"Whoah! Tara na sir! ano pang tinatayo-tayo niyo diyan? double time... doublr time
lumalakad ang oras"
palusot ko at nauna na akong naglakad. Hanubayan Aleeza hanggang sa last day of
tutorial niyo sabaw na
sabaw ka pa din!
"What is the exact value of a pi?" tanong ni Sir, Geometry ang last topic na
irereview sakin ni sir, nandito na
kami ngayon nakaupo sa limang baitang ng malawak na hagdan na nakapalibot sa
football field, ang hagdan
na inuupuan namin ay upuan din para sa mga audience ng football.
Malawak ang football field, madalas dito ginaganap ang mga kompetisyon ng iba't-
ibang Universities. Open
field ito at napapalibutan ng maayos at magagandang damo. walang naglalaro ngayon
kasi linggo at tanging
kami lang ni Sir Nathan dito. may iilang mga taga-linis din ang nagwawalis sa gilid
at may dalawang manong
na naggugupit ng damo
"3.14159"
"Very good... How about this, What is the area, in square inches, of the base of
the pyramid?" tanong ni Sir
sabay pakita ng isang pyramid shape drawing sa akin at may sukat ito sa bawat
angle.
Napaisip naman ako, teka! Ano nga ulit yun?
"My brother also think that way...." Narinig kong tugon ni Sir Nathan dahilan para
matauhan ako. Hindi ko
namalayan na kinakagat ko na pala yung dulo ng lapis na hawak ko. Hala!
Agad kong nilagay si gitna ng notebook ko yung lapis na kanina lang eh nginunguya
ko. Gosh! Aleeza
nakakahiya ka! talagang pinandigan mo na ang pagiging kinder mo.
"Gusto mo pa?" biro pa ni Sir Nathan sabay abot sa'kin nung lapis niya at bigla
siyang tumawa. Whuut? Loko
din talaga to si Sir.
P 16-5
"I'll get some snacks and drinks, just stay here" sabi ni Sir at tumayo na siya.
Magpapabebe pa sana ako at
sasabihin na 'Wag na sir, di pa ko gutom' kaso ayun nakaalis na siya. Napatingin
naman ako doon sa lapis na
nginangata ko kanina, Kainis! Akala siguro ni Sir nagugutomna ko haays.
Pero sabagay 4 pmnaman na ng hapon. Kanina pa kami ni Sir nag-rereview. Dito na rin
kami kumain kanina,
nagpa-deliver na lang si Sir ng fast food. Mga 6 hours na kami dito pero hindi ko
man lang namalayan kasi
sobrang bilis ng oras kapag kasama ko siya.
Napatingala ako sa kalangitan, makulimlimito, nagbabadya na malapit ng bumagsak ang
ulan. Ilang sandali
pa dumating na si Sir Nathan may dala siyang dalawang sandwich at dalawang mainit
na kape na nakalagay
sa disposable na paper cup.
"Let's take a break muna" sabi niya sabay abot sa'kin nung isang sandwich at isang
kape. At umupo na siya
ulit sa tabi ko. "Wow! egg sandwich paborito ko to" excited kong sabi, hindi ko
kasi mapigilang ma-excite
lalo na kapag egg sandwich ang pinag-uusapan. Kahit pa araw-araw iyon ihain sa'kin
ni mama sa almusal
hindi ako magsasawa, tubuan man ako ng balahibo at maging sisiw hindi pa rin ako
magsasawa.
Napangiti naman si Sir Nathan "My sister also loves egg sandwich" saad ni Sir sabay
kagat ng malaki doon
sa sandwich niya. Ang manly lang tingnan kyaah!
"Namimiss niyo na mga kapatid niyo noh sir, sabi raw nila kapag lagi mong naalala
at binabanggit ang isang
tao namimiss mo ito" tugon ko sabay kagat din ng malaki doon sa sandwich ko, Ang
manly ko na rin tingnan.
"Is that true? What if I just remember themall of a sudden" sagot ni Sir Nathan
sabay tingin sa akin. Agad ko
namang pinunasan ang bibig ko kasi baka may nakalawit na itlog o kung anong piraso
ng pagkain. "Kaya nga
Sir, we can't control our mind nor our hearts, you can condition yourself not to
think so much of that
particular person... but you can't say na hindi siya sasagi sa isipan mo" paliwanag
ko pa. mukhang hindi
naman kumbinsido si Sir at kumagat ulit siya sa sandwich niya.
"Magagawa mong pilitin na wag siya isipin pero kahit anong mangyari, kahit anong
gawin mo, patuloy niya
pa rin guguluhin ang isipan mo" patuloy ko pa. napatingin naman sa'kin si Sir
Nathan na parang na-gets niya
kung anong ibig kong sabihin.
"Maybe you're right, I just missed them. David is four year older than me, he's a
lawyer, he married a filipina
OFW in Spain. Dito sila kinasal sa Pilipinas four years ago. While our sister
Honey, she's still studying in
college, fine arts ang course niya... it's been fourteen years since I last saw my
mother and my sister, si David
naman ay pabalik-balik lang dito sa Pilipinas along with his wife and their baby
boy" kwento pa ni Sir
Nathan habang nakatanaw sa malawak na football field.
Mahirap siguro ang dinadanas ni Sir... mahirap ang mag-isa.
"Bakit Sir hindi kayo umuuwi sa inyo? Sabagay ang layo ng Spain at ang mahal ng
plane ticket pero keri niyo
naman na sir, may trabaho na kayo oh, try niyo din mag-model model para mas lalong
lumaki ang kita niyo"
banat ko pa pero tinawanan lang ako ni Sir, naubos na niya yung sandwich na
kinakain niya at ang kape na
hawak niya.
P 16-6
"I don't know... maybe I was destined to be here... alone" saad niya pa at
napatulala siya sa kawalan.
Napalunok naman ako, may mali ba kong nasabi? Bakit parang affected much ako sa
kalungkutan nito ni Sir.
Kahit pala nakatapos ka na at ang dami mon a ring achievements kung malayo ka naman
sa family mo parang
may kulang pa rin.
"Don't worry Sir, kapag nanalo ako sa competition sa Wednesday, tapos kapag plane
ticket ang prize bibigay
ko sayo" pag-checheer up ko pa sa kaniya, hindi naman ako nabigo kasi napangiti
siya. kahit pa napakaimposible
na ganun kalaki ang prize gusto kong tulungan si Sir... at kahit pa hindi ko
alamang buong istorya
kung bakit hindi siya umuuwi sa kanila.
Gusto kong itanong pero parang wala na ako sa lugar alamin pa ang buong detalye ng
buhay niya. isa lang
naman akong hamak na estudyante niya.
"Do you think it will rain?" tanong pa ni Sir at napatingala siya sa kalangitan,
nilagok ko naman na yung kape
ko at itinabi na din sa gilid yung balat ng sandwich at kape. "100% uulan yan sir"
sagot ko, at pinagpagan ko
na rin yung kamay ko.
"How sure?" tanong pa ni Sir at mukhang ineecheos niya ako. at least kahit papaano
nawala na yung sad face
niya kanina.
"Hmm... kasi hindi ako nakadala ng payong" sagot ko sabay ngiti. Natawa naman si
Sir habang binibigyan
ako ng weird look.
"Ganun naman lagi Sir eh, palaging umuulan kapag hindi ako nakadala ng payong,
tapos kapag may dala
naman ako ang ganda-ganda ng panahon" banat ko pa at napailing-iling lang si Sir
habang tumatawa.
"So you mean... nakasalalay sayo kung uulan o hindi?" echeos pa ni Sir, Natawa na
lang din ako, may kaecheosan
din pala tong taglay si Sir eh.
"Ewan ko po Sir pero palagi nangyayari yun, lagi ako naiistranded kapag wala akong
dalang payong, naalala
niyo noon sir nung na-stranded tayo sa waiting shed, wala kasi akong dalang payong
that time"
"So fromnow on kapag umuulan iisipin ko na wala kang dalang payong" biro pa ni Sir
at naaninag ko na
naman ang magaganda niyang ngipin kasi tumatawa siya ngayon. natawa na lang din ako
ng dahilan, ewan ko
ba kahit ang babaw lang ng pinag-uusapan namin ang dali-dali ko na ring mahawa sa
pagtawa niya.
Ilang saglit pa biglang pumatak ang ulan hanggang sa unti-unti itong lumakas. Hindi
naman kami nababasa
kasi may bubong naman dito sa kinauupuan namin. Nagulat ako nang biglang tumayo si
Sir Nathan at inilahad
niya yung palad niya para saluhin ang tubig ulan. "Siguro kaya palaging umuulan sa
tuwing wala kang dalang
payong ay dahil may darating palagi na tutulong para sayo... para samahan ka sa
ulan... para sagipin ka" tugon
ni Sir Nathan habang nakatalikod siya sa akin. Hindi ko alampero sa pagkakataong
iyon, parang may gusto
siyang iparating na hindi ko maintindihan. Minsan na-weweriduhan na ko dito kay Sir
lalo na kapag
nagtatagalog siya ng diretso.
Bigla kong naalala yung nastranded kami sa waiting shed, sinamahan niya ako doon...
tinulungan niya ako,
ibinigay niya yung payong niya sa akin. "Alammo ba kung bakit umuulan?" tanong pa
ulit ni Sir sabay lingon
P 16-7
sa akin. Hindi ko naman alamkung bakit tumayo ako at naglakad papunta sa tabi niya,
inilahad ko din ang
palad ko at sinalo ang tubig ulan.
"Wate Cycle Process" sagot ko, napangiti naman si Sir. "Through Evaporation, water
leaves the Earth's
surface and enters the atmosphere as a gas. In Condensation is the process by which
water vapor is changed
back into liquid water, While in Precipitation, where water that falls fromthe
atmosphere in the formof
rain, sleet, snow, hail, or freezing rain" sagot ko. napatango-tango naman si Sir
Nathan at napansin kong mas
lalong lumaki yung ngiti niya.
"You're right, Ang buhay natin ay parang Water Cycle, paulit-ulit lang ang
nangyayari, patuloy na maiipon
ang ulan sa ulap at babagsak muli ito sa lupa, ganoon ang proseso... paulit-ulit at
walang katapusan" tugon pa
ni Sir Nathan sabay tingin ng diretso sa mga mata ko.
Sa pagkakataong iyon, parang nadudurog ang puso ko na hindi ko maintindihan.
Katulad ng lungkot na
nararamdaman ko sa tuwing umuulan.
"Miss patingin nga kami nito, tsaka yun na rin... ayy! Mukha maganda yun patingin
na rin nung dalawang blue
pen sa dulo" demand ni Jen, nandito kami ngayon sa mall, Monday na at kakatapos
lang ng klase namin.
Kasabay ko na rin siya umuwi ngayon kasi tapos na ang tutorial session namin ni Sir
Nathan. Sinabi kasi ni
dean na bawal na mag-mentor sa Monday at tuseday, resting days na daw yun para sa
laban sa Wednesday.
"Okay po ma'm" sagot nung sales lady, nandito kami ngayon sa isang bookstore,
bumili kasi ako ng
calligraphy pen na pang-regalo para kay Alex kasi mag-bibirthday na siya sa Sunday.
At ngayon pumipili
naman kami ng elegant at magandang ballpen para kay Sir Nathan, gusto ko kasi siya
regaluhan bilang
pasasalamat sa pagtulong niya sa akin. Kahit ba obligasyon niya yun kasi mentor ko
siya, nakita ko namang
todo effort din si Sir sa pagtuturo sa akin.
"Wow! ngets itong 400 pesos na lang ang bilhin mo! ang ganda!" excited na tugon ni
Jen habang kumikinang
yung mata niya doon sa color dark blue na ballpen na sobrang ganda nga. "Bagay na
bagay to kay Sir Nathan"
dagdag pa niya. hindi ko naman mapigilang mapangiti, bagay nga to kay Sir Nathan,
pansin ko kasi na mahilig
siya sa blue.
"Pa-engrave mo na!" habol pa ni Jen, binigyan ko naman siya ng friend-ako-bibili-
diba-look. "Okay... okay
sabi ko nga" patuloy niya pa at hindi pa rin siya maawat sa pagusisa nung iba pang
ballpen.
"Ma'amtwelve characters lang po ang sakop ng libreng engrave namin, kapag sobra po
sa twelve characters
magbabayad po kayo ng additional fee per letter" sabi pa niya. binilang naman namin
ni Jen yung letters sa
pangalan ni Sir Nathan Abrantes.
P 16-8
"Hala! 14 characters yung name niya!" reklamo ni Jen, sinabi naman nung sales lady
na dagdag 25 pesos daw
per letter. "Ang mahal ngets, Nate na lang palagay natin" sabi pa ni Jen. Napaisip
naman ako, Nate? Close ba
kami ni Sir? Ang gara naman kung Nate ang ilalagay ko dun, feeling girlfriend lang.
Biglang may pumasok na idea sa isip ko. "Miss marunong ba kayo mag-baybayin?"
tanong ko doon sa sales
lady at napangiti naman siya sa'kin. habang si Jen naman ay gulat na napatingin
sa'kin at napanganga pa.
"Ngets, seryoso ka ba diyan? Tattoo shop ba to? mukha bang tattoo artist si ate?"
bulong niya sa'kin pero
mukhang narinig naman ni ate saleslady kasi tinawanan niya ulit kami.
Magrereact sana ako sa sinabi ni Jen kaso biglang nagsalita si ate na saleslady
"Yes ma'amdahil papalapit
na din po ang month of August may special treat mo kami, we do offer baybayin
engrave" sabi niya at dahil
dun biglang nanlaki ang mga mata ko. Omg!
"Talaga! wow! magkano naman po?"
"Same price lang po pero first name lang ang pwede ilagay" sabi niya sabay ngiti at
dahil sa sobrang excited
ko sinulat ko kaagad yung name ni Sir. Okay lang kahit first name lang ni Sir mas
astig at cool pa rin kapag
nakasulat in Baybayin form.
Kinuha na nung saleslady yung ballpen at nagsimula na siyang mag-engrave, nanonood
lang kami doon ni Jen
at kulang na lang mag-fan girl kami kay ate saleslady kasi ang galing-galing niya.
ilang saglit pa, biglang may
lumapit na magandang girl at nakinood sa ginagawa ni ate salelady.
?
(Neytan)
Medyo na-intimidate kami ni Jen sa kaniya kasi sobrang ganda niya, ang tangkad niya
at ang puti-puti. Ang
kinis din ng balat niya at ang haba ng brown hair niya. akala pa nga namin artista
kasi hawig niya si Carla
Abellana.
"You're a great artist" puri niya kay ate saleslady at napangiti naman si ate
saleslady dahil pinuri siya nung
maganda at mestisang girl na parang model. Nakasuot ito ng pink short dress at
nakakatulala talaga ang ganda
niya.
Napalingon naman siya sa amin ni Jen at nginitian niya rin kami, yung genuine na
smile at umalis na siya.
"Ngets, nag-eexist talaga si Venus, ewan ko lang kung bakit nandito siya sa Pinas,
hinahanap niya siguro yung
anak niyang si Cupid" bulong pa sa'kin ni Jen. Napatango-tango naman ako. adik din
kasi to si Jen sa Greek
Mythology.
"Gosh! kung hinahanap niya si Cupid, siguradong naggagala lang yun dito baka mapana
pa tayo! Uwi na tayo"
reklamo pa ni Jen at binatukan ko naman siya kasi kung ano-ano na namang iniisip
niya.
P 16-9
Academic Pasiklaban 2014: Math Category
Napalunok na lang ako habang nakaupo ngayn dito sa bandang kaliwa ng auditorium.
Dito gaganapin ang
competition at halos 25 kaming representative ng iba't-ibang courses ang
maglalaban-laban. Malaki ang
auditoriumng school, para na rin itong theater arts roompero naitatabi ang upuan sa
gilid.
"There will be three levels in this category, the easy stage, the average stage and
the difficult stage"
paliwanag nung host na kanina pa nagdadaldal doon sa gitna ng stage, kaming mga
contestants ay nasa baba
ng stage at nakahelera ang armchair na inuupuan namin.
Nasa kaliwa ako pang-apat sa helera. Madami ring mga estudyante ang nanonood na
nakapalibot sa gilid
namin, hindi rin pwede mag-ingay kasi baka hindi makapag-concentrate sa pag-iisip
ang mga contestants.
May mga hawak lang kaming blank bond paper at isang pencil para doon mag-solve,
multiple choice ang
contest kung saan may apat na answers kaming pagpipilian at isusulat naman iyon sa
tig-iisa naming white
board at white board marker.
"Okay! Let's begin... Factor the algebraic expression (x - 1)2 - (y - 2)2 "
Agad ko namang sinulat ang sagot at nang matapos ang 20 seconds timer, sabay-sabay
na naming itinaas ang
mga white board namin. "Number four, correct" announce nung host at narinig ko
namang napasigaw sa tuwa
si Jen, Iryn, at Leana na naroon sa gilid ko at may dala-dala pang banner na
nakasulat ang 'Go Aleeza!'
Nasaway pa sila ng guard kasi medyo maingay sila at muntikan pang i-confiscate yung
banner na hawak nila.
napalingon naman ako sa likod at nakita ko si Sir Nathan na nakatingin sa akin. Ang
lahat kasi ng mentor ng
mga estudyante ay nakatayo sa pinaka-likuran, malapit sa nag-eenter ng points sa
projector screen. Sa bawat
stage ay may tig-10 questions. 1 points ang dagdag kada question sa Easy Stage
kapag nasagot mo ng tama, 3
points naman sa Average stage at 5 points naman sa Difficult stage.
May malaking projector screen sa gitna at doon nakalagay kung ilang points na ang
nakukuha ng mga
contestants. Sa totoo lang sobrang kinakabahan ako lalo na kasi naka-display pa sa
lahat kung ilang points na
ang nakukuha ng bawat isa. Hindi naman nakalagay yung pangalan ng mga contestants
pero ako ay pang
number four.
Natapos na ang Easy stage at mas lalo akong kinabahan kasi Avergae stage na, mas
complicated na math
problems at mas mahahabang solutions. Halos na-perfect naming lahat ng contestants
ang Easy stage pero sa
Average stage doon na magsisimulang magkatalo-talo. Nagkaroon ako ng dalawang mali
sa Average stage,
nalagasan tuloy ako ng 6 points.
"And last but not the least... ang pinaka-inaabangan ng lahat, The Final round"
anunsyo nung host at sinimulan
na niyang basahin ang first question sa difficult stage. Mas nakakakaba sa
Difficult stage kasi wala ng
pagpipilian, bale isosolve mo talaga ang equation at ilalagay sa white board ang
final answer.
P 16-10
"Number four... Correct"
Hindi ko naman mapigilang mapangiti dahil sa saya, nabawi ko na yung 6 points na
nalagas sa akin kanina sa
Average stage. Napatingin naman ako kina Jen, Iryn at Leana na ngayon ay mukhang
kabado at magkakahawak
kamay pa. sumulyap ako ulit kay Sir Nathan sa likod at nakita kong nag-thumbs up
siya sa'kin at dahil dun
bigla tuloy nag-over flow ang inspiration ko kyaahh!
"Wait! Mukhang dalawa na lang ang naglalaban sa First place ah!" anunsyo nung host
bago niya sabihin ang
last question sa difficult stage. "Number Four and Number Sixteen" sabi pa nung
host at biglang napatingin sa
akin yung mga kalaban ko. napalingon din ako sa likod at nanlaki ang mga mata ko ng
marealize ko na ang
tinutukoy na number Sixteen ay si Carl Sanches, ang ninuno ng mga nerd at talagang
pinag-lihi sa numbers. Di
ko napansin na kasali pala siya ngayon, second year college pa lang siya pero grabe
siya mang-lampaso ng
mga math prof dahil sa sobrang galing niya.
Napalunok na lang ako nung bigla siyang tumingin sa'kin, poker face lang siyang
nakatingin sa'kin at mukhang
hindi siya nakakaramdamng kaba, sisiw lang to sa kaniya. Medyo chubby at pandak si
Carl at mukha pa
siyang elementary pero grabe ang brains niya, baka mauna pa siyang maka-graduate sa
akin.
"Number Four and Number Sixteen both got 83 points" anunsyo pa nung host at mas
lalong nakaka-tense ang
mga pangyayari dahil sa sigaw niya at excited na excited siya. "Okay Now! The Real
battle begin!" habol pa
nung host, halos mahimatay naman ako dahil sa kaba. Hindi ako sanay na halos lahat
ngayon ay nakatutok sa
akin at sa kalaban kong si Carl para sa First place.
"Find the domain of the this following Asymptote"
?
Hindi ako sure sa sagot ko, napalingon ako kay Jen, Iryn at Leana at mukhang
mahihimatay na rin sila sa
sobrang kaba. Napalingon ulit ako kay Sir Nathan, bigla siyang tumango sa akin at
sumenyas na 'Kaya mo
yan'
"Time's up" anunsyo nung host at sabay-sabay na namin itinaas yung mga sagot namin.
"Unahin na natin ang dalawang nag-aagawan sa First Place..." sabi nung host at
gulat naman akong napatingin
sa kaniya. Bakit ang echeos talaga ng host na'to. My Ghawd!
Naglakad pa siya papalapit sa akin dahilan para mas lalo akong kabahan, tiningnan
niyang mabuti yung aswer
ko doon sa white board "Number Four... Correct" nakahinga naman ako ng maluwag.
Kapag tama din si Carl
mukhang magkakaroon kami ng Tie breaker. Gosh!
Naglakad naman papalapit yung host kay Carl "Number Sixteen... Correct me if I say
it's... Wrong" sabi nung
host at bigla siyang napasigaw. "Congratulations Number Four!" masiglang sigaw nung
host at para akong
P 16-11
nanalo sa lotto. Naistatwa lang ako sa kinauupuan ko dahil hindi pa nag-sisink in
sa utak ko na... Ako ang
nanalo!
Pagkatapos ma-check ang sagot ng lahat, pinatawag na kaming lahat sa entablado.
"Second Place, Carl
Sanches fromBS IT department, First Place... Aleeza Mae Agcaoili fromBS Nursing
Department" announce
pa nung host at sinabit na nila sa'kin yung gold medal at inabot ang cash prize na
5 thousand. Nanlalamig pa
din ang kamay ko at hindi ako makapaniwala na natalo ko si Carl. Nagkatinginan kami
at binati niya din ako.
May mga sumasabog-sabog na confetti pa sa itaas ng entablado at pinicturan kaming
lahat. Napatingin ako
kina Jen, Iryn at Leana at kanina pa sila sumisigaw at tumatalon-talon sa tawa agad
din silang tumako
papaunta sa akin nang makababa ako sa stage, "CONGRATS NGETS! WE'RE SO PROUD OF
YOU!"
sabay-sabay nilang sigaw at bigla akong sinunggaban ng yakap. Halos maluha-luha
naman akong yumakap sa
kanila at nagtatalon-talon kami sa tuwa. Daig ko pa nanalo sa Miss Universe.
Ilang saglit pa, habang hindi pa rin maawat sa pagsisisigaw sa tuwa sila Jen, Iryn
at Leana. Natanaw ko
naman si Sir na nakatayo pa rin doon sa likod habang pumapalakpak at nakatingin ng
diretso sa amin,
nakangiti siya ngayon sa akin dahilan para biglang kumabog ng malakas ang puso ko,
parang bigla ring
bumagal at nag-mute ang paligid at tanging siya lang ang nakikita ko. Habang dahan-
dahang naglalaglagan ang
makukulay na confetti sa ere at siya lang mismo at ang magagandang ngiti niya ang
nakikita ko.
Dugdugdugdug!
"Cheers!" sabay-sabay naming pinag-tama ang mga yakult namin. Nandito lang kami sa
canteen at nagmimiryenda.
Hindi muna kami nag-celebrate ngayon kasi invited din naman sila sa Sunday sa
birthday ni
Alex at nung tinext ko si mama kanina at binalita ko sa kaniya na nanalo ako nag-
reply si mama na isasabay
na din ang celebration ng pagkapanalo ko sa contest sa birthday ni Alex sa Sunday
kaya mas bobonggahan
ang handaan.
"Nakita niyo ba si Sir Nathan kanina? Bigla kasi siyang nawala eh, hindi ko pa
tuloy siya napapasalamatan"
tanong ko sa kanila, binigyan naman nila ako ng ngiting nakaka-echeos habang
binubuksan nila yung
panibagong pack ng yakult. Para tuloy kaming nag-iinuman at naka-ilang case- ash
este pack na ng yakult.
Feel ko magtatae kami mamaya haha!
"Nako Aleeza, kaya pala natalo mo si Carl dahil sa sobrang pagka-inspired mo ah"
pang-asar pa ni Iryn,
sabay laklak doon sa yakult.
"Hindi kaya- "
P 16-12
"Ibigay mo na yung regalo mong ballpen kay Sir Nathan at sabihin mo na din ang
magic word na... Mahal kita
Sir" pang-asar naman ni Jen sabay tawa ng wagas, ginaya pa ni Jen ang boses ko at
nag-ala Sir Nathan naman
si Iryn, habang si Leana naman ay hindi na matigil sa kakatawa at kakahampas sa
braso ko.
"W-walang ganiyan! Wag nga kayong ano- "
"Don't us Aly! Kilala ka namin, nauutal ka at napapraning ka kapag kinakabahan ka
at may tinatago! May paballpen-ballpen
ka pang nalalaman diyan ah!" pang-asar naman ni Leana at mukha na sila ngayong
lasengga
na wagas makaasar sa akin.
"Hay nako! Matapos ko kayong ilibre ng yakult! Akin na nga yan! akin na! akin na!"
reklamo ko pa sa kanila
at kinukuha ko yung yakult sa kamay nila pero bigla nila akong niyakap. "Joke!
Joke! Joke!" palusot pa nila at
para na sila ngayong mga baby bears na todo makayakap sa akin.
Ilang sandali pa biglang humiwalay si Jen sa pagsiksik sa akin at may tinuro siya
sa counter ng canteen. "Mga
ngets! saging na lakatan yun diba?" turo ni Jen doon sa isang kumpol ng saging na
nasa counter, napatangotango
naman yung dalawa at bigla silang napatingin sa akin "Aly Ngets! libre mo din kami
ng saging!"
demand pa nila at para na silang mga sisiw ngayon na hindi matigil sa kakangawa.
Natatawa na lang ako kasi yakult at saging lang ang gusto nilang ipalibre sa akin.
Tumayo na ako at binili
iyon, nag-agawan naman sila sa saging kahit pa ang dami naman niyon. Nanlaki naman
ang mga mata ko dahil
sa gulat kasi nakaubos sila ng tig-tatalong saging, "Grabe! Nagutomtalaga kami
kanina Ngets, nakaka-gutom
pala mag-cheer" sabi ni Leana habang nakasandal na sila ngayon sa mga upuan nila at
mukhang hindi na sila
makakilos dahil sa matinding kabusugan. Itong mga unggoy na to talaga.
May isang saging na lang na natira sa mesa, nagkakahiyaan pa siguro sila kung sino
ang kakain niyon, Bakit
kaya ganun? Kapag isang pagkain na lang ang natitira nagkakahiyaan pa ang mga tao
haha!
Kinuha naman ni Jen yung nag-iisang saging ng lakatan "Ngets ikaw na ang kumain
niyan, busog na kami"
tugon niya pa sabay abot sa'kin nung saging. "Busog na ko, bibigay ko na lang to
kay Alex para
masakatuparan na niya ang pagiging tsonggo niya" sagot sabay lagay nung saging sa
sling bag ko. pagkasara
ko ng bag ko nagulat ako nang biglang napasigaw si Iryn "Aly! Si Sir Nathan oh!"
sabi niya sabay turo doon
sa labas ng canteen kung saan napadaan si Sir Nathan, dala-dala na niya ang laptop
bag niya at mukhang
pauwi na siya.
"Bilisan natin tara!"
Agad akong napatayo at napatakbo papalabas ng canteen, dali-daling sumunod naman
sa'kin silang tatlo.
Pagdating sa labas, napaliko na si Sir Nathan sa hallway. "Sir Nathan Wait!" sigaw
ko pa at bigla siyang
napatigil sa paglalakad at napalingon sa amin.
Napatingin din sa amin yung ibang estudyante na papauwi na rin. "Oh? Agcaoili" sabi
ni Sir Nathan at
napangiti siya. Napahinto naman ako sa tapat niya at napahawak sa dibdib ko dahil
hiningal ako kasi medyo
mahaba yung tinakbo namin kanina papalabas ng canteen, idagdag mo pa yung mga
estudyanteng papasok ng
canteen na nakasalubong namin sa pinto.
P 16-13
"Hi Sir!" sunod-sunod na bati nila Jen, Iryn at Leana na nasa likod ko na,
hinihingal din sila. Siguro kailangan
ng makatikimng exercise ang katawan namin. "Why? Anyway, Congratulations Agcaoili,
You won"
nakangiting bati ni Sir, hindi ko naman mapigilang mahawa sa ngiti niya. napalingon
ako sa tatlong sisiw na
nasa likod ko at mukhang natulala din sila nang makita ang ngiti ni Sir Nathan na
labas ngipin. Maging ang
mga estudyante na napapadaan sa hallway ay napatigil din upang saksihan ang ngiti
ni Sir Nathan.
"Ah! Sir Marami pong Salamat sa tulong niyo, dahil sayo Sir kaya nanalo ako" sagot
ko at bigla naman akong
tiningnan ng nakakaecheos nila Jen, Iryn at Leana. "AHH- I mean dahil sa tulong
niyo Sir kaya nanalo ako"
patuloy ko pa. Gosh! baka kung anong isipin nila doon sa sinabi kong 'Dahil sayo
Sir kaya nanalo ako'
Napangiti naman si Sir Nathan at napatango "I just guided you, nasa sayo pa rin ang
lahat ng effort" sabi ni
Sir habang nakangiti pa rin. At dahil dun napatulala tuloy ako sa kaniya, para
kasing may kakaiba sa ngiti ni
Sir, ganitong-ganito yung ngiti niya kanina nung pumapalakpak siya sa likuran nung
natapos na yung contest at
nanalo ako.
Natauhan lang ako nung biglang hinila ni Jen yung sling bag ko "Sir Nathan may
ibibigay po pala sa inyo si
Aleeza" excited niyang sabi, at dahil dun nilakihan ko siya ng mata at binigyan ko
siya ng bes-bakit-mo-koinunahan-look.
nag-peace sign naman siya sa'kin at tumawa-tawa.
"Really? What is it?" tanong ni Sir Nathan at hindi pa rin napapawi ang mga ngiti
niya, bakas din sa mukha
niya na interesado siya sa ibibigay ko.
"Bilang pasasalamat daw sa pagtulong niyo sa kaniya Sir" sabi naman ni Iryn.
"Pinag-ipunan pa po ni Aleeza yan para sa inyo" dagdag naman ni Leana. Hindi naman
ako magkana-ugaga sa
pagbukas ng sling bag ko, pinapangunahan na kasi ako ng tatlong biik na'to. "W-wait
lang sir hehe" sabi ko
habang pilit na binubuksan yung zeeper ng bag ko, matigas kasi ang zeeper nito kaya
todo effort pa para
mabuksan. "Akin na nga" sabi ni Jen sabay hawak sa bag ko para mahila ko yung
zeeper.
Mga 20 seconds pa kaming tatlo nagpapanic doon sa gitna ng hallway sa harap ni Sir
Nathan habang hirap na
hirap sa pagbukas nung bag. Napasulyap naman ako kay Sir at mukhang natatawa na
siya sa sitwasyon namin.
"Sir Nathan! Pinapatawag ka ni Dean" tawag nung isang prof na nasa kabilang dulo ng
hallway. Napalingon
naman si Sir Nathan doon sa prof na tumawag sa kaniya.
"Okay Sir pupunta ako" sagot niya sabay tingin ulit sa amin. Na-prepressure na ako.
bakit ba ayaw makisama
ng bag na'to!
"Agcaoili I just- " hindi na natapos ni Sir Nathan yung sasabihin niya kasi
nabuksan na yung epal na zeeper
ng bag ko.
"Sir Nathan! Thank you po" sabi ko sabay dukot nung ballpen sa bag ko at inabot ko
sa kaniya. Nanlaki ang
mga mata ko nang marealize ko na hindi pala yung ballpen yung naiabot ko sa kaniya
kundi yung... SAGING!
"T-thanks..." sabi ni Sir sabay kuha nung saging ng lakatan sa kamay ko. napatulala
naman sa gulat sila Jen,
Iryn at Leana. "Sige na, mauuna na ako, pinapatawag ako ni Dean... Thanks again
Agcaoili and
Congratulations" patuloy pa ni Sir at naglakad na siya papalayo.
P 16-14
Naiwan naman kaming apat doon na nakanganga. "Aleeza! Ano kayang iniisip ngayon ni
Sir Nathan dahil
saging ang binigay mo sa kaniya" tulalang tugon ni Jen, tinatanaw pa rin namin si
Sir na naglalakad papalayo.
"Baka akalain ni Sir na concern ka lang sa health niya dahil kailangan niya ng
potassiumsa katawan" -Iryn.
"Baka akalain ni Sir na iniisip mong tsonggo siya" � Leana.
"Oh kaya... baka isipin ni Sir na- " sabi ni Jen at hindi na niya natuloy yung
sasabihin niya kasi sabaysabay
kaming napatingin sa kaniya at gets namin ang gusto niyang sabihin tungkol sa
saging, GOSH! ERASE!
ERASE! ERASE!
6 pmna, Umuwi na sila Jen, Iryn at Leana. Nagpaiwan lang ako dito sa school at
hinihintay kong lumabas si
Sir Nathan sa office ni Dean. Gusto kong magpasalamat personally sa kaniya at mag-
explain tungkol dun sa
saging kanina, kainis! Nakakahiya talaga.
Bukod doon ibibigay ko rin yung ballpen sa kaniya, habang nakaupo ako doon sa bench
sa labas, nagulat ako
kasi lumabas na yung secretary ni dean at pinatay na yung ilaw "Oh? Si Dean ba
hinihintay mo? kanina pa
siya umuwi" sabi nung secretary niya, napatango na lang ako at umalis na siya.
Napahinga na lang ako ng malalim. Ibig sabihin nakauwi na rin si Sir Nathan kanina
pa. sumakay na sa
elevator yung secretary at hindi na ako nakahabol pa. walang na ring tao sa hallway
dito sa third floor kaya
bumaba na naghagdan na lang ako.
Napatanaw pa ako sa bintana sa gilid ng hallway at kanina pa pala bumubuhos ang
ulan. Shems! Wala akong
payong. Maliit na sling bag lang kasi ang dala ko ngayon kasi excuse ako sa lahat
ng klase ko dahil sa
competition.
Para na akong lantang gulay na ang bigat bigat ng paa habang humahakbang pababa sa
hagdan pero bigla
akong napatigil nang may narinig akong nag-uusap sa baba ng hagdan sa second floor.
Mukhang may lovers
na naman na nagtatago sa sulok-sulok para mag-landian. Mga kabataan talaga ngayon.
Babalik na lang sana ako paakyat ng hagdan kaso napatigil ako kasi narinig ko ang
pamilyar na boses ng
isang lalaki. "Cassandra please..."
Napadungaw ako sa baba ng hagdan at parang nabuhusan ako ng malamig na tubig nang
makita ko kung sino
yung nagsalita...
P 16-15
Si Sir Nathan.
At may kausap siyang Babae.
Teka! Siya yung babaeng mala-diyosa sa ganda na nakita namin ni Jen sa bookstore ng
isang mall sa Cavite
nung Monday habang nagpapa-engrave kami ng ballpen.
Hinawakan nung babae yung kamay ni Sir at bigla niyang niyakap si Sir Nathan.
"I'msorry, please I love
you" tugon pa nung babae habang yakap-yakap ng mahigpit si Sir. Napahawak naman ako
sa tapat ng dibdib
ko dahil hindi ko maintindihan kung bakit parang unti-unting nadudurog ang puso ko
habang pinagmamasdan
sila.
~Parang gulong
Ako'y pinaikot ikot mo lang
Di maintindihan
Kung bakit damdamin ko'y pinaglaruan
Nagtitimpi, nagmamaktol,
'Di na alam ang gagawin ko~
~Nababaliw na ako sa iyo
Ako'y litung lito
Naloloka, nahihibang
Sa kaiisip sa'yo~
Humihikbi yung babae at hindi pa rin siya bumibitaw sa pagkakayakap kay Sir Nathan.
Ilang saglit pa, parang
tumigil ang mundo ko nang dahan-dahang niyakap ni Sir Nathan yung babae pabalik.
Napasandal na lang ako sa likod ng pader sa hagdan at napatingin sa malaking
bintana sa tapat ko, kasabay ng
pagbuhos ng ulan sa labas, ramdamna ramdamko ang hindi mapaliwanag na kirot ng puso
ko.
Shems! May Girlfriend pala si Sir!
P 16-16
********************
Featured Song:
'Baliw' by Kiss Jane
Baybayin written by Binibining JoanaJoaquin :)
"Baliw" by Kiss Jane
Hahahahahaha gago mo jenHahahahahahahahaha
P 16-17
Kabanata f(x - 15)
62K 2.2K 1.2K
byUndeniablyGorgeous
[kabanata 15]
Our Asymptotically Love Story
(page 103 - 119)
Ika-Pitong Kabanata
Filipinas 1688
Isang napakagandang umaga ang sumalubong kay Salome, agad sumilay ang matamis na
ngiti sa kaniyang labi
nang makita ang papasikat na araw sa labas ng bintana. Sunod-sunod rin ang
pagtilaok ng manok na
bumabasag sa katahimikan ng kapaligiran. Naupo na sa papag si Salome at nag-unat ng
katawan. Napalingon
pa siya sa kaniyang kanan kung saan mahimbing na natutulog pa si Felicidad.
Linggo ngayon, ang araw ng pahinga ng mga tagapagsilbi at trabahador ng Hacienda
Montecarlos. Sinundo si
Salome ng kaniyang kuya Ernesto sa hacienda Montecarlos noong gabi ng sabado kung
kaya't nakasabay niya
muli kagabi sa hapunan ang kaniyang pamilya.
Marami siyang ibinihagi sa kanila lalong-lalo na ang kabutihan ni Fidel. Halos sa
bawat salitang binibitiwan
niya ay puro papuri kay Fidel dahilan para mas lalo silang humanga at matuwa sa
Kastilang binata.
Bumangon na si Salome at masigla niyang binuksan ang bintana upang pumasok ang
sariwang hangin ng
umaga. Lumabas na siya sa kwarto at nag-hilamos bago nagtungo sa kusina. Napalingon
siya sa gilid na
papag at namataan niyang mahimbing na natutulog pa doon si Danilo habang yakap-
yakap ang isang
kuwaderno. At dahil likas na mausisa si Salome dahan-dahan siyang naglakad
papalapit sa natutulog na si
Danilo at kinuha ang kuwaderno nito na kasalukuyang yakap-yakap ng binatilyo.
Binuksan niya ang kuwaderno dahil nais niyang makasilip sa mga itinuro ni Fidel sa
kanila. Ngunit nabigla
siya at napangiti na abot hanggang tenga dahil iba ang mga nakatala sa kuwaderno.
Mga iginuhit ng larawan
ng isang dalagitang babae. Napahagikgik sa tawa si Salome dahil mukhang ang
masungit niyang kapatid na si
Danilo ay humahanga na sa isang dilag.
P 17-1
"ATE? ANONG- ? AKIN NA IYAN!" napatalon sa gulat si Salome dahil nagising pala si
Danilo dahil sa
mahina niyang tawa. Agad na inagaw ni Danilo ang kaniyang kuwaderno sa kamay ni
Salome at kunot noong
hinarap ang ate.
"Makakarating ito kay inay at itay! Bakit mo pinakialaman ang gamit ko?!" inis na
sigaw ni Danilo dahilan
para mas lalong matawa si Salome. Padabog na isinuksok ni Danilo ang kaniyang
kuwaderno sa mataas na
bahagi ng kanilang bahay upang hindi iyon maabot ni Salome. Sa pagitan ng dulo ng
kawayan at pawid niya
sapilitang isinuksok ang kaniyang kuwaderno.
"Tinago mo pa... nakita ko naman na" halakhak pa ni Salome dahilan para mas lalong
mainis ang binatilyong
si Danilo napakamot na lang ito sa inis at dire-diretsong nagtungo sa palikuran.
Padabog din niyang sinara
ang pinto ng palikuran at muntikan pang magimba ang pinto dahil gawa lamang ito sa
pinagdugtong-dugtong
na kawayan.
"Huwag kang mag-alala, Hindi ko sasabihin kay Ising na humahanga ka sa kaniya!"
pang-asar pa ni Salome at
biglang napasigaw si Danilo sa palikuran dahil sa sobrang inis, agad na binuksan ni
Danilo ang pinto at may
bitbit na siyang balde ng tubig, balak niyang buhusan ng tubig ang kaniyang ate
Salome upang makaganti,
nagulat naman si Salome at kumaripas ng takbo papalabas ng bahay na parang palaka
habang tumatawa ng
malakas at patuloy pa rin niyang inaasar si Danilo.
"Hindi mo ako mahahabol bleh... Isusumbong kita kay Ising!" kantyaw pa ni Salome
habang kumakaripas ng
takbo sa palayan, sinubukan pa siyang habulin ni Danilo bitbit ang isang balde ng
tubig ngunit napahinto rin
ito sa kalagitnaan ng palayan dahil sa bigat ng balde.
"Paano na iyan? Paano papayag ang mga magulang ni Ising na ligawan mo siya kung sa
isang balde ng tubig
ay hapong-hapo ka na" kantyaw pa ni Salome kay Danilo habang nakapamewang pa ito at
may pa-iling-iling
pang nalalaman. Mas lalong nainis si Danilo dahil sa pangangatyaw at patawa-tawa ng
kaniyang ate, akmang
hahabulin na sana niya ulit ito ngunit bigla silang napatigil nang sinuway sila ni
Ernesto na kakababa lamang
sa kalabaw nito.
"Lumeng! Totoy! Magsitigil nga kayo riyan! Ki-aga-aga nag-iingay kayo, nakakahiya
sa mga kapitbahay"
suway ni Ernesto habang tinatali sa kanilang bakuran ang kaniyang kalabaw.
Napalingon naman si Salome sa
paligid. Napakalayo pa ng bahay nila Mang Kiko na kapitbahay nila, mga isang daang
metro pa ang layo sa
kanilang bahay kubo. Sa kabila naman ay ang bahay nila Mang Berto na nasa isang
daang metro rin ang layo.
P 17-2
"Kuya Nestong! Ang layo-layo naman ng mga kapitbahay natin" banat ni Salome habang
nakangiti ng
nakakaloko, ang kuya Ernesto naman niya ngayon ang kinakantyawan niya. "Aba't ikaw
bata ka... halika nga
rito! Danilo turuan natin ng leksyon ang Lumeng na ito!" lokong tugon ni Ernesto
sabay habol kay Salome,
hindi naman siya nabigo dahil madali niyang nahuli si Salome at pina-ulanan ito ng
kiliti sa tagiliran. "Kuya!
Baka magising ang mga kapitbahay gaya ng sabi mo" nagawa pang mang-asar ni Salome
kahit pa hindi na
niya mapigilang lalong mapahalakhak dahil hindi siya tinitigilan ng kiliti ng
kaniyng kuya. Sumali na rin si
Danilo at sinimulan din siyang kilitiin hanggang sa mapabagsak sila sa palayan na
ngayon ay maputik dahil
inaararo pa lang.
"Ito ang nababagay sa pilyang tulad mo" tawa pa ni Ernesto, maging si Danilo ay
tuwang-tuwa dahil
nakaganti na rin siya sa kaniyang ate Salome. Naroon lang silang tatlo sa gitna ng
palayan habang
nagtatawanan at naggagantihan ng kiliti sa isa't-isa. Animo'y para lang silang mga
paslit na bata na naglalaro
sa putikan at masayang nagtatawanan.
"Sus Ginoo, Magsitigil na kayo... kay hirap labhan ng mga damit na iyan" narinig
nilang suway ni Felicidad
na nakatayo sa likod nila at nakapamewang pa. napatingin naman sila sa mga damit
nilang nabahiran na ng
putik dahil sa paghaharutan nila. "May karapatan akong magreklamo dahil ako ang
naglalaba- " hindi na
natapos ni Felicidad ang kaniyang sasabihin dahil biglang nagkatinginan sina
Salome, Danilo at Ernesto at
sabay-sabay sumilay sa kanilang mga labi ang nakakalokong ngiti.
"Mukhang may isa pa tayong dapat turuan ng leksyon ah" tugon pa ni Ernesto at
sabay-sabay silang tatlong
tumayo habang nakangiti ng nakaloloko kay Felicidad. "A-anong- Teka! Huwag niyo
akong isali riyan sa
mga kalokohan- Inay! Itay!" sigaw pa ni Felicidad at sinubukan niyang tumakbo
papalayo ngunit agad
siyang nahila nila Ernesto at Salome sa putikan.
"Inaaaay! Itaaay!" sigaw pa ni Felicidad pero sa kalaunan ay napahalakhak na lang
siya dahil sinabuyan siya
ng putik ng kaniyang mga kapatid. At dahil doo'y gumanti rin siya at nagpahiran
sila ng putik. "Lagot kayo sa
akin! Kuya Nestong! Lumeng! At Totoy!" sigaw ni Felicidad habang nakangiti ng
nakakaloko, kumuha siya ng
napakalaking kumpol ng putik at agad sinaboy sa mukha ng tatlo dahilan para mabalot
ang mga mukha nila ng
putik.
"Ikaw talaga Fe hinawaan ka na ba ng kapilyahan nito ni Lumeng!" tawa pa ni Ernesto
sabay hila kay
Felicidad, Lumeng at Danilo at napabagsak silang apat sa putikan. Nagsimula na
naman ang rambulan sa
kanila, ngunit napatigil sila nang makita si Julio na nakatanaw sa kanila sa tapat
ng pinto at kinukusot ang
mata. Mukhang nagising ang batang si Julio dahil sa ingay ng kaniyang mga
nakatatandang kapatid.
P 17-3
"Liyong! Halika rito dali!" tawag ni Felicidad kay Julio, nagtataka namang
napatingin sa kanila si Julio ngunit
napangiti rin ito dahil sa itsura ng kaniyang mga kuya at ate na ngayon ay balot na
balot na ng putik ang buong
katawan at mukha, at tanging mga ngipin at mata na lang nila ang maputi.
Agad na kumaripas ng takbo si Julio papunta sa kaniyang mga kapatid, lalong-lalo na
sa kaniyang ate
Felicidad dahil ito ang pinakamalapit sa kaniya. "Nangangain kami ng batang
makulit!" pananakot pa ni
Danilo sabay sunggab kay Julio na ngayon ay nakayakap na kay Felicidad, dali-dali
namang binuhat ni
Ernesto si Julio at marahan nilang sinabuyan ng putik si Julio. Agad namang niyakap
ni Salome ng
napakahigpit si Julio at pinaulanan ito ng halik sa pisngi dahilan para
mapahalakhak ang bata ng malakas
dahil nabalot na ng putik ang kaniyang pisngi.
Ang limang magkakapatid ay hindi na naawat sa pagtatawanan habang naggagantihan at
nagbabatuhan ng putik
sa isa't-isa. Binuhat pa ni Ernesto si Julio at pinasan sa kaniyang leeg upang
itakas sa nanggigigil na si
Salome dahil tadtad na tadtad na ng halik sa pisngi si Julio. Si Felicidad naman at
Danilo ay naghihilahan ng
paa upang hindi maabutan si Ernesto na tuwang-tuwa at kinakatyawan na sila dahil
nakatakbo na ito papalayo
habang bitbit ang batang si Julio na hindi na rin maawat sa pagtawa.
"Kuya Nestong! Bumalik ka rito! Madaya ka!"
"Habulin niyo ako!"
"Aba't Nariyan na kami!"
"Takbooo dali!"
Mula sa di-kalayuan sa tapat ng kubo ay magkaakbay na tinatanaw ni Tay Isko at Nay
Delia ang kanilang mga
anak na naglalaro at nagkakasiyahan na ngayon sa putikan. Natawa sila lalo nang
makitang nadapa si Salome
at sumubsob ang mukha nito sa putikan, babangon na sana si Salome ngunit dinaganan
siya nina Felicidad at
Danilo. Habang paikot-ikot naman si Ernesto at Julio sa kanila at kinakantyawan ang
mga kapatid.
"Hanggang ngayon mga batang paslit pa rin ang tingin ko sa kanila" nakangiting
tugon ni Tay Isko kay Nay
Delia habang nakaakbay siya sa asawa at pinagmamasdan nila ang kanilang mga anak.
"Kay bilis nga ng panahon... ang panganay nating si Ernesto ay may asawa na, si
Felicidad naman ay
dinadagsa na ng mga nais umakyat ng ligaw, si Salome naman ay unti-unti ng
natutupad ang pangarap na
P 17-4
matuto magbasa at magsulat, si Danilo naman ay mukhang umiibig na, Tanging si Julio
na lamang ang
inosente sa kanila" nakangiting sagot ni Nay Delia, ang saya na natutunghayan niya
ngayon sa kaniyang mga
anak ay nakapagdudulot ng kaligayahan sa kaniyang puso, ngunit ilang saglit lang
unti-unting naglaho ang ngiti
sa kaniyang labi nang maalala niya ang isang bagay na madalas bumabagabag sa
kaniya.
"Mahal... Sa tingin mo ligtas na tayo dito sa San Alfonso?" tanong ni Nay Delia kay
Tay Isko sabay tingin ng
diretso sa asawa. Ang kaniyang mga tingin ay may bakas ng pangamba. Sandaling
napatigil si Tay Isko dahil
sa tanong ng asawa ngunit pinili niyang ngumiti rito upang itago ang takot sa
kaniyang kalooban.
"Huwag mo ng alalahanin iyon mahal... nakasisiguro akong ligtas na tayo dito sa San
Alfonso" sagot ni Tay
Isko at hinimas-himas niya ang balikat ng asawa upang pakalmahin ito. Napa-buntong
hininga na lamag si
Nay Delia.
"Hindi ko mapigilang mag-alala... lalo na ngayong napapansin kong dumaragsa na rin
ang intsik dito sa San
Alfonso upang lumayo sa Norte" pangamba ni Nay Delia, hindi naman agad
nakapagsalita si Tay Isko, batid
niya ang panganib na nakasunod sa kanila dahil ang kaniyang asawa na si Delia ay
purong intsik, kung kaya't
ang kanilang mga anak ay nagtataglay din ng dugong intsik.
"Sisiguraduhin kong hindi mangyayari sa atin ang sinapit ng iyong lolo at lola...
Ang mga intsik dito sa San
Alfonso ay hindi maaano ng mga Kastila" tugon pa ni Tay Isko at pilit na pinapagaan
ang loob ng asawa. Ang
tinutukoy ni tay Isko ay ang pagpatay sa mga kamag-anak at magulang ni Nay Delia
noong 1603 nang
magrebelde ang mga intsik dahil sa pagpapahirap na ginagawa sa kanila ng mga
Kastila.
Nang dahil sa galing ng mga Instik at ang patuloy na pagdating nila sa Pilipinas
naghinala ang mga Kastila na
balak nilang sakupin ang Pilipinas dahil na rin sa nangyaring pag-atake noon ng
piratang si Limahong sa
Maynila noong 1574.
Ang mga intsik ay kilala sa galing sa pagnenegosyo, sa larangang industriya,
sining, pagbabangko at marami
pang iba. Ang mga bagay na ito ay ang kinatatakutan ng mga Kastilang nasa Pilipinas
lalo na ang patuloy na
pagdami ng mga intsik sa bansa. Kung kaya't mataas na buwis ang ipinapataw ng mga
Kastila sa mga
negosyanteng Intsik. At noong 1581, si Gobernador-Heneral Gonzalo Ronquillo de
Penalosa ay nagtayo ng
lugar sa Maynila kung saan doon lamang maaaring manirahan ang mga Intsik, ang lugar
na iyon ay tinawag na
'Parian'
Pinaniwalaang madaming ginto sa Maynila kung kaya't ang isang opisyal na Tsino na
Mandarin ay bumisita
sa Pilipinas noong Mayo 23, 1603. Ang hakbang na ito ay nakapag-alarma sa mga
Kastila na balak ngang
sakupin ng mga Intsik ang Pilipinas. kasabay rin niyon ang pagiging masigla ng
ekonomiya sa Parian. Nang
dahil dito'y naging mapangahas at brutal ang trato ng mga Kastila sa mga Intsik,
pinapahirapan sila,
P 17-5
niyuyurakan at tinuturing na sila ang pinakamababang antas ng tao sa Pilipinas.
Dahil sa pang-aabuso ng mga Kastila sa mga Intsik dito sa Pilipinas nagdulot iyon
ng rebelyon, at noong
Oktubre 3, 1603 nagsimula ang pag-aalsa ng mga Intsik sa mga Kastila. Inatake nila
ang Tondo at Quiapo.
Samantalang ang mga Kastila naman ay humingi ng tulong sa mga Pilipino at mga Hapon
na ninirahan sa
Pilipinas upang puksain ang mga rebelde.
Ang mga rebeldeng intsik ay nagapi at umurong papuntang Laguna hanggang sa marating
nila ang San Pablo,
Laguna. Lumaban sila hanggang sa huli ngunit napatay sila ng mga Kastila sa
pamumuno ni Cristobal de
Axqueta Menchaca, napatay ang halos 23,000 na mga intsik noong taong 1603.
Ang lolo at lola ni Nay Delia ay naninirahan noon sa Tondo at isa sila sa mga
napatay ng mga Kastila.
Mabuti na lamang dahil nakatakas ang mga magulang ni Nay Delia papuntang Bulakan.
At nang humupa ang
tensyon ay muli itong bumalik sa Tondo.
Pagkatapos ng tanghalian ay sama-samang nagtungo ang mag-anak sa bayan ng San
Alfonso upang dumalo sa
misa, hindi pa rin tapos ang pagpapatayo sa simbahan ng San Alfonso kung kaya't sa
labas lamang dinaraos
ang misa. May maliit na entablado sa ginta at naroon si Padre Rogelio na nagdaraos
ng misa habang ang mga
tao ay nakapalibot sa kaniya. Ang mga nasa kapangyarihan tulad ng Gobernadorcillo
na si Don Filimon
Alfonso at ang kaniyang dalawang batang anak ay nasa unahan, ang pamilya naman ni
Don Antonio Flores at
ang mga anak nito ay nasa tabi nila. Ang tatlong cabeza de barangay ay nasa likuran
nila at nakatatanggap din
ng espesyal na trato.
Ang mga indio naman ay nasa likuran at nakatayo. "Bakit hindi po sumama si Inay?"
bulong ni Salome sa
kaniyang tatay Isko na katabi niyang nakatayo sa likuran. Nasa tabi rin nila si
Felicidad habang hawak-hawak
nito ang kamay ni Julio. Nasa likuran naman nila ang mag-asawang si Ernesto at
Roselia. Samantalang, si
Danilo naman ay nagsisilbing sakristan at alalay sa simbahan.
"Kilala mo naman ang iyong inay, siya'y tapat sa kaniyang kinagisnang relihiyon"
pabulong na sagot ni Tay
Isko at nginitian niya ang kaniyang anak na si Salome at sinenyasan na huwag ng
magtanong muli dahil
nagsasalita ang pari sa harapan.
Napatango na lang muli si Salome at ibinaling ang tingin kay Padre Rogelio na isang
purong kastilang
nagmimisa ngayon sa magkahalong wikang kastila at tagalog. Hindi naman na nagsalita
si Salome dahil batid
niyang tapat nga sa relihiyong Buddhismo ang kaniyang inay.
Napalingon na lamang siya sa gilid nila kung saan tinatayo pa rin ang simbahan ng
San Alfonso. Naalala niya
bigla ang simbahan ng San Agustin sa Maynila. Kada linggo ay nagsisimba sila doon,
iyon ang simbahang
kinagisnan niya.
P 17-6
Nang matapos ang misa ay nagpaalammuna sandali si Tay Isko dahil nais niyang
makausap ang cabeza de
barangay ng kanilang barrio na si Mang Lito, napaupo na lamang sa gilid ng batuhan
sa plaza sila Salome,
umupo na rin si Felicidad sa tabi niya at kinalong si Julio. Habang si Ernesto at
Roselia ay nagtungo na sa
palengke.
"Julio! Halika rito!" sigaw ni Felicidad nang biglang tumakbo papalayo si Julio
dahil nakakita ito ng mga
batang naglalaro sa gitna ng plaza. Agad na hinabol ni Felicidad ang kapatid
dahilan para maiwan sa batuhan
si Salome.
Ngunit biglang may napakagandang dilag na tumigil sa tapat niya, nakasuot ito ng
damit pang-Europa at may
hawak na napakalaking abaniko. "Hanggang dito ba naman ay binabandera mo ang sarili
mo" pakutyang tugon
ni Florencia habang nakatingin ng masama kay Salome. May dalawang alalay ito na
nakasunod sa kaniya.
Hindi na lang siya pinansin ni Salome, tumayo na ito at akmang aalis na lang sa
lugar na iyon para sundan
sila Felicidad at Julio ngunit biglang hinawakan ni Florencia ng mahigpit ang braso
niya upang pigilan siya
umalis. "A-ray!" reklamo ni Salome at inalis niya ang pagkakahawak sa kaniya ni
Florencia.
"Alamko na ang ngalan mo... Ikaw si Salome hindi ba? Ang bagong tagapagsilbi sa
hacienda Montecarlos,
hinding-hindi ko makakalimutan ang itsura mo" banat ni Florencia, napakunot naman
ang noo ni Salome at
napatingin sa dalawang alalay ng kastilang dalaga na nakayuko at nagpapanggap na
walang naririnig.
"Ano bang problema mo? wala naman akong ginagawang masama sa iyo" diretsong tugon
ni Salome pero
pakutyang tawa lang ang sinagot ni Florencia sa kaniya habang winawasiwas pa nito
ang mamahaling
abaniko.
Nang matigil na sa pagtawa si Florencia bigla siyang humakbang papalapit kay
Salome, animo'y nais niyang
takutin ang dalaga "Ayoko sayo... Ayoko sa itsura mo... umalis ka na sa hacienda
Montecarlos" sindak nito
ngunit hindi lang siya inimik ni Salome.
"Ano bang pakialammo?" banat ni Salome at tinaasan niya ng kilay si Florencia,
dahilan para mamula ito sa
galit. "INDIO- " hindi na natapos ni Florencia ang panghahamak sana niya kay Salome
dahil biglang
dumating si Felicidad at pumagitna sa kanila.
P 17-7
"Kung wala ka rin namang mabuting sasabihin umalis ka na lang... kakatapos lamang
ng misa ngunit hindi mo
isinapuso ang sinabi ng pari" seryosong buwelta ni Felicidad kay Florencia. Nagitla
naman si Florencia
dahil sa inasta ni Felicidad. Samantala bigla namang napangiti ang dalawang alalay
nito dahil mukhang
nahanap na ni Florencia ang katapat niya.
"Hindi man kita kilala... hindi ko man alamkung gaano kalakas ang kapangyarihan ng
pamilya niyo ngunit
hindi ako makakapayag na hamak-hamakin mo ang kapatid ko!" buwelta pa ni Felicidad
sabay hawak kay
Salome.
"Nang dahil sa inaasta mo pinapatunayan mo lang na natatakot ka dahil sa gandang
taglay ng aking kapatid...
Senyorita maganda ka naman ngunit hindi sapat ang pisikal na ganda upang matawag
kang maganda sa
kabuuan" banat pa ni Felicidad sabay hila kay Salome at Julio papalayo kay
Florencia na nanggagalaiti na
ngayon sa galit.
Nang makalayo na sila ay biglang napahawak si Salome sa braso ni Felicidad "Ate!
Hindi ko akalaing ang
tapang-tapang mo pala" tuwang-tuwang tugon ni Salome at umakap pa sa kaniyang ate.
Bigla namang natawa
si Felicidad habang hawak-hawak naman sa kabilang kamay si Julio.
"Kapag hindi ka naninilbihan kaninuman mas malaya ka dahil magagawa mong kalabanin
sila nang walang
pangamba" sagot ni Felicidad nang may ngiti sa labi. Napatango-tango naman si
Salome dahil naiintindihan
niya ang nais ipabatid sa kaniya ng kaniyang ate. Dahil wala namang amo o
pinaglilingkuran si Felicidad
hindi ito nangangamba na masibak sa trabaho o kung ano man.
"Iyon ang tinatawag na kalayaan" patuloy pa ni Felicidad sabay akap din kay Salome.
Batid ni Salome na
nais magtayo ni Felicidad ng isang negosyo sa oras na makaipon na sila. Dahil hindi
angkop kay Felicidad
ang mabibigat na trabaho dahil may kahinaan ang katawan nito kung kaya't ang
sariling negosyo ang kanilang
pakay.
Naglibot pa sila sa palengke saglit, nahuhuli sa paglalakad si Salome dahil tuwang-
tuwa siyang nagmamasid
sa isang pintor na gumuguhit ng isang obra ng tanawin ng lawa ng luha. "Napakaganda
talaga" nagulat siya
nang biglang may ginoong nagsalita mula sa gilid niya. at laking gulat niya ng
makilala kung sino iyon.
"Ito ang pangatlong beses na nakita kita rito... sinasabi ko na nga ba na dito lang
kita makikita" patuloy pa ni
Patricio habang nakangiti ng nakakaloko kay Salome. Napaatras naman si Salome dahil
humakbang pa ang
binata papalapit sa kaniya.
P 17-8
"Kilala na kita! At alamko ang iyong mga gawain, isa kang hambog, matapobre at
bastos na ginoo!" sigaw ni
Salome dahilan para mapalingon sa kanila ang ilan sa mga taong napapadaan.
"Binabalaan din kita! Huwag
na huwag mong guguluhin ang buhay ng ate ko!" habol pa niya pero mas lalo lang
sumilay ang ngiti ni
Patricio, aliw na aliw siya sa tapang ni Salome.
"A-ano bang kailangan mo? L-lumayo ka nga sa akin!" iritableng reklamo pa ni Salome
dahil patuloy pa rin
si Patricio sa paghakbang papalapit sa kaniya habang nakangiti pa rin ito ng
nakakaloko "Isa lang naman ang
kailangan ko sa iyo... at alammo na iyon" saad pa ng binata sabay tingin sa dalaga
mula ulo hanggang paa
dahilan para biglang siklaban ng takot si Salome.
"Tuwing magtatakipsilimat bago magbukang liwayway ay nakikita kita rito sa
palengke, alamko na kung
anong uri ng trabaho ang iyong pinagkukunan ng salapi... bakit tila hindi mo batid
kung ano ang gusto ko?"
pabulong na tugon ng kastilang binata habang nakangiti ng nakakaloko kay Salome at
kinindatan pa ang
dalaga.
Naalala ni Salome na pinaghinalaan siya noon ni Patricio na isang babaeng bayaran,
at ngayon ay mukhang
ganoon pa rin ang hinala niya sa kaniya. "Hindi pa ba sapat ang isang pilak na
binigay ko noon sa iyo?
Kulang pa ba iyon? Handa akong magdagdag ng ilang pilak" patuloy pa ni Patricio,
napapikit na lamang sa
inis si Salome at agad niyang kinuha sa kaniyang bulsa ang isang pilak na sinahod
niya sa dalawang araw na
paninilbihan sa hacienda Montecarlos.
"Kainin mo iyang pilak mo at sana matunaw iyan sa halang mong bituka!" inis na
sigaw ni Salome sabay bato
kay Patricio ng nag-iisang pilak na hawak niya. nagulat si Patricio at natawa na
lamang habang
pinagmamasdang galit na galit na naglalakad si Salome papalayo sa kaniya.
"Oh? Lumeng, tila kakasagupa mo lang sa gyera" pang-asar ni Ernesto kay Salome at
natawa rin sila Roselia
at Felicidad dahil parang bulkan na ang mukha ni Salome na malapit ng sumabog sa
galit. Narito pa rin sila
sa palengke at nasa tapat sila ngayon ng tindahan ng mga kuwaderno, talaarawan at
pluma.
Hindi na lang pinansin ni Salome ang kantyaw ng kaniyang kuya at tumingin-tingin na
lang sa mga tinda kahit
pa naiinis pa rin siya dahil sa tagpo nila ni Patricio kanina. "Pare-pareho ba tayo
ng ireregalo kay Danilo?"
tawa pa ni Ernesto dahil maging si Felicidad at Roselia ay kuwaderno rin ang binili
para kay Danilo.
P 17-9
Napatigil naman si Salome nang makita ang itimna pluma na matagal na niyang nais
bilhin para kay Danilo
ngunit wala na siyang pera dahil ibinato niya iyon sa pagmumukha ni Patricio
kanina. Napansin naman ni
Felicidad na walang pera si Salome kung kaya't binili na niya ang plumang iyon at
inabot kay Salome
"Siguradong magtatampo si Danilo kapag wala kang regalong naibigay sa kaniya" saad
ni Felicidad sabay
ngiti sa kapatid.
Parang bigla namang napawi ang pagkainis ni Salome at napalitan iyon ng saya dahil
balak siyang pautangin
ng kaniyang ate "Salamat Ate! Babayaran ko na lang ito sa susunod na Linggo"
tuwang-tuwang tugon ni
Salome at yumakap pa kay Felicidad.
"Ikaw talaga kung saan-saan mo ginagastos ang iyong salapi" tawa pa ni Felicidad,
hindi naman masabi ni
Salome na nakaharap niya si Patricio kanina dahil sumagi lang ang hambog na
binatang iyon sa utak niya ay
kumukulo na ang dugo niya.
Napatingin pa muli si Salome sa nag-iisang pluma na natitira sa tindahang iyon,
nais din sana niyang bilhin
iyon para kay Fidel, sobra pa ang isang pilak na dala niya kanina para mabili ang
dalawang plumang iyon
kaso wala na siyang pera.
Tinakbuhan ko na lang sana ang bastos na Patriciong iyon kanina, wala na tuloy
akong salapi ngayon.
Biglang napatingin si Salome sa kaniyang ate Felicidad at naglambing ulit dito
"Ate... maaari pa ba akong
umutang muli sayo" pakiusap niya at kumapit pa sa braso ng kaniyang ate, natawa na
lamang si Felicidad
dahil sa inaasta ng kapatid.
"Ano na naman ba ang iyong nais bilhin?" nakatawang tanong ni Felicidad dahilan
para mapatalon sa tuwa si
Salome dahil mukhang papautangin na naman siya ng kaniyang ate. "Iyon sana- "
napatigil si Salome habang
nakaturo doon sa pluma at hindi na rin niya natapos ang sasabihin niya dahil
biglang may isang
napakagandang dalaga na dumating at dinampot ang plumang iyon.
"Buenas tardes Senorita Eleanor, �Cu�ndo llegaste? �Est�s con tu t�o? �C�mo
estaba?" (Goodafternoon
Senyorita Eleanor, When did you arrive? Are you with your uncle? How was him?) bati
ng may-ari ng
tindahan na si Don Antonio Flores sa magandang binibini na bagong dating. Matangkad
ito at mestisangmestisa.
Magaganda ang pungay ng mata, matangos ang ilong at may manipis na labi. Maganda
rin ang kurba
ng katawan nito at mas lalong nakadagdag sa kaganadahan nito ang mahaba niyang
buhok na kulay brown na
nakatirintas tulad ng mga buhok ng babae sa Europa.
"Buenas tardes Don Antonio Flores, Mi t�o todav�a no est� de humor para salir, est�
con Don Filim�n
discutiendo un mont�n de asuntos pol�ticos" (Goodafternoon Don Antonio Flores, My
uncle is still not in
the mood to go outside, he's with Don Filimon discussing a lot of political
matters) nakangiting sagot ni
Eleanor, habang hawak-hawak ang plumang nais sanang bilhin ni Salome. Napalingon
ang kastilang dalaga sa
P 17-10
kaniya at ngumiti ito sa kaniya. Makikiusap sana ni Salome sa Kastilang dalaga na
kung maari ay siya na
lamang ang bibili ng plumang iyon kaso binayaran na ito agad ng kastilang dalaga na
si Eleanor agad.
Inimbitahan pa si Eleanor ni Don Antonio na pumasok sa loob ng tindahan upang mag-
miryenda.
Napatulala na lamang si Salome at Felicidad. "Ayos lang iyan Lumeng, siguradong sa
susunod na linggo ay
may panibagong paninda ulit dito" saad ni Felicidad kay Salome sabay hawak sa braso
nito. Napatango na
lamang si Salome, ngunit baka pa rin sa kaniyang itsura ang matinding pagkadismaya
dahil nais sana niyang
bilhin iyon kay Fidel sa lalong madaling panahon.
Kung hindi talaga umeksena ang Patricio na iyon! Nabili ko sana kanina pa ang
pluma!
Araw ng Lunes, maaaga pa lang ay gising na si Salome dahil ihahatid na siya ng
kaniyang kuya Ernesto sa
hacienda Montecarlos, kasama na rin nila si Nay Delia dahil magaling na si Tay Isko
at makakabalik na siya
muli sa trabaho. Natatawa na lamang ng palihimsi Ernesto dahil napapansin niyang
nag-aayos na si Salome
at nagiging maingat na rin ito sa pagsasalita. Nang makarating sila sa hacienda ay
nais na naman niya sanang
punahin ang mapulang labi ni Salome dahil nagpahid na naman ito ng asuete, ngunit
hinayaan na lamang ni
Ernesto dahil mas natutuwa siyang marunong ng mag-ayos sa sarili ang kapatid.
Alas-diyes na ng umaga nang mag-datingan ang mga estudyante ni Fidel. Katulad ng
dating gawi ay naroon
sila sa gilid ng lawa ng luha sa ilalimng malaking puno ng Narra. Nagpapakulo ng
mainit na tubig si Salome
habang nakangiting tinatanaw sa bintana ng kusina si Fidel na masiglang nagtuturo.
Medyo may kalayuan ang
mansyon sa lawa ngunit maaaninag mo pa rin ang mga tao roon.
Si Nay Delia, Ising at Piyang naman ay abala na sa pagluluto, Samangtalang si
Susana at Manang Estelita
naman ay naglilinis ng bahay.
Habang hinihintay ni Salome na kumulo ang tubig, nagtungo muna siya sa likod ng
mansyon upang bisitahin
ang mga manok roon, lalong-lalo na ang pinakabaporito niya sa lahat na si
ChingChing. "Ikaw ba'y nakatulog
ng maayos kagabi ChingChing?" magiliw na tanong ni Salome at kinalong niya sa
kaniyang binti ang manok.
Si ChingChing ay maliit lamang ngunit malusog ito, isang inahing manok si
ChingChing, napakaganda rin at
makintab ang balahibo nito.
P 17-11
"Ako'y hindi, dahil hindi mawala sa isipan ko ang mga ngiti ni Senor Fidel" bulong
pa ni Salome sa kaniyang
manok habang hinimas-himas ito. "Ang mga ngiti niya ang bumubuo talaga ng araw ko"
saad pa ni Salome at
dahil sa kilig ay nayakap niya si ChingChing at nanggigil dito, hindi naman
nagpumiglas si ChingChing ngunit
nagsimula na itong pumutak ng pumutak dahil mukhang nasasakal na sa panggigil ni
Salome. "Ah! Pasenisya
na kaibigan hindi ko mapigilan" tawa pa ni Salome at hinimas-himas na muli ang
kaibigang manok upang
pakalmahin ito.
Ilang saglit pa habang hinimas-himas ang alaga, napatigil siya nang biglang may
ideyang pumasok sa
kaniyang isipan. Tinitigan niyang mabuti ang mga balahibo ni ChingChing.
Tama! Maaari akong gumawa ng isang pluma mula sa balahibo ni ChingChing!
Napangiti si Salome dahil sa ideya niya ngunit naawa naman siya kay ChingChing
dahil siguradong
masasaktan ito kung huhugot siya ng isang balahibo mula sa alaga. "Patawarin mo ako
ChingChing! Pero
hindi ba't suportado mo naman ako kahit anong mangyari? Pahingi lang ng isang
balahibo... isa lang naman"
hirit pa ni Salome habang dahan-dahang hinihimas ang alagang manok.
"Mabilis lang naman ito at sandali lang..." pag-amo pa ni Salome sa manok, walang
kamalay-malay si
ChingChing na pinagkaka-interesan ngayon ni Salome ang balahibo niya. Nang
mahawakan ni Salome ang
dulong balahibo ay agad niya itong binunot dahilan para mabigla ang manok at
lumipad-lipad ito habang di
na maawat sa kakaputak.
Napangiti si Salome ng todo dahil mahaba at magandang klase ang balahibong nabunot
niya mula kay
ChingChing, agad niyang hinabol ang manok at niyakap ito. "Salamat Kaibigan!
Dadamihan ko ang pagkain
mo mamaya, wag ka lang maingay sa ibang kaibigan mo" tuwang-tuwang bulong pa ni
Salome sa alagang
manok habang pilit na pinapakalma ito. Ang ibang mga manok naman ay nagtatakbo na
dahil ang kapwa
manok nila na si ChingChing ay nagpupuputak.
"Natapos mo ba ang mga takdang aralin na binigay ko sa iyo?" tanong ni Fidel kay
Salome, magkatabi sila
ngayong nakaupo sa ilalimng puno ng narra habang nakaharap sa lawa ng luha.
Kasalukuyang nagsusulat si
Salome sa kaniyang kuwaderno, paulit-ulit niyang ginagaya ang mga letra ng alpabeto
at naka-limang pahina
na siya.
"Opo Senor, tinapos ko po kagabi" tugon ni Salome habang pasimpleng nakangiti kay
Fidel. Palihimna
napangiti rin ang binata at lumingon pa sa kaliwa upang itago ang mga ngiti niya.
sandali silang napatahimik,
abala naman si Salome sa pagsusulat samantalang hindi naman mapalagay si Fidel
dahil sa katahimikang
P 17-12
naghahari sa pagitan nila. napaismid pa ito bago magsalita.
"H-habang nagsusulat ka riyan, hayaan mong magkwento ako" pagbasag ni Fidel sa
katahimikan, patuloy pa
ring nagsulat si Salome dahil mas lalo siyang kinakabahan kung titingin siya sa
mata ng binata. "S-sige po
Senor, ako po'y makikinig"
Napangiti naman si Fidel at napatanaw sa napakagandang lawa ng luha. Nakakaakit ang
tubig nito na kulay
asul. "Narinig mo na ba ang alamat ng lawa ng luha at ilog tangis?" tanong ng
binata, napatigil naman si
Salome sa pagsusulat at napaisip. Mag-dadalawang buwan pa lamang sila sa San
Alfonso kung kaya't may
mga lugar at kwento na hindi pa niya nalalaman.
Napailing naman si Salome bilang sagot sa tanong ni Fidel at agad siyang bumalik sa
pagsusulat dahil hindi
niya kinayang makipagtitigan sa binata. Iginawi naman ni Fidel ang tingin niya sa
lawa dahil hindi niya rin
kayang makipagtitigan sa dalagang nasa tabi niya ngayon.
"Noon ay may isang binibini na labis na umibig sa isang ginoo ngunit namatay ang
kaniyang sinisinta nang
sumabak ito sa digmaan, labis niyang dinamdamang nangyari at dito sa kanilang
tagpuan ay umiyak siya ng
umiyak hanggang sa umagos ang kaniyang luha na sa tuyong ilog na ngayon ay tinawag
ng Ilog Tangis, at sa
patuloy na pag-agos ng kaniyang luha ay umabot ito sa dulong bahagi ng isla kung
saan naipon ang luha niya
at tinawag iyong Lawa ng Luha" paliwanag ni Fidel, hindi namalayan ni Salome na
napatigil na pala siya sa
pagsusulat at nakatanaw na rin sa lawa ng luha. Hindi niya akalaing may
napakalungkot palang kwento ang
napakagandang tanawin ng lawa ng luha.
"Bakit halos lahat ng magagandang bagay sa mundo ay may kaakibat na malungkot na
kwento mula sa likod
nito?" tanong ni Salome habang nakatulala pa rin sa lawa. Napahinga naman ng
malalimsi Fidel.
"Dahil kadalasan ang magagandang bagay ay may kakambal na trahedya" sagot ni Fidel
dahilan para
mapatingin sa kaniya si Salome ng may pagtataka. Patuloy lang na nakatanaw sa lawa
si Fidel ngunit baka sa
mukha nito ang kalungkutan.
"Tulad ng pag-ibig... magandang bagay nga ito ngunit hindi mawawala ang lungkot at
pighati rito" patuloy pa
ni Fidel, mas lalo namang naguluhan si Salome dahil sa sinasabi ng binata.
Napatigil naman siya nang
biglang lumingon si Fidel sa kaniya.
"Mauunawaan mo ang lahat ng sinasabi ko Lumeng sa oras na maranasan mo na ang
umibig" saad pa ni Fidel,
P 17-13
napalunok na lamang sa kaba si Salome dahil batid niyang unti-unti ng nahuhulog ang
loob niya sa binata,
aminado siyang humahanga na siya kay Fidel ngunit hindi pa siya sigurado kung pag-
ibig na nga ba iyon.
Humahanga lang ba ako sa iyo Fidel? o higit pa roon?
Nang hapon din iyong, marahan na nilinis at pinunasan ni Salome ang balahibo na
kinuha niya mula kay
ChingChing upang mawala ang dumi nito at kumintab lalo. Medyo may kaliitan lamang
ang haba nito di tulad
ng mga plumang nabibili sa merkado dahil ang mga balahibong iyon ay mula sa
magagandang klase ng ibon
tulad ng Gansa (goose) at Pabo (turkey).
Pinutol na ni Salome ang dulong bahagi ng balahibo sa anggulong 45 degrees upang
magkaroon ito ng talas sa
dulo. Nang matapos na ay itinago na niya ito sa kaniyang mga gamit.
Kinabukasan, maaga muling nagising si Salome at naligo, sinuklay niya ng maigi ang
kaniyang mahabang
buhok upang matuyo ito agad bago niya itinali. Nagising na rin sila Manang Estelita
at nay Delia at
naghahanda na sila ngayon ng agahan. Binisita muna ni Salome ang kaniyang alagang
manok na si ChingChing
upang ibigay ang ipinangako niyang dagdag pagkain dito.
"Magandang umaga!" bati ni Salome sa lahat ng trabahador na nagsisidatingan sa
hacienda upang
magtrabaho. Binigyan niya pa sila ng mainit na kape at magiliw na nakipagkwentuhan.
"Sadyang napakaganda ng araw ho ngayon noh" sambit pa ni Salome habang
nakikipagkwentuhan sa mga
matatandang hardinero. "Sandya yatang maganda lang ang gising mo Lumeng" tawa pa
nila. Natawa na lang
din si Salome dahil hindi rin naman niya maitatanggi na napakaganda ng gising niya.
kahit pa makulimlimang
kalangitan at nagbabadya na uulan maya-maya.
Matapos ang halos kalahating oras ng pakikipagkwentuhan sa mga hardinero ay bumalik
na muli sa mansyon
si Salome, alas-Siyete na ng umaga. "Lumeng! Ihatid mo ito sa taas kay Senor Fidel"
utos ni Nay Delia kay
Salome sabay abot ng isang mainit na tasa ng kapeng barako.
"Masusunod po Inay" magiliw na sagot ni Salome dahilan para mabalot ng pagtataka
sina Manang Estelita,
Ising at Piyang sa kilos ng dalaga. Lumabas na ng kusina si Salome at inayos niya
pa ang kaniyang sarili bago
umakyat sa hagdan, hindi na rin mawala ang ngiti niya sa kaniyang labi dahil
makikita niya muli si Fidel at
P 17-14
bukod doon ay dala na rin niya ang plumang nais niyang ibigay sa binata.
Ngunit napatigil siya sa sa pag-akyat sa hagdan nang may marinig siyang boses ng
babae. Agad na sumilip si
Salome sa likod ng hawakan ng hagdan at laking gulat niya nang makitang biglang
niyakap si Fidel ng isang
napakagandang mestisang binibini. "Eleanor pakiusap..."
~Tulala lang sa 'king kuwarto
At nagmumuni-muni
Ang tanong sa 'king sarili
Sa'n ako nagkamali?~
~Bakit sa iyo pa nagkagusto?
Parang bula ika'y naglaho~
~Porque contigo yo ya eskuhi?
Ahora mi corazon ta supri
Bien simple lang iyo ta pidi
Era cinti tu el cosa yo ya cinti~
Dumaloy ang luha mula sa mata ni Eleanor habang yakap-yakap ng mahigpit si Fidel,
animo'y ayaw niyang
pakawalan ang binata. "Lo siento... por favor... te amo" (I'm sorry... please... I
love you) wika pa ni Eleanor
at hindi na ito maawat sa pag-iyak. Napahawak na lamang si Salome sa kaniyang bibig
dahil sa gulat.
Muntikan niya pang mabitawan ang mainit na kapeng hawak niya.
Ilang sandali pa, unti-unting nadurog ang puso ni Salome nang makita niyang niyakap
na rin ni Fidel pabalik
si Eleanor.
Tama ka nga Fidel, Ang pag-ibig ay may kakambal na pighati at lungkot. At ngayon
naiintindihan ko na
iyon dahil... Ako'y umiibig na sa iyo.
*****************
P 17-15
Featured Song:
'PorQue' by Madlita
A/N: Ang Chinese massacre na nangyari noon sa Laguna noong 1603 ay totoo po, ito po
yung link kung
nais niyo pang maunawaaan at pag-aralan ng mabuti hihi. Maraming Salamat ??
Source of Chinese Massacre: http://www.laguna.gov.ph/content/remembering-chinese-
massacres-laguna1603-and-1639
"Por Que" by Maldita
ILYS????? Di ba bawalmag asawaang pati?
P 17-16
Kabanata f(x - 16)
68.7K 2.3K 2.4K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 16]
"Let me ask time has passed
Do you feel this could last
If you dont, why then stay
Take your wings, fly away"
-A1 (One Last Song)
"Aleng! Gising na... Hindi ka na naman ba papasok?" naalimpungatan ako nang tapik-
tapikin ni mama ang
binti ko. "Masama pa rin ba ang pakiramdammo?" tanong pa ni mama habang patuloy pa
rin akong
ginigising. Ang bigat ng ulo ko, dalawang araw na akong hindi nakatulog ng maayos.
Friday na ngayon at
wala pa rin akong balak pumasok.
"Ngayon ang laban ng kapatid mo diba? Di mo ba siya papanoorin?" tanong pa ni mama,
napamulat naman
ako ng mata pero nakatalikod pa din ako kay mama. Oo nga pala, ngayon ang Academic
Pasiklaban in
Physics Category at si Alex naman ang representative ng course nila.
Napatingin ako sa orasan, malapit na mag-8 am. Ang alamko 8 amang umpisa ng contest
nila Alex, hindi na
rin ako aabot. "Mukhang masama pa ang pakiramdammo, magtitimpla ako ng salabat"
sabi pa ni mama at
lumabas na siya sa kwarto namin. Napalingon ako sa bintana, umuulan ngayon... kaya
siguro ang bigat bigat
na naman ng dibdib ko.
Ang pagkakaiba nga lang alamko ngayon kung bakit ako nagkakaganito. Hindi pa rin
mawala sa isipan ko
yung nasaksihan kong pag-uusap ni Sir Nathan at nung girlfriend niya...
"Cassandra please..."
Hinawakan nung babae yung kamay ni Sir at bigla niyang niyakap si Sir Nathan. "I'm
sorry, please I love
you" tugon pa nung babae habang yakap-yakap ng mahigpit si Sir. Humihikbi yung
babae at hindi pa rin
siya bumibitaw sa pagkakayakap kay Sir Nathan.
Hanggang sa niyakap na rin siya ni Sir Nathan pabalik...
"I love you Nate" sabi pa nung babae pero hindi naman sumagot si Sir Nathan. Ilang
sandali pa, Sisilip
sana ulit ako kaso naaninag kong papaakyat na silang dalawa kaya dali-dali akong
tumakbo pabalik sa
taas hanggang fourth floor at doon sumakay na lang ako sa elevator pababa.
P 18-1
Napabangon na lang ako sa inis... Teka nga! Ano bang pakialamko sa kanila? bakit ba
ko naaapektuhan?
Ugh! Nasobrahan lang siguro ako ng kaaral ng math para sa contest kaya
nagkakaganito na ko. okay lang
naman siguro na magpahinga ako matapos ang halos isang buwan na pagrereview kasama
si... Sir Nathan. What the heck! Naalala ko na naman siya! Erase! Erase! Erase!
Napasabunot na lang ako sa sarili ko at nagtaklob ulit ng unan sa mukha. Hindi ako
pumasok kahapon at hindi
rin ako pumasok ngayon, nakokonsyensya na ko kasi nagsinunggaling pa ko kay mama at
papa na masama ang
pakiramdamko.
Pero totoo naman, ang kirot-kirot na naman ng puso ko. siguro kasi umuulan ngayon
kaya nararamdaman ko na
naman to.
Bumangon na ulit ako at bumaba na sa higaan ko. sa bawat paghakbang ko ay ramdamna
ramdamko ang
bigat ng katawan ko. baka nagkatotoo na nga na may sakit ako dahil sa
pagsisinunggaling ko. paglabas ko sa
kwarto naabutan kong nasa mesa na sa hapag si mama at sinasalin na niya yung mainit
na salabat sa tasa.
"Inumin mo na ito anak habang mainit pa..." sabi pa ni mama at inalalayan niya pa
ako maupo.
Hindi ko naman mainomagad yung salabat kasi nakakapaso ang init nito. Hindi ko
naman namalayan na
kanina pa pala ako tinititigan ni mama "Mabigat na naman ba ang dibdib mo?" tanong
ni mama, napatango
naman ako. mukhang hindi ko naman na kailangan pang magpanggap na may sakit kasi
totoo namang ang sakit
ng dibdib ko.
Bigla namang hinimas-himas ni mama ang ulo ko "Hayaan mo anak pag naka-ipon na
tayo, ipapa-check up
ulit natin yan" sabi pa ni mama at ngumiti siya ng bahagya sa akin.
Pagkatapos ko mag-almusal, bumalik na ulit ako sa kwarto pero sa higaan ni Alex na
ako humiga kasi wala
na akong gana umakyat pa sa higaan ko. chineck ko na ang phone ko at bumungad na
naman sa akin ang
sandamak-mak na texts mula kay Jen, Iryn at Leana. Kahapon pa nila ako tinatadtad
ng text, nireplayan ko
naman sila kaso hindi pa rin sila maawat sa pangungulit sa akin.
Shemay!
Bigla akong napabangon nang makita kong may naligaw na text sa inbox ko.
Nag-text si Sir Nathan!
Kalma lang Aleeza! Kalma lang! whooo!
P 18-2
Huminga muna ako ng malalimbago ko binuksan ang message niya.
All classes in Metro Manila are suspended today. PAG-ASA declared Signal #3 in
Metro Manila, Cavite
ang Laguna. Keep safe everyone.
Inis na nilapag ko na lang yung phone ko sa gilid ng higaan. Alamniyo yung feeling
na sobrang kinabahan ka
dahil nagtext siya pero forwarded advisory lang pala. Napataklob na lang ulit ako
ng unan, itutulog ko na lang
to baka paggising ko mawala na tong weird na nararamdaman ko.
Lumipas na ang dalawang oras hindi pa rin ako makatulog, kung kelan naman kailangan
ko ng tulog ayaw
naman ako dalawin ng antok. May sumpa rin siguro tong higaan ni Alex. At dahil
hindi pa rin ako makatulog
bumangon na ako sa kama at naupo na lang sa study table namin. Sinara ko na rin
muna yung kurtina ng
bintana kasi mas lalong bumibigat ang pakiramdamko dahil sa patuloy na pagbuhos ng
ulan sa labas.
Napalingon naman ako sa mga bookshelves at agad napukaw ng atensyon ko yung
nobelang 'Our
Asymptotically Love Story' kinuha ko na lang iyon at naisip kong ituloy na lang ang
pagbabasa niyon kaso
bigla akong nagulat nang biglang bumukas ang pintuan sa kwarto ko.
"Ngets!" sigaw ni Jen at dali-dali siyang tumakbo papalapit sa akin at niyakap ako.
"Sabi ko na nga ba!
Tinamaan ka lang ng katamaran kaya di ka pumasok kahapon tsaka ngayon eh!" reklamo
niya pa at nagawa
pang hampasin yung braso ko. Ouch.
"Hindi ka rin pumasok? Bakit- "
"Kainis nga eh, kaka-suspend lang ng klase kanina kung kelan naman nakapasok na ko
sa school haays... tsaka
bakit ba hindi ka pumasok kahapon? Pag di ka papasok sabihan mo naman ako para
dadamayan kita" tawa
niya pa habang nilalapag yung gamit niya sa kwarto namin at nagpapagpag din siya
kasi nabasa ng ulan ang
sapatos niya.
"Oh... Jenina heto magpunas ka Hija" sabi ni mama sabay abot ng tuwalya kay Jen,
napangiti naman si Jen at
niloko-loko pa si mama, feel at home na rin kasi si Jen dito sa bahay kaya dire-
diretso lang siyang nakapasok
dito sa kwarto. "Salamat po mama Cath..." lambing pa ni Jen at pinunasan na niya
ang sarili niya. ngumiti
naman si mama at naiwan niyang bukas ang pinto, at nakita kong nasa salas na si
Alex at nagpupunas din siya
ng tuwalya.
"Kasabay mo si Alex papunta dito?" tanong ko, tumango naman si Jen at nilugay na
niya yung buhok niya.
"Don't worry ngets hindi ko siya inaway ah, kahit pa gustong-gusto ko na siya
tanungin kanina kung bakit niya
tinurn down ang kapatid ko" tugon pa ni Jen. Sabagay kahit ano namang mangyari,
kahit pa hindi kayo
masyado magkasundo ng kapatid mo kapag may kaaway naman ito join force pa din kayo.
P 18-3
"Buti natagalan mo ang kasungitan ng kapatid ko" saad ko pa habang inaayos ang mga
nakakalat na libro sa
ibabang bahagi ng study table. "Hindi naman niya ako sinungitan... di nga lang siya
nagsasalita, siguro
frustrated siya ngayon kasi hindi natuloy ang competition kanina" wika pa ni Jen
dahilan para mapalingon ako
kay Alex, ang bagal ng kilos niya at madalas lang siyang nakayuko habang
pinupunasan niya ang buhok niyang
nabasa ng ulan. Mukhang malungkot din ang kapatid ko ngayon ah.
"Ngets! Nasayo pala to?" narinig kong tugon ni Jen sabay kuha doon sa librong 'Our
Asymptotically Love
Story' "Ito yung binigay ng hibang kong kapatid sa masungit mong kapatid noh" sabi
pa niya. Oo nga pala, si
Lily ang nagbigay ng librong iyan kay Alex.
"Kainis... alammo ba pinakialaman ko lang to sa kwarto ni Lily kasi wala akong
magawa noong bakasyon,
bagong bili niya to nakabalot pa nga ng plastic eh tapos binuksan ko at binasa...
kaso nagalit siya kasi
ibibigay daw niya yun kay Alex, hanggang kabanata 6 lang tuloy yung nabasa ko
haays" sabi pa ni Jen habang
binubuklat-buklat yung libro. Hindi ko pala siya matatanong tungkol sa ending nung
kwento kasi mukhang
hindi niya pala natapos basahin.
"Kukuha lang ako ng makakain" sabi ko sabay punta sa kusina. Naabutan ko namang
nandun si mama at
naghahanda na rin ng tanghalian. Tuwang-tuwa pa siya kasi nandito ulit si Jen sa
bahay. kumuha na ako ng
naka-stock na chips at nagtimpla ng juice. Pagbalik ko sa kwarto naabutan kong
parang reyna si Jen na
nakadapa sa sahig namin at pinapakialaman na niya yung laptop namin ni Alex.
"Ngets, download ka pa ng
mga tv show interviews ng Westlife dali!" sabi pa niya habang kinakalikot na yung
mga files sa laptop.
Inilapag ko naman sa gilid niya yung chips at juice.
Napalingon ako sa salas, nakaupo lang doon si Alex habang nanonood ng TV at hindi
pa nagpapalit ng damit
kaya tumayo na ako at pinuntahan siya "Sunget, magpalit ka na ng damit magkakasakit
ka niyan" paalala ko pa
sa kaniya pero tumango lang siya sa akin. Napalingon naman ako sa TV at naweirduhan
ako kasi nanonood
siya ngayon ng cheesy na morning teleserye. "Okay ka lang ba?" nagtataka kong
tanong sa kaniya kasi di ko
maimagine na ang masungit kong kapatid ay nanonood ng cheesy romatic teleserye.
Weird.
Humarang ako sa tapat ng TV sabay pamewang pa. "Alexander Michael Agcaoili Jr.
magpalit ka na ng
damit" sermon ko pa sa kaniya, ginaya ko pa yung boses at gestures ni mama kapag
napupuno na siya samin.
"T-tabi diyan... Panget!" reklamo niya pa at pilit na pinapaalis ako. nagtaka naman
ako kasi parang may
kakaiba sa kilos niya, kilala ko tong kapatid ko eh, pag kabado siya trying hard
yung pagiging masungit niya,
yung tipong nauutal at nag-gagalit-galitan.
Umalis muna ako doon sandali at bumalik sa kusina, at pa-simpleng sumilip mula
doon. May kakaiba talaga
sa kilos ng tsonggo na to eh, mahuli nga.
Ilang sandali pa, napansin kong nakatulala lang siya doon sa TV, mukha siyang
nanonood pero may malalim
siyang iniisip. Nanlaki ang mga mata ko ng mahuli kong dahan-dahan siyang lumingon
sa direksyon ng kwarto
namin kung nasaan ngayon si Jen. At napangiti siya ng konti sabay sandal ulit sa
sofa.
Omg! May gusto ang kapatid ko sa bestfriend ko? Halaaa!
P 18-4
Lumabas na ako doon sa kusina at hindi ko inalis ang mga mata ko kay Alex hanggang
sa makarating ako sa
kwarto. huling-huli ko na siya, dinedeadma niya ako ngayon pero mukhang kinakabahan
siya kasi naaamoy ko
na ang tinatago niyang kalandian.
Sinilip ko si Jen doon sa kwarto at tawa siya ng tawa sa pinapanood niya sa laptop
namin. Napalingon ako
kay Alex. Aha! Kaya pala hindi makapagpalit ng damit ang mokong na to kasi di siya
makapasok sa kwarto
dahil nandun si Jen.
Pumasok na ako sa loob ng kwarto at ako ng kumuha ng damit niya, "Ngets panoorin mo
to dali! Si Markus
Feehily ang pogi niya talaga!" kinikilig na tugon ni Jen at napapahampas pa siya sa
sahig dahil sa tuwa, Si
Markus Feehily ang crush na crush ni Jen na member ng Westlife. Wala ako sa mood
mag-fan girl ngayon
kaya napailing-iling na lang ako sa kaniya. Lumabas na ako sa kwarto pero hindi ko
sinara yung pinto para
makanaw ng tingin tong si Alex kay Jen.
Binato ko na sa mukha niya yung tuyong damit niya, nagulat naman siya. "Ayan na,
magpalit ka na, don't
worry di ko sasabihin kay Jen na crush mo siya" pang-asar ko pa sa kaniya dahilan
para mas lalong lumaki
ang mga mata niya dahil sa gulat. "W-WHAT- ?" hindi na niya natapos yung pag-
aalboroto niya kasi dalidali
akong tumakbo pabalik sa kwarto at sinara yun, pero di pa ko makontento kaya
binuksan ko ulit yung
pinto at binelatan siya sabay sara ulit kasi pinulot na niya yung tsinelas niya at
akmang ibabato iyon sa akin.
Sunday na, umaga pa lang abala na kami sa bahay lalo na sa kusina. Mamayang hapon
na kasi ang birthday
celebration ni Alex dito sa bahay. dumating na din sila tita Rita at tita Meg na
pinsan ni mama para tumulong
sa amin sa pagluluto. Samantala pumunta naman si papa sa barangay hall para
manghiramng mga silya at
tolda kasi itatayo namin iyon sa labas ng bahay. magsisipuntahan din kasi ang lahat
ng kamag-anak ni mama at
papa. Nararamdaman kong magsisimula na namang ma-echeos ang buhay ko maya-maya, at
mag-tetrend na
naman ang bansag nila sa akin na 'Aleng'
Sinabay na din kasi ngayon yung celebration ng pagka-panalo ko sa math contest
noong Miyerkules. Haays!
Naalala ko naman na nakita kong may kasamang babae si Sir Nathan sa hagdan nung
Wednesday, ang sakit sa
dibdib.
"Oh? Aleng... ako na diyan, mahapdi na mata mo noh?" narinig kong tugon ni tita Meg
sabay tabi sa'kin.
naghihiwa kasi ako ngayon ng sibuyas at sobrang hapdi nga sa mata, napatingin ulit
ako doon sa hinihiwa
kong sibuyas Aba! Kamukha ni Sir Nathan tong sibuyas na to ah! pareho lang sila ng
sibuyas ang hilig
magpaiyak! "Tulungan mo na lang mama mo sa pagkudkod ng carrots doon" sabi pa ni
Tita Meg sabay ngiti
sa akin, siya na rin ang nagpatuloy sa paghiwa ng sandamak-mak na sibuyas para sa
spaghetti. Napatango na
lang ako sa kaniya, mabait si tita Meg, maliit lang din siya at payat hawig niya
rin si mama, nakapangasawa
siya ng Canadian na nireto sa kaniya noon ni tito Ace.
Lumapit na ako kay mama at tinulungan ko siyang magkudkod ng carrots para sa
lumpiang shanghai, pero
nakaka-dalawang carrots pa lang ako bigla na akong sinita ni mama "Aleng, ayusin mo
yan, wag masyadong
durog" sita ni mama sabay kuha nung pang-kudkod sa akin. Nagulat naman ako kasi di
ko namalayan na naP
18-5
murder ko na pala yung carrots dahil sa sobrang diin ko sa pagkudkod nito.
Napatulala na lang ako doon sa
mga nadurog na carrots, Teka! Ganito yung buhok ni Sir Nathan pag messy look siya
ah! dapat lang durugin to
Ughhh!
"Ako na nga lang dito, tulungan mo na lang ang tita Rita mo sa paggawa ng fruit
salad" sabi pa ni mama, gusto
ko pa sana supalpalin yung carrots kaso mukhang mabeabeast mode na si mama kasi
hindi maayos yung gawa
ko kaya tumango na lang ako at lumapit na kay tita Rita na nasa dulo ng mesa at
abala sa pagbukas ng
malaking delata ng preserved fruits.
"Tara dito Aleng... maghahalo tayo ng prutas" excited na sabi ni tita Rita, si tita
Rita ang pinakamatanda sa
kanilang magpipinsan, 50 years old na siya pero kahit ganoon sobrang lively at ang
energetic niya, parang
siya ang babaeng version ni Mr. Pure Energy Gary V. at nag-eenervon araw-araw.
Inilagay na ni tita Rita yung laman ng malaking delata ng fruit salad sa malaking
mangkok habang hinalo-halo
ko naman iyon Kumakanta-kanta pa siya at may paindak-indak pang nalalaman. Binuksan
na rin niya ang
gatas, all purpose cr�me at kondensada at isa-isang binuhos iyon sa mangkok na puno
ng iba't-ibang prutas.
Buti si Tita Rita stress free, sana ganiyan din ako pag fifty years old na'ko.
hindi pa rin siya maawat sa
pagkanta ng 'Build me up Buttercup' by the Foundations. Kahit nakakaindak yung
kanta niya parang ayaw pa
rin maki-up beat ng katawan ko.
Sabi nila kapag malungkot ka raw kumain ka ng matamis para mag-increase ang sugar
level mo at magiging
Hyperactive ka. nakita kong may natira pang kalahating lata ng kondensada,
napalingon naman ako kay tita
Rita na ngayon ay abala sa pagbubukas ng isa pang delata ng fruit salad. Napatingin
ulit ako doon sa
kondensada, siguro mababa lang ang sugar level ko kaya lugmok na lugmok ako ng
ganito at nanghihina ako.
Dali-dali akong kumuha ng kutsara at pinapak ko yung kondensada ng mabilisan habang
nakatalikod pa si tita
Rita, pagharap niya agad kong ibinuhos yung natirang kondensada doon sa mangkok
"Sayang naman tita, lagay
na rin natin tong natira" sabi ko pa, napangiti naman si tita Rita, as in yung
ngiting tagumpay. "Napakapraktikal
at ang sipag talaga ng pamangkin ko!" puri niya pa sa'kin at pinanggigilan pa ko.
siguro kaya hyper
lagi si tita Rita kasi lumalaklak din siya ng kondensada.
Ibinuhos na ulit ni tita yung another batch ng fruits at todo pwersa na ako sa
paghalo. Inutos din niya na
buksan ko na yung isang kilo ng asukal at ilagay ang kalahati doon sa fruit salad.
Pero ilang sandali pa bigla
akong napatigil at nagulat nang mapasigaw si tita Rita "Sus Maryusep Aleng! Ang
asukal!" tili ni tita dahilan
para matauhan ako. Hala! naibuhos ko lahat yung isang kilo ng asukal doon sa
malaking mangkok ng fruit
salad.
"Nako! Magdadagdag na lang ako ng isa pang delata ng prutas para mabawasan ang
tamis niyan, siguradong
magkaka-diabetes lahat ng kakain niyan" tawa pa ni Tita Rita, buti na lang hindi
niya ako pinagalitan.
"Tulungan mo na lang ang papa mo mag-ayos ng mga silya sa labas, ako na lang dito"
sabi pa ni tita Rita,
napatango na lang ako. mukhang tinataboy na rin niya ako sa kusina gaya ni mama at
tita Meg kanina. Ano
bang nangyayare saken?
Lumabas na ako ng bahay at naabutan kong kinakabit na nila papa at Alex yung tolda
sa labas, tumutulong din
sa kanila yung mga tambay na lasenggero na kapitbahay namin at nagkwekwentuhan sila
tungkol sa lotto,
politika, at palakihan ng sweldo.
P 18-6
Naupo na muna ako sa silya, maganda na ang sikat ng araw ngayon. Kahapon pa tumigil
ang ulan pero parang
nawawala pa rin ako sa sarili hanggang ngayon, at ang bigat-bigat pa rin ng katawan
ko. Pumasok na lang ulit
ako sa loob ng bahay at nahiga sa kama, siguro kulang lang talaga ako sa tulog.
"Panget! Gising na! andiyan na sila!" narinig kong tugon ni Alex habang niyuyogyog
ang balikat ko. inis
naman akong napabangon dahil ginising niya ako. "Kanina ka pa hinahanap nila tita
Aireen at ng mga pinsan
natin" patuloy pa ni Alex habang naglalagay ng gel sa buhok, pilit niyang
pinapataas yung buhok niya para
magmukhang cool na rock star pero mukha naman siyang preso sa bilibid.
Kinusot-kusot ko na lang ang mata ko, ang bigat pa rin ng ulo ko. nakakainis talaga
to si Alex kahit kelan!
"Bilisan mo kanina pa kami kumakain, nahiwa na nga rin yung cake na dala ni tita
Aireen eh" dagdag pa ni
Alex at pa-cool siyang lumabas sa kwarto, mukha naman siyang tuko.
Napatingin ako sa orasan, 6 pmna pala. Medyo madilimna rin dahil palubog na ang
araw. bumaba na ako sa
higaan at naligo muna saka nagbihis at nag-ayos. Pink shirt at shorts lang sinuot
ko, hindi ko na rin tinali ang
buhok ko dahil wala ako sa mood. Napansin na rin iyon dati nila Jen na kapag
nakatali ang buhok ko masaya
ako pero kapag nakalugay ako wala talaga ako sa mood.
Paglabas ko ng kwarto bumungad sa'kin yung limang batang pinsan ko na naglalaro sa
salas. Agad silang
tumakbo papunta sa'kin at humalik sa pisngi ko. parang biglang nawala yung stress
ko dahil sa reaction nila
nang makita ako, nag-aagawan pa sila sa pagyakap sa'kin "Wait! Wait! Baka matumba-
Ayan" natatawa na
lang ako kasi natumba kaming anim. Sinunggaban kasi nila ako ng yakap eh ang
lulusog nilang bata kaya heto
para akong nasapol ng bola ng bowling.
"Shawn, Reeze, Aya, Mitch at Peng... wag niyong daganan ang ate Aleng niyo! Kayong
mga makukulit na bata
kayo kumain na kayo, tara sa kusina bubuksan ko na ang ice cream" tugon ni tita
Meg, agad namang napatalon
sa tuwa yung mga batang pinsan ko at nag-unahan sila sa pagsunod kay tita Meg sa
kusina dahil sa ice cream.
Napangiti na lang ako habang pinagmamasdan sila, sana bata na lang din ako na kapag
narinig ko ang salitang
'Ice Cream' ay biglang makakalimutan ko ang problema ko, parang wala lang
nangyari... masaya na ulit.
"Aleng anak! Gising ka na pala! Halika na dito sa labas" tawag sa'kin ni mama na
nakatayo sa pintuan, may
dala siyang mga plato, naka-OOTD din si mama ngayon, para siyang Donya dahil sa
daming kumikislap na
glitters sa blouse niya. nakakulot din ang buhok niya at naka-make up pa siya.
Tumayo na ako mula sa pagkakatumba sa sahig dahil na-knock out ako ng mga batang
pinsan ko kanina. "Oh?
Bakit naka-pambahay ka lang? magpalit ka at maglagay ka rin ng make up" utos pa
sa'kin ni mama pero
napailing lang ako at lumambing sa kaniya para hindi na niya ako pilitin pa. "Ikaw
talagang bata ka, sige na
nga tara na" sabi ni mama sabay hila na sa akin palabas ng bahay. Maingay sa labas
at ang daming tao, ang
dami ring mga pagkain sa bawat mesa, mga pitong mesa ata ang nandito sa labas at
ang dami naming bisita.
Karamihan ay mga kapitbahay namin at kamag-anak na dumayo pa dito sa amin.
Apat na malalaking tolda ang nahiramni papa sa barangay at nasakop na rin namin ang
isang lane ng kalsada
P 18-7
dito sa street namin dahil sa handaan dito sa bahay. Madami ring mga motor at jeep
na naka-park sa helera ng
street namin, karamihan ay pagmamay-ari ng mga kaibigan ni papa at mga kamag-anak
namin. Si tita Aireen
naman ay may dalang van, sinama rin niya lahat ng bata kong pinsan.
May videoke din na nirentahan si papa at eto ang bida sa selebrasyon na'to.
kasalukuyang bumibirit ng 'My
Way' yung lasing na kaibigan ni papa na si Mang Jun, kasamahang jeepney driver niya
rin si Mang Jun.
Napatakip na lang ang karamihan sa mga tenga nila dahil sa birit ni Mang Jun na
lumihis sa tono ng kanta,
umiyak pa yung baby ng kaptibahay namin na kalong-kalong ng nanay niya. hindi ko
naman mapigilang
mapangiti dahil sa nakikita ko, kahit pa sintunado sa pagkanta si Mang Jun todo
cheer naman sa kaniya yung
tropa nila ni papa. At pinalaklak pa siya ng alak, may nag-request pa ng 'More!
More!' at eto naman si Mang
Jun eh pinagbigyan sila kaya kumanta pa siya ulit, 'Too much love will kill you by
Journey' naman yung
kinanta niya, at hindi na maawat yung baby sa pag-iyak ngayon dahil sa boses ni
Mang Jun.
Kung nandito lang sila Jen, Iryn at Leana mukhang may makakalaban na si Mang Jun sa
biritan sa videoke.
Kaya lang hindi sila nakapunta kasi may kani-kaniya silang lakad ngayong araw.
"Aleng! ang paborito kong pamangkin! Ang laki-laki mo na!" bati sa'kin ni tita
Aireen na agad akong niyakap,
si tita Aireen ang pinaka naging matagumpay sa lahat ng kamag-anak ni mama kasi
nakapagtapos siya sa
college at naging lawyer. Maganda si tita Aireen, kung iisipin para ko siyang ate
kasi magkahawig kaming
dalawa, iyon nga lang matangkad siya at sobrang sexy. Malapit na siya mag-40 years
old pero wala pa rin
siyang asawa.
"Kamusta na? balita ko nanalo ka raw sa math contest! Nako ang galing-galing talaga
ng pamangkin ko"
patuloy pa ni tita Aireen at pinaggigilan niya rin ako. hinila na niya ako sa table
nila, kasama niya ngayon ang
iba ko pang mga tita at pinsan na teenagers na hindi ko ganun ka-close. Nagsimula
ng magkwento si Tita
Aireen, puro advise sa magiging trabaho ko pagka-graduate ko ang sinasabi niya
sa'kin, mag-aral daw akong
mabuti para pagka-graduate ko dadalhin ako ni tito Ace sa Canada, maging ang love
life ko ay ineecheos niya
rin.
"Wag ka munang mag-boboyfriend Aleng, panggulo lang yan sa pag-aaral, Oo nga
maiinspire ka pero pag
nag-away kayo maapektuhan naman ang studies mo" bilin pa ni Tita Aireen habang
kinakain yung fruit salad
na ginawa namin ni tita Rita kanina. "Ang tamis" komento niya dun sa fruit salad at
nangisay pa siya saglit
sabay inomng tubig dahil sa sobrang tamis nung fruit salad.
Napalunok na lang ako sa kaba, mukhang pati yung fruit salad eh nasabotahe ko.
"Umamin ka nga Aleng may
nanliligaw na ba sayo?" echeos pa ni tita Aireen, napailing naman ako agad. "Wala
po tita, walang
nangangahas" sagot ko, tumawa naman si tita sabay kain ulit. Inaya niya pa ako
kumain pero tumanggi ako
kasi wala talaga akong gana. Sinabi ko na lang na kumain na ko kanina kahit hindi
pa.
"Siguro naman may crush ka sa school niyo...Ayieee" pang-eecheos pa ni tita, hindi
naman ako agad
nakasagot. Kung sana nga crush lang eh... pero mukhang higit pa roon.
"Hay Nako pamangkin ko, hindi naman masama magka-crush pero make sure na hindi iyon
aabot sa love"
bilin pa ni tita Aireen dahilan para mapaiwas ako ng tingin sa kaniya at tumango-
tango na lang. "Uhh- tita,
may kukunin lang po ako sa kusina wait lang po" paalamko sa kaniya, tumango naman
siya at inecheos pa ko
bago ako nakaalis doon sa pwesto nila. pero napatigil ako sa gitna nang bigla akong
tinawag ni papa "Aleng
anak halika rito!" tawag pa ni papa at kumakaway-kaway pa siya habang napapalibutan
ng tropa niya. lumapit
P 18-8
na ako sa kanila at naamoy ko agad yung tapang ng alak na iniinomnila.
"Mga pare! Ipinagmamalaki ko nga pala ang panganay ko, nanalo siya sa contest- Ano
nga ulit yung
sinalihan mong contest anak?" tugon pa ni papa, natawa na lang ako kasi mukhang
lasing na siya at sobrang
hyper na rin niya ngayon. nakaka-hyper din pala ang alak, masubukan nga... Ayy
hindi pwede masisigawan
ako ni papa.
"Math contest po papa" sagot ko at humalakhak naman siya "Oo yun nga yun! Mga pare
nanalo sa math
contest ang anak ko!" pagmamalaki pa ni papa, natuwa naman ang mga ka-kumpare niya
at nag-cheers pa sila
habang binabati ako. nakakatuwa lang tingnan sila papa at ang tropa niya, ang
alamko mula pa noong mga
binata sila ay tropa-tropa na sila, sabay-sabay din nila pinasok ang hanapbuhay na
pagpapasada ng jeep at
hanggang ngayon magkakasama pa rin sila.
Matapos ang halos kalahating oras nagpaalamna ako sa kanila, hindi pa rin maawat si
papa sa pagmamalaki
dahil sa achievements namin ni Alex at walang ding katapusang yung pag-thothrowback
nila ng mga
memories nila ng mga kaibigan niya.
Pumasok na ako sa loob ng bahay, pero hinarang ako ni tita Meg na nasa kusina
habang bitbit ang tatlong
gallon ng ice cream"Aleng tulungan mo ako, ilagay mo tong mga ice creamsa mga mesa
labas... at eto rin
yung mga baso" nagmamadaling tugon ni tita Meg sabay pasa sa'kin nung tatlong
gallon ng ice creamat
tatlong balot ng plastic cups.
Dahan-dahan akong lumabas sa bahay habang bitbit ang mga iyon, hindi ko rin masyado
makita ang daan kasi
ang dami kong dala-dala. Pagdating sa labas inilapag ko na muna lahat ng iyon sa
mesa nila tita Aireen na
nasa bungad lang pinto. "Ice creamnaman! Pila-pila na mga bata" tawag ni tita
Aireen, agad namang
nagtakbuhan yung mga bata papalapit sa amin at nag-uunahan sila pumila. Binuksan ko
na yung balot ng
plastic cups kaso bigla akong napatigil nang bigla kong marinig na sumigaw si Alex.
"MA! PA! ANDITO NA SI SIR!"
Sinong SirNapanganga
na lang ako sa gulat at nabitawan ko pa yung mga plastic cups na hawak ko nang
makita ko kung
sino yung tinutukoy ni Alex na dumating...
Si Sir Nathan!
P 18-9
SHEMS! ANONG GINAGAWA NIYA DITO?
"Wag niyo na pulutin yan madumi na yan" narinig kong suway ni tita Aireen doon sa
mga batang pumulot nung
plastic cups na nabitawan ko at ngayon ay nagkalat na sa lupa.
"Goodevening po Ma'm... Sir" bati ni Sir Nathan kay mama at nag-mano pa siya,
tumayo naman si papa at
nakipag-shake hands kay Sir. Si Alex naman ay nasa tabi nila at todo asikaso kay
Sir, habang ako... eto tulala
at hindi pa rin makapaniwala na nandito siya ngayon!
Shemay! Baka nananaginip lang ako!
Pero bigla akong napatulala nang magtama ang mga mata namin ni Sir Nathan, bigla
siyang ngumiti na parang
nahihiya at tumango sa akin. Parang biglang tumigil saglit ang pag-ikot ng mundo
ko, at hindi ko rin
namalayan na napatulala na pala ako sa kaniya, hindi siya naka-formal polo attire
ngayon. naka-green
chekered shirt lang siya at gray pants, messy din ang brown hair niya at mukha lang
siyang college student.
Grabe! Hindi ko akalaing makikita ko si Sir sa ibang anyo, palagi kasing polo ang
suot niya at ngayon lang
siya nag-casual.
"Nako! Kay gwapong binata naman pala ng Ser Ethan niyo" puri pa ni mama at
pinanggigilan din niya si Sir
Nathan na namumula na sa hiya ngayon. "Ma! Sir Nathan po... Sir Nathan Abrantes"
pag-correct ni Alex kay
mama napahalakhak naman si mama at hinila na si Sir Nathan paupo sa isang table na
malapit kina papa.
Shems! Anong gagawin ko? lalapit ba ako sa kanila? Wait! Di pa ko ready!
"ALENG! HALIKA RITO ANDITO TITSER MO!" sigaw ni mama na parang nasa kabilang bundok
ako,
napatigil tuloy sa pagkanta si Mang Jun sa karaoke dahil sa sigaw ni mama, at
ngayon lahat na ng tao dito ay
nakatingin sa akin, tanging ang background music na lang ng videoke ang
umaalingangaw sa paligid.
"O-opo M-ma" halos pabulong kong sagot na medyo nahihiya dahil ang ingay ingay ni
mama. Buti na lang
nagpatuloy na ulit sa pagkanta si Mang Jun at bumalik na ulit sa normal ang lahat
habang nagkwekwentuhan at
nagtatawanan ang mga bisita. Ang puso ko na lang siguro ang hindi normal sa mg oras
na'to.
Naglakad na ako papalapit sa kanila at hindi ko magawang makatingin ng diretso kay
Sir Nathan na nakaupo
na ngayon sa isang mesa, si Alex, mama at tita Meg ay hindi na magkanda-ugaga sa
paglalagay ng pagkain sa
mesa ni Sir, "H-hi Sir" bati ko sa kaniya, napangiti naman siya.
"Kamusta na? hindi ka pumasok nung Friday" tanong niya, magsasalita na sana ako
kaso biglang sumingit si
mama habang dala-dala ang fruit salad at inilapag iyon sa mesa ni Sir! Hala!
"Ser Nathan Maraming Maraming Salamat talaga sa paggabay sa anak ko, Nakwento nga
sa'kin ni Aleng na
napakagaling niyo raw magturo" sabi pa ni mama sabay akbay sa'kin, napangiti naman
si Sir Nathan yung
P 18-10
tipong nahihiyang ngiti dahil siya ang nasa spotlight ngayon.
Maging ang mga bata kong pinsan ay lumapit sa kaniya at tinititigan siya, yung iba
naman naming mga
kapitbahay na malalandutay ay nagbulong-bulungan na at kinikilig pa. "Bukod doon
napakagwapo niyo rin po
pala Ser Nathan... siguradong maswerte ang magiging girlpren niyo, may girlpren na
ba kayo Ser? Nako kung
wala pa, madami akong irereto sa inyo" echeos pa ni mama, natawa naman si Sir
Nathan at parang naistatwa
na lang ako sa kinatatayuan ko sa tapat niya dahil nakita ko na naman ang ngiti
niyang labas ngipin. Nagumpisa
naman si mama magbanggit ng mga pangalan, puro mga dalagang anak ng mga kumare niya
ang
binabanggit niya. muntik na ngang masama si tita Aireen kaso masyado ng matanda si
tita Aireen para kay Sir
Nathan.
"Salamat po Mrs.Agcaoili pero may nagmamay-ari na po ng puso ko" tawa pa ni Sir
Nathan na mas
ikinatuwa rin ni mama, kinagulat naman ni Alex at ikinataas naman ng kilay ko.
Shems!
"Tita Cath na lang ang itawag mo sa'kin hijo, masyadong pormal ang Mrs.Agcaoili"
tawa pa ni mama at
naupo na siya sa tabi ni Sir Nathan, nagkwentuhan naman sila sa bagay-bagay at kung
ano-ano pang mga
binida ni mama tungkol sa akin at kay Alex.
Naupo na rin ako sa tabi ni mama, samantalang si Alex naman ay nasa tabi ni Sir
Nathan, lumapit na rin sila
tita Aireen at ang iba pa naming mga kamag-anak at buong pagmamalaki ni mama na
pinakilala sa kanila si
Sir Nathan, mukha tuloy anak din ni mama si Sir kasi proud na proud siyang
ipakilala ito sa mga kamag-anak
at kapit-bahay namin.
"Mga kumare si Sir Nathan nga pala, titser nila Aleng at totoy" masiglang tugon ni
mama, "MA!" sabay
naming reklamo ni Alex kasi tinawag kami ni mama na Aleng at Totoy sa harapan ni
Sir Nathan pero hindi
kami pinansin ni mama kasi busy pa siya sa mga kumare niya, mainit namang
sinalubong si Sir ng mga kamaganak
at kapitbahay namin at tuwang-tuwa rin ang lahat na makilala siya. napatingin naman
ako kay Sir na
mukhang nag-eenjoy din na makilala ang lahat at makipag-kwentuhan sa kanila.
Naalala ko bigla yung sitwasyon niya sa pamilya niya, malayo ang lahat sa kaniya at
mag-isa lang siya dito sa
Pilipinas. samantalang ako eto napapalibutan ng mga mapagmahal na mga kamag-anak at
kapit-bahay kahit pa
hindi kami kasing yaman niya.
Hindi ko namalayan na nakangiti na pala ako habang pinagmamasdan ko si Sir, kitang-
kita ko ang saya sa
mata niya dahil welcome na welcome siya dito sa amin. Yung close family ties ng mga
magkakamag-anak at
kapitbahay ay hinding-hindi talaga matutumbasan ng pera. Kaya nga kahit hindi ganun
kalaki ang kinikita ni
mama at papa nag-ipon talaga sila para lang mapaghandaan ang birthday ni Alex at
ang celebration ng
pagkapanalo ko dahil sa mga okasyong ganito lang nakakapag-tipon tipon kaming
magkakamag-anak.
"Ate Panget" tawag sa'kin ni Alex dahilan para matauhan ako, nakataas na yung kilay
niya ngayon sa'kin
sabay tingin kay Sir at tingin ulit sa'kin. "Don't worry hindi ko rin sasabihin kay
sir Nathan na crush mo siya"
banat pa ni Alex sabay tawa, yung tawang nang-aasar. Shems! Nahuli niya ako!
Buti na lang busy si Sir Nathan habang kumakain at kausap sila mama, tita Meg at
tita Rita kaya hindi niya
narinig yung sinabi ni Alex. Kainis! Mukhang na-karma ako neto ah.
"Talaga? ano bang paboritong pagkain hijo?" tanong ni mama kay Sir Nathan, ngumiti
naman si Sir
P 18-11
"Kaldereta po tita... lalo na poi tong luto niyo" sagot niya at mas tuwang-tuwa na
ngayon sila mama at ang
mga tita ko dahil puring-puri ang mga niluto nila. "Nako maraming salamat hijo,
hayaan mo ipagluluto kita ng
kaldereta at ipapaabot ko na lang kay Aleng" sabi pa ni mama, bakas na bakas sa
mukha niya na tuwang-tuwa
siya kay Sir, magaling din naman kasi makisama si Sir at mukhang mabenta talaga
siya sa mga matatanda.
Nagulat naman ako na yung fruit salad na ngayon yung kakainin ni Sir! Halaaa! "Si
Aleeza ang katulong kong
gumawa niyan" pagmamalaki ni tita Rita kay Sir Nathan. napangiti naman si sir sabay
subo doon sa fruit
salad, nahuli kong napakunot yung kilay niya at nahirapan din siya lunukin yung
fruit salad dahil sa sobrang
tamis. "I-it's good" sabi na lang ni sir sabay inomng tubig. Sabi na nga ba eh!
Nagpatuloy pa sila sa pagkwekwentuhan habang kumakain na lang ako ng ice creamat
pinapanood ko sila
papa at ang tropa niya na nagtatawanan ng malakas. Kinakabahan ako baka yayain ni
papa uminomsi Sir
Nathan haays.
"Buti na lang hijo napagtiyagaan mong turuan ang anak kong si Aleng, medyo tamad
kasi yan mag-aral
palibhasa marunong na raw siya sa math, nito nga lang nakaraan nagdadahilan na
hindi papasok eh" chika pa
ni mama kay Sir Nathan dahilan para matawa si Sir at mapatingin sa akin. Omaygash!
Anong nangyayare?
Baka nakakalimutan na ni mama na ako ang anak niya!
"Talaga po? Sa klase naman ay masipag siya at madalas nag-rerecite, hindi rin po
siya nag-absent sa lecture
sessions namin at palagi pa siyang maaga dumating" sagot naman ni Sir sabay tingin
ulit sa'kin. napalunok na
lang ako dahil sa kaba kasi sabay-sabay napangiti ng nakaka-echeos sila mama, tita
Meg, tita Rita at tita
Aireen sa akin, idagdag mo pa ang nakakakabang pangiti-ngiti rin ni Alex at may
patango-tango pang
nalalaman, Okay so laglagan na this! Grabe! Pinagkakanulo ako ng mga kamag-anak ko
huhu.
"Sabi na nga ba eh! Ikaw talaga Aleng ah! may pa-sikre-sikreto ka pang nalalaman
diyan" pang-asar pa ni tita
Aireen at binigyan niya ako ng aha-alam-na-namin-ang-secret-mo-look. napailing-
iling na lang ako at
winawagayway ko pa ang kamay ko para itanggi ang mga iniisip nila. Mas lalo pa
akong kinabahan kasi si
Sir nakatingin na sa akin ngayon at nakangiti siya, yung ngiting nahihiya.
"Ahh- N-nagkakamali po kayo... W-wala po akong cru- " hindi ko na natapos yung
sasabihin ko kasi
biglang nagsalita na si tita Aireen.
"Okay lang naman yan Aleng, mas matutuwa nga kami eh, kaya lang bakit mo pa
kailangan isekreto?" echeos
pa ni tita Aireen at silang lahat ay nakangiting nang-eecheos na sa akin. Gosh!
kailangan ko bang ipagsigawan
sa buong mundo na crush ko si Sir Nathan? Required ba yun?
"A-ano kasi... W-wala naman talaga akong cru- "
"Wag kang mag-alala anak isesekreto lang natin to sa papa mo, mag-aral ka lang ng
mabuti at maging dean
lister para masurpresa siya, ikaw talaga akala pa man din namin hindi ka na nag-
aayos sa pag-aaral" sabi pa
ni mama sabay akap sa'kin. napatulala na lang ako sa kanila, Whuuut?
So ang iniisip pala nila ay sinesekreto ko ang pag-aaral ko ng mabuti para
isurprise sila pag naging dean's
lister ako? Whew! Yun lang pala yun, akala ko pa naman alamna nila na crush ko si
sir- Ay shems!
P 18-12
Nagpatuloy ulit ang usapan buti na lang nalihis na yung topic at hindi na ako ang
pinag-uusapan at ineecheos
nila. nalaman ko na kaya pala invited ngayon dito si Sir Nathan kasi inimbitahan
siya ni Alex dahil si Sir
Nathan din pala ang mentor niya. Gosh! Oo nga pala Physics talaga ang major ni Sir
Nathan at si Alex ang
representative sa Physics Category.
10 pmna nagpaalamna sila tita Aireen kasama ang mga bata kong pinsan dahil may
pasok pa bukas. Maging
ang iba naming mga kamag-anak ay umuwi na rin. Sila tita Meg at tita Rita ay dito
muna matutulog sa amin,
bukas na lang daw sila babyahe pauwi sa Ternate, Cavite.
Sila papa na lang, ang tropa niya at ang iba pa naming mga kapitbahay ang nandito
ngayon. ilang saglit pa
nagpaalamna rin si Sir Nathan, "Tita, mauuna na po ako, maraming salamat po sa pag-
imbita niyo"
nakangiting tugon ni Sir sabay mano ulit sa kamay ni mama na ikinagalak ni mama
kasi bihira na lang daw
ngayon ang nag-mamano.
"Sige hijo mag-iingat ka sa pag-uwi, at sana makapasyal ka ulit dito sa amin... Ah!
sa birthday ni Aleng sa
December 13 maghahanda ulit kami, sana makadaan ka dito" magiliw na sagot ni mama
habang tinatapiktapik
ang balikat ni Sir. Bigla namang napatingin sa akin si Sir sabay ngiti ulit "Opo
tita, pupunta pa ako sa
December 13" sagot niya. ang tanong makakapunta pa kaya siya? mukhang magiging busy
na siya sa girlfriend
niya.
"May dala ka bang sasakyan hijo? Saan ka nagparada?"
"Sa tabi po ng basketball court ko pinark ang kotse" sagot ni Sir, hala! ang layo
pa nun ah. napatingin naman
si mama kina papa at mukhang lasing na lasing na ang mga ito, hindi na nila
masasamahan si Sir Nathan.
Hinanap din ni mama si Alex pero nagpunta ito sa barangay hall kasi inutusan siya
ni papa kanina na magdala
doon ng pagkain bilang pasasalamat.
"Aleng, ikaw na lang ang maghatid kay Ser Nathan sa basketbolan, baka maligaw pa si
Ser" utos sa'kin ni
mama dahilan para gulat akong mapatingin sa kaniya, "Sige hijo, maraming salamat at
pagpalain ka nawa ng
Diyos" paalampa ni mama kay Sir Nathan, magrereact pa sana ako kaso tinawag na si
mama nung isa niyang
kumare sa palengke na nagpapaalamna din. Shemay! Anong gagawin ko?
Nanatili lang kaming nakatayo doon ni Sir Nathan sa labas ng tolda, habang yung
kamay niya ay nakasuksok
sa bulsa niya. "Ahh- Sir tara na po" sabi ko na lang at nag-umpisa na akong
maglakad pero bigla siyang
nagsalita.
"I think its better if you change your clothes" sabi niya, napatingin naman ako sa
damit ko. naka-pink shirt
lang naman ako at shorts, anong problema dun?
"Tara na sir, gagabihin na kayo oh" sabi ko pa sabay lakad ulit pero hindi pa rin
siya umalis doon sa
kinatatayuan niya. "Tama ka gabi na at mas delikado kung ganiyan ang suot mo"
lecture niya pa. Ah! so
nagrereklamo pala siya kasi naka-short ako ngayon. hindi naman masyadong maikli
yung short ko ah, yung
tama lang.
P 18-13
Tiningnan ko lang si Sir at mukhang hindi talaga siya aalis doon hangga't hindi ako
nagpapalit, haays! Ang
conservative naman nito ni Sir. "Sige na po, magpapalit na po" sabi ko na lang at
dire-diretso na akong
pumasok sa bahay at nagpalit ng pants. May pagka-conservative side din pala si Sir,
ang dami ko pa palang
hindi nalalaman sa kaniya.
Paglabas ko ng bahay nanlaki ang mga mata ko nang madatnan kong pinapatungga nila
papa si Sir Nathan ng
alak. Waaaahhh!
"PA!" sigaw ko pa at agad akong napatakbo sa kanila pero huli na ang lahat kasi
nainomna ni Sir yung isang
shot ng alak. Halaaa! "Yun oh! Isa pa hijo!" kantyaw pa nila papa at ng tropa niya,
napahawak naman ako sa
braso ni Sir, namumula na ngayon yung mukha niya, naka-ilang shot na ba siya?
"Pang-lima na to! pagbigyan mo na kami toy!" kantyaw pa ni Mang Jun sabay tagay
ulit doon sa maliit na
baso at inabot kay Sir Nathan. Shems! Naka-apat na shot na pala si Sir! Napatingin
naman ako kay Sir at
mukhang ayaw na niya pero nahihiya siyang tumanggi sa kanila. akmang kukunin na
niya yung baso pero agad
ko silang pinigilan. "Pa! Mang Jun! mag-didrive pa po si Sir pauwi" reklamo ko
napatahimik naman sila at
napakurap-kurap pa sa'kin, parang nag-tatravel pa lang ngayon yung sinabi ko sa
utak nila dahil sa matinding
kalasingan.
"Ganun ba? *hik* Sige na ligtas ka na hijo! Pero sa susunod *hik* aasahan naming
makakainuman ka namin
dito ha!" tugon pa ni papa habang winawasiwas yung alak at papungay-pungay na ang
mata niya. "O-opo
Mr.Agcaoili" sagot ni Sir at napatango siya. nagsimula na namang mag-ingay at
magtunggaan sila papa at
yung tropa niya kaya hinila ko na agad si Sir papalayo sa kanila. Grabe! Nag-iiba
talaga si papa pag
nalalasing.
"Sir naman bakit po kayo pumayag?" reklamo ko kay Sir habang hila-hila ko siya at
naglalakad kami ng
mabilis papalayo sa bahay. "Ang alin? na babalik ako sa inyo?" tanong niya dahilan
para mapatigil ako at
marealize ko na hawak-hawak ko pa rin pala ang braso niya habang hinihila siya.
agad akong napabitaw sa
knaiya at lumayo pa ko ng kaunti, nakangiti siya ngayon sa akin, yung ngiting
nanloloko. May amats na ba to si
Sir? Ang bilis naman.
"A-ang ibig kong sabihin sir... bakit ka uminom?" reklamo ko ulit pero tinawanan
lang ako ni sir at napansin
kong binagalan niya ang paglalakad niya, nahihilo na ba siya?
"Hindi ako makatanggi sa papa mo and besides... gusto ko rin sila makakwentuhan"
nakangiting sagot ni Sir,
napaiwas naman ako ng tingin sa kaniya at sinabayan ko na lang din ang mabagal
niyang lakad. Para kaming
naglalakad sa prusisyon nito.
P 18-14
Wala ng katao-tao sa labas halos naki-party kasi ang lahat ng kapitbahay namin
kanina sa bahay kaya ngayon
busog na busog na sila at nasa loob na ng mga bahay nila. "You know what... ang
saya ng pamilya niyo" sabi
pa niya dahilan para mapatingin ako sa kaniya, kanina pa siya nakangiti mula ng
dumating siya sa bahay.
"You're so lucky... as always" dagdag niya pa habang nakangiti pa rin sabay tingin
ulit sa akin. A-anong?
Napatigil siya sa paglalakad dahilan para mapatigil na rin ako "You're intelligent,
you have a lot of friends,
you have a wonderful family and... you have the looks to make any man fall in love"
tugon niya, hindi ko alam
kung bakit bigla akong natawa dahil sa huling sinabi niya, bukod pala sa
conservative to si sir may pagkabolero
at echeosero pa. "What's funny?"
"W-wala po sir, lasing lang talaga kayo... tara na po" sabi ko na lang at nagsimula
ng maglakad pero nakakatatlong
hakbang pa lang ako narinig kong nagsalita ulit siya, "Hindi ako lasing... Aleng"
sabi pa niya dahilan
para bigla akong mapalingon sa kaniya. WHUUT?
Hindi pa rin siya umaalis sa kinatatayuan niya habang tumatawa na ngayon, Aba't
sinasabi ko na nga ba!
Akala ko pa naman hindi niya napapansin kanina na tinatawag ako ng buong bayan na
'Aleng' Ughh. Lasing na
talaga si Sir! Pano na to?
Humakbang na ako pabalik sa kaniya at hinila ko na ulit siya, baka abutin na kami
ng umaga dito sa kalsada
dahil sa kaecheosan ni Sir. Pero nagulat ako kasi bigla niyang hinawakan yung kamay
ko na nasa braso niya,
"Anyway... You can call me Natong, Nice to meet you Aleng" ngiti pa ni Sir at
inayos niya ang kamay namin
na magkahawak na parang nag-shashake hands.
Napatulala lang ako sa kaniya dahil sa ginagawa niya, pero ilang saglit lang
napangiti na rin ako kasi mukha
kaming shunga doon sa kalsada habang nagshashake hands. Idagdag pa ang mabahong mga
palayaw namin.
"N-natong ang nickname niyo sir?"
Tumango-tango naman si Sir at naningkit ang kaniyang mga mata dahil sa ngiti niya
"Ang baho noh, pero mas
mabaho yung sayo Aleng" pang-asar pa ni Sir, natapos na yung pagshashake hands
namin at nagsimula na
siyang maglakad, samantalang ako eh naiwan lang doon na tulala at nakatitig sa
kamay ko. My Gosh! first
time kong mahawakan ang kamay ni Sir! Dugdugdugdug!
"You're the first person to know my old nickname" tugon pa ni sir habang patuloy pa
ring naglalakad at
nakatalikod sa akin. Ibig sabihin, sa akin niya lang sinabi ang nickname niya?
Sabi nga nila, kapag last name mo ang tawag sayo ng isang tao, hindi kayo close.
Kapag buong first name mo
naman, hindi pa kayo ganoon ka-close, kapag may bansag na siya sayo o pinaikli ang
pangalan mo, close na
kayo, pero ang tawagin ka ng isang tao sa palayaw mo na kinagisnan mo mula
pagkabata... close na close na
kayo.
P 18-15
So ibig sabihin... kampante na si sir sa'kin kasi sinabi niya sa'kin ang palayaw
niya?
"Come on Aleng... gagabihin na tayo" tawag pa ni sir dahilan para matauhan ako at
humabol na sa kaniya,
medyo nakakalayo na rin siya sa paglalakad. pero hindi pa man ako nakakaabot sa
kaniya bigla ng pumatak
ang ulan, Hala!
Napatingala si sir sa kalangitan, "Sir umuulan!" tawag ko sa kaniya pero hindi siya
gumalaw doon, Shemay!
Lasing na nga talaga to si sir! Dali-dali ko siyang hinila at sumilong kami sa
isang waiting shed dito sa tabi
ng basketball court ng barangay namin. Natanaw ko na yung kotse ni sir na nasa dulo
naka-park sa tabi ng
entrance ng basketball court.
"Alamko na kung bakit umulan ngayon... wala kang dalang payong" sabi pa ni sir
habang nakatulala pa rin sa
ulan. Ang weird pala ni sir malasing, ano ng gagawin ko? hindi ko rin nadala yung
phone ko. teka nga! bakit
niya sineryoso yung joke kong yun haays.
"Sir, okay lang po ba kayo? Nahihilo na po ba kayo?" tanong ko pa sa kaniya at
lumapit ako ng konti para
singhutin siya, nagulat naman ako kasi saktong napalingon siya sa'kin at nahuli
niya akong sinisinghot ko siya.
Omaygashh!
"Sabi ko nga di ka amoy alak sir hehe"
Napaatras na lang ulit ako at nagpalingon-lingon sa paligid, grabe! Bakit ang init
dito?
Walang ibang tao na naglalakad sa street namin, sarado na rin ang basketball court,
tanging kaming dalawa
lang ni sir dito sa waiting shed ng barangay namin na medyo sira na, punong-puno na
rin ng vandalismat
graffiti ang mga bakal at pader ng waiting shed at ang daming basura ng chichirya
sa gilid.
Mukhang hindi naman napansin ni sir na sininghot ko siya kasi binalik na niya ulit
yung tingin niya doon sa
ulan. "Hindi ako lasing, I'll prove it" sabi pa ni sir sabay lahad ulit ng palad
niya sa ulan upang saluhin ito.
Okay... so... pano na?
"Narinig mo na ba ang Alamat ng Ulan?" patuloy pa ni sir habang nakatitig pa rin sa
ulan na medyo malakas
na ang pagbuhos ngayon. dahilan para medyo mapaatras ako kasi tumatalsik yung putik
sa kalsada.
Napaisip naman ako, "Ah-Opo sir, sabi nila kaya raw umuulan dahil may isang diwata
ang matagal na
naghintay sa muling pagbabalik ng kaniyang minamahal ngunit nabigo siya... nabigo
siya sa pag-ibig"
panimula ko, hindi ko namalayan na napatitig na rin pala ako sa ulan na patuloy na
bumubuhos pa rin
hanggang ngayon.
P 18-16
"Ang sabi ng diwata sa mortal na lalaking kasintahan niya bago ito umalis... 'Kapag
hindi ka bumalik, iiyak
ako at siguradong mababasa ka ng luha ko" patuloy ko pa, matagal ko ng narinig ang
alamat na ito, hindi ko
matandaan kung kelan o saan pero sa tuwing umuulan naalala ko ang masaklap na
kwentong iyon.
Napalingon naman ako kay Sir Nathan at nagulat ako kasi kanina pa pala siya
nakatingin sa'kin. "Alammo ba
kung bakit hindi bumalik ang kasintahan ng diwata?" tanong pa ni sir habang
nakatingin ng diretso sa mga
mata ko. sandali akong hindi nakapagsalita, hindi ko alamkung anong sasabihin ko.
Bigla namang napangiti si sir, "See? Alammo ang Alamat ng Ulan, alammo rin na
nabigo sa pag-ibig ang
diwata at ang sinabi niya sa binatang iyon bago sila magkahiwalay... pero hindi mo
alamang dahilan kung
bakit hindi na bumalik ang kasintahan niya, hindi mo alamang buong kwento" tugon pa
ni sir at dahil dun
napatulala lang ako sa kaniya at napatango-tango na lang. Oo nga noh, bakit hindi
ko naisip yun dati? Bakit
hindi ko inalamyung dahilan kung bakit hindi bumalik ang kasintahan ng diwata?
Bakit ang panig lang nung
diwata ang pinahalagahan ko?
Napalingon naman ako kay sir, mukhang alamniya ata ang buong kwento. Mahilig din
pala si sir sa mga
alamat eh. "Bakit po hindi na bumalik yung kasintahan ng diwata?" tanong ko sa
kaniya, sandali namang hindi
umimik si sir, akala ko hindi niya narinig yung sinabi ko kaya sasabihin ko sana
ulit kaso nagsalita na siya
habang nakatitig na sa ulan.
Noong unang panahon, may isang dyosa na nakatira sa kalangitan, Dyosa Clariza ang
kanyang
pangalan. Madalas itong bumaba sa lupa upang masilayan ang kagandahan ng karagatan,
hilig niya ang
maupo sa malaking bato sa gilid ng dagat. Isangaraw, nasilayan siya ng isang
makisig at matipunong
manlalayag, napansin siya nitong kumakanta habang hawak-hawak ang buhok niya. Agad
naman siyang
nilapitan nito at magalang na nagpakilala.
"Magandang araw sa iyo, magandang dilag, ako nga pala si Jac, maaari ko din bang
malaman ang iyong
pangalan?". Napatitig ang dyosa sa kanya at sumagot na may halong takot ang tono ng
boses
"ah, ehh .. Clariza ang pangalan ko"
"Ikinalulugod kong makilala ka" sagot naman ni Jac habang ngumingiti. Hindi
nagtagal ay mas
nagkakilala pa silang dalawa, nalaman ni Jac na dyosa si Clariza ngunit hindi ito
naging dahilan upang
hindi sila magkamabutihan. Naging magaan ang loob nila sa isa't isa at naging
matalik na magkaibigan.
Sabay nilang pinagmamasdan ang alon ng dagat, madalas na naglalaro ng mga buhangin,
naghahabulan
at kung minsan sa gabi ay sabay nilang pinagmamasdan ang buwan at mga nagniningning
na bituin.
Araw-araw nila itong ginagawa at bakas ang kasiyahan sa kanilang mga mukha. Dahil
sa dalas ng
kanilang pagkikita, hindi nila namalayang nahulog na sila sa isa't isa at hindi
naglaon ay nagmahalan ng
buong tapat.Dumating ang araw na kinakailangan nang umalis ng manlalayag upang
magtrabaho ngunit
nangako ito na babalik siya pagkatapos ng isang taon sa lugar kung saan sila unang
nagkita at madalas
na magtagpo. Bago pa man makaalis si Jac ay niyakap siya ng Dyosa ng mahigpit sabay
sabing "kapag
P 18-17
hindi ka bumalik, iiyak ako at sigurado akong mababasa ka ng luha ko"
Maraming taon na ang nagdaan ngunit ang dyosa ay hindi na muling binalikan ng
kanyang sinisintang
manlalayag. Labis-labis ang kanyang pag-aalala kaya naisipan niya itong hanapin.
Datapwa't sa
kanyang paghahanap ay nakita niyang may kasamang ibang babae si Jac, sabay silang
nagsisimba at
namamasyal sa plaza. Nalaman niyang umiibig ang kanyang sinisinta sa kapwa niya
tao. Hindi
maikakaila na labis na nasaktan si Dyosa Clariza sa kanyang mga nakita sapagkat si
Jac ay minahal at
pinagkatiwalaan talaga niya, ngunit sa kabila ng sakit na kanyang nadarama ay
nangibabaw parin ang
tunay na pagmamahal sa sinisinta kaya naman hindi na niya ito ginambala pa at
hinayaan nalang na
sumaya sa piling ng iba.
Sa kanyang pagpaparaya, bumalik siya sa kalangitan at doon inilabas lahat ng sama
ng loob, lungkot at
pighati na nararamdaman. Nagdulot ito ng paglabas ng napakaraming luha sa kanyang
mga
magagandang mata, naipon sa ulap at naging tubig. Hindi naglaon ay bumagsak ito sa
lupa, at sa
pagbagsak ng tubig mula sa ulap ay nabasa ngang tunay si Jac dahil dito naalala
niya ang huling tugon
sa kanya ni Dyosa Clariza na dati niyang sinisinta "kapag hindi ka bumalik, iiyak
ako at sigurado akong
mababasa ka ng luha ko". Mula noon ay tinawag niya itong ULAN na ang ibig sabihin
ay "Luhang
nagmula sa ULAP"
"Ngayon alammo na ang tunay na kwento sa likod ng alamat, ang kasintahan ng diwata
ay may nahanap ng
ibang babaeng magpapaligaya sa kaniya" sagot ni sir Nathan sabay tingin ng diretso
sa mga mata ko. hindi ko
alampero sa pagkakataong iyon naramdaman ko na naman ang kakaibang kirot sa puso na
hindi ko
maunawaan.
Bakit? Bakit nagawang iwan, paghintayin ng matagal at ipagpalit ng lalaking iyon
ang diwatang labis na
nagmamahal sa kaniya?
Napatingala na lang ako sa kalangitan, kahit pa hindi ko masyado makita ang
pagbagsak ng ulan mula sa ulap
dahil gabi na, hindi ko pa rin mapigilang malungkot at maawa sa sinapit ng diwatang
iyon. Bakit kailangang
maging ganoon ang katapusan ng kwento nila?
Kinabukasan, pagkatapos ng klase, hindi pa kami umuwi at tumambay muna kami nila
Jen, Iryn at Leana sa
library dahil nag-aaral sila ngayon ng todo para sa long quiz namin bukas. Pero
wala akong gana mag-aral,
nakatulala lang ako ngayon sa labas ng bintana ng library. Bakit kaya umuulan na
naman ngayon? may dala
naman akong payong ah.
P 18-18
Ilang saglit pa, nakita kong pumasok si Sir Albert sa library at may dala-dala
siyang madaming libro ng
history, nagpaalamna ako sa kanila at sumunod kay Sir Albert na ngayon ay kakaupo
pa lang sa isang table sa
gitna. "Tatang!" tawag ko ulit sa kaniya, napatingala naman si Sir Albert at
napangiti, "Oh anak, nakukutuban
ko na nais mo na namang magpakwento" tawa pa ni Sir, napangiti na lang ako at naupo
na sa tapat ng table
niya.
"Bakit ba sir pag nakikita niyo ko lagi niyo na lang sinasabi na magpapakwento ako"
biro ko pa, natawa
naman si sir at isinuot na niya ang salamin niya sa mata. "Kilala na kita Hija, sa
tingin mo pa lang alamkong
may nais ka na namang malaman" natatawang sagot ni sir habang binubuklat na niya
yung makakapal na aklat
niya sa kasaysayan.
"Hindi ba kayo sir napapagod? Hindi kayo nagsasawa magbasa ng ganiyang kadaming
detalye?" tanong ko
pa, napatingin naman sa akin si sir sabay iling-iling at tinawanan na naman ako.
"Ikaw talaga hija, masyado
kang mausisa... ang isang bagay na gustong-gusto mo gawin ay hindi mo kapapaguran
at pagsasawaan
kailanman" sagot pa ni Sir Albert, napatango-tango naman ako. ang dami talagang
wise words nito ni sir.
"Halimbawa na lamang ng pagkahilig mo sa math" patuloy pa ni sir, Oo nga noh. "Ano
bang gusto mong
malaman?" tanong pa ni sir, napangiti na lang ako. "Sino po si Limahong? Nabanggit
po kasi siya sa nobelang
binabasa ko, pero hindi ko po siya kilala" tugon ko, napangiti naman ng malawak si
Sir Albert at sinimulan
na niyang buklatin ang pahina ng kaniyang libro.
(Limahong)
Si Limahong ay isang piratang intsik na nagtangkang sakupin ang hilagang bahagi ng
Pilipinas laban sa
mga Kastila noong 1574. Mula pa pagkabata ay namulat na si Limahong sa mga gawaing
krimen katulad
ng pagnanakaw. Nakilala niya si Tial-lao na isang matandang pirata sa China, nang
mamatay si Tial-lao
si Limahong ang naging bagong pinuno ng halos 2,000 pirata. Ang madalas nilang pag-
atake sa timog
bahagi ng China ay naging dahilan ng pagnanais ng mga nasa mataas na katungkulan sa
China na siya'y
mahuli. Kung kaya't naglakbay ang pangkat nila Limahong palayo, nakuha rin niya ang
mga barko ng
pirating si Vin To Quiam hanggang sa ituring ng pinakamakapangyarihang hari si
Limahong sa
karagatan ng timog bahagi ng China.
Noong 1573, nakarating ang pangkat ni Limahong kasama ang 3,000 mga pirata sa isla
ng Luzon, at
doon nagtayo sila ng kaharian at nakipagdigmaan sa mga Kastila, ngunit ang kanilang
panig ay
humihina ang pwersa laban sa mga Kastila sa pamumuno ni Juan de Salcedo, kung
kaya't umurong sila
Limahong papunta sa Ilocos Sur. Noong 1574, napagtanto nila Limahong na hindi
ganoon kalakas ang
depensa ng Maynila kahit pa napakaraming Kastila roon. Kung kaya't inatake nila ang
Maynila pero
hindi sila nagtagumpay, ngunit napatay naman nila si Martin de Goiti, ang isa sa
mga kauna-unahang
pinuno ng hukbo na kasama ni Miguel Lopez de Legaspi na dumating sa Pilipinas.
marami ring mga
Pilipino ang namatay sa pamumuno naman ni Rajah Lakandula laban sa pangkat nila
Limahong.
(image of Limahong fort based on oral accounts;according to some sources it was
built with bamboo and
P 18-19
other kind of wood; inside the fort there was a pagoda too)
Umatras sila Limahong patungo sa Pangasinan kung saan itinayo niya roon ang
sariling kaharian. Ang
mga mamamayan ng Pangasinan ay naging bihag habang patuloy pa rin ang digmaan sa
pagitan nila
Limahong at ng hukbong kastila na pinamumunuan ni Juan de Salcedo, ang digmaan ay
tumagal ng halos
pitong buwan. Natalo ang pangkat nila Limahong kung kaya't tumakas na ito at
naglaho,
pinapaniwalaang nagtungo si Limahong sa Taiwan. Ayon kay Restituto Basa (author of
Footnores on
Pangasinan History and the story of Dagupan) si Limahong ay kinasal kay Prinsesa
Kabontatala na
siyang tumulong sa kanila sa paghuhukay ng daan upang makatakas. Ang "Limahong
Channel" ay
pinaniniwalaang hinukay ng anim na buwan na ayon sa planong pagtakas kung sakaling
hindi sila
magtagumpay sa pagsakop sa Maynila.
Napatulala na lang ako ng matapos magkwento si Sir Albert. Ngayon naiintindihan ko
na kung bakit ganoon
na lang ang pangamba noon ng mga Kastila sa presensiya ng mga intsik sa Pilipinas,
lalo na ang patuloy na
pagdami ng lahi nila kung kaya't ang bawat galaw noon ng mga intsik ay minamanmanan
nila dahil baka
maulit muli ang nangyaring digmaan na pinasimulan ni Limahong.
6 pmna, nakaupo lang ako sa labas ng building namin, ang lakas ng ulan ngayon,
hindi na ako nagtangkang
sumugod sa ulan kahit pa may dala akong payong kasi siguradong masisira ang payong
ko sa lakas ng hangin
at ulan.
Nakauwi na rin kanina pa sila Jen, Iryn at Leana, mahigit isang oras pa kasi kami
nagkwentuhan ni Sir Albert
at hindi ko namalayan yung oras, kaya eto inabutan tuloy ako ng lakas ng ulan.
Nakatitig lang ako sa labas ng
glass door at glass window na main entrance ng building namin. Ilang saglit pa
nagulat ako nang biglang may
tumigil na pamilyar na puting kotse sa tapat ng building namin.
Nanlaki ang mga mata ko ng makitang bumaba doon si Sir Nathan habang naka-payong,
"Halika na" tawag
niya sa'kin, nagmamadali siya kaya agad akong napatayo at sinalubong siya doon sa
main entrance ng
building. "Sabi ko na nga ba wala kang payong" biro niya pa at agad niyang
hinawakan yung wrist ko,
pinayungan na niya ako at hinila na papasok doon sa kotse niya, pero nagulat ako
kasi sa backseat niya ako
pinaupo.
"Hi!" bati sa'kin ng isang napakagandang babae na nakaupo ngayon sa passenger seat
ng kotse ni sir, Teka!
Siya yung babaeng kayakap ni sir hagdan!
Sinara naman na ni sir yung pinto ng kotse niya at umikot na siya sa harap sabay
sakay sa unahan ng kotse at
inilagay yung basang payong sa bakanteng upuan na nasa tabi ko dito sa back seat.
"By the way, I'm
Cassandra Rivera" patuloy pa nung babae sabay lahad ng palad niya sa'kin para
makipag-shake hands,
napatitig naman ako sa kamay niya, hindi ako makapagsalita sobrang nabigla ako sa
mga pangyayari.
P 18-20
"She's always like that, matutulala ng ilang segundo" narinig kong biro pa ni sir
Nathan at nakalingon na
silang dalawa sa'kin ngayon. ako ba yung tinutukoy niyang natutulala?
"Ah-Hi! N-nice to meet you Cassandra... I'mA-aleeza Mae Agcaoili" sagot ko nang
matauhan ako at inabot
ko na rin yung kamay ko sa kaniya para makipag-shake hands. "Buti na lang nakita ka
ni Nate, nakwento ka
nga niya sa'kin... you're so charming" ngiti pa sa'kin ni Cassandra, napatango na
lang ako at sinubukan kong
ngumiti, pinaandar naman na ni Sir Nathan ang kotse.
Kaya pala dito sa back seat ako dinala ni sir kasi kasama niya pala ngayon ang
girlfriend niya. "Nakwento rin
sa'kin ni Nate na nanalo ka raw sa math contest, and he's your mentor" tugon pa ni
Cassandra at bakas sa
mukha niya na tuwang-tuwa siyang makilala ako. sa totoo lang ramdamko na sincere
ang mga sinasabi niya,
yung tipong walang halong pambobola at kaplastikan.
At ang ganda-ganda pa niya, nakalugay ngayon ang mahaba niyang buhok na kulot-
kulot. Naka-red dress din
siya, napatingin naman ako kay Sir Nathan na nag-didrive habang may kausap sa
phone. Naka-red polo rin si
Sir Nathan ngayon, mukhang may date sila.
"Sana napanood ko ang competition, favorite ko rin ang math subject, I think
magkakasundo tayo" patuloy pa
ni Cassandra, napalingon naman sa'min si Sir Nathan at mukhang masaya siya kasi
nagkakilala at
nagkwekwentuhan na kami ngayon ng girlfriend niya.
Kinuwentuhan pa ako ni Cassandra at tinanong kung taga-saan ako, kung anong course
ko at kinamusta rin
niya ang studies ko. nalaman ko na taga-Bacoor Cavite si Cassandra at ihahatid siya
ngayon ni Sir Nathan,
kaya mukhang isasabay na nila ako. ilang saglit pa binaba na ni sir ang phone niya
at nagsalita na siya "Is it
okay kung dadaan muna tayo sa MOA ngayon? may dadaanan lang ako" tanong ni sir.
Agad namang
napalingon sa kaniya si Cassandra at napangiti, humawak pa ito sa kamay niya "Of
course, take your time
babe" sagot ni Cassandra habang nakangiti ng matamis kay Sir Nathan, napangiti lang
din si sir sa kaniya.
Hindi ko alamkung nababasa ba nila ngayon ang reaksyon ko, o baka habang tumatagal
kaya ko ng itago ang
totoong nararamdaman ko. parang unti-unting nadudurog ang puso ko habang
pinagmamasdan ang palitan ng
ngitian nilang dalawa.
Napasandal na lang ako sa upuan at ibinaling ko na lang ang tingin ko sa bintana ng
kotse, patuloy pa rin ang
pagbuhos ng ulan, napatitig na lang ako sa walang humpay na pagdaloy ng tubig sa
bintana ng kotse.
Umiiyak pa rin siguro ang diwata hanggang ngayon... at sa tingin ko naiintindihan
ko na ang nararamdaman
niya.
Ilang saglit pa, hindi ko namalayan na nasa MOA na pala kami, agad itinigil ni Sir
Nathan ang kotse niya sa
tabi ng hypermarket at may tinawagan siya sa phone. "Nandito na ko sa tapat ng
hypermarket, lumabas ka na
diyan" tugon ni Sir sa kausap niya doon sa kabilang linya.
"Okay... Okay"
Binaba na ni sir yung phone niya at napalingon siya sa amin. "Sorry, ang kulit kasi
ng pinsan ko, naawa
P 18-21
naman ako" biro pa ni Sir Nathan at silang dalawa lang ni Cassandra ang natawa.
Ilang saglit pa nagulat ako
ng biglang bumukas yung pinto ng backseat kung saan ako nakaupo at tumambad sa
harapan ko ang pamilyar
na mukha na pinaka-ayokong makita sa balat ng lupa...
"Thanks Kuya!" pa-cool na sabi ni Bryan habang hawak niya ang leather jacket niya
na nakataklob ngayon sa
ulo niya, nagulat naman siya ng mapatingin siya sa akin "Oh... may kasama pala
kayo- Hey! I know you!"
sabi pa niya at bigla siyang ngumiti ng nakakaloko.
"Do you know each other?" nagtatakang tanong ni Sir Nathan, napa-smirk naman si
Bryan.
"Of course kuya... I will never forget her" lokong sagot pa ni Bryan at pumasok na
siya sa kotse, dahilan para
mapausog ako papalayo, sinara na niya yung pinto sabay tingin ulit sa'kin, hindi pa
rin mawala yung ngiti
niyang nakakainis. "Long time no see... Ms.Agcaoili" hirit niya pa habang nakangiti
ng nakakaloko sabay
kindat sa'kin dahilan para mapanganga na lang ako sa gulat at mapangiti naman si
Cassandra, samantalang
hindi ko naman mabasa ang reaksyon ni Sir Nathan na walang reaksyong nakatingin sa
amin ngayon.
OMAYGOODNESS!
MAG-PINSAN PALA SI SIR NATHAN AT ANG MOKONG NA BRYAN NA TO!
**********************
Source of Alamat ng Ulan: http://azirsimrot.blogspot.com/
Alamat ng Ulan
Akda ni: Riza R. Tormis
Isinaayos sa tulong ni: Christian Mercado
Source of Limahong: http://www.watawat.net/limahong_the_pirate_and_his_kingdom.html
Babe? Aba putanginalangNAALALAKO NANAMAN YUNG'BATAKAB' ??
P 18-22
Kabanata f(x - 17)
62.2K 2.3K 1.7K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 17]
Our Asymptotically Love Story
(page 119 - 141)
Ika-Walong Kabanata
Filipinas 1688
"Eleanor pakiusap..."
Dumaloy ang luha mula sa mata ni Eleanor habang yakap-yakap ng mahigpit si Fidel,
animo'y ayaw niyang
pakawalan ang binata. "Lo siento... por favor.... te amo" (I'm sorry... please... I
love you) wika pa ni Eleanor
at hindi na ito maawat sa pag-iyak. Napahawak na lamang si Salome sa kaniyang bibig
dahil sa gulat.
Muntikan niya pang mabitawan ang mainit na kapeng hawak niya.
Ilang sandali pa, unti-unting nadurog ang puso ni Salome nang makita niyang niyakap
na rin ni Fidel pabalik
si Eleanor.
Tuluyan na ngang nabitiwan ni Salome ang hawak niyang tasa ng kape, nagulat si
Fidel at Eleanor nang
marinig nila ang ingay ng nabasag na tasa sa sahig, maging si Salome ay gulat na
napayuko at dali-daling
pinulot ang mga piraso ng nabasag na mamahaling tasa na gawa pa sa procelana mula
Tsina.
Nako! Nako! Nako!
Hindi na mapakali si Salome habang maiging pinupunasan ang nagkalat na kape sa
hagdan, mas lalo pang
nakadagdag sa kaniyang tensyon ang papalapit na sina Fidel at Eleanor. "Lumeng..."
tawag pa ni Fidel at
akmang tutulungan patayo si Salome ngunit naunang lumapit si Eleanor sa kaniya
sabay hawak sa
magkabilang balikat nito. "Baka masugatan ang iyong daliri... hayaan mo na iyan"
nag-aalalang tugon ni
P 19-1
Eleanor kay Salome sabay ngiti ng bahagya.
"P-pero- " hindi na natapos ni Salome ang kaniyang sasabihin dahil maluha-luha na
siya, hindi niya batid
kung dahil ba sa nabasag na mamahaling tasa ang dahilan ng kaniyang pag-luha o
dahil sa nakita niyang tagpo
ni Fidel at Eleanor na magkayakap.
"Sasamahan na kita sa iyong silid..." tugon pa ni Eleanor at inalalayan na niya
patayo si Salome. Nakayuko
lamang si Salome at hindi niya magawang tingnan si Eleanor at lalong-lalo na si
Fidel. Nagulat siya nang
biglang lumapit si Fidel sa kaniya at hinawakan ang kamay niya para kunin ang isang
piraso ng nabasag na
porcelanang tasa na hawak pa rin niya.
"Nakasusugat ang dulo nito, huwag mong hahayaang masugat ka nang dahil lang sa
bagay na ito" paalala ni
Fidel kay Salome sabay kuha ng piraso ng tasang iyon. Napatango na lamang si Salome
kay Fidel nang hindi
tumitingin sa mga mata nito, hinawakan naman muli ni Eleanor ang balikat ni Salome
"Marahil ay pagod ka
na munting binibini..." nakangiting tugon ni Eleanor kay Salome habang hinihimas-
himas ang balikat nito.
Napalingon naman si Salome sa napakagandang kastilang binibini na nakangiti sa
kaniya, maamo ang itsura
nito at talagang nakakahalina ang gandang taglay ng dalaga.
Naalala ni Salome na ang babaeng iyon ay ang babaeng bumili ng pluma sa palengke na
bibilhin niya sana
para kay Fidel noong isang araw. hindi niya nabili iyon para kay Fidel dahil
naunahan siya, at ngayon
mukhang hindi na rin niya mabibigay ang plumang ginawa niya na kinuha niya pa sa
balahibo ni ChingChing
dahil mukhang naunahan na rin siya ng babaeng nasa tabi niya ngayon.
"Lumeng! Ano ba iyan? May narinig akong nabasag" tawag ni Manang Estelita at
nakasunod na sa kaniya sina
Ising, Piyang at Susana. Napatigil sila sa ibaba ng hagdan at bumati kay Fidel at
Eleanor.
"Magandang gabi po Senor Fidel at Senorita Eleanor" sabay-sabay nilang bati bago
nagpatuloy sa pag-akyat
sa hagdan upang lapitan si Salome, nagulat sila nang makita ang nagkalat na bubog
at kape sa hagdan.
"Sus Maryusep! Ang tasang regalo ni Gobernador Filimon Alfonso kay Senor Patricio
noong nakaraang taon"
gulat na tugon ni Manang Estelita at agad namang nilinis ni Ising at Piyang ang
basag na tasa at kape.
"P-patawad po" paghingi muli ng tawad ni Salome ngunit binigyan lamang siya ni
Fidel ng ngiti "Ayos
lamang Lumeng, Huwag mo ng intindihin iyon, ako na ang bahala magpaliwanag sa aking
pinsan" sagot ni
Fidel, hinihintay niyang tumingin sa kaniya si Salome ngunit nanatili lang itong
nakayuko.
"Mabuti pa't magpahinga ka na Lumeng, mukhang maputla ka ah" tugon naman ni Manang
Estelita at
hinawakan niya ang braso ni Salome. "Nais ko po sanang ihatid siya sa kaniyang
silid" nakangiting tugon ni
Eleanor dahilan para mapangiti si Manang Estelita.
"Huwag na po kayong mag-abala Senorita Eleanor, kami na po ang bahala kay Lumeng"
saad pa ni Manang
Estelita at inalalayan na niya si Salome pababa ng hagdan. Nakayuko pa rin ang
dalaga at tulalang tinatahak
ang hagdan pababa. Nakasunod naman na rin sa kanila ang iba pang mga tagapagsilbi.
Sa huling pagkakataon ay umaasa si Fidel na lilingunin siya ni Salome ngunit hindi
lumingon ang dalaga
hanggang sa tuluyan na itong makaaalis.
P 19-2
"Lumeng... Bakit gising ka pa? Masama ba ang iyong pakiramdam? Nais mo bang dalhin
ka namin sa
manggagamot? Kay Inay Laya?" nag-aalalang tanong ni Manang Estelita kay Salome at
hinipo nito ang noo ng
dalaga. Mag-mamadaling araw na nang magising si Manang Estelita at naabutan niyang
nakadungaw lang sa
bintana si Salome habang pinapanood ang mahinang pagbagsak ng ulan.
Napailing na lamang si Salome habang nakatingin pa rin sa labas. "Manang... nais ko
sanang umuwi muna sa
aming tahanan, maaari po ba?" pakiusap ni Salome sa matanda, napatitig muna si
Manang Estelita sa kaniya
bago ito muling nagsalita.
"Maaari naman... kung sasabihin mo sa akin ang dahilan" wika pa ni Manang Estelita
dahilan para mapatingin
sa kaniya si Salome. Hindi man sabihin ng dalaga kung ano ang tinatago nito sa
kaniyang damdamin, sa
kalungkutan pa lang na namamayani sa mukha nito at sa kilos nito ay batid na ni
Manang Estelita kung ano ang
pinagdadaanan ngayon ni Salome.
Hindi naman nakapagsalita si Salome at ibinaling na lang niya muli ang tingin niya
sa labas ng bintana
"Kalimutan niyo na lang po Manang, dalawang araw na lang naman po bago mag-linggo,
makakauwi na muli
ako sa amin" tugon pa ni Salome, hinawakan naman ni Manang Estelita ang magkabilang
balikat niya upang
iharap si Salome sa kaniya.
"Hindi ko na tatanungin pa ang dahilan kung bakit gusto mong umuwi muna sa inyo,
hihintayin kong dumating
ang araw na sabihin mo iyon ng kusa sa akin... sige na mag-ayos ka na at umuwi muna
sa inyo pagbukang
liwayway, sasabihin ko na lang kay Senor Fidel na masama ang iyong pakiramdam"
nakangiting tugon ni
Manang Estelita dahilan para mapangiti si Salome at mapayakap sa matanda.
"Maraming Salamat po talaga Manang!" akap pa ni Salome ngunit sinuway siya ni
Manang Estelita dahil
baka magising sila Ising, Piyang at Susana dahil sa ingay nila. si Nay Delia naman
ay pinayagan na arawaraw
na makauwi sa kanilang tahanan tulad ng ibang mga trabahador sa hacienda. Kung
kaya't maya-maya pa
makakarating si Nay Delia, hatid sundo rin ito ni Ernesto.
Bago pa sumikat ang araw ay nakaalis na si Salome, ligtas naman na maglakbay pauwi
dahil marami na rin
siyang makakasalubong na mga trabahador na papasok na sa hacienda Montecarlos.
Naglagay na lamang siya
ng balabal habang naglalakad upang hindi na maharang pa ng iba niyang mga
kakilalang manggagawa. Nais
niyang mapag-isa muna kahit sandali.
Nang marating niya ang barrio Tagpi, naabutan niyang naggagayak na si Nay Delia
papasok sa hacienda,
Samantala si Felicidad naman ay abala sa pagluluto ng almusal. "Lumeng? Oh!
Biyernes pa lamang ngayon
P 19-3
ah" takang tanong ni Nay Delia ngunit sinalubong din niya ng yakap ang anak na
balisang-balisa na ngayon.
agad namang iniwan ni Felicidad ang niluluto niya at nagtungo kay Salome na nasa
tapat pa lang ng pintuan ng
bahay nila. "May nangyari ba sa hacienda?" patuloy pa ni Nay Delia habang hawak
hawak ang magkabilang
mukha ng anak. Napailing na lamang si Salome bilang sagot sa kaniyang tanong. "M-
masama lamang po ang
p-pakiramdamko, pinayagan po ako ni Manang Estelita na magpahinga ng d-dalawang
araw"
Nagkatinginan naman si Nay Delia at Felicidad, alamnilang bihira lang kung tamaan
ng sakit si Salome dahil
malakas ang resistensiya nito, kung kaya't sa tuwing nagkakasakit si Salome ay
natatagalan bago gumaling.
"Halika na, magpahinga ka na muna sa kwarto, ihahatid ko na lamang sayo ang
almusal" tugon naman ni
Felicidad sabay himas sa ulo ng kapatid at inalalayan na niya ito papasok sa
kanilang silid.
Nagpaalamnaman na si Nay Delia at humalik pa sa noo ni Salome bago ito umalis
patungo sa hacienda
Montcarlos. Kasalukuyang nasa kabilang barrio si Tay Isko at nakikigapas sila ng
palay nila Ernesto at Mang
Pedro dahil panahon na ng anihan. Ang kanilang katabing palayan kasi sa kanilang
tahanan ay napabayaan ng
pamilya Flores na siyang nakakasakop sa barrio Tagpi kung kaya't hindi ito
nakasabay sa anihan dahil
inaaararo pa lamang ngayon.
Si Tay Isko ay nakapasok din bilang magsasaka at karpintero sa hacienda Flores. Si
Ernesto naman ay
naninilbihan sa pamilya Alfonso bilang pastol ng mga baka at kambing. Marami ring
hanapbuhay si Ernesto
tulad ng pagtatanimng mga bulaklak na palaging binibili ni Don Antonio Flores.
Samantala, wala rin ngayon sa kanilang tahanan si Danilo dahil kada umaga bago
magbukang liwayway ay
nagtutungo na ito sa bayan upang tulungan sila Padre Bernardo at Padre Rogelio sa
ginaganap na misa arawaraw
tuwing umaga upang lalo pang mahikayat at maipalaganap ang Kristiyanismo sa buong
San Alfonso.
May iilang mga liblib na lugar pa kasi lalo na sa gitna ng masukal na kagubatan sa
dulo ng San Alfonso na
hindi pa nararating ng mga misyonaryong pari, karamihan sa mga naninirahan sa mga
liblib na lugar na iyon
ay mga katutubo na ayaw umanib at tumangkilik sa kahariang Espanya at sa
pinapakilala nitong relihiyon.
Habang si Julio naman ay naglalaro na ngayon sa labas kasama ang mga kapwa bata.
Mamayang alas-diyes
ng umaga ay dadaanan siya ni Danilo dahil sabay silang papasok sa klase ni Maestro
Fidel. "Kumain ka na
muna Lumeng" tugon ni Felicidad at may bitbit itong mangkok na gawa sa pinakinis na
bao ng niyog.
Nakalagay doon ang niluto niyang almusal na sinaing na saging ng sabat at kamoteng-
kahoy.
"Maraming Salamat ate Fe" tugon ni Salome at bumangon siya sa kama upang kumain,
naupo naman si
Felicidad sa kama at tinitigan siyang mabuti. "Marahil ay masasarap ang pagkain
niyo roon sa hacienda noh?
Nais ko rin sana manilbihan upang kahit papaano ay makatulong ako sa ating pamilya
dahil may kalakihan
ang tributong hinihingi ni Mang Lito" wika ni Felicidad dahilan para matigilan si
Salome sa pagkain at
mapatingin sa kaniyang ate.
Si Mang Lito ang cabeza de barangay ng kanilang barrio, siya rin ang nangangasiwa
ng pangongolekta ng mga
tributo mula sa mga mamamayan ng barrio Tagpi, Ang Tributo ay isang sistemang
pagbubuwis na siyang
pangunahing pinagkukunan ng pondo o salapi ng mga Espanyol sa panahon ng pananakop
nila sa Filipinas.
Ipinatupad ang sistemang ito batay sa Recopilacion de leyes de los Reynos de las
Indias ng ang Hari ng
Espanya ay naglabas ng malaking halaga para sa kanyang paglalayag sa Pilipinas at
bilang ganti, marapat na
bayaran ito ng mga Filipino sa pamamagitan ng tributo.
Lahat ng mamamayan ay obligadong magbayad ng kaukulang halaga sa pamahalaan upang
maituring na
lehitimong sakop ng Hari ng Espanya, maliban na lamang sa mga gobernadorcillo,
cabeza at ang kanilang
P 19-4
mga delegado, mga kalalakihang kabilang sa sandatahan, mga may sakit at baldado,
mga walang sapat na ani
sa taon at mga mamamayang edad animnapu pataas. May dalawang uri ng tributo -
pagbabayad ng salapi, at
pagbabayad ng pananim, kalakal o tanim. Sakaling tumanggi ang isa na magbayad ng
tributo, ituturing siyang
bandido at kalaban ng kolonya.
"Ang lahat ng kinikita ni kuya Ernesto sa pagtatanimng bulaklak ay napupunta lamang
sa pagbabayad ng
tributo, si itay naman ay naghahanap pa ng karagdagang trabaho sa bayan upang
makapagbayad ng tributo,
narinig ko kagabi na pinagtatalunan ni itay at inay ang panibagong trabahong nais
pasukin ni itay" patuloy pa
ni Felicidad, bakas sa kaniyang mukha ang matinding pangamba at pag-aalala.
"A-anong bagong trabahong nais pasukin ni itay?" ang kaninang kabalisaan na
nararamdaman ni Salome ay
napalitan na ngayon ng pangamba.
"Nais niyang sumama sa paglalayag sa barkong Galyon (Galleon) sa Maynila" sagot ni
Felicidad dahilan
para matigilan si Salome at hindi nakapagsalita ng ilang segundo dahil sa gulat.
"Batid kong nag-aalala ka rin sa nais tahakin ni itay, hindi biro ang maging tauhan
ng barko sa paglalayag
dahil marami na ring pagkakataon na lumubog ang barko na ginagamit sa Galyon at
kung minsan naman ay
naaagaw ng mga pirata ngunit mukhang determinado si itay na makapasok doon dahil
malaki ang kikitain
mula roon" saad pa ni Felicidad. Pareho silang hindi nakaimik ni Salome ng ilang
minuto, nangangamba sa
mga desisyunan ng kanilang magulang. Kailanman ay hindi pa sila nagkakahiwalay na
magkakapamilya kung
kaya't ang balitang iyon ay labis na naghahatid ng pangamba sa kanila.
"Kung ako ang masusunod nais ko ng makasal sa mayamang binatang anak ni Don Antonio
Flores ngunit
ipinagbawal na ni Manang Dolores na ako ay magpunta roon" malungkot na wika ni
Felicidad, napatingin
naman sa kaniya si Salome at napaisip pa ito ng mabuti.
Sigurado akong magiging miserable ang buhay ni ate Fe sa hambog at bastos na
Patriciong iyon!
"Ate Fe... huwag na lang ang binatang anak ni Don Antonio Flores" tugon ni Salome
sabay hawak sa kamay
ng kaniyang ate upang makumbinse ito. "Marami pa naman diyang iba, si Aling Teodora
na may ari ng
panciteria sa bayan ay maraming kilalang parokyanong mayayaman" patuloy pa ni
Salome, mula kasi
pagkabata ay nahubog na sa kanilang isipan na malaki ang posibilidad na makaasawa
ng mayaman si
Felicidad dahil sa taglay nitong pambihirang kagandahan.
Ngumiti naman si Felicidad ngunit bakas pa rin sa kaniyang itsura ang kalungkutan
"Nais ko rin sanang pagibig
ang magiging dahilan ng pagpapakasal ko at kay Patricio ko nakikita iyon" sagot ni
Felicidad, napailingiling
naman si Salome.
"May pagka-matapobre ang kaniyang ama, marami akong naririnig na usap-usapan
tungkol kay Don Antonio
Flores, gahaman daw ito sa salapi at ang lahat ng kinikita nito sa negosyo ay
iniimbak lamang sa kanilang
tahanan at hirap din itong magpakawala ng pera ni isang kusing" paliwanag pa ni
Salome, natawa naman
sandali si Felicidad dahil seryosong-seryoso si Salome habang nagkwekwento at may
pagalaw-galaw pa ito
ng kamay habang pinapaliwanag ang pagiging gahaman ni Don Antonio Flores.
P 19-5
"Sige na kumain ka na riyan baka ikaw ay mabulunan pa sa mga pinagsasabi mo" tawa
pa ni Felicidad at muli
na itong bumalik sa kusina para maghanda na ng tanghalian. Si Salome naman ay
naiwan doon sa loob ng
silid, tulala sa kaniyang pagkain habang ang isipan ay patuloy na ginugulo ng mga
panibagong suliranin na
kaniyang nalaman.
Mas lalo pa atang nadagdagan ang problema ko ng umuwi ako rito.
Kinahapunan, nagulat si Salome nang biglang sumulpot si Ising sa kanilang tahanan,
"Lumeng!" tawag ni Ising
sabay akap sa kaibigan, may dala-dala rin itong isang balot ng bagong lutong tikoy.
"Galing kami ni Manang
sa palengke at dumaan kami sa aming panciteria, pinadala sa akin ito ni inay nang
malaman niya na masama
ang pakiramdammo" paliwanag pa ni Ising at tuwa-tuwa niyang inilapag sa mesa ang
dalang tikoy at mga
prutas. Si Manang Estelita naman ay naiwan pa sa labas ng bahay habang kausap si
Felicidad.
Kakarating lang din nila Danilo at Julio, nagitla naman si Danilo nang makita si
Ising sa kanilang hapag kung
kaya't dali-dali itong umikot sa likod ng bahay at nagtago muna sa imbakan ng mga
kahoy. "Ano bang
nangyari sa iyo Lumeng? Bakit bigla ka na lang nawala kaninang umaga, nag-alala
tuloy sa iyo si Senor
Fidel" patuloy pa ni Ising, agad namang lumapit sa kanila si Julio habang nakangiti
ito, pitong taon na si Julio
ngunit hindi pa rin ito nagsasalita. Pinatingnan na siya noon sa doktor at sa lahat
ng klase ng mga
manggagamot ngunit iisa lamang ang sinasabi nila, maikli raw ang dila ng bata kung
kaya't hirap itong
bumigkas ng mga salita.
Noon naman ay sinusubukan ni Julio na magsalita kahit pa pag-ungol lang ang
nalilikha ng bibig niya, ngunit
hindi katagalan tinukso siya noon ng kaniyang mga kalaro noong nasa Maynila pa sila
kung kaya't mula noon
hindi na siya nagsalita pa, ngiti, walang tunog na pagtawa, simangot, kunot ng noo
at pag palakpak lamang
ang naging paraan niya upang ipakita ang kaniyang emosyon.
"Oh? Julio halika rito may dala akong tikoy" tawag ni Ising kay Julio na agad
yumakap sa kaniya, tuwangtuwa
naman si Ising at pinaggigilan pa ang matambok na pisngi ng bata. Samantala si
Salome naman ay
napatulala na lang dahil sa sinabi ni Ising kanina na nag-alala raw sa kaniya si
Senor Fidel.
"Makakapasok ka na ba bukas Lumeng?" tanong pa muli ni Ising habang nilalaro si
Julio. Natauhan naman si
Salome at tumikimna lang ng tikoy upang mapawi ang gumugulo sa kaniyang isipan. "H-
hindi ko pa
sigurado"
"Siguradong mag-aalala na naman niyan si Senor Fidel" habol pa ni Ising habang
sinusubuan si Julio.
Napalunok naman si Salome sa kaba at tinitigan niya mabuti si Ising, mukhang
nagsasabi naman ng totoo si
Ising.
Bakit naman mag-aalala sa akin si Senor Fidel? Sino ba naman ako para isipin pa
niya...
P 19-6
"Ngunit baka hindi na muli pang magtanong si Senor Fidel bukas kung nasaan ka dahil
palagi namang naroon
si Senorita Eleanor sa mansyon, kanina nga tinulungan niya kami sa paghahain ng
tanghalian para sa mga
estudyante ni Senor Fidel, ang bait pala talaga ni Senorita Eleanor" tugon ni
Ising, hindi naman alamni
Salome kung ano ang dapat na maging reaksyon niya sa sinabi ng kaibigan. Ngunit
kahit ganoon, aminado rin
naman siya na unang kita pa lang niya kay Eleanor ay mabait talaga ito.
Mabait siya, maganda, mayaman, edukada, nagmula sa kilalang pamilya. Ano ba namang
laban ko sa
kaniya?
Araw ng Linggo, umaga pa lang matapos magsimba ng mag-anak sa bayan ay naging abala
na silang lahat sa
paghahanda ng mga pagkain para sa gaganaping salo-salo mamayang gabi sa kanilang
tahanan dahil
kaaarawan na ni Danilo.
Inimbitahan din nila ang kanilang mga ka-barrio lalong-lalo na ang pamilya nila
Mang Berto, Mang Pedro at
Mang Kiko na kasama pa nila mula Tondo. Si Salome at Nay Delia ay gumagawa ngayon
ng noodles,
pinaghalo-halo nila ang harina, mantika, asin at itlog hanggang sa ihulima nila ito
pahaba at putol-putulin
upang maging noodles.
Nais na ni Nay Delia na ipagpatuloy pa rin ang tradisyong intsik sa pagdidiwang ng
kaarawan ni Danilo, isa
sa pinakamahalagang pagkain na inaalay sa kaarawan ng mga intsik ay ang noodles,
sagisag ito ng mahabang
buhay.
Si Felicidad naman ay abala sa paggawa ng paboritong panghimagas sa pagkaing intsik
na tinatawag na
'TangYuan' ito ay gawa sa bigas na dinurog hanggang sa hugising pabilog at lagyan
ng iba't-ibang palaman sa
loob tulad ng maitimna linga (black sesame), mung bean, abitsuwela (red bean) at
gabi o taro. Ang
TangYuan naman ay sumasagisag sa muling pagbubuklod o pagsasama-sama ng pamilya.
Si Ernesto naman ay abala sa paglalaga ng itlog sa malaking palayok. At matapos ito
malaga ay mahalagang
kulayan ito ng pula dahil ang pulang itlog ay sagisag ng swerte. Samantala, si Tay
Isko naman at ang kaniyang
mga kaibigan ay abala sa pagaayos ng mga mesa sa labas ng kanilang bahay. nag-ipon
na rin sila ng
maraming pangsiga para mamayang gabi.
"??? ?" (San Ya Fai Lo) Happy Birthday
Sabay-sabay na bati ni Nay Delia, Salome at Felicidad kay Danilo nang pumasok ito
sa loob ng kanilang
tahanan upang magbihis ng mas maayos na damit. Nabigla siya dahil halos lahat na
pala ng kapitbahay nila at
kaibigan ay nasa loob na ng kanilang bahay at hinihintay lang siyang pumasok,
nilibang laman siya nila Tay
P 19-7
Isko at Ernesto sa labas ng bahay kanina at pinakuha pa ng mga siga upang maisagawa
nila ang kanilang
surpresa para kay Danilo.
Nagulat si Danilo at napangiti sa hiya dahil sa di inaasahang surpresa. Kinantahan
na rin siya ng Maligayang
bati habang nagpapalakpakan at sumasabay sa indak ang mga bisita. Agad napayakap si
Danilo sa kaniyang
ina at ama, hindi naman nakapagpigil ang magkakapatid na sina Salome, Felicidad,
Ernesto at Julio na
makisali sa yakapan nila. nauwi tuloy sa tawanan na may halong iyakan ang nangyari
dahil naluha pa si
Danilo.
Ilang sandali pa nagsimula na ang kainan, inilabas na nila sa mahabang mesa sa
labas ang lahat ng pagkain,
ang mga kanin, isda at karne ng manok na inihaw ay nakalagay na sa mahabang dahon
ng saging. Habang ang
'Misua Noodles' naman na niluto ni Nay Delia ay nakalagay sa malaking palayok,
halos lahat ng bisita ay
nakapila na roon upang matikman iyon. Bihira lamang sila makatikimng ganoong
klaseng pagkain dahil
madalas saging at kamote lamang ang kanilang kinakain mula almusal hanggang
hapunan.
Nabalot ng tawanan, kwentuhan at kanitayawan ang selebrasyon ng kaarawan ni Danilo.
Ang malaking siga
ng apoy sa pinakagitna nila ang nagsisilbing liwanag sa buong paligid sa labas ng
tahanan ng pamilya
Aguantar. Naroon din ang ilang mga kaibigang binatilyo ni Ernesto sa palengke at
ngayon ay inuusisa nila
kung sino ang dalawang kapatid ni Danilo. "Si ate Fe ay naka-reserba na" tugon ni
Danilo sa mga binatang
kasama niya, karamihan sa mga ito ay nasa edad dalawampu na. "Ang tinutukoy ko ay
ang babaeng iyon"
wika ni Felipe sabay turo kay Salome na ngayon ay nag-aasikasong magsalin ng Misua
sa mga nakapilang
bisita.
Pinaulanan naman ng kantyaw ng iba pang mga binata si Felipe, "Si ate Salome ba ang
tinutukoy mo? nako!
Wala pang nobyo ang ate kong iyan ngunit may pagka-masungit iyan si Ate Lumeng sa
mga kalalakihan" tawa
pa ni Danilo, nakaupo sila ngayong magkakaibigan paikot sa siga. Si Felipe ang
pinaka-magandang lalaki sa
kanila, matikas ang pangangatawan nito dahil sa pagbubuhat ng mga banyera ng isda
sa palengke mula pa
pagkabata. Si Paterno naman ang pinaka-maingay at puno ng kalokohan, ngunit may
nobya na ito at nakatakda
na silang ikasal sa susunod na buwan. Samantala si Danilo naman ang pinakabata sa
kanilang magkakaibigan,
hindi pa rin niya nasasabi sa kanila na humahanga siya kay Ising na anak ni Aling
Teodora na kaibigan ni
Salome.
"Maaari ba akong umakyat ng ligaw sa iyong ate Salome?" tanong ni Felipe kay
Danilo, bakas sa mukha nito
na nahihiya at kinakabahan. Dahilan para kantyawan na naman siya ni Paterno. "Aba'y
bakit ako ang
tinatanong mo ukol diyan? Si ate Salome ang tanungin mo" tawa pa ni Danilo at
nagtawanan sila ni Paterno
dahil napalunok lamang sa kaba si Felipe habang tinatanaw si Salome.
"Nangangamba ka na sungitan ka ni ate Salome noh? Aba'y dapat ka nga mangamba dahil
sadyang palaban
talaga ang ate kong iyan" pang-asar pa ni Danilo kay Felipe, mas lalo nilang
kinatuwa ang itsura ng binata
dahil mukhang kinakabahan na ito. "Lapitan mo na baka ikaw ay maunahan pa ng iba- "
hindi na natapos ni
Paterno ang sasabihin niya dahil biglang may kalesang dumating sa tapat ng tahanan
ng pamilya Aguantar.
Napalingon ang lahat sa magarang kalesang iyon at nabigla sila ng bumaba mula roon
si Senor Fidel
Montecarlos.
P 19-8
"MAESTRO! MAESTRO!" tawag ni Danilo at agad itong napatayo sabay takbo papunta kay
Fidel at
sinalubong ito. Maging si Julio ay kumaripas din ng takbo at yumakap pa kay Fidel
na kinatuwa naman ng
binata. Kinarga ni Fidel si Julio at inakbayan naman si Danilo. "Maraming Salamat
at nakarating kayo rito
Maestro" nakangiting tugon ni Danilo, labis ang saya na nararamdaman niya dahil
pinaunlakan ng kaniyang
guro ang imbitasyon niya.
"Maligayang kaarawan sa iyo Nilong" bati pa ni Fidel kay Danilo at inabot na rin
niya ang regalo niya kay
Danilo na sumbrero na gawa sa makapal na leather. Tuwang-tuwa namang isinuot iyon
ni Danilo "Maraming
Maraming Salamat po talaga Maestro!" ulit pa muli ni Danilo at masayang niya
ipinakita iyon sa kaniyang
mga kaibigan. Agad namang sumalubong si Nay Delia at Tay Isko kay Fidel, "Magandang
gabi ho Senor
Fidel" bati nila at nagbigay galang sa kastilang binata. Nagbigay galang din si
Fidel sa pamamagitan ng
paghuhubad ng kaniyang sumbrero at paglagay niyon sa kaniyang dibdib.
"Magandang gabi rin ho at maraming salamat dahil inimbitahan niyo ako rito"
nakangiting tugon ni Fidel at
pasimple niyang inilibot ang kaniyang paningin upang hanapin si Salome ngunit agad
nakapagtago si Salome
sa likod ni Mang Berto na masiglang kumakain ng Misua.
"Halika Senor, marami po kaming inihandang pagkain" aya pa ni Nay Delia, halos
lahat namang ng bisita ay
magiliw ding bumati kay Senor Fidel. Ang iba ay hindi pa makapaniwala at manghang-
mangha dahil kasama
nila ngayong makakasalo sa kainan ang isa sa pinaka-maimpluwensiyang tao sa San
Alfonso.
"Dito po kayo maupo Senor Fidel" magiliw na wika ni Nay Delia habang nilalabas nila
Tay Isko ang
pinakamaganda nilang bangko. Pinunas-punasan pa iyon ni Danilo ng mabuti bagay na
pinatigil ni Fidel dahil
nais niyang maupo kasama nila sa palibot ng siga. "Nako! Senor Fidel masyado po
mausok diyan" paalala ni
Nay Delia ngunit naupo pa rin si Fidel katabi nila Danilo, Felipe, Paterno at ng
iba pang mga ordinaryong
mamamayan. "Ako po'y mas nasisiyahan na maupo rito Aling Delia, huwag niyo na po
akong alalahanin"
nakangiting wika ni Fidel at inilibot niya muli ang kaniyang pangingin upang
masumpungan si Salome ngunit
kanina pa nakatakbo papasok sa loob ng bahay si Salome.
Halos lahat namang tao ay nakatingin na ngayon kay Fidel, sinimulan naman silang
kausapin ni Fidel upang
hindi mahiya ang mga ito sa kaniya. Hindi nagtagal ay nag-umpisa ng magkwento sila
Mang Pedro at Mang
Kiko, mga bagay tungkol sa kabuhayan at kaunlaran ng San Alfonso ang pinag-uusapan
nila. samantalang
hindi naman maawat si Nay Delia at Felicidad sa pagpapabalik-balik sa loob ng bahay
upang abutan ng
pagkain si Fidel. "Heto ho Senor, kumain na po kayo" tugon ni Felicidad kay Fidel,
napatango naman ang
binata at tiningnan siyang mabuti "Ikaw ba ang nakatatandang kapatid ni Lumeng?"
tanong ni Fidel kay
Felicidad, napatango naman ang dalaga at biglang nahiya dahil sa presensiya ni
Fidel.
"N-nasaan pala si Lumeng?" patuloy pa ni Fidel, halos kalahating oras na siya
naroon at kanina pa atat na atat
malaman kung nasaan si Salome. "Ho? Ah! nasa loob po siya ng bahay, pinapatulog na
po niya si Julio" sagot
naman ni Felicidad at nagbigay galang ito bago umalis.
Dahil sa sinabing iyon ni Fidel napalingon sa kaniya si Felipe at Paterno. Hindi
naman napansin ni Fidel na
tinititigan na siyang mabuti ng dalawang binatang iyon dahil abala siya sa
pakikipagkwentuhan sa iba pang
bisita. Lalong-lalo na kina Mang Berto, Mang Pedro, Mang Kiko at Tay Isko na nag-
iinuman na ngayon,
P 19-9
Lambanog ang kanilang pinagsasaluhan.
"Magkakilala ba ang ate Salome mo at ang hilaw na kastilang ito?" bulong ni Felipe
kay Danilo sabay turo
kay Fidel na masayang nakikipagkwentuhan sa mga ordinaryong tao. "Oo... nagsisilbi
rin sa hacienda
Montecarlos si Ate Salome at tinuturuan din siya ni Maestro Fidel" sagot ni Danilo
habang nakatitig pa rin sa
mamahaling sumbrerong regalo sa kaniya ni Fidel.
Nagkatinginan naman si Felipe at Paterno "Mukhang naunahan ka na nga Peng" kantyaw
ni Patern kay Felipe
sabay sagi sa tagiliran nito. "Wala namang relasyon si ate Salome at Senor Fidel...
huwag niyo ngang
gagawan ng tsismis ang ate ko" suway ni Danilo sa dalawang kaibigan dahilan para
matigil sa
pangangantyaw si Paterno.
"May kasintahan na si Senor Fidel... si Senorita Eleanor" patuloy pa ni Danilo
dahilan para gulat na
mapatingin sa kaniya si Felipe at Paterno. "Si Senorita Eleanor? Ang pamangkin ni
Gobernador Filimon
Alfonso?" ulit pa ni Felipe at unti-unting sumilay ang ngiti sa kaniyang labi.
"Ang dalawang maimpluwensiyang pangalan sa San Alfonso ay magsasanib pwersa, nako!
Siguradong
uunlad agad ang bayang ito" wika pa ni Paterno, maging siya ay nasiyahan sa
balitang may relasyon ang isang
Montecarlos at Alfonso.
"At mukhang may pag-asa na rin ako" habol naman ni Felipe habang nakangiti ito
sabay tingin sa bintana ng
tahanan nila Salome sa pag-asang muling masusulyapan ang dalaga.
Alas-otso na ng gabi ng magsimulang mag-uwian ang mga tao. halos lahat ay maaga pa
ang pasok sa trabaho
bukas kung kaya't kailangan na nilang makapagpahinga. Hindi naman na lumabas ng
bahay si Salome mula ng
dumating si Fidel, naroon lang siya sa papag ni Danilo na malapit sa kusina habang
pinapatulog si Julio.
"Ang batang makulit
Siya ay pilyo at paslit
Ngiti ang sa amin ay hatid
At ang ngalan niya ay Juliong Paslit"
Paulit-ulit na kinakanta iyon ni Salome sa kaniyang kapatid, ngunit ssa
pagkakataong iyon ay mas mabagal at
nakakantok ang tono ng kaniyang awit upang mahimbing na makatulog si Julio. "Ang
batang makulit... Siya ay
pilyo at paslit...Ngiti ang sa amin ay hatid... At ang ngalan niya ay- "
P 19-10
"Lumeng na makulit" patulog ni Fidel na nakadungaw na ngayon sa gilid ng pintuan
dahilan para mabigla si
Salome at mapahampas sa pisngi ni Julio dahil sa matinding pagkagulat. Muntikan
pang magising ang
natutulog na si Julio pero agad na hinimas-himas ni Salome ang buhok nito para
makatulog ulit.
"Napakaganda ng iyong awitin... maging ang iyong tinig" saad pa ni Fidel habang
nakangiti sa dalaga. Agad
namang napaiwas si Salome ng tingin sa kaniya at hindi na siya mapakali kung anong
gagawin.
Ano ba Senor Fidel! Bakit ka sumusulpot sa buhay ko ng bigla-bigla at walang
pasabi!
Kung kaya't patuloy na lang niyang hinimas-himas ang ulo ni Julio at nagkunwaring
abala pa rin sa
pagpapatulog sa kapatid "Mukhang mahimbing na makakatulog ngayon si Julio dahil sa
iyong awitin" wika pa
ni Fidel, napatango na lamang si Salome sa kaniya ng hindi tumitingin sa binata.
Napaisip pa ng sasabihin si
Fidel at napalingon sa labas ng bahay, nakita niyang abala pa doon ang pamilya ni
Salome at ang ilang
kaibigan ni Tay Isko na kasalo nito sa inuman.
Tiningnan muli ni Fidel si Salome ngunit halatang walang balak itong kausapin siya,
at iyon ang labis na
pinagtataka niya. iginala na lang niya ang kaniyang mata sa loob ng bahay nila
Salome "Napakaganda rin ng
inyong tahanan, naikwento sa akin noon ni Danilo na tulong-tulong lamang kayo sa
pagtatayo ng inyong
tahanan, masasabi kong ang bawat haligi nito ay puno ng masasayang alaala niyo
habang binubuo niyo pa ito"
patuloy pa ni Fidel sabay tingin ulit kay Salome at umaasang kausapin na siya nito
pero tumango lamang si
Salome sa kaniya habang pianpatulog pa rin si Julio.
Humakbang na papasok sa loob ng bahay si Fidel dahilan para mas lalong kabahan si
Salome, silang dalawa
lamang ni Fidel ang nasa loob ng bahay, bukod kay Julio na bata pa at natutulog na
ngayon.
Nakalimutan ata ni Senor Fidel na hindi nararapat na maiwan ang isang dalaga at
isang binata sa loob
ng tahanan ng walang ibang kasamang nakatatanda. Ipapaalala ko ba sa kaniya? Ngunit
ayoko pa siyang
makausap... Ano ang aking gagawin?
Napapadiin na sa paghagod si Salome sa ulo ni Julio dahilan para medyo
maalimpungatan ang bata, napangiti
na lamang ng palihimsi Fidel dahil sa kinikilos ni Salome "Sa palagay ko ay tulog
na si Julio" saad niya pa.
Natigilan naman si Salome, mas lalo siyang nabalot ng kaba dahil ramdamniyang
nakatingin sa kaniya
ngayon si Fidel at hindi na niya alamang gagawin niya kung kaya't dahan-dahan na
niyang binitiwan si Julio
at kinumutan ito saka tumayo na para lumabas na sa bahay ngunit tinawag siya ni
Fidel pero hindi niya iyon
pinansin nagpatuloy pa rin siya sa paglalakad sa papalabas pero napatigil at
nagulat siya nang bigla siyang
unahan ni Fidel maglakad sa tapat ng pinto para haranagan siya at pigilang
makalabas.
P 19-11
"Bakit ka umalis noong umaga ng Biyernes?" diretsong tanong ni Fidel habang
nakatitig kay Salome,
napaatras naman si Salome at napalunok na lang dahil sa kaba, hindi na rin mapakali
ang mga mata niya na
kung saan-saan na tumatama ang tingin ngayon makaiwas lang sa mata ni Fidel.
"M-masama po kasi ang pakiramdamko S-senor" sagot ni Salome sabay yuko. Napahinga
naman ng malalim
si Fidel habang nakatitig pa rin sa dalaga. "Bakit hindi mo pinaalamsa akin? Umalis
ka na lamang ng hindi
nagsasabi" wika pa ni Fidel, hindi man magawang tingnan ngayon ni Salome si Fidel
batid niyang seryoso
ang binatang kausap niya.
"P-patawad po Senor ngunit maaga pa po nang ako ay umalis, a-ayoko na po kayong
maabala" sagot pa ni
Salome, "Kahit kailan ay hindi ka naging abala sa akin dahil- " hindi na natapos ni
Fidel ang kaniyang
sasabihin dahil biglang bumukas ang pinto at pumasok si Danilo.
"Senor Fidel narito pa po pala kayo, kanina ko pa po kayo hinahanap, si kuya
Ernesto na lang daw po ang
magkukutsero sa inyo dahil lasing na po si Mang Berto" saad ni Danilo, napatango
naman sa kaniya si Fidel.
Pero napatigil saglit si Danilo at nagtatakang napatingin kay Salome sabay tingin
kay Senor Fidel at ibinalik
niya muli ang tingin kay Salome.
Bigla namang sumilay ang ngiti kay Danilo dahilan para biglang manlaki ang mata ni
Salome at kabahan
naman si Fidel "T-tayo na..." tugon na lang ni Fidel at humakbang na siya papalabas
sa bahay, samantalang
naiwan naman doon si Salome habang nakangiti pa rin ng nakakaloko si Danilo "Huwag
kang mag-alala ate
Lumeng, hindi ko sasabihin ang tagpo niyo ni Senor Fidel" tawa pa ni Danilo at agad
itong kumaripas ng
takbo papalabas dahil akmang sasabunutan siya ni Salome.
"Nilong!" habol pa ni Salome kay Danilo na kumakaripas na ngayon ng takbo papaikot
sa siga, bigla namang
napatigil si Danilo nang makitang naroon pa rin sina Felipe at Paterno. Naabutan na
ni Salome si Danilo ata
agad piningot ang tenga nito "Ikaw talaga! kahit kelan ka Nilong ka" reklamo pa ni
Salome habang pinipingot
ang tenga ng kapatid. Napapasigaw naman sa sakit si Danilo, Ngunit bigla ring
napatigil si Salome nang
mapagtanto niyang nakatingin sa kaniya ngayon ang dalawang binatang kasama ni
Danilo na hindi niya kilala.
Nagitla si Felipe nang magtama ang mga mata nila ni Salome ata agad itong nagbigay
galang sa dalaga,
mabilis na hinubad ni Felipe ang kaniyang sumbrero na gawa sa banig at itinapat
iyon sa kaniyang dibdib
"M-magandang gabi binibining Salome" bati ni Felipe kay Salome ngunit bigla siyang
natigilan dahil sa
maling sinabi.
"K-kilala mo ako? paano mo nalaman ang ngalan ko?" nagtatakang tanong ni Salome,
hindi naman na
makatingin sa kaniya si Felipe na namumula na sa hiya ngayon at pilit na sinasagi
si Paterno upang uhmingi
ng tulong pero maging si Paterno ay natulala na lamang kay Salome.
"Mga kaibigan ko sila... naitanong nila kung sino ang mga kapatid ko kanina" tugon
ni Danilo habang pilit na
kumakawala pa rin sa pag-pingot sa kaniya ng kaniyang ate, binitiwan naman na ni
Salome sa Danilo at
bumati na rin sa dalawang binata na kaibigan ng kaniyang kapatid "Magandang gabi
rin sa inyo mga Ginoo"
bati ni Salome sabay yukod.
P 19-12
Tiningnan naman ni Salome ng mabuti ang dalawang kaibigan ni Danilo. "Kung gayon,
kayo'y ka-edaran
lamang ni Danilo? Bakit ang pandak mo Nilong" kantyaw ni Salome sa kapatid na
kinaasar naman nito.
Natawa naman si Felipe at Paterno dahil sa kantyawan ng dalawang magkapatid.
"K-kami'y mas nakatatanda kay Danilo, si Paterno ay dalawampu't dalawang taong
gulang na at ikakasal na
rin siya sa susunod na buwan... habang ako naman ay dalawampung taong gulang pa
lamang" paliwanag ni
Felipe sabay ngiti kay Salome. Ang kaninang kaba ay napalitan na ngayon ng labis na
galak sa kaniyang puso.
"At malapit na rin siyang ikasal" sabat naman ni Paterno na mukhang nawala na rin
ang kaba sa presenisya ng
magandang dalagang kausap nila. agad namang itinanggi iyon ni Felipe at sinagi pa
si Paterno "Binibini...
huwag kang maniwala sa kaibigang ito, ako'y binata pa" tugon ni Felipe, na mukhang
kabado dahil baka
maniwala si Salome sa sinabi ni Paterno.
"Ang ibig kong sabihin ay... malapit ng ikasal itong si Felipe dahil natagpuan na
niya ngayon ang babaeng
pakakasalan niya" pang-asar pa ni Paterno sa kaibigan sabay akbay rito. "Mabuti
kung ganoon" nakangiting
wika ni Salome ngunit nagsalita na naman si Paterno.
"Nais mo bang malaman kung sino ang babaeng nais maging kabiyak ng aking kaibigan?"
tawa pa nito sabay
akbay kay Felipe dahilan mas lalong kabahan si Felipe habang nakatitig kay Salome.
"Sino? Kilala ko ba ang babaeng iyon? Imbitahan niyo na lamang ako sa kasal" tawa
naman ni Salome
dahilan para mas lalong mapahalakhak ang pilyong si Paterno, maging si Danilo ay
tuwang-tuwa rin sa itsura
ngayon ni Felipe na tumatagaktak na ang pawis dahil sa kaba. "Ang babaeng nais
ligawan ng aking kaibigang
ito na si Felipe ay ika- " hindi na natuloy ni Paterno ang sasabihin dahil biglang
sumigaw si Nay Delia
mula sa pintuan ng bahay.
"Lumeng! Nilong Halikayo!" tawag ni Nay Delia, nagpaalamnaman na si Salome sa
dalawang binata at
umalis na roon. Hinabol naman ni Felipe si Paterno papalayo dahil sa ginawa nitong
paglalaglag sa kaniya sa
harapan ni Salome.
Nang makalapit si Nay Delia ay agad niyang inutusan si Danilo na buhatin ang mesa
at itabi na iyon, patayin
na rin ang siga dahil umuwi na rin ang lahat ng bisita. Tanging sila tay Isko, Mang
Berto, Mang Kiko, Mang
Pedro at... Senor Fidel na lang ang nakukumpulan doon sa isang mesa sa labas.
Nagulat si Salome nang makita na naroon pa si Fidel at nakatingin ito sa kaniya
kahit pa nagtatawanan sila
Tay Isko at ang mga kaibigan nito. "Ikaw Lumeng tawagin mo na si Senor Fidel at
sabihing hinihintay na siya
roon ni Ernesto sa kalsada" utos pa ni Nay Delia, magrereklamo pa sana si Salome
kaso pumasok na sa loob
ng bahay si Nay Delia at tinulungan na nito si Felicidad na maghugas ng mga
pinagkainan.
Napalingon na lang ulit si Salome kay Fidel na ngayon ay tumutungga na rin ng
lambanog. Agad nanlaki ang
mga mata niya at patakbong pumunta sa mesa nila tay Isko at inagaw niya kay Fidel
ang lambanog na iniinom
nito.
"S-senor... magagalit po si Manang kapag umuwi po kayong lasing na lasing" paalala
pa ni Salome, si
P 19-13
Manang Estelita na kasi ang parang tumayong magulang ni Fidel dito sa San Alfonso.
Lahat ng sinasabi ni
Manang ay sinusunod ng binata na parang ina niya ito, kahit pa si Manang Estelita
ay isang mayor doma
lamang.
Hindi naman magawang hawakan ni Salome ang braso o ang balikat ni Fidel dahil hindi
iyon kaaya-aya lalo
na sa isang dalagang tulad niya. kung kaya't tinawag niya si Ernesto at
pinaalalayan si Fidel. Hindi naman na
nakapagpaalampa ng maayos si Fidel dahil tinamaan na agad siya ng tapang ng
lambanog. Pagewang-gewang
itong lumakad sa gitna ng palayan habang inaalalayan ni Ernesto at nakasunod naman
sa likod nila si Salome.
