SINING AT AGHAM NG PAG-AARAL NG DULA

Introduksyon
Ang dula ay isang paglalarawan ng buhay. Ayon nga kay Aristotle, isang pilosopong
Griyego, ito ay imitasyon o panggagagad ng buhay. Kaya nga inaangkin ng dula ang lahat ng
katangiang umiiral sa buhay gaya ng mga tao at mga suliranin.
Mahalagang sangkap sa buhay ng tao ang pagtataglay ng suliranin o problema sapagkat
ito ang nagbibigay ng kulay sa buhay. Ang suliranin ay maaaring likas o umiiral at maaari ring
likha lamang.
Ang anyo ng dula ay ayon sa gumagalaw na tauhan at sa kanilang dayalogo o sinasabi.
Katuturan ng Dula
Ang dula ay isa sa maraming paraan ng pagkukwento. Ito’y may tawag na hango sa
salitang Griyego—Drama– nangangahulugang gawin o ikilos (Rubel).
Ito ay isang uri ng panitikang nahahati sa ilang yugto na maraming tagpo. Ang
pinakamahalagang layunin ng panitikang ito ay itanghal sa tanghalan. Mauunawaan at
matututuhan ng isang manunuri o kritiko ng panitikan ang ukol sa isang dula sa pamamagitan ng
panonood.
Isang larawan ng buhay na sinasangkap ng wika, damdamin at sining. Ito’y sinusulat hindi upang sulatin at
basahin lamang. Hinahabi ito upang itanghal at makaaliw.
                                                                                                                                        
        - Consolacion Sauco
Sinasabi ring ang dula ay isang uri ng sining na may layuning magbigay ng
makabuluhang mensahe sa manonood (kung itinatanghal) o mambabasa (kung nakalimbag o
isinaaklat) sa pamamagitan ng kilos ng katawan, dayalogo at iba pang aspekto na kaugnay ng
sining na ito.
Ito ay isang uri ng akdang may malaking bisa sa diwa at ugali ng isang bayan. Parang buhay na inilalarawan dito
sa atin ang buti at sama ng isang bayan; ang mabuti ay upang pulutin at masama ay upang iwasan at di gawin.
                                                                                                                    -
Schiller at Madame De Staele
Ang iba’t ibang manunulat ay may sarili rin o hiniram na pagbibigay katuturan sa dula.
Bilang isang panitikan sinasabi ni Arthur Casanova na ang dula ay isa sa mga anyo ng panitikang
naglalarawan ng mga damdamin at pananaw ng mga tao sa partikular na bahagi ng kasaysayan
ng bayan. Ito ay sang uri ng akdang inilalarawan ng mga artista sa ibabaw ng tanghalan o
entablado ang kaisipan at damdamin ng may-akda (Veneranda Lachica).
Sinasabi naman ni Ruth E. Mabanglo na ito ay isang paglalarawan ng buhay, isang
pangagagad sa buhay na binubuo ng mga tauhan. Ito ay isang uri ng akdang may malaking bisa
sa diwa at ugali ng isang bayan.
MGA PAMAMARAAN NG PAGSUSURI NG DULA (TANGLAW NG WIKA AT
PANITIKAN III)

1. Bilang materyal – sinusuri ang aspeto ng istorya, mahalaga ang iskrip. Sinusulat
ang iskrip ng dula upang malaman ang mga sumusnod: banghay ng kwento, mga
tauhan, kakaibang ideya o kaisipang napapaloob ditto, at tagpuan o kapaligiran
2. Bilang teatro – mga bagay labas sa dula ang sinusuri nito tulad ng mga
sumusunod: direksyon, pagganap ng mga tauhan, pag-iilaw sa tanghalan,
paglalapat ng mga tunog at aspektong teknikal
MGA ELEMENTO NG DULA

1. Iskrip o nakasulat na dula. Ito ang pinakakaluluwa ng isang dula. Ang lahat ng
bagay na isasaalang-alang sa dula at nararapat na naaayon sa isang iskrip. Walang
dula kapag walang iskrip.
2. Gumaganap o Aktor. Ang mga aktor o gumaganap ang nagsasabuhay sa mga
tauhan sa iskrip. Sila ang nagbibigkas ng dayalogo, nagpapakita ng iba’t ibang
damdamin at pinapanood na tauhan sa dula.
3. Tanghalan. Anumang pook na pinagpasyahang pagtanghalan ng isang dula ay
tinatawag na tanghalan. Tanghalan din ang tawag sa kalsadang pinagtanghalan ng
isang dula o ang silid na pinagtanghalan ng mga mag-aaral sa kanilang klase.
4. Tagadirehe o Direktor. Ang direktor ang nagpapakahulugan sa isang iskrip. Siya
ang nag-iinterpret sa iskrip mula sa pagpasya sa itsura ng tagpuan, ng damit ng mga
tauhan hanggang sa paraan ng pagganap at pagbigkas ng mga tauhan ay
dumidepende sa interpretasyon ng direktor sa iskrip.
5. Manonood. Hindi maituturing na dula ang isang binansagang pagtanghal kung hind
ito napanood ng ibang tao. Hindi ito maituturing na dula sapagkat ang layunin ng dula’y
maitanghal at kapag sinasabing maitanghal dapat mayroong makasaksi o manood.

