Piše: Velizar Radonjić

PRIČA O GRADITELJIMA U CRNOJ GORI (3)

Tragajući za istorijskim izvorima, dokumentima i drugim podacima o

pionirima graditeljstva u Crnoj Gori, razočaran što su ovi izvori siromašni, a
dokumenta i drugi podaci nesređeni, nesistematizovani, prepušteni propadanju,
najčešće i uništeni, došao sam na ideju da nešto promijenim. Bolje reći, odlučio
sam da pokušam da bar nešto otrgnem od zaborava, sakupim na jednom mjestu,
eventualno sistematizujem po hronološkom redu, značaju, specifičnosti ili
karakteru podataka i dokumenata.
Ovaj članak nije naučni rad. Ovo je samo novinarska priča o graditeljima,
satkana od parčića oskudnih istorijskih uzvora, parčića mojih ili tuđih sjećanja,
istrgnutih listova iz neke stare knjige ili časopisa, starih novina, od anegdota i
požutjelih fotografija i dokumenata..., prije svega podsjećanje na inženjere koji
su udarili temelje savremenom graditeljstvu i heroje poslijeratne obnove i
izgradnje. Sve to sa željom da se svi oni i njihova najznačajnija djela odnosno
graditeljsko nasljeđe koje su nam ostavili, sačuvaju od zaborava.

Ova priča nije dovršena. Nastavalja se, s vremena na vrijeme, zavisno od

dostupnosti izvora i podataka o junacima ove priče.

Članak je, uz to, podsticaj i putokaz onima koji budu imali znanja, želje,
volje i snage za eventualna šira istraživanja njihovih biografija i naučnu
valorizaciju nasljeđa koje su nam ostavili.
 INDŽINIRSKA ŠKOLA U BEOGRADU
Stvaranjem Kraljevine SHS, odnosno Kraljevine Jugoslavije, Crna Gora
nestaje sa političke karte Evrope, a nešto kasnije postaje dio Zetske banovine.
Život ipak teče dalje pa su i crnogorski studenti, koji su se prije Prvog svjetskog rata
školovali na evropskim univerzitetima dobili priliku da nastave studije u svojoj
državi, prije svega na Beogradskom univerzitetu i Zagrebačkom sveučilištu.

Školovanje je, posebno ono na visokim školama, uvijek bilo skupo i

nedostižno za najveći dio crnogorskih podanika. Ako ne računamo glavare,
imućnih koji su to mogli da priušte svojoj djeci bilo je malo. Još manje onih koji su
imali stipendiju ili neku drugu vrstu državne potpore za školovanje na velikim
školama. Oni koji su smogli snage a prije svega hrabrosti da pošalju djecu na
školovanje prodavali su najplodniju njivu, voćnjak, najljepše livade, sedlenika, vola
iz jarma, buljuk ovaca... Za nuždu se prodavao jatagan i levor iza pasa, Obilića
medalja i Danilov orden, zlatom izvezeni džemadan... sve se prodavalo i ulagalo
u školovanje. Tradicija i nemaština su učinili da se školuju samo muška djeca.
Ženska su ostajala kući. Sestre su čuvale stoku, nosile bremena, išle na nadnice,
štedjele svaku paru koju skrpe - da bi se braća školovala. Da tamo, negdje
daleko, u tuđem svijetu, u velikom gradu, imaju pristojan krevet i obrok, da
počaste društvo – da se na zastide, da... Ostajale su kući, da pomažu roditeljima
sve dok braća ne završe visoke škole. Mnoge su tako ostajale neudate, a mnoga
braća, i pored svega toga, nikad nijesu odmakla od prvog semestra.