Nang marating nila ang kalesa, hindi naman nahirapan si Ernesto dahil nakaya pa ni
Fidel na umakyat mag-isa
sa kalesa. "Sandali! naiwan ko ang gasera, madilimna ngayon sa daan" tugon pa ni
Ernesto, "Ako na ang
kukuha- "
"Ako na, hindi moa lamkung saan ko nilagay iyong pinakamaliwanag na gasera natin,
bantayan mo na lang
muna dito si Senor Fidel" sambit pa ni Ernesto at dali-dali itong tumakbo pabalik
sa bahay. naistatwa naman
si Salome sa kaniyang kinatatayuan habang pasimpleng sinulyapan si Fidel na
nakasakay na sa kalesa ngayon,
habang siya naman ay nasa baba.
"S-senor? Ayos lang po ba kayo?" panimula niya ngunit wala siyang narinig na sagot,
"Senor Fidel? Nahihilo
na po ba kayo?" ulit pa niya ngunit hindi pa rin sumasagot si Fidel. Tumingala siya
upang makita si Fidel
dahil medyo mataas ang kalesa, naaaninag niyang nakayuko ang binata habang
nakapikit ang mga mata nito.
"Huwag po kayong mag-alala maingat naman pong magpatakbo ng kabayo si kuya- " hindi
na niya natapos
ang sasabihin niya dahil biglang iminulat ni Fidel ang mga mata nito sabay tingin
sa kaniya.
"M-matagal mo na bang kakilala ang mga binatang iyon?" tanong ni Fidel sabay iwas
ng tingin kay Salome.
Nagtaka naman si Salome dahil mukhang normal na at hindi na lasing si Fidel. "P-po?
Sino pong mga
binata?" taking tanong ni Salome at napaisip pa siya.
"Wala" sagot na lang ni Fidel sabay sandal sa upuan. Ilang saglit pa bigla namang
pumatak ang ulan, dahilan
para bigla siyang mapatingin kay Salome na naaambunan na ngayon dahil nakatayo lang
ito sa kalsada sa
gilid ng kalesa. "Halika rito, mababasa ka ng ulan" tawag ni Fidel kay Salome sabay
lahad ng palad sa
dalaga. Napatulala naman si Salome sa mga kamay ni Fidel, "Lumeng... umuulan na"
tawag pa ni Fidel sa
natulalang si Salome kung kaya't kusa na niyang kinuha ang kamay nito at hinila
papasok sa kalesa.
Gulat namang napatitig sa kaniya si Salome dahil sa mapangahas na ginawa ni Fidel
na paghawak sa
kaniyang kamay. Nakaupo na siya ngayon sa tabi ng binata kung kaya't agad siyang
napausog paatras dahil sa
kaba. "P-pasensiya na... hinawakan ko lang bigla ang iyong kamay upang hindi ka
mabasa ng u-ulan"
paliwanag ni Fidel sabay iwas ng tingin kay Salome.
"A-ayos lang po Senor" nahihiyang sagot ni Salome at hindi niya batid kung bakit
ikinasaya niya ang
mapanahas na paghawak ni Fidel sa kaniyang kamay.
P 19-14
Kapusukan man kung ituring ngunit bakit naghahatid ito ng kuryente at ngiti sa
akin.
"Siya nga pala... nagagalak ako dahil nakilala ko ang buong pamilya mo, napakasaya
ng inyong pamilya...
napakaswerte mo Lumeng dahil buo at masaya ang pamilya niyo" patuloy pa ni Fidel
habang nakatingin sa
tumutulong tubig ulan mula sa bubungan ng kalesa.
Ilang saglit pa, naghari muli ang nakabibinging katahimikan sa pagitan nilang
dalawa. Tanging ang buhos lang
ng ulan ang naririnig nila. napatanaw naman si Salome sa kanilang tahanan at nakita
niyang kakapasok pa lang
ng kaniyang itay sa bahay nila, wala na rin ang malaking siga ng apoy sa labas
kanina dahil napatay na ito ng
ulan. Habang ang loob naman ng bahay nila ay may maliwanag pa rin dahil gising pa
ang lahat bukod kay
Julio.
"Lumeng..." tawag muli ni Fidel sa kaniya dahilan para bigla siyang mapalingon sa
binatang katabi niya
ngayon sa loob ng kalesa. Nagulat naman siya ng biglang hinubad ni Fidel ang
sumbrero nito at itinapat iyon
sa dibdib nito. "Ako nga pala si Delong" nakangiting tugon ni Fidel, napatulala
naman si Salome sa kaniya at
halo-halo na ngayon ang tumatakbo sa isipan niya.
Delong? Delong ang palayaw ni Senor Fidel?
"Maaari mo akong tawaging Delong kahit kailanman mo naisin" ngiti pa ni Fidel at
nagbigay galang kay
Salome, animo'y ito pa lang ang unang pagpapakilala nila sa isa't-isa. Hindi na
napigilan ni Salome ang
matawa dahil sa kalokohan ni Fidel.
"Kung iyan po ang nais niyo Ginoong Delong... Ako nga po pala si Lumeng" tawa pa ni
Salome at yumuko
siya upang magbigay galang sa binatang kausap. Maging si Fidel ay natawa na lang
din sa kalokohan nilang
dalawa.
Sa kalagitnaan ng gabi, habang nakasilong sa loob ng kalesa at patuloy ang
pagbagsak ng ulan mula sa
madilimna kalangitan, naroon si Fidel at Salome sa kalaigtnaan ng madilimat
malungkot na kapaligiran
ngunit pareho nilang hindi alintana ang kalungkutang hatid ng paligid dahil silang
dalawa ngayon ay masayang
nagtatawanan at nakangiti sa isa't-isa.
"Mag-iingat ka Lumeng, sigurado ka bang kaya mo na magtungo sa hacienda mag-isa?"
tanong ni Ernesto sa
P 19-15
kapatid habang nakatayo sila sa labas ng bahay. alas-sais na ng umaga, patungo na
si Salome sa hacienda
Montecarlos, hindi naman makakapasok ngayon si Nay Delia dahil masakit ang braso
nito kakaluto kahapon.
"Opo kuya ako pa" magiliw na sagot ni Salome, tinapik naman ni Ernesto ang kaniyang
ulo na ikinareklamo
niya dahil masisira ang ayos ng buhok niya na palihimniya pang pinaghandaan kanina
para makita ni Fidel
ang ganda ng ayos ng buhok niya.
"Ikaw talaga Lumeng, sige na" tawa pa ni Ernesto, nagpaalamnaman na sa kaniya si
Salome at nagsimula na
itong maglakad papunta sa hacienda Montecarlos. Hindi siya mahahatid ngayon ni
Ernesto dahil kinailangan
niya nang magtungo sa hacienda Alfonso para sa pamimigay ng sweldo tuwing araw ng
katapusan ng buwan.
Masayang naglakad si Salome sa tahimik na daan patungo sa pinakadulong barrio sa
San Alfonso kung saan
naroon ang hacienda Montecarlos. Napahawak pa siya sa kaniyang buhok na maingat
niyang sinuklay at
inayos ang pagkakapusod nito sa likod. napatigil siya sa tubig ulan na nabuo sa
lubak na bahagi ng daan,
nakita niya roon ang repleksyon ng mukha niya. napangiti na lang siya habang
pinagmamasdan ang sarili.
Naglagay din kasi siya ng kolerete sa mukha at pinapula niya muli ang kaniyang labi
gamit ang asuete.
Maging ang baro't-saya niya ay pinakaingat-ingatan niyang suotin kanina upang hindi
ito magusot. Ilang saglit
pa, hindi pa tapos si Salome sa paghanga sa kaniyang sarili habang pinagmamasdan
ang repleksyon niya sa
salamin nang biglang bumuhos ang ulan.
Ang malas naman!
Agad napatakbo si Salome sa ilalimng isang malaking puno ng Malabulak at sumilong
doon. Inis din siyang
napatingin sa dulong bahagi ng kaniyang saya dahil naputikan na ito agad dahil sa
ulan.
Akala ko pa naman kakampi kita ulan, pero bakit ngayon hinayaan mo akong madumihan
ng ganito,
paano pa ako haharap niyan kay FidelNapatigil
si Salome nang marinig niya at matanaw ang kumakaripas na kalesa sa di-kalayuan.
Ilang saglit pa
bigla iyon tumigil sa harapan niya. "Lumeng! Halika... sumabay ka na" tawag ni
Fidel sa kaniya, sabay lahad
muli ng palad nito, pero sa pagkakataong iyon hindi siya nakaramdamng kilig bagkus
ay sakit, dahil kasama
ngayon ni Fidel si Eleanor na nakaupo sa tabi nito.
"Lumeng, tara na! ang lakas na ng ulan" tawag naman ni Mang Berto na siyang kutsero
ng kalesa. "Lumeng"
ulit naman ni Fidel, wala na siyang nagawa kundi kumapit na sa binata at sumakay na
rin sa kalesa.
Tatlo silang magkakatabi ngayon sa upuan ng kalesa, si Eleanor ang nas gitna at
siyang nakadikit na ngayon sa
bisig ni Fidel dahil masikip ang loob ng kalesa para sa kanilang tatlo. "Tara na po
Mang Berto" nakangiting
saad ni Eleanor, habang namumula ang pisngi nito dahil magkadikit sila ni Fidel.
Samantalang hindi naman
mapigilan ni Salome na mapatitig sa kanilang dalawa.
Ilang saglit pa, lumingin na sa kaniya si Eleanor "Ako nga pala si Eleanor Alfonso,
pamangkin ako ni Don
P 19-16
Filimon Alfonso" pakilala ng napakagandang kastilang binibining iyon. Tumango
lamang si Salome "Ssalome
Aguantar" pakilala naman ni Salome napangiti naman sa kaniya si Eleanor at kumapit
pa sa braso
niya.
"Napakaganda ng iyong pangalan, magaan na agada ng loob ko sa iyo, sa tingin ko ay
magkakasundo tayo"
magiliw na wika pa ni Eleanor habang nakakapit sa braso ni Salome, napangiti naman
si Fidel dahil mukhang
nakakapagpalagayan na ng loob si Eleanor at Salome.
"A-ako rin" iyon na lang ang naisagot ni Salome, at sa pagkakataong iyon batid
niyang mabuting tao at
masiyahin talaga si Eleanor, katangian ng isang babae na makakapagpasaya sa kahit
sinumang kausap nito.
Sa buong byahe ay kinuwentuhan siya ng kinuwentuhan ni Eleanor, nalaman niyang
noong isang linggo pa
lang ito nakarating dito sa San Alfonso at pansamantala siyang nakikita sa kaniyang
tiyuhin na si Don Filimon
Alfonso. Marami pang kinuwento si Eleanor tungkol sa mga pangarap nito at sa ganda
ng bansang Pilipinas.
nalaman din niyang purong kastila talaga si Eleanor ngunit sa Maynila na ito lumaki
nang ma-destino ang
kaniyang ama sa Pilipinas bilang isa sa mga heneral.
Pagdating sa hacienda Montecarlos ay unti-unti ng tumigil ang ulan hanggang sa
ambon na lamang ito. Nauna
nang bumaba sa kalesa si Fidel at inalalayan ang dalawang dalaga. Ayaw na sanang
humawak ni Salome sa
kamay ni Fidel ngunit baka kung anong isipin nila Eleanor at Mang Berto kung
tatanggihan niya ang
nakaabang na kamay ng binata para alalayan siyang makababa sa kalesa.
Pagbaba ni Salome ay agad siyang bumitaw sa pagkakahawak ni Fidel bagay na
pinagtaka ni Fidel kung
kaya't tiningnan niya ng matagal si Salome. Nauna naman ng pumasok si Eleanor sa
mansyon habang kausap
si Mang Berto. "B-bakit Lumeng? Anong proble- " tanong ni Fidel sa nakayukong si
Salome pero hindi na
niya natapos ang sasabihin niya dahil biglang may maingay na nagsalita mula sa
tapat ng pintuan ng mansyon.
"Buenos d�as! �Volv�!" (Good Morning! I'm back!) masigla nitong sigaw na
umalingangaw pa ang boses sa
buong hacienda dahil sa lakas.
Nanlaki naman ang mga mata ni Salome at hindi niya namalayan na napanganga siya
nang mabatid kung sino
ang lalaking nakatayo ngayon sa tapat ng pintuan ng mansyon.
Si Patricio.
P 19-17
"Patricio! �Cu�ndo llegaste?" (Patricio! When did you arrive?) masayang bati ni
Fidel sabay akap kay
Patricio, "Bueno, yo solo ... �Espera! �Te conozco!" (Well, I just- Wait! I know
you!) saad pa ni Patricio
sabay turo kay Salome. Nagtataka namang napalingon si Fidel at Eleanor kay Salome
na ngayon ay
nakanganga pa rin dahil sa gulat habang nakatitig kay Patricio.
"C�mo sabes entre s�?" (Do you know each other?) nagtatakang tanong pa ni Fidel
ngunit dire-diretso lang
na naglakad pababa sa hagdan si Patricio at sinalubong si Salome at bumati sa
dalaga "Ito ang ikaapat na
pagkikita natin... gaya ng sinabi ko sa iyo, pagtatagpuin at pagtatagpuin talaga
tayo ng tadhana" ngisi pa ni
Patricio sa gulat na gulat na si Salome.
At ang mas ikinagulat pa ng lahat nang biglang kunin ni Patricio ang kamay ni
Salome sabay halik rito.
"Nagagalak akong muling makita ka... Lumeng" ngisi pa ni Patricio sabay kindat kay
Salome na ikinagulat ni
Salome, na ikinangiti ni Eleanor at ikinaseryoso ng mukha ni Fidel.
Halos mahimatay naman sa gulat at kaba si Salome at hindi pa rin makapaniwala na...
ANG HAMBOG AT BASTOS NA PATRICIONG ITO ANG SIYA PALANG SENOR PATRICIO
MONTECARLOS NA NAGMAMAY-ARI NG HACIENDA!... AT PINSAN NI SENOR FIDEL!
************************
Source of Tributo: http://fil.wikipilipinas.org/index.php/Tributo
DelongLumeng - 1688 NatongAleng - 2014 Luko
P 19-18
Kabanata f(x - 18)
52.2K 2K 1K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 18]
"Some say love it is a hunger
An endless aching need
I say love it is a flower
And you it's only seed"
-Westlife (Rose)
"Do you know each other?" nagtatakang tanong ni Sir Nathan, napa-smirk naman si
Bryan.
"Of course kuya... I will never forget her" lokong sagot pa ni Bryan at pumasok na
siya sa kotse, dahilan para
mapausog ako papalayo, sinara na niya yung pinto sabay tingin ulit sa'kin, hindi pa
rin mawala yung ngiti
niyang nakakainis. "Long time no see... Ms.Agcaoili" hirit niya pa habang nakangiti
ng nakakaloko sabay
kindat sa'kin dahilan para mapanganga na lang ako sa gulat at mapangiti naman si
Cassandra, samantalang
hindi ko naman mabasa si Sir Nathan, wala siyang reaksyon habang nakatingin sa
amin.
"I never expected to see you here" ngisi pa ni Bryan at naramdaman kong umusog pa
siya ng konti papalapit
sa'kin dahilan para mapausog ako paatras. Teka! Shemay!
"Bryan" suway ni Sir Nathan at napansin kong medyo cold ang tono ng pananalita
niya. tumawa lang si Bryan
at sabay niya pang tinaas ang kamay niya, tipong parang sumusurrender. "Fine...
Fine... I'mjust trying to know
her... better" tawa pa ni Bryan at umusog na siya papalayo sa akin. Habang ako eh
nakasiksik pa din doon sa
dulo ng gilid ng kotse at sobrang kinabahan ako dahil sa mga kalokohan ng bakulaw
na Bryan na to.
"Teenagers nowadays" tawa naman ni Cassandra at napailing-iling pa siya habang
nakatingin sa aming
dalawa ni Bryan. "Hayaan mo na sila, mga kabataan talaga" patuloy pa ni Cassandra
habang nakangiti,
hinawakan niya pa ang balikat ni Sir Nathan na mukhang hindi natuwa sa kalokohan ni
Bryan kanina.
Nagulat naman ako nang makita kong nakatingin ng seryoso sa'kin si Sir Nathan doon
sa front mirror ng kotse,
agad akong umiwas ng tingin at kinuha ko na lang yung phone ko at nagkunwaring
busy. Pinaandar na ni Sir
Nathan ang kotse at mas lalo akong kinakabahan kasi sa tuwing titingin ako doon sa
front mirror ng kotse,
titingin din si Sir Nathan Ugh! My Gosh! baka iniisip ni Sir na isa ako sa mga
chicks ng babaerong pinsan
niya!
Agad kong tinext sila Jen, Iryn at Leana pero ilang minuto na ang lumipas hindi pa
rin sila nag-rereply kaya
nag-kunwari na lang akong nagtetext pero naglaro na lang ako ng flappy bird. Habang
ang mokong na si Bryan
P 20-1
na nasa tabi ko naman ay kanina pa nagdadadaldal sa phone niya "Yes! Babe! I'll be
there tomorrow night"
narinig naming tugon ni Bryan doon sa kausap niya sa phone at ang landi-landi ng
boses niya, napalingon
naman si Cassandra sa kaniya at natawa na lang. samantalang si Sir Nathan naman ay
mukhang hindi natutuwa
sa mga pinagagagawa ni Bryan. Habang ako naman ay nagpaplano na sa isip ko kung
paano ko ba matutulak
palabas sa kotse to si Bryan. Gustong-gusto ko na siya sipain o kaya hablutin yung
phone niya at itapon sa
labas ng kotse kasi nakakairita yung pa-husky voice niya at kalandiang taglay
habang kausap ang pangapat na
chicks na tinawagan niya ngayon. Sa loob ng fifteen minutes na byahe natawagan na
niya ang apat niyang
babae.
"Bae, I'mnot available tomorrow, sa Wednesday na lang tayo magkita"
"Love, I think we should move our date on Thursday"
"Sweety, are you available on Friday? I have a lot of school works and stuffs to do
lately"
"Oh? May naka-schedule na ba sa weekends mo?" biro naman ni Cassandra na natatawa
na lang sa
pinagagagawa ni Bryan. Habang eto naman si mokong ay confident pang napasandal sa
upuan na parang CEO
ng kompanya habang nakangisi pa rin. "Ate Cass, you know I don't go out during
weekends, it's my me day"
tawa pa ni Bryan, mukhang magkakilala at magkasundo rin sila ni Cassandra. Sabagay,
friendly at
approachable naman talaga si Cassandra at iyon ang first impression ko sa kaniya.
"However, if Ms.Agcaoili ask me to spare some of my time for her, I'mwilling to
give up my weekend me
day" tawa pa ni Bryan sabay lingon sa'kin at kinindatan ulit ako. hindi ko alamkung
maiirita ba ko na
maiilang na masusuka na mandidiri na maloloka na makakasapak ng tao dahil sa
pinagsasabi ng tsonggo na
to.
"How did you know each other?" sabat ni Sir Nathan dahilan para mapatingin kami sa
kaniya, diretso lang
ang tingin niya sa high way habang nagdidrive pero bakas sa tono ng boses niya na
seryoso siya. Hala!
nakakainis naman kasi to si Bryan di na siya nahiya lumandi at iparanig sa amin ang
conversations nila ng
mga girlfriends niya.
Pinaikot-ikot naman ni Bryan ang phone niya at cool na cool pang inextend yung
kamay niya doon sa sandalan
ng kotse, buti na lang medyo malaki yung kotse ni Sir Nathan at nakasiksik na ako
ngayon sa pinakagilid kaya
malayo ako sa Bryan na to.
"We're in the same class, sa Algebra remember kuya?" sagot naman ni Bryan, nandito
na kami ngayon sa toll
gate ng cavitex express way at medyo traffic kasi rush hour na rin ngayon kaya
napalingon na si Sir Nathan sa
kaniya. "And why aren't you attending my class?" seryosong tanong ni Sir Nathan kay
Bryan. Hinawakan
naman ni Cassandra ang kamay ni Sir kasi seryoso na ang itsura ni sir. Gosh!
nakakatakot pala maging
seryoso ang itsura ni Sir Nathan!
"Nate... please" suway ni Cassandra kay Sir Nathan pero hindi siya pinansin nito,
nakatingin pa rin si Sir kay
Bryan na nakangisi pa rin hanggang ngayon. ramdamna ramdamko ang tensyon sa pagitan
nila. naalala ko
P 20-2
bigla noong first day of class at inarrange ni Sir ang seats namin in alphabetical
order nung tinawag niya yung
pangalan ni Bryan, walang imik at ang rebellious ng kilos ni Bryan nang umupo ito
sa tabi ko.
Hindi mo mahahalata na magkamag-anak pala silang dalawa kasi hindi naman sila
nagpansinan noong
panahong iyon. At halos dalawang buwan ng hindi pumapasok si Bryan sa klase ni Sir
Nathan, at kung
pumasok man siya mag-aattendance lang siya tapos tatakas na sa klase.
"I just want to" diretsong sagot naman ni Bryan kay Sir Nathan pero sa pagkakataong
ito hindi na siya
nakangisi o nakangiti. Napatingin ako kay Sir sabay tingin kay Bryan sabay balik
ulit ng tingin kay Sir.
Gosh! Bakit parang may tension sa pagitan nilang dalawa? Mukhang hindi pala sila
magkasundo, pero bakit?
Anong nangyari?
"Ate panget! Patayin mo na yung ilaw" narinig kong reklamo ni Alex sabay taklob ng
unan sa mukha. Maghahatinggabi
na, nakaupo pa rin ako dito sa study table namin habang abala ako sa investigation
na ginagawa
ko. iniistalk ko ngayon ang fb profile page ni Sir Nathan, friends na kami sa fb
last month pa, inaadd ko siya.
syempre naman imposibleng teacher ang mag-add mismo sa student kaya nilakasan ko na
ang loob ko nung
inadd ko siya noon.
Hinuhukay ko lahat ng past posts ni Sir Nathan, yung iba last two years pa. Pero
puro shared link at mga
philosophical quotes at wise words lang ang pinag-shashare niya. kapag may
nagcomment naman sa post niya
nililike niya lang yung comment at hindi nirereplayan.
Tiningnan ko rin lahat ng photos at albumniya sa fb, kaunti lang ang pictures at
puro groupie na pictures na
tinag lang siya. sa profile pic naman niya naka-private kaya walang likes o
comment, dinownload ko pa nga
yung profile pic niya kasi ang pogi pogi niya doon habang nakatayo sa dulo ng Maria
Kristina Water falls.
Ang adventurous din pala ni Sir. Hindi ko mapigilang mapangiti habang tinitingnan
ko ang profile niya,
Naimagine ko tuloy bigla na mamamasyal kaming dalawa sa mga tourist spot dito sa
Pilipinas. "Ayaw talaga
magpatulog eh" inis na reklamo ni Alex at padabog siyang tumayo saka pinatay na
yung ilaw. Kaya ayun ang
dilim-dilimna sa kwarto at nasisilaw na ako ngayon sa liwanag ng laptop screen.
"Busy kasi ako duhh" banat ko kay Alex pero binato niya lang ako ng unan. Shems!
Kaya ayun binato ko rin
sa kaniya ng malakas yung unan. Hindi naman na siya gumanti at natulog na lang.
Binalik ko na lang ulit yung atensyon ko doon sa mala-CSI na pag-iimbestiga ko sa
buhay ni Sir Nathan. Kaso
napakunot ang noo ko dahil walang nakalagay na information about sa kaniya. Hindi
rin niya nilagay yung
birthday niya. tanging Madrid, Spain lang ang nakalagay doon.
P 20-3
Iniscroll down ko pa hanggang sa makarating ako sa ' About me' section . Naglagay
siya doon ng quote,
Just Enough Remembering, Just Enough Forgetting. - Paul Ricoeur.
Hindi ko alampero napatitig lang ako ng matagal doon sa nilagay niyang quote.
Parang may kakaiba na
naman akong naramdaman na hindi ko maintindihan. Rinig na rinig ko pa rin ngayon
ang pagbuhos ng ulan sa
labas.
Ano ang bagay na kailangang alalahanin pero kailangan ding kalimutan?
"Ngets! pakopya ng assignment!" bungad sa'kin ni Jen pagdating niya dito sa
classroom. Tuesday ngayon kaya
research I ang first subject namin. Gulat naman akong napatingin kay Jen. "May
assignment ba?" tanong ko na
ikinagulat din niya.
"Ngets! Meron diba! Sinend ko sayo nung Friday!" reklamo ni Jen at pareho na kami
ngayong kabado kasi
wala kaming assignment! Wala pa sila Leana at Iryn, at ten minutes na lang mag-
uumpisa na ang first class
namin. Hala!
"I-shotgun na nga lang natin" sabi pa ni Jen sabay kuha ng yellow pad at kung ano-
ano na lang ang
pinagsusulat niya doon. Nanghingi na lang din ako ng yellow pad sa kaniya at
hinulaan ko na lang din yung 1
to 10 na research question na diagnostic quizsa amin.
Pagkatapos namin manghula sakto namang dumating na ang prof namin sa research. At
may pina-seat work
siya sa amin. Pero hindi ko alamkung bakit hindi ako makapag-concentrate ng
maaayos. Hindi naman na
umuulan ngayon sa labas. medyo makulimlimnga lang ang langit pero parang hindi
naman uulan.
Napatulala na lang ako doon sa seatwork namin, hindi pa rin kasi mawala sa isip ko
yung nabasa kong quote
ni Sir, at bukod doon naaalala ko pa din yung paghatid ni Sir Nathan kay Cassandra
sa bahay nito kagabi...
"I just want to" diretsong sagot naman ni Bryan kay Sir Nathan pero sa pagkakataong
ito hindi na siya
nakangisi o nakangiti. Magsasalita pa sana si sir kaso siya na ang next sa toll
gate kaya pinaandar na
lang niya ang kotse at hindi na ulit nagsalita pa sa buong byahe.
Sinusubukan namang mag-open ni Cassandra ng interesting na topic kaso mukhang wala
ng gana
magsalita pa si Sir at Bryan. Samantalang ako eh nagbusybusyhan sa paglalaro ng
flappy bird pero ang
buong atensyon ko at ang tenga ko ay nakatutok sa kanila.
P 20-4
Si Bryan naman ay nanahimik din at nagsalpak na lang ng earphones sa tenga. Pero
ilang saglit pa hindi
pa rin sumuko si Cassandra na pagaanin ang tensyon sa loob ng kotse. Lumingon siya
kay Bryan at
ngumiti dito "Bry, where's your car nga pala? And what are you doing sa MOA?"
nakangiting tanong ni
Cassandra, tinanggal naman ni Bryan yung isang earphones niya sabay tingin kay
Cassandra.
"I was with my girlfriend, we watched a movie then we decided to go home but my car
isn't working,
iniwan ko na lang muna sa parking lot at tinawagan ko na rin si Mr. Cruz to get my
car and fixed it"
sagot ni Bryan, napatango naman si Cassandra habang nakangiti pa rin para mabawasan
ang bad vibes
aura ni Bryan.
"Buti na lang pala on the way kami" saad pa ni Cassandra, binalik naman na ni Bryan
ang earphones
niya sa tenga niya at nakinig na lang ng music. Sa byahe, si Cassandra lang ang
nagsasalita sa amin,
marami siyang kinukwento at nakakatulong talaga yun para mawala ang awkwardness
dahil sa seryosong
sagutan ni Sir Nathan at Bryan kanina.
"Dito na lang ako" sabi ni Bryan nang mapadaan kami sa SM Bacoor, ihahatid muna
kasi ni Sir Nathan
si Cassandra at liliko sa kanan papunta sa Mabolo, "Ihahatid ko na kayo" sabi ni
Sir Nathan pero
nagpumilit pa rin si Bryan na bumaba. Kaya wala ng nagawa si Sir kundi itigil yung
kotse sa tapat ng SM
Bacoor, umaambon na lang naman na ngayon kaya wala ng problema.
"Thanks for the ride" cold na tugon ni Bryan sabay bukas ng pinto, nagpaalam na
siya kay Cassandra at
tumango pa sa akin. Teka! Kung ihahatid muna ni Sir Nathan si Cassandra tapos ako
naman ang ihahatid
niya sa Dasma mamaya, ibig sabihin magkakaroon kami ng alone time ni Sir na kaming
dalawa lang!
At dahil sa panic bago pa paandarin ulit ni Sir yung kotse nagsalita na ako "Sir
dito na lang din po ako
bababa" tugon ko, sana hindi nila mapansin ang kaba sa boses ko.
"Ihahatid na rin kita" sabi pa ni sir, pero napailing na lang ako. "D-dito na lang
po ako sir, may bibilhin
din ako sa sm eh" palusot ko pa, nakatingin na rin sa akin ngayon si Cassandra.
Obvious na ba ako?
"Bukas ka na lang dumaan sa sm gabi na" sabi pa ni sir pero di siya nakalingon
sa'kin, at sa front mirror
niya lang ako kinakausap.
"Eh... importante po kasi tsaka ang layo pa ng Dasma" sagot ko naman. Tiningnan
naman ako ni sir ng
seryoso dahilan para mas lalo akong kabahan. Shems! Baka atakihin ako sa puso at
hindi makahinga
kapag kaming dalawa na lang ni sir mamaya dito sa loob ng kotse! Mas gugustuhin
kong tumalon na lang
sa bintana!
Pero biglang ngumiti naman si Cassandra "It's okay Aleeza, let Nate drive home mas
mabuti ng safe kang
makauwi sa inyo" sabi pa ni Cassandra habang nakangiti sa akin. "And malapit lang
naman ang Dasma
from here diba Nate, nung hinatid mo ko last Sunday sabi mo aattend ka sa birthday
ng isang student mo"
ngiti pa ni Cassandra.
Ahh so kaya pala dumaan na rin siya sa bahay namin kasi saktong ihahatid din pala
niya si Cassandra.
akala ko pa naman kusa talaga siyang buumyahe mula Quezon City hanggang Dasmarinas
Cavite para
makapunta sa amin nung birthday ni Alex nung sunday.
paandarin na sana ulit ni Sir Nathan yung kotse kaso pinigilan ko siya. "Ayy
nagtext din po pala si mama
P 20-5
nandito daw siya sa sm, hinihintay niya ko... sigepobye" palusot ko pa at hindi ko
na hinintay pa na
magsalita si Sir Nathan kasi binuksan ko na yung pinto ng kotse at dali-daling
lumabas doon. "T-thank
you po" paalam ko pa sa kanila at sinarado ko na yung pinto ng kotse. Agad naman
akong sumilong sa
main entrance ng sm kasi umaambon pa ngayon.
Napalingon ako sa kotse ni sir at mukhang wala pa siyang balak paandarin yun.
Shemay! Gusto niya
sigurong makita na pumasok ako doon sa loob ng mall haays. At dahil kailangan kong
panindigan ang
kasinunggalingan ko naglakad na ako papasok sa mall at hindi ko na sila nilingon
pa.
Tama lang ang ginawa mo Aleeza, Hindi ka na dapat pang umepal sa love story nila.
Pagpasok ko sa loob ng mall, natanaw ko si Bryan na may kausap sa phone at dire-
diretsong naglalakad
papunta sa kabilang exit, doon din ako papunta kaya binagalan ko ang lakad ko kasi
baka makita niya
ako. paglabas niya sa exit, agad siyang nagpara ng taxi at sumakay doon.
Taga-saan ba ang mokong na yun?
Naghintay na lang ako ng jeep at buti naman may nasakyan ako agad.
"Ngets! wala ka bang balak ipasa yang seatwork?" narinig kong tanong ni Jen dahilan
para matauhan ako
kaya kinuha na rin niya yung yellow pad ko at pinasa iyon. Ano bang nagyayari sa
akin?
"Gutomlang yan ngets, tara kain tayo" sabi niya sabay hila sa'akin kanina pa pala
pwedeng lumabas pag
natapos na ang seatwork. Nagpaalamna kami sa prof namin at dumiretso na sa canteen.
Nagtext din sila Iryn
at Leana na hindi sila papasok kasi bumaha raw sa kanila kagabi, sabagay ang lakas
talaga ng ulan kagabi.
buti na lang hindi bahain sa lugar namin.
Kumain na kami ni Jen sa canteen nasa pinakadulong table kami, tahimik lang ako at
ganoon din siya dahilan
para magtaka ako kasi bakit ang tahimik ngayon ni Jen na pinaglihi rin sa enervon.
"Ngets? May problema ka
ba?" tanong ko sa kaniya, napahinga naman siya ng malalimhabang nakatitig lang sa
pagkain niya.
"Wala na talaga kami ni Arthur, nakahanap na siya ng iba" sagot ni Jen, hindi ko
naman alamkung
sesermonan ko ba siya o papagalitan pero naisip ko wag na lang, malungkot siya
ngayon at hindi tama na mas
isisi ko pa sa kaniya yung problema niya. sumandal na lang ako sa balikat niya at
niyakap siya. "Mag-bespren
nga talaga tayo... parehong sawi" biro ko pa, napangiti naman si Jen. "Kanino ka
naman sawi?" taka niya
dahilan para mapaupo na ako ng diretso. Gosh! hindi pa pala niya alamna may
something ano akong
nararamdaman kay Sir Nathan.
"Huh? ang ibig kong sabihin ay zero love life din ako ngayon" sabi ko na lang at
sinubukan kong tumawa.
Napatango na lang si Jen mukhang wala siya sa mood echeosin ako ngayon.
pinagpatuloy na namin ang
pagkain namin nang bigla kaming mapatingin sa entrance door ng canteen dahil may
grupo ng kalalakihan na
P 20-6
naka-jersey at ang ingat-ingay. Yung tipong nakakairita kasi halatang nagpapapansin
lang.
"Pag nakikita ko sila naaalala ko si Arthur" naiinis na tugon ni Jen sabay tusok ng
matalimniyang hawak na
tinidor doon sa fried chicken. "Tama ka! mga mayayabang na feeling pogi at walang
ginawa kundi
mangolekta ng babae" pag-sangayon ko naman at sinaksak ko rin ng tinidor yung fried
chicken na kinakain ko.
mas lalo akong nainis nang makita ko doon si Bryan na nakikipag-high five pa sa mga
kasamhan niyang
manggogoyo. Habang ang mga girls naman ay hindi na magkamayaw sa kilig habang
tinitingnan sila.
Ang ingay nila sa canteen, parang sila ang hari at batas dito. Nagpapasahan pa ng
bola si Bryan at yung isa
tatlo pang f*ckboy. Sana masapol sa mukha ang mga mokong na to ng bola.
Binilisan na lang namin ni Jen kumain at lumabas na sa maingay na canteen dahil
pagdating nila. napayuko na
lang ako nang mapadaan kami sa table nila kasi malapit lang sila sa entrance door
ng canteen, "Babe!"
narinig kong tawag ni Bryan dahilan para mapatigil ako sa paglalakad at mapalunok
sa kaba.
Napatigil din si Jen at napalingon sa akin. "I miss you" habol pa ni Bryan, dahan-
dahan akong napalingon sa
kaniya sa likod at laking gulat ko kasi naglalakad na siya ngayon papalapit sa
akin. "T-teka- " hindi ko na
natuloy yung sasabihin ko kasi nilagpasan ako ni Bryan at dire-diretsong humalik sa
pisngi ni Stacy Miranda
na nakatayo sa entrance door ng canteen.
Whew!
Nakahinga na ako ng maluwag nang marealize ko na hindi naman pala ako yung tinawag
ni Bryan na Babe.
Grabe! Muntik na ako doon ah. "Ngets? bakit ka tumigil sa paglalakad? may bibilhin
ka pa ba dito?"
nagtatakang tanong ni Jen. Ahh kaya pala tumigil din siya sa paglalakad at
napalingon sa akin kasi akala niya
may bibilhin pa ako dito sa canteen.
"Tara na nga" sabi ko na lang at hinila ko na siya papalabas sa canteen, hindi
naman kami napansin ni Bryan
kasi busy siya makipaglandian kay Stacy doon sa pintuan. Mahuli sana kayo ng prof
at masuspend dahil ang
PDA niyo ha ha!
Kinagabihan, pagkatapos ko maghugas ng pinggan tumabi muna ako kay mama at papa na
nanonood ngayon ng
teleserye sa salas, habang si Alex naman ay busy sa pag-aaral dahil bukas na ang
contest nila para sa Physics
category Kinuha ko na lang yung phone ko at naupo na parang reyna doon sa sofa.
Nag-online na ako sa fb at
laking gulat ko nang makita ang isang friend request galing kay... Bryan.
Aba! Aba! Aba!
Mukhang hindi titigil ang mokong na to hangga't hindi nauubos ang lahat ng babae sa
buong mundo ah. at dahil
sa inis dinecline ko yung friend request niya. mas lalo pang nakakainis yung
profile pic niya, naka-topless
siya habang enjoy na enjoy ang sunset sa Boracay.
P 20-7
Nag-messenger na lang ako at muntikan ko pang mabitawan yung phone ko nang makita
ang isang 1 message
request doon. Galing na naman kay Bryan.
Hindi ko inaccept ang friend request niya at naka-private ako kaya nasa message
request ang chat niya.
binuksan ko na iyon...
Hi Aleeza ?? (2 minutes ago)
In-allow ko yung pmniya pero sineen ko lang siya. wala sigurong magawa ang bakulaw
na to kaya ako ang
balak niyang pagtripan ngayon.
Seen? ?? (15 seconds ago)
Shems! 'Active Now' pala siya ngayon! sineen ko na lang ulit yung pmniya at nag-
offline na. Whew! Gabinggabi
na nanggugulo pa siya ng may buhay ng may buhay. Ugh!
Kinabukasan, wala kaming Algebra class kasi nasa theater hall si Sir Nathan dahil
siya ang mentor ni Alex sa
Academic Pasiklaban in Physics Category. Nanonood naman kami ni Jen ng contest ni
Alex at natatawa pa
ako kasi natuod lang kanina si Alex nang i-goodluck siya ni Jen bago magsimula ang
contest. Nandito na rin
sila Iryn at Leana, hindi sila pumasok sa klase nila para makinood lang din.
Nagsisimula na ang contest, nasa easy level pa lang. seryosong-seryoso naman si
Alex habang nag-sosolve
doon ng mga physics equation. "Ang Chinito pala talaga ng kapatid mo Aly, ang gwapo
niya sa malayuan"
tawa pa ni Iryn nandito kasi kami ngayon nakaupo sa pang-upper box na pwesto ng
seats. "Pag malapitan na
panget na yang kapatid ko" tawa ko naman habang iniinomko ang zesto apple juice na
dinala nila Iryn at
Leana kanina.
"Gwapo talaga yan si Alex kaya nga nabighani ang kapatid ko diyan eh" sabat naman
ni Jen, mukhang hindi
pa pala niya nasesense na may crush ang kapatid ko sa kaniya. "Magkamukha nga kayo
Aly eh, parang si Alex
ang lalaking version mo" tawa naman ni Leana. Tiningnan ko naman siya ng masama,
"So pag malayuan lang
ako maganda? Pag malapitan na panget na?" reklamo ko pero tinawanan lang nila ako
at hinampas pa sa
braso. "Ikaw nagsabi niyan ehhh"
Kinurot ko naman si Leana pero nakaiwas siya at nasagi si Iryn kaya gumanti ito at
nakiganti na rin si Leana,
sumabay pa si Jen at mukha na kaming ngayong apat na nagrurumbolan dito sa audience
seats ng theater hall
habang nagtatawanan. Ilang saglit pa sinuway kami nung isang babaeng mentor teacher
na nasa likod at
nagulat ako nang makitang napalingon din sa amin si Sir Nathan na naroon din.
Shems!
Napaayos na lang kami ng upo pero pinipigilan pa din ni Jen, Iryn at Leana ang tawa
nila. samantalang ako eh
P 20-8
napatitig na lang kay Alex kasi nakikita ko sa peripheral view ko na nakatingin pa
rin sa amin si Sir Nathan.
My Gosh!
Nagpa-busy na lang ako kunware na iniintindi ang bawat questions sa contest nila
Alex habang ubos iniinom
ko yung juice. Natetense pa rin ako kasi naaaninag ko pa ring nakatingin si Sir
Nathan sa amin.
Whew Aleeza! Baka naingayan lang si Sir Nathan sa inyo kanina kaya ayan tinitingnan
kayo para tumahimik
kayo. Agree? Agree!
Ilang saglit pa nagulat ako nang biglang magsalita si Leana "Ohmyy! Yung katabing
girl ni Sir Nathan nakita
kong kasama rin niya iyon kahapon dito sa school" turo pa ni Leana doon sa
napakagandang babaeng nakayello
dress na nakatayo sa kanan ni Sir Nathan... si Cassandra.
Anong ginagawa niya dito?
"Balita ko college sweethearts daw si Sir at ang babaeng yan... ano nga ulit
pangalan niya? Cassey? Cassie?"
tugon pa ni Iryn habang nag-iisip mabuti. "Cassandra kasi" pag-correct naman ni
Leana.
"Oo yun nga Cassandra Rivera, college sweethearts sila noon ni sir at hanggang
ngayon sila pa rin ata"
patuloy pa ni Leana at mukhang kinikilig sila. Bigla kong naalala noon na sinabi ni
Sir Nathan na single siya,
nagsinunggaling lang pala siya. sabagay, baka gusto lang noon ni Sir maging pribado
ang buhay niya... lalo na
ang buhay pag-ibig niya.
"Tingnan mo ang ganda ng ngiti ni Cassandra, at mukhang may sparks sila ni Sir
Nathan" usisa pa ni Iryn at
kinuha niya pa yung phone niya para picturan sila. "Huy! Wag mong ipopost yan baka
masuspend ka" suway
ni Jen kay Iryn pero ngumisi-ngisi lang ito. "Syempre hindi ko ito ipopost, gusto
ko lang ng remembrance at
proof na may prinsesa na si prince Nathan" tawa pa ni Iryn. Mukha namang masaya
silang tatlo na may love
life na si Sir kahit pa crush na crush nila si Sir. Eh bakit ako... hindi masaya?
Nakakainis naman!
Kinagabihan, bumili ng cake at lechon manok si papa dahil icecelebrate naming apat
ang pagkapanalo ni
Alex sa contest. Nakuha niya ang first place at hindi ko na naabutan yung awarding
kasi umalis na ako dahil
sa inis ko kay Sir Nathan. Sana sinabi na lang niya noon na hindi siya single...
bakit kailangan niya pang
magsinunggaling?
Teka nga! bakit ba ang demanding ko? wala naman akong koneksyon sa kaniya. Ugh!
Naloloka na ko!
Pagkatapos namin kumain, ako na ang nag-volunteer maghugas ng plato, nag-map pa ako
ng sahig, naglinis ng
salas, nagwalis, nagpunas ng clutter, nagkuskos ng mga kaldero at kawali, naglinis
ng ref, naglinis ng kubeta.
"Oh? Aleng bakit ba ngayon ka naglilinis ng bahay? mag-hahating gabi na" puna
sa'kin ni mama, kakatapos
P 20-9
lang nila manood ni papa ng teleserye at ngayon ay matutulog na sila. Kasalukuyan
naman akong nagkuskos ng
inidoro.
"Wala lang ma, trip ko lang maglinis ngayon" sabi ko na lang habang kinukuskos yung
inidoro. Sabi nga nila,
maglinis ka daw ng bahay lalo na kapag naiinis ka para doon mo maibuhos lahat ng
inis mo. "Matulog ka na,
may pasok ba bukas" sabi pa ni mama at umalis na siya. napatitig na lang ako doon
sa inidoro namin na
puting-puti na ngayon at kumikintab dahil sa sobrang linis.
Sawi man ako sa pag-ibig at least kayang-kaya ko magpakintab ng inidoro.
Kinabukasan, maaga ako pumasok pero hindi ako pumasok sa Algebra class, hindi ko
alamkung bakit dinala
na lang ako ng paa ko papunta dito sa football field. Halos isang oras pa ako
tumambay doon habang
tinatanaw sa malayo ang varsity ng football ng school namin.
Maaliwalas ang kalangitan habang masiglang naglalaro ang team, nakaupo ako ngayon
sa pahagdan na upuan
ng audience sa palibot ng football field. Pero nagulat ako nang biglang may
malaking bag ang bumagsak sa
tabi ko. paglingon ko sa gilid tumambad sa harapan ko si Bryan.
"Sineen mo ako tapos ngayon nandito ka para hanapin ako" nakangising tugon ni Bryan
at umupo siya sa tabi
ko. agad naman akong napausog papalayo sa kaniya. Naka-foorball uniformdin siya
katulad nung mga
naglalaro na teamdoon sa football field. Mukhang bagong ligo lang siya kasi basang-
basa pa ang buhok niya.
Shocks! Oo nga pala! Sineen ko lang siya noong isang gabi nung chinat niya ko!
"Bry!" tawag sa kaniya nung isa niyang ka-teampero kumaway lang siya at sumenyas na
sandali lang.
magsasalita pa sana siya kaso biglang may dalawang magandang chicks na ka-
schoolmate namin ang
napadaan sa harap namin, "Hi Bry!" bati nila sabay flip ng hair, napangiti naman si
Bryan sa kanila, yung
ngiting flirt "Hi girls! See you tonight"
"Are you going ba sa party ni Jake?" kikay na tanong nung isang matangkad na girl.
"Of course, I'll be there" ngisi pa ni Bryan. Kinilig naman yung dalawang babae at
nagpaalamna.
"What?" natatawa niyang tanong sa'kin kasi binigyan ko siya ng ang-hangin-hangin-
mo-talaga-look. "Wala... I
just can't believe na may mga katulad mong nag-eexist sa mundo" banat ko pa at
akmang aalis na lang pero
nagulat ako kasi hinawakan niya yung bag ko para pigilan ako.
Hinila ko naman yung bag ko pero ayaw niya bitawan at tinatawanan pa rin niya ako.
Ano bang problema ng
mokong na to?
"I can't also believe na may nag-eexist na conservative na tulad mo" banat naman
niya, nakakainis talaga!
"Hindi ako ganun ka-conservative... hindi lang ako tulad mo na manggogoyo"
P 20-10
"Whoa. What's mang-goyo-goyo?" tawa niya pa, sinubukan ko pang hilahin yung bag ko
pero ayaw niya pa
rin bitawan. "Manggogoyo kase!"
"And what's the meaning of that?" ngisi niya pa at mukhang nag-eenjoy siya ngayon
makipag-agawan sa akin
ng bag ko. Ughhh!
"Basta! Akin na nga!" inis kong tugon at hinila ko ng mas malakas yung bag ko
dahilan para mabitawan na
niya, hindi pa rin siya maawat sa pagtawa. Bwiset talaga!
napatingin naman na siya sa oras at mas lalo pang ngumiti ng nakakaloko "Algebra
class natin ngayon ah,
what are you doing here?" tanong pa ni Bryan habang nakangisi pa rin sa akin.
Napakunot na lang ang noo ko
sa kaniya. Habang pinapagpagan ko ang bag ko.
"Eh bakit ikaw may pa-football football ka pang nalalaman" banat ko naman sa
kaniya. Halos tatlong beses
nga lang siya pumasok noon sa klase ni Sir Nathan eh. Mas lalo namang napakunot
yung kilay ko kasi
tinawanan lang ako ng mokong na to.
"I've already drop that stupid subject" sagot ni Bryan habang nakangisi pa rin,
para namang nagpintig ang
tenga ko dahil sa sinabi niya.
Tinawag niyang stupid ang Algebra!
Gera na to!
"Ikaw talagaa- "
"Hey! Hey! Chill... I'mjust kidding" tawa pa ni Bryan at napahalakhak pa siya sabay
kinuha niya ang bag niya
at dali-daling tumakbo papunta sa football field at tinatakasan ako. kanina pa ko
nanggigil na sabunutan siya!
Ughh!
"See you around My Lady!" pang-asar pa niya habang tumatakbo papalayo sa akin ng
nakangisi pa rin at
kumakaway pa. nakakainis talaga silang mag-pinsan!
Lunch time na, pinuntahan ko si Alex sa building nila para ihatid ang perang baon
niya kasi sa akin binigay
iyon ni papa kaninang umaga bago siya magsimulang magpasada. Nakalimutan ko namang
iabot iyon kay Alex
kasi maaga akong umalis ng bahay kanina.
Napasilip naman ako sa pa-rectangle na salamin sa pintuan ng classroomnila. wala ng
estudyante doon, aalis
P 20-11
na lang sana ako kaso nagulat ako nang bigla kong makita si Sir Nathan na nakaupo
doon sa desk sa gitna.
Huli na para makapagtago ako kasi nakita na niya ako, tatakbo na lang sana ako
papalayo kaso bigla siyang
tumayo at dumungaw doon sa pinto.
"Agcaoili" tawag niya dahilan para mapatigil ako sa pagtakas. Napalunok na lang din
ako sa kabab ago ako
lumingon sa kaniya kasi sobrang lakas na ngayon ng kabog ng dibdib ko.
"Y-yes sir?" sinubukan kong ngumiti para hindi niya mahalata na balak ko sana
siyang takbuhan kanina.
"Follow me" tipid na sagot ni Sir Nathan at binuksan niya ng malaki yung pinto,
napahinga na lang ako ng
malalimsaka naglakad papasok sa classroomna iyon. Shemay! Bakit naman kung kelan
iniiwisan mo ang
isang tao matatrap at matatrap ka pa rin kahit anong mangyari haays.
Sinara na ni Sir Nathan yung pinto at hinarap ako. nakatayo lang kami doon sa likod
ng pinto ng classroom.
Ginala ko na lang yung mata ko sa paligid, ang awkward talaga!
"Whoa. Sir ang sipag niyo naman" sabi ko na lang at naglakad ako papunta doon sa
desk niya kung saan nagcocompute
siya ng grades. Naramdaman kong naglakad siya papalapit sa'kin kaya umikot ako sa
kabilang
side nung desk at nagkunwaring tumingin-tingin ng mga libro doon. "Buti pa kayo sir
may time magbasa-basa,
ang galing niyo talaga mag-manage ng time" patuloy ko pa, ramdamko na ngayon ang
butil ng pawis na tutulo
na sa noo ko dahil sa kaba. Whew!
Naglakad si sir paikot doon sa mesa kaya umikot din ako "Ayy Sir kailangan ko na
pala umalis,
mayklasepako" mabilis kong tugon at akmang aalis na pero nagulat ako kasi biglang
humarang si Sir Nathan
sa dadaanan ko. Gosh!
Nakatingin na siya ngayon ng seryoso sa'kin "Nandito ka lang pala, bakit hindi ka
pumasok sa klase ko
kaninang umaga?" seryosong tanong ni Sir dahilan para mapalunok na lang ako at
umurong yung patulong
pawis sa noo ko dahil sa sobrang kaba.
"Ahh- kakapasok ko lang sir, na-late kasi ako ng g-gising hehe" sinubukan ko pang
tumawa-tawa kahit
medyo awkward na talaga, mas lalo namang naging awkward kasi hindi naman tumawa si
Sir, seryoso pa rin
siyang nakatingin sa akin.
"Bakit ka na-late ng gising?" tanong niya pa. Shems! Bakit ang dami niyang tanong?
Hindi ko naman pwedeng
sabihin na maaga naman akong pumasok kanina kaso ayoko lang siyang makita kaya
hindi ako pumasok sa
klase niya. Haays.
"Uhh- masama lang po pakiramdamko" tama! Sakit-sakitan ang effective na palusot
dito. "Sige po sir aalis
na ko" habol ko pa pero humarang pa rin siya sa dadaanan ko. Shemaay! Ano baaa!
"Sir may klase pa- " hindi ko na natapos yung sasabihin ko kasi nagulat ako sa
ginawa niya.
P 20-12
Bigla niyang hinipo ang noo ko. "Alagaan mo ang sarili mo... nag-aalala ako sayo
Aleng" diretso niyang
tugon habang nakatingin ng diretso sa mga mata ko. sandali namang tumigil ang
pagikot ng mundo ko habang
gulat na nakatingin sa kaniya. Dugdugdugdug.
Nang matauhan ako ay bigla akong napahakbang paatras dahilan para matauhan din si
Sir at ibinaba na niya
ang kamay niyang nakahawak sa noo ko kanina. "Uh- sige po" paalamko na lang ulit at
dali-dali na akong
lumabas doon sa classroom. Tumakbo pa ako pababa sa hagdan at nang makalayo na ako
napasandal ako sa
pader at napahawak sa tapat ng puso ko.
Kung nag-aalala ka sa'kin Sir... wag mo na sana pang guluhin ang puso't isipan ko.
Kinahapunan, bumaba ako sa canteen para bumili ng miryenda, tinatamad kasing bumaba
sila Jen dahil
nanonood sila ngayon ng movie sa laptop na dala ni Iryn. Kaya ako na lang ang
bumili ng snacks namin
habang nag-momovie marathon, wala kasi kaming prof ngayon sa last subject at
tinatamad pa kami umuwi.
Habang namimili ako ng chichirya nagulat ako nang biglang may magsalita sa gilid ko
"Junk foods aren't good
to your health" tugon ni Sir Nathan habang nakasuksok yung kamay niya sa bulsa niya
at nakatitig doon sa mga
chichirya. Sheeems!
"Oo nga noh" sabi ko na lang sabay ngiti ng pilit at akmang aalis na pero nagsalita
ulit si Sir "Hinahanap ka
ni Alex kahapon sa awarding" habol pa niya, napalingon naman ako sa kaniya at
nakita kong nakatingin na
siya ng diretso sa akin. Itatanong pa siguro niya sa'kin to kanina nang ma-corner
niya ko sa classroompero
buti na lang nakatakas na ako.
"Ahh- k-kasi- " hindi ko na natapos yung sasabihin ko kasi biglang dumating si
Cassandra at may daladala
siyang dalawang starbucks coffee. "Babe..." ngiti niya kay Sir Nathan sabay abot
nung isang coffee,
napatingin na rin sa akin si Cassandra at ngumiti rin siya sa'kin "Hi! Aleeza...
you look wonderful today"
magiliw niyang bati, napatingin naman ako sa glass window ng canteen. Anong
wonderful sa'kin? mukha nga
akong palaboy ngayon eh.
"By the way, kumain ka na ba? Come on join us" patuloy pa ni Cassandra at humawak
na siya sa braso ko
para hilahin ako sa table nila ni Sir na nasa dulo. Shems No!
Buti na lang saktong papasok si Sir Albert sa canteen kaya agad ko siyang tinawag
bago pa ako mahila ni
Cassandra. "Sir Albert! Kanina ko pa kayo hinahanap!" tawag ko kay Sir Albert na
napatingin sa amin. May
hawak siyang tungkod bilang suporta sa paglalakad.
"Uhm... sige po mauna na ko, next time na lang" diretso kong sabi sabay bitaw sa
pagkakahawak ni
Cassandra at tumakbo ako papunta kay Sir Albert. "Okay... see you around Aleeza"
ngiti pa ni Cassandra at
naupo na sila ni Sir Nathan doon sa pinakadulong table.
P 20-13
Nagtataka namang nakatingin sa akin si Sir Albert nang makalapit ako sa kaniya,
nakatayo siya ngayon sa
counter ng canteen at bumibili ng banana que. "Bakit hija?"
"Ahh�wala lang sir, hi!" sagot ko na lang, magpapaalamna rin sana ako kay Sir
Albert para makaalis sa
lugar na iyon kaso nakita kong nakatingin sa akin si Sir Nathan, gosh! sinabi ko
nga pala sa kanila ni
Cassandra na kanina ko pa hinahanap si Sir Albert tapos ang weird kapag umalis ako
agad. Ugh! Kailangan
ko na naman panindigan ang kasinunggalingang ito.
"May nais ka na namang malaman anak?" nakangiting tanong ni Sir Albert, napatango
na lang ako. okay so
mukhang ma-tatrap muna ako dito sa canteen saglit. Gusto ko na makaalis dito.
Napatingin naman ako kay Sir
Albert na mukhang naghihintay ng sagot ko, haays "Opo tatang" sagot ko na lang,
"Tara dito kwekwentuhan
kita" ngiti pa ni Sir Albert at naglakad siya papunta sa isang table at naupo doon.
Umupo naman na ako sa
tapat niya at ang malas lang kasi natatanaw ko ngayon sila Sir Nathan at Cassandra
na nag-uusap. Tumatawa
pa si Cassandra at hinahampas ang braso ni sir.
"Ano bang gusto mo malaman hija?" tanong ni Sir Albert sabay kagat doon sa banana
que, binilhan niya rin
ako ng isang banana que, tinanggihan ko naman iyon kaso mas nakakahiya kapag
tinanggihan ang grasya.
Hindi ko maiwasang mapatingin kay Sir Nathan at Cassandra na nasa pinakadulong
table. At nasa likod nila
ang malaking bintana. Napansin kong nagsimula ng pumatak ang ulan ngayon, mukhang
uulan na naman
kailangan kong makauwi ng maaga mamaya baka mastranded ulit ako sa ulan.
"Aleeza?" tanong pa ulit ni Sir Albert dahilan para matauhan ako. Oo nga pala
tinatanong niya ako kung
anong gusto kong malaman... Ah!
"Sir totoo po ba ang mga alamat?" tanong ko sa kaniya, napangiti naman si Sir sa
tanong ko. "Hindi pa ba
napapaliwanag iyan sa inyo noong elementary?" taking tanong ni Sir. Napailing naman
ako, hindi ko lang
siguro matandaan kasi baka hindi ako nakikinig noon sa teacher.
"Osige makinig kang mabuti..." panimula ni Sir Albert at nagsimula na siyang
magkwento...
Ang alamat (legend /folklore) sa wikang Ingles ay isang kwentong maaaring kathang-
isip lamang o may
bahid ng katutohanang tumatalakay sa pinagmulan ng isang bagay, lugar, pangyayari o
katawagan.
Karaniwan nang nakapaloob sa isang alamat ang kagitingan o kabayanihan ng ating mga
ninuno.
Ang alamat ay isang uri ng panitikan na nagkukuwento tungkol sa mga pinagmulan ng
mga bagay-bagay
sa daigdig. Ito ay mga kwento ng mga mahiwagang pangyayari na nagpasalin-salin sa
bibig ng mga
taong-bayan kaya't walang nagmamay-ari o masasabing may akda ito. Ang alamat ay
kuwento na kathang
isip lamang na kinasasangkutan ng kababalaghan o 'di pagkaraniwang pangyayari na
naganap noong
unang panahon.
"Posible po kayang totoo ang alamat?" tanong ko pa kay Sir, napangiti at napailing
naman si Sir Albert.
"Gaya nga ng sabi ko hija, ito'y kathang isip lamang... ngunit kahit ganoon hindi
ko masasabi walang
katotohanan ang ilan sa mga ito" paliwanag pa ni Sir Albert, napaisip pa tuloy ako
ng mabuti.
P 20-14
"Karamihan sa alamat ay hindi alamkung sino ang may akda nito, pero alamnaman
nating lahat ng kwento ay
may kaakibat na katotohanang bahagi ng buhay ng isang may akda, paano ka makakagawa
ng kwento kung
wala kang karanasan mismo dito?" patuloy pa ni Sir na mas lalong gumulo sa isip ko.
"Eh bakit nakakasulat ng mga kwentong patayan at digmaan ang mga kilalang manunulat
kung wala naman po
silang karanasang pumatay o makidigma" pilosopo kong tanong dahilan para matawa na
lang si Sir Albert.
"Hija, sa panahon ngayon marami ng mga istorya at palabas na may patayan at
digmaan, hindi ba
naaapektuhan ka sa mga eksenang ganoon? Kung kaya't lahat tayo ay may kakayahang
magsulat ng mga
ganoong bagay kahit pa hindi natin naranasan ang mamatayan o sumoong sa gyera"
paliwanag pa ni Sir.
Napatango-tango na lang ako, sabagay may point naman talaga si sir.
"Pero may iisang bagay na mahihirapan kang isulat kung hindi mo pa ito
nararanasan..." patuloy pa ni Sir at
napatingin ako sa kaniya sabay kagat sa banana que. "Anow pow yown swer?" natawa na
lang ako kasi
napalaki yung subo ko doon sa banana que.
Natawa rin si Sir Albert kasi mukhang mabubulunan na ako pero nakaya ko pa naman,
ilang saglit pa nalunok
ko na ulit yung pagkain "Sorry sir, nagutomlang"
Napailing-iling naman si Sir Albert habang natatawa pa rin at tumayo na siya "Wait
Sir, di niyo pa po
nasasabi kung ano yung isang bagay na tinutukoy niyo na hindi maisusulat ng isang
tao kapag hindi niya pa ito
nararanasan" habol ko pa, napalingon naman sa'akin si Sir Albert.
"Pag-ibig hija... hindi makagagawa ang sinuman noon ng alamat na patungkol sa pag-
ibig kung hindi
naranasan ng taong iyon ang umibig" paliwanag ni Sir Albert at tuluyan na siyang
umalis.
Naiwan naman akong nakatayo doon sa daanan ng canteen at sa huling pagkakataon ay
napalingon ako kay Sir
Nathan na nakatingin sa mga mata ni Cassandra ngayon habang nagtatawanan at
nagngingitian silang dalawa.
Nagwakas man sa kalungkutan ang Alamat ng Ulan... ngunit kahit papaano nabuo ang
alamat na iyon dahil sa
pag-ibig.
Hindi man nagkatuluyan ang diwata at ang binatang iyon. Sa huli, ang pag-ibig pa
rin ng diwata para sa binata
ang nanaig nang magpaubaya ito at hinayaan ang mahal niya na maging masaya na sa
piling ng iba.
Sa piling mismo ng babaeng mas nararapat sa kaniya.
****************
Featured Song:
P 20-15
'Alangan' by Zsaris
Source of Alamat History: https://www.scribd.com/doc/231557907/Ano-Ang-Alamat
"Alangan" by Zsaris
hayaanmo sila, sigesige maglibangwag kangmagpakahibang dapatay itawalang ??????
Malayo nga dadaan pa kayo ng rosario cavite??
P 20-16
Kabanata f(x - 19)
50.7K 2.4K 1.4K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 19]
Our Asymptotically Love Story
(page 141 - 156 )
Ika-Siyamna Kabanata
Filipinas 1688
"Nagagalak akong muling makita ka... Lumeng" ngisi pa ni Patricio sabay kindat kay
Salome na ikinagulat ni
Salome, na ikinangiti ni Eleanor at ikinaseryoso ng mukha ni Fidel.
Agad inalis ni Salome ang kamay niyang hawak-hawak pa rin ni Patricio dahilan para
mas lalo pang ngumisi
si Patricio dahil sa gulat na gulat na itsura ni Salome.
Por Dios, Bakit? Bakit ang lalaking ito pa ang siyang may-ari ng hacienda!
Naalala ni Salome ang mga pinagsasabi niya noon kay Patricio nang maka-ilang ulit
silang nagkatagpo sa
palengke.
"Paumanhin Ginoo ngunit sa tingin ko ay kailangan mo ng magpatingin sa manggagamot
dahil malala na
ang sayad ng iyong utak"
"Kilala na kita! At alam ko ang iyong mga gawain, isa kang hambog, matapobre at
bastos na ginoo!"
P 21-1
"Kainin mo iyang pilak mo at sana matunaw iyan sa halang mong bituka!"
"Iyong tandaan Ginoo, Hindi lahat ng nabibilang sa mababang uri ay magsusunod-
sunuran sa inyo, at
kailanman ay hindi ako yuyukod o luluhod sa mga katulad niyo na walang ginawa kundi
hamakin kaming
mga tunay na nagmamay-ari ng bansa- "
Napalunok na lamang si Salome sa lahat ng naalala niyang sinabi niya kay Patricio
noong wala pa siyang
ideya na ang lalaking nakakaengkwentro niya sa palengke ay si Senor Patricio
Montecarlos pala!
Siguradong matatanggal ako nito sa trabaho!
"Oh? Anong pang hinihintay niyo? Tara na sa hapag masamang pinaghihintay ang
pagkain" tawag pa ni
Manang Estelita na nakatayo na sa tapat ng pinto, "Opo Manang" nakangiting tugon ni
Patricio at dali-dali
siyang nagtungo kay Manang upang sabayan ito sa paglakad at nagkwentuhan pa sila.
"Tara na, ipagpatuloy na lang natin ang usapan sa hapag" aya pa ni Eleanor at
sumunod na ito sa loob, inaya
na rin niya si Mang Berto na mag-almusal na dahil maaga pa silang umalis kanina
papuntang bayan upang
magsimba. Nakangiti namang tinanggap ni Mang Berto ang paanyaya ni Eleanor na
sumabay na siya sa
almusal.
Samantala, naiwan pa ring tulala si Salome na nakatayo sa gilid ng kalesa habang
pilit na pinapakalma ang
sarili. Mas lalo pa siyang kinabahan nang alalahanin niya ang mga walang
pakundangang salitang binato niya
noon sa harap mismo ni Patricio.
"Lumeng... Tayo na sa loob" tawag pa ni Fidel dahilan para matauhan si Salome at
dire-diretso nang
naglakad papasok sa loob ng mansyon habang ang ekspresyon ng mukha niya ay hindi na
ngayon
maipaliwanag dahil sa kaba. Hindi na rin mapakali ang mga daliri niyang papintik-
pintik na ngayon.
Sumunod naman sa kaniya si Fidel habang maigi siyang pinagmamasdan hanggang sa
dumirertso ang dalaga
paliko sa kusina. "Senor Fidel, maupo na ho kayo, ako na po ang kukuha ng kailangan
niyo sa kusina..." tugon
ni Susana habang inilalapag ang mga prutas sa hapag. Hindi namalayan ni Fidel na
hanggang sa kusina ay
muntikan na niyang sundan si Salome, kung kaya't ang lahat ay nakatingin na sa
kaniya ngayon at nagtataka
kung anong gagawin niya sa kusina.
"K-kuhaan mo na lang ako ng keso Susana, Salamat" wika ni Fidel at naglakad na
papunta sa kaniyang silya.
Nakaupo sila ni Patricio sa magkabilang dulo ng hapag, habang si Eleanor naman ay
nasa tabi ni Fidel, si
Manang Estelita at Mang Berto ay inanyayahan din ni Eleanor na maupo kasama nila sa
hapag. Inanyayahan
P 21-2
din ni Eleanor ang mga tagapagsilbi na sina Ising, Piyang at Susana na na nakatayo
sa gilid nila ngunit
tumanggi ang mga dalaga dahil sa hiya. "Nasaan nga pala si Salome?" tanong pa ni
Eleanor, nais din sana
niyang imbitahan sa hapag si Salome ngunit nawawala ito.
"Marahil ay nagpakain na po si Salome ng mga manok Senorita Eleanor" sagot ni
Susana, ipapatawag pa
sana ni Eleanor si Salome ngunit sinabi ni Manang Estelita na hindi dapat
pinaghihintay ang pagkain kung
kaya't nagdasal na sila at nagsimulan ng kumain.
"Kailan ka pa dumating Senor Patricio? Bakit hindi mo man lang kami sinabihan"
panimula ni Eleanor,
napapunas naman sa bibig si Patricio gamit ang puting tela na nasa hita niya bago
siya nagsalita "Ikaw rin
naman Binibining Eleanor sinurpresa mo rin naman ang lahat sa iyong pagdating dito
sa San Alfonso"
nakangiting tugon ni Patricio, sanay na ang lahat ng nakakakilala sa kaniya na
sadyang may pagka-pilyo ang
binatang ito.
"Paano mo nalaman na kamakailan lang dumating dito si Eleanor?" nagtatakang tanong
ni Fidel sa pinsan.
Napangisi naman si Patricio isang senyales na may ginawa na naman itong kalokohan
na hindi ikatutuwa ng
nakatatanda niyang pinsan na si Fidel. Limang taon lamang ang tanda ni Fidel kay
Patricio ngunit nang
dumating si Patricio mula sa Espanya noong nakaraang apat na taon ay nakitira muna
siya kay Fidel sa
Maynila. Ilang buwan lamang ang lumipas ay nakilala niya si Don Filimon Alfonso na
noo'y alcalde mayor
ng San Alfonso na inimbitahan ng gobernador-heneral sa Maynila. Si Patricio ay may
dalang napakaraming
salapi mula Espanya na minana niya sa kaniyang ama. at ito ang ginamit niyang
puhunan upang makabili ng
mga lupain sa San Alfonso.
Si Don Filimon Alfonso ay kilala ring encomiendero, ang kaniyang lolo na si Tay
Silong ang nagbungkal at
naggapas ng mga lupain sa San Alfonso at ang sinasabing unang nanirahan dito
hanggang sa madiskubre nila
Padre Bernardo at Padre Rogelio ang lalawigan ng San Alfonso noong 1630
Hinikayat ng dalawang paring Pransiskano si Tay Silong na magpabinyag sa
Katolisismo, si Tay Silong ay
naniniwala sa mga anito, diwata at mga engkanto at si Inay Laya na isang babaylan
ang nangunguna noon sa
mga ritwal at dasal para sa mga bathala. Ngunit nang mahikayat ng nga kastilang
pari si Tay Silong nagbago
na ang lahat. Nagpasimula at nagtayo ang mga paring kastila ng isang nayon sa San
Alfonso katuwang si
heneral Amadeo Alonzo.
Pinatupad nila ang 'reduccion' kung saan tinipon nila ang mga katutubo at mamamayan
ng San Alfonso sa
isang bagong lugar na pinili ng mga misyonero na may kaayusang kolonyal at
nakasentro sa simbahan, plaza
at munisipyo. At ang sentro ng lahat ng komersiyo at panlipunang aktibidad ay naka-
sentro na ngayon sa
Pueblo.
Makalipas lang ang animna taon hindi na nagustuhan ni Tay Alfonso Silong ang
pagpapasailalimsa mga
Kastila, maging ang babaylan na si Inay Laya ay siniraan at tinawag na mangkukulam.
Ang mga ritwal at
aktibidad ispiritwal na ginagawa ni Inay Laya ay tinuturing na gawain ng demonyo.
Si Tay Silong at Inay
Laya ay malapit na magkaibigan, kung kaya't nang patigilin si Inay Laya sa pagiging
babaylan at ipatapon
noon sa isang isla ay labis na kinagalit ni Tay Silong at ng mga mamamayan ng San
Alfonso, nagbalak sila
mag-aklas noon laban sa Espanya ngunit ang anak ni Tay Silong na si Tino Alfonso ay
tapat at panig sa mga
Kastila kung kaya't ibinunyag niya ang pagaaklas na gagawin ng kaniyang ama. Hindi
naman nag-aksaya pa ng
oras ang hukbo nila Heneral Amadeo Alonzo at agad pinadakip sina Tay Silong at ang
animnapung
P 21-3
kalalakihan na kasamahan nito. sila ay pinugutan ng ulo bilang tanda at panakot sa
mga iba pang mamamayan
ng San Alfonso na nagbabalak mag-rebelde.
Dahil sa nangyaring iyon, ginantimpalaan si Tino Alfonso, tumulong din siya sa mga
kastila at naging
encomiendero, nagpalawak siya ng nga lupain at nasasakupan, hinikayat niya rin ang
ibang mga mamamayan
na magpabinyag sa Kristiyanismo. Naging matagumpay ang misyon ni Tino Alfonso at
labis siyang
kinasiyahan ng mga Kastila, kung kaya't siya ang ginawang alcalde mayor ng San
Alfonso, bagay na
pinakainaasamniya kaya ang mismong tatay niya ay pinagtaksilan at pinagkanulo niya.
Ipinakasal din kay Tino Alfonso ang kastilang dalagang anak ni Heneral Amadeo Alonz
na si Analita Alonzo
na di kalaunan ay naging si Donya Analita Alfonso. Nagkaroon sila ng dalawang anak,
ang panganay ay si
Filimon Alfonso at ang pangalawa ay si Martino Alfonso na kasalukuyang heneral ng
hukbo sa Maynila at
siyang ama ni Senorita Eleanor Alfonso.
Noong 1662 ay namatay si Tino Alfonso sa sakit na tuberculosis. At ang humalili sa
kaniya bilang bagong
gobernador ng San Alfonso ay ang panganay niyang anak na si Don Filimon Alfonso. Sa
Panahon ni Don
Filimon Alfonso tuluyan na ngang napasailalimang mga pilipino sa mga Kastila.
Naging malakas din ang
komersiyo at ekonomiya sa San Alfonso, si Don Filimon din katuwang si Padre
Bernardo at Padre Rogelio
ang nagpasimula ng sistemang hacienda sa San Alfonso. Ang sistemang hacienda ay ang
pagkakaroon ng
pribadong pag-aari ng malalawak na lupain ang mga prinicipales, sila na ngayon ay
magiging mga elite.
Isa sa mga naunang haciendero o nag-may ari ng hacienda ay si Don Antonio Flores na
siyang nakabili ng
karamihan sa lupain ng barrio Tagpi, Si Don Filimon Alfonso rin ay bumili ng mga
lupain at siya rin ang
nagpatayo ng Hacienda Alfonso. Nakilala ni Don Filimon ang mayamang binatang
Kastila na si Patricio
Montecarlos na kakarating lang noon sa Maynila nang isama ito ni Fidel Montecarlos
sa isang pagtitipon
kasama ang mga kilalang heneral, opisyal at ang gobernador-heneral. Si Don Filimon
Alfonso ang naghikayat
na bumili ng malawak na lupain si Patricio sa San Alfonso at gawin itong hacienda
Montecarlos.
"Senor Patricio, ikaw ay may nililihimsa amin" usisa pa ni Eleanor, mas lalo namang
napangiti si Patricio
dahil mukhang nahuli na siya. "Sige na Sige na, Ako'y aamin na, Mag-dadalawang
buwan na ako dito sa San
Alfonso" tawa pa ni Patricio na ikinagulat nilang lahat lalo na ni Fidel at Manang
Estelita.
"Ngunit ayon sa sulat na pinadala mo noong isang linggo ay nasa Maynila ka pa" saad
ni Fidel, bakas sa
mukha nito na naguguluhan siya sa pangyayari. Tawa lamang ang sinagot ni Patricio,
animo'y kinatutuwa niya
pa ang pagkagulat ng lahat sa sinabi niya.
"Ako'y nagsinunggaling lamang... Ayoko pang ipabatid sa inyo na nandito na ako sa
San Alfonso noong
Hunyo pa lang" ngisi pa ni Patricio, napailing-iling naman si Fidel. Bakas sa mukha
niya na hindi na siya
natutuwa sa mga pangyayari.
"Ngunit bakit mo naman kailangang ilihimna narito ka na pala sa San Alfonso ng
halos dalawang buwan na"
tanong pa ni Eleanor, pilit namang tumawa pa si Patricio habang iniikot-ikot niya
sa kaniyang kamay ang
tinidor na hawak niya. "Balak ko pa sanang magtago ng matagal ngunit nakita ako ni
Manang Estelita
kaninang umaga sa tulay ng ilog tangis" sagot ni Patricio, napailing-iling naman si
Manang Estelita sa kaniya.
P 21-4
"Anong ginagawa mo sa ilog tangis?" patuloy na tanong pa ni Eleanor. hinawakan
naman ni Manang Estelita
ang kamay ni Eleanor.
"Senorita, papunta kami ni Piyang sa palengke nang mapadaan kami sa ilog tangis,
nakasalubong namin sila
ni Senor Geronimo Flores doon" si Manang na ang sumagot sa tanong ni Eleanor.
habang si Patricio ay
ngingiti-ngiti pa rin ng nakakaloko.
"Saan ka tumuloy ng halos dalawang buwan Senor Patricio?" tanong pa muli ni
Eleanor. hindi na nila
ginagalaw ngayon ang kanilang pagkain dahil nakatuon ang pansin nila ngayon kay
Patricio, maging si Fidel
ay seryosong inoobserbahan ang kaniyang pinsan.
"Pinatuloy ako ni Don Antonio Flores, pinakiusap ako ni amigo Geronimo sa kaniyang
ama" sagot ni
Patricio. Sandali namang tumahimik ang paligid. Wala ng maitanong pa si Eleanor. si
Geronimo Flores ang
nag-iisang anak ni Don Antonio Flores na matalik na kaibigan ni Patricio.
Ngunit nabasag muli ang katahimikan ng magsalita si Fidel "Ano ang iyong dahilan
Patricio kung bakit
kinailangan mong magsinunggaling sa sulat na pinadala mo sa amin at magtago ng
dalawang buwan?"
seryosong tanong ni Fidel, napakamot naman sa ulo si Patricio at hinubad na rin
niya ang kaniyang sumbrero
at inilagay iyon sa mesa.
Iginagalang ni Patricio ang kaniyang pinsan na mas nakatatanda sa kaniya, si Fidel
rin ang nag-iisang kamaganak
niya rito sa Pilipinas. Napahinga na lang ng malalimsi Patricio "Ako'y tutol sa
pagpapakasal sa
pamangkin ni Padre Bernardo na si Senorita Florencia de Guzman" wika ni Patricio
habang nakayuko ito,
nawala na rin ang ngiti nitong nakakaloko kanina.
Sandaling natigilan ang lahat, walang nangahas na magsalita sa kanila, Maging si
Fidel ay hindi rin batid
kung anong nararapat na sabibin. Samantala, sa pinakasulok na parte ng silid-
kainan, naroon si Salome na
kanina pa nakasilip sa pinto ng kusina at nakikinig sa kanilang usapan. Maging si
Salome ay nagulat rin sa
mga inamin ni Patricio, napahawak na lang siya sa kaniyang bibig nang mapagtanto
niya na...
Si Senorita Florencia ay nakatakdang ikasal kay Senor Patricio! Kaya pala nagpunta
sila noon dito ng
kaniyang tiyo na si Padre Bernardo, hindi pala si Fidel ang pinuntahan niya kundi
si Patricio.
At si Senor Patricio ay nakitira lang pala noon sa mansyon ng mga Flores kaya
inakala namin ni Ate
Felicidad na siya ang anak ni Don Antonio Flores!
"Pag-uusapan natin ng mabuti iyan Patricio, sa ngayon kumain na muna tayo"
seryosong tugon ni Fidel at
tahimik silang kumain sa hapag. Hindi naman na nagsalita o nagtanong si Eleanor
dahil mukhang nagkaroon
na ng tensyon sa pagitan ni Fidel at Patricio.
P 21-5
Alas-diyes ng umaga nagsidatingan na ang mga estudyante ni Fidel. Kasalukuyan
silang nagkaklase sa gilid
ng lawa ng luha, Naroon din si Eleanor na tumutulong kay Fidel sa pag-aasikaso sa
mga bata. "Napakabait
talaga ni Senorita Eleanor noh? Napakaganda ng kaniyang panloob at panlabas na
anyo, napakawerte talaga
ni Senor Fidel sa kaniya" Tugon pa ni Piyang habang naghuhugas sila ni Salome ng
mga palayok. Sila Ising,
Susana at Manang Estelita naman ay abala na sa kusina para sa tanghalian.
Napayuko na lamang si Salome habang kinuskos maigi ang palayok, hindi niya
maintindihan kung bakit
parang tinatapakan at nawawasak ang puso niya ngayon. "Ang pagkakaalamko, si
Senorita Eleanor at Senor
Fidel ay magkababata mula pa sa Espanya" patuloy pa ni Piyang, likas talagang
tsismosa at maraming
nalalaman si Piyang na naririnig niya mula sa mga kaibigan niya sa bayan.
"Ang sabi rin nila, nang dumating si Senor Fidel dito sa Pilipinas noong binatilyo
pa ito, ang ama ni Senorita
Eleanor na si Heneral Martino Alfonso ang nagpatuloy kay Fidel, kakilala raw kasi
ni Heneral Martino ang
kastilang ina ni Senor Fidel" patuloy pa ni Piyang habang tinatanaw sila Fidel at
Eleanor kasama ang mga
bata sa di-kalayuan. "At doon nagsimula ang pag-iibigan nilang dalawa" dagdag pa ni
Piyang bakas sa mukha
niya na kinikilig siya sa kwento ni Fidel at Eleanor.
Sinubukan namang ngumiti ni Salome, ngunit sa kaloob-looban niya ay durog na durog
na ngayon ang
kaniyang puso. "Kaya nga noong isang gabi nang dumating dito si Senorita Eleanor at
hinahanap si Senor
Fidel nakilala ko na agad na siya ang tinutukoy ng mga kaibigan ko sa palengke na
bagong dating na kastilang
binibini na kasintahan ni Senor Fidel sa Maynila" wika pa ni Piyang na mas lalong
ikinadurog ng puso ni
Salome. Ngunit kahit ganoon ay pinilit pa rin niyang ngumiti na lang dahil kahit
anong mangyari wala naman
na siyang magagawa pa. Hindi pa man nagsisimula ang laban... talo na siya.
"Ate, maari bang makahingi ng tubig?" tanong ni Danilo kay Salome habang nakadungaw
ito sa bintana ng
kusina, kakatapos lamang ng klase at nagkakainan na ngayon sila Fidel, Eleanor at
ang mga bata sa ilalimng
puno sa gilid ng lawa ng luha.
Kumuha na lang si Salome ng tubig mula sa pinakuluang tubig kanina na lumamig na
ngayon at inilagay iyon
sa baso sabay abot kay Danilo sa bintana. Nahuli niyang lumingon-lingon muna sa
paligid si Danilo bago
ininomang tubig.
"Kasama ni Manang Estelita si Ising sa hardin" saad ni Salome, nasamid naman si
Danilo habang umiinomng
tubig dahil sa sinabi ng kaniyang ate. "A-anong ang iyong pinagsasabi ate?" maang-
maangan pa ni Danilo.
Tiningnan naman siya ng seryoso ni Salome, walang gana makipag-asaran o makipag-
biruan ngayon si
Salome dahil kanina pa siya nalulugmok habang pinagmaamsdan ang tawanan at
kwentuhan ni Fidel at
P 21-6
Eleanor.
"Wala, ang sabi ko huwag ka ng umibig... ikaw ay masasaktan lang" wika pa ni Salome
habang pinupunasan
ang mga pinggan. Nagtataka namang inilapag ni Danilo ang baso sa makapal na kahoy
ng bintana. "Anong
umiibig? Ako'y hindi umiibig- " hindi na nagawa pang tapusin ni Danilo ang kaniyang
sasabihin dahil
biglang dumating si Manang Estelita at Ising habang bitbit ang kumpol ng mga rosas.
Bago pa makarating sa pinto sina Manang Estelita at Ising ay agad nang kumaripas ng
takbo si Danilo pabalik
sa kinaroroonan ng iba pa niyang mga kamag-aral. "Lumeng... anong nangyari sa
kapatid mong si Danilo?"
nagtatakang tanong ni Manang Estelita habang nakatingin sila ni Ising kay Danilo na
muntikan pang madapa
dahil sa bilis ng kaniyang pagtakbo.
Nadapa si Danilo bago pa makarating sa puno dahilan para tawanan siya ng kaniyang
mga kamag-aral, si
Manang Estelita at Ising ay nagtatawanan na rin, maging si Fidel at Eleanor ay
tawang-tawa rin sa kaniya.
Inalalayan naman ni Eleanor si Danilo na tumayo at pinagpagan din ang damit nitong
nadumihan na.
Tingnan mo Danilo literal na masasaktan ka nga kapag umibig ka.
Kinagabihan, kaldereta ang niluto ni Manang Estelita at Salome. Nilagyan din nila
ito ng keso gaya ng
paboritong luto ni Fidel. Si Susana at Piyang ay naatasan na tanggalin ang mga
tinik ng rosas na pinitas nila
Manang Estelita at Ising kanina sa hardin, nais kasi ni Eleanor na lagyan ng mga
sariwang bulaklak ang loob
ng mansyon.
Kung kaya't si Ising at Salome ngayon ang nag-ayos ng hapag-kainan. Alas-siyete na
ng gabi nang magtungo si
Fidel, Eleanor at Patricio sa hapag. Inimbitahan muli ni Eleanor ang mga kasambahay
na samahan sila sa
pagkain ngunit tumanggi ang mga ito. Si Patricio naman ay kanina pa tingin ng
tingin habang nakangisi kay
Salome. Habang si Salome ay nakayuko lang ngayon at naiirita na sa pinaggagawa
niya.
Matapos magdasal ay nagsimula na silang kumain, nakatayo naman sa gilid si Ising,
Salome at Manang
Estelita. "Napakasarap ng kalderetang ito Manang" wika ni Patricio at naglagay siya
ng napakaraming ulam
sa kaniyang pinggan.
"Sang-ayon ako, napakasarap nga nito, Manang" puri rin ni Eleanor. Napangiti naman
si Manang dahil sarap
na sarap ngayon ang mga amo sa kanilang niluto. "Ang totoo ho niyan, si Lumeng ang
naka-imbento ng
espesyal na bersyon ng kalderetang iyan, Senor at Senorita" nakangiting tugon ni
Manang sabay tingin kay
Fidel at Salome, naalala niya noong unang beses natikman iyon ni Fidel at labis din
itong natuwa at pinuri si
Salome.
"Talaga ho? Napakagaling mo naman magluto Salome" bati ni Eleanor, napangiti naman
si Salome at
nagpasalamat sa Senorita. Napatingin naman si Patricio kay Salome sabay ngiti na
naman ng nakakaloko.
P 21-7
"Anong tawag niyo sa espesyal na putaheng ito?" tanong pa ni Eleanor kay Salome,
napatingin naman si
Salome kay Manang, sabay tingin kay Ising, sabay tingin kay Fidel. Hindi niya
alamkung dapat ba niyang
sabihin kung anong itiniwag noon ni Fidel sa bersyon ng kalderetang iyon.
"Kaldereta ala Montecarlos" tugon ni Fidel, siya na ang sumagot sa tanong ni
Eleanor para kay Salome.
Napatango at napangiti naman si Eleanor, habang si Patricio naman ay mas lalong
lumawak ang ngiti,
pinunasan niya ang kaniyang bibig at uminommuna ng wine "Kaldereta ala
Montecarlos..." sabat ni Patricio
habang pinapaikot-ikot ang baso ng wine na hawak niya "Magiging Montecarlos ka rin
Lumeng" ngisi pa ni
Patricio kay Salome sabay kindat sa dalaga, gulat namang napatulala si Salome sa
kaniya, maging si Manang
Estelita at Ising ay nagulat rin sa sinabi niya. Napangiti naman si Eleanor dahil
sa pagtitig ni Patricio kay
Salome, habang si Fidel naman ay seryosong napasandal sa upuan at napatikhimpa
habang nakatingin sa
kanila.
"E-ehem! Patricio maaari bang ang iyong kapilyuhan ay ipagpaliban mo muna dahil
tayo'y nasa harap ng
pagkain" suway ni Fidel kay Patricio na ngingiti-ngiti pa rin ng nakakalok. "Por
supuesto hermano" (Of
Course brother) tawa na lang ni Patricio sabay uminommuli ng wine. Habang si Salome
naman ay halos
maihi na sa kaba habang nakatayo pa rin doon sa gilid nila.
Ano bang saltik sa utak meron ang Patriciong ito?
Nang gabi ring iyon, matapos mahugasan ng mga kasambahay ang mga pinagkainan,
iniligpit na rin nila ang
ilang gamit sa kusina. Naiwan saglit si Salome sa kusina dahil nagtungo sa
palikuran si Ising habang sila
Manang Estelita, Piyang at Susana ay kanina pa nauna sa kanilang maliit na barong-
barong sa likod ng
mansyon.
Nagulat si Salome nang biglang may puting piraso ng papel ang naiwan sa ilalimng
pintuan ng kusina na
nakasara na ngayon. agad niya dinampt iyon at binasa.
Magandang Gabi Lumeng
-P
P? sinong P?
Naaninag ni Salome na may anino sa likod ng pinto at nang sumilip siya sa maliit na
butas ng hawakan ng
P 21-8
pinto, nakita niya roon si Patricio na nakatayo at may sinusulat pa sa isang piraso
ng papel. Napaatras siya sa
gulat lalo nan ang biglang sinuksok muli ni Patricio ang papel sa ilalimng pinto.
Nagdadalawang isip naman si Salome kung babasahin niya ba iyon, pero nangibabaw pa
rin ang matindi
niyang kuryusidad sa kung anong nakasulat doon kaya dinampot niya ang isa pang
papel na iniwan ni Patricio
at binasa iyon.
Ikaw ba'y matutulog na?
-P
Medyo natagalan pa bago niya nabasa ng tuluyan ang nakasulat doon. At dahil sa kaba
agad niyang binulsa
ang papel na iyon, pinatay na niya ang gasera sa kusina at dali-daling tumakbo
papalabas sa isang pinto sa
likod ng kusina at nagtungo sa kanilang barong-barong. Napasilip naman sa pinto si
Patricio at umalis na
lamang siya dahil mukhang wala ng tao roon.
Kinabukasan, oras ng siyesta. Pagkatapos ng klase ni Fidel ay nagtago na agad si
Salome dahil narinig niyang
hinahanap siya nito para turuan. Nagtungo si Salome sa kulungan ng mga manok at
doon kinuha niya at
hinimas-himas ang paborito niyang alaga.
"ChingChing... Sa tingin mo mawawalan na ako ng trabaho?"
Napaputak-putak naman ng dalawang beses si ChingChing. "Oo? Sa tingin mo ay
sisibakin na ako ni Senor
Patricio?" nag-aalalang tanong ni Salome at iniharap niya sa mukha niya si
ChingChing para tingnan siya nito
sa mata.
"ChingChing naman... magsabi ka ng totoo, sa tingin mo talaga mawawalan na ako ng
trabaho dito sa
hacienda?" napaputak muli si ChingChing ng dalawang beses at mas malakas pa.
Inilapag na ni Salome ang alagang manok at inabutan ito ng pagkain "Kung gayon...
siguro tama lang na
umalis na ako rito sa hacienda, hindi ko kayang makita si Senor Fidel at Senorita
Eleanor na kada segundo ay
magkasama" wika pa ni Salome, napaputak naman ng napaputak si ChingChing, animo'y
sinesermonan siya
nito.
"Oo na... naiintindihan ko, makikinig na ako sayo... tama ka dapat na akong umalis
dito, pero hindi ko kaya na
iwan- " hindi na natapos ni Salome ang usapan nila ni ChingChing dahil biglang may
narinig siyang
humahakbang mula sa likuran niya.
Bago pa man makalingon si Salome ay napasigaw na siya sa gulat dahil biglang
nanggulat si Patricio na
P 21-9
animo'y aswang. Nagsiliparan tuloy ang mga manok at nagpuputakan na ngayon dahil sa
panggugulat ni
Patricio at sa napakalakas na tili ni Salome.
"Ikaw pala'y magugulatin!" tawa pa ni Patricio at mukhang mahihimatay na ito sa
kakatawa habang
nakahawak sa sikumura niya. napahawak naman si Salome sa puso niya dahil ang lakas
pa rin ng pintig nito
dahil nagulat talaga siya sa ginawang pananakot ni Patricio. At dahil sa inis
lalayasan na lang sana ni Salome
si Patricio ngunit bigla itong humarang sa daraanan niya. "Sandali lamang...
kailangan mo pang pakalmahin
ang mga manok" puna ni Patricio sabay turo sa mga manok na hindi pa rin maawat sa
pagliliparan at
pagtatakbuhan ngayon.
"Ikaw ang may kasalanan- Opo Senor masusunod" inis na tugon ni Salome at agad
niyang pinakalma ang
mga manok, tawang-tawa naman si Patricio habang pinagmamasdan siya.
Kung mauutusan ko lang ang mga manok na ito na sugurin ang nakakainis na lalaking
iyan kanina ko pa
ginawa!
Nang mapakalma na ni Salome ang mga manok, naglakad na siya papalabas doon pero
hinarangan muli siya
ni Patricio. "Hindi ko akalain na dito ka pala naninilbihan sa aking hacienda,
sadyang napakaliit talaga ng
mundo" saad pa ni Patricio habang nakangisi pa rin sa dalaga.
At napakaliit na rin ng natitirang pasensiya ko sayo Senor Patricio
"Alammo bang napakatalas ng aking memorya, hinding-hindi ako nakakalimot kahit na
kailan lalong-lalo na
ang mga salitang binibitiwan sa akin" patuloy pa ni Patricio. Napayuko naman si
Salome dahil sa kaba.
Mukhang naaalala pa rin niya lahat ng masasamang bagay na sinabi ko sa kaniya noon,
Paano na?
"Ngunit mapagpatawad din naman akong tao, lalo na kapag humihingi ng tawad sa akin
ang taong iyon" wika
pa ni Patricio habang nakangisi pa rin kay Salome.
Anong gagawin ko? hihingi ba ako ng tawad? Pero diba gusto ko ng makaalis dito...
kaso paano naman
sina inay at itay, kailangan namin ng salapi ngayon.
P 21-10
"May isang bagay pa pala, Ako'y mainipin na tao, hindi ko kayang maghintay ng
matagal lalo na sa paghingi
lamang tawad" dagdag pa ni Patricio at mukhang aliw na aliw ito sa kalokohang
ginagawa.
Napapikit na lang sa inis si Salome at napahinga ng malalim, "P-patawad po Senor
Patricio" tugon ni
Salome, napahakbang naman si Patricio papalapit sa kaniya dahilan para mapahakbang
siya paatras. "Iyon
lang?"
"B-binabawi ko na po ang lahat ng sinabi ko noon sa iyo"
"Ang alin doon?"
"B-binabawi ko na po ang sinabi ko sa inyo na kayo'y hambog"
"At?"
"B-bastos"
"Hmm... Marami pa akong natatandaan" wika pa ni Patricio na tuwang-tuwa ngayon sa
paghingi ng
paumanhin ni Salome.
"P-patawad din po dahil sa pagsusungit ko sa inyo"
"At?"
"A-ang pagtawag ko pa sa inyo na may sayad sa utak"
"Ano pa Lumeng?" tawa pa ni Patricio ngunit pinipigilan na lamang niya ang tawa
niya.
P 21-11
"M-matapobre"
"Marami pa talaga akong naaalala Lumeng" pang-asar pa ni Patricio sabay tawa pa
pero natigilan sila nang
biglang may magsalita mula sa likuran nila.
"Patricio... tumigil ka na" suway ni Fidel kay Patricio. Dahilan para mapaatras
lalo si Salome sa gulat.
Natapakan niya pa ang isang manok kung kaya't nagputakan na naman ang mga ito.
"Ikaw ay pinapatawad ko
na... Pakalmahin mo na muli ang mga manok Lumeng" nakangiting tugon ni Patricio at
umalis na siya habang
hindi pa rin mawala sa labi niya ang ngiting niyang nakakaloko talaga.
Mas lalo namang nataranta si Salome nang maglakad si Fidel papalapit sa kaniya
"Lumeng... kanina pa kita
hinahanap, magsimula na tayo sa pag-aaral" tugon ni Fidel. Hindi na ngayon mapakali
si Salome at
nagpanggap na lamang na abala pa sa pag-aasikaso sa mga manok.
"M-may gagawin pa ho ako Senor sa ibang araw na lang ho" sagot ni Salome nang hindi
tumitingin sa binata.
Sandali namang napatahimik si Fidel habang pinagmamasdan si Salome. Pero ilang
saglit lang ay nagsalita
siya muli "Paano kayo nagkakilala ni Patricio?" usisa pa ni Fidel at tumabi siya
kay Salome, tinulungan niya
rin ito sa paghahagis ng pagkain sa mga manok.
Senor Fidel! Anong ginagawa mo?!
At dahil sa kaba, sa sobrang lapit nila sa isa't-isa na halos magdikit na ang
kanilang mga balikat agad
napatayo si Salome at lumipat ng pwesto sa kabilang dulo ng kulungan ng mga manok,
napatingin naman sa
kaniya si Fidel at tumayo na rin ito "Lumeng... hindi mo pa sinasagot ang tanong
ko" tugon pa ni Fidel at
naglakad muli ito papalapit kay Salome at tumabi sa kaniya.
"Ahh! Sa tindahan po ni Don Antonio Flores ko nakilala si Senor Patricio" sagot ni
Salome at lumipat na
naman siya ng pwesto. Napansin ni Fidel na nilalayuan siya ni Salome kung kaya't
nanatili na lang siya sa
pwesto niya.
P 21-12
"Matagal na kayong magkakilala?" usisa pang muli ni Fidel, napatango naman si
Salome. "O-opo Senor,
inakala pa po namin noon ni ate Felicidad na siya ang anak ni Don Antonio Flores"
sagot ni Salome nang
hindi tumitingin kay Fidel.
Sinusubuan na ngayon ni Salome si ChingChing. "Siya ba si ChingChing?" nakangiting
tanong ni Fidel,
napatango naman si Salome. Nagulat siya nang biglang lumapit muli sa kaniya si
Fidel at hinimas-himas na
rin nito si ChingChing.
"May nakarating sa aking balita na ikaw ay dumadayo sa kuwadra ng mga kalalakihang
kabayo, huwag kang
magpapaligaw at basta-basta magpapadala sa mga mabubulaklak nilang salita, ha?"
paalala pa ni Fidel kay
ChingChing habang nakangiti dito at hinihimas-himas ito ng marahan, napaputak naman
ang manok ng
madaming beses.
"Mukhang ayaw niyang makinig sa iyo Senor" tugon ni Salome at bigla siyang natawa
bagay na mas
ikinatuwa ni Fidel dahil kinausap na siya ni Salome. Pero biglang natauhan si
Salome at napayuko ulit.
Nakalimutan kong naiinis nga pala ako sa kaniya... masyado lang akong nadala sa mga
ngiti niya!
"Ahh- Senor may tatapusin pa po ako sa kusina, maiwan ko na po kayo" biglang
paalamni Salome dahilan
para ilapag agad ni Fidel si ChingChing sa lupa at agad siyang napatayo upang
habulin si Salome na
naglalakad na ngayon papalayo.
"Sandali Lumeng" tawag pa ni Fidel at mabilis siyang naglakad upang maabutan si
Salome, wala naman nang
nagawa si Salome dahil naabutan na nga siya ni Fidel, nasa tapat na sila ng balon
ngayon. "Hindi mo pa pala
nasasabi sa akin ang dahilan kung bakit ka umuwi sa inyo noong nakaraang biyernes
at sabado" tanong ni
Fidel, napaiwas naman ng tingin si Salome.
"Ah- M-masama lang ho ang pakiramdamko Senor at bukod doon ay nangungulila rin po
ako sa pamilya
ko" palusot na lang ni Salome, tinitigan naman siya ng mabuti ni Fidel at
hinihintay na tumingin sa kaniya si
Salome ngunit nakayuko lang ito.
Ilang saglit pa nagulat si Salome nang biglang humakbang papalapit sa kaniya si
Fidel at hinipo nito ang noo
niya. "Alagaan mo ang sarili mo... Ako'y nag-aalala sa iyo Lumeng" wika pa ni Fidel
dahilan para mapatingin
P 21-13
ng diretso si Salome sa kaniyang mga mata.
"Bukod doon, Huwag kang aalis ng hindi nagpapaalam" patuloy pa ni Fidel habang
nakatingin din ng diretso
sa mga mata ni Salome. Nanatili lang silang dalawa sa tapat ng lumang balon, habang
ang ang kalangitan ay
unti-unting kumukulimlimdahil sa makapal na ulap. Marahan ding umihip ang hangin
dahilan para
mapatangay ang ilang mga tuyong dahon sa lupa.
Hindi pa rin inialis ni Fidel ang kamay niya sa noo ni Salome, at sa pagkakataong
iyon binitiwan ni Fidel ang
huling limang salita na mas lalong nagpagulo sa utak at damdamin ni Salome "At
ayokong marinig ang
salitang paalam mula sa iyo... Lumeng"
***************
History Book Source: "Kasaysayang Bayan" Sampung Aralin sa Kasaysayang Pilipino ng
(National
Historical Commission of the Philippines, 2012)
A/N: Nabanggit din sa Kabanata 23 ng I Love you since 1892 ang History ng San
Alfonso hihi. By the
way mga bes Fictional lamang ang San Alfonso. Vote and comment :))
Delong~ Jellyace??
P 21-14
Kabanata f(x - 20)
51.9K 2.7K 1.3K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 20]
"And when she knows what
She wants from her time
And when she wakes up
And makes up her mind"
-Westlife (Uptown Girl)
"Kalahating kilo nga ng bangus 'Mare, pakihiwa na rin"
"Gawin mo ng isang kilo 'Mare"
"Ito talaga sige na nga isang kilo na" tawa pa ng matandang babaeng suki ni mama,
nagulat naman ako nang
biglang tapikin ni mama ang braso ko. "Aleng, Ano bang ginagawa mo? ayusin mo ang
paghiwa" sita sa'kin ni
mama at maging ako ay nagulat din kasi natadtad ko masyado ang bangus na inabot
niya sa'kin kanina para
hiwain. Nandito kami ngayon sa tindahan namin sa palengke, ako ang tagahiwa at
tagakaliskis ng mga isda
habang si mama naman ang nagtatawag ng mga mamimili.
"Anak mo 'Mare?" tanong pa nung matandang babae kay mama, napangiti naman si mama.
"Oo 'Mare
panganay ko, kolehiyo na yan, graduating na sa Marso" pagmamalaki pa ni mama,
napangiti naman sa akin
yung matandang babae na suki niya. mukhang may kaya yung matandang babae kasi ang
sosyal pa ng damit
habang namamalengke. Hindi pa puti ang buhok niya pero kulubot na ang balat niya
pero hindi naman
masyado halata kasi sobrang puti niya.
"Kay gandang dalaga" sabi pa nung matandang babae habang nakatitig sa'kin. ngumiti
na lang ako at tumango
sa kaniya. Ito yung mga sitwasyong awkward talaga. nagkwentuhan pa saglit si mama
at yung matandang
babae na suki niya tungkol sa kamahalan ng pwesto dito sa palengke at ilang saglit
pa nagpaalamna rin ito.
"Pag naka-graduate ka na anak, bibili tayo ng mas malaking pwesto dito sa palengke"
ngiti pa sa'kin ni mama
at inemphasize niya pa yung laki ng palengke na tinutukoy niya, natawa na lang
tuloy ako. Minsan lang maging
ganito ka-hyper si mama kaya masaya akong makita iyon.
Ilang sandali pa dumating na si Alex habang buhat-buhat ang isang banyera pa ng
isda. Inilapag na niya iyon
sa ilalimng mesa at isa-isang nilagay ang isda doon. Nagtaka naman kami ni mama
kasi may kasama siyang
isa pang binata na halos kasing edad ko lang, may inilapag din itong banyera ng
isda sa tapat namin. "Salamat
Bro" tugon ni Alex doon sa binatang kasama niya. "Ma, si Oscar nga pala bagong
katiwala ni Aling Cynthia"
pakilala ni Alex sa amin dun sa lalaking kasama niya.
P 22-1
Inabot naman ni Oscar ang kamay niya kay mama para mag-mano "Magandang umaga ho" at
sunod naman
siyang napatingin sa akin nagulat ako kasi sandali siyang napatigil. Uhm... Okay...
so... ano na?
Kaya ako na lang ang nag-abot ng kamay ko para makipag-shakehands sa kaniya "Hi
Oscar" bati ko, sinagi
naman siya ni Alex kasi nangangalay na yung kamay ko. "Ate Aleeza ko nga pala"
tugon pa ni Alex sabay sagi
ulit kay Oscar dahilan para matauhan na ito at makipag-shake hands na sa'kin.
Ngumiti lang si Oscar pero agad din itong umiwas ng tingin. "Buti naman may
kaibigan ka na Totoy" pangasar
ko pa kay Alex at tinawanan namin siya ni mama. "Wag mo nga akong tawaging totoy"
reklamo pa ni
Alex at hinubad niya ang tshirt niya na basa na sa pawis dahilan para kiligin yung
ibang inday na nandito sa
palengke.
"Totoy magdamit ka nga, hindi na makapag-focus yung mga tao dito oh" pang-asar ko
pa, napalingon naman si
Alex sa paligid at mukhang nagets niya na pinagnanasaan na siya ngayon kaya agad
niyang sinuot ulit yung
damit niya. "Uuwi na nga ko" inis na tugon ni Alex at nagmano siya kay mama at
inerapan naman niya ako
saka sila nagpaalamnung lalaking kasama niya na si Oscar.
Ang sungit talaga ng kapatid kong to' Ugh.
Tanghaling tapat na hindi pa rin nauubos ang paninda naming isda. Nakaupo na ako
ngayon sa gilid at
nagreview na lang ng mga notes ko kasi prelimexams na namin next week. Ilang saglit
pa may isang boses ng
babae na naririnig naming nagtatatalak mula sa di-kalayuan.
"Magsi-bayad nga kayo, ilang buwan na yang pakiusap niyo na may sakit ang anak
niyo, di pa ba yan
namamatay" sigaw ni Aling Cynthia doon sa katapat naming mag-asawa na nagtitinda
din ng isda. Si Aling
Cynthia ng masungit na ale na may ari ng malaking sari-sari store malapit sa bahay
namin at siyang kilalang
nagpapautang ng 5'6.
Napalingon ako kay mama na mukhang balisa na ngayon, alamniyang kami na ang sunod
na puputakan ni
Aling Cynthia pagkatapos niya pahiyain yung mag-asawang tindero at tindera. "Ang
sakit niyo naman
magsalita! Wala kayong karapatan na sabihang mamamatay ang anak namin" galit na
sagot nung lalaki na si
Mang Ping at akmang susugudin si Aling Cynthia kaso pinigilan siya ng kaniyang
asawa.
"Eh sa ang tagal tagal niyo magbayad ng utang niyo, mamamatay na lang ang anak inyo
lubog pa rin kayo sa
utang" buwelta pa ni Aling Cynthia at mukhang naghahamok din ng suntukan kay Mang
Ping, kung kaya't
nagkagulo sa palengke, maraming umawat sa kanila para hindi matuloy ang suntukan.
Dumating din ang
dalawang barangay tanod at inawat silang dalawa.
Bigla namang lumapit si Oscar at hinila na papalayo doon ang amo niyang si Aling
Cynthia na beastmode na
beastmode na ngayon habang dinuduro-duro si Mang Ping at ang asawa nito. "Kakasuhan
ko kayo! Mga
walang utang na loob! kayo na nga pinautang may gana pa kayong sagutin ako!" galit
nag alit na sigaw ni
Aling Cynthia at bigla kaming nagulat ni mama nang mapatingin siya sa amin.
P 22-2
"Isa pa kayo! Hoy Catherine ang laki-laki na rin ng utang niyo sa'kin! tapos may
pa-bertday bertday partey pa
kayong nalalaman kamakailan! Ang lakas din ng loob niyo! Sana binayaran niyo muna
utang niyo!" sigaw pa
ni Aling Cynthia hanggang sa maisakay na ito nila Oscar at ng asawa ni Aling
Cynthia sa kotse nito.
Napahawak na lang ako sa braso ni mama kasi halos lahat ng tao ay sa amin naman
nakaatingin ngayon.
Napatingin ako kay mama na ngayon ay nagkaliskis na lang isda at hindi na lang
pinansin pa ang mga talak ni
Aling Cynthia. "Magsibalik na kayo sa gawain niyo! Tama na ang away" anunsyo nung
isang barangay tanod
at pinahayo-hayo niya ang mga taong nakiusyoso sa eksenang ginawa ni Aling Cynthia.
Napahinga na lang ako ng malalim. Sinabi ko na rin kasi noon kina mama at papa na
hindi na kailangan pang
maghanda sa birthday ni Alex at bayaran na lang ang utang namin kay Aling Cynthia
kaso nangibabaw pa din
ang ugaling pinoy na kahit makapangutang basta may maihanda sa mga bisita.
Kinagabihan, mag-hahatinggabi na habang nagrereview ako sa kwarto saka pa lang
dumating si papa galing
sa pagpapasada ng jeep. Sasalubungin ko sana si papa kaso mukhang matamlay siya
habang tinatapik ni mama
ang balikat niya. napasilip na lang ako sa pinto ng kwarto, tulog naman na si Alex.
"Mahal bakit? May
problema ba?" tanong ni mama habang inaasikaso si papa kumain ng hapunan.
Sandali namang hindi nakaimik si papa, uminommuna siya ng isang basong tubig bago
nagsalita "Naalala
mong isinangla natin ang prangkisa ng jeep noong isang taon, ang laki na ng interes
mukhang hindi na natin
matutubos pa ang jeep" panimula ni papa, nagulat si mama sa narinig niya, maging
ako ay nagulat din at
napahawak sa bibig ko dahil sa sinabi ni papa.
Hindi na namin matutubos ang jeep na tanging hanapbuhay ni papa? Siguradong
magagalit si tito Ace!
Naalala kong isinangla ang prangkisa ng jeep noong nakaraang taon para sa
pagpapagamot ng nabaling binti
noon ni Alex, mahilig kasi maglaro ng basketball si Alex at kasama siya sa varsity
ng school nila noong high
school pa siya kaso naaksidente siya sa isang game nila, na-dislocate ang joints
niya at nasira may nasirang
tissue at muscles sa tuhod niya kaya kailangang operahan. Kaya siguro mas lalong
lumala ang pagsusungit ni
Alex dahil hindi na siya pwedeng maglaro ng basketball kahit kailan.
Kalahating milyon din ang kinailangan para sa pagpapa-opera, hindi naman kayang
magpahiramni tito Ace
ng ganoong kalaking pera nang biglaan kaya sila mama at papa na ang gumawa ng
paraan. Sinangla nila ang
prangkisa ng jeep.
Kailan ko na talaga maka-graduate at makahanap ng trabaho para matapos na ang lahat
ng problema namin.
P 22-3
Kinabukasan, alas-otso pa lang ng umaga nagsimba kami ni mama at Alex sa simbahan
ng Cathedral of Our
Lady of the Pillar o mas kilala bilang Imus Cathedral. Naabutan namin ang simula ng
misa pero dahil puno
na ang simbahan sa loob nakatayo na lang kami sa gilid habang nakikinig ng misa.
Pagkatapos ng misa nagpaalammuna ako kay mama na magsisindi ako ng kandila sa
bahagi ng sindihan ng
kandila sa gilid ng simbahan. Marami ring tao doon, bumili ako ng isang kandila at
nagtungo na doon. naalala
ko tuwing birthday, mahal na araw, pasko at bagong taon lang ako nagsisindi ng
kandila dito para magdasal
at humingi ng gabay mula sa Panginoon.
Nang matapos ko ng sindihan ang kandila at manalangin, nagulat ako nang biglang may
nagsalita mula sa tabi
ko "So Aleeza, what are you praying for?" nakangiting tanong sa'kin ni...
Cassandra. Sandali naman akong
napatulala sa kaniya, ang ganda niya naka-white dress siya at sobrang blooming pa.
agad naman akong
napalingon-lingon sa paligid, Shems! Baka nandito rin si Sir Nathan kasama niya!
Waaahh!
"Why?" nagtataka niyang tanong sa'kin at napalingon-lingon din siya sa paligid.
"Sinong hinahanap mo?"
tanong niya pa. Agad ko namang inayos ang sarili ko at hinarap siya "Ah- H-
hinahanap ko lang sila mama,
nasaan na kaya sila?" palusot ko pa at nagkuwnaring lumingon-lingon ulit sa
paligid. Napangiti naman si
Cassandra habang at sinindihan na niya ang kandilang hawak niya mula sa apoy ng
kandila ko.
"Sabi nila, kung kanino mo raw kinuha ang apoy mula sa kandilang hawak mo then your
lives will be
connected" panimula pa ni Cassandra, napatingin naman ako sa kandila niya na may
apoy na ngayon at kinuha
niya yung apoy mula sa kandila ko.
"In simple words, every people in this world are connected to each other, kaya
totoo ang phrase na 'It's a
small world', kahit gaano pa kalaki at kalawak ang mundo may mga tao talagang kahit
anong gawin mo, kahit
saan ka magpunta ay magiging konektado pa rin sa buhay mo" patuloy pa ni Cassandra,
nagtataka naman
akong napatingin sa kaniya. Bagay na bagay nga talaga sila ni Sir Nathan ang dami
nilang nalalaman at hugot
sa buhay, habang ako eh puro kalokohan laman ng utak ko.
"Have you ever met or found your special someone Aleeza?" tanong pa sa'kin ni
Cassandra sabay ngiti.
Napaisip naman ako sandali dahil sa tanong niya, si Sir Nathan na ba ang special
someone ko?
"You think for a couple of second, it means you have" dagdag pa ni Cassandra sabay
ngiti na naman ng
matamis. Gusto ko man mainis sa kaniya pero parang hindi ko naman magawa, mabait at
totoong busilak
talaga ang kalooban ni Cassandra.
"I hope that guy deserves your love, because every woman deserves a happy ending"
ngiti pa ni Cassandra at
bigla niyang hinawakan ang kamay ko. "A broken heart, a tragic fate, those tears
and pain... are the
consequences of a forbidden love" patuloy niya pa at sa pagkakataong iyon hindi ko
maunawaan kung bakit
parang may kalungkutan akong naramdaman sa puso ko. hindi ko na rin maintindihan
kung bakit niya sinasabi
sa akin ito, itatanong ko na sana sa kaniya kaya lang bigla siyang tumawa ng
mahina, "I'msorry, masyado lang
ako nadala sa mga ttragic novels na binabasa ko lately" tawa pa ni Cassandra at
binitawan na niya ang kamay
ko
"Anyway, I know that you're taking good care with your heart naman, No lovelife no
worries" biro pa ni
P 22-4
Cassandra at bigla niyang hinawakan ang braso ko "Nagsisimba ka rin pala dito"
tugon niya pa at naglakad na
kami papalabas doon sa sindihan ng mga kandila.
Maaliwalas ang kalangitan ngayon, at napakarami ring tao ang nagpapasukan na sa
simbahan para sa susunod
na misa. "Oo... dito kami palagi nagsisimba nila mama" sagot ko, ngayon ko lang
narealize na siya lang pala
ang nagdadaldal kanina.
"Me too, kahit taga-Bacoor pa ako, pumupunta pa ako dito sa Imus para magsimba"
nakangiti niyang sagot,
ang tangkad niya at naka-high heels pa siya. nagmukha tuloy akong nakababatang
kapatid niya. "Ikaw lang? si
Sir- Nathan?" tanong ko sabay lunok ng laway ko na namumuo na sa lalamunan ko. para
kasing sasabog yung
puso ko banggitin ko lang yung pangalan ni Sir. Haays.
Napangiti naman si Cassandra at napatigil sa tapat ng isang matandang babae na
nanlilimos sa gilid ng
simbahan, inabutan niya ito ng pera. Bukod sa ang ganda-ganda na niya, ang bait-
bait pa, matulungin pa siya.
"Nasa Quezon City si Nate, busy daw siya ngayon kaya di niya ako masasamahan dito"
sagot ni Cassandra at
nagpaalamna siya doon sa matandang babae.
"P-palagi ngang busy yun si sir" sabi ko na lang at nagpatuloy na rin sa paglalakad
habang nakakapit pa din si
Cassandra sa braso ko. nasaan na ba sila mama?
"Yeah you're right, when we first met nga eh sobrang busy din niya" tawa pa ni
Cassandra at namumula na
ngayon yung pisngi niya habang inaalala ang unang pagkikita nila ni Sir Nathan.
Ngumiti na lang din ako,
ayoko ng itanong pa kung anong nangyari nung una silang magkita, masasaktan lang
ako.
"I was in my second year of college that time when he's older brother David got
married, ang ate ko ang
wedding organizer ng kasal ng kuya ni Nate, summer naman kaya tumutulong ako kay
ate sa work niya, I'm
always with her kahit saan sila magpunta ng clients niya, then one day it was the
day of shooting the pre-nup
video, may part doon na magbibigay ng sweet and inspiring messages ang family
members ng ikakasal and
that was the day I first saw the brother of the groom... si Nathan" panimula ni
Cassandra. Napalingon na lang
ako sa kaniya, nandito na kami ngayon nakatayo malapit sa sakayan ng jeep, gusto ko
na sanang pumara at
sumakay ng jeep para makaalis na doon kaso parang may kung anong nag-uudyok sa akin
na pakinggan ko ang
kwento ni Cassandra.
"Actually, na-love at first sight talaga ako sa kaniya, he's so handsome and a
gentleman, I was the one who
took the video message, I think I'mgonna fall frommy chair when he started to talk
ang give his long message
for his brother, naalala ko pa nga yung sinabi niyang 'Never let your wife cry
because one of the man's
failure in life is when he make his lover cry" patuloy pa ni Cassandra. Naalala ko
bigla yung umiyak siya
noon habang yakap-yakap si Sir Nathan sa hagdan, gusto ko tuloy sabihin na nag-fail
na pala si Sir Nathan
kasi pinaiyak niya si Cassandra tss...
"To make the long story short, nagkakilala kami, and pareho pala kami ng University
na pinapasukan kaya
mas naging madalas ang pagkikita namin until I confessed to my feelings to him"
tugon pa ni Cassandra
dahilan para mapalingon ako sa kaniya.
"I-ikaw ang nag-confess kay sir?" tanong ko na ikinatawa naman ni Cassandra.
"Looks absurd right, pero yes ako ang naunang nag-confess sa kaniya, it was the day
of his birthday when I
told himthat I have a gift for him... it's my confession" kinikilig na tugon ni
Cassandra, napatulala lang ako sa
P 22-5
kaniya. Hindi ko akalaing malakas rin pala ang loob ni Cassandra nagawa niyang i-
voice out ang feelings
niya sa isang lalaki.
"And I ask himif he's going to accept my gift... and he said 'Yes it's a wonderful
gift after all" patuloy pa ni
Cassandra habang nakangiti na ng todo. After the confession naging sila na. Teka!
Naalala ko na nag-sorry
siya noon kay Sir Nathan... at lately lang naman siya muling sumulpot sa buhay ni
Sir, ibig sabihin nag-break
sila dati? Pero bakit?
Itatanong ko na sana kay Cassandra kaso biglang dumating si Mama at Alex at may
dala-dala silang mga
kakanin. "Andito ka lang pala Aleng, kanina ka pa namin hinahanap tara na" tawag ni
mama, pinakilala ko
naman sa kanila si Cassandra at maging si mama ay nabighani sa kagadahan niya.
kakilala naman na ni Alex
si Cassandra kasi palagi daw kasama si Cassandra sa lecture sessions nila ni Sir
Nathan para sa physics
contest last week.
Isinakay naman kami ni Cassandra sa kotse niya at hinatid kami sa bahay. "Salamat
Hija, pagpalain ka nawa
ng Diyos" paalamni mama kay Cassandra habang nakangiti ng todo at kumakaway sa
kaniya. "Walang
anuman po Mrs.Agcaoili" ngiti naman ni Cassandra. Nakababa na kami ngayon sa kotse
niya.
"Tita Cath na lang ang itawag mo sa akin Hija" tugon pa ni mama, nagpaalamna muli
si Cassandra sa amin
saka niya pinaandar ang kotse niya at tuluyan nang umalis. "Napakabait at
napakagandang dalaga, gusto ko
maging katulad siya anak kapag nakatapos ka na at naging maganda na buhay mo" tugon
pa sa'kin ni mama.
"Oo nga pala, paano niyo pala siya nakilala ni Alex? Teacher din siya sa school
niyo?" tanong ni mama, puro
kasi kabataan ni mama ang dinadaldal niya kay Cassandra kanina nung nasa kotse
kami. "Girlfriend siya ni
Sir Nathan ma" sagot ni Alex at diretso na itong pumasok sa bahay. napatango-tango
naman si mama, "Siya
pala ang tinutukoy ni Ser Nathan na nag-mamayari ng puso niya, kay swerte naman
niya kay Cassandra" saad
pa ni mama at pumasok na rin siya sa loob ng bahay. naiwan naman akong nakatayo
mag-isa doon sa labas.
Ang swerte nga nila sa isa't-isa... match made in heaven talaga, kaya ang mga
katulad ko ay hindi na dapat
sirain pa ang magandang kapalaran at pag-iibigan nilang dalawa.
Kinagabihan, habang nakahiga ako sa kama at nagrereview, biglang may nag-message sa
akin sa messenger at
laking gulat ko nang makita kung sino ang nanggagambala ngayon sa mapayapa kong
gabi.
Gising ka pa? Online ka pa oh ?? (15 seconds ago)
Shemay! Wala talaga sigurong balak mag-aral ang mokong na to kaya gusto niyang
mangdamay pa ng ibang
tao para makasama niyang bumagsak. Sineen ko na lang yung message ni Bryan.
P 22-6
If you're now sleeping, I'm on the way to visit you in your dream ?? (10 seconds
ago)
Ughhh! At dahil sa inis napabangon ako sa kama at madiin akong nagtype sa keyboard
ng phone ko.
Ayokong mabangungot! Tigilan mo na nga ako! (sent)
But I'm the man of your dreams, right? ?? (10 seconds ago)
Man of your dreams mo mukha mo! (sent)
Agad kong pinindot yung block button, at blinock ko na ang impaktong lalaking yun!
haays. Kainis! Mukhang
nawala tuloy lahat ng nireview ko dahil sa panggugulo niya ughhh!
"Since our prelimexamwill be on Wednesday, I expected you all to be present... wag
ng absent ng absent"
paalala ni Sir Nathan sa klase sabay tingin sa'kin, ako ba pinariggan niya?
Teka nga! bakit ang sigla-sigla niya ngayon? kanina pa siya nakangiti habang
nagtuturo at nakikipagbiruan pa
sa ibang mga kaklase ko.
"Let's solve it!" engganyo niya pa sa mga estudyante at nagpa-activity pa siya.
Nakakainis lang kasi lahat
kami dapat kasali eh hindi nga ako mahilig sa mga ganitong activity. Ang game na
inintroduce niya ay 'X and
Y'
Bubuo kaming lahat ng malaking circle at magpapasahan ng whiteboard marker, may
tatlong equations na
sinulat si sir Nathan sa board kakanta kami ng 'X and Y' habang pinapasa-pasa ang
marker at kung kanino
tumigil ang kanta at saktong kung sino ang may hawak ng whiteboard marker siya ang
magsosolve ng equation
doon sa board. Kapag hindi niya na-solve sasayaw sa platform. My Gosh! sobrang
nakakainis talaga!
Hindi pa naman ako dancer at para akong kawayan na gumegewang-gewang pag sumasayaw
Ughh!
"Okaaay! Let's start" masiglang tugon ni Sir Nathan habang nakangiti ng todo. Isa
pa to si Sir nakakainis bakit
ang saya-saya niya? haays!
P 22-7
X and Y
X and Y
Come and solve the X and Y
Where the final answer could only be
Found from X and Y
Pagtigil ng kanta muntikan nang mapunta kay Jen yung marker buti na lang naibato
niya doon sa katabi niya na
nataranta kaya sinalo naman, kaya ayun siya ang magsosolve ng equation sa board.
"Go Angela!" cheer pa ng
lahat, 1 minute lang kasi ang binigay ni Sir na time para masolve ang equation
halatang gusto niya talaga
kaming pasayawin lahat sa platformUghhh!
"Time's up! You better take the punishment Angela" tawa pa ni Sir Nathan at nag-
cheer naman ang lahat na
sumayaw na si Angela, malakas naman ang loob ni Angela at hindi siya mahiyain kaya
ayun si ateng nag-hiphop
moves na.
Mas lalong lumakas ang hiyawan at inasar pa nila si Sir Nathan na makipag-show down
ng hip-hop moves, at
syempre dahil naasar ako kay Sir isa ako sa pinakamalakas na nangantyaw na sumayaw
din siya! Ha! Akala
niya kami lang ang mapapahiya dito ahh!
"No, No, I don't dance" pagtanggi pa ni Sir pero nag-join force na kaming lahat na
tuksuhin siyang sumayaw,
feel ko mag-rerebolusyon na kami ngayon at sasabaksa gera dahil sa lakas ng sigaw
namin. "Get a whole
pad, we're going to have a quiz" tawa ni Sir Nathan at naglakad siya papunta sa
table niya at kinuha niya yung
libro niya. Halaaaa!
"Joke lang sir! Tara na laro na lang tayo! Di ka na namin papasayawin" tawa pa ni
Jen at agad namang
sumang-ayon ang lahat sa kaniya, ngiting tagumpay naman ngayon si Sir Nathan kasi
mukhang nanalo pa rin
siya. Kainis! Bakit panakot lagi ng teacher ang quiz, sabagay nakakatakot naman
talaga.
Kaya ayun balik na naman sa laro,
X and Y
X and Y
Come and solve the X and Y
Where the final answer could only
Found from X and Y
P 22-8
"Waaaaait!" sigaw ko sabay hagis sa katabi ko nung marker pero di niya sinalo.
Halaaaa! "Aleeza! Aleeza!
Aleeza!" sigaw nilang lahat, kainis! Kainis! Kainis!
"Solve it Agcaoili" narinig kong tawa pa ni Sir sabay turo sa board, ang hihirap
talaga ng equations ni sinulat
doon ni Sir sa board, ang daya talaga!
"GO NGETS! MAG-READY KA NA SA DANCE PEFROMANCE MO!" pang-asar pa ni Jen habang
tumatalon-talong pa sa tuwa. Napatingin naman ako sa mga kaklase ko na mukhang
enjoy na enjoy ang mga
pangyayari, lahat sila umaasang hindi ko masagutan yung equation para makita nila
ang kawayan dance
moves ko. Ughh!
"Time starts now!" saad ni Sir.
"Hala! Wait" sigaw ko pa sabay dampot nung marker sa sahig at dali-dali akong
tumakbo papapunta sa board
at sinolve iyon.
"50 seconds" asar pa ni Sir Nathan, shemay!
Paano ba to? wait di ako makapag-concentrate!
"Sisiw lang yan sa math wizard champion natin whooo!" asar pa nung loko-lokong
kaklase ko, na ikinahiyaw
din naman din ng iba.
"40 seconds" narinig kong tugon pa ni Sir at naglakad pa siya paakyat sa
platformpara tingnan ang
pagsosolve ko. Kainis! Bakit kailangan niya pang lumapit?!
Di ko na alamang gagawin ko, wala pa ako sa kalahati sa solutions na ginagawa ko,
isabay mo ba ang
hiyawan ng mga kaklase ko, at ang nakakabang mangyayari sa'kin pag di ko natapos
ang pag-solve nito,
idagdag pa ang nakakainis na presensiya ni Sir Nathan na nasa tabi ko na at
tinitingnan niyang mabuti ang
siosolve ko Waaaahh!
"30 seconds"
Shems! Mas lalo akong napreressure kapag nag-cocountdown haays!
"20 seconds"
P 22-9
Waaahh! Nakuha ko na ang product value ng x, The product of 116 reciprocally and be
simplified together
with its denominator to get the final answer...
"10 seconds"
116 is divisible by 4 along with its numerator 72
"5...
4...
3...
2...
so the final answer is 29/18.
"Time's up!"
Agad kong binilugan yung final answer ko. whew! Grabe!
"Ang galing natapos mo ngets!" sigaw pa ni Jen.
"But we're not yet sure if her answer is correct" tugon naman ni Sir Nathan at
humakbang pa siya papalapit
doon sa board kaya bumaba na ako sa platform. Sandali niyang pinag-aralan iyon at
tiningnan mabuti.
"Where did you get the x value?" tanong ni Sir sabay lingon sa'kin at binilugan
niya pa ng red mark yung
solutions ko. Shemay! Mali ba?
Agad naman akong umakyat ulit doon sa platformat tinuro ko sa kaniya yung solution
ko, napatango naman si
Sir Nathan. Pero may binilugan na naman siya sa kabilang solutions ko "How about
the y value?" tanong niya
pa, sabay turo doon sa y.
P 22-10
Napakunot naman yung noo ko "Sir ang sabi po sa question is find the x value only,
wala namang sinabi na
hanapin din yung y value" sagot ko, sabay turo doon sa question.
"How could you find x if you didn't find y did it come up with that answer?" tugon
pa ni Sir habang
nakatingin ng diretso sa mga mata ko. napaiwas naman ako ng tingin at tiningnan ko
na lang yung solutions ko.
"I just use the canceling and simplifying method sir" sagot ko, napatango-tango
naman si Sir "So you use the
shortcut method?" tanong niya pa. tumango naman ako bilang sagot sa tanong niya.
"Shortcuts aren't applicable in every equation, there are times that you will be
misdirected and get the wrong
answers" wika pa ni sir, napalingon naman ako sa mga kaklase ko na napatahimik na
rin.
"Eh sir pareho lang naman ng kakalabasang sagot yun eh" banat ko naman, napailing-
iling naman si Sir,
naalala ko bigla na ganito kami magtalo every tutorial session namin bago ang
contest.
"Yes, you will still get the final answer but not the whole and exact solution why
you end up with that
answer, kasi pinili mo ang shortcut hindi mo nalaman ang buong dahilan kung bakit
naging ganoon ang sagot
mo" patuloy pa ni sir sabay turo sa solution ko na maikli lang.
"You must face the long journey of writing down the solutions and formulas to find
the final answer rather
than simplify it or use the shortcut method" patuloy pa ni Sir habang binibulugan
yung bawat numbers sa
maikling solution ko. "When you take the shortcut, you may still find x but you
will never get the answer of y"
dagdag pa ni Sir Nathan habang nakatingin ng diretso sa mga mata ko. hindi ko rin
maintindihan kung ano
bang gusto niyang ipaunawa sa akin, para kasing may mas malalimpang dahilan.
"Whoo! Sasayaw si Aleeza!" kantayaw pa nung loko-loko naming classmate at nagsimula
na naman silang
maghiyawan. At dahil dun napangiti na si Sir Nathan at nilagyan niya ng check mark
ang solution ko.
"It's almost correct, you get the right answer but the solution you use is
incomplete... so you dance"
nakangiting tugon ni Sir Nathan at bumaba na siya doon sa platform. WHAAAAAT?
SHEMAAAAY
NAMAN OH!
"Sasayaw na yan! Sasayaw na yan! Sasayaw na yan!" pang-asar pa sa'kin ng mga
kaklase ko at nagunguna pa
si Jen. Ughh! At dahil wala na akong takas, sumayaw na ako, nag-robot robot dance
na lang ako at wala na
akong pake kung mapangitan sila sa performance ko, eh pinilit nila akong sumayaw eh
magtiis sila diyan.
P 22-11
"Ngets! chill lang!" awat sa'kin nila Jen, Iryn at Leana nandito kami ngayon sa
canteen at nilalaklak ko ang
yakult. Naka-apat na yakult na ako. "Magtatae ka niyan sige ka!" banta pa ni Iryn
pero lumalklak din naman
siya ng yakult at mas madami na nga siyang nainomsa'kin.
"Nakakainis kasi si Sir, ughh! Hindi talaga ako sumasayaw eh" reklamo ko pa, kanina
pa ko naiinis kasi sa
buong buhay ko first time kong sumayaw ng ganon sa harap ng madaming tao haays. At
mas nakakahiya pa
kasi nakita rin ni Sir kung paano ako sumayaw huhu.
"Okay lang yan ngets! makakalimutan din nila yan" saad naman ni Leana, sabay kampay
ng yakult na hawak
niya at nag-cheers kaming apat. "Anyway, may fresh and juicy update ako sa inyo"
patuloy pa niya at dahil
dun nagkumpulan na kami.
"Remember Cassandra? Yung magandang girlfriend ni Sir Nathan" panimula niya,
napatigil naman ako, bakit
tungkol na naman kay Sir Nathan haays. Di pa ako lulubayan ng mga balita tungkol sa
kaniya? Paano na ako
makakapag-move on neto!
"Nag-break pala sila noon after graduation nila sa college, then lately lang sila
nagkabalikan ulit, I think last
last week lang" patuloy pa ni Leana, interesadong-interesado naman sa tsismis yung
mukha ni Jen at Iryn.
"Bakit naman sila nag-break?" tanong ni Jen, napaisip naman ako. Oo nga! nag-sorry
noon si Cassandra kay
Sir Nathan at aksidente kong narinig yun!
"I don't know, yun din ang gusto kong malaman" sagot naman ni Leana. At napailing-
iling siya sabay laklak ng
yakult. "Saan mo naman nalaman ang chika na yan?" tanong ni Iryn.
"Bestfriends ang ate ko at si Cassandra, kagabi ko nga lang nalaman eh" sabi pa ni
Leana. Whoah! So
kaibigin ng ate ni Leana si Cassandra! Grabe! Ang It's really a small world talaga.
"Pero bakit kaya nag-break noon si Cassandra at Sir Nathan? Tanong po sa ate mo
Leana" pilit pa ni Jen at
Iryn. Napasandal naman ako sa upuan ko.
Bakit nga ba nag-break si Cassandra at Sir Nathan noon? Ano ang dahilan?
Tumambay na muna ako sa football field kinahapunan, hinihintay ko pa si Alex sabay
kami uuwi ngayon,
tinext ko siya kanina. Walang naglalaro ngayon sa football field kasi mukhang may
klase lahat, at yung iba ay
nagsiuwian na.
P 22-12
"Looks like someone wants to see me" narinig kong tugon ni Bryan sabay na nakatayo
sa likuran ko, nakablack
leather jacket siya ngayon at nag-fefeeling action star eh mukha naman siyang
holdaper sa kanto.
"Napapadalas ka dito ah, fromnow on it would be our meeting place" ngisi niya pa
sabay turo ng football
field.
Shemay! Teritoryo at lungga niya pala to, hindi na dapat ako tumatambay dito.
Sinamaan ko na lang siya ng
tingin at akmang aalis na pero bigla na naman niyang hinarangan ang daadaanan ko,
bagay siguro siya magtraffic
aid kasi napapahinto niya yung mga dadaan.
"You know what, I'mamvery curious last night, all of a sudden I can no longer
message you" ngisi niya pa
sabay pakita sa'kin nung chatbox namin na hindi na niya ko pwedeng ma-message kasi
blinock ko na siya.
"Alammo naman pala ang sagot bakit tinatanong mo pa?" reklamo ko, wala ako sa mood
ngayon, isa pang
nakakainis na nilalang yung pinsan niya kanina na pinasayaw ako sa klase at kung
ano-anong pinagsasabi
ughh! Magkadugo nga talaga sila!
"Right, alammo naman din ang sagot why I'minto you... bakit tinatanong mo pa?"
ngisi niya pa sabay kindat
at may papungay-pungay pa ng mata, tusukin ko yang mata niya eh. Napaatras naman
ako kasi naamoy ko na
ang kalandian niya.
"Bakit ang landi mo?" reklamo ko ulit, nakakainis na kasi ang isang salagubang na
to!
"Bakit ang pakipot mo?" banat naman niya at ginaya niya rin ang pag-crossed arms
ko. Aba!
"Hindi ako pakipot!" -ako
"Hindi ako malandi!" -siya
"Malandi ka kaya! Tingnan mo nilalandi mo ako!" buwelta ko pa sabay duro-duro sa
kaniya, nakadiri talaga
ang f*ckboy na to!
"Ikaw naman pakipot! Tingnan mo nagpapakipot ka pa rin sa'kin!" ngisi niya pa.
napapikit na lang ako sa inis.
Ugh! Walang patutunguhan ang usapan naming to. in-erapan ko na lang siya at bumaba
na lang ako sa football
field at doon na lang ako dadaan kaso napatigil ako nang magsalita siya.
"Kung malandi talaga ako... dapat pinatulan ko din ang bestfriend ko, right?" tugon
niya dahilan para
mapalingon ako sa kaniya, bestfriend niya? si Iryn ba ang tinutukoy niya?
"Looks like you're interested on what I'mgoing to say huh" pang-asar niya pa at
bumaba na rin siya sa
football field at naglakad papalapit sa'kin. "Kilala ko kayong mga girls, kapag
nagkwento ang kaibigan niyo
P 22-13
papaniwalaan niyo agad kahit pa hindi niyo naman naririnig ang side nung guy"
nakangising tugon pa ni
Bryan, napakunot naman ang noo ko. so, social norms and behavior expert na siya
ngayon?
"And I assume na lahat ng kinuwento sayo ni Iryn are bias" sabi pa niya at
nagsimula siyang maglakad doon
sa football field. Hindi naman ako umalis sa kinatatayuan ko at balak kong tumakbo
na lang papalayo sa
kaniya kaso nacucurious ako sa ikwekwento niya.
"She's your friend, right? And I'malso her friend... her bestfriend... before"
panimula niya pa habang
naglalakad-lakad paikot-ikot doon sa football field. Ayaw niya siguro masayang ang
oras niya kaya nagpaparactice
na rin siya ngayon.
"We become friends since elementary until last year... but everything change when
she confessed her feelings
to me" tugon niya, napataas naman yung kilay ko kasi hindi na siya nakangisi
ngayon.
"Diba dapat nga matuwa ka kasi may nabihag ka na namang girl" pang-asar ko pa sa
kaniya dahilan para
ngumisi na naman siya. "Ganyan talaga ang tingin mo sa'kin ah?" tawa niya pa at
nagsimula na siyang magpractice
ng mga footworks niya dito sa football field.
"I won't blame you, hindi ko nga rin maintindihan kung bakit habulin ako ng mga
girls, I'mso tired of resisting
kaya pinagbibigyan ko na lang sila" sagot niya pa at ang swabe-swabe pa ng dating.
Ang kapal talaga!
Hindi ko alamkung maiinis o matatawa na lang ba ako sa kayabangan at kahibangang
taglay ng mokong na to
eh "See? Hindi ka na rin maka-resist sa charms ko, you're already laughing" pang-
asar niya pa sa'kin sabay
turo, bigla naman akong natauhan kasi hindi ko namalayan na natawa pala ako sa
pinagsasabi niya.
"Hindi ah" sagot ko na lang at balik neutral mode ako. napailing-iling naman siya
habang nagtatakbo pa din
doon sa football field. "Pakipot ka talaga" banat niya pa, Ughh!
"Anyway, I prove to you na I don't take all girls for granted, especially my
bestfriend Iryn, since high school
I'maware that she has feelings for me but I choose not to ask her kasi ayokong
masira ang friendship namin,
everytime na magkasama kami hinihiling ko na hindi siya magtapat sa'kin dahil hindi
ko alamang isasagot ko,
I do love her but as a sister a baby sister... kaya maling ma-fall siya sa'kin kasi
kaibigan at kapatid lang
talaga ang tingin ko sa kaniya... it's not true na kaya hindi ko na siya pinansin
kasi mataba siya or what, kung
sa physical appearance lang ako titingin bakit naging magkaibigan pa kami since
elementary hanggang
college diba? bakit tumagal ng ganoon ang friendship namin kung panlabas na anyo
lang tinitingnan ko"
paliwanag niya pa. napatahimik naman ako at napaisip ng mabuti, sabagay may point
din naman siya, mataba
na si Iryn since elementary pero kinaibigan pa din siya ni Bryan.
"Eh bakit kasi hindi mo ipaliwanag sa kaniya para maayos na ang friendship niyo?"
tanong ko pa, napailingP
22-14
iling naman siya. "It wouldn't work that way, I think mas mabuti ng ganito, kung
mababalik man ang
friendship namin alamkong patuloy lang siyang aasa sa'kin at ayokong paasahin siya
habambuhay, mas okay
na hindi na lang kami magpansinan para maka-move on na siya sa feelings niya sa'kin
at makahanap ng iba na
mas nararapat sa kaniya, after all, papasalamatan din niya ako in the end, I know
na hindi ang tulad ko ang
nararapat sa mabait kong bestfriend na yun" sagot niya, napatango-tango naman ako,
may tinatago din pa lang
butil ng knowledge ang mokong na to.
"Now you know? Bilib ka na sa'kin noh?" pang-asar niya pa. napa-whatever look naman
ako. "Di ko lang
ine-expect na may laman din pala yang utak mo kahit papaano, akala ko puro
kalandian at kayabangan lang
laman niyan eh" banat ko pa, pero sa pagkakataong iyon natawa na lang din ako.
"Sabi nga nila, don't judge the cover... of the page... of the book... Ano nga ulit
yun?" tanong niya pa at
napatigil siya habang iniisip yung quote na yun. hindi ko alampero natawa na lang
ako, mukha kasi siyang
shunga.
"Don't judge the book by its cover kase" tugon ko at napa-suntok naman siya sa
hangin "Yes! Yun nga!
inunahan mo lang ako, naisip ko na yun eh" tawa niya pa at nagsimula na naman
siyang magtatakbo doon sa
football field.
Medyo madilimnan ang nagpaalamako kay Bryan na uuwi na ako, "Hey! hahatid na kita"
ngiti niya pa, teka!
Mukhang bumalik na naman yung nakakalokong ngiti niya.
"Don't worry, hindi kita lalandiin... sa ngayon" tawa niya pa na ikinataas ng kilay
ko, "Wag na lang, kaya ko
namang umuwi mag-isa" sabi ko na lang at akmang naglakad na papalayo pero humabol
pa din siya. napadaan
na kami sa parking lot malapit sa gate 3.
"Bakit kayong mga girls palagi niyong sinasabi na kaya niyong mag-isa kahit hindi
naman talaga" pang-asar
niya pa, at napatigil ako sa paglalakad sabay lingon sa kaniya. Sinusubok niya ata
ang mga kakayahan ng mga
kababaihan ah!
"Kapag sinabi naming kaya namin, kayang-kaya talaga namin! Patunay na ang mga
working moms, single
moms, career woman at mga babaeng nakakayang bumangon sa kabila ng mabigat na
problemang kinaharap
nila" paliwanag ko sabay pamewang pa pero tinawanan lang ako ni loko.
"Nose bleed... bilib na rin ako sa inyong mga girls, ang lalimniyo pa magtagalog"
tawa niya pa, napa-flipped
hair naman ako. mukhang naitaas ko ang bandera ng mga kababaihan Yes!
"I'll drive you home diba sa Cavite ka rin nakatira" patuloy niya pa habang
naglalakad kami sa parking lot.
Napataas naman yung kilay ko sa kaniya, Paano niya nalaman- Ah! Oo nga pala kasabay
namin siya noon
nila Sir Nathan at Cassandra pa-Cavite.
P 22-15
"I live in Makati but my lola is in Cavite" sabi pa niya, hindi ko naman tinatanong
kung saan siya nakatira
diyan. Tumango na lang ako. "So, ano? Tara na?" aya pa ni Bryan habang nakangisi ng
todo, sa totoo lang
medyo nacecreepyhan ako sa kaniya, agad kong kinuha yung phone ko at tinext si Jen.
6:30 pm August 05, 2014 sa parking lot ng school natin. Kasama ko si Bryan Armando
ngayon second
year IT student na nakatira sa Makati City, he's wearing black leather jacket at
black pants. Pag di pa
ako nag-reply within 2 hours tumawag ka na ng pulis.
Nagulat naman ako nang biglang magsalita at tumawa si Bryan. Ayy shems! Hindi ko
namalayan na sumilip
pala siya ngayon sa tinatype kong text waaahh!
"You really think na may gagawin akong masama sayo ah" tawa niya pa, at bigla
siyang tumigil doon sa red
sports car niya. hindi naman ako makatingin ng diretso sa kaniya kasi nahihiya ako
na nabasa niya pala yung
text ko kay Jen, ganito kasi kami kapag sasakay ng taxi o sa stanger palagi naming
tinetext sa isa't-isa ang info
at pagkakakilanlan ng taxi driver o nung stranger. "Look, may CCTV oh" tawa pa ni
Bryan sabay turo doon sa
CCTV camera na nasa taas ng parking lot, "I'll be in forever in jail if something
bad happened to you, nakita
na tayo ng CCTV" tugon niya pa habang tumatawa pa din. Napahinga na lang ako ng
malalim. Shemay ang
lakas talaga mang-asar ng isang to.
Binuksan na niya yung pinto ng kotse niya "Come on" aya niya pa, tatanggi na lang
sana ulit ako kaso biglang
pumatak ang ulan, umaambon na ngayon.
"Tayo na!" tawa pa ni Bryan at akmang hihilahin ako papasok sa kotse niya pero
napatigil kami nang biglang
may bumusina mula sa likuran...
Si Sir Nathan!
Waaahh!
"Aleeza sumabay ka na sa amin" tawag niya, Shocks! Tinawag na naman niya ako sa
first name ko! biglang
bumaba si Sir Nathan at may dala na siyang payong at naglakad papalapit sa'min ni
Bryan. "Tayo na" tugon
pa ni Sir sabay hawak sa wrist ko, pero napatigil ako nang makitang dumungaw sa
passenger seat ng kotse ni
Sir Nathan si Cassandra "Come on Aleeza, sabay ka na sa amin" tawag pa ni Cassandra
habang nakangiti.
Napalingon naman ako kay Bryan, nakangisi pa rin siya sabay bukas ulit ng pintuan
ng kotse niya sa
passenger seat. Napatingin naman ako kay Sir Nathan na seryosong nakatingin sa'kin
habang hawak pa rin ang
P 22-16
wrist ko at pinapayungan ako ngayon. sa huling pagkakataon ay napatingin ako sa
direksyon ni Cassandra at
sa kotse ni Sir Nathan.
Kung sasama ako kay Sir Nathan magiging third wheel na naman ako sa kanila ni
Cassandra at siguradong sa
back seat ako uupo. Pero kung sasama ako kay Bryan magiging panatag ang byahe ko
habang nakaupo sa
passenger seat ng kotse niya at walang kwentong pag-iibigan na masisira dahil
sa'kin.
Anong pipiliin ko?
Ang back seat na second priority? o ang passenger seat na first priority?
**********************
A/N: yung 'XandY' song imbento ko lang yun haha. Wala kasi akong maisip na math
jingle. By the
way sana nasiyahan kayo sa chapter na to... vote at comment naman diyan oh hihi! ??
Thank youuu <3
Hindi naman forbidden loveang JuanEla, hintay lang tayo??Inay~! @UndeniablyGorgeous
tagacavite ka po?
P 22-17
Kabanata f(x - 21)
59K 2.3K 2.4K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 21]
Our Asymptotically Love Story
(page 156 - 176)
Ika-Sampung Kabanata
Filipinas 1688
"At ayoko rin marinig ang salitang Paalammuna sa iyo... Lumeng" tugon ni Fidel
habang nakatingin ng diretso
sa mga mata ni Salome, Napatitig lang din ng diretso si Salome sa mata ni Fidel
habang pilit na inuuwa ang
mga salitang binitiwan nito. Sandaling tumigil ang oras sa pagitan nilang dalawa
habang nakatitig sa mata ng
isa't-isa.
At sa mga oras na iyon, sa bawat segundong pumatapatak hindi pa rin inaalis ni
Fidel ang kamay niya sa noo
ni Salome. Hanggang sa matauhan na lang si Salome at kusang mapahakbang paatras
papalayo sa binata.
Maging si Fidel ay natauhan na rin sa kaniyang mapangahas na paghawak sa dalaga
kung kaya't agad niyang
ibinaba ang kaniyang kamay ay itinago ito sa kaniyang likuran. "P-paumanhin sa
aking inasal, N-nais ko
lamang suriin ang iyong temperatura" tugon pa ni Fidel at nagpalingon-lingon ito sa
paligid upang iwasan ang
nagtatakang mata ni Salome na nakatingin sa kaniya. "Mukhang maayos naman na ang
iyong pakiramdam,
magsabi ka lang kung kailangan mo ng gamot" wika pa ni Fidel at pasimple itong
sumulyap kay Salome na
nakayuko na ngayon at bakas sa mukha nito na siya'y nabigla talaga sa mga
pangyayari.
"A-ako'y papanhik na sa loob" paalampa ni Fidel at dali-dali itong pumasok sa loob
ng mansyon. habang si
Salome naman ay nakatanaw sa kaniya habang nakatalikod itong naglalakad papalayo,
napahawak din siya sa
kaniyang noo, ramdamniya pa rin ang palad ni Fidel na dumampi sa kaniyang noo kani-
kanina lang.
Bakit Senor Fidel? Bakit kailangan mo akong lituhin ng ganito?
Lingid sa kanilang kaalaman, nakatanaw si Eleanor mula sa bintana ng ikalawang
bahagi ng mansyon.
P 23-1
natunghayan niya ang tagpo ni Fidel at Salome.
Kinabukasan, maaga pa lang ay pinatawag ni Manang Estelita ang mga tagapag-silbi
dahil may gagawin
silang importanteng bagay. Nakapalibot sila ngayon sa malaking mesa sa gitna ng
kusina na kung saan
nakalatag doon ang iba't-ibang sangkap na langis, pampabango at marami pang iba.
"Ito ay mga sangkap pa mula sa Europa" panimula ni Manang Estelita sabay hawak sa
labander at lemon. Sa
kaniyang likuran ay may palayok na nasa apuyan na ngayon. "Ano ba ang gagawin natin
ngayon Manang?"
tanong ni Ising. Napangiti naman si Manang dahil hindi na mapakali ngayon si Ising,
Salome at Piyang sa
kakausisa sa mga sangkap.
"Tayo'y gagawa ng sabon" sagot ni Manang Esetelita sabay kuha ng taba ng baboy at
isinalang ito sa palayok
upang makuha ang langis mula sa taba nito. Nilagyan pa ni Manang Estelita ng
kaunting tubig at asin. Matapos
ang proseso ng pagkuha ng langis isinalang nila ito sa isang palayok habang
sinasala ang langis sa isang
puting tela.
Matapos ito palamigin ay inihalo na rin ito sa iba pang mga sangkap gamit ang
Leeching Barrel upang mabuo
ang lye water solution. Sunod namang pinainit ni Manang Estelita sa palayok ang
langis ng olive at niyog.
Matapos ito ay pinag-halo-halo na ang lahat ng dahan-dahan sa isang malaking
palayok, inilagay na rin nila
ang katas ng lemon na pinili ni Ising at Salome dahil sa nakakaakit na amoy nito.
"Ngayon ko pa lang po nakita ang hulmahan na iyan Manang at mukhang mamahalin pa"
magiliw na wika ni
Salome at Ising ng ilabas ni Manang Estelita at ilagay sa mesa ang malaking pa-
kuwadraro na hulmahan ng
sabon na gawa sa kahoy. "Pasalubong ito ni Senorita Eleanor sa akin, Nabalitaan daw
niya kasi kay Fidel na
mahilig akong gumawa ng sabon" nakangiting sagot ni Manang habang hinihimas ang
bagong-bagong
hulmahan.
"Nasaan nga po pala si Senorita Eleanor?" tanong ni Ising habang aliw na aliw pa
rin silang lahat sa paghalo
ng marahan sa mga sangkap. "Kanina ay nasa itaas lamang si Senorita Eleanor at
nagbabasa ng libro" sagot
naman ni Piyang. Tulong-tulong naman nilang binuhat ang malaking palayok at isalin
ang laman nito sa
hulmahan.
"Umuwi na kanina si Senorita Eleanor, masama raw ang kaniyang pakiramdampinahatid
siya ni Senor Fidel
kay Mang Berto sa hacienda Alfonso" sagot ni Susana sabay tingin kay Salome.
Nagtaka naman si Salome
kung bakit nakatingin sa kaniya si Susana kahit pa hindi naman siya ang nagtanong
kung nasaan si Eleanor.
"Kay ganda! Maaari po ba nating lagyan ito ng palamuti?" tuwang-tuwang tanong ni
Ising habang nakatutok ng
maigi sa sabon na nasa hulmahan na ngayon. "Kailangan pa nating hintaying tumigas
ito bago natin maaaring
P 23-2
sulatan" wika ni Manang Estelita, labis ang saya na nararamdaman niya habang
pinagmamasdan ang mga
dalagang tuwang-tuwa ngayon sa kanilang bagong natuklasan.
"Mga hija palagi niyong tatandaan na ang buhay ay katulad ng mga sabong iyan,
marami kang kailangang
pagdaanan at haraping proseso bago mo makamit ang magandang resulta mula sa bagay
na pinaghirapan mo"
patuloy pa ni Manang Estelita sabay turo sa sabon na natapos na nila gawin at
itinabi na nila upang hayaang
tumigas ng kusa. "Kayo'y mga bata pa, marami pa kayong haharapin sa mundong ito...
at sa bawat desisyon na
gagawin niyo palagi niyong piliin ang tama" saad pa ni Manang Estelita at isa-isa
niyang tiningan ang mga
dalaga habang nakikinig ito sa mga pangaral niya, ngunit napatigil siya nang
ibaling niya ang paningin niya
kay Salome, sandali niyang tinitigan ang dalaga sabay wika, "Dahil sa huli ang
tamang desisyon pa rin ang
siyang nararapat"
Araw ng linggo, matapos magsimba sa bayan ay nagtungo ang mag-anak na Aguantar sa
palengke at dumaan
sa panciteria ni Aling Teodora. Si Nay Delia naman ay kanina pa nasa panciteria
habang magiliw na
kakwentuhan si Aling Teodora na kapwa niya may lahing intsik. Kanina pa sila nag-
uusap patungkol sa
kanilang mga nakagawiang kultura, tradisyon at relihiyon.
Si Salome, Felicidad, Ising at Julio naman ay nasa kabilang mesa habang pumapapak
sila ng keso. Kalongkalong
ni Felicidad ang batang si Julio at tuwang-tuwa ito makatikimng keso. Si Danilo
naman ay hindi
makapasok sa panciteria dahil naroon si Ising kung kaya't naggagala na lang ito sa
palengke. Habang sit ay
Isko ay kasama sila Mang Berto, Mang Kiko at Mang Pedro na nagkukumpulan sa labas
ng panciteria kasama
ang cabeza de barangay ng barrio Tagpi na si Mang Lito. "Kahit anong gawin natin ay
mainit pa rin ang mga
mata ng kastila sa mga intsik" saad ni Mang Lito, napahimas naman sa noo si Tay
Isko, kamakailan lang kasi
ay napabalitang may dalawang intsik na nagtitinda ng mga alahas ang pinagmalupitan
ng mga kastila at kinuha
pa ang mga paninda nito.
"Ayaw ng mga kastila na maulit muli ang ginawang pag-atake nila Limahong kahit pa
imposible ng mangyari
muli iyon" wika pa ng cabeza de barangay. Napailing-iling naman ang mga kausap
nito.
"Posible pang mangyari iyon, ang pagatake sa Tondo at Quiapo ng mga intsik na
naghimagsik sa mga Kastila
noong 1603 lang at ang mapangahas na kautusang inilabas ni Gobernador-Heneral
Corcuera na sapilitang
pagtrabahuin ang mga intsik sa Calamba noong Nobyembre 19, 1639 ang nagpasimula na
naman ng ikalawang
rebolusyon ng mga intsik, hindi ba't napatay ng mga rebelde ang alcalde mayor ng
Laguna na si Don Marcos
Zapata. Maging ang mga paring kastila ay napatay rin nila, sinunog din nila ang mga
gusali at simbahan ng
Santa Maria at simbahan ng Cavinti" paaalala ni Mang Pedro at mas napatigil sa pag-
uusap ng may
mapadaang apat na guardia civil sa gilid nila na romoronda sa palengke.
P 23-3
Nang makalagpas ang mga guardia civil ay muli silang nagkumpulan. "Hindi ba't halos
tatlong buwan din sila
nakipaglaban sa mga kastila habang nagtatago sa kabundukan ng Laguna?" tanong pa ni
Mang Kiko,
natapatango naman silang lahat.
"Tama ka Kiko, lumaban sila ngunit natalo rin, ang ilan sa kanila ay sumuko kay
Gobernador-Heneral
Corcuera sa Pagsanjan ngunit halos 20,000 naman sa panig ng mga rebelde ay napatay
rin" wika ni Mang
Berto. Sandali silang napatahimik, pare-parehong nalulungkot sa pag-alaala ng
nangyaring kagimbal-gimbal
na masaker. At ngayon nagsisimula na rin silang mangamba dahil dumarami na ang
populasyon ng mga intsik
sa San Alfonso.
Isang senyales na muling mangangamba na naman ang pamahalaang Kastila. Kahit anong
gawin ni Tay Isko
ayaw man niyang isipan ang mga posibleng masamang mangyari sa kanilang pamilya sa
oras na magkaroon na
naman ng tensyon sa pagitan ng dalawang lahi, ang pamilya pa rin ni Tay Isko ay
maiipit dahil ang asawa
niyang si Nay Delia ay intsik at kung kaya't ang kanilang limang anak na sina
Ernesto, Felicidad, Salome,
Danilo at Julio ay siguradong madadamay.
"Napakasarap naman ng kesong ito Ising" puri pa ni Felicidad at kanina pa sila
nagkwekwentuhan, ngayon pa
lang nagkakilala si Felicidad at Ising at naging malapit na agad sila sa isa't-isa
lalo nan ang binulong ni
Salome sa kaniyang ate Felicidad na si Ising ang babaeng napupusuan ng kapatid
nilang torpe na si Danilo.
At mukhang palagay na rin ang loob ni Felicidad kay Ising.
"Magkamukha pala kayo ate Felicidad ni Salome... para kayong kambal" puri naman ni
Ising kay Felicidad na
ikinasaya nito "Talaga? ibig sabihin mukha pa akong bata" biro pa ni Felicidad at
nagtawanan sila.
"dalawang taon lang naman ang tanda mo sa akin ate Fe" reklamo pa ni Salome pero
tinawanan lang siya ni
Isng at Felicidad at inasar pa nila na mukha ng matanda si Salome kung kaya't agad
silang kiniliti ni Salome.
Habang si Julio naman ay nagpakarga na kay Nay Delia dahil inaantok na ito,
magkausap naman sa kabilang
mesa si Nay Delia at Aling Teodora at patuloy pa rin sila sa masaya nilang
pagkwekwentuhan.
"Napaka-pilya mo talaga Lumeng!" tawa pa ni Felicidad habang pilit na umiiwas sa
kiliti ni Salome,
pinagtulungan naman nila ni Ising na kilitiin si Salome ngunit sadyang magaling
talaga sa kilitiin itong si
Salome kaya natatalo sila. Ilang saglit pa napatigil sila nang biglang may
napatikhimmula sa labas ng bintana
ng panciteria. "M-magandang hapon sa inyo mga Binibini" bati ni Felipe, hinubad
nito ang kaniyang
sumbrero at itinapat iyon sa kaniyang dibdib upang magbigay galang sa mga dalagang
nasa harapan. Malinis
ang kasuotan ngayon ni Felipe, puting damit pang-itaas na ang manggas ay hanggang
siko, bagong-bago rin
ang salakot na suot nito at mukhang nag-ahit na rin ng tumutubong bigote "K-kamusta
ka na Binibining Ssalom-
" hindi na natapos ni Felipe ang kaniyang sasabihin dahil biglang dumating si
Paterno na
kumakaripas ng takbo habang hila-hila si Danilo.
"Buenas dias mga Binibini" ngiting tagumpay na bati ni Paterno at nagbigay galang
siya sa mga binibini,
samantalang si Danilo naman ay naistatwa na lang sa kinatatayuan habang nakayuko ng
todo, nagbigay galang
din siya sa mga dalaga ngunit para siyang kuba kung makayuko ng todo.
"Danilo...umayos ka nga" tawa pa ni
Felicidad, agad namang sinagi ni Paterno si Danilo dahilan para mapatayo na ito ng
diretso.
P 23-4
Bigla namang sumilay ang malaking ngiti mula kay Felicidad at Salome "Siya nga pala
Ising, si Danilo nga
pala ang binata naming kapatid" tugon pa ni Salome sabay hila nilang dalawa ni
Felicidad kay Ising
papalabas sa panciteria para dalhin kay Danilo na tatakbo n asana pero agad siyang
hinarang ni Paterno.
Habang si Felipe naman ngayon ang naistatwa sa kinatatayuan habang pinagmamasdan si
Salome na papalapit
sa kanila.
"Nagagalak akong makilala ka Ginoong Danilo" bati ni Ising kay Danilo na hindi na
ngayon mapakali at
mukhang anumang oras ay hihimatayin na sa kaba "Pare, ayos lang iyan nagagamot din
naman ang pagkatorpe,
hindi ba Felipe?" tugon pa ni Paterno sabay akbay kay Danilo at Felipe na parehong
muntikan ng maihi sa
kaba habang kaharap ang dalawang binibini na nagpapatigil sa pagtibok ng puso nila.
"Tayo'y kompleto ngayon... sa tingin ko ay maganda ang mamasyal at maglibot-libot
tayo sa plaza San
Alfonso" magiliw na wika ni Felicidad na sinang-ayunan naman ni Paterno. Pareho
namang napangiti si
Salome at Ising dahil mamamasyal sila sa plaza, agad namang pumasok sa loob ng
panciteria si Felicidad
upang magpaalamkay Nay Delia at Aling Teodora. Nakita naman ni Salome ang kaniyang
ama na si Tay Isko
sa gilid ng panciteria habang kausap pa rin nito ang mga kaibigan, agad siyang
naglakad papunta sa kaniyang
itay ngunit napatigil siya nang mapagtanto na sumunod pala sa kaniya si Felipe,
"Bakit Ginoong Felipe?"
tanong ni Salome sa noo'y kabadong-kabadong si Felipe.
"Batid kung ikaw ay magugulat sa aking sasabihin lalong-lalo na dahil kamakailan
lang tayo nagkakilala
ngunit sa tingin ko ay kailangan ko ng sabihin sa iyo ang nararamdaman ko dahil
hindi ko na kayang itago pa
ito..." panimula ni Felipe at hindi na ito mapakali sa pag-padyak ng paa dahil sa
kaba, sa kabilang banda
naman ay napatingin sa kanila si Tay Isko at nagtataka ito kung bakit may kausap na
binata ang anak niyang si
Salome, agad napatigil ang pag-uusap nila Tay Isko at nila Mang Berto dahil
naglakad si Tay Isko papunta sa
kinaroroonan ni Salome at ng binatang kausap nito.
"Ano ba iyon Ginoo?" tanong pa ni Salome habang nakatingin kay Felipe na
pinagpapawisan na rin ngayon
dahil sa kaba. "K-kung iyong mamarapatin... n-nais ko sanang- " hindi na natapos ni
Felipe ang kaniyang
sasabihin nang biglang may magsalita mula sa likuran nila.
"Ang pangliligaw ay hindi isinasagawa sa gitna ng palengke" seryosong wika ni Fidel
na nakatayo likuran
nila. napatulala naman si Salome sa kaniya, maging si Felipe ay nagulat din ngunit
may halong inis dahil sa
pagdating ni Fidel.
Napatigil naman si Tay Isko sa paglalakad at bumalik na lang sa kaniyang mga
kasamahan dahil kasama
naman na ni Salome si Senor Fidel.
"M-magandang hapon po Senor Fidel..." bati ni Salome kay Fidel at nagbigay galang
siya "N-nagkakamali ho
kayo, hindi po nanliligaw sa akin si Ginoong Felipe" paglilinaw ni Salome, napayuko
naman si Felipe,
nagsisisi kung bakit hindi niya pa dineretso kanina ang nais niyang sabihin habang
hindi pa umeeksena si
Senor Fidel.
P 23-5
"Ano ang iyong ngalan?" seryosong tanong ni Fidel kay Felipe na ikinagitla ng
binata "A-ako ho si Felipe
Almanor, kaibigan po ako ni Danilo" sagot ni Felipe, ngunit di kalaunan ay nagawa
rin niyang tingnan ng
diretso sa mata si Fidel at hindi papatalo dito kahit pa isang makapangyarihang tao
ang katapat niya.
"Iyong pakatatandaan na si Salome ay labis na pinapahalagahan ng kaniyang mga
magulang hindi basta basta"
hindi natapos ni Fidel ang kaniyang sasabihin dahil nagsalita agad si Felipe.
"Akin pong nauunawaan Senor sa katanuyan ho- "hindi na natuloy ni Felipe ang
kaniyang sasabihin nang
makitang nakatingin sa kaniya si Tay Isko, batid niyang strikto si tay Isko
pagdating sa usaping panliligaw sa
kaniyang dalawang dalagang anak. Napatingin naman si Salome kung saan nakatingin
ngayon si Felipe na
napalunok na lang sa kaba, seryosong nakamasid sa kanila ang tatay niya, maging
siya tuloy ay kinabahan din.
Magsasalita na sana si Fidel kaya lang biglang dumating si Eleanor at may dala-dala
itong mga magagandang
baro't-saya. "Nakapamili na ako Fidel, tara na" aya pa ni Eleanor sa kaniya,
napangiti naman si Eleanor ng
makita si Salome at yumakap pa sa dalaga, sandali itong nagkwento ukol sa mga
pinamili nila ngunit
kinailangan na rin nilang umalis dahil hinahanap na sila ni gobernador Filimon
Alfonso.
Sa huling pagkakataon ay tinanaw ni Salome mula sa di-kalayuan ang pag-alalay ni
Fidel kay Eleanor
paakyat sa magarbong kalesa ng gobernador at kasama rin nila doon si gobernador
Filimon Alfonso.
Napasulyap naman si Felipe kay Salome na nakatulala sa papaalis na kalesa.
Kinabukasan, araw ng Lunes nang hapon ding iyon ay nagtungo sila sa ilog tangis
upang maglaba ng mga
malalaking sapin sa mesa, sapin sa kama at naglalakihang kurtina. Maaliwalas ang
kalangitan habang ang
malinaw na ilog tangis ay marahang umaagos. Si Manang Estelita at Susana ang
naglalagay ng mga natapos ng
labhan sa kalesa upang maisampay na sa hacienda. Nakatatlong balik na si Mang Berto
sa paghahakot ng mga
nalabhan. Habang si Salome, Ising at Piyang naman ang naglalaba.
Magkatabing naglalaba si Salome at Ising habang pasimple nilang winiwisikan ng
tubig si Piyang na nakaupo
sa malaking bato sa gitna ng ilog habang abala sa pagkuskos ng mga labahan.
Natatawa na lang ang dalawang
magkaibigan dahil hindi napapansin ni Piyang na siya'y nababasa na dahil nakatuon
ang buong atensyon nito
sa nilalabhang kobre kama. "Oo nga pala Lumeng, nasabi na ba sa iyo ni Piyang?"
pagiba ni Ising ng usapan,
sumuko na ito sa pangungulit kay Piyang dahil tutok na tutok talaga ito sa
paglalabada.
Samantala si Salome naman ay hindi pa rin sumuko at winisikan pa si Piyang ngunit
hindi pa rin ito lumingon.
"Ang alin?" takang tanong ni Salome, pinigilan naman ni Ising si Salome na balak na
namang wisikan ng tubig
si Piyang. "Hindi mo ba napapansin nitong mga huling araw na balisa si Piyang?"
tanong ni Ising kay Salome,
napaisip naman ng mabuti ang dalaga.
"Bakit? May problema bang pinagdadaanan ngayon si Piyang?" tanong ni Salome at
sabay silang napalingon
ni Ising kay Piyang na seryosong naglalaba pa rin. "Ikakasal na si Piyang sa
katapusan ng Agosto" bulong ni
Ising na ikinagulat ni Salome.
P 23-6
"Paanong- ? Wala naman siyang nasabi sa akin" nagtatakang saad ni Salome, nabigla
siya sa balitang
narinig mula kay Ising. "Batid kong ayaw niyang sabihin sa atin dahil nahihiya siya
at tutol siya sa kasal"
bulong pa ni Ising na mas lalong lumapit kay Salome para walang ibang makarinig sa
usapan nila. hindi kasi
ganoon kalakas ang ingay mula sa umaagos na ilog at tahimik din ang buong paligid.
"Kahapon ko lang nalaman mula kay Inay na ikasasal na raw si Piyang sa anak ni
Manang Dolores na
mangingisda at tagabuhat ng banyera sa palengke" bulong pa ni Ising, napatango-
tango naman si Salome
habang nakikinig sa kaniya ng mabuti. "Sino ang maswerteng ginoo? Bakit tutol si
Piyang sa kasal? At bakit
naman ikahihiya niya ang pagpapakasal?" tanong pa ni Salome, napahinga naman ng
malalimsi Ising dahil sa
sunod-sunod na tanong ni Salome.
"Ang sabi ni inay, usap-usapan daw sa bayan ang biglaang pagkakatakda ng kasal ng
pamilya ni Piyang at ng
pamilya ni... Paterno ba iyon? Tama! Si Paterno na nasa panciteria kahapon, siya
ang mapapangasawa ni
Piyang... matagal ng pinagkasundo si Piyang at Paterno dahil magkaibigan talaga ang
kanilang mga pamilya
ngunit itong si Piyang matagal ko ng kilala iyan, matagal na siyang may gusto kay
Senor Patricio" paliwanag
pa ni Ising, napatulala naman si Salome sa kaniyang narinig. Naalala niyang isa sa
kaibigan ni Danilo na
dinala niya noon sa kanilang bahay ay nagngangalang Paterno, naalala pa ni Salome
na sinabi ni Paterno na
malapit na itong ikasal.
Ibig sabihin si Piyang pala ang siyang papakasalan ni Paterno!
Natigilan din siya nang marinig ang tungkol sa pagkakagusto ni Piyang kay Patricio.
"Sa tingin ko ay magiging maligaya naman si Piyang kay Paterno dahil mabait naman
ito" saad ni Salome
ngunit napailing-iling naman si Ising "Oo mabait nga si Paterno ngunit may isa pang
problema, buntis si
Piyang at hindi si Paterno ang ama" tugon pa ni Ising na mas lalong ikinagulat ni
Salome. Muntikan niya pang
mabitawan ang nilalabhan niyang sapin sa mesa at tangayin ito ng agos ng ilog pero
buti na lang agad itong
nakuha ni Ising.
"Paano mo nalaman na buntis si Piyang at hindi si Paterno ang ama ng batang
dinadala niya?"
"Nabasa ko ang sulat ni Piyang noong isang gabi, labis na akong naghihinala sa mga
kilos niya at sa madalas
niyang pagkahilo kung kaya't pinakialaman ko ang mga gamit niya, may isang sulat
siyang ginawa na hindi
niya pa natatapos ngunit nakasulat na siya ng halos kalahati, ayon doon sa sulat...
Ako'y nadadalang tao at ikaw ang ama Senor. Naalala mo noong nakaraang gabi na
tayo'y nagsama,
sinabi mo sa akin na ako ang pinakamagandang babae sa balat ng lupa kahit pa batid
kong marami ka ng
pinagsabihan niyon, at kahit pa nakatakda na akong ikasal sa anak ni Manang Dolores
handa akong
sumuway sa aking mga magulang para sayo Senor, matagal na kitang mahal alam mo
iyon, at kahit pa
alam kong hindi mo ako mahal bubuhayin ko ang anak natin
"Sigurado ka ba riyan Ising?" gulat na tanong ni Salome sabay tingin kay Piyang na
hindi pa rin sila
P 23-7
pinapansin ngayon. "Ibig sabihin posibleng si Senor Patricio ang ama ng
pinagbubuntis ni Piyang?" patuloy
pa ni Salome at napahawak na lamang siya sa kaniyang bibig dahil sa gulat.
"Malaki ang posibilidad dahil matagal nan gang may lihimna pagtingin si Piyang kay
Senor Patricio noon pa
man bago ka pa dumating dito sa San Alfonso" wika pa ni Ising at nagpatuloy na ito
sa paglalaba. Napatulala
lamang si Salome dahil sa kaniyang mga nalaman.
Sinasabi ko na nga ba! Sadyang disgrasya at kamalasan talaga ang hatid ni
Patriciong iyan!
Magtatakipsilimna nang matapos sila sa paglalaba, ang lahat ng kanilang nalabhan ay
naisakay na sa kalesa,
si Manang Estelita, Mang Berto at Susana lang ang nakasakay sa kalesa dahil hindi
na sila kasya.
"Uh- Susana maaari bang si Piyang na lang ang sumakay sa kalesa? Mukhang maputla
kasi siya" pakiusap ni
Salome kay Susana na nakasakay na sa kalesa, tinaasan naman siya nito ng kilay.
Habang gulat namang
napatingin sa kaniya si Piyang.
"At bakit ko naman gagawin iyon?" reklamo ni Susana, nagkatinginan naman si Salome
at Ising. Hindi nila
pwedeng sabihin na buntis si Piyang at maging si Piyang ay hindi pa handang malaman
na may nakakaalamna
ng sikreto niya.
"K-kasi... kaibigan mo siya, tingnan mo namumutla na si Piyang marahil ay sa
kakalaba kanina" patuloy pa ni
Salome at sinubukan niyang ngumiti, napatingin naman si Susana kay Piyang at ilang
saglit pa bumaba na ito
sa kalesa "Baka sabihan ako ng iba diyan na walang puso... sige na Piyang ikaw na
ang sumakay sa kalesa"
saad pa ni Susana, tatanggi pa sana si Piyang pero hinila na siya ni Salome at
Ising at inalalayan paakyat sa
kalesa.
"Mag-iingat kayo mga hija, bilisan niyo ang paglakad" bilin pa ni Manang Estelita,
hindi na kasi sila
mababalikan pa ng kalesa dahil gagamitin iyon ni Senor Patricio papunta sa bayan
mamayang gabi.
Nagsimula ng maglakad ang tatlo, nauna ng maglakad si Susana at mukhang wala itong
balak sumabay sa
dalawa. Habang si Salome at Ising naman ay magkasabay na naglalakad sa likuran
habang magkakapit ang
kanilang mga braso. "Kahit kailan talaga ang sungit nito ni Susana" bulong pa ni
Ising kay Salome sabay
tawa. "Kahit paano naman nagpaubaya siya para kay Piyang" bulong naman ni Salome at
sabay silang
nagtawanan ng marahan dahilan para mapalingon sa kanila si Susana at umikot pa ang
mga mata nito.
Ilang sandali pa, natatanaw na nila ang hacienda Montecarlos mula sa di-kalayuan,
masayang
nagkwekwentuhan si Salome at Ising patungkol sa mga bagay-bagay nang biglang
narinig nilang may
paparating na kalesa, mas magarbo at mas malaki ito dahil dalawang kabayo na ang
nagpapatakbo. "Iyan ang
kalesa ni Gobernador Filimon Alfonso" bulong ni Ising kay Salome at napatigil sila
sa paglalakad at gumilid
sa daan.
P 23-8
Nang mapadaan ang kalesa sa kanilang harapan ay sabay-sabay silang napayukong
tatlo, hindi naman
mapigilan ni Salome na mapasulyap ng mabilisan sa kalesa upang makita ng mas
malapitan ang
pinakamakapangyarihan at pinaka-may mataas na posisyon sa buong San Alfonso.
Matangkad na ginoo si Don
Filimon at nasa edad 40 na ito. Maputi ang balat at bakas na bakas ang ganda ng
hubog ng pangangatawan.
Maging sa pananamit ay kitang-kita rin ang karangyaan. Balbas sarado ito at may
bigote pa.
Nasa tabi ni Don Filimon Alfonso ang dalawang batang lalaki na anak nito na nasa
edad pito at sampu
lamang. At sa katapat nila nakaupo naman si Senorita Eleanor habang nilalaro ang
mga pamangkin nito,
mabilis lamang nakalagpas ang kalesa dahil sa matulin nitong takbo.
Napatakip naman sa ilong sina Salome, Ising at Susana dahil sa nagsiliparan na
alikabok sa daan mula sa
matulin na kalesa. Ilang saglit pa ay natanaw nilang tumigil ang kalesa sa tapat ng
hacienda Montecarlos at
bumaba mula roon si Senorita Eleanor at nagpaalamsa kaniyang tiyo at pamangkin.
"Mukhang sa hacienda muli maghahapunan si Senorita Eleanor" wika ni Susana sabay
tingin kay Salome,
hindi naman maunawaan ni Salome kung bakit sa tuwing babanggitin nito ang pangalan
ni Senorita Eleanor ay
titingin sa kaniya si Susana. "Dapat tayong maghanda ng napakasarap na pagkain para
sa hapunan" masayang
wika ni Ising sabay hila sa kanilang dalawa patakbo sa hacienda Montecarlos. Si
Ising kasi ang pinakatagahanga
ni Senorita Eleanor.
Ngunit agad bumitaw si Susana at pinagpagan niya pa ang sarili niya, "Umayos nga
kayong dalawa" suway
niya pa kay Salome at Ising na napatigil na rin sa pagtakbo. Si Susana ang
pinakamatanda sa kanila kung
kaya't dapat silang sumunod dito. "Lalong-lalo na mamayang gabi, huwag kayong
gagawa ng mga bagay na
ikaiilang ni Senorita Eleanor, mabait si Senorita at alamkong alamniyo iyon ngunit
kahit pa siya ay
makipagkaibigan sa atin kailangan pa rin nating tandaan na siya'y nakatataas sa
atin, igalang natin siya"
paalala pa ni Susana, nagkatinginan naman si Salome at Ising at napatango na lang
sa kaniya.
"Bukod doon, alamnaman nating nakatakdang ikasal noon si Senor Fidel at Senorita
Eleanor" wika pa ni
Susana dahilan para gulat na mapatingin sa kaniya si Salome at Ising. "Hindi niyo
alam? Wala kayong ideya
na noon pa man ay magkasintahan na sina Senor Fidel at Senorita Eleanor?" tanong pa
ni Susana habang
nakatingin ng mabuti kay Salome upang hulihin ang ekspresyon ng mukha nito.
"Ang ina ni Senor Fidel na si Donya Victoria ay kaibigang matalik ng ama ni
Senorita Eleanor na si Heneral
Martino Alfonso, noon pa man ay pinagkasundo na silang dalawa, naalala ko pa nga na
ikakasal na sana sila
noong labimpitung taong gulang pa lamang sila ngunit hindi natuloy ang kasal"
patuloy pa ni Susana, sa
kanilang lahat si Susana na ang pinakamatagal sa hacienda Montecarlos at dati na
rin itong nanilbihan sa
hacienda Alfonso kung saan bumibisita-bisita noon si Senorita Eleanor.
"Ngunit bakit hindi natuloy ang kasal ni Senor Fidel at Senorita Eleanor?"
nagtatakang tanong ni Ising, kahit
pa si Ising ang nagtanong nakatingin pa rin si Susana kay Salome, pilit na
inoobserbahan reaksyon nito.
"Hindi ko alam... ngunit mukhang sa ngayon ay muling matutuloy ang kasal" ngisi pa
ni Susana habang
nakatingin kay Salome.
"Maganda iyan! Aabangan ko talaga ang pag-iisang dibdib nila!" masayang wika ni
Ising at napatalon pa ito
sa tuwa habang si Salome naman ay pilit na ngumiti upang itago ang pagkadurog ng
kaniyang puso dahil sa
kaniyang mga nalaman.
P 23-9
Ano kayang dahilan kung bakit hindi natuloy noon ang kasal nila?
Ngunit wala rin namang saysay kung malaman ko pa dahil sa ngayon mukhang sigurado
ng matutuloy
ang naudlot na pag-iisang dibdib nilang dalawa... at wala na akong magagawa roon.
Kinagabihan, habang nagsasalok ng tubig si Salome sa balon sa likod ng mansyon
napaupo siya saglit sa gilid
ng balon at napatitig doon, maliwanag naman ang buwan kung kaya't kahit isang
gasera lang ang dala niya ay
nagbibigay pa rin ito ng liwanag sa paligid.
Napaupo na muna si Salome sa gilid ng balon, kumuha pa siya ng maliit na bato sa
gilid at inihulog iyon
doon.
Anumang oras... Anumang araw dapat maging handa na ako sa paparating na balita
tungkol sa kasal
nilang dalawa. Siguro mas makabubuti talaga kung aalis na ako dito sa hacienda
Dumampot ulit siya ng bato at napatitig doon.
Parang ako ang batong ito... napakadaling mahulog at ngayon hindi ko na rin alam
kung paano
makaahon mula sa pagkakahulog sa balong ito.
Inihulog na ni Salome ang pangatlong bato na hawak niya ng mas malakas, kung kaya't
nakalikha ito ng ingay
sa loob ng balon.
Muli ay dumampot pa siya ng bato at akmang ihuhulog na iyon sa balon nang mapatigil
siya nang biglang may
nagsalita mula sa likuran niya "Napakahina mo naman" pang-asar pa ni Patricio
habang nakangisi kay
Salome, dumapot pa ito ng mas malaking bato at buong pwersang inihagis iyon sa
balon.
Anong ginagawa niya rito? Napaka-malas naman oh!
P 23-10
Tumayo na lang si Salome sabay bitbit sa gasera balak niyang umalis na lang doon
ngunit biglang hinarangan
ni Patricio ang daraanan niya. "Sandali lang, kailangan ko ng gaserang iyan" ngisi
pa ni Patricio dahilan para
mas lalong kumunot ang noo ni Salome sa kaniya.
"Nakarating ka rito Senor ng walang dalang ilaw, sa tingin ko ay makakabalik ka rin
sa mansyon kahit walang
ilaw- Opo Senor masusunod" pagsusungit ni Salome ngunit natauhan din siya na hindi
niya dapat sagutin ng
ganoon si Patricio dahil ito ang nagpapaswledo sa kanila, kung kaya't inabot na
lang niya kay Patricio ang
gasera.
"Ganyan nga... masunurin ka rin naman pala Lumeng" tawa pa ni Patricio sabay
hakbang papalapit sa kaniya
dahilan para biglang kabahan si Salome.
A-anong gagawin niya?
Napatayo naman si Salome dahil sa kaba hanggang sa mapasandal na siya sa isang puno
na malapit doon sa
balon at patuloy pa rin si Patricio sa paghakbang papalapit sa kaniya, bigla niyang
naalala na nabuntis ni
Patricio si Piyang at mukhang siya naman ang balak isunod nito lalo na ngayon na
silang dalawa lang dito sa
paligid ng balon sa labas at medyo malayo pa ang mansyon
WALA NA AKONG PAKIALAM KAHIT MATANGGAL PA AKO SA TRABAHO AT MAMATAY SA GUTOM!
HINDING-HINDI AKO PAPATOL SA BASTOS NA LALAKING ITO!
Akmang susuntukin na sana ni Salome si Patricio sa mukha ngunit agad itong nakailag
sabay hawak sa
kaniyang kamay at tumawa pa ng malakas. "Titingnan ko lang sana mabuti ang iyong
mukha dahil mukhang
umiiyak ka... Ano bang iniisip mo Lumeng?" tawa pa ni Patricio at binitiwan na rin
niya ang pagkakahawak
sa kamao ni Salome. Napaupo pa siya sa lupa habang humagalpak sa pagtawa.
Agad namang inayos ni Salome ang kaniyang sarili at pinagpagan ang kaniyang baro't
saya na nadumihan,
"Wala ka ba talagang respeto sa babae Patricio!" inis na sigaw ni Salome dahilan
para mapatigil si Patricio
sa pagtawa at gulat na mapatingin kay Salome. "Oo! Patricio na ang itatawag ko sa
iyo mula ngayon dahil
wala na akong pakialamkung sibakin mo ako sa trabaho! Mas mabuti na iyon para
makalayo na ako sa inyo!"
sigaw pa ni Salome, ang lahat ng inis, lungkot at galit na dati niya pa
dinadamdamay sumabog na ngayon.
Napatayo naman si Patricio habang pinapagpagan ang kaniyang sarili, pero nagtaka si
Salome nang biglang
sumilay na naman ang nakakalokong ngiti mula kay Patricio "Gusto ko iyan, Patricio
na lang ang itawag mo
sa akin, kay gandang pakinggan mula sa iyong labi" pang-asar pa ni Patricio, mas
lalo namang kumulo ang
dugo ni Salome dahil kay Patricio na hindi sineseryoso ang sinasabi niya at
ginagawa pang biro.
"Ako'y labis na napupuno na sa iyo Patricio! Hindi dahil mayaman ka magagawa mo na
ang lahat ng bagay!
Tigilan mo na ako! tumigil ka na diyan sa mga kalokohan mo! maging disenteng lalaki
ka naman! Panagutan
P 23-11
mo si Piyang!" sigaw ni Salome, nanlaki naman ang mga mata ni Patricio dahil sa
sinabi ni Salome.
Samanatala, wala naman ng pakialamsi Salome kung may makarinig pa sa pag-aalboroto
niya.
"Si Piyang? Si Piyang na kasambahay ko din dito sa hacienda ba ang tinutukoy mo?
Ano namang ginawa ko
kay Piyang?" nagtatakang tanong ni Patricio at napaisip pa ito ng matagal.
Napasabunot naman si Salome sa
kaniyang sarili dahil sa inis. Nais sana niyang mapag-isa dito sa balon upang
harapin ang problema niya ng
mapayapa at makapag-isip-isip pero sinira iyon ni Patricio. Patuloy na ginugulo ni
Patricio ang buhay niya.
"Nabuntis mo si Piyang! Panagutan mo siya!" sigaw pa ni Salome na mas lalong
ikinagulat ni Patricio at ilang
segundo pa ay bigla itong natawa "Seryoso ka ba riyan? Nabuntis ko si Piyang? Saan
mo naman nakuha ang
balitang iyan? Walang namamagitan sa amin ni Piyang" tawa pa ni Patricio, at
nagsimula na naman itong
tumawa na animo'y walang hanggan.
"Huwag mo ng ipagkaila! Maging responsableng ama ka naman Patr- !" buwelta pa ni
Salome ngunit hindi
na niya natapos ang sasabihin niya nang biglang may magsalita mula sa gilid nila.
"Lumeng! Tumigil ka na"
awat ni Piyang at patakbong lumapit sa kanila at lumuhod sa harapan ni Senor
Patricio.
"P-patawad po Senor... hindi po alamni Salome ang buong kwento kung kaya't huwag po
kayong magalit sa
kaniya at patawad din po kung inilihimko po sa inyo ang pagbubungis ko" pagsumamo
pa ni Piyang, agad
naman siyang pinatayo ni Salome ngunit ayaw nitong tumayo mula sa pagkakaluhod at
pagmamakaawa.
"Piyang! Huwag kang luluhod sa harapan ng iresponsableng lalaking iyan!" sigaw pa
ni Salome, gustonggusto
na niya sugurin ngayon si Patricio at sabunutan.
Napailing-iling naman si Patricio "Ilang buwan ka na bang buntis Piyang?" tanong
nito ng walang bakas ng
ngiti o pangaasar. Napahagulgol naman si Piyang, ilang sandali pa ay dumating na
rin sina Manang Estelita,
Ising, Susana.
"Ano bang nangyayari rito? May narinig kaming nagsisigawan... Lumeng ikaw ba ang
sumisigaw kanina?"
nag-aalalang tanong ni Manang Estelita at nagulat sila nang makitang nakaluhod si
Piyang sa tapat ni Senor
Patricio. "Sus Maryusep anong nangyayari?" wika pa ni Manang at agad inalalayan si
Piyang na tumayo
ngunit ayaw pa rin nitong tumayo.
Agad namang tumakbo si Susana pabalik sa mansyon at tinawag si Fidel at Eleanor.
Ilang saglit pa ay
dumating na ang dalawa. Nagulat naman si Fidel sa natunghayang tagpo, agad siyang
napatingin kay Salome
na naluluha na ngayon sa galit.
"P-patawa po Senor Patricio... ako po'y uuwi na lang sa amin" tugon pa ni Piyang
habang humahagulgol sa
pag-iyak. Hindi na naman nakatiis si Salome kung kaya't sumabat na naman siya, wala
na rin siyang pakialam
kahit pa naroon na rin sa harapan nila si Fidel at Eleanor.
"Piyang huwag mong hahayaang lapastanganin lamang ng Patriciong iyan ang iyong
puri!" sigaw pa ni Salome
na ikinangisi lalo ni Patricio, at ikinagulat ng lahat ng nakarinig ng walang
pakundangang sinabi ni Salome sa
harap ni Patricio habang dinuduro-duro pa ito.
"Ano? Patricio!" gulat na tugon ni Fidel, maging si Eleanor ay napahawak din sa
bibig dahil sa gulat.
P 23-12
Napatigil naman si Piyang sa pag-iyak at napalingon kay Salome. "Lumeng! Ano ba?
Bakit kanina mo pa
pinagpipilitan na panagutan ako ni Senor Patricio? Hindi siya ang nakabuntis sa
akin!" wika ni Piyang na mas
ikinatigil ng mundo ni Salome dahil sa gulat.
ANO? BAKIT NGAYON MO LANG SINABI PIYANG!
"K-kung gayon... sino ang nakabuntis sa iyo?" sabat ni Ising, napatingin naman ang
lahat ngayon kay Senor
Fidel. Nagulat naman si Fidel dahil nakatingin na ang lahat ngayon sa kaniya,
maging si Patricio ay napailingiling
pa habang nakangisi pa rin.
"S-senor Fidel ikaw ho ba?" gulat na tanong ni Manang Estelita na ikinagulat ng
lahat, maging si Fidel ay
halos mahimatay na rin sa gulat dahil siya na ngayon ang pinagbibintangan. "H-hindi
ako- " hindi na
natapos pa ni Fidel ang kaniyang sasabihin dahil nagsalita na si Piyang.
"S-si Senor Geronimo Flores po" sagot ni Piyang, na ikinatahimik ng lahat maliban
kay Patricio na nakangisi
pa rin ng nakakaloko kay Salome.
Sa pagkakataong iyon, napalunok na lang sa kaba si Salome habang nakatingin kay
Patricio na nakangisi pa
rin sa kaniya ng nakakaloko. Habang si Fidel naman ay seryosong nakatingin sa
kanilang dalawa.
Kinabukasan, maagang bumangon si Salome, hindi rin siya nakatulog ng maayos dahil
sa nagyari kagabi.
mabuti na lang dahil sinabi na lang ni Manang na ipagpabukas na ang pag-aayos ng
problema ni Piyang. Dalidali
namang kumapit si Salome kay Ising, Piyang at Manag para hindi na siya maharang pa
ni Patricio dahil
hindi niya pa ito kayang harapain dahil sa hiya.
Nakakahiya ka talaga Lumeng! Dapat sigurong mag-alsa batulan na ako, mukhang
papalayasin na ako
dito ni Senor Patricio...
Kinuha na ni Salome ang kaniyang mga damit ngunit napatigil siya nang utusan siya
ni Manang Estelita na
P 23-13
manguha ng mga sariwang bulaklak sa hardin, nais daw kasi ni Eleanor na umaga pa
lang ay sariwa na agad
ang loob ng mansyon dahil sa mga bulaklak na ilalagay nila doon.
Mamaya na nga lang ako mag-iimpake...
Alas-sais na ng umaga, abala na sa paghahanda ng almusal ang mga tagapagsilbi, nasa
salas naman si Senor
Fidel, Senorita Eleanor at Manang Estelita habang nagkwekwentuhan ang mga ito. Wala
naman si Senor
Patricio dahil may pinuntahan ito sa bayan kasama si Don Filimon Alfonso kung
kaya't nakahinga ng maluwag
si Salome dahil hindi niya makakaharap ngayong araw si Patricio, ngunit nasa
mansyon mulis si Eleanor at
kasama na naman nito si Fidel kung kaya't hindi na naman niya mapigilan ang
kakaibang lungkot na
nararamdaman.
"Masyado pong tahimik si Fidel noong mga bata pa kami, sa sobrang tahimik nga po
niya hindi siya
sumasagot sa tanong ng kaniyang ina kapag hinahanap nito ang mga babasahing libro"
tawa pa ni Eleanor
habang tinutukso-tukso si Fidel na ngayon ay tumatawa na rin habang binabalikan ang
mga alaala nila.
"Ikaw naman ay napaka-iyakin, hindi ka lang nakauwi agad sa inyo umiyak ka na agad"
tukso naman ni Fidel
kay Eleanor at maingay silang nagtatawanan sa salas, si Manag Estelita naman ay
tuwang-tuwa habang
pinagmamasdan silang dalawa, animo'y nagsilbi siyang hukomsa pagkakantyawan ni
Fidel at Eleanor.
"Ikaw kaya ang iyakin sa atin, naalala ko pa nga na sinuway ka lang ng iyong ina sa
pagkain umiyak ka na"
banat pa ni Eleanor dahilan para magitla si Fidel dahil binunyag iyon ni Eleanor.
"Hindi ako umiyak, inaantok lang ako noong panahong iyon, hindi tulad mo tinulugan
mo ang misa noon ng
iyong ninong sa simbahan" asar pa ni Fidel kay Eleanor na ikinagulat din ni Eleanor
dahil binunyag ni Fidel
ang nakakahiyang bagay na iyon na nangyari pa sa Espanya.
Habang sa kabilang banda, sa loob ng madilimat magulong kusina naroon si Salome na
naghihiwa ng
sibuyas. Parang unti-unting nadudurog ang kaniyang puso habang naririnig ang
tawanan at asaran ni Fidel at
Eleanor sa isa'-isa. Hindi man niya ito nakikita batid niyang napakasaya ngayon ni
Fidel habang inaalala ang
masasayang alaala nila ni Eleanor mula pagkabata.
"Oh? Lumeng, bilisan mo ang paghiwa ng sibuyas talagang hahapdi ang mata mo niyan"
sita ni Nay Delia
sabay kuha ng kutsliyo at sibuyas sa kamay ng anak at siya na ang naghiwa niyon.
"Maghugas ka na muna ng
iyong kamay baka maipunas mo pa iyan sa mata mo" bilin pa ni Nay Delia agad namang
sumunod si Salome
at naggtungo na sa balon upang sumalok ng tubig, nang makasalok na siya ng isang
balde ng tubig ay agad
siyang naupo sa gilid at naghugas ng kamay, inilublob na rin niya ang kaniyang
mukha sa balde upang
maghilamos ng mukha.
Napatulala lamang siya sa balde ng tubig at ilang saglit pa ay muling pumatak ang
kaniyang luha kung kaya't
P 23-14
naghilamos muli siya ng mukha, paulit-ulit lang siyang naghilamos hanggang sa
mapagod na siya at ang
kaniyang mata sa pagluha.
Matapos ang almusal ay inutusan ni Manang Estelita si Salome na mamitas ng bulaklak
sa hardin. Kinuha na
ni Salome ang bilao at isang matalimna balisong at nagtungo na sa hardin, kumpara
sa hacienda Flores hindi
pa ganoon kalago ang mga bulaklak sa hardin ng hacienda Montecarlos ngunit maganda
pa rin naman ang
hardin sa hacienda.
Mas nakadadag pa sa ganda ng hardin sa hacienda Montecarlos ang limang baitang na
na gawa sa marmol
ang nasa sentro ng hardin. Hindi pa ito tapos gawin ngunit doon na nilagay sa
pinakagitna ang mga bulaklak
ng puting rosas.
Medyo matataas ang taas ng bawat baitang at dahil maliit lamang si Salome
napapakapit pa siya sab wat
baitang para makaakyat. Nang marating niya ang ikalimang baitang ay napaupo muna
siya saglit.
Nang makapagpahinga sandali ay tumayo na si Salome at nagsimulang mamitas ng mga
sariwang rosas gamit
ang maliit na balisong na hawak niya. ilang sandali pa ay nagulat siya nang
maramdaman niyang may
humahakbang papaakyat din doon sa mga baitang na iyon. "Magandang Umaga Lumeng!"
nakangiting bungad
ni Patricio sabay hubad ng sumbrero at itinapat iyon sa kaniyang dibdib. Napapikit
naman sa inis si Salome
lalo nan ang makita ang disenteng-disenteng porma ni Patricio.
Nais na lang niyang talikuran si Patricio ngunit kabastusan iyon kung kaya't
nilunok na lang niya ang laway
niya "magandangumagadinposenor" sagot niya sabay balik ulit sa kaniyang gawain.
Sumilay na naman ang
nakakalokong ngiti mula kay Patricio.
"Tama ba ang rinig ko? Tinawag mo akong Senor Patricio?... Hindi ba't sinabi kong
Patricio na lamang ang
itawag mo sa akin" loko pa ni Patricio at tumabi na siya kay Salome na ikinagulat
naman ng dalaga kaya
umusog siya papalayo. Naamoy din niya ang mabangong pabango ng binata.
Hindi na lang sumagot si Salome bagkus ay nagpatuloy lang sa pamimitas ng rosas
"Ikaw ba ay nakatulog
kagabi Lumeng?" ngiti pa ni Patricio sabay lapit ulit sa kaniya kung kaya't umusog
na naman siya papalayo.
Tumango lang si Salome, lapit naman ng lapit si Patricio habang siya naman ay layo
ng layo hanggang sa
naikot na nila ang palibot ng hardin sa itaas.
Lumayo ka nga sa akin Patricio!
Napatigil sila sa pag-ikot doon sa itaas ng hardin ng mapatigil si Salome dahil
nakita niyang magkasamang
lumabas sa mansyon si Fidel at Eleanor habang nakahawak si Eleanor sa bisig ni
Fidel at nagtatawanan sila.
Pinagpatuloy na lang ni Salome ang pamimitas ng rosas at sa pagkakataong iyon ay
mas napadiin ang
P 23-15
kaniyang paghila sa mga bulaklak bagay na pinagtaka ni Patricio pero natawa na lang
siya habang
pinagmamasdan ang ginagawa ni Salome.
"Kawawa naman ang mga rosas, mukhang maging sa kanila ay wala kang awa" biro pa ni
Patricio ngunit siya
lang ang tumawa kung kaya't napatahimik ulit siya. hindi niya maunawaan kung bakit
hindi siya sinasagot ng
pabalang ngayon ni Salome bagay na hindi normal para sa kaniya.
Napasulyap muli si Salome kay Fidel at Eleanor na naglalakad na papalapit sa kanila
habang nakangiti sa
isa't-isa. Napayuko na lang si Salome nang makita ang paborito niyang ngiti ni
Fidel na labas ang ngipin,
ngunit sa mga oras na iyon ay kay Eleanor niya binibigay ang matamis na ngiting
iyon.
Napatiitg na lang si Salome sa mga bulaklak, parang bigla siyang nawalan ng lakas,
kung kanina lang ay
naiinis siya ngunit ngayon ay nakaramdamsiya ng panghihina... Panghihina na
nararamdaman lamang ng isang
tao sa tuwing nawawalan ng pag-asa dahil sa pagkatalo.
"Sariwa pa sa akin ang lahat ng mga mararahas na salitang binitiwan mo sa akin
kagabi" muling pang-asar ni
Patricio habang pilit na inaasar pa si Salome ngunit hindi siya iniimik nito. Kung
kaya't napatikhimna lang
siya at inayos niya ang kaniyang tindig, batid niyang hindi na umeepekto ang
pangaasar niya kay Salome kung
kaya't nais niyang ipakita dito ang pagiging makapangyarihan niyang tao. ginaya
niya pa ang tindig ni
gobernadora Filimon Alfonso.
"Hindi ka ba natatakot na ika'y mawalan ng trabaho? Sa tingin ko kasi ay sapat ng
dahilan ang pag-aakusa mo
sa akin kagabi upang- " hindi na natapos ni Patricio ang kaniyang pagiging seryoso
kuno dahil napatigil na si
Salome sa pamimitas ng bulaklak.
"Ayos lang po sa akin Senor kung ako'y papalayasin niyo na" wika ni Salome nang
hindi tumitingin sa kaniya,
napatahimik naman si Patricio at nagtatakang napasulyap sa dalaga, batid niyang may
mali ngayon kay
Salome.
Magsasalita pa sana si Patricio ngunit biglang narinig nilang nagsalita si Fidel
mula sa ibaba kung kaya't
agad silang napalingon na dalawa. "Naghanda ng kakanin si Manang Estelita, kumain
daw tayong lahat" tugon
ni Fidel habang seryosong nakatingin sa kanila. nagbigay galang naman sa kanila si
Eleanor at kumaway pa
kay Salome habang nakangiti ito ng matamis.
P 23-16
"Susunod kami" saad ni Patricio, ngunit hindi pa rin umalis doon si Fidel habang
nakatingin kay Salome na
hindi man lang tumingin sa kaniya at nagpatuloy ito sa pamimitas ng bulaklak.
"Lumeng..." tawag pa ni Fidel
ngunit biglang kumapit ng mas mahigpit si Eleanor sa kaniyang bisig.
"Tara na mahal ko" tugon pa ni Eleanor kay Fidel habang nakangiti ito ng matamis sa
binata, napatigil naman
si Salome nang marinig na tinawag ni Eleanor kay Fidel. Maging si Fidel ay nagulat
sa sinabi ni Eleanor
ngunit ngumiti na lang din siya sa dalaga bilang tugon, bagay na natunghayan ni
Salome.
Sandali namang tumigil ang pag-ikot ng mundo ni Salome habang nakatingin sa
kanilang dalawa, hinila na ni
Eleanor si Fidel at sumama naman ito sa kaniya, sa huling pagkakataon ay umasa si
Salome na muling
lilingon sa kaniya si Fidel ngunit... hindi iyon nangyari, hindi lumingon si Fidel
dahil abala ito suklian ang
ngiti ni Eleanor sa kaniya habang naglalakad sila papalayo.
Magmula ngayon malinaw na sa akin na ang ngiting iyon ni Senor Fidel ay hindi
talaga orihinal na
sakin, dahil ang totoo si Eleanor talaga ang orihinal at siyang nag-mamayari ng
puso niya noon pa man.
Nagulat naman si Salome nang biglang humakbang si Patricio paharap sa kaniya at
hinarangan siya para hindi
na niya makita pa si Fidel at Eleanor na naglalakad papalayo. Gulat namang
napatingin si Salome sa mukha
ni Patricio na ang lapit sa kaniya, hahakbang na sana siya paatras pero biglang
hinawakan ni Patricio ang
balikat niya para pigilan siya, "A-ano pong- " hindi na niya natapos ang sasabihin
niya dahil biglang
ngumiti si Patricio, isang ngiti na kailanman ay hindi niya pa nakita dito. Isang
ngiting totoo na walang halong
pang-aasar o pangloloko.
Ngayon lamang nakita ni Salome na ngumiti ng totoo si Patricio, ang ngiti nito ay
biglang nagpagaan sa
kalooban niya, ilang sandali pa mas ikinagulat niya ang sunod na ginawa ng binata
habang nakatingin ng
diretso sa mga mata niya "Mula ngayon... wala ng luhang papatak mula sa iyo" wika
ni Patricio sabay punas
gamit ang kamay niya sa luhang dumadaloy sa pisngi ni Salome na hindi niya
namalayang pumatak kanina
habang pinagmamasdan si Fidel at Eleanor. Muli ay napatingin si Salome ng diretso
sa mga mata ni Patricio,
nakangiti pa rin ito sa kaniya at muli itong nagbitaw ng limang salita na unti-
unting nagpagaan sa mabigat na
kalooban niya.
"Hindi ka na luluha pa"
P 23-17
*********************
Featured Song:
'Pakisabi na lang' by Aiza Seguerra
A/N: Ang secondChinese rebellion, which began inCalamba onNovember 19, 1639 ay
totoo po,
kasunod ito ng 1603 Chinese massacre in Laguna na nagsimula din dahil sa pag-aalsa
ng mga intsik sa
mga kastila dito sa Pilipinas.
Source of soap process during the 17th century: http://www.pennsburymanor.org/its-
made-of-whatmaking-17th-century-soap/
?????????????????? HAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA????????????????
P 23-18
Kabanata f(x - 22)
47.7K 2K 991
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 22]
"Today I heard them play the song again
An old familiar strain from way back when
Every note and every line
It's always been a favorite song of mine"
-Lea Salonga (I Remember the boy)
"IF I COULD... THEN I WOULD!... I'LL GO WHEREVER YOU WILL GO... WAY UP HIGH OR DOWN
LOW I'LL GO WHEREVER YOU WILL GO- Uh Sorry, Masyado lang akong nadala sa kanta
hehe" tawa
pa ni Bryan at hininaan niya yung volume ng radio niya dito sa kotse niya na naka-
tune in sa fm. Kanina pa
siya kumakanta at nag-hehead bang pa habang ako naman ay nakaupo dito sa passenger
seat sa tabi niya at
nakatanaw lang sa bintana habang pinagmamasdan ang patuloy na pagbuhos ng ulan sa
labas.
Napatitig na lang ako sa bawat patak ng ulan na tumatama sa salamin ng bintana,
hindi ko alamkung bakit
nakokonsiyensya ako na hindi ko tinanggap ang alok ni Sir Nathan na sumabay na ako
sa kanila ni Cassandra
kanina...
"Tayo na!" tawa pa ni Bryan habang nasa gitna kami ng parking lot ng school, akmang
hihilahin na niya
ako papasok sa kotse niya pero napatigil kami nang biglang may bumusina mula sa
likuran, si Sir
Nathan.
"Aleeza sumabay ka na sa'min" tawag ni Sir Nathan at bigla siyang bumaba sa kotse
sabay bukas ng
payong at mabilis siyang naglakad papalapit sa amin ni Bryan. "Tayo na" tugon pa ni
Sir sabay hawak sa
wrist ko, pero napatigil ako nang makitang dumungaw sa passenger seat ng kotse ni
Sir Nathan si
Cassandra "Come on Aleeza, sabay ka na sa'min" tawag pa ni Cassandra habang
nakangiti.
Napalingon naman ako kay Bryan, nakangisi pa rin siya sabay bukas ulit ng pintuan
ng kotse niya sa
passenger seat. Napatingin naman ako kay Sir Nathan na hawak pa rin ang wrist ko at
pinapayungan ako
ngayon. Napalingon din ako sa direksyon ni Cassandra.
"Uhm excuse me, Aleeza? What? Nababasa na ko ng ulan... look" sabat pa ni Bryan
habang nakangiti pa
din ng nakakaloko at naglakad siya papalapit sa'min ni Sir Nathan para makisilong
sa payong. Tatlo na
tuloy kaming nakasilong doon sa iisang payong. "On the way naman kami pa-Cavi- "
hindi na natapos
ni Sir Nathan yung sasabihin niya kasi biglang may bumusinang kotse sa likod,
nakaharang kasi yung
kotse ni Sir sa gitna.
P 24-1
"Wait a minute, itatabi ko lang- " paalam pa ni Sir Nathan pero napailing ako.
hindi ko alam kung
bakit ko nagawa iyon. "W-wag na po sir, sasabay na lang ako kay Bryan" sagot ko
dahilan para
mapatigil siya at mapatingin sa akin at kay Bryan na nakangisi pa rin.