 
MGA SANGKAP NG DULA

1. Tagpuan. Ito ay sumasaklaw sa panahon at lugar/ pook na pinagyarihan ng aksyon.

Kadalasang inilalarawan ito ng manunulat upang makatulong sa produksyon. Ang
kaligiran ay mahalaga upang makita ng mambabasa ang pinagganapan ng kuwento.
2. Tauhan. Sila ang gumaganap at sa buhay nila umiinog ang mga pangyayari sa
kuwento. Sila ang nagsasagawa ng kilos na ipinahihiwatig ng kanilang mga
dayalogo. Sa kanilang pagsasalita lumilitaw ang mga butil ng kaisipang ibig
palutangin ng sumulat at sa kanilang mga kilos naipadarama ang damdamin at
saloobin. Inuuri ang mga tauhan ng dula batay sa kanilang tungkulin sa paglinang ng
kwento.
o Dramatis personae – mga tauhan ng drama na binubuo ng protagonista at
antagonista
o Bayani ng trahedya (tragic hero) – ang protagonista sa dulang trahedya
o Confidant/confidante – sa kanya ibinubunyag ng pangunahing tauhan ang
kanyang pinakapribadong pag-iisip at damdamin.
 o Foil – isang maliit na karakter na may kakaiba o taliwas na personalidad na
ang layunin ng manunulat at mabigyang-tuon ang pagkakaiba nito sa ibang
tauhan.
3. Kwento ng Dula. Ito ay maaaring bungang isip lamang o hango sa totoong
karanasan. Sa kasalukuyan, maaaring pagbatayan ang isang maikling katha o kaya
ay nobela. Mayroon din namang pagkakataon na ang orihinal na dula, maikling
kwento o kaya ang nobela ay nagiging batayan ng pelikula o kaya’y dulang
pantelebisyon.

ASPEKTO NG KWENTO NG DULA

1. Diyalogo at Kilos. Ang dramatikong diyalogo ay masining, pili at pinatindi batay sa

sitwayon. Hindi dapat kaligtaan ang pagiging natural sa pagsasalita. Ang pagsasalita
ay may sariling katangian—tiig, bigkas, diin, bilis, lawak. Ang galaw ng kalamnan ng
mukha, ng mga bisig, balikat, kamay at katawan hanggang paa mula pagpasok
hanggang paglabas ng tanghalan ay mahalaga. May mga pagkakataong
imiinumungkahi ng manunulat ang mga galaw sa bawat mahahalagang dayalog na
higit na makapagpapalutang ng mensaheng nais ihatid.
2. Banghay. Ito ang basehan ng kayarian ng isang dula. Pinapanood ang mga kilos o
aksyon na sadyang pinag-ugnay-ugnay upang mabuo ito. Masining na
pagkakasunud-sunod ng magkakaugnay na pangyayari. Hinahati-hati ang buong
banghay sa mga yugto o bahagi at ang bawat yugto ay sa mga tagpo o eksena.
Gaano man kahaba o kaikli ang isang dula, dapat itong magtaglay ng paglalahad,
suliranin, gusot at ang kawakasan. Ang suliranin o ang gusot ay ang pagtaas na ng
aksyon na kinakailangan malutas sa pagtutunggalian ng mga tauhan. Ang huling
bahagi ng dula ay ang resolusyon at wakas na bunga ng tunggalian ng mga tauhan
o pwersa sa kapaligiran.

Ang banghay o mga mahahalagang pangyayari ay maaaring buuin ng mga sumusunod na

bahagi. (Ihambing sa mga bahagi ng Maikling Kwento)