Serijal priča o graditeljima je zamišljen da bude pohvala onima koji su

uprkos okolnostima uspjeli da završe studije na tehničkim fakultetima i postanu
inženjeri. Priču nastavljamo o inženjerima koji su, nakon Prvog svjetskog rata,
diplomirali na Tehničkom fakultetu Univerziteta u Beogradu.
Kao uvod u ovu priču treba podsjetiti da se kao početak školovanja
beogradskih inženjera smatra 19. jun 1846. godine kada je Knjaz Srpski Aleksandar
Karađorđević potpisao Ukaz o ustanovljavanju “Indžinirske škole” u Beogradu.1
Indžinirska škola je 1863 godine, Zakonom o ustrojstvu Velike škole (Akademije)
transformisana u Tehnički fakultet. Na ovom fakultetu se od 1897. godine formiraju
tri odsjeka: građevinsko-inženjerski odsjek, arhitektonski odsjek i mašinsko- tehnički
odsjek.
U ovom periodu na Tehničkom fakultetu su studirala 32 studenta iz Crne
Gore, o čemu je više riječi bilo u prethodnom dijelu priče o graditeljima.
Zakonom o univerzitetu, 25 februara 1905. godine Velika škola pretvorena
je u Univerzitet u čijem sastavu je bio i Tehnički fakultet.

1Prof. dr Vojo Anđus, grupa autora, „Građevinski fakultet u Beogradu 1846-1996 godine“ monografija,
Beograd 1996, godine
 Balkanski i Prvi svjetski rat na kratko prekidaju rad Tehničkog fakulteta na
kojem je od 1912. do kraja aprila 1919. godine rad bio potpuno obustavljen i
nastavljen je tek 1. maja 1919. godine.2
Na fakultet su se vratili studenti čije studiranje su prekinuli pomenuti ratovi
kao i pojedini studenti koji su studirali na drugim evropskim univerzitetima o kojima
je bilo riječi u prethodnom broju. Mnogi od njih i sa zavidnim vojničkim iskustvom
u minulim ratovima. Naravno, među njima su bili i studenti iz Crne Gore.
Zahvaljujući Vojislavu S. Markoviću, sekretaru Tehničkog fakulteta, sačinjen je i
1939. godine objavljen “Imenik diplomiranih inženjera i arhitekata na Tehničkom
fakultetu Univerziteta u Beogradu 1919-1938.” U ovom Imeniku su hronološkim
redom, prema datumu diplomiranja dati najosnovniji podaci o inženjerima i
arhitektima koji su u pomenutom periodu diplomirali na nekom od odsjeka
Tehničkog fakulteta. Iz ovog Imenika neprocjenjive vrijednosti izdvajam
diplomirane inženjere i arhitekte iz Crne Gore, odnosno Zetske banovine prema
tadašnjem državnom ustrojstvu, a bilo ih je više od 70. Pored podataka iz Imenika
a na osnovu raspoloživih i trenutno dostupnih podataka, neki od ovih inženjera će
biti predstavljeni malo opširnije.

CEMOVIĆ, BOGIĆEVIĆ, MIJUŠKOVIĆ, VUKČEVIĆ, PEKIĆ….

Priču nastavljam o inženjerima: Cemoviću, Bogićeviću, Mijuškoviću,
Vukčeviću, Pekiću… a prema redosljedu kojim su diplomirali. Prvi crnogorski
inženjer koji je diplomirao na Tehničkom fakultetu beogradskog univerziteta u
Kraljevini SHS, bio je inženjer Gavrilo A. Cemović iz Buča kod Berana. Diplomirao
je u martu 1921. godine. Iste godine diplome je dobilo još devet građevinskih
inženjera.
Dva mjeseca poslije Gavrila Cemovića na Tehničkom fakultetu su
diplomirala još dva predratna studenta iz Crne Gore. Prema broju i datumu
izdavanja diploma pretpostavljam da su diplomirali istog dana. Prvi je Milovan Ž.
Mijušković, građevinski inženjer, rođen 6 avgusta 1890. godine u Nikšiću. Studirao
je na Tehničkom fakultetu u Beogradu, diplomirao maja 1921. godine, diploma br
1088 od 20-V-1921. Pod sljedećim brojem je zavedena diploma koju je dobio
Svetozar J. Bogićević, građevinski inženjer, rođen 3. marta 1894. godine u
Pljevljima. Diplomirao maja 1921. godine, diploma br. 1089 od 20-V-1921. g.
U oktobru je diplomirao Gligorije M.Vukčević iz Lješanske Nahije kod
Podgorice, o kome je prije par godina objavljen poseban prilog u ovom časopisu.
Milan M. Pekić iz Šavnika diplomirao je u novembru, a u decembru 1921 godine
diplome su dobili Petar P. Božović iz Podgorice, Vinko H. Đurović iz Prčanja, Drago
V. Jojoć iz Kraljskih Bara, Filip J. Damjanović iz Vražogrmaca kod Danilovgrada i
Dragutin I. Đonović iz Crmnice.