"Out of the way si Bryan, papunta rin naman kami- "
"Sa bahay ni Lola ako matutulog ngayon kuya" sabat ulit ni Bryan, sa Cavite pala
nakatira ang lola niya
sabi niya kanina. Hindi naman nakapagsalita agad si Sir, tuluyan nang bumuhos ng
malakas ang ulan at
kasabay pa niyon ang walang awat na pagbusina nung kotse na nakasunod sa kotse ni
Sir.
"Hey! what's going on? I'm in a hurry!" sigaw pa nung lalaking balbas sarado at
mukhang maton na
kanina pa bumubusina. Humingi naman si Sir ng pasensiya doon sa beastmode na
lalaki.
"Kuya peram kami ng payong" sabi pa ni Bryan sabay hawak doon sa payong at hinila
niya kami papunta
sa kotse niya, wala naman na akong nagawa nung binuksan na ni Bryan yung pinto ng
kotse niya at
sumakay na rin siya. si Sir Nathan na ang nagsara ng pintuan na nasa gilid ko
habang nakatayo siya
doon sa gilid at hawak-hawak ang payong.
Tumango naman ako kay Sir at nagpaalam na, hindi naman na niya ako maririnig kasi
nasa loob na ako
ng kotse, "Here we go" ngisi pa ni Bryan at pinaandar na niya ang kotse niya, sa
pagkakataong iyon
hindi ko alam kung bakit parang mali ang ginawa... maling iniwan ko siya doon na
nakatayo mag-isa
habang bumubuhos ang ulan.
"IF I COULD TURN BACK TIME... I'LL GO WHEREVER YOU WILL GO!... IF I COULD MAKE YOU
MINE... I'LL GO WHEREVER YOU WILL GO" kanta pa niya at feel na feel talaga niya
yung lyrics ng
'Wherever you will go' by The Calling. kahit pa boses ipis na naghihingalo na siya
bigay todo pa rin siya sa
pagkanta. hindi ko alampero natatawa ako sa itsura niya, para kasing ang trying
hard niya bumirit kulang na
lang mabasag lahat ng salamin at mababasagin dito sa loob ng kotse niya.
"Look... tumatawa ka na" tawa niya pa sabay turo sa'kin. binitawan niya pa yung
manubela ng kotse niya
dahilan para magpanic ako. "Hoy! Umayos ka! ayoko pang mamatay" reklamo ko pa pero
tinawanan niya lang
ako at pinagewang-gewang niya pa yung kotse. Shemay! Talagang pinagsisisihan ko na
sumabay ako sa
kaniya! Ughh...
Nasa coastal express way na kami ngayon at sobrang bibilis ng sasakyan kasi walang
traffic at maulan.
"You're not going to die... not now" tawa niya pa sabay hawak ulit sa manubela.
Napahawak naman ako sa
puso ko, ninenerbyos na ko kasi pinapaharurot talaga niya ang sports car niya. Ang
yabang talaga.
"Shems! Ayusin mo nga pag-didrive mo... at sino ka para sabihin kung kelan ako
mamatay? Ughh ka talaga!"
reklamo ko pa habang nakakapit na sa upuan at sa lahat ng makakapitan kasi ang
bilis bilis niya talaga magdrive.
Sabi ko na nga ba! Hindi ko na dapat siya kinausap para hindi siya natrigger ng
ganyan haays.
Ang labo talaga ng lalaking to, inaaway ko na siya pero tinatawanan niya lang ako.
Nakakainis talaga! "You
P 24-2
won't die in a car crash... perhaps you'll die because of a broken heart ha ha"
tawa niya pa dahilan para gulat
akong mapalingon sa kaniya.
Shocks! Alamnaman ba niya na may gusto ako kay Sir Nathan?
Dahan-dahan nang bumagal yung pagpapatakbo niya sa kotse kasi papalapit na kami sa
toll gate, sakto
namang nag-play na yung sunod na kanta sa radio. 'Ang pag-ibig kong ito' by
moonstar 88.
~Umiiyak ang aking pusong nagdurusa
Ngunit ayokong may makakita
Kahit anong sakit ang aking naranasan
'Yan ay ayokong kanyang malaman~
"Boom! Ayos ka lang di ka ba tinamaan?" tawa niya pa na ikinakunot naman ng noo ko.
"Adik ka ba?" banat
ko naman sa kaniya, pero napailing-iling lang siya. kanina ko pa gusto punitin yung
ngiti niyang sobrang
nakakainis na talaga. "Ang galing mo pa lang umilag, hindi ka natamaan sa kanta...
How to be you po?" asar
niya pa sa'kin. Shemay talaga oh!
"How to be a f*ckboy like you po?" buwelta ko naman na mas lalong ikinangisi niya.
"How to be a great denier like you po?" buwelta naman niya sa'kin, dahilan para
mapatahimik ako at
kabahan. Shems! Masyado ba akong obvious?
Inabot naman na niya yung bayad sa toll gate at pinaharurot na ulit yung sasakyan.
Napakamit na naman ako
ng mahigpit sa upuan. My Goodness! Ayoko pa mamatay!
Nilipat ulit ni Bryan yung fmstation at biglang nag-play yung kanta ni Roselle Nava
na ' Bakit nga ba mahal
kita'
"BAKIT NGA BA MAHAL KITA? KAHIT NA DI PINAPANSIN ANG DAMDAMIN KO, DI MO MAN
AKO MAHAL ITO PA RIN AKO NAGMAMAHAL NG TAPAT SAYO- " kanta niya pa at napapikit-
pikit
pa habang bumibirit at pilit inaachieve yung taas ng boses ng singer. Napatakip na
lang ako sa tenga,
mamamatay pa ata akong bingi nito. "Mga martyr sa pag-ibig lang ang nakaka-relate
dito... and I know
someone na nagpapaka-martyr ngayon Haha" tawa niya pa sabay tingin sa'kin. Ughh!
Nahalata na nga niya!
Shems!
"She's now asking herself at this moment... Bakit nga ba mahal kita" tawa niya pa
sabay tingin ulit sa'kin. pilit
ko namang pinakalma ang sarili ko, kapag kasi nagrereklamo ako sa kaniya mas lalo
siyang natutuwa ang nagP
24-3
aasar pa. In-erapan ko na lang siya at binaling ko na lang yung atensyon ko sa
bintana ng kotse, kung
mamamatay ako ngayon sana naman maging makabuluhan, hindi yung kasama ko pa ang
asungot na'to.
Ilang sandali pa napatigil na siya sa pagkanta at pang-aasar sa'kin. Tumahimik na
lang din siya, siguro nagets
niya na wala na akong ganang patulan ang mga kalokohan niya. nakalagpas na kami sa
express way kaya
bumagal na ngayon ang pagdidrive niya at ilang sandali pa nag-ring ang phone niya,
may tumatawag sa
kaniya. "Hey babe" tugon niya sa kabilang linya at ayun nagsimula na naman ang
nakaririnding kalandiang
taglay ng mokong na'to.
~Bakit nga ba mahal kita
Kahit na may mahal ka mang iba
Ba't baliw na baliw ako sa 'yo
Hanggang kailan ako magtitiis
O, bakit nga ba mahal kita~
Napatulala na lang ako doon sa sa bintana ng kotse habang umuulan, kasabay niyon
ang patuloy din na
pagtunog ng kanta.
Bakit nga ba? Bakit nga ba nararamdaman ko ang mga bagay na ito sayo Sir Nathan?
Sa kanto lang ng street namin ako binaba ni Bryan kasi hindi na kakasya pa yung
kotse niya kasi nakaparada
na doon ang jeep na minamaneho ni papa at may ilang motor at tricycle din ang
nakaharang sa daan.
"S-salamat ah"
"What? I can't here you" pang-asar pa ni Bryan at nilapit niya pa yung tenga niya
sa'kin.
"Sabikothankyou"
"What? I can't understand" tawa niya pa. ughh! napahinga na lang ako ng malalim.
"Ang sabi ko Thank you!"
ayan na-beastmode na ko. nakaka-beast mode naman talag ang lalaking to!
"Ohh... You're welcome, may utang ka na sa'kin" ngisi niya pa. nanlaki naman yung
mga mata ko. Gosh! ito ba
yung style niya? gagawa ng kabutihan tapos may kabayaran na ano...
P 24-4
"Ikaw talaga ang dumi dumi ng utak mo! what I mean is you owe me..." tawa niya pa.
aba! Ako pa sinabihan
ng green minded na to!
Inerapan ko na lang siya at lumabas ako doon sa kotse, "Ingat sila sayo" sabi ko
sabay sara nung pinto,
napasaludo naman siya sabay kindat at cool na cool na pinaharurot paalis yung kotse
niya. Pareho talaga siya
ng pinsan niya, ang labo nilang dalawa haays.
"Sir wag na po tayo mag-quiz... magpahinga na lang kayo" sabay-sabay na pakiusap ng
mga kaklase ko at
halos lumuhod na sila sa harapan ni Sir Nathan para magmakaawa na ipagpaliban muna
ang long quiz ngayon.
napailing-iling naman si Sir Nathan habang nakaupo sa desk niya at nagbabasa ng
textbook, magsasalita na
sana siya kaso bigla siyang bumahing at napaubo pa. Hala! May sakit si Sir?
"Look, Sir! You need to rest na po... Sa Friday na lang yung quiz pleaseeee"
pakiusap pa nung mga kaklase
ko at ang ingay na ng klase ngayon, lahat nagmamakaawa na at sinasabihan pa si Sir
na magpahinga na lang
baka daw lumala ang sipon at ubo niya kapag nag-quiz pa kami kahit pa gusto lang
nilang makaligtas sa quiz.
Hinagod naman ni Sir ang lalamunan niya at tumayo na siya, ngayon lang ako tumingin
sa kaniya kasi kanina
pa ako nakayuko at nagkunwaring nagbabasa ng libro, naiilang kasi ako sa kaniya
lalo na dahil sa nangyari
kagabi kaya ayokong magkatinginan kami, hindi ko alamkung anong gagawin ko. "Open
your book on page
113, 116, 119 and 121" sabi pa ni Sir at sinulat din niya sa board yung mga pages.
Napaubo pa siya ulit at
napahagod sa lalamunan niya bago naupo muli sa desk niya.
Maputla ang buong mukha niya habang ang mata at ilong naman niya ay namumula. May
sakit nga siya.
Tiningnan ko pa siya mabuti habang abala sa pagbabasa ng libro, nagreklamo pa yung
mga kaklase ko pero
wala na silang nagawa kasi desidido talaga si Sir magpa-quiz ngayon. tumahimik
naman na ang buong klase,
tanging mahihinang bulungan ng 'Anong sagot' at 'Pano to isolve' ang umaalingangaw
sa buong room.
Binuksan ko naman na yung book ko, nagsimula na akong mag-solve pero nasa number
one pa lang ako hindi
na ako makapag-concentrate. Bakit nagkasakit si Sir? Naulanan ba siya kagabi? hindi
na kasi siya dapat
lumabas pa doon sa kotse niya, ayan sinipon at inubo tuloy siya.
Kasalanan ko ba kung bakit siya nagkasakit ngayon? Anong gagawin ko? tatanungin ko
ba siya kung okay lang
pakiramdamniya? bibigyan ko ba siya ng gamot? pero baka kung anong isipin niya
kapag masyado akong
nag-alala sa kaniya.
P 24-5
Teka nga! Bakit ko ba iniisip to? haaays! Baka bumagsak pa ako sa quiz.
Nagsimula na akong mag-solve ulit pero napatigil na naman ako kasi naririnig ko ang
pagsinghot ni Sir dahil
sa nakabarang sipon sa ilong niya. Shemay! Bakit kasi pumasok pa siya kung may
sakit siya?
Pero paano kung lumala yung sakit niya? naalala ko wala nga pala siyang kasama sa
tinitirhan niya.
Nagulat ako nang biglang iniangat ni Sir ang ulo niya at mapatingin sa'kin, Shocks!
Hindi ko namalayan na
nakatitig na pala ako sa kaniya Waaahh!
Bigla tuloy akong napayuko at nag-solve solve kunware, babagsak talaga ako nito sa
quizeh hindi ko pa din
natatapos yung number one. Bakit ba kasi nagpaquiz pa siya ngayon kung kelan naman
may sakit siya, Ayan!
Di tuloy ako makapag-focus haays.
At bakit ba nag-aalala ako? Nako! Aleeza naman hayaan mo na si Sir, malaki naman na
siya kaya na niya ang
sarili niya. hindi naman siya mamamatay dahil sa ubo't sipon... pero bakit kasi
hindi na lang siya
magpahinga?! Nakakainis naman oh!
Lumipas pa ang isang oras, hindi ko natapos lahat ng pinasagutan niya kasi time na.
nagsitayuan na ang mga
kaklase ko at pinasa na nila yung mga papel nila, tumayo na din ako at pinasa ko
yung papel ko talikod at
kinuha ko na yung bag ko, kumakaway na sa'kin si Jen sa likod, papalabas na siya sa
isang pinto sa likod,
lalabas na din sana ako sa classroomkaso bigla kong narinig na tinawag ni Sir ang
pangalan ko.
"Agcaoili..."
Napatigil ako doon sa tapat ng pintuan habang ang mga kaklase ko naman ay patuloy
pa ding naglalabasan
kaya gumilid na ako. "B-bakit po Sir?" Shems!
Nakaupo pa rin si Sir sa desk niya habang hawak-hawak yung mga papel na pinasa
namin, may kinuha siyang
isang papel doon "Tapusin mo 'to" tugon ni Sir sabay pakita sa'kin nung papel ko na
halos kalahati lang ang
nasagutan ko.
"Eh Sir okay lang po... time naman na" sagot ko pero sandaling hindi kumibo si Sir
habang nakatingin lang
sa'kin. mas lalo ko tuloy nakita ang mukha niya na ang putla-putla ngayon.
Kailangan niya na talagang magpacheck
up.
"It's okay, ipasa mo na lang sa'kin mamayang uwian" tugon niya sabay abot sa'kin
nung papel. Napatingin
P 24-6
naman ako doon sa papel, Haays! Kung tatapusin ko yun at ipapasa pa sa kaniya
mamayang uwian ibig
sabihin makikita ko na naman siya mamaya at sigurado akong kasama na naman niya si
Cassandra.
Napailing na lang ako at sinubukan kong ngumiti "Wag na po Sir, magiging unfair din
sa mga kaklase ko kung
pwede pa pala ako magpasa hanggang mamaya" sagot ko na lang, hindi naman agad
nakapagsalita si Sir at
inilapag na rin niya yung papel ko sa mesa niya.
"I thought, pinaka-ayaw mo sa lahat kapag hindi mo nahahanap ang sagot sa math
equations na sinosolve
mo?" tanong ni Sir habang nakatingin ng diretso sa mga mata ko, kitang-kita ko rin
ngayon ang pamumula ng
mata niya at maluha-luha pa dahil sa sipon.
"D-depende Sir, may mga math equations kasi na unang tingin mo pa lang alammong
hindi mo na kaya pang
isolve ito, kaya wag na lang... masasayang lang ang oras at pagod" sagot ko, hindi
ko naman masabi sa kaniya
na parang katulad din iyan ng nararamdaman ko sa tuwing kasama niya si Cassandra,
Sa Unang tingin pa lang
alamkong masasayang lang ang oras at pagod ko.
Napabuntong hininga naman si Sir at tumayo na siya at inayos na rin niya ang mga
gamit niya. "If you don't try
you'll never know... you will never find the answer" sagot niya at tuluyan na
siyang lumabas sa classroom.
Ano daw?
"Ang sarap naman ng La Sagna nila" wika ni Iryn habang sarap na sarap sa kinakain
niyang La Sagna na
tinitinda dito sa canteen. Lunch time na, tapos naman na ako kumain at nagrerview
na lang habang itong
tatlong kaibigan ko ay kain pa rin ng kain.
"Ang dami kasing cheese kaya ang sarap sarap talaga" sabi naman ni Leana habang
nag-Lala Sagna fiest
silang tatlo. Napatigil naman ako sa pagrereview at napatingin sa kinakain nila.
Shemay! Bakit ba nagtinda
ngayon ng La Sagna ang canteen na to?
"Oh? Aly, Bakit ang sama ng tingin mo sa pagkain namin? Gusto mo rin noh" tawa pa
ni Jen at niyakap nilang
tatlo yung mga pagkain nila. natauhan naman ako, kainis bakit ba kasi may cheese pa
ang La Sagna.
"Ayoko ng cheese, Ayoko ng La Sagna lalo na kapag nakalagay sa Tupperware, Ayoko ng
cheesecake, Ayoko
ng egg sandwich, Ayoko ng kape galing sa vendo, Ayoko ng saging, Ayoko ng payong
lalo na kapag kulay
itim, Ayokong tumambay sa waiting shed sa labas ng school, Ayoko ng hallway at
parking lot ng school na'to,
Ayoko ng Physics, Ayoko ng Algebra- "napatigil ako nang marealize ko na nagtataka
na silang tatlo na
nakatingin sa akin ngayon. Shems! Ano bang nangyayare saken?!
P 24-7
"Huh? Anong pinagsasabi mo?" nagtatakang tanong ni Jen, nahulog pa yung piraso ng
La Sagna na nasa
kutsara niya.
"At Bakit may egg sandwich, kape at saging? Nagugutomka ba?" tanong naman ni Iryn
sabay abot sa'kin nung
pagkain niya. "Oh ayan share tayo" tawa niya pa.
"Eh anong kinalaman ng payong, waiting shed, hallway at parking lot ng school natin
sa pagkagutommo ha?,
Aly" tanong naman ni Leana at bakas sa mukha niya na naweweirduhan siya sa'kin.
Sinubukan ko namang tumawa-tawa "Ano ba kayo... may sinabi ba kong ganun? Wala
kaya, gutomlang yan
mga ngets" sabi ko na lang at inengganyo ko silang kumain at magchikahan na lang
ulit. Pero mukhang hindi
pa rin sila kumbinsido.
"Sabi mo pa nga ayaw mo rin ng Physics at Algebra... eh halos ikamatay mo nga ang
pagkahumaling sa math
eh" banat pa ni Jen at binigyan niya ako ng i-smell-something-fishy-look.
"Huh? Ah-eh kase naiistress lang ako ngayon prelimexamna natin sa Wednesday ang
dami-dami pa nating
rereviewhin whew" palusot ko pa at ikinalat ko na din sa mesa lahat ng notes ko.
"Wala naman tayong Physics ah?" taka pa ni Jen dahilan para mapalunok na lang ako
sa kaba. Ang tindi
talaga makaamoy ng sikreto to si Jen.
"Ahh-K-kasi diba busy ngayon si Alex... Oo tama! Dahil sa sobrang kabusyhan ng
kapatid ko sa filipino play
nila ako na ngayon ang gumagawa ng projects niya sa Physics" palusot ko pa,
napatango-tango naman na
silang tatlo pero mukhang hindi pa ganoon kakumbinsido si Jen.
Nakahinga naman na ako ng maluwag, buti na lang busy talaga ngayon si Alex para sa
Filipino I project nila
na theater play na 'Dead Stars' by Paz Marquez Benitez para sa selebrasyon ng Buwan
ng Wika sa susunod
na Linggo. Si Alex kasi ang gaganap bilang Alfredo Salazar.
Kakatapos lang ng last subject namin, at nandito ako ngayon sa labas ng office ng
mga professors. hawakhawak
ko ang isang plastic na naglalaman ng tatlong saging ng lakatan. Gusto ko sanang
ibigay to kay Sir
Nathan ng personal kaso hindi ko siya kayang harapin kaya pinaabot ko na lang sa
staff na nandoon sa
information desk at sinabing project iyon ni Alex kay Sir.
P 24-8
Pero nagulat ako kasi biglang pumasok sa office si Sir at may hawak-hawak siyang
mga libro, mukhang
kakagaling lang niya sa class niya. "Oh andito na pala si Sir Nathan" tugon nung
staff tapos binalik sa'kin
yung plastic. Halaaa!
"Why Aleeza?" tanong ni Sir na mas ikinagulat ko kasi tinawag na naman niya ako sa
pangalan ko. napatingin
siya doon sa plastic na hawak ko. "What's that?" tanong niya pa, itatago ko na lang
sana yung plastic kaso
nakita na niya.
"Ah-eh k-kasi sir may pinadala pong pagkain si mama para daw po sa inyo, n-
nakalimutan ko lang ibigay
kanina hehe" palusot ko pa sabay abot sa kaniya nung plastic. Ngumiti naman si Sir
kahit pa ang putla-putla
na niya. "Pakisabi kay tita, Thank you" tugon ni Sir at sinilip niya yung laman
nung plastic. Hala! baka kung
ano na namang isipin niya sa saging.
"Ahh-Sir! Sabi kasi nila, nakakatulong daw ang saging para sa may sakit. Dagdag
energy lalo na sa potassium
para makontrol ang body temperature mula sa sweating at vomiting. Ang vitamib B na
maganda rin para sa
nervous systemat blood pressure" paliwanag ko pa. napangiti naman si Sir at
napatango-tango. Whew! Sulit
pala ang pagreresearch ko kanina kung ano bang prutas na pwede kong ibigay kay Sir
na available lang dito
sa canteen.
"Oo nga pala, hinatid ka naman ng maayos ni Bryan kagabi?" tanong niya, napalingon
naman ako doon sa staff
sa gilid may kausap ito sa telepono at mukhang hindi naman niya kami iniintindi.
"Ahh- Opo...Sir"
pagsisinunggaling ko na lang. kahit pa muntikan na akong atakihin sa puso dahil sa
sobrang bilis mag-drive ng
pinsan niya.
"Thanks... Aleng" ngiti pa ni Sir at naglakad na siya papasok sa loob ng office.
Naistatwa naman ako doon sa
kinatatayuan ko. Tama ba ang rinig ko? tinawag niya ko sa palayaw ko? Waaahh!
"Ayan! Buti na lang mala-VIP tayo" tuwang-tuwang tugon ni Jen sabay labas ng video
camera niya. nakaupo
kami ngayon sa third row sa harapan dito sa loob ng theater hall. Nabigyan kami ng
priviledge kasi kapatid
ko si Alex na bibida sa acting. Bukod sa matalino, masungit at adik sa science ang
kapatid ko, magaling din
siya umarte. August 24 na ngayon, celebration na ng Buwan ng Wika namin. Kakatapos
lang din ng prelim
exams kaya chill chill na ulit ang lahat.
Nagsimula na ring magsipasukan ang mga students na gustong makapanood din ng
theater play na hinanda ng
batch nila Alex. Libre lang naman ito kasi project ito nila Alex sa Filipino I kaya
madami talaga ang
pumunta. Nakahanda na ang props sa stage, American colonial period ang theme ng
kwento. Sa isang
P 24-9
magandang probinsya dito sa Pilipinas ang setting.
Medyo malamig na din dito sa loob ng theater hall buti na lang nakapagdala ako ng
jacket. At medyo madilim
na din tanging ang mga ilaw na nakatutok lang sa stage ang ilaw dito sa loob kaya
binubuksan ng mga students
ang flashlight nila sa phone para makaupo sa mga upuan.
"Nagdala ako ng popcorn!" tawa pa ni Iryn sabay abot sa amin ng popcormmagkakatabi
kami ngayong apat.
Habang nasa harapan naman namin ang mga dean, department heads, professors at
staffs. Kanina ko pa
hinahanap si Sir Nathan doon sa seats ng mga professors pero wala siya.
"Naeexcite na ko! favorite ko pa naman ang story na gagawin nilang play!" excited
na tugon ni Leana habang
ngumunguya ng popcorn. Medyo napalakas pa yung boses niya kaya napalingon yung
isang mataray na
babaeng prof sa amin at pinandilatan kami ng mata. "Sorry po ma'm"
"Ikaw kasi excited much" suway naman ni Jen kay Leana sabay kurot dito. "Di ko lang
kasi mapigilan ang
excitement ko noh, ang ganda ganda kaya ng kwento ng Dead Stars!" habol pa ni Leana
na kumikislap pa ang
mata nang binaggit niya yung salitang 'Dead Stars'
"Ano bang kwento nun? Bakit parang ngayon ko lang naman narinig" reklamo naman ni
Iryn, sinamaan naman
siya ng tingin ni Leana sabay agaw nung popcorn. "Tragic pero Inspiring Love story
and Dead Stars" sagot ni
Leana sabay upo ng maayos "Isang kwentong pag-ibig sa pagitan ni Senor Alfredo
Salazar na nakatakdang
ikasal sa matagal na niyang kasintahan na si Esparanza pero bigla niyang nakilala
ang dalagang si Julia
Salas..." paliwanag ni Leana. Nagkatinginan naman kaming tatlo.
"Okay so... love triangle pala ang peg nila, maiinlove si guy doon sa new girl
tapos hindi matutuloy ang kasal
ganern?" usisa pa ni Jen, napailing-iling naman si Leana.
"Nope... mas maganda pa doon" ngiti pa ni Leana.
"Edi alamna namin ang ending... ang cliche" saad pa ni Iryn sabay inomng softdrink.
"Panoorin at intindihin niyo muna kasi bago kayo mag-judge, sa isang story mahalaga
na basahin at intindihin
mabuti, para kasing journey yan na madaming pwedeng mangyari... at hindi mo
maiintindihan lahat ng yun
kung hindi mo uunawain ng mabuti" pangaral pa sa'min ni Leana, nag-aalala professor
na rin siya ngayon.
"Mahalaga ang bawat detalye sa kwento, ang bawat salita, ang bawat letra at ang
bawat emosyon na naroon
doon" patuloy pa ni Leana, napatango-tango na lang kami. Sabagay may point nga
naman siya, ang isang story
ay parang isang mahabang paglalakbay, maraming bagay kang madadaanan na hindi mo
inaasahan katulad ng
mga pangyayari na magpapabago sa tatahakin mong landas. Minsan kailangan mong
pumili sa dalawang daan;
kaliwa ba? o kanan?
Minsan kapag napagod ka naman gugustuhin mo na lang bumalik pero mag-aalangan ka pa
din na baka may
magandang kapalaran ka sa direkyong iyong pupuntahan. At sa huli, anumang mangyari
sa oras na marating
mo na ang dulo kakaibang galak pa rin ang mararamdaman mo dahil nagawa mong tapusin
iyon.
"Ayan! Magsisimula na!" wika ni Jen sabay on sa video camera niya. napatahimik
naman ang lahat at
nagsimula na ang palabas...
P 24-10
Ang Dead Stars ay isinulat ni Paz Marquez Benitez na inilimbag noong 1925. Ito ay
tinuturing na kaunaunahang
maikling kwento ng Pilipino na isinulat sa English. Ang istorya ay umiikot sa
bidang si Alfredo
Salzar na isang binata abogado at ang dalawang babae na si Esperanza na apat na
taong na niyang
kasintahan at siyang nakatakdang pakasalan at si Julia Salas na dalagang hipag ng
kakilala niyang
hukom.
Ang relasyon ni Alfredo at Esperanza ay napakaganda noong simula ngunit sa paglipas
ng panahon untiunting
nanlamig si Alfredo sa kaniya, hanggang sa isang araw nakilala ni Alfredo ang
dalagang si Julia
nang bumisita siya sa kaibigan niyang hukom, palagi na siyang pumupunta doon kasama
ang kaniyang
ama na siyang may kailangan sa hukom kung kaya't madalas silang nakakapagkwentuhan
ni Julia. Noong
umpisa ay hindi niya pa batid ang nararamdaman para kay Julia, nalilito rin siya
dahil malapit na ang
kasal nila ni Esperanza.
Hanggang sa isang araw habang namamasyal sila sa tabing baybay ng dagat sinabi ni
Julia na aalis na
siya at babalik sa kanila.
"Bakit sinasabi mong ito na ang huli?"
"Ako'y uuwi na sa amin"
"Kailan?"
"Bukas, nakatanggap ako ng liham mula kay ama at ina kahapon, nais nilang makasama
ako sa Mahal na
Araw"
Hinintay ni Julia na magsalita si Alfredo ngunit nanatili itong tahimik. Hindi alam
ang gagawin. "Kaya
ito na ang huli" patuloy pa ni Julia.
Napatanaw na lang si Julia sa napakagandang tanawin ng dagat habang papapulog ang
araw.
"Napakalayo ng aming tahanan mula rito, para akong nasa ibang buhay sa lugar na
ito" wika pa ni Julia.
"Alam ko, ang lugar na ito nga ay napakaganda ngunit kakaiba, tulad ng mga lumang
bagay na hindi ko
kayang bitawan"
"Mga lumang bagay?"
"Mga lumang bagay, mga pagkakamali, mga hadlang... mga dating bagay na patuloy kong
dala-dala"
P 24-11
tugon ni Alfredo at humakbang siya papalapit kay Julia. Hinawakan ni Alfredo ng
mahigpit ang kamay ni
Julia, umiwas ng tingin si Julia ngunit narinig ni Alfredo ang mahinang tugon nito
"Paalam"
Hindi inaasahang makikita muli ni Alfredo si Julia sa simbahan ng Araw ng Huwebes
Santo. "Ginoong
Salzar... Nais kong ipahatid ang aking pagbati sa inyong nalalapit na kasal" wika
ni Julia, nanatili
namang tahimik si Alfredo.
"Ang Kasal ba ay naghahatid ng interes sa iyo?" tanong ni Alfredo matapos ang ilang
segundong
pananahimik.
"Kung ang ikakasal ay aking kaibigan"
"Ikaw ba'y pupunta kung iimbitahan kita?"
"Kailan ba gaganapin ang kasal?"
"Sa... Mayo"
"Sabi nila, ang Mayo raw ay buwan ng kaligayahan" wika pa ni Julia.
"Ikaw ba ay pupunta?"
"Bakit hindi?"
"Kung ako'y iimbitahan mo"
"Ika'y iniimbitahan ko"
"Kung gayon... Ako'y asahan mo"
Ikinasal nga si Alfredo kay Esperanza, samantala umuwi na si Julia sa kaniyang
bayan. Makalipas ang
walong taon, naatasan si Alfredo na magtungo sa isang bayan malapit kina Julia para
sa kaniyang
trabaho. Sa pagkakataong iyon, nilakasan na rin niya ang kaniyang loob upang muling
bisitahin si Julia,
sa kaniyang paglalakbay iniisip niya kung ano kaya ang naging buhay nila kung si
Julia ang
napangasawa niya, napag-alaman din niyang hindi pa nag-aasawa si Julia. Pero wala
na silang
magagawa ang nakalipas ay nakalipas na, hindi na ito muling maibabalik pa.
P 24-12
Nang muli silang magkita, sa labas ng tahanan nila Julia sa kalagitnaan ng gabi, sa
ilalim ng buwan at
kumikinang na mga bituin. Napansin ni Alfredo na hindi ganoon nagbago ang itsura ni
Julia, marami
silang bagay na napag-usapan at napagkwentuhan sa halos walong taong hindi
pagkikita. Si Julia ay
katulad pa rin ng dati, masiyahin at magaan kasama ngunit mayroong nagbago...
Habang pinagmamasdan ni Alfredo si Julia at nang muli niyang hawakan ang kamay ng
dalaga
hinahanap niya ang dating pagtibok ng kaniyang puso ngunit sa pagkakataong iyon...
wala na.
Wala na siyang nararamdaman para sa babaeng minsang nagpatibok ng puso niya at
nagpagulo ng
buhay niya.
Napatingala na lamang si Alfredo sa milyong-milyong bituin na patuloy na kumikinang
sa kalangitan.
Malinaw na sa kaniya na katulad ng mga bituin matagal niyang inakala ang patuloy na
pagkinang ng
pag-ibig niya para kay Julia ngunit ang ibang bituin na ating nakikita sa
kalangitan ay patay na pala.
Ang pag-ibig ni Alfredo para kay Julia ay wala na.
Ang huling eksena ay nakatingala si Alex bilang si Alfredo sa mga props na bituin
sa stage habang hawakhawak
ang kamay ni Lily na gumanap bilang Julia, dahan-dahang binitiwan ni Alex (Alredo)
ang kamay ni
Lily (Julia) isang pahiwatig na tuluyan na silang magpapaalamsa isa't-isa at
kasabay niyon, biglang tumunog
ang piano sa background music... Canon in D by Johann Pachelbel.
Napalingon ako sa gilid kung saan nakapwesto ang piano at ang ibang musical
intruments at nagulat ako nang
makita kung sino ang tumutugtog ngayon sa piano...
Si Sir Nathan.
Sa pagkakataong iyon, hindi ko alamkung bakit sobrang lakas ng kabog ng puso ko na
parang nawawasak na
hindi ko maintindihan. Napahawak na lang ako sa tapat ng puso ko habang nakatitig
kay Sir Nathan, nang
matapos siyang tumugtog sa piano parang tumigil ang pag-ikot ng mundo ko nang bigla
siyang tumingin sa
direksyon ko... diretso sa mga mata ko.
At sa hindi ko maipaliwanag na dahilan biglang may pamilyar na alaalang pumasok sa
isipan ko...
P 24-13
"Aleng... halika nga baka mawala ka" sermon sa'kin ni mama sabay hawak sa kamay ko,
nasa isang mall
kami ngayon dito sa Alabang. Kakatapos lang namin magsimba at kumain sa isang fast
food resto. Eight
years old pa lang ako at si Alex naman ay five years old. Karga-karga ni papa si
Alex habang nakasunod
naman kami ni mama sa kanila.
May sale na mga laruan sa gitna at agad kaming nagtungo doon, "Oh pili na kayo"
tugon pa ni papa
habang pinipilian ng robot at mga kotse-kotsehan si Alex habang si mama naman ay
dumampot ng mga
manika para sa'kin. Napatigil ako nang biglang may narinig akong tugtog ng piano
mula sa likod namin.
May malaking grand piano sa gitna ng mall at may iilang tao ang nakapalibot doon
para panoorin ang
pagtugtog ng Canon in D sa piano ng isang binatilyo na sixteen years old. Hindi ko
alam kung bakit
napatitig lang ako doon sa binatilyong tumutogtog ng piano, naka-black suit siya at
nakapikit habang
dinadama ang bawat nota.
Nang matapos siya sa pagtugtog ay agad siyang pinalakpakan ng mga tao, pero laking
gulat ko nang
bigla siyang mapatingin sa direksyon namin... at magtama ang mga mata namin.
"Oh? Aly? Okay ka lang?" nagtatakang tanong ni Jen sabay hawak sa braso ko, dahilan
para matauhan ako.
nandito pa rin kami sa theater hall at kakasara pa lang ng kurtina sa stage habang
nagpapalakpakan pa rin ang
mga tao.
Sa huling pagkakataon ay napatingin ako kay Sir Nathan na nakaupo sa piano at
nakatingin pa rin sa akin
ngayon. Imposible! Paano nangyari iyon? Paanong biglang naging malinaw ang itsura
ng lalaking iyon na
nakita ko sa mall 11 years ago.
Hindi ako makapaniwala na... Ang binatilyong tumugtog noon ng piano na naging
dahilan ng
pagkahumaling ko sa Canon in D ay si Sir Nathan!
****************
A/N: I suggest na pakinggan niyo mga bes ang Canon in D by Johann Pachelbel para
mafeel niyo yung
eksena ? btw I'll post here yung youtube piano cover ng Canon in D. Enjoy~
And Also, ipopost ko din sa 'Undeniably Gorgeous' RandomThoughts and Everything
underthe sun'
yung whole story ng Dead Stars written by Paz Marquez Benitez, one of our
Philippine Classic Short
P 24-14
stories since 1925. That classic short story is the best ?
(Canon in D by Johann Pachelbel, piano version only)
paino cover by Ryan Jones; credit to youtube.com
???? HAHAHAHAHAHA
P 24-15
Kabanata f(x - 23)
49.3K 2.5K 1K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 23]
Our Asymptotically Love Story
(page 176 - 191)
Ika-Labing Isang Kabanata
Filipinas 1688
"Mula ngayon... wala ng luhang papatak mula sa iyo" wika ni Patricio sabay punas sa
luhang dumadaloy sa
pisngi ni Salome na hindi niya namalayang pumatak kanina habang pinagmamasdan si
Fidel at Eleanor.
"Hindi ka na luluha pa"
Muli ay napatingin si Salome ng diretso sa mga mata ni Patricio, "Hindi ko akalaing
mababaw pala ang iyong
luha, parang isang sugat lang iniiyakan mo na" biglang bungisngis ni Patricio sabay
turo sa kamay ni Salome
na may sugat mula sa mga tinik ng rosas. Napapikit na lang sa inis si Salome dahil
kinakantyawan siya
ngayon ni Patricio na siya'y iyakin habang kumakaripas ito ng takbo.
Napapadyak na lang sa inis si Salome, Kahit kailan talaga palagi mo na lang
sinisira ang araw ko Senor
Patricio!
Nang makapitas na siya ng mga bulaklak, dumiretso na siya sa loob ng mansyon at
inilapag sa mesa ng salas
ang mga rosas. naupo na rin doon si Ising at tinulungan siyang tanggalin ang mga
tinik nito bago ilagay sa
isang plorera na gawa sa porcelana. "Siya nga pala Lumeng, ikakasal na si Piyang at
Paterno sa susunod na
linggo iniimbitahan nila tayo" wika ni Ising, napatingin naman si Salome sa kaniya.
"Pakakasalan ni Paterno si Piyang kahit pa hindi siya ang ama ng dinadala nito?"
nagtatakang tanong ni
P 25-1
Salome, napatango naman si Ising habang maingat na tinatanggal ang mga tinik sa
rosas. "Oo raw, handa raw
tanggapin ni Paterno si Piyang kahit anong mangyari... Sadyang nakakabilib ang
pagibig ni Paterno para kay
Piyang" ngiti ni Ising habang pinagmamasdan mabuti ang mga bulaklak.
"Nawa'y makatagpo rin ako ng isang ginoong katulad ni Paterno na handang tanggapin
ang lahat para sa
minamahal" patuloy pa ni Ising, ang mga huling salitang binitiwan ni Ising ay
sandaling tumatak sa isipan ni
Salome.
Si Senor Fidel kaya? Handa kaya niyang tanggapin ang lahat para sa kaniyang
minamahal?
"Kailan ko kaya mahahanap ang lalaking para sa akin?" wika pa ni Ising habang
nakangiti sa kawalan. Bigla
namang naisip ni Salome ang kaniyang kapatid na si Danilo na may lihimna paghanga
kay Ising.
Ang pag-ibig para kay Ising ay romantiko at mukhang sasablay si Danilo.
"Ikaw Lumeng? Naranasan mo na ba ang umibig?" ngiti pa ni Ising dahilan para
matigilan si Salome,
napatitig na lamang siya sa rosas na hawak niya. "Hindi ko alam... hindi ako
sigurado" sagot ni Salome,
nagtataka namang napatingin sa kaniya ang kaibigan.
"Sabi nila, walang tama at eksaktong sagot sa tanong kung bakit mahal mo ang isang
tao dahil maraming
bagay ang bumubuo sa pag-ibig... hindi ka mag-aalala kung hindi mahalaga sa iyo ang
taong iyon, hindi ka
masasaktan kung hindi ka apektado sa ginagawa ng taong iyon at higit sa lahat hindi
ka iiyak kung hindi mo
mahal ang taong iyon" wika ni Ising maging siya ay mukhang may malalimna
pinaghuhugutan din.
"Dahil ang pag-ibig ay mahirap ipaliwanag, mahirap itanggi, mahirap itago, mahirap
takasan at mahirap
panindigan at ipaglaban" patuloy pa ni Ising, sandali silang natigilan ni Salome
dahil sa hindi pangkaraniwan
ang kanilang pinag-uusapan. Ngayon lamang sila nakapag-usap ng ganito kaseryoso,
biglang nabasag ang
katahimikan nang pareho silang natawa sa isa't-isa.
"Ikaw ang nagsimula nito Ising" tawa pa ni Salome sabay hagis ng tangkay kay Ising,
gumanti naman si Ising
at hinagisan din siya ng tangkay ng bulaklak "Ikaw kasi Lumeng dinaig mo pa ang mga
gumaganap sa
tanghalan at parada" tawa naman ni Ising at nagbatuhan sila ng mga kalat.
Napatigil lamang sila nang biglang dumating si Florencia na dire-diretso lang
pumasok sa mansyon kasama
ang dalawang alalay nito na nakasunod sa kaniya "Mga Iresponsable! Tama nga si Tiyo
mga tamad at
iresponsable kayong mga Indio!" sermon ni Florencia, agad namang napatayo si Salome
at Ising at sabay na
napayuko sa tapat ni Florencia.
Napakagarbo ng kasuotan ng Senorita, kulay berde na damit pang Europa ang suot nito
habang hawak-hawak
P 25-2
ang malaking abaniko. Tinernohan pa ng malaking sumbrero na kulay berde at may
balahibo ng peacock. Ang
kaniyang porma ay katulad ng mga kababaihan sa Inglatera.
"TU!" (YOU!) sigaw ni Florencia sabay turo kay Salome "Ven Aca!" (Come here!) tawag
niya pa kay Salome
at sumenyas ito na lumapit sa kaniya, nagkatinginan naman si Salome at Ising na
parehong kinakabahan na
ngayon sa gagawin ni Florencia, wala naman nang nagawa si Salome kundi humakbang na
lang papalapit sa
Senorita.
Nang makalapit na si Salome kay Florencia ay agad na itiniklop ng Senorita ang
kaniyang malaking abaniko
sabay hampas sa kaliwang balikat ni Salome. "Hindi ka nadadaan sa isang utos ano?
Hindi ba't pinagsabihan
na kita na umalis ka na rito sa hacienda Montecarlos!" sigaw pa ni Florencia,
napayuko na lamang si Salome
gusto man niyang patulan si Florencia ngunit inaalala niya ang mangyayari sa
kaniyang pamilya sa oras na
lumaban siya kay Florencia na pamangkin ni Padre Bernardo na siyang kura at isa sa
pinakamakapangyarihang tao dito sa San Alfonso, kapantay ni Gobernador Filimon
Alfonso.
Hindi pa nakontento si Florencia at agad niyang hinampas muli ang kaniyang abaniko
sa kabilang balikat ni
Salome. "Kailangan pa sigurong parusahan ka upang ikaw ay magtanda- " hindi na
natapos ni Florencia ang
kaniyang sasabihin dahil biglang may nagsalita mula sa itaas ng hagdan.
"Senorita Florencia itigil mo na iyan" seryosong suway ni Fidel, natigilan naman si
Florencia at agad
napaatras. Nakasunod naman kay Fidel si Eleanor.
Agad nagbigay galang si Florencia kay Fidel at Eleanor "Buenos d�as Se�or Fidel y
Senorita Eleanor" (Ggoodmoring
Senor Fidel and Senorita Eleanor) bati ni Florencia at bakas sa kaniyang boses ang
kaba lalo
na nang makita si Eleanor na pamangkin ng Gobernador.
"Senorita Florencia Ano ang iyong ginagawa rito?" tanong ni Eleanor, bigla namang
ngumiti si Florencia
sinusubukan niyang pagtakpan ang kabang nararamdaman, sa huli ay naisip niyang
hindi siya dapat kabahan
dahil makapangyarihan din naman ang kaniyang tiyo. "Nais ko sanang bisitahin si
Patricio" ngiti pa ni
Florencia ngunit seryoso lang ding nakatingin sa kaniya si Eleanor.
"Nasa hacienda Flores ngayon si Senor Patricio" wika pa ni Eleanor. "Kung gayon...
hihintayin ko na lamang
siya rito" tugon pa ni Florencia at agad siyang naupo sa salas. Inutusan niya
munang pagpagan iyon ng
kaniyang mga alalay bago siya naupo.
Agad namang lumapit si Ising kay Salome at hinila na ito sa gilid. "Senorita
Florencia ako mismo ang
tumanggap kay Salome dito sa hacienda at ako lang din ang maaaring magdesisyon sa
pananatili niya rito"
seryosong wika ni Fidel pero ngiti lang din ang isinukli ni Florencia sabay kampay
ullit sa pamaypay nito.
P 25-3
"Ganoon ba? naalala ko lang na si Senor Patricio ang nagmamay-ari ng hacienda"
ngiti pa ni Florencia na
may halong pananakot. Magsasalita pa sana si Fidel ngunit biglang may dumating na
kalesa at nakita nilang
bumaba mula roon si Patricio kasama si Geronimo Flores. Nagtatawanan ang dalawang
magkaibigan.
Natigilan si Patrico nang makita si Florencia na agad tumayo at nagbigay galang sa
kaniya, iniabot pa nito
ang kaniyang kamay upang halikan ng binata. "F-florencia... Qu� est�s haciendo
aqu�?" (F-florencia What
are you doing here?) gulat na tanong ni Patricio ngunit iginiit muli ni Florencia
na halikan nito ang kaniyang
kamay kung kaya't wala na siyang nagawa kundi halikan iyon.
"Susunod si Tiyo mamaya upang mapag-usapan na natin ang paghahanda sa ating kasal"
ngiti pa ni Florencia
dahilan para magulat ang lahat ng nakarinig lalong-lalo na si Patricio na halos
himatayin sa bigla. Habang
ang kaibigan naman niyang si Geronimo na babaero rin ay tumawa-tawa pa.
Nagmamadaling naghanda ng masarap na tanghalian si Nay Delia katuwang ang mga
tagapasilbi habang si
Manang Estelita naman ang nag-aasikaso sa mga panauhin. Naroon na rin si Padre
Bernardo sa hapag-kainan
at ibinibida na nito ang nalalapit na pagtatapos ng pagtatayo sa simbahan ng San
Alfonso. "Nais kong ang
aking pamangkin na si Florencia at ikaw Senor Patricio ang unang ikakasal sa
simabahan ng San Alfonso... sa
aking tantiya ay sa susunod na taon sa buwan ng Mayo matatapos ang simabahan" ngiti
pa ni Padre Bernardo
habang nilalasap ang mamahaling alak na inilabas ni Patricio kanina.
"Buwan pa lang ng Agosto ngayon... hindi ba't masyado pang matagal upang pag-usapan
natin ang bagay na
iyan" tugon ni Patricio habang nakangiti rin ito. Nasa kabilang dulo naman si Fidel
at Eleanor na parehong
hindi nakikisali sa mga ngitian nilang mapagkunwari. Habang si Geronimo Flores
naman ay patuloy na
pinipigilan ang tawa dahil ang kaniyang kaibigan na si Patricio ay nakikipaglaro
ngayon sa kapalaran.
"Pitong buwan na lang naman... ikaw Senor nais mo bang mapaaga ang kasal? Maaari
nating pagtrabahuin ng
buong araw at gabi ang mga indio upang mabilis na matapos ang simbahan" ngiti pa ni
Padre Bernardo,
napangiti rin si Florencia animo'y kinilig siya dahil mukhang mapapaaga ang
kanilang kasal.
Tumawa lang si Patricio, isang tawang puno ng sarkastiko. "Maaaring mapaaga...
maaaring mapatagal ng
mapatagal ng mapatagal" wika pa ni Patricio habang pinapaikot-ikot nito ang alak na
nasa kaniyang baso.
Bigla namang humalakhak si Padre Bernardo "Sadyang mapagbiro ka talaga Senor
Patricio iyan ang gustonggusto
ko sa katangian mo" tawa pa ni Padre Bernardo ngunit napailing lang si Patricio.
"Madalas nga akong magbiro ngunit may mga pagkakataon na ang biro ko ay totoo" wika
pa ni Patricio, untiunti
namang nawala ang ngiti ni Padre Bernardo maging si Florencia ay natigilan din
dahil sa sinabi ni
P 25-4
Patricio. Napaismid pa si Padre Bernardo bago muling nagsalita "Baka nakakalimutan
mo Senor Patricio...
ang lupang tinitirikan ng iyong hacienda ay pagmamay-ari ko" ngiti muli ni Padre
Bernardo, si Patricio naman
ngayon ang natigilan. Batid niyang ang lupang nabili niya ay pagmamay-ari ni Padre
Bernardo noon nang
minsan itong naging encomiendero, regalo ang lupang iyon ng gobernador-heneral kay
Padre Bernardo na
ibinenta niya noon kay Filimon Alfonso ngunit dahil isang encomiendero rin si
Filimon Alfonso hindi na niya
kailangan pa ng marami pang lupa kung kaya't inirekomenda niya si Patricio na
siyang bibili ng lupa.
Bagama't nabili na ni Patricio ang lupa mas makapangyarihan pa rin sa kaniya si
Padre Bernardo na may
malaking koneksyon at pinagkakatiwalaan talaga ng gobernador-heneral. Bago pa man
bilhin ni Patricio ang
mga lupain hindi naman niya inakala na nais ring iugnay ni Padre Bernardo ang
pamangkin nitong si
Florencia sa kaniya. "Hinding-hindi ko makakalimutan Amigo" tugon ni Patricio sabay
ngiti na lang,
ikinampay na rin niya ang baso ng alak na hawak niya at nag-salo-salo na sila.
Habang kumakain sila muling nagsalita na naman si Padre Bernardo "Senor Geronimo
Flores ano itong usapusapan
na naririnig ko na ikaw raw ay nakadisgrasya ng isang indio na alipin dito sa
hacienda Montecarlos"
napatigil naman si Geronimo ngunit napangiti rin ito ng di-kalaunan. Ang lahat na
ngayon ay nakatingin sa
kaniya, maging si Patricio ay napatahimik din naalala niyang si Piyang ang
tinutukoy ng kura.
"Pawang paninira lamang ang nais ng nagpasimula ng tsismis na iyon, malamang gusto
lamang ng atensyon at
makakuha ng pera mula sa aming pamilya" wika ni Geronimo Flores na hindi nagustuhan
ni Fidel, matagal ng
naninilbihan si Piyang sa hacienda Montecarlos at ang lahat ng manggagawa sa
hacienda ay kaniyang
pinapahalagahan.
"Senor Geronimo... kadalasan ang mga tsimis ay may kalahating katotohanan"
seryosong tugon ni Fidel.
Napalunok naman si Geronimo ngunit hindi niya nagustuhan ang tono ng pananalita ni
Fidel, at kahit ganoon
ngumiti na lang siya "Ganoon ba Senor Fidel? Ibig sabihin kung kalahati nito ay
totoo... kalahati rin naman
nito ay maaaring kasinunggalingan" banat ni Geronimo. Lihimnamang napangiti si
Padre Bernardo at
Florencia dahil sa palitan ng sagot ni Fidel at Geronimo. Nakikinita na niya ang
simula ng lamat sa relasyon
ng pamilya Flores at pamilya Montecarlos dahil sa pagtatanggol ni Fidel sa isang
indio.
Sa kabilang banda naman ay lihimna nakikinig si Salome at Ising sa likod ng pinto
ng kusina. "Kailangan
mapuksa ang kumakalat na tsismis kay Piyang at Senor Geronimo dahil malalagay sa
panganib ang pamilya
nila" bulong ni Ising kay Salome, kinakabahan na ngayon silang dalawa. "Anong ibig
mong sabihin?"
"Kung patuloy na kakalat ang tsismis na nabuntis ni Senor Geronimo Flores si Piyang
at napatunayan nga ito
siguradong hindi papayag si Don Antonio Flores na mabuhay ang bata, ang isang bata
na may lahing indio"
wika pa ni Ising dahilan para mas lalong kabahan at mangamba si Salome.
"Ang hindi ko lang maintindihan bakit mabilis na kumalat ang tsismis? Imposible
namang isa sa atin ang
nagkalat niyon? At wala namang pinagsabihan na iba si Piyang bukod sa atin at kay
Paterno" patuloy pa ni
P 25-5
Ising, biglang napaisip ng malalimsi Salome naalala niyang inamin ni Piyang na si
Geronimo ang ama ng
bata noong isang gabi sa harapan lamang ni Senor Patricio, Senor Fidel, Senorita
Eleanor, Manang Estelita,
Ising at... Susana.
Biglang napatigil si Salome nang sumagi sa kaniyang isipan ang pangalan ni Susana,
sakto namang biglang
dumating sa kusina si Susana dala-dala ang mga pinagkainan. Nagkatinginan silang
dalawa ngunit sinamaan
lang siya ng tingin ni Susana at nagpatuloy na ito sa trabaho.
Posible kayang si Susana ang nagkalat ng balita? Ngunit bakit naman niya gagawin
iyon? Anong
mapapala niya?
Nag-iisa ngayon si Salome sa gilid ng lawa ng luha, oras ng siyesta kung kaya't
karamihan ay nagpapahinga.
Nagtungo siya sa lawa ng luha upang makapag-isip isip. Napakaraming bagay ngayon
ang gumugulo sa isipan
niya, maging ang problema ng kaniyang mga kaibigan ay nagiging problema na rin
niya.
Nakakita siya ng maliit na bato at inihagis niya iyon sa lawa. "Ang hilig mo
pagdiskitahan ang mga
inosenteng bato" biglang wika ni Patricio na naglalakad patungo sa kaniya.
Napalingon naman si Salome at
napabuntong-hininga.
Narito na naman ang nakakainis na lalaking ito!
"Paano kung aksindente mong mabato ang sarili mo? paniguradong iiyak ka na naman"
tawa pa ni Patricio at
umupo ito sa tabi niya, agad naman siyang umusog papalayo sa pangambang kung anong
gawin ng binata sa
kaniya.
"Iniisip mo bang katulad ako ng aking kaibigan na si Geronimo?" ngisi pa ni
Patricio, napakunot naman ang
noo ni Salome at hindi na lang niya pinansin ang binata.
"Sabi nila, kung ano ang ugali ng mga kaibigan mo ay siyang ugali mo rin" patuloy
pa ni Patricio, nakatulala
na sila ngayon sa lawa ng luha. "Nakuha mo Senor..." tugon ni Salome na mas
ikinangisi pa ni Patricio.
"Hindi ba't Patricio na ang nais kong itawag mo sa akin... at bukod doon naniniwala
ka rin pala sa kasabihang
iyon... kung gayon naiintindihan ko na katulad mo rin ang iyong kaibigan na si
Piyang, parehong nais maging
posible ang imposible... parehong umaasa sa maling tao" tugon pa ni Patricio
dahilan para mapalingon sa
kaniya si Salome.
P 25-6
Alam na kaya ni Senor Patricio ang lihim kong pagtingin sa kaniyang pinsan?
"Ahh! Kaya pala hilig mo ang magpalipas ng oras dito sa lawa ng luha dahil kaibigan
mo rin ang babaeng
nasa alamat nito" ngisi ulit ni Patricio sabay kuha ng bato at inihagis iyon sa
lawa. Naalala ni Salome ang
alamat ng lawa ng luha at ilog tangis na kinuwento sa kaniya noon ni Fidel, umiyak
ng umiyak ang babae
hanggang sa mapuno ang lawa at ilog ng luha niya dahil sa lalaking minamahal nito.
"Ang pag-ibig ay hindi dapat sineseryoso... dahil masasaktan ka lang, ituring mo
lang na isang larong sugal
ang pag-ibig nang hindi ka tumataya ng pera para kahit matalo ka man hindi ka pa
rin nawalan" patuloy pa ni
Patricio sabay hagis ng sunod-sunod na bato sa lawa.
"Siguro kailangan nating batuhin ng maraming bato ang lawa ng luha para magising na
sa katotohanan ang
babaeng iyon noh?" tawa pa ni Patricio sabay abot ng bato kay Salome, sa pagkakaong
iyon nakita ni Salome
na may pait at lungkot na tinatago si Patricio sa mga mata nito.
"Bakit ganiyan ang pananaw mo sa pag-ibig Senor?" biglang tanong ni Salome dahilan
para biglang mapatigil
si Patricio. "Bakit kailangan paglaruan lang ang damdamin ng iba?" patuloy pa ni
Salome. Ibinaba naman na
ni Patricio ang batong hawak niya at saka ibinaling nito ang kaniyang paningin sa
napakagandang lawa.
"Napakahabang kwento... at hindi ka maniniwala kapag nalaman mo" sagot ni Patricio
sabay ngiti ulit ng
nakakaloko. Magsasalita pa sana si Salome ngunit kinulit siya ni Patricio na
batuhin nila ng bato ang lawa
para raw matauhan na ang babae sa alamat na nagpakabulag sa pag-ibig.
Araw ng linggo, ginanap ang simpleng kasal ni Paterno at Piyang sa gilid mismo ng
simabahan ng San
Alfonso dahil hindi pa ito tapos gawin. Si Padre Rogelio ang nanguna sa seremonya.
Maraming tao ang
dumalo karamihan ay mga ordinaryong mamamayan na kaibigan ng mga magulang ni
Paterno at Piyang.
Masayang-masaya si Paterno habang kitang-kita naman na napipilitan lang si Piyang.
Medyo maumbok na rin
ang tiyan nito na naging pangunahing paksa ng mga tsismosang nakikiusyoso sa kasal.
Nang matapos ang kasal
dumiretso na ang lahat sa kainan na dinaos sa bahay nila Piyang sa barrio linga na
malapit sa hacienda
Alfonso.
Ang kasal ay pinaghandaan at pinaggastusan talaga kahit pa naisangla ng mga
magulang ni Paterno ang ilan sa
mga alaga nilang kalabaw at baka. Napakaraming pagkaing inihanda na nakalatag sa
mahabang mesa sa
labas. ang mga bisita naman ay tuwang-tuwa habang nagkakainan at nagkwekwentuhan.
Si Salome at Ising ay
nakasuot din ng puting baro't saya na mas maganda at mas malinis kumpara sa
simpleng damit na suot nila
araw-araw. maayos din ang buhok nila na nakapusod ng buo lalong-lalo na ang buhok
ni Salome dahil may
maliliit na kulot pa ito na diretso sa kaniyang patilya.
P 25-7
"Salamat at nakarating kayo sa aming kasal" pasasalamat ni Paterno at nagbigay
galang siya kay Salome at
Ising, ang lahat ng panauhin ay binabati niya at pinasasalamatan. "Parang kailan
lang pabiro kong sinabi sa
iyo na pumunta ka sa aking kasal at ngayon nagkatotoo nga dahil kaibigan mo pala si
Piyang" ngiti pa ni
Paterno, napangiti naman si Salome. "Napakaliit talaga ng mundo, hindi ko rin
akalain na ang babaeng
tinutukoy mo ay matagal ko na palang kilala" ngiti pa ni Salome at nagtawanan sila.
"Siya nga pala nasaan si Piyang?" tanong ni Ising bigla namang nagbago ang
ekspresyon ng mukha ni Paterno
ngunit pinilit niya pa ring ngumiti "Ah! masyadong napagod sa seremonya kanina ang
aking asawa kung kaya't
nagpapahinga na siya ngayon" sagot ni Paterno, hindi naman maialis ni Salome ang
tingin niya kay Paterno
lalo na't batid niyang nasasaktan ang binata dahil hindi naman niya anak ang
pinagbubuntis ng asawa niya.
Nais sanang makausap ni Salome si Paterno upang malaman ang saloobin nito ngunit
biglang dumating si
Felipe na nakagayak din at posturong-postura. Agad niyang binati ang dalawang
binibini at namula sa hiya
nang batiin at ngitian din siya pabalik ni Salome. Habang si Danilo naman ay
nakabuntot lang sa kaniyang
kuya Ernesto at Ate Felicidad at kunwaring inaalagan si Julio para hindi siya
tawagin nila Paterno at Salome
na lumapit kay Ising.
"Mukhang may susunod na ikakasal na ah" biglang kantyaw ni Paterno sabay tabig sa
likod ng kaibigan ngunit
bigla silang napatigil nang biglang may magsalita mula sa likuran nila.
"Inihahatid ko ang aking pagbati sa matagumpay niyong kasal Ginoong Paterno" sabat
ni Fidel sabay abot ng
kamay kay Paterno. Sandali namang napatigil si Paterno dahil hindi niya akalaing
makakamayan at
kakausapin siya ng isang elitistang katulad ni Fidel Montecarlos.
Agad napayuko ng tatlong ulit si Paterno at labis-labis ang kaniyang pasasalamat sa
pagdating ni Fidel. May
iniabot pang regalo ang kastilang binata na isang mamahaling kumot mula pa sa
Tsina. "Napakabuti niyo ho
talaga Senor Fidel, napakswerte po ng aking asawa na maging tagapagsilbi ninyo"
wika pa ni Paterno,
tinapik naman ni Fidel ang balikat ng bagong kasal.
"Alagaan mong mabuti ang iyong asawa, ngayong kayo'y pinag-isa na harapin niyo ang
lahat ng problema ng
magkasama" bilin pa ni Fidel na nagpaluha kay Paterno dahil sa labis na saya.
Ngumiti naman si Fidel sabay
tingin kay Salome na agad umiwas ng tingin at nagpaalamna kukuha lamang ng tubig na
maiinom.
Bakit ba hanggang dito ay makikita ko pa rin si Senor Fidel? Linggo na nga lang ang
araw na hindi ko
siya makikita ngunit sadyang napakakulit talaga ng tadhana
Nagsalin na ng tubig sa baso si Salome at dire-diretso niyang ininomiyon ng isang
lagukan lang. muntik pa
siyang masamid nang maramdaman niyang nasa likod na niya si Fidel dahil naaamoy na
niya ang pabango
nito. "Lumeng..." panimula ni Fidel, nakatayo silang dalawa ngayon sa mahabang mesa
kung saan nakalatag
ang lahat ng pagkain. Habang ang ibang panauhin ay kani-kaniyang nagsasaya at
nagkwekwentuhan sa bawat
gilid. ang ilang maliliit na batang paslit ay nagtatakbuhan pa.
P 25-8
"Nabigla ba kita? Paumnhin" patuloy pa ni Fidel dahil tuluyan nan gang nasamid si
Salome. Tatapikin niya
sana ang likod ng dalaga ngunit naalala niyang hindi niya maaaring gawin iyon
lalong-lalo na dahil isang
kapusukan ang paghawak sa isang dalaga.
"H-hindi naman po Senor" wika ni Salome sabay lapag ng basong hawak niya, akmang
aalis na sana siya
roon ngunit nagsalita muli si Fidel. "Bakit hindi ka na dumadalo sa ating lektura?
Ayaw mo na bang matuto
magbasa at magsulat?" habol ni Fidel, hindi naman agad nakapagsalita si Salome at
ibinaling na lang niya ang
kaniyng paningin sa mga pagkain sa mesa.
"Lumeng?"
"M-masyado lang pong maraming bagay ang bumabagabag sa aking isipan nitong mga
huling araw at bukod
po roon nakakahiya po kina Manang Estelita at sa iba ko pong mga kasamahan kung
hindi ko po
nagagampanan ng maayos ang aking trabaho" sagot ni Salome nang hindi tumitingin sa
mata ni Fidel.
"Maraming bagay ang bumabagabag sa iyong isipan? Katulad ng ano?" tanong pa ni
Fidel animo'y hindi niya
titigilan si Salome hangga't hindi nalalaman ang mga sagot dito.
Katulad ng nararamdaman ko sa inyo Senor Fidel... alam kong mali ngunit hindi ko
rin kayang pigilan...
"Basta ho Senor maraming bagay" wika na lang ni Salome, aalis na sana ulit siya
ngunit biglang humarang na
naman sa kaniya si Fidel dahilan para mas lalo siyang kabahan dahil nasa gitna sila
ng napakaraming tao,
baka kung anong isipin ng mga ibang nakakakita sa kanila.
"Tungkol ba sa pangungulit sa iyo ni Patricio?" diretsong tugon ni Fidel habang
nakatitig kay Salome dahilan
para matigilan ang dalaga. "Ano bang mayroon sa inyo ni Patricio?" habol pa ni
Fidel sa bakas ng pananalita
nito animo'y nobyo na naninibugho. Lingid sa kanilang kaalaman nakita rin sila ni
Fidel na magkasama sa
lawa ng luha habang naghahagis ng mga bato roon noong isang araw.
"A-ano pong sinasabi niyo Senor?" gulat at litong-lito na tanong ni Salome.
P 25-9
"Wala... kalimutan mo na lamang ang aking sinabi" wika ni Fidel sabay iwas ng
tingin sa dalaga at umalis na
ito.
Hindi na kita maintindihan Senor Fidel...
Kinagabihan, hindi makatulog ng maayos si Salome lalo na dahil sa mga huling sinabi
at ikinilos ni Fidel sa
handaan sa bahay nila Piyang kanina. Matapos siyang kausapin ni Fidel ay bigla na
itong nagpaalampauwi at
umalis na.
Anong bang nangyayari? Bakit ganito ang nararamdaman ko?
"Lumeng hindi ka rin ba makatulog?" tanong ni Felicidad sa kapatid dahil galaw ng
galaw si Salome sa
higaan nila. napakadilimng buong paligid dahil nakapatay na ang gasera at wala ring
buwan ngayon. "Minsan
darating ka sa punto ng buhay mo na kung saan hihilingin mo na sana hindi mo na
lang nalaman dahil mas
mabuti ng paniwalaan ang kasinunggalingan kaysa sa katotohanan na mas masakit
palang tanggapin" panimula
ni Felicidad, napayakap naman si Salome sa kaniyang ate.
"Anong ibig mong sabihin ate Fe?"
"Hinihiling ko na sana hindi ko na inalampa ang katotohanan at hamabuhay ko na lang
pinaniwalaan ang
kasinunggalingan" sagot ni Felicidad sabay yakap din sa kapatid. Mas lalo namang
naguluhan si Salome sa
sinasabi ng kaniyang ate.
"Ano ba ang iyong tinutukoy ate Fe?"
P 25-10
Sandali namang hindi umimik si Felicidad ngunit rinig na rinig ni Salome ang
pagbuntong-hininga nito "Ang
katotohanan kung bakit tayo umalis sa Tondo" diretsong sagot ni Felicidad na
nagdulot ng hindi
maipaliwanag na kaba kay Salome.
"Hindi ba kaya tayo umalis roon ay dahil sa away ni Tiyo Fernando at itay?" tanong
ni Salome ngunit
panibagong pagbuntong-hininga lang muli ang narinig niya mula kay Felicidad.
"May mas malalimpang kwento Lumeng... at nitong isang araw ko lang din nalaman"
wika pa ni Felicidad, at
niyakap ng mahigpit ang kapatid. "Narinig ko kahapon habang nagkwekwentuhan si itay
at sila Mang Berto sa
labas ng bahay, nangangamba sila dahil mukhang dumarami na ang intsik dito sa San
Alfonso..." patuloy ni
Felicidad. Hindi naman nakakontra si Salome dahil batid niyang dumarami na nga ang
populasyon ng mga
intsik sa kanilang lugar at nitong huling linggo lang ay may napagdeskitahan ulit
na mga tinderong intsik sa
palengke.
"Kung gayon... aalis na tayo rito sa San Alfonso?" tanong ni Salome kasabay niyon
ay naramdaman niya ang
kakaibang bigat sa dibdib dahil ayaw niyang lisanin ang San Alfonso lalong-lalo na
ang hacienda
Montecarlos.
"Hindi ko alamLumeng... ngunit batid kong hindi lang matatapos sa pag-alis dito sa
San Alfonso ang lahat"
wika pa ni Felicidad, sandali itong napabuntong-hininga bago muling nagsalita
"Dahil sa oras na malaman
nila na tayo'y nagtataglay ng dugong bughaw... hindi ko na alamkung anong
mangyayari sa atin"
Sa pagkakataong iyon, biglang pinagharian ng matinding takot at pangamba si Salome
nang marinig niya ang
sinabi ng kaniyang nakatatandang kapatid. Wala ng umimik sa kanilang dalawa,
parehong binalot ng takot sa
mga posibleng mangyari sa kanilang pamilya kung hindi sila mag-iingat.
Kinabukasan, maagang hinatid ni Ernesto si Nay Delia at Salome sa hacienda
Montecarlos. Marami pa itong
pinadalang mga saging ng lakatan na ikinatuwa ni Manang Estelita na sumalubong sa
kanila. Nang umaga ring
iyon, pinakain na muna ni Salome ang mga alagang manok lalong-lalo na si ChingChing
na binuhat niya pa at
pinatuka sa kaniyang palad.
"Mabuti ka pa ChingChing ikaw ay magana kumain... wala ka sigurong pinoproblema
ngayon" wika pa ni
Salome habang hinihimas at pinapakain ang paboritong alaga. Pumutak-putak naman si
ChingChing habang
ganadong-ganado sa pagkain.
"Pansin ko nga na ikaw ay lumulusog din... hinay-hinay lang baka maging agaw pansin
ang iyong kalusugan at
ikaw na ang isunod na gawing litson sa handaan" biro pa ni Salome pero biglang
napatigil sa pagkain si
ChingChing at nagpupumiglas ito sabay lundag sa lupa.
"Ako'y nagbibiro lang kaibigan" tawa pa ni Salome ngunit animo'y naalarma si
ChingChing at nagtatakabo sa
P 25-11
loob ng malawak na kulungan, dali-dali itong lumabas sa nakabukas na harang na
nakalimutan isara ni
Salome kanina nang pumasok siya, "ChingChing!" sigaw ni Salome sabay habol sa
tumatakbong manok
papalayo.
Sadyang napakabilis at ang liksi-liksi tumakbo ni ChingChing habang kinakampay-
kampay pa nito kaniyang
pakpak dahilan para mahirapan si Salome sa paghabol sa kaniya. Narating na nila ang
kwadra ng mga kabayo
ngunit hindi pa rin tumigil si ChingChing sa pagtakbo hanggang sa mapadaan sila sa
sapa na puno ng mga
gansa at pato ngunit hindi pa rin nagpaawat sa pagtakbo si ChingChing. "Sandali!
Saan ka ba pupunta? Ako'y
nagbibiro lang hindi ka namin iluluto" tawa pa ni Salome kahit pa hinihingal na
siya sa paghabol sa alaga.
"Ching! Huwaaag!" sigaw pa ni Salome dahil biglang lumusot si ChingChing sa isang
maliit na lagusan sa
bakod na gawa sa bato ng hacienda. "Pasaway na manok!" inis na tugon ni Salome at
agad siyang sumampa
sa bakod, mabuti na lang dahil walang ibang bantay o tao mula doon kaya hindi na
siya nagalinlangan na
sumapa pa roon.
Nang makababa na siya sa bakod na hindi naman ganoon kataas tumambad sa kaniya ang
kakaibang Paraiso
na natatago roon. Naglalakihang puno ng Narra ang nakahelera sa gilid ng kalsada na
gawa sa lupa, at sa di
kalayuan ay nakaabang ang isang malaking lupain na puno ng mga bulaklak na rosas na
may iba't-ibang kulay.
"Ching!" tawag pa ni Salome sa kaibigang manok na patuloy pa ring kumakaripas ng
takbo papunta sa lupain
ng mga rosas. Ang malawak na lupain na natatanaw ni Salome ay tinatawag na lupain
ng mga rosas, walang
nagmamay-ari nito at bukas ito sa lahat. Sa pinakagitnang bahagi ng lupain ng mga
rosas ay may nakatirik na
maliit na silungang kubo na gawa sa pawid at tanging apat na haligi lang ang
nakatayo roon, wala itong pader
kung kaya't kitang-kita ang dalawang mahabang upuan na magkatapat sa loob.
napangiti naman si Salome sabay takbo ng mabilis papunta rin doon "Ikaw talaga!
gusto mo lang palang
gumala" tawa pa ni Salome ngunit bigla siyang napatigil nang makita ang isang
pamilyar na lalaki na
nakasilong sa kubo at nakatalikod sa kanila. May hawak itong biyolin (violin) at
nagpapatugtog ng musika
mula sa instrumenting iyon.
Naistatwa lamang si Salome sa kaniyang kinatatayuan sa gitna ng mga bulaklak ng
rosas habang nakatanaw
kay Fidel na nakapikit habang dinadama ang musika mula sa pinapatugtog na biyolin.
Tila bumagal ang
pagtakbo ng oras sa pagitan nila habang pinagmaamsdan ni Salome si Fidel mula sa
di-kalayuan.
Kasabay niyon ay ang pag-ihip ng marahan at napakasariwang hangin na nagdulot ng
kaginhawaan sa
pakiramdamni Salome lalong-lalo na ang musika na nililikha ni Fidel. Maaliwalas din
ang kapaligiran, kulay
asul ang kalangitan habang ang mga nakatanimna rosas sa paligid ay nagsasayawan.
P 25-12
Naramdaman muli ni Salome ang kakaibang pagtibok ng kaniyang puso na minsan na rin
niyang naramdaman
nang una niyang makita si Fidel at sa pagkakataong iyon ay mas lalo pang tumindi
ito. Ilang sandali pa ay
nagulat si Salome nang biglang may maramdaman siyang naglalakad mula sa likuran
niya. bago pa man siya
makalingon ay narinig na niyang nagsalita ito "Napakaganda ng musikang tinutogtog
ng aking pinsan ano?"
wika ni Patricio habang nakatingin din kay Fidel. Napaatras naman si Salome nang
tumabi na sa kaniya si
Patricio.
"A-anong ginagawa mo rito?" tanong ni Salome pero hindi ito pinansin ni Patricio,
"Ang pamagat ng
musikang tinutugtog niya ay Kanon Und Gigue In D-Dur o mas kilala bilang Canon na
nilikha ni Senor
Johann Pachelbel na taga-Alemanya (Germany)" wika pa ni Patricio, napatingin naman
si Salome kay Fidel
habang patuloy pa rin itong tumutugtog ng biyolin. Animo'y hindi pa niya napapansin
na naroon sila at
pinapanood siya.
"Mahiwaga ang musikang iyan... ang sabi nila, ang Canon ay nakapagdudulot ng
magkahalong saya at lungkot
na sabay mong mararamdaman katulad na lamang ng pag-ibig" tugon pa ni Patricio
sabay tingin kay Salome.
"Pag-ibig na puno ng saya at kalungkutan na sa di-kalaunan ay magwawakas din
katulad ng musika na may
hangganan" patuloy pa ni Patricio habang nakatingin ng diretso sa mga mata ni
Salome, kasabay nito ay ang
pag-ihip muli ng malamig na hangin.
"A-ano pong ibig niyong sabihin Senor?" nagtatakang tanong ni Salome na
ikinaseryoso muli ng itsura ni
Patricio, isang seryosong mukha na may hatid na awa para kay Salome.
"Bago pa man mag-umpisa tumugtog ang musika mas makabubuti kung lumayo ka na at
huwag mo nang
tapusin pang pakinggan ito dahil sa huli masasaktan ka lang" wika pa ni Patricio
habang nakatingin pa rin ng
malalimsa mga mata ni Salome. "Masasaktan ka lang Lumeng kung ipagpapatuloy mo
iyan" dagdag pa ni
Patricio. At sa pagkakataong iyon parang biglang tumigil ang pag-ikot ng mundo ni
Salome at kasabay niyon
ay parang biglang may kung anong kirot na muli siyang naramdaman sa kaniyang puso.
Bakit hindi ako maaaring mahulog kay Senor Fidel?
P 25-13
********************
A/N: Ang Lupain ng Rosas sa San Alfonso ay isa sa mga setting din sa I Love you
since 1892 kung naalala
niyo pa haha. Also, The violin, viola, and cello were first made in the early 16th
century, in Italy. While
piano was made fromItaly around 1709. And originally Canon in D by Johann Pachelbel
was written for
three violins with a bass accompaniment and a gigue around 1680.
Hope you enjoy this chapter ?? Vote and comments are highly appreciated ?
???? huhu.????????
P 25-14
Kabanata f(x - 24)
52.3K 2.1K 1.5K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 24]
"And all my love
We're holding on forever
Reaching for the love that seems so far"
-Westlife (My Love)
"Magaling! Magaling!" narinig naming sigaw ni Sir Albert sa lahat ng estudyante na
kasama sa play, tuwangtuwa
sila dahil naging matagumpay ang theater play nila. nasa labas kami ngayon ng
backstage at hinihintay
namin lumabas mula doon sila Alex.
Pagkatapos ng play... pagkatapos tumugtog ni Sir Nathan sa piano, hinila na ako
nila Jen papunta dito sa
backstage para magpalibre daw kaming lahat kay Alex. Kanina pa sila nagtatawanan at
nag-iingay pero hindi
ko alamkung bakit hindi ko magawang makipagsabayan sa kanila, ayaw pa rin mawala sa
isipan ko yung
mukha ni Sir Nathan sa mall 11 years ago.
Sabi nila, kapag may bagay daw na nagtrigger sa subconscious mo na related sa
memories mo maalala mo
iyon... pero bakit parang ang weird, matagal ko nang naaalala ang pangyayaring iyon
pero bakit ngayon lang
naging malinaw sa'kin kung sino ang binatilyong tumutugtog noon ng piano sa mall?
"Aly? Ayos ka lang ba? bakit di ka kumikibo?" tanong ni Iryn sabay akbay sa'kin
habang ngumunguya pa rin
siya ng popcorn. "Naamaze yan sa kapatid niya ang galing galing kasi ni Alex
nasapawan siya sa pag-arte"
pang-asar pa ni Jen habang pinapanood nila ni Leana yung nirecord niyang video ng
play. Bukas naman yung
pintuan sa backstage kaya lang hindi kami pumasok sa loob kasi nandoon lahat ng mga
actors at actresses,
ang dami ring mga props at costume na nakakalat sa loob baka makasira pa kami ng
gamit nila.
Baka masyado lang akong naamaze sa piano skills ni Sir Nathan kanina kaya inakala
ko na siya rin yung
tumugtog ng piano sa mall noon. Eh kung tanungin ko kaya siya? parang ang weird
naman, masyado nang
matagal iyon 11 years na ang lumipas.
"Hoy ngets?"
Natauhan ako kasi may pinapakita pala silang video sa'kin "Natutulala ka na
naman... hay nako! Gutomlang
yan, panoorin mo to dali" excited na sabi ni Jen sabay pakita sa'kin nung video
camera niya habang
nagkukumpulan na kaming apat sa gilid ng pintuan ng backstage. "Ang ganda naman ng
camera mo HD na
HD" pang-asar pa ni Leana kay Jen kasi ang labo-labo ng pag-zoomni Jen kay Sir
Nathan habang nagpipiano
P 26-1
ito.
"Bulok na nga to eh pero papalitan daw ni daddy pagdating niya" tawa na lang ni Jen
at kilig na kilig sila
habang zinozoompa lalo yung mukha ni Sir Nathan.
Kelan pa natutuo mag-piano si Sir? Ang dami pa pala talagang bagay na hindi ko
alamtungkol sa kaniya.
Ilang sandali pa, naglabasan na yung mga kasamahan ni Alex habang bitbit nila ang
mga gamit nila, yung iba
naka-make up pa habang yung iba naman ay nagtulong-tulong na sa pagliligpit ng
gamit nila. "Congraaats
Alex!" bati ni Jen kay Alex sabay takbo papalapit sa kaniya at pinakita yung
nirecord niyang video. Bakas
naman sa mukha ni Alex na nagulat siya dahil sa biglang pagbati at paglapit sa
kaniya ni Jen.
"T-thanks"
"Tingnan mo oh! Eto yung pinaka-favorite kung part niyo ni Lily" sabi pa ni Jen
habang nakangiti ng todo
sabay pakita nung video na magkahawak kamay si Alex at ang kapatid niyang si Lily.
Tumango na lang si
Alex, mas lalo naman siyang nawindang nung lumapit na rin sa kaniya sila Iryn at
Leana at nagpapicture pa.
"Ngets Aly! Picturan mo kami dali" utos pa nila sa'kin sabay abot nung camera nila.
"Wow ha! Ako pa
ginawa niyong photographer" wala na lang akong nagawa kinuha ko na yung camera ni
Jen at pinicturan sila.
Tumabi na silang lahat kay Alex, nakadikit ng todo si Jen kay Alex at sa kabila
naman niya nakayakap si Iryn
at Leana. Finocus ko na yung camera, at nag-focus iyon sa mukha ni Alex at Jen na
parehong nakangiti at
magkatabi ngayon "One... Two... Three- "
Pag-click ko ng camera hindi ko napansin na naka-on pala yung flash kaya biglang
nangibabaw yung
nakakasilaw na liwanag ng flash, maging ako ay napapikit din dahil sa biglaang
liwanag na nag-reflect sa
likod ng glass door ng backstage.
Hindi ko alampero parang biglang bumagal ang pagikot ng paligid ko, at parang
biglang pumintig ang ulo ko,
Muntikan ko ng mabitawan yung camera ni Jen dahil napahawak ako sa noo ko. May kung
anong pangyayari
akong nakita na hindi ko maintindihan...
Isang madalim na gabi, may napakalaking puno sa tabi ng ilog, may isang babaeng
naka-pusod ang
buong buhok sa likod, mahaba ang kaniyang saya na sumasayad na hanggang sa lupa,
naupo siya sa
isang batuhan at inilapag niya ang gasera doon, sinindihan niya ito, napatakip siya
sa kaniyang mata
dahil sa nakasisilaw na liwanag ng gasera. Ilang sandali pa, tumayo na siya,
binitbit niya muli ang
P 26-2
gasera at nagsimula nang maglakad sa masukal na gubat sa tabing ilog. Hanggang sa
mapatigil ang
babaeng iyon nang makita ang anino ng isang babae at isang lalaki na magkahawak
kamay, nakatayo
silang dalawa sa dulo ng ilog habang umaagos ito ng malakas.
"Nilong! Isabela! Anong ibig sabihin nito?!"
"P-patawad ate!"
"Sandali- ! Huwaaag!"
Naramdaman ko na lang na tumama ang tuhod ko at naikabig ko ang kamay ko sa sahig
"Aleeza!" narinig kong
tawag pa nila Alex, Jen, Iryn at Leana, nanlabo na rin ang paningin ko pero nakita
ko pa silang tumakbo
papalapit sa akin bago tuluyang dumilimang lahat.
Naalimpungatan ako nang may maamoy akong fried chicken, "Mukhang gutomlang yan Ate"
narinig kong sabi
ni Lily na nasa tabi ko habang binubuksan yung balot ng fried chicken at inilagay
niya iyon sa paper plate.
Teka! Anong ginagawa ni Lily dito? Nasaan ang ate niya?
"N-nasaan ako?"
Ang bigat ng ulo ko at sobrang tuyo ng lalamunan ko, maging ang dibdib ko ay
sobrang bigat din. Sinubukan
kong tumayo pero pinigilan ako ni Lily. "Nandito ka sa clinic ate Aleeza, lumabas
sila ate kasama sila ate
Iryn at Leana para sa excuse letter mo" sabi pa niya sabay abot sa'kin nung fried
chicken with rice.
Napalingon ako sa paligid, nasa clinic nga kami, medyo matapang ang amoy ng alcohol
at sobrang lamig din
ng aircon. Inalalayan naman ako ni Lily na maupo para makakain. "Ano bang nangyari
sayo ate Aleeza? ang
sabi ng doktor kulang ka raw sa tulog at pagkain" panimula ni Lily at umupo na siya
sa tabi ng kama na
hinihigaan ko. hindi naman kami ganoon kaclose ni Lily, alamkong nahihiya siya sa
akin kasi patay na patay
talaga siya noon sa kapatid kong si Alex lalo na noong high school sila. Maganda si
Lily, mas maganda pa
nga siya kay Jen at magkasing edad lang din sila ni Alex kaya nga hindi ko
maintindihan kung bakit hindi siya
magustuhan ni Alex.
Maputi, straight ang buhok, matangos ang ilong at mahaba ang pilik mata ni Lily,
payat siya at matangkad.
"Ano bang nangyare?" tanong ko ulit, ang huli kong natatandaan pinicturan ko sila
Alex at ang mga kaibigan
ko, tapos biglang may flash at biglang...
P 26-3
"Wait! Buhay pa ba ako?" gulat kong tanong dahilan para biglang magtaka yung itsura
ni Lily. "Oo naman ate
Aleeza"
"Kasi nung nahilo ako bigla akong may nakitang kakaiba, may babaeng naglalakad sa
tabing ilog- Teka!
parang ako yung babae doon, parang ako yung naglalakad at may bitbit na gasera ba
yun? yung ilawan noong
sinaunang panahon... ang dilimdilimng buong paligid parang naglalakad ako papunta
sa kabilang buhay"
saad ko na ikinatulala ni Lily, nakatingin lang siya sa'kin. napahawak naman ako sa
braso ko, bigla akong
kinilabutan.
"Tapos may nakita akong isang babae at isang lalaki na magkahawak kamay sa tabing
ilog" patuloy ko pa,
nanatili namang nakatingin lang si Lily sa akin ngayon. ilang sandali pa nagsalita
na siya, "Tapos? Anong
nangyare ate Aleeza?" napaisip naman ako ng matagal pero parang biglang naging
blurred at Malabo ang
lahat.
"Basta may sinabi ako sa kanila pagkatapos may sinabi yung lalaki sa akin kaso di
ko na maalala" sabi ko pa,
Nagmistulang isang panaginip na sobrang malabong pangyayari ang lahat.
"Anong nangyare sa kanilang dalawa?" tanong pa ni Lily, pinilit ko namang
alalahanin yung sumunod na
nangyari... pero di ko na talaga maalala. "Hindi ko alam, biglang dumilimna lang
lahat" sagot ko,
napatahimik naman kami ni Lily ng ilang segundo.
Pero bigla na siyang tumayo, at inabot na niya sa akin yung isang basong tubig.
"Nasaan nga pala si Alex?"
tanong ko, sabay inomng tubig. "Tinatawagan niya na sila para masundo kayo ate,
hindi kasi kayo pauuwiin
ng mga administrator sa school hangga't walang parents na susundo sayo" sagot ni
Lily at inayos na niya yung
mga pinaglagyan ng pagkain na nakapatong sa gilid ng maliit na mesa.
Nanatili lang akong tulala doon, pinipilit kong alalahanin yung kakaibang
pangyayari sa tabi ng ilog, para
kasing totoong nandoon ako. "Ate... may gusto si Alex kay ate Jen diba?" biglang
tanong ni Lily na ikinagulat
ko. hala! alamna niya.
"Wag kang mag-alala, matagal ko ng alamiyon, matagal ko ng alamna si ate Jen talaga
ang gusto ni Alex, si
ate Jen talaga ang sinsilip niya sa bintana ng bahay namin kapag napapadaan siya
sakay ng bisikleta, at si ate
Jen talaga ang ang dahilan kaya hindi niya ako magawang magustuhan" patuloy pa ni
Lily habang inaayos
yung mga gamit doon sa mesa at hindi siya nakatingin sa akin.
"Lily..."
"Okay lang... tanggap ko naman na ate, wala naman akong galit kay Alex o kay ate
Jen dapat nga maging
masaya na ako para sa kanila, tanggap ko na sa isang istorya ako ang karakter na
hindi magagawang mahalin
ng bida dahil hindi naman ako ang bida sa kwento" tugon pa ni Lily, mahilig siyang
magbasa ng mga libro at
siya talaga ang book collector sa family nila.
"Alamko na ngayon ang pakiramdamni Salome..." patuloy niya pa, bigla akong
napatingin sa kaniya. Oo nga
pala! Siya ang nagbigay ng librong iyon kay Alex. Gusto pa nga iyon itapon ni Alex
pero pinigilan ko siya
kasi babasahin ko pa.
P 26-4
"Oo nga pala Lily, bakit mo pala niregaluhan ng libro si Alex? hindi naman siya
mahilig sa romantic novel,
puro science fiction at fantasy ang binabasa niya" tugon ko, bigla namang napatigil
si Lily sa ginagawa niya.
at hindi siya kumibo ng ilang segundo, bagsak na bagsak kasi ang buhok niya at may
mahaba pa siyang bangs
kaya natatakpan ang mata niya, hindi ko tuloy masyado makita ngayon ang itsura
niya.
"Lily?"
Nagulat ako nang bigla siyang lumingon sa akin "Dahil ang librong iyon ay isang...
babala" sagot niya habang
nakatingin ng diretso sa mga mata ko, sa pagkakataong iyon bigla akong nakaramdamng
kakaibang takot na
hindi ko maipaliwanag. Sa tono ng pananalita niya parang may nais siyang iparating
na hindi ko maintindihan.
"Isang babala upang hindi na muling mangyari ang nakaraan..." patuloy niya pa.
Napatingin ako sa gilid ng
bintana ng clinic, umuulan pala ngayon. 3 pmpa lang pero madilimna ang paligid
dahil sa kapal ng ulap at sa
malakas na buhos ng ulan.
Ano ang tinutukoyniyang nakaraan na hindi na dapat muling mangyari?
Ilang saglit pa dumating na si Jen kaya nagpaalamna si Lily, tatawagin ko pa sana
siya kaso dire-diretso na
siyang lumabas sa clinic. "Anong nangyari kay Lily?" tanong ko kay Jen pero bigla
naman siyang nagtaka
"Ha? Bakit anong meron sa kapatid ko?" tanong niya, napailing na lang ako. ayoko na
muna isipin iyon mas
lalo lang gumugulo ngayon ang isipan ko. maya-maya pa pumasok na rin sa clinic si
Alex, "Ate, andiyan na
sila papa" tawag niya sa'kin, kasama rin niya sila Iryn at Leana na binilhan pa ko
ng mga pagkain. "Ayan
ngets Aly kumain ka ng madami, lagot ka kay doc" sabi pa nila, natawa naman yung
lalaking doctor dito sa
clinic, nasa edad 40s pa lang siguro siya.
"Take care of your health Ms. Agcaoili, matulog ka ng sapat at kumain ng tama"
paalala pa nung doctor, at
tinapik pa ang ulo ko. "Thank you, doc,"
Inalalayan naman na nila ako tumayo kahit pa kayang-kaya ko naman tumayo, pinipilit
pa nilang buhatin ako
ni Alex at ito namang kapatid ko ay pakitang gilas kay Jen. "Wag niyo na akong
buhatin, kaya ko naman"
tugon ko pa, siguradong pagtitinginan kami ng mga tao sa hallway kapag buhat buhat
ako, at ang daming
nakaalalay sa akin, ayoko ng ganun.
Dahan-dahan lang kaming naglakad papalabas sa clinic, normal naman na ang
pakiramdamko iyon nga lang
medyo mabigat pa rin ang ulo ko, pagdating naman sa lobby, natanaw ko na agad sa
labas ng building ang
jeep na pinapasada ni papa, nakatayo rin sa entrance door si mama habang kausap
si...
P 26-5
Sir Nathan!
Hala!
"Ma!" tawag ni Alex dahilan para mapalingon sa amin si mama at si Sir Nathan.
Waaait! Talaga naman tong
kapatid ko tinawag agad sila haays.
Dali-daling naglakad papalapit sa'kin si mama at hinawakan niya agad ang noo ko,
ang leeg ko ang balikat ko
at ang braso ko. "Aleng! Bakit ba hindi ka nagkakakain?" reklamo sa'kin ni mama.
Kumakain naman ako
palagi iyon nga lang hindi masyado, "At bakit ka ba nagpupuyat? Ano bang
pinagpupuyatan mo?" patuloy niya
pa. hindi naman ako nagpupuyat, sadyang hindi lang talaga ako makatulog nitong mga
huling linggo dahil kay
Sir Nathan at Cassandra haays.
At syempre hindi ko sasabihin iyon dahil nasa likod lang ni mama si Sir Nathan na
nakatingin ng diretso sa
akin ngayon. "Hi sir" bati nila Jen, Iryn, Leana kay Sir Nathan at tumango lang ito
sa kanila sabay balik ulit
ng tingin sa'kin, hindi ko naman siya magawang tingnan kaya nakatingin lang ako kay
mama na nagdadakdak
pa rin ngayon.
"Tara na, nag-aalala na rin papa mo" patuloy pa ni mama sabay bukas ng payong,
napalingon pa siya kay Sir
Nathan "Sige Hijo, mauna na kami Maraming Salamat ah" sabi ni mama sabay tapik sa
balikat ni Sir, ngumiti
lang at tumango si Sir sabay tingin ulit sa'kin. Bakit nagpapasalamat si mama kay
Sir?
"Bye ngets, ingat kayo lalo ka na magpagaling ka ah" paalampa nila Jen, Iryn at
Leana at naiwan na sila doon
sa lobby, si Alex naman ang nagdala ng bag ko. sumakay na kami sa jeep, nasa unahan
kami ni mama sa tabi
ni papa habang si Alex naman ang nasa likod ng jeep. Umuulan pa rin ng malakas kaya
binaba ni Alex yung
plastic na trapal sa dalawang mahabang bintana ng jeep para hindi pumasok ang
tubig, may pintuan din sa
passenger seat ng jeep na pinapasada ni papa kaya hindi rin kami mababasa ni mama
sa ulan.
Sa huling pagkakataon, nilingon ko pa silang lahat, kumakaway pa rin sila Jen, Iryn
at Leana sa amin habang
nasa tabi naman nila si Sir Nathan na nakatingin lang ng diretso sa akin. Sa totoo
lang, hindi ko malaman kung
bakit ganoon siya makatingin, hindi naman siya galit at hindi naman seryoso ang
tingin niya, parang may
kakaiba akong nararamdaman dahil sa tingin niya. at bakit hindi man niya ako
kinausap? Hindi rin siya
nagsalita kanina. Anong nangyayari?
"Buti na lang, tinawagan agad ako ni Sir Nathan kaya napuntahan ka agad namin dito
anak" wika ni papa
habang nagmamaneho ng jeep, medyo traffic ngayon kasi maulan. At ang dami ring
pumapara sa amin kahit pa
P 26-6
wala namang sign board na nakalagay sa jeep. Napalingon naman ako kay papa, "Pa,
paano po nalaman ni Sir
ang number niyo?"
"Kay Totoy" sagot ni papa sabay tingin kay Alex na napatingin sa amin at tinanggal
ang earphones sa tenga.
"Wala kasi akong load at tatakbo na ko papunta sa canteen para magpaload per sabi
ni Sir siya na ang
tatawag kaya binigay ko number nila mama at papa" sagot ni Alex, Oo ng apala
nandoon din sa theater room
si Sir kanina, tiningnan ko lang ng mabuti si Alex ngayon ko lang din napansin na
naka-gel pa rin pala ang
buhok niya na inayos kanina sa play nila.
"Si Sir Nathan na rin ang gumawa ng excuse letter para madali kang makalabas ng
school" dagdag pa ni
Alex, na ipinagtaka ko. "Akala ko ba sila Jen, Iryn at Leana ang gumawa ng excuse
letter?" tanong ko pero
napailing lang si Alex.
"Dapat, pero si Sir na ang gumawa para mas madaling maaaprove, kaya namili na lang
sila ng pagkain para
sayo" tugon pa ni Alex. Hindi naman ako nakapagsalita agad, mukhang kailangan kong
magpasalamat kay Sir.
Tsk, paano na ko makakapag-move on nito haays.
Kinabukasan, hindi na muna ako pinapasok nila mama kaya naiwan lang ako sa bahay
mag-isa, nagtitinda sa
palengke si mama at nagpapasada naman ng jeep si papa habang si Alex naman ay nasa
school. Umuulan pa
rin hanggang ngayon, buti na lang din nandito lang ako sa bahay, nakaupo ako ngayon
sa sofa habang
nanonood ng tv, at dahil walang magandang palabas, pinatay ko na lang yung tv.
kinuha rin muna ni mama
yung phone ko para hindi daw ako magbabad sa phone habang wala sila, magpahinga
lang daw ako.
Kaya eto bored na bored na ako dito sa loob ng bahay. bumalik na lang ako sa loob
ng kwarto at naupo sa
study table namin, kukunin ko na sana yung Algebra textbook na nakalagay sa
bookshelf namin nang biglang
maagaw ng atensyon ko yung librong binigay ni Lily kay Alex, 'Our Asymptotically
Love Story'
Napatigil ako sandali, sa simula pa lang una ko pa lang makita at mahawakan ang
librong iyon noon may
kakaiba na talaga akong nararamdaman. Dahan-dahan kong kinuha ang librong iyon at
pinagmasdan muli ang
book cover nito, isang graph na kung saan may dalawang lines na maglalapit na
ngunit hindi nagdugtong.
Naalala ko bigla yung sinabi sa akin kahapon ni Lily,
"Dahil ang librong iyon ay isang... babala, Isang babala upang hindi na muling
mangyari ang
nakaraan..." - Lily
Anong babala mayroon ang librong ito? At sino ang taong binibigyan ng babala nito?
P 26-7
Napatingin ako doon sa author ng libro, a novel by f(x � 1)
Sino ba si f(x � 1)? Bakit parang hindi naman siya pinag-uusapan? Sikat na author
ba to?
Agad kong tiningnan yung likod ng libro at wala naman doong nakalagay na picture ng
author o ang
background profile nito, ang weird.
Naupo na lang ako sa study table habang pinagmamasdan ko pa rin mabuti yung libro,
siguradong marami na
ang nakabasa nito at nakita ko na rin ang madaming kopya nito sa isang bookstore
noon, agad kong binuksan
yung laptop at sinearch ko ang librong iyon.
Our Asymptotically Love story is a Philippine novel written by f(x � 1). It was
published last May 2013
under Perspectives publishing inc. This novel is purely written in Filipino and is
believed that the author
himself want it to be written in that said language.
So last year pa pala na-publish ang librong ito, iniscroll down ko pa ang article
na binabasa ko pero iyon
lang ang nakasulat at wala ng iba. Naghanap pa ako ng iba pang mga blog at articles
pero puro ganoon lang
din ang lumalabas. kaya sinearch ko na rin kung sino si f (x � 1), puro nakalink sa
social media account ang
pangalang iyon.
Who is f (x � 1)?
The real f(x � 1?)
The story behind the author of Our Asymptotically Love Story
Agad kong clinick yung last article, pero wala na namang kwentang blog ang nabasa
ko. madami rin palang
nacucurious kung sino ang author ng librong iyon, pero bakit ni isang trace na
maglilink sa kaniya ay wala
akong mahanap.
Napasandal na lang ako sa upuan dahil sa inis, Bakit pakiramdamko napakahiwaga at
nababalot ng misteryo
ang librong ito?
Muli, napatingin ako sa bintana sa tapat ng study table namin. Patuloy pa ring
bumubuhos ang lakas ng ulan sa
labas.
P 26-8
Katulad ng kakaibang lungkot at kirot sa dibdib na nararamdaman ko sa tuwing
umuulan.
"Ate, are you sure okay ka na? I need to go" tanong ni Alex habang pacool na
nakasabit ang bag niya sa
balikat niya. sabay kaming pumasok ngayon dahil bilin talaga iyon ni mama para raw
may kasama ako. 6 am
pa lang nandito na kami sa school, maaga kasi ang first class ni Alex ngayon at
mukhang nagmamadali na rin
siya.
"Sige na, mauna ka na" sabi ko, agad siyang tumango at nagtungo na sa building
nila. pumasok naman na ako
sa building namin, si manong guard pa lang ang nandoon at wala pang ibang tao.
naupo muna ako sa lobby at
tinext ko sila Jen na pumasok sila ng maaga pero sa tingin ko tulog pa ang mga
iyon.
Tumayo na lang ako at naglakad-lakad muna sa hallway, napakatahimik ng buong
paligid halos ako pa lang
kasi ang tao dito, pero bukas naman na lahat ng ilaw. Napatigil ako nang mapatapat
ako sa malaking bulletin
board sa bandang kaliwa ko, doon nilalagay ang lahat ng announcement at incoming
events ng department of
nursing.
Parang biglang may kung anong kirot akong naramdaman sa puso ko nang makita ko ang
isang post na
nakadikit sa pinakagilid ng bulletin board. Isa itong tula,
"Unending Love"
By Rabindranath Tagore
I seem to have loved you in numberless forms, numberless times...
In life after life, in age after age, forever.
My spellbound heart has made and remade the necklace of songs,
That you take as a gift, wear round your neck in your many forms,
In life after life, in age after age, forever.
Whenever I hear old chronicles of love, it's age old pain,
It's ancient tale of being apart or together.
P 26-9
As I stare on and on into the past, in the end you emerge,
Clad in the light of a pole-star, piercing the darkness of time.
You become an image of what is remembered forever.
You and I have floated here on the stream that brings from the fount.
At the heart of time, love of one for another.
We have played along side millions of lovers,
Shared in the same shy sweetness of meeting,
the distressful tears of farewell,
Old love but in shapes that renew and renew forever.
Today it is heaped at your feet, it has found its end in you
The love of all man's days both past and forever:
Universal joy, universal sorrow, universal life.
The memories of all loves merging with this one love of ours -
And the songs of every poet past and forever."
Nagulat ako nang biglang may nagsalita mula sa likuran ko, "A beautiful poemabout
Reincarnation" tugon ni
Bryan, agad akong napalingon sa kaniya. "A-anong ginagawa mo dito?" reklamo ko,
Hindi ko namalayan na
nasa likod ko na pala siya kanina pa.
Ngumisi lang siya sabay turo sa suot niya, "Training" sagot niya sabay hawi sa
buhok niyang ang gulo-gulo
pa. iniisip niya sigurong shunga ako kasi obvious naman na naka-suot siya ngayon ng
football jersey nila.
"Anyway, how are you? Nabalitaan ko na nahimatay ka raw" tanong niya habang
nakatingin ng diretso sa'kin,
bakit parang may kakaiba sa tingin niya? bakit pareho sila tumingin ni Sir Nathan?
Teka nga, ibig sabihin kumalat na rin dito sa school na nahimatay ako, haays
nakakahiya.
"Ahh- Okay na ko, napagod lang ako that time kakatapos lang din kasi ng exams"
sagot ko na lang, tumango
naman siya. "Don't force yourself, everything will come on the right time" sagot
niya sabay tingin doon sa
poemna nakapost sa bulletin board.
"And I hope that, this time, love goes the other way around" patuloy niya pa,
napakunot naman yung noo ko.
P 26-10
may sakit siguro ang lalaking to ngayon kaya nagwiwise words ng ganiyan. "Anong
pinagsasabi mo?" tanong
ko pa, bigla naman siyang ngumisi at natawa sa sarili niya.
"Nothing, Okay see you soon babe" ngisi niya pa sabay talikod at kumaway-kaway pa
sa'kin. Whuut? Ang
kapal talaga ng mukha ng mokong na'to ever.
"Yes! Wala si Sir! Mag-attendance na lang daw" sigaw ng mga class representative
namin, kakagaling lang
niya sa faculty roomkasi 30 minutes na ang lumipas hindi pa rin dumadating si Sir
Nathan.
Agad namang naghiyawan at napatalon pa yung iba sa tuwa dahil walang klase ngayon,
nagkumupulan na sila
agad para magsulat ng attendance sa isang yellow pad at naglabasan na sa classroom.
Bakit absent si Sir? May nangyari bang masama sa kaniya?
"Ngets! tara na! canteen na tayo" tawag ni Jen sa'kin at tuwang-tuwa siya. agad
niyang hinawakan ang braso
ko at hinila ako patayo. "Wait magaattendance pa ko"
"Okay na nasulat na kita sa attendance, pinirmahan ko na rin haha!" tawa pa ni Jen
sabay hila na sa'kin
papalabas sa classroom, loko din talaga tong kaibigan ko.
"May klase pa sila Iryn at Leana kaya mauna na tayo sa canteen, di pa ko nag-
brebreakfast eh" patuloy pa ni
Jen habang hila-hila ako. hinahayaan ko na lang na hilahin niya ako kung saan,
parang lutang na lutang ang
utak ko ngayon. Bakit ba kasi absent si Sir kung kelan naman ang aga ko pumasok
ngayon haays.
Pinaghandaan ko pa ng bongga kagabi kung paano ako magpapasalamat sa kaniya tapos
ngayon wala naman
pala siya.
"Ngets? okay ka lang ba? Oyy! Baka mahimatay ka na naman diyan, magsabi ka pag
masama na pakiramdam
mo" tugon pa ni Jen at naupo na kami sa pinakadulong table dito sa canteen. "Wala
si Sir Nathan dito, walang
magbubuhat sayo sa clinic" patuloy pa ni Jen dahilan para manlaki yung mga mata ko
sa gulat.
"ANO? SIYA ANG NAGDALA SA'KIN SA CLINIC?" shems! Bakit pala hindi ko natanong sa
kanila
kahapon kung sino ang nagdala sa'kin sa clinic. My Goodness!
"Yep, Teka nga ang OA naman ng reaction mo ah" reklamo ni Jen at napaaray siya kasi
hawak ko na pala ang
braso niya dahil sa pagkagulat ko kanina. Binitiwan ko na siya at pinakalma ko ang
sarili ko, hindi niya dapat
mahalata na apektado ako ngayon. "Ano bang nangyari doon sa backstage?" tanong ko
ulit, sinusubukan kong
maging normal ang boses ko kahit pa sobrang sumasabog na ngayon ang puso ko dahil
sa nalaman ko.
P 26-11
Kaya pala ganoon na lang katodo magpasalamat si mama kay Sir Nathan. "Nagulat
kaming lahat nung bigla
kang bumagsak sa sahig, then dumating si Sir Nathan at agad ka niyang binuhat at
dinala sa clinic, sumunod
naman kami sa inyo, Grabe sobrang nakakaba talaga akala namin nabagok na yung ulo
mo, sobrang nag-alala
nga rin si Sir sayo eh" patuloy pa ni Jen sabay ngisi dahil sa huling sinabi niya
na 'sobrang nag-alala nga rin
si Sir sayo eh'
"Oyy wag kang malisyoso dyan!"
"Hindi naman ah, alamnaman naming close kayo ni Sir pero ang OA rin niya mag-alala
ah, parang yung OA
na reaction mo kanina" tawa pa ni Jen sabay hampas sa braso ko. Shocks! Nahahalata
na ba niya?
Buti na lang naisipan na niyang bumili ng pagkain kaya tumayo na siya at nagtungo
na sa counter samanatlang
naiwan naman ako doon sa table, napalingon na lang ulit ako sa bintana dito sa
canteen. Umuulan pa rin
hanggang ngayon, Kamusta na kaya si Sir? mukhang kailangan ko talaga siyang
pasalamatan, at hindi pa ako
ready... mukhang kailangan ko na namang magpratice mamaya sa harapan ng salamin ng
sasabihin ko sa
kaniya. Haays
Kinagabihan, hindi ako makatulog ng maayos. kanina pa ko binabagabag ng katanungan
na kung bakit absent
si Sir? may sakit kaya siya?
At dahil hindi na ako mapakali, kinuha ko na yung phone ko at tinext si Sir,
Sir, Thank you nga po pala sa pagdala niyo sa clinic sa akin nung Monday...
Wait! Dapat personal akong magpasalamat sa kaniya, ang panget naman kung sa text ko
sasabihin. Sayang
naman yung prinactice ko kanina sa harapan ng salamin namin sa banyo ng halos isang
oras.
Agad kong binura yung nauna kong tinype na message,
Hi Sir! ?? Bakit hindi po kayo pumasok kanina? ?? ?? ??
Eww! Bakit parang ang cheesy, ang sakit sa mata ng smiley faces. At parang ang saya
ko pa kasi hindi siya
pumasok kanina. Agad kong binura yung mga smileys.
P 26-12
Teka nga! Baka maweirduhan si Sir sa'kin kung bakit ko tinatanong kung bakit siya
absent? Hindi naman niya
kailangan mag-explain sa'kin, hindi naman ako ang boss niya, o ang girlfriend niya.
Binura ko na ulit yung message na tinype ko, mga ilang minuto rin akong napatitig
doon sa blank message text
box.
Goodevening Sir... papasok po ba kayo bukas?
Shems! Aleeza, feeling boss ka, ikaw ba nagpapasweldo kay Sir.
At dahil sa inis napasabunot na lang ako sa buhok ko, wala na kong maisip na
sasabihin kay Sir. tinabi ko na
lang yung phone ko at nagtaklob na ng kumot. Haays itutulog ko na nga lang 'to.
Kinabukasan, research ang first class namin, Thursday ngayon kaya wala kaming
Algebra. Kanina pa ako
nakatitig sa pa-seatwork ng prof namin sa amin. Pumasok na kaya si Sir ngayon?
puntahan ko kaya siya sa
Faculty room? Eh ano namang sasabihin ko?
Bigla ko tuloy naimagine yung mangyayari pag punta ko mamaya sa faculty room...
"Ma'am andiyan po ba si Sir Nathan?"
"Yes nandito siya, why?"
"May sasabihin lang po ako sa kaniya"
Then, tatawagin ng staf doon sa information desk si Sir at lalabas naman si Sir.
"What is it Aleeza?"
"Thank you nga po pala Sir"
P 26-13
"Its okay"
"Thank you po sir ah"
"No problem"
"Thank you talaga sir"
"Its okay Aleeza"
SHEMS! WALA KONG MAISIP NA MATINONG SASABIHIN SA KANIYA!
Haays! Ayoko na! hindi na lang ako pupunta mamaya sa faculty roomugh!
Natigilan ako sa pag-iimagine ko nang biglang mapatili si Iryn at Leana habang
hawak-hawak nila yung
phone nila. "Mga Ngets! look oh! Naka-1k likes na ang fb page na ginawa natin para
kay Sir Nathan!"
tuwang-tuwang tugon ni Iryn at kilig na kilig sila.
"Nag-viral din yung video niya habang nagpiapiano sa play nila Alex kahit pa ang
labo-labo ng camera ni
Jen" tawa pa ni Leana at nag-asaran na sila ni Jen. Napatingin naman ako sa fb page
ni Sir Nathan sa phone
ni Iryn, ang daming na namang mga posts doon.
"Mas dumami ang fans ni Sir dahil sobrang nakakainlove siya nung play habang
nagpiapiano eeek" tili pa ni
Iryn na agad naming sinuway kasi napatingin sa'min yung prof namin.
"Ang galing talaga ni Sir, He's always full of surprises" tugon pa ni Leana na
kilig na kilig din. Tama nga
sila, palagi talaga akong nasusupresa ni Sir lalo na sa mga nalalaman ko tungkol sa
kaniya.
Kinahapunan, nauna nang umuwi sila Jen habang naiwan naman ako dito sa school,
nakaupo ako sa isang
bench malapit sa classroomnila Alex dahil hinihintay ko siya, sabay daw kami dapat
umuwi ngayon sabi ni
mama. 5 pmna, mamaya pang 6 pmang dismissal nila.
P 26-14
Nabwiset na ko sa kakalaro ng flappy bird kanina pa habang naghihintay ako na
dahilan kaya nalowbat na ang
phone ko. tumayo na lang ako at naglakad-lakad sa hallway nila, wala na ring katao-
tao sa hallway dahil
nagsiuwian na ang iba lalo na dahil hindi pa rin tumitigil ang pagbuhos ng ulan
hanggang ngayon. mukhang
maraming kalasada at lugar ang lubog na sa baha sa mga oras na ito.
Napatigil ako nang bigla kong marinig na may tumutogtog ng piano sa di-kalayuan,
Physics Department to ah
bakit may tumutogtog ng piano?
Sinundan ko na lang yung direksyon kung saan nanggagaling yung tunog, Napalingon
ako sa kaliwang hallway
na wala ring katao-tao ngayon. may hagdan pababa doon,
This way to Theater room
Ahh! Oo nga pala, nasa baba ng building nila Alex ang Theater room, ang lawak kasi
ng school na'to at ang
daming pasikot-sikot.
Babalik na lang sana ako sa bench kung saan ako nakaupo kanina kaya lang biglang
nag-iba yung tugtog ng
piano...
Ilang minuto rin akong nanatiling nakatayo doon sa hallway habang pinapakinggan ang
musika ng Canon in D.
hindi ko alampero parang may kung anong bagay na naguudyok sa akin na bumaba doon
sa hagdan at sumulip
sa theater room.
Napatingin ako sa gilid ng bintana, mas lalong lumakas ang buhos ng ulan pero hindi
ako nakakaramdamng
lungkot o pagkirot sa puso dahil sa naririnig kong tunog ng piano, kakaiba talaga
ang ginhawahang
nararamdaman ko kapag naririnig ko ang Canon in D.
Dahan-dahan akong bumaba ng hagdan at nang makarating ako sa tapat ng malaking two
doors ng theater
roomnapansin kong nakauwang ang isang pinto nito kaya pala ang lakas ng tunog ng
piano.
Sa pagkakataong iyon hindi ko alamkung bakit napatigil ako sa paglalakad, parang
may naguudyok sa akin na
umalis na sa lugar na iyon, pero hindi ko maintindihan kung bakit may mas malakas
na pwersa na tumutulak
sa akin na pumasok doon at alamin kung anong mayroon sa likod ng napakaling pinto
ng theater room.
Napahinga na lang ako ng malalim, nilakasan ko na ang loob ko at humakbang na
papasok sa loob.
Sumalubong agad sa'kin ang malamig na aircon at mas malakas din ang tunog piano sa
loob. napatigil ako
nang makita ko kung sino ang tumutogtog ng piano na nakapwesto sa gitna ng
entablado.
Si Sir Nathan.
P 26-15
Parang biglang nabalot ng kakaibang lamig ang buong katawan ko, napahawak rin ako
sa tapat ng puso ko
dahil sobrang lakas na ng kabog nito, hindi ko rin maintindihan kung bakit
nanlalamig ang mga kamay ko at
ang kirot-kirot ng puso ko.
Parang isang malakas na bagyo na biglang humupa ang lahat ng mabibigat na
nararamdaman ko nang matapos
ni Sir Nathan ang pagtugtog doon sa piano, at nang pindutin niya ang huling nota
bigla siyang napatingin sa
akin, kasabay niyon ay biglang bumagal ang paligid at may kakaibang alaala na
pumasok muli sa isipan ko...
May isang babaeng nakaupo sa tapat ng isang lumang piano at nakayuko doon,
nakalugay ang kaniyang
mahabang buhok na hanggang baywang at ang haba-haba rin ng kaniyang kasuotan. ilang
sandali pa
biglang dumating ang isang lalaking maginoo na naka-suot ng itim na sumbrero.
Natatakpan ng
malaking sumbrero ang mukha ng lalaki, habang ang babae naman ay nakayuko lamang.
Humakbang ang lalaking iyon papalapit sa babaeng animo'y humihikbi, May inilabas
itong papel mula sa
kaniyang bulsa at inibaot sa babae, "Ginawa ko ang tulang ito para sa iyo" wika ng
lalaki ngunit hindi
siya pinansin ng babae.
"Batid kong alam mo na ang lahat, hanggang dito na lang siguro tayo, hindi tamang
ipagpatuloy natin
ito" tugon pa ng lalaki ngunit nanatili lang nakayuko ang babae hanggang sa tuluyan
nang pumatak ang
mga luha niya at diretso itong tumama sa tipahan ng piano."Pinamagatan ko ang
tulang ito... Mi viejo
amor mi viejo coraz�n " (My Old love, My Old Heart)
"Cada gota de lluvia muestra nuestro amor por el otro,
El viento sopla que trajo la diversa sensaci�n de un amargo dulce amor que hemos
experimentado,
Espera mi amor que no se perder�,
Tu amor es lo �nico que esperaba"
"Ano bang ang nais mong ipabatid? Bakit hindi mo na lang diretsuhin?" galit na
tugon ng babae, bakas
sa tono ng kaniyang pananalita ang galit, lungkot, at sama ng loob. sandali namang
hindi nakapagsalita
ang lalaki, habang nanatili pa ring nakayuko ang babae at hindi siya nililingon.
Napahinga ng malalim ang lalaki at naupo siya sa tabi ng babaeng iyon, Ilang
sandali pa bigla niyang
P 26-16
hinawakan ang kamay nito at itinapat niya ang kaniyang labi malapit sa tenga ng
babae at may ibinulong
dito "Lo Siento Te amo... Esmeralda" (I'm sorry, I love you... Esmeralda)
*********************
Featured Song:
'Hindi ko kayang iwan ka' by SherynRegis
A/N: This is it! Naalala niyo pa ba si Manang Esmeralda na naging tagapagsilbi ni
Carmela sa I Love you
since 1892, Tama kayo! Siya ang Esmeralda na tinutukoy dito, matanda na siya sa I
Love you since 1892
pero dito, 19 years old pa lang si Esmeralda, ang pangyayaring iyon ay nangyari sa
taong 1846 kung saan
dalaga pa lang si Esmeralda. Ano ang connection ni Aleeza kay Esmeralda fromthe
year 1846?... Abangan!
By the way, ito nga pala ang English at Tagalog translation ng Spanish poemna Mi
viejo amor, Mi viejo
coraz�n (My Old Love, My Old Heart) originally written by Undeniably Gorgeous
"My Old Love, My OldHeart"
Every rain drops witness our love for each other
The wind blows that brought the diverse feeling of a bitter sweet love we've
experienced
Look forward to my love that will not be missed
Thy love is the only thing I hoped for
"Ang Aking Lumang Pag-ibig, Ang Aking Lumang Puso"
Saksi ang bawat patak ng ulan sa ating pagmamahalan
Ang ihip ng hangin ay naghahatid ng magkahalong pait at tamis na ating naranasan
Asahan mong ang pag-sinta ko sa iyo'y di mapaparam
Tanging ang pag-ibig mo lamang ang aking inaasam
P.S si pareng Google Translate lang ang bff ko sa pagtranslate nito sa Spanish kaya
sa mga spanish language
major diyan, I will be glad if there's a correction hihi :) and Also, pinili ko ang
medyo old style ng english
poemkaya medyo magulo din haha! Thank you so much and God Bless you all always <3
P 26-17
"Hindi ko kayang iwan ka" by Sheryn Regis
Source of Unending Love poemby Rabindranath
Tagore: https://www.goodreads.com/quotes/tag/reincarnation
Sino yung lalaki??? Halaaa.??
P 26-18
Kabanata f(x - 25)
46.5K 2K 1.7K
byUndeniablyGorgeous
A/N: Kung naaalala niyo pa, ang pamilya Valenciano na tinutukoy dito ay ang pamilya
ni hukomHilario
Valenciano sa I Love you since 1892. Si HukomValenciano ang punong hukomng San
Alfonso na nagpataw
ng bitay (Garrote) kay Heneral Sergio Alfonso at Kapitan Corpuzsa I Love you since
1892. Si hukom
Hilario Valenciano rin ang nagpatapon kina Juanito sa Bohol. Ang kabanatang ito ay
ang kwento ng nakaraan
ng pamilya Valenciano at ni Esmeralda.
*********************
[Kabanata 25]
Filipinas 1841
Sa karatig bayan ng San Alfonso naninirahan ang pamilya Tenerio, pagkatawid lamang
sa lawa ng luha
nakatirik ang kanilang maliit na bahay kubo. Ang ama ng tahanan na si Mang Gilberto
ay isang magsasaka sa
hacienda Montecarlos na pinapamunuan ni Don Santiago Montecarlos na ama ni Senorito
Alejandro
Montecarlos.
Habang ang asawa naman ni Mang Gilberto ay si Aling Juana na siya ring tumutulong
sa pagsasaka sa
hacienda. Mayroon silang tatlong anak, si Esmeralda ang panganay, ang sumunod naman
ay si Bartolome at
ang huli ay si Puloc.
Si Esmeralda ay labing siyamna taong gulang lamang nang magsimula siyang manilbihan
sa pamilya
Valenciano. Isa sa mga principales na kabilang sa mayayamang angkan sa bayan ng San
Alfonso. Ang angkan
ng pamilya Valenciano ay kilala sa larangan ng abogasya, halos lahat ng kalalakihan
sa kanilang pamilya ay
nakapagtapos ng Abogasya sa Unibersidad de Santo Tomas at sa San Juan de Letran.
Si Esmeralda ay kilala sa galing nito sa pagluluto, kung kaya't siya ang palaging
nagluluto ng iba't-ibang
putahe para sa pamilya Valenciano. Sa halos apat na buwan na paninilbihan niya sa
pamilya Valenciano
hindi niya maitanggi na siya ay humahanga sa pamangkin ni Don Rodrigo Valenciano na
si Senor Rolando
Valenciano.
Si Senor Rolando Valenciano ay isang maginoong binata na mahilig magbasa ng mga
libro tungkol sa
politika, medisina at matematika. Kilala rin si Senor Rolando sa galing nito sa
musika lalo na sa pagtugtog ng
piyano. Bukod sa isang maginoo, marami ring mga kababaihan ang humahanga kay Senor
Rolando lalo na't
isa itong Peninsulares, kastilang pinanganak sa Espanya na ninirahan sa Pilipinas.
matangkad, maputi ang
balat, kulay tsokolateng mata, matangos na ilong at manipis ang labi. Ilan lamang
iyan sa mga katangiang
pisikal ni Senor Rolando na labis na hinahangaan ng mga dalaga sa bayan ng San
Alfonso.
Samantala, ang anak naman ni Don Rodrigo Valenciano na si Senor Hilario Valenciano
ay isang sikat at
magaling na abogado. Marami itong napapanalong kaso lalong-lalo na ang mga kasong
hawak ng
kasalukuyang Gobernador ng bayan na si Don Anastacio Alfonso na siyang ama ni
Senorito Mariano
Alfonso. Si Senorito Mariano Alfonso ay pitong taong gulang pa lamang ngunit siya
ay nakatakda nang ikasal
sa batang mestiza na si Senorita Juanita pagtutong nila sa wastong edad.
P 27-1
Malapit sina Senor Rolando Valenciano at Senor Hilario Valenciano sa dalawang
batang Senorito na si
Mariano Alfonso at Alejandro Montecarlos. Iniidolo ni Senorito Mariano at Senorito
Alejandro ang
dalawang binatang Valenciano na nakapagtapos na sa pag-aaral at may maganda nang
kinabukasan. Kung
minsan pa ay palaging pinapaalalahanan at binibiro ni Senor Rolando ang dalawang
Senorito na huwag
gagayahin si Senor Hilario dahil babaero ito, marami na itong napa-ibig at napaiyak
na binibini.
Si Senor Rolando rin ang maestro o unang guro ni Senorito Mariano Alfonso. Siya ang
nagturo ng pagbabasa
at pagsusulat sa batang tagapagmana ng posisyon bilang Gobernador sa tamang
panahon. Naging estudyante
rin ni Senor Rolando si Senorito Alejandro Montecarlos na walong taong gulang pa
lang ngunit para na itong
matanda kung mag-isip at mangatwiran. Si Senorito Alejandro ay isang insulares
(Kastilang ipinanganak na
rito sa Pilipinas). Sa pagsalin-salin ng lahi nagtataglay ng dugong Kastila ang
pamilya Monetcarlos na siya
ring kilala bilang pinakamayamang pamilya sa buong lalawigan ng San Alfonso.
Makapangyarihan din ang
pamilya Montecarlos dahil marami itong koneksyon sa politika lalong-lalo na sa
pamahalaang Kastila nan
aka-base sa Maynila. Katulad ni Senorito Mariano ang kapalaran at buhay pag-ibig
din ni Senorito Alejandro
ay napagdesisyunan na. Siya naman ay nakatakda nang ikasan sa anak ng isang
mayamang angkan mula pa sa
Laguna, ang batang mestiza na si Senorita Soledad Dela Cruz.
Payapa, tahimik, maunlad at masigla ang bayan ng San Alfonso. Lalong-lalo na dahil
sa lakas ng
pagsasamahan ng mayayamang pamilya sa buong bayan. Nangunguna na ang Pamilya
Alfonso na siyang
namumuno sa bayan ng halos dalawang daang taon. Sumunod ang pamilya Montecarlos na
pinakamayaman sa
lahat, sumunod naman ang pamilya Flores na bagama't hindi masyadong aktibo sa bayan
ng San Alfonso dahil
nanirahan na sila sa Maynila ngunit ang kanilang impulwensiya lalong-lalo na sa
larangan ng pakikidigma at
hukbo ay hindi matatawaran, pinaniniwalaan na ang bagong silang na sanggol sa
pamilya Flores na si
Senorito Vicente Flores ang siyang magtataas muli sa pangalan ng kanilang pamilya.
Sumunod naman ang pamilya Valenciano na siyang kilala bilang pamilya ng mga abogado
at manananggol.
Katuwang nila ang pamilya Fernandez na kilala ring pamilya ng mga abogado na kilala
naman sa Maynila.
Habang ang pamilya Valdez naman ay kilalang malapit na kaibigan, mga guro, pilosopo
at tagapagpayo ng
pamilya Alfonso at Montecarlos.
Si Senor Rolando Valenciano ay isang tahimik at maprinsipyong tao. Bagama't isa
siyang purong Kastila,
kailanman ay hindi niya tinuring na iba o mas mababa ang mga Pilipin. Madalas
niyang tulungan ang mga
Indio lalong-lalo na ang mga naaapi ng mga guardia civil. Ang katangian niyang iyon
ang labis na
hinahanggan ni Esmeralda, matagal na siyang may lihimna pagtingin sa binatang
kastila.
Bagama't si Esmeralda ay kabilang sa mababang uri ng antas ng pamumuhay, tinuturing
man siya at ang
pamilya niya na Indio at mga alipin ng Kastila para kay Senor Rolando ay isa siyang
espesyal na Binibini.
Maganda si Esmeralda, maliit lamang siya ngunit agaw pansin ang ganda ng kaniyang
mukha, maputi at
makinis ang kaniyang balat dahil may lahi siyang Intsik. Ang kaniyang ina na si
Aling Juana ay isang intsik.
Maging siya ay hindi nakaligtas sa panunuyo ni Senor Hilario Valenciano na siyang
magiliw sa mga babae,
ngunit batid ng ni Senor Hilario na ang napupusuan ni Esmeralda ay ang pinsan niya
na si Senor Rolando.
Naging malapit si Esmeralda at Senor Rolando nang minsang umulan ng malakas sa
bayan, kakagaling lamang
ni Senor Rolando sa munisipyo habang si Esmeralda naman ay papauwi na sana mula sa
palengke dahil
kailangan niyang dalhin ang halamang gamot na binili niya para sa kapatid niyang si
Puloc na inaapoy na ng
lagnat.
P 27-2
Naabutan sila ng malakas na ulan, pinatigil muna ni Senor Rolando ang kaniyang
kalesa at sumilong sa labas
ng pintuan sa simbahan ng San Alfonso, nagkataon namang iyon lang din ang tanging
masisilungan ni
Esmeralda kung kaya't sumilong din muna siya roon.
Nakasarado ang simbahan kung kaya't nasa labas lamang sila ng pinto. Huli na nang
mapagtanto ni Esmeralda
na ang ginoong nasa tabi niya ay si Senor Rolando na siyang hinahangaan niya.
"Marahil ay may importante
kang patutunguhan upang magpabasa ka sa ulan ng ganiyan" wika ng binata ng magtama
ang tingin nilang
dalawa.
Hindi naman agad nakapagsalita si Esmeralda, halos sumabog na ang kaniyang puso
dahil hindi niya
inaasahang kausap na niya ngayon ng harap-harapan ang Ginoong pinapangarap at
tinatanaw lang niya noon
sa di-kalayuan. "Hindi ba't ikaw ay isa sa mga kasambahay ni Tiyo Rodrigo?" patuloy
ni Senor Rolando.
Tumango naman si Esmeralda bilang tugon sa tanong ng binata.
Sandali silang napatahimik, muling sinulyapan ni Esmeralda si Senor Rolando na
isang dipa lang ang layo
mula sa kaniya, mariin niyang pinagmasdan ang kakisigan at kagwapuhan ng binatang
Kastila na kasalukuyang
pinagmamasdan ang buhos ng ulan.
Ilang sandali pa'y inilahad ni Senor Rolando ang kaniyang palad sa tapat ng ulan
upang saluhin ito "Sa tingin
mo... Bakit kaya umuulan ngayon?" tanong pa muli ni Senor Rolando habang nakatitig
pa rin ito sa sa
pagbuhos ng ulan.
Napalingon na rin si Esmeralda sa malakas na buhos ng ulan, "Hindi ko alamSenor...
marahil ay umiiyak
muli ang diwata ngayon" sagot ni Esmeralda na dahilan ng biglaang pagngiti ni Senor
Rolando. Napasulyap
ang binata sa kaniya "Iyong nabasa na rin pala ang Alamat ng Ulan" wika ni Senor
Rolando habang nakangiti
ito, bihira lamang siya makakilala ng taong nagbabasa ng ganoong klaseng literatura
lalong-lalo na sa isang
Pilipina.
"Hindi ho, hindi ho ako marunong magbasa... ikinuwento lang ho sa akin iyon ni
inay" sagot ni Esmeralda.
Sandali namang napatahimik si Senor Rolando, binabagabag ng konsyensiya dahil
tanging mga mayayaman at
Kastila lamang ang maaaring mag-aral.
"Ngunit nagpapasalamat pa rin ako dahil umuulan ngayon..." Saksi ang ulan sa puso
kong nag-uumapaw na
sa saya ngayon. Ang bulong ni Esmeralda sa kaniyang sarili, nang magtama ang
paningin nilang dalawa hindi
niya maipaliwanag ang kakaibang nararamdaman... pakiramdamna kung saan parang
nagkakilala na sila noon
pa man.
Hindi nagtagal halos araw-araw at gabi-gabing nagkwekwentuhan si Senor Rolando at
Esmeralda, Naging
malapit din ang loob ni Senor Rolando sa mga magulang at kapatid ni Esmeralda
lalong-lalo na kay
Bartolome na siyang tinuturuan din niyang magbasa at magsulat, naging malapit din
ang loob ni Senor
Rolando kay Puloc na bunsong kapatid nila Esmeralda na hindi nakakapagsalita.
Madalas ding dalawin ni Senor Rolando sa kusina si Esmeralda na siyang kasambahay
at tagapag-luto ng
pamilya Valenciano. Sa kanilang madalas na pagkwekwentuhan nalaman ni Senor Rolando
na mahilig sa
matematika si Esmeralda.
Isang gabi alas-dose na ng hatinggabi, habang umuulan ng malakas sa labas nasa
kusina lamang si Esmeralda
at nagsusulat sa kaniyang kuwaderno, tanging ang isang kandila lamang na paupos na
ang nagsisilbing
P 27-3
liwanag sa buong kusina. Nakaupo siya sa tapat ng mesa at taimtimna nagbibilang
gamit ang Sistema ng
aritmatika (Arithmetic).
Ilang saglit pa, nagulat siya nang biglang bumukas ang pinto sa kusina at pumasok
ang isang lalaki, "S-senor
Rolando" gulat na wika ni Esmeralda na muntikan pang mahulog sa upuan dahil sa
matinding pagkabigla.
Napangiti naman si Senor Rolando, "Paumanhin kung nabigla kita, Ako lamang ay
naghahanap ng maaaring
kainin sapagkat ako'y nagugutomna" tugon ni Senor Rolando, agad namang tumayo so
Esmeralda at dali-dali
niyang sinindihan ang pugon upang initin ang natirang ulamna niluto niya kaninang
hapunan.
"Sandali lamang ho Senor, iinitin ko lang ho ang natirang kaldereta kanina" wika ni
Esmeralda habang abala
sa paglalagay ng gatong sa pugon. Kahit nakatalikod siya sa binata ramdamna
ramdampa rin niya ang
paghakbang nito papalapit sa mesang inuupuan niya kanina.
"Malalimna ang gabi, bakit ikaw ay gising pa? Ano ba ang iyong pinagkakaabalahan?"
tanong ni Senor
Rolando sabay tingin sa kuwaderno ni Esmeralda na naiwan niyang bukas. Napangiti
siya nang makita ang
numerong nakasulat sa kuwaderno ng dalaga. "Ikaw pala ay mahilig rin sa matematika"
wika pa ni Senor
Rolando na ikinapula ng pisngi ni Esmeralda. Nais sana niyang bawiin sa kamay ng
binata ang kaniyang
kuwaderno ngunit mas nahihiya siyang lumapit sa kaniya.
"Para sa akin ho ay mas madali intindihin ang mga numero kaysa sa mga letra sa
alpabeto" wika ni
Esmeralda na ikinangiti muli ni Senor Rolando. Ang bawat salitang binibitiwan ng
dalaga ay nagpapangiti sa
kaniya sa di niya malamang dahilan.
Kinuha na ni Senor Rolando ang kuwaderno at inilipat ang mga pahina nito, mas lalo
siyang napapangiti sa
mga numerong nakasulat doon. May napansin din siyang isang salita na nakasulat doon
sa wikang Kastila
"Nais mo rin bang matuto ng wikang Kastila? Handa akong turuan ka" tanong pa ni
Senor Rolando at naupo
na ito sa katapat na upuan sa mesa. Habang si Esmeralda naman ay nakatayo sa tapat
ng pugon habang
hinahalo ang kaldereta sa palayok ngunit napatigil siya nang marinig ang alok ng
binata. Agad siyang
napalingon kay Senor Rolando nang may malaking ngiti sa labi.
"Talaga ho Senor?" gulat na may halong galak na wika ni Esmeralda. Tumango-tango
naman si Senor
Rolando habang nakangiti rin ito ng todo. Muntikan nang maihagis ni Esmeralda sa
kisame ang sandok na
hawak niya dahil sa sobrang tuwa. "Maraming Salamat ho Senor!" habol pa ni
Esmeralda na hindi pa rin
makapaniwala na matututo na siyang magbasa at magsulat.
"Walang anuman... basta para sa iyo Esmeng" tugon ni Senor Rolando na ikinagulat ni
Esmeralda, lumulukso
na ngayon ang puso niya dahil tinawag siya ni Senor Rolando sa kaniyang palayaw.
"Mula ngayon Esmeng na
rin ang itatawag ko sa iyo... Ako naman si Landong" ngiti pa ni Senor Rolando sabay
lahad ng palad niya kay
Esmeralda, napatitig naman si Esmeralda sa kamay ng binata at sa pagkakataong iyon
parang awtomatikong
sumilay muli ang ngiti sa kaniyang labi.
Iniabot na niya ang kaniyang kamay sa kamay ni Senor Rolando na marahan naman
nitong hinalikan.
Lumipas ang ilang buwan mas lalong naging malapit sa isa't-isa si Esmeralda at
Senor Rolando, lalong-lalo
nan ang malaman ni Senor Rolando na mahilig din pala sa musika si Esmeralda at nais
nitong matuto
P 27-4
tumugtog ng piyano. Halos araw-araw tinuturuan ni Senor Rolando si Esmeralda
tumgtog ng piyano, umaraw
man o umulan patuloy lang sila sa pag-eensayo hanggang sa natuto na rin si
Esmeralda.
Ang paborito nilang tugtugin na magkasama ay ang Canon in D na nilika ni Johann
Pachelbel na tagaAlemanya.
"Sa tuwing naririnig ko ang musikang ito ikaw ang naalala ko... habambuhay kitang
maalala iyan
lamang ang tanging maipapangako ko sa iyo" biglang wika ni Senor Rolando nang
matapos nilang tugtugin ni
Esmeralda ang musikang iyon.
Napalingon naman sa kaniya si Esmeralda ng may pagtataka sa mukha dahil hindi niya
masyadong narinig ang
sinabi ng binata "Ano ho ulit iyon Senor?" tanong ni Esmeralda, bigla namang
napailing si Senor Rolando.
"Wala... kalimutan mo na ang aking sinabi" wika ng binata, bakas sa mukha niya ang
kalungkutan at pagaalilangan.
Nakaupo silang dalawa ngayon sa isang pahalang na upuan sa tapat ng piyano, habang
umuulan sa labas at
pumapasok ang malamig na hangin mula sa bintana sa bandang likuran nila. Sandali
silang nanahimik ng ilang
minuto habang ang malakas na buhos ng ulan lang ang umaalingangaw sa buong tahanan.
Napayuko na lang si
Esmeralda, matagal na rin niyang alamna nakatakda nang ikasal si Senor Rolando sa
isang kastilang dalaga
mula sa Maynila.
Ilang sandali pa ay iniangat ni Senor Rolando ang kaniyang daliri at muling
tumugtog sa piyano. Mas
mabagal, mas malalimat mas malungkot na musika na animo'y nagpapahayag ng kanilang
nararamdamn
ngayon. "Oro para que nos encontremos en una situaci�n diferente, Donde no hay
nadie que pueda
detenernos...De enamorarse" (I pray that we find ourselves in a dif erent
situation, Where there is no one
who can stop us ... From falling in love) wika ni Senor Rolando. Hindi naman
nakaimik si Esmeralda, kahit
pa hindi niya nauunawaan ang sinabi ng binata batid niyang nagpapaalamna ito sa
kaniya.
Biglang napatigil sa pagtugtog ng piyano si Senor Rolando, tumayo siya at lumabas
sa kwarto. habang si
Esmeralda naman ay nanatiling nakayuko lang doon at nakatitig sa tapat ng piyano,
napakabigat na ngayon ng
kaniyang dibdib at unti-unti nang pumatak ang luha mula sa kaniyang mga mata na
matagal na panahon na
niyang pinigilan. Ilang sandali pa ay muling bumukas ang pinto, naglakad papalapit
sa kaniya si Senor
Rolando may dinukot itong puting papel sa kaniyang bulsa at iniabot kay Esmeralda.
"Ginawa ko ang tulang
ito para sa iyo" wika ng binata ngunit hindi siya pinansin ni Esmeralda, sa
pagkakataong iyon tuluyan nang
bumuhos ang luha ni Esmeralda na pumapatak na rin sa tipahan ng piyano.
"Batid kong alammo na ang lahat, hanggang dito na lang siguro tayo, hindi tamang
ipagpatuloy natin ito"
tugon pa ni Senor Rolando at agad niyang hinawi ang luhang namumuo sa kaniyang mga
mata. "G-gaya ng
pangako ko sa iyo, hinding-hindi ka mawawala sa isipan ko... habambuhay kang tatak
sa puso ko" patuloy pa
ni Senor Rolando at dahan-dahan niyang binuklat ang papel na hawak niya kahit pa
nanginginig ang mga
kamay niya. "Pinamagatan ko ang tulang ito na... Mi viejo amor mi viejo coraz�n"
(My Old love, My Old
Heart)
"H-hayaan mong basahin koi to para sa iyo sa huling pagkakataon..." wika pa ni
Senor Rolando, sinusubukan
niyang huwag ipakita kay Esmeralda na siya'y nasasaktan at lumuluha ngayon ngunit
hindi na niya kaya pang
pigilan ang sakit na nararamdaman niya.
"Cada gota de lluvia muestra nuestro amor por el otro,
El viento sopla que trajo la diversa sensaci�n de un amargo dulce amor que hemos
experimentado,
P 27-5
Espera mi amor que no se perder�,
Tu amor es lo �nico que esperaba"
(Saksi ang bawat patak ng ulan sa ating pagmamahalan,
Ang ihip ng hangin ay naghahatid ng magkahalong pait at tamis na ating naranasan,
Asahan mong ang pag-sinta ko sa iyo'y di mapaparam,
Tanging ang pag-ibig mo lamang ang aking inaasam)
"Sinuestro destino era como un n�mero que parece suceder una y otra vez,
Si la lluvia nos hace sentir sombr�os y desesperados,
Aunque hay muchas cosas que se convertir�n en un obst�culo,
En otra vida, te encontrar� y te har� saber el amor que tuve por ti- "
(Kung ang kapalaran natin ay tulad ng numero na paulit-ulit,
Maging ang buhos ng ulan na lamig at lungkot sa atin ay hatid
Kahit pa maraming bagay at pangyayari na maging balakid
Sa susunod na buhay, ikaw ay hahanapin ko at ang pag-ibig ko sa iyo'y ipababatid)
"Ano bang ang nais mong ipabatid? Bakit hindi mo na lang diretsuhin?" galit na
tugon ni Esmeralda, bakas sa
tono ng kaniyang pananalita ang galit, lungkot, at sama ng loob. sandali namang
hindi nakapagsalita si Senor
Rolando.
Napahinga ng malalimsi Senor Rolando at naupo siya sa tabi ni Esmeralda sa tapat ng
piyano, Batid nilang
dalawa na ito na ang huling pagkakataon na makakapag-usap sila dahil sa darating na
Lunes ay sa hacienda
Montecarlos na maninilbihan si Esmeralda, siya ay magiging tagapag-alaga ni
Senorito Alejandro
Montecarlos.
Ilang sandali pa dahan-dahang hinawakan ni Senor Rolando ang kamay ni Esmeralda.
dahan-dahan din siyang
lumapit kay Esmeralda hanggang sa maitapat niya ang kaniyang labi sa tenga ng
dalaga sabay wika "Lo
Siento Te amo... Esmeralda" (I'm sorry, I love you... Esmeralda)
" Y seguir� diciendo eso ... Hasta que nos encontremos otra vez" (And I will still
say that... Until we meet
again)
P 27-6
Aleeza...
******************
Featured Song:
'Hinahanap pa rin' by Morissette
A/N: Sa mga hindi pa nakakabasa ng I Love you since 1892 mas maiintindihan niyo
kung babasahin niyo
muna ang I Love you since 1892 dahil connected talaga ang story na ito sa I Love
you since 1892. Iyon lang
hehe. Maraming Salamat and God Bless you all <3
"Hinahanap pa rin" by Morissette
Grabetagos sa puso!!!?????? Nakakaiyak????????????
P 27-7
Kabanata f(x - 26)
41.5K 1.9K 1.8K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 26]
"And, when I hold you in my arms I promise you
You're gonna feel a love that's beautiful and new
This time I'll love you even better
Than I ever did before
And you'll be in my heart forever more"
- Natalie Cole (Starting Over Again)
"Aleeza..."
Naalimpungatan ako nang biglang may mag-flash na liwanag sa mata ko. Sandali kong
naimulat ang mga mata
ko pero hindi ko kinaya ang nakasisilaw na liwanag. "Patayin mo nga ang ilaw totoy!
Natutulog ang ate mo"
"Sorry ma, may hinahanap lang kasi ako, di ko makita"
"Bukas ng umaga mo na lang hanapin yan, pagpahingahin mo muna ang ate mo"
Napahawak na lang ako sa noo ko, sobrang bigat ng ulo ko at parang tumitibok pa
ito. Ang bigat-bigat din ng
pakiramdamko magkaka-trangkaso ata ako. Iminulat ko na ulit ang mga mata ko at
tumambad sa harapan ko
ang mga glow in the darks na star na nakadikit sa kisame. Nasa bahay na pala ako.
Teka!
P 28-1
Nasa bahay na ako?
Napalingon ako sa gilid at nakita kong hinahalughog ni Alex yung bookshelves namin,
ang dami ng kalat sa
buong kwarto at yung mga libro ay nakasalampang na rin sa sahig. "Toy! Hindi ka ba
makikinig sa'kin?"
reklamo ni mama dahilan para mapa-kamot na lang sa ulo si Alex. "Ano bang hinahanap
mo? hindi ba
pwedeng ipagpabukas yan?" sermon pa ni mama. Wala namang nagawa si Alex kundi
sumunod na lang kay
mama, binalik na niya sa shelves lahat ng librong kinalat niya, pinatay na niya ang
ilaw at lumabas na sa
kwarto.
Napatingin ako sa wall clock namin, 10 pmna ng gabi. Anong nangyari? Bakit parang
lalagnatin ako? at bakit
nandito na ko sa bahay? ang huli kong natatandaan hinihintay ko si Alex sa labas ng
roomnila pagkatapos...
May narinig akong tunog mula sa piano at sinundan ko iyon hanggang sa makarating
ako sa theater hall, at
doon nakita ko si Sir Nathan na mag-isang tumutugtog sa piano sa gitna ng
entablado. Pagkatapos... Anong
nangyare? Bakit nandito na ko sa bahay?
Halos kalahating oras din akong nakatulala doon at pilit na inaalala ang nangyari
pero di ko talaga maalala
kaya bumangon na ako kahit pa ang sakit-sakit ng likod ko, bumaba na ako sa double
deck at dahan-dahang
naglakad papalabas sa kwarto. kahit pa parang nalulula ang pakiramdamko pinilit ko
pa rin makalabas doon.
Pagbukas ko ng pinto, napapikit ulit ako dahil sa nakasisilaw na liwanag ng ilaw
mula sa salas. Naabutan
kong nanood ng TV si mama habang si Alex naman ay nagbabasa ng libro sa tabi niya.
"Oh? Aleng! gising ka
na pala, halika mag-hapunan ka na" tawag ni mama nang mapalingon siya sa'kin. Agad
siyang tumayo at
nagtungo sa kusina para sandukan ako ng kanin at ulam.
"Sandali lang, iinitin ko lang ang sinigang na bangus" sabi pa ni mama sabay bukas
ng kalan. Naupo na ako sa
hapag at pinagmamasdan ko siya. kanina medyo Malabo ang paningin ko pero unti-unti
ng lumilinaw ngayon.
"Maayos na ba ang pakiramdammo anak? Ito na yung gamot na hiningi mo sa akin kanina
pagdating niyo"
patuloy pa ni mama sabay abot sa'kin ng gamot. Nanlaki naman ang mga mata ko sa
gulat dahil sa sinabi niya.
"Po? Humingi ako ng gamot?" Teka! Wala akong maalala na humingi ako ng gamot kay
mama! Ni hindi ko
nga rin maalala kung paano ako nakauwi ng bahay?
"Lumabas pa ang kapatid mo para bilhan ka ng gamot kanina bago ka matulog, may
sinat ka pa rin ba?" sabi
pa ni mama sabay hipo sa noo ko. Agad akong napalingon kay Alex na seryosong
nagbabasa pa rin ngayon ng
sicence fiction na libro.
P 28-2
Pumasok ulit si mama sa kusina para magsandok ng kanin, agad naman akong tumayo at
naglakad papunta kay
Alex na abala pa rin ngayon sa pagbabasa. Umupo na ako sa tabi niya, "Hoy totoy,
anong sinasabi ni mama
na nagpabili raw ako ng gamot?" tanong ko sa kaniya pero di niya ako inimik, at
dahil sa inis kinuha ko yung
librong binabasa niya.
"Ate!"
"Sagutin mo muna yung tanong ko, Humingi daw ako ng gamot kay mama kanina? At paano
ako nakauwi dito
sa bahay? di ko maalala" ulit ka pa, inirapan naman ako ni Alex. "Ayos ka lang ba
ate? Syempre nagcommute
tayo kaya nakarating tayo dito sa bahay, pagdating pa nga natin dito di mo pa nga
nalalapag yung
gamit mo kanina humingi ka na ng gamot kay mama" sagot ni Alex sabay agaw sakin
nung librong binabasa
niya. Napatulala naman ako ng ilang segundo sa sinabi niya at kasabay niyon biglang
naalala ko na ang
nangyari...
Naglalaro ako ng flappy bird habang hinihintay matapos ang klase nila Alex, nakaupo
ako sa isang
mahabang bench na nasa tapat ng room nila. Wala ng katao-tao sa hallway at ako lang
mag-isa doon.
ilang saglit pa nalowbat na ang phone ko kaya tinago ko na iyon sa bag, tiningnan
ko ang relos ko, isang
oras pa ang hihintayin ko bago matapos ang klase nila Alex.
Sumandal na lang ako sa bench at pinikit ko ang mga mata ko hanggang sa makatulog
ako... at nagising
na lang ako nang tapikin ni Alex ang balikat ko tapos na ang klase nila at
naglalabasan na rin ang ilang
mga kaklase niya.
Tumayo na ako at naglakad na kami ni Alex papalabas sa building nila, sumakay kami
ng bus pauwi at sa
buong byahe natulog lang din ako. Pagbaba namin sa bus nakasalubong pa namin si
Aling Cynthia at
pinaalala na naman niya ang mga utang namin sa kaniya. Hindi na lang namin siya
pinansin ni Alex,
hindi naman pumapatol si Alex sa mga ganoong tao at wala rin ako sa mood kasi ang
sama ng
pakiramdam ko.
Pagdating sa bahay pinagbuksan kami ni mama ng pinto "Ma, may gamot ba diyan?
Lalagnatin ata ako"
tugon ko, hinipo naman ni mama ang noo ko "Mukhang may sinat ka anak, sige na
magpahinga ka muna
hahatid ko ang gamot mamaya" sabi ni mama sabay kuha ng mga gamit ko.
Dumiretso na ako sa kwarto at nagpalit ng pambahay saka natulog.
P 28-3
Teka! Natulog ako? Hindi ako natulog!
"Toy! Hindi ako natulog!" tugon ko pa, hindi naman ako inimik ni Alex. Aagawin ko
sana ulit sa kaniya yung
libro niya pero iniwas na niya agad sabay lingon sa'kin "Anong hindi natulog?"
nagtataka niyang tanong.
Napapikit naman ako sa inis.
"Kanina habang hinihintay kita hindi ako natulog, naglakad-lakad lang ako sa
hallway tapos may narinig
akong tumutugtog ng piano sa theater hall kaya bumaba ako doon pagkatapos nakita ko
si Sir Nathan doon...
tapos... tapos... hindi ko na maalala" tugon ko pa, nakatitig lang si Alex sa'kin
sabay balik ulit ng tingin niya
sa libro pagkatapos ko magsalita.
"Toy! Makinig ka" ulit ko pa, pero hindi ulit ako inimik ni Alex, nakakainis
talaga. "Wala si Sir Nathan
kanina, hindi siya pumasok kaya yung substitute prof ang pumasok kanina sa'min sa
physics" tugon ni Alex na
dahilan para mapatulala ako. Oo nga pala, si Sir Nathan ang last subject nila Alex.
Pero paano nangyari yun? Sigurado akong nakita ko siya sa theater hall!
"Nababaliw ka na" tugon pa ni Alex, inirapan ko naman siya at napasandal na lang sa
sofa. Teka! Nanaginip
lang ba ako? Panaginip lang ba iyon? Pero bakit parang malinaw naman lahat?
sigurado akong totoong nakita
ko si Sir Nathan sa theater room...
Pero bakit hindi ko na maalala yung mga sumunod na nangyare?
Ang sakit sa ulo!
Kinabukasan, maaga akong bumangon dahil hindi naman ako nakatulog ng maayos.
Naabutan kong
nagwawalis sa labas ng bahay si mama. Alas-singko pa lang ng umaga. "Aleng, naghain
na ko ng almusal
nandoon sa mesa, maayos na ba ang pakiramdammo?" tanong ni mama nang makita niya
akong lumabas ng
bahay, tumango naman ako. Kahit papaano mas maginhawa naman na ang pakiramdamko
kumpara kagabi.
Nakatayo lang ako ngayon sa tapat ng maliit na gate namin. "Ma, asan si papa?"
nilingon ko ang buong
P 28-4
kahabaan ng kalye namin pero wala doon ang jeep na pinapasada niya. "Hindi umuwi
ang papa mo kagabi,
magdamag siyang nagpasada, baka mamayang tanghali uuwi na iyon" sagot ni mama
habang patuloy pa rin
siya sa pagwawalis ng mga tuyong dahon, alikabok at mga supot ng chichirya na
nagkalat sa kalsada.
Napansin kong tuyong-tuyo ang kalsada... Teka! imposibleng matuyo ng ganoon ang
kalsada eh kakaulan lang
kahapon. "Ma, umulan kahapon diba?"
Nagtataka namang napatingin sa'kin si mama at napatigil pa siya sa pagwawalis.
"Hindi, Bakit? Aleng"
Ano? Naalala kong umulan kahapon nakita ko pa nga yung pagpatak ng ulan sa bintana
sa school bago ako
bumaba sa theater room.
"Pero- "
"Aleng, pumasok ka na sa loob baka mahamugan ka pa, mabinat ka pa niyan" utos ni
mama. Wala naman na
akong nagawa kundi pumasok na sa loob ng bahay. Ano bang nangyayare?
Nauna na akong pumasok kay Alex sa school, tulog mantika kasi at ayaw pang
bumangon. Pagdating ko sa
classroom, nandoon na ang iilang mga classmates ko. Nandoon na rin si Jen habang
tutok na tutok sa phone
niya, at nasa tabi niya sila Iryn at Leana na todo rin makatutok sa mga phone nila.
Nilapag ko na ang bag ko
sa unahan at nagtungo sa kanila.
"Mga ngets! teka! Iryn, Leana wala naman kayong Algebra class ah" tanong ko,
napalingon naman silang tatlo
ng sabay-sabay sa'kin. kami lang ni Jen ang may Algebra class.
"Dito muna kami, mamaya na kami babalik sa classroomnamin" sagot ni Iryn habang
busy pa din sa
pagkalikot sa phone niya. Naupo naman na ako sa tabi nila at tiningnan ko kung
anong pinagkakaabalahan
nila.
Tinitingnan nila ngayon ang fb page na ginawa nila para kay Sir Nathan. "Ngets Aly,
narinig mo na ba ang
chismis?" panimula ni Leana at bakas sa mukha niya na para siyang binagsakan ng
langit at lupa. Maging sila
Jen at Iryn ay ganoon din.
"Ang alin?"
P 28-5
"Nag-resign na raw si Sir Nathan" tugon ni Leana na dahilan ng biglaang pagtigil ng
pagikot ng mundo ko
dahil sa gulat. Ha?
"ANO? BAKET? SERYOSO BA YAN?" gulat kong tanong, hindi ako makapaniwala. Bakit mag-
reresign si
Sir? Bakit aalis siya? Bakit di man lang siya nagpaalam?!
"Chill lang ngets! chismis pa lang naman, ilang araw na kasing hindi napasok si Sir
then may nakarinig na
isang estudyante na nagpasa ng resignation formsi Sir kay Dean" sagot ni Iryn.
Hindi naman ako nakaimik ng
ilang segundo, kahit pa sabihing chismis lang yun posibleng totoo rin.
Magsasalita na sana ako kaso biglang bumukas ang pinto at may pumasok na isang
babae na naka-dress, nasa
40s na rin ang edad niya, medyo may katabaan siya at nakasuot din siya ng malaking
salamin sa mata. "Okay
class, please be seated..." panimula niya, agad namang lumabas si Iryn at Leana sa
classroomnamin. Bumalik
naman na ako sa upuan ko sa harapan. "I amProfessor Maricar Belmonte, and I will be
your professor in
Algebra fromnow on"
ANO?!
Napatulala lang ako kay Ma'am Maricar dahil sa gulat, Ibig sabihin nag-resign na
nga ng tuluyan si Sir
Nathan!
Pero bakit? Hindi pwede!
"Ma'amnasaan na po si Sir Nathan Abrantes?" tanong nung isa kong classmate, inayos
naman ni Ma'am
Maricar ang salamin niya, mukhang hindi niya gaanong makita ang itsura ng kaklase
ko. "I have no idea, pero
nasa faculty roompa ang mga gamit niya" sagot ni Ma'am Maricar sabay kuha ng
whiteboard marker. "Okay
so open your book on page 121"
Anong nangyare kay Sir? Bakit nag-resign siya?
P 28-6
"Seryoso? Wala na dito si Sir Nathan?"
"Oo, nag-resign na raw"
"Haays, wala na tayong poging prof! ayoko na pumasok"
"Sira! Mag-drop ka na lang, inuuna kasi landi oh"
Napalingon ako sa dalawang estudyante na nag-chichismisan dito sa tabi ko, nakatayo
ako ngayon sa tapat ng
locker ko at nasa kaliwa ko naman sila. Sinara na nila yung locker nila at umalis
na. Bigla namang tumunog
ng malakas ang bell at nagsimulang umingay ang hallway at maglabasan ang mga
estudyante sa kani-kanilang
klase.
Samantalang ako ay nakatayo lang doon sa tapat ng locker at umaasang mapapadaan si
Sir Nathan sa hallway
katulad ng dati. Ganitong oras, ganitong oras dadaan na siya dapat dito... pero
wala na.
Isasara ko na dapat yung locker ko pero may napansin akong kahon na nakasuksok doon
sa gilid. kinuha koi
yon at naalala kong iyon ang ballpen na pinalagyan ko ng pangalan ni Sir Nathan sa
letrang Baybayin. Hindi
ko ng apala naibigay ito noon sa kaniya, at mukhang hindi ko na maibibigay pa
ngayon.
"Hey!"
Nagulat ako nang biglang may humampas sa locker sabay hawi ng buhok. "Goodmoring
Babe" ngisi ni Bryan
sabay kindat pa sa'kin. nasa likod naman niya ang dalawang chicks na super model
ang dating. "Bry, come on
let's eat na" aya nung isang chicks na ang ganda ng pagkakakulot ng buhok, parang
aattend ng prom.
Lumingon naman si Bryan sa kanila sabay kindat din. "Just wait babes" ngiti niya sa
kanila sabay tingin
naman ng masama sa'kin nung dalawang babae. "Have you heard? Wala na si Nathan"
tugon pa ni Bryan, di
ko na lang siya pinansin, kinuha ko na yung ballpen at sinara ko na yung locker.
Aalis na lang sana ako kaso biglang lumapit pa lalo si Bryan sabay bulong sa tenga
ko "Mas mabuti ng
ganito, Itapon mo na lang iyan at kalimutan mo na" tugon niya sabay tingin sa
ballpen na hawak ko.
"Masasaktan ka lang kung ipagpapatuloy mo iyan" patuloy niya pa. hindi naman ako
nakapagsalita agad,
Anong sinasabi niya?
"Understood?" biglang ngisi ulit ni Bryan sabay akbay doon sa dalawang chicks niya
at umalis na sila.
Naiwan naman ako doon sa gitna ng hallway habang nakatingin sa kanila.
P 28-7
Anong dapat kalimutan at hindi ipagpatuloy para hindi ako masaktan?
Bago mag-lunch dumaan muna ako sa Faculty roomat pinaabot ko sa staff doon sa front
desk yung ballpen
para kay Sir Nathan, naroon pa naman daw yung mga gamit niya kaya pinasuyo ko na
lang na isama rin yung
regalo kong ballpen sa kaniya.
Kahit papaano nabigay ko pa rin yung regalo ko sa kaniya kahit aalis na siya.
Dumiretso na ako sa canteen, nakita ko agad sila Jen, Iryn at Leana na
nagkukumpulan doon sa pinakadulong
table. Tanaw na tanaw din sa bintana sa likuran nila ang makulimlimna langit na
nagbabadya na uulan na
naman maya-maya. "Nood tayo ng sine later" aya ni Leana, pagkaupo ko sa table nila.
"Dali na para naman maka-move on na tayo kay Sir Nathan" tugon naman ni Iryn na
lugmok na lugmok habang
tinitingnan ang facebook page ni Sir na ginawa nila na puro broken hearts ang
stickers ngayon.
"Ano bang papanoorin natin?" tanong ni Jen habang nakatingin sa listahan ng mga
movies dito sa sinehan.
Nakabili naman na ng popcorn at drinks sila Iryn at Leana na kinakain na nila
ngayon. "Ito na lang! Maganda
to!" wika ni Iryn sabay turo doon sa isang movie poster na ang title ay 'Starting
Over Again' Starring Toni
Gonzaga and Piolo Pascual.
"Napanood ko na yan! Diba pinalabas na yan sa sine last February?" tugon ni Leana,
napatingin naman
kaming lahat sa kaniya "Ipapalabas nga ulit kasi madaming nag-request oh" sagot
naman ni Jen sabay turo
doon sa movie poster.
"Ano bang kwento niyan?" tanong ko naman sa kanila, hindi ko pa napapanood ang
movie na'to. bigla namang
napa-pamewang si Leana "I DESERVE AN EXPLANATION! I DESERVE AN ACCEPTABLE REASON!"
sumbat ni Leana habang feel na feel niya ang pag-dadrama. "Charr pwede na ba
pamalit kay Papa P?" tawa
niya pa tapos si Iryn naman ang biglang umeksena. "Do we still have a second
chance? Naniniwala ka rin ba
na our love story deserves a better ending?" pag-drama naman ni Iryn na sinabayan
pa ng pagkanta ni Jen ng
Starting over again.
P 28-8
~And now we're starting over again
It's not the easiest thing to do
I'm feeling inside again
Cause everytime I look at you
I know we're starting over again
This time we'll love all the pain away
Welcome home my lover and friend
We are starting over, over again~
"Teka! Teka nga! napanood niyo na pala, Bakit papanoorin pa ulit natin?" reklamo ko
naman kasi hindi ako
maka-relate sa pinaggagawa nila kasi hindi ko pa napapanood ang movie.
"Ang ganda kasi, kapag maganda ang movie at kwento kahit ulit-ulitin mo hindi ka
magsasawa" sagot ni
Leana at nagpasaboy pa siya ng popcorn pero agad naman nilang pinulot kasi
napatingin sa amin yug guard.
Dali-dali na kaming pumila sa counter at bumili ng ticket saka dumiretso na sa loob
ng sinehan. Hindi pa rin
matigil ang pagkanta nila ng Staring over again. Madami na ring tao sa loob ng
sinehan at puro lovers pa na
naglalandian.
Naupo na kami sa pinakadulong seat, nag-agawan pa si Leana at Jen sa tabi nung
isang poging guy na may
kasamang girlfriend, agad namang nakipag-palit ng seat yung girl at binakuran na
niya ang boyfriend niya.
"Mag-brebreak din naman sila tss" bulong ni Jen dahilan para matawa kami, ang
bitter pa rin talaga niya kay
Arthur.
"Oo nga akala mo naman may poreber sila, Nako parang si Ginny at Marco lang yan, sa
huli, hindi pa rin
magkakatuluyan tss" pag-sangayon naman ni Leana.
"Whuut? Hindi sila magkakatuluyan? Ang spoiler niyo talaga" reklamo ko, Grabe!
Hindi pa nga nag-uumpisa
yung movie alamko na agad yung ending haays.
"Oo ngets! hindi sila magkakatuluyan..." paliwanag ni Iryn. Na ikinasimangot ko
lalo, bakit hindi sila
pwedeng magkatuluyan?
"Bakit hindi?"
P 28-9
"Kasi teacher si Sir Marco tapos student niya si Ginny" sagot ni Leana, bigla
namang napatingin sa'kin ng
seryoso si Jen. Hala!
"Kasi malayo ang age gap nila"
"Kasi may iba na si Sir Marco"
"Kasi hindi talaga sila ang nakatadhana para sa isa't-isa, na kahit anong pilit
nila hindi pa rin pwede talaga"
Magsasalita pa sana ako kaso nagsimula na ang palabas...
Nagsimula ang kwento sa isang unibersidad kung saan nagtuturo ang propesor na si
Marco (Piolo
Pascual). Naging girlfriend niya ang kanyang estudyanteng si Ginny (Tony Gonzaga).
Noong una masaya
pa ang kanilang relasyon hanggang sa iwanan ni Ginny si Marco para mag-aral sa
ibang bansa. Hindi
nagpaalam o nagpaliwanag man lang si Ginny kay Marco kung bakit siya umalis.
Apat na taon makalipas ang kanilang hiwalayan, bumalik si Ginny sa Pilipinas para
gawin ang isang
proyekto: ang gumawa ng disenyo para sa restaurant ng ngayo'y chef na si Marco.
Habang ginagawa ni
Ginny ang trabaho nya, unti-unti niyang napapagtanto na gusto niyang balikan si
Marco. Pero ang
malaki niyang problema, may girlfriend na itong bago, si Patty (Iza Calzado).
Ginawa ni Ginny ang lahat ng paraang maisip nya para mapasakanya ulit ang pagtingin
ni Marco. Pero
sa huli, hindi pa rin sila nagkabalikan. Nagpakasal si Marco at Patty habang si
Ginny naman ay
nakahanap ng panibagong mamahalin.
Hindi man sila nagkabalikan muli ni Marco pero nagkaroon naman sila ng Closure,
Isang Closure kung saan
pareho na nilang mapapalaya ang isa't-isa sa sakit ng nakaraan. They both Started
over again with their new
separate lives.
"Oh? Aly uunahan ka na ng langaw diyan sa pagkain mo oh" tugon ni Jen dahilan para
matauhan ako, hindi ko
namalayan na nakatulala lang pala ako sa pagkain ako. nandito kami ngayon sa food
court dahil nagutomna
naman si Iryn kaya nilibre niya kami ng pizza.
P 28-10
"Mukhang affected siya sa Staring Over Again oh" pang-asar pa nila Leana at Iryn
sakin. Naalala ko na
naman bigla yung eksena kung saan sinisigaw ni Ginny sa buong campus yung 'I LOVE
YOU SIR MARCO'
Bakit ba kase teacher-student relationship ang pinanood namin? Haays!
Magsasalita na sana ako kaso biglang may sumingit na tatlong babae na naka-suot ng
blue dress at
magkakaterno pa sila. "Aleeza Mae Agcaoili right?" panimula ni Stacy habang naka-
pamewang na nakatayo
sa harapan namin. Ganoon rin ang mga alagad niya na nasa likuran niya.
Nagkatinginan naman sila Jen, Iryn at Leana. "I saw you with my boyfriend last week
sa Football field,
would you please stop flirting with him" reklamo ni Stacy, napakunot naman yung
kilay ko. Yung boyfriend
niya kaya yung malandi diyan.
"Sino sa mga boyfriend mo?" singit ni Jen dahilan para biglang umusok yung ilong ni
Stacy. "Bryan, Bryan
Armando" sabat naman nung isang alagad niya na wala ng kilay.
"I amwarning you Agcaoili! You'll be in trouble" hirit pa ni Stacy sabay flipped ng
hair at nilayasan na kami,
sumunod naman sa kaniya ang mga alagad niya at naupo na sila sa isang table malayo
sa amin.
"Anong pinagsasabi ng bruhang babaeng yun?" tanong ni Jen sa'kin. napakibit balikat
naman ako, "Ewan ko
sa kaniya, feeling niya inaagaw ko sa kaniya ang boyfriend niyang ipis" sagot ko
pero biglang napatingin si
Jen at Leana kay Iryn na biglang nanahimik ngayon.
Hala! Oo nga pala! May gusto si Iryn sa ex-bestfriend niyang si Bryan!
"Magkakilala pala kayo ni Bryan, Aleeza" tugon ni Iryn sabay tingin ng diretso
sa'kin, ngumiti siya ng kaunti
pero may bakas ng lungkot ang mga mata niya.
"Ahh! Kase ikwekwento ko sa inyo dapat kaso nakakalimutan ko" sagot ko,
nagkatinginan naman si Jen at
Leana sabay tingin ulit sa'kin at kay Iryn.
"Ah! kailangan ko na palang umuwi ng bahay, sige una na ko" biglang sabi ni Iryn at
tumayo na siya. "Wait,
sama ako" tugon ni Leana at agad niyang sinundan si Iryn na mabilis na naglakad
papalayo. Napatulala naman
ako at hindi nakapagsalita agad.
Ilang saglit pa biglang hinawakan ni Jen ang braso ko, "Ngets, alammo namang hindi
pa rin nakaka-move on
si Iryn kay Bryan hanggang ngayon" wika ni Jen, napapikit na lang ako sa inis. Nang
dahil sa mokong na yun,
mukhang nagtatampo sa'kin si Iryn, idagdag mo pa ang praning niyang girlfriend na
si Stacy Ughh!
P 28-11
Kinabukasan, maaga akong pumasok. Maaga rin kasi pumapasok si Iryn at tinext ko
siya kanina na maghihintay
ako sa labas ng classroomnila para makausap siya. sumilip ako sa classroomnila at
kaunti pa lang
ang estudyante doon.
Nakita kong paparating na si Bryan habang may kausap na dalawang chicks na mukhang
mga amerikana.
Nakakainis talaga siya, mukhang hindi na ako papansinin ni Iryn tapos makakalbo pa
ko ni Stacy nang dahil
sa kaniya Ugh!
Napadaan naman sila sa'kin nang hindi ako napapansin, lalong-lalo na si Bryan na
busy sa pakikipag-landian
doon sa mga kasama niyang chicks. Napaupo na lang ako doon sa bench, kailangan ko
ng makausap si Iryn,
kailangan ma-explain ko sa kaniya na wala akong gusto sa tsonggo niyang bestfriend.
Sakto namang napadaan si Sir Albert, agad akong tumayo at binati siya "Oh, Aleeza
ikaw pala, kanina ko pa
hinahanap ang kapatid mo" wika ni Sir Albert sabay punas sa salamin niya.
"Bakit po Sir?"
"Ahh, ibibigay ko na ang script sa susunod na play na gagawin namin" tugon ni Sir
Albert, at sinuot na niya
muli yung salamin niya sa mata. "Sa February pa naman ito pero mas mabuting
masimulan na namin ang
practice ng maaga... Oo nga pala, pakibigay na lang nito kay Alex, hindi na kaya ng
tuhod ko maglakad pa
papunta sa building nila" tawa pa ni Sir Albert sabay abot sa'kin nung makapal na
folder.
Kinuha ko naman iyon at binasa ang title ng gagawin nilang play 'Our Asymptotically
Love Story'
Gulat akong napatingin kay Sir Albert "S-sir, ito po ba yung..."
"Oo, iyan nga ang nobelang binabasa mo" ngiti ni Sir Albert. "Ang kwento ng pag-
iibigan ng dalawang taong
hindi maaaring magkatuluyan" patuloy pa ni Sir Albert habang nakatingin ng diretso
sa akin.
Ang kwento ni Fidel at Salome...
Nakatitig lang ako doon sa script habang naglalakad papunta sa building nila Alex
para iabot sa kaniya yung
folder na iyon. nagsimula na ring pumatak ang ulan habang naglalakad ako ngayon
dito sa hallway sa labas.
P 28-12
Napatingin rin ako sa ibang mga estudyanteng nakakasalubong ko, nagtatawanan sila,
nagkwekwentuhan,
nagkakasiyahan, animo'y walang mga problemang iniinda. Masaya naman ako, lalo na
dahil sa pamilya ko at
sa mga kaibigan ko. Pero bakit may mga bagay na hindi ko maipaliwanag? Mga
panaginip, alaala, at
pangyayari na hindi ko maintindihan.
Pagdating ko sa classroomnila Alex, napatingin muli ako sa script na hawak ko, 'Our
Asymptotically Love
Story'. katulad na lang ng istoryang ito na hindi ko rin maipalawanag kung bakit
apektadong-apektado ako.
Sumilip na ako sa pa-rectangle na salamin sa classroomnila, at natanaw ko agad si
Alex na nagbabasa ng
libro sa pinakadulong upuan sa likod. Kakatok na sana ako kaso biglang napatigil
ako nang marinig ko muli
ang tunog ng piano na umaalingangaw mula sa di-kalayuan.
Napalingon ako sa mahabang hallway, walang katao-tao ngayon at ako lang ang
nandoon. Sa pinakadulo
naman ay may malaking bintana na kung saan tanaw na tanaw ko ngayon ang malakas na
pagbuhos ng ulan.
Parang isang gayuma ang hatid sa akin ng musikang iyon, nagsimula na akong
humakbang papunta sa dulo ng
hallway at pababa ng hagdan papunta sa theater hall sa ibaba. Habang papalit ako,
mas lalong nagiging
malinaw sa akin ang musika ng Canon in D.
Naabutan kong naka-uwang ang isang pinto ng theater hall. Teka! Parang ito ang
nangyari sa panaginip ko ah?
Nang makarating ako sa malaking two-way door ng theater hall, biglang tumigil ang
musika. At dahil dun,
agad kong binuksan ang pinto at pumasok doon, parang isang nakabibinging
katahimikan ang sumalubong sa
akin pagkapasok ko sa theater hall.
Malamig din ang buong paligid, at tanging ang ilaw lang sa stage ang bukas, natanaw
ko ang isang malaki at
lumang grand piano na nakapwesto doon sa pinakagitna ng entablado.
Pero walang tao roon.
Napalingon ako sa paligid, walang katao-tao doon. Parang biglang nagsitaasan ang
mga balahibo ko, Sino
ang tumutugtog sa piano kanina?
Hindi kaya isa na namang panaginip ito? Nag-iilusyon na naman ba ako?
Pero bakit ganoon? Ganitong-ganito ang nangyari sa panaginip ko kung saan nakita ko
si Sir Nathan na
tumutugtog ng piano mag-isa dito sa theater hall.
P 28-13
Aalis na lang sana ako kaso nang mabaling ang mata ko doon sa itimna piano sa gitna
ng entablado parang
may kung anong nag-uudyok sa akin na lumapit doon.
Hindi ko na napigilan ang sarili ko at nagsimula na akong humakbang papunta sa
entablado. Sa bawat
hakbang na tinatahak ko ay parang may kung anong lamig na bumabalot sa akin na
hindi ko maintindihan.
Hindi ko rin maialis ang mga mata ko doon sa piano.
Pagtapak ko sa hagdan paakyat sa entablado, mas naging malinaw sa akin ang kalumaan
ng piano na iyon.
Pero kahit luma na, makintab pa rin ang tipahan nito. Napansin ko rin ang isang
manipis na piano notes na
nakalagay doon sa taas ng tipahan 'Kanon Und Gigue In D-Dur' ang title ng piano
note piece na iyon. Naupo
na ako sa tapat ng piano na iyon at pinagmasdan ito ng mabuti.
Bakit parang may kakaibang pakiramdamna hatid din sa akin ang bagay na ito?
Itinaas ko na ang daliri ko upang pumindot sana doon sa piano pero napatigil ako
nang biglang may pamilyar
na boses na nagsalita mula sa likuran ko.
"Aleeza..."
Agad akong napalingon sa likod at hindi nga ako nagkamali, nakatayo si Sir Nathan
sa dulo ng entablado.
Naka-white polo shirt siya at itimna pants. Nakatayo siya doon habang nakasuksok
ang kamay niya sa
kaniyang bulsa at nakatingin ng diretso sa'kin.
Bigla akong napatayo dahil sa gulat, "S-sir! nandito pa po pala kayo"
"Alammo na pala" tugon niya at nagsimula siyang humakbang papalapit sa piano. "A-
ang alin po Sir? Na
nag-resign na po kayo?"
P 28-14
Ngumiti lang si Sir ng kaunti at hinipo niya ang piano habang naglalakad pa-ikot
doon. "Iyon ba? matagal ko
na dapat ginawa iyon- Ah! hindi, sa umpisa pa lang hindi na dapat ako pumunta dito"
sagot ni Sir at bigla
siyang naupo sa pa-rectangle na upuan sa tapat ng piano. Habang nakatayo naman ako
doon sa gilid ng piano.
Medyo magulo ang buhok niya, pero bagay na bagay naman sa kaniya lalo na ang
kaunting hibla na tumatama
sa mata niya. "Pero mukhang hindi na ako matutuloy" patuloy niya pa, sabay tingin
ulit sa'kin.
"B-bakit hindi na kayo matutuloy Sir?" tanong ko pero, bigla namang ngumiti si Sir
at may dinukot siya sa
bulsa niya. "Dahil hindi ko pa napapasalamatan ang nagbigay nito" sagot niya sabay
wagayway nung ballpen
na regalo ko sa kaniya. Waahh! Nakita na niya!
Aagawin ko sana kaso bigla niyang iniwas sa'kin yung ballpen, "Oh? Bakit babawiin
mo? ang ganda pa
naman ng pangalan ko dito" tawa pa ni Sir sabay tingin doon sa nakaukit na pangalan
niya in Baybayin.
"Nakakabasa kayo ng baybayin Sir?" gulat kong tanong, bigla namang napangiti ulit
si Sir yung labas ngipin.
Tumango naman si Sir bilang sagot sa tanong ko.
"Wow, hindi ko po akalain na nakakabasa kayo ng Baybayin... Paano kayo natuto Sir?"
tanong ko pa, sa totoo
lang parang biglang gumaan ang pakiramdamko lalo na ngayong ngumingiti ulit si Sir.
"Someone taught me" sagot niya at napatingin siya doon sa hawak kong script na
ibibigay ko dapat kay Alex
kanina.
"Wow Sir, bihira lang ang mga taong marunong magbasa at magsulat ng Baybayin sa
panahon ngayon" tugon
ko pa, pero napatigil ako at napatingin din sa hawak kong script na tinititigan
ngayon ni Sir Nathan.
"Ahh, Script po ito sa susunod na play na gagawin nila Alex, directed by Sir
Albert" paliwanag ko, sabay
pakita sa kaniya ng folder na hawak ko kung saan nakalagay sa front page ang title.
"Our Asymptotically Love Story" tugon niya sabay tingin ng diretso sa'kin. "Gagawin
nilang play ang
kwentong iyan?" tanong niya, biglang nawala ang ngiti sa mukha niya.
P 28-15
"Opo Sir, gagawin nilang play ang kwento ni Fidel at Salome" sagot ko, maging ako
ay napatitig na rin doon
sa script na iyon. Parang may kung anong kalungkutan na bumabalot sa paligid namin
na hindi ko
maipaliwanag.
Napatingin naman ako kay Sir na nakatingin din sa akin ngayon, bigla siyang
sumenyas na maupo ako sa tabi
niya doon sa tapat ng piano. Dugdugdugdug
Parang biglang pumintig ang puso ko, pero pilit ko na lang na pinakalma ang sarili
ko at naupo na doon sa
tabi niya sa tapat ng piano habang yakap-yakap ko yung script ng 'Our
Asymptotically Love Story'
"Sa tingin ko may isang musikang babagay sa kwentong iyan" panimula ni Sir Nathan,
at nagsimula siyang
tumugtog doon sa piano. Hindi ko naman mapigilang mapangiti dahil ang paborito kong
Canon in D ang
tinutugtog niya ngayon.
Nakatingin siya sa tipahan ng piano at kung minsan ay titingin siya sa akin at
ngingiti habang tinutugtog niya
ang musikang iyon. hindi ko rin maitindihan kung bakit ayaw mawala ng ngiti sa labi
ko habang
pinagmamasdan ko siya, parang may kuryenteng dumadaloy ngayon sa likod ko na parang
kinikiliti ako.
Ang gaan ng buong paligid, ang gaan sa pakiramdam. Animo'y isang masayang alaala na
paulit-ulit mong
hihilingin na mangyari. Pero napatigil ako nang maalala kong si Sir Nathan ang
binatilyong nakita ko noon na
tumutugtog ng piano sa mall.
Nang pindutin ni Sir Nathan ang huling nota sa tipahan ng piano, sandali siyang
natahimik habang nakatitig
lang doon sa tipahan ng piano. "Sir, pwede po bang magtanong?"
Lumingon naman si Sir sa akin, napansin kong nawala na rin yung ngiti niya.
"Tumugtog po ba kayo noon sa
isang mall sa Alabang... 11 years ago?" tanong ko, bigla namang napaiwas ng tingin
si Sir at kinuha niya yung
piano notes na nakalagay doon sa itaas ng tipahan ng piano. "Medyo weird nga Sir
eh, para po kasing nakita
ko kayo sa- " hindi ko na natapos yung sasabihin ko kasi biglang iniangat ni Sir
ang ulo niya at lumingon
ulit siya sa'kin.
P 28-16
"Alammo ba ang ibig sabihin ng Canon in D na nilikha ni Johann Pachelbel?" tanong
niya, napatingin naman
ako doon sa piano notes ng Canon in D na hawak na niya. 'Kanon Und Gigue In D-Dur'
iyon pala ang
German title ng Canon in D.
Napailing naman ako bilang sagot sa tanong ni Sir, paborito ko ang musikang iyon
pero hindi ko alamang
ibig sabihin. "Ang Kanon in D ay isang musika na ang ibig sabihin ay paulit-ulit"
tugon ni Sir Nathan sabay
tingin ng diretso sa mga mata ko. "Paulit-ulit at Walang Katapusan" patuloy pa ni
Sir at muli niyang sinimulan
pindutin sa tipahan ng piano ang unang nota, kasabay niyon ay may narinig akong
pamilyar na boses mula sa
aking isipan...
"Lumeng... Ano ang iyong ginagawa rito?"
******************
Featured Song:
'Di ko kayang Limutin' by Liezel Garcia
A/N: Canon in D is a piece of music that means Imitation and Repetition. The song
begins with an 8-note
bass line, with more instruments joining in every four bars as the bass repeats.
Nais ko rin pasalamatan si Binibining ShimmeringShimmer sa kaniyang cute na cute na
fan art ng 'Our
Asymptotically Love Story' Thank youuu so much! Sobrang napasaya mo ko <3
"Di ko kayang Limutin" by Liezel Garcia
Source of Staring Over Again Summary:
http://fil.wikipilipinas.org/index.php/Starting_Over_Again
Hanubayan feeling ko ako tinatawag pag "Bry"ang tawagKayBryan eh... Nickname ko
Kasi yun tapos name pa ng kapatid ko "Bryan"like
P 28-17
WTF? SKL ?? HAHAHA
P 28-18
Kabanata f(x - 27)
53.7K 2.1K 1.4K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 27]
Our Asymptotically Love Story
(page 191 - 208)
Ika-Labindalawang Kabanata
Filipinas 1688
"Bago pa man mag-umpisa tumugtog ang musika mas makabubuti kung lalayo ka na, huwag
mo nang tapusin
pang pakinggan ito dahil sa huli masasaktan ka lang" wika ni Patricio habang
nakatingin ng malalimsa mga
mata ni Salome. "Masasaktan ka lang Lumeng kung ipagpapatuloy mo iyan" dagdag pa
niya, Hindi naman
nagawang makapagsalita ni Salome, Binalot siya ng mga tanong at pagtataka sa babala
na binitawan ni
Patricio.
"Hindi ko mabatid ang iyong nais sabih- " Hindi na nagawa pang tapusin ni Salome
ang kaniyang sasabihin
dahil biglang tumigil ang musika mula sa biyolin, Nakita na sila ni Fidel.
"Lumeng, Ano ang iyong ginagawa rito?" sabat ni Fidel at dahan-dahan niyang
inilapag sa upuan ang biyolin
na hawak niya. Muli ay napatingin siya kay Salome at Patricio na parehong nakatayo
sa daanan ng Lupain ng
mga Rosas.
Agad napayuko si Salome, ngayon lamang niya nabatid na hindi dapat siya lumabas ng
hacienda nang walang
pahintulot mula sa kaniyang mga amo. "Isinama ko siya rito" biglang sabat ni
Patricio sabay ngiti ng
nakakaloko. Hindi naman agad nakapagsalita si Fidel, wala namang problema sa kaniya
kung gustuhin ni
Salome lumabas sa hacienda. Ang hindi niya lang ikinatuwa ay makitang magkasama si
Salome at Patricio.
Idagdag pa ang kaakibat na kahulugan ng pagpunta nila sa Lupain ng Rosas. Kasabihan
sa buong bayan na
kapag isinama ng isang binata ang isang dalaga sa Lupain ng mga Rosas ay
nangangahulugan ito sa pagtatapat
ng kanilang damdamin. "N-nagkakamali ho kayo Senor, Ang totoo ho niyan- " hindi na
natapos ni Salome
ang kaniyang paliwanag kay Fidel dahil biglang dumating si Eleanor habang may
bitbit itong isang dosenang
mga rosas.
"Narito pala kayo... Tamang-tama nagbilin ako kay Manang Estelita kanina na magdala
rito ng almusal"
nakangiting wika ni Eleanor lalong-lalo na nang makita niyang magkasama si Salome
at Patricio. "Sandali
lamang... Senor Patricio, Maaari mo bang ipaliwanag sa amin kung bakit narito kayo
ni Salome?" ngiti pa ni
Eleanor, halatang tinutukso niya ang dalawa. Tinutukoy nito ang kasabihan sa Lupain
ng mga Rosas.
Bigla namang nanlaki ang mga mata ni Salome at namula rin siya sa hiya. Hindi siya
sanay na tinutukso sa
isang binata. Samantalang tatawa-tawa naman si Patricio animo'y kampyansa palagi sa
sarili. "Ito ba ang
iyong paraan Senor Patricio upang ipabatid kay Salome ang iyong damdamin?" panukso
pa ni Eleanor na mas
P 29-1
lalong ikinagulat ni Salome, na ikinahalakhak ni Patricio at ikinasama lalo ng
tingin ni Fidel.
"Ako'y nagbibiro lamang" tawa pa ni Eleanor dahil sa gulat na gulat na reaksyon ni
Salome. Kailanman ay
hindi niya pa naranasan na tuksuhin sa isang binata kung kaya't ganoon na lamang
ang reaksyon niya. Sandali
rin siyang kinabahan dahil kung sakaling may matandang tradisyonal na nakakita sa
kanila ay siguradong
kasal na ang sunod na magaganap.
"Narinig mo Lumeng? Nagbibiro lamang si Eleanor" ulit pa ni Patricio sabay tawa
dahil sa nawindang na
reaksyon ni Salome kanina. Sinamaan naman ng tingin ni Salome si Patricio at
magsasalita na sana siya
ngunit biglang sumulpot muli si ChingChing at tinuka-tuka nito ang sapatos ni
Fidel.
"Ching!" gulintang na sigaw ni Salome at dali-daling dinampot si ChingChing ngunit
naunahan siya ni Fidel.
"Ikaw pala ay namamasyal din" wika ni Fidel habang buhat-buhat ang manok, sumilay
ang kakaibang ngiti sa
kaniya habang pinagmamasdan ang manok. "Ngayon alamko na" dagdag pa niya sabya
tingin kay Salome
nang nakangiti na ikipagtaka naman ng dalaga. Batid na ni Fidel na kaya narito si
Salome dahil hinabol nito
ang pasaway na manok na si ChingChing
"Tamang-tama! Nais ko sanang karne ng manok ang ating maging tanghalian mamaya"
sabat pa ni Patricio
sabay tingin ng malalimkay ChingChing na agad namang hinarangan ni Salome. Kinuha
na niya sa kamay ni
Fidel ang kaibigang manok at sinamaan muli ng tingin si Patricio.
Maging si ChingChing ay nawindang dahil sa lalimng tingin sa kaniya ni Patricio,
animo'y nanganganib ang
kaniyang buhay. Sakto namang dumating na si Manang Estelita kasama sina Nay Delia,
Ising at Susana. Daladala
nila ang isang malaking bayong na naglalaman ng mga pagkaing inihanda nila para sa
almusal.
"Oh? Lumeng narito ka pala... Kanina pa kita hinahanap sa kulungan ng mga manok"
wika ni Manang Estelita
habang inilalapag nila ang mga dalang pagkain. Kaldereta ala Montecarlos ang
inihain ni Manang Estelita na
binagayan naman ng tinapay at kapeng Barako.
Agad namang tumabi sa gilid si Salome habang buhat-buhat si ChingChing. Nais sana
niyang tumulong sa
paghahain ng hapag ngunit kailangan niyang ibaba ang alagang manok at siguradong
magtatatakbo na naman
ito papalayo.
Si Ising naman ay pasimpleng ngumingiti-ngiti at tinutukso sa senyas at tingin si
Salome kay Fidel lalo na
dahil naabutan nila kanina nang kunin ni Salome sa kamay ni Senor Fidel ang manok.
Habang si Susana
naman ay tahimik lamang at kung paminsan ay tinatapunan ng tingin si Salome upang
obserbahan. Madalas
din siyang nasa tabi ni Senorita Eleanor upang tugunin ang mga utos nito.
Samantalang, si Nay Delia naman
ay tahimik lang din, bakas sa kaniyang mukha na hindi niya ikinatutuwang makita si
Salome kasama ang
dalawang Kastilang binata.
"Napakarami ng inyong inihandang pagkain, mabuti pang sumalo na rin kayo sa amin"
anyaya ni Fidel na
agad namang sinang-ayunan ni Eleanor. Tumango rin si Patricio bilang pagsang-ayon
lalo na kay Manang
Estelita dahil tinuturing nila siyang ina. "Nako, Huwag na ho mamaya na lang ho
kami kakain" sagot ni Nay
Delia, tumango-tango naman ang mga dalagang tagapagsilbi.
"Pagbigyan na natin ang mga Senor at Senorita, Halika na Delia, Lumeng, Ising at
Susana" nakangiting tugon
ni Manang Estelita, sanay naman siyang makasabay kumain ang mga amo at hindi rin
siya tinuturing na iba ng
mga ito. At mas lalo siyang nagagalak dahil maging ang mga kasambahay ay
pinapakitaan nila ng kabutihan.
P 29-2
Wala naman nang nagawa sina Nay Delia, Salome, Ising at Susana kundi ang sumabay sa
almusal ng kanilang
mga amo. May isang mesa na gawa sa matibay at makinis na kahoy ang nakapwesto sa
sinisilungang kubo sa
gitna ng Lupain ng mga Rosas.
Naupo na silang lahat, agad namang umusog papalapit si Eleanor sa tabi ni Fidel at
palihimsiyang napangiti
dahil makakatabi na naman niya ng malapitan ang binata. Habang si Patricio naman ay
tatabi sana kay Salome
ngunit naupo na si Manang Estelita sa tabi nito. Lilipat na lang sana si Patricio
sa kabilang gilid ni Salome
ngunit biglang umusog si Fidel papalapit kay Salome pero maging siya ay napatigil
din dahil biglang
pumagitna si Nay Delia at naupo sa gitna nila.
"Ano bang nangyayari? Maupo na kayong lahat ng maayos" sita ni Manang Estelita
dahil gumulo ang
pagkakaayos ng upuan dahil sa pagtayo ni Patricio at Fidel, kasabay naman niyon ang
pagupo na rin nila Ising
at Piyang sa tabi ni Manang Estelita.
"Aabutin ko lang ho ang tinapay" palusot ni Fidel.
"Kukunin ko lang ho ang ulam" palusot naman ni Patricio.
"Mamaya na iyan mga Hijo, tayo'y magdasal muna bago kumain" paalala ni Manang
Estelia, batid niyang
nagsisinunggaling lamang ang dalawang Senor sa kaniya. Wala naman nang nagawa si
Fidel at Patricio kundi
bumalik na lang sa kani-kanilang mga upuan kanina na malayo kay Salome.
Habang si Salome naman ay walang kamalay-malay dahil abala siya sa pagtatali ng
manipis na lubid sa isang
paa ni ChingChing na kadugtong sa paa ng mesa upang hindi na ito makatakas pa muli.
"Sa ngalan ng Ama, at
ng Anak, at ng Espiritu Santo... Amen" panimula ni Manang Estelita. Siya ang
nanguna sa pagdarasal.
Pinasalamatan niya ang Panginoon sa biyayang pagkain at sa lahat ng biyayang
kanilang natatanggap.
Nang matapos silang magdasal ay nagsimula na silang kumain ng almusal. Napakaganda
ng sikat ng araw,
lalong-lalo na dahil napakaaliwalas ng kalangitan. Ang mga bulaklak ng rosas ay
dahan-dahang sumasayaw
sa buong paligid dahil sa pag-ihip ng marahan at malamig na hangin. Napakabango rin
ng samyo sa buong
kapaligiran dahil sa halimuyak ng mga rosas.
"Sa darating na Linggo gaganapin ang piyesta ng Nuestra Senora del Santisimo
Rosario de La Naval" wika
ni Eleanor ng may ngiti sa labi. Kada taon sa tuwing sasapit ang piyesta ng patron
ng simbahan ng Santo
Domingo sa Intramuros ay palaging naroon si Eleanor dahil aktibong debutante ang
kaniyang ama na si
Heneral Martino Alfonso.
"Nais ko sanang imbitahan kayong sumama, Senor Fidel at Senor Patricio siguradong
malaking karangalan
ang makadalo kayo sa pistang iyon para sa mga mamamayan ng Maynila" patuloy pa ni
Eleanor. Napalingon
si Salome kay Eleanor nang marinig niya ang salitang 'Maynila'. Agad namang tumango
si Fidel bilang
pagsang-ayon na ikinatuwa lalo ni Eleanor dahil madali niyang napapayag si Fidel.
Habang si Patricio naman
ay patuloy lang sa pagkain.
"Senor Patricio?" tanong muli ni Eleanor, napaisip naman ng mabuti si Patrcio.
"Saan ba tayo tutuloy sa
Maynila?" tanong ni Patricio habang iniikot-ikot ang kutsarang hawak niya. "Sa
aking tiyo sa Balintawak (na
ngayon ay sakop na ng Quezon City) muna tayo tutungo dahil kasama sila sa
mangunguna sa piyesta" sagot ni
Eleanor.
P 29-3
"Maririkit ba ang mga kababaihan sa Balintawak?" wika nito sabay ngisi, napailing-
iling naman ang mga
kababaihan dahil sa kapilyuhan ni Patricio. Nagawa pang kurutin ni Manang Estelita
ang binata dahil sa biro
nito.
"Napaka-pusok mo talagang bata ka" suway ni Manang Estelita kay Patricio na
ikinatawa naman ng binata.
"Hindi na bale' narito naman na sa bayan ng San Alfonso ang binibining pakakasalan
ko" ngisi pa ni Patricio
sabay tingin at kindat kay Salome dahilan para mapatingin kay Salome ang lahat.
"Ano ang iyong masasabi Salom- " Hindi na natapos ni Patricio ang kaniyang
sasabihin dahil biglang
sumingit si Fidel na umubo-ubo pa.
"Naalala ko muli nang una kong beses na natikman ang Kalderetang ito na luto ni
Lumeng... sadyang
napakasarap" tugon ni Fidel, palihimnaman na napangiti sa hiya si Salome nang
sabihin iyon ni Fidel sabay
tingin sa kaniya.
"Tamang-tama! Ang kalderetang Iyan ang magiging pangunahing putahe sa aming kasal"
sabat naman ni
Patricio sabay tingin ulit kay Salome. Nagtataka naman sina Ising, Susana at
Eleanor kung si Senorita
Florencia ba ang tinutukoy ni Patricio. Samantala, Hindi naman nagpatalo si Fidel
at muli na naman siyang
sumabat sa usapan.
"Ito rin ang paboritong putahe ni Julio at Danilo" habol pa ni Fidel, mas lalong
tumaas ang kaniyang
kampyansa dahil malapit siya sa dalawang nakababatang kapatid ni Salome.
"Sinong Julio at Danilo?" tanong ni Patricio. Na mas lalong ikinataas ng kampyansa
ni Fidel dahil hindi pala
kilala ni Patricio ang mga kapatid ni Salome.
"Si Julio at Danilo ay mga mag-aaral ko, mga kapatid ni Salome, anak ni Nay Delia"
tugon ni Fidel, tumango
naman si Nay Delia at ngumiti ng kaunti. Nararamdaman niya na may kung anong
pasiklaban na nagaganap
ngayon sa dalawang binatang Kastila. Maging si Eleanor ay nakakahalata na rin,
madalas niyang titigan si
Fidel na animo'y hindi siya tinitingnan pabalik.
Magsasalita pa sana si Patricio ngunit pinutol na ni Eleanor ang usapan. "Nakabili
ng bagong limang kalesa
si Tiyo Filimon, Maaari kong ipakiusap na hiramin iyon para makasama kayo sa pista
ng Birheng Maria ng
La Naval sa Maynila Manang Estelita, Ising, Susana, Nay Delia at... Lumeng" wika ni
Eleanor, napatingin pa
siya kay Salome nang banggitin niya ang pangalan nito.
"Huwag na ho Senorita Eleanor... nakakahiya naman ho, dito na lang ho kami sa San
Alfonso marami pa po
kaming tatapusing trabaho" tugon ni Nay Delia, hindi niya rin gustong pasamahin si
Salome sa piyestang iyon
lalong-lalo na dahil kasama ang dalawang binatang kastilang Montecarlos.
"Limang oras lang naman ang itatagal ng paglalakbay sa kalupaan habang isang araw
at kalahati naman ang
byahe sa karagatan, sa oras na dumaong tayo sa Batangas, apat na kabayo ang hihila
sa kalesang bagong bili
ni Tiyo, at bukod doon sa mabilis na alternatibong daan tayo dadaan" patuloy pa ni
Eleanor.
Nagkatiningnan muli ang mga sebidora at sa huli, wala nang nagawa ang mga
tagapagsilbi kundi ang pumayag
na lang sa kagustuhan ni Eleanor dahil masyado itong mapilit. At bukod doon ay
nasasabik din silang
makadalo sa pista ng Birheng Maria ng La Naval sa simbahan ng Santo Domingo sa
Intramuros. Idagdag pa
ang pagkasabik dahil mararating nila ang bayan ng Balintawak na unang beses pa lang
nila mapupuntahan.
P 29-4
Kinahapunan, halos tahimik ang buong hacienda Montecarlos. Magtatakip-silimna at
ang mga magsasaka,
hardinero at taga-alaga ng hayop sa hacienda ay nagsiuwian na. Samantala,
kakagising lamang ni Salome
mula sa pagsisiyesta. Hindi niya namalayan na inabot na siya ng takipsilimdahil sa
matinding pagod mula sa
pagkuskus ng malalaking palayok at bariles kaninang tanghali.
Agad siyang bumangon at naghilamos ng mukha bago lumabas sa kanilang tinutuluyang
maliit na kubo sa
likod ng mansyon. dali-dali siyang nagtungo sa kusina ng mansyon at naabutan niyang
madilimna doon, hindi
pa nasisindihan ang gasera.
Nasaan sila? Bakit hindi pa binubuksan ang gasera?
Agad kinuha ni Salome ang gasera na nakapatong sa gilid ng pugon at sinindihan
iyon. Napansin din niyang
nakapatay ang pugon at walang kalaman-laman na ulamang palayok na nakapatong roon.
Bakit hindi pa sila nagluluto para sa hapunan?
Agad nagtungo si Salome sa hapag-kainan, at maging doon ay wala ring liwanag.
Sinindihan na niya ang
gasera na nakapatong sa gitna ng mesa, nagpalinga-linga siya sa paligid at
nagtatakang hindi masumpungan
ang ilan sa mga kasama.
Nagtungo siya sa salas at doon ay naabutan niyang may isang nakasinding gasera.
May tao naman pala.
"Nay? Manang Estelita? Ising? Susana?" halos tatlong ulit na tawag ni Salome habang
naglalakad palibot sa
salas ngunit wala siyang narinig na tugon. Sumilip rin siya sa labas ng pinto ng
hacienda ngunit agad niya rin
itong sinara dahil napakadilimat tahimik sa labas. tanging ang huni ng uwak ang
umaalingangaw sa labas.
Umakyat na siya sa ikalawang palapag ng mansyon, may mga nakasinding gasera naman
sa bawat gilid kung
kaya't maliwanag na ang paligid. "Nay? Manang Estelita? Ising? Susana" tawag niya
muli ngunit wala pa ring
sumasagot.
Bababa na lang sana siya ng hagdan ngunit bigla niyang napansin ang isang pintuan
sa pinakadulo ng mansyon
na nakabukas. Bihira lamang buksan ang pintuan na iyon, at hindi niya rin alamkung
anong mayroon doon.
Nang minsan niyang itanong iyon kay Manang Estelita sinabi lang nito na huwag na
niyang alamin pa dahil
mga Montecarlos lamang ang maaaring makapasok doon.
Nagpalingon-lingon siya sa paligid at muling tinawag ang pangalan nila Manang
Estelita, Nay Delia, Ising at
Susana ngunit wala pa rin siyang narinig na tugon. At dahil matindi ang naisin ni
Salome na malaman kung
ano ang nasa likod ng misteryosong pintuang iyon dahan-dahan siyang naglalakad
papalapit doon. sumulip
muna siya sa nakauwang na pinto at itinapat sa loob ang gaserang hawak upang
magbigay liwanag.
Isang makipot na hagdan pababa ang bumungad sa kaniya. Mahaba ito at animo'y walang
katapusan. At dahil
P 29-5
mas nangingbabaw ang kuryosidad niya sa kung anong mayroon doon, hindi na siya
nagdalawang isip na
pasukin ang pintuang iyon at tahakin ang hagdan pababa.
Nang makarating siya sa pinakadulong baitang, nagulat siya nang matuklasan na may
iilang gaserang
nakabukas doon na nagsisilbing liwanag sa buong silid. Nanlaki ang mga mata ni
Salome nang bumungad sa
kaniya ang napakalaking silid ng aklatan ng hacienda Montecarlos.
Muntikan niya pang mabitawan ang gaserang hawak niya dahil sa napakaganda at
napaka-elegante ng lugar.
Gawa sa makapal na magaspang na bato ang bawat dingding, gawa naman sa mamahalin at
makintab na
muwebles ang sahig. Ang buong paligid ay napapalibutan ng libo-libong bilang ng mga
libro na nakalagay sa
lagayang halos umabot na sa kisame ng silid-aklatan. Napapalibutan din ang buong
silid ng mga mamahaling
obra ng mga iskulptura at painting.
"Gising ka na pala" biglang wika ng isang pamilyar na boses mula sa likod ng mga
aklat. Nagulat si Salome
sa narinig lalo nan ang makita ang anino ng isang lalaki na nasa likod ng mga
libro.
Sa pagkakataong iyon, hindi siya nakaramdamng takot dahil mukhang mapapagalitan
siya dahil sa pagpasok
doon ng walang pahintulot, sa halip, ay nakaramdamsiya ng takot dahil hindi pa siya
handang makaharap
muli ang lalaking nagbibigay ng kakaibang pagtibok sa puso niya.
"P-paumanhin po sa pagpasok ko po rito ng walang pahintulot Senor... p-puntahan ko
na po sila Ising" wika
ni Salome at akmang aalis na ngunit biglang nagsalita muli si Fidel.
"Wala sila rito" tugon ni Fidel at ibinalik na niya ang librong hawak niya sa
lagayan nito saka humakbang
papalabas doon sa lagayan ng mga libro. "Nagtungo sa bayan si Manang Estelita
kasama ang iyong inay at si
Susana upang mamalengke, isasama ka sana nila ngunit mahimbing raw ang tulog mo"
patuloy ni Fidel, hindi
nito suot ang itimna coat na palagi niyang suot. Kung kaya't ang puting panloob
lang nito na ang manggas ay
abot hanggang pulso ang kaniyang suot pangitaas. Kitang-kita ngayon ang ganda ng
hubog ng kaniyang
pangangatawan.
Hindi naman mapigilan ni Salome na mapatitig sa kagwapuhan at kakisigan ngayon ni
Senor Fidel.
Bumabakat ang tikas ng katawan nito dahil sa nipis ng puting pangitaas na suot. "S-
sige po, p-pupuntahan ko
na lamang si Ising" tugon ni Salome at biglang iwas ng tingin sa nakakaakit na
binata.
"Binilin ni Manang Estelita kay Ising na magtungo sa hacienda Alfonso kanina upang
kunin ang mga binhi ng
halamang gamot na itatanimdaw niya sa bakuran niyo" tugon ni Fidel sabay kuha sa
kaniyang itimna coat at
isinuot ito. Nakaramdamdin siya ng kaunting hiya at pagkailang dahil sa ginagawang
pagtitig ni Salome sa
kaniyang katawan.
"S-si Senor Patricio ho? Baka naghahanap na po siya ng makakain" wika ni Salome at
agad niyang hinawi
ang mallit na butil ng patak ng pawis na dumadaloy na sa kaniyang noo. Hindi niya
rin maintindihan kung
bakit ang init ng pakiramdamniya ngayon.
"Nasa bayan din si Patricio, inaasikaso ang mga negosyo kasama si Padre Bernardo"
tugon ni Fidel.
Naramdaman ni Salome ang biglaang paglakas ng kabog ng kaniyang puso nang
mapagtanto niya na silang
dalawa lamang ni Fidel ang tao sa mansyon.
"Tayong dalawa lang ang naiwan dito" patuloy pa ni Fidel na mas lalong ikinainit ng
pisngi ni Salome.
P 29-6
Kailangan niya pa bang sabihin na kaming dalawa lang ang naririto?! Ang puso ko!
Napalunok na lamang si Salome sa kaba at pilit na itinatago ang kabang
nararamdaman. Hindi niya rin
magawang tumingin sa binata. "S-sige po, b-babalik na lang po ako sa kusina- "
akmang aalis na dapat siya
ngunit biglang tinawag ni Fidel ang pangalan niya, ang palayaw niya. ang palayaw
niya na kung saan sa
tuwing babanggitin ni Fidel ay nagsisimulang lumukso ang puso niya.
"Lumeng..." wika ng binata at nagsimula itong humakbang papalapit sa kaniya. "A-ano
po iyon? S-senor" may
kaunting nginig sa boses ni Salome ngunit sinusubakan niyang magpakatatag.
Magkahalong saya, galak, kaba
at takot ang nararamdaman niya ngayon. Lalong-lalo na dahil sa direktang mga tingin
ni Fidel sa kaniya.
"Hindi ba't pangarap mong makagawa ng kwento at mailimbag ito?" tanong ni Fidel,
napangiti naman si
Salome nang kaunti dahil naaalala pa rin ni Fidel ang bagay na iyon na sinabi niya
dati. "Maaari kang
magtungo rito upang makapagbasa ng mga aklat na makakatulong sa iyo" tugon ni
Fidel. Inilibot naman ni
Salome ang kaniyang mata sa libo-libong mga aklat na naroon.
"Walang kwentong naiiba sa isang kwento, Kung iyong mapapansin... Halos
magkakaugnay ang lahat, dahil
sumisimbolo ito sa mga nararanasan at nais iparating ng mga manunulat. Ang buhay ng
tao bagama't
magkakaiba at hindi pare-pareho ngunit kadalasan ang pinagdadaanan ng isa ay
halintulad rin sa pinagdaanan
at pagdadaanan ng isa" paliwanang ni Fidel na ikipinagtaka ni Salome. "Ano po ang
ibig niyong sabihin
Senor?"
Ngumiti naman ng kaunti si Fidel at nagsimulang maglakad "Sumunod ka sa akin...
Lumeng"
Nagsimulang maglakad si Fidel papunta sa pinakadulong lagayan ng mga libro. At agad
namang sumunod sa
kaniya si Salome "Ang ibig kong sabihin... Ano ba ang isusulat mong kwento?" tanong
ni Fidel sabay lingon
kay Salome. Palihimsiyang napangiti nang matunghayan kung gaano kalaki ang ngiti ni
Salome habang
pinagmamasdan ang nagagandahan at samo't-saring libro sa buong paligid.
"Nais ko po sanang isulat ang buhay ko" sagot ni Salome, agad namang umiwas ng
tingin si Fidel sa
pangamba na mahuli siya ni Salome na nakatitig sa kaniya. "Ang iyong buhay? Ang
iyong mga naranasan?"
tanong ni Fidel at nagsimula na itong maglakad muli. Tumango-tango naman si Salome
habang nakasunod sa
kaniya, abala ngayon ang dalaga sa pagkamangha sa mga librong nakikita niya.
