Pangalan: BSED-FIL2

Guro: Petsa: May 6, 2021

Assignatura: FIL 108

Maikling Kwento

FILIPINO
Huling Limang Oras
Isinulat ni silentwrider

Tumunog na ang bell. Hudyat para magsiuwian na ang mga estudyanteng kagaya ko.
Pero bakit ang aga? Siguro ay nagkaroon na naman ng biglaang pagpupulong ng mga
guro para sa darating na foundation day. Mukhang umaayon sa akin ang tadhana dahil
ngayon din ang pag-uwi ng aking ina galing sa abroad.
Nasasabik na ako dahil noong limang taong gulang lang ako ng huli ko siyang makita.
Ano na kayang itsura nya ngayon na ako ay nasa ikalawang baitang na ng pagiging
high school.
Sa aking pag uwi ay may nasulyapan akong isang babaeng umiiyak, tinulak ako ng
aking pagkausyoso para tanungin kung bakit sya umiiyak.
“Ale, bakit po kayo umiiyak?” natanong ko sa babae.
“Hindi ko na kasi makikita ang aking anak habangbuhay.
” “Kung hindi ninyo po mamasamain, maari ho ba kayong sumama sa akin upang
mawala ang inyong lungkot, iyon ay kung nais nyo lamang,” ang di ko mawari kung
bakit ko nasabi.
Ang pagtango niya at pag-abot sa akin ng kanyang kamay ay senyales lamang ng
kanyang pagpayag.
Hindi namin namamalayan ang oras habang kami ay magkasama, tila isang panaginip
ang nangyayari. Sa kalagitnaan na aming kasiyahan ay nagwika ang ale, “Maari mo
bang ipikit ang iyong mga mata?”
Sinunod ko ang kanyang utos at gayon na lamang ng maramdaman ko ang pagdampi
ng kanyang mga labi sa aking noo at ang narinig ko ay ang kanyang pagsabi sa akin ng
“Mahal Kita”.
Sa aking pagmulat ay nawala ang ale na hindi ko man lang naitanong kung ano ang
kanyang pangalan. Biglang umihip ang malamig na hangin na niyakap ang aking buong
paligid.
Hindi ko namalayan ang oras. Tiningnan ko ang aking relo.
“Aba, anong oras na kailangan ko na pa lang umuwi” nasabi ko sa aking sarili. Nilisan
ko ang lugar na iyon ng may tanong na hindi ko alam kung kailan masasagot.
 Sa aking pag-uwi ay nakita ko ang aking ama na tila kakatapos lang lumuha. Anong
problema? Lumapit ako sa kanya at nagmano. Siya ay biglang nagwika,

“Anak iniwan na tayo ng nanay mo, namatay siya sa aksidente limang oras na ang
nakalilipas.”
Imbis na umiyak ay naitanong ko lang sa kanya kung may litrato siya ng aking ina,
nagulat na lamang ako sa aking Nakita.
Hindi nya ako iniwan ng walang paalam. Ipinarating niya sa akin kung gaano ako
kahalaga at kamahal niya.
Siya pala ang ale na aking nakasama kanina, ang umiiyak na ale.
Ang inakala ko na isang istranghero ay ang mahal kong ina. Kahit sa kaunting panahon
ay nakasama ko siya. Sa huling limang oras ay pinuno ang buhay ko ng kasiyahan na
noon ko lang naranasan.
Aral: Laging iparamdam sa mga magulang kung gaano natin sila kamahal. Hindi sa
lahat ng panahon ay makakasama natin sila kaya hangga’t maari ay sabihin natin ng
madalas ang mga salitang “I love you” sa kanila at pahalagahan natin ang lahat ng
sakripisyo nila sa atin. Kung ang iyong Ama o Ina ay nasa ibang bansa, maglaan ng
oras upang makausap sila sa telepono man o sa mga chat. Maliit na bagay ito para sa
atin ngunit sa kanila ay sobrang mahalaga nito. Kahit sa ganoong paraan ay
maiparamdam mo na mahalaga sila sayo at kaya mo ring masakripisyo ng kahit
kaunting oras para lang makasama sila.
 ENGLISH
Last Five Hours
Written by silent rider