2Vojislav S. Marković, Imenik diplomiranih inženjera i arhitekata na Tehničkom fakultetu Univerziteta u

Beogradu 1919-1938, Beograd 1939.godine.
 Naredne, 1922. godine diplomirala su još dva građevinska inženjera:
Radivoje J. Radulović iz Danilovgrada i Stevan M. Debeljević iz Pljevalja. U
februaru 1923. godine diplomirao je Nikola S. Rajičković iz Podgorice. Mihailo M.
Dragović iz Đulića kod Berana i Veliša J. Popović iz Veljg Brda kod Podgorice
diplomirali su u junu, a Ivan M. Zečević iz Lijeve Rijeke u oktobru 1923. goodine.
Blažo I. Vukićević – Sarap, arthitekta, sa Ljubotinja diplomirao je u oktobru
1924. godine. Naredne, 1925 godine diplomirala su trojica građevinskih inženjera:
Vukašin P. Jovanović iz Risna, Radovan A. Ružić iz Šavnika i Stevan L. Rakočević iz
Trebaljeva kod Kolašina. Slijede zatim, građevinski inženjeri Vojislav J. Bogićević iz
Pljevalja, Ljubomir S. Lazarević iz Lipova kod Kolašina i Jovan M. Marnić iz Lijeve
Rijeke – diplomirali 1926. godine. Mijuško V. Piletić sa Mokrog i Miroslav H. Đurović
iz Prčanja diplomirali su 1927. godine.
Građevinski inženjer Đole R. Šoškić iz Polimlja, diplomirao je u februaru 1929.
godine, a njegov kolega Petar R. Jacković iz Šavnika u oktobru iste godine. Adolf
Đ. Baldanin iz Herceg Novog, maš.elektro inženjer, diplomirao je u junu 1929.
godine.
Arhitekti Ljubomir M. Tanović, sa Cetinja i Đorđe J. Sikimić iz Šavnika,
diplomirali su 1930. godine. Iste godine diplomirao je i građevinski inženjer Lazar
D. Jauković, iz Šavnika. Godinu kasnije, diplomirao je arhitekta Časlav I.
Jovanović – Đorđević iz Zelenike, klao i građevinski inženjeri Petar S. Vukotić sa
Čeva, Vasilije D. Stošić sa Cetinja, Zaviša B. Popović iz Bara Šumanovića Radojica
K. Jauković iz Bukovice kod Šavnika i Vukota I. Šoškić iz Ulotine.
U 1932. godini diplomirala su četiri građevinska inženjera iz Crne Gore: Lazar
M. Mihailović iz Kamenara, Radomir I. Lašić iz Lijeve Rijeke, Đuro M. Janketić iz
Trebaljeva i Sava V. Laban iz Polimlja. Građevinski inženjer Miloš M. Krgušić iz Polja
kod Mojkovca i Vladimir M. Savić maš.elektro inženjer iz Božića diplomirali su 1933.
godine. Maš.elektro inženjer Jovan R. Biljanović sa Cetinja, diplomirao je 1934.
godine. Iste godine diplomirali su građevinski inženjeri: Boško V. Begović iz
Podgorice, Mijat Š. Bošković sa Drijenka kod Kolašina i Vukašin J. Ušćumlić iz sela
Unač kod Plužina, a godinu kasnije i građevinski inženjer Josip H. Grbavčić iz
Kotora.
Gligorije Lj. Popović iz Berana i Petar Ć. Vujačić sa Grahova, diplomu
maš.elektro inženjera stekli su1936. godine. Iste godine su diplomirali i građevinski
inženjeri Radovan M. Tomović sa Cetinja, Sreten D. Stojanović iz Sekulića.
Naredne, 1936 godine, diplomirali su arhitekta Radivoje J. Sikimić iz Šavnika,
maš.elektro inženjeri Spasoje R. Leposavić iz Konjuha, Andrija S. Kažić sa Gradca
kod Podgorice i Branko R. Božović iz Stijene Piperske i građevinski inženjeri Lazar T.
Katurić iz Kamenara i Marko I. Radević iz Rogama kod Podgorice.
Građevinski inženjeri Mirko R. Srdelić iz Kotora, Stevan M. Radonić sa
Njeguša i Milutin T. Joksimović diplomirali su 1937 godine. U oktobru iste godine
diplomirao je i maš.elektro inženjer Branko D. Bogojević sa Cetinja, a
nostrifikovana je i diploma arhitekti Ljubomiru Bajčetiću stečena na Visokoj Češkoj
tehničkoj školi u Pragu.
“Imenik diplomiranih inženjera i arhitekata na Tehničkom fakultetu Univerziteta u
Beogradu 1919-1938.” završava se sa 1938-om godinom u kojoj su diplomirali
arhitekta Novica I. Vušović sa Bršna, maš. elektro inženjeri Mojsije S. Lazarević iz
Kolašina, Gojko K. Lučić sa Cetinja, Savo B. Plamenac iz Boljevića i građevinski
inženjer Jovan P. Vujošević iz Ćeklića.