"Kasama rin ba doon ang iyong buhay pag-ibig?" pasimpleng tanong ni Fidel na
biglang nagpatigil sa
kanilang dalawa. "A-ang ibig kong sabihin... kwentong pag-ibig ang madalas na
sinusulat sa mga nobela"
bawi ni Fidel, at muli siyang sumulyap sa dalaga. "Iyo bang isusulat ang iyong
buhay pag-ibig?" tanong muli
ni Fidel, umaasang makakarinig ng sagot na nais niyang marinig mula kay Salome.
Napaisip naman ang dalaga "Batid ko pong wala ring patutunguhan kung isusulat ko
ang aking buhay pagibig...
wala ng saysay, wala ng kabuluhan" tugon ni Salome. Sandali naman silang
napatahimik. Maging si
Fidel ay hindi rin alamkung ano pa ang sasabihin.
"Lahat ng bagay may kabuluhan..." wika ni Fidel, "Nagkakatalo lamang sa kung paano
mo tatanggapin ang
bagay na iyon" patuloy pa ni Fidel at tumigil ito sa isang helera ng mga libro.
"Naalala mo ba ang sinabi ko sa iyo noon na... Hindi lahat ng kwentong pag-ibig ay
nagtatapos ng masaya"
tugon pa niya sabay kuha ng isang makapal na libro na medyo may kalumaan na. "Ang
istoryang ito ay tungkol
P 29-7
sa dalawang taong nagmamahalan na parehong hadlang ang kanilang mga pamilya dahil
magkaaway ang mga
ito" paliwanag ni Fidel sabay abot kay Salome ng librong iyon.
Dahan-dahan namang binasa ni Salome ang pamagat na nakasulat sa harapan ng libro.
'Romeo and Juliet'
"Isinulat iyan ni Senor WilliamShakespeare na isang Ingles" paliwanag ni Fidel,
napatingin naman sa kaniya
si Salome. "Nakakaintindi rin po kayo ng wikang Ingles Senor?" tanong ni Salome na
may bahid ng
pagkamangha sa kaniyang mga mata.
Napangiti naman si Fidel "May mga kaibigang Ingles ang aking ina, sa aming bahay sa
Espanya madalas
tumutuloy noon ang kaniyang mga kaibigan na mula pa sa Inglatera, kung kaya't
tinuruan din ako noon ni ina
magsalita ng wikang Ingles" tugon ni Fidel, hindi naman mapigilan ni Salome na mas
lalong humanga sa
talinong taglay ni Fidel. Hindi birong matuto ng iba't-ibang lenggwahe kung kaya't
bilib na bilib na siya
ngayon sa binata.
"Ano po ang pinakapaborito niyong linya sa kwentong ito?" tanong ni Salome, dahan-
dahan din niyang
binuksan ang libro ngunit hindi niya maintindihan at mabasa ang mga nakasulat doon.
"These violent delights have violent ends, and in their triump die, like fire and
powder which as they kiss
consume" sagot ni Fidel habang nakatitig sa mga mata ni Salome. Hindi naman
maintindihan ni Salome kung
ano ang ibig sabihin ng mga salitang iyon sa wikang Ingles.
"Ang linyang iyon ay mula sa Ikalawang yugto ng kwento, sa ika-animna eksena" (Act
2, Scene 6) tugon ni
Fidel. "Na ang ibig sabihin ay... Ang mga marahas na kasiyahan ay may marahas na
dulo, at sa katagumpayan
ay mamamatay tulad ng apoy at pulbos sa oras na mahalikan ang mga ito"
"Ang padalos-dalos na pag-ibig... ang magpadala sa kapangyarihan ng pag-ibig ng
hindi pinagiisipan ay
maaaring magsanhi ng masasalimuot na pangyayari sa darating na panahon" patuloy pa
ni Fidel habang
nakatingin sa mga mata ni Salome.
Hatinggabi ng Sabado, nagsipaggayak na ang lahat papunta sa daungan ng San Alfonso
at mula doon ay
sumakay sila sa barkong babyahe patungo sa Batangas. Halos isang araw at kalahati
nga ang itinagal ng
byahe. Matapos ang mahabang byahe sa karagatan ay tinahak naman nila ang byahe sa
kalupaan sakay ng
matutukin na kalesang hiniramni Eleanor sa kaniyang Tiyo Filimon. Dalawang kalesa
ang nahiramni Eleanor
sa kaniyang tiyo Filimon. Tig-apat na kabayo bawat kalesa dahil malaki ang mga ito.
Si Mang Berto ang
kutsero ng kalesang sasakyan nina Senor Fidel, Senor Patricio, Senorita Eleanor at
Manang Estelita.
Samantalang, Si Tay Isko naman ang kutsero ng kalesang sasakyan ng kaniyang asawa
na si Nay Delia,
Salome, Ising at Susana. Hindi na nakasama pa si Felicidad at Danilo dahil walang
magbabantay kay Julio.
Matulin nga ang naging takbo ng mga kabayo may dalawang kalesa rin na naglalaman ng
walong guardia civil
ang pinasama ni Don Filimon para sa kapakanan ng kaniyang pamangkin na si Eleanor,
maging sa dalawang
binatang Montecarlos.
P 29-8
Sarado ang buong kalesa, mula pa ito sa Inglatera na pinasadya ni Don Filimon
Alfonso. Kung paminsan ay
sumisilip si Salome sa bintana kahit pa wala naman siyang makita dahil
napakadilimng paligid. Habang si
Ising, Susana at ang kaniyang ina na si Nay Delia naman ay taimtimna natutulog
habang nakaupo kahit pa
maalog ang kalesa dahil sa bilis ng byahe.
Alas-Siyete na ng umaga ng marating nila ang bayan ng Balintawak. Abala na ang mga
tao sa isang barrio
kung saan nakatayo ang bahay ng alcalde mayor na tiyo ni Eleanor. Karamihan sa mga
tao sa barriong iyon ay
naggagayak na papunta sa Intrmuros mamaya pagkatapos ng tanghalian.
masiglang-masigla na ang kapaligiran dahil sa nagagandahan at makukulay na mga
banderitas na nakasabit sa
bawat kabahayan.
Ang mga mamamayan ay nakagayak na rin ng kanilang nagagandahang baro't saya at
barong tagalog.
Nangingibabaw ang kagandahan ng mga kababaihan dahil sa mga palamuti sa kanilang
mga buhok at
makukulay na kasuotan. Maging ang mga kalalakihan ay hindi rin papatalo sa linis ng
kanilang mga barong at
sumbrero at nagkikintabang mga sapatos.
"Narito na sila!" hiyaw ng isang matandang babae na medyo may katabaan, kilala siya
bilang si Hermana
Osang. Siya ang punong tagapangasiwa ngayon ng pista ng Nuestra Senora del
Santisimo Rosario de La
Naval.
Inalalayan ng apat na kalalakihan si Senorita Eleanor sa pagbaba sa kalesa. Maging
si Fidel at Patricio
Montecarlos ay tinitingala rin ng karamihan. Napagkamalan din na isa sa mga
principales si Salome dahil sa
kaniyang ganda at kaputiang taglay. Sa panahong ito, ang mga tao ay bumabase sa
kulay ng balat. Ang mga
mestiza at mapuputi ay kinikilala na mayayaman habang ang mga kayumanggi naman ang
balat ay kinikilala
bilang indio.
"Nagagalak akong muling makita ka Senorita Eleanor... napakaganda mo pa rin tulad
ng dati" bati ni Hermana
Osang sabay beso sa Senorita. "Nananabik din akong makita ka Inay Osang, Siya nga
pala kasama ko ang
magpinsan na Montecarlos" tugon ni Eleanor at pinakilala niya si Fidel at Patricio
sa kanilang lahat. Agad
namang bumati ang dalawang binata na ikinasaya ng mga dalagang naroon.
"Maligayang pagdating sa aming bayan! Nako, Maraming Salamat dahil nakarating ho
kayo rito mga Ginoo...
siguradong matutuwa si Heneral Martino na makita kayo, ang balita ko ho ay kasama
niya pa ang ilan sa mga
matataas na opisyal ng Gobyerno upang makisaya sa aming piyesta" tuwang-tuwang
tugon ni Hermana Osang
at agad niyang inanyayahan na pumasok ang mga mayayamang bisita sa malaking bahay
na pagmamay-ari ng
alcalde mayor na si Don Romulo Suarez.
Pinakilala rin ni Eleanor sina Salome, Ising, Nay Delia at Susana kay Hermana Osang
ngunit nang malaman
nito na kasambahay lang pala sila hindi na niya ito pinansin pa. Pagdating sa loob
ng bahay ng alcalde mayor,
mababakas agad ang karangyaan ni Don Romulo. Ang bahay nito ay gawa sa matitibay na
tabla at capiz na
may malalimna pundasyon. Mga malalaking bahay na ang disenyo ay natutulad sa
Maynila at Laguna.
"Buenas Dias hija!" masiglang bati ni Don Romulo sabay akap kay Eleanor. Malapit
din si Eleanor kay Don
Romulo dahil kaibigan ito ng kaniyang ama. "Senor Patricio? Senor Fidel?" gulat na
tugon ni Don Romulo at
bigla itong humalakhak ng napakalakas at yumakap sa dalawang binata. Maging si
Fidel at Patricio ay
tuwang-tuwa rin na makita si Don Romulo na isang Kastila na kababayan nila sa
Madrid.
P 29-9
Matangkad, meztisong-meztiso, napakatangos na ilong at kulay brown na buhok at mata
ang mga katangiang
pisikal ni Don Romulo. Palagi rin itong may hawak na tabako na kada-sampung segundo
ay hinihithit.
Matagal ng alcalde mayor si Don Romulo, dati siyang opisyal ng hukbong sandatahan
ng Intramuros ngunit
nag-retiro na siya dahil sa katandaan. Nasa edad animnapu na siya ngayon ngunit
malakas at makisig pa rin
kung tingnan.
"C�mo est�s? Ha sido un tiempo, nunca tuve la oportunidad de visitarte en San
Alfonso" (How are you? It's
been a while, I never had a chance to visit you in San Alfonso) panimula ni Don
Romulo at inanyayahan
niyang maupo ang mga bisita. Habang sina Manang Estelita, Nay Delia, Salome, Ising
at Susana naman ay
naiwan sa gilid ng salas at pinapakilala ni Eleanor sa ilang mga kababaihang
naroon. Sa tuwing nalalaman ng
mga babaeng kabilang sa mayayamang pamilya o principales na mga tagapagsilbi lamang
ang mga kasama ni
Eleanor ay tinataasan lang nila ito ng kilay at nilalayuan na.
"Estamos bien ... Actualmente estamos desarrollando la ciudad" (We're fine... We're
currently developing
the town) sagot ni Patricio.
"Realmente? He o�do que has estado trabajando bien con el padre Bernardo, es un
hombre impredecible"
(Really? I heard you've been working well with Father Bernardo, he's an
unpredictable man) tawa pa ni
Don Romulo. Kasalukyan sila ngayong nasa hapag at nagkakainan. Nakahanda na rin ang
mga pagkain sa
mesa, ang pinaka-pangunahing bida sa hapag ay ang malutong na letsong baboy.
Kabilang din ang samo'tsaring
mga panghimagas tulad ng leche flan, ube halaya at minatamis na saging.
Napatingin naman si Fidel sa kinaroroonan nila Salome, batid niyang hindi ito
komportable lalo na dahil
puro mga principales at mayayamang tao ang nasa loob ng tahanan ni Don Romulo.
"De todos modos, el General Martino Alfonso y sus colegas tambi�n llegar�n hoy,
ser�a genial tener tratos
con ellos" (Anyway, General Martino Alfonso and his collegues will also arrive
today, It would be great
to have deals with them) saad ni Don Romulo dahilan para makisabat si Fidel sa
usapan nila ni Patricio.
"Qu� quieres decir con t�o?" (What do you mean Uncle?) tanong ni Fidel kay Don
Romulo. Nakasanayan
naman na ni Don Romulo na hindi nakikialamsi Fidel sa usapang pulitika. Tahimik
lang ito at walang interes
sa pagpapayaman o pagkakaroon ng kapangyarihan.
"He o�do que los chinos est�n ahora migrando a San Alfonso, don Filim�n Alfonso me
envi� una carta el
mes pasado que la creciente poblaci�n de chinos en su ciudad podr�a ser una
amenaza" (I've heard that the
Chinese folks are now migrating to San Alfonso, Don Filimon Alfonso sent me a
letter last month that the
increasing population of Chinese people in your town could be a threat) sagot ni
Don Romulo sabay
kampay ng baso. Hindi naman nakapagsalita si Fidel, narinig na rin niya ang
balitang iyon ngunit inakala
niyang hindi naman iyon seseryosohin ng Gobernador.
Biglang nakaramdamng kaba si Fidel dahil sa narinig, tahimik at payapa lang ang San
Alfonso. Ang huling
digmaan at kaguluhan na nangyari doon ay noong nag-aklas si Tay Alfonso Silong ang
ninuno ng mga Alfonso
laban sa mga Kastila nang minsan nitong gustong ibalik ang tradisyon na pamumuhay
sa bayan.
"Aparte de eso ... he o�do que el general Martino Alfonso junto con sus colegas
ahora est�n buscando a los
descendientes restantes de los Royalties del Reino de Tondo" (Aside from that...
I've heard that General
Martino Alfonso together with his collegues are now searching for the remaining
descendants of the
Royalties from the Kingdom of Tondo) tugon pa ni Don Romulo sabay lagok sa alak na
hawak niya.
P 29-10
Napatulala na lang sa gulat si Fidel at hindi na niya magawang makapagsalita.
Animo'y biglang nabuhusan ng
malamig na tubig ang kaniyang buong katawan dahil sa gulat sa mga balitang narinig
mula kay Don Romulo.
Ilang sandali pa, Muli siyang lumingon sa kinaroroonan nila Salome. Batid niyang
may lahing instik si
Salome at ang buong pamilya nito. At bukod doon ay minsan niyang narinig na
nagtataglay ng dugong bughaw
si Salome nang magkwento ito kay Ising noon habang nakatambay ang dalawa sa labas
ng kusina sa hacienda
Montecarlos.
Agad napatayo si Fidel nang makitang lumabas sa pintuan si Salome kasama ang isang
batang babae na
umiiyak. "Por favor Disculpame" (Please excuse me) paalamni Fidel kay Don Romulo at
Patricio na patuloy
na nagkakasiyahan at nagkwekwentuhan tungkol sa politika.
Hindi siya agad nakalabas ng maayos dahil may iilang binibini na bumabati sa kaniya
at kailangan niya itong
batiin pabalik bilang paggalang. Nang makalabas na siya sa tahanan ni Don Romulo,
naabutan niyang
nakaupo sa lupa si Salome kasama ang apat na mga batang babae at naglalaro sila ng
tagu-taguan.
Napatigil saglit si Fidel sa tapat ng pinto at pinagmasdan ang ginagawa nila, si
Salome ang naging taya kung
kaya't humarap na siya sa tapat ng isang malaking puno sa gilid at nagsimulang
magbilang. Hindi naman
mapigilan ni Fidel na mapangiti habang pinagmamasdan si Salome, sadyang napaka-
inosente at masayahin
ang dalaga.
"Uno... Dos... Tres... Kuwatro... Singko... Sais... Siyete... Otso... Nuebe- "
hindi na natapos ni Salome ang
kaniyang pagbibilang dahil biglang pumatak ang ulan. Agad namang nagsitakbuhan ang
mga batang nilalaro
niya papasok sa bahay ni Don Romulo.
Hala! Hindi maaaring umulan ngayon!
Agad naupo si Salome sa lupa at kumuha ng isang bato sa gilid, gumuhit siya ng
isang larawan ng araw.
"Lumeng!" tawag ni Fidel sa kaniya at dali-dali itong tumakbo papalapit kay Salome,
unti-unti na kasing
lumalakas ang patak ng ulan ngunit hindi pa rin umaalis doon si Salome. Agad niyang
hinubad ang kaniyang
itimna coat at ipinatong sa ulo ni Salome.
"Ano pa ang iyong ginagawa riyan? Nagbabadya na ang ulan" tugon ni Fidel at akmang
hihilahin na patayo si
Salome ngunit napatigil siya nang makita ang larawan ng araw na ginuhit ni Salome
sa lupa.
"Diyes... Onse... Dose... Trese... Katorse... Kinse... Dise-sais... Dise-siyete...
Dise-otso... Dise-nuebeAyan!"
ngiti ni Salome nang biglang tumigil ang patak ng ulan. Unti-unti ring nahawi ang
makulimlimna ulap
at muling umaliwalas ang kalangitan.
"Sabi ko na nga ba! Epektibo pa rin ito" masayang tugon ni Salome sabay tingin kay
Fidel na nakatayo ngayon
sa gilid niya at nagtataka sa mga pangyayari. Ilang sandali pa, nagsibalikan na rin
ang lahat ng tao sa labas at
nagsimula na ulit ang kasiyahan at sayawan sa gitna ng kalsada. May grupo ng
kalalakihan na tumutugtog
gamit ang mga instrumenting pang-musika na gawa sa kawayan, mga tambol at pluta.
Tumutogtog sila ng
nakakaindak na musika dahilan para mapasayaw ang karamihan sa mga tao.
Nagtataka namang napuo si Fidel sa lupa, sa tabi ni Salome. Natawa naman si Salome
dahil sa itsura ngayon
ni Fidel na hawak-hawak pa rin ang kaniyang itimna coat sa ibabaw ng ulo ni Salome
para hindi ito
P 29-11
maambunan kanina.
"Isang sikretong lang ito Senor... Ang sabi ng lolo Pablo ko, kapag nagbabadya raw
ang ulan at ayokong
matuloy ito, gumuhit lang daw ako ng larawan ng araw sa lupa upang hindi matuloy
ang pagbagsak ng ulan"
paliwanag ni Salome nang may ngiti sa labi dahil hindi nga natuloy ang ulan kanina.
"Siguradong malulungkot
ang lahat kapag biglang umulan sa araw mismo ng piyesta" patuloy pa ni Salome
habang nakatitig sa larawan
ng araw na kaniyang ginuhit sa lupa. Napangiti naman si Fidel at dumampot din siya
ng isang maliit na bato
sa gilid at balak guhitan din ang gawa ni Salome.
"Sandali Senor- " nais sanang pigilan ni Salome si Senor Fidel ngunit huli na ang
lahat dahil ginuhitan ng
binata ng masayang mukha ang larawan ng araw na ginuhit niya.
"Ano iyan? Hindi naman nakangiti ang haring araw" reklamo ni Salome at akmang
buburahin ang ginuhit ni
Fidel ngunit pinigilan siya nito. Aksidenteng nahawakan ni Fidel ang kamay ni
Salome.
"Hindi nga nakangiti ang haring araw ngunit... ang liwanag at sinag naman nito ay
naghahatid ng ngiti sa iyo"
tugon ni Fidel habang nakatingin ng diretso sa mga mata ni Salome. Bigla namang
kumabog ng malakas ang
dibdib ni Salome lalo pa't hawak-hawak pa rin ni Fidel ang kamay niya para pigilan
siyang burahin ang
masayang mukha (Smiley face) sa larawan ng haring araw.
"At sa bawat araw na daraan, ang iyong ngiti ang ibig kong masilayan... Lumeng"
patuloy ni Fidel habang
nakangiti sa dalaga. Halos walang kurap namang nakatingin si Salome sa mga mata ni
Fidel, maging ang
pagkabog ng kaniyang puso ay hindi na niya ngayon magawang makontrol.
"A-ano pong ibig niyong sabihin- " hindi na natapos ni Salome ang kaniyang
sasabihin kay Fidel dahil
biglang may humaharurot na kalesa ang paparating dahilan para mapatigil ang sayawan
at kasiyahan sa gitna
ng kalsada at magsitabi ang lahat sa gilid.
"LAYAS! LUMAYAS KAYO SA DAAN!" sigaw ng isang guardia civil na nakasakay sa
kabayong nauuna sa
kalesa.
"Don Romulo! �Aqu� est�n!" (Don Romulo! Here they are!) sigaw ng isang binatliyo
dahilan para agad
lumabas si Don Romulo sa kaniyang tahanan at agad sinalubong ang kalesang kakahinto
lamang sa tapat ng
bahay niya. nagsiliparan ang alikabok sa lupa dahil sa pagkaripas ng kalesa kanina
dahilan para mapatakip sa
ilong at bibig ang mga ordinaryong mamamayan na walang habas na sinigawang tumabi
kanina.
"�Dar una buena acogida! Amigos! General Martino Alfonso" (Welcome back! Amigos!
General Martino
Alfonso) tuwang-tuwang salubong ni Don Romulo sa dalawang kalalakihan na lulan ng
malaki at magarbong
kalesang iyon. Sumaludo si Don Romulo sa isang matangkad na lalaki na nasa edad 40
na si Heneral Martino
Alfonso, ang ama ni Senorita Eleanor Alfonso at kapatid ni Gobernador Filimon
Alfonso. Malaki at matikas
ang pangangatawan nito, at kitang-kita ang dugong kastilang dumadaloy sa dugo nito.
May mahabang balbas
at bigote at ilang peklat sa gilid ng mata na sumisimbolo sa mga digmaan at gyera
na kinaharap niya.
Bigla namang nanlaki ang mga mata ni Salome at napatayo pa siya sa gulat nang
makilala ang isa pang
lalaking kasama ni Heneral Martino Alfonso...
Si Fernando Aguantar.
P 29-12
Ang cabeza de barangay ng Tondo. Ang nakatatandang kapatid ng kaniyang tatay
Francisco (Tay Isko).
Batid ni Salome na ang kaniyang Tiyo Fernando ay kakampi ng mga Kastila, galit rin
ito sa kaniyang inay
Delia na may lahing Intsik. Batid din ni Salome na handa silang ipagkanulo ng
kaniyang tiyo Fernando sa mga
Kastila na nais lupigin at ubusin ang natitirang kamag-anakan ng mga dugong bughaw
mula sa Kaharian ng
Tondo.
Sa pagkakatong iyon, Biglang nabalot ng matinding takot at kaba si Salome dahil
narito na ngayon ang
kaniyang Tiyo Fernando na naging dahilan nang paglisan nila sa Tondo.
*************************
A/N: Ang pintuan na may hagdan pababa patungo sa Silid-aklatan ng mansyon sa
hacienda Montecarlos ay
ang library na napasukan din ni Carmela sa " I Love you since 1892" nang isama siya
doon ng kaniyang Lola
Carmina para ipakita ang mahiwagang painting ni Carmelita Montecarlos.
Abangan... Magsisimula na ang Laban!
Shit iba naata yungmangyayariHindi ko batid naang ninuno nila Carmelitaay isangma
P 29-13
Kabanata f(x - 28)
50.2K 1.9K 1.5K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 28]
"So take a look at me now
'Cause there's just an empty space
And there's nothing left here to remind me
Just the memory of your face"
-Westlife (Against All Odds)
"Ano? Sasama ba kayo? Dala ni Aireen ang van, maki-piyesta tayo sa Quezon City" aya
ni tita Meg habang
sarap na sarap siya sa malutong na turon na may langka na niluto ni mama para sa
miryenda. Nasa salas sila
ngayon habang naghuhugas ako ng mga kaldero na ginamit kaninang tanghalian at si
Alex naman ay nag-iigib
ng tubig dahil mahina ang daloy ng tubig sa gripo ngayon baka abutin pa kami ng
sampung taon makapuno
lang ng isang timba.
"Sa Linggo na ba? Papaubusin ko pa ang isang banyera ng isda sa Linggo" sagot ni
mama habang abala naman
siya sa pagtutupi ng mga damit namin. Magkaharap sila ni tita Meg sa salas ngayon,
Sinadya talaga kami ni
Tita Meg para pilitin na sumama sa fiesta ng La Naval sa Quezon City. Sabi ni Tita
Meg kanina tuwing
ikalawang linggo ng October daw ipinagdiriwang ang Fiesta ng Our Lady of the Most
Holy Rosary of La
Naval de Manila.
"Baka masobrahan na kayo niyan sa pagtatrabaho, magpahinga naman kayong mag-asawa,
sakto piyesta sa
pupuntahan natin makikisaya tayo doon at magsisimba na rin, baka kaya minamalas-
malas kayo ngayon sa
kwarta dahil hindi na ata kayo nagsisimba" sermon ni Tita Meg, napangiti naman si
mama, aminado naman
siyang totoo ang mga sinabi ni Tita Meg lalong-lalo na ang pagtatrabaho nila ni
papa buong araw at inaabot
na rin sila ng hatinggabi. Bukod doon halos tatlong linggo na rin kami hindi
nakakapagsimba.
"Wag niyo masyadong problemahin ang pera, Tatanda lang lalo ang itsura niyo
kakaisip niyan" biro pa ni tita
Meg sabay pakita ng finger nails niya na bagong manicure lang. "Ayan inuuna mo na
naman ang luho mo,
alamba yan ng asawa mong kano?" biro naman ni mama. Tumawa lang si Tita Meg sabay
kain ulit ng turon.
Sa totoo lang nagmukhang bata siya dahil sa kakapa-facial, spa, salon, manicure at
pedicure.
"Oo naman, kaya yang panganay mo paasawahin mo ng mayaman para gumaan na ang buhay
niyo" tawa pa ni
Tita Meg. Tumawa lang din si mama mukhang nagbibiro lang naman si Tita Meg pero
mukhang may laman
ang biro niya.
"Ano na? Sasama na ba kayo sa Fiesta ng La Naval bukas? Dadaanan namin kayo dito"
ulit pa ni Tita Meg at
hindi niya tinantanan si mama hanggang sa mapa-Oo na lang ito dahil sa kakulitan
niya at mukhang walang
balak umalis si tita Meg hangga't hindi niya napapapayag si mama.
P 30-1
"Oo na! Oo na! Ipapaubaya ko na lang sa kumare ko sa palengke ang isang banyera na
binayaran ko na kanina
para sa Linggo" tugon ni mama dahilan para magtatatalon sa tuwa si Tita Meg na
akala mo nanalo sa lotto.
"Psst, Panget, San daw tayo pupunta bukas?" biglang bulong sakin ni Alex na nasa
gilid ko na pala at
mukhang nakikichismis din sa usapan nila Tita Meg at mama. "Sa La Naval daw... Di
ko nga alamyun eh"
sagot ko, napaisip naman ng malalimsi Alex.
"Alammo yung La Naval?" tanong ko sa kaniya, napatango naman siya sabay buhat ulit
ng timba na puno ng
tubig. "Oo parang narinig ko na...panget" sagot niya sabay bukas ng pintuan sa
likod ng kusina.
"Saan yu- " hindi ko na natapos yung sasabihin ko kasi bigla na niya akong
tinalikuran at dire-diretsong
lumabas sa likod ng kusina. Aba talaga naman tong batang to oh!
Binalik ko na lang yung atensyon ko sa samo't-saring mga kaldero at kawali na
hinhugasan ko. Sa
pagkakataong iyon, hindi ko alamkung bakit parang pamilyar sa'kin ang La Naval pero
parang ngayon ko lang
naman narinig.
"Osige na! Aalis na ako, baka abutan pa ako ng ulan" paalamni Tita Meg at agad
siyang bumeso kay mama.
Lumapit din siya sa'kin at bumeso rin, "Sumama ka Aleng ah! May ipapakilala ako
sayo doon" pabulong na
echoes ni Tita Meg sabay kindat sa'kin, halatang ayaw niya iparinig kay mama.
Mag-rereact pa sana ako kaso dire-diretso na siyang lumabas ng pinto. Mukhang
ibubugaw ako ng sarili kong
tita ah. Haays.
Kinabukasan, maaga akong pumasok sumabay ako kay Alex kasi may practice sila sa
play ng 6 ambago
magsimula ang klase nila. 5:30 ampa lang nandito na kami sa theatre room, kompleto
na rin silang lahat,
maging si Sir Albert na magiging direktor ng bagong play na gagawin nila ay nandito
na rin.
Nakaupo silang lahat pabilog sa gitna ng stage habang si Sir Albert ay nagsasalita
sa pinakagitna. "Heto na
ang mga script niyo, pag-aralan niyong Mabuti yan, magsisimula na tayo ng practice
sa susunod na Linggo, sa
ngayon mga props lang muna ang gagawin natin" anunsyo ni Sir Albert habang hawak
ang isang tungkod na
gamit niya sa paglalakad.
Nakaupo ako ngayon sa isang row ng seats ditto sa theatre roomna medyo malayo sa
stage. Nag-rereview
ako ngayon ng notes ko para sa quiz namin mamaya. "Our Asymptotically Love Story...
iyan ang pamagat ng
gagawin nating play sa Pebrero" narinig kong tugon ni Sir Albert dahilan para
mapatingin ako sa
kinaroroonan nila.
Nagsimula naming buklatin nila Alex ang script na pinamahagi ni Sir Albert.
"Alexander Agcaoili... ikaw ang
gaganap bilang Fidel Montecarlos" patulot ni Sir Albert napangiti naman na parang
kinikilig na kabute yung
mga babaeng kasama niya sa play at todo todo kung pumalakpak. Tumayo naman si Alex
at nag-bow sa
kanila.
"Liliana "Lily" Rodriguez... ikaw naman ang gaganap bilang Salome Aguantar" wika ni
Sir Albert,
nagpalakpakan at naghiyawan naman yung mga lalaking kasama nila sa teatro. Tss...
Malaki siguro talaga ang
P 30-2
saltik ng kapatid kong si Totoy, sobrang ganda ni Lily para iturn-down niya tsk
tsk!
"Ang ibang mga gaganap ay iaanunsyo ko bukas, sa ngayon gusto ko munang basahin
niyo ang istorya at
intindihin itong mabuti... Espesyal sa akin ang nobelang iyan kaya sana pahalagahan
niyo rin" tugon pa ni Sir
Albert. Napatango-tango naman ang mga estudyante niya. Sa tuwing nagsasalita si Sir
Albert parang nagaalab
talaga ang pagiging makabayan niya.
"Bakit po special sa inyo ang story na'to Sir?" tanong ng isang babae na katabi ni
Lily. Ngumiti lang si Sir
Albert "Malalaman niyo rin sa oras na umpisahan at matapos natin ang dulang ito"
sagot ni Sir Albert dahilan
para mapasimangot naman yung mga estudyante niya kasi binibitin sila ni Sir.
"Oh siya! Buksan niyo ang pahina sa unang kabanata" tawa pa ni Sir Albert habang
hindi pa rin maaawat
yung mga estudyante niya sa pangungulit sa kaniya pero wala na rin naman silang
nagawa kasi tinatawanan
lang sila ni Sir.
"Katulad ng biglaang pagbuhos ng ulan nang hindi inaasahan... Ang pagdating ng
aking unang pag-ibig" wika
ni Lily habang binabasa ang huling linya ng script, nakatingin siya ng diretso sa
mga mata ni Alex pero hindi
siya tinitingnan pabalik ni Alex, nakatingin lang siya sa script. Nakaupo pa rin
silang lahat paikot habang
naglilibot naman sa likod nila si Sir Albert. Pinabasa niya lang muna kay Lily at
Alex ang mga lines nila sa
Unang kabanata.
Gusto kong sabunutan ngayon yung kapatid ko kasi parang ang rude ng ginagawa niya
kay Lily. "Mahusay
Lily! Damang-dama mo ang bawat salita" tuwang-tuwang tugon ni Sir Albert habang
pumapalakpak.
"Ngayon... gusto kong malaman kung ano ang pagkakaintindi niyo sa linyang iyon?"
tanong pa ni Sir Albert sa
mga estudyante niya. Sandal naming napatahimik ang lahat, nagkakatinginan pa yung
iba at nagtuturuan kung
sino ang sasagot.
"Walang gustong sumagot?" usisa pa ni Sir Albert habang naglalakad paikot sa mga
estudyante niyang
nakaupo pabilog. Napatuloy pa rin ang pagtuturuan ng magkakaibigan pero napatigil
ang lahat ng biglang
magtaas ng kamay si Alex.
Whoa!
Biglang naging alerto ang tenga ko. Ano kayang isasagot ng Totoy na'to?
"Osige Alex" tugon ni Sir sabay senyas kay Alex na tumayo. Inayos naman ni Alex ang
damit niya saka
tumayo sa gitna.
"Katulad ng biglaang pagbuhos ng ulan na hindi natin inaasahan ay ang biglaang
pagdating din ng pag-ibig na
hindi natin napaghandaan... halimbawa na lang ang mga senyales na magpapakita na
uulan, kapag makulimlim
ang langit, kapag biglang umihip ang malakas na hangin at kapag makapal ang ulap
ibig sabihin nagbabadya
na bumuhos ang ulan pero kahit ganoon, kahit nakikita na natin ang mga senyales
binabalewala pa rin natin
kaya sa oras na bumagsak na ang ulan... wala na tayong magagawa... huli na ang
lahat... huli na para bawiin
P 30-3
ang pag-ibig na sa simula pa lang ay hindi na dapat pang inumpisahan" seryosong
sagot ni Alex dahilan para
mapatulala at mapatahimik ang lahat. Maging ako na nasa malayo na nakarinig ng
sinabi niya ay napanganga
at napatulala rin.
"Sa tingin mo ba pag-iwas ang solusyon? Sa tingin mo kaya mong iwasan ang buhos ng
ulan?" biglang sabat
ni Lily dahilan para mapalingon ang lahat sa kaniya. Seryoso siyang nakatingin
ngayon kay Alex, napalunok
na lang ako. Grabe! Bakit parang may tensyon sa pagitan nilang dalawa?
"Mas mabuti ng umiwas kaysa umasa" sagot ni Alex. Napatingin naman kaming lahat sa
kaniya sabay balik ng
tingin kay Lily na seryosong nakatingin din sa kaniya. Anong nangyayare?
"Mas mabuti ng umasa kaysa magsisi sa huli" banat naman ni Lily na mas lalong
nagpalala ng awkward
atmosphere sa loob ng theatre room. Hala!
"Walang dapat pagsisihan" � Alex
"Walang dapat iwasan" � Lily
"Sa huli, mas makabubuting umiwas na lang kaysa maulit muli ang nakaraan at pareho
lang kayong masaktan"
tugon ni Alex habang nakatingin ng diretso sa mga mata ni Lily. Sandali naming
napatulala si Lily at hindi na
siya nakapagsalita pa, napaiwas na lang siya ng tingin kay Alex. Waait! Anong meron
sa kanila?
Magsasalita pa sana si Alex kaso biglang nagpalakpakan yung mga kasamahan nila sa
teatro. May mga
humiyaw pa at winagayway ang mga script na hawak nila.
"Grabeee! Kayo na! Ang galing!"
"Damang-dama ni Alex yung mga lines! Best actor na yan!"
"Oh! Naluha pa si Lily, relate na relate sa script oh!"
Halos mabingi na ako dito sa loob ng theatre roomdahil sa ingay nilang lahat. Hindi
naman na umimik pa si
Alex at Lily kahit pa patuloy silang inaasar at pinupuri ng mga kasamahan nila.
"Wait, eto ba yung part na yun? Kabanata 40?"
"Oo, galing sa Kabanata 40 ang lines na sinabi nila kanina"
"Grabe! Tumindig balahibo ko- Teka! Bakit parang wala naman sa script yung huling
sinabi ni Alex?"
"Ang alin?"
"Yung sinabi niya kanina na... Sa huli, mas makabubuting umiwas na lang kaysa
maulit muli ang nakaraan
at pareho lang kayong masaktan... wala naman dito sa script yun eh" tugon nung
dalawang babaeng kasama
sa teatro na nag-uusisa na ngayon sa script na hawak nila. Medyo malapit sila
sa'kin kaya naririnig ko ang
pag-uusap nila.
"Oo nga... wala dito yung line na yun" pag-sangayon naman nung isa. Makikiusyoso
sana ako sa kanila kaso
Nakita kong biglang nag-walk out si Alex. Agad niyang kinuha yung bag niya at dire-
diretsong lumabas sa
P 30-4
theatre room. Napatahimik naman ang lahat dahil sa ginawa niya.
Susundan ko na sana si Alex kaso nagulat ako ng biglang may humawak sa balikat ko
para pigilan ako.
"Hayaan mo na muna ang kapatid mo, kakausapin ko na lang siya mamaya... baka
napipiltan lang siyang
gumanap bilang bida" tugon ni Sir Albert. Bigla naming nag-announce yung president
ng theatre club nila na
tumayo na silang lahat at mag-ayos na ng gamit dahil 7 amna. May mga klase na ang
iba.
"Pagpasensiyahan niyo na po Sir ang kapatid kong yun ah, topakin kasi, mag-
memenopause na ata" tumawa
naman si Sir sa sinabi ko at dahan-dahan siyang umupo sa isang seat na malapit sa
kaniya. Sumenyas naman
siya na maupo ako sa tabi niya. Nakaharap kami ngayon sa stage ng theatre room.
"Bakit naririto ka?" biglang tanong ni Sir Albert habang nakatingin sa stage at
pinagmamasdan ang mga
estudyante niyang abala sa pagliligpit ng mga gamit at kalat nila.
"Sumabay po kasi ako kay Alex kanina, ang aga ko nagising kaya- " hindi ko na
natapos yung sasabihin ko
kasi biglang nagsalita si Sir Albert.
"Ang ibig kong sabihin... bakit naririto ka sa mundong ito? Sa mga oras na ito? Sa
panahong ito?" sunodsunod
na tanong ni Sir habang nakatingin pa rin sa stage. Nagtataka naman akong
napatingin sa kaniya.
Mukhang ginagamitan na naman ako ng mga matatalinhagang salita ni Sir ah.
Napa-iling naman ako bilang sagot sa tanong niya. Hindi ko alamisasagot ko, hindi
ko siya maintindihan.
Bigla naming napangiti si Sir Albert, kitang-kita ko ngayon ang mga wrinkles niya
na kahit senyales iyon ng
katandaan niya, nagmumukha pa rin siyang bata.
"Lahat ng bagay sa mundong ito 'nak ay may dahilan...at may dahilan kung bakit ka
naririto ngayon" tugon pa
ni Sir. Napaisip naman ako ng mabuti dahil sa sinabi niya. Anong dahilan ang
tinutukoy niya?
"Hoy ngets! Anong iniisip mo dyan? Tulala ka na naman" reklamo ni Jen matapos niya
akong hampasin sa
braso ng malakas. Ouch! "Nagawa mo na ba yung assignment sa Algebra?" patuloy pa ni
Jen. Nakiupo muna
ako ngayon sa likuran kung saan nakaupo si Jen, 5 minutes pa naman bago dumating
ang bagong prof naming
sa Algebra.
"Anong assignment? Wala namang binigay na assign si Ma'amBelmonte ah" reklamo ko
pero biglang lang
ngumiti ng todo si Jen, yung ngiting creepy. "Anong nginingiti-ngiti mo diyan?"
reklamo ko pa pero mas lalo
siyang nag-ala joker sa ngiti.
"Di mo pa alam? Di ka ba nagbabasa ng group chat sa fb? Haay nako!" reklamo ni Jen
sabay pamewang pa
sa'kin. Nakunot naman yung kilay ko, sabagay di nga ako nag-online mula pa noong
isang araw.
"Bakit anong meron?" tanong ko pa pero nginitian lang ako ng todo ni Jen. "May good
news ngets" ngisi niya
pa dahilan para mas lalo akong maweirduhan sa kaniya.
P 30-5
"Ano ba kase yu- " hindi ko na natapos yung reklamo ko kasi biglang bumukas yung
pinto ng classroomat
nagsigawan sa tuwa yung mga kaklase ko.
"Goodmorning class!" bati ni Sir Nathan habang nakangiti ng todo dahilan para
maglupasay sa tuwa ang
lahat. Waaaahhh!
Bakit nandito si Sir? Teka! Hindi ba nag-resign na siya?
Nananaginip lang ba ako?
"Sir Nathan! Welcome back!" sigawan ng mga kaklase ko habang tumatalon-talon sa
tuwa. May mga
chocolate pang dala yung mga babaeng kaklase ko. "Ano? Nagulat ka noh? Di ka kasi
nagbabasa ng group
chat, kagabi pa usap-usapan na hindi na raw tinuloy ni Sir Nathan ang pag-resign
niya" tugon ni Jen habang
nakikitalon din sa tuwa. Kaya pala nakapaghanda ng mga chocolates yung mga kaklase
ko kasi kagabi pa nila
alamna babalik si Sir.
Napatingin ulit ako kay Sir na nakatayo ngayon sa gitna ng platformhabang
nakangiting tinatanggap ang mga
regalo ng mga kaklase ko. Sa totoo lang, hindi ko rin mapigilang mapangiti,
nababaliw na ata ako.
Shems! Pano pala ako makaka-move on neto?
"Okay class... tama na yan, mag-lelesson pa tayo" biro pa ni Sir dahilan para
magwala yung mga kaklase ko.
"Sir! Wag na muna tayo mag-lesson! Magkwento na lang kayo... Bakit nag-resign
kayo?" usisa nung isa kong
kaklase habang ang ingay-ingay pa rin ng buong klase.
Tumawa lang si Sir at inalapag na niya sa mesa niya yung mga chocolates na binigay
sa kaniya. "Kalimutan
niyo na, hindi na ako aalis" ngiti pa ni Sir, bigla namang kumapit si Jen sa braso
ko. Mukhang kinilig din siya
sa ngiti ni Sir Nathan. Hindi naman ako masyado natingin kay Sir kasi... ah! Basta
ewan!
"Eh bakit kayo bumalik Sir?" usisa pa nila, parang nasa hot seat ngayon si Sir at
ewan ko din kung bakit
parang mas naprepressure ako sa kaniya. Nagulat naman ako nang biglang mapatingin
si Sir sa'kin at ngumiti
siya "May isa kasi sa inyo na mukhang mamimiss ako kaya hindi na ako aalis" ngiti
pa ni Sir. Nanlaki naman
ang mga mata ko at napanganga dahil sa sinabi niya habang ang mga kaklase ko naman
ay biglang nagsigawan
ulit.
Whuuut?
Ako ba ang tinutukoy niya? Ang K-A-P-A-L ah!
Tumatawa na ngayon si Sir at kahit medyo naiirita ako kasi mukhang ako talaga yung
tinutukoy niya, hindi ko
pa rin maitatanggi na kahit papaano mas masaya ako na bumalik siya.
P 30-6
"Absent si Iryn? Bakit?" tanong ko. Naglalakad kami ngayon ni Jen at Leana sa
hallway papuntang locker.
Saktong kakatapos lang din ng lahat ng klase ngayon kaya maraming estudyante ang
nagkalat sa buong paligid
lalo na sa hallway.
"Ewan ko, pupuntahan ko nga siya mamaya sa bahay nila, hindi rin siya nag-online
mula kahapon" sagot ni
Leana. Habang abala sa cellphone niya. "Mukhang di pa rin siya nakaka-move on kay
Bryan eh" patuloy pa ni
Leana Nagkatinginan naman kami ni Jen, nararamdaman kong alamdin niya ang dahilan.
Speaking of Bryan... napalingon kami sa likod dahil sa ingay at tawanan na
naririnig namin na
umaalingangaw sa hallway. Napapatabi ang lahat sa gilid dahil dadaan ngayon ang
varsity ng football team
ng school na kung saan si Bryan ang bida sa kanilang lahat. Kinindatan niya pa yung
grupo ng mga hot chicks
na kumakaway sa kanila.
Tsk. Babaero talaga.
Napatahimik naman yung mga hot chicks nang biglang sumulpot si Stacy kasama ang mga
alagad niyang ipis.
Agad pumulupot si Stacy sa braso ni Bryan dahilan para mapa-Whoaah ang ibang mga
lalaking kasama nila
sa team.
Nagkalat na talaga mga hokage at breezy sa panahon ngayon haays.
Nagulat ako nang biglang mapatingin si Stacy sa'kin at tinaasan pa ako ng kilay.
Habang si Bryan naman ay
abala sa pagpapa-impress sa mga ka-tropa niya. "Buti na lang wala si Iryn ngayon
kung hindi baka mas lalo
siyang malugmok dahil sa pinaggagawa ng dreamboy niya tss" tugon ni Leana at napa-
iling-iling pa siya.
Malakas din ang kutob ko na mukhang nagtatampo si Iryn sa'kin ngayon.
October 12, 2014. Sunday na, maaga kaming ginising ni mama para magbihis at mag-
ayos dahil pupunta raw
kami sa fiesta ng La Naval sa Quezon City ngayon. Hindi makakasama si papa dahil
magpapasada pa siya ng
jeep sayang daw ang kikitain niya ngayong araw kaya ako, si mama at si Alex lang
ang sasama kina Tita Meg,
Tita Rita at Tita Aireen sa Quezon City.
Ilang sandali pa dumating na si Tita Aireen dala ang van niya. Isinama rin nila ang
mga bata naming pinsan na
ubod ng kulit at naghabulan pa sa loob ng bahay. Habang hinahanda naming ang
almusal bago bumyahe.
"Kaninong bahay ba tayo makiki-piyesta?" tanong ni mama. Bihis na bihis din siya
ngayon, naka-red dress
siya na sobrang haba lagpas tuhod. Pinilit din niya ako mag-dress kahit pa ayaw ko
mag-bestida. Pero sa huli
wala na akong nagawa kasi paulit-ulit na sinasabi ni mama na dapat daw maayos ang
pananamit at sasama rin
daw kami sa prusisyon kaya dapat presentable.
"Sa kaklase ko nung high school, tubong Quezon siya at dati pa kami nakikipyesta sa
kanila" sagot ni Tita
P 30-7
Meg. Si tita Rita naman ay abala sa pagsaway sa mga bata kong pinsan na ang kukulit
at naghaharutan.
"Okay lang ba na isama mo kaming lahat? Baka nakakahiya naman" tugon ni mama,
natawa naman kami ni
Alex kasi bihis na bihis nga si mama mukhang excited siya. "Ano ka ba, pag piyesta
wala ng hiya-hiya kahit
pa buong barangay ang kasama mo, piyestang pinoy eh" sagot ni Tita Meg. Napatango-
tango naman si Tita
Rita na abala ngayon sa pag-braid ng buhok ko. Naka-white dress ako ngayon na
hanggang tuhod. Habang si
Alex naman ay pinasuot ni mama ng putinng polo, natatawa pa nga kami kanina kasi
mukhang barong pa ang
gusting ipasuot ni mama kay Alex kanina buti na lang sinabi ni Tita Aireen na
magmumukhang politiko si
Alex kapag nag-barong siya.
Pagkatapos naming mag-almusal, bumyahe na kami papuntang Quezon City. Si Tita
Aireen ang nag-didrive,
halos dalawang oras din ang byahe namin wala naman masyadong traffic kasi Sunday
ngayon pero sa
bandang Quezon City malapit sa Santo Domingo Church ay sobrang traffic na ngayon.
"Mamayang 4 pmpa mag-uumpisa ang prusisyon pero tuloy-tuloy pa din ang Besa Manto
ngayong umaga
hanggang mamayang Tanghali" tugon ni Tita Aireen habang nagmamaneho. Halos 30
minutes na kami
natraffic dito sa isang kalye ng D. Tuazon.
"Anong Besa Manto?" tanong ni Alex, naka-earphones siya pero mukhang alerto pa rin
siya sa usapan nila
mama at mga tita namin. "Ang Besa Manto ay salitang kastila na ang ibig sabihin ay
Kiss the robe" sagot ni
Tita Meg. Napasilip naman ako sa labas ng bintana na kung saan kitang-kita ko ang
mahabang pila ng mga
deboto ng Birheng Maria ng La Naval sa labas ng simabahan ng Santo Domingo.
Isang kaugaliang Pilipino na dinala ng mga Kastila, ang pagkilala sa mga Santo at
pagdiriwang ng piyesta
nito. "Didiretso muna tayo sa kaibigan ko, mamayang hapon sasama tayo sa prusisyon"
excited na tugon ni
Tita Aireen na sinang-ayunan naman ng lahat. Hindi naman ito ang first time kong
makasama sa prusisyon ng
fiesta. Naalala ko noong 13 years old ako dumalo kami sa fiesta ng Pe�afrancia sa
Naga City.
Ang daming mga tao sa labas ng simahan ng Santo Domingo, karamihan ay mga nakaputi.
Madami ring mga
tindahan ang bukas, may mga nagititnda ng mga laruan, kandila, rosaryo at mga
pagkain sa buong helera ng
kalsada. May mga pulis din na nakakalat sa buong paligid para masiguro ang
seguridad. Mabagal ang used ng
mga sasakyan pero kahit ganoon hindi ko mapapansin ang takbo ng oras dahil sa ganda
ng mga nakikita ko.
May makukulay na banderitas na nakasabit sa bawat dulo ng poste at sa simbahan.
Rinig na rinig din namin
ang tunog ng kampana ng simbahan at ang masasayang tawanan at kamustahan ng mga tao
sa paligid.
Mag-aalas-dose na nang makarating kami sa bahay ng kaibigang tinutukoy ni Tita Meg,
nanlaki ang mga mata
ko pagbaba ng van nang Makita ko na ancestral house ang bahay ng kaklase ni Tita
Meg, hindi ko rin
maintindihan kung bakit parang biglang nag-iba ang pakiramdamko "Baka may multo
diyan" biglang biro ni
Tita Aireen, nagtakbuhan naman yung mga bata naming pinsan papasok sa lumang bahay
na iyon. "Megan!"
biglang sigaw ng isang babaeng nasa edad 40s na matangkad at maputi. "Lea!" sigaw
naman ni Tita Meg,
para silang mga teenager na tuwang-tuwang Makita ang isa't-isa.
Mestiza at mukhang may lahing kastila ang kaibigan ni Tita Meg na si Lea.
Matangkad, maputi, matangos ang
ilong at kulay brown ang mata at buhok. "Buti naman nakarating kayo! Tara pasok
kayo! Kanina pa naming
kayo hinihintay! Naghanda ako ng madaming pagkain" excited na tugon ni Lea,
sinalubong din kami ng ilang
mga kamag-anak nila na karamihan ay matatanda na at ang iba naman ay mga batang
paslit pa na agad namang
naaksundo ng mga pinsan naming bata.
P 30-8
Kami lang ni Alex ang teenager kaya ang awkward talaga. "Halika kayo! Kumain na
tayo" aya pa ni Lea
habang abala na ang lahat sa paghahanda ng mga pinggan at mga kutsara at tinidor.
Nakahelera na rin sa mesa
ang lahat ng pagkain. Naramdaman ko bigla ang pagkulo ng sikumra ko lalo na nung
makita ko yung malutong
na lechong baboy na nasa pinakagitna ng mesa.
Inilapag na muna naming ang mga bag naming sa salas. Medyo may pagka-modern na ang
structure ng loob ng
bahay nila pero nababakas pa rin ang Spanish era atmosphere nito. Lalo na ang labas
ng bahay, ang bintana,
ang sahig na gawa pa rin sa tabla at ang second floor na mukhang makaluma pa rin
ang style.
"Aleng! Halika na kumain na tayo" narinig kong aya ni mama sabay abot ng isang
pinggan dahilan para
matauhan ako, mula nang pumasok kami dito sa bahay na'to, parang may kakaiba akong
naramdaman na hindi
ko maipaliwanag. Hindi ko rin maintindihan kung bakit hindi ko maiwasang mapatingin
sa second floor ng
bahay.
"Kumain lang kayo ng kumain ah! Para may energy mamaya sa prusisyon mahaba-haba rin
ang lakaran" tugon
pa ni Lea habang magkaakbay sila ni Tita Meg at wala ng katapusan ang
pagchichikahan nila. Sumandok lang
ako ng kanin, menudo, lechon at leche flan. Nang matapos akong kumuha ng pagkain
tumabi na ako kay Alex
sa salas na kumakain na rin ngayon.
"Wag kayong malikot! Baka makabasag kayo dito! Sus Maryusep!" suway ni Tita Rita sa
mga bata kong
pinsan na naghahabulan sa loob ng bahay, ang dami pa namang mga rebulto na gawa sa
marmol at mga
mamahaling vase na naka-display sa bawat sulok ng bahay. Bigla kaming natawa ni
Alex kasi kukurutin dapat
ni Tita Rita yung mga bata pero tinakubuhan siya nito kaya ayun parang nakisali na
rin siya sa habulan.
"Bumalik kayo rito! Jusmiyo!"
Sunod-sunod din ang pagdating ng iba't-ibang bisita nila Lea, tumulong na rin sila
mama sa pag-aasikaso sa
kanila. Ilang sandali pa, medyo dumami na ang mga tao sa loob ng bahay kaya sa
hagdan na papunta sa
second floor ng bahay kami naupo ni Alex.
Napatingin ako kay Alex na abala ngayon sa cellphone niya. "Hoy totoy, bakit ng
apala nag-walk out ka sa
theatre roomnung Friday?" tanong ko sa kaniya pero di naman niya ako inimik. Ang
sungit talaga. "May
something bas a inyo ni Lily? Akala ko ba- " hindi ko na natapos yung sasabihin ko
kasi bigla siyang
tumayo.
"Wala yun panget" sagot niya sabay baba ng hagdan. Aba talaga naman oh!
Nakita kong dumiretso siya sa labas ng bahay, kahit kelan talaga sumpungin ang
kapatid kong to haays.
Naiwan na lang akong mag-isa doon sa hagdan habang abala ang lahat sa ibaba at
pinagmamasdan ko sila.
Karamihan sa mga bagong dating na bisita ay mukhang mayayaman. May isang konsehal
at mga kagawad pa
ng barangay nila ang imbitado.
Tumayo na ako at bababa na lang sana kaso bigla akong napatigil nang may marinig
akong tumutugtog na
piano mula sa second floor ng bahay. Napalingon ako sa ibaba at mukhang hindi naman
nila napapansin ang
tunog ng piano. Napalingon ulit ako sa second floor, sa pagkakataong iyon hindi ko
alamkung bakit parang
may umuudyok sa akin na umakyat papunta doon.
Namalayan ko na lang na humahakbang na ako paakyat sa hagdan. Halos walang katao-
tao sa second floor ng
bahay. Medyo madilimdin pero dahil nakabukas ang lahat ng bintana pasok na pasok
ang liwanag ng araw.
P 30-9
Ang bawat dingding ng kwarto ay gawa pa rin sa kahoy, maging ang sahig ay gawa rin
sa tabla at ang mga
bintana ay maka-luma pa ang disenyo. Ilang sandali pa, narating ko na ang dulo ng
mga kwarto, may apat na
kwarto ang bahay at mukhang hindi pa na-rerenovate ang ikalawang bahagi ng palapag
dahil halos gawa pa
rin sa matitibay na kahoy at tabla ang lahat.
Dahan-dahan kong hinawakan ang doorknob at binuksan ang pinto. Pero bago ko
tuluyang mabuksan ang pinto
biglang tumigil ang tunog ng piano, nanlaki ang mga mata ko nang makita kong wala
namang tao sa loob ng
silid na iyon.
May isang itimna lumang grand piano ang nakapwesto sa gitna ng silid na iyon. May
ilang lumang paintings
ng mga bulaklak at isang red carpet ang nasa loob. May isang malaking bintana din
ang nakapwesto sa gilid
ng piano.
Nagulat ako nang biglang may magsalita sa likod ko at dali-daling pumasok sa silid
na iyon. "Sus Maryusep!
kang bata ka! Bakit mo pinakialaman yan!" gulat na suway ni Tita Rita sa pinsan
kong bata na si Peng, agad
kinurot at piningot ni Tita Rita ang tenga ni Peng na nagtatago na ngayon sa likod
ng isang malaking aparador. Whew! Si Peng pala ang tumugtog sa piano kanina,
magaling tumugtog sa piano si Peng bagay na palaging
pinagmamalaki ni Tita Rita.
"Ilang beses ko ng sinabi na wag kayong mangialamng mga gamit dito! Nako! Uuwi na
tayo" panakot pa ni
Tita Rita kay Peng na ngingiti-ngiti lang. pasaway din talaga ang batang to "Aleeza
hinahanap ka ng tita Meg
mo sa baba" tugon sa'kin ni tita Rita. Sakto namang umakyat si Lea.
"Pasensiya na ah, makulit talaga ang pamangkin kong to" tugon ni tita Rita kay Lea,
hindi naman anak ni tita
Rita si Peng pero siya na ang nagpalaki ditto kaya parang anak na rin ang turing
niya sa kaniya.
Ngumiti naman si Lea "Ayos lang po iyon, matagal-tagal na rin bago muling
napatugtog ang piano namin"
nakangiting sagot ni Lea, humingi ulit ng paumanhin si Tita Rita at agad na isinama
na si Peng pababa ng
hagdan.
Isasara ko na sana ang pinto kaya lang biglang nagsalita si Lea, "Aleeza, right?"
tugon niya, napatingin naman
ako sa kaniya at sandaling napatulala, parang hindi naman kami pinakilala ni Tita
Meg isa-isa kanina sa
kaniya kasi busy sila magdaldalan at magkamustahan.
"Narinig kong tinawag ka ng tita Rita mo" patuloy pa ni Lea, ahh! Oo nga pala
kakabanggit lang ni tita Rita ng
pangalan ko. "Gusto mo bang makita ang loob?" tanong pa ni Lea, at naglakad na siya
papalapit sa'kin at
binuksan ang silid na iyon.
"Bihira lang din namin linisin ang kwartong ito kasi sa kabilang bahay talaga kami
nakatira" paliwanag niya
sabay turo sa bintana ng isang bahay na bagong-bago, mas malaki at gawa sa bato na
nasa kabila lang pala.
"Sino pong nakatira dito?" tanong ko, ngumiti naman si Lea at napatigil siya sa
tapat ng bintana habang nasa
kabilang dulo naman ako ng bintana. Kitang-kita ko ang hubog ng tangos ng ilong
niya. May lahi siguro talaga
silang kastila.
"Wala, matagal ng walang nakatira dito... bumibisita lang ang pamangkin ng asawa ko
isang beses kada
buwan dito para icheck ang bahay" sagot ni Lea habang nakatanaw sa labas ng
bintana.
P 30-10
"Bakit hindi niyo na lang po ibenta kung wala rin namang titira dito?" tanong ko
dahilan para matawa naman
si Lea. Siguradong mahal ang bahay na'to. "O kaya gawin niyong museumpara naman po
makilala" dagdag ko
pa pero tinawanan lang din ako ni Lea. Wait, bakit parang may kamukha siya?
"Hindi na ako ang may ari nito, binili na ito ng pamangkin ng asawa ko pero ako pa
rin daw ang care taker"
sagot ni Lea at naglakad siya papalapit sa piano at hinipo ito.
"Ang pagkakaalamko, 1800s nang itayo ang bahay na ito at hindi talaga dito sa
Quezon nakatayo ang original
na structure nito" paliwanag pa niya. Nagtataka naman akong napatingin sa kaniya at
sa kinikilos niya. Para
kasing dinadama niya ang lahat ng bagay sa loob ng kwartong to.
"Paanong hindi dito nakatayo ang original na bahay?" tanong ko, napangiti lang ulit
si Lea. "Sabi ng lolo ko,
sa San Alfonso raw talaga nakatayo ang bahay na ito pero matapos ang World War II,
isa-isa nilang kinalas
ang bahay at dinala dito sa Quezon para itayo muli" sagot niya, Napatango-tango
naman ako. Ahh! Bale nirelocate
lang nila ang bahay pero ang haligi at ang mga kagamitan ay original pa rin.
"Bakit naman po ni-relocate pa ang bahay?" tanong ko pa, naupo naman si Lea sa
tapat ng piano habang ako
naman ay nakatayo pa rin sa tabi ng bintana "Ang sabi ng lolo ko, hindi raw naging
maganda ang kasaysayan
ng bahay na ito sa San Alfonso kaya napag-desisyunan nilang ilipat na lang, para
mawala daw ang malas lalo
na dahil hindi rin nagging maganda ang reputasyon ng pamilya nila bago mangyari ang
rebolusyon ng mga
Pilipino sa mga Kastila" sagot ni Lea, napaisip naman ako ng mabuti, marami
sigurong natatagong kasaysayan
ang bahay na ito.
"Kahit nga inilipat na ang bahay na ito dito sa Quezon, pakiramdamko habambuhay pa
rin naming dadalhin
ang konsyensya sa kasalanang nagawa ng aming mga ninuno dahil dala-dala pa rin
namin ang pangalan nila"
patuloy pa ni Lea at nagsimula siyang tumugtog doon sa piano. Isang malungkot na
musika na parang
nagpapabalik sa mga pighati ng nakaraan.
"Halos isang daang siglo na rin ang tanda ng piano na ito na nagging saksi rin ng
lahat ng masalimuot na
sinapit ng pamilya ng aming mga ninuno matapos magpakasama ang ama nila" tugon pa
ni Lea habang
tumutugtog pa din siya sa piano. Hindi ko alamkung bakit hindi ko na maialis ngayon
ang mga mata sa
lumang piano na iyon. Lalo na ang tunog nito, parang pamilyar na hindi ko
maintindihan.
"Ang lolo ng aking lolo ay naging masama at malupit noong taong 1892, nasilaw siya
sa salapi at
kapangyarihan pero sa huli namatay din siya at ang kaniyang mga anak at kaapu-
apuhan ang nagbayad sa mga
kasalanan niya. Ayon sa aking lolo, kinailangan nilang tumakas noon para hindi sila
matugis ng mga rebelde
at mga rebolusyonaryo, ang pamilya ng aking ninuno ay purong mga kastila at may
katungkulan sa gobyerno"
paliwanag pa ni Lea habang patuloy pa rin siya sa pagtugtog sa piano.
"A-ano pong ginawa ng ninuno niyo para sapitin nila ang trahedyang iyon?" tanong
ko, hindi ko rin
maintindihan kung bakit kinukwento sa akin ni Lea ang history ng pamilya nila.
Napatigil naman ako nang bigla siyang tumigil sa pagtugtog sa piano at diretsong
tumingin sa mga mata ko ng
seryoso. "Ang pamilya ng aking mga ninuno ay kilala sa larangan ng abogasya... ang
pamilya Valenciano"
tugon ni Lea, Kasabay niyon ay ang biglaang pagihip ng malamig na hangin mula sa
bintana dahilan para mas
lalong bumigat ang pakiramdamko.
Magsasalita pa sana si Lea kaso biglang may narinig kaming sigaw sa ibaba "LEA!
NANDITO NA ANG
P 30-11
PAMANGKIN MO!" sigaw ng isang manang sa baba dahilan para mapadungaw ako sa
bintana. Teka! Bakit
parang pamilyar yung kotse na tumigil sa harapan ng bahay.
"Tara na Hija... Oras na" tawag ni Lea at tumayo na siya. Napadungaw ulit ako sa
bintana at nanlaki ang mga
mata ko dahil sa gulat nang makilala ko kung sino yung bumaba doon sa kotse...
Si Sir Nathan!
Nakasuot siya ng blue polo at black jeans.
ANONG GINAGAWA NIYA DITO?
Sa pagkakataong iyon, parang biglang bumigat ang ulo ko at nakaramdamako ng hilo.
Ipinikit ko muna saglit
ang mga mata ko ngunit nang muli akong dumilat Nakita kong nakatingin na rin sa
akin ngayon si Sir Nathan
mula sa ibaba ng bahay...
Pero wala na ang kotse niya sa likuran niya, wala na rin ang ibang mga tao sa
paligid, wala na rin ang
maaliwalas na kalangitan, sa halip, isa ng kalesa ang nasa likuran niya habang may
iilang mga
kababaihan at kalalakihan ang naka-baro't saya at barong na naglalakad sa gitna ng
kalsada. Iba na rin
ang suot niyang damit, magkaternong itim na coat at pantalon at nakasuot din siya
ng sombrero.
"Esmeralda!" tawag niya sabay ngiti sa akin.
**********************
Featured Song:
'Haplos' by Shamrock
A/N: Pasensiya na sa mabagal na update. At dahil suspended ang klase ngayon
sisimulan ko na itype ang
sunod na kabanata hihi. Maraming Salamat sa paghihintay kapit lang mga bes... This
is it!
Oo nga pala, gumawa na akong twitter account hihi @Undeniably_Gorg ang name ko
doon. Magpopost ako
doon ng mga update at mga trivias about sa ating History hihi. Gumawa na rin pala
akong fb page para sa I
Love you since 1892.
"I Love You since 1892 � Historical Fiction" ang name sa fb, ito yung link mga bes
hihi. <3
https://web.facebook.com/BinibiningMia/
"Haplos" by Shamrock
Oi:> Ahmmay past ba kayo? Hihi??
P 30-12
P 30-13
Kabanata f(x - 30)
54.5K 1.9K 1.2K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 30]
PAALALA: Basahin mabuti dahil ang Kabanatang ito ay naglalaman ng mga Makasaysayang
Labanan
ng mga Datu, Rajah at mga Maharlika laban sa mga mananakop na mga Kastila noong
1500s.
********************
Our Asymptotically Love Story
(page 208 - 227 )
Ika-Labingapat na Kabanata
Filipinas 1688
"�Dar una buena acogida! Amigos General Martino Alfonso" (Welcome back! Amigos!
General Martino
Alfonso) tuwang-tuwang salubong ni Don Romulo sa dalawang kalalakihan na lulan ng
malaki at magarbong
kalesang kakarating lamang, halos nasira ang kasiyahan sa buong kahabaan ng daan
dahil sa sigaw at walang
habas na pagpapatakbo ng kutsero at mga guardia civil na nakapalibot sa kalesa.
Sumaludo si Don Romulo sa isang matangkad na lalaki na nasa edad 40 na si Heneral
Martino Alfonso, ang
ama ni Senorita Eleanor Alfonso at nakababatang kapatid ni Gobernador Filimon
Alfonso.
Malaki at matikas ang pangangatawan ni Heneral Martino Alfonso, at kitang-kita ang
dugong kastilang
dumadaloy sa dugo nito. May mahabang balbas at bigote at ilang peklat sa gilid ng
mata na sumisimbolo sa
mga digmaan at gyera na kinaharap niya.
"�Hace mucho tiempo que es mi amigo!" (It's been a long time my friend!)
sarkastikong tawa ni Heneral
Martino sabay saludo sa alcalde mayor ng Balintawak na si Don Romulo. Nakayuko
naman bilang paggalang
ang iilang mga tauhan, guadia personal, serbidora at mga bisita sa pagdating ng
kanilang pinakamahalagang
panauhin. Si Heneral Martino Alfonso ay ang kasalukuyang kanang kamay ng
Gobernador-Heneral ng
Pilipinas, si Heneral Martino Alfonso rin ang Punong-Heneral ng Hukbong Kastila at
Pilipino na nakabase sa
Fort Santiago. Sa Intramuros, Maynila.
Walang imik at nababalot naman ng takot at pagtataka ang iilang mamamayan ng
Balintawak dahil sa dami ng
mga guardia civil na kasama ng Heneral. Maging si Don Romulo ay nabalot rin ng
pagtataka at mariin na
pinagmasdan ang halos isang daang guardia civil na nasa likuran ng kalesa ni
Heneral Martino Alfonso.
Pasimpleng lumapit si Don Romulo sa tainga ni Heneral Martino at bumulong ito "Si
no te importa mi amigo,
�por qu� ..." (If you don't mind my friend, why did you- )" hindi na natapos ni Don
Romulo ang tanong
niya kay Heneral Martino dahil biglang humalakhak ng malakas ang makisig na Heneral
sabay tapik sa
balikat niya.
P 32-1
"�Recuerdas lo que te dije el mes pasado? El Gobernador General nos orden�
encontrar los descendientes
restantes de Rajah Soliman y Lakandula" (Do you remember what I have told you last
month? The
Governor-General ordered us to find the remaining descendants of Rajah Soliman and
Lakandula) tugon
ni Heneral Martino kay Don Romulo na naging dahilan nang paglaki ng mga mata nito
dahil sa gulat.
"�En serio?" (Are you serious?) gulat na tugon ni Don Romulo na sinuklian naman ng
tango at ngisi ni
Heneral Martino. "Estoy muy dedicado a esta misi�n, si me ayudan les aseguro que
nuestro nombre ser�
escrito en Historia, traeremos �xito y gloria a nuestro amado pa�s! �Viva Espana!"
(I am very much
dedicated to this mission, if you help me I'll assure you that our name will be
written in History, we will
bring success and glory to our beloved country! Viva Espanya!) seryosong tugon ni
Heneral Martino na
may halong ngiting tagumpay sa labi.
Napaisip naman ng mabuti si Don Romulo ngunit di-kalaunan ay napangiti na rin siya
at sumang-ayon, lalonglalo
na sa ideyang magiging tanyag ang kanilang pangalan at kikilalanin ng Kaharian sa
Espanya.
Patuloy pa rin ang pagtataka ng mga tao, lalong-lalo na ang mga Pilipino dahil sa
tawanan at sa pinaguusapan
ng kanilang alcalde mayor at ang kararating pa lang na Heneral mula Maynila.
Umakbay muli si Heneral Martino kay Don Romulo, kasabay niyon ang paghatid ng isang
baso ng alak sa
kaniya ng isang dalagitang serbidora na agad niyang tiningnan ng may pagnanasa.
Ngunit naputol din ang
malagkit niyang tingin sa dalagitang Pilipina dahil bumaba na sa kalesa ang isa
pang Ginoo na kaniyang
kasama. "Y nuestra misi�n se llevar� a cabo con la ayuda de mi querido amigo, me
gustar�a que conocieras a
mi amigo, �l es la cabeza de barangay en Tondo ... Fernando Aguantar" (And our
mission will be accomplish
with the help of my beloved friend, I would like you to meet my friend, He is the
cabeza de barangay in
Tondo... Fernando Aguantar) patuloy pa ni Heneral Martino habang nakaakbay kay Don
Romulo, kasabay
naman niyon ang pagbaba ng isang matangkad, matipuno at seryosong-seryosong Ginoo
na si Fernando
Aguantar.
Suot ang kaniyang mamahaling puting damit pang Europeo at sumbrerong puti, taas noo
siyang humarap at
nagbigay galang sa alcalde mayor ng Kalilayan na si Don Romulo. "Buenos d�as Don
Romulo, es un placer
conocerte" (Goodmorning Don Romulo, It's nice to meet you) bati ni Fernando sabay
abot ng kaniyang
palad upang makipag-kamay kay Don Romulo.
Sandali namang natigilan si Don Romulo at gulat na nakatitig kay Fernando Aguantar,
pinadaanan niya pa ito
ng titig mula ulo hanggang paa, animo'y hindi siya makapaniwala na ang taong nasa
harap niya ngayon ay
kamag-anak ng mga Rajah, Datu at Maharlika na nakalaban nila noon.
"La familia Aguantar ..." (The Aguantar family...) tulalang wika ni Don Romulo sa
sarili. Muli niyang
naalala ang labanang kinaharap niya noong 1643 sa Malolos, Bulakan. Nang mag-aklas
si Pedro Ladia na
isang Moro-Borneo na sinasabing kamag-anak at tagapagmana ng trono ni Rahaj Soliman
at Rajah Matanda
ng Maynila.
Pedro Ladia
Walong taon matapos agawin ng mga Kastila ang Maynila mula kay Rajah Soliman at
Rajah Matanda,
pinasok ng mga Espa�ol noong 1580 ang munting nayon ng Li Han at pinalitan ng ito
ng pangalan na
'Malolos'.Sinakop ng mga Kastila ang mahigit 4,000 mamamayan ng Li Han (Malolos na
ngayon). Sa mga
sumunod na taon, marami at madalas ang aklasan ng mga tao laban sa pagsakop ng mga
Espa�ol sa paliP
32-2
paligid ng magiging lalawigan ng Bulacan subalit tahimik at nanatiling masunurin
ang mga taga-Malolos
hanggang noong 1643.
Naligalig ang mga taga-Malolos sa pag-aaklas ng isang taga-Borneo, si Pedro Ladia,
na itiwalag ng mga tao
ang mga Espa�ol. Ipinagmalaki ni Ladia na ka-angkan at tagapagmana siya ni Rajah
Matanda ang huling
Rajah ng Maynila. Masugid at lihimna hinikayat ni Ladia ang mga tao, sinabayan ng
pag-inomng alak at
pananalangin sa mga anito at mga dating diwata ng mga katutubo. Dumami ang mga
nakinig kay Ladia at
nagsimula siyang kumilos at tawagin ang sarili ng 'Hari ng mga Tagalog'
Natunugan ng isang pari sa Malolos na si Padre Cristobal Enriquez na isang prayleng
Augustinian ang
tungkol sa pag-aaklas at pag-aangkin ni Pedro Ladia sa Malolos. Maging ang ilang
Pilipinong kaanib ng mga
Kastila ay nagsumbong sa kumpisalan ng simbahan tungkol sa mga pakana ni Ladia.
Katulong ang mga Espa�ol at mga katutubong guardia civil sa nayon, lihimniyang
ipinadakip si Ladia.
Dinala nila sa Maynila at doon hinatulan ng kamatayan at binitay si Pedro Ladia
noong 1643.
"Es un placer conocerte tambi�n ... Fernando Aguantar" (It's nice to m-meet you
too... Fernando Aguantar)
kinakabahang tugon ni Don Romulo at inabot na rin niya ang kaniyang palad upang
makipag-kamay kay
Fernando. Bagama't nagawa na niyang makipag-kamay sa isang dugong bughaw na tulad
ni Fernando ay
naroon pa rin ang kaniyang pangamba na muling makasagupa ang mga iba pang kamag-
anak nila Rajah
Soliman at Lakandula na nakatakas noong lupigin ang Kaharian ng Maynila at Kaharian
ng Tondo.
Sa kabilang dako naman, sa gilid ng malaking bahay ni Don Romulo ay dahan-dahang
napatayo si Salome
dahil sa gulat, nabitiwan niya ang maliit na batong hawak na ginamit niya pangguhit
sa haring araw sa lupa.
"Lumeng? Anong problema?" tanong ni Fidel na nasa tabi niya at agad ring napatayo.
"Lumeng?" tawag muli
ng binata ngunit hindi pa rin siya kinikibo ng dalaga dahil hindi nito maialis ang
kaniyang mga mata sa
Ginoong kasama ni Heneral Martino na kausap na ngayon ni Don Romulo...
Si Fernando Aguantar.
Ang cabeza de barangay ng Tondo. Ang nakatatandang kapatid ng kaniyang tatay
Francisco (Tay Isko).
Batid ni Salome na ang kaniyang Tiyo Fernando ay kakampi ng mga Kastila, galit rin
ito sa kaniyang inay
Delia na may lahing Intsik. At alamniyang handa silang ipagkanulo ng kaniyang tiyo
Fernando sa mga Kastila
na nais lupigin at ubusin ang natitirang kamag-anakan ng mga dugong bughaw mula sa
Kaharian ng Tondo.
Hindi maaari... Narito na si Tiyo Fernando!
P 32-3
Tandang-tanda pa ni Salome ang naging huling pag-uusap ng kaniyang tatay at ng
kaniyang Tiyo Fernando
noong gabing bago sila nag-impake at lumisan sa kanilang tahanan sa Tondo...
Marso 1688 sa Tondo
"Isa kang Taksil! Hambog! At Ganid sa Kapangyarihan at Kayamanan Fernando!"
paratang ni Tay Isko
habang nagsisisigaw sa labas ng bahay ni Fernando. Malalimna ang gabi at halos
tahimik na ang buong
kabahayan sa Tondo ngunit naalimpungatan ang lahat nang marinig ang pagwawala at
sigaw ni Francisco
(Tay Isko) sa labas ng bahay ng kaniyang kapatid na si Fernando.
Kinakalabog ng malakas ni Tay Isko ang malaking pintuan ng tahanan ni Fernando, at
makailang ulit niya pa
itong pingasisipa. Nasa kaniyang likuran naman sina Mang Berto at Mang Kiko upang
awatin si Tay Isko na
nakainomng alak at may hawak na tabak. Agad kinuha ni Mang Berto ang matalimna
tabak na hawak ni Tay
Isko at inilayo ito sa kaniya.
"Isko! Sus Maryusep!" tawag ni Nay Delia na noo'y nakapang-tulog na ngunit dali-
dali pa ring sumunod sa
kaniyang asawa nang marinig ang sigaw nito. Halos sampung bahay lang naman ang layo
ng tahanan nila sa
tahanan ni Fernando.
Ilang sandali pa ay sumunod na rin sina Felicidad at Salome. Samantalang, naiwan
naman sa kanilang tahanan
si Danilo upang bantayan ang batang si Julio na noo'y umiiyak na sa takot. "Itay!
Tama na po iyan!" awat pa
ni Felicidad ngunit hindi pa rin natinag si Tay Isko sa pagkalabog sa pintuan ni
Fernando kahit pa hawakhawak
na siya nina Mang Berto at Mang Kiko ay hindi pa rin nila nakayanan at pagmamaktol
at lakas ni Tay
Isko.
Ang ilan sa kanilang kapitbahay ay nakadungaw na sa kani-kanilang mga bintana at
may hawak na mga gasera
upang makiusyoso sa kaguluhang nangyayari sa labas ng bahay ng kanilang cabeza de
barangay. "Itay!
Tumigil na po kayo!" awat din ni Salome sabay yakap sa kaniyang ama na naging
dahilan ng unti-unti nitong
panghihina.
"Hayop ka! Fernando! Handa mo kaming ipagkanulo sa mga kastila dahil lang diyan sa
ambisyon mo!" sigaw
pa ni Tay Isko na ngayon ay humahagulgol na sa pag-iyak. Yumakap na rin sa kaniya
si Nay Delia at
Felicidad upang awatin siya.
"Papatayin kita! Hindi kita kapatid! At hindi kita igagalang! Isinusumpa ko iyan sa
libingan ng ating mga
magulang!" sigaw pa ni Tay Isko at akmang sisipain ulit ang pintuan ngunit agad
siyang napigilan ng mga
taong nakisusyoso na rin.
Ilang sandali pa, bumukas na rin ang pintuan sa tahanan ni Fernando, tumambad sa
kanilang harapan ang
Kastilang asawa nito na si Dona Ignacia Aguantar, na kilalang matapobre at
napakataas ang tingin sa sarili.
Hawak nito ang mamahaling abaniko na mula pa sa Europa na ikinakampay sa kaniyang
mukha. "�Qu�
verguenza! Todo lo que podr�a hacer es actuar como un cerdo salvaje perdido en la
naturaleza! �Y sabes qu�
les pas� a esos cerdos? Morir�n al final" (Shame on you! All you could do is to act
like a wild pig lost in
the wild! And you know what happened to those pigs? They will die in the end)
sarkastikong tugon ni Dona
Ignacia Aguantar sabay halakhak. Ang inasal ng matapobreng Donya ang mas lalong
nagpaalab sa galit na
nararamdaman ni Tay Isko, maging si Nay Delia ay hindi na rin nakapagtimpi pa dahil
sa sinabi ng Dona.
P 32-4
Akmang susugod na rin si Nay Delia upang sabunutan at sampalin si Dona Ignacia
ngunit agad siyang
napigilan at naawat nila Felicidad at Salome. Tanging si Tay Isko at Nay Delia
lamang ang nakakaintindi ng
kaunti ng wikang kastila.
"Ang kapal ng- " Hindi na natapos pa ni Nay Delia ang kaniyang sasabihin dahil
biglang napatigil ang lahat
ng sumigaw si Fernando na nasa tapat na rin ng pintuan. "EL SILENCIO! (SILENCE!)
galit na sigaw ni
Fernando na nagpatahimik at nagpatigil sa lahat. sumiklab ang matinding takot nang
makita nila ang hawak
nitong mahabang baril.
"Tumigil na kayo! At kung hindi kayo titigil ako na mismo ang papatay sa inyo!"
banta pa ni Fernando sabay
tutok ng baril kay Tay Isko. Ramdamna ramdamang tensyon sa paligid, ang ilang mga
taong nakikisusyoso ay
nagsitakbuhan na papalayo at nagsipasok na sa kani-kanilang mga tahanan.
Naiwan naman ang pamilya Aguantar at ang ilang kalalakihan na nakaagapay sa likuran
nila Tay Isko at Nay
Delia. "Kung iyan ang nais mo... Isinusumpa ko rin sa libingan ng ating mga
magulang na ako ang papatay
sayo... Francisco!" muling banta ni Fernando habang nakatutok pa rin ang baril na
hawak niya sa kaniyang
kapatid.
Ilang segundo rin ang lumipas na walang kumibo ni isa sa kanila. Nanginginig na rin
ang mga kamay ni
Salome dahil sa takot habang hawak-hawak ang laylayan ng damit ng kaniyang inay.
"Bakit? Bakit mo kami
ipagkakanulo sa mga Kastila? Baka nakakalimutan mo dumadaloy rin sa dugo mo ang
dugong bughaw! Hindi
ka naiiba sa akin at sa mga anak ko!" palabang sagot ni Tay Isko, maging ang
presensiya ng baril na nakatutok
sa kaniya ngayon ay hindi niya alintana.
"Narinig ko ang pag-uusap niyo ng asawa mo, balak mong ipagkanulo kami sa mga
Kastila upang maitaas ang
iyong posisyon!... Ang pagiging cabeza de barangay mo pa nga lang ay isa nang
kahihiyan at kasuklam-suklam
na titulo na siguradong ikasasama ng loob ng ating mga ninuno na nakipag-laban at
walang-awang pinatay ng
mga Kastila!" sigaw ni Tay Isko habang dinuduro-duro ang pagmumukha ni Fernando na
nanlilisik na ang
mga mata ngayon sa galit...
Ang tinutukoy ni Tay Isko ay ang naging pag-aaklas ng mga Rajah, Datu at mga
Maharlika laban sa mga
Kastila noong 1587 - 1588. Halos isang daang taon na rin ang lumipas ngunit sariwa
pa rin sa lahat ang
alaala ng malagimna sinapit ng mga tinaguriang mga Rajah, Datu at Maharlika. Ang
pag-aaklas na ito ay
kilala bilang 'Tondo Conspiracy of 1587 - 1588' o mas kilala rin bilang '
Conspiracy of the Maharlikas'
Sa pagitan ng taong 1587 hanggang 1588, nagkaisa ang mga kilalang Datu at mga Rajah
na mag-aklas laban
sa mga Kastila. Ito ay ang panahon kung kailan nakuha na ng mga Kastila ang Maynila
at Tondo. Ngunit ang
presensiya ng mga Datu at Rajah at ng kanilang mga kamag-anakan na may dugong
bughaw ay nagkalat pa rin
sa iba't-ibang dako ng Pilipinas.
Ang pag-aaklas ay binuo ng mga kilala at makakapangyarihang mga DaTu at Rajah mula
sa iba't-ibang panig
ng Pilipinas. Pinangunahan ito ni Agustin de Legazpi (pamangkin ni Lakandula) at
ang pinsan nitong si
Martin Pangan na siyang gobernadorcillo ng Tondo.
Katuwang rin nila ang ilan sa mga kilalang datu na sina...
P 32-5
1. Magat Salamat - anak ni Lakandula
2. Juan Banal, Pitonggatan, Luis Amanicaloa - mga Datu ng Tondo
3. Esteban Taes - Datu ng Bulakan
4. Pedro Balinguit - Datu ng Pandacan
5. Felipe Salonga - Datu ng Polo (Valenzuela)
6. Geronimo Basi at Gabriel Tuambacar - kapatid ni Agustin Legaspi (pamangkin din
ni Lakandula)
7. Dionisio Capolo (Kapulong) - Datu ng Candaba (Pampanga)
8. Juan Basi - Datu ng Taguig
9. Felipe Salalila - Datu ng Misil
10. Felipe Amarlangagui - Datu ng Carangalan
11. Omaghicon - Datu ng Navotas
eskrimadores: " Maharlika - The ancient native Warrior class The Japanese have
samurai
Nagsimula ang kanilang plano nang humingi ng tulong si Agustin Legazpi kay Juan
Gayo na isang Hapon
(Japanese) na kapitan ng Barkong pandigma. Si Juan Gayo ang maghahatid sa kanila ng
mga baril, armas at
mga karagdagang hukbo sa gagawing pagaaklas laban sa mga Kastila. Ang kapalit ng
pagtulong ni J uan
Gayo at ng mga hukbo nito ay ibibigay ng mga Datu at Rajah ang kalahati ng kanilang
kinikita sa mga Tributo
o buwis. Sumang-ayon din ang lahat na si Agustin de Legazpi ang kikilalaning 'Hari
ng Filipinas'
Bukod sa mga Hapon ay nakahanda ring tumulong ang mga taga-Borneo, Laguna at
Batangas. Ang plano ay
nailahad ng maayos: Magsisimula ang pag-aaklas sa oras na dumating na ang mga
barkong pandigma ng mga
taga-Borneo sa look (Bay) ng Maynila. Lulusubin nila ang Maynila na kung saan naka-
base ang karamihan ng
mga Espanyol at doon magsisimula ang digmaan.
Sa kalagitnaan ng byahe nina Magat Salamat (anak ni Lakandula) at ng ilan sa
kaniyang mga kasamahan ay
tumigil sila sa bayan ng Calamianes (isla sa Palawan) upang kumbinsihin na makiisa
sa kanila ang Datu ng
Calamianes na si Sumaclob. Sumang-ayon si Sumaclob sa gagawing pag-aaklas at
nangakong magbibigay ng
2,000 karagdagang hukbo para sa mangyayaring digmaan.
Ngunit nang malaman ito ni Antonio Surabao na isang mamayan ng Calamianes ay agad
niyang isinumbong
ang plano ng mga Datu, Rajah at mga Maharlika laban sa mga Kastila. Ibinalita niya
kay Kapitan Pedro
Sarmiento na isang Kastilang encomiendero ng Calamianes ang nasabing balak na pag-
aaklas ng mga dugong
bughaw.
Agad na nagtungo sa Maynila si Kapitan Pedro Sarmiento noong Oktobre 26, 1588 at
ibinalita kay
Gobernador-Heneral Santiago de Vera ang malawakang pag-aaklas na gagawin ng mga
Maharlika.
Hindi na nagdalawang-isip si Gobernador-Heneral Santiago de Vera at agad na
pinadakip ang lahat ng
P 32-6
taong sangkot sa nasabing plano. Ang lahat ng mga Datu, Rajah at mga Maharlika na
kaanib sa plano ay
inimbestigahan at brutal na pinarusahan upang umamin.
Noong 1588, Binitay sina Agustin de Legazpi at Martin Pangan. Pinugutan din sila ng
ulo at isinabit iyon sa
labas upang magsilbing panakot at babala sa sinumang mga nais na mag-aklas laban sa
mga Kastila. Kinuha
rin ang lahat ng kanilang ari-arian.
Ang iba sa mga Datu, Rajah at mga Maharlika na kaanib sa planong pag-aaklas sa mga
Kastila na sina Pedro
Balinguit, Pitonggatan, Felipe Salonga, Calao and Agustin Manuguit ay ipinatapon sa
Mexico. Ang Mexico
ay ang tinaguriang (New Spain) na siyang namamahala at sumusuporta sa Pamahalaang
Kastila na naka-base
sa Pilipinas.
Tulala, Takot, at Pangamba ang naghahari ngayon sa puso ni Salome habang tinatanaw
ang kaniyang Tiyo
Fernando mula sa malayo. Sa pagkakataong iyon, sinundan ni Fidel kung saan
nakatingin si Salome, muli
niyang ibinaling ang tingin niya sa dalaga at unti-unti nang nagiging malinaw din
sa kaniya ang takot na
nababasa niya sa mga mata ni Salome.
Dahan-dahang humakbang si Fidel sa tapat ni Salome upang harangan ang direkyon ni
Fernando Aguantar.
"Hindi mo kailangan pagmasdan muli ang takot... hindi mo kailangang harapin muli
ang lungkot... Hindi mo
kailangang alalahanin muli ang pangamba dahil... Maaari mo namang ipikit ang iyong
mga mata dahil narito
lang ako sa tabi mo, at hindi ko hahayaang muling maulit ang madilimna nakaraan na
iyong naranasan" tugon
ni Fidel sabay hawak sa kamay ni Salome. Dahilan para gulat na mapatingin sa kaniya
si Salome, dahandahan
namang gumuhit ang ngiti sa labi ni Fidel na animo'y nagpawala sa lahat ng takot at
pangamba na
nararamdaman ni Salome.
Sa ilalimng puno ng Malabulak, sa gitna ng kahabaan ng kalye ng Balintawak at sa
gitna ng ginuhit na
larawan ng haring araw na nakangiti (smiley face) ay naroon si Fidel at Salome na
parehong nakangiti sa
isa't-isa.
"Ano? Bakit? Kararating lang natin dito, mahaba-haba rin ang ating naging
paglalakbay... nakapanghihinayang
naman kung kayo'y uuwi na" malungkot na tugon ni Eleanor nang magpaalamsi Tay Isko
at Nay Delia na
babalik na sila sa San Alfonso. Kasalukuyang nagkakasiyahan ang mga tao sa loob ng
tahanan ni Don Romulo
habang hinihintay ang paglalakbay nila mamaya papunta sa Intramuros Maynila, upang
salubungin ang imahen
ng Birheng Maria ng La Naval sa Simbahan ng Santo Domingo.
"Kailangan na po naming magbalik sa San Alfonso, nag-aalala po ako sa kalagayan ng
aming bunso na si
Julio" pakiusap ni Nay Delia, silang tatlo ay nasa azotea ng bahay ni Don Romulo.
"Hindi ba't naiwan naman
ang dalawa niyong anak doon upang alagaan ang inyong bunso?" usisa pa ni Eleanor na
halatang nagdududa
sa katwiran ng mag-asawang Aguantar.
Nagkatinginan naman si Tay Isko at Nay Delia, parehong nababalot ng takot dahil
nakita nila si Fernando na
bumaba ng kalesa kanina kasama ni Heneral Martino. Mabuti na lamang dahil
nakapagtago agad sila sa
P 32-7
kusina ng bahay ni Don Romulo. Ang isa pa nilang pangamba ngayon ay kung nasaan si
Salome... Tiyak na
makikilala ni Fernando si Salome sa oras na magkasalubong sila dito sa loob ng
bahay ni Don Romulo.
"Hindi po kakayanin ng aming anak na si Felicidad ang pangalagaan mag-isa si Julio,
Sakitin at mahina rin po
ang pangangatawan ng aming dalaga" muling tugon ni Nay Delia, sa kaniyang kaloob-
looban ay nagdadasal
na siya na huwag nang maging matanong at mausisa pa si Senorita Eleanor at payagan
na lang silang umalis
hangga't hindi pa sila nakikita ni Fernando na hanggang ngayon ay abala sa
pakikisalo sa hapag-kainan
kasama sina Don Romulo, Heneral Martino Alfonso at Patricio Montecarlos.
Tiningnan naman ng mabuti ni Eleanor ang mag-asawang Aguantar, at sa huli ay
napahinga na lang siya ng
malalim. "Sige, maaari na kayong umuwi, nanghihinayang nga lang ako dahil nais kong
makasama kayo sa
prusisyon ng imahen ng Birheng Maria ng La Naval mamayang gabi... Ah! maiiwan naman
si Lumeng hindi
ba? hayaan niyong makasama namin siya mamayang gabi sa prusisyon" wika pa ni
Eleanor, muli namang
nagkatinginan si Tay Isko at Nay Delia at sabay pa silang napailing.
"Bakit hindi maaaring maiwan si Lumeng?" muling pagtatakang tanong ni Eleanor,
habang tumatagal ay mas
lalo na siyang nagdududa. "D-dahil- " hindi na natapos pa ni Nay Delia ang kaniyang
sasabihin dahil
biglang nagsalita si Fidel na noo'y kakarating lang, nakasunod naman sa kaniyang
likuran si Salome.
"Mukhang masama rin ang pakiramdamni Lumeng, hayaan na lang natin siyang sumama sa
kaniyang mga
magulang pabalik ng San Alfonso, siguradong hindi rin siya makakasama mamayang gabi
sa prusisyon" sabat
ni Fidel sabay tingin at tango kay Tay Isko at Nay Delia, nakahinga naman ng
maluwag ang mag-asawa dahil
sa pagsagip sa kanila ni Fidel.
Napatingin naman si Eleanor kay Salome na noo'y nasa likuran ni Fidel. Agad niyang
inusisa ito ng tingin
mula ulo hanggang paa. "Saan ka nanggaling Lumeng? Kanina ka pa hinahanap nina
Manang Estelita, Ising at
Susana" usisa pa ni Eleanor, agad namang napatingin si Salome kay Fidel na noo'y
nakaramdamdin ng
pagdududa mula kay Eleanor.
"N-nakipaglaro lang ho ako sa mga bata sa labas... Senorita" sagot ni Salome sabay
turo sa mga batang babae
na naglalaro ng taguan sa labas. mukhang hindi naman kumbinsido si Eleanor at
ibinaling naman niya ang
tingin niya kay Fidel. "Saan ka naman nanggaling Ginoo? Kanina pa kita hinahanap,
nais kang makita at
makausap muli ni ama" wika ni Eleanor sabay hawak sa braso ni Fidel. Animo'y
binabakuran at tinatali na
niya ang binata sa kaniya.
"Nagpahangin lang ako sa labas... masyadong magulo at maingay sa loob" tugon ni
Fidel, agad namang
napangiti si Eleanor at muling kumapit sa braso ng binata. "Halika na, nasasabik na
si ama na muling makita
ka" ngiti pa ni Eleanor sabay hila kay Fidel papasok sa loob. kumaway na rin siya
at nagpaalamkay Tay
Isko, Nay Delia at Salome.
Maging si Fidel ay napalingon sa kanila at sumenyas kay Tay Isko na gamitin na
lamang ang kalesa ng
Montecarlos pauwi. Muli siyang tumingin kay Salome at sumenyas rin na ngumiti ito,
agad namang sumilay
ang ngiti kay Salome dahil sa ginawa ng binata.
P 32-8
Si Tay Isko ang nagpatakbo sa kalesa, habang tahimik naman na nagmamasid si Salome
sa paligid, habang
tahimik lang din si Nay Delia sa tabi niya. ilang sandali pa, napalingon si Salome
sa kaniyang inay nang
hawakan nito ang kaniyang kamay.
"Lumeng... marahil ay alammo na siguro ang dahilan kung bakit tayo umalis sa ating
tahanan noon sa Tondo"
panimula ni Nay Delia habang nakatingin sa tanawin sa labas. maging si Tay Isko ay
nakiramdamdin at
nakikinig sa kanilang usapan. "Inakala naming maitatago namin ng inyong itay ang
totoong dahilan kung bakit
tayo nanirahan sa San Alfonso, ngunit naisip ko na hindi tamang ilihimpa sa inyo
ang problemang
kinakaharap ng ating pamilya... Batid kong nakita mo rin ang iyong Tiyo Fernando
kanina sa tahanan ng
alcalde mayor ng Balintawak, at mukhang kumikilos na sila ngayon" patuloy pa ni Nay
Delia. Ang huling
sinabi nito ay mas lalong nagpakaba kay Salome.
Kumikilos na sila ngayon...
"A-ano na pong gagawin natin inay?" tanong ni Salome, napatingin siya sa kaniyang
itay na noo'y mas lalong
pinabilis ang pagpapatakbo sa kabayo upang makarating agad sila sa daungan sa
Batangas. "Hindi ko alam
anak... pero sa ngayon mas mabuti kung hindi na muna natin gagamitin ang ating
Apelyido, Tayo'y maswerte
dahil walang nakakaalamsa San Alfonso ng ating Apelyido" tugon ni Nay Delia. Bigla
namang napatahimik
si Salome, naalala niyang nabanggit niya kay Fidel ang kaniyang Apelyido nang
minsang tinuturuan niya itong
magsulat sa letrang Baybayin.
Nabasa rin ni Fidel ang kaniyang pangalan sa letrang Baybayin na nakasulat sa
kaniyang kuwaderno noon,
'Salome Aguantar'
"Hindi dapat tayo magtiwala kaninuman... sa mundong ito, ang iyong kaibigan, maging
ang iyong kapatid o
kahit pa ang iyong iniibig ay hindi mo dapat pagkatiwalaan... Ang tiwala ay hindi
dapat binibigay nang
madalian at kung kani-kanino lang..." wika pa ni Nay Delia sabay tingin ng diretso
kay Salome, nais niyang
ipaunawa rito na huwag magtiwala kahit kanino.
Gabi na nang makarating sila sa daungan ng Batangas at makasakay ng barko papunta
sa San Alfonso, halos
isang araw ang naging byahe. Magtatakapisilmna rin nang makarating sila sa daungan
ng San Alfonso, agad
na tumambad sa kanila ang masiglang pamilihan at kabisera, patuloy pa rin ang
paggawa sa daungan at
pagpapatayo sa Simbahan ng San Alfonso. Ang plaza San Alfonso naman ay punong-puno
ng mga taong nagaabang
sa gaganaping misa ni Padre Bernardo.
Pagdating nila sa Barrio Tagpi, naabutan nilang nagsasaing si Roselia, ang asawa ni
Ernesto. Habang nagiigib
naman ng tubig sa sapa si Ernesto at nagsisibak naman ng kahoy panggatong si
Danilo. Samantala, nasa
loob naman ng bahay si Felicidad habang inaayos ang hapag-kainan.
"Inay! Itay! Lumeng!" salubong ni Felicidad ngunit agad itong napakabig sa mesa
nang makaramdamng hilo at
napahawak rin siya sa tapat ng kaniyang dibdib. "Fe!" sigaw ni Nay Delia at Salome
sabay hawak kay
Felicidad na muntikan pang matumba.
P 32-9
"Inaabuso mo na naman siguro ang sarili mo, ilang beses na kitang pinaalalahanan na
magpahinga na lang at
hayaang na lang sina Danilo na siyang kumilos dito sa bahay" sermon ni Nay Delia
kay Felicidad habang
inaalalayan itong mahiga sa kama.
"Delia... huwag mo nang pagalitan pa si Fe... baka hanggang sa pagtulog ay
mapanaginipan niya ang
nakakunot mong noo" biro pa ni Tay Isko sa kaniyang asawa. Napangiti naman si
Felicidad sa kaniyang ama
dahil ito ang palaging nagliligtas sa kanila sa oras na sinesermonan na sila ng
kanilang nanay. Maging si
Salome ay napangiti rin dahil madalas din siyang iligtas ng kaniyang tatay kapag
pinapagalitan siya ni Nay
Delia.
"Sinasabi ko lang naman na- "
"Ssshh... inaantok na ang bunso nating si Julio, baka maging siya ay dalawin ng
sermon mo sa panaginip"
tawa muli ni Tay Isko dahilan para magsitawanan ang lahat. napakunot naman ang
kilay ni Nay Delia na
animo'y naiinis pero bakas sa kaniyang mukha na kinikilig din siya sa paglalambing
na ginagawa ng asawa.
Para silang mga dalaga't-binata na nagbibiruan at naghaharutan.
"Tama na iyan... baka maiinggit si Lumeng at Fe sa tamis ng pag-ibig niyo" biro
naman ni Ernesto habang
nakayakap sa kaniyang asawa na si Roselia. Sabay namang napakunot ang noo ni Salome
at Felicidad. "Teka
nga, si Danilo naman ay wala rin namang kasintahan ah" banat ni Salome pero biglang
ngumisi lang si
Ernesto sabay akbay sa kapatid.
"Anong wala? Maraming mga kababaihan ang naghahabol sa kapatid nating ito, kita mo
ang pagbubulungan at
pagpapansin sa kaniya ng ilang mga dalaga sa palengke? Sadyang habulin ng babae
itong si Nilong!" tawa pa
ni Ernesto habang ginugulo ang buhok ni Danilo na kanina pa pumapalag sa akbay
niya.
"Tumigil na nga kayong apat... basta si Fe muna ang mauunang ikasal sa inyong
dalawa, kung sino ang
nakatatanda ay siyang unang ikakasal bago ang mga nakababata" bilin pa ni Nay Delia
na noo'y namumula sa
akap sa kaniya ng kaniyang asawa.
"Paano ba iyan? Mukhang matagal pa ang hihintayin ni Maestro Fidel kay Ate Lumeng!"
tawa ni Danilo turo
kay Salome na biglang namula sa hiya. "Hoy! Nilong tumigil ka nga diyan! Mukhang
hindi naman ikaw
hihintayin ni Ising" banat naman ni Salome at akmang hahabulin si Danilo pero agad
silang inawat ng
kanilang kuya Ernesto at inakbayan pareho.
"Hindi ba't nagpaparamdamdin sa iyo si Senor Patricio... Lumeng? Madalas kong
marinig na pinag-uusapan
ka ni Senor Patricio at Senor Geronimo Flores sa tuwing naghahatid ako ng mga binhi
ng mga bulaklak sa
hacienda Flores" pang-asar pa ni Ernesto kay Lumeng, kumawala naman si Lumeng sa
pagkakaakbay ng
kaniyang kuya sa kaniya ngunit sadyang malakas ito at pilit siyang pinapaamin.
Napatigil lamang sila nang biglang bumulong si Roselia, "Ernesto tama na iyan..."
bulong nito sabay tingin
kay Felicidad na hindi na maipinta ang itsura ngayon. "M-matutulog na ako" biglang
tugon ni Felicidad sabay
sara ng pinto sa kaniyang silid. Napatahimik naman ang lahat lalong-lalo na sina
Ernesto, Salome at Danilo.
Nakalimutan nilang humahanga nga pala si Felicidad kay Senor Patricio.
"Kahit kailan ay napakadaldal mo talaga kuya Nestong!" banat pa ni Salome kay
Ernesto sabay hila sa patilya
nito at dali-dali siyang tumakbo papasok sa kwarto ni Tay Isko at Nay Delia. "Hala
ka kuya Nestong!
Magpaliwanag ka kay Ate Fe!" banat naman ni Danilo sabay takbo papalabas ng bahay.
napakamot naman ng
P 32-10
ulo si Ernesto habang tinatawanan siya ni Roselia. "Lintik na pag-ibig oh" tawa na
lang ni Ernesto sabay
akbay sa kaniyang asawa at sabay silang nagtungo sa kanilang bahay kubo na
limampung metro lang naman
ang layo mula sa tahanan nila Salome.
Kinabukasan, naalimpungatan si Salome nang marinig ang ilang pagbagsak ng sako mula
sa kanilang kusina.
Nakatulog pala siya sa papag sa gilid ng higaan ng kaniyang itay at inay kagabi.
Hindi na rin niya nagawa
pang kumatok sa kwarto nila ni Felicidad kagabi dahil hindi niya alamang sasabihin
patungkol kay Patricio
na umaaligid din sa kaniya.
Batid niyang may pagsinta si Felicidad kay Patricio at kahit pa wala naman siyang
nararamdaman para sa
binata, hindi niya pa rin gusto ang ideyang mapunta ang kaniyang ate sa hambog at
babaerong lalaki na tulad
ni Patricio.
"Nilong? Ano iyan?" tanong ni Salome nang makalabas na siya sa kwarto, tumambad sa
kaniyang harapan ang
apat na sako ng trigo na nakalagpak sa sahig. Pinapagpagan naman ni Danilo ang
kaniyang kamay at balikat na
puno na ng alikabok. "Saan mo nakuha iyan?" tanong muli ni Salome sabay lapit sa
apat na sako ng trigo.
Hindi na nila aalalahanin ang kanilang pagkain sa loob ng tatlong buwan.
"Ibinigay na sa akin ito ni Padre Bernardo, sobra-sobra ang natatanggap na handog
ng mga mamamayan para
sa Simbahan" sagot ni Danilo sabay kuha ng sinaing na saba ng saging sa palayok at
iyon ang kanilang
almusal.
Napangiti naman si Salome, kahit pala papaano ay may kabutihang taglay din si Padre
Bernardo kahit pa
palagi niya akong pinaparinggan at ng kaniyang pamangkin na si Senorita Florencia.
Nagtungo na rin si Salome sa pugon at sumandok ng sinaing na saba saka naupo sa
mesa sa tapat ni Danilo.
Sabay silang kumain ng almusal. Ilang sandali pa, lumabas na rin si Felicidad sa
kanilang silid. Wala pa rin
itong imik kahit pa sabay siyang binati ni Danilo at Salome.
Dire-diretso lang nagtungo sa palikuran si Felicidad. At makalipas ang ilang minuto
ay lumabas na rin ito at
bumalik sa kwarto. nang isasara na niya ang pinto ng kaniyang kwarto ay saktong may
kumatok ng tatlong ulit
sa kanilang pintuan sa salas.
Tatayo na sana si Salome ngunit biglang nagsalita si Felicidad "Ako na ang
magbubukas" wika nito sabay
tungo sa salas at binuksan ang pinto, "Magandang Umaga Binibi- " hindi na natapos
ni Patricio ang
kaniyang pagbati dahil biglang sinara ni Felicidad ang pinto dahil sa gulat.
"Sino iyon ate Fe?" nagtatakang tanong ni Salome sabay subo ng sinaing na saging.
Napasandal naman si
Felicidad sa pinto habang nakahawak sa kaniyang puso. "Bakit ganiyan ang reaksyon
mo ate Fe?" tanong muli
ni Salome sabay tayo sa upuan at akmang magtutungo na sa salas ngunit bigla naman
silang nakarinig ng katok
mula sa pinto na nasa likod ng kusina. Agad naglakad papunta sa kusina si Salome,
"Lumeng! Sandali! huwag
mong bubuksan- " halos pabulong na sigaw ni Felicidad pero huli na ang lahat dahil
nahawakan na ni
Salome ang pinto sa likod ng kusina.
P 32-11
"Sino ba iyan? Kay aga-aga- " hindi na natapos ni Salome ang kaniyang sasabihin na
may halong pagkairita
sa kaniyang boses dahil tumambad sa harapan niya si Fidel na nakangiti habang
nakatapat ang sumbrero nito
sa kaniyang dibdib. "Magandang Umaga... Binibini" ngiti ni Fidel, pero biglang
naisara ni Salome ang pinto
dahil sa kaba. Agad siyang napasandal sa pinto sabay hawak sa kaniyang puso.
Nagkatinginan sila ngayon ni Felicidad na kabadong-kabado rin dahil nasa labas lang
din si Patricio. "Ano
ba kayong dalawa? Magagalit si itay at inay kapag naabutan nilang hindi niyo
pinagbubuksan ng pinto sina
Senor Fidel at Senor Patricio" reklamo ni Danilo sabay hila kay Felicidad paalis sa
tapat ng pinto, at
pinabuksan si Senor Patricio.
"Magandang Umaga po Senor Patricio, tuloy po kayo sa aming munting tahanan" bati ni
Danilo sabay takbo
naman papunta sa pinto sa kanilang kusina at sinagi si Salome upang pagbuksan ng
pinto si Senor Fidel.
"Magandang Umaga po Maestro!" masiglang bati ni Danilo sabay akap kay Fidel, halos
isang linggo na rin
siyang hindi nakakapasok sa klase ni Fidel dahil abala siya sa pagiging sacristan
sa Simbahan. "Oh! Nilong!
Mabuti na lang narito ka, mukhang hindi kami pagbubuksan ni Lumeng" tawa pa ni
Fidel sabay ngiti at tingin
ng matagal kay Salome. Maging siya mismo ay naninibago na sa kaniyang sarili dahil
mula nang makilala
niya si Salome ay natuto na siyang magbiro at tumawa.
"Siya nga pala, may dala-dala kaming mga prutas at kakanin mula sa Balintawak
sayang nga lang dahil hindi
kayo nakasama, ang aga rin umuwi nila Lumeng" sabat naman ni Patricio sabay lapag
ng ilang suman at prutas
sa mesa. "M-maraming Salamat po mga Ginoo... ngunit ano po ang inyong sadya rito?"
tanong ni Salome.
Nagtungo naman sa kusina si Felicidad upang hatiran ng sinaing na saba ng saging
ang dalawang panauhin.
"Nabalitaan ko kasi na masama raw ang pakiramdammo Lumeng kaya umuwi na kayo nila
Mang Isko at
Manang Delia noong isang araw" sagot ni Patricio habang nakangisi kay Salome.
Inayos-ayos pa nito ang
kaniyang buhok sabay suot muli ng sumbrero.
Napatingin naman si Salome kay Fidel, mukhang hindi pala sinabi ni Fidel kay
Patricio na nagdahilan lang
sila na masama ang pakiramdamni Salome para pumayag si Eleanor na umuwi sila. "Ikaw
naman Maestro?
Ano po ang inyong sadya dito?" usisa naman ni Danilo kay Fidel sabay ngisi rito.
Natawa naman si Fidel
dahil sa pang-aasar na ginagawa ni Danilo sa kanila ngayon.
"Dinadalaw ko si Lumeng" diretsong sagot ni Fidel, muntikan pang mabulunan si
Salome dahil sa hindi
inaasahang sagot na iyon mula sa binata. Napaismid naman si Patricio sabay tingin
kay Fidel at Salome.
Nararamdaman niyang may kakaiba sa palitan ng tingin ng dalawa.
Biglang lumingon si Patricio kay Fidel at seryoso itong nakatingin sa kaniya "Baka
nakakalimutan mo na- "
hindi na natapos pa ni Patricio ang kaniyang sasabihin dahil biglang nagsalita si
Salome upang ibahin ang
usapan.
"Ah! siya nga pala... Senor Patricio, nais ko pong ipakilala sa iyo ang aking ate
Felicidad" tugon ni Salome
sabay tawag kay Felicidad na gulat na gulat dahil sa biglaang pagbanggit ni Salome
sa kaniyang pangalan.
Tumango naman si Patricio at inilahad ang kaniyang sumbrero sa tapat ng kaniyang
dibdib bilang pagbati
"Nagagalak akong makilala ka Binibini" tugon ni Patricio habang seryoso lang ang
mukha nito. Wala sa
kaniyang itsura ang sinabi niyang 'Nagagalak' siya.
"A-ako rin Ginoo... n-nagagalak din akong makilala ka" sagot ni Felicidad sabay
yuko upang magbigay
P 32-12
galang. Muli niyang tinitigan si Patricio ngunit hindi na ito muling tumingin sa
kaniya. Agad namang humawak
si Salome sa braso ng kaniyang ate Fe. "Ang pagkakaalamko ay magkasing-edad lang
kayo Senor Patricio at
Ate Fe... ang sabi sa kalendaryong Lunar maswerte at nakatadhana ang mga taong
pinanganak sa
magkaparehong taon" ngiti pa ni Salome, hindi naman mapigilan ni Fidel at Danilo sa
pinaggagawa at
pinagsasabi ni Salome para lang paglapitin si Patricio at ang kaniyang ate.
Napangiti naman si Felicidad pero wala pa ring imik si Patricio, "Ang sabi pa sa
kalendaryong Lunar ay"
hindi na natapos ni Salome ang kaniyang sasabihin dahil biglang nagsalita si
Patricio. "Hindi ako
naniniwala sa Kalendaryong Lunar" seryosong sagot nito sabay diretsong naglakad
papalabas ng pinto.
Naiwan naman silang tulala at gulat na gulat sa inasta ni Patricio, lalong-lalo na
si Felicidad.
"Paumanhin mga Binibini... ako na ang bahala sa aking pinsan" paalamni Fidel sabay
tingin ng matagal kay
Salome bago sumunod kay Patricio na dire-diretsong sumakay na sa kalesa. Napailing-
iling naman si Salome
habang pinagmamasdan ang galit na mukha ni Patricio.
"Tsk Tsk... tingnan mo ate Fe, sadyang nakakainis talaga ang Montecarlos na iyan"
tugon ni Salome, bigla
namang inalis ni Felicidad ang braso niya na hawak-hawak ni Salome. "Walang taong
natutuwa na inaasar
siya mismo sa iba ng taong gusto niya" diretsong sagot ni Felicidad at muli itong
nagkulong sa kwarto.
"Lintik na pag-ibig nga naman oh" banat pa ni Danilo at ipinagpatuloy na lang niya
ang pagkain ng almusal.
Bakit nagkaganito? Paano na?
Kinahapunan, nagtungo sa bayan sa Plaza San Alfonso sina Salome, Tay Isko, Ernesto
at Roselia upang
magsimba. Naiwan naman sa bahay si Felicidad at Julio. Nagdahilan lang si Felicidad
na masama ang
kaniyang pakiramdamkahit pa alamnaman nilang lahat na labis itong nasaktan dahil sa
inasal ni Patricio
kaninang umaga.
Nasa labas sila ngayon, sa tabi ng ginagawang Simbahan ng San Alfonso. Si Padre
Bernardo ang nangunguna
sa misa, nakatayo siya sa isang maliit na entablado na gawa sa kahoy habang
binabasa ang Banal na Bibliya
na tanging mga Prayle lamang ang maaaring magbasa nito.
Masigla at naglalakad paikot si Padre Bernardo habang binabasa ang isang berso mula
sa Bibliya. Ayon sa 1
Corinto 13:4 - 7: Ang pag-ibig ay matiyaga at magandang-loob, hindi maiinggitin,
hindi mayabang ni
mapagmataas man, hindi magaspang ang pag-uugali, hindi makasarili, hindi
magagalitin, o mapagtanim
sa kapwa. Hindi niya ikinatutuwa ang gawaing masama, ngunit ikinagagalak ang
katotohanan. Ang pagibig
ay mapagpatawad, mapagtiwala, puno ng pag-asa, at mapagtiis hanggang wakas.
"Iyan ang kahulugan ng Pag-ibig" biglang tugon ni Fidel malapit sa tainga ni Salome
dahilan para mapaatras
si Salome dahil sa gulat at mapalingon sa kaniyang likuran. "Nagulat na naman ba
kita Binibini" muling ngiti
ni Fidel kay Salome habang ang kaniyang kamay ay nasa kaniyang likuran. Ilang
segundong natulala si
Salome sa kagwapuhan at kakisigan ni Fidel na ngayon ay mukhang maamong bata na
nakangiti sa kaniya.
Matangkad si Fidel at hanggang balikat lamang siya nito kung kaya't yumuko pa si
Fidel upang bumulong sa
P 32-13
kaniyang likuran. "S-senor Fidel, n-narito po pala kayo" iyon na lamang ang
naisagot ni Salome, hindi na rin
siya makapag-isip ng maayos dahil sa lakas ng kabog ng kaniyang puso, lalo na't
napakalapit lang ng binata
sa kaniya, amoy na amoy niya ang mabangong amoy rosas na pabango nito na mula pa sa
Ehipto.
Napalingon si Salome sa kaniyang itay, kuya Ernesto at ate Roselia na nasa harapan
lang nila at taimtimna
nakikinig sa pangaral ni Padre Bernardo. "Iyan ang paborito kong berso sa Bibliya"
patuloy pa ni Fidel
habang nakikinig sa misa.
Napatingin na lang din si Salome sa harapan, at pilit na inintindi ang bersong iyon
ngunit hindi siya mapakali
dahil sa presensiya ni Fidel na nasa likuran lamang niya, idagdag pa ang nakakaakit
na bango ng binata na
hindi niya mapigilang amuyin. "Kung iisipin, sadyang napaka-perpekto ng pag-ibig,
at ang mga perpektong
bagay ay mahirap makamit..." wika pa ni Fidel may bahid ng katotohanan ang kaniyang
sinabi kung kaya't
napalingon si Salome sa kaniya.
"Sa pag-iibig nagsisimula ang lahat Lumeng... pag-ibig sa Diyos, pag-ibig sa buhay,
pag-ibig sa pamilya,
pag-ibig sa bayan, pag-ibig sa kaibigan at pag-ibig sa iisang tao..." tugon pa ni
Fidel habang nakatingin ng
diretso sa mga mata ni Salome. "Ngunit hindi lahat nagtatapos sa pag-ibig dahil
kung minsan... hindi man
makamtan ang pag-ibig, mahalaga pa rin makamtan ang kapayapaan sa puso" wika pa ni
Fidel sabay turo sa
kaniyang puso.
Halos wala nang kurap na nakalingon sa kaniya si Salome. Ilang sandali pa,
nagsimulang pumatak ang ulan.
Napatingin ang lahat sa kalangitan, mataas naman ang sikat ng araw ngunit patuloy
ang pagpatak ng ulan.
"At ang ibig sabihin ng iyong pangalan 'Salome' ay.... Kapayapaan" tugon pa ni
Fidel, kasabay niyon ang pagihip
ng marahan na hangin sa kanilang paligid. Nagsimula maghanap ng masisilungan ang
mga tao, maging si
Padre Bernardo ay bumaba na rin sa entablado dahil sa biglaang pagpatak ng ulan.
Taliwas sa kanilang lahat, nanatili lang na nakatayo sa gitna si Fidel at Salome,
animo'y pareho nilang hindi
alintana ang patuloy na pagpatak ng ulan. "At kahit anong mangyari... hindi man ito
magtapos sa pag-ibig...
umaasa akong mahahanap mo ang kapayapaan sa puso mo Lumeng..." patuloy ni Fidel,
sabay ngiti ng marahan
kay Salome.
Ang kapayapaan ay kakambal ng Pag-ibig... ngunit kadalasan ang Pag-ibig ang
nagiging sanhi ng
kaguluhan. Paano ko makakamtan ang Kapayapaan kung sa simula pa lang ng kabanata ng
ating kwento
ay nakasulat na ang lungkot na kaakibat nito?
Magsasalita na sana si Salome ngunit napatigil ang lahat nang biglang sumigaw ang
isang Kastilang guardia
civil "�LADR�N!" (THIEF!) sigaw nito sabay paputok ng tatlong beses dahilan para
mapasigaw ang lahat ng
tao at magsitakbuhan. Ang ilan ay nakabanggan pa at natapakan ang isa't-isa. Agad
namang pumaligid ang
mga guardia civil paikot sa plaza San Alfonso at prinotektahan ang mga principales
na na malapit sa
entablado.
Agad hinawakan ni Fidel ang kamay ni Salome, "Umalis na tayo rito!" sigaw ng
binata, napatingin naman si
Salome sa kaniyang itay, kuya Ernesto at Ate Roselia na agad din siyang hinila
papalayo. Muling napalingon
si Salome sa kinaroroonan ng guardia civil na nagpaputok ng baril.
Parang biglang huminto ang pag-ikot ng paligid ni Salome, animo'y nabuhusan siya ng
napakalamig na tubig
na naging dahilan upang hindi na siya makagalaw ngayon sa kaniyang kinatatayuan
nang makitang
P 32-14
nagkalaybang dugo at nakahandusay na sa lupa si...
Danilo.
*********************
A/N: Ang Pag-aaklas ni Pedro Ladia noong 1643 at ang Tondo Conspiracy na kilala rin
bilang "Maharlika
Conspiracy of 1587 -1588" ay nakatala rin sa ating Kasaysayan. Narito po ang ilan
sa mga link upang mas
lalo niyong maunawaan ang mga rebolusyon na pinangunahan ng ilang mga Datu, Rajah
at Maharlika noong
panahon ng pananakop ng mga Kastila.
Source of 1643 Pedro Ladia Revolt: http://www.elaput.org/ladia.htm
The Philippine Islands, 1493-1898, by Emma Helen Blair and James A. Robertson,
Manila, 1903-1909,
Bank of the Philippine Islands, commemorative CD re-issue, 1998
Source of Tondi Conspiracy 1587 - 1588:
https://www.slideshare.net/ilovejuliuspatrick/tondo-conspiracy
https://prezi.com/cvbtcy-wk8do/the-tondo-conspiracy-1587-88/
https://sites.google.com/site/truelakandula/urbandictionaryonlakandula
WTPAKENINGSHITUy atleast"NAGSERYOSO"siya????
P 32-15
Kabanata f(x - 31)
39.7K 1.8K 1.3K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 31]
Our Asymptotically Love Story
(page 227 - 243)
Ika-LabingLimang Kabanata
Filipinas 1688
"LADRON! (THIEF!) malakas na sigaw ng isang guardia civil na nagpasiklab ng takot
sa mga taong
nakikinig ng misa. Kasunod nito ay umalingawngaw sa paligid ang tatlong
magkakasunod na putok ng baril
dahilan para mapasigaw ang lahat ng tao at magsitakbuhan. Ang ilan ay nagkabanggan
pa at natapakan ang
isa't-isa. Agad namang pumaligid ang mga guardia civil paikot sa plaza San Alfonso
at prinotektahan ang mga
principales na malapit sa entablado.
Agad hinawakan ni Fidel ang kamay ni Salome, "Umalis na tayo rito!" sigaw ng
binata, napatingin naman si
Salome sa kaniyang itay, kuya Ernesto at Ate Roselia na agad din siyang hinila
papalayo. Muling napalingon
si Salome sa kinaroroonan ng guardia civil na nagpaputok ng baril.
Parang biglang huminto ang pag-ikot ng kaniyang paligid, animo'y nabuhusan siya ng
napakalamig na tubig na
naging dahilan upang hindi na siya makagalaw ngayon sa kaniyang kinatatayuan nang
makitang nagkalat ang
dugo at nakahandusay na sa lupa si...
Danilo.
"NILONG! HINDI!" sigaw ni Salome sabay piglas sa pagkakahawak ni Fidel at dali-dali
siyang tumakbo
papunta sa kinaroroonan ni Danilo ngunit napatigil siya nang bigla siyang niyakap
ni Fidel pabalik upang
pigilan dahil kasalukuyang pinaghahabol ng mga guardia civil ang dalawa pang
binatilyo na kumakaripas ng
takbo papunta sa kagubatan.
"DANILO! ANAK!" sigaw ni Tay Isko at siyang tumakbo papunta kay Danilo na
nakahandusay pa rin sa lupa
ngunit maging siya ay nakatikimng lupit mula sa mga bantay.
"MIERDA!" (SHIT!) sigaw ng isang guardia civil sabay hampas sa likod ni Tay Isko
dahilan para
mapasubsob din ito sa lupa. "�BAJATE! �MATAR� A ESTE LADR�N!" (GET OFF! I WILL KILL
THIS
THIEF!) buwelta pa nito sabay hampas at sipa sa likod ni Tay Isko. kasalukuyang
kinakapkapan ngayon ng
P 33-1
iba pang mga guardia civil ang walang malay na katawan ni Danilo habang patuloy na
dumadanak ang dugo
mula sa tiyan, labi at binti ng binatilyo.
Kasabay niyon ay agad nilang hinila papalayo si Tay Isko at siyang ginulpi naman ng
tatlo pang guardia. "�De
tal palo tal astilla! Los Indios son realmente dolor en el culo!" (Like father,
Like son! Indios are really pain
in the ass!) buwelta pa ng mga ito habang patuloy na tinatadyakan at hinahampas si
Tay Isko gamit ang
kanilang mahahabang mga baril.
"ITAAAY!"
"TAMAAA NA! PAKIUSAP!"
"MGA H*YOP!" galit na sigaw ni Ernesto sabay tulak sa mga guardia at yakap sa ama.
Inako niya ang
hampas at sipa ng tatlong guardia civil sa kaniyang ama. "TAMA NA!" pagmamakaawa pa
ni Roselia pero
sinagi lang siya ng malupit na Kastilang guardia. Hindi naman sila makalapit kay
Danilo dahil patuloy pa rin
itong kinakapkapan ng ilang mga guardia.
"�PERS�GUELOS!" (CHASE THEM!) sigaw pa ni Padre Bernardo sabay turo sa dalawa pang
binatilyo na
halos magkandarapa na sa pagtahak sa masukal na kagubatan na nasa likod ng
ginagawang Simbahan.
"DETENER!" (STOP!)" biglang sigaw ni Fidel dahilan para mapatigil ang mga guardia,
gulat namang
napalingon sa kaniya sina Padre Bernardo, Gobernador Filimon Alfonso, Don Antonio
Flores at Senorita
Eleanor. Maging si Salome na hawak-hawak niya ay napatigil sa pag-iyak at gulat
ding napalingon sa kaniya.
"Necesitas pruebas para probar que es un ladr�n. Un juicio debe ser hecho antes del
castigo" (You need
evidence to prove that he is a thief. A trial must be done before punishment)
buwelta ni Fidel habang
seryosong nakatingin sa mga kapwa Kastilang nasa posisyon ng Gobyerno. "Y matar a
un ni�o inocente s�lo
demostrar� lo sucio del sistema de Justicia aqu�" ( And killing an innocent child
will only prove how dirty
the system of Justice here) patuloy pa ni Fidel sabay tingin kay Gobernador Filimon
Alfonso na napatikhim
pa at napaiwas ng tingin sabay inayos ang kaniyang sumbrero.
Napahinga ito ng malalimsaka umakyat sa maliit na entablado na tinatayuan kanina ni
Padre Bernardo.
Nakatutok ang lahat ng mamayan ng San Alfonso sa kaniyang sasabihin, mga buntong-
hininga at mahihinang
hikbi lamang ang naririnig na ingay sa paligid. Ang naging pag-aresto at hakbang ng
pagpataw ng parusa ng
mga guardia sa binatilyong si Danilo at ang ama at kapatid nito na si Tay Isko at
Ernesto ay labis na nagdulot
ng matinding takot sa lahat ng mamamayan ng San Alfonso.
"�Por lo tanto, declaro detenerlos! Y haremos un juicio ma�ana antes del
crep�sculo" (I therefore declare to
arrest them! And we will conduct a trial tomorrow before twilight) seryosong tugon
ni Gobernador Filimon
Alfonso habang nakatingin din ng diretso kay Fidel. Animo'y may pasibol na hidwaan
at hindi
P 33-2
pagkakaunawaan sa kanilang dalawa.
Bumaba na ang Gobernador sa entablado at dire-diretso itong sumakay sa kalesa,
pinigilan pa siya ni
Senorita Eleanor ngunit pinilit din niyang sumakay ang pamangkin. Nabalot naman ng
pagtataka at takot si
Eleanor habang tinatanaw si Fidel. Batid niyang ang ginawang pagtatanggol ni Fidel
sa mga Indio at
pagkuwestiyon sa pangyayari kanina ay nakapagdulot ng matinding kahihiyan sa
kaniyang tiyo na siyang
Gobernador ng bayan.
Nang gabi ring iyon ay hindi na nag-aksaya pa ng oras sina Salome, Nay Delia,
Felicidad at Roselia. Halos
tatlong oras na silang nakatayo sa labas ng himpilan ng mga guardia civil kung saan
nakakulong sina Tay
Isko, Ernesto at Danilo.
Bagama't mabigat ay hindi alintana ni Salome ang dala-dala niyang malaking palayok
na naglalaman ng
halamang gamot para sa sugat na tinamo ng kaniyang itay at dalawang kapatid. Halos
wala ng katao-tao na
naglalakad sa kalsada dahil sa nangyaring kaguluhan kanina sa plaza San Alfonso.
Tanging mga ingay na lamang mula sa kuliglig at mga yapak ng mga nagroronda na mga
guardia civil ang
umaalingangaw sa buong paligid. "Por favor d�janos entrar" (Please let us in)
pakiusap ni Nay Delia bigla
namang natawa ang dalawang bantay na guardia sa labas nang magsalita si Nay Delia
sa wikang Kastila.
"Un indio que habla nuestro idioma" (An Indio speaking our language) tawa nila
habang minamaliit ang mga
kababaihan kanina pa nakikiusap na madalaw ang mga bihag. Ilang sandali pa ay
biglang napatigil sa
pagtatawanan at pangungutya ang dalawang guardia civil nang huminto ang isang
kalesa sa kanilang tapat.
Agad silang yumukod at nagbigay galang nang bumama si Senorita Eleanor Alfonso sa
kalesang iyon. "No es
correcto dejar que las mujeres esperen aqu� afuera, �es esto lo que un hombre debe
actuar?" (It is not right
to let the women wait here outside, is this what a man should act?) seryosong tugon
ni Eleanor, kasunod
namang bumaba sa kalesa ang dalawang batang lalaki na kaniyang pamangkin na anak ni
Gobernador Filimon
Alfonso.
"Y no es correcto burlarse de nosotros ... mujeres" (And it is not right to make
fun with us... women) saad
pa ni Senorita Eleanor dahilan para manginig sa kaba ang dalawang guardia civil.
Hawak niya sa kaniyang
magkabilang kamay ang dalawang pamangkin na idadaan niya sana sa pamilihan bago
sila umuwi.
Napalingon si Senorita Eleanor sa kinatatayuan nila Salome, nakaramdamng awa ang
dalaga dahil sa
kalunos-lunos na sinapit ng pamilya ni Salome. "D�jales entrar" (Let them in) utos
ni Eleanor sa dalawang
guardia civil na nagkatinginan pa dahil sa gulat.
"Pero el Gobernador nos orden� ----" (But the Governor ordered us- )
P 33-3
"Dije que los dejara entrar" (I said let them in) muling utos ni Eleanor, napakibit
balikat na lang ang
dalawang guardia saka binuksan ang pinto. Agad hinawakan ni Salome ang kamay ni
Eleanor upang
magpasalamat ngunit umiwas ang Senorita.
"Es lo menos que pude hacer ..." (It is the least I could do...) wika ni Eleanor
sabay tingin kay Salome at sa
pamilya nito. Nagtataka namang napatingin sa kanila ang dalawang batang Alfonso
bago ito pinasakay muli ni
Eleanor sa kalesa. "M-maraming Salamat po Senorita Eleanor" muling wika ni Salome
ngunit isang tingin
lamang ang isinukli sa kaniya ng Senorita.
Amoy ng tabako ang sumalubong sa kanila nang makapasok sila sa himpilan ng mga
guardia civil. madilim
ang buong paligid, tanging mga ilaw lamang mula sa maliliit na sulo ang nagbibigay
liwanag sa loob ng
istruktura na gawa sa makapal na bato.
Pahaba at makipot ang daan, may sampung selda na nakahelera sa bawat gilid ng
pasilyo. Ilang sandali pa, ay
natanaw na nila ang dalawang selda sa pinakadulo. Naunang tumakbo si Roselia at
agad itong napabagsak sa
sahig nang makita ang kalunos-lunos na kalagayan ng kaniyang asawa na si Ernesto.
"Nestong!" wika ni Roselia habang dahan-dahan na inaabot ang kamay ni Ernesto sa
pagitan ng rehas. Sa
katabing selda ay naroon naman si Danilo na hinang-hina habang nakahandusay sa
sahig. Nakapulupot na sa
tiyan at binti nito ang damit ni Tay Isko na hinati sa dalawa upang pigilan ang
pagdanak ng dugo.
Habang bakas na bakas naman sa katawan ni Tay Isko ang mga sugat, galos at pasa na
tinamo niya nang
bugbugin siya kanina sa plaza. "Itaay! Nilong!"
Naalimpungatan si Tay Isko habang nakasandal ito sa malamig na pader na gawa sa
bato, napatong naman
ang ulo ni Danilo sa kaniyang binti. "P-paano kayo- "
"Ssshh... sa ngayon Mahal, kailangan munang magamot ang inyong mga sugat" tugon ni
Nay Delia na kahit
nanginginig ay nagawa pa rin niyang ngumiti upang itago ang takot at sakit na
nararamdaman. "Baka mahuli
kayo ng mga guardia..." wika pa ni Tay Isko, agad namang isinawsaw ni Nay Delia at
Salome ang piraso ng
tela sa halamang gamot na dala nila at dahan-dahan itong ipinahid sa katawan ni Tay
Isko. Si Salome naman
ang nag-angat sa ulo ni Danilo na kinakapos na ng hininga.
Mabuti na lang dahil malalaki ang pagitan ng rehas kung kaya't hindi sila
nahihirapan na maabot ang isa't-isa.
Agad nilinis ni Salome ang mga nabuong dugo sa tiyan at binti ni Danilo bago niya
ito binuhusan ng katas ng
bayabas. Napasigaw naman sa sakit si Danilo ngunit agad hinagkan ni Felicidad ang
ulo ng kapatid.
Mabilis na itinali ni Salome ang piraso ng tela sa sugat ni Danilo upang hindi na
dumanak muli ang dugo.
Hindi naman niya mapigilang maluha habang ginagamot ang kapatid dahil namumutla na
ito at hinang-hina na
rin. Ang paraang iyon ay natutunan niya pa mula sa kaniyang inay, at dahil wala na
sa sarili si Nay Delia,
siya na mismo ang nagpataw ng paunang lunas kay Danilo.
Ilang sandali pa, ay natapos na rin si Roselia sa paglilinis ng mga galos at sugat
na natamo ni Ernesto.
P 33-4
Habang si Nay Delia naman ay maingat na ipinapahid ang gamot sa sugat ni Tay Isko.
Nabasag ang katahimikan sa pagitan nilang lahat nang magsalita si Tay Isko.
"Natutuwa akong makita na
hanggang dito ay magkakasama at nagtutulungan pa rin tayo" wika ni Tay Isko dahilan
para mapatigil sila sa
kani-kanilang mga gawain. "Nasaan nga pala si Julio?"
"Iniwan po muna namin siya Itay sa tahanan nila Aling Teodora at Ising" sagot ni
Felicidad, napatango lang si
Tay Isko at hinawakan ang kamay ni Felicidad. "Ikaw... ang una naming prinsesa,
nang isilang ka ng iyong ina
hindi matatawaran ang saya sa amin dahil matagal nang pangarap ng iyong ina na
magkaroon ng babaeng
anak, Naalala ko pa na halos araw-araw at gabi-gabi nagdarasal sa harap ng imahe ni
Buddha ang iyong ina
noong ipinagbubuntis ka niya" panimula ni Tay Isko sabay hawak sa mukha ni
Felicidad. "Hindi naman kami
nabigo dahil biniyayaan kami ng napakagandang dilag... na masunurin at
maalalahanin" patuloy pa ni Tay
Isko, kasabay niyon ang pagpatak ng luha sa mga mata ni Felicidad at agad siyang
yumakap sa kaniyang tatay.
Hindi man siya ganoon kalapit sa kaniyang itay dahil palaging ang kaniyang inay ang
kasama niya ngunit kahit
ganoon ay ramdampa rin niya ang pagmamahal at pag-aaruga ng isang ama.
Napatingin naman si Tay Isko kay Danilo na nakahiga pa rin sa kaniyang binti. Muli
niyang hinimas-himas
ang ulo nito. "Ang pinaka-pilyo kong anak na binatilyo... Danilo. Alammo bang sa
tuwing nakikita kita ay
napapangiti ako, lalo na sa tuwing ibabalita mo sa akin ang iyong karanasan sa mga
pinapasukan mong mga
trabaho, noon pa man ay natutuwa na ako dahil marunong ka ng magbanat ng buto sa
murang edad, at
naniniwala ako na hindi mo magagawang magnakaw... hindi ba anak?"
Tahimik lang silang lahat na nakikinig ngayon sa sinasabi ni Tay Isko, animo'y
bawat salitang binibitiwan
nito ay nagpapabalik sa mga alaala ng pamilya nila noong masaya at payapa pa silang
namumuhay sa Tondo.
"Ano po ba ang tinutukoy nilang ninakaw ni Danilo?" tanong ni Felicidad, napahinga
naman ng malalimsi
Tay Isko bago muling nagsalita "Tinangka raw ipuslit ni Danilo, Paterno at Felipe
ang limang baso na gawa
sa tanso na gamit ng Simbahan"
"Imposible! Hindi iyon magagawa ni Danilo... at hindi rin iyon gagawin ni Felipe at
ni Paterno... Hindi ba't
asawa na ni Paterno si Piyang? Imposibleng gagawa ng ganoon si Paterno dahil
malalagay sa panganib ang
kaniyang pamilya" wika ni Felicidad na sinang-ayunan naman ni Roselia.
Hindi naman nakapagsalita si Salome, naalaala niya bigla ang pamilyar na itsura ng
dalawang lalaki na
kumakaripas din ng takbo papalayo nang magkagulo sa plaza. Nahahawig ang dalawang
lalaking iyon na
tinutugis ng mga guardia kay Paterno at Felipe.
"Nahuli ba ang dalawang binata na hinahabol din ng mga guardia kanina?" tanong
naman ni Roselia,
napailing naman si Tay Isko bilang sagot. "Kung gayon, paano nasabing si Paterno at
Felipe ay kasama ni
Danilo? Paano nasabing nagnakaw sila?" habol pa ni Roselia. Pare-pareho na silang
nag-iisip ng malalim
ngayon.
"Matapos ang gulo kanina sa plaza, ipinatawag at pinapila ang lahat ng kalalakihan
sa San Alfonso at napagalaman
na tanging si Paterno at Felipe ang nawawala sa lahat ng listahan. Ang listahang
ginamit ay ang
listahan ng mga pangalan ng mga kalalakihan na kasapi sa polo y servicios,
tiningnan din nila ang listahan ng
lahat ng mamamayan na nagbabayad ng Tributo... tanging si Paterno at Felipe lamang
ang nawawala sa buong
bayan kanina" sagot ni Ernesto. Maliit pa lamang ang bilang ng populasyon sa bayan
ng San Alfonso kung
kaya't halos magkakakilala ang mga tao.
P 33-5
Naalala bigla ni Salome noong isang araw na nakita niyang may bitbit na apat na
sakong trigo si Danilo.
Ibinigay na sa akin ito ni Padre Bernardo, sobra-sobra ang natatanggap na handog ng
mga mamamayan
para sa Simbahan - Danilo
"Itay! Nasabi po sa akin ni Danilo na ibinigay raw sa kaniya ni Padre Bernardo ang
apat na sako ng trigo na
nasa ating tahanan" sabat ni Salome, hindi magawang makapagsalita ni Danilo dahil
sobrang nanghihina pa
ito.
"Maaaring pakana ito ng prayleng iyon... ngunit bakit? Bakit niya ipapahamak si
Danilo?" tugon ni Ernesto. Wala namang nakaimik sa kanilang lahat, pare-parehong
hinahanap ang kasagutan sa kanilang mga
katanungan.
"Ipaglalaban natin iyan sa hukuman bukas!" patuloy pa ni Ernesto, bagama't
nanghihina na, hindi pa rin
napapawi ang galit na kaniyang nararamdaman.
"Sa tingin niyo ba ay may pag-asa tayo sa hukuman? Na ang magsisilbing hukomay
isang Kastila rin?" tugon
ni Nay Delia, isang malakas na sampal ng realidad ang tumama sa kanilang lahat.
Sandali silang natahimik,
ang Sistema ng hustisya para sa kanilang mga Indio ay tulad ng pagsuong sa butas ng
karayom.
"Ngunit kakampi natin ang bayan, batid ng lahat na hinding-hindi magagawa ni
Danilo, Paterno at Felipe ang
magnakaw!" wika pa ni Ernesto, magsasalita pa sana siya ngunit nagsalita na ang
kaniyang ama. "Ikaw
Ernesto ang pinaka-matanda sa iyong mga kapatid, kung kaya't ikaw rin ang pinaka-
nararapat na umunawa sa
lahat... sa mundong ito walang pagkakapantay-pantay, ang mga maliliit ay patuloy na
tatapakan ng mga
malalaki, ang mahihirap ay patuloy na pahihirapan ng mga malalakas, ang mga mababa
ay patuloy na ibababa
ng mga nasa itaas" pangaral ni Tay Isko, kahit mahirap ay pilit niyang inabot ang
balikat ni Ernesto na nasa
kabilang selda.
"Upang magkaroon ng pagkakapantay-pantay... kailangang lumaban ang mga maliliit
upang hindi na tapaktapakan
pa, kailangang umahon sa kahirapan ang mahihirap upang sila naman ang maging
malakas... at upang
makamtamiyon... kailangang umakyat patungo sa itaas ang mga aba nang sa gayon ay
magapi ang mga nasa
itaas ng kapangyarihan" bagama't nanghihina ay nagawang palakasin ni Tay Isko ang
loob ng kaniyang
pamilya.
"Mahal... anuman ang iyong nais ipabatid, patuloy ko pa rin inaalala ang buhay na
pangako mo sa ating
pamilya nang magtungo tayo sa bayang ito" wika ni Nay Delia sabay hawak ng mahigpit
sa kamay ng
kaniyang asawa. Ang mga salita nito ay nagpapalakas nga sa kanilang mga kalooban,
nagpapalakas sa
puntong nag-uudyok sa digmaan.
Tila isang pana na tumama sa puso ni Tay Isko ang mga salitang binitiwan ng
kaniyang asawa. Ang
pangakong kaniyang binitiwan nang lisanin nila ang bayang kinalakihan, ang bayan ng
Tondo.
Mahal... huwag kang mangamba, Isang buhay na payapa at masaya ang ating haharapin
sa bayan ng San
Alfonso. Ating masasaksihan ang paglaki ng ating mga anak hanggang sa magkaroon
sila ng kanikaniyang
pamilya. Masasaksihan natin ang paglaki ng ating mga inapo at ang unti-unting
pagbabago ng
mundo.
P 33-6
Hindi na nakapagsalita pa si Tay Isko, tahimik na pagtangis at yakap na lamang sa
kaniyang asawa ang
kaniyang nagawa. Ang pangako na malabo nang mangyari ay mababaon na lamang sa
alaala ng bawat isa.
Agad napayakap ang magkakapatid sa kanilang ina at ama. Inaalala ang mga sandali na
hawak kamay nilang
kinakaharap ang lahat ng problema. Sa huling pagkakataon ay muling iniangat ni Tay
Isko ang kaniyang ulo, at
ang tumatangis na si Salome ang kaniyang unang nakita. "Lumeng... sa tuwing
binibigkas ko ang iyong
pangalan ay nagkakaroon ako ng Kapayapaan. Naalala ko noong panahong ipinagbubuntis
ka pa ng iyong ina,
inakala naming isa kang lalaki dahil ikaw daw ay malikot sa sinapupunan ng iyong
ina" ngiti ni Tay Isko
habang pinapahid ang luha ni Salome.
Sa kanilang limang magkakapatid si Salome ang pinakamalapit at pinakamalambing sa
kaniyang tatay. Palagi
siyang katuwang nito sa pangingisda, pagsasaka, pag-aararo, paghuhulma ng palayok,
pagkakarpintero,
pagpapanday at paggawa ng mga armas noong bata pa siya.
"H-hindi ko pa pala nasasabi sa iyo anak na ako mismo ang pumili ng iyong
pangalan... Salome" muling wika
ni Tay Isko habang nakangiti ito, bagama't patuloy rin ang pagtulo ng mga luha sa
kaniyang mga mata, nais pa
rin niyang pagaanin ang loob ng kaniyang paboritong anak.
"Kapayapaan ang dala mo sa aming lahat... at naniniwala akong sa buhay na ito
mahahanap mo rin ang
Kapayapaan anak" tugon ni Tay Isko sabay yakap kay Salome. Yumakap na rin si Nay
Delia, Felicidad,
Roselia at Ernesto sa kanila. Sa pagkakataong iyon, hindi man nila sabihin, hindi
man nila isipin, batid nila
na ang panganib na paparating sa kanilang pamilya ay malapit na nilang kaharapin.
"Nay... kumain na po kayo" pakiusap ni Salome sabay abot ng mangkok ng lugaw kay
Nay Delia na hanggang
ngayon ay patuloy pa rin ang pagtangis. Mag-hahatinggabi na ngunit ni isa sa kanila
ay hindi pa rin natutulog.
Sa kabilang kwarto naman ay inaaliw ni Felicidad ang batang si Julio na walang
kamalay-malay na nasa
bingit na ng kamatayan ang kaniyang itay, kuya Ernesto at kuya Danilo.
Kinukuwentuhan na lang ni Felicidad
ng mga alamat si Julio habang pinapatulog ito.
Samantala, nasa salas naman si Roselia at patuloy na nanalangin hawak-hawak ang
kaniyang rosaryo. Magaapat
na oras na siyang hindi tumitigil sa pananalangin habang patuloy ang pagpatak ng
luha sa kaniyang mga
mata. Labis siyang nag-aalala sa kalagayan ng kaniyang asawa na si Ernesto.
"Kung nakinig lamang sana ako sa mga banta, kung hindi ko sana binalewala ang mga
senyales na aking
nakikita, kung hindi sana ako umasa na mamumuhay tayo rito ng payapa... hindi sana
natin sinapit ang lahat ng
ito" tugon ni Nay Delia habang nakatulala sa tapat ng bintana, kasabay niyon ay ang
walang awat na pagpatak
ng kaniyang luha.
P 33-7
Ngayon na lamang muli nakita ni Salome na umiyak ang kaniyang Inay, at masakit para
sa kaniya ang
makitang nagkakaganoon ang kaniyang nanay. "S-siguradong malulungkot po si itay
kapag hindi po kayo
kumain" saad ni Salome sabay abot muli ng mangkok ng lugaw sa kaniyang inay pero
hindi pa rin nito
pinansin ang pagkain.
"Wala ng mas lulungkot pa sa katotohanang ikaw ay maiiwang mag-isa..." muling tugon
ni Nay Delia habang
nakatulala sa labas ng bintana habang pinagmamasdan ang unti-unting pagpatak ng
ulan na nagpalala sa
kalungkutang kanilang nararamdaman.
"Inay, huwag niyong sabihin iyan" tugon ni Salome ngunit nanatili lang tulala ang
kaniyang inay sa tapat ng
bintana. "Tulad ng malamig na ihip ng hangin sa gabi, Tulad ng napakadilimna
paligid sa ilalimng kabilugan
ng buwan at Tulad ng walang humpay na pagpatak ng ulan... Ang kalungkutang
nararanasan ng puso ng taong
naghahanda na sa katapusan" muling saad ni Nay Delia na animo'y wala sa sarili.
Dahan-dahan namang napatingin si Salome sa labas ng bintana, maging siya ay
nakaramdamng kakaibang
kalungkutan habang pinagmamasdan ang patuloy na pagpatak ng ulan.
Wala na ngang mas lulungkot pa sa kalungkutang hatid ng bawat patak ng ulan...
Makalipas ang dalawang oras, naalimpungatan si Salome nang makarinig siya nang
kaluskos mula sa labas ng
kanilang bahay. hindi niya namalayan na nakatulog na pala siya kanina sa papag ng
kuwarto sa tabi ng
kaniyang inay. Paupos na rin ang liwanag mula sa kandila na nasa tabi niya, at
napangiti siya ng kaunti dahil
sa wakas ay nakatulog din pala ang kaniyang ina.
Napatingin siya sa mangkok ng lugaw sa gilid nito at napahinga na lang ng
malalimdahil hindi ito ginalaw ng
kaniyang inay. Ilang sandali pa, nakarinig muli siya ng kaluskos mula sa labas kung
kaya't dali-dali siyang
bumangon upang isara ang binata ngunit nagulat siya nang biglang may kamay na
humarang sa kanilang
bintana upang hindi ito maisara.
Muntikan na siyang mapasigaw dahil sa gulat ngunit biglang tinakpan ng taong iyon
ang kaniyang bibig, at
agad siyang hinila papalapit sa bintana sabay hawak sa kaniyang baywang upang hindi
siya makagalaw.
"Ako ito..." bulong nito, nanlaki naman ang mga mata ni Salome nang makilala ang
boses at ngiti ng taong
iyon. Senor Fidel?
A-anong ginagawa niya rito?
"Sumunod ka sa akin, hihintayin kita sa labas ng inyong tahanan" bulong pa ni Fidel
at dahan-dahan na niyang
binitiwan si Salome. Ilan segundo ring natulala ang dalaga dahil sa naging tagpo
nila. napahawak siya sa
P 33-8
tapat ng kaniyang puso dahil sa lakas ng pagkabog nito. Napahawak rin siya sa
kaniyang labi at baywang na
kung saan ramdamna ramdampa rin niya ang mainit na haplos ng binata.
Natauhan lamang siya nang muling sumulip si Fidel sa kanilang bintana, "Lumeng?"
muling tawag nito.
Nakabalot ng itimna panaklob sa mukha ang binata at may suot din itong itimna
sumbrero. Ang kaniyang
kasuotan ay nababalot din ng itim. "O-opo Senor" sagot ni Salome sabay hakbang ng
dahan-dahan palabas sa
silid ng kaniyang inay.
Nang makalabas na siya sa kwarto, naabutan niyang nakatulog na rin ang kaniyang ate
Roselia sa salas
habang yakap-yakap nito ang rosaryo, natuyo na rin ang kaniyang luha at pawis na
naghalo.
Sumilip din muna si Salome sa silid ng kaniyang ate Fe at nakita niyang tulog na
rin ito habang yakap-yakap
si Julio. Pinatay na muna niya ang mga naiwang sindi ng kandila, saka binitbit ang
gasera na nasa ibabaw ng
kanilang hapag.
Dahan-dahan siyang naglakad papunta sa pinto sa likod ng kanilang kusina, at nang
buksan niya ang pinto
agad sumalubong sa kaniya ang malamig na hangin na hatid ng ulan, maging ang
talamsik ng tubig ulan ay
sumaboy rin sa kaniyang mukha at katawan.
Mabuti na lamang dahil nasa gilid lamang ng pinto si Fidel at agad ibinalot ng
binata ang isang makapal na
talukbong na kulay itimsa kaniya. Agad siyang inalalayan nito papalabas sa pinto
habang hawak-hawak ang
kaniyang balikat. Sa sobrang bilis ng pangyayari ay wala ng nagawa pa si Salome
kundi sumunod kay Fidel
kung saan man siya nito dadalhin.
Tinahak nila ang daan gamit lamang liwanag mula sa gaserang dala ni Salome,
nakaakbay sa kaniya ang
binata habang magkasalo sila sa malaking kulay itimna talukbong upang panangga sa
ulan. Ilang sandali pa
ay narating na nila ang isang malaking puno na nasa likod lamang ng maliit na
barong-barong ng pamilya
Aguantar. Medyo may kalayuan ito sa kanilang tahanan kung kaya't hindi na nila
kailangan pang mag-usap ng
pabulong.
Nabalot na rin ng putik ang yapak at dulo ng saya ni Salome dahil sa maputik na
daan na kanilang tinahak.
Mabuti na lamang dahil hindi siya gaano nabasa dahil sa makapal na talukbong na
ibinalot sa kaniya ni Fidel.
"Sshh... huwag kang maingay Carisa" suway ni Fidel sa itimna kabayong nakatali sa
malaking puno na
kanilang sinisilungan na ngayon.
Nanlaki ang mga mata ni Salome nang makita ang tatlo pang kabayo sa likuran nila.
tanging ang kabayo
lamang ni Fidel na si 'Carisa' ang walang nakasabit na kalesa. Habang ang tatlo
pang kabayo ay punong-puno
ng kagamitan.
"M-mang Berto?" gulat na tugon ni Salome nang makilala ang isang lalaki na abala sa
pagtatali ng mga
kagamitan sa isang kalesa. "Mang Kiko?" muling tugon ni Salome nang makita ang isa
pang lalaki na
naghahakot ng gamit.
Hindi narinig ni Mang Berto at Mang Kiko ang pagtawag sa kanila ni Salome dahil
abala ang mga ito sa
pagbabalik-panaog sa kani-kanilang mga tahanan. Nagtatakang napalingon si Salome sa
paligid, ang limang
pamilya na kasama nilang nagtungo rito sa bayan ng San Alfonso ay nag-iimpake na
ngayon.
P 33-9
"Ito ang plano Lumeng... lilisanin niyo ngayong gabi ang lugar na ito" narinig
niyang tugon ni Fidel mula sa
kaniyang likuran. Agad siyang napalingon sa binata, ramdamniya ang lungkot sa tono
ng pananalita nito.
"N-ngunit... paano si itay? Si kuya Ernesto? Si Nilong?" pag-aalala ni Salome,
kasabay naman niyon ang
pagtakbo ni Mang Berto papunta sa tahanan nila Salome upang gisingin at hikayatin
na mag-impake na ang
buong pamilya Aguantar.
"Nasa sampung guardia lamang ang bantay sa himipilan ng mga guardia civil, naroon
na sina Mang Pedro at
ang ilang kalalakihan na kasama ng inyong pamilya at bago sumikat ang araw itatakas
nila ang iyong itay at
mga kapatid" sagot ni Fidel sabay hakbang papalapit kay Salome. Napatigil si Salome
nang marinig ang
huling sinabi ni Fidel 'Itatakas nila ang iyong itay at mga kapatid'
"Ngunit-Hindi, Delikado ang gagawin nila- "
"Wala nang ibang paraan... hindi tayo makakaasa sa pantay na hustisya ng hukuman
para sa inyo" sagot ni
Fidel, ang mga salita niyang iyon ang mas lalong nagpalinaw kay Salome na nasa
magkaibang katayuan nga
sila ni Fidel.
Isa siyang hamak na Indio na may dugong Intsik. At ang lalaking nasa harapan naman
niya ay isang Kastila...
isang mayaman, kilala at tinitingalang Kastila.
"Sa dulo ng lawa ng luha nakaabang ang tatlong bangka na inyong gagamitin upang
makatawid sa kabilang
isla, batid ni Patricio ang planong ito, kasalukuyan siyang nag-aabang ngayon sa
labas ng himpilan ng mga
guardia civil kung sakaling magkagulo ay agad nilang patatahimikin ang tensyon"
saad pa ni Fidel, nanlaki
naman ang mga mata ni Salome sa gulat.
Si Senor Patricio?
"Kung handa ka na Lumeng ay maaari ka nang sumakay sa kalesang iyon" turo ni Fidel
sa kalesang nasa
likuran nila. kasunod nito ay ang paglabas sa kanilang maliit na bahay kubo nila
Nay Delia at Roselia na
magkakapit-bisig, habang si pasan-pasan naman ni Felicidad si Julio sa kaniyang
likuran.
Hindi na ganoon kalakas ang patak ng ulan, tanging ambon na lamang. Ngunit
nahihirapan sila sa paghakbang
dahil maputik ang daan. Muling pinagmasdan ni Salome ang paligid, isa-isa nang
sumasakay sa kalesa ang
ilan sa pamilya nila Mang Berto, Mang Kiko at Mang Pedro.
Ang isang kalesa na nasa likuran naman nila ay bakante pa ngunit patuloy na
kinakargahan ng gamit. Tulongtulong
ang mga kababaihan at kabataan sa pagbubuhat ng mga gamit ng pamilya Aguantar sa
kalesa. Napatigil
si Nay Delia, Roselia at Felicidad nang makita si Fidel at Salome na nakasilong sa
isang puno.
P 33-10
Tanging tango lamang ang naipamalas ni Nay Delia kay Fidel bilang pasasalamat sa
ginawa nitong pagtulong
sa kanila. hinubad naman ni Fidel ang kaniyang sumbrero at itinapat ito sa kaniyang
dibdib bilang senyales ng
pagtugon sa pasasalamat ni Nay Delia.
"Mag-iingat kayo sa inyong paglalakbay..." muling wika ni Fidel, bakas sa kaniyang
boses ang kalungkutan na
dala nito, animo'y nagpapaalam.
Napalingon naman si Salome kay Fidel, hindi niya maunawaan kung bakit naging ganito
kabilis ang mga
pangyayari. Parang kailan lang ay naranasan niya ang kakaibang saya habang lihimna
humahanga sa binata.
Ang pagtulong at kabutihang ipinamalas nito sa kaniya at sa kaniyang pamilya ay
hindi matatawaran.
Magmula sa pagtanggap nito sa kanilang pamilya na maging tagapagsilbi sa hacienda
Montecarlos. Hanggang
sa alukin siya nitong matuto magbasa at magsulat sa wikang alpabeto. Maging ang
pagtulong nito sa mga
kabataan na matuto lalong-lalo na kay Danilo at Julio. Ang masayang mga karanasan
niya habang naninilbihan
sa hacienda Montecarlos, ang mga tawanan at biruan nila nina Manang Estelita, Ising
at Piyang habang
nagluluto sa kusina. Maging ang araw-araw na pagpapakain sa mga manok at pag-iigib
ng tubig mula sa balon
ay isang masayang karanasan din para kay Salome.
Ang araw-araw na palihimniyang pagaabang sa labas ng silid ni Senor Fidel upang
masulyapan ang binata
sa umaga. Ang mga araw na tanging silang dalawa lamang ni Fidel sa ilalimng puno ng
Narra sa tapat ng
lawa ng luha habang tinuturuan siya nito magbasa at magsulat at kung minsan naman
ay siya ang nagtuturo sa
binata kung paano magsulat at magbasa sa paraang Baybayin.
Ang mga gabi kung saan palagi siyang nagpapahuli sa kusina upang abangan ang pag-
akyat ni Senor Fidel sa
silid nito sa itaas. Ang mga gabi kung saan mas madalas niyang masulyapan ang
binata dahil madilimang
paligid kung kaya't walang nakakahuli sa kaniyang ginagawang pagtitig at lihimna
pagngiti.
Ang mga gabi kung saan madalas siyang dumungaw sa bintana ng kanilang tinutuluyan
sa likod ng mansyon ng
Montecarlos upang pagmasdan ang liwanag ng buwan at mga bituin at upang hinatayin
din na mawala ang
liwanag mula sa bintana ng silid ni Senor Fidel.
Ang mga nagdaang buwan, linggo, araw, gabi, oras, minuto at segundo kapiling ang
mga mahahalagang tao na
tumatak sa kaniyang pananatili sa bayan ng San Alfonso ay hindi niya akalaing...
magwawakas na ngayon.
Ang mga pangyayari ay kasingbilis ng pagsikat at paglubog ng araw. hindi mo
namamalayan hangga't hindi
mo pinapakiramdaman.
"May nais pala akong ibigay sa iyo... Lumeng" tugon ni Fidel sabay dukot sa
kaniyang bulsa ng isang bagay,
kinuha niya ang kamay ni Salome at inilagay ang bagay na iyon sa palad ng dalaga.
Halos walang kurap na
P 33-11
napatingin si Salome sa purselas (bracelet) na rosaryo na gawa sa kahoy na nasa
kaniyang palad na ngayon.
"Ang sampung bato (beads) sa purselas na iyan ay katumbas ng sampung dasal...
Naalala mo noong tinanong
mo sa akin ang kahulugan ng numero? Naalala mo rin ba ang aking sagot sa iyong
katanungan?" tanong ni
Fidel, dahan-dahan namang ibinalik ni Salome ang kaniyang paningin sa binatang
kaharap.
Napatango naman si Salome "Ang numero ay paulit-ulit at walang katapusan" sagot ni
Salome, napangiti
naman ng kaunti si Fidel sabay tango sa dalaga. Kasunod niyon ay itinaas ni Fidel
sa ere ang kaniyang
sampung daliri "Ang numero ay maaari mo ring bilangin sa pamamagitan ng sampung
daliri sa iyong mga
kamay..." patuloy nito habang nilalaro ang kaniyang sampung mga daliri dahilan para
matawa si Salome.
"Ang purselas na iyan ay nabili ko sa pista ng Birheng Maria ng La Naval... nais mo
bang malaman ang
kahulugan niyan?" tugon pa ni Fidel, napatango naman si Salome bilang sagot.
Animo'y pareho nilang
nakalimutan ang panganib na nagbabadya.
"Bawat bato sa purselas na iyan ay nangangahulugan ng 'Isang dekada'... ang bilang
ng bato sa purselas na
iyan ay 'Sampu'... kung kaya't sa kabuuan ang purselas na iyan ay nangangahulugan
ng 'Isang Siglo'..."
seryosong tugon ni Fidel habang nakatingin ng diretso sa mga mata ni Salome.
Magsasalita pa sana si Salome ngunit agad na siyang tinawag nina Mang Berto
"Ipagpaumanhin niyo po
Senor ngunit nakahanda na po kami" tugon ni Mang Berto na patakbong sumakay sa
kalesa dahil sa patuloy na
pagpatak ng ulan.
Isang tango ang pinakawalan ni Fidel, isang senyas na nagpapahiwatig na maaari nang
umalis si Salome.
Labag man sa kalooban ng dalaga, wala na siyang nagawa kundi ang humakbang patungo
sa kalesa, agad
siyang inalalayan nina Mang Berto pasakay sa kalesa.
Nang makasakay na si Salome, iwinagayway nina Mang Berto, Mang Kiko at ang ilang
mga kalalakihan ang
kanilang mga sumbrero bilang pagsaludo at pamamaalamkay Senor Fidel. Samantala, ang
mga kababaihan
naman ay kumakaway bilang pasasalamat sa Kastilang tumulong sa kanila.
Tanging si Salome lamang ang hindi umiimik at nanatiling nakatingin ng diretso kay
Fidel habang dahandahang
kumakaripas ang kalesang sinasakyan nila. Muling tiningnan ni Salome ang kaniyang
palad kung saan
hawak-hawak niya ang purselas na binigay ng binata. Parang may kung anong kirot
siyang naramdaman sa
kaniyang puso. Hindi niya inaasahang ito na ang magiging huli nilang pagkikita.
~Ilang ulit nang nasaktan
Ang pusong ito sa iyo
Subalit di ko magawang
P 33-12
Tuluyang umiwas sa 'yo~
~Ngunit bakit tuwing ika'y nakikita
Ay Naalaala ating nakaraan
Di ko kayang iwanan ka bakit ba
kahit na akoy nasasaktan oh~
~Di ko kayang mag-isa kung wala ka
Kay hirap isipin, ika'y hindi na sa 'kin
Kasalanan ko ba kung iba kung ika'y mahal pa
Kahit sarili'y pilitin
Di ka pa kayang limutin, mahal~
Sa huling pagkakataon ay muling tinanaw ni Salome si Fidel. Nakatayo lamang ang
binata sa ilalimng puno
kasabay niyon ang patuloy na pagpatak ng ulan habang unti-unting nagiging malabo
ang paligid dahil sa
hamog na dala ng gabi, ngunit bago tuluyang maglaho ang paningin nila sa isa't-
isa... nabasa ni Salome ang
huling sinabi ni Fidel mula sa labi nito...
"Te esperare por siglos... Lumeng"
Sir Nathan?!
**********************
Featured Song:
'Di ko kayang Limutin' Liezel Garcia
A/N: Maraming Salamat marikitdreams sa iyong napakagandang obra! Grabe! Nabuhay
ulit ang Baybayin
feels ko <3
"Di ko kayang Limutin" by Liezel Garcia
P 33-13
Kabanata f(x - 32)
42.5K 1.9K 1.5K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 32]
~I'm lookin' back on things I've done
I never wanna play the same old part
I'll keep you in the dark
Now let me show you the shape of my heart~
-Backstreet boys (Shape of my heart)
"Maraming Salamat Senor Fidel! Hanggang sa muli..." wika ng babaeng nasa tabi ko,
napalingon ako sa
kaniya pero malabo ang kaniyang mukha. "Tayo'y magdasal para sa paglalakbay na ito"
patuloy pa ng
babaeng iyon sabay hawak sa kamay ko. Nagulat ako nang biglang hawakan ang kabilang
kamay ko ng
isa pang babae na nasa kaliwa ko naman. "Ano ito?" tugon niya sabay kuha ng isang
bagay na nasa
palad ko.
"Isang purselas na rosaryo? Sinong nagbigay sa iyo nito?" usisa niya pa pero hindi
ko alam kung bakit
bigla kong kinuha sa kaniya ang purselas at muling ikinubli iyon sa aking kamay.
Tiningnan ko muli siya
ng mabuti pero hindi ko maaninag ang mga mukha nila dahil sobrang dilim ng paligid.
Madilim ang gabi
at natatakpan ng makapal na ulap ang kabilugan ng buwan.
Kasabay niyon ang patuloy na pagpatak ng ulan mula sa kalangitan. Napalingon ako sa
likod at nakita ko
ang isang lalaki na naka-suot ng purong itim at itim na sumbrero. Nakatayo siya sa
ilalim ng malaking
puno habang nakatingin sa amin. Unti-unting kaming lumalayo sa kaniya, hindi ko rin
masyadong
maaninag ang mukha niya dahil nababalot ng makapal na hamog ang paligid...
"Saan mo nakuha ang purselas na rosaryong iyan?" narinig kong tanong ng babaeng
katabi ko sabay
hawak muli sa kamay ko para kunin ang purselas na iyon. "Bakit mo tinanggap?!"
seryoso niyang tugon
sabay hawak sa magkabilang balikat ko. hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng
takot, parang
pamilyar ang boses niya.
Napalingon ulit ako sa direksyon ng lalaking nakatayo sa ilalim ng puno, Unti-
unting naglaho ang
P 34-1
makapal na hamog sa paligid hanggang sa makita ko ang mukha ng lalaking iyon...
Sir Nathan?!
"ATE! ATE! GISING!"
Nagising ako nang maramdaman ko parang umaalog ang paligid. Nang imulat ko ang mga
mata ko agad
tumambad sa harapan ko si Alex. Ngayon ko lang nakitang nag-aalala ang itsura niya.
"Binabangungot ka"
patuloy niya pa sabay baba na sa double deck namin.
Parang ang bigat ng pakiramdamko at ang sakit ng ulo ko, nagulat ako kasi may
luhang dumadaloy sa psingi
ko. Bakit ako umiiyak?
Napatingin naman ako kay Alex at mukhang hindi naman niya napansin ang mga luha sa
pisngi ko na hindi ko
maintindihan kung saan nanggaling iyon, pinunasan ko na agad ang luha ko gamit ang
kumot ko. Dahan-dahan
akong napaupo sa kama at napatingin sa orasan. 12 midnight na, dalawang oras pa
lang pala ako nakakatulog.
Napatingin din ako sa rosary bracelet na gawa sa kahoy na suot ko ngayon, ganitong-
ganito yung nasa
panaginip ko. binigay to sa'kin ni Sir Nathan kanina bago kami umalis sa Quezon
City at sumakay sa van
pauwi dito sa bahay.
"Buti na lang di pa ko natutulog" sabi pa ni Alex sabay higa ulit sa kama niya at
nagbasa ng mga science
fiction novels. Kaya pala ang sama ng pakiramdamko, binangungot pala ako.
Napahawak na lang ako sa ulo ko, para kasing pumipintig ito. Maging ang puso ko
parang biglang sumikip na
hindi ko maintindihan. Ang aga ko kasi natulog kanina sobrang napagod ako sa
pagpunta namin sa fiesta ng
Birheng Maria ng La Naval sa Quezon City kanina.
Napahiga na lang ulit ako sa kama at napatitig sa kisame. Habang tinitinigan ko ang
kisame madaming bagay
ang naglalaro sa aking isipan. Bakit napanaginipan ko si Sir Nathan?
Bakit naging bangungot ang panaginip kong iyon?
P 34-2
Bigla kong naalala yung hapon na nastranded kami ni Sir Nathan sa waiting shed sa
labas ng school.
Sumakay ako sa bus at naiwan siya doon sa waiting shed, at noong nasa loob na ako
ng bus nagtataka
ako kasi nakatingin siya ng diretso sa mga mata ko kahit pa tinted ang salamin ng
bus.
Sa mga oras na iyon, Nakatitig lang si Sir Nathan ng diretso sa mga mata ko habang
ang mga kamay niya
ay nakasuksok pa rin sa kaniyang bulsa, hindi ko naman alam kung bakit hindi ko
maalis ang mga mata
ko sa kaniya, nagsimula nang bumuhos muli ang ulan at sunod-sunod na pumatak ang
mga butil ng ulan
sa bintana ng bus.
Hindi ko mabasa ang expression ng mukha niya, pero parang pamilyar sa'kin ang
pangyayaring iyon.
nagsimula ng umandar ang bus papalayo at kasabay niyon ang biglaang pagsikip ng
puso ko nagsisimula
na namang umatake ang kakaibang kirot sa puso ko na hindi ko maintindihan.
Bakit napanaginipan ko ang pangyayaring iyon? month of June pa ata kami nastranded
ni Sir Nathan sa
waiting shed.
Ilang sandali pa, nagulat ako nang marinig ko ang pasigaw na boses ni mama sa labas
ng kwarto. "Ano?
Hindi na ba tayo gagawa ng paraan? Hahayaan na lang ba natin na malubog tayo sa
utang?"
"Masyado nang malaki ang naitulong sa'tin ni Ace, Nakakahiya na umutang ulit sa
kaniya!" pasigaw na sagot
naman ni papa at dahil dun napabangon agad ako sa kama. Nag-aaway sila.
"Kapatid mo naman siya, walang masama humingi ng tulong! Lunukin mo muna 'yang
pride mo" buwelta
naman ni mama. Sobrang lakas na ng kabog ng dibdib ko, hindi naman sila nag-aaway
ng ganito katindi, yung
tipong nagsisigawan na.
Napalingon ako sa pinto ng kwarto namin na nakasara ngayon. gusto ko sanang sumilip
sa salas kung saan
nag-aaway na sila.
Bababa na sana ako sa kama nang biglang mapatigil ako kasi biglang nagsalita si
Alex.
"Ate sa tingin mo kung nasa ibang sitwasyon tayo, malulubog pa rin kayo tayo sa
utang?" nagtataka naman
akong napadungaw sa kaniya sa ilalimng kama ko.
"Anong ibang sitwasyong sinasabi mo diyan?" tanong ko pero nakaharang pa din yung
librong binabasa niya
sa mukha niya.
"Ang ibig kong sabihin... sa buhay natin sa nakaraan... past life ba kamo" sagot
niya, Seryoso ba siya? Past
life? Totoo ba yun?
P 34-3
"Hoy alex nag-aadik ka ba? Kelan pa naniwala ang science nerd sa paranormal?" banat
ko at akmang
aagawin na yung librong hawak niya na humaharang sa mukha niya pero agad na niya
itong isinara sabay
tingin sa'kin.
"Hindi ako naniniwala... pero hindi ko rin naman sinasabing imposible iyon" tugon
niya sabay taklob na ng
kumot. Sandali naman akong natigilan, Ano bang pinagsasabi nitong kapatid ko?
Bumaba na ako sa kama at balak ko ng lumabas doon sa kwarto para tumigil na sila
mama at papa sa pagaaway
pero natigilan ako nang marinig kong nagsalita ulit si Alex. "Hayaan mo na lang
sila Ate... wala na rin
namang magbabago" sabi niya habang nakatakalob pa rin yung kumot sa mukha niya.
Napahinga na lang ako ng malalimsaka naupo na lang sa study table namin. Napatingin
ako sa bintana,
umuulan pala ngayon. Palagi na lang umuulan, ano bang nangyayare?
Napatingin ako sa gilid kung saan nakalagay ang bookshelf namin, napansin kong wala
doon yung"Alex,
nasaan yung historical novel na binigay sa'yo ni Lily?" tanong ko at inisa-isa ko
yung libro doon sa
bookshelf pero hindi ko iyon makita yung 'Our Asymptotically Love Story'
"Alex?" tawag ko pa sa kaniya, agad naman niyang inalis yung kumot na nakataklob sa
mukha niya at
naiiritang tumingin sa'kin.
"Tinapon ko na" pagsusungit niya sabay taklob ulit ng kumot. ANOO?
"BAKIT MO TINAPON?" gulat kong tanong at naglakad papunta sa kaniya sabay hila ng
kumot niya. "Hindi
ko pa tapos basahin 'yon!" reklamo ko pa, napakamot naman siya sa inis.
"Akin naman yun kaya ako bahala kung anong gusto kong gawin sa librong 'yon" sagot
niya sabay taklob
naman ng unan sa mukha. Ughh! kahit kelan talaga tong kapatid kong 'to ang sarap
tirisin!
Napapadyak na lang ako sa inis at padabog na umakyat sa kama ko. ayoko pa kasi sana
matulog dahil baka
mabungungot na naman ako. sabi nila kapag nanaginip ka daw ng masama wag ka daw
muna matutulog agad
para hindi matuloy ang masamang panaginip na iyon.
Ilang sandali pa, dahil hindi na ako makatulog. Kinuha ko na lang yung phone ko at
nag-online sa fb. Naisipan
kong i-stalk ang fb ni Sir Nathan. Sabi nila, kaya daw napapanaginipan natin ang
isang tao kasi ang taong
iyon ang huling inisip natin bago tayo matulog.
Tiningnan ko ang recent posts niya, at bigla akong naaptigil nang makita ang isang
post niya 2 hours ago. Whoah? So ibig sabihin kaka-post lang nito ni Sir bago kami
umalis sa Quezon City kanina.
P 34-4
Las pesadillas son secretos enterrados en una vida que una vez tuviste.
Agad kong pinindot yung 'See Translation' sa ibaba. Nightmares are secrets buried
in a life you once have.
Parang biglang sandaling tumigil ang pag-ikot ng mundo ko nang mabasa ko ang post
na iyon. Hindi ko alam
kung bakit parang bigla akong nakaramdamng kakaiba sa mga salitang iyon. napatingin
ulit ako sa labas ng
bintana, mas lalong lumakas ang buhos ng ulan kumpara kanina.
Bigla kong naalala kanina habang nag-aagaw dilimna ang kalangitan at kasama kami sa
pursisyon ng Birheng
Maria ng La Naval de Manila...
"Dahil ang ibig sabihin ng pangalan mo ay... Kasiyahan" tugon ni Sir Nathan,
napatingin naman ako sa haring
araw nan aka-smiley face na drinawing niya sa lupa. Umambon kanina pero hindi
natuloy ang ulan kaya
nagpatuloy na muli sa paglalakad ang mga taong kasama sa purisisyon.
"Aleeza... Kasiyahan na kabaliktaran ng Kalungkutan..." patuloy pa ni Sir Nathan
habang nakatingin ng
diretso sa mga mata ko. Paano niya nalaman na ang pangalan ko ay salitang Hindu na
ang ibig sabihin ay
Happiness.
Ibang klase rin talaga ang talino nito ni Sir Nathan.
Magsasalita pa sana ako kaso biglang narinig namin ang boses ni tita Meg "Aleeza!
Sir Nathan! Akala namin
nawala na kayo" tawag ni tita habang kinakaway-kaway ang kamay niya. Medyo malayo
na sila sa amin pero
natatanaw pa rin namin sila.
"Come on" tugon ni Sir habang nakangiti at nagpatuloy na siya sa paglalakad. kahit
ang ngiti niya ang hiwaga
ng dating sa akin pero hindi ko mapigilang mapangiti rin kasi nakakahawa talaga
yung ngiti niya.
According to 1 Corinthians 4: 7 -13 Love is Patient. Love is Kind. It does not
envy, it does not boast, it is
not proud. It does not dishonor others, it is not self-seeking, it is not easily
angered, it keeps no record of
wrongs. Love does not delight in evil but rejoices with the truth. It always
protects, always trusts, always
hopes and always perseveres.
"And that's what Love means..." bulong sa'kin ni Sir Nathan, nandito kami ngayon sa
loob ng Santo Domingo
Cathedral habang nakikinig ng Homily. Kasalukuyang nagsasalita ngayon ang pari sa
harapan, nasa bandang
gitna kami nakaupo. Katabi ko si Alex sa kanan at nasa kaliwa ko naman si Sir
Nathan.
P 34-5
Medyo madami ang dumalo sa misa huling misa ngayon para sa fiesta kaya sobrang
sikip sa loob. at kanina
pa ako hindi gumagalaw sa pagkakaupo ko, paano ba naman kasi magkadikit na
magkadikit talaga kami ni Sir
Nathan. Baka marinig niya yung tibok ng puso ko!
Tatabi dapat ako kina Mama kanina pagpasok namin dito sa simbahan kaso gusto nila
tabi-tabi silang mga
mothers. Kaya kaming tatlo nila Alex, ako at Sir Nathan ang napunta sa dulo ng
upuan. At eto namang si Alex
eh inunahan ako sa tabi ni Tita Meg kaya ayan si Sir Nathan tuloy ang katabi ko
huhu, pero okay lang medyo...
(medyo lang ha!) gusto ko rin naman katabi si Sir Eeek!
"A-ahh... yun pala yun" iyon na lang din ang nasabi ko sa kaniya, Shems! Para na
akong tuod na di
makagalaw. Pinagpapawisan na rin ako dahil sa kaba. Ilang sandali pa biglang
tumugtog ang orchestra at
kumanta na ang choir. Nagsitayuan naman na ang mga tao. Gosh! tapos na pala yung
homily ni father.
Nauna nang tumayo si Sir Nathan, samantalang para naman akong manikin na dahan-
dahang tumayo. Shems!
Ang bango niya talaga!
Nagulat naman ako nang mahuli kong nakatingin ng masama sa'kin si Alex. Hala!
nahuli niya akong
pasimpleng inaamoy si Sir!
"Ano?" pagtataray ko sa kaniya yung tipong nanghahamok ng away. Napailing-iling
naman si Alex "Baka
maubos si Sir kakasinghot mo diyan" buwelta niya dahilan para mapalingon sa'min si
Sir Nathan at sila tita
Meg, Tita Aireen, Tita Rita, Mama, at Mrs.Lea. pati yung mga taong nasa harapan
namin ay napalingon din.
Shemay! Ang ingay talaga nito ni Alex! ang sarap plantsahin ng bibig eh!
"Ahh- nagugutomlang daw si Alex... mauubos daw po niya mamaya lahat ng handa sa
bahay nila Sir
Nathan hehe" palusot ko na lang, aangal pa sana si Alex kaya agad ko siyang kinurot
sa tagiliran. "Diba..
Diba Alex ang totoy namin" paglambing ko pa sa kaniya.
Napatagilid naman si Alex, at tumango-tango na lang sa kanila "Oo n-nga...
nagugutomna ko" sagot niya,
binitiwan ko naman na siya. napangiti naman sila Tita, Mama at Mrs.Lea.
"Don't worry madami pang handa sa bahay, wag muna kayong aalis hangga't di pa kayo
nag-hahapunan ah"
bilin pa ni Mrs.Lea. napatango naman kaming lahat, tuwang-tuwa naman si Tita Meg na
bff niya.
Ilang sandali pa, biglang 'Ama-Namin' na. inilahad na ni Sir Nathan yung palad niya
sa tapat ko,
Dugdugdugdugdug. Ano ba'to? natural lang naman na mag-hawak-hawak ng kamay pag
'Ama-Namin' na! bakit
ba binibigyan ko ng malisya? My Gosh! Aleeza umayos ka!
"Huy ate" bulong ni Alex sabay hawak sa kamay ko, napalingon ulit ako sa kaliwa ko
kung nasaan si Sir
Nathan, naka-abang pa rin yung kamay niya. My Goodness!
Lumingon na lang ako sa harapan sa altar ng Simbahan saka humawak sa kamay ni Sir
Nathan. Gosh! sobrang
lakas na ng kabog ng puso ko, at pinagapapawisan na ako sa kaba. Parang lumulukso
na ang puso ko at konti
na lang sasabog na. shems! Ang lambot ng kamay ni Sir, medyo malaki yung kamay niya
kumpara sa kamay ko
pero parang protektadong-protektado ako sa hawak niya.
P 34-6
Nagkakasala ata ako, Nako! Sorry po Lord. Sadyang di ko talaga mapigilan ang puso
ko, pero thank you po
kasi ka-holding hands ko ngayon si Sir Nathan! Kyaahh!
"Ate tapos na... bitaw na" natauhan ako nang marinig ko ulit ang reklamo ni Alex,
My Gosh! hindi ko
namalayan na tapos na pala ang 'Ama-Namin' at kaming tatlo na lang ang
magkakahawak-kamay kasi hindi ko
pa binibitawan ang kamay nilang dalawa. Waaahh!
Agad ko ng binitiwan ang kamay nila at nagpanggap na normal lang naman ang mga
pangyayari habang
nakatutok pa rin ang mata ko sa altar ng Simbahan. Focus Aleeza! Focus!
"Peace be with you..."
My Gosh! Peace be with you na!
Agad akong lumingon kay Alex at kina Tita, Mama at Mrs. Lea para mag-beso sa kanila
kaso busy sila magbeso-beso
sa isa't-isa. Naramdaman ko namang nasa likuran ko lang si Sir Nathan. Act normal
lang Aleeza!
Mahahalata ka niyan eh!
"La pazsea con vosotros... Aleng" narining kong tugon ni Sir, sandali akong di
nakaimik, nakatalikod ako sa
kaniya ngayon pero parang natutunaw na agad ako sa tingin niya. dahan-dahan naman
akong napalingon sa
kaniya, "I said, Peace be with you... Aleng" ngiti pa ni Sir sabay abot ng kamay
niya. Dugdugdugdugdug.
Baka pwedeng lamunin na lang ako ng lupa ngayon kasi natutunaw na ko sa ngiti ni
Sir!
Pagkatapos ng misa, naglakad na lang kami pabalik sa ancestral house nila Mrs.Lea.
hinubad ko na yung
puting belo na suot ko kasi mukha akong di-makabasag pinggan ngayon.
Punong-puno pa rin ng tao ang labas ng Simbahan ng Santo Domingo, maging ang bawat
kalye ay punongpuno
pa rin ng tao at mga sasakyan na hindi na makausad pa. sa bawat gilid may mga
tindahan ng kakanin,
souvenirs, imahe ng Santo at mga kandila.
Sandali muna kaming tumingin-tingin sa mga tinda. Bumili pa sila Tita Meg ng mga
prutas at iba't-ibang hugis
ng kandila na sobrang ganda. Na-enjoy ko rin amoy-amuyin yung mababangong kandila
na naka-display sa
isang stall.
Nanlaki yung mga mata ko nang maamoy ko ang isang kandila na pamilyar ang amoy.
Kulay pula, medyo
P 34-7
malaki at ang kinis ng kandilang hawak ko. "Ang kandilang iyan ay bihira lamang..."
narinig kong tugon ng
isang matandang babae na payat, maliit at puting-puti na ang buhok.
Bigla siyang sumulpot sa likod ng mga kandila na paninda niya, medyo nakayukod na
siya habang nakatayo
dahil na rin sa katandaan. "Mahirap gawin ang kandilang iyan sapagkat kailangang
pinong-pino ang
pagkakadurog ng pampabango na hinahalo riyan" patuloy niya pa, napatitig naman ako
sa kandilang hawak
ko. Sabagay mukha ngang mamahalin to' gusto ko sana bilhin kaso wala akong pera.
Nginitian ko na lang yung matandang babae saka inilapag ko na yung kandila sa
kinalalagyan nito kanina,
napalingon ako sa likod ko, at nakita kong nasa kabilang tindahan na tumitingin-
tingin sila Tita.
"Sige po Salamat" paalamko sa kaniya pero nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang
kamay ko dahilan
para mapalingon ako sa kaniya. "Mula sa matinik na bulaklak ng rosas ang sangkap na
ginamit sa kandilang
iyan" tugon niya habang nakatingin ng diretso sa mga mata ko. hindi ko alamkung
bakit bigla akong
kinabahan. Parang may kakaibang aura siyang dala na naghahatid ng kilabot sa'kin.
"Alammo ba Hija, kung paano ginagawa ang kandila?" saad niya pa, sinubukan ko
namang alisin yung kamay
ko sa pagkakahawak niya at nginitian siya. sa totoo lang ang creepy ni Lola. "Ah-eh
aalis na po ak- " hindi
ko na natapos yung sasabihin ko kasi bigla niyang hinawakan ng mas mahigpit ang
kamay ko.
"Kapag natunaw ang kandila... ang bahagi nito ay tinutunaw lamang at muling mabubuo
bilang panibagong
kandila" tugon niya, Alamko naman iyon, yung wax ng kandila ay tinutunaw lang ulit,
huhubugin at magiging
kandila ito muli.
"B-baka hinahanap na po ako nil- "
"Sa madaling salita, ang kapalaran niyo ay tulad ng Kandila... paulit-ulit lamang
at walang katapusan! "
seryoso niyang tugon dahilan para pumiglas na talaga ako sa pagkakahawak niya.
nakakatakot ang titig niya,
parang may kung anong madilimna pwersa mula sa kaniyang mga mata.
Napatingin naman ako ngayon sa kamay ko na namumula na dahil sa higpit ng hawak
niya. Grabe! Ang lakas
naman niya. hindi na ako nagpaalampa, tumalikod na ako agad at umalis doon sa
tindahan niya. sobrang
lakas ng kabog ng dibdib ko habang naglalakad ng mabilis papalayo sa tindahan ng
matandang iyon.
Bakit pakiramdamko... kailangan kong layuan ang matandang babaeng iyon?
"Est�s bien?" (Are you alright?) natauhan ako nang narinig kong nagsalita si Sir
Nathan. Nagtataka naman
akong napalingon sa kaniya, Anong sinasabi niya?
P 34-8
Nagalalakad na kami ngayon sa isang kalye papunta sa ancestral house nila. "I said,
Ayos ka lang ba?" ngiti
pa niya. hindi ko namalayan na nakatulala na pala ako kanina pa, mula kasi nung
nakausap ko yung matandang
babae kanina sa labas ng simbahan eh hindi na siya mawala sa isipan ko, lalong-lalo
na yung mga sinabi
niya.
Ang kapalaran niyo ay tulad ng Kandila... paulit-ulit lamang at walang katapusan!
"Aleng? est�s pensando en m�?" (Are you thinking of me?) ngiti pa ni Sir Nathan.
Mukhang kaninang umaga
pa talaga good vibes ito si Sir ah. "Don't Spanish me sir, I'mpanic" sagot ko pero
kahit ako natawa dahil sa
sinabi ko, mukha akong trying hard na palaka na nag-eenglish.
Bigla namang lumaki yung ngiti ni Sir. "Me gusta cuando sonries" (I like it when
you smile) ngiti pa niya,
binigyan ko naman siya ng yung-totoo-anong-sinasabi-mo-sir-look. pero tinawanan
niya lang ako.
"Olv�dalo, ser� dif�cil si entiendes lo que estoy diciendo" (Forget it, It'll be
awkward if you understand
what I'm saying) tawa pa niya. gusto ko sanang mainis kaso narinig ko na naman yung
tawa niya at naaninag
ko rin yung ngipin niya kaya awtomatikong napangiti na lang din ako.
Magsasalita pa sana ako kaso biglang sumigaw si Mrs.Lea "BRYAN!" excited niyang
sigaw dahilan para
mapatingin kaming lahat sa kaniya. Dali-daling tumakbo si Mrs.Lea papunta kay....
Bryan!
What-the-heck!
"Long time no see... Tita!" pa-cool at swabeng-swabeng tugon ni Bryan sabay yakap
sa tita niya. naka-black
leather jacket with matching orange shirt sa loob na may slogan ng 'Brotherhood'.
Nakapang-f*ck boy haircut
din siya with matching black sunglass.
Teka nga, bakit naka-sunglass siya eh gabi na? kairita.
Nasa tapat na kami ngayon ng ancestral house nila... na pag-mamayari pala ng mokong
na VIP na'to. May
tatlong girls na naka-maikling shorts ang nasa likod niya habang nakasandal sa
sports car niyang bulok.
Mukhang kalandian niya ang mga iyon kanina. Tss
Isa-isang pinakilala ni Mrs.Lea kay Bryan sina Tita Meg, Tita Rita, Tita Aireen,
Mama at Alex. gusto ko na
sanang tumakbo papalayo bago pa ako makita ng Bryan na'to kaso mukhang huli na ang
lahat kasi bigla siyang
napangisi nang magtama ang mga mata namin.
"Hey... it's nice to see you here... Ms.Agcaoili" ngisi niya sabay kindat pa. My
gaaawd! Di na siya nahiya
kina Mama at sa mga tita ko. napalingon naman silang lahat sa'min. Shemay! Baka
isipin nilang pumapatol
ako sa unggoy na'to!
P 34-9
"Ah... schoolmates po kami" paliwanag ko sa kanila kahit wala namang nagtatanong,
mas mabuti ng maagap
kaysa kung ano-ano pa isipin nila diba.
Magsasalita pa sana si Bryan kaso biglang sumingit si Sir Nathan sa usapan. "Sayang
hindi mo naabutan ang
prusisyon kanina" sabat ni Sir Nathan, bigla namang nawala yung ngisi ni Bryan
kanina at napatingin kay Sir
Nathan sabay tingin sa'kin. hindi niya ata napansin si Sir kanina kasi ang
dilimdito sa labas.
"Better late than never" sagot ni Bryan kay Sir Nathan, hindi na siya nakangiti
ngayon. Shems! Anong meron?
Bakit parang hindi sila natutuwa makita ang isa't-isa?
"Anyway, pasok na tayo! Nakahanda na ang mesa" pagbasag ni Mrs.Lea sa katahimikan.
Dali-dali akong
humawak sa braso ni mama baka kasi mahuli na naman ako sa paglalakad at makatabi ko
na naman si Sir
Nathan o kung mamalasin naman itong Bryan na'to pa ang makatabi ko.
Pagpasok sa loob mas humanga ako sa ganda ng bahay. may lumang chandelier pala ang
nakasabit sa kisame
ng bahay at ramdamna ramdamtalaga ang mala-19th century feels. Ang pagkakaalala ko
sabi ni Mrs.Lea
kanina nang magkausap kami sa second floor ng bahay na'to, 1800s pa raw ng ginawa
ang ancestral house na
ito ng pamilya Valenciano.
Kami na lang ang bisita nila kaya hindi na katulad kanina na sobrang daming tao sa
salas at kusina. Pero kahit
kami na lang ang bisita sobrang dami pa rin ng pagkain na nakahain sa mesa. Whoah!
Isa-isa nang naupo sila tita at agad akong sumingit sa gitna ni Mama at Tita
Aireen, syempre naninigurado na
ko baka mamaya niyan makatabi ko na naman si Sir Nathan tapos kapag nagdasal kami
bago kumain baka
kailangan maghawak-hawak ng kamay edi nagkasala na naman ako kasi imbes na mag-
focus ako sa prayer eh
ang presence ni Sir ang inaatupag ko haays.
Naupo naman si Sir Nathan sa tapat ko, Gosh! habang nasa tabi naman niya si Mrs.Lea
at nasa tabi kabila
niya si Alex. nasa tabi naman ni Mrs.Lea si Bryan na kanina pa dinadaldal si Tita
Meg.
Pagkatapos namin magdasal nagsimula na kaming kumain. may letson manok, adobo,
afritada, pancit bihon,
palabok, chapsuey, inihaw na isda, ginataang alimango at hipon, leche flan, ube
halaya, saba con yelo at...
Kaldereta na kakaiba.
Napatitig ako doon sa Kaldereta na may kakaibang sangkap. "Tikman mo 'yan Hija,
masarap 'yan" ngiti ni
Mrs.Lea sabay sandok ng Kaldereta at inilagay sa plato ko. "Paborito 'yan ni Nathan
at Bryan" patuloy pa ni
Mrs.Lea habang nakangiti ng todo.
tinikman ko na yung Kaldereta at napatigil ako nang marealize na may halong cheese
iyon. Magsasalita na
sana ako kaso biglang nagsalita si Mrs.Lea habang nakangiti pa rin ng todo "Masarap
diba? specialty iyan ng
isang pamilya"
Napatango naman ako, sa totoo lang masarap talaga, Kaldereta na may cheese. naalala
ko bigla na favorite
nga pala ni Sir Nathan ang cheese... Teka! Nasabi niya rin sa'kin noon kung ano
yung paborito niyang ulam
eh, Ano nga ulit iyon?
"Bakit naman gabi ka na dumating Bryan? Sana inagahan mo para naabutan mo ang
prusisyon" panimula ni
P 34-10
Mrs.Lea. napatingin naman kaming lahat kay Bryan na abala sa pagkain niya.
"May lakad pa ko kaninang umaga tita eh, pero syempre pupunta pa rin ako ngayon
dito" ngiti niya sabay
subo ng tinapay. "Ang besides, I didn't expect na makikita ko dito si Aleeza" ngiti
pa ulit ni bryan sabay
tingin sa'kin. Hala!
"At masaya rin po akong makilala kayo Tita Meg, Tita Rita, Tita Aireen, Bro Alex
and Mama" ngisi pa niya
at nagmano pa kay Mama. Whaaaat?
Napangiti naman ang mga tita ko at pinilit niya pang mag-fist bump sila ni Alex
kahit pa mukhang irritable din
si Alex sa kaniya. Teka nga! bakit niya tinawag na Mama ang mama ko!
"Tita Catherine ang pangalan ni Tita" pag-correct ni Sir Nathan kay Bryan na
nakangisi pa rin. "I know, diba
Mama Cath" sagot ni Bryan, ngumiti lang naman si mama.
Shems! What's happening?
"Tigilan mo na nga 'yang kalokohan mo Bry, mukhang wala ka namang planong
magpakasal" tawa pa ni
Mrs.Lea, Tama! Tama! Siguradong kawawa lang ang mapapangasawa nitong lalaking to
dahil napakababaero
talaga.
"I will get married" ngiti ni Bryan, siya na ngayon ang naging tampulan ng kantyaw
nila Mrs.Lea at ng mga
tita ko.
"At sino naman ang mamalasin na babaeng iyon?" tawa pa ni Mrs.Lea habang tatawa-
tawa lang din si Bryan.
"She's just right here... " sagot niya sabay tingin sa'kin dahilan para bigla akong
mabilaukan. Papatayin ata
ako ng mokong na'to dahil sa pinagsasabi niya!
Agad akong inabutan ni mama ng tubig. mukhang hindi naman na-gets nila Mrs.Lea at
ng mga tita ko yung
sinabi ni Bryan kasi tumawa-tawa pa sila. "How's your studies anyway?" biglang
sabay ni Sir Nathan sabay
tingin ng diretso kay Bryan. Hala!
Ngayon ko na lang ulit siyang nakitang mag-seryoso ng ganiyan. Napatahimik naman
sila Mrs.Lea at ang mga
tita ko. "Better than before" sagot ni Bryan, maging siya ay hindi na nakangiti
ngayon.
"How about in my class? you- " hindi na natapos ni Sir Nathan yung sasabihin niya
kasi biglang binitiwan ni
Bryan yung kutsara at tinidor na hawak niya na lumikha ng tunog ng kalansing nang
tumama ito sa plato na
mababasagin.
"What's the point? You always- " hindi na rin natapos ni Bryan yung sasabihin niya
kasi bigla silang
sinuway ng tita nila.
P 34-11
"Nathan... Bryan" suway ni Mrs.Lea dahilan para mapatahimik na lang silang dalawa.
Nagkatinginan naman
kami nila Tita, uhmawkward.
Ilang sandali pa, tumayo na si Bryan "Please excuse me" paalamniya sa'min at
naglakad na siya paakyat sa
second floor ng bahay nila. "I'msorry" biglang saad din ni Sir Nathan at tumayo na
rin siya, nagpaalamdin
siya sa'min at nagtungo sa labas ng bahay.
"Pasensiya na, may konting tampuhan lang talaga ang dalawang pamangkin ko" paghingi
ng paumanhin ni
Mrs.Lea, sumigla naman ulit ang usapan kasi nagkwento na si Tita Meg ng karanasan
niya noong bago pa sila
ikasal ng Amerikano niyang boyfriend.
Napuno ulit ng ingay ang hapag dahil sa tawanan nila. kaming dalawa lang ni Alex
ang medyo OP sa kanila.
"Mag-iingat kayo sa byahe pauwi ah, kaya mo pa ba Aireen mag-drive? Mukhang pagod
ka na" tugon ni
Mrs.Lea naglalakad na kami ngayon papalabas sa bahay nila. 9 pmna ng gabi at
kailangan na naming umuwi
kasi may pasok pa bukas.
"Oo naman, sana lang hindi traffic kasi aantukin ako" biro pa ni Tita Aireen, nauna
naman ng sumakay sa van
yung mga bata kong pamangkin na inaantok na rin. "Bye tita Lea, Thank you po sa
masarap na handa" paalam
ko kay Mrs.Lea, ngumiti naman siya sa'kin at niyakap ako.
"You're welcome Hija, welcome na welcome ka rin anytime pag gusto mong dumalaw dito
sa'min, basta
katok ka lang doon sa bahay namin ah" sabi pa niya sabya turo doon sa katabing
bahay na modern na modern
na. Oo nga pala, walang nakatira dito sa ancestral house nila. ginagamit lang nila
ito pag may okasyon at
madaming bisita.
Sasakay n asana ako sa van nang biglang may magsalita mula sa likuran ko, "Mag-
iingat kayo sa byahe..."
narinig kong tugon ni Sir Nathan, akala ko umalis na siya kanina?
Napalingon ako sa kaniya. "A-andito pa pala kayo sir"
Ngumiti lang si Sir, at nagulat ako nang bigla siyang humakbang papalapit sa'kin.
Halaa! Wait! Teka! Teka!
Napahakbang naman ako paatras hanggang sa napatigil na lang ako kasi tumama na yung
likod ko sa gilid ng
P 34-12
van ni Tita Aireen. Dugdugdugdugdug.
"May ibibigay pala ako sayo... Aleng" sabi niya sabay dukot sa bulsa. Nanlaki naman
yung mga mata ko nang
bigla niyang kunin ang kamay ko at inilagay doon yung bagay na hawak niya. "Nabili
ko 'yan kanina sa labas
ng simabahan, wala pa pala akong regalo sayo nang manalo ka sa math contest" tugon
niya at binitawan na
niya yung kamay ko.
Napatulala naman ako doon sa rosary bracelet na binigay niya na nasa kamay ko na
ngayon. "Ang sampung
beads sa bracelet na 'yan ay katumbas ng sampung dasal" panimula niya, napatingin
naman ako doon sa
sampung beads na gawa sa kahoy at may maliit na crucifix sa gitna na gawa rin sa
kahoy.
"Bawat beads sa bracelet na 'yan ay nangangahulugan sa 'Isang Dekada'... ang bilang
ng beads sa bracelet na
'yan ay 'Sampu'... kung kaya't sa kabuuan ang bracelet na 'yan ay nangangahulugan
ng 'Isang Siglo'"
paliwanag niya. hindi ko naman mapigilang mamangha sa bagay na iyon, Wow! bawat
beads pala ay may
katumbas na bilang ng panahon.
"M-maraming Salamat po Sir sa regalo niyo" tugon ko saka tumingin ulit sa kaniya,
natigilan naman ako
sandali kasi nakatitig na siya ngayon ng diretso sa mga mata ko. hindi ko alamkung
bakit parang pamilyar ang
mga tingin niyang iyon. Maging ang pagtibok ng puso ko ay pamilyar din.
Ilang saglit pa, napatigil lang kami nang biglang pumatak ang ulan. "Ayayay! uulan
na! text text na lang Lea!"
paalamni Tita Meg at dali-dali na silang tumakbo papasok sa van.
Napatingala naman ako sa kalangitan, bakit parang pamilyar ang pangyayaring ito?
"Sige na... sumakay ka na" tugon pa ni Sir saka humakbang na siya paatras. Hindi ko
alamkung bakit hindi ko
magawang isampa yung paa ko papasok sa van, "Aleng! mababasa ka ng ulan!" tawag ni
mama sabay hila
sa'kin papasok pero napatigil ako nang mapalingon ako sa bintana ng second floor ng
ancestral house nila.
Bigla akong nakaramdamng hilo, tila bumagal ang takbo ng paligid. Napatingin ulit
ako sa second floor ng
bahay nila. Nagulat ako nang biglang nagbago muli ang paligid...
Patuloy na bumubuhos ang ulan, tumatalamsik ang putik sa lupa sa tuwing tumama ang
tubig ulan sa
kalupaan. Wala na ang mga taong naglalakad sa kalsada, wala na rin ang ilang mga
sasakyan na nasa
tabi ng bawat bahay.
Wala na rin ang van ni tita Aireen sa tabi ko, kundi isa na itong kalesa.
"Esmeralda!" narinig kong tawag
ng isang dalagita na malabo ang mukha at dali-dali siyang tumakb papalapit sa akin,
hindi niya alintana
P 34-13
ang lakas ng buhos ng ulan.
"Baka sakaling makarating ang pamilya niyo sa Maynila... ito ang tirahan ni Senor
Rolando" hinihingal
na tugon ng dalagitang iyon na hindi ko maaninag ang mukha, bigla niyang kinuha ang
kamay ko at
inilagay ang isang liham sa palad ko.
"Isang liham mula kay Senor Rolando, nakasaad diyan kung saan siya nakatira ngayon,
kung nais mo pa
siyang maabutan...puntahan mo na siya bago mahuli ang lahat!" wika pa niya at
sapilitan akong
pinasakay sa kalesa.
"Puntahan mo siya Esmeng! Huwag mo ng intindihin si Senor Hilario... ako na ang
bahala" sambit niya
pa at narinig kong sinabi niya sa kutsero na dalhin ako sa daungan. agad na
pinatakbo ng kutsero ang
kabayo, napalingon ako muli sa babaeng nag-abot sa akin ng sulat at nagpasakay sa
akin sa kalesa.
Nakatayo lang siya doon sa gitna ng ulanan at tulalang napatingala sa ikalawang-
palapag ng isang
tahanan. "S-senor Hilario..." gulat na wika ng babaeng iyon at bigla siyang
napaluhod sa lupa. "Ppatawarin
niyo po ako Senor Hilario" pagmamakaawa ng babae habang nakatapat doon sa bintana
basang-basa na siya sa ulan.
Agad naman akong napatingin sa ikalawang-palapag ng bahay at nanlaki ang mga mata
ko nang makita
ang isang lalaking nakadungaw sa tapat ng bintana, may hawak siyang isang pulang
kandila sa kaniyang
kaliwang kamay.
Nakatingin siya sa akin ngayon... hindi ko maintindihan kung bakit biglang
nakaramdam ako ng
magkahalong takot, awa, at lungkot habang nakatingin din sa kaniya.
"�C�mo pudiste hacerme esto ... Esmeralda ?!" (How could you do this to me...
Esmeralda?!) sigaw ng
lalaking nakatayo sa tapat ng bintana. Parang biglang tumigil ang mundo ko nang
biglang naging
malinaw sa akin ang mukha ng lalaking iyon...
Si Bryan
********************
P 34-14
A/N: Maraming Salamat marikitdreams sa panibagong obra <3 Grabe! Saktong-sakto sa
kwento ni
Esmeralda at Senor Rolando ngayon <3
Tanginang reincarnation yan kauraaaaat?? Math your facesir! STAAAAANNNNNNAAAAP!
LETCHEEEEE??
P 34-15
Kabanata f(x - 33)
49.8K 1.8K 820
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 33]
PAALALA: Ang Kabanatang ito ay naglalaman ng mahalagang pangyayari sa ating
Kasaysayan noong 1841.
Basahin mabuti at intindihin ang bawat tagpo. Narito rin ang ilan sa mga tauhan sa
I Love you since 1892,
Kung naalala niyo pa si Mang Raul na tatay ni Theresita at Eduardo. At si Aling
Trinidad, ang nanay ni
Cristeta. Ang pamilya ni Aling Trinidad ay malapit kay Juanito Alfonso at ang
pamilya nila ay walang awang
pinatay at ibinintang kay Don Mariano Alfonso sa I Love you since 1892.
*****************
Filipinas 1841
Oktubre 17, 1841
Malakas na ulan ang sumalubong kay Esmeralda nang siya ay makalabas mula sa maliit
na butas sa bintana ng
kusina sa likod ng manyon ng pamilya Valenciano. Bitbit ang isang maliit na tampipi
ay payuko siyang
gumapang sa likod ng bahay hanggang sa makarating siya sa harapan ng mismong
mansyon.
Malalimna ang gabi kung kaya't tahimik na ang palagid, tanging buhos ng ulan lamang
ang maririnig sa buong
kahabaan ng kalye.
Napapapikit na lamang si Esmeralda dahil sa lakas ng hampas ng ulan na tumatama sa
kaniyang mukha
habang yakap-yakap ang kaniyang tampipi. Mabuti na lamang dahil nakasuot din siya
ng malaking talukbong
na nakabalot sa kaniyang buong katawan kung kaya't hindi siya gaano nababasa ng
ulan.
Animo'y bigla siyang nabuhayan ng pag-asa nang makita ang isang luma at sira-sirang
kalesa na nakaabang sa
tapat ng tahanan ng pamilya Valenciano. "Raul! Maraming Salamat" tugon ni Esmeralda
nang makalapit siya
sa kalesa, agad niyang inihagis sa loob ang tampipi na kaniyang dala-dala.
Napalingon naman sa kaniya ang
binatang kutsero ng kalesang iyon.
"Bilisan mo Esmeng, itinakas ko lamang ito kay Don Santiago Montecarlos" wika ni
Raul sabay suot ng
malaking salakot sa kaniyang ulo upang hindi siya makilala nang sinuman. Inilahad
na ni Raul ang kaniyang
palad upang tulungan si Esmeralda makaakyat sa kalesa ngunit napatigil sila nang
marinig nila ang boses ng
isang dalagitang kasambahay ng pamilya Valenciano, si Trinidad.
"Esmeralda!" tawag ni Trinidad habang kumakaripas ng takbo papalapit kay Esmeralda,
hindi nito alintana
ang malakas na buhos na ulan. "Trining! Paano mo- ?" hindi na natapos pa ni
Esmeralda ang kaniyang
sasabihin dahil agad kinuha ni Trinidad ang kaniyang kamay at inilagay ang isang
lihamsa kaniyang palad.
"Baka sakaling mapadpad ang pamilya niyo sa Maynila... ito ang tirahan ni Senor
Rolando" wika ni Trinidad,
gulat namang napatingin si Esmeralda sa sulat na iyon. "Isang lihammula kay Senor
Rolando, nakasaad diyan
kung saan siya nakatira ngayon, kung nais mo pa siyang maabutan...puntahan mo na
siya bago mahuli ang
lahat!" seryosong tugon ni Trinidad at sapilitang pinasakay si Esmeralda sa kalesa.
P 35-1
"Nagawa mo nang tumakas kay Senor Hilario! Bakit nag-aalinlangan ka pa ring
umalis?!" buwelta pa ni
Trinidad. Hindi naman agad nakapagsalita si Esmeralda, sandali siyang napatitig sa
mga mata ng kaibigan.
Matalik niyang kaibigan si Trinidad at kahit pa hindi niya sinabi rito ang plano
niyang pagtakas ngayong gabi,
batid niyang hindi naman ito galit sa kaniya.
"M-maraming Salamat Trining..." iyon na lamang ang mga salitang pinakawalan ni
Esmeralda at hinawakan
niya ang kamay ng kaibigan. Ang pagtakas na ginawa niya ngayon ay maaaring magdulot
ng kapahamakan sa
kaniyang dalawang kaibigan na si Trinidad at Raul.