The bell rang. It's a signal for students like me to leave. But why the morning? Maybe there was
another sudden meeting of teachers for the coming foundation day. Destiny seems to be in
favor of me because now my mother is coming home from abroad.
I'm excited because I was only five years old when I last saw him. What can she look like now
that I'm in the second grade of high school?
When I came home, I saw a woman crying, my curiosity pushed me to ask why she was crying.
"Ale, why are you crying?" I asked the woman.
“I will never see my son again.
"If you don't feel bad, can you come with me to get rid of your sadness, that is if you just want
to," I couldn't understand why I said that.
She nodding and reaching out her hand to me was just a sign of her willingness.
We were unaware of the time while we were together, it seemed like a dream was happening.
In the middle of our festivities the ale said, "Can you close your eyes?"
I obeyed her command and that's when I felt the touch of her lips on my forehead and all I
heard was her telling me "I love you".
When I opened my eyes, the ale was gone so I didn’t even ask what her name was. Suddenly
the cold wind blew and hugged all around me.
I didn’t realize the time. I looked at my watch.
"Why, what time do I have to go home" I said to myself. I left that place with a question I didn’t
know when to answer.
On my way home I saw my father who seemed to have just cried. What's the problem? I
approached him and waved. He suddenly spoke,
"Daughter, your mother left us, she died in an accident five hours ago."
Instead of crying I just asked him if he had a picture of my mother, I was just surprised by what I
saw.
She never left me without saying goodbye. She conveyed to me how important and dear I am to
her.
She turned out to be the ale I had been with before, the crying ale.
What I thought was a stranger was my dear mother. Even for a little while I was with her. The
last five hours have filled my life with the pleasure I had just experienced.
 CEBUANO
Katapusan nga Lima ka Oras
Gisulat ni silentwrider

Nagtingog ang kampana. Senyales kini alang sa mga estudyante nga sama nako nga
mobiya. Apan ngano nga buntag? Tingali adunay usa pa nga kalit nga pagtagbo sa
mga magtutudlo alang sa umaabot nga adlaw sa katukuran. Si tadhana daw pabor sa
akon tungod kay ang akong inahan mopauli gikan sa gawas sa nasud.
Naghinamhinam ako tungod kay singko anyos pa lamang ako sa akong katapusan nga
pagkakita kaniya. Unsa man ang iyang hitsura karon nga naa ako sa ikaduhang ang-
ang sa high school.
Pagpauli ko sa balay nakita ko ang usa ka babaye nga naghilak, gitukmod ako sa
akong pagkamausisaon nga nangutana kung ngano nga naghilak siya.
"Ale, nganong naghilak ka?" Gipangutana nako ang babaye.
“Dili ko na makita ang akong anak.
"Kung dili ka mobati, mahimo ba mouban mo ako aron mawala ang imong kagul-anan,
kana kung gusto mo lang," dili ko masabtan kung ngano nga giingon ko kana.
Ang iyang pagyango ug pag-abot sa iyang kamot ngari kanako timailhan ra sa iyang
kaandam.
Wala namon nahibal-an ang oras samtang kauban kami, ingon usa ka damgo ang
nahitabo. Tunga-tunga sa among mga kapistahan ang ale miingon, "Mahimo ba nimo
isira ang imong mga mata?"
Gisunud ko ang iyang mando ug diha na nako nabati ang paghikap sa iyang mga
ngabil sa akong agtang ug ang akong nadungog mao ra ang giingon niya sa akon nga
"mahal kita".
Pagmata nako nawala na ang ale busa wala ko na gipangutana kung unsa ang iyang
ngalan. Kalit nga mihuros ang bugnaw nga hangin ug gigakos ang tanan sa akong
palibut.
Wala nako nahibal-an ang oras. Gitan-aw nako ang relo.
"Ngano, unsang oras na ako mopauli" ingon ko sa akong kaugalingon. Gibiyaan ko ang
kana nga lugar nga adunay usa ka pangutana nga wala ko mahibal-an kung kanus-a
tubagon.
Pagpauli nako nakita ko ang akong amahan nga murag naghilak ra. Unsay problema?
Giduol ko siya ug nagwave. Kalit siyang misulti,
"Anak, gibiyaan ka sa imong inahan, namatay siya sa aksidente lima ka oras ang
nakalabay."
Imbis nga maghilak nangutana lang ko niya kung naa ba siyay litrato sa akong inahan,
nasurprisa ra ko sa akong nakita.
Wala gyud ko niya biyaan nga wala’y panamilit. Gipaabot niya sa akon kung unsa siya
ka hinungdan ug kamahal sa akon.
Siya ang nahimong ale nga kauban ko kaniadto, ang naghilak nga ale.
Ang gihunahuna nako nga usa ka estranghero mao ang akong minahal nga inahan.
Bisan sa gamay nga panahon kauban ko siya. Ang katapusang lima ka oras napuno
ang akong kinabuhi sa kahimuot nga akong nasinati.