Pored pobrojanih, diplome Tehničkog fakulteta Univerziteta u Beogradu

stekao je i jedan broj inženjera tehnologije, koji nijesu predmet ovog članka. Na
spisku se nalaze i inženjeri iz Peći, Ivanjice, Užica, Dubrovnika i drugih mjesta koja
su po tadašnjoj državnoj organizaciji bila u sastavu Zetske banovine. Obzirom da
nakon Drugog svjetskog rata nijesu dio Crne Gore, njihova imena nijesu
obuhvaćena ovim člankom.

RATNIK, GRADITELJ PUTEVA, POLITIČAR…

Gavrilo A. Cemović, građevinski inženjer, dobrovoljac u svim ratovima u
svom zemanu, revolucionar, rođen 24. aprila 1894. godine, u mjestu Buče
(Berane). Diplomirao je marta 1921 godine, diploma Br. 455 od 2-III-1921 g.
Pored ovih šturih, ali dragocjenih, podataka iz Imenika treba dodati da je
Gavrilo bio sin glasovitog vasojevićkog prvaka Avrama - Avra Cemovića.
Gimnaziju je završio u Skoplju. Cemović je studirao politehniku u Petrogradu i
tehničke nauke u Beogradu. U vrijeme balkanskih i Prvog svjetskog rata
naizmjenično je ratovao i studirao. Studije započete na beogradskom univerzitetu
prekinuli su balkanski ratovi. Kao dobrovoljac, što se imajući u vidu njegovo
porijeklo i očekivalo, učestvovao je u balkanskim i Prvom svjetskom ratu (vidi
podatke u okviru). Pauze između ovih ratova iskoristio je za studije na Tehničkom
fakultetu u Petrogradu i službu u Rusji. Istražujući ko je bio Gavro Cemović , našao
sam lex specialis iz 1946. godine, odnosno zakon kojim se inženjeru Gavru
Cemoviću vrijeme provedeno u državnoj službi u SSSR-u u trajanju od 1 maja 1918
do 15 septembra 1919 godine priznaje u godine službe za penziju.3
Po završetku Prvog svjetskog rata Cemović odlazi u Beograd da nastavi
studije na Tehničkom fakultetu gdje je i diplomirao 1921. godine. Sa diplomom
građevinskog inženjera vratio se u zavičaj da gradi puteve u Polimlju. Na izgradnji
puta Cetinje – Budva bio je angažovan kao šef tehničkog odjeljenja za izgradnju
ovog putnog pravca….