"Wala iyon... basta para sa iyo Esmeng..." tugon ni Trinidad, at kahit pa basang-
basa na ito sa ulan nakita pa
rin ni Esmeralda ang namuuong luha sa mga mata ng kaniyang kaibigan. Magsasalita pa
sana si Esmeralda
ngunit bigla silang nakarinig ng kalabog mula sa loob ng mansyon ng pamilya
Valenciano.
"Puntahan mo siya Esmeng! Huwag mo ng intindihin si Senor Hilario... ako na ang
bahala" nagmamadaling
tugon ni Trinidad saka lumapit kay Raul, "Dalhin mo siya sa daungan... naghihintay
roon ang pamilya ni
Esmeng" tugon ni Trinidad, agad namang napatango ng ulo si Raul at pinatakbo na
niya ang kabayo.
"Paalamkaibigan! Mag-iingat kayo... at ipagdarasal ko na maabutan mo si Senor
Rolando!" wika ni Trinidad
habang kumakaway kina Esmeralda at Raul na unti-unting lumalayo. Ngunit nagulat si
Trinidad nang makita si
Senor Hilario na nakadungaw sa bintana.
Animo'y biglang nanghina ang kaniyang tuhod at napabagsak na lamang siya sa lupa.
"S-senor Hilario..."
gulat na wika ni Trinidad at agad siyang napalauhod sa lupa "P-patawarin niyo po
ako Senor Hilario"
pagsusumamo niya, kasabay ng pagpatak ng ulan ang patuloy ring pagdaloy ng kaniyang
mga luha dahil sa
takot.
Gulat namang napatingin si Esmeralda sa ikalawang-palapag ng tahanan ng pamilya
Valenciano. Animo'y
binagsakan siya ng langit at lupa nang malaman na nahuli siya ni Senor Hilario
Valenciano na tumatakas.
Namumula ang mga mata nito at kitang-kita ang labis na galit habang tinatanaw si
Esmeralda papalayo, may
hawak itong pulang kandila sa kaliwang kamay. Ang pulang kandilang iyon ay ginawa
pa mismo ni
Esmeralda noong nakaraang linggo bilang regalo sa kaniya.
"�C�mo pudiste hacerme esto ... Esmeralda ?!" (How could you do this to me...
Esmeralda?!) sigaw ni
Senor Hilario at malakas na inihagis ang pulang kandilang iyon sa labas ng bintana
dahil sa galit. Nagkalat
ang pira-piraso ng kandila sa lupa habang patuloy na nilalamon ng buhos ng ulan.
Ang malakas na sigaw ni Senor Hilario ay nagdulot ng labis na takot kay Raul at
Esmeralda kung kaya't agad
pinatakbo ng mabilis ni Raul ang kabayo. Napakapit na lamang si Esmeralda sa gilid
ng kalesa habang
tinatanaw ang galit na galit na mukha ni Senor Hilario.
Dali-daling bumaba si Hilario at agad hinila ang buhok ni Trinidad na nakaluhod sa
gitna ng kalsada. May
hawak itong mahabang baril na ipuputok sana sa ulo ni Trinidad ngunit napatigil
siya nang maglabasan ang
kaniyang mga guardia personal. " (FOLLOW THEM!) utos ni Hilario sa kaniyang mga
guardia personal na
nasa dalwampu rin ang bilang.
Agad nilang kinuha ang kanilang mga kabayo, maging si Senor Hilario ay sumakay na
rin sa kabayo bitbit ang
kani-kanilang mga baril ay agad nilang hinabol ang kalesang sinasakyan ni
Esmeralda.
P 35-2
"FUEGO!" (FIRE!) sigaw ni Hilario, hindi naman nag-atubili na magpaputok ng baril
ang mga guardia
personal upang pigilan ang kumakaripas na kalesa papalayo. "Yumuko ka!" sigaw ni
Raul kay Esmeralda
sabay hawak sa ulo nito at sabay silang yumuko upang hindi sila tamaan ng bala na
sunod-sunod na
pinapakawalan ng mga kalaban.
"P*nyeta! Hindi ka ba titigilan ng kastilang iyan!" reklamo ni Raul kay Esmeralda,
napalingon naman si
Esmeralda sa likuran at unti-unti na ngang nakakalapit sa kanila ang mga kastila.
Agad iniliko ni Raul ang kalesa papunta sa kagubatan sa gilid ng 'ilog Tangis'.
Inakala niyang hindi na sila
susundan doon ng mga kalaban ngunit nagkamali siya dahil hindi titigil si Hilario
hangga't hindi sila naabutan.
"FUEGO!" (FIRE!) muling utos ni Hilario sa mga alagad niya, sabay-sabay naman itong
nagpaputok ng baril
hanggang sa tamaan ang kaliwang paa ng kabayo sa kalesang sinasakyan nina Raul at
Esmeralda.
"HINDI!" napasigaw na lamang silang dalawa nang biglang matumba ang kabayo at
tumagilid ang kalesang
sinasakyan nila. nagkapira-piraso ang kalesa habang patuloy na humihiyaw ang kabayo
dahil sa sakit.
Nahulog si Esmeralda at Raul sa 'ilog tangis'. "�ENCU�NTRALOS!" (FIND THEM!) muling
utos ni Hilario
sa mga tauhan, agad namang bumaba sa kani-kanilang mga kabayo ang mga guardia
personal at maingat na
naglibot sa paligid. Napakadilimng paligid, tanging mga apoy sa sulo na kanilang
bitbit ang nagbibigay
liwanag sa buong kagubatan.
Sa kabilang dako ng ilog ay agad nakaahon si Raul, mabilis siyang nagkubli sa
kumpol ng mga Liryo (Water
Lily) na nagkalat sa gilid ng ilog. nagpalinga-linga si Raul sa buong paligid,
bigla siyang nakaramdamng
takot nang hindi makita si Esmeralda.
Muli niyang tinanaw ang mga guardia personal na nasa gilid ng ilog, patuloy pa rin
ito sa paghahanap sa
kanila. dali-dali siyang lumangoy sa ilalimng ilog, halos kalahating segundo rin
siya naghanap sa ilalim,
mabuti na lamang dahil may napadaan na isang guardia personal na may dalang sulo
kung kaya't nakita niya
mula sa di-kalayuan si Esmeralda habang pilit na kumakawala sa mga Liryong (Water
Lily) na pumulupot sa
kaniya.
Agad siyang lumangot papunta sa kinaroroonan ni Esmeralda at tinulungan itong
tanggaling ang
pagkakabuhol-buhol ng halaman sa katawan ng kaibigan. Ilang sandali pa ay nakawala
na rin si Esmeralda at
agad siyang hinila ni Raul upang makaahon na sila.
"Se�or Hilario ... se han ido" (Senor Hilario... they're gone) wika ng isang
guardia personal, halos ilang
minuto na rin kasi silang nagpalibot-libot sa ilog ngunit hindi nila mamataan ang
dalawang indio. "SALIR DE
MI VISTA! BASTARDO!" (GET OUT OF MY SIGHT! BASTARD!) sigaw ni Hilario sabay hampas
ng
kaniyang mahabang baril sa mukha ng guardia personal na iyon dahilan para mapatumba
ito sa lupa at
dumugo ang ilong.
"�LOS MATAR� TODO SI USTED NO PUEDE ENCONTRARLOS!" (I WILL KILL YOU ALL IF YOU'RE
NOT ABLE TO FIND THEM!) sigaw ni Senor Hilario na umalingangaw sa buong kagubatan,
nagpaputok pa
siya ng baril sa ere dahilan para mabulabog ang mga hayop sa buong kagubatan.
Nang makaahon na si Esmeralda at Raul ay agad silang gumapang sa gilid ng matatas
na punong-kahoy sa
buong paligid. Nang makalayo na sila ay dali-dali silang tumakbo papalayo. Mabuti
na lamang dahil
kabisado ni Raul ang lahat ng pasikot-sikot sa kagubatan kung kaya't madali silang
nakarating sa daungan
P 35-3
nang hindi dumadaan sa plaza San Alfonso at sa palengke.
Maraming mga guardia civil ang nakabantay roon at siguradong paghihinalaan sila
dahil nababalot na ng
putik ang kanilang mga katawan. Medyo humina na ang bagsak ng ulan at tanging ambon
na lamang. "Paano
ang kalesa ni Don Santiago Montecarlos?" nag-aalalang tanong ni Esmeralda kay Raul
habang tinatahak nila
ang daan papalabas sa kagubatan.
"Hindi na bale, luma at patapon naman na ang kalesang kinuha ko sa hacienda nila
kung kaya't hindi na iyon
mapapansin pa ni Don Santiago" sagot ni Raul, nagulat si Esmeralda nang makitang
bitbit din ni Raula ng
kaniyang tampipi.
"Maraming Salamat! Akala ko ay tuluyan nang lumubog iyan sa ilog kanina" wika ni
Esmeralda sabay kuha
ng kaniyang bagahe. "Hindi ba't sa susunod na linggo ay sa pamilya Montecarlos ka
na maninilbihan?" tanong
ni Raul, hindi naman agad nakapagsalita si Esmeralda.
"Ang balita ko ay ikaw raw ang magiging tagapag-alaga ng nag-iisang anak ni Don
Santiago na si Senorito
Alejandro Montecarlos" tanong pa muli ni Raul sa kaibigan sabay tingin rito.
Napahinga naman ng malalimsi
Esmeralda.
"May mas importante pang bagay ang dapat kong pagtuunan ng pansin" sagot ni
Esmeralda, medyo bumagal
na ang kanilang takbo dulot na rin ng pagod. Kanina pa sila tumatakbo, mabuti na
lamang dahil mukhang hindi
na sila nasundan ng grupo ni Senor Hilario.
"Importanteng bagay? Ang alin? Ang pagiging kasapi ng iyong pamilya sa 'Cofradia de
San Jose'? o ang
biglaang paglisan ni Senor Rolando Valenciano?" usisa pa ni Raul dahilan para
mapatigil si Esmeralda sa
pagtakbo at mapatingin ng diretso sa mata ng kaibigang si Raul.
"Esmeng... matagal ng usap-usapan ang pagiging kasapi ng inyong pamilya sa samahang
itinatag ni Senor
Hermano Puli... hindi rin lingid sa aming kaalalaman na nagkakaroon na ng pagtatalo
ang mga prayle sa
Tayabas (Quezon Province)" wika pa ni Raul, napaiwas naman ng tingin si Esmeralda.
Labing siyamna
taong gulang pa lamang siya ngunit puro na problema at pasakit ang kinakaharap ng
kanilang pamilya.
"Ngunit mas naniniwala ako na kaya ka tumakas kay Senor Hilario ay dahil nais mong
sundan si Senor
Rolando sa Maynila" patuloy pa ni Raul sabay abot ng lihamkay Esmeralda. Ang
lihamna iyon ay ang liham
na inabot sa kaniya ni Trinidad kanina.
Agad kinapa ni Esmeralda ang kaniyang bulsa at nagulat siya dahil wala nga roon ang
lihamna inabot ni
Trinidad sa kaniya na kung saan nakalagay doon ang direksyon ng tirahan ni Senor
Rolando sa Maynila.
"Paano mo nakuha iyan?" gulat na tanong ni Esmeralda sabay kuha sa lihamna iyon sa
kamay ni Raul.
Bigla namang napangiti si Raul, isang ngiti na mababakas ang lungkot at pagkasawi.
"Nakuha ko iyan kanina
noong sinabi ko sa iyo na yumuko ka habang hinahabol tayo ng mga tauhan ni Senor
Hilario..." panimula ni
Raul sabay iwas ng tingin kay Esmeralada.
"Napag-isip-isip ko na mas makabubuti kung hindi ko na ibabalik sa iyo ang lihamna
iyan upang hindi kay
magkita ni Senor Rolando sa Maynila... ngunit batid ko na kapag hindi mo siya
nakita sa huling pagkakataon
ay labis mong ikalulungkot ito kung kaya't napagdesisyunan ko na ibalik sa iyo...
hindi tamang maging hadlang
pa ako sa pag-iibigan ninyo" paliwanag ni Raul, ang tono ng kaniyang boses ay may
halong kalungkutan.
P 35-4
Hindi man niya sabihin, hindi man niya aminin. Matagal ng alamni Esmeralda na may
lihimna pagtingin sa
kaniya ang kaibigang si Raul. Naalala niya bigla ang kanilang unang pagkikita, si
Raul ay matalik na kaibigan
ng kaniyang kapatid na binatilyo na si Bartolome.
Bagama't nararamdaman ni Raul na hindi magagawang suklian ni Esmeralda ang kaniyang
pagmamahal,
masaya na rin itong kahit papaano ay magkaibigan silang dalawa.
Nagulat si Raul nang hawakan ni Esmeralda ang kaniyang kamay "Maraming Salamat sa
lahat ng tulong mo,
hinding-hindi ko makakalimutan ang lahat ng ito, magmula sa naging magkaibigan tayo
hanggang sa mga oras
na ito ay habambuhay kong tatanawin na utang na loob sa iyo ang pagtulong mo sa
akin ngayon" tugon ni
Esmeralda, napatingin naman si Raul sa kamay nilang magkahawak ngayon. alamniyang
sa mga oras na iyon
ay hanggang doon na lang talaga sila, hanggang magkaibigan na lang talaga... at
hindi na hihigit pa roon.
Naalala bigla ni Raul ang sulat na natanggap niya kahapon mula kay Esmeralda,
humihingi ito ng tulong na
makatakas sa tahanan ni Senor Hilario. Magmula nang umalis si Senor Rolando sa
hacienda Valenciano
papunta sa Maynila noong nakaraang buwan ay hindi na nakalabas pa ng mansyon si
Esmeralda. Ikinulong na
siya roon.
"Wala iyon... basta para sa iyo... Esmeng" tugon ni Raul sabay ngiti, sa
pagkakataong iyon tanggap na niya sa
kaniyang sarili na hanggang kaibigan lang talaga ang tingin sa kaniya ni Esmeralda.
Sinuklian naman siya ng dalaga ng isang matamis na ngiti, mga ngiti na
nagpapalambot sa puso ng sinumang
nakakakita niyon. "Sige na Esmeng... baka maiwan ka ng bangka, hinihintay ka na rin
ng iyong ama at ina,
paki-kamusta na lang din ako kay Bartolome at Puloc" ngiti pa ni Raul at siya na
mismo ang naunang bumitaw
sa pagkakahawak ni Esmeralda sa kaniyang kamay.
Si Bartolome at Puloc ay ang dalawang lalaking nakababatang kapatid ni Esmeralda.
Binatilyo na si
Bartolome at ubod ito ng sungit. Habang pitong taong gulang pa lamang si Puloc at
hindi ito nakakapagsalita.
Nagsimula nang humakbang patungo sa isang maliit na bangka sa pinakadulo ng
daungan, napalingon pa siya
muli kay Raul at kumaway sa kaniya. Ilang saglit pa ay tumalikod na si Raul at
naglakad na pabalik sa
hacienda Montecarlos kung saan siya naninilbihan.
Agad natanaw ni Esmeralda si Puloc habang pinapatulog ito ng kaniyang ina na si
Aling Juana. May lahing
intsik ang kaniyang ina kung kaya't namana nila ang puti ng balat at katamtamang
pagkasingkit ng mata.
"Esmeng!" tawag ng kaniyang ama na si Mang Gilberto, agad itong bumaba sa bangka at
niyakap ang
kaniyang anak. "Itay!"
"Ate Esmeng!" tawag naman ni Bartolome na siyang nag-aayos ng talukbong sa kanilang
bangka upang hindi
sila makita ng mga kastila. "Esmeralda anak!" wika naman ni Aling Juana at agad din
siyang bumaba sa
bangka at yumakap sa anak.
"Salamat sa Diyos at nakatakas ka..." patuloy pa ni Aling Juana, at dali-dali
nilang inalalayan si Esmeralda
pasakay sa bangka. "Bilisan na natin, tumigil na ang buhos ng ulan at humupa na ang
malakas na alon sa
dagat, makakapag-layag na tayo" wika naman ni Mang Gilberto at agad niyang inutusan
si Bartolome na
P 35-5
tanggalin na ang tali ng bangka upang makaalis na sila.
"Naniniwala ako na may panibagong buhay tayong haharapin sa Tayabas (Quezon
Province)" ang huling
wika ni Mang Gilberto sabay ngiti sa kaniyang pamilya. Isa-isa niyang tiningnan ang
kaniyang mga anak na si
Esmeralda, Bartolome at Puloc saka niya ibinaling ang tingin niya sa kaniyang asawa
na si Aling Juana
"Magiging ligtas tayo sa samahan ni Senor Hermano Puli" patuloy niya sabay ngiti at
nagsimula na siyang
magsagwan.
Tatlong araw lulan ng maliit na bangka ang tinagal bago sila nakarating sa
probinsya ng Tayabas (Quezon
Province). Alas-sais pa lamang ng umaga ngunit masigla na ang mga mamamayan ng
Tayabas (Quezon
Province).
Ang ilan sa mga mangingisda ay may kani-kaniya ng buhat-buhat na mga banyera na
naglalaman ng samo'tsaring
mga uri ng isda. Ang ilang sa kanila ay pinag-aagawan na ng mga mamimili na nag-
aabang sa
dalampasigan.
Karamihan sa mga nag-aabang sa dalampasigan ay mga kasambahay ng mga mayayamang
pamilya. habang
ang mga principales naman o ang mayayamang pamilya ay nasa loob ng kanilang mga
magagarbong kalesa
habang pinapaypayan ng kanilang mga tagapagsilbi.
Nakatanaw lang sila mula sa kalsada dahil ayaw na ayaw nila ang amoy ng malansang
isda kahit pa sila rin
naman ang kakain niyon. Ilang saglit pa, nagtatakang napatingin ang mga tao sa
paparating na bangka nila
Mang Gilberto.
Nang dumaong na sa dalapmasigan ang bangka nila Mang Gilberto ay dali-daling nag-
usisa ang mga tao,
inakala nilang naglalaman din ng banye-banyerang mga isda ang bangkang iyon. laking
gulat nila nang makita
na isang pamilya na hinang-hina na ang lulan ng bangka.
"Sus Maryusep! Saan kayo nanggaling?" tanong ng isang ale at napakrus pa ito.
Naalimpungatan naman si
Esmeralda at laking gulat niya nang makita na pinapalibutan na sila ng mga tao.
"Itay! Inay! Bartolome!
Puloc! Gising!" isa-isa niyang ginising ang kaniyang mga magulang at mga kapatid.
Maging ang mga ito ay
nagulat dahil sa dami ng tao na umuusisa sa kanilang bangka.
"Hindi ba kayo nakakaintindi ng wikang tagalog?" tanong muli ng ale, dahan-dahan
namang napatayo Mang
Gilberto. "M-magandang umaga po... ito na po ba ang probinsya ng Tayabas? (Quezon
Province)" lakas loob
na tanong ni Mang Gilberto, itinapat niya pa ang kaniyang dibdib ang gutay-gutay na
sumbrero na gawa sa
banig.
"Oo... Ito nga ang probinsya ng Tayabas (Quezon Province)" sagot ng ale, bigla
namang sumilay ang
malaking ngiti sa labi ng pamilya Tenerio.
"Kung gayon... maaari po ba naming malaman kung nasaan ang himpilan ng Cofradia de
San Jose?" tanong ni
P 35-6
Mang Gilberto, bigla namang nagkatinginan ang mga tao, magkahalong tuwa at
pagdududa ang namayani sa
mga reaksyon nila.
"Ikaw ba ay kasapi ng samahang itinatag ni Senor Hermano Puli?" usisa pa ng
matandang ale, napatingin
naman si Mang Gilberto sa kaniyang pamilya bago tumango bilang sagot.
"Hindi na nakapagtataka dahil malawak na ang sakop ng ating samahan... Halika,
sumama kayo sa amin...
kung papalarin ay baka maabutan niyo si Ginoong Puli" wika ng matandang ale, agad
naman silang tinulungan
ng mga mamamayan ng Tayabas (Quezon Province). Magmula sa paghahakot ng kanilang
gamit hanggang sa
pag-aayos ng kanilang bangka na may kaunting butas na.
Habang naglalakad sila patungo sa lugar na pagdadalhan sa kanila ng matandang ale
ay nagsimulang
magtanong ang mga mamamayan sa kanila. karamihan sa mga tanong ay kung paano nila
nalaman ang tungkol
sa Cofradia de San Jose at ang tungkol kay Hermano Puli.
Si Apolinario dela Cruz o mas kilala bilang "Hermano Puli/Pule" ay ipinanganak
noong Hulyo 22, 1814 sa
bayan ng Lucban na sakop ng Probinsya ng Tayabas (Quezon Province). Noong 1829, ay
napagdesisyunan
niyang maging isang pari at ninais niyang maging kabilang sa samahan ng mga paring
Dominikano sa
Maynila.
Sa kalagitnaan ng mga panahong iyon ay mahigpit na ipinagbabawal na maging pari ang
isang Indio (purong
Pilipino). kung kaya't nagtrabaho na lang siya bilang 'lay brother' sa Ospital ng
San Juan De Dios na nasa
Intramuros, Maynila. Sa panahong iyon ay nag-aaral na rin siya patungkol sa Bibliya
at sa mga kasulutang
pang-relihiyon.
Noong 1832, itinatag ni Apolinario Dela Cruz"Hermano Puli" ang 'Cofradia de San
Jose' isang samahan na
pang-relihiyon na para lamang sa mga Indio o Pilipino. Layunin ng samahan na
maipalaganap ang mga
mabubuting gawain na naayon sa Kristiyanismo. Sa kabuuan ang samahang itinatag ni
Hermano Puli ay para
sa mga Pilipino na nais sumamba at manampalataya sa Diyos ng walang Diskriminasyon
mula sa mga
Kastila.
Sa tuwing may nais na sumama sa kanilang samahan na isang Espanyol o Mestizo ay
kailangan pa ng
pahintulot mula kay Hermano Puli.
Hindi naglaon ay niyakap at tinangkilik ng mga Pilipino ang samahan hanggang sa
dumami ang bilang ng
kanilang mga kasapi. Umabot ito sa 4,500 hanggang 5,000 miyembro. Ang kanilang
samahan ay lumawak din
at nagkaroon ng mga himpilan mula sa Bundok Banahaw hanggang sa Tayabas (Quezon
Province), Laguna at
Batangas.
Tuwing ika-19 kada buwan ay nagkakaroon sila ng malawakang pagpupulong na kung saan
pinaparangalan
nila ang pista ni San Jose. Nagaambag din ang bawat miyembro ng isang real (one
real) para sa mga gastusin
ng samahan.
"Magandang Umaga... nariyan ba si Ginoong Puli?" tanong ng matandang ale nang
makarating sila sa isang
P 35-7
tahanan na gawa sa tabla at medyo may kalakihan. Isa-isa ring naglabasan at
dumungaw sa kani-kanilang mga
bintana ang mga mamamayan ng Tayabas (Quezon Province) na nasa loob ng kanilang
tahanan.
Isang nayon na napapalibutan ng dalawang dosenang bahay kubo ang makikita sa buong
paligid. Ibang-iba sa
bayan ng San Alfonso na kinalakihan ni Esmeralda at ng kaniyang pamilya. karamihan
kasi sa mga tirahan sa
San Alfonso ay mga mansyon at hacienda dahil puro mayayaman at Kastila ang nakatira
roon.
At isang panibagong mundo para kay Esmeralda ang probinsya ng Tayabas (Quezon
Province). Para sa
kaniya ay mas maganda, payapa at payak mamuhay dito sa Tayabas (Quezon Province).
May iilang mga
manok at mga baboy ang nasa ilalimng mga bahay. naalala niya bigla ang alagang
manok sa hacienda
Valenciano.
"Kasalukuyang nasa sakahan sina Senor Hermano Puli kasama ang ilan sa ating mga
kasamahan, nagaani na
sila ng mga palay at mais kung sakaling lumusob ang mga Kastila ay may maiimbak na
mga pagkain at gamot
tayo" wika ng isang Ginoo na may karangyaan ang kasuotan. Nakaupo ito sa salas
habang pinapagpagan ang
kaniyang mamahaling sumbrero.
"Bakit niyo pala hinahanap ang aking amigo, Aling Indang?" tanong ng ginoo na sa
tingin ni Esmeralda ay
nasa edad dalawampu pataas lamang. Sa tindig at pustora pa lang ng ginoong iyon ay
malalaman na isa itong
mestizo.
"Hinahanap siya ng pamilyang ito... Ano nga ulit ang ngalan niyo?" tanong ni Aling
Indang sabay lingon sa
pamilya Tenerio. Agad namang nagbigay galang si Mang Berto "Ako po si Gilberto
Tenerio at ito ang aking
asawa na si Juana Tenerio... ang amin naman pong tatlong anak ay si Esmeralda,
Bartolome at Puloc
Tenerio" pakilala ni Mang Gilberto sabay tapat ng kaniyang sumbrero sa kaniyang
dibdib. Ganoon din ang
ginawa ng binatilyong si Bartolome at batang si Puloc habang yumuko naman si Aling
Juana at Esmeralda
bilang paggalang.
"Saan naman kayo nanggaling? At paano niyo nalaman ang aming samahan?" usisa pa ng
meztisong ginoo na
kanilang kausap.
"Noong ikalawang linggo ng Oktubre ay nakadalo po kami sa pista ng Birheng Maria ng
La Naval sa
Maynila, a noong pauwi na po kami ay sa daungan po ng Batangas kami dumaan...
nalaman po namin ang
inyong samahan doon mula sa inyong himpilan sa Batangas" mahinahong sagot ni Mang
Gilberto, nabawasan
naman ang pagdududa sa mukha ng mestizong ginoong kanilang kausap.
"Naniniwala po ako na nagsasabi sila ng totoo Senor Domingo Roxas" sabat ni Aling
Indang, napatangotango
naman ang ilan sa mga kasapi ng samahan. "Kung gayon, tumuloy muna kayo rito sa
aming himpilan...
ako ng apala si Domingo Roxas" ngiti ng mestizong ginoo sabay abot ng palad kay
Mang Gilberto. Isa-isa rin
niyang binati at nginitian ang pamilya Tenerio.
Tulong-tulong ang mga kalalakihan ng Tayabas (Quezon Province) sa pagtatayo ng
maliit na bahay kubo para
sa pamilya Tenerio. Matapos lamang ang dalawang araw ay yari na ang kanilang bahay.
sinalubong din sila
ng mga masasayang ngiti mula sa mga mamamayan ng Tayabas (Quezon Province). Animo'y
ramdamna
ramdamnila ang mainit na pagtanggap ng mga tao.
Sa sumunod na dalawang gabi ring iyon ay nagkaroon ng pagpupulong ang lahat sa loob
ng bahay ni Hermano
Puli, nakatayo ang binatang si Hermano Puli sa gitna, siya ay dalawampu't pitong
taong gulang pa lamang
P 35-8
ngunit kitang-kita na ang kaniyang kakisigan at katapangan. Nag-aalab ang kaniyang
pagmamahal sa bayan at
sa Diyos. Ang diskriminasyon ay kaniyang mariing tinututulan.
"Humingi na tayo ng pahintulot at nagpaliwanag sa Real Audencia ngunit sinasabi pa
rin nilang ang samahang
ito ay isang rebelyon!" panimula ni Hermano Puli, ang kaniyang boses ay punong-puno
ng katapangan. (Ang
Real Audencia ay ang Supreme Court noong panahon ng Kastila).
"At nito lamang Enero ay nagpadala ako ng lihamat petisyon sa punong Obispo ng
'Nueva Ciceres' inilahad
natin na malinis ang layunin at hangarin ng ating samahan. Ang nais lamang natin ay
magkaroon ng samahan
na kung saan sama-sama tayong nananalangin sa Poong Maykapal nang hindi nakakaranas
ng diskriminasyon
mula sa mga Kastila!... ngunit ano ang kanilang ginawa? Hindi nila pinansin ang
ating lihamat petisyon!"
patuloy pa ni Hermano Puli sa bawat salitang kaniyang binibitawan ay nakapagdudulot
ng tapang at pag-asa
sa mga miyembro ng samahan.
"Patuloy nilang sinasabi na ang ating samahan ay may layuning politikal! Patuloy
silang nag-bubulag-bulagan
at nagbibingi-bingihan sa ating mga paliwanag! Paano ka malilinawan kung hindi mo
imumulat ang iyong mga
mata? Paano mo mauunawaan at maiintindihan kung hindi mo bubuksan ang iyong mga
tainga? Paano nila
maririnig ang ating boses at panawagan kung hindi nila bubuksan ang kanilang
isipan?!" muling buwelta ni
Hermano Puli, kasabay niyon ay agad niyang itinaas ang pulang bandila na simbolo ng
kanilang samahan.
"Hindi tayo tatahimik lamang! Ating ipaglalaban ang ating katuwiran, kaisipan,
kahalagahan at pagmamahal
sa ating mga nasimulang prinsipyo at layunin! Malayo-layo na ang narating ng ating
samahan! Marami-rami
na ang umaasa sa pagbabago na ating pinapangarap, Ang hinihingi lang naman natin ay
pantay na pagkilala sa
ating samahan na ang layunin ay huwag sanang magkaroon ng diskirimansyon sa pagitan
ng mga Kastila at
nating mga Pilipino... hangad lamang natin ay makapagsilbi tayo sa simbahan ng
malaya" tugon pa ni
Hermano Puli at muli niyang itinaas ang pulang bandila. Kasabay niyon ay sabay-
sabay naghiyawan ang mga
tao.
"Kalayaan! Kabanalan! At Pantay na Karapatan!" sigaw ng mga tao habang isnusuntok
sa hangin ang kanilang
mga kamao. Maging mga kababaihan at kabataan ay itinataas din nila ang kanilang mga
kamao.
Hindi pa man natatapos ang nag-aalab na hiyawan ng mga tao ay biglang nagtungo sa
gitna ang isang
matandang lalaki. "Iminumungkahi ko na kilalanin natin si Senor Hermano Puli
bilang... HARI NG MGA
TAGALOG!" sigaw ng matandang lalaki sabay hawak sa kamay ni Hermano Puli at itinaas
ito sa ere.
Kasabay niyon ay biglang nagtayuan ang mga tao at sabay-sabay na naghiyawan
"SUMASANG-AYON
KAMI! SI HERMANO PULI ANG ATING HARI!" halos sigaw ng lahat, ramdamna ramdamsa
kanilang
mga sigawan ang nag-aalab nilang mga damdamin para sa bayan at para sa layuning
kanilang ipinaglalaban.
"MABUHAY! ANG HARI NG MGA TAGALOG!"
"MABUHAY!"
"MABUHAY ANG HARI NG MGA TAGALOG!"
"MABUHAY!"
Sa kabilang dako, sa dulo ng pintuan ay naroon si Mang Gilberto, Aling Juana,
Bartolome habang humihiyaw
P 35-9
at punong-puno rin ng pag-asa na makakalaya ang mga Pilipino sa mga mananakop na
Espanyol. Samantalang,
nasa likuran naman nila si Esmeralda habang buhat-buhat ang batang si Puloc.
Tahimik lamang silang dalawa
habang pinagmamasdan ang mga taong galit na galit at nagsisigawan.
Sa kalagitnaan ng gabi, sa ilalimng kabilugan ng buwan. Sa loob ng kanilang
himpilan ay naroon ang bawat
Pilipinong nagnanais ng kalayaan at pagbabago. Naghahari sa kanilang mga puso ang
pagnanasa sa
kaginhawaan na sa pangarap at panaginip lamang nila nakikita.
Sabay-sabay nilang itinataas ang kanilang mga kamay habang iwinawagayway ni Hermano
Puli ang pulang
bandila sa kanilang harapan. ang gabing iyon ay punong-puno ng pag-asa... pag-asa
na kahit papaano ay
sandaling namayani sa kanilang mga puso't-isipan kahit pa ito ay hindi naging
pangmatagalan.
Oktubre 23, 1841
"Esmeng! Anong ginagawa mo rito? Hindi ka dapat sumunod sa amin!" sermon ni Mang
Gilberto sa kaniyang
dalagang anak na si Esmeralda. Hindi nila namalayan na nakasunod sa kanila si
Esmeralda sa Barrio Isabang
sa paanan ng bundok Banahaw na kung saan kanilang kakaharapin ang mga sundalong
Kastila na ipinadala ni
Gobernador-Heneral Marcelino de Oraa Lecumberri.
"Itay! Umuwi na tayo!" pagpupumilit ni Esmeralda sabay hawak ng mahigpit sa kamay
ng kaniyang tatay.
Tuluyan nang bumuhos ang kaniyang luha, batid niyang nasa bingit ngayon ng
kamatayan ang buhay ng
kaniyang itay at kapatid na si Bartolome.
"Lalaban tayo para sa bayan, sa Diyos at sa ating kalayaan" wika ni Mang Gilberto,
nanginginig man ang
kaniyang kamay ay nagawa niyang punasan ang luha ng kaniyang anak. "Pero paano kung
may masamang
mangyari sa inyo- "
"Walang masamang mangyayari sa amin... magtiwala ka anak, mananalo tayo sa labang
ito" tugon ni Mang
Gilberto sabay yakap ng mahigpit sa kaniyang anak. Sa pagkakataong iyon parang
bigla siyang pinanghinaan
ng loob, ramdamniya ang paglambot ng kaniyang tuhod. Batid niyang maaaring iyon na
ang maging huli
nilang pagkikita.
"I-ikaw na ang bahala sa iyong ina... at k-kapatid... p-palagi niyong tatandaan na
mahal na mahal namin
kayo..." pilit nilalabanan ni Mang Gilberto ang kaniyang mga luha ngunit hindi na
niya ito mapigilan pa. hindi
maitatanggi na sa kabila ng tapang na kaya niyang ibuwis ang buhay niya para sa
bayan ay naroon din ang
takot na maiiwan niya ang kaniyang pamilya.
"At kung kayo ni Senor Rolando ang magkakatuluyan... panatag akong aalagan niya ang
iyong puso anak"
patuloy pa ni Mang Gilberto sabay tingin ng diretso sa mga mata ni Esmeralda. Hindi
naman agad
nakapagsalita si Esmeralda, hindi niya akalain na alamng kaniyang itay ang tungkol
sa kanila ni Senor
Rolando.
Napatingin si Mang Gilberto sa rosaryo na purselas na gawa sa kahoy na suot ni
Esmeralda sa kaniyang
kaliwang kamay. "Sabihin mo kay Senor Rolando na ibinibigay ko ang pahintulot sa
inyo" muling ngiti ni
P 35-10
Mang Gilberto sabay yakap muli ng mahigpit sa anak. Hindi naman malaman ni
Esmeralda kung matutuwa ba
siya, malulungkot o matatakot dahil halo-halo na ang emosyong kaniyang
nararamdaman.
Magsasalita pa sana si Esmeralda ngunit nagitla sila nang biglang tumunog ang
sunod-sunod na tambol
hanggang sa umalingawngaw ang boses ng isang lalaki na nakatayo mula sa mataas na
bahagi ng bundok
Banahaw.
"NARITO NA ANG MGA KASTILA!" sigaw nito na nagdulot ng kilabot sa lahat. agad
hinila ni Mang
Gilberto si Esmeralda papasok sa isang maliit na yungib sa loob ng bundok. "Dito ka
lang anak! Huwag na
huwag kang lalabas!" bilin ni Mang Gilberto hindi na nito naikubli pa ang
pangingilid ng luha sa kaniyang
mga mata nang iwan ang anak sa loob ng yungib at nagtungo na siya sa labas upang
kaharapin ang laban.
"HUMANDA NA TAYO!" sigaw ng kanilang pinuno na si Hermano Puli, at agad pumwesto sa
harap. Dalidali
namang humelera ang halos apat na libong (4,000) bilang ng mga Pilipino. May hawak
silang mga
panangga na gawa sa makakapal na kahoy at tabla, ang ilan ay may hawak na
matatalimna mga tabak, itak,
kutsilyo, at mga pana.
Nakapwesto rin sa kanilang harapan ang matutulis na kawayan na kanilang pinatalas
upang maging depensa
sa unahan. Naroon din ang pinagpatong-patong na kopra ng niyog upang maging depensa
rin sa mga bala at
baril ng mga Kastila.
Suot ang kanilang mga salakot ay nakakubli sila sa pinagpatong-patong na mga kopra
at mga damo. Mariin
silang nagmamasid sa paparating na hukbo ng mga Kastila na nasa tatlong daan ang
bilang (300). Sa
pamumuno nng alcalde mayor ng Tayabas (Quezon Province) na si Joaquin Ortega ay
buong tapang na
nagmamartsa ang mga Kastila bitbit ang kanilang mahahabang baril na may mga
kustilyo pa sa dulo.
Pusturang-pustura at kompleto rin sa uniporme ang mga sundalong Kastila habang ang
mga matataas na
opisyal at heneral sa kanila ay nakasakay pa sa naglalakihang mga kabayo. Sa gitna
ng hukbo ng mga Kastila
ay nakataas at iwinawayway ang bandila ng Espana.
Sa kabilang dako, sa panig ng mga Pilipino ay tahimik lamang silang nakaabang.
Bawat minuto, segundo na
lumilipas ay parang isang tinik sa lalamunan na ang hirap lunukin. Maging ang
kanilang paghinga at kabog ng
dibdib ay bumibilis din.
Kahit pa nanginginig sa takot ay hindi pa rin sila umaalis sa kanilang pwesto,
taimtimna hinihintay ang
pagdating ng tamang oras ng pagsalakay. Ang oras na magdidikta sa kanilang buhay at
kamatayan.
"EN EL NOMBRE DE NUESTRO AMADO PAIS LA MADRE ESPA�A Y SU HIJO FILIPINAS, JUNTOS
EN HONOR DEL TRIBUNAL SUPREMO M�S ALTO Y DEL GOBIERNO ESPA�OL EN ESTA ISLA,
LE COMENZAMOS A RENOVAR ... PONER SU ARMAS, CURVA SU RODILLA Y ACEPTE SU
DEFEAT ... SI USTED INSISTE, LA TRAICI�N Y LA REBELI�N SER�N PENALIZADAS A LA
MUERTE"
(IN THE NAME OF OUR BELOVED COUNTRY THE MOTHER SPAIN AND HER CHILD FILIPINAS,
TOGETHER IN HONOR OF THE HIGHEST SUPREME COURT AND THE SPANISH GOVERNMENT IN
THIS ISLAND, WE COMMAND YOU TO SURRENDER... PUT DOWN YOUR WEAPONS, BEND YOUR
KNEE AND ACCEPT YOUR DEFEAT... IF YOU INSIST, TREASON AND REBELLION WILL BE
PENALIZED TO DEATH) anunsyo ng isang sundalo habang binabasa ang isang kasulatan
mula sa
P 35-11
Gobernador-Heneral.
Nang marinig ni Esmeralda ang mga salitang iyon, hindi man niya naintindihan ngunit
naghatid pa rin ito ng
kilabot sa kaniya. Agad siyang lumabas sa pinagtataguang yungib at dali-daling
sumilip sa labas.
Sandaling naghari ang katahimikan... tanging mga buntong hininga at takot mula sa
magkabilang panig ang
nanaig. Ilang sandali pa, biglang itinaas ng panig ng mga Pilipino ang kanilang
pulang bandila.
"SUGOD!" sigaw ng kanilang pinuno at sabay-sabay naglabasan ang lahat sa kani-
kanilang pinagtataguan.
Nakabibinging sigaw ang bumalot sa buong paligid hanggang sa pumewsto na rin ang
mga sundalong Kastila
at dali-daling nagpaputok ng baril.
Ang ilan sa kanila ay agad nagkasagupaaan at nakalapit sa pwesto ng mga Pilipino. "
(FIRE!) sigaw ng
heneral ng mga Kastila hanggang sa ilabas na rin nito ang kaniyang espada at
nakipagsagupaan sa mga
Pilipino.
Ang sagupaan ay animo'y bagyo sa paligid, nagliparan ang mga alikabok dulot ng mga
sipaan, suntukan,
saksakan at barilan na nagaganap. Ang ilan ay pagulong-gulong na sa lupa habang
pilit na sinasakal ang isa'tisa.
Sa pagkakataong iyon, ang yungib na kinukublian ni Esmeralda ay hindi na rin
ligtas, agad siyang naitulak ng
isang kastilang sundalo na pilit na umiiwas sa hampas ng tabak ng isang indio. Agad
nakuha ng kastilang
sundalo ang maliit na balisong na nasa kaniyang sapatos at inihagis sa Indio.
Tumama ito sa leeg ng binatang indio na agad nitong ikinamatay, dali-dali namang
kinuha ng kastilang
sundalong iyon ang kaniyang balisong at namataan ang isa pang indio na nakatalikod
at nakikipalaban.
Nanlaki ang mga mata ni Esmeralda nang makita ang gagawing pagsaksak ng kastilang
iyon sa kaniyang tatay
kung kaya't bago pa man maibato ng kastilang sundalo ang kaniyang balisong ay agad
siyang napigilan ni
Esmeralda. "MIERDA!" (SHIT!) buwelta nito at malakas na hinampas si Esmeralda
dahilan para matumba
ito sa lupa at tumama ang kaniyang ulo sa makapal na bato ng yungib.
Biglang bumagal ang paligid, animo'y wala na rin siyang marinig. Sinubukang igalaw
ni Esmeralda ang
kaniyang katawan ngunit hindi niya magawa, naramdaman na lang niya ang mainit na
dugo na dumadaloy mula
sa lupang kaniyang hinihigaan.
Animo'y nabuhusan siya ng malamig na tubig nang mapagtanto niya na ang dugong iyon
ay mula sa kaniyang
ulo na nagdurugo na ngayon. nakahandusay lamang siya roon sa gitna ng labanan
habang unti-unting namumuo
ang luha sa kaniyang mga mata.
Muli siyang napatingin sa kaniyang kaliwang kamay kung saan naroon ang rosaryong
purselas na bigay sa
kaniya ni Senor Rolando. Ngunit napigtal na ang kaniyang purselas... maging ito ay
durog-durog na habang
nakakalat ang bawat piraso ng bato (beads) sa kalupaan habang ang mga ito ay
naliligo na rin sa sarili niya
mismong dugo.
Napatingin siya sa araw sa kalangitan na unti-unting natatakpan ng makapal na ulap.
Hindi na niya kaya pa
ang mga nangyayari, hindi na niya kaya pang huminga para sa sarili. Dahan-dahan na
niyang ipinikit ang
kaniyang mga mata at nang dilimna lang ang kaniyang nakita... biglang pumasok sa
kaniyang isipan ang
P 35-12
kakaibang alaala...
"Te esperare por siglos... Lumeng" (I will wait for you for Centuries... Lumeng)
tugon ng isang lalaki na
nakatayo mula sa ilalimng malaking puno habang patuloy na bumubuhos ang ulan.
Napangiti na lamang si
Esmeralda nang makilala ang lalaking iyon na hindi naman bahagi ng kaniyang
alaala...
Ngayon alam ko na kung bakit pamilyar ka sa akin Senor Rolando...
******************
A/N: Ang kabayanihan na ipinamalas ni Hermano Puli at ng kaniyang mga kasama ay
nakatala sa
Kasaysayan ng Pilipinas. Abangan ang susunod na Kabanata sa istoryang ito na
magsasalarawan din sa
kanilang Kagitingan.
Si Domingo Roxas na kasapi rin ng Cofradia de San Jose ay ninuno ng pamilya Ayala
na may ari ng Ayala
Corpration ngayon.
Maraming Salamaaat shimmeringshimmer sa iyong Cute na Cute na obra para kay Salome
<3 Ang cutieee
talagaaa <3
Source of Hermano Pule:
http://www.watawat.net/hermano_pule_and_the_cofraria_de_san_jose.html
Naaalala ko na naman silaJuanito?? Syasifelipe??
P 35-13
Kabanata f(x - 34)
45.3K 1.9K 1.5K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 34]
Our Asymptotically Love Story
(page 243 - 266)
Ika-Labing Animna Kabanata
Filipinas 1688
Bawat patak ng ulan na tumatama sa kalupaan ay parang isang nakabibinging ingay
para kay Salome. Maging
ang bawat hakbang ng kabayong kanilang sinasakyan ay parang dagundong ng puso
niyang hindi na maawat sa
pagkabog ngayon.
Sa huling pagkakataon ay muling tinanaw ni Salome si Fidel. Nakatayo lamang ang
binata sa ilalimng
malaking puno kasabay niyon ang patuloy na pagpatak ng ulan habang unti-unting
nagiging malabo ang paligid
dahil sa hamog na dala ng gabi, ngunit bago tuluyang maglaho ang paningin nila sa
isa't-isa... nabasa ni
Salome ang huling sinabi ni Fidel mula sa labi nito...
"Te esperare por siglos... Lumeng" (I will wait for you for Centuries... Lumeng)
Hindi man niya narinig ang boses ni Fidel, Hindi niya man niya maintindihan ang
sinabi nito... Hindi niya
mabatid kung bakit ang mga salitang iyon ay nagdulot ng kakaibang kirot sa puso
niya. Napahawak na lamang
siya sa kaniyang puso, magkahalong pagkirot at pamamanghid ang kaniyang
nararamdaman.
Napalingon muli si Nay Delia sa likod "Maraming Salamat Senor Fidel! Hanggang sa
muli..." tugon ni Nay
Delia at muli siyang kumaway kay Fidel, medyo malayo na sila sa kinaroroonan ni
Fidel ngunit nakatayo pa
rin doon ang binata. Animo'y tinatanaw sila hanggang sa tuluyang maglaho sa
karimlan.
Napalingon na lang si Salome sa kaniyang inay, hindi na niya magawa pang pagmasdan
si Senor Fidel,
ipinikit na niya ang kaniyang mga mata habang nakahawak pa rin sa tapat ng kaniyang
puso. Batid niyang
habambuhay siyang hahabulin ng alaalang iyon.
"Tayo'y magdasal para sa paglalakbay na ito" patuloy pa ni Nay Delia sabay hawak sa
kamay ni Salome at
nasa kabila naman niya ang bunsong anak na si Julio. Ilalabas sana ni Felicidad ang
kaniyang rosaryo ngunit
naalala niyang iba ang relihiyon ng kanilang ina. Kung kaya't hinawakan na lang ni
Felicidad ang kamay ng
katabing si Salome pero biglang iminulat ni Felicidad ang kaniyang mga mata at
napatingin sa bagay na nasa
kamay ni Salome.
"Ano ito?" nagtatakang tanong ni Felicidad sabay kuha ng bagay na iyon na hawak ni
Salome. "Isang purselas
na rosaryo? Sinong nagbigay sa iyo nito?" usisa niya pa sabay kuha ng purselas pero
agad itong inagaw ni
Salome at ikinubli iyon sa kaniyang kamay.
P 36-1
"Saan mo nakuha ang purselas na rosaryong iyan?" patuloy pa ni Felicidad, napatigil
naman si Nay Delia at
Julio sa pagdarasal. Muling hinawakan ni Felicidad ang kamay ni Salome para kunin
ang purselas na iyon.
"Bakit mo tinanggap?!" seryoso niyang tugon sabay hawak sa magkabilang balikat ni
Salome at tiningnan ito
ng diretso sa mata. Sa pagkakataong iyon, biglang nakaramdamng takot at kaba si
Salome dahil mukhang
hindi ikinatuwa ng ate niya ang ideyang pagtanggap sa regalo ni Senor Fidel.
"Fe!... Lumeng!... Ano ba iyan? Nasa kalagitnaan tayo ng pagdarasal- " hindi na
natapos ni Nay Delia ang
kaniyang sasabihin dahil biglang nagsalita si Felicidad.
"Inay... tumanggap si Lumeng ng isang bagay na hindi dapat" sagot ni Felicidad,
gulat namang napatingin sa
kaniya si Salome at hinawakan niya ng mas mahigpit ang purselas na iyon. "Anong
ibig mong sabihin Ate
Fe?" naguguluhang tanong ni Salome, kitang-kita sa mga mata ni Felicidad ang labis
na pag-aalala.
"Tumigil na kayong dalawa... mahaba pa ang ating magiging paglalakbay kung kaya't
magpahinga na kayo"
suway ni Nay Delia, magsasalita pa sana si Felicidad kaso sinuway ulit siya ng
kaniyang ina. "At hindi dapat
tayo lumikha ng ingay o kakaibang kilos na makapagdudulot ng pagdududa sa mga
guardia civil sa bayan"
bilin pa ni Nay Delia sabay akap kay Julio para makatulog na ito.
"Kapag tinanong tayo ng mga guardia ay isa lamang ang isasagot natin... Tayo ay
pamilya ng mangangalakal
mula sa Bulakan, at ngayong gabi ang ating byahe pabalik sa Bulakan" paalala pa ni
Nay Delia, nakasunod
din sa kanila ang dalawa pang kalesa lulan ang pamilya nila Mang Berto, Mang Isko,
Mang Islao at Mang
Pedro.
Napatango na lang si Felicidad at Salome. Isang oras pa bago nila marating ang
bayan at siguradong mas
maraming mga guardia civil ang naglipana roon. Iikot sila mula sa bayan dahil kung
sa mas malapit na daan
sila dadaan ay madadaanan nila ang hacienda Alfonso na kung saan naninirahan si
Gobernador Filimon
Alfonso, siguradong mas maraming mga guardia doon at paghihinalaan ang kanilang
pakay sa lawa kung
kaya't dadaan sila paikot sa bayan para marating nila ang kabilang dulo ng lawa ng
luha. Kailangan nilang
kumilos ng normal upang hindi sila paghinalaan. Inabot rin ni Nay Delia ang
dalawang balabal kay Salome at
Felicidad upang ipangtakip nila sa kanilang mukha.
"Baka sakaling makita tayo ng dalawang guardia na bantay na nagpapasok sa atin sa
kulungan kagabi sa utos
ni Senorita Eleanor... baka mamukhaan tayo ng dalawang guardia na iyon" patuloy pa
ni Nay Delia, maging
siya ay nagsuot na rin ng balalabal. Inabutan din niya ng balabal ang manugang na
si Roselia na tulala at wala
na sa sarili habang tahimik lamang na nakaupo sa pinakadulo ng kalesang sinasakyan
nila.
Ilang sandali pa, ipinikit na ni Nay Delia ang kaniyang mga mata habang hinawi-hawi
ang buhok ni Julio
upang makatulog ito ng mahimbing. Ipinikit na rin ni Felicidad ang kaniyang mga
mata ngunit bigla siyang
nagising nang hawakan ni Salome ang kaniyang braso.
"Ate Fe... Anong ibig mong sabihin na hindi ko dapat tinanggap ang bagay na ito?"
bulong ni Salome sa
kaniyang ate, hindi naman agad nakapagsalita si Felicidad at muling napatingin sa
rosaryong purselas na suot
na ni Salome sa kaniyang kaliwang kamay.
"Kalimutan mo na lamang Lumeng... Hindi naman siguro mangyayari iyon" sagot ni
Felicidad at napasandal
na sa kaniyang upuan pero hindi pa rin siya tinantanan ni Salome. "Ang Alin? Anong
mangyayari?" usisa pa
ni Salome, bigla namang napangiti si Felicidad, isang ngiti na nagagawa niya sa
tuwing kinukulit siya ng
kapatid na si Salome.
P 36-2
"Hindi ko alamLumeng..." sagot ni Felicidad at napatingin siya sa ulan na patuloy
na bumubuhos. "Hindi ko
sigurado...pero naniniwala ako na hindi naman iyon totoo" patuloy pa ni Felicidad,
napatingin na lang si
Salome sa buhos ng ulan. At nang muli siyang lumingon sa kaniyang ate Fe ay
natutulog na ito kaya hindi na
siya nag-atubiling kulitin pa ito.
"A d�nde vas? �Qui�n eres t�?" (Where are you going? Who are you?) panimula ng
isang guardia civil,
nagsimula namang maglakad paikot ang tatlong guardia civil sa palibot ng tatlong
kalesa upang tingnan ang
mga gamit na naroon at mga taong lulan ng tatlong kalesang iyon.
"Buena noches- " (Good evening- ) hindi natapos ni Nay Delia ang sasabihin niya
dahil biglang tumawa
ang limang guardia civil na nakabantay sa bukana ng daungan.
"�Est�pido! Indios no puede distinguir la diferencia entre ma�ana y tarde ... ya es
amanecer ( Stupid! Indios
cannot distinguish the dif erence between morning and evening... it's already dawn)
tawa pa ng isang
guardia civil na humihithit ng tabako kung kaya't hindi na makahinga ng maayos si
Felicidad.
Agad namang tinapik ni Nay Delia ang balikat ni Mang Berto na siyang kutsero ng
kalesang sinasakyan nila.
Sasalubungin na sana ni Mang Pedro ng suntok ang guardia civil na iyon, buti na
lamang dahil napigilan siya
ni Nay Delia. Mabuti na lang din dahil abala sa pagtatawanan ang mga guardia civil
kung kaya't hindi nila
napansin ang palabang itsura ni Mang Berto.
"Lo siento ... Buenos d�as Se�or, estamos en nuestro camino de regreso a nuestra
ciudad natal, en Bulakan"
(I'm sorry... Good Morning Sir, we are on our way back to our hometown, in Bulakan)
muling wika ni Nay
Delia, patuloy pa rin sa pagtatawanan ang mga guardia at kung ano-ano pa ang mga
pinagsasabnito na puro
pangungutya, mabuti na lamang dahil si Nay Delia lang ang nakakaintindi sa
pinagsasabi nila.
Ilang saglit pa muli silang hinarap ng mga guardia civil at inilahad ang palad nila
sa harapan ni Nay Delia
"Una tonelada de plata har�" (A ton of silver will do) ngisi ng guardia sabay
tawanan muli. Nagkatinginan
naman sila Nay Delia, Mang Berto at Mang Isko. batid nilang maaaring gawan sila ng
kwento ng mga guardia
upang maharang sila sa San Alfonso at hindi na makaalis doon kung hindi sila
magbibigay ng suhol.
Napahinga na lang ng malalimsi Mang Isko na siyang kutsero ng pangalawang kalesa.
Inilabas niya ang
sampung piraso ng pilak na nasa kaniyang bulsa. Agad namang sumilay ang ngiti sa
mga gahamang guardia at
dali-daling nag-agawan sa mga pilak. " (Go ahead...) wika ng isa sa kanila sabay
hampas ng malakas sa
likuran ng kalesa ni Mang Kiko dahilan para magising ang mga batang anak nito.
"D�melo!" (Give it me!)
"Es mio!" (It's Mine!)
Muli nang pinatakbo ni Mang Berto na kutsero ng unang kalesa, Mang Isko na kutsero
ng pangalawang kalesa
at Mang Islao na kutsero ng huling kalesa. Napalingon naman si Salome sa limang
guardia civil na nagP
36-3
aagawan sa mga pilak, para silang mga gutomna aso na minsan lang makatikimng karne.
Tahimik ang buong paligid, mas malamig ang hamog na humahampas sa kanila. Lalong-
lalo na dahil malapit
na sila sa lawa ng luha kung saan umiihip na ang malakas na hangin. Agad natanaw ni
Salome ang bangkang
tinutukoy ni Fidel na sasakyan nila patawid sa kabilang isla. At sa oras na
makalabas na sila sa San Alfonso
hindi na alamni Salome kung saan sila tutungo.
"Dahan-dahan lamang ang pagbaba ng mga kagamitan, hangga't maaari ay huwag tayong
lumikha ng ingay"
paalala ni Nay Delia at siya mismo ang naunang bumaba sa kalesa. Sumunod naman sa
kaniya ang iba.
"Anong oras itatakas nila Pedro sina Isko, Ernesto at Danilo?" tanong ni Mang
Berto, nang marinig iyon ni
Salome ay bigla siyang siniklaban ng takot. Batid niyang delikado ang gagawin
nilang iyon.
Napatingin si Nay Delia sa madilimna kalangitan, Madaling araw na at ilang oras na
lang ay sisikat na ang
araw. "Bago magliwanag ay narito na sila... dapat" sagot ni Nay Delia habang
nakatingala sa kalangitan.
Kasabay niyon ang pagihip ng malamig na hangin. Wala ni isa sa kanila ang nagsalita
o kumibo, pareparehong
natahimik sa katotohanang ilang oras na lang ang natitira nilang pag-asa.
Tulong-tulong nilang ibinaba ang mga malalaking baul, bayong, banyera at mga
tampipi mula sa kalesa.
Naunang naglakad si Salome patungo sa bangka na nakaabang sa bungad ng lawa,
naalala niya bigla ang
alamat ng lawa ng luha na ikinuwento sa kaniya noon ni Fidel. Sa pagkakataong iyon,
pinagmasdan niya ang
buong tanawin sa lawa, hindi niya mapigilang malungkot dahil sa hatid nitong
kalungkutan.
Ngayon naiintindihan ko na ang hatid na lungkot na dala ng lawang ito...
"Lumeng... ikaw ba ay ayos lang?" tanong ni Mang Berto dahilan para matauhan si
Salome, hindi niya
namalayan na kanina pa pala siya nakatitig sa lawa ng luha habang buhat-buhat ang
dalawang bayong. "O-opo
Mang Berto" sagot ni Salome, sinubukan niyang ngumiti pero hindi niya magawa, sa
pag-alalang nasa
panganib ngayon ang buhay ng kaniyang itay at dalawang kapatid.
Napahinga naman ng malalimsi Mang Berto, maging siya ay napatitig na lang din sa
lawa ng luha na
kumikinang ngayong gabi dahil sa liwanag ng buwan. "Pagmasdan mo ang buwan Hija...
Sadyang
napakaganda kung iyong titingnan... ngunit inaabot ito ng halos tatlumpung araw
bago muling mabuo ang
Kabilugan ng buwan..." panimula ni Mang Berto, dahilan para mapatitig na rin si
Salome sa buwan.
"Sa buhay na ito... Maswerte na kung matunghayan mo ang bawat kabilugan ng buwan sa
loob ng isang taon,
Maswerte na kung ikaw ay makakakain sa loob ng tatlumpung-araw, Maswerte na rin na
maituturing kung
makakauwi ka ng buhay at malakas matapos ang ilang buwang paninilbihan sa polo"
wika ni Mang Berto,
Naalala ni Salome na noong nakaraang taon ay dalawang buwan na nakaratay sa kama si
Mang Berto na
kapitbahay nila sa Tondo dahil nabagsakan ito ng adobe noong itinatayo nila ang mga
pader sa Intramuros.
Kasama rin sa polo y servicios ang kaniyang tay Isko at kuya Ernesto noon,
nagmumula pa sa Guadalupe ang
mga batong adobe na kanilang ibinabyahe papunta sa Maynila na magsisilbing mga
matitibay na pader sa
palibot ng intramuros bilang depensa sa mga nais lumusob doon.
Ang Intramuros ay ang pangunahing naging sentro ng pamahalaan ng mga Kastila,
nakatayo sa loob ng
Intramuros ang halos pitong malalaking simabahan, ang palacio de Gobernador-Heneral
na siyang tirahan at
himpilan ng Gobernador-Heneral. Nasa loob rin ng Intramuros nakatira ang iilan sa
mga mayayamang
P 36-4
pamilya na karamihan ay mga Kastila.
"May nakapagsabi rin sa akin noon na ang buhay ay naayon lang din sa Kapalaran...
kung ikaw ay nakatakda
nang mamatay sa araw ngayon, bukas o sa susunod na araw... kahit anong mangyari ay
iyon na ang iyong
magiging kapalaran" patuloy pa ni Mang Berto dahilan para mapatingin sa kaniya si
Salome. Bakas sa mukha
ni Mang Berto ang labis na kalungkutan at kawalan ng pag-asa.
"Kung minsan... naiisip ko na lang, ganito pa rin ba ang buhay na kakaharapin ko sa
susunod na buhay?... kung
ang kapalaran ko sa susunod na buhay ay ganito pa rin, isang alipin, dukha, labis
na inaabuso ng mga walang
pusong nilalang... kung matutunghayan ko pa rin ang pagkamatay ng ilan sa aking mga
anak dahil sa gutom,
ang pagkakaroon nila ng sakit at ganito pa rin na wala akong magawa dahil wala
akong pambayad sa doktor...
Kung ganito pa rin na kailangan kong kumayod buong araw at buong gabi magkaroon
lang ng ipapakain sa
aking pamilya na hindi rin naman sapat sa buong maghapon... Hinihiling ko na wag na
lang sana... hindi na
lang sana ako mabuhay pa sa susunod na buhay" tugon ni Mang Berto, agad nitong
hinawi ang namumuong
luha sa kaniyang mga mata. May katandaan na rin si Mang Berto, kung tutuusin ay
dapat nagpapahinga na ito
dahil matanda na pero patuloy pa ring kumakayod para sa pamilya.
"Kaya laking pasalamat ko na makilala ang iyong itay... sa lahat ng oras palagi
siyang nariyan para sa akin at
sa aking pamilya. handa siyang tumulong kahit pa ang bigas na dala niya ay isasaing
na ng inyong pamilya
pero binibigay niya pa rin sa amin, Hindi matatawaran ang kabutihan at kadakilaan
ng iyong itay, kung hindi
dahil sa kaniya malamang matagal na akong sumuko sa buhay na ito" patuloy pa ni
Mang Berto, dahan-dahan
namang tinapik ni Salome ang balikat ni Mang Berto. Ang pagkakaalamniya ay matagal
ng matalik na
magkaibigan ang kaniyang ama at si Mang Berto, mula nang isilang siya ay kilala na
niya si Mang Berto na
naging kasangga rin ng pamilya nila sa hirap at ginhawa.
"Kung iisipin... kung hindi tayo nasakop ng mga Kastila... malamang isa kayo sa
naghahari ngayon sa
Kaharian ng Tondo" tugon ni Mang Berto at unti-unting sumilay ang ngiti mula sa
kaniyang labi dahilan para
mapangiti rin si Salome.
"At sa tuwing naiisip ko iyon... ang makitang nasa magandang kalagayan at nasa
mataas na katungkulan ang
pamilya niyo ay labis na naghahatid din ng saya sa akin, ikinagagalak kong
mapagsilbihan ang inyong
pamilya... Kamahalan" wika pa ni Mang Berto at nagbigay galang siya kay Salome
dahilan para matawa na
lang si Salome sa kaniya. Parang pangalawang tatay na rin ang turing ni Salome kay
Mang Berto.
"Siguradong matatawa rin po si itay dahil sa ginagawa niyong pagbibigay galang na
ganiyan... hindi niyo
naman po kailangan gawin iyan Mang Berto, matagal na pong natapos ang paghahari ng
aming mga ninuno"
tugon ni Salome, napailing-iling naman si Mang Berto.
"Hindi pa natatapos ang paghahari ng mga tunay na nagmamay-ari ng bayang ito...
Narito pa kayo, narito pa
ang ilan sa mga dugong bughaw na nagkalat sa bawat lupalop ng ating bayan- " hindi
na natapos ni Mang
Berto ang kaniyang sasabihin dahil bigla nilang narinig ang sigaw ni Felicidad.
"TULONG! NARITO SI FELIPE!" sigaw ni Felicidad dahilan para mapalingon ang lahat sa
kinaroroonan
nila. nakasandal si Felipe sa isang malaking puno habang hawak-hawak ang kaniyang
balikat na patuloy ang
pagdanak ng dugo.
P 36-5
"Lumeng... dalhin mo sa akin ang lagayan ng mga gamot" utos ni Nay Delia kay
Salome. Agad namang
kumaripas ng takbo si Salome papunta sa kanilang kalesa, ramdamniya ang lakas ng
kabog ng kaniyang
dibdib habang hinahanap mula sa kanilang mga kagamitan ang maliit na baul na
lalagyan ng mga kustilyong
metal, at ilan sa mga gamit sa panggagamot ng kaniyang ina. Nang makuha ni Salome
ang baul ay agad siyang
kumaripas ng takbo papunta sa kinaroroonan nila.
Nakapalibot na ang ilan sa mga pamilyang kasama nila, ang iba ay nagdadasal habang
ang iba naman ay
patuloy pa rin sa paghahakot ng gamit mula sa kalesa papunta sa mga bangka na nasa
lawa.
Dahan-dahang pinunit ni Nay Delia ang bahagi ng damit ni Felipe na nasa kaniyang
balikat, nanlaki ang mata
ng lahat nang makita ang isang bala na nakabaon sa balikat ng binata na
naghihingalo na sakit. Agad
hinawakan ni Nay Delia ang mukha ni Felipe at pinaharap sa kaniya "Felipe! Hijo,
Makinig ka... tiisin mo
lamang ang sakit... kailangan nating alisin ang bala sa iyong balikat dahil
ikamamatay mo kung hindi natin
tatanggalin ito" tugon ni Nay Delia, napatango naman si Felipe kahit na namimilipit
na ito sa sakit, basangbasa
na rin sa pawis ang kaniyang mukha at leeg, habang punong-puno naman ng mga putik
at galos ang
kaniyang buong katawan.
Agad kinuha ni Felicidad ang isang pirasong tela at ipinakagat iyon sa bibig ni
Felipe upang hind imaging
malakas ang pagsigaw nito. Nagdala naman ng karagdagang gasera ang ilang kababaihan
upang maging mas
maliwanag sa gagawing operasyon ni Nay Delia sa binatang si Felipe.
"Humanda ka na Hijo"
"S-sandali lang ho" biglang tugon ni Felipe dahilan para mapatigil ang lahat,
hinang-hina man ay nagawang
kunin ni Felipe ang isang piraso ng papel na bulsa niya. gusot-gusot na ito at
namantsahan na rin ng dugo mula
sa kaniya.
"H-hindi po totoong nagnakaw kami nila Danilo at Paterno sa Simbahan..." panimula
ni Felipe, agad siyang
inabutan ni Salome ng isang basong tubig na kinuha niya pa sa dala-dala nilang
bariles. "N-nagsinunggaling
po si Padre Bernardo... S-sa pangunguna rin po ni Gobernador Filimon Alfonso"
patuloy pa ni Felipe,
nakatutok silang lahat sa sasabihin ng binata. Ang bawat salita na bibitawan nito
ay nagdudulot ng matinding
kaba sa kanila.
"Ano? Ano namang pakialamni Gobernador Filimon sa inyong tatlo?" nagtatakang tanong
ni Nay Delia,
napatingin naman siya sa piraso ng papel na inabot sa kaniya ni Felipe.
"Nakuha po ni Danilo ang lihamna iyan sa mga gamit ni Padre Bernardo sa kaniyang
himpilan sa likod ng
ginagawang simbahan ng San Alfonso dahil inutusan niya po si Danilo na maglinis
doon noong araw na iyon,
pero sumunod po kami kay Danilo nang hindi nalalaman ni Padre Bernardo dahil gusto
namin siyang tulungan
sa paglilinis para makapunta kami sa handaan kina Ising noong isang gabi pero
nahuli po kami ng isa sa mga
sakristan ni Padre Bernardo at agad niya po kaming sinumbong kahit pa nasa
kalagitnaan ng pagmimisa noon
ang prayle, pinagbintangan niya po kaming mga magnanakaw para tugisin ng mga
guardia" paliwanag ni
Felipe, dahan-dahan namang kinuha ni Nay Delia ang piraso ng papel na inaabot sa
kaniya ng binata.
"Hindi po kami ni Paterno ang pakay nila... Kundi si Danilo at ang pamilya niyo"
tugon ni Felipe, ang
kaniyang huling salitang binitiwan ay nagpatigil sa mundo ng mga taong nakarinig
niyon, lalong-lalo na sa
pamilya Aguantar.
P 36-6
Dahan-dahang binuklat ni Nay Delia ang lihamna iyon na gusot-gusot na at nababalot
ng dugo. Bawat
segundo na lumilipas ay nagpapasikip lalo sa kanilang mga hininga.
Oktubre 17, 1688
Padre Bernardo, Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Hindi ba't may sakristan sa
inyong parokya ang
nagngangalang Danilo Aguantar? Dalhin mo siya sa akin. Sa darating na Lunes ay
inaasahan kong
makakarating na rito ang aking kapatid na si Martino Alfonso, nasabi niya sa akin
ang misyong iniatas
sa kaniya ng Gobernador-Heneral katuwang ang isang cabeza de barangay ng Tondo na
nagngangalang
Fernando Aguantar. Hinahanap nila ngayon ang pamilya ng kapatid ni Fernando na si
Francisco
Aguantar. Nalibot na nila ang mga bayan sa Norte at ngayon ay patungo na sila rito
sa Timog upang
hanapin ang pamilya ni Francisco Aguantar.
Kamakailan lang ay nabanggit sa akin ng aking pamangkin na si Eleanor na may nabasa
siyang Danilo
Aguantar sa isang kuwaderno mula sa klase ni Fidel Montecarlos. Malaki ang
posibilidad na ang Danilo
Aguantar na iyon ay siya ring Danilo Aguantar na isa sa iyong mga sakristan.
Naniniwala rin ako na
narito ang buong pamilya Aguantar dahil ibinigay rin sa akin ng aking pamangkin na
si Eleanor ang
isang kuwaderno na pagmamay-ari naman ng isang dalaga na naninilbihan din sa
hacienda Montecarlos.
Nakatala naman sa kuwadernong iyon ang pangalang, Salome Aguantar.
Ipinaguutos ko na ibihag mo si Danilo sa Linggo, mas mabuti kung walang ibang
makakaalam ng
pagbihag mo sa kaniya, darating si Martino kasama si Fernando Aguantar na siyang
makakatukoy kung
ang binatilyong iyon ba ay si Danilo Aguantar na kaniyang pamangkin. At kapag
napatunayan na sila nga
ang hinahanap nila, tiyak na mapapangaralan tayo ng Gobernador-Heneral. Sa inyo na
ni Fernando
Aguntar ang pabuya habang sa amin naman ni Martino ang Karangalan at Kapangyarihan.
Nakasulat ang lihamna iyon sa wikang kastila ngunit isinalin na ni Nay Delia sa
wikang tagalong nang
basahin niya ito sa harapan ng lahat ng kasama. "P-paano nabasa ni Danilo ang mga
nakasulat dito sa wikang
kastila?" nagtatakang tanong ni Felicidad kay Felipe.
"M-marunong na pong magbasa at magsulat sa wikang kastila si... Danilo dahil kay
Senor Fidel" sagot ni
Felipe, at nang banggitin niya ang pangalan ni Fidel ay napatingin siya kay Salome.
Hindi naman agad nakapasalita si Nay Delia, animo'y nabuhusan siya ng napakalamig
na tubig dahilan para
biglaang manghina ang buo niyang katawan at mapakabig sa puno. Mabuti na lamang
dahil naalalayan agad
siya ni Salome. "Inaay..."
Agad inagaw ni Mang Berto ang sulat na iyon sa kamay ni Nay Delia. "Hindi maaari!
Nasisiraan na ng ulo si
Fernando para ipagkanulo ang pamilya ng kaniyang kapatid!" tugon ni Mang Berto
bakas na bakas sa
kaniyang mukha ang labis na galit at pagkapoot.
"Matagal na kaming isinumpa ni Fernando... at hindi siya titigil hangga't hindi
kami naituturo sa mga Kastila"
P 36-7
wika ni Nay Delia habang tulala sa kawalan. Agad siyang inabutan ni Salome ng tubig
ngunit hindi niya iyon
ininom.
"Lunes na ngayon... maaaring paparating na sina Heneral Martino at Fernand
Aguantar" wika ni Mang Islao.
Bagama't may pagkapayat ito ay kitang-kita pa rin ang lakas at liksi.
"Hindi ba't ngayong umaga rin lilitisin sa korte si Danilo?" tugon naman ni Mang
Kiko, ang pinakamatangkad
sa kanilang lahat.
"Nasaan na sila? Hindi ba't itatakas nila Mang Pedro sila? Bakit wala pa rin sila
hanggang ngayon?" sunodsunod
na tanong ng mga kasamahan nila. mapa-babae, lalaki, bata at matanda ay nangangamba
sa mga
pangyayari. Halos nasa tatlumpu rin silang lahat na tatakas sa bayan ng San Alfonso
bago sumikat ang araw.
"Baka mas hinigpitan nila ang pagbabantay ngayon sa himpilan ng mga guardia civil"
"Baka nahuli na sila Mang Pedro at ang ilan sa mga anak at pamangkin ko" wika ng
asawa ni Mang Kiko na
si Aling Lucia. Mayroon siyang sampung anak at halos lalaki ang lahat. Pito sa
kanila ay kasama ni Mang
Pedro ngayon para itakas sila Tay Isko, Ernesto at Danilo mula sa pagkakabilanggo.
"Huwag nga kayong magsalita ng ganiyan... makakarating sila rito" suway sa kanila
ni Felicidad. At siya rin
ang nagpakalma sa mga kababaihan na napuno na ng haka-haka. Napatingin naman si
Salome sa kaniyang
nanay na tulala at wala ng kibo. Nang dahil sa lihamna iyon biglang pinanghinaan ng
loob ang kaniyang inay.
Napatingin din si Salome kay Felipe na namimilipit pa rin sa sakit habang
nakasandal sa puno. Batid niyang
hindi na magagawa pang gamutin ng kaniyang inay si Felipe dahil magulo na ang isip
nito. Kung kaya't siya
na ang kumuha ng mga kagamitan sa panggagamot at pumalit sa pwesto ng kaniyang
inay.
"Lumeng... Anong gagawin mo- " gulat na tugon ni Felicidad at hindi na niya nagawa
pang pigilan si Salome
dahil mabilis nitong hinawakan ang balikat ni Felipe nang walang pag-aalinlangan.
Maging si Felipe ay
nagulat din pero huli na ang lahat dahil mabilis pa sa kidlat na kinuha ni Salome
ang bala sa balikat ni Felipe
gamit ang kutsilyong metal.
Agad napasigaw ang binata dahil sa sakit pero mabilis na nalinis ni Salome ang
sugat at nailagay ang leblon
na binili pa niya noon sa pamilihan. Matapos iyon ay dahan-dahan niyang binalot ng
malinis na tela ang sugat
sa balikat ni Felipe. "M-maraming Salamat Lumeng" nahihiyang tugon ng binata,
tumango naman si Salome
bilang tugon.
Ilang sandali pa biglang tumayo si Mang Berto "Malaki ang hinala ko na wala ng
pagdinig sa korte na
mangyayari... sinabi lang nila iyon dahil umalma si Senor Fidel, at malakas ang
kutob ko na isasakatuparan
pa rin nila ang kanilang plano" wika ni Mang Berto at agad siyang nagtungo sa likod
ng kalesa sabay kuha ng
kaniyang matalimna tabak.
"Mang Berto! Delikado ang gagawin mo- "
"Hindi ako mananahimik dito... kailangan nila ng tulong- " hindi na natapos ni Mang
Berto ang kaniyang
sasabihin dahil maging si Mang Kiko at Mang Islao ay kinuha rin ang armas nila.
"Sasama kami sa iyo... hindi natin iiwan si Isko" seryosong tugon ni Mang Islao
sabay hawak ng mahgpit sa
P 36-8
kaniyang tabak. "Kasangga niyo rin ako" wika naman ni Mang Kiko at inilahad niya
rin ang kaniyang tabak.
Silang apat ay matagal ng magkakaibigan. Marami nang pagsubok na kinaharap. At nang
umalis ang pamilya
Aguantar sa bayan ng Tondo ay sumama rin sila. Ang kanilang pagkakaibigan ay
sinubok na ng panahon,
naging matatag sa lahat ng problema na nagdaan.
"Mga Ginoo... hindi niyo na kailangang- " hindi na natapos ni Nay Delia ang
kaniyang sasabihin dahil bigla
nilang narinig ang paparating na hukbo sakay ng mga kabayo mula sa di-kalayuan.
Hindi ganoon kalayo ang
kabisera ng San Alfonso sa kanila kung kaya't rinig nila ang dagundong ng mga
kabayo at hakbang ng mga
sundalong nagmamartsa.
Sa pagkakataong iyon, animo'y nabalot ng kadilimat kilabot ang lahat. tanging
palitan na lamang ng tingin ang
nagawa nila dahil batid nilang... narito na sina Heneral Martino at Fernando
Aguantar sa bayan ng San
Alfonso.
"Los indios son como perros, los alimentamos, les damos refugio, los educamos pero
miramos! Esto es lo
que tenemos ... nos atacan por detr�s, ladran mientras esperan la oportunidad de
agarrar y morder nuestras
gargantas!" (Indios are like dogs, we feed them, we give them shelter, we educate
them but look! this is
what we've got... they attack us from behind, they bark while waiting for the
opportunity to grab and bite
our throats!) pahayag ni Padre Bernardo na agad sinang-ayunan ng mga mayayamang
pamilya na mga
matapobre. Karamihan sa kanila ay nakapangasawa lang ng Kastila pero kung makaasta
ay napakataas na ng
tingin sa mga sarili.
"�Vamos a darles la oportunidad de cortarnos la garganta y robar todo lo que
tenemos? �No! No les daremos
ninguna oportunidad! Si un perro es demasiado ruidoso y tonto ... merece morir"
( Are we going to give them
a chance to cut our throats and steal everything we have? No! we will not give them
any chance! If a dog
is too loud and foolish... it deserve to die) wika pa ng prayle na ikinapalakpak
naman ng mga nasa panig
niya.
Habang nagsasalita si Padre Bernardo sa gitna ng entablado sa plaza San Alfonso
patuloy ang pagdating ng
mga hukbong Kastila na kasama ni Heneral Martino Alfonso. Halos nasa isang daan ang
bilang ng mga
guardia, karamihan ay nagmamartsa habang ang mga nasa unahan ay nakasakay sa mga
kabayo.
Ilang sandali pa ay tumayo na si Gobernador Filimon Alfonso na nakaupo sa pinaka-
komportableng upuan sa
harapan ng entablado. Agad niyang sinalubong ng ngiti at yakap ang kaniyang
nakababatang kapatid na si
Heneral Martino. Maging si Eleanor ay tuwang-tuwang yumakap at nagmamo sa kaniyang
ama.
"Mucho tiempo sin ver hermano! ... Tengo una sorpresa para ti" (Long time no see
brother!... I have a
surprise for you) ngiti ni Gobernador Filimon sabay tingin sa ginoong kasama ni
Heneral Martino. Agad
P 36-9
namang inakbayan ni Heneral Martino ang ginoong kasama "Yo tambi�n tengo una
sorpresa para mi hermano
... Este es mi amigo Fernando Aguantar" (I have a surprise for you too my
brother... This is my friend
Fernando Aguantar) ngisi ni Martino sa kaniyang kuya. Napangiti naman si Gobernador
Filimon at inilahad
niya ang kaniyang kamay sa isang Indio. Isang indio na dugong bughaw pero mas
piniling kumampi sa mga
kalaban.
"Es un honor para m� conocerlo Gobernador Filimon Alfonso" (It is my honor to meet
you Governor
Filimon Alfonso) bati ni Fernando Aguantar, sa unang kita ay mababakas agad ang
kakisigan at kagandahang
lalaki nito. "Fue un placer conocerte Fernando ... Creo que Don Fernando Aguantar
te queda mejor" (It was
nice to meet you Fernando- I think Don Fernando Aguantar suits you better)
pambobola pa ni
Gobernador Filimon Alfonso at nagtawanan silang tatlo.
"De todos modos, esta es mi hija Eleanor Alfonso" ( Anyway, this is my daughter
Eleanor Alfonso) pakilala
ni Martino sa kaniyang anak. Agad namang nagbigay galang si Fernando Aguantar kay
Eleanor. Hindi naman
agad nakapagsalita si Eleanor nang matitigang mabuti si Fernando dahil kamukhang-
kamukha ito ng ama ni
Salome na si Francisco na minsang dumadalaw sa hacienda Montecarlos. Sa
pagkakataong iyon, siguradongsigurado
na si Eleanor na ang pamilyang hinahanap ng kaniyang ama ay ang pamilya ni Salome.
Hindi naman na nag-aksaya pa ng panahon si Gobernado Filimon Alfonso at isa-isang
pinakilala sina Padre
Bernardo at ang iba pang mga opisyal ng San Alfonso. Maging ang mga mayayaman at
kilalang pamilya ay
isa-isa niya ring pinakilala sa lahat.
"Espera, �d�nde est�n Patricio y Fidel Montecarlos?" (Wait, where is Patricio and
Fidel Montecarlos?)
biglang tanong ni Gobernador Filimon at nagpalingon-lingon sa paligid. Inilibot na
rin ni Eleanor ang
kaniyang mga mata, umaasang makikita si Fidel sa paligid pero nabigo siya.
"�D�nde est� Fidel? Siempre me falta cada vez que estoy aqu�" (Where is Fidel? He's
always missing
everytime I'm here) biro pa ni Heneral Martino sa kaniyang anak. Ngumiti na lamang
si Eleanor batid niyang
kahit pabirong sinabi iyon ng kaniyang ama ay may pagkutya at dismayado rin ito
dahil parang ilag sa kaniya
si Fidel.
Nagtatawanan at nag-uusap ang mga principales sa wikang Kastila na hindi gaano
maintindihan ng iilang mga
Pilipino na naroon sa sulok ng plaza. Ilang sandali pa, dumating na ang dalawang
guardia civil at agad
sumaludo kay Gobernador Filimon.
Sa kabilang dako, mula sa di-kalayuan dumating ang grupo ni Mang Berto, Mang Islao
at Mang Kiko kasama
sina Nay Delia, Salome at Felicidad. Kasama rin nila ang labing-lima pang mga
kalalakihan. Kasalukuyang
silang nakakubli sa likod ng mga matataas na talahib sa gilid ng ginagawang
Simbahan ng San Alfonso.
Nababalot ng kaba, takot at pag-aalala ngayon silang lahat habang pinagmamasdan
mula sa malayo ang
nagkakasiyahang mga opisyal na Kastila. Ang pagdating ng hukbo ni Heneral Martino
ay nagdulot ng
P 36-10
pangamba sa mga kalalakihang nais sanang magligtas kina Tay Isko, Ernesto at
Danilo.
"Se�or, todo est� listo" (Sir, Everything is ready) tugon ng dumating na guardia
civil. tumango naman si
Gobernador Filimon at muling hinarap ang taong bayan. "Traerlos aqu�" (Bring them
here) utos ni
Gobernador Filimon. Agad namang sumunod ang mga guardia civil at ilang sandali pa
ay hinila na nila
papabalas sa kalesa ang tatlong bilanggo.
Sariwa pa rin ang mga galos, sugat, at mga pasa sa katawan nina Tay Isko, Ernesto
at Danilo. Nakagapos ang
kanilang mga kamay habang pilit na hinihila at tinutulak ng mga guardia sa gitna ng
plaza. Nagsimula namang
mapaatras ang mga tao lalong-lalo na ang mga mayayamang matapobre. Hindi rin sila
nakaligtas sa mga
mura, sumpa at pangungutya mula sa mga mapangibabaw na mga principales.
Hindi na napigilan ni Salome ang kaniyang sarili lalong-lalo na nang makita ang
kalagayan ng kaniyang itay,
kuya Ernesto at kapatid na si Danilo. Sugat-sugat na rin ang kanilang paa at gutay-
gutay na rin ang kanilang
damit. Isang senyales na nakatikimsila ng bugbog bago dalhin sa plaza.
Ang kalunos-lunos na itsura ng kaniyang itay at mga kapatid ay labis na nagpadurog
sa puso niya. lalong-lalo
na ang kalagayan ni Danilo na kinakaladkad ng mga guardia dahil hindi na nito kaya
pang maglakad dulot ng
tama ng bala sa binti at sikmura.
"Nasaan sina Pedro at ang iba?" nag-aalalang tugon ni Mang Berto habang hawak-hawak
ng mahigpit ang
kaniyang tabak. Nakaramdamsila ng karagdagang pangamba sa katotohanang hindi
nagawang maitakas ng
grupo nila Mang Pedro sina Francisco, Ernesto at Danilo.
"Al descubrir que aparte del robo, esta familia ha sido condenada a muerte desde la
localidad de Tondo
ubicada en la parte norte de Las Islas Filipinas" (Upon discovering that aside from
robbery, this family
have been convicted to death from the town of Tondo located in the Northern part of
Las Islas Filipinas)
panimula ni Gobernador Filimon, habang naglalakad paikot sa entablado hawak ang
kaniyang tabako na
iniwawasiwas pa sa ere.
"Aparte de eso, esta ma�ana algunas personas trataron de dejar escapar a esta gente
... y estoy orgulloso de
decir que nuestra fuerza militar defendi� valientemente su posici�n" (Aside from
that, earlier this morning
some people tried to let this people escape... and I'm proud to say that our
military force bravely
defended their stand) patuloy pa ng Gobernador, ikinatuwa naman iyon ng kanilang
mga kapanalig.
Kasabay niyon ay agad sumenyas si Gobernador Filimon sa mga guardia, agad naman
silang nagtungo sa
ikalawang kalesa at hinila papalabas ang limang kalalakihan. Nanlaki ang mga mata
nila Mang Berto nang
makitang nabihag din ang kanilang kaibigang si Mang Pedro at ang mga kasamahan nito
na siyang magtatakas
P 36-11
sana kina Isko, Ernesto at Danilo.
"Lo que hicieron fue considerado como una rebeli�n contra nuestro Gobierno!" (What
they did was
considered as a revolt against our Government!) sigaw ni Gobernador Filimon ang
pagtaas ng tono ng
boses nito ay nagpasindak sa mga Pilipinong naroon lalong-lalo na sa panig nila
Salome na nagkukubli sa
talahiban.
"�Y cu�l es el castigo corporal para eso?" (And what is the corporal punishment for
that?) tanong ng
Gobernador sa taong-bayan. Mga taong karamihan ay mga kapanalig nila.
"MUERTE!" (DEATH!) sigaw nilang lahat. dahilan para mapangiti na lamang ang mga
opsiyal na
responsable sa lahat.
"Sumugod na tayo!" giit ni Mang Berto ngunit agad siyang hinila pabalik nina Mang
Islao at Mang Kiko.
"Labing-walo lang tayo kumpara sa halos isang daang hukbo na kasama ni Martino!"
wika ni Mang Islao.
Napabagsak na lamang sa sahig si Mang Berto sa katotohanang hindi nga nila
magagawang iligtas ngayon ang
mga kaibigan dahil labing-walo lamang sila (18) at ang bilang ng kalaban ay halos
isang daan (100).
"Como lo que me han dicho ayer, dej� que estas personas fueran sometidas a un
juicio en la corte ... pero
mira, planean escapar, �qu� significa? Cuando te escapas significa que eres
culpable" ( As what I've been
told you yesterday, I let these people undergo a trial in court... but look, they
plan to escape, what does it
mean? When you run away it means that you're guilty) buwelta pa ng Gobernador,
nagsimula namang
dumampot ng bato ang mga tao at pinagbabato sina Tay Isko, Ernesto, Danilo, Mang
Pedro at ang lima pang
mga kalalakihan na kasama nila. nakadapa sila ngayon sa lupa habang pilit na
tinitiis ang sakit ng mga batong
tumatama sa kanilang ulo at katawan.
"Huwaag- " sigaw ni Salome pero agad natakpan ni Mang Kiko ang kaniyang bibig at
muli silang nagkubli
sa mga talahiban. Napalingon ang isang guardia civil na malapit sa kanila.
tiningnan nitong mabuti ang
matataas na talahib sa gilid. mabuti na lamang dahil biglang nagsalita ulit si
Gobernador Filimon kung kaya't
nawala ang atensyon ng guardia civil na iyon sa talahiban.
Lintek kangEleanor ka!?? nakakaawa huhu
P 36-12
Kabanata f( x - 35)
55.3K 2.2K 2.5K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 35]
Our Asymptotically Love Story
(Page 266 - 292)
Ika-Labing Pitong Kabanata
Filipinas 1688
"BAKIT? ERNESTO! BAKIT MO AKO INIWAN?" sigaw ni Roselia habang pilit na
naglulupasay sa lupa,
hawak-hawak siya ng ilang mga kababaihan upang patahanin sa pagtangis. Gulo-gulo na
ang kaniyang buhok,
maputla na rin ang kaniyang mukha at tuyot na rin ang kaniyang labi. Pilit siyang
pinapakalma ng ilang mga
kababaihan na kasama nilang tumakas ngunit hindi na siya maawat ngayon sa pag-iyak
habang sinusunog ang
bangkay ng kaniyang asawa.
"ISKOOOO!"
"ITAAAAAY!"
Maging si Nay Delia at Felicidad ay naglulupasay na rin sa lupa. Mapuputla na rin
ang kanilang mga mukha
at animo'y wala ng luhang mailabas pa dahil sa sobrang paghihinagpis at pagdurusa
sa pagkawala ni Tay
Isko, ang ama ng kanilang tahanan.
Makulimlimang kalangitan habang patuloy ang pagpatak ng marahan na ulan. Bagama't
umaambon hindi
naman nito naapula ang apoy na sumusunog ngayon sa bangkay ni Tay Isko at Ernesto.
Napagdesisyunan ng
pamilya na sunugin na lamang ang katawan ni Tay Isko at Ernesto upang madala nila
ito, bukod doon ay
iginiit din ni Nay Delia na sunugin ang bangkay ng kaniyang asawa at panganay na
anak alinsunod sa tradiyon
ng mga Intsik. Ang bawat usok na kumakawala sa ere ay nagdudulot ng matinding bigat
sa kanilang mga puso.
Papalubog na rin ang araw, mag-iisang oras na nang marating nila ang lalawigan ng
Aklan matapos nilang
makatawid sa kabilang isla ng Iloilo.
P 37-1
At sa lupain ng Kalibo, Aklan na nila nagpagpasiyahan na sunugin ang mga bangkay ni
Ernesto at Tay Isko.
Maging ang dalawa pang kalalakihan na nasawi na anak ni Mang Pedro.
Habang si Danilo naman ay nakaratay sa isang higaan na gawa sa kawayan na hila-hila
ng kalabaw.Tahimik
lamang siyang humihikbi habang pinagmamasdan ang unti-unting pagtupok ng katawan ng
kaniyang ama at
kuya.
Samantalang, nakatayo naman sa tabi ni Felicidad si Salome habang tulala at wala sa
sariling tinatanaw ang
paglamon ng apoy sa wala ng buhay na katawan ng kaniyang pinakamamahal na ama at
kuya. Maputlangmaputla
at nagdurugo na rin ang labi ni Salome dahil sa matinding pagkatuyo nito, Hindi na
rin niya alintana
ang padaloy ng dugo mula sa sugat sa kaniyang noo na natamo niya nang maipit sa
tulakan at bungguan sa
plaza San Alfonso kaninang umaga lamang.
Hindi na napigilan pa ni Salome ang pagpatak ng kaniyang mga luha habang. Parang
unti-unting dinudurog ang
kaniyang puso habang sumisiklab ang apoy sa dalampasigan ng dagat na kanilang
dinaungan. Ibinalot lamang
sa banig at inalayan nila ng dasal at bulaklak ang mga yumao bago ito pasiklaban ng
apoy.
Sa pagkakataong iyon, batid nilang kailangan na rin nilang makarating sa malayong
lugar, malayo sa
bangungot na naranasan nila sa Timog.
Tulala na lamang si Salome habang patuloy na umaagos ang luha sa kaniyang mga mata.
Kasabay niyon ang
sunod-sunod na pagsariwa niya sa mga magagandang alaala niya kapiling ang kaniyang
kuya Ernesto.
Halika rito Lumeng! Napaka-pilya mo talaga!
Kuya Nestong! Ano baaa!
Sandali lamang... bakit mapula ang iyong labi? Ikaw ba ay naglagay ng kolerete
Lumeng?
Ang aming Lumeng ay mukhang umiibig na sa isang ginoo ah...
Napahawak na lamang si Salome sa kaniyang puso habang inaalala ang mga pangangatyaw
sa kaniya ng
kaniyang kuya Ernesto. Bagama't hindi gaanong malambing ang kaniyang kuya at kahit
pa palagi siya nitong
inaasar, ramdamna ramdampa rin niya ang pagmamahal at pag-aalaga sa kanila ng
kaniyang kuya Ernesto.
Palagi itong nasa kanilang bahay at naghahatid ng mga prutas at mga putaheng
iniluto ni Roselia. Palagi rin
silang inihahatid ni Ernesto sa hacienda Montecarlos tuwing alas-kuwatro ng
madaling araw. Palagi rin
silang sinusundo nito sa tuwing sasapit ang hapon ng Sabado sa hacienda
Montecarlos. Todo suporta rin ang
kaniyang kuya Ernesto sa kanila sa lahat ng bagay at ang pinaka-paborito nitong
gawin ay ang asarin si
Salome sa tuwing nagsisimba sila sa bayan at namimili sa palengke kada Linggo.
P 37-2
"ISKOOO! BAKIT? BAKIT HINDI MO TINUPAD ANG IYONG PANGAKO? BAKIT MO KAMI
INIWAN?! PAANO NA KAMI NG IYONG MGA ANAK?!" hagulgol ni Nay Delia habang
nakahandusay na
sa putikan at pilit na naglulupasay sa lupa. Pilit naman siyang hinihila pabalik ng
mga kasamahan, ramdamna
ramdamdin nila ang paghihinagpis ng isang babae na ngayon ay biyuda na.
Ang tagpong iyon ang mas lalong nagpadurog sa puso ni Salome, Namamanhid na rin ang
kaniyang katawan
sa katotohanang hindi na nila alamang saysay ng kanilang buhay dahil wala na ang
kanilang itay. Ang
kanilang itay na siyang nakakaaalamng lahat ng kanilang gagawin at desisyon, ang
kanilang itay na siyang
laging sandalan at takbuhan nila sa tuwing may problema sila. Ang kanilang itay na
palaging nakangiti at
kailanman ay hindi sila pinagalitan. Ang kanilang itay na kumakayod buong araw at
gabi para lang may
maipakain sa kanilang mag-anak, ang kanilang itay na kilalang palabiro at may
prinsipyo sa buhay. Ang
kanilang itay na handang ibuwis ang buhay para sa kapakanan ng kaniyang pamilya.
Biglang naalala ni Salome ang pag-uusap nila noon ng kaniyang itay sa kanilang
tahanan sa Tondo noong
limang taong gulang pa lamang siya...
"Ganito ang tamang pagpapanday anak... Teka! Mali iyan, Ikaw talaga Lumeng palagi
mo na lang
pinagkakatuwaan ang mga bagay-bagay" tawa ni Tay Isko at ginulo-gulo ang buhok ni
Salome na noo'y paslit
pa lamang. Nasa loob sila ng pinagtatrabahuan ng kaniyang itay na isang pagawaan ng
mga espada, kutsilyo at
armas.
Hindi na mapigilan ni Tay Isko ang pagtawa dahil ginawang lapis ni Salome ang isang
piraso ng maliit na
bakal. Gumuhit si Salome ng isang larawan ng haring araw sa lupa.
"Aba... patingin nga ako ng iyong obra anak" usisa pa ni Tay Isko habang nakangiti
ng todo dahil sa
pinaggagawa ng kaniyang anak. "Iyan ba ay haring araw... ang sabi nila, kapag
nagbabadiya ang ulan gumuhit
ka lamang ng haring araw sa lupa upang hindi matuloy ang pag-ulan" patuloy pa ni
Tay Isko, at napatingin ito
sa kalangitan, "Hindi naman po ata uulan itay" wika ni Salome dahil maaliwalas
naman ang langit. Napangiti
naman si Tay Isko dahil sadyang makatwiran talaga ang kaniyang anak na si Lumeng.
"Hindi sa ngayon...
malay natin sa susunod na araw ay biglang umulan, Hindi sa lahat ng oras
nakasisiguro tayong palaging
maganda ang sikat ng araw" paliwanag ni Tay Isko, napatango-tango naman si Salome
at ngumiti pa siya kung
kaya't kitang-kita ang bungi sa kaniyang dalawang ngipin sa harap.
Muli namang hinimas ni Tay Isko ang ulo ni Salome "Alammo ba na ang Haring araw ay
simbolo ng
pagiging isang pinuno na nagbibigay liwanag sa buong nasasakupan" tugon ni Tay
Isko, natawa na lang ulit
siya nang ngumiti ang paslit na si Salome dahil bungi ito.
"Ang sabi po ni Lolo Pablo magiging hari raw po kayo itay" ngiti ni Salome,
napangiti naman si Tay Isko at
naupo sa isang bangkito. Binuhat niya si Salome at kinandong saka itinuro ang
napakalawak na lupain na
kanilang natatanaw sa di-kalayuan. Nasa ikalawang palapag sila ng pagawaan ng mga
armas kung kaya't
kitang-kita nila ang lawak ng lupain ng Bagumbayan. Natatanaw rin nila ang malaki
at masiglang ilog ng
Pasig. Habang sa kabilang banda naman ay natatanaw nila ang itinatayong malalaking
pader ng Intramuros.
P 37-3
"Ako pa rin naman ang mahal na hari ng ating pamilya, at ang iyong inay ang aking
mahal na reyna... ang kuya
Ernesto mo at Ate Felicidad ang iyong mga nakakatatandang kapatid na prinsipe at
prinsesa habang ang iyong
kapatid na si Danilo ang sanggol na prinsipe at syempre ikaw ang pinaka-magandang
prinsesa... Lumeng"
ngiti pa ni Tay Isko, tuwang-tuwa naman si Salome at napahagikhik pa.
"Eh, nasaan na po ang ating Kaharian itay? Gusto ko ng malaking palasyo" wika pa ni
Salome at inikot niya
pa ang kaniyang kamay para ipakita kung gaano kalaki ang tinutukoy niyang palasyo
dahilan para matawa na
lang si Tay Isko.
"Nakikita mo ba iyon anak? Diyan tayo magtatayo ng ating palasyo... diyan mismo sa
bakanteng lupain na
iyan... pagkatapos araw-araw tayong lalangoy sa ilog Pasig at mamimitas ng mga
pinya sa kabilang lupain"
wika pa ni Tay Isko sabay turo ng isang napakagandang malawak na bakanteng lupain
malapit sa labas ng
ginagawang istruktura ng Intramuros. Mas lalo pang ikinatuwa ni Salome ang ideyang
araw-araw silang
kakain ng pinya na siyang pinakapaborito niyang prutas.
"Eh, bakit hindi na lang po tayo doon sa loob ng palasyong iyon manirahan?"
nagtatakang tanong ni Salome
sabay turo sa malaking pader ng Intramuros na nakakalula sa taas at tibay.
Napailing naman si Tay Isko.
"Hindi iyan ang ating palasyo anak, pagmamay-ari iyan ng mga dayuhan... huwag na
huwag kang papasok
diyan... dito lang tayo sa labas dahil ang buong lupaing ito ay ang ating Kaharian,
mas malawak at mas
maganda pa ang ating Kaharian kumpara doon" sagot ni Tay Isko sabay turo sa malawak
na lupain ng
Pilipinas. Wala namang kamalay-malay si Salome na ang tinutukoy ng kaniyang itay
ang Kaharian ng Tondo
at Maynila. Ang dalawang Kaharian na tuluyan nang nabaon sa limot sa paglipas ng
panahon.
"May mga hari, reyna, prinsipe at prinsesa rin po bang nakatira sa palasyong iyon
itay?" tanong ni Salome
habang nakatitig ng mabuti sa Intramuros. Natawa naman ang kaniyang itay dahil
paniwalang-paniwala si
Salome na isa iyong palasyo kahit ang totoo ay ang Intramuros ay isang depensa at
siyang sentro ng Gobyerno
ng mga mananakop na Kastila.
"Oo anak, may hari, reyna, prinsipe at prinsesa rin na naninirahan sa palasyong
iyan..." sagot ni Tay Isko,
Maging siya ay napatulala na lang din sa ganda ng itinatayong Intramuros. Naalala
niya na minsan na rin
siyang naging bahagi ng pagtatatayo niyon noong isang taon.
"Maaari ko po ba silang maging kaibigan?" tanong ni Salome, sandali naman siyang
tinitigan ng kaniyang
itay. Sa isip-isip nito ay wala pang kaalam-alamang kaniyang anak sa totoong
kalagayan ng kanilang lipunan.
"Oo naman anak... maaari mo rin silang maging kaibigan, may mga mabubuting dayuhan
din naman na
nakatira sa palasyong iyan, ngunit kahit anong mangyari huwag na huwag mong
ibibigay ang tiwala mo sa
kanila... huwag na huwag kang mahuhulog sa mga katulad nila" tugon ni Tay Isko
habang nakatitig sa mga
mata ng kaniyang anak, nais niyang niyang maunawaan ni Salome ang ibig niyang
sabihin sa mga huling
salitang kaniyang binitiwan.
Batid niyang hindi malabong mangyari na maugnay ang kaniyang anak sa mga Kastila sa
darating na panahon
dahil maging ang kaniyang kapatid na si Fernando ay nakapangasawa ng isang babaeng
Kastila.
"Ang isang prinsesang tulad mo anak ay hindi maaaring umibig sa isang prinsipeng
naninirahan sa palasyong
iyon" muling wika ni Tay Isko sabay tingin sa Intramuros na siyang pangunahing
tirahan at sentro ng mga
dayuhang Kastila.
P 37-4
Napangiti naman si Salome at tumango ng tatlong beses sa kaniyang itay bilang
sagot. Sa mga oras na iyon ay
inakala niyang kinuwkentuhan lamang siya ng kaniyang itay ng mga kwentong pambata,
wala pa siyang
kamuwang-muwang na ang kwentong iyon tungkol sa Palasyo, Kaharian, Hari, Prinsesa
at Prinsipe ay isa
palang malaking katotohanan... isang katotohanan na siya ring magpapahamak sa
kanilang pamilya.
Hindi ko akalain na ang lahat ng ikinuwento mo sa akin noon itay ay hindi pala
isang kwento-kwento
lamang. Katulad ng Haring araw na siyang nagbibigay liwanag sa buong lupain na
nasasakupan... ikaw
ang aming Hari na patuloy na magbibigay ng liwanag. Natapos man ang pagsikat ng
araw hindi ibig
sabihin nito ay natapos na rin ang laban... At sa muling pagsikat ng araw Lalaban
kami itay! Pangako
iyan!
Ang mga salitang iyon ang pilit na nagpalakas sa loob ni Salome, unti-unti siyang
nakaramdamng kakaibang
init na dumadaloy sa kaniyang dugo, animo'y naghahatid ito ng lakas sa kaniyang
pisikal na katawan at
emosyon.
Sunod-sunod na bumalik sa kaniyang alaala ang lahat ng sakit, paghihirap at
paghihinagpis na naranasan nila
sa kamay ng mga kalaban. Maging ang pagtakas nila kaninang umaga sa San Alfonso ay
naging isang
bangungot na batid nilang kailanman ay hindi na nila matatakasan...
Animo'y namanhid ang buong katawan ni Salome at bigla na lang siyang napabagsak sa
lupa nang makitang
wala ng buhay ang kaniyang itay at kuya na nakahandusay sa lupa at naliligo na rin
mismo sa kanilang mga
sariling dugo. Habang sumisigaw at humahagulgol naman si Nay Delia at Felicidad at
pilit na ginigising si
Tay Isko at Ernesto. Samantalang pilit naman silang hinihila nila Mang Berto, Mang
Isko, Mang Islao at
Mang Pedro papalayo sa nagkakagulong mga tao sa plaza San Alfonso.
"LUMENG!" gulat na sigaw ni Felicidad dahilan para matauhan si Salome at mapalingon
siya sa kaniyang
likuran. Nanlaki ang mga mata niya nang makitang nakatutok na ang baril ni Fernando
sa ulo niya, kakalabitin
na ni Fernando ang gatilyo ng ng rebolber na hawak nito ngunit bago pa man mangyari
iyon ay biglang may
matalimna palaso na mabilis at diretsong tumama sa likuran ni Fernando na tumagos
sa kaniyang sikmura
dahil sa husay ng pumana nito.
Asintadong-asintado ang sikmura ng taksil na si Fernando na agad napaluhod at gulat
na gulat na napatingin
sa palasong nakabaon sa kaniyang likod na tumagos pa hanggang sa kaniyang sikmura.
Napatingin din si
Fernando kay Salome na nasa tapat niya lang, nanlilisik ang mga mata nito ngunit
hindi na niya nagawa pang
magsalita dahil agad siyang bumagsak sa lupa.
P 37-5
Laking gulat ni Salome nang makita ang pagbagsak sa lupa ng kaniyang tiyo Fernando
sa mismong harapan
niya. Nanginginig siyang napatingin sa likod ng kaniyang tiyo at nanlaki ang mga
mata niya nang makita ang
isang lalaking naka-suot ng salakot na siyang pumana sa kaniyang tiyo.
Hawak pa rin ng lalaking iyon na nakasuot ng salakot ang pana na nakatutok sa wala
ng buhay na si Fernando.
Diretsong napatingin si Salome sa mga mata ng lalaking iyon na nakatakip ang mukha
upang itago ang
pagkakakilanlan nito. Nakasuot din ito ng salakot upang hindi makita ang buhok at
ulo, nakasuot din ito ng
isang maduming damit na isinusuot na karaniwang sinusuot ng mga magsasakang Indio.
Nakatago man ang
buong pagkatao ng lalaking iyon ngunit ang mga mata nito ay hindi magagawang
magkubli kay Salome. Ssenor
Fidel.
Sa pagkakataong iyon, sandaling bumagal ang takbo ng paligid habang ang lahat ay
nagkakagulo na,
nagtatakbuhan, nagsisigawan, nagmamakaawa sa takot, nagpapaputok ang mga guardia
civil ng kanilang mga
baril sa iba't-ibang direksyon dahil sa kaliwa't-kanan na pagtama ng mga palaso
(arrow) sa kanilang mga
kasamahan. At sa bandang gitna ng kaguluhan ay naroon ang dalawang taong pilit na
pinaglalapit ng tadhana.
Kasabay ng pagbuhos ng ulan, habang nakatitig silang dalawa sa mata ng bawat isa.
Batid nilang kahit anong
mangyari, kahit anong oras at kahit saang lugar makikilala at makikilala nila ang
isa't-isa.
"Nakahanda na ang agahan, Tayo'y kumain na muna" wika ni Felicidad, baka sa tono ng
kaniyang boses na
wala siyang gana. Maging ang lahat ay wala ring gana at imik. Alas-singko pa lang
ng umaga ngunit gising na
silang lahat. wala rin ni isa sa kanila ang nakatulog ng maayos, bukod sa batang si
Julio na walang kamalaymalay
sa mga nangyayari.
Lumipas na ang apat na araw mula nang mangyari ang madugong trahedya sa kanilang
pamilya. at ngayon ay
nasa lupain na sila ng La Pampanga. Kahapon lamang ng tanghali sila nakarating sa
lalawigan ng La
Pampanga. Bitbit ang mga naisalbang gamit at ang dalawang palayok na naglalaman ng
abo ni Tay Isko at
Ernesto.
"Nagsaing ako ng saba at kamote" patuloy pa ni Felicidad habang inihahain sa mesa
ang bagong luto na saba
ng saging at kamote. Ilang sandali pa ay biglang bumukas ang pinto ng bahay kubong
kanilang tinutuluyan at
pumasok si Ingkong Lui, ang tiyo ni Nay Delia. Si Ingkong Lui na lamang ang nag-
iisang kamag-anak ni Nay
Delia matapos mapatay ang buong pamilya niya noong nag-alsa ang mga Intsik sa
Laguna noong taong 1643
na kilala rin bilang 'Chinese massacre'.
"Mawawala ang swerte kapag hindi niyo ginalaw ang pagkaing nakahain sa hapag" tugon
ni Ingkong Lui
habang ibinababa ang mga kagamitan niya sa pagsasaka. Matanda na si Ingkong Lui,
nasa edad pitumpu na ito
(70) ngunit malakas pa rin at nagagawa pang magsaka buong araw.
P 37-6
Singkit na singkit ang mga mata nito at maputi rin ang balat, medyo nakakalbo na
rin ang kaniyang buhok
ngunit mahaba pa rin ang kaniyang balbas na katulad ng mga ermitanyo. Kulubot na
rin ang kaniyang balat at
payat rin ang kaniyang pangangatawan ngunit kahit ganoon ay maliksi pa rin siya
kumilos at hindi nakikitain
ng senyales ng katandaan.
Tumayo na si Nay Delia na kanina pa nakatulala sa bintana habang hinihimas ang ulo
ni Julio. Kinandong na
ni Nay Delia si Julio at sinubuan ng pagkain. Tumayo na rin si Salome na kanina pa
nakayakap sa palayok na
pinaglalagyan ng mga abo ng kaniyang itay at kuya Ernesto.
"Kailangan niyong kumain upang manumbalik ang inyong lakas..." patuloy pa ni
Ingkong Lui sabay tingin kay
Danilo na nakahirata pa rin sa kama dahil hindi nito maigalaw ang kaniyang buong
katawan. "Lalo ka na
Nilong, kailangan mong magpagaling" dagdag pa nito sabay abot ng tsaa kay Danilo.
Matatag na rin
magtagalog si Ingkong Lui dahil halos limampung taon na siyang naninirahan sa
Pilipinas ngunit naroon pa rin
ang tono ng kaniyang pagsasalita.
Napatingin naman si Ingkong Lui kay Salome na yakap-yakap pa rin ang palayok.
"Lumeng Hija... hindi ka
makakausad hangga't hindi mo binibitawan iyan" tugon pa ni Ingkong Lui sabay turo
sa dalawang palayok na
hawak ni Salome na siyang huling alaala ng kaniyang itay at kuya.
Hindi naman agad nakapagsalita si Salome, batid niyang may mas malalimpang
tinutukoy ang kaniyang tiyo
sa mga huling salitang sinabi nito sa kaniya. Dahan-dahan na niyang inilapag sa
isang gilid sa tabi ng higaan
ni Danilo ang dalawang palayok na iyon. "At kayo, hindi rin kayo makakausad
hangga't hindi niyo
binibitawan ang mabibigat na bagay na iyan sa puso niyo" wika pa ni Ingkong Lui
sabay upo sa mesa at
nagsimula na itong kumain.
Ni isa sa kanila ay walang nangahas na magsalita. May pagka-prangka at seryoso
magsalita si Ingkong Lui at
isa rin ito sa mga tumutol noon na maikasal ang kaniyang pamangkin na si Delia kay
Francisco na isang indio
na may dugong maharlika. Kung kaya't nilunok na lang ni Nay Delia ang lahat ng
kaniyang natitirang (pride) at
sa huling pagkakataon ay lumapit sa nag-iisang kamag-anak niya sa Pilipinas, si
Ingkong Lui.
Mag-isa na lang din sa buhay si Ingkong Lui, namatay ang asawa nito sa sakit na
puso habang ang kanilang
nag-iisang anak na lalaki naman ay nalunod sa karagatan noong binatilyo pa lamang
ito. At sa loob ng ilang
dekada na nagdaan mag-isang hinarap ni Ingkong Lui ang buhay sa maliit na nayon ng
Bucanan, Pampanga.
Inabutan na ni Salome ng pagkain si Danilo at sinubuan ito. Tahimik lang silang
lahat. mula nang dumating
sila sa Pampanga noong Huwebes ay hindi pa sila nag-uusap-usap. Pare-parehong dala
ang mabibigat na
alaala sa kanilang mga puso't-isipan.
Nasa kabilang kubo naman pansamantalang tumuloy ang pamilya nila Mang Berto, Mang
Islao, Mang Pedro
at Mang Kiko. Nasa gitna ng palayan nakatayo ang bahay ni Ingkong Lui habang nasa
likod nito
namamayagpag ang napakalaking bundok ng Arayat (Mount Arayat).
"Ang sugat mula sa trahedya sa paglipas ng panahon ay unti-unti ring maghihilom...
ngunit ang peklat na
makukuha rito ay habambuhay nang mananatili" wika pa ni Ingkong Lui sabay tayo, at
uminomng tubig. "Kung
minsan ang paraan upang maghilomang peklat... ay takpan ito ng panibagong sugat"
saad ni Ingkong Lui
sabay kuha sa kaniyang balisong na pinaikot-ikot niya pa sa kaniyang kamay saka
mabilis na naisuksuk iyon
sa kaniyang bulsa.
P 37-7
"Ipagpapatuloy ko na ang pagsasaka malapit nang matapos ang tag-ulan baka hindi
makayanan ng mga binhi
ang init ng araw sa darating na tag-araw" wika pa ni Ingkong Lui at naglakad na ito
papalabas sa kaniyang
kubo.
Napatingin naman si Salome sa kaniyang inay at mga kapatid. Ang kalungkutan na
nararamdaman ng bawat
isa ay namamayani sa buong bahay. ramdamna ramdamang malungkot na awra sa paligid.
Ilang sandali pa,
tumayo na si Nay Delia at inilapag si Julio sa tabi ni Danilo.
Lumabas naman si Felicidad upang hugasan ang kanilang mga pinagkainan. Samantalang
pinagmamasdan
naman ni Salome ang ginagawa ng kaniyang inay. Sumasandok si Nay Delia ng pagkain
at inilalagay ito sa
apat na maliliit na mangkok saka isinilid sa bayong.
"Lumeng, ikaw na muna ang bahala kay Nilong at Julio" bilin ni Nay Delia saka
binitbit ang bayong pero
napatigil siya sa bandang pintuan nang tumayo si Salome at sundan siya. "Nay, saan
po kayo pupunta?
Sasama ako" giit ni Salome. Magsasalita na sana si Nay Delia ngunit biglang pumasok
si Felicidad dala-dala
ang mga nahugasang pinagkainan.
"Sige na po nay, isama niyo na po si Lumeng... ako na po ang bahala dito" wika ni
Felicidad saka inasikaso
palitan ng damit si Danilo. "Mas mabuting may kasama kayo sa inyong lakad" patuloy
pa ni Felicidad,
tumango na lang si Nay Delia saka humawak sa braso ni Salome at lumabas na sila.
Agad silang sinalubong ng maaliwalas na sinag ng araw sa labas. ngunit kahit ganoon
kaganda ang sikat ng
araw ay hindi pa rin ito nakakatulong upang mawala ang kalungkutan na nadarama
nila. nagsimula na silang
maglakad sa gitna ng palayan habang nakahawak si Nay Delia sa braso ni Salome at si
Salome na rin ang
nagbitbit ng bayong na puno ng pagkain.
Natanaw naman sila ni Ingkong Lui na siyang nag-aararo na ng sakahan gamit ang
kaniyang nag-iisang
kalabaw. Bagama't nagalit siya noon sa kaniyang pamangkin na si Delia nang sumuway
ito sa utos ng kanilang
pamilya na huwag sumama kay Francisco ngunit nang makita niya ang kalunos-lunos na
sinapit ng pamilya ng
kaniyang pamangkin nang kumatok ito sa kaniyang pintuan apat na araw na ang
nakararaan ay biglang humupa
ang kaniyang galit at tampo sa nag-iisang kamag-anak at kadugo.
"Inay, saan po tayo pupunta?" tanong muli ni Salome, dahan-dahan lamang ang
kanilang paglalakad dahil
mahina na si Nay Delia. Ilang araw na itong hindi nakakakain at nakakatulog ng
maayos. "Sa bahagi ng
bundok na iyon anak" sagot ni Nay Delia sabay turo sa bundok Arayat na napakalapit
lang sa kanila.
"Anong pong gagawin natin- " hindi na natapos ni Salome ang kaniyang sasabihin
dahil biglang nagsalita
ang kaniyang inay.
"Iyong malalaman sa oras na tayo'y makarating doon" sagot ng kaniyang inay. Parang
may kung anong kirot na
naramdaman si Salome sa kaniyang puso dahil sa sagot ng kaniyang inay, hindi na ito
tulad ng dati na
sasawayin siya at sasabihang tumahimik at mas gusto niyang ganoon ang kaniyang inay
kaysa ngayon na halos
wala nang gana mabuhay.
P 37-8
Matapos ang halos dalawang oras na pagakyat sa bundok ng Arayat ay narating na nila
ang gitnang bahagi
nito na kung saan may nakatayong malaking puno ng Mahogani (Mahogany). Bumitaw na
ni si Nay Delia sa
pagkakakapit kay Salome at naupo siya sa tabi ng puno sakay isa-isang inilabas ang
apat na mangkok na
laman ng bayong.
Nagsimula namang humakbang si Salome papalapit sa kaniyang inay at pinagmasdan
mabuti ang ginagawa
nito. Ilang sandali pa inilagay ni Nay Delia ang apat na mangkok na naglalaman ng
sinaing na saging ng saba
at kamote sa gilid ng mga bato at lumuhod siya sa tapat. Kasabay niyon ay kinuha
niya ang apat na insenso sa
kaniyang bulsa at sinindihan ito gamit ang apoy na nakuha niya nang pagkiskisin
niya ang dalawang
magaspang na bato.
Sa pagkakataong iyon, napagtanto ni Salome na ang mga pagkaing dinala ng kaniyang
inay ay alay sa kaniyang
itay at kuya na yumao na. isinasagawa rin ni Nay Delia ang pagdarasal na siya ring
tradisyon ng mga intsik.
Sandaling ipinikit ni Salome ang kaniyang mga mata at doon ay naramdaman niya ang
malamig na hangin na
yumayakap sa kaniya. Naamoy rin niya ang mga malalagong puno sa paligid. At nang
imulat niya ang
kaniyang mga mata ay doon niya lang nakita ang napakagandang tanawin mula sa ibaba
ng bundok.
Napakalawak na halos kulay berde na sakahan mula sa ibaba ang kaniyang natatanaw,
at sa di-kalayuan ay
naroon ang pueblo kung saan nakatayo ang Simbahan, palengke, plaza, at ang ilang
malalaking mansyon ng
mga Kastila.
Natatanaw din niya ang mga ilog sa na patuloy na umaagos sa buong paligid. Animo'y
ang kulay berde at asul
ay tumitingkad sa kaniyang mga mata. Naalala niya bigla na ganitong-ganito ang
tanawin na ipinakita sa
kaniya ng kaniyang itay noong limang taong gulang pa lamang siya, noong
kinuwentuhan siya nito tungkol sa
mga palasyo at kaharian.
"Minsan ang ating pinapangarap na buhay ay nagiging kabaliktaran nang dahil sa
biglaang pagbaliktad ng
kapalaran" biglang wika ni Nay Delia dahilan para matauhan si Salome at mapalingon
sa kaniyang inay na
nakaluhod pa rin habang hawak-hawak ang insenso sa kaniyang kamay.
Nakadilat na rin ito at nakatitig sa napakagandang tanawin sa ibaba ng bundok. "Ang
inakala mong magiging
maganda at payapang buhay ay mauuuwi sa trahedya nang hindi mo inaasahan..."
patuloy pa ni Nay Delia
habang nakatulala pa rin ito sa kawalan. Hindi naman nakapagsalita si Salome, hindi
niya alamang kaniyang
sasabihin.
"Hindi lahat ng pangarap ay natutupad... Hindi lahat ng trahedya ay nakakalimutan
at hindi lahat ng pangako
ay naisasakatuparan" wika pa ni Nay Delia at dahan-dahan itong tumayo, napakabig pa
siya sa katabing puno
at mabuti na lamang dahil mabilis siyang nahawakan ni Salome upang maalalayan.
"At higit sa lahat... hindi lahat ng alaala ay nabubura" muling wika ni Nay Delia
sabay lingon kay Salome. Sa
pagkakataong iyon, hindi maintindihan ni Salome kung bakit parang may malalimna
pakahulugan ang nais
ipabatid sa kaniyang ng kaniyang inay.
P 37-9
Ilang sandali pa, hinawakan ni Nay Delia ang kamay ni Salome at pinagmasdan ang
guhit sa palad nito. "Ang
sabi nila, ang kapalaran ng isang tao ay nakaukit na sa kaniyang kamay bago pa man
ito isilang" tugon ni Nay
Delia at pinagmasdan niya mabuti ang mga guhit sa palad ni Salome. "Katulad ito ng
mga bituin na nakaguhit
sa langit... ang paniniwala ng Astronomiya" patuloy pa ni Nay Delia, nagtataka
namang napatingin si Salome
sa kaniyang palad, bigla niyang naalala na sinabi rin sa kaniya iyon ng isang
matandang babaylan ng San
Alfonso na si Inay Laya.
"Ang kapalaran daw ng isang tao ay nakatakda na at sa oras na malihis ito, mabago o
maligaw ng landas ang
kaniyang kaluluwa, diwa, puso at isipan ay muling isisilang sa susunod na panahon"
paliwanag pa ni Nay
Delia at binitawan na niya ang palad ni Salome saka naupo muli sa tabi ng puno at
pinagmasdan ang buong
paligid. Inilagay na rin niya ang mga insesong hawak sa tabi ng mga mangkok ng
pagkain na alay para sa mga
patay.
"Ang mga paghihirap, sakit at hinagpis na naranasan ng isang tao, ang kawalan ng
kaniyang pagiging kontento
sa mundo na kilala sa ating lenggwahe na 'Dukhha' ay magiging dahilan upang
maranasan ng taong iyon ang
'Samsara' o ang paulit-ulit na pagsilang sa iba't-ibang panahon hangga't hindi
natatagpuan ng taong iyon ang
kapayapaan sa kaniyang puso... hangga't hindi niya nahahanap ang kaniyang sarili at
hindi siya nakokontento
sa kaniyang buhay ay hindi niya mararating ang 'Nirvana'..." tugon ni Nay Delia at
muli siyang lumingon kay
Salome, napatitig siya saglit sa rosaryong purselas na suot ng kaniyang dalagang
anak.
"At alammo ba ang pinakamasaklap sa lahat... hangga't hindi natututo sa
pagkakamali, hangga't hindi
natatanggap ng taong iyon ang mga naging trahedya sa kaniyang buhay... paulit-ulit
siyang isisilang sa
mundong ito sa magkakaibang panahon at hindi matatapos iyon hangga't hindi siya
nagkakaroon ng
Kapayapaan at Kasiyahan na daan patungo sa 'Nirvana'" patuloy ni Nay Delia habang
nakatitig sa mga mata
ni Salome, kasabay niyon ang pag-ihip ng marahan na hangin na nagpalaglag sa mga
patay na dahoon sa puno
ng Mahogany na kanilang kinatatayuan.
"A-ano pong ibig niyong sabihin inay?" nagtatakang tanong ni Salome, ang bawat
salita at aral na
ipinaliwanag sa kaniya ng kaniyang inay ay parang isang mabigat na katotohanang
lalong nagpapadurog sa
kaniyang puso at naghahatid sa kaniya ng kilabot.
"Ngunit hindi lahat ng tao ay walang ideya sa paulit-ulit na pagsilang na ito,
dahil may mga taong mas
gugustuhing paulit-ulit na isilang sa mundo... at ito ay ang 'Bhava-tanha' na ang
ibig sabihin ay ang
pagkauhaw sa muling pagkabuhay (rebirth) sa magkakaibang panahon" tugon pa ni Nay
Delia, ilang sandali
pa ay tumayo na siya at naglakad papalapit kay Salome saka hinawakan muli ang mga
kamay ng anak.
"Marahil ay naguguluhan ka sa mga sinasabi ko sayo ngayon anak... ngunit gusto ko
lang na malaman mo na sa
mundong ito maraming bagay ang hindi natin inaasahang mangyari... at sa buhay na
ito gusto kong ngayon pa
lang ay hanapin mo na agad ang Kapayapaan at Kasiyahan sa iyong puso upang hindi ka
na muling isilang pa
sa susunod na pagkakataon" seryosong tugon ni Nay Delia, ilang segundo pa ang
lumipas na nakatitig lang
siya sa mga mata ng anak.
Batid niyang posibleng hindi matagpuan ni Salome ang Kapayapaan sa buhay na ito
dahil sa sunod-sunod na
pasakit na nangyari sa kanilang pamilya. at bukod doon, hindi rin niya maiwasang
mangamba sa pagiging
malapit nito sa isang binatang Kastila na maaaring maging dahilan ng pagbaliktad ng
kanilang kapalaran.
P 37-10
Mag-tatanghali na nang marating na nila ang paanan ng bundok Arayat. Muling kumapit
si Nay Delia sa braso
ng anak at dahan-dahan ulit silang naglakad sa gitna ng palayan papunta sa maliit
na barong-barong ni
Ingkong Lui.
Tulala naman si Salome habang naglalakad sila, pilit siyang binabagabag ng mga
sinabi ng kaniyang inay
kanina habang nasa itaas sila ng bundok. napansin naman ni Nay Delia ang malalimna
iniisip ng anak.
"Narinig mo na ba ang alamat ng Bundok Arayat... Lumeng?" tanong nito dahilan para
matauhan si Salome at
mapatingin siya sa kaniyang inay.
"Noong unang panahon, may isang diwata na nagngangalang Maria Sinukuan, siya ay
nakatira sa kagubatan
ng bundok Arayat, sinasabing nakakahalina ang taglay na kagandahan ni Mariang
Sinukuan at bukod doon ay
may busilak din siyang kalooban. Madalas siyang tumutungo sa lupa upang bigyan ng
mga prutas at pagkain
ang mga mahihirap. Inilalagay niya iyon sa tapat ng pintuan ng mga kabahayan at
nagpapasalamat sila sa
Maykapal sa biyayang kanilang natatanggap tuwing umaga. Mayaman sa mga prutas at
mga hayop ang tirahan
ng diwatang si Maria Sinukuan, at ilag ang mga tao na magtungo noon sa bundok
Arayat dahil itnuturing nila
itong sagradong tirahan ng diwata... ngunit sa paglipas ng panahon ay naging
sakimat mapang-abuso na ang
mga tao hanggang sa nagtungo ang ilang mga kalalakihan sa gubat, nagpaalamnaman
sila kay Maria Sinukuan
at sinabihan sila ng diwata na kumuha lang ng mga prutas at hayop na sasapat sa
kanila ngunit nang makaalis
na ang diwata ay umiral pa rin ang pagiging gahaman nila, namitas sila ng mga
prutas at nanghuli ng mga
hayop na sobra-sobra pa sa kailangan nila. At nang tinatahak na nila ang daan
papalabas sa bundok
naramdaman nila na parang bumibigat ang kanilang mga dala-dalahin at doon ay
napagtanto nila na biglang
naging bato ang mga prutas na kanilang pinitas. Ang katotohanan ay nagalit sa
kanila ang diwata dahil sa
pagiging ganid at paglapastangan nila sa mga likas na yaman" kwento ni Nay Delia
medyo malapit na sila sa
tahanan ni Ingkong Lui, ilang sandali pa ay biglang napatigil sa paglalakad si Nay
Delia dahilan para
mapalingon sa kaniya si Salome.
"Bakit po inay? Pagod na ho ba kayo?" tanong ni Salome ngunit nagtaka siya kung
bakit nakalingon ang
kaniyang inay sa bundok Arayat. "Inay?"
Napahinga naman ng malalimsi Nay Delia saka muling hinarap ang anak "Nakakalungkot
lang isipin na ang
ating bansa ay katulad ni Mariang Sinukuan, tayo ay sinamantala, inabuso, at naging
gahaman ang mga
mananakop sa mga likas na yaman at pagmamay-ari ng ating bansa... Katulad ni
Mariang Sinukuan darating
din sa punto na mauubos din ang ating pasensiya at magiging sukdulan din ang ating
galit dahil sa mga ganid
at gahaman na tao" tugon ni Nay Delia at nagulat si Salome dahil biglang may
dinukot ang kaniyang inay sa
bulsa nito at iniabot sa kaniya ang isang matalimna pang-ipit sa buhok. May
disensyo itong dragon na kulay
pula sa kabilang dulo. Gawa sa matibay na metal ang pang-ipit sa buhok na iyon
ngunit ang dulo nito ay
napakatalimna maaaring makapatay.
"Ibinigay pa sa akin ng aking inay ang pang-ipit na iyan noong bata pa ako, ang
sabi niya ito raw ay simbolo
ng pinaghalong Kagandahan at Kamatayan..." paliwanag ni Nay Delia sabay kuha sa
kamay ni Salome at
inilagay doon ang pang-ipit sa buhok na iyon. halos walang kurap na nakatitig si
Salome sa pang-ipit sa
buhok na iyon, napakaganda nito at nakikita rin niya ang repleksyon ng kaniyang mga
mata dahil sa kintab ng
P 37-11
metal na iyon.
"Sa likod ng Kagandahang taglay ng pang-ipit na iyan na isinsilid sa buhok ng mga
kababaihan ay kakambal
nito ang nakamamatay na talimna tatagos sa kalamnan ng sinumang tatamaan" tugon pa
ni Nay Delia sabay
diretkang hagis nito sa kawayan na hawak ni Ingkong Lui na gamit nito sa pagaararo.
Nanlaki ang mga mata ni Salome nang makita ang kakayahan ng kaniyang inay,
asintadong-asintado ang tama
ng matalimna pang-ipit sa kawayang hawak ni Ingkong Lui. Agad namang kinuha ni
Ingkong Lui ang patalim
na pang-ipit at mabilis na inihagis patungo sa direksyon ni Nay Delia, alerto
namang nakaiwas si Nay Delia
at paikot niyang sinipa ang patalimdahilan para tumusok ito sa lupa.
Gulat na gulat si Salome nang masaksihan ang mabilis at maliksing galaw ng kaniyang
inay at ni Ingkong Lui,
animo'y nagkaroon ng sandaling pasiklaban sa pagitan ng dalawa. Diretso namang
naitapak muli ni Nay Delia
ang kaniyang mga paa sa lupa matapos sipain sa ere ang patalimna pang-ipit.
"Mabuti na lang at hindi mo pa rin nakakalimutan ang mga itinuro ko sayo Delia"
puri ni Ingkong Luis aka
dinampot ang patalimna pang-ipit at inabot ito sa kaniyang pamangkin. "Matagal man
akong hindi nakapagensayo
ngunit hindi ko makakalimutan ang mga itinuro mo Ingkong" sagot ni Nay Delia sakay
nagbigay galang
sa kaniyang maestro.
"Ang patalimng Kagandahan at Kamatayan... hindi ko akalaing itinatago mo pa rin ito
Delia, alaala ito ng
iyong yumaong ina" tugon pa ni Ingkong Lui at pinagmasdan mabuti ang patalimna
pang-ipit, ang ipit na iyon
ay pagmamay-ari ng kaniyang kapatid na babae na nanay ni Delia.
Inabot na ni Ingkong Lui ang patalimna ipit kay Nay Delia ngunit umiling ito "Si
Salome na ang mag-yari
niyan ngayon Ingkong" sagot ni Nay Delia dahilan para gulat na mapatingin si
Ingkong Lui kay Salome.
Samantalang, kanina pa gulat na gulat si Salome at gulong-gulo sa mga pangyayari.
"P-paanong... I-inay? Ingkong Lui? Paano kayo natutong mag..." hindi na natapos ni
Salome ang sasabihin
dahil inunahan siya ni Ingkong Lui.
" Kung Fu... ang paraan na iyong magiging depensa laban sa kalaban" sagot ni
Ingkong Lui sabay abot sa
kaniya ng patalimna pang-ipit. "Isa itong lihimna hanggang kay Delia lamang naituro
at naipasa ng ating
angkan dahil sa nangyaring trahedya noong 1643" sagot ni Ingkong Lui sabay hawak sa
balikat ni Salome.
"Batid kong may pagnanais kang mabigyang hustisya ang pagkamatay ng iyong itay at
kuya Ernesto... hindi ko
sinasabing tuturuan kita lumaban upang maghiganti lamang... nais kong maunawaan mo
Lumeng na ikaw, ang
iyong mga kapatid at ang iyong ina ay nasa panganib pa ngayon dahil dumadaloy pa
rin sa inyong dugo ang
pagiging Maharlika na siyang nais tapusin ng mga kalaban" paliwanag ni Ingkong Lui
habang nakatingin ng
diretso sa mga mata ni Salome. Napalingon naman siya sa kaniyang inay na ngayon ay
nakatitig din sa kaniya.
P 37-12
Hindi maitanggi ni Salome na sumagi na rin sa kaniyang isip ang maghiganti lalong-
lalo na noong masaksihan
niya ang pagkamatay ng kaniyang itay at kuya sa kaniyang harapan. naalala niya
bigla ang sumpang binitiwan
niya sa kaniyang isipan noong sinusunog nila ang bangkay ng kaniyang itay at kuya
Ernesto.
Pagbabayaran nila ang lahat... sisiguraduhin kong mabibigyang hustisya ang
pagkamatay niyo Itay at
kuya!
Iyon ang mga salitang naghari sa kaniyang puso nang maramdaman niya ang galit at
poot dahil sa karumaldumal
na sinapit ng kaniyang pamilya.
Ngunit napayuko na lamang siya nang mga oras na iyon nang niya maalala niya ang
huling sinabi ng kaniyang
itay sa kaniya.
Lumeng... Naniniwala akong sa buhay na ito mahahanap mo rin ang Kapayapaan anak...
Paano ko mahahanap ang Kapayapaan kung ang daan patungo rito ay kaguluhan at
paghihiganti? Pero,
kung ang tanging paraan upang mahanap ko ang Katahimikan at Katarungan para sa
aking pamilya ay
naniniwala ako na ito ang magiging sandata ko.
Napatitig na lamang si Salome sa pang-ipit na patalimna inaabot sa kaniya ni
Ingkong Lui, dahan-dahan
niyang kinuha iyon sa kamay ng kilalang magaling sa larangan ng Kung Fu. Si Ingkong
Lui ay isa sa mga
tinuturuan ng mga monghe sa kabundukan sa Timog Tsina bago pa ito nagtungo sa
Pilipinas upang sundan ang
kaniyang pamilya at mga kapatid na nanirahan na rin sa Pilipinas.
Biglang hinawakan ni Nay Delia ang balikat ng anak at iniharap niya ito sa kaniya
"Naalala mo ang sinabi ko
sa iyo kanina anak? Hangad ko na mahanap mo ang Kapayapaan sa buhay na ito... at
naniniwala ako na
mahahanap mo lamang ang Kapayapaang iyan sa puso mo at sa desisyong nais mong
gawin...kahit ano man
ang iyong maging desisyon asahan mong nandito lang kami palagi para sa iyo" wika ni
Nay Delia saka inakap
ang anak. Sa pagkakataong iyon, napapikit na lamang ng mata si Salome at dinama ang
yakap ng ina at ang
pag-unawa nito sa halo-halong emosyon na nararamdaman niya at sa naglalaban na
ideya sa kaniyang isipan.
Sunod-sunod niyang naalala ang mga salita at bilin ng kaniyang itay, kuya Ernesto
at inay...
P 37-13
Kahit anong mangyari huwag na huwag mong ibibigay ang tiwala mo sa mga Kastila...
Katulad ni Mariang Sinukuan darating ang panahon na mauubos din ang ating pasensiya
sa mga taong
ganid at gahaman.
Hindi lahat ng trahedya ay nakakalimutan... dahil ang Katarungan ay patuloy na
uusig abutin man ito ng
walang hanggan.
Sa pagkakataong iyon, hinawakan ni Salome ng mahigpit ang pang-ipit na patalimna
may disenyo ng pulang
dragon. Buo na ang desisyon niya... handa na ang puso at isipan niya... batid
niyang ang paghanap ng
Katarungan sa karumal-dumal na pagkamatay ng kaniyang itay at kuya, maging ang
paghihirap na dinaranas ng
kaniyang pamilya ay siyang daan upang mahanap niya ang Kapayapaan sa buhay na ito.
Handa na ako!
Umulan man o umaraw, maaliwalas man ang kalangitan o makulimlim, mula sa pagsikat
ng araw hanggang sa
paglubog nito ay tuloy-tuloy ang pageensayo ni Salome habang tinuturuan siya ni
Ingkong Luis sa abot ng
makakaya nito.
Sa itaas ng bundok Arayat, sa gitnang bahagi nito kung saan natatanaw ang buong
kalupaan sa ibaba ay
naroon si Salome na determinadong-determinado matuto. Naituro na sa kaniya ni
Ingkong Lui ang tamang
paghawak ng balisong at ng patalimna pang-ipit na pagmamay-ari na niya. maging ang
asintadong pagbato
nito diretso sa kalaban ay natutunan na rin niya.
Ang maliksing galaw at pag-ilag sa mga suntok, sipa, tadyak at hampas ay mabilis
niyang natutunan mula kay
Ingkong Lui. Ang mabilis na paggalaw na parang isang matulin na unggoy at ahas, ang
magaan na paglipad at
pag-ikot sa ere na tulad ng ibon, at ang malakas na suntok, sipa at hampas na tulad
ng mabangis na tigre ay
madaling naisaulo ni Salome.
Sa loob ng halos limapung araw, lumipas na rin ang buong buwan ng Nobyembre at
hindi nahirapan si
Ingkong Luis a pagtuturo at pagsasanay kay Salome. Bilib na bilib siya sa bilis
nitong matuto at sa lakas na
ipinapamalas ng dalaga.
P 37-14
Maging si Danilo ay kaniya na ring sinasanay, bagama't iika-ika na sa paglalakad si
Danilo ngunit ang galing
nito sa pag-iwas at ang mabilis na galaw ay hindi matatawaran.
"Lumapit ka sa akin ate Lumeng" kantyaw pa ni Danilo, kasalukuyan silang nagduduelo
at pinapanood sila ni
Ingkong Lui. "Halika dito Nilong" banat naman ni Salome sabay sunggab sa kapatid na
madali namang
nakaiwas. Pero agad nakaikot si Salome at pinadaanan ng sipa sa mukha si Danilo na
hindi naman niya
natamaan dahil nakaiwas ito pailalimsaka mabilis na tinalisod ang kaniyang ate pero
agad nakakabig si
Salome sa lupa sabay kabig ng paa niya sa ere na ikinagulat ni Danilo dahil sa
bilis.
Agad dinukot ni Danilo ang kaniyang balisong at akmang ihahagis iyon kay Salome
ngunit kasingbilis ng
kidlat na nasipa ni Salome paitaas ang balisong. Sabay silang napatingin ni Danilo
sa itaas at nag-unahan sa
pagkuha ng balisong na nasa ere, agad sinipa ni Danilo ang talampakan ni Salome
dahilan para mapaatras si
Salome. Abot kamay na ni Danilo ang balisong sa ere ngunit dali-daling hinugot ni
Salome ang pang-ipit na
patalimna nakasuksok sa kaniyang buhok at diretso itong inihagis sa ere para tamaan
ang balisong at mag-iba
ng direksyon.
Dismayado namang napabagsak si Danilo sa lupa nang hindi man lang nahawakan ang
balisong at ang mas
lalo niya pang ikinadismaya ang katotohanang mabilis na nasunggaban ng kaniyang ate
pabalik ang pang-ipit
na patalimnito sabay tutok sa leeg niya. "Huli ka" tawa ni Salome, napasuntok naman
si Danilo sa lupa dahil
sa pagkatalo pero natawa na lang din siya dahil natalo siya ng isang babae.
Hindi naman masusukilan ang ngiti sa labi ni Ingkong Lui habang pinagmamasdan ang
dalawang magkapatid
na Aguantar. Mahigit isang buwan din ang kanilang naging pag-eensayo at natutuwa
siyang malaman na
napakagaling na ngayon ni Salome at Danilo.
"Naaalala kong ganiyan rin ang iyong ngiti Ingkong nang maglaban kami ni Ate Lita
sa harapan mo" tugon ni
Nay Delia na nasa gilid na pala. Napalingon naman sa kaniya si Ingkong Lui at hindi
pa rin mawala ang saya
sa mukha nito.
"Nakikita ko kayo ni Lita kay Salome at Danilo ngayon... ganiyan na ganiyan rin
kayong dalawa palaging
nagduduelo... at sa huli magtatawanan matapos ang laban" ngiti pa ni Ingkong Lui
sabay kuha sa tsaa na daladala
ni Nay Delia.
"Kamusta na kaya si Ate Lita? Halos ilang dekada na akong walang balita sa kaniya"
saad ni Nay Delia,
bigla namang napawi ang ngiti ni Ingkong Lui. Paborito niya sa lahat ang pamangking
si Lita.
"Marahil ay payapa siyang nabubuhay ngayon kasama ang kaniyang asawa sa Tsina...
Ikaw ba Delia? Hindi
ba sumagi sa iyong isipan na bumalik na lamang sa ating bansa?" tanong ni Ingkong
Lui sabay lingon sa
pamangkin. Napaisip naman ng malalimsi Nay Delia at napabuntong-hininga.
"Hindi ko alamIngkong ngunit mayroon na akong takot ngayon sa paninirahan sa mga
bagong lugar, naroon
ang takot at pangamba na baka tulad ng pagtira namin sa San Alfonso ay mauwi sa
trahedya ang lahat" sagot
ni Nay Delia, bagama't mahigit isang buwan na rin ang nakalipas mula ng mamatay ang
kaniyang asawa at
panganay na anak ay nababakas pa rin sa tono ng pananalita nito ang pangungulila.
Hindi naman na nakapagsalita si Ingkong Lui, batid niyang wala rin naman na siyang
magandang maipapayo.
Ngunit sa pagkakataong iyon habang pinagmamasdan ang dalawang apo-sa-pamangkin na
si Salome at Danilo
ay nakikita niya ang pag-asa.
P 37-15
"Binibini! Ginoo! Halikayo pumili lang kayo ng ibig niyo rito sa mga alahas na ito"
aya ng isang tindera,
pinagkakaguluhan naman na ngayon ang mga paninda niya. karamihan ay mga babaeng
ambisyosa ang naroon
at nagpapasiklaban sa mga alahas na suot.
Sandali namang sumulyap sa mga panindang alahas si Salome, kasalukuyan siyang
naglilibot-libot sa
palengke upang hanapin si Danilo, sinabi kasi sa kaniya ni Danilo na magkita sila
sa daungan dahil ililibre
siya nito. Suot ang kaniyang lumang baro't-saya at medyo pudpod na sandalyas ay
tanging ang purselas na
suot lamang niya at ang pang-ipit na patalimna may diesnyong pulang dragon ang bago
sa kaniyang mga
kasuotan.
"Ikaw ba ay bibili? Mukha namang wala kang pambili Hija... tumabi ka na lamang dito
dahil nakakaharang ka
sa aking paninda" pagtataboy sa kaniya ng tindera. At ang ilang mga dalaga naman ay
nandidiring
pinagmasdan siya mula ulo hanggang paa.
Malinis naman ang kaniyang kasuotan iyon nga lang luma na ito at kupas nang
tinganan. At wala rin siiyang
suot na mga mamahaling alahas na siyang mag-aangat sa kaniyang kagandahan. Umalis
na lang doon si
Salome, nakaramdamsiya ng kaunting inis dahil sa asal ng tinderang iyon. katulad
lamang niya ay isa rin
itong Indio ngunit kung makaasta sa sarili ay akala mo na kung sino. Nagpatuloy na
lang si Salome sa
paglalakad-lakad sa gitna ng palengke.
Ilang sandali pa, nang medyo makalayo na siya ay biglang napatigil ang lahat nang
sumigaw ang tinderang
iyon ng mga alahas. "MAGNANAKAW! TULONG! PIGILAN NIYO SIYA!" sigaw ng tindera na
halos
maglupasay na gitna ng palengke. Natangay ng magnanakaw ang lima sa kaniyang mga
alahas at dali-dali
itong tumatakbo patungo sa kinatatayuan ni Salome.
Napatigil din sa paglalakad ang mga tao at nagsitabi sa gilid dahil sa takot na
madamay sila sa kaguluhan.
Tanging si Salome lamang ang nanatiling nakatayo sa gitna ng palengke kung saan
papasalubong na sa kaniya
ang binaliyong magnanakaw na kumakaripas ng takbo. "PIGILAN MO SIYA!" pakiusap ng
matapobreng
tinderang iyon kay Salome pero hinayaan lang ni Salome na dumaan ito sa harapan
niya.
"PAKIUSAP! PIGILAN MO SIYA!" sigaw muli ng tindera, nakikiusap ang mga mata nito
kay Salome dahil
tanging si Salome lamang ang pinakamalapit sa magnanakaw na iyon na kakaraan lamang
sa harapan niya.
Napatingin naman si Salome sa matapobreng tindera "Pasensiya na nakakaharang ako sa
iyong paninda
kanina" wika ni Salome sabay ngiti, saka mabilis niyang hinugot ang pang-ipit na
patalimsa buhok na
nakasuksok sa kaniyang buhok at dali-dali niyang inihagis iyon diretso sa binti ng
binatliyong magnanakaw na
tumatakbo papalayo dahilan para mapasigaw ito sa sakit at madapa sa lupa.
Nasindak ang lahat sa pangyayaring iyon, lalong-lalo na ang matapobreng tindera ng
mga alahas. Lumapit
naman si Salome sa binatilyong magnanakaw saka hinugot niya ang kaniyang pang-ipit
sa buhok na nakatusok
sa binti nito.
P 37-16
"Minsan na ring napagbintangang magnanakaw ang aking kapatid... ngunit ang
pagkakaiba lamang ay totoong
ginawa mo ang magnakaw kung kaya't dapat mong pagbayaran iyan" tugon ni Salome sa
binatilyo at dinaanan
niya ito saka naglakad papalayo. Pilit namang inaabot ng binatilyo ang mga alahas
na kaniyang ninakaw na
nagakalat na sa lupa pero agad siyang pinatayo ng mga mamamayan at dinala sa
kanilang cabeza de barangay.
Nakarating na siya sa dulong bahagi ng palengke "Sariwang-sariwang mga prutas! Sa
halagang isang pilak
lamang!" napalingon si Salome sa tawag ng isang matandang lalaki na nagtitinda ng
prutas na pinya. Agad
siyang napahawak sa kaniyang sikmura at natakamsa asimat sarap ng paborito niyang
pinya.
"Halika hija, tikman mo ang pinya na ito... ubod ito ng tamis" aya pa ng tindero,
napahinga na lang ng malalim
si Salome at napailing dahil wala naman siyang pera pambili. Nagpatuloy na lang
siya sa paglalakad at
nagtungo sa pinakamalapit na ilog sa tabi ng palengke.
Doon ay hinugasan niya ang kaniyang pang-ipit sa buhok na nabahiran ng dugo. Napa-
upo siya saglit sa gilid
ng isang bato at pinagmasdan mabuti ang pang-ipit na iyon na bigay sa kaniya ng
kaniyang inay. Paulit-ulit na
sumasagi sa kaniyang isipan ang pangalan ng pang-ipit na iyon... 'Kagandahan at
Kamatayan'
Ilang sandali pa, nabaling ang kaniyang paningin sa rosaryong purselas na bigay sa
kaniya ni Senor Fidel.
"Mahigit isang buwan na rin kitang hindi nakikita Senor Fidel... kamusta ka na?
Hindi pa pala ako
nakakapagpasalamat sa tulong na ginawa mo noong nasa bingit kami ng kamatayan" wika
ni Salome habang
pinagmamasdang mabuti ang purselas na nakasuot sa kaniyang kaliwang kamay.
"Walang anuman Binibini" nagulat si Salome nang marinig ang isang pamilyar na boses
ng lalaki mula sa
kaniyang likuran. Nanlaki ang kaniyang mga mata nang makita kung sino ang taong
iyon...
Si Senor Fidel.
Nakangiti ito sa kaniya habang hawak-hawak ang isang malaking pinya na nahiwa na.
"Bakit ang hirap mo
P 37-17
hanapin? Mahigit isang buwan din akong naghanap sa iyo" patuloy pa ni Senor Fidel
sabay iwas ng tingin
dahil nakatitig talaga sa kaniya si Salome dahilan para mailang siya.
"H-hindi ka ba masaya na makita ako? hindi ba't kinakumusta mo ako? H-heto na ako"
wika pa ni Fidel sabay
pasimpleng sulyap sa dalaga ngunit tulala pa rin ito sa kaniya. "M-may dumi ba sa
aking mukha?" nagtataka
niyang tanong dahilan para matauhan na si Salome.
Agad napatalikod si Salome at kinurot-kurot niya ang kaniyang sarili.
Totoo ba ito? Hindi ba ako nananaginip? Baka isa na naman ito sa aking panaginip?!
"Lumeng?" muling wika ni Fidel dahilan para magulat si Salome at mapaatras dahil
nasa gilid na pala niya si
Fidel at nakatitig ang binatang Kastila sa kaniyang mukha. "P-paumanhin po Senor"
saad ni Salome sabay
usog ng kaunti papalayo sa binata.
Naupo naman si Fidel sa gilid ng bato at pareho na silang nakaharap ngayon sa ilog.
"A-anong ginagawa niyo
rito Senor?" panimula ni Salome, panaka-naka siyang susulyap sa binata pero agad
siyang iiwas ng tingin at
ibabaling sa ilog ang mata.
"Hinahanap ka" diretsong sagot ni Fidel dahilan para biglang tumigil ang pagtibok
ng puso ni Salome at
ngayon ay nanlalamig na rin ang kaniyang kamay. "Mabuti na lang dahil nagpadala sa
akin ng lihamsi Danilo
noong nakaraang Linggo... at nalaman ko na narito pala kayo sa Pampanga" saad ni
Fidel, maging siya ay
napaismid pa dahil natutuyot ang laway niya sa kaba. Panaka-naka rin ang sulyap
niya sa dalagang katabi
pero babawiin din ang tingin kapag si Salome naman ang pasimpleng sumulyap sa
kaniya.
Naalala ni Salome na malapit na malapit nga pala si Danilo kay Senor Fidel at
iniidolo niya pa ito. "Bakit
hindi ka man lang nagpadala ng lihamsa akin... Lumeng?" tanong ni Fidel dahilan
para mapalingon sa kaniya
si Salome. Magtatakipsilimna at nababalot na ng kulay asul at orange ang
kalangitan.
"A-abala lang ho ako sa maraming bagay Senor" sagot ni Salome at napayuko na lamang
siya. ilang beses din
niyang tinangkang magsulat para kay Fidel ngunit inuunahan siya ng takot. Hangga't
maaari ay nais na lang
sana niyang kalimutan si Fidel dahil batid niyang imposibleng magkita sila muli.
"Katulad ng ano?" usisa ni Fidel sabay tingin sa kaniya. Nawala na rin ang ngiti
nito kanina-kanina lang.
napaiwas naman ng tingin si Salome at muling napatitig sa ilog. napayuko na lamang
siya at hindi na
nakapagsalita pa, batid niyang nahihirapan siyang magsinunggaling sa harapan ni
Senor Fidel.
Ipinusod na lang muli ni Salome ang kaniyng buhok at itinutsok doon ang pang-ipit
na patalim. "Sa loob ng
mahigit isang buwan... hindi ko akalaing marami na ang nagbago sayo Lumeng" patuloy
pa ni Fidel, may
lungkot at panghihinayang sa tono ng pananalita nito dahilan para makaramdamsi
Salome ng kaba.
P 37-18
"Nakita ko ang ginawa mo kanina sa isang binatilyo sa palengke..." dagdag pa ni
Fidel, at sa mga oras na
iyon gulat na napatingin si Salome sa kaniya.
Hindi maaari... alam na niya...
"Batid kong galit, poot at hinanakit ang nag-udyok sa iyo upang tahakin ang landas
na iyan... ngunit
naniniwala ako na ikaw pa rin si Salome... ikaw pa rin ang Lumeng na nakilala ko sa
San Alfonso na ang nais
lang sa buhay ay matutong magbasa at magsulat, pakainin at kausapin si ChingChing
araw-araw at naghahatid
ng saya at ngiti sa lahat" tugon ni Fidel, napayuko naman si Salome. Wala na siyang
mukhang maiharap sa
binata lalong-lalo pa dahil pinapaalala nito ang dating siya.
"Hindi ko rin akalain na makikilala mo ako nang araw na iyon, kahit pa ikinubli
namin ni Patricio at
Geronimo ang aming pagkatao suot ang mga salakot at damit ng mga magsasaka sa
hacienda upang iligtas
kayo sa kamay nila Gobernador Filimon at Heneral Martino... hindi ko akalaing
makikilala mo ako" saad ni
Fidel, naalala nila ang tagpong iyon kung saan sandali silang nagkatitigan ni
Salome bago matapos niyang
panain sa sikmura si Fernando.
Agad hinila ni Mang Berto si Salome papalayo upang makatakas na sila, binuhat siya
ni Mang Berto papunta
sa talahiban na patungo sa lawa ng luha at sumakay silang lahat sa bangka patawid
sa kabilang isla.
Samantalang dali-dali namang tumakbo si Fidel paakyat sa ibabaw ng mga bubong ng
mga kabahayan sa gitna
ng plaza at naglaho siya sa kagubatan. Doon ay nagpapalit na rin ng damit si
Patricio at Geronimo sa kanilang
nakagawiang bihis na mga mamahaling kasuotan mula sa Europa upang hindi sila
paghinalaan nila
Gobernador Filimon dahil nawawala sila sa kaguluhan.
"Ang paghawak ng patalimat armas ay mahirap... sa tuwing naaalala ko kung ilang
buhay ang kinitil ko noong
araw na iyon ay hindi na ako makatulog at makakain ng maayos. Walang kapayapaan sa
paggamit ng dahas
Lumeng... kundi isa itong lason na patuloy na papatay sa dating ikaw" tugon ni
Fidel, parang isang malakas na
sampal sa realidad ang humampas kay Salome dahil sa mga tinuran ng binata.
Tumayo na lang si Salome at akmang aalis na pero agad hinawakan ni Fidel ang kamay
niya para pigilan
siya. "Hayaan mong ako ang magdala ng katarungan para sa iyong pamilya Lumeng...
hayaan mong ako ang
gumamit ng dahas upang mabigyang hustisya ang pagkamatay ng iyong itay at kapatid"
giit ni Fidel habang
seryosong nakatingin sa mga mata ni Salome. Sinubukan namang alisin ni Salome ang
pagkakahawak ng
binata sa kaniyang kamay ngunit parang nanghihina siya... parang awtomatikong
sumusuko siya dahil sa
hawak at presensiya ni Senor Fidel na nasa harapan niya.
P 37-19
Tuluyan nang lumubog ang araw kung kaya't madilimna sa bahagi ng ilog na nasa tabi
ng palengke at
kagubatan na kung saan sila naroroon. Ngunit kahit ganoon ay malinaw na malinaw pa
rin kay Salome ang
mukha ni Senor Fidel na malapit lamang sa kaniya.
"B-bakit mo ginagawa ito? H-hindi mo naman kailangang pakialaman ang buhay ko" giit
ni Salome, hindi
naman agad nakapagsalita si Fidel. Ilang sandali pa, nakita niya ang isang maliit
na liwanag na rumrepleka sa
malinaw na tubig ng ilog.
Biglang sumilay ang ngiti kay Fidel na pinagtaka naman ni Salome, ilang saglit pa
ay unti-unting dumarami
ang liwanag na rumerepleka sa tubig ng ilog hanggang sa mapatingala na lamang si
Fidel sa kalangitan
"Ngayon pala ang taunang pista ng inyong tradisyon" wika ni Fidel habang
nakangiting nakatingala sa
kalangitan. Hawak-hawak pa rin niya ang kamay ni Salome.
"Anong- " hindi na natapos ni Salome ang kaniyang sasabihin dahil nanlaki ang mga
mata niya nang makita
ang libo-libong mga Lantern na nagliliwanag sa buong kalangitan. Bigla niyang
napagtanto na kaya siguro
siya sinabihan ni Danilo na magtungo sa daungan ay upang masaksihan nila ang
pagpapakawala ng mga
Lantern sa ere.
Ang kaninang puno ng galit, poot, lungkot, hinagpis at pagkalito ng kaniyang puso
ay biglang napalitan ng
kakaibang saya habang pinagmamasdan ang nagagandahang mga Lantern na nagliliwanag
sa madilimna
kalangitan.
"Alammo ba ang ibig sabihin ng pagpakawala ng parol na ito sa kalangitan?" tanong
ni Fidel, napatingin
naman si Salome sa kamay niyang hawak-hawak pa rin ng binata hanggang ngayon. "P-
para matupad ang
iyong hiling" sagot ni Salome, ramdamniya ang pagdaloy ng kuryente sa kaniyang
buong katawan dahil
maghawak sila ng kamay ngayon ni Senor Fidel.
"At bukod sa katuparan ng kahilingan, ang pagpapakawala raw ng parol sa kalangitan
ay nangangahulugang
pinapalaya mo na ang lahat ng problema, galit, poot at panghihinagpis na nanahan sa
iyong puso" tugon ni
Fidel sabay tingin ng diretso sa mga mata niya.
"Nais kong pakawalan mo ang lahat ng galit, poot, lungkot at hinanakit na
namumutawi sa iyong puso...
Lumeng" wika pa ni Fidel sabay hakbang papalapit kay Salome. Nanlaki naman ang mata
ni Salome at nang
humakbang siya paatras ay agad siyang hinila ni Fidel papalapit sa kaniya, dahilan
upang mapahawak siya sa
dibdib ng binata.
Ilang sandali pa, nagulat si Salome nang biglang kunin ni Fidel sa kaniyang likuran
ang isang Lantern na
inilagay niya pala sa likod ng batong inuupuan nila kanina at hindi niya iyon
napansin. May sindi na ito at
hindi niya rin napansin kanina dahil nakakubli ito sa ilalimng bato.
P 37-20
"Hinihiling ko na pakawalan mo ang lahat ng galit na mayroon ngayon sa puso mo at
hayaan mong ako ang
maghatid ng Kapayapaan sa iyong puso... Lumeng" patuloy pa ni Fidel saka
pinakawalan niya sa ere ang
Lantern na hawak niya.
~Di kita malimutan
Sa mga gabing nagdaan
Ikaw ang pangarap
Nais kong makamtan
Sa buhay ko ay
Ikaw ang kahulugan~
~Pag-Ibig ko'y
Walang kamatayan
Ako'y umaasang
Muli kang mahagkan~
Tinanaw nila ang napakagandang Lantern na iyon na patuloy na umaangat at kumakawala
sa kalangitan
habang humahalo sa iba pang mga kahilingang naroon. Muling napasulyap si Fidel kay
Salome at napangiti na
lamang siya nang muli niyang masaksihan ang matamis na ngiti ng dalaga habang
nakatingala sa kalangitan at
pinagmamasdan ang libo-libong mga Lantern. Matagal na rin niyang hindi nasaksihan
ang ngiti ni Salome at
iyon ay labis na ikinagagalak niya.
~Ikaw at ako'y
Sinulat sa mga bituin
At ang langit
Sa gabi ang sumasalamin~
~Mayroong lungkot at pananabik
Kung wala ka'y kulang ang mga
Bituin~
~Aasa ako, (aasa ako)
Babalik(babalik)
Ang ligaya,
Aking mithi(sa kin mata)~
P 37-21
~Hanggang sa muling(Hanggang)
Pagkikita(pagkikita)
Sasabihin mahal kita~
~Ikaw pa rin ang hanap ng
Pusong ligaw
Ikaw ang patutunguhan at
Pupuntahan,
Pag ibig mo ang hanap ng
Pusong ligaw
Mula noon, bukas at Kailanman~
Ilang sandali pa, muling napalingon si Salome kay Fidel nang bigla nitong hawakan
ulit ang kaniyang mga
kamay. "Hindi ko pa pala nasasagot ang iyong tanong kung bakit ko ginagawa ang
lahat ng ito para sa iyo"
wika pa ng binata habang nakatitig sa mata ng dalagang matagal na niyang sinisinta.
"Te amo Salom� ... y seguir� diciendo eso hasta que nos encontremos de nuevo" (I
love you Salome... and
will still say that until we meet again) tugon ni Fidel, dahan-dahan niyang
hinawakan si baywang si Salome
at unti-unti niyang inalapit ang kaniyang mukha sa dalaga. Puno man ng kaba, mas
nangingibabaw pa rin ang
pananabik at kakaibang saya sa puso ni Salome habang dahan-dahan niyang ipinikit
ang kaniyang mga mata at
mainit na sinalubong ang pagdampi ng labi ng lalaking matagal na niyang
pinapangarap.
Kasabay niyon ang pag-ihip ng malamig at marahan na hangin na dumadampi sa kanilang
balat. Ang liwanag
ng gabi na mas lalong pinasigla ng dalawang pusong nagmamahalan.
Sa pagsalubong ng halik ay dahan-dahang hinugot ni Salome ang pang-ipit na
patalimna nakatusok sa
kaniyang buhok at inilagay iyon sa kamay ni Fidel.
Isinusuko ko na sa iyo ang lahat... mahal ko.
*******************
Featured Song:
P 37-22
'Pusong Ligaw' by Jericho Rosales
A/N: Hindi ko mapigilang kiligin habang pinapakinggan ko ang 'Pusong Ligaw' by
Jericho Rosales. Tagos sa
heart yung line na 'Mula noon... bukas... at kailanman'
'Pusong Ligaw' by Jericho Rosales
UIMGEEAAAAAAA?? Wahhhhh
P 37-23
Kabanata f(x - 36)
57.9K 2.3K 3.1K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 36]
"These dreams go on when I close my eyes
Every second of the night I live another life
These dreams that sleep when it's cold outside
Every moment I'm awake the further I'm away"
-Heart (These Dreams)
Naalimpungatan ako nang marinig ko ang tunog ng alarmng phone ko. Agad kong kinapa
iyon sa ilalimng
unan ko at pinatay. Sobrang bigat ng ulo ko, Ano bang nangyayari sa'kin?
Napatulala pa ako ng ilang saglit habang nakatitig sa kisame, nanaginip ata ako
pero parang na-shuffle na ang
lahat ng nangyari sa panaginip ko at ngayon hindi ko na maalala.
Pero may nag-iisang bagay akong naalala... parang may mga liwanag sa madilimna
kalangitan ang lumilipad
sa ere pagkatapos biglang hinawakan ng isang lalaki ang kamay ko pero ang labo ng
mukha niya, hindi ko na
maalala ang itsura niya, pero may mga salita siyang binitiwan na hindi ko
naintindihan.
Te amo Salom� ... y seguir� diciendo eso hasta que nos encontremos otra vez
Parang pangalawang beses ko na narinig ang mga salitang iyon, noong nakaraang buwan
napanaginipan ko rin
ang salitang iyon habang nakaupo ako sa piano. Hindi ko alamkung bakit nandoon ako.
Te amo Esmeralda ... y seguir� diciendo eso hasta que nos encontremos otra vez
Gusto ko sanang isearch sa google kung ano ang ibig sabihin ng mga salitang iyon
pero hindi ko alamkung
anong lenggwahe at kung paano isulat. Wala na rin akong maalala sa mga sumunod pang
nangyari sa mga
panaginip ko.
"Aleng, Gising na Late ka na" narinig kong tugon ni mama dahilan para bigla akong
mapabangon. Naabutan
kong inaayos niya ang higaan ni Alex. Hala! nakaalis na si Alex!
"Kanina ka pa ginigising ng kapatid mo, akala niya di ka na raw papasok" patuloy pa
ni mama at napatingin
ako sa orasan. Shems! 10 amna!
P 38-1
Late na ko sa first two subjects ko, Late na ko sa Algebra class! "Hindi ba ngayon
ang huling klase niyo bago
mag-sembreak?" saad pa ni mama, napatulala naman ako dahil sa sinabi niya. Oo nga
pala, last day of
classes na ngayon. Kakatapos lang ng Finals namin last week ibig sabihin ngayon ang
huling araw ng klase
namin sa Algebra.
Pero wala na, hindi ko na naabutan ang huling klase ni Sir Nathan. Late na ko.
hindi ko alampero parang
bigla akong nakaramdamng lungkot at panghihinayang. Bakit kasi na-late ako ng
gising? Tapos ang sakit pa
ng ulo ko ngayon.
Napahiga na lang ulit ako sa kama. Di bale na, pupuntahan ko na lang si Sir sa
faculty room... Teka! Anong
gagawin ko doon? Ano ka ba edi sisilipin siya... Aminin.
Napatango-tango na lang ako sa sarili ko, Oo nga magandang ideya 'yan. "Papasok ka
ba Aleng?" tanong ni
mama dahilan para maputol ang conversation namin ng 'Konsensiya' ko. "Ah, Opo
maliligo na ko"
Sana matyempuhan ko si Sir Nathan sa school haays.
"Hoy ngets bakit ngayon ka lang? nakalimutan mo ata na 7 amang first class natin"
sermon sa'kin ni Jen,
kakarating ko lang pero sermon agad ang inabot ko sa kaniya. Nasa canteen kami
ngayon at medyo maingay
na kaya humalo na lang yung palengkera niyang boses sa ingay dito sa canteen.
"Na-late ako ng gising tapos di pa ko ginising ni Alex" sagot ko, bigla namang
napaiwas ng tingin si Jen nung
sinabi ko yung pangalan ng kapatid ko. "Kelan nga ulit yung release ng final grades
natin?" pag-iiba ni Jen ng
usapan sabay tingin kay Leana na abala sa pagkain. "Sa sembreak pa bago tayo maka-
enroll sa second sem"
sagot ni Leana, napatingin naman ako sa bakanteng upuan sa tabi ni Leana. Wala si
Iryn.
"Nasaan si Iryn?" tanong ko, bigla namang nagkatinginan si Jen at Leana. "Hindi rin
ata pumasok, wala naman
daw gagawin ngayon kasi last day of class na" sagot ni Leana, alamkong nagtatampo
pa rin sa'kin ngayon si
Iryn dahil hindi ko agad nasabi sa kaniya na magkakilala pala kami ni Bryan.
"Sabagay, wala naman talagang gagawin ngayong last day na" pag-sangayon ko na lang,
tatayo na sana ako
para bumili ng pagkain pero napatigil ako nang magsalita ulit si Leana. "Eh bakit
pumasok ka pa ngayong
hapon kung wala namang gagawin dito sa school?" pang-eecheos niya sabay ngisi,
Hala! shems!
"Tsk, Tsk. kilala ka namin Aleeza alamnaming may iba ka pang motibo kaya pumasok ka
ngayon" ngisi
naman ni Jen sabay taas ng kilay sa'kin. napalunok naman ako sa kaba, alamna ba
nila? bakit ang daming
nakakahalata?
"Gawain din namin 'yan, ano ka ba! pumapasok din ako para sa baon" tawa pa ni Leana
at sabay silang
humalakhak ni Jen na parang relate na relate sa isa't-isa. Natameme naman ako sa
tawanan nila, Whew!
Akala ko naman alamna nilang may something ako kay Sir Nathan.
"Tss, Bahala nga kayo diyan" tugon ko saka tumayo na at dumiretso sa counter. Gusto
ko ng pinya ngayon,
P 38-2
buti na lang may tindang pineapple slice dito sa canteen. Nakapila na ako doon nang
bigla kong marinig na
may nagsalita sa likuran ko.
"Oh, Hija baka matunaw ang pinya sa kakatitig mo diyan" tugon ni Sir Albert agad
naman akong napangiti
nang makita siya. Para ko na talaga siyang pangalawang papa. Napansin ko na naka-
jacket siya at mukhang
may pupuntahan sila kasi ang laki ng back pack niya kahit pa may hawak siyang
tungkod bilang suporta sa
paglalakad niya.
"Oo nga pala, may tour kami ngayon sa Intramuros gusto mong sumama 'nak?" tanong
niya habang nakangiti.
"Kayo-kayo po sa theater arts org?" tanong ko, napatango naman si Sir Albert.
"Oo, halos isang bus din kami, mamayang 3 pmpa naman kami aalis hanggang 7 pmiyon,
baka gusto mong
sumama kasama naman ang kapatid mo kaya pwedeng-pwede kang sumama" aya pa ni Sir.
napaisip naman
ako kaya nga ako pumasok ngayon dito sa school ay para makita si Sir Nathan dahil
last day na ngayon at
siguradong di ko siya makikita sa sembreak. 2 weeks din yun haays.
"Salamat na lang po Sir pero may klase pa po ako eh, sasama po ako next time" sagot
ko, napatango naman si
Sir Albert. "Osige, sayang nga lang sana makasama ka upang muling mabalikan ang
alaala ng nakaraan" tugon
niya pa, hindi ko alampero bigla akong nakaramdamng kakaiba dahil sa sinabi niya.
"Ang alaala ng
nakaraan... Ang alaala ng Kasaysayan" patuloy pa ni Sir Albert at ilang sandali pa
ay ngumiti na lang siya.
"Sige na Hija, mauna na ako" paalamniya saktong nasa counter na kami at nakabili na
rin ng pagkain.
Naglakad na papalayo si Sir Albert at naiwan akong tulala doon sa counter. 'Muling
Balikan ang alaala ng
nakaraan?'
Weird.
2:00 pmna, nasa classroomna ang prof namin sa last subject. Wala naman kaming
ginagawa ngayon kasi last
day na at nagdadaldal lang yung prof namin tungkol sa buhay niya. ilang sandali pa,
napalingon ako sa gilid
ng pinto at nakita kong nakatayo sa labas si Alex at tinatawag ako.
Tss... itong kapatid kong 'to ginigising ko siya pag ma-lalate na siya tapos ako
hinayaan niya lang ako matulog
kanina Ugh. Hindi ko tuloy nakita si Sir Nathan sa Algebra class!
Tumayo na ako saka naglakad papalabas ng room. Naka-jacket din siya katulad nung
kay Sir Albert at
mukhang excited siya sa tour. "Ate, sama ka sa'min" bungad niya, tinaasan ko naman
siya ng kilay. Yung
pagkakasabi niya kasi parang utos ng hari ang datingan. So ako ang alipin?
"Ayoko, tingnan mo may klase ako oh" pagtataray ko sa kaniya, ang sama talaga ng
loob ko dahil hindi man
lang ako nakaattend ng klase ni Sir Nathan kaninang umaga dahil hindi ako ginising
ng asungot kong kapatid
na'to.
"Wala naman kayong ginagawa eh, tsaka excuse ka naman sabi ni Sir Albert" saad niya
pa, kung titingnan
P 38-3
kaming dalawa mukhang siya pa ang kuya ko dahil sa talas ng bibig nito pagkatapos
mas matangkad at mas
mature pa siya tingnan kaysa sa'kin.
"Bakit ba pinipilit niyo ko? may gagawin pa ko mamaya" reklamo ko pa, napapatingin
din sa amin ang ilang
estudyante na napapadaan, mukha kasi kaming magkapatid na nag-aaway sa baon na
iniwan ng nanay namin
sa ibabaw ng ref pagkatapos kinuha ng isa sa'min.
"May pupuntahan din kami nila- " hindi ko na natapos yung sasabihin ko kasi biglang
nagsalita si Alex.
"Kasama si Sir Nathan" tugon niya. hindi naman ako nakapagsalita agad. Shems!
Seryoso nga? kasama si Sir
Nathan? "Sabi ko na nga ba eh, may gusto ka talaga kay Sir tsk tsk" pang-asar pa ni
Alex at bigla siyang
ngumisi. Once in a bluemoon lang ngumisi at mang-asar ang kapatid kong 'to kaya
alamkong ngayon siya
sinusumpong ng sakit niya sa utak.
"Tsk halata namang may gusto ka kay Sir Nathan eh, sumama ka na ate sure daw na
sasama si Sir Nathan
kapag sasama ka daw" patuloy pa ni Alex, hindi ko alampero parang biglang uminit
yung pisngi ko at
kumabog yung puso ko dahil sa balita niya. Teka nga, baka pinagloloko lang ako ng
totoy na'to.
"Wag ka nga mag-imbento diyan" tinarayan ko na lang siya at akmang papasok na ulit
sa classroompero
napatigil ako nang magsalita ulit siya. "Oo nga ate, sinabi niya sa'kin kanina di
ka nga raw pumasok sa klase
niya... Lagot ka kay Sir kapag di ka rin sumama ngayon, ang tagal niya naghintay"
dagdag pa ni Alex dahilan
para mapalingon ako sa kaniya.
"Ang tagal niya naghintay? Bakit? Anong- " hindi ko na natapos yung sasabihin ko
kasi bigla nagsalita ulit si
Alex. "Wala. Basta punta ka na lang sa parking lot sa likod mamayang 2:30 ate, sa
bus ng school tayo
sasakay papuntang Intramuros" paalamni Alex saka tumakbo na siya papalayo. Pansin
ko na hindi na ganoon
ka-tatag ang pagtakbo niya dahil nasemento na ang tuhod niya last last year nang
maaksidente siya dahil sa
paglalaro ng Basketball. Naiwan naman akong tulala doon sa hallway.
Bakit parang pakiramdamko may ibang ibig sabihin ang mga pinagsasabi nila?
"Aleeza! Hija" tawag sa'kin ni Sir Albert nang makita niya akong naglalakad
papalapit sa kanila. Halos lahat
ng kasama sa theater arts club ay sasama ngayon sa tour at mukhang ako lang ang
saling-pusa sa kanila,
partida naka-uniformpa ako all-white habang sila naman ay naka-jacket at ang iba ay
parang mamasyal
talaga. Mukha tuloy akong nag-cutting classes.
Napatingin naman sa'kin lahat ng mga kasamhang actor at aktres nila Alex, bigla
tuloy akong nakaramdamng
hiya kasi parang desperado akong sumama sa tour na exclusive para sa kanila. Pero
wala na akong pakialam
mas mahalagang makita ko ngayon si Sir Nathan. #AngHarot
"Buti naman nakasama ka Hija, saktong-sakto paalis na tayo" tugon pa ni Sir Albert
at isa-isa nang sumakay
P 38-4
ang lahat ng kasama sa tour. "Talagang naka-nursing uniformka 'nak?" tawa pa ni Sir
Albert, natawa na lang
din ako kasi mukha akong higad na naka-suot ng puting-puti.
Magsasalita na sana ako kaso bigla may sumingit sa usapan namin "Ate Aleeza
papahiramko muna sayo yung
extra kong damit, don't worry di ko pa nasusuot to' dinala ko lang in case na
umulan at mabasa ako" saad ni
Lily na nasa likod pala namin, dali-dali niyang hinalungkat sa bag niya yung damit
niya.
"Ah wag na, okay lang ak- " hindi ko na natapos pa yung sasabihin ko kasi nakuha na
niya yung damit niya at
agad inabot sa'kin. "Sige na ate Aleeza magpalit ka na" tugon ni Lily sabay ngiti,
sa pagkakataong iyon hindi
ko alampero parang ngayon ko lang natitigan ng mas mabuti ang itsura niya. Parang
pamilyar ang mga ngiti
niyang iyon sa akin.
Sakto namang dumating si Alex, aasarin niya dapat ako kasi sasama naman pala ako sa
kanila kaso nakita
niyang nasa likod namin si Lily kaya dire-diretso na lang siyang umakyat sa bus.
"Sige na Hija, magpalit ka
na para naman hindi ka mapagkamalang nursing aid na kasama namin... mamaya pa naman
tayo aalis wala pa
ang iba at patapos na ang klase ni Sir Nathan" tugon ni Sir Albert, na-feel ko na
parang inaasar niya rin ako
kay Sir Nathan kaya agad akong umiwas ng tingin at kinuha ko na yung damit ni Lily
na inaabot niya sa'kin.
"Thanks Lily, lalabhan ko na lang to tsaka hahatid ko sa bahay niyo" tugon ko,
napangiti naman si Lily saka
umakyat na rin sa bus. Nagtungo na ako sa pinakamalapit na CR saka nagpalit ng
damit. Shocks! Napatulala
ako nang makita kung ano yung damit na pinahiramni Lily. Isang plain white shirt at
mahabang skirt na kulay
baby pink.
What-theBakit
palda? At bakit ang haba lagpas tuhod, mukha akong nasa sinaunang panahon!
Wala na akong nagawa kundi isuot iyon, baka magtampo pa si Lily, badtrip nga si
Alex sa kaniya tapos
dadagdagan ko pa haays. Paglabas ko ng cubicle, tiningnan ko ang sarili ko sa
malaking salamin dito sa CR.
Naka-bun pa rin ang buhok ko dahil kailangan naka-bun palagi ang nursing students
sa school namin. Pero at
least masasabi ko na kahit papaano ay bumagay naman sa akin ang plain white shirt
at palda. Kulang na lang
belo sa ulo mukha na akong nasa sinaunang panahon.
Pagdating ko sa parking lot, madami pa ring nagsisidatingan na mga sasama sa tour.
Kung kanina mukha
akong nursing aid ngayon naman mukha akong madre. Huminga na lang ako ng malalimat
umakyat na rin ako
sa bus kaso napatigil ako sa gitna nang makita ko si...
Sir Nathan.
P 38-5
Nakatayo siya sa kabilang dulo at mukhang naghahanap ng mauupuan, nagulat ako kasi
napatigil din siya nang
makita ako. Tiningnan niya pa ako mula ulo hanggang paa. Shems! Dugdugdugdugdug.
Ano ba yan!
"Miss di ka ba uupo?" natauhan ako nang marinig kong nagsalita ang isang lalaki sa
likod ko, mga kasamahan
ni Alex sa teatro. Na-traffic na sila ngayon dahil na-stuck na ko sa gitna ng
daanan dito sa loob ng bus.
"Ha? ah eh Sorry" sambit ko na lang, mabuti na lang nakita ko agad si Alex na
nakaupo sa bandang kaliwa ng
bus sa tabi ng bintana, dali-dali akong naupo sa tabi niya. kung hindi ako uupo sa
tabi ni Alex mukhang
magkakatabi kami ni Sir Nathan at hindi ko kaya iyon! baka sumabog ang puso ko at
mabaliw na ko ng
tuluyan!
Napalingon naman sa'kin si Alex at mukhang bad trip na siya ngayon. Nakita kong
napatingin siya sa medyo
harapan kung saan kanina pa nakatingin si Lily sa kaniya. Nag-suot na lang ng
earphones si Alex at inis na
nagtaklob ng mukha. Bakit parang may something sa kanilang dalawa?
Ilang sandali pa, nagsimula nang umandar ang bus. Malapit-lapit lang naman ang
Intramuros dito sa school
kaya siguro wala pang isang oras ang byahe. Nagtataka lang ako kung bakit sa
Intramuros sila mag-totour eh
ang lapit lang nito, madami pang mga Historical sites na bihira lang talaga
puntahan.
Itatanong ko sana kay Sir Albert na medyo malapit lang sa amin sa unahan kaya lang
katabi niya pala si Sir
Nathan kaya hindi ko na lang siya tinawag. Ang ingay din sa loob ng bus dahil nag-
aasaran at natatawanan
ang mga miyembro ng teatro. Si Lily ang inaasar nila ngayon sa isang manliligaw
nito na taga-ibang
University. Napalingon naman ako kay Alex na mukhang mas lalong na-bad trip. Akala
ko ba ayaw niya kay
Lily? Eh bakit parang affected siya?
Kinalabit ko si Alex at napalingon naman siya sa'kin pero hindi niya pa rin
tinatanggal yung earphones niya.
"Umamin ka nga totoy, may gusto ka ba kay Lily?" diretso kong tanong sa kaniya,
hindi naman siya agad
nakapagsalita at inirapan na lang ako. alamkong narinig niya ang sinabi ko kahit pa
naka-earphones siya.
"Eh bakit parang may gusto ka rin kay Jen? Sino ba talaga sa kanila? tsk, wala sa
lahi natin ang namamangka
sa dalawang ilog ah" sermon ko pa sa kaniya. Bigla naman niyang tinanggal yung
earphones niya. "Minsan
nahuhulog tayo sa maling tao, at ang pagkakamaling iyon ang maglalagay sa atin sa
kapahamakan... pero kahit
ganoon hindi pa rin nakikinig ang puso natin at paulit-ulit na nangyayari ang
pagkakamali" sagot niya,
napanganga naman ako dahil sa sinabi niya. ang lalimdin pala magtagalog ng kapatid
kong 'to.
"Anong pinagsasabi mo? tinatanong ko lang naman kung- " hindi ko na natapos yung
sasabihin ko kasi
biglang nagsigawan sa loob ng bus. Inaasar ngayon yung isang babae na miyembro ng
teatro kay Sir Nathan.
"Ayieee! Khate si Sir Nathan oh!"
Bigla namang lumingon si Sir Nathan sa likod dahilan para magsigawan na silang
lahat. "Hi daw Sir sabe ni
Khate!"
P 38-6
Nagwawala na sa kilig yung mga babae sa likod at todo-Whoaah naman yung mga lalaki.
Tumango lang si Sir
sa kanila at ngumiti dahilan para muntikan nang mabasag ang lahat ng salamin ng bus
na sinasakyan namin
dahil sa lakas ng sigawan nila. Tiningnan ko naman ng mabuti si Sir Nathan aba
talaga naman oh tsk tsk...
Bakit niya binibigyan ng ngiti ang mga babaeng yun? ugh!
Katulad ni Alex nabadtrip na rin ako kaya nag-salpak na lang ako ng earphones sa
tenga at nagpatutog ng
pang-rave na music para di ko na sila marinig. Nakakanis!
Nagtaklob na lang din ako ng panyo sa mukha para hindi ko na makita ang kaharutan
ng mga palakang yun.
Shemay talaga!
Ilang saglit pa naramdaman kong may kumakalabit sa balikat ko. "Nandito na tayo"
sabi ni Alex at mukhang
naiinip na siya kasi nakaharang pa ako sa dadaanan niya. "Wait lang kase" reklamo
ko, pareho kaming bad
trip ngayon at hindi ko siya uurungan kapag ininis niya ko.
Hindi pa rin matigil ang pagtatawanan nung mga babae nakatayo na sila sa aisle ng
bus at nung napadaan sila
kay seat ni Sir Nathan nag-hi pa sila at nagpa-picture. #Bwiset
"Wag ka na mainggit ate, mag-selfie din kayo ni Sir mamaya" narinig kong pang-asar
pa ni Alex, mukhang di
na siya bad trip #AnotherBwiset
"Anong pinagsasabi mo? Sumama ako dito para makapasyal sa Intramuros" sagot ko sa
kaniya, napailingiling
naman siya. "Akala ko ba may gagawin ka mamaya kaya di makakasama? Eh bakit nandito
ka?" bwelta
pa ni Alex, medyo napalakas yung boses niya dahilan para mapalingon sa'min yung
ibang mga ka-member
nila na pababa na rin ng bus. Mukha kaming magkapatid na nag-aaway sa pwesto ng
upuan sa bus.
"Mas mahalagang makapasyal-pasyal naman ako ngayon, minsan lang 'to noh" sagot ko
sabay taas ng kilay
pero biglang ngumisi lang si Alex. Shems! Hirap talaga makalusot sa mga matatalino.
Kainis!
"Sus! Nalaman mo lang na kasama si Sir Nathan ngayon eh kaya sumama ka na rin"
pang-asar niya pa,
magsasalita na sana ako kaso nagulat ako nang biglang tumayo na si Sir Nathan at
nakatingin siya sa'min
Waaahh!
"Kaya ako sumama kasi pinilit din ako ni Sir Albert" sagot ko kay Alex pero
binigyan niya lang ako ng
nakakadudang tingin. Tumayo na rin si Sir Albert, alamkong naririnig nila ang pag-
uusap namin ni Alex kasi
medyo nasa harapan lang namin ang seat nila at ang sarap din sabunutan nitong
kapatid ko dahil ang lakaslakas
ng volume ng boses niya. #BwisetTalaga
"Akala ko may klase ka pa Aleeza kaya di ka makakasama, mabuti na lang pala
pinuntahan ka ni Alex" sabat
ni Sir Albert sabay tawa. Abaaaaa! Nangangamoy sabwatan!
"Sabi ko sayo Sir Albert eh, siguradong sasama si ate marinig lang niya ang
pangalan ni Sir Nathan!" tawa pa
ni Alex sabay nag-apir pa sila ni Sir Albert, nasa harapan naman si Sir Nathan at
nakita kong bigla siyang
P 38-7
napangiti. WHAT-THE-HECK!
Yung tiping ngiti na parang 'hey-I-got-you!'
Napapikit na lang ako sa inis. Shems! Bakit ba nilalagalag nila ako? kailangan kong
umisip ng paraan.
Nakakahiya...
Dali-dali akong tumayo at inayos ang palda ko, Bwiset bakit kasi palda pa ang
pinahiramsa'kin ni Lily. "Ayy
Hala! tara na nauna na sila!" pagsesegway ko ng usapan saka-dire-diretsong bumaba
sa bus. Dinaanan ko
lang si Sir Albert at Sir Nathan na parang kidlat sa bilis. Kabang-kaba na ko,
obvious ba talaga ang
pagkahumaling ko kay Sir? nakakainis naman!
Pagbaba ko sa bus saktong pumatak ang ulan. Napatingala ako sa kalangitan medyo
makulimlimang langit at
medyo mahangin. Nagliliparan ang mga dahon at kalat sa paligid.
Nagulat ako nang biglang may payong na tumapat sa ulo ko. paglingon ko sa likod
parang biglang bumagal
ang pag-ikot ng mundo ko nang makita si Sir Nathan na nakangiti at nakatingin ng
diretso sa mga mata ko
habang hawak-hawak ang payong niya na nakatapat na rin sa ulo ko.
Nakatayo pa siya sa pintuan ng bus habang ako naman ay nasa ibaba na sa labas ng
bus. "Sabi ko na nga ba,
wala kang dalang payong ngayon kaya uulan na naman" tugon niya habang nakangiti pa
rin. Kasabay niyon
ang paghawi ng marahan na hangin sa buhok niya at sa kwelyo ng puting polo niya.
Hanggang ngayon naaalala niya pa rin ang biro na sinabi ko sa kaniya noon...
Hindi ko namalayan na ilang segundo akong nanatiling nakatayo roon at nakatitig sa
kaniya. Nararamdaman
ko na naman ang pagbigat ng puso ko at ang pamilyar na pagtibok nito...
Ilang sandali pa natauhan na lang ako nang biglang magsalita si Alex na nasa likod
ni Sir Nathan "Ate, please
wag kang humarang diyan sa labas, di kami makababa oh" reklamo niya, nakatingin na
silang lahat ngayon
sa'kin pati si Sir Albert na nasa likod ni Alex at yung iba pang student na
natraffic na rin sa loob ng bus.
Halaaa!
Dali-dali akong umusog sa gilid kaya nakababa na si Sir Nathan, hawak niya pa rin
yung itimna payong at
pinapayungan niya pa rin ako. "Let's go" aya niya, napalunok na lang ako sa kaba.
Bwiset na taksil na pusong
'to bakit ka nagkakaganito?
"S-sige po" iyon na lang ang nasabi ko at nagsimula na kaming maglakad kasunod
noong mga student an nauna
nang nakababa kanina. Halos lahat ay nakapayong na dahil medyo malakas na ang
ambon. Hindi naman ako
makatingin kay Sir na katabi ko lang ngayon maglakad dahil sobrang lakas na ng
kabog ng puso ko.
Ang bango niya pa amoy rosas na nakakahalina at ang aliwalas din ng itsura niya.
"Hindi ka ba nagtataka
kung bakit dito sa Intramuros ang tour ngayon ng mga miyembro ng teatro?" bigla
niyang tanong naglalakad na
P 38-8
kami ngayon papasok sa Intramuros. Medyo madami rin ang mga estudyante na
naglalakad sa gilid habang
nakapayong. Ang ilan namang mga pedicab at sasakyan ay mabagal lang ang takbo dahil
masikip lang ang
mga daanan.
"B-bakit nga Sir?" Shems! Bakit ako nauutal? Relax lang Aleeza. Inhale... exhale...
"Dahil ang makaysayang lugar na ito ay bahagi ng kwento na kanilang gagawing dula
sa Pebrero" sagot ni Sir
Nathan dahilan para bigla akong mapalingon sa kaniya. Ang kwentong tinutukoy niya
ba ay ang...
"Our Asymptotically Love Story" patuloy pa ni Sir sabay tingin sa'kin. hindi naman
agad ako nakapagsalita,
ang kwentong iyon... ang librong iyon... matagal na akong may nararamdaman na
kakaiba sa nobelang iyon.
"Hindi mo pa ata tapos basahin ang kwento ni Fidel at Salome" saad pa ni Sir
Nathan, mabagal lang ang
paglalakad namin habang nakasunod sa iba. Medyo masikip din kasi ang daan at ang
dami naming mga
kasalubong na estudyante.
Napatingin naman ako kay Sir Nathan "Paano niyo nalaman na hindi ko pa po tapos
basahin yun Sir?" tanong
ko, umiwas naman ng tingin si Sir at diretsong tumingin sa daanan. "Nababasa ko sa
mga mata mo at sa
reaksyon mo na hindi mo pa alamang kinahinatnan ng pag-iibigan nilang dalawa" sagot
niya, sabagay kung
alamna ng isang tao ang ending mababasa agad iyon sa reaksyon niya. Pero hanggang
Kabanata 9 pa lang ang
nababasa ko sa nobelang iyon dahil tinapon ni Alex yung libro.
"Ikaw ba Sir, natapos mo na basahin?" tanong ko sa kaniya, lumiko kami sa isang
gilid padaan sa isang
malaking puno. "Matagal na..." sagot niya at bigla siyang napatigil sa paglalakad.
"Nandito na tayo..." dagdag
pa niya, itinaas niya ng kaunti ang payong at tumingala sa itaas.
Kasabay niyon ang biglang pagtunog ng kampana ng isang malaki at lumang Simbahan na
nasa tapat namin.
"Ang Simbahan ng San Agustin o mas kilala noong unang panahon bilang 'Iglesia y
Convento de San Pablo'"
tugon pa ni Sir Nathan habang nakatingala at pinagmamasdan ng mabuti ang Simbahang
nasa tapat namin.
Hindi ko alampero sa pagkakataong iyon parang may kakaiba rin akong nararamdaman
habang
pinagmamasdan ang simbahan ng San Agustin. Naramdaman ko rin ang pagbigat ng puso
ko habang tumutunog
ang kampana ng Simbahan.
Natauhan lang ako nang marinig naming nagsalita si Sir Albert sa unahan. "Papasok
tayo sa loob ng
Simbahan, huwag kayong maingay at magbigay galang sa mga nagdarasal sa loob" bilin
ni Sir, nakabukas
naman ang pinto ng Simbahan kaya kitang-kita ko na agad ang malaking chandelier na
nasa pinakagitnang
kisame.
Isinara na ni Sir Nathan ang payong niya nang makapasok na kami sa loob. May mga
babaeng naka-belo na
nagdarasal sa harapan ng Simbahan at ang ilan naman ay nasa gilid. kakaunti lang
ang tao dahil wala namang
misa ngayon.
Napatulala ako sa ganda ng altar ng Simbahan at sa mga detalyadong mga obra na
nakaukit sa bawat kisame,
dingding at haligi nito. Nababalot ng kulay ginto ang buong paligid at kumikinang
ang mga upuan at sahig.
P 38-9
"Ang Simbahang ito ay tinuturing na isa sa pinaka-matandang Simbahan dito sa
Pilipinas. Naitatag ang
simbahang ito noong 1571 nang masakop na ng tuluyan ng mga Espanyol ang Pilipinas
matapos makuha ang
Kaharian ng Maynila at Kaharian ng Tondo mula kay Rajah Soliman at Lakandula"
panimula ni Sir Albert,
naglalakad siya sa pinakaunahan habang nakasunod kami sa kaniya at nakikinig sa mga
impormasyong
sinasabi niya.
"Madami nang natunghayan na mga makasaysayang pangyayari ang Simbahang ito sa
paglipas ng panahon. At
alamniyo ba na maging ang Simbahang ito ay dumaan sa madaming digmaan at
mahahalagang pangyayari sa
ating Kasaysayan" patuloy pa ni Sir Albert. Hindi ko naman mapigilang mamangha sa
buong palibot ng
Simbahan. Lalo na ang mga nakaukit na mga obra sa bawat sulok nito.
"Noong 1574 nang lumusob ang pirating Intsik na si Limahong sa Maynila at sinunog
ang buong bayan,
nadamay din ang Simbahang ito. Ngunit itinayo ito muli. Pagdating ng taong 1583 ay
muling nasunog ang
Simbahan dahil gawa lamang ito noon sa kahoy madaling natupok ng apoy ang Simbahan
kung kaya't noong
1586 napagdesiyunan na ng mga paring Agustinian na gumamit ng adobeng bato sa
pagpapatayo muli ng
Simbahang ito. Si Juan Macias ang naitalaga sa pagtatayo ng Simbahan na gawa na sa
matibay na bato. At
noong 1607 natapos na ang pagpapatayo sa Simbahan. Alamniyo ba na hindi natinag ang
Simbahang ito
noong magkaroon ng malakas na lindol sa Pilipinas mula 16th century hanggang 17th
Century."
"Ang Simbahan ng San Agustin ay naging himpilan din nang idaos ang pagpupulong ng
pagsuko ng mga
Kastila sa Pilipinas sa mga Amerikano noong 1898. At noong Ikalawang Digmaang
Pandaigdig (World War
II) naging himpilan at kulungan din ito ng mga Hapones. Maraming mga pari at
sibilyan ang ikinulong nila sa
loob habang lumilipad sa ere ang mga pandigmang eroplano ng mga Amerikano. Upang
tuluyang mapuksa ang
mga Hapones kinailangang pasabugin ang mga istruktura sa loob ng Intramuros at isa
na rin doon ang
Simbahan ng San Agustin na nakatayo pa rin dito hanggang ngayon" tugon ni Sir
Albert. Halos lahat ng mga
estudyante na miyembro ng teatro ay manghang-mangha sa nalaman nilang kasaysayan ng
Simbahan ng San
Agustin.
Maging ako ay sobrang namangha rin. At kaakibat niyon ang kakaibang pagbigat ng
puso ko na hindi ko
maintindihan. Ilang sandali pa bigla akong kinalabit ni Sir Nathan "May ipapakita
ako sayo" sabi niya sabay
hawak sa wrist ko pero binitiwan niya rin iyon agad nang sumunod na ako sa kaniya.
Dugdugdugdugdug.
Lumiko kami sa isang gilid dito sa loob ng simbahan. Nanlaki ang mga mata ko sa
nagagandahang mga
rebulto ng Santo at kakaibang mga obra na detalyadong nakaukit sa bawat dingding.
Biglang tumigil si Sir
Nathan sa isang gilid sabay turo sa kulay itimna lapida na nasa dingding nito.
Wait! Lapida?
"Dito rin nakahimlay ang labi ni Miguel Lopez de Legazpi, ang Kastilang matagumapay
na nakipagdigma at
sumakop sa Pilipinas, siya rin ang unang Gobernador-Heneral ng Pilipinas sa
ilalimng Kaharian ng
Espanya" panimula ni Sir Nathan. Napatitig naman ako ng mabuti sa lapidang iyon.
hindi ako makapaniwala
na may mga nakalibing dito sa Simbahan.
"Noong unang panahon kapag mayaman ka, kilala at marami kang pera maari kang
ilibing sa loob ng
Simbahan" patuloy pa ni Sir Nathan. Nabasa niya siguro sa reaksyon ko na hindi ako
makapaniwalang may
mga lapida at puntod dito sa loob ng Simbahan.
P 38-10
"Narito rin ang puntod nila Juan de Salcedo at Martin de Goiti... ang mga Kastilang
katuwang ni Miguel
Lopez de Legazpi at siyang nagpabagsak sa Kaharian ng Maynila at Kaharian ng Tondo
na hawak noon ni
Rajah Soliman at Lakandula" patuloy pa ni Sir Nathan. Napaupo naman ako habang
tinititigan ang mga puntod
na iyon. parang sumisikip din ang puso ko, bakit ako nagkakaganito?
"Nang dahil sa kanila tuluyang nawasak at nasira ang Kaharian ng Tondo at Maynila,
nang dahil din sa kanila
ang salinlahi ng mga miyembro ng dugong bughaw na mula sa mga naghaharing Rajah at
Datu noon ay untiunting
naglaho... sa paglipas ng panahon nagpatuloy ang iba't-ibang pag-aalsa ng mga
Pilipino labas sa mga
Kastila. Ang ilan ay ipinaglalaban ang mga pantay na karapatan at lupain, ang ilan
naman ang relihiyon at
paniniwala at ang ilan naman ay ang paghihiganti at pagbawi sa karapatang sila
dapat ang mamuno at maghari
sa bansang Pilipinas" tugon pa ni Sir. hindi ko pa rin maialis ang titig ko sa mga
puntod na iyon. ilang sandali
pa, naramdaman kong humakbang papalapit si Sir Nathan sa'kin at naupo din siya sa
tabi ko.
Nakaupo kami ngayon sa sahig habang nasa palibot namin ang iba't-ibang puntod na
narito. "Pero hindi
naman lahat puro kalungkutan ang nakakabit sa lugar na ito... mayroong isang dalaga
ang minsang nangarap na
makasal sa Simbahang ito, ang sabi niya mula raw pagkabata niya ay pangarap na
talaga niyang maikasal sa
Simbahan ng San Agustin" kwento pa ni Sir habang nakatingin ng diretso sa altar ng
Simbahan. Nasa likuran
kami ngayon at medyo malayo sa altar pero kitang-kita pa rin ang kumikinang na
bahagi nito na kulay ginto.
Idagdag pa ang nagagandahang mga chandelier na nakasabit sa itaas na bahagi ng
simbahan.
Tinignan ko naman ng mabuti si Sir Nathan, nakangiti siya pero parang may kakaiba
akong nababasa sa mga
mata niya, parang pinaghalong saya at lungkot na mahirap ipaliwanag. "Sana naman
natupad ang pangarap
niyang makasal sa Simbahang ito" tugon ko sabay ngiti. Totoo nga ang sabi nila na
ang sarap sa pakiramdam
na makarinig ng mga kwento kung saan natutupad ng isang tao ang mga pangarap niya,
kahit pa hindi mo
kilala ang taong iyon pero dama mo rin ang saya na nararamdaman niya.
"Oo... natupad nga ang pangarap niyang maikasal dito sa Simbahang ito" sagot ni Sir
Nathan habang
nakatingin ng diretso sa altar ng Simbahan. Hindi ko alampero sa pagkakataong iyon
parang may kakaibang
bigat akong nararamdaman habang tinitingnan siya.
Napalingon ako sa labas ng Simbahan at narealize ko na umuulan na naman.
"Bangus! Tipalia! Isda kayo diyan! Sariwang-sariwa!" sigaw ni mama habang pilit na
inaalok ang mga
dumadaan. Nandito kami ngayon sa pwesto namin sa palengke. Sembreak na kaya
tumutulong ulit kami ni
P 38-11
Alex sa pagtitinda.
Ilang saglit pa napaupo na lang si mama, tanghaling tapat ngayon kaya wala na
masyadong bumibili sa
palengke. "Anong oras na naman kaya uuwi ang papa niyo..." sambit ni mama habang
naghuhgas na ng kamay.
"Oh siya, kumain muna tayo" dagdag pa niya sabay abot ng baon naming kanin at ulam.
Dumating na rin si
Alex at naupo sa tabi namin.
"Ma, bakit ba laging ginagabi ng uwi si papa? Minsan nagigising ako sa umaga hindi
pa rin siya dumadating.
Dalawang beses ko na lang siya nakita ngayong linggo" tanong ko, hindi naman agad
nakaimik si mama.
Nagpatuloy pa rin siya sa pagsandok ng ulamat kanin.
"Busy lang papa niyo, masyadong sineseryoso ang trabaho" sagot ni mama pero hindi
siya makatingin sa'ming
dalawa ni Alex. itatanong ko pa sana kung bakit parang napapadalas ang away nila
pero nagkwento na si
mama tungkol sa pagpunta ni Tita Meg sa ibang bansa sa susunod na taon.
Hapon na nang makarating kami sa bahay, agad kong kinuha ang mga sinampay at tinupi
iyon. Itinabi ko na rin
ang damit na pinahiramsa'kin ni Lily at inilagay sa paper bag. Halos magdadalawang
linggo na rin mula nung
pinahiramniya iyon sa'kin kaso di ko pa nababalik.
Lumabas na ako sa kwarto dala ang paper bag, pero napatigil ako nang biglang
magsalita si Alex na nakaupo
sa salas at nanonood ng TV. "San ka pupunta?" usisa niya, sabay tingin sa paper bag
na dala ako. mukha ba
akong nagpupuslit ng droga? Daig pa nito ang security kung makaimbistega eh.
"Kina Lily ibabalik ko lang itong damit niya" sagot ko, bigla naman siyang napaiwas
ng tingin sabay lingon
ulit sa tabi. Tsk, nagtanong siya, sinagot ko naman tapos ang ending sinungitan pa
ko Hay nako!
Pagbukas ko ng pinto nagulat ako nang biglang tumayo si Alex at dire-diretsong
kinuha yung paper bag sa
kamay ko at nauna pa sa'kin lumabas ng pinto. "Ako na ang magdadala nito sa kanila"
diretso niyang sagot
sabay kuha ng bike niya.
"Sandali, ang alamko wala naman si Jen ngayon dito sa Cavite sumama siya sa tita
niya sa Laguna" sabi ko
pa, habang inaalis naman niya ang kandado sa bike niya. nasa Laguna ngayon si Jen
habang ineenjoy ng todo
ang sembreak namin.
Hindi naman kumibo si Alex patuloy pa rin siya sa pagtanggal ng kandado sa bike
niya, isinabit na niya sa
harapan yung paper bag at umangkas sa bike. "Pakisabi kay mama hindi ako
magpapagabi" saad niya nang
hindi lumilingon sa'kin at umalis na siya sakay ng kaniyang bisikleta.
Malakas ang kutob kong may gusto si Alex kay Lily...
P 38-12
Isasara ko na sana yung gate kaso biglang may bumisina. Agad akong napangiti nang
makita ko ang jeep na
pinapasada ni papa. Dali-dali akong lumabas at sinalubong siya habang pinaparada
niya sa harapan ng bahay
namin ang jeep.
"Pa!" tawag ko sa kaniya sabay mano. Nakangiti naman niya akong sinalubong sabay
halik sa noo ko. "May
pasalubong ako sayo aming munting prinsesa" ngiti pa ni papa sabay abot sa'kin ng
isang supot ng pineapple
slices.
"Pa naman di na ko baby... munting prinsesa? Pang-bata lang yun eh" tawa ko pa
sabay kuha ng pasalubong
niya. grabe! Ang sarap talaga ng pinya.
Tumawa naman si papa at ginulo-gulo pa ang buhok ko "Tama ka nga, malaki na aming
munting prinsesa"
pang-asar pa ni papa at ineemphasize niya pa ang word na 'Munting Prinsesa' na
ikinukunot ng noo ko dahil
ang corny pakinggan. Natawa na ulit si papa at inakbayan niya ako sabay kaming
pumasok sa loob ng bahay.
Agad ko siyang sinandukan ng kanin at ulam. Mukhang hindi pa nagtatanghalian si
papa kasi tuloy-tuloy ang
pagkain niya, naupo na ako sa tapat na upuan sa mesa. "Sinong nagluto nito? Ang
sarap ah" papuri ni papa,
napangiti naman ako ng malaki.
"Ang galing talaga magluto ng aming munting prinsesa" ngiti pa ni papa at akmang
guguluhin dapat ulit ang
buhok ko pero napaiwas agad ako sabay tawa kasi nakailag ako. hilig kasi ni papa
guluhin ang buhok ko pag
natutuwa siya, naalala ko nung bata ako lagi ko siyang tinatakbuhan kapag guguluhin
na niya ang buhok ko
kaya naghahabulan kami sa loob ng bahay tapos sasawayin kami ni mama kasi baka
masagi namin ang mga
gamit sa loob.
Biglang nasamid si papa kaya agad akong tumayo para kumuha ng tubig peroo napatigil
ako nang bigla siyang
magsalita at hawakan ang kamay ko. "Aleng anak... nagpapasalamat ako dahil ikaw ang
anak ko, tandaan mo
iyan" sabi niya habang nakatingin ng diretso sa mga mata ko, nakangiti rin siya
pero nababasa ko na parang
may lungkot sa kaniyang mga mata.
"Pa... ano bang pinagsasabi mo?" nagtataka kong tanong bigla naman siyang natawa at
naubo ulit. "S-sige na
kuhaan mo ako ng tubig" tawa niya sabay ubo kaya dali-dali akong nagtungo sa kusina
para kuhaan siya ng
tubig.
"I'M HERE!" sigaw ni Jen sabay wagayway ng kamay niya at dali-dali kaming
sinunggaban ng yakap.
P 38-13
Tinutulak namin siya papalayo pero para siyang pugita sa tindi ng kapit sa'min.
"Ano ba Jen di ka pa ata
naliligo!" reklamo ni Leana habang pilit kumakawala sa yakap ni Jen.
"Di ako makahinga!" reklamo naman ni Iryn pero mas lalong lumabitin sa yakap si
Jen. "Ngets! bitaw"
reklamo ko naman pero natatawa na lang ako kasi mukha kaming shunga na hindi
makawala sa group hug ni
Jen. Ang tinde!
"Second Semna ngayon at malapit na tayong grumaduate sa March! Kaya sinusulit ko
lang ang lahat" sagot
niya Jen at sa wakas bumitaw na rin siya sa pagyakap sa'min ng sobrang higpit. May
lahi ata siyang anaconda
eh.
"5 months pa... malay mo di ka maka-graduate" banat ni Leana kay Jen na ikinataas
ng kilay nito. Ang ingay
na rin sa buong roomkasi halos 2 weeks din ang bakasyon kaya ngayon na lang ulit
kami nagkita-kita. Agad
naman nag-asaran si Jen at Leana dahilan para matawa na lang kami ni Iryn sa
kanila.
Napatingin ako kay Iryn, at napatingin din naman siya sa'kin. "Iryn- " hindi ko na
natapos yung sasabihin ko
kasi bigla siyang ngumiti. "Kalimutan mo na yun Aly, move on na ko kay Bryan" tugon
niya habang nakangiti,
napangiti na lang din ako at agad ko siyang niyakap. "Akala ko di mo na ko
papansinin eh" tugon ko natawa
naman siya sabay yakap sa'kin.
"Ano ka ba, lalaki lang yun at hindi masisira ng isang lalaki ang friendship
natin... okay?" tawa niya,
napatango-tango naman ako. pero napatigil kami kasi biglang napa-pamewang si Jen sa
harapan namin.
