გამარჯობა მამა.

ამ წერილს უმამო ადამიანების ქვეყნიდან გწერ. რაც შენ წახვედი, მე აქ

დავბინავდი. ეს ქვეყანა სავსეა ჩემნაირებით, აქაურები ჩვეულებრივ
დადიან, იღიმებიან და ცხოვრობენ.. დადიან და დაატარებენ შიგნით,
სადღაც ღრმად ჩამძვრალ მოფუტფუტე ტკივილებს, ყოველდღიური
აჩრდილებივით.
ასე ვარ მეც…
გთხოვ, მითხარი, რომ სამყარო, რომელშიც ვარსებობთ, ორი შრისგან
შედგება და ჩვენ უბრალოდ სხვადასხვა შრეში ვიმყოფებით.
გთხოვ, დამანახე კავშირი ამ სამყაროებს შორის თვალებით, რომლებიც შენ
დამიტოვე..
ჩემი ცნობიერი სამყარო ორ ნაწილად იყოფა: შენთან ერთად და შენს
გარეშე… და ამ საზღვარს, რომელიც სიკვდილმა – ან უკეთ, შენმა
გარდასახვამ დადო, აღარასდროს აღარ ძალუძს, რომ გამთელდეს.
მას შემდეგ მთელი ძალებით ვაშენებ ხიდებს, რომ ქვეყნიერების ამ ორ
ნაწილს შორის კავშირი აღვადგინო.
ირგვლივ სულ ასეთი ხიდებია, უმამო ადამიანების ხიდები – ერთი
ნაპირიდან მეორეზე მოგონებებს რომ ეზიდებიან. ზოგი გზაში ეკარგებათ,
ზოგიც მოჰყვებათ ნაპირამდე – დღევანდელ დღემდე. ვერავინ მეტყვის, რომ
ღმერთი არ არსებობს, რადგან თუ ეს დავიჯერე, მაშინ შენი გაქრობისაც
უნდა მჯეროდეს, ეს კი ერთადერთია, რასაც ვერ შევეგუები. ალბათ ამიტომ
გახდი ჩემი რწმენის გარდაუვალი მიზეზი და ჩემი უწყვეტი კავშირი
ღმერთთან..ის ჩრდილიანი ადგილი ხარ, სადაც საკუთარ წარმოსახვაში
დაღლილი ვჯდები ხოლმე და სულს ვიმყუდროვებ…რაც შენ წახვედი, მე
ისე გავიზარდე, ჭიანჭველას დავემსგავსე – ჩემზე დიდი წონა საზრუნავი
შემიძლია ავიკიდო…
და ხანდახან საწოლის ქვეშ შეუხედავადაც ვიძინებ.
ისე გავიზარდე, თხილის კი არა, საკუთარ გულს ვყოფ და ნაწილებად
ვარიგებ, ჩემს ადამიანებში, რომლებიც უშენოდ გავიცანი. შენგან ვიცი, რომ
გზა ისე უნდა გაიარო, გულის დარიგება მოასწრო. და ალბათ სხვა რამეებიც
მეცოდინებოდა,
მეტი დრო რომ გვქონოდა, მამა, ცოტა მეტი დრო.
თუმცა, დროც ხომ პირობითად იზომება…
ჩვენ გვაქვს ყველაზე დიდი კავშირი ამქვეყნად, რადგან ორივეს გვყავს
საკუთარი ღმერთი, უსახელო, რომ ამის გამო სხვებივით ჩხუბი არ
მოგვიწიოს.
და გვაქვს საკუთარი ლოცვები.
ამ ლოცვებით ვაბოლოოებ დღეებს, დაძინებისას, ისევე უბრალოდ, როგორც
შენს წასვლამდე. ყოველ ღამით ვებრძვი სიზმრებს, დღისით –
ყოველდღიურობას. ვიბრძვი ისე, როგორც შემიძლია, პირველ რიგში
საკუთარ დარდებთან, საკუთარ თავთან, ყველაზე მეტად – საკუთარ
სიყვარულთან. რაც დარდის აწონვა ვისწავლე მივხვდი, რომ სიკვდილის
დარდზე მეტი წონა მხოლოდ სიყვარულზე დარდს ჰქონია ცხოვრებაში,
რადგან გულის ადამიანებს სიკვდილი ვერა, მაგრამ უსიყვარულობა
გვაკარგვინებს.
ვიცი, რომ ხანდახან ისეთი არ ვარ, როგორიც გენდომებოდა, რომ
ვყოფილიყავი. ადამიანები ზოგჯერ ძალიან ვაკვირვებთ ერთმანეთს და
უფრო მეტად – საკუთარ თავს.
ვიცი, რომ ისეთსაც მიმიღებ, როგორიც გავხდი – ბევრი არც არავინ და
არაფერი, მა, მაგრამ ჩემთვის ისიც საკმარისია, თვალების გახელა და
სამყაროს დანახვა რომ შემიძლია.
თუმცა ვიცი, რომ მოწყენას ასაკი არ აქვს და ხანდახან საშინლად მეშინია, არ
მომბეზრდეს გასავლელად დარჩენილი ბილიკები;
ისიც ვიცი, რომ ჩემი გზა, სადაც არ უნდა დამთავრდეს, შენთან მომიყვანს.
და სანამ იარსებებს ფიქრები შენ შესახებ, ჩვენ ისევ იმხელები ვიქნებით,
რამხელებიც დავშორდით ერთმანეთს.
ალბათ ამიტომაც გამეფანტა ოდესმე დაბერების და უცაბედი დასასრულის
შიში. მათი დაკარგვის მერე კი, სხვა შიშები ძნელად გერევიან…მაპატიე,
რომ შენი წასვლის შემდეგ ისევ მაცვია ფერადი კაბები…
რომ ისევ ვცეკვავ, ყველაზე თავისუფლად და თავდავიწყებით მაშინ, როცა
არავინ მიყურებს…
რომ ისევ ვუკრავ უთენია ჩვენს საერთო მელოდიას, ძილიდან
გამოყოლილი უდარდელობის გასახანგრძლივებლად…
რომ ისევ ისე ვიცინი, თითქოს არაფერი დამიკარგავს…
ვიცი, რომ გამიგებ,
ვიცი, რომ გაიგონებ,
ვიცი, რომ აქ ხარ, მამა.
მიყვარხარ მამა.
-გამარჯობა მამა.
-გამარჯობა შვილო.