3Zakon o priznanju za penziju godine službovanja u SSSR-u Cemović Gavru, inženjeru, Službeni list
NRCG br. 21/1946.g
 Ministarstvo vojske i mornarice Kraljevine SHS, 19 februara 1923 godine na zahtjev
inženjera Gavrila Cemovića izdaje Uvjerenje u kojem se navodi “Da je GAVRILO A. CEMOVIĆ
učestvovao u ratu u pređašnjoj crnogorskoj, a po tom u našoj vojsci od 1.oktobra 1912. do
1.avgusta 1913.god. od 1.avgusta 1914. do 1.avgusta 1915.god i od 1.avgusta do 1.decembra
1919.god. kao obveznik Bučičko-Vinickog bataljona I Jugoslovenskog Odreda…”

Prekaljenog ratnika iz balkanskih i Prvog svjetskog rata, Drugi svjetski rat nije
zatekao nespremnog. Pristupio je antifašističkom pokretu i čitav rat proveo na
pravoj strani istorije. Ostalo je zabilježeno da je bio jedan od organizatora ustanka
u Beranskom kraju i jedan od istaknutih članova Odbora narodnog oslobođenja
Berana. Naglašavao je: “Ova borba je veličanstvena, ravna onoj koju su u svoje
vrijeme vodili vojvoda Miljan Vukov, Panto Cemov i drugi narodni prvaci
Vasojevića”.4
Poslije oslobođenja prelazi na Cetinje na odgovorne političke dužnosti.
Biran je za člana prezidijuma Narodne skupštine NRCG, Generalnog sekretara
Prezidijuma… Biran je 1946 godine za prvog predsjednika Udruženja inženjera I
tehničara Narodne Republike Crne Gore…

VIJEK POSVEĆEN NACRTNOJ GEOMETRIJI

Vinko H. Đurović, građevinski inženjer i univerzitetski profesor, rođen 15 maja
1894. godine u Prčanju, potomak ugledne stare bokeške porodice. Po završenoj
gimnaziji u Kotoru odlazi u Beč gdje je 1916. godine završio pripremne studije na
Visokohj tehničkoj školi. Kao i hiljadama drugih, Prvi svjetski rat je prekinuo i
njegove studije. Po završetku rata, studije nastavlja na Građevinskom odsjeku

4
Slobodan Vuković, Parlament na Limu, http://www.vijesti.me/forum/parlament-na-limu-787793
Tehničkog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Diplomirao je u decembru
1921.godine, diploma br: 3039 od 30, decembra 1921 godine.

Prema podacima objavljenim u monografiji Građevinskog fakulteta

Univerziteta u Beogradu, Đurović je 1921. godine izabran u zvanje asistenta za
predmet Nacrtna geometrija na Tehničkom fakultetu Univerziteta u Beogradu. U
zvanje docenta izabran je 1932 godine, a u zvanje vanrednog profesora 1946.
godine.
Za redovnog profesora na Građevinskom fakultetu izabran je 1946. godine.