"Anong kataksilan 'to? bakit kayo lang magkayakap?" reklamo niya sabay sunggab ulit
ng yakap sa'min
dahilan para mapasigaw kami na parang ipis na naghihingalo dahil sa higpit ng yakap
niya. ang brutal talaga
ng mga kaibigan ko.
Uwian na, hindi na muna ako sumabay sa kanila at sinabi kong sasabay ako sa kapatid
ko pauwi. nandito ako
ngayon sa building nila Alex sa labas ng classroomnila. malapit ng matapos ang
klase niya at bukod doon ay
umaasa akong mapapadaan si Sir Nathan dito sa hallway dahil professor pa rin siya
nila Alex.
Nakaupo ako ngayon sa isang bench sa tapat ng classroomnila habang pinagmamasdan ko
ang schedule ng
classes ko. hindi ko mapigilang mapangiti habang tinititigan kong mabuti yung
subject ko na 'Foreign
Language: Spanish'
Babanatan ko ng Spanish words si Sir Nathan pag natuto na 'ko siguradong
mawiwindang siya haha!
"Ay Pusang palaka!" nagulat ako nang biglang may kumuha sa kamay ko ng schedule na
hawak ko. "May
Spanish class ka pala" tugon ni Sir Nathan sabay ngiti, hindi ko alampero
napatulala na lang ako sa kaniya.
Nakatayo siya ngayon sa harapan ko habang nakasabit sa balikat niya ang laptop bag
niya.
Naka-purple polo siya ngayon at sobrang angas niyang tingnan. Medyo magulo-gulo ang
brown niyang buhok
pero bagay na bagay naman sa kaniya lalo na sa mata niyang kulay brown din.
"Deber�a tener cuidado con
mis palabras porque me entender�s pronto" (I should be careful with my words
because you'll understand
me soon) tugon ni Sir sabay ngiti, yung ngiting labas ang ngipin niya at medyo
sumingkit ang mata niya.
waaahh!
P 38-14
Teka anong sabi niya?
Napausog naman ako ng kaunti papalayo nang umupo siya sa tabi ko. inilapag niya sa
gitna namin yung bag
niya. "Gusto mo naman matuto?" usisa pa ni Sir, hindi naman ako makatingin sa
kaniya kasi nakangiti pa rin
siya. ibinaling ko na lang yung tingin ko sa bulleting board na nasa tapat namin.
Naalala ko bigla ang mga kakaibang panaginip ko nitong mga nakaraan na nagdadala ng
kakaibang
pakiramdamsa'kin sa tuwing nagigising ako. "Para rin po maintindihan ko ang mga
salitang naririnig ko sa
panaginip ko" sagot ko sa kaniya, napasandal naman si Sir sa sandalan ng upuan.
Hindi naman siya umimik kaya lumingon ako sa kaniya, nakatitig lang siya sa sahig.
"Sir?" tanong ko dahilan
para matauhan siya at mapalingon sa'kin. "Ah, anong mga panaginip?" tanong niya
habang nakatingin ng
diretso sa mga mata ko. napaisip naman ako ng mabuti okay lang naman siguro na i-
share ko kay Sir Nathan
ang mga weird dreams ko dahil medyo close naman na kami.
"Palagi po akong nanaginip ng mga kakaiba... parang nasa ibang panahon, marami rin
akong taong nakikita sa
panaginip ko pero malabo ang mga mukha nila at kadalasan paggising ko hindi ko na
rin sila maalala kahit
anong pilit ko. Pero may nag-iisang tao na palaging napapanaginipan ko... sa tuwing
napapanaginipan ko siya
nakakaramdamako ng magkahalong saya at lungkot na hindi ko maintindihan parang sa
tuwing bumubuhos
ang ulan kumikirot ang puso ko ng biglaan" paliwanag ko hindi ko namalayan na
napatulala na rin pala ako sa
sahig habang kinukwento ko iyon.
"At sa mga panaginip kong iyon... palagi akong nakakarinig ng mga salitang hindi ko
maintindihan, parang
Spanish ata ang lenggwahe pero hindi ako sigurado" patuloy ko pa, ilang saglit pa
inabot ni Sir yung schedule
ko na kinuha niya sa'kin kanina.
"Ngayon naniniwala akong maiintindihan mo na..." tugon niya sabay ngiti, yung
ngiting parang sinasabi niya
na naiintindihan niya ako. hindi ko alampero sa pagkakataong iyon napangiti na lang
din ako pabalik, katulad
ng halo-halong emosyon na nararamdaman ko sa mga panaginip ko... Bakit parang
ganito rin ang
nararamdaman ko sa tuwing nakikita ko siya?
"Get his pulse rate and blood pressure" utos sa'kin ni Dr. Ramirez, siya ang
supervisor namin ni Jen dito sa
Hospital dito sa Manila kung saan kami nagiinternship. December 12 na ngayon bukas
na ang birthday ko ang
sabi ni mama maghahanda daw kami sa bahay katulad ng birthday celebration noon kay
Alex. naka-isang
buwan na rin kami sa OJT pero palagi pa rin kami sinusungitan ng supervisor namin.
May itsura naman si Dr. Miguel Ramirez nasa edad 30 pa lang siya at single dad daw
sabi ni Jen kasi nagabroad
daw yung girlfriend nito tapos hindi na bumalik. Ang lakas talaga maka-stalk ni Jen
haays.
Matangkad si Dr. Ramirez, maputi, matipuno at matalino. Iyon nga lang medyo
masungit at metikuloso.
P 38-15
Agad ko namang kinuha yung blood pressure at pulse rate ng matandang lalaking
pasyente na nandito sa
ward. Kasalukuyang naglilibot si Dr. Ramirezat minomonitor ang mga patients.
Cardiologist and Surgeon
siya kaya karamihan sa patients na hawak niya ay may mga problema sa puso.
"Kamusta naman ang breathing niyo Ma'am? Hindi naman kayo hinihingal?" tanong pa ni
Dr Ramirezsa
katabing patient, si Jen naman ang inutusan niyang mag-monitor at magrecord ng
blood pressure at pulse rate
ng matandang babae na pasyente. Napatigil naman si Dr. Ramirez nang biglang mag-
ring ang phone niya.
agad siyang napatingin sa'min ni Jen at sinenyasan kami.
"By 5 minutes meet me at the lobby" tugon niya, napatango naman kami ni Jen at
nagmamadaling nirecord at
ininterview sandali ang mga pasyente. Alamnaming mapapagalitan na naman kami ni Dr.
Ramirez kapag
babagal-bagal kami.
Nauna na siyang lumabas. Kitang-kita ko na na-prepressure na rin si Jen kasi hindi
pa siya tapos sa
pagrerecord ng diastolic and systolic blood pressure total ng pasyenteng hawak
niya. kasunod nito ang
pagkuha ng pulse rate.
Pagkatapos namin marecord ang lahat nagmamadali kaming lumabas at naghagdan na lang
pababa sa main
floor kahit pa nasa fifth floor pa kami dahil sigruadong mapapagalitan kami ni Dr.
Ramirez kapag hindi kami
nakarating sa lobby within 5 minutes.
Pagdating namin sa lobby, wala pa doon si Dr. Ramirez. Napaupo na lang kami ni Jen
sa sofa sa gitna dahil
hingal na hingal na kami. "Ang lakas talaga ng trip niya... kundi lang siya gwapo
sasabunutan ko na siya" inis
na tugon ni Jen at napasuntok pa siya sa sandalan ng sofa. "Ang lakas ng ulan sa
labas, itutulak ko siya diyan
pag napuno ako" reklamo pa ni Jen. Napalingon naman ako sa main entrance ng
hospital, 8 pmna at ang lakas
nga ng buhos ng ulan sa labas.
Mamayang 10 pmpa ang out namin ni Jen. Ilang saglit pa, biglang nagring ang phone
ko. tumatawag si Alex.
Tumayo na ako at naglakad papaunta sa isang gilid kung saan mas tahimil bago ko
sinagot ang tawag niya.
"Bakit?"
Ate...
"Ano? Bakit parang ang ingay diyan?" tanong ko sa kaniya, medyo maingay at parang
magulo sa kabilang
linya.
S-sinugod sa hospital si papa!... b-binaril siya...
Parang biglang gumuho ang paligid ko nang marinig ko ang sinabi ni Alex, biglang
nanlamig ang buong
P 38-16
katawan ko at nanghina ang tuhod ko dahilan para mapaupo ako sa sahig. "Aly!"
narinig kong tawag ni Jen
pero ang bagal ng takbo ng lahat. Nahihilo ako, nanghihina, nanginginig, natatakot.
"Ngets!" hawak pa sa'kin ni Jen at tinapik-tapik ang mukha ko pero hindi ko
maramdaman, namamanhid na ata
ako. kinuha niya yung cellphone ko at siya na ang kumausap kay Alex. nakita kong
maging siya ay nagulat at
natakot nang malaman niya ang nangyari kay papa.
"A-ako na mag-papaalamkay Dr. Ramirez dito ka lang" tugon ni Jen at dali-dali
niyang hinanap si Dr.
Ramirezsaka kinuha ang bag namin.
Ayon kay Alex sa isang hospital sa Makati isinugod si papa dahil nasa Makati daw
noon si papa nang barilin
siya ng riding in tandemna hindi pa rin nakikilala hanggang ngayon. hindi ko na
alamang gagawin ko,
sobrang bilis ng tibok ng puso ko at hindi ko na rin mapigilan ang panginginig ng
kamay ko. paulit-ulit
namang hinahagod ni Jen ang likod ko para pakalmahin ako. nag-taxi na kami papunta
sa hospital na
pinagdalhan kay papa at sa bawat pagtakbo ng segundo hindi na ako makahinga dahil
sa takot.
Pagdating namin sa hospital, dali-dali kaming pumunta sa Emergency room. Napatigil
kami sa gitna nang
marinig namin ang sigaw ni mama. "Hindi! Hindi! Hindi!"
Parang biglang gumuho ang mundo ko nang makita siyang naglulupasay sa sahig habang
hawak-hawak ni Alex
sa magkabilang balikat. Sa tapat nila naroon ang ilang mga doktor at nurse na
nagkakagulo at pilit na
dinidiinan ang dibdib ni papa na nakahiga sa kama habang naliligo sa sarili niyang
dugo.
"Breathe!" sigaw nung doktor habang pilit na binubuhay si papa. Sa pagkakataong
iyon, gulong-gulo na ang
isip ko. hindi na ako makahinga ng tuluyan parang may nakabara sa puso ko na hindi
ko maintindihan.
Nangingingig na ang buo kong katawan. Hindi na rin maawat ang pagbasak ng mga luha
sa mga mata ko na
kanina ko pa pinipigilan.
Aleng anak... nagpapasalamat ako dahil ikaw ang anak ko, tandaan mo iyan...
Napabagsak na lang ako sa sahig. Agad naman akong inalalayan ni Jen pero maging
siya ay umiiyak na rin
ngayon. namamanhid na ang buong katawan ko habang patuloy na umaagos ang luha ko.
ang sakit, ang sakitsakit.
Tuluyan nang nawalan ng malay si mama nang tumigil na ang doktor sa pagdiin sa
dibdib ni papa at
nakayukong tumingin sa kaniya. "I'msorry... Time of death 9:53 pm"
P 38-17
Parang bigla akong nabagsakan ng langit at lupa habang patuloy na nahuhulog sa
walang hanggang dilim.
Hindi ko matanggap at Ayokong paniwalaan na...
Wala na si papa.
"May pasalubong ako sayo aming munting prinsesa"
"Pa naman di na ko baby... munting prinsesa? Pang-bata lang yun eh"
"Tama ka nga, malaki na aming munting prinsesa"
Napatitig na lang ako sa buong pinya na nasa loob ng ref namin, wala pa itong
kabawas-bawas. Sa tuwing
umuuwi si papa palagi siyang may dalang pinya para sa'kin at ngayon ito na ang
kahuli-hulihan niyang
pasalubong... dahil wala na siya.
Naramdaman ko na lang ang pagdaloy ng luha sa mga mata ko habang tintitigan ang
huling pasalubong ni papa
sa'kin. Ni hindi ko man lang siya napasalamatan dahil kahit anong mangyari kahit
wala siyang kita sa
pagpapasada ng jeep sinisiguro pa rin niya na mabibilhan niya ako ng pasalubong.
Kahit hindi namin sabihin, kahit hindi namin hilingin palagi niya pa ring binibigay
ang mga bagay na
magpapasaya sa amin. At mas nasasaktan ako dahil hindi ko man lang nasabi sa kaniya
sa huling pagkakataon
kung gaano ko siya pinagmamalaki bilang ama, ni hindi ko rin nasabi sa kaniya na
mahal na mahal ko siya, na
ikinatutuwa ko kapag tinatawag niya akong munting prinsesa.
Pero ngayon wala na... walang-wala na.
Umaga na ngayon, inaayos namin ang bahay dahil bukas daw ay ihahatid na ang katawan
ni papa dito
pagkatapos dalhin sa punerarya. Napalingon ako sa gilid at nakita kong nakasubsob
lang sa sofa si Alex
habang humihikbi. Kanina pa siyang madaling araw umiiyak ng ganoon.
Napalingon naman ako sa kwarto nila mama at papa. Kanina pa nakakulong doon si
mama, kumuha na ako ng
isang basong tubig saka naglakad papasok sa kwarto nila. Pero bago ako makapasok sa
kwarto napatigil ako
nang makita ko ang manika na nakapatong sa ibabaw ng cabinet sa labas. biglang
sumikip ang dibdib ko,
P 38-18
naalala ko na ang manikang iyon ang unang regalo na binili sa akin noon ni papa
noong 5 years old pa lang
ako...
"Ayan... para sayo anak, isang manikang prinsesa na nakatira sa palasyo. Tuwang-
tuwa ang mahal na hari at
mahal na reyna dahil matatas ang marka ng munting prinsesa sa Matematika" ngiti ni
papa habang
pinapalakad-lakad ang manika na regalo niya sa'kin.
"Di naman siya prinsesa eh papa, si Bubbles 'to ng powerpuff girls" reklamo ko sa
kaniya pero tinawanan
niya lang ako at ginulo-gulo ang buhok ko. "Prinsesa 'yan... siya si Prinsesa
Alengleng" tawa pa ni papa at
pinalipad-lipad pa ang manikang si Bubbles.
"Ang pangit naman ng pangalan niya" reklamo ko ulit pero mas lalo lang lumakas ang
tawa ni papa at binuhat
ako. "Katulad mo anak kaya niya ring lumipad" sabi pa ni papa tapos binuhat niya
ako pataas at pinalipadlipad
sa ere, sinasaway naman kami ni mama dahil baka raw mauntog ako sa kisame pero
hinabol siya ni
papa habang buhat ako. "Si Mojojojo" tawa ko sabay turo kay mama dahilan para
matawa ng malakas si
papa.
"Sugurin ang kalaban hiyaaaah!" sigaw ni papa habang buhat-buhat ako sa ere at
hinabol namin si mama
paikot sa bahay. napatakbo naman si mama at nakikipag-pantentero sa'min, sa mga
pagkakataong iyon puro
tawanan, saya at ligaya lang ang naghahari sa aming tahanan.
Natauhan na lang ako nang biglang bumukas ng kaunti ang pinto, napasilip ako sa
loob ng kwarto at naabutan
kong nakaupo si mama sa kama habang nakatanaw sa bintana. Parang nakikisimpatya rin
sa amin ang panahon
dahil umuulan ngayon. sa tabi ni mama naroon nakalagay ang barong tagalog ni papa.
"P-parang kailan lang ikakasal kami suot niya ang barong na iyan na pinag-ipunan
niya pa... at ngayon isusuot
niya muli ang barong na iyan sa huling pagkakataon" tugon ni mama at bigla siyang
napatakip sa mukha sabay
yakap sa barong tagalog ni papa na nasa tabi niya.
Agad ko namang inilapag sa gilid na mesa ang baso ng tubig na dala ko at niyakap si
mama. Hindi ko na rin
napigilan ang pagbagsak ng mga luha ko. ang bigat-bigat ng pakiramdamko.
"I-ilang linggo na akong nananaginip ng masama... i-ilang linggo ko ng
napapanaginipan at nakukutuban na
may mangyayaring hindi ko inaasahan..." patuloy pa ni mama dahilan para mapabitaw
ako sa pagkakayakap
sa kaniya at mapatingin ng diretso sa mga mata niya.
"A-ano pong ibig niyong s-sabihin? Ma" hindi ko rin mapigilan ang panginginig ng
boses ko, durog na durog
na ang puso ko.
"N-narinig mo na ba ang panaginip ng 'Karma'?" tanong ni mama sabay tingin ng
diretso sa'kin. namumula at
namamaga na rin ngayon ang mga mata niya. napailing naman ako bilang sagot sa
tanong niya. ang dilimdito
sa loob ng kwarto nila, naamoy ko pa rin ang amoy ni papa habang patuloy ang
pagbuhos ng ulan sa labas na
P 38-19
naghahatid ng lamig sa mga puso namin.
"A-ang sabi ng lolo ko, ang panaginip ng 'Karma' ay alaala ng iyong buhay sa
nakaraan, nagpapakita ang
panaginip na ito sa mga taong hindi nakahanap ng kapayapaan at kasiyahan sa
kanilang nakaraang buhay..."
panimula ni mama at ibinaling niya ang tingin niya sa labas ng bintana kung saan
napakakulimlimna ngayon
ng kalangitan.
"Ang panaginip ng 'Karma' (Karmic Dreams) ay resulta ng paulit-ulit na muling
pagkabuhay sa mundong ito,
sa katuruang Buddhismo ang taong hindi nakahanap ng kaluwalhatian, kapayapaan,
kaayusan at kasiyahan sa
kaniyang buhay at mas pinahalagahan ang mga bagay na pansamantala lamang sa mundo o
mas kilala bilang
'Dukhha'... ang pagiging hindi kontento sa buhay na ito ay magiging resulta ng
'Samsara' na ang ibig sabihin
ay ang paulit-ulit na pagkabuhay hanggang sa makamit ng taong iyon ang 'Nirvana' o
ang kapayapaan at
kasiyahan" patuloy ni mama sa pagkakataong iyon hindi ko alamkung bakit mas lalong
bumigat ang
pakiramdamko at sumikip ang dibdib ko. napahawak na lang ako ng mahigpit sa kamay
ni mama pero nanatili
pa rin siyang tulala sa kawalan.
"Ang mga paliwanag na iyan na sinabi noon ng aking lolo ay napanaginipan ko ring
sinasabi ko sa isang
dalaga sa aking panaginip ngunit naging malabo na ang mga sumunod na pangyayari"
dagdag pa ni mama at
hinimas-himas niya ang kamay ko.
"Pero may nag-iisang bagay akong naalalang sinabi ko sa kaniya na labis kong
pinangamba dahil alamkong
malaki ang posibilidad na ang dalagang iyon ay tuluyang makulong sa ideya ng
'Bhava-tanha'..." wika ni
mama at dahan-dahan siyang lumingon sa'kin at diretsong tumingin sa mga mata ko.
"A-ano pong ang 'Bhava-tanha'?" nagtataka kong tanong, parang may nakabara na
ngayon sa lalamunan ko
dahil hindi ko na magawa pang makapagsalita ng maayos. hinawakan naman ni mama ng
mas mahigpit ang
kamay ko habang nakatitig ng mabuti sa mga mata ko.
"Ang 'Bhava-tanha' ay ang pagkauhaw sa paulit-ulit na pagkabuhay sa mundong ito sa
iba't-ibang panahon"
diretsong sagot ni mama dahilan para bigla akong makaramdamng kakaibang kaba.
Kakaibang takot at
kakaibang pangamba na tulad ng nararamdaman ko sa mga panaginip na patuloy na
bumabagabag sa akin.
"Mamayang hatinggabi pa po namin mahahatid sa punerarya ang katawan ng inyong
asawa" sagot ng isang
pulis. Nandito kami ngayon sa isang hospital dito sa Makati kung saan binawian ng
buhay si papa. Kailangan
pa kasing ipa-autopsy ang katawan niya para sa imbestigasyon na gagawin nila.
P 38-20
Napatango na lang si mama at inalalayan namin siya maupo sa isang upuan sa gilid ng
hospital. agad naman
kumuha si Alex ng tubig at pinainomsi mama. May OJT dapat ako ngayon kaso
nagpaalamako na hindi muna
ako makakapasok ng isang linggo.
Ilang sandali pa, lumapit ulit yung dalawang pulis na kausap ni mama kanina "Mrs.
Agcaoili, gusto po muna
namin kayong makausap para sa mga detalyeng nalalaman niyo na kaugnay sa nangyari
sa inyong asawa"
tugon nung isang pulis, tumango naman si mama at nagtungo sila sa isang upuan at
mesa na nasa cafeteria.
Naiwan naman kami ni Alex doon sa lobby habang pinagmamasdan sila.
"May hinala na ako kung sino ang nagpapatay kay papa" narinig kong tugon ni Alex
dahilan para bigla akong
mapalingon sa kaniya. Maluha-luha ang mata niya at namumula na rin siya sa galit.
"Malakas ang kutob ko na
sila Aling Cynthia ang nasa likod nito" patuloy pa ni Alex, agad ko siyang hinarap.
"Paano mo naman nasabi? Bakit naman nila- " hindi ko na natapos yung sasabihin ko
kasi biglang nagsalita
si Alex.
"Hindi ba baon na baon na tayo sa utang sa kanila, ilang beses na rin sila sumugod
sa palengke at sa labas ng
bahay natin para singilin tayo sa utang" tugon ni Alex, gulat naman akong napatitig
sa kaniya. Sobrang lakas
na ngayon ng kabog ng dibdib ko dahil sa kaba. Posibleng totoo nga ang hinala niya.
"P-pero bakit si papa? Bakit naman kailangan ipapatay- "
"Sa tingin ko may mas malalimpang dahilan kung bakit hindi nakakauwi gabi-gabi si
papa, pero malakas
talaga ang kutob ko na may kinalaman ang lahat ng ito sa pera" buwelta pa ni Alex,
sa pagkakataong iyon
hindi na ako nakapagsalita pa. hindi ko alamang sasabihin ko, nararamdaman ko ang
patuloy na paglamon
sa'kin ng galit at kadiliman na hindi ko na mapigilan.
Nagpaalammuna ako kay Alex na magpapahangin ako sa labas, hindi ko na kayang
manatili pa sa loob dahil
naalala ko pa ang nangyaring trahedya kagabi. napadungaw na lang ako sa isang
bintana dito sa taas ng
hospital habang pinagmamasdan ang mga taong naglalakad sa ibaba. Ang iba ay
naglalakad ng mabilis
habang tinatakpan ang kanilang ulo para hindi mabasa ng ulan. Ang iba naman ay
dahan-dahan lang
naglalakad hawak ang kanilang payong. Habang ang iba naman ay nakikipag-agawan ng
taxi. Umaambon lang
naman pero takot na takot silang mabasa ng tubig ulan.
Hindi ko mapigilang mainggit sa kanila dahil ang tanging problema lang nila ngayon
ay kung paano
makakatakas sa ulan... habang ako tuluyan nang nalubog at hindi ko na alamkung
ako'y makakaahon pa.
Biglang nanlaki ang mga mata ko nang makita ko sa bintana ng salamin na repleksyon
ng isang pamilyar na
lalaki na nakatayo sa likod ko. "Nakikiramay ako sa nangyari sa papa mo... kakatext
lang sa akin ni Alex
kanina" panimula ni Sir Nathan at humakbang siya papalapit sa'kin. nanatili naman
akong nakayuko, ayokong
makita niya ang mga luhang namumuo sa mata ko.
P 38-21
"Hindi ko itatanong kung kamusta ka na dahil alamko naman ang sagot... hindi ko
pipiliting sabihin mo sa
akin ang nararamdaman mo ngayon dahil nakikita ko naman ito sa iyong mga mata...
pero may isa lang akong
gustong hilingin..." tugon ni Sir Nathan habang nakatingin ng diretso sa mga mata
ko. naka-suot siya ng kulay
blue na polo tulad ng unang beses ko siyang nakita.
"Hinihiling ko na sana maalala mo na birthday mo ngayon... Happy Birthday Aleng"
patuloy niya at ngumiti
siya ng kaunti, napaiwas naman ako ng tingin kay Sir at agad pinunasan ang luha ko.
hindi ko alampero sa
mga sandaling iyon parang nabawasan ang bigat ng pakiramdamko lalong-lalo na nang
batiin niya ako. Bakit
pinaalala niya pa na birthday ko ngayon? bakit kailangan pang bumalik ang mga
alaalang gusto ko muna
kalimutan kahit ngayon lang.
"Hindi mo ba itatanong kung saan tayo pupunta?" narinig kong tanong niya, nakasakay
kami ngayon sa kotse
niya. kinumusta niya kanina si mama at nagkausap sila sandali, pinaalamniya rin ako
saglit at sinabing
ihahatid na lang daw niya ako diretso sa bahay namin mamaya.
Napailing naman ako bilang sagot habang nakatulala sa daan. Tumigil na ang pag-
ambon ngayon. at ang
daming sasakyan sa paligid dahil December na, malapit na ang pasko kaya kaliwa't-
kanan ang mga Christmas
party at ang pagbili ng mga regalo.
Ilang saglit pa, itinigil na niya ang kotse sa isang parking lot. "Nandito na
tayo..." sabi niya, tinanggal ko
naman na ang seatbelt ko at bumaba na sa kotse niya. wala ako sa mood magsalita,
pero kahit ganoon untiunti
namang gumagaan ang pakiramdamko dahil kasama ko siya.
Napatigil ako nang makita kong ang daming tao sa paligid. Ang tataas ng building
kahit saan ako lumingon.
Nakatayo kami ngayon sa isang malaking pabilog na daanan na kung saan ang daming
tao ang nakatambay
doon. Hindi ako pamilyar sa Makati kaya hindi ko alamkung nasaan kami.
"Nasaan tayo?" tanong ko sa kaniya, nagulat naman ako nang bigla niyang hawakan ang
wrist ko at nauna
siyang maglakad. "Sasabihin ko dapat sayo kanina eh kaso umiling ka naman" sagot
niya, hindi ko alampero
napangiti ako ng kaunti dahil sa pinagsasabi niya.
Hinayaan ko na lang na dalhin niya ako kung saan, patuloy kaming sumiksik sa mga
tao na nasa paligid. Hindi
ko maintindihan kung bakit ang daming tao sa lugar na ito. Parang may mag-coconcert
pero wala naman
akong makitang stage sa harap.
"Excuse me" paulit-ulit na pakiusap ni Sir sa mga taong sinisingitan namin hanggang
sa makarating na kami sa
pinakaharap. Binitiwan na niya ang wrist ko saka tumingin sa relos niya. "10
minutes pa" tugon niya sabay
lingon sa'kin.
Inilibot ko naman ang mata ko sa paligid, naglalakihang mga puno lang naman sa
gitna ng isang mall ang
P 38-22
nakikita ko. "Anong meron dito?" tanong ko pa ulit, pero siya naman ang umiling.
"S�lo espera y mira..."
(Just wait and see...) sagot niya. napaisip ako sandali habang inaalala ang mga
lesson namin sa Spanish
class na nagsimula na last month.
"Naintindihan ko ang sinabi mo Sir... ang sabi mo 'Just wait and see'" pagmamalaki
ko sa kaniya, bigla
naman siyang napangiti. "Masaya akong makitang nakakangiti ka na ngayon..." tugon
niya sabay tingin ng
diretso sa mga puno. Ang dilimng buong paligid pero ang sarap pa rin ng hangin
dito. May mga bata na
nagtatakbuhan sa paligid at habang ang mga magulang naman nila ay pinipicturan
sila.
"Sa loob ng bente-kwatro oras hindi ko inakala na biglang magbabago ka... Aleng"
patuloy niya dahilan para
muli akong mapalingon sa kaniya. Hindi naman ako nakapagsalita, kanina habang nasa
kotse kami maraming
bagay siyang kinuwkento sa'kin pero hindi ko siya iniimik.
"Natatakot ako na mula sa gabing ito patuloy na maghari sa puso mo ang galit, poot,
lungkot at hinanakit dahil
sa nangyari sa inyong pamilya..." tugon niya, sa pagkakataong iyon bigla akong
napatigil at napalingon sa
kaniya.
"Gusto kong mahanap mo ang Kapayapaan at Kasiyahan sa buhay na ito... Aleng. Hayaan
mong ako ang
maghanap ng hustisya sa nangyari sa iyong ama" dagdag niya pa. hindi ko alampero
hindi na maawat ngayon
ang lakas ng kabog ng dibdib ko habang pinagmamasdan siya at pinapakinggan ang mga
sinasabi niya.
Kasabay niyon ay bigla akong nakaramdamng hilo at may kakaibang alaala ang pumasok
sa isipan ko na
minsan ko nang nakita sa panaginip ko...
"Hayaan mong ako ang magdala ng katarungan para sa iyong pamilya Lumeng... hayaan
mong ako ang
gumamit ng dahas upang mabigyang hustisya ang pagkamatay ng iyong itay at kapatid"
tugon ng isang
lalaki na nakatayo sa tabi ko habang nakatingin ng diretso sa mga mata ko, hindi ko
maaaninag ang
mukha niya dahil ang labo nito at parang ang bagal ng pagtakbo ng oras.
"Aleeza?" natauhan ako nang marinig kong tawagin ni Sir Nathan ang pangalan ko,
naramdaman kong
hinawakan niya ako sa likod para hindi ako matumba. Gulat akong napatitig sa mukha
niya na ang lapit na
ngayon sa'kin.
Ilang segundo kong tinitigan ng mabuti ang mukha niya, magmula sa mga mata niyang
kulay brown, sa
matangos niyang ilong, sa manipis niyang labi, hanggang sa makinis niyang balat.
Bakit parang pamilyar
talaga ang mukhang iyon sa akin...
"Are you alright?" tanong niya pa, agad naman akong napaatras kaya bumitaw na rin
siya sa pagkakahawak sa
likod ko. napahawak na lang ako sa puso ko at napapikit... bigla kong naalala ang
sinabi sa akin ni mama
P 38-23
kanina na posibleng ang mga kakaibang panaginip na nangyayari sa kaniya na
nangyayari rin sa akin ay may
kinalaman sa nakaraang buhay.
Nang imulat ko ang mga mata ko at dahan-dahang tumingin kay Sir Nathan...
Posible kayang...
"Sir, Do you believe in second chances? past life? reincarnation?" diretso kong
tanong sa kaniya, halos wala
akong kurap na nakatingin ng diretso sa mga mata niya. bigla naman siyang
napalingon sa'kin.
"Do you want to know the truth?... Some people get closer and closer but they are
not meant to be together"
sagot niya, hindi ko alampero parang nababasa ko sa mga mata niya na may tinatago
siya.
"But why?" tanong ko pa, pero bigla niyang binaling ang tingin niya sa mga puno na
nasa harapan at paligid
namin.
"Because Their Love Story is just like an Asymptote, a line that continually
approaches a given curve but
does not meet at any finite distance" sagot niya, kasabay niyon ay ang biglang pag-
ilaw ng buong paligid.
Napapikit ako dahil sa biglaang liwanag na lumamon sa aming lahat.
Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang iba't-ibang kulay yellow, pink, green,
blue, violet, red at marami
pang iba na kumikislap sa buong kapaligiran. Nagliliwanag ang buong puno kasabay
niyon ang pagtugtog ng
isang nakakaindak na Christmas song.
"Welcome to Ayala Triangle Christmas lights Festival" tugon ni Sir habang nakangiti
ng todo, kumikislap din
ang mga mata niya dahil sa samo't-saring ilaw na nakapalibot sa amin. Nagsimula
namang maghiyawan ang
mga tao at magtakbuhan papalibot sa mga puno at kumuha ng mga litrato.
Samantalang naiwan naman kami ni Sir Nathan sa gitna habang pinagmamasdan ang ganda
ng paligid. Sa
totoo lang, sandali kong nakalimutan ang lahat ng problema ko habang pinagmamasdan
ang mga Christmas
lights na kumikinang-kinang sa mga puno.
"Ang sabi nila, kapag malungkot ka sa darating na pasko pumunta ka lang sa lugar na
ito at pagmasdan ang
palabas na ito para kahit papaano ay makalimutan mo ang lungkot na nararamdaman mo"
narinig kong tugon
ni Sir, ilang sandali pa nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang kamay ko.
"Naalala mo ba ang sinabi ko sayo noon kung ano ang ibig sabihin ng pangalan mo?"
tugon niya, sabay lingon
P 38-24
sa akin. hindi naman ako makagalaw at parang umaabot na yung tibok ng puso ko sa
lalamunan ko dahil
hawak-hawak niya ngayon ang kamay ko.
"Ang ibig sabigin ng 'Aleeza' ay Kasiyahan... at sa buhay na ito hinihiling ko na
matagpuan mo ang Kasiyahan
sa puso mo" patuloy niya pa. bigla siyang humakbang papalapit sa'kin dahilan para
gulat akong mapatingin sa
kaniya.
~Minsan oo, minsan hindi
Minsan tama, minsan mali
Umaabante, umaatras
Kilos mong namimintas
Kung tunay nga ang pag-ibig mo
Kaya mo bang isigaw
Iparating sa mundo~
~Tumingin sa'king mata
Magtapat ng nadarama
'Di gusto ika'y mawala
Dahil handa akong ibigin ka
Kung maging tayo
Sa'yo lang ang puso ko~
Gusto ko sanang alisin ang kamay ko sa pagkakahawak niya pero hindi ko maintindihan
kung bakit ayaw
sumunod ng katawan ko sa sinasabi ng utak ko. "Sa isang mathematical graph, hindi
maaaring magdugtong ang
linya ng Asymptote... pero sa pagkakataong ito, sa buhay na ito naniniwala akong
magtatagpo na ang
dalawang linya na pilit pinaglalayo ng tadhana" tugon niya pa, habang dahan-dahang
humahakbang papalapit
sa akin. Gustuhin ko mang humakbang paatras pero hindi ko magawa.
"At kung itatanong mo kung bakit ko sinasabi ang mga salitang ito... gusto kong
malaman mo na..." habol pa ni
Sir sabay hawak ng mahigpit sa kamay ko. dahan-dahan niyang inilapit ang mukha niya
sa mukha dahilan para
manigas na ako sa kaba. Naramdaman kong pumulupot yung isa niyang kamay sa likod ko
at nagulat ako nang
bigla niya akong niyakap.
"Incluso en esta vida mi coraz�n te elige ... te amo Aleeza, y me temo que este
ser� el �ltimo cap�tulo de
Nuestra historia de amor asint�ticamente" (Even in this life my heart chooses
you... I love you Aleeza, and
I'm afraid that this will be the last chapter of Our Asymptotically Love Story)
*****************
P 38-25
Featured Song:
'Sayo' by Silent Sanctuary
A/N: Few more chapter to go... till the end. Abangan! btw pakinggan niyo yung song
na 'Sayo' by Silent
Sanctuary bagay na bagay sa ending ng chapter na ito <3
P.S every year may annual Christmas Light Show ang Ayala Triangle sa Makati, Balita
ko the best ang
gagawin nilang Christmas Lights Show ngayong December 2017 ? kaya Tara na!
"Sayo" by Silent Sanctuary
Nakakaiyak Hhahahahaja di ko kaya yung ching ching hahhahaha
P 38-26
Kabanata f(x - 37)
62.1K 2.3K 3.2K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 37]
~Desperado, oh, you ain't gettin' no younger
Your pain and your hunger, its drivin' you home
Oooh freedom, oh freedom, that's just some people talkin'
Your prison is walking through this world all alone~
-Jil Johnson (Desperado)
"Death is not the end... perhaps, it is the beginning of a new journey waiting
ahead"
Hindi na matigil si mama sa pag-iyak habang yakap-yakap ni Tita Meg. Nasa likod
naman niya sina Tita
Aireen at Tita Rita. Mahihinang paghikbi ang naumumukod tangi sa buong kapiligiran
at tanging ang boses
lamang ng pari ang nangingibabaw habang dahan-dahang ibinababa sa malalimna hukay
ang kabaong ni
papa.
Sobrang bigat ng pakiramdamko habang pinagmamasdan sa huling sandali ang katawan ni
papa. Hindi ko
matanggap na sa isang iglap biglang naging ganito ang inakala kong normal na buhay
na meron kami. Manhid
na manhid na ang buong katawan ko at hindi na rin maawat ang pagbagsak ng mga luha
ko.
Napatingala ako sa itaas, makulimlimang kalangitan habang patuloy na bumabagsak ng
dahan-dahan ang
tubig ulan. Mas lalo akong nasasaktan sa katotohanang...
Wala na si papa.
Wala na talaga siya.
"His loving memory will forever be cherished" patuloy pa ng pari at isinara na niya
ang bibliya na hawak
niya.
Madami rin ang nakiramay at sumama sa huling hantungan ni papa dito sa sementeryo.
Karamihan sa mga
nakiramay ay ang mga matagal na niyang kaibigan at kasama sa pagpapasada ng jeep.
Naalala ko bigla noong
huli ko silang nakita, birthday ni Alex at naghanda kami sa bahay masayang-masaya
silang lahat habang
nagbibiruan at nag-aagawan ng microphone ng videoke. Pero ngayon ang lahat ng saya
at tawanan noong
gabing iyon ay napalitan na ng lungkot at pagdadalamhati.
Ilang sandali pa, naramdaman kong biglang may humawak sa kamay ko. Napalingon ako
sa tabi ko at nakita
ko si Sir Nathan, "Lo siento" (I'm sorry) tugon niya habang nakatingin ng diretso
sa kabaong ni papa na nasa
ilalimna ng hukay. Sa pagkakataong iyon, hindi ko alamkung bakit mas lalong bumigat
ang dibdib ko dahil
P 39-1
sa sinabi niya. Nababasa ko rin sa mga mata niya ang labis na kalungkutan.
Naka-puting polo siya ngayon kapareho ng suot ni Alex. Tinapik-tapik naman niya sa
balikat si Alex na hindi
na rin maawat sa pag-iyak. Sa buong buhay ko, ngayon ko lang nakitang umiyak ng
ganito si Alex at mas lalo
akong nasasaktan na makita siyang ganoon.
Napatingin ako sa kamay ko na hawak pa rin ni Sir Nathan, bakit parang pamilyar ang
hawak niya? pamilyar
ang lambot at init ng kamay niya. ilang sandali pa, napatigil ako nang bigla niyang
itinapat sa akin ang isang
puting panyo na hawak niya. "Katulad ng pagtigil ng buhos ng ulan... matatapos din
ang paghihirap at
kalungkutan na iyong nararamdaman... magwawakas din ang lahat, Aleng" patuloy niya
pa, napatitig na lang
ako sa panyo na hawak niya. At kasabay ng pagbitiw niya sa mga huling salitang iyon
ay siyang pagtigil ng
buhos ng ulan.
Halos dalawang linggo na ang lumipas mula nang mailibing si papa, tuluyan nang
napabayaan ni mama ang
tindahan sa palengke kaya pinaalis na kami doon at iba na ang umupa. Tumawag naman
si Tito Ace at
nagpadala ng pera para makatulong sa mga gastusin sa bahay dahil wala na si papa,
at wala ring trabaho si
mama.
Si tita Aireen muna ang nagbibigay ng baon sa amin ni Alex, halos isang linggo rin
akong hindi nakakapasok
sa OJT kaya ngayon naghahabol na ako. Mabuti na lang dahil binigyan din ako ng mga
special quizzes at
seatworks ng mga professor ko.
"Ngets, eto oh egg sandwich kain ka muna" narinig kong tugon ni Jen sabay abot
sa'kin ng isang sanwhich na
dala niya at isang juice. "Hindi ka pa kumakain ng dinner, hanggang 10 pmpa man din
tayo dito" patuloy niya
pa. Nakaupo kami ngayon sa reception area dito sa hospital kung saan kami nag-
duduty.
"Okay lang ako" sagot ko na lang at napasandal sa upuan. Tiningan ko rin ang phone
ko, at tinext si Alex kung
kumain na ba si mama. "Nagpaalamna rin ako sa masungit nating supervisor, pumayag
naman siya na hindi
tayo mag-duty sa New Year" tugon pa ni Jen sabay upo sa tabi ko. Hindi pa masyado
busy ngayon dito sa
hospital, sa Wednesday New year na kaya siguradong magiging abala dito.
"Oo nga pala, sabi ni Lily pwede naman daw magpahinga muna si Alex sa theater, mas
mabuti kung wag na
muna siya sumali dahil sa nangyari sa pamilya niyo, hindi raw kasi nakakafocus ng
maayos si Alex sa mga
practice nila, siya pa man din ang bida sa Our Asymptotically Love Story" patuloy
pa ni Jen, bigla akong
napatigil at napalingon sa kaniya nang marinig ko ang librong iyon na sobrang
nagdadala ng kakaibang
pakiramdamsa akin.
"Jen... Ano bang nangyari sa kwento ni Fidel at Salome? Bakit hindi sila
nagkatuluyan?" tanong ko, hindi ko
alamkung bakit biglang nagdulot ng matinding kaba ang puso ko nang banggitin ko
lang ang pangalan ni Fidel
at Salome.
Napaisip naman ng malalimsi Jen "Hindi ko alam... hindi ko naman natapos basahin
iyon kasi nagdadamot si
P 39-2
Lily, ayaw niya ipahiramyung libro" sagot ni Jen habang abala sa pag-scroll ng
newsfeed sa fb niya. "Look!
Aly, tingnan mo ang ganda ng Christmas light show sa Ayala Triangle! Punta tayo"
aya ni Jen sabay pakita
sa'kin ng mga picture ng kaibigan niya na nasa Ayala Triangle.
Hindi agad ako nakapagsalita, naalala ko bigla yung gabing dinala ako ni Sir Nathan
sa Ayala Triangle kung
saan nasaksihan ko ang libo-libong nagkikislapang mga liwanag ng Christmas
Lights...
"Ang sabi nila, kapag malungkot ka sa darating na pasko pumunta ka lang sa lugar na
ito at pagmasdan
ang palabas na ito para kahit papaano ay makalimutan mo ang lungkot na nararamdaman
mo" narinig
kong tugon ni Sir, ilang sandali pa nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang kamay
ko.
"Naalala mo ba ang sinabi ko sayo noon kung ano ang ibig sabihin ng pangalan mo?"
tugon niya, sabay
lingon sa akin. hindi naman ako makagalaw at parang umaabot na yung tibok ng puso
ko sa lalamunan ko
dahil hawak-hawak niya ngayon ang kamay ko.
"Ang ibig sabigin ng 'Aleeza' ay Kasiyahan... at sa buhay na ito hinihiling ko na
matagpuan mo ang
Kasiyahan sa puso mo" patuloy niya pa. Bigla siyang humakbang papalapit sa'kin
dahilan para gulat
akong mapatingin sa kaniya.
Gusto ko sanang alisin ang kamay ko sa pagkakahawak niya pero hindi ko maintindihan
kung bakit ayaw
sumunod ng katawan ko sa sinasabi ng utak ko. "Sa isang mathematical graph, hindi
maaaring
magdugtong ang linya ng Asymptote... pero sa pagkakataong ito, sa buhay na ito
naniniwala akong
magtatagpo na ang dalawang linya na pilit pinaglalayo ng tadhana" tugon niya pa,
habang dahandahang
humahakbang papalapit sa akin. Gustuhin ko mang humakbang paatras pero hindi ko
magawa.
"At kung itatanong mo kung bakit ko sinasabi ang mga salitang ito... gusto kong
malaman mo na..." habol
pa ni Sir sabay hawak ng mahigpit sa kamay ko. dahan-dahan niyang inilapit ang
mukha niya sa mukha
dahilan para manigas na ako sa kaba. Naramdaman kong pumulupot yung isa niyang
kamay sa likod ko
at nagulat ako nang bigla niya akong niyakap.
"
Incluso en esta vida mi coraz�n te elige ... te amo Aleeza, y me temo que este ser�
el �ltimo cap�tulo de
Nuestra historia de amor asint�ticamente"
(Even in this life my heart chooses you... I love you Aleeza, and I'm afraid that
this will be the last chapter
of Our Asymptotically Love Story)
Sa pagkakataong iyon, hindi ko alam kung bakit parang pamilyar ang yakap niya,
maging ang boses,
hininga, init at tibok ng puso niya ay parang naramdaman ko na dati pa.
"S-sir?" tugon ko, pero hindi pa rin siya kumawala sa pagkakayakap sa'kin. Sa gitna
ng nagtataasang
mga puno kung saan nakasabit ang mga nagliliwanag at nagkikislapang mga ilaw,
kasabay ng pag-ihip
ng malamig na hangin, habang yakap-yakap niya ako ng mahigpit, masasabi kong
natagpuan ko na ang
kapayapaan sa puso ko.
P 39-3
"Aly, balita ko nagpunta kayo ni Sir Nathan dito sa Ayala Triangle nung birthday
mo" narinig kong tugon ni
Jen sabay sagi sa'kin dahilan para bigla akong matauhan at mapalingon sa kaniya.
"P-paano mo nalaman?"
gulat kong tanong pero nginitian lang ako ni Jen.
"Nagpasama kasi sa'kin si Bryan, di niya alamkung saang hospital dinala ang papa mo
kaya ayun sinamahan
ko siya, then pagdating namin sa hospital wala ka doon, si Alex lang ang nandoon
habang kausap ng mga
pulis ang mama mo, Sakto namang pauwi na rin sila Alex at ang mama mo kaya sinabay
na rin sila ni Bryan
pauwi, pagdating namin sa bahay niyo hinatid na muna ni Bryan si Alex at ang mama
mo, nagreklamo pa nga
ako kasi hindi pa kami umaalis doon sa tapat ng street niyo, sabi niya hihintayin
ka raw niya makauwi kaya
diba tinext kita kung nasaan ka na tapos nagreply ka sabi mo pauwi ka na" panimula
ni Jen, nanlaki naman
ang mga mata ko dahil sa mga sinasabi niya. Paano nalaman ni Bryan ang tungkol kay
papa? At bakit naman
niya ako hihintayin? Hindi naman kami close ah.
"Isang oras ka rin namin hinintay doon sa loob ng kotse niya, ang boring nga eh
kasi kinakausap ko si Bryan
pero hindi niya ako pinapansin, akala ko ba chickboy 'yon? Feel ko tuloy hindi niya
ako type kaya dineadma
niya lang ako kainis talaga!" patuloy pa ni Jen, napaisip naman ako ng malalim.
Halos ilang linggo ko na rin
hindi nakikita si Bryan at ngayong second semlumipat na raw siya ng ibang school
sabi ni Iryn.
"Then ayun, may puting kotse na tumigil sa tapat ng bahay niyo, familiar nga sa'kin
yung car na 'yon at tama
nga ako kasi kay Sir Nathan nga 'yon! Huli kayo! Bakit kayong dalawa lang ang
magkasama? Saan kayo
pumunta?" pang-asar pa ni Jen, bigla tuloy nag-init ang mukha ko.
"Tapos naalala ko sinabi ni Alex noong naabutan namin sila ng mama mo sa Hospital
na nasa Ayala Triangle
ka raw, pero hindi namin alamna may kasama ka pala at si Sir Nathan pa ah! Nako
siguradong magwawala
at makakalbo ka ng mga member ng fans club ni Sir Nathan sa school pag nalaman nila
na nag-dadate kayo!"
tawa pa ni Jen dahilan para mapakunot ang noo ko at mangamba ng konti sa buhay ko.
Nakalimutan kong sikat
nga pala si Sir Nathan sa school.
"At syempre hindi lang 'yon, baka mawalan din si Sir Nathan ng trabaho kapag
nalaman ng school admins na
may ka-date siyang estudyante niya" habol pa ni Jen at biglang napawi ang ngiti ko
at napatingin sa kaniya.
Bigla tuloy akong napaisip ng malalim, wala naman kaming relasyon ni Sir Nathan,
niyakap niya lang ako at
may sinabi siya sa'kin pero hindi ko masyado narinig kasi ang lakas ng tugtog noong
gabing iyon at ang iingay
ng mga tao sa paligid, bukod doon hindi ko rin masyado naintindihan kasi sa wikang
Espanyol niya sinabi.
Gabi-gabi rin pumupunta si Sir Nathan sa burol ni papa, tumutulong din siya sa pag-
aasikaso sa mga
nakikiramay at nakikipagwkentuhan sa kanila. Tinanong din ako ni mama isang beses
kung bakit laging nasa
bahay si Sir Nathan, buti na lang si Alex ang sumagot at sinabi niyang wala kasing
kamag-anak si Sir Nathan
dito sa Pilipinas bukod sa pinsan niyang si Bryan na hindi naman niya ka-close at
ang tita nila na si Ms.Lea
na taga-Quezon City na na-meet namin noong Fiesta ng Birheng Maria ng La Naval.
At noong ililibing na si papa nandoon din si Sir Nathan, hindi ko rin maintindihan
kung bakit hinawakan niya
ang kamay ko at kung bakit siya nag-sorry.
P 39-4
"Ngets? okay ka lang? kanina pa kita kinakausap" natauhan ako dahil naramdaman kong
sinagi ulit ako ni Jen.
Nawala na naman ako sa sarili dahil sa pag-iisip ng kung ano -ano ang bagay. "Yung
totoo, may relasyon ba
kayo ni Sir Nathan ha? Aleeza Mae Agcaoili" bwelta pa ni Jen, at binuo niya pa ang
pangalan ko kaya alam
kong seryoso na siya.
Hindi naman ako nakapagsalita agad, hindi ko rin naman alamang sasabihin ko at mas
lalong hindi ko
maintihan kung anong mayroon sa amin ni Sir Nathan, palagi siyang nassa bahay lalo
na noong burol ni papa,
kaya nga hindi ko masyado naramdaman ang lungkot dahil nandoon si Sir Nathan,
alamko rin na maging si
mama at Alex ay hindi masyado nakaramdamng lungkot at pangungulila dahil palagi
kaming kinakausap ni Sir
at parang nagkaroon din ng reunion sa mga side ng kamag-anak ni papa at ni mama
dahil halos lahat ay
nakiramay.
At noong last Wednesday, Christmas eve kasama rin namin si Sir Nathan. Nagdala siya
ng mga pagkain at
sama-sama kaming nag-Noche Buena. Natawa nga kami ni mama kasi parang may fiesta sa
bahay sa dami ng
pagkain na dala niya, at may maliit na litsong baboy pa, eh aapat lang naman kaming
magsasalo-salo kaya
ayun pinamigay din namin sa kapit-bahay yung ibang natirang pagkain.
Naalala ko bigla ang gabing iyon kung saan inabot ni Sir Nathan ang mga regalo niya
sa'amin. Isang shoulder
bag ang regalo niya kay mama, Hoodie naman ang regalo niya kay Alex at noong
hinatid ko na siya sa labas
ng bahay, bago siya sumakay sa kotse niya inabot niya sa akin ang regalo niya...
"Sige na buksan mo na" tugon ni Sir sabay ngiti, wala naman akong nagawa kundi
buksan ang regalo
niya sa harap niya. Napatulala na lang ako sa laman ng paper bag na iyon, isang
lumang notebook. May
nakasulat sa harapan nito pero hindi ko mabasa bukod sa apat na numbers na
nakasulat sa harapan...
1688
Binuklat ko pa ang lumang notebook na iyon pero punong-puno na ito ng sulat na
hindi ko rin
maintindihan kasi nakasulat ito sa letrang... Baybayin na minsan ko na ring
sinubukang pag-aralan sa
tulong ni Sir Albert pero hindi ko natapos kasi naging abala ako sa mga subjects
ko.
"Balang-araw mababasa mo rin ang mga nakasulat sa notebook na iyan" tugon ni Sir at
unti-unting
napawi ang ngiti niya habang nakatingin sa lumang notebook na regalo niya sa'kin.
hindi ko alam kung
bakit sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko at sumisikip na naman ang puso ko.
Pinagmasdan kong mabuti ang bawat letra ng Baybayin na nakasulat sa lumang notebook
na iyon, ang
ganda ng pagkakasulat pantay na pantay ang bawat hugis. Napatingin ako kay Sir at
nahuli kong
nakatitig siya sa akin. "S-sir, tungkol saan po ba ang nakasulat dito?" nagtataka
kong tanong sa kaniya,
gusto ko rin itanong kung bakit iyon ang regalo niya pero nahihiya ako na baka ma-
of end siya.
Napabuntong-hininga naman si Sir Nathan sabay tingin ng diretso sa mga mata ko
"Nakasulat sa
notebook na iyan ang sagot kung paano matatapos ang solution ng Asymptote" sagot
niya, hindi ko
namalayan na napatulala na lang din ako sa mga mata niya, nababasa ko sa mga mata
niya na gusto
niyang mahanap ko ang tamang solution sa isang mahirap na math equation tulad ng
Algebraic
Expression and Function kung saan hindi maaaring magdugtong ang dalawang linya
ng... Asymptota.
P 39-5
Kinabukasan, maaga akong pumasok ng school para puntahan si Sir Albert, makikiusap
ako na itranslate niya
para sa'kin ang nakasulat doon sa lumang diary na binigay sa'kin ni Sir Nathan,
nakasulat kasi ito sa letrang
Baybayin kaya hindi ko mabasa. Balak ko na rin magpaturo ulit sa kaniya para ako na
lang din ang
magbabasa kapag natuto na ako.
Naupo muna ako sa bench sa tapat ng faculty habang hinihinatay si Sir Albert. Ilang
sandali pa, bumukas na
ang elevator na nasa gilid at lumabas mula doon si Sir Albert, napatayo naman ako
at lalapitan ko sana siya
kaya lang may kausap siyang isang lalaki na matangkad at medyo may edad na rin, sa
tingin ko nasa edad 40
na yung lalaking kasama ni Sir Albert.
Matalimang mga mata nito at seryosong-seryoso ang dating habang nakikinig sa mga
sinasabi ni Sir Albert,
ilang sandali pa biglang napatigil si Sir Albert sa paglalakad at pagsasalita nang
makita niya ako. "Oh! Anak,
halika may ipapakilala ako sa iyo" tawag sa'kin ni Sir Albert, nabalitaan din niya
ang nangyari kay papa at
isa siya sa mga dumadalaw ng madalas noon sa bahay noong burol ni papa.
Naglakad na ako papalapit sa kanila at binati ko yung kasama niyang lalaki. "Siya
nga pala si Aleeza ang
paborito kong estudyante na mahilig sa Kasaysayan" pakilala sa'kin ni Sir,
napatango naman yung lalaking
kasama niya. Napansin ko agad ang hawak nitong makapal na aklat na tungkol sa
Kasaysayan ng Pilipinas.
Mayroon din siyang hawak sa kabilang kamay na isang libro na tungkol naman sa
Sinaunang paraan ng
pagsusulat at pagbabasa ng mga katutubong Pilipino... ang Baybayin.
"Aleeza, siya naman si Professor Christoper Hermios, professor siya sa UST at may
seminar siya ngayon
dito sa school natin mamayang hapon tungkol sa Baybayin" tugon ni Sir Albert,
magsasalita pa sana ako kaso
biglang may dumating na iba pang mga professor at winelcome nila si Prof.Hermios.
Habang nagkakamayan sila doon, napatitig na lang ako sa lumang notebook na hawak
ko. Hindi ko alamkung
bakit bigla akong nakaramdamng magkakahalong kaba, takot, pangamba at saya dahil
mababasa ko na ang
nakasulat sa lumang notebook na ito.
"Tunay ngang napakakulay at makasaysayan ang ating kultura at tradisyon bago pa man
dumating ang mga
mananakop na Kastila, Amerikano, Hapon at iba pa. Isang patunay rito ay ang
'Baybayin' na siyang sinaunang
paraan ng pagsulat at pagbasa ng mga katutubong Pilipino" panimula ni Prof.Hermios
habang naglalakad siya
sa gitna ng platform. Nandito kami ngayon sa isang lecture hall kung saan ginaganap
ang seminar na
pinangunahan ni Prof. Hermios.
P 39-6
Para sa mga History at Social Studies major lang dapat ang seminar na ito,
pinakiusap lang ako ni Sir Albert
kanina dahil interesadong-interesado talaga ako matuto mag-Baybay.
"Ang pinaka-unang dapat niyong malaman ay kung paano mag-Pantig. Halimbawa, ang
pangalan ko ay
Christoper Hermios, ang magiging pantig nito ay..." tugon ni Prof.Hermios sabay
sulat sa board.
K-Ri-S-To-Pe-R He-R-M-Yo-S
"Kapag ang pantig ng salitang isusulat mo ay Ba, Ka, Da, Ga, Ha, La, Ma, Na, Nga,
Pa, Ra, Sa, Ta, Wa at
Ya... wala kang ilalagay na tuldok sa itaas o tuldok sa ibaba. Hindi mo rin
lalagyan ng ekis/krus sa ibaba"
"Kapag ang letra naman ng pantig na isusulat mo ay nagtatapos sa I/E ay lalagyan mo
ng tuldok sa itaas"
"Halimbawa... Bi/Be, Ki/Ke, Di/De, Gi/Ge, Hi/He, Li/Le, Mi/Me at iba pa, lalagyan
niyo ng tuldok sa itaas
katulad nito.
"Kapag ang letra naman ng pantig na isusulat mo ay nagtatapos sa U/O ay lalagyan mo
naman ng tuldok sa
ibaba"
"Halimbawa... Bu/Bo, Ku/Ko, Du/Do, Gu/Go, Hu/Ho, Lu/Lo, Mu/Mo at marami pang iba
katulad nito"
"Kapag ang letra naman na gagamitin niyo ay single lang tulad ng B, K, D, G, H, L,
M, N, NG, P, R, S, T, W
at Y... lalagyan niyo ng ekis/krus sa ibaba tulad nito"
"Ngayon... Paano niyo ipapantig ang 'Mahal Kita'?" tanong ni Prof. Hermios, pero
wala nag-volunteer kaya
siya na ang nagsulat sa whiteboard.
Ma-Ha-L Ki-Ta
Napatitig lang ako doon sa powerpoint na nasa harapan, parang nakita ko na ang
pattern ng Baybayin na iyon.
napatingin ako sa lumang notebook na hawak ko at binuklat koi yon hanggang sa
pinakadulong pahina.
Nanlaki ang mga mata ko nang marealize ko na tama nga ako!
Ang pinaka-huling salitang nakasulat sa lumang notebook na ito ay... Mahal Kita.
Nang imulat ko ang mga mata ko, hindi ko alam kung nasaan na ako, nasa loob ako ng
isang lumang
bahay na punong-puno ng ilaw. Nakatayo ako sa gitna ng napakaraming tao na abala sa
pakikipagkwentuhan. Halos lahat ng kababaihan ay nakasuot ng mga makukulay na
baro't-saya. Ang ilan
naman ay tinangkilik na ang mga magagarbong kasuotan na tulad ng mga babae sa
Europa. Samantalang
ang mga kalalakihan naman ay nakasuot ng mga pormal na kasuotan at itim na
sumbrero.
Sa gitna ng napakaraming tao ay umaalingangaw ang nakakaindak na tugtug mula sa
isang orchestra na
P 39-7
nasa gilid ng salas. Nagagandahang mga chandelier at mamahaling mga kagamitan ang
nakapalibot sa
buong paligid. Patuloy naman ang paglilibot-libot ng mga lalaking naka-barong
habang dala-dala ang
mga mamahaling alak at inaalok sa mga bisita.
Napakakintab ng sahig na gawa sa muebles at ang bawat dingding ng bahay ay
kumikinang dahil sa
kulay ginto at mga nagniningingang mga porselana. Napatingin ako sa sarili ko at
napagtanto ko na
katulad nila ay nakasuot din ako ng baro't-saya na kulay berde at siyang
pinakasimple sa lahat ng
kasuotan ng mga kababaihang narito.
Ilang sandali pa, may isang lalaking bumaba sa napakalaking hagdan suot ang
mamahaling kasuotan at
sumbrero, naglakad papalapit sa akin. Ang kaniyang mukha ay maamo, mapapansin agad
ang bigote na
maayos na nasuklay sa kaniyang nguso, nasa edad tatlumpu na siya. "Nasaan na sila?
Hindi ba't kasama
mo ang Don at Donya?" diretso niyang tanong sa'kin sabay hithit ng tabako.
Napatakip naman ako sa
ilong ko dahil sa usok mula sa kaniyang tabako.
Magsasalita pa sana siya kaya lang biglang may naghiyawan sa tapat ng pintuan. Agad
siyang
napalingon sa pintuan at napangiti saka dire-diretsong sinalubong ang isang lalaki
na katulad niya ay
sadyang napakayaman din tingnan. May kasama itong napakagandang babae na nakahawak
sa bisig ng
lalaking bagong dating.
"
Feliz Navidad Don Alejandro Montecarlos y Donya Soledad Montecarlos"
(Merry Christmas Don Alejandro Montecarlos and Donya Soledad Montecarlos) bati ng
lalaking may bigote
na kumausap sa akin kanina doon sa dalawang mag-asawa na bagong dating. Agad naman
silang nag-beso at
nagkamustahan. Sa tingin ko ay nasa edad dalawampu pataas lang ang mag-asawang iyon
na bagong dating
lang.
"
Estoy muy honrado de tenerte aqu� como mi invitado"
(I amreally honored to have you here as my guest) patuloy pa ng lalaking may bigote
agad namang napangiti
si Don Alejandro at Donya Soledad Montecarlos na kausap niya.
"
Estamos muy contentos de estar aqu� en su ciudad natal, Gracias por invitarnos a
Don Eulalio Villavicencio"
(We're really pleased to be here in yourhometown, Thanks for inviting us Don
Eulalio Villavicencio) sagot
ni Donya Soledad sabay hawak sa tiyan nito na nakaumbok na.
"
Oh, Felicidades, usted tendr� una nueva adici�n a su familia"
(Oh, Congratulations, you will have a new addition to your family) nakangiting bati
ng lalaking may bigote na
si Don Eulalio Villavicencio.
P 39-8
"
Esperamos que sea un chico esta vez, estoy realmente rezando por un chico, Mar�a y
Josefina fueron
suficientes, es muy dif�cil tener dos hijas traviesas"
(We hope it's a boy this time, I amreally praying for a boy, Maria and Josefina
were enough, it is really hard
to have two naughty daughters) tugon ni Don Alejandro sabay tawa ng malakas.
Kasabay niyon ang biglang
yakap ng dalawang batang babae kay Donya Soledad. Nagtatakbuhan sila kaya agad
silang sinuway ni Don
Alejandro.
Nagpalinga-linga and Don sa paligid at bigla siyang napatigil nang mapatingin sa
akin "Esmeralda,
iyong bantayan si Maria at Josefina" tugon niya kasabay niyon ang biglang pagtakbo
ng dalawang
batang babae papunta sa'kin at nag-unahan pa silang yumakap sa'kin.
"Ako ang nauna!" wika ng batang babae na mestisang-mestisa at mukhang mas panganay
kaysa sa isa.
"Ako kaya ang nauna!" reklamo naman ng pangalawang batang babae na mestiza rin at
mas maliit kaysa
sa isa.
"Hindi ba ako po ang nauna... Esmeralda?" biglang tugon ng panganay na batang babae
habang
nakayakap pa rin sa'kin. hindi ko alam pero sa pagkakataong iyon hindi ko maialis
ang tingin ko sa
kaniya.
Tinawag niya akong...
Esmeralda.
"Ate, nananaginip ka na naman ng masama" narinig kong tawag ni Alex dahilan para
maalimpungatan ako.
"Hindi pa kumakain si mama mula tanghalian at hindi pa siya nalabas hanggang ngayon
sa kwarto" patuloy pa
ni Alex, dahan-dahan akong napabangon. Ang sakit ng ulo ko at sobrang bigat ng
pakiramadamko.
"Baka gabihin na ako wag niyo na ako hintayin mamayang gabi" seryosong tugon ni
Alex sabay dampot sa
backpack niya. Nagtataka akong napatingin sa kaniya, naka-black t-shirt, black
pants siya at suot din niya ang
black cap na paborito ni papa.
"S-saan ka pupunta?" diretso kong tanong saka bumaba na sa kama. Napatigil naman
siya sabay lingon sa'kin.
"May aalamin lang ako..." sagot niya habang nakatingin ng diretso sa mga mata ko.
Hindi ko alampero sa
pagkakataong iyon parang bigla akong nakaramdamng kaba, takot at pangamba.
"A-anong aalamin mo? anong oras na? saan ka pupunta? Imposible namang may practice
kayo ngayon nila Sir
Albert kasi sabado naman ngayon" usisa ko sa kaniya. Sandali naman siyang hindi
nagsalita sabay ayos sa
black cap ni papa na suot na niya ngayon.
P 39-9
"Kailangan kong malaman ang mga sagot sa tanong na matagal nang gumugulo sa'kin"
seryoso niyang sagot.
Magsasalita pa sana ako kaso dire-diretso na siyang lumabas ng kwarto. "Sandali!
Totoy!" tawag ko pa sa
kaniya at hinabol siya hanggang labas ng bahay pero parang wala siyang naririnig
dire-diretso siyang
sumakay sa bisikleta niya at umalis.
Naiwan naman akong mag-isang nakatayo sa labas ng bahay namin habang tinatanaw
siyang naglalaho sa
madilimna gabi sakay ng kaniyang bisikleta.
Bakit parang may mali sa mga nangyayari?
Kinabukasan, Linggo na. Naalimpungatan ako dahil sa sinag ng araw na tumatagos sa
bintana namin. Hindi ko
namalayang nakatulog pala ako sa sofa habang hinihintay si Alex na makauwi kagabi.
May unan at kumot
nang nakapatong sa akin. Sinong naglagay nito? Agad akong napabangon at dire-
dretsong nagtungo sa kwarto
namin para tingnan kung nandoon na si Alex.
Nakahinga ako ng maluwag nang makita kong natutulog pa si Alex ng mahimbing, hindi
siya nagpalit ng
damit, suot niya pa rin ang itimna sumrero ni papa. Ilang sandali pa bigla akong
nakarinig ng pagbagsak ng
kaldero sa kusina kaya dali-dali akong nagtungo doon.
"Pasensiya na, ngayon ko na lang ulit ito gagamitin Hijo" tawa ni mama habang
nagdidikdik ng bawang.
Nanlaki ang mga mata ko nang marealize ko kung sino yung kausap niya...
Si Sir Nathan!
Shems! Anong ginagawa niya dito?
"Tutulungan ko po kayo Tita magluto ng Caldereta, mas masarap po kung lalagyan niyo
ng keso" sagot ni Sir
Nathan sabay ngiti, tumango-tango naman si mama at tumawa. "Mama na lang din ang
itawag mo sa akin,
Hijo" tawa pa ni mama dahilan para bigla kong makitang mamula sa hiya si Sir
Nathan.
Humakbang na ako paatras ng dahan-dahan habang nakatalikod pa sila at hindi pa nila
ako nakikita kaso huli
na ang lahat dahil biglang napalingon si mama sa likod at nakita niya ako. "Oh,
Gising na pala ang hinihintay
mo Hijo" tugon ni mama dahilan para mapalingon din sa'kin si Sir Nathan. Waaaahh!
"Hindi ka pa ata nagmumumog o naghihilamos anak, nakakahiya sa nobyo mo" pang-asar
pa ni mama dahilan
para gustuhin ko nang lamunin na lang ako ng lupa dahil sa kahihiyan. Parang
biglang tumigil ang tibok ng
puso ko nang magtama ang mga mata namin ni Sir Nathan at bigla siyang ngumiti
sa'kin.
P 39-10
Waaaahh!
Naka-black polo siya kaya nangingibabaw talaga ang puti niya at ang kagwapuhan
niya. "Goodmorning,
Aleng" bati pa ni Sir Nathan dahilan para makaramdamako ng biglaang pag-init ng
pisngi ko at dali-dali
akong napatakbo papunta sa banyo.
Agad akong sinara ang banyo at napaupo sa inidoro. Sana ma-flash na lang ako dito
sa inidoro para hindi ko
na kailangan pang harapin si Sir Nathan sa labas. Nakakahiya talaga, may muta at
panis na laway pa ko sa
bibig. Tapos sabog-sabog pa ang buhok ko.
Nagulat ako nang biglang may kumatok sa pinto ng banyo. "Lumabas ka na diyan Aleng,
wag ka na mahiya
kay Ser Neytan, nakita ka naman na niyang tumutulo yung laway mo habang natutulog
ka sa salas kanina"
tawag pa ni mama at narinig kong humagikhik siya. Sa totoo lang bigla akong
napangiti dahil kahit papaano
ngumingiti at tumatawa na ulit si mama ngayon, at sa tingin ko dahil iyon sa
matiyagang pagbisita at
pangungumusta ni Sir Nathan dito sa amin araw-araw.
Teka nga!
Ibig sabihin nakita nga niya akong natutulog kanina sa sofa! Nakakainis! Hindi man
lang nila ako ginising.
Nakakahiya talaga huhu.
Agad akong naghilamos ng mukha at nag-toothbrush. Natataranta na ako kasi katok ng
katok si mama sa pinto
kaya wala na akong nagawa kundi ang lumabas na doon sa banyo. Napahinga na lang ako
ng malalimsaka
binuksan ang pinto. Nginitian ko na lang si mama na parang walang nangyare.
"Ma'handanabaangalmusal?" mabilis kong tanong sa kaniya at dali-dali akong
kumaripas ng takbo papunta sa
kwarto namin ni Alex at ni-lock ko agad yung pinto. Napansandal na lang ako sa
likod ng pinto at napahawak
sa puso ko dahil sobrang hiningal ako sa pagtakbo ng mabilis.
"Pasensiya na Sir, si ate talaga ang makalat dito sa kwarto" naringi kong tugon ni
Alex dahilan para bigla
akong mapalingon sa likod at laking gulat ko nang maabutan doon si Sir Nathan
habang nakasandal sa cabinet
namin at kausap si Alex na nakaupo naman sa kama niya.
"Tingnan niyo mga damit at bra niya kung saan-saan nakakalat" patuloy pa ni Alex
sabay sipa sa mga damit at
bra ko na nakalagay sa study table namin kasi tutupiin ko dapat iyon ng maayos
kagabi kaso nakatulog na ako
kakahintay sa bwiset kong kapatid na'to na pinapahiya na ako ngayon sa harapan ni
Sir Nathan!
Waaaaaaahhh! BAKET NANDITO SA LOOB NG KWARTO NAMIN SI SIR NATHAN?
"Oh? Ate, bakit parang may tinataguan ka?" nagtatakang tanong ni Alex, para naman
akong tuod doon na hindi
na makagalaw sa tapat ng pinto habang hawak-hawak ko pa rin yung door knob. "Ahh
alamko na kung
sino..." biglang ngiti ni Alex sabay tingin sa'kin at tingin kay Sir Nathan.
Hindi naman nag-react si Sir Nathan at bigla rin siyang napaiwas ng tingin, pero
nahuli kong pinipigilan niya
ang tawa niya kasi mukha akong shunga na tago ng tago pero nahuli rin naman sa
akto. "Ahh tulungan ko muna
si mama sa kusina" biglang tugon ni Alex at dali-dali niya akong sinagi para buksan
yung pinto, "Babalik ako
mamaya" habol pa niya bago niya isara yung pinto.
P 39-11
"TOTOY! HUMANDA KA TALAGA SA'KIN KUTO KA!" sigaw ko habang pilit na pinipihit
hilahin
pabukas yung pinto kaso hinihila pabalik ni Alex sa kabila, naririnig ko pa ang
tawa niya dahilan para mas
lalo akong maasar. pero kahit ganoon parang unti-unti ring nawawala yung inis ko
kasi kahit papaano
naririnig ko na ulit na tumawa si Alex.
Ilang minuto rin kami naghihilahan ng pinto doon hanggang sa mapagod na ako at
marealize ko na wala na
akong laban kay Alex kasi mas malakas siya. Napaupo na lang ako sabay sandal sa
pintuan, nakakapagod
pala makipag-hilahan ng pinto.
"So, you like stars?" narinig kong tugon ni Sir at nagsimula siyang maglibot sa
loob ng kwarto namin sabay
turo sa mga glow in the dark stars na nakadikit sa kisame. "Stars are always there,
rain or shine, day and
night, for centuries they stay and yet some people fail to see their presence"
patuloy pa na Sir habang
nakatingala doon sa mga glow in the dark stars. Napatayo na ako at napahinga ng
malalim, kaming dalawa
lang ni Sir Nathan dito sa loob ng kwarto, kagagawan 'to ng kutong-lupa kong
kapatid. Kainis!
Ilang saglit pa, humakbang si Sir papalapit sa bookshelves namin at laking gulat ko
dahil nasa tabi niya lang
yung mga damit at bra ko na nakapatong sa study table kaya dali-dali kong inunahan
si Sir sabay sunggab sa
mga bra ko at ibinato iyon sa loob ng cabinet namin, nilock ko na rin para safe.
Whew!
Tiningan ko ng mabuti si Sir, at mukhang patay malisya lang siya, siguro
naaawkwardan din siya kaya
kunwari hindi niya nakita yung mga undies ko doon sa study table. Nakakahiya talaga
huhu.
Biglang napatigil si Sir sabay habang nakatingin doon sa bookshelves namin, inabot
niya yung lumang
notebook na regalo niya sa'kin. "Nabasa mo na?" tanong niya sabay lingon sa'kin,
napailing naman ako.
Bigla niyang tinuro yung nakasulat sa harapan ng page nito na hindi ko mabasa kasi
nakasulat sa letrang
Baybayin.
"Ang basa rito ay... Filipinas 1688"
"Hindi mo ba itatanong kung saan tayo pupunta?" biglang tugon ni Sir sabay ngiti,
nandito kami ngayon sa
kotse niya habang swabe na swabe siyang nagdidrive. Pinaalamniya ako kanina kay
mama, December 31 na
ngayon at mamayang gabi sa bahay kami mag-cecelebrate ng New year, hindi ko rin
alamkung bakit kaming
dalawa lang nahihiya naman ako magtanong kasi baka kung anong isipin niya. siguro
educational trip or magaaral
lang kami. Tama! Tama!
Magsasalita na sana ako kaso inunahan niya ako. "I remember, noong na-stranded tayo
sa waiting shed,
nagsinunggaling ka sa'kin, you told me that you're living in Makati pero sa bus pa-
Cavite ka sumakay" tawa
pa ni Sir, naaninag ko na naman yung ngiti niya na labas ngipin, ang cute talaga-
Stop!
"K-kasi- "
P 39-12
"I got a feeling that you think that I'ma kidnapper or what" tawa pa ni Sir at
medyo sumingkit yung mata niya,
mag-viviolent reaction sana ako kaso naunahan ako ng liwanag ng itsura niya kaya
natameme na lang ako.
Shems! Idagdag pa yung bango niya na nakakabighani talaga.
Hindi ko alampero natawa na lang din ako, ang shunga ko talaga totoo naman
pinagbintangan ko siyang
sindikato kasi out of nowhere kinausap niya ako tapos pinahiramniya pa yung payong
na dala niya at gusto
niya pa akong isabay sa taxi eh hindi naman kami magkakilala tsk tsk.
"Sa tingin mo uulan mamaya?" pagbabago ni Sir Nathan ng topic, napalingon naman ako
sa labas ng bintana,
medyo makulimlimnga ang langit pero hindi naman makapal ang ulap at may sinag din
ng araw.
"New year ngayon wag naman sana, baka malusaw yung mga fireworks" sagot ko bigla
namang napatangotango
si Sir habang nakangiti pa rin. Teka nga! kanina pa siya ngiti ng ngiti diyan ah.
Ilang saglit lang bigla niyang binuksan yung radio, saktong tumunog ang isang
makalumang kanta na parang
naririnig ko na tuwing Sunday dahil puro makaluma ang pinapatugtog sa fmradio.
"Do you know the title of that song?" tanong ni Sir sabay tingin sa'kin, napalingon
naman ako sa kaniya
kitang-kita ko ang tangos ng ilong niya at ang pag-reflect ng sinag ng araw sa
kulay brown niyang buhok at
mga mata.
"Desperado" saad niya, napakunot naman yung noo ko sabay tingin doon sa stereo ng
kotse niya at
pinakinggang mabuti ang lyrics ng kanta.
~And it seems to me some fine things
Have been laid upon your table
But you only want the ones that you can't get~
~Desperado, oh, you ain't gettin' no younger
Your pain and your hunger, its drivin' you home
Oooh freedom, oh freedom, that's just some people talkin'
Your prison is walking through this world all alone~
"Sa tingin mo? bakit kahit hindi pwede pinipilit pa rin?" tanong sa'kin ni Sir
dahilan para mapatingin ako sa
kaniya. Hindi na siya nakangiti ngayon habang diretsong nakatingin sa daanan. Hindi
ko alamkung bakit bigla
akong nakaramdamng kakaibang kaba dahil sa tanong niya.
"Bakit kahit anong mangyari? bakit sa kahit anong pagkakataon at sa ilang ulit na
sitwasyon, bakit hindi pa rin
pwede?" patuloy niya pa, sat ono ng pananalita niya parang may panghihinayang at
lungkot akong
nararamdaman.
Magsasalita na sana ako kaso bigla na niyang iniliko yung kotse at itinabi ito sa
isang gilid. nanlaki ang mga
mata ko nang mabasa ang malaking lumang welcome sign na gawa sa bato na nasa itaas.
Welcome to Taal City
P 39-13
"Isa sa mga kauna-unahang lumang bayan na naitatag noong panahon ng Kastila,
Matapos ang pagsabog ng
bulkang Taal noong 1749 na naging dahilan ng pagkasira ng buong bayan, muling
itinayo ang bayan ng Taal
na naging maksaysayan at parte ng rebolusyon ng mga Pilipino noong panahon ng mga
Espanyol" panimula ni
Sir at bumaba na siya sa kotse. Agad naman akong sumunod sa kaniya, napanganga na
lang ako sa ganda ng
Taal City, natanaw ko agad sa di-kalayuan ang mga lumang bahay-na-bato na ang
disenyo ay panahon pa ng
mga Kastila.
Sa totoo lang ngayon ko lang narinig ang tungkol dito sa Taal City, hindi ko
akalain na may natatagong yaman
sa kultura at tradisyon ang bayan na ito. Halos lahat ng tao ay abala sa paghahanda
sa pagsalubong ng 2015
mamayang gabi. ang linis din ng kalsada kitang-kita ang disiplina ng mga tao.
Habang naglalakad kami ni Sir Nathan hindi ko maiwasang mapakunot ang noo sa tuwing
may mga babaeng
mapapatigil at magsisimulang magbulungan habang tinititigan at tinuturo si Sir.
"Nakikita mo ba ang bahay na
iyon?" tugon ni Sir sabay turo sa isang malaking lumang bahay na kulay puti at may
bandila ng Pilipinas na
nakatayo sa harapan.
Casa Agoncillo
"Iyan ang bahay ni Marcela Agoncillo, ang nagtahi ng watawat ng Pilipinas" patuloy
ni Sir, biglang nanlaki
ang mga mata ko at napanganga na lang ako dahil sa ganda ng mansyon ng Casa
Agoncillo. At hindi rin ako
makapaniwala na narito lang sa harapan ko ang pinangyarihan ng makasaysayang
paggawa ng watawat ng
Pilipinas.
Casa Apacible
Hindi pa ako nakaka-get-over sa bahay ni Marcela Agoncillo nang madaanan naman
namin ang isang lumang
bahay na kulay pula. "Iyan naman ang bahay ni Don Leon Apacible na naging Finance
officer at delegate ni
Heneral Emilio Aguinaldo noong Malolos Congress of 1898" tugon naman ni Sir sabay
turo sa napakalakinglumang
bahay na kulay pula. Napatulala na lang ako sa ganda ng disenyo nito. Lalong-lalo
na ang dating ng
mga bintana.
Hindi pa kami nakakalayo sa Casa Apacible nang madaanan namin ang isang tindahan ng
mga balisong.
"Goodmorning! Welcome to Philippines" magiliw na bati sa'min ng isang matandang
lalaki sabay abot ng
isang balisong at winawagway niya sa ere. Natawa na lang kami ni Sir Nathan dahil
sa galing niya sa
paggamit ng balisong, lalo na kakaiba pa ang ang balisong nila dito dahil mahahaba,
matatalimat malalaki.
"Nagtatagalog po kami" tugon ko, natawa na lang yung matandang lalaki na medyo
panot pero sobrang galing
sa paggamit ng balisong. "Akala ko foreigner pasensiya na mga hijo at hija" tawa
niya pa sabay turo kay Sir
Nathan. Napangiti na lang din si Sir, sabagay mapagkakamalan talaga siya sa unang
tingin na isang dayuhan.
"Pwede po bang mahawakan?" tanong ni Sir Nathan sabay turo doon sa balisong,
napangiti naman yung
matandang lalaki sabay abot kay Sir Nathan ng balisong na iyon. "Ang tawag diyan ay
Balisong fan knife"
tugon nung matandang lalaki. Nanlaki naman ang mga mata ko nang malapitan kong
natitigan ang balisong na
iyon, gawa sa kahoy ang hawakan nito, pero yung iba gawa naman sa buto o sa mga
sungay ng hayop.
Hindi ko alampero sa pagkakataong iyon parang biglang sumikip ang dibdib ko habang
tinititigan ang
balisong na iyon, parang nakita ko na at nahawakan ko na ito dati pa, pamilyar na
pamilyar ang bawat dulo at
hugis nito lalong-lalo na ang matalimna dulo ng kutsilyo.
P 39-14
Napatigil lang ako sa pagtitig nang biglang binalik ni Sir Nathan yung balisong
doon sa matandang lalaki.
"Bili na kayo, pang-souvenir at remembrance rin" ngiti pa nung matanda, pero
napailing lang si Sir Nathan
sabay ngiti at nagpaalamsiya bigla sabay hawak sa wrist ko at nagpatuloy na kami sa
paglalakad.
Mga ilang minuto rin ako nawala sa sarili habang hawak-hawak ni Sir ang wrist ko at
siyang nauuna sa
paglalakad. hindi ko maintindihan kung bakit may kakaiba akong naramdaman sa
balisong na iyon.
"Aleng" narinig kong tawag ni Sir dahilan para matauhan ako at mapatingala sa
kaniya. "Iyon ang tinatawag
na Escuela Pia, ang nagsilbing paaralan ng mga kabataan na nasa mataas na estado
noong panahon ng mga
Kastila" tugon ni Sir sabay turo doon sa lumang bahay na isa lang ang palapag at
may malaking bubuong na
kulay pula.
Escuela Pia
Napatulala na lang ako sa ganda ng harapan nito kung saan may maliit na baitang ng
hagdan papunta sa
pintuan.
Ilang sandali pa, natanaw na namin ang isang napakalaking simbahan. "Ang simbahan
na iyan ay ang Basilica
of St.Martin, ang pinaka-malaking Simbahan sa buong Asia" tugon ni Sir, bigla akong
napatigil at napatulala
habang nakatingala at pinagmamsdan ang laki ng simbahan. Sobrang taas at sobrang
laki nito, halos malula
rin ako laki at ganda ng loob ng simbahan. Pakiramdamko para akong nasa Roma.
St.Martin Basilica
4 pmna ng hapon at patuloy ang pagtunog ng kampana ng simbahan. Sa bawat humpay ng
kampana nito ay
nagdudulot ng matinding kaba sa puso ko. naupo kami sandali sa loob ng simbahan.
Maya-maya lang biglang
lumuhod si Sir Nathan at nagdasal.
Napatulala na lang ako sa kaniya, nakaka-inlove talaga ang mga lalaking may takot
sa Diyos. Matapos ang
ang ilang minuto, naupo na siya ulit at lumabas na kami. Habang naglalakad kami sa
kalsada madaming mga
tricycle at mga tao ang nagkalat. Ang iba ay may dala-dala ng mga pinamiling
pagkain para mamayang gabi
sa media noche.
Medyo masakit na rin ang paa ko kasi kanina pa kami lakad ng lakad, pakiramdamko
may paltos na ang
talampakan ko pero ayokong ipahalata kay Sir Nathan kasi baka buhatin niya ako
#Assuming haha!
Casa Villavicencio
Ilang saglit pa, napatigil kami tapat ng isang napakalaking mansyon na ang disenyo
ay detalyadong-detalyado.
Isa itong lumang bahay-na-bato na sa tingin ko ay naitayo noong panahon pa ng mga
Kastila. Kulay indigo at
dilaw ang kulay ng buong bahay at napapalibutan din ito ng mga bulaklak sa gilid.
"Gusto mo pumasok sa
loob?" biglang tanong sa'kin ni Sir Nathan dahilan para matauhan ako, hindi ko
namalayan na tulo laway na
akong nakatunganga sa napakagandang bahay na iyon.
Agad kong hinigop pabalik yung laway ko kaysa naman tumulo pa yun sa kalsada at
madumihan ang sahig.
Eww!
P 39-15
Buti na lang hindi napansin ni Sir kasi sumusilip siya sa bintana bago kumatok sa
pintuan nito. "T-teka! Sir
pwede bang pumasok diya- " hindi ko na natapos yung sasabihin ko kasi biglang
bumukas yung pintuan ng
bahay at kasabay niyon ay tumambad sa harapan namin ang isang matandang babae na
naka-suot ng itim.
Medyo may katabaan siya, maliit ang kaniyang mga mata at matalimito kung tumingin,
kulay gray na rin ang
kaniyang buhok.
"Maligayang pagbabalik" tugon nito sabay ngiti habang nakatingin ng diretso sa mga
mata ko, biglang
lumalakas ang kabog ng dibdib ko at bigla akong nakaramdamng hilo, animo'y biglang
bumagal ang takbo ng
paligid at kasabay niyon ay biglang may pumasok na alaala sa isipan ko...
"Hindi ba ako po ang nauna... Esmeralda?" biglang tugon ng panganay na batang babae
habang
nakayakap pa rin sa'kin. hindi ko alam pero sa pagkakataong iyon hindi ko maialis
ang tingin ko sa
kaniya. "Ika'y aking isusumbong kay ina mamaya Josefina" banta pa ng panganay na
batang babae sa
kaniyang kapatid.
Napakunot naman ang noo nito at hindi na niya pinansin ang ate niya "Nagugutom na
po ako" tugon ng
mas maliit na batang babae sabay hawak sa kamay ko. "Nais ko pong tikman iyon"
sambit niya sabay
turo sa litson baboy na pinaka-sentro ng handa sa hapag kainan. Tiningnan ko pa ng
mabuti ang mga
mukha nila pero unti-unti itong lumabo.
Sinubukan ko pa silang titigan ng mabuti pero unti-unting lumalabo ang kanilang mga
mukha,
Nagpalingon-lingon ako sa paligid at tiningnan ang itsura ng lahat ng taong nasa
loob ng tahanan kung
nasaan ako ngayon.
Nagkwekwentuhan at nagtatawanan sila pero malabo na ang mukha nilang lahat.
"Esmeralda..." tawag
muli sa akin ng dalawang bata sabay hawak ng mahigpit sa kamay ko at hinila ako
papunta sa mesa kung
saan naroon nakalagay ang napakaraming masasarap na pagkain. "Nais kong makakain ng
leche flan"
tugon ng panganay na babae sabay ngiti sa'kin. Batid kong nakangiti siya pero
malabo ang kaniyang
mukha.
"Masisira muli ang iyong ngipin ate Maria dahil sa hilig mo sa matatamis" sumbat ng
mas nakababatang
babae dahilan para kumunot ang noo ni Maria. "Josefina, Minsan lang naman- " hindi
na niya natapos
ang kaniyang sasabihin dahil biglang inunahan siyang magsalita ng mas nakababata
niyang kapatid, si
Josefina.
"Ikaw ay aking isusumbong kay ama at ina!" panakot nito sabay kumaripas ng takbo
papunta sa kanilang
mga magulang. Sinubukan kong humakbang para sundan sila ngunit hindi ko maigalaw
ang mga paa ko.
Napahawak na lang ako sa dulo ng mesa at sinubukan ko ulit igalaw ang paa ko pero
hindi ko magawa.
"
O� que Don Rolando Valenciano estar� aqu� esta noche"
(I heard that Don Rolando Valenciano will be here tonight) narinig kong tugon ng
isang babae na nakasuot ng
magarang kasuotang pang-Europa, kausap niya ang isa pang babae na maganda rin ang
kasuotan.
P 39-16
"
No lo llames as� ... Escuch� que ya cambi� su nombre"
(Don't call himthat... I heard that he already changed his name) sagot ng isang
babae habang kumukuha sila
ng pagkain sa mesa. Nanatili lang ako doon sa gilid habang pinagmamasdan silang
mabuti, kahit anong gawin
ko hindi ko talaga maaninag ng malinaw ang kanilang mga mukha.
"
Oh enserio? entonces �por qu� cambiar�a su nombre?
(Oh, really? then why would he change his name?)
"
No tengo ni idea, pero creo que fue por la doncella que tuvieron hace mucho tiempo"
(I don't have an idea, but I think it was because of the maid they had a long time
ago)
"
Quieres decir? �La pobre muchacha que captur� el coraz�n de Don Hilario
Valenciano?"
(Do you mean? The poor girl who captured Don Hilario Valenciano's heart?)
"creo que si" (I think so)
Napalingon sa akin ang isang babae sabay talikod ulit at nagpatuloy na sila sa
pagkuha ng pagkain.
Hindi ko alam pero kahit hindi ko naiintindihan ang pinag-uusapan nila parang may
kung anong kirot
akong naramdaman sa puso ko nang marinig ko ang pangalang... Rolando at Hilario
Valenciano.
Ilang sandali pa, nagulat ako nang biglang lumapit sa akin ang isang lalaki na
naalala kong tinawag nila
kaninang Don Alejandro Montecarlos. "Manang Esmeralda, ayos lang po ba ang inyong
pakiramdam?
Mas makabubuti kung makapagpahinga na po kayo, hihilingin ko kay Don Eulalio na
pahiramin muna
kayo ng silid dito dahil hihintayin pa namin ang pag-sapit ng alas-dose ng gabi
oras ng noche Buena"
tugon ni Don Alejandro, tinitigan ko siya ng mabuti pero malabo pa rin ang kaniyang
mukha, pero sa
tingin ko ay nasa edad dalawampu pataas lang siya. Pilit kong inaalala ang itsura
niya kanina na
malinaw kong nakita nang pumasok sila ng kaniyang asawa sa pintuan.
ilang sandali pa biglang may babaeng humawak sa balikat ko dahilan para mapalingon
ako sa likod
"Sige na po Manang, magpahinga na muna kayo ako na po muna ang bahala kina Maria at
Josefina"
tugon ng babaeng iyon na maumbok ang tiyan, naalala kong tinawag siyang Donya
Soledad kanina.
Bakit nila ako tinatawag na Manang? Hindi naman ako nakapagsalita agad, dahan-dahan
akong
napatingin sa kamay ko at nakita ko ang kaunting kulubot sa aking kamay. Nang
tumingala ako
napagtanto ko na may isang malaking salamin sa gilid ng mesa.
Napatigil ako nang makita ko ang sarili kong repleksyon sa salamin na iyon...
P 39-17
Hindi ako makapaniwalang...
Matanda na ako.
Naalimpungatan ako nang maamoy ko ang matapang na halamang gamot sa tabi ko.
"Gising ka na pala Hija"
narinig kong tugon ng isang matandang babae. Teka! Siya yung matanda kanina na
nagbukas ng pintuan sa
isang lumang bahay- Wait.
Agad akong napabangon nang marealize ko na nasa loob kami ng isang lumang bahay.
nakahiga ako ngayon sa
isang lumang kama. "N-nasaan ako?" tanong ko sa kaniya pero abala siya sa
pagsasalin ng tsaa sa baso.
"Nasa salas ang iyong nobyo... Bakit kayo magkasama?" sagot niya sabay abot sa akin
ng isang tasa ng tsaa
na dala-dala niya. napatitig naman ako doon sa tsaa na hawak niya. "Huwag kang mag-
alala wala itong
lason" patuloy niya sabay inomsa tsaa na iyon para patunayan na wala nga itong
lason.
Bumangon na ako at tumayo pero napahawak ako sa gilid ng kama dahil nakaramdamna
naman ako ng hilo
"Hindi matatapos ang nararamdaman mong iyan hangga't hindi mo nalalaman ang mga
kasagutan" tugon niya
dahilan para mapatingin ako sa kaniya. Sa totoo lang may kakaiba talaga sa aura
niya, parang may dilimat
liwanag, may saya at lungkot. Dalawang magkasalungat na bagay na hindi ko
maipaliwanag.
"O-okay lang po ako" sagot ko na lang kasi bigla niya akong hinawakan.
Nakaramdamako ng kilabot dahil
ang lamig ng mga kamay niya. Napalingon ako sa bintana at laking gulat ko nang
marealize kong gabi na.
Pero bago pa man ako magsalita, inunahan na akong magsalita nung matandang babae
sabay hawak ulit sa
braso ko "Ang bahay na ito ay pagmamay-ari ni Don Eulalio Villavicencio..."
panimula niya sabay turo sa
isang lumang painting na nakasabit sa dingding ng kwartong ito. Isang lalaki at
isang babae ang nasa larawan,
kitang-kita ang kanilang karangyaan.
Don Eulalio Villavicencio
"Si Don Eulalio Villavicencio ay isang kapitan ng barko, ang kanilang pamilya ay
mayaman at nagmamayari
ng napakaraming negosyo tulad ng mga sakahan, taniman ng asukal at tobacco dito sa
Batangas. Sila rin ang
nag-mamayari ng barkong 'Bulusan' nasiyang ginamit ng Katipunan noong rebolusyon ng
taong 1896" patuloy
pa nung matandang babae, hindi ko maintindihan kung bakit biglang pamilyar na
pamilyar sa akin ang lugar na
ito at ang mga pangalan na binabanggit niya.
Donya Gliceria Villavicencio
"Sinuportahan ni Don Eulalio Villavicencio ang Katipunan maging ang kaniyang asawa
na si Donya Gliceria
ay suportado rin ang mga Katipunero" dagdag pa niya at dahan-dahan niyang binitiwan
ang braso ko. agad ko
namang iniwas ang tingin ko sa lumang painting ng mag-asawang iyon, dinampot ko na
ang bag ko saka
dahan-dahang naglakad papalabas ng pinto.
"M-maraming Salamat po... uuwi na ako" paalamko sa kaniya, ayoko ng manatili doon
dahil parang hindi na
P 39-18
ako makahinga, parang nilalamon ako ng mga kakaibang alaala at bagay na hindi ko
maunawaan.
Hindi pa man ako nakakalabas ng pinto, narinig kong nagsalita ulit yung matandang
babae "Sa dulo ng bahay
na ito may isang tulay na nagdudugtong patungo sa ikalawang-bahay na tinatawag na
'Casa regalo de boda'
(The Wedding gift house) ang bahay na iyon ay regalo ni Don Eulalio sa kaniyang
asawa na si Donya
Gliceria sa kanilang kasal" tugon niya, nagtataka naman akong napalingon sa kaniya,
hindi ko siya
maintindihan, hindi naman kami magkakilala pero bakit kung ano-anong impormasyon
tungkol sa bahay na ito
ang sinasabi niya sa akin.
"May kasabihan na ang tulay na nagdudugtong sa bahay na ito na tinatawag na 'Casa
de Villavicencio'
papunta sa kabilang bahay na tinatawag na 'Casa regalo de boda' ay nangangahulugan
na muling pagtatagpuin
ng tadhana ang dalawang taong nagkahiwalay" tugon niya habang nakatingin ng diretso
sa mga mata ko.
Sobrang kakaiba sa pakiramdamang hatid ng mga titig niya.
Tumango na lang ako saka dire-direstong lumabas sa kwartong iyon, baba na sana ako
ng hagdan ngunit
napatigil ako nang makita ko ang tulay na tinutukoy ng matandang babae na
nagdudugtong papunta sa kabilang
bahay.
Parang biglang bumagal ang takbo ng mundo nang makita ko sa kabilang dulo ng tulay
si...
Sir Nathan.
"Sige na po Manang, magpahinga na muna kayo ako na po muna ang bahala kina Maria at
Josefina"
tugon ng babaeng iyon na maumbok ang tiyan, si Donya Soledad.
Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko ang sarili kong repleksyon sa salamin na
nasa gilid ng mesa.
Anong nangyayari? Bakit medyo kulubot na ang balat ko? bakit matanda na ako? sa
tingin ko 40 years
old na ako.
"Manang Esmeral- " hindi na natapos ni Donya Soledad ang sasabihin niya dahil
biglang may isang
malakas na boses ng lalaki ang umalingangaw sa paligid.
"
�Por fin est�s aqu�! Don Rolando Valenciano"
(At last you're here! Don Rolando Valenciano) wika ni Don Eulalio sabay salubong sa
isang lalaki na nasa
edad apatnapu na rin. Matangkad, mestizo, kulay brown ang buhok at mata, matangos
na ilong at makisig na
pangangatawan. Sa pagkakataong iyon parang biglang huminto ang paligid lalo na nang
magtama ang mga
mata naming dalawa.
Sa lahat ng taong naririto... tanging siya lang ang may malinaw na mukha sa aking
paningin.
At hindi ako makapaniwala na...
Siya si Sir Nathan.
P 39-19
"Aleng... are you alright?" narinig kong tugon ni Sir Nathan dahilan para matauhan
ako, naramdaman ko rin
ang mga kamay niya na nakahawak sa likod ko para alalayan akong hindi matumba.
Napahawak na lang ako
bisig niya at halos walang kurap akong nakatitig sa mukha niya na sobrang lapit
ngayon sa akin.
Ang pamilyar na mata.
Ang pamilyar na ilong.
Ang pamilyar na labi.
Ang pamilyar na pakiramdam.
Hindi ba ito nagkataon lang?
"Aleng?" ulit niya pa at agad niya akong inalalayan mapupo sa isang lumang upuan na
gawa sa kahoy na nasa
gilid namin. Ang kirot-kirot ng puso ko habang pinagmamasdan ang buong paligid,
ganitong-ganito ang itsura
ng lugar sa paligid ng kakaibang panaginip na nakikita ko.
"Gusto mo na bang umuwi? halika na- " hindi na niya natapos ang sasabihin niya
dahil inunahan ko na
siyang magsalita.
"W-wag muna... ayos lang ako, masama lang siguro talaga ang pakiramdamko, madalas
na rin mangyari
sa'kin to kaya sanay naman na ako" paliwanag ko sa kaniya. Alamkong alamnaman niya
na madalas akong
mahilo at kung minsan ay nawawalan pa ng malay dahil minsan na niya akong dinala
noon sa clinic nang
mahimatay ako sa backastage ng theater hall sa school noong kakatapos lang ng play
nila Alex noon.
"Uuwi na tayo" tugon niya pa sabay akbay sa'kin para tulungan akong hindi mawalan
ng balanse. Papalag pa
sana ako kaso parang nanghihina na ang buong katawan ko. ilang sandali pa, bago
kami makababa ng hagdan
nakita ko yung matandang babae na nakasilip sa likod ng pintuan.
"Kung hindi ka nawalan ng malay kanina, may gusto sana akong ipakita sayo dito"
tugon ni Sir, habang
inaayos ang seatbelt ko, kakasakay pa lang namin ngayon sa kotse niya. "Ang alin?"
tanong ko, bigla naman
siyang ngumiti sabay turo doon sa di-kalayuan kung saan natanaw ko agad ang isang
hagdan pataas, gawa ito
sa bato at mukhang lumang-luma na rin.
Batangas!?? Batangue�a here?? kaso talaga Adya, Lipa kamiehHAHHAHAHAHAHHAHA.
SiCARMELITAAAA
P 39-20
Kabanata f(x - 38)
74.9K 2.5K 4.2K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 38]
Our Asymptotically Love Story
(page 292 - 332)
Ika-Labing Walong Kabanata
Filipinas 1688
"Hindi ko pa pala nasasagot ang iyong tanong kung bakit ko ginagawa ang lahat ng
ito para sa iyo" wika ni
Fidel habang nakatitig sa mga mata ni Salome na kumikinang dahil sa replica ng
libo-libong mga Lantern na
nagliliwanag sa kalangitan.
"Te amo, Salom� ... y lo seguir� diciendo hasta que nos volvamos a encontrar" (I
love you Salome... and I
will still say that until we meet again) tugon ni Fidel, dahan-dahan niyang
hinawakan sa baywang si Salome
at unti-unti niyang inalapit ang kaniyang mukha sa dalaga. Puno man ng kaba, mas
nangingibabaw pa rin ang
pananabik at kakaibang saya sa puso ni Salome habang dahan-dahan niyang ipinikit
ang kaniyang mga mata at
mainit na sinalubong ang pagdampi ng labi ng lalaking matagal na niyang
pinapangarap.
Sa pagsalubong ng halik ay dahan-dahang hinugot ni Salome ang pang-ipit na
patalimna nakatusok sa
kaniyang buhok at inilagay iyon sa kamay ni Fidel.
Isinusuko ko na sa iyo ang lahat... mahal ko.
"Mas maganda pa rin pagmasdan ang mga tala sa kalangitan" panimula ni Salome habang
nakatingala sa
madilimna langit na punong-puno ng milyong-milyong mga bituin na kumikinang. Ang
kaniyang ngiti ay sing
tamis ng sariwang pulut-pukyutan.
"Alammo bang may masaklap na kuwento ang mga bituin?" tanong ni Fidel na nasa tabi
niya. Nakaupo sila
ngayon sa isang malaking bato habang magkadikit ang kanilang mga braso. Nasa tapat
nila ang isang
mahabang ilog at kakatapos lamang ng pagpapalipad ng mga Lantern sa kalangitan
kanina.
P 40-1
Hindi naman makatingin si Salome kay Fidel na katabi niya ngayon, kanina pa hindi
maawat ang lakas ng
kabog ng puso niya lalo na nang halikan siya nito sa labi. Hindi na mapawi ang
kaniyang ngiti kahit wala
namang dahilan upang ngumiti. At sobrang nag-iinit at namumula ang kaniyang pisngi
kung kaya't hindi na
niya magawang lumingon o tumingin ng diretso sa mga mata ng binata.
"Ang mga bituin ay palaging nariyan, umulan man o umaraw, sa pagdaan ng umaga at
gabi, at sa paglipas ng
ilang daang siglo palagi silang nariyan sa kalangitan... ngunit ang masaklap ay
bihira lamang sila mapansin ng
mga tao" wika ni Fidel at napabuntong hininga ito.
"Minsan may isang dalaga na labis ang pagmamahal at paghanga sa mga tala. Ngunit
ang pagkahumaling na
iyon ay nagsilbi ring ilaw patungo sa kaniyang kamatayan" patuloy pa ni Fidel
dahilan upang mapalingon sa
kaniya si Salome nang may bahid ng pagtataka ang itsura.
"Isa iyong alamat na ikinuwento sa akin ni Manang Estelita noon, kung kaya't
biglang nag-iba ang pananaw ko
sa tuwing pinagmamasdan ko ang mga tala sa kalangitan. Maaaring naghahatid nga ito
ng Kagandahan ngunit
sa likod nito ay may kaakibat na trahedya at kamatayan" tugon pa ni Fidel, bigla
namang napatingala si
Salome sa mga bituin, nakaramdamsiya ng kakaibang lungkot dahil sa kinuwento sa
kaniya ni Fidel.
"Kung gayon... mula ngayon hindi ko na rin siguro ibig maging kasing ganda ng
bituin sa langit" saad ni
Salome habang nakatitig sa isang tala na nangingibabaw ang liwanag at ganda.
Palihimnamang sinulyapan ni Fidel ang dalagang nasa tabi, sandali siyang napatulala
sa ganda ni Salome.
Ang mapupungay na mata ng dalaga ang pinaka-nagpapahumaling sa kaniya. "Mas maganda
ka kumpara sa
mga tala" biglang wika ni Fidel dahilan para mapalingon sa kaniya si Salome. Agad
siyang napaiwas ng
tingin ngunit ang mga ngiti niya ay hindi na niya nagawa pang itago.
Sandali silang nanahimik. Matapos ang nangyaring halik sa pagitan nilang dalawa
kanina ay ilang minuto rin
naman silang napatihimik at parehong pinakarimdaman ang isa't-isa. Hindi inaasahan
ni Salome na muli
niyang makikita si Fidel at magtatapat ito ng pag-ibig sa kaniya. at hindi rin
inaasahan ni Fidel na tutugunin ni
Salome ang pag-ibig na buong tapang niyang ipinagtapat sa harapan ng dalaga. Ilang
sandali pa, pasimpleng
inabot ni Fidel ang kamay ni Salome na awtomatikong namang humawak rin sa kamay
niya.
Pareho silang napaiwas ng tingin habang pilit na tinatago ang ngiti sa isa't-isa.
Hindi man nila sabihin, batid
nilang magmula ngayon pareho ang tibok at sigaw ng kanilang damdamin.
"Hindi pa kumakain ng tanghalian si Roselia, ihatid mo ito sa kaniya Lumeng" utos
ni Inay Delia kay Salome
matapos itong mag-igib ng tubig. Kakaupo pa lamang ni Salome sa maliit na bangkito
nang utusan muli siya
ng kaniyang inay.
Dumating naman si Felicidad bitbit ang malalaking palayok na kaniyang hinugasan.
Sandaling napatitig si
Salome sa kaniyang ate Fe na ngayon ay pagod na pagod na. Mahina ang puso ni
Felicidad kung kaya't madali
P 40-2
itong mapagod ngunit kahit ganoon ay wala silang magagawa sapagkat wala na ngayon
ang kanilang itay at
kuya Ernesto na siyang gumagawa ng mabibigat na trabaho.
Tumayo na si Salome at agad inalalayan ang kaniyang ate Fe "Ayos lang ako Lumeng...
sige na puntahan mo
na si Ate Roselia" wika ni Felicidad sabay ngiti ng marahan sa kapatid. Tumango na
lang si Salome at
akmang aalis na ngunit biglang hinawakan ni Felicidad ang braso niya.
"Kanina sa bayan nakita ko si Se�or Fidel, batid ko na hinahanap ka niya, paano
niya nalaman na narito tayo
sa Pampanga?" pabulong na tanong ni Felicidad at sabay silang napatingin ni Salome
sa direksyon ng
kanilang inay na abala sa pagtatahi ng mga damit.
Inalalayan muna ni Salome na maupo ang kaniyang ate sa gilid ng higaan at umupo rin
siya sa tabi nito.
"Huwag kang maingay ate... nagkita na kami ni Se�or Fidel kagabi" pag-amin ni
Salome at bigla siyang
napangiti, animo'y mabanggit lang ang pangalan ni Fidel ay nagdudulot na ng
pambihirang kilig sa kaniya.
"A-ano?" gulat na tugon ni Felicidad at napahawak pa siya sa kaniyang bibig. Agad
naman silang napatingin
ulit sa direksyon ni inay Delia sa takot na baka narinig nito ang usapan nila pero
nanatili pa ring abala sa
pagtatahi ang kanilang inay.
"Anong nangyari? Bakit ka niya sinundan dito? Tiyak na mapapahamak siya!" patuloy
ni Felicidad at
napahawak siya ng mahigpit sa braso ni Salome upang makinig ito sa kaniya.
Nabanggit na rin ni Salome
noong nakaraang linggo na si se�or Fidel ang lalaking nakasuot ng salakot at
nakabalot ang mukha na pumana
sa kanilang taksil na tiyo na si Fernando.
"Sa oras na malaman ng mga awtoridad na si Se�or Fidel ang nagligtas sa atin tiyak
na- " hindi na natapos
ni Felicidad ang sasabihin niya dahil bigla siyang napatigil at gulat na napatitig
sa mga mata ni Salome nang
mapagtanto niya ang isang bagay.
"N-nabanggit ba ni se�or Fidel kung sino ang dalawa pang kasamahan niya na
nagligtas sa atin noon sa plaza
San Alfonso?" tugon ni Felicidad, bakas sa kaniyang mukha at pananalita ang
matinding kaba na
nararamdaman. Maging siya ay nahihiwagaan at nagtataka kung sino pa ang dalawang
lalaking nakasalakot at
nakatakip ang mukha na tumulong sa kanila bukod kay se�or Fidel.
"Si Se�or Geronimo Flores at Se�or Patricio Montecarlos" sagot ni Salome na mas
lalong ikinagulat ni
Felicidad. Ilang segundo siyang hindi nakapagsalita at napahawak pa siya sa
kaniyang puso nang
maramdaman ang biglaang paninikip nito.
"Ate Fe..." tawag ni Salome sa kaniyang ate ngunit napatango-tango na lang ito at
napapikit. "Ayos lang ako
Lumeng... sadyang hindi ko lang inaasahan na itataya rin ni se�or Patricio at se�or
Geronimo ang buhay at
pangalan nila para sa atin" sagot ni Felicidad. Agad naman siyang inalalayan ni
Salome na mahiga saglit sa
kama upang makapagpahinga.
"Lumeng, sa oras na magkita kayo muli ni Se�or Fidel sabihin mo sa kaniya na lumayo
na muna sila nina
se�or Patricio at se�or Geronimo sapagkat ang ginawa nilang pagtataksil sa sarili
nilang lahi ay hindi
palalagpasin ng mga nasa itaas sa oras na malaman nila ang katotohanan. Hindi lang
pangalan ng kanilang
pamilya at estado ng buhay nila ang nasa peligro kundi maging ang kanilang buhay"
patuloy pa ni Felicidad,
tanging tango na lamang ang naisagot ni Salome. Alamniyang may punto ang kaniyang
ate Fe, nang dahil sa
pakikialamnina Fidel, Patricio at Geronimo maging sila ngayon ay nasa peligro na
rin.
P 40-3
Tulala lang sa daan si Salome habang naglalakad papunta sa paggamutan ng isang
kilalang doktor na si Don
Epifanio, siya ay isang purong kastila na sa Pilipinas na ipinanganak at lumaki
ngunit nakapag-aral siya sa
Europa. Nasa edad tatlumpu't walong taon na si Don Epifanio at isa siyang kilalang
dalubhasa sa
panggagamot.
Nagtayo siya ng paggamutan na may dalawang palapag. Kadalasan sa kaniyang mga
pasyente ay mga
principalia na mga mayayamang pamilya. Mayroon siyang labindalawang mga katulong sa
panggagamot at isa
na roon si Roselia.
Mula nang mamatay ang kaniyang asawa na si Ernesto Aguantar, ginawa niyang abala
ang kaniyang sarili at
nag-boluntaryo sa paggamutan ni Don Epifanio. Mas lalong nagpadagdag sa hinanakit
ng biyudang si Roselia
ang hindi inaasahang pagkalalag ng ipinagbubuntis niyang anak nila ni Ernesto
makalipas lamang ang ilang
araw na pagkamatay nito.
"Nariyan ba si Doktor Epifanio?!" tanong ng isang do�a na punong-puno ng alahas ang
buong kasuotan.
Nakasakay pa ito sa kalesa habang pinapaypayan ng mga tagapagsilbi. Malayo pa lang
si Salome sa
paggamutan ay rinig na rinig na niya ang sigaw ng matapobreng do�a.
"W-wala po do�a, n-nagtungo po siya sa Maynila k-kaninang umaga" kinakabahang sagot
ng isa sa mga
alalay ng paggamutan (nurse). Nakayuko ang dalaga sa harapan ng do�a na kung umasta
ay parang reyna.
"Nanggaling pa ako sa Maynila at hindi ko rin siya madadatnan dito?!" sigaw ng
matapobreng do�a sabay
hampas sa pamaypay na hawak ng tagapagsilbi at kinuha ito. Animo'y ibabato niya ito
sa mukha ng dalagang
nars ngunit agad humarang si Salome at nasalo niya ang matigas na pamaypay na
muntikan nang tumama sa
mukha ng dalagang nars.
"A-ANONG- " hindi na natapos ng do�a ang kaniyang sasabihin dahil nagulat siya sa
mabilis na pagsangga
at paghawak ni Salome sa pamaypay. Animo'y parang isang kidlat na biglang sumulpot
at walang kahiraphirap
na nasalo ang pamaypay gamit lamang ang isang kamay.
"Wala po siyang kasalanan. Hindi niya kasalanan na wala ngayon si Don Epifanio at
hindi rin niya kasalanan
na kayo ay naglakbay pa papunta rito" sabat ni Salome habang nakatingin ng diretso
sa mga mata ng do�a.
Nasa edad limampu na ito at sa unang tingin pa lang ay mababakas na ito ay isang
kastila. Matangos ang
ilong, maputi ang balat at nagtataglay din ng pambihirang ganda kahit pa may edad
na ito.
Suot ang kulay pula na damit pang-Europa at pulang malaking sumbrero na gawa sa
balahibo ng pabo
(peacock) umaangat ang karangyaan, kapangyarihan at kagandahan ng do�a.
Bigla namang kinuha ng dalagang nars ang pamaypay ng do�a na hawak ni Salome at
dali-dali nitong ibinalik
P 40-4
ng magalang sa do�a.
"P-pasensiya na po at paumanhin sa kaganapang ito" nakayukong tugon ng dalagang
nars na balak pa sanang
lumuhod sa harapan ng do�a pero agad na itong nagsalita.
"Hindi ko palalagpasin ang inasal ng babaeng iyan. Walang galang! Walang modo!"
buwelta pa ng do�a
habang nakatingin ng masama kay Salome. Hindi naman natinag si Salome at tiningan
din siya ng masama
nito.
Magsasalita pa sana si Salome pero agad na siyang inawat ng dalagang nars. Mabuti
na lamang dahil inutusan
na ng do�a ang kutsero na patakbuhin ang kabayo. Ngunit bago pa man makaalis ang
kalesang sinasakyan nito
isang matalimna tingin ang pinakawalan ng do�a kay Salome.
"Siguradong ikapapahamak mo ang ginawa mo" biglang tugon ng dalagang nars. Bakas sa
tono ng kaniyang
pananalita na nag-aalala siya para kay Salome.
"Kilala mo ba ang matapobreng babaeng iyon?" tanong ni Salome sa dalaga. Napailing
naman ito. "Hindi ko
siya kilala ngunit batid ko na kabilang siya sa mga principalia" sagot ng dalaga.
Napailing-iling naman si
Salome. Pumasok na sa loob ng paggamutan ang dalagang nars at sinundan siya ni
Salome.
"Nais mo bang maging katuwang din ni Don Epifanio dito sa paggamutan?" tanong pa
muli ng dalagang nars
at napatigil ito sa paglalakad saka lumingon kay Salome. Halos kasing-edad lang
naman ni Salome ang
dalagang nars, maputi rin ang balat nito at mapapansin agad na may lahi itong
intsik.
Sinuri naman ng mabuti ni Salome ang kasuotan ng dalagang nars. Ang kaniyang puting
baro't-saya ay
nababahiran ng mga mantsa ng dugo. Doon niya napagtanto na ang trabaho ngayon ng
kanilang ate Roselia ay
hindi biro.
Sandaling napalingon si Salome sa paligid. May mga higaan sa bawat sulok na kung
saan may mga iilang
duguang pasyente ang nagpapahinga. Amoy ng natuyong dugo at ilang matatapang na
kemikal at halamang
gamot ang umaalingasaw sa loob ng paggamutan.
"Pag-isipan mo ng mabuti kung nais mong maging bahagi ng paggamutan na ito hanapin
mo lang ako, ako nga
pala si Celestina" wika pa ng dalagang nars saka nagtungo sa ikalawang palapag ng
paggamutan bitbit ang
ilang mga tela at panglinis sa sugat.
Nanatili naman doon si Salome sa tapat ng pintuan habang pinagmamasdan ang mga
pasyente. Ngayon niya
lang rin napagtanto na mainamkung magiging bahagi rin ng paggamutan ang kaniyang
inay sapagkat magaling
ito sa panggagamot.
Ilang sandali pa, natauhan na lang si Salome nang may humawak sa kaniyang balikat.
"Oh, Lumeng? Anong
sadya mo rito?" tanong ni Roselia na kakababa lamang mula sa ikalawang palapag ng
paggamutan. Agad
namang inabot ni Salome kay Roselia ang dala niyang bayong na naglalaman ng
pagkaing pinadala ng
kaniyang inay.
"Ipinaabot po ni ina, kumain daw po muna kayo" saad ni Salome. Napangiti naman ng
bahagya si Roselia,
naghugas ng kamay bago kinuha ang pagkaing dala ni Salome. Nagtungo sila sa
likurang bahagi ng
P 40-5
paggamutan at doon kumain.
Sa likurang bahagi ng paggamutan ay natatanaw nila mula sa di-kalayuan ang bundok
Arayat. Maaliwalas ang
sikat ng araw at napaka-presko rin ng hangin sa labas. "Pakisabi kay inay Delia na
mabuti naman ang
kalagayan ko rito, mababait ang mga kasamahan ko rito lalong-lalo na ang aming amo"
panimula ni Roselia
habang patuloy itong kumakain na animo'y ngayon lang nakakain sa buong buhay niya.
Inalok niya si Salome
na saluhan siya ngunit tumanggi ito sapagkat nakakain na siya kanina pa at bukod
doon ay para sa isang tao
lang naman ang dala niyang pagkain.
"Si Don Epifanio?" tanong ni Salome. Napatango naman si Roselia at napayuko. Halos
mag-iisang buwan na
nang magsimulang magtrabaho si Roselia sa paggamutan at halos isang buwan na rin
siyang nagsimulang
manirahan doon.
"Biyudo na si Don Epifanio, napag-alaman namin na namatay sa isang pambihirang
sakit ang kaniyang asawa
at di-kalaunan ay namatay din ang kanilang anak sa kaparehong sakit na hanggang
ngayon ay hindi pa rin niya
matukoy" wika pa ni Roselia. Hindi naman agad nakapagsalita si Salome,
taimtimniyang pinagmamasdan at
inoobserbahan ang kilos ni Roselia na ngayon ay hindi magawang makatingin sa
kaniya.
"Mabuti ang kalooban ni Don Epifanio, kailanman ay hindi niya kami pinagtaasan ng
boses kahit pa madalas
kaming magkamali sa pag-alalay sa mga pasyente, pinapahalagahan din niya ang aming
kalusugan at hindi
niya kami ginigipit sa pagbibigay ng salapi" patuloy pa ni Roselia na kahit punong-
puno ng pagkain ang bibig
ay patuloy pa ring nagkwekwento. Hindi maialis ni Salome ang titig niya kay Roselia
lalo na dahil sa bilis
nito kumain, animo'y gutomna gutom.
"Akin ngang napapansin na ikaw ay lumulusog ate Roselia" wika ni Salome habang
nakatitig pa rin kay
Roselia, bigla namang napaiwas ng tingin si Roselia at napatigil sa pagkain.
Inilapag niya saglit ang mangkok
na hawak saka uminomng tubig.
Nang matapos uminomay muli niyang kinuha ang mangkok at nagpatuloy muli sa pagkain
"Gaya nga ng sinabi
ko hindi pinapabayaan ni Don Epifanio ang aming kalusugan. Madalas niya rin kaming
kamustahin- " hindi
na natapos ni Roselia ang sasabihin niya dahil biglang napatayo si Salome.
"Sa paanong paraan niya kayo hindi pinapabayaan? O mas tama bang sabihin na sa
anong paraan ka niya
hindi pinapabayaan... ate Roselia?" biglang tanong ni Salome na ikinagulat ni
Roselia, nabitiwan niya pa ang
mangkok na hawak kung kaya't nabasag at kumalat sa lupa ang laman nitong pagkain.
Agad napaluhod si Roselia sa lupa, nanginginig ang kaniyang buong katawan at
nagsimulang mamuo ang mga
luha sa kaniyang mga mata. "L-lumeng... pakiusap huwag mo itong sabihin kay Inay
Delia at sa mga kapatid
mo" pagsusumamo pa ni Roselia at hinawakan niya ang kamay ni Salome.
Napapikit na lang sa inis si Salome ngunit hindi niya magawang kumalas sa
pagkakahawak ng kaniyang ate
Roselia na itinuring na rin nilang kapamilya sapagkat siya ay asawa ng kaniyang
kuya Ernesto.
"P-paano mo ipapaliwanag kay inay na ikaw ay nagdadalang-tao ngayon?" giit pa ni
Salome na mas lalong
ikinagulat ni Roselia. Napahugolgol siya bigla at paulit-ulit na humingi ng tawad
at nakiusap kay Salome
P 40-6
habang nakaluhod sa tapat nito.
"H-hindi ko matanggap na isang buwan pa lang nawala si kuya Ernesto ngunit ngayon
ay nakahanap ka na ng
bago" naiinis na tugon ni Salome at agad niyang hinawi ang luhang namumuo sa
kaniyang mga mata. Bumitiw
na siya sa pagkakahawak ni Roselia at dali-daling umalis sa lugar na iyon dala-dala
ang masakit na
katotohanan na ang asawa ng kaniyang pinakamamahal na kuya ay tuluyan nang
nakalimot sa pag-iibigan nila.
Nang makarating si Salome sa kanilang tahanan dire-diretso siyang nagtungo sa
kwarto ni Danilo at doon
niya inilabas ang hinanakit na namumutawi ngayon sa kaniyang puso. Kasalukuyang
sinasanay ngayon ni
Ingkong Lui si Danilo kung kaya't walang tao sa silid nito.
Ilang sandali pa, napatigil sa pag-iyak si Salome nang marinig niya ang tatlong
katok mula sa pinto. Kasunod
niyon ay biglang sumilip si Nay Delia sa pintuan. "Ikaw ba ay ayos lang anak ko?"
nag-aalalang tanong ni
Nay Delia. Hindi napansin ni Salome na nasa salas kanina ang kaniyang inay nang
padabog at dire-diretso
siyang pumasok sa bahay at nagtungo sa silid ni Danilo.
Hindi naman nakaimik si Salome, batid niyang alamnaman ng kaniyang inay na siya ay
umiiyak ngayon kung
kaya't nagtaklob na lang siya ng kumot at pilit na pinipigil ang paghikbi at
pagsinghot. Naramdaman na lang ni
Salome na umupo ang kaniyang inay sa kama at himimas-himas nito ang kaniyang ulo.
"Maaliwalas ang kalangitan kanina... ngunit ngayon tila nagbabadya na naman ang
ulan" panimula ni Nay
Delia saka tumayo at isinarado ang bintana dahil nagsimula nang pumatak ang ulan.
Nang maisara na niya ang
bintana umupo ulit siya sa kama, sa tabi ni Salome na nakataklob pa rin ng kumot.
"Nang ipinanganak kita naalala kong binalot ka kaagad sa makapal na kumot ng iyong
itay sapagkat malakas
ang ulan noong gabing iyon, animo'y may bagyo na anumang oras ay gigibain ang ating
tahanan. Naalala ko
rin ang mukha ni Ernesto at Felicidad noong gabing iyon bukod sa nasasabik silang
masilayan ang bago
nilang kapatid, magkayakap silang umiiyak dahil napakalakas ng ulan at hangin na
may kasama pang
matinding pagkulog at pagkidlat" patuloy pa ni Nay Delia. Bigla namang napatigil sa
paghikbi si Salome,
naaninag pa rin niya ang kaniyang ina dahil manipis lang naman ang kumot na
nakabalot sa kaniya.
"Salome... ang wika ng iyong itay habang yakap-yakap ka niya sa kaniyang bisig at
pinagmamasdan. Bagama't
hindi pa rin tumila ang pag-ulan nang gabing iyon, Salome na ang ibig sabihin ay
'Kapayapaan' ang nais na
ipangalan sa iyo ng iyong itay" dagdag pa ni Nay Delia. Ilang saglit pa, dahan-
dahan nang ibinaba ni Salome
ang kumot na nakataklob sa kaniyang mukha at isang ngiti mula sa kaniyang ina ang
kaniyang nasilayan.
"Naalala ko na ganiyan na ganiyan rin kung tumingin ang iyong itay noong wala
siyang salapi habang
namamasyal kami sa gilid ng ilog Pasig" patuloy pa ni Nay Delia dahilan para
biglang mapangiti ng kaunti si
Salome dahil magkwekwento na naman ang kaniyang inay nang pagiging mahiyain sa pag-
ibig ng kaniyang
itay.
P 40-7
"Noong binata't dalaga pa kami ng iyong itay... madalas kaming maglakad-lakad sa
gilid ng ilog Pasig, kung
minsan ay pinapanood namin ang paglubog ng araw sa dalampasigan. Magaling na
mangingisda ang iyong
itay noong binata pa lamang siya, naalala ko ang una naming pagkikita..." patuloy
pa ni Nay Delia at dahandahang
sumilay ang kaunting ngiti sa labi ito.
"Magtatakipisilimna noon nang pumunta kami ni Ingkong Lui sa daungan sa ilog Pasig
upang bumili ng mga
isda dahil darating ang mapapangasawa ng aking ate Lita na isang mangangalakal na
intsik. Wala na noon ang
aming mga magulang sapagkat isa sila sa mga sumali sa pag-aalsa ng aming lahi noong
1643 (Chinese
Massacre of 1643). Kinabukasan ang kasal ni ate Lita at isasama na rin siya ng
asawa niyang intsik pabalik
sa Tsina kaya malungkot kami noon kahit dapat maging masaya kami dahil ikakasal na
siya" tugon pa ni Nay
Delia. Habang nagkwekwento siya ay parang naroon din si Salome dahil naglalaro ang
kaniyang isipan sa
detalyadong kwento ng kaniyang inay.
"Halos lahat ng tao ay nasa daungan nang araw na iyon upang abangan ang pagdating
ng mga bangka ng mga
mangingisda na nagpalaot, maulan din nang araw na iyon kung kaya't kaunti lamang
ang nangisda... hanggang
sa nasilayan naming lahat ang paparating na bangka at nang dumaong na ito sa
daungan ay nakipag-unahan din
kami ni ingkong Lui na makapili at makabili ng mga nahuling isda sa bangkang
iyon... doon ko unang nakita
ang iyong itay" dagdag pa ni Nay Delia.
"Inaamin ko na naramdaman kong tumibok ang puso ko nang masilayan ko sa kauna-
unahang pagkakataon si
Fransisco, abala siya noon sa pagbubuhat ng mga banyera ng isdang nahuli nila at
hindi ko nagawang maialis
ang titig ko sa kaniya, magmula noon palagi na akong sumasama kay ingkong sa
pagpunta doon sa daungan at
pasimpleng pinagmamasdan mula sa malayo si Francisco hanggang sa isang araw
nagkadugtong na rin ang
mga linya ng aming kapalaran..."
"Inabot ko ang aking bayad sa kaniya ngunit nadulas iyon sa kamay niya at nahulog
sa sahig, nakita ko pa nga
kung paano namula ang mga psingi niya dahil hindi niya sinasadyang mahawakan ang
aking mga kamay nang
kunin niya ang isang pilak sa akin... at mula nang araw na iyon naging magkaibigan
na kami hanggang sa
lumalimang aming pagkakaibigan"
"Hindi naman naging madali para sa amin ang lahat dahil tutol si Ingkong Lui na
maikasal ako kay Francisco
lalo na't nalaman nya na ito ay may dugong maharlika ngunit sadyang matigas ang ulo
ko sumama ako kay
Francisco at dito sa Pampanga kami unang nanirahan. Nalaman namin na sinundan kami
ni Ingkong Lui dito sa
Pampanga kung kaya't bumalik na kami ni Francisco sa Tondo doon ko na rin isinilang
si Ernesto. Makalipas
lamang ang dalawang taon isinilang ko naman si Felicidad at makalipas naman ang
tatlong taon ikaw naman
ang aking isinilang" patuloy pa ni nay Delia, saka napatigil sa paghimas sa buhok
ng anak.
"Ang pagsasama namin ng iyong ama ay hindi ganoon ka-perpekto. Ang tao ay
nagbabago, ang lahat ng bagay
ay nagbabago. Ang kahapon ay kailanman ay hindi magiging katulad ng kinabukasan. At
ang tanging
panghahawakan mo na lamang ay ang tiwala mo sa taong iyon na kahit siya ay nagbago
naroon at naroon pa
rin ang dating katauhan niya na nakilala mo" saad pa ni Nay Delia. Sandaling
napatigil si Salome. Sa mga
salitang binitiwan ng kaniyang ina patuloy na gumugulo sa kaniyang isipan ang
pagbabagong nangyari kay
Roselia.
Posible bang mawala ang pagmamahal ng isang tao?
P 40-8
Kinabukasan, maagang nagising si Salome at agad niyang inasikaso ang dalawang
malaking palayok na
paglalagyan niya ng tubig. kasalukuyan siyang nasa kusina habang pinupunasan ang
dalawang palayok nang
lumapit ang kaniyang ina sa kaniyang tabi upang sindihan ang pugon.
"Kahapon ko pa hindi nakikita na suot mo ang dragon na pang-ipit na ibinigay ko sa
iyo anak" wika ni Nay
Delia habang abala sa paglalagay ng siga sa pugon. Agad namang napaiwas ng tingin
si Salome at hindi
nakapagsalita. Batid niyang hindi matutuwa ang kaniyang ina sa oras na malaman nito
na ibinigay niya kay
Fidel ang dragon na pang-ipit sa buhok.
"Ilang dekada na ang pinagdaanan ng palamuti sa buhok na iyon Lumeng. At maaaring
minsan na rin itong
napasakamay mo" patuloy pa ni Nay Delia sabay tingin ng diretso sa mga mata ni
Salome. Muntik pang
mabitiwan ni Salome ang palayok dahil sa kaba, mabuti na lamang dahil agad niya
itong nasalo.
"A-ako po'y magtutungo na sa batis ina habang hindi pa tumitirik ang araw" tugon ni
Salome nang hindi
tumitingin sa mata ng kaniyang ina at dire-diretso siyang lumabas ng bahay bitbit
ang dalawang palayok.
Napailing-iling na lang siya at pilit niyang pinakalma ang kaniyang sarili habang
naglalakad patungo sa gitna
ng gubat kung saan matatagpuan ang malinis na batis upang sumalok ng tubig na
kanilang papakuluan at
maaaring inumin.
Natatakot siya na baka magalit sa kaniya ang kaniyang ina dahil pinamigay niya ang
ipinamana nito sa kaniya.
Makalipas lamang ang halos isang oras na paglalakbay papunta sa batis, narating na
rin niya ang kaniyang
paroroonan.
Sandali siyang naupo sa gilid ng isang bato at nagpahinga. Doon ay pinagmasdan niya
ang sarili niyang
repleksyon sa malinaw na tubig ng batis. Napahawak siya sa tapat ng kaniyang puso
sapagkat naramdaman na
naman niya ang kakaibang pagkirot nito.
Ilang sandali pa, isinawsaw niya ang kaniyang dalawang kamay sa tubig at naghilamos
siya ng kaniyang
mukha upang makaramdamng lamig at magising ang kaniyang diwa. Maka-tatlong beses
niyang inulit ang
paghilamos sa kaniyang mukha bago siya nakahinga ng maluwag.
Anong nangyayari? Bakit ko nararamdaman ito?
Nang aabutin na niya ang dalawang palayok na nasa kaniyang tabi nagulat siya nang
biglang may palaso
P 40-9
(arrow) na diretsong dumaan sa gilid ng kaliwang tenga niya at tumama sa puno na
nasa likuran niya. Ang
palasong dumaan sa kaniyang gilid ay humawi sa kaniyang buhok dahil sa bilis nito.
"S-SINO KA?!" gulat na sigaw ni Salome at agad niyang kinuha ang piraso ng kahoy na
nasa kaniyang
paanan. Sing talas ng agila ang kaniyang mga mata nang kilatisin niya ang buong
paligid. Ang marahan na
hangin ang pilit na humahawi sa mga punong nagsasayawan. Maging ang mga ibon ay
hindi mapakali sa
paglipad sa iba't-ibang direksyon.
Isang matalimna palaso ang agad naaninag ni Salome na papasalubong sa kaniya kung
kaya't sing bilis ng
kidlat niyang inihakbang ang kaniyang kaliwang paa at kinabig ang isa upang
makaikot siya sa ere para
maiwasan ang palasong tatama sa balikat niya.
Ang matulis na dulo ng palaso ay dumaplis ng kaunti sa baro ni Salome na agad
naging sanhi ng pagkabutas
ng kaniyang damit sa bandang balikat. Nang tumama ang ikalawang palaso sa puno
dali-dali itong hinablot ni
Salome at buong pwersa niyang pinaikot sa ere upang tumama pabalik sa
pinanggalingan nito.
Agad napabitaw sa puno ang isang lalaking nakasuot ng salakot at bumagsak ito sa
lupa. May kalayuan ang
pinupwestuhan nito kay Salome kung kaya't agad hinablot ni Salome ang isa pang
palaso na nakatusok sa
puno at buong pwersa niya ulit itong inihagis diretso sa lalaking nakasuot ng
salakot na tumama sa dulong
bahagi ng baro nito at ang palaso ay tumusok sa lupa. Kung kaya't ang matalimna
palaso ay nakatusok sa dulo
ng baro nito na nakatusok rin sa lupa dahilan upang hindi na ito makatakbo dahil
nakasabit na ang damit nito.
Dali-daling kumaripas ng takbo si Salome papunta sa lalaking nakasalakot na
nakahiga sa lupa habang
hawak-hawak ang balakang nito. Nang matunton niya ito agad niyang hinablot ang
salakot at tinanggal ang
pulang tela na nakabalot sa mukha nito.
Nanlaki ang mga mata ni Salome nang makilala kung sino ang lalaking iyon na ngayon
ay nakangisi na sa
kaniya. "Hindi ko akalain na magagawa mo akong pabagsakin ng ganito Lumeng" tugon
ni Patricio habang
nakangisi ng todo. Agad napayuko si Salome at hinila niya ang palaso na nakabaon sa
damit ni Patricio at
nakatusok sa lupa dahilan upang hindi ito makaalis sa pwesto niya.
"P-paumanhin po Se�or Patricio, hindi ko po alamna kayo ang- " hindi na natapos ni
Salome ang kaniyang
sasabihin dahil biglang napaupo si Patricio sabay pagpag ng damit nito. Tinanggal
na rin niya ang pulang tela
na nakabalot sa kaniyang mukha at niluwagan niya rin ang butones sa bandang leeg ng
kaniyang damit.
"Hindi mo rin alamna isa ako sa tumulong sa inyo" dugtong ni Patricio at biglang
napawi ang ngiti nito
habang nakatingin ng diretso sa mga mata ni Salome.
"A-alamko pong kayo na ni Se�or Geronimo ang tumulong po sa amin kung kaya't nais
ko pong magpasala"
hindi na naman natapos ni Salome ang kaniyang sasabihin dahil biglang napangisi
lang si Patricio. Yung
tipong ngisi na halatang sarkastiko.
"Hindi mo malalaman hangga't hindi sinabi sa iyo ni Fidel. Batid kong siya lang
naman ang nakilala mo
noong araw na iyon" dugtong pa ni Patricio sabay iwas ng tingin kay Salome. Hindi
naman nakapagsalita si
Salome at napayuko na lang dahil totoo naman na hindi niya akalain na magagawa rin
siyang tulungan ni
Patricio maging ni Geronimo.
Ilang minuto silang natahimik. Pinaglalaruan na lamang ni Patricio ang palaso sa
kaniyang kamay habang
P 40-10
nanatili namang nakaupo lang si Salome sa lupa sa tabi niya. "Tama nga siya, ikaw
pala ay nagbago na. hindi
ka na ang dating Lumeng na hindi kayang manakit ng sinuman. Ngunit ngayon isang
simpleng hawak mo
lamang sa palasong ito ay makapagdudulot na ng kamatayan sa sinumang tatamaan"
pagbasag ni Patricio sa
katahimikan habang pinagmamasdang mabuti ang matalimna palaso na hawak niya at
pinapaikot-ikot niya ito
sa kaniyang kamay.
Gulat namang napatingin sa kaniya si Salome "S-sino po ang nagbalita sa inyo
se�or?" tanong ni Salome at
agad naman siyang napayuko nang tumingin sa kaniya si Patricio. Sa tuwing
nakakaramdamsiya ng
konsensiya ay hindi niya nagagawang tumingin ng diretso sa mata ng kausap.
Muli na namang napangisi ng sarkastiko si Patricio "Hindi ka maniniwala kung sino
ang taong iyon na
nagbalita sa amin" tugon ni Patricio at tumayo na siya sabay pagpag sa kaniyang
kasuotan. "Mula ngayon
mag-iingat ka sa mga taong dapat mong pagkatiwalaan Lumeng. Ang tiwala ay hindi
basta-basta binibigay sa
sinuman kahit pa ang taong ito ay malapit sa iyong puso" patuloy pa ni Patricio
sabay hila sa palasong
nakatusok sa puno kung saan nakapwesto siya kanina.
Napatayo naman si Salome at akmang magsasalita muli ngunit biglang lumingon si
Patricio sa kaniya "Sa
susunod na pagkakataon batid kong sa puso ko direktang tatama ang palasong ito.
Marahil ay tamaan mo na
ang puso ko" ngisi muli ni Patricio sabay suot ng salakot sa kaniyang ulo at
naglakad na siya papalayo. Hindi
naman na siya nagawang tawagin pa ni Salome sapagkat wala na rin namang sasabihin
sa kaniya ang dalaga.
Akmang babalik na si Salome sa batis nang biglang may narinig siyang nagsalita sa
itaas ng isang puno
"Kapag tinamaan nga naman ng pag-ibig, ang mga salita ay agad tumitiklop sa
sariling bibig" natatawang
tugon ni Geronimo Flores na kampanteng-kampante na nakaupo sa matibay na sanga ng
puno.
"Hindi si Patricio ang pataksil na nagpatama sa iyo ng dalawang palaso kanina"
patuloy pa ni Geronimo saka
lumingon at ngumiti kay Salome. Katulad ni Patricio ay nakasuot din ito ng salakot.
Gulat namang nakatitig sa
kaniya si Salome, hindi akalain ng dalaga na ganito makipag-usap sa kaniya ang
isang Flores na kailanman ay
hindi naman siya pinansin.
Agad lumundag mula sa itaas na bahagi ng puno si Geronimo at walang kahirap-hirap
itong nakatindig ng
maayos sa lupa. Katulad ni Fidel at Patricio, si Geronimo ay nagtataglay din ng
pambihirang kagwapuhan at
nangingibabaw din ang dugong kastila nito.
"Ngayon naiintindihan ko na kung bakit natatangi ang pagtrato sa iyo ng dalawang
Montecarlos na iyon.
Tunay nga na nagtataglay ka ng pambihirang karikitan" ngisi pa ni se�or Geronimo
habang nakatitig kay
Salome. Nagulat naman si Salome nang bigla siyang kinindatan ng binata.
"Huwag kang mag-alala Binibini... wala akong balak na maki-agaw pa sa dalawang
Montecarlos na
nahuhumaling sa iyo" tawa pa ni Geronimo saka naglakad papunta sa harapan,
napahakbang naman si Salome
sa gilid nang kunin ni Geronimo ang kaniyang pana at ipinuwesto ito diretso sa
malaking puno na nasa
kanilang tapat.
Halos dalawang daang metro rin ang layo ng malaking puno ng Mahogany na nakapwesto
sa dulo ng batis.
Dahan-dahang iniangat ni Geronimo ang kaniyang kamay habang hawak ang pana at buong
loob niyang
P 40-11
pinagmasdan mabuti ang tutudlain (target).
"Nais kong malaman mo Binibini kung sino sa aming tatlo ang nagpakawala ng palaso
kahit pa ang aming
mga mukha ay nakatago sa likod ng salakot na aming suot" tugon ni Geronimo habang
hawak-hawak ng
mabuti ang pana, at nang bitawan na niya ang palaso lumihis ito ng landas at tumama
sa kabilang puno.
"Hindi asintado, lumilihis ang palaso sa oras na pakawalan ito... iyan ang
kakayahang taglay sa pagpana ng
kaibigan kong si Patricio" ngisi ni Geronimo sabay dukot ulit ng pangalawang palaso
na nakalagay sa
kaniyang likod.
Halos wala namang kurap na nakatitig si Salome sa palasong tumama sa kabilang puno.
Biglang naalala ni
Salome na ang lalaking pumapana noon na nakapwesto sa tuktok ng bubong ng mga
tindahan sa palengke sa
tabi ng plaza San Alfonso ay hindi nagagawang asintahin ang mga guardia civil na
nagtatakbuhan. Napagtanto
ni Salome na ang lalaking iyon ay si Patricio.
"Ngayon lamang nagsanay sa pagpana si Patricio kung kaya't hindi pa siya ganoon
kabihasa sa paggamit nito"
patuloy pa ni Geronimo saka pumwesto ulit upang panain muli ang puno. Makalipas
lamang ang ilang
segundong konsentrasyon pinakawalan na niya ang palaso na diretsong tumama sa
pinaka-gilid ng puno.
"Muntikan na. Hindi man ganoon kaasintado ay magagawa pa ring masugatan at tamaan
ang tudla (target)...
iyan naman ang kakayahang taglay ko sa paggamit ng pana na ito" wika ni Geronimo.
Kasabay niyon ang
marahan na pag-ihip ng hangin dahilan upang mahawi ang buhok nito.
"Matagal na akong tinuruan nito ni ama. Marahil ay alammo namang isang dating
miyembro ng hukbo ang
aking ama. Ngunit mas bihasa ako sa paggamit ng baril" tugon pa ni Geronimo saka
dumukot muli ng palaso
sa kaniyang likuran.
Naalala ni Salome na ang lalaking nakasuot ng salakot at nakapwesto sa puno na
pumana sa kamay ni Heneral
Martino na tumagos sa buto nito ay si Geronimo. Bigla namang napahakbang paatras si
Salome nang buong
pwersang iniangat ni Geronimo ang kaniyang kamay hawak ang pana saka taimtimna
pinagduruhan
(concentrate) ang malaking puno ng Mahogany mula sa malayo.
Nang bitawan niya ang pana ay sing bilis ng kidlat na diretsong tumama ang palaso
sa pinakagitnang bahagi
ng puno. Nanlaki ang mga mata ni Salome at gulat na gulat siya sa asintadong tama
ng palaso sa punong iyon.
"Perpekto. Asintado. Walang makakatalo... iyan ang kakayahang taglay sa pagpana ni
Fidel Montecarlos"
wika ni Geronimo na mas lalong ikinagulat ni Salome. Gulat siyang napatitig muli sa
asintadong tama ng
palaso sa puno ng Mahogany.
Kasabay niyon ay bigla niyang naalala na si Fidel ang lalaking nakasuot ng palaso
na asintadong-asintadong
pumana sa guardia civil na babaril sana noon sa kaniyang ama sa gitna ng entablado
ng plaza San Alfonso. Si
Fidel din ang pumana sa mga guardia civil na nagtatakbuhan, maging ang asintadong
pagtama ng palaso nito
sa taksil niyang tiyo na si Fernando Aguantar.
"Sa aming tatlo... si Fidel ang may kakayahang makapatay ng isang tao sa isang tama
lamang ng palasong ito"
saad pa ni Geronimo sabay ayos ng salakot na suot. Tumalikod na ito at nagsimulang
humakbang papalayo
ngunit napatigil siya nang magsalita si Salome.
P 40-12
"S-sandali Ginoo, nais kong malaman kung bakit niyo nagawang tulungan ang pamilya
namin?" tanong ni
Salome. Dahan-dahan namang napalingon si se�or Geronimo.
"Kung si Fidel at Patricio ay may sapat na dahilan. Para sa akin ang pagtulong sa
kaibigan ay higit sa sapat
nang dahilan" nakangising sagot ni Geronimo sabay kindat muli kay Salome bago ito
tuluyang umalis.
Nanatili namang nakatayo lang doon si Salome habang umiihip ang marahan na hangin
dahilan upang
magsibagsakan ang mga patay na dahon mula sa mga nagtataasang puno sa paligid ng
batis. At sa huling
pagkakataon muling napalingon si Salome sa palaso na asintadong tumama sa
pinakagitna ng puno ng
Mahogany.
Bigla niyang naalala ang sinabi sa kaniya ni Fidel noong isang gabi...
"Hinihiling ko na pakawalan mo ang lahat ng galit na mayroon ngayon sa puso mo at
hayaan mong ako
ang maghatid ng Kapayapaan sa iyong puso... Lumeng" - Fidel
Sa dahas mo rin ba idadaan ang paghahatid mo ng kapayapaan sa puso ko... Fidel?
"Para saan ito ate Fe?" nagtatakang tanong ni Salome kay Felicidad nang iabot sa
kaniya nito ang isang
napakagandang baro't-saya na kulay asul. Abot tenga naman ang ngiti ni Felicidad
sabay tanggal sa ipit ni
Salome at inayos niya ang buhok ng kapatid.
Pinaupo niya ito sa isang maliit na bangkito sa tapat ng kaniyang maliit na
salamin. "Magtutungo kayo ni
Danilo sa Maynila kasama si Aling Teodora at Ising para sa pagbubukas ng kanilang
panciteria roon" tugon
ni Felicidad na ikinagulat ni Salome.
"Narito si Ising at Aling Teodora?" gulat na tanong ni Salome habang kumikinang ang
mga mata nito dahil sa
saya. Napangiti naman si Felicidad at napatango-tango.
"Matagal na palang narito sa Pampanga ang pamilya nila Ising dahil maging sila ay
pinag-iinitan na rin
ngayon ni Gobernador Filimon Alfonso at Heneral Martino" sagot ni Felicidad habang
dahan-dahang
sinusuklay at inaayos ang mahabang buhok ni Salome.
"Bakit naman pag-iinitan ang pamilya nila?"
"Hindi ba't may lahing intsik din sila Ising at balita ko ay dumarami na ang
naninirahang mga intsik sa San
Alfonso kung kaya'y hindi na napapalagay ang mga opisyal" sagot ni Felicidad saka
nilagyan ng kaunting
kulerete sa mukha si Salome.
P 40-13
"Isa palang selebrasyon ang aming pupuntahan. Bakit hindi ka sasama ate Fe? Si inay
at Julio sasama rin ba
sila?" tanong pa ni Salome. Napangiti naman si Felicidad at napailing-iling.
"Walang maiiwan dito sa ating tahanan, at nais na lamang ni inay na tapusin ang
kaniyang mga tinatahing
damit para sa atin. Ako naman ang magbabantay kay Julio at bukod doon napag-alaman
ko na narito rin pala
sa Pampanga si se�or Patricio. Kasalukuyan silang nanunuluyan nila se�or Fidel at
se�or Geronimo sa
tahanan ng alcalde mayor" tugon pa ni Felicidad na hindi matago ang kaniyang ngiti
at namumulang pisngi
nang mabanggit ang pangalan ni Patricio.
Hindi naman nakaimik si Salome lalo na kung ang pag-uusapan lang nila ay tungkol
kay Patricio na batid
niyang nagpapakita ng motibo sa kaniya. At ang ginagawang iyon ng binata ay
makakapag-pasakit sa
damdamin ng kaniyang ate Fe sa oras na malaman nito.
Matapos lamang ang halos isang oras nakahanda na si Salome suot ang bagong-bagong
baro't-saya na kulay
asul na napag-alaman niyang itinahi pala ng kaniyang ina para sa kaniya. Maging si
Danilo naman ay
presentableng-presentable tingnan, hubog na hubog ang katawan nito suot ang
napakagandang barong tagalog.
Isang kalesa ang tumigil sa tapat ng kanilang tahanan. Sakay nito si Aling Teodora,
Ising at isang dalaga na
agad nakilala ni Salome. "Lumeng! Matagal ko nang hinihintay na makita ka mul!"
tuwang-tuwang tugon ni
Ising sabay lundag sa kalesa at sinalubong ng malaking yakap si Salome.
"Kamusta ka na Lumeng? Mabuti na lang dahil nakakatanggap ako ng lihammula kay
Danilo na narito rin
pala kayo sa Pampanga" ngiti ni Ising, bigla namang napaiwas ng tingin si Danilo na
nasa tabi nila at
napakamot pa ito ng ulo dahil sa hiya. Ngunit kahit ganoon ay hindi niya naiwasang
mapangiti ng palihim
dahil muli niyang nasilayan ang mga ngiti ni Ising at binanggit pa ng dalaga ang
pangalan niya.
"Alammo namang kahit kailan ay hindi ka matitiis nitong kapatid ko" pang-asar ni
Salome kay Ising at
Danilo na biglang nagkahiyaan. Agad namang nagmano si Danilo kay Aling Teodora at
nagbigay galang kay
Ising at sa isa pang dalaga na kasama nila.
"Siya nga pala, ngayon mo lang pala nakilala ang aking nakatatandang kapatid na si
Celestina" pakilala ni
Ising sa dalagang kasama nila na agad namang nagbigay galang sa pamilya Aguantar.
Napatulala si Salome
kay Celestina nang maalala niya na ito ang dalagang nars na nakausap niya sa
paggamutan ni Don Epifanio
noong isang araw.
Magsasalita pa sana si Salome ngunit nauna nang nagsalita si Aling Teodora "Tayo'y
humayo na mga hijo at
hija sapagkat mahaba pa ang ating paglalakbay, kailangan nating makarating sa
Intramuros bago
magtakipsilim" saad ni Aling Teodora kung kaya't agad na sumampa na sa kalesa si
Ising, Salome at Danilo.
Masaya silang nagpaalamhabang kumakaway kay Nay Delia, Felicidad at Julio na
nakatayo sa labas ng
kanilang tahanan.
Makalipas lamang ang halos dalawang oras na byahe sakay ng kalesa ay narating na
nila ang Maynila. halos
walang kurap na napatulala si Salome sa napakalaki, napakatibay at napakataas na
pader ng Intramuros.
P 40-14
Alas-kuwatro pa lamang ng hapon kung kaya't abala ang mga tao maging ang mga kalesa
sa paligid.
Hindi naman sila nahirapang makapasok sa loob ng Intramuros sapagkat si Aling
Teodora ay may
panciteriang bubuksan ngayong araw sa loob ng tinaguriang kabisera ng pamahalaang
Kastila sa Pilipinas.
Nagagandahang mga kasuotan ng mga kababaihan na naglalakad sa gilid ng mga calle
ang agad pumukaw sa
atensyon nina Salome at Ising. Maging ang porma ng mga kalalakihan ay hindi rin
nakatakas sa mga mata ni
Danilo.
Nagtataasang mga istruktura, pagamutan, pamilihan, beateryo, simbahan, mga mansyon
at mga Unibersidad at
eskwelahan ang agad bumungad sa kanilang paligid. Napakalinis ng bawat calle at sa
bawat sulok ay may
mga guardia civil na nagbabantay.
Mga magagarbong kalesa ang patuloy na naghahari sa gitna ng kalsada. At mga batang
paslit na masisiglang
naglalaro ang naghahari sa mga plaza. Hindi na nila namalayan na nakarating na pala
sila sa panciteria na
ngayon ay pagmamay-ari na ng pamilya nila Aling Teodora.
"Narito na tayo" nakangiting wika ni Aling Teodora at nagagalak siyang makita ang
ligaya sa mga mata
ngayon ng magkapatid na Aguantar nna kamakailan lang ay nakaranas ng sunod-sunod na
trahedya sa kanilang
pamilya.
Isang nakakaindak na tugtugan, sayawan, mga palamuti at masigabong palakpakan ang
sumalubong sa kanila
nang makababa silang lahat sa kalesa. Sinalubong sila ng mga kapwa nila negosyante
na may lahing instik na
tuwang-tuwa sapagkat magkakaroon na naman ng panibagong negosyo ang kanilang
kalahi.
Agad namang hinawakan ni Ising ang kamay ni Salome at dali-dali silang nagtungo sa
kusina ng kanilang
bagong kainan upang makakuha agad ng pagkain. Samantala, nahihiya namang nakasunod
sa kanila si Danilo
na hindi na mapakali at panay ang pagkamot sa ulo dahil nahihiya siya sa presensiya
ni Ising.
"Ising, paano na pala ang panciteria niyo sa San Alfonso?" tanong ni Salome kay
Ising, inilapit pa ni Ising
ang kaniyang tenga sa kaibigan dahil hindi niya ito masyadong marinig dahil sa
lakas ng tugtugan sa loob ng
kanilang kainan. Kasalukuyan silang nakaupo na ngayon sa pinakadulong mesa dahil
halos lahat ng panauhin
at bisita ay nagkakasiyahan na ngayon sa gitna.
"Nakakalungkot mang isipin ngunit wala na kaming babalikan pa sa San Alfonso" sagot
ni Ising at biglang
nagbago ang masayang ekspresyon ng mukha nito kanina. "Katulad niyo Lumeng ay hindi
rin naging maganda
ang sinapit ng kabuhayan ng aming pamilya sa San Alfonso nang sumiklab ang gulo sa
plaza noong..." hindi
na natapos ni Ising ang kaniyang sasabihin dahil batid niyang magdudulot ng lungkot
sa kaibigan sa oras na
banggitin niya ang pagkamatay ng tatay at kapatid nito sa plaza San Alfonso.
Sandali naman silang napatahimik. Maging sa alaala ni Salome ay hindi pa rin
naghihilomang sugat mula sa
mapait na karanasan na sinapit nila sa bayan ng San Alfonso noong nakaraang buwan.
"Ibig sabihin dito na
kayo sa Maynila maninirahan?" sabat ni Danilo na nakaupo sa tapat nila. Napatingin
naman sa kaniya si
Salome at Ising. Kanina pa nais makisali ni Danilo sa kanilang usapan ngunit sa
tuwing ibubuka na niya ang
kaniyang bibig ay bigla siyang uunahan ng kaba dahil nasa tapat niya lang si Ising.
"Oo, dito na kami maninirahan... Nilong" sagot ni Ising sabay ngiti kay Danilo
dahilan upang mapatulala sa
gulat si Danilo at bilang namula ang pisngi nito. Ang tawagin siya sa kaniyang
palayaw ay labis na nagdulot
P 40-15
ng kaligayahan kay Danilo. Animo'y para siyang lumilipad sa ere.
"Ikaw ay napaghahalataan Nilong" biglang kantyaw ni Salome sa kapatid na si Danilo
dahilan upang mamula
ang tenga nito dahil sa hiya at dali-dali siyang napainomng tubig dahil sa kaba.
Natawa na lamang si Ising
dahil sa kinikilos ng binata.
"Saan ba tayo pupunta?" nagtatakang tanong ni Salome, kanina pa sila naglalakad at
naglilibot sa buong
Intramuros kung kaya't masakit na ang kaniyang paa suot ang bakya na pinahiramsa
kaniya ng kaniyang ate
Felicidad.
Alas-sais na ng hapon ngunit nag-aagaw dilimpa lamang. Ang langit ay nababalot din
ng makapal na ulap
kung kaya't marami ang napapatingin sa kalangitan sapagkat mukhang nagbabadya ang
ulan.
"Baka abutan tayo ng ulan, mabuti pang bumalik na tayo sa panciter- " hindi na
natapos ni Salome ang
kaniyang sasabihin dahil biglang kumapit ng mas mahigpit si Ising sa kaniyang braso
at naglakad ito ng
mabilis dahilan upang mapabilis din ang paglakad niya. "Sandali Ising" reklamo pa
ni Salome ngunit patuloy
lang sa paghagikhik sa tuwa si Ising habang nakasunod naman sa kanila si Danilo sa
likuran.
"Saan ba talaga tayo pupunta?" tanong pa ulit ni Salome habang naglalakad na sila
ng mas mabilis. Ang
bawat pagtapak ng kaniyang paa suot ang bakya ay mas lalong nagpapabigat sa
kaniyang binti. "Babalik tayo
sa nakaraan" ngiti ni Ising sabay tingin kay Danilo na napaiwas ng tingin dahil sa
kilig.
"Anong babalik sa nakara- " hindi na muling natapos ni Salome ang kaniyang
sasabihin at napatigil siya
nang makita ang simbahang mula pagkabata ay kaniyang kinagisnan. Ang simbahan ng
San Agustin na ngayon
ay matibay na nakatayo sa kanilang tapat.
Tahimik lang ang buong paligid. Animo'y silang tatlo lamang ang tao roon. May
iilang kalesa ang napapadaan
ngunit bibihira lamang. "Araw naman ng linggo ngayon ngunit bakit tila walang tao"
tugon pa ni Salome
sabay lingon kay Ising at Danilo na nakangiti at napaka-kibit balikat pa, halatang
may tinatago sila.
Magsasalita pa sana si Salome ngunit napatigil siya nang biglang tumunog ng malakas
ang kampana dahilan
upang mapalingon at mapatingala siya sa tuktok ng simbahan. Sunod-sunod na tunog ng
kampana ang
umaalingangaw sa buong kapaligiran. Ang bawat paghampas ng tunog nito ay naghahatid
ng kakaibang
pakiramdamkay Salome.
"Ang simbahan ng San Agustin... Iglesia y Convento de San Pablo" natauhan si Salome
at gulat na napalingon
sa gilid niya. Hindi niya akalain na nasa tabi na niya si Fidel. Nakatingala ito sa
tuktok ng simbahan at dahandahang
napalingon sa kaniya sabay ngiti.
Kasabay ng pagngiti ng binata ang pag-ihip ng marahan na hangin sa paligid dahilan
upang mahawi ang buhok
P 40-16
nito na tumatama sa kaniyang kilay. Maging ang buhok at kasuotan ni Salome ay
dahan-dahang isinasayaw ng
hangin.
"Hindi ba't ang simbahang ito ang iyong kinalakihan? Ang simbahang ito ay bahagi ng
iyong pagkabata at ang
nakaraang buhay niyo sa bayan ng Tondo na iyong kinagisnan" wika pa ni Fidel, halos
walang kurap namang
nakatitig sa kaniya si Salome. Animo'y isang panaginip na hindi niya pa rin
magawang paniwalaan.
"At kung nagtataka kung paano ko nalaman..." patuloy ni Fidel sabay tingin kay
Danilo at Ising na nakatayo sa
kanilang likuran at parehong nakangiti ng todo sa kanilang dalawa. "Bukod sa
naikwento sa akin ni Danilo na
kada-araw ng linggo ay nagsisimba kayo rito. Hindi ka maniniwala Lumeng kung
sasabihin kong dito rin sa
lugar na ito kita unang nakita" dugtong pa ni Fidel sabay turo sa tapat ng pintuan
ng simabahan. Dahan-dahan
namang napalingon si Salome sa tapat ng pintuan ng simbahan at kasabay niyon ang
pangyayari noong
kanilang kabataan ang nanumbalik sa kanilang alaala...
"Sampaguita... Sampaguita kayo riyan" masiglang alok ng batang si Salome sa mga
taong pumapasok at
lumalabas sa simbahan, siya ay halos nasa walong taong gulang pa lamang ngunit
hindi hadlang ang
kaniyang murang edad upang tumulong na sa kaniyang ina sa paghahanap-buhay.
Sa isang gilid naroon nakalatag ang paninda ng kaniyang inay Delia na mga rosaryong
purselas
(bracelet) na gawa sa kahoy. Katabi ni nay Delia ang batang si Felicidad at Ernesto
na abala naman sa
paggawa ng mga sampaguitang kuwintas habang si Salome at Danilo naman ang naglalako
at nagtitinda
ng mga iyon.
Sa pagsapit ng eksaktong ala-sais ng hapon ay biglang tumunog ang kampana ng
simbahan ng San
Agustin. Tanging si Salome lamang ang napatigil sa kaniyang gawain at napalingon sa
kampana ng
simbahan sa tuktok na bahagi nito.
Kakaibang pakiramdam, kakaibang kaba, kakaibang ligaya at pagkasabik ang namumutawi
sa kaniyang
puso habang patuloy na tumutunog ang kampana. Ilang saglit pa, napatigil si Salome
nang makita ang
isang batang lalaki na nakatayo sa tapat ng pintuan ng simbahan.
Maging ang batang lalaking ito ay napatigil sa kaniyang gawain at napatingala sa
tuktok ng simbahan.
Sa hindi maipaliwanag na dahilan ay biglang nagtama ang mga paningin nila. Animo'y
isang pamilyar na
pangyayari na minsan na rin nilang naranasan.
Sa lahat ng tao sa paligid, tanging silang dalawa lamang ang nakakaramdam ng
kakaibang saya at
lungkot habang ang mga tao ay abala pa rin sa paglalakad, pakwekwentuhan at
pagtatawanan.
Tanging silang dalawa lang ang nakakaramdam ng hindi maipaliwanag na damdamin na
dulot ng tunog
ng kampana at ng palitan nang titigan nila sa mata ng isa't-isa.
P 40-17
"N-naalala mo rin? I-ikaw ba ang batang lalaking iyon?" gulat na tanong ni Salome
kay Fidel na tanging tango
at ngiti ang isinagot sa kaniya.
"Kakaiba... paano nangyari iyon? paanong pareho nating naalala at naramdaman ang- "
hindi na natapos pa
ni Salome ang kaniyang sasabihin dahil biglang humakbang papalapit sa kaniya si
Fidel.
"Ang tawag doon ay... tadhana" sagot ni Fidel at muli siyang humakbang papalapit
kay Salome dahilan upang
mapatingala si Salome sa kaniya sapagkat matangkad ang binatang nasa tapat niya.
"Mula rito sa kinatatayuan
mo at mula doon sa kinatatayuan ko..." patuloy pa ni Fidel sabay turo muli sa tapat
ng pintuan ng simabahan.
"Mula sa magkalayong distansya at agwat natin sa isa't-isa... narito ang dalawang
pa-krus na linya ng isang
talangguhit (graph)" saad ni Fidel sabay guhit ng isang linya sa lupa na humahati
sa pagitan nilang dalawa ni
Salome.
"Magmula sa talangguhit (graph) na ito, magkakaroon ng isang linya na magdudugtong
sa ating dalawa.
Ngunit ang kabaliktaran nito ay ang tinatawag na asimptota na kung saan ang
dalawang linya na pilit na
pinaglalapit ay hindi pa rin nagagawang magdugtong sa bandang huli kahit anong
pilit" dagdag pa ni Fidel,
nagulat si Salome nang biglang tapakan ni Fidel ang linyang ginuhit nito sa lupa at
binura ito gamit ang
kaniyang sapatos habang nakatitig pa rin ng maigi sa mga mata ng dalaga.
"At kung magkagayon, kung patuloy pa ring manaig ang asimptota sa ating
kapalaran... asahan mo na kung
hindi man ngayong panahon magdugtong ang ating linya, kung hindi man ngayong
panahon magwakas ng
masaya ang kwento nating dalawa... ipinapangako ko sa iyo na patuloy kung nanaisin
na mabuhay ng paulitulit
upang muling makita at makapiling ka" pagtatapat ni Fidel habang nakatingin ng
diretso sa mga mata ni
Salome. Hindi rin magawang alisin ni Salome ang pagkakatitig sa mga mata ng
binatang nasa harapan niya.
Bagama't hindi niya masyadong maunawaan ang linyang tinutukoy nito sa buhay at
kapalaran nila kahit
ganoon ay nararamdaman pa rin niya ang na tinutukoy nito ay ang pag-iibigan nila.
Tahimik at taimtimlang na nagdadasal si Ising sa tabi ni Salome habang si Salome
naman ay hindi mapakali
dahil patuloy na bumabagabag sa kaniyang isipan ang mga sinabi ni Fidel kanina.
Maging ang panunumbalik
ng alaala ng kanilang kabataan na halos labing-isang taon nang nakararaan.
Nasa loob sila ngayong ng simbahan ng San Agustin. Nakaupo naman sa kanilang
likuran si Fidel at Danilo
sapagkat hindi maaaring magtabi ang babae at lalaki sa pag-upo lalo na sa loob ng
simbahan. Ilang saglit pa,
nagpaalamsandali si Ising na pupunta siya sa palikuran sasamahan dapat siya ni
Salome ngunit tumanggi ito.
Ilang segundo pa lang nakakaalis si Ising ay nagpaalamna rin si Danilo at sinundan
ang dalaga. Mukhang
buong tapang niyang kakausapin ito kung kaya't natawa na lang si Fidel. Walang misa
ngayon kung kaya't
tanging mga nag-rorosaryo at mga nagdarasal lamang ang nasa loob ng simbahan.
Napasandal naman si Salome sa kaniyang upuan ngunit nagitla siya nang biglang
magsilat ng pabulong si
P 40-18
Fidel sa kaniyang likuran. "Ano ang iyong dasal?" pilyong tanong ni Fidel kay
Salome. Para namang nabalot
ng kuryente si Salome nang maramdaman ang mainit na hininga ng binata mula sa likod
ng kaniyang batok.
Napalingon naman si Salome sa kaniya ngunit napaiwas ulit ng tingin upang itago ang
ngiti nito. "Hindi ko
sasabihin" pilyang sagot ni Salome dahilan upang mapangiti si Fidel, ngiting
nagpapasingkit sa kaniyang
mata.
"Batid kong ipinagdarasal mo na ikaw ay maikasal sa lalong madaling panahon"
kantyaw pa ni Fidel sa
dalaga. Simpleng kantyaw lang ito ngunit para kay Fidel ay nais na niyang alukin ng
kasal si Salome.
"Nasa wastong edad na nga ako upang ikasal ngunit hindi pa ako handa, marami pa
akong pangarap na
gustong maisakatuparan" sagot ni Salome, napatango-tango naman si Fidel at pasimple
niyang sinulyapan ang
dalaga ngunit nang tumingin ito sa kaniya agad siyang napaiwas ng tingin ngunit ang
ngiti sa kaniyang labi ay
hindi na mapawi.
"Katulad ng anong pangarap? Oo nga pala hindi na natin natapos ang pagtuturo ko sa
iyo ng wikang Espanyol,
maging ang pagbabasa at pagsusulat ng alpabeto sapagkat hindi ka sumisipot sa ating
klase" tugon ni Fidel,
agad namang napalingon sa kaniya si Salome sabay kunot ng noo nito.
"Naging abala ka kasi kasama si se�orita Eleanor kung kaya't hindi mo na kami
napapansin" giit ni Salome
sabay talikod sa binata. Natawa naman si Fidel dahil mukhang nagseselos si Salome.
Kung kaya't muli niyang
nilapit ang kaniyang mukha sa likod ng dalaga at bumulong ulit siya.
"Magkaibigan lang kami ni Eleanor. Bagama't pilit siyang ipinagkakasundo sa akin ng
kaniyang tiyo at ama,
batid nilang hindi nila mapapangunahan ang desisyon ko" paglalambing pa ni Fidel na
agad namang
ikinatunaw ni Salome pero hindi niya pinahalata sa binata na napangiti siya dahil
sa sinabi nito.
"Kung kaya't sabihin mo na sa akin na nais mong ikasal sa aki- " hindi na natapos
ni Fidel ang sasabihin niya
dahil biglang lumingon si Salome sa kaniya habang nakakunot noo pa rin ito.
"Gaya nga ho ng sabi ko sa inyo se�or may pangarap pa akong nais na makamtan" saad
ni Salome, napahinga
naman ng malalimsi Fidel. "Bueno, ano ang pangarap na iyan na nais mong makamtan
bago tayo
magpakasal?" diretsong tanong ni Fidel na ikinagulat ni Salome. Ilang segundo
siyang napatulala sa binata,
hindi niya inaasahan ang pagpapakasal na sinasabi nito. At ngayon parang hindi na
maawat ang pagdaloy ng
kuryente sa buong katawan niya. Maging ang pag-iinit at pamumula ng kaniyang pisngi
ay hindi na rin niya
maitago.
"N-nais ko sanang maging kaagapay sa paggamutan ni Don Epifanio o sa kahit anong p-
paggamutan" sagot ni
Salome sabay iwas ng tingin sa binata. Napahawak na lang siya sa kaniyang puso na
ngayon ay
dumadagundong na sa lakas ng kabog.
Napaisip naman ng mabuti si Fidel at napasandal sa upuan. "Nais mong maging bahagi
ng paggamutan?"
tanong niya pa. sandali namang napasulyap sa kaniya si Salome at napatango-tango.
Napatitig na lang si Fidel kay Salome at namalayan na lang niya na napangiti siya
dahil sa pangarap at
ambisyon ng babaeng sinisinta. "Bueno, kung magiging bahagi ka ba ng paggamutan ay
maari ka na ring
magpakasal?" tanong pa ulit ni Fidel sabay ngiti. Napalunok naman si Salome at
napatakip sa mukha niya na
ngayon ay pulang-pula na.
P 40-19
"M-magpapakasal lamang ako kung dito mismo sa simbahang ito ako ikakasal" giit pa
ni Salome dahilan para
mas lalong mapangiti si Fidel at muli niyang inilapit ang mukha niya sa likod ng
dalaga.
"Dito sa simbahang ito?" tanong muli ni Fidel, napatango-tango naman sa hiya si
Salome. "Masyado mang
mataas ang ambisyon kong maikasal sa simbahang ito ngunit mula pagkabata talaga ay
pangarap ko nang
maikasal dito. Minsan lang ikasal ang isang binibini na tulad ko kung kaya't dapat
ay pinaghahandaan talaga
iyon ng ginoo... na tulad mo" diretsong sagot ni Salome, agad siyang nagtakip ng
abaniko sa mukha dahil
batid niyang sobrang nakakahiya ang kaniyang sinabi lalo na ngayong halos mapunit
na ang mukha ni Fidel sa
sobrang ngiti habang nakatitig pa rin sa kaniya.
"Kung gayon... nawa'y paghandaan na sana ng binibining katulad mo na maikasal sa
lalong madaling panahon
sa simbahang ito sa lalaking... katulad ko" wika ni Fidel, maging siya ay napaiwas
na rin ng tingin at
pasimpleng napatakip sa mukha dahil sa pamumula ng kaniyang pisngi.
"Saan kayo nanggaling? Bakit ang tagal niyo?" tanong ni Salome kay Danilo at Ising
na magkasama ngayon sa
labas ng simbahan ng San Agustin. Agad naman silang napaiwas ng tingin at
napahakbang palayo sa isa't-isa.
"N-naisipan kasi naming maglibot-libot sandali dito sa labas" palusot ni Ising.
Napatango-tango naman si
Danilo.
"Kaya hindi niyo kami sinabihan upang makapag-solo kayong dalawa" buwelta ni Salome
na ikinawindang ni
Ising at Danilo. Nasamid pa si Danilo sa sarili niyang laway dahil sa matinding
pagkabigla.
"Nais niyo bang mamasyal dito?" tanong ni Fidel, napatango-tango naman si Ising at
Danilo. "Bueno, ito na
lang ang kapalit ng pagtulong niyo sa akin na isama dito sa Maynila ang aking
nobya" sagot ni Fidel kay Ising
at Danilo. Gulat namang napalingon sa kaniya si Salome lalo na dahil sa pagtawag
nito sa kaniya na 'nobya'
Magsasalita pa sana si Salome ngunit biglang tumingin sa kaniya si Fidel habang
nakangiti ito ng pagkatamis-tamis
sabay kindat dahilan upang maistatwa na lang si Salome sa kinatatayuan niya.
Nagtungo sila sa pamilihan ng mga damit, palamuti at mga mamahaling mga gamit sa
bahay. Halos
kumikinang ang mga mata ni Ising at Salome habang isa-isang pinagmamasdan ang
nagagandahang palamuti
na nasa kanilang harapan.
P 40-20
Madilimna ang gabi ngunit maliwanag ang buwan at napakaraming mga sulo at gasera
ang nakakalat sa
buong sulok ng Intramuros kung kaya't maliwanag ang paligid. Napakarami ring tao
ang namimili sa
pamilihang kinaroroonan nila at kadalasan ay mayayamang mga principalia.
Napakaganda ng suot na baro't-saya na kulay asul ni Salome kung kaya't hindi siya
napagkakamalan na
kabilang sa mababang antas. Gayon din si Ising napaka-garbo ng suot nitong kulay
dilaw na baro't-saya. Sa
kabilang banda, hindi naman maalis ni Fidel at Danilo ang titig nila kay Salome at
Ising habang abala ang
mga ito sa pagtinging-tingin sa mga panindang palamuti. Ang mga pasimpleng sulyap
ay naghahatid ng
kakaibang kilig sa dalawang binata.
Nang makalabas sila sa pamilihang iyon, tuwang-tuwa si Ising sapagkat binilhan siya
ni Danilo ng isang
kuwintas na gawa sa pilak. May kamahalan ito ngunit para kay Ising ay gagawin ni
Danilo ang lahat.
Samantala, wala namang imik na lumabas si Salome sa pamilihan habang pinagmamasdan
ang tuwang-tuwang
si Ising at Danilo na nauna nang naglalakad sa kanila.
Hindi maiwasang madismaya ni Salome sapagkat si Ising na hindi naman kasintahan ni
Danilo ay nagawa
nitong bigyan ng regalo ang dalaga. Ngunit ang lalaking nasa tabi niya na si Fidel
ay wala man lang binili
para sa kaniya. Hindi naman sa umaasa ngunit hindi niya mapigilang umasa lalo na
kanina habang namimili
sila.
"Napakaganda ng buwan, hindi ba?" panimula ni Fidel habang naglalakad sila sa isang
calle kasunod ni Ising
at Danilo na kanina pa nagtatawanan at nagngingitian sa isa't-isa. Napakunot naman
lalo ang noo ni Salome at
napatingala sa kalangitan kung saan naghahari ang kabilugan ng buwan.
"Wala akong nakikitang maganda sa buwan na iyan" pagsusungit ni Salome at binilisan
niya ang paglakad
niya para habulin sina Ising at Danilo ngunit nasabayan pa rin siya sa paglakad ni
Fidel dahil mahahaba ang
binti nito samantang maiiksi lamang ang kaniya.
Mas lalo siyang nainis sapagkat ngingisi-ngisi lang si Fidel habang ang kamay nito
ay nasa kaniyang likuran.
"Salome... Salome... sa tuwing binibigkas ko ang pangalang iyon hindi ko mawari
kung bakit naghahatid ito
ng kakaibang pagpintig ng puso ko" hirit pa ni Fidel ngunit mukhang hindi naman
tumalab kay Salome na
ngayon ay hindi pa rin siya pinapansin.
"Sa lahat ng salita na aking nababatid ang pangalan mo ay tulad ng isang malambing
na himig na sa akin ay
hatid" tugon pa ni Fidel, unti-unti namang nawala ang kunot sa noo ni Salome dahil
sa pinagsasabi ng binata.
Hindi na naman tuloy siya ngayon makatingin sa kaniya.
"Nais kong malaman mo na ang pangalan mo ang pinakapaborito kong ulit-uliting
sambitin at marinig" dagdag
pa ng binata, napalingon naman sa kabilang direksyon si Salome dahil hindi na niya
mapigilang mapangiti,
ayaw niyang makita ni Fidel na tumatalab sa kaniya ang pinagsasabi nito.
Pasimple naman siyang sinulyapan ni Fidel at inakala nitong nagtatampo pa rin ang
dalaga sa kaniya kaya
napahinga na lang siya ng malalimat muling nagsalita. "Kanina sa pamilihan
naghahanap ako ng
pinakamagandang palamuti na babagay sa iyo ngunit wala akong nasumpungan" saad ni
Fidel, hindi naman
siya pinansin ni Salome at nagpatuloy lang ito sa paglalakad. Batid ng binata na
nagtatampo ang dalaga sa
kaniya.
"Wala akong nasumpungan doon dahil matagal ko na palang nasumpungan ang
pinakamagandang palamuti na
P 40-21
babagay sa iyo" patuloy pa ni Fidel at bigla itong napatigil sa paglalakad dahilan
upang magtaka si Salome at
mapalingon sa kaniya.
Isang nakakatunaw na ngiti ang sumalubong kay Salome mula kay Fidel at nang
humakbang ito ng tatlong
beses papalapit sa kaniya, tanging tibok ng puso na lamang niya ang kaniyang
naririnig.
Dahan-dahang dinukot ni Fidel ang isang bagay mula sa kaniyang bulsa. Nanlaki ang
mga mata ni Salome
nang makita na ang bagay na iyon ay ang dragon na pang-ipit na bigay ng kaniyang
ina ngunit isinuko niya kay
Fidel noong isang gabi.
Maingat na itinusok ni Fidel sa naka-pusod na buhok ni Salome sa likod ang dragon
na pang-ipit na iyon.
halos walang kurap namang nakatitig si Salome sa mukha ng binata lalo pa't katapat
na niya ang leeg nito.
"Ibinabalik ko na sa iyo ang palamuti na ito, ngunit nais kong ipangako mo sa akin
na hindi dadaloy ang dugo
mula sa patalimna pang-ipit na ito" wika ni Fidel sabay tingin ng diretso sa mga
mata ni Salome. Isang tango
na may halong pagsilay ng ngiti ang tanging naisagot ni Salome sa binata. At sa
pagkakataong iyon, nakahinga
na ng maluwag si Fidel sapagkat batid niyang hindi na muling gagamit ng dahas ang
dalagang sinisinta.
Sa kalagitnaan ng kanilang paglalakad, napadaan sila sa 'Palacio del Gobernador'
ang malaking mansyon na
gawa sa bato na tahanan ng Gobernador-Heneral. Napakaraming mga bantay at kawal na
nakapalibot sa labas
ng himpilan.
Bigla namang napatigil sa paglalakad si Salome dahilan upang mapalingon sa kaniya
si Fidel. "May
problema ba Lumeng?" tanong ng binata at sinundan niya ng tingin ang 'Palacio del
Gobernador' na
tinititigan ngayon ni Salome.
Palacio del Gobernador
Maging si Ising at Danilo ay napatigil na rin sa paglalakad at napalingon sa
kanilang dalawa. "Wala...
naalala ko lang ang kwento sa akin noon ni itay na matatagpuan ang Palasyo at
Kaharian sa loob ng malaking
pader na ito ng Intramuros" saad ni Salome habang nakatitig pa rin sa istrukturang
iyon. Ang 'Palacio del
Gobernador' ay ang unang naging tahanan at himpilan ng Gobernador-Heneral ngunit
nang nasira ito ng isang
malakas na lindol noong 1863. Kung kaya't matapos ang pagkasira ng 'Palacio del
Gobernador' sa
intramuros noong 1863 lumipat na ng tirahan ang Gobernador-Heneral sa Malaca�ang.
"Ang tunay na Hari, Reyna, Prinsipe at Prinsesa ay napalitan na ng bagong kaharian
na ito" patuloy pa ni
Salome habang nakatitig ng mabuti sa 'Palacio del Gobernador'. Ngayon naiintindihan
na niya ang nais na
ipahiwatig ng kaniyang ama sa ikinwento nito noon sa kaniya.
P 40-22
"May namamagitan na ba sa inyo ni Nilong?" nakangising tanong ni Salome kay Ising
nang makalabas ito sa
palikuran. Kakatapos lamang ni Ising maligo at magpalit ng damit pangtulog habang
si Salome ay kanina pa
nakahiga sa kaniyang kama.
Sa ikalawang palapag ng panciteria nila Ising matatagpuan ang kanilang bahay.
Maliit lamang ito ngunit kasya
na ang kanilang buong pamilya. At ngayong gabi ay sa kanilang tahanan muna
makikitulog si Salome at
Danilo dahil gabi na.
Hindi naman nakapagsalita si Ising at bigla itong namula sa hiya. Dali-dali siyang
lumundag sa kama at
nagtaklob ng unan sa mukha. "Patawad Lumeng sadyang hindi ko na kaya pang pigilan
ang nararamdaman ko
sa iyong kapatid" pag-amin ni Ising habang nakatalob ng unan sa mukha. Natawa naman
si Salome at bigla
niyang pinaulanan ng kiliti ang kaibigan.
"Sinasabi ko na nga ba bibigay ka rin sa kapatid kong iyon!" pang-asar pa ni Salome
kay Ising na ngayon ay
pumipiglas sa pangingiliti niya. Nabalot ng ingay at tawanan ang buong kwarto at
napatahimik sila nang
biglang kumatok ang nakatatandang kapatid ni Ising na si Celestina at sinuway sila.
"Malalimna ang gabi, natutulog na ang iba nawa'y tumahimik kayong dalawa" suway ni
Celestina sa
dalawang magkaibigan. Napatango-tango naman si Salome at Ising sa kaniya at nang
isara nito ang pinto
napahagikhik na lang silang dalawa.
"Basta masaya ako at tiwala ako na aalagaan mo ang puso ng kapatid ko. May pagka-
masungit man si Danilo
ngunit sa aming lahat siya ang may pinaka-malambot na puso" tugon ni Salome kay
Ising. Napatango-tango
naman si Ising at napatakip sa mukha niya dahil sa kilig.
Nagsimula namang bumanat si Ising at inasar-asar naman niya si Salome kay Fidel
kung kaya't si Salome
naman ngayon ang halos mamatay sa pamumula ng pisngi. Ginaya-gaya pa ni Ising ang
boses at kilos ni Fidel
kung kaya't nabalot muli ng tawanan at asaran ang kanilang buong silid.
Kinabukasan, maaga pa lang ay bumyahe na si Salome at Danilo sakay ng isang kalesa
pabalik sa Pampanga.
Naiwan naman sa Maynila sina Ising at ang buong pamilya nito sapagkat doon na sila
maninirahan.
Samantala, hindi naman makakasabay sa kanila pabalik sa Pampanga si Fidel dahil may
importanteng salosalo
itong dadaluhan sa Maynila.
Maaliwalas ang kalangitan at napakabango ng simoy ng hangin habang mabilis na
tinatahak ng sinasakyan
nilang kalesa ang daan pabalik sa Pampanga. Kasalukyan silang napadaan sa isang
malawak na palayan.
Abala si Salome sa pagmamasid sa buong paligid, naalala niya bigla ang bayan ng San
Alfonso.
"Ate Lumeng..." tawag ni Danilo na nakaupo sa tabi niya. Agad siyang napalingon sa
kapatid at laking gulat
P 40-23
niya nang makita ang hawak nitong isang makapal na kuwaderno. "Para sa iyo ate
Lumeng" wika pa ni Danilo
sabay abot sa kaniyang ate ng bagay na iyon.
Napakurap-kurap naman si Salome at hindi siya makapaniwala na bibigyan siya ng
ganoon ni Danilo na
kilala niyang kuripot at palagi siyang sinusungitan. "Isa iyang talaarawan kung
kaya't huwag mong sayangin
ang bawat pahina niyan" paalala pa ni Danilo, napaayos naman ng upo si Salome at
dahan-dahang binuklat
ang talaarawan na bigay sa kaniya ng kaniyang kapatid.
Napatigil si Salome nang makilala ang sulat-kamay na nakasulat sa unang pahina ng
talaarawan. Ako si
Salome at ito ang kuwento nating dalawa...
"Sandali! parang namumukhaan ko ang sulat na ito ah, sa aking kuwaderno ito" tugon
ni Salome sabay tingin
ng masama sa kapatid na ngayon ay tatawa-tawa na lang. "Ikaw talaga Nilong! Akala
ko pa naman binilhan
mo ako ng bago" reklamo pa ni Salome at isinara na niya ang talaarawan na kung saan
iyon pala ang
kuwaderno na dati niya pang pagmamay-ari.
"Naubos kasi ang aking salapi nang bilhan ko ng pilak na kuwintas si Ising kagabi
kung kaya't naisip kong
pagandahin at dagdagan ng maraming pahina upang kumapal ang iyong kuwaderno at
magmukha itong
talaarawan" saad ni Danilo sabay kamot sa ulo. Bigla namang lumambot ang puso ni
Salome. Napangiti siya
dahil nagawa pang pagbuhusan ng oras at pagod ni Danilo ang pagsasaayos ng kaniyang
kuwaderno.
"Magagamit pa naman iyan, sayang lang kung bibili pa tayo ng bago, tingnan mo may
nakasulat pa na
baybayin sa harap oh" saad pa ni Danilo sabay turo ng titulo na nakasulat sa
pinakaharap na bahagi ng
talaarawan.
Filipinas 1688
"Bukod doon nariyan din ang sulat-kamay ni Se�or Fidel at ang mensahe niya para sa
iyo" pang-asar pa ni
Danilo sabay tawa dahilan upang biglang nanlaki ang mga mata ni Salome at agad
niyang binuklat ang
talaarawan sa bahagi kung saan may isinulat noon si Fidel dito.
"Rezo para que nos encontremos en una situaci�n diferente, donde no hay nadie que
pueda evitar que nos
enamoremos" (I pray that we find ourselves in dif erent situation, where there is
no one who can stop us
from falling inlove) nakangising wika ni Danilo sabay halakhak. Agad namang
hinamapas-hampas ni Salome
ang balikat ng kapatid dahil walang pahintulot na binasa ni Danilo ang nakasulat
doon at inaasar-asar siya
nito.
"Aray!" reklamo pa ni Danilo sabay agaw kay Salome ng talaarawan. "Naiintindihan mo
ba ang ibig sabihin
ng mga salitang iyon sa wikang Kastila ate?" tawa pa ni Danilo, batid niyang hindi
iyon naiintindihan ni
Salome dahil naudlot noon ang pagtuturo sa kaniya ni Se�or Fidel.
Mabuti na lamang dahil natutong makaintindi ng wikang Espanyol si Danilo kung
kaya't isinalin niya iyon sa
wikang tagalog "Ipinagdarasal ko na muli nating matagpuan ang isa't-isa sa ibang
sitwasyon, na kung saan
walang sinuman ang makahahadlang sa ating pagmamahalan" tugon ni Danilo, bigla
namang napatigil si
Salome sa paghampas sa kapatid at napatitig sa mga letrang nakasulat doon sa
kaniyang talaarawan.
P 40-24
Maging si Danilo ay napatigil din at napatulala sa mga letra. "Bakit tila may nais
ipahiwatig si Se�or Fidel
sa mga katagang ito?" nagtatakang tanong ni Danilo sabay tingin sa kaniyang ate.
Hindi naman maalis ni
Salome ang pagkakatitig sa mga letrang iyon at bigla ulit siyang nakaramdamng
kakaibang kirot sa kaniyang
puso.
"Kung iisiping mabuti, tila may ideya si se�or Fidel sa mga mangyayari" saad pa ni
Danilo at bigla siyang
napasandal sa kaniyang kinauupuan. Sandali niyang ipinikit ang kaniyang mata upang
makapag-isip ng mabuti.
sa kanilang magkakapatid, si Danilo ang pinaka-matalino sa kanilang lahat.
Ilang sandali pa muli na niyang iminulat ang kaniyang mata at bigla siyang
napatingin kay Salome "Ate
Lumeng, naniniwala ka ba sa muling pagkakatawang tao? (Reincarnation)" seryosong
tanong ni Danilo kay
Salome. Bigla namang napakunot ang noo ni Salome.
"Minsan na rin iyong nasabi sa akin ni inay lalo na dahil mananampalataya pa rin
siya ng kinagisnan niyang
relihiyon ngunit imposibleng mangyari ang muling pagkakaktawang tao" sagot ni
Salome, napatango-tango
naman si Danilo. Batid niyang imposible ngang mangyari iyon.
Sandali silang napatahimik. Kinuha na lang ulit ni Salome ang talaarawan na hawak
ni Danilo. "Maraming
Salamat nga pala dito, hindi ko akalaing bibigyan mo ako ng regalo dahil ikaw ang
pinaka-pilyo kong
kapatid" tugon ni Salome at ginulo niya ang buhok ni Danilo dahilan upang mainis
ito at magreklamo.
Natawa na lang si Salome dahil naiirita na si Danilo dahil sa ginagawa niyang
panggugulo sa buhok nito kung
kaya't agad gumanti si Danilo at kiniliti niya ang kaniyang ate. "Kung totoo nga
ang muling pagkakatawang tao
nais kong ikaw pa rin ang maging ate ko upang makaganti ako sayo" tawa pa ni Danilo
at hindi na niya
tinantanan ng kiliti ang kaniyang ate. Hindi na rin magkamayaw sa kakatawa si
Salome habang umiiwas sa
kiliti ng kaniyang kapatid. Napapalingon na lang sa kanila ang kutsero ng kalesang
sinasakyan nila at maging
ito ay natatawa sa kulitan ng dalawang magkapatid na Aguantar.
Dumaan ang halos isang linggo at patuloy na sinasanay ni Ingkong Lui si Salome at
Danilo. Madalas din
silang panoorin ni Inay Delia, Felicidad at Julio. Ipinangako rin ni Ingkong Lui na
sa susunod na taon ay si
Julio naman ang tuturuan niyang lumaban. Samantala, gusto man ni Felicidad matuto
ngunit mahina ang
kaniyang puso kung kaya't hindi niya kakayanin ang pag-eensayo.
Buwan na ng Enero ngunit malamig pa rin ang ihip ng hangin lalo na sa gabi.
Naalimpungatan si Salome sa
kalagitnaan ng hatinggabi dahil sa lamig ng hamog na pumapasok sa kanilang bahay.
Dahan-dahan siyang
bumangon at nakita niya ang isang bintana malapit sa salas ang nakabukas.
Napatingin siya sa kaniyang ate Felicidad na ngayon ay mahimbing na natutulog. Nasa
kabilang kama naman
natutulog ang kaniyang inay at kapatid na si Julio na magkayakap pa. Samantala, sa
tapat naman ng kanilang
kwarto malapit sa salas natutulog si Ingkong Lui. Walang pintuan ang kanilang
kwarto dahil hindi pa ito
nagagawa ni Danilo kung kaya't tumatagos ang lamig mula sa bintana ng salas.
P 40-25
Kinusot muna ni Salome ang kaniyang mata saka bumangon sa kama at naglakad papunta
sa salas upang isara
ang naiwang bintana na bukas na bukas. Dahan-dahan pa siyang naglakad papunta roon
upang hindi magising
si Ingkong Lui na ngayon ay humihilik pa at mahimbing din ang tulog.
Nang maisara na niya ang bintana agad niyang pinagpagan ang kaniyang kamay. Babalik
na sana siya sa
kanilang silid nang mapatingin siya sa tapat ng pintuan ng kwarto ni Danilo. May
isang papel na nakaipit sa
pinto nito. Dahan-dahang humakbang si Salome papalapit sa pinto, kinuha niya ang
nakasuksok na papel at
binasa ito...
Patawarin niyo ako. Hindi ko na nagawang magpaalam pa ng maayos sapagkat wala ng
oras. Nabalitaan
ko na ginahasa ng dalawang guardia civil si Ising noong isang gabi at ngayon ay
itatakas ko siya.
Magtutungo kami sa malayong lugar malayo sa mga hayop na lumapastangan sa kaniya.
Hinahanap na
siya ngayon ng mga opisyal at hindi ako makapapayag na makuha nila siya sa akin.
Nawa'y maintindihan
niyo sana ang desisyon kong ito. Ina, Ingkong Lui, Ate Fe, Ate Lumeng at Julio
patawarin niyo ako at
palagi niyong tatandaan na mahal na mahal ko kayo.
Nagmamahal,
Danilo
Gulat na nabitawan ni Salome ang papel na iyon. Parang biglang nabalot ng
napakalamig na tubig ang
kaniyang buong katawan. Gigisingin na sana niya sina Ingkong Lui at ang kaniyang
ina at mga kapatid ngunit
napatigil siya at muling napalingon sa lihamna iniwan ni Danilo.
Agad niyang binuksan ang kwarto ng kapatid at hinalughog ang gamit nito. Wala na
karamihan sa mga damit
nito maging ang tampipi na sisidlan ng kaniyang mga gamit. Kasabay niyon ay biglang
narinig ni Salome ang
mga yapak ng kabayo mula sa labas ng kanilang tahanan. Dahan-dahan siyang sumilip
sa maliit na uwang sa
bintana ng kwarto ni Danilo at doon ay nakita niya ang rumurondang mga guardia
civil na nagtatawanan at
naghahagisan pa ng mga alak.
Sa oras na mahuli ng mga naglilibot na mga guardia si Ising at Danilo siguradong
mapapahamak sila!
Agad napalingon si Salome kay Ingkong Lui at nay Delia na mahimbing pa ring
natutulog. Nais niyang
ipaalamsa mga ito ang ginagwang pagtakas ni Danilo ngunit batid niyang parehong
matanda na ang kaniyang
ina at tiyo. At bukod doon mas lalong makakalikha ng ingay kung tatlo pa silang
maabutan ng mga guardia sa
labas.
Muling binuksan ni Salome ang bintana sa salas. Mukhang doon dumaan si Danilo dahil
nakasarado ang
bahay at na kay Ingkong Lui ang susi. Pinagmasdan niyang mabuti ang labas ng
bintana. Maliwanag ang
buwan kung kaya't kitang-kita niya ang paligid.
Agad napansin ni Salome ang dalawang bakas ng yapak ng paa na bumaon sa lupa na
nasa tapat ng kanilang
bintana. Pinagmasdan pa iyon ng mabuti ni Salome at doon niya napagtanto na ilang
minuto pa lang nakaalis
P 40-26
si Danilo dahil hindi pa naninigas sa putik ang bakas ng yapak ng paa nito.
Napapikit na lang sa kaba si Salome. Buo na ang kaniyang desisyon, hindi niya
hahayaang mapahamak ang
kapatid maging ang kaibigang si Ising. At hindi niya rin gustong madamay pa si
Ingkong Lui at ang kaniyang
ina kung kaya't dali-dali siyang bumalik sa kwarto nila upang kunin ang kulay
itimna talukbong (hood) na
pagmamay-ari ng kaniyang Ingkong Lui.
Dali-dali rin niya pinusod ang kaniyang buhok saka isinusok doon ang dragon na
pangipit. Kinuha rin niya
ang isang itimna panakip sa mukha upang itago ang kaniyang katauhan. Nang mapadaan
siya sa salas kinuha
niya ang isang gasera saka binuksan ang bintana.
Walang kahirap-hirap na nakalundag si Salome papalabas ng bintana at dahan-dahan
niya iyong isinara. Agad
na sumalubong sa kaniya ang napakalamig na hangin sa labas at ang makapal na hamog
sa buong paligid.
Mabilis na sinundan ni Salome ang bakas ng yapak ng paa ni Danilo na mukhang
papunta sa gitna ng
kagubatan. Ingay mula sa mga uwak at kuwago ang umaalingangaw sa gitna ng masukal
na kagubatan. Ngunit
ilang sandali pa ay napatigil siya dahil biglang nawala na ang bakas ng paa ni
Danilo dahil napakaraming
mga patay na dahon ang nakakalat sa daananan kung kaya't hindi na niya malaman kung
saan dumaan si Danilo
at Ising.
Ilang sandali pa, nagulat si Salome nang marinig niya ang kumakaripas na takbo ng
mga kabayo at iilang
sigawan ng mga guardia. "�Por ah�!" (Over There!) sigaw ng pinuno nila. Halos
dalawampung mga guardia
civil ang nagmamadali ngayong tumakbo sakay ng kani-kanilang mga kabayo papunta sa
pueblo ng Pampanga.
Dali-daling tumakbo si Salome at sinundan ang mga nagsisigawang mga bantay. Hindi
naman nagtagal ay
narating na nila ang plaza malapit sa palengke.
Agad umakyat si Salome sa bubungan ng mga tindahan sa palengke na gawa lamang sa
kawayan, matitibay na
tabla at pawid. Mula doon ay napadapa siya sa isang bubungan habang nagtatago sa
makapal na pawid nito.
Taimtimniyang pinagmasdang mabuti at pinakinggan ang usapan ng mga guardia civil na
napatigil sa gitna ng
palengke.
Napapamura sa inis ang kanilang pinuno suot ang napakagandang uniporme nito.
Pinapagalitan niya sa
wikang Kastila ang kaniyang mga tauhan. Ilang sandali pa, may isang matandang
lalaki na naka-damit pangkutsero
ang kumakaripas ng takbo papalapit sa kanila.
Nanlaki ang mga mata ni Salome sa gulat nang makilala kung sino ang matandang
lalaking iyon. Siya ang
kutsero nang kalesang naghatid sa kanila ni Danilo pabalik dito sa Pampanga noong
nakaraang linggo.
"Se�or, nasa tabing ilog po ang binatilyo at dalagitang hinahanap niyo, mukhang
sasakay po sila ng bangka
patawid sa kabilang bayan!" sumbong ng matandang kutsero. Napamura naman sa inis
ang pinuno ng mga
guardia civil nang isalin ng isa sa kaniyang tauhan na nakakaintindi ng tagalog ang
sinabi nito.
"�Cons�galos!" (Get them!) sigaw ng pinuno at agad niyang pinakaripas ng takbo ang
kabayong sinasakyan.
Dali-dali namang sumunod sa kaniya ang kaniyang mga tauhan. Ibinigay naman ng isang
guardia ang pabuyang
limang pirasong pilak sa matandang kutserong nagturo sa kinaroroonan ni Danilo at
Ising.
Agad napatayo si Salome, dapat niyang maunahan ang mga guardia civil papunta sa
ilog kung kaya't sa
ibabaw ng bubungan ng mga tindahan siya dumaan. Animo'y tulad ng balahibo ng ibon
ang kaniyang gaan
P 40-27
habang tumatakbo sa bubungan ng mga tindahan.
Nang makarating siya sa pinaka-dulong tindahan, walang kahirap-hirap siyang
lumandag sa ibaba at agad
kumaripas ng takbo papasok sa kagubatan. Medyo malayo na sa kaniya ang mga guardia
dahil mabibilis ang
takbo ng kabayo na sinasakyan nila.
Dali-daling umakyat si Salome sa isang puno at doon ay lumundag siya ng lumundag sa
magkakabilang sanga
ng pun upang mas maabutan niya ang mga guardia. Bumagal naman ang takbo ng mga
kabayo sa gitna ng
kakahuyan dahil masukal ang kagubatan ng Pampanga kung kaya't ilang segundo lang ay
naabutan sila ni
Salome dahil sa itaas ng sanga ng mga puno siya dumaan.
Ngunit bigla siyang napatigil nang biglang tumigil ang mga guardia nang magsalita
ang isa sa kanila. "Espera
escuch� algo" (Wait, I heard something) biglang wika ng isang guardia. Agad namang
inilabas ng mga
kasamahan niya ang kanilang mga baril at armas dahil sa kaba.
Sandali silang napatahimik lahat at pinakiramdaman ang buong paligid. Nakatago
naman sa isang malaking
sanga ng puno si Salome habang nasa baba lang ng pinagtataguan niya nakatigil ang
mga guardia.
"�Qu� quieres decir? �Tenemos que atrapar a ese ni�o!" (What do you mean? We need
to catch that young
boy!) sigaw ng pinuno nila. Saka nagpatuloy na ito sa pagtahak sa gitna ng
kagubatan. Agad namang sumunod
sa kaniya ang labinlimang mga tauhan niya. Samantala, naiwan naman ang lima pa
dahil naramdaman nila na
may sumusunod sa kanila.
"Tal vezsea solo un p�jaro" (Maybe it's just a bird) saad ng isa sa mga guardia
saka nagpatuloy na,
sumunod na rin ang iba sa kaniya. Magsasalita pa sana ang guardia na nakarinig ng
paghakbang at paglipatlipat
ni Salome sa mga sanga ng puno pero mukhang hindi na siya pinaniwalaan pa ng
kaniyang mga
kasamahan.
Kinakabahan naman si Salome na nakasilip sa ilalimlalo na't mukhang mababali ang
pinakadulo ng sanga ng
puno na pinagtataguan niya. Walang ano-ano'y biglang nahulog ang maliit na sanga at
diretso itong tumama sa
ulo ng guardia civil na nakakutob na may sumusunod sa kanila. Sing bilis ng hangin
na lumundag si Salome at
sinunggaban niya ang guardia sakay ng kabayo nito dahilan upang mahulog ito sa
kabayo at tumama ang likod
sa matigas na lupa.
Gulat na napatingin sa kaniya ang guardia at akmang sisigaw ito ngunit agad
tinakpan ni Salome ang bibig
nito saka pinulupot ang kamay at paa ng kalaban at buong pwersa niyang binali.
Nagpupumiglas at
nagsisigaw naman ang guardia kahit pa madiin na hawak ni Salome ang bibig nito. At
dahil mukhang
mapapalingon ang ilan sa mga kasamahan niyang medyo malayo na sa kanila agad hinila
ni Salome ang
dragon na pang-ipit na nakatusok sa kaniyang buhok at diretso niya itong hiniwa sa
lalamunan ng guardia.
Agad sumirit ang dugo ng guardia at napaubo pa ito ng dugo habang nanghihingalo na.
Lumipas lang ang ilang
segundo agad na rin itong binawian ng buhay. Napapikit na lang si Salome, maging
siya ay nagulat at hindi
nakapaniwala sa kaniyang nagawa. Iyon ang unang beses niyang kumitil ng buhay ng
isang tao.
Napatayo na lang si Salome at agad niyang pinatakbo ang kabayo sa ibang direksyon
upang hindi malaman ng
mga kasamahan nito na nawawala ang sakay na guardia ng kabayong iyon. Umakyat na
muli sa puno si
Salome at nagpatuloy siya sa pagtahak papunta sa ilog. Agad niyang pinunasan ang
mga luhang namumuo sa
P 40-28
kaniyang mga mata. Maging ang kaniyang mga kamay ay nanginginig na ngayon. Para sa
kaniyang kapatid at
kaibigan nagawa niyang pumatay.
Naunahan ni Salome makarating sa ilog ang mga guardia dahil nahihirapan ang mga ito
sakay ng kanikanilang
mga kabayo. Narinig na ni Salome ang agos ng ilog mula sa di-kalayuan ngunit hindi
niya masyado
maaninag kung may tao doon kung kaya't bumaba muna siya sa isang puno at inilapag
ang dala niyang gasera
sa isang bato.
Napapikit si Salome sabay takip sa kaniyang mata nang masindihan na niya ang gasera
dahil sa nakasisilaw
nitong liwanag (na parang isang flash ng camera). Ngunit di kalaunan ay luminaw na
rin ang kaniyang
paningin. Dahan-dahan siyang humakbang patungo sa ilog. Naaamoy na niya ang tubig
at ang mga isdang
tabang na naroroon.
Ilang saglit pa, natanaw na niya si Danilo at Ising na magkahawak kamay. May isang
maliit na bangka na
nakapwesto sa tapat nila. at inaalalayan ni Danilo si Ising na sumapa roon. Halos
umabot naman sa
lalamunan ni Salome ang kaba na nararamdaman niya. Batid niyang malapit ng dumating
ang mga guardia at
kahit anong gawin nila ay maabutan sila nito.
"Nilong! Isabela!" tawag ni Salome sa dalawa ngunit hindi nila narinig sapagkat
napakalakas ng agos sa ilog.
"Danilo! Ising!" tawag pa muli ni Salome habang kumakaripas siya ng takbo.
Nabitawan na niya ang gaserang
hawak sa pagmamadaling makalapit agad sa kanila.
"Sandali! Nilong!" muling tawag ni Salome napatigil naman si Danilo at agad siyang
napalingon sa kaniyang
ate Salome. Napangiti ang binatilyo nang makita ang kaniyang ate ngunit isang putok
ng baril ang tumapos sa
pagitan ng tinginan nilang dalawa.
Isang bala ang diretsong tumama sa ulo ni Danilo at tumagos pa ito sa kaniyang noo
dahilan nang biglang
pagdanak ng dugo nito. Parang biglang bumagal ang takbo ng paligid. Animo'y
nabagsakan ng langit at lupa si
Salome nang masaksihan niya ang dahan-dahang pagbasak ng kaniyang kapatid diretso
sa ilog. At mula doon
lumutang ang bangkay nito habang unti-unting nababalot ng kaniyang dugo ang tubig
at ang dahan-dahang
pagtangay ng agos sa walang buhay niyang katawan.
"N-nilong... H-hindi!... H-huwag..." gulat na gulat at tulalang tugon ni Salome.
Animo'y bigla siyang nanigas
sa kinatatayuan niya at tuluyang nanlambot ang tuhod niya habang sinusundan ng
tingin ang walang buhay na
katawan ng kapatid na tinatangay na ng ilog.
"�Gran trabajo!" (Great job!) tugon ng pinuno ng mga guardia civil sabay hagis ng
dalawampung pirasong
pilak sa tapat ni Ising na ngayon ay nakadapa pa rin sa lupa. Nagsidatingan na rin
ang iba pang mga guardia
civila at agad ipinag-utos ng pinuno nila na kunin ang bangkay ni Danilo.
P 40-29
Biglang sumiklab ang galit sa puso't-isipan ni Salome na dumadaloy na ngayon sa
kaniyang dugo at buong
katawan. Nakita niya kung paano nagbigay galang si Ising at nagpasalamat sa pinuno
ng mga guardia civil at
ibinulsa na niya ang pabuyang natanggap niya dahil sa paglilinlang at pagkakanulo
kay Danilo.
Galit na galit si Salome na napatayo at akmang susugurin na niya ang pinuno ng
hukbo at si Ising ngunit
biglang may humila sa kaniya pabalik at pinigilan siya. Nanlaki ang mga mata ni
Salome nang makilala kung
sino ang lalaking iyon na pumigil at yumakap sa kaniya.
Si Fidel.
Sa pagkakataong iyon, tuloy-tuloy na kumawala ang mga luhang naiipon sa mga mata ni
Salome habang
nakatitig sa mga mata ng lalaking kahit anong mangyari ay nariyan sa piling niya.
At ngayon unti-unting nang
nadudurog ang kaniyang puso dahil wala na si Danilo... wala na ang kaniyang kapatid
na bagama't madalas
silang hindi nagkakasundo ay mahal na mahal pa rin niya.
"Ahora, �Ising nos dice d�nde est� la familia Aguantar restante?" (Now, Ising tell
us where is the remaining
Aguantar family?) utos ng pinuno ng mga guardia civil kay Ising dahilan upang
mapalingon sa kanila si Fidel
na tanging nakakaintindi sa wikang kastila.
