Μέθοδοι μελέτης της Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής

Αναλόγως προς τα αιτήματα και την νοοτροπία κάθε εποχής αλλά και προς τις
περί παιδείας των αρχιτεκτόνων αντιλήψεις, διαμορφώθηκαν οι τρόποι μελέτης της
Ιστορίας της αρχιτεκτονικής.
Παλιότερα μεγάλη σημασία δινόταν στην ρυθμολογία και τα μνημεία
εξετάζονταν και κρίνονταν υπό το πρίσμα της προσαρμογής τους στα ιδεώδη των
ρυθμών. Πρυτάνευε η μελέτη των στοιχείων και των αναλογιών και δεν απησχολούντο
με κτήρια μετά τον 17ο αιώνα.
Η συγκριτική ανάλυση, σε συσχετισμό προς τις συνθήκες διαμορφώσεως του
ύφους κάθε εποχής, είναι η μέθοδος του ήδη κλασσικού εγχειριδίου του Sir Banister
Fletcher (βλ. Βιβλιογραφία). Μια άλλη μέθοδος (σύμφωνα με την νοοτροπία του τέλους
του 19ου αιώνα) αναπτύχθηκε από τον Α. Choisy σε διάφορα βιβλία που και σήμερα
δεν έχασαν την σημασία τους. Σ’ αυτά γίνεται επισταμένη μελέτη των τρόπων δομής
και ερμηνεία της αρχιτεκτονικής μέσα από τις κατασκευαστικές μεθόδους.
Σήμερα η Ιστορία της Αρχιτεκτονικής έχει πολύ ευρύτερες προοπτικές και
μελετά τα μνημεία και τους δημιουργούς των μνημείων σε άμεση σχέση προς τις
γενικότερες κοινωνικές συνθήκες αλλά και τα κινήματα του πνεύματος κάθε εποχής.
Διευρύνει το ενδιαφέρον της προς την ανεπίσημη και την ανώνυμη αρχιτεκτονική όλων
των περιόδων στο πνεύμα των σημερινών τάσεων της ιστορίας προς την μελέτη του
λαϊκού υπόβαθρου και της καθημερινής ζωής. Συνεχώς και περισσότερο ερευνά το
σύνολο, την παλιά πολεοδομία και τα αίτια ακμής και παρακμής των πόλεων. Σχετίζεται
με την οικονομική ιστορία εξετάζοντας τους τρόπους με τους οποίους γινόταν η
«παραγωγή» των κτηρίων σε άλλες εποχές. Σχετίζεται επίσης με ένα νέο κλάδο, την
Ιστορία της Τεχνολογίας. Περιλαμβάνει τέλος στον κύκλο των ενδιαφερόντων της και
την σύγχρονη αρχιτεκτονική και προσπαθεί να ερμηνεύσει τα σύνθετα προβλήματα του
χειρισμού του χώρου και των αρχιτεκτονικών μορφών, με μέθοδο ορθολογιστική, όχι
άσχετη με εκείνη της σύγχρονης κριτικής.