1. Eksposisyon – Sa bahaging ito ipinakikilala ang mga karakter, nagsisimula ang

paglalarawang tauhan o karakterisasyon at nagpapasimuno ng aksyon. Kung
minsan, isang pormal na prologo ang makikita sa unahan ng drama upang
mailarawan ang tagpuan.
2. Komplikasyon – Ipinakikilala at pinauunlad ng komplikasyon ang tunggalian.
Nagaganap ito kapag ang isa o higit pang pangunahing tauhan ay nakaranas ng
mga gusot o problema o kapag ang kanilang relasyon ay nagsisimulang
magbagosaglit na paglayo o pagtakas ng mga tauhan sa suliraning nararanasan.
3. Krisis – Nagaganap ang krisis sa panahon ng pinakarurok ng intensidad ng
damdamin at kadalasan ay kakikitaan ang desisyon ng maliwanag na tunggalian ng
protagonista at ng antagonista.
4. Pababang Aksyon at Kakalasan – Nag-uugat ito sa pagkawala ng kontrol ng
protagonista at ang pinal na catastrophe ay hindi na maiiwasan sa pagdating tulad
ng nagaganap sa isang trahedya. Samantala, sa isang komedya, mga mga
dumarating na di-inaasahang pangyayari (twists) na nagbibigay-daan sa drama
upang magwakas nang masaya.
 5. Resolusyon – Sa sangkap na ito nalulutas, nawawaksi at natatapos ang mga
suliranin at tunggalian sa dula. Maaari rin itong magpakilala ng panibagong mga
suliranin at tunggalian sa panig ng mga manonood.

MGA URI NG DULA SA PILIPINAS

 

1. Parsa. Nagdudulot ito ng katatwanan sa mga tagapanood sa pamamagitan ng

paggamit ng eksaheradong pantomina, pagbobobo(clowning), mga nakakatawa,
nakatutuwa, komikong pagsasalita na karaniwang isinasagawa sa mabilisan at di
akmang layunin at si pagkakaunawaan. Gumagagamit din ito ng mga sitwasyong
hindi makabuluhan at nagpapakita sa ugali ng tao na walang kontrol.
2. Komedya (mula sa Griyego – komos – magkatuwaan o magsaya). Naglalahad ng
isang banghay sa sitwasyong nakahihigit kaysa parsa, higit na seryoso at kapani-
paniwala, ngunit hindi naman sobra. Ang mga tauhan ay makikita sa lipunan ng mga
indibidwal; maaaring sila’y pagtawanan o makitawa sa kanila na may pansin sa
kanilang kalagayan o suliranin. Isang dramatikong epekto na humihikayat sa
pagbabago ng lipunan, sapagkat ito ay tunay na salaming sosoyal.
3. Melodrama. Tumutukoy ito hindi lamang sa kawili-wiling misteryo, ngunit maging sa
mga dulang may mapuwersang emosyon o damdamin na puno ng mga
simpatetikong mga tauhan. Karaniwang gumagamit ito ng poetikong katarungan at
humihikayat ng pagkaawa para sa mga propagandista at pagkamuhi para sa mga
antagonista. Ito’y umaabot at sumasaklaw sa seryosong drama o dula na tinatawag
na “drama” sa Ingles at sa tinatawag na dulang suliranin (problem play) na patungo
sa trahedya.
4. Trahedya. Kumakatawan ito sa mga tauhan na ang lakas ng isip ay nakatuon sa
kanilang kalikasan ng sariling moralidad at sila’y nagagapi sa mga puwersa o laban
sa kanila. Ayon kay Aristotle, ang ganap na trahedya ay dapat gumagad sa mga
kilos na nagkakaroon ng awa at takot. Ang pagkagapi ng trahikong protagonista ay
di maiiwasan, di matatanggap, at nagkakabunga ng masakit na pagtanggi sa moral
na imperpeksyon o kaya sa poetikong kawalang katarungan sa daidig.
5. Saynete. Ang layunin nito ay magpatawa ngunit ang mga pangyayari ay karaniwan
lamang. Ang mga gumaganap ay tau-tauhan at nasa likod ng telon ang mga taong
nagsasalita. Ito’y mayroon ding awitin.

MGA KOMBENSYON O KASUNDUAN NG DULA (Ang Bagong Filipino III)

           Ang kombensyon ay ang mga implicit o di-hayag na kasunduan ang mandudula at ang
kanyang manonood sa isang tanghalan. Ito ay ang mga sumusunod.

1. Ikaapat na Paladindingan (Fourth Wall) – ang ikaapat na dinding sa isang entablado

ay nakaharap sa mga manonood nang walang harang.
2. Pagsasalita ng Tauhan – Minsan ay nagsasalitang patula ang mga tauhan ngunit
hindi tayo tumututol sapagkat nais itong gamitin ng may-akda sa kanyang dula.
3. Ang panahon. Kung minsan ay mabilis ang pagpapalit ng panahon sa isang dula o
kaya nama’y napakabagal. Hindi tayo tumututol dito kapag nais itong gamitin ng
may-akda.

Narito ang ilan pang kombensyon ng isang dula.

 Aside (bulong) – mga salitang binibigkas ng tauhan subalit hindi naririnig ng iba
pang tauhang gumaganap sa tanghalan.
 Monologo (monolog/ue) – isang mahabang at tuluy-tuloy na pahayag na nagsasaad
ng iniisip at damdamin ng tauhan.
 Soliloquy (soliloke) – isang mahaba at tuluy-tuloy na pahayag habang ang tauhan ay
nag-iisa sa tanghalan.