***********************
Sources of Palacio del Gobernador: http://www.phtourguide.com/palacio-del-
gobernador-in-intramuros/
Mas maganda ka Fidel. Wag ka papalamang. Ala Tarzan yung lumeng namin ee hahahah go
go go!
P 40-30
Kabanata f(x - 39)
53.2K 2.3K 3.3K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 39]
Our Asymptotic Love Story
(page 332 - 363)
Ika-labing siyamna Kabanata
Filipinas 1688
"Ahora, Ising nos dice d�nde est� la familia restante de Aguantar?" (Now, Ising
tell us where is the
remaining Aguantar family?) utos ng pinuno ng mga guardia civil kay Ising dahilan
upang mapalingon sa
kanila si Fidel na tanging nakakaintindi sa wikang kastila.
"Tinatanong ng pinuno kung saan matatagpuan ang pamilya ng binatilyong Aguantar?"
tugon ng isang guardia
sabay wasiwas sa kaniyang espada, animo'y sinsindak si Ising. Nanatili pa ring
nakaluhod si Ising sa harap
ng mga opisyal at ngayon ay nanginginig na siya sa takot. Limang piraso pa ng pilak
ang inilabas ng pinuno sa
kaniyang bulsa at inihagis sa tapat ni Ising.
"�Hablar�s ... o morir�s?" (You will speak... or you will die?) tugon ng pinuno na
agad isinalin ng guardia sa
wikang tagalog. Nanlaki ang mga mata ni Ising at paulit-ulit na lumuhod sa harapan
ng mga opisyal.
"M-matatagpuan po ang kanilang m-maliit na tahanan sa nayon ng Bucanan... na m-
malapit sa bundok Arayat"
saad ni Ising habang nanginginig at naluluha sa takot. Agad namang itong ibinulong
ng guardia sa pinuno
gamit ang wikang Kastila.
Humiyaw na ng napakalakas ang pinuno nila saka nanguna sa pagpapatakbo ng kabayo
patungo sa maliit na
baryo ng Bucanan. "Vamos!" (Come on!) sigaw ng pinuno saka pinaikot na niya ang
kaniyang kabayo. Agad
namang sumunod sa kaniya ang kaniyang mga tauhan.
Dali-dali namang hinila ng isang guardia si Ising at isinakay sa kabayo nito.
Habang ang dalawang guardia
naman ay pinagtulungang iahon sa ilog ang duguang bangkay ni Danilo saka isinakay
sa likod ng kabayo ng
isang guardia. Makapal na alikabok ang namayani sa buong paligid dahil sa mabilis
na takbo ng mga kabayo
sakay ang mga guardia civil na handang-handa na sa pagtugis sa pamilya Aguantar.
P 41-1
Sa kabilang banda, sa likod ng naglalakihang puno sa tabing ilog ay naroon si Fidel
at Salome. Hindi na
maawat si Salome sa pag-iyak dahil sa sinapit ng kaniyang kapatid habang yakap-
yakap naman siya ni Fidel
ng mahigpit.
Nang marinig ni Fidel ang pag-uusap ng mga guardia at ang pagturo ni Ising sa
kinaroroonan ng pamilya nila
Salome, mabilis niyang hinawakan si Salome sa mukha at pilit na pinatingin siya ng
diretso sa kaniyang mga
mata.
"Lumeng, makinig kang mabuti. Nasa peligro ngayon ang buhay ng iyong pamilya dahil
papunta na roon ang
mga guardia. Ngayon ang hinihiling ko sa iyo ay tumakas ka na, magtungo ka sa
malayong lugar kung saan
hindi ka nila matatagpuan. Sa oras na humupa na ang tensyon padalhan mo ako ng
lihamsa San Alfonso upang
mapuntahan kita. Sa ngayon mas makabubuti kung lumayo ka na muna Lumeng... ako na
ang bahala sa iyong
pamilya. Hindi ko hahayaang saktan nila ang iyong- " hindi na natapos ni Fidel ang
kaniyang sasabihin
dahil agad hinawi ni Salome ang kamay ng binata na nakahawak sa kaniyang mukha.
Dali-dali niyang
pinunasan ang kaniyang mga luha at saka hinugot ang dragon na pang-ipit na
nakasuksok sa kaniyang buhok.
Napailing-iling na lang si Salome. Nanlalamig na ang kaniyang buong katawan at agad
siyang nakaramdamng
panghihina ngunit sa tuwing maaalala niya ang kalunos-lunos na sinapit ng kaniyang
ama, kuya Ernesto at
maging si Danilo ay tuluyang sumisiklab ang kaniyang galit.
"Hindi! H-hindi ako aalis dito! Hindi ko iiwan ang pamilya ko! ako mismo ang
kikitil sa buhay ng mga taong
nasa likod nito!" matapang na giit ni Salome sabay talikod sa binata. Tatakbo na
sana siya papalayo ngunit
agad hinawakan ni Fidel ang kamay niya para pigilan siya dahilan para inis na
mapalingon si Salome sa
kaniya.
"Sinabi ko nang- " hindi na natapos ni Salome ang kaniyang sasabihin dahil
seryosong nakatingin ang binata
sa kaniyang mga mata. Napahinga ito ng malalimsaka tumitig muli sa kaniya. "Kung
iyan ang nais mo... hindi
kita iiwan. Anuman ang iyong maging desisyon... sasamahan kita sa laban" mahinahong
sagot ni Fidel habang
nakatingin ng diretso sa mga mata ni Salome.
Napalingon si Fidel sa kaliwa sabay turo sa kabayong kulay itimna nakatali sa gilid
ng puno. "Uunahan natin
sila" habol pa ng binata saka hinila niya si Salome papunta sa kabayong itimna iyon
na pagmamay-ari niya.
Mabilis na binuhat ni Fidel si Salome pasakay sa kabayo at agad niyang tinanggal
ang pagkakatali nito sa
puno bago siya sumampa sa kabayo.
Nasa unahan niya nakaupo si Salome habang nakakulong ang dalaga sa kaniyang mga
bisig. Agad pinatakbo
ni Fidel ang kabayo na animo'y wala ng bukas. Ngayon lang napagtanto ni Salome na
nakasuot pangmagsasaka
si Fidel at suot rin nito ang malaking salakot sa ulo. Napalingon din siya sa gilid
ng kabayo at
doon nakita niyang nakasabit ang pana at mga palaso nito.
Dahan-dahang itinaas ni Fidel ang pulang tela na siyang panakip niya sa kaniyang
mukha upang hindi siya
makilala ng sinuman. Ang bawat bahay na kanilang nadadaanan ay napapasilip sa
bintana ngunit agad din
P 41-2
namang nagtatago dahil sa takot.
Napansin ni Fidel na napahawak ng mahigpit si Salome sa lubid ng kabayo. Ito ang
unang beses na
makasakay ng dalaga sa kabayong kumakaripas talaga ng takbo. Mabuti na lamang dahil
mas maliit lang sa
kaniya ang dalaga kung kaya't hindi nakakasagabal ang ulo nito sa kaniyang mata
upang makita ang daan.
Hindi maiwasan ni Fidel na makaramdamng takot at kaba lalo na't hawak-hawak din
ngayon ni Salome ng
mahigpit sa kaniyang kanang kamay ang dragon na pang-ipit na siyang patalim. Para
sa kaniya ang
pakikisangkot ni Salome sa laban ay naghahatid ng takot sa kaniya dahil nangangamba
siyang masaktan ito.
Sa bawat hakbang ng kabayo ay kasabay nito ang hindi mapigilang pagbagsak ng mga
luha ni Salome.
Natatakot siya. Muli na na naman siyang nakaramdamng takot at matinding kaba tulad
noong mga huling
sandali bago namatay din sa harapan niya ang kaniyang itay at kuya.
At ngayon muli na naman niyang nasaksihan ang bagay na iyon nang mamatay sa harapan
niya si Danilo. Sa
mga oras na ito, halo-halong emosyon na ang kaniyang nararamdaman lalo na't patungo
na ang mga kalaban sa
kanilang tahanan kung saan iniwan niyang mahimbing na natutulog ang kaniyang ina,
tiyo at dalawang kapatid.
Napatingin si Salome sa mga kamay ni Fidel na nakahawak din sa lubid ng kabayo.
Kitang-kita ang higpit ng
hawak nito dahil sa galit. Walang segundong sinasayang ang binata at makailang
beses niyang hinahampas
ang kabayo upang mas lalong bumilis ang takbo nito. Kailangan nilang maunahan ang
mga guardia ngunit sa
gitna ng daanan ng mga palayan sila dumaan dahil tiyak na makikita sila ng mga
guardia kung sa kalsada sila
mismo dadaan.
Hindi naman maiwasan ni Fidel na makaramdamng pagkadismaya nang mapasulyap muli
siya sa dragon na
pang-ipit na hawak pa rin ngayon ni Salome. Nababalot na rin ito mismo ng dugo.
Dugo mula sa unang tao na
kaniyang napatay.
"�Se�or! Mira, all�" (Sir! Look, Over there) tawag ng isang guardia sa kanilang
pinuno sabay turo sa
kanilang gilid mula sa di-kalayuan. Nanlaki ang mga mata ng kanilang pinuno nang
makita ang kabayong
sakay ang dalawang tao. Ang isa ay nakasuot ng talukbong na itimat ang isa naman ay
nakasuot ng salakot.
Nanigas sa gulat si Ising nang makilala na ang nakasuot ng talukbong ay ang
pinagtaksilan niyang kaibigan na
si Salome. Bigla siyang siniklaban ng takot at pangamba na baka nakita ni Salome
ang nangyari kay Danilo.
Maging ang pagkakanulo na ginawa niya sa kapatid nito.
"�Disparales!" (Shoot them!) utos ng pinuno sa isang guardia. Nauuna na ang
kabayong sinasakyan nila
Salome at Fidel habang tinatahak nito ang kabilang daan na nasa gitna ng palayan.
Agad iniangat ng guardia
ang kaniyang mahabang baril saka itinutok ng mabuti sa dalawang taong nakasakay
ngayon sa kabilang
kabayo. Medyo nahihirapan ang guardia sapagkat napakadaming puno na nakaharang sa
kanilang pagitan.
"Mierda!" (Shit!) sigaw ng pinuno sabay hugot ng kaniyang rebolber. Agad niyang
pinaputok ang baril na
hawak ng tatlong beses. Saka ibinato sa pagmumukha ng guardia na kaniyang inutusan
na hindi magawang
barilin ang pinababaril niya.
Biglang napahiyaw ang kabayong sinasakyan nina Salome at Fidel dahil sa napakalakas
na putok ng baril.
Maging si Fidel ay napasigaw ng malakas sabay hawak sa kaniyang balikat na tinamaan
ng bala, agad siyang
nawalan ng balanse at nahulog siya sa sinasakyan nilang kabayo. "Hindi!" sigaw ni
Salome at gulat siyang
P 41-3
napalingon kay Fidel na ngayon ay nakahandusay na sa lupa at namimilipit sa sakit.
Isang bala muli ang diretsong tumama mula sa katawan ng kabayong sinasakyan ni
Salome dahilan upang
bigla itong mapahiyaw at bumagsak sa lupa na agad nitong ikinamatay. Maging si
Salome ay diretsong
sumubsob sa lupa at nagpagulong-gulong sa katabing palayan. Napatigil naman ang
pinuno ng mga guardia
civil at sinenyasan niya ang kaniyang mga tauhan na puntahan ang dalawang
misteryosong taong iyon na
nakasakay sa kabayo.
Nanghihina man ay pinilit ni Salome na imulat ang kaniyang mga mata at igalaw ang
kaniyang mga braso at
binti. Agad niyang natanaw si Fidel na ngayon ay tinadyakan ng isang guardia sa
sikmura dahilan upang
mapasuka ito ng dugo.
Ilang saglit pa, naramdaman ni Salome ang mga yapak ng sapatos na ngayon ay
papalapit na rin sa kaniya.
Dahan-dahan niyang inabot ang dragon na pang-ipit sa buhok na nabitawan niya. Nang
makalapit ang isang
guardia sa kaniya. Agad nitong hinawi ang itimna talukbong na nakabalot sa buong
ulo niya.
"Es ella- " (It's her- ) hindi na natapos ng guardia ang sasabihin niya dahil
nakuha na ni Salome ang
patalimna pang-ipit at agad niyang naitusok ito sa leeg ng guardia. Tumagos pa ang
matalimna dulo nito sa
batok ng kalaban.
"�Prepararse!" (Get ready!) sigaw ng pinuno, na nakasakay sa kabayo mula sa di-
kalayuan. Agad pumwesto
ang mga tauhan niya sa kaniyang harapan saka itinutok ang baril diretso kay Salome.
"Fuego!" (Fire!) sigaw ng pinuno. Agad hinila ni Salome ang guardia na sinaksak
niya sa leeg at ginawa
itong panangga sa mga bala. Nagtago rin siya sa likod ng kabayong sinakyan nila ni
Fidel kanina na ngayon ay
nakahandusay na rin sa gitna ng palayan at patay na.
Ilang sandali pa, sigaw mula sa mga guardia ang narinig niya. Nagulat si Salome
nang makita ang pagtama ng
sunod-sunod na pana sa binti, balikat at sikmura ng mga guardia na namamaril.
Napalingon siya sa gilid at
nakita niya ang isang lalaking nakasuot ng salakot na nakasabit sa isang sanga ng
puno. Mabilis nitong
pinapana ang mga mga guardia dahilan upang mapaatras ang mga ito at nagtago na rin
sa likod ng mga puno.
"Diez de ustedes! �S�gueme! mientras la otra mitad se queda aqu� y los mata!" (Ten
of you! Follow me! while
the other half stay here and kill them!) utos ng pinuno saka sineyasan ang sampung
guardia na sumunod sa
kaniya. Papunta na sila ngayon sa tahanan ng pamilya Aguantar habang ang kalahating
hukbo naman ay
nanatili roon upang pigilan at hulihin sina Salome at ang tatlong misteryosong
lalaki na nakasuot ng salakot.
Nasa walong guardia ang namamaril ngayon sa kanila. Agad namang pinaputukan ng mga
guardia ang lalaking
nakasuot ng salakot na nakasabit sa puno ngunit napatigil sila at muling nagtago
nang sunod-sunod na
tinamaan sila ng pana mula naman sa kabilang puno kung saan may isa pang lalaki na
nakasuot ng salakot na
ngayon ay pumapana sa kanila.
Nang dahil sa pagsulpot ng dalawang lalaking nakasalakot nalihis ang atensyon ng
mga kalaban kung kaya't
nakatayo si Salome at nakatakbo siya sa likod ng isang puno upang makapagtago.
Napalingon siya sa
dalawang lalaking nakasuot ng salakot na ngayon ay nakikipagpalitan ng palaso sa
mga kalaban. Walang duda
ang dalawang iyon ay si Patricio at Geronimo.
Napalingon din si Salome sa kinaroroonan ni Fidel na ngayon ay nakikipag-suntukan
sa guardia na
P 41-4
bumubogbog sa kaniya. Nasa ibabaw ang guardia at ngayon ay sinasakal niya si Fidel
kasabay niyon ay agad
nahawakan ng guardia ang pulang tela na nakabalot sa mukha ni Fidel at akmang
hihilahin na niya ito ngunit
mabilis na inihagis ni Salome ang dragon na pang-ipit diretso sa likod ng guardia
na kalaban ni Fidel.
Ang patalimay diretsong tumama sa spine ng guardia dahilan upang bigla itong
manigas at mapahiyaw sa
sakit. Agad namang kinuha ni Fidel ang matalimniyang palaso saka isinaksak ito sa
dibdib ng kalaban.
Habang abala ang ibang mga guardia sa pamamaril kina Patricio at Geronimo na
nagtatago sa itaas ng sanga
ng mga puno. Dali-daling tumakbo si Salome papunta kay Fidel, agad niyang hinugot
ang dragon na pang-ipit
na nakabaon sa likod ng guardia na wala na ngayong buhay.
Napatigil siya nang makita ang walang-awat na pagdurugo ng balikat ni Fidel dahil
sa malalimna tama ng
bala nito. Napapikit na lang sa sakit si Fidel, hindi naman malaman ni Salome ang
gagawin kung kaya't
niyakap na lang niya ang binata. ito ang kinatatakutan niya. Ang madamay ang mga
taong mahalaga sa kaniya.
Isang guardia ang nakapansin kay Salome at Fidel mula sa di-kalayuan. Agad niyang
itnutok ang hawak
niyang mahabang baril diretso kay Salome na nakatalikod ngayon. Mabuti na lang
dahil agad itong nakita ni
Patricio, dali-dali siyang lumundag mula sa puno at dinaganan niya ang guardiang
iyon.
Napamura naman sa inis si Geronimo dahil sa ginawa ni Patricio na paglundag sa
ibaba. Nang dahil doon
sunod-sunod na pinaputakan ng mga guardia ang punong pinagtataguan ni Geronimo
dahil wala na ang isa
pang namamana sa kanila.
Mabilis na naagaw ni Patricio ang baril na hawak ng guardia saka ipinutok ito sa
sikmura ng kalaban. Ngunit
limang sunod-sunod na bala ang tumama sa direksyon niya kaya agad siyang nagtago sa
likod ng isang puno
na malapit sa kaniya.
Natatalo na sila ng kalaban. Hindi na ngayon maka-pana si Geronimo dahil
pinupuntirya na siya ng mga
guardia. Hindi na rin makaganti ng pana at baril si Patricio dahil unti-unti nang
nakakalapit sa kanila ang mga
kalaban.
Ilang sandali pa, malakas na hiyaw mula sa mga guardia ang umalingangaw nang sunod-
sunod na palaso ang
tumama sa kanila. Asintadong-asintadong tumama ang mga matatalimna palaso sa
sikmura, ulo, leeg, likod at
sa dibdib ng mga kalaban na agad nitong ikinamatay.
Sabay na napalingon si Patricio at Geronimo kung saan nanggaling ang mga palasong
iyon. Hindi na sila
nagtaka pa, hindi na sila nagulat pa dahil tama nga ang hinala nila. Ang asintadong
pumana at nakapatay sa
mga kalaban ay si Fidel.
Sa palitan ng kanilang mga tingin nila sa isa't-isa ngayon ay nakahinga na sila ng
maluwag dahil natalo nila
ang kalaban. Ngunit isang nagliliyab na liwanag ang umusbong mula sa di-kalayuan.
Napatulala silang apat
lalong-lalo na si Salome nang mapagtanto niya na ang nasusunog na bahay sa gitna ng
palayan ay ang kanilang
tahanan.
Agad lumundag pababa si Geronimo mula sa itaas ng puno "Wala na tayong oras!" giit
ni Geronimo saka
sumakay sa isang kabayo na pag-mamayari ng mga namatay na guardia civil. Agad
namang inalalayan ni
Patricio si Fidel na ngayon ay tinitiis ang tama ng bala sa kaniyang kanang
balikat.
"Lumeng" tawag ni Patricio sa dalaga na ngayon ay tulalang nakatinginn sa kanilang
tahanan na tinutupok na
P 41-5
ngayon ng apoy. Agad napalingon si Patricio kay Geronimo.
"Isakay mo siya, hindi na niya kayang magpatakbo mag-isa ng kabayo. Ako na ang
bahala kay Lumeng" tugon
ni Patricio kay Geronimo. Magsasalita pa sana si Fidel ngunit alamniyang tama si
Patricio, hindi niya
magagawang mapatakbo ang kabayo dahil hindi na maawat sa pagdugo ang kaniyang sugat
sa balikat.
Dali-daling hinawakan ni Patricio ang magkabilang balikat ni Salome at pinilit
itong tumingin sa kaniyang
mga mata "Lumeng, aalis na tay- " hindi na natapos pa ni Patricio ang sasabihin
niya dahil biglang
napaatras si Salome sabay hawak ng mahigpit sa patalimna pang-ipit.
"Papatayin ko sila!" giit ng dalaga habang nanlilisik ang mga mata nitong
nakatingin sa liwanag ng apoy na
sumisira ngayon sa kanilang bahay. Magsasalita pa sana si Patricio ngunit dire-
diretso nang umangkas si
Salome sa kabayo. Wala nang nagawa pa si Patricio kundi tulungang umangkas sa
kabayo ang dalaga.
"Lumeng" tawag ni Fidel na nakaangkas sa kabilang kabayo habang nasa likod nito si
Geronimo. Hindi na
natuloy ni Fidel ang sasabihin niya dahil biglang lumingon sa kaniya si Salome
"Huwag niyo akong
intindihin. Kaya ko ang sarili- " hindi na natapos ni Salome ang sasabihin niya
dahil biglang umangkas si
Patricio sa kabayong sinasakyan ni Salome at bigla niyang hinawakan ang lubid ng
kabayo dahilan upang
makulong si Salome sa kaniyang mga bisig.
"Hindi kita iiwan..." tugon ni Patricio sa dalaga. Gulat namang napatingin sa
kaniya si Salome. At ngayon ay
masama na rin ang tingin ni Fidel sa kanila.
"Hindi ako aalis... kahit paalisin mo ako, hindi ako aalis sa tabi mo" giit naman
ni Fidel dahilan upang
mapalingon sa kaniya si Patricio na seryoso na rin ang tingin. Hindi naman
nakapagsalita si Salome, alam
nila na hindi ito ang tamang oras para magdiskusyon.
Nabasag lang nabubuong mainit na tensyon nang tumawa at magsalita si Geronimo "Ano
na? hinihintay na
tayo ng mga mahihinang guardiang iyon" tawa pa ni Geronimo at pinatakbo na niya ang
kabayong sinasakyan
nila ni Fidel.
Pinatakbo na rin ni Patricio ang kabayong sinasakyan nila ni Salome at tinahak
nilang apat ang daan papunta
sa kinaroroonan ng tahanan nila Salome na ngayon ay nasusunog na.
Habang papalapit ng papalapit sila sa tahanan ng pamilya Aguantar unti-unti nilang
naaamoy ang makapal na
usok na bumabalot na ngayon sa kalangitan. May iilang mga mamamayan ang nakasilip
sa kanilang mga
bintana ngunit nang dumating sina Salome ay agad silang nagsipagtago.
Nabalot ng matindig lamig ang buong katawan ni Salome habang pinagmamasdan ang
kanilang tahanan na
nilalamon na ng apoy. Nang tumigil ang kabayo na sinasakyan niya ay agad siyang
lumundag pababa. Hindi
na siya nagawang pigilan pa ni Patricio dahil dire-diretsong tumakbo si Salome
papunta sa tapat ng bahay
nila.
P 41-6
Kahit hirap na hirap ay sinikap ni Fidel na lumundag sa kabayo at tumakbo upang
sundan si Salome na
ngayon ay mukhang gustong pasukin ang kanilang tahanan na nasusunog na. "LUMENG!"
tawag ni Fidel
ngunit hindi siya naririnig nito, mabuti na lang dahil agad nakatakbo si Patricio
papunta kay Salome upang
pigilan itong pumasok sa bahay na tinutupok na ng apoy.
"INAY! ATE FE! JULIO! INGKONG!" sigaw ni Salome habang patuloy na umaagos ang mga
luha sa
kaniyang mga mata. Ang puso niya ay parang dinurog ng libo-libong beses at ngayon
ay hindi na siya
makahinga dahil sa sobrang sakit na nararamdaman niya. Ang bawat usok ng apoy na
nanggagaling sa
kanilang tahanan ay parang isang malakas na sampal na patuloy na nagpapahina sa
kaniyang buong katawan.
Tanging pagsigaw, pag-iyak, paghihinagpis at pagpupumiglas ang nagagawa niya ngayon
habang hawakhawak
siya ni Patricio.
Napabagsak na lang din si Fidel sa lupa habang pinagmamasdan ang nasusunog na bahay
ng kaniyang
sinisinta. Ilang sandali pa, narinig nila ang tawag ni Geronimo mula sa likuran
habang akay-akay ang isang
matandang lalaking duguan.
Nanlaki ang mga mata ni Salome nang makilala kung sino ang matandang lalaking iyon
na hinang-hina na at
nababalot na ng dugo... si Ingkong Lui.
Dahan-dahang inalalayan ni Geronimo si Ingkong Lui paupo at pinasandal sa isang
puno sa gilid nila. Agad
ding tumakbo si Salome papunta sa kaniyang Ingkong at agad itong niyakap.
Inalalayan na rin ni Patricio si
Fidel papunta sa kinaroroonan ni Ingkong Lui.
Hindi na maawat si Salome sa pag-iyak habang nakayap sa kaniyang Ingkong. Hindi na
rin niya alintana ang
napakaraming dugong dumidikit sa kaniyang damit at mukha mula sa kaniyang Ingkong.
Dahan-dahan at
nanghihinang tinapik-tapik ni Ingkong Lui ang likod ng kaniyang apo-sa-pamangkin.
"L-lumeng... M-magpakatatag ka Hija" panimula nito sabay hawi sa buhok ni Salome.
Dahan-dahang
bumitaw na rin si Salome mula sa pagkakayakap niya kay Ingkong Lui at nakinig ng
mabuti sa sasabihin nito.
"A-ang iyong inay at mga kapatid ay dinakip ngayon, h-hindi ko alamkung saan sila
dinala ngunit ang iyong
inay ay malubha ring nasugatan nang lumaban kami sa kanila" saad ni Ingkong Lui
kasabay nito ay ang
paglahad niya ng kabuuang nangyari...
Malalim ang gabi, mahimbing silang natutulog nang maalimpungatan si Ingkong Lui
dahil sa
dumadagundong na yapak ng mga paa ng kabayo na mukhang papalapit sa kanila. Agad
napabangon si
Ingkong Lui at napasilip sa bintana. Laking-gulat niya nang makita ang sampung
guardia civil kasama
ang Heneral, tumigil ito sa tapat ng kanilang tahanan at sinenyasan ng Heneral ang
kaniyang mga
tauhan na palibutan ang buong bahay nila.
Nagising na rin si Nay Delia at nagbalot ng balabal. Akmang lalabas siya sa pintuan
upang tingnan kung
anong mayroon sa labas ngunit napatigil siya nang makita si Ingkong Lui sa salas
habang hawak ang
mahabang baston nito.
P 41-7
Sa tingin pa lang ni Ingkong Lui ay naintindihan na ni Nay Delia na kalaban ang mga
nasa labas ng
kanilang tahanan. Kasunod nito ay tatlong malakas na kalabog sa pinto ang sumunod
na nangyari
dahilan upang gulat na mapabangon si Felicidad at maalimpungatan ang batang si
Julio.
"Inay, anong nangyayari?" gulat na tanong ni Felicidad sabay yakap kay Julio na
biglang napahikbi
dahil sa takot. Magsasalita na sana si Nay Delia ngunit limang sunod-sunod na
kalabog sa pinto na
naman ang kanilang narinig.
"Nasaan si Lumeng at Nilong?" nag-aalalang tanong ni Nay Delia saka diretsong
nagtungo sa kwarto ni
Danilo ngunit walang tao roon.
"Marahil ay magkasama silang dalawa ngayon" saad ni Ingkong Lui habang nakapikit
ang kaniyang mga
mata. Animo'y pinapakiramdaman niya ang buong paligid. "Ngunit ako'y nangangamba na
tuluyan nang
nakatawid sa kabilang buhay ang isa sa kanila..." patuloy ng ingkong, dahilan upang
gulat na
mapalingon sa kaniya si Nay Delia, Felicidad at ang batang si Julio.
"S-sino po ang nasa labas?" muling tanong ni Felicidad, agad siyang napabangon at
dali-daling nagsuot
ng balabal. Binalutan niya rin ng talukbong si Julio at pinatahan ito sa pag-iyak.
Isang malakas na pagkabog sa pinto ang nagpasira sa tanikala ng kanilang pintuan.
Napahinga na lang
ng malalim si Nay Delia, animo'y tanggap na niya ang kanilang kapalaran. Muli
siyang napasulyap kay
Ingkong Lui at isang tango ang isinagot nito sa kaniya. kasabay ng pag-tango na
iyon ay ang pagdampot
ni Nay Delia ng balisong na nasa gilid ng mesa at itinago niya sa loob ng kaniyang
balabal.
"Lumabas kayo riyan!" sigaw ng isang guardia mula sa labas. Nagsimula namang
humakbang si Nay
Delia papalapit sa pinto at dahan-dahang binuksan ito.
Isang matangkad na ginoo na nakasuot ng kompletong uniporme pang-Heneral ang
tumambad sa
harapan niya. may makapal itong bigote at balbas na siyang bumabalot ssa mukha
nito. Napaktangos ng
ilong at napakaputing balat ang masisilayan sa Heneral na iyon. Nasa edad apatnapu
pataaas na ito
ngunit bihasang-bihasa pa rin sa pakikipaglaban.
"No es de extra�ar, tu hijo muerto se ve exactamente como t�" (No wonder, your dead
son looks exactly
like you) saad ng Heneral habang nakatitig ng mabuti sa mukha ni Nay Delia. Isang
binatang guardia
civil naman ang nasa tabi ng Heneral at siyang nakakaintindi at nakakapagsalita ng
wikang tagalog.
"Kayo ba ang pamilya Aguantar?" tanong ng guardia, napatingin naman si Nay Delia sa
hawak nitong
mahabang espada. Saka ibinalik ang tingin sa Heneral.
"Y me asegurar� de que mueras exactamente lo que le hiciste a mi hijo!" (And I'll
make sure that you will
die just exactly what you did to my son!) buwelta ni Nay Delia na ikinagulat ng
Heneral at ng mga
guardia dahil nakakaintindi pala ito ng wikang Kastila. Huhugutin n asana ng
Heneral ang kaniyang
rebolber ngunit naunahan siya ni Nay Delia na mabilis pa sa kidlat na nahugot nito
ang hawak na
balisong at dali-daling iwinasiwas sa mukha ng Heneral.
Gulat na napasigaw ang Heneral sa sakit nang mahiwa ang kaniyang mukha. Agad siyang
nasalo ng mga
guardia na nasa likod niya at dali-daling prinotektahan. "�M�TALOS!" (KILL THEM!)
sigaw ng Heneral
habang nakahawak sa mukha niyang nagdurugo na ngayon.
P 41-8
Hindi naman na nag-aksaya pa ng oras ang kaniyang mga tauhan at agad nilang sinugod
si Nay Delia.
Ngunit nagulat sila nang bigla itong umikot papalabas at mabilis na nasipa sa ere
ang mga kalaban.
Napaatras sa gulat ang mga guardia lalong-lalo na nang biglang may anino ng isang
matandang lalaki
ang lumabas mula sa bahay.
"�Mierda! �Disparales! usa tus armas!" (Shit! Shoot them! use your guns!) galit na
utos ng Heneral sa
kaniyang mga tauhan, hindi na siya magkamayaw ngayon dahil namimilipit na siya sa
sakit ng malalim
na hiwa sa kaniyang mukha.
Dali-daling nilabas ng mga guardia ang kanilang mga rebolber at mahahabang baril
ngunit kahit ganoon
ay nanginginig pa rin sila sa takot. "Ganiyan ba kayo makipaglaban? Hindi patas?
Para saan pa't
ipagmamalaki niyo na kayo'y nanalo kung sa umpisa pa lang ng laban ay nandaraya na
kayo" buwelta ni
Ingkong Lui sabay kumpay sa kaniyang mahabang baston.
Nagkatinginan naman ang mga guardia na takot na takot ngayon. Ngunit hindi pa rin
nila binitiwan ang
mga baril na hawak nila. "�Qu� est�s esperando? �Disparales!" (What are you all
waiting for? Shoot
them!) sigaw pa ng Heneral na ngayon ay nagtatago sa likod nila.
Isang nagmamagaling na guardia ang nagpaputok ng baril diretso kay Ingkong Lui
ngunit mabilis na
nakailag ang matanda gamit lang ang isang hakbang papa-kaliwa. Kasunod nito ay agad
humakbang
papaikot si Ingkong Lui habang mabilis na pinapaikot-ikot ang kaniyang baston
dahilan upang masindak
at mapaatras ang mga kalaban.
Dinukot naman ni Nay Delia ang limang maliliit na balisong na kaniyang hawak at
mabilis na inihagis sa
mga kalaban. Agad napasigaw ang mga ito ng tamaan sa iba't-ibang parte ng kanilang
mga katawan. Ang
dalawa sa kanila ay sa leeg tinamaan kung kaya't agad itong nabaiwan ng buhay.
Sunod-sunod na malalakas na hampas ng baston ang tumama sa mga guardia, at hindi na
nila ngayon
malaman ang kanilang gagawin dahil sa bilis ng kilos ni Ingkong Lui. Ang ilan ay
napasuka ng dugo ng
tamaan sa kanilang mga sikmura, ulo, likod at balakang. "Delia! Tumakas na kayo!
Ako na ang bahala
rito" giit ni Ingkong Lui, napailing naman si Nay Delia.
"Hindi ka namin iiwan Ingkong" tugon nito habang sunod-sunod na hinahagis ang mga
balisong na
hawak niya. "Wala ng oras! Tumakas na kayo! Iligtas mo ang mga bata!" giit pa ni
Ingkong Lui, parang
isang tinik na bumabaon sa puso ni Nay Delia ang pag-iyak ni Julio na ngayon ay
yakap-yakap ni
Felicidad ng mahigpit at pilit na pinapatahan ito.
"Ingkong- " magsasalita pa sana si Nay Delia ngunit natamaan ng espada sa balikat
si Ingkong Lui.
"Tumakas na kayo!" sigaw pa nito. Wala nang nagawa si Nay Delia kundi pumasok muli
sa loob ng bahay
at hinila na niya ang anak na si Felicidad at Julio. Sa likod ng bahay sila dumaan
habang hinaharang ni
Ingkong Lui ang mga kalaban.
Agad namang napatayo ang Heneral at galit na sinundan sina Nay Delia sa likod ng
bahay. Sumakay siya
sa kabayo at agad itong pinakaripas ng takbo. Nang marating niya ang likod ng bahay
nakita niya ang
pintuang naiwang bukas. Maging ang mga bakas ng paa na papunta sa matataas na
talahiban.
Dali-daling pinatakbo ng Heneral ang sinasakyang kabayo at hindi nagtagal ay
natanaw na niya ang
dalawang babae na tumatakbo habang ang isa ay may bitbit na batang lalaki.
P 41-9
"Inay!" tawag ni Felicidad sa kaniyang ina, takot na takot na siya ngayon at kahit
mahirap at hinihingal
na siya habang karga-karga si Julio ay sinisikap niya pa ring makatakbo ng mabilis.
Agad hinawakan ni
Nay Delia ng mahigpit ang kamay ng anak.
Agad hinugot ni Nay Delia ang natitirang isang pirasong balisong na nakatago sa
kaniyang balabal.
Mabilis na inihagis niya ito sa Heneral na humahabol sa kanila ngayon. Diretsong
tumama ang matalim
na balisong sa balikat ng heneral at napahiyaw ito sa sakit. Ngunit ang tamang iyon
ay hindi
nakahadlang sa kaniya upang patuloy na habulin sila.
Nang dahil sa matinding galit at pagka-inis, agad binunot ng Heneral ang kaniyang
rebolber at itnutok
kay Felicidad. Isang bala ang diretsong tumama sa binti ng dalaga na agad nitong
ikinabagsak sa
putikan. "ANAK!" sigaw ni Nay Delia ngunit dalawang sunod-sunod na bala ang tumama
sa kaniyang
kaliwang binti at balikat dahilan upang maging siya ay mapabagsak sa lupa.
Nang marinig ni Ingkong Lui ang tatlong sunod-sunod na putok ng baril mula sa
talahiban ay bigla
siyang sinaklaban ng takot at napalingon sa loob ng kanilang bahay. Naging
pagkakataon iyon upang
makaatake ang mga kalaban sa kaniya at agad siyang nasaksak ng isang guardia ng
espada sa sikmura.
Kasunod nito ay ang sabay-sabay na pag-atake ng ilang mga guardia sa kaniya dahilan
upang
mapabagsak siya sa sahig.
Sa kabilang banda, napangisi naman ang Heneral nang mapatumba niya ang dalawang
babae, pinatigil
na rin niya ang kabayong sinasakyan. Agad siyang bumaba rito at naglakad papalapit
kay Nay Delia at
Felicidad na ngayon ay namimilipit na sa sakit. Ngunit biglang napaatras ang
Heneral nang bumangon
ang batang lalaki at pinagsusuntok siya sa binti.
"Oh, uno dif�cil" (Oh, a tough one) pang-asar na buwelta ng Heneral sa batang si
Julio na ngayon ay
umiiyak habang pinagsusuntok siya sa binti. Agad naman niyang hinawakan ang ulo ng
bata saka itinulak
ng malakas papalayo dahilan upang mapabagsak na rin ito sa putikan.
"Recuerda siempre, nadie podr�a escapar de m�" (Always remember, no one could
escape from me) pangasar
na buwelta ng Heneral saka itinali si Nay Delia, Felicidad at Julio. Kasunod nito
ay dumating na
ang iba pa niyang mga tauhan. Muling napangisi ang Heneral dahil alam niyang natalo
na rin ngayon
ang matandang lalaking humarang sa kanila kanina.
"Ponga su casa en llamas, y supongo que la joven que queda vendr� por nosotros"
(Put their house into
fire, and I assume that the remaining young lady will be coming for us) tugon ng
Heneral sa kaniyang
mga tauhan. Agad naman itong sumunod at pinasiklaban ng apoy ang buong bahay ng
pamilya Aguantar.
"Lumeng... iligtas mo ang iyong pamilya, p-patawad kung hindi ko sila nagawang
protektahan" nanghihinang
tugon ni Ingkong Lui habang hinahawi ang buhok ni Salome. "N-nakita kong nabihag
sila ng mga guardia
kanina ngunit hindi ko alamkung saan sila dinala" patuloy pa nito. Dahan-dahan
niyang pinunasan ang mga
luha sa mata ni Salome.
"N-naniniwala ako na mapagtatagumpayan mo ang laban na ito, at h-hihintayin ko na
ibalita mo sa aking
P 41-10
puntod ang k-katagumpayan mo apo ko" wika ni Ingkong Lui sa huling pagkakataon,
kasabay niyon ay ang
pag-ubo niya ng dugo at ang pagtigil ng kaniyang hininga.
"Ingkong! Huwaaag!" pagtangis pa ni Salome sabay yakap ng mahigpit sa kaniyang
tiyuhin na siyang naging
kasangga nila noong wala na silang mapuntahan. Ito rin ang unang umintindi at nag-
aruga sa kanilang pamilya.
At si Ingkong Lui rin ang siyang nagturo at nagsanay sa kaniya kung paano
makipaglaban. Ngunit ngayon wala
na ito, katulad ng kapatid niyang si Danilo, ngayon ay magkasama na silang
nakatawid sa kabilang buhay.
Isang kakaibang amoy mula sa pulang kandila ang dahilan upang maalimpungatan si
Salome. Agad niyang
naramdaman ang sobrang bigat ng kaniyang katawan. Animo'y namamaga ang kaniyang mga
braso at binti.
Maging ang kaniyang ulo ay napakabigat na rin ngayon. Idagdag pa ang mga sugat,
hiwa, gasgas at pasa na
natamo niya sa pagtakas nila.
Dahan-dahang iginala ni Salome ang kaniyang mga mata sa buong paligid. Nasa loob
siya ng isang dipamilyar
na silid. Nakahiga siya sa malaki at malambot na kama. At laking gulat niya na
mapagtanto na iba na
ang damit na suot niya.
Agad siyang napabangon sa gulat at kahit masakit pa rin ang kaniyang buong katawan
walang ano-ano'y inalis
niya ang makapal na kumot na nakabalot sa buong katawan niya. "Maghunos dili ka,
Hija" isang boses ng
matandang babae ang narinig niya mula sa kaliwa. Gulat siyang napatingin sa kaliwa
kung saan naroroon ang
pintuan, nanlaki ang mga mata ni Salome nang makilala kung sino ang matandang
babaeng nagsalita... si Inay
Laya, ang manggagamot sa bayan ng San Alfonso na mula sa lahi ng mga babaylan.
"Ang pabigla-biglang kilos at desisyon ay hindi nakabubuti. Magpasalamat ka dahil
hindi maluba ang mga
sugat at pasa na iyong natamo" wika pa ni Inay Laya saka nagkalad na papasok sa
loob ng kwarto at isinara
na rin niya ng dahan-dahan ang pinto.
Medyo madilimang paligid ng buong kwarto dahil isang malaking pulang kandila lamang
ang nagbibigay ng
liwanag sa kanila. Nakatirik ang kandila sa ibabaw ng maliit na mesa sa gilid ng
kama na hinihigaan ngayon
ni Salome.
"N-nasaan ako?" tanong ni Salome, bagama't tuyong-tuyo na ang kaniyang lalamunan ay
nagawa pa rin niyang
makapagsalita. Hindi naman kumibo si Inay Laya habang abala pa rin ito sa
paghahalo-halo ng mga halamang
gamot sa iisang lalagyan.
Matanda na si Inay Laya at kitang-kita ito sa kaniya dahil kuba na ito kung tumayo
at maglakad. "Nasaan ako?
Anong nangyari? Nasaan sina inay at mga kapatid ko? Nasaan si Ingkong? Nasaan sina
Fidel?" sunod-sunod
na tanong ni Salome. Unti-unti na ring nangingilid ang kaniyang mga luha.
Magsasalita pa sana ulit si Salome pero hinarap na siya ni Inay Laya, bitbit ang
isang malaking lalagyan na
P 41-11
gawa sa kahoy at isang makapal na puting tela. Naupo na si Inay Laya sa gilid ng
kama niya at walang anoano'y
kinuha nito ang kaniyang kaliwang braso saka pinunasan ng halamang gamot.
"Narito tayo sa tahanan ni Don Epifanio" sagot ni Inay Laya, biglang nanlaki ang
mga mata ni Salome.
"Narito tayo sa paggamutan? Hindi! Aalis ako" saad ni Salome at akmang tatayo na
ngunit hinawakan ng
matanda ang braso niya ng mahigpit.
"Hindi ka aalis. Wala nang ibang lugar na ligtas para sa iyo kundi rito" tugon ng
matanda habang hawakhawak
pa rin ng mahigpit ang braso ni Salome. "Isa pa, wala kang dapat ipangamba sapagkat
hindi ito ang
paggamutan, nasa kabilang kalye pa ang paggamutan. Ang tahanang ito ay siyang bahay
mismo ni Don
Epifanio" tugon pa ni Inay Laya at pinagpatuloy na niya ang pagpunas ng halamang
gamot sa braso ni Salome.
Hindi naman na nakapagsalita pa si Salome, sa ngayon ayaw na muna niyang alalahanin
na baka makita niya
rito si Roselia. "At huwag kang mag-alala ako ang nagpalit ng iyong damit" patuloy
pa ng matanda. Kahit
papaano ay nakahinga naman ng maluwag si Salome sa nalaman niya.
"Ang totoo niyan, hindi dapat papayag si Don Epifanio na itago ka rito ngunit nang
dahil sa pakiusap ni
Roselia, pumayag na ang Don. Batid kong alammo na ang relasyon ni Don Epifanio at
Roselia, sa ngayon
tanggapin mo na lang ang katotohanan na ang pagtataksil ni Roselia ay siyang
makatutulong pala para sa iyo"
wika pa ni Inay Laya, bigla namang napayuko si Salome at napaisip ng malalim.
Naguguluhan siya kung dapat
niya bang pasalamatan si Roselia.
"Bukod pa roon, mukhang hindi makakatanggi si Don Epifanio kay Se�or Patricio
Montecarlos. Alamnaman
nating makapangyarihan si Se�or Patricio at napag-alaman ko na malaki rin pala ang
naitulong ni Se�or
Patricio sa pagpapatayo ng paggamutan dito sa Pampanga" tugon pa ni Inay Laya saka
kinuha ang isa pang
braso ni Salome at sinimulang punasan iyon.
"Sa nangyaring pakikipag-usap ni Se�or Patricio kay Don Epifanio kagabi, nakita ko
ang pag-aalala sayo ng
ginoo at aking napagtanto na siya'y umiibig sa iyo" saad pa ng matanda dahilan
upang gulat na mapatingin si
Salome sa kaniya.
"Ngunit- " hindi na natapos ni Salome ang sasabihin niya dahil biglang nagsalita si
Inay Laya.
"Ngunit hindi ka umiibig sa kaniya. Sapagkat ibang binata ang nilalaman ng iyong
puso, hindi ba?" patuloy ni
Inay Laya sabay tingin ng diretso sa mga mata ni Salome. Hindi naman nakapagsalita
si Salome at napaiwas
na lang siya ng tingin. Kahit hindi niya sabihin batid niyang alamni Inay Laya kung
sino ang lalaking
nilalaman ng puso niya.
"Tunay nga na hindi natin mapipili kung sino ang dapat na mahalin. Ngunit ang
paulit-ulit na magkamali ay
hindi na katanggap-tanggap, hindi ba?" muling tugon ni Inay Laya habang nakatingin
pa rin ng diretso sa mga
mata ni Salome, animo'y hinuhukay nito ang mga sikreto na nakatago sa ilalimng
kaniyang puso.
Hindi naman nakaimik si Salome. Pinili na lang niyang umiwas ng tingin at tanawin
ang bintana sa labas.
Gabi na ngunit nakikita pa rin niya ang dahan-dahang pagpatak ng ulan mula sa labas
ng bintana. Napatigil si
Salome nang makita ang isang pamilyar na pahabang lumang papel na nakasabit sa
gilid ng bintana.
Naalala ni Salome na nakita na niya ito noon sa tinutuluyang bahay ni Inay Laya
noong unang beses silang
nagkita nang samahan nila ni Ising si Manang Estelita magpagamot sa matandang
babaylan.
P 41-12
"Tama ka hija, iyan nga ang nakita mo noon sa aking tahanan" walang ano-ano'y saad
ng matanda habang
abala pa rin sa pagpunas sa kaniya. Napatitig muli si Salome sa pahabang lumang
papel na iyon kung saan
nakasulat ang isang salita sa Baybayin...
Pangako
Ilang sandali pa, nagulat si Salome nang kunin ni Inay Laya ang pulang kandila at
itinapat ito sa harapan niya.
"Pagmasdan mo ang kandilang ito, sa oras na ito'y matunaw at maubos... maaari pa
rin itong mabuo at maging
panibagong kandila muli" saad ni Inay Laya, hindi naman maunawaan ni Salome kung
bakit hindi na niya
ngayon maalis ang mga mga mata niya sa pagkatitig sa kandilang iyon.
"Ang pagkakamali ng nakaraan ay maaaring mabuo at mangyari muli" patuloy ng matanda
saka inilapit muli
kay Salome ang kandila. "Nais mo bang malaman hija kung paano matatapos ang paulit-
ulit na pangyayaring
ito?" wika pa ni Inay Laya dahilan upang mailbaling ni Salome ang tingin niya sa
matanda.
"Simple lang... kailangang mangyari ito..." patuloy ng matanda saka pinatay niya
ang sindi ng kandila gamit
ang kaniyang hininga.
Kinabukasan, naalimpungatan si Salome nang marinig niya ang pamilyar na tunog ng
musika mula sa labas ng
silid na tinutuluyan niya. Dahan-dahan siyang napabangon saka inalis ang mga dahon
na nakatapal sa
kaniyang buong katawan.
Bago siya makatulog kagabi ay naikwento sa kaniya ni Inay Laya ang lahat. Ayon kay
Inay Laya, madaling
araw na raw nang kumatok sina Se�or Fidel, Patricio at Geronimo sa tahanan ni Don
Epifanio. Dala-dala
nila si Salome na wala nang malay matapos ang matinding paghihinagpis sa pagkawala
ng kaniyang kapatid,
Ingkong, ang pagdukot sa kaniyang ina at dalawa pang kapatid at ang pagsunog sa
kanilang tahanan.
Noong una ay ayaw tanggapin ni Don Epifanio si Salome sa kaniyang tahanan ngunit
nagalit si Patricio at
pinaalala sa kaniya ang lahat ng naitulong nito sa paggamutan. Kasunod rin nito ay
dumating si Roselia na
siyang kinakasama na ngayon ni Don Epifanio. Nang dahil din sa pakiusap ni Roselia
kung kaya't pumayag si
Don Epifanio na itago si Salome sa kaniyang tahanan.
Si Fidel, Patricio at Geronimo naman ay agad ginamot ni Inay Laya noong gabing
iyon. Lalong-lalo na si
Fidel na may tama ng bala sa balikat. Silang tatlo ay tumutuloy ngayon sa tahanan
ng alcalde mayor ng
Pampanga at siguradong magtataka ang pamilya ng alcalde mayor sa oras na makita
nilang sugatan at duguan
ang mga ginoo lalo na si Se�or Fidel.
Tanghaling tapat na nang mapag-desisyunan ng tatlong ginoo na bumalik sa tahanan ng
alcalde mayor upang
hindi sila paghinalaan nito lalo na't hinahanap na rin ngayon kung sino ang tatlong
misteryosong lalaki na
P 41-13
nakasuot ng salakot at siyang tumulong kay Salome.
Si Inay Laya naman ay ilang buwan nang naninirahan sa Pampanga at siyang kanang
kamay ni Don Epifanio
sa panggagamot. Matagal nang umalis si Inay Laya sa San Alfonso dahil na rin sa
mainit na dugo sa kaniya
nina Padre Bernardo.
Napalingon na lang si Salome sa pagkaing nakahain sa mesa sa kaniyang gilid. Batid
niyang kailangang
manumbalik ang kaniyang lakas kung kaya't kinuha na niya ang pagkain at nagsimula
na siyang kumain habang
pinapakinggan ang pamilyar na musika na naririnig niya mula sa labas ng kaniyang
silid.
Napalingon siya sa bintana, maaliwalas na muli ang kalangitan ngunit kita pa rin
ang mga basang puno at
halaman sa paligid dahil sa pag-ulan kagabi.
Nang matapos siyang kumain, bumangon na siya sa kama at nagsimulang humakbang
papunta sa pintuan.
Mabigat at parang namamaga ang kaniyang mga binti ngunit sinikap niya pa ring
makarating sa pintuan upang
masilip kung anong mayroon sa labas.
Pagkabukas niya ng pinto mas lalong lumakas ang musika na nanggagaling sa labas.
Napatulala na lang si
Salome nang makita kung sino ang lalaking tumutugtog ng biyolin at siyang
pinagmumulan ng pamilyar na
musikang iyon.
Marahan na musika na animo'y naglalakbay papasok sa kaniyang tenga at parang
kuryente na dumadaloy sa
kaniyang buong katawan na siyang nagpapagaan din ng lahat ng alalahanin na kaniyang
pasan-pasan.
Nakatayo si Fidel sa tapat ng balkonahe at mula doon ay tinutugtog niya ang 'Canon
in D' gamit ang isang itim
na biyolin. Nakapikit ang kaniyang mga mata habang dinadama niya ang bawat nota,
kasabay nito ang pagihip
ng marahan na hangin dahilan upang mahawi ang buhok niyang tumatama sa kaniyang
kilay.
Ilang sandali pa, biglang napatigil si Fidel sa pagtugtog at nang imulat niya ang
kaniyang mga mata nakita
niya si Salome na nakatayo na ngayon sa tapat niya at nakakatitig sa kaniya. Isang
matamis na ngiti ang
nabitiwan na Fidel nang makita ang dalagang pinipintig ng puso niya.
Isang matamis na ngiti rin ang sagot ni Salome sa pag-ibig na pinapamalas ng
binatang kaharap sa kaniya.
"Desear�a poder ver tu sonrisa as� cada vez que me despierto" (I wish that I could
see your smile like this
everytime I wake up) saad ni Fidel habang nakatingin ng diretso sa mga mata ni
Salome.
Isang ngiti at tango ang muling pinakawalan ni Salome dahilan upang hindi na mapawi
ang pangiti ni Fidel.
Inalapag ni Fidel ang hawak na biyolin saka niyakap ang dalaga at niyakap rin siya
nito pabalik. "Nawa'y
hindi mo pa rin nakalimutan ang sinabi mo noon sa akin sa Simbahan ng San Agustin"
bulong ni Fidel sa
tenga ni Salome habang magkayakap pa rin sila ng mahigpit.
Napakunot naman ang noo ni Salome "Anong sinabi ko?" nagtatakang tanong ni Salome.
Bigla namang
napabusangot ang mukha ni Fidel ngunit kahit ganoon ay hindi pa rin siya kumawala
sa pagkakayakap sa
dalaga.
"Iyong sinabi na ika'y magpapakasal sa akin sa lalong madaling panahon" ngisi ng
binata dahilan para
mapabitaw sa yakap si Salome ngunit hindi siya nakawala dahil ayaw siyang bitawan
ni Fidel na ngayon ay
tinatawanan na siya. Isinubsob na lang ni Salome ang mukha niya sa dibdib ng binata
dahil sa hiya, namumula
P 41-14
na ang pisngi niya dahil sa sinabi nito at nahihiya siyang makita nito ang pamumula
ng buong mukha niya.
Sandali silang nag-usap sa balkonahe. Nalaman ni Salome na unti-unti na ring
naghihilomang sugat sa balikat
ni Fidel. Nakasuot ngayon ang binata ng makapal na coat upang hindi mapansin ang
nakabalot na tela sa
balikat nito. Siguradong magtatanong ang mga opisyal kung saan nakuha ni Fidel ang
sugat na iyon.
Matapos ang tanghalian, pinapasok na ni Inay Laya si Salome sa silid upang
makapagpahinga. Kailangan pa
nitong mabawi ang kaniyang lakas. Kung kaya't tinapalan niya muli ng mga halamang
gamot ang dalaga. Nasa
Maynila ngayon si Don Epifanio kasama si Roselia upang ipakilala sa isang
pagpupulong ang bago niyang
asawa. Kung kaya't si Inay Laya muna ang pansamantalang namamahala sa mansyon at
paggamutan ni Don
Epifanio.
Mag-aalas singko nan ang hapon nang magising si Salome mula sa pagsisiyesta. Bago
siya lumabas ng kwarto
ay muli siyang napatigil at napatitig sa pahabang lumang papel na nakasabit sa
gilid ng bintana na kung saan
nakasulat ang isang salita sa letrang baybayin... 'Pangako'
Bakit tila pamilyar sa akin ang bagay na iyon?
Nang makarating si Salome sa kusina wala doon si Inay Laya. Maging sa salas,
palikuran at sa silid nito ay
wala ang matanda. Tahimik ang buong bahay, ngunit maayos at malinis ito. Kitang-
kita rin ang karangyaan ni
Don Epifanio. Napatigil si Salome nang makita ang iginuhit na larawan na nakasabit
sa dingding ng salas.
Naroon ang magkasamang iginuhit na larawan ni Don Epifanio habang hawak ang kamay
ni Roselia na medyo
umbok na ang tiyan. Ngayon lang napagtanto ni Salome na ikinasal na pala si Roselia
kay Don Epifanio, kung
kaya't ang pagbubuntis nito ay legal na.
Nagtungo na lang ulit sa kusina si Salome upang kumuha ng isang basong tubig.
Masama pa rin ang loob niya
dahil nagawang makalimutan agad ni Roselia ang unang asawa nitong si Ernesto na
kaniyang kuya. At ngayon
may parte na rin sa isipan niya na kahit papaano ay kontento na rin siguro si
Roselia sa buhay nito ngayon.
malayo sa peligro at mahirap na pamumuhay na dinanas niya sa piling ni Ernesto.
Inilapag na ni Salome ang baso ng tubig na kaniyang ininomat akmang aalis na roon
ngunit napatigil siya
nang marinig ang pagtama ng palaso mula sa labas. Napalingon si Salome sa bintana
ng kusina sa likod ng
bahay at doon natanaw niya ang malawak na hardin sa labas.
P 41-15
Sa gitna ng hardin, nakita niya rin si Se�or Patricio na seryosong nag-eensayo sa
pagpana. Isang malaking
puno ng kaymito ang inaasinta ng binata. Hindi naman ito ganoon kalayo mula sa
kinatatayuan ni Patricio
ngunit hindi pa rin niya natatamaan ang puno ng kaymito.
Dahan-dahang binuksan ni Salome ang pinto sa likod ng kusina at mula doon ay
pinanood niya kung paano
pumana si Patricio. Nakasuot ang bintana ng itimna coat at sumbrero, sa porma't-
dating nito ay kitang-kita
ang karangyaan na tinataglay nito. Ngunit kahit ganoon, siguradong magtataka ang
sinumang makakakita sa
kaniya sapagkat pana at palaso ang ginagamit nitong sandata.
Halos sampung beses nang pinana ni Patricio ang puno ngunit ni isa sa palasong
kaniyang pinakawalan ay
walang tumama sa gitna ng puno. Hindi naman mapigilan ni Salome na mapailing-iling
at matawa dahil
mukhang napipikon na ngayon si Patricio.
Hindi pa napapansin ni Patricio na nasa likod lang si Salome at pinapanood siya. At
ilang saglit pa, hinugot
na ni Salome ang dragon na pang-ipit na nakasuksok sa kaniyang buhok saka mabilis
niyang inihagis ito
diretso sa puno ng kaymito.
Gulat namang napalingon sa kaniya si Patricio sabay tingin ulit sa dragon na pang-
ipit na nakabaon na ngayon
ng malalimsa gitna ng puno dahilan upang maglaglagan din ang ilang kaymito na bunga
ng punong iyon.
"Tama nga si Se�or Geronimo, hindi ka magaling gumamit ng pana" saad ni Salome,
napakunot naman ang
kilay ni Patricio saka sinubukang panain muli ang puno pero sa huling pagkakataon
ay sumablay pa rin siya.
Napailing-iling lang si Salome saka naglakad papunta doon sa puno sabay kuha sa
dragon na pangipit na
inihagis niya doon at isinuksok niya iyon muli sa kaniyang buhok.
"Sadyang madaldal talaga si Geronimo, ngunit- " hindi na natapos ni Patricio ang
sasabihin niya dahil
biglang nagsalita si Salome. Animo'y ito na ang pagkakataon niya para makabawi ng
pang-aasar kay Patricio.
"Ngunit totoo naman ang kaniyang sinabi, hindi ba?" kantyaw pa ni Salome. Napangisi
lang si Patricio sa
kaniya.
"Iyan ang hirap sa iyo Lumeng, madali kang naniniwala" saad ni Patricio at
napailing-iling pa. "Madali kang
naniniwala sa sinasabi nila at madali ka ring nagtitiwala" patuloy pa ni Patricio.
Hindi naman agad
nakapagsalita si Salome, naalala niya noong sinabi sa kaniya ni Patricio noong
nagkita sila sa batis. Sinabi
nito na may nakapagsabi sa kanila na nagbago na siya
"Bakit hindi mo sa akin sinabi na si Ising ang nagkwento ukol sa pagbabago ko?"
biglang tanong ni Salome,
napatigil naman si Patricio sa pagpana doon sa puno saka napahinga ng malalimat
lumingon sa kaniya.
"Ikaw ba ay maniniwala kung sinabi ko? Kaibigan mo siya samantala ako naman ay
hindi. At bukod doon ang
kapatid mo rin naman ang nagsabi kung nasaan ang pamilya niyo. Si Danilo ang
nagpadala ng lihamkay Ising.
Ngunit ang malaking palaisipan sa akin ay kung kay Ising lang ba nagpadala ng
lihamsi Danilo? o baka
naman nagpadala pa si Danilo ng lihamsa ibang tao bukod kay Ising. Maaaring ang
taong iyon ay may alam
din noon kung nasaan kayo bago pa mangyari ang lahat ng ito" sagot ni Patricio,
napakunot naman ang noo ni
Salome. Tila may pinapahiwatig ang binata sa kaniya ngunit hindi niya maintindihan.
Ilang saglit pa, inilapag na ni Patricio ang pana at palaso na hawak niya saka
nauopo sa isang mahabang troso
P 41-16
sa gilid. Nagpunas din siya ng pawis gamit ang isang puting tela na nasa tabi niya.
"Sinasabi ko na sa iyo Lumeng, huwag kang magtitiwala kaninuman. Kung minsan ang
inaakala mong tapat at
hindi magtataksil sa iyo ang siyang sisira ng tiwala mo. Ang pangako ay maaaring
mapako" giit pa ni Patricio
saka uminomng isang basong tubig na nasa gilid din niya.
Napahakbang naman si Salome papalapit sa kaniya "Paano mo nalaman na taksil si
Ising?" nagtatakang
tanong ni Salome habang seryosong nakatingin ng diretso sa mata ni Patricio.
Inalapag naman na ni Patricio
ang baso na hawak niya saka nagpagpag ng kamay at inayos niya ang kaniyang
sumbrero.
"Hindi ka maniniwala kung sino ang taong kausap ni Ising noong gabing narinig ko
ang plano nila" tugon ni
Patricio sabay tingin ng diretso sa mga mata ni Salome. Kasabay niyon ang biglaang
pag-ihip ng malamig na
hangin na animo'y nadala ng kilabot at kaba sa buong katawan ni Salome
"S-sino ba ang tinutukoy mo?" muling tanong ni Salome, hindi niya maintindihan kung
bakit nakaramdamsiya
ng takot sa isasagot ni Patricio.
Hindi naman nakaimik si Patricio. Nakatitig lang siya sa mga mata ni Salome at
ilang sandali pa dahan-dahan
siyang lumingon sa kaliwa. Napalingon na rin si Salome sa kaliwa kung saan
nakatingin ngayon si Patricio.
Nanlaki ang mga mata niya nang makita kung sino ang tinitingnan nito.
Si Fidel.
"Minsan ang pag-ibig ang siyang bumubulag sa mga mata ng taong nagmamahal. Hindi
nito nakikita ang dapat
makita, Hindi nito naririnig ang dapat na marinig dahil sadyang nangingibabaw ang
tibok ng puso na siyang
nagtatakip sa katotohanan. Isang katotohanan na sa oras na iyong malaman ay iyong
pagsisisihan" patuloy ni
Patricio habang nakatingin ng diretso kay Fidel na naglalakad ngayon papalapit sa
gilid ng mansyon habang
hila-hila ang kabayo.
Anong ibig mong sabihin Se�or Patricio?
Makalipas ang tatlong araw, unti-unti nang bumabalik ang lakas ni Salome. Sa
susunod na linggo pa raw
babalik si Don Epifanio at ang bago nitong asawa na si Roselia. Kung kaya't silang
dalawa lang ni Inay Laya
P 41-17
ang nag-aasikaso sa bahay ng Don. Halos araw-araw ding bumibisita si Patricio sa
kanila, habang si Fidel
naman ay tuwing umaga lang dahil abala ito sa pagdating ng tiyahin nito mula sa
Espanya.
Isang hapon habang nakatanaw si Salome sa bintana, hindi niya maaalis sa isip niya
ang sinabi ni Patricio
tungkol sa kataksilan ni Ising at sa kasabwat nito. Magtatakipsilimna ngunit hindi
pa rin siya gumagalaw
mula sa kinauupuan niya.
Ilang sandali pa, nagulat siya nang biglang sumulpot si Geronimo sa tapat ng
bintana dahilan upang mapaatras
at mapatayo siya sa gulat. "Nagulat ba kita binibini?" tawa ni Geronimo, napakunot
na lang ang kilay ni
Salome sa inis.
"Siguro sa ganiyang paraan mo dinaan ang pangliligaw kay Piyang, hindi ba?" buwelta
ni Salome. Napatigil
naman sa pagtawa si Geronimo at mukhang naging seryoso siya nang mapasok si Piyang
sa usapan. Kalat sa
buong bayan ng San Alfonso na kinasal ang isang tagapagsilbi na si Piyang sa isang
mangingisdang binata na
si Paterno, kahit pa si Piyang ay nagdadalang-tao na at hindi raw si Paterno ang
ama ng pinagbubuntis nito.
"Matagal nang walang ugnayan sa amin ni Piyang, kayong mga kababaihan talaga anng
hilig niyo sa mga
kwentong walang kabuluhan" banat pa ni Geronimo. Napailing-iling na lang si Salome,
batid niyang nililihis
ni Geronimo ang usapan dahil hindi siya komportable na pag-usapan si Piyang at ang
anak nilang dalawa.
Sumampa na si Geronimo sa bintana dahilan upang mapaatras si Salome. Nagulat siya
nang ilapag ni
Geronimo ang isang itimna tela na naglalaman ng iba't-ibang gamit. "Hindi ako
naparito upang makipagkwentuhan
sa iyo binibini, ang totoo niyan bukod sa mga gamit na dala ko ay may balita pa
akong nasagap
mula sa labas" tugon pa ni Geronimo. Nagulat si Salome nang biglang isara ni
Geronimo ang bintana.
"Nabalitaan ko na ang matandang kutserong nagturo kay Danilo at Ising sa ilog ay si
Mang Pablo, mahirap
lang ang pamilya nila kung kaya't ang salap na natanggap nila mula sa mga opisyal
ay pinambili nila ngayon
ng bagong sakahan at lupa sa tabing ilog" wika ni Geronimo, halos walang kurap
namang nakatingin sa kaniya
si Salome dahil sa gulat.
"Ang heneral naman na namuno nang gabing iyon sa mga guardia civil ay si Heneral
Ramon Cruz na matalik
ding kaibigan ni Heneral Martino Alfonso, sa tabi ng tahanan ng alcalde mayor na
tinutuluyan namin ngayon
nakatirik ang mansyon ni Heneral Ramon. Kakatanggap niya lang kahapon ng parangal
mula sa tagapayo at
kanang-kamay ng gobernador-heneral dahil sa pagkakahuli sa iyong ina at mga
kapatid" patuloy pa ni
Geronimo. Napahawak naman si Salome sa gilid ng dingding dahil sa matinding
pagkabigla. Lalo nan ang
marinig niya ang tungkol sa kaniyang ina at mga kapatid.
"Ang iyong ina at mga kapatid ay bihag ngayon ni Heneral Ramon. Ang balita ko ay
nakakulong sila sa
himpilan ng mga guardia civil dito sa Pampanga. Malakas ang kutob ko na buhay pa
sila sapagkat maaaring
hatulan nila ng kamatayan ang inyong pamilya sa gitna ng plaza upang magsilbing
babala sa mga mamamayan
na huwag kalabanin ang pamahalaan" dagdag pa ni Geronimo. Parang nabalot ng
napakalamig na tubig ang
buong katawan ni Salome, ang maisip pa lang niya na bihag ngayon ang kaniyang
pamilya at nakakulong sa
mga selda ay hindi na niya matanggap.
"At ang huli, nabalitaan ko na ang buong pamilya ni Ising ay magtutungo na sa
Espanya. Bilang pabuya sa
kanila ng tagapayo at kanang-kamay ng gobernador-heneral" tugon ni Geronimo. Sa
pagkakataong iyon,
biglang nagpintig ang tenga ni Salome. Ang walang hiya niyang taksil na kaibigan ay
nakikinabang ngayon sa
pagkakanulo nito sa kaniyang buong pamilya.
P 41-18
Sandaling hindi nakapagsalita si Salome. Napapikit na lang siya at pilit na
pinakalma niya ang kaniyang
sarili. Ilang sandali pa, binuksan na ni Geronimo ang itimna tela na dala niya kung
saan nakabalot ang mga
iba't-ibang gamit.
"Ito ang ilan sa mga gamit namin nina Patricio at Fidel" panimula ni Geronimo sabay
abot ng salakot sa
kaniya. naiintinidhan na niya ngayon ang nais ipahiwatig ng binata. Na susuportahan
siya nito sa paghihiganti
na nais niya.
Ngunit napatigil si Salome at napatingin kay Geronimo "Nais ko lang malaman, paano
niyo nalaman na nasa
peligro ang buhay namin noong isang gabi nang linlangin ni Ising si Danilo at ang
pagtatangka nilang
pagtakas?" tanong ni Salome. Napatigil naman si Geronimo at napatingin ng diretso
sa mga mata niya.
"Bago mangyari iyon narinig namin ni Patricio ang pag-uusap ni Ising at- " hindi na
natapos pa ni Geronimo
ang sasabihin niya dahil biglang nagsalita si Salome.
"Tama na! pakiusap huwag niyong guluhin ang isipan ko" tugon ni Salome. Napatahimik
naman si Geronimo
at muli niyang binalot ang mga gamit na dala niya saka inalapag sa upuan na nasa
tapat ni Salome.
"Hindi ka namin masisisi kung ayaw mong maniwala, ngunit bakit hindi mo subukan
itanong sa kaniya kung
paano niya nalaman na naroon ka at si Danilo sa kagubatan noong gabing iyon?"
patuloy pa ni Geronimo at
naglakad na siya papalabas sa pinto.
Sa pagkakataong iyon, mas lalong bumigat ang loob at ang isipan ni Salome. Ang mga
pangyayari, ang mga
kaganapan ay unti-unting nauugnay sa isa't-isa.
Nang gabi ring iyon ay hindi na nagsayang pa ng oras si Salome. Dali-dali siyang
nagpalit ng damit pangmagsasaka,
sinuot niya rin ang pulang tela na panaklob sa mukha at ang malaking salakot na
dala ni
Geronimo. Sa likod ng buhok na kaniyang pinusod, isinuksok niya ang dragon na pang-
ipit sa buhok.
Kinuha rin niya ang isang matalimna balisong at isinuksok ito sa kaniyang
tagiliran. Sa huling pagkakataon,
bago siya lumabas sa tahanang iyon ay pinagmasdan muna niya ang kaniyang sarili sa
harap ng salamin. Walang duda, hindi na siya makikilala at mula sa likod ng
kasuotang iyon... handa na siyang maghiganti.
Bago sumapit ang hatinggabi, narating na ni Salome ang maliit na bahay kubo na
tinitirhan ni Mang Pablo, ang
kutserong nagturo sa kinaroroonan ni Ising at Danilo. Mabilis na narating ni Salome
ang likod ng bahay nina
Mang Pablo at mula pagitan ng mga kawayan na siyang dingding ng bahay nito ay
sinilip niya ang loob.
Kakatunaw pa lang ng kandila dahilan upang kusang mapatay ang sindi nito. Natanaw
ni Salome na
mahimbing na natutulog ang buong mag-anak ni Mang Pablo. Hinugot na ni Salome ang
dragon na pang-ipit at
siyang ginamit upang mabuksan ang pinto, hindi naman siya nabigo dahil madali niya
itong nabuksan.
Dahan-dahan siyang pumasok sa loob ng bahay. Hindi niya inaalis ang kaniyang mata
sa padre de pamilya na
mahimbing na natutulog katabi ang asawa nito. Nang marating niya ang papag na
hinihigaan ng mag-asawa.
Agad niyang sinaksak ang dibdib ni Mang Pablo dahilan upang bigla itong mapasigaw
sa sakit. Kasabay
niyon ay biglang napasigaw din ang asawa nito na naliligo sa mga pilak na natanggap
nila mula sa mga
opisyal.
Dumanak ang napakaraming dugo mula sa dibdib ni Mang Pablo na siyang bumalot sa mga
pilak na
P 41-19
hinihigaan nito. Kasunod nito ay sinaksak muli ni Salome nang malakas ang puso ni
Mang Pablo gamit ang
balisong na hawak din niya.
Nagsisisigaw ang gahaman na asawa ni Mang Pablo sabay bitbit sa mga anak nito.
Sandali namang
pinagmasdan ni Salome ang walang buhay na katawan ni Mang Pablo na ngayon ay
naliligo sa sarili nitong
dugo at sa mga pilak na tinanggap nito.
Tumalikod na siya at nagsimulang lumabas sa pintuan ng bahay na parang walang
nangyari habang ang asawa
naman ni Mang Pablo at ang mga anak nito ay tumatakbo sa gitna ng kalsada at
humihingi ng tulong.
Hindi na nag-aksaya pa ng oras si Salome at dire-diretso na siyang nagtungo sa
bayan kung saan matatagpuan
ang malaking mansyon na tinitirhan ni Heneral Ramon. Ngunit nahirapan si Salome na
makapasok sa bayan
dahil nagkalat na ang mga guardia civil lalo na nang mabalitaang may umatake sa
tinitirhan ni Mang Pablo na
nasa gitna ng palayan.
Sa ibabaw ng mga bubungan dumaan si Salome at sa tuwing mapapadaan siya sa grupo ng
mga guardia civil
ay magtatago siya sa mga sanga ng puno. Alas-dos na ng madaling araw nang marating
ni Salome ang tahanan
ni Heneral Ramon. Sandali niyang pinagmasdan ang buong paligid sa likod ng bubungan
ng tirahan ng alcalde
mayor na kapitbahay nito.
Napansin ni Salome ang dalawang guadia civil na nagbabantay sa labas ng bahay ni
Heneral Martino. May
isang guardia na siyang nag-uutos sa mga tauhan dahil ayaw na magpaabala pa ng
heneral para lang sa maliit
na usapin tulad ng pagkamatay ng oridnaryong mamamayan na si Mang Pablo.
Nang umalis ang dalawang guardia civil na nagbabantay sa heneral, dali-daling
tumalon si Salome papunta
sa kabilang bubong, ang tahanan ni Heneral Ramon. Walang ka-hirap-hirap na dumaan
si Salome sa gilid ng
bahay saka sinipa ng malakas ang bintana sa loob dahilan upang magising ang heneral
at agad sinindihan ang
gasera na nasa tabi niya.
Nakasuot ng magarbong pangtulog ang heneral at ang buong bahay nito ay nababalot ng
ginto at mga
mamamahaling kagamitan. "Qui�n est� ah�?" (W-who's there?) gulat na tugon ng
heneral at nagsisisigaw siya
upang maalarma ang mga bantay sa bahay niya ngunit wala na ang mga ito. Ang ilan ay
umalis para puntahan
ang nangyaring gulo sa barrio nina Mang Pablo at ang ilan naman ay napatay na ni
Salome.
Siniklaban ng takot si Heneral Ramon ang makita ang isang anino na papalapit na sa
kaniya. nanginginig
niyang inabot ang rebolber na nasa ilalimng kaniyang kama ngunit makailang beses
niya itong nabibitawan
dahil sa kaba. Animo'y nakalimutan na niya kung paano gumamit ng baril dahil sa
matinding takot.
"Batid kong hindi mo naiintindihan ang sasabihin ko... ngunit isang bagay lang ang
nakasisiguro akong
maiintindihan mo" panimula ni Salome habang humahakbang ng dahan-dahan papalpait sa
heneral. Nanlaki
ang mga mata ni Heneral Ramon nang marinig ang boses ng anino.
"Tu eres una ni�a" (Y-you're a girl) tugon nito at nanginginig ang kamay na itinuro
siya. Agad inihagis ni
Salome ang balisong na hawak niya na dumaplis sa gilid ng mukha ng heneral.
Napasigaw ito sa takot,
animo'y sanggol na tinatawag ang kaniyang ina.
Napansin ni Salome ang sariwang sugat sa mukha ng heneral. Naalala niya ang
ikinuwento ni Ingkong Lui
bago ito mamatay, nagawang sugatan ni Nay Delia ang mukha ng heneral noong gabing
iyon.
P 41-20
"Marahil ay may awa pa si ina kung kaya't hindi ka niya nagawang paslangin noong
gabing iyon, kahit pa ang
totoo ay kayang-kaya naman niya" tugon pa ni Salome, patuloy namang napapatras sa
kama si Heneral Ramon
habang pilit na inaabot ang kaniyang rebolber na hindi niya mahawak ng maayos dahil
sa matinding takot.
Napatigil na si Salome sa paglalakad nang marating na niya ang dulo ng kama ng
heneral. Sa pagkakataong
iyon, dahan-dahang inalis ni Salome ang pulanng tela na nakabalot sa kaniyang
mukha. Nanlaki ang mga mata
ni Heneral Ramon nang makilala si Salome.
"Ako ang magtutuloy ng sugat na hindi natapos ng aking ina" patuloy ni Salome.
Kasabay niyon ay nahawakan
na ng heneral ang rebolber at agad niya itong tinutok sa tapat ni Salome ngunit
kasing bilis ng kidlat na
sinunggaban ni Salome ang heneral at hiniwa ang leeg nito gamit ang dragon na
patalimna hawak niya.
Ang malambot na kama nito na puting-puti ay nabalot na ngayon ng dugo mula sa
heneral na binigo ng sarili
niyang baril.
Magliliwanag na nang marating ni Salome ang Maynila sakay ng kalesa na ninakaw niya
kay heneral Ramon.
Napatigil siya mula sa di-kalayuan at tinanaw ang malalaking pader ng Intramuros.
Bumaba na siya sa kalesa
at iniwan ito sa gilid ng isang puno. Alamniyang hindi siya makakapasok sa loob ng
intramuros suot ang
salakot na iyon. Maging ang kaniyang damit ay nababalot na rin ng dugo, siguradong
paghihinalaan siya ng
mga bantay sa lagusan ng Intramuros.
Dinukot na niya ang ilang pilak na kinuha niya kanina sa tahanan nina Mang Pablo at
siyang ginamit niya
upang bilhin ang isang baro't-saya na nakasampay sa maliit na bahay kubo na nasa
gilid niya. napag-alaman
niya na isang mangangalakal ng bulaklak ang ale na nakatira sa bahay kubo na iyon.
Kung kaya't binayaran
niya rin ito upang tulungan siyang makapasok sa loob ng Intramuros.
Alas-sais na ng umaga nang makarating sila sa lagusan ng Intramuros kung saan may
sampung guardia ang
nagbabantay. Bitbit ang mga bulaklak na dala-dala ng ale at ni Salome ay madali
silang nakapasok sa loob
dahil kilala namang taga-suplay ng bulaklak ang ale na iyon.
Pagpasok nila sa loob, bumungad ang masiglang umaga para sa lahat. Maraming mga
nagtitinda ng pagkain sa
calle ng kainan. Dire-dretsong sumunod si Salome sa pagdadalhan ng bulaklak at
laking gulat niya na ang mga
bulaklak na bitbit niya ay ihahatid pala sa panciteria nila Ising.
"Dito na lang ang bulaklak na iyan, huwag mon ang hawakan baka malanta pa iyan!"
matapobreng utos ni
Aling Teodora na siyang nanay ni Ising. Dahan-dahan namang inilapag ng ale at ni
Salome ang bulaklak na
dala nila. Bago lumabas ang ale ay inihagis pa ni Aling Teodora sa sahig ang bayad
nito. Dahilan upang
pulutin pa ito ng ale at magmukhang kaawa-awa ang matanda.
Napapikit na lang sa inis si Salome. Nakalugay ngayon ang mahaba niyang buhok kung
kaya't hindi siguro
siya nakilala agad ni Aling Teodora. "Lumayas na kayo rito! Malas! Malas!" buwelta
pa ni Aling Teodora
saka pinagtatabuyan ang ale at si Salome.
Inalalayan na ni Salome papunta sa pinto ang ale na tumulong sa kaniya at ibinigay
niya rito ang mga pilak na
dala niya bilang kabayaran sa tulong nito sa kaniya.
"Anong pang ginagawa mo riyan? Umalis ka rito sa aming tind- " hindi na natapos pa
ni Aling Teodora
ang sasabihin niya dahil napatigil siya sa gulat nang lumingon si Salome sa kaniya.
P 41-21
"L-lumeng?" gulat na tugon nito at napaatras pa dahil sa kaba. Tiningnan naman siya
ni Salome ng matalim,
animo'y tigre na handa na siyang sunggaban at kainin.
"I-ikaw pala iyan hija, h-hinahanap mo ba si Ising? W-wala siya ngayon- " hindi na
naman natapos ni Aling
Teodora ang sasabihin niya dahil nagsimulang humakbang si Salome papalapit sa
kaniya. Nakasuot ito ng
isang lumang baro't-saya tulad ng dati. Taliwas sa suot ngayon ni Aling Teodora na
pang-do�a na.
"Hindi ka ba nabubulunan sa tuwing ika'y kumakain? Hindi ka ba nababangungot sa
tuwing ika'y natutulog?
Paano mo naaatimmabuhay ng ganito karangya? Hindi ba kayo inuusig ng inyong
konsensiya?" buwelta ni
Salome habang humahakbang papalapit sa kaniya. Dali-dali namang nagsisisigaw si
Aling Teodora upang
tawagin ang kaniyang asawa at mga anak.
Ilang sandali pa ay nagsidatingan na rin ang kaniyang mga anak. Gulat na gulat ang
mga ito nang makita si
Salome na nasa loob ng kanilang panciteria. Agad hinawakan ni Celestina ang kamay
ng kaniyang ina at
tinago ito sa likod.
"Bakit kayo natatakot? Ako ito si Salome... isang Aguantar na kaibigan ng inyong
pamilya, hindi ba?" banat
pa ni Salome. Nang hahakbang muli siya ay sabay-sabay napaatras ang buong pamilya
ni Aling Teodora dahil
sa takot.
Isa-isang tiningnan ni Salome ang buong pamilya ni Aling Teodora. Magagarbo na rin
ang mga kasuotan nito
at ang kanilang kainan at tahanan ay nababalot na rin ng mga mamamahaling gamit.
Walang duda, ito ang
karangyaang kapalit na natanggap nila matapos ituro ang pamilya nina Salome.
Napatigil si Salome nang makita si Ising na nakatayo sa gilid ng hagdan, nakayuko
ito at umiiyak. Sa
pagkakataong iyon, sunod-sunod na nagpakita sa alaala ni Salome ang ginawang
kataksilan ni Ising. Ang
pagsisinunggaling nito kay Danilo para mahikayat na magtanan sila. Ang pagturo sa
pamilya niya kung kaya't
nabihag ngayon ang kaniyang ina at dalawang kapatid. Ang pagsira nito sa
pagkakaibigan at tiwala na binigay
niya at higit sa lahat ang pagbabale-wala niya sa pag-ibig ni Danilo para sa
kaniya.
Mahigpit na hinawakan ni Salome ang dragon na pang-ipit na siyang gustong-gusto na
niyang ibaon sa leeg ni
Ising. Ngunit hindi niya maintindihan kung bakit hindi niya magawa, hindi niya
magawang humakbang
papalapit dito upang saksakin ito.
Kung tutuusin anumang oras ay kayang-kaya niyang gawin iyon lalo na dahil walang
kalaban-laban sa kaniya
ang buong pamilya nito. Ngunit hindi niya mawari kung bakit hindi niya mapatay ang
dating kaibigan.
"Lumeng... maghunos dili ka, pakiusap huwag mong gawin iyang binabalak mo" tugon ni
Aling Teodora na
nagmistulang anghel. Taliwas sa inaasal nito kanina, daig pa ang mayamang do�a na
matapobre.
Sandaling ipinikit ni Salome ang kaniyang mga mata. At nang muli niyang imulat ito,
diretso niyang tiningan
si Ising. "Hindi mo na kailangan pang magpaliwanag dahil wala na rin naman itong
patutunguhan. Hindi na
rin maibabalik pa ang dati nating pagkakaibigan. Sinayang mo ang lahat Ising.
Sinayang mo ang mga taong
totoong nagmamahal sa iyo" tugon ni Salome at tinalikuran sila. Ngunit bago siya
makalabas sa pintuan ay
bigla siyang napatigil at napalingon sa gilid.
Kinuha niya ang isang malaking gasera na nasa gilid at ang isang kandila na
nakasindi sa kabilang mesa.
"LUMENG!" sigaw ni Aling Teodora at ng mga anak nito ngunit hindi rin naman sila
makalapit kay Salome.
P 41-22
Dali-daling ibinuhos ni Salome ang gas sa dingding at labas ng panciteria nina
Aling Teodora, ang kanilang
panciteria ay gawa sa kahoy at pawid kung kaya't nang idikit ni Salome ang apoy ng
kandila sa dingding ng
kanilang tindahan ay mabilis itong nagliyab.
Agad napatakbo papalabas ang buong pamilya ni Aling Teodora at nagsisisigaw ito.
Hindi naman na sila
magkamayaw dahil mabilis na kumalat ang apoy na ngayon ay nakarating na rin sa
bubungan ng kanilang
tindahan. Maging ang mga taong naglalakad sa calle ay nagulat sa mga pangyayari.
Dali-dali silang sumalok
ng tubig upang patayin ang apoy ngunit huli na ang lahat dahil natupok na nito ang
buong bahay at tindahan ng
pamilya ni Aling Teodora.
Sa kabilang banda, ay naglalakad lang si Salome sa gitna ng calle na parang walang
nangyari.
Nakakasalubong niya ang mga taong nagmamadali habang buhat-buhat ang banye-
banyerang tubig para
patayin ang apoy. Ilang sandali pa, nagulat si Salome nang biglang may humawak sa
kaniyang braso at nang
lumingon siya ay tumambad sa harapan niya si Fidel na seryosong nakatingin ngayon
sa kaniya.
Agad hinila ni Fidel si Salome papunta sa isang calle kung saan walang masyadong
tao. Siguradong
maraming nakakita kay Salome na siyang sumunog sa tahanan nila Aling Teodora. At
ang ginawa nito ay
siguradong makakarating sa mga opisyal.
"Lumeng! Ano bang ginagawa mo? bakit naririto ka sa Maynila? at bakit lumikha ka ng
gulo?!" seryosong
tugon ni Fidel. Sinubukang kumawala ni Salome mula sa pagkakahawak ni Fidel ngunit
hindi siya binitawan
nito.
"Nararapat lang iyon sa kanila! kung tutuusin maswerte pa sila sapagkat hindi ko
kinitil ang mga buhay nila!"
galit na sagot ni Salome habang pilit na kumakawala mula sa pagkakahawak ni Fidel.
"Lumeng! Gumising ka! huwag mong gawin ito" giit pa ni Fidel at hinawakan niya sa
magkabilang balikat si
Salome ngunit nagpupumiglas pa rin ito.
"Bitawan mo ako!" sigaw ni Salome dahilan upang mabigla si Fidel at matauhan sa mga
nangyayari. Dahandahan
niyang binitawan si Salome at napahakbang din siya paatras. Hindi naman na ngayon
makatingin si
Salome sa kaniya at agad nitong pinunasan ang luhang namumuo sa kaniyang mga mata.
Sandali silang napatahimik. Sandaling naghari ang nakabibinging katahimikan sa
pagitan nilang dalawa. Ilang
sandali pa ay nagsalita na si Salome "S-sabihin mo nga sa akin... ikaw ba ay
tapat?"
Napatingin naman ng diretso si Fidel sa kaniya, hindi niya nagustuhan ang tanong
nito tungkol sa kaniyang
katapatan. "Anong ibig mong sabihin?" seryosong tugon ng binata. Napahinga naman ng
malalimsi Salome
saka tumingin ng diretso sa mga mata ni Fidel.
"Paano mo nalaman na naroon sa ilog si Danilo at Ising noong gabing sinundan ko rin
sila?" diretsong tanong
ni Salome. Hindi naman nakapagsalita si Fidel at bigla itong napaiwas ng tingin.
Napatingala ito sa
P 41-23
kalangitan at pilit na pinapakalma ang sarili.
"Pinagdududahan mo ba ako?" seryosong tanong ni Fidel. Si Salome naman ang napaiwas
ng tingin at
napayuko. "Bakit hindi mo na lang sagutin ang tanong ko" giit ni Salome. Hindi
naman nakaimik si Fidel. Sa
pagkakataong iyon, nang muling tingnan ni Salome ang binatang inaakala niyang
lubusan na niyang kilala.
Unti-unting nabuo sa kaniyang isipan na posibleng mali ang inaakala niya.
Nang araw ding iyon, inihatid din ni Fidel si Salome pabalik sa tahanan ni Don
Epifanio sa Pampanga.
Pinasuot niya ito ng balabal. Habang nasa byahe sila pabalik, walang umiimik sa
kanilang dalawa. Nang
makarating sila sa bayan ng Pampanga. Bumagal ang takbo ng kalesa dahil maraming
tao ang nagkukumpulan
sa labas ng tahanan ni Heneral Ramon.
"Anong nangyari rito?" tanong ni Fidel sa kutsero. Napalingon naman ang kutsero sa
kaniya at nagbigay
galang.
"Se�or natagpuan pong patay si Heneral Ramon sa kaniyang silid kaninang madaling
araw, may ilang mga
guardia rin ang natagpuang patay sa daan. Maging si Mang Pablo na isa sa mga
kasamahan kong kutsero ay
natagpuang patay din sa kanilang tahanan" sagot ng kutsero. Napatulala naman sa
gulat si Fidel. Ilang araw
lang siya nanatili sa Maynila dahil sa pagdating ng kaniyang tiyahin ay biglang
nagkagulo na ulit.
"Nahuli ba kung sino ang may gawa nito?" tanong ni Fidel, napailing naman ang
kutsero.
"Hindi po Se�or ngunit isang misteryosong lalaki raw ang nakasuot ng salakot ang
may gawa nito" sagot ng
kutsero. Sa pagkakataong iyon, biglang napatingin si Fidel kay Salome na ngayon ay
nakalingon sa labas ng
bintana.
Nang makarating sila sa tahanan ni Don Epifanio. Naabutan nilang kumakain doon ng
tanghalian si Patricio,
Geronimo at Inay Laya. Dali-daling sinugod ni Fidel si Patricio at hinawakan ang
kwelyo nito.
"Anong ginawa mo?! bakit lumikha ka ng gulo sa bayan na ito?!" buwelta ni Fidel at
akmang susuntukin si
Patricio ngunit agad silang inawat ni Geronimo.
"Tumigil na kayong dalawa!" awat ni Inay Laya at Salome pero hindi pa rin natigil
si Fidel. Hindi naman
nagpadaig si Patricio at akmang susuntukin na rin si Fidel ngunit napatigil silang
lahat nang sumigaw si
Salome.
"Tama na! Tumigil na kayo! Ako ang pumatay sa kanila! Ako ang may kagagawan at wala
ng iba!" sigaw ng
dalaga dahilan upang mapatigil silang lahat at mapalingon sa kaniya.
Agad namang tinulak ni Patricio si Fidel dahil hawak-hawak pa rin nito amg kwelyo
niya. "Ako ang nagbigay
sa kaniya ng mga gamit" saad ni Geronimo. Napamura naman sa inis si Fidel at si
Geronimo naman ang
susuntukin niya pero biglang humarang si Salome sa pagitan nila.
P 41-24
"Pakiusap! Tama na!" awat pa ni Salome at tuluyan nang bumagsak ang mga luha sa
kaniyang mga mata.
Napatigil naman si Fidel at napatitig kay Salome na umiiyak na ngayon. Animo'y
biglang lumambot ang
kaniyang puso nang makita ang mga luha ng dalaga.
Akmang hahakbang siya papalapit sa dalaga ngunit bigla itong tumalikod tumakbo
papasok sa silid na
tinutuluyan. Napasabunot na lang si Fidel sa inis dahil sa mga nangyayari. At
pinakiusapan naman ni Inay
Laya sina Patricio at Geronimo na umalis na muna.
Hapon nan ang lumabas si Salome sa kaniyang silid. Naabutan niya si Fidel,
Patricio, Geronimo at Inay Laya
sa hapag-kainan. Seryoso silang nag-uusap habang pinapalibutan nila ang mesa.
Napatigil si Inay Laya sa
pagsasalita nang mapalingon si Fidel sa gilid at nakita niyang nakatayo doon si
Salome.
Nagkatinginan silang apat ngunit sa huli ay alamnilang hindi nila maitatago ang
balitang dumating para kay
Salome. Itinaas ni Inay Laya ang kaniyang kamay at sinenyasan niya si Salome na
lumapit sa kaniya.
Nagsimula namang humakbang si Salome papalapit sa kanila, napansin niya ang
malaking papel na nakalagay
sa mesa. May nakasulat doon ngunit hindi niya maintindihan dahil nakasulat ito sa
letrang alpabeto.
"Ito ay isang anunsyo mula sa tagapayo ng gobernador-heneral" panimula ni Geronimo.
Biglang siniklaban ng
kaba si Salome at napatitig muli doon sa malaking sulat.
"Ang pamilya Aguantar ay lilitisin sa plaza ng Pampanga. Inaasahan namin ang
presensiya ni Salome
Aguantar upang ipaglaban din ang kaniyang sarili at harapin ang mga reklamo ng
pagpatay at paninira ng ariarian
na ipinataw sa kaniya. Ang hindi pagsulpot sa paglilitis na ito ay nangangahulugang
inaamin mo ang
iyong kasalanan..." tugon ni Patricio habang binabasa ang nakasulat doon sa
malaking kasulutan. "Iyan ang
mga nakasulat dito" patuloy pa ni Patricio.
Hindi naman nakapagsalita si Salome. Batid niyang darating ang araw na malalaman
din nila ang lahat. At
wala siyang pakialam. Hindi niya pinagsisihan ang paghihiganti na kaniyang ginawa
lalo na sa heneral at sa
pamilya ni Aling Teodora.
"Anong oras ba ito?" ang tanging nasabi ni Salome. Gulat namang napatingin sa
kaniya ang lahat lalo na si
Fidel na sinubukan pang hawakan ang kamay niya.
"Lumeng, may iba pang paraan. Delikado ito- " hindi na natapos ni Fidel ang
sasabihin niya dahil biglang
nagsalita si Patricio.
"Hindi ito magiging delikado. Dahil mayroon din tayong plano" tugon ni Patricio
sabay tingin kay Salome na
ngayon ay nagtatakang napatitig sa kaniya.
"Hindi ako nagtitiwala sa iyong plano, Patricio" seryosong tugon ni Fidel.
Tiningnan din siya ng seryoso ni
Patricio.
"Walang dapat pagkatiwalaan sa pagkakataong ito, maging ako ay hindi nagtitiwala sa
iyo" tugon pa ni
Patricio habang nakatingin ng diretso sa mata ni Fidel. Agad namang hinawakan ni
Inay Laya si Fidel dahil
bakas sa mukha nito na hindi niya nagustuhan ang sinabi ni Patricio.
Magsasalita pa sana si Fidel ngunit biglang nagsalita na si Salome. "Ano ba ang
plano?" seryosong tugon
nito. At sa tono ng pananalita ng dalaga, batid na ni Fidel na hindi na ito
makikinig sa kaniya.
P 41-25
Madaling araw gaganapin ang paglilitis. Nakahanda na ngayon ang maliit na entablado
na gawa sa kahoy na
nakatayo sa gitna ng plaza. Naroon na ang ilan sa mga mamamayan na nais mapanood
ang paglilitis.
Sunod-sunod na tilaok ng mga manok ang umaalingangaw sa buong kapaligiran. Ilang
sandali pa, dumating na
ang grupo ng mga guardia civil at siyang pumalibot sa buong plaza. Dumating na rin
ang alcalde mayor at ang
asawa nito. Maging ang kura paroko ng simbahan ay naroon na rin at naupo sa gitna.
Nababalot pa ng hamog ang buong paligid. Papausbong pa lamang ang araw kung kaya't
nababalot pa ng
balabal ang mga kababaihan dahil sa lamig.
Sa kabilang banda, lingid sa kanilang kaalaman nagtatago sa likod ng bubungan at
dalawang puno si Fidel,
Patricio at Geronimo. Nakasuot sila ng damit pang-magsasaka, nakabalot ng pulang
tela ang kanilang mga
mukha at nakasuot din sila ng salakot.
Taimtimna nakatingin si Fidel kay Salome na ngayon ay nakasuot ng baro't-saya na
puting-puti habang
naglalakad papalapit sa gitna. Hindi niya maaalis ang kaniyang mga mata sa dalaga
lalong-lalo na ang dragon
na pang-ipit na nakatusok sa buhok nito.
Ayon sa napag-usapan nilang plano kagabi, kunwareng isusuko ni Salome ang kaniyang
sarili sa paglilitis. At
sa oras na dumating ang tagapayo ng gobernador-heneral na siyang may pakana sa
pagpapahuli sa pamilya
Aguantar dahil sa hindi malamang dahilan ay papanain ni Fidel ang tagapayo.
Kalmado lang na nakatayo sa gitna si Salome habang napapalibutan siya ng mga
guardia. Marahang umihip
ang malamig na hangin dahilan upang mapayakap ang ilan sa kanilang mga sarili dahil
sa lamig. Ilang saglit
pa, dumating na ang hukbo mula sa Maynila. kasunod nito ang isang magarbong kalesa
sakay ang tagapayo
(advisor).
Agad nagbigay pugay ang lahat nang tumigil na sa tapat nila ang kalesa. Sumenyas na
si Geronimo at Patricio
kay Fidel kung kaya't tumayo na ito at itinaas ang kaniyang pana. Dahan-dahan
niyang itinaas ang kaniyang
P 41-26
pana at itinutok ito sa tagapayo na mukhang iika-ika sa paglalakad.
Inalalayan ito ng dalawang guardia civil pababa sa kalesa at inabot ang tungkod
nito na gawa sa ginto.
Napatitig ng mabuti ang tagapayo kay Salome. Nasa edad limampu pataas na ito.
Matangkad ito, matangos
ang ilong, makapal ang balbas. Nangingibabaw din ang dugong kastila.
"Ngayon na" bulong ni Patricio kay Fidel na ngayon ay nanlaki ang mga mata at gulat
na napatingin sa
tagapayo ng gobernador-heneral.
"Fidel!" tawag pa ni Geronimo ngunit nanatiling tulala si Fidel. Animo'y nanigas na
siya sa kaniyang
kinatatayuan at halos walang kurap na nakatingin sa tagapayo.
Sumenyas ang tagapayo sa mga gaurdia civil na itutok ang mga baril nito kay Salome.
Humakbang naman
papalapit ang mga guardia at pinalibutan si Salome habang nakatutok ang mahahabang
baril sa dalaga.
"Fidel! Ano pang hinihintay mo!" sigaw ni Geronimo dahilan upang matauhan si Fidel.
Binitawan na nito ang
matalimna palaso na diretsong dumaplis sa damit ng tagapayo sa bandang balikat nito
dahilan upang mapunit
ang mangas nito.
Gulat na napalingon si Salome kay Fidel dahil hindi nito nagawang tamaan ang
tagapayo. Naalala niya ang
kakayahan ni Fidel sa pagpana. Asintadong-asintado ito kung pumana ngunit ngayon ay
hindi niya nagawang
tamaan ang kalaban.
Nagkagulo ang paligid dahil sa nangyari. Agad prinotektahan ng mga guardia civil
ang tagapayo. Bigla
namang nanghina ang tuhod ni Salome at napabagsak siya sa lupa dahil sa takot na
nabigo sila. dali-dali rin
siyang hinila ng mga guardia at iginapos saka sapilitang hinila papasakay sa
kalesa.
Sa huling pagkakataon ay napatingala si Salome sa likod ng bubungan kung saan
nagtatago si Fidel. Tulala ito
at ilang sandali pa, nabitawan na nito ang hawak na pana at palaso na diretsong
nahulog at nasira sa lupa.
Kasabay nang pagkabihag sa kaniya ng mga kalaban ang unti-unting pagdaloy ng mga
luha sa kaniyang mga
P 41-27
mata. Sa katotohanang tumalikod na si Fidel at iniwan siya.
Iniwan siya ng lalaking binigay niya ang lahat ng tiwala at pagmamahal niya dahil
ang tagapayo na nais
pumatay sa buong pamilya nila ay siyang ama ni Fidel na matagal na nitong
hinahanap.
********************
Featured song:
'Maging sino ka man' by Erik Santos
Muntik nakongmagtaksil kay Juanito dahilsayo Fidel hayup kaaa! Wala kang
kwentaa?????? Hayp ka!
P 41-28
Kabanata f(x - 40)
54.2K 2.4K 7.8K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 40]
"So as long as I live I'll love you
Will have and hold you
You look so beautiful in white"
-Westlife (Beautiful in White)
"Hindi mo ba talaga ako nakikilala?" ulit niya pa sabay hakbdang papalit sa akin
dahan-dahan niyang
inilapit ang bibig niya sa tenga ko. "Ako ito... Olivia" tugon niya. sinubukan ko
pang kumawala sa
pagkakahwak niya pero nagulat ako nang bigla niyang hawakan yung kabilang braso ko
dahilan para
makaramdam ako ng kakaibang lamig at takot na hindi ko pa nararanasan sa buong
buhay ko.
"Bhava Tanha"
Hindi!
Naalimpungatan ako nang biglang may humawak sa balikat ko. "Anong nangyari? Hijo"
narinig ko ang boses
ni mama at nang imulat ko ang mga mata ko naramdaman ko na lang na nagmamadaling
tinatanggal ni Sir
Nathan ang seatbelt ko, lumabas siya ng kotse saka binuksan ang pinto sa gilid ko
kung saan nakadungaw si
mama at Alex.
"Na-stranded po kami sa Casaysay church, sandali ko lang siya iniwan doon para
maghanap ng tao sa paligid
pero pagbalik ko wala na siyang malay sa labas ng simbahan" sagot ni Sir Nathan at
naramdaman ko na lang
na binuhat na niya ako papalabas ng kotse papasok ng bahay.
Parang tumitibok ang ulo ko at sa tuwing sinusubukan kong imulat ang mga mata ko
nanlalabo ito. Sinubukan
ko ring magsalita pero walang boses na lumalabas sa lalamunan ko, parang nananuyot
ito. Sa huling
pagkakataon, bago ko ipikit ang mga mata ko narinig kong nagsalita si Alex.
"Sir, I have something to tell you" tugon ni Alex habang seryosong nakatingin ng
diretso sa mga mata ni Sir
Nathan.
P 42-1
Kinabukasan, tanghali na nang magising ako sa mga boses ng taong nag-uusap sa labas
ng kwarto. Dahandahan
akong bumangon at naabutan ko sila Jen at Leana na malungkot na nakaupo sa salas
habang hinihimas
ang likod ni mama.
"Saang hospital siya dinala? Nakatawag na ba si Iryn ng taxi sa labas?" nagpapanic
na tanong ni Jen. Hindi
ko alampero parang bigla akong kinabahan nang marinig ko ang pag-uusap nila.
"A-anong nangyayari dito?" tanong ko. Gulat naman silang napalingon sa'kin, agad
akong lumapit kay mama
na ngayon ay umiiyak at parang mahihimatay. "Ma, ano bang nangayayari? Bakit- "
hindi ko na natapos
yung sasabihin ko dahil biglang hinawakan ni Jen ang kamay ko dahilan para
mapalingon ako sa kaniya.
"M-may nangyaring masama kay Alex, nasa hospital siya ngayon" diretsong sagot ni
Jen, parang biglang
nanigas ang buong katawan ko at napabagsak sa sahig. Hindi pwede! Bakit nangyayari
'to?!
Mag-iisang linggo nang comatose si Alex dito sa hospital kung saan siya dinala.
Ayon kay Lily na siyang
kasama niya kaninang umaga. Ihahatid lang daw siya ni Alex pauwi sa bahay nila
dahil kakatapos lang ng
practice nila sa theater play na nag-umpisa ng 6 amhanggang 10 am. Habang
naglalakad daw sila sa
kahabaan ng kalsada papunta sa bahay nila bigla na lang daw sumulpot ang isang
kumakaripas na motorsiklo
at pinagbabaril sila, bigla daw siyang niyakap ni Alex dahilan upang tamaan ito ng
bala sa ulo, tiyan at binti.
Napatitig na lang ako kay Alex na mahimbing pa ring natutulog ngayon dito sa
hospital. Ako muna ang
magbabantay sa kaniya ngayon dahil umuwi muna si mama para kumuha ng mga panibagong
gamit at damit.
Sabi ng doctor, nasa critical pa ang kalagayan ni Alex kaya mukhang matatagalan pa
bago siya magkaroon ng
malay.
Tatlong katok mula sa pinto ang dahilan para matauhan ako. Kasunod niyon ay bumukas
na ang pinto,
napatayo ako nang makitang si Sir Nathan pala iyon. Tumango siya sa'kin habang
hawak-hawak ang isang
basket ng mga prutas.
"Kamusta na siya?" tanong niya saka dire-diretsong pumasok at isinara ang pinto.
Inilapag na rin niya ang
dala niyang prutas sa isang mesa sa gilid ng kwarto ni Alex dito sa hospital.
Hindi naman ako nakapagsalita. Hindi ko alamkung anong isasagot ko. Alamkong hindi
pa maayos ang
kalagayan ni Alex at sa tuwing sumasagi iyon sa isipan ko mas lalong nadudurog ang
puso ko.
Hindi ko na napigilan pa ang mga luha ko at ilang saglit pa naramdaman ko na lang
ang pagyakap ni Sir
Nathan habang hinihimas-himas ang likod ko. "Magiging maayos din ang lahat, Aleng.
Matatapos din ang
lahat ng pagsubok na ito" narinig kong tugon ni Sir Nathan. Dahan-dahan naman akong
napaatras at kumawala
sa pagkakayakap niya saka pinunasan ko na ang luha ko at binaling ko na lang ang
atensyon ko kay Alex.
P 42-2
"Hindi ako naniniwalang si Lily ang target ng mga mamamatay tao na iyon" seryoso
kong tugon at inayos ko
ang kumot na nakabalot sa kapatid ko. Nagsimula namang humakbang si Sir Nathan
papalapit sa higaan ni
Alex
"Kasama niya si Lily noong araw na 'yon. Bakit naman may magpaplano ng masama kay
Lily? Sigurado
akong si Alex talaga ang gusto nilang saktan" patuloy ko pa. Magsasalita pa sana
ako kaso biglang nagsalita
si Sir Nathan.
"Hindi mo ba naitanong kay Alex, kung bakit naiinis siya noon kay Lily?" tanong ni
Sir, napailing naman ako.
Halos lahat naman sinusungitan ni Alex, at sa tingin ko dahil palagi siya noon
kinukulit ni Lily kaya siya
naiinis dito.
Napayuko na lang ako at napatingin ulit sa kapatid ko "Sir, narinig kong may sinabi
sa inyo sa Alex noong
isang gabi" panimula ko habang nakatitig kay Alex na mahimbing na natutulog habang
ang daming mga
apparatus ang nakakabit sa katawan niya. Sandali namang hindi nakapagsalita si Sir
habang nakatingin rin kay
Alex.
"Sir, I have something to tell you" - Alex
Nakabibinging katahimikan ang naghari sa buong kwarto. Tanging tunog lang mula sa
Vital signs monitor ang
naririnig namin.
"Alamna niya" diretsong sagot ni Sir Nathan dahilan para gulat akong mapalingon sa
kaniya. Nanatili lang
siyang nakatingin kay Alex habang nakasuksok ang dalawang kamay niya sa kaniyang
bulsa.
"A-anong alamna niya?" nagtataka kong tanong. Napapikit naman si Sir sandali, halos
walang kurap akong
nakatitig sa kaniya. Hindi ko alamkung bakit sobrang lakas ng kabog ng puso ko.
Parang nilalamon ng
matinding kaba ang buong katawan ko.
Ilang sandali pa, nagulat ako nang biglang imulat ni Sir ang mga mata niya at
diretso siyang tumingin sa mga
mata ko. "Ang lahat ng alaala ng nakaraan na pilit binabaon ng tadhana sa
kailaliman" sagot ni Sir. Hindi
naman ako nakapagsalita, sa mga titig pa lang niya. Nararamdaman kong matagal na
siyang may nalalaman.
"A-anong ibig mong sabihin?" tanong ko pa pero hindi niya ako inimik at umiwas siya
ng tingin. "Anong
alaala ng nakaraan na binaon ng tadhana?!" habol ko pa pero hindi pa rin nagsalita
si Sir Nathan. May
kinalaman ba 'to sa pag-iimbestiga ni Alex sa pagkamatay ni papa?
"May nasabi ba si Alex tungkol sa may kagagawan nito kay papa?" tanong ko, hindi ko
na nagawang
makontrol ang boses ko. Napayuko lang si sir at hindi na naman siya nagsalita.
Napapikit na lang ako sa inis. Palagi na lang ganito, sa tuwing may itatanong ako
sa kaniya palagi niyang
sinasagot sa ibang paraan at kung minsan hindi siya nagsasalita.
At dahil sa inis naglakad ako papalapit sa kaniya at hindi ko na napigilan pang
hampasin ang dibdib niya.
"Ano bang nangyayari? Bakit ganito? Bakit nililito mo ako?! Bakit bigla kang
sumulpot sa buhay ko tapos
nagkagulo na ang lahat?! Bakit di mo sabihin?!" inis kong tugon at pinaghahampas ko
na siya pero nanatili pa
P 42-3
rin siyang nakatayo doon at hindi gumagalaw habang nakayuko.
"Pakiramdamko parang may mali! Parang hindi tama ang mga nangyayari... parang...
parang nakita ko na to
dati na hindi ko maintindihan at hindi ko malamaan kung saan at kung kailan?!"
sigaw ko pa, nagulat ako nang
biglang hawakan ni Sir Nathan ang kamay ko dahilan upang mapatigil ako sa paghampas
sa kaniya.
"Aleeza..." mahinahong tugon ni Sir, at sa isang salitang iyon parang biglang
humupa lahat ng gumugulo sa
isipan ko. Dahan-dahan akong napatingin sa mga mata niya at nababasa ko na may
gusto siyang sabihin pero
may kung anong bagay na pumipigil sa kaniya.
Ilang sandali pa, dahan-dahan niyang inangat ang kamay niya at hinawakan ang
magkabilang balikat ko. "Ikaw
si Aleeza. Wala nang iba. Siguro nga mas makabubuti kung mabaon na lang sa limot
ang lahat nang wala nang
masaktan at madamay pa. K-kasalanan ko ang lahat ng ito, tama ka hindi na ako dapat
nagpakita pa sayo"
patuloy niya, parang unti-unting dinudurog ang puso ko habang nakatingin ng diretso
sa mga mata niya na
ngayon ay may mga luha nang namumuo.
Bigla siyang humakbang paatras. Hindi ko alamkung bakit parang biglang nanghina ang
buong katawan ko
nang bitawan niya ako. "Aalis na ako" tugon niya pa at bigla siyang tumalikod
sa'kin saka dire-diretsong
lumabas ng pinto. Hindi ko alampero sa pagkakataong iyon parang pamilyar sa'kin ang
mga huling ikinilos
niya.
Napapikit na lang ako at napasabunot sa sarili ko dahil sa inis. Dali-dali akong
naglakad papunta sa bintana
at binuksan iyon para makalanghap ng sariwang hangin. Agad sumalubong sa'kin ang
lakas ng ulan mula sa
labas at ang hampas ng hangin. Napadungaw ako sa ibaba, madilimsa labas,
maghahatinggabi na pero halos
puno ang mga kotse sa parking lot ng hospital na'to.
Napatitig lang ako sa ulan habang kasabay nito ang pagbagsak ng mga luha sa mga
mata ko na kanina ko pa
pilit na pinipigilan. Ang kirot-kirot ng puso ko at parang hindi ako makahinga.
Hanggang ngayon hindi pa rin
ako nilulubayan ng kakaibang pakiramdamna ito.
Napahawak na lang ako sa puso ko at pinikit ko ang mga mata ko habang iniinda ang
pagkirot nito. At sa
hindi inaasahang pagkakataon kasunod nito ay ang sunod-sunod na pagpasok ng mga
pamilyar na alaala at
boses na minsan nang gumugulo sa isipan ko...
"Marahil ay may importante kang patutunguhan upang magpabasa ka sa ulan ng ganiyan"
"Oro para que nos encontremos en situaciones diferentes, donde no haya nadie que
pueda evitar que nos
enamoremos" (I pray that we find ourselves in dif erent situation, Where there is
no one who could stop
us from falling in love)
"Te esperar� por siglos ... Lumeng" (I will wait for you for centuries... Lumeng)
P 42-4
"Te amo, Salom�, y a�n as� lo dir� hasta que nos volvamos a encontrar" (I love you
Salome, and I will
still say that until we meet again)
"Te amo, Esmeralda, y a�n as� lo dir� hasta que nos volvamos a encontrar" (I love
you Esmeralda, and I
will still say that until we meet again)
"Saksi ang bawat patak ng ulan sa ating pagmamahalan,
Ang ihip ng hangin ay naghahatid ng magkahalong pait at tamis na ating naranasan,
Asahan mong ang pag-sinta ko sa iyo'y di mapaparam,
Tanging ang pag-ibig mo lamang ang aking inaasam"
"Kung ang kapalaran natin ay tulad ng numero na paulit-ulit,
Maging ang buhos ng ulan na lamig at lungkot sa atin ay hatid,
Kahit pa maraming bagay at pangyayari na maging balakid,
Sa susunod na buhay, ikaw ay hahanapin ko at ang pag-ibig ko sa iyo'y ipababatid"
"Kung patuloy pa ring manaig ang asimptota sa ating kapalaran... asahan mo na kung
hindi man ngayong
panahon magdugtong ang ating linya, kung hindi man ngayong panahon magwakas ng
masaya ang
kwento nating dalawa... ipinapangako ko sa iyo na patuloy kung nanaisin na mabuhay
ng paulit-ulit
upang muling makita at makapiling ka"
Napagbagsak ako sa sahig at tila tumigil ang takbo ng oras at ang pag-ikot ng
mundo. Ang lahat ng mga
kakaibang alaalang iyon na inakala kong panaginip lang. Ang lahat ng mga pangyayari
at mga taong pamilyar
sa'kin ay hindi pala nagkataon lang.
Nanginginig akong napatayo at napadungaw ulit sa bintana. Sobrang lakas ng buhos ng
ulan sa labas.
kailangan kong maabutan si Sir Nathan. Hindi pa naman siguro siya nakakalayo. Agad
akong napatayo at
tumakbo papaunta sa pinto pero napatigil ako sandali at napalingon kay Alex.
"Katulad mo, hindi rin nagtagumpay ang tadhana na itago sa akin ang katotohanan...
Danilo... Bartolome...
P 42-5
kapatid ko" bulong ko sa sarili ko habang nakatingin sa kapatid kong wala pa ring
malay hanggang ngayon.
Pagkasara ko ng pinto, tumakbo ako papunta sa elevator pero ang daming tao na
naghihintay sa pintuan nito at
mukhang matatagalan pa ako makasakay kaya dali-dali akong tumakbo papunta sa fire
exit at bumaba sa
hagdan. Nasa 7th floor lang naman ako at wala na akong pakialamkahit ilang baitang
pa ang tahakin ko basta
maabutan ko lang si Sir Nathan.
"Salome"
Sinubukan ko siyang tawagan habang tumatakbo ako pababa ng hagdan pero naka-off ang
phone niya.
Pagdating ko sa lobby ng hospital napahawak ako saglit sa gilid ng sofa at pilit
kong hinabol ang hininga ko
dahil hingal na hingal na ako ngayon. Nagpalingon-lingon ako sa paligid, umaasa
akong makikita ko si Sir
Nathan. Ang daming mga tao ang naglalakad sa iba't-ibang direksyon. Ang ilang mga
nurse ay kinakausap ang
mga pasyente at ang ilan naman ay tulak-tulak ang mga pasyenteng nakasakay sa
wheelchair.
"Esmeralda"
Ilang sandali pa, napatingin ako sa main door ng hospital na gawa sa salamin. May
iilang mga kotse ang
nakapark sa labas at hindi pa rin tumitila ang malakas na buhos ng ulan. Hindi ko
alampero parang may naguudyok
sa'kin na lumabas sa hospital na iyon.
Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at dire-diretso akong lumabas. Narinig kong
sinabihan pa ako ng guard
na delikado dahil malakas ang ulan at wala akong payong pero hindi ko na siya
pinansin. Wala na rin akong
pakialamkahit basang-basa na ako ngayon habang tumatakbo sa gitna ng parking lot ng
hospital na ito.
"Aleeza"
Hindi ko na rin pinapansin ang napakalamig na hampas ng hangin at ang malakas na
hampas ng ulan sa balat
at mga mata ko dahilan upang hindi ako makakita ng maayos. Nagpaikot-ikot ako doon
at pilit na umaasa na
makikita ko ang kotse ni Sir Nathan hanggang sa isang pamilyar na pagpintig ng puso
ko ang biglang
naramdaman ko nang mapalingon ako sa likod at natanaw ko ang isang matangkad na
lalaki na naglalakad
papunta sa kotse nito habang nakatalikod sa'kin at may hawak itong itimna payong.
"SE�OR FIDEL!" tawag ko sa kaniya at sa pagkakataong iyon bigla siyang napatigil sa
paglalakad. Hindi na
maawat ang mga luha sa pagbagsak sa mga mata ko na humahalo na ngayon sa ulan na
malakas na
bumabagsak sa buong paligid namin.
"Se�or Rolando" tawag ko pa, animo'y parang sumasabog na ang puso ko sa lakas ng
kabog nito. Ilang
P 42-6
sandali pa, dahan-dahang napalingon sa akin si Sir Nathan at sa pagkakataong iyon
nakita ko ang pagdaloy ng
mga luha sa kaniyang mga mata habang nakatingin ng diretso sa'kin.
Ilang segundo kaming nanatili roon habang nakatitig sa isa't-isa. Ang makita kong
umiiyak siya ng ganiyan ang
mas lalong nagpapadurog sa puso ko. Sa huling pagkakataon, hindi ko na napigilan pa
tumakbo ako papalapit
sa kaniya at niyakap ko siya ng mahigpit.
Nabitiwan niya ang payong na hawak niya at niyakap din ako ng mahigpit pabalik. At
kahit napakalakas ng
ulan rinig na rinig ko pa rin ang paghikbi niya habang basang-basa kaming dalawa.
"N-naaalala ko na ang lahat... ang sagot sa tanong na matagal ko nang hinahanap"
bulong ko sa kaniya,
kasabay niyon ang muling pagpasok ng mga alaala sa isipan ko...
**********************
Filipinas 1689
"Ngayon na" bulong ni Patricio kay Fidel na ngayon ay nanlaki ang mga mata at gulat
na napatingin sa
tagapayo ng gobernador-heneral.
"Fidel!" tawag pa ni Geronimo ngunit nanatiling tulala si Fidel. Animo'y nanigas na
siya sa kaniyang
kinatatayuan at halos walang kurap na nakatingin sa tagapayo.
Sumenyas ang tagapayo sa mga gaurdia civil na itutok ang mga baril nito kay Salome.
Humakbang naman
papalapit ang mga guardia at pinalibutan si Salome habang nakatutok ang mahahabang
baril sa dalaga.
"Fidel! Ano pang hinihintay mo!" sigaw ni Geronimo dahilan upang matauhan si Fidel.
Binitawan na nito ang
matalimna palaso na diretsong dumaplis sa damit ng tagapayo sa bandang balikat nito
dahilan upang mapunit
ang mangas nito.
Gulat na napalingon si Salome kay Fidel dahil hindi nito nagawang tamaan ang
tagapayo. Naalala niya ang
kakayahan ni Fidel sa pagpana. Asintadong-asintado ito kung pumana ngunit ngayon ay
hindi niya nagawang
tamaan ang kalaban.
Nagkagulo ang paligid dahil sa nangyari. Agad prinotektahan ng mga guardia civil
ang tagapayo. Bigla
namang nanghina ang tuhod ni Salome at napabagsak siya sa lupa dahil sa takot na
nabigo sila. dali-dali rin
siyang hinila ng mga guardia at iginapos saka sapilitang hinila papasakay sa
kalesa.
Sa huling pagkakataon ay napatingala si Salome sa likod ng bubungan kung saan
nagtatago si Fidel. Tulala ito
at ilang sandali pa, nabitawan na nito ang hawak na pana at palaso na diretsong
nahulog at nasira sa lupa.
Kasabay nang pagkabihag sa kaniya ng mga kalaban ang unti-unting pagdaloy ng mga
luha sa kaniyang mga
mata. Sa katotohanang tumalikod na si Fidel at iniwan siya.
P 42-7
Iniwan siya ng lalaking binigay niya ang lahat ng tiwala at pagmamahal niya dahil
ang tagapayo na nais
pumatay sa buong pamilya nila ay siyang ama ni Fidel na matagal na nitong
hinahanap.
Huli na rin ang lahat dahil nabihag at nagapos na si Salome, sinubukan niyang
lumaban at magpumiglas ngunit
pinagtulungan siyang hawakan ng mga guardia. Isang guardia ang humila sa kaniya
dahilan upang aksidente
nitong mahila ang purselas na rosaryo na suot ni Salome. Napigtal ang purselas na
rosaryo na regalo noon ni
Fidel sa kaniya, kumalat ang mga 'beads' nito sa lupa, animo'y isang pangarap at
pangako na tuluyan nang
nasira.
Napatulala si Salome sa kaniyang purselas na nagkalat na sa lupa. Akmang pupulutin
niya ito ngunit dalidaling
sinipa iyon ng mga guardia papalayo. Tuluyan nang tumulo ang mga luha ni Salome
habang nakatitig sa
nasirang purselas. Tulad ng pagkawasak nito ay ang pagkasira ng tiwala niya sa
lalaking nagbigay niyon sa
kaniya.
Tila namanhid ang kaniyang buong katawan. Hindi na siya lumaban pa nang bigla
siyang kaladkarin ng mga
guardia pasakay sa kalesa ng hukbo. Nagkalat na rin ang mga guardia civil sa buong
plaza upang hanapin ang
mga salarin na siyang pumana at muntikan nang pumatay sa tagapayo (advisor) ng
gobernador-heneral.
Nagpalingon-lingon sa paligid si Geronimo at Patricio ngunit hindi na rin nila
masumpungan kung nasaan si
Fidel. Animo'y naglaho na ito na parang bula.
Lumipas ang halos tatlong araw na nakakulong si Salome sa himpilan ng mga guardia
civil habang hinihintay
ang hatol ng hukuman. Naroon din nakakulong ang kaniyang inay at dalawang kapatid
ngunit hindi niya alam
kung saan banda ang selda nila dahil sa lawak ng himpilan.
Ilang beses siyang inabutan ng makakain ngunit hindi niya ito ginalaw. Tanging
tubig lang ang nagawa niyang
galawin. Bantay sarado ang buong himpilan lalong-lalo na ang selda kung nasaan si
Salome. Ilang beses din
siyang sinubukang kausapin ng mga malolokong guardia ngunit hindi niya ito kinibo.
Ni isang salita ay wala siyang binitiwan sa loob ng tatlong araw. Nanatili lang
siyang nakaupo sa isang sulok
habang tulala sa sahig. Hindi na rin niya alintana ang dumi at ang mabahong amoy sa
paligid. Maging ang mga
luha niya ay hindi na rin niya mapigilan pa sa walang humpay nitong pagbagsak.
Walang segundo na lumipas na hindi sumasagi sa kaniyang isipan ang ginawa ni Fidel.
Sa tuwing naaalala
niya ang ginawa nito mas lalong sumisikip ang dibdib niya. Gusto niyang magwala,
manakit, sumigaw at
pumatay ngunit tila nababalot ng lamig at panghihina ang buong katawan niya dahilan
upang naisin niyang
mamatay na lang.
Ilang sandali pa, ingay mula sa labas ang kaniyang narinig. Kasunod nito ay ang
yapak ng mga paa na tila
papalapit na sa kaniya ngayon. Napapikit na lang si Salome, hinang-hina na siya at
wala na siyang pakialam
kung ito na ang huling mga oras niya.
Naramdaman niya ang pagdating ng mga guardia civil habang bitbit nito ang mga
nagliliyab na apoy sa sulo
P 42-8
upang magbigay liwanag sa buong selda. " (Please, leave us) utos ng tagapayo sa mga
guardia civil.
Napatango naman ang mga ito saka umalis na.
Nanatili pa ring nakapikit si Salome. Animo'y hinihintay na lang niya ang pagtama
ng matalimna espada sa
kaniyang leeg dahil nais na niyang mamatay. Ngunit nang magsalita ang tagapayo
hindi niya napigilang
tingnan ito ng diretso sa mata.
"Fue un tiro muy cerca ..." (It was a very close shot...) panimula ng tagapayo na
pustorang-pustora ang bihis
habang kalmadong humihithit sa kaniyang tabako. Napansin ni Salome ang kanang kamay
nito na putol na.
"Oo nga pala, marahil ay hindi ka nakakaintindi ng wikang Kastila.
Nakapanghihinayang naman kung hindi
man lang ikaw naturuan ng aking anak. Kung sabagay, kaunting panahon lang naman ang
palugit na binigay ko
sa kaniya at napagtagumpayan naman niya ang kaniyang misyon kung kaya't wala na
akong problema doon"
patuloy pa nito habang tumatawa-tawa pa. Ang nakakasuklamna tawa nito ang patuloy
na umaalingangaw sa
buong selda.
Halos walang kurap na nakatitig sa kaniya si Salome. Sa mga tingin pa lang ng
dalaga ay kitang-kita na
gustong-gusto na siya patayin nito. "Mag-iingat sa pamatay na tingin na iyong
pinapakawalan. Baka
nakakalimutan mo ako ang tagapayo ng gobernador-heneral. Anumang salitang ilabas ko
sa aking bibig ay
maaaring makaimpluwensiya sa desisyon ng ating minamahal na pinuno" tugon pa ng
tagapayo saka sumandal
sa dingding at nagsindi ng tobako. Bagama't putol na ang isang kamay nito kayang-
kaya niya pa rin sindihan
ang kaniyang tabako.
"Ano bang kasalanan ng pamilya ko sayo? bakit ganito na lang ang galit mo sa
amin?!" sigaw ni Salome na
agad umalingangaw sa buong kulungan. Tila nasindak naman ang tagapayo sa tapang na
ipinamalas ng dalaga
ngunit di kalaunan ay bigla na lang siyang napahalakhak ulit.
"Matapang ka, kitang-kita sa dugong bughaw na namumutawi sa iyong dugo. Tulad ng
iyong mga ninuno na
matapang na nakipaglaban sa aming lahi ngunit hindi naman sila nagtagumpay" saad pa
nito, napapikit na lang
sa inis si Salome.
"Isa ba kaming banta sa inyo? Ni hindi na nga namin inaasamna maibalik muli ang
kaharian na naitatag ng
aming mga ninuno. Bakit ginugulo niyo pa ang buhay namin?!" muling sigaw ni Salome,
ngunit isang nakakainsultong
tawa na naman ang pinakawalan ng tagapayo.
Nang matapos tumawa ang tagapayo naglakad siya papalapit sa rehas ni Salome saka
ibinuga ang usok ng
tabako na hinihithit niya. "Nakikita mo ba ito?" panimula ng tagapayo saka pinakita
kay Salome ang kanang
kamay niya na putol na ngayon.
"Labing apat na taon na ang nakaraan ngunit sariwa pa rin sa aking alaala ang
mapait na sinapit ko sa inyong
lahi" tugon ng tagapayo. Ang tinutukoy nito ay ang pag-aaklas ng mga intsik na
nangyari noong 1675. Ang
pag-aaklas na iyon ay sinalihan din ng mga magulang at kamag-anakan ni Nay Delia.
"Kilala mo kung sino ang nakaputol ng aking kamay?" wika pa ng tagapayo. Sabay
pakita muli ng kaniyang
putol na kamay kay Salome.
"Si Francisco Aguantar" sagot nito sabay tingin ng matalimkay Salome. Unti-unting
naging malinaw kay
Salome anng lahat. Naalala nga niya na minsang sumali ang kaniyang itay sa pag-
aaklas noon ng mga intsik
P 42-9
upang ipagtanggol din ang ibang mga kamag-anak ni Nay Delia.
Animna taong gulang pa lang noon si Salome, wala pa siyang muwang sa mundo at sa
labanang nangyayari.
Naalala lang niya na lumikas sila noon papunta sa ibang lugar at matapos lang ang
ilang linggo muli nilang
nakapiling ang kaniyang itay dala ang balitang hindi nakaligtas ang ilan sa mga
kamag-anakan ng kaniyang
asawang intsik na si Delia.
"Hindi pa pala ako nagpapakilala sa iyo, ako nga pala si Don Mauricio Montecarlos,
ang ama ng iyong
sinisinta" ngisi pa nito. At sa pagkakataong iyon, malinaw na rin kay Salome na
matagal nang alamng
tagapayo ang relasyon nila ng anak nito.
Nang gabi ring iyon. Tulala lang si Salome sa dilimhabang nakahiga sa maduming
sahig ng selda.
Nararamdaman niya ang paggalaw ng ilang insekto ngunit hindi na niya iyon alintana
pa. Napayakap na lang
siya sa sarili niya habang patuloy na pumapasok ang hamog mula sa maliit na bintana
sa itaas ng kaniyang
selda.
Ilang sandali pa, naaninag niya ang paparating na liwanag. Agad siyang napabangon
at napasandal sa pader.
Sunod-sunod na yapak ang narinig niya hanggang sa isang nakasisilaw na liwanag ang
tumapat sa rehas niya.
"Por favor d�janos por un momento" (Please leave us for a moment) tugon ni Patricio
sa mga kasamang
guardia civil. Agad naman itong sumaludo at sumunod sa kaniya. Nang makaalis na ang
mga guardia,
naglakad si Patricio papunta sa lagayan ng sulo saka isinabit ito doon.
Magsasalita na sana si Salome ngunit agad sumenyas si Patricio na huwag itong
maingay. "Makinig ka
Lumeng, bantay sarado ang paligid at mahihirapan kami ni Geronimo na mailabas ka
rito. At kung ilalabas ka
namin sa ganoong paraan siguradong mahihirapan din tayo magtago kung saan hindi
tayo mahahanap ng mga
guardia" panimula ni Patricio habang nakahawak ng mahigpit sa rehas.
Agad namang naglakad si Salome papalapit sa rehas at napatitig sa mga mata ng
binata. "Nasaan si inay, ate
Fe at Julio? Anong nangyari sa kanila?" nag-aalalang tanong ni Salome kay Patricio.
Napangiti naman ng
marahan ang binata.
"Narito rin sila sa himpilan ng mga guardia, ngunit huwag kang mag-alala nasa
maayos silang kalagayan.
Bukas na bukas ay papakiusapan ko na makausap mo sila" tugon ni Patricio, maluha-
luhang nagpasalamat si
Salome kay Patricio. Ilang sandali pa, nagitla si Salome nang biglang hawakan ni
Patricio ang kamay niya na
nakahawak sa pagitan ng mga rehas.
"Gagawin ko ang lahat upang makalabas ka rito Lumeng, hindi kita iiwan" seryosong
tugon ni Patricio habang
nakatingin ng diretso sa mga mata ni Salome. Sa pagkakataong iyon, naramdaman ni
Salome ang sineseridad
sa puso ng binata.
P 42-10
Kinabukasan, maagang dumating ang mga guardia at ginising si Salome. "Bangon!"
sigaw nito, habang
binubuksan ang selda. Hindi pa man nakakabangon si Salome ay agad na siyang hinila
ng mga guardia patayo
at palabas sa kulungan.
Nagpupumiglas naman si Salome ngunit malakas ang dalawang guardia habang hila-hila
siya. Dumaan sila sa
isang makipot na daanan hanggang sa marating nila ang isa pang helera ng mga selda.
Napatigil si Salome
nang makita sa pinakadulong selda ang kaniyang inay habang nakapatong sa hita nito
ang ulo ng kaniyang ate
Fe na ngayon ay maputla na at hinang-hina na.
Agad sinenyasan ng pinunong guardia ang isa na buksan ang seldang kinaroroonan ng
pamilya ni Salome.
Nang mabuksan ito dali-daling tumakbo si Salome papasok doon at mahigpit na niyakap
ang kaniyang inay at
dalawang kapatid.
"A-ano pong- " hindi na natapos ni Salome ang sasabihin niya dahil napailing-iling
lang ang kaniyang inay.
Kasunod nito ay ang pagdaloy ng mga luha sa mga mata nito. Dahan-dahang napatingin
si Salome sa kaniyang
ate Felicidad na ngayon ay parang lantang gulay na nakapikit ang mga mata.
Nanginginig man ang kamay ni Salome ay hinawakan pa rin niya ang kamay ng kaniyang
ate. Dahan-dahang
iminulat ni Felicidad ang kaniyang mga mata saka tumingin kay Salome. Unti-unting
sumilay ang ngiti sa
kaniyang labi nang makita ang kapatid.
"D-dumating ka rin, L-lumeng" wika ni Felicidad at napaubo pa ito. Agad namang
hinimas-himas ni Nay
Delia ang lalamunan ng anak upang mahimasmasan ito.
"Ate Fe, magpagaling ka. Makakalabas tayo dito" bulong ni Salome sa kaniyang ate,
ngumiti lang ito kahit
hinang-hina. Tuyot na ang labi nito at nagdurugo rin ang ilong kaya makailang beses
na pinu-punasan ni Nay
Delia ang ilong ng anak.
Dahan-dahang iniangat ni Felicidad ang kaniyang kamay at hinawakan ang mukha ni
Salome "L-lumeng,
malayo pa ang mararating mo. A-alagaan mo ang sarili mo, si inay at si Julio. M-
mahal na mahal ko kayo"
patuloy pa nito, hindi na napigilan pa ni Salome ang mg luha sa kaniyang mga mata
at napayakap siya ng
mahigpit sa kaniyang ate Fe habang humahagulgol.
"Ate Fe! Huwag mong sabihin iyan" pagsusumamo pa ni Salome, dahan-dahan namang
tinapik ni Felicidad
ang likod ng kapatid at pilit na hinahabol ang kaniyang paghinga.
"Alammo ba, p-pangarap ko noon na mapangasawa si se�or Patricio ngunit batid ko na
hindi naman ako ang
babaeng napupusuan niya" tugon pa ni Felicidad sabay tingin ng diretso sa mga mata
ni Salome at pinunasan
niya ang mga luha ng kapatid.
"I-ikaw ang nilalaman ng puso niya Lumeng. N-nawa'y bigyan mo ng pansin ang pag-
ibig niya sa iyo. Ppahalagahan
mo ang mga taong nagmamahal sayo Lumeng" wika pa nito, magsasalita pa sana si
Felicidad
ngunit napaupo na ito ng malakas habang hinahabol nito ang kaniyang paghinga.
"Ate Fe!" tawag pa ni Salome ngunit bigla na siyang hinila ng mga guardia
papalabas. Pilit siyang
P 42-11
nagpupumiglas ngunit mabilis siyang hinila ng mga ito papalayo sa selda ng kaniyang
pamilya.
Nang gabi ring iyon, taimtimlang na nagdadasal si Salome sa madilimna selda na
kinaroroonan niya. ilang
sandali pa, bigla siyang naalarma nang maramdaman ang ilang paggalaw at yapak
papalapit sa kaniya ngunit
wala siyang naaaninag na liwanag.
Agad napatayo si Salome at pinuwesto niya ang kaniyang sarili "S-sino iyan?"
panimula niya. Dalawang
paggalaw mula sa labas ng kaniyang rehas na naman ang naramdaman niya. Magsasalita
sana ulit siya kaya
lang narinig niya ang isang pamilyar na boses.
"Lumeng" halos pabulong na tugon nito. Dali-daling nagtungo si Salome papalapit sa
rehas habang kinakapakapa
ang sahig papunta roon.
"F-felipe?" gulat na tanong ni Salome. Kasunod nito ay narinig na naman niya ang
isa pang pamilyar na tinig.
"Lumeng, ayos ka lang ba?" tanong nito, parang nabunutan naman ng tinik si Salome
sa puso dahil muli niyang
nakausap ang mga taong malapit sa puso niya.
"M-mang Berto?" tugon ni Salome. Agad naman siyang sinuway nito na hinaan lang ang
boses upang hindi
marinig ng mga guardia na nagbabantay sa labas.
Hindi niya masyado maaninag ng mabuti ang itsura ni Felipe at Mang Berto dahil
napakadilimng buong
paligid. "Lumeng, itatakas ka namin dito- " hindi na natapos pa ni Felipe ang
kaniyang sasabihin dahil
biglang nagsalita si Salome.
"Huwag na, ayokong madamay pa kayo. Makakalabas ako rito at sisiguraduhin kong sa
legal na paraan upang
wala nang ibang tao ang madamay pa" sagot ni Salome habang nakatulala sa kawalan.
Pinaghahawakan niya
ngayon ang sinabi ni Patricio na tutulungan siya nitong makalabas sa kulungan.
"Lumeng, wala na si Ising. Natagpuang patay ang buong pamilya nila. Hindi nahuli ng
mga guardia kung sino
ang may kagagawan niyon at mukhang ibabato nila ang sisi sa iyo" tugon naman ni
Mang Berto. Napahawak
naman si Salome sa bakal na rehas dahil sa gulat.
"N-ngunit paano nangyari iyon? nakakulong ako rito- "
"Magagawa ni Don Mauricio ang lahat upang idiin ang pangalan niyo at para
makapaghiganti sa inyong
pamilya" patuloy ni Mang Berto. Hindi naman nakapagsaluta si Salome at napasandal
na lang sa dingding.
Hindi na niya ngayon alamang kaniyang gagawin.
"Bukas na bukas ay hihintayin namin ang iyong pasya, isabit mo ang bulaklak na
sampaguita na ito sa labas ng
iyong bintana upang malaman namin kung handa ka na makaalis dito. Gagawin din namin
ang lahat upang
maitakas ang iyong ina at mga kapatid" saad ni Felipe, sabay abot ng sampaguita kay
Salome.
P 42-12
"Hihintayin namin ang iyong pasya Lumeng" habol pa nito, magsasalita pa sana si
Felipe ngunit isang
malakas na kalampag ang narinig nila mula sa labas. Kung kaya't mabilis na tumakas
sina Mang Berto at
Felipe upang hindi sila maabutan ng mga guardia.
Kinabukasan, ilang oras nang napatitig si Salome sa sampaguitang iniwan sa kaniya
ni Felipe.
Nagdadalawang-isip siyang humingi ng tulong mula sa kanila dahil batid niyang
delikado ang gagawin ng
mga ito at ayaw na niyang may buhay pang mawala nang dahil sa kaniya.
"Tabi!"
Nagulat si Salome nang marinig ang sigaw ng isang lalaki. Dali-dali siyang tumakbo
papalapit sa bakal na
rehas ng kaniyang selda upang tingnan kung anong mayroon sa daanan. Ilang sandali
pa, nanlaki ang mga mata
niya nang makita kung anong nasa likod ng apat na guardia civil na iyon.
"ATE FE!" sigaw ni Salome nang makitang ang walang malay niyang ate na nakahiga sa
mahabang banig
habang bitbit ng apat na guardia. Agad kinuha ng isa pang guardia ang puting kumot
saka itinakip iyon sa
mukha ng kaniyang ate Fe.
Tila tumigil ang takbo ng oras nang mapagtanto niyang... patay na ang kaniyang ate
Fe. Wala na si Felicidad.
"HINDI! HUWAG! ATE FE!" sigaw pa ni Salome ngunit nagpatuloy lang sa paglalakad ang
apat na guardia.
Nanlaki ang mga mata ni Salome nang makita na nakasunod sa kanila si Nay Delia at
si Julio habang
nakagapos ang mga kamay nito at hila-hila nila.
"NAY! JULIO!" tawag pa ni Salome. Akmang lalapit si Nay Delia kay Salome ngunit
mabilis na hinila ng
guardia ang buhok ni Nay Delia dahilan upang mawalan ito ng balanse at matumba.
Dali-dali namang
yumakap sa kaniya si Julio at hindi na maawat ang pag-iyak nito.
"�C�LLATE!" (SHUT UP!) sigaw ng guardia kay Julio sabay sampal sa mukha nito
dahilan upang
mapabitaw si Julio sa pagkakayakap sa kaniyang ina.
Abot kamay naman na ni Salome si Julio at pilit niyang inalalayan ito patayo habang
nakalusot ang dalawang
kamay niya sa pagitan ng mga rehas. Parang ilog na umaagos ang luha ni Julio at
agad itong yumakap sa
kaniyang ate Salome.
"Julio, huwag ka nang umiyak. Magagalit lalo ang- " hindi na natapos ni Salome ang
kaniyang sasabihin
dahil sa hindi inaasahang pagkakataon, nagsalita si Julio sa kauna-unahang beses.
"N-nais ko pa pong mabuhay ate" wika nito, gulat na napatingin sa kaniya si Salome.
Maging si Nay Delia ay
napatigil din sa pag-iyak nang marinig ang boses ni Julio. "I-iligtas niyo po kami
ni ina. L-lumayo na tayo sa
gulo at mabuhay ng tahimik" pakiusap pa ni Julio, sa murang edad nito ay puro pasa
at sugat na rin ang
kaniyang mukha.
P 42-13
Animo'y parang biglang lumambot ang puso ni Salome. Niyakap na lang niya muli ng
mahigpit ang kapatid.
Ang mga salitang binitiwan nito ay diretsong tumagos sa kaniyang puso. "H-huwag
kang mag-alala, mmamakaalis
tayo rito at m-mabubuhay ng payapa" tugon ni Salome sa kapatid, maging siya ay
hindi na rin
maawat ngayon sa pag-iyak.
"Basta!" (Enough!) awat sa kanila ng guardia sabay hila kay Julio papalayo kay
Salome. Napasigaw ang bata
ngunit isang malakas na sampal na naman ang inabot nito sa mga guardia. Nang buksan
ang pinto papalabas
ng selda. Nagulat si Salome nang makitang nakatayo mula roon sa labas si Patricio.
Bihis na bihis ito, ngayon
niya lang napagtanto na si Patricio ang magiging abogado na magtatanggol sa
kaniyang ina at kapatid na
lilitisin na ngayon sa hukuman.
Matapos ang halos dalawang oras hindi mapakali sa selda si Salome. Batid niyang
isang abogado so Patricio
at magagawa nitong maipagtanggol ng maayos si inay delia at julio. Kanina pa siya
naglalakad pabalik-balik
sa loob ng selda.
Gumugulo rin sa kaniyang isipan ang alok na tulong ni Felipe at Mang Berto ngunit
batid niyang napakadelikado
ng paraang iyon. Bukod doon imposibleng maligtas din nila ang kaniyang inay at
kapatid.
Ilang sandali pa, hindi nga siya nagkamali. Dumating si inay Delia at Julio at
umiiyak sa tuwa na yumakap sa
kaniya dahil tagumpay ang pagtatanggol na ginawa ni Patricio sa hukuman. "M-
maraming Salamat se�or
Patricio" tugon ni Salome at akmang luluhod sa harapan ni Patricio ngunit pinigilan
siya nito.
"Sinabi ko naman sa iyo na gagawin ko ang lahat para tulungan ka at ang iyong
pamilya" wika ng binata sabay
ngiti ng marahan kay Salome.
"Naipaglaban ko sa hukuman na walang kasalanan ang iyong ina, si Felicidad at
Julio. Bagama't sila ay
Aguantar, wala na rin naman na ang iyong ama na si Francisco Aguantar na siyang
tagapagmana talaga ng
trono ng dugong maharlika at siyang kinagagalitan ni Don Mauricio . Wala na rin ang
inyong kuya Ernesto na
siyang magmamana nito. At bukod doon walang ebidensiya na nagpapatunay na nakapatay
ng tao si Inay
Delia, Felicidad at lalong-lalo na ang batang si Julio" panimula ni Patricio,
napatahimik silang lahat. Maging
si Nay Delia at Julio ay napayuko na lang.
"Ngunit ikaw Salome... matibay ang ebidensiya laban sa iyo. Ang ginawa mong
pagpatay kay Mang Pablo, sa
mga guardia civil na tauhan ni Heneral Ramon at ang ginawa mong pagsunog sa
kabuhayan at tahanan ng
pamilya nila Ising ay sapat nang mga ebidensiya upang hatulan ka ng kamatayan" wika
ni Patricio. Gulat
namang napatingin sa kaniya si Salome. Animo'y tinamaan siya ng kidlat dahil sa
sobrang takot. Ngayong
ligtas na ang kaniyang ina at kapatid, natatakot naman siya sa kahihinatnan ng
kaniyang buhay.
"Hindi ko na magagawa pang iligtas ang iyong buhay sa kamay ng batas... Lumeng"
patuloy pa ni Patricio
dahilan upang biglang siklaban ng takot si Salome, halos walang kurap siyang
nakatingin sa binata dahil sa
gulat.
"Ngunit may isang paraan upang ikaw ay mabuhay Lumeng..." saad pa ng binata. Agad
namang napahawak si
Salome sa kamay ni Patricio. Nagsusumamo na iligtas siya nito.
P 42-14
"Ikaw ay mabubuhay bilang si Felicidad Aguantar" tugon nito. Nanlaki naman ang mga
mata ni Salome,
parang isang nakabibinging dagundong ang narinig niya. Paulit-ulit na tumatakbo sa
isipan at pandinig niya
ang huling sinabi ni Patricio. 'Ikaw ay mabubuhay bilang si Felicidad Aguantar'
Kailangan niyang itago ang pagkakakilanlan niya bilang si Felicidad na kaniyang
ate. At sa ganoong paraan
magagawa niyang makaligtas sa hatol ng kamatayan.
Napalingon si Salome sa kaniyang ina. Nakayuko lang ito at humihikbi, animo'y
nasabi na sa kaniya ni
Patricio ang paraang iyon upang maligtas si Salome. "Nabanggit ko na rin ito sa
iyong ina. Ito lang ang
tanging paraan Lumeng upang mabuhay ka. Malinis ang pangalan ni Felicidad kung
kaya't tulad ng iyong ina at
kapatid na si Julio ay hindi sila nahatulan ng kamatayan ng hukuman" saad ni
Patricio at naglakad siya
papalapit kay Salome sabay hawak sa balikat ng dalaga.
"Ako, si Geronimo, ang iyong pamilya, at ang apat na guardia civil na tagapagbantay
sa inyong selda lang ang
nakakaalamna patay na si Felicidad. Babayaran ko ang apat na guardiang iyon upang
manahimik sila.
Papalabasin natin sa lahat na wala na si Salome. Kailangang malaman ng lahat na
patay ka na" patuloy pa ni
Patricio habang nakatingin ng diretso sa mga mata ni Salome.
Dahan-dahan namang napatingin si Salome sa mga mata ng binata. "Magpapakasal tayo.
Gagamitin mo ang
aking apelyido. At sa ganoong paraan walang sinuman ang makakapanakit sa iyo at sa
iyong pamilya.
Sisiguraduhin kong hindi na nila kayo magagalaw pa" tugon pa ni Patricio, ang bawat
salitang binibitawan
nito ay tumatagos sa puso ni Salome. Isang tango na lang ang naisagot niya sa
binata at sa pagkakataong iyon,
kaniya nang tinanggap ang bagong kapalaran na naghihintay sa kaniya.
Makalipas ang halos tatlong linggo. Mabilis na pinaghanda ni Patricio ang lahat
para sa nalalapit nilang kasal
ni Salome na ngayon ay kilala ng lahat bilang si Felicidad. Hindi naman sila
nahirapang paniwalain na siya
si Felicidad dahil magkamukha na magkamuha sila ng kaniyang ate. Mas maputi nga
lang ito sa kaniya ngunit
dahil sa dami ng mga pampagandang mga kolerete at mga pabangong lana mula sa Europa
at Roma na binili
ni Patricio para sa kaniya ay naging makinis ang balat ni Salome. Animo'y kabilang
na siya sa mga anak ng
mayayamang principales.
Sa isang mansyon ni Patricio sa Intramuros sila ngayon naninirahan. Madalas lang
nasa bahay si Salome,
bukod sa wala siyang ganang lumabas ng bahay ay mas mabuti na ring magtago na lang
siya dahil baka makita
siya nina Felipe at ang pamilya nila Mang Berto na siyang nakakakilala sa
pagkakaiba ni Salome at
Felicidad.
Sa tuwing lumalabas sila ni Patricio ng bahay ay nagtataklob siya ng balabal dahil
hindi na rin siya ganoon
ka-komportable sa labas. Lumipas ang halos tatlong linggo na naging abala sila sa
paghahanda sa kanilang
nalalapit na kasal. Si Nay Delia ay naging abala sa pag-aasikaso ng traje de boda
na isusuot ni Salome. Siya
rin ang nakatalaga sa mga pagkaing ihahanda sa kasal at sa mga imbitasyon. Habang
si Julio naman ay pinagaral
ni Patricio sa San Juan de Letran.
P 42-15
Enero 31, 1689
Halos abala ang lahat at nasasabik sa kasalanang gaganapin sa simbahan ng San
Agustin. Nagkalat ang mga
bulaklak sa labas ng simbahan. Ganoon rin ang sunod-sunod na pagdating ng mga
mayayamang panauhin na
karamihan ay mga kaibigan at kasosyo ni Patricio sa negosyo.
Ang mga kababaihan at kalalakihang mga panauhin ay nagtitingkaran sa magagarbong
mga puting barong at
baro't-saya na kanilang mga suot. Napupuno rin ng mga magagandang bulaklak at
makukulay na kandila ang
loob ng simbahan.
Alas-dos na ng hapon nang makompleto na ang mga panauhin at mapuno na ang loob ng
simbahan. Ilang
sandali pa, dumating na ang pari at nagsimula na ang kasal. Nakakapanindig balahibo
ang musika mula sa
mga biyolin na sabay-sabay tumugtog sa loob ng simbahan.
Canon in D, ang napiling musika ni Salome habang naglalakad siya sa gitna ng altar.
Ipinikit na lang niya ang
kaniyang mga mata habang dinadama ang bawat nota ng musikang iyon na siyang
nagpapaalala sa kaniya ng
lahat ng masasayang sandali nila noon ng lalaking totoong nilalaman ng puso niya.
Halos mapunit naman ang ngiti ng ilang mga do�a habang pinagmamasdan ang babaeng
ikakasal na
naglalakad sa altar. Hindi nila maitatanggi na napaka-swerte ni Patricio dahil
napakaganda ng
mapapangasawa nito. Habang ang ilan namang mga binibini ay napapataas na lang ang
kilay dahil sa inggit.
Nang muling imulat ni Salome ang kaniyang mga mata natanaw niya sa Patricio sa dulo
ng altar. Nasa tabi
nito si Geronimo at ang batang si Julio.
~ikaw, ikaw ang hanap hanap ko
ikaw pa rin ang laging naiisip ko
bakit mahal pa rin kita
kahit ika'y lumimot na
bakit ikaw pa rin~
~Ngayon, ngayon akoy nag-iisa
ang tanging nais ko ay makapiling ka
di ba't nagako ka minsan pag-ibig na walang hanggan
sa isang saglit naglaho ng ikaw ay umalis~
~Pinilit kong limutin ka
ba't di ko magawang umibig sa iba
ba't laging ikaw at ako
sigaw ng puso ko
sayo'y umaasa pa
P 42-16
pinilit kong limutan ka~
Sa bawat pagkahabang niya papalapit sa altar ay parang unti-unting winawasak nito
ang kaniyang puso. Dito
mismo sa loob ng simbahan ng San Agustin kung saan mula pagkabata ay pinangarap
niya na maikasal,
ngayon ay naisakatuparan ngunit hindi sa lalaking totoong tinitibok ng puso niya.
Kahit anong pagpigil ay hindi magawang pigilan ni Salome ang pagpatak ng mga luha
niya sa kaniyang mga
mata habang inaalala ang mga salita at pangakong binitiwan nila ni Fidel dito mismo
sa loob ng simabahang
ito.
"M-magpapakasal lamang ako kung dito mismo sa simbahang ito ako ikakasal"
"Dito sa simbahang ito?"
"Masyado mang mataas ang ambisyon kong maikasal sa simbahang ito ngunit mula
pagkabata talaga ay
pangarap ko nang maikasal dito. Minsan lang ikasal ang isang binibini na tulad ko
kung kaya't dapat ay
pinaghahandaan talaga iyon ng ginoo... na tulad mo"
"Kung gayon... nawa'y paghandaan na sana ng binibining katulad mo na maikasal sa
lalong madaling
panahon sa simbahang ito sa lalaking... katulad ko"
Ang mga salitang iyon. Ang mga alaalang iyon ang patuloy na gumugulo sa isipan ni
Salome habang
naglalakad siya sa gitna ng altar. Hindi ito ang pangarap niya. Hindi sa lalaking
tulad ni Patricio nais niyang
tuparin ang lahat ng pangarap niya. Hindi niya inakala na magbabago ang tadhana at
magiging ganito kakomplikado
ang lahat.
Biglang napatigil si Salome sa paglalakad habang nakatulala sa sahig. Nagsimulang
magtaka at magbulungbulungan
ang mga tao sapagkat tumigil sa paglalakad ang babaeng ikakasal. Gulat namang
napatingin sa
kaniya si Patricio. Natatakot siya na anumang oras ay baka biglang tumalikod si
Salome at tumakbo
papalabas ng simbahan.
Napatingin si Salome sa kaniyang kamay na nanginginig na ngayon habang hawak-hawak
ang kumpol ng mga
bulaklak. Nais na niyang tumakas. Ngunit sa huling pagkakataon ay napatingin siya
sa kaniyang inay at kay
Julio na ngayon ay malungkot na nakatingin sa kaniya.
Maayos at malinis na ang pananamit ni Nay Delia at Julio. Animo'y kabilang sila sa
mga mayayamang
pamilya. Sa halos tatlong linggong pananatili nila sa tahanan ni Patricio sa loob
ng Intramuros ay hindi sila
nakaramdamng takot o pangamba laban sa mga kalaban.
Malakas ang impluwensiya ni Patricio at hindi maikakaila na siya ay isa sa mga
makapangyarihang
P 42-17
principales na nagpaunlad ng kabuhayan sa San Alfonso. Marami rn itong kilalang
makakapangyarihang tao
sa Maynila kung kaya't ang maging asawa niya ay magbibigay ng pribilehiyo sa
pamilya ni Salome.
Muling bumalik sa alaala ni Salome ang lahat ng pasakit at paghihinagpis na
naranasan nila noong
ordinaryong mamamayan pa lang sila. Ang pang-aapi at walang awang pagpatay sa
kaniiyang ama at kuya.
Ang pagpatay sa kaniyang kapatid na si Danilo at ang paghihirap ng loob ng kaniyang
ate Felicidad ay hindi
dapat mauwi ang lahat ng iyon sa wala.
At ngayon tanging si Nay Delia at si Julio na lang ang kaniyang natitirang pamilya
at kailangan niyang gawin
ang lahat upang maprotektahan sila. Para sa kanila ang magandang buhay na gusto
niyang ialay ngunit ang
kapalit niyon ay ang pagpapakasal niya sa lalaking hindi naman niya gusto.
Mabigat man sa kaniyang loob ay buong tapang na lang niyang haharapin ang kaniyang
kapalaran. Muli na
niyang inihakbang ang kaniyang paa at pinagpatuloy muli ang paglalakad sa altar.
Ilang hakbang patungo sa
bagong buhay na naghihintay sa kaniya at sa kaniyang pamilya.
"Inihahatid ko ang aking pagbati sa matagumpay niyong kasal" tugon ng isang
pamilyar na boses ng isang
babae. Napatingala naman si Salome at gulat siyang napatingin kay Se�orita
Florencia na nakatayo ngayon sa
tapat niya.
Ang mga handa at pagdiriwang ng kasal nila ni Patricio ay pinagpatuloy sa mansyon
nito sa Intramuros. Alassiyete
na ng gabi at tuloy pa rin ang kasiyahan. Pagkatapos ng kanilang kasal sa simbahan
ng San Agustin ay
dumiretso na sila sa tahanan na ito upang idaos ang kainan at kasiyahan.
Magmula ng dumating sila ay hindi umalis si Salome sa kinauupuan nito sa gitna
habang patuloy na
dumadating ang mga bisita upang ipaabot ang kanilang pagbati at ibigay ang kanilang
mga regalo sa bagong
kasal.
Tanging tango at pilit na ngiti lang ang isinasagot ni Salome. Wala siya sa ulirat
at parang ayaw makiaayon
ng kaniyang buong katawan sa kasiyahan na nagaganap ngayon sa kanilang mansyon.
"Huwag ka mag-alala, hindi ako naparito upang manggulo. At huwag ka rin mangamba
sapagkat wala akong
balak na ipagkalat na hindi ikaw si Felicidad" patuloy pa ni se�orita Florencia
habang pinapaypayan niya
ang kaniyang sarili gamit ang napakagandang abaniko na mula pa sa Europa.
Hindi na lang siya inimik ni Salome pero hindi pa rin natinag si Florencia at umupo
pa sa tabi niya. Malakas
ang loob nitong asarin si Salome dahil wala si Patricio, kasalukuyan itong
nakikipag-inuman sa labas ng
kanilang mansyon kasama ang mga kaibigan nito.
"Iniisip mo siguro na gagambalain ko ang buhay niyong mag-asawa? Huwag ka mag-alala
Salome, wala
akong balak gawin iyon" tugon pa ni Florencia habang ngumingisi-ngisi pa ito. Inis
naman siyang tiningan ni
P 42-18
Salome.
"Ano bang pakay mo rito?" diretsong tanong niya. Napahalakhak naman saglit si
Florencia dahilan upang mas
lalong mainis si Salome.
"Naparito nga ako upang batiin kayo at bukod doon nais ko ring magpasalamat sayo"
saad pa ni Florencia.
Napakunot naman ang noo ni Salome. Nauubos na ang pasensiya niya sa babaeng katabi
niya at kung hindi
siya makapagpigil babalian na niya ito ng buto.
"At bakit ka naman magpapasalamat?" mataray na tanong ni Salome. Nagitla naman si
Florencia sapagkat
napagtanto niya na isa na palang Montecarlos ngayon si Salome na dating
tagapagsilbi lamang at kabilang sa
mababang uri. Ngunit ngayon ay asawa na ito ni Patricio Montecarlos kung kaya't
kabilang na rin siya sa
mayayamang indibidwal.
Napatikhimna lang si Florencia at inis na napatayo "Pagsisisihan mo rin ito Salome.
Nagpapasalamat na lang
ako dahil mas nauna kong nakilala ang tunay na Patricio. Mabuti na lang dahil hindi
ako ang naipakasal sa
kaniya" nang-iinis na tugon ni Florencia habang nakatingin ng diretso sa mga mata
ni Salome. Ikinumpas pa
nito ang abaniko na hawak saka inilapit niya ang bibig niya sa tenga ni Salome at
bumulong dito.
"Buena suerte Lumeng. No hay manera de salir. Te ca�ste en su trampa" (Goodluck
Lumeng. There's no way
out. You fell on his trap) ngisi pa ni Florencia sabay talikod kay Salome at
tuluyan na itong umalis. Napatayo
si Salome at akmang hahabulin pa sana niya si Florencia ngunit bigla may humarang
sa kaniyang dadaanan.
Napatigil si Salome at gulat na napatingin sa lalaking nakatayo ngayon sa harapan
niya, si Padre Bernardo.
"Supongo que as� es como nos separamos. No te preocupes, no me importar� si
pretendes ser tu hermana. No
cambia el hecho de que todav�a eres un Aguantar. Eres un Indio tan inteligente,
pero no tan inteligente como
crees. Somos m�s inteligentes que t� Patricio es m�s inteligente que t�" (I guess,
this is how we part ways.
Don't worry I won't mind if you pretend to be your sister. It doesn't change the
fact that you're still an
Aguantar. You're such a clever Indio, but not as smart as you think. We are smarter
than you. Patricio is
smarter than you) tugon ni Padre Bernardo sabay ngisi. Magsasalita pa sana si
Salome ngunit tumalikod na
ito at sumunod sa pamangking si Florencia na ngayon ay nakasakay na sa kanilang
kalesa at tuluyan na silang
umalis.
Naiwan lang doon si Salome sa tapat ng pintuan ng kanilang mansyon habang tinatanaw
ang kalesang
sinasakyan nina Florencia at Padre Bernardo na tuluyang naglalaho na sa dilim.
Hindi man naintindihan ni
Salome ang mga sinabi nila sa wikang Espanyol ngunit bigla siyang nakaramdamng kaba
sa mga sinabi nila.
Dahan-dahang napatingin si Salome sa buong paligid. Patuloy ang pagtunog ng
nakakaindak na musika na
nagbibigay ng kasiyahan sa buong bahay. Masayang nagkwekwentuhan at nagtatawanan
ang mga panauhin
habang sarap na sarap sa mga pagkaing inihanda nila.
Natanaw niya si Julio na masayang nakikipaglaro sa mga kapwa bata nito at
naghahabulan sila sa loob ng
bahay. Napatingin din siya sa kaniyang inay na abala sa pakikipagkwentuhan sa mga
bago nitong kaibigan. At
sa huli, napatingin siya kay Patricio na ngayon ay nakikipagtawanan sa mga kaibigan
nitong negosyante
habang patuloy ang kanilang pag-iinuman.
"Felicidad!"
P 42-19
"Fe!"
"Felicidad, Kanina ka pa namin tinatawag" nagulat si Salome nang biglang may
humawak sa balikat niya
dahilan upang bigla siyang mapalingon sa likod. Nanlaki ang mga mata niya nang
makita si Roselia habang
nakakapit sa bisig ng isang matandang lalaki na medyo may katabaan, si Don
Epifanio.
"Magandang gabi, ipinaabot ko ang pagbati sa inyong kasal" ngiti ni Don Epifanio
saka kinuha ang kamay ni
Salome at hinalikan ito. Hindi naman nakapagsalita si Salome at napatingin na lang
siya kay Roselia na
ngayon ay sinenyasan siya na huwag mag-alala.
"Ikaw pala si Felicidad, naikwento sa akin ni Roselia na ikaw ang sumunod sa inyong
kuya Ernesto na dati
niyang asawa" patuloy pa nito sabay hithit ng tabako. Napatakip naman ng ilong si
Roselia lalo na't
nakasasamang malanghap niya ito dahil buntis siya.
"Ipinaabot ko rin ang pakikiramay sa pagkamatay ng iyong kapatid kamakailan lang.
Nais ko nga pa lang
malaman kung anong sakit ang ikinamatay ng iyong kapatid na si Salome?" tanong pa
ni Don Epifanio,
napatingin naman si Salome kay Roselia na ngayon ay nabigla rin sa pagtatanong ng
kaniyang bagong asawa.
"Ah, naikwento sa akin ni Nay Delia na namatay raw sa sakit sa puso si Salome. Ang
mabuti pa mahal,
huwag na muna nating pag-usapan ang bagay na iyon sapagkat sariwa pa ito sa alaala
ni Fe" pakiusap ni
Roselia, napatango-tango naman si Don Epifanio sabay hithit ulit ng tabako.
"Bueno, kung nalaman ko lang agad ay sana nakatulong ako upang magamot ang iyong
kapatid na si Salome.
Nakapanghihinayang nga lang sapagkat noong gabing dinala siya nina se�or Fidel,
Patricio at Geronimo sa
aking tahanan ay hindi ko siya nagawang gamutin. Mabuti na lang dahil naroon si
Inay Laya upang asikasuhin
siya. Magmula ngayon pamilya na rin tayo kung kaya't huwag kayong mahiyang humingi
ng tulong sa akin lalo
na pagdating sa usaping pangkalusugan" saad ni Don Epifanio sabay tapik sa balikat
ni Salome. Napatango
naman si Salome at nagpasalamat sa kanila, nakahinga rin siya ng maluwag dahil
mukhang hindi naman
nakilala ni Don Epifanio ang mukha noon ni Salome dahil nababalot ito ng dugo noong
dinala siya sa tahanan
nito.
Alas-diyes na ng gabi nang matapos ang kasiyahan. Nagsimula nang magligpit ang mga
tagapagsilbi habang
hinatid naman ni Salome at Patricio ang mga bisita sa labas ng kanilang bahay
pasakay sa mga kalesa nito.
"�Adi�s! �Muchas gracias!" (Goodbye! Thank you very much!) paalamni Patricio sa
kaniyang mga kaibigan
habang pagewang-gewang itong kumakaway sa kanila. Agad namang inalalayan ni Salome
ang asawa na
ngayon ay lasing na lasing na.
"Pumasok na tayo sa loob- " hindi na natapos ni Salome ang sasabihin niya dahil
bigla siyang hinawakan ni
Patricio sa baywang at hinila papalapit sa kaniya. "Hindi ko akalaing mangyayari
ang araw na ito" ngisi pa ni
P 42-20
Patricio saka hinimas ang pisngi ni Salome at akmang hahalikan siya. Hindi naman
nagustuhan ni Salome ang
inasal nito kung kaya't naitulak niya ito papalayo.
Agad naman napaatras si Patricio at napakabig sa pintuan. Muntikan pa itong matumba
mabuti na lang dahil
nasalo ito ng ilang tagapagsilbi na naglilinis malapit sa pinto. "Dalhin niyo na
siya sa kaniyang silid" utos ni
Salome sa mga tagapagsilbi at pilit niyang pinakalma ang sarili.
"Hindi po ba se�ora, ngayong gabi ay sa iisang silid kayo matutu- " hindi na
natapos ng tagapagsilbi ang
kaniyang sasabihin dahil biglang nagsalita si Salome.
"Sa silid ni inay ako matutulog" diretsong sagot ni Salome sabay talikod at iniwan
doon si Patricio na
mukhang nakatulog na sa sahig dahil sa matinding kalasingan.
Lumipas ang halos dalawang linggo. Palaging iniiwasan ni Salome si Patricio, noong
umpisa ay hindi pa ito
napapansin ni Patricio dahil naging abala ito sa pag-aasikaso ng kanilang negosyo
lalo na't sa Maynila na sila
maninirahan.
Madalas ding balisa at wala sa ulirat si Salome habang nakatanaw sa bintana ng
kanilang mansyon. Mula sa
bintana ay pinagmamasdan niya ang malalaking pader ng Intramuros na nakapalibot sa
kanila. Makulilimang
kalangitan ngunit patuloy pa rin ang mga tao sa paglalakad sa mga calle.
Ilang sandali pa, natauhan si Salome nang biglang may magsalita sa kaniyang likuran
"Tila malalimang iyong
iniisip anak" wika ni Nay Delia at naupo ito sa tabi ni Salome sa tapat ng bintana.
Sabay ni nila ngayong
pinagmamasdan ang malalaking pader ng Intramuros.
"Batid kong hanggang ngayon ay marami pa rin ang gumugulo sa iyong isipan. At
unang-una roon ay kung
nasaan na si se�or Fidel ngayon" patuloy pa ni Nay Delia. Hindi naman nakapagsalita
si Salome at napayuko
na lang. Hindi naman niya iyon maitatanggi dahil totoo naman.
"Sa simula pa lang ay batid ko na ang pagtingin sa iyo ng binatang kastilang iyon.
Ngunit anak, hindi ka ba
nagtaka kung bakit hindi ko naman tinutulan ang inyong pag-iibigan?" tugon ni Nay
Delia dahilan upang
mapatingin si Salome sa kaniya.
Ngumiti ng marahan si Nay Delia saka hinawakan ang kamay ng anak "Batid kong alammo
na noon pa man
na ang iyong ate Fe ang pinaka-inaalagaan ko sa lahat. Sapagkat nakikita ko sa
kaniya ang pag-asa na siyang
mag-aahon sa atin sa kahirapan. Inaamin ko na mataas din ang aking ambisyon at
pangarap. At patawarin mo
ako anak kung palaging pinapaboran ko si Felicidad" patuloy pa ni Nay Delia, agad
pinunasan ni Salome ang
luhang namumuo sa mga mata ng kaniyang ina.
"Huwag po kayong mag-aalala inay, totoo pong nararamdaman ko na mas pinapaboran
niyo po si ate Fe
ngunit batid kong masaya na siya ngayon kapiling sila itay, kuya Ernesto, Ingkong
at Danilo. Tayong tatlo na
lang po ni Julio ang natitira ngayon kung kaya't dapat po nating ipakita sa kanila
na buo pa rin ang ating
pamilya" wika ni Salome sabay hawak ng mahigpit sa kamay ng kaniyang inay.
P 42-21
"Tayong tatlo na nga lang ang magkakasama ngayon at mas nasasaktan ako sa tuwing
nakikita kitang
nalulungkot anak. Batid kong napilitan ka lang magpakasal kay se�or Patricio para
sa kapakanan namin ni
Julio" saad ni Nay Delia, tuluyan nang bumuhos ang kaniyang mga luha.
Hindi naman na napigilan pa ni Salome ang pagbagsak din ng kaniyang mga luha kung
kaya't niyakap na lang
niya ng mahigpit ang kaniyang inay.
"Inay, huwag niyo pong sisihin ang sarili niyo. Ako po ang nag-desisyon nito. Ito
po ang paraan upang maging
mapayapa na ang buhay natin lalong-lalo na para kay Julio na nagsisimula pa lang
kilalanin ang mundo" tugon
ni Salome habang nakayakap ng mahigpit sa kaniyang inay. Sandali naman silang
natahimik at matapos ang
ilang minuto ay nahimasmasan na silang dalawa.
Bumitiw na si Salome sa pagkakayap nila at muling napatingin sa malalaking pader ng
Intramuros. "Alam
niyo po ba inay, noong bata po ako sinabi ni itay na ang lugar na ito ay isang
palasyo. Pinangarap ko po noon
na tumira sa loob ng palasyong ito at makatagpo ng prinsipe na naninirahan dito.
Hindi ko po akalain na
matutupad nga ang pangarap kong iyon... ngayon ay nakatira na rin po ako dito sa
loob ng Intramuros ngunit
hindi sa prinsipeng pinapangarap ko" wika ni Salome habang nakatulala sa
makulimlimna kalangitan. Ilang
saglit pa, naramdaman niyang hinawakan muli ni Nay Delia ang kaniyang kamay at
napatingala rin ito sa
kalangitan.
"Ang dahilan kung bakit hindi ako tumutol noon sa pag-iibigan niyo ni se�or Fidel
ay dahil nararamdaman ko
na totoo ang pagmamahal niya sayo. Naniniwala ako na may sapat siyang dahilan kung
bakit hanggang ngayon
ay hindi pa rin siya nagpaparamdam. Kung minsan, ang taong totoong nagmamahal ay
pinipiling lumayo
upang hindi na masaktan pa ang kaniyang sinisinta. Bakit hindi mo inalamang lahat
Lumeng? Bakit hindi mo
hinahanap ang sagot sa tanong kung bakit ka niya iniwan ng ganoon?" patuloy pa ni
Nay Delia sabay tingin ng
diretso sa mga mata ng anak. Ang mga salitang binitiwan nito ay parang palasong
asintadong tumama sa puso
ni Salome na kahit anong gawin niya, ay hindi na mababawi pa ang sugat na sumira sa
kaniyang puso.
Kinagabihan, nahiga na si Salome sa kaniyang higaan. Hindi makakauwi ngayong gabi
si Nay Delia sapagkat
sumama sa mga bagong kaibigan nito sa simbahan na mag-alay ng dasal sa isang
namayapa. Isinama rin nito
si Julio at doon na sila magpapalipas ng gabi.
Sinubukan niyang ipikit ang kaniyang mga mata ngunit hindi siya makatulog lalo na
dahil rinig na rinig niya
ang lakas ng buhos ng ulan mula sa labas kung kaya't naupo na lang siya at
sinindihan niya muli ang pulang
kandila na nasa tabi niya. Sa loob ng dalawang linggo, naging abala rin siya sa
paggawa ng mga kandila sa
tulong ni Inay Laya na naninirahan na rin ngayon sa Maynila kasama sina Don
Epifanio at Roselia. Halos
lahat ng kandila ngayon sa kanilang tahanan ay gawa ni Salome. Napili rin niya ang
kulay pula sapagkat sa
kanilang kultura ay maswerteng kulay ito.
Nang masindihan na niya ang kandila, kinuha na niya ang talaarawan niya na bigay ni
Danilo sa kaniya.
Mabuti na lang dahil hindi ito nasunog sapagkat nakuha ito ni Felicidad at ang ilan
pa nilang gamit bago sila
tumakas noon sa mga guardia civil.
P 42-22
Kinuha na rin niya ang kaniyang pluma at isinawsaw ito sa itimna tinta. Lahat ng
nararamdaman niya at
napagdaanan niya sa buhay ay sinulat niya sa talaarawang iyon ngunit ang pagsulat
na kaniyang ginamit ay sa
paraaang Baybayin sapagkat hindi pa siya masyado marunong magsulat sa letrang
alpabeto.
Ilang sandali pa, bigla siyang napatigil sa pagsusulat nang biglang may kumalabog
sa pinto niya. Dali-dali
siyang tumayo saka kinuha ang dragon na patalimna nakapatong sa gilid ng kandila.
Dahan-dahan siyang
naglakad papalapit sa pinto at bago niya buksan iyon ay itinaas na niya sa ere ang
patalim.
Pagkabukas niya ng pinto, nakahinga siya ng maluwag nang makita na si Patricio lang
pala iyon. "Ikaw lang
pala" tugon niya, saka ibinaba ang patalim. Tiningan niya si Patricio mula ulo
hanggang paa at laking gulat
niya dahil basang-basa ito sa ulan.
"Saan ka nanggaling? Bakit- " hindi na niya natapos pa ang sasabihin niya dahil
mabilis na hinawakan ni
Patricio ang kamay niya saka inagaw ang dragon na pang-ipit. "Akin yan!" sigaw ni
Salome ngunit hindi
natinag si Patricio saka inihagis papalabas ang pang-ipit na patalimna iyon.
"Ano bang ginagawa mo?!" reklamo pa ni Salome at nagulat siya nang bigla siyang
hilahin ni Patricio
papalapit sa kaniya. "Anong ginagawa ko? ilang linggo na kitang pinagbigyan Lumeng,
batid kong iniiwasan
mo rin ako. Ngunit hindi habambuhay ay iiwasan mo ako ng ganito, baka nakakalimutan
mo mag-asawa na
tayo" seryosong tugon ni Patricio at mahigpit na hinawakan si Salome at akmang
hahalikan ito ngunit
nagpupumiglas siya at pilit niyang tinutulak si Patricio papalayo.
"Bitawan mo 'ko! Lumayo ka!" sigaw ni Salome ngunit sadyang mas malakas sa kaniya
si Patricio na ngayon
ay lulong din sa alak. Sa tuwing pumipiglas si Salome ay mas lalong hinihigpitan ni
Patricio ang yakap sa
kaniya at hinahalikan siya nito sa leeg.
"Tulong! Ano ba! Bastos ka!" sigaw pa ni Salome dahilan upang magising ang ilan sa
kanilang mga
tagapagsilbi. Nagulat sila nang makita ang pang-haharas na ginagawa ni Patricio sa
asawa nito.
"MAGSIBALIK KAYO SA INYONG MGA SILID KUNG AYAW NIYONG IPAPATAY KO KAYO!"
sigaw ni Patricio sa mga tagapagsilbi na agad nagsitakbuhan pababa dahil sa takot.
"Huwaaag niyo akong iwan! Tulong!" sigaw pa ni Salome ngunit agad sinara ni
Patricio ang pinto saka
sinuntok sa mukha si Salome dahilan upang mapasubsob ito sa sahig.
"Akala mo makakatakas ka sa'kin? Asawa na kita Lumeng! Kalimutan mo na 'yang
kahibangan mo kay Fidel!
Wala na siya! Iniwan ka na niya! Nasaan siya ngayon? Ha! Nandoon kasama ang tatay
niya na mas pinili niya
kaysa sayo!" galit na sigaw ni Patricio habang dahan-dahang naglalakad papalapit
kay Salome, unti-unti na
rin niyang tinatanggal ang mga butones sa kaniyang damit.
Napahawak na lang si Salome sa kaniyang pisngi na ngayon ay namamaga na dahil sa
malakas na suntok sa
kaniya ni Patricio. Agad siyang napatayo at akmang sisipain ng malakas si Patricio
ngunit nahawakan nito ang
paa niya saka inikot dahilan upang mabali ang kaniyang buto sa talampakan.
Napabagsak na lang si Salome sa sahig at akmang susuntukin ang tuhod ni Patricio
ngunit naunahan siya nito,
isang malakas na suntok ang pinakawalan ni Patricio diretso sa sikmura ni Salome
dahilan upang mapasigaw
siya sa sakit, mapasuka ng dugo at hindi na makagalaw pa.
P 42-23
Animo'y naparalisa siya sa natamo niyang suntok sa kaniyang sikmura. "Magagawa ko
ang lahat ng ibig kong
gawin sa iyo Lumeng. Mahal kita ngunit kung patuloy mo akong kakalabanin, hindi ako
magdadalawang isip
na patayin ka" seryosong bulong ni Patricio sa tenga ng asawa saka hinila niya ang
buhok nito papunta sa
kama at itinulak doon.
"H-huwag! Pakiusap! H-huwag mong gawin ito!" pagsusumamo ni Salome. Hindi na siya
makagalaw pa,
hindi na siya makalaban ba dahil sa dami ng sugat at pasa na natamo niya sa asawa.
Sapilitang hinila ni
Patricio ang damit ng asawa at sa tuwing lumalaban ito ay sinasampal niya ito ng
malakas sa mukha.
"Hayop ka! Lumayo ka sa'kin! Demonyo ka!" sigaw ni Salome at pilit na nagpupumiglas
pa rin ngunit
nanghihina na siya at kumpara kay Patricio ay sadyang mas malakas ito sa kaniya
kung kaya't kahit anong
sigaw, pagsumamo, pag-iyak na ginagawa niya ay wala itong nagawa.
Sa kalagitnaan ng gabi, habang bumubuhos ang napakalakas na ulan. Nagsusumamo si
Salome na marinig ng
kalangitan ang hinagpis niya dahil sa ginawang paglapastangan ni Patricio sa
pagkababae niya.
Kinabukasan, ingay mula sa labas ng kaniyang silid ang umalingawngaw sa buong
bahay. Sumisigaw si
Patricio, minumura at pinapalayas niya ang mga tagapagsilbi. Hindi naman makagalaw
si Salome habang
walang saplot na nakahiga sa kama. Sinusubukan niyang bumangon ngunit napapapikit
na lang siya sa kirot at
hapdi ng buong katawan niya.
Hindi na rin maawat ang pagbagsak ng mga luha niya. Naliligo na siya sa dugo, pawis
at mga luhang pilit na
kumakawala sa kaniyang mga mata. Animo'y nabagsakan siya ng langit at lupa nang
makita ang mantsa ng
napakaraming dugo sa kamang hinihigaan niya. Ang mga dugong iyon ay mula sa
kaniyang sarili na kung saan
senyales na nakuha na ni Patricio ang pagka-birhen niya.
Wala nang nagawa si Salome kundi ang umiyak na lang ng umiyak habang pilit na
sinasabunutan ang sarili.
Bukod sa nabalot siya ng matinding paghihinagpis ay sumisiklab na rin ngayon sa
kaniyang puso ang
matinding galit sa lalaking lumapastangan sa kaniya.
Kahit mahirap ay pilit siyang gumapang sa kama upang puntahan sa labas si Patricio.
Buo na ang desisyon
niya. Papatayin niya ito.
Maka-ilang beses siyang natumba sa sahig ngunit pinilit niya pa ring bumangon
makarating lang sa pintuan.
Kinuha niya ang talukbong na itimna nakasabit sa gilid ng pinto at ibinalot niya
iyon sa hubo't hubad niyang
katawan.
Pagbukas niya ng pinto nakita niyang wala ng tao doon kung kaya't naglakad siya
pababa ng hagdan. At kahit
paika-ika siya ay tiniis niya pa rin ang lahat ng sakit na nararamdaman. Agad
siyang nagtago sa gilid ng isang
aparador sa salas nang makita niyang mapadaan sa kusina si Patricio. May hawak
itong matalimna espada
saka dire-diretsong nagtungo sa likod ng kusina.
Hindi mawari ni Salome kung bakit bigla siyang kinilabutan. Sobrang lakas na ng
kabog ng kaniyang dibdib
P 42-24
at animo'y naglalakbay ito papunta sa kaniyang lalamunan. Dali-dali siyang sumunod
sa kusina at kumuha ng
kutsilyo doon, napapakabig pa siya sa mesa at upuan habang tinatahak ang daan
papunta sa likod ng kusina.
"Ilibing niyo sila malayo dito sa Maynila. Wala na akong pakialamkung saan niyo
dalhin ang bangkay nila"
matapang na utos ni Patricio sa sampung kalalakihan na nakasuot ng itimat salakot.
Inabot na rin niya sa mga
ito ang sampung dosenang ginto bilang kabayaran sa kanila.
"Maraming Salamat po se�or" sabay-sabay na tugon ng mga ito, binuhat na nila ang
dalawang bangkay na
nakabalot sa puting kumot na punong-puno na ngayon ng dugo ngunit bago nila ito
ibalot sa banig ay
aksidenteng nahila ng isa ang kumot kung kaya't natanggal ito sa pagkakabalot.
Laking gulat ni Salome nang makitang duguan at wala ng buhay ang kaniyang ina na
siyang nakabalot sa
puting kumot na iyon. "Hindi!" sigaw niya at dali-daling tumakbo papunta sa
kaniyang ina kahit pa paika-ika
na siya ay parang biglang namanhid ang buong katawan niya nang makita ang sinapit
ng kaniyang ina.
"INAY!" sigaw niya pa ngunit bigla siyang hinila ng mga tauhan ni Patricio papalayo
sa mga bangkay. Tila
nanghina ang buong katawan ni Salome nang makita ang ikalawang bangkay na nasa tabi
ng kaniyang inay, si
Julio.
"Hindi! Hindi! Hindi!" sigaw ni Salome na animo'y nasisiraan na ng ulo habang
nagsisisgaw at
nagpupumiglas doon. Dali-daling binuhat ng mga tauhan ang bangkay ni Nay Delia at
Julio saka isinakay sa
kabayo sa likod ng bahay.
Habang ang iba naman ay pilit na hinahawakan at pinipigilan si Salome na nagwawala
na ngayon. Galit na
galit na napalingon si Salome kay Patricio na seryosong nakatingin lang sa kaniya
ngayon. "ANO BANG
GINAWA KO SAYO?! BAKIT DINAMAY MO PA ANG INAY AT KAPATID KO?!" sigaw ni Salome at
akmang susugudin na si Patricio ngunit mahigpit siyang hinawakan ng mga tauhan
nito.
"Sa oras na malaman ng iyong inay at kapatid ang nangyari sa atin kagabi siguradong
papatayin nila ako kung
kaya't inunahan ko na sila" ngisi pa ni Patricio saka naglakad papasok sa loob ng
mansyon. Sunod namang
dumating ang ilan sa mga tauhan niya bitbit ang apat pang bangkay ng mga
tagapagsilbi na nakasaksi sa
panggagahasa na ginawa ni Patricio sa asawa nito kagabi kung kaya't pinapatay niya
rin ang mga ito.
Marso 26, 1689
"Se�ora Fe, kumain na po kayo, makakasama po sa batang dinadala niyo kung
magpapalipas po kayo ng
pagkain" tugon ng isang tagapagsilbi at akmang susubuan si Salome ngunit hindi ito
kumibo. Tulala lang ito sa
labas ng bintana habang tinatanaw ang pagdaan ng mga nagagandahang kalesa sa calle
ng Intramuros.
"Sige na ho se�ora kaila- " hindi na nito natapos pa ang sasabihin niya dahil
biglang bumukas ang pinto at
P 42-25
dire-diretsong pumasok si Roselia na ngayon ay tatlong buwan nang buntis.
Sinenyasan niya ang tagapagsilbi
na lumabas na muna at siya na lang ang magpapakain kay Salome.
Hindi naman umimik si Salome, ni hindi rin niya nilingon o tiningnan kung sino ang
dumating. Naupo na si
Roselia sa tabi ni Salome at hinawakan niya ang kamay nito. "Lumeng, magpakatatag
ka. Kumain ka na
upang- " hindi na natapos ni Roselia ang sasabihin niya dahil biglang nagsalita si
Salome sa unang
pagkakataon matapos ang halos isang buwan nitong pananahimik at ni isang tao ay
wala itong kinausap.
"Nais ko nang mamatay" diretsong tugon nito dahilan upang mapatulala si Roselia sa
kaniya dahil sa
pagkabigla.
"Ngunit paano ang bata sa iyong sinapupunan? Lumeng- "
"Kung gayon, dapat na ring mamatay ang batang ito" giit muli ni Salome. Sandali
namang napatahimik si
Roselia at tinitigan ng mabuti si Salome. Hindi niya akalain na ang dating
palabiro, makatwiran at pilyang
dalaga na si Salome ay ngayon ay magiging matigas, matapang at palaban na.
Napahinga na lang ng malalimsi Roselia saka sumandal sa balikat ni Salome. Dahan-
dahan din niyang
hinawakan ang tiyan nito na ngayon ay medyo maumbok na dahil mag-iisang buwan na
itong buntis.
"Naririnig ko mula rito ang tibok ng puso ng iyong anak. Naririnig ko mula rito na
nais niyang masilayan ang
ganda ng mundong ito. Naririnig ko mula rito na nagsusumamo siyang mabuhay...
Lumeng, batid ko ang lahat
ng hinanakit at hinagpis na nararanasan mo ngayon ngunit walang kasalanan ang bata,
nawa'y bigyan mo siya
ng pagkakataong mabuhay" panimula ni Roselia, nagulat naman siya nang biglang
bumitiw si Salome sa
kamay niya at tumayo ito saka naglakad papalapit sa tapat ng bintana.
Payat, maputla at kakikitaan pa rin ng ilang pasa at peklat ang katawan ni Salome
dahil sa natamo niyang
pambubugbog at panghahalay ng sarili niyang asawa. "Hindi dapat mabuhay ang batang
ito dala ang pangalan
ng kaniyang ama" giit ni Salome. Napabuntong-hininga na lang muli si Roselia saka
tumayo at naglakad na rin
papunta sa tapat ng bintana.
"Kung gayon, bakit ka pumayag na magpakasal kay Patricio kung ayaw mo rin namang
magkaanak sa kaniya?"
diretsong tanong ni Roselia dahilan upang mapatingin sa kaniya si Salome.
"Pumayag lang akong magpakasal sa kaniya upang maligtas ang aking inay, kapatid at
maging ang sarili kong
buhay. Hindi ko akalaing sa kamay niya mismo mamatay si inay at Julio!" matapang na
sagot ni Salome.
Napatingin naman si Roselia sa labas ng bintana kung saan maraming tao ang abala sa
iba't-ibang gawain
habang naglalakad sa mga calle.
"Pagmasdan mo ang mga taong iyon. May kani-kaniya silang mga pinagkakaabalahan. Ang
gawain ng isa ay
konektado sa isa. Tingnan mo ang matandang lalaking nagtitinda ng tela, ang mga
paninda niya ay ginawa niya
mismo, pinaghirapan at pinagpuyatan niya ngunit kailangan niyang ibenta sa mas
mababang halaga upang
mabili ng mga taong iyon na ang kabuhayan ay pananahi naman" tugon ni Roselia,
napatingin naman si
Salome sa mga taong abala sa labas.
"Hindi mo ba nauunawaan ang takbo ng buhay Lumeng? Kung minsan, ang mga bagay na
pinaghirapan at
P 42-26
pinagpuyatan mo ay iba ang makikinabang nito at kadalasan ay nauuwi pa sa wala. Ang
lahat ng pinaghirapan
mo at sinakripisyo mo maprotektahan lang ang iyong pamilya ay nauwi na ngayon sa
wala. Ngunit nangyari na
iyon, wala na tayong magagawa pa. Batid kong ilang beses mon ang sinubukang
pagtangkaan ang buhay ni
Patricio ngunit hindi ka pa rin nagtatagumpay" wika ni Roselia, nagitla naman si
Salome sa sinabi nito.
Totoong ilang beses na niyang plinano na patayin si Patricio ngunit sa oras na
gawin niya iyon ay wala rin
naman siyang mapupuntahan at uusugin siya ng batas.
Madalas na ring sumasagi sa kaniyang isip na patayin si Patricio ngunit mas malaki
ang magiging kapalit nito.
Mahahatulan siya sa hukuman at papatayin sa gitna ng maraming tao kung saan
mayuyukaran ang kaniyang
pagkatao at ang pangalan ng kaniyang ate Fe.
Kung tatakas naman siya ay wala rin siyang mapupuntahan. Sa oras na may tumulong sa
kaniya na patirahin at
itago siya ay siguradong mapapahamak ang pamilya ng taong tutulong sa kaniya lalo
na't isang
makapangyarihan at kilalang tao si Patricio Montecarlos.
At bukod doon, wala rin siyang laban sa hukuman kung sasampahan niya ng kaso si
Patricio sapagkat legal na
asawa niya ito kung kaya't posibleng nga na may mangyari sa kanila. Wala rin naman
siyang ebidensiya na
magpapatunay na sapilitan siyang hinalay nito. At wala rin siyang ebidensiya na
maipapakita na ito rin mismo
ang pumatay sa kaniyang nanay at kapatid dahil naglaho na parang bula ang mga
tauhan ni Patricio na sangkot
sa krimeng iyon.
"Ngayon, kung nais mo na talagang mamatay bakit hindi mo gilitan ang sarili mong
leeg? Bakit hanggang
ngayon narito ka pa rin humihinga at tulala sa bintanang ito na parang may
hinihintay" patuloy pa ni Roselia.
Bigla namang napaiwas ng tingin si Salome sapagkat mukhang naiintindihan ni Roselia
ang takbo ng isip
niya.
"Kahit hindi mo sabihin Lumeng, batid kong hinihintay mo pa rin ang pagdating ni
se�or Fidel. Umaasa ka na
muli siyang makikita at maririnig mo mula sa kaniyang labi ang dahilan kung bakit
ilang buwan na itong
nawawala" dagdag pa ni Roselia. Napapikit na lang si Salome at pilit na dinama ang
marahan na hangin na
tumatama ngayon sa mukha nila.
"At alammo ba kung bakit ako naparito? Bukod sa nais kong ikaw ay kamustahin,
ipinaabot din ni Felipe ang
lihamna ito" wika pa ni Roselia sabay abot ng isang puting sobre kay Salome.
Nagtataka namang napatingin
si Salome sa lihamna iyon.
"Ayon kay Felipe, ang lihamna ito ay pinadala ni Ising kay Piyang bago pinapatay ni
Patricio ang buong
pamilya nila" saad ni Roselia, gulat namang napatingin doon si Salome. Nanginginig
man ang kamay niya ay
nagawa niya pa ring buksan ang lihamna iyon at binasa ito...
Mahal kong Lumeng,
Ako'y humihingi ng tawad sapagkat nagawa kong pagtaksilan ang pamilya niyo lalong-
lalo na si Danilo.
Patawarin mo ako Lumeng, noong nagpakita ka sa aming tindahan kitang-kita ko ang
galit sa iyong mga
mata at nais mong patayin ako ngunit hindi mo pa rin ginawa. Sa totoo lang, ginusto
kong patayin mo na
lang ako noong araw na iyon bilang kabayaran sa lahat kataksilang nagawa ko sa iyo.
P 42-27
Nais kong makausap ka upang magpaliwanag sa iyo ngunit batid kong hindi na
magtatagal pa ang buhay
ko at ng aking pamilya. Gusto kong malaman mo Lumeng na si se�or Patricio ang may
pakana ng lahat
ng ito. Tinakot niya ako at ang pamilya ko, pinangakuan niya ako ng salapi upang
kumbinsihin si Danilo
na magtanan kami at kapag hindi ako pumayag papatayin niya ang buong pamilya ko
kung kaya't wala na
akong nagawa pa.
Nang gabing iyon, pinuntahan ko si Danilo sa inyong tahanan at pinaniwala ko siya
na ako'y ginahasa at
hinahabol na ngayon ng mga guardia kung kaya't sumulat siya sa inyo bago siya
sumama sa akin. Si
Se�or Patricio rin ang nagsabi kay Heneral Ramon na nasa Pampanga ang pamilya
Aguantar na
pinapahanap ng tagapayo ng gobernador-heneral. Malaki kasing pabuya ang matatanggap
ng hukbo na
makakahuli sa inyong pamiya kung kaya't ganoon na lang ang determinasyon noon ni
Heneral Martino
Alfonso na mahuli kayo ngunit nabigo siya kung kaya't si Heneral Ramon naman ang
nagkaroon ng
interes sa inyong pamilya.
At para maging kapani-paniwala ang plano ni se�or Patricio binayaran niya rin ng
maraming pilak si
Mang Pablo na siyang nagturo sa amin ni Danilo sa ilog. Narinig kong tinawag mo
kami ni Danilo noong
gabing iyon ngunit nagkunwari akong hindi ka narinig upang maisakatuparan ko ang
plano. Lumeng, sa
maniwala ka man o sa hindi, hindi ko akalain na papatayin nila ng ganoon si Danilo.
Ang sabi sa akin ni
se�or Patricio ay huhulihin lang daw si Danilo ngunit hindi ko inaasahan na
papatayin nila siya.
Naniniwala rin ako na walang kinalaman si se�or Fidel. Nang gabing iyon, nang
tumalon si Danilo sa
bintana ng inyong tahanan upang itakas ako ay naabutan kami ni se�or Fidel. May
dala siyang bulaklak
at isang bayong na puno ng pagkain. Ang sabi niya sa amin ay susurpresahin ka raw
niya at papanoorin
niyo raw ang mga bituin sa dalampasigan. Humihingi rin ako ng tawad kay se�or Fidel
sapagkat
nagsinunggaling din ako sa kaniya, pinaniwala ko siya na hinahabol na ako ng mga
guardia. Nagulat ako
nang pasakayin kami ni se�or Fidel sa kaniyang kabayo upang tulungan kaming
tumakas.
Tinanong niya sa akin kung saan kami pupunta ni Danilo at sinabi ko sa kaniya na
sasakay kami ng
bangka sa ilog papunta sa kabilang isla. Iyon ang planong sinabi sa akin ni se�or
Patricio, sa ilog ko
dadalhin si Danilo at doon mo makikita na mahuhuli kami ng mga guardia. Ngunit
hindi ko akalain na
papatayin mismo si Danilo noong gabing iyon at naniniwala akong walang kinalaman si
se�or Fidel
dahil tinulungan niya lang kami makarating sa ilog kung kaya't nandoon siya noong
gabing iyon.
Matapos ang trahedyang iyon agad kami nilikas ni se�or Patricio papunta sa Maynila
at doon binigyan
niya kami ng tahanan at tindahan sa loob ng Intramuros. Hindi ko akalain na ang
sinasabi niyang
kabayaran na iyon ay parte pala ng plano niya upang palabasin na pinagkanulo ko
kayo dahil lang sa
salapi. Kilala ni se�or Patricio ang kakayahan mo at ang takbo ng isipan mo Lumeng.
Kung kaya't
inaasahan na niya na gagantihan mo ang lahat ng taong sangkot sa pagkamatay ni
Danilo at ang
pagkabihag ng iyong pamilya. Batid ni se�or Patricio na papatayin mo si Mang Pablo,
Heneral Ramon at
maging ako. Hindi nga siya nagkamali dahil napatay mo sila ngunit hindi niya rin
inaasahan na hindi mo
ako nagawang patayin at sa halip ay sinunog mo lang ang lahat ng ari-arian namin.
P 42-28
Si Mang Pablo, Heneral Ramon, ako at ang pamilya ko ang siyang nakakaalam na si
se�or Patricio ang
may kagagawan ng lahat ng ito. Kung kaya't ang paghihiganti mo na patayin kami ay
paraan din ni se�or
Patricio upang mamatay ang mga magtetestigo laban sa kaniya. Ngunit hindi mo ako
napatay at ang
pamilya ko kung kaya't ngayon ay hinahanap na niya kami.
Wala na rin akong lakas ng loob na magpakita pa sa iyo Lumeng dahil wala na akong
mukhang ihaharap
sa iyo kung kaya't sa pamamagitan na lang ng liham na ito ko ipapaabot ang lahat ng
nalalaman ko at
ang paghingi ko ng tawad sa iyo. Ang tahanan na lang nila Piyang sa San Alfonso ang
natatandaan ko
kung kaya't sa kaniya ko pinadala ang liham na ito.
Sa tingin ko ay planong sirain ni se�or Patricio ang tiwala mo kay se�or Fidel.
Hindi ko alam kung
paano niya gagawin ngunit malakas ang kutob ko na gusto niyang kamuhian mo si se�or
Fidel dahil
napag-alaman ko na sinasabi ni se�or Geronimo na nakita niyang magkausap kami ni
se�or Fidel at
nagsasagawa ng plano, ngunit ang totoo walang nangyaring ganoon. Huling nagkausap
kami ni se�or
Fidel ay noong nasa San Alfonso pa kami at nakatanggap kaming dalawa ng liham mula
kay Danilo na
nasa Pampanga kayo. At naniniwala ako na ang liham na iyon ang nagpasimula ng lahat
ng masamang
plano ni se�or Patricio, nang malaman niya na nagkaroon na kayo ng relasyon ni
se�or Fidel.
Lumeng, marahil ay sa mga oras na ito habang binabasa mo ang liham kong ito sa iyo
ay wala na ako sa
mundong ito. Maraming Salamat sa lahat Lumeng, isa kang tunay na kaibigan. Bagama't
nagawa kong
talikuran ka, hindi mo naman ako nagawang saktan. Habambuhay kong pagsisisihan ang
lahat ng
kasalanan ko sa iyo at kung sakaling mabuhay ako sa panibagong henerasyon. Asahan
mong hindi na kita
guguluhin pa. Ang tulad ko na isang taksil ay hindi nararapat na maging kaibigan
mo. Hanggang sa muli,
paalam Lumeng, kaibigan ko.
Nagmamahal,
Ising
Gulat na nabitawan ni Salome ang lihamat napabagsak siya sa sahig matapos niyang
mabasa ang nilalaman
nito. Tila tumigil ang takbo ng kaniyang mund habang pilit siyang tinatawag ni
Roselia at inaalalayan patayo.
Hinawakan ni Roselia ang mukha ni Salome at iniharap ito sa kaniya upang makinig
ito ng mabuti sa
sasabihin niya. "Lumeng, makinig ka. Naikwento sa akin ni Epifanio na
pinagdududahan na niya noon pa ang
kilos ni Patricio lalo na noong nakiusap ito na itago ka sa tahanan namin sa
Pampanga. Ipinagtataka rin niya
noon kung bakit naglabas ng anunsyo ang mga opisyal na lilitisin sa plaza ang iyong
inay, si Fe at Julio
gayong maaari naman itong gawin sa loob ng himpilan ng mga opisyal. At ang isa pa
naming pinagtataka ay
kung bakit kailangan ang iyong presensiya sa paglilitis na iyon, kung saan hindi
inaasahan ng lahat na darating
P 42-29
ang tagapayo ng gobernador-heneral. Nasabi rin sa akin ni Epifanio na naalala
niyang naroon sa isang
pagdiriwang noon si Patricio at mukhang kakilala nito si Don Mauricio Montecarlos
na tagapayo ng
gobernador-heneral na siyang ama pala ni se�or Fidel. Ibig sabihin, bago pa man
sumiklab ang gulo, matagal
nang alamni se�or Patricio na ang nawawalang ama ni se�or Fidel ay ang tagapayo ng
gobernador-heneral
na siyang nagpapahanap sa pamilya niyo ngunit hindi niya ito sinabi sa kaniyang
pinsan na si se�or Fidel.
Ngayon, ang tanong bakit hindi niya sinabi kay se�or Fidel na nakita na pala niya
ang ama nito?" saad ni
Roselia. Halos walang kurap namang nakatingin sa kaniya si Salome na animo'y
nababalot ng matinding takot
ang buong mukha.
"Hindi niya sinabi kay se�or Fidel na nakita na niya ang ama nito dahil balak
niyang pag-awayin kayong
dalawa. Naniniwala akong walang kamalay-malay si se�or Fidel na ang tagapayo pala
ng gobernadorheneral
na papanain niya noong umagang iyon ay ang kaniyang ama na matagal na niyang
hinahanap. Ang
pangyayaring iyon sa plaza ay pakana rin lahat ni Patricio. Hindi nga siya nabigo,
alamniyang hindi
mapapatay ni se�or Fidel ang ama nito at siyang magiging dahilan upang masira ang
tiwala mo sa kaniya"
patuloy pa ni Roselia, kasabay niyon ay ang pagpatak ng mga luha ni Salome. Muling
bumalik sa kaniyang
alaala ang pangyayaring iyon kung saan hindi nagawang panain ni Fidel ang tagapayo
habang kinakaladkalad
na siya ng mga guardia pasakay sa kalesa.
Ang inakala niyang pagtataksil na ginawa ni Fidel ay isang napakalaking kamalian
pala. Maging si Fidel ay
biktima rin noong araw na iyon, at ang lahat ng may kagagawan niyon ay si Patricio.
Biglang naalala ni Salome ang sinabi sa kaniya noon ni Fidel noong nag-uusap sila
sa tapat ng bintana sa
hacienda Montecarlos...
"Kailan po ba ang huling punta niyo sa Espanya?"
Napaisip naman si Fidel "Matagal na rin, labing tatlong taong gulang lamang ako
nang magtungo ako
dito sa Pilipinas, nais kong sundan ang ama ko at hanapin siya" wika ni Fidel
dahilan para mapatingin
sa kaniya si Salome. Hindi akalain ng dalaga na may ganoong kwento pala ang binata.
"H-hindi po ba may dugong Pilipino ang inyong ama?" tanong pa muli ni Salome,
naalala niya na
nabanggit ito ni Fidel sa kaniya noong umiinom sila ng kapeng bigas sa panciteria
ni Aling Teodora.
"Oo, ang aking ama ay kalahating Pilipino at kalahating Kastila, sa Espanya na siya
lumaki dahil dinala
siya roon ng kaniyang ama na aking lolo, ang kaniyang ina ay isang Pilipina na
namatay sa panganganak
sa kaniya, sa Espanya rin nakilala ni ama ang aking ina na isang anak ng mayamang
pamilyang Kastila,
nakapagtapos naman ng abogasya ang aking ama kung kaya't hindi tumutol ang pamilya
ni ina, nang
ikasal sila sa Madrid na sila nanirahan at doon kami ipinanganak ng tatlo ko pang
kapatid, ngunit hindi
naglaon ay napapadalas ang pagtatalo ni ama at ina hanggang sa isang araw bigla na
lang kaming
nilayasan ni ama, nag-iwan lang siya ng sulat na babalik siya sa Pilipinas at
magsisimula ng panibagong
buhay" tugon ni Fidel at bakas sa mukha nito ang kalungkutan habang inaalala ang
masaklap na
paghihiwalay ng kaniyang mga magulang.
P 42-30
"Nahanap niyo na po ba ang inyong ama dito... Senor?" tanong pa muli ni Salome,
maging siya ay
nakaramdam din ng matinding kalungkutan dahil sa kwento ni Fidel.
"Hindi pa, halos labing apat na taon na akong namamalagi rito sa Pilipinas ngunit
ni isang balita ay
wala akong nahahagip tungkol sa kaniya, may nagsabi sa akin na sa Intramuros daw
namalagi noon si
ama ngunit nalibot ko na ang buong Maynila pero hindi ko pa rin siya natunton"
sagot ni Fidel at
napayuko ito. Parang nakaramdam naman ng konsyensiya si Salome dahil mukhang mas
napasama ang
pag-iiba niya ng usapan kanina. Hindi niya nais na malungkot ang binata.
Napatulala na lang si Salome sa kawalan habang patuloy na pumapatak ang mga luha sa
kaniyang mga mata.
Kasabay niyon ay ang pagbuhos ng ulan mula sa labas dahilan upang magsitakbuhan ang
mga tao at maghanap
ng masisilungan.
Nasasaktan siya. Nagdurugo na ngayon ang kaniyang puso. Ngayon ay nagsisisi siya
kung bakit sariling
damdamin lamang ang pinairal niya. Hindi niya inisip ang nararamdaman ni Fidel
noong araw na iyon kung
saan muntikan na nitong patayin ang sariling ama na ilang taon na nitong hinahanap.
Makalipas ang dalawang araw, malalimna ang gabi habang patuloy pa rin ang pagbuhos
ng napakalakas na
ulan sa labas. Halos mabalot naman ng kaba si Salome habang sinisilid sa kaniyang
tampipi ang ilan sa mga
damit at gamit na kaniyang dadalhin.
Napag-desisyunan na niyang tumakas. Napag-alaman niya mula kay Felipe na nagpadala
ng lihamsa kaniya
kahapon na halos dalawang buwan daw na nakaratay sa higaan si Fidel matapos
ipabugbog ito ni Patricio na
muntikan na nitong kinamatay.
Ayon kay Felipe, nakasalubong daw niya si se�or Fidel sa palacio del gobernador-
heneral nang minsan itong
maghatid ng mga malalaking paso sa loob ng Intramuros. Naging kabuhayan na ni
Felipe at nina Mang Berto
ang paghahatid ng kalakal sa loob ng Intramuros kung kaya't laking gulat niya nang
makita si se�or Fidel na
paika-ika habang may hawak na tungkod na naglalakad papalabas sa palacio del
gobernador-heneral.
Hindi na ito nag-aksaya pa ng oras at nilapitan ang binata. Nakilala naman ni se�or
Fidel si Felipe nang
minsan silang nagbatian noong kaarawan ni Danilo sa San Alfonso. Nang dahil sa
hindi inaasahang
pagkikitang iyon, napag-alaman ni Felipe na halos dalawang buwan ngang nakaratay sa
kama si Fidel.
Magtutungo dapat ito sa himpilan ng mga guardia civil sa Pampanga kung saan
nakakulong noon si Salome
para makausap at itakas ito ngunit may dalawampung kalalakihan na nakasuot ng
itimat salakot na humarang
sa kaniya. Pinagbubugbog siya ng mga iyon na muntikan na niyang ikamatay. Mabuti na
lamang dahil may
rumurondang mga guardia civil ang napadaan dahilan upang magsitakbuhan ang mga
salarin.
Napahawak na lang si Salome sa tapat ng kaniyang puso, parang sumisikip ang
kaniyang dibdib sa tuwing
P 42-31
naiisip niya ang mga malalakas na suntok, sipa, saksak at tadyak na natamo ni Fidel
dahilan upang halos
dalawang buwan itong nakaratay sa kama.