Prof.inž. Vinko Đurović5 i “Nacrtna gheometrija” iz 1946.g

Inženjer Đurović je bio “… šef Katedre za nacrtnu geometriju, starješina

Opšteg odsjeka Tehničke velike škole.” U mandatu 1957/1958 godine biran je za
dekana Građevinskog fakulteta. Bio je “…prvi predsjednik Skupa katedra za
nacrtnu geometriju na tehničkim fakultetima i jedan od inicijatora održavanja
redovnih savjetovanja o nastavi nacrtne geometrije u Jugoslaviji.”6

Bio je i projektant. Projektovao je građevinske konstrukcije više javnih

objekata u Beogradu: Dječja klinika u Tiršovoj ulici, Pravni fakultet, Zadužbina Ilije
Kolarca, Mašinska laboratorija Tehničkog fakulteta, Igumanova palata na
Terazijama, Katedrala Uznesenja Blažene Djevice Marije, zatim Gimnazija u
Leskovcu, Internat u Peći, objekti u Boru, Novoj Varoši… U rodnoj Boki projektovao
je bolnicu “Vaso Ćuković” u Risnu.

5 Foto: Prof.dr Vojo Anđus, dipl.ing.građ i grupa autora GRAĐEVINSKI FAKULTET UNIVERZITETA U
BEOGRADU 1846-1996, str. 344
6 Prof.dr Vojo Anđus, dipl.ing.građ i grupa autora GRAĐEVINSKI FAKULTET UNIVERZITETA U

BEOGRADU 1846-1996, str. 344

 Napisao je i objavio osam udžbenika iz oblasti nacrtne geometrije. „Nacrt-
na geometrija“ iz 1950. i posthumno izdanje 1961. godine, u izdanju Naučne knji-
ge, doživjela je 1993. godine svoje četrnaesto izdanje.7
Đurović se bavio i arheološkim istraživanjima na području Boke Kootorske o
čemu je objavio više radova.
Umro je 1960. godine u Beogradu. Po sopstvenoj želji sahranjen u rodnom
Prčanju.

PROFESOR PROJEKTOVANJA I GRAĐENJA ŽELJEZNICA

Stevan L. Rakočević, građevinski inženjer, univerzitetski profesor, rođen 27
decembra 1902.godine u Trebaljevu kod Kolašina. Gimnaziju je završio u
Beranama 1921 godine. Po završenoj gimnaziji školovanje nastavlja na
Građevinskom odsjeku Tehničkog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Diplomirao
je u oktobru 1925. godine, diploma broj 4351 od 24. oktobra 1925. godine.

Prema podacima objavljenim u Monografiji Građevinskog fakulteta u

Beogradu8, Rakočević je 1926. godine počeo da radi u Direkciji za građenje
željeznica Kraljevine SHS. Iste godine je izabran za asistenta na predmetu
Projektovbanje i građenje željeznica na Građevinskom odsjeku Tehničkog
fakulteta u Beogradu.

Profesor, inž. Stevan Rakočević9 i jedan od njegovih udžbenika

7
https://www.dan.co.me/?nivo=3&rubrika=Ljudi%20i%20dogadjaji&clanak=503473&datum=2015-07-31

8 Prof.dr Vojo Anđus, dipl.ing.građ i grupa autora GRAĐEVINSKI FAKULTET UNIVERZITETA U

BEOGRADU 1846-1996, str. 262
9 Foto: Prof.dr Vojo Anđus, dipl.ing.građ i grupa autora GRAĐEVINSKI FAKULTET UNIVERZITETA U

BEOGRADU 1846-1996, str. 262

 Školske 1931/32 godine proveo je na stručnom usavršavanju na Tehničkoj
školi u Berlinu. Za docenta na Građevinskom fakultetu u Beogradu izabran je
1937.godine, 1946. za vanrednog a 1953. godine za redovnog profesora – za
predmet Projektovanje i građenje željeznica. Pored ovog predavao je i predmete
Zemljani radovi, Vozni park i teorija vuče. Bio je šef Katedre i starješina Odsjeka za
puteve i željeznice na Građevinskom fakultetu.
Svo vrijeme rada na Građevinskom odsjeku, odnosno Građevinskom
fakultetu, tijesno je sarađivao sa željeznicom na problemima projektovanja
željezničkih pruga i postrojenja. Autor je niza naučnih i stručnih radova i
univerzitetskih udžbenika. Umro je u Beogradu 7.maja 1961.godine.