Mahahalagang Konsepto sa Dula

1.  Antagonista – ang tauhang sumasalungat at humahadlang sa protagonista upang

matupad niya ang kanyang tungkulin o layunin
2.  Bayani (hero/heroine) - ang protagonistang nakakuha ng ating pagmammahal o
paghanga.
3.  Bilog na tauhan – tauhang may iba’t ibang uri ng personalidad at tila ba may buhay
sa labas pa ng salaysay.
4.  Casting – ang pagpili ng mga gaganap sa dula.
5.  Catastrophe (sakuna) – ang pagtatapos ng isang trahedya. Galing ito sa wikang
Griyego na nangangahulugang “pababang kilos.”
6.  Deus ex machine – sa matatandang dula, ito ay ang pagbaba ng isang diyos sa
tanghalan upang iligtas ang protagonista sa kapahamakan. Kaya nga ito rin ang
tawag sa anumang pangyayari na di-sinasadya o di-inaasahan na nagpapabago ng
wakas ng isang dula.
7.  Direksyon sa tanghalan (stage direction) – ang paglalarawan ng pag-uugali at
pagkilos ng tauhan na hindi taglay ng mga dayalogo. Madalas ito nakasulat ng
pahilig o nakapaloob sa panaklong.
8.  Dramatic irony – ito ay kadalasang bunga ng pagkakaiba sa pagitan ng sinasabi at
ginagawa.
9.  High comedy – komedya nakatuon sa matalinong pag-iisip batay na rin sa pagiging
malikhain ng banghal at kahusayan sa pananalita.
10.  In medias res – sa mga klasikong dula, ang pagsisimula sa kalagitnaan ng
salaysay.
11.  Karakter na istak (stock) – mga tauhang ang katangian ay eksaherado at karaniwan
na kumakatawan sa isang tipo o uri ng kalikasan ng tao.
12.  Katarsis (catharsis) – (mula sa Griyego – paglilinis) ang kaginhawahang
naramdaman matapos masaksihan ang isang masaklap na pangyayari sa dulang
 trahedya. Sinadya ni Aristotle na gamitin ang salitang ito upang tutulan ang pananaw
ni Plato, isa ring pilosopong Griyego, na ang dula ay nagpapapakita ng kahiya-
hiyang emosyon at masasamang pag-uugali.
13.  Katulong na mga tauhan (minor/supporting) – tumutulong sila sa pagsusulong ng
aksyon subalit hindi sila ang sanhi o biktima nito.
14.  Koro (chorus) – sa dulang Griyego, ito ay isang pangkat ng mga tauhan na
kumakanta o sumasayaw nang sabay-sabay. Sila rin ay nagbibigay ng komento sa
aksyon ng mga pangunahing tauhan.
15.  Low comedy – komedya na nakatuon sa pinakamababang sense of humor tulad ng
pagtatawa sa mayroong pisikal na karamdaman o indignidad.
16.  Madulang aksyon (dramatic action) – anumang pagkilos ng tauhan sa tanghalan na
makapupukaw at makakukuha ng atensyon ng mga manonood.
17. Pangunahing tauhan (central character) – ang protagonist sa dula. Kung walang
tahasang protagagonista at ito ay ikinalat sa iba’t ibang tauhan ito ay tinatawag na
dula ng kapaligiran (plays of atmosphere)
18.  Proscenium – ang bahagi ng tanghalan na nasa harapan ng tabing. Ito ang arkong
naghihiwalay sa gumaganap at sa manonood. Ito ang karaniwang ayos ng mga
awditoryum sa mga paaralan.
19.  Romantikong komedya – naglalarawan ng karaniwang pantahan o pampamilyang
sitwasyon o pangkasalukuyang pag-uugali. Ito ay nagsisimula sa isang magulong
romantikong relasyon na nagtatapos sa isang masayang pagwawakas.
20.  Satira (Satire) – pinagiging katawa-tawa ang anumang bisyo ng tao o kanyang
kahangalan.
21.  Skit – isang impormal na pagsasanay sa dula na hindi kasing lalim o kasinlawak ng
ordinaryong dula
22.  Static characters – mga tauhang walang pagbabago sa buong yugto ng naratibo.
23. Tagpo/Eksena (Scene) – isang yunit ng aksyon na nagaganap sa isang tiyak na oras
at lugar.
24.  Tanghal – ang bahaging ito ang ipinanghahati sa yugto kung kailangang magbago
ng ayos ang tanghalan.
25.  Yugto (Act)– isang yunit ng aksyon sa dula at maaaring may ilang tagpo.
Ipinanghahati ito sa dula sa pamamagitan ng pagbababa ng tabing upang
magkaroon ng panahong makapagpahinga ang mga nagsisiganap gayundin ang
mga manonood.