TKwiat[edytuj]

Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

Słupek i pręciki zwartnicy, z rodziny amarylkowatych.

Kwiat – organ roślin nasiennych, w którym wykształcają się wyspecjalizowane

elementy służące do rozmnażania. Stanowi fragment pędu o
ograniczonym wzroście ze skupieniem liści płodnych i płonnych, służących
odpowiednio, bezpośrednio i pośrednio do rozmnażania płciowego (generatywnego).
Kwiat charakterystyczny dla roślin nasiennych (czyli kwiatowych) jest
organem homologicznym do kłosa zarodnionośnego (sporofilostanu) roślin
ewolucyjnie starszych.

Części kwiatu. Działki kielicha oraz płatki korony tworzą okwiat

Spis treści
 1Morfologia
 2Rodzaje kwiatów
 3Wzory i narysy kwiatowe
 4Funkcja kwiatów
 5Cykl życia
 6Historia poznania budowy i funkcji
 7Zastosowanie
 8Zobacz też
 9Przypisy

Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Kwiaty rozwijają się z pączków kwiatowych, zwykle jako pędy boczne w
pachwinie przysadek (liści przykwiatowych, wspierających). Rzadko kwiat rozwija się
na szczycie pędu (rośliny o takim usytuowaniu tych organów nazywane
są haplokaulicznymi). Kwiat może być szypułkowy (umieszczony na różnej
długości szypułce) lub siedzący (osadzony bezpośrednio na osi pędu). Kwiaty
wyrastają zwykle w szczytowych, a więc najmłodszych częściach pędu, rzadko
pojawiają się na wieloletnich fragmentach pędów (np. pniach i konarach drzew).
Takie wyjątkowe usytuowanie kwiatów występuje u niektórych roślin tropikalnych i
określane jest mianem kauliflorii.
Pojedynczy kwiat zbudowany jest z liści płodnych i płonnych, nie związanych
bezpośrednio z rozmnażaniem. Części płodne to pręciki z woreczkami pyłkowymi
(mikrosporofile – organy męskie) oraz owocolistki z zalążkami (makrosporofile –
organy żeńskie). Pręciki produkujące pyłek tworzą pręcikowie. Owocolistki
tworzą słupek (słupkowie).
Z liści płonnych (sterylnych) kwiatu zbudowany jest okwiat (okrywa kwiatowa), która
u roślin nagonasiennych jest bardzo niepozorna, a niejednokrotnie nie występuje
wcale, u roślin okrytozalążkowych zaś jest różnorodna i czasami bardzo okazała.
Okwiat może być pojedynczy (listki okwiatu zebrane w jednym lub dwóch okółkach
są niezróżnicowane) lub złożony i wtedy w jego skład wchodzi korona (corolla)
oraz kielich (kalyx), u niektórych roślin pod kielichem występuje kieliszek (epikalyx).
Wszystkie elementy składowe kwiatu wyrastają z dna kwiatowego – rozszerzonej
części będącej zakończeniem szypułki. W kwiatach owadopylnych występują
dodatkowo gruczoły zwane miodnikami.
W przypadku roślin nagonasiennych nieosłonięte zalążki leżą na pojedynczych
owocolistkach. Zaś u roślin okrytonasiennych jeden lub kilka zrośniętych
owocolistków tworzy słupek, w jego dolnej części tworzącej zalążnię zamknięte są
zalążki.
U roślin nagonasiennych z kwiatostanów rozwijają się szyszki, a nie owoce lub owocostany jak
u roślin okrytonasiennych

Rodzaje kwiatów[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na zróżnicowaną budowę i ekologię, kwiaty dzielić można ze względu na
rozmaite kryteria. Do najczęściej stosowanych kryteriów podziału należy m.in. barwa
okwiatu, obecność lub brak zapachu, trwałość kwiatu. W nauce stosowane są
najczęściej następujące kryteria:
Podział ze względu na płeć
Kwiaty dzielą się na obupłciowe (hermafrodytyczne), w których występują
jednocześnie pręciki i owocolistki oraz jednopłciowe (rozdzielnopłciowe), w
których wykształciły się tylko pręciki lub tylko owocolistki. Kwiaty jednopłciowe
są zatem kwiatami męskimi lub żeńskimi. Dla roślin nagonasiennych
charakterystyczne są kwiaty jednopłciowe, zaś u okrytonasiennych najczęściej
spotykany typem kwiatów są kwiaty obupłciowe. W przypadku roślin o
kwiatach jednopłciowych na jednej roślinie mogą wykształcić się kwiaty
wyłącznie jednego typu żeńskie lub męskie, są to
rośliny dwupienne (np. cis, wierzba) lub też kwiaty obu płci,
rośliny jednopienne (np. sosna, leszczyna, kukurydza). Dosyć często spotyka
się formy mieszane. Występują także formy nijakie (bez pręcików i słupków),
które służą za powabnie (kwiaty brzeżne u chabra bławatka).
Podział ze względu na specyfikę zapylania
Zdecydowanie częściej występują w przyrodzie kwiaty przystosowane do
zapylania obcym pyłkiem (pochodzącym z innego kwiatu lub rośliny). Kwiaty
takie nazywane są obcopylnymi (allogamicznymi). Ich przeciwieństwo, kwiaty
zapylające się własnym pyłkiem, nazywane są samopylnymi
(autogamicznymi). Wśród samopylnych wyróżnia się kwiaty klejstogamiczne –
nigdy nie otwierające się. Wśród kwiatów obcopylnych wyróżnia się kwiaty
hydrogamiczne (właściwe, czyli podwodne oraz nadwodne), kwiaty
wiatropylne oraz kwiaty zapylane przez zwierzęta (zpidiogamia, w tym
entomogamia, ornitogamia, teriogamia)[1].
Podział ze względu na dostępność miodników

 kwiaty z łatwo i powszechnie dostępnymi miodnikami,

 kwiaty z częściowo ukrytymi miodnikami,
 kwiaty z całkowicie ukrytymi miodnikami,
 kwiaty bez miodników (tzw. kwiaty pyłkowe)[1].