MLADO ŽITO NAVIJAJ KLASOVE

Istorija Crne Gore traje čitav milenijum. Milenijum krvi i ognja sa rijetkim i
kratkim periodima mira koji su trajali samo onoliko koliko je trebalo da stasaju novi
regruti, novi junaci i vitezovi - svježa topovska hrana, pa opet ratovi, vojske i
vojskovođe, izgubljene bitke i slavne pobjede, glasoviti junaci, mrtvi heroji i majke
u crnini.
Ovdje su ratovi prestizali generacije pa su novi junaci i vitezovi stasavali I
zrijevali brže nego bilo gdje drugo. “Mlado žito navijaj klasove,/pređe roka došla
ti je žetva”. Crnogorci su na poklič “Aj, ko je vitez”, kao i sve one prije njega, Drugi
svjetski rat dočekali spremni za nove juriše, velike bitke i slavne pogibije.
Kao što sam započeo u prethodmom nastavku ovog serijala, dio priče o
graditeljima u Crnoj Gori sa posebnim pijetetom posvećujem njima i u slavu svih
onih koji su kao mlado žito “navili klasove.
Najtragičnija, po mom sudu, najtragičnija ličnost među svim građevinskim
inženjerima o kojima sam pisao ili namjeravam da pišem je bez sumnje inženjer
Lazar Jauković.
Lazar D. Jauković, građevinski inženjer iz šavnika, rođen je 5. maja 1904.
godine. Diplomirao je, u junu 1930.godine, na Građevinskom odsjeku Tehničkog
fakulteta Univerziteta u Beogradu.
U istoriji crnogorskog graditeljstva ostaće upamćen po tome što je morao
da sruši najvećin drumski most od armiranog betona u tadašnjoj Evropi i jedan od
najšepših mostova u svijetu - Most na Tari.
O ovom mostu sam već pisao u serijalu o crnogorskim putevima (VIA
VITA). Zato ovom prilikom samo par osnovnih podataka. Most je dug 374, a širok
5,5m. Nadmorska visina kolovoza je 805,94 - 811,28 m. Visina mosta iznosi 150m,
raspon najvećeg luka je 116, a ostalih lukova po 44,08m. Prema nekim izvorima,
bio je u to vrijeme najveći drumski most od armiranog betona u Evropi i jedan
od najljepših mostova u svijetu. Projektovao ga je i sagradio inženjer Mijat
Trojanović. Most je završen 1940. godine.
 Most na Tari nakon rušenja

Put Nikšić – Šavnik – Žabljak – Pljevlja bio je jedan od ključnih koridora koje
je okupator koristio u ovom dijelu Balkana. Utoliko je značaj mosta na Tari bio veći.
To je i bio razlog da partizani, kako bi spriječili prelazak okupatorskih snaga u Crnu
Goru, donesu odluku o njegovom rušenju. Inženjer Trojanović se nalazio u
zarobljeništvu pa je zadatak povjeren inženjeru Lazaru Jaukoviću. On je 6. maja
1942. godine uspio da sruši poslednji krak mosta, sa žabljačke strane, na lijevoj
obali Tare. Naravno, most je porušen na način da se kasnije može obnoviti. Po
završetku rata most je, prema sačuvanim projektima, obnovljen i svečano pušten
u saobraćaj 1946. godine.

Nepuna tri mjeseca nakon rušenja mosta, Jauković je zarobljen i doveden

na most. Na mjestu gdje je most srušen Jaukovića su, 02. avgusta 1942 godine,
u prisustvu Italijana strijeljali četnici.

(Nastaviće se )