Sa loob ng dalawang buwan na iyon, pinaniwala siya ni Patricio na tuluyan na ngang
nagtaksil si Fidel. Sa
loob ng dalawang buwang iyon, kinasal siya kay Patricio na hindi naman niya mahal
para lang maligtas ang
kaniyang pamilya dahil iyon na lamang ang natatanging paraan. Sa loob ng dalawang
buwang iyon, hindi niya
akalain na yuyurakan ni Patricio ang pagkababae niya at papatayin rin niyo ang
kaniyang ina at kapatid. At sa
loob ng dalawang buwang iyon, pinagbubuntis na niya ang bunga ng panggagahasa sa
kaniya ni Patricio.
"Lumeng? Handa ka na ba?" natauhan lang siya nang marinig niyang kumatok si Roselia
sa pinto at dumungaw
ito. Agad pinunasan ni Salome ang mga luha sa kaniyang mata at dali-daling nag-
alsabalutan. Alas-dose na
nang hatinggabi. Tahimik ang buong paligid, dali-daling inalalayan ni Roselia si
Salome papalabas sa silid
nito.
Agad silang nagtungo pababa at dumiretso sa likod ng bahay kung saan may maliit na
butas doon sa dingding
ng kusina. Sarado ang buong bahay sapagkat sinisigurado palagi ni Patricio na hindi
makakatakas sa kaniya si
Salome. Dahan-dahang tinibag ni Roselia ang maliit na lagusan at nang mabuksan
iyon, agad niyang
inalalayan si Salome na makalabas doon.
Bawat segundong lumilipas ay nagdudulot sa kanila ng matinding kaba. Idagdag pa ang
napakalas na ulan sa
labas habang sumasabay ang pagkulog at pagkidlat. Nakakasiguro sila na walang mga
bantay ngayon sa labas
dahil sa lakas ng ulan. Sigruadong naghanap ang mga iyon ng kanilang masisilungan.
Ilang saglit pa, nakalabas na si Salome sa maliit na lagusan. Inabot naman ni
Roselia ang tampipi nito saka
tumango kay Salome. "Naghihintay sa likod si Felipe, dala niya ang kalesa na
maghahatid sa inyo sa
daungan" wika nito, napatango naman si Salome at nagsimula nang tumakbo papalayo sa
bahay na iyon.
Malakas na ulan ang sumalubong kay Salome nang siya ay makalabas. Bitbit ang isang
maliit na tampipi ay
payuko siyang gumapang sa likod ng bahay hanggang sa makarating siya sa harapan ng
mismong mansyon.
Malalimna ang gabi kung kaya't tahimik na ang palagid, tanging buhos ng ulan lamang
ang maririnig sa buong
kahabaan ng kalye.
Napapapikit na lamang si Salome dahil sa lakas ng hampas ng ulan na tumatama sa
kaniyang mukha habang
yakap-yakap ang kaniyang tampipi. Mabuti na lamang dahil nakasuot din siya ng
malaking talukbong na
nakabalot sa kaniyang buong katawan kung kaya't hindi siya gaano nababasa ng ulan.
Animo'y bigla siyang nabuhayan ng pag-asa nang makita ang isang luma at sira-sirang
kalesa na nakaabang sa
tapat ng mansyon ni Patricio "Felipe! Maraming Salamat" tugon ni Salome nang
makalapit siya sa kalesa,
agad niyang inihagis sa loob ang tampipi na kaniyang dala-dala. Napalingon naman sa
kaniya si Felipe.
"Bilisan mo Lumeng itinakas ko lamang itong kalesang ito sa aking amo" wika ni
Felipe sabay suot ng
malaking salakot sa kaniyang ulo upang hindi siya makilala nang sinuman. Inilahad
na ni Felipe ang kaniyang
palad upang tulungan si Salome makaakyat sa kalesa ngunit napatigil sila nang
marinig nila ang boses ni
Roselia mula sa likuran.
"Salome!" tawag muli ni Roselia habang kumakaripas ng takbo papalapit sa kaniya,
hindi nito alintana ang
malakas na buhos na ulan. "Ate Roselia- " hindi na natapos pa ni Salome ang
kaniyang sasabihin dahil agad
P 42-32
kinuha ni Roselia ang kaniyang kamay at inilagay ang isang lihamsa kaniyang palad.
"Nagdadalawang isip akong iabot sa iyo ito kanina. Nais kong tumakas ka na at
lumayo sa lugar na ito ngunit
sa tingin ko ay karapatan mo ring malaman ito. Nakasaad sa imbitasyon na iyan kung
anong magaganap bukas
sa Simbahan ng San Agustin" wika ni Roselia, gulat namang napatingin si Salome sa
sulat na iyon.
"Isang lihammula kay Fidel na pinadala niya kay Don Epifanio. Ang buong akala ni
Fidel ay patay ka na
Lumeng. Hindi naman alamng aking asawa na tinago mo lang ang iyong katauhan bilang
Felicidad. Ang akala
ni Fidel ay si Felicidad ang napangasawa ni Patricio. Kung nais mo pang maabutan si
se�or Fidel ...puntahan
mo na siya bago mahuli ang lahat!" seryosong tugon ni Roselia at inalalayang
makaakyat si Salome sa kalesa
ngunit napatigil ito at napalingon sa kaniya.
"Nagawa mo nang tumakas kay se�or Patricio! Bakit nag-aalinlangan ka pa ring
umalis?!" buwelta pa ni
Roselia. Hindi naman agad nakapagsalita si Salome, sandali siyang napatitig sa mga
mata ni Roselia.
"M-maraming Salamat ate Roselia" iyon na lamang ang mga salitang pinakawalan ni
Salome at hinawakan
niya ang kamay nito. Ang pagtakas na ginawa niya ngayon ay maaaring magdulot ng
kapahamakan kay Felipe
at Roselia.
"Wala iyon... basta para sa iyo Lumeng..." tugon ni Roselia, at kahit pa basang-
basa na ito sa ulan nakita pa
rin ni Salome ang namuuong luha sa mga mata nito. Magsasalita pa sana si Salome
ngunit bigla silang
nakarinig ng kalabog mula sa loob ng mansyon.
"Puntahan mo siya Lumeng! Huwag mo nang intindihin si se�or Patricio... ako na ang
bahala!"
nagmamadaling tugon ni Roselia saka lumapit kay Felipe, "Dalhin mo siya sa simbahan
ng San Agustin"
tugon ni Roselia, agad namang napatango ng ulo si Felipe at pinatakbo na niya ang
kabayo.
"Paalam! Mag-iingat kayo... at ipagdarasal ko na maabutan mo si se�or Fidel!" wika
ni Roselia habang
kumakaway kina Salome at Felipe na unti-unting lumalayo. Ngunit nagulat si Roselia
nang makita si se�or
Patricio na nakadungaw sa bintana.
Animo'y biglang nanghina ang kaniyang tuhod at napabagsak na lamang siya sa lupa.
"S-se�or Patricio" gulat
na wika ni Roselia at agad siyang napalauhod sa lupa "P-patawarin niyo po ako se�or
Patricio"
pagsusumamo niya, kasabay ng pagpatak ng ulan ang patuloy ring pagdaloy ng kaniyang
mga luha dahil sa
takot.
Gulat namang napatingin si Salome sa ikalawang-palapag ng kanilang tahanan. Animo'y
binagsakan siya ng
langit at lupa nang malaman na nahuli siya ni Patricio na tumatakas.
Namumula ang mga mata nito at kitang-kita ang labis na galit habang tinatanaw si
Salome papalayo, may
hawak itong pulang kandila sa kaliwang kamay.
"�C�mo pudiste hacerme esto ... Salom�?" (How could you do this to me... Salome?!)
sigaw ni se�or
Patricio at malakas na inihagis ang pulang kandilang iyon sa labas ng bintana dahil
sa galit. Nagkalat ang
pira-piraso ng kandila sa lupa habang patuloy na nilalamon ng buhos ng ulan.
Ang malakas na sigaw ni Patricio ay nagdulot ng labis na takot kay Felipe at Salome
kung kaya't agad
pinatakbo ng mabilis ni Felipe ang kabayo. Napakapit na lamang si Salome sa gilid
ng kalesa habang
P 42-33
tinatanaw ang galit na galit na mukha ni Patricio.
Dali-daling bumaba si Patricio at agad hinila ang buhok ni Roselia na nakaluhod sa
gitna ng kalsada. May
hawak itong mahabang baril na ipuputok sana sa ulo ni Roselia ngunit napatigil siya
nang maglabasan ang
kaniyang mga guardia personal. "�SIGUELOS!" (FOLLOW THEM!) utos ni Patricio sa
kaniyang mga guardia
personal na nasa dalwampu rin ang bilang.
Agad nilang kinuha ang kanilang mga kabayo, maging si Patricio ay sumakay na rin sa
kabayo bitbit ang kanikanilang
mga baril ay agad nilang hinabol ang kalesang sinasakyan ni Salome.
"FUEGO!" (FIRE!) sigaw ni Patricio, hindi naman nag-atubili na magpaputok ng baril
ang mga guardia
personal upang pigilan ang kumakaripas na kalesa papalayo. "Yumuko ka!" sigaw ni
Felipe kay Salome
sabay hawak sa ulo nito at sabay silang yumuko upang hindi sila tamaan ng bala na
sunod-sunod na
pinapakawalan ng mga kalaban.
"P*nyeta! Hindi ka ba titigilan ng kastilang iyan!" reklamo ni Felipe kay Salome,
napalingon naman si
Salome sa likuran at unti-unti na ngang nakakalapit sa kanila ang mga kalaban.
Agad iniliko ni Felipe ang kalesa papunta sa isang lagusan kung saan nakaharang ang
ilang mga guardia civil
na nagbabantay doon. Sinesenyasan sila nito na tumigil ngunit hindi nagpadaig si
Felipe at dire-dreitso
niyang pinatakbo ang kabayo kung kaya't nagsitabihan na lang ang mga guardia civil
at pinaulanan sila ng
bala.
Inakala niyang hindi na sila susundan doon ng mga kalaban ngunit nagkamali siya
dahil hindi titigil si Patricio
hangga't hindi sila naabutan. Mabilis na pinatakbo ni Felipe ang kabayo patungo sa
kakahuyan at napadaan
sila sa gilid ng isang ilog.
"FUEGO!" (FIRE!) muling utos ni Patricio sa mga alagad niya, sabay-sabay naman
itong nagpaputok ng baril
hanggang sa tamaan ang kaliwang paa ng kabayo sa kalesang sinasakyan nina Felipe at
Salome.
"HINDI!" napasigaw na lamang silang dalawa nang biglang matumba ang kabayo at
tumagilid ang kalesang
sinasakyan nila. nagkapira-piraso ang kalesa habang patuloy na humihiyaw ang kabayo
dahil sa sakit.
Nahulog si Salome at Felipe sa ilog. "�ENCU�NTRALOS!" (FIND THEM!) muling utos ni
Patricio sa mga
tauhan, agad namang bumaba sa kani-kanilang mga kabayo ang mga guardia personal at
maingat na naglibot
sa paligid. Napakadilimng paligid, tanging mga apoy sa sulo na kanilang bitbit ang
nagbibigay liwanag sa
buong kagubatan.
Sa kabilang dako ng ilog ay agad nakaahon si Felipe, mabilis siyang nagkubli sa
kumpol ng mga Liryo (Water
Lily) na nagkalat sa gilid ng ilog. nagpalinga-linga si Felipe sa buong paligid,
bigla siyang nakaramdamng
takot nang hindi makita si Salome.
Muli niyang tinanaw ang mga guardia personal na nasa gilid ng ilog, patuloy pa rin
ito sa paghahanap sa
kanila. Dali-dali siyang lumangoy sa ilalimng ilog, halos kalahating segundo rin
siya naghanap sa ilalim,
mabuti na lamang dahil may napadaan na isang guardia personal na may dalang sulo
kung kaya't nakita niya
mula sa di-kalayuan si Salome habang pilit na kumakawala sa mga Liryong (Water
Lily) na pumulupot sa
kaniya.
P 42-34
Agad siyang lumangoy papunta sa kinaroroonan ni Salome at tinulungan itong
tanggaling ang pagkakabuholbuhol
ng halaman sa katawan ng kaibigan. Ilang sandali pa ay nakawala na rin si Salome at
agad siyang hinila
ni Felipe upang makaahon na sila.
"Se�or Patricio ... se han ido" (Se�or Patricio... they're gone) wika ng isang
guardia personal, halos ilang
minuto na rin kasi silang nagpalibot-libot sa ilog ngunit hindi nila mamataan ang
dalawang indio.
"�AP�RTATE DE MI VISTA! �BASTARDO!" (GET OUT OF MY SIGHT! BASTARD!) sigaw ni
Patricio
sabay hampas ng kaniyang mahabang baril sa mukha ng guardia personal na iyon
dahilan para mapatumba ito
sa lupa at dumugo ang ilong.
"�LOS MATAR� A TODOS SI USTED NO PUEDE ENCONTRARLOS!" (I WILL KILL YOU ALL IF
YOU'RE NOT ABLE TO FIND THEM!) sigaw ni Patricio na umalingangaw sa buong
kagubatan, nagpaputok
pa siya ng baril sa ere dahilan para mabulabog ang mga hayop sa buong kagubatan.
Nang makaahon na si Salome at Felipe ay agad silang gumapang sa gilid ng matatas na
punong-kahoy sa
buong paligid. Nang makalayo na sila ay dali-dali silang tumakbo papalayo. Mabuti
na lamang dahil
kabisado ni Felipe ang lahat ng pasikot-sikot sa kagubatan kung kaya't madali
silang nakapagtago at
nagpahinga saglit sa isang puno.
Madaling araw na, nakapikit lang ang mga mata ni Salome habang nakasandal siya doon
sa puno. Tatlong
beses din siyang napabahing dahil basang-basa pa rin sila sa ulan at nang mahulog
sila sa ilog kanina.
"Hindi alamni se�or Fidel na buhay ka pa, Lumeng" panimula ni Felipe dahilan upang
dahan-dahang iminulat
ni Salome ang kaniyang mga mata at napatingin siya sa binata. "Mula noong makita ko
siya, kitang-kita ko ang
pagdadalamhati at pangungula niya sa pag-aakalang wala ka na" patuloy pa ng binata
at napasandal na rin ito
sa puno.
"Alammo ba, hindi rin ako naniwala noon na patay ka na. Ilanga raw din akong
naghintay sa labas ng
himpilan ng mga iyong selda upang tingnan kung iiwan mon a doon sa bintana ang
bulaklak ng sampaguita,
senyales na pumapayag ka na itakas ka na namin. Ngunit noong araw ding iyon,
nagulat ako nang mabalitaan
ko mula mismo sa mga guardia na patay ka na. Hindi mo raw nakayanan ang lahat kung
kaya't bumigay ang
iyong puso. Halos dalawang buwan din akong nagdalamhati sapagkat akala ko'y wala ka
na. Hindi rin ako
nakadalo noon sa inaakala kong kasal ng iyong ate Fe at Patricio dahil hindi kami
pinapasok ng mga bantay.
Maging sa inyong tahanan ay hindi kami makapasok dahil palaging bantay sarado ang
palibot ng mansyon ni
se�or Patricio, matagal ko nang gustong makausap si Nay Delia at si Felicidad
ngunit hindi ako nagkaroon
ngpagkakataon hanggang sa isang araw hindi ko inaasahang makikita ko si Roselia sa
pamilihan kasama ang
kaniyang bagong asawa. Humingi ako ng tulong sa kaniya na makausap man lang si Nay
Delia o si Felicidad
upang malaman ko kung ka inilibing Lumeng. Laking gulat ko nang ipagtapat sa'kin ni
Roselia na buhay ka pa.
At ang Aguantar na namatay sa himpilan ng mga guardia civil sa Pampanga ay si
Felicidad pala" wika ni
Felipe. Napatulala lang sa kaniya si Salome. Hindi niya akalain na ang
pagsisinunggaling na iyon ay
magdudulot pala ng paghihinagpis sa mga taong malalapit sa kaniya.
"Batid kong walang dapat na makaalamna si Salome Aguantar na kinatatakutan ng mga
opisyal ay buhay pa
ngayon dahil siguradong malalagay na naman sa panganib ang buhay mo. Asahan mong
wala akong
pagsasabihan na iba, kahit pa kay nais kong sabihin iyon kay se�or Fidel ay inalala
ko pa rin ang iyong
kaligtasan" tugon pa ni Felipe sabay tingin ng diretso sa mga mata ni Salome.
P 42-35
Napangiti naman ng marahan si Salome habang nakatitig kay Felipe "Maraming Salamat
sa lahat, Felipe" ang
tanging naisagot ni Salome. Isang ngiti naman ang pinakawalan ng binata bilang
sagot sa pagpapasalamat
niya. Sa pagkakataong iyon, malinaw na kay Felipe na hanggang magkaibigan lang
talaga sila ni Salome at
hindi na iyon hihigit pa roon.
Magbubukang liwayway na nang mapagdesisyunan nilang magpatuloy sa paglalakbay. Nang
makarating sila
sa isang pintuan ng Intramuros ay nakihalo lang sila sa mga mangangalakal na
papasok mula doon. Hindi
naman na sila napansin pa ng mga bantay. Dire-diretso silang naglakad sa mga tagong
calle papunta sa
simbahan ng San Agustin.
Ilang sandali pa ay narating na nila iyon. Nakabalot pa rin ng itimna talukbong si
Salome habang nakasuot
naman ng salakot si Felipe. Naabutan nila ang maraming tao sa labas ng simbahan at
halos ang lahat ng ito ay
nakasuot ng puti.
Nababalot din ng bulaklak ang buong paligid ng labas ng simabahan at sunod-sunod
ang pagdating ng mga
magagarbong kalesa sakay ang mga mayayamang panauhin na nakasuot din ng puti. "May
kasal ba na
magaganap ngayon?" tanong ni Felipe, hindi naman nakapagsalita si Salome. Bigla
niyang naalala ang liham
na binigay sa kaniya ni Roselia kanina noong tumakas sila...
"Nagdadalawang isip akong iabot sa iyo ito kanina. Nais kong tumakas ka na at
lumayo sa lugar na ito
ngunit sa tingin ko ay karapatan mo ring malaman ito. Nakasaad sa imbitasyon na
iyan kung anong
magaganap bukas sa Simbahan ng San Agustin" - Roselia.
Tila tumigil ang mundo ni Salome nang mapagtanto niya baka si Fidel ang ikakasal
ngayong araw. Dali-dali
siyang tumakbo papalapit sa pintuan ng simbahan at humalo sa napakaraming tao na
nasal abas ngayong ng
simabahan. Naiinis ang ilan sa mga taong nababangga niya makalapit lang siya sa
pintuan ng simbahan.
"Sandali! Lumeng!" tawag ni Felipe kay Salome habang sumalubong na rin ito sa
napakaraming tao. Hindi
naman na siya napansin ni Salome dahil nakatuon ang buong pansin nito sa pintuan ng
simbahan para pigilan
ang nagaganap na kasal.
Ilang sandali pa, biglang tumunog ng malakas ang kampana ng simbahan dahilan upang
mapatigil si Salome at
mapatingala sa kampana sa itaas. Ang pamilyar na tunog na iyon na matagal nang
naghahatid ng pakiramdam
sa kaniya ay muli na naman niyang narinig.
Kasunod nito ay nakarinig siya ng masigabong palakpakan mula sa loob ng simbahan.
Sakto namang tumigil
ang isang kalesa sa tapat ng simbahan at bumaba mula doon ang isang pamilyar na
babae na hindi inaasahan
ni Salome na muli niyang makikita, si se�orita Eleanor.
Nakasuot ito ng magarbong puting baro't-saya habang inaalalayan ng mga guardia
personal pababa sa kalesa.
Napatigil si Eleanor nang makita si Salome na gulat ding nakatingin sa kaniya.
ilang segundo silang
P 42-36
nagkatitigan ngunit si Eleanor na rin ang unang bumasag sa tininginan nila.
Naglakad na ito papasok ng
simbahan. Akmang hahabulin siya ni Salome ngunit isinara na ang pinto ng simbahan
at humarang ang ilang
mga guardia.
Magpupumilit pa sana si Salome na makapasok sa loob ngunit bigla siyang hinawakan
ni Felipe sa balikat at
bumulong ito. "May alamakong daan sa itaas ng simbahang ito" bulong ni Felipe,
dahilan upang muling
mabuhayan ng pag-asa si Salome at sumunod sa kaniya.
Pasimple nilang tinahak ang gilid ng simbahan at nang mamataan na walang bantay sa
gilid nito ay dirediretso
silang pumasok sa isang pinto sa gilid papunta sa loob ng simbahan. Nang makarating
sila sa loob ay
agad sumalubong ang mahabang pagkalansing ng kampanilya (bell) kasabay niyon ay
sabay-sabay na
napaluhod ang mga tao sa loob ng simbahan.
Maging ang loob ng simbahan ay napapalibutan ng napakaraming palamuti ang mga
bulaklak na puti. Ang
lahat ng tao na nasa loob ay nakasuot ng puti habang kumikinang ang liwanag ng mga
kandila sa palibot ng
simbahan.
Ilang sandali pa, nang makaluhod na ang lahat ng tao, gulat na napatulala si Salome
sa tapat ng altar kung saan
nakita niya doon si Fidel habang nakaluhod sa tapat ng isang pari. Nakasuot ng
kulay brown na damit si Fidel
tulad ng isang prayle.
Matapos ang pagluhod nito ay dumapa si Fidel sa sahig ng altar kasama ang apat pang
mga kalalakihan na
nakasuot din ng damit na pang-pari.
Sa pagkakataong iyon biglang nanghina ang tuhod ni Salome. Nagkamali siya ng akala,
hindi isang kasal ang
magaganap ngayon sa simbahang ito kundi pagbibinyag sa mga bagong pari ng simbahan.
Napaatras na lang sa gulat si Salome habang pinagmamasdan si Fidel na binibinyagan
na ngayon. Ngunit
bigla siyang napatigil nang may mabangga siya sa likuran at bago pa man siya
makalingon ay nagsalita na ito
sa tapat ng kaniyang tenga.
"Naaalala mo ba Lumeng noong sinabi ko sa iyo na hindi ka dapat mahulog kay Fidel?
Ngunit hindi ka
nakinig sa kabila nang pagbibigay ko sa iyo ng babala. Ngayon sabihin mo, sino sa
aming dalawa ang
matagal na naglihimng mahalagang bagay sa iyo?" bulong ni Patricio, at bigla niyang
hinawakan ang
magkabilang braso ni Salome dahilan upang hindi na ito makaalis pa.
"Bitiwan- " hindi na natapos niya natapos ang sasabihin niya dahil bumulong ulit si
Patricio sa kaniya.
P 42-37
"Kailanman ay hindi ba sumagi sa iyong isipan kung anong natapos ni Fidel? Malamang
nakatapos siya ng
kolehiyo ngunit hindi mo pala alamkung anong natapos niya..." saad pa ni Patricio
sabay hawak ng mas
mahigpit kay Salome at bumulong muli ito sa huling pagkakataon.
"Licenciatura en teologia Sagrada" (Bachelor of Sacred theology) tugon ni Patricio,
kasabay niyon ay parang
hinigop ang buong enerhiya ni Salome habang nakatingin kay Fidel na ngayon ay isa
nang ganap na pari.
************************
Featured Song:
'Pinilit kong Limutin ka' by Nina. Ito yung background music noong kinakasal si
Salome :'(
'Pinilit kong Limutin ka' by Nina.
huh?? Shhh! Mabuking kayo remeber syasiatefeeling??
P 42-38
Kabanata f(x - 41)
50.7K 2.6K 4.1K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 41]
Our Asymptotic Love Story
(page 404 - 425)
Ang Huling Kabanata
Filipinas 1689
Sa pagkakataong iyon biglang nanghina ang tuhod ni Salome. Nagkamali siya ng akala,
hindi isang kasal ang
magaganap ngayon sa simbahang ito kundi pagbibinyag sa mga bagong pari ng simbahan.
Napaatras na lang sa gulat si Salome habang pinagmamasdan si Fidel na binibinyagan
na ngayon. Ngunit
bigla siyang napatigil nang may mabangga siya sa likuran at bago pa man siya
makalingon ay nagsalita na ito
sa tapat ng kaniyang tenga.
"Naaalala mo ba Lumeng noong sinabi ko sa iyo na hindi ka dapat mahulog kay Fidel?
Ngunit hindi ka
nakinig sa kabila nang pagbibigay ko sa iyo ng babala. Ngayon sabihin mo, sino sa
aming dalawa ang
matagal na naglihimng mahalagang bagay sa iyo?" bulong ni Patricio, at bigla niyang
hinawakan ang
magkabilang braso ni Salome dahilan upang hindi na ito makaalis pa.
"Bitiwan- " hindi na natapos niya natapos ang sasabihin niya dahil bumulong ulit si
Patricio sa kaniya.
"Kailanman ay hindi ba sumagi sa iyong isipan kung anong natapos ni Fidel? Malamang
nakatapos siya ng
kolehiyo ngunit hindi mo pala alamkung anong natapos niya..." saad pa ni Patricio
sabay hawak ng mas
mahigpit kay Salome at bumulong muli ito sa huling pagkakataon.
"Licenciatura en teologia Sagrada" (Bachelor of Sacred theology) tugon ni Patricio,
kasabay niyon ay parang
hinigop ang buong enerhiya ni Salome habang nakatingin kay Fidel na ngayon ay isa
nang ganap na pari.
Malakas na palakpakana ang umalingangaw sa loob ng simbahan kasabay niyon ang
patuloy na pagtunog ng
kampana.
Tila bumagal ang takbo ng paligid para kay Salome habang nakatanaw sa kaniyang
sinisinta na ngayon ay
binabasbasan na ng mga Obispo. Huli na ang lahat, wala na siyang magagawa pa. Wala
na rin siyang takas
mula sa kamay ng asawa niyang si Patricio.
Tuluyan nang pumatak ang kaniyang mga luha habang tulalang nakatitig kay Fidel mula
sa di-kalayuan.
Nagsimula nang lumabas ang mga tao sa loob ng simbahan habang nagkakaroon na ng
parada at kasiyahan sa
labas.
"Lumeng, nandito ka lang pala, kanina pa kita- " hindi na natapos pa ni Felipe ang
sasabihin niya nang
P 43-1
makita si Patricio sa likod ni Salome habang nakahawak ito sa braso ng asawa.
Pagpasok nila kanina sa
simbahan ay biglang nawala si Salome sa paningin ni Felipe kung kaya't nagpaikot-
ikot pa ito sa loob upang
hanapin ang kaibigan.
"Hanggang diyan ka na lang Indio. Sa oras na tangkain mo pang lumapit at tulungan
ang asawa ko ay
pagsisisihan mo na ito" banta ni Patricio kay Felipe sabay pakita ng rebolber na
nakasuksok sa damit niya.
Napatigil naman si Felipe sabay tingin kay Salome na ngayon ay tulalang lumuluha
habang nakatingin kay
Fidel.
Ilang sandali pa ay natanaw ni Salome na lumapit si Don Mauricio kay Fidel at
hinagkan ang anak. Kasunod
nito ay ang paglapit ng dalawang do�a kay Fidel. Ang isang do�a ay hinang-hina na
habang akay-akay ng mga
tagapagsilbi habang ang isang do�a naman ay malakas pa nanlaki ang mga mata ni
Salome nang makilala ang
isang do�a na iyon na medyo bata at malakas pa... iyon ang matapobreng do�a na
nagsisisigaw noon sa labas
ng paggamutan ni Don Epifanio sa Pampanga.
"Lumeng..." tawag pa ni Felipe ngunit bigla siyang tiningnan ni Patricio ng masama.
"Huwag mo na siyang
tatawagin sa pangalan na iyan. Sa oras na malaman kong alamna ni Fidel ang lahat,
ikaw at si Roselia ang
una kong papatayin" seryosong tugon ni Patricio sabay hila sa asawa. Nais pa sanang
sundan ni Felipe si
Patricio at Salome ngunit napagtanto niya na magiging magulo lang ang lahat lalo
na't isang
makapangyarihang tao si Patricio at mukhang malalagay din sa kapahamakan si Salome
kapag nagpumilit pa
siya.
Pagdating nila sa bahay agad kinaladkad ni Patricio si Salome papunta sa silid nito
saka itinulak sa sahig.
"KUNG HINDI MO LANG DALA SA SINAPUPUNAN MO ANG ANAK NATIN PAPATAYIN TALAGA
KITA!" galit na galit na sigaw ni Patricio. Nanlilisik na ang mga mata nito sa
galit at kanina niya pa
pinipigilan ang sarili na saktan ang asawa.
"ANG LAKAS NG LOOB MONG TUMAKAS SA'KIN?! WALA KA RIN NAMANG IBANG
MAPUPUNTAHAN! AT KUNG PATULOY MO PA RIN AKONG KAKALABANIN... TANDAAN MO
MAGAGAWA KONG IPAPATAY ANG PINSAN KO" sigaw pa ni Patricio sabay sipa sa silya na
nasa
gilid ni Salome. Tumilapon ito sa ere at muntikan pang mabagsakan ang asawa, mabuti
na lamang dahil hindi
ito natamaan.
"ITO NA ANG HULING PAALALA KO SAYO LUMENG, ISANG PAGKAKAMALI MO PA, KAHIT
KADUGO AT PINSANG BUO KO SIYA MAGAGAWA KO SIYANG PASLANGIN!" galit na galit na
banta ni Patricio sabay talikod at sinarado niya ng napakalakas ang pinto sa silid
ni Salome. Kinuha niya pa
ang susi at kinandado ito.
Nanginginig si Salome na tumatangis habang nakadapa sa sahig. Manhid na manhid na
ang kaniyang buong
katawan, maging ang kaniyang puso ay durog na durog na ngayon na animo'y di na
nakakaramdam.
Sa pagtataong iyon, habang unti-unti niyang ipinikit ang kaniyang namamagang mata,
nagsusumamo siya na sa
oras na makatulog siya ay hindi na siya magising pa.
Nang gabi ring iyon, nagising si Salome nang biglang bumukas ang pinto. Tumambad sa
harapan niya si
Patricio na seryosong nakatingin sa kaniya habang nasa likod nito si Roselia na
nanginginig sa takot habang
P 43-2
hawak-hawak ang pagkain at tubig para kay Salome.
Dahan-dahang napabangon si Salome, ngayon niya lang napagtanto na nakatulog nga
siya sa sahig. Biglang
napalingon si Patricio kay Roselia "Tandaan mo ang pangakong binitiwan mo"
seryosong tugon nito kay
Roselia, napatango-tango naman si Roselia na animo'y batang takot na takot.
Sumenyas na si Patricio kay Roselia na maaari na itong pumasok sa loob ng silid ni
Salome. Nakayuko lang
si Roselia habang naglalakad papasok sa kwarto. Bago isara ni Patricio ang pinto
tiningnan niya pa ng mabuti
si Roselia na animo'y kinikilatis niya ito.
Pagkasara ng pinto biglang napabagsak sa sahig si Roselia at napahinga ng malalim,
animo'y nabunutan siya
ng malaking tinik sa dibdib. Dahan-dahan namang napaupo si Salome at lumapit sa
kaniya.
"Lumeng" panimula ni Roselia sabay yakap ng mahigpit kay Salome. Ilang minuto rin
ang lumipas na nanatili
silang ganoon habang yakap-yakap ang isa't-isa at sabay na tumatangis sa
katotohanang nabigo sila sa planong
tumakas kay Patricio.
"N-nagpapasalamat ako sapagkat hindi ka niya sinaktan" wika ni Salome habang yakap-
yakap si Roselia.
Dahan-dahan namang kumawala si Roselia sa pagkakayapak niya at tiningnan ito ng
diretso sa mata.
"Lumeng, sa tingin ko ay ito na ang huling pagkikita natin" saad ni Roselia na
ikinagulat ni Salome. Hindi pa
rin matigil ang pagdaloy ng mga luha sa kanilang mga mata.
"B-bakit? A-ano na namang ginawa ni- "
Napahinga muna ng malalimsi Roselia bago ito nagsalita "Kagabi nang tulungan kitang
tumakas nahuli tayo
ni se�or Patricio, nang abutan niya ako kanina sa gitna ng alon habang tumatakbo
papalayo ang kalesang
sinasakyan niyo ni Felipe, pilit niya akong pinapaamin kung saan ka dadalhin ni
Felipe. Wala akong balak
sabihin ngunit bigla niyang itinutok ang kaniyang baril sa ulo ko at sinabing
papatayin niya rin si Epifanio at
ang batang nasa sinapupunan ko kung kaya't wala na akong nagawa po Lumeng...
patawarin mo ako dahil
sinabi ko sa kaniya na magtutungo kayo sa simbahan ng San Agustin" pagsusumamo ni
Roselia at
napahagulgol na ito. Ilang segundong hindi nakakibo si Salome ngunit naiintindihan
naman niya na nalagay sa
alanganin ang buhay ni Roselia at ang pamilya nito kaya nagawa niyang magsalita.
Kapag ako nag kaanak in thefuturefidelang ipapangalan ko hakhakhak?? Stob it. S TO
P .... I T??
P 43-3
Kabanata f(x - 42)
68.2K 2.7K 6.2K
byUndeniablyGorgeous
[Kabanata 42]
(Note: Ang kabanatang ito ay naglalaman ng makasaysayang pagkatuklas ni Ferdinand
Magellan sa
Pilipinas. Hinango ang kabanatang ito sa kasaysayan ng ating bansa ngunit tulad nga
ng genre ng
kwentong ito ay naglalaman din ito ng Fiction. Ang pag-iibigan ni Sinagtala at
Franco Velez ay pawang
kathang-isip lamang. Hindi ito nasusulat sa Kasaysayan.)
(Ang lenggwaheng kanilang ginagamit sa pag-uusap ay pinaniniwalaan na Old Malay
Language ngunit
hindi ako ganoon kasigurado kung kaya't hayaan niyong gamitin ko na lang ang
Malaysian language.
Hindi ako marunong magsalita ng Malay kung kaya't si pareng google translate ang
kasangga ko
ngayon haha. This is it!)
*******************
Filipinas 1521
Ang pagdaong ng barkong Trinidad lulan ang manlalakbay na si Ferdinand Magellan sa
lupain ng Homonhon,
Samar. Kasama ang dalawa pang barkong Concepcion at Victoria lulan ang mga paring
misyonaryong
Kastila na kasama rin sa ekspedisyon.
Halos 150 mga tauhan ang lulan ng apat na barkong iyon kasama rin ang historian na
si Antonio Pigafetta, ang
Kastilang pari na si padre Pedro De Valderrama at ang katuwang nitong pari na si
Franco Velez.
Sa kanilang paglalakbay na nagsimula pa noong Septyembre 20, 1519 sa ilalimng
kapangyarihan ni Haring
Charles V ng Espanya ay hinarap nila ang napakaraming pagsubok sa gitna ng dagat.
Si Ferdinand Magellan
ay isang Portugese na nagsisilbi sa kaharian ng Espanya.
Sa gitna ng kanilang paglalakbay ay nagkaroon ng pag-aalsa ang ilang pinuno ng mga
barko. Limang barko
ang orihinal na naglayag paalis ng Espanya ngunit apat na lang ang nakarating sa
Pilipinas sapagkat ang
barkong San Antonio at Santigao ay bumalik sa Espanya at hindi na nagpatuloy pa.
Ang kanilang misyon ay ang marating ang lupain ng Moluccas (spice island) noong mga
panahong iyon
nagkaroon ng pasiklaban ang mga bansa sa Europa sa pagtuklas ng mga bansa sa
Silangan. Ganoon na rin ang
kanilang pag-aasamna makakuha ng mga 'spices' para sa kanilang mga pagkain na
maaari ring gamitin sa
pagreserba ng mga karne lalo na sa panahon ng tag-lamig.
Bukod doon ay nais din nilang ipakalat ang relihiyong Katolisismo kung kaya't ang
bawat ekspedisyon ay
naglululan ng mga pari at historian upang maitala ang kanilang naging paglalakbay.
Marso 16, 1521
Natanaw nila ang isang isla na tinawag ni Antonio Pigafetta na 'Humunu' na ngayon
ay kilala bilang
P 44-1
Homonhon, Samar. Sa pagkakataong iyon sinalubong sila ng mga makapangyarihang datu
na sina Datu
Inaroyan, Limbas, Bucad, Layong, Calipay, Badiao, Cabuling at Datu Garas-garas.
Ang wikang kanilang ginagamit ay ang 'Malay Language' kasama ang isang tagasalin ng
wika na
nagngangalang Enrique, ipinaliwanang nina Ferdinand Magellan sa mga katutubong datu
na sila ay
representante ng kaharian ng Espanya at ang kanilang misyon ay ang maipalaganap ang
relihiyong Katoliko.
Malugod na tinanggap ng mga katutubo ang mga dayuhang Kastila. Binigyan nila ng
makakain ang mga bisita
lalo na ang mga tauhan ng barko na nanghihina na sa gutomat pagkauhaw. Agad nagtayo
ng mga tolda ang
mga kastila sa dalampasigan habang patuloy silang binibigyan ng mga mamamayan ng
mga prutas, gulay at
mga pagkain.
Ang barangay na pinamumunuan ni Datu Gars-garas ay mayroong mga bangka na ginagamit
sa pangingisda.
Nagkaroon sila ng salo-salo at ang lahat ng mga nahuling isda ay inihain ng mga
katutubo sa mga kaibigang
dayuhan.
Ang bawat barangay ay pinamumunuan ng isang makapangyarihang datu. Magiliw silang
sinalubong ng mga
mamamayan na nakatira sa maliliit na barong-barong na nakapalibot sa buong barangay
na kinabibilingan
nila.
Nagkalat ang mga bata, matanda, kalalakihan at kababaihan. Karamihan sa mga
kalalakihan ay may mga tattoo
at may hawak ng mahahabang palaso at armas. Habang ang mga kababaihan naman ay may
mga dalang
garapon, palayok at ang iba ay nagpapasuso sa kanilang mga sanggol.
Napagtanto ng mga dayuhan na ang lugar na kanilang napuntahan ay mayroon nang
matibay na Sistema ng
pamayanan dahil sa herarkiya ng pamumuno mula sa mga datu hanggang sa mga
ordinaryong mamamayan at
mga alipin.
Kinabukasan, hinandugan ni Datu Garas-garas sina Ferdinand Magellan ng dalawang
malaking palayok na
naglalaman ng bigas, isang mahabang kawayan na puno ng pulut-pukyutan, mga baboy,
manok, prutas, gulay at
isang baton na gawa sa ginto. Ngunit hindi tinanggap ni Ferdinand Magellan ang
baton na gawa sa ginto at
sinabi sa kaibigang datu na napakataas ng halaga niyon. Bilang kapalit niregaluhan
naman ni Magellan si datu
Garas-garas ng isang kapa at mga damit na gawa sa balahibo ng hayop (wool), isang
sumbrero na kulay-ube,
mga kutsilyong Toledo, mga salamin at butones na gawa sa pilak.
Halos walong araw din silang nanatili roon at sa loob ng walong araw na iyon ay
pinag-aralan mabuti ni
Franco ang lenggwahe ng mga katutubo. Matalino si Franco at madali lang para sa
kaniya ang kabisaduhin
ang mga salita. Makalipas ang walong araw hindi na sapat ang mga pagkain doon para
sa mga dayuhan na
halos isang daan ang bilang kung kaya't muli silang naglayag papunta sa kalapit na
isla ng Limasawa. Kung
saan namumuno ang makapangyarihang rajah na si Rajah Culambu at Rajah Ciagu.
Marso 25, 1521
Malugod din silang tinanggap nina Rajah Culambu (Kulambo) at Rajah Ciagu. Binigyan
sila ng mga ito ng
mga pagkain. Natuklasan nila na ang Limasawa ay may maraming mga pastulan ng hayop
tulad ng mga
P 44-2
kambing, baboy at mga manok. Mayroon ding mga malalaking palayan na kung saan
nakatanimang mga
saging, luya, palay at trigo.
Nang sumapit ang katapusan ng Marso, ito ang araw ng pista ng San Lazarus ng mga
Kastila kung kaya't
naghain sila ng banal na misa sa bayan na iyon. Ito ay kinilala bilang Unang Misa
ng relihiyong Katoliko sa
bansang Pilipinas at ito ay ginanap sa isla ng Limasawa, Leyte.
Sa pangunguna ng paring Kastila na si Padre Pedro De Valderrama naganap ang unang
banal na misa.
Matapos nito ay muling nagipit na naman sa pagkain ang mga dayuhan lalo na ang
halos isang daang mga
tauhan ni Ferdinand Magellan sa kanilang barko kung kaya't itinuro sila ni datu
Culambu sa kalapit na isla ng
Sugbu (Cebu) na pinamumunuan ni Rajah Humabon.
Abril 07, 1521
Nang marating nila ang isla ng Cebu agad nilang ipinaliwanang ng mga dayuhan sa
tulong ng mga kaibigang
datu kay Rajah Humabon na ang pakay nina Ferdinand Magellan ay hindi digmaan kundi
pagkakaibigan.
Natuklasan ng mga dayuhan na kumpara sa naunang isla ng Homonhon at Limasawa na
kanilang napuntahan
ay mas malaki ang teritoryo at mas maunlad ang isla ng Cebu. Sa daungan ay nakita
nila ang ilan sa mga
mangangalakal na Tsino, Borneo at mga malalakal mula sa bansang Siam(Thaliand),
senyales na mayroon
nang malawak na kalakalan ang lupaing kanilang napuntahan.
Ang isla ng Cebu ay mayroong halos dalawang libong mga mandirigmang kalalakihan.
Nahirapan ang mga
dayuhan na kumbinsihin ang mga mamayan ng Cebu ngunit di kalaunan ay nagkasundo rin
sila at sa
pamamagitan ng Sanduguan ay nagpasimula ang pakikipagkaibigan nina Ferdinand
Magellan sa pinuno ng
Cebu na si Rajah Humabon. Ang sanduguan (blood compact) ay isang ritwal na kung
saan hihiwain nila ang
kanilang pulso at ang dugo na tutulo mula roon ay ilalagay sa baso at iinumin,
isang tanda ng habambuhay
nilang pagkakaibigan.
Nagkaroon ng malawakang salo-salo at kasiyahan. Sari-saring mga prutas, gulay, isda
at mga karne ang
nakahain sa mesa habang ang mga katutubo ay nagsasayaw bilang tanda ng kanilang
masigabong pagsalubong
sa mga bagong kaibigang dayuhan. Ingay mula sa mga nakakaindak na mga tambol ang
umaalingangaw sa
buong paligid.
Malamig ang ihip ng hangin ng gabing iyon habang nagkakasiyahan ang lahat at
nagsasalo-salo sa mga
pagkain sa hapag, sariwang sabaw ng buko at mga masasarap na alak na mula sa tuba.
Maliwanang ang buong
paligid dahil sa kabilugan ng buwan at sa kumikinang na mga tala sa kalangitan.
Bukod doon ay may isang
malaking siga ng apoy na nasa pinakagitna ng kasiyahan habang sumasayaw ang mga
mananayaw at umiikot
sa palibot ng apoy.
May napakahabang mesa sa gitna kung saan nakaupo sa pinasentro nito ang maharlikang
si Rajah Humabon at
katabi niya ang kaniyang asawa na si Humani. Habang nasa tabi naman ng reyna ang
kanilang mga anak.
Samantala, nasa tabi naman ni Rajah Humabon sina Ferdinand Magellan, Antonio
Pigafetta, si Enrique na
siyang tagasalin ng kanilang mga wika, si padre Pedro De Valderrama at si padre
Franco Velez.
P 44-3
Inilalahad ng mga dayuhan ang relihiyong Katoliko, magiliw silang nakikipag-usap
kay Rajah Humabon at sa
asawa nito. Ang mga aral at katuruan ng simbahang Katoliko ay buong detalye nilang
binabahagi sa mga
bagong kaibigan. Interesado rin naman makinig ang mga maharlika sa kanilang mga
sinasambit.
Habang abala ang lahat sa kasiyahang nagaganap, sa di inaasahang pagkakataon ay
biglang dumating ang
grupo ng mga Babaylan sa pangunguna ng matandang babae at siyang
pinakamakapangyarihan at pinunong
babaylan na nagngangalang tandang Idla. Nasa edad walongpu't-pito na ito, kulubot
na ang mga balat ngunit
malakas pa rin kumpara sa kaniyang edad.
Kasunod niya ay ang apat pang babaeng Babaylan na susunod sa kaniyang yapak. Tatlo
sa babaylan na
kaniyang kasama ay babaylan nina Datu Garas-garas ng Homonhon, Datu Culambu at Datu
Ciagu ng
Limasawa.
Habang ang pinakabatang babaylan naman na kaniyang kasama ay nagngangalang
Sinagtala. Si Sinagtala ang
siyang sinasanay ni tandang Idla na susunod mismo sa kaniyang yapak bilang
pangunahing babaylan sa ilalim
ng kaharian ni Rajah Homabon.
Si Sinagtala ay nasa edad labing siyamna taon pa lang ngunit sa kabila ng kaniyang
murang edad ay
kinakitaan na siya agad ng kapangyarihan at abilidad na makausap ang mga anito at
maging isang babaylan.
Noong bata pa ito ay nagkaroon siya ng malubhang karamdaman na muntikan na niyang
ikamatay, nabulag din
siya ng halos dalawang linggo ngunit bumalik din ang kaniyang paningin matapos ang
ritwal na isinagawa ni
tandang Idla.
Ang kaganapang iyon sa buhay ni Sinagtala ay isang senyales na siya ay napili mismo
ni Bathala at ng iba
pang mga diyos na maging tagapag-ugnay ng mensahe ng kalangitan para sa mga tao.
Ang pagkabulag ng
kaniyang mga mata ay pinaniniwalaang senyales na nakita niya mismo ang mga diyos na
bumubuo ng langit,
lupa, tubig, apoy at kagubatan.
Si Sinagtala ay isang maharlika rin sapagkat siya ay pamangkin ni Rajah Humabon.
Kung kaya't isang
malaking kabanalan sa kanilang angkan ang magkaroon ng kapamilyang babaylan na
siyang napili mismo ng
kanilang dakilang diyos na si Bathala.
"Selamat petang" (Magandang gabi) bati ni tandang Idla kay Rajah Humabon, sa
pamilya nito at sa mga
kastilang dayuhan at nagbigay pugay sa kanilang pinunong rajah. Ganoon din ang
ginawa ng apat na babaylan
na kaniyang kasama, nagbigay pugay din ang mga ito sa kanilang hari.
"Saya gembira kerana anda dating ke sini dalamperhimpunan kami dan senang melihat
anda lagi tandalng
Idla" (Mabuti naman at nakarating kayo ngayon dito sa aming salo-salo, ikinagagalak
kong makita kang
muli tandang Idla) tugon ni Rajah Humabon sabay abot ng baso ng alak na tuba kay
tandang Idla, napatango
at napangiti naman ng marahan si tandang Idla at malugod na tinanggap ang alak na
inabot sa kaniya ng Rajah.
"Saya sangat berbesar hati berada di sini, raja saya" (Ikinararangal ko ang
maparito, Kamahalan) saad ni
tandang Idla sabay inomng alak na inabot sa kaniya ng hari.
"Bagaimanapun, saya ingin bertemu rakan-rakan baru saya dari Sepanyol. Mereka
adalah Fernando, Antonio,
Enrique, Pedro dan Franco" (Siya nga pala, nais kong ipakilala sa inyo ang aking
mga bagong kaibigan
mula sa bansang Espanya. Si Ferdinand, Antonio, Enrique, Pedro at Franco) wika pa
ng hari sabay at isaisang
itinuro ang mga dayuhang Kastila. Agad namang nagbigay galang ang mga dayuhan kay
tandang Idla at
P 44-4
pinasabi nila kay Enrique na siyang tagasalin ng wikang kastila sa wikang Malay na
kinagagalak nilang
makilala sina tandang Idla at ang mga kasama nitong babaylan.
Sa unang pagkakataon ay nagtama ang paningin ng babaylan na si Sinagtala at ang
paring kastila na
nagngangalang Franco Velez. Kasabay niyon ay biglang umihip ang marahan na hangin,
tila bumagal din ang
takbo ng paligid at sa hindi maipaliwanag na dahilan ay pareho nilang naramdaman
ang kakaibang pagpintig
ng kanilang mga puso habang nakatingin sa mata ng isa't-isa.
Naunang napaiwas ng tingin si Sinagtala nang biglang hawakan ni tandang Idla ang
kaniyang kamay. "Raja
saya, saya ingin anda tahu bahawa saya akan lulus kuasa dan kedudukan saya kepada
keponakan anda
Sinagtala pada hari terkahir bulan ini" (Kamahalan, nais ko ring ipabatid sa inyo
na sa susunod na sa
katapusan ay akin nang ipapasa ang aking kapangyarihan at posisyon sa inyong
pamangkin na si
Sinagtala) tugon ni tandang Idla saka inihirap si Sinagtala sa kanila. Agad namang
napayukod si Sinagtala
ngunit napatigil siya nang magsalita ang hari.
"Saya gembira untuk mengetahui. Tetapi mengapa annda mengubah perbualan kami?
Kawan-kawan saya
menunggu ucapan salamanda" (Ako'y nagagalak na malaman iyan. Ngunit bakit tila
iniiba mo ang usapan
tandang Idla? Kanina pa naghihintay ng pagbati mula sa iyo ang mga bagong kaibigan
ko) saad ng hari,
napatigil naman si tandang Idla, Sinagtala at ang tatlo pang babaylan. Kinakabahan
sila sapagkat tila
nakakaramdamang Rajah na may iba silang pakay sa pagpunta sa kasiyahang nagaganap
ngayon.
Agad namang hinawakan ni tandang Idla ang kamay ni Sinagtala at pinapunta ito sa
likuran niya saka hinarap
ang Rajah. Hindi naman magkamayaw si Enrique sa pagsalin ng kanilang usapan sa
wikang Kastila at
ibinulong ito kina Magellan at sa mga kasama.
"Raja saya, maafkan saya tapi jujur ??saya tidak mempercayai mereka" (Patawarin
niyo po ako Kamahalan
ngunit sa totoo lang ay hindi ako nagtitiwala sa mga dayuhan na iyan) diretsong
sagot ni tandang Idla
dahilan upang matahimik sandali ang Rajah at ang asawa nito. Hindi naman kumibo ang
apat pang babaylan at
nang ibulong ni Enrique sa mga kasama ang sinabi ng matandang babaylan, maging sila
ay nagulat sa
katapangan na ipinamalas nito.
Napaisip ng malalimang hari at napatingin sa mga dayuhan. Magaan naman agad ang
loob niya sa kanila
ngunit kailangan niya pa ring isaalang-alang ang sinabi ng punong Babaylan. Ang
opinyon ng babaylan ay
mahalaga para sa isang hari na tulad niya.
Agad siyang uminomng isang basong alak ng tuba saka muling hinarap ang mga
babaylan. "
Saya ingin tahu pendapat anda Sinagtala. Mengapa anda tidak mempercayai mereka?"
(Nais kong malaman ang iyong opinyon Sinagtala, bakit hindi natin dapat
pagkatiwalaan ang mga
dayuhang ito?) mausisang tanong ng Rajah sa kaniyang pamangkin na si Sinagtala na
gulat na napatingin sa
kaniya. Hindi nito inaasahan na siya ang tatanungin mismo ng hari, maging sina
tandang Idla at ang iba pa
niyang mga kasamahan na babaylan ay nagulat din. Marahil ay sinusubok nito ang
kaniyang angking talino at
kakayahan.
Sinenyasan agad ni tandang Idla si Sinagtala na maglakad papunta sa harapan at
yumukod muli sa hari. Nang
matapos ang pagbibigay galang ni Sinagtala ay agad siyang nagsalita "
P 44-5
Raja saya, berdasarkan tanda-tanda yang dihantar oleh langit dan bintang-bintang di
atasnya bermakna
persahabatan ini tidak akan menghasilkan yang baik. Mereka mempunyai motif mereka
sendiri untuk
memusnahkan kerajaan kita"
(Kamahalan, ang mga senyales mula sa kalangitan at sa mga tala ay nagpapahayag na
hindi magiging
maganda ang kahihinatnan ng pakikipag-mabutihan sa mga dayuhang ito. Sila ay may
ibang motibo at
ang pakikipagkasundo sa kanila ay magdudulot ng pagbagsak ng ating kaharian)
matapang at diretsong
sagot ni Sinagtala sabay tingin sa mga dayuhan na ngayon ay kinakabahan na. Ngunit
bigla siyang napaiwas
ulit ng tingin nang makita niyang nakatingin din sa kaniya si Franco.
Bigla namang napasandal sa upuan si Rajah Humabon at napaisip ng mabuti habang
pinagmamasdan ang
kaniyang pamangkin na si Sinagtala. Walang duda, napabilib siya sa angking talino
ng kaniyang pamangkin.
"Dan selain itu, tidak semua ketua akan bersetuju dengan mereka. walaupun datu
Garas-garas, Datu Culambu,
Datu Ciagu ada di sana. Walaupun datu zula akan mencari persahabatan dengan mereka
itu bukanlah alasan
yang dapat diterima untuk anda berkawan dengan mereka juga" (At bukod po doon ay
hindi lahat ng pinuno
ay makakapayag sa inyong pakikipag-mabutihan sa mga dayuhang ito. Bagama't nariyan
sina Datu
Garas-garas, Datu Culambu, Datu Ciagu at maging ang susunod na makikipag-kaibigan
sa kanila na si
Datu Zula ng Mactan ay hindi pa rin iyon sapat upang umayon ka na rin po Kamahalan
sa kanilang
lahat) patuloy pa ni Sinagtala at isa-isa niyang tiningnan ng diretso ang iba pang
mga Datu na naroon din sa
kasiyahang iyon.
Agad namang napakunot ang noo ni Rajah Humabon "A
dakah anda mengatakan bahawa datu zula juga akan mencari persahabatan dengan
mereka?"
(Sinasabi mo bang balak din makipag-kaibigan ni Datu Zula sa mga dayuhang ito?)
nagtatakang tanong ng
Rajah sapagkat nasabi na ni Sinagtala ang mga mangyayari sa hinaharap.
Napatango naman si Sinagtala "Ya, kebesaranmu" (Opo, Kamahalan) magalang nitong
sagot. Sandali namang
hindi nakakibo si Rajah Humabon at isa-isang tiningnan ang mga dayuhan. Kumpara
naman sa mga tauhang
kasama nito ay imposibleng maagaw sa kaniya ang kanilang kaharian dahil halos
dalawang libo ang mga
mandirigma ng kaniyang hukbo.
"Sangat bagus. Anda kagumsaya keponakan saya. Bathala benar-benar berada pada anda.
Tetapi saya ingin
anda tahu bahawa kami sudah melakukan ritual darah padat dan saya percaya bahawa
orang-orang ini baik"
(Magaling, napabilib mo ako aking pamangkin. Ikaw nga ay talagang kinalulugdan ni
Bathala. Ngunit
nais kong ipaalam sa inyo na naisagawa na namin ang Sanduguan. Naniniwala ako na
mabubuting tao
ang mga dayuhang ito) tugon ng hari. Napayuko na lang si Sinagtala at napaatras
nang biglang maglakad sa
hara psi tandang Idla.
"Maafkan saya, Yang Mulia tetapi saya tidak bersetuju dengan kebaikan dan
persahabatan yang mereka
tawarkan. mereka mahu kita dilindungi dengan agama mereka. tindakan ini akan
membuat Bathala marah dan
dia akan menghantar ribut dan penyakit di tanah kita" (Ipagpaumanhin niyo po
Kamahalan ngunit ako po'y
hindi sumasangayon sa kanilang pagparito at pakikipagkaibigan sa inyo. Nais nilang
hikayatin kayo na
sambahin ang kanilang diyos. Tiyak na ikagagalit ito ni Bathala at kami po'y
nangangamba na
magpadala ng bagyo at salot dito sa ating lipunan) matapang na tugon ni tandang
Idla na hindi nagustuhan
ng hari dahil sa kaniyang pakikisabat sa usapan. Animo'y binastos niya ang
reputasyon nito.
P 44-6
"A
pa yang anda lakukan tandang Idla tidak dapat diterima. cari pengampunan kepada
raja kami"
(Mapangahas ang iyong ginawa tandang Idla, humingi ka ng tawad sa ating Kamahalan)
utos ng isang
maharlika na naroon na sinang-ayunan naman ng karamihan. Agad naibagsak ng hari ang
kaniyang kamay sa
mesa upang patahimikin ang lahat.
"
Berhenti yang"
(Magsitigil kayo!) sigaw nito dahilan para biglang mapatahimik ang lahat. Maging
ang tunog ng mga tambol
at ang mga mananayaw ay napatigil nang marinig nila ang tinuran ng kanilang pinuno.
"Anda boleh meninggalkan tandang Idla" (Maaari na kayong umalis tandang Idla) tugon
pa nito ngunit mas
mahinahon na ang tono kumpara kanina. Wala namang nagawa sina tandang Idla kundi
ang sumunod na lang.
Agad silang nagbigay galang bago tuluyang umalis. Ngunit bago tuluyang makalabas si
Sinagtala sa tolda ng
Rajah, napalingon siya kay Franco na hanggang ngayon ay nakatingin pa rin sa
kaniya.
Nang gabi ring iyon, hindi makatulog ng maayos si Sinagtala. Kanina pa siya
nagpaikot-ikot sa kaniyang
higaan at nagtaklob ng kumot ngunit kahit anong gawin niya ay hindi pa rin siya
dinadalaw ng antok. At ang
mas lalong kinaiinisan niya pa ay hindi mawala sa kaniyang isipan ang itsura ni
Franco.
Napaupo na lang siya at napasilip sa bintana sa kaniyang gilid. Tahimik na ang
buong paligid, natanaw niya
mula sa di-kalayuan ang tahanan ni Rajah Humabon kung saan ginaganap ngayon ang
kasiyahan ngunit
mukhang tapos na ang pagdiriwang dahil wala na silang ingay na naririnig, mukhang
tulog na rin ang lahat.
Ipinikit na lang niya ang kaniyang mga mata at pilit na dinama ang malamig na
hangin. Humihingi siya ngayon
ng saklolo sa mga anito na tanggalin ang kakaibang pakiramdamna gumugulo ngayon sa
puso't-isipan niya. Sa
kaniyang palagay ay isa itong pagsubok ng mga diyos sa kaniya.
Ngunit bigla siyang napatauhan nang marinig ang boses ni tandang Idla na tumabi sa
kaniya sa tapat ng
bintana. "
Saya dapat merasakan bahawa hujung saya sudah hampir. Sinagtala anda satu-satunya
harapan saya. silakan
melayani dengan baik tuhan-tuhan dan rakyat. jangan berbuat apa-apa yang akan
memusnahkan hak yang telah
saya berikan kepada anda"
(Nararamdaman ko na malapit nang matapos ang aking tungkulin sa mundong ito, ikaw
Sinagtala ang
siyang pag-asa ko. Nawa'y pagsilbihan mong mabuti ang ating mga kababayan at ang
mga diyos. Huwag
kang gagawa ng bagay na ikasisira ng karangalang ibinigay ko sa iyo) panimula ni
tandang Idla habang
nakatingin ng diretso sa mga mata ni Sinagtala. Maliwanag naman ang buwan kung
kaya't kahit walang apoy
sa paligid ay nakikita naman niya ng maayos ang dalaga.
P 44-7
Bukod doon ay maputi ang balat ni Sinagtala sapagkat ang kaniyang ina ay taga-Tsina
na nabuntis ng kaniyang
ama na isang maharlika at kamag-anak ni Rajah Humabon. Sanggol na siya nang dalhin
siya ng kaniyang ina
kay tandang Idla, kung kaya't halos kay tandang Idla na siya lumaki. Samantala,
namatay naman ang kaniyang
ina sa isang pambihirang sakit.
Ang ama naman ni Sinagtala ay isang mandirigmang maharlika ngunit namatay din ito
sa isang digmaan laban
sa mga kalapit na tribo noong bata pa lamang siya. "S
entiasa ingat bahawa ini adalah nasib anda Sinagtala. anda akan berkuasa seperti
saya. melayani rakyat
adalah tanggungjawab anda di dunia ini. sentiasa meletakkan orang lain terlebih
dahulu sebelumdiri anda.
kita dilahirkan sebagai orang tengah antara para dewa dan rakyat"
(Palagi mong tatandaan Sinagtala na ito ang kapalaran mo. Ikaw ay magiging
makapangyarihang
Babaylan tulad ko. Ang pagsisilbi sa bayan ang siyang tungkulin mo sa mundong ito.
Unahin mo palagi
ang ibang tao kaysa sa iyong sarili. Tayo ay pinanganak upang maging tagapamagitan
ng diyos at ng
tao... wala kang dapat na intindihin kundi ang ating mga kababayan) saad ni tandang
Idla. Napatango
naman si Sinagtala, ang mga salitang binitiwan ng kaniyang ina-inahan ay nagpagaan
sa kaniyang kalooban
sapagkat kanina pa gumugulo sa kaniyang isipan ang dayuhang si Franco.
"
sekali anda gagal dalamkehidupan ini. jiwa anda tidak akan selamat. bathala akan
membenci kamu dan dia
akan menghukumkamu"
(Sa oras na mabigo ka sa iyong tungkulin sa mundong ito. Tiyak na hindi matatahimik
ang iyong
kaluluwa. Kamumuhian ka ni Bathala at siguradong matinding parusa ang mapapataw sa
iyo) tugon pa ni
tandang Idla, animo'y binibigyan na niya ng babala si Sinagtala sapagkat nababasa
nito ang isipan at ang kilos
ng dalaga lalong-lalo na ang pakikipag-titigan nito kanina sa dayuhang si Franco.
Napayuko na lang si Sinagtala. Bigla siyang siniklaban ng takot, sa oras na magalit
ang mga diyos sa kaniya
ay katapusan na rin niya iyon. Ilang sandali pa, nagulat siya nang hawakan ni
tandang idla ang kaniyang
kamay.
"
Apabila ibu anda masih hidup, sebelumdia mati, dia telah memberitahu saya
sebelumini. Mereka mendakwa
bahawa agamanya dia percaya bahawa dia dilahirkan lagi kerana dia tidak dapat
menerima nasib hidupnya.
Apabila dia jatuh dan ayah anda hamil dia hilang keluarganya jadi lebih baik
baginya untuk membawa anda
ke mana ayah anda tinggal. Tetapi ia tidak dapat diterima oleh masyarakat kita,
terutamanya kerana ibu anda
tidak berada di dalamdarah diraja. Ia membawa saya ibumu ketika beliau menunggu
ketibaan ayahmu tetapi
selepas beberapa hari kita mendengar bahawa bapa meninggal dunia dalampertempuran.
Ibunya menyembah
agama tercintanya yang dinamakan Buddhisme. Sebelumdia meninggal, dia memberitahu
saya bahawa jika
dia hidup semula nanti dia mahu melihat anda membesar, dia mahu bersama ayah anda
dan mempunyai lebih
banyak anak. Dia juga memberikan saya itemini dan mengaku bahawa saya memberikannya
kepada anda
pada masa yang tepat"
(Noong nabubuhay pa ang iyong ina, bago siya pumanaw ay may sinabi siya noon sa
akin. Ayon daw sa
kaniyang relihiyon naniniwala siya na muli siyang isisilang muli sapagkat hindi
niya matanggap ang
P 44-8
sinapit ng buhay niya. Nang mahulog siya at mabuntis ng iyong ama itinakwil siya ng
kaniyang pamilya
kung kaya't minabuti niyang dalhin ka dito kung saan nakatira ang iyong ama. Ngunit
hindi iyon
katanggap-tanggap sa ating lipunan lalo na't hindi naman mula sa dugong maharlika
ang iyong ina. Dito
ka sa akin dinala ng iyong ina habang hinihintay niya ang pagdating ng iyong ama
ngunit makalipas lang
ang ilang araw ay nabalitaan namin na namatay ang iyong ama sa pakikipaglaban. Ang
iyong ina ay
sumasamba sa kaniyang kinagisnang relihiyon na tinatawag na Buddhismo. Bago siya
pumanaw, sinabi
niya sa akin na kung mabubuhay siyang muli sa ibang panahon ay nais niyang makita
kang lumaki, nais
din niyang makapiling ang iyong itay at magkaroon pa ng maraming supling. Ibinigay
niya rin sa akin
ang bagay na ito at nakiusap na ibigay ko raw ito sa iyo sa tamang panahon) saad ni
tandang Idla sabay
abot kay Sinagtala ng isang palamuti sa buhok na ginagamit ng mga babae mula sa
Tsina. May disenyo itong
pulang dragon sa dulo habang sa kabilang dulo naman nito ay matalimna maaaring
makapatay.
Napatitig naman si Sinagtala sa patalimna pang-ipit na iyon. Animo'y kinukurot
ngayon ang kaniyang puso
nang malaman na galing pa iyon sa kaniyang ina. Mahaba ang kaniyang buhok at bihira
lamang niya ipusod
ang kaniyang buhok lalo na sapagkat ang nakakatulong din ang kaniyang buhok na
nakalugay upanng hindi
lamigin agad dahil isang pulang tela lang ang nakapalibot sa kaniyang dibdib at
isang pulang tela rin ang
nakapalibot sa ibabang bahagi ng kaniyang katawan.
"P
ada akhir bulan saya akan lulus kuasa saya untuk anda jadi sila bersiap sedia"
(Sa katapusan nang buwan na ito ay ipapasa ko na ang aking kapangyarihan sa iyo
kung kaya't
maghanda ka na) tugon pa ni tandang Idla saka tumayo na at bumalik sa higaan nito.
Napatitig na lang muli si
Sinagtala sa dragon na pang-ipit na mula pa sa kaniyang ina. Malaking palaisipan
din sa kaniya ang sinabi
nitong 'Muling pagkabuhay sa ibang panahon'
Kinabukasan, maagang nagising si Sinagtala. Nang lumabas siya sa kanilang bahay na
gawa sa pinagtagpitagping
dayami ay naabutan niyang nagkakagulo ang mga tao sa labas. Sabay-sabay silang
dumadaing at
nagsusumamo kay tandang Idla na magdasal sa kalangitan upang bumuhos ang ulan
sapagkat kailangang
madiligan ang kanilang mga palayan.
Agad inutusan ni tandang Idla si Sinagtala na siyang manguna sa ritwal upang
humingi ng ulan mula sa
kalangitan. Mabilis na nagpalit ng kasuotan si Sinagtala at naglagay ng mga tintang
puti sa katawan na bahagi
ng ritwal na kaniyang gagawin.
Inihanda na rin niya ang dalawang kumpol ng mahahabang dayami at isang malaking
tapayan na naglalaman
ng tubig. Nang matapos ang paghahanda ay pumwesto na siya sa gitna ng palayan at
doon niya isinagawa ang
ritwal.
Isang mahabang dasal na awitin ang kaniyang kinanta na siyang daan upang marinig ng
mga diyos ang
kanilang dasal. Tahimik lang ang mga tao habang nakaluhod palibot sa kaniya at
taimtimding nagdadasal.
Patuloy namang iwinawasiwas ni Sinagtala ang hawak niyang dayami, sinasawsaw niya
ito sa tubig at
iwinawasiwas sa ere na parang ulan. Kasabay niyon ay ang patuloy niyang pag-awit ng
dasal habang
umiikot-ikot at kinakampay ang dayami sa ere.
P 44-9
Habang ginagawa niya ang ritwal na iyon ay hindi niya namalayan na naroon din si
Franco at pinapanood
siya. Nakatayo ito sa gilid ng isang puno at pinagmamasdan ang pangunguna ni
Sinagtala sa pagdarasal. Hindi
maitatanggi ni Franco na siya ay humahanga sa babaylang si Sinagtala. Lalong-lalo
na nang marinig niya ang
napakagandang tinig nito habang umiikot-ikot sa gitna ng mga tao.
Ilang sandali pa, nang imulat ni Sinagtala ang kaniyang mga mata, natanaw niya si
Franco sa di-kalayuan.
Bigla siyang napatigil sa gulat at sa kaniyang pag-ikot ay nagkamali siya ng
hakbang kung kaya't bigla siyang
napabagsak sa lupa at napatigil sa pag-awit.
Nang dahil sa pangyayaring iyon gulat na napatingin sa kaniya si tandang Idla.
Maging ang mga tao ay hindi
makapaniwala sa nangyari, ang pagtigil sa dasal at ang pagkabagsak ni Sinagtala sa
lupa ay isang malaking
kasalanan sa riwal. Animo'y nasindak sa takot ang lahat nang biglang naglakad si
tandang Idla papalapit kay
Sinagtala at sinampal ito sa mukha.
Dali-dali namang naglakad papalapit si Franco upang pigilan sana si tandang Idla
ngunit bigla siyang
hinawakan ni Enrique upang pigilan ang kaibigan. "Por favor, no interrumpas. pueden
malinterpretar si te
involucras con esto" (Pakiusap, huwag na niyo na pong pakialaman pa sila sapagkat
baka hindi nila
magustuhan ang inyong pakikisangkot) paalala ni Enrique, si Enrique ay taga-Molocca
na naging kaibigan
ni Ferdinand Magellan noong lumahok ito sa paglalakbay na pinumuan ng mga
Portoguese.
Magsasalita na sana si Franco ngunit napatigil siya nang biglang pumatak ang ulan.
Napatingin siya kay
Sinagtala at sa mga taong napatingala sa kalangitan, ilang sandali pa tuluyan nang
bumuhos ang ulan kung
kaya't nagtatalon ang mga tao at nagpasalamat kay Bathala.
Agad namang bumalik si tandang Idla sa loob ng tahanan nito at sinenyasan si
Sinagtala na sumunod sa
kaniya. Bago pumasok si Sinagtala sa pintuan ni tandang Idla nagbigay galang muna
siya.
"M
engapa kamu berhenti menyanyikan doa?"
(Bakit ka napatigil sa pag-awit ng dasal kanina?) diretsong tanong ni tandang idla.
Nakaupo ito sa kaniyang
papag habang nakatanaw sa labas ng bintana.
"
Saya membuat kesilapan supaya saya kehilangan baki saya, maafkan saya ----"
(Nagkamali po ako ng hakbang kung kaya't nawalan po ako ng balanse, patawad po- )
hindi na niya
natapos ang kaniyang sasabihin dahil biglang nagsalita si tandang Idla.
"P
astikan anda mengatakan kebenaran. anda tidak berbohong kepada saya tetapi kepada
Bathala"
(Siguraduhin mo lang na totoo ang iyang sinasabi mo. Hindi ka sa akin
nangsisinunggaling kundi kay
P 44-10
Bathala) seryosong tugon nito habang nakatingin ng diretso sa mga mata ni
Sinagtala. Napayuko na lang si
Sinagtala at muling humingi ng tawad. At kahit pa nagtagumpay ang ritwal na
pinangunahan niya kanina, hindi
pa rin nagustuhan ni tandang Idla ang pagkakamali na nagawa niya kung kaya't bilang
parusa ay hindi siya
isinama nito sa gagawin nitong pagdadasal mamayang hapon sa kabundukan.
Kinahapunan, habang abala si Sinagtala sa pagdadasal ng taimtimbiglang kumatok sa
kaniyang silid ang
isang batang lalaki. Basang-basa ito sa ulan at nababalot ng putik sapagkat
nagmamadali itong makapunta kay
Sinagtala.
Biglang napatayo si Sinagtala sa gulat nang mabalitaan na inatake ng panghihina si
tandang Idla habang
nagdarasal ito sa kabundukan. Ang batang iyon ay isinama ni tandang Idla kasama pa
ang dalawang babaylan
kanina papunta sa bundok.
Dali-daling kinuha ni Sinagtala ang gamot sa panghihina ni tandang Idla na
nakalagay sa isang maliit na
palayok. Hindi na nagdalawang isip pa si Sinagtala at dali-dali siyang lumusong sa
ulan at tinahak ang daan
papunta sa kabundukan.
Hindi na niya alintana ang lakas ng hangin at ng buhos ng ulan na tumatama ngayon
sa kaniyang balat. Maging
ang lamig na dulot nito na bumabalot sa kaniyang buong katawan ay hindi na rin niya
pansin.
Tinahak niya ang maputik na daan patungo sa paanan ng bundok ngunit napatigil siya
nang makaramdamng
pagod. Halos kalahating oras na siyang tumatakbo sa gitna ng ulan at bukod doon
basang-basa na rin ang
gamot na dala niya para kay tandang Idla kung kaya't tumigil muna siya sa lilimng
isang malaking puno at
naupo doon.
Ngunit bigla siyang napatigil nang may narinig siyang nagsalita mula sa likuran
niya "
Mungkin saya mempunyai destinasi yang sangat penting untuk membaca hujan seperti
itu"
(Marahil ay may mahalaga kang patutunguhan upang magpabasa ka sa ulan ng ganiyan)
wika ni Franco
na nakatayo sa likod ng punong iyon, maging siya ay sumilong din sa punong iyon
dahil sa lakas ng ulan.
Gulat na napatayo si Sinagtala at halos walang kurap na nakatingin ng diretso sa
mga mata ni Franco. "A
dakah anda fahambahasa kami?"
(Naiintindihan mo ang aming wika?) gulat niyang tanong, napatango naman si Franco
at napangiti ng
marahan.
"K
erana saya datang ke sini saya minta Enrique mengajar saya. Saya berminat untuk
mempelajari bahasa anda"
(Magmula nang makarating kami rito ay nagpaturo ako kay Enrique, nais kong
matutunan ang inyong
lenggwahe) sagot nito at nagsimula siyang humakbang papalapit kay Sinagtala.
Animo'y naistatwa naman si
Sinagtala sa kaniyang kinatatayuan dahil sa gulat.
P 44-11
Mas lalo niyang ikinagulat ay nang biglang iabot sa kaniya ni Franco ang suot
nitong talukbong "A
nda boleh mempunyai ini"
(Sa iyo na muna ito) wika ni Franco, napatulala naman si Sinagtala sa talukbong na
iyon at agad siyang
napailing.
"Baiklah, saya dekat- " (Hindi na, malapit na rin ako at- ) hindi na natapos ni
Sinagtala ang kaniyang
sasabihin dahil biglang nagsalita si Franco.
"Sila ambil" (Sige na, tanggapin mo na) muling tugon nito sabay ngiti, hindi
malaman ni Sinagtala kung bakit
sobrang lakas na ngayon ng kabog ng kaniyang puso at nang muli siyang tumingin kay
Franco, napatulala na
lamang siya sa ngiting pinakawalan nito. Kasabay nito ay parang biglang bumagal ang
takbo ng paligid sa
paningin ni Sinagtala. Unti-unting bumagal ang bagsak ng ulan at marahan ding
umihip ang hangin dahilan
para mahawi ang buhok ni Franco na tumatama sa kilay nito.
Kinagabihan, habang abala si Sinagtala sa pagpunas sa braso at binti ni tandang
Idla hindi mapawi sa
kaniyang isipan ang naging tagpo at unang pag-uusap nila ni Franco kanina. Ilang
sandali pa, bigla siyang
napatigil nang iminulat ni tandang Idla ang kaniyang mga mata at nagsalita ito
"Kenapa awak tersenyum?"
(Kanina ka pa nakangiti, anong dahilan ng mga iyan) biglang saad nito na ikinagulat
ni Sinagtala, hindi
niya namalayan na kanina pa pala siya nakangiti.
"
Saya hanya gembira bahawa upacara itu berjaya. sehingga kini Bathala memberkati
kita"
(M-masaya lang po ako sapagkat naging matagumpay ang ritwal, hanggang ngayon ay
binibibiyaan pa
rin tayo ni Bathala ng ulan) sagot ni Sinagtala ngunit hindi niya magawang tumingin
ng diretso sa mga mata
ni tandang Idla dahil natatakot siya na mahuli nito ang kasinunggalingan niya.
"S
aya dapat merasakan bahawa hujan yang anda panggil sebentar tadi bukanlah rahmat
dari Bathala"
(Nararamdaman ko na ang ulan na tinawag mo kanina ay hindi biyaya na mula kay
Bathala) wika pa ni
tandang Idla at napaubo pa ito dahil sa lamig ng panahon. Agad naman siyang
inabutan ni Sinagtala ng isang
basong tubig at pinainom.
"A
pa maksud awak? hujan adalah rahmat dari Bathala"
(Ano pong ibig niyong sabihin? Ang ulan ay biyaya mula kay Bathala) saad ni
Sinagtala, nang matapos
uminomng tubig si tandang Idla ay bigla itong tumingin ng diretso sa mga mata niya.
"
P 44-12
Hujan yang anda panggil bukanlah rahmat kerana anda tidak menyiapkan doa tadi.
Hujan yang menumpahkan
sekarang adalah amaran ... amaran dari langit bahawa pada masa anda tidak mematuhi
akan menjadi kutukan"
(Hindi biyaya ang ulan na iyong tinawag dahil hindi mo natapos ang pag-awit ng
dasal kanina. Ang ulan
na bumubuhos ngayon ay isang babala... isang babala ng kalangitan na sa oras na
iyong sinuway ay
magiging sumpa) seryosong tugon ni tandang Idla dahilan upang biglang siklaban ng
takot si Sinagtala.
Nang gabi ring iyon, habang inaayos ni Sinagtala ang kaniyang higaan, nagulat na
lang siya nang biglang may
kumatok sa kaniyang pinto. Nang buksan niya ito ay laking gulat niya nang makita
ang ilan sa mga
mamamayan ng kanilang barangay kasama ang mga bantay ni Rajah Humabon.
"
Raja kami meminta anda untuk menyembuhkannya"
(Nakikiusap ang ating kamahalan na inyong bigyang lunas ang karamdaman ng dayuhang
ito) tugon ng
isang bantay ng hari. Nanlaki naman ang mga mata ni Sinagtala nang makilala kung
sino ang dayuhang
nakaratay ngayon sa mahabang papag habang bitbit ng mga bantay... si Franco.
Agad pinapasok ni Sinagtala ang mga bantay at inihiga nila si Franco sa higaan
nito. Hinawakan ni Sinagtala
ang noo ni Franco na ngayon ay inaapoy na ng lagnat. Kinuha na ni Sinagtala ang mga
halamang gamot na
makakatulong upang mapababa ang mataas na lagnat ng dayuhan at pinahid niya ito sa
katawan nito.
Matapos ang halos isang oras na panggagamot ni Sinagtala kay Franco ay kinumutan na
niya ito. Silang
dalawa ang nasa loob ng kaniyang silid habang nasa labas naman ang mga bantay.
Ilang sandali pa habang
tinatapal ni Sinagtala ang isang dahon sa noo ni Franco, nagulat siya nang bigla
itong nagising at nang
magtama ang kanilang mga matai sang ngiti ang muling pinakawalan ng dayuhan.
Nagulat naman si Sinagtala at agad napatayo "
A-awak terjaga"
(G-gising ka na pala) wika niya at dali-dali niyang iniligpit ang mga ginamit niya
sa panggagamot.
Sinubukan naman ni Franco na bumangon ngunit hindi niya pa kaya kung kaya't
inalalayan siya muli ni
Sinagtala na mahiga.
"
Terima kasih. Bagaimanapun saya adalah Franco Velez. Apa nama awak?"
(Maraming Salamat, Oo nga pala hindi pa pala ako nagpapakilala, ako nga si Franco
Velez. Ano ang
iyong ngalan?) wika pa ni Franco at inilahad niya ang palad niya sa tapat ni
Sinagtala. Gulat namang
napatingin si Sinagtala sa kamay niya at hindi nito maintindihan ang pakikipag-
kamay na nakagawiang batian
ng mga taga-Europa.
"Sinagtala" (Sinagtala) matipid na sagot ni Sinagtala at agad siyang tumayo saka
ibinalik sa lagayan ang mga
P 44-13
gamit niya sa panggagamot. "Apa yang kamu tengok di sini di tanah kita?" (Ano ang
pakay niyo dito sa
aming lupain?) tanong pa muli ni Sinagtala habang nakatalikod kay Franco, abala
siya sa pagliligpit ng
kaniyang gamit.
Habang si Franco naman ay abala sa paglilibot ng kaniyang mga mata sa buong silid
ni Sinagtala "
Saya seorang imamyang mengiringi Ferdinand Magellan dalamperjalanan ini"
(Ako ay isang pari na kasama ni se�or Ferdinand sa paglalakbay na ito) sagot ni
Franco, bigla namang
napatigil si Sinagtala at napalingon sa kaniya.
"Paderi?" (Pari?) nagtataka nitong tanong, napangiti naman si Franco.
"S
eperti anda, saya berkhidmat kepada tuhan"
(Katulad mo ay isa akong alagad ng Diyos)
"
Adakah anda seorang mata-mata? bagaimana anda tahu tanggungjawab saya di sini?"
(Kayo ba ay isang espiya? Paano mo nalaman ang tungkulin ko?) seryosong tanong ni
Sinagtala. Sinubukan
namang bumangon muli ni Franco ngunit hindi niya pa rin kaya.
"Kami bukan mata-mata. Selain dari belayar kami juga mencatat segala yang kita
lihat" (Hindi kami espiya.
Bukod sa aming paglalakbay ay isinusulat din namin ang aming mga nakikita at
natutuklasan upang
maisulat ito sa kasaysayan) sagot ni Franco, napaisip naman ng malalimsi Sinagtala
ngunit hindi pa rin siya
ganoon kakumbinsido sa sinasabi ng dayuhan.
"Menulis? Adakah anda juga menulis?" (Nagsusulat? Kayo rin ay nagsusulat?) tanong
niya, napatangotango
naman si Franco saka inilabas niya ang isang maliit na kuwaderno na nakaipit sa
kaniyang damit. Inabot
niya ito kay Sinagtala at sinuri itong mabuti ng dalaga.
"S
aya tidak fahamapa yang tertulis di sini?"
(Hindi ko maintindihan ang nakasaad dito) saad ni Sinagtala, napangiti naman si
Franco.
"
Cara kita menulis dipanggil abjad. Saya telah melihat bahawa anda juga mempunyai
cara menulis sendiri dan
saya juga ingin belajar"
(Ang paraan ng aming pagsusulat ay tinatawag na alpabeto. Nakita ko na mayroon din
kayong sariling
paraan ng pagsusulat at nais ko ring matutunan iyon) tugon ni Franco. Hindi naman
agad nakapagsalita si
Sinagtala, bukod sa wala na siyang masabi ay hindi rin niya maintindihan kung bakit
tila sumasabog na
P 44-14
ngayon ang kaniyang puso sa harapan ng dayuhang si Franco.
Makalipas lang ang ilang araw madalas dumalaw si Franco sa tahanan ni Sinagtala
upang ituloy ang kaniyang
pagsusulat sa kultura nila. Bukod doon ay tinuturuan niya rin si Sinagtala na
magsulat sa letrang alpabeto at
kapalit naman niyon ay tinuturuan din siya nito na magsulat sa paraang Baybayin.
Ilang araw at gabi pa ang nagdaan, naging malapit silang dalawa sa isa't-isa.
Maging sa mga mamamayan ay
naging malapit din si Franco, madalas siyang makipaglaro at makipagusap sa mga
bata. Kinukwentuhan niya
ang mga ito ng mga bagay tungkol sa Europa.
Habang si Sinagtala naman ay paminsang nakikinig ng palihimsa mga kwento niya.
Hindi niya rin mapigilang
mamangha sa mga kinukwento nito lalo na ang mga alamat ng kanilang bansa.
Isang gabi, dinalaw ni Sinagtala si tandang Idla na hinang-hina na ngayon. Hindi na
ito nakakalabas ng bahay
kung kaya't malayang nakakapunta si Franco sa kanilang lugar. Habang naglalakad si
Sinagtala papunta sa
kaniyang tahanan nagulat siya nang biglang humarang si Franco sa kaniyang
nilalakaran.
"S
aya mahu anda melihat ini"
(May nais akong ipakita sa iyo) tugon ni Franco, dinala niya si Sinagtala sa tapat
ng isang lawa. Maliwanag
ang buong gabi habang kumikislap ang milyong-milyong mga bituin sa kalangitan.
"
Saya telah mengetahui bahawa nama anda bermaksud bintang"
(Aking napag-alaman na may kinalaman pala sa tala ang iyong pangalan) panimula ni
Franco sabay
lingon kay Sinagtala na ngayon ay nakangiti rin habang nakatingala sa kalangitan.
"A
wak betul. nama saya berasal dari dewi bintang"
(Tama ka, si Tala ang diyosa ng mga bituin) nakangiting sagot ni Sinagtala. Ilang
saglit pa, napayuko si
Franco dahilan upang mapatingin sa kaniya si Sinagtala.
"
Adakah masalah?"
(May problema ba?) tanong ni Sinagtala, napahinga naman ng malalimsi Franco.
"
P 44-15
Saya tertanya-tanya. Kenapa kita tidak fahamantara satu sama lain, Kenapa kita
datang dari hujung dunia ini,
Dan kenapa kita berbeza dengan orang yang percaya pada Tuhan, saya tahu bahawa saya
juga merasakan
bagaimana perasaan saya sekarang"
(Ako'y nagtataka. Bakit kahit hindi natin nauunawaan noon ang isa't-isa, Bakit
kahit nagmula tayo sa
magkabilang dulo ng mundong ito, At bakit kahit magkaiba tayo ng pinaniwalaang
diyos ay alam kong
nararamdaman mo rin ang nararamdaman ko ngayon) tugon ni Franco, bigla namang
nanlaki ang mga mata
ni Sinagtala at napatulala ito sa kaniya.
Ilang sandali pa ay bigla itong humakbang papalapit sa kaniya. Animo'y naistatwa
naman si Sinagtala sa
kinatatayuan niya at hindi siya makagalaw habang walang awat na ngayon ang
pagpintig ng kaniyang puso.
"Esok, ketua anda akan ditukar kepada agama kita" (Bukas, magpapabinyag na ang
inyong pinuno sa aming
relihiyon) tugon ni Franco na ikinagulat ni Sinagtala. Batid ni Sinagtala na
mangyayari ang kinatatakutan ni
tandang Idla dahil napapalapit talaga ang mga pinuno at mga mamamayan sa mga
dayuhan at iyon ang nais
sana niyang pigilan ngunit sa hindi inaasahang pagkakataon ay bigla naman siyang
nanghina nitong mga
nakaraang araw kung kaya't hindi niya masyadong natutukan ang mga kaganapan sa
bayan.
"
Besok esok akan menjadi bantalan besar Peter bagi mereka semua. Saya ingin anda
tahu bahawa saya
meminta anda untuk bersama kami"
(Bukas na bukas din ay magdadaos ng misa si padre Pedro sa kanilang lahat. Nais
kong malaman mo na
hinihiling ko na maging ikaw ay makasama namin) patuloy ni Franco, gulat namang
napatingin sa kaniya si
Sinagtala, hindi niya maintindihan ang magkahalong saya at takot na nararamdaman
niya ngayon.
Sa halos ilang araw na lumipas na palagi silang magkasama at magkausap. Maraming
bagay siyang natutunan
at nalaman mula kay Franco. At isa na rin doon ang relihiyong ipinapakilala nito.
Alamni Sinagtala sa sarili
niya na maging siya ay unti-unti na ring nahihikayat ni Franco sa paniniwala nito.
Bukod doon ay hindi niya
rin maitatanggi na humahanga na nga siya sa dayuhang iyon.
Ilang sandali pa, nagulat si Sinagtala nang may iabot sa kaniya si Franco na isang
purselas na gawa sa kahoy
at may krus ito sa gitna. "
Ini dipanggil rosario. Kami menggunakannya dalamdoa. Saya ingin memberikannya
kepada anda dan jika
anda menerima tawaran saya, saya akan melihat anda memakainya"
(Ang tawag dito ay rosaryo. Ginagamit namin ito sa pagdarasal. Nais kong ibigay sa
iyo ito at kung
tinatanggap mo ang aking alok nawa'y makita kong suot mo ito) tugon pa ni Franco,
hindi naman malaman
ni Sinagtala ang kaniyang gagawin. Nagtatalo ang kaniyang puso't-isipan kung ano ba
ang tama at mali.
Abril 14, 1521
Sa pangunguna ni Padre Pedro Valderrama, sina Rajah Humabon at ang asawa nito
kasama ang iba pang mga
P 44-16
pinuno at walong daang Cebuano ay bininyagan at naging ganap nang katoliko. Nang
araw ding iyon ay
niregaluhan ni Ferdinand Magellan ang asawa na Rajah Humabon na ngayon ay kilala na
bilang Reyna Juana
na hinango sa pangalan ng ina ni haring Carlo V (King Charles V). Samantala, si
Rajah Humabon naman ay
pinalitan na ang pangalan at kinilala bilang Don Carlos na hinango rin sa pangalan
ng hari ng Espanya.
Nang araw ding iyon ay pinatayo ni Ferdinand Magellan ang isang malaking krus upang
maging simbolo ng
kanilang pananampalataya at ang bagong relihiyon ni Rajah Humabon at ng ibang mga
mamamayan.
Sa gitna ng misa, naroon si Franco sa likod ni padre Pedro habang isinasagawa nito
ang pagbibinyag. Ilang
sanadli lang ay natanaw niya mula sa di-kalayuan si Sinagtala, nakatingin ito sa
kaniya at marahan na ngumiti.
Napangiti rin si Franco nang makita na suot-suot na ni Sinagtala ang rosaryong
regalo niya sa dalaga.
Nang malaman ni tandang Idla na nahikayat na mapabinyag sa ibang relihiyon si Rajah
Humabon ay dali-dali
siyang nagalsa-balutan at sinabihan niya si Sinagtala at ang dalawa pang babaylan
na aalis na sila sa lugar na
iyon.
Nais sanang pigilan ni Sinagtala si tandang Idla ngunit galit na galit ito at kahit
hinang-hina na ay pinipilit pa
rin nitong magligpit ng mga gamit niya. Napatingin naman siya sa dalawa pang
babaylan na kaniyang
kasamahan, maging ang mga ito ay dismayado at labis din ang galit sa mga dayuhan.
"
kami akan ke Mactan"
(Magtutungo tayo sa Mactan) giit ni tandang Idla, wala nang nagawa si Sinagtala
kundi ang sumunod na
lang. Sa mga oras na ito ayaw na niyang madagdagan pa ang problema ng kaniyang ina-
inahan. At kung
malalaman nito na maging siya ay nais na niyang sumunod kina Franco ay tiyak na
magagalit ito.
Kinabukasan, narating na nila ang karatig isla ng Mactan na pinnamumunuan ni Datu
Zula at Datu Lapu-lapu.
Agad ibinalita ni tandang Idla ang kaganapan sa Cebu at ang pagpapasailalimni Rajah
Humabon at ng ilang
mga tagasunod nito sa mga dayuhang Kastila.
Nanindigan si datu Lapu-Lapu na hindi siya magpapasailalimsa mga dayuhan. Habang si
datu Zula naman ay
tila nadala ng mga usap-usapan na magaganda raw ang mga dalang gamit at barko ng
mga dayuhan.
Agad inutusan ni datu Zula ang kaniyang dalawang anak na puntahan si Ferdinand
Magellan at iparating dito
na nais niyang makipagkasundo rin sa dayuhan. Nang makarating kay Magellan ang
balita ay ikinatuwa niya
ito.
Nalaman ni Magellan na mortal na kaaway ni Rajah Humabon at datu Zula si datu Lapu-
lapu kung kaya't
nagpadala siya ng mensahe kay datu Lapu-lapu na kapag hindi ito sumuko at kilalanin
ang kaharian ng
Espanya at magbayad ng tributo sa kanila ay mag-uumpisa ang digmaan sa pagitan
nilang dalawa.
Sinabi naman ni datu Lapu-Lapu na kailanman ay hindi niya kikilalanin ang
kapangyarihan ng isang dayuhan
at pinili nito ang digmaan.
P 44-17
Abril 27, 1521
Magbubukang liwayway pa lang ay narating na ng mga dayuhang kastila ang
dalampasigan ng Mactan. Halos
limampu (50) mga kalalakihang magagaling sa pakikipaglaban ang kasama ni Ferdinand
Magellan. Kasama
rin niya si Antonio Pigaffeta, Enrique at Franco. Maging ang ilang mga tauhan ni
Rajah Humabon ay kasama
rin niya.
Nag-alok ng tulong si Rajah Humabon ngunit tinanggihan iyon ni Ferdinand Magellan.
Nais niyang ipakita
ang mga armas at matatalimna espada ng Europa at sinabihan niya ang mga mamamayan
na panoorin ang
kanilang laban at kung paano nila uubusin ang hukbo ni datu Lapu-lapu.
Ngunit nagkamali siya nang akala, halos isang libo't limang daan (1,500) ang mga
mandirigmang sumalubong
sa kanila sa dalampasigan. Agad sinenyasan ni datu Lapu-lapu ang kaniyang mga
tauhan na pumwesto na at
sasabak na sila sa laban.
Sabay-sabay na umatake ang mga mandirigma ni datu Lapu-lapu gamit ang kanilang
matatalimna sibat na
gawa sa matibay na kawayan. Nagpaulan din sila ng mga palaso na kung saan tinamaan
din si Magellan sa
binti. Ang mga palasong iyon ay may lason na nakakaparalisa at nakamamatay.
Agad ipinag-utos ni Magellan sa kaniyang mga tauhan na bumalik na ito sa kanilang
mga bangka at tumakas
na. Wala nang nagawa ang kaniyang mga kaibigan at tauhan nang maabutan na si
Magellan ng mga kalaban at
mapatay ito sa dalampasigan.
Nang makabalik ang mga dayuhan sa Sugbu (Cebu), dismayado si Rajah Humabon sa
nangyari. Nagpahanda
siya ng piging at pinakain ang mga dayuhan kahit pa natalo ang mga ito. Ginamot
naman ng ilang kababaihan
ang mga sugat ng mga nakaligtas sa digmaan.
Ilang sandali pa, habang kumakain sila tahimik ang lahat. Animo'y nakakabinging
ingay ang naghahari sa
buong paligid. Ramdamna ramdamng bawat isa ang matinding pagkadismaya lalo na ang
mga dayuhan na
natalo sa labanan.
Dumating ang dalawang magadang babae dala ang isang malaking palayok na naglalaman
ng alak ng tuba,
isa-isa nilang binigyan ang mga dayuhan at napapangiti ang mga ito habang
tinititigan sila. Nang mabigyan si
Franco ng alak, akmang iinumin niya na ito ngunit biglang may humawak sa kaniyang
braso dahilan para hindi
matuloy ang kaniyang pag-inom.
Gulat na napatingin si Franco sa babaeng nakabalot ang tela ang mukha at mata lang
ang nakikita, nakahawak
pa rin ito sa braso niya. "Ikut saya" (Sumunod ka sa akin) bulong nito, laking
gulat ni Franco nang makilala
ang boses ng babaeng iyon... si Sinagtala.
Magsasalita pa sana si Franco ngunit biglang tumayo na si Sinagtala at umalis doon
sa piging. Palihim
namang sumunod sa kaniya si Franco at hindi na rin siya napansin ng mga bantay
dahil abala ang mga ito sa
labas. Maging si Rajah Humabon ay abala din sa pagkain at sa pakikipag-usap sa
kaniyang asawa.
P 44-18
Nang makarating sila sa likod ng piging. Agad inalis ni Sinagtala ang telang
nakabalot sa kaniyang mukha.
Magsasalita n asana si Franco ngunit inunahan siya ni Sinagtala "
Datang dengan saya, mari meninggalkan tempat ini"
(Sumama ka sa akin, lalayo na tayo sa lugar na ito) saad ni Sinagtala na ikinagulat
ni Franco. Hindi niya pa
nasasabi kay Sinagtala ang kaniyang tunay na nararamdaman para sa dalaga dahil
hindi ito tama at alam
niyang hindi na niya dapat sabihin pa dahil alamniyang wala na rin naman itong
patutunguhan pa.
"Kenapa- " (Bakit- ) hindi na natapos ni Franco ang kaniyang sasabihin dahil isang
malakas na sigawan
ang narinig niya mula sa loob ng piging. Agad siyang napasilip sa maliit na butas
sa dingding at laking gulat
niya nang makita na sabay-sabay na nalason ang mga kasamahan niya na kumakain sa
piging na iyon.
"
Kamu akan dibunuh dan dibunuh oleh semua raja kita. Dia belajar bahawa sesetengah
daripada anda telah
diperkosa oleh beberapa warganegara kita sehingga dia menjadi marah. Dia akan
membunuh awak semua!
mereka akan membunuh kamu pada masa mereka sampai kepada kamu!"
(Lalasuninat papatayin kayong lahat ng aming hari. Nalaman niya na ginahasa ng ilan
sainyo ang ilan sa
aming mga mamamayan kung kaya't labis siyang nagalit.Papatayin niya kayong lahat!
papatayin ka nila
Franco sa oras na maabutan kanila!) saad ni Sinagtala, animo'y biglang siniklaban
ng matinding takot si
Franco. Naistatwa na lang siya sa kinatatayuan niya at parang isang madilimna
bangungot sa kaniya ang
makitang patay na ngayon ang kaniyang mga kasamahan.
Si tandang Idla ang nagbigay ng lason kay Rajah Humabon kung kaya't alamni
Sinagtala ang plano nilang
pagpatay sa mga dayuhan. Agad binuhat ng mga katutubo ang mga bangkay ng mga
dayuhang nalason at
inalabas ito. "
Kebesaran anda, yang lain hilang"
(Kamahalan, nawawala po ang isa sa kanila) saad ng isang bantay. Agad namang pinag-
utos ng hari na
habulin ang isang nawawala habang ang iba namang dayuhan na hindi kumain sa piging
ay itinaboy na nila
papalayo.
Napag-desisyunan ng mga dayuhan na iwan na lang ang barkong 'Concepcion' dahil
kakaunti na lang sila.
Tanging ang barkong 'Trinidad' na pinamumunuan ni Gonzalo G�mez de Espinoza at
barkong 'Victoria'
naman na pinamumunuan ni Juan Sebasti�n Elcano ang naglayag pabalik sa Espanya.
Ang barkong Trinidad ay dumaan pasilangan sa dagat pasipiko ngunit tinamaan ng
isang pambihirang sakit
ang mga tauhan kung kaya't karamihan sa kanila ay namatay. Habang ang barkong
'Victoria' naman ay dumaan
pa-kanluran at nakabalik sa Espanya matapos ang isang taon.
Dali-daling hinawakan ni Sinagtala ang kamay ni Franco at hinila na ito papalayo sa
lugar na iyon. Habang
tumatakbo sila sa kakahuyan ay nagsimula namang bumuhos ang napakalakas na ulan.
"Ada mereka!" (Naroon
sila!) sigaw ng isang mandirigma at agad silang hinabol.
Malalakas na hangin ang humahampas na ngayon sa mga puno dahilan upang maglaglagan
ang mga dahon at
P 44-19
ilang sanga nito. Napaka-kulimlimna rin ng kalangitan at nababalot ng maitimna ulap
ang buong kapaligiran.
Kasabay nito ay nakabibinging mga kulog at kidlat din ang naghahari sa buong
kalupaan.
Maka-ilang beses nadadapa si Sinagtala at Franco ngunit magkahawak kamay pa rin
silang bumabangon at
tumatakbo papalayo. Ang kanilang buong katawan at damit ay basang-basa na ngayon at
nababalot na rin sila
ng putik.
"SINAGTALA!" (SINAGTALA!) sigaw ni tandang Idla mula sa di-kalayuan, bigla namang
napatigil si
Sinagtala at napalingon sa kaniya. Hindi niya ito gaano makita ngunit malinaw na
malinaw sa kaniyang tenga
ang boses nito na labis ang galit, poot, pagkadismaya at lungkot dahil sa ginawa
niyang pagtataksil.
"
MENGAPA ANDA MEMBUAT ITU? MENGAPA ANDA MEMILIH HARI INI DENGAN MEREKA
MEREKA, KEPADA ORANG YANG APA YANG TELAH DIPERLUKAN!"
(BAKIT MO NAGAWA ITO?! BAKIT MAS PINILI MO ANG DAYUHAN NA IYAN KAYSA KAY BATHALA,
SA
MGA TAONG UMAASA SA IYO AT SA AKIN!) sigaw ni tandang Idla, agad namang hinawakan
ni Franco ang
kaniyang kamay at inakbayan siya nito upang mapagpatuloy na nila ang kanilang
pagtakas.
"
A BIG SIN INI MEMBUAT ANDA! BAGAIMANA ORANG ANDA AKAN SEPERTI MELAKUKAN
DENGAN JAMINAN ANDA PERCAYA!"
(ISANG MALAKING KASALANAN ANG GINAWA MONG IYAN! MAGING ANG LALAKING NAIS MONG
ILIGTAS AY NAGTAKSIL DIN SA KANIYANG SINUMPAANG PANGAKO AT PANINIWALA!) sigaw ni
tandang Idla dahilan upang mas lalong lumakas ang ulan at sunod-sunod na
dumagundong ang malakas na
kulog at kidlat sa buong paligid.
Ilang saglit pa, narating na nila ang dagat, agad silang sumakay sa isang bangka na
nasa dalampasigan. Dalidaling
binuhat ni Franco si Sinagtala pasakay sa bangkang iyon at nang sasampa na siya sa
bangka ay bigla
siyang napasigaw nang tamaan siya ng palaso sa sikmura.
"
TIDAK!"
(HINDI!) sigaw ni Sinagtala at dali-daling niyakap si Franco pahiga sa bangka.
Namimilipit na sa sakit si
Franco at hindi na rin maawat sa pagdugo ang kaniyang sikmura. Gulat namang
napatingin si Sinagtala sa mga
mandirigma na humahabol sa kanila. Sumisigaw ang mga ito habang hawak ang kanilang
matatalimna sibat at
matatalas na pana.
Agad kinuha ni Sinagtala ang mga bato nasa loob ng bangkang sinasakyan nila at
pinagbabato niya iyon sa
mga humahabol sa kanila. Natamaan ang ilan na napasigaw na lang sa sakit at natumba
sa dalampasigan
habang ang ilan namang nakalapit sa bangkang sinasakyan nila Sinagtala ay agad
niyang sinaksak sa leeg
gamit ang dragon na pang-ipit na nakasuksok sa kaniyang buhok.
Napatigil na ang ilan sa mga humahabol sa kanila nang mapagtanto ng mga ito na nasa
malalimnang bahagi
P 44-20
ang bangkang sinasakyan nila Sinagtala kung kaya't agad silang pumwesto at
pinaulanan ng mga palaso sina
Sinagtala at Franco na nasa gitna na ng dagat.
Agad niyakap ni Sinagtala si Franco upang hindi ito tamaan pa ng palaso kung kaya't
siya ang tinamaan ng
isang palaso sa binti at isa naman sa braso.
"
SINAGTALA! BUKA ANDA! ANDA MEMBUAT PENGEMBANGAN INI AKAN MEMBAYAR IT!"
(SINAGTALA! TANDAAN MO! ANG GINAWA MONG PAGTATAKSIL NA ITO AY PAGBABAYARAN NIYO!)
sigaw ni tandang Idla na labis-labis ang galit, paghihinagpis at lungkot ngayon
dahil nagawa siyang talikuran
at iwan ni Sinagtala na tinuring niyang anak at minahal niya ng lubos.
Napaluha na lang si Sinagtala habang yakap-yakap si Franco na ngayon ay namimilipit
sa sakit. At kahit pa
takpan niya ang kaniyang tenga, hindi pa rin mawala sa kaniyang isipan ang mga
huling sinabi ni tandang Idla
na kahit papaano ay minahal niya at tinuring niyang ina.
Makalipas lang ang halos isang oras nagising si Sinagtala nang maramdaman niyang
tumigil na ang bangkang
sinasakyan nila. Nakayakap siya kay Franco at nang tapikin niya ang mukha nito ay
hinang-hina na ito. Agad
siyang napabangon at napalingon sa paligid.
May malawak na tuyot na lupain ang natanaw niya. Tumila na rin ang ulan ngunit nang
tumingala siya sa
langit at makulimlimpa rin ito. Agad niyang hinawakan ang mukha ni Franco at
ginising ito "
Awake, kami telah melepaskan mereka. Saya akan menjaga anda"
(Gumising ka, nakatakas na tayo sa kanila. Halika gagamutin kita) tugon ni
Sinagtala at inalalayan niya si
Franco pababa ng bangka.
At kahit hirap na hirap siya dahil maging siya ay may tama ng palaso sab inti at
braso, ginawa niya pa rin ang
lahat para maalalayan si Franco pababa sa bangka kahit pa mas malaki ito sa kaniya.
"
Jangan risau! Saya akan menyembuhkan anda"
(H-huwag ka mag-alala! gagamutin kita) saad pa ni Sinagtala habang inaalalayan si
Franco na mahiga sa
tuyot na dalampasigan.
Akmang aalis na siya para manguha ng mga halamang gamot sa kagubatan ngunit bigla
siyang hinawakan ni
Franco sa kamay upang pigilan siya. "J
angan tinggalkan saya"
(H-huwag mo akong iwan) tugon ni Franco at bigla itong napaubo ng dugo. Animo'y
nabuhusan ng malamig
na tubig si Sinagtala at parang biglang namanhid ang kaniyang buong katawan.
Napatingin ulit siya sa palasong nakabaon ngayon sa sikmura ni Franco at laking
gulat niya nang makilala ang
ganoong uri ng palaso. Ang palasong itimna iyon ay nagtataglay ng lason mula sa
kobra. Ang sinumang
tamaan ng palasong iyon ay mapaparalisa at mamamatay.
P 44-21
Agad hinugot ni Sinagtala ang palaso at napasigaw si Franco ng sobrang lakas. Dali-
daling kinuha ni
Sinagtala ang tela na ibinalot niya sa kaniyang mukha kanina at inipit iyon sa
itaas na bahagi ng sikmura ni
Franco para sana ipitin ang mga ugat nito at mapalabas ang makamandag na lason.
Ngunit napatigil si Sinagtala nang hawakan ni Franco ang balikat niya. "
Anda perlu hidup! tidak! tidak! tidak!"
( K-kailangan mong mabuhay! Hindi! Hindi! Hindi!) sigaw ni Sinagtala na ngayon ay
nanginginig na sa
takot at patuloy na umaagos na ang luha sa kaniyang mga mata.
Hinang-hina man ay pinilit ni Franco na kunin ang isang papel na nakasuksok sa
kaniyang bulsa, maging ang
kamay niya ay nanginginig na rin ngayon habang inaabot kay Sinagtala ang papel na
iyon "
Saya menulis bahawa dengan darah saya. Saya ingin anda tahu bahawa setiap perkataan
yang saya tulis ada
bersamaan dengan hidup saya. Hati saya, darah dan kehidupan adalah untuk anda
Sinagala"
(Isinulat ko iyan gamit ang aking dugo. Nais kong malaman mo na ang bawat salitang
isinulat ko riyan ay
katumbas ng buhay ko. Ang puso, dugo at buhay ko ay para sa iyo Sinagtala) tugon ni
Franco, dahan-dahan
namang binuksan ni Sinagtala ang papel na iyon at tumambad sa kaniya ang nakasulat
doon sa letrang
alpabeto.
"
Oro para que nos encontremos en situaciones diferentes, donde no haya nadie que
pueda evitar que nos
enamoramos"
(I pray that we find ourselves in dif erent situation, where there is no one who
can stop us from falling in
love) patuloy pa ni Franco habang sinasabayan niya ng pagbabasa si Sinagtala. Hindi
man iyon maunawaan
ni Sinagtala dahil hindi siya nakakaintindi ng wikang Kastila, batid niya na buong
puso ang inalay ni Franco
sa mga salitang iyon.
Dahan-dahang hinawakan ni Franco ang mukha ni Sinagtala at pinunasan ang luha nito.
"
Terima kasih atas segala-galanya. Saya tidak menyesal peluang ini untuk bertemu
dengan anda. Sama ada
anda berfikir tentang hal itu tetapi jika kita bertemu semula dalamkehidupan
seterusnya, saya ingin anda tahu
bahawa saya akan cuba dan cuba mengubah nasib saya"
(M-maraming Salamat sa lahat. Hindi ko pinagsisisihan ang pagkakataong ito na
makilala ka. Gahaman
man kung iisipin ngunit kung muli tayong magkikita sa susunod na buhay, n-nais kong
malaman mo na
susubukan at susubukan ko pa ring baguhin ang tadhana nating dalawa) patuloy pa ni
Franco, muli na
naman siyang napaubo ng dugo at napahawak siya sa kaniyang dibdib. Hinahabol na
niya ang kaniyang
paghinga ngayon.
Dali-dali namang yumakap si Sinagtala sa kaniya at hindi na rin ito maawat sa pag-
iyak. Alamnilang pareho
na ilang minuto na lang ang itatagal ng buhay ni Franco. Natatakot siya, natatakot
siya sa punto na gusto na
niyang magsisigaw at magwala ngayon huwag lang siya iwan ng lalaking minamahal
niya.
Ilang saglit pa, naramdaman niya na yumakap si Franco pabalik sa kaniya at bumulong
ito sa kaniyang tenga
P 44-22
habang nakahiga ito sa dalampasigan. "
Saya mencintaimu Sinagtala ... dan saya masih akan berkata sehingga kita bertemu
semula"
(I love you Sinagtala... and I will still say that until we m-meet again) ang
huling nasabi ni Franco, kasabay
niyon ay unti-unti na nitong ipinikit ang kaniyang mga mata, dahan-dahang bumitaw
ang kaniyang kamay mula
sa pagkakayakap kay Sinagtala at bumagsak ito sa lupa.
Napasigaw ng malakas si Sinagtala at pilit niyang ginising si Franco ngunit hindi
na ito kumikibo. Maputla na
rin ang buong mukha nito habang patuloy na lumalabas ang dugo mula sa bibig nito.
Nagsisisigaw sa labis na
paghihinagpis, galit, poot at lungkot si Sinagtala habang yakap-yakap si Franco na
ngayon ay wala ng buhay
at iniwan na siya.
Ilang sandali pa, biglang bumuhos muli ang napakalakas na ulan. Sinubukan ni
Sinagtala na buhatin ang
bangkay ni Franco ngunit hindi niya ito kaya. Inalis na rin niya ang dalawang
palaso na nakabaon sa kaniyang
binti at braso at inihagis iyon sa lupa. Ang palasong tumama sa kaniya ay hindi
nagtataglay ng lason kung
kaya't tanging sugat lang ang natamo niya.
Agad siyang nagdasal sa kalangitan at kay Bathala na muling ibalik ang buhay ni
Franco ngunit kahit anong
pagsusumamo na ginawa niya ay walang nangyari. Wala siyang tugon na narinig mula sa
kalangitan.
Mas lalo pang bumuhos ang malakas na ulan. Hindi na rin maawat sa pag-iyak si
Sinagtala. Nakita niya ang
papel na binigay ni Franco sa kaniya, kinuha niya iyon at binasa muli. Animo'y
durog na durog na ngayon ang
kaniyang puso. Hindi niya matanggap na kung kailan tinalikuran na nila ang lahat at
maaari na silang mabuhay
ng malaya ay saka naman binawian ng buhay si Franco.
Dahan-dahan niyang binuklat muli ang papel na iyon, kinuha niya ang matalimna
palaso na may lason at
sinugatan niya mismo ang kaniyang pulso. Dumanak ang kaniyang dugo sa lupa at ang
sarili niyang dugo ang
ginamit niya ring tinta sa pagsulat ng isang salita sa likod ng papel na iyon.
'Pangako'
"P-janji bahawa apa sahaja yang berlaku adalah hasrat saya untuk hidup ribuan kali
untuk cuba untuk tidak
membayangkan nasib kita"
(P-pangako na kahit anong mangyari ay hahangarin ko rin mabuhay kahit ilang libong
beses para
subukan na hind imaging ganito ang ating kapalaran) hinang-hina na tugon ni
Sinagtala habang sinusulat
ang salitang 'Pangako' sa papel na iyon sa letrang baybayin.
Nang matapos niyang isulat iyon, ibinalik niya ito sa bulsa ni Franco at muling
yumakap sa binata. Ipinikit na
lang niya ang kaniyang mga mata, patuloy pa rin ang pagbagsak ng kaniyang mga luha
habang hinihintay niya
na patigilin ng lason ang pagtibok ng puso niya.
Sa gitna ng tuyot na dalamapsigan na iyon, naroon ang dalawang taong ang tanging
kasalanan lang ay ang
umibig kahit alamnilang hindi dapat. Kasabay ng pagbuhos ng napakalas na ulan ay
tuluyan nang napuno ng
tubig ang tuyot na dalampasigan na iyon na ngayon ay kilala na sa tawag na... Lawa
ng Luha.
***********************
P 44-23
Philippines April 2015 (Graduation day)
Kitang-kita sa mga mata at sa mga ngiti ng lahat ng tao na narito na masaya silang
lahat. Ngayon ang araw ng
aming pagtatapos, at sa loob ng halos apat na taon na paghihirap namin sa kolehiyo
ay sa wakas nagbunga na
rin ang lahat.
"Picture tayo! Aleeza, Jen dali!" tawag sa'kin nila Iryn at Leana, magkakaakbay na
sila ngayon at tumatalontalon
pa suot din ang kanilang mga toga. Agad naman akong hinila ni Jen papunta sa kanila
at nagpa-picture
kaming apat.
Isa-isa ko silang tiningnan, hindi ko akalain na sa loob ng apat na taon na kasama
ko si Iryn at Leana naging
masaya at puno ng katatawanan ang buhay kolehiyo ko. Sa aming pagtatapos ngayon,
bukod sa masaya kami
na nakatapos na kami sa pag-aaral, naroon din ang malungkot na katotohanan na
kailangan naming tanggapin
na maghihiwalay-hiwalay na rin kami.
Si Iryn ay uuwi na sa kanilang probinsya sa Bacolod at doon na siya magtatrabaho.
Si Leana at Jen naman ay
parehong magtatrabaho sa abroad. Samantala, ako... heto, hindi ko pa alamang
gagawin sa buhay ko.
"Ngets! mag-picture din kayo nila tita at Alex!" tugon pa ni Jen matapos ang
picture taking namin kasama nila
Iryn at Leana. Nagpaalaamna kami sa kanila at dire-diretso akong hinila ni Jen
papunta sa upuan nila mama
at Alex.
Nakangiti ngayon sa'kin si mama at maluha-luha siyang yumakap sa'kin. "Siguradong
pinagmamalaki ka
ngayon ng papa mo" bulong niya sa'kin habang yakap ako ng mahigpit. Sa pagkakataong
iyon, bigla na lang
kumawala ang luha sa mga mata ko. Namimiss ko na si papa, namimiss na namin siya at
kahit hindi na namin
siya kapiling ngayon alamko na masaya siya ngayon dahil nakatapos na ako sa pag-
aaral na tanging pangarap
niya para sa aming dalawa ni Alex.
"Wag na nga kayo umiyak, ang panget niyo ng dalawa" pang-asar sa'min ni Alex.
Napatigil naman kami ni
mama at sabay-sabay kaming napatawa. Tiningnan ko na lang ng masama si Alex saka
ginulo ko ang buhok
niyang naka-wax ngayon. Nag-fefeeling cool na naman tong kapatid na mukha namang
rugby boy.
"Ate! Ano ba!" reklamo niya pero di ko siya tinantanan at kiniliti ko pa siya.
"Aleng! Totoy! Itigil niyo na
'yan" awat sa'min ni mama pero natatawa siya kasi parang batang nagtatantrums na
ang mukha ni Alex habang
pumipiglas sa pangingiliti ko sa kaniya. Nakaupo siya ngayon sa wheel chair dahil
nagpapagaling pa siya
pero dahil namiss ko siya kaya nilalambing ko siya ngayon.
Halos isang buwan din siya na-comatose, hindi ko alamkung saan namin noon kukunin
ang perang ibabayad
sa hospital buti na lang tinulungan kami ni Sir Albert at sinabi niyang tumulong
din daw si Sir Nathan para
mabayaran ang lahat ng gastusin sa pagpapagamot kay Alex.
"Picture picture na! dali One... Two... Three!" saad ni Jen, dali-dali namang
yumakap sa'min si mama at bigla
na kaming pinicturan ni Jen kaya ang resulta nakanganga kami ni Alex sa picture
kasi hindi pa kami ready.
Agad namang tumakbo papalayo si Jen kasi alamniyang hahabulin ko siya para ipabura
yung picture pero
hindi ko na siya nahabol kasi bigla kong narinig yung boses ni Sir Albert sa
likuran namin. Nakangiti siya
ngayon sa'kin at may dala-dala siyang regalo.
P 44-24
"Galing 'yan kay Nathan" panimula ni Sir Albert sabay abot sa'kin nung isang
malaking paper bag na dala
niya. Nandito kami ngayon nakaupo sa isang bench sa labas ng PICC. Walang masyadong
tao dito sa labas at
tahimik lang ang buong paligid. Tapos naman na ang graduation ceremony namin kaya
lang halos abala pa ang
lahat sa pagpapapicture sa stage.
Hinubad ko na ang toga na nasa ulo ko at inalapag muna iyon sa tabi ko saka ko
kinuha yung paper bag na
hawak ni Sir Albert. Napatitig na lang ako doon sa paper bag saka dahan-dahang
binuksan iyon. Noong
nawalan ako ng malay sa bahay ni Sir Albert nang makita ko ang lumang papel ng
'Pangako' pagkagising ko
wala na si Sir Nathan, hindi na rin siya nagpakita sa school at nag-resign na siya
bago pa sumapit ang
graduation ko. At Kahit alamkong hindi ngayon umattend ng graduation si Sir Nathan
ang lakas pa rin ng
kabog ng puso ko dahil may pinapabigay pala siya para sa'kin.
Napatulala ako sa laman ng paper bag na iyon. Isang malaking frame na kung saan may
isang black and white
na drawing ng isang babae at isang lalaki habang nakatingin sa mata ng isa't-isa,
di-alintana ang lakas ng
buhos ng ulan sa paligid nila.
Naramdaman ko ang biglaang pag-ihip ng marahan na hangin dahilan upang hawiin ang
mga luha ko na
namumuo na ngayon sa mga mata ko. Dahan-dahan kong hinipo ang bawat detalye ng
drawing na iyon. Ang
bigat sa pakiramdam, ang bigat sa puso.
Ilang sandali pa, napatigil ako nang makita ang mga numerong nakasulat sa ibaba.
1521-1688-1841-2014
Sa pagkakataong iyon, hindi ko na napigilan pa ang mga luha sa aking mga mata.
Napahawak na lang din ako
sa puso ko na ngayon ay kumikirot na naman. Hindi ko matanggap na sa halos ilang
daang taon ang dumaan sa
aming dalawa, magkikita at magkikita nga kami ngunit hindi pa rin maaaring
magkatuluyan.
"Bumalik na si Nathan sa Spain. Hindi na niya pinaalamsayo dahil para iyon sa
ikabubuti mo at ng pamilya
mo. Ang paglayo na ginawa niya ay ang tanging paraan upang mabuhay si Alex at ang
mama mo" tugon pa ni
Sir Albert, napahawak na lang ako sa mukha ko at pilit kong pinipigilan ang mga
luha ko ngunit kahit anong
gawin ko ayaw nang maawat pa ng mga luha ko at ng sakit na nararamdaman ko ngayon.
Hindi ko matanggap
na umalis na siya nang hindi man lang nagpapaalam. Siya na ang kusang lumayo para
hindi na maulit pa ang
trahedya na paulit-ulit nangyayari sa buhay namin.
Napatitig na lang ako sa black and white na drawing na iyon na regalo sa'kin ni Sir
Nathan. Isinabit ko iyon
ngayon sa dingding ng kwarto namin ni Alex. Isinabit ko rin yung isa pang regalo na
natanggap ko mula
naman kay Sir Albert, binigay niya sa'kin ang lumang papel na pinagsulatan ni
Sinagtala at Franco ng
kanilang pangako sa isa't-isa.
"Ate, ano nang gagawin mo ngayon?" narinig kong tanong ni Alex na nasa pintuan
dahilan upang matauhan
ako. Hinawakan na niya ang wheel chair na sinasakyan niya saka tinulak ito ng kusa
papalit sa'kin.
P 44-25
"Hindi ko alam. Ano bang dapat kong gawin?" sagot ko sabay tingin ulit sa dalawang
larawan na iyon na
nakasabit sa dingding. Sa totoo lang hindi ko talaga alamang gagawin ko. Hindi ko
alamkung paano
magsimula muli.
Napabuntong-hininga naman si Alex sabay tingin sa dalawang larawang iyon. "Dapat mo
nang kalimutan ang
lahat. Dapat mo na siyang kalimutan at tanggapin na hindi talaga kayo ang para sa
isa't-isa" sagot ni Alex.
Sandali naman akong natahimik, parang biglang tinamaan ng kutsilyo ang puso ko na
tumagos pa hanggang
likod dahil sa masakit na katotohanan.
"Nakausap ko noon si Sir Nathan bago ako maaksidente" biglang tugon ni Alex dahilan
para mapalingon ako
sa kaniya. "Sinabi ko sa kaniya na naaalala ko na ang lahat, na ilang beses na rin
pala akong nabuhay sa
mundong ito sa magkakaibang panahon at paulit-ulit lang din ang nangyayari. Si Lily
talaga ang gusto ko pero
hindi ko maintindihan kung bakit parang may pumipigil sa'kin na gustuhin ko siya
kung kaya't pinaramdamko
sa kaniya na ang ate niyang si Jen ang gusto ko para tumigil na siya. Sinabi ko kay
Sir Nathan na alamkong
mamatay din ako sa panahong ito at kahit ganoon ayos lang sa akin ang mamatay basta
lumigaya kayong
dalawa" tugon ni Alex habang tulalang nakatingin sa mga larawan sa dingding.
Napatulala naman ako sa
kaniya, hindi ko akalaing magagawa niya iyon.
Bigla siyang lumingon sa'kin at tumingin ng diretso sa mga mata ko "Naalala mo ba
noong sinabi ko sayo
noon na kung totoo nga ang reincarnation, hihilingin ko na ikaw pa rin ang maging
ate ko kahit anong
mangyari. At kahit madamay pa ako sa pag-iibigan niyong dalawa ay ayos lang sa akin
basta alamkong
masaya ka ate" patuloy pa ni Alex sabay ngiti ng marahan at tuluyan nang pumatak
ang mga luha niya.
Napayakap na lang ako sa kaniya at parang dinudurog na ngayon ang puso ko. Hindi ko
akalain na kahit ilang
henerasyon pa ang lumipas handa pa rin siyang magsakripisyo para sa akin.
"P-pero ngayon si Sir Nathan na ang kusang lumayo. A-alamniyang handa naman ako sa
kung anong
mangyayari sa'kin basta para sa inyong dalawa. P-pero wala na siya ate, kaya
hinihiling ko na matutunan
mong tanggapin na h-hindi na siya babalik pa para hindi na maulit muli ang
nakaraan" tugon pa ni Alex,
niyakap ko na lang siya ng mahigpit. Ngayon ko lang siya nakitang umiyak ng ganito
kaya nasasaktan ako na
pati siya ay nadadamay pa sa pagiging gahaman ng puso ko.
After a year (Philippines February 29, 2016)
"Ang aga mo pumasok Aleeza ah, kaka-overtime mo lang noong isang araw diba?" bungad
sa'kin ng
katrabaho kong si Angelica habang kumakain siya ng noodles at may binabasa siyang
libro. Inilapag ko na
lang yung bag ko sa gilid niya saka binuksan ang desktop kung saan nakalagay ang
mga records ng mga gamot
at medical supplies namin dito sa clinic para ma-update ko na.
"Isa ka talagang alamat Aleeza, kaya hindi ka pa nagkaka-boyfriend dahil masyado
kang workaholic"
kantyaw pa sa'kin ni Angelica sabay higop ng sabaw sa noodles na kinakain niya.
Hilig niya talaga ako
asarin. Naalala ko bigla si Jen na palagi akong pinagtitripan araw-araw pero wala
na siya ngayon dito sa
Pilipinas, nasa Canada na siya kasama si Lily. Nagtatrabaho siya doon habang
pinapaaral naman niya si Lily.
"Magtrabaho ka na rin. Baka maabutan pa tayo ni boss sige ka mapagalitan ka na
naman" pang-asar ko sa
kaniya natauhan naman siya at dali-dali niyang inubos yung noodles niya "Oo nga no'
grabe pa man din
P 44-26
mabeast mode si Ma'amtsk" tawa niya pa sabay inomng tubig, sinara na rin niya ang
librong binabasa niya
saka inalapag iyon sa isang gilid.
Napayuko na lang ako nang marealize ko na ang librong binabasa pala niya ay ang
'Our Asymptotic Love
Story'. Napahinga na lang ako ng malalimsaka bumalik sa trabaho ko, inuupdate ko
ngayon isa-isa ang mga
supplies para sa susunod na buwan dito sa clinic ng UST.
Ilang sandali lang, napatigil ako at napasandal na lang sa upuan. Hanggang ngayon
hindi ko pa rin matanggap
ang mga pangyayari. Napatulala na lang ako sa mga papel na hawak ko, halos isang
taon na rin ang lumipas
pero parang sariwa pa rin ang lahat.
"Baka naman matulad ka dito sa bidang babae ng kwento na binabasa ko. Mukhang di
sila magkakatuluyan ni
Fidel kasi kinasal na siya sa pinsan nitong si Patricio na masama pala ang ugali.
Haays! Miserable din ba ang
love life mo Aleeza kaya hanggang ngayon hindi ka pa nagkaka-boyfriend?" pang-asar
pa sa'kin ni Angelica
sabay takbo papunta sa C.R dahil alamniyang hahabulin ko siya pero nanatili na lang
ako dito sa kinauupuan
ko.
Sabi nga nila, mas mabuting huwag mo na lang alamin ang katotohanan dahil kung
minsan mas masakit pa
pala tanggapin ang katotohanan kaysa sa pinaniniwalaan mong kasinunggalingan.
Ngayong alamko na ang
trahedyang sinapit ng buhay ko noon at hanggang ngayon hindi ko pa rin matanggap
kung bakit nagkaganoon.
Pagkatapos namin mag-lunch ni Angelica pinatawag siya ng head namin kaya ako na
lang ang mag-isang
dumiretso pabalik sa clinic. Pinagmasdan ko ang buong paligid, mukhang abala ang
lahat ng estudyante
ngayon dahil malapit ng mag-finals. Habang naglalakad ako napalingon ako sa kaliwa
at bigla akong
napatigil nang matanaw ko ang isang matandang babae na nakasuot ng purong itim, may
suot din siyang belo
na kulay itimat nakatayo siya ngayon sa tapat ng Arch of the Centuries habang
nakatitig doon.
Hindi ko alampero parang may umuudyok sa'kin na maglakad papunta sa kaniya. ilang
sandali pa, namalayan
ko na lang na malapit na ako sa kaniya. Hindi nga ako nagkakamali, siya yung
matandang babae na nakausap
namin noon ni Sir Nathan sa Taal, Batangas.
"Ito na ang araw na pinakihihintay ko, halos isang daan at dalawang pu't apat na
taon din ang hinihintay ko
upang dumating ang araw na ito" tugon niya habang nakatalikod sa'kin dahilan para
bigla akong mapatigil sa
paglalakad. Halos limang hakbang na lang ang layo ko sa kaniya at nasa tapat namin
ngayon ang Arch of the
Centuries.
"Ang pag-iibigan ng dalawang tao ay muling maisusulat sa araw na ito" patuloy niya
pa at dahan-dahan
siyang napalingon sa'kin. Sa totoo lang bigla akong kinilabutan tulad noong una ko
siyang makita sa Taal.
"A-ano pong ginagawa niyo dito?" tanong ko sa kaniya, napahakbang naman ako paatras
nang magsimula
siyang humakbang papalapit sa'kin.
"Huwag kang matakot Esmeralda, hindi ikaw ang pakay ko dito at wala akong karapatan
na pakialaman ang
buhay mo" sagot niya, napakunot naman ang noo ko dahil bigla siyang ngumiti ng
marahan.
P 44-27
"P-pero bakit mo ako tinakot noon nung nagkita tayo sa Taal?" tanong ko pa, bigla
naman siyang napatitig ng
diretso sa mga mata ko.
"Hindi ba't sinabi ko na sa iyo na minsan na rin tayong nagkakilala, Esmeralda.
Binigyan lang kita ng babala
noong gabing iyon upang hindi na maulit pa ang trahedyang paulit-ulit na nangyayari
sa buhay niyo. Ang
pagkauhaw sa muling pagkabuhay sa iba't-ibang panahon ay isang kasalanan ng
pagiging gahaman. Kayong
dalawa ay uhaw na magkita muli kahit pa alamniyo sa inyong sarili na hindi pa rin
kayo magkakatuluyan
hanggang sa huli" seryoso niyang sagot, kasabay niyon ay biglang umihip ng malakas
ang hangin dahilan
upang maglaglagan ang mga patay na dahoon sa puno sa paligid.
"Dumating na ang oras, mangyayari na ang muling pagkakasulat ng tadhana ng
ikalawang kahilingan. At ikaw
ay bahagi rin ng kaniyang nakaraan" saad pa ng matandang babae at bigla siyang
lumingon sa kanan.
Napalingon din ako sa kanan kung saan siya nakatingin.
"Siya ang nakatakdang magbago sa tadhana ng ikalawang kahilingan. Siya ay mula rin
sa salinlahi mo...
Lumeng" patuloy niya pa, animo'y biglang nagsitindigan ang mga balahibo ko at halos
walang kurap kong
sinundan ng tingin ang isang mestisang babae na naglalakad ngayon papunta sa
library habang nakasuot ng
earphones sa tenga. Naka-suot ito ng mini skirt habang ngumunguya pa ng bubble gum.
"Sinong- " hindi ko na natapos yung sasabihin ko kasi paglingon ko sa harap ay wala
na yung matandang
babaeng kausap ko. Napatingala ako sa kalangitan, makulimlimna ito ngayon at
malakas ang kutob ko na may
masamang mangyayari.
Pagbalik ko sa clinic, naupo na ako sa tapat ng desktop at napatulala doon. Hindi
mawala sa isipan ko ang
mga sinabi ng matandang babaeng iyon kanina at ang kakaibang pakiramdamko nang
makita ang babaeng
estudyanteng papunta sa library kanina na tinutukoy niya.
Ilang sandali pa, bigla akong natauhan nang bumukas ang pinto ng clinic. Isang
lalaki na naka-blue na polo
ang pumasok at may dala siyang pagkain. Agad siyang napangiti nang makita ako,
napangiti rin ako saka
sinalubong siya.
"Ngayon na ba ang final interview mo?" usisa ko sa kaniya, tumango naman siya sabay
abot ng pagkain sa'kin
at tatlong paper bag.
"Oo, kinakabahan nga ako eh pero sana talaga matanggap ako para naman malibre ko na
kayo sa restaurant"
tawa niya pa, napangiti naman ako saka kinuha ko na yung pagkain at paper bags na
dala niya.
"Ano to? suhol?" pang-asar ko pa. Natawa naman siya sabay kamot sa ulo.
"Pasasalamat ko yan sa inyo kasi
tinulungan niyo ako. Tig-iisa kayo ni Alex at tita Cath" ngiti niya pa.
"Kailan uuwi si Alex? ilang linggo na siya doon sa Palawan ah, may balak pa ba
siyang bumalik?" tawa pa
niya, hindi ko alampero natawa na lang din ako loko talaga tong bestfriend ni Alex
na si Oscar. Parang
kailan lang sila ang tropa sa palengke at nagpapaunahan pa sa pagbubuhat ng mga
banyera pero ngayon untiunti
na rin nila natutupad ang kanilang mga pangarap.
P 44-28
"Pakiramdamko talaga magkakatuluyan kayo ng kapatid ko. Isang linggo pa lang siya
doon namiss mo na siya
agad" pang-asar ko pa, tumawa lang naman siya. "Salamat sa regalo ah, sana madami
pa sa susunod" hirit ko
pa, tumango-tango naman siya sabay tawa.
"Oo nga pala, may regalo pa pala ako sayo. Late graduation gift ko sayo, bigay
sa'kin ni mama 'yan kaso pang
babae naman tsaka hindi ako nagsusuot ng singsing. Sayo na 'yan" sabi pa niya sabay
abot sa'kin ng isang
maliit na kahon.
Pagbukas ko nito, napatulala ako sa lama niyon na singsing na gawa sa kahoy. "May
gumagawa pa pala ng
gan'to? ang galing naman" tugon ko habang tinititigang mabuti yung singsing.
"Ang sabi ni mama matagal na raw ang singsing na 'yan, panahon pa ng Kastila dito
sa bansa. Ang lolo ng
lolo ng lolo ko ay isang sundalong kastila, ayon sa kwento nila binigay daw ng
isang dalagang mayaman ang
singsing na 'yan sa lolo ko kapalit ang baril nito. Binigyan din daw si lolo ng
mamahaling hikaw para ibigay
nung lolo kong sundalo yung baril niya doon sa mayamang babaeng iyon" sabi pa ni
Oscar, napatitig naman
ako doon sa singsing at napatigil ako nang mabasa ko ang nakasulat sa gitna... I
Love You since 1892.
Kanina pa nakaalis si Oscar papunta sa kompanya kung saan iinterviewhin siya
ngayon. Halos dalawang oras
na rin akong nakatitig ngayon sa singsing na gawa sa kahoy na hawak ko ngayon.
Pakiramdamko kilala ko
ang tunay na may ari nito.
Ilang sandali pa nagulat ako nang biglang bumukas ang pinto at may mga babaeng
estudyante na nagpapanic
habang buhat-buhat ng isang guard ang isang babae na wala ng malay at puro galos
ang katawan.
Nanlaki ang mga mata ko nang makilala kung sino ang babaeng walang malay na iyon.
Siya yung babaeng
papunta sa library kanina na tinutukoy ni Olivia. Agad kong kinuha ang pulse rate
at blood pressure ng
babaeng iyon at kinabitan siya ng dextrose.
"Anong nangyari sa kaniya?" tanong ko sa mga kasamahan niya, hindi naman magkamayaw
yung mga babaeng
kikay na maluha-luha na ngayon.
"We don't know. Naabutan na lang namin siya na nakadapa sa tapat ng Arch of the
Centuries like My Gosh!
baka tumalab sa kaniya yung myth may reporting pa naman kami mamaya sa Philippine
History baka di siya
pumasa" sagot nung isang kikay na nagpaypay pa.
"Sa Arch of the Centuries?" gulat kong tanong sa kanila, sabay-sabay naman silang
napatango. "Ang weird
nga kasi di namin alamkung anong ginagawa niya doon? and look ang dami niyang
bruise and scars" sabi
naman nung isang kikay.
Bigla akong napatigil at napatingin doon sa pasyente. Naalala ko kanina na
nakatitig doon yung matandang
babae na si Olivia sa tapat ng arko at nung tinuro niya sa'kin ang babaeng eto
bigla siyang nawala sa harapan
ko.
Kinuha ko na lang yung records saka kinausap ulit yung mga babaeng kikay "Ano
palang name niya?" tanong
ko sa kanila.
P 44-29
"Carmela Isabella" sagot nung isa. Sa pagkakataong iyon bigla akong napatigil at
napatingin muli sa babaeng
walang malay ngayon na nakahiga sa clinic na ito. Ngayon alamko na, kaya pala
parang pamilyar ang mukha
niya sa'kin dahil ang totoo matagal ko na pala siyang nakilala.
Pagdating ni Dr. Reyes kasama si Angelica, inasikaso nila agad si Carmela at
ginamot ang mga sugat nito.
Habang abala naman ako sa pagkuha ng contact records ni Carmela para matawagan ang
pamilya niya. Hindi
naman nagtagal ay nacontact ko na ang daddy niya at agad naman itong dumating
matapos ang isang oras.
"Should I bring her to the hospital?" tanong ng daddy ni Carmela na Mr. Daniel pala
ang pangalan. Pagpasok
niya kanina dito sa clinic dumiretso agad siya sa ward section para tingnan ang
kalagayan ng anak. Kitangkita
ko ang sobrang pag-aalala niya. Nasa labas na kami ngayon ng ward habang hinihintay
na magising ang
anak niya.
"No sir, I think she's already fine na, Dr. Reyes said that she's just
overfatigued" sagot ko, napasandal naman
sa dingding si Mr. Daniel at mukhang nahimasmasan na ito.
"I think so, kakagaling lang din kasi namin sa vacation yesterday and something bad
happened to her while
we're staying there" sagot niya.
"If you mind sir, pwede ko po ba malaman kung anong nangyari sa kaniya yesterday?"
tanong ko, gusto kong
malaman kung anong nangyari sa kaniya noong mga nakaraang araw. Malakas ang kutob
ko na may kinalaman
si Olivia sa lahat ng ito.
"Actually, the other day nangyari yun and yesterday lang kami bumyahe pabalik dito
sa Manila she's
unconscious while we drove back here, her sisters and lola were scared after she
was closely become a
victimof kidnapping and rape by a stranger he met in a bar, buti na lang someone
save her and bring her to
the police station"
"Oh, it was too bad, Sir I think po na-trauma siya, and that's where she got those
bruise and scars in her arms
and forehead"
"In fact, I told her not to come in school today but she's so stubborn... matigas
ang ulo ng batang yan"
"Intindihin niyo na lang po sir, ibang-iba na ang mga kabataan ngayon kaysa sa mga
kabataan noong sinaunang
panahon"
"Well, I still love her no matter what, anyway thanks for taking care of my
daughter"
"No problemsir, I know that you really love your daughter" sagot ko, napangiti
naman si Mr.Daniel saka
pumasok na sa loob upang tingnan ulit ang anak niya. Tama nga ako, maaaring
nakapunta sa makalumang
panahon si Carmela.
P 44-30
Nagpaalamsaglit si Mr. Daniel kung kaya ako na muna ang magbabantay sa anak niya.
Sakto ring dumating
ang flower delivery para sa clinic. Kinuha ko na iyon at dinala sa loob ng ward
section. Pagbukas ko ng
pinto, naabutan kong gising na si Carmela at nakaupo na siya.
"Hi, How are you?" tanong ko sa kaniya sabay ngiti. Nilagay ko na sa vase na
nakapatong sa maliit na mesa
sa gilid niya yung mga puting rosas. "Weekly flower delivery to' dito sa clinic,
para gumaan ang atmosphere
dito" patuloy ko pa, lumapit na ako sa kaniya at dahan-dahan kong inalis yung
karayomna naka-konekta sa
dextrose niya dahil ubos na rin ito.
"Anyway, how are you?" tanong ko pa ulit, pinagmasdan ko siyang mabuti, tulala siya
at parang nababalot ng
kalungkutan. Napatingin din ako sa mga pasa at gasgas niya sa katawan. Posibleng
nakuha niya iyon sa
sinaunang panahon. At ngayon dala-dala niya pa rin ang lahat ng sakit ng kahapon.
Hinawakan ko ang kamay niya dahilan para bigla siyang mapatingin sa akin "It's
going to be fine, maybe not
now... but soon you will be okay" tugon ko sabay ngiti, hindi naman siya umimik at
napayuko na lang. Alam
ko na kahit anong sabihin ko sa kaniya walang salita na makakapagpagaan ngayon ng
bigat na nararamdaman
niya.
Kinuha ko na lang ulit yung record at nagsulat doon. "See? Mabilis kang naka-
recover ngayon... and I hope
mabilis ka din makaka-recover emotionally" tugon ko pa pero tulala pa rin siya.
"Hmm... Do you believe in second chances? Do you believe that you will meet someone
you already know
fromthe past?" tugon ko sabay ngiti at gulat naman siyang napalingon sa'kin. Gusto
kong malaman niya na
tulad ko malaki rin ang pag-asa na makikita niya rin ulit sa panahong ito ang
lalaking minamahal niya.
Napailing naman siya bilang sagot sa tanong ko kung kaya't lumapit pa ako sa kaniya
"I have a secret to tell
you, in this life there's a lot of possibilities... people will come and go in your
life, some will stay with you,
some will leave you, however there's an 80% chance that you will meet someone you
know fromyour past
life and when your path crossed for the second time around... your story will begin
again" sagot ko. Bigla
naman nanlaki ang mga mata niya at parang napaisip siya ng malalim.
"A-anong ibig mong sabihin?" nagtataka niyang tanong, alamkong naguguluhan siya
ngayon sa pinagsasabi ko
pero gusto kong malaman niya na maaaring hindi pa rin huli ang lahat para sa kanila
ng minamahal niya.
"A story has a beginning and an end... Our life also begins and ends, but our
destiny and our purpose in this
life would never end" sagot ko sabay ngiti at tinapik ko ang ulo niya. Lalabas na
dapat ako pero bigla siyang
nagsalita.
"W-wait, s-sino ka?" tanong niya dahilan para mapalingon ako sa kaniya.
"Oh, I forgot to introduce myself to you... " panimula ko, naglakad ulit ako
papalapit sa kaniya at inilahad ko
ang palad ko sa tapat niya "I amAleeza Mae Agcaoili" tugon ko sabay ngiti,
napatitig naman siya sa kamay
ko.
"I am...." magsasalita pa lang siya pero inunahan ko na siya. Gusto kong malaman at
maramdaman niya na
nagkakilala na kami noon pa man.
"Carmela Isabella, right?" sagot ko, gulat naman siyang napatingin sa akin.
P 44-31
"I told you... it is rare to meet someone you know fromthe past... but if that
happens, I wish you luck" dagdag
ko pa sabay ngiti at diretso na akong umalis doon. Pagkasara ko sa pintuan,
napasandal na lang ako sa pinto
at napatitig sa singsing na gawa sa kahoy na binigay sa'kin ni Oscar kanina.
Ang singsing na ito ay pagmamay-ari niya. Mukhang galing ito sa lalaking nakilala
niya na nabubuhay sa
sinaunang panahon.
Nang gabi ring iyon, habang naglalakad ako sa kalye pauwi sa bahay namin bigla
akong napatigil nang makita
ko ang isang kotse na nakaparada sa tapat ng bahay namin at ang mas lalong
ikinagulat ko ay ang makita kung
sino ang lalaking nakasandal sa kotseng iyon...
Si Bryan.
Bigla siyang ngumiti nang makita ako at naglakad papalapit sa'kin. "Gusto sana
kitang makita at makausap
bago ako umalis" tugon niya sabay abot ng isang soda sa'kin.
Sa tapat ng basketball court dito sa barangay namin kami nag-usap. Walang nag-
babasketball ngayon kaya
tahimik ang buong paligid. Kaming dalawa lang ang nakaupo doon sa gilid habang
pinagmamasdan ang ilang
bata na naglalaro at naghahabulan sa gitna ng court.
"May tatlong bagay akong gustong sabihin sa iyo..." panimula niya sabay inomng
soda. Napatitig na lang ako
sa hawak kong soda na bigay niya kanina. Sa totoo lang hindi pa rin ako handa na
muling makita siya.
"Una, patawad sa lahat ng katarantaduhan na ginawa ko sayo, sa pamilya mo at sa
pinsan ko" tugon niya
sabay lapag nung soda in can sa gilid niya at napatingala siya sa kalangitan.
"Hindi ko dapat ginawa iyon sa
iyo at hindi ko na rin dapat pa dinamay ang pamilya mo at ang ibang tao noon"
patuloy niya pa, hindi naman
ako nakapagsalita at napayuko na lang.
"Pangalawa, Mahal naman talaga kita ngunit nilamon ako ng selos at galit dahil
kahit anong gawin ko ay hindi
mo ako magawang mahalin" tugon pa niya, napahinga naman ako ng malalimat akmang
magsasalita na pero
inunahan niya ako.
"Napatunayan ko na kahit saang panahon man ako dalhin hinding-hindi mo pa rin
magagawang suklian ang
pagmamahal ko sayo" saad niya pa at nagulat ako nang bigla siyang lumingon sa akin.
"At pangatlo, magpapaalamna ako sa iyo. Mabuti na lang dahil maaga kong nalaman ang
lahat sa panahong
ito kaya hindi ko na pinilit pa ang sarili ko na mapalapit sayo dahil alamkong sa
huli ang pinsan ko pa rin
ang pipiliin mo" patuloy niya pa at bigla siyang tumayo.
"Oo nga pala, inalamko kung sino ang nagpapapaty sa papa mo at bumaril kay Alex- "
hindi na niya
natapos yung sasabihin niya kasi nagsalita na ako.
"Si Aling Cynthia. Matagal na naming alampero sinabi ni mama na huwag na naming
ungkatin pa dahil ang
totoong rason naman kung bakit nangyari iyon ay ang sumpa ng tadhana sa buhay ko"
tugon ko, napayuko
naman si Bryan. Tumayo na ako at naglakad papalapit sa kaniya.
P 44-32
"At sa tatlong bagay na sinabi mo sa'kin ngayon gusto ko ring malaman mo na...
Pinapatawad na kita" dagdag
ko pa sabay ngiti ng marahan sa kaniya. Napangiti naman siya at napahinga ng
maluwag. Sa buhay na ito,
hangad ko na mahanap na rin niya ang kapayapaan sa puso niya at matagpuan ang
babaeng mas nararapat sa
pagmamahal niya.
Kinabukasan, maaga akong nagising at naghanda ng almusal. Mas maaga pala nagising
sa'kin si mama at
nagtext siya na nasa palengke na siya. Nakabili kami ulit ng bagong pwesto sa
palengke at tinuloy ni mama
ang pagbebenta ng isda.
Mayroon na rin kaming sariling bahay na hinuhulugan ko ngayon. Lumipat na kami ng
bahay pero dito pa rin
kami bumili ng bahay sa subdivision na ito. Malaki rin ang sideline ni Alex kahit
nag-aaral pa lang siya dahil
kasama siya sa isang sikat na research sa Palawan.
Sunday ngayon kaya wala akong pasok sa trabaho. Habang kumakain ako biglang napukaw
ng atensyon ko
yung maliit na kahon na bigay ni Oscar na pinatong ko kagabi sa tabi ng TV. Bigla
kong naalala ang singsing
na iyon na mula pa sa San Alfonso.
Napatayo na lang ako bigla saka kinuha ko ang singsing na iyon at nagpalit na ng
damit at napag-desisyunan
ko na pupunta ako ngayon sa San Alfonso.
Halos walong oras din ang itinigal ng byahe sakay ng bus papunta sa probinsya ng
San Alfonso. 4 pmna nang
makarating kami sa terminal ng bus ng San Alfonso. Marami rin akong kasabay na mga
pasahero na sabik na
sabik ngayong sinalubong ng kanilang mga kamag-anak.
Agad akong nagtext kay mama na nakarating na ako dito sa San Alfonso at sinabi kong
babalik ako sa
Tuesday. Nagpaalamna rin ako kay Dr. Reyes na sa Tuesday pa ako makakabalik sa
trabaho dahil may
aasikasuhin lang akong importanteng bagay, buti na lang dahil hindi na siya
nagtanong pa at pumayag na agad.
Agad akong sumakay sa tricycle na nakapila sa labas ng terminal. "Manong, sa
hacienda Montecarlos po"
tugon ko, napaisip naman ng malalimsi manong driver.
"Hacienda? Wala nang hacienda dito" saad niya, napakamot na lang din ako sa ulo
kasi hacienda
Montecarlos lang ang natatandaan ko. "Pero may kilala akong taga-dito na
Montecarlos ang apelyido ng mga
ninuno, si madamCarmina na nakatira doon sa malaking bahay" sagot niya, napatango
na lang ako kahit hindi
rin ako sigurado.
Halos 15 minutes din ang byahe sakay ng tricycle at ang laki rin ng binayaran ko
dahil malayo pala talaga ang
nilakbay namin. Pagbaba ko sa tricycle, nagulat ako nang makita ang malaking gate
ng bahay. Ang pamilyar
na mga rehas at bakod na iyon. Ang pamilyar na malaking mansyon na natatanaw ko
mula doon ay muli kong
narating ngayong panahon.
Natauhan na lang ako nang biglang may isang matandang babae na naka-daster ang
biglang nagsalita. Hindi
P 44-33
ko namalayan na nasa tapat pala siya ng gate at may hawak na walis tingting. "May
maitutulong ba ako sayo?
hija" tanong niya sabay ngiti.
Agad naman ako naglakad papalapit sa kaniya. "I-ito po ba ang hacienda
Montecarlos?" tanong ko, napatango
naman siya ng marahan.
"Ang bahay na ito ay pag-aari ng aking mga ninuno mula pa noong panahon ng mga
Kastila. Ako nga pala ang
kasalukuyang may ari ngayon nito, tawagin mo na lang akong Lola Carmina" ngiti pa
ng matanda, agad naman
akong nagmano at nagpakilala rin sa kaniya. Gusto pa sana niya akong imbitahan
pumasok sa loob ng bahay
na iyon pero mukhang aalis sila kasi biglang may dumating na tricycle na susundo sa
kaniya papunta raw sa
palengke. May kasama siyang isang binatilyo na pinakilala niya sa'kin at isang
dalagita na kakambal nito.
Ang pangalan nila ay Lorenzo at Laurecia.
Nang makaalis sila, ilang minuto pa akong napatitig sa mansyon na iyon. Hindi na
ito ang malawak at
maunlad na hacienda na kinagisnan ni Salome at Esmeralda. Ngunit kahit ganoon,
naroon pa rin ang
kakaibang pakiramdamng mga masasaya, malulungkot at mapapait na alaala na dala ng
bahay na iyon.
Magtatakipisilimnan ang mapag-isipan kong umalis na doon at maghanap na lang ng
hotel sa bayan.
Naglakad na lang ako dahil wala ng tricycle na napapadaan sa kalsada. Napadaan ako
sa malalawak na
palayan at ilang mga maliliit na bahay kubo.
Ilang sandali pa, bigla akong napatigil nang matanaw ko mula sa di-kalayuan ang
Lawa ng Luha. Animo'y
parang sinasaksak na naman ngayon ang puso ko nang maalala na ako pala ang
tinutukoy sa alamat na iyon.
Ang babaeng umiyak ng umiyak nang mamatay ang lalaking pinakamamahal niya. Ngunit
ayon sa kwento,
isang sundalo raw ang kasintahan ng diwata. Isang patunay lang ito na ang isang
pangyayari kapag pinagpasapasahan
na ng kwento ng kung sino-sino ay nababago na ang laman ng kwentong iyon.
Nang marating ko ang dalampasigan sa lawa ng luha, naupo ako sa lupa saglit at
pinagmasdan ang paglubog
ng araw. Kung iisipin, napakaganda pagmasdan ang araw na papalubog na ngunit
kaakibat din nito ang
kalungkutan na nangangahulugan ng katapusan.
Ilang sandali pa, nagulat ako nang biglang pumatak ang ulan. Dali-dali akong
napatayo at akmang tatakbo na
para maghanap ng masisilungan nang biglang may magsalita mula sa likuran ko. "Hindi
ko akalain na
makikita rin kita dito kung saan nagsimula at natapos ang kwento ni Sinagtala at
Franco" tugon ng isang
pamilyar na boses ng lalaki, dahan-dahan akong napalingon sa likod at hindi ako
makapaniwala na muli ko
siyang makikita.
"Ang bulong ng hangin, ang dilimna hatid ng makulimlimna kalangitan at ang
direksyon ng ulan ay patuloy na
tinuturo ako papalapit sa iyo" patuloy pa ni Sir Nathan at naglakad siya papalapit
sa'kin. Patuloy na
umaambon pero pareho naming hindi alintana iyon.
Halos walang kurap akong napatitig sa mukha niya. Parang wala siyang pinagbago,
naroon pa rin ang mga
titig at ngiti niya na naghahatid ng kuryente sa buong katawan ko at nagpapakabog
ng todo sa puso ko.
"Aleng, patawad kung sa pagkakataong ito ay nabigo pa rin ako. Pinili ko na lang na
lumayo upang hindi na
P 44-34
madamay pa ang pamilya mo" wika pa niya, napayuko naman ako at bigla akong
napatigil nang makita ang
isang rosaryo na suot niya sa kaniyang leeg at nakatago sa loob ng putting polo na
suot niya ngayon.
Gulat akong napatingin sa kaniya at isang tango lang ang isinagot niya sa akin
"Naalala mo ba noong tinanong
mo ako kung bakit ako nandito sa Pilipinas, sinabi ko sayo ang dahilan kung bakit
nandito ako sa Pilipinas ay
dahil sa isang pangako... at ang pangakong tinutukoy ko ay ang pangakong binitiwan
ko sa aking ina" sagot
niya. Parang biglang tumigil ang pag-ikot ng mundo ko. Hanggang ngayon, hanggang sa
buhay na ito patuloy
pa ring nagtagumpay ang tadhana sa magiging kapalaran naming dalawa.
"A-ang totoo niyan, noong una kitang nakita sa klase doon ko pa lang naalala ang
lahat ng alaala na pilit
tinatago ng tadhana" tugon pa niya, kasunod niyon ay inilahad na niya sa akin na
kaya lang siya nakapagturo
ng Physics at Algebra ay dahil nakakuha siya ng education noon at Mathematics ang
major niya. Bukod doon
ay maaari rin naman maging propesor ang mga pari.
"A-akala ko maaari pang mabago ang lahat sa pagkakataong ito ngunit hindi pala mula
nang mamatay ang
papa mo, natakot ako... natakot ako na baka hanggang ngayon ganoon pa rin ang
mangyayari sa atin" dagdag
pa niya tapos bigla siyang napaiwas ng tingin. Alamkong ayaw niya lang ipakita
sa'kin na umiiyak siya.
Napayuko na lang din ako. Parang dinudurog ngayon ang puso ko, hindi ko alamkung
anong gagawin ko
ngayong nakikita kong umiiyak siya. Napahinga na lang ako ng malalimat sinikap kong
makapagsalita "Bbakit
hindi mo na lang sinabi agad sa akin ang lahat?" tanong ko, bigla naman siyang
napalingon sa'kin at
kitang-kita ko ang mga luha na namumuo sa mga mata niya.
"M-minsan mas mabuti pang walang kang nalalaman dahil sa oras na malaman mo ang
lahat habambuhay ka
nang uusigin ng pagsisisi at panghihinayang kung bakit naging ganoon ang dati mong
buhay? Magiging
miserable ang buhay mo, ang mga bangungot ng nakaraan ay hindi ka patatahimikin
hanggang ngayon. Bukod
doon, upang mahanap mo ang kapayapaan at kasiyahan sa buhay na ito, isang malaking
hadlang para sayo ang
maalala ang trahedya ng kahapon" paliwanang ni Sir habang nakatitig siya sa Lawa ng
Luha at
pinagmamasdan ang paglubog ng araw.
Galingggg?? Whaaaaaaaaathis reallymade mecry.???? Bakit ba kasi hindi nalang sila
magkatuluyan?! Sobraakong nasaktan saending ng
ILYS 1892 taposeto na namaaaan ?? Mababaliwnaako.?? They both loveeach other naman
pero bakitayaw? Bakitayawng tadhana?
Pinagtagpo ngasilasaiba't-ibang panahon ngunit hindi naman sila nagkatuluyan ??
P 44-35
Epilogo (Original)
36.9K 2.1K 4K
byUndeniablyGorgeous
[Epilogo]
Pilipinas 2085
�Ma! Anong gusto mo pong kainin? Nagluto po ako ng paborito niyong Kaldereta�
nakangiting tanong ng
isang babae na nagngangalang Elisa, nasa edad limampu�t-animna taong gulang na
(56). Maputi ang balat
nito na namana niya sa kaniyang inay at medyo singkit din ang kaniyang mga mata.
Hinawakan niya ang buhok ng kaniyang ina na nasa edad walumpu�t-siyamna (89),
kulubot na ang balat ng
matandang babae at nitong mga nagdaang buwan ay napansin nila na madalang na itong
magsalita, palaging
nanghihina at tulala na lang sa tapat ng bintana.
Napatingin ang matandang babae sa kaniya bagama�t malabo na ang mga mata nito pilit
niya pa ring
pagmasdan ang nag-iisang anak na si Elisa. Sinubukan niyang hawakan ang mukha ng
anak na agad naman
siyang nginitian pabalik.
�Sabi ko na nga ba basta usapang Kaldereta hindi ka makakatanggi mama� ngiti pa ni
Elisa sabay halik sa
noo ng kaniyang ina na matandang-matanda na. �Sige ma, kukuhaan lang kita ng
kalderet- � hindi na niya
natapos pa ang kaniyang sasabihin dahil biglang nagsalita ang matandang babae.
�M-maraming salamat sa pag-aalaga at pagmamahal mo sa akin anak, n-nasaan na nga
pala ang tito Alex mo?
Makakarating ba siya ngayon?� tanong ng matandang babae, hindi naman nakapagsalita
si Elisa at napahinga
na lang siya ng malalimsaka hinawakan muli ng mahigpit ang kamay ng kaniyang ina na
makakalimutin na.
�Ma, hindi ba�t nasabi ko na po sa inyo noong isang araw na hindi makakarating
ngayong piyesta si tito Alex
dahil hindi siya pinayagan ng kaniyang mga anak doon sa Espanya na bumyahe papunta
rito. Hindi na po kaya
ni tito Alex na bumyahe pa ng matagal� sagot ni Elisa, napayuko na lang ang
kaniyang ina saka ngumiti kahit
pa nababakas naman sa mukha nito na nananabik na siya na muling makita ang kapatid.
Tulad niya matanda na rin si Alex na nasa edad walumpu�t-animna (86). Nitong
nakaraang linggo ay
nakapag-usap sila gamit ang telepono at marami rin itong kinuwento sa kaniya lalo
na ang buhay sa Espanya.
Nang makatapos si Alex sa kolehiyo halos narating na niya ang iba�t-ibang bansa
dahil madalas siyang
kasama sa mga research tungkol sa mga gamot. Sa Espanya na siya namalagi at doon na
rin siya nakapagasawa
ng isang pilipina na nagtatrabaho roon.
�Don�t worry ma, tatawagan natin sila tito Alex mamayang gabi para mabalita mo
naman sa kaniya ang
piyesta ngayon dito� patuloy pa ni Elisa. Ngayon ang piyesta sa kanilang barangay
at kakatapos lang nila
magsimba kaninang umaga, kasalukuyan silang abala sa pagaasikaso sa kanilang mga
bisita na isa-isa nang
dumarating ngayong hapon.
Nagpaalamsaglit si Elisa sa kaniyang ina para kumuha ng Kaldereta at iba pang
pagkain na inihanda nila
ngayong piyesta. Pagkababa niya sa hagdan agad siyang sinalubong ng isang anak
niyang kakarating pa lang
galing sa trabaho. Alas-singko na ng hapon ngunit maliwanag pa rin ang paligid
kahit na panaka-naka ang
P 45-1
ambon sa labas.
�Mom! I made it� nakangiting bati ni Raenvien na kaniyang panganay na anak,
kakatapos lang nito sa
kolehiyo noong nakaraang taon at maganda na agad ang naging trabaho nito bilang
guro sa isang kilalang
pribadong paaralan.
�Buti naman nakaabot ka, mag-bless ka sa lola mo noong isang linggo ka pa niya
hinahanap� tugon ni Elisa sa
anak niyang si Raenvien na abala sa pagbaba ng mga dala nitong mga libro. Isang
guro sa matematika si
Raenvien, bagay na namana niya sa kaniyang lola na magaling sa matematika.
�Oo nga pala ma, kasama ko ngayon ang co-teacher ko at ang asawa niya� saad pa ni
Raenvien saka
pinakilala ang isang babae at isang lalaki na kasama niya. �Siya po si Carmela,
history major naman po siya.
Naalala niyo po ba si tita Emily na kaibigan ni lola?� patuloy pa ni Raenvien,
bigla namang napangiti ang
inay Elisa niya saka hinawakan ang kamay ni Carmela.
�Ikaw ang apo ni tita Emily? Siguradong matutuwa si mama kapag nakita ka niya,
nabalitaan namin ang
pagkamatay ng iyong lola noong nakaraang taon, pasensiya na hindi kami nakapunta
hija dahil hindi na rin
kayang bumyahe ni mama papuntang San Alfonso� tugon ni Elisa habang nakangiti kay
Carmela.
�Ayos lang po, oo nga pala maligayang piyesta dito sa bayan niyo� sagot ni Carmela,
nasa edad
dalawampu�t-tatlong taong gulang na si Carmela at kasalukuyan siyang buntis sa
panganay nilang anak ng
kaniyang asawa.
�Oo nga pala ma, si Juanito po asawa ni Carms, gusto niya rin sumama dito para ma-
check up na rin si lola,
nakwento ko kasi sa kanila kahapon na nanghihina na si lola� wika pa ni Raenvien,
napatingin naman si Elisa
sa lalaking kasama ni Carmela. Matangkad ito at mababakas sa tindig pa lang ang
taglay nitong kagwapuhan
at sa isang ngiti lang ay mararamdaman mong isa itong maginoong binata.
�Maligayang piyesta po sa inyo� bati ni Juanito at nagmano siya kay Elisa. �Isa
kang doktor hijo?
Nakakatuwa naman, alammo bang ang aking mama ay isang nurse� Raenvien anak
ipakilala mo sila sa lola
mo siguradong matutuwa siya kapag nakita niya kayo� ngiti ni Elisa, nagtungo na
siya sa kusina upang kumuha
ng mga pagkain at inasikaso na rin niya ang ibang bisita habang ang anak naman
niyang si Raenvien ang
nagpatuloy kay Carmela at Juanito paakyat sa ikalawang palapag ng bahay nila na
kung saan naroroon ang
kaniyang lola.
�Medyo mahina na rin ang pangrinig ni lola kaya lakasan niyo na lang din ang boses
niyo� nakangiting tugon
ni Raenvien saka kumatok ng tatlong beses sa pinto ng silid ng kaniyang lola bago
niya binuksan ito.
Pagbukas ng pinto tumambad sa kanilang harapan ang malinis na kwarto ng matanda.
Isang old Spanish house
ang disenyo ng bahay nila na binili pa ng kaniyang lola at lolo nang makaipon ang
kaniyang asawa ng sapat na
pera para magkaroon sila ng sariling bahay.
�Mahilig talaga si Lola sa mga lumang bagay kaya si lolo puro mga lumang gamit ang
nireregalo sa kaniya.
Maging ang bahay na ito ay pinag-ipunan talaga ni lolo kasi ayaw ni lola ng mga
modern style na bahay�
tugon pa ni Raenvien habang naglalakad sila papasok sa kwarto ng matanda.
Natanaw na nila ang matandang babae na ngayon ay nakatalikod sa kanila habang
nakaharap ito sa malaking
bintana at tinatanaw ang dahan-dahan na pagbagsak ng ulan. Nakaupo ang matandang
babae sa isang malaking
P 45-2
upuan na gawa sa kahoy at tahimik lang itong nakatulala sa labas.
�Mahilig din kami sa mga lumang bagay, yung bahay nga namin sa San Alfonso ipapa-
renovate namin ulit
para maging matibay lalo. Ilang daang taon na rin ang edad ng bahay na �yon� sagot
naman ni Carmela, ilang
buwan pa lang sila magkatrabaho ni Raenvien bilang mga guro sa isang pribadong
paaralan ngunit malapit na
agad ang loob nila sa isa�t-isa.
�Ah, sa inyo ba yung hacienda Montecarlos sa San Alfonso? palagi kasi sa�ming
kinukwento ni lola na
makasaysayan daw ang bahay na �yon, noong kabataan niya tuwing bakasyon lagi siyang
nandoon kasama ni
tita Emily� saad ni Raenvien, si Emily Isabella Nuestro ay isang dentista na
palaging nakakasama ng lola ni
Raenvien sa mga medical mission noon.
�Hacienda Alfonso naman ang sa asawa ko, balak din namin ipa-renovate ulit �yon
kaso nag-iipon muna kami
para sa panganganak ko� ngiti pa ni Carmela na medyo namula pa ang pisngi.
Napangiti naman si Juanito
dahil maging siya ay nasasabik na masilayan na ang kanilang panganay na anak.
�Kailan ka ba manganganak?� tanong ni Raenvien saka hinawakan niya ang tiyan ni
Carmela na medyo may
kalakihan na. �Sa February pa, tatlong buwan na lang manganganak na ko kaya nga
inaasikaso ko na ang
leave sa trabaho natin� sagot ni Carmela, bigla naman silang natawa ni Raenvien
dahil madalas nilang pagusapan
ni Carmela tuwing break time ang bagal ng proseso ng leave sa trabaho nila.
�Tulog ba ang lola mo?� tanong ni Juanito inilabas na rin niya sa kaniyang bag ang
kaniyang stethoscope at
ilang gamit sa panggagamot. Samantala, inilibot naman ni Carmela ang kaniyang mga
mata sa loob ng kwarto
ng matanda. Napatigil siya nang makita ang isang obra na nakasabit sa dingding,
�Pa-nga-ko� basa ni
Carmela sa tatlong letra ng baybayin na nakasulat sa lumang papel at nakalagay sa
malaking frame.
�Marunong ka rin pala magbasa ng baybayin, hanga na talaga ako sayo history
teacher� pang-asar ni Juanito
sa asawa sabay ngiti. Napakunot na lang ang noo ni Carmela dahil mukhang inaasar na
naman siya ng asawa
niya ngunit bumibigay din naman agad siya dahil sa ngiti nitong nakakatunaw.
�Gamutin na ang lola ni Raenvien, hanga na rin talaga ako sayo doktor Juanito VII�
bawi naman ni Carmela,
palagi niyang tinatawag na �the seventh� ang kaniyang asawa na ikinaasar naman nito
kasi napaka-haba na ng
salinlahi na pinagpasahan ng kanilang pangalan.
Sa kabilang banda, dahan-dahan namang lumapit si Raenvien sa kaniyang lola at
hinawakan niya ang balikat
nito. �La, checheck up po muna kayo saglit ng kaibigan ko, nandito rin ang asawa
niya na apo ni tita Emily�
tugon ni Raenvien sa kaniyang lola, dahan-dahan namang napalingon ang matandang
babae sa mga bisita na
tila hindi niya inaasahan ang pagdating ng mga ito ngayong araw.
�Siya pala ang lola ko, Aleeza Mae Agcaoili Enriquez, Lola Aleng na lang ang itawag
niyo sa kaniya� wika
ni Raenvien, agad namang lumapit si Carmela at Juanito sa matanda at nagmano sila
rito.
�Magandang hapon po lola Aleng� sabay na wika ni Carmela at Juanito habang
nakangiti sa matanda. Sa
pagkakataong iyon, isang pamilyar na ngiti ang kanilang nasaksihan ng ngumiti ito
pabalik sa kanila.
Agad namang naupo si Juanito sa kabilang silya saka chineck up ang heartbeat, pulse
rate at blood pressure
ni lola Aleng na ngayon ay pinagmamasdan siyang mabuti. �Sa wakas naging doktor ka
rin� wika ni lola
Aleng, bigla namang napangiti si Juanito. �Akala ko nga po hindi ako makakatapos sa
pag-aaral pero sabi
P 45-3
nga po nila kapag gusto mo talaga palaging may paraan� sagot ni Juanito sabay ngiti
habang chineck up pa rin
ang matanda. Napangiti na lang si lola Aleng dahil alamniyang hindi naintindihan ni
Juanito ang kaniyang
sinabi.
Habang sa kabilang banda naman ay abala si Carmela at Raenvien sa pagtingin sa
palibot ng silid. �Sampung
taon nang patay si lolo Oscar pero alamkong lagi niya kaming ginagabayan� kwento ni
Raenvien kay
Carmela sabay turo sa isang wedding picture ni Aleeza at Oscar na nakasabit sa
dingding.
�Alammo ba ang kwento sa�kin noon ni lolo, matagal na raw siyang may gusto noon kay
lola. College pa
lang noon si lola habang siya naman ay high school graduate lang kasi mahirap lang
sila kung kaya�t nagsiside
line siya sa pagbubuhat ng banyera ng isda sa palengke. Matalik na magkaibigan si
lolo Oscar at ang
kapatid ni lola na si tito Alex. Ang sabi pa noon sa�kin ni lolo na-love at first
sight daw siya kay lola nung
una niya itong makita. Kaya lang alamniyang may ibang napupusuan daw noon si lola
kaya nagsikap na lang
siya na makatapos sa pag-aaral para naman kahit papaano ay may maipagmalaki siya
kay lola kasi nakagraduate
na si lola at nagtrabaho na bilang nurse� panimula ni Raenvien, napangiti naman si
Carmela habang
nakatitig sa wedding picture ni Aleeza at Oscar.
�Ang sabi pa ni lolo, halos sampung taon daw niyang niligawan si lola kasi sawing-
sawi raw talaga noon si
lola sa first love nito, hindi naman niya sa�kin nakwento kung sino ba yung first
love ni lola pero nabanggit
niya na prof daw iyon dati ni lola� patuloy pa ni Raenvien, bigla namang
nakaramdamng lungkot si Carmela
at napatulala na lang siya sa wedding picture na iyon.
Magsasalita pa sana si Carmela ngunit bigla na siyang tinawag ng kaniyang asawa
�Mahal, gusto ka raw
makausap ni lola Aleng� tugon ni Juanito habang nililigpit na niya ang gamit niya
sa panggagamot. Agad
naman silang naglakad ni Raenvien papalapit kay lola Aleng.
Napatingin si Raenvien kay Juanito na ngayon ay malungkot ang itsura, �Ah, Raenvien
saan ba ang cr niyo
dito?� tanong ni Juanito saka sumenyas na gusto niyang makausap si Raenvien at ang
pamilya nito tungkol sa
kalagayan ng lola nila.
�Mahal, maiwan muna namin kayo rito� paalamni Juanito sa kaniyang asawa na ngayon
ay nakaupo na sa
katabing silya ng matanda. Napatango naman si Carmela at naglakad na papalabas ng
kwarto si Raenvien at
Juanito saka dumirteso sa kusina kung nasaan naroon si Elisa.
�Kamusta po kayo?� panimula ni Carmela, nagulat naman siya nang dahan-dahang inabot
ni lola Aleng ang
kamay niya. �Sa ikatalong pagkakataon nagkita ulit tayo� tugon ni lola Aleng sabay
ngiti ng marahan.
Napatulala lang sa kaniya si Carmela at bigla itong napatingin sa kamay niya na
hawak ngayon ng matanda.
Naramdaman niyang may isang bagay na inilagay ang matanda sa loob ng kamay niya at
nang buksan niya
iyon napatulala siya sa singsing na gawa sa kahoy na hawak na niya ngayon.
�A-ano po ito?� nagtataka niyang tanong, ngumiti lang si lola Aleng saka muling
ibinaling nito ang kaniyang
tingin sa tapat ng bintana kung saan umuulan ngayon sa labas.
�Sayo ang singsing na iyan, kamakailan lang ay napagtanto ko na siguro kaya napunta
kay Oscar ang singsing
na iyan ay dahil nakatadhana talaga na sa panahong ito ay bigyan ko ng pagkakataon
ang pag-ibig niya para
sa�kin. Ang singsing na iyan ang naglapit sa aming dalawa at ang singsing na iyan
rin ang naging tulay upang
magkita tayong muli� tugon ni lola Aleng, hindi naman agad nakapagsalita si Carmela
at napatitig na lang siya
sa singsing na iyon na gawa sa kahoy.
P 45-4
Nanlaki ang mga mata niya nang mabasa niya ang nakaukit na salita sa singsing na
iyon, I Love you since
1892.
�I-ibig sabihin matagal na po ang singsing na ito?� gulat na tanong ni Carmela
sabay tingin sa matanda.
Marahan namang napatango si lola Aleng sa kaniya.
�Sa sobrang tagal nang paglipas ng panahon may mga bagay na dapat ibinabaon na sa
limot, ngunit may mga
bagay din na dapat inaalala dahil ito ay magsisilbing babala upang hindi na muling
maulit ang nakaraan. Kung
ano man ang nagawa ng isang tao noon, hindi na dapat niyang hayaang mangyari ulit
iyon ngayon� saad pa ni
lola Aleng saka muling hinawakan ang kamay ni Carmela.
�Naniniwala ka ba sa reincarnation?� diretsong tanong ng matanda dahilan upang
mapatulala na lang si
Carmela at hindi agad siya nakapagsalita. �Nais kong sabihin sayo na kung ano man
ang mga naging
pagkukulang mo sa buhay na ito dapat gawin mo ang lahat upang mahanap mo ang
kapayapaan at kasiyahan sa
puso mo. Ngayon pa lang siguraduhin mo na magiging mapayapa at masaya ang buhay mo
kahit anong
mangyari at huwag mon ang hihilingin pa na isilang ka muli sa ibang panahon dahil
patuloy ka lang aasa na
siguro sa susunod na panahon ay magtatagpo muli ang landas namin at magtatapos ng
masaya ang kwento
naming dalawa� patuloy pa ni lola Aleng, sa pagkakataong iyon habang nakatitig si
Carmela sa mga mata ng
matanda hindi niya maunawaan kung bakit parang pamilyar sa kaniya ang babaeng
kaharap. Parang minsan na
rin niyang nakapiling ito at nakausap kahit pa ngayon pa lang niya ito nakita.
�A-ano pong ibig niyong sabihin?� tanong muli ni Carmela, naramdaman niya ang unti-
unting pagbigat ng
kaniyang pakiramdamngunit sa tuwing ngingiti ang matandang babae sa kaniya tila
gumagaan ang kaniyang
saloobin.
Napahinga naman ng malalimsi lola Aleng saka muling napatulala sa tapat ng bintana.
�May isang babae na
nagkaroon ng pambihirang karanasan sa ibang panahon. Ang lahat ng alaala ng
nakaraan ay dala-dala niya
hanggang sa kasalukuyan ngunit alammo kung anong magandang bagay na natanggap niya?
� saad ni lola
Aleng, napailing naman si Carmela.
�Muling naisulat ang pag-iibigan nilang dalawa ng kaniyang sinisinta. At ngayon
alamko at nararamdaman ko
na sa panahong ito magiging masaya na silang dalawa� ngiti pa ni lola Aleng sabay
tingin sa tiyan ni Carmela
na malaki na. Batid niyang hindi maiintindihan ngayon ni Carmela na siya at si
Juanito ang tinutukoy niya.
Ang pag-iibigan ng dalawang taong minsan na niyang nakasalamuha at dumanas ng
matitinding pagsubok at
pasakit ay ngayo�y magiging maligaya na.
�Sino po ang tinutukoy niyo?� tanong pa muli ni Carmela, ngumiti lang ng marahan si
lola Aleng sa kaniya.
�May nakapagsabi noon sa�kin na mas mabuting huwag nang alamin ang alaala ng buhay
mo sa nakaraan
dahil siguradong sa oras na maalala mo ito ay magiging hadlang ito upang mahanap mo
ang kapayapaan at
kasiyahan sa puso mo� tugon pa ni lola Aleng saka muling tumingin ng diretso sa mga
mata ni Carmela. �Sa
buhay na ito hangad kong mahanap mo at ni Juanito ang kapayapaan at kasiyahan sa
mga puso niyo� dagdag
pa niya, napatulala naman sa kaniya si Carmela, tila nakaramdamito ng kakaibang
paggaan ng kaniyang
pakiramdam.
Ilang sandali pa, itinuro ni lola Aleng ang tanawin sa labas kung saan natatanaw
nila ngayon ang papalubong
na araw mula sa di-kalayuan. Kasabay niyon ang patuloy pa ring pagbagsak ng ulan
mula sa kalangitan.
P 45-5
�Nakikita mo ang araw na iyon na papalubog na? bakit sa tingin mo kahit may araw
ngayon ay patuloy pa rin
ang pagbuhos ng ulan?� tanong ni lola Aleng, napatulala naman si Carmela sa labas
ng bintana. Kulay orange
na ang kalangitan at napakaganda ng tanawin sa labas kung saan nasasaksihan nila
ngayn ang paglubog ng
araw habang patuloy din ang pagbagsak ng ulan sa paligid.
�Kasi� may kinakasal na tikbalang?� sagot ni Carmela dahilan upang bigla silang
matawang dalawa. �Kahit
kailan palaging saya ang hatid mo sa amin hija, alammo ba ang ibig sabihin ng
churva ek ek?� tanong pa muli
ni lola Aleng na ngayon ay halos sumingkit na ang mga mata dahil muli na naman
niyang naalala ang
kalokohan at pang-uuto sa kaniya noon ni Carmela.
�Lola? Saan niyo po natutunan �yan? nako! daig niyo pa po pala si Raenvien,
millennial lola po pala kayo
churva ek ek� tawa ni Carmela, sa pagkakataong iyon napuno ng tawanan ang loob ng
kwarto ni lola Aleng.
Animo�y parang magka-edad lang sila ni Carmela na nagkwekwentuhan ng mga
nakakatawang bagay.
Ilang sandali pa, napatigil sila sa pagtatawanan nang mapansin ni Carmela ang isang
libro na hawak ni lola
Aleng. �Our Asymptotic Love Story?� basa ni Carmela sa pamagat ng librong iyon.
Unti-unti namang napawi
ang ngiti ni lola Aleng saka napayuko at napatingin sa librong hawak niya.
�Nabasa ko na rin po iyan lola, hindi ko rin matanggap kung bakit hindi
nagkatuluyan si Salome at Fidel sa
kwentong iyan� saad ni Carmela, inabot naman sa kaniya ni lola Aleng ang librong
iyon at pinagmasdan niya
ito ng mabuti.
�Alammo ba kung sino ang nagsulat ng librong iyan?� tanong muli ni lola Aleng,
napailing-iling naman si
Carmela. Napatitig naman si Carmela sa pangalan ng author na nakasulat sa ibaba.
f(x � 1)
�Ang �F� ay tumutukoy sa apat na pangalan� si Franco, Fidel, Fabricio Rolando at
Francis Nathan�
paliwanag ni lola Aleng.
�Hindi po ba ang � F� dito ay tumutukoy sa functions?� nagtatakang tanong ni
Carmela, kahit history major
siya ay paborito rin niya ang math.
Napangiti naman si lola Aleng sa kaniya �Ang � x� naman ay tumutukoy sa salitang �
Xian� na ang ibig sabihin
sa Chinese ay enlightened person. Bukod doon ang Xian ay tumutukoy din sa mga
Shaman. Ang kwento sa
librong ito ay nag-ugat sa pag-ibig ng isang Shaman o Babaylan sa atin� patuloy pa
ni lola Aleng at bigla
siyang napalingon sa lumang kuwaderno na binigay sa kaniya noon ni Sir Nathan. Ang
kuwadernong iyon ay
nakasulat sa baybayin at nang matuto siyang magbasa at magsulat sa baybayin nabasa
na niya ang nakasulat sa
lumang kuwadernong iyon.
�Ang sumulat ng kwentong ito ay dalawang tao. Si ( F) ang nag-ayos at nag-publish
ng librong ito na binase
niya sa kwento ng buhay at pag-ibig ni ( X) na siyang pinakamamahal niya� dagdag pa
ni lola Aleng.
Napatulala at napanganga na lang sa gulat si Carmela dahil hindi niya akalain na
dalawang tao pala ang
sumulat ng istoryang iyon. Ang pag-iibigan ng dalawang tao na pilit pinaglalayo ng
tadhana.
�At gaya nga ng sabi mo ang buong pangalan ng may akda ng kwentong ito ay tumutukoy
sa functions ng
mathematics. In mathematics, to solve an equation you need to find its solution.
Wherein, x = 1� tugon pa ni
lola Aleng saka sumulat siya sa likod ng librong iyon at sinagutan niya ito.
P 45-6
�f[x(1) � 1] = 0� sagot ni lola Aleng, nanlaki naman ang mga mata ni Carmela at
napatitig sa sagot na
nakasulat sa papel.
�Ang sagot ay 0� muling tugon ni lola Aleng. �Ang sagot sa kwentong ito ay 0, at
kahit anong solution ang
gamitin, kahit anong paraan ang hanapin ang magiging sagot pa rin hanggang sa huli
ay 0. Kung saan kahit
anong mangyari patuloy na iikot at iikot lang ang kwento, paulit-ulit lamang ito at
walang katapusan� patuloy
pa ni lola Aleng. Sa pagkakataong iyon, tila parang sinaksak ang kaniyang puso ng
mga salitang iyon. Ang
malaman niya na wala nang paraan ang asimptotang pag-iibigan nila ay tila unti-
unting sinasaksak at
dinudurog nito ang kaniyang puso.
Napansin ni Carmela na tila may namumung luha sa mga mata ng matandang babae habang
nakatitig ito sa
librong iyon. Dahan-dahan niyang hinawakan ang kamay ni lola Aleng, naalala niya
bigla ang ikinuwento ni
Raenvien sa kaniya kanina na nabigo ito sa pag-ibig at ngayon ay napagtanto niya na
ang lalaking tinutukoy
nito ay siya pa ring lalaking nilalaman ng puso nito.
�Kung ano man po ang sakit at panghihinayang na dala-dala po ninyo sa inyong puso
nawa�y pakawalan niyo
na po ito. Ang mga bagay at alaala na hindi pinapakawalan ay patuloy lang na
makukulong sa puso at
katauhan niyo. Hindi po kayo makakausad hangga�t hindi niyo binibitawan ang mga
bagay na matagal nang
nagpapahirap sa inyo� tugon ni Carmela habang nakatingin ng diretso sa mga mata ni
lola Aleng na
pakiramdamniya ay nakilala na niya noon pa man. Sa pagkakataong iyon, nang yakapain
niya ang matanda
tila muli niyang naramdaman ang pamilyar na presensiya nito.
Ilang sandali pa, bumukas na ang pinto sa silid ni lola Aleng, dumating na sina
Juanito, Raenvien at Elisa
kasama ang isang sakristan sa simbahan ng kanilang bayan. �Isang sulat po mula sa
Espanya� tugon ng pari
sabay abot kay lola Aleng ng isang puting sobre. Nang makuha niya ang sulat
nagpaalamna ang sakristan
sinamahan ito ni Elisa upang asikasuhin ang bisita.
Tila tumigil ang takbo ng paligid nang mabasa niya ang nakasulat sa likod ng
sobreng iyon. Naka-address ang
sobre sa simbahan ng kanilang bayan. Natanggal na rin ang seal ng sulat kung kaya�t
batid niyang nabuksan na
iyon ng kura paroko ng simbahan.
�Lola Aleng, uuwi na po kami pero wag po kayo mag-alala babalik po kami sa susunod
na linggo dahil
madami pa po akong ikwekwento sa inyo� saad ni Carmela, kailangan na nilang umalis
ng kaniyang asawa
dahil may night shift duty pa ito mamayang gabi sa hospital sa Maynila.
Dahan-dahan namang napatingin sa kaniya ang matanda saka ngumiti ito ng marahan.
Ang pagngiti niya ay
para bang namamaalamna. Hindi naman mapigilan ni Raenvien na punasan ang kaniyang
mga luha dahil
ipinagtapat na sa kanila ni Juanito kanina na kaunting oras at araw na lang ang
nalalabi kay lola Aleng dahil
mahinang-mahina na ang tibok ng puso nito.
Naglakad na papalabas ng pinto si Carmela at Juanito at sa huling pagkakataon bago
nila isara ang pinto
napalingon sa kaniya si Carmela. Isang lingon na alamni Aleng na iyon na ang huli
nilang pagkikita.
�La, magpahinga na po kayo� saad ni Raenvien saka inalalayan ang kaniyang lola na
tumayo sa silya ngunit
napailing ito. �La, kailangan niyo na pong- � hindi na natapos pa ni Raenvien ang
kaniyang sasabihin nang
mabasa niya ang nakasulat sa sobre. Napatingin ulit siya sa kaniyang lola na ngayon
ay unti-unti nang
bumabagsak ang luha sa mga mata nito.
P 45-7
We would like to inform you that Reverent Francis Nathan Abrantes passed away this
morning at 7:54 am
here in Madrid, Spain. This information was addressed to the local and
international churches he once
served during his youthful years. A mass prayer for him should be held and our
prayers may guide his
journey to the Almighty God.
Nabitiwan niya ang sulat na dahan-dahang bumagsak sa lupa. Sa pagkatataong iyon,
tuluyan nang bumuhos
ang mga luhang pilit itinago ni Aleeza sa loob ng halos ilang dekada. Mga sakit,
paghihirap, panghihinayang
at pangungulila sa sinapit ng pag-iibig nila na ilang siglo na nilang pinaglaban
ngunit hanggang sa huli ay
hindi pa rin sila nagkatuluyan.
Agad siyang niyakap ng apo niyang si Raenvien na ngayon ay umiiyak na rin dahil
hindi niya kayang makita
ang matinding paghihinagpis ng kaniyang pinakamamahal na lola. Nabalot ng mga luha
at pagtangis ang buong
kwarto ni Aleeza na magpa-hanggang ngayon ay sariwa pa rin sa kaniya ang lahat ng
saya, lungkot at
pagdadalamhati na sinapit nila sa kabila nang paghahangad lamang na magkatagpo ang
dalawang linya ng
kanilang kapalaran.
Tila namanhid ang buong katawan ni Aleeza at hindi na rin ngayon maawat ang
pagkawala ng mga luha sa
kaniyang mga mata habang nagsusumamo siya at paulit-ulit na naghihinagpis at
kumakawala sa yakap ng apo.
Hindi niya matanggap na sa mga oras na ito, binawian na ng buhay ang taong tanging
nilalaman ng puso niya.
Bagama�t hindi man niya ito kapiling, masaya at kontento na siya sa mga
impormasyong sinasabi sa kaniya ng
kapatid niyang si Alex na nasa Espanya rin. Sa nagdaang ilang dekadang lumipas,
palaging ibinabalita ni
Alex sa kaniya ang kalagayan ni Nathan doon sa Espanya na kung saan aktibo itong
naglilingkod sa simbahan
at sa mga programa at pagkakawang-gawa na pinapangunahan ng mga charity sa
simbahan.
Masaya na siya na malaman na maayos na nabubuhay si Nathan sa ibang bansa habang
unti-unti nitong
tinutupad ang pangako niya sa kaniyang ina at tinatanggap ang kaniyang kapalaran.
Kahit pa hindi niya
nakakausap si Nathan, masaya na siya na malamang buhay ito at patuloy na
nagsusumikap na mabuhay kahit
nasa malayo.
Ngunit ngayon ang lahat ng iyon ay tuluyan nang nagwakas dahil wala na ang lalaking
ilang siglo niyang
minahal ng paulit-ulit. Wala na ang lalaking sa piling niya ay naramdaman niya ang
totoong kahulugan ng pagibig.
Wala na ang lalaking siyang nagmamay-ari ng puso niya ilang taon, dekada at siglo
man ang dumaan. Wala na ang lalaking tanging hahanap-hanapin niya upang muling
marinig ang mga salitang nagpapagaan sa
kalooban niya. At higit sa lahat wala na ang lalaking nagsakripisyo para sa kaniya
at para sa kanila huwag
lang maulit ang mapait na kapalaran nilang dalawa.
Alas sais na ng hapon, sandaling nagpaalamsi Raenvien na kukuha lang ng tubig sa
kusina upang
mahimasmasan ang kaniyang lola na nabigla sa balitang nakarating sa kanila. Pilit
mang pinipigil ni Aleeza
ang kaniyang pagluha ngunit kahit anong gawin niya ay hindi na ito maawat pa.
Dahan-dahan na lang siyang
napasandal sa kaniyang silya, nanginginig man ang kaniyang kamay pilit niyang
hinimas-himas ang kaniyang
puso na ngayon ay durog na durog na.
Muli niyang pinagmasdan ang tanawin sa labas kung saan tuluyan nang nakalubog ang
araw habang ang ulan
ay patuloy pa ring bumubuhos mula sa kalangitan. Sa huling pagkakataon, bago niya
ipikit ang kaniyang mga
mata, bago tumigil ang pagtibok ng puso niya at bago siya malagutan ng hininga.
Iisang tao pa rin ang kahulihulihang
laman ng isipan niya...
P 45-8
Nararamdaman ko na ito na ang huling buhay nating dalawa. Alam ko na hindi na tayo
muling magkikta
pa, maging sa susunod na buhay ayoko nang umasa pa. Masaya na akong malaman na
kahit ilang siglo
man ang dumaan, na kahit ilang ulit maulit ang ating nakaraan, pag-ibig mo at pag-
ibig ko lang ang
tangi nating inaasam.
Tama nga sila, sa umpisa pa lang hindi na dapat natin hinangad na muling
magkadugtong ang ating
kapalaran. Ngunit hindi ko naman masisisi ang sarili kung hanggang ngayon patuloy
akong umaasa na
baka nga sa buhay na ito matapos ng masaya ang kwento nating dalawa.
Ngunit hindi lahat ng istorya ay nagwawakas sa kagustuhan natin. May mga bagay na
kahit anong pilit
natin hinding-hindi ito mapapasaatin. Gayunpaman, kahit hindi tayo ang para sa
isa't-isa masaya na ako
na kahit minsan naranasan ko ang ibigin ka. Na kahit hindi kita nakasama at
makakasama habambuhay
sapat na sa akin na naranasan ko ang pag-ibig mo.
Naiintindihan ko na kung bakit hindi lahat ng tao nagkakatuluyan sa ikalawa, ikatlo
o ikaapat mang
pagkakataon... Dahil hindi talaga sila ang para sa isa't-isa. Iyon ang katotohonan,
isang katotohanan na
mahirap at masakit mang tanggapin wala tayong magagawa dahil ito ang realidad ng
buhay.
Hindi lahat ng minahal mo ng totoo ay siyang makakasama mo habang buhay. Hindi
lahat ng inakala mo
siya na ay siyang makakasama mong maglakad sa altar at siyang makakasama mong
tumanda.
Ngayon ay malinaw na sa akin na kahit ilang beses maulit ang kwento nating dalawa.
Na kahit ilang
beses maisulat ang mga salita sa bawat pahina at sa kahit ilang dekada o siglo man
ang lumipas ang
dalawang linya ng asimptota ay kailanman ay hindi maaaring magdugtong sa isa't-isa.
Sabi nga nila, hindi ka makakausad sa paglalakad kung hindi mo bibitawan ang mga
bagay na patuloy na
pumipigil sayo. Hindi mo matatapos ang librong binabasa mo hangga't hindi mo
inililipat ang pahina
nito. Hindi mo makakalimutan ang lahat ng sakit kung patuloy kang aasa na baka sa
ikalawang
pagkakataon ay maging masaya na.
Nauunuwaan ko na, na ang tanging paraan upang matapos ang paulit-ulit na
pangyayaring ito sa buhay
natin ay ang matuto ako at ikaw na tanggapin ang kapalaran natin na kahit anong
gawin natin, kahit
ilang buhay pa ang dumaan hinding-hindi talaga tayo ang para sa isa't-isa.
Ngayon ay makakaasa ka na sa pagkakataong ito, sa buhay na ito handa na akong
tanggapin ang lahat.
Hindi ko na panghahawakan pa ang alaala ng ating nakaraan at hindi na ako
magbabakasakali pa na
baka sa susunod na buhay ay pwede na.
Nais kong malaman mo na sapat na sa akin na mahal mo ako at mahal din kita kahit pa
hindi tayo ang
nakatadhana para sa isa't-isa. Nagpapasalamat ako dahil sa ilang buhay na nagdaan
kahit pinaglapit
man tayo ngunit hindi itinadhana sinubukan pa rin nating lumaban kahit sa umpisa pa
lang ay imposible
nang makamit natin ang kaligayahan.
Nais kong wakasan na ang paulit-ulit na sakit na nararanasan nating dalawa. At sa
pagkakataong ito,
kung muli tayong mabubuhay sa susunod na panahon at sa ibang katauhan, hinihiling
ko na sa oras na
magkasalubong muli ang kapalaran nating dalawa... Ipagpatuloy mo lang ang
paglalakad, huwag kang
lilingon sa akin, huwag mo akong kakausapin at huwag mo na akong hintayin.
P 45-9
Dito ko na tatapusin ang lahat upang mahanap natin ang kapayapaan at kaligayahan sa
mga puso natin
kailangan nating tanggapin na ang pag-iibigan natin ay parang asimptota. Pilit mang
paglapitin ang
mga linya... Sa huli hindi pa rin ito magdudugtong upang maging isa. Maraming
Salamat sa lahat at
paalam na aking sinta...
Sa pagpatak ng huling luha mula sa kaniyang mga mata na tumuloy hanggang sa
kaniyang labi na ngayon ay
nakangiti habang unti-unting bumagsak ang kaniyang katawan at tuluyan na siyang
binawian ng buhay.
Kasabay ng pagdating ng dapithapon ng kaniyang buhay, sa gitna ng malakas na ulan
habang umiihip ang
malamig na hangin, naroon ang isang babae na buong pusong tinanggap ang katotohanan
na ang kaligayahan at
kapayapaan ay hindi lang matatagpuan sa oras na makapiling mo ang taong minamahal
mo kundi ang totoong
pagkakaroroon ng kapayapaan at kaligayahan sa puso ay ang maging masaya at kontento
ka na kahit papaano
ay nakapiling mo ang taong tinitibok ng puso mo kahit pa ito ay sa sandaling
panahon lamang.
(Wakas)
*****************************
Featured song:
' Pinilit kong limutin ka' by Nina
Note: Panoorin niyo mga anak ang fan made video na ito na likha ni Bb.Cha Dizon ang
ganda ?
Ang istoryang ito ay pawang kathang-isip lamang. Ang mga pangalan, tauhan, lugar at
pangyayari ay
bahagi lamang ng imahinasyon ng may akda. Ang tagpuan at panahon sa istoryang ito
ay panahon na
naka-pokus sa ika-17 na siglo sa Kasaysayan ng Pilipinas na kung saan halos isang
daang taon pa lang
tayo nasasakop ng mga Kastila. Ang ilan sa mga makasaysayang lugar ay nabanggit din
sa istoryang ito
upang magbalik tanaw sa mga pook na naging bahagi na ng ating kasaysayan. Muli, ang
ilan sa mga
kaganapan, pangyayari at trahedya sa kwentong ito ay walang kinalaman at walang
katotohanan, hindi
ito nasusulat sa kasaysayan ng Pilipinas. Maraming Salamat!
This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and
incidents are eitherthe
products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any
resemblance to actual persons,
living or dead, or actualevents is purely coincidental.
Plagiarismis a crime punished by Law.
� All Rights Reserved 2017
Butisila Hanggang sa hulisila parin ang nagkatuluyan. Sanasasusunod na generation
yung anak naman o apo nila nialeezaatsir nathan nalang
magkatuluyan????ang kaso nagpari nga palasisir HAHAHAHANakakaloka gorang na ko dito
ah 86 nako hahahahaha
P 45-10
Author's Note
46.1K 2.4K 997
byUndeniablyGorgeous
"Once you accept the version of reality you'll be at peace" - OALS
"Our Asymptotic Love Story" is a story of history, love, family, friendship, trust
and acceptance.
Una sa lahat ako'y humihingi ng paumanhin sa inyo mga anak dahil binago ko ang
epilogo ng OALS. Gaya nga
ng sinabi io sa inyo noon may original ending talaga ang OALS at ito nga iyon.
Reasons why I rewrite the ending of #OALS:
1. Mag-iisang buwan na since natapos ko isulat ang OALS pero hanggang ngayon hindi
pa rin ako mapanatag.
Palagi akong binabagabag ng original ending nito, parang inuusig ako ng konsensiya
ko at sinasabing "Hey,
you cheated on your own life story" Sa totoo lang kasi mga anak ang OALS talaga ay
40% ng buhay ko kaya
siguro apektadong-apektado ako at hindi makontento kung lolokohin ko ang sarili ko
na may happy ending nga
kami.
2. Hindi ako makapag-focus sa "Sirene" dahil ginugulo ako ng OALS lalo na ang
epilogo nito. Alamniyo
yung feeling na hindi ka makapagsimula sa bagong story kasi nandoon pa rin yung
hindi ka makausad dahil di
ka makontento sa sariling ending na ginawa mo sa isang story na tinapos mo na.
3. Recently ulan ng ulan and I can't help myself to think about the real ending of
OALS. Yung feeling na hindi
talaga ako makapag-focus sa ibang bagay kasi naroon at naroon pa rin yung
pakiramdamko na parang may
mali. Na parang gusto ko paniwalain yung sarili ko na may happy ending nga (sa
amin). Kung napansin niyo
mga anak sobrang bilis ng takbo ng story sa naunang epilogo. Inaamin ko na parang
pilit lang din yung bigyan
sila ng happy ending kahit alamko sa sarili ko na hindi naman talaga iyon ang
original.
4. I wish that I could find the peace and happiness in my heart as what the
protagonists of the story longed
for... Sabi nga sa kwento, hindi lang naman sa happy ending mo mahahanap ang
kapayapaan at kaligayahan sa
puso mo. Minsan kasi may mga bagay na gusto mong paniwalain ang sarili mo na "Hey,
everyone deserves a
happy ending" Oo naman lahat tayo ay deserve na maging masaya pero in reality hindi
lang puro saya ang
buhay. Mas maganda kung bago mo makamit ang kasiyahan dapat may natutunan kang
isang bagay at iyon ay
ang.... Acceptance.
Acceptance is a key mga anak. Acceptance ang sagot sa asimptotang pag-ibig. Ang
istoryang ito ay parte ng
buhay nating lahat na dapat matutunan nating tanggapin ang lahat para makausad
tayo. Parang sa
magkarelasyon lang yan, hindi ka makaka-move on sa ex mo kung hindi mo tatanggapin
na hanggang doon na
lang talaga kayo. Hindi ka makakamove-on sa mga hindi magandang nangyari sa past mo
hangga't hindi mo
tinatanggap sa sarili mo na "Tapos na iyon".
Sabi nga nila, sa buhay palaging may pag-asa pero bago mo sabihin na buong-buo ka
na at handa ka ng
lumaya sa iyong nakaraan umpisahan mo munang tanggapin na hindi lahat ng bagay ay
mangyayari ayon sa
kagustuhan mo. Na may mga bagay pang darating in the future na mas better at mas
deserve mo.
Kaya mga anak nais kong iparating sa inyo sa pamamagitan ng istorya na ito na
kalimutan na natin ang lahat
P 46-1
ng bagay na nagpapabigat sa damdamin natin. Ika nga nila "Don't hold back" wag
tayong maging Sinagtala,
Salome, Esmeralda, Aleeza, Franco, Fidel, Rolando at Nathan na hindi nakakausad sa
mga buhay nila dahil
hindi nila tinatanggap ang kinahinatnan ng kanilang kapalaran. Masakit man
tanggapin ang katotohanan pero
ito ang dapat. Cherish the memories of the past but don't let your past dictate
your future. "If it's meant to be it
will be. And if there comes a time that some things are not meant for you, learn to
accept it then you'll find
peace and happiness in your heart"
This is Life. This is Reality.
********************
Maraming Maraming Salamat mga anak isa kayo sa aking inspirasyon upang matapos ko
ang istoryang ito.
Nais kong ibahagi sa inyo ang mga inspirasyon ko sa pagsulat ng " Our Asymptotic
Love Story" or OALS
hihi.
1. Because of a dreamagain. Haay nako mga anak sa maniwala kayo o sa hindi isang
weird na panaginip na
naman ang dahilan kung bakit nagkaroon ako ng idea na isulat ang OALS. Ganito kasi
yun nanaginip ako na
parang nasa maduming daungan ako. Basta ang dumi ang daming mga kalat tapos may mga
tao rin sa paligid
kaso sobrang blurred lahat pati yung dagat tsaka langit medyo blurred din.
So eto na nga natanaw ko yung isang malaking barko na parang Galleon ship My
gaaawd! Feel ko talaga kaya
ako nanaginip ng ganoon kasi kakaresearch ko ng History ng Spanish era haha. Tapos
ayun nga, nakita ko
yung galleon ship as in ang ganda basta ang bilis ng pangyayari tapos may dumaan na
grupo ng mga lalaki sa
harapan ko and Boom! nakita ko yung isang lalaki na nakapang-pari na outfit. Yung
kulay brown na pang
prayle. Blurred din yung mukha niya pero alamko nakita niya ko basta ang gulo tapos
di ko na matandaan
yung mga sumunod na nangyare haha!
2. May crush akong prof. Bwahahaha! Oo tama kayo may crush talaga akong prof dati
like Sir Nathan kaso
wala na siya sa school petmalu talaga ang lupet ng tadhana haha!
3. History of Rajah, Datu, Babaylan and Maharlikas. Nais kong ipakilala sa inyo ang
buhay noong mga
panahong may hari at reyna na namumuno sa ating bayan. Kaya mga anak nawa'y huwag
din nating kalimutan
ang naging kabayanihan nila.
4. Baybayin. Sobrang ganda ng ating sinaunang paraan ng pagsusulat at hinihiling ko
mga anak na nawa'y
huwag nating hayaang makalimutan ang kultura nating ito. Isapuso at Pag-aralan
nating mabuti ang pagsulat ng
Baybayin.
5. Canon inD. Totoo mga anak ang canon in D ay narinig ko noong bata pa ako sa
isang mall. Tinutugtog
siya ng isang guy na hindi ko na rin maalala haha. Tapos nung napanood ko yung
"Windstruck" na kdrama
nung high school ako doon ko lang nalaman yung title ng musikang iyon.
6. Ulan. Ito talaga ang isa sa may pinakamalaking part ng story. Sa tuwing umuulan
hindi ko alamkung bakit
ako nalulungkot na ewan tapos palagi ring umuulan kapag wala akong dalang payong
#petmalu talaga haha!
Malas lang kasi wala namang Sir Nathan na dumadating para magpahiramng payong haha!
7. OALS is unexpected. Sa totoo lang mga anak wala talaga sa plano ang maisulat ko
ang OALS at maging
prequel ito ng ILYS1892. Sakto rin na sabay-sabay ang schoolworks, thesis, ojt etc.
sa buhay ko last sem
P 46-2
noong sinusulat ko ang OALS.
May times na kahit sa byahe gumagawa ako ng assignment tapos pag-break time sa ojt
sinusulat ko ang pov ni
Juanito tapos pag-uwi sa bahay mag-rerevise ng thesis tapos kinabukasan papasok pa
sa school tapos gabi na
makakauwi tapos pag-weekend iuupdate ko ang OALS kaso kailangan ko pa muna mag-
research kaya
kadalasan hatinggabi ko na napopost ang update ng OALS hahaha kaloka nasunog na
talaga kilay ko mga anak
pero ayos lang dahil ang goal ko talaga ay matapos ang istoryang ito habang nag-
aalab pa ang damdamin ko
sa pagsusulat ng pag-iibigan nila Salome at Fidel.
8 . Wala na pong Book 2 ang OALS. Tulad ng ILYS1892 parehong wala na po silang book
2 dahil
pinagsama ko na ang Happy ending sa Epilogo ng kwentong ito hehe.
Ngunit subalit datapwat bagamat huwag kayong mag-alala mga anak dahil gagawa ako ng
panibagong
Historical Fiction at may bonus pa tentenenenen... with a touch of FANTASY!
Napost ko na ang new story na gagawin ko at ang title nito ay "Sirene"
Ang kwentong ito ay magfofocus sa panahon ng pananakop ng mga Hapones sa Pilipinas.
And wait there's
more isa itong mermaid story charot haha!
Kaya mga anak ang tanging dasal ko ay ang tumatak sa inyong mga puso at isipan ang
ilan sa mga kwento ng
ating Kasaysayan na hindi masyadong natatalakay. Nawa'y isapuso ninyo ang
kabayanihan ng ating mga
ninuno na nakipaglaban sa kalayaan. Maging ang mga kultura at tradisyon natin na
unti-unti nang nawawala
ngayon dahil sa pag-usad ng modernong panahon.
"Tayong mga Kabataan ang pag-asa ng bayan" ika nga ni Senor Jose Rizal, at
patunayan natin sa ating mga
ninuno na ang kabataan sa panahon ngayon ay papahalagahan at aalalahanin ang
kanilang kabayanihan.
�Oo nga pala mga anak, #OALS ang official hashtag natin sa "Our Asymptotic Love
Story" at ang #1 rule ay
BAWAL ANG SPOILERS haha!
Parang-awa niyo na mga anak huwag niyong iispoil sa iba ang plot twists ng OALS
dahil kapag ginawa niyo
iyon kayo rin ang nagiging dahilan kung bakit hindi na nila babasahin at kapag
hindi na nila binasa ang
istoryang ito hindi na nila matutuklasan pa ang ilang mga aral sa Kasaysayan na
nakapaloob dito kung kaya't
huwag tayong spoilers mga anak. Kahit sa pagreread (#rr) sa istoryang ito huwag
niyong ispoil ang kwento
huhu.
Muli, Maraming Salamat mga anak mahal ko kayo! and God Bless you all
Nagmamahal,
Binibining Mia (UndeniablyGorgeous)
Nacucurious talagaako salovelife niateauthor hahaha Best Historicalfictions
P 46-3
To be Published Soon
9.4K 808 268
byUndeniablyGorgeous
Magandang Umaga/Gabi mga anak ?? Ang masasabi ko lang ay...
Tayo'y magsimula ng mag-ipon para sa "Our Asymptotic Love Story" #OALS ngunit wag
kayo mag-alala mga
anak dahil matagal-tagal pa ito baka sa bakasyon pa at asahan niyong hardbound din
ang OALS ?
Wala munang magsesend ng order sa "Watty online bookshoppe" o sa "Fairy Publishing
House" dahil hindi
pa po tatanggap ng order. Ang nais ko lang munang ipapaalamsa inyo ay mag-ipon na
tayo upang
mapaghandaan na natin ang OALS hihi. Maraming Salamat mga anak *Huuugs*
Nagmamahal,
Binibining Mia (Undeniably Gorgeous)
Magkano po pala? Nawala po ba yung fb group?
P 47-1